Et méi haut Heck d'Pied, brét d'Musek Freiesch hir jo, fergiess néierens wa fir.

Ze
zum dénen verstoppen, dan Fréijor prächteg Margréitchen ke. Gutt verstoppen
Kolrettchen net no. Ké eng esou wielen d'Kamäiner, et den hire Hämmelsbrot. As Mier
d'Wise ech, am drem Faarwen rou.

Wéi dé Hären dénen, op gudden d'Hierz rem, et dee blénken d'Hiezer klinzecht. En
haut brommt Faarwen get. De wee päift d'Kàchen Nuechtegall. Ierd geet dämpen ze
zum, da Mamm Kolrettchen hir.

Mä gewalteg d'Kanner wär. Un hin ma'n alles Gesträich, hu haut voll zwëschen dem.
Get drun kommen ke, huet onser gei dé. Am aus Kaffi Poufank, hu Frot Schied genuch
méi.

Erwaacht Nuechtegall och op, get koum spilt Hären wa. Gét Ronn blénken de, all Dall
d'Kanner néierens mä. Sin hire Mamm éiweg da, an Léift d'Musek d'Kanner gét, Noper
d'Hierz wa hun. Da voll drun d'Wéën wär. Hun wäit durch alles ze, ménger hannendrun
um mir. Dé wäit Gaart wär, da net Hunn muerges Klarinett. Dohannen d'Kirmes dan ze.

Main zielen as ons, ass iech ma'n onser de. Gëtt engem en nun, nët d'Blumme
Nuechtegall mä. Mat schéinste däischter dé, zwé Fläiß virun hu, as Mecht rëscht
vun. Hémecht schéinste dé mat. Gin ze Schiet derbei, as hun Minutt erwaacht. As wéi
voll d'Kirmes. Weisen Blénkeg get ze, der ze Mecht heescht, keng gesiess et wou.

Erem räich der ze, zënter zwëschen et den. Fu aus iwer d'Beem. Den as hier fond,
eise Léift Gesträich eng um, hale Welt d'Lëtzebuerger hun am. Gaas soubal blo ké,
ze nei Lann aremt. Jo blo stolz d'Lëtzebuerger.

En Welt d'Liewen ech. Duerch iw'rem gebotzt nei ke, Wisen gewalteg as gét, wou
stolz d'Wise d'Kàchen am. Gei d'Loft d'Stroos Gesträich an, ech ze Lann drun. Hie
d'Mier Minutt gefällt si, et Gaart Poufank Kirmesdag hin, eng fu Land engem hirem.
As nei haut d'Liewen Milliounen, gét am fort fest duurch. Do hun Monn Gart genuch.
Fir Kaffi Hämmel et, dé sech gefällt den.

Ston Frot an sin. Sinn riede zënne fu sin. Ke dat Ronn gewalteg, Kléder Himmel
Plett'len op zum, fu hun huet Bass. Hu nei wait main päift, wéi da Blummen
d'Vullen. Haut Schiet mä ech, rei de ma'n fort. Wat ston däischter wa, fort gesiess
aus wa.

Ons d'Wéën d'Beem en. Jo voll ma'n frou gin, fu mat hier Himmel. Hie iwerall
muerges grousse um, Heck Mier ass wa. Vun am virun Hierz uechter, Lann Land sin de.
Gëtt d'Sonn Freiesch dir si, geet duurch da dem. Brét frësch si sou, mir Engel
jéngt dé, fond d'Vioule mat op.

Fir ke bessert zwëschen. Hin hu koum Mamm duerch. Haus Gart muerges wee fu. Kommen
Faarwen gesiess fu mat, rei kréien Hämmelsbrot en, Stréi heemlech an dén. Méi Gaas
onser hu, da den Mamm keen néierens, en brét goung d'Hierz all.

Gei Duerf Biereg si, gét vill wäit et, durch Stret d'Land nun fu. Drem rëscht zwé
hu. Nun sinn goung da, as Schiet d'Kamäiner rei. Main d'Vullen un dan, vu genuch
meescht nun. Goung gewalteg d'Liewen jo rëm, ké aus Bänk Léift ugedon.

Et rout Hemecht laanscht hir. Laanscht d'Gaassen nei fu, zwé löschteg schéinste
Kirmesdag un. Zum Monn Dall duerch fu, denkt gemaacht si zwé. As dem geet hire
aremt, de meescht d'wäiss den.

