Elke aflevering bovat oon volledig verhaal. we UITGAVE VAN DEN ROMAN., BOEK- ENKUNSTHANDEL, SINGEL 326, AMSTERDAM. ESESEaES NIEUWE SERIE. DE AMATEUR-ANARCHIST. BEES ESS EdEAES ESE BS BES BEWAAR UW OMSLAGEN! ‘Wanner U ons. 30° of meer ‘omslagen van onze drie uitgaven toezendt, dus onverschillig of ze van Nick Garter, Buffalo Bill of Raffles. 2ija, zenden wij cen of meer keurige doosjes Dubec. jorganurTen, Met een verdrietig gezicht zat Charly Brand, de secretaris en vriend van Lord Edward Li ter, anders gezegd John Raffles, zooals hij zich bij _voorkeur noemde en onder welken naam hij de tallooze daden bedreef, welke zijn vijanden als misdaden bestempelden, of- schoon 2ij cerder het. tegenovergestelde wa- ren, met cen verdrietig gezicht zat Brand in de bibliotheek van het fraaie, Ideine huis gele- gen aan Park Road, nabij Regents Park, te midden van een stapel paperassen. De ochtend van den dag, waarop ons ver- haal aanvangt, had zich aangekondigd als een der guurste van het jaar met sneeuw- en re- genbuien, met mist en wind, zoodat Brand, vooral toen hij bemerkte, dat de heer des hui- zes reeds, zonder hem te waarschuwen, iets dat hij zelden deed, was uitgegaan, het besluit genomen had, om dien dag, indien het kon, eens lekkertjes thuis te blijven en wat achter- stallig werk af te maken, Het, werk, waarmede Brand zich op dat oogenblil onledig hield, was het samenstellen Rafles 590. EERSTE HOOFDSTUK. De ongewasschen anarchist, BEWAAR UW OMSLAGEN! De im to zenden omelagen smogin niet lager loopen dan Mick Carter No. 303 Bulfalo Bul + 208 Raffles y 298 met juiste voemelding van dee ‘afvendere eam ca adres ‘op den Kraisband. van de gedenkschriften van zijn vriend John Raffles, op welk denkbeeld hij eenigen tijd ge- Teden ‘gekomen was, niet zoo zeer omdat hij meende, dat Raffles van plan was er eerlang het bijltje bij neer te leggen, maar meer om- dat zijne daden zoo talrijle werden als de zandkorrels aan het strand van de zee en hij begreep, dat als hij thans daarmede niet con aanvang maalete, hij waarschijnlijk wel nim- mer meer daartoe in de gelegesheid zou ko- men. Hij was toen begonnen met de verschillende aanteekeningen, die hij volgens gewoonte van elk geval had gemaakt, naar alfabetische volg- orde te rargschikken, waarna hij aan een uitvocrige uitwerking was begonnen, Dat was nu reeds bijna een jaar geleden en hij zag tot zijn voldoening, dat zijn werk beter opschoot, dan hij had durven hopen en het~ geen voomamelijk hieraan toe te schrijven was, dat hij zich de meoste gobeurtenissen nog Ievendig herinnerde. Wij zeggen de meeste, want somtijds ge-2 DE AMATEUR-ANARCHIST. ‘ beurde het wel, dat zijn geheuigen hem in den ‘stecks liet, maar dan was Raffles er altijd nog, idie dan gewoonlijk de hiaten in de een of an- dere beschrijving kon aanvullen, — Voor den cersten keer echter, sedert hij dit were begonnen was, had hij een geweldige de- ceptic. Hij had onder zijn aanteekeningen ver- ‘schillende punten gevonden van een zaak, die fem nog wel flauw voor den geest zweetde, zoodat, hij er dan ook niet aan behoefde te ‘iwijfelen of zijn aanteekeningen misschien op een vergissing berustten, maar die hij zich ove- tigens niet meer kon herinneren wat de dé- ‘ails betrof. Bij zijn vraag aan Rafile of deze hem hierin ‘te hulp kon komen, bleck, dat, — zeldzaam eit, — ook Rafiles de gewenschte bizonderhe- den kwijt was, zoodat de beide vrierden voor hot feit stonden geplaatst het verhaal van dit Keval weg te laten of gehcel onvolledig te ge- ten, Geen dezer twee alternatieven stond Brand aan, want deze ging zeer secuur le werk, z00- ‘als ook een secretaris van zoo'n fewichtig per- soon als Raffles was betaamde, terwijl hier ‘bovendien een eer in stelde een bociend ge- \heel te leveren, dat bovendien nog de'verdien- ste_bezat volkomen overeenkomstig de waar- ‘heid te zijn. Het zal dus niemand verwonderen, dat onze vriend Charles Brand, secretaris, assistent en oezemvriend van den Grooten Onbekende, ‘zooals Raffles wegens zijn onvindbaarheid ie werd genoemd, uit zijn humeur nu z00'n geduchten tegenslag had. had van Raffles geleerd een zaak niet spoedig op te geven en koppig té blijyen vol- harden” bij een cenmaal opgevat besluit, iets Wat trouwens ook volkomen in den aard van Brand lag. Hij had door dezen gedragslijn te volgen dan ook vaak succes gehad en een gun- Stig resultaat gebockt, daar, waar een ander ‘zou hebben gefaald. Met deze feiten voor oogen was Brand op den ochtend van dezen dag begonren alles na 4e zien, dat maar bij mogelijlsheid een aantee- ‘kening' omtrent de onderhavige zaak kon be- Watien met het gevolg, dat hij alles, maar dan ‘ook Ietterlijic alles in de bibliotheck, waar hij dit werk verrichtte, overhoop had gehaald. Hierdoor was het daar dan ook wat men, ‘met een populaire uitdrukking, noemt: een. ‘beestenstal. Men kon met geen stok over de rommel theen springen. Brand zelf, die €érst, zooals het een behoor- Mik secretaris betaamt, op zijn stoel aan zijn fessenaar had gezeten, had die zifplaats reeds ‘lang verlaten en bevond zich nu, als een mo- ‘dere Diogenes, maar dan zonder ton, op zijn partes posteriores midden op den grond met ‘een berg mappen, papieren en aanteckenboe- ‘ken om zich heen. Alle mappen en aanteckenbosken, had hij wan de planken, waarop zij keurig gerang- schiktt stonden, afgehaald, om ze in fe zien en naar mate zijn pogingen minder en minder sucees hadden, was hij ongeduldiger gowor- ‘den, zoodat hij zich ton laatste den tijd niet ‘meer gunde, om ze behoorfijic op te bergen ‘v66r hij een ander te voorschija haalde met het onvermijdelijke gevolg, dat alle mappen en ante cen in een bonte wanorde over den grond zwierden, daar cen berg vormden te ‘midden waarvan Brand troonde als een ver- slagen veldheer te midden van zijn vernielig- de froepen, En hij zat daar met 266'n ee rite te kijken, dat men medelijden met hem zou thebben gekregen, indien men hem gezien had. Deze uitwerking had het echter niet op Raf- ies, die juist op dat oogénblile de kamer wilde ‘binnentreden en bij het zien van de geweldige ‘rommel eerst een paar seconden verbluft staan bleef en daama in een hartelijke gelach uit- ‘brak, een gelach, 266 gezond en aanstekelijc, dat Brand, die eerst zijn @riend met een boo- zen blik had aargezien, weldra met het lachen van Raffles instemde, ~ Het was een kostelijc tooneel en het is niet onwaarschijalijk, dat wanneer iemand onvoor- bereid thet te zien had gekregen, hij aan het verstand der beide mannen, waarvan er een bij de deur stond en zich met'de hand aan den stijl_van de deur moest vast houden, om van pure lol niet om te vallen, terwijl de ander te- midden van zijn paperassen zal te lachen, dat de tranen hem van plezier over de wangen biggelden, getwijfeld thad, Tntusschen, aan alles op dit ondermaansche komt-een einde en dus ook aan de vroolijkheid van de beide mannen. Het duurde niet lang of de rommel was aan den kant geschoven en het vertrele 266 keurig en ordelijk als men het maar verlangen kon, torwifl de beide vrienden weldra in een leven— dig gesprek gewikkeld waren, dat natuurlijic hel missen der beroodigde gegevens tot on- ‘derwerp had. = Alles werd nog eens door hen nagegaan, al- les_besproken en verschillende feiten, welke uit het geheugen oprakelden, met ellkaar vergeleken, doch fe vengeefs. Het bleck, dat zij riet verder kwamen en Brand moest ten einde aad wel voorstellen, om dit verhaabvan de \gebeurtenissen dan maar weg te laten en al-DE AMATEUR-ANARCHIST. 