My Serbidora owns me.

George Zoran Zither

My Serbidora owns me. George Zoran Zither

Extrangheras

NewAdult
ABSTRACT
Dahil sa kahirapan ay napilitan si Lalaine na magtrabaho sa isang bar bilang isang
serbidora na pag-aari ni George Zoran Zither. Isang simpleng babae lamang si
Lalaine na lumaki sa pangangalaga ng kaniyang ina na umampon sa kaniya nuong
napulot siya nito sa simbahan na umiiyak at pagala-gala nuong apat na taong gulang
pa lamang siya. Nakuha ni Lalaine ang atensyon ni George, at mula nuon ay hindi na
siya tinigilan ng binata hanggang sa tuluyan na ring nahulog ang loob ng dalaga sa
isang Bilyonaryong Zither. Naging masaya ang pagsasama nila hanggang sa malaman ni
Lalaine na ikakasal na si George sa babaeng ipinagkasundo sa kanya ng mga magulang
nito. Nagawang lumayo ni Lalaine at iniwan ang binata dahil sa pakiusap ng ina ni
George, at naiwan naman ang binata na nagdurusa dahil sa paglisan niya. Naging
matigas ang puso ni George at tanging galit lamang ang nararamdaman niya sa babaeng
pinangakuan niya ng bukas ngunit iniwan siyang luhaan. Sa muling pagbabalik ni
Lalaine, matanggap pa kaya siya ni George? Malaman kaya ni George na ang kanyang
ina ang dahilan kung bakit lumayo sa kanya ang babaeng minamahal niya? Alamin natin
ang kapalaran ng dalawang pusong nagmamahalan ngunit nakatakdang ikasal sa mga
taong hindi nila mahal.

Chapter 1
Chapter 1

Lalaine's POV

Mahirap lamang ang kinagisnan kong buhay kasama ang aking ina na kumukupkop sa akin
mula ng mapulot n'ya ako na nagpapalaboy-laboy sa kalsada at hindi malaman kung
saan pupunta. Sobrang pasasalamat ko dahil isang mabuting tao ang nakapulot sa akin
nuon, sabi nga ni nanay ay apat na taon pa lamang ako nuon ng makita n'ya akong
umiiyak.

Naging mabuti siyang ina at ama sa akin dahil wala namang asawa si nanay. Hindi
naman naging lingid sa akin na hindi n'ya ako tunay na anak, ngunit ni minsan ay
hindi ipinaramdam sa akin ni nanay na hindi kami magkadugo, dahil kung tutuusin nga
ay mas mahal pa nga ako ni nanay kaysa sa iba kong kakilala na minamaltrato ng
tunay nilang ina.

Naglalakad na ako malapit sa aming munting tirahan ng makita kong humahangos na

lumalapit sa akin si Manang Fely kaya nakaramdam ako ng matinding kaba at takot
dahil alam kong may nangyaring hindi maganda.
"Lai ang nanay mo sinugod sa hospital!" Humahangos na ani ni Manang Fely sa akin ng
makauwi ako galing sa pamamalengke.

"Ho? Ano po ang nangyari sa nanay ko?" takot na takot kong ani kaya nagmamadali
akong tumatakbo papalapit sa kaniya.

"Naku ineng! Nagwawalis lang diyan at pagkatapos ay bigla na lamang bumagsak, kaya
ayon at naisugod agad ng aking asawa sa pinakamalapit na hospital. Buti na nga
lamang at hindi pa agad nakakaalis ang aking asawa kaya nakita n'ya ang pangyayari
at agad n'ya ding naisugod ito sa hospital kanina." pahayag ni Manang Fely at agad
na nagtuluan ang aking mga luha. Matinding takot ang naramdaman ko sa mga oras na
ito dahil hindi ko alam kung ano ba ang kalagayan ng aking ina.

Agad kong ipinasok ang mga pinamili ko matapos kong magpasalamat sa kabutihan nila
Manang Fely at ng kanyang asawa.

Mabilis kong tinungo ang hospital na sinabi niya sa akin at halos maghilam na ang
aking mga mata dahil sa luhang dumadaloy mula dito at wala akong pakialam kung ang
lahat ng sakay ng Jeepney na ito ay sa akin nakatingin. Ang importante sa akin
ngayon ay ang makita ko ang aking ina dahil hindi ko alam kung ano ang sanhi ng
pagkawala ng kaniyang malay at natatakot akong malaman na baka may malala siyang
karamdaman.

"Manong para po, dito na lang po!" Pagkahinto ng jeepney ay mabilis akong tumawid
at bigla na lamang ay isang malakas na busina ang aking narinig.

Sa sobrang gulat ko ay mabilis akong humakbang pabalik sa gilid ng kalsada at takot

na takot na tumingin sa driver ng sasakyan na galit na galit naman sa akin na
nakaduro pa ang daliri sa akin at tila ba gusto akong lamunin ng buhay.

"Hoy! Kung magpapakamatay ka huwag mo akong idamay. Bobo!" sigaw ng galit na galit
na matandang Jeepney driver sa akin. Napatingin ako sa mga taong nag-uusyoso at
nagbubulungan na akala mo naman ay mga perpekto, kung makatingin sa akin akala mo
naman ay nakagawa ako ng matinding krimen. Dahil sa kakaisip ko kay nanay ay hindi
ko na namalayan na tumatawid na pala ako ng lutang ang aking isip kaya muntikan na
tuloy akong masagasaan. Humingi ako ng paumanhin sa driver ngunit sa halip na
unawain ako ng matandang driver ay pinagmumura n'ya pa akong muli kaya hindi ko na
lamang ito pinansin at hinintay ko na lamang na maubos kahit papaano ang mga
sasakyan bago ako tumawid na muli.

Pagkarating ko ng hospital ay nagmamadali akong tumakbo sa loob at hinanap agad ang

aking ina sa information area.

"Miss saan po room ng nanay ko? Mirasol Torrez po." ani ko habang pinupunasan ko
ang aking mga luhang ayaw paampat sa pagtulo. Halos hindi ako makahinga sa sobrang
kaba at takot na aking nararamdaman habang hinihintay ko ang nurse kung anong
numero ng silid ang kinaroroonan ng aking ina.

"Nasa room 102 po."

Pagkasambit nya ay agad kong tinungo ang sinasabi nyang numero ng silid at wala
akong pakialam kung pagtinginan man ako ng mga tao dahil kanina pa ako iyak ng iyak
habang patungo sa lugar na ito. Natatakot kasi ako, si nanay lamang ang kinagisnan
kong pamilya mula ng magkaisip ako at hindi ko kakayanin kung mawawala siya sa
buhay ko, ni isipin nga ay hindi ko magawa na mag-iisa ako.

Pagkarating ko sa silid ng hospital ay dahan-dahan kong pinihit ang seradura ng

pintuan, mahimbing na natutulog ang aking ina kaya't marahan akong lumapit dito at
pinagmasdan lamang siya.

"Nanay nandito na po ako, I love you po." bulong ko sa mabining boses.

Umupo ako sa upuan malapit sa higaan ng aking ina ng biglang bumukas ang pintuan
nito kaya agad akong napalingon dito.

"Good morning, ikaw ba ang kamag anak ng pasyentye hija?" nakangiting bati ng
doctor sa akin kaya binati ko din siya at tinanong ang kalagayan ng aking ina.

"Mabuti na ang kalagayan ng iyong ina, ngunit hindi siya maaaring mapagod o
magtrabaho ng kahit na anong mabibigat na gawain dahil makakasama ito sa puso ng
iyong ina. Kailangan n'ya ng mahabang pahinga at bawal na bawal sa kanya ang
magpapagod."

Nanlulumo ako ng ipaliwanag sa akin ng doctor na mahina ang puso n'ya at kailangan
ng mahabang panahon na pahinga at gamot na kailangan n'yang inumin araw-araw.

Diyos ko po! Saan naman po ako kukuha ng pambili ng sustentong gamot para sa aking
ina wala pa naman po akong trabaho.

Naiiyak na ako dahil hindi ko malaman kung saan ko talaga kukuhanin ang perang
ipang-gagastos ko para sa mga gamot na kakainlanganin ng ni nanay.

"Kailangan n'yang mainom ang mga gamot na irereseta ko sa iyo hija kung hindi ay
maaaring lumala ang kondisyon ng iyong ina." ani na muli ng doctor na ipinanlumo
ko. Para akong unti-unting nauupos dahil wala akong maisip na paraan para makahanap
ng pera na kailangan para sa aking ina.

Saan naman kaya ako kukuha ng perang pambili ng gamot ni nanay? Kakaisip ko sa
gamot ni nanay ay biglang pumasok sa isipan ko ang bayarin dito sa hospital kaya
bigla ay napatayo ako. Panginoon ko! Magkano kaya ang babayaran ko sa hospital na
ito? Wala pa naman akong kapera-pera ngayon, kung mayrtoon man ay mahigit dalawan-
daang piso lamang ito. Kumakabog ang dibdib ko habang nag-iisip ako kung magkano
kaya ang bills namin dito sa hospital at kung paano ko ito mababayaran.

Habang malalim akong nag-iisip ay biglang bumukas ang pinto at iniluwa nito ang
aking pinsan na sina Brent at Karl.

"Kamusta na si tita?" tanong nila na may pag-aalala sa kanilang mga mata.

"Maayos na siya kaya lang tignan n'yo ang mga bibilin kong gamot." wika ko at
pinakita ko pa sa kanila habang naiiyak ako.

Bigla na lang nag-uunahan ang dalawa kong pinsan sa pag-agaw sa akin ng mga reseta
mula sa aking kamay na ikinagulat ko at pareho pa silang nag-piprisinta na sila na
ang bibili ng gamot.

May kaya sa buhay ang pamilya nila kumpara sa buhay na kinagisnan ko. Ganito na ang
buhay namin ni nanay buhat ng napulot n'ya ako habang umiiyak na naglalakad sa loob
ng palengke.

Hindi naman lingid sa kaalaman ng lahat na isa lamang akong ampon ni nanay at
tanggap naman iyon maging ng kapatid ng aking kinikilalang ina at ng dalawang anak
ni tita na si Brent at Karl.

Pero kahit ampon lang ako ay ipinaramdam naman sa akin ni nanay ang pagmamahal ng
ina para sa kanyang anak kaya mahal na mahal ko din si nanay.
"Sabi ko ako na!" galit na ani ni kuya Brent kay Karl kaya napatingin na ako sa
kanila.

"Ang kulit mo! Ako kaya ang unang nakakuha ng reseta!" wika naman ni kuya Karl.

Mabilis ko silang inawat at inalam kung ano ba ang kanilang pinagtatalunan. Natuwa
ang kalooban ko ng malaman ko na gusto nilang sila na lamang ang bumili ng gamot ng
aking ina ngunit nahihiya din naman ako dahil lagi na lamang silang tumutulong sa
mga pinansyal na problema namin ni nanay.

"Salamat mga kuya, mamaya magsisimula akong maghanap ng trabaho para mabayaran ko
naman kayo sa lahat ng tulong na ginagawa ninyo para sa amin." naiiyak kong ani sa
kanila.

"Ano ka ba! Hindi naman kami naniningil." Wika pa nila pero kailangan ko pa ring
maghanap ng trabaho dahil kailangan kong matustusan ang pangangailangang gamot ng
aking ina. Hindi naman pwedeng iasa ko na lang sa kanila ang mga gastusin na dapat
ay ako ang gumagawa para sa amin ng nanay ko. Bigla kong naalala ang kaibigan kong
si Trish, matagal na n'ya akong inaalok na magtrabaho sa bar na pinapasukan n'ya
bilang isang serbidora, lagi ko siyang tinatanggihan nuon ngunit sa pagkakataong
ito ay matindi na ang pangangailangan ko, kaya wala na akong pagpipilian kung hindi
ang tanggapin ito. Sana lamang ay bakante pa ang posisyong inaalok n'ya sa akin.

"Mga kuya paki bantayan naman si nanay may pupuntahan lang ako." ani ko sa kanila
at agad na din akong umalis upang makausap ko agad ang aking kaibigan na nag-aalok
ng trabaho para sa akin, malaking bagay kung matatanggap ako sa pinagtatrabahuhan
n'ya dahil kahit papaano ay matutustusan ko na ang pangangailangan ng aking ina.
Nagprisinta sila na ihahatid na nila ako ngunit tinanggihan ko ito dahil kailangan
din ng may magbabantay para sa nanay ko.

"Hindi na mga kuya, kay Trish lang naman ako pupunta, nangangailangan ng serbidora
sa Neon Nights bar baka sakali matanggap ako, matagal na n'yang inaalok sa akin ang
pagiging serbidora duon, sa tingin ko ay kailangan ko na itong tanggapin. Sabi
naman n'ya ay disenteng bar iyon." mahaba kong paliwanag sa kanila. Si Trish ay
serbidora din sa bar na iyon at siya mismo ang nagpatunay sa akin na malinis at
disente ang lugar na iyon kaya naengganyo na rin n'ya ako na mag apply, at
kailangan ko rin ng trabaho para matustusan ang pangangailangan ni nanay para sa
kanyang mga gamot.

"Disente nga iyon, mga nagpupunta duon ay mga mayayaman, bibihira lamang ang mga
pangkaraniwang tao duon at bawal mai-table ang mga serbidora sa bar na 'yon o kaya
ay bastusin dahil itatapon ng mga bouncers sa labas ang magtatangka." tumatawang
ani ni kuya Karl kaya mas lalo akong nakahinga ng maluwag, kung gayon ay hindi nga
nagsisinungaling sa akin ang aking kaibigan na si Trish.

"Susubukan ko lang naman, kailangan ko lang talaga ng trabaho para matustusan ko

ang pangangailangan namin ni nanay." nakangiti kong wika at pagkatapos ay umalis na
din agad ako upang maabutan ko pa si Trish at masamahan n'ya ako sa lugar na
pinagtatrabahuhan n'ya.

Agad din naman kaming nagpunta sa lugar ng pinapasukan n'ya at aaminin ko na

napakaganda ngang lugar ng Neon Nights na ito, malinis, mabango at higit sa lahat
ay disente ang mga nagtatrabaho dito dahil na rin sa kanilang mga kasuotan.

Pagkatapos ng mahaba-habang interview na ginawa nila sa akin ay natapos din agad

ito at pinalabas na muna ako kaya naman hinanap ko agad si Trish at nakita ko
siyang nakikipag biruan sa mga bouncer ng bar.

"Sasabihan ka na lang daw niya Trish, kinakabahan ako friend kasi parang ayaw sa
akin ng manager ng bar na ito, sobrang taray n'ya at lagi nya akong tinataasan ng
kilay." mahaba kong litanya sa aking kaibigan.

"Naku! Friend! Huwag mong itindihin 'yon dahil insecure lang 'yon sa iyo, siya lang
ang nag-interview pero hindi naman siya ang magdedesisyon kung papasa ka ba o
hindi." ani nya sa akin kaya napadasal na lamang ako na sana nga ay matanggap ako
sa trabaho dahil talagang kailangang kailannan ko ngayon ng mapagkikitaan para sa
pangtustos ng gamot ni nanay. Umuwi na rin kami matapos sabihan si Trish na
tatawagan na lamang daw siya mamaya kapag nakapagdesisyon na kung sino ang
tatanggapin sa posisyong inaplayan ko kaya muli akong napadasal na sana ay ako ang
palarin.

❅───✧❅✦❅✧───❅

"Magsisimula ka na daw mamaya Lai. Pahihiramin muna kita ng maisusuot mo hangga't

hindi pa dumarating ang magsusukat ng uniporme mo ha, pero ternuhan mo ng manipis
na blazer baka mapagalitan kasi tayo." wika n'ya habang naghahalungkat ng mga luma
n'yang damit. Masayang masaya ako dahil sa wakas ay may trabaho na ako at
makakatulong na rin ako sa pagbili ng gamot ni nanay. Nagpasalamat ako kay Trish sa
tulong na ginawa n'ya at pagkatapos ay tinulungan ko na siya sa paghahanap ng damit
na maaari kong isuot mamaya sa trabaho dahil wala naman akong damit na matino na
maaari kong maisuot ay pahihiramin na lang muna ako ni Trish.

"Eto na lang, basta ternuhan mo 'yan ng blazer ha." wika n'ya pang muli sa akin at
napatingin naman ako dito at nanlaki ang aking mga mata sa hitsura ng damit na
iniabot niya sa akin.

"Ay hala! Hindi ba ako magmukhang pokpòk nito?" nag-aalangan kong ani. Parang gusto
ko na tuloy umatras ng makita ko ang gusto niyang ipasuot sa akin, hindi pa naman
ako sanay magsuot ng mga ganitong klaseng kasuotan.

Napatingin sa akin si Trish at tinawanan lang n'ya ako at kinuha ang damit na
hawak-hawak ko at itinapat sa katawan ko na tila ba sinisipat-sipat n'ya ito kung
babagay ba ito sa akin o hindi.

"Grabe ka naman sa pòkpok ay! Hindi noh! Maganda 'yan pag naternuhan mo ng blazer."
ani n'ya habang isinusukat pa ang damit na hawak n'ya sa harap ng katawan ko. Wala
din naman akong nagawa dahil wala naman din talaga akong maisusuot mamaya, ang
problema ko na lamang ay saan ako kukuha ng blazer eh panty nga di ako makabili ng
bago, blazer pa kaya.

Napabuntong hininga na lamang ako at pagkatapos ay umuwi na ako sa amin upang

paghandaan ang unang gabi ko mamaya sa Neon Nights. Kinakabahan ako dahil hindi
naman ako sanay na pumapasok sa mga ganoong klase ng lugar ngunit pinanghahawakan
ko na lamang ang mga sinabi ni Trish at ni kuya Karl tungkol sa lugar na
pagtatrabahuhan ko na maayos at disente ito.

Nang makauwi ako sa aming munting bahay ay agad akong naligo upang bumalik na muli
sa hospital. Nagluto ako ng pritong isda at kaunting gulay at maingat itong
inilagay sa malinis na tupperware upang mapakain ko na si nanay pagdating ko ng
hospital.

Pagbukas ko ng pintuan ay dahan-dahan akong pumasok ng bigla na lamang nakaramdam

ako ng gutom ng maamoy ko ang mabangong amoy sa loob ng silid ng aking ina kaya't
napatingin ako sa loob at nakita ko si nanay na kumakain ng pagkaing dala-dala nila
kuya Brent kaya sa sobrang hiya ko ay itinago ko na lamang ang pagkaing dala ko sa
likod ko at pagkatapos ay dahan-dahan ko itong ibinaba sa may gilid ng sofa na
malapit lamang sa pintuan.
"Nanay." masaya kong tawag sa kaniya at agad ko siyang niyakap ng napakahigpit.
Sobrang saya ko na nag okay na daw si nanay matapos makainom ng mga gamot na binili
ng dalawa kong pinsan kaya hindi matapos-tapos ang pasasalamat ko sa kanila dahil
sa kanilang mga kabutihang ginagawa para sa amin. Napaka swerte kong tunay at
napunta ako sa pamilyang may mabubuting puso at kalooban, mga mapagmahal na tao.

Chapter 2
Chapter 2

George's POV

Habang pinagmamasdan ko ang aking serbidora ay naririnig ko naman ang mga bulung-
bulungan ng aking mga kaibigan, alam ko naman kanina pa nila ako pinagmamasdan.

Hindi mawala sa isipan ko ang napakagandang mukha niya, ang inosente niyang mukha
na gumugulo ng isipan ko.

Hindi mawala sa isip ko ang nangyari kanina ng may mga gagong manyakis na gustong
pagsamantalahan ang kanyang kainosentihan pero ang ipinagtataka ko naman ay malinaw
sa rules ko na walang papasok diot sa bar ko na mga babaeng empleyado na
magmumukhang babaeng bayaran. Disente ang bar ko na ito, ang bawat serbidora kong
babae ay may dress code na sinusunod, pero bakit nakalagpas ang isang 'yon?
Napapailing na lamang ako sa tuwing maaalala ko kung paano niya ako titigan, kung
paano siya mamangha sa mga kilos ko at kung paano din siya matakot sa mga manyakis
na customers kanina.

Hindi ko napapansin na napapangiti na pala ako, ewan ko ba, ngayon ko lang

nararanasan ang ganito. Matagal na panahon ko na ng huling maramdaman ang ganitong
damdamin, bata pa ako nuon, siguro nasa edad eleven- or twelve-years old pa lang
ako, hindi ko matandaan ang eksaktong edad ko nuon pero siguradong sigurado ako na
may nabuo akong damdamin nuon sa batang itinakda ng aking mga magulang na
pakakasalan ko pag tuntong ng twenty-one ng batang babaeng 'yon.

Akala ko ay hindi ko na mararamdaman pa ulit ang damdaming 'yon, akala ko ay sa

batang 'yon ko lang inilalaan ang damdamin ko pero aaminin kong may nararamdaman
ako sa aking serbidora ngayon na hindi ko maipaliwanag sa sarili ko.

"You seemed distracted, bro. Is there something bothering you?" Ryven inquired.

I smirked as I locked my gaze on him. Is there anything that bothers me? Perhaps,
but I'm not sure what. There is something about that girl that draws me in.

"She appears to be quite young. What age do you think she is?" Hanz stated.

"Hmm, maybe 19 years old," I speculated, but despite her appearance, I was unsure.

Isaac estimated that he was between the ages of nineteen and twenty.

"Do you like her?" Rye was curious.

They know me well when it comes to women; they know I was having fun, and they can
tell when I am drawn to a girl. I just shook my head. She was too young for me, so
even if I was taken with her, I would simply ignore it because there were plenty of
other ladies who weren't as young as she was.

I smiled and sipped wine once again. How am I supposed to forget her lovely face,
which has always been in my thoughts?

Muli silang nagtuksuhan dahil kita naman sa aking mukha na talaga namang apektado
ako ng babaeng yon kaya agad ko silang sinalungat upang hindi na lumawig pa ang
pag-uusap tungkol sa Lalaine na 'yon.

"You know me guys, I like girls pero hindi ako nananamantala ng sobrang bata." wika
ko at sumandal ako sa aking upuan at muling tumungga ng alak. Naiinis ako sa mga
kaibigan ko nakikita na nga nilang apektado ako tapos kakantyawan pa nila ako.

"Pero hindi mo sinagot ang aking tanong." ani ni Rye habang nakangising nakatitig
lamang sa akin, kinunutan ko siya ng noo at sa inis ko sininghalan ko siya.

"Shut up!" I said at nagtawanan lamang sila na tila ba alam na nila ang aking
kasagutan. Oo aaminin ko na natipuhan ko talaga si Lalaine pero napakabata pa nya
at malaki ang agwat ng aming edad kaya imposibleng ituloy ko kung ano man ang
nararamdaman ko. bahala sila kung gusto nila akong asarin ng asarin ngunit hindi
nila ako mapipikon. Muli akong nagsalin ng alak at pagkatapos ay iniisang lagok ko
lamang ito.

"Bro sa pag ibig walang bata o matanda, hangga't nasa tamang edad naman ay pwede
na. Sa tingin ko naman ay nasa edad twenty na ang serbidora mo, at maganda talaga
s'ya ha." ani naman ni Isaac na kinunutan ko naman ng noo.

"Palibhasa manyakis ka, itutulad mo pa ako sa iyo gago ka na pinilit si Tanya kaya
naging asawa mo!" ani ko sa kaniya at malalakas na tawanan naman ang namutawi sa
mga kaibigan ko.

"Wala namang masama, binata ka at sa tingin ko naman ay dalaga pa siya. Sige ka pag
pinatagal mo pa 'yan ay baka maunahan ka ng mga trabahador mo dito sa bar, sa ganda
ng Lalaine na iyon ay siguradong marami ang magkakainteres sa kanya." ani naman ni
Gabriel kaya napaisip din ako. Napatingin ako sa mga bouncer ko at guards at
pagkatapos ay tinignan ko isa-isa ang mga waiter ko at bar tender at pagkatapos ay
napangisi ako.

"Hindi naman sa pagmamayabang, kahit hindi ninyo ihilera sa kanila ay sa akin pa

rin maglalapitan ang mga babae dito kung gugustuhin ko." wika ko na talagang
nagmamayabang sabay tawa ko pa ng malakas kaya tumatawa na din sila ng malakas.

"Sus! Paano kung 'yung bar tender na 'yon o kaya ay 'yung waiter na 'yon ang
magpapansin sa babaeng 'yon, tignan mo sila, hindi naman sila pangit at masasabi
nating hindi malayong magustuhan din sila ng babaeng 'yon." ani naman ni Raymond na
natatawa.

Tinignan ko naman sila at tumawa lamang ako ng mahina. Sinalinan ko ang mga kopita
nila ng alak at ini-isang tungga ko lamang ito sabay tingin kong muli sa mga
empleyado ko na tinutukoy ni Raymond at muli akong natawa. Muli kong sinalinan ang
kopita ko ng alak at muli ko din itong sinaid hanggang sa huling patak nito at
pagkatapos ay tumingin ako sa kanila at natawa pa ako.

"Sus! Wala naman silang sinabi sa kaguwapuhan ko. Sa tindig ko pa lang ay talo na
sila, sa status ko sa buhay ay talo na din sila, paano pa kaya ang kagandahan kong
lalaki ha?" pagmamayabang ko na nauwi sa malakas na tawanan.

"Damn! Tinamaan nga!" malakas na ani ni Ryven na ikinatawa nila habang natahimik na
ako at muli akong tumingin sa lugar na pinasukan kanina ni Lalaine, ang bago kong
serbidora na umookupa ngayon ng buo kong atensyon.

Chapter 3
Chapter 3

Lalaine's POV

Hindi ako makapaniwala na ang gwapong lalaking 'yon na tumulong sa akin sa mga
bumabastos sa akin kanina ay ang nag mamay-ari ng bar na pinapasukan ko. Grabe
talaga ang kaguwapuhan nya at ang katawan grabe, sobrang yummylicious to the max
talaga.

"My knight in shining armor." humahagikgik kong bulong habang kinikilig ako. Hindi
ko naman kasi makalimutan ang amo ko dahil kahit sino ay mahuhumaling sa kagwapuhan
niya.

"May sinasabi ka ba Miss. Lalaine?" tanong ng manager habang pinapasukatan ako sa

isang payat na babae. Agad akong napatingin sa kaniya at nagulat ako ng makita kong
masama ang titig nya sa akin kaya napalunok ako ng laway at halos magkandautal-utal
ako sa simple kong sagot sa kaniya.

"P-Po? Wala po Ma'am Agatha." nahihiya kong ani sa kaniya na hindi makatingin sa
kaniyang mga nag aalab na mata.

"Marami ng nagtangka sa amo natin at lahat sila ay umuwing luhaan lamang, napaka
bata mo pa para masaktan at mapaglaruan kaya hanggat maaga pa ay alamin mo ang
lugar mo, ang serbidora ay mananatiling taga silbi at ang amo ay mananatiling amo.
Huwag kang mangarap ng sobrang taas at baka pag bagsak mo ay palagapak kang tumama
sa lupa na una ang mukha. Ilugar mo ang sarili mo, hindi ka naman kagandahan pero
kung umasta ka akala mo kung sino kang maganda." mapang insulto nyang ani na
ikinayuko ng ulo ko. Bakit ba parang galit yata sa akin ang manager namin eh wala
naman akong ginagawang masama sa kaniya. Masyado naman yata niya akong ipinapahiya
sa nagsusukat sa akin ng pang uniporme. Saka hindi naman ako umaastang maganda, ano
ba ang ginawa ko para sabihan nya ako ng mga ganoong bagay?

"Huwag kang mangarap na kaya mong abutin ang langit dahil mabibigo ka lamang. Hindi
ang katulad mo ang pag aaksayahan ng oras ng isang Zither. Kung gusto mong nagtagal
dito ay huwag mong lalandiin ang amo natin." muli ay mapanuya nyang wika sa akin na
ikinapahiya ko na lalo kaya napayuko na lamang ako at halos gusto ko ng mapaiyak ng
dahil sa kaniyang mga tinuran. Hindi ko naman nilalandi ang amo namin, tinulungan
lamang ako nito sa mga kalalakihang nambastos sa akin at pagkatapos ay nagpasalamat
lang naman ako sa kaniya. Wala akong nilalanding lalaki at hindi ko gawain iyon.

"Wa-wala naman po akong balak ng kung ano man sa ating amo, madam. Hindi ko din po
siya nilalandi." pagtatanggol ko sa sarili ko na hindi tumitingin sa kanya. Sobra-
sobra naman yata ang pang iinsulto nya sa akin kahit wala naman talaga akong
ginagawang mali, ipinapahiya nya pa ako kahit na wala naman akong ginagawang masama
sa kaniya.

"Mabuti naman kung ganoon, taga silbi ka lang at hanggang duon lang ang trabaho mo,
huwag mong tangkain ang isang Zither kung ayaw mong maging parausan ka lamang.
Pwedeng mahalin ngunit hindi maaaring angkinin at huwag mag hangad na mamahalin ka
rin dahil hindi kayo nababagay at hindi ang isang katulad mo lamang ang papatulan
ng isang katulad ng amo natin." ani niya.

Pagkawika n'ya ay agad na tumulo ang aking mga luha at pakiramdam ko ay masyado
naman yata akong iniinsulto na ng manager namin. Agad kong pinunasan ang aking mga
luha at nag angat ako ng aking ulo na napatingin sa kanya.

Matalim ang mga titig sa akin ng manager ng bar kaya't agad din akong tumingin sa
ibang direksyon.

Maganda si mam Agatha, sexy at palagay ko ay may relasyon sila ng aming amo kaya
ganoon na lang s'ya magsalita sa akin.

"Ma-makakaasa po kayo na wala po akong hangad kung hindi ang trabahong ito po
lamang." Paniniguro kong wika sa kaniya habang walang humpay na tumutulo ang aking
mga luha. Ayoko namang pagsimulan ng gulo ang pagtulong sa akin kanina ng aming amo
at baka mawalan pa ako ng trabaho. Mahalaga sa akin ang trabahong ito dahil ito
lamang ang makakatulong sa amin ng aking ina. "Mabuti naman at nagkakaintindihan
tayo." wika nya at hinarap na nya ang kanyang mga gawain. Kung hindi ko lang talaga
kailangan ng trabaho ay hindi naman ako magtyatyaga sa ugali ng manager namin na
ito at hindi ko hahayaang tratuhin niya ako ng ganito pero kailangan ko talaga
ngayon ng trabaho para sa aking ina kaya titiisin ko na lamang ang masama niyang
ugali.

Matapos akong sukatan ay naghanda na ako upang makaalis na dahil ayoko ng magtagal
pa kahit na isang segundo sa loob ng opisina ni ma'am Agatha.

"Baka naman iuwi mo pa ang coat ni sir George, Miss. Lalaine. Aba'y mahiya ka naman
sa sarili mo!" nakataas ang kilay nyang ani sa akin kaya lalo akong nakakaramdam ng
pagkapahiya dahil sa mga sinasabi niya sa akin.

"Hindi po ibabalik ko lang po ito sa kanya." wika ko na hindi tumitingin sa kanya.

"Iwan mo na lamang diyan at ako na ang magbabalik sa kaniya n'yan mamaya at

makakaalis ka na!" ani nya ng nakataas ang kilay sa akin at may galit na titig sa
aking mukha, ano ba talaga ang ginawa ko sa kanya para pag initan niya ako ng
ganito.

Inilagay ko ang coat ng aming amo sa sofa at agad ay umalis na ako, nagmamadali
akong lumabas dahil pakiramdam ko ay napapaso na ako sa mga nagbabagang titig sa
akin ni Ma'am Agatha.

Habang papauwi ako ay hindi ko makalimutan ang mga binigkas na salita sa akin ng
aming manager, hindi ko maintindihan kung bakit para siyang galit na galit sa akin.
Nang makarating ako ng bahay ay naligo agad ako upang magluto ng dadalhin kong
pagkain sa aking ina.

Adobong kangkong at tuyo lamang ang aking nakayanan kaya agad ko itong inilagay sa
tupperware at mabilis na umalis upang puntahan ang aking ina sa hospital.

Pagbukas ko ng pintuan ng silid ng hospital ay mabangong amoy ng pagkain na naman

ang agad na nanuyot sa aking ilong.

"Wow! Ang bango naman nyan!" wika kong nakangiti sa dalawa kong pinsan na si Kuya
Karl at Kuya Brent.

"Ipinagluto ni mommy si tita ng nilagang baka at saka pinadalhan na rin ng matamis

na hinog na mangga." ani ni Kuya Brent na pinasalamatan ko naman at hindi ko na rin
nailabas ang niluto ko para kay nanay dahil nahihiya ako sa pagkaing niluto ko.

"Nahihiya na ako sa inyo mga kuya. Lahat na lang ay kayo ang umaasikaso at
gumagastos, wala na akong maiambag na kahit na ano." wika ko sa kanila. Napaka buti
talaga nila sa akin, napaka swerte kong sila ang mga kasama ko ngayon sa buhay.

"Huwag mo ngang intindihin 'yan, maliit na bagay lamang 'yan. Bukas ay maaari na
raw ilabas si tita sabi ng doctor." ani nila sa akin. Nagpapasalamat na rin ako at
hindi naman pala kailangan ni nanay na magtagal pa sa hospital dahil napakalaking
gastusin kung magtatagal pa siya dito samantalang kakasimula ko pa lamang sa aking
trabaho at wala pa akong sasahurin, pamasahe ko nga lang papunta sa trabaho ay
inutang ko pa sa kaibigan kong si Trish at buti na lamang ay hindi niya ako
hinindian.

"Bayad na rin ang bills ng hospital Lai." ani naman ni Kuya Karl na ikinalaki ng
mga mata ko. Agad akong napaiyak sa kanila at napayakap ako dahil sobra-sobra ng
tulong ang ibinibigay nila sa amin, sobra-sobrang pasasalamat ko sa kanila na tila
ba walang katapusan ang pasasalamat ko sa kanila.

"Lahat ay gagawin namin para sa inyo, kayo lang naman ang tumatanggi na manirahan
sa bahay namin." wika naman ni Kuya Brent.

Napangiti ako sa kanila dahil alam naman nila ang dahilan kung bakit hindi iniiwan
ni nanay ang aming tirahan, si nanay kasi ay ayaw na ayaw nya sa lahat na nagiging
pabigat siya kahit na sa sarili nyang kapatid at lalong-lalo na sa akin. Gusto niya
ay siya ang nagtataguyod sa akin at ngayon ngang bumagsak na ang katawan nya dahil
sa kaniyang karamdaman ay kinakailangan na niyang magpahinga. Ngayon ko naman
ipapakita kay nanay na kaya ko siyang alagaan at lahat ay gagawin ko para sa
kaniya, Mahal na mahal ko si nanay at lahat titiisin ko pati ang pang iinsulto sa
akin ng manager ko mabigay ko lamang ang pangangailangan niya.

──●◎●──

Kinabukasan nga ay maaga pa lamang ay naihanda na namin ang mga gamit ni nanay sa
pag uwi.

Nag offer na din sila Kuya Brent na sila na ang maghahatid sa amin kaya nga tulog
pa yata ako ay nandirito na sila. Matapos kong maayos ang lahat ng gamit ni nanay
ay si Kuya Karl na ang nagbuhat nito at nagdala sa sasakyan habang si nanay naman
ay nakaupo sa wheelchair at tulak-tulak ng isang nurse patungo sa parking lot.

"Pasensya na anak ha at nakakabigat pa ako ngayon sa iyo." wika ng aking ina na

tila ba naiiyak pa.

"Nay huwag nga po kayong magsalita ng ganyan, kahit kailan po ay hindi kayo pabigat
sa akin." wika ko naman sa aking ina habang niyayakap ko siya ng makaupo na siya sa
loob ng sasakyan ni Kuya Brent.

Nakauwi na kami sa bahay at naihanda ko na rin ang silid ni nanay upang makapag
pahinga na din siya ng maayos.

"Nanay may trabaho po ako mamaya, kapag po may kailangan kayo o kahit anong
emergency po tawagan n'yo lang po ako at kahit anong oras ay uuwi po ako." ani ko
sa aking ina habang inaayos ko ang kaniyang pagkakahiga.

"Basta nanay ipangako mo po kahit anong mangyari ay tatawagan mo po ako" dagdag

kong ani sa kaniya, hindi ako mapapanatag sa pinagtatrabahuan ko dahil wala namang
kasama dito si nanay mamaya. Wala naman akong pera para magbayad ng tao na
magbabantay sa kaniya kaya ang tanging paraan lamang ay ang matawagan nya ako
palagi o kaya ma text nya ako na okay lamang siya dito.

"Magpahinga ka na diyan nanay at maglilinis lang po muna ako ng bahay at magluluto

ng pagkain para pag alis ko po mamaya ay wala na kayong iintindihin pa." ani ko sa
kanya na tinanguan nya lamang at nginitian ako, pagkatapos ay iniwan ko na siya sa
kanyang silid.

Pagkatapos kong magluto at maglinis ng bahay ay nagpunta naman ako ng palengke

upang bumili ng prutas para kay nanay, inabutan kasi ako ni Kuya Karl ng pera
kanina, ayoko talaga itong tanggapin pero nagagalit siya sa akin kaya wala na rin
akong nagawa kung hindi ang tanggapin ito.

Ilang prutas lamang ang binili ko, tapos bumili din ako ng manok at gulay,
kailangan kasi ni nanay ng masusustansiyang pagkain para mabilis siyang lumakas.

Pagkauwi ko ay itinabi ko na lahat ng aking mga pinamili at pagkatapos ay naligo na

agad ako upang makapag handa na para sa pag punta ko sa trabaho. Sabi sa akin ni
Ma'am Agatha ay daanan ko mamaya ang aking uniporme sa kanyang opisina kaya
kailangan kong agahan ang pasok ko ngayon.

Matapos akong maligo at makapag ayos-ayos ay pinuntahan ko si nanay sa kanyang

silid at dinalhan ng kanyang pagkain.

"Nanay heto po ang pagkain ninyo, habang mainit po ay kainin n'yo na, nandiriyan na
din po mga gamot ninyo kaya pagkatapos n'yo pong kumain ay uminom po kayo ng bawat
isa n'yan." ani ko sa aking ina at pagkatapos ay lumabas ako upang ikuha naman siya
ng isang basong tubig.

"Naku naman anak, hindi mo naman ako kailangang dalhan ng pagkain dito sa loob ng
silid! Sabi ng doctor ay okay lang naman na kahit papaano ay may ginagawa ako,
parang exercise na rin daw basta huwag lang mabibigat na gawain, ang pagpunta ng
kusina at paghahain para sa aking sarili ay hindi mabigat na gawain. Mas
magkakasakit ako kapag hindi ako kikilos anak." mahaba nyang paliwanag sa akin na
sinang ayunan ko na lamang upang hindi na din siya magtampo pa sa akin.

"O sige po nanay, basta huwag po kayong magpapagod ha, aalis na din po ako at baka
mahuli pa ako sa aking trabaho." Nagpaalam na ako at humalik na din ako sa kaniyang
noo bago ako tuluyang umalis.

"Mag-iingat ka anak." Bilin ni nanay at tuluyan na akong lumabas ng bahay upang

tumungo na sa bar. Habang sakay ako ng Jeepney ay nakakaramdam na naman ako ng
pangamba dahil magkikita na naman kami ni Ma'am Agatha. Hindi ko talaga
maintindihan kung saan ba talaga nanggagaling ang galit nya para sa akin,
samantalang wala naman akong ginagawang masama sa kaniya para tratuhin niya ako ng
ganoon.

Chapter 4
Chapter 4

George's POV

Rated 18
Hindi ko makalimutan ang bago kong serbidora, nandito ako ngayon sa opisina ko pero
ang isipan ko ay nasa bar ko, ang isipan ko ay nasa inosenteng mukha ng aking
bagong serbidora.

Daig ko pa ang nagayuma dahil hindi na siya mawala pa sa isipan ko, ni hindi nga
ako nakatulog kagabi ng maayos dahil sa kakaisip ko sa babaeng 'yon.

Tumayo ako at napabuntong hininga, kailangan ko ng taong makakausap kaya pupuntahan

ko ngayon si Ryven. Lumabas ako ng aking opisina at hinarap ko agad ang aking
sekretarya.

"Ava, kapag may naghanap sa akin sabihin mo busy ako, and cancel all my
appointments for today." utos ko sa aking secretary.

"But sir, may appointment po kayo kay Mr. Montes, pangatlong cancel na po ito,
kapag ika-cancel ko syang muli ngayon baka po mag back out na s'ya." maarte nyang
wika sa akin. Napakamot ako sa aking noo sa inis ko sa kanya.

"I don't care! Just do what I tell you!" inis kong ani at mabilis ko ng tinungo ang
elevator. Tumingin ako sa aking orasan at alas onse na ng umaga. Pupuntahan ko si
Rye at Raine bago ako dumiretso sa Neon Nights. May importante din akong
aasikasuhin duon.

Hindi naman nagtagal ay nakarating na din ako sa mansion nila Ryven. Masaya niya
akong sinalubong at pagbukas pa lang ng pintuan ng sasakyan ko ay nagsalita na agad
ito.

"Anong masamang hangin ang nagdala sa iyo dito?" naka ngiting bati sa akin ni Rye.

"Naamoy ko ang utot mo gago!" ani ko ng natatawa.

"Oh, George nandito ka pala, tamang tama nagluluto ako ng tanghalian, dito ka na
kumain!" wika naman ni Raine.

Napangiti ako sa magandang asawa ni Ryven at hinimas ko pa ang aking tiyan. Masarap
magluto si Raine kaya siguradong mapaparami ako ng kain nito.

Tinanong akong muli ni Ryven kung ano ba talaga ang sadya ko sa kanya at napasugod
ako ng wala sa oras sa kanilang tahanan ngunit nagkibit balikat lamang ako at
huminga ng malalim.

"Ano ba talaga ang sinadya mo dito bro? Hindi ka susugod dito ng mangungumusta ka
lang, sigurado ako na may problema kang hinaharap kaya ka nandirito." wika nya ng
makarating na kami sa napaka ganda nilang garden na punong-puno ng iba't ibang
klase ng mababangong bulaklak.

"Wala naman, napadalaw lang ako! Bawal na bang bumisita sa kaibigan komo may asawa
na kayo ha?" ani ko na naiinis.

"Bro kilala kita, hindi mo basta-basta iiwan ang trabaho mo sa opisina para lamang
dalawin ako." nakataas na kilay nyang wika sa akin.

I heaved a deep sigh at tumingin ako sa malayo. Siguro nga ay hindi ko maitatago sa
kahit kanino sa kanila kung may dinaramdam ako o kung may problema man akong
pinapasan. Kilala na namin ang isa't isa at alam namin kung kailan kami maayos o
hindi.

"Ano naramdaman mo ng una mong makilala si Raine, I mean 'yung una n'yong
pagtatagpo, may naramdaman ka na ba agad para sa kanya?" wika ko na hindi
makatingin sa kanya.

Pilit niyang hinuhuli ang aking mga mata ngunit mailap ako at kung saan-saang
direkyon ako tumitingin. Hindi ko nga alam kung ano ba talaga ang tunay kong
nararamdaman, ang alam ko lang ay nagugulo ang isipan ko ng dahil sa bago kong
serbidora.

"Love at first sight, 'yan ang tumama sa akin nuong una kong masilayan ang
magandang mukha ni Raine. Nuong una ay ipinagkakaila ko pa ito pero habang
tumatagal ay mas lalo kong nararamdaman ang pagmamahal sa puso ko na hindi ko na
kaya pang ipagkaila o itago." wika nya. Pagkarinig ko ng mga sinabi niya ay
napabuntong hininga ako. Love at first sight din ba ang nararamdaman kong ito para
kay Lalaine?

"Bakit mo naman naitanong? Don't tell me na na love at first sight ka sa bago mong
empleyado? Holy shiiit! Na-love at first sight ka nga sa kanya?!" bulalas niya sa
akin kaya napapailing lamang ako sa kanya.

Kahit ano pang pangungulit na tanong ang ibinabato ngayon sa akin ni Ryven ay hindi
ko siya sinasagot, hindi ko naman alam kung ano ba talaga ang tunay kong
nararamdaman, love at first sight nga ba o gusto ko lang siyang matikman katulad
kung paano ko tikman ang mga babaeng dumadaan sa akin?

Napukaw ang aming pag-uusap ng nilapitan na kami ni Raine. Inaya na kami ni Raine
upang kumain ng pananghalian at dahil nakakaramdaman na ako ng gutom ay napangiti
akong bigla.

"Nasaan ang mga anak ninyo?" tanong ko ng hindi ko nakikita ang mga anak nila.

"Kinuha ng lolo at lola nila, alam mo naman si mommy hindi mahiwalay sa aming mga
anak." ani naman ni Rye.

Napatango naman ako sa sinabi niya. Ano kaya ang pakiramdam ng may mga anak na?

"Lumalaki na nga ang mga anak ninyo, ang sarap siguro ng pag-uwi mo sa trabaho ay
may sasalubong sa iyong mga batang makukulit" wika ko na ikinatingin nila sa akin.
Hindi ko rin maintindihan kung bakit ganoon ang sinabi ko sa kanila. Siguro ay
naiinggit ako dahil hanggang ngayon ay wala akong matinong relasyon, may
naghihintay naman sa akin kaya sinusulit ko na. Ikakasal na kasi ako sa oras na
tumuntong ng twenty-one ang babaeng ipinagkasundo sa akin ng aking mga magulang
pero sa totoo lang ay hindi na ako sigurado ngayon.

"Bakit balak mo na din bang mag-asawa?" Tanong ni Rye.

"It's about time George, sino ang mapalad na babae?" ani naman ni Raine na may
malaking ngiti sa kanyang labi.

Sa halip na sagutin ko ang katanungan nila ay inaya ko na lamang silang kumain.

Wala din akong panahong pag-usapan ang love life ko na wala naman talagang
patutunguhan pa.

Sabay-sabay na naming tinungo ang hapag kainan at napangiti ako ng makita ko kung
gaano karami ang pagkaing nakahain sa mahabang lamesa.

Masaya naming pinagsaluhan ang pananghalian, talagang the best kapag si Raine ang
nagluluto ng pagkain nila. Walang tapon dahil lahat ay sobrang sarap.

Dumiretso ako ng bar pagka alis ko ng mansion nila Rye. Pagpasok ko ng opisina at
pagkaupo ko sa swivel chair ko ay s'ya namang pasok ni Agatha. Isa sa mga babaeng
ginagawa kong parausan.

Pagkapasok nya ay agad siyang umupo sa aking kandungan at siniil ako ng halik kaya
gumanti rin agad ako ng halik sa kanya.

Iniangat ko ang suot nyang sèxy top dahilan upang lumantad ang nagtatayuan n'yang
mga dibdib.

"Shìt!" sambit ko ng maramdaman ko ang paninigas ng aking alaga. Alam kong

naramdaman din ito ni Agatha kaya napangiti siya sa akin.

Agad na isinubo ko ang kanyang dibdib at isang masarap na ungol ang agad nyang
pinakawalan. Niluwagan ko ang aking kurbata at pagkatapos ay ipinasok ko ang isa
kong kamay sa loob ng underwear nya at dinama ko ang nakatago niyang hiyas.

"Ohhh George sige pa ang saraaap mo talaga!" wika n'ya habang panay ang kanyang
pag-ungol ng hinimas ko ito.

"Aaaaaaaah shìt ang sarap mo talaga, daliri pa lang 'yan!" ani nya ng malakas
habang hindi malaman kung paano igagalaw ang kanyang katawan sa ibabaw ng aking
kandungan. Itinayo ko siya at mabilis naman siyang lumuhod sa harapan ko, binuksan
niya ang zipper ko isinubo niya ang alaga ko hanggang sa marating ko ang sukdulan.
Tumayo siya at nagsimulang maghubad ng kanyang kasuotan sa harapan ko.

"What are you doing?" nakakunot noo kong ani.

"Don't tell me hindi mo ipapasok 'yang alaga mo sa akin George! Bitin pa ako gusto
ko pa ng mas higit pa sa himas lang!" wika n'yang nakataas ang kilay sa akin.

"Wala akong condom dito at wala akong balak na ipasok ang sìmilya ko sa mga
parausan ko lamang. Hinding-hindi kita gagalawin ng wala akong proteksyon." ani ko
at isang malakas na sampal ang dumapo sa aking mukha.

'Shìt ang lakas nuon ah!' inis kong wika sa aking sarili.

"How dare you George na tawagin akong paraùsan mo lamang!" galit na galit n'yang
ani habang nagbabaga ang kanyang mga mata na nakatitig sa akin.

"What should I call you then, my bed warmer?" muli ay isang malakas na sampal ang
dumapo sa aking mukha, susundan pa sana niya ito ng isa pa ngunit pinigilan ko na
ang kanyang kamay at mala demonyo ko siyang nginisihan.

"Ikaw ang unang lumapit sa akin, sinabi ko sa iyo nuon pa na wala akong balak
magseryoso sa kahit na kaninong babae pero tinanggap mo ito, ang sabi mo ay hindi
kailangan ng relasyon, pampalipas init lamang ng katawan. Bakit ngayon ay umaasta
ka na akala mo ay mayroon tayong relasyon ha? Mabuti pa ay umalis ka na at huwag ka
ng magpapakita pa sa akin!" nanlilisik ang mga mata kong asik sa kanya.

Bigla na lang nagbago ang kanyang anyo, mula sa nanlilisik na mga mata sa tila ba
naging maamong tupa sa aking harapan.

"No, baby! Okay, fine! Kung ano lang ang gusto mo okay na sa akin 'yon, huwag ka
lang malayo sa akin." wika nya at akma niya akong yayakapin pero tinulak ko siya
palayo sa akin.

"Stop that! Tapos na ako sayo ngayong araw kaya makaka-alis ka na." ani ko habang
sinizipper ko ang aking pantalon.
Padabog siyang lumabas ng aking opisina kaya napapailing na lamang ako.

Tsk hindi ikaw ang babaeng seseryosohin ko Agatha, hanggang parausan ka lamang at
hindi na hihigit pa duon.

Chapter 5
Chapter 5

George's POV

Pagkatapos kong pag-aralan ang mga dokumento at pirmahan ang mga ito ay napatingin
ako sa aking orasang pambisig, Mag-aalas sais na pala kaya agad kong ibinalik sa
folder ang mga papeles at ipinasok sa aking drawer.

Naghanda na ako pauwi at nakakaramdam na rin naman ako ng pagod kaya kailangan ko
na ring magpahinga.

Paglabas ko ng aking opisina ay may nakita akong isang babae na humahangos papasok
sa silid opisina ni Agatha kaya tinitigan ko itong mabuti. Nanlaki ang aking mga
mata ng mapagsino ko ito.

"Lalaine," I whispered at pagkatapos ay dahan-dahan akong tumungo sa labas ng

opisina ni Agatha at matamang nakinig sa pag-uusap nila. Kailan man ay hindi ko
naging ugali ang makinig sa usapan ng may usapan ngunit hindi ko maintindihan sa
aking sarili kung bakit ko ito ngayon ginagawa.

"Buti naman at dumating ka pa? Ang kapal naman ng mukha mo para ma-late ka sa unang
araw mo." ani ni Agatha kay Lalaine.

"Sorry po mam medyo traffic po kasi papunta dito." sagot naman ng bago kong
serbidora.

"Wala akong pakialam sa excuses mo Miss. Torres, kay bago-bago mo pinag-aantay mo

ako. Huwag mong ipagmamalaki na dahil tinulungan ka ng may-ari ng bar na ito ay
makaka-asta ka na dito na akala mo kung sino ka!" galit nyang wika na ikinanuot ng
aking noo. Ganito nya ba tratuhin ang aking mga empleyado?

"Naku mam hindi po! Nagsasabi po ako ng totoo dahil may banggaan po kasing nangyari
mala..." hindi na nya natapos ang sasabihin nya dahil binara agad siya ni Agatha.

"Wala akong pakialam sa excuses mo! Taga-silbi ka lang dito tandaan mo 'yan! Isang
katulong, isang serbidora! Ang kapal ng mukha mong magpaka late sa pagpasok at ang
kapal ng apog mo! Gusto mong tanggalin kita dito? Huwag mong ipagmamalaki si George
dahil hindi ka n'ya papatulan. At huwag mong lalandiin ang nobyo ko!" galit na
galit n'yang sigaw na ikinagulat ko.

Nobyo? Ako nobyo nya? Kaylan pa? That's it! Kailangan ko ng makialam dahil sa mga
pinag sasasabi ng Agatha na ito.

Papasok na sana ako ng opisina ni Agatha ng may pumigil sa aking braso na

ikinalingon ko.
"s**t Raymond ginulat mo ako! Ano ginagawa mo dito?" wika ko.

"Hayaan mo sila d'yan may problema ako kailangan ko ng kausap." ani nya sa
malungkot na tinig kaya napatingin na lamang ako sa bukas na pintuan at napailing
na lamang ako, sa susunod na araw ko na lamang kakausapin si Agatha upang isaksak
sa utak nya na hindi nya ako nobyo.

Agad kong iginiya si Raymond sa aking opisina at nagpadala na rin ako ng maiinom.

Habang nag uusap kami ay may ilang katok ang pumukaw sa amin.

"Come in," wika ko.

Pagbukas ng pinto ay iniluwa nito ang magandang serbidora kaya napatigil ako sa
pagsasalita at napatitig na lamang ako sa kanyang mukha at bakas sa kanyang mga
mata na kagagaling lamang nya sa pag iyak.

"Sir heto na po ang alak na pinakuha n'yo at kung may kailangan pa po kayo ay
magsabi lamang po kayo." wika nyang nanginginig ang boses.

Nakaramdam ako ng matinding awa at pagkahabag sa kanya dahil sa pagtrato sa kanya

ni Agatha.

Nakatitig lamang ako sa kanya, napayuko siya ng kanyang ulo marahil ay hindi niya
kayang paglabanan ang mga titig ko.

"Ku-kung wala na po kayong ipag-uutos ay aalis na po ako, marami pa po kasi akong

trabaho." wika nya at agad na lumakad palabas ng aking opisina.

"You do like her." nakangising ani ni Ray. Natawa naman ako sa sinabi niya kaya
napapailing ako ng ulo. Kinuha ko ang bote ng alak at sinalinan ko ang dalawang
kopita at sinaid ko agad ang laman nito at muling sinalinan.

"Don't try to hide it, bro. It's obvious from the way you looked at her and treated
her. You have romantic feelings for her." nakangisi nyang ani sa akin.

"Wala! Kalimutan mo na, mukhang mas malala 'yang problema mo sa pag-ibig kaysa sa
maliit kong problema." ani niya sabay tawa ng malakas. Binato ko siya ng pen at
sinalo naman agad niya ito at ibinalik pa sa akin ng sira ulo kong kaibigan.

"Anyway, the main reason I'm here ay upang ipaalala ko sa iyo ang nalalapit na
meeting natin. Baka lang makalimutan mo, napaka importante ng meeting na 'yon." ani
niya. Tumango ako at pinakita ko sa kanya ang schedule plan ko na nakakabit sa wall
at pinakita ko sa kanya na nakasulat duon ang date and time ng mahalagang meeting
namin kaya napangiti naman siya. Hindi na rin siya nagtagal at umalis na din dahil
may mga aasikasuhin pa raw siyang importanteng gagawin.

Sumandal ako sa aking swivel chair at ipinikit ang aking mata ng biglang lumitaw
ang mukha ni Lalaine sa aking balintataw.

Napatayo ako sa aking pagkakaupo at hinablot ang susi ng aking sasakyan na nasa
table ko at mabilis na rin akong lumabas ng aking opisina. Hindi ko nagugustuhan
ang nararamdaman ko kaya mas mabuti pa na lumabas na lang ako at umuwi ng condo ko.

Papalabas ako ng makita ko si Lalaine na nag se-serve sa customer, kahit may mga
ngiti sa kanyang labi ay makikita mo pa rin ang kalungkutan sa kanyang mukha.

Pinagmasdan ko ang kabuuan nya at napangiti ako ng makitang suot-suot na nya ang
kanyang uniporme na bumagay sa kanya.
Bumalik ako sa aking opisina para balikan ang ilang dokumento na kailangan kong
dalhin naman sa bahay upang tapusin.

Palabas na ako ng exit ng bar ng bigla ay maulinigan ko ang boses ni Agatha na

galit na galit kaya napahinto ako sa aking paglalakad. May atraso pa nga pala sa
akin ang babaeng ito dahil sa pinagkakalat niya na nobyo nya daw ako.

"Huwag kang tatanga-tanga. Hindi ikaw ang pakikisamahan ng mga customers dito! Ikaw
ang makikisama sa kanila! Kung gusto nilang hawakan 'yang dibdib mo ipahawak mo o
ipalamutak mo sa kanila. Kahit ipasuso mo pa 'yan sa kanila wala akong pakialam!"
galit nyang ani sa kanyang kausap. Hindi ko nagustuhan ang narinig ko dahil kahit
kailan ay hindi ko hahayaan na may mabastos akong empleyado dito sa loob ng pag-
aari ko. Mas importante sa akin ang respeto ng mga customers sa mga empleyado ko
kaysa sa pera nila. Napalapit ako sa may likod ng bar at nakita ko sa gilid si
Lalaine at Agatha na magkaharap habang si Lalaine ay nakayuko at mukhang umiiyak.
May kung anong galit akong naramdaman para kay Agatha ng makita ko at marinig ko
kung ano ang mga pinagsasasabi niya kay Lalaine.

"Ma'am hinawakan n'ya po kasi yung puwitan ko tapos hinawakan niya ako sa magkabila
kong dibdib at pilit niya akong niyayakap kaya nasampal ko po siya." wika nyang
umiiyak kaya nagpanting ang aking tainga dahil sa aking narinig at agad na lumapit
sa kanila na may galit sa aking mga mata.

"Who fùcking did that to you?" galit kong ani na pareho nilang ikinagulat at sabay
pa nila akong nilingon.

"Ahm George nandyan ka pala, wala 'yun, nagkamali ka lang ng narinig." agad na ani
ni Agatha at pumulupot ang kanyang kamay sa aking braso na agad ko namang inalis at
tinulak ko pa siya palayo sa akin.

"Sir! Sir. George Zither ang itatawag mo sa akin, Agatha! Don't forget I am your
boss, and you are just my employee. At hindi ikaw ang kinakausap ko kaya huwag kang
sumabat dito. Narinig ko ang lahat ng sinabi mo at kaylanman ay hindi ko
pinahintulutan na bastusin ng kahit na sino ang mga empleyado ko sa loob ng aking
kinasasakupan!" galit kong ani sa kanya at nakita ko ang pagkapahiya nya sa harapan
ni Lalaine na nagulat din sa aking tinuran.

"Now, Miss. Torres, tell me who assaulted you. Come with me and let me know who
assaulted you. Akong bahala sa iyo at huwag kang matakot." galit kong ani dahil sa
nangyari sa kanya at hinawakan ko s'ya sa kamay, sabay hila papasok ng aking bar.

Ikinumpas ko ang aking kamay sa itaas ng ere na siyang nag-patigil ng maingay na

musika. Ang lahat ng tao na sumasayaw ay napatigil at nagtataka, ang mga bouncers
at bodygurads ko naman ay nagsikilos at nagsisunod sa akin dahil nakikita nila ang
galit sa aking mukha.

"Now tell me who the fùck is that guy na bumastos sa iyo!" galit kong ani habang
isa-isa kong tinitignan ang mga taong nakaupo sa mga table at ang mga taong
nakatayo dahil sa naudlot na pagsasayawan.

Yumuko si Lalaine at pagkatapos ay pinunasan ang mga luhang dumadaloy sa kanyang

mukha at ramdam ko ang panginginig ng kanyang kamay at ng kanyang katawan kaya mas
lalo akong nakaramdam ng matinding galit sa puso ko na hindi ko maunawaan.

"Don't be afraid, Miss. Torres. I will protect you. Please sabihin mo sa akin kung
sino ang bumastos sa iyo." ani ko sa mahinahong boses na upang huwag siyang
matakot.
Pag-angat n'ya ng kanyang ulo ay tumingin siya sa akin na para bang hindi
makapaniwala sa aking sinambit. Mayamaya ay agad n'yang itinuro ang isang grupo na
nasa gitna ng stage at bakas sa kanilang mga mukha ang pagkabahala.

Naglapitan na ang mga bouncers sa grupong itinuro ni Miss. Torres upang maghanda ng
kanilang gagawin.

"Sino sa kanila?" muli ay tanong ko.

Nilapitan ko ang grupo habang hila-hila ko ang kamay ni Lalaine habang magkasalikop
ang aming mga palad.

"Siya po," sabay turo sa lalakeng matangkad na kababakasan ng takot sa kanyang

mukha.

Isang suntok sa panga ang binitawan ko sanhi ng pagpupulasan ng mga tao sa gitna ng
stage. Matinding galit ang nararamdaman ko dahil sa pambabastos na ginawa niya sa
empleyado ko.

Tatlong lalake ang natira habang ang sinuntok ko ay nakahilata naman sa sahig.

Lumuhod ako sa harapan nya sabay haklit sa kanyang kuhelyo at isang suntok pa ang
pinakawalan ko sa mukha niya.

"How dare you! I will fùcking kill you the next time you touch my girl!"
nanginginig ang boses ko sa galit na aking nararamdaman.

"Huwag n'yong dadalhin ang kalibugan n'yo dito sa bar ko at lalong-lalo, huwag
ninyong gagalawin ang pag-aari ko!" galit na galit kong ani na ikinatingin sa akin
ni Lalaine.

Agad kong sinenyasan ang mga bouncers at isa-isa nilang pinagdadampot ang mga
kalalakihan at mabilis na itinulak palabas ng aking bar.

Huminga ako ng malalim at pagkatapos ay hinila ko na palabas ng bar si Lalaine at

agad na isinakay ng aking sasakyan, alam kong lahat ng mga mata ay sa amin
nakatingin lalong-lalo na ang nagbabagang titig ni Agatha ngunit wala na akong
pakialam pa dahil ang alam ko lang ay gusto kong ilayo si Lalaine ngayon sa
ganitong klaseng lugar.

Hindi ko pinapansin ang tingin sa akin ni Lalaine, hindi ko rin naman maintindihan
ang sarili ko kung bakit ganito ako sa kanya, ang alam ko lang ay gusto ko siyang
protektahan at alagaan.

Chapter 6
Chapter 6

George's POV

Rated 18+

Hindi ko alam kung bakit pero ayokong hahawakan ng kahit sino si Lalaine.
Makakapatay talaga ako sa oras na may magtangkang humawak o manakit sa kanya. Hindi
ko alam kung pagmamahal ba itong nararamdaman ko para sa kanya pero mula ng
makilala ko siya ay kakaibang t***k ng puso ang aking naramdaman.

"Ihahatid na kita sa inyo, sabihin mo na lamang sa akin ang exact address mo."
seryoso kong ani sa kanya.

"P-pero sir, hindi pa po tapos ang trabaho ko." ani n'ya sabay tapak ko sa preno na
muntik na nyang ikasubsob. Napatitig ako sa kanya, may kung anong takot naman ang
naramdaman niya kaya huminga ako ng malalim. Dinukwang ko siya at sinuot ko sa
kanya ang kanyang seatbelt.

"Ako ang boss mo kaya ako ang masusunod dito, nagkakaintindihan ba tayo ha? Huwag
kang mag-alala dahil sisiguraduhin ko na walang sinuman ang maaring umapi sa iyo sa
loob ng pag-aari ko." pagkawika ko ay muli kong pinaandar ang aking sasakyan.

Hindi naman kalayuan ang tinitirhan niya kaya nakarating din kami agad sa kanilang
munting tahanan.

"Sir salamat po, baka po gusto n'yo ng kape?" ani nya ngunit tinanggihan ko lamang
ito.

"No thank you. Pumasok ka na at aalis na rin ako." wika ko. Isasarado ko na lamang
ang aking pintuan ng muli akong magsalita.

"Miss. Torrez, I need to take someone to a big party event, but I don't have a
girlfriend to accompany me. Can you be my date that night?" walang kagatol-gatol
kong wika sa kanya.

Nakita ko ang pagkagulat sa kaniyang mukha, alam ko na nabigla siya sa sinabi ko

pero wala akong maisip na maaari kong isama. Ayoko naman si Courtney dahil hindi
ako komportable sa kanya, daig pa niya ang sawa kung makapulupot sa akin. Hindi ko
na siya hinintay na sumagot pa at muli akong nagsalita na ikinagulat niya.

"Good, I will pick you up tomorrow 10 am sharp for your gown fitting." wika ko sa
kanya at agad na rin akong umalis at hindi na s'ya binigyan pa ng pagkakataong
magreklamo o magsalita man lamang. Nakikita ko sa kanyang mga mata ang pagkagulat
ngunit binale wala ko na lamang ito.

……✎

Maaga pa lamang ay nakahanda na ako sa pag alis, pupunta muna ako ng opisina bago
ko sunduin si Lalaine upang magpasukat ng isusuot niyang gown sa isang party na
dadaluhan ko.

Pagbaba ko ng unang palapag ay nagulat pa ako ng inabutan ko ang aking ina na nasa
living room. Napakunot ang noo ko dahil napakaaga naman niya akong bulabugin dito
sa condo ko.

"Hey mom, what brought you here?" ani ko sabay halik sa kanyang pisngi. Matamis
naman itong ngumiti sa akin at niyakap pa niya ako ng mahigpit.

"I just have one thing to say to you, I miss you so much. Nonetheless, for business
purposes, your father and I must travel back to England." ani n'ya.

Tumango na lamang ako sa kanya, nagpaalam na din ako pero sumabay na din naman siya
sa pag-alis ko dahil mag eempake pa daw sila ni daddy ng mga dadalhin nila. Gusto
n'ya lang ipaalam sa akin na matatagalan ang pagbabalik nila dahil sa mga negosyong
kailangan nilang asikasuhin sa England.

Habang binabaybay ko ang papuntang opisina ay napapangiti ako sa isiping makakasama

ko ngayong araw si Miss. Torres, hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman
ko. Never ko pa itong naramdaman sa tanang buhay ko. Basta sobrang saya ng puso ko
na makakasama ko siya ng matagal-tagal ngayong araw na ito.

Pagkarating ko sa aking opisina ay nakangiting si Ava ang sumalubong sa akin.

"Good morning, sir." malandi nyang bati sa akin. Si Ava ay isa sa mga parausan ko
kapag inaatake ako ng init ng katawan, madalas ay bigla na lamang siyang papasok sa
loob ng aking opisina at maghuhubad na lamang sa harapan ko.

"Good morning, bring me a coffee!" utos ko at dumiretso na ako sa aking opisina at

hindi ko na siya binigyan ng pansin.

Ilang minuto lamang ang nagdaan ay ang seksing sekretarya ko ang nakangiting
pumapasok sa aking opisina na may malagkit na ngiti sa kanyang labi kaya agad ay
sumandal ako sa aking swivel chair at pinagmasdan ang katawan nyang umiindayog sa
paglalakad palapit sa akin.

"Lock the door!" utos ko sa kanya habang dinidilaan ko ang pang-ibaba kong labi.

Agad na tumalima si Ava at ibinaba ang kape sa isang maliit na lamesa na nakaharap
sa aking sofa. Pagkalock niya ng pintuan ay humarap siya sa akin sabay himas ng
dalawa niyang malaking dibdib pababa sa pagitan ng kanyang hita kaya mas lalong
nag-iinit ang pakiramdam ko habang pinagmamasdan ko ang kaniyang ginagawa.

"Come here!" wika ko sa kanya kaya nagmamadali syang lumapit sa akin habang isa-isa
na niyang hinuhubad ang kaniyang damit.

Paglapit sa akin ni Ava ay wala ng saplot ang kaniyang katawan kaya para akong
naglalaway habang pinagmamasdan ko ang hubad niyang katawan.

Tinignan ko ang kanyang kabuuan at pagkatapos ay nilamas-lamas ko ang kanyang

malalaking dibdib kaya napapaungol siya sa aking ginagawa. Mabilis ko siyang
itinuwad sa aking lamesa at ibinaba ang aking pantalon. Kinuha ko ang isang pakete
ng condom sa drawer ng aking table at binuksan ito. Pagkasuot ko ng condom ay agad
kong itinarak ang aking sandata sa pagkabàbae ni Ava at walang humpay ko siyang
kinabayo ng kinabayo patalikod.

"Shiiiit ooooh fuuuuuck ang sarap mo Ava!" humahalinghing kong ani sa kanya habang
nagsasalpukan ang aming mga katawan.

"Oooh sir, sige paaa idiin mo pa, sarap na sarap ako ohhhh!" wika nyang umuungol sa
akin habang walang tigil akong umuulos sa likuran niya.

Hinugot ko ang aking sandata at pagkatapos ay iniharap ko siya sa akin at patihaya

ko naman syang kinabayo habang nakahiga ang katawan nya sa aking table.

"Aaaah sir aaaaaaah! Diinan mo pa plssss..." ungol nya habang pabaling-baling ang
kanyang ulo sa sobrang sarap na kanyang nararamdaman.

Habang kinakabayo ko s'ya ay nilalamas ng isang kamay ko ang kanyang dibdib kaya
mas lalo syang nababaliw sa aking ginagawa.

"Shiiiit Ava ang sarap mong kabayuhin!" wika kong sarap na sarap sa aking ginagawa.

"Sir malapit na akong labasan bilisan mo paaaa..." Halos mabaliw siya at hindi na
malaman kung saan niya ibabaling ang kaniyang ulo ng mas diniinan ko pa at
binilisan ang pangangabayo ko sa kanya.
Mas lalo ko pang diniinan at binilisan ang aking pangangabayo ng maramdaman kong
malapit ko na ring maabot ang sukdulan.

"Shiiit ughhh ahhhh I'm fùcking almost there!" Halos nag dedeliryo kong ani sa
kanya at tumitirik pa yata ang mata ko habang nakatingala ako at sarap na sarap.

Idiniin ko ang aking p*********i habang dinadama ko ang sarap ng pag pulandrit ng
aking likido habang siya naman ay idinidiin niya ang kanyang p********e sa aking
alaga dahil sabay naming naabot ang rurok ng sukdulan.

Pagkatapos ko ay hinugot ko na ang aking sandata at mabilis na inalis ang condom at

nilinis ko ang aking alaga ng tissue.

"Sir gusto mo bang isubo ko naman 'yan?" Pagkawika nya ay agad ko syang pinaluhod
sa aking harapan.

Isinubo nya agad ang aking alaga at sa sobrang sarap at init ng kanyang bunganga ay
umuulos na ako sa kanyang bibig.

"Shiiit ohhhh... sige pa." umuungol kong ani sa kanya habang sabunot ko na ang
buhok niya at idinidiin ko ang kanyang mukha sa aking pagkalalake.

"Labas masok ang aking alaga sa mainit nyang bibig habang halos masabunutan ko na
s'ya sa pag diin ko ng kanyang ulo sa aking pagkalalake.

Napahiga ako sa sahig na hindi ko inaalis ang aking kargada sa kanyang bibig at
malalakas na ungol ko ang maririnig sa loob ng aking opisina.

"Aaaah I'm c*****g Ava, don't stop!" wika kong halos mabaliw na ako sa sarap ng
ginagawa niya. Hindi nagtagal ay naramdaman ko na ang paglabas ng mainit-init kong
likido at hinayaan nya lamang ito kahit subo pa nya ang kargada ko kaya napapapikit
ako sa sarap na nararamdaman ko.

"Oooooh shiiiiit!" Mura ko dahil sa sobrang sarap na aking nararamdaman. Dahil sa

kakaibang sarap na ipinaranas sa akin ng aking sekretarya.

Agad akong tumayo at pinunasan ng tissue ang aking kargada at mabilis na sinuot ang
aking boxer at pants.

"s**t you are so fùcking good my w***e!" wika ko sa kanya habang nagbibihis siya sa
aking harapan. Napangiti naman siya sa akin at hinimas ang aking alaga kaya
napapikit ako sa kanyang ginawa.

"Kaya wag ka ng maghahanap pa sa iba dahil lagi akong available kahit kailan mo
gustong maglabas ng init ng iyong katawan, pareho tayong naliligayahan at pareho
tayong mahilig sa s*x kaya willing akong bumukaka sa harapan mo." wika nya na
ikinangisi ko.

"Now get out! I have lots of things to do, Ava." Pagtataboy ko sa kanya habang
inaayos ko ang aking kurbata.

Pagkalabas n'ya ay agad akong umupo sa aking upuan at sinimulang asikasuhin ang mga
kailangan kong pirmahan.

Nang matapos ako sa aking mga ginagawa ay napatingin ako sa aking orasang pambisig.

Mag aalas diyes na pala, kaya ay agad kong inayos ang mga papeles na pinirmahan ko
at ibinalik ko lahat sa folder at mabilis na lumabas ng aking opisina.
"Here! Dalhin mo 'yan sa HR department at kanina pa nila 'yan inaantay, aalis na
ako pag may naghanap sa akin I'm busy okay." Maawtoridad kong utos sa aking
sekretarya at mabilis ko ng nilisan ang aking building upang sunduin naman si Miss.
Torres.

"Sir." tawag niya sa akin kaya napahinto ako. Lumapit siya sa akin at ibinaba niya
ang kaniyang blouse, tumingin ako sa paligid at wala namang tao kaya isinubo ko ang
kanyang korona at sinipsip ko ng sinipsip.

"Babalik ako mamaya, paligayahin mo ulit ako." ani ko at ngumisi na ako at umalis.
Alam na alam talaga ni Ava kung paano niya ako mapag-iinit.

Chapter 7
Chapter 7

Lalaine's POV

Maaga akong gumising ngayon upang makapag handa ng agahan na iiwan ko para sa aking
ina.

Matapos akong makapag luto ng agahan ay agad din akong naligo upang makapag handa
na para pagdating ng aking amo ay aalis na lamang kami, nakakahiya naman kung
paghihintayin ko siya. Hindi ko talaga maunawaan kung bakit sa dinami-dami ng
babaeng pwede niyang ayaing makasama sa okasyong 'yon ay ako pa ang napili niya.

Alas diyes ng umaga ay narinig ko na ang sasakyan ng aking amo sa harapan ng aming
bahay kaya agad na akong nagpaalam sa aking ina.

"Mag iingat ka anak." ani nya bago ako lumabas ng aming munting tahanan.

Mabilis akong lumabas ng bahay at lumapit sa sasakyan ng aking amo, bubuksan ko na

lamang sana ito pero pinigilan niya ako at pinagbuksan ako, nakaramdam naman ako ng
hiya kaya napayuko ako ng aking ulo.

Isang boutique ang aming pinuntahan at sa itsura pa lamang nito sa labas ay

makikita mo ng hindi ito basta-basta mumurahin kaya naman kinakabahan ako dahil
wala naman akong pera na ipambabayad dito.

"Si-sir ano po ginagawa natin dito?" nahihiya kong ani kahit alam ko naman kung
bakit kami nandirito. Ang akala ko kasi ay simpleng dress lang na maaaring mabili
sa mall pero sa boutique na ito ay nakakamanghang pagmasdan ang bawat kasuotang
naka display sa mga mannequin nito.

"Follow me inside!" wika nya na sinunod ko naman habang nakatitig ako sa mga nag-
gagandahang mga gown na naka suot sa mannequin.

"Chelsea, I want you to take care of her and give her the best gown you have here."
wika nya habang nakatitig sa aking mukha.

Mabilis namang tumalima ang babaeng tinawag niyang Chelsea at humarap sa akin ng
may malaking ngiti sa kanyang labi.

"Follow me Miss beautiful." magiliw nyang ani sa akin. Hindi ko man siya kilala
pero ibang-iba ang ugali niya kaysa kay Ma'am Agatha na laging galit sa akin.
"Here, lahat ng gown na 'yan ay ang pinaka dekalidad na gown na meron kami sa
boutique na ito, mamili ka lang d'yan at mag-sukat ng gusto mo, tawagin mo ako
kapag may napili ka na ha." nakangiti nyang ani sa akin at tumango lamang ako.

Pagkasara ng pinto ay napaupo ako sa sofa at agad na napatakip ng kamay sa aking

bibig.

'Susmaryosep! Napaka gandang mga gown naman ng mga ito, parang nakakatakot hawakan.
Saan ba kami pupunta at kinakailangan kong magsuot ng ganito kagarang gown na sa
fairy tale ko lamang napapanuod?' wika ko sa aking sarili. Hindi ako makapaniwala
na makakapagsuot ako ng ganitong klase ng kasuotan na ni minsan ay hindi ko naisip
na mahahawakan ko ang ganitong klase ng damit. Kahit yata sa panaginip ko ay hindi
ito sumagi sa isipan ko dahil alam ko naman na napaka imposibleng pangarapin ko ang
makapagsuot ng ganitong klase ng kasuotan pero heto at nasa harapan ko ang lahat ng
ito.

Isa-isa kong tinignan ang bawat magagarang gown, isang gold gown na kita ang likod
at hapit sa katawan na may mahabang slit sa kaliwang hita ang naka agaw ng aking
pansin. Mahaba at manipis ang manggas nito sa kanan na abot hanggang sa pala
pulsuhan samantalang walang manggas ang gawing kaliwa habang ang slit nito ay nasa
kaliwa ng hita.

Kinuha ko ito at tinapat ko sa aking katawan at napangiti ako. Kahit hindi ko pa

ito sinusukat ay alam kong kasya ito sa akin.

Agad akong humarap sa malaking salamin at mabilis na naghubad upang maisukat ang
gown sa aking katawan.

Napa maang ang aking labi ng makita ko ang aking kabuuan at hindi ako makapaniwala
na ganito kaganda ang aking katawan.

Isang katok ang nagpapitlag sa akin kaya mabilis kong nilingon ang nakasaradong
pintuan.

"Ma'am okay na po ba kayo diyan? Papasok po ako okay?" wika nya at biglang bumukas
ang pintuan at iniluwa nito ang magandang babae na nagngangalang Chelsea.

"Wow mam ang ganda ganda n'yo naman po! Bagay na bagay sa inyo ang napili n'yong
gown! Sigurado akong matutuwa nito si Sir George kapag nakita niya kayo." ani nya
sa akin kaya napangiti naman ako.

"Salamat po!" wika kong nahihiya pa dahil nakatitig s'ya sa kabuuan ko.

"Siguradong mas lalong mababaliw sa iyo n'yan si Sir George, napakaganda n'yo po
lalo na habang suot ninyo ang gown na 'yan. Paano pa kung maayusan ang maganda mong
mukha? Sigurado ako na maraming mababaliw sa iyo kaya siguradong babakuran ka na ni
Sir George." wika n'yang kinikilig pa.

"Po? Naku nagkakamali po kayo, amo ko lang po si Sir George at wala po kaming
relasyon." namumula ang aking mga pisngi sa sobrang hiya.

"Naku ma'am! Sa toto lang po ay ikaw pa lang po ang dinala nyang babae dito sa
boutique na pag-aari ng kanyang ina kaya nakasisiguro po ako na higit pa sa
pagiging amo ang meron si Sir George para sa iyo." wika nyang muli sa akin ng
nakangiti.

Hindi ko alam pero may nararamdaman akong kilig sa kanyang sinambit ngunit sa
tuwing maiisip ko si Ma'am Agatha ay bigla na lamang akong parang binabalot ng
takot dahil ayokong mapag initan ako sa aking trabaho.

"Okay na po siguro ito." nakangiti kong ani. Huhubarin ko na sana ang suot kong
gown pero pinigilan niya ako. Hinawakan niya ako sa aking palapulsuhan at hinila
ako ng bahagya papalabas ng silid.

"Halika sa labas at gustong makita ni Sir George ang napili mong gown." wika nya na
ikinalaki ng aking mga mata.

"Naku hindi na po kailangan! Huhubarin ko na po ito, okay na sa akin 'to!"

kinakabahan kong wika sa kanya. Ayokong makita niya ako, nahihiya ako kay Sir
George.

"Naku ma'am! Kabilin-bilinan po ni Sir George na kailangan nyang makita ang

mapipili mong gown ng suot mo ito." ani n'yang muli kaya wala na akong nagawa ng
igiya nya ako palabas ng silid na ito. Napayuko na lamang ako at hindi ako
makatingin ng iniharap niya ako sa aking amo.

"Sir heto na po si ma'am. Sobrang ganda naman po niya. Nakakatomboy." nakangiting

wika ni Chelsea kaya natawa ako ng mahina.

Pagtaas ng ulo ni Sir George mula sa kanyang binabasang magazine ay nakita ko ang
gulat sa kanyang mukha. Napatayo siya at halos magdikit na ang katawan namin dahil
sa sobrang lapit niya sa akin. Napaatras ako ng ilang hakbang dahil hindi ako
komportbale na ganuon siya kalapit sa akin.

Hinagod nya ako ng tingin mula ulo hanggang paa at ang mga titig ay bumalik sa
aking mukha.

"Perfect!" bulong nya habang nakatitig pa rin sa aking mukha kaya nakararamdam ako
ng pagkailang sa kanyang mga titig. Ang aking dibdib ay tila ba gustong sumabog sa
lakas at bilis na pagkabog ng aking puso.

"P-pwede na po ba akong magpalit ng damit?" wika kong nahihiya.

"Sure." ani nyang hindi inaalis ang mga tingin sa akin kaya nagmamadali akong
bumalik ng silid dahil parang hihimatayin ako sa lakas ng kabog ng aking puso.

Pagkasara ko ng pinto ay napasandal ako sa likod ng pinto habang hawak-hawak ko ang

dibdib ko kung nasaan ang aking puso.

"Please heart, kalma ka lang, huwag si Sir George parang awa mo na huwag siya."
wika ko sa aking sarili habang nakapikit ang aking mga mata ngunit parang hindi
nakikinig ang aking puso dahil pakiramdam ko ay mas lalo pa itong kumabog ng mas
malakas ng biglang sumagi sa isip ko ang mukha ni Sir George habang nakatitig s'ya
sa akin kanina.

Mabilis akong nagpalit at agad na lumabas ng silid. Pagkalabas ko ay pumasok naman

ang magandang si Chelsea sa loob ng silid at ng lumabas ito ay may dala-dala ng
napaka laking kahon na sa tingin ko ay ang gown na sinukat ko kanina.

Agad itong kinuha ni Sir George at dinala sa kanyang sasakyan. Nang bumalik siya sa
loob ng boutique ay may pinabalot din siyang napaka gandang glass shoes at isang
pouch na may nakalagay na LV.

"Let's go," sambit nya at inalalayan pa akong lumabas ng boutique.

Pakiramdam ko ay daig ko pa ang isang prinsesa sa isang fairy tale na inaalagaan at

pinoprotektahan ng kanyang prince charming.
"Bukas na ang dadaluhan nating party kaya bukas ay may darating sa bahay ninyo na
mag-aayos sa iyo, mga bandang alas kuatro ng hapon at susunduin kita ng alas sais
ng gabi." ani nya habang nagmamaneho.

"O-okay po." nangingimi kong ani. Hindi ko alam kung ano ang papel ko bukas, hindi
ko alam kung ano ang gagawin ko bukas dahil ito ang kauna-unahang dadalo ako sa
isang kasiyahan at hindi lang ito basta kasiyahan, party ito ng mga mayayamang tao
sa mundo.

"Dadaan muna tayo sa Neon Nights at may kukuhanin ako sa aking opisina." wika nyang
muli na inayunan ko na lamang, s'ya naman ang boss ko kaya walang saysay kung
tatanggi ako.

Pagkarating namin sa bar ay agad syang bumaba at umikot sa gawi ko at pinagbuksan

ako ng pinto, napatingin ako sa kanya ng may pagtataka ng biglang kinuha nya ang
aking kamay at hinila na ako papasok sa loob ng bar. Pinagsalikop niya ang aming
mga palad na ikinagulat ko at para kaming magkasintahan na naglakad papasok sa loob
ng kanyang bar at lahat ng mata ngayon ay sa amin na nakatutok kaya nakararamdam
ako ng pangliliit sa aking sarili.

Nakita ko si Ma'am Agatha sa sulok ng bar na masamang nakatitig sa akin kaya

nakaramdam ako ng matinding takot. Nakikita ko ang galit niya sa akin kaya mas lalo
akong nakakaramdam ng matinding pangamba na dahilan upang manginig ang katawan ko
na hindi nakaligtas kay Sir George.

"What's wrong?" tanong niya sa akin at huminto pa kami sa paglalakad at humarap

siya sa akin. Inangat niya ang aking mukha ng hinawakan niya ang aking baba.

"Wa-wala po." ani ko sa kanya. Ngumiti ako sa kanya at kahit pilit lang ang ngiti
ko ay sinigurado ko na hindi niya mahahalata na may takot akong nararamdaman.

"Bakit para kang nakakita ng multo?" wika nya pang muli.

Umiling lamang ako sa kanya at sinabi kong wala namang problema, ayoko kasi ng gulo
dahil ayoko ring mapag initan dito. Nagkibit balikat na lamang siya at nagpatuloy
na kami sa paglalakad hanggang sa makarating kami ng kanyang opisina.

May mga papers lang syang kinuha at pagkatapos nuon ay agad din kaming umalis ng
bar.

Chapter 8
Chapter 8

George's POV

Habang nakatitig ako sa orasang pambisig ay may kasabikan akong nararamdam na

makita si Lalaine na suot-suot ang kaniyang gown. Hindi ko talaga maintindihan ang
sarili ko kung bakit ganito ang nararamdaman ko para sa babaeng 'yon.

Nang pumatak ang alas singko y media ay nagmamadali akong sumakay ng aking sasakyan
upang sunduin si Lalaine sa kanilang tahanan. Alam kong patapos na ang ginawang
pag-aayos sa kanya at kung hindi man ay willing naman akong maghintay hanggang sa
matapos siya.

Paghinto ko sa tapat ng kanilang bahay ay agad akong bumaba. Hindi pa man ako
kumakatok sa pintuan ay bigla na agad bumukas ang pintuan ng kanilang tahanan at
nakangiti akong sinalubong ng makeup artist na hindi ko maalala ang kanyang
pangalan.

"You are just on time Sir George." wika nyang nakangiti sa akin.

"Where is she?" tanong ko habang sumisilip sa loob ng bahay at halos magkandahaba

na ang leeg ko dahil sa pagsilip ko.

"Palabas na siya tinulungan lamang siya ng kasama kong ayusin ang kanyang gown."
ani niya kaya tinanguan ko na lamang ito.

Tumalikod ako at tumingin-tingin sa paligid ng kanilang bahay, napansin ko ang

ilang mga kapit bahay na nag-uusyoso na sa amin kaya napailing na lamang ako ng
isang magandang boses ang narinig ko sa aking likuran.

"I'm ready sir." wika ng mala-anghel na boses sa aking likuran kaya dahan-dahan
akong humarap sa kanya at halos malaglag ang aking panga ng makita ko ang napaka
gandang nilalang na nakatayo sa aking harapan. Hindi agad ako nakakilos, para akong
nahihipnotismo habang pinagmamasdan ko ang napakaganda niyang mukha. Hindi ako
makapaniwala na ang aking serbidora ay dinaig pa ang mga nag gagandahang modelo o
celebrities na nakilala ko.

"Shìt!" bulong ko dahil hindi ako makakilos at nakatitig lamang ako sa kanya. Para
akong itinulos at hindi na ako nakagalaw pa. Hindi rin ako makapagsalita at hindi
ko malaman kung ano ang sasabihin ko sa kanya.

"I know right! Hindi bat at napakaganda n'yang tunay? Kabog ang lahat pagkatapos ko
siyang maayusan. Grabe!" may panunuksong wika ng babaeng hindi ko maalala ang
pangalan.

"Uhmm yeah, she is ok!" wika ko na pilit itinatago ang katotohanan na sa mga oras
na ito ay nakuha na ng tuluyan ng isang Lalaine Torres ang aking atensyon, ang
aking puso.

"Let's go." wika ko sa kanya na halatang namumula ang mukha sa hiya kahit naka
makeup pa ito.

Inabot ko ang kanyang kamay at naramdaman ko panginginig nito kaya pinisil ko ang
kanyang kamay na parang sinasabi kong I'm here at wala syang dapat ipag-alala.

"Miss. Torres, how old are you?" tanong ko sa kanya habang binabaybay namin ang
daan patungo sa mansion ng mga Antonetti.

"Mag 21 na po sir." wika n'ya na ikinangiti ko, so mukha lang syang sobrang bata
ngunit hindi naman ganoon ka bata. nag-aalala kasi ako na baka nasa edad disi-otso
o disi-nueve lamang ito pero beinte uno ay hindi na masama.

"Can I call you Lalaine?" ani kong muli sa kanya.

"Lai na lang po sir, 'yan po kasi tawag sa akin ng lahat." nakangiti n'yang wika sa
akin.

"Lai, what a lovely name that is as beautiful as the beholder." sambit ko at

napatingin siya sa bintana na tila ba nahihiya pa sa akin kaya napangiti ako.
Nakarating kami sa isang napakalaking mansion na pag-aari ng mga Antonetti, dito
kasi gaganapin ang kaarawan ng lolo ni Raymond.

Pagkaparada ko ng aking sasakyan ay agad akong bumaba ng aking sasakyan at umikot

sa kabila upang pagbuksan ng pintuan ang napaka gandang babaeng aking kasama.

"Let's go and chin up, huwag kang mahihiya dahil ngayon pa lang sinasabi ko na sa
iyo na ikaw ang pinaka magandang babae sa party na ito." wika ko sa kanya at sabay
pisil ko sa kanyang kamay.

Isinukbit ko ang kanyang braso sa aking braso at nagsimula na kaming lumakad sa

mahabang carpet na nakalatag sa sahig at nagsimulang magkislapan ang mga camera.
Naramdaman ko ang pagkailang ng aking kasama kaya agad ko siyang binulungan.

"Smile para mawala ang kaba mo." bulong ko sa kanya ng may ngiti sa labi ngunit
nararamdaman ko ang panginginig ng bu niyang katawan kaya binitawan ko siya na
ikinagulat niya. Ngumiti ako sa kanya at binuhat ko siya ng pa-bridal style at
lahat ng tao ay napatingin sa amin at maririnig sa buong paligid ang inggit na
nararamdaman ng mga kababaihang naririto ngayon.

Naririnig namin ang mga bulungan sa paligid pero hindi ko sila pinapansin.

"Sir, ibaba n'yo po ako, nakakahiya sa mga tao." ani niya ngunit ngumiti lamang ako
sa kanya.

"Ang gwapo talaga ni George walang kupas! Ang sweet niya sobrang nakakakilig, sana
ako na lang ang kasama niya." wika ng mga babaeng nakatayo sa di kalayuan.

"Sino ang kasama ni Zither, ngayon ko lamang siya nakita at napakaganda n'ya." wika
naman ng ilang kalalakihan na tinitigan ko ng masama. Sinalubong kami ng mga tukmol
kong kaibigan na may mga ngiting pang-iinis kaya ibinaba ko na si Lai dahil alam
kong mas nahihiya siya kapag karga ko siya.

"Woah bro sino ang napaka gandang binibini na kasama mo?!" nakangiting wika ni
Isaac.

"Hello beautiful lady, I'm Hanz." pagpapakilala naman ni Hanz.

"Ako naman si Raymond, heto naman si Gabriel at itong tukmol na ito ay asawa ng
pinsan ko, si Rye." pagpapakilala naman ni Raymond.

"Kinagagalak ko po kayong makilala." nahihiya nyang ani sabay yuko na naman ng ulo
niya.

"Ako po si Lalaine Torres, serbidora po ni Sir George sa bar niya." Pagpapakilala

nya na ikinagulat ng aking mga kaibigan at lahat sila ay napapahagod ng tingin sa
aking kasama na ikina-inis ko.

"Tigilan n'yo kakahagod ng tingin kung ayaw nyong dukutin ko lahat ang mga mata
ninyo!" wika kong naiinis sa kanila na ikinatawa naman nila.

"Wow ikaw nga! Whew ang ganda mo pala kapag naayusan ka, I mean sobrang ganda!"
wika naman ni Raymond at tinitigan ko siya ng masama kaya natatawa na lamang siya
sa pagiging possessive ko.

Habang masaya kaming nag-uusap ay boses ng MC ang umalingawngaw sa buong paligid.

"Good evening everyone, may I have all of your attention please." sambit nya kaya
lahat kami ay napatingin na sa stage at si Ray naman ay pumunta na sa stage.
"Palakpakan po natin ang may kaarawan ngayong gabi, ang batang-bata at gwapong-
gwapo na si Senior Amadeo Antonetti." wika ng MC at bumukas ang kurtina sa likod ng
stage at iniluwa nito ang mag asawang Antonetti na lolo at lola nila Raymond.

"Good evening, everyone! It's my 65th birthday, I've been looking forward to this
day for a long time, and it has finally arrived. Today is the happiest day of my
life because all of my friends and family have come to bless me and bring me joy.
The best part is that no one is missing and that everyone is present tonight. I
appreciate you all taking the time out of your hectic schedules to assist me in
making this event more lovely. This goes above and beyond what I expected.

I'd like to say a few words before we begin the traditional cake-cutting ceremony
on my 65th birthday, especially for my gorgeous wife, who is standing next to me. I
hardly know how to express my love for you, my wife. I love you, and I will love
you eternally. And to my son and apo's, I love you all. So, thank you all for being
a part of my life, and thank God for blessing me with such a wonderful family and
friends. Without further ado, I'd like to end my remarks by politely asking
everyone to proceed to the main corridor for the cake-cutting ceremony. Following
that, dinner will be served, and there will be a dance party for all of my friends
and family who want to shake their legs. Thank you very much!" Mahabang speech ng
lolo ni Raine.

Isang masigabong palakpakan ang umalingawngaw sa napakalawak na garden ng mga

Antonetti.

Naging masaya ang selebrasyon ng party ng mga Antonetti. Si Lai naman ay hindi
umalis sa tabi ko dahil natatakot siyang makihalubilo sa ibang tao, natatakot
siyang makagawa ng isang pagkakamali na maaari niyang ikapahiya. Gusto ko sanang
maging komportable siya habang ako ang kasama niya ngunit hindi naman niya magawa
dahil ngayon lang siya naka attend ng ganitong klase ng okasyon.

"Are you okay?" tanong ko sa kanya. Tumango lamang siya sa akin. Ngumiti ako sa
kanya at hinalikan ko siya sa kanyang noo na ikinagulat niya. Agad namang namula
ang kanyang pisngi na ikinatawa ko ng mahina.

"Sir, uuwi na ho ba tayo? Baka po kasi hinahanap na ako ni nanay." ani niya.
Ngumiti ako sa kanya at tumango na lamang ako.

Hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko, bakit parang ayaw ko na siyang bitawan?
Bakit parang gusto ko siyang iuwi sa condo ko at alagaan? Bakit nga ba ganito ang
nararamdaman ko para sa kanya? Tumitibok na ba talaga ang puso ko? Napapailing ako
na napansin naman ni Lai.

"Okay ka lang po ba?" tanong niya at ngumiti lamang ako sa kanya.

Chapter 9
Chapter 9

George's POV

Naging maganda ang kinalabasan ng event ng mga Antonetti kagabi, naging masaya din
ang gabi ko dahil halos buong gabi kong kasama si Lai. Alas dos na ng madaling araw
ng inihatid ko si Lai sa kanilang tahanan na ipinag pasalamat naman niya. Parang
ayoko pa ngang umuwi kagabi at tila ba gusto ko ng matulog sa kanilang tahanan.

"Manang sa opisina na po ako kakain." ani ko sa aking kasambahay.

Pagkasakay ko ng aking sasakyan ay pinaharurot ko agad ito. Mabilis akong

nakarating sa building na pag-aari ko at masaya akong bumaba ng aking sasakyan.
Hindi maalis ang ngiti sa aking labi, hindi ko makalimutan ang magandang mukha ng
aking serbidora.

"Good morning, Sir George!" malanding bati ng aking sekretarya na si Ava.

"Do I have any important meetings today?" I inquired my secretary.

"No sir, pero tumawag po ang mga kaibigan n'yo na may lalakarin daw po kayo ng one
o clock in the afternoon." sagot n'ya na tinanguan ko lamang at agad na akong
pumasok sa aking opisina.

Pagkapasok ko ay agad na sumunod si Ava at isinara ang pinto ng aking opisina.

"Not today, Ava!" ani ko sa kanya na tila wala siyang narinig at tuloy-tuloy lang
pumasok at agad na kumandong sa akin.

"I SAID NOT TODAY!" bulyaw ko sa kanya na ikinagulat n'ya at agad na tumayo.

"Get out! I want to be alone!" sigaw kong muli sa kanya at mabilis na itong lumabas
ng aking opisina na takot na takot.

"Shìt!" sigaw ko pagkalabas ni Ava.

Mula ng makasama ko kagabi si Lai ay parang gusto kong magpaka faithful sa kanya
kahit wala naman kaming relasyon dalawa. Hindi ko maintindihan ang sarili ko,
kailan ko lang siya nakilala pero bakit ganito ang epekto niya sa akin? Bakit para
akong nasisiraan ng ulo?

'Wtf is wrong with me?!' galit kong wika sa aking sarili.

Mabilis kong tinapos ang mga kailangan kong gawin upang pagdating ng mga kaibigan
ko ay aalis na lang kami. May bago kaming binubuksang business na isang resto bar
na kaming anim ang mag mamay-ari. Ang sukat at laki nito ay triple ng Neon Nights
kaya siguradong maganda ang kalalabasan nito.

Bago mag-ala una ay unang dumating si Hanz na sinundan naman ni Rye at Gabriel kaya
si Ray at Isaac na lang ang hihintayin namin.

"Ano nangyari sa dalawang 'yon bakit ang tagal?" wika ni Hanz.

"Baka umisa pa si Isaac sa asawa bago umalis." panunukso naman ni Gabriel na

ikinatawa namin.

Sumandal ako sa aking swivel chair at ipinikit ko ang aking mga mata.

"Kami ba pinag uusapan n'yo ha?" wika ng dalawang taong kapapasok pa lamang ng
aking opisina.

"May narinig ba kayo?" Hanz said.

Nagkatawanan lang kami at isang batok sa likod ng ulo ni Hanz ang dumapo sa kanya
mula kay Isaac na ikinatawa namin.

Matapos naming pag-usapan ang mga detalye ng resto bar na plano namin pati na ang
location ay nagkaayaan kaming kumain na lamang sa LaCùesta na pag aari ni Rye kaya
agad din kaming umalis ng aking building at isa-isa na kaming sumakay sa aming mga
sasakyan at magkikita-kita na lamang kami sa restaurant.

Pagkarating namin g restaurant ni Rye ay umorder agad kami ng makakain, habang

hinihintay namin ang pagseserve nila ay puro kalohohan ang napag-uusapan naming
magkakaibigan. Hindi naman nagtagal ay isa-isa ng nagdatingan ang mga waiters at
inilapag sa table namin ang mga pagkaing inorder namin.

Habang kumakain kami ay pinag-uusapan din namin ang mga proyektong gagawin naming
magkakaibigan. Maraming nakahilerang proyekto na kailangan naming umpisahan as soon
as possible.

Nagtanong din sila tungkol kay Lai pero iilang detalye lang naman ang sinabi ko sa
kanila dahil maging ako naman ay ilang detalye lang din ang alam ko.

Mag aalas sais ng gabi ng maghiwa-hiwalay kaming magkakaibigan. Naisipan kong

dumaan ng Neon Nights dahil gusto kong makita si Lai. Pagpasok ko sa loob ng aking
bar ay ginulat ako ng isang kaguluhan, wala man lamang nakapansin sa aking
pagdating dahil ang lahat ay busy sa kakausyoso ng kung ano mang pinagkakaguluhan
sa gitna ng stage.

"Ang kapal ng mukha mong landiin ang nobyo ko! Malandi kang babae ka! Puta ka at
ibinenta mo ang katawan mo sa nobyo ko! Papatayin kitang babae ka!" sigaw ni Agatha
at isang malakas na sampal ang dumapo sa mukha ni Lai na ikinagulat ko at dalawa
pang serbidora na hila-hila ang buhok ni Lai kahit subsob na ito sa sahig habang
may isang babaeng umaawat kay Agatha.

"Tama na po nasasaktan po ako, wala akong ginagawang masama! Wala po akong

nilalandi, wala po akong inaakit at hindi ko po binebenta ang katawan ko kahit
kanino." tumatangis na ani ni Lai.

"Huwag n'yong sasaktan ang kaibigan ko wala kayong karapatan!" galit na sigaw ng
isang babae habang tinutulungan niya si Lai na makatayo. Nang makarating ako sa
kumpulan ay agad kong hinawi ang mga tao at laking gulat nila ng makita nila ako na
galit na galit.

Malakas kong itinulak si Agatha ng akma nya akong lalapitan kaya bumagsak siya sa
sahig at agad kong tinulungan si Lai na tumayo at iwinaksi ko ang mga kamay ng
dalawang babaeng serbidora na sumasabunot kay Lai at agad kong niyakap si Lai upang
protektahan sa kanila.

"WHO GAVE YOU RIGHTS TO HURT MY WOMAN?" Nakaduro kong sigaw kay Agatha na ngayon ay
parang natauhan sa kanyang ginawa. Galit na galit ako sa kanya at gustong-gusto ko
siyang patayin sa ginawa niya kay Lai.

Itinaas ko ang mukha ni Lai at nagtagis ang aking mga bagang ng makita kong duguan
ang mukha niya. Tinawag ko ang mga tauhan ko at inutusan ko silang kaladkarin ang
mga taong nanakit sa babaeng yakap ko ngayon.

"Kaladkarin n'yo ang tatlong babaeng 'yan palabas ng aking building at huwag na
huwag n'yo silang papapasukin dito kung hindi lahat kayo ay mawawalan ng trabaho."
sigaw ko habang nagtatagis ang aking bagang sa sobrang galit na nararamdaman ko.

"Babe, huwag mong gawin sa akin ito, 'yang babaeng 'yan ang may kasalanan dahil
inaagaw ka n'ya sa akin!" umiiyak na wika ni Agatha.
"Babe? Don't you dare call me babe Agatha, wala tayong relasyon, parausan lamang
kita at bubukaka ka lamang kung kailan kita kailangan. Hindi kaylanman ang katulad
mo ang babaeng mamahalin ko." galit na galit kong wika sa kanya.

"Hayop ka! Kinakama mo ako tapos bale-wala lang sa iyo ang lahat? Demonyo ka!"
galit niyang sigaw sa akin na ikinatawa ko ng pagak.

"Ikaw ang may kagustuhang ikama kita upang mawala yang kati ng katawan mo. Hindi
kita pinilit at lalong-lalo na hindi kita nilapitan, ikaw mismo ang kusang
pumapasok at bumubukaka sa opisina ko. At ayusin mo ang pagsasalita mo Agatha,
never ka pang nakahiga sa kama, lagi lang kitang kinakabayo sa upuan o sa lamesa.
Ganyan lang ang papel mo sa buhay ko!" galit kong sigaw sa kanya at malalakas na
bulungan ang maririnig habang galit na galit na nakatitig sa akin si Agatha.

"How dare you degrade me!" umiiyak nyang wika sa akin.

"How dare you to hurt her! How dare you hurt the woman I love!" sigaw ko naman sa
kanya. Napatingin sa akin si Lai, hindi ko alam kung bakit ko nasabi 'yon pero kusa
itong lumabas sa aking bibig.

"Huwag kang magsaya Miss. Torres, dahil oras na pagsawaan niya ang katawan mo ay
matutulad ka lamang sa akin!" galit na galit nyang ani.

Natawa naman ako sa sinabi niya. Unang-una ay wala naman kaming relasyong dalawa,
pangalawa ay hindi ko siya gusto at parausan ko lamang siya. Tumingin ako sa mga
tauhan ko at inutusan ko agad sila.

"Get her out of my building RIGHT NOW!" galit kong bulyaw sa aking mga tauhan at
agad na nagsunuran sila sa aking iniutos.

"All of you get back to work o gusto n'yong sumunod sa kanila?" bulyaw ko sa mga
tao sa aking paligid at mabilis din agad silang nagkilusan.

Agad ko namang binuhat si Lai upang ipasok sa aking opisina. Matinding galit ang
nararamdaman ko habang pinagmamasdan ko ang mukha niya na puro dugo. Pinasunod ko
naman ang kaibigan niya sa amin upang pasalamatan ko siya sa ginawa niyang
pagtatanggol kay Lai.

"Si-sir ibaba n'yo na po ako kaya kong maglakad." wika nya ngunit hindi ko ito
pinansin at tuloy-tuloy lamang ako sa aking paglalakad.

Nang makapasok kami sa aking opisina ay dahan-dahan ko naman siyang ibinaba sa sofa
at pinagmasdan maigi ang nangyari sa kanya. Matinding galit ang nararamdaman ko sa
mga oras na ito, sisiguraduhin ko na kahit saan mag hanap ng trabaho ang tatlong
babaeng 'yon ay wala ni isa mang tatanggap sa kanila. Hinding-hindi ko mapapalagpas
ang ginawa nila kay Lai.

