Kolong Kreteg

Ing esuk dina kang cerah aku tangi saka gerobakku, sinaring srengenge silau pisan dina
iki malah mripatku rasane kaya tertusuk, aku kudu njalani dina iki kaya wingi karo mungut
uwuh ing dalan lan njupuk botol bekas kanggo didol dina iki ben aku bisa mangan.
Aku nglakoni iki saben dina, awan lan wengi kadhang aku ora iso ngaso demi bisa mangan
sesuap sega ngesuk dina. Kadhang aku ngrasa menawa tuhan ora adil ning aku, aku tansah
mikir “sebab apa tuhan mangkono tega ning aku? Apa piyambake wis ora sayang karo aku
saengga aku dijarna mengkene?” Jebul dibalik keraguanku iku jebul tuhan wis nyiapake siji
kejutan untukku, siji kejutan kang ora tau aku sangka bisa aku ngolehake maneh sawise
samene lawas.
Dhisik, wektu aku cilik aku bisa sekolah karo apik lan ora mikir ragad nanging, dumadakan
siji musibah teka marang keluargaku, bapak kelangan pagaweane saengga kita kudu pindhah
menyang omah simbah, lawase ing omah simbah aku ora bisa sekolah amarga ora ana ragad
saengga aku njanjal kanggo sinau karo alam lan buku kang aku nduwe. Aku pedhot sekolah
wektu klas 2 SD lan wis wiwit nyambut gawe dadi buruh ing lumbung, taun demi taun tak
lalui kasarasan wong tuwaku tansaya memburuk lan pungkasane dheweke kabeh lunga
ninggalake aku, pirang-pirang sasi banjur aku diusir bareng simbah dening satpol amarga
omahku wis ora pantes huni lan are ping gusur.
Pungkasane aku ninggalake omah bareng simbah, aku nerusake uripku bareng simbah ing
ngisor kolong kreteg. Saben din akita tansah mungut motol lan uwuh bareng banjur mangan
sega bungkus kasil saka adol botol pungutan. Nanging, aku lan simbah ora bisa njupuk botol
bekas lan uwuh bareng maneh amarga kasarasan simbah uga melu memburuk, sadurunge
simbah lunga dheweke menehake aku pitutur “Nak, uripmu tanpaku pancen arep tansaya
angel, nanging aku tulung kowe tetep dadi wong kang apik lan ora ninggalake ibadah”
tembunge karo swara serake iku pirang-pirang dina sawise kedadeyan iki simbah pralaya.
Sawise simbah pralaya, aku nerusake uripku sebatang kara ing kolong kreteg,saben dina
aku mungut botol lan uwuh demi aku bisa mangan lan nerusake sekolahku maneh. Siji
dina,nalika aku lagi neterake botol menyang panggonaning penjualan aku weruh siji
pemgermis kang lagi nyuwun dhuwit banjur aku nekanine lan ngomong” Pak, aku ana
sathithik rezeki kanggo bapak” kataku sinambi menehi dhuwit luwih tuku sega wingi.
Piyambake langsung sujud syukur lan ngomong “ Matur nuwun nak, pungkasane aku lan
kaluwarga bisa mangan sega saiki.’’ weruh kae ngomong kaya iku nggawe aku mikir menwa
jel ana kang uripr luwih abot maneh saka aku malah ora bisa, nglakoni apa wae demi ngebaki
kabutuhan kaluwargane, aku bersyukur isih bisa ing aweh kalodhangan kanggo ngupadi
rezeki. Sawise kedadeyan iku aku eling menawa aku yaiku wang kang untung, tuhan apik
banget karo aku, saka kedadeyan iku aku tansaya sengkuyung kanggo njlani dina.
Pirang-pirang dina banjur, aku ngupadi botol lan uwuh karo sengkuyung, dumadakan aku
ketemu karo siji wadon kang apik banget lan dheweke njajal nekani aku wayah iku.
Piyambake takon “ Dek, kowe saiki klas pira?” pitakone banjur, aku njawab “saiki menawa
aku isih bisa sekolah, ndean aku saiki wis klas 8 kak.” Piyambake kaget banjur takon
maneh”kowe ora sekolah saiki? geneya?” aku njawab “ aku ora bisa sekolah amarga aku ora
nduwe ragad.” piyambake krungu tetembungan ku banjur nangis, piyambake ndean kelingan
masa silame kang padha kaya aku. Pungkasane dheweke ngomomg maneh karo aku “Dek,
seumpamane kowe arep sekolah maneh lan isih arep kanggo sinau, akua rep bayar kabeh
ragad iku.” aku kaget lan kedher banjur takon “tenan kak?” piyambake njawab aku “iya dek,
kowe karep tak anggep kaya adekku dhewe, saiki ayo mulih menyang omah bareng.’’ Aku
bener-bener syukur marang tuhan pungkasane aku bisa sekolah bali demi nggayuh gegayuhan
urip lan urip kang luwih apik.