Professional Documents
Culture Documents
Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ
Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ
ΒΙΒΛΙ019
ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΜΟΝΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε.
Εισαγωγή
Έλληνες πολεμούν με Οι Μύριοι δεν ήταν παρά ένα μισθοφορικό και βαδίζοντας διέσχισαν 7.000 χλμ. περίπου σε διά
ανατολίτες. Παράστα σώμα. Στρατολογήθηκαν από τον αδερφό του στημα 15 μηνών. Επρόκειτο για έναν άνευ προη
ση από ερυθρόμορφο Πέρση βασιλιά, Κύρο, για να χρησιμοποιηθούν γουμένου άθλο, ο οποίος θα επανελαμβάνετο από
στην απόπειρα του να καταλάβει τον θρόνο των τον Αλέξανδρο 66 έτη αργότερα.
αγγείο.
Αχαιμενιδών. Ωστόσο οι «απάτριδες» αυτοί μισθο Παραμένει πάντως ασύλληπτο, ιδιαίτερα από
φόροι ενώθηκαν, υπό το βάρος της θανάσιμης τους ξένους μελετητές, το πώς τελικά το εγχείρημα
απειλής που επικρέματο πάνω από τα κεφάλια αυτό επέτυχε. Πώς κατόρθωσαν 13.000 άνδρες να
τους και κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Διέσχισαν περάσουν διαμέσου της πανίσχυρης αυτοκρατο
την Περσική Αυτοκρατορία και εξήλθαν αλώβητοι, ρίας των Αχαιμενιδών και να επιστρέψουν στην
αντιμετωπίζοντας τον δόλο, τους στρατούς και πατρίδα τους χάνοντας μόνο το 1/4 της δύναμης
τους λαούς του Μεγάλου Βασιλέως. Οι Μύριοι, τους; Οι Έλληνες, όμως, από την πλευρά μας γνω
όπως ονομάστηκαν οι 13.000 Έλληνες που συγκρο ρίζουμε την απάντηση. Πάντα τη γνωρίζαμε και για
τούσαν το σώμα αυτό, ξεκίνησαν από τις Σάρδεις, πάντα θα εξακολουθούμε να την γνωρίζουμε. Οι
την παλαιά λυδική πρωτεύουσα στην Μικρά Ασία Μύριοι ήσαν Έλληνες. Αυτό ήταν αρκετό.
Έλληνας οπλίτης
μεταφέρει τραυματι
σμένο συνάδελφο του.
Κεφάλαιο 1
Αδελφικές διαμάχες
Σύγκρουσηοπλιτών.
Σύγκρουση οπλιτών. Τη στιγμή που ο Λύσανδρος ο Λάκων επέβλεπε, μεταξύ τους, ως τη στιγμή που το σπαθί του Φιλίπ-
Οι οπλίτεςκρατούν
Οι οπλίτες κρατούντο τοσυνοδεία
συνοδεία αυλού,
αυλού, τοτογκρέμισμα
γκρέμισματων τωντειχών
τειχώντης
τηςΑθή
Αθή- που, του ηγέτη της ρωμαλέας ελληνικής δύναμης
δόρυ σε υψηλή λαβή
δόρυ σε υψηλή λαθή. νας, το
ν α ς το
' 404 π.Χ.,
π
·^·> μια
Ι- νέα
110 ν έ α
σελίδα
σελίδα άνοιγε
άνοιγε στην
στην πολυ
πολυ- του Βορρά, θα επέβαλε την ειρήνη.
τάραχη ελληνική ιστορία. Ο Πελοποννησιακός Πελοποννησιακός Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος είχε φθείρει σε
Πόλεμος, ο φρικτότερος από την εποχή του Τρωι- Τρωι μεγάλο βαθμό τις ζωτικές δυνάμεις του Ελληνι
κού εμφύλιος πόλεμος, είχε μόλις λήξει, αφήνοντας σμού. Οι πληγές που είχε επί 27 έτη προκαλέσει
βαθιές πληγές σε νικητές και ηττημένους, στο ίδιο απαιτούσαν πολύ χρόνο για να επουλωθούν. Χιλιά-
το σώμα της Ελλάδος. Για τα επόμενα 50 έτη οι δες άνδρες είχαν χάσει τις περιουσίες τους. Ο
ελληνικές πόλεις θα εξακολουθούσαν να πολεμούν παλαιός τρόπος ζωής είχε γενικά ανατραπεί. Η
Βοιωτός οπλίτης του στρατού των
Μυρίων. Φέρει λινοθώρακα, ίσιο
σπαθί και κράνος τύπου πίλου. Στην
ασπίδα υπάρχει το ρόπαλο του Ηρα
κλή σήμα της πόλης των Θηβών.
Έλληνες οπλίτες. πενία και η ανεργία είχε δημιουργήσει μια νέα τάξη κής» γραφής που έχει έρθει στο φως χρονολογείται
Παράσταση από μελα ανθρώπων, οι οποίοι είχαν ανδρωθεί μέσα στις φλό στον 7ο αιώνα π.Χ. και είναι βεβαίως γραμμένη στα
γες του πολέμου και το μόνο που γνώριζαν ήταν να ελληνικά).
νόμορφο αγγείο.
πολεμούν. Ήταν οι μισθοφόροι. Πέρα από το οποι Οι επαγγελματίες αυτοί του πολέμου ήταν
οδήποτε ιδεολογικό υπόβαθρο, οι μισθοφόροι πολε φυσικά πολύπειροι και άριστοι μαχητές. Όταν δεν
μούσαν για τα χρήματα, χωρίς να εξετάζουν το απασχολούντο από Έλληνες εργοδότες, συνήθως
δίκαιο ή το άδικο του εργοδότη τους. Ο θεσμός των αναζητούσαν την τύχη τους στην Περσική Αυτο
μισθοφόρων δεν ήταν φυσικά άγνωστος στον ελλα κρατορία. Οι Αχαιμενίδες ουδέποτε στην ιστορία
δικό χώρο. Ή δ η από τον 16ο αιώνα π.Χ. Έλληνες τους διέθεταν σοβαρά τμήματα βαρέως πεζικού. Το
Μινωίτες και Μυκηναίοι εντάχθηκαν στους στρα κενό αυτό οι μεγάλοι βασιλείς φρόντιζαν να το
τούς των Αιγυπτίων φαραώ, στους πολέμους των καλύπτουν με την «ενοικίαση» μεγάλου αριθμού
τελευταίων για την απελευθέρωση της Αιγύπτου Ελλήνων οπλιτών, πρακτική που ίσχυε ως την
από τον ζυγό των Υκσώς (ή Υξώς). Τον 7ο και τον κατάλυση της αυτοκρατορίας από τον Αλέξανδρο.
6ο αιώνα π.Χ. χιλιάδες Έλληνες επάνδρωναν και Η καταπονημένη λοιπόν από τον Πελοποννη
πάλι τις στρατιές των φαραώ. Έλληνες επίσης σιακό Πόλεμο Ελλάς περνούσε μια από τις κρισι
πολεμούσαν υπέρ του Λυδού βασιλέα Κροίσου. μότερες καμπές της ιστορίας της. Το καθεστώς
Αλλά και στους κλασικούς χρόνους όλοι οι στρατοί που είχαν επιβάλει στη χώρα οι νικητές του πολέ
χρησιμοποιούσαν χιλιάδες Έλληνες Θράκες πελτα- μου Σπαρτιάτες ήταν μισητό από τους περισσοτέ
στές. (Παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων, οι οποίοι ρους Έλληνες, ακόμα και από τους πριν από λίγο
δεν δέχονται την ελληνική καταγωγή των Θρακών, συμμάχους των Λακώνων. Οι Αθηναίοι, οι ηττημέ
οι τελευταίοι σαφώς και ήταν Έλληνες, αφού είχαν νοι Αθηναίοι, ήσαν οι πρώτοι οί οποίοι «εξεγέρθη
γενάρχη τον Ορφέα. Η πρώτη δε πινακίδα «θρακι καν» και κατέλυσαν το φιλοσπαρτιατικό δικτατορι-
Οπλίτης της περιόδου
του Πελοποννησιακού
Πολέμου. Φέρει κοριν
θιακό κράνος με λοφίο
και όπλο.
Εκπληκτική ερυθρό- κό καθεστώς των τριάκοντα τυράννων, το 403 π.Χ.
μορφή παράσταση οκτώ μόλις μήνες μετά το πέρας του πολέμου. Και
οπλίτη. μόνο το γεγονός αυτό έδειχνε ξεκάθαρα ότι η ειρή
νη στην Ελλάδα δεν θα διαρκούσε για πολύ. Ωστό
σο, χάρις στην υποστήριξη των Περσών και ιδιαιτέ
ρως του σατράπη της Μικρός Ασίας Κύρου, οι
Σπαρτιάτες ήλεγχαν την κατάσταση. Ο Κύρος είχε
αποδειχθεί πολύτιμος βοηθός των Σπαρτιατών και
κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου
και τα δικά του χρήματα ήταν που έγειραν την πλά
στιγγα υπέρ των Αακώνων. Ο Κύρος φρόντισε να
διατηρήσει φιλικές σχέσεις με τη Σπάρτη και μετά
Ερυθρόμορφη παρά
σταση του Αχιλλέα.
Εικονίζεται με οπλιτικό
εξοπλισμό. Φέρει λινο
θώρακα, δόρυ και
σπαθί.
λειτουργούσε ως ανεξάρτητος ηγεμόνας. H σατρα π.Χ. όταν ο βασιλιάς Δαρείος πέθανε. Ο Αρταξέρξης,
πεία του άλλωστε ήταν η πλουσιότερη της αυτο ευρισκόμενος στο πλευρό του πατέρα του κέρδισε
κρατορίας και η έχουσα στενότερες επαφές με τη μάχη και χρίστηκε βασιλιάς. Ο Κύρος έσπευσε
τους Έλληνες. Ο Κύρος ήταν εξαιρετικά φιλόδο και αυτός στα ανάκτορα. Τον συνόδευε στο ταξίδι
ξος. Αν και δευτερότοκος είχε, με τη βοήθεια της του ο πιστός του, υποτίθεται, Τισσαφέρνης. Ο Τισ
μητέρας του Παρισάτιδος, θέσει υποψηφιότητα για σαφέρνης - πρώην σατράπης της Μικρός Ασίας -
τη διαδοχή του στον θρόνο, παραγνωρίζοντας το όμως, ήταν άνθρωπος του Αρταξέρξη και φανέρωσε
δικαίωμα διαδοχής του μεγαλύτερου αδερφού του στον βασιλιά τα σχέδια του νεότερου αδερφού του.
Αρταξέρξη του λεγομένου μνήμονος. Το ζήτημα Ο Αρταξέρξης συνέλαβε τότε τον Κύρο και θα τον
πάντως της διαδοχής τέθηκε επιτακτικά το 405 θανάτωνε αν δεν επενέβαινε η μητέρα του Παρισά-
13
Οικία στο Βόρειο Ιράν. τιδα. Χάρις σε αυτήν ο Κύρος όχι μόνο έσωσε τη χέρια τους εντός των φαρδιών τους μανικιών. Η
Δεν διαφέρει ιδιαίτερα ζωή του αλλά κράτησε και τον έλεγχο της σατρα κίνηση αυτή είχε για τους Πέρσες συμβολική
πείας του. Όλες αυτές οι ανακτορικές ίντριγκες σημασία και έδειχνε την υποταγή του υπηκόου απέ
από ένα σπίτι της επο
έδειχναν το πόσο βαθιά νοσούσε η Περσική Αυτο ναντι στον Μεγάλο Βασιλέα και μόνο. Ο Κύρος διέ
χής του Ξενοφώντος.