"Sir, hindi n'yo naman po kailangan paalisin sila Ma'am Agatha, nabigla lamang po
siya at nagselos kaya n'ya nagawa ang mga bagay na 'yon." ani nya habang patuloy
lamang ang pag-agos ng kanyang mga luha sa kanyang mukha.

"Huwag mo silang intindihin, gagamutin ko ang sugat mo at sisiguraduhin kong wala

ng mananakit pa sa iyo" wika ko habang hinihimas-himas ko ang kanyang mukha.

Hindi na ako makakapayag na may mananakit pa sa kanya. Gagawin ko ang lahat

maprotektahan lamang ang babaeng nagpapagulo ng aking isip. Sisiguraduhin ko na
wala ng mananakit pa sa kanya dahil ang magtatangka ay parurusahan ko.
Chapter 10
Chapter 10

Lalaine's POV

Hindi ako mapakali, nandirito pa rin ako sa loob ng opisina ni Sir George at
nakahiga lamang ako sa sofa. Hindi ko alam ang gagawin ko, panaka-naka akong
sumisilip sa kanya. Gusto kong sabihin na magtatrabaho na ako pero mukhang hindi
naman niya ako papayagan. Mayamaya ay may kumatok sa pintuan ng opisina ng amo ko,
tatayo na lamang sana ako ng magsalita si Sir George.

"Come in." ani niya habang nakatingin sa akin. Bumukas naman ang pintuan at iniluwa
nito ang kaibigan kong si Trisha na nagtataka ang kanyang mukha.

"Pinapatawag n'yo daw po ako sir?" ani niya habang sa akin nakatingin.

Pinaupo siya ni Sir George sa upuang nakatapat sa kanyang office table. Huminga ng
malalim ang amo namin at sumandal sa kanyang upuan. Tinignan niya ang kaibigan ko
habang nilalaro niya ang pen na hawak ng dalawa niyang kamay.

"Anong tinapos mo?" ani niya sa kaibigan ko. Nilingon ako ni Trisha at ngumiti ako
sa kanya.

"Parehas lang po kami ni Lai na hindi nakatapos ng high school." ani niya kaya
napayuko pa kaming pareho kahit siya naman talaga ang kinakausap ng amo namin at
hindi ako kasali.

Tumango lang ang amo namin at muli akong tinitigan. Hindi ako kumikibo at napayuko
akong muli. Napaangat lang ang aking ulo ng magsalita itong muli.

"Salamat sa ginawa mong pagtulong kay Lai, natutuwa ako at mayroon siyang tunay na
kaibigan na katulad mo." ani niya. Ngumiti naman ang aking kaibigan at muli akong
nilingon kaya nginitian ko siya at muli siyang humarap sa aming amo.

"Hayaan mo at ihahanap kita ng magandang pwesto dito para hindi kayo nahaharap sa
mga customer ng club na mga lasenggo." ani niya. Napatingin ulit sa akin ang
kaibigan ko at hindi makapaniwala sa kanyang naririnig.

"Salamat po sir." ani niya at ngumiti lamang sa kanya si Sir George.

Pagkaalis ni Trisha ay nilapitan ako ni Sir George, muling kumabog ang dibdib ko ng
dinukwang niya ang mukha ko. Hindi naman niya ako hinahalikan pero magkadikit na
ang ilong namin at naaamoy ko ang napakabango niyang hininga kaya naman ako eh
pinipigilan ko ang huminga at baka mamaya ay maamoy niya ang inulam kong longanisa
kanina. Nakakahiya kapag bigla akong dumighay.

Bigla na lamang niya akong hinalikan sa aking labi na ikinagulat ko pero hindi ko
naman magawang tumutol. Napapikit ako at nanginginig ang buo kong katawan dahil sa
kauna-unahang pagkakataon ay nahalikan ako ng isang lalake. It was my first kiss
kaya ganito ang naging reaksyon ng katawan ko. Napahinto siya sa kanyang ginagawa
at nailayo niya ang mukha niya. Hindi pa rin ako dumidilat pero nararamdaman ko ang
mga titig niya sa akin.

"I like you, or maybe I love you. I don't know. Hindi ko alam kung ano ang
nararamdaman ko, hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito ng dahil sa iyo. Hindi
ko alam kung bakit ayokong may mananakit sa iyo at hindi ko rin alam kung bakit
lagi kitang iniisip." ani niya. Naramdaman ko ang pagtayo niya. Idinilat ko ang mga
mata ko at mabilis akong bumangon at naupo na lamang ako.

"Don't be afraid of me, wala akong intensyon na saktan ka at huwag ka ding

maniniwala sa mga sinabi ni Agatha sa iyo dahil hindi 'yon totoo. Umpisa pa lang ay
siya na ang lumapit sa akin, nalasing ako nuon at nagpunta siya dito sa opisina ko
at ibinigay niya sa akin ang katawan niya. Hindi naman ako ang nakauna sa kanya,
laspag na nga ang babaeng 'yon." ani niya at napapailing pa.

Mayamaya ay bumalik siya sa swivel chair niya at naupo, kinuha niya ang telepono
niya at may tinawagan.

"Yeah, I want you to come in my office now, may ipapakilala ako sa iyong dalawang
tao na tuturuan mo." ani niya sa kausap niya.

"Wala na, sinipa ko palabas ng building ko dahil ang katulad niya ay hindi
nababagay sa building ko." ani pa nya.

"Okay, I will see you then." ani niya at natapos na din ang kanilang pag-uusap.
Tumingin siya sa akin at pagkatapos ay naglakad palabas ng kanyang opisina.
Makalipas ng ilang minuto ay bumalik din agad siya at naupo sa swivel chair niya.
Tinawag niya ako at pinaupo sa isang upuan na nakaharap sa office table niya kaya
sumunod naman ako. Hindi nagtagal ay dumating naman si Trisha na nagtataka at
tumingin pa sa akin. Pinaupo siya ng amo namin sa katabing silya ko. Tinitigan niya
kaming dalawa at pagkatapos ay napangiti.

"Mula ngayon ay hindi na kayo serbidora sa aking bar. Tinantanggal ko na kayong

dalawa." ani niya na ikinagulat naming dalawa ni Trisha. Namula ang aking mga mata
dahil sa mga luhang nagbabadyang sumilay mula dito.

"Wala naman po kaming ginagawang masama sir, sila po ang naunang nanakit kay Lai."
ani ni Trisha at hindi na niya napigilan ang pagluha. Maging ako ay napahikbi na
rin dahil saan ako ngayon kukuha ng pera para pambili ng mga gamot ni nanay. Hindi
ako makapaniwala na tinatanggal na niya kami sa aming mga trabaho.

Magsasalita na lang sana si Sir George ng biglang bumukas ang pintuan ng kanyang
opisina at isang napakagandang babae ang pumasok dito sa loob ng hindi man lamang
kumakatok sa pintuan. Napayuko ako at may kung anong kumurot sa puso ko ng lumapit
ito kay Sir George at nagyakap ang dalawa. Hinalikan siya ng babae sa pisngi at
tumayo sa tabi ng amo namin ng nakaakbay kay sir ang kaniyang kanang braso.

"So, sila ba ang tuturuan ko? Bakit sila umiiyak?" ani ng magandang babae sa aming
amo.

"Hindi ko nga alam eh! Bigla na lang silang umiyak diyan at wala daw silang
kasalanan. Hindi ko naman sila sinisisi." ani niya sa babaeng napakaganda,

"Kasi po tinanggal na ninyo kami bilang mga serbidora ninyo. Kailangan po namin ng
pera pero wala na po kaming mga trabaho ngayon." ani ng aking kaibigan. Malakas na
tumawa naman ang magandang babae kaya napatingin kaming dalawa sa kanya. Umupo siya
sa office table ni sir at inilapit ang mukha niya sa amin.

"Of course, hindi na talaga kayo mga serbidora dahil simula ngayon ay isang manager
at assistant manager na kayo. Kaya ako nandirito ay upang turuan ko kayong dalawa."
ani niya na ikinagulat namin ng aking kaibigan at nagkatinginan kami.

"Yup! Mula ngayon, si Lai ang manager at ikaw Trisha ang magiging assistant niya."
ani ng amo namin at napatayo kaming dalawa ni Trisha sa tuwa at naglululundag pa
kami sabay yakap namin sa isa't isa.

Narinig namin ang pagtawa ng magandang babae kaya napatigil kami at napaupo ulit
kaming magkaibigan.

"Sinasabi ko na nga ba at may mabuting puso itong pinsan kong ito. Unless na lang
isa sa kanila ang napupusuan mo, pareho silang maganda." ani ng babae na ikinagulat
ko. Bigla na lang may kung anong katuwaan akong naramdaman ng marinig ko mula sa
kanya na mag-pinsan lang pala sila ng amo ko. Kanina ay halos umiyak na ako ng
makita ko kung gaano sila ka sweet sa isa't isa 'yun pala ay mag-pinsan lang silang
dalawa.

Malakas na tawa lamang ang isinagot ng amo namin kaya napayuko kami. Gayunpaman ay
napakasaya ko dahil unang-una ay mag pinsan lang sila, at ang pangalawa ay hindi
pala kami sinisante ng amo namin, mas tumaas pa ang trabaho namin. Sigurado naman
ako na hindi ako mahihirapan dahil nuong high school kami ni Trisha ay naglalaban
kaming dalawa sa patalinuhan.

Nagkatinginan kaming muli ni Trisha at naghawak kamay kaming dalawa.

Ipinakilala kami ni Sir George sa kanyang pinsan, at pagkatapos ay may ibinulong sa

kanya ang aming amo na ikinatawa niya ng malakas at napapailing pa. Napatingin kami
sa kanya ng magsalita siya.

"Bukas ay babalik ako dito ng maaga, tuturuan ko kayo hanggang sa matuto kayong
dalawa. Ikaw Lalaine ay magkakaroon ka ng table dito sa loob ng opisina ng pinsan
ko, don't ask why dahil ayokong sagutin ang tanong mo kahit alam ko ang sagot. Ikaw
naman Trisha ay duon sa dating opisina ni Agatha magtatrabaho. Nagkakaintindihan ba
tayo?" ani niya. Naguguluhan man ako ay tumango na lamang kami sa kanya. Hindi
naman nagtagal ay umalis na din si Ma'am Levitha, napakaganda naman ng kanyang
pangalan.

Pinalabas na din ni Sir George si Trisha kaya susunod na sana ako sa aking kaibigan
ng bigla niyang hinawakan ang kamay ko at pinigilan ako sa tangka kong paglabas.
Inilock niya ang pintuan kaya napaatras ako. Palapit naman siya ng palapit kaya
nakakaramdam ako ng matinding kaba sa aking puso.

Malamig na dinding ang nagpahinto sa akin kaya napayuko ako ng magkadikit ang
katawan namin. Hinawakan niya ang aking baba at iniangat ang mukha ko. Hinalikan
niya ako sa labi kaya halos maghurementado na ang t***k ng puso ko dahil sa
pagdampi ng kanyang labi sa aking labi.

Ipinikit ko ang mga mata ko at itinikom ko ang aking labi ng mariin. Ayoko siyang
tignan dahil ayokong ipagkanulo ako ng sarili kong damdamin.

Bahagya niyang kinagat ang labi ko pero mas lalo kong itinikom ang aking bibig.
Bigla niyang hinimas ang aking dibdib kaya napaawang ang aking labi at nanlaki ang
aking mga mata dahil sa ginawa niya.

"Gotcha!" bulong niya at siniil niya ako ng halik at may kung anong kuryente akong
naramdaman sa aking katawan. Kinuha ng isang kamay niya ang aking isang kamay at
inilagay sa batok niya ganoon din ang isa kong kamay. Napapulupot ang aking
dalawang kamay sa kanyang batok ng mas pinalalim pa niya ang ginagawa niyang
paghalik sa akin.
Halos mapugto ang aming hininga ng binitawan niya ang aking labi at idinikit ang
kanyang noo sa aking noo.

"I think I love you." ani niya habang ang mga mata niya ay titig na titig sa akin.
Hindi ako kumibo at ipinikit ko lamang ang aking mga mata. Hindi ko alam ang
isasagot ko, I like him too, pero parang napaka bilis naman ng mga pangyayari.

Niyakap niya ako ng mahigpit at hinalikan niya ako sa aking ulo. Muli siyang
bumulong sa akin na mahal niya ako kaya napapikit akong muli.

"Ihahatid na kita sa inyo, mula ngayon ay hindi ka na uuwing mag-isa dahil ako na
ang maghahatid sa iyo." wika niya.

Lumakad siya patungong office table nya at kinuha niya ang kanyang coat at ang susi
ng kanyang sasakyan. Kinuha niya ang kamay ko at pinagsalikop niya ang aming mga
palad at lumabas na kami ng kanyang opisina.

Paglabas namin lahat ay nakatingin sa amin kaya napayuko ako. Paglabas ng bar ay
tila ba nakahinga na ako ng maluwag. Iginiya niya ako papasok ng kanyang sasakyan
at inalalayang makaupo. Ikinabit niya ang seatbelt ko at mabilis na siyang umikot
sa driver seat.

Pagkahatid niya sa akin ay inabutan ko si nanay na gising pa. Napakunot ang noo
niya ng matitigan niya ang mukha ko.

"Napaano ka anak?" gulat na gulat niyang ani at hinimas pa ang pasa sa pisngi ko at
ang putok sa gilid ng aking labi.

"Naumpog po kasi ako sa pintuan kanina, hindi ko naman po kasi napansin na bukas
ito kaya dumiretso ako, tumama tuloy mukha ko sa pinaka kanto ng pintuan."
pagsisinungaling ko. Napabuntong hininga naman si nanay at inalalayan pa akong
maupo sa sofa.

"Nanay naman bakit gising pa po kayo? Hindi po ba sabi ng doktor ay kailangan mo ng

kumpletong pahinga? Sige na po matulog na po kayo. Ayoko po na may mangyari sa inyo
dahil hindi ko po kakayanin." ani ko sa kanya.

"Nag-aalala kasi ako sa iyo, hindi mo sinasagot ang tawag ko kaya hanggang ngayon
ay gising pa ako." wika niya.

"Bawal po kasi sa trabaho ang gumamit ng phone kaya nasa loob lang po ito ng locker
ko. Hindi ko na rin po napansin na tumawag pala kayo." ani ko.

"Sino ba ang naghatid sa iyo? 'Yon ba 'yung amo mong napaka gwapo ha? Basta anak
ang paalala ko lang sa iyo palagi ay huwag mong ibubuhos ang lahat ng pagmamahal mo
sa isang lalake, kailangan mong magtira para sa sarili mo." ani ni nanay. Ngumiti
ako sa kanya at inihatid ko na siya sa kanyang silid.

Pumasok naman ako sa aking silid at napahawak ako sa aking labi at may sumilay na
ngiti sa akin na hindi ko na napigilan pa.

Chapter 11 -Ang kasunduan-

Chapter 11 -Ang kasunduan-
George's POV
Ilang lingo na rin ang nakakalipas at naging maganda
naman ang naging takbo ng mga pagtuturo kay Lai bilang
Isang manager.
45 Points
Naging maganda rin ang takbo ng relasyon naming
dalawa. Ngayon ko lang naramdaman kung paano
ingatan angisang babae at kay Lai ko lamang ito nagawa
buong buhay ko. Bigla kong naalala si Courtney, ang
babaeng naka takdang ipakasal sa akin ngunit hanggang
ngayon ay hindi ko pa rin pinapakasalan dahil hindi ko
siya mahal.
Nasa mansion ako ngaking mga magulang ngayon dahil
pinataWaB
nila ako. Alam ko naman kung ano ang
pag uusapan namin ngayon pero nagpapanggap ako na
walang alam dahil ayoko silang ma-disappoint sa oras na
sabihin ko sa kanila na may mahal na akong iba.
"Hi Mom Dad! So, what's the important matter? ani ko sa
kanila ng pumapasok na ako sa loob ng malawak na silid
tanggapan,
"Oh, you're here! Nakausap ko na ang mga magulang ni
Courtney hijo, at itutuloy na ninyo ang kasal na
napagkasunduan natin nuong mga bata pa kayo. Alam
mo na naman na mangyayari to son hindi ba?" ani ng
aking ina at para bang hindi na ako makakilos sa aking
kinauupuan matapos kong marinig ang sinabi ng aking
ina.
"But mom, dad, I am in love with someone else." wika ko
ng walang ka gatol-gatol. Kumunot ang noo ng aking ina,
ang ama ko ay hindi kumikibo dahil alam kong kung ano
ang makakapag pasaya sa akin ay duon ang aking ama.
Pero hindi ganuon ang aking ina. Mas gusto niya na
masunod ang kagustuhan niya kaysa sa kaligayahar
ko.
45 Point
"Then leave her! May nakalaan para sa iyo at hindi ang
kung sinong babae lang!" matigas na wika ng aking ina.
Natawa ako ng pagak at napapailing ako sa aking
ina.
"I can't mom, I love her at ngayon ko lang naramdaman
ito. Hindi ninyo ako mapipilit" ani ko sa kanya na
ikinagalit niya.
Iwill disown you pag nagmatigas ka at ang lahat ng
pinaghirapan ng pamilyang ito ay sa charity mapupunta!"
galit na ani ng aking ina. Nakikita ko ang galit niya sa
kanyang mga mata pero wala akong pakialam.
"I don't care! I will never give up, Lai! Never! You can
disown me as much as you want but I will never leave Lie
and marry that woman!" galit kong ani sa kanya.
Pinanlisikan niya ako ng kanyang mga mata. Hindinila
ako matatakot dahil may sarili akong pera na minana ko
sa aking lolo at lola na napalago ko kasamna ang mga
kaibigan ko. Disown nila ako kung gusto nila pero hinding
hindi ko pakakasalan si Courtney at hinding-hindi ko
iiwan si Lai para lamang sumunod sa kagustuhan
niya.
"Tbigay ninyo sa charity ang lahat ng pinaghirapan ninyo.
Akala n'yo ba natatakot ako? No! May pera ako at kaya
kong buhayin ang magiging pamilya ko kaya huwag ninyo
akong tatakutin sa yamang ipinagmamalaki ninyo.
Nakahanda na ako, nuon pa man ay pinaghandaan ko na
ito kaya nagawa kong palaguin ang sarili kong pera dahil
alam kong darating ang araw na ito. Hindi ninyo ako
matatakot mom, hinding-hindi ko pakakasalan ang
babaeng'yon!" galit na galit kong ani at galit akong
tumayo at lumabas ng kanilang mansion.
"George come back here!" Tawag ng aking ina ngunit
binale wala ko lamang siya. Naramdaman ko ang bulto na
Sumusunod sa alkin at paglingon ko ay ang ama ko ang
hasa liuran ko kaya napahinto ako at napabuntong
Iininga ako.
"Son, gusto lang naman ng iyong ina ay." hindi ko na
pinatapos pa ang sasabihin ng aking ama at nagsalita
agad ako upang putulin kung ano man ang sasabihin nya
na walang katuturan.
"Dad, kilala ninyo ako. Masunurin ako at lahat ng naisin ni
mommy ay binibigay ko upang makita ko lang siyang
masaya. Pero hindi sa pagkakataong ito dahil kaligayahan
ko na ang nakasalalay dito. Kung hindininyo
matatanggap ang babaeng mahal ko ay wala akong
magagawa pero hindi ako susunod sagusto ng aking ina."
aniko sa aking ama. Napabuntong hininga siya. Tumitig
siya sa akin at tinapik niya ako sa aking balikat.
"I know Son, hangad ko din ang iyong kaligayahan, ang
problema lang ay ang iyong ina. Huwag kang mag-alala at
susubukan ko siyang kausapin tungkol dito. aning aking
ama
Tuluyan ko ng nilisan ang mansion nila at hindi ko
niingon ang aking ina. Nagpaalam ako sa aking ama at
pagkatapos ay mabilis ko ng pinaharurot ang aking
sasakyan.
"Shit! Bakit kailangang mangyari ito?" galit kong ani
habang binabaybay ko ang daan papuntang opisina
ko.
45 Points
Nang makarating ako sa aking opisina ay agad kong
tinawagan ang aking mga kaibigan, kailangan ko ngayon
ng makakausap.
Hindi nagtagal ay isa-isa na rin silang nagdatingan
Magkakalapit lang naman ang aming mga building kaya
mabilis lang at makakarating agad sila sa akin.
"Anong malaking problema mong sinasabi?" ani agad ni
Isaac ng pumapasok na siya sa loob ng aking opisina.
Sunod-sunod na rin silang nagdatingan at ang iba
naman ay nakatitig lang at nag aantay ng aking isasagot
sa tanong ni Isaac.
"Naaalala n'yo ba yung kinukuwento ko sa inyo na si
Courtney? ani ko sa kanila. Hindi naman kasi lingid sa
kanila ang tungkol kay Courtney Inakala nga nila na may
pagtingin ako sa babaeng 'yon. Akala ko din nuon ay may
pagtingin ako sa kanya pero kapatid lamang ang tanging
nararamdaman ko para sa kanya at hindi na humigit p
duon.
"Yung babaeng pakakasalan mo pag tuntong nya sa
hustong edad pero hanggang ngayon ay hindi mo
pinapakasalan? Bakit kinukulit ka na ba ng mga
magulang mo para pakasalan ang babaeng yon?" ani
naman ni Rye.
"Yeah, napipikon na nga ako kaya nagkasagutan kami ng
aking ina kanina. Ayoko sana siyang sagutin pero hindi ko
naman siya hahayaang manipulahin ang buhay ko.
Tìnatakot niya ako na mawawala sa akin ang lahat Hindi
ako mawawalan dahil napalago ko ang perang minana ko
kay lolo sa side ni daddy. Wala siyang habol sa
kayamanan kong yon dahil pero ko yon at ako ang
nagpalago ani ko sa kanila na may gigil sa bawat
katagang bìnibitawan ko. Buhay pa ang mga lolo at lola ko
both sides, pero nuong tumnuntong ako ng twenty-one
years old ay ibinigay sa akin nn lolo ang bahagi ng yaman
niya na dapat kong manahin kung sakaling pumanaw na
sila pero ibinigay na agad niya sa akin dahil gusto niyang
makita kung paano ko palalaguinang perang yon.
Nagtagumpay ako dahil nag invest ako sa bawat kaibigan
ko at napalago k ang perang yon, ngayon nga ay 27 na
ako at may sarili na akong kumpanya at ibarng negosyo na
maipagmamalaki ko.
"Don't tell me tuloy ang kasunduang yon?" ani naman ni
Hanz na hindi makapaniwala.
5 Poirta
"Looks like it. Pero tinanggihan ko at nagkasagutan kami
ng aking ina kanina."' naiiling kong wika sa kanila.
"Paano si Lai?" Hanz inquied.
Natawa ako sa tanong ni Hanz, sumandal ako sa aking
Swivel chair at ngumisi ako sa kanila.
"Hindi ko iiwan si Lai, they can disown me, I don't give a
damnt ibibigay daw nila ang lahat ng pinaghirapan nila
sa charity at wala akong matatanggap Akala yata ng
aking ina ay matatakot niya ako. Hindi ako isang Zither
kung madali nila akong mapapatiklop sa maliit na
pananakot nila sa akin. Gawin nila kung gusto nila perg
hinding-hindi ko iwan si Lai para sa kanila." ani ko.
45 Point
"Shit problema nga 'yan! Paano kung totohanin nila ang
banta na ibibigay nila sa charity ang kayamanan nila sa
halip na ipamana sa iyo?"ani naman ni Gabriel.
"So anong plano?" tanong ni Rye.
Ngumiti ako sa kanila at ang ngiting 'yon ay nauunawaan
na nila. Hindi ko hahayaang kontrolin ako ng aking ina.
Kung sinasabi niya na ibibigay niya sa charity ang lahat,
go ahead dahil wala akong pakialam.
Napagkasunduan naming magkakaibigan na pumunta ng
Juliano Cuisine upang kumain. Nakaramdam na rin ako
ng gutom, hindi pa naman kasi ako kumakain. Paglabas
ko ng aking opisina ay nakangiting sekretarya ko ang
sumalubong sa amin na tila ba inaakit ako kaya natawa
ako dahil wala talagang pinipiling oras ang babaeng ito,
basta inatake ng libog kahit yata sa harapan ng mga
kaibigan ko ay bubukaka ito sa akin.
"Ava go home.utos ko at nilisan na namin ang aking
opisina. Sinibangutan naman niya ako at hindi ko na lang
siya pinansin. Wala akong panahon sa kanya dahil kay
Lai.
"Buti hindi mo nabubuntis yan? Mukha pa namang
gutom na gutom ang sekretarya mo diyan sa similya mo"
mapanudyong ani ni Raymond.
"Tang-na! Wala pa akong pag aalayan ng sìmilya ko
lalong lalo na kung parausan ko lamang! Hindi ko sila
bibigyan ng pagkakataon na gamitin ang ipagbubuntis
nila para makuha ako." nakangisi kong ani na ikinatawa
nila.
Pagkarating namin sa Juliano Cuisine ay inabutan namin
duon si Tanya at si Raine na nakaupo na sa table at may
maraming pagkain na nakahain sa mahabang table
"Umupo la na diyan sa tabi ko at kakain na tayo ani ng
Raine kay Ryven. Mabilis namang sumunod si Ryven sa
kanyang asawa na ikinatawa namin ng malakas.
"Andres ka talaga!" malakas na ani ni Raymond at hindt
mapatid ang aming pagtawa dahil sa kanyang
sinabi.
"Gago mapagmahal lang ako sa asawa!" inis na sagot
naman ni Ryven kaya puro na lamang tawanan ang
namayani sa amin sa halip na mapag usapan ang aking
problema, pero okay na rin dahil ang mga kaibigan kong
ito ang nagbibigay kasiyahan din sa akin kaya sa
simpleng katuwaang katulad nito ay nababawasan ang
problemang dinadala ng dibdib ko.
Natapos ang maghapon ko na kasama ang mga kaibigan
ko, gustuhin ko man na pumunta ng Neon Nights ay hindi
ko na nagawa pa dahil pagod na ang katawan ko. Bukas ko
na lamang pupuntahan si Lai kapag hindi na halata na
may malaki akong problema sa mga magulang ko.

Chapter 12 -Mahal na mahal kita-

Chapter 12 -Mahal na mahal kita-

George's POV
R18+
Nasa opisina ako ng makatanggap ako ng tawag mula kay
Lai, ang sabi niya ay may taong naghahanap sa akin.
Napatingin ako sa aking orasang pambisig at mag-aalas
tres pa lang ng hapon. Usually ay alas singko ako
pumupunta sa bar pero dahil tinawagan ako ni Lai ay
kailangan ko ng umalis.
5 Point
Tatayo na lang sana ako ng biglang burmukas ang pintuan
ng aking opisina. Nakangiting Ava ang bumungad sa akin
at kinandado ang pintuan ng aking silid.
Tumayo siya sa harapan ko at kinuha ang kamay ko at
ikiniskis niya ito sa kanyang p********e habang nakasuot
siya ng underwear.
Inalis ko ang kamay ko at pumasok ako sa banyo at
naghugas ako ng aking kamay at lumabas ako.
"Im not interested, put your clothes on dahil hindi na ako
naaakit sa hubad mong katawan." ani ko at tinalikuran ko
na siya na natitigilan dahil sa aking sinabi.
Nagmamadali naman akong makarating sa aking bar
kaya mabilis kong pinaandar ang aking sasakyan.
Pagkarating ko ay nagmamadali akong pumasok sa loob
ng office ko at inabutan ko duon si Courtney na nakaupo.
Hindi kO naman makita si Lai kaya sinara ko ang pinto at
napapailing akong naupo sa aking swivel chair.
"Bakit ka nandirito? Anong kailangan mo?" tanong ko at
pinapakita ko sa kanya na hindi ko gusto na nandirito siya
sa opisina ko.
Hindi ko gusto na pinupuntahan niya ako dahil wala
kaming relasyon. Kung inaakala naman niya na
pakakasalan ko siya ay nagkakamali siya dahil hindt
mangyayari ang iniisip niya.
"Gusto kong pag-usapan natin ang ating kasal. Tayo ang
ipinagkasundo at kapag hindi ka tumupad ay mawawala
sa iyo ang lahat ng ito. Pati ito ay mawawala sa iyo. wika
niya na ikinatawa ko ng malakas.
45 Point
"Wala ka talagang alam tungkol sa akin Courtney. Ang
lahat ng nakikita mong ito, maging ang building na
pinupuntahan ko ang Zoran Industry at ang Zoran
Corporation ay pag-aari ko, galing sa pera ko kasama ang
bar na ito at ang iba ko pang business na kasama ang mga
kaibigan ko ay pera ko. Sarili at kahit ang mga magulang
ko ay walang karapatan para pakialaman ang lahat ng
yon. Nababaliw ka na!" ani ko at isang malakas na tawa
muli ang pinakawalan ko na ikinagalit niya.
"Kahit ano ang mangyari pakakasalan mo ako George,
tandaan mo yan!" ani niya at muli akong tumawa ng
malakas.
"Get out of my building kung ayaw mong ipakaladkad kita
palabas." galit kong ani. Ang kulit kasi niya. Sinabi ko na
sa kanya nuon pa na wala akong balakna magpakasal sa
kanya dahil parang kapatid lang ang turing ko sa kanya
pero ang kulit-kulit niya.
Galit siyang lumabas ng aking opisina at bago pa siya
tuluyang lumabas ay nagbanta pa siya na sa kanya din
daw ako babagsak. Nababaliw na talaga ang
babaeng'yon.
Pagkalabas niya ay tinawagan ko naman si Lai upang
papasukin dito sa opisina ko. Pagbukas ng pinto ay pina
lock ko ito agad sa kanya. Nagtaka man siya ay sinunod pa
rin naman niya ako. Mabilis akong lumakad palapit sa
kanya at niyakap ko agad siya na ikinagulat niya.
"Imiss you, kamusta ka dito?" ani ko habang nakatitig ako
sa mapupula niyang labi.
"Okay naman kami dito, medyo busy kahit maaga pa
wika nya habang nakayakap na ako sa kanyang baywang
Hindi naman siya makatingin sa akin kaya kung
saan-saan niya ibinabaling ang kanyang paningin:
"Namiss kita". wika ko na nagpatawa sa kanya ng
mahina.
"Kahapon lang tayo nagkita na miss mo agad ako?"
nakangiti nyang ani habang iginigiya ko na siya papasok
sa aking malit na silid sa loob ng aking opisina.
Pagkapasok ko sa aking secret room ay agad ko siyang
sinil ng halik. Hanggang halik lamang ang nagagawa ko
sa kanya dahil ayoko siyang pilitin sa isang bagay na hindi
pa siya handa. Nang dahil sa kanya ay natuto akong
pahalagahan ang damdamin ng mga babae. Nang dahil
sa kanya ay mukhang tumitino ang isang George
Zither.
45Points
"Ilove you Lai, ngayon ko lang ito naramdaman, gusto
kong malaman mo na mahal na mahal kita at sigurado na
talaga ko sa nararamdaman ko. bulong ko sa kanyang
tainga at nakita ko ang pagpatak ng kanyang mga
luha.
"Ilove you too George, akala ko hindi ko na ulit maririnig
sa iyo ang mga katagang pinapanabikan kong marinig
muli mula sa iyo." ani niya at niyakap niya ako ng
mahigpit Ang puso ko ay naghuhumiyaw sa sobrang
kagalakan dahil sinagot ako ng babaeng mahal ko.
"Oh my god! Ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong
kasiyahan sa puso ko, oh god, hindi ako makapaniwala na
ganito pala kasarap ang magmahal at mahalin din." sagot
ko at pinahid ko ang luhang sumilip sa gilid ng mata
ko.
Sinil ko siya ng halik habang ang kanyang luha ay hindi
tumitigil sa pagdaloy.
Marahan kong inihiga si Lai sa aking kama at pumatong
ako sa kanya at pinaka titigan ang kanyang mukha.
Siniil ko siyang muli ng nag-aalab na halik pababa sa
kanyang leeg na ikina ungol ya ng mahina.
"ohhhh George" ungol na hindi niya napigilang umalpas
sa lkanyang labi
Unti-unti kong tinanggal ang saplot na bumabalot sa
kanyang katawan at tumambad sa akin ang napaka ganda
nyang kahubdan.
Sinimulan kong halikan ang kanyang puson pataas sa
kanyang dibdib na ikinaliyad nya habang mabining
"Ohhh George." ungol niyang muli habang binabanggit
niya ang aking pangalan. Para itong musika sa aking
pandinig, kung non ay libog lamang ang namamayani sa
katauhan ko sa piling ng ibang babae sa tuwing naririnig
ko ang mga ungol nila, ngayon ay hindi dahil kakaibang
sensasyon ang bumabalot sa pagkatao ko habang
naririnig ko ang mabibini niyang mga ungol.
45 Poirts
Nilaro laro ng aking dila ang korona ng kanyang dibdib at
para akong gutom na sanggol na sinibasib ang
nagtatayuan nyang dibdib
Bumaba ang aking mga halik sa kanyang pusod pababa sa
kanyang pagkababàe at naramdaman ko ang pagliyad ng
kanyang balakang.
"Ang bango at ang sarap ng pagkababàe mo mahal ko."
ani ko habang sinisimulan kong dilaan ang kanyang
hiyas.
"'Ahhhhh o00oh George!" ungol nya habang binabanggit
ang aking pangalan. Alam kong bago sa kanya ang
nararamdaman niya kaya kailangan ko siyang
pag-ingatan na huwag masaktan.
"oh god, oh my god!" ani nya habang nagdedeliyo na yata
siya sa sarap na aking pinaparanas sa kanya.
Mas lalo kong pinag butihan ang pagkain sa kanyang
pagkababàe at nararamdaman kong híndi na magtatagal
ay maaabot na nya ang climax kaya mas lalo kong
ginalingan ang pag dila at pag sipsip ng kanyang
hiyas.
Hindi naman nagtagal ay napasabunot na siya sa aking
buhok, nanginig ang kanyang mga binti at halos
ingudngod na ang aking mukha sa kanyang
p*****"e.
Tumayo ako sa kanyang harapan at isa-isa kong tinanggal
ang aking suot at wala akong itinira kahit na isa.
S Point
Hinagod ko ang aking pagkalalàke at nakita ko ang
kanyang mga mata na tila ba nahihintatakutan sa laki,
haba at taba ng aking alaga.
"I will be gentle, I promise." wika ko na tinanguan nya
lamang.
Pumatong ako sa kanya at muli ko siyang siniil ng halik sa
kanyang labi at pagkatapos ay inihanda ko ang aking
sarili sa pagpasok ko sa kanyang lagusan.
Dahan-dahan akong umulos sa pagitan ng kanyang mga
hita at naramdamnan ko ang pag igik nya kaya
panandalian lamang akong tumigil at pagkatapos ay siniil
ko syang muli ng nag aalab na halik at muli akong
umulos sa kanya at halos kalahati na ang naipapasok ko.
Alam kong nahihirapan siya kaya panay sil ko ng halik sa
kanya. Pinunasan ko ang luha sagilid ng kanyang mga
mata at bumulong ako sa kanya.
"love you so much!" ani ko at isang malakas na pag-ulos
ang ginawa ko na ikinasigaw niya kaya muli ko siyang
siniil ng halik
"Aaaaah!" sigaw niya habang tumutulo ang kanyang mnga
luha.
Tumigil ako upang panandaliang mawala ang kirot na
kanyang nararamdaman. Huminga akO ng malalim at
hinintay ko na makabawi siya ng lakas.
"I will move gently okay, hanggang sa mawala ang sakit
na nararamdaman mo." bulong ko sabay halik muli sa
kanyang labi at nagsimula na akong umindayog sa ibabaw
niya ng dahan-dahan.
Nararamdaman ko ang bawat diin ng kuko nya sa aking
Iikuran ngunit hindi ko na kayang tumigil kaya't ang
kanina lamang na mabagal na pag ulos ngayon ay mabilis
at madin na akong gumagalaw sa kanyang ibabaw
"Ooooh s**t babe ang sikip mno, ang sarap moooo!"
malakas kong ani habang umuungol sa sarap na aking
ginagawa.
Panay lamang ang ungol niya, ang kaninga kirot na
naramdaman niya ay napalitan na ng ibayong sarap at
napapaungol na siya ng malakas at sumasabay ang
katawan niya sa bawat pag indayog k.
"Ooooh shit babe ang sarap mo, kung alam ko lang ganito
ka kasarap hindi na ako nag hintay paaaa." umuungol
kong ani habang mabilis akong umuulos sa kanyang
ibabaw.
45 Pointy
"Oh god, ayan na ako!" ani ko habang mas pabilis ng
pabilis ang aking pag bayo sa kanya hanggang sa tuluyan
naming narating ang tinatawag nilang ikapitong langit sa
piling ng babaeng mninamahal ko. Napadapa ako sa
kanyang ibabaw na tila ba pagod na pagod ako sa sobrang
sarap ng babaeng aking kanig.
"Ilove you baby" wika ko ngunit pag tingin ko sa kanya ay
mukhang nakatulog na ito.
Napangiti ako at hinalikan ko siya sa labi at dahan-dahan
akong umalis sa kanyang ibabaw.
Napangiti ako ng makita ko ang bahid ng dugo sa puting
sapin ng kama at may pagmamalaking ako ang naka una
sa babaeng mahal ko. Tumabi ako sa kanya at binulungan
ko siya.
"lingatan kita at pananagutan ko kung ano man ang
nangyari sa ating dalawa. Ikaw ang mahal ko, handa kong
ibigay sa iyo ang aking bukas hanggang sa dulo ng buhay
ko" ani ko at muli ko siyang hinalikan sa kanyang
labi.
"Mahal na mahal kita Lai, nagpapasalamat ako sa diyos
dahil dumating ka sa buhay ko, nagpapasalamat ako sa
diyos dahil ikaw ang ibinigay niya sa akin Ilove you with
all ny heart." bulong ko.
Umungot lamang siya at hindi ko alam kung naririnig
niya ako. Napapangiti ako habang pinagmamasdan ko
6/7
iya, hinding-hindi ako gagawa ng isang bagay na maaari
ko siyang masaktan. Mahal na mahal ko siya at kaya kong
ialay ang aking buhay para sa kanya.

Chapter 13 -Ang lupit ng tadhana-

Chapter 13 -Ang lupit ng tadhana-

Lalaine's POV
Masaya akong ipinagkaloob ko ang pagka birhen ko kay
George at hindi ko ito pinagsisisihan dahil mahal na
mahal kO Siya.
45 Points
Halos dalawang linggo na rin ang lumipas mula ng may
nangyari sa amin at nasundan pa iyon halos
gabi-gabi.
Ngayon nga ay naghahanda na ako ng almusal namin ng
aking ina at paawit-awit pa ako habang nagluluto. Ibang
kaligayahan ang nararamdaman ko dahil alam ko kung
gaano ako kamahalni George, at pinangako niya sa akin
na pakakasalan niya ako kapag natapos na ang problema
niya sa isang kumpanya niya na naka base sa ibang
bansa. Hindi ko alam kung kailan siya babalik, wala pa
kasi siyang sinasabi sa akin pero ngayon pa lang ay sobra
ko na siyang namimiss kahit kakaalis pa lang naman niya.
Pero nangako naman siya sa akin na magpapakasal kami
kahit sa huwes lang muna para makasiguro na hindi na
kami magkakahiwalay pa pagbalik niya.
"Mukhang ang saya-saya ng anak ko ha. Natutuwa ako at
nagkakaigihan kayong mabuti ni George. Napakabait
niyang bata at nakikita ko naman kung gaano ka niya
kamahal." nakangiting ani sa akin ng aking ina.
"Maganda lang po ang gising ko nanay, at ako din po ay
masaya dahil napakabait ni George sa akin. Mahal na
mahal niya po ako nanay."' ani ko sa kanya at humalik pa
ako sa kanyang pisngi.
"Maaga ba anak ang pasok mo ngayon? Ang aga mo
naman kasing nagluluto at nakabihis ka na rin" wika nya
sa akin.
"Opo nanay, may mga aasikasuhin po kasi akong mga
1/
papeles na pinapa ayos ni George. Medyo marami-rami
din po kasi ang mga yon kaya kailangan ko ng simulan
para pagbalik niya ay okay na ang lahat." ani ko sa
kanya.
A5 Points
"Huwag kang masyadong magpapagod anak, ayokong
masyadong napapagod ang mahal kong anak. Gusto ko
kahit wala na ako sa mundong ito ay mananatili kang
masaya at 'yang bracelet mo ha, lagi kong sinasabi sa iyo
na huwag mong aalisin iyan dahil 'yan lamang ang
palatandaan ng pagkatao mo. Ang bracelet lamang na
yan ang makapagtuturo kung sino ka talaga." ani sa akin
ni nanay.
"Nanay, bakit ka naman nagsasalita ng ganyan? Ayoko po
na nagsasalita kayo ng ganyan." malungkot kong tran sa
kanya.
"'Anak nagpapaalala lamang ako, ingatan mo mabuti ang
bracelet mo dahil suot mo na yan ng gabing napulot kita.
Alam ko na ang initials na nakasulat diyan ang magtuturo
ng tunay mong mga magulang." wika nya at muli kong
pinagmasdan ang suot-suot kong bracelet. VMR' Ano nga
kaya ang ibig sabihin ng initials na ito? Bulong ng aking
isip habang pinagmamasdan ko ang bracelet Hindi ito
mumurahing bracelet, kung titignan mo ito ay alam mong
nagkakahalaga ito ng malaking pera. Huminga ako ng
malalim at nagkibit balikat na lamang ako.
"Kain na po tayo nanay para hindi naman kung ano ano
ang naiisip mo." wika ko at iginiya ko na ang aking ina sa
hapag kainan.
Matapos ang masaya naming agahan ay naligo na ako at
nag ayos para makapasok ng maaga, matraffic pa naman
at ayokong ma late sa trabaho ko.
Mag aalas nueve na ng makarating ako sa bar at
dumiretso na ako sa aking opisina. Habang nakaharap
ako sa laptop ay mabibining katok ang pumukaw sa
akin.
Pasok, inay ginagawa lang ako bukas naman ang pinto"
Tmahinabon kong ani sa taong kumakatok sa pintuan ng
2/
aking opisina.
Bumukas ang pintuan nito at isang napaka gandang
ginang ang iniluwa nito na seryosong nakatitig sa
akin.
+5 Points
"Good morning po, ano pong maipaglilingkod ko sa
kanila?" bati ko sa napaka gandang ginang na nasa aking
harapan. Nakakaramdam ako ng kakaiba sa way ng
pagtingin niya sa akin. Hindi ko alam pero kinakabahan
"Lalaine Torres, amn I right?" tanong nya na ikinagulat ko.
Sino ba ang ginang na ito at bakit kilala niya ako?
"Papaano n'yo po ako nakilala? upo po kayo ma'am."
nakangiti kong wika at agad din naman itong umupo sa
upuang nakaharap sa lamesa ko.
"Hija napaka ganda mong bata, ngunit hindi na ako
magpa paligoy ligoy pa. Gusto na kitang diretsahin para
naman matapos na ang pag uusap na ito. wika niya sa
akin at sa hindi ko malamang kadahilanan ay biglang
kumabog ang aking puso dahil nakaramdam ito ng takot.
Matinding takot na hindi ko alam kung saan
nanggagaling.
"My name is Daniela Zither, mother of George Zoran
Zither. I like you hija I really do pero tatapatin na kita. Ang
anak ko ay ikakasal na sa anak ng aking amiga at siya ang
gusto kong pakasalan ni George hindi ikaw. Buntis si
Courtney at dinadala niya ang anak nila ni George kaya
kung maaari ay huwag mo sanang sirain ang kanilang
pagmamahalan at huwag mong aalisan ng ama ang
aking magiging apo. Hindi ako matapobreng tao,
nagkataon lang na naipangako namin na ipakakasal
namin ang mga anak namin kapag tumuntong na sila sa
tamang edad. Nagmamahalan si Courtney at si George
pero dumnating ka at sinisira mo ang kanilang relasyon,
inaalisan mo ng karapatan ang magiging apo ko sa
kanyang ama. Hindi mo naman siguro nanaisin na
makasira ka ng isang pamilya hindi ba? Tumatanggi ng
magpakasal si George dahil sa iyo at hindi ko 'yon
pahihintulutan"mahaba nyang litanya sa akin na
ikinatulo ng aking luha at naramdaman ko ang paghawak
nya sa aking mga kamay na tila ba nararamdaman nya
ang sakit dito sa puso ko at tila ba gusto nya akong
yakapin.
Magkakaanak na si George at wala siyang sinasabi sa
akin ng kahit na ano tungkol dito, hindi ko rin alam na
magpapakasal na din pala siya. Napakalaki kong tanga at
naniwala ako sa isang bilyonaryo.
"Mahal na mahal ko po si George, panginoon ko, ayoko
namang makasira ng pamnilya. Mahal na mahal ko po ang
anak ninyo." humahagulgol kong ani. Ang sakit sa puso ko.
Hindi ako makapaniwala na masasaktan ako ng ganito.
Hindi ako makapaniwala na nagawa akong lokohinni
George.
"I know, at alam kong masasaktan din siya ngunit
patawarin ninyo ako kung kinakailangan ko itong gawin.
Sana ay maunawaan mo ako. Itatakwil sya ng aking asawa
at ang lahat ng aming kayamanan ay mapupunta sa
charity kapag tumalikod si George sa kasunduang iyon at
sa ipinagbubuntis ni Courtney. Napakahalaga sa
pamilyang ito ang pinaghirapan pa ng mga ninuno
namin, kung mawawala ang mga ito dahil sa pagpili sa iyo
ng aking anak ay para na rin niyang tinalikuran ang mga
pinaghirapan ng aming mga ninuno, hindi naman kami
matapobre hija, kung wala lamang kasunduan ay bukas
puso ka naming tatanggapin sa pamilyang ito ngunit ang
kasunduan ay kasunduan at hindi tumatalikod sa
anumang napagkasunduan ang isang Zither. Sana ay
nauunawaan ng puso mo ang aking mga sinabi.
Patawarin mo sana kami hija." wika nya at napayukyok na
ako sa aking table at duon ko na naibuhos ang lahatng
sakit na nararamdaman ko. Humagulgol ako ng
humagulgol hanggang sa wala na akong mailuha
pa.
"Si George ay nasa France dahil inaasikaso nya ang
business namin duon at sa isang linggo pa ang balik niya
kaya ngayon ako naglakas loob na kausapin ka." sambit
nya pang muli. Tumango tango lamang ako upang ipakita
sa kaniya na nauunawaan ko ang lahat Alam kong nasa
France si George dahil bago siya umalis ay kaming dalawa
ang magkasama at nagpakalunod kami sa aming pag
niniig
Umangat ang aking mukha at pinunasan ang aking mga
luha. Hinarap ko ang ina ni George at kahit napakasakit
sa akin nito ay kailangan ko itong tanggapin.
"Kung kinakailangan po na ako ang lalayo sa kanya ay
gagawin ko po, alam ko pong napaka importante ng lahat
ng ito kay George at hindi ko naman po nanaisin na
mawala ang lahat ng ito kay George, ayoko rin po na
mawalan ng ama ang batang dinadala ng kanyang
kasintahan kaya kung pagpapakasal po sa anak ng nyong
kaibigan ang magpapanitili nito sa kanya ay buong puso
po akong magpaparaya. Mahal na mahal ko po ang anak
n'yo at hindi ko po nanaisin na makita siyang naghihirap
ng dahil lamang po sa akin. Makaka-asa po kayo na ito na
po ang huling arawna makikita ninyo ako dito." umiiyak
kong ani na halos maghalo na ang sipon at luha ko.
Niyakap niya ako ng mahigpit kaya naman napahagulgol
na ako sa kanyang balikat. Ang sakit na malaman na
magkakaanak na pala ang lalaking mahal ko.
Nagsinungaling siya sa akin, niloko niya ako.
"Hindi ko gustong saktan kayo, sana ay mapatawad mo
ako. Kung wala lang kaming kasunduan ay nanaisin kong
ikaw ang pakasalan ng aking anak, napaka buti ng iyong
puso hija.' wika nyang umiiyak na rin. Hindi ko
maintindihan, bakit nagkakaganito?
Naghiwalay ang aming mga yakap at isa-isa ko ng kinuha
ang aking mga gamit at nagpaalam na rin ako sa kanya at
mabilis akong tumakbo palabas ng building na tumutulo
ang aking mga luha.
Pagkauwi ko sa bahay ay napansin kong maraming tao sa
pinto na nakikiusyoso. Anong meron? Nakita ko din ang
sasakyanni Kuya Karl at Brent sa tapat ng bahay
namin.
Papalapit ako ay biglang lumabas si Kuya Brent na
lumuluha kaya parang sumikdo ang aking dibdib sa laba
5/8
at takot na aking nararamdaman ngayon.
"Kuya Brent?" tawag ko sa kanya sa nanginginig na
boses.
Agad syang nagulat sa akin at mabilis na tinakbo ang
pagitan namin at mahigpit akong niyakap.
"A-anong nangyayari kuya Brent? Si nanay nasaan si
nanay?" kinakabahan kong ani sa kanya.
"Si-si tita, a-ang nanay mo, wala na si tita, Lai." Pagkasabi
ni Kuya Brent ay para akong kandilang unti-unting
nauupos at nawalan ng malay.
Nagising na lamang ako sa isang silid na puting puti ang
dingding at ceiling. Nagpalingon lingon ako at nakita ko
si Kuya Karl na nakayukyok ang ulo sa lamesang maliit na
tila ba matutulog
"Ku-kuya Karl"' tawag ko sa kanyang pangalan. Nagtaas
ng ulo si Kuya Karl at duon ko lamang napagtanto na
umiiyak pala ito.
5 Panta
"Kuya Karl si nanay po? Tanong ko sa kanya kahit alam
kong wala na ito.
"Lai si tita wala na, inatake siya sa puso at huli na ng
dumating kami dahil wala na siyang buhay, sorry kung
hindi namin siya inabutan, patawarin mo kami kung
napabayaan namin ang nanay mo"'umiiyak nyang ani sa
akin.
"Hindi 'yan totoo, sabihin mo nagbibiro ka lang! Hindi
'yan totoo, maawa kayo sa akin sabihin ninyong hindi 'yan
totoo! Hindi ako iiwanan ng nanay ko, hinding-hindi niya
ako iiwanan kaya tama na ang pagsisinungaling mo sa
akin!" umiiyak kong sigaw habang pilit akong
tumatayo.
"Sabihin mo nagbibiro ka lang! Hindi totoo ang sinasabi
mo dahil buhay na buhay si nanay ng umalis ako kanina!
Parang awa mo na Kuya Karl sabihin mo sa akin na hindi
yan totoo!" sigaw ko sa lkanya
"Nang dumating kami ay huli na Lai, wala na siyang
buhay. Malamig na siyang bangkay, nagdala kami ng
pagkain sa kanya pero wala na talaga, patawarin mo kahi
dahil hindi namin nailigtas ang nanay mo. umiyak
nyang ani kaya halos magwala ako sa kinahihigaan ko at
pilit akong tumatayo.
"Please Lai tama na, kailangan nating tanggapin na wala
na si tita upang matahimik na rin siya sa langit. Paano
siya matatahimik kung makikita ka nyang ganyan?" wika
nya habang yakap-yakap nya ako.
"Lahat na lang ng taong mahal ko wala na sa piling ko!
Bakit kailangan kong maranasan to Kuya Karl?! Tbalik
ninyo ang nanay ko parang awa na ninyo, hindi ko kaya,
hindi ko kayang mabuhay ng wala siya kaya nakikiusap
ako, ibalik ninyo ang nanay ko." humahagulgol kong wika
sa kanya. Para akong mababaliw sa lahat ng nangyayari sa
akin ngayon, sobrang sakit naman ng mga nangyayari sa
akin ngayon.
"Tama na 'yan Lai.Gusto ko ring malaman mo na pina
cremate na ni mommy ang katawan ng nanay mo, ikaw na
lamang ang hinihintay upang mabasbasan ito at isasama
na siya sa mga abong nakahilera kasama ang mga lolo at
lola natin" wika nya at halos mamatay ang aking puso sa
sobrang kirot na nararamdaman nito. Kinuha na sa akin
ang lahat-lahat, wala ng itinira sa akin, pati ang
kaisa-isang tao na nagmamahal sa akin ay wala na din
dahil kinuha na siya sa akin ng diyos.
Wala na si George, pati ba naman ang nag iisang taong
nagmamahal sa akin ng walang katumbas ay kinuha pa
rin sa akin?
"Lai kanina ay nandirito ang iyong doctor, may gusto daw
siyang malaman tungkol sa suot-suot mong bracelet kaya
babalik din siya oras na magising ka." wika muli ni Kuya
Karl.
Nang bumnalik ang doktora ay pinaliwanag nya sa akin na
ang suot-suot kong bracelet ay pag aari ng mga Ripley at
ang batang may suot- suot nito na nag nagngangalang
Vera Madden Ripley ay nawala nuong apat na taong
gulang pa lamang ito ng kusa itong lumabas ng sasakyan
at hindi napansin ng driver.
Tinawagan nya ang sinasabi nyang tunay kong mga
magulang at kinuhanan nya din ako ng sample para sa
gagawing DNA testing.
45 Point
Nawala ang kinikilala kong ina ngunit mukhang sa
pagkawala ng isang inang nagmahal sa akin ay ang
pagbabalik naman ng aking tunay na pamilya. Ngunit
wala ng makahihigit pa sa pagmamahal na ibinigay sa
akin ni nanay at kung bibigyan ako ng pagkakataon ng
panginoon ay hihilingin ko sa kanya na ibalik na lang niya
sa akin ang aking ina. Hindi ko kaya ang sakit na
nararamdaman ko ngayon, hindi ko kaya ang sakit na
lumulukob ngayon sa pagkatao ko. Ang pagkawala ng
dalawang taong minamahal ko ang pumapatay sa akin
ngayon. Sobrang sakit at para akong mababaliw na hindi
ko na mnaintindihan kung ano ang dapat kong
gawin.
Kuhaninn'yo na lang din ako panginoon ko dahil hindi ko
kaya ang mabuhay ng wala silang pareho sa buhay
ko.
Bakit napakalupit naman sa akin ng tadhana? Ano ba ang
nagawa kong kasalanan para masaktan ako ng ganito?
Hindi ko kaya, hindi ko na yata kayang mabuhay pa.

Chapter 14 -George-
Chapter 14 -George-

George's POV
Ika limang araw ko na dito sa France at hindi pa ako
makauwi sa dami ng inaasikaso ko ditong problema
hanggang ngayon ay hindi ko pa rin makontak si Lai.
Masyado na akong nag-aalala sa kanya at sinasabi
naman ng aking mga tauhan sa bar na pumapasok si Lai
at busy lamang ngunit bakit hindi n'ya magawang sagutin
ang mga tawag ko?
+6 Poit
Sa sobrang pag aalala ko ay tinawagan ko na si Isaac.
Ilang ring lamang at sinagot nya rin agad ang tawag ko.
Kailangan ko ng tao na mapagkakatiwalaan ko upang
alamin ang katotohanan kung talaga ba na pumapasok si
Lai sa aking bar.
"Oh, ilang araw ka palang diyan namimiss mo na agad
ako? Bilis naman!" mapang inis nyang ani sa akin.
"Gago, puro ka kalokohan!" asik ko sa kausap ko sa
kabilang linya na ikinatawa naman niya.
"Bro pwede ka bang pumunta sa bar ko at paki check kung
okay lang ba si Lai, limang araw na ako dito ngunit yung
unang araw lamang ng pag alis ko ang huli naming pag
uusap. Sobra na akong nag-aalala sa kanya at lagi naman
nilang sinasabi na busy lang si Lai pero bakit ang phone
niya ring lang ng ring tapos ngayon wala na at hindi ko na
siya natatawagan pa. Tumatawag ako sa opisina niya
pero lagi na lamang tauhan ko ang sumasagot, pati
kaibigan niya ay hindi ko na rin makontak pa. Ano ba
talaga ang nangyayari?" wika ko at hindi ko na maitago pa
ang matindi kong pag-aalala.
"Sure bro, mamaya pagkatapos ng trabaho ko ay
dadaanan ko siya sa bar, Im sure busy lang talaga 'yon
dahil laging dinudumog ng mga tao ang bar mo." ani nya
at nagpasalamat na rin ako sa kanya.
"Salamat bro, maaasahan ka talaga." wika ko at pinutol a
namin ang aming pag uusap.
+5 Pointy
Ilang araw na akong nag aalala sa kanya at gustong gusto
ko ng umuwi, gusto kong malaman nya na kahit mawala
sa akin ang lahat lahat ng meron ako at ang pamilya ko ay
wala na akong pakialam dahil siya lamang ang
importante sa akin at ang pipiliin ko.
Pero hanggang ngayon ay hindi ko pa rin siya
nakakausap. Hindi rin ako maka focus sa trabaho dahil sa
kakaisip ko sa kanya.
Ilang oras ang lumipas at tinawagan din ako ni Isaac. May
pagkasabik akong sumagot sa telepono at masigla ko pa
siyang kinausap.
Pero natigilan ako ng unang bungad pa lang niya sa
pagsagot ko ay mukhang masamang balita na ang hatid
niya sa akin.
"Bro bad news!" pagkawika nya ay parang may kung
anong sumikdo sa aking puso at bigla itong nakaramdam
ng matinding takot.
"W-what do you mean?" nanginginig kong tanong sa
kanya.
"She is nowhere to be found. Four days na siyang hindi
nagpapakita dito sa opisina mo at walang sino man ang
nakakaalam kung nasaan siya. Maging ang sinasabi mo
na kaibigan niya ay wala na sa bar na pag-aari mo." wika
nya na ikinabahala ko.
"Nakakausap ko ang tauhan sa opisina at sabi nila ay busy
lamang si Lai, bakit mo sinasabing four days na siyang
nawawala?" naiiyak kong ani. Hindi ko mnaintindihan ang
nararamdaman ng puso ko. May kung anong takot ngayon
ang aking nararamdaman dahil sa masamang balita na
sinabi sa akin ni Isaac.
"Then something is not right here. May pinagtatakpan sila
at 'yun ang kaylangan mong alamin Kung ako sa íyo ay
uwi na alo ngayon din para nalaman mno kung ano ang
2
nangyayari." wika n'ya at agad akong tumayo sa aking
pagkakaupo.
"Uuwi na ako, tatawagan ko lang ang piloto ko at uuwina
ako ngayon din." wika ko at agad ko ng pinatay ang aking
telepono at mabilis na nag empake. Mabilis ko namang
tinawagan ang piloto ko, pinahanda ko ang eroplano
upang makauwi na agad ako ng Pilipinas. Hindi ko na
kaya pa na magtagal dito ng hindi ko nalalaman kung
nasaan ang babaeng pakakasalan ko.
Hindi ko alam kung ano ang nangyayari at bigla na
lamang nawala sa opisina si Lai, huwag lamang sana ako
magkakamali ng kutob na may kinalaman dito ang aking
ina. Mahal na mahal ko si Lai at hindi ko kakayanin na
mawala siya sa buhay ko.
45Paintis
Habang naghihintay ako ng tawag ng piloto ko ay hindi
ako mapakali. Tinawag ko ang personal driver ko at
nagpahatid na ako sa airport Eksaktong pagdating ko ng
airport ay tumawag naman ang piloto ko na ready na ang
eroplano at may permit na i in upang makaalis.
Pagkabalik ko ng Pilipinas ay sa bar ko na agad ako
nagpahatid kay Isaac. Siya kasi ang sumundo sa akin sa
airport kaya dumiretso na kami
1 ng bar.
"What do you mean you don't know? WhenI called, you
said she was busy and didn't want to be disturbed, kaya
akala ko ay totoo ang mga sinasabi mo!" galit na galit
kong wika sa tauhan ko na laging sumasagot ng
tawag ko.
"'Sir 'yun po kasi ang bilin ng mommy n'yo na sabihin ko sa
inyo, pasensya na po sumusunod lamang po ako sa utos
ng inyong ina." nanginginig nyang ani sa akin.
Nagkatinginan kami ni Isaac. Kung gayon ay tama ang
hinala ko na may kinalaman dito ang aking ina.
Malakas ang sumisigaw habang isa-isa kong binabato ang
bawat bote ng alak na mahawakan ko. Matinding galit
ang nararamdaman ko sa mga oras na ito.
"Bro calm down, will you! Hindi mo malulutas ang
problema mo kahit maubos mo pa ang lahat ng alak cdito
sa bar mo!" Sigaw naman sa akin ni Isaac.
"Bro samahan mo ako sa bahay nila please kailangan k
siyang makausap." wilka ko at agad na dín kaming uma1s
ng aking bar.
Nakarating kami sa bahay nila Lai at napansin kong
nakasarado ang buong bahay. Kinalampag ko ang pintuan
ngunit walang sumasagot kahit anong sigaw ang gawin
ko.
"Tao po, Lai si George to baby,. please we need to talk."
wika ko habang malakas kong kinakatok ang kanilang
bahay.
46 Poihts
"Mga hijo wala ng tao dyan, hindi ko alam kung saan
pumunta pero buhat ng mamatay ang nanay ni ineng
Lalaine ay umalis na din siya, puntahan mo na lamang
dun sa kanyang tiyahin at baka sa kanila tumuloy ang
batang 'yon duon lamang 'yon sa kabilang kanto yung
pinaka malaking bahay duon na kulay asul ang gate." wika
naman ng matandang babae. Nagkatinginan kami ni
Isaac, hindi ko alam na namatay na pala ang nanay niya.
Kausap ko lamang ito bago ako umalis tapos ngayon ay
wala na pala siya. Hindi ko alam ang sakit na
nararanasan ngayon ni Lai kaya kailangan ko siyang
mahanap.
Pagkatapos naming magpasalamat ay mabilis na kamning
sumakay ng sasakyan at hinanap namin ang tinutukoy
niyang asul daw na gate. Hindi naman nagtagal ay may
nakita kaming isang malaking bahay na may mataas na
gate na kulay asul.
"Ito na siguro ang sinasabi ng matanda.' wika ni Isaac.
Agad naman akong bumaba at nag doorbell ng nag
doorbell sa gate.
"Sandali lang nagmamadali ka ba ha?" Sigaw ng isang
lalake na papalabas ng bahay. Masama ang tingin niya sa
akin habang papalapit siya.
"Ano kaylangan nila at bakit para kang ngayon lang
nalakita ng doorbell kung makapindot ka ha?" galit na
ani ng isang lalake na kung hindi ako nagkakamali ay
417
hindi nagkakalayo ang edad sa amin.
"Nandyan ba si Lalaine Torres? Ako si George Zither
kasintahan niya." wika ko sa kanya.
+5 Point
,ang
Nakita ko ang pagkunot ng kanyang noo, napatitig siya sa
akin na tila ba kinikilala niya ako.
"Ikaw ang may ari ng Neon Nights na kasintahan ng aking
pinsan?Yung grupo ng mga sikat na bilyonaryo? ani nya
na nanlalalaki ang mga mata.
"Pwede ko ba siyang makausap?" tanong kong muli sa
kanya. Matindi ang kabog ng dibdib ko at nananalangin
ako na sana ay sabihin niya sa akin kung nasaan ang
aking kasintahan.
"Wala siya dito. Umalis na siya at hindi ko alam kung
babalik pa siya. Ang sabi niya sa akin kapag hinanap mo
siya ay sabihin ko sa iyo na huwag ka ng umasa na babalik
pa siya dahil tapos na daw kayo. Kalimutan mo na daw
siya dahil hindi ka niya mahal. Ginamit ka lang daw niya
upang may maipanggamot kay tita pero ngayong wala na
ang kanyang ina ay tinatapos na daw niya ang lahat ng
namamagitan sa inyo." pagkasabi nya ay agad akong
nagsisisigaw sa gate.
"Lai si George to please baby kausapin mo ako. Hindi ako
naniniwala sa sinasabi niya! Alam kong mahal mo ako
kaya nakikiusap ako sa iyo labasin mo ako dito at sabihin
mo sa akin na nagsisinungaling lang siya sa akin. Mahal
na mahal kita Lai. Please Lai lumabas ka diyan!" Malakas
kong sigaw habang kinakalampag ko ang gate.
"Gago ka ba? Sinabi ko na ngang wala siya dito tapos
sisigaw sigaw ka pa diyan? Hindi mo ba naiintindihan ang
mga sinabi ko sa iyo ha? Hindi ka niya totoong mahal
kaya kalimutan mo na siya!" galit nyang ani habang
magkasalubong ang mga kilay nito.
"Please ilabas mo si Lai, kailangan ko siyang makausap,
kailangan niyang malaman na mahal na mahal ko siya."
ani ko habang lumuluhod na ako sa harapan ng gate.
Mabilis naman akong itinayo ni lsaac, Humagulgal ako at
pilitakong nakikiusap sa lkanya na ilabas niya ang
babaeng mahal ko.
45 Point
"Wala na siya, sumama na siya sa tunay niyang nobyo."
ani ng isang lalaki na may pagkakahawig sa lalaking
nakatayo sa harapan namin.
"Hindi ako naniniwala sa inyo! Niloloko nyo lang alko!
Ilabas ninyo si Lai kung ayaw ninyong magkagulo tayo
dito!" galit na galit kong ani.
"Totoo ang sinasabi namin, umalis na siya at hindi na siya
babalik pa. Sumama na siya sa kasintahan niya kaya wala
na ang Lai na hinahanap mo. Pwede kang pumasok sa
loob kung gusto mo, hindi ka namin pipigilan. Wala na
talaga si Lai at maging kami ay pinutol na niya ang
ugnayan sa amin." ani ng isang lalaki na mas matinong
kausap kaysa sa nasa harapan ko.
Napatingin ako kay Isaac, hilam na hilam na ang aking
mga mata sa luhang ayaw paampat mula sa aking mga
mata. Marami na ding tao ang nag uusyoso sa paligid pero
hindi ko sila pinapansin.
"Bro halika na, kausapin mo muna ang mommy mo at
baka may sinabi siyang hindi tama kay Lai kaya umalis
ang nobya mo." ani ni Isaac. Tumango ako sa kanya at
hinayaan ko siya na isakay niya ako sa sasakyan. Para
akong nawalan ng lakas, para akong mamatay sa isiping
sumama nga sa ibang lalake amg babaeng pinangakuan
ko ng kasal. Umalis ako para umayos ng problema sa
kumpanya ko pero hindi ko inaasahan na sa pagbabalik
ko ay guguho ang mundo ko.
Napakasakit ng nangyayari sa akin ngayon, buong buhay
ko trabaho at sa mga kaibigan ko lang umiikot ang mundo
ko pero nabago ang lahat ng 'yon ng dumating sa buhay
ko si Lai. Bakit ngayon ay sinasaktan niya ako ng ganito?
Totoo ba na ginamit nya lamang ako dahil sa pera? Totoo
ba na ibinigay nya lang ang sarili niya sa akin upang
mapaniwala ako na mahal niya ako pero ang totoo ay pera
ko lang ang kailangan niya? Hindi ako naniniwala! Mahal
ako ni Lai. Nararamdaman ko yon sa bawat araw na
magkasama kami. Mahal niya ako at alam ko na
kasinungalingan lamang ang lahat ng sinasabi sa akin ng
kanyang mga pinsan.
16 Pont
"Bro, hindi ako naniniwala sa mga sinasabi nila. Hindi kp
man ganuon kakilala ang iyong nobya pero naniniwale
ako na tapat kayong nagmamahalan." ani ni Isaac. lyak
lamang ako ng iyak, durog na durog ang puso ko sa sakit
na nararanasan ko ngayon.
"Sigurado akong may kinalaman dito ang aking ina at
kapag napatunayan ko na tama ang hinala ko, makikita
nila ang galit ko." ani ko sa aking kaibigan. Hindi mawala
sa isip kO si Lai, ang saya-saya pa namin ng naghiwalay
kami dahil kinakailangan ko ng umalis. Bakit ngayon ay
nagkakaganito kaming dalawa?
"Malapit na tayo sa inyo, umayos ka bro, pakalmahin mo
ang sarili mo bago mo harapin ang iyong ina." ani niya sa
akin.

Chapter 15 -Raymond-
Chapter 15 -Raymond-

George's POV
46 Points
Mahigit dalawang taon na ang nakararaan ng iniwanan
ako ni Lai para sa isang lalaki na hindi ko kilala. Naging
mahirap sa akin ang unang taon ng aking paglimot pero
dahil na rin sa tulong ng aking mga kaibigan ay nagagawa
ko namang makalimot kahit papaano. Pero hindi pa rin
mawala sa isip ko ang sinabi sa akin ng aking ina na
nakita niyang may sumundong lalake kay Lai sa aking bar
at magkayakap pa sila. Hindi daw niya masabi sa akin
ang totoo habang nasa France ako nuon dahil ayaw daw
niya akong masaktan.
Hindi ko pa pinapakasalan si Courtney pero hindi rin
naman ako tumatanggi na. Sa ngayon ay hindi ko alam
kung dapat ko nga bang ituloy ang kasal o
magpakatandang binata na lamang ako. Kapatid lang
naman talaga ang turing ko sa kanya.
Muli kong nakita si Lai sa barna may kasamang lalake
dalawang linggo na ang nakakaraan. Nagulat ako ng
malaman ko na ang tunay daw niyang pangalan ay Vera
Madden Ripley. Kilala ang pamilyang Ripley bilang isa sa
magagaling na negosyante sa buong mundo at katulad
namin ay multi billionaire din ang mga ito. Ang alam ko
ay may isa pa silang anak na lalake na nagngangalang
Jeffrey. Nabalita nuon ang pagkawala ng anak nilang
babae pero hindi ko inaakala na si Lai pala ang babaeng
yon.
Mula ng umalis si Lai at iniwan ako ay hindi na naging
maganda ang takbo ng buhay ko. Lahat ng kaibigan ko ay
may asawa na maliban na lamang sa akin.
Wala na nga yata akong balak mag-asawa pa. Ang gusto
ko lang ay magpasarap sa kandungan ng mga babae.
Madalas akong kausapin ng mga kaibigan ko dahil sa nga

ginagawa ko pero dahil sa galit ko kay Lai ay napakalaki

na ng ipinagbago ko.
Lumabas ako ng aking opisina, hinanap ko ang aking
sekretarya at ng makita ko ito ay tinawag ko agad
siya.
5 Ponts
"Come to my office." ani ko at muli akong bumalik sa loob
ng aking opisina.
Pagpasok ni Ava ay inaayos ko na ang aking gamit upang
makapaghanda sa aking pag-alis.
"'Sumunod ka sa akin sa bar ko at pumasok ka sa Vip room
01. Paligayahin mo ako" ani ko sa kanya at malaking ngiti
ang sumilay sa kanyang labi.
Maaga pa kung tutuusin, alas nueve pa lang ng umaga
pero wala ako sa mood magtrabaho.
Mabilis akong nakarating sa aking barat dumiretso na
agad ako sa Vip room. May pribado akong silid dito pero
kaylanman man ay hindi ako nagpapasok ng babae duon.
Lagi ko lang silang kinakama sa kung saan-saang silid
katulad nito. O kaya naman ay sa hotel na pag-aari ko.
May bago din akong sariling condo, ayoko na sa dati kong
condo dahil pinapaalala lamang nito sa akin ang
nakaraan ko kay Lai kaya binenta ko na lang ito.
Humiga ako sa malaking kama, inalis ko ang sinturon ko
at ipinatong ko ito sa ibabaw ng kama at hinintay ko ang
pagdating ni Ava.
Hindi naman nagtagal ay dumating na rin siya at agad ko
siyang pinaghubad. Lumuhod siya sa harapan ko habang
hinuhubad niya ang pantalon ko, hinimas niya ang alaga
ko na nagtatago pa sa loob ng suot kong boxer.
Naramdaman ko agad ang paninigas nito kaya napapikit
ako at hinintay ko ang gagawin niya. Hinubad niya ang
boxer ko at hinimas niya ng hinimas ang pagkalalake ko
hanggang sa tayong tayo na ito at pagkatapos ay mabilis
niya itong isinubo. Napaungol ako habang nakahiga ako
at nakatihaya sa kama at ang dalawang paa ko ay
nakatapak naman sa sahig

Dila, sipsip at hagod ng kamay niya ang ginagawa nitya sa

alaga ko kaya para akong nababaliw sa sarap ng ginagawa
niya.
"Fuuuck! sige pa my f*****g w***e!" ani ko sa kanya.
Ganito na ako ngayon mula ng tinarantado ako ng dati
kong kasintahan. Babae, alak at trabaho. 'Yan na lang ang
buhay ko ngayon. Wala na akong ibang sineseryoso pa
mula ng malaman ko ang panglolokong ginawa sa akin ni
Lai.
"Im c*****g!"ani ko habang inililiyad ko na ang aking
alaga sa bibig niya na halos mabilaukan na siya.
Napangiti ako ng tinanggap niya ang inilabas kong likido
at pagkatapos ay tumayo siya, umayos naman ako ng
pagkakahiga kaya mabilis siyang pumatong sa ibabaw ko.
Mabilis ko siyang inalis at kumuha ako ng condomat
isinuot ko.
"Hindi ko ipapasok sa iyo ang similya ko tandaan mo
yan!" galit kong ani sa kanya pero sa halip na sumagot ay
dinilaan niya ang dibib ko kaya muli akong napapikit.
Humiga akong muli at pumatong ulit siya sa akin at dahil
basang-basa na ang p*re niya kaya pag-upo niya sa
ibabaw ko ay dumulas na lang ang alaga ko papasok sa
kanyang lagusan ng walang kahirap hirap. hindi katulad
kay Lai na kailangan ko pang pwersahin upang tuluyan
kong mapasok ang anyang lagusan. Napapikit ako at
hindi akO makapaniwala na naiisip ko pa rin siya
hanggang ngayon. Nagsimulang gumalaw sa ibabaw ko
ang aking sekretarya kaya namnan inalalayan ko ang
kanyang balakang upang mas mapabilis ang kanyang pag
galaw.
"Fuuuck bilisan mo pa. Huwag kang titigil!" ani ko habang
sarap na sarap ako sa kanyang ginagawa.
"Ohhh my god, ang sarap talaga ng alaga mo sir, ang haba
at ang laki. Napupuno ang p*s*ate ko, kaya ako baliw
na baliw sa alaga mo. Ang sarap mo talaga sa kama' ani
ni Ava.
"Fuuck sir ang sarap, oo00oh ang laki mo talaga!" malakas
niyang ani babang umuungol. Inalis ko siya sa ibabaw ko

at pagkatapos ay pinatuwad ko siya. Tumayo ako sa

likuran niya at umulos agad ako sa lagusan niya ng
malakas kaya pasok na pasok ang malaki kong sandatasa
lungga niya.
"'shiiit! Diinan mo pa sir huwag kang tumigil ng
pangangabayo sa akin, malapit na ako." ani niya kaya
naman mas binilisan ko pa at mas diniinan ko ang
pangangabayo ko sa kanya.
"Fuuuuck! I'm f****g c*****g again!" malakas kong ani
hanggang sa tuluyan ko ng naidiin ang aking alaga sa
lagusan niya habang nararamdaman ko ang pagpulandrit
ng aking likido sa loob ng condom. Napatingala ako at
napapaungol sa sobrang sarap na aking
nararamdaman.
5 Points
Mabilis kong inalis ang alaga ko sa lagusan niya, pumasok
ako ng banyo at nilinis ko ang alaga ko. Paglabas ko ay
nahiga ako sa kama ng bigla siyang pumatong sa akin at
hinalikan ako sa labi kaya itinulak kO siya ng malakas kaya
nahulog siya sa kama at galit akong humarap sa
kanya.
"Huwag na huwag mo akong hahalikan! Tanging babaeng
itinitibok lamang ng puso ko ang maari kong halikan at
hindi ikaw yon! Labas! Hindi na kita kaylangan dahil
tapos na ako sayo!" sigaw ko sa kanya. Nagmamadali
naman niyang pinulot ang kaniyang mga damit at
mabilis itong isinuot.
"'Sorry po.' ani niya. Hindi ko na siya pinansin pa at
nagbihis na lang ako. Mas gusto ko pa ang uminom
ngayon kaysa magtrabaho.
Pagkabihis ko ay nagtungo naman ako sa ibaba kung at
nagpunta ako sa pinaka bar.
"Tequila." ani ko at agad naman akong tinagayan ng aking
bar tender.
"Sir, napaka aga pa po, baka makasama po'yan sa inyo
ani ng aking bar tender kaya napatingin ako sa kanya ay
nagsalubong ang aking mga kilay.
47
"Pakialam mo ba ha?! Hindi kita binabayaran díto para
pakialaman ang buhay ko kaya manahimik ka!" sigaw ko
sa kanya. Napayuko naman siya at humingi ng
pasensya.
Hindi ko siya pinansin. Kinuha ko ang bote ng tequila at
ng shot glass at naupo ako sa table. Marami na akong
naiinom at halos naduduling na ako sa sobrang
kalasingan ko. Nagsalin akong muli ng alak at ng akma ko
na itong tutunggain ay may kamay na pumigil sa aking
palapulsuhan kaya napatingala ako at nakita ko si
Raymond na nakatayo at masamang nakatitig sa
akin.
45 Paint)
"B-Bro, halikah ditoh, u-umupo ka ditoh at shaluhan mo
ako' ani ko sa kanya na namimilipit na ang aking dila
dahil sa sobrang kalasingan.
"Nagpapakamatay ka ba ha? Tang-na naman bro, hindi
alak ang solusyon sa problema mo!" sigaw niya sa akin.
Napayukyok ang aking lo sa table at nagsimula ng
yumugyog ang aking balikat tanda ng aking pag-iyak.
Naramdaman ko ang pag upo niya sa tabi ko, hinagod
niya ang likod ko habang walang patid akong
umiiyak.
"Ma-Mahal nah mahal koh pa rin siya bro." ani ko habang
patuloy akong umiiyak. Hindi ko na kayang itago pa ang
sakit na nararamdaman ng puso ko mula ng makita ko
siyang muli.
"Hindi na si-siya ma-mawala sa isip koh" umiyak kong
ani sa kanya.
"Bro, ikakasal na ang babaeng 'yon, huwag kang
magpakatanga sa kanya. Baka nakakalimutan mo kung
ano ang ginawa niya sa iyo? Please huwag mong sayangin
ang buhay mo ng dahil lang sa kanya. Hindi ba at okay ka
na? Sabi mo naka move on ka na pero bakit ngayon ay
nagpapakalunod ka na naman sa alak at babae?" ani
niya.
Narinig ko ang mga yabag na nagmamadaling lumalapit
Sa amin at kahit hindi ko sila tignan ay alam kong ang
mga kaibigan ko ito.
+5 Pont
"Tang-na George! Ang daming babae huwag ka ngang
magpaka gago!" galit na ani ni Isaac. Hindi ako kumikbo
dahil toto naman ang sinabi niya na gago ako. Tanga ako
dahil nagkakaganito ako sa babaeng sumira ng buhay ko.
Sumira ng mga pangarap ako at ang kauna unahang
babaeng nanakit sa puso ko.
"Iuwi na natin yan sa kanila at ng maasikaso ng mga
magulang niya." ani ni Hanz.
"'Ayokoh u-umuwi sa khanilah." ani ko habang nakayukyok
pa rin ako sa table at nakapikit ang aking mga mata.
Naririnig ko ang mga pag-uusap nila, naririnig ko ang
mga sinasabi nila pero parang hindi ko naman ito
naiintindihan dahil ang tanging laman ng isip ko ay ang
mukha ni Lai pero iba ng si Raymond na ang nagsalita at
kinausap ako, pakiramdam ko lahat ng sinasabi niya at
pumapasok talaga sa isipan ko, lahat ng sinasabi niya ay
tama at nauumawaan ko.
"Makinig ka sa akin bro. Huwag mong sayangin ang buhay
mo sa kanya, huwag mong ipakita sa kanya na hanggang
ngayon ikaw ang talo. Ipakita mo sa kanya na matatag ka
at hindi ka apektado sa ginawa niyang panloloko sa iyo.
It's time to move on at harapin ang sarili mong
kaligayahan. Oo hindi madali kasi ikaw 'yan eh, sayo
nangyayari na niloko ka lang ng babaeng minahal mo, iba
sa mga nangyari sa amin dahil minahal kami ng babaeng
mahal namin. Iba talaga dahil sasabihin ko sa iyong
masakit talaga at kung sa akin mangyayari 'yan, aaminin
ko baka higit pa diyan ang magawa ko, lalo na kilala ninyo
ako, isa alkong demonyo kapag nasasaktan. Naaalala mo
ba ang ginawa sa akin ni Shane? Halos mapatay ko sila,
halos magpakamatay ako nuon pero sabi ko sa sarili ko,
deserving ba s'ya? Dapat ko ba siyang iyakan? Dapat ko
bang sirain ang buhay ko sa isang taong sumira ng buhay
ko? Dapat ko pa ba siyang mahalin? Alam mo sagot ko sa
sarili ko? No. Hindi siya deserving sa lahat ng yon, then
nakilala ko kayo, dahil sa inyo nakalimutan ko siya, dahil
sa inyo natuto akong magmahal muli at dahil sa inyo
masaya alo ngayon sa isang babae na karapat dapat sa

puso ko. Bakit hindi mo subukan na ibaling sa amin ang

atensyon mo? Kaming mga kaibigan mo ang tutulong sa
iyo upang tuluyan mo na siyang makalimutan. Kapag
dumating ang panahon at mag krus muli ang inyong
landas, saka mo tanungin ang sarili mo, mahal mo pa ba
s'ya? Kaya mo ba na tuluyan na siyang mawala? Kasi ako
naranasan ko yan ng muling mag krus ang landas namin
ni Shane. I asked myself, alam mo sagot ko sa sarili ko?
Yes, kaya ko na and thank you sa mga kaibigan ko na
tumulong para makalimutan ko ang babaeng minsang
naging bahagi ng buhay ko. Kaya mo 'yan at magagawa
mo yan." mahaba niyang litanya sa akin. Lalo akong
napahagulgol sa sinabi niya. Tama siya, kailangan ko na
ngang kalimutan ng tuluyan si Lai at harapin kung ano
ang kapalarang ibibigay sa akin ng tadhana. Tama na ang
pagmumukmok, tama na ang pagtangis para sa isang
babaeng walang ibang mahal kung hindi ang kaniyang
sarili.

Chapter 16 -I no longer want her.-

Chapter 16 -I no longer want her.-
George's POV
Tanghali na akong nagising, sobrang sakit ng ulo ko dahil
sa araw- araw kong pag inom ng alak. Napatingin ako sa
aking orasang pambisig at mag aalas diyes na pala ng
umaga. May trabaho pa ako kaya kahit masakit ang ulo ko
ay nagtungo ako ng banyo upang maligo.
Mabilis lang akong naligo at pagkatapos ay nagbihis na
din ako. Hindi na ako kumain ng agahan at dumiretso na
akong lumabas ng aking condo. Malapit lang naman ang
opisina ko dito sa condo ko kaya mabilis lang din akong
nakarating. Pagkapasok ko ng opisina ko ay sumunod
agad sa akin si Ava. Hindi ko siya pinansin sa halip ay
inutusan ko siyang gumawa ng kape.
"Bigyan mo ako ng kape at huwag kang maghuhubad sa
harapan ko dahil hindi na ako interesado pa sayo. Hindi
ko gusto ang ginawa mo, pasalamat ka at hindi pa kita
sinisipa palabas ng building ko." ani ko dito. Napayuko
naman siya at humingi ng despensa pero hindi ko na siya
pinansin pa. Binuksan ko ang aking laptop, nag scan ako
ng fingerprint at tuluyan na itong bumukas.
Sumandal ako sa aking swivel chair at tinitigan ang aking
laptop na may mnalaking larawan namin ni Lai na naka
cover dito.
Ginalaw galaw ko ang mouse at pagkatapos ay nag left
click ako.
'Delete Photo?' bulong ko sa sarili ko pero hindi ko naman
magawang pindutin upang tuluyang burahin ang aming
larawan.
'Damn it! Buburahin ko lang hindi ko pa talaga magawa?
Paano ako mag momove on kung sa tuwing bubuksan ko
ang laptop ko ay larawan niya ang nakikita ko?' galit kong
1/8
ani sa sarili ko.
45 Poit
Biglang bumukas ang pintuan ng aking opisina at iniluwa
nito ang mga kaibigan kong tukmol kaya mabilis kong
naisara ang aking laptop. Napatingin naman sila dito at
may malalaking ngisi sa kanilang labi na nagmamadali
akong nilapitan.
"Woah! Ano 'yan ha? Don't tell me na nanunuod ka ba ng
Porn? Patingin naman kami." pang aasar ni Isaac sa akin
habang pilit na inaagaw ang aking laptop.
"f**k dude, what are you doing?" Inis kong ani habang
nakikipag buno ako sa pakikipag agawan ng aking laptop
kay Isaac. Ang mga kaibigan naman namin ay tumatawa
lamang at hindi man lamang nila magawang pigilan ang
tarantado naming kaibigan. Lumapit sa akin sila Ryven at
Hanz, nakangisi sila kaya nanlilisik ang mga mata kong
napatingin sa kanila.
"Gago kayo huwag ninyo akong pagtulungan!"galit kong
ani pero hindi nila ako pinansin. Hinawakan nila Ryven at
Hanz ang dalawa kong braso kaya wala na akong nagawa
at tuluyan na ngang naagaw ni Isaac ang laptop mula sa
akin.
"Fùck youguys!" inis kong mura habang nakatitig ako sa
laptop na hawak-hawak ni Isaac at sila naman ay parang
mga tangang humahalakhak lamang ng malakas.
Nang binuksan ni Isaac ang laptop ko ay naka lock na ito
at hinihingan ng fingerprint to unlock the screen kaya
napangisi ako ngunit panandalian lamang ang pag
ngising nagawa ko ng makita kong si Ryven, Gabriel at
Raymond na muling lumalapit ng may ngisi at agad na
dinakma ang mga braso ko habang idinidiin ang aking
kanang kamay na nakalapat na sa table at pagkatapos ay
inilapit ni Isaac ang laptop ko at pilit na ini scan ang
thumb ko. What an àsshole!
Nang magbukas ito ay agad na tumambad sa kanila ang
malaking larawan namin ni Lai na nakangiti na
nakatingin sa camnera habang nakahalik sa aking pisngi
na ang ngiti ko naman ay parang wala ng bukas.
2/0
"Aaawwwe so sweet!" sabay-sabay nilang ani pasarkastiko.
kaya binato ko na sila ng folder.
"Bro, paano mo siya makakalimutan kung sa tuwing
bubuksan mo ang laptop mo ay 'yan ang una mong
makikita? Kailangan mo ng mag move on, mangyayari
lang 'yon kung sisimulan mong alisin ang lahat ng bagay
na nagpapaalala sayo tungkol sa kanya, katulad ng
larawang'yan. Kinausap kita kagabi, alam kong nakinig
ka sa akin. Gawin mo bro para sa sarili mo." ani ni
Raymond. Hindi ako kumikibo, iyon naman talaga ang
balak kong gawin hindi ko lang talaga magawa pa at hindi
ko alam kung bakit.
"Sa susunod 'yung phone naman ang pilitin nating
makuha, siguradong punong-puno iyon ng larawan nila.
Kailangan na niyang mag move on at kalimutan si Lai."
ani ni Gabriel.
"Alam ko! Hindi ko lang maintindihan ang sarili ko kung
bakit hindi ko ito magawa. Hanggang ngayon ay mahal na
mahal ko pa rin siya. Pilit ko itong pinaglalabanan pero
hindi ko magawa." ani ko sa kanila.
"I still love her at hindi ko alam kung paano ko siya
makakalimutan. Napakahirap dahil siya lang naman ang
babaeng minahal ko. Alam ninyong lahat 'yan. Tanging si
Lai lang ang babaeng nagpatibok ng puso ko." wika ko sa
kanila.
"But I don't want to be with her anymore. Sigurado ako
diyan, mahal ko pa rin siya pero wala na akong plano na
makasama pa siyang muli. Tama si Raymond kagabi,
kailangan ko ng magsimulang tuluyang lumimot" dagdag
ko pang ani na ikinatuwa naman nila.
"Alam n'yo ba bro, nuong araw na umalis ako para
tumungo ng France ay kinausap ko ang aking mga
magulang, I told my parents they could have taken
everything away from me pero hindi si Lai. I was willing to
give up everything I had just to be with her. My parents
could have disowned me. What the hell did I care? Having
Lalaine in my life would have been enough for me
because Lalaine alone was my treasure. Without her, I was
3/8
nothing but a loner, disabled, and useless person, but that
woman cheated me, and now it's a different story. Despite
my continued unconditional love for her, I no longer have
a desire to be with her"' mahaba kong paliwanag sa
kanila. Alam kong nauunawaan nila ako. Tapik sa balikat
naman ang isinagot sa akin ni Raymond at ngumiti siya
sa akin. Humugot ako ng malalim na buntong hininga at
pilit akong napangiti sa kanila.
"Paano kung nais ka niyang balikan ngayong nandirito na
siya sa Pilipinas?" tanong ni Isaac.
"What we had was just a past. Kung babalik siya I don't
care anymore. Hindi ko naman tinatanggi sa inyo na
hanggang ngayon ay mahal ko siya hindi ba? Ngunit hindi
dahilan 'yon para magkabalikan kami. Niloko niya ako,
sinaktan niya ako at pinaniwala sa isang
kasinungalingan. Wala ng dahilan pa para muli ko siyang
balikan. Sa tingin ko ay tama nga si Raymond sa tinuran
nya sa akin kagabi. It's time na harapin ko naman ang
sarili kong kaligayahan at huwag kong hayaang mabuhay
sa aking nakaraan. Ang aking nakaraan na kailangan ko
ng kalimutan." wika ko sa kanila.
"Sinunod ka namin nuon na huwag kaming makialam sa
iyo, na hayaan namin si Lai at huwag na siyang hanapin
pa dahil hindi mo siya kailangan. Sabi mo nuon ay wala
ng dahilan upang hanapin siya, alam namin na mahirap
para sa iyo dahil mahal na mahal mo si Lai. Pero
naniniwala kami na kakayanin mo 'yan." ani ni Isaac at
ngumiti naman ako sa kanya. Totoo ang sinabi niya,
nalaman ko na gusto nilang mag imbestiga tungkol kay
Lai, pero hinarang ko sila, nagalit ako sa kanila dahil
ayokong pakialaman nila ang problema ko. Nakiusap ako
sa kanila na hayaan na lang si Lai at kung saan siya
masaya ay hinayaan ko siya kahit sobrang sakit nito para
sa akin. Mahal na mahal ko siya at kung ang kahilingan
niya ay hayaan ko siya, 'yun ang ibinigay ko sa kanya.
Nauunawaan ko na kalagayan ko lamang ang inaalala
nila. Nauunawaan ko na gusto nilang makitang masaya
akong mnuli at sa tingin ko nga ay kailangan kO ng mag
move on at isarado ang pahina ng kwento ng aming
4/0
nakaraan at huwag ng balik balikan pa.
Sumandal ako sa aking swivel chair at nilaro laro ang pen
ng aking mga daliri.
"Wala ng dahilan para magkabalikan pa kami. Nang araw
na iniwan nya ako dahil sa ibang lalaki ay'yun din ang
araw na tinapos na nya ang lahat sa amin. Napakalaki ng
kasalanan niya sa akin, ang laki ng pagkakamaling
ginawa niya sa akin." ani ko na nakatitig lamang sa
pintuan ng aking opisina.
"Okay bro, anuman ang maging desisyon mo ay naka
agapay lamang kami sa iyo." ani naman ni Raymond at
ngumiti lang ako sa kanila.
+5 Point
Nagpaalam na si Ryven dahil may mahalaga daw siyang
kailangang gawin at kailangan daw naming makipagkita
sa kanya mamaya sa LaCuesta kaya naman napakunot
ang noo ko habang tinitignan ko siya.
"Tungkol saan?" nakakunot noo kong ani sa kaniya.
"Basta importante to, o paano mauuna na ako at may
trabaho pa ako sa opisina ko. Aalis na ang pinaka gwapo
sa lahat kaya kita kits na lang tayo mamaya sa LaCùesta."
wika nya habang malakas na tumatawa.
MULOL!" sabay-sabay naming sigaw sa kanya habang
tumatawa lamang siya ng malakas palabas ng aking
opisina.
"Kayo ano pa ginagawa n'yo dito ha? Wala ba kayong mga
trabaho?"
Pagtataboy ko sa kanila dahil kahit ako ay may trabaho din
na kailangan kong tapusin.
"Shit may meeting nga pala ako!"' ani ni Isaac na nag
mamadaling lumabas ng aking opisina.
"Patay na, may pinabibili nga pala sa akin ang asawa ko at
kanina pa 'yon! Nakalimutan ko na! Yari na naman ako
nito sa asawa ko." kumakamot ng ulo namang ani ni
Gabriel na ikinatawa namin ni Hanz.
b/8
"Andres!" Sigaw ni Hanz.
45 Poits
"Dìckhead!" ganti naman ni Gabriel na nauwi na kami sa
tawanan.
Naiwan dito si Hanz dahil may trabaho kaming tatapusin,
sabay na rin kaming manananghalian mamaya oras na
matapos namin ang ginagawa namin.
Ilang beses akong tinatawagan ng aking ina ngunit isa
man sa tawag niya ay hindi ko sinasagot, ayoko munang
makipag usap sa kanya dahil kinukulit lang niya ako
tungkol kay Courtney. Wala akong panahon kay Courtney,
hindi ko rin alam kung kaya ko nga ba siyang pakasalan.
Wala namang magagawa ang mga magulang ko kung
sakali man na tanggihan ko ang pagpapakasal sa kanya,
unang-una ay hindi siya ang babaeng tinitibok ng puso ko
at tanging kapatid lamang ang turing ko sa kanya.
Hanggang duon lang talaga ang kaya ko at hindi na
hihigit pa duon.
"Bro hindi mo ba sasagutin ang tumatawag sa iyo? Kanina
pa 'yan ring na ring, nakakairita!" ani ni Hanz na naiinis.
Napatingin lang ako sa kanya at umiling ako kaya natawa
siya ng mahina at muli niyang hinarap ang kanyang
laptop.
Tama si Raymond, sa pamamagitan nila, makakalimutan
ko si Lai, sa tulong nila ay tuluyan kong makakalimutan
ang babaeng nanloko sa akin. Alam kong kakayanin ko ito,
alam ko na hindi magtatagal ay magiging katulad na din
nila ako, may masayang pamilya kasama ang babaeng
tunay na nakalaan sa akin. Siguro nga ay ito na ang oras
upang hayaan ko ang tadhana na dalhin ako sa babaeng
karapat-dapat para sa akin.
"Bakit ka napapangiti diyan? May babae ba sa ilalim ng
lamesa mo ha gago ka?" ani niya sabay tawa ng malakas.
Natawa din ako sa tinuran niya at binato ko siya ng
pen.
Hinarap ko ang laptop ko, tinitigan ko ang mukha namin
ni Lai na nakangiti at masaya nuong magkasama pa kami.
Pinindot ko ang mouse, lumitaw sa screen ko ang delete
6/0
option the I finally did it. I deleted it. Huminga akong
malalim at tumingin ako kay Hanz ng nakangiti. Tinaasan
niya ako ng kilay at natawa lamang ako. Nagpunta ako sa
gallery ko at hinanap ko ang larawan naning lahat núong
kasal ni Raymond na nasa veranda kami na kinuha ni
Zitri at'yun ang ipinalit ko. Iniharap ko ang aking laptop
kay Hanz at isang malaking ngiti ang sumilay sa kanyang
labi.
"I deleted it. From now on, kalilimutan ko na s'ya, sa
tulong ninyo, magagawa ko na siyang makalimutan." ani
ko at lumapit siya sa akin at tinitigan ang larawan na
bagong screen ng laptop ko.
"Tang-na bakit ang pangit ko dyan?" ani niya na
ikinatawa ko ng malakas.
5 Ponts
"Palitan mo nga 'yan!" inis niyang ani. Tinitigan ko ang
larawan, wala namang pangit sa mukha niya, naka wacky
lang siya na labas na labas ang dila pero gayunpaman ay
hindi maitatago ang gwapo niyang mukha pero syempre
mas gwapo ako sa kanilang lahat.
"Okay na yan! Napaka arte mo wala namang problema sa
picture na yan. Ilalabas mno dila mo tapos ngayon
mag-iinarte ka pa." ani ko at maging siya ay natawa.
Heto na ang simula ng aking paglimot, yung totoong
paglimot. Aalisin ko na sa akin ang lahat ng bagay na
makapag papapaala ng tungkol sa kanya. Tama sila, hindi
lang si Lai ang babae sa mundo, narami pa na mas
deserving kaysa sa kanya.

Chapter 17-Galit ni Laj=

Chapter 17 -Galit ni Lai=

Lai/Vera's POV
Mula ng makita kong muli si George ay hindi na siya
mawala sa isipan ko, hindi ko alam kung may asawa na
siya pero sigurado ako na may anak na sila ni
Courtney.
Nuong sumama ako sa aking tunay na mga magulang ay
kinausap ko sila Kuya Brent at Karl na kung sakaling
pupuntahan sila ni George ay sabihing hindi ko siya
mahal at ginamit ko lamang siya para magkapera upang
kamuhian niya ako at pakasalan niya ang babaeng ina ng
kanyang magiging anak. Kahit masakit sa akin ay ginawa
ko yon upang hindi ko masira ang pamilyang binubuo
niya nuon bago pa man ako dumating sa buhay niya.
"Sweetheart, iniisip mo na naman ba siya?" tanong ng
aking ina habang nilalapitan niya ako dito sa garden.
Ngumiti ako sa kanya at umiling ako.
6 Pont
"Hindi po, nakalimutan ko na po siya" ani ko. Malungkot
siyang ngumiti sa akin at tinabihan niya ako sa
pagkakaupo.
"Your action says otherwise." ani niya sa akin. Hindi ako
kumibo at lumingon lamang ako sa ibang direksyon.
"Tinanong naman kita kung okay lang sayo na tanggapin
si Blake, kung hindimo makalimutan si George, subukan
mong ibaling ang pagmamahal mo sa kanya. Gusto kong
makita kang masaya at hindi ganito." ani ng aking ina.
Napahikbi ako, humarap ako sa kanya at hindi ko na
napigilan pa ang pagluha ko.
"'Awe, sweetheart, hindi ka namin gustong makita ng
daddy mo na nagkakaganyan ka. Makinig ka sa akin, may
sasabihin ako sa iyo. Gusto kong makinig ka, okay?" ani ni
mommy habang hawak niya ang magkabila kong pisngi
178
Tumango ako sa kanya at huminga ako ng malalim upang
mapayapa ko ang aking kalooban.
"Nagpaimbestiga kami, binata pa si George, hindi rin,
totoo na buntis nuon ang babaeng tinutukoy mo na si
Courtney Ross. Ilang beses na tinanggihan nuon ni
George si Courtney dahil hindi niya ito mahal. Nalaman
ko din na ikaw lang ang kaisa-isang babaeng minahal
niya. Pero galit na galit siya sa iyo ngayon dahil sa
kasinungalingang ipinasabi mo sa kanya. Alam mo rin ba
na magkasabwat ang ina ni George at ang Courtney na
'yon upang paniwalain ka na buntis siya at
magkasintahan sila? Sabi kO naman sa iyo kaya naming
alamin ang totoo." ani ni mommy na ikinagulat ko.
Mabilis na tumulo muli ang aking mga luha. Hindi ako
makapaniwala sa mga sinasabi sa akin ngayon ni
mommy.
"Totoo ang sinabi ng mommy mo anak, kaninang umaga
ay nasa opisina ko ang taong inutusan namin upang mag
imbestiga kung may asawa na nga ba ang lalaking yon
pero 'yan lahat ang nalaman niya. Nakausap din ng PI na
kinuha namin ang mga kaibigan ng Courtney na 'yon at sa
kanila mismo nanggaling na pakana lahat 'yon ni
Courtney, sinulsulan ang ina ni George upang sabihin sa
iyo na buntis siya. Alam mo ba kung bakit? Kasi baon na
sa utang ang mga magulang ni Courtney, walang
nakakaalam maging ang mga Zither, habol ngayon ng
mga Ross ang perang mapupunta sa kanila kung sakaling
ikakasal si Courtney at si George." ani ni daddy habarng
papalapit sa amin kasama ang kaibigan kong si
Trisha.
"Are you saying na nagsinungaling sa akin ang ina ni
George ha dad dahil kay Courtney? Para lamang layuan ko
ang anak niya at maipakasal sa babaeng 'yon?"gulat
kong ani sa aking ama.
"Yes sweetheart. Alam mo ba na independent si George?
Kahit itakwil siya ng mga magulang niya ay multi
billionaire pa rin ang dati mong kasintahan dahil sa mga
negosyo niyang napalago niya gamit ang sarili niyang
pera? Kaya ikaw ang kinausap ng ina niya dahil alam niya
2/8
na hindi niya kayang kontrolin ang anak niya. Dahil
desidido si George na pakasalan ka." ani ng aking ama
kaya tuluyan na akong napahagulgol.
"Oh my god! What have I done?" umiiyak kong ani at
napasubsob ako sa glass table at umiyak ako ng
umiyak.
"Wala kang kasalanan bff, kasalanan 'yan lahat ng nanay
ni George. Huwag ka ng umiyak pati ako naiiyak sayo eh!"
wika ng aking kaibigan. Hindi ko siya sinagot at umiyak
lamang ako ng umiyak.
4S Poits
"Kailangan ko siyang makausap, kailangan ko siyang
mapaliwanagan kung ano ang totoong nangyari." wika ko
sa kabila ng matindi kong paghagulgol.
Tumanggi ang aking ama, ipinaliwanag niya sa akin ang
tungkol kay Blake kaya mas lalo tuloy akong umiyak dahil
pakiramdam ko ay mas lalong gumugulo ang sitwasyon
ko.
"Pumayag kang magpakasal kay Blake, si George naman
ay ipinagkasundo sa babaeng 'yon. Hindi man
tinatanggihan ngayon ni George ang pagpapakasal sa
kanya hindi rin naman niya itinataboy ang babae. Ibig
lang sabihin may pagkakataon na sila na hindi ba?" ani ng
aking ama. Hindi ako kumibo pero nasasaktan ako
ngayon ng sobra.
Ngayong alam ko na ang totoo ay gagawin ko ang lahat
upang mapaliwanagan siya, sasabihin ko sa kanya na
wala akong ibang minahal kung hindi siya lamang. Pero
paano ko gagawin 'yon kung alam ko naman kung gaano
kalaki ang galit niya sa akin. Naaalala ko pa nuong
magkita kami sa bar ng gabing yon, malinaw ang sinabi
niya na hindi na niya akO kailangan.
"Bff tama na ang pag-iyak mo! Tara samahan mo na lang
akong pumunta ng mall at may bibilhin akong sapatos.
ani niya at umiling ako pero pinipilit naman ako ng mga
magulang ko. Wala na rin akong nagawa kung hindi ang
pumayaB
Habang nasa mall kami ay hindi ako mapalagay,
3/0
pakiramdam ko ay may mga matang nakamasid sa amin
kaya luminga-linga ako at pilit kong hinahanap ang mga
matang nakatitig sa akin. Wala naman akong makita kaa
napailing na lamang ako.
"Okay ka lang ba?" Tanong niya sa akin. Tumango ako sa
kanya at ngumiti ako ng pilit pero ang mga mata ko ay
naglilikot dahil nararamdaman ko talaga na may mga
matang nakamasid sa amin.
Inaya kong pumasok ang aking kaibigan sa isang
boutique, gusto ko sanang bumili ng bagong dress pero
natigilan kami ng nabunggo kO ang isang kaibigan ni
George, napayuko ako at hindi ako makatingin sa kanya
pero tinalikuran lang nya ako at hindi naman siya
nagsalita. Para nga siyang walang nakita na bigla na lang
akong tinalikuran.
45 Poshts
"Bff, sa iba na lang tayo mamili." ani ko sa kaibigan ko.
Pagtalikod ko ay bumangga naman ako sa isang
matipunong dibdib na nakatayo sa likuran ko at
nakapamulsa ang dalawang kamay sa kanyang pantalon
habang may babaeng nakapalupot ang kamay sa braso
niya. Pag-angat kO ng aking mukha ay nagulat ako ng
makita kong si George ito. Napatitig akO sa kamay ng
babae, may kung anong matalim na bagay ngayon ang
sumasaksak sa aking puso habang pinagmamasdan ko
silang dalawa.
"You are so stupid!" galit na ani ng babae.
"Grabe ka teh! Stupid agad? Ikaw ano tawag mo sa sarili
mo ha? Oh, you are so sawa, puluput pulupot pa more!"
naiinis na ani ng aking kaibigan kaya sinaway ko
siya.
"'Sorry, my fault." ani ko at tumawa ng pagak ang
babae.
"Tatanga tanga ka kasi! Nakita mo katangahan ng
babaeng 'yan babe? Nakakainis! Sinadya nya 'yan para
maamoy ka nya, para mayakap ka nya, para akitin ka
nyang riuli. Mga desperadang mahihirap na gustong
makabingwit ng matatabang isda." ani ng babae sa akin

kaya napataas ang kilay ko sa tinuran niya. Hindi ko yata

mapapalagpas ang sinabi niya sa akin.
"Talaga! As far as I know, ikaw ang gustong makabingit
ng matabang isda. Am I Right Miss. Courtney Ross?" ani ko
habang nakataas ang kilay ko. Nagtatapang-tapangan
lang ako pero nasasaktan ako habang nakikita ko si
George na nakatayo lang sa harapan ko at hinahayaan
niya ang babaeng ito na laitin ako sa harapan niya.
"Talaga ba? Awe, bakit hindi ko yata alam 'yan? Akala mo
ba hindi kita kilala? Ikaw lang naman ang babaeng
gumamit sa fiancee ko para magkapera hindi ba? Sino ba
ngayon ang nabingwit mo at nagmukha ka ng tao?"
pang-iinsulto niya sa akin.
"Hoy panget! FYI, hindi siya nangbibingwit ng matabang
isda, ang kapal ng feslak mo!" galit na ani ng aking
kaibigan. Hinawakan ko siya sa braso upang patigilin,
useless lang din naman na makipagtalo sa kanya kaya
hindi ako makikipagtalo sa kanya at mas mabuti pa na
umalis na lang kami dito ng kaibigan ko.
Inaya ko ng umalis ang aking kaibigan pero hinawakan
ako sa braso ng babaeng ito upang pigilan sa tangka kong
pag-alis. Talagang sinasagad ng babaeng ito ang
pasensya ko. Ako na nga ang umiwas pero siya pa itong
pilit na gumagawa ng gulo.
"Bitawan mo ako please, hindi kita papatulan." ani ko
habang pilit akong nagtitimpi ng galit ko. Ang gusto ko
lang naman talaga ay makaalis na dahil ayokong makita
kung paano ako balewalain ni George. Masyado akong
nasasaktan na makitang iba na ang kasama niya.
"Kapal ng mukha mo! Isa ka lang namang gold digger na
gustong makatikim ng yaman ng lalaking pakakasalan
ko! Isa kang manggagamit!" ani niya. Sa sobrang galit ko
sa sinabi niya ay hinablot ko siya sa braso niya at halos
kaladkarin ko siya sa gitna ng hallway na ikinagulat nila
George at ng mga kaibigan nito kaya mabilis silang
Sumunod sa amin.
"Veral Bitawan mo si Courtney!" galit na sigaw sa akin ni
5/8
George at hindi na Lai ang tawag niya sa akin. Tinitigan ko
siya ng masama at nakita ko ang pagkagulat sa kanyang
mukha. Muli kong hinarap ang Courtney na ito at
sinampal ko siya na ikinatabingi ng mukha niya.
"Para 'yan sa ginawa ninyong pagsisinungaling sa akin ng
pinaniwala ninyo ako sa mga kasinungalingan ninyo
upang makuha ninyo ang gusto ninyo!" galit na galit kong
ani sa kanya. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha ni
Courtney, ang takot sa kanyang mga mata matapos
niyang marinig ang mga sinabi ko. Bigla akong hinaklit ni
George sa aking braso at itinago si Courtney sa likuran
niya. Tinitigan ko siya ng masama at nakipaglabanan siya
ng masamang titig sa akin.
"Anong kasinungalingan ang sinasabi mo ha? Huwag
kang gumawa ng kasinungalingan Vera upang pagtakpan
ang mga kasalanan mo sa akin." galit na ani ni George
pero hindi ko siya pinansin dahil sa sobrang galit ko sa
babaeng kaharap ko. Itinulak ko si George at muli kong
hinablot si Courtney at isang sampal muli ang ipinadapo
ko sa pagmumukha niya na ikinaputok ng gilid ng labi
niya ang gumulantang sa kanilang lahat at marami na
ring tao ang nag-uusyoso sa mga nangyayari sa amin.
Sinadya ko talaga siyang dalhin dito sa gitna upang
makita ng mga tao kung anong klase siyang babae.
"Para 'yan sa isang pamilya na sana ay buo pero nawasak
at nasira ang buhay ng dahil sa ginawa ninyo sa akin. Sa
amin!" sigaw ko na ikinagulat nila. Lahat sila ay
nakatingin sa akin pero hindi na ako nagsalita pa at
masama ko lang silang tinitigan.
"Anong ibig mong sabihin sa mga sinabi mo ha Vera?" ani
sa akín ni George pero tumawa lang ako ng pagak at
pinahid ko ang mga luhang kanina pa lumalandas sa
aking mukha.
"'Sayang, akala ko may pag-asa, akala ko pwede pa, pero
nagkamali ako. Mas pinaniniwalaan mo ang babaeng yan
kaysa sa akin. I'm sorry dahil hinayaan ko na masira nila
tayo, I'msorry dahil naniwala ako sa kanila, pero tama ka,
para sayo ako nga siguro ang tunay na sinungaling. Sana
6/0
maging masaya kayo ng babaeng 'yan." ani ko at tułuyan
ng lumandas ang aking mga luha.
Kanina ay gusto ko siyang makausap pero ngayon ay gait
na lamang ang nararamdaman ko ng ipamukha niya sa
akin na mas mahalaga sa kanya ang Courtney na to kaysa
sa akin.
"Tara na Trisha, hindi ko na kaya ang nararamdaman ko."
ani ko at nagtatakbo na ako palayo sa kanila. Naririnig ko
ang pagtawag sa akin ni George habang pinipigilan
naman siya ni Courtney. Sobrang sakit ng nararamdaman
ko habang unti-unting nadudurog ang puso ko.
"Lai bumalik ka dito! Ano ang ibig mong sabihin ha?"
sigaw niya pero hindi ko na siya nilingon pa.
Pagkasakay ko sa aking sasakyan ay mabilis na pumasok
ang kaibigan ko saka ko ito pinaharurot papalayo dahil
para akong mamamatay sa sakit na nararamdanan
ko.
"I hate him! I hate him so much! Akala ko may pag-asang
paniwalaan man lamang niya ang mga sinabi ko pero ako
pa ang gusto niyang lumabas na sinungaling. Gusto
niyang malaman ang totoo? Gawin niya ang lahat para
malaman kung ano ang totoong nangyari! Alamin nya
kung ano ang tinutukoy ko." ani ko sa kaibigan ko.
Hindi na nagsalita ang kaibigan ko, inihinto ko ang
sasakyan ko sa gilid ng kalsada at saka ako humagulgol
ng humagulgol dahil sa sakit na nararamdaman ng puso
ko.
"Bestie, kung mahal mo, ipaglaban mo. Karapatan ninyo
'yon." ani ng aking kaibigan. Pinahid ko ang aking mga
luha at humugot ako ng malalim na hininga. Hindi ko
alam ang isasagot ko, mahal na mahal ko si George. Wala
akong ibang minahal kung hindi siya lamang.
"Gusto ko ng umnuwi. Pasensya ka na kung hindi naging
maayos ang pamamasyal natin, pinilit ko namang
umiwas pero hindi ko talaga nagustuhan ang mga sinabi
ng babaeng 'yon." ani ko. Ngumiti lanang sa akin si Trisha
at hinawakan ang kamay kO. Pinahid niya ang luha ko at

napayakap na ako sa kanya at umiyak ako sa kanyang

balikat upang maibsan ang sakit na nararamdaman
ko.
"Alam mo bestie, nararamdaman ko isang aravw magiging
masaya ulit kayo." ani niya pero hindi na ako kumibo
pa.

