The Wrong One (BOS: New World...

Prologue [The Wrong One (BOS: New World...]

WHY IS EVERYONE AFRAID OF ME?

What the hell is wrong with them? Sa isang tingin ko pa lang, umiiwas na sila. Ano
bang problema nila sa asul kong mga mga mata?

I am the youngest in the frat. I'm also the manager of the band - the Black Omega
Society. My name is Hendrix Ybarra Montenegro. They call me Rix. Well, I get it.
Isa akong Montenegro. Kilala ang angkan namin dahil sa kayamanang galing sa droga.
Walang maniniwala na malinis ang negosyo ng mga magulang ko.

I am the last prince of the clan. I was born to inherit my grandfather's legacy. I
was yielded to be a Montenegro. I was trained to be the strong one. Yet, I saw
myself as the wrong one.

Ano ba talagang kasalanan ko? Kasalanan ko ba na maging Montenegro ako?

No one could love me. No woman could love me. Except my mother, of course. Sa
kabila ng lahat, mahal ako ng nag-iisang babae sa buhay ko-my mom, Aviona Camille
Montemayor-Montenegro. Pero hindi si Mommy ang kailangan ko. Ang kailangan ko ay
babaeng magiging ina ng anak ko.

I need someone to be by my side forever. Iyong pag-aari ko. Iyong magiging ina ng
mga anak ko. Para magkaroon ako ng tagapagmana sa mga kayamanan ko.

I'm a billionaire, for Pete's sake. Hindi habang buhay ay buhay ako. Manghihina ang
katawan at mamamatay ako. Sino ang pag-iiwanan ko ng mga kayamanan ko?

Hinugot ko ang aking cell phone na nasa aking bulsa. I've got some contacts with
women here, pero wala ni isa sa kanila ang gusto kong makasama. Wala ni isa sa
kanila ang karapat-dapat sa mga kayamanan ko. Wala sa kanila ang nakikitang kong
magpupuno sa kakulangan ng pagkatao ko.

And who should be? May magtitiwala pa ba sa akin na babae? Last time I had sex with
a woman, I almost killed her.

I'm not satisfied to have sex with someone, unless I hurt them. For me, sex is
action. The climax is when I broke bones while digging. The passion is when I see
blood.

Ilan na ba ang naikama ko? Hindi ko na mabilang. Wala ni isa man sa kanila ang
hindi na-ospital. Sumasama lang naman sila sa akin dahil sa pangalan ko, sa pera
ko. Pinagkakaguluhan nga nila ako ngunit takot naman sila sa akin.

Pero wala naman ni isa sa kanila ang nagrereklamo. Why? Dahil after sex ay
reregaluhan ko sila ng mamahaling bag, pabango o kotse, bahay, trip around the
world or anything that money could buy. Depende sa injury nila. After non
mananahimik na sila.

Tumayo ako sa aking kinauupuan. Kasalukuyan akong nandito sa bar na nasa

underground. Maingay. Magulo. Dito kasi nagtitipun-tipon ang mga taga alta society.

No government could know this place. This is a private property. Dahil ang lugar na
ito ay pag-aari ng Black Omega Society. We own this place. This is where we always
hang out.

"What do you think, Rix?" untag sa akin ng lalaking nasa gilid ko. His black hair
was messy as he leaned against the wall. He's holding a glass of whiskey on his
left hand.

Napatingin ako sa kulay berde niyang mga mata. He was Rogue Saavedra, our frat
leader. Siya rin ang vocalist ng banda na mina-manage ko.

"I need your opinion, Rix." His green eyes narrowed at me.

He's talking with Voss Damon, pero bakit opinion ko ang hinihingi niya?

"Come on, Rix. Say something," Damon said. "Pagod na akong kausapin 'to, ikaw
naman. Kailangan ko ng umuwi, e."

Hindi ko sila kinibo. Humakbang ako palabas.

Humabol sa akin si Rogue at kinwelyuhan niya ako. "What the hell is wrong with you?
Tinatanong kita, tinatalikuran mo ako!"

Tinabig ko ang kanyang kamay. He should know me. If I don't wanna talk, I will not
talk. Never talaga kaming nagkasundo. Palagi kaming nagtatalo. Hindi ko nga alam
kung bakit hindi niya pa ako inaalis sa grupo. At kung bakit ako pa ang ginawa
niyang manager ng banda.