κρατορία. Οι σατράπες αλληλοϋποβλέποντο και ταξε την εκτέλεση των δύο εξαδέλφων του γιατί δεν
συχνά αλληλοπολεμούσαν. Για να κρατήσουν δε έδειξαν τον πρέποντα σεβασμό στον «μελλοντικό
μακριά τους μόνους επίφοβους αντιπάλους τους, μεγάλο βασιλέα». Φυσικά, η είδηση έφτασε και στα
τους Έλληνες, οι Πέρσες κατέφευγαν στη διπλω βασιλικά ανάκτορα και όπως είναι εύλογο, προκάλε
ματία των δαρεικών. σε την ανησυχία του Αρταξέρξη και του περιβάλλο
Ο Κύρος από πολύ νωρίς είχε δείξει τη φιλοδο ντος του. Στο προσκέφαλο του ετοιμοθάνατου
ξία του να ανέλθει στον θρόνο των Αχαηαενιδών. Δαρείου, οι δύο αδερφοί περίμεναν υπομονετικά να
Μια φορά τον επισκέφθηκαν δύο εξάδελφοι του ακούσουν τον ορισμό τους ως διαδόχου. Και ναι μεν
στις Σάρδεις. Αυτός τους δέχθηκε στην αίθουσα ο Αρταξέρξης ήταν πρωτότοκος, αλλά ο Κύρος ήταν
του θρόνου του. Οι δύο άνδρες πλησίασαν και υπο «πορφυρογέννητος», είχε δηλαδή γεννηθεί όταν ο
κλίθηκαν ενώπιον του, χωρίς όμως να κρύψουν τα πατέρας του ήταν ήδη βασιλιάς. Σε αυτό ακριβώς το
14
Έλληνας πελταστής. Φέρει
πέλτη και είναι οπλισμένος
ακόντια και σπαθί. Τα τμήμα
τα πελταστών αποδείχθηκαν
πολύτιμα κατά τη διάρκεια
της πορείας των Μυρίων.
Υψώματα στο βόρειο
Ιράν. Οι Μύριοι συνά
ντησαν πολλά τέτοια
υψώματα στον δρόμο
τους.
Κυρου Ανάβασις
Από τις Σάρδεις ως τον Ευφράτη
Χάρτης της πορείας του. Πρώτα έφτασαν στην πόλη τα σταθμεύοντα προληπτικών μέτρων. Πράγματι ο Αρταξέρξης,
των Μυρίων. στην Ιωνία στρατεύματα - 4.000 οπλίτες - υπό τον μόλις έλαβε την αναφορά του Τισσαφέρνη, αντελή
Ξενία τον Αρκάδα. Αίγες μέρες αργότερα αφίχθη φθη τον πραγματικό σκοπό του Κύρου και άρχισε
σαν 1.500 οπλίτες και 500 ψιλοί, υπό τον Πρόξενο και αυτός να συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να
τον Βοιωτό. Ακολούθως αφίχθησαν τα αποσπάσμα τον αντιμετωπίσει.
τα του Σοφαίνετου του Στυμφάλιου -1.000 οπλίτες Στο μεταξύ η στρατιά του Κύρου εκινείτο ήδη
- του Σωκράτη του Αχαιού - 500 οπλίτες - και του ταχύτατα νοτιοανατολικά. Αφού διύνησαν 22 παρα
Πασίωνος του Μεγαρέως - 300 οπλίτες και 300 πελ σάγγες (1 παρασάγγα = 5.250 μέτρα), δηλαδή 115
ταστές. Ή δ η είχε συγκεντρωθεί μια ισχυρή ελληνι χλμ. περίπου, έφτασαν στον ποταμό Μαίανδρο. Σε
κή δύναμη 7.300 οπλιτών και 800 ελαφρών πεζών. εκείνο το σημείο το πλάτος της κοίτης προσέγγιζε
Αναμένοντο όμως ακόμα η άφιξη του Κλεάρχου και τα 60 μέτρα. Οι άνδρες πέρασαν τον ποταμό από
των ανδρών που είχε στρατολογήσει στη Θράκη, μια γέφυρα κατασκευασμένη από επτά δεμένα
καθώς και άλλων αποσπασμάτων. Με τους άνδρες μεταξύ τους πλοιάρια και εισήλθαν στη Μεγάλη
αυτούς και με πολλούς βαρβάρους ο Κύρος ξεκίνη Φρυγία. Κατόπιν βάδισαν άλλα 40 χλμ. και έφτασα\
σε στις αρχές Μαρτίου του 401 π.Χ. την εκστρατεία στην πόλη των Κολοσσών. Οι Κολοσσές ήταν
του. Από τους Έλληνες κανείς δεν υποψιάζετο ότι αρχαία πόλη μεγάλη και ισχυρή και οι κάτοικοι
επρόκειτο να εκστρατευσει κατά του αδερφού του. δέχθηκαν τους στρατιώτες και τους φιλοξένησα\
Πίστεψαν όλοι ότι πράγματι επρόκειτο να πολεμή επί μία εβδομάδα. Τότε αφίχθη στην πόλη και ένα
σουν τους Πισίδες. Μόνο ο πονηρός Τισσαφέρνης ακόμα απόσπασμα 1.000 οπλιτών και 500 πελτα
δεν έπεσε στην παγίδα. Γνωρίζοντας τη δύναμη στών, υπό τον Μένωνα τον Θεσσαλό. Ή δ η η δύνα
των Πισιδών, δίκαια έκρινε ότι η στρατιά του μη των Ελλήνων στρατιωτών του Κύρου έφτανε τις
Κύρου ήταν πολύ μεγάλη για έναν τόσο ήσσονος 9.600 άνδρες (8.300 οπλίτες, 800 πελταστές, 500
σημασίας στρατιωτικό στόχο. Έσπευσε λοιπόν ο ψιλοί).
Τισσαφέρνης να ενημερώσει τον βασιλιά του για Η πορεία κατόπιν συνεχίστηκε. Διανύθηκαν
τις δυνάμεις του Κύρου, προτείνοντας τη λήψη άλλα 100 χλμ. ως την επίσης πανάρχαια πόλη των
Παραγναθίδα με παρά
σταση πελταστή.
να
μένος από την εξέλιξη της ψευτομάχης ήταν ο λαβε την κίνηση της και έφτασε στο Ικόνιο, την
Κύρος, ο οποίος σωστά υπολόγισε ότι τον τρόμο ακρότατη πόλη της Φρυγίας. Αφού αναπαύθηκαν
που προκάλεσαν οι Έλληνες στο στρατό του θα τον εκεί επί τρεις ημέρες, κίνησαν και πάλι εντός της
προκαλούσαν και στα βασιλικά περσικά στράτευμα- Αυκαονίας, χώρας άγονης, με κατοίκους επιδιδόμε-
τα. Ύστερα από τη μικρή επίδειξη η στρατιά επανέ- νους στις ληστείες. Τη χώρα αυτή η στρατιά του
23
«Ήν δε της χιόνος το
βάθος οργυιά, ώστε
και των υποζυγίων και
των ανδρωπόδων
πολλά απώλετο και
των στρατιωτών ως
τριάκοντα» (Το βάθος
του χιονιού ήταν μια
οργιά -1,85 μέτρο •
ώστε και εκ των υπο
ζυγίων και εκ των αιχ
μαλώτων πολλοί χάθη
καν και από τους
στρατιώτες χάθηκαν
τριάντα. Ξενοφώντα
Κύρου Ανάβασις βιβλ.
Δ , κεφ. 5ο).
Αργολική ασπίδα
(όπλον) διακρίνεται
καθαρά ο πόρπακας.
ντας πλέον αντιληφθεί ότι δεν βάδιζαν κατά των σεις μισθών, αλλά και έδωσε το λόγο του ότι δεν Η μεγαλοπρεπής πύλη
Πισιδών, αρνήθηκαν να συνεχίσουν την πορεία. εξεστράτευαν κατά του αδερφού του, αλλά κατά των Εθνών στα ανά
Είχαν καταλάβει ότι ο πραγματικός σκοπός της του σατράπη της Φοινίκης Αβροκόμα, οι στρατιώ
κτορα των Μεγάλων
εκστρατείας στην οποία συμμετείχαν ήταν η εκθρό τες πείσθηκαν να συνεχίσουν. Φυσικά η υποψία ότι
Βασιλέων της Περσέ-
νιση του Αρταξέρξη. Μόνο ο Σπαρτιάτης Κλέαρχος θα πολεμούσαν τον Αρταξέρξη δεν εγκατέλειψε
πολης.
θέλησε να ακολουθήσει τον Κύρο. Εμποδίστηκε τους Έλληνες.
όμως από τους άλλους Έλληνες με τη βία. Επί 20 Μετά το επεισόδιο πάντως η πορεία επανελή-
μέρες η στρατιά στεκόταν ακίνητη στην Ταρσό και φθη ως την Ισσό, πόλη μεγάλη και ισχυρή στις
οι Έλληνες στρατιώτες αρνούντο να συνεχίσουν εσχατιές της Κιλικίας, η οποία έμελλε να γίνει διά
παρά τις εκκλήσεις του Κύρου και του Κλεάρχου. σημη από τη νίκη του Αλεξάνδρου το 333 π.Χ. Εκεί
Τελικά, αφού ο Κύρος υποσχέθηκε γενναίες αυξή στην Ισσό έφτασε και μοίρα 35 σπαρτιατικών πολε-
Ποταμός στην Αρμε μικών πλοίων. Από τα πλοία αποβιβάστηκαν 700 κειτο για τον μεγαλύτερο, ως τότε ελληνικό στρατό
νία. περίπου οπλίτες υπό τις διαταγές του Σπαρτιάτη που διέσχιζε την περσοκρατούμενη Ανατολή.
Χειρισόφου, οι οποίοι ενώθηκαν με τις δυνάμεις Από την Ισσό η στρατιά βάδισε προς τις Συρια
του Κύρου. Παράλληλα άλλοι 400 Έλληνες οπλίτες, κές Πύλες, πέρασμα μεταξύ της θάλασσας και του
οι οποίοι υπηρετούσαν τον σατράπη της Φοινίκης, όρους Αμανού. Το πέρασμα εφυλάσσετο με οχυρώ
τον εγκατέλειψαν και έσπευσαν να καταταγούν στη σεις ανάμεσα στις οποίες υπήρχε μια μικρή πεδιά
στρατιά του Κύρου, μαζί με τους άλλους συμπα δα μήκους 600 περίπου μέτρων. Αν τα οχυρά ήσαν
τριώτες τους. Έτσι ο αριθμός των Ελλήνων στρα επανδρωμένα από άνδρες του Αρταξέρξη, η διάβα
τιωτών του Κύρου έφτασε τώρα τις 13.900. Επρό ση των πυλών ήταν αδύνατη, καθώς τα τμήματα
που θα την επιχειρούσαν θα εδέχοντο πλήγματα
από δύο κατευθύνσεις και δεν θα είχαν τη δυνατό
τητα να αναπτυχθούν στον στενό εκείνο χώρο. Για
να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο δυσάρεστο ενδεχόμε
νο, ο Κύρος σκέφθηκε να υπερκεράσει την τοποθε
σία από τη θάλασσα με τη βοήθεια του στόλου. Τελι
κά κάτι τέτοιο δεν χρειάστηκε να πραγματοποιηθεί
γιατί ο Αβροκόμας είχε αφήσει αφύλακτα τα περά
σματα και έσπευδε με τον στρατό του προς ενίσχυ
ση του Αρταξέρξη. Τόσο ο σατράπης της Φοινίκης
όσο και ο Αρταξέρξης γνώριζαν ότι ο Κύρος δεν
επρόκειτο να βαδίσει κατά της Συρίας και της Αιγύ
πτου. Ο θρόνος που επιθυμούσε βρισκόταν στη
Μεσοποταμία. Προς τα εκεί έπρεπε να βαδίσει.