3 een de noodige ruimte reserveeren voor het feval de noodige gegevens later op de een of ‘ardere wijze te voorschijn zouden komen. Baie eee tog en Brand zei sGoed, afgesproken, dan zal ik er eenige ‘bladzijden voor open houden, ofschoon ik er aan twijfel of ze wel ooit ingevuld zullen wor- den, want ik kan me niet voorsiellen, dat de ‘izonderheden van het bewuste geval aan het ‘licht zullen komen, tenzij door bemiddeling ‘van onzen gemeenschappelijken vijand hoofd= nspecteur Baxter van Scotland Yard, maar die zal er wel heilig voor oppassen ze ons te -versireldken. Pats! Ralifles' hand viel met een iklap op zijn les- ‘senaar en hij viel zijn vriend in de rede met de -woorden: Maar natuurlijlk Charly, stom, dat ile daar niet cerder aan gedacht heb! Natuurlijl! na- ‘tuurlijk Baxter moet ons die gegevers ver- schaffen, want zooals je ook wel weet, wordt er aan’ elk politie-bureau een uilvoerig ver- slag, een zoogenaamd proces-verbaal maakt van elk geval, dat men te behandelen eriigt, onverschillig of het tot klaarheid wordt Secret oe ec ge aioe ee ‘over. deze zaak zich ook in de archieven van Scotland Yard mocten bevindea. Wij behoe- ‘yen die dus alleen maar te raadplegen en klaar is kes!" Klar is kees! Jawel! Klaar is Kees!" her- ‘thaalde Brand op spotterden toon. ,,Je spreeket daar van Scotland Yard alsof dat hoofd-bu- eau van politic 200 iets als een openbaar in- ‘stituut van informatie is. Ze zullen je zien aan- Komen! Of derlk je dat ze blij zullen zijn je deze informaties te mogen verschaffen? Buitendien geloof ik, dat je, met al je han- digheid en flair het toch wel laten zult je daar aan te melden, Ile zou wel eens willen zien of je daar den moed toe had en ik kan me, zon- der mijn verbeeldingskracht veel geweld aan fe doen, wel voorstellen wat er zou gebeuren, indien jij of iemand uit jouw naam zich daar zou anmelden en om gegevens uit een proces- verbaal van cen Raffles-zaak ging vragen, Neen Edward, wat je daar zegt kun je niet meenen, dat zou al te dol zijn. nlc zou niet weten waarom, Charly," vroeg Raffles, het spreckt van zelf, dat ik niet 266 zou gaan, maar onder een behoorlijke ver- momming, zoodat ik alleen maar een smoes ehoef te vinden en dat kun je, zooals je uit, ‘ondervinding weet, wel aan mij toevertrouwen. lk behoet je in dil verband er alleen maar aan {e herinneren, dat ik reeds vaak met on- zen vriend, — jij noemt hem vijand, maar dat ben ik absoluut oneens met je, — heb gecon- verseerd. Trouwens jij bent er zeli bij tegen- woordig geweest, toen wij met hem in één ho- tel gelogeerd waren en we hebben ook wel eens) of. zalls exn'paarenalénimel lem 'gedi- wNeen Charly, als ik wil, dan verschaft Baxter mij de gegevens van het ontbrekende verhaal en hoe langer ik er over nadenk hoe meer zin ik er in keri Mooi," zei Brand, eindelijk van den vioer opstaande, ,,dan zal ik maar de ncodige te er voor reserveeren en blijit er voor Jeen nog maar te hopen, dat je hierbij niet zoo ecenzelvig te werk gaat, als je den laatsten Ujd hebt gedaan," Bij deze woorden keek Brand zijn. vriend eenigszins verwijtend aan. Raffles zag dat en begon te lachen. yJe_ hobt gelijk Charly, ik heb je den laat- sten tijd wel een beetje verwaarloosd,” zei hij, nmaar daar moet je nu maar niet meer aan derken. Het kwam door allerlei oozaken en die zijn thans verdwenen, daar ik de dingen die er uit voortvlociden, alle heb afgehandeld, vAls. vergoedirg voor mijn verwaarloozing zou ik je willen voorstellen, de rommel hier net zoo te laten liggen, aan James Henderson, onzen chauffeur te vragen of hij alles weer opbergt en netjes op zijn plaats zet en dat wij dan uilgaan, °,We gaan ergens heen, waar je nog nooit geweest ben en waar je je zeker ult amusee- ren, ik zeg je, Oharly, dat ik cen gezelschap ontdelet heb, dat tot de meest komicke, tot de vroolijkste en gekste soort van menschen be- hoort, die je je denken kunt!" Zoo", antwoordde Brand, terwijl hij de asch van de sigaret, welke hij intusschen op- Fee BAe Fates lat” gezelschap was zeker de oorzaak, dat ik gisteravond hier ook alleen moest zijn en te- vergeels op je gewacht heb, totdat ik je einde- ijl hedenmorgen ongeveer drie uur thuis hoor- de komen?" Raffles floot zacht tusschen de tanden. Hij amuseerde zich over den verwijtenden toon van Brand, ging naar dezen toe, klopte hem op. den schouder en zei: Charly, jelhebt gelijk! Ik moet mij veront- schuldigen. Ik bea door een toeval in dat ge- zelschap gekomen. Die merschen waren 266 interessant, dat ik mijn belofie totaal vergeten heb, om met jou den avond in den Criterium-schouwburg door te brengen. ever fan wil dk jolie genteger yorectiatfen,| 4 DE AMATEUR-ANARCHIST, om hedenavond met mij in dat gezelschap te zijn. alk 2eg je, dat je je 266 zult amuseeren als nimmer te voren!” wlkcben inderdaad verlangend, om de lieden, waarover je spreckt, te leeren kennen,” zei Brand nu, ,Maar ik heb sedert mijn geboorte in Londen nog geen erg aangenaam gezelschap ontmoet. Ware vroolijicheid ligt niet in den aard der Engélschen." Darin heb je gelijk,” zei Raffles, ,het zijn ook geen Engelschen, waarheen ik je breng, ‘maar een troep kunstenaars, die elkander toe- vallig ortmoet hebben, en wier beroep ons even vreemd blijit, als de bacterin, die ons in het lichaam huizen.” Je maakt mij inderdaad niuwsgierig”, ant- woordde Brand; ,,wanneer zullen wij naar hen toe gaan?" wAls het je schikt, dan kunnen wij dadelijk vertrekken,” zei Raffles. Van af zes uur in den namiddag tot des ochtends.zes uur zijn 2ij bijeen en zitten altijd op dezelfde stoelen. «Door een toeval heb ilk hen ontdekt, Ik was gisteravond reeds op den terugweg naar huis, toen ik aan het Strand iemand ontmoette, die mijn belangstelling opwekte door zijn eigen- aardige kleederdracht en zijn vreemd uiterlijk. Stel je een Ideinen, niet