ΑΝΑΛΑΜΠΗ, Τεύκρου Ανθία

Με τον πηλό του ονείρου και της σκέψης

Έκτισα τόσα χρόνια τη ζωή.
Όπως θα πρέπει νάναι ως την είδα
Με της ψυχής τα μάτια αναζητώντας
Τ ωραίο και το Καλό στο κάθε τι.

Τι κι αν στη χλόη σέρνονται ερπετά;

Τι κι αν χορεύουν στα κύματα ναυάγια;
Τι κι αν η κάμπια στο δέντρο τ΄ανθισμένο
φαντάζει σαν αντίθεση σκληρή;
Στη χλόη, στο κύμα και στο δέντρο
λαμποκοπά κυρίαρχη, η Ωμορφιά.

Πέρασα με το μέτωπο ψηλά

μπροστά από την ασκήμια και δε λύγισα.
Την καλωσύνη είχα στο στήθος μου γι΄ ασπίδα
και βέλη την οργή μου και το Μϊσος.
(Μια πανοπλία παράξενη, με κέντρο
Τον κρίκο της Αγάπης προς τον Άνθρωπο
Και τη χρυσή αλυσίδα της λατρείας
Στο δίδυμο Ίνδαλμα: τ΄ωραίο και το Καλό).

Κι΄ όσο την εποχή μου ανασκαλίζω

Όσο αναπνέω την αύρα και τη φλόγα της,
Τόσο πιστεύω πιο πολύ στην Ωρα
Που την ασκήμια θα διώξει απ΄ τη ζωή.

Χαίρομαι τον Τεχνίτη που σκαλίζει

Ψηλά στ΄ αέτωμα της Αιωνιότητας
σύμβολο και σκοπό την Ωμορφιά.

1
Χαίρομαι τον Σοφό που ξαναχτίζει
τον κόσμο με της Γνώσης την πνοή.

Χαίρομαι την Ψυχή και το Μυαλό

στ΄αρμονικό τους βάδισμα που οδεύει
Στο τέλειο, τη Δικαίωση και την Κάθαρση.

Χαίρομαι, πάνω απ΄όλα, την αμείλικτη

Πορεία της Ιστορίας και τα΄ άγγελμά της:
--Η ιδέα δεν πεθαίνει. Ορμά κ΄αιμόφυρτη.
Τον κόσμο ανασυνθέτει κι΄ όλο κτίζει
Πάνω σ΄ ερείπια τα΄ΩΡΑΙΟ και το ΚΑΛΟ.