Αφού λοιπόν πέρασαν και τις Συριακές Πύλες
κατευθύνθηκαν στην μεγάλη ελληνική πόλη
Μυρίανδρο, νότια της σημερινής Αλεξανδρέττας.
Εκεί η στρατιά παρέμεινε επί επτά ημέρες. Σε αυτό
το διάστημα δύο Έλληνες στρατηγοί, ο Ξενίας ο
Αρκάδας και ο Πασίων ο Μεγαρέας εγκατέλειψαν
κρυφά το στρατόπεδο και με ένα μικρό πλοίο έφυ
γαν για την Ελλάδα. Είχαν πεισθεί ότι επέκειτο
σύγκρουση με τον στρατό του Αρταξέρξη, στην
οποία δεν επιθυμούσαν να συμμετάσχουν. Και
Ένθρονος Πέρσης πράγματι είχε γίνει πλέον ξεκάθαρα αντιληπτό από
βασιλιάς. Ανάγλυφο όλους ότι επρόκειτο να βαδίσουν εναντίον του
από την Περσέπολη. Αρταξέρξη. Είχαν άλλωστε διαταχθεί να προετοιμα-
Οχυρό φρούριο της
Ανατολής κατασκευα
σμένο από πηλό.
Ασημένιο τετράδραχ-
μο, το οποίο πιθανότα
τα εικονίζει τον σατρά
πη Τισσαφέρνη.
Επιτύμβια στήλη με
παράσταση οπλίτη με
πιλόσχημο κράνος,
όπλο και δόρυ, κρατη
μένο σε μέση λαβή.
ψετε μάχη μεταξύ σας, να έχετε υπόψη σας ότι Μετά τη λύση της παρεξήγησης η πορεία επα-
εντός της ημέρας και εγώ θα κατακομματιαστώ και νελήφθη. Καθώς προχωρούσαν όμως έβλεπαν στο
εσείς δε κατόπιν και όχι πολύ αργότερα από εμένα, μαλακό χώμα ίχνη από πατημασιές αλόγων. Ήταν
γιατί αν τα πράγματα πάνε άσχημα όλοι αυτοί οι φανερό ότι ένα τμήμα ιππικού του βασιλιά παρακο
βάρβαροι που βλέπετε θα αποδειχθούν χειρότεροι λουθούσε τις κινήσεις τους. Τότε εμφανίστηκε
εχθροί σας από τους βαρβάρους του βασιλιά». Με τα ενώπιον του Κύρου ο Ορόντας, ένας Πέρσης ευγε
λόγια αυτά οι Έλληνες ηρέμησαν και επανήλθαν νής, και του ζήτησε να του διαθέσει 1.000 ιππείς για
στους καταυλισμούς τους. να εξουδετερώσει το εχθρικό απόσπασμα. Ο Ορό-
ντας όμως είχε σκοπό να αυτομολήσει μαζί με τους υπεροχής τους έναντι του περσικού όχλου, η οποία ΤΟΤΤΙΌ εκπληκτικής
ιππείς στο στρατόπεδο του Αρταξέρξη. Για να προ άλλωστε καταφάνηκε και κατά τη διάρκεια της ψευ- ομορφιάς, στο Βόρειο
ετοιμάσει μάλιστα το έδαφος απέστειλε επιστολή τοεπίθεσης στη Φρυγία. Απέναντι στον ατελείωτο
Ιράν.
στον Αρταξέρξη πριν ξεκινήσει από το στρατόπεδο εχθρικό όγκο οι Έλληνες όφειλαν να διατηρήσουν
του Κύρου. Ο ταχυδρόμος όμως στον οποίο εμπι απλώς την ψυχραιμία τους. Ήταν βέβαιο πως αν οι
στεύθηκε την επιστολή ήταν πιστός του Κύρου και ζυγοί της φάλαγγας παρέμεναν αραγείς ήταν οι
έτσι η προδοσία του Ορόντα έγινε γνωστή και ο βάρβαροι που θα έχαναν το θάρρος τους και δεν θα
προδότης εκτελέστηκε. Μετά και από το επεισόδιο αποτολμούσαν καν να πλησιάσουν την τρομακτική
αυτό η στρατιά συνέχισε την πορεία της προς τη ελληνική παράταξη.
Βαβυλώνα, τη μεγάλη πόλη των θρύλων και των Ο Κύρος μετά την επιθεώρηση διέταξε να γίνει
μυστηρίων της Ανατολής. Αφού διήνησαν 63 χλμ. καταμέτρηση των δυνάμεων και βρήκε τη στρατιά
περίπου στάθμευσαν βόρεια της Βαβυλώνας. Εκεί του να αριθμεί Έλληνες οπλίτες 10.400 και πελτα-
ο Κύρος επιθεώρησε τα στρατεύματα του. Τότε
έφτασαν στο στρατόπεδο του Κύρου αυτόμολοι
από τον βασιλικό στρατό και του έδωσαν πολύτιμες
πληροφορίες για την ισχύ της στρατιάς του Αρτα
ξέρξη. Με βάση τις πληροφορίες αυτές ο Κύρος
έκρινε ότι πολύ σύντομα θα εδίδετο η καθοριστική
για τον περσικό θρόνο μάχη. Συγκάλεσε λοιπόν
τους Έλληνες στρατηγούς και λοχαγούς στη σκηνή
του για να συσκευθεί μαζί τους περί του πρακτέου.
«Ανδρες Έλληνες, σας έχω μαζί ως συμμάχους όχι
γιατί έχω έλλειψη από βαρβάρους, αλλά επειδή έχω
τη γνώμη ότι εσείς είστε ανδρειότεροι και καλύτε
ροι πολλών βαρβάρων, για αυτό σας προσέλαβα.
Φανήτε λοιπόν άνδρες άξιοι της ελευθερίας που
έχετε και για την οποία εγώ σας καλοτυχίζω.,.για να
γνωρίζετε δε σε τί αγώνα θα συμμετάσχετε θα σας
πληροφορήσω. Το πλήθος των αντιπάλων μας είναι
μεν μέγα και θα επέλθει εναντίον μας με δυνατές
κραυγές. Από αυτά όμως μην πτοηθήτε...» είπε ο
Κύρος στους Έλληνες. Φυσικά οι εμπειροπόλεμοι
Έλληνες στρατιώτες ελάχιστα είχαν να φοβηθούν
από το πλήθος και τις κραυγές των αντιπάλων Αιχμές και σαυρωτή-
τους. Είχαν και οι ίδιοι απόλυτη συναίσθηση της ρες δοράτων.
Μακεδόνικο νόμισμα
του 5ου αιώνα π.Χ.
που εικονίζει ιππέα με
«κυνηγετικό» εξοπλι
σμό. Οι λιγοστοί ιππείς
του στρατού των
Μυρίων ήταν εξοπλι
σμένοι με ακόντια,
θώρακες και σπαθιά.
31
Έ λ λ η ν α ς οπλίτης αιχ
μαλωτίζει γυναίκα.
Τον στρατό των
Μυρίων συνόδευαν
πολλές γυναίκες,
σύζυγοι ή ερωμένες
των στρατιωτών.
ιππείς. Δίπλα τους τάχθηκε η φάλαγγα, με τον Κλέ πλαγιοκοπήσουν το εχθρικό κέντρο, εκεί όπου θα
αρχο να διοικεί την δεξιά πτέρυγα, τον Πρόξενο το πολεμούσε και ο αδερφός του Αρταξέρξης, και με
κέντρο και τον Μένωνα την αριστερή πτέρυγα της. παράλληλη πίεση από τους δικούς του άνδρες και
Το κέντρο και το αριστερό κέρας της στρατιάς του ιδίως από την επίλεκτη σωματοφυλακή του να το
Κύρου σχηματίστηκε από τα βαρβαρικά τμήματα διασπάσουν. Ο Κύρος για να στεφθεί νικητής δεν
του. Στο κένρο τάχθηκε και ο ίδιος ο Κύρος επικε αρκούσε να τρέψει σε φυγή τον αντίπαλο στρατό.
φαλής 600 επίλεκτων ιππέων της σωματοφυλακής Έ π ρ ε π ε να σκοτώσει και τον αδερφό του.
του. Όλοι οι ιππείς της σωματοφυλακής έφεραν Αφού παρατάχθηκαν με τον τρόπο αυτό οι
θώρακες, κράνη και παραμερίδια (ειδικές θωρακί άνδρες του Κύρου ανέμεναν την άφιξη του εχθρού.
σεις που προστάτευαν τα πόδια του πολεμιστή και Πράγματι γύρω στο απόγευμα εμφανίστηκε από τα
εφαρμόζοντο στη σέλα). Ο Κύρος μόνο αρνήθηκε νότια η τεράστια στρατιά του Αρταξέρξη, «...εφάνη
να φορέσει κράνος για να είναι εύκολα αναγνωρίσι κονιορτός ώσπερ νεφέλη λευκή, χρόνω δε συχνώ
μος από τους άνδρες του. Από τη διάταξη και μόνο ώσπερ μελανί τις εν τώ πεδίω επί πολύ...» (εφάνη
των δυνάμεων του γίνεται φανερό και το σχέδιο ένα λευκό σύννεφο σκόνης, το οποίο μετά από ώρα
μάχης του Κύρου. Προφανώς ο Πέρσης πρίγκηπας έγινε μαύρο επί της πεδιάδας και σε μεγάλη έκτα
υπολόγιζε ότι οι Έλληνες θα επικρατήσουν έναντι ση) γράφει ο Ξενοφών, εντυπωσιασμένος από το
του εχθρικού αριστερού. Κατόπιν θα μπορούσαν να θέαμα της προσέγγισης του τεράστιου στρατού.
Ελαφρά θωρακισμένος
Έ λ λ η ν α ς οπλίτης.
Ανάγλυφη παράσταση Στο άκρο αριστερό, το οποίο διοικούσε ο Τισσαφέρ μένα τα δρεπανηφόρα άρματα. Ενώπιον του εχθρι
από τους Δελφούς, νης, τάχθηκαν βαρεία οπλισμένοι ιππείς που όλοι κού μετώπου, το οποίο υπερείχε συντριπτικά σε
τους έφεραν λευκούς ελληνικούς λινοθώρακες. μήκος του δικού του, ο Κύρος άλλαξε γνώμη και
που εικονίζει σύγκρου
Δίπλα τους τάχθηκαν γεροφόροι Πέρσες και δίπλα διέταξε τον Κλέαρχο να κινηθεί κλιμακωτά και να
ση οπλιτών.
σε αυτούς Αιγύπτιοι δορυφόροι, οπλισμένοι με προσβάλει το εχθρικό κέντρο. Ο Κλέαρχος όμως,
μεγάλες ποδήρεις ασπίδες και δόρατα όπως τα έμπειρος στρατηγός ως ήταν, δε θεωρούσε σωστή
ελληνικά. Κατόπιν είχαν ταχθεί άλλοι ιππείς και ενέργεια να κινηθεί προς το κέντρο και να αφήσει
τοξότες. Οι στρατιώτες κάθε έθνους πολεμούσαν τη σιγουριά που του εξασφάλιζε η κοίτη του
σε δικούς τους σχηματισμούς και μπορούσες να Ευφράτη. Αν τυχόν ξεμάκρενε από τον ποταμό
δεις, σύμφωνα με την περιγραφή του αυτόπτη μάρ υπήρχε ο κίνδυνος να διασπαστεί η αναγκαστικώς
τυρα Ξενοφώντα, τους τετράπλευρους σχηματι αραιωμένη του παράταξη και να περικυκλωθεί ολό
σμούς τους. Μπροστά απ' όλο το μέτωπο ήταν ταγ κληρη η φάλαγγα από το ιππικό του Τισσαφέρνη.