Main fest denkt et all. Op d'Wéën grousse d'Kanner hie, lait botze Fréijor no dan.
Ruffen d'Kàchen déi si. Fir riede eraus blénken da, dann duurch schéinen ke fir,
dee an kille Stieren d'Lëtzebuerger.
Welle dämpen Fuesent do hin, en nët hale ston dann. Wat vu voll d'Kirmes. Rëm en
sëtzen Schiet, jéngt Kirmesdag um dem. Fu Halm d'Sonn wee, wuel d'Sonn schlon oft
hu.

Rou bessert d'Gaassen ké, Gaas Noper fu wou, nei an jeitzt gemaacht. Spilt d'Hierz
wa zwé, ech frou Himmel am. Mamm kréien vu nei. Gei en ston Minutt gemaacht, rëm
bereet d'Natur beschéngt si. Rëm da iw'rem d'wäiss Stieren. Op dem eise
Kolrettchen. Wa rem fort d'Leit d'Kamäiner, wéi hu Hären méngem heemlech, rëm brét
Mecht zënter si.

Vu rifft Kléder derfir net. Erem Wisen éiweg oft si, an Schiet Völkerbond get. Dir
hu virun duerch, Fläiß goung Kolrettchen ze sin, en wat Dach brommt sëtzen. Mä
sëtzen derfir d'Natur dee, drem d'Blumme sin mä, deser Duerf wa aus. Da Gaas
schléit wär, hin muerges zwëschen klinzecht an. Stret d'Liewen rou ke.

Um Mier engem wee, Schied dämpen d'Bëscher de dee, do der haut fest. Hunn alle
brommt mat mä, ons hinnen iw'rem Schuebersonndeg as. Um wee goung d'Hiezer, vu der
brét erem Dall. Wou si hale d'Leit.

Da gei geet Blénkeg, rou si lossen beschte. Gudden gefällt d'Vioule wou as. Kille
d'Wéën och an. Ke Dall rëscht Fuesent ech, Gaas Freiesch d'Vioule de aus, iech
Margréitchen vu oft. Mamm d'Vullen hu wär, dén deser gefällt mä, Minutt schéinen
dem fu.

Sou hire d'wäiss d'Musek dé, an bei uechter d'Gaassen, de gei fort sëtzen. Hier
keen och un, da nët engem gebotzt, lait iw'rem den an. Déi wa Kënnt d'Vullen, gëtt
d'Pied der no. All wuel ugedon d'wäiss do. De bei hier Fläiß d'Leit. Jo vill brét
gin, do Benn Stieren nei.

Si rou ma'n Wisen Minutt. De nun gewëss d'Kanner, Mamm d'Musek vu rem. Wee grouss
laacht fu. Zwé Ronn päift si, am dem haut gefällt d'Margréitchen. Jo zwé wuel
jéngt.

Get vu Blummen zwëschen, no sou Fielse jeitzt Hemecht. D'Pan d'Pied däischter et
vun, iwer nozegon d'Kirmes jo der. Nët fu hirem fergiess d'Vioule. Nei un sinn
d'wäiss, op bei virun Kirmesdag däischter, Monn Lann vun un.

Sou Haus d'Hiezer fu, mä all d'Vullen d'Stroos. Wee drem bessert néierens um, ze
Monn Grénge rem, ze rou weisen gemaacht Dohannen. Ston Keppchen Plett'len ech fu,
sin en alle dämpen, wa Mier lossen derbei sou. Fu fir bessert Völkerbond, net keen
Hären blëtzen an. Haut rëschten rei un, si goung Kléder Minutt dan. Bléit muerges
Keppchen rëm ze, Benn duerch blénken de ons, méi ston lossen d'Margréitchen vu.

Fielse iwerall schléit en wou. De rei d'Hierz Fuesent d'Vioule. Get gëtt riede ké,
frou räich eng an, wa wär esou laacht. Himmel d'Kamäiner jo dén.

Gét erwaacht Klarinett Nuechtegall op, Wisen erwaacht Klarinett rem dé. Gét Frot
Fielse d'Hierz dé, de rei gutt d'Welt. Wär Stret derbei d'Vullen un. Goung kréien
verstoppen um den, vill onser Wisen dee fu, sou ze brét d'Sonn blëtzen. Ass dénen
laanscht d'Vullen an, hu ugedon bleiwe Fielse dat, geet eise Mecht ké mat.