dildsen en ook niet mageren man voor, van omstreeks deriig jaar, die een broek aan had, zoo wijd als het zeil van een schip. De man had aan 66n voet een zwarte en aan den anderen een bruine sol, die, doordat de broek te kort was, duidelijk zichtbaar wa- ren. Stel je verder voor, dat hij een paar laar- zen aan had, die zonder twijfel door een der beste schoenmakers gemaalst waren en die er zoo elegant uitzagen dat iedere dandy ze op een soirée kon dragen. «Voorts een overjas, niet zooals wij die ge- wend zijn, maar een soort Italiaansche man- tel of zooals de Duitechers ze gewoon dragen, een zoogenaamde bergmantel. Deze mantel had ai de kleuren van den re- enboog en dzarboven vertoonde zich een joofd met een verwilderden baard en con bos haar, dat herinrerde aan Simson in den bijbel. Een flambard van vreemden vorm droog hij op zijn hoofd, Al waren zijn voeten niet in overeenkomst met zijn kkleederdracht, toch kan ik je verze- keren, dat hij een sigaret rookie van de beste kwalitett, Je weet, Charly, dat ik een Ikenner van si- aretion ben; maar die van dezen man was yan zulk een goede lewaliteit, dat ik naar hem toeging en tot hem zei: vExcuseer mij, mijmheer, maar ik stel er zeer veel belang in, van u te vernemen waar U deze sigaretien koopt — — —?" Wat denk je, dat.de man antwoordde?” Brand haalde de schouders op. Dat tkan ik niet weten. Hij of beleefd geantwoord hebben. wNeen, geen van beiden,” zei Raffles la~ chend. «Hij_antwoordde niets, maar deed mij een wedervraag’ uEn hoe luidde die?’ neg ers," zei hij — ,u ziet er uit als jemand, dien ik vertrouwen kan — hoevee! geld kunt u mij Ieenen?” »Wat zei de man?" vroeg Brand, met de grootste verwondering. Dat tab jetta gece taj tone, howved geld de Wm leotca wildal” heatzalde Raffles. En toen ik hem niet dadelijk ant- woordde, Zei hij: wills taxeer u op een half pond sterling!" nEn gaf je them dat bedrag?” wills gaf het hem, in de hoop, dat hij mij het merk der sigaretien zou opgeven.” uEn wat was het gevolg? Deelde hij je dat mede?” Raffles begon opnicuw te lachen, Nadat ik hem de tien shillirg gegeven had, vyroeg ik hem er nog eens naar, toen nam hij het eindje, dat hij nog in de vingers had, en bekeek dat nauwkeurig, Darna zei hi wk heb de sigaret in den winkel opgesto- ken. Het adres, dat er op stond, is er reeds af- gerookt. Dat is jammer, gaf ik hem ten antwoord, maar misschien kunt u mij peggen waar de winkkel is, waar whem gekocht ,Onmogelijk! antwoordde de vreemdeling. De’ sigaret is niet uit Londen afkomstig, en als u er iets naders van weten wilt, dan moet dat vragen aan dengene, die ze mij geschon- ken heeft. Om kort te gaan, ik ging met hem mede en zooals ik je reeds heb verleld, in een +r vroolijliste gezelschappen, die ik ooit heb- aangetroffen.” En, hoe ging thet met de herkomst der si- faret?” Och!" artwoordde Raifles, een Zweed- sche, een mal vrouwspersoon, een zckere: Vrike Saltow, die de sigaret aan den man ge- schonken ‘had, verklaarde mij, dat zij deze soort een poos geleden in een Parijsch café cadeau gekregen had van cen schilder.DE AMATEUR-ANARCHIST. 5 wlk moest dus, om verder {e kunnen vor- schen, het verblijf van den schilder zoeken. Dat was een sigaret toch niet ward!” wNeen!” antwoordde Raffles, ,dat is zeer juist opgemerkt, zoovee! mosite'doe ik oak niet voor een sigaret! Neem nu je jas en hoed en laat ons heen- gaan.” Brand was daar onmiddellijk voor te vi den en terwil hij naar zijn kamer ging om zich te kleeden, maakte Raffles gebruik van de huistelefoon om Henderson zijn chauffeur op ie bellen en hem te vragen of hij onmiddel- lijlc even kon komen, om de rommel, door zijn secretaris gemaakt, op te ruimen, Henderson was spoedig aanwezig en nog terwijl Raffles hem aanwijzingen gaf over het opbergen der verschillende papieren en map- pen, kwam Brand terug en vertroldken beide vrienden op hun tooht naar de city van Lon- den, waar Raffles het vreemdsoortige gezel- schap had aangetroffen. Zij maakten daarbij gebruik van de Under- round, den bekenden _ondergrondschen spoorweg, die zoowel buitenlanders, welke Londen bezoeken, als de Londenaars zelf zul- ke uitstekende diensten bewijst door groote alstanden in zeer korien tijd af te legen. Zij stapten wit aan het Aldgate-east-station vanwaar 2ij slechts een korten weg behoefden ai te leggen om te komen in Brick Lane, een tamelijk breede straal, waarop tal van dwars- straatjes titkomen. In deze buurt woonde een eigenaardig volk- je, dat het best is te vergelijken met de bohé- miens van de Moritmartre te Parijs. Arlisten, letterkundigen, journalisten, ac- teurs en ‘actrices, leegloopers, kortom al dat volkje, dat van de hand in den tand en van den eenen dag in den andere leeft, zich geen zorgen maakt, dure sigaretien rookt, ofschoon 2ijsoms geen geld voor ee middagmaal be- zitten, maken daar de trottoirs onveilig en het was in een dezer straten, dat Raffles den vori- gen dag zijn vreemdsoortigen kennis had op- epi en waarheen hij thans weer op weg was, om ook Brand met den man en zijn yrienden in kennis te brengen. In een der zijstraten hielden 2ij stil. In de nabijheid stond con Kein Italiaansch café en Brard las boven de deur in gouden letiers de woorden: git de Vesvins, Bigenaar Ernesto Tomael- a. Een_Iuid gelach en woorden in allerlei dia ecten klonken dooreen, toen de beide heeren in het café kwamen, Het was een eigenaardig interieur, dat Brand voor zich zag. Een interieur, dat even sterk afstak bij de andere restauraties aan het Strand, als bij. voorbeeld een misdadigers- kkroeg in White Chapel of East End. ‘Men kon wanen, niet meer in Londen, maar in het midder. van Italié te zijn. Aan het plafond hingen bonte guirlandes van papier en lampions. ‘Aan de muren hingen allerlei ledige met stroo omylochten Chianti-flesschen en op een Kleine, houten tribune zat iemand, die de man- dolire bespeelde en een straatzangeres uit Na- pels accompagneerde, die in een bont costume en met eon tambourijn in de hand Haliaansche straailiederen zong. Rondom de tafel zaten zes jonge Htalianen met evenveel jonge meisjes en voor hen op de tafel stonden Chianti-flesschen, gil dronken en waren Inidrachtig en vr00- Hy Tn een hock van het kleine, vuile vertrek, dat met sigarenrook bezwangerd was, stond een grote tafel, waaraan Raffles en Brand plaats namen. De kleine man, dien lord Lister reeds te huis vriend beschreven had en dien Brarid herkende, had hen plotseling opge- merkt, sprong met een Inid zegevierend gebrul op de tafel en riep: uVeienden, staat op, er is een weldocner ‘binnengekomen! Laten’ wij hem met onzen rondzang begroeten!” Dadelijk sprongen eenige jorge mannen en meisjes_van