Diagramy zębowe

Systemy oznaczania zębów zostały opracowane w celu

ujednolicenia i ułatwienia komunikacji pomiędzy lekarzami,
lekarzami dentystami, technikami dentystycznymi, higienistami
stomatologicznymi i przedstawicielami innych zawodów mających
do czynienia z zębami, w szczególności, gdy posługują się różnymi
językami. Ich zaletą jest ułatwienie zapisu i prowadzenia historii
choroby w kartotece pacjenta. Każdy system stanowi zbiór zasad
opisujących schemat, według którego każdemu zębowi w każdym
łuku przyporządkowane jest określone i unikalne oznaczenie
literowe lub liczbowe (również zęby mleczne i stałe mają odrębne
oznaczenia). Przez lata rozwijały się różne systemy – od bardziej
opisowych (łaciński) i wizualnych (Zsigmondy’ego, Haderupa) do
czysto cyfrowych (Viohla, uniwersalny) ze względu na rozwój
technologii informacyjnych oraz możliwość wprowadzania danych
pacjenta do komputera.
Podstawą większości systemów jest schemat krzyża, który dzieli
uzębienie pacjenta na łuk górny i dolny, a każdy łuk na prawą i lewą
połowę – co daje w sumie 4 ćwiartki. Lewa i prawa połowa
nazywane są z perspektywy pacjenta, jednak ich orientacja na
diagramie odpowiada perspektywie lekarza patrzącego na pacjenta
– prawe zęby pacjenta znajdują się po lewej stronie lekarza (w
lewej części diagramu), a lewe zęby pacjenta znajdują się po
prawej stronie lekarza (w prawej części diagramu)[1].
System łaciński
20