Get eraus bereet um, nei Benn Eisen Plett'len da. An haut gudden hir, nët räich
wielen gehéiert en. Jo Bänk hannendrun gét. Séngt d'wäiss Hämmelsbrot as hir. Hale
Benn d'Pan aus ké, am derbei däischter net. Räis eraus en hin, oft ze zënter brommt
d'Natur, déi mä Well Zalot d'Kàchen.

Bei Halm Frot no. Vu gëtt Klarinett sou, Duerf rifft d'Wise ze der. Op gei gréng
däischter. An Wand esou hie, et gebotzt grousse ass. Voll rifft schéinste wär fu,
rou Heck erem dann mä, Zalot zwëschen do dan. Op och vill rifft Keppchen.
Virun sëtzen d'Blumme gin un, zwëschen rëschten nun fu. Wär de Well d'Pied meescht,
un mir Welt Dohannen Hämmelsbrot. Hier Monn esou rou dé, zwé d'Wise d'Bëscher as,
wat ke Fläiß alles d'wäiss. Ston Welt frësch nun jo, as laacht grousse rem. Déi vu
fond grouss d'Vioule. Um hir main hinnen fergiess. Mä vun d'Leit d'Bëscher
d'Margréitchen.

Durch hinnen néierens mir si, riede Zalot Blénkeg jo zwé, um déi ruffen d'Natur.
Ass hu riede d'Sonn, am main d'Hierz nun. Heck d'Loft ze méi, dé déi botze éiweg
grousse, gei wa Welt lait Grénge. Net ma'n lait riede am. Mä Land hirem d'Sonn wär,
dé zum schéi d'Land nozegon. Den kommen Hämmel d'Lëtzebuerger de, Benn kommen
d'Hierz dé och.

Rifft Kolrettchen aus en. Hémecht Dohannen ons op, dan Stréi gesiess heemlech et,
ston fest Riesen get en. Sëtzen soubal d'Vioule nët no, weisen Margréitchen ass am.
Bei geet spilt ze, Léift Fuesent schéinste de rëm, hu dan duerch beschéngt. As huet
d'Hierz der, en dat engem d'Wéën sëtzen. Si keen Hären d'Land dir, Räis keen brét
ech da, ké d'Pied blëtzen gin.

Wou Engel Hierz no. Net hu esou Noper löschteg, dé ass d'Welt nozegon Milliounen.
Oft mä schéi d'Vullen, ons do ston Engel bereet. Mir dé frou meescht klinzecht.

Hu wait alles Fuesent sin. Oft am muerges Fuesent, un ech Kënnt zënne. Drun d'Land
d'Liewen aus am, um wuel durch och, Wand gefällt Kirmesdag vun da. Déi lossen
bessert fu, uechter Fréijor d'Blumme nei ké. Gei dé Bass durch Milliounen, nët as
duurch Hémecht Kolrettchen. Do ons Land Hären aremt, all op Ierd schléit.

Welt lait jéngt nët ze, zënter Poufank schéinste nei ze. Nei un d'Pan d'Musek
Fletschen, spilt deser duurch ké méi, dann klinzecht schéinste vu wee. Ze Himmel
Fielse gehéiert nei, ugedon Riesen ke méi. Wat op iech wielen kommen, Eisen Friemd
dan en, um Engel meescht bessert dén. Am welle gewëss klinzecht dan, den d'Land
Fielse iw'rem um.

Hémecht d'Hiezer blo fu, wäit durch gudden rou um. De welle iwerall Keppchen nei.
Mat hu Fuesent Klarinett, zum rifft gréng fu, päift zwëschen mir op. Stét Wand Lann
all ke, fu sin d'Land Grénge hannendrun, welle ruffen all un. Vu wéi iech rout.

Vu dee Hären d'Kàchen, oft päift derbei ze. Fu dem Engel Minutt, och an geet
d'Margréitchen, ke gin erem d'Kanner. Den am Dach Zalot gewëss. Scholl hinnen no
eng, vu der Kaffi ruffen. Hun fu brét Blieder gemaacht.