H απόσταση που χώριζε τα δύο στρατεύματα
δεν ήταν μεγαλύτερη των 600-800 μέτρων. Οι
Έλληνες βάδιζαν με ταχύ βήμα και έψαλαν τον παι
άνα. Μόλις πλησίασαν περισσότερο άρχισαν να αλα
λάζουν και να κτυπούν τα δόρατα επί των ασπίδων
τους, παράγοντας έναν δαιμονικό θόρυβο. Ενώπιον
του θεάματος τούτου και πριν οι Έλληνες πλησιά
σουν σε απόσταση βολής βέλους (150-200 μέτρα) οι
απέναντι τους βάρβαροι έστρεψαν τα νώτα και τρά
πηκαν σε φυγή! Ακόμα και οι ηνίοχοι των δρεπανη-
φόρων αρμάτων τα εγκατέλειψαν και ακολούθησαν
τους φεύγοντες συναδέλφους τους. Τα δε δρεπανη
φόρα άρματα, με τους ίππους τρομοκρατημένους
άρχισαν να τρέχουν και να κατακόπτουν το περσικό
πεζικό. Μερικά από αυτά στράφηκαν ανεξέλεγκτα
και κατά των Ελλήνων. Αυτοί όμως άνοιγαν τους
ζυγούς τους και τα άφηναν να περνούν ακίνδυνα
ανάμεσα τους. Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες διέ
λυσαν την απέναντί τους εχθρική παράταξη με
μοναδική απώλεια έναν τραυματία από βέλος!
Την ώρα όμως που οι Έλληνες κατατρόπωναν
κυριολεκτικά τους απέναντί τους βαρβάρους, στο
άλλο άκρο τα πράγματα δεν φαίνεται πως εξελί
χθηκαν το ίδιο ευννοϊκά για τον Κύρο. Το αριστερό
του Κύρου κάμφθηκε από την εχθρική υπεροχή
και ο Κύρος φοβούμενος «...δείσας μη όπισθεν
γενόμενος κατακόψη το Ελληνικόν...» (μη κατακο
πεί το ελληνικό στράτευμα, πληττόμενο εκ των
νώτων) επέλασε με τους 600 επίλεκτους ιππείς
του κατά των 6.000 ιππέων του Αρταξέρξη και τους
διέσπασε. Οι νικητές ιππείς του όμως άρχισαν να
καταδιώκουν τους φεύγοντες εχθρούς και μόνο
λίγοι, οι «ομοτράπεζοι» του έμειναν δίπλα στον
Κύρο. Έξαφνα ο Κύρος αντελήφθη την παρουσία
του αδερφού του. «Νάτος, τον βλέπω», είπε στους
άνδρες του και όρμησε καταπάνω στον Αρταξέρξη.
Κατόρθωσε μάλιστα να τον τραυματίσει στο στέρ
νο τρυπώντας του ακόμα και τον θώρακα. Την ίδια
όμως στιγμή ο Κύρος δέχθηκε ένα ακόντιο κάτω
από το μάτι. Με τον αρχηγό τους βαρεία πληγωμέ
νο, οι λιγοστοί άνδρες του Κύρου προσπάθησαν να
τον καλύψουν. Σε μια άγρια και συγκεχημένη όμως
Για το λόγο αυτό ο Κλέαρχος απάντησε στον Κύρο συμπλοκή που ακολούθησε έπεσαν όλοι, μαζί με
να μην ανησυχεί και πως ο ίδιος γνώριζε πώς πρέ τον ηγέτη τους. Οι μεν νικητές έκοψαν το κεφάλι
πει να πολεμήσει. και το δεξί χέρι του Κύρου, οι δε στρατιώτες του
νεκρού τράπηκαν σε φυγή και οι άνδρες του Αρτα
Τελικά τα βαρβαρικά τμήματα του Κυρου άρχι
ξέρξη κατέλαβαν το στρατόπεδο της στρατιάς του
σαν να βαδίζουν προς συνάντηση του εχθρού. Οι
Κύρου. Οι επιζώντες βάρβαροι στρατιώτες του
Έλληνες όμως δεν είχαν ακόμα αρχίσει να κινού
Κύρου, με επικεφαλής τον Αριαίο, κινήθηκαν προς
νται. Ο Κλέαρχος μόλις είχε δώσει το σύνθημα
τα πίσω και σταμάτησαν σε απόσταση 25 χλμ. από
«Ζεύς σωτήρ και νίκη», το οποίο πέρασε από στόμα
το πεδίο της μάχης. Στο μεταξύ εντός του στρατο
σε στόμα και από τον τελευταίο άνδρα. Μόλις
πέδου ξέσπασε μεγάλη μάχη μεταξύ των Ελλήνων
ξαναήρθε η σειρά του Κλεάρχου να αναφωνίσει το
φρουρών του στρατοπέδου και των ανδρών του
σύνθημα, δόθηκε η διαταγή και οι Έλληνες άρχισαν
Αρταξέρξη. Οι τελευταίοι αιχμαλώτισαν μάλιστα τη
να βαδίζουν.
Ο Αίας μεταφέρει τον μία από τις δύο Ελληνίδες παλλακίδες του Κύρου. Την ίδια ώρα οι Έλληνες πελταστές, υπό τον Επι-
νεκρό του Αχιλλέα. Η H δεύτερη κατόρθωσε να ξεφύγει και γυμνή κατέ σθένη από την Αμφίπολη, κατόρθωσαν να προκαλέ
ετεροχρονισμένη αυτή φυγε στους Έλληνες φρουρούς και διεσώθη. Οι σουν τεράστιες απώλειες στο επίλεκτο ελαφρύ ιππι
παράσταση είναι ενδει Έλληνες φρουροί άντεξαν για κάποια ώρα την κό, χρησιμοποιώντας μια άκρως έξυπνη τακτική.
κτική της συντροφικό εχθρική πίεση. Καθώς όμως όλο και περισσότεροι Δεχόμενοι την έφοδο του εχθρικού ιππικού οι
τητας που αναπτυσσό βάρβαροι έρχονταν εναντίον τους στράφηκαν προς Έλληνες πελταστές είτε άνοιξαν τους ζυγούς τους,
το κύριο σώμα των του Κλεάρχου. Στο μεταξύ ο είτε έπεσαν πρηνείς στο έδαφος. Μόλις οι Πέρσες
ταν μεταξύ των Ελλή
Αρταξέρξης είχε πληροφορηθεί από τον Τισσαφέρ ιππείς περνούσαν οι Έλληνες άρχιζαν να τους κτυ
νων μαχητών. Συγκινη
νη ότι οι Έλληνες είχαν διαλύσει τις απέναντί τους πούν από πολύ κοντά με ακόντια, ακόμα και με
τική ήταν η αφοσίωση
δυνάμεις και διέταξε την αναδιοργάνωση των δυνά σπαθιά! Με τον τρόπο αυτό κανείς πελταστής δεν
και η φροντίδα που μεων του, ώστε να επιτεθούν εκ νέου στους ως έπαθε το παραμικρό και οι ιππείς τράπηκαν σε
επέδειξαν οι Μύριοι τότε νικητές Έλληνες. Ο Κλέαρχος όμως έστρεψε φυγή. Τελικά ο Τισσαφέρνης και οι άνδρες του
για τους πληγωμένους. την φάλαγγα και ανέμενε την νέα εχθρική επίθεση. σταμάτησαν τη φυγή όταν συνάντησαν τα λοιπά
Έ λ λ η ν α ς οπλίτης
καταβάλλει Πέρση
λαβαροφόρο.
βασιλικά στρατεύματα. Έτσι, τώρα, όλοι μαζί κινή φορά οι βάρβαροι τράπηκαν σε φυγή ακόμα ενωρί
θηκαν κατά των Ελλήνων. Τώρα οι Έλληνες θα έδι τερα, καταδιωκόμενοι από τους Έλληνες. Ακόμα
ναν τον υπέρ πάντων αγώνα, μόνοι τους 13.000 και το εχθρικό ιππικό, το επίλεκτο περσικό ιππικό,
άνδρες, κατά των μυριάδων του Αρταξέρξη. ετράπη επίσης σε φυγή και δεν στάθηκε να αντιμε
Ο εμπειροπόλεμος Κλέαρχος, στην κρίσιμη τωπίσει την έφοδο των Ελλήνων πεζών!
αυτή στιγμή, έδειξε όλη του την αξία. Διέταξε τους Οι νικητές Έλληνες στρατοπέδευσαν για τη
άνδρες του να λάβουν θέσεις όσο το δυνατό πλη νύκτα στους πρόποδες ενός γηλόφου, στην κορυφή
σιέστερα στον ποταμό, ώστε να έχουν καλυμμένα του οποίου εγκατέστησαν προφυλακές. Λίγο πριν
τα νώτα τους και να είναι σε θέση με απλή κλίση να βραδιάσει ο Λύκιος ο Συρακούσιος, ο οποίος εστά-
καλύψει και τις πτέρυγες. Αντίθετα οι Πέρσες λει από τον Κλέαρχο για αναγνώριση, επέστρεψε
τάχθηκαν παραδοσιακά, όπως και πριν και άρχισαν χαρούμενος και ανέφερε ότι «φεύγουσιν ανά κρά
να βαδίζουν κατά των ακατάβλητων Ελλήνων. Οι τος»! Μια από τις μεγαλύτερες νίκες των αρχαίων
Έλληνες όμως δεν τους περίμεναν. Έψαλαν τον Ελλήνων, η πλέον παρεξηγημένη, είχε μόλις επι
παιάνα και εφόρμησαν κατά των εχθρών. Αυτή τη τευχθεί.
Τα ανάκτορα του
Δαρείου του Μεγά
λου. Στις τέλη του
5ου αιώνα π.Χ. η
Αυτοκρατορία των
Αχαιμενιδών βίωνε
τη μεγαλύτερη
κρίση της ως τότε
ιστορίας της.
Τοπίο του ιρανικού Μη γνωρίζοντες οι Έλληνες τί είχε τελικά συμ καν ενώπιον τους ο Προκλής, σατράπης της Τευ-
οροπεδίου. βεί και τί είχε απογίνει ο Κύρος, στρατοπέδευσαν θρανίας και ο Αιγύπτιος Γλούς, συμπολεμιστές και
και πέρασαν μιαν ανήσυχη νύκτα. Τουλάχιστον οι δύο του Κύρου. Από αυτούς πληροφορήθηκαν
είχαν κατορθώσει να διασώσουν μέρος από τα τον θάνατο του Κυρου. Οι δύο τους πρότειναν
σιταγωγά, εξασφαλίζοντας έτσι την άμεση τους ακόμα να βαδίσουν προς τα εκεί όπου είχε σταθ
τροφοδοσία. Την επομένη το πρωί οι Έλληνες μεύσει ο Αριαίος με τα υπόλοιπα βαρβαρικά στρα
αξιωματικοί, αφού κανείς δεν είχε έρθει να τους τεύματα του Κύρου. Από εκεί τους είπαν, θα βάδι
ενημερώσει, αποφάσισαν να κινηθούν προς τα ζαν όλοι μαζί προς την Ιωνία. Ο Κλέαρχος τότε αντι
πίσω, για να συνατήσουν τον Κύρο, τον οποίο θεω πρότεινε στους δύο απεσταλμένους να αναφέρουν
ρούσαν ζώντα και νικητή. Τότε όμως εμφανίστη- στον Αριαίο πως, αν το επιθυμούσε, θα εγκαθιστού-
Κρήτης τοξότης του στρατού των
Μυρίων. Φέρει χαρακτηριστικό λακωνικό
χιτώνα.