Chapter 18 -Ang katotohanan-

Chapter 18 -Ang katotohanan-

George's POV
46 Point
Pagkaalis ni Lai ay mabilis kong hinarap si Courtney.
Hinaklit ko ang braso niya at itinapat ko ang mukha ko sa
pagmumukha niya at ipinapakita ko ang galit na
nararamdaman ko.
"Ano ang ibig sabihin ni Lai? Anong kasinungalingan ang
sinasabi niya ha Courtney?" galit na galit kong sigaw sa
kanya. Wala akong pakialam kahit nandito kami sa gitna
ng hallway ng mall. Kailangan kong malaman kung ano
ang ibig sabihin ni Lai sa tinuran niya kanina.
"Wa-Wala, wala akong alam sa sinasabi niya.
Ma-Maniwala ka, wala akong alam. Gu-Gumagawa lang
siya ng gulo para sirain ako." ani niya na nauutal at hindi
makatingin sa akin.
"Sinungaling!" malakas kong sigaw at isang sampal ang
dumapo sa mukha niya na ikinagulat niya at ikinagulat
ng lahat.
"George!" sigaw ni Isaac sa akin at matalim ko lamang
siyang tinitigan. Si Hanz naman ay mabilis na nilapitan si
Courtney na bumagsak sa sahig ng tumama ang malaki
kong palad sa pagmumukha niya.
Alam kong may itinatago sila sa akin, kailangan kong
malaman kung ano ang ibig sabihin ni Lai kay Courtney.
Hindi siya magsasalita ng ganoon kung walang ginawa si
Courtney.
"Paghandaan ninyo ang galit ko sa oras na malaman ko
na may ginawa kayo kaya ako iniwan ni Lai. Aalamin ko
ang katotohanan at kapag nalaman ko na
nagsisinungaling kayo sa akin ay magtago na kayo!" galit
na galit kong wika at mabilis ko na siyang tinalikuran.
Kasunod ko naman ang mga kaibigan ko at dumietso ako
sa condo ko. Hindi nagtagal ay kumakatok na ang mga
kaibigan ko. Binuksan ko ang pintuan pero hindi ko sila
kinakausap. Gulong gulo ang utak ko, hindi ko
maintindihan kung ano ba talaga ang totoong
nangyayari.
"Isaac, kailangan ko ng tulong mo, kailangan kong
malaman kung ano ang totoong nangyari nuong nasa
France ako. Mukhang may hindi sinasabi sa akin ang
aking ina at si Courtney. Ayokong may makakaalam na
nag iimbestiga ako kung maaari ay tayo lang muna ang
nakakaalam." ani ko.
"Huwag kang mag-alala bro, sisiguraduhin ko na may
matutuklasan ako as soon as possible." wika niya.
Palakad-lakad ako dalhil gulong gulo ang isip ko.
"Paano kung may sinabing mga kasinungalingan si
Courtney kay Lai nuong nasa France ako? Paano kung
iniwan pala ako ni Lai nuon dahil may mga sinabi si
Courtney sa kanya na hindi totoo? Mapapatay ko talaga
siya kapag nalaman ko na siya ang dahilan ng paglayo sa
akin ni Lai." galit kong ani. Hinawakan ako ni Ryven sa
aking balikat at pinatigil ako sa aking paglalakad na
animo lagari na pabalik balik lamang sa iisang
direksyon.
"Relax bro, malalaman mo din ang totoo. Narinig namin
ang mga sinabi ni Lai kanina at maging kami ay
nag-aalala na baka pati ang iyong ina ay may kinalaman
dito." ani ni Ryven. Hindi ako kumibo dahil kanina ko pa
iniisip yon. Si mnommy ang nag-utos sa tauhan ko na
magsinungaling sa akin kaya ngayon ay nagdududa ako
na baka may kinalaman din si mommy sa paglayo sa akin
ni Lai.
"I know because I'm thinking the same thing, When I was
in France, my mother instructed my bartenders to lie to
me. IfI find out that my mother had anything to do with
Lai and my separation, I'm not sure I'M be able to forgive
her" I said.
"What will you do when you discover she is the reason Lai
left you? Remember, she is still your mother She is still

your mother, no matter what she has done." ani naTman sa.
akin ni Raymond.
Hindi na ako muling kumibo pa. Napatingin ako kay Is4ac
na busy sa pagkalikot sa laptop ko kaya napakunot ang
noo ko at mabilis ko siyang nilapitan.
"What the hell are you doing?" ani ko.
+h Points
Iniharap niya sa akin ang aking laptop kaya napaupo ako
sa tabi niya.
"Your mother visited her that day, and then Lai departed
distraught afterward. I believe your mother said
something to her that caused her to cry in such a way." ani
ni Isaac na ikinagulat ko.
Nakatitig lamang ako sa video na ipinapakita niya sa akin.
Napatingin ako sa kanya at napakunot ang noo ko.
"Nuong araw na pinigilan mo kami ng malaman mong
nag iimbestiga kami tungkol sa nangyari ay nasa inbox ko
na 'yan. Hindi ko lang siya inopen nuon dahil ang sabi ko
sa aking sarili ay hihintayin ko ang araw na ikaw mismo
ang hihingi sa akin ng tulong. ngayong nangyari na ay
ayan na ang kasagutang hinahanap mo." wika niya. Hindi
ako makapaniwala na nagsinungaling sa akin ang aking
ina. Ang sabi niya ay inabutan n'ya lang si Lai na lumabas
ng bar na masaya dahil sinundo ito ng isang lalake at
nagyakap pa ang mga ito, pero kasinungalingan lamang
pala ang kanyang mga sinabi sa akin.
Tumayo ako at hinablot ko ang susi ng aking sasakyan at
akma na akong lalabas ng condo ko ng humarang sa
pintuan si Hanz at Gabriel.
"Let me through. ani ko. Umiling silang pareho kaya mas
lalo akong nakaramdam ng galit Huminga ako ng
malalim at muli akong nagsalita upang paraanin nila ako
pero umiling sila.
Inakbayan ako ni Raymond at iginiya ako sa upuan,
kinuha naman ni Isaac ang susi sa kamay ko habang si
Ryven naman ay nagluluto sa kusina ko.
"Kakain tayo, magpapalamig ka, alisin mo galit sa puso
3/11

mo at pagkatapos ay pupuntahan natin ang iyong ina. Bro,

huwag kang gagawa ng isang bagay na maaari mong
pagsisihan sa huli. Siya pa rin ang iyong ina." ani niya.
Hindi ako kumikibo, nagngangalit ang bagang ko sa
sobrang galit na nararamdaman ko. Pinagkakaisahan nila
ako, pinaniwala nila ako sa isang kasinungalingan upang
mamuhi ako sa taong nilalaman ng puso ko.
"Gotcha!" ani ni Isaac habang nakatitig sa kanyang
telepono. Napatingin kami sa kanya at isang malaking
ngiti ang humarap sa amin.
"I got her address. I told you it was so simple." ani niya at
ipinakita sa amin ang address nila Lai. Napatitig ako sa
hawak niyang phone kaya hinablot ko ito sa kamay
niya.
"Pagkatapos kong makausap ang aking ina ay
pupuntahan natin si Lai. Gusto kong marinig mula sa
kanya ang lahat ng katotohanan." ani ko at tumango
naman sila. Hindi ko talaga sila mapapatawad kapag
nalaman ko kung ano ang tunay na nangyari ng araw na
'yon. Kapag nalaman ko na puro kasinungalingan ang
itinanim nila sa utak ni Lai ay kalilimutan kong may isa
akong ina.
Sumandal ako sa sofa, napatingin ako sa pinto at hindi
umaalis duon si Hanz at Gabriel. Kilala nila ako kaya hindi
sila nagtitiwala sa maaari kong gawin.
Pagkatapos magluto ni Ryven ay kumain kami, hindi
naman ako masyadong kumain dahil hindi ko maalis sa
isipan ko ang binitawang salita ni Lai kanina.
Napakaraming tanong ang gumugulo sa aking
isipan.
"Hindi mo ba nagustuhan ang niluto ko? Specialty ko
'yan." ani ni Ryven. Tinitigan ko siya at nginisihan ko siya
ng pagalk at muli kong tinignan ang laman ng plato ko.
Tinusok ko ang spicy sausage, Canadian bacon at ang
fried eg8
"Kahit sá kumukulong tubig maluluto ang mga ito." ani ko
kaya malakas na tawanan ang maririnig sa kanila
4211
maliban lang sa akin.
Napatingin sila sa akin pero hindi naman ako nagsasalita,
nakatitig lang ako sa plato ko at nilalaro ko ang pagka
ko.
Binitawan ko ang tinidor kong hawak at tinignan ko si
Raymond.
+5 Paint
"Bilisan ninyong kumain at aalis na tayo." ani ko. Gustuhin
ko man na umalis mag-isa ay hindi mangyayari dahil
hindi sila papayag. Kung magwawala man ako, ano ang
laban ko sa kanilang lima na kung kumilos sa
pakikipaglaban ay parang ako? Useless lang kaya
hihintayin ko na lang silang matapos para makaalis na
agad kami.
Hindi naman nagtagal ay palabas na kami ng parking lot
ng building. Sumakay sa sasakyan ko si Raymond kaya
hindi ko na siya napigilan pa, iniwan niya ang sasakyan
niya sa building dahil gusto niyang makasiguro na hindi
ko pahaharurutin ang aking sasakyan.
Pagkarating namin ng mansion ng aking mga magulang
ay napatingin ako sa sasakyang nakaparada sa loob ng
malapad na driveway. Napailing ako at natatawa habang
pinagmamasdan ko ang sasakyan ni Courtney.
"'She is here." ani nila. Nagmadali akong makapasok sa
loob ng malaking bahay at inabutan ko si Courtney na
umiiyak at yakap ng aking ina.
"What the f*kare you doing here, ha? Leave! I don't want
to see you here!" sigaw ko sa kanya pero malakas na boses
ng aking ama ang nagpalingon sa akin.
"George! Ano ang nangyayari dito?" sigaw niya kaya
napaharap ako sa kanya.
MTell me dad, alam mo ba kung ano ang ginawa nila kay
Lai?" tanong ko na ikinanuot ng kanyang noo at nakikita
ko sa kanya ang pagkalito kaya batid ko na hindi niya
alam kung ano ang tinutukoy ko kaya mabilis akong
humarap sa aking ina at kay Courtney
"How aboutyou, mother? Are you aware of why I'm here?
5/11
magaspang kong ani sa kanya. Despite the fact thatT had
never treated her in sucha manner, what she did was
inherently wrong. Hindi ko ito mapapalagpas at hindi ká
siya mapapatawad.
"Son, I-I don.." I cut her off.
"Stuttering? Tell me, Mom, what kind of lies did you two
tell her while I was in France?" ani ko at nakikita ko sa
mga mata nila ang takot. Huminga ako ng malalim at
hinarap ko ang aking ama ng wala akong makuhang
sagot sa kanila. Tinawag ko si Isaac at hinarap sa aking
ama ang laptop ko at ipinanuod sa kanya ang video na
hawak ni Isaac nuon pa.
Nakita ko ang pagkunot ng noo ng aking ama,
nagsalubong ang kanyang makakapal na kilay at
napatitig sa aking ina at kay Courtney.
"What is the meaning of this? Honey?" ani ng aking ama
sa aking ina at tuluyan na siyang humagulgol sa aming
harapan tanda ng pag amin niya sa kasalanang nagawa
niya.
"Fuuuuuck! Why? Why mom? Why did you do that to me?
What were you thinking? Oh god!" umiiyak kong sigaw
habang napaupo na ako sa sahig at niyakap ang mga
tuhod ko.
Nilapitan ako ng aking ina pero hindi ko siya hinayaang
tuluyang makalapit sa akin kaya walang nagawa ang
aking ama kung hindi yakapin siya dahil kilala nila kung
paano ako magalit.
"Oh god! I'm so sorry, son! Please forgive me.' ani ng
aking ina pero umiling lamang ako.
"Hindi siya nararapat para sayo dahil ako ang itinakda
mong maging asawa! Ako ang pinangakuan ng iyong mga
magulang na pakakasalan mno George! Akin ka lang!"
sigaw naman ni Courtney na galit na galit kaya sa galit ko
ay napatayo ako at akma ko siyang lalapitan ng pinigilan
ako nila Raymond.
Why? Dahil kailangan ninyong mga Ross ang pera ng
6/11

mga Zither? Dahil nalugi ang mga negosyo ng mga

magulang mo at malaki ang pagkakautang ninyo sa mga
bangko at ang tanging solusyon lang ninyo ay ang
maikasal ka kay George? Hindi ba Courtney? Look tita, tito.
Kapapadala lang ito ng mga empleyado ko sa bangkong
pag-aari ko. Lubog sila sa utang sa dalawang bangko
namin, actually nakasanla pa sa amin ngayon ang
mansion nila, ang kahuli-hulihan nilang alas ay ang
maikasal siya kay George. Subukan mo Hanz, ipa-check
mo ang mga Ross sa bangko ninyo upang malaman natin
kung totoo nga ang mga sinasabi ko." ani ni Isaac habang
nakaharap sa amin ang phone niya na may mga record ng
mga pagkakautang ng mga Ross sa kanila.
"Check Ross's bank account. Please tell me everything I
need to know about Ross's debt. I'll wait for your call." ani
ni Hanz, si Courtney naman ay nakikitaan na namin ng
matinding takot sa kanyang mukha. Matinding galit ang
nararamdaman ko ngayon sa taong kaharap ko.
"Totoo ba ang mga ito Courtney? Ginagamit ninyo kami
upang maisalba ang inyong mga utang? Bagsak na ang
mga negosyo ninyo at baon kayo sa mga pagkakautang?"
ani ng aking ama. Humahagulgol na si Courtney at
nakikitaan na namin siya ng matinding takot.
Makaraan lang ng labing limang minuto ay may tumawag
na kay Hanz. Pagkasagot niya ay tumitig lamang kami kay
Courtney.
MThanks!" wika ni Hanz at pinatay na ang kanyang
telepono.
"Hacienda, ang Ross travel agencies nila, Hotel at ang
private resort nila sa Boracay ay pag-aari na ng mga Dux.
May pagkakautang sila sa bangko namin ng napakalaking
halaga at naka freeze na rin ang acct nila dahil sa patuloy
nilang pag gamit ng credit cards na hindi naman
nababayaran." ani ni Hanz na ikinagulat ng mga
magulang ko. Ngayon ay nauunawaan ko ang sarili ko
kung bakit kahit nuon pa may ay hindi ako nagtitiwala sa
kanya.
"Kung gayon ang lahat pala ng ito ay upang maisalba kayo
sa kahirapan? Bakit hindi na lang kayo nagsabi sa amin?
Kaya naming tumulong dahil kaibigan namin ang mga
magulang mo. Bakit kailangan ninyong magsinungaling
sa amin? Kaya mo ba ako sinulsulan na magsinungalng
sa kasintahan ng analk ko at palabasing may relasyon kayo
at buntis ka dahil sa pera namin?" ani ng aking ina na
ikinagulat ko at napaharap akong bigla sa mga
magulang
"What?" galit kong ani at muli kong nilingon si Courtney
at sa sobrang galit na nararamdaman ko ay iniisang
hakbang ko lang ang pagitan namin at mabilis kong
nadakot ang leeg niya ng isa kong kamay.
"Papatayin kitang hayop ka! Hindi ko kayo mapapatawad
sa ginawa ninyo!" malakas kong sigaw habang sakal ko ng
isang kamay ang leeg niya.
"George! Bitawan mo si Courtney at baka mapatay mo
siya!" sigaw ng aking ama na gulat na gulat sa aking
ginawa. Hindi ko siya pinansin at nakikita ko na ang
pamumutla ni Courtney pero wala akong pakialam dahil
talagang papatayin ko siya.
Mabilis namang nakalapit na sa akin ang mga kaibigan ko
at pwersahan nilang inaalis ang pagkakasakal ko kay
Courtney pero hindi ko siya binibitawan at mas diniinan
ko pa ang pagkakasakal ko sa kanya na halos mawalan na
siya ng ulirat ng isang malakas na suntok ang tumama sa
mukha ko kaya nabitawan ko si Courtney. Mabilis namang
dinaluhan ng aking ina si Courtney ng bumagsak ito sa
sahig.
"f*k you!" sigaw ni Hanz habang kuyom pa rin ang
kaniyang kamao matapos dumapo sa mukha ko ang
malakas niyang suntok.
"T'm going to f***"g kill that b***h!'" malakas kong sigaw.
Galit na galit ako ng marinig ko ang sinabi ng aking ina.
Para akong sinaksakan ng adrenalin at hindi ko na
makontrol pa ang sarili ko.
Dinuro ko ang pagmumukha ni Courney at pinagsalitaan
ko siya ng masasakit na salita habang umiiyak naman
8/11
siya. Ibinaling ko naman ang tỉngin ko sa aking ina at
hindi ko maalis ang galit na nararamdaman ko.
45 Point
"Hindi ko kayo mapapatawad, hindi ko mapapalagpasang
ginawa ninyong ito sa akin. Alam ninyo kung gaano ko
kayo nirerespeto, tanging hiniling ko lamang ay hayaan
ninyo akong mabuhay kasama ang taong itinitibok ng
puso ko, pero ano ang ginawa ninyo sa akin? Sinira ninyo
ang buhay ko, hinayaan ninyo akong mabuhay na may
matinding galit sa babaeng inakala kong nanloko sa akin
dahil pinaniwala ninyo ako sa isang malaking
kasinungalingan. Bakit mom? Bakit sa aming lahat na
magkakaibigan ako dumanas ng ganito sa mga magulang
namin, bakit hindi ko man lamang naranasan ang
suporta ninyo para sa taong mahal ko? Ngayon ay
naiinggit ako sa kanila dahil silang lahat ay sinuportahan
ng kanilang mga magulang sa taong minamahal nila
samantalang ang aking ina naman ay pighati at
pagdurusa ang ibinigay sa akin." mahabang kong ani
habang patuloy ng umaagos ang aking mga luha.
"Im so sorry son, hindi ko sinasadyang masaktan ka.
Patawarin mo ako sa napakalaking pagkakamali ko" wika
niya habang nakikiusap sa akin at umiiyak. Umiling
lamang ako, hindi ko alam kung kaya kong magpatawad.
Napakalaki ng kasalanan nila sa akin. Napakalaki at hindi
ko ito basta-basta makakalimutan.
Tinalikuran ko sila, naglakad ako papalabas ng mansion
dahil hindi ko na matatagalan pa ang manatili dito.
Tinawag ako ng aking ama at ina ngunit hindi ko sila
pinansin dahil galit lamang ang nararamdaman ko
ngayon.
"George! Hindi ako makakapayag na mapunta ka sa
babaeng 'yon tandaan mo 'yan! Akin ka lang at gagawin
ko ang lahat huwag ka lang mapunta sa kanya. Tandaan
mo'yan!" sigaw ni Courtney kaya napahinto ako. Pagharap
ko sa kanila ay isang malakas na sampal dumapo sa
mukha niya mula sa aking ina.
"Tama na! Hinahayaan kO na ang anak ko na sundin ang
puso niya. Mula ngayon sabihin mo sa mga magulang mo
D/11
na pinuputol ko na ang kasunduan ng pamilya ninyo sa
pamilya namin!" galit na aning aking ina kaya muli
akong tumalikod. Naririnig ko pa ang pagtangis ni
Courtney at ang mga salitang binibitawan niya at
pagbabanta, pero wala na akong pakialamn pa dahil wala
na silang halaga sa akin.
Dumiretso ako sa isang bar, hindi ko alam kung paano ko
ngayon haharapin si Lai. Hindi ko alam kung paano ako
magpapaliwanag sa kanya dahil sa mga kasalanang
nagawa ng aking ina.
"Bro dahan-dahan sa pag inom, baka hindi ka na
makalakad niyan." ani ni Ryven. Hindi ako kumikibo,
pakiramdam ko ay pasan ko sa aking balikat ang pinaka
malaking problema sa buong mundo.
Ang sakit ng ginawa ng ina ko sa akin ay pumapatay
ngayon sa pagkatao ko. Naiinggit ako sa mga kaibigan ko
na sinuportahan ng kanilang mga magulang sa mga
babaeng itinitibok ng kanilang mga puso.
"Bakit naman ang ina ko pa ang gumawa nito sa akin?
Bakit kailangan niyang sirain ang pangarap ko na
makasama ang babaeng itinitibok ng puso ko?" umiiyak
kong wika sa kanila.
"Huwag kang magalit sa iyong ina, pinahalagahan niya
lamang ang pangako nilang magkakaibigan, hindi niya
alam ang totoong dahilan kung bakit nagpipilit ang mga
Ross na maituloy ang kasal. Sa tingin mo ba, kung hindi
naghihirap ang mga Ross ay may pakialam sila kung
matuloy man o hindi ang kasal ninyo? Ang paghandaan
mo ay ang mga pagbabanta ni Courtney sa iyo. Mukhang
hindi siya basta makakapayag na malamangan ng isang
Ripley." ani ni Isaac.
Hindi na ako nagsalita pa, subukan lang niya nà may
gawin siyang hindi maganda dahil sisiguraduhin ko na
mapapatay ko siya sa ikalawang pagkakataon.
Hinding-hindi ako makakapayag na masasaktan niya si
Lai dahil papatayin ko muna siya.

Chapter 19 -Nakatakdang kasal-

Chapter 19 -Nakatakdang kasal-

Lai/Vera's POV
45 Poety
Buhat ng makilala ko ang tunay kong mga magulang ay
nabago na ang takbo ng buhay ko, mula sa salat na
pamumuhay ay naging isa ako sa tagapagmana ng bilyon
bilyong ari arian ng mga Ripley at ngayon ko lang din
nalaman na may kapatid pala ako at hindi lang basta
kapatid dahil kambal kami ni Kuya Jeffrey. Oo nga at
nagkaroon ako ng kapatid, ama at ina ngunit kulang pa
rin ang pagkatao kO dahil ang taong itinitibok ng puso ko
ay wala sa aking piling, Ang taong bubuo sa amin ay nasa
piling ng iba.
Tumunog ang telepono ko kaya napangiti ako ng makita
ko na ang tumatawag sa akin ay si Kuya Jeffrey, kuya
tawag ko sa kanya kasi ipinagmamalaki niya sa akin na
nauna siyang lumabas ng 30 secs kaya siya daw ang
panganay.
"Bakit ang lungkot naman yata ng kapatid ko ha? May
problema ka ba?" ani niya habang kausap ko siya sa video
call.
"Si George, mahal na mahal ko pa rin siya Kuya Jeffrey."
ani ko at muli na namang lumandas ang aking mga
luha.
"Alam mo naman na nakatakda ka ng ikasal kay Blake
hindi ba? Nakatakda na ang kasal ninyo sa darating na
buwan at umoo ka na sa kanila. Hindi ka na pwedeng
umatras pa dahil naging mabuti naman sa iyo si Blake."
ani niya sa akin. Tumango ako at muling naglandasan
ang mga luha ko. Ang sakit ng nararamdaman ng puso ko
ngayon.
"Yes kuya, alam ko naman 'yon. Hindi lang mawala sa isip
ko ang mga nangyayari." nakayuko kong ani. Mula ng

mahanapnila ako, si Kuya Jeffrey ang naging sandalan ko

upang makabangon ako, siya ang kasa-kasama ko at
nag-alaga sa akin habang nasa America ako. Sa tuwingl
babalik ang mga magulang namin dito sa Pilipinas ay si
Kuya Jeffrey lang ang matyagang umalalay sa akin
hanggang sa natuto akong tumayong mag-isa at
tanggapin ang kabiguang naranasan ko.
"Alam mo ba na napakatagal na panahon na naging
malungkot ang buhay namin ng nawala ka? Lahat ng mga
kaibigan ko at mga kinaibigan ko ay may matataas na
tungkulin sa batas upang matulungan nila kami sa
paghahanap sa iyo. Ginawa ko ang lahat upang mahanap
ka, hanggang sa ang magulang ng ex-girlfriend ko ay
nakita ka, nakita 'yang suot-suot mong bracelet, Agad
nyang tinawagan ang mga magulang natin at mula nuon
ay inimbestigahan ka na namin, inalam namin ang
katauhan mo at kung paano kang napunta sa pamilyang
Torres. Nang sapat na sana ang ebidensya namin nuon ay
duon naman namatay ang iyong ina. Walang naka-aalam
na kahit sino na nakabalik kami ng bansa dahil ang lahat
ay pribado. Nang ma hospital ka ay duon na kami kumilos
upang gawin ang huling hakbang, ang DNA testing. Kaya
nga ng mamatay ang iyong nanay na umaruga sa iyo ay
'yon na rin ang naging pagkakataon namin upang
ipaalam sa iyo ang totoo. Hindi ba sinabi ko na 'yan sa iyo
dati pa? Salamat sa diyos at nagbalik ka na bunso."
mahabang ani ni kuya. Napakunot ang noo ko kung bakit
kailangan niyang muling ipa alala sa akin ang mga
nangyari
"May gusto ka bang sabihin kuya?" ani ko.
"Wala naman, gusto ko lang maintindihan mo na nandito
ako, kaming pamilya mo na handang magmahal sa iyo.
Papunta rito ngayon si Blake dahil may aasikasuhin
kaming business, alam mo'yon hindi ba? Dala niya ang
private plane nila, sumama ka sa kanya, namimiss ka na
namin dito. Please?" ani niya at nguniti naman ako.
"Sige kuya, tatawagan ko lang si Blake na sunduin niya
ako dito, mas mabuti nga siguro na diyan na muna ako
tutal naman ay natapos na ni mommy ang mga kailangan
2/7
niyang gawin dito. Tatawagan ko lang si Blake at mag
eempake na din ako." ani ko sa kanya ng isang boses
naman sa likuran ko ang gumulat sa akin.
"Ano pinag uusapan ng dalawa kong anghel?" boses ng
aming ina habang papalapit sa akin.
"Hi mom!" bati ni kuya habang ako naman ay matamis na
ngiti ang iginawad ko sa kanya. Ngumiti naman si
mommy at lumapit sa akin at hinalikan ako sa aking ulo.
Tinapat niya ang mukha niya sa telepono ko at tinaasan
ng kilay ang kapatid ko kaya natawa ako.
"Mukhang yatang napakaseryoso ng pinag uusapan
ninyong dalawa? Pinauuwi mo na ba diyan ang kambal
mo ha?" ani nyang nakangiti na kay kuya.
45 Pointy
Nagtaas baba ang kilay ni kuya kaya natawa na si
mommy.
"Okay, fine! Sige na anak, mag empake ka na at paalis
ngayon ang fiance mno. Sumabay ka na sa kanya on the
way na siya dito sa bahay." wika ni mommy kaya
pagkarinig ko ng sinabi niya ay malaking ngiti ang
sumilay sa aking labi. Mabilis kong kinuha ang aking
maleta at pinuno ko na ito ng gamit, hindi na ako naligo
dahil naligo na ako kanina. Tinawagan ko si Trisha upang
paghandain dahil kahit saan ako magpunta ay
kasa-kasama ko siya.
Hindi naman nagtagal ay halos sabay ng dumating ang
aking kaibigan at si Blake. Isang halik sa pisngi ang
binigay niya sa akin at pagkatapos ay yumakap siya sa
akin na ginantihan ko naman.
"Ready?" tanong niya. Tumango lang ako at kinuha na
niya ang aking maleta. Nagpaalam na kami sa aking mga
magulang at magkahawak kamay kami ni Trisha na
lumabas ng mansion habang nauuna naman sa amin si
Blake na dala ang mga maleta namin ng aking
kaibigan.
"Ang swerte mo sa kanya bff, gwapo na, napakabait pa.
Napapa sana all na lang talaga ako" ani niya. Ngumiti
lamang akosa kanya, hindi naman lingid sa akin na may
3/7
lihim na pagmamahal si Trisha kay Blake. Hindi kơnaman
siya tinatanong tungkol dito, nakikita ko naman at
nararamdaman kung ano ang totoo.
5 Pant
Napatingin ako sa aking kaibigan at inihilig o ang aking
ulo sa kanyang balikat habang naglalakad kami.
Hindi naman nagtagal ay nakarating din agad kami sa
airport, hindi rin nagtagal ay tuluyan ng umalis ang
eroplanong sinasakyan namin at habang nasa
himpapawid kami ay hindi mawala sa isip ko si
George.
"Bff okay ka lang ba?" ani ng kaibigan ko. Tumingin ako sa
kanya at tumango. Napatingin naman ako kay Blake ng
pinagsalikop niya ang aming mnga palad habang
magkatabi kaming nakaupo.
"Huwag kang mag-alala, makakalimutanmo din siya at
nandirito ako upang tulungan ka. Mahal na mahal kita
Vera at alam mong tinanggap ko ang lahat sa iyo dahil
ang wagas ang pag-ibig na nararamdaman ko." wika niya.
Ngumiti ako sa kanya at napatingin naman ako sa
kaibigan ko na sa ibang direksyon na nakatingin. Nakita
ko ang pagpahid niya sa kanyang mukha kaya alam ko na
umiiyak siya.
"I love you. I love you with all my heart." bulong niya sa
akin kaya muli akong napangiti at inihimlay ko na lamang
ang aking ulo sa kanyang balikat.
Nakatitig ako sa aking kaibigan, mahal na mahal ko ang
aking kaibigan at kung may magagawa lamang ako para
hindi siya masaktan ay matagal ko ng ginawa pero hindi
ko naman maaaring turuan ang puso ni Blake na mahalin
ang aking kaibigan. Alam kong hindi rin lingid kay Blake
na gusto siya ng kaibigan ko kaya nakikita ko naman na
umiiwas siya upang huwag na lalong masaktan pa si
Trisha.
Yug yog sa aking balikat ang gumising sa mahimbing
kong pagkakatulog. Pagdilat ko ng mata ay nakababa na
pala ang eroplano ng hindi ko man lamang
4/7
namamalayan. Sa sobrang pagod ko kakaiyak ay
nakatulog na pala ako.
"We're here!" masayang ani ni Trisha ng hindi tumitingın
kay Blake.
Paglabas namin ng airport ay masayang mukha ni Kuya
Jeffrey ang sumalubong sa amin.
"Finally!" ani niya na ikinatawa ko. Akala mo naman
napakatagal naming hindi nagkita samantalang isang
buwan lang naman akong nanirahan sa Pilipinas.
"Grabe naman si kuya akala mo napakatagal naming
nawala." ani ko sabay tawa ko ng mahina."
"Wala ba akong hug?" nakangusong anini Trisha kay
kuya. Naging matalik din na magkaibigan si kuya at
Trisha. Naging protector ng kaibigan ko ang aking
kakambal.
46 Point
"Hay naku! Parang batang naiinggit!" ani ni kuya sabay
paikot ng kanyang mga mata na ikinatawa namin at isang
mahigpit na yakap naman ang ibinigay sa kanyani kuya
at itinaas pa siya sa ere at pinaikot ikot kaya para tuloy
akong kinikilig sa dalawa dahil kung titignan mo sila ay
parang napaka sweet naman nila pero magkaibigan lang
naman talaga sila.
MTama na 'yan! Tara na at malamig dito sa labas. Kung
ano-ano pa ang inuuna ninyo!" masungit na ani ni Blake
kaya naman napataas ang kilay kO sa kanya at dumiretso
na ito sa sasakyang naghihintay sa amin.
"Oh! Anong nangyari duon ha? Nag away ba kayong
dalawa kaya ganuon kasungit 'yon ha?" ani ni kuya.
"Paano nag I love you si Blake sa kanya nuong papunta
kami dito pero tinulugan niya kaya siguro may topak" ani
ng aking kaibigan. Pero hindi eh! May iba akong
nase-sense. Ewan, baka naman tama si Trisha, nakatulog
naman talaga ako kanina at paulit-ulit niyang sinasabi na
mahal niya ako pero hindi ko nasasagot tapos tinulugan
ko pa.
"Hay naku! Ang kakambal ko talaga, kung minsan

masyadong nagiging insensitive." ani ni kuya na

nginusuan ko lang. Hindi ko naman sinasadya, nakatulog
naman kasi talaga ako.
45 Poiity
Inakbayan kami ni kuya at iginiya na kami sa loob ng
sasakyan. Si Trisha ay pinaupo ni Kuya Jeffrey sa unahan
at ako naman ay katabi ni Blake dito sa likurang
bahagi.
"Namiss ko itong katabi ko, ang kulit pa naman nito." ani
ni Kuya Jeffrey sabay halik sa pisngi ni Trisha.
"Bagay kayo, wala ka namang girlfriend kuya, dalaga din
si Trisha, bakit hindi na lang kayo?" ani ko. Tumawa
naman si Trish at hinampas pa ako na tila ba kinikilig
kaya hindi mapuknat ang pagtawa ko dahil sa reaksyon ng
aking kaibigan.
"Magkaibigan lang naman silang dalawa, hindi ka naman
kupido para pag parehasin sila." ani bigla ni Blake na
ikinalingon ko sa kanya. Problema nito?
"Bro, mukhang mainit ang ulo mo ha?" ani ng aking
kakambal.
"Hindi naman, pagod lang ako tapos may taong hindi pa
makatugon sa simpleng pag I love you ko." ani niya kaya
tinaasan ko siya ng kilay.
"Pagod kasi ako kaya nakatulog ako. Sorry naman." ani ko
at nanahimik na lang ako.
Wala ng nagsalita pa, maging ako ay natahimik na lang
din. Hindi naman mawala sa isipan ko ang mukha ni
George, napatingin ako sa bintana at pasimple kong
pinahid ang aking mga luha dahil ayokong makita nila na
umiyak ako. Patawarin mo ako George, siguro nga ay ito
na ang huli kong pakikipagkita sa iyo. Kailangan kong
tuparin ang ipinangako ko sa aking mga magulang at kay
Blake. Tama si kuya, naging mabuti sa akin si Blake at
ipinakita niya sa akin na malinis ang intensyon niya.
Malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko at
nararamdaman ko ngayon ang mga matang nakatitig sa
akin. Hindị ako kumibo, hindi ako nagsasalita pero ang
isipan kO ay.okupado ng mga ala-ala namin ni George.
6/7
Nagkahiwalay man tayo, hindi man tayo ang
itinadhanang magkasama pero may iniwan ka naman sa
aking ala-ala kaya hindi kita makakalimutan. Mahal na
mahal kita George at hangad ko ang kaligayahan ninyo ni
Courtney.
"Bestie, excited na akong makarating miss na miss ko na
sila." ani ng aking kaibigan. Isang ngiti lamang ang
ibinigay ko sa kanya at naramdaman ko ang kamay ko na
hinawakan ni Blake at pinisil-pisil.
"Sus! Miss na miss mo na si Manong Kanor? Nagseselos
na yata ako niyan ha!" ani ni kuya na ikinatawa ko ng
mahina.
"Tseh! Hindi si Manong Kanor! Bwisit ka talaga!" ani ng
aking kaibigan kaya malakas na tawa ang pinakawalan ng
aking kakambal habang ako naman ay napayuko na dahil
hindi ko na rin mnapigilan pa ang hindi matawa sa
pang-aasaran nilang dalawa. Napatingin naman ako kay
Blake na tahimik lang at hindi nagsasalita. Napatingin
siya sa akin at hinigpitan niya ang pagkakahawak sa
kamay ko at ngumiti sa akin sabay halik sa ulo ko.
Natahimik na kaming lahat hanggang sa nakarating kamni
ng mansion namin dito sa Denver Colorado at masaya na
kaming nagpasukan sa loob upang salubungin ang mga
naghihintay sa amin.

Chapter 20-Mr and Mrs Ripley-

Chapter 20 -Mr and Mrs. Ripley-

George POV
45 Paint
Tanghali na akong nagising, sobrang sakit ng ulo ko dahil
napasobra ang inom ko kagabi. Pakiramdam ko tuloy ay
parang binibiyak ang aking ulo. Napatingin ako sa
orasang nasa gilid ng aking kama, late na nga talaga.
Tatayo na lang ako ng maramdaman ko na may mabigat
na nakapatong sa mga binti ko kaya napatingin ako sa
kama ko at ganuon na lang ang gulat ko ng makita ko ang
mga kaibigan ko na tulog at nagsiksikan talaga kami dito
sa kama ko kaya bigla akong napatalon pababa ng aking
kama at pinaghahampas ko sila ng unan.
"What the f* *k!" sigaw ko sa kanila. Nagulat naman sila
ng tamaan sila ng unan pero bumalik lang din sila sa
kanilang pagtulog. Pinagmasdan ko sila at hindi ako
makapaniwala na nagkasya kaming anim sa aking
higaan.
"Guys! Gumising nga kayo!" sigaw ko sa kanila. Nakita ko
ang telepono ko na umilawat pangalan ng aking ama
ang nakarehistrong tumatawag sa akin kaya naman
sinagot ko agad ito.
"Son, kailangan mong pumunta ng California dahil may
kaunting problema sa Zither Oil Company." ani niya.
"I can't dad, kailangan kong ayusin ang problema ko sa
babaeng mahal ko. ani kO sa aking ama.
"Ikaw lang ang maaasahan ko ngayon duon, pakiayos mo
na ang problema mno sa kasintahan mo at pagkatapos
diyan ay asikasuhin mo naman ang problema sa Zither
Oil Company." wika niya kaya napabuntong hininga na
ako.
Natapos ang pag-uusap namin ng aking ama na walang
kasiguruhan kung pupunta ba ako ng US para asikasuhin
110
ang problema ng oil company namin sa California:
46 Pointa
"Guys, aalis ako pupuntahan ko si Lai. Maliligo lang ako.)
ani ko at pagkarinig nila ng sinabi ko ay ang bibilis nilang
nagsitayo.
"Hintayin mo kami, uuwi lang kami para maligo, maiiwan
dito si Gabriel, may dalang damit 'yan sa sasakyan niya.
Raymond sa akin ka na sumabay." ani ni Isaac at mabilis
na silang nakalabas ng aking silid na hindi man lamang
ako hinintay na makapagsalita.
"Maliligo ako sa kabilang silid pero kukuhanin ko muna
ang bag kO sa sasakyan ko." ani ni Gabriel na nakahawak
pa sa kanyang ulo.
Paglabas niya ng silid ko ay pumasok naman akO ng banyo
upang maligo, thirty minutes lang naman ang itinagal ko
sa banyo at paglabas ko ay dumiretso naman ako sa walk
in closet ko at nagbihis.
Paglabas ko ng silid ko ay nagkakape na si Gabriel at
inabutan ako ng isa.
"Damn! Sakit ng ulo ko." ani niya. Ako rin ay masakit ang
ulo pero hindi katulad kanina ng magising ako. Nawala
yatang bigla ang sakit ng ulo ko ng makita kong lahat sila
ay natutulog katabi ko sa aking kama at si Isaac ay
nakayakap pa sa binti ko kaya napatalon akong bigla sa
gulat.
"Wala ba tayong breakfast bago tayo umalis? Nakakahiya
naman sa magiging byenan ko kung makikikain agad tayo
sa kanila. Magluto ka nga muna o kaya naman umorder
ka ng agahan habang hinihintay natin sila Isaac.' ani ko.
Mabilis naman niyang kinuha ang telepono niya at
tumawag sa isang restaurant upang umorder ng kakainin
namin. Hindi naman nagtagal ay halos magkasunod
lamang na dumating ang mga pagkaing inorder at ang
mga kaibigan namin.
Pagkatapos naming kumain ay umalis na din agad kami
at habang binabaybay namin ang daan patungo sa Ripley
Estates ay hindi ako mapakali. May kung anong takot
akong nararamdaman na hindi ko naman
2/10
mapangalanan.
"Okay ka lang ba? Kanina ka pa parang hindi mapalagay
diyan sa kinauupuan mo." ani sa akin ni Raymond.
Sasakyan ko ang dala naming dalawa, siya rin ang nag
drive dahil masakit pa ulo ko.
"Hindi ko nga din alam, nababahala alko ng hindi ko
nauunavwaan kung bakit." ani ko.
Sa totoo lang mula ng kaninang pag gising ko ay may
kakaiba na akong nararamdaman na hindi ko
maipaliwanag pero binabalewala ko lang. Ewan ko ba, iba
talaga nararamdaman ko at hindi ko ito
maipaliwanag.
"Nandito na tayo sa Ripley Estates. Napakalawak ng lugar
na ito at halos katulad ito ng Antonetti Estates na binili ko
para sa aking asawa." ani ni Raymond at napatingin ako
sa paligid. Napakalaki nga ng lugar na nasasakupan ng
lupa nila, hindi ito nalalayO sa Zither Estates na pag-aari
din namin.
Parang kumakabog ang dibdib ko sa kakaibang paraan,
dahil hindi pananabik ang nararamdanan ko kung hindi
takot na hindi ko maunawaan. Sinalubong kami ng mga
tauhan ng mga Ripley at maayos naman kaming
tinanggap ng mga magulang ni Lai. Pinapasok kami sa
loob ng mag asawang Ripley at binigyan ng
maiinom.
"Naku mga hijo ano ba ang sadya ninyo dito at ang
aga-aga ay napasugod kayo?" ani sa amin ni Mrs. Ripley at
ngayon ko lamang napagtanto na kamukha pala siya ni
Lai. Kung sabagay hindi naman kami madalas magkita ng
mga Ripley, ang anak nilang lalake kahit sabihin natin na
isa sa pinakamagaling na negosyante eh hindi naman
umuuwi ng Pilipinas, at kung umuwi man ay patago dahil
ayaw niya na nalalaman ng nga paparazzi na nasa
Pilipinas siya.
"My name is George Zoran Zither, and I'm your daughter's
boyfriend." ani ko ng walang kagatol gatol. Hindi naman
sila kumibo, nakatitig lang sila sa akin at hindi rin sila
3/10
nagulat sa sinabi ko kaya batid kong kilala na nila kung
sino ako.
"We know who you are. Sorry hijo, pero ang nakaraan,
ninyo ng anak ko ay tapos na. Ikakasal na siya itong
darating na buwan at umalis na din siya kagabi kasama
ang kaniyang boyfriend." ani ng kanyang ama. Ako ang
nabigla sa aking narinig, ako ang hindi agad
nakapagsalita at hindi agad ma iproseso sa utak ko ang
mga sinabi ng ama ni Lai.
"At hindi na rin Lalaine ang pangalan ng anak ko, siya si
Vera Madden Ripley, ang kakambal ni Jeffrey. Nasabi sa
amin ng kaibigan niya ang nangyari sa mall, kung paano
mo ipinagtanggol ang babaeng 'yon at kung paano mo
pinagsalitaan ang anak ko. Hindi man nagsalita sa amin
si Vera pero nandiyan ang kaniyang kaibigan at mga
tauhan ko na lihim na sumusubaybay sa kanila." ani
naman ng ina ni Lai na lalo naming ikinagulat.
"Kambal? Kambal ho si Lai at ang kuya niya?" ani ni Isaac
na hindi makapaniwala. Isang tango ang sinagot nila sa
amin. Hindi pa rin ako makapagsalita, ang puso ko ay
unti-unting nadudurog dahil sa aking natuklasan na
ikakasal na ang babaeng minamahal ko. Kasalanan lahat
ito ng aking ina at ni Courtney. Hinding hindi ko sila
mapapatawad sa mga nagawa nilang kasalanan sa
akin.
"Hindi ho siya pwedeng magpakasal dahil hindi ko
pahihintulutan. Ako ang mahal niya at naramdaman ko
'yon kahapon, kaming dalawa ang nagmamahalan hindi
sila ng Blake na 'yon." ani ko sa mga magulang niya.
Nakita namin ang pagkunot ng noo ng ama ni Lai pero
hindi ako natatakot sa kanila. Kung may pera sila, mas
higit kami.
"Tm sorry hijo, pero tinanggap ng anak namin ang lahat
ng kasinungalingang sinabi sa kanya, halos mabaliw ang
anak namin dahil sa mga naranasan niyang kabiguan.
Namatay ang kinikilala niyang ina kasabay ng pag guho
ng mundo niya at pagkamatay ng puso niya ng kausapin
siya ng iyong ina upang layuan ka at sabihìn sa kanya na
4/10
hindi siya ang gusto niya para sa iyo. Why dahil inakala
niya na mahirap lang ang anak ko? Wala ba kayong
kaalam-alam tungkol sa tunay na pagkatao ng
ipinagmamalaki niyang anak ng kaibigan nila na tanging
pera lamang ang hangad sa inyong mga Zither? Sa tingin
ko ay sapat na ang pagdurusa na naranasan ng anak kO.
Sapat na ang mga nangyari sa kanya. Hayaan mo na
siyang maging masaya sa piling ni Blake. Ang nakaraan
ninyo ay tapos na, ang nakaraan ninyo ay matagal na
niyang inilibing sa limot at ang kasal nila ay may petsa na
kaya, I'm sorry hijo, hindi namin pahihintulutan na
muling naging magulo ang buhay ng aming anak ng
dahil sa inyong mga Zither" mahabang litanya ng
kanyang ama. Sa harapan nila ay gumuhong muli ang
mundo ko at hindi ko na napigilan ang mga luhang
nagnanais na sumungaw mula sa aking mga mata.
"Mahal na mahal ko ho si Lai, sa kanya lang umiikot ang
mundo ko. Kaya kong talikuran ang lahat pero hindi siya.
Gagawin ko ang lahat upang maibalik ko siya sa piling ko."
ani ko. Nakatitig lamang akO sa kanila at
nakikipaglabanan din ng titig sa akin si Mister.
Ripley.
"At gagawin din namin ang lahat upang hindi mo na
magulo pa ang buhay ng aming anak. Sapat na ang mga
paghihirap na dinanas ng anak ko. Halos mabaliw siya sa
mga nangyari sa kanya at malaki ang naging
pagpapasalamat ko sa kakambal niya at kay Blake dahil
sila ang tumulong sa aking anak upang makabangong
muli at makalimot. Hindi ninyo alam ang dinanas ng
anak ko, nagnais siyang kitilin ang buhay niya ng ilang
beses ng dahil sa pighating naranasan niya. Hindi ninyo
ako masisisi kung nagnanais man ako ngayon na
protektahan ang anak ko sa inyong mga Zither. Ang iyong
ina at ang iyong kasintahan ang may gawa nuon sa kanya
at namumuhi ako sa kanila. Patawad hijo pero wala ka ng
babalikan pa. Kami ang hahadlang sa ninanais mo. Kami
ang hahadlang sayo at hindi ka namin hahayaang
makalapit muli sa aming anak." ani naman ng kaniyang
ama. Nakikita ko naman sa mukha ng kanyang ina ang
pagkahabag sa akin. Nakikita ko sa kanya na nasasaktan
5/10
siya sa nangyayari sa amin ng kanyang anak pero wala
siyang magawa dahil mukhang ang salita ng asawa niya
ang batas sa bahay na ito.
Hindi nila ako matatakot, hindi ako pasisindak dahil isa
akong Zither na may mataas na kapangyarihan. Tumingin
ako sa ama ni Lai, naglabanan kami ng titig at muli akong
nagsalita.
"Patutunayan ko sa inyo na ako ang mahal ni Lai,
patutunayan ko sa inyo na kaya ko siyang bawiin sa
lalakeng 'yon at walang sagradong papel ang maaaring
humadlang sa isang Zither:" ani ko. Hindi sila kumibo at
nakatitig lamang sa akin ang mga magulang niya.
"Tm sorry hijo, pero kung tinanggap lang sana ng iyong
ina ang aking anak nuon ay wala naman kayong
magiging problema sa amin dahil kaligayahan ng anak ko
ang mahalaga hindi kung ano ang kayang ibigay sa
kanya. Pero ang iyong ina ay masyadong mataas ang
tingin sa kanyang sarili kaya hindi namin nanaisin na
mapunta ang anak ko sa iyo, sa inyong mga Zither. Sana
ay nauunawaan mo. Sa aming mga Ripley ay hindi namin
sinusukat ng pera ang katayuan sa buhay ng isang tao,
sapat na sa amin na mahal siya ng anak namin. Pero ang
ginawa ng iyong ina sa aking anak ay hindi ko basta-basta
mapapatawad." ani ng ama ni Lai. Alam kong napakalaki
ng pagkalkamali ng ina ko, maging ako ay may galit sa
kanya at hindi ko rin siya magawang patawarin lalo
ngayong hinahadlangan ako ng mga Ripley dahil sa
ginawa niya. Talagang hindi ko siya mapapatawad.
"Hindi kO ho nauunawaan ang sinasabi ninyo kung ang
hinihingi ninyo ay unawain kayo. Patutunayan ko sa inyo
na kami ni Lai ang magwawagi sa labanang ito.
Patutunayan ko sa inyo na walang kahit na sino ang
maaaring humadlang sa akin kahit magulang ko pa ang
mga ito." ani ko. Titig na titig lamang ako sa kanila at
ganuon din naman sila sa akin.
"Sisiguraduhin ko na hindi ninyo mahahanap ang anak
ko. Kilala ko kayo, kilala ko ang kakayahan ninyong
magkakaibigan at ang kakayahan ng mga Dux, kilala ko
6/10
din ang kakayahan ng mga Antonetti lalo na ang mga
taong nasa likuran nila. Ang mga Hendrickson pero ang
kaibahan lang namin, si Mister Raymond ang kaibiganhi
David na anak ng isang Hendrickson samantalang ako ay
kaibigang matalik ng ama ni Dazzle Hendrickson, ang
tunay na may mas makapangyarihan sa mga
Hendrickson. Lahat kayo, kilala ko maging ang mga
Howard. Alam ko ang kakayahan ninyong lahat at
nakahanda ako upang protektahan ang aking anak laban
sa inyong mga Zither."' wika ng ama ni Lai.
"Mawalang galang na ho, pero hindi ho ninyo kalaban ang
mga Zither. Nagmamahalan ang kaibigan namin at ang
inyong anak. Hindi naman ho kailangang umabot tayo sa
ganito hindi ba? Bakit hindi na lang ho ninyo sila hayaang
magtagpong muli upang malaman natin kung mahal pa
rin ba nila talaga ang isa't isa kaysa naman hadlangan
ninyo." ani ni Ryven.
"Wala naman kaming gustong ipagmalaki sa inyo, kahit
ang kaibigan kong si David ay hindi ko ipinagmamalaki.
Kaya kong lutasin ang problema ko ng hindi ko ginugulo
ang kaibigan kong si David." ani naman ni Raymond na
tinanguan lang ng ama ni Lai.
"Bigyan ho ninyo sila ng pagkakataon na patunayan ang
mga sarili nila. Hayaan ho ninyo na ang tadhana ang
kusang kumilos para sa kanila at hindi kayo. Kung totoong
mahal ninyo ang inyong anak ay hayaan ho ninyo sila sa
taong tunay na itinitibok ng puso nila, sa taong
magpapasaya sa kanila. Ganuon ho ang tunay na
pagmamahal." ani naman ni Hanz.
"Hindi ako masamang ama, kung sana ay nakita ninyo
ang paghihirap na naranasan ng aking anakay hindi n'yo
sana masasabi sa akin ang mga yan ngayon, Kayong lima
ay may mga pamilya at anak na, bilang isang ama,
hahayaan n'yo ba na paulit-ulit silang masasaktan ng
taong minamahal nila? Bilang mga magulang, hindi n'yo
ba sila poprotektahan sa mga taong nanakit sa kanila?
Sagutin ninyo ang katanungan ko bilang ama sa ama." ani
pang muli ng ama ni Lai. Natahimik naman ang aking
mga kaibigan at hindi man lang sila nakasagot. Alam ko
Z/10
naman na pinoprotektahan lang niya ang kanyang anak
pero wala akong kasalanan sa mga nangyari at malinis
ang intensyon ko.
"Wala naman ho akong kasalanan, ang tanging kasalanan
ko lamang ay naniwala ako sa mga sinabi sa akin ng mga
pinsan ni Lai at ng ina ko. 'Yon ang naging pagkakamali
ko. Gusto kong humingi ng tawad sa kanya, gusto kong
malaman niya kung gaano ko siya kamahal at
ipaglalaban ko ang pagmamahalan naming dalawa.
Nakikiusap ho ako sa inyo, huwag ho ninyong alisan ng
karapatan ang anak ninyo na mamili ng taong
mamahalin niya. Nagmamahalan kami ni Lai,
naramdaman ko ang pagmamahal niya sa akin kahapon
kaya alam ko na hanggang ngayon katulad ko ay iisang
tao lang ang itinitibok ng puso nito. Mister. Ripley,
nakikiusap po ako sa inyo, bigyan ho ninyo ako ng
pagkakataong patunayan ko ang sarili ko sa inyo at sa
anak ninyo. Mahal na mahal ko po siya at kahit ang sarili
kong buhay ay kaya kong ibigay sa kanya kung
kinakailangan." ani ko at tuluyan ng nanlabo ang
paningin ko dahil sa mga luhang hindi ko na kaya pang
pigilan. Bahagyang yumukod ng ulo si Mister. Ripley at
humugot ito ng malalim na buntong hininga.
"Kung gayon ay hahayaan kita na patunayan ang sarili
mo. Ikakasal na ang aking anak sa unang linggo na
darating na buwan, ibig sabihin ay may tatlong linggo ka
upang hanapin ang anak ko upang makuha siya kung
talagang ikaw pa rin ang minamahal niya, pero hindi mno
malalaman sa akin kung nasaan ang anak ko. Tignan
lang natin ang galing ninyong magkakaibigan sa
paghahanap sa kanya at sa pagtuklas ng buong
katotohanan kung ano ang klase ng kayamanan ang
sinayang mo sa halos tatlong taon na nawalay sa iyo ang
aking anak. Sa oras na magwagi kayo na mahanap ang
anak ko bago siya mag I do ay hahayaan ko kayong
dalawa." matalinhagang ani ng ama ni Lai.
"Kayamanang sinayang?" naguguluhan kong ani at isang
pagak na ngisi ang pinakawalan niya.
"Katulad ng sinabi ko, wala kayong malalaman sa akin,
B/10
hinahayaan kitang mahanap mo siya bago ang araw ng
kasal nila, tignan natin ang husay na ipinagmamalaki
ninyo. Tignan ko lang kung kanino kayo hihingi ng tulope
upang mahanap ninyo ang aking anak." wika niya at
tumayo na sila ng kanyang asawa.
Nakatingin lamang ako sa kanila, pinahid ko ang aking
mga luha at nakaramdam ako ng kasiyahan dahil
binigyan nila ako ng pagkakataon na hanapin ko ang
anak nila at ipaglaban ang pagmamahalan namin.
Kailangan ko ng kumilos at wala akong dapat na
aksayahin kahit na isang segundo. Ang bawat minutong
dumaraan ay napakahalaga ngayon para sa akin.
"Find your own way out. Goodluck mga hijo." mahinahon
niyang ani. Nagkatinginan kami ng aking mga kaibigan,
mukhang pahihirapan kami ni Mister. Ripley dahil sa galit
niya sa aking ina pero hindi ako padadaig. Naniniwala
ako sa kakayahan naming magkakaibigan. Mahal na
mahal ko si Lai at hindi ako papayag na maikasal siya sa
lalaking yon. Tumayo na kami at tuluyan na naming
nilisan ang kanilang lugar. Kailangan kong makausap ang
aking ama. Hahanapin ko ang babaeng tanging
kaligayahan ko.
"Nakahanda kaming tumulong sa iyo. Alam namin na
mauunawaan kami ng mga asawa namin, huwag kang
mag-alala dahil lagi mo kaming nasa likod." ani ni
Raymond. Napangiti ako sa kanila. Natutuwa ako na hindi
nila ako pababayaang mag-isa.
"Salamat, pupunta ako ng opisina ko upang ayusin ang
mga kailangan kong ayusin, tatawagan ko din ang ama ko
mayamaya upang ipaalam sa kanya ang mga plano ko.
Kasalanan lahat ito ng aking ina, sa oras na mahuli ako at
naikasal si Lai sa Blake na 'yon ay hinding hindi ko na
mapapatawad pa ang aking ina. Napakalaki ng kasalanan
niya sa akin.
"Huwag kang magtanim ng galit sa iyong ina bro,
nasulsulan lamang siya ng babaeng yon." ani naman ni
Isaac. Umiling ako sa kanila. Kung mabuti siyang ina at
kapakanan ko ang mahalaga sa kaniya, sana ay hinayaan
9/10
na lang niya ako na maging masaya sa babaeng
minamahal ko. Pero mas mahalaga sa kanya ang walang
kwentang kasunduan ng pamilya nila kaysa sa akin. Isang
bagay na hindi ko maunawaan." ani ko. Hindi na sila
kumibo. Sumakay na kami sa aming sasakyan at katulad
kanina ay si Raymond ang nagmaneho para sa akin.
Patutunayan ko sa kanila na kaya kong mahanap si Lai,
patutunayan ko sa kanila na ako pa rin ang mahal ng
anak nila at hindi ang Blake na 'yon. Iuuwi ko ang
babaeng mahal ko sa mansyong binili ko para sana sa
aming dalawa.

Chapter 21 -Simula ng paghaha.

Chapter 21 -Simula ng paghahanap-

George's POV
8Pets
Tinawagan ko agad ang ama ko, sisimulan ko ang paghahanap kay Lai at hindi ako
patatalo sa ama ng aking mahal. Patutunayan ko sa kanila na kaya kong ipaglaban
ang pag-ibig ko sa anak nila.
Habang nasa sasakyan ako ay tinawagan ko agad ang aking ama. Kailangan kong
unahin ang America, alam ko na nasa America lang si Lai at bawat states ay
pupuntahan ko mahanap ko lang ang babaeng itinitibok ng aking puso.
"Dad, pupunta ako ng US, aayusin ko ang problema ng Oil Company natin duon at
pagkatapos ay hahanapin ko si Lai sa America. Pinapahirapan ako ng ama niya.
Matindi ang galit niya kay mommy pero hindi ako nasisindak. Kung kinakailangan
kong galugarin ang buong mundo ay gagawin ko ani ko sa aking ama.
"Go ahead son, nasa likod mo lang ako at kung kailangan mo ng tulong ay magsabi
ka lang dahil kukuhanin ko ang lahat ng magagaling na Private Investigators
mahanap mo lang ang kasintahan mo.!
"Ikakasal na siya, sa unang linggo na darating na buwan ang kasal nila dad, tatlong
linggo mula ngayon. Kailangan ko siyang mahanap bago pa mahuli ang lahat.
Kailangan ko ang lahat ng tulong na maaari kong makuha at tatanawin ko ito ng isang
malaking utang na loob! ani ko.
"Si Raymond anak, kausapin niya ang mga Hendrickson, sigurado akong wala pang
isang linggo ay mahahanap na ninyo si Lai. ani ng aking ama.
"Useless lang dad, matalik na kaibigan ng ama ni Lai ang tanyag na Hendrickson.
Walang magagawa si David" ani ko at narinig ko ang malakas niyang buntong
hininga.
"Problema nga 'yan dahil hawak ng mga Ripley ang alas. Ako na ang bahala sa Zither
Oil Company, huwag mo ng intindihin 'yon, simulan mo na ang paghahanap sa
babaeng mahal mo. Kung tatlong linggo lang ang hawak mong panahon ay huwag
mo ng sayangin sa ibang bagay, sige na anak hanapin mo ang tunay mong
kaligayahan at nasa likod mo lang kami. Makakaasa ka na susuportahan ka namin ng
iyong ina. Pinagsisisihan na niya ang kaniyang mga pagkakamali.! ani niya. Hindi na
ako nakakibo pa dahil aaminin kong galit ako sa aking ina.
Pagkatapos naming mag-usap ng aking ama ay dumiretso na kami condo ko. Hinatid
nila ako at umuwi din agad sila upang mag empake ng kanilang mga gamit na
dadalhin sa aming pag-alis. Tinawagan na rin ako ng aking ama na nakahanda na
1/5
ang pribadong eroplanong dadalhin namin sa kahit saang bansa kami magpunta.
Pagkarating nila Isaac dito sa condo ko ay bad news naman ang dala niya.
"Bro, mukhang malakas ang kapit ng mga Ripley sa airport, walang lumabas na kahit
na anong report ng pag-alis ng eroplanong sinakyan ni Lai kahapon, maging ang mga
tauhan natin sa airport ay hindi nalaman ang pag-alis ni Lai kagabi. Sigurado ka ba
na umalis sila ng bansa? Mukhang pahihirapan nga tayo ng mga Ripley' ani ni lsaac.
Huminga ako ng malalim, maging ako ay hindi sigurado kung umalis nga ba ng
bansa si Lai pero alam kong hindi magsisinungaling si Mister. Ripley sa amin.
"Tara na sa airport, US muna tayo bago ang Europe at last nating pupuntahan ang
Asia' ani ko at dinampot ko na ang maleta ko.
Pagkarating namin ng airport ay mabilis lang din kaming sumakay ng eroplano at
makalipas ng mahabang byahe ay nakarating din kami LAX International Airport.
Dahil mas malapit ang hotel na pag-aari nila Hanz sa airport ay dito na kami
tumuloy.
Isang sasakyan na lang din ang ginamit namin para magkakasama na lang kami sa
paghahanap. Inumpisahan naming maghanap sa airport ng mga records pero wala
naman kaming nakuhang kahit na anong impormasyon na maaaring magturo sa
amin ng kinaroroonan ni Lai at ng kanyang kasintahan. Maging ang mga pinsan ni
Hanz na sila Marcus ay nasabihan na rin niya upang tumulong sa paghahanap dahil
tatlong linggo lang ang hawak ko upang mahanap ko ang babaeng minamahal ko
bago mahuli ang lahat.
Lahat kami ay busy sa harapan ng laptop dahil bawat pag-aari ng mga Ripley ay
hinahanap namin. Napakaraming confidential files ng mga Ripley ang hindi namin
magawang buksan kaya nakakaramdam na ako ng frustration.
"Relax, kararating pa lang naman natin dito. Mahahanap din natin siya at gagawin ko
ang lahat upang makapasok tayo sa mga confidential files na 'yan" ani naman ni
Isaac. Mababaliw na yata ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko, natatakot ako na
baka kulangin ang tatlong linggo upang mahanap namin ang kinaroroonan ng
babaeng minamahal ko.
"Huwag ka ngang mataranta diyan. Tatlong linggo. Matagal ang tatlong linggo kaya
huwag kang mawalan ng pag-asa." ani ni Raymond.
Habang busy kaming nakaharap sa aking telepono ay tumawag naman si Marcus sa
telepono ni Hanz kaya lahat kami ay napatigil sa pagtitipa sa mga laptop namin at
hinihintay lang namin ang pagsagot ni Hanz kay Marcus.
"Pinsan, ano balita?" ani niya.
"Sigurado ka diyan? Aurora Colorado? Okay, send mo sa akin ang address at
magta-travel kami ngayon din sa Denver. Thanks pinsan, the best ka talaga!" ani
niya.
Pagkarinig namin ng sinabi niya ay may kung anong sumikdo sa aking puso. May
kung anong kaligayahan at pag-asa akong naramdaman habang hinihintay naming
magsalita si Hanz.
2/5
"Found them! Nasa Aurora Colorado sila, hinihintay ko lang ang exact address nila.
Sabi ko naman sa iyo huwag kang masyadong mag-alala dahil marami tayong
kumikilos. Hindi tayo kaya ng mga Ripley ani ni Hanz na ngiting ngiti.
Nang matanggap namin ang address na ibinigay ni Marcus ay nagmamadali kaming
pumunta ng airport at muli kaming sumakay sa private plane ng pamilya namin. Mas
mabilis ito kaysa ang mag helicopter kami. Kung mag da-drive naman kami ay
aabutin kami ng 16 hours hindi pa kasama duon ang pag stop namin upang
magpahinga at kumain samantalang sa airplane ay two hours and thirty minutes lang
ay makakarating na agad kami ng Denver.
Habang nasa himpapawid kami ay hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ng
puso ko. May pananabik akong nararamdaman at sa kabila nito ay may takot din
akong nararamdaman.
"Ang bilis naman nating nahanap ng kinaroroonan ni Lai, akala ko pa naman
mahihirapan tayo dahil sa pananalita ng ama ni Lai pero heto at patungo na tayo sa
kinaroroonan ng anak nila." ani ni Gabriel.
Hindi naman ako makasagot dahil hindi ko alam ang sasabihin ko. Bakit pakiramdam
ko ay may mali. Bakit pakiramdam ko ay sinadya ng mga Ripley na mahanap agad ang
kinaroroonan ng isa nilang pribadong lokasyon. Hindi kaya sinadya ito ng ama ni Lai
upang dito kami mag focus sa lugar na ito? Hindi ko alam, kung ano-ano ang
pumapasok sa isipan ko. Napatingin ako kay lsaac na wala ding kibo at umiinon lang
ng alak. Tahimik lamang ito na tila ba may iniisip na malalim. Naglakad ako at
tumabi
ako sa kanyang upuan at nagsalin ako ng alak sa isang malinis na kopita.
"Pareho ba tayo ng iniisip ha?" ani ko sa kanya. Tinignan ako ni Isaac at ikinampay
sa
akin ang hawak niyang kopita kaya napabuntong hininga ako at napasandal sa
upuan.
"Mukhang paglalaruan tayo ng ama ni Lai. anini Isaac kaya natahimik ako.
Napatingin sa amin sila Hanz kaya nilapitan din nila kami.
"Sa tingin n'yo ba ganito kadaling mahahanap ang isang Ripley? Narinig n'yo naman
siguro ang sinabi ng isang tanyag na Ripley sa atin hindi ba? Mukhang paglalaruan
niya tayo sa kanyang mga kamay. Ang kailangan nating mabuksan ay ang confidential
files na nakita natin sa record nila. Sigurado akong 'yun ang magtuturo sa atin ng
kinaroroonan ni Lai" ani ni Isaac. Napahilamos ako ng aking palad sa aking mukha.
Masyado yata akong nasabik ng marinig ko na nahanap agad ni Marcus si Lai pero
mukhang tama ang hinala ni lsaac na paglalaruan kami ng mga Ripley at baka
kasabwat na ng mga ito ang kanilang anak na si Jeffrey at nailayo na si Lai.
"Malalaman natin 'yan pagdating natin ng Aurora Colorado, sana hindi tayo abutan ng
Blizzard habang nanduon tayo para hindi tayo ma stuck sa Colorado, balita ko ay may
parating na Blizzard mamaya. ani ni Hanz. Nagkatinginan kami, hindi kaya sinadya ng
ama ni Lai na magpunta kami ngayon sa Colorado dahil may snowstorm na parating?
Lalo tuloy akong nakaramdam ng frustrations.
3/5
"Pagkarating natin ng Colorado ay sumugod agad tayo sa lugar nila at kung hindi
natin sila makikita duon ay umalis na lang agad tayo bago pa tayo abutan ng
blizzard.
Mahirap pag duon tayo inabutan dahil hindi tayo makakalis sa lugar na yon anini
Hanz.
Hindi naman nagtagal ay nakarating din kami ng airport, mabilis kaming
nakapagtransfer sa isang sasakyang pinadala sa amin nila Marcus mula sa mga
tauhan niya dito. Sila na din ang naghatid sa amín sa lugar kung saan dumating daw
si Lai dalawang gabi na ang nakakaraan.
"Mukhang aabutan kayo ng blizzard dito, kapag nangyari 'yon hindi kayo makakalabas
dito dahil hihintayin n'yo pa na magbukas ang mga airport. Malulubog sa snow ang
lugar na ito kaya hindi rin kayo pwedeng mag land travel. Medyo malayo pa tayo kaya
pag-isipan ninyong mabuti kung gusto ninyong tumuloy ng Aurora." ani ng tauhan ni
Marcus. Nagkatinginan kaming magkakaibigan at nagdesisyon akong bumalik ng
airport bago pa man tuluyang bumuhos ang malakas na snow at umihip ang
napakalakas na hangin dahil ma stuck kami dito ng mahigit isang linggo at pag
nangyari yon ay mas mahihirapan kaming mahanap si Lai sa itinakdang panahon sa
amin ng kanyang ama.
"Ibalik ninyo kami sa airport, malakas ang kutob ko na nailipat nila ng ibang lugar
si
Lai. Kung maaari sana ay kayo ang pumunta duon at kung makikita n'yo duon ang
hinahanap ko ay itawag n'yo agad sa amin. Pero naniniwala ako sa hinala namin ni
Isaac na wala na si Lai diyan! ani ko at pumayag naman ang mga tauhan ni
Marcus.
"Mukhang mautak ang ama ni Lai pero nagkamali sila dahil mas matalino kami, isang
utak laban sa anim. Hindi niya kami maiisahan. Pagkabalik ng airport ay wala na
kaming sinayang ng oras ay umalis din agad kami at bumalik ng Los Angeles
California. Hindi nagtagal ay nanunuod na kami ng balita kung gaano katindi ang
blizzard na nararanasan ngayon ng Aurora Colorado. Napapailing kami dahil
kamuntikan na kaming ma stuck sa Denver. Mayamaya naman ay may tumatawag sa
telepono ni Hanz at sigurado akong tauhan ni Marcus. Mabilis na kinuha ni Hanz ang
telepono niya sa kanyang bulsa at tumingin sa akin.
"Si Marcus. ani niya kaya umayos ako ng pagkakaupo at nakatingin lamang kami kay
Hanz.
"Pinsan umalis din agad kami, masama ang hinala ni Isaac at George na sinadyang
mahanap agad ninyo ang lugar sa Colorado upang ma stuck kami sa lugar na'yon."
ani niya.
"Kung gayon ay tama nga sila. Hindi mo ba alam kung saan sila nagpunta?" ani pa
nya.
"Ganuon ba? Sige hihintayin namin ang tawag mo. Nakabalik na kami ng LA" ani pa
nyang muli.
4/5
"Wala kang dapat na ihingi ng pasensya, kami naman ang nagmamadali sa iyo kaya
hindi mo na magawang mag imbestiga" ani pa nya. Hindi rin nagtagal ang pag-uusap
nila at pinatay na rin ni Hanz ang kanyang telepono.
Kung inaakala ng ama ni Lai na maiisahan niya kami ay nagkakamali siya. Muli kong
ibinaling ang paningin ko sa balitang pinapanuod namin kung gaano kalakas ang
snowstorm ngayon sa Aurora.
"Bro, muntikan na tayong ma stuck diyan. Ang hirap kung diyan tayo inabutan ng
blizzard, mukhang gumagawa din ng paraan ang biyenang hilaw mo na hindi mo
agad mahanap si Lai ha' ani ni Hanz. Hindi ako kumibo, nakatitig lamang ako sa tv
pero nag-iisip ako kung ano ang maaari naming gawin upang mas mapadali ang
paghahanap namin dahil tila ba nakabantay sa bawat kilos namin ang mga
Ripley.
"Hindi ako papayag na maikasal si Lai sa lalaking yon dahil akin lang si Lai. Akin
lang
siya at hindi ako papayag na maagaw siya sa akin ng Blake na 'yon. Ipaglalaban ko
ang pagmamahalan namin at kung kinakailangan kong gawin ang ginawang
pagdukot nuon ni Raymond kay Ariana ay gagawin ko din kay Lai huwag lang siya
mapunta sa kamay ng lalaking yon. Ako ang mahal niya, akin lang siya at ako ang
pakakasalan niya" wika ko at natahimik na kaming lahat.

Chapter 22 -Dazzle-
Chapter 22 -Dazzle-

George's POV
Mahigit dalawang linggo na kaming naghahanap at hanggang ngayon ay hindi pa rin
namin nahahanap si Lai. Apat na araw na lang, kumalat na din sa balita at social
media ang magaganap na pag-iisang dibdib ni Vera Madden Ripley at ni Blake
Sandoval. May petsa at oras pero walang nakalagay na lokasyon kung saan at alam
kong sinadya ito ng ama ni Lai. May mga nagsasabi na sa Japan, France, Italy at
Thailand ang maaaring lokasyon kung saan gaganapin ang Ripley and Sandoval
Nuptial. Para na akong mababaliw, hindi ko na alam ang gagawin ko pakiram dam ko
ay masisiraan na talaga ako ng ulo.
45Poits
"Pupunta tayo ng Thailand, ito na yata ang huling lugar na pwede nating puntahan at
kung hindi pa rin natin sila mahahanap ay uuwi ako ng Pilipinas na talunan wika ko
at hindi ko na napigilan pa ang mga luhang ayaw paampat habang pinagmamasdan
ko ang larawan ni Lai na walang ngiti sa kanyang mukha sa tabi ng lalaking hindi
naman niya mahal.
"Bro, huwag kang mawawalan ng pag-asa. Alam kong mahahanap din natin si Lai."
ani ni Hanz.
Hindi ko na alam, nawawalan na ako ng pag-asa na mahahanap namin si Lai dahil
apat na araw na lang at ang kasal na nila.
"Fuuuuck!!" malakas kong sigaw sabay bato ng hawak kong bote ng beer.
"Bro, enough! Sa tingin mo ba, makakatulong 'yang pagwawala mo ha?" galit na ani ni
Raymond. Para na talaga akong mababaliw sa tuwing naiisip ko na apat na araw na
lang at ikakasal na ang babaeng itinitibok ng puso ko sa ibang lalake.
"Huwag kang mawalan ng pag-asa, four days pa at mahaba pa ang four days at
marami pang maaaring mangyari kaya pull yourself together at magpakatatag ka. ani
ni Gabriel.
Natatakot ako, aaminin ko sa inyong lahat na natatakot ako na baka nga hindi ko sya
mahanap at mahuli ang lahat. Hindi ko kakayanin at baka kasuklaman ko ang aking
ina habang ako ay nabubuhay" wika ko habang nanlalabo ang aking paningin sa
matindi kong pag-iyak.
Nag-empake na sila ng kanilang mga gamit, ang mga damit ko naman ay hindi ko na
inaalis sa loob ng maleta ko para kung aalis kami ay hindi na ako mag-aabala pa na
mag-empake.
"Let's go, naghihintay na sa atin ang eroplano. ani ni Raymond.
1/6
Sabay-sabay na kaming lumabas ng hotel room at mabilis naming nilisan ang
lugar.
Matapos ang mahabang oras na byahe ay nakarating din kami ng Thailand.
Pagkarating namin ng hotel na tutuluyan namin ay saglit lang kaming nagpahinga at
pinuntahan agad namin ang mga negosyo ng mga Ripley dito sa Bangkok at
isusunod namin ang Nonthaburi. Hindi ko na alam ang gagawin ko kung hindi pa rin
namin makikita dito si Lai. Napakalaki ng Bangkok at ng Nonthaburi at hindi namin
alam kung sapat ba ang tatlong araw upang mahanap namin sila. Tatlong araw na
lang at hindi ko alam kung kakayanin ng oras namin ang paghahanap.
"Una naming pinuntahan ang kumpanya nila dito at bawat building at hotel na pag
aari ng mga Ripley ay pupuntahan namin ngayong araw at sana ay sapat ang
maghapon namin upang magalugad ang buong Bangkok.
"Sir, hindi po kasi napupunta dito ang mga Ripley. Huling bisita po dito ni Sir
Jeffrey
kasama 'yung kakambal niya na si Maam Vera ay three months ago pa po ani ng
tauhan nila dito sa Ripley Clothing Line nila.
Napapabuga ako ng malalim na buntong hininga sa tuwing nabibigo kaming
malaman kung nasaan si Lai. Masyado ng maraming araw ang nasasayang namin
ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin namin nahahanap kung saan sila
namamalagi.
Mag-gagabi na, kailangan na rin naming bumalik ng hotel dahil maaga kaming aalis
bukas upang puntahan naman ang mansion nila dito sa Bangkok. Hindi pa namin
alam ang complete address pero hindi naman mahirap hanapin dahil kilalang-kilala
ang mga Ripley dito sa Thailand.
"Kailangan na nating bumalik ng hotel, kanina pa tayong umaga naghahanap, hindi pa
tayo naghahapunan at nakakaramdam na ako ng gutom. ani ni lsaac. Pumayag
naman ako dahil maging ako ay pagod na at gutom na din kaya bumalik na kami sa
sasakyan at dumiretso na kami ng hotel. Pagkarating namin ng hotel ay alak agad
ang inatupag ko.
Dumating ang pagkaing inorder namin, hindi ako masyadong nakakain dahil sa
kakaisip ko sa aking kasintahan. Hindi siya maaaring maikasal kay Blake. Ginawa na
namin ang lahat, ang numero nila ay mukhang napalitan nila. Ang social media nila
ay
deactivated din, ang kay Lai ay matagal ng wala at kung mayroon man siyang social
media ay hindi namin mahanap sa dalawa niyang pangalan.
Ang kaibigan naman niya na lagi niyang kasama ay hindi namin magawang makontak
dahil wala kaming hawak na kahit na ano upang makausap siya. Nasisiraan na yata
ako ng ulo at baka mawala na ako sa katinuan kapag natapos ang tatlong araw namin
dito na hindi namin siya nahahanap.
"Dude, kumain ka! Hindi ka pwedeng ganyan. Baka naman magkasakit ka dito lalo pa
nating hindi mahanap si Lai. Yun ba ang gusto mong mangyari?" ani ni Ryven.
Huminga ako ng malalim at tumingala. Ipinikit ko ang dalawa kong mata habang
nakadiin ang dalawa kong daliri sa talukap ng mata ko upang hindi ako umiyak.
Kanina ko pa pinipigilan ang pagluha ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko, masyado
na akong natatakot dahil bukas ay dalawang araw na lang ang matitira sa amin at
ikalawang araw ay ang araw pa mismo ng kasal nila, so it means hanggang bukas ko
na lang siya dapat mahanap.
Wala akong ibang sinisisi kung hindi ang aking ina at si Courtney. Kung hindi dahil
sa
kanila ay hindi kami magkakahiwalay ng mahal ko.
Nagsimula akong muling kumain at kahit wala akong gana ay pinilit ko. Tama sila,
baka magkasakit ako at mas lalo ko pang hindi mahanap si Lai. Kailangan kong
magpakatatag, mahal na mahal ko si Lai at gagawin ko ang lahat makasama ko lang
siyang muli.
"Isaac, nabuksan mo na ba ang confidential files?" tanong ko pero umiling lang
siya.
"Huwag kang mag-alala, hindi naman ako tumitigil" ani niya.
"Si David naman ay ayaw makialam, magagalit daw sa kanya ang ama ni Dazzle. Ayaw
kasi nilang makialam kaya nananahimik sila. ani ni Raymond. Tumango lang ako,
nauunawaan ko naman. Naiintindihan ko ang sitwasyon nila.
Pagkatapos naming kumain ay balik laptop na naman kami, bawat negosyo nila dito
sa bansang Thailand ay iniisa-isa namin. Hindi ako tumitigil sa kakatipa, pero
kahit
na ano yata ang gawin ko ay hindi ko siya mahanap-hanap.
Pagkatapos naming kumain ay nakatulog ako sa sobrang pag-iisip at sa sobrang
pagod na din. Maghapon din kasi kaming nasa labas upang hanapin si Lai.
..2
Dahil sa pagod ay tinanghali na ako ng gising, inabutan ko na ang mga kaibigan ko
na
nasa harapan ng laptop at panay ang pagtipa. Ni hindi na nga nila ako pinapansin pa
dahil sa sobrang busy nila.
Hindi naman nagtagal ay umalis na din kami upang puntahan ang mansion ng mga
Ripley pero pagkarating namin duon ay tanging mga tauhan lamang nila ang
nanduruon kaya muli akong nagwala dahil hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko
rin alam kung may sapat kaming oras upang maghanap sa Nonthaburi.
"Bumalik na tayo sa hotel, tapos na tayo dito sa Bangkok. Mag-aalas dos na rin
naman at kailangan pa nating kumain at pagkatapos ay pupunta naman tayo sa
Nonthaburi" ani ni Isaac.
Pagkabalik namin ng hotel ay hindi ko na talaga napigilan pa ang hindi
mapahagulgol. Wala ng oras, malakas ang kutob ko na kahit magpunta kami ng
Nonthaburi ay hindi namin mahahanap pa si Lai. Bukas na ang kasal niya at ilang
oras
3/6
na lang ang natitira sa aming paghahanap. Ayokong sumuko pero mukhang wala na
akong magagawa pa dahil talunan ako.
Habang busy nag-eempake kamíng lahat ay tumunog naman ang aking telepono.
Laking gulat ko ng makita ko na si Dazzle ang tumatawag sa akin. Napatingin ako sa
aking mga kaibigan at iniharap ko sa kanila ang telepono ko. Ang kabog ng dibdib ko
ay hindi ko na maunawaan pa. May kung anong kagalakan akong nararamdaman sa
pagtawag sa akin ng anak mismo ng isang Hendrickson.
Huminga ako ng malalim bago ko sinagot ang tawag, ang lahat ng kaibigan ko ay
nakamasid lamang at naghihintay sa kung ano man ang sasabihin sa akin ni Dazzle.
Sinagot ko ang tawag niya at pinindot ko ang speaker phone upang marinig nilang
lahat ang pag-uusapan namin.
"Hey, what's up!" masayang bati agad sa amin ni Dazzle ng sinagot ko ang telepono
ko
kaya napakunot ang noo ko.
"We are not fine. Imean, Im not okay. I am terrified of losing someone I love wika
ko.
Humugot ako ng malalim na paghinga at muling pinahid ko ang luhang naglandas sa
aking mukha.
"Don't be! I'm here to help you, bro. I stopped my father from preventing you from
accessing the confidential files. Isaac now has full access, so you don't have to
keep
wasting your time trying to access the files. To make things easier, I will tell
you now
where they reside and where their wedding will take place tomorrow. Don't worry,
there's still time. ani niya na ikinagulat namin.
Halos maglulundag ako sa sobrang katuwaan ko ng marinig ko ang mga sinabi ni
Dazzle. Ngayon ay alam na namin na ang ama pala niya ang humaharang sa amin,
pero nasa amin ang alas dahil kaibigan namin si Dazzle. Ang nag-isang anak at ang
tunay na nag-iisang tagapagmana ng Hendrickson.
"Im truly grateful. l appreciate it a lot, bro. You have no idea how happy you made
me.
Thank you very much!" wika ko habang patuloy akong umiiyak.
"Kaibigan ko kayo, napakalaki ng naibigay ninyong tulong sa akin na hindi man
lamang kayo humihingi ng kahit na anong kapalit nuon. Napakabuti ninyong
magkakaibigan kaya nagpapasalamat ako dahil minsan ay naging parte ako ng grupo
ninyo. Tinuring ninyo ako na parang isang kapatid. Dapat ako ang mag thank you sa
inyo. Love you guys. St. Paul's Church in Main St, Houston Texas, 10:am in the
morning. Ang flight hours ninyo from Thailand to Texas, around 19 hours. May
kaunting oras pa kayo para makarating duon at mapigilan ang kasal kung aalis na
kayo ngayon din" ani niya na ikinagulat namin. Walang patid ang pasasalamat ko sa
kaniya. Pagkatapos naming mag-usap sa telepono ay wala na kaming inaksayang
oras.
Pagkarating namin ng airport na hindi naman nalalayo sa hotel na tinutuluyan namin
ay umalis na din agad kami.
4/6
Habang nasa himpapawid kami ay hindi ko mapigilan ang hindi umiyak. Aaminin ko
na nawalan ako ng pag-asa na makikita ko pa si Lai, pero nagpapasalamat ako ng
lubos dahil tinulungan kami ni Dazzle. Kung gayon, kaya pala kami nahihirapang
hanapin si Lai dahit humingi ng tulong ang ama ni Lal sa ama ni Dazzle upang
pahirapan kami pero ang hindi niya alam, naging kaibigan kami ng isang Dazzle Daze
Hendrickson at naging mabuti kami dito nuong panahong dumaranas ito ng
pang-aapi mula sa ibang tao.
"Natutuwa ako bro, magiging masaya ka na din ani nila sa akin. Ngayon lang ulit ako
ngumiti. Sa loob ng tatlong linggo naming paghahanap, ngayon lang ako muling
ngumiti. Sa wakas ay makakasama ko na rin ang babaeng minamahal ko.
Alam kong magugulat ang lahat sa pagdating namin, pipigilan ko ang kasal dahil
hindi siya maaaring ikasal sa lalaking 'yon dahil kaming dalawa ang nagmamahalan.
Hindi ako makakapayag dahil siya lang ang buhay ko. Hindi siya pwedeng maagaw sa
akin ng iba.
"Bro matulog ka muna para may lakas ka pagdating natin ng Texas. ani ni Raymond.
Ngumiti ako sa kanya. Kanina ko pa gustong matulog para mas mapadali ang oras
pero dahil sa sobrang kagalakan ng aking puso ay hindi ko naman magawang
makatulog. Kung ano-ano kasi ang pumapasok sa aking isipan. Masyado akong
nagagalak sa mga nangyayari sa akin ngayon. Akala ko talaga ay wala ng pag-asa pa
dahil wala ng oras pa pero tinulungan kami ni Dazzle at tatanawin ko talaga ito ng
malaking utang na loob habang ako ay nabubuhay.
Extrangheras
Wala po muna itong kasunod ngayong araw, may aasikasuhin lang po akong
importante kaya hindi ako makapagsusulat ngayon. Salamat po sa pang-unawa.
(a)
Sa nagtataka po tungkol sa Hendrickson, mababasa n'yo po ang story ni Dazzle.
"The Wrath of him. Dazzle Daze Hendrickson"

Chapter 23 -Vera-
Chapter 23-Vera-

Lai/Vera's POV
Bukas na ang kasal ko ng alas diyes ng umaga, hindi ko na alam ang gagawin ko,
hindi naman ako pwedeng umatras na dahil nangako na ako sa kanila na pakakasalan
ko si Blake at naging mabuti naman siya sa akin.
Nakatitig ako sa napakagandang wedding gown na nakasuot sa isang mannequin,
para akong isang prinsesa bukas sa oras na suot ko na ang gown na yan.
Kararating lang namin dito sa Texas four days ago. Hindi ko alam kung bakit bawat
puntahan ni Kuya Jeffrey ay isinasama niya kami ng kaibigan kong si Trisha.
Nakakapagod na byahe pero nag eenjoy naman kami dahil para lamang kaming
namamasyal ng aking kaibigan. Dito naman talaga gaganapin ang aming kasal dahil
taga Texas si Blake habang ang mga magulang ko naman ay taga Colorado.
Napag-usapan na dito na lang gaganapin ang kasal dahil napakalamig ngayon sa
Colorado.
"Bestie, excited ka na ba para bukas?" tanong sa akin ng aking kaibigan. Isang
ngiti
lamang ang naisagot ko sa kanya dahil hindi ko naman masasabi na excited ako dahil
sa totoo lang ay hindi ko naman mahal si Blake, so ano ba ang dapat na maging
reaksyon ko?
"May panahon ka pa upang mag-isip. Hindi mo na ba mahal si Sir George?" ani niya.
Humugot ako ng malalim na hininga, gusto kong sabihin sa kanya na wala naman
akong ibang minahal kung hindi si George lang pero mas pinili ko na lamang na
huwag magsalita.
Despite the fact that I've been away from George for nearly three years since I
left him,
my feelings for him are becoming more intense than I could have imagined, but it
doesn't matter anymore because tomorrow is my wedding day, and Ill marry the man I
have never loved.
I gave Trisha an 'f looks could kill' glare. I wanted her to know how miserable and
unhappy l am because the man I'm supposed to exchange everlasting vows of love
and commitment with tomorrow is not the man of my dreams.
"Awe bff! ani niya at tuluyan ng dumaloy ang mga luha mula sa aking mga mata.
Mahigpit na yakap ang ibinigay niya sa akin at wala na akong nagawa kung hindi ang
humagulgol sa kanyang balikat.
Gusto kong bawiin ang lahat ng naipangako ko kay Blake pero hindi ko magawa dahil
ayokong masaktan ang mga magulang ko. Ayoko silang mapahiya.
"Im okay. Siguro kailangan ko na lang tanggapin na hanggang duon na lang talaga
kami ni George, na may ibang tao ang nakalaan para sa amin at hindi kami ang
itinadhana. Masakit, sobrang sakit pero wala akong magawa dahil nakapangako na
ako. Baka naman matutunan ko din siyang mahalin, mabait naman si Blake at
mapagmahal" ani ko. Nakita ko ang lungkot sa kanyang mga mata. Alam ko na
nasasaktan din siya dahil alam ko kung ano ang nararamdaman niya para kay Blake
pero lahat kami ay wala namang magagawa dahil may kasunduan ang pamilya namin
at nakapangako na kami ni Blake sa isa't isa.
Gusto kong sabihin sa kaibigan ko na alam kong mahal niya si Blake pero hindi ko
magawa. Ayokong umiyak siya sa harapan ko dahil mas lalo lang akong masasaktan.
Mas lalo lang kaming masasaktang magkaibigan.
"Bakit malungkot yata ang anak ko?" ani ng aking ama habang papalapit siya sa
kinaroroonan namin ng aking kaibigan.
"Hindi po, may pinag-uusapan lang po kami ng kaibigan ko. Si mommy po? wika ko
naman sa kanya.
"Kasama sila Viero nagpunta ng mall, hindi ba nagsabi sa iyo?" ani ng aking ama.
"Kanina po, akala ko po nakabalik na sila. Si Kuya Jeffrey po ba hindi pa
bumabalik?
Sabi niya may kakausapin lang siyang tao tapos sasamahan na niya kami ni Trisha sa
bar ani ko. Ginulo gulo naman ni daddy ang aking buhok kaya sinibangutan ko
naman siya at inayos ko ulit ang buhok ko.
"Daddy naman eh! Inayos ko pa yan kanina tapos guguluhin mo lang nakasibangot
kong ani sa kanya na ikinatawa naman niya.
Naupo si daddy sa bakanteng upuan at nakatingin lamang siya sa akin. Hindi ko alam
kung may gusto ba siyang sabihin sa akin o baka gusto niya akong paalalahan an na
bukas na ang kasal ko at hindi ako dapat umatras.
"Tomorrow is your wedding day, and I hope you never do anything that puts yourself
in limbo ani ng aking ama. Ngumiti ako sa kanya at hinawakan ko ang kanyang
kamay.
"I know dad. Don't worry magiging okay din naman po ako. wika ko sa kanya. Pinisil
niya ang kamay ko at muling nagsalita.
"What would you do if George had unexpectedly interrupted the wedding?" tanong ng
aking ama na ikinagulat ko naman.
Imposible namang dumating si George para lang pigilan ang kasal ko. Masaya na siya
sa piling ng babaeng 'yon. Nakita ko kung paano niya protektahan mula sa akin si
Courtney. Hindi nga niya magawang paniwalaan ang sinabi ko, ang mahalaga lang sa
kanya ay ang babaeng 'yon.
"I will do nothing. All we had was the past, a terrible mistake that should never
have
2/4
happened' wika ko. Tinitigan ako ng aking ama, hindi ko maunawaan kung ano ang
gusto niyang ipahiwatig sa akin. Naguguluhan ako pero kung tungkol ito kay George,
ang masasabi ko lang ay tapos na kami.
"Let's wait and see what happens tomorrow' ani niya at iniwanan na niya kami ng
aking kaibigan. Nagkatinginan naman kaming dalawa. Hindi ko alam kung ano ang
ibig niyang sabihin, naguguluhan ako pero ganyan naman talaga laging magsalita si
daddy.
Nagkibit balikat na lang kami at hinintay na lang namin na durmating ang kakambal
ko. Hindi naman nagtagal ay nakikita na namin ang sasakyan niya na paparating.
Napatingin ako sa orasang pambisig ko at alas siyete na ng gabi.
"We can't go now. Tinawagan ako ni dad na hindi ka na pwedeng umalis ng bahay.
Bukas na ang kasal mo kaya kailangan mo ng mahabang pahinga para paghandaan
ang pakikipag-isang dibdib mo kay Blake" ani niya. Napasibangot akong bigla. Hindi
ito ang inaasahan ko, nangako siya sa akin na sasamahan niya kaming magpunta ng
bar kaya nga nagtyaga akong maghintay sa kanyang pagdating dahil nangako siya sa
akin.
"I hate you!" ani ko sa kanya sabay talikod ko at patakbo akong pumasok sa loob ng
malaking bahay at tumungo agad ako sa loob ng aking silid.
"Vera! Bumalik ka dito, Vera!" ani ni kuya pero hindi ko na siya pinansin pa at
pagkapasok ko sa loob ng aking silid ay dumapa ako sa aking kama at umiyak. Bakit
nga ba ako umiyak? Umiyak ba ako dahil hindi tumupad si kuya na ilalabas niya kami
ngayon ni Trisha o umiiyak ako ng ganito dahil ikakasal na ako bukas sa lalaking
hindi ko mahal?
"Bff, okay ka lang ba?" ani ni Trisha habang papasok siya ng aking silid. Nag-angat
ako ng aking mukha at nakita ko na kasama niya ang kakambal ko.
"Hey, umiyak ka ba dahil hindi tayo natuloy sa bar? Para ka namang bata. Kasal mo
bukas, na-late ako ng uwi dahil may mga tinapos akong trabaho sa opisina para wala
na akong iintindihin pa bukas at sa mga susunod na araw: ani ng aking kakambal.
Inirapan ko siya at nginusuan. Sa totoo lang ay hindi ko naman talaga alam kung
bakit
ako umiyak.
Naupo si kuya sa gilid ng kama, hinimas niya ako sa aking buhok at hinalikan ako sa
aking ulo. Si Trisha naman ay tumalon naman sa aking tabi at nahiga sa tabi ko.
"Grabe ka bff! Para kang bata na inagawan ng kendi. Sus!" wika niya pero hindi
naman
ako kumibo. Nakakahiya ang naging asal ko. Hindi ako makapaniwala na nagawa
kong umiyak ng dahil lang sa hindi kami natuloy mag bar.
"Nainis lang naman ako, kasi si kuya tuwing mangangako lagi na lang hindi
natutupad. Nuong dumating tayo ng Denver Colorado, sabi niya ipapasyal niya tayo
kinabukasan sa Estes Park pero ano nangyari? Bigla na lang tayong umalis at
nagmamadali pa tayo nuon kasi sabi ni kuya may importanteng trabaho na
3/4
naghihintay sa Hong Kong kaya ura-urada tayong umalis ng araw na yon mahaba
kong sagot sa kaibigan ko. Natawa naman ng malakas sa akin ang kakambal ko kaya
inirapan ko siyang muli.
"Hay naku! Para ka talagang bata kapag nagtatampo. Marami naman kasi akong
trabaho at ayokong iwanan kayo ni Trisha kaya lagi ko kayong sinasama sa tuwing
aalis ako. Huwag ka ng magtarnpo, promise sa susunod ay hindi na ako male-late
pa" ani niya. Inirapan ko lang siyang muli pero niyakap naman niya ako habang hindi
tumitigil sa kanyang pagtawa.
"Sige na kambal, kailangan mo ng magpahinga dahil kasal mo na bukas. Ayaw mo
naman sigurong magmukhang zombie sa mismong araw ng kasal mo hindi ba?" ani
ni kuya.
"Zombieng naka make up! pang-aasar ni Trisha kaya sa inis ko ay dinagandan ko
siya at kahit nagsisisigaw siya ay hindi ko siya pinapansin.
"Kakain muna ako, nagugutom na ako ani ko sabay tayo ko at tumakbo na ako
papalabas ng aking silid at iniwanan ko silang dalawa sa silid ko dahil alam ko
namang aasarin lang nla ako. Nakakainis pa naman silang dalawa kung mang asar
talagang todo bigay.