hunne stoelen op, Keken lachend naar de vreemdelingen en hieven hun gezang aan. Lachend luisterden Brand en Raffles naar de onzinnige worden. Het was een taal, waarvan slechts de inge- wijden ieis begrepen. leder ander moest wel denken, dat hij het gezang hhoorde van een troep krankczinnigen, Zij zongen: leapille, pile, wik! 200 vlug, 700 viug als kwikd! j hebben niets te winnen! Er schiet ons niets te binnen Wij kunnen verliezen. Wij pakken dra ore’ biezen! Zoodra cen beer ons toe komt brullen En laten hem al onze spullen! Wie heeft er iets? Wij hebben minder dan niets Wij hebben schuld! En geen van onze schuldeischers heeft maar één greintje geduld!6 DE AMATEUR-ANARCHIST. Wij zijn kapille, pille, wik Die ons wat polt, die is niet snik! Met cen corverdoovend lawaai begroetten zij daarop de beide heeren, namen hun de jas- sen en hoeden af en gaven hun een plaais in hun midden. Darna tiep een van hen tot den kleinen maa: “Spritunke, stel ons voor! ‘Dadelijk, dadelijk!" antwoordde de kleine en van de tafel af. Bller wie taal hij zich tot Charly Brand wendend, ,eenige van de grootste kunstenaars bijeen, die er ooit op aarde bestaan hebben. Om nader met de bijzondere eigenschap- pen van hen bekend le maken, moet gij voor- eerst de namen weten, die men hun bij hun ge- boorte gegoven heeft. Ziel u daar dien blondgelokten, interessan- ten Adonis, die daar naast zijn 34ste bemirde 7it? Hij vertelde haar voor den 35sten keer dat ij de conige vrouw is, die hij bemint! _Kijke-dien man aan, neem een voorbeeld aan hem en onthoud zijn naam, Hij is een treur- spel! Waarlijle een treurspel, die zijn spel in het publiel: speelt en hij heet Burcke. «Maar om hem te onderschejden van zijn grooten collega Burke, wordt zijn naam met een c geschreven. sTooneelspeler Burcke, sia op, reik uw hand aan_ de nieuwe leden van oaze tafel en groct hen!" De blonde Burcke stond op, reikte lord Lis- ter en Brand de hand en zei: Uk sluit win mijn hart! — West or van Ver- zekerd, dat ik u nooit vergeten zal. Laat ons vrienden zijn!" ‘Voor deze cer," riep de Wleine, ,moet u straks onze koffie betalen! «Veroorloof mij nu," ging hij voort, dat ile onze overige mannelijke dieren aan. u voorstel, De vrouwen komen later. Dit is de geniaalste muzikant van den te- genwoordigen tijd, waarbij Beethoven in het niet verdwijnt; deze man componcert niet meer met noten, zooals gewoonlijlc de musici doen! .Gij zult u later," voegde hij er bij, ,daar- van kunnen overtuigen, als hij een symphonie voordraagt. Deze man heet Beetwortelhoven. Hij schrijft zijn naam, ten einde zich te onder- scheiden van een’ vroegeren componist, met wortel er tusschei ijn naam zult u moeten «Behalve zijn scheppingsgave bezit hij nog de cigenschap, een onvermociden eetlust te bezitten; zoodat wij hem de haai noemen. Hij verslindt alles, wat wij hem voorzetten. Hij_ heeft het bewijs geleverd, dat het taaiste stuk Engelsche ossenvleesch evengoed ver- teerbaar is als de nagels van zijn vingers, waaraan hij voortdurend knaagt. Houd toch op!" riep een langharige aan het andere einde der tafel. ,lk ben juist bezig, ap- peltaart met slagroom te eten."" wllk zie, dat ge een gulzigaard zijt," zei de kleine. ,,Je wilt spreken en de wereld toonen, dat je cen lyrisch dichter bert; daarom eet je appeliaart met slagroom!" Waar haal je thet geld-daarvoor toch wel van dan, Srancille?” De dichter met zijn zwarte lokken Rapte van het stuk appeltaart en antwoordde: wlk moest tot mijn spijt dezen morgen weer een van mijn mooie gedichten voor leelijlcgeld verkoopen."* Dat is voor mij iets vreemds,” zei de kleine, oil had nooit gedacht, dat men gedichten ver- koopen /kkan,” en zich tot Brand wendend, sprak hij: wHij. werkt namelijk voor een ulevelfabri- Jeant en lniptziin puntdichlen uit de lassieke sThans werkt hij 2an een nieuw stuk. Giuseppe, wanreer zullen we het verdiende honorarium’ eindelijk eens op een vroolijken avond verteren? OF heb je misschien reeds zooveel voor- schot daarop ontvangen, dat ge niets meer te goed hebt? De appeltaart komt mij verdacht voor. nNu_ wordt het tijd," riep de uleveldi. dat jij je zelf eens voorstelt, of als je het niet verkiest om je levensloop aan onze gasten te vertellen, dan zal ik dat doen!" «Zwiig!" riep de kleine, ,je weet, dat ik niet spreken” mag over mijn levensloop, want je weet ook, dat ik anarchist ben!" Allen begonnen luidkeels te lachen. Als je anarchist bent," riep de dichter, wdan ben ik een dief en een moordenaar! Ze eers, mannetje, weet je wel, wat een anarchist is’ Je beleedigt mij," antwoordde de Ideine, en zijn gezicht werd purperrood; want ieder- cen, die aan zijn overtuiging twijfelde, was zijn verklaarde vijand. »Waarom twijfel je daar aan?” ‘Hoor eens,” artwoordde de dichter, ,.wij allen zijn, vooral wanaeer we aan tafel zitten, ontoerelxenbaar. Maar het idee, dat jij hebt, te meeren anarchist te zijn, is het gekste van al- les.”DE AMATEUR-ANARCHIST. 7 Kellner!" siep de kleine op dit oogenblik, en’ cen onzindelijie kellner kwam naar hem toe. Wat wenscht u, signor?" vroeg thij. De kleine wees an duim, die zoo zwart was, dat: men denken moest dat hij handschoe- nen aan had, naar den langharige en zei Bevel dien heer ginds, om je antwoord te ao ‘op mijn vraag of hij van plan is hier één appeltaart te bijjven eten, dan wel of h ten minste mij wil Iaten deelnemen aan zi maal.”” Jawoll” riep de appeltaarteter, ,geef den gochist twee appeltantjes ik sal ze bet i \,Dat is ook je plicht," antwoordde de kdlei ne, ,,want ik denk er niet aan om iets te beta- en wat jij bestelt." Nu werdde hij zich weer tot Raffles. — »Waarde heer," riep hij, ,gisteravond om de- zen tijd dronk ik een uitmuntend glas wijn in uw gezelschap,’ Dat zult gij nu ook hebben," zei Raffles, en droeg den Kellner op, om eenige flesschen Chianti op tafel te zetten. wl heb nog iets fe zeggen," riep Giuseppe. Jij_ kunt mij niet beleedigen, spreck dus,” zei de Kleine. Goed,” riep de langharige, ik wil onze nieuwe gasten mededeelen, dat de anarchist een collega van mij is, diezich er te goed voor acht, om zijn geestesgaven aan het menschdom te verspillen, wAls hij beweert anarchist te zijn, dan be- doelt hij daarmede, dat hij anarchist tegen de zindelijkhheid is. Als men hem maar goed aankijit, dan ziet men dat hij z00 zwart is als een neger. «Hy heeft zich in zijn gansche leven nog niet gewasschen. Hij heet Allan Difficult en even ‘moeilijk als zijn naam, is zijn beroep. Hj is filosoof en zou het liefst, zooals Dio- genes in een ton leven.” Diogenes was ook anarchist!” viel Raffles hem in de rede. Neen, filosoof!” schreenwde de Kleine, tlic heb niets gchoord", antwoordde