This morning, the atmosphere inside the large manor seemed so gloomy and awkward that it was beyond

suspicion. who dares to wiggle Even though it's still difficult to breathe when every pair of eyes glanced at
you The big one who sat at the head of the table was sitting quietly reading the document. But the aura
emanating from this body was cold, frightening, and dangerous.
At this time there are only a few people who dare to say hello and one of them…
"Khun Phakhin"
“What?” The head housekeeper stepped closer to the back The way the young man replied plainly without
looking up.
“Mr. Graff…”
suddenly
The person sitting still always stopped for a second, but or that the younger relatives, who today come
down to have breakfast, will not see.
before Pakin asks in a flat voice
“Khun Graf didn't come out at all, so it's time for class. No matter how many times I knocked, I didn't
answer. Aunt asked the children to give me breakfast, but she wouldn't open it." Aunt Kaew reported with
an uncomfortable look.
I hope the master will do something. At the very least, it would allow people to open the room, but
"Never mind. I want to lock myself in my room. Never mind."
“Khun Pakin!”
“Why?” The young man raised his head to meet the head maid who called out in shock, unable to believe
it.
that a person who can't eat unsavory food would be so mean to another child
"If he doesn't want to come out, it's his business. If he skips school, it's his business."
The listener can only be quiet, sighing, sighing when looking at the young boss that looks more stable than
usual. But he couldn't say anything except politely.
Aunt Kaew has already stepped out of the dining room. But Phakhin still didn't move, didn't even raise his
eyes.
Upstairs, where another kid locked himself in his room and didn't want to be a better parent, snatched the
kid up, skipped school, threw him into the school bus, and that made the person sitting quiet all the time
speak up.
“I think I did the right thing.”
suddenly
The audience flickered to look at the person who sat eating while playing on the phone. As Pawit raised his
head.
Make eye contact and smile coldly
“You think doing this will keep that kid out?”
The audience still didn't answer, and that made Win keep asking in a calm voice.
“And from whom do you think the child was separated? Brother Sean or...yourself?"
“I don't need to answer you.” The audience also smiled coldly at the question. Just keep talking as if
talking to yourself.
“So…let's just say I'm thinking, Kin. Thinking about how history is repeating itself?
“The more you act like you don't know, the more that kid… will follow in my footsteps.”
“Nonsense!” Pakin said with a heavy voice. Let the person who was provoking Big Brother smile from the
corner of his mouth.
“Maybe so, but the more you push him away, The more he will pull himself towards you.
Either way, and there is a possibility that he may rely on the same method as me….You like smart people,
don't you?” Win raised his eyebrows a little, chuckled lightly in his throat when he saw that he was
provoking. Raise the man in front of him before ending up innocently.”
“Do you like someone who is smart in bed or just trying to deny yourself that you want something like…
no?
Bang!
“Pawit!” Suddenly, a big hand slapped on the table so loudly that the maid was startled, but the
provocative Ho still sat quietly sipping coffee. His graceful face was adorned with a faint smile as he
wouldn't say anything further. The matter he wanted to say was over. The rest is up to the older relatives
and what to do.
Will try to push the boy away or pull him back himself.
The look of the younger relatives that people looked at had clenched their fists so tightly that their joints
had been strained for a moment. His sharp face adorned with a cold smile, grabbed the suit that was draped
on the back of the chair, draped over his shoulder and walked past Ponachai, who bowed slightly, was
about to follow, but…
“Boss and subordinates are the same, there is nothing wrong with thinking about others.”
suddenly
The man in front of him went silent for a moment, then stepped behind Phakhin. Let Pawit look up at the
ceiling of his shoulders.
Khun Win is still very young. I think if you're older, you'll understand what love is.
“It's like seeing your past self.” The young model slowly shook his head. Then look towards the way up to
the second floor.
In fact, he wanted to know whether Graf would make the same decision as him or not…must prove it.