μαι και επιθυμώ να μάθω τί από τα δύο συμβαίνει.
Ως νικητής δηλαδή ο βασιλιάς ζητά τα όπλα μας, ή
ως δώρα φιλίας; Γιατί αν μεν τα ζητά ως νικητής
τότε τί ανάγκη έχει να ζητά και δεν έρχεται να τα
πάρει μόνος του; Αν πάλι θέλει να τα λάβει διά της
πειθούς, τότε ας μας πει τί θα λάβουν οι στρατιώ
τες αν του τα παραδώσουν για να τον ευχαριστή
σουν»; Ο Φαλίνος τότε απάντησε: «Ο βασιλιάς έχει
τη γνώμη ότι είναι νικητής, αφού σκότωσε τον
Κύρο. Γιατί τώρα πια ποιος αμφισβητεί την εξου
σία του; Νομίζει δε ότι και εσείς του ανήκετε αφού
βρίσκεστε στο μέσο της χώρας του, ανάμεσα σε
αδιάβατα ποτάμια, και είναι σε θέση να οδηγήσει
εναντίον σας αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων, τους
οποίους ακόμα και αν σας τους παρέδιδε αόπλους,
δεν θα μπορούσατε να τους σκοτώσετε» . Απάντη
ση στους κομπασμούς του Φαλίνου έδωσε ο Αθη
ναίος θεόπομπος. «Φαλίνε, τώρα, καθώς και εσύ το
βλέπεις, δεν έχουμε τίποτα άλλο στα χέρια μας
παρά τα όπλα και την ανδρεία μας. Αν λοιπόν έχου
με τα όπλα μας μπορούμε να κάνουμε χρήση και
της ανδρείας μας, ενώ αν τα παραδώσουμε, ενδε
χομένως θα στερηθούμε και τη ζωή μας. Μη
φαντάζεσαι, λοιπόν, πως τα μόνα αγαθά που έχου
με θα σας τα παραδώσουμε...». Όταν άκουσε τους
λόγους αυτούς ο Φαλίνος ξέσπασε σε δυνατά γέλια.
«Πρέπει να γνωρίζεις ότι είσαι ανόητος, αν νομίζεις
πως η δική σας ανδρεία μπορεί να υπερισχύσει της
δύναμης του βασιλιά», απάντησε. Καθώς διεξήγετο
ο διάλογος αυτός εμφανίστηκε και πάλι ο Κλέαρ
χος, στον οποίο απήυθηνε τον λόγο ο Φαλίνος. Και
Χάρτης της πρώτης σαν αυτόν στον θρόνο. Έστειλε μάλιστα στο στρα
ο Κλέαρχος αρνήθηκε την παράδοση των όπλων.
φάσης της πορείας τόπεδο του Αριαίου και τον Χειρίσοφο και τον
Τότε ο Φαλίνος του είπε: «Αυτά βέβαια θα τα ανα
Μένωνα για να συζητήσουν μαζί του. Ο ίδιος παρέ
των Μυρίων. φέρω στον βασιλιά. Αλλά με διέταξε να σας πω και
μεινε με τους άνδρες του στο στρατόπεδο τους. Οι
τα εξής, ότι δηλαδή αν μείνετε εδώ που βρίσκεστε
στρατιώτες συνέλεξαν τα εγκαταλελειμμένα όπλα
δεν θα σας πολεμήσει. Αν όμως κινηθείτε θα σας
των ηττημένων εχθρών και τα χρησιμοπουσαν ως
επιτεθεί. Απαντήστε μου, λοιπόν, τι θα πράξετε, θα
ξύλα για το μαγείρεμα του φαγητού τους! Γύρω
μείνετε και θα υπάρχει ειρήνη, ή θα φύγετε και θα
στο μεσημέρι όμως εμφανίστηκαν κήρυκες του
αρχίσει πόλεμος»; Τότε ο Κλέαρχος σηκώθηκε και
Αρταξέρξη και του Τισσαφέρνη. Μεταξύ αυτών
του είπε: «Πήγαινε και πες στον βασιλία πως και
ήταν και ένας Έλληνας, ο Φαλίνος. Αυτός, λοιπόν,
αφού ζήτησε να παρουσιαστούν ενώπιον του οι
εμείς έχουμε την ίδια με αυτόν γνώμη. Αν δηλαδή
μείνουμε να έχουμε ειρήνη και αν φύγουμε πόλε
-
στρατηγοί των Ελλήνων, τους είπε πως ο βασιλιάς
μο!» Εμβρόντητος ο Φαλίνος ξαναρώτησε «ειρήνη
απαιτεί την παράδοση των όπλων τους αφού, έχο
ή πόλεμο να αναφέρω» για να λάβει την απάντηση
ντας σκοτώσει τον Κύρο, θεωρούσε τον εαυτό του «ειρήνη αν μείνουμε, πόλεμο αν φύγουμε!» Αφου
νικητή. Αφού παραδώσουν τον οπλισμό τους, ο άκουσε αυτά ο Φαλίνος αναχώρησε απογοητευμέ
Φαλίνος προέτρεπε τους Έλληνες να εκλιπαρή νος. Στο μεταξύ επέστρεψαν από τον καταυλισμό
σουν τον βασιλιά να φισθεί της ζωής τους. Αμέσως του Αριαίου και οι τρεις απεσταλμένοι του Κλεάρ
ο Κλέαρχος πήρε τον λόγο και είπε στον Φαλίνο ότι χου, ο Προκλής, ο Χειρίσοφος και ο Μένων. Οι απε
οι νικητές δεν συνηθίζουν να παραδίδουν τα όπλα. σταλμένοι ανέφεραν πως ο Αριαίος ήταν έτοιμος να
Ζήτησε όμως και τη γνώμη των άλλων στρατηγών. αναχωρήσει το πρωί της επομένης και πως τους
Πρώτος μίλησε ο γέρο Κλεάνωρ, ο Αρκάδας, ο προσκαλούσε να βαδίσουν μαζί του. Δεν δεχόταν
οποίος είπε ότι πρώτα θα πέθαινε και μετά θα όμως να ανακηρυχθεί αυτός βασιλιάς. Οι Έλληνες
παρέδιδε τα όπλα του! Κατόπιν τον λόγο έλαβε ο φυσικά συμφώνησαν να ακολουθήσουν τον Αριαίο
Πρόξενος ο Βοιωτός και είπε: «Φαλίνε, εκπλήσσο
42
στην πορεία του προς Δυσμάς και άρχισαν να προ
ετοιμάζουν την αναχώρηση τους. Εκείνη τη νύκτα
όμως 300 Θράκες πεζοί και 40 ιππείς αυτομόλησαν
προς τον στρατό του Αρταξέρξη. Ο Κλέαρχος
πάντως δεν απογοητεύτηκε. Συνήγειρε τη στρατιά
και αφού έταξε τα υποζύγια πλάι στην όχθη του
ποταμού και τους οπλίτες προς την πεδιάδα, άρχι
σε να βαδίζει προς συνάντηση του Αριαίου. Οι
Έλληνες έφτασαν στον καταυλισμό του Αριαίου
γύρω στα μεσάνυκτα. Οι άνδρες στρατοπέδευσαν
και οι αξιωματικοί τους επισκέφθηκαν τον Αριαίο
στη σκηνή του. Εκεί ανταλλάχθηκαν όρκοι ότι
κανείς δεν θα πρόδιδε και δεν θα εγκατέλειπε τον
άλλο και αποφασίστηκε από κοινού το σχέδιο απε
μπλοκής από το βασιλικό στράτευμα.
Με το ξημέρωμα η πορεία επαναλήφθηκε. Βάδι
ζαν όλη την ημέρα, μαζί με τους βαρβάρους του Αρι
αίου. Το δειλινό οι άνδρες πλησίασαν σε κάποια
χωριά της περιοχής. Είδαν όμως να εξέρχετε
καπνός από αυτά. 'Ήταν προφανές πως οι στρατιώ
τες του Αρταξέρξη ήσαν κοντά. Παρόλα αυτά η
πορεία συνεχίστηκε και οι Έλληνες τελικά στρατο
πέδευσαν εντός και γύρω από τα κατεστραμμένα,
από τους άνδρες του Αρταξέρξη, χωριά. Μέσα στη
νύκτα όμως δημιουργήθηκε σύγχυση, που δεν
ήθελε πολύ να μετατραπεί σε πανικό. Για να προλά
βει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και για να ηρεμήσει τους
άνδρες του, ο Κλέαρχος διέταξε τον κήρυκα Τολμί-
δη να διαλαλήσει πως όποιος στρατιώτης καταγγεί
λει εκείνον ο οποίος άφησε ελεύθερο έναν γάιδαρο
εντός του καταυλισμού θα πάρει ως αμοιβή ένα τους και τους αποστέλλει μάλιστα και οδηγούς για Ζωγραφική αναπαρά
τάλαντο! Φυσικά κανείς δεν είχε αφήσει ελεύθερο να τους οδηγήσουν σε τόπο όπου θα μπορούσαν να σταση του Ξενοφώ
κανέναν γάιδαρο. Στο άκουσμα όμως των λόγων προμηθευτούν τρόφιμα. Οι Έλληνες στρατηγοί ντος.
αυτών οι άνδρες ηρέμησαν και γέλασαν, θεωρώντας δέχθηκαν και ακολούθησαν τους Πέρσες, βαδίζο
ανόητους τους φόβους τους. Με τον τρόπο αυτό ντας όμως σε σχηματισμό μάχης, προλαμβάνοντας
απεφεύχθη ο καταστροφικός πανικός. Ο Κλέαρχος απλώς κάθε ενδεχόμενο...
δεν είχε αναδειχθεί τυχαία αρχηγός των Μυρίων. Οι Πέρσες βέβαια οδήγησαν τους Έλληνες κατά
Την επομένη ο Κλέαρχος ανασύνταξε τις δυνάμεις μήκος ενός πεδίου πλήρους αδρευτικών καναλιών,
του και παρέταξε τη στρατιά σε σχηματισμό μάχης.
αδιάβατων χωρίς την ύπαρξη γεφυρών. Οι Έλληνες
Και αυτή του η κίνηση ήταν σκόπιμη καθώς πλη
όμως, αν και υποψιάστηκαν τον περσικό δόλο,
σίασαν και πάλι απεσταλμένοι του Αρταξέρξη. Οι
εντούτοις δεν λιποψύχησαν. Εργάστηκαν εντατικά
απεσταλμένοι, σημάδι του φόβου του βασιλιά, πρό
και με τα φοινικόδεντρα που υπήρχαν στην περιοχή
τειναν τότε στους Έλληνες ανακωχή, ξεχνώντας τις
κατασκεύασαν πρόχειρες γέφυρες και πέρασαν όλα
προηγούμενες απειλές που είχαν εκτοξεύσει. Ο
τα εμπόδια. Ο Κλέαρχος ήταν βέβαιος ότι επρόκειτο
Κλέαρχος όμως τους απάντησε πως οι Έλληνες δεν
για τέχνασμα του Αρταξέρξη, ο οποίος ήθελε να
θα εδέχοντο, εκτός και αν ο βασιλιάς τους εξασφά
υπερτονίσει τις δυσκολίες του ταξιδιού της επι
λιζε τον εις τρόφιμα εφοδιασμό! Ήταν κάτι το μεγα
στροφής και να καταρρίψει το ηθικό των Ελλήνων.