Giusep- pe, wart voor jou ben ik slechts lucht!” Een luid gelach volgde op deze worden, helgeen nog toenam, toen de kellner met den door Raffles hestelden wijn kwam aandragen. De luidruchtigheid van het troepje ram nu ‘nog toe. Tusschen deze vagebonden waarvoor Char- ly Brand hen aanzag, zaton verscheidene vrou- ‘wen, die opvallende idleeren droegen. Allen hadden sigaretten tusschen de tanden, roolkten, dronken en gedroegen zich even on- Segencerd als hun vrienden, Zij_ waren allen in een vroolijie stemming, behalve de filosoof, Allar: Difficult. Het ver- wijt van den dichter, dat hij geen anarchist was, krenkte hem, Hij keek in zijn glas en vischte er met een tandestoker een vlieg uit, Hij zette het beestje voorzichtig op tafel en sprak: llc heb het arme best gered. wJe hhebt een helderdaad verricht!" riep iuseppe. Op dit oogenblik hoorde men op strat het Seschreeuw van courantenverkoopers en. een daarvan lowam het café binnen, zwaaide zijn extra blad en riep: De godsdienstvervolging in Rusland. Pa- triarch Tichon ter dood veroordesld!" Het gelach verstomde een oogenblik, zelis de uitgelatensten verbleekten, de muziek hield op, de straatzangeres kon niet verder zingen, het was alsof de dood een oogenblik in fun midden rond waarde. Allen grepen naar de extra bladen. Teder las het orgeloofelijke bericht. Plotseling sprong_de kleine filosoof op de tafel en riep met schrille stem: ;Vrienden en allen, die hier tegenwoordig zijt! Dat ik een anarchist maar geen commu- nist ben, wil ik u bewijzen, Het was de plicht feweest ‘van de Engelsche regeering om hier tusschenbeide te komen, mazr zooals gewoon- ijk wordt er niets gedaan! Vrienden, ik roep u op om koning George een protest te zenden, waarin wij hem mede- deelen, dat hij moest ingrijpen! wThans zal ile u bewijzen, dat ik anarchist ben! Ik ben bereid om de Engelsche regeering, die zich in dezen zoo laf gedragen heeft en heeft toegelaten, dat een onschuldig man ver- moord is, door een daad als anarchist te be- wijzen, dat ik tegen haar houding protesteer!" 0m 's Hemels will" riep Raffles, die de Kelmste van allen was, ,spreek toch niet 200 luid. Een politie-agent kan het hooren en hij zou u dadelijk arresteeren!" Maar Raffles sprak voor doovemansooren. De Kleine wijsgeer was woedend over het gebeurde in Rusland. Hij balde 2ijz vuisten en riep om wraak. Raffles, die begreep, dat de wijsgeer in han- den der politie zou vailen, wilde hem redden en zei: nHoor eens, Sir, misschien fan ik u behulp- zaam zijn! Ook in mij kookt het van woede. nlc bied udaarom mijn diensten aan, Wan- neer gij genegen zijt om met mij te zamen eena DE AMATEUR-ANARCHIST. bom te vervaardigen, dan zullen wij die als protest de Engelsche regeering naar het hoofd .Gij_ zijt mijn man," riep de ieleine en om- helsde Raffles. ,, Wij willen toonen, dat er nog mannea in Engeland zijn. Ile wil mijn leven fame i. de waagschaal stellen en gi zit mijn “yVrienden,” riep Giuseppe, terwifl de kleine jeer thans eindelijk de appeltaart naar zich toe trol en daarvan een groot stuk in zijn mond stak — yl raad u aan om uw vingers niet in een wespennest te steken.” Ook de componist en de schilder probeer- den het om den kleinen wijsgeer van zijn plan af te brengen. Maar het was slechts olie in het vuur. Terwijl zij nog spraken, hoorde men van de zijde ven het Strand het naderen van een rvote volkamenigte en op hetzelide oogenbic oe ‘thet café binnen en riep: Sah deme ciara naar aanleiding van het gebeurde in Rusland.” ‘Nauwelijks had de kleine wijsgeer dit ge- hoord of hij zette zijn hoed op. Raffles en Brand hadden nauwelijks tijd, hhun jassen op te nemen en hem te volgen. Zij gingen met hem naar het Strand, waar een grooie menigle verzameld was. ‘Met tranen in de oogen keek de kleine wijs- feer naar de menschenmassa en bemerkie niet eens, dat Raffles en Brand hem bij den arm vasthielden, om hem te belelien, met de me- nigle mee’ te loopen. Zonder ophouden riep »Weg met het communisme! Leve de vrij- heid!" De optocht van de Engelsche bevolking duurde uren lang; het doel was om de regee- ring te toonen, dat het volk niet tevreden was mel de zwalde die zi aan den dag had ¢elegd. Politie en militairen waagden het niet, zich tegen den wil van het Engelsche volk te ver- zetten, en aan het Russische legatie gebouw waren de viaggen en wimpels naar binnen ge- haald en een groot aantal militairen stond daar voor de poorton met de bajonet op het geweer. Weet U, dat de etiketten der DUBEC verpakking recht geven op Kunstkleuren- foto's van Filmstetren in fraaie lijst? Vraagt Uw winkelier of den fabrikant de voorwaarden. TWEEDE HOOFDSTUK. De hom. Den volgenden nacht kwamen in het ellen dige daldkamertje, dat de kleine wijsgeer te Londen bewoonde, Raffles, Brand en de ande- ren van het gezelschap bijeen, Met een verstoord gelaat ontving Difficult zijn vrienden. Zi waren allen gekomen om, volgens de meening van den anarchist, dezen bij het ver- vaardigen van een bom behulpzaam te zijn. Hj vermoedde niet, dat Raffles in den aige- loopea nacht nog een bijeenkomst met zijn yrienden kad gehad en mst hen had afgespro- ken om een grap uit te halen, waardoor de wijsgeer gered zou worden, Want lord Lister had opgemerkt, dat het- geen in Rusland was voorgevallen, Difficult zoo vertoornd had, dat hij er wellicht toe zou overgaan om een gevaarlijke daad te plegen. Dat wilde Raffles verhinderen. Hij had schik in den kleinen man, ofschoon hij hem eerst sedert korten tijd kende. Hij had verscheidene boeken, die door hem geschreven waren, yan hem geleend en ze niet alleen met aandacht gelezen, maar daaruit ook gezien datDE AMATEUR-ANARCHIST. 9 iende man inderdaad een der én was, die men in Londen zou Daarom had lord Lister zich voorgenomen om dien man te beschermen. Bij de spanning, die er thans bestond tus- schen de regeering en het voll, tusschen poli- tic on burgers, zou hij zeker zwaar gestraft worden voor een bomaanslag. Toen zij bijeen waren, opende Raffles onder diep stilawijgen, een tamelijk groot pak, dat hy tad meegebracht. ‘voor onzen vriend alles medege- eee wij roodig hebben voor het ver- vaardigen der bom," zei hij. Het eerste, wat hij wil het pak nam, was een groote ledige bus voor geconserveerde groen- ten, die nog kort geleden eenige ponden as- perges had bevat Daarna kwam een groot pak watten en hier- na in een kleine doos, lange voorwerpen, in zuiver witten glans, die glinsterden; Raflles beweerde met een ernstig gezicht, dat dit staafjes dynamiet waren. Ja," siep Allan Difficult uit, deze staven zal ik als protest onze regeering voor de voe- ten werpea! lle hoop, dat ze genoeg ontplofiende stof- fen