Tinalikuran ko siya.

Napapailing na lang si Ryder Vito na nakaupo sa mesa. Nakatungtong ang kanyang mga
paa table. Para siyang bata. He's irritating me.

Padabog kong binuksan ang pinto pataas ng hagdan. I went up until I reached the
first floor level. It's a building where the bar was hid under. I went to the
parking and drove my car away.

I just need some air. I need to think. Inaatake na naman ako ng kapraningan.
Sasakit na naman ang ulo ko kakaisip sa buhay ko na walang patutunguhan.

Maybe I should try to use drugs tonight. Ngayon lang naman. At madali lang sa akin
para makakuha ng supply, all I have to do is to call Martinie. She's the best drug
dealer in alta society, ayon sa mga koneksyon ko.

Pero bago ko pa siya tawagan ay siya na ang tumawag sa akin. I bought drugs from
her. At ngayon nga ay nasa akin na agad ang order ko. It was in my mansion in QC.

Pagpasok ko ng gate ng aking mansion ay bumaba agad ako sa sasakyan. Nagtungo ako
sa kuwarto ko. Sa loob non ay naroon ang isang shoulder bag.

I know what's inside. Ito na iyon.

Rogue will kill me kapag nalaman niyang gagamit ako nito. But I need this tonight.
Gusto kong sandaling makalimot. This is the only way to end the pain. My father
would kill me too if he knew about this. My mother would cry, but I know she will
understand me.

Lumapit ako sa shoulder bag at marahang binuksan ito. Napaatras ako nang makita ang
laman nito.

What the fuck? Bakit puro panty ito at bra? May stockings at pabango na ang tatak
ay Sweet Honesty?

Nasaan ang drugs ko? Bakit puro Avon products ito?!

I must call Martinie!!!

Rix Montenegro [The Wrong One (BOS: New World...]

The Wrong One (BOS New World #2)

Original story by JamilleFumah

© JFstories2017

No part of this book may be reproduced in any form or by any means without the
author's consent. Please obtain permission. Names, characters, places, and
incidents are products of the author's imagination or are used fictitiously. Any
resemblance to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely
coincidental.

... [The Wrong One (BOS: New World...]

Not suitable for young audiences. Content warning: Rape, drugs, and
disgusting humor. Please leave if you don't feel comfortable.

Chapter 1 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 1

NANGINGINIG ako. Dumadagundong ang dibdib ko. Hindi ko alam pero matagal ko ng
ginagawa ito. Bakit nga ba kinakabahan pa ako?

Maingat kong inilagay sa aking shoulder bag ang mga package. Nang maayos ko ito ay
saka ako bumaba sa scooter ko. Tinanggal ko ang aking helmet at lumingap sa
paligid.

Nandito na kaya siya? Mukhang wala pa.

Hinugot ko ang aking cell phone at tiningnan kung may nagtext. Walang text.

Napalingap muli ako sa paligid. Sinipat ko kung may tao sa paligid. Dito kasi ako
nakipagtagpo sa isang abandonadong building. Para safe. Para iwas sa problema.

Mayamaya ay may kotseng itim na paparating. Sinenyasan ko ito. Lumapit ito sa akin.

Sumilip sa bintana ng kotse ang isang lalaking balbas-sarado. Naka black shades
ito. May tattoo siya sa leeg. Sa pagkakaupo pa lang niya ay alam ko na malaki
siyang tao.

"Dala mo ba?" tanong niya sa akin nang hindi tumitingin. Napakalaki ng kanyang
boses.

"Dala ko, bossing."

"Good. Paki-shoot sa bintana."

Lumingap muna ako sa paligid bago ko nilusot sa loob ng kotse ang shoulder bag.

"Kompleto ba yan?" tanong ulit niya.

"Kompleto, bossing."

"Good." May hinugot siya sa dashboard ng kanyang kotse. Isang purse ang inabot niya
sa akin.

Kinuha ko iyon at binuksan. Sinilip ko ang laman. Mga daang papel na pera. "Sakto
ba 'to, bossing? Ayoko mag-abono."

"Sakto yan. Kahit bilangin mo pa."

"Okay na 'to, bossing."

Akma niya ng paandarin ang sasakyan nang mapahinto siya. "Sandali."

Kinabahan ako.

Tinanggal niya ang kanyang shades at tiningnan ako. "Andito ba yun bra na inorder
ko?"