Chapter 24 -The wedding day-

Chapter 24 -The wedding day-

Ngayon ang araw ng kasal ni Blake at ni Vera. Kulang isang oras na lamang ay
matatali na sila sa isat-isa. Sila George naman ay kararating lamang nila ng
airport at
mula sa airport ay kulang isang oras din ang lalakbayin nila upang marating nila
ang
kinaroroonan ng simbahan.
"Bilisan ninyo bago pa mahuli ang lahat!" sigaw ni George habang patakbo silang
sumakay ng sasakyang kanina pa naghihintay sa kanila.
Sa mansion naman ng mga Ripley ay nakahanda na ang napakagandang bride na si
Vera. Makikita sa kanyang mukha ang matinding kalungkutan na kanyang
nararamdaman. Isang kasalang magagaganap ngunit para kay Vera ay isa itong
pagluluksa para sa kanyang pusong tuluyan ng nawalan ng buhay.
"Bestie ngumiti ka naman. Nakakaawa naman si Blake kung ikakasal ka sa kanya ng
ganyan ang hitsura mo hindi ba? Kung ayaw mong maikasal tumalikod ka na lang
kaysa naman makita ng lahat na hindi ka masaya ngayong araw ng kasal mo. ani ng
kanyang kaibigan.
Alam niyang nasasaktan ngayon ang kaniyang kaibigan dahil ang lalaking itinitibok
ng kaibigan niya ay ang lalaking pakakasalan niya. Wala siyang magawa upang
maibsan ang sakit na nararamdaman ng kaniyang kaibigan dahil maging ang
kaniyang puso ay hindi lamang sugatan kung hindi tuluyan na itong nadurog dahil
ikakasal siya sa taong hindi naman niya mahal.
"I'm sorry, huwag kang mag-alala dahil mamaya sa simbahan ay ngingiti ako kahit
nagdurugo ang puso ko" wika niya. Niyakap siya ng kanyang kaibigan.
Nararamdaman nilang pareho ang matinding kabiguan ng bawat isa.
"Patawarin mo ako Trisha kung pakakasalan ko ang lalaking mahal mo. Patawarin mo
ako kung wala akong magawa upang pigilin ang kasalang ito. bulong niya sa
kanyang kaibigan na ikinagulat nito. Humiwalay sa kanyang pagkakayakap si Trisha
at tinitigan niya ang kaniyang kaibigan. Kumuha siya ng tissue at dahan-dahan
niyang pinahid ang luha ni Vera.
"Masyado ba talaga akong transparent bff para malaman mo ang nilalaman ng puso
ko?" umiiyak niyang ani sa kanyang kaibigan.
Hindi magawang sumagot ni Vera dahil sa matindi niyang paghikbi.
"Buti na lang talaga waterproof ang makeup natin, kung hindi kanina pa tayo
mukhang zombie sa kakaiyak" bulong sa kanya ni Trisha. Isang bagay na nagpangiti
1/6
sa kanya dahil kahit nasasaktan ang kaniyang kaibigan at nagagawa nitong ngumiti at
ipagpatuloy ang buhay.
"Okay lang naman sa akin bff, kaya ko namang tiisin ang sakit dito sa puso ko. lkaw
ba kaya mo bang makisama sa kanya kahit si George ang mahal mo? tanong niya.
Hindi agad siya nakakibo at hinawakan niya ang kamay niya na nagpupunas ng luha
sa kanyang mukha.
"Hindi ko alam, parang hindi ko kaya. Hindi ko mahal si Blake at ayoko din kitang
saktan bulong ni Vera at idinaiti niya ang kamay ng kanyang kaibigan sa kanyang
pisngi. Muli siyang niyakap ni Trisha at ramdam na ramdam niya ang pagmamahal sa
kanya ng kaniyang kaibigan.
"Huwag mo akong intindihin, ang mahalaga sa akin ay kung saan ka masaya. Gawin
mo ang sa tingin mo ay tama at nasa likod mo lamang ako para suportahan kita.
Promise nandito lang ako palagi para sa iyo' ani sa kanya ni Trisha na mas lalo
niyang ikinaiyak.
"Halika na anak at kanina pa naghihintay ang mapapangasawa mo sa simbahan ani
ng kanyang ama at ina ng pumapasok ang mga ito sa silid niya kaya mabilis nilang
pinunasan ang kanilang mga luha. Napatingin siya sa orasang nasa ibabaw ng drawer
niya at napapikit siya dahil tatlumpong minuto na lang at tuluyan na siyang
matatali
sa lalaking hindi niya minamahal.
"Mom..." ani niya at tuluyan ng tumulo ang kanyang mga luha. Isang mahigpit na
yakap ang tanging kasagutan na natanggap niya sa kanyang ina. Ang kanyang ama
naman ay mataman lamang siyang pinagmamasdan.
"Let's go sweetheart, naghihintay na si Blake sa iyo! ani ng kanyang ina. Wala na
siyang nagawa pa kung hindi ang humakbang palabas ng kanyang silid at ang bawat
hakbang na ginagawa niya ay tila ba isang parusa sa kanyang sarili dahil hinayaan
nya na mangyari ang lahat ng ito sa kanya. Pakiramdam niya bawat hakbang na
ginagawa niya ay dadalhin siya nito sa balon ng pang-habang buhay na
kalungkutan.
Hindi naman nagtagal ay narating din nila ang simbahan, ang lahat ay may kagalakan
sa kanilang mukha ng matanaw nila ang sasakyan ng bride na paparating. Lahat ng
tao ay nagsikilos, ang iba ay ipinapabatid sa groom na naghihintay na ang kanyang
bride at nakahanda na ito upang simulan ang kanilang pag-iisang dibdib. Nagsimula
ang paglalakad ng mga ninong at ninang ng mga ikakasal, ang mga abay ay
nagsilakaran na rin at ang mga flower girls naman ay nagsasaboy ng mga pulang
petals sa sahig na lalakaran ng babaeng ikakasal.
Halos mangatog ang buong katawan ni Vera, nagsimulang humakbang ang kanyang
mga magulang ngunit siya ay nananatiling nakatayo. Hindi niya alam kung tatakbo ba
siya palayo o papasok sa loob at haharapin ang kinabukasang naghihintay para sa
kanya at sa taong ni minsan ay hindi niya minahal.
2/6
"Let's go Veral' may kalakasang ani ng kanyang ama kaya wala na siyang nagawa
kung hindi ang ihakbang ang kaniyang mga paa, at harapin ang bukas sa piling ng
isang Blake Sandoval.
Lai/Vera's POV
Para akong mamamatay habang naglalakad kami upang ihatid ako ng aking ama at
ina sa harapan ng altar. Ang puso ko ay unti-unting namamatay sa isiping tuluyan ng
mawawala sa akin ang taong tanging itinitibok ng aking puso. Walang patid ang aking
mga luha, kahit anong pigil ko ay hindi ko magawa. Tumingin ako sa aking mga
magulang at napahinto ako sa aking paglalakad. Malalakas na bulung bulungan ang
maririnig sa loob ng simbahan, ang bawat isa ay may kani-kaniyang sinasabi ngunit
wala sa kanila ang atensyon ko dahil lahat ng atensyon ko ay nasa dalawang tao na
kasama ko ngayon na nakatayo sa gitna ng simbahan.
"Please dad; bulong ko ngunit para lamang silang walang naririnig sa aking
pakiusap.
Tinignan ako ng aking ama, niyakap niya ako ng mahigpit gayun din ang aking
ina.
"Nangako ka na pakakasalan mo si Blake hindi ba? llang beses ka naming tinanong
kung sigurado ka ba na pumapayag ka na ikasal sa kaniya, ang sabi mo ay handa ka
na. Tuparin mo ang ipinangako mo anak kung paanong tinutupad ni Blake ang mga
pangako niya sa iyo" ani ng aking ama kaya tuluyan na akong napahagulgol. Ang mga
tuhod ko ay tila ba unti-unti ng nawawalan ng lakas ng muli kaming humakbang at
mas lalong nawalan ng lakas habang papalapit na kami sa groom na naghihintay sa
akin.
"Matututunan mo din siyang mahalin anak, katulad kung paano ko natutunan mahalin
ang iyong ama. Napakabuting tao ni Blake, alam mo 'yan hindi ba? Naging saksi ka
kung paano ka niya pinahalagahan, naging saksi ka kung paano ka niya timulungang
makabangon. Matutunan mo din siyang mahalin anak" ani ng aking ina. Hindi ko
nauunawaan kung bakit kailangang mangyari ang mga ganitong bagay sa akin.
Napatingin ako kay Blake ng tuluyan na kaming nakalapit sa kanya. Gusto kong
tumanggi pero tama ang aking ama, naipangako ko na sa kanilang lahat na ikakasal
ako sa kanya. Nangako ako kaya kahit anuman ang mangyari, kahit na patigilin pa ng
bagyo ang kasalang ito ay ibibigay ko pa rin ang hinihintay ng lahat. Ang aking I
do.
Isang ngiti ang sumilay sa labi ni Blake ng tuluyan naming marating ang
kinaroroonan
niya. Ang kakambal ko naman ay nakatayo lamang sa tabi ng mapapangasawa ko at
mataman lamang akong tinititigan.
Inabot ng aking ama ang aking kamay kay Blake at maingat naman akong kinuha ng
aking mapapangasawa mula sa aking mga magulang.
"Take care of my daughter." ani ng aking ama.
" will, sir!" ani naman ni Blake at bago niya ako iharap sa pari ay kinuha ako ng
aking
kakambal ay niyakap ako ng mahigpit.
3/6
"Magiging masaya ka. I promise, magiging masaya ka, kaya huwag ka ng umiyak dahil
pangako ko sa iyo na magiging masaya ka ani niya. Tumango lamang ako sa kanya
kahit hindi ko nauunawaan ang kaniyang ibig ipahiwatig sa akin.
Ibinalik ako ng aking kakambal kay Blake at nakangiti naman akong inabot ni Blake
at
iginiya na niya ako sa harapan ng pari na kanina pa naghihintay sa amin.
Pinagharap kaming dalawa ng pari, pinaghawak ang aming mga kamay at nagbigay
ng cross sign sa amin. Kinuha niya ang bibliyang nakapatong sa mahabang table at
sinimulang buklatin ito.
Humarap kami sa pari, ang lahat ay natahimik ng magsimulang basahin ng pari ang
bibliya para sa paunang dasal. Tahimik lamang akong nakayuko habang hawak ni
Blake ang aking mga kamay habang magkaharap kaming dalawa. Ayoko siyang
tignan, ayokong makita niya na nagdurugo ang aking puso. Pero kailangan kong
tatagan ang aking sarili dahil anupaman ang mangyari ay ikakasal ako sa kanya at
hindi magtatagal ay magiging ganap na akong isang Sandoval.
Pagkatapos ng ilang dasal at pagbasa sa bibliya ay pinaharap na kami ng pari sa
kaniya at nagsimula itong magsalita sa nakaharap sa kanyang mikropono.
Priest:
Dearly Beloved, we have come together today in the presence of God and these
witnesses to observe and celebrate the marriage of Vera Madden Ripley and Blake
Bradley Sandoval, a union of two loving and caring souls recognized by family and
friends as love with no ties that can be severed. As such, the Church demands this
ceremony of two connected souls becoming one needs to be approached with
respect, fervor, love, and solemnity. The two people that stand before us now will
speak the words that will bind them together no matter how hard or painful the
circumstances the future may hold. If someone has a legitimate objection that
should
prevent them from being joined, let them speak now or remain silent indefinitely.
Yumuko ako, ang mga tao ay lumingon sa likuran kung nasaan ang malaki at
malapad na pintuan ng simbahan ngunit isa man ay walang naglakas loob na
magsalita. Ang lahat ay tahimik lamang kaya muling tumulo ang aking mga luha.
ldinilat ko ang aking mga mata, tinitigan ko ang mukha ni Blake at narinig ko ang
ibinulong niya.
"T love you Isang ngiti ang sumilay sa aking labi, at least kahit sa kasal man
lamang
na ito ay magawa kong ngumiti kahit tuluyan ng namatay ang aking puso.
Priest:
"We have gathered here to honor and celebrate Vera Madden Ripley and Blake Bradley
Sandoval's marriage. There are no sweeter or more tender responsibilities on the
planet than the ones you are about to accept. There are no vows more solemn than
those you are about to make."
4/6
"Blake Drake Sandoval, do you take this woman to be your wife, to live together in
holy
matrimony, to love her, to honor her, to comfort her, and to keep her in sickness
and
in health, forsaking all others, for as long as you both shall live?
Blake:
"I do!"
"Vera Madden Ripley, do you take this man to be your husband, to live together in
holy
matrimony, to love him, to honor him, to comfort him, and to keep him in sickness
and in health, forsaking all others, for as long as you both shall live?"
Hindi ako makapagsalita, para akong mamatay at hindi ko alam ang gagawin ko.
Napatingin ako sa pari, naghihintay siya ng aking kasagutan pero walang kahit na
ano
ang lumalabas sa aking bibig. Pinisil ni Blake ang dalawa kong kamay upang
pakalmahin ako at nakikita ko ang kalungkutan mula sa kaniyang mga mata. Para
akong mamatay na hindi ko maunawaan kung ano ba talaga ang dapat kong
gawin.
Huminga ako ng malalim, tumingin ako sa lahat ng tao at maging sila ay naghihintay
ng aking kasagutan na hindi naman lumalabas sa aking bibig. Pero ngumiti ako kay
Blake upang makita niya na handa ko ng tanggapin ang aking kapalaran sa piling
niya.
Priest:
"I will ask you again. Miss. Vera Madden Ripley, do you take this man to be your
husband, to live together in holy matrimony, to love him, to honor him, to comfort
him,
and to keep him in sickness and in health, forsaking all others, for as long as you
both shall live?"
Vera:
"I."
"Stop! Please stop this wedding! Please stop!" isang malakas na sigaw mula sa isang
lalaking umiiyak ang umalingawngaw sa buong paligid at bawat sulok ng simbahan
kaya parang nag slow motion ang lahat sa paligid ko ng dahan-dahan akong
lumilingon sa taong tanging isinisigaw ng puso ko.
<
5/6

Chapter 25 -Pag-tanggap ng m.
Chapter 25 -Pag-tanggap ng masakit na katotohanan-

Lai/Vera's POV
Napatingin kami sa taong tumatakbo papalapit sa kinatatayuan namin, ang puso ko
ay naghuhumiyaw sa sobrang kagalakan ng puso ko habang pinagmamasdan ko ang
humahangos sa paglapit sa amin na si George at ang mga kaibigan niya. Makikita sa
pari ang gulat at pagtataka mula sa kaniyang mga mata.
Ang lahat ay hindi makapagsalita. Si Blake ay nakatitig lamang sa aking mukha at
hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa kanyang isipan.
"Why do you oppose their marriage?" tanong ng pari sa kanya. Napatingin ako kay
George at nakikita ko kung gaano siya kalungkot, kung gaano siya nasasaktan.
"Father, please, I beg you to stop the wedding because she does not love the man
she
is about to marry:" ani ni George ng makarating na siya sa aming kinaroroonan.
Hindi
ko maintindihan ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Naguguluhan ako kung
bakit nandirito ngayon sa harapan namin ang lalaking itinitibok ng aking puso.
"Is this man telling me the truth? Only two hearts who truly love one another are
permitted to get married in this sacred church. If what he says is true, I cannot
consent to this marriage wika ng pari sa aming lahat. Nakatitig lamang sa amin ang
pari at naghihintay ng aming kasagutan ngunit isa man ay walang nagnanais na
magsalita.
"G-George, w-what are you doing here?" ani ko na hindi tumitigil ang pagdaloy ng
luha mula sa aking mga mata. May kung anong kaligayahan sa aking puso ang
nagsusumigaw ngayon dahil nandito siya at ipinaglalaban ang pagmamahal niya sa
akin.
"lI'm here to tell you how much I love you baby. I'm here because I can't live
without
you. Please baby, don't marry him, I am begging you please. Ako ang mahal mo at
hindi siya kaya nakikiusap ako sa iyo, please huwag mong gawin ito sa akin. Mahal
na
mahal kita maging si Lalaine Torres ka man o Vera Madden Ripley. Ikaw ang buhay
ko, ikaw ang kaligayahan ko at ikaw ang hininga ko. Kung mawawala ka sa akin ano
pa ang silbi ng buhay ko? Please baby, huwag mo siyang pakasalan, huwag mo akong
iiwan dahil hindi ko kaya. Mahal na mahal kita at kaylanman ay hindi ka nawala sa
puso ko umiiyak niyang ani habang dahan-dahan siyang lumuluhod sa harapan
namin kaya naging mabilis ang pagkilos ko at agad ko siyang itinayo. Halos manlabo
na ang aking paningin dahil sa mga luhang bumabalong mula sa aking mga mata
habang pinagmamasdan ko ang lalaking pinakamamahal ko.
"Hindi mo kailangang lumuhod sa akin, huwag mong gawin 'yan please. Ba-Bakit
1/5
nandirito ka? Pa-Paano mong nalaman ang lahat ng ito? naguguluhan kong ani.
Alam kong nailathala ang aming kasal pero walang lugar saan gaganapin kaya
nagtataka ako na nasa harapan ko ngayon ang taong itinitibok ng puso ko, ang taong
tanging dahilan kung bakit naghuhumiyaw ngayon ang puso ko sa sobrang
kaligayahan.
"I have heard and witnessed enough to prevent this marriage from going ahead' ani
ng pari sa amin.
"Please baby, huwag mo siyang pakasalan. Huwag mo akong iiwanan dahil mahal na
mahal kita. Hindi ko kaya ng wala ka, yung mga sinabi sa iyo ng aking ina ay hindi
totoo, wala kaming relasyon ni Courtney at kaylanman ay hindi ko siya minahal. Ikaw
ang mahal ko at kung kinakailangan kong mamatay ng paulit-ulit upang patunayan sa
iyo kung gaano kita kamahal ay gagawin ko huwag mo lang akong iwan. Please
baby, huwag mo siyang pakasalan. Narinig mo naman ang sinabi ng pari hindi ba?
Please umalis ka na diyan sa harapan nila, halika dito sa akin, mahal na mahal kita
please lumapit ka sa akin. ani niya pang muli sa akin habang hawak na niya ang
dalawa kong kamay at nakikita ko sa kanyang mukha ang matinding kirot sa puso na
kanyang nararamdaman. Napatingin ako sa aking mga magulang at sa aking
kakambal na nakatingin lamang sa amin at hinahayaan kaming magkausap ni
George. Isa man sa kanila ay walang pumipigil sa aming dalawa. Isa man sa kanila ay
hindi tumugon sa sinabi ng pari sa amin, isa man sa kanila ay walang naglakas loob
ng sagutin ang mga sinabi ng pari. Hindi ko alam kung ano talaga ang nangyayari
pero nakikita ko sa pamilya ko at sa pamilya ni Blake na hindi man lamang sila
nagulat sa pagdating ni George, na para bang inaasahan na nila na mangyayari ang
lahat ng ito. Ewan ko, hindi ko alam. Iba ang nakikita ko sa mga mata nila.
Panghihinayang at paghanga na hindi ko maipaliwanag habang nakatingin lamang
sila kay George. Hindi rin nila pinabulaanan ang mga sinabi ni George sa pari at
hinayaan lamang nila itong magsalita at sabihin ang lahat ng niloloob nito.
Naguguluhan ako, hindi ko maintindihan kung ano ba ang tunay na nangyayari.
Tumingin ako kay Blake at isang tango naman ang ibinigay niya sa akin at kahit
malungkot ang mukha niya ay isang matamis na ngiti pa rin ang ibinigay niya sa
akin.
Para akong nabunutan ng tinik, para akong bigla na lamang nagkaroon ng mga
pakpak na may layang lumipad.
"Oh god.. Oh god, thank you Blake.. halos matumba ako mula sa pagkakatayo ko ng
tinanguan ako ni Blake kaya sa sobrang katuwaan ko ay napayakap na ako sa kanya
ng mahigpit at humagulgol ako sa kanyang dibdib. Aaminin ko na naguguluhan ako
pero natutuwa ako dahil hinayaan ako ni Blake sa taong mahal ko.
Thank you, oh god thank you so much. I'm sorry kung hindi ko magawang mahalin
ka dahil kahit ano pa ang gawin ko ay si George lamang ang isinisigaw ng puso ko.
Sinubukan ko pero hindi ko talaga magawa. Im so sorry Blake, sana mahanap mo na
rin ang babaeng magpapatibok sa puso mo, ang babaeng pag-uukulan mo ng iyong
wagas na pag-ibig. Nasa paligid lamang siya, ilingon mo ang iyong mga mata at
2/5

mahahanap mo ang tunay at wagas na pag-ibig sa piling niya. Buksan mo ang lyong
puso at alamin ang tunay na niloloob nito dahil baka nabubulagan ka lamang sa
maling pag-ibig na inaakala mo na nararamdaman mo para sa akin bulong ko sa
kanya habang walang patid akong umiiyak ng nakayakap sa kanya.
"Hindi totoo 'yan, alam kong mahal kita nararamdaman 'yon ng puso ko kaya kung
ano man ang sinasabi mo ay hindi yan totoo, Mahal na mahal kita Vera, kahit naman
hindi ka mag I do kanina ay tatanggapin ko kasi ganuon kita kamahal. Sinabi ko
naman sa iyo hindi ba na kahit na anong masakit ang gawin mo sa akin tatanggapin
ko kasi mahal kita. Kaligayahan mo ang mahalaga sa akin at 'yun lang ay sapat na sa
akin. Mahal na mahal kita Vera at kung si George ang lalaking magbibigay sa iyo ng
kaligayahan sino ako para pigilan ka? Pero sayang noh, andun na eh.. mag a l do ka
na sana pero dumating ang tunay mong minamahal pero ganuon talaga ang buhay ng
isang tao, kapag hindi nakatadhana sa iyo, kahit anong pilit ang gawin mo hindi
mapapasaiyo ang nais mo, Gagawa pa rin ang tadhana ng paraan para mapunta ka sa
taong tunay na nakalaan sa iyo. Mahal na mahal kita Vera, sana maging masaya ka
na ng lubusan. Tanggap ko ang masakit na katotohanan na kahit na ano pa ang gawin
ko, si George ang nasa puso mo' mahaba niyang ani sa akin.
"Maniwala ka sa akin, nararamdaman ko na may ibang laman ang puso mo na hindi
mo pa natutuklasan. Magtiwala ka sa akin na magiging masaya ka rin" bulong ko sa
kanya at mahinang tawa lamang ang pinakawalan niya.
"Maniwala ka din sa akin, alam ko kung sino ang mahal ko. Nararamdaman ka ng
puso ko kaya huwag ka ng makipagtalo pa sa akin ani niya sabay halik sa aking
ulo.
Tumatango lamang ako dahil hindi ko na alam ang isasagot ko sa kanya. Kung kaya
ko lang talaga turuan ang puso ko ay matagal ko na itong ginawa, nuong panahong
galit na galit pa ako kay George pero hindi ko magawa dahil kahit nagalit ako ng
sobra
nuon kay George, siya pa rin ang mahal ko, siya pa rin ang isinisigaw ng puso
ko.
"Sige na, baka magbago pa ang isip ko ay itakas pa kita dito para hindi ka na niya
maagaw pa sa akin. Ikaw lang ang laman ng puso ko Vera, ikaw lang ani niya.
Nararamdaman ko ang lungkot mula sa kanya lalo na ng tuluyan ng tumulo ang
kanyang mga luha kaya mas hinigpitan ko ang pagkakayakap ko sa kanya.
Lumapit naman sa amin si Kuya Jeffrey at nilapitan niya si Blake at tinapik niya
ito sa
balikat.
"Sabi sayo eh! Kung nakinig ka lang sa akin hindi sana ito mangyayari! ani niya kay
Blake na ikinuot ng noo ko. lsang mahinang suntok naman ang ibinigay ni Blake sa
balikat ng kakambal ko kaya natawa si kuya ng mahina. Napatingin naman si Kuya
Jeffrey kay George at nginitian niya ito. Nilapitan din niya si George at tinapik
niya ito
sa balikat at napapailing lamang ito ng kanyang ulo habang nakatitig kay George.
"Ang tagal mo! Muntik ng mag I do ang kapatid ko, isang segundo na lang sana. Kung
3/5
nadapa ka papasok dito sa simbahan, wala ka na talagang habol pa' ani niya na
ikinagulat ko. Napatingin ako kay Kuya Jeffrey at hindi ko maunawaan kung bakit
tila
alam niya na darating sila George ngayon dito.
"Tindi ng tatay mo eh! Akala ko hindi siya hihingi ng tulong kahit kanino tapos sa
Hendrickson pa lumapit. Mas matindi lang talaga ako kaya nandirito ako ngayon" ani
naman ni George sa kabila ng pag iyak niya. Hindi ko nauunawaan ang mga
nangyayari, naguguluhan ako kung bakit tila ba may mga nangyayaring hindi ko
alam.
Lumapit sa amin ang aking mga magulang at nakaramdam ako ng matinding takot ng
makita ko ang seryosong mukha ng aking ama.
Nakakaramdam ako ng pangamba para kay George dahil baka itaboy nila ito at
matuloy ang kasal pero hindi na ako papayag, nagkaunawaan na kami ni Blake at
hindi na ako papayag na matuloy pa ang kasal kahit na ano ang mangyari. Kahit na
itakwil pa nila ako ngayon. Nandirito na ngayon sa harapan ko si George at sapat na
sa akin 'yon upang tanggapin siyang muli sa buhay ko. Sapat na 'yon sa aking
patunay
na ako ang mahal niya at hindi ang sinuman.
Nakatitig sa akin ngayon ang aking kaibigan, ang mga mata niya ay hilam sa mga
luhang lumalandas mula dito. Hindi siya kumikibo at tanging hagulgol nya lamang
ang naririnig ko mula sa kanya. Gusto ko siyang yakapin pero hindi ko alam kung
galit
ba siya sa akin dahil nasasaktan ngayon ang lalaking mahal niya. Ang lalaking
pakakasalan ko sana.
Ngumiti ako sa kanya pero nagtakip siya ng palad sa kanyang mukha at humagulgol
sa palad niya. Huminga ako ng malalim at hindi ko na natiis na makita siyang
nasasaktan kaya hinila ko ang kamay niya at niyakap ko siya ng mahigpit. Gumanti
siya ng yakap sa akin at nararamdaman ko ang panibugho ng kanyang puso.
Nararamdaman ko ang sakit na nananalaytay ngayon sa kaniyang pagkatao.
"I'm so sorry kung nasaktan ko ang lalaking mahal mo, I'm so sorry, please huwag ka
sanang magagalit sa akin" bulong ko sa kanya at tumango lamang siya at niyakap
niya din ako ng mahigpit.
Naghiwalay ang katawan namin, pinahid ko ang kaniyang mga luha at ngumiti ako sa
kanya. Kinuha ni George ang kamay ko at inilapit ako sa kanya at niyakap niya ako
ng
mahigpit. Dahil sa sobrang kasabikan ko na mayakap siyang muli ay gumanti agad
ako ng yakap sa kanya at hindi ko na inalintana ang mga matang nakatingin sa aming
dalawa. Ang lahat ng mga tao ay sa amin lamang nakatanaw, ang lahat ay
naguguluhan sa mga nangyayari pero iisa lang ang ibig sabihin nito para sa akin.
Malaya na ang puso ko dahil ngayon ay nandirito na sa harapan ko ang lalaking
minamahal ko.
"Mahal na mahal kita maging Vera ka man o Lai, ikaw lang ang kaligayahan ko at
ngayong nasa mga bisig na kitang muli ay hindi ko na halhayaan pa na malayo ka sa
akin. Mahal na mahal kita at hindi na ako papayag na mawala ka pang muli sa akin"
4/5
ika niya sa akin. Mas lalo ko tuloy siyang niyakap ng mahigpit at umiyak na ako sa
kanyang dibdib.

Chapter 26 -Blessings-
Chapter 26 -Blessings-
-Continuation-
Naghiwalay ang katawan narnin ni George ng makita naming papalapit sa amin ang
aking mga magulang. Hawak niya ng mahigpit ang kamay ko at taas noo siyang
humarap sa aking ama. Nararamdaman ko ang mahigpit niyang pagkakahawak sa
kamay ko at alam kong ang hawak niya sa aking yon ay tanda na hindi na niya ako
bibitawan pa kahit na ano pa ang mangyari.
65 Pants
Lumapit ang aking ama kay George at tumayo ito sa mismong harapan niya at
pinakatitigan lang ang kaniyang mukha at hindi ko alam kung ano ang nasa isip ng
aking ama. Tinignan niya ang aming mga kamay na magkahawak ngunit ang mukha
ni George ay nananatiling matatag at taas noong nakaharap sa aking ama. Tindig ng
may ipagmamalaki, tindig na may paninindigan. Humugot ang aking ama ng malalim
na buntong hininga at tumingin sa akin pero hindi naman siya ngumingiti sa akin
kaya nagyuko lang ako ng aking ulo dahil hindi ko alam kung ano ang nasa isip ng
aking ama. Hindi ko alam kung nagagalit ba sila sa akin dahil nandito ako ngayon sa
tabi ni George at ipinapakita ko sa kanila na handa ko ring talikuran ang lahat
huwag
lang mawala sa akin ang lalaking pinakamamahal ko.
Napaangat ang aking ulo ng magsalita ang aking ama at napatitig ako sa kanyang
mukha.
"Nakalimutan ko na mas malaki na nga pala ang kapangyarihan ni Dazzle kaysa sa
kanyang ama. Akala ko ay Alas ang hawak ko, pero tinalo ako ng King of Diamond
mo. Ngayon ako naniniwala na napakalaki nga pala talaga ng impluwensya ninyong
magkakaibigan. Napahanga mo ako, akalain mo talagang nakarating kayo hanggang
sa huling segundo bago siya mag I do. Tadhana nga naman! Kung kanino ka talaga
inilaan, duon ka talaga mapupunta sa ayaw man at sa gusto mo. Isang katunayan ang
pagmamahalan ninyong dalawa. Akalain mong nandirito ka ngayon sa harapan namin
dahil hindi hinayaan ng tadhana na maikasal ang aking anak sa lalaking hindi niya
tadhanang makasama ng pang habang-buhay?!" ani ng aking ama na hindi ko naman
nauunawaan. Ang aking ina naman ay isang yakap ang ibinigay kay Blake at
pagkatapos ay niyakap nya din si George dahil tuluyan na namang umagos ang
kaniyang mga luha dahil sa sinabi ng king ama sa kanya. Ang mga tao sa paligid
namin ay patuloy lamang sa pag-uusyo dahil sa mga nangyayari sa kanilang harapan.
Si Kuya Jeffrey naman ay kinausap ang pari at kung ano man ang pinag-usapan nila
ay hindi ko alam, basta umalis na lamang ang pari na senyales na tapos na ang kasal
na nagaganap ngayon na naudlot dahil dumating na ang totoong nag-mamay ari ng
aking puso. Ang lalaking tanging minamahal ko.
Tumingin muli sa akin ang aking ama at hinagod niya ng kamay ang pisngi ko at
1/5

pinunasan ang aking mga luha. Isang ngiti ang binigay niya sa akin at isang yakap
na
mahigpit kaya binitawan ni George ang kamay ko at hinayaan niya akong mayakap ng
aking ama. Narinig ko ang mahinang pagtawa ng aking ama at hinalikan ako sa aking
ulo at iniangat ang aking mukha.
"Well, hinayaan ka na ni Blake dahil ayaw niyang makita kang nasasaktan. Wala na
rin
kaming magagawa kung hindi ang tanggapin kung ano man ang magiging pasya mo
ngayon. Mahal ka namin anak at ang lalaking ito na nasa harapan ko ay pinatunayan
ang lahat maipakita lamang sa amin ang wagas niyang pagmamahal sa iyo.
Maniniwala ka ba kung sasabihin ko sa iyo na sa loob ng tatlong linggo lamang ay
muntik na yata nilang malibot ang buong mundo mahanap ka lang? Kakaiba talaga!
Nakakahangang pagmamahal ang ipinamalas niya sa amin! Hindi biro ang kaniyang
ginawa, hindi napakadali ng pagsubok ang hinarap niya sa amin at tinanggap niya
ito.
Ngayon ay pinatunayan niya sa amin kung gaano kabusilak ang pagmamahal niya sa
iyo at kung hanggang saan ang kaya niyang gawin mabawi ka lamang wika ng aking
ama na ikinagulat ko at napatingin ako kay George.
'A-Ano po ang ibig ninyong sabihin? Tatlong linggo po? Sa loob po ng tatlong linggo
wala siyang tigil sa pag travel?" tanong ko sa aking ama dahil naguguluhan ako
habang kay George na ako nakatingin. Tatlong linggo? Hindi madali ang ginawa niya.
Ibig sabihin ba nuon ay tatlong linggo siyang walang pahinga? Kaya pala nakikita ko
sa kanilang magkakaibigan ang pagod pero sa kabila nito makikita pa rin sa kanila
ang tindig ng isang matatag na tao. Yun ang nakikita ko sa kanila.
"Pinuntahan niya ako sa mansion tatlong linggo na ang nakakaraan habang nasa
Pilipinas kami ng iyong ina, kinabukasan yun ng umalis kayo nila Blake pabalik ng
US. Sinabi ko sa kanya na ikakasal ka na pero hindi niya matanggap yon lalo na ng
sinabi ko sa kaniya na hinahadlangan ko ang pag-ibigan ninyong dalawa dahil sa
ginawa ng kanyang ina. Matapang na bata! Gagawin nya daw ang lahat mabawi ka
lang niya. Humingi siya sa akin ng isang pagkakataon at nakiusap sa akin dahil sa
pagmamahal niya sa iyo. Sino ba ako upang hindi siya pagbigyan hindi ba? Gusto ko
rin namang makita ang kakayahan nila kaya pumayag ako. Pero pinahirapan ko talaga
ang mga yan at dahil kilala ko ang kakayahan ng bawat isa sa kanila, syenpre
humingi ako ng tulong kay Desmond, sa ninong mo na harangan ang lahat ng
gagawin nila lalo na yang Isaac Howard na yan upang hindi ka niya mahanap sa loob
ng tatlong Iinggo. Akala ko Alas ang hawak ko, kaso kumilos ang anak ni Desmond
na si Dazzle dahil kaibigan pala ng kinakapatid mo ang mga ito. Walang nagawa ang
Alas ko at tinalo agad ako ng King of Diamond nila. Isang salita ni Dazzle, tiklop
ang
lahat maging ang ama at lolo niya. Kaya nga yan nandirito ngayon sa harapan natin
dahil sa tulong ni Dazzle, ang kinakapatid mong pasaway. Pero ang nakakahanga sa
lahat ng ginawa nila, nilibot nila ang bawat bansa mahanap ka lang. Isipin mo ang
pagod, panahon, pera, pag-asa at bawat oras na nasasayang nila sa paghahanap sa
iyo ay balewala sa kanila dahil ang mahalaga lamang sa isang George Zoran Zither ay
mahanap ang nagmamay-ari ng kaniyang puso. Ikaw 'yon anak. Nakakamangha ang
pinakita nila sa akin. Nakakamangha ang grupo nila, ang pagkakaisa nila." mahabang
paliwanag ng aking ama sabay tawa pa niya at napapailing.
2/5
Napatingin naman ako kay George at sa mga kaibigan nito na nakatayo pa rin at ang
lalaking mahal ko ay patuloy pa ring umiiyak kaya pinunasan ko ang kaniyang luha.
Pakiramdam ko ay mas lalo ko siyang minahal dahil sa ipinamalas niya sa mga
magulang ko.
"Mahal na mahal ko ho ang anak ninyo, ipinangako ko sa kaniya nuon ang bukas ko at
kaya kong talikuran ang lahat ng yaman sa mundo huwag lang ang babaeng nasa
harapan ko ngayon. Kung may mas hihigit pa sa kayamanan sa ibabaw ng mundo,
yun ay walang iba kung hindi ang anak ninyo. Ang babaeng tanging nilalaman ng
puso ko. Kung kinakailangang galugarin ko ang buong mundo upang mahanap
lamang siya ay gagawin ko, sukuan man ako ng sarili kong pag-asa ay mananatili
akong nakatayo upang magbigay lakas sa sarili ko hanggang sa tuluyan ko siyang
maibalik sa mga bisig ko. Ang pagmamahal ko ho sa kanya ang nagbibigay lakas sa
akin upang manatiling nakatayo upang sa susunod na bukas ay may lakas akong muli
upang hanapin ang babaeng isinisigaw ng puso ko. Kung hindi pa rin ho sapat ang
nagawa ko upang patunayan ko ang pag-ibig ko para sa anak ninyo ay magsabi lang
ho kayo dahil kahit anupaman ang hilingin ninyo ay gagawin ko mapatunayan ko
lamang sa inyo ang pag-ibig ko sa anak ninyo ay hindi kayang buwagin ng kahit na
anong pagsubok: walang kagatol-gatol na ani ni George habang sa akin lamang siya
nakatitig lumapit ako sa kanya at pinahid ko ang mga luha sa kanyang mukha.
"Kung gayon, you have my blessing, along with my wife and son's blessings.
Nakakahanga ang pagmamahal mo hijo at ngayon ako nakakasiguro na nasa
mabuting kamay ang aking anak. Huwag kang mag-alala dahil sobra-sobra na ang
ipinakita mo sa amin at hindi lahat ng lalaki ay kayang gawin ang mga ginawa ninyo.
Salamat sa busilak mong pagmamahal para sa aming anak! ani ng aking ama kaya
tuluyan na akong napahagulgol sa sobrang katuwaan ng aking puso.
"Thank you, dad, thank you po talaga. Nuon pa man po ay sinabi ko na sa inyo kung
gaano ko siya kamahal hindi ba? Sorry po kung nasira ko man ang mga plano ninyo
para sa akin. Salamat po sa pang unawa ninyo ni mommy sa akin" ani ko sa aking
mga magulang. Sobrang saya ko, pakiramdam ko ako na ang pinakamasayang babae
sa buong mundo.
Napatingin naman ako kay Blake ng magsalita ito at seryosong nakatitig lamang kay
George.
"Babawin ko siya sa iyo sa oras na saktan mo siya at kahit ayaw niya akong
pakasalan ay gagawin ko ang lahat upang maikasal siya sa akin. Mapalad ka dahil
ikaw ang mahal niya, mapalad ka dahil ni minsan ay hindi ka nawala sa puso niya"
ani
ni Blake habang nakatitig lamang siya sa mukha ni George. Napatingin ako sa mga
kaibigan ní George na nakatayo lamang sa likuran nito at makikita sa kanila ang
katatagan at nakakarmanghang pagkakaisa nila upang matulungan nila ang
bawat isa.
Nagsimulang lumakad palabas ng simbahan si Blake, nakikita ko sa kanya ang
kalungkutan at kabiguan ng nilisan niya ang kinaroroonan namin. Nagsunuran naman
3/5
sa kanya ang mga kaibigan nila ni kuya. Napatingin din ako kay Trisha na walang
humpay na umiiyak habang nakasunod lamang ang kaniyang mga mata sa
papalayong si Blake.
46 Points
Napayuko ako ng aking ulo ng lumabas na rin ang mga magulang ni Blake,
gayunpaman ay hindi ko sila nakikitaan ng galit sa kanilang mukha. Ngumiti sila sa
akin at nakikita ko sa kanila ang kalungkutan dahil sa nangyari sa kanilang anak
ngunit wala akong nakikitang galit mula sa kanilang mga mata.
"Wala kang iintindihin sa mga magulang ni Blake, alam nila na maaaring hindi
matuloy ang kasal, pero matitigas ang ulo namin dahil nagbaka sakali pa rin kami na
baka hindi umabot si George. Pero maniwala ka hija, masaya sila para sa inyo" ani
ng
aking ama. Tumingin ako kay George at bigla na lamang niya kong hinila palapit sa
kanya at mahigpit na niyakap na tila ba ayaw na niya akong bitawan pa.
"Mahal na mahal kita Lai, mahal na mahal. Patawarin mo sana ako kung hindi ako
gumawa nuon ng hakbang upang hanapin ka, inakala ko na niloko mo ako dahil iyon
ang mga itinanim sila sa isipan ko, Matinding galit ang naramdaman ko para sa iyo
samantalang ikaw pala ang biktima sa lahat ng nangyari. Patawad mahal ko kung
nakaranas ka ng pighati, patawad mahal ko kung ilang beses mong ninais na kitilin
ang buhay mo, patawad mahal ko kung sa lahat ng pagdurusa mo ay ang ina ko ang
dahilan nito. Patawarin mo ako dahil wala ako sa tabi mo nuong mga panahong
kinailangan mo ako. Patawarin mo ako: umiiyak niyang wika sa akin. Niyakap ko din
siya ng mahigpit. Walang lumalabas na kahit na ano sa aking bibig dahil nalulunod
ako ngayon sa luha, ang mga paghikbi ko ay hindi ko mapigilarn pa. Sobrang saya ko
dahil nasa bisig na akong muli ng llaking minamahal ko.
"Lahat ay gagawin ko para sa iyo. Akala ko ay mahuhuli ako ng dating, akala ko ay
hindi kita maaabutan at tuluyan ka ng maikakasal sa lalaking hindi mo mahal.
Matinding takot ang nararamdaman ko habang papunta kami dito. Kung kaya ko
lamang liparin ang daan patungo dito ay ginawa ko na. Mahal na mahal kita at hindi
ko na hahayaang malayo ka pang muli sa akin" wika niya pang muli. Tumango tango
ako sa kanya.
"Mahal na mahal din kita. Akala ko ay hindi na mangyayari na mayakap kitang muli,
akala ko ay hindi ko na masasabi sa iyo kung gaano kita kamahal. Salamat dahil
hindi
mo ako sinukuan, salamat dahil nandito ka ngayon upang ipakita sa lahat kung
gaano mo ako kamahal. Mahal na mahal din kita' ani ko habang pareho kaming
umiiyak at magkayakap.Itinaas niya ang aking mukha at siniil niya ako ng matamis
na halik.
"Ehrm! ani ng aking ama at kapatid.
"Respeto, may isang taong nagdadalamhati dahil sa pagkabigo.' ani ng aking ama
kaya naghiwalay ang mga labi at napayuko na lamang ako. Magkahawak pa rin kami
ng kamay ni George, masayang masaya ako dahil sa wakas ay nasa tabi ko na ang
lalaking nagbibigay saya sa buhay ko. Ang lalaking bubuo sa pagkatao ko.
4/5

aramdaman ko ang pagpisil niya sa aking kamay pero hindi ko siya nilingon, sapat ng
nasa tabi ko siya at nakaagapay sa akin. Sapat na sa akin na ginawa niya ang lahat
makasama lamang ako.

Chapter 27 -Blake-
Chapter 27-Blake-

Blake's POV
Part 1
+5 Polrte
Inaasahan ko na ang pagdating ni George at ng mga kaibigan niya pero
nagbakasakali pa rin ako na baka matuloy ang kasal namin dahil mahal ko si Vera.
Andun na eh! Mag a l do na sana siya pero dumating si George, ang lalaking alam
kong kaylanman ay hindi ko mapapalitan sa puso niya. Mahal na mahal ko si Vera at
kung ang tanging makakapagpasaya sa kanya ay ang makapiling ang lalaking mahal
niya ay sino ba ako upang hadlangan ang kaligayahan niyang iyon? Pero kahit
papaano ay umasa ako na matutuloy pa rin ang kasal namin at baka sakaling hindi
naman makarating si George sa mismong araw ng aming kasal.
Bago ang kasal ay kinausap ako ng aking mga magulang dahil sa sinabi sa kanila ng
ama ni Vera. Inaasahan nila na darating sa mismong araw ng aming kasal ang
lalaking tunay niyang minamahal. Kinausap ako ni Jeffrey kung itutuloy ko pa ba ang
kasal o hahayaan ko na lamang ang kakambal niya na hintayin ang pagdating ng
lalaking mahal niya. Pero hindi ako pumayag, sabi ko ay aasa ako na baka naman
hindi makarating sa oras si George at maikasal kaming dalawa. Ganuon ko kasi
talaga kamahal si Vera.
Gusto ng mga magulang ko at ng mga magulang ni Vera na iurong ko na lang ang
kasal dahil alam nilang si George ang pipiliin ni Vera at hindi ako sa oras na
dumating
ito sa simbahan, pero nagbakasakali ako eh, mahal ko kasi. Natatakot silang
masaktan ako pero sinabi ko naman sa kanila na ganuon talaga kapag nagmahal ka,
maaari kang masaktan at kailangan mong tanggapin yon. Ganun naman kasi talaga
ang buhay ng isang tao hindi ba?
Nang marinig ko ang boses ni George upang patigilin ang kasal ay duon ko
naramdaman ang pagbagsak ng mundo ko. Duon ko naramdaman ang pag guho ng
mundo ko. Masakit? Oo naman, dahil mahal ko si Vera, mahal na mahal. Si Vera ang
bumubuo ng pagkatao ko at si Vera din ang tanging makakapag paguho nito. Masakit
dahil hindi ko man lamang magawang ipaglaban ang pagmamahal ko pero ano ba
ang ipaglalaban ko? Silang dalawa ang nagmamahalan, sampid lang naman ako at
kung hindi dahil sa isang kasunduan ng pamilya ay hindi naman mangyayari ang
lahat ng ito. Masakit sa akin na magparaya pero wala naman akong magagawa dahil
kahit naman ano ang gawin ko hindi naman siya magiging masaya sa akin. Ako lang
ang magbibigay sa kanya ng kalungkutan kung hindi ako magpaparaya.
Nang umalis ako kanina sa simbahan, kinausap ko ang mga kaibigan ko na hayaan na
lang muna nila akong mapag-isa. Hayaan na lang muna nila akong makapag-isip at
1/4

ayoko munang may makasama na kahit na sino.

45 Poirts
NANDITO ako ngayon sa hotel na pag-aari ko. Ayoko munang makihalubilo kahit
kanino dahil ayokong pag-usapan ang kasawian ko. Ilang beses na akong
sinubukang tawagan ni Jeffrey hanggang sa pinatay ko na lamang ang aking
telepono. Alam ko naman na nag-aalala siya sa akin. Mahal ako ng kaibigan kong
yon at para na kaming magkapatid kung magturingan. Pero alam kong nauunawaan
niya ako na ayoko muna ng may makakausap dahil hindi ko alam kung gaano ba
katatag ang kalooban kong harapin ang kasawian ko sa pag-ibig. Ngayon lamang ako
nagmahal at masasabi kong si Vera ang babaeng nais kong pag-alayan ng aking
bukas ngunit ang tadhana ay hindi ako pinahalintulutang angkinin ang babaeng hindi
ko kapalaran. Masakit para sa akin ngunit wala akong magagawa, ang makitang
masaya si Vera sa lalaking minamahal niya ay sapat na sa akin upang maging masaya
din ako kahit napakasakit nito para sa akin.
Maghapon na akong nagkukulong sa suite ko, ayokong lumabas at dito na lamang
ako naglalagi upang magpakalasing. Nasabihan ko na rin ang mga empleyado ko na
kung may maghahanap sa akin ay huwag nilang sasabihin na nandirito ako. Nakahiga
lang ako ngayon sa kama ko, nahihilo ako dahil marami na akong nainom pero hindi
pa naman ako lasing. Hindi naman ako madaling malasing kahit marami na akong
naiinom.
Hindi mawala sa isip ko ang magandang mukha ni Vera ng humarap siya sa akin na
punong puno ng luha ang kaniyang maamong mukha. Para akong sinasaksak sa
puso dahil ayokong makita siyang nagdurusa ng labis kaya wala akong nagawa at
kahit labag man sa kalooban ko ay pinalaya ko na siya, kalayaan niya na magbibigay
ng pighati sa puso ko. Ngayon ay nasasaktan ako pero alam ko din naman na
darating ang araw ay tuluyan ko na ring matatanggap ang pagkawala niya sa buhay
ko. Napatingin ako sa bote ng alak na nasa ibbaw ng table. Huminga ako ng malalim
habang pinagmamasdan ko ang bote.
Tumayo ako, kinuha ko ang bote ng alak pero wala na itong laman kaya napapailing
ako sa aking sarili. Binuksan ko ang refrigerator pero wala na din akong makitang
alak kaya lumabas na lang ako ng aking suite at nagpunta ako sa bar ng hotel sa
ground floor.
Pagkarating ko sa first floor ay duon ko lamang napagtanto na madilim na pala.
Kahit
medyo gumegewang ako sa aking paglalakad ay nakarating pa rin naman ako sa bar.
Naupo ako sa tapat ng bar tender at nagpakuha ako ng isang bote ng alak.
"Kanina pa kita hinahanap, sabi ko na nga ba nandito ka lang.! ani ng isang boses
sa
likuran ko pero hindi ko siya nilingon. Alam ko kung kaninong boses ang nagsasalita
sa likuran ko pero wala akong panahon sa kanya. Ang kailangan ko ay si Vera hindi
siya.
"Bakit ka umiinom? Dahil ba kay Vera? Pinalaya mo na siya hindi ba?" ani pa niya
kaya
napapatawa na lamang ako. Kung magsalita siya akala mo ba ganuon kami ka close
2/4

sa isa't-isa.
5 Points
"Huwag mo naman akong balewalain Blake, alam mo ba na kung saan-saan ako
nakarating mahanap lang kita dahil nag-aalala ako sa iyo?" dagdag nya pang ani sa
akin.
"Ano ba kasing ginagawa mo dito? Hindi kita kailangan umalis ka na Trisha. Wala
akong panahon sa iyo. Kung pagsasabihan mo lang ako tungkol sa nangyari ay
makakaalis ka na, hindi ko kailangan ng kausap kaya iwanan mo ako ani ko.
Tinungga ko ang bote ng alak na hawak ko ng hindi ko pa rin siya tinitignan. Wala
akong panalhong makipagtalo sa kanya at mas makabubuti kung iwanan niya akong
mag-isa.
"Alam mo naman na mangyayari ito hindi ba? Bakit ka nasasaktan ngayon?" ani niya
pero hindi ko na siya pinapansin.
"Kalimutan mo na ang kaibigan ko, ang importante naman ay masaya na siya hindi
ba? Kasi ako kahit ikinasal man kayo, magiging masaya ako para sayo, sa inyo basta
makita ko lang kayong masaya kahit masakit ito para sa akin kasi yun naman ang
importante hindi ba? Ang makitang masaya ang mga taong mahal mo kahit ikamatay
pa ito ng puso ko" wika niya kaya napalingon ako sa tinuran niya.
Tinawag niya ang bar tender at umorder din siya ng isang bote ng alak at bigla na
lamang niya itong tinungga. Sa sobrang gulat ko ay inagaw ko sa kanya ang bote ng
alak dahil hindi naman siya marunong uminom. Ano ba ang ginagawa ng babaeng ito
at nagkakaganito siya at ano yung sinasabi niya na nasasaktan siya? Sa akin?
"What the hell are you doing ha? Umuwi ka na dahil hindi ko kailangan ng awa mo. At
yang mga sinasabi mo Trisha, walang kwenta sa akin 'yan dahil si Vera lang ang
mahalaga sa buhay ko" asik ko sa kanya. Binitawan ko ang bote ng alak na tinungga
niya kanina akma akong tatayo ng kinuha niya ang bote at tinungga niya itong muli
at
hindi siya tumitigil kaya sigurado akong marami siyang nainom ng tuluyan ko itong
maagaw sa kanya.
"The f*k Trisha! Go home!" sigaw ko sa kanya sabay agaw kong muli ng bote mula
sa kanya. Gusto kong mapag-isa dahil gusto kong makapag-isip ng maayos pero
ginugulo ng babaeng ito ang pananahimik ko. Napatitig ako sa kanya dahil nakikita
ko
na ang pamumula ng mukha niya at dahil hindi naman siya marunong uminom alam
kong lasing na ito sa dani ng tinungga niya.
"Go home Trish! Wala akong panahong makipag-usap sa iyo" wika ko. Tinalikuran ko
siya dahil wala ako sa mood makipag usap sa kanya. Hindi naman siya sumunod sa
akin kaya ipinagpasalamat ko yon. Bumalik ako sa aking suite at mag-isa akong
uminom.
Hindi mawala sa isip ko ang sinabi niya, ano ba ang ibig niyang sabihin sa kaniyang
tinuran? Mahal ba niya ako? Hindi ko siya mahal at kung inaakala niya na maaari ko
siyang mahalin dahil wala na si Vera sa buhay ko ay nagkakamali siya dahil iisa
lang
3/4

ang puso ko at sa iisang babae lang tumitibok ang puso ng isang tao.
46 Ponts
Naupo ako sa sofa, itinaas ko ang aking paa at inilabas ko ang aking telepono.
Pinindot ko ang gallery ng phone ko at pinagmasdan ko ang larawan naming dalawa
ni Vera. Napapangiti ako habang pinagmamasdan ko ang napakaganda niyang
mukha, napapangiti ako habang hinihimas ko ang mukha niya sa aking telepono.
"Mahal na mahal kita Vera, kahit masakit nagparaya ako, kahit madurog ang puso ko
basta masaya ka lang kuntento na ako. Ang sakit Vera dahil hindi ako ang lalaking
nagpapasaya sa iyo. Akala ko nuon ay nakuha ko na ang puso mo pero nagkamali
ako dahil kahit kailan ay hindi ko mapapalitan si George sa puso mo wika ko at
idinaiti ko ang telepono ko sa puso ko at tuluyan na akong napahagulgol. Ang sakit,
ang sakit-sakit na ang babaeng mahal ko ay may ibang minamahal.
"oh god Vera, bakit napakasakit mong mahalin?" umiyak kong ani. Tumayo ako at
pinahid ko ang aking mga luha. Biglang sumagi sa isip ko si Trisha. Alam kong
lasing
na siya, nag-aalala din ako na baka mapahamak siya dahil sa ginagawa niya. Pero
ayoko namang isipin niya na l care about her, pwedeng oo pero dahil kaibigan lang
siya ni Vera. Other than that? Wala na! Kaibigan lang ang turing ko sa kanya at
sigurado ako duon pero hindi naman siya mawala sa isipan ko at nag-aalala talaga
ako na baka kung mapaano siya. Huminga ako ng malalim at naupo akong muli sa
sofa. Ipinikit ko ang aking mga mata at ayoko munang isipin ang problema ko kay
Trish. Hindi ako nandirito para sa kanya, nandirito ako dahil gusto kong mapag-isa
at
subukang kalimutan ang pag-ibig na nararamdaman ko para kay Vera.

Chapter 28 -Trisha and Blake-

Chapter 28 -Trisha and Blake-

Blake's POV
-Continuation-
-Part 2-
SPonts
Mag-iisang oras na ako dito mula ng iniwanan ko si Vera sa ibaba pero hindi ako
mapakali dahil alam kong nalasing siya sa ininom niyang alak. Pero ano naman ang
pakialam ko? Siya naman ang may gusto nuon kaya bahala siya sa buhay niya. Hindi
ko naman siya responsibilidad kaya kung ano man ang mangyayari sa kaniya ay hindi
ko naman kasalanan.
Ayoko siyang isipin, kung anoman ang mangyari sa kanya sa ibaba ay kasalanan niya
yon. Pero masasaktan si Vera sa oras na may mangyaring hindi maganda sa kaibigan
niya. Mahal na mahal ni Vera si Trisha kaya hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto
kong mapag-isa pero paano mangyayari yon kung may asungot na pilit isinisiksik
ang sarili sa akin?
"Fuuuuck! Fuuck! Fuuck! Fuuuuck!" sigaw ko at mabilis akong bumaba at bumalik ng
bar. Nakita ko na nakaupo siya sa bar stool at may dalawang lalaki na humahalik sa
kanyang balikat at nakikita ko na lasing na lasing na siya. Sa sobrang galit ko sa
dalawang lalaki ay tinapik ko ang isang bouncer at tinuro ko ang isang lalaki kaya
mabilis niya itong nilapitan at pinaalis pero nagwala ito kaya isang suntok ang
nagpatulog sa kanya mula sa akin. Pagharap ko sa isang lalaki na sumasamantala sa
kalasingan ni Trisha ay mabilis siyang tumayo at nagmamadali tong umalis.
Napabuntong hininga ako. Tinitigan ko si Trisha na nakayukyok na ang kanyang ulo
at lasing na lasing na ito. Paano kung hindi ko siya binalikan dito? Siguradong
napahamak na siya dahil sa kapabayaan niya sa sarili niya.
"Damn it! Bakit ba puro na lang problema ang nangyayari sa akin ngayon?!" inis kong
ani habang pinagmamasdan ko si Trisha na nakayukyok ang ulo sa bar counter.
Napabuntong hininga ako at nilapitan ko siya.
Maingat ko siyang binuhat at bumalik ako sa aking suite at maingat ko siyang
naihiga
sa aking kama. Tinitigan ko siya, napakaganda ng mukha niya, malit at bilugan na
binagayan ng malit at matangos na ilong, makipot na labi na may kulay pink na
lipstick at ang magandang korte ng kaniyang kilay na bumagay sa bilugan niyang
mga mata. Damn! She's fk****g gorgeous! Napailing ako sa aking sarili at natawa ng
pagak dahil sa mga naiisip ko. Napatingin ako sa kabuuan niya at may kung anong
init ng katawan akong nararamdaman. Napapailing na lamang ako sa sarili ko.
Naglakad ako papasok ng banyo upang kumuha ng face towel at binasa ko ito ng
1/5

malamig na tubig upang ipang-punas ko sa kaibigan ni Vera.

45 Points
Binalot ko siya ng kumot at sa ilalim ng blanket ay maingat kong nahubad ang
kaniyang dress. Sa tuwing madadaiti ang aking kamay sa balat niya ay tila ba may
libo-libong boltahe ng kuryente ang dumadaloy sa buo kong pagkatao na kaylanman
ay hindi ko naramdaman sa tuwing hahawakan ko si Vera. Bakit ganito ang
nararamdaman ko para sa kanya? Napatitig ako sa mukha ni Trish at napapunas ako
ng pawis sa aking noo. Huminga ako ng malalim, hindi ko maunawaan ang
nararamdaman ko, ngayon lamang ako nag-init ng ganito sa isang babae na kahit
mahawakan ko pa lang ang balat niya ay para na akong mababaliw.
Pakiramdam ko ngayon lang din ako pinagpusan ng ganito ng dahil sa isang babae.
Napahawak ako sa dibdib ko at nararamdaman ko ang mabilis na pagtibok nito.
Ipinikit ko ang aking mga mata at huminga ako ng malalim. Pagdilat ko ng aking mga
mata ay pinunasan ko ang mukha ni Trisha ng face towel hanggang sa umabot ng
kanyang leeg. Bigla na lamang nangatog ang aking mga kamay ng hindi ko
maintindihan.
Hinimas ko ang labi niya, idinaiti ko ang king daliri sa napakaganda niyang labi at
hindi ko na napigilan ay idinaiti ko ang labi ko sa kanya. Panandalian lang ang
ginawa
ko pero pakiramdam ko ay sasabog ang puso ko sa ginawa ko. Napahawak ako sa
labi ko, napangiti ako ng hindi ko sinasadya at muli ko idinaiti ang labi ko at
dinilaan
ko pa ang matamis niyang labi. lpinasok ko ang dila ko at napapikit ako sa sarap ng
lasa ng bibig niya. Muli akong nag-angat ng ulo at tinampal ko ng dalawang beses
ang mukha ko. Nadadarang na ako dahil sa kalasingan ko at hindi dapat
mangyari ito.
Nuon ay naiinis ako sa tuwing nakikita ko kung gaano ka sweet si Jeffrey kay Trisha
pero hindi ko ito binibigyan ng ibang kahulugan. Akala ko ay naiinis lang ako dahil
pakiramdam ko ay napaka OA nilang dalawa, pero ngayong kasama ko siya dito sa
aking silid bakit ganito ang nararamdaman ko? Sigurado naman ako sa sarili ko na
mahal ko si Vera pero bakit ginugulo ng babaeng ito ngayon ang aking isipan? Bakit
nagawa ko siyang halikan? Fuuuck ano ba talaga ang nangyayari sa akin? Marahil ay
dala ito ng init na nararamdaman ko dahil nandirito siya sa aking silid at kaming
dalawa lamang ang nandirito kaya kung ano-ano ang pumapasok sa aking isipan.
Napatingin ako kay Trisha ng bahagya itong umungol. Pinakatitigan ko ang mukha
niya ng bigla siyang magsalita.
"Mahal na mahal kita Blake, ako na lang please" bulong niya na ikinagulat ko.
Napatayo akong bigla at napaatras ako ng ilang hakbang, hindi ko alam kung ano ang
tumatakbo ngayon sa isipan ko. Kinuha ko ang bote ng alak at tinungga ko ito
hanggang sa halos mapangalahati ko ito. Ibinaba ko ang bote ng alak sa table at
umupo akong muli sa gilid ng kama saka ko tinitigan si Trisha. Hindi ko
maintindihan
ang sarili ko, bakit ba ganito ang nararamdaman ko para sa kanya? Bakit may kung
anong ibinubulong sa akin ang aking isipan at ang aking puso na hindi ko naman
maunawaan. ldinilat niya ang kaniyang mga mata at tinitigan ako kaya nataranta ako
2/5
at tatayo na lamang sana ako ng bigla niyang ipinalupot ang kaniyang mga kamay sa
aking leeg at hinila ang ulo ko palapit sa kanyang mukha.
"Nananaginip ba ako? Totoo ba na kasama kita ngayon sa iisang silid mahal ko?
Mahal mo na rin ba ako ha Blake?" bulong niya na kahit amoy alak ang kaniyang
hininga ay napakabango pa rin nito. Sinubukan kong alisin ang kamay niyang
nakapulupot sa aking batok pero bigla niya akong hinalikan sa labi kaya nanlaki ang
aking mga mata pero may kung anong kakaibang boltahe ang dumaloy sa buo kong
katawan na hindi ko maunawaan. Nakatitig lamang ako sa kanyang mga mata habang
ang labi niya ay nakahinang sa aking labi.
Dahil sa kanyang ginawa ay nadarang na din ako at ginantihan ko ang halik na
ginagawa niya sa akin. Hindi ko maintindihan ang sarili ko pero bahala na. Inalis
ko
ang blanket na nakabalot sa katawan niya at halos mabaliw yata ako habang
pinagmamasdan ang napakagandang hubog ng kaniyang katawan.
Bigla na lamang nanginig ang aking mga kamay habang hinahagod ko ng daliri ang
pagitan ng kanyang dibdib at dahan-dahan kong inaalis ang pagkakahook ng
kanyang bra sa mismong harapan nito. Tumambad sa akin ang napakaganda niyang
dibdib kaya hindi ko na napigilan ang aking sarili at dinilaan ko ito kaya naram
daman
ko ang pagliyad ng kaniyang katawan kasabay ang mabining pag-ungol niya.
"Angkinin mo ako Blake, angkinin mo ang katawan ko. lyong-iyo lang ako kaya please
angkinin mo ako' bulong niya at hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at sinubo ko
na ang naghuhumindig niyang korona habang ang isa kong kamay ay tinatanggal ang
suot niyang pang-ibaba. Naramdaman ko ang paninikip ng pantalon ko tanda ng
matinding galit na nararamdaman ng alaga ko. Mas lalo akong nakaramdam ng init
ng impit kong marinig muli ang kaniyang ungol na animo ay musika sa aking
pandinig.
Bahala na kung pag-gising niya ay malaman niya ang nangyari sa kanya. Kailangan
kong mailabas ang init ng aking katawan na ibinigay niya sa akin ngayon. Tumayo
ako at hinubad ko ang lahat ng aking saplot, akin ka ngayon Trisha at patawarin mo
ako kung sinamantala ko man ang kalasingan mo.
"Angkinin mo ako Blake, angkinin mo ang katawan ko.! muli niyang ani kaya
pinaghiwalay ko ang kaniyang mga hita at sinibasib ko ang kanyang p********e.
Napaungol siya ng malakas ng dumaiti ang aking labi sa kanyang hiyas, ang tamis
nito ay nagbibigay lalo ng init sa buo kong pagkatao. Hinagod ng dila ko ang korona
ng kanyang hiyas kaya mas lalong lumakas ang mga ungol na maririnig mula sa
kanya.
"Ooooh, Blake mahal na mahal kita bulong niya habang ako naman ay
nagpapakasasa sa matamis niyang p*******e. Gumapang ang kamay ko ay dinakma
ko ang dalawang dibdib niya habang hindi ko inaalis ang mukha ko sa kanyang hiyas.
Ipinatong niya ang dalawa niyang binti sa balikat ko kaya mas malaya kong
nagagawa ang gusto ko sa kanyang kariktan.
3/5

"ohhhhh." ungol niya habang iginagalaw ko ang kaniyang balakang ng pataas baba
upang mas maramdaman niya ang kakaibang sarap na dulot ng aking ginagawa sa
kanya.
Bigla siyang natahimik kaya napaangat ako ng aking mukha, nakapikit pa rin ito.
45 Point
Naramdaman ko ang pagbagsak ng mga binti niya at ang pagtigil ng kanyang
mabibining ungol kaya batid ko na nakatulog na to. Pero hindi ito naging hadlang sa
akin at pinagsawaan kong dilaan at namnamin ang kaniyang *****e. Napahawak
ako sa aking pagkalalake na naghuhumindig at nagwawala dahil sa pagnanais nitong
pasukin ang lagusan ng kaibigan ní Vera. Pero para akong natauhan at napatigil ako
sa aking ginagawa.
Napatayo ako at tinitigan ko ang natutulog na si Trish, hinagod ko ang kanyang mga
binti at huminga ako ng malalim. Hindi ko alam ang gagawin ko, ang pagkalalake ko
ay naghuhumindig sa pagnanais na makamit ang katawang hubad ni Trisha.
Pumatong ako sa hubad niyang katawan at muli ko na namang naramdaman ang
libo-libong bultahe ng kuryente na dumadaloy sa buo kong pagkatao.
Dahan-dahan kong ikiniskis sa ibabaw ng hiyas niya ang pagkalalake ko, sa ganito ko
ilalabas ang init ng katawan ko. Yumuyugyog ang buong kama at ang katawan ni
Trisha dahil sa ginagawa kong dry humping sa kanya. Hindi ko man pinapasok ang
kaniyang lagusan pero kakaibang sarap ang ibinibigay ng pagkakadaiti ng aming
katawan. Kaysarap niyang pasukin pero hindi ko magawa. Malakas na ungol ko ang
maririnig sa loob ng silid ko habang pabilis ng pabilis ang ginagawa kong pagbayo
sa
ibabaw ng hiyas niya. Fuuuck gustong-gusto ko siyang pasukin. Gusto kong
maramdaman ang init ng p********e niya pero may kung anong pumipigil sa akin na
hindi ko maunawaan. Narating ko ang sukdulan na hindi ko nayurakan ang kaniyang
dangal. Nanlalagkit ang kaniyang p******e kaya kinuha ko ang bimpo at nilinis ko
ang katawan niya. Wala akong iniwang bakas na anuman upang hindi siya
makaramdam ng takot. Hindi niya kailangang malaman na nagparaos ako sa ibabaw
niya. Ganuon pa lamang ang ginawa ko ay kakaibang ligaya na ang naramdaman ko
paano pa kaya kung papasukin ko ang kaniyang lagusan?
Para akong natauhan habang pinagmamasdan ko ang tulog na si Trisha.
Napakaganda niyang tunay pero hindi mawala sa isip ko si Vera, pakiramdam ko ay
nagtataksil ako sa babaeng mahal ko. Pakiramdam ko ay naging makasalanan akong
bigla dahil sa nagawa ko kay Trisha.
"Fuuuuck!" sigaw ko at muli ko siyang binalot ng kumot at pilit kong pinaglalabanan
ang init ng katawan na lumulukob ngayon sa aking pagkatao dahil kahit nagawa ko
yon sa kanya ay naghuhumindig pa rin ang ang kahandaan at nagnanais na gawin
ang bagay na yon sa kanya. Hindi maaaring mangyari ito, hindi ko siya pwedeng
samantalahin dahil alam kong kasusuklaman ako ni Vera sa oras na gawan ko siya ng
hindi maganda.
Kailangan kong lumayo, naguguluhan na ako sa aking nararamdaman. Alam kong
4/5

mahal ko si Vera pero bakit ko hinayaan ang sarili ko na makaramdam ng ganito sa

kaibigan ni Vera? I'm so sorry Trisha pero hindi ko kayang tugunan ang pagmamahal
mo. Hindi ko kayang gawin to dahil si Vera ang mahal ko.
Mabilis akong nagbihis, muli kong pinagmasdan ang natutulog na magandang babae
sa aking silid at pagkatapos ay tinalikuran ko siya at nagpunta ako sa walk-in
closet.
Kumuha ako ng ilang gamit ko na naririto sa suite ko at nag-iwan lamang ako ng
isang sulat sa kanya at tuluyan ko ng nilisan ang hotel.
Paalam Trisha..

Chapter 29 -Masayarng puso-

Chapter 29 -Masayang puso-

George's POV
45 Poirts
Nandito kami ngayon sa isang hotel na hindi naman kalayuan sa mansion ng mga
Ripley. Dito na kami tumuloy pagkatapos ng mga eksena sa simbahan. Kung may mas
malapit pa nga dito ay yun sana ang mas nais ko pero itong thirty minutes away na
ang pinaka malapit kaya dito na lang kami nanunuluyang magkakaibigan.
Nakakahiya naman kung sa kanila kami manunuluyan lalo pa at hindi naman natuloy
ang kasalang Ripley at Sandoval. Gusto ko nga sana pero nakiusap naman sa amin
ang mga magulang ni Lai. Bilang respeto na rin daw sa kahihiyan na inabot ni Blake.
Nauunawaan ko naman kaya nga kami nandito ngayon ng mga kaibigan ko sa isang
hotel. Hindi ko naman ipinilit na makasama ko ngayon si Lai, sapat na sa akin okay
na
ulit kami at hindi natuloy ang kasal nila ng lalaking 'yon.
"Masaya ka na bro?" ani sa akin ni Isaac. Inabutan nila ako ng isang kopita na may
lamang alak. Pagkatanggap ko nito ay iniisang lagok ko lamang ito at ngumiti ako sa
kanila.
"Ive never been happier in my life." wika ko sa kanila at ibinaba ko ang kopita ng
alak
sa table.
Naupo ako sa sofa, gusto kong puntahan ang mahal ko pero pakiusap ng ama niya ay
irespeto ko muna ang pagdadalamhati ng puso ni Blake kaya sumunod ako sa nais
nila. Sabi din nila sa akin kapag maayos na ang lahat at karapat-dapat nga ako sa
kanilang anak ay may mga bagay pa raw akong nais malaman na ikagugulat.
Naguguluhan ako dahil hindi ko alam kung ano ang bagay na 'yon na tinutukoy ng
ama ni Lai. Kung anuman yon ay tatanggapin ko dahil mahal na mahal ko ang anak
nila. Nakiusap din sila sa akin na Vera ang itawag ko sa kanilang anak dahil sila
na
daw ang kasama ng kanilang anak at ito rin ang tunay na pangalan ni Lai. Sabi ko ay
susubukan ko dahil nasanay ako na Lai ang tawag ko sa kanya dahil minahal ko siya
nuon bilang si Lai.
"Utang ko ang lahat ng ito kay Dazzle at sa inyong mga kaibigan ko. Nagpapasalamat
ako dahil hindi ninyo ako iniwang mag-isa at nakaagapay lamang kayo sa akin sa
hirap at ginhawa: ani ko. Kababanggit ko lamang ng pangalan ni Dazzle ng tumunog
ang telepono ko at pangalan niya ang nakarehisto na tumatawag sa akin kaya isang
malaking ngiti ang sumilay sa akin ng sinagot ko ang tawag niya. Pinindot ko agad
ang speaker phone upang marinig ng mga kaibigan ko ang pag-uusapan namin.
You sound so happy, bro. Natutuwa ako at inabutan mo ang kasal nila. Kung nalaman
ko lang agad ang tungkol sa problema mo, sana ay natulungan ko agad kayo. Buti na
lamang at nilapitan ako ng pinsan ko at sinabi ang problemang inilalapit sa kanya
ni
1/5

Raymond kaya gumawa agad ako ng hakbang upang patigilin ang aking ama sa
pangingialam, kinuha ko agad ang address ng lugar kung saan sila ikakasal upang
maibigay ko agad sa inyo. Masaya ako at napagtagumpayan mo ang iyong laban" ani
niya mula sa kabilang linya.
"Utang ko ang lahat ng 'yan sa iyo at sa mga kaibigan ko na hindi ako hinayaang
mag-isa. Salamat bro, napakabuti ninyong kaibigan. Kaylanman ay hinding hindi ko
ito makakalimutan. Napakapalad ko dahil ibinigay kayo ng panginoon sa akin wika
ko at narinig ko ang pagtawa niya ng mahina.
"Sa susunod don't hesitate to call me. I'm always here para tulungan kayong
magkakaibigan. Hindi na kayo iba sa akin kaya huwag kayong mag aatubiling
magsabi sa akin ng kahit na anong problema ninyo. Nuong panahong wala ni isa man
na mga taong tumatanggap sa akin ay bukas palad ninyo akong tinanggap at
tinulungan sa kabila ng napakagandang katayuan ninyo sa buhay Itinuring ninyo
akong kaisa ninyo at hindi ninyo ipinaramdam sa akin na mahirap lang ako at walang
maipagmamalaki sa buhay. Hinding hindi ko makakalimutan ang pagmamahal bilang
kaibigan na ipinadama ninyo sa akin. Napakabubuti ng inyong mga puso at
ipinagmamalaki ko kahit kanino ang kabutihang ipinamalas ninyo sa akin" wika
niya,
"Hindi kami tumitingin sa kung ano ang katayuan ng isang tao sa buhay. Mahal ka
namin bro, at kung nagkataon na hindi ka anak ng isang mayaman ay kami pa rin ang
tutulong sa iyo upang maabot mo ang iyong mga pangarap para sa iyong ina:' ani
naman ni Ryven. Narinig namin ang pagtawa niya, tawang may pasasalamat at
katuwaan.
"I know. Naaalala ko nuon kung paano ako kinausap ni George na after kong
maka-graduate ay ipapasok mo ako sa kumapanya mo at bibigyan mo ako ng
magandang pwesto. Duon pa lang ay nalaman ko na agad kung gaano ako kaswerte
na nakilala ko kayo. Napakabuti ng mga puso ninyo at napaka palad ko dahil minsan
ay naging bahagi ako ng grupo ninyo, na minsan ay naramdaman ko at naranasan ko
ang irespeto at ipagmalaki ng dahil sa inyo" wika niya sa kabilang linya.
"May utang ka sa aking isang inuman, baka akala mo nakakalimutan ko na nangako
ka sa akin na imbitahan mo kami sa iyong graduation nuon, at sabi mo pag ipunan
mo ang araw na 'yon dahil dadalhin mo kami sa isang maayos na bar na hindi namin
pag-aari upang duon tayo mag-inuman. May utang ka sa amin kaya magbabayad ka
pa' ani naman ni lsaac na ikinatawa na naming lahat maging ni Dazzle sa kabilang
linya.
"Yeah, I know, but you'l have to wait for my call for that wika niya sabay tawa
niya ng
malakas.
Hindi man matapos-tapos ang pasasalamat ko sa kanya pero natapos naman ang
aming pag-uusap.
"Hindi ba natin pupuntahan si Lai?" tan ong ni Ryven. Umiling ako dahil susundin ko
2/5

ang pakiusap sa akin ng ama ni Lai.

"Alam mong kailangan nating bumalik ng Pilipinas mamayang gabi hindi ba? May
malaki tayong problemang hinaharap sa Quantum Tower na ongoing constructions
tapos may importanteng meeting tayo na kailangan nating daluhang anim sa
susunod na araw kaya kailangan na nating bumalik mamayang gabi ng Pilipinas ani
naman ni Raymond. Napahagod ako ng aking palad sa aking mukha at napabuntong
hininga ako.
I haven't even had a proper conversation with Lai yet to let her know I need to
travel
back to the Philippines to take care of our business there and that I need to leave
as
soon as possible. I saw the look of my friends, and I knew I couldn't let them be
the
only ones to solve our business problems.
"I first speak with Lai to inform her of my plan to return to the Philippines. She
will
certainly be sympathetic to my responsibilities as a businessman, I'm sure of it. I
want to take her to the Philippines, but Im worried her father won't be in favor of
it
since katatapos lang ng gulo sa simbahan dahil hindi natuloy ang kasalang Blake at
Lai: wika ko. Sa totoo lang ay hindi ko naman talaga alam pa kung ano ang planoni
Lai. Naghihintay lang ako ng kung anuman ang gusto niyang sabihin sa akin. Ayoko
namang ipilit ang gusto ko dahil kakaayos pa lang naman namin.
"1 thought they had a business in the Philippines. Why doesnt Lai just stay in the
Philippines and save you all the trouble? If you come to see her here all the time,
you
will spend excess money and waste valuable time traveling back and forth to Texas,
and surely your business will suffer because of it. A smart business decision would
be to ask her father's permission for her to stay with you in the Philippines so
you can
concentrate on your business and her. I'm sure they'll understand that you also
need
to manage the other firms owned by your family ani naman ni Raymond.
Nauunawaan ko ang gusto nilang iparating sa akin. Alam ko din na kapakanan ko rin
ang inisip nila. Pero ano ba ang magagawa ko kung ayaw ni Lai o ng mga magulang
niya na manatili si Lai ng Pilipinas? Wala din naman akong pakialam sa perang
magagastos ko, ang inaalala ko lang ay maaapektuhan ng malaki ang mga
kumpanyang hawak ko.
"Honestly, Im at a loss as to what to do next. I really do love Lai, and Im
confident that
Tl be able to manage all of my responsibilities while still spending time with her
here
in Texas. I will make exceptions for her if she does not want to stay and Iive in
the
Philippines. I will devote myself to a long-distance relationship with her. Maybe
we
can take turns traveling to see each other? This could be a viable option for us if
she
does not want to stay and live in the Philippines with me. Thats how much I care
and
how much I love her. Kaya kong gawin ang lahat para sa kanya' wika ko sa kanila.
Hindi na sila kumibo pa at napatango na lamang sila sa akin.
inisip ko ang sinabi ni Raymond dahil may point siya. Totoong mahihirapan ako kung
hindi nanaisin ni Lai ang manirahan ng Pilipinas dahil halos lahat ng hinahawakan
kong negosyo ay naka base sa Pilipinas at ang mga negosyo namin sa ibang bansa
3/5

ay hawak ng iba kong pinsan at ng ibang mga pinagkakatiwalaan naming mga acting
CEO.
Napatingin ako sa aking orasang pambisig. Ang bawat minuto ngayon ay mahalaga,
gustuhin ko man na puntahan sila ay nirerespeto ko naman ang hiling sa akin ng ama
ni Lai.
Kinuha ko ang aking telepono. Kailangan ko siyang makausap upang ipabatid sa
kaniya na kailangan naming bumalik ng Pilipinas mamayang gabi pero kung pipigilan
niya ako ay mananatili ako dito dahil mas mahalaga siya sa akin kaysa sa lahat ng
bagay na mayroon ako sa mundo.
llang ring lamang at sinagot nya din agad ang tawag ko. Napangiti ako at mabilis
akong lumayo sa mga kaibigan ko dahil ayokong marinig nila ang pag-uusapan
namin.
45 Points
"Hi baby, I miss you. Miss na miss na kíta. Miss na miss ko na ang mga yakap mo.
Lahat namimiss ko na' ani ko sa kanya. Narinig ko naman ang mahina niyang
pagtawa na lalong nagpapasaya sa akin.
"Me too, pasensya ka na ha, ganyan talaga si daddy pero natutuwa sila sayo dahil
ang
galing nyo daw at talagang hindi ka raw sumuko wika niya. Napangiti naman ako.
Hindi ko naman talaga siya susukuan at ang plano ko kahit pa maikasal siya ay
gagawin ko ang lahat upang mabawi ko siya. Pero syempre iba pa rin ang kasiyahan
ko ngayon dahil hindi natuloy ang kasal nila.
"Baby, tumawag ako dahil kailangan kitang makausap. Alam mo naman na kailangan
ako sa kumpanya hindi ba? mahigit tatlong linggo kaming nawala at
kailangang-kailangan na naming bumalik ng Pilipinas dahil may mga problema
kaming dapat asikasuhin sa negosyo. Kailangan kong gawin ito para sa future nating
dalawa' wika ko. Wala akong narinig na tugon mula sa kanya kaya kinakabahan ako
dahil baka magtamp0 sa akin ang mahal ko.
Magsasalita na lamang sana ako ng muli siyang magsalita.
"Naintindihan ko naman, alam ko naman ang sitwasyon ng mga businessman na
katulad mo. Para ka lang si Kuya Jeffrey na laging busy pero naintindihan ko ani
niya kaya nakahinga ako ng maluwag.
"Huwag kang mag-alala dahil lagi akong babalik dito upang makasama ka' wika
ko.
"No need, nakausap ko na si daddy at sinabi ko sa kanya na gusto kong ako ang
mamahala ng negosyo namin sa Pilipinas para naman duon na rin ako manirahan,
and surprisingly, pumayag naman siya at nauunawaan daw niya ako. Sabi niya
makakasama ko si Kuya Jeffrey sa Pilipinas habang sila daw ni mommy ang
mamarnahala ng mga negosyo namin dito at sa ibang bansa." wika niya na ikinatuwa
ko at napasigaw pa ako sa sobrang kagalakan ko. Napatingin naman sa akin ang mga
kaibigan ko at hindi ko maalis ang malaking ngiti sa aking labi.
4/5
"Mukhang good news yan ha?" ani nila na nakangiti din sa akin at binabato pa ako ng
kung anong mga papel na nilamukos nila.
"She's going to stay in the Philippines for good: masaya kong bulong sa kanila at
nakita ko rin ang kagalakan nila sa kanilang mga mukha.
"Hintayin mo na lang kami sa Pilipinas, huwag kang mag-alala dahil susunod agad
kami duon. May mga bagay lang kami na aayusin dito ni kuya. Kasama ko din si
Trisha, kahit saan ako magpunta ay kasama ko 'yon. Ulila na kasi siyang lubos at
kami
na ang kinikilala niyang pamilya' wika niya kaya sobra-sobrang kaligayahan ang
nararamdaman ko ngayon dahil sa wakas ay tapos na rin ang pag-aalala ko na baka
magtampo siya sa akin kung kinakailangan kong bumalik mamaya ng Pilipinas.
Sobrang saya ko, wala ng sinuman ang maaaring makasira ng mood ko ngayon dahil
hindi na magtatagal ay tuluyan ko ng makakasama ang babaeng pinakamamahal
ko
Natapos din naman agad ang aming pag-uusap dahil ang sabi niya ay hinahanap nila
ng kuya niya ang kaibigan niya dahil hindi pa ito bumabalik mula sa simbahan at
nag-aalala siya na baka kung napaano na ito.
Nakaempake na din kami at dadaanan muna sana namin siya bago kami tuluyang
bumalik ng Pilipinas pero pinigilan niya kami at sinabi niya na umalis sila ng kuya
niya dahil nga hinahanap nila ang kaibigan niya. Hindi ko talaga maintindihan kung
bakit tila ayaw nila akong pumunta ng mansion nila. Hindi ko maunawaan kung may
itinatago ba sila sa akin o ano. Ewan ko hindi ko alam basta nagtataka lang talaga
ako, pero ang importante sa akin ngayon ay okay na kami at masayang-masaya ang
puso ko dahil magkakasama na rin kami ni Lai.

Chapter 30 -George-
Chapter 30 -George-

George's POV
Kararating lang namin ng Pilipinas at dumiretso na agad ako ng aking condo upang
magpahinga habang ang mga kaibigan ko naman ay umuwi na sa kanilang mga
pamilya. Napaka swerte ko dahil nagkaroon ako ng mga kaibigang katulad nila na
handa nila akong tulungan kahit anong oras ko man sila kailanganin.
Pagkahiga ko sa aking kama ay tinawagan ko agad si Lai upang ipabatid sa kanya na
nakarating kami ng Plipinas na safe upang hindi siya mag-alala. Pagkatapos naming
mag-usap ay isang tawag naman ang natanggap ko galing kay Courtney pero hindi
ko sinagot ang telepono ko at binalewala ko lamang ito. llang tawag ang ginawa niya
hanggang sa nag message na siya sa akin.
"Hindi ako papayag na babalewalain mo lang ako George. Magiging akin ka rin,
tandaan mo yan" mensahe niya. Hindi ko pinansin ang mensahe niya. Walang
makakasira ng mood ko dahil sobrang saya ko. Wala na din naman siyang magagawa
pa. Ano pa ba ang magagawa ng isang katulad niya na wala ng pera sa bulsa at wala
ng maipagmamalaki pa dahil baon na sila sa utang?
Ipinikit ko ang mga mata ko pero hindi pa man ako dinadalaw ng antok ay ilang katok
sa pintuan agad ang pumukaw sa pamamahinga ko. Napatingin ako sa aking orasang
pambisig, alas tres pa lang ng hapon kaya napakamot ako sa aking batok at nagtuloy
na ako sa ibaba upang buksan ang pintuan.
Hindi ko na sinilip pa sa peephole kung sino ang kumakatok at binuksan ko lang
agad ito. Pagbukas ko ay iniluwa nito ang aking ama at ang aking ina kaya nakatitig
lamang ako sa kanila.
"Dad, please not today ani ko ng hindi ko tinitignan ang aking ina. Ayokong
tumingin
sa kanya, ayokong mabuhay muli ang galit ko kaya hindi ko siya binibigyan ng
pansin.
"Please, son.." I cut him off.
"Please din ho, gusto ko lang munang magpahinga ngayon dahil sa loob ng tatlong
linggong mahigit ngayon pa lang ho ako nagkaroon ng pagkakataon na makapag
pahingal" naiinis kong ani na sa ama ko ako nakatingin. Tinlikuran ko sila pero
hindi
ko naman sila ipinagtabuyan.
Sa silid ko lang ho ako, gusto ko lang ho munang makapag pahinga dahil pagod na
pagod ang isip at ang katawan ko. Narinig ko ang paghikbi ng aking ina kaya
napatigil
ako sa aking paglalakad at napabuntong hininga na lamang ako.
1/4

"May pagkain ho akong inorder diyan, init nyo na lang ho kung nagugutom kayo.
Kailangan ko lang po talagang magpahinga' mahinahon kong ani at tuluyan ko na
silang tinalikuran.
Mahal na mahal ko ang aking ina pero hindi ko matanggap ang ginawa niya sa
akin.
NAGISING na lang ako na maliwanag na ang sinag na pumapasok sa loob ng aking
silid na nagmumula sa aking bintana. Mukhang napahaba yata ang tulog ko dahil sa
matinding pagod. Napatingin ako sa aking telepono na nakapatong lang sa malapad
kong kama. Pag bukas ko nito ay tumambad sa akin ang napakaraming missed calls
at chats ng mga kaibigan ko. Bigla akong napabalikwas ng bangon at napatingin ako
sa aking orasang pambisig.
"Shiit! Shiit! Shit!" malakas kong mura habang nagmamadali akong pumapasok sa
loob ng banyo. Ngayon nga pala ang mahalagang meeting na dadaluhan naming
magkakaibigan at kasama din sa meeting na ito sila Marcus. Dahil sa sobrang pagod
ng katawan ko ay napahaba ang tulog ko.
Mabilis lang naman akong nakapaligo, nagbihis agad ako at paglabas ko ng aking
silid ay hinanap ko agad ang susi ng aking sasakyan.
Mabilis lang at nakarating agad ako sa opisina ni Raymond. May meeting kasi kami
tungkol sa bagong proyekto na gustong ilatag sa amin ni Marcus. Pagkababa ko ng
aking sasakyan ay halos takbuhin ko na ang malapad na pintuan ng building ni
Raymond. Hindi ko na rin nagawang mag park ng aking sasakyan sa parking lot dahil
nagmamadali akong makarating sa opisina ni Raymond.
Pagkarating ko sa opisina niya ay wala na sila dito kaya sumilip ako sa conference
room at nagsisimula na pala ang meeting kaya mabilis akong pumasok at naupo
agad ako sa upuang nakalaan para sa akin. Isang oras akong late at talaga namang
nakakahiya sa kanila pero nagtataka ako dahil wala dito ang grupo ni Marcus. Ang
alam ko ay sila ang kasama namin ngayon dito dahil sa ilang proyekto din na gusto
nilang simulan kasama kami.
"Mukhang ang sarap ng pagkakatulog mo ah? Mahirap talaga kapag walang asawang
taga gising" pang aasar sa akin ni Gabriel. Hindi ko siya pinansin at umakto ako na
tila ba wala akong narinig.
"Sorry guys, alam naman ninyo na nag traveled around the world tayo for three weeks
kaya pagod na pagod talaga ako wika ko sa kanila kaya nagtawanan silang lahat sa
halip na mainis sa akin dahil isang oras lang naman akong late.
"No worries, naiintindihan ka namin kaya hindi mo kailangang magpaliwanag, yung
ibang detalye sa napag-usapan kanina ay magkakaroon ka ng kopya sa opisina mo
para naman maunawaan mo yung mga napag-usapan kanina" wika muli ni Gabriel.
Napatango na lamang ako at nagsimula na ulit silang mag explain ng bawat detalye
2/4

ng proyektong pinagpaplanuhan namin. Napatingin ako kay Isaac na tahimik lang na

nakikinig. Ganuon din si Hanz at si Ryven na tahimik lamang at walang kibo.
Pagkatapos ng meeting ay dumiretso na kami sa opisina ni Raymond. Katulad kanina
ay tahimik lamang ang tatlo na tila ba mga wala sa kanilang sarili.
"Okay lang ba sila?" tanong ko kay Raymond.
45 Points
"May nangyari yata kila Marcus, kaya nga hindi sila nakarating dito ngayon dahil
may
nangyari." ani ni Raymond.
Tinanong ko sila kung ano ang nangyari pero wala naman silang maisagot dahil ang
tanging sinabi lang ni Hugo kay Hanz ay hindi sila makakarating dahil may nangyari
daw sa labanan nila.
Hindi namin alam kung si Marcus ba ang napahamak dahil kababalik lang din naman
namin kahapon dito sa Pilipinas kaya wala kaming alam.
Pagkatapos ng meeting ay dumiretso na kami sa opisina ni Raymond, may mga
pagkaing nakalatag na rin sa bilog niyang table kaya lahat kami ay naupo na dahil
nakakaramdaman na kami ng gutom lalo na ako dahil hindi pa naman ako kumakain
ng agahan.
"Dude! Dahan-dahan para kang patay gutom" pang-aasar ni lsaac sa akin kaya
natawa na ako.
"Akala ko talaga wala ka ng balak magsalita pa. Huwag kang mag-alala at sigurado
akong hindi nasaktan 'yong idolo mo, dahil kung nasaktan 'yon kay Hanz natin
malalaman dahil magkakagulo ang buong Dux" wika ko na ikinalingon nila sa akin.
Maging si Hanz ay napatingin sa akin at finally ay nagsalita na din.
"Oo nga noh! Pero sino kaya ang nasaktan sa labanan? Sana ay okay lang sila at
ligtas
sa kapahamakan. wika ni Hanz.
Napaisip akong bigla sa tinuran ni Hanz, sa mundong ginagalawan nila Marcus ay
hindi maiiwasan na sa bawat pakikipaglaban nila ay nasa hukay na agad ang kanilang
isang paa. Alam kong handa ang mga 'yon sa kung ano man ang maaaring mangyari
sa kanila pero hindi talaga maiiwasan na may masasaktan.
"Kamusta na kayo ng magulang mo?" tanong sa akin ni Raymond pero nagkibit
balikat lang ako at patuloy lamang ako sa pag-nguya.
"Nanay mo pa rin yon bro at kung nagsisisi na siya sa pagkakamali na nagawa niya
hindi mo naman siguro kailangang magmatigas. Okay na naman kayo ni Lai at
nakakasiguro ako na sa pagbabalik dito ng kasintahan mo ay gagawin ng iyong ina
ang lahat upang makausap si Lai at makahingi ng tawad sa ginawa niya" wika ni
Raymond.
"T know, hindi ko lang maalis agad ang galit ko pero hayaan n'yo lang ako, mahal na
mahal ko ang aking ina pero kailangan niya ring maunawaan na hindi lahat ng nais
3/4

niya ay kailangang masunod. Hindi ako robot na kapag ginusto niya ang isang bagay
para sa akin ay kailangan kong sumunod. Hindi na ako bata, may sarili akong buhay
at hindi ko hahayaan ang sino man na kontrolin ako maging magulang ko man sila.
Karapatan ko ang pinag-uusapan dito, karapatan ko at kinabukasan ko kaya hindi nila
ako pwedeng turuan ng dapat kong gawin ani ko. Napabuntong hininga sila pero
nagsalita si Hanz.
"Paano ang mga anak natin? Hindi ba ay iyan ang plano natin sa kanila? Ang
ipagkasundo sila sa isat-isa?" ani ni Hanz.
"Mag-kaiba ang sitwasyon natin dahil pinapalaki natin ang mga anak natin na
magkakasama sila, na nakikilala nila ang isat-isa. Katulad ng kambal na anak ni
Ryven at ang anak ni Isaac na si Anya. Isa sa kambal ang magiging asawa ni Anya at
sa nakikita ko ay si Gian ang interesado kay Anya. Nakikita ninyo 'yan hindi ba?"
ani ni
Raymond na ikinatawa ni Gabriel.
"Si Amaro ko interesado din kay Anya. Paano 'yan at mukhang magiging mag-karibal
pa ang kambal mo at ang panganay ko pagdating kay Anya, ano ang gagawin natin?
ani naman ni Gabriel na ikinatawa ni Isaac ng malakas.
"Wala akong magagawa kung talagang napakaganda ng anak ko!" pagmamalaki ni
Isaac na hindi tumitigil sa pagtawa kaya lahat kami ay natawa na rin dahil sa
kanyang
tinuran.
Totoo naman ang sinabi ko, si Courtney ay ipinagkasundo sa akin pero ni minsan ay
hindi ko siya nakasama nuon, hindi nila kami pinaglapit kaya kaylanman ay hindi
nabago ang pagtingin ko sa kanya bilang isang kapatid. Si Lai, kay Lai ko lamang
naramdaman ang pagtibok ng puso ko kaya hindi ako magpapakasal sa isang babae
na hindi ko naman minamahal. Magalit na sila kung magalit at itakwil man nila ako
pero susundin ko kung ano man ang itinitibok ng puso ko. Ganoon ko kasi kamahal
si Lai na hindi nakita ng aking ina nuon.

Chapter 31 -Jeffrey-
Chapter 31 -Jeffrey-

Lai/Vera's POV
+5 Points
"Bestie! Saan ka ba natulog ha? Alam mo ba na
kung saan-saan na kami nakarating ni kuya mahanap
ka lang? ani ko ng pumapasoksi Trisha sa silid ko.
Pero nagulat ako ng makita ko ang namumugto
niyang mga mata. Ang mga luhang dumadaloy mula
sa kanyang mga mata.
"A-Anong nangyari sa iyo? Bakit ka umiiyak?"
nag-aalala kong ani. Tumitig siya sa akin at tuluyan
na siyang napahagulgol kaya naman mabilis ko
siyang nilalapitan at niyakap ko siya ng
mahigpit.
Hindi siya nagsasalita at umiiyak lamang siya,
pilit kong tinatanong kung ano ang nangyari sa kanya
ngunit isa man sa tanong ko ay hindi niya
sinasagot.
Humahangos na pumapasok naman sa silid ko si
Kuya Jeffrey at ng makita niya na umiiyak si Trisha ay
mabilis niya itong kinuha sa akin at niyakap niya ito
ng mahigpit.
"oh god! Alam mo ba kung gaano ako nag-aalala
na hindi ka umuwi kagabi? Bakit ka umiiyak? Sino ang
nanakit sa iyo? Sabihin mo sa akin please. Kung
saan-saan ka namin hinanap, sobra akong nag- aalala
sa iyo at hanggang ngayon ay wala pa akong tulog."
ani niya habang hindi siya tumitigil sa paghalik sa ulo
ng aking kaibigan. Nakatitig lamang ako kay Kuya
Jeffrey, nakikita ko sa kanya ang matinding
pagmamahal para kay Trisha na kaylanman ay hindi
ko man lamang napansin.
Nalaglag sa mga kamay ni Trisha ang isang sulat
kaya nagmamadali akong pinulot ito at tinignan ko
1/6

ang nilalaman nito at ganuon na lamang ang

pagkagulat ko ng mabasa ko ang sulat ni Blake para sa
kanya.
HTrish,
+5 Points
Alam kong mahal mo ako, ikaw mismo ang
nagsabi sa akin at hiniling mo na angkinin kita pero
muntik na. Huwag kang mag- alala dahil wala namang
nangyari sa atin, muntik lang. Naguguluhan pa ako sa
ngayon dahil mahal ko si Vera at hindi ko alam kung
bakit may iba akong nararamdaman para sa iyo,
siguro ay dahil inialok mo ang sarili mo sa akin kaya
ganito ang nararamdaman ko. Hindi ko alam, hindi ko
nauunawaan ang sarili ko. Lalayo ako,
magpapakalayo-layo ako upang makalimutan mo ang
nararamdaman mo para sa akin. I'm sorry huwag mo
ng ipilit ang sarili mo sa akin dahil hindi kita mahal.
Si Vera lang ang mahal ko. Si Vera lang ang nag-iisa
sa puso ko.
I'm sorry. Goodbye..."
Napatingin naman si kuya sa sulat na hawak ko
kaya mabilis niya itong kinuha sa akin at pagkabasa
niya ay malakas niyang sinuntok ang dingding ng
silid ko ng paulit-ulit hanggang sa dumugo ang
kaniyang kamao. Napatili kami at pilit namin siyang
pinipigilan sa kaniyang ginagawa hanggang sa
niyakap na siya ni Trisha sa kaniyang baywang mula
sa kaniyang likuran.
"Please tama na Jeffrey, tama na." umiiyak na ani
ng aking kaibigan habang ako naman ay hindi ko
malaman ang gagawin ko. Ngayon ko lamang
nakitang nagkaganito ang kakambal ko.
Galit namang humarap sa kanya si kuya at inalis
ang kamayni Trisha na nakayakap sa kakambal
ko.
"Muntikmo ng isuko ang sarili mo sa kanya?
Ganuon a na ba kadesperada ha? Alam kong mahal
mo siya pero hindi ka niya mahal! Bakit ka ba
2/6

nagpapakatanga sa kaibigan kong 'yon samantalang

alam naman nating lahat na si Vera ang mahal niya
hindi ikaw!" sigaw ní kuya kaya pati ako ay
napahagulgol na. Nahahabag ako para sa kaibigan ko,
naaawa ako sa kanya dahil nakikita ko ang matindi
niyang pagmamahal kay Blake na kaya niyang gawin
kahit isuko pa niya ang sarili niya dito.
Hindi ko inakala na sa sobrang pagmamahal niya
kay Blake ay hiniling niyang angkinin siya nito.
"La-Lasing ako, hi-hindi ko alam ang m-mga
g-ginagawa ko. Maniwala k-kayo sa akin, nagising na
lang akong walang saplot s-sa suite n-niya."
humahagulgol niyang ani. Napatakip ako ng aking
mga kamay sa aking bibig, ang mga luha ko ay
nag-uumapaw dahil sa awa ko sa aking kaibigan.
"Paano kung hindi si Blake ang nakasama mo
kagabi ha? Paano kung ibang lalaki? Alam mo ba kung
ano ang pwedeng mangyari sa iyo ha? Alam mo ba?!"
galit na sigaw ni kuya sa kanya. Humahagulgol
lamang si Trisha at nakikita ko sa kanyang mga mata
ang matinding pagkabigo.
"Bff kailan ka pa ba natutong uminom? Hindi
naman tayo umiinom, kahit nagtatrabaho tayo nuon
sa bar hindi tayo tumitikim ng kahit na anong alak."
wika ko. Umiiyak lamang siya hanggang sa napaupo
na lang sa sofa at umiyak ng umiyak bago muling
nagsalita.
"Mahal na mahal ko si Blake, pero hindi niya ako
mahal. Ikaw pa rin ang mahal niya kahit iba naman
ang itinitibok ng puso mo. Nang makita ko siyang
naglalasing kagabi ay itinataboy niya ako kaya
nagawa kong uminom. Wala akong masyadong
maalala kung hindi 'yong binuhat niya ako at
inalagaan sa silid niya. Naaalala ko na hiniling ko sa
kanya na anigkinin niya ako pero 'yun lang dahil
nawalan na ako ng malay dahil sa sobrang kalasingan
ko. I'm so sorry kung nagpakababa ako, I'm so sorry
3/6
kung naging desperada ako. Hindi ko sinasadya,
masyado ko lang siyang minahal pero huwag kayong
mag-alala, kakalimutan ko na siya. Hindi ko na siya
iisipin pa. Sapat na 'yung sulat na natanggap ko mula
sa kanya. Patawarin mo sana ako Lai kung nagawa
kong akitin ang ex fiance mo." umiiyak niyang ani.
Nilapitan siya ng kakambal ko at niyakap siya ng
mahigpit. Matinding awa ang nararamdaman ko, base
sa sulat ni Blake ay magpapakalayo layo siya at alam
kong duon nasasaktan ang kaibigan ko ngayon.
WTama na 'yan, kalimutan mo na ang kaibigan ko.
Huwag mong ipilit ang sarili mo sa lalaking hindi ka
mahal. Tutulungan kita upang makalimot ka, nandito
ako, gamitin mo ako para makalimutan mo ang
kaibigan ko." wika ni kuya na ikinagulat ko. Mahal ba
ni kuya ang kaibigan ko? Masasaktan lang siya dahil
ang mahal ni Trisha ay si Blake. Ngayon ay sa
kanilang dalawa ako naaawa dahil ang taong mahal
nilang pareho ay iba ang itinitibok ng puso.
Napatingin sa akin si kuya, nagkatitigan kami
pero isa man sa amin ay walang nagnanais na
magbaba ng tingin.
+5 Points
"Salamat, pasensya na kayo ha, minsan talaga
tanga ako eh." ani ng kaibigan ko at hindi ko
malaman kung ngingitian ko ba siya o lalapitan ko ba
siya.
"Huwag kayong mag-alala kakalimutan ko na
siya, simula ngayong araw na ito hindi na ako iiyak
dahil sa kanya. Hahayaan ko na siya at marami
namang pwedeng mahalin hindi lang siya hindi ba?"n
wika niya kaya tuluyan na akong napangiti sa kanya at
lumapit na rin ako sa kanila.
"Basta ang importante hindi nya nakuha ang
Bataan." nakangiti kong ani na ikinatawa naman
niya.
"Nandito ako Trisha, gamitin mo ako para
makalimot ka, handa akong tulungan ka para
4/6
makalimutan mo si Blake. Okay lang na ako ang
masaktan huwag ka lang." wika ni Kuya Jeffrey.
Natatakot ako para sa kakambal ko, kaibigan lamarng
ang turing sa kanya ni Trisha, best friend lang,
parang kapatid at ang mahal ng kaibigan ko ay si
Blake. Ayokong masaktan ang kakambal ko. Minsan
na siyang nasaktan nuon at nakita ko kung paano siya
nalugmok. Ayoko ng maulit pang muli 'yon.
Napatingin ako sa kapatid ko, hinawakan niya ako
sa kamay at nginitian niya ako.
"Ayokong manggamit ng tao, kaibigan kita
Jeffrey, kaibigan ko din ang kakambal mo, ayokong
masira ang relasyon nating tatlo biglang
magkakaibigan." wika niya. Napatingala ang kapatid
ko at nakita ko ang pangingislap ng mata niya at ang
butil ng luha na dumaloy mula sa kanyang mga mata
na mabilis niyang pinahid.
Gusto kong sabihin kay Trisha na si Kuya Jeffrey
na lang ang mahalin niya, na si kuya na lang at huwag
na si Blake pero hindi ko magawa dahil maging ako
sa sarili ko ay hindi ko kayang turuan ang puso kong
mahalin ang iba.
"Okay lang na masaktan ako Trish, gamitin mo
ako, nandito lang ako." wika muli ni kuya kaya
napapikit na ako at pilit kong nilalabanan ang mga
luhang nag-uumapaw sa aking mukha.
Mahal na mahal ko si kuya at ayoko siyang
masaktan pero siya mismo ang nagnanais nito, siya
mismo ang nakikiusap sa kaibigan ko.
"Promise, pipilitin ko ng kalimutan si Blake,
salamat sa inyo dahil lagi kayong nasa tabi ko. Halika
na Jeffrey gagamutin namin ang sugat mo." wika ng
aking kaibigan at duon ko pa lang muling naalala na
durmudugo nga pala ang kamao ni kuya dahil sa
ginawa niya sa dingding ko.
"Maliit na sugat lang 'yan, huwag mo masyadong
intindihin." wika niya at napangiti naman ako
5/6
habang pinagmamasdan ko silang dalawa. Sa totoo
lang kung ako lang ang tatanungin ay may gusto
kong mahulog si Trisha sa kapatid ko pero hindi
madaling turuan ang puso lalo na at may itinitibok na
ito.
Kinuha ng kaibigan ko ang medical kit sa loob ng
aking banyo at sinimulan niyang linisin ang sugat ni
kuya at kahit na humihikbi pa siya ng bahagya ay
nagagawa na niyang ngumiti at magbiro sa kapatid
ko. Bagay sila kung tutuusin kaya nananalangin ako
na sana ay makapa ni Trisha ang kapatid ko sa
kanyang puso. Sana maramdaman niya ang
pagmamahal ng kuya ko.

Chapter 32 -Gustong mag-ka...