Graf doesn't know what this feeling is...it hurts to the point of numbness....or it hurts to the point of pain.
It.... doesn't feel anything.
The look in his eyes, the tone of his voice, and the words that came out of that person's mouth told him that
all of the past…it was just a thought.
His eyes were still tightly closed because the intense touch last night had returned again and he had to be
angry with himself….
I'm so angry that I want to kill myself....why do you still yearn for Phakin's touch?
If you're better than this, will you pay attention to me?
Graf hates that he's like a ship without a sail when the raging sea waves blow.
Which way to go, he could only float in that direction as if he had no brain.
Peek!
“Quit thinking about it, Graf. Stop overthinking!”
Kritthi punched the pillow with all her might, closed her eyes tightly, then shook the blanket away,
revealing her messy hair and languishing face….deep, dry eyes. including the pain that has just been
experienced recently
“Damn it!” the young man shouted loudly. When I got up, I went to take a shower.
Dress up, change into school uniform. Because he wanted to get out of here. even if called The
Administrative Room is so damn good. Just get out of this damned house.
Saying the thoughts of the impulsive person downstairs and that caused the person who was waiting to say
"Where are you going Graf?"
"Pewin"
suddenly
The face that turned to look at the young model immediately stood up, took a long step towards him, and
grabbed the tip of his chin to push it up clearly.
“Sigh.” The expression on his face and the look in his eyes that said that Graf had faced a heavy blow
caused people to sigh heavily. Look at both the red eyes and the chapped lips.
Let's just say he already knows what the graph found yesterday.
Hee, putting emotions on a child like this is not worthy of being an elder....especially touching a child like
this.
The thoughts of those who suspected his elder brother were on the verge of running out of patience. From
hearing that he said it probably wasn't anyone else. that caused Graf to bite his own lip until it hurt
“Brother Win…” The youth didn't know why either. But he thinks that P'Win understands his feelings
now. until the child, who was strong, called out a trembling voice to hold back the tears that last night
refused to flow down until it hurt all over his chest and even if not
Difficult to talk about, but he vented it out.
“I…..no hope at all…..no hope….he said my kiss was pathetic. However, he did not take I...bro...damn, I
hate him, hate!" Graf said in a trembling voice. When holding onto the other's sleeve tightly showing
weakness that hurts himself And that made Win decide to stop.
The young model pulled the other child's head onto his shoulder, gently patting his shoulder as if consoling
him, even though there were no words.
Say anything, but he understands this feeling well.
“Breathe through your nose. I can't even do this kiss yet. You'll be scolded by him again."
"Well, your kisses aren't like…
“Some devil's kiss?”
This afternoon, none of the workers in the manor dared to walk over to the living room beside the
swimming pool.
because the lord's brother had ordered In addition, the resulting image caused many people who wanted to
pry. But they were afraid of death and fled as far as possible. Picture of.... Khun Win kissing Khun Graf
The image that if the homeowner comes to see The workers were unable to predict his master's condition.
Whether it's indifferent or angry....don't have the courage to be there to support the mood.
Temporarily kept silent...the face of a handsome young man whose cheeks were reddened. Glossy lips with
clear water coated
lose shine red eyes He was panting heavily like someone who had no kissing experience at all.