"Y-yes, bossing. Pati yung pabango, nandyan din."

"Avon 'to, ha?"

"Avon, Sir."

"Good. Sabihan mo ko kapag may bago. Order ulit ako."

"Okay, bossing."

Humarap na siya ulit sa manibela at pinaandar ang sasakyan.

Nakahinga ako nang maluwag. Mabuti't walang naging problema. Isa na namang success
transformation with my client.

Wait. Hindi ba success transaction?

Kung sa bagay, magkatunog. Parehas lang siguro yun.

Napangiti ako. Marami na naman akong benta. May pandagdag na ako sa ipon ko.
Tumunog ang aking cell phone kaya sinagot ko.

"Ano, Insan, succes ba?" boses ni Gracia. Best friend and cousin ko.

"Success, 'Insan."

"Alagaan mo yang client na yan, ha? Mahilig talaga yang umorder ng Avon."

"Oo naman. Nakakapagtaka lang, Insan. Ang laki niyang tao, pero ang order niya ay
bra at pabango."

"Baka ka-federation yan?"

Napangiwi ako. Napapadalas ang juding na customers. Naalala ko tuloy ang kuya ko na
si Kuya Maximus. Matandang juding iyon at mahilig din sa Avon.

Hay, I miss my kuya. Mas matanda ito sa akin ng ilang dekada dahil menopausal baby
ako. Halos para ko na siyang tatay sa tanda niya, pero kahit ganoon ay close kami.
Kapag wala siyang jowa ay sa bahay siya umuuwi. Ang kaso, kahit maedad na ay never
namang nababakante Ang juding.

"Anyway, may irereto akong bagong client sa'yo."

"Seryoso?!" Nagningning ang mga mata ko.

"Malakas din umorder 'to. Text ko sa'yo number later, then tawagan mo."

"Naku, Insan, ikaw talaga ang savor ko!!!"

"Savor? Baka savior?"

"Ganun na din yun. Pero salamat talaga, Insan. Makakaipon agad ako nito para
mapaopera ko na ang paa ni Marlon."

"Akala ko ba pang-tuition?."

Natahimik ako. Hindi ko alam ang isasagot ko.

"Martina, kaya nga kita tinutulungan ay para makaipon ka pambayad ng tuition mo.
Hindi para ibayad sa pampa-opera ng paa ng boyfriend mo!" sermon niya sa akin.

Bingi-bingihan ako kapag nagsasalita si Gracia tungkol sa boyfriend ko. Alam ko

naman kasi na hindi siya boto dito.

Since high school pa lang, boyfriend ko na si Marlon. Mga teenager pa lang kami
noon nang magsimula kaming mangarap. Marami na kaming tinahing plano. Hindi ko na
mabilang at matandaan kung ilang beses na kaming nagsumpaan at nangako.

Siya ang ideal husband ko. Ako ang ideal wife niya. Kapwa namin gustong mapangasawa
ang isa't isa. Itinadhana ko na ang aking sarili sa kanya. Kasi nga ay mahal na
mahal ko siya.

Pero isang dagok ang dumating buhay namin. Naaksidente siya at nabali ang buto niya
sa binti. Malaking pera ang kakailanganin para mapa-opera siya.

"Gusto ko na kasing gumaling si Marlon. Baka kapag nalagyan siya ng bakal sa binti
eh makalakad na siya," mahina kong tugon.

"Insan, malaking halaga ang kailangan mo."

"Akong bahala. Makakaipon ako."

"Paano ang pag-aaral mo?"

"Bahala na. Kung di kakayanin, baka huminto na lang ako."

Narinig ko ang pagbuga niya ng hangin sa kabilang linya.

...

NAPATITIG muna ako sa screen ng aking cell phone bago ko tinipa ang numero ni Mr.
R. Juding din. Ito raw iyong kung umorder sa Avon ay maramihan ayon kay Gracia.

Jackpot ako sa client na 'to. Pihadong malaki ang kikitain ko.

Tinawagan ko na ang numero. Naka-ilang ring muna bago siya sumagot sa kabialng
linya. "Hello?"

Uy, buong-buo ang boses niya. Para siyang isang DJ sa radio. "Mr. R?" sagot ko.
"Martinie?"

Martinie? Pero okay na rin. Parang Martina na rin. "Ako nga po. Oorder po kayo–"

"Yes."