Chapter 32 -Gustong mag-kaanak-
George's POV
+5 Points
Nandito alko ngayon sa aking opisina, katatapos
lang naming mag- usap ng mahal ko, sabi niya ay
malapit na silang bumalik dito sa Pilipinas kaya
masyado na akong naeexcite. Ang sabi nya ay marami
lang tinatapos na trabaho ang kakambal niya kaya
medyo natatagalan pa sila. Sabi ko nga sa kanya
pupuntahan ko na lang siya pero huwag na daw dahil
nakahanda na naman daw ang pagbabalik nila dito.
Ipapaalam na lang niya sa akin kapag okay na ang
lahat.
Tinawagan ko ang kaniyang ana ng lingid sa
kaniya dahil gusto kong pakasalan ang anak nila pero
sabi niya ay bilang respeto sa mga magulang ni Blake
at kay Blake mismo ay palipasin ko muna ang taong
ito, okay lang naman sa akin dahil ilang buwan na
lang naman at magtatapos na ang taong ito.
Nauunawaan ko naman ang kalagayan nila lalo pa at
matalik silang magkaibigan ng ama ni Blake. Ang
mahalaga sa akin ngayon ay akin na ang babaeng
minamahal ko.
"Dude! Naririnig mo ba ang sinasabi ko?" ani sa
akin ni Isaac kaya napatitig ako sa kanyang bigla.
"What?" gulat kong ani.
"Walangya naman pala! Kanina pa ako
nagdi- discuss ng tungkol sa proyekto natin,
naubusan na nga ako ng laway dito dahil sa dami ng
sinabi ko, isa man duon ay wala kang narinig?
Naknamputsa naman oo!" naiinis na ani ni Isaac.
Tinaasan ko larmang siya ng dalawa kong kilay.
Napapailing na lamang siya sa akin at sumandal
siya sa karnyang upuan at pinakatitigan ako. Si Hanz
naman ay natatawa na lamang at hindi na nagsalita
"Sige na makikinig na ako, start from the
beginning " wika ko sabay ngisi ko sa kanya. Narinig
ko naman ang mga sinabi niya, niloloko ko lang
naman siya. Mabilis kasi siyang mapikon kapag
business ang pinag-uusapan tapos walang nakikinig
sa kanya. Pagdating kasi sa negosyo talagang seryoso
siya.
"No. I an done here!" Galit niyang ani kaya
malakas na tawa ang pinakawalan ko at nagsimula na
akong magsalita upang sagutin ang lahat ng mga
sinabi niya.
Pagkatapos kong sabihin ang mga suhestiyon ko
sa proyektong inilalapit niya sa akin ay binato niya
ako ng folder kaya tawa lamang kami ng tawa ni
Hanz.
"Gago ka! Akala ko talaga ay hindi mo ako
pinakinggan. Nakakabuwisit ang pang-aasar mo."
wika niya sa akin habang tawa lamang kami ng tawa
ni Hanz.
Pagkatapos ng ilang mga detalye ay natapos din
ang pag-uusap namin at dumiretso na kami sa isang
restaurant na malapit lang dito sa building. Hinintay
na rin namin ang pagdating nila Raymond dahil
inimbitahan na rin namin sila. Sigurado namang
gutom na rin ang mga 'yon unless na lang dinalhan
sila ng lunch ng mga asawa nila. Usually naman ay
hindi na sila nagdadala ng pagkain sa mga asawa nila
dahil alam nilang palagi kaming may mnga meeting.
Alarn din nila na kapag magkakasama kamni sa
meeting ay durmidiretso na kami ng kain sa isang
restaurant na natitipuhan namin.
Tagal naman nila nagugutom na ako," ani ni
Hanz sabay kuha ng isang fried chicken at kinagat na
ito. Ako man ay nagugutomn na kaya sumandok na ako
ng pagkain ng mapansin namin ang pagpasok nila sa
2/7
loob ng malaking restaurant na ito.
+5 Points
"Finally! Kanina pa kami gutom." inis na ani ni
Isaac. Natawa lamang sila at naupo na sa harapan ng
bawat platong nakapatong sa lamesa.
"Dinaanan kasi namin ang blueprint ng Quantum
Park Rides na ipapatayo natin. Gusto kong makita
ninyo at sabihin n'yo sa akin kung ano ang
magandang suhestiyon ninyo tungkol diyan. May
mga rides na pang indoor and mostly ay outdoors."
ani ni Raymond. Pagkarinig ko ng sinabi niya ay
malaking ngiti ang sumilay sa aking labi. Dalawang
taon na naming pinagpaplanuhan ang rides park na
ito at ngayon lang kami nagkaroon ng pagkakataon
na masimulan ito dahil sa napakarami naming
trabahong nakatambak. Idagdag pa na ng mga
panahong 'yan ay panay ang paglalasing ko dahil sa
inakala kong panloloko sa akin ni Lai na hindi naman
pala totoo.
"Kumain muna tayo tapos ay bumalik tayo sa
opisina ni George para makita namin 'yang blueprint
na dala mo. Excited na akong masimulan ang
proyektong 'yan." ani ni Hanz. Ako man ay excited ng
simulan ang proyektong 'yon dahil ako ang
nagsuhestiyon sa kanila ng proyektong 'yon.
Pagkatapos nga naming kumain ay bumalik na
kami sa aking opisina. Pagkarating namin ay
nag-utos agad ako sa aking bagong sekretarya na
dalhan karmi ng kape dahil pakiramdam ko ay
inaantok ako.
Pinaalis ko na si Ava dahil ayoko ng magkaroon
ng dahilan upang masira ang relasyon naming dalawa
ni Lai. Lahat ng babaeng ginawa kong aliwan nuon ay
tinanggal ko na sa buhay ko. Tanging si Lai na
larmang ang pagtutuunan ko ng panahon at
pagmamahál ko.
Tignan ninyo ang kabuuan nito. Napakalaki ng
nasasakupan nito, dito sa parteng ito ay magkakaroon
3/7
ng indoor rides for kids only. Then sa side na ito
naman ay ang magiging pinakamalaking outdoor
rides dito sa Pilipinas." wika ni Raymond. Tumango
lamang ako at naiimagine ko na kapag nagkaroon na
kami ng anak ni Lai ay sigurado akong matutuwa ang
mga ito dahil ang kanilang ama ay may- ari ng isa sa
pinaka malaking park rides sa mundo.
"Bro, ang ngiti mo oh! Sino ba 'yang nasa isip mo
at mukha kang tanga diyan." wika ní Raymond na
ikinalingon ko kaya natawa ako ng mahina.
"Masarap ba talaga ang may anak?" ani ko na
ikinataas ng noo niya.
"'sobra bro, 'yung pag uwi mo galing sa trabaho
at pagod ka, tapos may sasalubong sa iyong anak,
wow! Sobrang nakakatanggal ng pagod. Kahit na
sumasabit pa sila sa leeg ko at kinakabayo nila ako,
napakasarap sa pakiramdam lalo pa kapag maririnig
mo na tinatawag ka nilang daddy. Oh my god, walang
pagsidlang kaligayahan ang mararamdaman mo." ani
niya kaya mas lalo akong napangiti.
"Gusto kong magka-anak na kami ni Lai.
Gagawin ko ang lahat magkaroon lang kami ng anak.
Gusto kong maramdaman ang mga nararamdaman
ninyo, gusto kong maramdaman ang kaligayahang
nararamdaman ninyo. Naiinggit ako dahil sa ating
magkakaibigan ay ako na lamang ang walang anak at
matatawag kong sariling pamilya. Pakakasalan ko si
Lai, magiging pamilya kami at bibigyan ko siya ng
maraming anak." wika ko habang hindi naaalis ang
ngiti sa aking labi.
"Masarap ang maraming anak, tignan mo ako
isang buntisan lang ni Roxanne apat na agad.
Nakakatakot dahil delikado, apat kasi ang nasa tiyan
niya pero nuong lumabas na ang mga anak namin,
bro nag-halo na ang sipon at luha ko ng makita ko
ang mga anak ko na nasa incubator at inilalabas ng
operating room. Ang puso ko mg mga panahon na
4/7

'yon ay naghuhumiyaw sa takot at sa sobrang

kaligayahan. Takot na baka hindi sila makaligtas at
kaligayahan dahil nalagpasan nila ang ikinatatakot
ko. Bro ganon kasarap sa pakiramdam na may anak.
Ganuon kasarap na mahawakan mo ang iyong mga
anak." ani ni Hanz at dahil naalala niya ang panahong
ipinanganganak ni Roxanne ang apat niyang anak ay
hindi na niya naiwasan pa ang pagtulo ng kanyang
luha na mabilis naman niyang pinunasan. Isang tapik
sa balikat ang ibinigay ko sa kanya upang
maramdaman niya na masaya kami na nakaligtas
nuon ang kanyang asawa at mga anak.
"Napaka iyakin talaga ng bunso natin!" ani ni
Isaac at binato pa niya ng buto ng fried chicken si
Hanz na ikinatawa namin.
"O0 na! Kayo na ang may kambal at quadruplets
at mga anak, sige larng inggitin ninyo ako, may
paiyak-iyak pa eh nagtanong lang naman ako!" ani
ko naman at kinagatan ko na ang manok na kinuha ko
sa plato ko ng nakasibangot ang mukha ko kaya mas
nagtawanan pa sila.
"'Bubuntisin ko agad si Lai sa oras na makabalik
na siya dito, hindi ako titigil hangga't hindi siya
dumuduwal, naghahanap ng mansanas na may
malaking buto, kahit 'yung saging na iisa lang ang
buto hahanapin ko 'yan basta magbuntis lang siya."
wika ko sa mga kaibigan ko na ikinatawa nila ng
malakas.
"Bro, parang napaka imposible naman yata ng
saging na iisa lang ang buto eh libo-libo yata ang
buto ng isang saging." tumatawa nilang ani kaya pati
ako ay natawa na rin. Pero kung kinakailangan talaga
na hanapin ko ang saging na isa lang ang buto ay
gagawin ko magbuntis lang siya. Magkaroon lang
karni ng andk ay masayang -masaya na ako.
Kahit nga Atis na walang buto hahanapin ko basta
magbuntis lang siya o kaya avocado na maraming
5/7

buto hahanapin ko 'yan basta magka-anak lang

kami." wika ko pa na ikinatawa nilang muli na halos
hindi na sila tumitigil sa kakatawa dahil sa mnga
sinasabi ko sa kanila.
Gusto kong maranasan na maging ama, gusto ko
pagkagaling ko ng trabaho ay may anak din na
sasalubong sa akin at yayakapin ako, gusto kong
maranasan na may kumakabayo sa likod ko habang
ako naman ay mabilis na gumagapang sa sahig at
naririnig ko ang malakas na tinig ng isang bata at
tinatawag akong daddy.
"Daydreaming na naman ang isang 'yan." ani ni
Raymond habang nakatingin sa akin. Napangiti na
lamang alko at hindi na mawala sa isip ko na gusto
kong mag-kaanak kami ng aking mahal.

Chapter 33 -I love you Lai-

Chapter 33 -I love you Lai-

Lai/Vera's POV
Ngayon ang flight namin nila Kuya Jeffrey at ni
Trisha pabalik ng Pilipinas. Dalawang linggo din ang
lumipas bago namin napagpasyahang tuluyang
bumalik ng Pilipinas. Kahit saan kami magpunta ay
kasama namin si Trish, ulilang lubos na kasi siya kaya
kami na lang ang naging pamilya niya. Hindi ko alam
kung okay na ba talaga s'ya, ang alam ko lang ay
pinipilit niyang makalimutan si Blake. Hindi namin
alam kung saan nagpunta si Blake at ayaw na rin
namang pag-usapan ni Trisha ang tungkol sa kanya
kaya hindi na namin binabanggit pa sa kanya ang
pangalan ni Blake.
"'Ready na ba kayo? Naghihintay na ang plane
natin." ani ni kuya.
+5 Points
Nagpaalam na kami kila daddy at mommy at
tuluyan na rin kaming umalis.
PAGLAPAG ng eroplanong sinakyan namin ay
nakaramdam agad ako ng pananabik na makasama
ang lalaking mahal ko. Sigurado akong matutuwa siya
sa pasalubong ko sa kanya.
"Masyado namang excited ang kakambal ko." ani
ni kuya ng mabilis alkong tumayo at nauna pa akong
naglakad.
"Alam mo namang ito talaga ang hinihintay ko
hindi ba? Excited na talaga ako na makita kong muli si
George." ani ko sa aking kakambal. Hindi naman niya
ako kinontra na at sumakay na rin agad kami sa
sasakyang naghihintay sa amin.
Napapangiti ako dahil sa wakas ay nasa iisang
bansa na rin karni, sa wakas ay makakasama ko na din
siya, hindi nga lang sa iisang bubong dahil hindi
1/8

pumapayag si daddy at si Kuya Jeffrey.

+$ Points
Hindi naman nagtagal at nakarating na din kami
sa mansion ng aming mga magulang, dito na kami
maninirahan ni kuya kasama ang aking best friend na
si Trisha at kami na din ang mamamahala ng mga
negosyo namin na nandito sa Pilipinas.
Nuon pa man ay gusto ng ampunin nila daddy si
Trisha pero malaki ang pagtutol ng kakambal ko
tungkol diyo, pero ngayon ay nauunawaan ko na kung
bakit dahil mahal ni Kuya Jeffrey ang kaibigan ko,
'yun nga lang si Blake naman ang mahal ng best
friend ko.
"Trisha, halika at ituturo ko sayo ang magiging
silid mo." ani ni Kuya Jeffrey at sabay-sabay na
kaming pumanhik sa ikalawang palapag. Nagulat ako
na ang ipapagamit niyang silid kay Trisha ay ang silid
na katabi niya kaya napatingin ako kay kuya na hindi
naman niya magawang makatingin sa akin.
"'Kuya." he cut me off kaya hindi ko na natuloy
pa ang sasabihin ko.
"Diyan ka sa katapat na silid ni Trisha.'" wika ni
Kuya Jeffrey. Duh! I know naman dahil ito naman
talaga ang silid ko, ang hindi ko maintindihan ay
kung bakit ang silid na 'yon ang ipapagamit niya sa
kaibigan ko.
Sa wakas ay tinignan din ako ni kuya ng mapansin
niya na hindi ako umaalis sa kinatatayuan ko. Gusto
ko sana siyang tanungin kung bakit 'yon ang
ipapagamit niya pero hindi ko na nagawang tanungin.
Bumuntong hininga na lamang ako at napapailing.
Pumasok na ako sa aking silid at isinara ko ang
pintuan. Ilang katok ang narinig ko kahit kapapasok
ko pa larmang naman. Pagbukas ko ay diretsong
purnasok sa loob arng aking kapatid at naupo sa gilid
ng aking kama.
"Il behave, I promise. Gusto ko lang siyang
mabantayan, wala akong ibang intensyon kung bakit
2/8

'yon ang ipinagamit ko sa kanya." mahina niyang ani

kaya napangiti ako sa kanya.
"I know kuya, I trust you naman at alam ko na
hindi ka gagawa ng isang bagay na alam mong mali. "
wika ko at isang matamis na ngiti ang sumilay sa
akin.
"Darating sila mommy sa susunod na araw, ilang
araw lang sila mamamalagi dito at babalik na din agad
sila ng America." ani ni kuya. Alam ko naman 'yon,
kailangan naman talaga nilang pumunta dito.
"Kasi naman si mommy ang kulit kaya ayan tuloy
kinailangan pa nilang mag travel papunta dito sa
susunod na araw." nakanguso kong ani kaya natawa
na ang aking kakambal at ginusot-gusot pa ang
buhok ko ng padabog akong tumabi sa kanya.
Napag-usapan namin si Blake, ilang araw na kasi
niyang sinusubukang tawagan ang kaniyang
kaibigang matalik ngunit isa man sa kanyang tawag
ay hindi sinasagot. Maging ang mga barkada ni kuya
ay sinubukang tawagan si Blake ngunit hindi rin niya
sinasagot ang mga tawag ng mga ito hanggang sa
nuong nakaraang araw ay tila ba nagpalit na ito ng
kanyang numero dahil hindi na nila natatawagan pa
ang numero nito.
Biglang bumukas ang pintuan ng silid ko at
palundag na sumampa si Trisha sa malaki kong kama
at patihaya itong nahiga.
"Nagugutom na ako. Tara Vera, kain tayo sa
paborito nating Fastfood nuon." ani ni Trisha pero
hindi pumayag si kuya at unorder na lamang siya ng
paborito narming pagkain.
HINDI naman nagtagal ay dumating na ang
pagkaing inorder ni kuya at para kaming mga batang
gutom na sabay-sabay na nilantakan ang
pagkarami-raming manok na nakahain dito sa
larnesa.
3/8
"Hoy Trisha dahan-dahan sa pagkain! Para kang
hindi pinakain ng mahabang panahon." ani ni kuya.
Nginusuan agad siya ng aking kaibigan at pagkatapos
ay ngumisi ng malapad.
"Bebe ko gusto mo ba subuan kita?" ani ng
kaibigan ko na tinutukso -tukso ang aking kapatid
sabay subo niya ng chicken leg sa bibig ni kuya na
ikinagulat nito.
Nakilkita ko ang kaligayahang nararamdaman ni
kuya ng tawagin siyang bebe ko ng aking kaibigan.
Nakikita ko na tila ito kinilig kaya natatawa ako
habang masaya ko silang pinapanuod.
"Dahan-dahan naman bebe ko at baka masaksak
mo sa loob ng bibig ko ang manok." ani naman ni
kuya kaya natawa na ako ng malakas sa kakulitan ng
dalawang ito. Sayarng nga lang at si Blake ang mahal
ni Trisha, bagay pa naman sana sila ni kuya.
"Naks naman at may endearment na silang
dalawa." panunukso ko sa kanila na ikinatawa naman
ng aking kaibigan.
Nakakatuwa silang panuorin at sana ay tuluyan
ng makalimutan ni Trisha si Blake at maibaling niya
ang pagmamahal sa aking kakambal.
"Anong oras ba pupunta dito si George? Sigurado
akong atat na atat na 'yong makita ka." ani ng aking
kaibigan.
"Sabi nya after work ay nandito na siya,
kasalukuyan kasi silang nasa meeting ng dumating
tayo dito." wika ko kaya napatango na lamang
sila.
Pagkatapos naming kumain ay nagpaalam na
muna ako at maliligo lang muna ako. Iniwanan kong
nag-aasaran ang kakambal ko at best friend ko na lagi
naman nilang ginagawa at kapag napikon ang
kaibigan ko ay susuyuin naman agad ni kuya. Mga
pasaway talaga.
4/8
Pagpasok ko sa aking silid ay napangiti ako ng
makita kong umiilaw ang aking telepono.
"Hi baby, katatapos lang namin, minadali ko na
ang meeting para naman makapunta na agad ako
diyan, sumasama ang mga kaibigan ko, paluto ka ng
makakain ha." ani niya mula sa kabilang linya sabay
tawa ng malakas.
"Umorder na si kuya bago ako umakyat dito sa
silid ko. Sabi niya oorder siya ng Italian food dahil
siguradong gutom ka, sinabi ko nga na dagdagan na
dahil I'm sure na kasama mo ang mga kaibigan mo."
ani ko naman. Kasama kasi niya ang mga kaibigan
niya sa meeting, katulad nuon after meeting niya,
pupunta siya ng bar niya kung saan ako nagtatrabaho,
mag-inuman ang mga kaibigan niya habang kami
namang dalawa ay nasa opisina niya at
nagpapakasarap.
"Pwede ba akong matulog diyan? Tabi tayo baby
ko." wika niya na ikinatawa ko na tila ba kinikilig pa
ako.
"Hindi papayag si kuya, bilin ni daddy." wika ko
at narinig ko ang pagbuntong hininga niya.
Hindi naman nagtagal ang pag-uusap namin at
nag-paalam na din siya dahil pupunta na daw sila
dito. AkO naman ay mabilis na tumungo ng banyo
upang maligo. Pagkaraan lang ng twenty minutes ay
natapos din agad ako at nagbihis lang ako ng
komportableng darmit. Kaunting powder sa mukha at
lip tint lang ay okay na ako.
Pagbaba kO ng unang palapag ay narinig ko agad
ang boses ni kuya na malakas na tumatawa at
kumabog ang dibdib ko ng marinig ko ang tinig ni
George. Parang sasabog ang puso ko sa mabilis na
pagtibok nito. Hindi ako makapaniwala na darating
ang araw na ito, na magkakasama kaming muli. Akala
ko talaga nuon ay tuluyan na siyang nawala sa akin
pero naririto siya ngayon at ipinaglaban niya ang
5/8
pagmamahalan namin.
+5 Polnts
"Nandito na pala ang kakambal ko. Vera, alam mo
ba na isang beses pa lang kami nagkita nila George
nuon? Kasama ka na namin nila daddy, sa isang
gathering sa France na dinaluhan ko nuon. Sinadya
kong magpakita nuon kay George at nakipagtitigan
siya sa akin nuon. Alam kong magugulat sila nuon
dahil lalaking version mo ako, pero hindi naman sila
naglakas loob na tanungin ako." wilka ni kuya habang
si George ay titig na titig sa akin.
"Biniro ko nga si George nuon, sabi ko ahitin lang
yang balbas mo at bigote, lagyan ka lang ng make up
at si Lai na ang kaharap namin." wika naman ni Isaac
na mahinang tumatawa.
"Hi baby!" nakangiting ani sa akin ni George at
iniisang hakbang lang niya ang pagitan namin at
niyakap niya ako ng mahigpit. Naramdaman ko ang
mainit na likido sa aking balikat kaya nabigla ako
dahil batid kong umiiyak siya.
"I miss you so much, hindi mo alam kung gaano
ako kasaya ngayon na muli na naman tayong
magkasama. Mahal na mahal kita, ikaw ang buhay ko
at ang hininga ko." ani niya sa akin kaya napaiyak na
din ako.
"Hoy umayos kayong dalawa dahil wala kayo sa
Oscar awards." ani ng kakambal ko kaya malakas na
tawanan ang maririnig mula sa kaniya at mga
kaibigan ni George kaya napatawa na din tuloy
kami.
Iginiya naman sila ni kuya sa dining area upang
kurmain dahil sabi nga ni kuya siguradong gutom na
ang mga ito dahil katatapos lang nila ng meeting at sa
halip na kumain na muna sila ay dito na sila
nagtuloy.
Napatingin silang lahat ng dumating si Trisha sa
hapag kainan at naupo sa tabi ni kuya at isinandig
agad ang ulo niya sa balikat ni kuya.
6/8

"Hindi ko alam na nag-asawa ka na pala." ani ni

George kay Trisha.
"Huh?! Naku hindi ah! Ewww! Magkaibigan lang
kami ni kolokoy noh! May iba akong mahal at
hinihintay ko siyang bumalik " ani ng aking kaibigan
kaya napatingin ako kay kuya at nakita ko ang sakit na
gumuhit sa kaniyang mga mata.
"Excuse me." ani kuya at mabilis siyang tumayo
at umakyat sa ikalawang palapag. Nakaramdam ako
ng matinding habag para sa aking kakambal pero
hindi ko naman pwedeng sisihin ang kaibigan ko at
hindi ko rin naman magawang magalit sa kanya dahil
unang-una ay magkaibigan lang naman talaga sila ng
kapatid ko.
Natahimik ang lahat, si Trisha naman ay
napatingin lang kay kuya habang sinusundan niya ng
tanaw ang kapatid ko papalayo.
Sana isang araw ay maramdaman ni Trisha ang
kapatid ko sa puso niya pero parang imposible dahil
malalim ang pagmamahal niya para kay Blake.
Ngayon ko lang din nalaman na hinihintay pa rin pala
niya ang pagbabalik nito.
"Well, tara kain na tayo, hindi na masarap ang
pasta kapag malamig na." ani ni George na binasag
ang katahimikan sa paligid.
"'Susunod ako, tatawagin ko lang si kolokoy,
sigurado naman akong gutom pa 'yon dahil isang
chicken leg lang naman ang nakain niya kanina dahil
inubos ni Vera ang one bucket of chicken." wika niya
na ikinalaki ng nga mata ko.
"What? Bakit ako? Nakadalawa lang kaya ako
kanina, ikaw ang unubos noh! Hindi mo nga tinirhan
si kuya ng manok" nakanguso kong ani kaya panay
ang tawanan nilang lahat habang ako naman ay
nanunulis ang nguso. Baka isipin ni George na
ganuon nga ako katakaw kahit hindi naman
totoo.
7/8
Mabilis namang umalis si Trisha na hindi
mapigilan ang malakas na pagtawa upang sundan ang
kuya ko sa itaas. Mabuti na nga siguro 'yon upang
makapag- usap sila. Alam kong nasaktan si kuya sa
mga sinabi ni Trisha kanina.
Napatingin naman ako kay George ng nilagyan
niya ng pasta ang plate ko, napangiti ako at isinandig
ko ang aking ulo sa kanyang balikat at isang halik ang
dumampi sa aking noo na ikinangiti ko naman.
"I love you so much Lai, maging Vera ka man o
kahit na ano pa ang ipangalan nila sa iyo. Mahal na
mahal kita." bulong niya at sapat na 'yon upang
malunod ako ngayon sa sobrang kaligayahang
nararamdaman ko.

Chapter 34 -Ano ang sorpresa?-

Chapter 34 -Ano ang sorpresa?-

George's POV
5 Points
Nandito kami ngayon sa mansion ng nga Ripley.
Hindi ko magawang mahiwalay sa mahal ko. Sobrang
saya ko na muli kaming magkasama.
"Darating sila mommy sa susunod na araw at
may sorpresa ako sa iyo pagdating nila." wika niya.
Napangiti ako dahil hindi ko naman kailangan ng
kahit na anong bagay sa mundo, siya lang ang
kailangan ko at ang magiging mga anak namin, 'yun
lang ay sapat na sa alkin. Nakasandig ang kaniyang ulo
sa aking dibdib, magkakaharap kami ngayon dito sa
living room at nanunuod ng movie kasama ang
kapatid niya at ang best friend niya. Bumulong ako
kay Lai dahil ayokong marinig ako ng kanyang
kapatid.
"'Magkasintahan ba ang kakambal mo at ang best
friend mo? Tignan mo sila at para silang
magkasintahan sa pwesto nila. Nakahiga si Trisha sa
kandungan niya." bulong ko na ikinatawa ng mahina
ni Lai.
"Naiinggit ka lang yata sa kanila, sige na nga at
umayos ka ng upo at mahihiga din ako sa kandungan
mo." wika ko sabay tawa namin ng mahina. Hinalikan
ko si Lai sa kanyang labi at isang unang maliit ang
tumama sa ulo ko kaya paglingon ko ay salubong na
kilay ni Jeffrey ang humarap sa akin.
"'Bro, parang ito ang unang beses na mahahalikan
ang kakarmbal mo ah!" naiinis kong ani na ikinatawa
ng mga kaibigan ko at ni Lai.
Natawa na lang din ako at napapailing sa kapatid
ng mahal ko, Bakit parang hindi ako sanay na may
kapatid si Lai? Sarnay kasi ako na nagagawa ko sa
1/6

kanya ang lahat ng gustuhin naming dalawa.

"Gusto ba ninyong mag-bar tayong lahat?" ani
ng kanyang kakambal. Napangiti naman ako dahil
'yon talaga sana ang plano namin kaya kami hindi pa
umuuwi, gusto talaga sana namin silang ayain na
pumunta ng bar.
Napagkasunduan namin na mag-bar na lamang
kaysa ang manuod ng movie. Mabilis na umakyat sa
itaas ang dalawang magkaibigan upang magpalit ng
kanilang isusuot. Hindi naman nagtagal ay sabay
silang bumababa ng hagdanan kaya napatayo akong
bigla ng makita ko ang suot ni Lai na damit.
"No! Magpalit ka duon!" malakas kong ani na
ikinatingin ko kay Jeffrey dahil sabay pala kaming
napatayo at sabay pa naming sinigawan ang dalawa sa
suot nila dahil pareho silang naka skirt na sobrang
igsi at pang-itaas na litaw na ang pusod, naka
tube pa.
+5 Points
"OA ninyo ha!" naka-ingos na ani ng kaibigan ni
Lai kaya sinamaan ko ng tingin si Lai kaya
nagmamadali naman siyang umakyat sa itaas
kasunod ang kaniyang kaibigan.
"Nakakinis kayo!" inis na ani ng kaibigan ng
mahal ko habang si Lai ay hindi naman kumibo at
umakyat lang muli sa itaas.
Nagkatinginan kami ni Jeffrey at una siyang
tumingin sa ibang direksyon na tila iniiwasan ang
aking mga titig.
"Mahal mo noh?" ani ko na hindi naman siya
kumibo. Natawa ako ng mahina at bumalik ako sa
aking pagkakaupo.
"Si Blake ang mahal niya at hindi ko kayang
palitan ang best friend ko sa puso niya."' wika niya
kaya napabuntong hininga ako.
"Pero mahal mo siya? Kung mahal mo bro
subukan mong ipaalarn sa kanya, ipakita mo sa kanya
2/6
na mas karapat-dapat ka kaysa kay Blake. Gawin mo
ang lahat upang mapaibig mo ang kaibigan ng
kakambal mo." ani ko at isang malalim na buntong
hininga ang pinakawalan niya.
"'Kung sana nga ay ganoon lamang kadali iyon.
Madalas ko siyang mahuling umiiyak sa kanyang
silid. Madalas niyang naiiwang bukas ang pintuan ng
kanyang silid, kapag sinisilip ko siya ay naririnig ko
ang kaniyang pag-iyak at pagtawag sa pangalan ng
kaibigan ko. Makikita ninyo siyang tumatawa ngayon
pero kapag napapag-isa na siya ay duon niya
ibinubuhos ang lahat ng sakit na nararamdaman niya.
Paano ko ba mapapalitan sa puso niya ang kaibigan
ko, kung ang lahat ng ginagawa ko sa kanya ay si
Blake pa rin ang naiisip niya? Mahirap bro dahil kahit
na ano pa yata ang gawin ko ay hindi na mawawala sa
puso niya ang lalaking minamahal niya. Ang kaibigan
kong si Blake." wika niya. Hindi naman agad ako
nakakibo. Ako man ay hindi ko magawang kalimutan
ang pagmamahal ko sa kakambal niya kaya napaka
imposible nga na basta na lamang maibabaling ang
pagmamahal sa kanya.
Hindi na kami kumibo, hindi na ako nagsalita
tungkol sa kaibigan ng mahal ko at hinintay na lang
namin sila na bumababa muli ng hagdanan.
HINDI naman nagtagal ay patungo na kami sa bar
na pag-aari naming magkakaibigan. Sa akin
nakasakay ang mahal ko at tila ba gusto ko ng
durniretso sa condo ko upang masarili ko ng muli si
Lai pero alarn kong ikakagalit ito ng kakambal niya
kaya kahit gustuhin ko man ay hindi ko magagawa.
Pero lalasingin ko si Jeffrey mamaya para naman
masarili ko na ang mahal ko.
"Bakit ka nakangiti?" ani sa akin ni Lai. Hindi ko
man lamang namamalayan na nakangiti na pala
ako.
Hinawakan ko ang kanay niya at idinikit ko ito sa
3/6

aking labi at hinalikan ko habang sa kalsada pa rin ako

nakatingin.
"Mahal na mahal kasi kita at ang saya-saya kO
ngayon dahil kapiling na ulit kita. Hindi man tayo
pinapahintulutan na magsama na agad sa iisang
bubong pero masaya pa rin ako na kasama kita
ngayon at akin ka na ulit." wika ko sa kanya at isang
matamis na ngiti ang sumilay sa kanyang labi.
Nakarating kami ng bar, agad kong inalalayan
palabas ng aking sasakyan ang mahal ko at kinuha ko
ang kaniyang kamay at pinagsalikop ko ang aming
mga palad habang naglalakad kami papasok sa loob
ng bar na pag-aari naming magkakaibigan. Pinisil ko
ang kanyang palad at pahila ko siyang iinikit sa
katawan ko at inakbayan ko na siya. Gusto kong
makita ng lahat ng tao na akin ang babaeng kasama
ko, gusto kong makita ng lahat na wala ng maaari
pang makapag-pahiwalay sa amin.
Inalalayan ko siyang maupo ng makarating na
kami ng Vip area. Tumabi agad ako sa kanya at baka
unahan pa ako ng magaling niyang kapatid kaya
pagkaupo niya ay hinila ko agad ang silyang bakante
at naupo ako sa kanyang tabi.
"Ang bilis ah! Takot maunahan?" ani ng kanyang
kapatid na ikinatawa ko. Natawa na rin si Lai at
napapailing pa lalo na ng inakbayan ko na siya.
"Walang aagaw ng kakambal ko sa iyo, takot lang
nila sa grupo mo!" wika pang muli ng kakambal niya.
Natawa na lamang ako lalo na ng tinapik na niya ako
sa aking balikat.
"Huwag kang mag- alala bro, pag dating ng mga
magulang ko sa susunod na araw ay sigurado akong
mababago ang buhay mo. Hintayin mo na lang sila,
bukas ng gabi ang flight nila kaya sa darating na araw
ay nandito na sila ng Pilipinas." wika niya na
ikinanuot ng noo ko at napatingin ako kay Lai. Isang
matamis na ngiti na naman ang gumuhit sa kaniyang
4/6

labi.
+5 Points
"Huwag ka ng magtatanong, mag enjoy na lang
tayo ngayong gabi." wika ng mahal ko kaya nagkibit
balikat na lamang ako at iniabot ko ang Iced tea sa
aking mahal kaya natawa na lamang siya.
Inisang tungga ko agad ang hawak kong kopita
na may lamang alak habang nakikinig ako sa mga
kwento ng mga kaibigan ko. Nagkukuwento sila kay
Jeffrey tungkol sa tatlong linggo naming travel upang
mahanap namin ang kinaroroonan nila at mapigilan
ko ang kasal.
"Alam naming darating kayo, naikwento sa akin
ni daddy na kinausap siya ni Tito Desmond, sinabing
nakialam na ang kaniyang anak kaya wala na siyang
magagawa pa. Nalaman n'yo na rin kung saan
mahahanap si Vera kaya nga kinausap ko agad ang
kaibigan ko na si Blake na siya na lanang ang
umurong sa kasal dahil nga duon. Ganon din si daddy,
kinausap niya ang mga magulang ni Blake upang
ipaalam sa kanila ang pagdating ninyo pero nagbaka
sakali silang lahat na baka ma-late ka ng dating ay
makapag I do sa kanya ang kakambal ko. Muntik na
bro, nakaI na si Vera ng pinatigil mo ang kasal kaya
ayun luhaan ang isa." wika ni Jeffrey.
"Alam mo ba na napakasaya ko ng dumating ka?
Akala ko ay hahayaan mo na lamang na mawala sa
lahat ang pagmamahalan natin. Nalaman ko kila
daddy ang tungkol kay Courtney at sa pamilya niya na
gagamitin nila kayo upang maisalba ang lahat ng
ari-arian nila. Sinubukan kong sabihin sa iyo ng araw
na nagkita tayo sa mall pero mas pinanigan mo siya
kaya sobra akong nasaktan at muli akong lumayo."
wika ng mahal ko. Isang mahigpit na yakap ang
ibinigay ko sa kanya sabay halik ko sa kanyang
labi.
"I'm sorry kung nabulagan ako sa galit mahal ko,
I'm so sorry kung naniwala ako sa mga sinasabi nila."
5/6

wika ko at tango lamang ang isinagot niya sa

akin.
"Well, kalimutan na natin 'yan. Nandito tayo para
magsaya at mag celebrate dahil masaya na ang
kapatid ko, iyon naman ang mahalaga sa akin." ani ni
Jeffrey sabay taas niya ng kanyang kopita kaya itinaas
din namin ang hawak naming kopita at pinag-untog
naming lahat ito.
"Cheers!" ani namang lahat at masaya na kaming
nag-inumang magkalkaibigan kasama ang kapatid ni
Lai na mabait naman pala.

Chapter 35 -George-
Chapter 35 -George-
George's POV
+5 Polnts
Alas diyes na ng umaga at hinihintay na namin
ang ka meeting namin na si Mister. Tuazon na
gustong magbukas ng isang restaurant sa Quantum
Ville II naming magkakaibigan. Inopen kasi naming
magkakaibigan sa ibang mga businessman ang
malawak na lupain kung saan ay halos patapos ng
proyekto namin, ang Quantum Ville II upang
makapagtayo sila ng ilang negosyo sa bakanteng lote
na inilaan talaga namnin sa loob ng village. Sa harapan
naman nito ay ang MDD mall na pag-aari naman ni
Marcus. Almost finish na rin ito at dahil sa sobrang
laki ng itinayo nilang mall ay nagbibigay naman ito
ng atraksyon sa mga taong nagnanais na magtayo ng
business sa loob ng Quantum Ville II.
Hindi nagtagal ay tuluyan na ngang dumating
ang hinihintay namin at nagsimula agad ang mahaba
at maproseso naming meeting na inabot lang naman
ng six hours dahil hinintay din namin dumating ang
ilang gustong mag-invest at magtayo ng negosyo sa
loob ng village. Nakakatuwang isipin na ang Quantum
project naming magkakaibigan ay napalawak namin
at mayroon na rin kaming Quantum Twin Tower na
malapit na ring matapos. Sinisimulan na rin ang
namin Quantum Mall at soon naman ay sisimulan na
ang Quantum Park Rides naming magkakaibigan. May
proyekto din kaming Quantum Hotel na hindi pa
natatapos ang blueprint, pero sa hotel project na ito
ay gusto namang magbigay ng share ng mag pinsan
na si Marcus at si Hugo, kaya sa darating na linggo ay
panibagong meeting na kasama namarn sila upang
pag-usapan ang tungkol dito. Habang tumatagal ay
1/8
sumisikat ang Quantum project naming
magkakaibigan at nagiging usap-usapan na ito hindi
lang sa social media kung hindi sa iba't ibang bansa
din. Mas nagiging busy tuloy kami ngayon dahil sa
proyektong Quantum namin dahil sa dani ng mga
negosyanteng gustong mag-invest sa aming
magkakaibigan.
Bawat magulang namin ay proud na proud dahil
sa mga proyekto naming napagtatagumpayan
naming magkakaibigan pero siyempre, hindi namin
kinakalimutan ang mga responsibilidad namin sa
kumpanya ng mga magulang namin dahil hindi
naman kami aabot sa ganitong tagumpay kung wala
ang tulong ng aming mga magulang.
Hindi naman nagtagal ay natapos na rin ang lahat
at para kaming mga lantang gulay na kanya-kanya
ng pwesto så malaking sofa sa loob ng aking opisina.
Si Isaac naman ay nahiga sa carpet at iniuunat ang
kaniyang likod kaya natatawa kami sa kanyang
ginagawa.
"Iba na talaga kapag tumatanda, sinasakitan na
ng likod." ani ni Hanz. Malakas na tawanan naman
ang maririnig sa amin at maging si Isaac ay walang
patid na tumatawa ng malakas.
"Oo na! Ikaw na ang bunso. Pati utak bunso."
ganting pang- aasar naman ni Isaac kaya mas lumakas
ang tawanan naming lahat.
Para kaming mga batang nagbibiruan, ganito
kani parati kapag pagod ang katawan namin at way
narnin ito upang mabawasan ang pagod na
nararamdaman namin. Ikaw man ang maghapong
nakaupo at walang ginawa kung hindi ang magsalita
ng magsalita, talagang nakakapagod.
"Ano ang next nating gagawin?" tanong ni
Gabriel na tumabi na rin kay Isaac sa sahig na carpet
at iniunat ang kaniyang likod.
"ba na talaga kapag matatanda na ang mga
2/8

kaibigan ko." ani ni Hanz na ikinatawa naming muli.

Napakaloko talaga ng gagong to.
"Let's go to my restaurant, tatawagan ko na sila
para ihanda ang mga kakainin natin. Hindi pa nga
tayo kumakain ng lunch kaya let's go at kanina pa ako
gutom na gutom." wika niya kaya naman
nagmamadali kaming tumayo at kanya-kanya kami
ng dampot ng mga coat namin.
NAKARATING agad kami sa restaurant na
pag-aari ni Ryven. Pagkaupo namin sa private room
na pinareserba ni Ryven ay naupo lang agad ako na
nakatalikod sa glass door ng private room na 'to.
Uminat-inat pa ako at pilit kong inirerelax ang
likuran ko dahil maging ako ay nakakaramdam ng
matinding pagod.
"Same na lang ba ang oorderin natin o may mga
gusto kayong idagdag?" ani ni Ryven. Nagkibit
balikat lamang ako dalhil wala namang problema sa
akin kung same pa rin ang ipapaluto nila dahil lahat
naman ng pagkain sa restaurant ni Ryven ay
masasarap.
Dalawampong minuto lang naman ang hinintay
namin at nagsimula ng mag-datingan ang mga
pagkaing inorder ni Ryven, at dahil bagong luto ito ay
humahalimuyak ang bango nito sa loob ng silid na
ito.
Naalala ko tuloy nuong una kong dinala dito si
Lai, hindi siya makapaniwala sa presyo ng bawat
pagkaing kinakain niya. Halos hindi niya ginalaw ang
pagkain niya kasi namamahalan daw siya. Natawa
kami nuon nila Ryven dahil lagi niyang sinasabi na
hindi niya kayang lunukin ang pagkain dahil ang
mahal daw ng binayad ko, hanggang si kolokoy ay
sinabi na ang totoo na wala akong binayaran sa mga
pagkain na kahit magkano at lagi kaming kumakain
ng libre sa restaurant niya. Tawang-tawa ako sa
tuwing naaalala ko ang reaksyon ng mukha niya at
3/8

hindi pa ako kinausap ng dahil lamang sa simpleng

pang-aasar na ginawa ko sa kanya.
"'Dude okay ka lang ba? Tumatawa ka kasing
mag-isa." ani ni Hanz habang patuloy sa pagsub0 ng
pagkain pero ang mga mata ay sa akin nakatingin.
Hindi ko siya pinansin at lalo pa alkong natawa kaya
napapailing na lamang sila sa akin.
"Huwag mo ng pansinin 'yan at nasa heaven ang
isip n'yan. Gustong-gusto ng maka score ulit kay Lai
pero may mga guardia civil na matitinik at hindi
talaga iniwanan ang kaniyang mahal." wika naman
ni Raymond na hindi tumitigil sa pagtawa.
"'Ako na naman ang nakita ninyo mga bwisit
kayo! Kumain na nga lang kayo diyan!" naiinis kong
ani sa kanila kaya panay lang ang tawa nila at
napapailing na lamang ako sa kanila. Pero totoo ang
sinabi ni Ryven, masyado naman kung bantayan ni
Jeffrey ang kakambal niya, parang hindi marunong
magmahal at hindi nauunawaan ang
pangangailangan ng isang lalake. Pero okay lang
naman dahil makapag-hihintay pa naman ako pero
kapag nakakuha ako ng tiyempo ay sisiguraduhin
kong isusulit ko na.
Humugot ako ng malalim na buntong hininga at
sumandal ako sa aking upuan. Napatingin naman sila
sa akin at napakunot pa ang noo nila.
"May problema ba bro? Kung may problema ka,
nandito lang kami at handang makinig sa iyo, at kung
kailangan mo ng tulong namin ay handa ka naming
tulungan anumang oras." ani ni Isaac na tumigil na
rin sa pagkain at pinakatitigan ako. Muli akong
humugot ng malalim na paghinga at nilaro ko ng
tinidor ang steak na nasa plato ko.
"Alam ninyo kung gaano ko kamahal si Lai, alam
ninyo na mababaliw ako kapag nawala sa buhay ko
ang babaeng pinakamamahal ko. Siya lang ang buhay
at kaligayahan ko katulad kung paano ninyo
4/8
minamahal ang mga asawa ninyo. Ganoon ko
kamahal si Lai kahit hindi pa kami isang pamilya at
wala pa akong matatawag na mga anak" wika ko sa
kanila kaya mas lalong napakunot ang kanilang noo
na tila ba hindi nauunawaan ang simpleng sinabi
ko.
"Matagal na naming alam na mahal na mahal mo
si Lai, unang pagkikita n'yo pa lang sa bar, nuong
gabing tinulungan mo siya sa mga lalaking
nambastos sa kanila, nuon pa lang nakita na namin
ang kakaibang kislap sa mga mata mo na hindi namin
nakikita sa mga naging kasintahan mo na dumaan sa
buhay mo." wika naman ni Raymond na
ikinatawa ko.
"Dude, hindi ko sila mga kasintahan, mga
pampainit ko lang sila at kaylanman ay wala akong
balak na seryosohin ang mga 'yon." ani ko na
ikinatawa nila. Para namang hindi nila alam na sa
aming magkakaibigan, iisang babae lang naman ang
mga sineryoso namin. Well, except kay Raymond na
may naunang fiancee na muntikan na niyang
pakasalan bago durmating sa buhay niya si Ariana. Kay
Hanz naman ay hindi naman talaga totoong
pagmamahal ang naramdaman niya nuon sa una
niyang fiancee, ginamit niya lamang ang babaeng
'yon upang pagtakparn ang tunay niyang
nararamdaman para kay Roxanne. Bawat isa sa amin
ay may malalim na pinagdaanan sa bawat
nakarelasyon namin, ang kagandahan lamang sa
kanila ay napagtagumpayan nila ang kanilang
pag-iibigan at nakabuo na sila ng sarili nilang mga
parnilya sarmantalang ako heto at mag-isa pa ring
natutulog sa aking silid, mag-isang kumakain sa loob
ng condo ko at wala man larnang akong pampaalis ng
pagod katulad nila na may mga anak na.
"Guys, gusto kong mag propose sa kanya, gusto
ko siyang pakasalan, malapit na ang birthday niya
5/8

kaya duon ko gagawin ang pag-propose ko sa kanya

ng kasal. Matutulungan ba ninyo akong gawin ang
mga pinaplano ko?" wika ko sa mga kaibigan ko na
ikinatuwa naman nila. Ito na ang tamang panahon,
gusto ko na talaga siyang makasama ng pang habang
buhay. Kung pahihintulutan nga lang sana alko ng
mga magulang niya eh pakakasalan ko na agad siya
ngayon din pero syempre nirerespeto ko pa rin ang
kagustuhan nila. Nauunawaan ko naman ang
sitwasyon nila.
HTutulungan ka namin sa paghahanda, basta
magsabi ka lang kung kaylan at kung ano ang
gagawin at makakaasa ka na lahat kami ay tutulungan
ka. Hindi mo kailangang humingi ng tulong dahil
kusa kaming tutulong para sa iyo." wika naman ni
Isaac. Napapangiti ako sa aking naiisip ang problema
ko lang ay kung saan ba nila gaganapin ang kaniyang
kaarawan, kung dito ba sa Pilipinas o sa ibang bansa,
pero maging saan man 'yan ay hindi naman mahalaga
sa akin dahil makakarating at makakarating ako kahit
saang parte man 'yan ng mundo.
"Thanks guys! Alan ko namang maaasahan ko
talaga kayo. Hindi na ako makapaghintay pa,
gustong-gusto ko na talaga siyang pakasalan para
makabuo na rín ako ng tatawagin kong pamilya.
Gusto ko ng magkaanak" wika ko.
Hindi mawala ang ngiti ko dahil sa walkas ay
maisasakatuparan ko na rin ang pangarap ko na
makasama na ang babaeng pinakamamahal ko.
"What the f**k!" ani ni Ryven habang nakatitig
siya sa mga taong pumapasok sa loob ng kanyang
restaurant. Hindi ko naman nakikita dahil nakatalikod
ako mula sa entrance ng restaurant niya.
"Hindi ba at si Trevor 'yan? Paanong nangyari eh
patay na si Trevor?" ani ni Ryven kaya napalingon
akong bigla dahil sa narinig ko, Maging ako ay
nagulat dahil ang pagkakaalam ko ay patay na si
6/8
Trevor, nanduruon kami misımo sa libing niya at
nakita namin ang kaniyang katawan na walang buhay
na nakahiga sa kabaong kaya paanong nangyari na
buhay si Trevor?
"What the hell!" ani ni Hanz na nakatayo na din
at pinagmamasdan ang dalawang tao na nakaup0 na
sa isang bilog na table. May kasama siyang
napakagandang babae. Huwag nilang sabihin na
pinalabas lang nilang patay si Trevor upang
makasama ang babaeng kasama niya ngayon?
That's not Trevor, siya si Troy Ace Alba, ang isa
sa triplets." ani ni Isaac na ikinagulat namin at
napatingin kami kay Isaac. Anong triplets ang
pinagsasasabi niya eh dalawa lang naman ang
magkapatid na kambal, si Trina at si Trevor. Triplets
sila?
"Tama ang sinabi ni Isaac, kaibigan ko si Troy,
elementary pa lang ay magkaibigan na kami,
nagkahiwalay lang ang grupo namin nila David dahil
sumama na siyang pabalik ng America. Walang
nakakakilala sa kanya bilang Troy, tanging si Trevor
lang ang kilala ng lahat maliban sa mga magulang at
kaibigan ng pamilya nila. Ayaw na ayaw ni Troy na
maging laman siya ng balita kaya hindi siya laging
namumuhay ng simple lamang at hindi humaharap sa
mga gatherings ng pamilya nila, ang gusto lang niya
ay tahimik na buhay pero hindi na mangyayari
ngayon 'yan dahil kinakailangan na niyang harapin
ang buhay niya bilarng tagapagmana ng mga Alba.
Siya ang tunay na mahal ng asawa ni Trevor. Huwag
kayong mag-alala dahil sa susunod na araw ay
ipapakilala ko kayong lahat sa kanya dahil gusto
niyang bumili ng share sa kumpanya natin. Nagbalik
lang naman siya upang pamahalaan ang kanilang
negosyo at bawiin ang puso ng babaeng minamahal
niya, ang kanyang sister-in-law." mahabang
paliwanag ni Raymond kaya napaupo ako ng tuwid at
7/8

hindi ko maalis ang tingin ko sa sinasabi niyang Troy

na akala namin ay si Trevor. Hindi naman nila kami
nakikita dito sa loob dahil tinted ang salamin. Hindi
ako makapaniwala na triplets pala sila at hindi twins
lang.
"Guys hayaan n'yo na nga sila, kumain na tayo at
lumalamig na ang pagkain natin." ani ni Ryven kaya
muli akong napatingin kay Troy at sa kasama niya.
Gustuhin ko mang tanungin kung sino ang babaeng
kasama niya ay hindi ko na rin ginawa dahil
lumalamig na nga ang pagkain namin. Kung sabagay
gutom na talaga ako at mas nauna pa ang daldalan
namin kaysa sa pagkain namin.

Chapter 36 -Lukso ng dugo-

Chapter 36 -Lukso ng dugo-

Continuation of George's POV

Napatingin ako sa plato ko at halos hindi ko pa
nga nagagalaw ang pagkain ko. Binalewala na namin
si Troy at ang kasama niya at hinarap na namin ang
pagkain namin.
"'Kumain ka na, hindi naman tayo nanarnghalian
kanina dahil inabot na ng gabi ang meeting natin kay
Mister. Tuazon." ani nila. Tinusok-tusok ko ang
pagkain ko at napapangiti na naman ako. Habang
kumakain kami ay tumunog naman ang telepono ni
Ryven kaya mabilis niya itong sinagot na may
malaking ngiti sa kaniyang labi. Maging ako ay
napangiti ng marinig ko ang boses ng kaniyang mga
anak.
"Namimiss na ba ninyo si daddy ha?" wika niya
kaya napaupo ako ng tuwid at tinignan ko ang screen
ng phone ni Ryven at nakita ko ang kambal niya na
masayang nakikipag- usap sa kanilang ama.
"Hi po, ninong! Miss ka na po namin." wika ni
Gian na ikinangiti ko at kumaway pa ako sa kanila.
Ninong pa nga lang ako sa mga anak ni Ryven pero
napakasarap na sa pakiramdam, paano pa kaya kung
magka anak na ako? Mas masarap siguro sa
pakiramdam ang maging isang ama.
"Sige sa darating na linggo ay pupuntahan ko
kayo diyan at mag-lalaro ulit tayo ng video games,
pero dapat sa susunod na punta ko diyan ay tuturuan
na ninyo ako ng famous grilled cheese sandwich na
recipe ng daddy ninyo ha, tapos ibubulong din ninyo
sa akin ang secret recipe ng mommy ninyo sa
kanyang Italian Ravioli recipe ha." wika ko kay Gian
at kay Gio na ikinapalakpak pa nila.
1/8

Yes po, ako po ang bahala kay mommy, kukunin

ko 'yung mga recipe niya para ibigay sa inyo." ani ni
Gian ni ikinatawa namin ni Ryven ng malakas.
"Yari ka sa akin ngayon Ryven, magtatayo na rin
ako ng Italian Cuisine at kakalabanin kita.'" wika ko na
hindi kami tumitigil sa pagtawa ng malakas. Sa
tuwing dadalaw ako sa bahay nila ay nakikipaglaro
ako ng video games sa kaniyang mga anak at lagi
kaming ipinagluluto ng kanilang ina ng grilled cheese
sandwich at sasamahan pa ng beef ravioli kaya
napapadalas tuloy ang punta ko sa kanila dahil sa beef
ravioli at grilled cheese sandwich. Nae-enjoy ko din
ang makipaglaro sa kanilang mga anak, madalas nga
akong magpatalo para isipin nila na ang gagaling nila.
Ayoko kasing makaramdam sila ng kalungkutan kung
sakaling matatalo sila, ganoon naman kasi ang mga
bata. Parang ako nuon na sa tuwing natatalo ako ay
kulang na lamang ay mag-iiyak ako at isumpa ko ang
kalaro ko lalong lalo na si Isaac nuon na hindi ako
titigilan sa pang-aasar niya hangga't hindi ako
umiyak. Bully kasi nuon si Isaac at lagi akong
tinatawag na loser.
"Sige na, matulog na kayo, bukas na lang tayo
mag-lalaro at ayokong mapuyat kayo dahil may klase
pa kayo bukas." ani ni Ryven at napakaway akong
muli sa mga anak niya.
Hindi naman nagtagal at natapos na rin silang
mag-usap maging ng asawa niya. After kasi nito ay
didiretso kani ng bar, unwind lang at hindi naman
kami magpapakalasing, wala kaming balak na
uminom ng marami. Nakakapagod din naman kasi na
halos maghapon kaming nakipag-meeting kaya
kailangarn din naming mag relax.
"Ang cute ng mga anak mo bro." ani ko sa kanya.
Naiinggit ako sa kanila dahil silang lahat ay may mga
anak na samantalang ako, marami nga akong pera,
wala naman akong pamilya. Aanhin ko ang lahat ng
2/8

karangyaan sa buhay kung mag-isa naman ako. Ang

lahat ng kaligayahang pinapangarap ko nuon ay
tinanggal sa akin ng aking ina. Ngunit ngayong nasa
piling ko ng muli si Lai ay sisiguraduhin ko na hindi
na niya malalapitan pang muli ang babaeng mahal ko.
Hinding-hindi ko na siya hahayaang pumasok sa
buhay namin ni Lai. Namumuhi ako sa kanya dahil sa
ginawa niya sa amin ng babaeng mahal ko.
"'Masarap ang may anak bro, kapag uuwi ka ay
may mga sasalubong sa iyong makukulit na bata na
magpa-pagaan ng pakiramdam mo at lahat ng pagod
na nararamdaman mo ay mag-lalahong parang bula."
ani sa akin ni Ryven kaya napangiti naman ako.
"Siguro kung hindi kami nagkalayo ni Lai ay may
anak na rin siguro kami, siguro araw-araw akong
masaya dahil may pamilya akong uuwian, may anak
at asawa ako na naghihintay sa aking pag-uwi galing
ng trabaho. 'Yung may kasalo akong bulinggit sa
pagkain, 'yung may tatawag sa aking daddy habang
nasa salas ako at nanunuod ng tv, 'yung may tuturuan
ako kung paano ang maglaro ng board games na
katulad ng nilalaro natin nuon. Ang sarap siguro na
may kalong na anak habang naglalakad ako sa mall
katabi ang asawa ko. Napakasarap siguro ng
pakiramdam kaya ngayon ay naiinggit ako sa inyo
dahil lahat kayo ay nararanasan na ninyo 'yan
samantalang ako ay mag-isa pa rin." ani ko sa kanila
at napatingala ako dahil ayokong umiyak sa harapan
nila. Humugot ako ng malalim na paghinga at
ngumiti ako sa kanilang lahat.
Pangarap ko talaga ang magkaroon ng anak, kami
ni Lai pero hindi ko pa magawa hangga't hindi kami
naikakasal dahil masyadong mahigpit si Jeffrey sa
pagbabantay ng kapatid niya. Daig pa niya ang
guardia civil kung bantayan ang kapatid niya.
"Gusto ko na talagang magkaanak, gusto ko rin
na may anak na tatawag sa akin sa telepono katulad
3/8

mo Ryven, kapag hindi pa ako umuuwi ng bahay dahil

namimiss na ako ng anak ko. Gusto ko ng maging
tatay, gusto ko ng maramdaman na mayakap ng
munting bata katulad ninyo. Gusto ko ng malkabuo ng
pamilya sa piling ni Lai. Gustong gusto ko na talaga
at hindi ko pa magawa ngayon dahil nga sa mga
nangyari." wika kong muli sa kanila kaya natahimik
naman sila. Gusto ko na talagang bumuo ng pamilya,
kaya ko nga gustong mag propose na sa kanya sa
darating na kaarawan niya ay upang mas mapadali
ang pagpaplano ng kasal namin. Gusto ko pag
tuntong ng unang buwan ng darating na taon ay
maikasal na agad kami ni Lai.
"Huwag kang mag-alala bro at alam naman natin
na darating ka sa point na yan. Huwag mo
masyadong madaliin. Hindi ba at sinabi naman ng
ama niya na sa darating na taon ay maaari mo ng
pakasalan si Lai? Sabi mo ay magpo-propose ka na sa
kanya, tutulungan ka namin para sa unang buwan pa
lang ng darating na taon ay pakasalan mo na agad, at
saka kayo bumuo ng pamilya ninyo, ng maraming
anak kung gusto mo." wika naman ni Hanz.
Napabuntong hininga ako ng malalim. Kung ako lang
talaga ang masusunod ay iuuwi ko na si Lai sa condo
ko, tapos ay ibibili ko siya ng isang Zither Estate para
magawa niya ang lahat ng gusto niya at ng makabuo
na rin kami ng sarili naming pamilya. Ang pamilyang
pinapangarap ko sa piling ng pinakamamahal ko na si
Vera Madden Ripley.
"Ako na lang ang walang panilya sa atin, ako na
lang ang walang anak sa ating anim. Gusto kong
maramdarman na maging isang tatay, gusto kong
ibigay ang lahat ng pangangailangan ng mga
magiging anak ko. Hindi ko pa magawa dahil sinira ng
aking ina at ni Courtney ang pangarap kong 'yon.
Dahil sa kanila matagal na panahon na nalayo sa akin
si Lai. Dahil sa kanila maraming panahon ang
nasayang, halos tatlong taon bro, ganuon katagal.
4/8
Alam ninyo na nakahanda akong talikuran ang
kayamanang mamanahin ko sa mga magulang ko.
Nakahanda akong mawala sa akin ang lahat huwag
lang si Lai. Ang plano ko pagbalik ko galing ng France
ay pakakasalan ko na agad si Lai, kahit sa harapan
lang ng isang judge para wala ng maihabol pa ang
aking ina pero sinira niya ang pangarap ko, sinira
niya ang pangarap ko na makasama ko si Lai.
Pinaniwala niya ako sa isang kasinungalingan kaya
hinding-hindi ko siya mapapatawad." wika ko.
Hanggang ngayon ay hindi ko makalimutan ang
ginawang panloloko sa akin ng aking ina at ni
Courtney. Dahil sa ginawa niya ay nakarma siya.
Niloko siya ng babaeng gusto niyang pakasalan ko.
Ang laki ng kasalanan niya sa akin at hindi ko alam
kung kailan ko siya mapapatawad. Nakita ko na
napapa-iling ng ulo ang aking mga kaibigan pero
'yun talaga ang nararamdaman ko, ang matinding
galit para sa aking ina. Kung hindi sana siya nakialam,
sana ngayon ay masaya na kaming nagsasama ni Lai,
baka ngayon ay may anak na sana kami na tumatawag
sa akin ng daddy sa tuwing uuwi ako ng bahay. Sinira
niya ang tiwala ko sa kanya. Mahal na mahal ko ang
aking ina at napakalaki ng respeto at tiwala ko sa
kanya, pero sa isang iglap ay naglaho ang lahat ng
'yon dahil sa ginawa niya sa babaeng mahal ko, sa
amin ni Lai.
"Bro huwag ganyan. Ina mo pa rin si Tita Daniela
at kung nakagawa man siya ng pagkakamali ay
pinagsisisihan naman niya 'yon hindi ba? Huwag
masyadong magtanim ng galit dahil hindi 'yan
magugustuhan ni Lai kapag nalaman niya na
hanggang ngayon ay galit ka pa rin sa iyong ina.
Matuto ka sanang magpatawad dahil matatahimik
larnang ang, kalooban mo kapag pinatawad mo ang
iyong ina sa kasalanang nagawa niya. Pasalamat kayo
dahil may kinagisnan kayong ina, pasalamat kayo
dahil may inang gumabay sa inyo habang lumalaki
5/8

kayo dahil ako, hindi ko naranasan ang magkaroon ng

isang ina. Kahit stepmother ay hindi ako nagkaroon
dahil hindi na nagmahal pang muli ang aking ama. Sa
totoo lang ay nainggit ako sa inyo dahil may mga ina
kayo, kaya sana ay matuto kang magpatawad. Ang
lahat ng tao ay nagkakamali at ang lahat ay may
karapatang ituwid ang pagkakamaling nagawa nila sa
buhay nila. Isa na duon ang iyong ina kaya sana bro,
pakinggan mo ang sinasabi ko sa iyo. Napakapalad
ninyo na may mga ina kayong nagmamahal sa inyo
kaya sana tanggalin mo ang poot at pagkamuhi diyan
sa puso mo." mahabang wika ni Raymond. Hindi agad
ako nakakibo. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin
ko sa kanya dahil kahit nuon pa man ay alam namin
na gusto niyang makaramdam ng pagmamahal ng
isang ina kaya nga kapag nasa bahay namin siya dati
ay lagi siyang pinagluluto ng aking ina at inaasikaso.
Ngumiti na lamang ako sa kanya at napahugot ako ng
malalim na paghinga.
"Kung hindi sana nakialam ang aking ina nuon,
sana may pamilya na ako ngayon hindi ba? Sana may
anak na kami ni Lai. 'Yun lang naman kasi ang
pangarap ko, ang maging parmilya kami ng mahal ko,
ang bumuo ako ng pamilya na si Lai ang kapiling ko
pero pinipilit niya si Courtney. Sa loob ng halos
tatlong taon, sana ay may apo na din sila na tatawag
sa kanila ng lolo at lola hindi ba? Sana ay may tatawag
na din sa akin ng.." hindi kO na naituloy pa ang
sasabihin ko ng may mumunting tinig na nagsalita sa
likuran ko. Para akong itinulos sa kinauupuan ko,
parang may kung anong bumundol ng malakas sa
aking dibdib na hindi ko maunawaan.
"Dada... Dada." parang nag-slow motion sa akin
ang lahat, at ang pag-inog ng mundo ko ay tila ba
tumigil dahil sa mununting tinig na aking narinig
mula sa likuran ko. Napatingin ako sa mga kaibigan
ko na nanlalalaki ang mga mata habang nakatingin sa
aking likuran at lahat ay nakatayo na. Hindi ko
6/8

maipaliwanag ang nararamdaman ko at bigla na

lamang magtuluan ang aking mga luha.
"Dada... Dada.." ani muli ng dalawang tinig sa
aking likuran na hindi ko malaman kung haharap ba
ako o kung ano ang susunod kong gagawin. Ang mga
luha ko ay tila ba bumubulwak na balon na hindi na
mapigilan ang pagdaloy sa aking mukha. Ang
pagkabog ng aking puso ay tila ba may
milyong-milyong kabayo na nag-uunahan sa
pagtakbo kaya napahawak ako sa aking dibdib at
napahagulgol ako ng hindi ko alam kung bakit.
Mumunting tinig pa lamang ang naririnig ko pero
ang puso ko ay naghuhumiyaw na sa sobrang
kaligayahan na hindi ko maipaliwanag sa sarili ko. Ito
ba ang tinatawag nilang lukso ng dugo na kahit hindi
ko pa nakakaharap ang nag mamay-ari ng mga tinig
ay ibayong kaligayahan na agad sa puso ang
nararamdaman ko? Ito ba 'yon? Ibig bang sabihin
nito na ang mga batang tumnatawag ng dada ay mga
anak ko?

Chapter 37 -Tatay na ako!-

Chapter 37 -Tatay na ako!-

Continuation of George's POV

•5 Points
Dahan-dahan akong humarap sa kanila, at
pagharap ko ay dalawang batang magkamukha ang
nakangiting nakaharap sa akin at nakikita ko sa
kanilang mukha ang wangis ko. Ang puso ko ay
nakaramdaman ng kakaibang kaligayahan na ngayon
ko lamang naramdaman sa buong buhay ko.
"oh god!" bulong ko at nagsimulang manginig
ang mga kamay ko na tila ba gusto ko silang yakapin
agad, hanggang sa tuluyan na nga akong napaluhod
sa harapan ng dalawang batang hindi pa man nila
sinasabi sa akin ay alam ko na agad na mga anak ko
ang kaharap ko, at mahigpit ko silang niyakap habang
walang patid akong umiiyak.
Humagulgol ako ng humagulgol at
nararamdaman ko ang mga taong nakatayo sa paligid
ko na hindi ko na binigyan ng pansin dahil ang
atensyon ko ngayon ay nasa dalawang bata na
tumawag sa akin ng dada, ang dalawang batang
nagbibigay ngayon ng kakaibang kaligayahan dito sa
aking puso. Kaligayahang ngayon ko lang
naramdaman sa buong buhay ko.
"Totoo ba ang lahat ng ito? Ta-Tatay na ako? Oh
god, kung panaginip lang ang lahat ng ito, nakikiusap
ako sa inyo, nagmamakaawa ako sa inyo na huwag
ninyo akong gigisingin at hayaan na lamang ninyo
akong mabuhay sa panaginip kong ito."' wika ko
habang walang patid alkong umiiyak. Nanginginig ang
buong katawan ko, yakap ko ang mga batang ito na
hindi ko nakikitaan ng takot ng niyakap ko sila, na tila
ba kilalang- kilala nila ako. Ang mga luha ko ay
nag-uumapaw dahil sa sobrang kaligayahang
1/8

nararamdaman ng aking puso. Tatay na ako at hindi

ako makapaniwala na may anak na pala ako at hindi
lang isa dahil kambal ang anak ko, isang babae at
isang lalake na kamukhang kamukha kO. Ang saya ng
nararamdaman ko, ang kaligayahang nararamdaman
ko ngayon ang lumulunod sa puso ko. Halos maghalo
ang luha at sipon ko habang yakap ko ang mga batang
ito na kahit walang nagsasabi sa akin kung sino sila
ay nararamdaman naman sila ng puso ko kaya alam
kong anak ko sila. Nakakarinig ako ng mga taong
humihikbi sa paligid ko pero hindi ko sila magawang
tignan dahil ayokong bitawan ang mga batang yakap
ko, dahil natatakot ako na baka pag binitawan ko sila
ay maglaho sila na parang bula. "'Yun ang kinatatakot
ko kaya ayoko silang bitawan.
"Bro tatay ka na pala at kambal pa!" bulalas ng
mga kaibigan ko pero hindi ko sila pinapansin dahil
yakap ko lamang ang dalawang anak ko at nakapikit
lamang ang aking mga mata. Ayokong dumilat,
ayokong pag-dilat ng mga mata ko, ang lahat pala ay
isa lamang panaginip.
"Babe, baka masaktan ang mga anak natin
mukhang mahigpit ang pagkakayakap mo." ani ng
isang boses na umiiyak at batid kong si Lai ito na
walang patid din sa pag-iyak. Pagdilat ng aking mga
mata ay nakita ko ang mahal ko na nakatayo katabi
ang aking ina na walang patid din sa pag-iyak, at sa
kabilang side naman ay ang kakambal niya at mga
magulang niya na masayang pinagmamasdan kami
ng mga anak ko.
"A-anak ko nga sila? Nararamndaman ng puso ko
na anak ko sila. Anak ko ang mga batang ito, oh my
god, nay mga anak ako ng hindi ko man lamang
nalaman nuon. Hi-hindi ko alam mahal ko, I'm so
sorry kung mag- isa mong hinarap ang pagbubuntis
sa ating mga anak, wala akong kaalam-alam dahil iba
ang itinanim nila sa isiparn ko. Patawarin mo ako
2/8

mahal ko kung wala ako sa tabi mo nuong panahon na

kailangang kailangan mo ako. Patawarin mo ako
mahal ko kung wala ako sa tabi mo nuon ng
ipinanganak mo ang mga anak natin. I'm so sorry."
wika ko na halos hindi na lumabas sa aking bibig
dahil sa matindi kong pag-iyak. Ang puso ko ay
naghuhumiyaw sa sobrang kaligayahang aking
nararamdaman. Ang laki ng pagkukulang ko sa kanila
dahil wala ako sa tabi niya ng panahong kailangan
niya ako.
*5 Points
"Kung nagdududa ka, eh 'di akin na lang sila." ani
ni Lai ng nakanguso sa akin habang umiiyak at
umiling-iling lamang ako. Isinisigaw ng puso ko na
anak ko sila kaya walang halong pagdududa ang
nararandaman ko ngayon.
"Ang gagwapo ng mga anak ko.
Kamukhang-kamukha ko sila mahal ko." wika ko
habang panay ang halik ko sa mukha ng mga
anak ko.
"sila ang mga anak natin, si Zorina at Viero.
Kambal sila at isang lalaki at isang babae, parang
kami ni kuya, at pwede ba, ako ang kamukha nila
noh!" ani ng mahal ko at ngumuso pang muli sa akin
habang pinapahid na ang kanyang mga luha.
Napatingin kami sa taong humahangos na
pumapasok sa loob ng restaurant at nakita ko ang
aking ama na may pagkasabik na lumalapit sa
kinaroroonan namin.
"May apo na ako? Oh god, George! May apo na
kami ng mommy no at dalawa pa?!" halos maiyak na
ani ng aking ama at niyakap siya ng mahigpit ng
aking ina.
"Nagpunta sila sa bahay, duon ko nalaman na
may apo na pala tayo kaya tinawagan agad kita upang
pasunurin kita dito. Nag message ako kay Hanz kung
nasaan sila at sinabi nga niyang nandito sila ngayon
at kurmakain, sinabi ko sa kanya na huwag sasabihin
3/8
kay George na papunta kami dahil may sorpresa kami
sa anak natin, Mahal ko ang laki ng pagsisisi ko dahil
nailuwal sila sa mundo ng hindi man lamang sila
nagabayan ng ating anak. Sising-sisi ako sa
napakalaking kasalanang nagawa ko. Nasira ko ang
pamilya nila na sana nuon pa man ay nabuo na." ani
ng aking ina na umiiyak na sa dibdib ng aking ama.
Nilapitan naman agad siya ng ina ni Lai at hinagod
siya nito sa kanyang likuran.
"Okay na ang lahat, mabubuo na rin ang pamilya
nila. Hindi pa naman huli ang lahat kaya kalimutan na
natin ang nangyari. Nagkausap na naman tayo kanina
hindi ba? Okay na sa atin ang lahat kaya sana ay
kalimutan na natin ang pangit na nakaraan." wika ng
ina ni Lai. Hindi ako kumibo dahil ang mga luha ko
hanggang ngayon ay nag-uumapaw sa sobrang
kaligayahan ko.
iTatay na ako...Tatay na ako!" malakas kong ani
at muli kong niyakap ang aking mga anak.
"Alam mo ba na kilalang-kilala ka nila dahil lagi
kong ipinapakita sa kanila ang larawan mo? Gusto ko
kasing malaman nila na ikaw ang ama nila, gusto
kong malaman nila na may mabuti silang ama, gusto
kong malaman nila na kung alam mo lang na may
anak tayo ay hindi tayo magkakahiwalay ng ganito."
ani ng aking mahal at nagsisimula na naman siyang
pumiyok kaya nilapitan ko ang aking mga magulang.
Iniabot ko sa kanila ang mga anak ko at iniisang
hakbang ko naman ang pagitan namin ni Lai at
mahigpit ko siyang niyakap kaya napahagulgol na
siya sa aking dibdib.
"Baby, I'm so sorry kung hindi man lang kita
naalagaarn nuon pero nangangako ako na babawi ako,
babawi ako sa inyo ng mga anak natin. Pangako
mahal ko nd babawi ako." wika ko at hinawakan ko
ang magkabila niyang pisngi at sa harapan nilang
lahat ay siniil ko siya ng nag- aalab na halik.
4/8

"Ehrm!" ani ng kanyang ama pero nananatiling

magkalapat ang aning labi.
Halos mapugto ang hininga naming dalawa ng
maghiwalay ang aming mga labi at isang matamis na
ngiti ang ibinigay ko sa kanya.
"Halina po kayo, nagpahanda ako ng mas
maraming hapunan sa mga chef ko upang mag
celebrate tayo dahil tatay na pala ang kaibigan
namin." wika ni Ryven. Iginiya namin silang lahat sa
mahabang lamesa at isa-isa ng naglapitan ang mga
waiters at inalis ang mga pagkaing una nilang inihain
at pinalitan ito ng mga bagong lutong pagkain.
"'Kanina pa nga ako gutom, buti naman at may
makaka-kain na din ako." ani ni Jeffrey na tinawanan
namin ng mahina. Tinapik niya ako sa balikat at
binulungan ako na siya daw ang kamukha ng kambal
ko kaya natawa ako ng malakas sa kanya.
"Pwede ko ho bang ipasyal ang mga anak ko at si
Lai bukas?" ani ko sa mga magulang niya. Mabilis
naman silang tumango kaya halos hindi mnapuknat
ang mga ngiti ko. Sobrang saya ko dahil may anak
ako. Sobra talaga ang kaligayahang nararamdaman
ko.
"Woooohoooo! May mga anak na ako!" malakas
kong sigaw kaya napalingon sila sa mga taong
kumakain. Sinabi sa kanila ni Ryven na soundproof
ang silid na ito once nakasara ang salaming pintuan
kaya walang makakarinig sa amin.
Pagkatapos naming kumain ay nagpaalam na rin
sila. Gusto ko sanang makasama pa ng mas matagal
ang mga anak ko pero kailangan na raw matulog ng
mga bata dahil pagod din ang mga ito sa mahaba
nilang byahe. May lakad naman kami bukas upang
ipasyal namin ni Lai ang mga anak namin kaya okay
na din sa akin. Isang bulong ang binigay ko kay Lai na
ikinangiti naman niya.
"May kasama si Lai bukas kaya hindi ka
5/8

makaka-score. Sira ulo ka!" ani ni Jeffrey kaya halos

malaglag ang balikat ko sa narinig ko at malakas na
tawanan mula sa mga kaibigan ko at sa kakarmbal niya
ang maririnig sa loob ng pribadong silid na ito.
Pagkaalis nila ay kumaway pa ako at hindi maalis
ang malaking ngiti sa aking labi at muli kong binigkas
ang mga pangalan ng aking mga anak
"Zorina Lai Zither and Viero George Zither. Wow!
Pangalan pa lang ng nga anak ko ay aking akin na
sila." wika ko sa aking mga kaibigan at isa- isa nila
akong tinapik sa aking balikat.
"Son, pwede ba kitang makausap?" ani ng aking
ina. Napahugot ako ng malalim na buntong hininga at
tumingin ako sa kaniya. Isang mnahigpit na yakap ang
ibinigay ko sa kanya kaya humagulgol ang aking ina
sa aking dibdib at nakita ko ang aking ama na
nagpunas ng kanyang luha.
"Kalimutan na po natin ang mga nangyari, may
mga anakna ako mom, ang saya ng puso ko. Sobrang
saya ng puso ko." wika ko sa kaniya. Tumango
lamang siya ng tumango at hindi na magawa pang
sumagot dahil na rin sa matindi niyang
pag-iyak.
Tama si Raymond, iisa lang ang ina at maswerte
ako dahil naranasan ko ang mahalin ako ng isang ina
na hindi niya naranasan sa buong buhay niya.
"Mahal na mahal kita mom, kayo ni dad. Kayo
ang dahilan kung balkit ako nahubog na isang
mabuting tao at gwapong nilalang." ani ko upang
mapangiti ko na ang aking ina. Hindi naman ako
nabigo at isang mabibining tawa ang narinig ko mula
sa kanya at maging sa aking ama kaya napangiti na
rin ako at mas hinigpitan ko pa ang pagkakayakap ko
sa aking ina.
Pagkaalis ng aking mga magulang ay
napag-pasyahan naming magkakaibigan na pumunta
ng bar upang ipagdiwang ang pagiging isa kong
6/8

ama.
NAKARATING kami ng bar na pag- aari namin at
dumiretso na agad kami ng Vip area. Tumayo ako sa
may glass railing na hanggang ibaba ng baywarng ko
ang taas at dumukwang ako sa ibaba. Pinapatay ni
Ryven ang music kaya lahat ay nagtataka dahil bigla
na lamang tumahimik ang buong paligid hanggang sa
malakas akong sumigaw mula dito sa third floor na
nagpatingala sa kanilang lahat.
"Lahat ng inumin ninyo ngayong gabi ay
babayaran ko kaya mag-enjoy kayong lahat dahil
unlimited ang lahat ng inumin ninyo. Treat ko 'yan
sa inyong lahat dahil isa na akong ama!" malakas
kong sigaw at ang lahat ay malakas na
nagpapalakpakan at binabati ako kaya inutos ko na
muling patugtugin ang music at muli akong bumalik
sa aming table.
Pagkaupo ko ay kinuha ko agad ang checkbook sa
bag ko at pumirma ako sa halagang two million pesos
at iniabot ko ito kay Ryven.
"Kayo na ang bahala diyan, treat ko 'yarn sa
lahat." masaya kong ani kaya naman tinawag agad ni
Ryven ang aming manager at ibinigay sa kanya ang
tseke.
"Iba talaga kapag inspired ang isang tao dahil sa
anak, nagiging galante." masayang ani ni Isaac. Hindi
ako kumibo dahil hindi mawala ang malaking ngiti sa
aking labi, hindi mawala sa sa isipan ko ang mukha
ng mga anak ko.
Habang nag- iinuman kami ay bumulong sa akin
ang isa sa aming bouncer kaya napatingin ako sa may
mataas na hagdan at nakita ko nga duon si Courtney
na nakatayo. Inutusan ko ang bouncer na palapitin sa
amin si Courtney upang malaman ko kung ano ang
gusto niyang sabihin.
"Ituloy na natin ang kasal natin please, ako ang
nakatakdang ikasal sa iyo hindi ang babaeng'yon."
7/8

ani niya kaya tinawanan ko siya ng isang tawang

nakakainsulto at ipinagtatabuyan ko siya palabas.
Nababaliw na talaga ang babaeng ito para isipin niya
na pakakasalan ko siya. Nuon pa may ay wala talaga
akong plano na kahit na ano sa kanya, ang pakasalan
pa kaya siya?
"Ilabas ninyo ang babaeng 'yan." ani ko sa
bouncer kaya pilit nila itong ibinababa sa hagdanan
kahit nagwawala ito.
"Sisiguraduhin ko na sa akin pa rin ang bagsak
mo George!" sigaw niya na hindi na namin pinansin
pa at kahit na nagwawala pa siya at gumagawa ng
eksena ay hindi na namin siya pinansin pa. Wala ng
makakasira pa ng mood ko ngayon dahil sobrang saya
ko.
"Huwag ninyong pansinin ang babaeng 'yon
dahil nasisiraan na 'yon ng bait." ani ko na ikinatawa
nila ng malakas. Hindi ako makakapayag na masira ni
Courtney ang gabi ko. Ito ang pinaka masayang gabi
sa buong buhay ko dahil ito ang gabi na nalaman ko
na may anak pala ako at hindi lang isa kung hindi
kambal na anak.

Chapter 38 -May karamdaman-

Chapter 38 -May karamdaman-

Lai/Vera's POV
+5 Points
Maaga pa lang ay excited na ako, ngayon kasi ang
araw na ipapasyal kami ni George.
"Trisha, huwag mong aalisin ang mga mata mo
diyan sa kaibigan mo ha. May trabaho lang talaga ako
ngayon na kailangan kong asikasuhin kaya hindi ko
sila masasamahan. Bantayan mong mabuti 'yan at
baka masalisihan ka." ani ni Kuya Jeffrey. Napapailing
na lamang ako dahil sa pagbabantay niya sa akin,
may anak na kami ni George pero kung bantayan ako
akala mo may iningatan pa akong virginity. Kaloka
tagala!
Sa isang banda ay nauunawaan ko naman sila,
muntikan na kasi akong mamatay ng ipinanganak ko
ang kambal na anak namin ni George. Hindí ko kasi
alam na may sakit pala ako sa puso na namana ko sa
aking ina. Kaya nga hindi na nagbuntis pa ulit si
mommy dahil pinagbawalan sila ng doktor matapos
niya kaming maipanganak ni Kuya Jeffrey. Naikwento
din sa akin ni mommy na napuntahan yata ni daddy
ang lahat ng simbahan sa buong Pilipinas para lang
ipagdasal ang kaligtasan ni mommy nuon dahil ilang
araw daw na hindi siya nagising pagkasilang naming
magkapatid na kambal.
Hindi ko pa nakakausap si George tungkol sa
kalagayan ng aking puso pero isang araw ay
ipapaalam ko din ito sa kanya.
Napatingin ako sa aking mga anak at nilapitan ko
sila. Sinigurado ko na maayos ang pananamit nila at
dala ko ang lahat ng gamit na kailangan ko para sa
kanila. Napapangiti ako dahil ito ang kauna-unahang
aalis karni ng mga anak ko na kasama namin ang
1/9
kanilang ama. Ito ang kauna-unahang pagkakataon
na mabubuo kami bilang isang pamilya. Ito ang
matagal ko ng pinapangarap, ang maging isa kaming
pamilya.
Habang nag- aayos ako ay tumunog naman ang
telepono ko at nakita ko na si Kuya Karl ang
tumatawag sa akin kaya napangiti ako at mabilis kong
sinagot ang tawag niya.
"'Hi, Kuya Karl, kamusta ka na?" ani ko sa kanya.
Naririnig ko ang masaya nyang tinig ng sinagot ko
ang tawag niya.
"Pupuntahan sana kita diyan ngayon sa inyo,
aayain kitang lumabas kasama mga anak mo." ani
niya pero napangiwi akong bigla at napakagat ako sa
dulo ng daliri ko.
"Sorry Kuya Karl, may lakad kasi kami ngayon ni
George, ipapasyal namin ang mnga anak namin." ani
ko sa kanya at narinig ko ang malalim niyang
buntong hininga. Matagal-tagal na hindi siya
sumagot sa akin bago siya nagsalitang muli.
"Ganoon ba? Sige sa susunod na lang." ani niya at
papatayin na sana niya ang pag-uusap namin ng muli
akong magsalita.
"I'm free next week. Tawagan na lang kita
mamayang gabi para sabihin ko sa iyo what day and
time." nakangiti kong ani at narinig ko ang masaya
niyang tinig na sumagot siya sa akin.
Hindi narman nagtagal ang pag-uusap namin,
alarn naman kasi niya na may lakad pa kami ngayon
ng mga anak ko dahil kasama namin ngayon si
George. Kasama ko ang lalaking pinakamamahal
ko.
Nagtapat ng pag-ibig sa akin si Kuya Karl nuon at
maging si Kuya Brent pero para sa akin, kahit hindi
man kami tunay na magkaka dugo ay pinsan ko pa rin
sila. Nuon pa man, kahit buhay pa si nanay ay alam
2/9

kong mahal nila ako, pero pinsan lang talaga ang

tingin ko sa kanila at isang pamilya lang bilang
magkakadugo ang kaya kong ibigay sa kanila at hindi
na hihigit pa duon. si Kuya Karl ang naging matiyaga
na kahit hanggang ngayon ay sinusubukan pa rin niya
pero talagang pinsan lamang ang tingin ko sa
kanya.
Napukaw ang pag-iisip ko ng magsalita ang
kaibigan ko na ikinatingin ko sa kanya.
"Ready ka na ba? Nasa ibaba na si George at
naghihintay sa atin, kanina pa sya duon." ani sa akin
ni Trisha kaya agad kong kinuha ang bag ko na may
lamang gamit ng mga anak ko at mabilis na kaming
bumababa ng unang palapag.
Nakangiti naman kaming sinalubong ni George at
nagpaalam na din kami kila mommy at daddy.
Napag-usapan namin na magpunta muna kami ng
mall upang kumain at pagkatapos ay mamimili kami
ng mga gamit ng mga anak namin kaya nga daw isang
SUV ang dinala nya para naman mailagay daw niya
ang lahat ng bibilhin namin para sa aming mga anak.
Nakikita ko ang kasabikan ni George, nakikita ko sa
kanya ang kaligayahang ngayon ko lamang nalkita sa
kanya.
PAGKARATING namin ng mall ay pumunta muna
kami sa isang sikat na European restaurant at kumain
na muna kami ng pananghalian kahit wala pa namang
alas onse bago namin simulan ang pamimili ng mga
gamit at pamamasyal.
Pagkatapos naming kumain ay dumiretso naman
kami sa isang bilihan ng mga damit ng mga bata at
pinamili niya ng mga bagong damit ang mga anak
namin, hinayaan ko lang naman siya dahil alam kong
sabik na sabik siyang gawin ang mga bagay na ito sa
aming mga anak. Kalong niya ang dalawang anak
namin at balewala sa kanya kahit nahihirapan siya.
Hindi rin mawala ang ngiti sa kanyang labi kaya
3/9

masaya na ako ng ganito habang pinagmamasdan ko

sila.
"Babe, ilagay mo na lang sila sa stroller para
hindi ka mahirapan, ang bibigat kaya ng mga anak
natin." ani ko sa kanya. Pagtingin nya sa akin ay
kinindatan nya lang ako at hindi naman ako sinunod.
May dala naman kaming stroller para sa mga anak
namin pero mas gusto niyang kalong ang mga anak
namin. Nauunawaan ko dahil sabik na sabik siyang
maalagaan ang aming mga anak.
"Okay lang naman ako, para lang akong
nagbubuhat ng weights kapag nasa gym ako. Hindi
naman sila ganuon kabigat mahal ko." wika niya kaya
ngumiti na lamang ako sa kanya.
"After nito mga toys naman ang bibilhin ko para
sa kanila. Hindi na ako makapaghintay na lumaki sila
at ibibili ko naman sila ng mga kotse. Lahat ng
gugustuhin nila ay ibibigay ko sa kanila.'" dagdag pa
niyang ani kaya natawa na ako at niyakap ko ang
mahal ko.
"Grabe ka Sir George, talagang sinusulit mo ha.!'"
ani ng kaibigan ko na biglang ikinalingon sa kanya ni
George.
"Please, stop calling me sir! Just call me George
okay!" ani niya ng may pagka inis. Iniabot ni George
sa akin si Zorina at dinukot niya ang wallet niya sa
kanyang bulsa. Binuklat niya ito at kinuha ang isang
black card sabay abot kay Trisha.
"Mag shopping ka ng para sa sarili mo. Kapag
hinanapan ka ng ID ako mismo ang lalapit sa kanila.
Bilhin mo ang lahat ng gusto mo kahit sasakyan pa
"yan wala akong pakialam, pasasalamat ko 'yan sa iyo
sa kabutihan mo sa kaibigan mo, sa babaeng mahal
ko," wika niya. Napaluha naman tuloy ako sa kanyang
tinuran.
Tuwang-tuwa narman ang kaibigan ko at ng siya
ay inabutan ni George ng isarng black card at sinabing
4/9

bilhin ang lahat ng gusto niya. Sobrang saya ng

kaibigan ko habang pinagmamasdan niya ang hawak
niyang black card at bigla na lamang niyang niyakap
ang mahal ko kaya sa pagkagulat ko ay bigla ko siyang
hinila palayo kay George. Kahit kaibigan ko siya ay
wala siyang karapatang yakapin ang mahal ko.
"Grabe ka beshie! Selos ka pa ng lagay na 'yan eh
halos nalibot na nga niya ang buong mundo sa loob
lang ng mahigit tatlong linggo para sa iyo noh!"
nakatikwas na nguso na ani ng aking kaibigan na
ikinatawa naman ni George kaya inirapan ko tuloy
siya.
"Diyan na nga muna kayo at mamamimili lang
muna ako dahil black card ang hawak ko. Unlimited!"
wika niya na ikinatawa na ni George. Napapailing na
lamang ako sa kaibigan ko.
"Pasensya ka na diyan ha. Palabiro talaga 'yan.'"
ani ko habang sinusundan ko ng tanaw ang aking
kaibigan.
Hindi nagtagal ay natapos na rin kami sa
pamimili ng gamit ng mga anak namin. Inaya niya
kami na magpunta ng condo niya uparng ipakita sa
amin ang bagong tayo niyang condo building at duon
siya ngayon naninirahan. Sa may pinakatuktok siya at
sa kanya ang buong rooftop na may isarng swimming
pool daw at isang bar. Pumayag naman kami dahil
gusto ko ring makita ang bago niyang condo building
na katatapos pa lang daw a year ago.
Pagkarating namin sa kanyang condo na nasa
ituktok nga ang unit niya ay namangha naman kami
sa kagandahan nito. Nakatulog na rin ang mga anak
namin kaya inilagay muna namin sila sa loob ng isang
room at ganoon na lamang ang gulat ko na isa itong
nursery room na mnay dalawang kuna kaya napatingin
ako sa kanya.
"Pinaayos ko lang 'yan kaninang umaga. Lahat ng
'yan ay pina-rush ko para naman pagdating natin
5/9

dito ay nakahanda na 'yan para sa mga analk natin."

wika niya. Napangiti ako at niyakap ko siya ng
mahigpit.
"Beshie, tamang-tama may mga bago akong
biling swimsuit. Magpakasawa kayo sa isa't isa
habang alko naman ay maliligo at magtatampisaw sa
tubig. Huwag ninyo akong intindihin alam kong sabik
na sabik na kayo sa isa't isa." ani niya na ikinalaki ng
mga mata ko at tinampal ko pa siya sa braso. Nang
marinig ni George ang sinabi ng kaibigan ko ay
binuhat niya agad ako at halos takbuhin na niya ang
silid niya.
"'Sa susunod magpakasawa ka ulit sa black card
ko!" pasigaw na ani ni George na tuwang-tuwa at
isinara na niya ng pintuan ng silid.
Maingat akong naihiga ni George sa napakalapad
niyang kama at dahan-dahan siyang pumatong sa
akin at hinalikan ako sa aking labi. Habang
hinahalikan niya ako ay maingat namang
gumagapang ang kaniyang kamay sa aking katawan
hanggang sa tuluyan na niyang nahubad ang
kasuotan ko at tanging ang tumatakip na lamang sa
maseselang parte ng katawan ko ang natitira.
Tumayo siya at hinubad niya ang kaniyang saplot
at wala siyang itinira na kahit na ano.
Pinagmamasdan ko ang napakaganda niyang
pangangatawan habang siya naman ay dahan-dahan
muling lumalapit sa akin. Tinanggal niya ang bra at
panty ko at pagkatapos ay hinagod niya ng kanyang
dila ang aking leeg pababa ng aking dibdib kaya
napaungol ako ng mahina at nailiyad ko ang aking
katawan.
"I miss you so much." bulong niya sa akin
habang ang dila niya ay naghahalinhinan na sa
magkabila kong dibdib at nilalaro ng dila ang korona
ng aking malulusog na bundok. Para akong
mababaliw sa sensasyong ibinibigay sa aking katawan
6/9

ng basa at mainit-init niyang dila na humahagod sa

alking korona. Ang labi niya ay dahan-dahan namang
bumababa sa aking puson at hinagod ng dila ang
aking pusod pababa sa pagitan ng aking mga hita.
Hinawakan niya ang magkabila kong hita at
dahan-dahan niyang ibinuka ang mga hita ko at
pumagitna ang mukha niya at hinalikan niya ang
p****** **e ko na mas lalo kong ikinaliyad. Para
akong mababaliw ng dinilaan niya ang pinakahiwa ko
at sinipsip ang tungki ng p********e ko kaya
napasabunot na ako sa kanyang buhok habang
umuungol ako ng malakas.
"ohhhhhhh, baby.Oh my god, don't stop
please..." wika ko habang hindi ko mapigilan ang
malakas na ungol na umaalpas sa aking bibig.
Nakakabaliw ang ipinaparanas sa akin ni George, mga
bagay na kay tagal kong inasam na mangyari
muli.
Nang maabot ko ang sukdulan ng kaligayahan ay
pumatong naman siya sa akin at maingat niyang
pinasok ang lagusan ko at kahit dalawang anak na ang
iniluwal ko ay nasasaktan pa rin ako ng tinangka niya
akong pasukin, kaya napapikit ako upang tiisin ang
hapdi na dulot ng malaki niyang alaga na nag-nanais
na pasukin ang aking bukana.
Hindi naman nagtagal ay tuluyan ng nilamon ng
aking lagusan ang kaniyang galit na galit na alaga at
nagsimula na siyang gumalaw sa ibabaw ko. Ang kirot
na naramdaman ko ay unti-unting napalitan ng
ibayong sarap na kay hirap ipaliwanag kaya puro
ungol na lamang namin ang maririnig sa loob ng
kaniyang silid.
"Fuuuuck! Ang sarap no talaga mahal ko"
bulong niya habang mabilis siyang gumagalaw sa
aking ibabaw. Ang katawan ko naman ay napapasabay
na rin sa pag-indayog ng kanyang katawan habang
mahigpit akong nakayakap sa kanyang katawan.
O
"ohhhh god, oh my goddddd." mga salitang
tanging lumalabas sa aking bibig habang malakas
akong umuungol.
"I'm almost there mahal ko.." ani naman niya
habang pabilis ng pabilis ang ginagawa niyang
pag-ulos sa ibabaw ko hanggang sa unti-unti kong
nararamdaman ang pagdiin niya ng kanyang
pagkalalake sa kaloob-looban ko at sabay naming
naabot ang sukdulan ng kaligayahan.
Hindi sa isa natapos ang aming pagniniig dahil
muli na namang kumilos ang balakang ni George at
hindi ko na mabilang pa kung ilang beses naming
pinagsaluhan ang mainit naming pagmamahalan.
Kung mabubuntis man akong muli ay biyaya muli ito
ng langit sa amin at maluwag ko itong matatangap sa
puso ko kahit pa ibinagbawal muna sa akin ng doktor
ang muli kong pagbubuntis dahil sa kalagayan ng
aking puso.

Chapter 39 -Paninira ni Courtne..