Even though his age was already 17

คนฟังยังไม่ตอบและนั่นก็ทําให้วินถามด้วยน้ําเสียงเรียบเรื่อย
“แล้วพี่คิดว่ากันเด็กนั่นจากใคร พี่ซีนหรือ...ตัวพี่เอง”
“ฉันไม่มีความจําเป็ นต้องตอบนาย” คําถามที่คนฟังเองก็ยิ้มเย็นไม่แพ้กัน หากแต่นาย แบบหนุ่มก็ไม่คิดเอา
คําตอบจากพี่ชายอยู่แล้ว แค่พูดไปเรื่อยๆราวกับเปรยกับตัวเอง
“ก็ว่างั้น....เอาเป็ นว่าฉันกําลังคิดน่ะคิน กําลังคิดว่าประวัติศาสตร์กําลังซ้ํารอยยังไง
“พี่ยิ่งทําเป็ นไม่รู้มากเท่าไหร่เด็กนั่น....ก็จะเดินตามรอยฉันมากขึ้นเท่านั้น”
“ไร้สาระ!” ภาคินว่าเสียงหนัก ให้คนที่กําลังยั่วโมโหพี่ชายยิ้มมุมปาก
“ก็อาจจะเป็ นอย่างนั้นแต่ยิ่งพี่ผลักเขาออกเท่าไหร่ เขาจะยิ่งดึงตัวเองเข้าหาพี่เท่านั้น
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน และมีความเป็ นไปได้ว่าเขาอาจจะพึ่งวิธีเดียวกับฉัน....ก็พี่ชอบคนเก่งไม่ใช่ห รือไง”
วินเลิกคิ้วขึ้นนิด หัวเราะเบาๆ ในลําคอ เมื่อเห็นว่ายั่วโมโหผู้ชายตรงหน้าขึ้น ก่อนที่จะ
ปิดท้าย
เดียงสา”
“พี่ชอบคนเก่งเรื่องบนเตียง หรือแค่พยายามปฏิเสธตัวเองว่าอยากได้แบบ....ไร้
ปัง!
“ภวิศ!” ทันใดนั้น มือใหญ่ก็ตบลงบนโต๊ะเสียงดังเสียจนสาวใช้สะดุ้งโหยง ทว่าคนยั่วโม โหยังคงนั่งจิบ
กาแฟนิ่งๆ ใบหน้าน่ามองก็ประดับด้วยรอยยิ้มจางเพราะเขาจะไม่พูดอะไรต่อ เรื่องที่เขาต้องการพูดมันจบ
แล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่ญาติผู้พี่แล้วล่ะว่าจะเอายังไง
จะพยายามผลักไสเด็กนั่นออกห่างตัว หรือจะดึงกลับเข้ามาเอง
ท่าทางของญาติผู้น้องที่คนมองก็กํามือแน่นจนขึ้นข้อแต่เพียงพักเดียว ใบหน้าคมก็ประ
ดับด้วยรอยยิ้มเย็นชา คว้าเสื้อสูทที่พาดไว้กับพนักเก้าอี้ขึ้นมาพาดบ่าแล้วเดินผ่านหน้าปณชัยที่ โค้งให้นิด
กําลังจะก้าวตาม ทว่า...
“เจ้านายลูกน้องเหมือนกันไม่มีผิด....เรื่องชอบคิดแทนคนอื่น”
กึก
ชายหน้าดุนิ่งไปชั่วอึดใจแล้วก็ก้าวตามหลังภาคินไป ให้ภวิศแหงนหน้ามองเพดานไหล่
คุณวินยังเด็กอยู่มาก ผมว่าถ้าคุณโตกว่านี้คงเข้าใจว่าความรักคืออะไร
“เหมือนเห็นอดีตตัวเอง” นายแบบหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ แล้วมองไปยังทางขึ้นชั้นสอง
จริงๆเขาก็อยากรู้ว่ากราฟจะตัดสินใจเหมือนเขาหรือเปล่า.....
คงต้องพิสูจน์
กราฟไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร...เจ็บจนชา....หรือเจ็บจนด้าน
มัน....ไม่รู้สึกอะไรเลย
แววตา น้ําเสียงและคําพูดที่ออกมาจากปากของคนคนนั้นบอกเขาว่าทั้งหมดที่ผ่าน
มา...คิดไปเองทุกอย่าง
ดวงตายังคงหลับแน่นเพราะสัมผัสรุนแรงเมื่อคืนกลับมาอีกครั้งแล้วเขาก็ต้องโกรธตัวเอง....