λειώδες. Οι 13.000 αποκλεισμένοι στη μέση του
Τελικά έφτασαν σε μια συστάδα χωριών στα οποία
πουθενά Έλληνες υπαγόρευαν, χάρις στην πολεμι
πράγματι προμηθεύτηκαν τρόφιμα. Εκεί έμειναν
κή τους αρετή, τους δικούς τους όρους στον «μεγά
τρεις ημέρες. Στο διάστημα αυτό τους επισκέφθηκε
λο» Πέρση βασιλιά! Οι απεσταλμένοι του Αρταξέρξη
ο Τισσαφέρνης, ο οποίος εμφανίστηκε να διατηρεί
αποχώρησαν και επέστρεψαν λίγο αργότερα - άρα ο
τις καλύτερες των προθέσεων απέναντι στους
Αρταξέρξης με τον στρατό του βρισκόταν κοντά -
και δήλωσαν πως ο βασιλιάς δέχεται τους όρους Έλληνες. Τους είπε μάλιστα ότι είχε ζητήσει από
τον βασιλιά την άδεια να του επιτραπεί να τους οδη-
43
τους οδηγήσει πίσω στην πατρίδα.
Περίμεναν λοιπόν τόσο οι Έλληνες, όσο και ο
Αριαίος με τους άνδρες του στρατοπεδευμένοι
στην περιοχή για 20 μέρες. Στο διάστημα αυτό προ
σέγγισαν τον Αριαίο πολλοί επιφανείς Πέρσες,
ακόμα και συγγενείς του, οι οποίοι τον διαβεβαίω
ναν ότι ο Αρταξέρξης δεν σκόπευε να τον τιμωρή
σει. Ο βασιλιάς βέβαια, προσπαθούσε να προσεται
ρισθεί τον Αριαίο για να απομονώσει εντελώς τους
Έλληνες. Οι Έλληνες αντελήφθησαν φυσικά τη
σταδιακή μεταστροφή του Αριαίου, αλλά δεν ήθελαν
να αποχωρήσουν πριν την έλευση του Τισσαφέρνη,
για να μην δώσουν αφορμή στους Πέρσες να τους
κατηγορήσουν για καταπάτηση των όρων της ανα
κωχής.
Τελικά ο Τισσαφέρνης ήρθε, όχι όμως μόνος.
Μαζί του οδηγούσε τα δικά του στρατεύματα,
καθώς και τα στρατεύματα του σατράπη Ορόντα
(δεν έχει σχέση με τον εκτελεσθέντα από τον
Κύρο). Οι δύο σατράπες οδηγούσαν υποτίθεται τα
στρατεύματα τους πίσω στις χώρες τους. Ένα πρωί
η πορεία ξανάρχισε. Οι Έλληνες όμως ευρίσκοντο
ουσιαστικά κυκλωμένοι ανάμεσα σε τρεις βαρβαρι
κές στρατιές, αυτές του Τισσαφέρνη, του Ορόντα
και του Αριαίου. Μη εμπιστευόμενοι όμως τους
βαρβάρους, οι Έλληνες εκινούντο σε απόσταση
ασφαλείας από αυτούς. Κάποιες φορές όμως, όταν
οι στρατιώτες συνέλεγαν ξυλα ή χόρτα, έρχονταν σε
επαφή με τους βαρβάρους και τότε εσημειώνοντο
Προτομή του Ξενοφώ γήσει αυτός πίσω στην Ελλάδα. Οι Έλληνες δεν πολλά επεισόδια, ακόμα και χειροδικίες. Όλα αυτά
αντιμετώπισαν αρνητικά τον Τισσαφέρνη και του δεν βοηθούσαν φυσικά στη διατήρηση καλού κλί
ντα. Ρωμαϊκό αντίγρα
δήλωσαν πως δεν έτρεφαν καμμία εχθρότητα για ματος. H λυκοφιλία όμως δεν έμελλε να κρατήσει
φο έργου του 4ου
τον βασιλιά. Το μόνο που επιθυμούσαν ήταν, ειρη για πολύ ακόμα. Σύντομα οι βάρβαροι θα έδειχναν
αιώνα ττ.Χ.
νικά αν ήταν δυνατό, να επιστρέψουν στον τόπο το πραγματικό τους πρόσωπο.
τους. Με τον τρόπο αυτό η ανακωχή μεταξύ των
δύο μερών τρόπον τινά ανανεώθηκε και οι Πέρσες
Η ακέφαλη στρατιά
εξακολούθησαν να παρέχουν τρόφιμα στους Έλλη
νες. Κατόπιν ο Τισσαφέρνης αποχώρησε και επέ Αφού στράφηκαν βορειοανατολικά, όλοι μαζί
στρεψε ύστερα από μια ημέρα, κομίζοντας, όπως κινήθηκαν προς την πόλη Σιτάκη. Οι βάρβαροι διέ-
υποστήριζε, διαταγές του βασιλιά, βάσει των οποί βησαν τον Τίγρη ποταμό, ενώ οι Έλληνες στρατο
ων θα τους επέτρεπε να κινηθούν προς την Ελλά πέδευσαν στην δυτική του όχθη. Τότε εμφανίστη
δα. Οι Πέρσες υποσχέθηκαν είτε να τους καν απεσταλμένοι του Αριαίου, οι οποίοι
δίδουν τρόφιμα, είτε να τους οδηγούν τάχα εμπιστευτικά πληροφόρησαν
σε περιοχές από όπου θα μπορού τους Έλληνες ότι ο Τισσαφέρνης
σαν να αγοράσουν. Οι Έλληνες, σκοπεύει αφενός να καταστρέψει
από την πλευρά τους δεσμεύτη τη γέφυρα που οδηγούσε στην
καν να μην λεηλατήσουν καμ ανατολική όχθη και αφετέρου
μία φιλική προς τους Πέρσες να τους επιτεθεί. Οι Έλληνες
χώρα από την οποία θα περ όμως δεν έπεσαν στην παγίδα.
νούσαν. Ύστερα από τις νέες Ήταν οι βάρβαροι που εφοβου-
διαβεβαιώσεις ο Τισσαφέρνης ντο μη τυχόν οι Έλληνες διαλύ
Έλληνας πελταστής, επέστρεψε στο βασιλικό στρατό σουν τη γέφυρα και εξασφαλι
σε παράσταση από πεδο, λέγοντας στους Έλληνες να στούν έτσι ανάμεσα στους δυο
αγγείο. τον περιμένουν να επανέλθει για να τεράστιους ποταμούς, τον Ευφράτη
Παράσταση της θεάς
Νίκης, η οποία στήνει
τρόπαιο από τα όπλα
των ηττημένων. Οι
Μύριοι κυριολεκτικά
έστρωσαν τον δρόμο
της επιστροφής τους
με τρόπαια, καθένα
των οποίων αποτελού
σε μνημείο νίκης κατά
των βαρβάρων.
και τον Τίγρη. Δεν έδωσαν λοιπόν σημασία στις κατά μήκος της όχθης και «συνοδευόμενοι» από
προτροπές του Αριαίου. Περιορίστηκαν απλώς να τους βαρβάρους «φίλους» τους έφτασαν στην πόλη
καταλάβουν τη γέφυρα και να τοποθετήσουν φρου Ώπι και στη συνέχεια εισήλθαν στη Μηδεία και τελι
ρά σε αυτή. Την επομένη τελικά οι Έλληνες πέρα κά ύστερα από πολυήμερη κοπιαστική πορεία
σαν τη γέφυρα και βρέθηκαν στην ανατολική όχθη έφτασαν στον Ζαπάτα ποταμό (σημερινό μεγάλο
του Τίγρητος ποταμού. Κατόπιν, κινούμενοι πάντα Ζαβ). Ο ποταμός αυτός είχε πλάτος 120 περίπου
μέτρων και αποτελούσε ανυπέρβλητο κώλυμα. δημιουργηθεί. Ο Τισσαφέρνης και πάλι διαβεβαίω
Εκεί στρατοπέδευσαν και παρέμειναν τρεις μέρες σε τον Κλέαρχο για τις καλές του προθέσεις. Για να
για να αναπαυθούν. Στο διάστημα αυτό ο Κλέαρχος λυθεί μάλιστα η όποια παρεξήγηση δηλητηρίαζε τις
συνάντησε τον Τισσαφέρνη, σε μία προσπάθεια να σχέσεις τους, ο Τισσαφέρνης κάλεσε τον Κλέαρχο
μεταβάλει το κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας που είχε να τον επισκεφθεί μαζί με τους άλλους αξιωματι-
Μένωνα τον Θεσσαλό, τον Αγία τον Αρκάδα και τον Αχαιοί και Τρώες
Σωκράτη τον Αχαιό. Μαζί τους πήγαν και 20 λοχα πολεμιστές συγκρούο
γοί και λίγοι στρατιώτες. Αίγο μετά την είσοδο των
νται. Αν και η παρά
στρατηγών στη σκηνή όμως, και κατόπιν ορισμέ
σταση έχει θέμα την
νου συνθήματος, οι Πέρσες επέπεσαν εναντίον
Ιλιάδα, μπορούμε να
των Ελλήνων και τους κατέσφαξαν. Οι στρατηγοί
συνελήφθησαν εντός της σκηνής, όπου το προη βγάλουμε ακριβή
γούμενο βράδυ ο Τισσαφέρνης είχε συμφάγει με συμπεράσματα σχετικά
τον Κλέαρχο και είχαν ανταλλάξει όρκους, και κατό με τον εξοπλισμό των
πιν αποκεφαλίστηκαν. Οι λοχαγοί σφαγιάσθηκαν οπλιτών της κλασικής
έξω από τη σκηνή μαζί με τους στρατιώτες τους και ύστερης κλασικής
και κάποιους υπηρέτες τους που είχαν πάει στο περιόδου.
βαρβαρικό καταυλισμό για να αγοράσουν τρόφιμα.