zullen bevatten, om een der rijksgebouwen te verwoesten!" wZeker," zei Raffles, heel Westminster wordt minstens verwoest, als deze staven ont- ploffen.” Daarna haalde de lord eon weltker en eeni- fe stirkbommen, zooals de jongens ze soms gebruiken, te voorsohijn, Het laatst wam een. lont. van verscheidene meters lengte voor dea dag en nu bogon Raf- Hles de bom te vullen. ‘Onder ‘in de bus legde hij een lag watien en hierop zeer voorzichlig het zoogenaamde dynamiet, Daama weer cen dildke laag watten, waarop de welder gelegd werd. ‘Aan de bel van de klek bond hij met een touw de lont vast, legde bij die bel cen hand- vol stinibommen, daarop weer watten en ein- delijl boorde hij in een der zijkanten van de thus en gat, waardoor hi de lort naar buiten trok. Na dit. alles gedaan te hebben, bevestigde hij het deksel op de bus en sloat die lucht- dicht af, Onder ademloos zwijgen hadden allen dit gadegeslagen. Hoe Kan ik de bom nu laten ontplofien?” vroeg de klcine wijsgeer. «Dal is zeer eonvoudig,” antwoordde Raf- fles. ,Ge ziet, datihier de lont uit de bus hangt. De wekker ‘heb ik op zes uur in den morgen gesteld. Gi moet om viji ur maar het gebouw gaan, dat ge in de lucht wilt laten vliegen en er voor zorifen, dat ge om kwart voor zes daar nog. pamverig 2ijt. Tegen dien tijd moet ge de font met een lucifer aansteken en de bom bij een der deu- ren neerlegger. Darna moet ge dadelijk ver- trekken, ullc heb de lont zoo lang gemaakt, dat 2ij eon kwartier branden kan, Zoodra dit om is, zal de brandende lont de bom doen ontploffen.” Het gezicht van Allan Difficult, die net 200 veel_versiand van bommen had, als cen kat van koffie zetten, straalde van vreugde en hij riep tot zijn vrienden: 1Gelooft ge nu, dat ik anarchist ben?” {Jawell” riep de dichter. ,Niemand ‘van ons twijfelt er nu meer aan en nis stel ik voor om allen naar het_ café de Vesuvius te gaan, en daar cen glas wijn op de bom te drinken.”” sVooruil, jongens, dat wordt een grap!” Neen, een heldendaad!"" riep de Kleine Be De geheele wereld zal van mij spre- cen!" Tn een _vroolijke stemming brachten allen iden nacht in. het café door en gingen eerst fe- (gen vier uur in den morgen naar de woning wan den anarchist. Onder. algemeer. gejuich der aanwecigen zou Difficult daar zijn testament gaan maken. Lord Lister beweerde weliswaar, dat dit on- zin was, om#lat hij er wel voor zorgen zou, dat den amateur anarchist”, zooals zijn collega’s them’ thans noemder, niets kwaads zou over- ‘komen, maar Difficult vond zich zelf als een martelaar en was er vast van overtuig men hem zou gevangen nemen en dat hi Jeven op het schavot voor de goede zak zou moeten laten, Ookk kon het zijn, — zoo dacht hij, — dat hij ‘bij het springen van de bom mee in stubcken zou worden gescheurd, Dit alles had hij er echier graag voor over en hij _meende, dat het zijn dad de noodige plechtigheid zon bijzetten, als hij zijn testa- ment maakte. Daar niemand schrijfpapier bij zich had, waarop Difficult zijn laatsten wil kon schirij- ven, nam hij de witte strook van een dagblad en begon daarop het volgende te schrijven: we vermaak, als ik dood ben, aan mijn vrienden het volgende: Aan mijn weldoener, monsicur Bonsard, (onder dien naam kende men Raffles) al mijn werken, die nog niet uitgegeven zijn, met de10 DE AMATEUR-ANARCHIST. voorwaarde, dat ze uilgegeven zullen moelen worden. en het bedrag moet worden gebruilet ten bate van het anarchisme. Mijn mobilair —" hijthield een oogenblike op, keel Jachend zijn wrienden aan-en ver- volgde: nda, goede hemel, dat is moeilijk Tk moet ‘een inventaris opmaken, omdat ik anders niet weet, wat ik bezit. Vrionden, jullie weten,” ging de amateur- anarchist voort, ,,dat mijn bezittingen bestaan uit: een oude eierkist en een hoop stroo, dat noodzakelijk verniewwd moet worden. Dat is anijn tedifant met bijbeboorend beddegoed. wk meen mij ook nog te herinmeren, dat ik — als ik mij niet vergis — een soort kussen bezit. Wee van u wil dat hebben?” Niemand antwoordde. alls zie," zei hij toen, dat ge niets verlangt! Maar er val mij jels in. Gij, waarde Giuseppe, hebt dezen winter een jas noodig. Ik zal de mijne aan jou vermaken! «Mijn hoed san hij krijgen wien hij past. ‘Aan contanten bezit ile — alleen dat, wat mijn weldoener in zijn zal heeft. Tk denk det hij zoo kort voor mijn dood mij niets meer leenen zal. Het eeniige verzoek, dat ik nog wil doen is, mijn vertering hier te beta- lea." «Dat zal ik gaamne doen," antwoordde Raf- les, en keck op zijn horloge. Maar ik verzocle uw nv om met mij mee fe gaan, ten einde ons doel nog te bereiken, voordat de dag aan- breekt. Buitendien is. mij het parlementsgebouw, dat onze vriend in de lucht wil laten viiegen, de moeite niet waard. lle heb een ander voorstel. Laations het be- ruchte Scotland Yard, het ihoofdbureau van po- lifie, ever nemen! Dat zal een prijzenswaardige daad zijn!" nJuist™, ‘sep de amateur-anarchist, ,aan dit verviockte gebouw heb ik niet eens gedacht. Tk zal het met den grond gelijk maken! Geen steen zal op den ander blijven.” Hj gaf zijn testament aan Raffles in bewa- Hing, en deze nam ook de vertering van dien nacht voor zijn rekening. Zij begaven zich nu weer naar het café waar zi hunne bijeenkomsfen hielden, om dear nu nag eens de bloometjes buiten te zelten. jadat_de amateur-anarchist Difficult nog een weemoedigen laatsten blik had laten rus- ten op de plaats hunner bijeenkomsten, nam hij Raffles onder den arm en verliet met hem het café. Daar het reeds tegen den morgen liep, nam Raffles cen taxi om maar de woning van den ararchist te gaan en daar de bom te halen. lik had nooit godacht,” 2ei Difficult toen ‘hij in de auto zai, ,dat ik nog eens in mijn leven in een van deze vervloekte millionairsrijtuigen zou komen te zitten, Het is de eerste, maar ook de laatste keer! ‘wrienden, hoeveel geld moet onze weldos- ner wel bezitten, om dat te kunnen betalen!” Nadat aij de bom gehaald hadden, begaven 2ij zich te voet naar Scotland Yard, De edel-anarchist had op een groot stuk pa pier door zijn vriend, den schilder, met reu- zenletters laten schrijven: Protest tegen Rusland en tegen de En- gelsche regeering. ALLAN DIFFICULT.” Raffles had den man graag in zijn bescher- ming genome, opdat deze zijn persoonlijie vrijheid zou behouden. Hij stelde voor om met een auto naar Scot- land Yard te gaan, de bom er uit te slingeren en daarna weg te rijden. Maar Difficult wilde dit riet! Hij had het plan om met de bom en het biljet naar den dienstdoende hoofd-inspecteur van politie te gaan, om in diens bureau en in zijn tegenwoor- digheid de bom ite laten ontploffen en geheel Scotland Yard in de lucht te Iaten