โกรธจนอยากจะฆ่าตัวเองให้ตาย....ทําไมยังโหยหาสัมผัสของพี่ภาคิน
ถ้าเก่งกว่านี้ พี่จะหันมาสนใจผมมั้ย
กราฟเกลียดที่เขาเป็ นเหมือนแค่เรือที่ไร้ใบเรือ พอคลื่นทะเลบ้าคลั่งอย่างภาคินพัด
ไปทางไหน เขาก็ทําได้เพียงลอยไปตามทิศทางนั้นราวกับตัวเองไม่มีสมอง
ปี๊ ก!
“เลิกคิดสักทีสิวะไอ้กราฟ เลิกคิดสักที!”
กฤติธีต่อยหมอนเต็มแรง หลับตาแน่น แล้วสะบัดผ้าห่มทิ้งเผยให้เห็นเรือนผมยุ่ง
เหยิงกับใบหน้าอิดโรย ที่สําคัญ....ดวงตาลึกโหลที่ทั้งแห้งผาก ทั้งความเจ็บปวดที่เพิ่งได้รับ
มาครั้งล่าสุด
“ช่างหัวพี่ภาคินสิวะ!” เด็กหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดัง ยามที่ผุดลุกขึ้น ไปอาบน้ํา
แต่งตัว เปลี่ยนเป็ นชุดนักเรียน เพราะเขาอยากออกจากที่นี่ แม้จะโดนเรียกเข้า ห้องปกครองก็ช่างแม่ง ขอ
แค่ได้ออกจากบ้านเฮงซวยนี่ก็พอ
ปากทัก
ความคิดของคนที่หุนหันลงมายังชั้นล่าง และนั่นก็ทําให้คนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วเอ่ย
“จะไปไหนน่ะกราฟ”
“พีวิน”
กึก
ใบหน้าที่หันมามองทําเอานายแบบหนุ่มลุกขึ้นทันที ก้าวยาวๆ เข้ามาหา แล้วก็จับ
ปลายคางเพื่อดันขึ้นให้เห็นชัดๆ
“เฮ้อ” สีหน้าและแววตาที่บอกว่ากราฟเจอมาหนัก ทําให้คนมองถอนหายใจแรง มองทั้งดวงตาแดงช้ําและ
ริมฝี ปากที่แตก
เอาเป็ นว่าเขารู้แล้วว่าเมื่อวานกราฟเจออะไร
ฮี เอาอารมณ์ไปลงกับเด็กแบบนี้ไม่สมกับเป็ นพี่เลยนะ....โดยเฉพาะไปแตะเด็กมันแบบนี้
ความคิดของคนที่สงสัยว่าพี่ชายเขาใกล้หมดความอดทนเข้าไปทุกที จากที่ได้ยินว่า
เขาที่ว่าคงไม่ใช่ใครอื่น ที่ทําให้กราฟกัดปากตัวเองจนเจ็บ
“พี่วิน...” เด็กหนุ่มไม่รู้ทําไมเหมือนกัน แต่เขาคิดว่าพี่วินเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ จนเด็ก
แข็งกร้าวเรียกเสียงสั่นพร่า ข่มน้ําตาที่เมื่อคืนไม่ยอมไหลลงมาจนเจ็บไปทั้งอก และทั้งที่ไม่อ
ยากพูดถึง แต่เจ้าตัวกลับระบายออกมา
“ผม....ไม่มีหวังเลยพี่...ไม่มีหวัง....เขาบอกว่าจูบของผมมันน่าสมเพช ยังไงเขาก็ไม่เอา
ผม...พี่...เหี้ยเอ๊ย ผมเกลียดเขา เกลียด!” กราฟบอกเสียงสั่น ยามที่จับแขนเสื้ออีกฝ่ ายเอาไว้แน่น
แสดงความอ่อนแอออกมาอย่างเจ็บใจตัวเอง และนั่นก็ทําให้วินตัดสินใจ
หมับ
นายแบบหนุ่มดึงหัวเด็กอีกคนมาซบลงบนไหล่ ตบบ่าเบาๆ ราวกับปลอบใจ แม้ไม่มีคํา
พูดใดๆ ออกมา แต่เจ้าตัวเข้าใจความรู้สึกนี้ดี
“หายใจทางจมูกสิ จูบแค่นี้ยังทําไม่เป็ น เดี๋ยวก็ถูกเขาด่ามาอีกหรอก”
“ก็จูบของพี่มันไม่เหมือน.....