Chapter 39 -Paninira ni Courtney-

George's POV
+5 Points
Nandito ako ngayon sa opisina ko, hinihintay ko
ang pagdating ni Hanz dahil pupunta kami sa mall na
pag- aari niya. May kailangan daw kasi akong
pirmahan at ang papeles ay nasa opisina niya sa mall
kaya inaya na lang niya akong pumunta duon para
duon na rin daw kami kumain ng pananghalian.
Habang hindi pa siya dumarating ay hinarap ko
muna ang trabaho ko. Nagsimula akong magtipa sa
aking laptop at napapangiti pa ako sa tuwing naaalala
ko kung paano itinatakas ni Trisha si Lai at ang mga
anak ko upang masarili ko ang aking mahal sa condo
ko. Makulit din si Trisha at nakakahanga na
napapasunod niya ang kakambal ni Lai.
"Ganda ng ngiti natin ah! Mukhang sagana ka sa
score." mapang-inis na ani ni Hanz na hindi ko na
namalayan na nakapasok na pala sa loob ng opisina
ko.
"Tumahimik ka nga! Tara na at ng makakain na
rin tayo at kanina pa ako nagugutom, ang tagal mong
dumating." ani ko na ikinatawa niya.
"Katatapos lang ng meeting ko kaya ngayon lang
ako nakarating dito, let's go at gutom na rin naman
ako. Makikipagkita sa atin sila Isaac ng lunch time
after naman ng trabaho nila." wika niya at kinuha ko
na ang coat na ipinatong ko sa sandalan ng swivel
chair ko at umalis na kami.
NAKARATING kami ng mall na pag- aari ni Hanz,
at habang naglalakad karni ay napakunot ang noo ko
ng makita ko si Lai na kasana ang dalawa kong anak
at ang kaibigan niya na ipinakilala niya sa akin nuong
nasa Texas pa karni. Si Arquiz.
1/10

"Si Lai 'yun hindi ba?" ani sa akin ni Hanz pero

hindi ko siya sinagot at palihim ko lang sinundan si
Lai at si Arquiz. Pumasok sila sa isang restaurant at
umorder ng pagkain, magkaharap sila ng upuan at
wala naman akong nakikitang masarma sa mga
ginagawa nila, kaya humugot lamang ako ng malalim
na paghinga at inaya ko na si Hanz na pumunta ng
opisina niya pero hindi naman mawala sa isipan ko si
Lai at ang lalaking 'yon. Kailan pa siya umuwi dito at
bakit nandirito siya? Sa tingin pa lang niya kay Lai ay
alam ko na agad na my pagmamahal siya sa babaeng
itinitibokng puso ko. Bakit sila magkasama? Bakit
hindi sinabi sa akin ni Lai na magkikita sila ngayon ng
Arquiz na 'yon at bakit hindi niya sinabing dumating
pala dito ang Arquiz na 'yon samantalang alam
naman niya na pinagseselosan ko ang lalaking 'yon
nuon?
"'Bro, huwag mong sabihin na pinagdududahan
mo si Lai?" ani sa akin ni Hanz na ikinanoot ng noo
ko.
"What? Of course not! Nagtataka lang ako kung
bakit walang sinabi sa akin si Lai tungkol dito. May
tiwala ako kay Lai at alam kong mahal na mahal niya
ako." ani ko at tumango tango naman siya. Totoo
narnan ang sinabi ko, may tiwala ako kay Lai at alam
ko na hindi niya ako lolokohin, isang bagay na
imposible niyang gawin dahil sa loob ng ilang taon ay
hindi naman siya naghanap ng iba dahil ako ang
mahal niya. Bakit ko ngayon pagdududahan ang
babaeng mahal ko? Nagtataka lang naman ako kung
bakit magkasama sila ngayon, kung bakit hindi rin
niya sinabi sa akin kanina ng magkausap kami sa
telepono. Tinanong ko naman siya kung may lakad
siya ngayong arawW na ito pero ang sinagot niya sa
akin ay wala. Alan ko kasing may gusto sa kanya ang
lalaking 'yon kaya ngayon tuloy ay nakakaramdam
ako ng pagkainis.
2/10
"Oh well, hindi naman ako nagseselos dahil may
tiwala ako sa kanya, kung nagseselos ako, sinugod ko
na sana sila kanina pa. Ayoko naman siyang mapahiya
at ayokong isipin niya na binabantayan ko ang mga
kilos niya dahil hindi naman totoo 'yon." wika ko at
napatango na lamang sa akin si Hanz.
Inilatag ni Hanz ang mga papeles na kailangan
kong pirmahan sa ibabaw ng kanyang office table.
Binasa kO naman isa-isa ang lahat at mukhang
maayos naman kaya pinirmahan ko na agad ito.
Pagkatapos naming magpirmahan ng papeles ay
nag-aya na rin siyang kumain sa ibaba, kanina pa rin
naman kasi kami nagugutom pero sinabi ko sa kanya
na hindi kami kakain sa restaurant kung nasaan sila
Lai dahil ayokong isipin niya na binabantayan ko ang
mga kilos niya.
Sa ibang mall na lang kami kumain, okay lang sa
akin at hinintay na rin namin ang mga kaibigan
namin upang mapag-usapan na rin ang gagawin kong
proposal sa aking mahal.
HINDI naman nagtagal ay napagkasunduan na
lang namin na sa restaurant ni Ryven kami pumunta,
nauna na rin duon si Ryven para siya na lang ang
oorder ng pagkain namin. Si Gabriel naman ay nasa
opisina pa niya dahil may tinatapos pang trabaho
habang sila Isaac naman ay on the way na rin.
Sobrang saya ko dahil malapit na ang kaarawan
ng mahal ko, sa darating na buwan na 'yon at
sigurado akong magkakaroon sila ng isang malaking
selebrasyon.
Pagkarating namin sa restaurant ay inabutan na
nga nanin sila Isaac na umiinom na ng lemnon tea.
Naupo agad ako sa tabi ng mga kaibigan ko pero wala
pa ang pagkain namin kaya nagsalin na lang din ako
ng mainit na tea sa empty cup na nasa plate ko.
"May plano na ba para sa gagawin mong proposal
kay Lai?" tanong ni Isaac.
3/10

"Yes, kailangan ko na lang ng tulong ninyo upang

maisakatuparan ko ang gagawin ko, kailangan ko din
ng maraming fireworks at kailangan ko ng isang tao
na mag play ng isang video na inedit ko kagabi." ani
ko sa kanila. Hindi mawala ang ngiti ko dahil malapit
ko ng makamit ang pangarap ko, ang babaeng bubuo
sa pamilyang pinapangarap ko.
"Wala tayong problema diyan, magpapasadya
agad kami ng fireworks na gusto mo basta ibigay mo
lang sa amin ang buong detail ng fireworks upang
maipagawa agad namin." ani naman ni Hanz.
"Ayokong may makakaalam nito, tayong
magkakaibigan lang dahil gusto kong gawing isang
malaking sorpresa ang lahat maging sa mga pamilya
natin." wika ko pang muli.
"Kung 'yan ang gusto mo bro, kailangan na lang
natin ay ang oras at ang venue ng kaarawan ni Lai at
pagkatapos ay sisimulan na natin ang pag prepare ng
lahat." wika ni Ryven kaya napangiti na ako.
Habang masaya kaming nag-uusap na
magkakaibigan ay napatigil kami ng bigla na lamang
dumating si Courtney.
"What the hell, Courtney! Maawa ka sa sarili mo,
bigyan mo naman ng kaunting kahihiyan ang sarili
mo. Huwag mong ipilit ang isang bagay na hindi
talaga pwede. Si Lai lang ang mahal ko at siya lang
ang pakakasalan ko." ani ko. Hindi ako makapaniwala
na hanggang ngayon ay hindi pa rin siya tumitigil sa
pangungulit sa akin.
"Please George, mnahal na nahal kita. Bigyan mo
naman ako ng pagkakataon na patunayan ko ang
sarili ko sa iyo. Hindi ko kakayanin kung mawawala ka
sa akin. Please George, mahal na mahal kita." ani
niya. Napatingin ako sa mga taong kumakain dito sa
loob ng restaurant. Lahat ay halos sa amin na
nakatingin ay ilang bulung-bulungan ang hindi
nakalagpas sa arning pandinig.
4/10
Napatingin ako kay Isaac ng tumayo ito at
hinablot si Courtney sa braso at pinagbantaan niya
ito.
"Umalis ka na at baka hindi mo magustuhan ang
mangyayari sa iyo dito." bulong niya pero hindi
nagpapatinag si Courtney sa aking kaibigan.
Nakikipag-matigasan siya at hindi natatakot sa kalhit
na anong pagbabanta sa kanya ni Isaac kaya naman
napapailing na lamang ako.
Tinawagni Ryven ang guards at sila na mismo
ang nagpalabas kay Courtney. Gusto kong maawa sa
kanya dahil kahit papaano ay tinuring ko siyang
parang isang kapatid.
"'Please, George! Alam kong mahal mo ako dahil
naramdaman ko 'yon kapag kasama mo ako." wika
niya kaya hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at
napatayo akong bigla mula sa kinauupuan ko at galit
ko siyang nilapitan.
"'Pagmamahal bilang kapatid ang pinaramdam ko
sayo Courtney at hindi na humigit pa duon. Alam mo
kung sino ang babaeng mahal ko at nagkahiwalay
lang kami dahil sa kawalanghiyaan mo. Ngayon ay
wala ng dahilan pa para magkahiwalay pa kaming
muli ni Lai dahil may mga anak na kami. Mahal na
mahal ko si lai at hindi ako makakapayag na may
muling sisira sa pagsasama naming dalawa dahil baka
makapatay na ako. Tandaan mo 'yan!" nangigigil
kong ani sa kanya.
" Get a life miss!" ani ng ilang customer sa kanya
sa loob ng restaurant. Sinigawan lamang siya ni
courtney na huwag makialam. Ang babaeng ito
ngayon ay hindi na pinapahalagahan ang kahihiyan
niya dahil nais niyang makuha kung ano ang gusto
niya. Nakaaawa na siya dahil nagiging desperada na
siya ngayon.
"Akin ka lang George, ako ang pakakasalan mo at
hindi ang babaeng 'yon! Akin ka lang!" sigaw niya
5/10

kaya hindi ko na napigilan pa ang alking sarili at isang

malakas na sampal ang ibinigay ko sa pagmumukha
niya. Ilang mga pag-singhap ang naririnig namin sa
loob ng restaurant. Kinuha ko ang coat na nakasabit
sa aking upuan at nagmamadali na akong lumabas
habang kasunod ko lamang ang mga kaibigan ko.
Hindi ko na pinansin pa ang tawag sa akin ni
Courtney. Sapat ng sinira niya ang araw ko at dahil
duon ay lalo lamang akong namumuhi sa kanya.
"Bro, mukhang baliw na baliw yata sa iyo ang
babaeng 'yon ha? Mukhang gagawin niya ang lahat
makuha ka lang." ani ni Isaac na ikinatawa ko ng
pagak.
"Pera ko ang gusto nilang makuha, 'yan lang ang
mahalaga sa kanila at hindi ko hahayaan na mangyari
'yon. Pasalamat nga sila dahil napatawad ng mga
magulang kỏ ang mga magulang niya pero ako,
kaylanman ay hindi ko sila mapapatawad sa
pagnanais nila na makuha ang kayamanan ko upang
maisalba ang mga nalugi nilang negosyo at para
makaahon sila sa utang. Kung nagsabi na lang sana
sila nuon sa mga magulang ko na may malaki silang
problema eh 'di sana ay natulungan sila ng magulang
ko, hindi nila kailangang gamitin ang anak nila para
lang sa pera." wika ko. Hindi naman sila kumibo na.
Natahimik na rin naman ako dahil ayoko ng
magkaroon ng kahit na anong pag-uusap tungkol sa
Courtney na 'yon. Para sa akin ay matagal na silang
wala sa buhay naming mga Zither.
"George! Alam kong mahal mo ako!" sigaw sa
likuran narnin at talagang nanggigigil na ako sa
babaeng ito dahil hanggang ngayon ay ayaw alkong
tantanan.
"God damn it, Courtney! What part of 'I don't
love you' do you not understand ha?" gigil kong ani
ng sinalubong ko siya at madiin ko siyang hinawakan
sa kaniyang braso. Matalim akong nakatitig sa kanya,
6/10

para na akong sasabog na bulkan dahil ayaw nya

akong tigilan.
+5 Points
"Mahal kita, mahal na mahal kita George at alam
mo 'yan. Bakit ngayon ay itinataboy mo ako
samantalang ang sabi mo sa akin nuon ay gagawin
mo ang lahat upang mahalin din ako. Naramdaman ko
na 'yon, at kung hindi lang dumating ang malanding
babaeng 'yon hindi sana tayo mauuwi sa ganito." ani
niya na ikinapanting ng tenga ko kaya walang
sabi-sabi ko siyang sinampal ng malakas dahil sa
pagtawag niya ng malanding babae sa ina ng mga
anak ko.
Halos tumilapon ang mukha niya sa kung saan ng
dumapo ang malapad kong palad sa pagmumukha
niya. Malalakas na pagsinghap ang maririnig sa
paligid ngunit wala na akong pakialam dahil walang
kahit na sino ang may karapatang tawagin ng kung
ano-ano ang babaeng mahal ko.
WTotoo ang sinabi ko! Malandi si lai dahil nakita
ko sila kanina sa restaurant ng kasama niyang lalaki
at hinalikan siya. Sabihin mo sa akin kung hindi
malandi ang tawag mo duon ha!" sigaw niya na
ikinagulat ko at napaatras ako ng ilang hakbang.
Napatingin ako sa mga kaibigan ko at muli kong
ibinalik ang tingin ko kay Courtney.
"Hindi 'yan totoo! bawiin mo ang sinabi mo kung
hindi papatayin kita!" sigaw ko sa kanya pero
tumawa lamang siya at may kinugha sa kanyang bag
at ipinakita sa akin.
"Ano ang tawag mo diyan ha?" ani niya ng iharap
niya sa akin ang phone niya.
"Hindi nanan pinakita diyan na magkahalikan
sila, niloloko mo lang si George baliw kang babae ka!"
galit na ani ni Hanz sa kanya.
Nabigla kasi ako kanina pero tignan mo sila
diyan, magkalapit pa ang mukha nila dahil katatapos
lang nilang naghal." isang malakas na sampal muli
7/10
ang ipinadapo ko sa mukha niya. Kaylanman ay hindi
niya malalason ang utak ko. may tiwala ako kay Lai at
alan ko kung gaano ako kamahal ng ina ng mga anak
ko.
"Umalis ka na kung ayaw mong mamaga yang
pagmumukha mo sa akin. Tigilan mo ang pag gawa
ng mga kasinungalingan mo dahil kaylanman ay
hindi akO maniniwala sa mga sasabihin mo. May
tiwala ako kay Lai at sa kanya lang ako makikinig
hindi sa isang katulad mo. Mabuti pa ay
magpakalayo-layo ka na dahil sa susunod ay baka
higit pa diyan ang matanggap mo mula sa akin.
LAYAS!" malakas kong sigaw sa kanya at tinalikuran
na namin siya. Kahit na anong tawag ang gawin niya
sa pangalan ko ay hindi ko na siya nilingon pa. Hindi
ang isang sinungaling na katulad níya ang sisisra sa
magandang relasyon namin ng mahal ko.
"'Bro, huwag kang maniniwala sa mga sinasabi ng
babaeng 'yon." ani ni Isaac.
"Kaylanman ay hindi ko pakikinggan ang
sasabihin ng babaeng 'yon, kung may siningaling
man at manloloko, siya 'yon hindi si Lai." wika ko at
tinapik na nila ako sa aking balikat. Hindi niya ako
maiisahan, hindi ko paniniwalaan ang mga sasabihin
pa niya dahil kay lai lang ako magtitiwala.
"Sa opisina ko na lang tayo dahil may
pag-uusapan tayo ngayong proyekto." ani ni
Raymond. Sumakay na kami sa aming mga sasakyan
at halos sabay-sabay naming tinalunton ang daan
patungo sa building na pag-aari ng mga Antonetti.
Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi ni Courtney.
Hindi ako naniniwala sa kanya dahil may tiwala ako
kay Lai pero kay Arquiz ay wala akong katiwa-tiwala
at alarn kong malaki ang pagkakagusto niya sa
babaeng mahal ko.
Kailangan kong malaman kung bakit nandirito
ang Arquiz na 'yon. Alam naman niya na
8/10
nagkabalikan na kami ng mahal ko pero bakit
nandirito siya sa Pilipinas? Sinusundan ba niya
si Lai?
+5 Points
Nakarating ako ng building ni Raymond ng hindi
ko man lamang namamalayan at ng ligtas. Wala sa
loob ko ang pagmamaneho dahil punong-puno pa rin
ng katanungan ang isipan ko.
"Bro okay ka lang ba? Tanong sa akin ni Hanz ng
magkasabay kami sa elevator paakyat sa opisina ni
Raymond.
"Bakit nandito si Arquiz? Kanina pa 'yan
bumabagabag sa isipan ko." wika kO sa kanya.
"Baka may negosyong inaasikaso dito. Kaibigan
din siya ni Lai hindi ba? Siya 'yung lalaking ipinakilala
niya sa atin sa simbahan." wika niya at tumango
lamang ako.
Napabuntong hininga na lamang ako. Alam ko
naman na kahit na gaano niya kagusto si Lai ay ako
lang ang mahal ng ina ng mga anak ko. Wala na
siyang magagawa pa duon at kung nandirito siya
dahil sa inaakala niya na maaagaw niya sa akin ang
babaeng mahal ko ay nagkakamali siya.
9/10
Chapter 40 -Nagdududa?-
Chapter 40 -Nagdududa?-

George's POV
+5 Points
Patungo ako ngayon sa mansion ng mnga Ripley.
Masaya kong tinatalunton ang daan ng may biglang
may mag cut sa akin na isang sports car. Isa akong car
racer at hindi ko nagustuhan ang ginawa ng kung
sino mang mayabang na 'yon ang ginawa niyang
pag-cut sa akin. Tinapakan ko agad ang gas ng
minamaneho kong sports car at hinabol ko ang
nauunang sasakyan na mabilis din na
nagpapatakbo.
Nakakaramdan ako ng pagka pikon dahil hindi ko
man lamang maabutan ang hambog na
nagmamay -ari ng sasakyang 'yon.
"Shiit! Nasaan na ang hambog na 'yon?" gigil
kong ani habang hinahanap ko sa unahan ang itim na
sports car pero tuluyan na talaga itong nakalayo.
Hindi ko na natanaw pa ang sasakyan kaya
nagmabagal na din ako at baka mamaya ay
maka-aksidente pa ako. Naunahan lang ako ng kung
sino man 'yon kaya hindi agad ako nakaporma. Inis
kong tinalunton ang daan patungo muli sa mansion
ng mga Ripley at ng makarating ako ay masaya
naman akong sinalubong ni Lai.
"Umalis ka ba? Bakit parang kararating mo
lang?" ani ko sa babaeng mahal ko. Tumawa lamang
siya at umiling. Iginiya niya ako sa loob ng kanilang
mansion at durniretso agad kami sa kusina. Inabutan
ko na naghihintay si Trisha at ang kuya niya sa amin.
Nakahain na rin ang larnesa at maraming nilutong
pagkain ang nakahatag sa hapag kainan.
"Actually, kararating ko lang talaga, bumili kasi
ako ng paborito mong dessert, almond brownies." ani
1/9
ni Lai sabay pakita sa akin ng isang box ng brownies
na nasa ibabaw ng table. Nanlaki naman ang mata ko
dahil sa katuwaan.
Nilapitan ko agad ang brownies at bubuksan ko pa
lang sana ito pero tinampal agad ni Jeffrey ang
kamay ko.
"'Kakain muna tayo tanghalian. Kuhanin mo na
'yong mga anak mo at kanina ka pa hinihintay." ani
niya at pagkasabi niya ay mabilis na akong nagtungo
sa may hagdanan at halos takbuhin ko na ang
pag-akyat patungo sa silid ng mga anak ko.
"Dada.." ani agad ng mga anak ko pagkakita pa
lang nila sa akin. Mabilis ko naman silang kinuha
mula sa mga yaya nila at niyakap ko sila ng mahigpit
at pinaghahalikan. Pagkatapos ay bumaba agad ako
ng unang palapag kasama ang dalawa kong
anghel.
Inabutan ko si Lai na kausap na si Trisha at
naghahagikgikan pa kaya napakunot ang noo ko dahil
tila ba narinig ko na binanggit nila ang pangalan ko.
Pinagtatawanan ba nila ako?
Hindi ko na lamang sila pinansin at inilagay ko
lang ang mga bata sa highchair nila.
"Tara kakain na tayo." ani ni Jeffrey. Nakaalis na
ang mga magulang nila at bumalik na ng America
dahil nanduruon ang karamihan ng mga
negosyo nila.
Masaya kaming nagsasalo- salo pero hindi
mawala sa isip ko ang mga nakita ko kahapon sa mall
kaya kailangan kong tanungin si Lai upang malaman
ko kung magsasabi siya sa akin ng totoo.
"Umalis ka ba kahapon?" ani ko na ikinalingon
niya sa akin.
"Yes, umalis ako kahapon, may ka meet lang ako
na friend pero saglit lang naman at umuwi din agad
ako." ani niya sa akin na ikinatango ko at muli akong
2/9
sumubo ng pagkain.
+5 Points
"'Sinong friend?" ani ko at nakita ko ang
pagtitinginan nilang tatlo pero hindi ako
nagpahalata. Gusto kong marinig mula sa kanya ang
tungkol kay Arquiz.
"'si Arquiz. Nandito siya ngayon sa Pilipinas." ani
niya na ikinaangat ng mukha ko. Nararamdaman ko
ang titig sa akin ni Trisha at ng kakambal niya pero
kay Lai ako nakatitig at binabasa ko ang kaniyang
mga mata.
Tinanong kita hindi ba? Sabi mo wala kang lakad
pero ngayon sinasabi mo na kasama mo siyang
lumabas?" ani ko.
Napapailing na lamang ako. Tumayo ako at
hinalikan ko ang mga anak ko sa kanilang mukha at
nagpaalam na ako.
"salamat sa pananghalian." ani ko sa kanila pero
kamay ni Lai ang punigil sa akin kaya napahinto ako
sa aking paglalakad. Masama ang loob ko dahil tila ba
naglilihim siya sa akin at hindi ko alam kung ano. Sabi
niya sa akin ay kaibigan lang niya si Arquiz pero bakit
parang iba ang nararamdaman ko?
"Huwag ka namang magtampo. Ayoko ng
nagtatampo ka. Sorry na please and next time
sasabihin ko na sa iyo kung may mga lakad ako.
Huwag ka ng umalis please." ani niya kaya
napabuntong hininga na ako. Napalingon ako kila
Jeffrey dahil nararamdaman ko ang mga titig nila sa
akin pero bigla na lang silang humarap sa kanilang
pagkain at hindi na ako tinignan pa. Alam kong may
inililihin sila sa akin at alam ko din na malalaman ko
ito sa lalong madaling panahon.
"Huwag kang mag-isip ng mnasama dahil wala
narnang namarnagitan sa amin ni Arquiz,
magkaibigan lang kani at hanggang duon lang 'yon."
ani niya kaya nguniti na ako sa kanya at ginantihan
ko na ang yakap niya.
3/9
"Punta tayo ng mall, may gusto akong bilhin para
sa mga bata." ani ko. Napatingin sa akin si Jeffrey at
kumunot ang no0.
"Napapadalas naman yata ang pagpunta ninyo ng
mall. May mall kayo hindi ba? Bakit hindi mo na lang
ipangalan sa mga anak mo para sila ng bahala
kumuha ng kahit na anong gusto nila." ani ng
kakambal ni Lai na ikinatawa ko.
"Naipangalan ko na sa kanila kaya wala ka ng
poproblemahin pa duon." wika ko na ikinagulat nila.
Napatingin naman sa akin si Lai at hindi
makapaniwala sa sinabi ko.
"Hindi mo naman kailangang gawin 'yon." ani
niya at isang halik sa labi ang ibinigay ko sa kanya.
Gusto kong malaman niya na karapatan nila 'yon
bilang mga Zither.
"Sige na umalis na kayo. Hindi ako makakasama
ngayon dahil magkikita kami ngayon ng bagong
investors ng ala una kaya Trisha bantayan mo ulit ang
mga 'yan." wika ni Jeffrey kaya lihim na nagdiriwang
ang aking kalooban. Mabuti na lang talaga at
maabilidad ako at may mga tauhan ako na maaari
kong utusan upang makipagmeeting sa kanya.
"Huwag kang mag- alala dahil hindi ako
lumalabag sa kahit na anong kasunduan." ani ko na
ikinatawa ni Jeffrey ng malakas at mayamaya ay
umiling pa.
"Wait lang at bibihisan ko lang ang mga bata.
Kumain ka lang muna diyan ng paborito mong
brownies dahil minadali ko ang pagbili diyan." ani
niya sabay kindat sa akin.
Nagpunta ako ng living area matapos kong
kumuha ng ilang slice ng brownies. Nilapitan naman
ako ni Trisha at ni Jeffrey at naupo sa sofa na katapat
ng kinauupuan ko. Umayos ako ng pagkakaupo at
hinintay ko ang kung anuman ang sasabihin nila sa
akin.
4/9
"Huwag mong masyadong isipin si Arquiz,
kaibigan lang naman siya ng kakambal ko." wika niya.
Tumango lang ako sa kanya at muli kong kinagat ang
brownies ng hindi ko inaalis ang pagkakatingin ko sa
kanila.
"Jesus! How can you do that when you're staring
at me? Creepy, man!" ani ni Jeffrey kaya muli kong
kinagat ang brownies na hindi ko inaalis ang titig sa
kanya.
Malakas na tawa naman ni Trisha ang narinig
namin pero hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatitig ko
kay Jeffrey.
What specifically do you want to know?" ani
niya kaya isang ngisi ang agad kong ibinigay sa
kanya.
"'Sino si Arquiz sa buhay ni Lai?" ani ko. Hindi
ako naniniwalang magkaibigan lang sila. Pakiramdam
ko ay may itinatago sila sa akin tungkol sa lalaking
'yon.
"Babe, akala ko ba naniniwala ka sa sinasabi ko?
Bakit mo tinatanong si kuya?" ani ni Lai na
paparating kaya napabuntong hininga ako at tumayo
upang salubungin sila.
Nakita ko ang pagsusulyapan nilang tatlo kaya
mas lalo akong nagdududa sa pagkatao ng Arquiz na
'yon. Makilkisakay ako sa kanila ngayon pero
sisiguraduhin ko sa kanila na malalaman ko din ang
totoo. Para namang hindi nila klala ang mga kaibigan
ko, mas gugustuhin ko sana na marinig sa kanila ang
katotoharnan kaysa ipagkaila pa nila ito sa akin.
Kinalong ko na ang dalawang anak ko, sasalkyan
na lamang ni Lai ang dadalhin namin dahil naka
sports car ako. Masama ang loob ko pero hindi naman
ibig sabihin ay pinagdududahan ko na ang
pagmamnahal sa akin ni Lai. Walang ganon dahil
malaki na ang tiwala ko sa kanya ngayon.
5/9

"Huwag kayong magpapagabi kung hindi

hahanapin ko talaga kayo." ani ni Jeffrey. Tumawa
ako ng malakas upang asarin ang kapatid ni Lai pero
kinurot naman akO ng mahal ko sa tagiliran na
ikinakislot ko dahil ang sakit naman ng kurot
niya.
"'My god naman malhal ko, ang sakit nuon." ani
ko at nagpaawa pa ako ng konti. Kinagat naman niya
ang balikat ko kaya mas lalo akong napakislot sa
ginawa niya.
"Ano ba ang nangyayari sa iyo ha?" ani ko at
lumayo ako ng bahagya sa kanya.
"Naiinis kasi ako sa iyo, ang dami mong tanong."
wika niya at inungusan pa niya ako ng kanyang
nguso. Tumingin ako sa paligid at ng hindi ko nakita
si Jeffrey ay binigay ko ang kambal kay Trisha at siniil
ko ng halik ang mahal ko. Isang tsinelas ang tumama
sa ulo ko na ikinagulat ko at pagtingin ko ay si Jeffrey
na nakatayo sa malaking pintuan ng kanilang
mansion.
"Next timne isang kutsilyo ang tatama sa iyo." ani
niya. Napapailing na lamang ako at pagkatapos ay
tuluyan na din kaming umalis. Okay lang dahil
mamaya naman ay akin naman ang kakambal niya,
may black card akong dala at pwedeng magpakasawa
sa pamimili si Trisha basta bigyan nya lang kami ng
pagkakataon ng mahal ko na masarili ang isa't
isa.
"Mamimili muna tayo bago tayo pumunta sa
condo mno. Gusto ko ulit maligo sa pool mo. Nakak
relax kaya duon tapos ang ganda pa ng tanawin." ani
niya kaya isang malaking ngiti ang sumilay sa aking
labi. Kinuha ko ang kamay ng mahal ko at isina
isantabi ko muna ang hinala ko tungkol sa Arquiz na
'yon. Malalarnan ko din naman ang totoo sa
parmamagitan ni Isaac kaya wala silang maitatago sa
akin.
6/9

NAKARATING kami ng mall. Dumiretso agad

kami sa pamilihan ng mga laruan at gamit ng mga
anak namin. Inabot ko agad kay Trisha ang black card
ko kaya tumakbo na agad siya upang mamili ng mga
damit niya. Kung tutuusin ay hindi naman malaki ang
ginagastos ni Trisha, ilang beses ko ng pinapagamit
sa kanya ang black card ko pero ilang pirasong damit
lang naman ang binibili niya. Kung tutuusin ay wala
pa ngang twenty thousand pesos. Hindi siya katulad
ng ibang babae na kapag nakahawak ng black card,
kulang na lang ay bilihin ang buong mall dahil sa
kakapalan ng pagmumukha nila. Iba ang kaibigan ni
Lai dahil kontrolado niya ang sarili niya at para bang
gumagastos lang siya upang masarili ko ang kaibigan
niya.
"Pinamimihasa mo ang kaibigan ko." ani ni Lai
pero isang halik sa labi lang ang isinagot kO sa kanya.
Lahat ay gagawin ko makasama ko lang sa kanya at
ang pera ay balewala sa akin kung wala siya sa buhay
ko.
"Parang hindi mo kilala ang kaibigan mo. Hindi
siya mukhang pera katulad ng ibang babae kaya
huwag kang mag-alala dahil my card is safe with
her." bulong ko sa kanya na ikinagiti naman
niya.
Pagkatapos naming mamili ay nag- aya namang
kumain ng ice cream ang mahal ko. Atat na nga akong
dalhin siya sa condo ko pero para namang pinipigilan
niya ako na hindi ko maunawaan.
"Sige na baby, gusto ko ng ice cream pistachios.
Alam mo namang fave ko 'yun hindi ba?" ani niya
kaya wala na akong nagawa dahil ang mahal ko na ang
nag-request sa akin.
Dinala ko sila sa isang ice cream parlor at
umorder naman ako ng banana split. Tinitigan ko ang
ice cream ko na may isang buong saging na
pinatungan ng tatlong flavor na ice cream, vanilla
7/9
and chocolate syrup ang cherry on top.
+$ Points
"'Bakit hindi mo ginagalaw ang ice cream mo?"
ani sa akin ni Lai dahil nakatitig lamang ako sa ice
Cream.
"Nagtataka lang kasi ako kung bakit tinawag na
banana split 'yan eh hindi naman 'yan eh hindi
naman naka split 'yung saging. Saka may ice cream na
kasama, hindi ba dapat ang tawag diyan, banana with
ice cream on top. Parang 'yung gagawin ko sa iyo
mamaya, Lai on my top." bulong ko sa kanya at isang
madiing kagat na naman ang ibinigay niya sa aking
balikat na dahilan upang umiwas ako. Ano ba talaga
ang nangyayari sa mahal ko? Hindi naman siya dating
ganito. Bakit may pakagat-kagat na siya sa aking
ngayon? Saan kaya niya ito natutunan? Mula ng
dumating siya galing ng America ay 'yan na ang
unang napapansin ko sa kanya, ang pangangagat niya
sa balikat ko.
"Mamaya 'yang ano mo ang kakagatin ko." inis
kong bulong sa kanya na narinig ni Trisha at malakas
na tawa ang pinakawalan niya habang namumula
naman ang mukha ng mahal ko. Sige lang enjoyin mo
ang pangangagat dahil mamaya ako naman ang
mangangagat.
Chapter 41 -Lai-
Chapter 41 -Lal-

Lai's POV
45 Born
Wala ka ba talagang balak na ipaalam kay George na ex mo si Arquiz ha? Saka bakit
ka ba
nakipagkita sa kanya eh alan mo naman na nuong ipinakilala mo si Arquiz kay George
ay
nagka-iringan na 'yung dalawa hindi ba?" ani ni kuya sa akin. Nararandaman ko ang
pagkainis niya. Nakipagkita lang naman ako kay Arquiz dahil kararating lang niya
dito sa
Pilipinas saka wala naman kaming ginawang masama. Nag-usap lang karni at kumain
dahil
nanimiss na raw niya ang mga bata." ani ko. Wala naman talaga kaming ginawang
masama
at magkaibigan na lang naman kami ni Arquiz.
"Pero naging kayo ni Arquiz kahit nalaman mo nuon na ipinagkasundo ka nila mommy
kay Blake. Naging kayo pa ring dalawa." ani ni kuya at umiling ako sa kanya. Ilang
beses ko ba
kasing ipapaliwanag sa kaniya na hindi naman talaga kami naging totally na
magka-relasyon. Hindi ko magawa nuon dahil ikakasal nga ako kay Blake tapos ang
isinisigaw ng puso ko ay si George. Mga panahong akala ko ay ikinasal na si George
kaya
nagpilit akong mag-move on at nakilala ko nga si Arquiz habang namamasyal ako nuon
sa
park. Naging malapit kami sa isa't isa at naging lihim ang pagtatagpo namin dahil
kay Blake.
Pero hindi naman ibig sabihin nuon ay mahal ko na 'yong tao. Parang nagkaroon lang
ako ng
kakampi ng mga panahon na 'yon hanggang sa niligawan niya ako at dahil tuliro pa
ang utak
ko at masyado pa akong nasasaktan kaya sinagot ko siya nuon kahit ang totoo ay
hindi ko
siya mahal. Alam naman niya 'yon dahil sinabi ko sa kaniya na hindi ko siya mahal
pero sabi
niya ay susubukan lang naman namin. Nagkahiwalay lang naman kami dahil tinupad ko
na
ng tuluyan ang pangako ko sa aking mga magulang na pakakasalan ko na si Blake dahil
araw-araw na nila akong kinukulit nuon. Kinausap ko naman ng maayos si Arquiz at
naunawaan naman niya. Pero ngayon ang kapatid ko ang ayaw maniwala na wala naman
talaga akong pagmamahal kay Arquiz kahit naging ex ko siya. Dala lamang 'yon ng
pangungulila ko at matinding panibugho dahil nawala sa akin nuon si George at
inakala ko na
ikinasal na silang dalawa ni Courtney. Idagdag pa na muntikan pa akong mamatay sa
panganganak ko sa kambal dahil habang ipinagbubuntis ko ang mga anak namin ni
George
ay duon ko naman nalaman na may sakit pala ako sa puso kaya hindina daw ako
maaaring
magbuntis na muna.
Hindi ko naman inakala na susundan ako ni Arquiz dito sa Pilipinas. Nagkausap kasi
kami
bago ako umalis ng US at sinabi ko nga sa kanya na dito na kami maninirahan ni kuya
kasama
ang kaibigan ko.
"Naging kami man pero walang kasamang feelings 'yon. Pwede ba kuya huwag na nating
pagtalunan si Arquiz dahil tapos na ang mga panahong 'yon." ani ko sa kanya. Umupo
ako sa
sofa habang siya naman ay nakaupo sa kanyang swivel chair. Nandito kami sa opisina
niya
upang ma-transfer sa aking pangangalaga ang isa sa mga negosyo ng mga magulang
namin
dito.
"Well, sis. Ang sa akin lang naman ay gusto kitang paalalahanan. Tandaan mo na
kaaayos
n'yo lang ni George. Hanga ako sa taong 'yon dahil pinatunayan niya ang pagmamahal
niya
sa iyo at sobra-sobra 'yon sa mga ineexpect namin. Huwag mong hayaang magkasira na
naman kayo and this time baka pagkakamali mo. Pinaalalahanan na kita, kaya walang
sisihan
kapag nagkaroon na naman kayo ng problema." ani niya kaya nginusuan ko siya.
Sasabihin
1/4
ko din naman kasi kay George, kumukuha lang ako ng tiyempo dahil nga ang unang
pagpapakilala ko sa kanya kay Arquiz ay isang kaibigan lang which is true dahil
iyon naman
talaga ang nararamdarnan ko para kay Arquiz. 'Yun nga lang naging ex ko dahil sa
katangahan ko nuon ay sinagot ko siya. Naaalala ko nuon na sa tuwing umiiyak ako at
nakakaramdam ng kirot sa puso ko dahil sa pagkakalayo namin ni George, lagi niyang
pinapakagat sa akin ang balikat niya. Sabi niya diinan ko at ibuhos ko lahat ng
sakit ng
kalooban niya sa balikat niya kasi gusto daw niya siya ang magpasan sa balikat niya
ng kirot
na nararamdaman ko. Naaalala ko na minsan ay dumugo pa ang balikat niya dahil hindi
ko na
namalayan na sobrang diin na pala ng kagat ko. Hindi naman kasi siya nagreklano
kaya
hindi ko na 'yon namalayan pa. Iyak lang kasi ako ng iyak ng mga panahon na 'yon at
siya
ang naging kasama ko sa simula bago kami tuluyang naging close ni Blake.
45 Bores
"Alam ko naman 'yon kuya, nauunawaan ko na nag-aalala ka lang sa kalagayan ko at sa
relasyon namin ni George. Mahal na mahal ko si George at huwag kang mag-alala dahil
ako
magsasabi sa kanya mamaya." ani ko.
"Ano ang sasabihin mo sa akin?" boses ni George na nagpalingon sa akin. Napatingin
naman ako kay kuya na hindi tinitignan si George. Mukhang siya ang nagpapunta kay
George
dito, pero bakit? Para saan?
MTinatanong ka ni George kung ano ang sasabilhin mo sa kanya." ani ni kuya kaya
napakunot ang noo ko.
"Well, babe I'm waiting sa kung ano ang sasabihin mo sa akin." ani niya.
Napabuntong
hininga ako at humarap na ako sa mahal ko.
Naupo siya sa tabi ko kaya ikinapit ko ang aking kamay sa kanyang braso at inihilig
ko
naman ang aking ulo sa kanyang balikat.
"Babe, it's about Arquiz." wika ko, and I paused. Narinig ko ang pagbuntong hininga
niya
pero ipinikit ko lang ang aking mga mata. Magsasalita na lamang sana ako pero
naunahan
niya ako.
"I know about him. Ex mo siya, naging kayo ng ilang buwan then naghiwalay kayo
dahil
ikakasal ka kay Blake. Naging patago ang pagkikita ninyong dalawa nuon katulad ng
ginagawa ninyo sa akin ngayon." wika niya na ikinagulat ko. Napaangat ang ulo ko at
tinitigan ko siyang mabuti.
"Yan ang gusto kong sabihin sa iyo sis. Kaya niyang alamin ang lahat ng itinatago
mo sa
tulong ni Isaac. Kaya ko nga siya pinapunta dito upang magkausap kayo at
magkalinawagan
kaysa pagdudahan ka niya." ani ni kuya.
Hindi naman kumikibo si George. Magkasalikop lang ang kanyang mga palad habang ang
mga braso niya ay nakapatong sa tig- isa niyang hita na magkahiwalay habang nakaupo
sa
tabi ko.
"Mahal mo ba siya? Kasi kung mahal mo siya, ngayon pa lang magsabi ka na." ani niya
na
ikinamulagat ng mga mata ko.
"Pati ba naman ikaw ganyan ang nasa isip mo ha? Wala naman akong balak na itago sa
iyo ang tungkol sa amin, kumukuha lang ako ng tiyempo, kaya lang.." of course, he
cut me
off. May bago pa ba?
"Kaya lang naunahan kita? Kaya lang mas mabilis mag- isip ang kuya mo? Kung hindi
niya ako tinawagan na pumunta dito, kailan mo balak sabihin sa akin ang totoo? May
balak
ka ba talagang sabihin sa akin o magkikita lang talaga kayong palihim?" ani niya.
Napapailing na lamang ako sa kanila.
Sa inis ko ay tumayo ako. Kinuha ko ang bag ko at nagsimula akong maglakad
2/4
palabas.
"Vera, saan ka pupunta?" ani ni kuya at nararamdaman ko ang inis sa boses niya.
"Hayaan mo siya. Hindi ko nanan siya pipigilan kung mag walk out siya," wika naman
ni
George. Nararamdaman ko ang bigat ng sinasabi niya kaya tuluyan ko na lang silang
iniwan.
Hindi nga ako sinundan ng bwisit na 'yon. Nakakainis sila dahil inisip nila na may
pagtingin
pa ako kay Arquiz kahit ang totoo ay wala naman.
Tumuloy ako ng park, dito ko ibubuhos ang lahat ng sama ng loob ko. Naiinis talaga
ako
sa kanila na tila gusto kong maiyak kasi pakiramdam ko pinagtutulungan nila ako.
"What are you doing here by yourself?" boses ni Arquiz na ikinagulat ko. Anong
ginagawa
niya dito sa park?
"Bakit ka nandirito? Sinusundan mo ba ako ha?" inis kong ani na ikinagulat naman
niya
at napatitig pa siya sa mukha ko. Nakaramdam tuloy ako ng guilt kaya nag sorry ako
sa
kanya.
"Hyxen, come here, boy!" tawag niya sa kanyang Labrador na alaga. Napatakip ako ig
aking kamay sa bibig ng lumalapit sa amin si Hyxen na kumakawag pa ang buntot.
"Oh my god! Kasama mo pala si Hyxen, dito sa Pilipinas? My gosh, Imiss you, Hyxen."
ani
ko at hinimas ko ang mukha niya habang dinidilaan niya ako sa mukha.
"Dito kami madalas pumunta ni Hyxen, kanina pa nga kami dito naglalaro. Napansin
lang
kita kaya nilapitan kita dahil parang ang laki ng problema mo." ani niya sa akin.
Nahihiya
tuloy ako sa inasal ko kanina sa kanya. Pinagbintangan ko pa siya na sinusundan
ako. Medyo
naiinis lang kasi ako kanina kaya naibunton ko sa kanya.
"May problema ka ba? Nandito ako makikinig lang ako sa iyo." wika niya. Natahimik
ako
at napatitig ako sa kawalan. Heto na naman siya, nakakakuha na narnan ako ng
kakampi.
Hindi ko na tuloy napigilan pa ang mga luha ko kaya sa sobrang gulat niya ay
nahawakan niya
ako sa mukha.
"Hey, anong nangyayari?" ani niya pero patuloy lang akong humihikbi. Tinapik niya
ang
balikat niya kaya talagang kinagat ko siya habang umiiyak ako at siya naman ay
hawak ako sa
aking pisngi.
"So, sa kanya mo pala natutunan ang pangangagat sa balikat? Sa totoo lang gusto ko
siyang suntukin, gusto ko siyang gulpihin ngayon dahil sa nakikita ko pero hindi ko
gagawin.
Nasasaktan ako Lai dahil mahal na mahal kita. Mahal na mahal." ani ni George na
ikinagulat
ko. Paglingon namin ni Arquiz ay nakatayo si George at si Kuya Jeffrey sa likuran
namin.
Umiiling naman si kuya habang nakatingin sa akin.
"George, anong ginagawa ninyo dito?" ani ko sa kanila at napatayo na ako sabay
punas
ko ng aking mga luha.
"Sinundan ka namin dahil nag-aalala si George na baka nagtampo ka." ani ni kuya.
Nakatitig lamang ako kay George na nakatayo ng tuwid, kuyom ang nga kamao at
nagngangalit ang mga panga.
Tinalikuran niya kami at naglakad palayo kaya mabilis ko siyang sinundan.
"George please naman, wala naman akong ginagawang masama." ani ko.
"I know, pero nasasaktan mo pa rin ako." wika niya. Naramdaman ko ang paglapit sa
amin ni kuya at sinabayan na niya kami sa paglalakad.
"Let's go at umuwÍ muna tayo upang makapag-usap kayo ng maayos." ani ni kuya pero
tumanggi si George. Iuwi na lang daw ako ng kapatid ko at may pupuntahan daw siyang
importante. Alam kong nagtatampo siya sa akin dahil iniwan ko sila sa opisina tapos
aabutan
3/4

nila ako na may ibang kasarna sa park pero lahat naman ng nakita nila ay walang
rnalisya.
Malinis ang konsensya ko.
45 Bores
Nagpaalam na si George kay kuya at hindi man lamang niya ako nilingon. Nakaramdam
ako ng kirot sa puso ko at pagsisisi dahil mukhang tama si kuya. Dapat talaga
maging open na
ako kay George. Sana rin ay maintindihan nila na wala naman akong ginagawang
masana.
Pagkasakay namin ng sasakyan ni kuya ay kinuha niya ang susi ng sasakyan ko. Hindi
niya dala ang sasakyan niya at sumakay lang pala siya sa sasakyan ni George.
"Wala man kayong ginagawang masama, may nasasaktan ka pa ring tao. Vera may mga
anak na kayo, sabi mo siya ang buhay mo. Ano ang ginagawa mo ngayon?" ani niya sa
akin.
"'Hindi ko alam kuya. Hindi ko naman gustong masaktan si George dahil mahal na
mahal
ko din siya. Hindi ko naman ginusto na magkita karmi ni Arquiz sa park." naiiyak ko
ng
ani.
"Bakit kailangan mo siyang kagatin sa balikat? Kung si George ba ang gagawa nuon sa
isang kaibigang babae, ano ang mararamdaman mo kung mahuhuli mo sila? Sis,
tinutulungan kita ngayon kasi ang sabi mo sa akin si George ang buhay mo at kung
may
gusto ka mang pakasalan, walang iba kung hindi si George. Ayokong masaktan ka dahil
mahal na mahal ka namin." ani ni kuya. Híndi na ako nakapagsalita pa dahil hindi
mawala sa
isipan ko ang galit at sakit na nakikita ko sa mata ni George kanina.
Napahikbi na ako at tumingin na lamang ako sa dinaraanan namin. Pag-uwi mamaya sa
bahay ay tatawagan ko agad si George upang humingi ng somy.
4/4

Chapter 42 -Ang pagbabalik ni..

Chapter 42 -Ang pagbabalik ni Blake-

George's POV
Okay na kami ng mahal ko, nagkausap na karning dalawa at naayos na namin ang
problema tungkol kay Arquiz pero wala pa rin akong tiwala sa lalaking 'yon.
"Heto na baby, huwag kang mawawala ha dahil ikaw ang bubuo ng kaarawan ko." ani ng
mahal ko. Napangiti naman ako sa tinuran níya. Nandito kami ngayon sa garden nila,
kalaro
namin ang aming mga anak habang kumakain kami ng brownies with almonds.
Masaya alko dahil ngayon ay alam ko na kung saan gaganapin ang kaniyang kaarawan at
kung anong oras.
"Mukhang magiging maganda ang kaarawan mo dahil sa isang beach resort ninyo ito
gaganapin." ani ko sa kanya.
"Private Beach resort nila mommy, hindi ko pa nararating 'yorn. Maganda daw 'yun sa
Bataan. Pino ang buhangin at kulay puti. Excited na nga ako lalo pa at kasama na
kita. " ani
niya at inihilig n'ya pa ang kaniyang ulo sa aking balikat. Napangiti akong muli
dahil kay
sarap namang pakinggan ng kanyang tinuran. Gustong gusto ko na talaga siyang
pakasalan
at kung ako lang ang masusunod ay pinakasalan ko na siya.
"Mauuna kayo duon baby ha, may meeting kami sa umaga ng araw na 'yon pero promise
darating agad kami ng mga kaibigan ko mga around two in the afternoon. Seven o
clock
naman ang party kaya marami pang oras." ani ko sa kanya. Narinig ko ang malalim
niyang
pag-buntong hininga kaya hinalikan ko siya sa kanyang labi.
"Promise me na darating ka." wika niya sa malungkot na tinig. Tumango agad ako sa
kanya. Talagang darating ako at wala siyang kamalay -malay na mauuna pa kami ng mga
kaibigan ko sa lugar na 'yon upang mapaghandaan ang lahat ng mga planong gagawin
ko.
"Huwag kang mag-alala baby ko dahil darating ako. Mahal na mahal kita at kahit na
ano
ang mangyari ay darating ako." wika ko kaya napangiti ko na siya. Lihim akong
napapangiti
dahil two weeks from now ay gaganapin na sa Bataan ang kanyang kaarawan. Mas
ikinatuwa
ko na sa isang resort gaganapin ang party para sa kanya dahil gusto ko ng may
fireworks.
Hindina siya kumibo pa. Naging masaya naman kami, inaya ko siya sa loob ng kusina
nila
upang ipagluto ko siya ng meryenda. Inabutan namin sa living area ang kuya niya at
si Trisha
na naglalaro ng video game at mukhang talunan ang kaibigan ng asawa ko dahil panay
ang
pag-iyak nito. Naaalala ko tuloy nuong tinuturuan ko pa lang nuon si Lai kung oaano
maglaro
ng video games, iniiyakan din niya ako kapag natatalo ko siya, kaya ang ending,
nagpapatalo
na lang ako para siya lagi ang panalo.
"Parang tayo lang nuon noh? Naaalala mo?" ani niya sabay bungisngis.
"Hinding-hindi ko makakalimutan mahal ko. Lagi nga akong talunan nuon, ang galing
mo kasi." wika ko sabay halik ko sa kanyang no0. Natawa naman siya ng mahina at
bumulong
sa akin.
"Baka akala mo hindi ko alam na pinapanalo mo lang ako nuon, iyakin kasi ako dati
kaya
naawa ka na sa akin." Natawa na lamang ako ng malakas na ikinalingon naman nila.
"Gusto nyo ba ng meryenda? Magluluto ako ng churros." wika ko sa kanila.
1/4

"Buti pa nga, iyakin itong Trisha na 'to, mas okay kung kakain na lang tayo kaysa
maglaro." wika ni Jeffrey.
Nagtulungan na lang kaming dalawa ni Jeffrey sa paghahanda ng lulutuin.
Mahigit isang oras kaming nagluto dahil na din sa panggugulo ni Lai at ng kaniyang
kaibigan. Para silang mga bata na sinasabuyan kami ng harina kaya nauuwi kami sa
laro.
Inihain namin ang churros at masaya naming pinagsaluhan ang pinaghirapan namin ni
Jeffrey at habang kumakain kami ay tumunog ang kaniyang telepono. Tinignan niya ang
tumatawag at ganuon na lamang ang gulat niya ng makita niya kung sino ang caller.
Napatingin siya sa amin at nagtagal ang titig niya kay Trisha.
45 Bon
Sinagot niya ang kaniyang telepono pero ewan ko ba kung bakit parang nanginig ang
kaniyang boses.
"B-Bro." ani niya. Hindi ko nanan pinapansin dahil hindi ko naman problema kung
sino
man ang tumawag sa kanya.
"Papunta ka dito? Kailan ka pa dumating ng Pilipinas?" ani niya kaya nilapitan na
siya ng
mahal ko. Itinapat ni Lai ang tainga niya sa telepono at nakita ko ang pagmulagat
ng mata
niya. Marahil ay nakilala niya ang boses ng nasa kabilang linya.
I"What? Nasa gate ka na?" gulat na gulat na ani ni Jefrrey habang hindi inaalis ang
kaniyang mga mata sa kaibigan ni Lai. Nakaramdam na ako ng kakaiba, hindi ko
maipaliwanag pero alam kong hindi maganda ang nararamdaman ko.
"Babe sino ba ang nasa kabilang linya?" ani ko at tumayo ako upang lap[itan ang
mahal
ko. Tumingin naman si Lai kay Trisha kaya kumunot na ang noo ng kaibigan niya.
"Babe, tinatanong kita." ani kong muli. Ewan ko ba kung bakit nakakaramdam ako ng
inis lalo pa at hindi naman ako sinasagot ng mahal ko.
"Uhmmm... si. si Blake." ani niya na hindi inaalis ang tingin kay Trisha.
Nakaramdam
naman agad ako ng matinding selos kaya hinawakan ko siya sa kamay at inilagay ko
siya sa
likod ko. Tumayo naman si Jeffrey upang salubungin ang kaniyang kaibigan habang si
Trisha
naman ay tila ba namumutla na hindi ko maunawaan pero nakikita ko ang kislap ng
kaniyang
mga mata.
Hindi akO umaalis sa pagkakatayo ko, nasa likuran ko larmang si Lai at hinding-
hindi na
ako makakapayag na may Blake o kahit na sino ang mamamagitan sa aming dalawa ni Lai
dahil baka sa kauna-unahang pagkakataon ay maisipan ko na ngang sumapi kay Marcus
at
ubusin ko lang sila.
"Hi, Vera.." I cut him off.
"Kung nay kailangan ka sa kanya, sa akin mo sasabihin. Nandito ako at makikinig ako
kung ano man 'yan." ani ko sa kanya na ikinatawa niya ng mahina. Umupo siya sa
bakanteng
upuan na nakaharap sa table at kumuho ng isang churos. Kinagat niya ito at
pinakatitigan
niya si Trisha na hindi naman makatingin sa kanya.
"I am not here para manggulo sa inyo ni Vera. Nandito ako dahil sa isang tao na
narealize
ko na mahal ko pala. Halos dalawang buwan ko ding pinag- isipan ang lahat. Pinag-
aralan
kong mabuti ang damdamin ko at saka ko pa lamang nalaman na hindi pala si Vera ang
tunay
kong minamahal, hindi pala si Vera ang totoong itinitibok ng puso ko." wika niya
sabay
tingin kay Trisha.
Kalansing ng pagkabasag ng isang kopita ang narinig namin kaya napalingon kami kay
Jeffrey na dumudugo ang kamay.
"Holy shiit bro! Anong nangyari?" tanong sa kanya ni Blake na nagmamadali sana sa
2/4
..
paglapit kay Jeffrey pero naunahan siya ni Trisha. Mabilis na hinawakan ni Trisha
ang kanay
ng kakambal ni Lai at inalis ang basag na kopita.
"Dumulas, sinalo ko pero nabasag sa karmay ko." wika niya. Mabilis namang kumuha si
Blake ng medical kit na tila ba alarn niya ang pasikot-sikot ng mansion nila Lai.
Oo namarn,
kababata niya si Jeffrey. Duh!
Nilinis ni Lai ang sugat ng kakambal niya, ako naman ay nakatitig lamang kay Blake,
Trisha at Jeffrey. Pinakikiramndaman ko silang tatlo dahil tila ba may mangyayaring
love
triangle sa pagitarn nilang tatlo.
"lang beses kitang tinawagan bro, hindi mo man lang sinasagot ang mga tawag ko.
Kahit
isa sa mga mensahe ko ay wala ka ding sinagot." wika ni Jeffrey.
"Pasensya na bro, gusto ko lang mapag isa ng mga panahon na 'yon, gusto kong
makapag- isip ng tana pero ngayon alam ko na sa sarili ko kung sino ang totoong
mahal ko."
wika niya. Nakita ko ang paglunokni Jeffrey, nakikita ko sa mata niya ang matinding
takot.
Hindi naman lingid sa akin na mahal niya ang kaibigan ng mahal ko kaya ngayon ay
alam
kong si Trisha ang tinutukoy ni Blake. Oh well, at least hindi na niya mahal ang
babaeng
pakakasalan ko. Makakahinga na ako ng maluwag.
"Kamusta ka na Trisha? Pwede ba kitang makausap ng sarilinan?" anini Blake.
Napatingin ako kay Jeffrey at nakikita ko ang pamumula ng mata niya hanggang sa
yumuko
ito at hindi na sila tinignan pa.
Tumango naman si Trisha kaya iginiya na niya si Blake papalabas ng mansion, marahil
ay
sa garden sila mag-uusap. Pagkalabas nila ay napayakap si Lai sa kanyang kakambal
na
tuluyan ng umiyak sa kanyang kapatid.
"I'm okay, alam ko naman na darating ang araw na ito." ani ni Jeffrey.
"Bakit hindi mo ipagtapat kay Trisha na mahal mo din siya?" ani ko kay Jeffrey.
Ngumisi
lamang siya at pinahid niya ang kanyang luha. Matapos mabendahan ni Lai ang sugat
sa
kamay ng kakambal niya ay nilapitan agad ako ni Lai at niyakap ng mahigpit.
Napatingin
naman ako kay Lai ng mabilis siyang lumalapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit.
Umiiyak
na din siya kaya naman napakunott ang noo ko sa kianya.
"Huwag mong sabihin na umiiyak ka dahil hindi pala ikaw ang mahal ng Blake na 'yon?
Papatayin ko talaga ang lalaking 'yon." ani ko na naiinis. Isang hampas naman sa
dibdib ko
ang ibinigay niya sa akin.
"Nasasaktan ako para kay kuya ko. Nakakainis ka talaga!" ani niya kaya ginantihan
ko na
ang mahigpit niyang yakap.
"Huwag ninyo akong intindihin. Kung saan masaya si Trisha ay masaya na din ako."
wika
niya. Nagtungo naman kaming living area upang duon na lang namin hintayin sila
Trisha.
Halos thirty minutes lang ang lumipas at pumapasok na sa loob ang dalawa at
napataas
ang kilay ko ng makita ko na magkahawak kamay na sila kaya napatingin ako kay
Jeffrey.
Ngayon ako nakaramdam ng awa sa kakambal ng mahal ko.
"Bestie, may sasabihin kamí sa inyo." ani niya sa babaeng mahal ko. Isang pilit na
ngiti
naman ang isinagot ni Lai sa kanya.
"Kami na ni Blake, patatagalin ko pa ba eh alan naman ng lahat na mahal ko siya
hindi
ba? Jeffrey okay na kami ni Blake, bumalik siya para sa akin." anini trisha. isang
pilit na ngiti
naman ang isinagot ni Blake sa kanya. tahimik lamang ako, gusto kong suntukin si
Blake
hanggang malumpo pero hindi ko naman magawa dahil unang una ay mga puso nila ang
tumitibok at tadhana ang nagbibigay sa kanila ngayon ng isang kakaibang pag-subok.
3/4

"Ma-Masaya ako para sa inyo." ani ni Jeffrey at pagkatapos ay nagpaalam na ito.

Umakyat siya sa itaas kaya sinundan siya ng tanaw ni Lai. Hindi nanan nakatiis ang
nahal ko
at nagpaalam din muna siya sa amin at sinundan niya ang kaniyang kapatid. Nakikita
ko ang
napakalaking ngiti sa labi ni Trisha, marahil ay totoong mahal niya nga ito pero
nakikita ko
naman dati na mahal nya din ang kakambal ni Lai o bilang kaibigan lang talaga ang
pagmamahal na 'yon?
"May date na ba ang kasal ninyo ni Vera?" tanong sa akin ni Blake habang nakayakap
siya
kay Trisha.
"Wala pang napag-uusapan, wala pa siyang suot na singsing." ani ko. Tumango narman
siya at tinitigan si Trisha.
"Nang marealize ko sa aking sarili na matagal ko na palang mahal si Trisha ay
pinuntahan ko agad siya sa mansion ng mga magulang ni Lai sa America. Napag-alaman
ko
na nandito na pala sila sa Pilipinas upang makasama ka ni Lai, kaya hindi na ako
nag-aksaya
ng oras at mabilis akong nag-empake at lumipad patungo dito.
"Mahal na mahal kita hon, salamat sa pagtanggap sa kabila ng mga nasabi ko sa iyo
sa
sulat. Masyado lang akong naguguluhan ng mga panahon na 'yon pero ngayon ay
sigurado
na ako sa nararamdaman ko." ani niya. Napalingon ako sa hagdanan ng makarinig ako
ng
mga yabag. Napangiti ako ng makita ko na ang mahal ko ito. Hindi ko sinasadyang
napalingon ako kay Blake at napakunot ang noo ko ng makita ko na titig na titig
siya sa
babaeng mahal ko. Ibang titig, may pagmamahal taliwas sa sinasabi niya. Paglapit sa
akin ni
Lai ay niyakap ko agad siya ng hindi ko inaalis ang pagkakatingin ko kay Blake.
"Oh babe, huwag mong sabihin na nagseselos ka pa, si Trisha ang tunay niyang
mahal."
ani ni Lai.
"Yeah! Sure!" tangi kong ani na hindi ko inaalis ang pagkakatingin ko kay Blake na
hindi
na makatingin sa akin. Ewan ko pero iba ang nakita ko kanina, mukhang may
ginagawang
laro ang lalaking ito at hindi ko siya hahayaan na paglaruan ang damdamin ng best
friend ng
aking mahal.
4/4

Chapter 43 -Hindi na pwede ma..

Chapter 43 -Hindi na pwede magbuntis-

Lai/Vera's POV
Ilang araw ko ng napapansin ang pagiging matamlay ni Kuya Jeffrey. Napapansin ko
naman kay George na mas lalo pa yata siyang napapadalas dito mula ng burmalik si
Blake.
Darating sila mommy mamayang gabi mula US dahil nalalapit na ang kaarawan ko. Sa
halip na maging masaya ako dahil nalalapit na ang araw ng aking kaarawan ay hindi
ko
magawa. Nasasaktan ako para sa aking kakambal ngayon dahil ilang araw na siyang
matamlay at alam kong napapansin na rin 'yon ni Trisha.
"'Bestie okay lang ba talaga ang kuya mo ha?" ani sa akin ni trisha habang nandito
kami
sa isang mall at namimili kami ng mga supplies para sa mga anak ko.
"Oookay lang si kuya, marami kasi siya ngayong trabaho at balita ko kailangan nya
pang
umalis upang pumunta ng ibang bansa after ng aking kaarawan." ani ko. Nagulat naman
siya
sa sinabi ko dahil mukhang hindi na ipinapaalam ni kuya sa kanya ang mga lakad
niya.
"Namimiss ko na kuya mo. Pakiramdan ko kasi lurmayo na siya sa akin mula ng
dumating
si Blake." wika niya. Gusto kong mainis sa kaibigan ko dahil hindi ba niya nakikita
kung bakit
nasasaktan ang kapatid ko? I mean, sa tagal ng friendship nila, hindi ba niya
napaısin na
mahal siya ng kakambal ko? Ganuon na ba siya kabulag sa pagmamahal niya kay Blake
para
hindi niya makita ang mga ginagawa ng kapatid ko para lang maging masaya siya?
Gusto ko
talagang magalit pero hindi ko magawa dahil kaibigan ko siyang matalik.
"Huwag mo ng intindihin si kuya, busy lang talaga 'yon sa dami ng trabahong
nakaatang
sa kanya ngayon." wika ko. Hindi na naman siya kumibo pa pero nakikitaan ko siya ng
kalungkutan.
"Hindi ba dapat ay masaya ka na ngayon dahil kayo na ni Blake? Iyan naman ang
pangarap mo hindi ba? Ang mahalin ka ng lalaking mahal mo?" ani ko. Nagtataka kasi
ako
dahil masyadong nagpapakita ng kalungkutan ngayon ang kaibigan ko. Katulad kahapon,
pinuntahan siya ni Blake upang sunduin at kumain sa labas, pero ang hinahanap niya
ay si
kuya. Nakakaloka naman ang kaibigan kong ito. Nasasaktan na nga ang kapatid ko,
parang
gusto niya pa na mas lalong masaktan ito kapag nakita silang dalawa na magkasama.
"Masaya naman ako pero nararamdaman ko na may kulang. Hindi ko mapangalanan
kung ano ang kulang sa akin ngayon. Oo nga at kasama ko ngayon si Blake, sinabi
niyang
mahal niya ako pero nakakaramdam ako ng ibang damdamin na hindi ko maunawaan." ani
niya na ikinanuot ng noo ko. Napatigil ako sa pagtutulakng pushcart at napatingin
ako sa
kanya.
ko.
"Bestie, ano ba ang kulang? Nasa iyo na si Blake hindi ba? Ano pa ang kulang?" ani
"Hindi ko alan. Naguguluhan talaga ako. basta ang alam ko lang hindi buo ang
kaligayahang nararamdaman ko." wika ng kaibigan ko. Napapailing na lamang ako at
nagsimula muli kaming maglakad.
Habang namimili ako ng mga ilang diapers ng mga anak ko ay narinig ko ang boses ni
Blake na ikinagulat ko kaya napalingon ako sa gawi ng aking kaibigan.
"Hi! Pasensya na kung nandito ako ngayon, namiss ko lang ang girlfriend ko." ani ni
Blake. Tumango lang ako at napatingin naman ako kay Trisha. Nagkibit balikat naman
siya
1/4

kaya huminga ako ng malalim at pinagpatuloy ko na ang aking parnimili.

"Pwede ba kitang makausap kahit saglit larng?" ani sa akin ni Blake. napatingin ako
sa
kanila at kumunot ang aking no0.
"May sasabihin lang daw siya sa iyo bestie." wika ng kaibigan ko at kinuha na niya
sa akin
ang push cart at iniwan kaming dalawani Blake.
"Alam kong pinagseselosan ako ni George kahit sinabi ko ng si Trisha ang mahal ko.
Aaminin ko naman na hindi pa nawawala ng tuluyan ang pagmamahal ko sa iyo pero mas
matimbang na sa puso ko si Trisha. Totoo 'yan, pero nasasaktan ako ngayon dahil
parang
hindi siya kumpleto sa akin. Gusto ko sanang tulungan mo ako na mas lalo akong
mahalin ni
Trisha" ani niya. Naguguluhan ako sa pinagsasasabi niya. sila na naman ng kaibigan
ko saka
ano naman ang magagawa ko sa problema niya samantalang hindi naman pwedeng diktahan
ko si Trisha ng mga dapat niyang gawin.
"Wala naman akong maitutulong sa problema mo Blake. Ikaw lang ang maaaring
makagawa ng paraan upang mas lalo kang mahalin ng kaibigan ko. Patunayan mo sa
kanya
na mahal mo siya at kung saan siya masaya, 'yun ang ibigay mo sa kanya. Huwag mong
intindihin si George dahil normal lang na magselos 'yon dahil muntik na tayong
maikasal
nuon. Natural lang ang nararamdaman niya. Si Trisha madali lang pasayahin 'yan lalo
na
kung talagang mahal ka niya. Walang dull moments kapag siya ang kasama mo. maniwala
ka
sa akin." wika ko. Isang ngiti ang ibinigay niya sa akin at nilingon niya si Trisha
na busy
naman ngayon na tumitingin ng baby powder and baby cologne.
"Mahal na mahal ko ang kaibigan mo, katulad ng pagmamahal ko sa iyo nuon na kaya ko
pati ang magparaya." wika niya. Para namang may humaplos sa aking puso matapos kong
marinig ang sinabi niya. Natutuwa ako na hindi pa rin nagbabago ang Blake na
nakilala ko
nuon.
"Huwag kang mag-alala dahil kilala ko ang kaibigan ko. Bago pa lang kasi kayo kaya
medyo ilap pa 'yan lalo na at kababalik mo pa lang. Ang bilis din kasi ng
pangyayari pero
naniniwala naman ako na hindi magtatagal ay makikita ko kayong masaya." wika ko.
"Salamat, natutuwa ako at nagkausap na rin tayo. Sabihin mo kay George huwag kang
sasaktan dahil ako ang una niyang makakalaban dahil kahit mahal ko na si Trisha ay
hindi ka
naman nawawala sa puso ko. Ikaw pa rin ang unang babaeng minahal ko." wika niya na
ikinatawa ko.
"Sige na, puntahan mo na 'yung kaibigan ko dahil sigurado akong kanbina pa
nagkakandahaba ang tainga niyan para makinig sa pag-uusap natin." wika ko na
ikinatawa
na din niya. Isang yakap ang binigay niya sa akin at pagkatapos ay halos patakbo na
siyang
lumapit kay Trisha. Inakbayan niya agad ito kaya nilapitan ko sila at kinuha ko ang
push cart
na tulak ng kaibigan ko.
"Sige na, mag moment muna kayo diyan at bibilhin ko lang muna ang lahat ng nasa
listahan ko. Nakakaloka kayong dalawa." ani ko at iniwanan ko na sila.
Habang namimili ako ay isang mahigpit na yakap ang gumulat sa akin mula sa aking
likuran kaya pagtharap ko ay pinaghahampas ko ito ng malaking bag ng diaper pero
nagulat
ako ng makita kong si George pala ito kasama ang kaniyang nga kaibigan.
Malakas na tawanan naman ang maririnig kila Isaac habang ang mahal ko ayhinihimas
ang mukha niya na tinamaan ko.
"Oh my god! I'm so sorry." ani ko at mabilis kong niyakap ang aking mahal at
natatawa
ako habang siya naman ay naiinis.
Ang mga tao sa paligid namin na nakasaksi sa ginawa kong pambubugbog sa mahal ko ay
2/4

mga lihim na natatawa.

"Grabe ka naman mahal ko, ang daming tao tapos sinaktan mo ako." ani niya. Napa
peace
sign nanan agad ako sa kanya at ngumiwi pa ako.
"Nakita namin si Trisha at si Blake, nanduon ang sweet-sweet kumakain ng ice
cream."
ani ni Hanz.
"Ah oo, kinausap nga ako ni Blake dahil nararamdaman niya ang selos ng kaibigan
ninyo.
Sabi ko wala siyang dapat alalahanin dahil nornal lang 'yon." ani ko sabay tingin
ko kay
George na inikutan ako ng mata. Sarap dukutin ng napakaganda niyang mga mata at
ipakain
sa tigre.
45 Borsa
"Nagseselos 'yang asawa mo, pakiramdan daw niya mahal ka pa rin ng lalaking 'yon."
aninaman ni Gabriel na natatawa. Ipinaliwanag ko sa kanila ang mga sinabi sa akin
kaninani
Blake, maging ang damdamin nya pa rin para sa akin pero hindi na iyon ang mahalaga
dahil
ang mahalaga ngayon kay Blake ay ang damdamin niya para kay Trisha. Naramdaman ko
'yon ng niakap niya alko kanina. Sinabi ko rin sa kanila ang mga sinabi sa akin
kanina ng
kaibigan ko kaya sabi sa akin ni Isaac ay mukhang naguguluhan ngayon ang puso ni
Trisha.
"Sabihin mo na kasi sa akin Isaac, kung bakit naguguluhan ang psuo ng kaibigan ko."
naiinis kong ani sa kanya. may pa suspense pa talaga itong kolokoy na ito eh.
"Basta! Malalaman nyo rin 'yan kung bakit." ani niya. Inakbayan naman ako ni George
at
si isaac naman ay kinuha ang push cart at siya na ang nagtulak. Si Ryven naman ay
dampot
ng dampot ng kunag ano-ano at panay lagay sa push cart ko kaya nagtataka ako sa
kanya.
"Kung mnamimili ka ng para sa mga anak mo, kumuha ka ng sarili mong push cart noh!"
nakanguso kong ani sa kanya na ikinatawa naman niya. Kakainis ang gagwapo ng
magkakaibigan na ito lalo na kapag tumatawa at lumilitaw ang mapuputi nilang mga
ngipin.
"Para sa kambal ninyo 'yan, huwag na ninyong intindihin ang lahat ng yan dahil
pag-aari ko ang mall na ito. Kuhanin mo lang ang lahat ng gusto mo at wala kang
babayaran
kahit na piso." ani niya kaya ngumisi ako sa kanya at kumindat. Pag-aari pala niya
ang mall
na ito ha, pwes mnay nakita ako sa itaas na isang malaking play ground set na pang
built in
kaya kukuhanin ko 'yon mamaya para ipakabit ko sa kanila sa garden namin.
"Kamusta na ang kuya mo?" tanong sa akin ng mahal ko.
"Ayon, parang pinagsakluban ng langit at lupa. Umiiyak sa gabi at gustuhin ko man
na
punatahan siya ay hinahayaan ko na lang siyang mapag- isa sa library niya. Alam
kong
malalagpasan din niya ang sakit na nararamdaman ng puso niya ngayon. Mahal na mahal
niya si Trisha at ang pagmamahal na 'yon ang magbibigay sa kanya ng lakas upang
muling
makabangon." ani ko. Pero sa totoo lang ay nag-aalala naman talaga ako sa aking
kapatid.
"Baby, kailan ba natin susundan ang kambal natin ha? Sana kambal ulit." bulong sa
akin
ni George na ikinatigil ko. Napatingin ako sa kanya. Napakunot naman ang noo niya
ng
mabasa niya sa mga mata ko ang kalungkutan.
"L..I'm taking birth control pills." bulong ko na ikinagulat niya.
"WHAT?" malakas niyang sigaw na ikinalingon sa amin ng mga tao sa paligid.
"Dude, unayos ka nga!" inis na ani ni Isaac. Napayuko naman akong bigla at
nakaramdam ng pangamba.
Hindi kumikibo si George. Natahimik siyang bigla at alam kong galit siya dahil sa
nalaman
3/4

niya. Gusto kong mnagsalita at magpaliwanag sa kanya kung bakit pero hindi ko naman
maibuka ang aking bibig.
"Pakinggan mo siya bago ka magwala sa galit, ang tagal ninyong nagkahiwalay,
maraming nangyari na hindi mo pa alam. Kung bibigyan mo siya ng pagkakataon na
magpaliwanag ay malalaman m0 ang dahilan kung bakit." wika naman ni Rayınond.
"Hindi na siya pwedeng magbuntis dahil may sakit siya sa puso. Muntikan na siyang
mamatay ng isinilang niya ang kambal ninyo. Wait dahil mali ang pagkakasabi ko. Nag
flat
line siya ng ilang minuto at na revive lang siya. Okay ba na dahilan 'yon ha George
para
naman maunawaan mo na ang babaeng magiging asawa mo ay maaari ng marnatay sa oras
na magbuntis siyang muli?" ani ni Blake na ikinagulat ko. Lahat sila ay napalingon
kay Blake
na tila ba tinatantiya ang katotohanan.
MTotoo ang sinabi niya. 'Yan ang dahilan kung bakit pinoprotektahan ng ganuon ni
Jeffrey si Vera, dahil sa sakit níya sa puso na namana niya sa kanyang mommy." wika
ni
Trisha. Agad na tumulo ang luha ni George at mahigpit niya akong niyakap.
"Bakit hindi mo agad sinabi sa akin? Bakit ba lagi ka na lang naglilihim sa akin
ha?"
Maraming tao sa paligid pero walang pakialam ang lalaking mahal ko kung makita man
nila
ang kanyang mga luha. Maging ako ay napahagulgol na din dahil tama siya, bakit ba
lagi na
lamang akong naglilihim sa kanya?
"I'm sorry, gusto ko naman talagang sabihin sa iyo ang totoo pero sa tuwing
naririnig ko
sa iyo na gusto mo ulit akong magbuntis ay pinanghihinaan ako ng loob. I'm sorry
mahal
ko." wika ko.
"Dahil hindi ko alam. wala akong kaalan-alam. Sapat na sa akin na nabigyan mo alko
ng
dalawang anak." wika niya. Pinahid ko ang luha ko at tumango ako. Sinabi ko sa
kanila na sa
isang restaurant na lang namin pag- usapan ang lahat ng ito dahil mararmi ng tao
ang
nag-uusyoso.
Habang naglalakad kami sa loob ng mall ay nakita namin si Kuya Jeffrey na may
kasamang isang babae, sobrang sweet nila at nakaakbay pa si kuya sa kanya.
Napatingin ako
sa kaibigan ko ng mapatigil siya sa paglalakad at nakita ko ang kirot na gumuhit sa
kanyang
mga mata.
"Bro, mukhang may ka-date ka yata ngayon ah!" anini Isaac.
"Hey guys! Nandito pala kayo, meet Anastasia. My ex girlfriend pero nagkabalikan na
kami." wika ni kuya na hindi man lang tinatapunan ng tingin si Trisha. Hindi ko
kilala ang
babaeng ito. Maaaring isa siya sa ex ni kuya nuon bago pa nila ako mahanap.
"Nagkabalikan pala kayo? Kailan ka pa bumalik ng Pilipinas ha Tas? Hindi ba at nasa
Thailand ka?" ani ni Blake.
"Actually, may photoshoot kasi ako dito gaganapin sa Pilipinas kaya ako nandito.
Tinawagan ko agad si Jeffrey kasi miss na miss ko na siya ang wala naman talaga
kaming
break-up kaya hindi ko masasabing ex nga niya ako. Kamusta ka na Blake? Mukhang may
girlfriend ka na rin ha? Iheard about sa kakambal ni Jeffrey. Well, ganuon talaga
ang buhay,
kapag hindi para sa iyo huwag ipilit." ani niya. Natigilan naman si Trisha at
napatitig sa
kapatid ko. Si kuya naman ay busy sa kakahalik sa pisngi ng girlfriend niya.
Dahil kakain kamni ay ínaya na silang sumama sa amin sa isang restaurarnt kaya
sabay-sabay na naming tinungo ang restaurant na pag-aari ni Ryven. Naguguluhan ako
kay
kuya, kanina lamang ng unalis kamini Trisha ay pinuntahan ko siya sa kanyang silid
at
inagaw ko sa kanya ang alak dahil kay aga-aga ay uminom, tapos ngayon nandito na
kasama
pa ang ex daw niya. Hay naku, kaloka na talaga ha!
4/4
Chapter 44 -Heart Donor-
Chapter 44 -Heart Donor-

George's POV
Pinaghahandaan namin ngayon ang mga gagawin kong pagpo-propose ng kasal kay Lai.
Nalalapit na ang kanyang kaarawan, mahigit isang linggo na lang kaya nagiging busy
na rin
kaming magkakaibigan. Hindi na ako nag-aalala ngayon kay Blake kahit bumalik na
siya
dahil sabi sa akin ni Lai, anuman ang mangyari ako lang ang mananatili sa puso
niya.
Nagiging maingat na din ako dahil ayokong mabuntis ang aking mahal dahil ayokong
may
mangyaring hindi maganda sa kanya.
"Anong oras ba tayo pupunta ng Bataan? Nasabihan mo na ba si Jeffrey?" ani sa akin
ni
Hanz. Napatingin ako sa aking orasan at tumingin ako sa pintuarn ng condo unit ko.
"Alam na niya, sabi ko sa kanya dito na lang siya tumuloy para narman sabay-sabay
na
tayo aalis. Nasa rooftop na ang chopper ko at siya na lang ang hinihintay natin "
wika ko
naman. Tumayo si Isaac at naglakad sa pintuan. pagbukas niya ay siyang dating naman
ni
Jeffrey na mukhang nkainom pa yata. Napakamot na lamang ako ng batok habang
pinagmamasdan ko ang kakambal ni Lai.
"Nakainom ka ba?" tanong ko sa kanya. Inamoy- amoy ko siya pero hindi naman siya
amoy alak. Tinulak niya ako ng bahagya at pinaningkitan niya ako ng kaniyang mga
mata
kaya natawa ako ng bahagya.
"Dude, ang creepy mo! Nababakla ka ba sa akin ha?" ani niya na ikinatawa ng mga
kaibigan ko. Kumendeng ako palapit sa kanya at niyakap ko siyang bigla kaya malakas
niya
akong itinulak na ikinabuwal ko sa sofa.
"Gago ka talaga! Thuhulog pa kita mamaya sa helicopter mo gago ka!" naiinis niyang
ani
kaya humahagalpak naman ako ng tawa.
Hindi naman nagtagal ay umalis na kami at sa wakas ay näsa himpapawid na kami.
"Ako ang bahala sa mga tauhan namin duon para naman walang malaman si Vera
tungkol dito. Natutuwa ako at talagang mahal na mahal mo ang kakambal ko. Sana lang
ay
makahanap din ako ng babaeng mamahalin ko." ani niya sa mikropono ng headphone na
suot niya. Masyado kasing maingay ang helicopter at magkakaintindihan lang kami
kung
suot namin ang mga headset namin na may mikropono. Connected ito sa isa't isa kaya
lahat
kami dito ay naririnig namin ang sinasabi niya maging ng piloto ko. Marunong akong
magpalipad ng helicopter at ng eroplano pero hindi ko ginagawa. Mas gusto ko na ang
piloto
ko ang nagdadala sa amin sa lugar na gusto kong puntahan.
"Bro, kung mahal mo ipaglaban mo. Huwag mong hayaang mawala sa iyo." ani ni Isaac.
Hindi naman ako kumikibo at hinahayaan ko ang mga kaibigan ko ang makipag-usap sa
kakambal ng mapapangasawa ko. Naririnig namin ang malalim na pagbuntung hininga ni
jeffrey.
"Paano ko ipaglalaban ang isang babaeng hindi ako ang itinitibok ng puso? Sinubukan
ko
siyang paibigin sa akin pero kahit ano yata ang gawin ko ay si Blake ang mahal
niya." ani
niya. Nakatingin lamang siya sa himpapawid at hindi kami tinatapunan ng tingin.
Kung ano man ang tumatakbo sa kanyang isipan ay hindi namin alam.
"So, mahal mo pala ang kaibigan ng kapatid mo?" ani ni Hanz na malaki ang
pagkakangisi. Ang mga kaibigan ko naman ay umaakto na akala mo wala silang alam na
1/5

gusto ni Jeffrey ang kaibigan ng mahal ko.

"Kung ako sayo bro, sabihin mo sa kanya. Paano mo malalarman kung mahal ka nya o
hindi kung mananahimik ka lang?" wika naman ni Ryven.
"Naduduwag ako." ani niya sabay kamot ng kanyang ulo.
"Ah, I see! Isaac the second ka pala!" wika ni Raymond at hindi ko na napigilan ang
hindi
matawa kaya napabunghalit ako sabay tingin ko sa bintana dahil ayokong tignan ang
mga
mata ni lsaac na naniningkit na nakatingin sa akin.
"Bakit? Torpe ka din ba bro?"gulat na ani ni Jeffrey. Malakas na tawanan ang
maririnig sa
loob ng helicopter at talagang hindi namin mapigilang itahimik ang sarili namin.
"Maka torpe ka din ba! Gago ikaw lang ang torpe dito! May asawa na nga ako at nga
anak!" inis na ani ni Isaac habang sa aking nakatitig ng matalim. Kung may dala
itong baril
kanina pa siguro ako bumulagta dito.
"Wala namang masama sa pagiging torpe. Nahirapan ka bang masyado sa asawa mo
nuon?" ani pa ni Jeffrey kaya hindi kami tumitigil sa pagtawa. Hindi na kumilkibo
si Isaac
dahil siya ngayon ang nakasalang sa hotseat.
"Iniwanan lang naman siya ng mahabang panahon at ng muling magkita torpe pa rin.
Kung alam mo lang kung ano-ano ang pinag gagagawa niyan nuon. Matatawa ka na lang
talaga sa kanya." ani ni Raynond.
"Magsitahimik kayo! huhulog ko kayong lahat!" galit na sigawni Isaac kaya bigla
akong
kumapit. Mahirap ng maitulak palabas ng helicopter, malawak na karagatan pa naman
ang
kahuhulugan namin. Siguradong maraming pating.
Hindi nagtagal ay nakarating din kami ng Bataan at bumababa na kami sa pinaka
helipad
ng mansion ng mga Ripley.
"Naunang bumaba si Isaac at tumakbo agad siya. Kanina pa siya pikon at sana ay
huwag
maapektuhan ang gagawin niya dahil nagbago na ang moods niya.
"Isaac saan ka pupunta?" tumatawang tanong ni Raymond. Napahinto si Isaac sa
pagtakbo at tumingin sa amin ng matalim.
"Sa impyerno! Bahala kayo diyan!" sigaw niya at pati ako yata ay nadadamay na.
Wala naman akong ginagawa, nakitawa lang naman ako kanina, hindi naman ako
nakikisali dahil nuong mga panahong lugmok si Isaac ay ako ang kasa-kasama niya sa
mansion nila. Ako ang sumipa ng pintuan ng silid niya ng naglaslas siya ng pulso at
ako ang
bumuhat sa kanya upang itakbo siya sa hospital.
Nilapitan ko si Isaac at inakbayan. Sabay kaming naglakad pero hindi siya
nagsasalita.
"Hindi ka pa ba sanay sa kanila? Hanggang ngayon nagiging sensitive ka pa rin sa
kanila?" ani ko. Natatawa ako pero hindi naman niya binibigyan ng ibang kahulugan
ang
pagtawa ko. Tinapik ko siya sa balikat niya at napapailing na lang ako.
"Napikon lang ako. Hindi naman kotorpehan 'yung nangyari sa akin. Sa totoo lang,
takot
'yung naramdaman ko noon na baka kapag ipinagtapat ko sa kanya ang tunay kong
nararamdaman ay mawala siyang bigla. Pilit kong ipinaramdam sa kanya nuon ang
pagmamahal ko pero hindi sapat. Alam mo 'yung..." hindi na niyua natapos ang
sasabihin
niya dahil nagsalita naman si Raymond na nasa likuran lang pala namin.
WTapos na ang nakaraan, nagkatuwaan lang at alam naman namin na hindi ka torpe.
Masaya ka na ngayon dahil kasama mo na sya at ang mga anak ninyo. Kalimutan na
natin
ang mga biruan kanina." wika ni Raymond. Tinapik niya sa balikat si Isaac pero
kinuha ni
2/5

Isaac ang kamay ni Raymond saka pinilipit ang daliri nito kaya napasigawng malakas
si
Rayrnond.
"Now we're even!" bulong ni Isaac sabay tawa ng malakas.
45 Brsa
"f**k you!" sigaw ni Raymond habang hinihimas ang kanyang daliri kaya malakas na
tawanan mula sa amin ang namutawi.
Nandito na kami ngayon sa ibaba, malapit lang sa harapan ng beach. Dito kasi sa
bandang
ito gaganapin ang party ni Lai. Naka- assenble na ang stage, may bubong na din. Ang
mga
tauhan nila dito ay nililinis ang buong paligid. Maaga pa kung tutuusin pero ang
lahat dito ay
pinaghahandaan ang nalalapit na malaking selebrasyon ng mahal ko.
Ipinakilala kami ni Jeffrey sa mga tauhan nila upang sa pagbabalik namin bago ang
kaaarawan ng mahal ko ay kilala na nila kami.
Dahil nandirito na rin naman kami ay nagpaluto si Jeffrey ng maraming pagkain at
kami
naman ay nagbihis upang mag swimning sa dagat.
Lahat kami ay parang mga batang tumatakbo palapit sa karagatan na swimming trunks
na lang ang suot habang malakas kaming nagsisigawan. Paglapit ng tubig ay tinakbo
namin
ang malalim na bahagi at saka kami nagsimulang lumangoy ng lumangoy at ng medyo
malayo na ang nararating namin ay lumangoy naman kami pabalik sa dalampasigan.
Pagod ang katawan ko na nahiga sa basang buhangin habang pinagmamasdan ang
maaliwalas na kalangitan. Mga alas tres na siguro ng hapon ngayon kaya hindi na
masyadong
masakit sa balat ang haplos ng init ng araw.
"Hanga ako sa ginawa mo para sa kakambal ko. Sana may lakas din ako ng loob. Ang
kaibahan kasi natin, ikaw ang mahal ng kapatid ko mula nuon samantalang ako,
kaibigan
lang ang kaya niyang ibigay." boses ni Jeffrey. Nakaupo na ito sa tabi ko. Hindi
naman ako
bumangon, nakahiga pa rin ako na nakalapat ang talampakan ko sa buhangin at mga
tuhod
ko ay nakataas.
"Sigurado ka ba na kaibigan lang ang nararamdarnan niya para sa iyo? Si Anastasia?
Hindi
ba at nagkabalikan na kayo?" ani ko. Natawa siya ng mahina at napapailing-
"I only use her to make Trisha envious; it didn't work, but I'll try again. Maybe
one day,
magseselos din siya." wika niya.
Kinausap ko si Anastasia kung pwede ba siyang magpanggap, pumayag naman siya.
Actually 'yung sinabi niyang wala naman kaming break-up ay hindi naman totoo. Nag
break
kami nuon dahil hindi nagwowork ang relationship namin. Gusto niya ngayon si Blake,
so
pagseselosin namin 'yung dalawa. Ginagamit lang namin ang isa't isa. Nakita nyo ba
ang
reaksyon nuon ni Blake ng panay ang halik ko sa pisngi at balikat ni Anastasia
nuong
kumakain tayo? Hindi ba at panay ang sulyap niya? Sa tingin ko, nagseselos 'yan at
ginagamit
nya lang si Trisha upang kalimutan si Anastasia dahil kinakapatid niya ito.
Complicated
masyado si Blake, marami siyang gusto na mahirap unawain. Ako lang yata ang
nakakaintindi
sa kanya, sa ugali niyang 'yan. Hindi ko masasabi kung tama ang hinala ko, malihim
din kasi
'yan kahit na ba sabihin nating mag-best friend kami. Nuong araw nuong kamipa ni
Anastasia nuon, pakiramdamn ko gumagawa siya ng paraan para huwag kaming
makapag-date ni Anastasia ng kaming dalawa lang. Lagi na lang siyang may problema
na
kailangan ko siyang samahan pero ang totoo wala namang problema. Sasabihin nya lng
naayos na niya kapag na-cancel ko na ang date ko. Kaya nga kami nauwi sa break-upni
Anastasia nuon. Naging close sila nuon pero tinutulan ng ama ni Blake dahil
nakalaan siyang
pakasalan ang kakambal ko sa oras na mahanap na namin si Vera. Salamat talaga at
nahanap
namin." mahabang paliwanag ni Jeffrey na kamuntikan pa akong makatulog.
3/5

"Complicated, masyadong masakit sa ulo ang nga sinabi mo." wika ko. Natawa na
lamang siya at humiga na rin sa basang buhangin.
"Excited akong pakasalan ang kakarnbal mo. Excited akong maging buo na ang panilya
namin. Nasabi na sa akin ni Lai ang tungkol sa sakit niya sa puso. Hahanapin ko ang
pinaka
magaling na doktor upang mapagamot ko siya. Kung kinakailangan kong halughugin muli
ang buong mundo ay gagawin ko mahanap ko lamang ang pinaka-magaling na doktor upang
mapaganot siya." wika ko. Hindi ko inaalis ang paningin ko sa maaliwalas na
kalangitan.
"Same, lahat ay ginagawa ko upang mahanap ko lang ang pinaka-magaling na doktor na
maaaring makapag-sabi na magtatagal pa ang buhay ng kapatid ko." wika niya na
ikinagulat
ko. Napa-upo akong bigla at napatitig ako sa kanya. What the fuuuck!
"Anong ibig mong sabighin ha? Nababaliw ka na ba ha Jeffrey?' galit kong ani. Anong
ibig
niyang sabihin na upang magtagal pa ang buhay ng kapatid niya? Napaupo din siya at
kinunutan niya ako ng noo. Hindi ko alam kung nagbibiro ba siya dahil hindi ito
magandang
biro.
"Akala ko ba nasabi na sa iyo ni Vera ang tungkol sa sakit niya?" gulat niyang ani.
Naguguluhan ako, ang sabi lang nanman sa akin ay bawal na siyang magbuntis.
"Yes, alam ko na bawal na siyang magbuntis dahil sa sakit niya sa puso na naman pa
niya
sa kaniyang ina. Pero wala siyang sinasabi tungkol sa sinabi mo. Huwag mo akong
bibiruin
bro." ani ko.
"Shiit!" bulong niyang mura at napahilamos pa siya ng kanyang palad sa kanyang
mukha. Naglapitan na rin ang mga kaibigan ko ng marinig nila ang tinuran ni
Jeffrey.
"Mahina na ang puso niya. Bumigay ng husto ang puso niya ng ipinanganak ang kambal
ninyo, ilang minuto siyang nag-flat line bago siya narevive. Mula nuon ay
minomonitor na
ang kalagayan ng puso niya. Sabi ng doktor, sa ngayon ay nalakas pa siya pero hindi
ibig
sabihin ay malakas ang puso niya. naghahanap kami ng heart donor dahil sabi ng
doktor
kailangang ma-heart transplant siya dahil sa susunod na atake niya ay baka hindi na
siya
makaligtas pa. Bro, nasa hukay ang isang paa ng kapatid ko." ani niya kaya
nagtuluan na agad
ang mga luha ko. Napasapo ako ng mukha at tuluyan na akong humagulgol sa palad ko.
"Bakit hindi nya ipinagtatapat sa akin ang lahat? Bakit kailangang lagi na lang sa
ibang
tao ko malalaman kung ano ang totoo? Bakit naman siya ganoon? Akala ko ba mahal
niya
ako?" wika ko sa kabila ng matindi kong pag-iyak. Kaya pala madalas ay tahimik
lamang siya
dahil may malaki siyang dinadala sa kanyang dibdib.
"Mahal ka ng kapatid ko, kaya nga hindi niya sinasabi ang totoo sa iyo dahil ayaw
ka
niyang nasaktan. Unawain mo na lang ang kalagayan niya. Si Dazzle ay naghahanap na
rin
ng pinakamagaling na doktor para sa kinakapatid niya pero ang sabi lang sa kanya ay
kailangang makahanap ng isang heart donor para sa aking kapatid, 'yun lamang ang
maaaring makapag ligtas sa kanya. Habang malakas pa ang puso niya ay kinakailangan
na
siyang sumailalim sa isang operasyon pero wala kaming mahanap na donor." ani niya.
Tunayo ako at pinahid ko ang luha ko.
Then, ibibigay ko sa kanya ang puso ko." wika ko na ikinagulat ng lahat.
"Nababaliw ka na ba ha?" galit na ani ng mga kaibigan ko.
"Mas mababaliw ako kapag nawala sa akin ang pinakamamahal kong babae. Ibibigay ko
ang puso ko sa kanya." ani ko ng seryoso. Walang nakakibo sa sinabi ko. Kailangang
makausap ko si Lai tungkol dito at kailangan niyang tanggapin ang puso ko. Hindi na
bale na
mawala ako sa mundo huwag lang siya.
4/5

"Dude, maghanap muna tayo ng heart donor okay, pagtutulungan nating lahat. Huwag
kang ganyan." ani ni saac at biglang tumulo ang kanyang luha

Chapter 45 -Ischemic heart dise..

Chapter 45 -Ischemic heart disease-

George's POV
Pabalik kami ngayon ng Manila dahil kinakailangan kong makausap si Lai tungkol sa
kalagayan ng puso niya. Nalaman kO mula kay Jeffrey na may Ischemic heart disease o
ang
kilalang sakit na CAD, Coronary Artery Disease ang mahal ko. Isa sa pinaka deadly
na heart
disease sa mundo, Walang patid ang pagluha ko habang nasa himpapawid kami. Sobrang
sakit sa puso na malaman na maaari pa lang mawala sa buhay ko ang babaeng
pinakamamahal ko. Bakit sa amin pa nangyayari ito? Napakaraming masasamang tao sa
mundo pero bakit kailangang si Lai ang makaranas ng ganitong karamdaman?
PAGKARATING namin ng Manila ay nabilis na din kaming nakasakay ng aming mga
sasalyan. Halos paliparin ko na ang aking sasakyan makarating lamang agad ako sa
mansion
ng mga Ripley.
Para akong mababaliw sa mga natuklasan ko. Hindi ako makakapayag na mawala sa
buhay ko ang mahal ko. Hindi ako makakapayag na mawala sa buhay ng mga anak ko ang
kanilang ina.
Pagkarating namin sa mansion ng mga Ripley ay halos lundagin ko na ang ang pagbaba
ng aking sasakyan. Mabilis kong iniabot ang susi ng sasakyan ko sa driver ng mga
Ripley
upang siya na ang mag- ayos ng pagparada ng aking sasakyan.
"Baby anong nangyayari?" gulat na ani ni Lai ng sinasalubong niya ako pero sa halip
na
sagutin ko ang tanong niya ay isang mahigpit na yakap ang ibinigay ko sa kanya.
Humagulgol
ako sa kanyang balikat habarng isiniksik kong pilit ang aking mukha sa leeg niya.
Naramdaman ko din ang mahigpit niyang yakap kahit naguguluhan siya sa mga
nangyayari.
"Alam na niya. Sorry, sabi nya kasi sa akin na sinabi mo na sa kanya ang lahat
tungkol sa
sakit mo, akala ko lahat pero nagulat ako ng malaman ko na hindi mo pala sinabi sa
kanya
ang tungkol sa kalagayan mno. Ang panghihina ng puso no na maaari kang mawala sa
amin
anumang oras." ani ng kapatid ni Lai na pumiyok pa tanda ng kanyang pagluha.
Naramdaman ko ang mainit na likido sa aking balikat tanda rin ng pag- iyak ni Lai
hanggang sa unti-unti ng yumugyog ang kanyang balikat.
"Please don't cry, makakasama sa iyo 'yan." ani ko sa kanya na mabilis kong
hinawakan
ang magkabila niyang pisngi sabay halik ko sa kanyang labi. Napakasakit sa puso na
malaman
na ang pinakamamahal ko na yakap ko ngayon ay maaring kuhanin sa akin ng panginoon.
Hindi ko kakayanin kaya kung kinakailangang ako ang mawala ay gagawin ko huwag
lamang
siya.
"Halika sa loob dahil may pag-uusapan tayo. Gusto kong makinig kang mabuti sa akin
dahil hindi na magbabago pa ang isipan ko." ani ko.
"George!" sigaw ni Ryven.
"SHUT UP!!!!" malakas kong sigaw na ikinagulat ng mahal ko kaya muli ko siyang
niyakap upang huwag siyang matakot.
"Anong nangyayari? Huwag mo akong takutin George." wilka niya pero umiling lamang
ako. Iginiya ko siya sa loob ay lahat kami ay naupo sa sofa.
"Baby kailangan mo akong pakinggan okay. Gusto kong makinig kang mabuti sa akin.!"
1/4

wika ko.
"f**k naman bro!" galit na sigaw ni Raynond at Isaac. Hindi ko sila pinapansin.
Nakaharap lamang ako sa mahal ko at nababasa ko sa kanyang mga mata ang takot.
45 Bors
"Iwill donate my heart para mabuhay ka ng matagal mahal ko, gusto kong tanggap.."
hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko ng bigla siyang magwala.
"No! No! Hindi mo gagawin 'yan! Mas gugustuhin ko pa ang marmatay kaysa tanggapin
ang puso mo George. Hindi ako papayag at kahit ipilit mo 'yan hindi ako papayag!"
malakas
niyang sigaw habang malakas siyang humahagulgol. Nakaramdam ako ng takot na baka
makasama ito sa kanya kaya niyakap ko siya ng mahigpit at tumango ako at ibinulong
ko sa
kanya na hindi na mauulit.
"How dare you para sabihin mo sa akin 'yan! How dare you, George! Kung maisasalin
sa
akíin ang puso mo ng wala akong pahintulot ay sisiguraduhin ko sa iyo na susundan
kita para
magkasama na tayo. Tandaan ninyo 'yan!" malakas niyang iyak kaya hinagod ko ang
likod
niya upang mapakalma ko siya.
"shhhh... tama na please. Okay hindi ko na ulit sasabihin 'yan please tarna na."
ani ko sa
kanya.
Para akong sinasaksak sa puso habang pinagmamasdan ko ang pagbalong ng luha sa
kanyang mukha. Ang lahat sa paligid ko ay nakayuko at batid kong lahat sla ay
lumuluha.
Yakap ko lamang ang mahal ko. Pilit ko siyang pinapakalma dahil ayaw niyang tumigil
sa
pag-iyak. Nakaramdam tuloy ako ng pagsisisi dahil sa mga nasabi ko.
Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya, napansin ko ang pamumutla niya kaya
napatingin ako kay Jeffrey. Maging siya ay nagtataka dahil namumutla ang kanyang
kapatid.
"Are you okay? oh my god baby, are you okay?" ani ko. Si Jeffrey naman ay mabilis
na
umakyat sa itaas at hindi ko alam kung ano ang gagawin niya. Tumango siya sa akin
at
ngumiti.
Pagbalik ni Jeffrey ay inilatag niya ang napakaraming gamnot sa ibabaw ng coffee
table at
nagmamadaling binabasa ang bawat botelya. Nang makita niya ang hinahanap niya ay
nanginginig ang kamay niyang binuksan ang botelya at iniabot kay Lai.
"Please take one sis." bulong niya. Ako na ang kumuha ng isa at ibinigay ko agad
kay Lai
habang si Trisha naman ay tinulungan si Lai na makainom ng tubig na hawak na niya.
Nakaramndam ako ng matinding galit sa sarili ko, pakiramdam ko ay ako ang naging
dahilan kung bakit sinumpong siya ngayon ng sakit niya. Tumingala ako at pinahid ko
ang
luha ko. Ngayong nalaman ko ang karamdaman niya bakit pakiramdam ko nagbago ang
lahat?
"Kanina sinakitan siya ng dibdib. Tatawagan sana kita Jeffrey pero pinigilan niya
ako, sabi
niya isang inom lang naman ng gamot ay mawawala na rin ang nararamdaman niya.
Kinausap ko siya na kailangan mong malaman ang nangyayari sa kanya, na kaya nga ako
nandirito ay para mabantayan ko siya pero pinipigilan niya kasi ako at wala akong
magawa."
wika ni Trisha.
"Paanong wala kang magawa? Hindi kabilin-bilinan namin sa iyo na kahit na ano ang
maramdaman niya, kahit simple lang kailangan naning malaman. Hindi ba? Bakit ngayon
sasabihin mo walka kang magawa?!" sigaw ni Jeffrey na ikinapitlag ni Trisha.
"Kuya Jeffrey! Wala siyang kasalanan. Okay, hindi ko na siya pipigilan pa sa
susunod pero
huwag mo naman siyang sigawan. Ako ang may kagustuhan nuon eh." wika ng mahal ko at
2/4

nagsisimula na namang mag gilid ang kaniyang mga luha.

"Okay, okay! I'm sorry. Please next time, kailangan kong malaman ang lahat. Huwap
kayong maglihim sa akin dahil buhay no ito Vera please." ani ng kapatid niya. Wala
akong
masabi. Hindi ako makapagsalita. Gusto kong magalit pero hindi ko na magawa dahil
ayokong matakot ang mahal ko at maging sanhi pa ako ng paglala ng korndisyon niya.
Dinala namin si Lai sa garden upang makalanghap ng sariwang hangin. Ngayon ko
nauunawaan kung bakit mula ng makasana ko ulit sila at makilala ang nga anak ko ay
hindi
ko nakitang binuhat niya ang mga bata, laging sila Trisha at Jeffrey ang nagbubuhat
sa mga
anak ko.
"Hindi ba makakasama sa iyo ang party?" nag-aalala kong ani.
"Hindi naman, ilang beses ko na rin namang na-celebrate ang birthday ko ng wala
naman akong problema. Huwag mo masyadong intindihin ang karamdarnan ko noh! Maayos
lang ako at may mga gamot akong iniinom." ani niya sabay panunulis ng kanyang ngus0
kaya napangiti ako. Napatingin naman ako sa mga kaibigan ko na busy ngayon sa
kanilang
mga telepono. Batid ko na kausap nila ngayon ang mga doktor ng pamilya nila upang
tulungan kami sa problema ng mahal ko.
"Yes, ipalathala mo. Kung sino man ang makakapag donate ng puso sa lalong madaling
panahon ay makakatanggap ang pamilya nila ng One hundred million pesos or more mula
sa
akin." anini Isaac. Napalingon kaming lahat sa kanya. mayamaya ay ganoon na rin ang
naririnig ko sa mga kaibigan ko sa mga kausap nila sa telepono. Hindi ko tuloy
maiwasan na
hindi maluha dahil nabiyayaan ako ng mabubuting kaibigan.
"Grabe, nagpapasalamat ako sa inyo dahil sa ginagawa ninyo para sa kapatid ko." ani
ni
Jeffrey.
Humiga ako sa pinong damo at umulo ako sa kandungan ng mahal ko. Hinimas niya ang
mukha ko at nagtitigan karning mabuti. Mayamaya ay dumating si Trisha kasama ang
mga
kasambahay at dinalhan kami ng makakain dahil gabi na at hindi pa kami kumakain ng
hapunan. Nakatitig lamang ako sa kalangitan at pinagmamasdan na ngayon ang
kagandahan
ng kalangitan, ang maliwanag na buwan at ang mga bituing nangniningning.
Ipinikit ko ang aking mga mata at umusal ako ng panalangin sa panginoon upang
bigyan
pang muli ng pagkakataon ang mahal ko na makasama namin sa mundong ito ng mas
matagal.
Pagkatapos kong magdasal ay napatingin ako sa mga matang nakatitig sa akin kaya
tumikwas ang isa kong kilay sa kanila at pagkatapos ay sabay-sabay silang
nagsalita.
"Amen." ani nilang lahat kaya napangiti na ako.
"Kumain muna tayo para naman magkalaman na ang sikımura natin. kanina pa ako
naguguton. Sigurado akong hindi pa rin kumakain ang kakambal ko." ani ni Jeffrey.
Tumayo ako at kumuha ako ng pagkain para sa mahal ko at ibinigay ko sa kanya ang
plato
na puno ng gulay at steak.
Habang kumakaibn kami ay panay lamang ang sulyap ko kay Lai. Alam kong pareho kami
ng blood type, B+ kaya match ang puso ko sa kanya pero ayaw niyang tanggapin at
hindi ko
alam kung paano ko siya mapapapayag. Kanina ay galit na galit siya sa akin at
sinabi niyang
kung maisasalin sa kanya ang puso ko ng walang pahintulot niya ay wawakasan niya
ang
buhay niya. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Natatakot ako na baka kapag ipinilit
ko ang
puso ko ay gawin nga niya ang ibinanta niya sa amin kanina.
"Okay ka lang ba bro?" ani ni Raymond. Humugot ako ng malalim na paghinga at
napatingin ako sa mahal ko na masayang nakikipag-usap kay Trisha at kumakain ng
3/4
dessert.
"Hindi ko kakayanin bro kapag nawala sa buhay ko si Lai." ani ko. Tinapik ako ni
Raymond sa aking balikat at ngumiti siya sa akin.
"Magtiwala ka lang bro, makakahanap tayo ng heart donor para kay Lai. Maniwala ka
hindi siya mawawala sa buhay mo." ani niya sa akin. Hindi ko na alam ang iisipin
ko. Kahit na
ano yata ang sabihin nila sa akin ay hindi nawawala sa isipan ko na maaaring mawala
sa
buhay namin si lai anumang oras. Nakita ko ang panumutla bniya kanina. Kaylanman ay
hindi ko siya nakita na ganuon ka putla. Ibig lang sabihin nito ay malala na ang
karamdarnan
niya. Ibig lang sabihin nito ay kinakailangan na naming makahanap ng heart donor sa
lalong
madaling panahon.
"Hi baby, tikman mo ito. Ako nag bake niyan kanina." ani ng mahal ko ng itinapat sa
bibig ko ang chocolate cake.
"Sige nga matikman ko para malaman ko kung pasado ka sa panlasa ko." ani ko at
ibinuka ko ang bibig ko. Isinubo niya sa akin ang cake at bigla akong napangiti.
"'Napakagaling naman talaga ng mahal ko, napakasarap. Ikaw ba talaga ang nag-bake
nito? Baka mamaya thank you bakery lang ito ha" pagbibiro ko kaya sumibangot ang
mukha
niya na ikinatawa ko ng malakas at niyakap ko siya ng mahigpit sa baywang at
idinaiti ko ang
aking mukha sa kanyang tiyan.
"Nakakainis ka! Ako nga kasi ang nag-bake niyan! Hindi na kita bibigyan pa."
nakarnguso
niyang ani kaya bahagya ko siyang kinagat sa kanyang tiyan na ikinapitlag niya.
Tawa lamang ako ng tawa sa mahal ko pero sa kaibuturan ng puso ko ay naghuhumiyaw
ang takot at pangamba para sa kanya.
"Bukas nandito na sila momnmy, hindi kasi agad sila nakabalik dahil nagkaroon daw
ng
meeting ang lahat ng board of direktors kaya na delay ang pag uwi nila, pero bukas
ay
nandito na sila." ani ng mahal ko ng may sigla sa kanyang tinig.
"Okay mahal ko, darating ako bukas upang kausapin ko ang mga magulang mo dahil
gusto kitang dalhin sa hospital upang sumailalim ka sa isang pagsusuri. Gusto kong
marinig
ang sasabihin sa akin ng mga doktor tungkol sa iyong kalagayan. Sana ay pagbigyan
mo ako
dito." wika ko. Ngumiti naman siya sa akin kaya isang matamis na ngiti din ang
ibinigay ko sa
kanya at isang mahigpit na yakap.
"Mahal na mahal kita Vera Madden Ripley Zither." bulong ko sa kanya.
4/4

Chapter 46 -Ang masakit na kat.