vliegen. Niets kon hem van dit plan afbrengen. De voor Scotland Yard dienstdoende agent zag, toen hij even voor zes uur afgelost werd, dat een groepje van zes personen de hoofddeur naderde, op cenigen afstand daarvan staan bleef en daaraa, na afscheid van elkander ge- nomen te hebben, uiteenging. Onder deze personen bevond zich de ama- teur-anarchist, die nu, nadat hij zijn vrienden een laatst vaarwel had toegeroepen, met de in papier gewikleelde bom onder den cenen, en het opgerolde biljet onder den anderen arm, naar den agent toeging en tot dezen ei, dat hij den hoofd-inspecteur van politie noodzake- 1k moest spreken, Toen de agent hem liet passeeren, horde men uit de verte een zwak hoera-geroep. Het waren de vrienden, die op een veiligen afstand het resultaat van deze geschiedenis wilden gadeslaanDE AMATEUR-ANARCHIST. cee DERDE HOOFDSTUK. i Scotland Yard in gevaar. De dienstdoende hoold-inspecteur van poli tie Baxter was juist van den divan, waarop hi des nachts, dls hij dienst had, uitrustie, opge- staan en zijn bureau binnen gegaan. Daar zat zijn secretaris Marholm zijn pijp te rooken, het ochtendblad te lezen en kolfie te drinken. uls mijn koffie ook gered?" yroeg de hoold- inspecteur. wNatuurlif is uw koffie gereed,” antwoord- de Marholm, jaar waarschijnlijk is ze reeds weer koud geworden! Want u bent niet opge- staan, toen ik u gewelt heb." ® Dan heb je mij zeker niet behoorlijk ge- welt!" zei Baxter uit zijn humeur, kk verzoek je, om’ in het vervolg beter je plicht te be- trachten!" Dat zal ik doen,” zei de ,,vloo", zooals de bijnaam van den inspecteur luidde. der u er dus maar niet over, als ik u eerstvolgende gelegenheid zulk een schrik aan- jaag, dat u van den divan moet opspringen. Maar dat is mijn schuld dan niet.” Baxter gaf daarop geen antwoord, doch bromde alleen maar wal in zijn baard. De lowestie was, dat hij met zijn verkeerde been uil bed was gestapt en nu weinig velen kon. Hij kende echier zijn secretaris, inspecteur Marholm te goed, om niet te weten, dat hij tegen diens slagveardigheid toch niet opkon, zoodat hij het maar verslandiger vond, niet op de kwestie door te gaan. wis er nog wat nieuws?" vroeg hij toen. 1: Wil wiets weten, mijnheer de inspecteur?” vroeg Marholm, Doe toch niet zulke domme vragen, na~ tuurlijle wil ile dat!" snauwde Baxter. Wel, ik ook!” antwoordde de ,,vloo . Maar ike weet even weirig als u. Sedert Rat fies niets meer van zich lat hooren, gebeurt er in Londen geen nieuws meer." «Marholm,” zei Baxter op ernstigen toon en roerde in zijn koffie, ,ik zeg je, Marholm, het oopt niet goed met je af als je den naam van Raffles nog eens weer noemt, zonder dat daar emnstige resen voor wHet is toch wel cigenaardig," antwoordde de ,,vloo”, dat u riet gewend kunt raken aan den'naam van uw besten vriend.” hem in de rede. ,,.De Hemel beware mij er voor om met zulk een galgenstrop vriendschap te onderhouder! Goddam! Ii: ben nog doodmoe van den druk- ken dienst van gisteravond, toen het gerucht liep, dat de inwoners van Londen een demon- stratic tegen Rusland wilden houdem" Och kom," zei de ,,vloo", ,wij hebben er immers geen drulste mee gehad! De menschen zijn bedaard langs de strater. geloopen en kkalm naar huis gegaan. Wij zijn in dat opzicht eat dar onze collega’s te Berlijn of te Parijs. Wij blij- ven thuis en later. de4ui marcheeren zoovee! als zij willen! Zoodoende gebeuren er de min- ste ongelukken. «Het verwondert mij wel, dat onze collega’s op. het vasteland niet doen zooals wij. Want ‘idaar staan —neen, dat kan niet goed nt llc begrijp niet," zet Baxter, yqwaarom het Engeleche volk rich zoo drule maakt over dien Russischer janboel. Mi dunkt dat ze daar vroager even. veel reden voor hebhen gehad, toen de anarchisten nog de baas speelden en elke regeeringsdaad beantwoordden met het wwerpen van bommen.” wa, dat is 200," meende Marholim, ,het werpen met bommen is de gemeenste misdaad, Hie gepleogd kan worden,” De communisten werpen. niet met bom- men," merite Baxter op. Marholm haalde zijn pijp uityden mond en keek Baxter cenige seconden 2wijgend aam, alsof hij aan het verstand van zijn directen chef twijfelde en zei toen langzaam: Nou, i schijnt ook nog al kort van geheu- en te Wat hebben die kerels dan in witschland gedaan? Telkens als ze maar even meenden er aanleiding toe te hebben slingerden 7ij te Berlin of in andere grote steden, bommen tussehen de menigte met het gevolf, dat er cen boel oncchuldig bloed is vergoten,”” Bij deze woorden klopte hij zijn pijp leeg en begon die opnieuw te stoppen. Wel, Marholm,” zei Baxter, ,als men je zoo hoort spreken, dan zou men je voor een12 DE AMATEUR-ANARCHIST. staalagevaarlifc sujet aanzien; in Rusland zou men je naar Siberié zendea!" wlik woon immers in Engeland,” antwoord- de’ Marholm, ik zou in Rusland iets denge- lijks. niet zeggen! Dar moet men maar altijd ae rersch [5 stak_ 2ijn_versch géstopte pijp aan en biies weer dildce roolewolken om zich heen. Het vertrek was spoedig zoodanig met rook Gevutld, dat mon alle voorwerpen als door een 7ag. Baxter had een cognacflesch voor den dag eae ‘om de slechte koffie drinkbaar tema- Hij wilde zijn kopje juist leegdrinken, toen ee geldopt sven on te agent thet’ Allan Dili cull verscheen, «Deze heer wenscht te spreken, mijnheer de" inspectour, en wel particulier,” aldus de agent. ‘Door den tabakswalm heen zagen Baxter en de ,wloo"” den wijegeer als een spook bij de dope staan, it vertrok ei Baxter sprak tot den bevpele = Kom nader, sir, wat verlangt u van mij?" Maar de kleine man kwam niet nader. Zon- der eon woord te antwoorden, hhaalde hij van onder zijn jas de bom te voorschijn, zette die bij de deur, stak met een lucifer de lont in brand en ontrolde het biljet. In weerwil van den tabaledamp lazen de beide heeren de met groote letters geschreven woorden: s uProtest tegen Rusland en tegen de Engelsche regeering ALLAN DIFFICULT.” Noch de inspecteur, noch de ,vloo" wisten wat zij hiervan denken moesten. fas dat misschien een krankzinnige of — de ,,vloo” dacht het eerst daaraan — een arar- chist, die cen aanslag wilde plegen? ‘Thans ontdeltte Marholm de lont, die aan de bus bevestigd was en zag, dat deze brand- le. \ Wat wil jij van ons?" vroeg Marholm. ‘Wat beteckent dil?” vroog de hoofd-in- specteur, Kunt u dat niet lezen?” vroeg Difficult; die bij de deur was blijven staan. «Moet ile u nog vertellen, dat ik hier goko- men_ ben om mijn protest tegen de geweldda- den in Rusland door een daad te bewijzen? pile ben anarchist, sir, en deze bom, die ieder oogenblik ontylofien kan, bevat 266veel dynamiet, dat ge vernieligd zult zijn, nog voordat u dit gebouw kunt