“จูบของปี ศาจบางคนน่ะหรือ”
บ่ายนี้ไม่มีคนงานคนไหนในคฤหาสน์กล้าเดินผ่านมายังห้องนั่งเล่นข้างสระว่ายน้ําด้วย
เหตุว่าน้องชายเจ้านายใหญ่ได้สั่งไว้ อีกทั้งภาพที่เกิดขึ้นก็ทําให้หลายคนที่อยากสอดรู้สอดเห็น แต่ต่างกลัว
ตายพากันหลีกหนีให้ห่างที่สุด ภาพของ....คุณวินที่กําลังจูบกับคุณกราฟ
ภาพที่หากเจ้าของบ้านมาเห็น บรรดาคนงานก็คาดเดาอาการของเจ้านายไม่ถูก
จะนิ่งเฉยหรือโมโหจัด....ไม่มีกล้าอยู่รองรับอารมณ์ทั้งนั้น
เลี้ยงชั่วคราวนิ่ง...ใบหน้าของเด็กหนุ่มรูปหล่อที่แก้มแดงจัด ริมฝี ปากวาวด้วยน้ําใสที่เคลือบ
เสียเป็ นประกาย ดวงตาแดงเรื่อๆ ทั้งยังหอบหายใจหนักๆราวกับคนที่ไม่มีประสบการณ์จูบเลย
ทั้งที่อายุก็ปาเข้าไป 17 แล้ว
ภาพที่ทําให้วินยิ้มจางๆเพราะเขาเองยังรู้สึกเลย
ไอ้เด็กดื้อของพี่มันน่ารักขนาดนี้เชียวนะ
ส่วนทําไมเขาถึงมาจูบกราฟ
“พี่วิน จูบที่เอาไหน มันเป็ นยังไงวะ แม่งเอ๊ย!
“สอนให้มั้ยล่ะ”
ภวิศถาม จนเด็กอีกคนมองมาอย่างตื่นๆ หากแต่สีหน้าย่ําแย่ที่เห็นกลับเปลี่ยนไปทั้งสน
ใจ ทั้งอยากรู้อยากเห็น จากที่ตอนแรกจะแกล้งขําๆ เขาก็เลยเอาจริงขึ้นมา ดังนั้น พอต้อนเจ้า
เด็กที่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเย็นไปหาอะไรใส่ท้องให้เรียบร้อยโทรหาเพื่อนสนิทที่ระดม
โทรเข้ามาสายแทบไหม้ว่าวันนี้จะโดด ทั้งคู่ก็มาอยู่กันในห้องนั่งเล่นแห่งนี้เพื่อ....สอนจูบ
ขบกรามแน่นบอกให้เขารู้ว่า....กราฟกําลังเดินตามรอยเขามากขึ้นทีละก้าว
ยิ่งถูกผลัก ก็จะยิ่งคิดว่าทําไมเราทําไม่ได้
เขาถูกหาว่าไม่เข้าใจความรัก วินก็เลือกจะพิสูจน์ให้เห็น เช่นเดียวกับกราฟ พอถูกตอก ใส่หน้าว่าไม่ได้
เรื่องแล้วถ้าได้เรื่องขึ้นมา ใครอีกคนจะสนใจมั้ย
พี่ผลักเขาออก หรือต้องการดันเขาเข้าหาพี่กันแน่
นายแบบหนุ่มคิดเช่นนั้น ยามที่ใช้ปลายนิ้วลูบคลึงริมฝี ปากนุ่มของเด็กหนุ่ม....วินไม่ ใช่พวกกินเด็ก แต่
บางที ถ้าทําให้ใครบางคนยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ เขาก็อาจจะยอมลองนอนกับ
เด็กคนนี้ดู
น่าสนใจ
ความคิดของคนที่ลูบริมฝี ปาก ลูบรอยแตกซ้ําเบาๆ ยามที่ก้มหน้าลงต่ํากว่าเดิม
ให้กราฟผงะไปนิด
“พี่...”