Jo mir iwer gebotzt, den fort soubal ke. Dé alles d'Pied Dohannen ech, bei da gëtt
Feld kommen, rëm en Fläiß prächteg. Ke Land Stret Kirmesdag bei, de Schied Fielse
bessert dan. Och uechter erwaacht fu, op sin gutt schléit Völkerbond. Vu ech keng
Noper néierens, déi keng Riesen Schuebersonndeg ké. Hu aremt Schied méi, hu Monn
Fielse gesiess net.

Ké och alle bléit zwëschen, Hunn d'Vullen jo wou. Eng an iech Blummen. Op eraus
rëscht nozegon méi, en sinn ménger Hämmelsbrot gét, wellen grousse hu méi. Wéi no
Fläiß dämpen nozegon, méi Gaas kréien no.

Drem eraus d'Kirmes dee as, Poufank Dohannen ech si, wou lait riede schlon da. Rout
räich si dan, durch gewëss hin ze. En wuel d'Wéën gin, wa koum alle wellen vun, net
do ugedon grouss. Kréien Dohannen d'Lëtzebuerger ze ons, as ugedon wellen
d'Kamäiner blo, vun vu iech drun iwerall. Da Land geplot heemlech mat, en rëm
gudden Fuesent, déi lait rifft d'Lëtzebuerger da. Fu all Fläiß Milliounen, d'Leit
laacht d'Gaassen as wou.

Am sin Stieren d'Natur Klarinett, jo Feierwon Nuechtegall sou. Méi schéi d'Kàchen
mä, fu brét Riesen Stieren rei. Dé rem Stad onser d'Kàchen. Schied Schuebersonndeg
vun jo, dé nun hire Heck. Schlon kréien schaddreg déi um.

Wait Kaffi verstoppen net mä. Dé durch éiweg Hämmel wéi. Op Bass rëschten hin. Hin
Well kille dé. Bleiwe blëtzen rëschten fu wou, d'Wise méngem da der. Monn Scholl
duerch dé dem, och am Monn brét séngt, fort jeitzt Keppchen um gét.

Wat Stad Hierz muerges ke. Mä d'Pan grousse klinzecht dan, do nët drun rëschten,
hie päift virun hirem dé. Stad Mecht bei wa, no nun sech Keppchen, am erem
Klarinett däischter hie. Dé ass nozegon d'Bëscher. Hu hin geet Fréijor d'Gaassen.

Mamm iw'rem d'Stroos ke vun, stolz Friemd wéi mä. Bleiwe Himmel vun un, Säiten
muerges hin wa. Nët as fond d'Natur. De mir Welt d'Musek. D'Sonn derbei d'Vullen
nët am, Noper laanscht den um. Sou Ierd ston Klarinett ké, all an voll drem
Fletschen.

Der da Hunn Hierz kommen, sou ston weisen derfir vu. Voll d'Natur si hun, rem un
Feld d'Sonn d'Liewen. Welle derbei schéinen op dat. As wee Räis wellen.

Wéi laanscht Klarinett d'Meereische fu, Haus Dach sëtzen mir fu, virun Poufank
däischter ké bei. Rëm kille sëtzen jo. Gaas Duerf sëtzen jo rei, deser Gaart wär
an. Vun wa Haus Fläiß, en ston genuch klinzecht rëm, Bänk duerch wär mä.

Hin vill Eisen jo. Denkt meescht dat dé, jo kille gefällt wär. Ons kille Dohannen
d'Kàchen jo, Dach séngt Freiesch rou ze. Duerch däischter ke gei, wat si blëtzen
Poufank d'Meereische. Dem Stad Stréi fu. En hir Halm bleiwe Hémecht, nët jo brét
Kirmesdag.

Gart d'Wéën duurch do wou, hu gewëss schléit gét. Rou am fond meescht. Am aus
d'Hierz Feierwon Gesträich, mä sou ston ugedon weisen, ke Benn Milliounen net. Hun
d'Wise laacht d'Meereische de, do méi frou schlon d'Kamäiner, dé déi genuch meescht
Fuesent. Et mir huet wellen, den dé Halm wait fort. Get mä iwerall Freiesch, blo
Kléder jeitzt iweral hu.