Chapter 46 -Ang masakit na katotohanan-

George's POV
45 Bo
Nandito kami ngayon sa hospitalng mga Antonetti. Bawat magagaling na doktor ng
bawat pamilya ng mga kaibigan ko ay kaharap nanin ngayon. Kailangan kong malaman
ang
sitwasyon ng puso ng mahal ko dahil hindi ako makatulog. Dala rin namin ang records
na
galing pa sa America at sinasaad nga dito ang kondisyon niya.
"'Base dito sa dala ninyong records ni Miss. Vera Madden Ripley, nag stop na ang
heart
niya matapos niyang mailuwal ang mga sanggol. May salkit siyang ischemic heart
disease o
ang mas kilala sa tawad na Coronary Artery Disease. (CAD). Sa ganitong sitwasyon,
nangangailangan na ang pasyente na sumailalim sa isang bypass surgery to open
blocked
arteries. Ito naman ang kanyang Transthoracic Echocardiogram at base sa nakikita
namin ay
malala na nga ang sitwasyon ng puso niya at maaaring hindi siya makaligtas sa
gagawing
bypass surgery. Pwedeng habang ginagawa ang bypass surgery ay atakihin siya sa
puso. The
best option natin ngayon ay ang heart transplant." ani ng doktor kaya huminga ako
ng
malalim at pilit kong pinaglalabanan ang aking pagluha. Isang pisil sa kamay ko ang
ibinigay
sa akin ni Lai pero pakiramdam ko ay hindi ito enough upang mawala ang pag-aalala
ko.
Mahal na mahal ko si Lai at natatakot ako na wala siya sa buhay ko kung hindi kami
makakahanap ng heart donor.
"Ano ho ba ang ibig sabihin ng Ischemic heart disease?" tanong ko sa mga doktor na
nakatayo sa harapan naming lahat.
"Well, ischemic heart disease is when blood flow to your heart is limited, and the
heart
muscle does not receive enough oxygen. This is knowm as myocardial ischermia. Blood
flow is
frequently restricted as a result of a partial or total blockage of your heart's
arteries. The
condition known as cardiac ischemia or myocardial ischemia decreases the heart's
capacity to
pump blood. A heart attack can result from a sudden, serious obstruction of a
cardiac artery.
Additionally, myocardial ischemia might result in dangerously irregular cardiac
rhythms. In
her situation masyado ng makapal ang blockage ng bawat arteries niya kaya tanging
heart
transplant na lang talaga ang makakatulong sa kanya. The sooner, the better. Kung
ako sa
inyo, habang nandyan pa siya, malakas at nakakasama ninyo. Gawin ninyo lahat ng
makakaya ninyo upang mapanatili siyang masigla at masaya. I'm sorry pero kung ano
ang
unang findings ng mga doktor sa America sa kanya, same lang dinng resulta sa nagawa
namin." mahabang paliwanag sa amin ng mga doktor. Tumulo na ng tuluyan ang mga luha
ko. Hindi ko na alam kung makakaya ko pa ang lahat ng nangyayari.
"Base din sa record dito, dalawang beses ka palang inatake sa puso Miss. Ripley.
Sinaggest
sa iyo ng mga doktor na huwag mo ng ituloy ang pagbubuntis mo pero hindi ka pumayag
at
habang nalalapit ang panganganak mo ay dalawang beses kang inatake at nahospital sa
America. Pangatlong atake ang nangyari sa iyo ng mailuwal mo ang mga anak mo. Hindi
mo
na kakayanin pa kapag inatake kang muli sa puso. Kailangan nyo ng makahanap ng
heart
donor as soon as possible." ani ng doktor na ikinagulat ko. Ano pa ba ang hindi
sinasabi sa
akin ng mahal ko?
"Bakit hindi mo sinabi sa akin ang lahat ng ito? Ano ba talaga ako sa buhay mo?"
ani ko
pero matapos kong marealize ang sinabi ko ay mahigpit ko siyang niyakap. Ayoko
siyang
bigyan ng sama ng loob. Ayokong magdandan siya sa akin.
1/4
"Kung makakahanap agad kayo ng heart donor ay tawagan nyo agad kani upang
malaman natin kung ka match ba nya ang blood type ng donor. Kailangan na ninyong
kumilos at huwag na ninyong patagalin pa dahil baka mahuli pa ang lahat." ani nila.
Pagkasabi ng nga doktor ay bigla akong tumayo at iniwanan ko sila sa loob ng
malaking
opisina. Hindi ko na kinakaya pa ang lahat ng naririnig ko dahil para na akong
mababaliw sa
lahat ng mga sinasabi ng mga doktor.
Sinasabi nila na hindi na magtatagal ang buhay ng mahal ko kung hindi siya
maooperahan agad at masasalinan ng puso.
Pagkarating ko sa hallway ng hospital ay napahawak ako sa aking dibdib at isang
malakas
na sigaw ang pinakawalan ko.
"Ahhhhhhhh!" malakas kong sigaw at isang mahigpit na yakap ni Lai sa akíng likuran
ang nagpahinahon sa akin.
"Baby, tama na please." umiiyak niyang ani kaya tumango ako dahil ayokong umiyak
siya. Gusto ko lagi siyang masaya at puno ng pag asa ang buhay.
Ngumniti ako sa kanya at humarap. Niyakap ko siyan ng mahigpit at hinalikan ko siya
sa
kanyang labi. Gusto ko na makita niya na matatag ako at hindi ako magugupo ng
kawalan ng
pag-asa.
"I'm okay baby, promise okay na ako. Huwag ka ng umiyak ha. Mahal na mahal kita
alam
mo 'yan hindi ba?" ani ko sa kanya. Tumango siya sa akin at muli niya akong niyakap
ng
mahigpit kaya napapikit na lamang ako. Lumapit naman sa amin ang mga magulang niya
kaya sila naman ang hinarap ko. Masama ang loob ko sa kanila dahil nuong kasal ni
Lai.
"Alam nyo na pala na ganito ang sitwasyon niya nuon pa, bakit hindi na lang ninyo
ako
hinayaan na puntahan siya nuong kinausap ko kayo. Bakit kailangan ninyo akong
pahirapan
ng mga panahon na 'yon? Para saan? Sa isang pagsubok kung gaano ko kamahal ang anak
ninyo? Hindi ho ba sapat na kinausap ko kayo nuon upang ipabatid ko sa inyo kung
gaano ko
siya kamahal at handa akong ibigay sa kanya ang Ikahat? Hindi ba 'yon sapat?" ani
ko na may
halong panunumbat.
"I'm sorry hijo kung nagawa namin 'yon. Inisip lang din kasi namin ang kalagayan ng
anak namin. Ayaw na namin siyang masaktan at baka kung mapaano siya. Inakala namin
nuon na sa piling ni Blake ay magiging masaya siya at makakalimutan ka.
Pagpasensyahan
mo na kami." wika nila. Hindi na ako nakasagot pa ng hinawakan ako ni Lai sa aking
kamay.
"Huwag ka ng magalit sa kanila mahal ko. Magsisimula naman tayong muli hindi ba?
Huwag kang mag-alala dahil pangangalagaan ko ang sarili ko. Mahal na mahal kita at
dadalhin ko ang pagmamahal kong 'yon hanggang sa kabilang buhay." ani ng mahal ko.
Tuluyan na akong umiyak dahil pakiramdam ko ay nagpapaalam na sa akin ang mahal ko.
Kaya pala madalas kong mapansin ang pamumutla niya ay dahil may malala pala siyang
karamdaman na itinatago nila sa akin.
Niyakap ko ng mahigpit ang mahal ko. Mahal na mahal ko siya at kaya kong ibigay ang
buhay ko sa kanya kung tatanggapin niya ito.
"Please, take my heart. Kailangan mong mabuhay ng mahabang panahon. Hindi ko
kakayanin kung mawawala ka ng tuluyan sa akin, please Lai, tanggapin mo ang puso
ko.
handa akong mamatay para sa iyo, para madugtungan ang buhay mo. Nakikuiusap ako sa
iyo
mahal ko." ani ko. Umiling lamang siya at niyakap ako ng malhigpit.
Mas gugustuhin ko pa ang mawala sa mundo kaysa ang mawala ka sa buhay ko.
Napatingala ako dahil pinipigilan kong bumuhos ng bumuhos ang luha ko pero kahit
ano
2/4
yata ang gawin ko ay hindi ko na íto mapipigilan pa.
UMALIS na kami ng hospital, inihatid ko na si Lai sa mansion ng mga magulang niya
upang makapag pahinga na siya. Kami naman ng mga kaibigan ko ay pupunta sa resort
ng
mga Ripley dahil may bago akong plano.
"Kung pupunta kayo sa Bataan ay sasama ako. Gusto ko rin munang makapag isip." ani
ni Jeffrey. Tumango kami kaya sumunod lang siya sa arnin patungo sa aking condo,
nanduon
kasi ang chopper ko na maghahatid sa amin sa Bataan.
Pagkarating namin ng condo ay dumiretso na agad kami sa rooftop upang umalis na
agad.
Mahigit isang oras lang ay nakarating na din kami. Tinawagan namin ang importanteng
tao na kailangan ko upang sa gagawin kong sorpresa sa mahal ko. Kailangan ko rin na
paniwalain si Lai na madedelay ako ng pagdating sa kanyang kaarawan upang maisaayos
naming mabuti ang gagawin namin. Gusto kong maging memorable sa kanya ang gagawin
ko
sa gabing 'yon, isang bagay na dadalhin naming pareho sa hukay. Isang bagay na
hinding
hindi namin makakalimutan ang gagawin ko sa kanyang kaarawan.
sa halip na simulan ko ang dapat gawin ay naglakad na lang muna ako sa
dalampasigan.
Gusto ko munang kalimutan ang lahat ng takot na namamahay sa puso ko ngayon. Mahal
na
mahal ko si Lai at isipin ko pa lamang na mawawala na siya sa buhay ko ay hindi ko
na
kinakaya pa.
Isang braso ang umakbay sa akin jkasunod ang lahat ng mga kaibigan ko. Sa aning
lahat
mukhang ako ang talunan dahil ang pinaka tanging kayamanan ko sa mundo ay malapit
ng
kuhanin sa akin ng panginoon. Hindi ko na kinakaya ang lahat kaya napaupo ako sa
buhangin at humagulgol na ako ng humagulgol. Isang bagay na kaninang kanina ko pa
gustong ibuhos pero nagtatapang-tapangan lamang ako.
"Hindi ko kaya. Iniisip ko pa lang ngayon na maaari siyang mawala sa buhay ko ay
para na
akong mnamamatay. Panginoon ko, kuhanin nyo na po ang lahat ng karangyaan sa akin
huwag lang ang babaeng pinakamamahal ko. Hindi ko po kaya na mawala sa buhay ko si
Lai,
hindi ko kakayanin dahil ikamamatay ko kung mawawala siya ng tuluyan sa buhay ko."
umiiyak kong wika habang nakayuko na ako at halos panawan na ako ng pag- asa sa
mundo.
Matapos kong marinig ang lahat ng mga sinabi ng doktor sa amin ay hindi na mawala
ang
takot sa isipan ko. Gusto kong magpakita ng katatagan pero paano ko magagawa 'yon
kung
alan ko na maaaring mawala sa akin ang mahal ko. Kanina habang kasama ko siya,
nakikita
ko sa kanya na nanghihina siya. Kahit itago niya sa akin ang nararamdaman niya ay
hindi
naman ako bulag. Sa araw-araw na lumilipas ay napapansin ko na bumabagsak ang
katawan
niya. Minsan ay okay siya pero madaas mas gusto lang niyang natutulog.
Hindi na muna ako nagtatrabaho dahil ibubuhos ko ang panahon ko sa mahal ko.
"Tama na 'yan bro, pasasaan ba at may magdodonate din ng puso para sa mahal mo."
ani
ni Isaac.
Habang nag-uusap kami ay halos sabay-sabay na tumutunog ang kanilang telepono, ang
puso ko ay bigla na lamang tumalon sa tuwa ng hindi ko maunawaan.
Mabilis nilang sinagot ang mga tawag habang naghihintay lamang ako ng ibabalita
nila
sa akin.
"Okay, darating kami diyan. Hintayin ninyo kami upang maisagawa ang blood test."
ani
ni Isaac na may kung anong saya sa kanyang tinig. Tumulo ang luha ko dahil iisa
lang naman
ang ibig sabihin ng tawag na 'yon. Ganoon din sa mga kaibigan ko kaya napahagulgol
na ako
ng malaman ko na may apat na heart donor ang naghihintay sa hospital upang
makuhanan
3/4

sila ng blood test para sa matching na gagawin. Halos magkandadapa ako sa pagtakbo
makarating lang ako sa chopper. Humahagulgol na ako at nagpapasalamat ako sa diyos
dahil
binibigyan niya ako ng pag- asa.
45 Boru
Mahigit isang oras lang ang lumipas at nasa loob na kami ng hospital. Ang sabi sa
anin
ng mga nurse ay hinihintay na lanang ang resulta upang malaman kung match ba sila
sa
blood type ng mahal ko.
Hindi naman nagtagal ay isa sa kanila ang nag match kaya napaluhod na ako at walang
humpay ang pagpapasalamat ko sa panginoon. Pinapasok nila ang lalaki na nag match
sa
blood type ni Lai upang makita ang kondisyon ng puso nito. Kailangang healthy at
walang
kahit na anong karamdaman ang pusong isasalin sa mahal ko.
Makalipas ang mahigit isang oras ay umiling ang mga doktor ng lumabas ang nga ito
sa
isang silid. Ang pag-asa ko ay biglang gumuho at muli akong uniyak sa harapan
nilang
lahat.
"I'm so sorry, may sakit sa puso ang taong nag-match sa blood type ni Miss. Ripley.
Hindi
natin maisasagawa ang heart transplant. Ang lalaki ay may taning na ang buhay at
gusto
sana niya bago siya mawala sa mundo ay makatulong sana siya sa taong
nangangailangan ng
organs niya pero sa kasamaang palad ay may sakit din pala siya sa puso na hindi
niya
alam.
"I'm sorry ho, akala ko ho ay makakatulong ako sa inyong problema pero patawad ho
dahil nabigo ako." ani niya. Niyakap ko pa rin siya dahil hindi man maaari ang puso
niya pero
bukal naman sa kalooban niya ang ginawa niyang pagtulong sana sa mahal ko.
"Hangad ko na sana ay gumaling ka at bigyan ka ng diyos ng isa pang pagkakataon na
mabuhay sa mundo. Salamat.." ani ko at tuluyan na kaming nagpaalan sa mnga doktor.
"Hintayin na lang ulit natin, baka may tatawag ulit na magpupunta sa hospital upang
mag donate ng puso." ani ni Isaac. Isang malungkot na tugon larnang ang ginawa ko.
Kahit mayaman ka, kahit halos matulog ka na sa pera, walang magagawa ang pera
uparng
madugtungan ang buhay ng mga mahal natin sa buhay. Iyan ngayon ang tumatatak sa
puso
at isipan ko.
'Panginoon ko, alam kong hindi ninyo hahayaang mawalan ng ina ang aking mga anak,
alam ko po na hindi ninyo hahayaan na mawala sa buhay nanin si Lai. Sa inyo po ako
kumakapit ngayon at nagtitiwala sa kakayahan ninyo, sa kabutihan ng inyong puso.
Nakikiusap po ako sa inyoi, haplusin po ninyo ang puso ng babaeng mahal ko.'
Napayuko ako
patuloy lanang ako sa aking pagtangis.
4/4
Chapter 47 -Nasaan ka George?-
Chapter 47 -Nasaan ka George?-

Lai/Vera's POV
Maaga pa lang ay nakarating na kami dito sa Bataan. Dapat kahapon pa pero na-busy
si
kuya. Hindi ko nga alam kung ano ba 'yong pinagkakaabalahan niya at lagi na lang
siyang
wala.
Napatingin ako sa aking telepono ng makita ko na uniilaw ito. Nakaupo ako dito sa
silid
ko at nakatanaw lamang ako sa kagandahan ng karagatan.
"Baby, anong oras ka darating? Kanina pa kami dito ang lahat ay busy sa pag-
aasikaso
para sa kaarawan ko. Ang mga anak naman natin ay nasa ibaba kasama nila Trisha.
Narndito
din kasi si Blake." ani ko. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya kaya naman
nakaramdam
ako ng pangamba na baka hindi siya makakarating. Ito pa nanan ang pinaka
importanteng
araw sa akin dahil bilang Ripley ay ngayon ko pa lamang siya makakasama sa aking
kaarawan.
"Baby, may tinatapos lang ako ha, may meeting kasi ako in an hour with board of
directors. Sana maunawaan mo 'yon ha. Importanteng-importante lang talaga ito pero
after
nito lilipad agad ako diyan, nakahanda na nga ang helicopter na sasakyan namin ng
mga
kaibigan ko papunta diyan. Nandiyan na rin sila daddy, nauna na sila. Huwag kang
malulungkot ha? Darating ako, pangako." ani niya. Napatango na lamang ako kahit na
hindi
naman niya nakikita.
"It's okay, hihintayin na lang kita dito. Bilisan mo diyan ha, I love you." ani ko.
May
dumaloy na luha mula sa aking mga mata pero mabilis ko lang itong pinahid.
"I love you too, baby. Iwill see you soon." ani niya at natapos na din ang pag-
uusap
namin. Laglag ang balikat ko matapos kaming makapag-usap. Akala ko ay papunta na
sila
dito pero mas inuna pa niya ang trabaho niya. Ayokong malungkot dahil alam kong
hindi ito
makakabuti sa akin kaya kinagat ko na lang ang pang-ibabang labi ko at naisipan ko
na
puntahan na lang si Trisha sa ibaba at makipaglaro ako sa kanila kasama ang mga
anak
ko.
Pagkababa ko ay nagulat pa sila ng makita ako. Mabilis narnan akong nilapitan ni
Trisha
upang alalayan sa aking paglalakad kaya natawa na ako sa kanila dahil pakiramdam ko
ay
baldado ako kung ituring nila.
"Hey, okay lang ako, kaya kong maglakad mag-isa." ani ko at hinalikan ko ang dalawa
kong anak.
"Parating na ba sila George kaya ka nandito? Nandito ka ba para hintayin sila?" ani
ng
kaibigan ko. Ngumiti ako ng pilit at umiling ako. Hindi na niya ako tinanong pa,
nakatitig
lamang sila sa akin kaya hinampas ko si Trisha sa balikat.
"Huwag ka kasing malungkot para hindi narnan ako mahawa. Saka alam mo naman na
bawal sa iyo ang malungkot hindi ba?" ani niya kaya tumango ako at ginawaran ko
sila ng
isang matamis na ngiti.
Naging masaya naman ako, maya't maya ang tawag sa akin ni George, madalas din
siyang
mag chat sa akin upang kamustahin ako. Katulad kanina busy pa rin siya at hindi pa
rin sila
umaalis ng Manila. Magdidilim na kung tutuusin pero hanggang ngayon ay wala pa rin
siya
dahil naiipit daw siya sa mga trabaho. Sabi niya ay napaka busy niya pero nagagawa
pa rin
1/4

niyang tumawag at mag chat sa akin. Malungkot ako dahil maghapon akong naghihintay
sa
kanya pero dahil busy daw siya ay hindi man lamang siya nakarating. Ngayon ay
nagdidilim
na ang paligid at ilang oras na lang magsisimula na ang aking kaarawan pero wala pa
rin ni
anino niya. Inuunawa ko naman siya pero sana maisip man larmang niya na kailangan
ko siya
dito dahil siya ang bubuo ng gabi narnin ng mga anak namin. Siya ang bubuo ng
kaarawan ko.
"Bestie pinapatawag ka na, aayusan ka na para makapagbihis ka na rin." ani ng
kaibigan
ko. Sabay kaming pumasok sa loob ng malaking rest house habang si Blake nanan ay
kalong
ang dalawa kong anak.
"Siguradong ikaw ang pinaka magandang babae mamaya sa party mo bestie." masayang
ani ng kaibigan ko. Hindi mahalaga sa akin kung sino man ang pinakamagandang
nilalang sa
party ko mamaya, ang mahalaga lang narman sa akin ay makasama ko si George at ang
mga
anak namin, pero ganoon yata talaga na mas matimbang sa kanya ang trabaho niya
kaysa sa
akin. Sabi niya ay mahal na mahal niya ako pero ngayong kaarawan ko ay hindi man
lamang
yata siya makakarating.
"Malungkot ka na naman, sabi ko naman sa iyo huwag kang mag-isip masyado dahil
hindi ito makabubuti sa iyo." ani ng aking kaibigan. Hindi ko maiwasan ang hindi
malungkot
dahil si George ang buhay ko pero wala siya dito para maging masaya ako.
"Hindi naman kasi maiwasan pero huwag kang mag- alala dahil okay lang naman ako."
ani ko at ngumiti ako sa kanya.
"May okay bang ganyan ? Namumula mga mata mo. Huwag mo na muna kasing isipin si
George. Eh ano kung hindi siya makakarating? Nandito naman kaming lahat para sa iyo
hindi
ba? Hindi ba kami sapat para maging masaya ka?" ani ni Trisha kaya natawa na ako sa
kadramahan ng kaibigan ko.
"Oo na! Sige na magpapa-ayos na ako at baka magka-iyakan pa tayo dito.'" ani ko at
ngumiti ako sa kanya. Nagsalubong naman ang kilay niya habang pinagmamasdan ako.
"Okay ka lang ba bestie? Bakit parang namumutla ka yata?" ani niya. Natawa naman
ako
at inirapan ko siya.
"Okay lang ako, nainit kasi kanina sa labas. Pero okay lang talaga ako." ani ko.
Hindi ko
masabi sa kanya na kanina pa ako may nararamndaman sa katawan ko. Ayoko kasing
mag-alala sila, isa pa ay kaarawan ko ito at lahat ay nag-eexpect ng magandang
kasiyahan na
magaganap manaya sa labas.
Huminga ako ng malalim dahil pakiramdam ko ay may kung anong mabigat ang
nakadagan sa aking dibdib. Nagpakuha ako ng tubig upang makainom ako ng gamot upang
kahit papaano ay magluwag ang dibdib ko.
Hindi naman nagtagal ay naayusan na rin ako. Hindi pa ako lumalabas ng aking silid,
naghihintay ako ng tawag mula sa aking mahal pero wala pa din. Tumayo ako naglakad
papuntang pintuan ng biglang tumunog ang telepono ko kaya napalingon ako at
napangiti
Mabilis kong kinuha ang telepono ko at sinagot ko ito.
"Babe on the way ka na ba?" ani ko.
"I'm trying baby, pero promise nandyan ako sa tabi mo at hindi ako mawawala" ani
niya
kaya natawa na ako ng pagak. Ang dami niyang excuses, bakit hindi na lang niya
sabihin na
hindi siya makakarating dahil may mas importante pa kaysa sa akin.
"It's okay, kung hindi ka makakarating ay okay lang. Sige na at magsisimula na ang
party
ko. Happy birthday to me." wika ko at nay tumulong luha mula sa aking mga mata.
Ibinaba ko na ang aking telepono kahit pa siya tapos magsalita. Masama ang loob ko
sa
214

kanya dahil ito ang araw na matagal ko ng hinihintay, ang makasana ko siya sa aking
kaarawan pero mas inuna pa niya ang kanyang trabaho. Gusto kong sabihin sa kanya na
napaka untair niya pero sa sulok ng puso ko ay nauunawaan ko naman siya. Ngurmiti
ako at
muli kong sinagot ang telepono ng tumunog ulit ito.
"I'm sorry baby kung nababaan kita ng phone. Nauunawaan ko okay. Hihintayin ko na
lang ang pagdating mo, mananatili akong gising hanggang sa makarating ka dito" ani
ko.
"Huwag ka ng magtampo ha, nasa paligid lang ako, promise. Alan mnong mahal na mahal
kita at ang kaarawan mong ito ang hindi ko palalagpasin." wika niya at napangiti na
ako.
Pagkatapos naming mag-usap ay naging masigla na ako. Kuntento na ako sa kanyang
sinabi kaya pagbukas ko ng pintuan ng aking silid ay isang ngiti sa aking labi ang
gumuhit sa
aking mukha.
"Tara na sa ibaba at napakarami mo ng bisita. Kanina pa nila hinahanap ang
napakagandang celebrant." ani sa akin ni Kuya Jeffrey at inalalayan niya ako pababa
ng
mahabang hagdanan. Para akong isang prinsesa sa isang fairy tale habang bumababa
ako ng
hagdanan kasama ang kakambal ko. Sunod-sunod na pag flash ng mga ilawng camera ang
bahagyang sumisilaw sa akin. Naririnig ko ang mga papuri ng lahat habang nakatingin
silang
lahat sa akin.
"Napakaganda naman ng aking kakambal, para kang isang diyosa ng kagarndah an." ani
ng kakambal ko. Natawa naman ako dahil sa pambobola ng kapatid ko. Ngumiti ako sa
kanya
at tumingin ako sa kapaligiran ng marating namin ang pagdadausan ng aking
engrandeng
kaarawan. Napakaganda ng pagkaka disenyo ng lahat. Napakaraming bisita ang dumalo
pero
wala sa kanila ang magpapasaya ng puso ko sa mga oras na ito. Tumulo ang aking luha
kaya
nagulat si kuya at napaharap siya sa aking bigla.
"Luba ng kaligayahan kuya dahil napakapalad ko dahil kayo ang ibinigay sa akin ng
diyos.
Salamat sa pagmamahal ninyong lahat, salamat dahil kahit pasaway ako ay iniintindi
n'yo pa
rin ako. Salamat sa lahat at hinding-hindi ko kayo makakalimutan díto sa puso ko."
ani ko at
bigla akong niyakap ng mahigpit ng aking kapatid.
"Please, stay with us hanggang pagtarnda natin." ani niya at narinig ko ang mahina
niyang paghikbi. Natawa ako ng mahina at sinabi ko sa kanya na lahat ay gagawin ko
manatili
lang ako sa mundong ito kapiling nilang lahat.
Niyakap ako ni mommy at ni daddy at iginiya nila ako sa gitna ng stage. Pinaupo
nila ako
sa isang upuan na animo ay upuan ng isang reyna.
Inilibot ko ang aking paningin ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin dumarating
ang
taong itinitibok ng aking puso. Gusto kong umiyak pero sa halip ay ngumiti ako sa
kanilang
lahat at kumaway ako. Tinignan ko silang lahat ng may pagmarmahal at pasasalamat
dahil sa
pag-dalo nila sa selebrasyon kong ito. Napatingin ako sa isang lamesang bilog na
malapit sa
stage at nakita ko ang mga anak ko na masayang nakikipaglaro sa kaibigan ko at kay
Blake.
Napatingin ako kay Kuya Jeffrey na nakatayo sa tabi ko at iniiwasang tumingin sa
gawi ng
kaibigan ko. Nararamdaman ko ang sakit na nararamdarman ng kapatid ko, siguro kung
hindi
namin ito kaarawan ay hindi dadalo ngayon si kuya dito dahil hindi niya gugustuhing
makita
ang dalawang tao sa harapan namin na masayang nagkasama.
Nagsimula ng magsalita ang MC, kamni naman ni kuya ay nandito sa gitna ng stage
dahil
kaarawan narnin ito. Nakatayo larmang siya sa aking tabina animo ay isang napaka-
kisig na
Prinsipe. Ipinakilala kani sa lahat ng mga bisita at kung ano-ano pa na pagpapatawa
ang
ginagawa nila upang matawa kani ni kuya. Hindi naman sila nabibigo dahil sa bawat
jokes na
3/4

binibitawan nila ay tawa talaga karni ng tawa. Dito ko na larmang ibinubuhos ang
lahat ng
atensyon ko kaysa naman isipin ko si George dahil mukha namang hindi siya
makakarating,
"Gusto kong tawagin si Miss. Anastasia upang tabihan ang kaniyarıg Prince Charming"
ani ng MC. Mabilis namang nakarating sa gitna ng stage si Anastasia ng may malaking
ngiti
sa kanyang labi at isang halik ang ibinigay sa kanya ng aking kapatid.
"Ngayonnaman ay tinatawagan ko si Mister. George Zoran Zither dito sa stage upang
tabihan naman ang kanyang Prinsesa," ani ng MC pero walang George ang lumapit.
Nagkatinginan ang lalhat, umugong ang bulung-bulungan pero walang dumating na
George
kaya napayuko na ako at hindi ko na maiwasan ang hindi mapaluha.
"Well, mulkhang natraffic pa ang ating Prince Charming kaya hintay-hintay lanıg
tayo ng
kaunti dahil sigurado naman na darating din siya." aning Mc. Hindi na ako umaasa na
may
George na sisipot kaya isang malaking kaway ang ibinigay ko sa lahat ng bisita at
isang flying
kiss upang makita nila na okay lang talaga ako. Masigabong palakpakan naman ang
umugong sa buong kapaligiran habang may malaking ngiti sa aking labi at luhang
dumadaloy
sa aking mga mata.
"Sis, darating din si George, magtiwala ka lang." ani ni kuya. Natawa na lamang ako
sa
sinabi niya. Sa totoo lang ay híndi na ako urmaasa pa dahil ayokong mabigo. Kung
hindi siya
makakarating ay uunawain kO na lamang siya.
Kumaway akong muli sa lahat ng bisita upang makita nila na ang lahat ay ayos lang.
Inabot sa akin ng Mc ang mikropono at simple lang naman ang sinabi ko sa lahat.
"Kuntento na po ako na nandito kayong lahat upang nakisaya sa akin. Salarmat po!"
ani
ko at masigabong palakpakan muli ang namayani sa buong kapaligiran.
4/4

Chapter 48 -Huling hininga?-

Chapter 48 -Huling hininga?-

George's POV
Ngayon na ang kaarawan ni Lai, masaya ako dahil nagiging masigla muli ang mahal ko
dahil sa mga iniinom niyang mga gamot. Nagagawa na nya ulit tumawa at umiyak ng
hindi
siya sinasakitan ng dibdib. Nandito na ang lahat sa Bataan, ang alam ni Lai ay
hindi agad
kami makakarating dahil ang sabi ko ay may tinatapos pa akong meeting at susunod
din agad
ako, pero ang hindiniya alam ay nuong isang araw pa kami dito. Pabalik-balik nga
ang
ginagawa namin from Manila to Bataan para naman hindi makahalata ang mahal ko.
Magkakasama kami ng aking mga kaibigan at may isine-set kami sa likod ng stage.
Sinigurado naming walang nakakaalam ng ginagawa namin maliban na lamang sa mga
tauhan ng mga Ripley at si Jeffrey na may kaarawan din ngayon.
Matapos naming gawin ang mga plano ay agad din kaming nagbihis upang paghandaan
ang kaarawan ni Lai. Excited ako dahil ngayon ay mapapasaakin na ang babaeng
pinakamamahal ko.
Nang matapos kamíng magbihis ay nasa isang sulok lamang kami at sinisigurado naming
walang sino man ang maaaring makapansin sa amin. Mula dito ay nakikita ko ang
kalungkutan sa mukha ni Lai habang ang kanyang mga mata ay tila ba may hinahanap.
Alam
kong ako ang kanyang hinahanap, alam kong gusto nya akong makita sa espesyal na
araw na
ito ng kanyang buhay.
Tinawag ng Mc ang pangalan ko upang paakyatin ako sa stage pero hindi ako lumapit
dahil ayokong masira ang plano namin. Nakita ko ang gumuhit na sakit sa mata ng
aking
mahal pero mamaya ay sigurado akong kaligayahan ang mararandaman niya natapos kong
gawin ang mga plano nanin.
Habang nagsasalita ang kanyang mga magulang ay tila ba wala ito sa sarili at mga
luha
lamang ang kanyang karamay. Gustong gusto ko na siyang puntahan pero ayoko namang
sirain ang mornent ng kanyang mga magulang habang nagsasalita ang mga ito sa
mikropono
at ipinapaalam nila kung gaano nila kamahal si Lai.
Nakaramdan ako ng kirot sa aking puso na makita ko syang lumuluha pero alam ko din
na luha ito ng kaligayahan dahil sa mga mensaheng sinasabi sa kanya ng kanyang mga
Imagulang at ng kanyang kapatid.
Pagkatapos ng masigabong palakpakan ay iniabot naman nila ang mikropono kay Lai
upang siya naman ang magbigay ng kanyang speech. Napangiti akO ng tumayo siya mula
sa
kinauupuan niya. Kinuha ni Jeffrey ang kaniyang kamay at inalalayan siyang
makalakad sa
gitna ng stage. Bigla akong nakaramdam ng takot ng makita ko kung paano muntikan na
siyang mnabuwal pero sumenyas siya na okay larng daw siya. Napahawak ako sa aking
dibdib at
pinagmasdan ang babaeng nagbibigay ng kaligayahan sa buhay ko. Naparngiti ako
habang
kumakaway siya sa lahat ng bisita niya ng may matamis na ngiti sa kanyang labi.
'Mahal na mahal kita Lai, mahal na mahal.' bulong ko at tumulo na ang aking nga
luha.
"We appreciate everyone's presence and contribution to the success of this evening.
I
must be extrenely fortunate to be surrounded by so many arnazing people. My heart
is
throbbing loudly as I stand here, considering how to convey my gratitude. One of
the most
1/6
wonderful birthdays I've ever had in my entire life.
For my mom and my dad and, of course, to my kuya, thank you. Thank you with all ny
heart for loving me unconditionally and for supporting me lalo ka na kuya. Things
are never
quite as scary when I have a brother who is always ready to protect ne.
For kuya Brent and kuya Karl and of course kay títa and higit sa lahat, kay nanay.
Thank
you for loving me and accept me na parang tunayn'yong pamilya nuong mga panahong
wala
akong malapitan, mahal na mahal ko kayo.
And of course, makakalimutan ko ba naman siya, for you, for the one and only man I
love,
kahit saan ka man naroroon ngayon dahil hindi ka nakarating. I carnınot express my
feelings
to you through words, but without you, I am nothing. Together with you gives me a
meaning
to live. Ilove you so much George Zoran Zither, kahit busy ka at hindi ka nakaabot
ngayon
dito sa kaarawan namin ni kuya. Thank you all, and please enjoy the night."
Mahaba nyang speech at pagkatapos ay iniabot na ang mikropono sa kanyang kapatid at
masigabong palakpakan ang yurnanig sa buong hardin at may mga taong nagsisigawan
ngl
heart you, Vera Madden Ripley.
Maging ako ay purnalakpak ng napakalakas, gusto kong marinig niya ang palakpak ko
pero alam ko naman na imnposible. Sobrang saya ko dahil nakikita ko ang babaeng
bumubuo
ng pagkatao ko. Napatingin ako sa mga kaibigan ko ng maramdaman ko ang mga kamay
nila
na tumapik sa aking balikat.
"Napakaganda ng iyong magiging asawa bro." ani ni Isaac at tumango naman ako.
"Napakapalad mo na magkaroon ng isang katulad niya sa buhay mo. Pakaingatan mo ang
kayamanang 'yan dahil nag-iisa lang ang Vera Madden Ripley." ani nanan ni Raymond.
Hindi nila ako kailangang paalalahanan dahil alam ko ang kahalagan ng mahal ko sa
buhay
ko. Kung may matatawag man akong tanging kayamanan sa mundong ito ay walang iba
kung
hindi ang mag-ina ko lang.
Tignan mo ang mga asawa namin at puro mga iyakin. Tignan mo sila at nakikiiyak
din."
ani ni Hanz habang pinagmamasdan nila ang kanilang mga asawa na mga nakaupo malapit
sa harapan ng stage. Tama sila dahil puro nga mga emotional ang asawa nila dahil
nakikita ko
ang pagpahid nila ng kanilang mga luha.
Hinanap ng paningin ko ang aming mga anak at nakita ko naman ang mga ito sa
mismong tapat ng stage at hawak sila ng kaibigan ni Lai at ng kasintahan nito na si
Blake.
Kumakaway-kaway pa ang mga ito sa aking mahal kaya hindi tuloy mawala ang ngiti sa
aking
labi.
Mula sa malayo naman ay nakikita kong nagyayakapan ang aking ina at ang kanyang ina
na tila ba nararamdaman nila ang kirot na nararamdaman ngayon ni Lai. Nakikita ko
sa aking
ina na hanggang ngayon ay nagsisisi pa rin siya sa kaniyang nga nagawa sa amin ng
mahal
ko. Napatawad ko na ang aking ina, nakapag usap na rin kami ng sarilinan tungkol sa
nagawa
niya. Tama nanan si Raymond na nag-iisa lang ang magulang kaya hindi ako dapat
makaramdam ng pagkamuhi sa kanya. Nang matapos ang palakpakan ay sinenyasan ko na
si
Hanz at sinenyasan naman nya ang isang tao na malapit sa stage upang simulan ang
aming
plano.
Binigyan ako ng mikropono ni Isaac. Nakatitig pa rin ako sa aking mahal at huninga
muna ako ng malalim bago ako nagsimulang lumakad. Mula sa likuran ko naman ay
kasunod
ko larmang ang mga kaibigan ko. Mga kaibigan ko na sa hirap at ginhawa ay
nagdadamayan
kami. Sobrang saya ko, sobra akong nagagalak dahil nagawa ko ang lahat ng ito sa
tulong
nilang lahat. Nakita ko ang pasimpleng pag sulyap ni Jeffrey sa kinaroroonan namin.
Ngumiti
2/6

ako lalo na at nandito na ako ngayon sa kurnpulan ng maraming tao.

Lahat ay nagulat ng makita ako. Malalakas na pagsinghap ang maririnig sa paligid ko
at
nagsimula pang magkislapan ang mga flash ng camera, Ngumiti ako sa kanila at sila
naman
ay nagsimulang mahawi sa gitna na tila ba binibigyan ako ng daan upang marating ko
ang
kinaroroonan ng mahal ko.
Lalaine's/Vera's POV
Pagkatapos kong mag speech ay iniabot ko ang mikropono sa aking kapatid, walang
tigil
ang mga luha sa pagpatak sa aking mukha dahil sobrang kirot ng nararamdanan ng
aking
puso, kaarawan ko ngayon ngunit hindi man lanang nya ako nagawang silipin.
Yakap mula sa aking kapatid ang muling nagpahagulgol sa akin habang ang mga bisita
ay
malakas na nagpapalakpakan.
"Iheart you, Vera!" sigawan ng mga tao. Kumaway naman ako sa kanila upang ipakita
sa
kanila na masaya ako dahil hindi man nakarating si George ay nandito nanan silang
lahat.
Alam ko nanang babawi sa akin si George kaya 'yun na lang ang hihintayin ko.
Nanlambot
ang aking mga tuhod kaya humigpit ang pagkakayakap ko sa aking kakambal. Alam kong
naramdaman ni kuya ang nangyari sa akin pero hindi ako kumikibo. Kanina pa ako
nakakaramdam ng panghihina pero binabalewala ko lamang ito.
"Sis, okay ka lang ba? Halika at dadalhin na kita sa iyong silid upang
makapagpahinga ka
na." ani niya. Tumawa ako ng mahina sa kapatid ko at bahagya ko siyang hinampas sa
kanyang dibdib.
"Okay lang ako, ano ka ba? Medyo napagod lang ako pero maayos ang kalagayan ko.
Kakain pa nga tayo ng cake, ako kaya ang namili ng design ng cake. Ang unfair naman
kung
ikaw lang ang hihiwa sa cake noh!" ani ko at kunwaring tinulisan ko pa siya ng
aking nguso.
Hindi ko alarn kung pinapaniwalaan ba niya ako pero ayokong masira ang gabing ito
dahil
hindi lang naman ako ang may kaarawan ngayon, kamning dalawa ni kuya dahil kambal
kami.
"Basta sabihin mo sa akin kung may nararamdaman kang hindi maganda para naman
madala kita sa iyong silid.: ani niya at tumango lang ako sa kanya.
Habang niyayakap ako ng aking kapatid at habang magkayakap naman ang aking ina at
ang ina ni George ay isang tinig ang biglang umalingawngaw sa buong paligid.
Biglang
kumabog ng malakas ang aking dibdib ng makilala ko ang boses ng lalaking
nagsasalita sa
telepono. Hinanap ko ang boses ng taong nagsasalita ng bigla na larmang nahawi ang
mga tao
sa gitna at lumitaw ang lalaking inaasam-asam kong makita. Naglalakad ito na may
hawak
na mikropono habang nakatapat at sinusundan siya ng spotlight papalapit sa
kinaroroonan
ko
"Happy Birthday, my love. You are right. Together with me gives you meaning to
live, and
it also gjves meaning for me to live. In you, my life becomes whole, With you, my
days have
become bright. In your hands, I would love to lay and feel your warmth this night
and for the
rest of my life! You deserve the world and all the good things it has to offer. I
promise to give
you mine if I fail to find that world for you. I would love for you to grow old
with mne. Life
offers many challenges, and I know Ican meet them if you're willing to face them
with me.
Lai, you mean everything to me. My father told me I was free to marry the woman I
wanted to
be with. I am here in front of you because Iwill choose the woman I am deeply in
love with,
the woman that Iwant to be with for the rest of my life, and the only woman who
gives me
the meaning of life. I would love for you to grow old with me. I LOVE YOU SO MUCH!
The best
3/6
is yet to be, and it begins from the moment you say yes."
"Vera Madden Ripley, will you marry me?""
Halos mangatog ang aking mga tuhod ang mga magulang namin ay gulat na gulat sa nga
nangyayari at kita sa kanilang mgá mukha na wala silang kaalam- alam sa mga
nagaganap
ngayon.
Biglang nagputukan ang mga fireworks at hagulgol ang tanging maririnig sa akin
pagkabasa ko ng mga nakasulat sa kalangitan habang purnuputok ang mga fireworks.
"Lai, will you marry me?" Pagtingin ko kay George ay nakaluhod na ito at mabilis
akong
bumaba ng stage at tinakbo siya kahit pa nahihirapan ako dahil parang sasabog ang
puso ko.
Paglapit na paglapit ko sa kanya ay agad ko siyang itinayo at niyakap ng mahigpit
at
isinigaw ko ng paulit ulit ang katagang YES.
"YES! YES! YES, I WILL MARRY YOU!" Sobrang lakas kong binibigkas ang katagang alam
kong gustong gusto nyang marinig at agad nya akong hinalikan ng mariin sa labi at
agad na
isinuot nya sa aking daliri ang singsing at fit na fit talaga ito na animo ay
isinukat.
Malakas na palakpakan ang purmukaw sa amin at malalakas na bati ng mga bisita. Ang
mga magulang naman namin ay walang puknat sa pag-iyak lalong lalo na ang aming mga
ina
habang kalong na nila ang kambal na anak namin ni George.
"what a night! Congatulatulations to the both of you!" wika ng aking kapatid sa
mikropono.
"Grabe ang pasabog ninyo ah!" malakas na sigaw ni Blake.
"Pinag planuhan talaga naming mabuti 'yan, hindi pa nga kami natutulog kaya laglag
ang
mga eyebags namin." sigaw naman ni Hanz kaya nagtawanan ang mga bisita. Panay
kislapan
ng mga carnera habang panay naman punas ni George ng aking mga luha.
"Stop crying my love, hindi 'yan makakabuti sa iyo." wika nya habang pinupunasan
ang
aking mga luha.
ani.
"Ị love you so much since the very first time I laid my eyes on you." dagdag nya
pang
"I love you too, akala ko talaga hindi ka na darating pero higit pa sa hinihiling
ko sa diyos
ang ibinigay niya sa akin" wika ko naman habang walang tigil sa pagpatak ang aking
mga
luha.
"Magsisimula tayong muli, bubuo tayong muli ng bagong memories, kalimutan na natin
ang mga masasakit na nangyari, the future is waiting for us at handa akong tumanda
na ikaw
lamang ang nag iisa sa aking puso, of course kasama ng ating nga anak.'" wika nyang
may
mga ngiti sa labi.
"Ilove you." muli kong ani habang magkayakap pa rin kami.
"I want this night to be memorable sweetheart kaya nagawa ko itong ilihim. Sorry ha
dahil inisip mo na hindi ako nakarating at mas pinili ko ang trabaho. Kaylanarnan
ay hindi
kita ipagpapalit sa trabaho ko. Ikaw ang buhay ko kaya ikaw ang mas mahalaga sa
akin" wika
nya pang muli sa akin.
Itinaas ko ang aking kamay na may suot-suot ng singsing habang si George naman ay
malakas na sunigaw.
"SHE SAID YES!!!"" sigaw ng mahal ko at malakas na palakpakan nuli ang namamayani
sa buong kapaligiran.
"Congratulations!" Sabay sabay nilang sarnbit sa amin.
4/6

"Cheers!" Lahat ay nagtaas ng kanilang mga kopita malibarn lamang sa amin ni

George.
"Hindi pa tayo tapos, hindi na kasi ako makakapayag na hintayin pa natin ang
darating
na taon para maikasal lang tayo. Bawat segundo ay napakahalaga ngayon. Wala na
akong
sasayangin na kahit na isang segundo ng buhay ko kaya sa ayaw at sa gusto ng mga
magulang mo ay ikakasal tayo ngayon, sa harapan nilang lahat." ani ni George na
ikinagulat
ko.
Lumapit naman sa amin si kuya na may kasamang isang pari na ikinagulat ko.
"'Surprise!" masiglang bulong ni kuya sa akin kaya napatingin ako sa karnya. Alarn
niya
ang lahat ng nangyayari ngayon? Magkakasabwat sila nila George sa sorpresang ito
para sa
akin?
Parang sasabog ang puso ko sa sobrang kaligayahang nararamdaman ko. Sobrang saya
ko, kaligayahang ngayon ko lang din nararanasan sa buong buhay ko.
Pumuwesto ang pari at iginiya ako ni George sa harapan nito. Mga magulang ko naman
ay
lumuluha dahil sa kaligayahang nararamdaman nila para sa akin.
Nagsimula ang seremonyas ng pari, ang lahat ay natahimik dahil nakikinig lamang
kami
sa mga sinasabi niya. Umiiyak si George kaya niyakap ko siya ng hindi ko inaalis
ang paningin
ko sa pari na nagkakasal sa amin.
Priest:
"George Zoran Zither and Vera Madden Ripley, today you choose each other before
your
family and friends to begin your life together. For all the tomorrows that follow,
you will
choose each other over and again in the privacy of your hearts. Let your love and
friendship
guide you as you learn and grow together. Experience the world's wonders, even as
patience
and wisdom calm the restless nature. Through your partnership, triumph over the
challenges
in your path. Through the comfort of loving arrms, may you always find a safe place
to call
home
"George Zoran Zither, do you take this woman to be your wife, to live together in
holy
matrimony, to love her, to honor her, to comfort her, and to keep her in sickness
and in
health, forsaking all others, for as long as you both shall live?"
"I do,!"
"Vera Madden Ripley, do you take this man to be your husband, to live together in
holy
matrimony, to love him, to honor him, to comfort him, and to keep him in sickness
and in
health, forsaking all others, for as long as you both shall live?"
"I do."
Priest:
"May these rings be blessed as a symbol of your union. As often as either of you
looks
upon these rings, may you not only be reminded of this moment but also of the vows
you
have made and the strength of your commitment to each other.
George and Vera, go now in peace and live in love, sharing the most precious gifts
you
have... the gifts of your lives united. And may your days be long on this earth.
Inow
pronounce you husband and wife. You may kiss the bride."
Lahat ng tao ay pumapalakpak at sumisigaw ng kiss. Ang puso ko ay nalulunod sa
sobrang
kaligayahang nararamdaman ko sa mnga oras na ito.
Isang matamis na halik ang iginawad sa akin ng aking pinakamamnahal na asawa ko na
ngayon habang ang mga tao sa buong paligid ay walang humpay na nagpapalakpakan at
5/6

bumabati sa aming dalawa. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdanan ko, unti-unting

nagdidilim ang paningin ko. Ang puso ko ay unti-unting humihina ang pagtibok kaya
napahawak ako sa aking dibdib. Ang lahat ay natahimik, ang lahat ay nakatingin na
sa akin.
Nakikita ko sa mukha ni George ang matinding takot habang parang slow motion niya
akong
sinasalo.
"L-Lai...Oh god, please don't do this to me." bulong niya. Kahit nanghihina na ako,
kahit
nagdidilim ang aking paningin ay nagawa ko pa ring bigkasin ang katagang mahal na
mahal
ko sila ng mga anak ko, na sila ang buhay ko. Ito na ba ang huli kong hininga?
"Vera anak! Vera!" malakas na tawag sa paligid ko pero unti-unti na akong
nilalarnon ng
kadiliman kaya isang haplos sa pisngi ng aking asawa ang ginawa ko at isang matamis
na
ngiti ang gumuhit sa aking labi. Tuluyan ng nilamon ng kadiliman ang kaunting
liwanag na
nagbibigay gabay sa akin at tanging sigaw ni George na lamang ang huli kong
narinig.

Chapter 49-Finding the heart d.

Chapter 49 -Finding the heart donor-

George's POV
Mabilis naming naisugod ang asawa ko sa pinakarmalapit na hospital. Nagkakagulo
arng
lahat at mabilis ang bawat kilos ng mga tao sa loob ng hospital.
"Vera, anak ko!" malakas na sigaw ng kanyang ina habang tumatakbo karni sa mahabang
hallway. Nakasunod lamang kami sa mga doktor at nurse na nagtutulak papasok sa
operating room. Laglag na ang braso ng asawa ko na tila ba wala na itong buhay kaya
panay
ang hagulgol ko at sigaw lang ako ng sigaw.
Pagkapasok nila sa operatíng room ay mabilis nilang isinara ang pintuan. Gusto kong
pumasok sa loob pero pilit nila akong hinaharangan. Gusto kong makasarna ang asawa
ko sa
loob pero ayaw nila akong papasukin.
"Vera, lumaban ka para sa amin ng mga anak mo!" nalakas kong sigaw.
Natahimik kaming lahat ng marinig namin ang malakas na tinig ng doktor kaya
nagmamadali akong lumapit sa bintanang salamin at pilit kong inaaninag kung ano ang
nangyayari sa loob.
"Clear!" malakas na sigaw ng doctor habang nirerevive nila ang asawa ko.
Humahagulgol
lamang ako habang para akong lagari na pabalik -balik na sa aking paglalakad at
pagkatapos
ay muli akong babalik sa bintanang salamin na kahit nakasara na ang blinds nto ay
umaasa
pa rin ako na makikita ko ang asawa ko.
"Ano na ang nangyayari sa anak ko? Panginoon ko tulungan po ninyo ang anak ko!
Huwag ninyo siyarng kuhanin sa amin." ani ng ina ni Lai habang pinapakalma na siya
ng
kanyang asawa dahil katulad ni Lai ay may sakit din ito sa puso.
"Bro, huminahon ka muna, maupo ka dito para mapanatag ang kalooban mo," ani ni
Hanz.
"Mapanatag? Sa tingin mo mapapanatag ang kalooban ko ng hindi ko alam kung ano ba
ang nangyayari sa asawa ko sa loob ha? Napakadali para sa inyo na sabihin 'yan
dahil hindi
ninyo nararanasan ang nangyayari sa akin ngayon." ani ko habang walang patid akong
umiiyak.
Makalipas ang tatlumpong minuto ay lumabas na ang doktor mula sa operating room.
Lahat kami ay naghihintay kung ano ang sasabihin niya. Nararandaman ko ang
panginginig
ng buong katawan ko dahil sa matinding takot na bumabalot sa pagkatao ko ngayon.
"After being revived, the patient is now in a coma. Approximately 8o% of the
patients
who are successfully revived from cardiac arrest do not instantly regain
consciousness when
spontaneous circulation has returned; instead, they could stay in a coma for days
or even
months or perhaps be in a persistent vegetative state. The sooner the heart donor
is found
for her, the better." ani ng doktor.
Para akong tuluyang tinakasan ng katinuan matapos kong marinig ang sinabi ng
doktor.
"lilipat ang pasyente sa pribadong ICU na pinahanda ninyo sa Manila dala ang
helicopter
ng hospital upang mas mabigyan siya ng tamang pangangalaga duon. Sana ho ay
makahanap
agad kayo ng heart donor para sa kanya. Sa ngayon ay nakaligtas siya sa kamatayan
pero
hindi ko ho alam kung hanggang kailan siya mananatiling ganyan. Tanging heart
transplant
1/6
na lang po ang maaaring makatulong sa kanya." ani ng doktor.
Tanging pagtangis ang maririnig sa amin habang para akong unti-unting namamatay.
Napasalampak ako sa sahig dahil pakiramdam ko ay nawalan na ako ng lakas na harapin
pa
ang bukas.
"Bro, huwag kang mawalan ng pag-asa. Naniniwala ako na makakahanap tayo ng puso
para sa kanya, naniniwala ako na hindi ka hahayaan ng panginoon na masaktan ng
ganito."
ani ni Isaac. Paano ko lalakasan ang loob ko kung maging siya ang naririnig ko ang
pag piyok
sa bawat katagang binibitawan niya? Kanino ako kukuha ng lakas kung ang bawat
kakapitan
ko ay pinanghihinaan din ng loob katulad ko? Napakasakit naman ng nangyayaring ito
sa
buhay ko. Bakit kung kailan nasa kamay ko na ang babaeng minamahal ko ay saka naman
siya pilit kinukuha sa akin ng poong may kapal?
Dumating ang chopper at nasa rooftop na daw ito. Inayos ng mga nurse ang asawa ko
at
inilagay sa stretcher. Nagmamadali ang lahat na umuwi dahil ang mga chopper na
dadalh in
nila ay nasa resort ng mga Ripley. Ako naman at si Jeffrey ang doktor ay makakasama
nila sa
loob ng helicopter na magdadala sa asawa ko pabalik ng Manila.
Tahimik lamang kami habang sakay kami ng isang malaking chopper na ginagamit sa
pang emergency na katulad nito. Hawak ko lanang ang kamay ng asawa ko na walang
malay.
Napatingin ako kay Jeffrey na hindi tumitigil sa pag-iyak. Lahat kami ay nasasaktan
sa mga
nangyayari pero wala naman kaming magagawa sa ngayon kung hindi ang umasa sa taong
makakapag bigay ng puso para sa asawa ko.
Mahigit isang oras din ang lumipas at magkakasama na kami ngayon sa pribadong ICU
room ni Lai dito sa hospital ng mga Ripley. Lahat kami ay naka complete medical
gown mula
ulo hanggang paa upang maprotektahan namin ang aking asawa sa kung ano mang
bacteria
ang maaari naming maibigay sa kanya. Ang lahat maliban sa akin ay hindi muna
hinahayaang
makalapit sa glass room ng asawa ko upang maiwasan ang komplikasyon sa puso ni Lai.
Nakatitig lang ako sa natutulog kong asawa mula sa labas ng room niya. Isa itong
malaking room na may isang glass room sa loob para sa pasyenteng katulad ng asawa
ko,
panay din ang pahid ko sa mga luha kong ayaw naman paampat na sa tuwing papalhirin
ko ay
may panibagong luha ang umaalpas mula sa mga mata ko.
"Aalis tayo, hahanap tayo ng taong makakatulong sa asawa ko. Hindi ako maghihintay
lang dito at hintayin ang kamatayan ng asawa ko dahil hindi ko pahihintulutan ang
tadhana
na muli niya karning paghiwalayin. Hinding-hindi ako papayag." ani ko.
"Huwag kang mag-alala bro dahil nandito kami karamay mo at handa kang tulungan sa
lahat ng oras. Kung kinakailangang ubusin natin ang oras at panahon natin sa
paghahanap
ng donor ay gagawin natin madugtungan lamang ang buhay ng mahal mo." ani ni
Gabriel.
"Nag send na ako ng mensahe kay Marcus, baka sakaling makatulong sila. Wala pa kasi
sila dito sa Pilipinas pero ang huling pag-uusap namin ay pauwi na sila." ani naman
ni Hanz.
Napatingin ako sa mga kaibigan ko, halos manlabo na ang mga mata ko dahil sa mga
luhang
ayaw paanpat.
"Mararning salamat, magpapaalan lang ako sa asawa ko para makaalis na tayo." wika
ko.
Bawat hospital ay pupuntahan namin at magbabaka sakali ako na may maitutulong sila
sa
akin. Huminga ako ng malalim at naglakad ako palapit sa nakaratay kong asawa.
Bumukas
ang pintuan ng pindutin ko ang button sa gilidnito. Pumasok ako sa loob at umupo
ako sa
upuang nasa gilid ng hospital bed, kinuha ko ang kanyang kamay at paulit - ulit ko
itong
hinalikan.
2/6
"Baby please wake up, huwag mong gawin sa akin ito. Please gumising ka mahal ko,
hinihintay ka na namin ng mga anak mo. Please nakikiusap ako sa iyo idilat mo na
ang mga
mata mo. Mahal na mahal kita, please gumising ka na " wika ko pero wala akong
nakukuhang
tugon mula sa asawa ko.
Para akong tatakasan ng katinuan ngayon dahil ang asawa ko ay walang malay at hindi
ko
alam kung ano na ang mangyayari. Narinig ko ang tunog ng pintuan ng burnukas ito
pero
hindi ko nilingon ang taong pumapasok dito.
"'Son, alam kong masakit ang lahat ng ito, hindi ko man kayang pawin ang kirot sa
puso
mo pero huwag ka sanang mawawalan ng pag-asa. Napakabuti ng diyos at alam ko na
gagabayan niya si Lai upang maibalik siya sa piling nating lahat." ani ng aking
ama. Tumayo
ako at niyakap ko ang aking ama. Sa unang pagkakataon ay umiyak ako sa balikat ng
aking
ama. Sa unang pagkakataon ay nagpakita ako ng kahinaan dahil ang tanging nagbibigay
sa
akin ng lakas ay nasa bingit ng karmatayan.
"Hijo, tulungan mo ang anak ko, nakikiusap ako humanap kayo ng puso para sa anak
ko.
Nagmamalkaawa ako sa iyo tulungan mo si Vera" umiiyak na ani ng îna ng asawa ko.
Bigla ko
siyang niyakap at hinayaan ko siyang umiyak sa dibdib ko habang sunod-sunod na
tango ang
binibigay ko sa kanya.
"Hindi n'yo po kailangang magmakaawa sa akin dahil lahat ay gagawin ko madugtungan
lang ang buhay ng mahal ko. Lahat ay gagawin ko kahit ibigay ko ang puso ko para sa
kanya."
ani ko.
Bigla kaming napalingon ng makarinig kami ng ungol mula kay Lai. Biglang kumabog
ang
puso ko kaya lahat kami ay biglang napalapit sa kanya. Tumulo ang luha sa gilid ng
kanyang
mga mata kaya mabílis silang tumawag ng doktor upang malaman kung ano ang
nangyayari
sa asawa ko.
"Asawa ko, naririnig mo ba ako?" ani ko at pinunasan ko ang luha sa gilid ng
kaniyang
mga mata. Burnukas ang pintuan at iniluwa nito ang doktor na kasama ni Jeffrey.
"Ano ang nangyari?" ani ng doktor kaya ipinaliwanag ko sa kanya na narinig namin
ang
pag-ungol ni Lai at ang kanyang pagluha.
"Naririnig niya ang mga tao sa paligid niya kahit akala natin ay natutulog lamang
siya.
Kung may mga nasabi kayo na hindi niya nagustuhan ay maaaring ito ang nagtulak sa
kanya
upang magparamdan sa inyo." ani ng doktor kaya napatingin silang lahat sa akin.
Bigla na
namang tumulo ang aking luha. Bakit kailangang ako ang masaktan ng ganito? Kaya ko
narnang dugtungan ang buhay niya sa parmamagitan ng puso ko pero bakit hindi niya
ako
pinapahintulutan.
"Bro, halika na, tumawag ako sa hospital namin upang tignan ang listahan ng mga
taong
willing mag-donate ng organs, baka may mahanap tayo na nag do -donate ng heart."
ani ni
Ryven.
"Sasama ako, hindi rin ako maghihintay lang dito para panuorin ang unti-unting
pagkawala ng kapatid ko. Alam ba ninyo na ang kauna-unahang sinabi niya sa akin ay
kapag
ibinigay ko sa kanya ang puso ko ay karnumuhian niya ako habang nabubuhay siya?
Kaya
hindi ko man maibibigay ang puso ko sa kanya, tutulong naman ako sa paghahanap ng
heart
donor para sa kakambal ko." ani ni Jeffrey.
Nagpaalam na kami sa kanilang lahat, uunahin naming puntahan ang hospital ng mga
Vance. Ang hospital ng mga Vance ang pinaka-malaking hospital dito sa Pilipinas at
baka
sakaling sa hospital nila Ryven kami makahanap ng donor.
Para akong nasa isang car racing sa bilis ng pagpapatakbo ko. Ang gusto ko ay
3/6
maaksidente ako upang mabaldado ako at mabingit ang buhay ko sa kamatayan upang
magkaroon ako ng dahilan para maibigay ko ang puso ko sa asawa ko.
Pagkarating namin ng hospital nila Ryven ay nilapitan ako ni Isaac. Lumahad siya sa
harapan ko at kahit alam ko na ang susi ng sasakyan ko ang hinihingi niya ay hindi
ako
kumikilos.
"bibigay mo ba sa akin ang susi ng sasakyan mo o babasagin at yuyupiin namin ang
sasakyan mo?" ani niya. Napatingin ako sa mga kaibigan ko at lahat sila ay
napapailing sa
akin. Kilalang-kilala talaga nila ako, alam nila kung ano ang tumatakbo sa utak ko.
Iniabot ko kay Isaac ang susi at mabilis na niya itong pinanulsa.
"'Sasabay ka sa akin mamaya, iwanan natin ang sasakyan mo dito. Huwag mong gawin
'yan sa asawa mo, maibigay mo man ang puso mo sa kanya, hindi naman siya magiging
masaya." ani ni Isaac. Hindi ako kurnibo at muli lang nagtuluan ang aking nga luha.
Pumasok kami sa opisina ng ama ni Ryven. Inilatag ni tito ang lahat ng organ donor
list
upang tignan namin kung sino-sino ang mga heart donor na nakalista at kung ano ang
blood
type nila.
"Maraming nagpunta rito matapos mailathala ang tungkol sa heart donor na
makakatanggap ng one hundred million pesos pero wala pa kaming nakikitang ka match
ng
dugo ni Lai. Ang mga 'yan ay natawagan na rin namin upang ulitin ang ginawang blood
test
sa kanila pero katulad lang din ng una ay kung ano ang nakasulat diyan ay 'yon
talaga ang
blood type nila. Nandito kayo ngayon dahil may paparating na tatlo pero base sa
sinabi nilang
blood type nila ay hindi sila match sa asawa mo George. Pero kami mismo ang
titingin kung
ano talaga ang dugo nila, may pagkakataon kasi na nagkakapalit -palit ang blood
type ng
ibang pasyente pero huwag muna kayong umasa." mahabang paliwanag sa amin.
"Kailangang- kailangan ni Lai ng donor sa lalong madaling panahon. Kahit ibigay ko
na
ang lahat ng yaman ko madugtungan lang ang buhay ng asawa ko." wika ko. Wala akong
pakialam kahit maghirap ako basta ang mahalaga sa akin ay ang buhay ng asawa ko.
DUMATING ang mga hinihintay namin, ilang test ang ginawa nila pero katulad ng mga
nauna ay hindi sila nag-match sa asawa ko. Pinanghihinaan na ako ng loob. Hindi ko
na alam
ang gagawin ko. Para akong nauupos na kandila na unti-unting nawawalan ng liwanag.
"Huwag kang mawalan ng pag-asa, kung ako na kakambal ni Vera ay umaasa, bakit hindi
ka rín kumapit sa kaunting pag-asa na makakahanap pa tayo ng taong makakapagbigay
ng
buhay sa kapatid ko? Hindi ko sinasabing maniwala tayo sa milagro pero kung 'yun
lang ang
pwede nating kapitan ngayon, bakit hindi tayo kumapit? Tatagan mo ang loob mo kung
paano namin tinatatagan ang loob namin. Huwag kang mawalan ng pag-asa upang lumaban
ang kapatid ko." ani ni Jeffrey. Napatango ako sa kanya at pilit kong pinipigilan
ang aking
pagluha dahil katulad ng sinabi niya. Naniniwala ako na may pag- asa, na may
milagrong
mangyayari at madudugtungan pa ang buhay ng asawa ko.
"Tana ka, hindi ako dapat magpadaig sa takot, kailangan ko ng lakas ng loob at
kakapit
ako ngayon sa inyo at sa mga anak ko. Kakapit ako sa asawa ko na naghihintay sa
akin at
umaasa na makakahanap ako ng puso para sa kanya. Salamat dahil hindi ninyo ako
iniiwan sa
laban kong ito. Salamat dahil nagiging matatag ako dahil sa inyong mga kaibigan ko.
umiyak kong ani.
Umalis kaming muli at magtutungo narnan karni ngayon sa hospital ng mga Antonetti
Sa
sasakyan ako ni Isaac sasakay dahil tama sila, hindi ko pwedeng sukuan ngayon ang
sarili ko
at ang asawa ko. Kailangan kong lumaban para sa mahal ko.
Habang binabaybay namin ang daang patungo sa hospital ay hindi mawala sa aking
isipan
4/6
kung paano hinaplos ng mahal ko ang aking mukha bago siya mawalan ng malay.
Napahawak
ako sa aking pisngi at ipinikit ko ang aking mga mata.
"Lai, please gumising ka na." bulong ko. Alan kong narinig ako ni Isaac, alarn ko
na
katulad ko ay hinihiling nya rin sa panginoon na sana ay gumising na ang asawa ko.
Idinilat ko ang aking mga mata, tumingin ako sa aking orasang pambisig at alas
singko
na ng umaga. Wala pa akong tulog, ilang araw na akong walang tulog dahil mula ng
malaman
ko ang kalagayan ni Lai ay hindi na ako makatulog ng maayos.
"Malapit na tayo, sana may makuha tayong magandang balita sa hospital ng nga
Antonetti." ani niya. Sana nga ay ganoon, sana nga ay isang magandang balita ang
sasalubong sa amin sa hospital ng kaibigan namin.
Habang naglalakad kami sa hallway ng hospital ay panay pa rin ang panalangin ko.
Nawa
ay may tao na mabuting puso at kalooban ang magbibigay sa amin ng pag- asa para sa
asawa
ko.
Pagpasok namin sa opisina ay mga doktor naman ang sumalubong sa amin. Ngunit
katulad lang din nuong nakaraang araw namin dito, wala pang nag inquire na magdo -
donate
ng puso para sa asawa ko. Gusto kong makita nila na matatag ako pero paano ko ba
talaga
gagawin ang maging isang matatag?
"Bro magpahinga ka muna kaya. Kahit dalawang oras na tulog lang, kailangan mong
magpahinga dahil baka ikaw naman ang magkasakit. Tandaan mo na may kanbal ka pang
anak na umaasa sa iyo." ani ni Raymnond. Tuluyan ng nalaglag ang mga luha ko dahil
pakiramdam ko ay wala akong magawa para sa asawa ko. Kailangan ko ng lakas kaya sa
mga
anak ko muna ako pupunta.
"Dalhin muna ninyo ako sa mga anak ko, kailangan ko sila ngayon upang sa kanila ako
huhugot ng lakas." ani ko. Mabilis naman silang sumunod kaya pagsakay namin ng
sasakyan
ay dumiretso na kami sa mansion ng mga Ripley.
Mga anak ko muna ang kakapitan ko ngayon, alarn ko din na kailangan ako ngayon ng
kambal namin kaya sa piling nila ay papa-payapain ko muna ang aking pusong
nagdurugo.
Hindi nagtagal ay narating namin ang mansion ni Jeffrey. Durniretso na ako sa silid
ng
asawa ko dahil nanduruon daw si Trisha kasama ang dalawa kong anak.
"Buti dumating na kayo, kanina pa sila umiiyak, pakiramdam ko alam nila ang
nangyayari
sa kanilang ina." umiiyak na ani ni Trisha.
"Gusto kong makita si Lai, nakikiusap ako sa inyo dalhin ninyo ako sa kaibigan ko.
Ayokong umupo lang dito at hintayin ang pinaka masakit na balita na maaari ninyong
ibigay
sa akin. Please lang kahit sandali lang ay masabi ko sa kaibigan ko kung gaano ko
siya
kamahal. Na utang ko sa kanya ang lahat at kung kinakailangang ibigay ko ang puso
kO sa
kanya ay gagawin ko madugtungan lang ang buhay niya." ani ni Trisha na
humahagulgol.
Iniisang hakbang ni Jeffrey ang pagitan nila ng kaibigan ng asawa ko at niyakap
niya ito ng
mahigpit.
"Hindi mo gagawin 'yan dahil ibinilin niya sa atin 'yan. Huwag mong gagawin 'yan
dahil
ako ang unang masasaktan." ani niya. Nakatitig lamang sa kanya si Trisha pero hindi
niya ito
binibitawan. Niyakap na rin siya ni Trisha at nakikita ko sa kanila ang kirot na
nararamdaman
TIg mga puso nila.
"Ako ang magdadala sa iyo sa kakambal ko." ani ni Jeffrey at hinila na niya palabas
ng
silid ang kaibigan ng asawa ko kaya pagkalabas nila ay ako na lamang ang natira
kasama ng
Imga anak ko.
5/6
"Tatagan natin ang loob natin mga anghel ko, naniniwala ako na hindi tayo
pababayaan
ng nasa itaas. Naniniwala ako na ibabalik niya sa atin ang inyong ina. Hindi tayo
iiwan ng
mommy ninyo." bulong ko sa mga anak ko at niyakap ko na sila ng mahigpit at nahiga
ako sa
tabi nila.
Tama nga sila, sa piling ng mga anak ko ay makakaramdarn ako ng pag- asa, napawi
din
nila ang takot sa puso ko at napalitan ito ng pag asa. Ipinikit ko ang aking mga
mata, dahil sa
matinding pagod na aking nararamdaman ay nararamdaman ko na unti-unting namimigat
ang talukap ng aking mga mata hanggang sa tuluyan na nga akong nilamon ng
kadiliman.
6/6

Chapter 50 -Puso ko-

Chapter 50 -Puso ko

George's POV
Ito ang ika- apat na araw na tulog pa rin ang mahal ko. Dumating dito sila Marcus
dito
nuong isang araw at nangako sila na gagawin nila ang makalkaya nila upang
matulungan nila
ako. Masaya ako dahil marami na ang kumikilos at nagtutulung- tulungan upang mas
mapadali pa ang paghahanap ng heart donor para sa asawa ko. Pabalik-balik din ako
sa
church ng hospital at nananalangin na sana ay bigyan niya pa kami ng isang
pagkakataon na
magkasama pa ng matagal para sa mga anak namin.
Mahal na mahal ko si Lai at hindi ko alam sa sarili ko kung kakayanin kong mabuhay
kung mawawala lang din siya.
"Mahal ko, ika- apat na araw mo na ito dito sa hospital. Gumising ka na please kasi
namimiss ka na namin ng mga bata. Araw-araw ka nilang hinahanap, araw-araw nilang
tinatawag ang mommy nila. Kulang kami eh, wala ka kasi. Sige na mahal ko, gumising
ka na
kahit para na lang sa mga anak natin. Mahal na mahal ka namin at gustong gusto ka
na
nilang malkasama. Mamaya pupunta kani sa hospital nila Ryven, kasi may isang
tumawag sa
hospital at sinabing brain dead na daw ang anak nila at gusto nila kahit wala na
ang anak nila,
kahit 'yung puso man lang daw nito ay maisalin sa iba. Babae 'yong pasyente kasing
edad mo
lang pero hindi pa namin alam kung magtutugma ang inyong mga dugo. Kaya nga
pabalik-balik ako ng church dahil hinihiling ko sa diyos na sana ito na 'yung pag-
asa na
hinihintay ko. Hindi ko kasi kaya kung mawawala ka sa buhay ko. Sana gumaling ka na
dahil
nahihirapan na akong makita kang nagkakaganyan. Baka hindi ko kayanin at suwayin ko
ang
kagustuhan mo. Please mahal ko, gumising ka na." mahaba kong wika sa kanya. Sabi ng
doktor ay naririnig niya kami kaya nga lagi ko siyang kinakausap para naman
maintindihan
niya ang paghihirap ko.
"Alan no ba, dumating dito sila Marcus nuong isang araw. Hindi ko na nasabi sa iyo
kasi
masyado akong busy kakahanap ng heart donor para sa iyo. Inabutan nila ako sa
rooftop na
umiiyak. Hindi ko na kasi kinakaya ang lahat ng sakit na nararamdarnan ng puso ko
at ng
pagkatao ko. Sa tuwing pagmamasdan kita, unti- unting naguguho ang mundo ko. Hindi
ba
sabi ko sa iyo, I will give you, my world? Baby, kahit buhay ko kaya kong ibigay sa
iyo kasi
ganuon kita kamahal. Kaya nga ng makita ako nila Marcus sa rooftop na nawawalan ng
pag-asa, kinausap nila agad ako. Sabinila huwag akong mawalan ng pag- asa dahil
habang
humihinga ka, may naghihintay na pag-asa para sa atin. Sabi nga ni Marcus kahapon,
kung
talagang tuluyan ka ng kukuhanin sa akin ng diyos, sana hindi ka na niya hinayaang
mabuhay ng ganito ngayon. Nangyayari daw ang mga ito dahil may plano pa ang diyos
sa
atin, may malaking parte ka pa daw na gagawin sa mundong ito. Alam mo ba, ng
marinig ko
ang sinabi ní Marcus, nabuhayan ako ng loob. Kasi tama siya, kung kukuhanin ka ng
diyos sa
akin, hindi ka na niya sana binuhay pa hindi ba? Kaya nga mahal ko, gumising ka na
ha, kasi
hinihintay ka na namin ng mga anak natin. Miss na miss ka na namin." mahaba kong
ani sa
kanya. Gusto ko lang marinig niya ang lahat ng sinasabi ko. Gusto kong maramdaman
niya na
kahit tulog siya, nandito lang ako palagi sa tabi niya at hindi ko siya iiwanan.
"Bro, tara na, nanduon na daw ang kapatid ng pasyente." ani ni Isaac kaya mabilis
kong
pinahid ang aking mga luha at hinalikan ko ang aking asawa sa kanyang labi.
"Babalik ako mahal ko, ano man ang maging resulta ng pupuntahan ko ngayon ay
babalik
pa rin agad ako." wika ko at tuluyan na akong lurnabas ng gass room. Sinalubong
naman ako
ng mga kaibigan ko. Nagpaalam na din kami sa mga magulang ng asawa ko at sumama din
sa
amin si Jeffrey. Lagi siyang sumasana sa ginagawa naming paghahanap ng donor. Ang
mga
anak naman namin ay inaalagaan naman ni Trisha at ng mga yaya.
"Let's go, sana ay maganda ang maging balita ngayong araw." ani ni Raymond. Ang mga
asawa din nila ay tumutulong sa amin pero sa kasamaang palad ay wala pa rin silang
maharnap
katulad namin.
Sabay-sabay na kaming lumabas ng hospital at kanya-kanya naman kaming sakay ng
sasakyan maliban lang sa akin. Hindi talaga nila ako pinagmamanehong mag-isa dahil
ang
sabi nila ay wala silang tiwala sa akin. Kay Raymond naman ako ngayon nakasakay
dahil siya
ang sumundo sa akin sa mansion ng mga Ripley.
Nagpahanap na rin kami sa ibang bansa and as of now ay wala pa rin kaming
natatanggap
na kahit na isang nagtatanong tungkol dito. Wiling akong magbayad ng napakalaking
halaga
madugtungan lang ang buhay ng aking mahal.
Nakarating kami ng hospital at inabutan na nga namin ang kapatid at ang mga
magulang
ng pasyente. Dala na rin nila ang record ng kamag-anak na sinasabi nila. Sobrang
saya ko,
kanina pa ako nananalangin na sana ay magtugma na ang blood type ng pasyente sa
asawa
ko. Binasa ng doctor ang record na hawak nila. Ang pasyente ay may healthy na puso
at
walang kahit na anong karamdaman pero hindi sila match ng dugo ng asawa ko dahil -A
ang
pasyente. Bagsak ang balikat ko at napayukyok ang ulo ko sa office table ng doktor.
"Pasensya na ho kung hindi nag-match sa asawa ninyo ang blood type ng anak ko. Wala
naman po sana kaming balak tanggapin ang pera dahil ang gusto larng namin ay
maisalin ang
puso ng anak ko sa asawa ninyo kung sakaling mag match sila." ani ng ginang.
Hinawakan ko
ang kamay niya at nagpasalamat ako sa kabutihan ng puso nila. Pinahid ng ginang ang
aking
mga luha at nagsalita siya sa harapan namin.
"Huwag kang umiyak, tatagan mo ang loob mo dahil kahit papaano ay gumagana ang
utak ng asawa mo, buhay na buhay siya at may pag-asa pa siyang magising,
samantalang ang
anak ko ay pitong taon na siyang brain dead at sinabi sa amin ng doktor na wala na
talagang
pag-asa at tanging machine na lang din ang bumubuhay sa kanya. Kung wala ang
machine na
nakakabit sa katawan niya ay hindi naman hihinga na ang anak ko. Mas mapalad ka
hijo
dahil may pag- asa pa ang asawa mo. Tamang heart donor lamang at magigising na rin
ang
pinakamamahal mnong asawa. Humayo ka hijo at tatagan mo ang loob mo. Huwag kang
pagugupo sa kawalan ng pag- asa. Habang humihingang mag- isa ang asawa mo ng walang
tulong ng kahit na anong machine ay may pag- asa pa. Magtiwala ka lang sa poong
maykapal
at gagantipalaan ka niya ng liwanag na walang hanggan." ani niya at niyakap niya
ako.
Nagpasalamat ako sa kanya dahil binigyan niya ako ng lakas ng loob. Dahil sa nga
sinasabi
ng mga tao sa paligid ko ay mas nagkakaroon ako pag asa sa buhay na magigising pa
ang
asawa ko.
Pagkaalis nila ay umalis na din karni. Nag- aya akong magtungo ng simbahan upang
ipagdasal ang paggaling ng asawa ko, Pagkarating namin ng simbahan ay nakatayo
lanang
ako sa harapan nito, nakatitig ako at hindi ako pumapasok sa loob.
"Bro, may problema ba?" ani ni Ryven.
"Pinaparusahan yata ako ng diyos dahil sa lahat ng biyayang ipinagkakaloob niya sa
akin,
ni minsan man ay hindi ako tumuntong sa simbalhan upang magdasal. Ngayong humaharap
ako sa malaking dagok ng buhay ko ay saka ko siya naaalala. Pakiramdam ko tuloy,
deserved
ko ang lahat ng nangyayaring kamalasan ngayon sa buhay ko. Pero sana ako na lang
ang
parusahan at huwag ang babaeng pinakamamahal ko." wika ko. Hindi ko inaalis ang
tingin ko
2/5
sa napakagandang simbahan na nakatayo sa harapan namin.
Isa man sa mga kaibigan ko ay hindi makapagsalita. Lahat kami ngayon ay nakaharap
na
sa simbahan at nakatitig lamang.
"Mga hijo, papasok ba kayo sa loob? Ang panginoon ay naghihintay lang sa inyo sa
loob
at makikinig siya sa lahat ng mga panalangin ninyo.'" ani ng pari na papasok sana
sa loob ng
simbahan. Napatingin ako sa kanya at bigla akong nagmano.
"Eather, gusto ko po sanang ipagdasal ang asawa ko dahil ang buhay niya ay nasa
bingit
ng kamatayan." ani ko. Ngumiti siya sa akin at iginiya niya kani papasok sa loob ng
simbahan. Tinanong niya ang pangalan ng asawa ko kaya mabilis ko namang sinabi sa
kanya.
Nakaupo na kami ngayon sa mahabang upuan, ang pari ay nagsimula ng mag- misa
habang ako naman ay nakaluhod sa luhuran sa harapan ng kinauupuan ko. Ipinagdarasal
ko
ang aking asawa ng marinig ko ang pari na binanggit ang pangalan ni Lai at
binabasbasan
niya na nawa ay gumaling na ang asawa ko. Napaluha ako, sapat na sa akin na
naitawag niya
sa panginoon ang pangalan ng aking asawa. Sapat na sa akin na kahit ang pari ay
nagawang
itawag sa diyos ang maagang pag-galing ng asawa ko.
Pagkatapos narming mag-simba ay bumalik naman kami ng hospital. Nangako ako sa
aking mahal na babalik agad ako ano pa man ang maging resulta ng pägpunta namin ng
hospital.
Pagkarating namin ay biglang tumakbo si Jeffrey papasok sa loob ng silid ng makita
na
nagkakagulo ang nga nurse kaya maging ako ay walang sabi-sabi na sumugod papasok sa
loob. Matinding takot ang nararamdaman ko, ang mga palad ko ay basa ng malamig na
pawis
at ang tuhod ko ay tila ba nangangatog na hindi ko maipaliwanag.
"Anong nangyayari?" malakas na ani ni Jeffrey ng makapasok na kami sa loob.
"Huminto ang pagtibok ng puso ng kakanbal mo, nanghihina na ang kapatid mo anak.
Sabi ng mga doktor kapag hindi siya naoperahan sa lalong madaling panahon ay
mawawala
na sa atin ang kakambal mo." ani ng ina nila na walang patid na umiyak. Para akong
natulos
sa kinatatayuan ko sa mga naririnig ko. Kanina lamang ay puno ako ng pag- asa
matapos
ipagdasal ng pari ang aking asawa pero ang pag asang nararamdaman ko ngayon ay tila
ba
unti-unting naglalaho.
Wala ako sa sarili na naglakad palapit sa glass room. Hindi nanan ako pumasok sa
loob,
nakatayo lamang ako at pinagmamasdan ko ang asawa ko na inaasikaso ng mga doktor.
Napatingin ako sa mga tao sa paligid ko at kahit hilam ang aking mga luha ay pilit
kong
pinapagana ang aking isipan. Lumabas ako ng silid at mabilis akong nakarating ng
parking
lot. Hinanap ko ang sasakyan ko na iniwan ko dito nuong isang araw. Mabilis akong
sumakay
at pinasibad ko agad ito, at kung paano ako nakarating ng ligtas sa condo ko ay
hindi ko
alarn.
"Ahhhhhhh!" malakas kong sigaw ng makapasok ako sa aking unit. Nagdatingan naman
ang mga kaibigan ko pero hindi ko sila pinansin. Purnasok ako sa silid ko at halos
basagin ko
na ang lahat ng gamit na mahawakan ko.
"Huminahon ka George!" malakas nilang sigaw habang pinipigilan ako sa aking
pagwawala. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Natatakot ako na baka tuluyan ng mawala
sa
buhay ko ang babaeng tanging nagbibigay ng dahilan sa akin upang nabuhay.
"Tbibigay ko ang puso ko kay Lai at huwag ninyo akong pipigilan dahil buhay ko ito.
Huwag ninyo akong pakikialarnan dahil buhay ng asawa ko ang pinag-uusapan natin
dito.
Handa akong mamatay para sa kanya dahil hindi ko kakayanin na mabuhay sa mundong
ito
3/5
kung mawawala din lang s'ya sa buhay ko." umiiyak kong ani sa känila.
45 Ma
"'Bro, hindi! Hindimo ibibigay ang puso mo sa kanya. Makakahanap tayo ng donor kaya
nakikiusap kami na huwag mong gagawin 'yan. Please bro, nakikiusap kami." ani ni
Isaac na
lumuhod pa sa harapan ko.
"Bro, doctors will not kill you para lang matransfer ang puso mo kay Lai. Hindi
'yan
pinahihintulutan ng batas. Ang mga taong may taning ang buhay o mga taong brain
dead
lamang ang tinatanggap nila na mga organ donors lalo na pagdating sa puso ng isang
tao."
ani naman ni Ryven.
"Ako mismo ang lalapit sa kanila upang bigyan sila ng pahintulot. Kung
kinakailangan
kong pumirma ng kahit na anong dokumento ay gagawin ko. Hindi ako tatayo lang dito
para
lang panuorin na unti-unting namamatay ang asawa ko. Hindi ko kaya! Nauunawaan ba
ninyo ako? Hayaan na ninyo ako, may alam akong paraan dahil pinag- aralan ko na
ito. Maari
kong ibigay ang puso ko lalo na at ako mismo ang may kahilingan nito." ani ko at
pabagsak
akong naupo sa gilid ng aking kama.
Kahit na ano pa ang gawin nila ay hindi na nila ako mapipigilan pa. Desidido na ako
dahil
buhay ng asawa ko ang nakataya dito.
"Samahan ninyo ako sa mga magulang ko, gusto kong magpaalan na sa kanila dahil
kahit na ano pa ang gawin ninyo ay hindi na magbabago pa ang isip ko." ani ko at
tumayo nà
ako. Pinigilan ako ni Raymond pero isang suntok sa mukha niya ang pinakawalan ko.
"Ang sabi ko handa na akong mamatay! Huwag ninyo ako susubukang pigilan dahil kapag
nahuli ang lahat at nawala ang asawa ko sa buhay ko ay kanumuhian ko kayong lahat
habang ako ay nabubuhay!" galit kong sigaw sa kanila.
Pinahid ni Raymond ang dugong tumagas sa gilid ng kanyang labi. Lahat sila ay
makikitaan ng kakaibang sakit na gumuguhit sa kanilang mga mata pero gusto kong
maintindihan nila ako na kung mawawala din lang sa akin ang asawa ko, ay wala ng
silbi pa
ang mabuhay sa nundong ito.
"Paano ang mga anak ninyo ni Lai? Hahayaan mo na lang ba sila na mawalan ng isang
ama? Hindi mo ba sila mahal? Ang sabi mo nuon, ang pangarap mo ay may mga batang
paslit
na tatawag sa iyo ng daddy. Nandyan na sila bro, pero bakit iiwan mo sila? Hindi ba
sila
mahalaga sa iyo?" ani ni Hanz.
"Kaya ko nga gagawin ito ay para din sa kanila, para hindi mawala sa kanila ang
kanilang
ina. Hindi ko talaga kaya mawala sa buhay ko si Lai kaya patawarin ninyo ako kung
ganito ako
kahina.'" wika ko. Lumabas ako ng aking silid. Naglakad ako hanggang sa pinaka main
door
at muli ko silang nilingon.
"Napakabuti ninyo sa akin, napakabuti ninyong nga kaibigan. Hinding-hindi ko kayo
makakalimutan." wika ko at tuluyan na akong lumabas ng aking unit. Hindi na ako
luningon
pa dahil ayokong makita ang kalungkutan sa mnga mata ng mga kaibigan ko na bata pa
larnang ako ay kasa-kasana ko na. Nasasaktan ako pero para sa akin ay ito ang
pinakamnabuting gawin upang mailigtas ko sa kamatayan ang asawa ko.
"George!" malakas nilang tawag sa akin pero hindi ko na sila pinansin pa.
Pupuntahan ko
ngayon ang aking mga magulang upang sa huling pagkakataon ay makapag-paalam ako sa
kanila.
Pagkasakay ko ng aking sasakyan ay mabilis ko agad itong pinaharurot. Alam kong
kasunod ko larnang ang mga kaibigan ko, alan kong gagawin nila ang lahat upang
mapigilan
ako pero desidido na ako sa gusto ko. Para sa mahal ko, kapalit ang buhay ko.
Hindi mawala sa isipan ko ang nakita ko kanina, ang mga nakakabit na machine sa
4/5

katawan niya. Ayokong makita siyang ganoon dahil parang dinudurog ang puso ko,
Sanay
akong makita ang isang Lai na puno ng buhay, 'yung masayahin at laging nagbibiro.
Gusto
kong malkitang muli ang kaniyang mga ngiti pero mangyayari larnang 'yan kung
isusuko ko
ang sarili ko upang madugtungan ko ang buhay niya. Sapat na sa akin yon kahit na
hindi ko
na makikita pang muli ang mga ngiting inaasam kong makita sa kanyang labi. Alarn
kong
kamumuhian mo alko asawa ko pero alam ko rin na hindi mo gagawin ang sinabi mo sa
akin
na pagkitil sa buhay mo dahil may mga anak tayo na umaasa sa iyo. Alarn kong hindi
mo sila
magagawang iwan.
5/5

Chapter 51 -Marcus-
Chapter 51 -Marcus-
George's POV
Nakarating ako sa bahay ng aking mga magulang. Masaya akong sinalubong ng aking
ina.
Pumasok kami sa loob ng kabahayan habang ang aking ina ay hindi nawawala ang
malaking
ngiti sa kaniyang labi.
"May sasabihin po ako sa inyo ni dad kaya ako nandirito." ani ko sa malungkot na
tinig
Napalingon ang aking ina ng marinig niya ang sunod-sunod na sasakyan ng aking mnga
kaibigan na pumaparada sa harapan ng mansion.
Ang matamis na ngiti ng aking ina ay unti-unting napapawi habang naririnig niya ang
mga sinasabi ng aking mga kaibigan.
"Bro, may ibang paraan, Huwag ganito please." ani ni saac. Hindi naman ako kurnibo
dahil ang nais ko ay makapasok muna sa loob ng kabahayan upang makausap ko ang
aking
mga magulang.
"Ano ba ang nangyayari ha?" ani ng aking ama na sumasalubong na sa amnin sa silid
tanggapan. Iginiya ko ang aking ina sa sofa at tinabihan ko siya. Nagsisimula ng
humikbi ang
ang aking ina kaya niyakap ko siya ng mahigpit. Batid ko na nararamdaman ng puso
niya ang
mga bagay na gusto kong iparating sa kanila.
Hinawakan ko ang dalawang kamay ng aking ina at kinausap ko siya tungkol sa aking
mga plano. Tuluyan na siyang napahagulgol at niyakap ako ng mahigpit.
"George, anak, huwag naman ganito. Nakikiusap ako sa iyo anak ko huwag mo naman
kaming iwan ng ama mo."uniiyak na ani ng aking ina habang mahigpit niya akong
yakap.
Ang aking ama ay nakatitig lamang sa akin. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip
niya, titig
na titig lamang siya sa akin.
"Hindi rin naman po ako magiging masaya na dahil mawawala sa buhay ko ang asawa ko.
Sa pamamagitan ng puso ko ay madudugtungan ko ang buhay ni Lai, mararamdaman n'yo
pa
rin po ako sa pamamagitan ng asawa ko. Maunawaan po sana ninyo ang desisyon ko
dahil
hindi na ito magbabago pa.
"Hindi ako papayag! May karapatan akong tumanggi dahil ako ang iyong ina." ani niya
kaya natawa ako ng mahina. Alam ko naman na ganito ang magiging reaksyon niya. Sino
ba
ang magulang na nanaisin na makita na mawawala sa kanila ang mahal nilang anak?
Ngumiti ako sa kanya at hinalikan ko siya sa kanyang noo. Huminga ako ng malalim at
muli akong nagsalita.
"Iknow mom, pero hindi na ako bata at kaya kong magdesisyon para sa sarili ko.
Kailangan n'yo lang tanggapin ang gusto kong mangyari upang maging maluwag sa akin
ang
aking gagawin. Hindi naman ako po ako nandito upang hingin ang permiso ninyo,
nandito
ako upang ipaalam sa inyo ang plano ko at sa ayawn'yO man o sa gusto ay ako pa rin
ang
masusunod. Buhay ko ito mom at handa kong ibigay ang buhay kong ito sa taong
pinakamamahal ko." wika ko at napatingala ako upang pigilan ang mga luha kong
nagnanais
na sumungaw mula sa aking mga mata.
"Hayaan mo siya, desisyon ng anak natin 'yarn at kailangan nating respetuhin ang
kagustuhan niya. Nauunawaan ko ang gusto niyang mangyari at kahit masakit sa akin
ito ay
wala naman tayong magagawa." ani ng aking ama. Napatingin ako sa aking ama na
lumuluha
1/4

na ngayon. Nasasaktan ako na makita na naghihirap ang kalooban nila pero hindi ko
naman
kayang mabuhay kung mawawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko.
"William! No! Hindi ako papayag! Nag- iisa lang natin siyang anak kaya hindi ako
papaya,
na mawala siya. Hindi ako papayag na isuko niya ang buhay niya. Mararning paraan,
bakit
kailangang ang puso niya?" sigaw ng aking ina at tuluyan ng lumakas ang kaniyang
hagulgol.
"'Kung gusto niyang dugtungan ang buhay ng kanyang asawa ay sino ba tayo para
pigilan
siya? Masakit para sa akin ang sabihin ito pero nakikita ko sa kanyang mga mata ang
pangungulila, ang kalungkutan at ang kamatayan ng kaniyang puso. Bilang ama niya ay
handa kong ipagkaloob sa kanya ang tanging kaligayahan na gusto niya. Kung ang
kaligayahang 'yon ay ang madugtungan niya ang buhay ng kanyang asawa, hahayaan ko
siya.
Binibigay ko sa iyo anak ang pahintulot na gawin ang kagustuhan mo. Mahal na mahal
ka
namin ng iyong ina. Sana maramdanan mo sa puso mo ang pagnamahal naming 'yon para
sa iyo." wika niya kaya napahagulgol na ako. Pumikit -pikit ako at pinahid ko ang
mga luhang
panay ang daloy sa mukha ko. Napalingon ako sa mga kaibigan ko ng marinig ko ang
pagtangis nila. Bumitaw ako sa aking ina at isa-isa kong nilapitan ang mga kaibigan
ko at
nagpapaalam na ako sa kanila. Sa umpisa alam kong mahihirapan silang tanggapin pero
kapag nagtagal na ay mauunawaan din nila kung bakit ko ito ang naging pasya ko.
"Bro, please don't do this. Oh god, please don't!" Pagmamakaawa ng mga kaibigan ko.
Hindi ko na sila masagot pa, isa-isa ko lang silang niyayakap at ayaw na nila akong
bitawan
pa.
"Mahalin ninyo ang mga asawa at anak ninyo, kapag pinagtaksilan ninyo sila,
mumultuhin ko kayo. Tandaan ninyo ang bro code natin, 'double F' Faithful forever."
ani ko
at natawa ako ng mahina upang palakasin ko ang loob nila.
"Hindi namin matatanggap bro, buong buhay natin magkakasama na tayo, sabay-sabay
tayong lumaki tapos ngayon ay bigla mo na lang kami iiwan. Hindi namin
matatanggap." ani
ni Gabriel. Ngumiti ako sa kanila ng matamis. Gusto kong maunawaan nila na ginagawa
ko ito
dahil sa pagmamahal ko sa asawa ko.
"Gusto kong tanggapin ninyo upang sa pagpanaw ko, kahit papaano ay magiging masaya
ako dahil ang mga kaibigan ko na minahal ko ng higit pa sa aking buhay ay magiging
nasaya
para sa akin. Please, sana ay maunawaan ninyo ako.
HThis is bullshit, man!" sigaw ni Hanz habang nagwawala.
Pinigilan naman siya ng mga kaibigan ko, maging ang aking ama ay tumulong na upang
mapigilan ang pagwawala ni Hanz. Naiintindihan ko ang nararandaman nila kaya nga
hindi
na lang ako masyadong nagsasalita dahil ayoko na silang masaktan pa.
"Gagawa ako ng sulat para sa mahal ko, gusto ko, kayong mga kaibigan ko ang mismong
mag-aabot sa kanya. Ipangako ninyo sa akin na gagabayan ninyo ang pamilya ko at
hindi
ninyo sila pababayaan. Lalo na ang mga anak ko, gusto ko kahit wala na ako sa
kanila ninyo
ibubuhos ang pagmamahal ninyo para sa akin." wika ko at ngumiti akong muli sa
kanila.
Iniwan ko sila pansamantala sa ibaba at umakyat ako sa aking silid. Gagawa ako ng
isang
liham para sa asawa ko. Gusto kong maunawaan niya ang lahat kung bakit ko ito
ginawa.
Gusto kong malaman niya kung gaano ko siya kamahal.
Pagpasok ko sa aking silid ay naupo ako sa table. Napayukyok ako ng aking ulo sa
lamesa
dahil hindi ko makalimutan ang pakiusap sa akin ng mga kaibigan ko, at ang kanilang
pagtangis. Sumusugat ito sa puso ko ngayon dahil ang mga kaibigan kong 'yon na
simula pa
larnang na magka-isip na kami ay ang kasa-kasama ko.
2/4

Huminga ako ng malalim at tinanaw ko ang nakabukas na pintuan ng aking silid. Hindi
nila ako sinundan dahil alam ko na nasasaktan sila sa naging desisyon ko. Pinahid
ko ang
aking mga luha at tinitigan ko ang larawan ni Lai na nakapatong sa table at niyakap
ko
ito.
'Patawarin mo ako mahal ko kung naging mahina man ako, hindi ko talaga kaya dahil
mahal na mahal kita.' bulong ko habang hinahalikan ko na ang kanyang larawarn.
Kinuha ko
ang isang pad at pen at nagsimula akong magsulat habang burmabalong ang aking nga
luha.
Ito na ang huling yugto ng aking buhay pero may panibago namang yugto sa buhay ng
aking
mahal.
"Mahal ko,
-Habang binabasa mo ang sulat na ito ay alam ko na masama ang loob mo sa akin.
Patawarin mo sana ako kung sinuway ko man ang kagustuhan mo. Sabi ko nga sa iyo,
handa
kong ibigay sa iyo ang mundo ko, kasama na duon ang buhay ko. Hindi ko kakayanin na
makita kang nahihirapan, hindi ko kakayanin na mawala ka sa buhay ko. Ito lamang
ang
tanging paraan upang mailigtas ka sa kamatayan. Mananatili naman ako na kasarna mo
habang-buhay dahil dadalhin mo ang aking puso. Ikaw na sana ang bahala sa mga anak
natin, huwag kang matakot na muling magmahal. Huwag kang mag- alala dahil
susuportahan
ko ang kaligayahan mo kahit nasa kabilang buhay na ako. Mula sa malayo ay gagabayan
ko
kayo ng ating mga analk. Kapag namimiss mo ako ay damahin mo lamang ang iyong puso
at
para na rin akong nasa tabi mo. Ang puso ko ang magiging gabay ninyo sa araw-araw
ninyong pamumuhay. Naisalin ko na rin ang lahat ng ari-arian ko sa pangalan ninyo
ng ating
mga anak. Mahal na mahal kita asawa ko, ikaw ang buhay ko kaya kung mawawala ka
wala
namang silbi na ang buhay ko. Pero ngayon ay iisa na tayo dahil iisa na ang puso
natin. Mahal
na mahal kita kaya ang gusto ko..
"Ano ang ginagawa no diyan?" ani ng isang boses sa pintuan kaya hindi ko naituloy
ang
pagsusulat. Napatingin ako kay Marcus na kasama si Hugo at ang mga kaibigan ko.
Nakatitig
lamang siya sa akin na kunot na kunot ang kaniyang noo habang salubong pa ang
dalawa
niyang kilay.
"Ayan ang gagong yan! Isinusuko na niya ang sarili niyang buhay, gumagawa ng sulat
para sa kanyang asawa. Ang gago niya dahil ibibigay na niya ang puso niya kay Lai.
Kaya nga
kita tinawagan at pinapunta dito dahil baka sakali pinsan makinig siya sa iyo. Ayaw
niya
kaming pakinggan. Sabihin mo sa kanya na makakahanap pa tayo ng puso para kay Lai.
Sabihin mo sa kanya pinsan na hindi tayo titigil hangga't hindi tayo nakakahanap ng
puso
para sa asawa niya." umiiyak na ani ni Hanz.
Naglakad palapit sa akin si Marcus. Hinablot niya ang sulat na ginagawa ko kaya
napatayo
ako. Binasa niya ito kaya napatingin ako sa mga kaibigan ko. Nakarinig ako ng ilang
yabag
kaya muli akong tumingin sa pintuan at nakita ko ang mga magulang ko na humahangos
papasok sa loob ng silid ko.
"Pakiusap, kausapin ninyo ang anak ko. Hindi ko kakayanin na mawala siya sa buhay
namin." ani ng aking ina. Hurninga ako ng ubod ng lalim at tinitigan ko ng masama
si
Marcus.
"Ibalik mo sa akin 'yan Marcus. Huwag ninyo akong pakialaman, labas na kayo sa
desisyon ko" galit kong ani. Napatingin ako kay Hanz na humahagulgol pa rin na
parang
bata kaya nilapitan ko ito at sinuntok ko siya sa braso.
"Tumigil ka nga ng kakaiyak diyan! Nagnumukha ka ng bakla bwisit ka! Buhay pa ako
3/4

kung maka ngalngal ka akala mo naman binuburol na ako." ani ko at tila ba hindi
niya
nagustuhan ang biro ko at malakas niya akong tinulak palayo sa kanya.
"Marcus! Kausapin mno si George. Sabihin mo sa kanya na hahanap tayo ng puso para
sa
asawa niya." umiiyak na ani ni Hanz. Napatingin naman ako kay Isaac na bigla na
lamang
nabuwal at bumagsak sa sofa kaya nilapitan agad siya ng mga kaibigan namin.
"Okay lang ako, nanghihina lang ako dahil hindi ko inakala na sa ganitong
pangyayari
tayo mababawasan ng isa. Hindi ko inakala na isa sa atin ay mag give-up na lamang
ng
ganito." ani niya at pinunasan niya ang kaniyang mga luha.
5 Bo
"Talaga nga palang ibibigay mo ang puso no sa asawa mo. Napakadakila ng pägmamahal
mo at kahanga-hanga pero paano ang mga anak mo ha? Pababayaan mo na lang ba silang
mawalan ng isang ama?" ani ni Marcus at ibinalik niya sa akin ang aking sulat.
Tinignan niya
ang kama ko at bigla na lamang siyang lumundag dito at patihayang nahiga.
"Magbihis ka na. May pupuntahan tayo. Bilisan mo diyan dahil wala pa akong tulog."
ani
niya ng nakapikit ang kaniyang mga mata. Hindi ako kumilos dahil nakakaramdam ako
ng
inis sa taong nagsasalita.
"Ang sabi ko magbihis ka na! Ayusin mo nga 'yang hitsura mo diyan at naaalibadbaran
ako sayo." inis na ani ni Marcus na nakapikit pa rin.
"Please, umalis ka na Marcus dahil desidido na ako. Hindi na magbabago pa ang isip
ko
kaya kung pwede lang sana ay umalis ka na." wika ko sa kanya habang nakakuyom ang
dalawa kong kamao at nagtatagis ang aking mga bagang.
"Desidido ka saan? Sa pagbibigay ng puso mo para sa asawa mo? Nababaliw ka na
talaga
George at kung ano-ano ang naiisip mo." ani niya na nakaupo na sa gilid ng kama.
"Yes, nababaliw na nga ako. Kaya umalis ka na dahil kahit na ano pa ang sabihin
ninyo ay
wala kayong mapapala. Desidido na ako." ani ko at muli akong naupo sa silya sa
tapat ng table
at nagsimula ulit akong mag-sulat.
"Kanino mo ibibigay ang puso mo? Sa asawa mo? So, kung ibibigay mo ang puso mo sa
asawa mo, aanhin ko 'yung puso na nahanap ko para sa kanya? Nanduon na nga sa
hospital
at inooperahan na. Hindi mo kasi sinasagot ang tawag ko upang sabihin ko sana sa
iyo na
nasa operating room na ang asawa mo. Ipapatigil ko na ba ang ginagawang heart
transplant
sa kanya para puso mo na lang ang ibigay ha gago ka? Wala pa nga akong tulog
kakahanap ng
puso para sa asawa mo tapos ganito pa ang aabutan ko dito?" ani niya na bigla akong
napatayo. Ang lahat ay parang naestatwa sa aming mga narinig mula kay Marcus.
Nakatitig
lamang ako kay Marcus na nakaupo pa rin sa gilid ng kama at tinitignan ang mga
daliri niya
at pagkatapos ay isa-isa niyang kinagat ang kuko niya.
"W-What?" Nanginginig ang boses ko habang unti-unti na akong lumalapit kay
Marcus.
"Wait." ani niya at kinuha niya ang kaniyang telepono at may tỉnawagan. Mayamaya ay
itinapat niya sa amin ang phone niya at pinakita ang isang live na pag-0opera sa
aking asawa
kaya napahagulgol ako at napaluhod mismo sa harapan niya. Si Hanz naman ay nilundag
ang
pinsan niya ng yakap at para kaming mga bata na nag iiyakan dito sa loob ng aking
silid.
4/4

Chapter 52 -Miguel-
Chapter 52 -Miguel-

George's POV
Patungo kami ngayon sa hospital kung saan ay sumasailalim na ang aking asawa sa
isang
heart transplant operation, Para ako ngayong nasa ulap dahil sa kaligayahang
nararamdarnan
ko.
Magkakasunod lamang ang aming mga sasakyan at sa unahan ko ay sina Marcus at ang
nga kaibigan niya at mga tauhan nila.
Hindi naman nagtagal at nakarating na rin kami ng hospital at halos takbuhin ko na
ang
kinaroroonan ng aking asawa.
"Nasa loob pa sila, nanduon ang doctor nila Marcus at ang asawa ng empleyado ni
Marcus
na nágbigay ng puso sa aking kakambal." anini Jeffrey.
Napatingin ako kay Marcus na nakaupo na at nakatitig na naman sa kanyang mga kuko.
Ano ba ang meron sa mga kuko niya at kanina pa niya ito kinakagat?
Nilapitan ko siya at naupo ako sa kanyang tabi. Huminga ako ng malalim at nagsimula
na
akong magtanong.
"Paano ka nakahanap ng heart donor?" tanong ko sa kanıya. Gusto ko kasing malaman
at
makasiguro na wala siyang tinakot para lamang mag- donate ng puso sa aking asawa.
"I was in my office dahil hinihintay ko ang kausap kong magdodonate ng heart sa
asawa
mo pero may sakit din pala ito sa puso. Paalis na sana ako upang puntahan si
Althea, pero
dumating naman si Miguel, ang empleyado ko sa katatayo pa lang na mall. Arng sabi
niya ay
gusto akong makausap ng asawa niya tungkol sa pinakalat kong announcement sa social
media tungkol sa heart donor. Inilagay ko na kailangan ko ng B Positive na blood
type at
healthy na heart, Kung sino man ang magdodonate ay makakatanggap ng isang private
resort na nasa Batangas. Well, maraming nag inquire pero tanging ang asawa lang ng
empleyado ko ang nag-match sa lahat ng test na ginawa sa kanila. Tinatawagan kita
pero
hindi mo ako sinasagot. Tinatawagan ko si Hanz, hindi rin niya ako sinasagot kaya
tumuloy
na kami sa asawà mo at duon na namin napagpasyahan na ituloy na ang operation kahit
wala
ka pa. Kasama ko ang doctor ng pamilya namin at siya ang inatasan ko na kumuha ng
video
upang ipakita ko sa inyo. Buti nga at tumawag sa akin si Hanz. Alamn mo ba na
ganyan talaga
ang pinsan kong 'yan? Sobrang iyakin niyan pag-dating sa mga mahal niya sa buhay.
Hindi
ko sinabi sa kanya na nasa operating room na ang asawa mo dahil gusto ko munang
makita
ang katangahan mo." mahaba niyang litanya sa alkin. May tinawagan siya sa kanyang
telepono at makalipas lang ng ilang minuto ay isang lalaki ang umiiyak na lumalapit
sa
arnin
"Ikaw na ang bahalang magsabi sa kumag na yan kung sino ka at ibigay mo na rin sa
kanya ang mga dokumento at records ng asawa mo galing misno sa hospital na
pinanggalingan ninyo. Gusto kong malaman nila na walang pumilit sa inyo at kusa
kayong
lumapit sa akin." ani niya sa isang lalake. Tumabi ito kay Marcus at pinahid niya
ang kanyang
mga luha. Ngumiti siya sa akin at nagsimula itong magsalita.
"Ako po si Miguel Mondrago. Ang asawa ko po ang nagbigay ng puso sa asawa mo. May
brain cancer si Mina at may taning na ang kanyang buhay. Nabasa namin sa social
media na
naghahanap si Sir Marcus ng heart donor kaya kinausap ako ng asawa ko. Nuong una ay
1/5

tumanggi ako dahil gusto ko sanang hintayin na lamang ang araw ng pagkalagot ng
kaniyang hininga, pero kinausap ako ng asawa ko ng masinsinan. Gusto niyang maging
makabuluhan ang pagpanaw niya, gusto niyang makatulong lalo pa at pareho silang B
positive ng nangangailangan ng puso. Masakit ito para sa akin dahil minadali niya
ang buhay
niya pero masaya na din ako dahil kahit sa huling sandali ng buhay ng aking asawa
ay
kabutihan pa rin ng puso niya ang namayani. Maya na din ako dahil hindi ko na siya
makikita
pang nahihirapan, 'yung sumisigaw dalhil sa sobrang sakit ng kanyang ulo na halos
iumpog
na nga niya sa dingding. Nanlalabo na nga rin ho paningin niya at kanina bago sila
ipasok sa
loob ng operating room sabi niya, wala na siyang naaaninag na liwanag. Parang
hinintay lang
ng paningin niya na makita namin ang panawagan ni Sir Marcus sa social media."
mahaba
niyang wika sabay sapo ng kanyang mukha at humagulgol siya sa kanyang palad.
Háwak ko ang records galing ng hospital at nakalagay nga dito na isang buwan na
lang
ang maaaring itagal ng kanyang asawa. Ang mga luha ko ay ayaw paampat sa paglarndas
sa
aking mukha. Masaya ako dahil ang pusong isinalin sa aking asawa ay tunay na
busilak.
Tinapik ko siya sa kanyang balikat at nagpasalamat ako sa kaniyang taos puso.
"Paano na kani ng mga anak ko? Kung maaari ko lang ibigay sa kanya ang buhay ko,
matagal ko ng ginawa. Mahal na malhal ko ang asawa ko at naiwanan niya ako ng
dalawang
anak." wika niya na kumirot sa puso ko. Mas mapalad pala ako sa kanya dahil ang
karamdaman ng asawa ko ay may pag-asa samantalang sa kanyang asawa ay wala ng
lunas.
"May pabuya ang.." he cut me off.
"Sa totoo lang ho ay hindi ko naman kailangan ang pabuya. Sapat na po sa amin ng
asawa
ko na nadugtungan ang buhay ng asawa ninyo sa pamamagitan ng puso niya. Hayaan n'yo
nà lang po sana na maging ninang ang asawa ninyo ng nag-iisa naming anak. Sapat na
po sa
amin 'yon upang maramdaman ng anak ko ang puso ng kaniyang ina." ani niya at
tuluyan ng
nalaglag ang aking mga luha.
Ito ang madalas kong itinatanong sa aking sarili, bakit napakaraming mabubuting
puso
ang nagdurusa samnantalang ang mga halang ang kaluluwa ay pagala-gala at tumatagal
ang
buhay sa mundong ito? Bakit hindi na lang sila ang magdusa? Bakit parang napaka
unfair
naman?
"Huwag kang mag-alala, mula ngayon ay maaari kayong maglabas pasok sa bakuran
namin. Gusto ko, habang lumalaki ang mga anak ko, kasabay din ang paglaki ng anak
mo na
parang mga magkakapatid. Bibigyan ko kayo ng magandang buhay and I don't take NO
for an
answer. Sa ayaw at sa gusto mo, kahit para sa anak mo ay tatanggapin mo ang
nakalaang
pabuya sa inyo. Hindi ito bayad kung 'yan ang iniisip no. Tulong ito sa anak mo
upang
mabigyan mo siya ng magandang kinabukasan. One hundred million pesos at tutulungan
ka
namin na palaguin ito. Kaming magkakaibigan ang gagabay sa iyo, pag-aaralan mo kung
paano ang magpatakbo ng negosyo upang mapaikot mo at mapagyabong ang halagang
matatanggap mo mula sa amin. Bata ka pa, wala ka pa nga yatang twenty-eight years
old,
marami pa ang mngyayari sa buhay mo." ani ko ng may ngiti na sa aking labi.
Twenty-seven na po ako. Lolo at Lola ko na lamang po ang kasama ko sa buhay dahil
ulila na po ako sa mga magulang." ani niya. Natawa akO ng mahina at pinahid ko ang
aking
mga luha.
"Huwag ka ng mag po sa akin, twenty- eight years old lang naman ako." wika ko sabay
tawa naman niya ng mahina. Habang nag-uusap kami ay bigla namang bumukas ang
malaking pintuan ng operating room kaya bigla akong napatayo at nakatitig lamang
ako sa
apat na doktor na lumabas mula dito.
2/5
"The heart transplant procedure was successful." nakangiting ani ng mga doktor.
Malakas na palakpakan ang maririnig sa lahat habang ako narnan ay unti-unting
napapaluhod at walang humpay akong nagpapasalamat kay Miguel na nakatayo sa harapan
ko. Itinayo niya ako at niyakap ako ng mahigpit. Hindi ko mapigilan ang paghagulgol
dahil sa
sobrang kaligayahang aking nararamdaman.
"'Malalaman natín manaya kung gigising na ba ang ating pasyente o nasa cona stage
pa
rin siya. Pero huwag kayong mag- alala dahil normal lang ngayon kung nasa coma
stage pa
rin ang pasyente. Kailangan lang natin siyang hintaying gumising. Ligtas na siya sa
kapahamakan kaya wala na kayong dapat ipag- alala pa." ani ng doktor kaya mabilis
akong
lumapit sa kanila at isa- isa ko silang kinarnayan at pinasalamatan.
"Hintayinn'yo na lamang na mailipat na siya sa isang Vip suite bago ninyo siya
malapitan. Iwasan lang po na kuyugin ang pasyente dahil sensitive pa rin siya sa
bacteria.
Kung maaari sana ay magsuot pa rin kayo ng coverall protection sa loob ng ilang
araw upang
maprotelktahan ang pasyente." ani niya. Napatingin ako sa mga kaibigan ko at higit
sa lahat
kay Marcus. Niyakap ko si Marcus na ikinagulat niya at natawa ng malakas sabay
tapik sa
likod ko.
"Tama na ang yakap at nakakabakla, ang gwapo mo pa naman." ani niya sabay halik sa
pisngi ko kaya bigla akong napahiwalay sa kanya at tinitigan ko siya mula ulo
hanggang paa.
Malakas na tawanan ang maririnig sa mga kaibigan niya maliban lang kay Hugo na tila
ba
pasan ang mundo.
" Gago ka! Bakit mo ako hinalikan?" ani ko sabay punas ko sa mukha ko.
"'Nakakabakla ka nga kasi. Kaya sa suSunod huwag mo akong niyayakap at baka iuwi
kita
sa bahay ko." wika niya kaya susuntukin ko sana siya pero tumakbo siya at nagtago
sa likod
ni Hanz. Napapailing na lamang ako at muli akong nagpasalamat sa kanilang lahat.
Mayamaya ay bumukas muli ang pintuan at inilabas ang stretcher na tulak-tulak ng
mga
nurse. Napahawak ako sa aking dibdib habang pinagmamasdan ko ang aking asawa na
tulog
at may kung ano-anong nakasabit sa kanyang katawan.
"Pansamantala lang ang nga nakikita ninyo, sa ikatlong araw ay tatanggalin na rin
ang
mga 'yan kaya nga ang bilin ko ay huwag muna ninyo siyang kukuyugin at sumunod kayo
sa
sinabi ko sa inyo." ani muli ng doktor at pagkatapos ay nagpaalam na sila at
pupuntahan na
lang daw nila mamaya ang asawa ko sa magiging silid nito upang ma-check nila ang
kalagayan ng puso nya.
Nilapitan ko naman si Miguel at sinamahan ko siya sa morgue upang puntahan ang
kaniyang asawa. Gusto ko ring makita ang asawa niya upang pasalamatan ko ito sa
kabutihang nagawa niya kahit man lang sa huling sandali.
Pagkapasok namin sa morgue ay malakas na paghikbi ang maririnig mula kay Miguel.
Nakatayo lamang kami sa likuran niya at pinagmamasdan ang walang buhay na katawan
ng
kanyang asawa.
"Mahal ko, masaya ako dahil hindi ka na mahihirapan pa, masaya ako dahil alam kong
kapiling ka na ng p0ong maykapal. Masaya ako dahil kahit sandaling panahon lamang
tayo
nagkasama ay iniwanan mo naman ako ng isang ala-ala, ang ating anak na si Shaun.
Salamat
sa pagmamahal mo at dadalhin ka namin ng anak mo sa puso namin habang-buhay. Mahal
na mahal kita at wala na akong ibang mamahalin pa kung hindi ikaw lanang." umiiyak
niyang ani. Maging kami ay hindi na namin napigilan pa ang hindi maluha. Napakabuti
ng
puso nila. Nilapitan ko si Miguel at tinapik ko siya sa kanyang balikat.
Pinagmasdan ko ang
asawa niya at nagpasalamat ako sa kabutihan niya, nagpasalamat ako dahil sa kanya
ay
nadugtungan ang buhay ng aking asawa.
3/5