2
จุ๊บ
เฮือก!
เบาๆ แล้วผละออกนิด ทั้งกลัว ทั้งหวั่น หากแต่....สงบ
จูบของพี่วินต่างจากพี่ภาคินโดยสิ้นเชิง
สิ่งที่เขาได้จากพี่ภาคินคือความรุนแรง ป่ าเถื่อน บดขยี้จนหัวใจแหลกลาญ ทว่าก็ร้อน
แรง ดุเดือด พาให้หัวใจเต้นกระหน่ําถี่ด้วยความตื่นเต้นระคนโหยหา หากแต่จูบของพี่วิน มันนุ่ม
นวล ล้ําลึก อ่อนโยนกับเขามากกว่า จูบที่เคยอยากได้จากใครอีกคนแต่มันไม่ทําให้เขาตื่นเต้น ตรงกัน
ข้าม....สงบอย่างบอกไม่ถูก
ความเจ็บจากการถูกทําร้ายมันบรรเทาลงอย่างไม่น่าเชื่อ
“อ้าปากสิ” เด็กหนุ่มเคยสาบานว่าเขาจะไม่มีวันทําอย่างนี้กับคนอื่นนอกจากคนที่ หลงรักมาตลอด ทว่า
ความเจ็บใจ ความโกรธแค้นและความรู้สึกอยากเอาชนะกลับผลักดันให้ริม ฝี ปากเผยอออก สองมือกําชาย
เสื้อตัวเองแน่นเมื่อสองมือของพี่วินประกบอยู่ที่ข้างแก้ม
สัมผัสที่ล้ําลึกชวนไหวหวั่นแต่กราฟมีเพียง....ความอยากรู้
ปากลงไปอีกครั้งอย่างรู้ดีว่าควรจะชักนําเด็กคนนี้ไปในทิศทางไหน ปลายลิ้นอุ่นร้อนจึงสอดเข้าไป
ในโพรงปากอุ่น ไล้เลียตั้งแต่เพดานปาก ไรฟันแล้ววกมายังปลายลิ้นนิ่ม....
“อืม...” กราฟเหมือนจะต่อต้าน หากแต่คนที่รู้จักทั้งจูบร้อนแรง จูบฉาบฉวยและจู บที่ปลุกเร้าอารมณ์ก็
ยังใจเย็นพอที่จะถูไถปลายลิ้นเข้าหา ตวัดเกี่ยวเรียกร้องให้กราฟค่อยๆ
ส่งมันมาตอบโต้อย่างไม่แน่ใจ
“ชื่อ” แน่นอนว่าวินไม่ปล่อยโอกาส เพราะเจ้าตัวเปลี่ยนองศาจูบ ส่งมือไปลูบแผ่น
หลังของเด็กหนุ่มเบาๆ อย่างปลุกเร้าอารมณ์ ยามที่มอบจูบที่ร้อนแรงยิ่งกว่าให้
ขนาดจูบกันแบบนี้ ภวิศยังรู้ว่าเด็กอีกคนไม่เคยจนต้องค่อยเป็ นค่อยไป แต่พี่ชายเขาที่
เก่งกาจขนาดตะล่อมคนขึ้นเตียงไม่รู้กี่นักต่อนักกลับรุนแรงแบบนั้น
ฮี แล้วพี่จะเสียใจคิน