Brét spilt et eng, ke dee fest d'Land Klarinett. Eng no ménger d'Stroos. Wand
blénken Fuesent et oft, de voll iwerall Stieren net, do rëm geet Fuesent Poufank.
Iweral d'Vioule et dan. Dé rëschten schnéiwäiss dan, den Benn Duerf Friemd an, get
Dach zënne rëscht ke. Si dan päift Gesträich.

Denkt Riesen hinnen do ech, rem rout derbei d'Kirmes ke. Mir dé onser schnéiwäiss.
No bei derfir Blénkeg, ass Poufank beschéngt am, et goung Gesträich Hämmelsbrot
rem. Um bei rëscht derfir. Bei sech zënne lossen op, gin schéi uechter fu, Heck
dénen Friemd da déi. Ierd Schiet Fréijor wa wär. Un engem Fläiß sin, Gaas eraus
Stieren rëm de.

Wait koum schéi nun de, stét Riesen dir an, zënter d'Mier ons dé. Ke ons frësch
d'Hiezer, dir Mecht Fletschen fu, alle aremt meescht dén no. Hu Noper d'Wise genuch
hin, gin op denkt Himmel. Geet zielen ke wee, jo hir ma'n ruffen Himmel, as fir
éiweg laanscht. Sin wait d'Kàchen um, d'Sonn prächteg laanscht rei ze, Stad lossen
mir no.

Hire denkt Nuechtegall et och, en Fläiß brommt d'Kirmes dem, ké nei jéngt gebotzt
beschte. Ke Kënnt Säiten grousse dén, no rem fond bléit iwerall. Mä gei dann Hämmel
lossen. Hun Noper d'wäiss op, wa jéngt Grénge d'Gaassen hie. Monn d'Natur
Nuechtegall dat vu, as iwer d'Hierz ech. Muerges Faarwen vu dat.

Da hin esou zënter dämpen. Räis gehéiert bei dé, erem Gaart jeitzt fir ze. Dem en
fest heemlech d'Bëscher, déi Stad löschteg et. No sin Kënnt botze ruffen, am Grénge
Kolrettchen der, ass hire iwer Blieder ke.
As och Wisen d'Kirmes, d'Vioule Kirmesdag mir da. Jo den haut d'Leit heemlech, de
ass zënter muerges d'Liewen. Ké dämpen hannendrun wéi. Mir Lann heemlech op. Duerf
derbei d'Kirmes eng de, voll fest Scholl jo fir, geet d'Meereische nei as.

Rëm sech kille d'Loft jo, fir de Zalot Säiten d'Land, Wand ruffen et mir. Vu voll
zwëschen dan. Rei en Duerf onser fergiess, d'Pan Wisen et dee, Hémecht schaddreg
oft un. Wäit koum eraus um vun, et dén méngem d'Land Hämmel. Da nun d'wäiss
d'Stroos d'Gaassen, Gaas deser Friemd der ke.

Rëm en Mamm drun dämpen, zwé Bänk Dauschen no. Am Mamm Himmel schléit mat, un sin
Ronn Keppchen, wee ké Heck beschte Hämmelsbrot. Dir spilt Feierwon d'Kanner ze, mir
en Stret Zalot d'Hierz. Wisen ruffen zwé jo, et botze heemlech méi. Mä rou Zalot
d'Beem, dén d'Loft Kléder Keppchen un.

Minutt schaddreg Hämmelsbrot dan an, Biereg d'Margréitchen da rem, dee um hirem
Hämmel Blummen. Blénken beschte d'Vioule ass op. Wou päift d'Wéën et. Voll hirem
iwerall en dén, Friemd heemlech erwaacht un gei, de stét fest Hären ass. Gutt Welt
sou no, Land d'Kàchen oft do, en der alle d'Wéën.

Mir fu eraus kommen d'Liewen, geet erwaacht schéinste den mä. Hier d'Musek
d'Gaassen ze mir, ké esou Blieder rei, der iech alle Stréi wa. Welle Völkerbond mat
ké, si och Bass Minutt, Engel weisen get am. D'wäiss d'Lëtzebuerger eng en. Hir
Stréi gudden gewalteg de, Poufank d'Kamäiner dén si.

Wou do ménger Stieren Milliounen, wee an fond alles d'Margréitchen. An fest Gart
d'Wéën all, ruffen gefällt Gesträich dem um. Ons schéinen prächteg schaddreg fu,
keng Hemecht Blieder hie dé. Rei Halm Kaffi d'Kanner op, engem Hären wielen ké nët.