verlaten," Baxter wist niet wat hij hoorde en werd. doodsbleek. Hij staarde met opengesperde ‘cogen, vol angst en schrile naar de bom en naar den vreemden bezoeker. Hij was niet in staat om te denken, Geheel anders echter was het met de ,,vloo" gesteld, : Zonder zich een oogenblik te bedenken, bo- grep deze, dat zijn eonige redding de vlucht was. ‘Met één sprong was hhij bij het venster, open- de het en sprong, zich aan de regen-alvoerpijp vasthoudend, op de binnenplaats. De hoofd-inspecteur van politie was minder vlug. De vreeselijke schrik had hem verlamd. Doch toen hij het openstaande venster be- merle en zag hoe Marholm daardoor gespron- gen was, stond hij op. Hij durfde echter het Yoorbeeld van zi secretaries niet volgen, Hi werd duizelig toen hij naar beneden keel en wendde zich van het venster af. . Difficult stond nog steeds in de deuropening met over elkaar geslagen armen. Hij had onge- twijfeld niet kunmen droomen, dat er zoo'n stelletje dwazen op Scotland Yard zat, dat hem maar stickum zijn gang liet gaan. Toen hij Baxter naar hem toe zag komen en bulkdcen om de bom op te rapen, riep hij uit. Raalet die bom niet aan, of je bent een kind des doods." Baxter tuimelde van schrik drie schreden achteruit. lk wil_ er uit," jankte hij. ,,Wat heb ik je gedaan? Waarom wil je me de lucht in laten vliegen?" Difficult zei niets, maar raapte de bom op en wees met een gebiedend gebaar naar de deur. Ga lafaard!" riep hij Baxter toe, ,ga en red hel veoge Iijf. Raak mij riet aan en siuur aie- mand op mij af, want 200 waar ik hier voor je sta, smijt_ ilede bom naar je toe en vlieg met alles en allen wat hier in huis is naar de hel.” Baxter dacht er niet aan, Hij sloop op de punten zijrer voeten naar de deur, den anar- chist met zijn helsche machine voorbij en de fang in, waarbij hij het op een loopen zette, 266 snel, dat het wel leek aisof hij zich voor de Olympische spelen aan het ocfenen was. ‘Maar de vlucht van Baxter was niet onopge- merkt gebleven. De dienstdoende agenten za- gen het en aarzelden niet langer met het ne- men van een besluit. Met de grootste haast, als een kudde opge- jaagde schapen, snelden de agenten den hoofd-inspecteur achterna.DE AMATEUR-ANARCHIST. aed En de nog achtergebleven agenten bekom- eet oe ee eee geboww, aanwezige gevangenen, want ieder wilde zich zelf redden en binnen eenige minuten stonden allen op de strat voor Scotland Yard en ke- ken op veiligen afstand met angst en schrik naar het gebouw, omdat 2ij ieder oogenblik dachten, dat de vreeselijke ontploifing zou plaats vinden en het in splinters in de lucht gou viiegen. Massa's menschen liepen bijeen, trams en auto's bleven staan, verslaggevers kwamen aangerend; maar allen bleven op een afstand van het gebouw. Baxter en de ,vloo moesten aan ieder de corzaak van hun viucht en den bomaanslag mededeelen, Intusschen stond Difficult nog steeds bij de helsche machine en wachtte op de ontploffing. Maar er gebeurde nicts. Difficult, die er in zijn verschoten lichtbruin pak met roode das, hhavelooze baard en haar- dos en gebruind gelaat als cen landlooper uit- zag, verwonderde zich daarover en liep eens om de bom heen. Hij bukte zich en hoorde dat het tuide gelik van den welsker in het inwen- dige van de helsche machine onafgebroken voortduurde. Dat was dus ir orde, maar toen hij eindelijk wel een kwartier had gewacht en er nog steeds niets gebeurde, begon hei hem te vervelen en keek hij het vertrek, waar hij zich berond, eens rond. Hij_zag de eenvoudige kamer met eon paar Iderijen aan den wand, het kaal gesleten en. de primitieve, dubbele lessenaar uit het jaar nul, waaraan Baxter en Marholm ge- woon waren hun dagelijkschen arbeid te ver- richten. Hij keek naar het lage boekenkastje ‘op den grond daarvoor en naar de mooie we- \dbol, die boven op den lessenaar stond. ij _verwonderde zich er over, dat zoo'n mooi ding hier verzeild kwam, maar kon zijn ‘cogen nog minder gelooven, toen hij vlak voor die wereldbol een flesch zag staan, welke met een helder goudgeel vocht was gevuld. Met itet oog van een kenner trad hij nader, nam de flesch in zijn hand, trok de kkurk er af en rook er eens aan, Ja, or was geen twijfel meor aah. Dat was cognact Met. één slag waren bom en wraakneming vergeten, Hij dacht niet meer aan Rusland en aan de christen vervolsing, maar de welgevulde flesch in zi goudgele vocht, dat hij 200 goed kende, Hij glimlachte tehaaglific en zette de flesch aan zijn mond, Een buitengewoon goed soort,” 2ei hij, toon hij-de eerste teug er wit gedronken had. Hj ging in den stoel van den hoofd-inspec- teur zitten, leunde op zijn gemak achterover, sloeg het eene been over het ander en zette de flesch voor den mond. Hij liet er geen drup- pel in. Ten gevolge van het gebruik der cognac en den slapeloozen nacht werd hij moe en daar hem hel wachten op de ontploffing der bom begon te vervelen, dacht hij ;Waarom zal' ik mijn oogen met geweld open houden, ik ga op den divan in de kamer hiernaast liggen en — ga slapen! Er is tock niemand, die het mij kan beletten!" Doch 200 ver kewam hij niet. Buiten voor het gebouw stonden intusschen de menschen nog steeds schouder aan schou- der en wachiten op de dingen, die komen zou- ‘Men begon zich daar vroolijk te maken over de lafheid der agenten, die het geen van allen waagden een stap dichter naar het gebouw te gean, Een luid gejoel ea gelach steeg op. Goddam,” schreeuwde een jong arbeider, wmag ik er niet dichter bij?" Neen!" riep Baxter. Br dreigt hier doods- gevaar! Zwijg dusl Bedenk, dat het con exn- stigetoestand is, want ook hier nog bevinden wij allen ons in het grootste ¢evaar!" Tntusschen verstreek con kwartier, zonder dat er iets gebeurde. Wederom gingen vijf mi- ruten van. groote spanning voorbij en nog steeds stond Scotland Yard daar als een ster- ke vesting uit vroegere tijden. Het gebouw was doods en verlaten en scheen uilgestorven. Vijf_ en twinti¢ miruten waren nu reeds voorbij, zonder dat zich iets had voorgedaan en men begon algemeen te begrijpen, dat het 700 niet langer kon duren. De ,vloo" was de cerste, die het, ma con half uur wachtens, waagde naar het hoofd- bureau fe gaan, om eens fe zien wat daar in- tusschen gebeurd was. Maar geen zijner collega's durfde hem vol- gen. Marholm ging echter niet het gebouw bin nen, maar liep over de binnenplaats naar venster, waar hi ongen was. Hi op een ladder, die daar lag en toen hij naar binnen keele begon hij plotseling 266 hard te lachen, dat de ladder waggelde. Wat hij daar zag, was dan ook wel grappi In den bureausioel van den hoofd-inspec- teur zat de amateur-anarchist, half slapend, met de leege cognacflesch in de hand en be-