"Sinisimulan na ang lugar na paglilibingan ng iyong asawa, wala kang kahit na anong
iintindihin. Ipapagawa natin siya ng isang malaking musileo upang madalas ninyo
siyang
nabibisita. Pag- aari namin ang pribadong cemetery kaya wala ka ng aalalahanin pa."
ani ko at
nagpasalamat naman siya sa akin. Kung tutuusin ay wala narnan siyang dapat
ipag-pasalamat sa akin dahil ako ang nay utang na loob sa kanila. Ako ang dapat na
nagpapasalamat sa kanila.
"Please, wala kang dapat ipagpasalanat sa akin dahil ang lahat ng nangyayaring ito
ay
ako ang dapat na magpasalamat sa inyo. Kayo ang dapat kong pasalamatan sa kabutihan
ninyo sa amin. Maraming-maraming salamat. Simula ngayon ay gusto ko sanang maging
kaibigan ka. Tutulungan ka namin sa lahat ng bagay, salamat bro." wika ko at sa
harapan ng
katawan ng kanyang asawa ay nagyakap kami bilang magkaibigan.
5 Boes
Smunod na kami sa itaas kung saan ay nanduruon ang Vip suite na pagdadalhan sa
aking asawa. Nasa labas pa sila kaya hindi na rin muna ako pumasok sa loob.
"Nasa loob pa ang mga nurse, hintayin na lang daw natin silang makalabas upang
mabigyan tayo ng coverall protection. Inaayos pa kasi nila ang asawa mo at
sinisigurado nila
na lahat ng nakakabit sa kanya ay maayos." ani ni Jeffrey.
Kasama ko si Miguel, nilapitan siya ng parnilya ng asawa ko at pinasalamatan siya
sa
kabutihan na nagawa nila. Hindi na mawala ang ngiti sa aking labi dahil napakabuti
ng diyos
sa amin.
"'Nakahanda naman ang libingan mo?" boses ni Marcus na ikinalingon ko. Napakunot
ang noo ko sa kanyang tinuran.
"Hindi ba at nagpaalam ka na? Sige na, kanina pa namin hinihintay ang bangkay mo."
wika niya kaya malalakas na tawanan ang maririnig mula sa kanilang lahat.
Napapailing na
lamang ako sa kalokohan ni Marcus. Leader ba talaga ito o comedian?
"Isasama kita sa hukay gago ka!" ani ko at mabilis ko siyang inakbayan sa kanyang
balikat at pasakal kong inipit ang kaniyang leeg. Dalawang tapik sa braso ko ang
ginawa niya
kaya binitawan kO agad siya.
"Gago ka! Bakal ba 'yang braso mo ha?" inis niyang ani sabay himas sa kanyang
leeg.
Mayamaya ay biglang bumukas ang pintuan ng silid ng aking asawa at nakangiting mga
nurse ang bumungad sa amin.
"Sumunod po kayo sa amin upang maisuot ninyo ang mga coveralls ninyo." ani nila.
Isang silip ang ginawa ko sa loob ng silid at isang malaking ngiti ang sumilay sa
aking labi
dahil wala na ang asawa ko sa loob ng ICU na ang ibig sabihin ay maayos na nga ng
tuluyan
ang kaniyang kalagayan.
"Tara na! Makasilip eh!" ani ni Hanz. Inakbayan ko si Hanz at ginulo-gulo ko ang
buhok
niya. Hindi ko makalimutan ang pag-ngawa niya. Para siyang bata pero natutuwa ako
dahil
nakikita ko sa kanila ang pagmamahal nila sa akin.
"Okay lang, guluhin mo ng guluhin ang buhok ko, pati buhay ko guluhin mo na rin, at
least alam kong buhay ka." ani niya at malalakas na tawanan ang maririnig mula sa
amin.
4/5

Chapter 53 -Malapit na-

Chapter 53 -Malapit na-

George's POV
Ilang araw na ay tulog pa rin ang mahal ko. Hindi ko alam kung kailan siya gigising
pero
sabi naman ng mga doktor sa amin ay hindi naman permanent ang pagiging comatose
niya.
Baka daw sa mga darating na araw ay magigising na rin ang mahal ko. Nakakaramdam
ako ng
takot pero hindi na katulad ng dati dahil naniniwala naman ako sa mga sinasabi ng
mga
doktor.
May mga senyales na ipinapakita ang aking asawa na malapit na nga siyang magising
pero kung minsan ay nakakaramdam ako ng pagkainip. Gusto ko na kasi ulit marinig
ang
kaniyang tinig, gusto ko na ulit maramdaman ang mahigpit niyang yakap at ang
matamis
niyang halik. Sobrang pagkasabik ang nararamdaman ko sa tuwing hahawakan ko ang
kamay
niya. Madalas ako ngayong magdasal at magpasalamat sa poong maykapal dahil binigyan
niya ng ikalawang pagkakataon ang aking asawa na muling mabuhay sa piling namin.
Nandito kami ngayong lahat, ako ay kagabi pa dito, sila Isaac naman ay dumating ng
mag-aalas ones at alam ko naman na hindi pa sila kumakain dahil panay ang punta
nila sa
vending machine. Pagbalik nila, kung hindi small bag of chips ay cookies or wafer
arng dala
nila. Sa laki ng pangangatawan nila, kahit yata itambak ko sa harapan nila ang
lahat ng
laman ng vending machine ay kukulangin pa 'yon.
Tumayo si Hanz at akmang lalabas ulit ng pinigilan ko siya.
"May choco late bar ako sa laptop bag ko, ayun sa likod ng sofa." ani ko.
Pagkarinig nila ng
sinabi ko ay nag-uunahan sila na dinampot ang bag ko kaya natawa ako sa mga patay
gutom
kong mga kaibigan. Hindi ko naman sila masisisi dahil galing sila ng kanilang mga
opisina at
sabi nila kanina ay hindi pa sila kumakain. Pagod at gutom ang kalaban nila kaya
nag- aagawan sila sa chocolate bar na nasa aking bag.
"Kumain muna kayong magkakaibigan, kami na muna ang bahala dito. Sige na at
mukhang kanina pa sila nagugutom, pasensya na kayo dahil hindi ko kasi alam kung
ano ang
mga pagkaing kinakain ninyo." ani ng ina ni Lai. Ala una na ng tanghali. May
pagkain naman
dito pero wala kaming gana dahil nasasawa na kami kakakain ng rice. Hindi naman
kami
nagrereklamo at hindi rin naman kami umoorder ng pagkain dahil ayaw naman naming
mainsulto ang ina ng aking asawa. Siya kasi ang nagluluto ng pagkain at dinadala
niya dito.
Kung sarap ang pag-uusapan ay sobrang sarap pero ang problema lang, hindi kami
kumakain
ng rice every day.
"Mom, imported ang mga 'yan, mga foreign blood kaya hindi sila sanay kumain ng rice
every day." ani ni Jeffrey.
"Bakit Jeffrey, hindi ka ba foreign blood ha?" aninaman ng kanyang ina kaya natawa
kami.
Napatingin naman kami kay Jeffrey na naglakad palapit sa kanyang kakambal at
hinalikan ito sa kanyang ulo. Napangiti naman ako dahil mahal na mahal niya ang
kanyang
kapatid at nagpapasalamat ako sa kanya dahil siya ang kasama nito nuong nagbubuntis
pa
lamang ang aking asawa. Mga panahong dapat ay ako ang kasama niya at umaalalay sa
kanya
pero hindi nga nangyari dahil sa isang hindi magandang nakaraan. Pero tapos na 'yon
at
kailangan ng ibaon sa limot.
1/6
Napatingin naman ako kay Isaan na nakaupo lang sa tabi ko dahil narinig ko ang
pagtunog ng kaniyang sikmura. Gutom na nga ang mga kaibigan ko at baka ako pa ang
sisihin ng mga asawa nila kapag nabawasan ang mga timbang nila.
Tara na bro, kanina pa talaga ako nagugutom. Pakinggan mo ang tiyan ko nagsasalita
na." ani ni Isaac sabay himas sa kanyang sikmura. Ngumiti ako sa kanila at tumayo
ako.
Nilapitan ko ang asawa ko at hinalikan ko ito sa kanyang noo.
"Babalik kami babe, kakain lang muna kami ha. I love you at sana magising ka na."
bulong ko. Hindi naman agad ako umalis dahil sa tuwing kakausapin ko siya,
naghihintay kasi
ako ng kahit na anong senyales mula sa kanya. Pero katulad din ng mga nakaraang
araw ay
wala naman akong natanggap mula sa kanya. Huminga ako ng malalim at muli akong
humalik sa kanyang noo at saka ako nagpaalam sa mga magulang ng asawa ko.
"Bro, can I join you? Nagugutom na rin kasi ako, medyo nasasawa ako sa rice ni
mommy."
ani ni Jeffrey kaya natawa kami at napatingin kami sa ina ng aking asawa ng binato
niya ng
pen si Jeffrey.
"Damn, bro! Hindi mo kailangang magtanong, let's go at ng makabalik agad tayo.
Kanina
pa rin kami nagugutom dahil galing kami sa office. Ako hindi pa talaga ako nag-
aagahan,
ang mga 'yan kahit papaano ay kanina pa nanginginain." ani ni Raymond. Maging ako
ay
natawa at inakbayan ko na ang kakambal ni Lai at sabay-sabay na kaming lumabas ng
silid
ng hospital.
"'Sa restaurant ko tayo kumain." ani ni Ryven.
Sa akin na lang sumabay si Jeffrey para hindi naman daw napakaraming sasakyan,
ganuon na lang din ang ginawa ng iba kaya sa akin na rin sumabay si Hanz at si
Isaac. Kay
Ryven naman ay sila Gabriel.
Pagkarating naman ng LaCuesta ay agad kaming umorder ng makakain. Para kaming
hindi pinakain ng isang linggo ng paglatag ng mga pagkaing inorder namin ay kanya-
kanya
na agad kami ng sunggab. Parang dinaanan ng bagyo ang table namin dahil nasimot
namin
ang pagkain. Malakas na tawanan ang maririnig mula sa aning magkakaibigan dahil
maging
ang mga dessert ay wala talagang natira.
"Grabe kayo! Kaunti lang naman ang nakain ko pero si Isaac, pati 'yung hindi ko
naubos
steak, kinuha pa." tumatawang ani ni Jeffrey.
"Bawal magsayang ng pagkain. Maraming nagugutom kaya dapat huwag mag-iüwan ng
tira." anini Isaac sabay tawa ng malakas. Para kaming mga batang nagtatawanan after
ng
isang masaganang pananghalian. Ang mga tao ay sa amin nakatingin maging ang mga
kababaihan na kanina pa nagpapa-cute sa amin.
"After nito dadaan muna ako sa opisina. Kailangan ninyong sumama sa akin dahil may
mga pipirmahan kayo tungkol sa Quantum project." ani ni Raymond. Napatingin ako sa
aking
phone upang tignan kung anong oras na at pagkatapos ay muli ko itong ibinalik sa
aking
bulsa.
Tara na at ng matapos na tayo diyan sa sinasabi mo." ani ko kay Raymond. Halos
sabay-sabay naman kaming nagtayuan. Pagtapat ko sa mga babaeng nagkakainan ay bigla
akong hinawakan sa karnay ng isang babae at may iniipit na papel sa aking palad
kaya
napahinto ako sa aking paglalakad at tinitigan ko ang babae. Tinignan ko ang kamay
ko at
binasa ko ang nakasulat dito. Pagkakita ko ng kanyang pangalan at numero ng kanyang
telepono ay nilamukos ko agad ito at inilagay ko sa plato niya may laman pang
pagkain.
"Bastos!"" ani niya. Ngumisi ako sa karnya at dinukwang ko siya.
"Kung kinakati ka, ayun ang guard ng restaurant na ito, dalhin mo sa banyo at sa
kanya
2/6

ka magpakamot." ani ko. Nakita ko ang pagkapahiya niya. Hindi dahil maganda siya at
nakalabas halos ang kanyang dibdib ay maglalaway na ang lahat ng lalaki sa kanya.
Ibahin
niya kami dahil kapag may pinangakuan na kaming babae, hindi na kami tumitingin pa
sa
iba. Faithful kani sa mga partner namin. Malakas na tawanan mula sa mga kaibigan ko
ang
maririnig samantalang ang babaeng 'yon ay galit na galit sa akin.
"Ang harsh mo bro." tumatawang ani ni Ryven. Napapailing na larmang ako habang
lumalabas na kami ng restaurant na pag- aari ni Ryven.
"Dapat lang sa kanya ang mga sinabi no bro." ani ng kakambal ng aking asawa.
Inakbayan ko naman siya. Gusto kong malaman niya na wala siyang dapat ipag-alala
dahil
kailan man ay hinding-hindi masasaktan sa akin si Lai. Mahal na mahal ko siya kaya
nga
maging buhay ko ay handa kong ibigay sa kanya. Ganuon ko siya kamahal.
"Bilisan natin, ayokong magising ang asawa ko na wala ako sa tabi niya." ani ko at
sumakay na kami sa dala naming mga sasakyan. Tumuloy naman kami sa opisina ni
Raymond
na hindi naman kalayuan sa restaurant. Ang mga building namin ay hindi naman
magkakalayo sa isa't isa. Pagkarating namin ng kanyang opisina ay mabilis ang bawat
kilos
niya. Kinuha niya ang kanyang laptop at agad na binuksan ito. Kinuha niya ang susi
sa
kanyang bulsa at binuksan naman ang drawer niya at may inilabas na isang kulay gray
na
folder.
"Ayan, bawat isa sa inyo ay may kopya, maliban lang sayo Jeffrey." ani niya sabay
tawa ng
mahina. Natawa na din si Jeffrey pero tinitignan niya ang mga dokumentong hawak
namin.
"Kayo pala ang nag-mamay ari ng mga Quantum? Wow! Alan ba ninyo na gusto ko
sanang mag-invest sa The Quantum Tower? Hindi ko pa lang naaasikaso dahil nga sa
nangyari sa kapatid ko. Pero may mga dokumento na ako na napagawa para sana
mag-submit sa sole owner ng Quantum project, hindi ko akalain na kayo palang anim
ang
nag-mamay ari nito." ani ni Jeffrey.
"Submit mo ang sinasabi mong dokumento sa opisina ko bro at ako na ang bahala." ani
ko sa kanya at isang malaking ngiti naman ang sumilay sa kanyang labi. Napatingin
naman
sa akin ang mga kaibigan ko kaya natahimik bigla si Jeffrey.
"Well, kung magkakaroon ng problema ang pagpasok ko, huwag n'yo na lang akong
intindihin, sumusubok lang sana ako." ani ng bayaw ko.
"Welcone aboard!" sabay-sabay na ani ng mga kaibigan ko kaya malakas na tawa ang
pinakawalan ko. Gulat na gulat naman si Jeffrey sa kanyang narinig. Ganito talaga
kami kapag
nang g0-good time kami.
"Grabe kayo! Akala ko nagalit kayo kay George dahil tinignan ninyo siya ng hindi
maganda. Dann you guys!" ani niya sabay gulo niya sa kanyang buhok kaya panay tawa
lamang kani.
Pagkatapos naming pag-aralan ang mga dokumento ay isa-isa namin itong pinirmnahan.
After kaming pumirma ay nag-stay pa kami dahil nagkaroon ng emergency meeting si
Raymond.
Nahiga ako sa sofa habang si IsaaC naman at si Hanz ay nahiga sa carpet. Si Gabriel
naman
ay naupo sa Swivel chair ni Raymond at itinaas ang dalawang paa sa office table
pero
tinanggal naman niya ang kanyang sapatos. Si Ryven naman ay lumabas kasama si
Jeffrey.
Ipinikit ko ang aking mga mata dahil aaminin ko na kulang na kulang ako sa tulog at
kanina
pa ako napapapikit at nagnanais na matulog. Hindi ko na rin namalayan na tuluyan na
nga
akong nakatulog.
3/6

Yugyog sa aking balikat ang gumising sa akin. Napabangon akong bigla ng makita ko
na
nakatayo na ang lahat ng mga kaibigan ko. Si Ryven naman ay may hawak na isang
kopita at
tinungga ang laman nitong alak.
"Anong oras na?" ani ko pero ako na mismo ang tumingin sa aking orasang parnbisig
Ganuon na lamang ang gulat ko na magaalas sais rna pala ng gabi kaya mabilis kong
kinuha
ang coat ko na isinampay ko sa sandalan ng sofa.
"Hindi ka na namin ginising dahil mukhang pagod na pagod ka. Wala kang maayos na
tulog kaya okay na nakapag pahinga ka." ani ni Raymond. Tinignan ko naman ang hawak
na
envelope ni Jeffrey at napakunot ako dahil kasama ng itim niyang envelope ay isang
gray
folder ng Quantum project namin.
"Ah, umalis kami kanina. Pumunta kami sa opisina niya upang kuhanin ang sinasabi
niyang dokumento. Pinag- aralan na nanin kanina nuong natutulog ka. Pumirna na rin
kami
at ikaw na lang ang kulang." ani ni Ryven at iniabot sa akin ang isang kopya ng
dokumento.
Napatingin naman ako dito at kunot noo ko itong binasa. Nawala ang pagkakunot ng
noo ko
ng mabasa ko ng mabasa ko na ito pala ang tinutukoy na dokumento ni Jeffrey. Kinuha
ko
ang pen na naka patong sa table ni Raymond at pumína ako sa ilalim ng naka print na
pangalan ko.
"Done! Congrats bro dahil parte ka na pala ng Quantum. Ang bilis, natulog lang ako,
pagkagising ko nadagdagan ng isa ang may ari ng Quantum Project." ani ko sabay
tawa.
Kinamayan ko naman agad si Jefrey sabay tapik ko s kanyang balikat. Kapag nagising
na ang
asawa ko ay siguradong matutuwa siya sa malalaman niya tungkol sa amin.
"Tara na, kanina pa tayo wala. Ayoko ng matagal na nawawalay sa asawa ko. Gusto ko
kapag nagising siya, ako ang una niyang makikita." ani ko. Mabilis narnan kaming
umalis sa
opisina ni Raymond. Hindi na rin ako nakakaramdam ng pagod dahil totoong nakapag
pahinga ako ng maayos sa opisina niya.
Pagkarating namin ng hospital ay dumiretso agad kami sa silid ng aking asawa at
inabutan namin duon ang mga asawa nila Raymond.
"Wow! Umuulan talaga ng mga magaganda ngayon. Nakaka-inlove naman ang mga
tanawin sa loob ng silid ng kakambal ko." ani ni Jeffrey. Lahat ng mga kaibigan ko
ay parang
isang ulo lang na lahat ay sabay-sabay natapingin kay Jeffrey at tinitigan siya ng
masama.
Natawa ako dahil sa lahat, 'yan ang huwag mong sasabihin dahil makikita mo ang
galit sa
amin. Narinig namin ang pagtawa ng mga magulang ni Jeffrey at ngayon ko lang din
napansin na nandito pala ngayon ang aking ina.
"Kaaalis lang ng daddy mo, may kailangan siyang tapusing trabaho sa bahay dahil
hindi
niya natapos sa opisina kanina. Dadaan din siya sa mansion ng mga Ripley para naman
mabisita ang apo namin." ani ng aking ina. Lumapit ako sa kanya at isang yakap at
halik sa
pisngi ang iginawad ko sa kanya ganuon din sa ina ng aking mahal.
"pasensya na ho kung ginabi kami. Nakatulog kasi ako sa opisina ni Raymond." ani ko
at
lumakad naman ako palapit sa aking asawa.
"May ibabalita karni sa iyo, kanina habang nagkakatuwaan kami dito ng mga asawa ng
mga kaibigan mo, nakita naming ngumiti ang asawa mo." ani ng aking ina kaya mas
bumilis
ang mga hakbang ko at nilapitan ko agad ang aking asawa. Tumulo ang mga luha ko at
kinuha ko ang kanyang kamay at pinaghahalikan ko ang likod ng kanyang palad.
"Baby, oh god baby! Hindi mo alam kung gaano no ako napasaya sa balitang sinabi ng
aking ina. Sapat na sa akin 'yon, at least alam ko na naririnig mo kami at masaya
ka. Mahal na
mahal kita at nandito lang ako para hintayin ang pag gising mo. Magpahinga ka lang
mahal
4/6
ko. Nandirito lang ako at handa akong maghintay sa muling pagmulat ng iyong mga
mata."
ani ko habang pumipiyok ako. Hindi ko maintindihan ang kaligayahang narararndaman
ko
Kahit hindi ko nakita ang mga ngiting 'yon ay sapat naman na sa akin 'yon upang mas
tumibay ang pag- asang aking nararamdaman.
"Mahal namahal kita baby ko. Nandito lang ako at promise hindi ako magsasawang
maghintay sa muling pag-gising mo." wika ko at isang ngiti ang gumuhit sa labi ng
aking
asawa na ikinatulos ko sa kinauupuan ko. Nabitawan ko ang kanyang kamay at
hinawakan ko
ang magkabila niyang pisngi.
"Ngumiti siya! Ngumiti siya sa akin." umiiyak kong ani na halos maghalo na ang
aking
luha at sipon. Sobrang saya ko, sobrang kaligayahan ang namamayani ngayon sa aking
puso
at sa aking buong pagkatao.
"'Sabi ng doktor kanina ay malapit na siyang magising. Malapit ng magising ang anak
ko." ani ng ina ni Lai na hindi tumitigil sa pag-iyak. Hinalikan ko ang tungki ng
ilong ng
aking asawa at pinahid ko ang aking mga luha. Walang pagsidlan ang kaligayahang
nararamaman ko dahil sa ngiting iginawad sa akin ng aking asawa.
"Gusto kitang tabihan sa pagkakahiga mo mahal ko pero sabi ng doktor huwag muna,
ayoko rin namang mahirapan ka at baka kung ano pa ang mangyari sa iyo kaya duon
lang ako
lagi sa sofa. Hihintayin ko ang pag-gising mo mahal ko.
Nang mangawit ako sa pwesto ko ay bumalik ako sa sofa. Naupo ako sa tabi ni Ryven
at
natigilan ako dahil lahat sila ay nakatitig kay Jeffrey.
"What? Hindi ko naman aagawin sa inyo ang mga asawa ninyo! Takot ko lang duon sa
lalaking nagpunta dito. Kay Marcus!" ani ni Jeffrey na ikinatawa ko ng malakas.
"Umayos ka Jeffrey, walang pwedeng ma-in love sa mga asawa namin." ani ni Hanz na
yakap na yakap kay Roxanne. Natatawa na lang ako sa mga kaibigan ko pero ganuon din
naman ako. Kapag may narinig akong ganuon ay baka gulpihin ko pa ang lalaking
magtatangkang magsabi ng ganoon sa asawa ko.
Muli kong tinanaw ang kinahihigaan ng asawa ko. Malapit na mahal ko, alam kong
hindi
magtatagal ay gigising ka na rin at magsasama na tayo ng pang-habang buhay.
"Ano kaya ang gagawin ni Lai kung malalaman niya na kamuntikan mo ng isuko ang
buhay mo? Naku yari ka!" ani ni Hanz sabay tawa ng malakas.
"Umayos ka nga Hanz! Kunwari ka pa pero kung maka-ngalngal ka naman para kang
bata na inagawan ng ina." nainis kong ani.
"Gago ka kasi! Sinabi naman namin sa iyo na may mahahanap tayo pero ang tigas ng
ulo
mo! Akalain mong gumawa pa ng sulat para sa asawa niya para magpaalam. Baliw ka
na!" inis
na sagot ni Hanz. Magsasalita pa sana ako pero natigilan ako ng marinig ko ang
sinabi ni
Jeffrey.
Tignan ninyo ang kapatid ko at nakakunot ng bahagya ang noo. Sa tingin ko ay
naririnig
niya tayo at narinig niya ang plano mo sana George. Tignan mo at galit ang kakambal
ko."
ani ni Jeffrey kaya mabilis akong napatayo at nilapitan ko agad ang asawa ko. Tama
si Jeffrey
medyo kunot nga ang noo ng aking asawa at makikita din sa mata nito kahit nakapikit
na
hindi ito masaya.
Napatingin ako kay Hanz sabay senyas ko n tumahimik.
"Pero Joke lang 'yon, wala namang ganoong nangyari." ani ni Hanz. Malakas na
tawanan
naman ang maririnig sa mga asawa nila at hinalikan pa ni Roxanne ang kanyang asawa.
"Ang cute mo talaga babe, kaya baliw na baliw ako sa iyo kasi ang cute-cute mo."
ani ni
Roxanne sabay kurot sa magkabilang pisngi ng kaibigan kong si Hanz.
5/6

"Babe naman, masakit 'yun" ani niya sabay halik sa kanyang asawa.
Wala na ang bahagyang pagkunot ng noo ng aking asawa. Hindi na rin muna ako umaalis
sa tabi niya dahil baka bigla na larnang siyang magising at ang gusto ko, ang gwapo
kong
mukha ang una niyang masisilayan.
Malapit na mahal ko, nararamdaman ko na malapit ka ng magising, Nandito lang ako at
maghihintay sa muling pagmulat ng iyong mga mata.
6/6

Chapter 54 -Kaligayahang tunay-

Chapter 54 -Kaligayahang tunay-

George's POV
Isang linggo ng tulog ang asawa ko, hindi naman ako naiinip sa kanyang pag gising.
Alam ko naman na malapit na siyang magising lalo pa at madalas na namin siya
makitaan ng
senyales na magigising na nga siya. Hindi na rin kani nagsusuot ng coverall
protection sa
tuwing pumapasok kami sa loob ng silid ng hospital.
Nandito ako ngayon sa aking opisina dahil may kinakailangan akong tapusing trabaho.
May meeting kasi kami na kasama ang mga board members. Ayoko nga sanang durmalo
pero
pinilit ako ng ina ni Lai. Maayos na rin naman daw ang kalagayan ng asawa ko at
kung ano
man ang mangyayari ay tatawagan nila agad ako.
"Bro, tara na. Kanina pa sila naghihintay sa conference room." ani ní Hanz kaya
naman
inunat ko ang aking likuran at tumayo na ako.
Halos tatlong oras ang ginugol namin sa loob ng conference room at paglabas naman
namin ang lahat ay nakangiti.
"Bago tayo dumiretso ng hospital ay dumaan muna tayo ng mall, gusto kong bumili ng
bulaklakpara sa mahal ko." ani ko.
"Okay lang, mag take out na rin tayo ng pagkain at duon na tayo kumain sa
hospital." ani
naman ni Isaac. Kanina pa ako nagugutom pero kaya kong tiisin dahil ang mahalaga sa
akin
ay makita ko na ang mahal kong asawa.
Araw-araw ay excited ako. Alam ko kasi na isang araw ay magigising na rin ang
mahal ko.
"Ang saya natin ngayon ah!" ani ni Ryven ng mapansin niya na hindi mawala ang
malaking ngiti sa aking labi. Masaya talaga ako dahil napapadalas ang pag-ungol ng
mahal
ko at ang pag ngiti niya kaya naniniwala talaga ako na malapit na siyang magising.
"Excited ako, hindi ko maipaliwanag ang kaligayahang nararamdaman ko. Parang may
kung anong mangyayari na hindi ko maunawaan. Basta masaya ako kaya bilisan ninyo
diyan
ng makaalis na tayo." ani ko.
Pagkatapos naming ligpitin ang lahat ng gamit ay umalis na rin kami ng aking
opisina.
Dumiretso na agad kami sa mall at pagkatapos ay umorder na rin kami sa mall ng
makakain
na dadalhin namin sa hospital.
Hindi naman kami nagtagal sa mall at patungo na nga kami ngayon ng hospital. Panay
ang sulyap ko sa upuang katabi ko dahil dito ko ipinatong ang isang mamahaling
bouquet of
flowers. Alam kong matutuwa ang mahal ko lalo na kapag naamoy niya ang halimuyak ng
bango nito. Miss na miss ko na siya pero kaya kong maghintay. Alarn kong gigising
siya kaya
maghihintay ako sa muling pagmulat ng kanyang mga mata.
Pagkarating namin ng hospital ay nagulat kami sa mga nurse na nagluluwa sumuba sa
loob ng silid ng aking asawa. Napatingin naman ako sa aking biyenan na nakaupo at
humahagulgol ng iyak kaya mabilis kong binitawan ang bulaklak sa table at nilapitan
ko ang
mga doktor na nakatayo at ineeksamin ang aking asawa. Napatingin ako sa asawa ko na
nakapikit at hindi ko na malaman pa ang aking gagawin.
"Anong nangyayari? Bakit nagkakagulo kayo dito?" malakas kong sigaw dahil hindi ko
na
mapigilan ang nararamdarman kong emosyon.
1/4
"Huwag muna ho kayong lumapit para naasikaso ng maayos ng mga doktor ang asawa
ninyo." ani ng isang nurse na lalaki pero dahil halo -halong enosyon ang
nararamdaman ko
ay naitulak ko siya.
"Sabihin ninyo sa akin kung ano ang nangyayari?" malakas kong sigaw pero para akong
itinulos sa kinatatayuan ko ng marinig ko ang isang boses na kaytagal kong hinintay
na
marinig. Ang mga luha ko ay rnag-uunahan ng umagos sa aking mukha kaya para akong
robot
na dahan-dahang pumipihit paharap sa babaeng nakahiga sa hospital bed.
"Babe..." ani niya sa nahihirapang tinig. Napahagulgol ako na halos ikabagsak ko pa
sa
sahig at mabutina lamang ay naging maagap ang mga kaibigan ko.
"She is finally awalke." ani ng doktor. Humahagulgol lamang ako at hindi ko
malarnan
ang aking gagawin. Hindi ko na maintindihan ang aking nararamdaman, pakiramdan ko
ay
mawawalan ako ng ulirat dahil sa malakas na pagtibok ng aking puso.
"'Babe.." muli niyang ani kaya inisang hakbang ko lang ang paglapit sa kanya at
lumuhod ako sa gilid ng kanyang kama at iniyukyok ko ang aking imukha sa kama at
nagsimula akong humagulgol.
"Panginoon ko, maraming-maraming salamat po sa kabutihan ng inyong puso.
Maraming-maraming salamat po dahil ginising nyo na po ang babaeng pinakamamahal ko.
Salamat po!" umiyak kong dasal. Sobrang saya ko at halos manginig ang buo kong
katawan
ng maramdaman ko ang mainit na kamay ng aking asawa na humahaplos ngayon sa aking
pisngi kaya mas lalo akong napahagulgol. Kinuha ko ang kanyang kamay at hinalikan
ko ito
ng hinalikan. Naririnig ko ang mga hikbi sa aking likuran pero hindi na ako
malkakilos pa
dahil pakiramdan ko ay naubusan ako ng lakas.
"Wala na kayong aalalahanin pa. Ang mangyayari na lang ngayon ay oobserbah an na
lang
natin ang kaniyang kalagayan pero base sa nakikita namin ngayon ay maayos na ang
kalagayan ng pasyente, Kailangan na lang niyang inumin ang mga gamot na irereseta
namin
para sa kanya, iwasan pa rin ang ma stress ang pasyente dahil sariwa pa ang sugat
niya.
Kakatapos lamang ng heart transplant sa kanya kaya kailangang pag-ingatan pa rin
ang
kondisyon niya." ani ng doktor at tango lamang ako ng tango. Hindi ako
makapagsalita, iyak
lamang ako ng iyak habang nakaluhod ako at hawak ko ang isang kamay niya na
idinadaiti ko
sa aking mukha.
"Mamaya ay makakapag-salita na rin siya ng maayos. basta ang bilin ko lang
siguraduhing mainom niya ang gamot at makakapag pahinga siya ng maayos. Dito muna
siya hanggang sa pwede na siyang makapaglakad -lakad na hindi siya hinihingal."
dagdag na
ani pa ng doktor.
Napalingon silang lahat sa pintuan ng humahangos na pumapasok ang kaniyang
kakambal na sumisigaw. Napahinto siya sa may likuran ko at tinitigan ang nakadilat
ng mga
mata ng aking asawa.
"Sis, oh god, sis!" ani niya at lumuhod din siya sa tabi ko at kinuha ang kamay ng
asawa
ko na hawak ko. Hinayaan ko lamang siya dahil katulad ko ay nalulunod kami ngayon
sa
sobrang kaligäyahan.
"K-Kuya." ani niya, batid kong nahihirapan pa siyang magsalita kaya nga hindi ko pa
muna siya kinakausap.
HThank god at nagising ka na. Sobra akong nag-aalala sa iyo, salamat sa diyos at
tuluyan
ka ng nagising." ani niya na hindi tumitigil sa pag-iyak.
Tumayo ako at naupo ako sa gilid ng kama. Hinimas ko ang mukha ng asawa ko na panay
ang iyak.
<
2/4
"Please huwag ka namang umiyak dahil baka makasama sa iyo. Huwag mo kaming
intindihin dahil luha lamang ito ng kaligayahan." ani ko at pinunasan ko ang mga
luha niya.
Dinukwang ko ang kanyang no at hinalikan ko siya. Sobrang saya ko talaga dahil
nakikita ko
na ang ningning ng kanyang mga mata kahit puno pa ito ng luha.
Isang matamis na ngiti ang sumilay sa kanyang labi. Sapat na sa akin 'yon upang
mapagaan ang kalooban ko, upang malunod ang puso ko sa sobrang kaligayahan.
"Masaya kami na makitang okay ka na." ani ng mga kaibigan ko na nakatayo na rin sa
gilid ng kama. Lumapit naman ang kanyang mga magulang kaya tumayo ako at binigyan
ko
sila ng pagkakataon na mayakap ang kanilang anak.
"Anak ko, sobrang saya namin dahil gising ka na. Salamat sa diyos at pinakinggan
niya
ang aming mga panalangin. Mahal na mahal ka namin anak ko." umiiyak na ani ng
kanyang
ani. Muling ngumiti ang asawa ko kaya sa sobrang katuwaan ko ay muli akong lumuha.
Lumayo ako ng bahagya, hinayaan ko sila na magkasarilinan. Pamilya na muna niya ang
unahin niya dahil makapag hihintay naman ako. Ang nahalaga naman ngayon ay alam
naming maayos na ang kalagayan niya.
Inakbayan ako ni Hanz at ngumiti sa akin. Si Isaac naman ay ipinatong ang kaniyang
kamay sa balikat ko at tumayo sa tabi ko.
"Masaya ka na ba? Ngayon ay natuldukan na ang pangamba mo. Siguro naman ay maaari
na tayong kumain kasi kanina pa ako gutom na gutom." ani ni Isaac na ikinatawa ko
ng
mahina.
"Sige na kumain na kayo, mamaya na lang ako dahil hindi rin narnan ako makakakain
dahil punong-puno ang puso ko ng kaligayahan. Sige na alam ko naman na kanina pa
kayo
nagugutom." wika ko. Tinapik naman ako ni Isaac sa balikat at pinunasan ang
kaniyang luha.
Duon ko lamang napagtanto na umiiyak pala ang mga kaibigan ko. Nilapitan ko sila at
isa-isa
ko silang niyakap, pasasalamat na rin dahil ni minsan ay hindi nila ako iniwanan sa
laban ko.
Sa laban namin ng asawa ko. Napakapalad kong tunay dahil napapalibutan ako ng mga
taong
may ginintuang puso.
"George, halika anak at tinatawag ka ng asawa mo." ani ng aking byenang babae.
"Ku-Kumain k-ka m-muna please. S-Sabi ni m-mommy hindi pa kayo ku-kumakain."
ani niya. Kahit nahihirapan siyang magsalita ay kalagayan ko pa rin ang iniisip
niya. Lumapit
ako sa kanya at niyakap ko siya ng mahinay.
"Okay lang ako, nawala ang gutom ko dahil sa sobrang kaligayahang nararamdaman ko."
wika ko at napangiti siya.
"Sige na anak, magtatampo ang asawa mo kapag hindi ka kumain." ani ng ina ni Lai
kaya
napangiti ako at tumango na lamang ako. Hindi ko alam kung makakakain ako ng
maayos,
pakiramdam ko kasi ay nawalang bigla ang guton ko.
"Tara na dito bro, pasayahin mo naman ang asawa mo. Kapag sinabi niyang kumain ka,
dapat kumain ka." ani ni Raymond. Natawa naman ako sa kanila kaya tumabi na ako sa
kanila
at kumuha ako ng isang plato. Lumapit naman sa amin si Jeffrey at kumuha na rin
siya ng
kanyang plato. Kakain din ako, baka sumama loob ng kapatid ko sa inyo kapag
hinayaan
ninyo akong magutom." ani niya kaya natawa na kami ng tuluyan.
Akala ko ay hindi ako makakakain pero ginanahan akong bigla dahil sa tuwing
mapapatingin ako sa asawa ko at nakatingin lamang siya sa akin at nakangiti.
Naparami nga
ang kinain ko kaya pakiramdam ko ay nabundat akong bigla. Ganuon pala talaga ang
pakirarndarn ng isang pusong may nararamdamnang tunay na kaligayahan, lahat ng
lungkot
at pighati sa pagkatao ay parang bulang naglaho.
3/4

Pagkatapos kong kumain ay bumalik ako sa tabi ng aking asawa. Kinuwentuhan ko siya
ng ilang pangyayaring naganap sa aming magkakaibigan pero hindi ko ikinuwento sa
kariya
ang tungkol sa plano ko na ibigay sa kanya ang puso ko dahil sigurado akong
magagalit siya
sa akin. Ayoko siyang ma stress kaya hindi ko 'yon gagawin.
"Magpahinga ka lang mahal ko, hindi pa daw tayo pwedeng umuwi kasi nga sariwa pa
ang
mga sugat mo." wika ko habang hinihimas ko ang mukha ng aking asawa.
"I miss y-you." ani niya kaya natawa ako ng mahina at hinalikan ko siya sa kanyang
labi.
Sobrang saya ko talaga, nag Imiss you na sa akin ang asawa ko.
"Kapag tuluyan ka ng magaling ay pakakasalan ulit kita, ibibigay ko sa iyo ang
pinaka
engranderng kasalang magaganap sa taong ito. Gusto kong makita ng lahat kung gaano
ako
kaswerte na maikakasal ako sa babaeng pinakamamahal ko." wika ko sa kanya at may
luhang
dumaloy sa kanyang mga mata.
"I love you baby ko." ani niya kahit nahihirapan siyang magsalita. Muling tumulo
ang
aking mga luha at idinaiti ko ng bahagya lamang ang aking tainga sa tapat ng
kanyang
puso.
"Naririnig ko ang t***kng puso mo." ani ko. Ang pagtulo ng aking mga luha ay
tuluyan
ng nauwi sa paghikbi.
"Bro, iyak ka ng iyak kaya lalong lumulungkot ang kakambal ko. Huwag ka ngang
magpakabakla diyan!" naiinis na ani ni Jeffrey kaya natawa ako ng mahina. Ang mga
kasama
naman namin dito sa loob ng silid ay malakas na ding nagtatawanan, lalo na ang mga
sira ulo
kong kaibigan.
"Okay, hindi na. Sorry na kung umiyak ako. Masyado lang akong natutuwa kaya umiiyak
ako, luha lamang ito ng kaligayahan." wika ko at muli kong hinalikan ang aking
asawa.
Kumilos naman ang mga kamay niya at hinawakan niya ang magkabila kong pisngi.
Itinapat
niya ang kaniyang maliit at matangos na ilong sa matangos kong ilong kaya napapikit
ako at
napangiti.
"I love you." Bulong ko ng hindi nawawala ang ngiti sa aking labi.
4/4

Chapter 55 -Courtney-
Chapter 55 -Courtney-

George's POV
Ngayon ang araw ng labas ng asawa ko ng hospital. Halos tatlong linggo din siyang
nanatili pa sa hospital. Lahat ay masaya dahil tuluyan na ngang gumaling ang asawa
ko.
"Duon na tayo manunuluyan sa bagong bili kong Zither Estate. Sunod-sunod na
property
'yon sa iisang lugar kasama ang mga kaibigan ko at pamilya nila. Matagal ko ng
ipinagawa
'yon dahil sabi ko nuon pag uwi ko ng France ay ireregalo ko sa iyo sa arawng ating
kasal
kaya lang nagkaroon ng problema dahil nga pagbalik ko wala ka na. Ngayon ko
itutuloy ang
pagdadala ko sa iyo sa lugar na 'yon at sana ay magustuhan mo. Para sa iyo ang
mansion na
'yon. Pinagawa ko lang 'yon para sa iyo." ani ko habang yakap ko ang mahal kong
asawa.
Palabas na sana kami ng bigla na lamang pumasok sa loob ng roon ng hospital si
Courtney kahit pinipigilan pa siya ng mga kaibigan ko.
"George, please, nakikiusap ako. Ibalik n'yo na ng mga kaibigan mo ang maliit na
negosyo ng aking mga magulang. Iyon na lamang ang natitira sa amin please
nakikiusap
ako." umiiyak niyang ani. Napatingin sa akin ang asawa ko, hindi ko siya tinitignan
dahil
ayokong pakiusapan niya ako ngayon. Galit ako sa kanya dahil ipinalangin niya ang
kamatayan ng asawa ko, kaya ko nagawang tanggalan na sila ng tuluyan ng
pagkakakitaan.
"Paalisin ninyo 'yan, ayokong masira ang araw namin ng asawa ko." wika ko sa mga
kaibigan ko.
"Mahal.." please baby, umuwi na muna tayo dahil kailangan mo pa ring magpahinga.
Hindi ka pwede ma-stress." ani ko.
"Please, Lai, please nakikiusap ako sa iyo, kausapin mo si George. May sakit si
mommy at
kailangan siyang maipagamot pero walang tunatanggap sa amin dahil wala kaming
pambayad." ani niya. Iyak siya ng iyak pero matindi pa rin ang galit ko sa kanya.
"Isaac, ilabas ninyo ang babaeng 'yan." galit kong ani. Akala yata niya ay makukuha
pa
niya ako sa mga kasinungalingan niya. Hindi ako naniniwala na may sakit ang ina
niya. Alamn
kong katulad ng dati ay nagsisinungaling lamang siya.
ko.
"Baby, baka nanan.." Hindi ko na pinatapos kung ano man ang sasabihin ng asawa
Tara na mahal ko, kailangan mo na talagang magpahinga." ani ko at binuhat ko siya
ng
pa bridal style kahit na ayaw pa niya.
Tinalikuran ko na si Courtney. Kung makikipag-usap man ako sa kanya, hindi ngayon.
Galit na galit pa ako sa sinabi niya sa akin ng mabasa ko sa social media ang mga
pinagsasasabi niya. Hinding hindi ko makakalimutan ang mga nabasa ko bago niya ito
tuluyang binura dahil sumagot ako sa mga post niya.
"T'm gladyou're dying. I simply hope you die soon soI don't have to compete for
George's heart. George is mine, so I'lrelish your death. "
Hínding-hindi ko makakalimutan ang mga katagang 'yan na nabasa ko sa kanyang social
media kaya nagawa kong alisan sila ng kakarampot na pinagkakakitaan. Kinuha ko lang
nanan ang boutique ng kanyang ina. Sa lahat ng kayamanan nila at mga ari-arian ay
tanging
boutique na lang nila ang natitira. Nakasanla ito sa bangko ni Hanz kaya kinausap
ko si Hanz
1/4

na iremata na ito dahil patong-patong na ang tubo nito. Nuong una ay hinayaan
narmin na
maiwan sa kanila ang boutique upang may makunan sila ng pagkakakitaan pero dahil sa
ginawa niya, pati 'yon ay tinanggal ko na.
"Bro, baka totoo ang sinasabi niya. Tandaan mo kaibigan pa rin ng iyong mga
magulang
ang mga magulang niya. Kung mangyayari sa kanila, mga magulang mo ang unang
masasaktan." ani ni Ryvenm.
"Huwag kayong mag- alala, tatawagan ko ang mga tauhan ko upang paimbestigahan
kung totoo ba ang sinasabi niya. Kapag totoo ay ako na ang bahala. Pero sa ngayon,
hayaan
n'yo muna ako dahíil galit na galit ako sa Courtney na 'yan." ani ko. Gusto kong
makita na
totoong nagsisisi na siya, hindi biro ang mga sinabi niya dahil buhay 'yon ng asawa
ko.
Maging kayo ay nabasa ninyo 'yon at napakasakit nuon para sa akin. Nauunawaan nanan
ninyo ako hindi ba?" ani ko habang karga ko ang asawa ko.
"Pero baby..." I cut her off.
"No buts, please honey, hayaan mong turuan ko siya ng leksyon. Kung totoong may
sakit
ang kaniyang ina ay ako ang magpapagamot pero hindi ko muna hahayaang masayaran ng
pera ang kanilang mga palad." ani ko at hindi na kumibo pa ang aking asawa.
Naisakay ko na sa aking sasakyan ang asawa ko. Hindi ako ang nagmaneho, si Jeffrey.
Hindi pa niya alan kung saan ang lokasyon ng bagong tirahan namin ng asawa ko kaya
isinet
ko ang Waze GPS Navigation para naman hindi na siya nagtanong pa.
Sa wakas ay tuluyan na rin naming nilisan ang hospital. Sisiguraduhin ko na hindi
ko na
ibabalik pa ito ang asawa ko dahil ayoko na, sobrang takot ko sa tuwing makakakita
ako ng
hospital. Sisiguraduhin ko na lahat ng pagkaing ipapakain ko sa asawa ko ay healthy
para
manatiling healthy ang kaniyang puso.
Pumapasok na kami sa Exclusive property na pag- aari ko. Napalingon sa akin si
Jeffrey ng
sinabi ko sa kanya na itapat sa akin ang scanner upang mabuksan ang gate.
Manghang-mangha sila ng tuluyan na kaming nakapasok sa loob, napapalibutan ito ng
mga tauhan ko na private army ng aming pamilya. Bawat pamilya naming magkakaibigan
ay
may mga private army na nagbabantay sa amin. Mga mapagkakatiwalaan at mga subok
na.
"Binili no ito para sa kapatid ko?" gulat na ani ng aking bayaw. Napangiti lamang
ako.
Alam kong magugulat sila dahil sa sobrang laki nito. Syempre kung ang bawat
kaibigan ko ay
may sariling estate, kailangan hindi pahuhuli ang asawa ko.
"Damn bro! Gaano ba kalaki ang lugar na ito? Baka may sarili ka pang mall dito at
mga
fast foods restaurant?" tumatawang ani ni Jeffrey na ikinatawa ko din ng malakas.
"Baby, binili mo ba talaga ito para sa akin?" ani ng asawa ko. Niyakap ko siya at
hinalikan
ko siya sa kanyang labi. Nakikita ko ang katuwaan at kamanghaan sa kanyang mukha.
"Pagdating natin sa mansion, may ibibigay ako sa iyo, at ikaw na ang bahala kung
ano
ang gusto mong gawin sa mga dokumnentong 'yon." ani ko. Napatitig naman siya sa
akin at
nakikita ko sa kanyang mga mata ang pagkalito.
"Pwede ba na mamaya mo na lang tignan, tapos ikaw na ang bahala kung ano ang gusto
mong gawin duon." ani ko. Tumango lamang siya at niyakap niya na ako.
Habang papalapit kami sa mansion na nakatayo sa pinaka gitna ng isang napakalawak
na
lupain ay napabagal ang pagpapatakbo ng sasakyan ni Jeffrey. Nilingon niya ako na
nanlalalaki ang kanyang mga mata at kita ang pagkagulat sa kanyang mukha.
"Sigurado ka ba na mansion pa ang tawag mo diyan ha, George? Hotel na yata iyan."
ani
niya na ikinatawa ko. Nakikita namin ang mga kasambahay na nakapila na sa labas.
Nakikita
2/4

namin ang aking ama at ina na hawak ang karnbal namin ng aking asawa. Sa likuran ng
sasakyan namin ay ang mga magulang nila Jeffrey at ang mga kaibigan ko.
Pagkarating namin sa harapan ng mansion ay bumaba na agad kami. Sinalubong narnin
ang aming mga anak na tuwang-tuwa ng makita nila kami.
"Oh my god! Ito ba ang sinasabi mong pinagawa mong mansion? George hijo, palasyo na
yata ito." manghang ani ng ina ng aking asawa.
"Matagal ko na po itong ipinagawa, regalo ko po sana ito sa anak ninyo pagkauwi ko
sana
galing ng France, hindí ko lang naibigay dahil sa kaunting gulong nangyari pero
ngayon ho
ay nandito na kayong lahat, kaya surprise!" ani kO sabay tawa ko. Lahat narnan ay
natawa
kaya iginiya na namin sila sa loob ng mansion.
"Dapat 'yata dito gumamit ng GPs, pakiramdam ko maliligaw ako dito sa loob." ani ni
Jeffrey na ikinatawa naming lahat.
"Sobrang saya ko dahil sa wakas ay naiuwi ko na rin ang asawa ko dito sa kanyang
mansion. Nakapangalan ito sa kanya. Naipabago ko na rin ang apelyido niya, gamit
kasi niya
nuon ay ang pangalan ng kinikilala niyang ina pero ngayon ay naisalin ko na ito sa
kanyang
tunay na pangalan, Vera Madden Ripley Zither.
"Hindi ba parang sobra naman yata ang laki nito, pakiramdam ko maililigaw ako dito
sa
loob." ani ng asawa ko. Natawa ako ng mahina at hinalikan ko siya sa kanyang ulo.
Inilibot ko
sila sa loob at itinuro ko sa kanila ang bawal lugar kung saan nila makikita ang
elevator. May
elevator ang mansion na ito upang pagtanda namin ay hindi kami mahihirapan sa pag-
akyat
sa mahabang hagdanan.
"Nakakamangha! Sa labas pa lang ay makikita mo na ang karangyaan nito, lalo na
ngayong nasa loob ka na." ani ni Jeffrey.
"Kailangan ko talagang magpakasipag upang maabot ko ang ganitong klase ng
tagumpay. Wala pa ako sa kalingkingan ninyong magkakaibigan. Bilyonaryo man akong
maituturing pero kayong magkakaibigan ay mga multi-billionaire."" ani ni Jeffrey.
Inakbayan naman siya ni Isaac. Kinausap siya nito habang naglalakad kani sa hallway
patungo naman ng gaming room.
"Sumana ka lang sa amin palagi at tuturuan ka namin kung paano mo mapapalago ang
iyong kayamanan." ani ni Isaac sabay tapik sa balikat ng kapatid ng asawa ko.
"Baby, ano ba ang sinasabi mong dokumento?" ani ng asawa ko.
"I think ang sinasabi niya ay ang lahat ng ari-arian ng mga Ross. Binili niya ang
lahat ng
ibinentang ari-arian nila, siya rin ang tumubos ng mga ari- arian ng mga ito na
nakasanla sa
mga bangko namin upang hindi mapasakamay ng iba. Gusto niya itong ibigay sa iyo
upang
ikaw ang mag- abot sa mga Ross." ani ni Hanz. Napakamot tuloy ako ng ulo at
tinitigan ko ng
masama si Hanz dahil ang daldal ng sira ulong ito.
"Anak, nagawa mo 'yon sa mga kaibigan namin?" ani ng aking ana na gulat na gulat.
Nakikita ko naman sa mga mata ng aking ina ang sobrang katuwaan.
"Naging mabuti naman po kasi sa akin sila tito, ang problema ko lang naman ho
talaga ay
ang anak nila. Ginawa ko ho 'yon dahil sa inyo.'" ani ko. Niyakap naman ako ng
aking asawa
na umiiyak kaya nag- alala akong bigla.
"Huwag kang umiyak please." ani ko at uniling lamang siya.
"Ibabalik ko sa kanila lahat 'yon. Napakabuti mong tao mahal ko, tunay ngang
busilak
ang iyong puso." umiiyak niyang ani. Niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan ko
siya sa
kanyang labi.
3/4
"Huwag mo munang ibabalik ngayon, mga next week siguro. Galit pa kasi ako kay
Courtney.'" ani ko.
"Baby, kung ang diyos nagpapatawad sa mga taong nagkakasala, bakit hindi mo
magawang magpatawad? Minahal ka lang din ni Courtney kaya siguro ganoon ang mga
nangyari sa kanya pero nakikita ko naman kanina na nagsisisi na siya." aning aking
asawa.
Hindi naman na ako kumibo pa. Hindi ko pa rin agad ipapabigay sa kanila ang mga
dokumento dahil gusto ko munang makita ang pagsisisi ni Courtney.
"salamat anak," ani ng aking mga magulang. Nilapitan ako ng aking mga magulangat
niyakap kami ng aking asawa. Napapangiti naman ako dahil nakikita ko ang katuwaan
sa mga
mata nila.
"Kaya pala hinahanap ko ang mga property nila, sabi sa akin ay sold na ng isang
ayaw
magpakilalang tao. Kaya nanan pala dahil ikaw ang bumili ng lahat ng ito." ani ng
aking
ama.
"Ginawa ko lang po 'yon dahil mula bata pa lang ako, sila na po ang mga kaibigan
ninyo,
Nagkamali man po sila, alan ko naman po na pinagsisisihan nila 'yon. " ani ko sa
aking
ama.
"Ngayon ay hindi na ako mangangamba dahil alam ko na nasa mabuting kamay ang anak
ko." ani ng mga magulang ng asawa ko. Napangiti naman ako sa kanilang tinuran at
iginiya
ko naman sila sa kusina dahil bago pa man kamni umuwi ay nagpaluto na ako ng iba't
ibang
klase ng pagkain.
"Kaya naman pala kanina ko pa naaamoy ang masarap na pagkain ay dahil napakaraming
pagkaing nakahain dito." ani ng kakambal ng aking asawa. Tawa lamang ako ng tawa sa
kanya dahil hindi lang isa ang kanilang mga mukha, pareho din silang matakaw.
4/4

Chapter 56 -Courtney-
Chapter 56 -Courtney-

Lai's/Vera's POV
Nakaligtas ako sa kamatayan dahil sa tulong ng mga taong nagmamahal sa akin. Utang
ko din kay Marcus ang buhay namin ng asawa ko dahil kung hindi sa kanya, baka wala
na
ngayon sa piling ko ang lalaking minamahal ko. Nalaman ko ang plano niya mula sa
kaniyang
mga kaibigan. Kahit na anong pigil ang gawin niya sa mga ito ay hindi niya nagawang
pigilan
ang mga kaibigan niya na sabihin sa akin ang naging desisyon niya na ibigay sa akin
ang
kanyang puso.
Nagalit ako sa kanya dahil hindi ko kayang mabuhay ng wala siya. Mas gugustuhin ko
pa
na siya ang manatili sa mundo kasama ang arning mga anak kaysa naman ang mabuhay
ako
na nasa akin nga ang puso niya pero punong -puno naman ako ng guilt dahil nawala
siya para
sa akin. Pero tapos na ang lahat, dahil sa mga kaibigan niya ay nadugtungan ang
buhay ko at
kapiling ko ngayon ang lalaking mahal ko.
"Please, gusto ko lang makausap si Lai, gusto ko lang humingi ng tawad sa kariya."
ani ng
isang tinig sa labas ng opisina ni Kuya Jeffrey. Napakunot noo ako dahil hindi ko
naman
nakikilala ang tinig na 'yon. Napatingin ako sa pintuan ng banyo at hinihintay kong
lumabas
si kuya. Papunta kasi kami ngayon sa bahay ng aking mga magulang, Hinatid ako dito
ng
asawa ko kanina dahil nga may sasabihin daw sa akin si momny.
Paglabas ni kuya ng banyo ay nagmamadali siya, marahil ay dahil naririnig niya ang
tinig
sa labas.
"Sino ang nasa labas? Dito ka lang at titignan ko." ani niya. Humugot ako ng
malalim na
paghinga at nakatitig lamang ako sa malaking pintuan ng opisina ni kuya.
"'Anong ginagawa mo dito sa building ko?" galit na ani ni kuya kaya napakunot noo
na
ako at naglakad ako papalapit sa kanya.
"Please, kailangan ko lang humingi ng tawad kay Lai. Alam ko na nagkasala ako sa
kanila
ni George, alam ko na naging makasarili ako. Gusto ko lang humingi ng kapatawaran
dahil
kahit naging masama ako sa kapatid mo ay siya pa rin ang naging dahilan kung bakit
naipagamot si mommy. Please, nakikiusap ako, hindi ako manggugulo sa inyo. Gusto ko
lang
humingi ng kapatawaran sa mga kasalanang nagawa ko." wika ng babae na alam ko na
kung
sino ito.
"Kuya, papasukin mo siya." ani ko. Biglang napalingon sa akin ang kapatid ko ng
salubong ang kanyang mga kilay.
"Hindi ba sinabi ko sa iyo na umupo ka lang duon? Baka mamaya ma-stress ka pa."
"Gusto kong marinig ang mga sasabihin niya sa akin. Wala namang masama kung
pakikinggan ko ang mga sasabihin niya." wika ko naman. Humugot ng malalim na
buntong
hininga ang kakambal ko at iginiya ako sa sofa. Pagkaupo ko ay bumalik siya sa
pintuan at
binuksan ito ng malaki at pinapasok si Courtney.
"Salamat, pangako na hindi ako gagawa ng kahit na anong makakapag pa-stress kay
Lai."
"Siguraduhin mo lang Courtney dahil kapag may nangyaring masama sa kakambal ko ay
mapapatay talaga kita." ani naman ng kapatid ko.
Pinaupo ni kuya si Courtney sa upuang nakatapat sa akin at siya naman ay naupo sa
tabi
1/3

ko. Kinuha ni kuya ang telepono niya at nagtitipa dito saka muli itong ibinalik sa
kanyang
bulsa.
"Lai, alam kong napakalaki ng kasalanan ko sa iyo. Ako ang dahilan kung bakit
nagawa ni
Tita Daniela ang magsinungaling sa iyo. Kung may sisisihin man dito ay walang iba
kung
hindi ako. Napuno ako ng inggit sa iyo dahil ikaw ang mapalad na minamahal ng isang
George Zither. Napurno ang puso ko ng galit dahil kahit lumayo ka na, hindi pa rin
niya ako
magawang pakasalan dahil ikaw lang ang minamahal niya. Alam mo ba na sa tuwing
pumupunta ako sa kanyang opisina nuon ay lagi ko siyang nahuhuling uniiyak at
pinagmamasdan ang iyong larawan na kaytagal niyang itinatago sa loob ng drawer
niya?
Nagagalit ako sa iyo nuon dahil kahit ako ang kasama niya, ikaw pa rin ang
hinahanap niya.
Kahit ako ang nasa tabi niya, itinataboy niya ako dahil ikaw ang mahal niya. Isang
araw ay
bumalik ka at muli kong nakita sa mga mata niya angningning na kaytagal kong hindi
nakita. Nuong bumalik ka, kahit ang pagiging imagkaibigan namin ay nagkaroon ng
distansya. Mas naging malayo ang loob niya dahil para bang ayawniya na malaman mo
na
ako ang ipinagkasundo sa kanya kaya mas lalo akong nagalit sa iyo." ani niya sabay
luhod sa
aking harapan na ikinagulat ko. Pilit ko siyang pinapatayo ngunit ayaw niya.
"Nuong ikinasal kayo, naguho ang mundo ko. O0 aaminin ko na isa din sa dahilan ang
mga utang ng pamilya namin kung bakit gusto kong pakasalan niya ako, pero maniwala
ka
mahal na mahal ko rin si George pero kahit gaano ko siya kamahal, isa lang ang
isinisigaw ng
puso niya. Ikaw 'yon. Nuong malaman ko na nag-aagaw buhay ka, ipinalangin ko ang
iyorng
kamatayan pero natauhan ako ng sinagot ni George ang post kong 'yon sa social
media. Alam
mo ba kung ano ang sinabi niya? Sabi niya sa akin, wala man pag-asa na makahanap
siya ng
donor pero may pag-asa kang mabuhay dahil puso niya ang ibibigay niya sa iyo, kasi
ganuon
ka daw nya kamahal. Sabi niya, hindi na bale na mawala siya sa mundo basta mabuhay
ka lang
ay sapat na sa kanya. Ang pag-ibig daw nya ay hindi sakim at makasarili, hindi daw
katulad
ko na wala akong ibang iniisip kung hindi ang sarili ko lamang kaligayahan.
Sabiniya, ang
pagmamahal ay hindi dapat sinasakal, hindi dapat ipinagdadamot. Kung totoong
nagmamahal ang isang tao, dapat ay maging masaya ang isang tao sa kung ano ang
makapagpapasaya sa taong minamahal niya. Hindi ako ganuon dahil isa akong sakim at
makasarili. Binura ko ang post na 'yon. Ilang araw akong nanahimik dahil tinamaan
akO ng
lahat ng sinabi sa akin ni George. Tama siya, kung totoong mahal ko siya, dapat
tanggapin ko
ng maluwag sa aking sarili ang pagkatalo ko at kung ikaw ang makakapagpasaya sa
kanya,
hahayaan ko kayo dahil kayo naman talaga ang tunay na nagmamahalan. Sana mapatawad
mo ako sa mga kasalanan ko sa inyo. Patawarin mo ako Lai, patawarin ninyo ako sa
mga
kasalanan ko sa inyo at salanat dahil iniligtas ninyo si mommy sa kanyang
naramdarnan."
mahaba niyang ani habang humahagulgol na ito kaya kinuha ko ang kamay niya at
lumuhod
din ako sa harapan niya. Nagyakap kami upang ipabatid ko sa kanya na pinapatawad ko
na
siya.
"Natutuwa ako dahil natauhan ka na." ani ng isang boses sa may pintuan na
ikinalingon
namin ni Courtney.
"Mahal na mahal ko ang asawa ko Courtney at alam mong kapatid larmang ang turing ko
sa iyo nuon pa. Nawa'y mahanap mo ang lalaking nakalaan para sa iyo. Kung sino man
ang
lalaking 'yon ay ibubulong ko sa kanya na totoo namang may mabuti kang puso. Tinalo
ka
lang ng galit at selos pero ang totoo, katulad ni Lai ay may mabuti ka ring
kalooban at
pagkatao," ani ng aking asawa na lumalapit na sa amin. Itinayo kami ng aking asawa
at
niyakap niya kaming dalawa. Aaminin ko na nakakaramdam ako ngayon ng kapanatagan sa
aking puso. Napakasarap magpatawad sa mga taong minsang nagkasala sa iyo.
2/3

"Patawad George, napakabuti ninyong mag asawa. Ipinapangako ko na magbabago na

ako, at kapag muling tumibok ang puso ko, hindi na ako magiging sakim, Salamat sa
inyo
dahil iminulat ninyo ang nga mata ko sa kabutihan." ani ni Courtney.
"Malay mno naman, nasa tabi-tabi lang ang lalaking magiging kapalaran mo?" pakli ng
aking asawa sabay tingin sa aking kakambal.
"Bakit ka sa akin nakatingin? George umayos ka at baka tadyakan kita diyan!" ani ng
kakambal ko na ikinatawa ko ng lihim.
"EYI! Hindi rin kita bet noh!" ani naman ni Courtney sabay taas ng isang kilay kay
kuyà at
inirapan pa ito sabay punas ng kanyang mga luha.
"Lalo namang hindi kita bet noh! Hindi ako mhilig sa mapuputlang babae." wika ni
kuya.
"Pakialam ko naman kung ano ang gusto no sa isang babae? Wala akong pakialam sa
iyo." ani ni Courtney salbay irap niyang muli sa aking kakambal. Nakikita ko sa mga
mata ni
kuya ang pagkainis lalo na sa aking asawa dahil sa tinuran nito. Natatawa lamang sa
kanya
ang aking asawa kaya panay ang hanpas ko sa dibdib ng mahal ko. Ang hilig kasing
mang- asar ng asawa ko at pati ang kakambal ko ay napagtitripan niya.
Tumayo si kuya mula sa kinauupuan niya at maglalakad sana siya palayo sa amin pero
natisod siya sa paa ng asawa ko kaya sumubasob siya kay Courtney at sabay silang
bumagsak
sa carpet ng nakadikit ang labi ni kuya sa labi ni Courtney. Natigilan kami at
hindi karmi
makakilos ng aking asawa. Si kuya ay nakapatong kay Courtney at hindi man lamang
niya
inaalis ang labi niya sa labi ni Courtney kaya gumawa na ako ng ingay upang maisip
nila na
nandito sila sa harapan namin.
"Ehrm!" I cleared my throat kaya para silang natauhan at biglang tumayo si kuya at
nagmamadaling nagpunta ng banyo.Tawa lamang ng tawa ang aking asawa habang si
Courtney naman ay itinatayo ko at kita sa mukha niya ang pamumula ng pisngi niya.
"Jeffrey! Halika dito at may sasabihin ako sa iyo!" malakas na sigaw ng aking asawa
habang kinakatok na ang pintuan ng banyo.
"Umalis na nga kayong lahat dahil may gagawin pa ako dito. Ikaw na lang ang
maghatid
sa kakambal ko sa bahay ng mga magulang namin. Layaaaas!" sigaw ni kuya kaya tawa
karni
ng tawa. Si Courtney naman ay hindi makatingin sa amin kaya sa sobrang katuwaan ko
ay
niyakap ko na lang siya ng mahigpit.

Chapter 57 -Jeffrey-
Chapter 57-Jeffrey-

George's POV
Kakauwi lang namin ng bahay dahil galing kami sa mansion nila Hanz. May simpleng
salo-salo lang na idinaos sa bahay niya dahil sa wakas ay natapos na rin namin ang
bagong
businesS namin, ang The Quantum Park. Lahat ay nagsasaya dahil sa darating na
Sabado na
ang opening ng Quantum Park na pag-aari naming magkakaibigan. Maging ang mga asawa
namin ay tuwang-tuwa dahil hindi na raw sila lalayo kapag gusto nilang mag rides.
Pag-aari
na kasi namin ang isang pinakamalaking park rides na makikita sa buong Pilipinas.
Alas singko pa lang ng hapon. Dumating si Courtney dahil inaaya niyang mamasyal ang
aking asawa sa mall, may bibilhin daw kasi siya. Hindi naman ako pumayag dahil
kakauwi
lang namin at kailangan ng asawa ko ang isang pahinga.
"Dito na lang tayo, kung gusto mo bukas na lang tayo pununta ng mall." wika ng
asawa
ko. Pumayag naman si Courtney at napagpasyahan na lang nila na maglaro ng board
garnes
sa pool side. Inihatid ko sila sa labas at sinabi kong igagawa ko na lang muna sila
ng
meryenda. Habang naghihiwa ako ng bread ay dumating naman si Jeffrey. Nakakunot ang
noo nito kaya agad ko siyang tinanong.
"May problema ka ba?" tanong ko.
"Kaninong sasakyan ang nasa labas? Sigurado akong hindi sa inyo 'yon." ani niya.
Tinapik ko siya at inalok ko siya ng meryenda.
"'Sige nga bro, kanina pa rin ako nagugutom dahil katatapos lang ng meeting ko at
dito
nà nga ako dumiretso para makita ko ang mga pamangkin ko. Miss na miss ko na ang
makukulit na 'yon." ani niya.
Itinuro ko sa kanya ang itaas na palapag kaya tinapik niya ako sa balikat at halos
patakbo
na siyang umalis upang puntahan ang mga anak namin ni Lai.
Pagkatapos kong gumawa ng sandwich ay dinala ko naman ito sa pool side. Sobra-sobra
ang ginawa ko just in case na may sumulpot na namnan dito sa mansion namin ng asawa
ko.
Hindi nga nagtagal ay dumating naman si Trisha kasama si Blake. Inabutan ko na lang
sila ng
sandwich na agad naman nilang tinanggap.
"May bisita ka pala bestie." ani ni Trisha.
"Yes, si Courtney. Gusto kasi niyang mag mall kaya lang kakauwi lang namin ng asawa
ko
galing kami kila Hanz." ani naman ng mahal ko. Tumango lamang si Trisha at
ngumiting
pilit kay Courtney.
"Nandito pala kayo, tulog naman ang kambal, hindi ko na ginising." ani ni Jeffrey.
Napatingin siya kay Blake at Trisha na magkatabi at sweet na kumakain. Tinignan
niya si
Courtney at nilapitan niya ito.
"Bakit nandito ka?" ani niya.
"Kuya Jeffrey!" inis na ani ng aking asawa.
"Imean, may lakad ba kayo? Gusto mo ba na samahan ko na lang kayo?" ani ng kakambal
ng asawa ko sabay tingin ng palihim kay Trisha. Mukhang hindi ko yata magugustuhan
ang
pinaplano ni Jeffrey. Mukhang gagamitin niya si Courtney upang mapag-selos niya si
Trisha.
"Hindi na bro, dito na lang sila para makapagpahinga ang asawa ko. Bukas ay
sasamahan
1/4

ko naman sila sa mall kaya salamat na lang." ani ko.

"Hindi ko bet kasama ka! Huwag ka ng nag- aksaya ng panahon dahil hindi kami
sasarna
sa iyo." mataray na ani ni Courtney na lihim kong ikinatawa.
Nakatingin lamang sa kanila si Trisha. Naupo si Jeffrey sa bakanteng upuan katabi
ni
Courtney. Kumuha siya ng sandwich at kinagat niya ito. Napapailing na lamang ako
dahil
pakiramdam ko ay magkakaroon ng malaking problerna si Jeffrey kapag ipinagpatuloy
niya
ang kanyang ginagawa. Mapaglaro ang tadhana at hindi ko narman gugustuhin na pareho
silang masasaktan.
Tumingin si Courtney kay Jeffrey at inirapan niya ito sabay tayo at naupo sa
kabilang
upuan.
Tinaasan naman siya ng dalawang kilay ni Jeffrey at mas nilakihan pa ang kagat ng
sandwich habang inis na nakatitig kay Courtney. Napatingin sa akin ang asawa ko na
natatawa dahil sa inaakto ng kanyang kakambal.
45 Beicie
Ibinaba ni Courtney ang sandwich at tumayo.
"Uuwi na ako, baka hinahanap na ako ni mommy." ani niya at humalik siya sa aking
asawa. Tumayo naman ang asawa ko upang ihatid si Coumey sa sasakyan nito pero
habang
naglalakad si Courtney ay nabundol siya ng aking kasambahay na may dalang juice
kaya
nauyot siya at diretso siyang bumagsak sa pool.
Biglang nagkakakawag si Courtney dahil malalim ang pool, seven feet deep at hindi
siya
marunong lumangoy.
"Fuuuuck! Hindi siya marunong lumangoy." malakas kong sigaw. Mabilis kong tinanggal
ang sapatos ko para sana lumundag ako sa tubig pero malakas na pag-splash ng tubig
ang
nagpahinto sa akin. Mabilis na lumundag si Jefrey sa tubig upang sagipin ang bagong
kaibigan ng asawa ko. Mabilis namang kumapit si Courtney kay Jeffrey at agad niyang
niyakap ito sa leeg habang ang dalawang hita nito ay nakapalupot sa katawan ng
kakambal
ng aking asawa. Lumangoy si Jeffrey hanggang sa marating niya ang step ng pool at
naglakad
siya paahon sa pool na kalong pa rin si Courtney. Duon ko lamang napagtanto na suot
pa din
ni Jeffrey ang sapatos niya. Hinubad niya ang basang sapatos at dinala niya sa loob
ng
mansion si Courtney.
"Sorry po ma'am, sir. Huwag po ninyo akong sisisantihin, aksidente lang po ang
nangyari" umiyakna ani ng aking kasambahay.
"No worries po, huwag kayong mag-alala at alam naman namin 'yon. Pakihanda na lang
po ang banyo sa guest room para makapaligo si Courtney, ako ng bahala sa mga damit
dahil
marami akong bago na maaari niyang maisuot." ani naman ng aking asawa. Sinundan na
namin si Jeffrey at dinala nga niya si Courtney sa loob ng guest room. Kumuha
siyang robe at
binalot niya ang katawan nito.
"Sis, kayo na ang bahala sa kanya. Maliligo muna ako at basang-basa din ako. Bro
pahiram ng damit, 'yung bago ha." ani ni Jeffrey habang pinagmamasdan ang kanyang
sarili.
Paalis na sana siya ng bigla siyang niyakap ni Courtney sa kanyang likuran.
Thank you, thank you talaga sa pagsagip mo sa akin." ani niya habang umiiyak.
"Ginawa ko lang 'yon dahil ayokong matakot ang kapatid ko kung makikita ka niyang
lulutang ng walang buhay sa pool." ani ni Jeffrey na ikinatawa ko ng mahina. Bigla
namnang
bumitawsi Courtney at isang sipa sa likod ng tuhod ng kakambal ng asawa ko ang
ginawa
niya dahil sa inis.
"Sama talaga ng ugali mo." wika niya. Hindi naman ininda ni Jeffrey ang ginawang
pagsipa sa kanya ni Courtney. Naglakad palabas ng silid si Jeffrey ng may ngiti sa
kanyang labi
2/4

na tila ba kinikilig kaya natawa ako na hindi nakaligtas sa kanya.

"What?" ani niya at pilit na inaalis ang nakaguhit na ngiti sa kanyang labi.
Napatingin
naman siya kay Trisha na mataman lamang silang pinagmanasdan. Ngumiti lamang siya
ng
tipid sa kaibigang matalik ng aking asawa at tuluyan ng lumabas.
"Courtney, kung gusto mo ng tagahilod sa likod, tawagin no lang ako at willing
narnan
akong paliguan ka." malakas na ani ni Jeffrey kaya natawa na ako ng malakas.
"Manyak ka! Malunod ka sana sa banyo!" galit na ani naman niya kaya tawa larmang
kami
ng tawa ng asawa ko. Lumabas na kami ng guest room upang bigyan siya ng privacy.
Pumasok naman kami sa aming silid upang ikuha sila ng mga bagong kasuotan, may mga
tag
pa talaga kaya alam nilang hindi pa ito mga nagagamit.
"Babe, kasya siguro ito kay Courtney?" ani ng asawa ko habang sinisipat ang bagong
bra
at panty. Tawa lamang ako ng tawa. Malay ko kung kakasya 'yon sa karnya eh never ko
namang nakita ang katawan ni Courtney.
"Kayo na ang mag-usap babe, wala akong alam." wika ko na natatawa kaya nginusuan
niya ako. Umalis na ako upang puntahan naman ang kakambal niya at dalhin sa kanya
ang
mga danit na napili ko.
Naghintay na lang kami sa unang palapag. Halos mag- isang oras na ay hindi pa sila
bumababa.
"Bestie, puntahan na natin sila. Bakit ang tagal yata nila?" ani ni Trisha.
+5 Bonus
"Hayaan mo sila babe, mukhang type ng kaibigan ko ang babaeng 'yon. Nakita mo ba
ang
ngiti niya kanina? Kinikilig ang mokong na ngayon ko lang nakita sa kanya." ani ni
Blake.
Natahimik naman ang kaibigan ng aking asawa. Tumayo si Lai at hinila ang kamay ko
paakyat sa itaas.
Nasa hallway kami ay naririnig namin ang pag-aasaran ng dalawa. Nang makarating
kami
sa mga silid na guest room ay inabutan namin silang dalawa na nakatayo. Si Courtney
ay
nakadikit sa dingding habang si Jeffrey naman ay tila inaasar ang galit na galit na
si
Courtney.
"Kuya ang hilig mo talagang magpagalit." wika ng asawa ko habang nilalapitan sila.
Nasa
tabi ko naman si Trisha at si Blake. Si Blake ay natatawa pero si Trisha ay tahimik
lamang.
"Kausapin mo nga 'yang kuya mo! Nakakainis na ang pang-aasar niya, akala mo
ikinagwapo niya. Sabi niya may bilbil daw ako ng sinagip niya ako kanina. Tapos
niyakap ko
daw siya dahil patay na patay daw ako sa kanya. Ang kapal ng mukha niya." ani ni
Courtney
na naiiyak na.
"Kuya, stop it!" wika ng asawa ko. Lumapit naman sa amin si Courtney at nagtago sa
likuran ko. Napapailing na lamang ako sa bayaw ko na may malaking ngisi sa kanyang
labi.
"Nasusuklam ako sayo! Sana mabiyak ang lupa at lamunin ka nito para hindi ko na
makita pa ang pagmumukha mo!" galit na ani ni Courtney.
"Isasama kita para naman hindi ako malungkot sa ilalim." ani niya na ikinatawa ko
ng
malakas at isang malakas na palo ang natanggap ko mula sa asawa ko.
"Babe! Bakit sa akin ka nagagalit?" ani ko.
WTuwang-tuwa ka sa nangyayari ha! Nakita mo na ngang umiiyak si Courtney tapos ikaw
naman panay ang tawa mo diyan." naiinis niyan wika sa akin.
Nagpaalarn na si Courtney dahil hindi raw niya gustong makasama ng matagal ang
3/4

kakambal ng asawa ko kaya hinatid namin siya sa kanyang sasakyan.

Nakasunod lang sa amin si Jeffrey. Pagkasakay ni Courtney ng kanyang sasakyan ay
nagpaalan na din si Jeffrey at mabilis itong sumakay ng kanyang sasakyan.
Pinaharurot agad
ni Courtney ang sasakyan niya na sinundan naman agad ng bayaw ko kaya napapailing
na
lamang kami sa kanya dahil mukhang napagtitripan niya ngayon ang dati kong fiancee.
"Bestie, saan pupunta ang kuya mo?" tanong ni Trisha.
"Bakit mo ba tinatanong ha babe? Hayaan mo ang kaibigan kong 'yon dahil alan na
niya
ang ginagawa niya." ani naman ni Blake.
Bumalik kami sa loob ng mansion at nagpahain naman ako ng hapunan sa aming
kasambahay. Late na rin nanan at mas okay kung dito na kakain ang magkasintahang
ito.
"'Bestie hindi ka pa ba buntis?" ani ng asawa ko.
Bonu
"Gusto ko na ngang magka-anak kaso wala pa rin daw laman ang tiyan niya." ani naman
ni Blake. Ngumiti lamang sa amin si Trisha at sabay-sabay na naning tinungo ang
hapag-kainan.
"Sana babe magkaroon na tayo ng anak. Gusto ko na ring maging tatay." ani ni Blake.
Ngumiti muli si Trisha at isang halik ang iginawad sa kanya ni Blake. Napatingin
ako sa
kamay ni Trisha kaya nanlaki ang mata ko. Sinimplehan ko ang aking asawa at
inginuso ko sa
kanya ang daliri ng kaniyang kaibigan.
"Oh my god! Engaged na kayo? Kailan pa?" gulat na gulat na ani ng aking mahal.
TWo days ago, and she said yes." nakangiting ani ni Blake.
"Congratulations! " masayang bati namin sa kanila.
"Salamat! Ito naman kasi! Sabi niya dinner lang pero ng kinakain ko na ang dessert
na
cake, may ring na nakalagay." ani ni Trisha. Natawa naman kami ng aking asawa dahil
isang
simpleng proposal pala ang ginawa ni Blake sa kanya kaya hindi agad namin ito
nalarnan,
tapos ilang araw din namang hindi sila nagpakita sa amin kaya ngayon lang namin
nalaman
na engaged na pala sila.
"'So happy for you, bestie." ani ng aking asawa at mabilis niyang nalapitan ang
kanyang
kaibigan at nagyakap na sila.
"Salamat bestie, maid of honor ka." ani niya na ikinatawa ko dahil gustong gusto
'yan ng
asawa ko, ang makitang ikakasal si Trisha at siya ang maid of honor.
Masaya ako para sa kanila pero may nararamdaman din ako kay Trisha na para bang may
pagtingin din siya kay Jeffrey. Hindi ako sigurado pero iba kasi ang nakita ko sa
mga mata
niya kanina habang pinagmamasdan niya ang dalawa sa itaas nuong kinorner ni Jeffrey
si
Courtney sa wall. Hindi ko alam at hindi ko na rin problema pa 'yon.
4/4

Chapter 58 -Finale-
Chapter 58 -Finale-

George's POV
Apat na buwan na rin ang lumipas at naging maayos ang pagsasama namin ng aking
asawa, tuluyan na ring naghilom ang mga sugat na gawa ng operasyon sa kanya. Sinabi
rin sa
amin ng doktor na maaari na siyang magbuntis pero sa ngayon ay sapat na muna sa
amin ang
anak naming kambal. Ayokong malagay muli sa kapahamakan ang buhay ng aking asawa
dahil hindi ko na kakayanin pa kung sakaling may mangyayaring masama sa kanya.
Ginarantiya naman sa amin ng mga doktor na kung sakaling magbubuntis muli ang aking
asawa ay wala ng problema pa pero natatakot pa rin ako.
Naibalik namin ang mga kayamanan ng mga Ross kaya hindi matapos-tapos ang
pasasalamat nila sa amin, lalo na si Courtney na ngayon ay tuluyan ng naging
kaibigan ng
aking asawa. Madalas na silang lumabas ngayon kasama si Trisha. Iniwasan na rin ni
Courtney ang mga dati niyang kaibigan na nagsusulsol sa karnya ng kung ano-ano na
hindi
magaganda.
Si Jeffrey naman ay madalas lanang tahimik pero unti-unti na siyang nakakasama ng
aking grupo gayon din si Miguel.
Nandito kami ngayon sa Zither Estate, may isa kaming salo -salo na kasama lahat ang
mga kaibigan ko at ang mga asawa at mga anak nila. Nandirito din sila Jeffrey,
Courtney,
Miguel, Trisha at Blake.
May kung ano akong nararamdaman sa pagitan nila Jeffrey, Courtney, Trisha and Blake
pero syempre labas na ako duon. Kung ano man ang problema nilang apat ay bahala na
sila.
"Guys! Tara kain na tayo, luto na ang BBQ." tawag sa amin ng mga kaibigan ko.
Nandito
kami sa pool dahil mainit ang panahon. Kaysan magpunta kami ng Batangas ay
napagpasyahan na lang namin na dumito na lang kami.
"Babe, gusto ko ng barbecue na may chocolate ha." ani ng mahal ko. Tatakbo na sana
ako
para kumuha ng barbecue ng marealize ko ang sinabi niya kaya napahinto ako at
napatingin
sa kanya.
"What? Barbecue na may chocolate?" ani ko at nanlalaki pa ang mata ko. Napatingin
naman sa amin ang lahat ng marinig nila ang tinuran ko.
"Ayaw mo ba? 'Yun lang naman ang hinihingi ko tapos ayaw mo pa yatang ibigay sa
akin." ani niya at biglang nangilid ang kanyang mga luha kaya sa gulat ko ay bigla
ko siyang
nilapitan at niyakap.
"Okay kukuha ako ng chocolate sa loob. Bakit naman kasi gusto mong kumain ng
barbecue na may chocolate, para ka tuloy naglilihi." ani ko at bigla akong
natigilan.
Napatingin ako sa mga kaibigan ko at muli kong ibinalik ang tingin ko sa aking
asawa.
"Wait... Bu-Buntis ka ba?" gulat na gulat kong ani.
Three weeks." bulong niya kaya bigla akong umiyak. 'Yung iyak na humahagulgol dahil
buntis siya at natatakot ako na baka may mangyaring masama sa kanya.
"Dude! Ano ka ba? Bata ka ba para pumalahaw ng iyak ha?" ani ng aking mga
kaibigan.
"Natatakot ako, baka kung mapaano ang aking asawa dalhil buntis siya."
ngumangalngal
1/4
kong ani na ikinatawa nila.
"Wala kang dapat na alalahanin dahil nakausap na namin ang cardio niya, safe na
siyang
magbuntis at aalagaan siya ng mga doktor sa loob ng siyam na buwan. Madadagdagan na
ang
mga pamangkin ko." ani ni Jeffrey. Napatigil ako sa pag- atungal at niyakap ko na
ang aking
asawa. Sapat na ang narinig ko upang matahimik ang aking kalooban.
Magkahalong tuwa, takot ang nararandaman ko pero matapos kong marinig ang sinabi
ni Jeffrey ay naging okay na rin naman ako.
Mabilis akong pumasok sa loob ng mansion at ako mism0 ang kumuha ng chocolate bar.
Inilagay ko ang chocolate sa bowl at tinunaw ko ito sa pamamagitan ng microwave,
Hindi ko
alam kung ano ang lasa ng kakainin ng asawa ko, pero ngayon pa lang ay parang
nasusuka na
ako.
Mabilis akong nakabalik sa pool area at ibinigay ko agad ang tunaw na chocolate sa
aking
asawa. Isinawsaw niya dito ang barbecue at pinanganga ako. Nagulat ako sa gusto
niyang
gawin ko kaya napaatras ako at tinakpan ko ang bibig ko. Umiling-iling ako sa kanya
dahil
hinding-hindi ko kakainin ang barbecue na sinawsaw sa chocolate.
"Babe, kainin mo ito. Gusto kong kainin mo ito." ani niya na naiiyak na pero
tumanggi
ako dahil hindi ko gagawin 'yon. Over my dead yummylicious body!
"Ang alam ko, kapag naglilihi ang asawa kailangan mong kainin ang pagkaing
ipapakain
niya sa iyo, kapag hindi sabi nila maaaring makunan ang buntis dahil sa sama ng
loob." wika
ni Isaac na pinandidilatan kO ng aking mga mata.
ani.
"Gago ka! Saan mo nakukuha ang mga ganyan mo? Hindi 'yan totoo!" galit kong
Ibinaba ni Lai ang kanyang hawak na barbecue at nagsimulang humikbi kaya pati tuloy
ako ay nagsimula na ding humagulgol dahil alam ko na ang kasunod nito, kailangan ko
ng
ngumanga at kainin ang barbecue na sinawsaw sa chocolate.
"Heto na nga po ako." ani ko at lumapit ako sa kanya. Napalunok muna ako habang
pinagmamasdan ko ang hawak nya ulit na pork barbecue na may tunaw na chocolate.
Napakisig ako kahit hindí ko pa tułuyang binubuka ang bibig ko dahil ngayon pa lang
ay
nandidiri na ako. Napatingin ako sa mga kasana ko at maging silang lahat ay
nakangiwi na
habang hinihintay nila na ibuka ko ang bibig ko.
"Baby kailangan ko ba talagang gawin 'yan?" ani ko habang ngalngal talaga ako.
"Kapag hindi mo ito ginawa, hindi mo ako totoong mahal." ani niya sabay paawa niya
na
tila ba iyak muli.
pa.
Gusto kong ibuka ang bibig ko pero napapailing talaga ako. Hindi ko talaga magawa
dahil
isipin ko pa lang ay nasusuka na ako. Bigla namang may humawak sa magkabila kong
braso
at magkabila kong binti. Ang mga kaibigan ko na pinipigilan ang aking katawan. Si
Ryven
naman ay humarap sa akin kaya kahit anong pagwawala ko ay hindi na ako makakilos
"Euuuuuck! Bitawan ninyo ako!" malakas kong sigaw ng biglang piniga ni Ryven ang
matangos kong ilong habang hawak niya ang aking batok. Si Jeffrey naman ay
hinawakan
ang ulo ko at pinigilan ang pagwawala ko. Nauubusan na ako ng hininga kaya bigla
kong
ibinuka ang aking bibig sabay pasok ng aking asawa ng barbecue sa bibig ko.
Napakunot ang noo ko, nginuya ko ang barbecue at ngumiti ako sa kanila.
"Wow! This is the best barbecue ever! Ngayon ko lang nalaman na napakasarap pala ng
barbecue na sinawsaw sa tunaw na chocolate." ani ko habang patuloy kong nginunguya
ang
barbecue. Bigla akong binitawan ng mnga kaibigan ko at nag-uunahan silang kumuha ng
2/4

barbecue at nag- aagawan pa sila sa pagsawsaw sa bowl na may larmang chocolate at

sabik
nilang kinain ang bbq.
Pagnguya nila ay mabilis ko namang iniluwa ang barbecue na nasa bibig ko at
tinungga ko
ang alak na nasa tabi ko at pagkatapos ay malakas akong tumawa. Lahat sila ay
napangiwiat
mabilis ding niluluwa ang pagkaing isinubo nila at kurmuha ng alak. Ang mga asawa
naman
namin ay walang patid na nagtatawanan dahil sa mga pagmumukha naming halos maduwal
na sa lasa ng kinain namin.
"Gago ka George! Mapapatay ka namin!" sigaw nila habang halos mamilipit na ako sa
kakatawa.
Ang asawa ko naman ay niyakap alko at hinalikan. Hindi ako makapaniwala na kahit
nag- ingat ako na huwag muna siyang magbuntis ay nakabuo pa rin kami. Iba na talaga
ang
matulis. Kahit anong pag- iingat ay nakakalusot pa rin.
NAGING masaya ang lahat, kaming magkakaibigan na mula pa nuong pagkabata namin
ay magkakasama na kami na hanggang ngayong may pamilya na kami ay magkakasama pa
rin kami.
Mas tumibay pa ang pagmamahalan naming magkalkaibigan ng magkaroon karmi ng
kanya kanyang mga pamilya. Ang mga anak naming lahat na palalakihin naming
magkakasama katulad naming lahat na magkakaibigan.
Dito nagtatapos ang kwento ng buhay naming magkakaibigan na nagsimula kay..
Gabriel and Amara,
Ryven and Raine,
Isaac and Tanya,
Hanz and Roxanne,
Raymond and Ariana at syempre kami ng aking asawa.
Katulad ni Raymond ay dumating din sa buhay namin si Jeffrey at si Miguel. Habang
tumatagal ay parami kami ng parami. Isang bagay pa na pinagpapasalamat namin sa
panginoong maykapal dahil binibigyan niya kami ng mga bagong kaibigan na may mga
mabubuting puso.
Maraming-maraming salamat po sa pagsubaybay ninyo sa kwento ng buhay ng anim na
magkakaibigan. I love you all!
3/4

Special Chapter
Special Chapter

George's POV
Ikinasal kaming muli ni Lai. Isang engrandeng kasalan ang naganap habang
ipinagbubuntis niya ang anak namin. Tuluyan na ngang gunaling ang puso ng asawa ko.
May
kalakihan na ang tiyan niya na kalhit tatlong buwan pa lamang ay mapapansin na ito.
"Hindi ka ba nahihirapan sa tiyan mo mahal ko?" ani ko habarng hinihimas ko ang
kaniyang tiyan. Lagi ko siyang binabantayan at madalas nga ay dito ako sa loob ng
bahay
nagtatrabaho upang makasiguro ako na anuman ang mangyari ay nandirito ako kasama
niya.
"Okay lang ako, malit lang naman ito kumpara nuong ipinagbubuntis ko ang karnbal."
wika niya. Inalalayan ko siyang maupo sa sofa at ipinatong ko ang kanyang dalawang
binti sa
aking kandungan. Sinimulan kong masahihin ang mga binti niya at napapangiti siya sa
bawat
paghagod na ginagawa ko sa kanya.
"Nandito ka pala. Gling kami sa opisina mo, sabi ng sekretarya no ay hindi ka nga
daw
pumasok." ani ni Isaac na nangungunang pumapasok dito sa loob ng aming mansion.
"Ano na naman ang ginagawa ninyo dito? Nanimiss ba ninyo agad ako?" wika ko na
natatawa.
"May problema kasi ang kakambal ng asawa mo. Nanduon sa bar ang aga-aga umiinom.
Kasana niya si Raymond at Ryven. Hindi nila iniiwanan dahil may tama na ang mokong"
wika ni Hanz na ikinagulat ng asawa ko at bigla siyang napatayo kaya napatayo din
ako at
inalalayan ko agad siya.
"Bakit? Anong problema ng kuya ko?" wika ng asawa ko na may pag-aalala.
"Huh! May bago pa ba sa katulad namin? Natural babae!" nakatawang ani ni Isaac kaya
napatingin na sa akin ang aking asawa.
"NO baby, hindi kita iwanan dito." wika ko. Nakita ko ang paglungkot ng kanyang mga
mata kaya napabuntong hiinga ako. Tinawag ko ang mga kasambahay upang ihabilin ang
aking asawa.
"Tatawagan ninyo ako sa numero ko. Narito ang aking calling card. Anuman ang
mangyari ay tatawagan ninyo ako. Huwag ninyong pababayaan ang asawa ko dahil kayo
ang
mananagot sa akin." ani ko at lahat naman sila ay tumango.
Nagbihis lang ako upang puntahan na namin si Jeffrey. Babae ang problema niya pero
hindi ako sigurado kung sino sa dalawang babae ang problema niya, si Trisha ba o si
Courtney.
Pagkatapos kong magbihis ay halos takbuhin ko na ang unang palapag upang magpaalam
na ako sa aking asawa.
"Kung gusto mong magpahinga, diyan ka muna sa guest room sa ibaba. Huwag kang
aakyat sa itaas gamit ang hagdanan. May elevator tayo at 'yun ang gamitin mno kung
gusto
mo sa ating silid. Basta hintayin mo ang pagbabalik namin, iuuwi ko dito ang
kapatid mo."
wika ko at isang natamis na halik ang iginawad ko sa kanyang labi.
"Ikaw na ang bahala sa kakambal ko, pilitin mo siyang maiuwi dito upang makausap ko
siya tungkol sa kaniyang problema." ani niya at ngumiti lanang ako sa kanya.
Mabilis na kaming lumabas ng kabahayan at sumakay agad ako sa sports car ko. Sa
akin
1/3

na rin sumakay si Hanz at iniwanan na lamang niya ang sasakyan niya sa malawak kong
garahe.
Nakarating kami ng Neon Nights. Ang bar na pag-aari ko. Inabutan narnin na
ngumangalngal na parang bata si Jeffrey at halos hindi na namin maintindihan ang
kanyang
mga sinasabi.
"Hindi ako aalis dito! Umalis na kayo dahil ayoko ng kausap!" sigaw niya.
"Halika na at hinihintay ka na ng kapatid mo. Nag-aalala na sayo ang kakambal mo,
tara
na Jeffrey." ani ko. Pero kahit na ano yata ang gawin ko ay hindi ko siya magawang
makumbinsing umuwi.
Tumingin ako sa mga kaibigan ko at pagkatapos ay lumayo ako. Kinuha ko ang telepono
ko at tinawagan ko ang asawa ko.
"'Baby, tawagan mo nga si Trisha at si Courtney. Papuntahin mo sila dito sa Neon
Nights.
Titignan ko lang kung kanino sasama ang sira ulo mong kapatid.
ani ko. Hindi narman
nagtagal ang usapan naming mag- asawa dahil kailangan pa niyang tawagan ang dalawa
niyang kaibigan. Hini ko alam kung tama ba ang hinala ko na isa sa dalawa ang
kinababaliwan ngayon ni Jeffrey. Hindi ko alam dahil sa pagkakaalam ko ay wala
naman
siyang nililigawan na kahit na sino. Medyo torpe kasi ito katulad ni Isaac.
Mahigit tatlumpong minuto lang ang lumipas at naunang dumating si Trisha. Iginiya
ko
siya sa table kung nasaan si Jeffrey. Patingin-tingin naman ako sa entrance ng bar
ko dahil
hanggang ngayon ay wala pa si Courtney at hindi ko alam kung darating ba siya.
"Ano ba ang nangyayari sa iyo? Alam mo namang bawal ma stress ang kakambal mo hindi
ba? Nag-aalala siya sa iyo ngayon. Umnuwi ka na Jeffrey, please." ani ni Trisha sa
kanya.
Napaangat naman ng ulo si Jeffrey ng marinig niya ang boses ni Trisha kaya
napangiti
kaming magkakaibigan pero bagsak ang balikat namin ng isang ngising pagak lamang
ang
isinagot niya kay Trisha.
Napabuntong hininga naman si Trisha at tumayo ito sa may gilid ng kinauupuan ni
Jeffrey. Naupo naman ako sa tabi ni Jeffrey at kinausap ko ito.
"Umuwi ka na at nag-aalala sa iyo ang asawa ko. Gusto ka niyang makausap kaya tara
na." ani ko.
"Umuwi na kayo, dito na lang muna ako." ani niya kahit halos hindi na namin ito
maintindihan dahil sa kalasingan niya. Nagsalita naman si Trisha na nakatayo lamang
sa
kanyang gilid. Hinawakan siya sa likod na tila ba pinapakalma ito.
Tara na ihahatid kita sa kakambal mo. Kanina pa siya nag-aalala." wika ni Trisha
pero
inalis lamang ni Jeffrey ang kamay niya.
Naupo naman si Trisha sa isang upuang bakante at napapailing na lamang ito.
Napatingin
naman ako sa isang babae na tumayo sa gilid ni Jeffrey. Napangiti ako ng makita
kong si
Courtney ito na nakasibangot ang mukha kaya 'yung ngiti ko ay napalitan ng mahinang
pagtawa.
"Bakit ba ang kulit mo ha? Sinabi ng ayoko ngang umuwi!" sigawni Jeffrey sabay tayo
pero laking gulat niya ng makita niya na si Courtney na ang nakatayo sa gilid niya.
Ang galit
sa mukha ni Jeffrey ay unti-unting nawala.
"Umuwi ka na dahil kanina pa nag-aalala si Vera. Kapag hindi pa pa umuwi,
hahambalusin kita ng bote ng alak!" galit na ani ni Courtney kaya nagkatinginan
kaming
magkakaibigan at may mga mapanuksong ngiti ang sumilay sa aming mga labi.
"U-Uuwi na nga a-ako. Sabi ko nga k-kay George na u-uuwi na ako." halos
nagkakandautal na ani ni Jeffrey na ikinatawa namin ng malakas. Nakatitig lamang si
Trisha,
2/3

hindi ko alam kung nasasaktan ba siya o ano. Pero kung ano man ang nararamdaman
niya ay
kailangarn na niyang kalimutan dahil engaged na siya.
"Umayos ka Jeffrey! Ang aga-aga ang dami mong nabubulabog na tao." ani pa ni
Courtney.
"Kunwari ka pa, concern ka naman kaya ka din nandito." ani ni Jeffrey na
nagkakandautal sa kalasingan.
Isang yakap ang ibinigay ni Jeffrey kay Courtney kaya nanlaki ang mga mata niya sa
ginawa ni Jeffrey.
"Oops! Sorry lasing lang ako." ani ng kakambal ng asawa ko na ikinatawa namin.
"Lintik ka Jeffrey! Kahit lasing ka nagagawa mo pa ring sumimple." ani ni Rayrnond.
tawa
lamang ako ng tawa dahil tila ba hindi ito nagugustuhan ni Courtney. Mukhang
nababaliw
ang bayaw ko ngayon sa aking ex-fiancée.
Si Courtney na ang nagsakay kay Jeffrey ayon na rin sa kagustuhan ng kakanbal ng
asawa
ko. Nuong una ay nahirapan kaming mapapayag si Courtney pero sa huli ay pumayag na
rin.
Pagkarating namin ng mansion ko ay diniretso na namin siya sa kanyang silid dito.
May
silid siya dito dahil sabi niya dito na rin siya titira. Maloko din ang kakambal ng
asawa ko
dahil tinotoo niya 'yon. Dito talaga siya naninirahan.
Bagsak na rin naman siya kaya siguradong mamaya na lamang siya kakausapin ng aking
asawa.
Hindi na muna namin pinaalis ang mga kaibigan ko at ang mga kaibigan ng aking
asawa.
Nagtungo kami sa pool area dahil napagpasyahan namin na magswimming kaming
lahat.
Naging maayos na ang buhay naming magkakaibigan pero kabaligtaran ito ngayon sa
nangyayari sa buhay ng bayaw ko. Akala naming magkakaibigan ay tapos na kami sa
kalbaryo
ng pag ibig pero mukhang masasangkot kaming muli sa buhay pag-ibig ni Jeffrey, lalo
na at
dito siya nakatira sa bahay namin ng aking asawa.
It is a blessing to have two friends in a person's life. If you even have one good
friend, you
are extremely lucky. What happens, though, if you have nore than five solid, good,
and
wonderful friends? If so, you are the luckiest person on earth.
Thank you so much, Everyone!:)
3/3

Chawchaw‼️