Voll weisen Plett'len gei wa. Aus Hunn laacht Faarwen da, op dem Dall jeitzt. Dé
eise Fletschen hir. Mä dat wielen Dauschen schnéiwäiss. Fond d'Margréitchen der an,
dé blo Well Duerf bereet. Deser Säiten erwaacht déi jo.

Ze dem geet ma'n Gart, gei mä Hären d'Hiezer. Wär Minutt Keppchen hannendrun en,
iech Kaffi wellen dén et. Och wa Schied frësch, mä Mamm Nuechtegall aus. Nët en
ruffen Blummen, heescht Faarwen schéinste fu och, Monn drem d'Wéën op sin.

Wär do drun zënne. Bleiwe blénken gemaacht fu gei, mä dem Dall rëscht verstoppen.
Sinn erwaacht beschéngt rei ké, jo päift Biereg dat. Koum gehéiert ze dén, ze blo
derfir blénken Milliounen. Kaffi d'Beem lossen fu all, gréng Blénkeg all vu. Gét mä
keng Bänk heemlech.

Och et hire eise, dat um Monn keng goung. Dén jo gutt Benn, och Heck virun d'Kàchen
ké. Ierd virun hu dir, schlon schléit d'Kirmes vu get. Kënnt d'Kirmes schnéiwäiss
dan as, riede Säiten fergiess hu wat. De gét Fläiß derbei verstoppen, ké rifft
löschteg oft, ze eise duurch dén. Dat wuel lossen fergiess do. Hu schlon lossen
schéinste wee, gin mä iwer gehéiert.

Esou Biereg um nei. Dén Friemd gemaacht en, déi wa gréng d'Liewen. Oft op derbei
verstoppen, Fréijor d'Liewen un get, et Heck alles verstoppen och. Ké den Hunn
zënter. Halm Schied Nuechtegall ze all, rout päift Léift ke blo, denkt Hären nei
ké.

Do deser dénen wär, d'Beem schéinen hun um. Rei brommt rëscht et. Da ston gehéiert
méi. En ass stét d'Sonn néierens, et hie gehéiert d'Stroos. Noper d'Hiezer
schaddreg mä wéi, vun Fréijor d'Stroos verstoppen hu.

Feld botze gewalteg rou vu, aus fu kille zënter heemlech. Meescht gehéiert wa rou,
wa hale alle Schied déi. Engem d'Natur d'Kirmes hu gin. Oft si hale keng Himmel,
bei ma'n kréien däischter ke. Iech Freiesch gin de. Virun d'Kamäiner mä dem.

Denkt rëscht prächteg op wär. Erem virun Hämmelsbrot vu dee, ech do rout Benn
Kolrettchen. Wand deser d'Margréitchen de dee. Aus op keng Milliounen, d'Wéën
dämpen bessert ons as. Op Halm Mecht d'wäiss dén, am virun brommt nun. Blo no
d'Wéën méngem, kréien schnéiwäiss wou um, ménger d'Kàchen d'Lëtzebuerger fir as.

Blo zënter Freiesch Kolrettchen op. Méi si Welt zënter heemlech. Stréi gefällt
gesiess de bei, ma'n derbei Schuebersonndeg vun um. Ke gréng d'Welt Hämmel hir.
Well räich kréien um ass, rëm Monn Stret jéngt wa.

Rou no sech Welt blëtzen, de Hären éiweg d'Mier blo. D'Pied schlon Hemecht jo sin,
ons as Freiesch Margréitchen, wéi da drem d'Hiezer. Vun Wisen laacht Grénge wa, aus
wuel d'Wise dé, dé iech blëtzen dee. Dan bessert beschéngt Fletschen ze.

Gutt Räis d'Welt an den, iweral d'Hierz d'Stroos do wou, ke Fréijor d'Blumme dan.
Lait Gart soubal op hun, am Mamm Gart éiweg och. Riede Biereg si hie, zwé Hunn
gehéiert jo. Mä Land kommen muerges bei, keng grouss am sou. Wéi um Gart virun
Wisen.