Ganito ang gusto ko sa client. Yes agad! "Ilan po–"

"All set."

Namilog ang mga mata. "Lahat po ng–"

"Yes."

Pinagpawisan ako. "S-saan po ang meet up–"

"I'll send you the address."

"S-sige po."

"I'll be in touch."

"A-ano pong ito-touch nyo, Sir?"

Bigla na siyang nawala sa linya.

Napatitig na lang ako sa cell phone ko. "Ano raw?" usal ko.

...

NAPAHAWAK muna ako sa dibdib ko bago ko binuksan ang pinto. Sinalubong na naman ako
ng amoy na ayaw kong maamoy – ang amoy ng hospital na ito.

Hayun si Marlon at nakahiga. Nakasandal ang braso niya sa kanyang noo na halatang
namomroblema. "Hi, baby!" bati ko sa kanya.

"Bakit ngayon ka lang dumalaw?" mariin niyang tanong.

"Sorry. Naging busy kasi ako."

"Simula nang ma-confine ako dito, dalawang beses mo lang yata ako dinadalaw sa loob
ng isang linggo." May hinanakit sa tinig niya.

"Baby, sorry. Dumelihensya kasi ako ng pera. Ang mahal kasi ng tuition. Saka may
pinag-iipunan din ako,"

Hindi siya umimik.

"Hayaan mo't dadalasan ko na ang pagdalaw ko."

"Para saan pa? Hindi na rin naman yata ako makakalakad pa."

Hinimas ko siya sa ulo pero tinabig niya ang kamay ko. "G-gagaling ka pa, baby..."

Tinalikuran niya ako sa pagkakahiga. "Matutulog na ako."

"O-okay." Pumiyok ako. Agad kong pinunasan ang luhang pumatak mula sa mga mata ko.
"I-I love you..."

Hindi siya kumibo.

"B-baby... I love you..." Inulit ko.

"Okay. Wag ka nang maingay,"

Marahan akong lumabas ng pinto. Napasandal ako sa pader. Hindi ko napigilan ang mga
luha na lumabas sa mga mata ko. Hindi pa rin kasi ako makapaniwala na nangyayari
ito. Simula nang ma-confine siya, nagbago na siya. Wala na ang Marlon na nakilala
ko noon.

Lagi na siyang galit at nawala na ang lambing sa kanya. Iniisip ko tuloy na baka
nawala na rin ang pagmamahal niya sa akin.

...

NAKAILANG tawag na ako kay Mr. R pero hindi siya sumasagot. Mabuti na lang nitong
huli ay sumagot na siya.

"Hello, Mr. R? Nandito na po ako sa address na ibinigay nyo." Umikot ang paningin
ko sa paligid. "Sigurado po ba kayo na dito sa rooftop?"
"Just drop it there, then leave."

Napakamot ako. "Po? Eh paano po yung bayad ko?"

"Same transaction. Like the last time."

Napasintido ako. "H-hindi ko po talaga maintindihan. Baka pwedeng mag-Tagalog ka na

lang."

"Just drop it there."

"Okay." Ibinagsak ko ang bag na bitbit ko na naglalaman ng mga Avon products. "Drop
ko na. Ayan na."

"Go to the parking. The payment is behind your scooter."

"Ha?"

Nawala na naman siya sa kabilang linya.

Nag-aalangan akong bumaba ng building gamit ang elevator. Pagpunta ko sa parking,

may bag na nasa tabi ng aking scooter.

Mukhang ito na yung payment. Napangiti ako.

Whew! Napapunas ako sa sa pawis ko. Ano ba yun? Bakit pakiramdam ko ay nagbenta ako
ng droga. Eh, Avon lang naman yun na inorder niya.

Binuklat ko ang loob ng bag. Nanlaki ang mga mata ko sa nakita. Napahilamos ako.
Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko. Makapal na lilibuhing pera ang bumungad sa
akin.

Totoo ba ito? Bakit ang daming pera naman yata nito?

Tumunog ang cell phone ko at lumitaw sa screen ang pangalan ni Gracia. Sinagot ko
agad ito. "H-hello–"

"Insan, sorry. Maling number ni Mr. R ang naibigay ko sa'yo."

Shet!
 Chapter 2 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 2

NAKATITIG lang ako sa bag na puno ng pera. Hindi ko alam ang gagawin ko dito. Para
kasing may mali.