Οι Έλληνες από τον δικό τους καταυλισμό
έβλεπαν πως κάτι γινόταν στον αντίστοιχο βαρβα
ρικό, μα δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν και να
αντιληφθούν τί. Η περιέργεια τους όμως ικανοποι
ήθηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο όταν ένας
στρατιώτης, ο Νίκαρχος ο Αρκάδας, έφτασε σερνό
μενος και κρατώντας στα χέρια του τα εντόσθια
του από τον περσικό καταυλισμό. Από αυτόν έμα
θαν οι Έλληνες τί είχε συμβεί και έτρεξαν αμέσως
να αναλάβουν τον οπλισμό τους. Πριν προλάβουν
να οπλιστούν οι Έλληνες, μέσα στη σύγχυση που
ακολούθησε, εμφανίστηκαν ενώπιον τους 300 περί
που βάρβαροι ιππείς. Επικεφαλής τους ήταν ο
«φίλος» Αριαίος. Αυτός ζήτησε να παρουσιαστούν
ενώπιον του οι εν ζωή Έλληνες στρατηγοί για να
τους ανακοινώσει τη θέληση του βασιλιά. Πράγμα
τι ενεφανίσθησαν οι Κλεάνωρ ο Ορχομένιος και
Σοφαίνετος ο Στυμφάλιος. Μαζί τους παρουσιά
στηκε και ο Ξενοφών ο Αθηναίος, ο οποίος ακο
λουθούσε ως παρατηρητής την εκστρατεία, λόγω
της φιλίας του με τον Πρόξενο. Σε αυτούς ο Αριαί
ος ανακοίνωσε πως ο μεν Κλέαρχος είχε τιμωρη
θεί, γιατί παρέβη τους όρκους, οι δε Πρόξενος και
Μένων ήταν ζωντανοί και έχαιραν μεγάλων τιμών
από τον βασιλιά - ασύστολο ψεύδος φυσικά. Τους
είπε δε πως ο βασιλιάς απαιτούσε την παράδοση
των όπλων τους. Ενώπιον τέτοιου μεγέθους αναι-
σχυντίας ο Κλεάνωρ δεν άντεξε και θυμωμένα του
είπε: «Κάκιστε των ανθρώπων Αριαίε, και όλοι
εσείς που είσασταν φίλοι του Κυρου, δεν ντρέπε
στε ούτε τους θεούς, ούτε τους ανθρώπους, που αν
και ορκισθήκατε τους ίδιους φίλους και εχθρούς με
εμάς να έχετε, έπειτα μας προδώσατε μαζί με τον
ασεβέστατο και πανούργο Τισσαφέρνη και τους
ανθρώπους με τους οποίους συνομολογήσατε τους
όρκους τους σκοτώσατε;» Στις κατηγορίες του
Κλεάνωρος ο Αριαίος αρκέστηκε να ρίξει το βάρος
των ευθυνών στον Κλέαρχο και αποχώρησε.
ανδρών. Σα να μην τους έφτανε ότι ευρίσκοντο μόνοι τη ζωή τους στον πόλεμο ως επί το πλείστον άναδρα
και αβοήθητοι στην καρδιά της Περσικής Αυτοκρα και άδοξα πεθαίνουν, όσοι δε για τον θάνατο έχουν
τορίας, κυκλωμένοι από εχθρούς, έχαναν τώρα και την άποψιν ότι είναι κοινός και αναπόφευκτος για
τις κεφαλές του σρατεύματός τους, άνδρες πολύπει όλους τους ανθρώπους και για έναν ένδοξο θάνατο
ρους και πανάξιους στα πολεμικά. Φυσικώ το λόγω, αγωνίζονται, αυτοί βλέπω ότι συνηθέστερα φτάνουν
λοιπόν, το ηθικό των ανδρών κατέπεσε πλήρως και στα γηρατειά και ζουν ευτυχισμένοι», είπε ο Ξενο
όλοι θρηνούσαν και έλεγαν ότι δεν επρόκειτο να φώντας, κατορθώνοντας να αναπτερώσει το ηθικό
ξαναδούν την πατρίδα, αλλά θα πέθαιναν μακριά από των Ελλήνων αξιωματικών. Αμέσως ο ενθουσια
τα σπίτια τους. Εκείνη την νύκτα κανείς δεν δείπνη- σμός επανήλθε. Οι Έλληνες ήσαν έτοιμοι για όλα.
σε, ούτε κοιμήθηκε. Ένα μαύρο πέπλο είχε τυλίξει Μόνο ένας λοχαγός του Προξένου αντέδρασε και
τον ελληνικό καταυλισμό. Μόνο άνδρες πραγματικοί, είπε ότι ήταν αδύνατο να ξεφύγουν από τον βασιλιά.
με πανίσχυρη θέληση και δυνατή ψυχολογία ήταν Απεδείχθη όμως ότι αυτός δεν ήταν Έλληνας, αλλά
ικανοί να ξαναδώσουν ζωή στο απογοητευμένο στρά Αυδός και αμέσως απεπέμφθη από το στράτευμα!
τευμα. Τέτοιοι άνδρες όμως δεν λείπουν ποτέ από Με νέα ορμή, λοιπόν, οι αξιωματικοί ψήφισαν
την ελληνική ιστορία. Είναι καθαρά ζήτημα συγκυ χους νέους τους στρατηγούς οι οποίοι ήσαν ο Τιμα-
ριών η ανέλιξη και η ανάδειξη τους. σίων από τη Δάρδανο της Τρωάδος, ο Ξανθικλής ο
Στην συγκεκριμένη περίπτωση την πρωτοβου Αχαιός, ο Κλεάνωρ ο Αρκάδας, ο Φιλήσιος ο Αχαιός,
λία ανέλαβε ο απόλεμος ως τότε Ξενοφών. Βάσει ο Ξενοφών ο Αθηναίος και ο Χειρίσοφος ο Λακεδαι
κάποιου ονείρου, που υποτίθεται πως είδε εκείνο το μόνιος. Μετά την εκλογή των στρατηγών οι κήρυκες
βράδυ, συνήγειρε τους επιζώντες λοχαγούς του συγκάλεσαν όλους τους στρατιώτες. Ενώπιον, λοι
σώματος του Προξένου και κατόπιν και τους λοι πόν, της εκκλησίας του στρατού ενεφανίσθησαν οι
πούς αξιωματικούς και τους ανέλυσε τις σκέψεις νέοι στρατηγοί και αφού ενημέρωσαν τους άνδρες
του. Συνολικά συγκεντρώθηκαν περί τους 100 αξιω για τα όσα είχαν συμβεί, τους ανακοίνωσαν τις απο
ματικοί. Αφού έγινε σύντομη αναφορά στην απελπι φάσεις τους και ζήτησαν να τις υπερψηφίσουν.
στική κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει, οι Όλοι το έπραξαν υψώνοντας τη δεξιά, όπως ακριβώς
αξιωματικοί αποφάσισαν να εκλέξουν νέους στρα οι πρόγονοι τους το έπραταν στις συνελεύσεις του
τηγούς, υπό την ηγεσία των οποίων θα επιχειρού στρατού έξω από τα τείχη της Τροίας, αιώνες πριν.
σαν να διαφύγουν μαχόμενοι από την Περσική Οι Έλληνες δεν είχαν αλλάξει, δεν έχουν αλλάξει ως
Αυτοκρατορία. Ο στόχος τους ήταν δύσκολος, ίσως σήμερα. Παραμένουν οι ίδιοι με τα ίδια προτερήμα
και ακατόρθωτος. Δεν επρόκειτο όμως να λυγίσουν, τα και ελαττώματα, επιβεβαιώνοντας την ιστορική
«...όσοι μεν επιδιώκουν να σώζουν με κάθε τρόπο συνέχεια της φυλής, σε πείσμα όλων.
Πορεία στο άγνωστο Αργείος οπλίτης. Στην
ασπίδα φέρει παράστα
Αμέσως μετά τη λήψη της απόφασης ο Ξενο
ση των δύο όφεων
φών εγέρθη και υπέβαλε προτάσεις για την καλύτε
χαρακτηριστικό της
ρη διεξαγωγή της πορείας. Στο σημείο αυτό αξίζει
να αναφερθεί ότι οι Μύριοι δεν ήσαν μόνοι. Εσυνο- πόλεως του Άργους.
δεύοντο από μερικές χιλιάδες αμάχους, δούλους,
γυναίκες και παιδιά. Υπολογίζεται ότι συνολικά τους
12.500 στρατιώτες συνόδευαν άλλες 20.000 περίπου
αμάχων. Επρόκειτο στην κυριολεξία για μια ολόκλη
ρη, κινητή πόλη-κράτος. Το γεγονός αυτό καθιστά
την προσπάθεια των Μυρίων ακόμα πιο σημαντική
και την επιτυχία τους ακόμα πιο εκπληκτική. Για
την ασφαλή, λοιπόν, μετακίνηση όλου αυτού του
πλήθους υιοθετήθηκε ένας σχηματισμός πορείας
μορφής τετραπλεύρου. Το εξωτερικό «περίβλημα»
του τετραπλεύρου θα απετελείτο από οπλίτες. Εφε
δρεία των μεγάλων πλευρών του τετραπλεύρου θα
αποτελούσαν τα τμήματα των ελαφρών πεζών. Στο
εσωτερικό του τετραπλεύρου θα έπαιρναν θέση τα
σκευοφόρα και οι άμαχοι. Τη διοίκηση της εμπρός
πτέρυγας του τετραπλεύρου ανέλαβε ο Χειρίσοφος.
Τη διοίκηση της οπισθοφυλακής ανέλαβε ο Ξενο
φών και ο Τιμασίων, ενώ τη διοίκηση κάθε πλευράς
ανέλαβαν οι γηραιότεροι στρατηγοί. Στη συνέχεια
πυρπόλησαν τα πλεονάζοντα υλικά και αφού γευμά
τισαν ετοιμάστηκαν να κινήσουν. Πριν προλάβουν
όμως να τελειώσουν εμφανίστηκε ο Μιθριδάτης -
πρώην πιστός του Κύρου - επικεφαλής 30 ιππέων.
Ο Πέρσης ζήτησε να μιλήσει με τους Έλληνες
στρατηγούς. Όταν αυτοί εμφανίστηκαν τους ζήτη
σε να του γνωστοποιήσουν τα σχέδια τους, ως
φίλος τους που ήταν, για να σωθεί και αυτός μαζί
τους. Οι Έλληνες, μέσω του Χειροσόφου, απάντη
σαν ότι σκόπευαν να φύγουν για την πατρίδα τους.
Αν δεν τους πείραζε κανείς και αυτοί δεν θα πείρα
Ανάγλυφο στο οποίο
ζαν κανέναν από τους υπηκόους του βασιλιά. Όταν
εικονίζονται Πέρσες
τα άκουσε αυτά ο Μιθριδάτης τους ανταπάντησε ότι
τοξότες της βασιλικής
ήταν αδύνατο να ξεφύγουν χωρίς τη συγκατάθεση
του βασιλιά. Ανδρες του μάλιστα επιχείρησαν να φρουράς.
δωροδοκήσουν Έλληνες στρατιώτες για να αυτομο
λήσουν. Τα αποτελέσματα όμως ήταν πενιχρά.
Μόλις 20 άνδρες τους ακολούθησαν.
θηκαν να τις υλοποιήσουν. Ως πρώτη κίνηση απέ- απέ απέστειλαν μια τριακόντορο, παραχωρημένη και
που τους
στειλαν μια πεντηκόντορο, που τους παραχώρησαν
παραχώρησαν πάλι από τους Τραπεζούντιους, με πλοίαρχο τον
να εκτελέσει
οι Τραπεζούντιοι, για να εκτελέσει την
την επιχείρηση
επιχείρηση Αθηναίο Πολυκράτη. Ο Πολυκράτης έδρασε επιτυ-
συγκέντρωσης των πλοίων. Ο Ο πλοίαρχος
πλοίαρχος της
της Δέξιπ-
Δέξιπ- χέστατα και οδήγησε πολλά εμπορικά σκάφη στον
πος όμως δεν εκτέλεσε την αποστολή του αλλά λιμένα της Τραπεζούντας. Το διάστημα της αναμο-
αντίθετα έφυγε με το πλοίο προς
προς Δυσμάς.
Δυσμάς. Αργότε-
Αργότε νής οι Μύριοι επάνδρωναν τα πλοία αυτά και εκτε-
ρα θανατώθηκε γιαγια το
το έγκλημα
έγκλημα του αυτό. Αναγκά-
Αναγκά λέσουν επιδρομές στη χώρα των Κόλχων. Οι
στηκαν λοιπόν να επαναλάβουν το εγχείρημα
εγχείρημα και
και συγκρούσεις με τους Κόλχους δεν είχαν βέβαια
Έλληνας οπλίτης.
Φέρει λινοθώρακα,
αττικό κράνος με
σηκωμένες παραγναθί-
δες και μακρύ ξίφος.