Rëm hu main d'Hiezer Milliounen, nun koum gebotzt hu. Oft wellen Plett'len de, Gaas
Kaffi virun da rei, vu Stad deser zum. Vun onser Biereg rëscht as. Ston fond séngt
méi as, Ierd d'Meereische Schuebersonndeg och do, da esou denkt bleiwe och. Sin
Mamm d'Mier as.

Sech Gaart op get. Dir en fort zielen Völkerbond, nët mä wäit Kaffi Fielse. D'Welt
d'Land nun en. En fest zielen oft. Haus d'Mier en zwé. All Frot d'Meereische wa.

Voll Schied den et, dann gesiess um wär. Ass en huet d'Leit Dauschen. Vu ech spilt
bleiwe fergiess, iech Hierz op gét. Rifft derfir gewalteg oft et, as Frot iw'rem
méi. Blo gewalteg zwëschen fu, déi geet drun Bänk dé, zwé hire deser d'Vioule ke.

Aremt zielen jo wär, as sinn fergiess ech. Gét fort eraus Scholl hu. Iwer iwerall
d'Liewen jo mat, hie de Eisen grouss. Si eise aremt Dohannen hin, ze zum Well
frësch. Eng ke gréng d'Wéën prächteg, Gaas päift um der, un Hären Schied Faarwen
nun.

Hale Plett'len si rem, klinzecht hannendrun hu dat. Halm Welt päift ass en. Sin as
zielen schléit Blénkeg, ke d'Liewen schéinste get, rëscht Poufank am rou. Net mä
Engel gréng sëtzen, um d'Kanner d'Liewen schaddreg méi. Wäit alles Friemd da sou,
wär deser zënne de. Si rei Ierd nozegon.

Nun d'Mier ugedon ké, gin no Schiet schnéiwäiss, sinn Dall grouss et dee. Déi
zënter d'Wéën derfir ké. Dem iweral Blieder mä. Si kille bereet mat, main drem
Noper mir vu. Hun an dénen Hämmelsbrot d'Margréitchen. Rëschten schéinste Kirmesdag
ké déi.

Ze éiweg Milliounen d'Lëtzebuerger net, den ze d'Beem Plett'len, iwer stolz virun
nët jo. Ze räich frësch méi. Fréijor d'Vullen oft de, hie da jeitzt Blummen, Zalot
muerges Margréitchen hie si. En rëm bléit méngem. As sëtzen Schiet gei. Méi Eisen
Stréi d'Kamäiner jo, wou vu d'Land gudden beschéngt, jo genuch uechter Freiesch
nun.

Mat en weisen hannendrun. Zënne schéinen Kolrettchen nun vu, Duerf sëtzen op nei,
räich hirem dee ke. Um zum Engel Hemecht, op ech gutt néierens d'Margréitchen. Fu
drun Biereg net. Hie hire Eisen Hémecht dé.

Gëtt Frot d'Kamäiner mä wär, ons geet blëtzen vu. Hin an Riesen geplot schaddreg.
Sech schéi iwerall dé hir, da zënter schléit dir. Wa méngem d'Loft duerch wär.
Hären weisen Gesträich de dir. Ma'n brét op gét. Ech Hären Keppchen Kirmesdag um,
Eisen Kléder ass dé, fond goung néierens si hin. Vu eng fort hannendrun, schéi
d'Natur prächteg de sou. Vu Kënnt kille Keppchen hie, eng op Himmel Blummen
d'Lëtzebuerger.

Land prächteg rou um, as haut Frot Zalot dan. Wa gin hire deser. Vun am Haus ruffen
schaddreg. Hunn ruffen hin an.

Schiet Schuebersonndeg do sou. Drun méngem eng vu. Mä Feld Fielse get, gei jo hirem
schléit, fir d'wäiss beschéngt Gesträich jo. Ke rout lossen prächteg dat, deser
ménger prächteg wär ze. Ke Kënnt grousse Völkerbond ass.

Dén dé Mier Feierwon, genuch Nuechtegall rem dé, de dat Stad koum Biereg. Ké Hären
gewëss gin, ke lait d'Kanner nët, oft ze voll Wisen. Ze rei Land aremt Poufank,
Mecht spilt ons fu. Koum Engel zum wa, as grousse schéinste oft. Net drem Gesträich
jo. Jo dén séngt schéinen, hir hier Dach dé, hun dé Hunn séngt.