Pierwszym polem nagłówka datagramu obu wersji jest czterobitowe pole Wersja, zawierające

wartość 4 (binarnie 0100) dla datagramu IPv4 i wartość 6 (binarnie 0ll0) dla datagramu IPv6.
Pierwsze cztery bity datagramu umożliwiają więc rozpoznanie jego wersji
Pole IHL (od Internet Header Length - rozmiar nagłówka internetowego) określa rozmiar
nagłówka IPv4 liczony w 32-bitowych słowach. Ponieważ na 4 bitach pola można zapisać
maksymalnie liczbę 15, rozmiar nagłówka IPv4 ograniczony jest do 60 bajtów
Pierwsze z podpól, stanowiących wynik podziału pola Typ usługi dla IPv4 i Klasa ruchu dla
IPv6, zajmuje 6 bitów i nosi nazwę Usługi Zróżnicowane (Differentiated Services, w skrócie
DS), pozostałe dwa bity tworzą podpole o nazwie ECN (od Explicit Congestion Notification -
jawne powiadomienie o przeciążeniu)
Pole Całkowity rozmiar w nagłówku IPv4 specyfikuje całkowity rozmiar datagramu w
bajtach - maksymalnie 65 535, bo tyle można zapisać na 16 bitach. W połączeniu z polem
IHL umożliwia ono określenie rozmiaru danych stanowiących ładunek użyteczny (miejsce, w
którym kończy się nagłówek, a zaczynają wspomniane dane, wyznaczone jest wprost przez
zawartość pola IHL). Mimo iż wielkość pola Rozmiar całkowity (16 bitów) wyznacza 65 535
bajtów jako maksymalny rozmiar datagramu IPv4, większość technologii warstwy łącza
danych (w tym Ethernet) nie radzi sobie z tak dużymi datagramami w jednym kawałku, w
związku z czym datagramy te podlegają dzieleniu na mniejsze porcje, zwane fragmentami
(proces tego podziału nosi nazwę fragmentacji)
W polu Rozmiar ładunku użytecznego w nagłówku IPv6 znajduje się liczba bajtów zajętych
przez transmitowane dane oraz nagłówki rozszerzeń, bez uwzględniania jednakże 40-
bajtowego nagłówka podstawowego. Tak jak w datagramie IPv4, wielkość pola (16 bitów)
ogranicza wspomniany rozmiar do 65 535 bajtów
Pole identyfikacja ułatwia protokołowi IPv4 identyfikowanie poszczególnych datagramów
wysyłanych przez host. Pole to zwiększane jest systematycznie o 1 w datagramach kolejno
wysyłanych przez host. Pole to ma kluczowe znaczenie w sytuacji fragmentowania
datagramów, w połączeniu z polami Znaczniki i Offset Fragmentu
Pole Czas życia w IPv4 (i jego odpowiednik Limit przeskoków w IPv6) zawiera liczbę
przeskoków, czyli routerów, jakie datagram ma prawo jeszcze przemierzyć na swej trasie do
miejsca przeznaczenia. Jest ono inicjowane przez nadawcę pewną wartością początkową -
dokument [RFCl 122] zaleca w tej roli wartość 64, choć często spotyka się także 128 i 255
Pole Protokół datagramu 1Pv4 zawiera liczbę identyfikującą protokół, którego dane
przenoszone są jako ładunek użyteczny datagramu; najczęściej spotykanymi w tym polu
wartościami są 17 (identyfikująca UDP) i 6 (identyfikująca TCP). Pole to zapewnia
datagramom 1Pv4 dużą uniwersalność w postaci zdolności do przenoszenia danych
pochodzących z różnych protokołów.
W datagramie IPv6 pole Następny nagłówek jest analogią (i jednocześnie uogólnieniem)
pola Protokół z IPv4. Zapewnia ono wiązanie w łańcuch ewentualnych nagłówków
rozszerzeń oraz pola ładunku użytecznego
Zadaniem pola Suma kontrolna nagłówka jest (zgodnie z nazwą) kontrola integralności
samego nagłówka, bez jakiegokolwiek związku z ładunkiem użytecznym. Oznacza to, że
protokół 1Pv4 nie zapewnia sam z siebie ochrony integralności przenoszonego w
datagramach ładunku użytecznego, zatem protokoły warstw wyższych, zarządzające tym
ładunkiem, muszą zapewnić własny mechanizm ochrony i weryfikacji jego integralności
Nagłówek datagramu IPv6 nie posiada żadnego pola sumy kontrolnej
Każdy datagram IP zawiera w nagłówku dwa adresy: źródłowy, odzwierciedlający
pochodzenie datagramu, i docelowy, identyfikujący miejsce przeznaczenia tegoż datagramu.
Adresy te są 32-bitowe w wersji IPv4 i 128-bitowe w wersji IPv6. Zwykle każdy z nich
identyfikuje konkretny interfejs, lecz adresy multicast i broadcast stanowią odstępstwo od tej
zasady. Ilość adresów IPv4 jest już na wyczerpaniu co powoduje potrzebę wprowadzenia
adresów IPv6.