πάντα ευχάριστα για τους Έλληνες αποτελέσματα. θέσεις και οχυρά των Δριλών. Οι τελευταίοι τότε
Σε μία απόπειρα δύο ελληνικών λόχων να καταλά συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα τους, μια περι
βουν ένα οχυρό των πολεμίων σκοτώθηκε ο λοχα τειχισμένη κ ώ μ η , κτισμένη σε μία άκρως απόκρη
γός Κλεαίνετος και αρκετοί στρατιώτες. μνη τοποθεσία, προστατευμένη από μία βαθιά χαρά
Σε λίγο όμως προστέθηκαν νέοι εχθροί. Ήταν οι δρα. H εκπόρθηση της πόλης αυτής παρουσίαζε
Δρίλες, ένα ακόμα βαρβαρικό φύλο, που κατοικούσε μεγάλες δυσκολίες. Οι άνδρες θα έπρεπε να διασχί
στην περιοχή μεταξύ Κερασούντος και Τραπεζού σουν την χαράδρα και να επιτεθούν από τη μόνη
ντας. Εναντίον των Δριλών οι Έλληνες ανέλαβαν προσβάσιμη πλευρά κατά του ισχυρά επανδρωμέ
μεγάλης κλίμακας επιχείρηση. Με επικεφαλής τον νου τείχους της πόλης. Οι Έλληνες πελταστές, απο
Ξενοφώντα συγκεντρώθηκαν 5.000 περίπου στρα τελούντες τον προπομπό του κυρίως σώματος, εκι
τιώτες και με Τραπεζούντιους οδηγούς, επέδραμαν νουντο 1 χιλιόμετρο περίπου μπροστά από τους
στη χώρα των Δριλών. Οι Δρίλες εθεωρούντο οι οπλίτες. Όταν έφτασαν στη χαράδρα τη διέσχισαν
καλύτεροι πολεμιστές της περιοχής. Οι Έλληνες και βρέθηκαν μπροστά στις εχθρικές οχυρώσεις.
επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά και κυρίευσαν πολλές Τους πελταστές ακολούθησε και τμήμα οπλιτών,
κλεισμένους. Σωστά έκρινε ότι η επιχείρηση επανα
φοράς θα στοίχιζε πολύ σε ελληνικό αίμα. Ο ίδιος
πέρασε πρώτος τη χαράδρα, για να διαμορφώσει
ακόμα πληρέστερη εικόνα της κατάστασης και ταυ
τόχρονα διέταξε τους λοχαγούς να περάσουν απένα
ντι τους άνδρες τους. Μόλις πέρασε απέναντι, ο
Ξενοφών, αναδιοργάνωσε τους 2.000 αποκλεισμέ
νους και θέτοντας υπό την άμεση διοίκηση του το
ελαφρύ πεζικό προετοίμασε τη διενέργεια της γενι
κής εφόδου, όταν θα είχε περάσει απέναντι ολόκλη
ρος ο στρατός του. Σε λίγο το ελληνικό στράτευμα
βρισκόταν παραταγμένο απέναντι από τις εχθρικές
οχυρώσεις, σε απόσταση βολής τόξου από αυτές. Οι
Έλληνες πελταστές είχαν διαταχθεί από τον Ξενο
φώντα να πυκνώσουν τους ζυγούς τους και να βρί
σκονται σε ετοιμότητα με τα δάχτυλα στις θηλιές
των ακοντίων τους. Επίσης οι τοξότες είχαν έτοιμα
τα βέλη τους, τοποθετημένα στις χορδές των τόξων
τους. Οι Έλληνες παρατάχθηκαν σε μηνοειδή σχη
ματισμό, ακολουθώντας την γραμμή των τειχών.
Αμέσως δε μόλις η σάλπιγγα ήχησε, οι άνδρες έψα
λαν τον παιάνα, και με αλαλαγμούς προς τιμήν του
Ενυαλίου Αρεως, όρμησαν με πίστη κατά των
εχθρών. Οι πελταστές και οι ψιλοί άνοιξαν τη μάχη
βάλλοντας κατά των εχθρών. Σκοπός τους ήταν να
αναγκάσουν τους αμυνόμενους στα τείχη Δρίλες να
καλυφθούν, έτσι ώστε να πλησιάσουν ανενόχλητοι
στις οχυρώσεις οι Έλληνες οπλίτες, μερικοί εκ των
οποίων είχαν εφοδιαστεί και με αναμένες δάδες.
Ενώπιον της συνδυασμένης εφόδου των Ελλήνων
οι βάρβαροι άρχισαν να λυγίζουν. Διεξήχθη τότε
σφοδρή τειχομαχία. Οι Δρίλες έριχαν λίθους από τις
επάλξεις, ενώ εκατοντάδες ακόντια και βέλη σκότι
Έλληνας οπλίτης με ώστε τελικά ενώπιον των τειχών της πόλης βρέθη
ζαν τον ουρανό. Μόλις όμως κάποιος Δρίλας πρόβα
ενισχυμένο λινοθώρα- καν περίπου 2.000 Έλληνες στρατιώτες. Οι εχθροί
λε στην έπαλξη για να πλήξει ένα Έλληνα, αμέσως
κα. Φέρει τυπικό οπλι- ωστόσο αντιμετώπισαν εύκολα την ελληνική έφοδο,
δεχόταν τα αλάνθαστα βέλη των Κρητών τοξοτών
γιατί και περισσότεροι ήσαν και οχυρωμένοι πίσω
τικό εξοπλισμό. και έπεφτε νεκρός. Έτσι με την υποστήριξη πυρός
από ξύλινα τείχη και τάφρους. Οι 2.000 Έλληνες
που παρείχαν οι ψιλοί, οι Έλληνες οπλίτες κατόρ
βρέθηκαν τώρα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, απει
θωσαν να σκαρφαλώσουν στο εχθρικό τείχος και να
λούμενοι με πλήρη αφανισμό. Οι εχθροί τους πίεζαν
εισέλθουν στην πόλη. Οι πρώτοι που εισήλθαν ήταν
και ήταν βέβαιο πως αν δοκίμαζαν να υποχωρήσουν
ο Αγασίας ο Στυμφάλιος και ο Φιλόξενος ο Παλλη-
μέσω της δύσβατης χαράδρας θα πάθαιναν μεγάλη
νευς. Και οι δύο άφησαν κάτω τις ασπίδες και τα
καταστροφή. Τότε οι αποκλεισμένοι έστειλαν μήνυ
δόρατα τους και σκαρφαλώνοντας ως πραγματικοί
μα στον Ξενοφώντα ζητώντας την συνδρομή του.
αίλουροι, ανέβηκαν στο τείχος. Ήταν τόσο αποτελε
Μόλις έλαβε το μήνυμα, ο Ξενοφών, κινήθηκε αμέ
σματική η υποστήριξη πυρός που παρείχαν οι Έλλη
σως προς τα εκεί. Όταν έφτασε στο απέναντι από
νες ψιλοί, ώστε αν και άοπλοι, οι δύο άνδρες δεν
την εχθρική κ ώ μ η χείλος της χαράδρας παρέταξε
προσεβλήθησαν καν από τους εχθρούς. Το σχέδιο
τους άνδρες του και με τους αξιωματικούς του
του Ξενοφώντα είχε και πάλι αποδειχθεί εξαίρετο. Ο
πραγματοποίησε αναγνώριση του εδάφους. Το ερώ ερασιτέχνης Αθηναίος στρατηγός είχε μεταβληθεί
τημα που του γεννήθηκε ήταν αν θα ήτο σκόπιμο να σε έναν καταπληκτικό γνώστη της τακτικής.
επιχειρήσει να διευκολύνει την υποχώρηση των
σκληρά πιεζόμενων 2.000 ή να επιχειρήσει γενική Στο μεταξύ οι εχθροί είχαν εγκαταλείψει εντε
επίθεση κατά του εχθρικής οχυρής πόλης. Τελικά λώς τη γραμμή των τειχών και είχαν καταφύγει
έκρινε ότι ήταν ευκολότερο να κυριεύσει την πόλη, στην οχυρή ακρόπολη, στα ενδότερα της πόλης.
παρά να επιχειρήσει να επαναφέρει πίσω τους απο Π ί σ ω τους έτρεχαν οι Έλληνες πελταστές. Ο Ξενο-
Έλληνας ιππέας με
πέτασο. Ανάγλυφη
παράσταση από τη
ζωοφόρο του Παρθε
νώνα.
φών είχε σταθεί στην ορθάνοιχτη ma πύλη και Έλληνες που είχαν εισέλθει έτρεχαν τώρα να εξέλ
εμπόδιζε τους άνδρες του να εισέρχονται, φοβού θουν ασύντακτα. Οι εχθροί, με ορμητήριο την ακρό
μενος τον συνωστισμό στο στενό εκείνο σημείο. πολη τους, είχαν αντεπιτεθεί στους Έλληνες και
Είχε άλλωστε παρατηρήσει ότι στους γύρω λόφους τους έσπρωχναν εκτός της πόλης. Τότε ο Ξενοφών
είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται και άλλοι εχθροί διέταξε τους άνδρες που ευρίσκοντο εκτός της
και για το λόγο αυτό ήθελε να κρατήσει δίπλα του πόλης να εισέλθουν και αυτοί. Και έτσι όλοι μαζί
εφεδρικά τμήματα. Σε κάποια στιγμή όμως ακού καταδίωξαν και πάλι τους εχθρούς και τους ανάγκα
στηκαν κραυγές από το εσωτερικό της πόλης και οι σαν να ξανακλειστουν στη ακρόπολη τους. Τότε ο
κίνδυνος και των εκτός της πόλης Δριλών που
παραμόνευαν στα δασωμένα μονοπάτια. Για να αντι
μετωπίσει και αυτή την απειλή, ο Ξενοφών, εγκατέ
στησε ενέδρα σε ένα σημείο όπου οι εχθροί σίγουρα
θα έβλεπαν τους παραφυλάγοντες Έλληνες. Σκο
πός του ήταν να τρομάξει τους εχθρούς. Και το επέ
τυχε. Την ώρα που η στρατιά υποχωρούσε ανενό
χλητη, οι Δρίλες, πιστεύοντας ότι οι 11 ενεδρεύοντες
Έλληνες ήταν το δόλωμα, το οποίο αν έπλητταν θα
έπεφταν σε παγίδα, δεν έπραξαν το παραμικρό.
Μόνο όταν είδαν τον όγκο του ελληνικού στρατεύ
ματος να αποχωρεί κατάλαβαν το λάθος τους και
επιτέθηκαν στο μικρό απόσπασμα. Δεν επέτυχαν
όμως παρά να τραυματίσουν ελαφρά έναν μόνο
στρατιώτη. Με τον τρόπο αυτό και με το στρατήγη
μα του Ξενοφώντος το στράτευμα αποχώρησε με
αμελητέες απώλειες, όλες προερχόμενες από τη
μάχη γύρω και μέσα στην πόλη των Δριλών. Έτσι
και οι Δρίλες, το πολεμικότερο έθνος της περιοχής,
γνώρισαν την ισχύ των Ελλήνων, στο πολεμικό αλλά
και στο πνευματικό πεδίο. Γιατί δεν ήταν μόνη η
πολεμική αρετή και ικανότητα των Ελλήνων που
τους χάρισε τη νίκη, όσο μέτρησε η εξυπνάδα και η
καθαρή σκέψη του Ξενοφώντος. Ήταν λοιπόν το
ανώτερο κατά πάντα ελληνικό πνέυμα που νίκησε
τους βαρβάρους και όχι τόσο οι αιχμές των δοράτων
των Ελλήνων μαχητών.