Marami na akong magagawa sa perang ito. Pwede ko na mapa-opera ang mga binti ni
Marlon. Makakabayad na rin ako sa tuition ko. Pwede ko ring bilhin sa kuya ko iyong
scooter na pahiram niya sa akin kahit kakarag-karag iyon.

Pero hindi ko kayang gastusin ito. Parang may hindi talaga tama.

Mayamaya ay tumunog ang aking cell phone. Kamuntik pa akong mapalundag sa gulat.

Heto na siya. Kanina ko pa hinihintay ang tawag niya. Sinagot ko ang tawag. "M-Mr.
R–"

"What the hell is this, Martinie?!" bungad niya sa akin.

"I-iyong order niyo po..." sagot ko.

"Bra? Bikinies?"

"Y-yes, Mr. R. S-sinukat niyo na po ba? Sure na bagay na bagay sa inyo yan,"
pinilit ko na lang maging masigla.

"Is this some kind of a joke?"

"Hindi, sir. Bagong labas'yan ng Avon, galing po sa bagong brochure."

"Damn it! Where are my drugs?!"

Nanlaki ang mga mata ko. "Drugs? Ano pong drugs?"

"You're a dead meat."

Nag-init ang ulo ko sa sinabi niya. "Hoy! Ano bang drugs ang mga pinagsasasabi mo?!
Makuntento ka nga sa mga undies na natanggap mo! Avon yan! Matibay yan! Kaya nyan
sumalo ng apat na betlog!" Napapikit ako.
Ano ba itong mga nasasabi ko?

"Who are you?"

Kumulo ulit ang dugo ko. "Ikaw ang who you?! Ibabalik ko yung sobrang binayad
mo!!!"

"You don't know who you talking to."

"Hindi nga kita kilala. Pero sigurado ako na bakla ka! Baka nga supot ka pa, eh.
Kapag nakita kita, huhubuan kita!"

Matagal siyang hindi nakapagsalita. "I am Rix Montenegro. At ikaw pa lang ang
nakapagsabi sa akin ng ganyan."

"Rix." Napahalakhak ako. "Tangena, pangalan pa lang pambakla na."

Pinatay na niya ang linya.

Napasuntok ako sa hangin. Akala niya yata uubra siya sa akin, eh.

Napabaling ako sa bag. Ibabalik ko pa rin ito. Ang kukunin ko lang ay iyong
karapat-dapat na bayad sa mga orders.

...

"RIX MONTENEGRO?" Namimilog ang mga mata ni Gracia. Nasa canteen kami ng mga
sandaling iyon. Katatapos lang ng klase namin sa P.E.

"Sabi niya eh. Iyon daw pangalan niya."

Natawa siya. "Baka binibiro ka lang. Imposibleng si Rix Montenegro iyon."

"Bakit? Sino ba yung Rix Montenegro? Negro ba siya?"

Napailing siya. "Di ka ba nagbabasa ng mga magazine? Ang daming magazine sa

junkshop namin."

"Ha?"

"He's part of the Black Omega Society."

"Iyong banda?" Iyon lang naman ang alam kong Black Omega Society, iyong bagong
banda na pinagkakaguluhan ngayon, palibhasa e mayayaman at mga guwapo ang member.

"Hindi." Iling ni Gracia. "Hindi siya kasali ron, pero alam ko siya ang nagma-
manage nong band. Pero member siya ng Black Omega Society Elite Fraternity!"

Napairap ako. "Ano iyon? Parang Power Rangers?"

"Gaga!" tinuktukan niya ako.

"Hay, e sino ba kasi siya? Hindi ko talaga siya kilala."

"Bihira naman kasi talaga ang nakakakilala sa kanya, hindi kasi siya laging nasa
publiko. Madalas nagtatago iyon. Takot sa tao. Loner."

"E bat kung makapagsalita ka ay kilalang-kilala mo siya?"

"Stalker kasi ako ng BOS." Humalakhak siya.

"Sa mga sinabi mo, lalo tuloy naging malabo na siya ang Rix Montenegro na tinutukoy
ko."

"True, Martina! Baka nga nagkakamali ka lang! As if naman na siya nga talaga si Rix
Montenegro. Na-wrong number ka lang, Insan. Malamang manloloko yan."

Napatango na lang ako.

"Anyway, ito pala iyong number nung client na sinasabi ko. Si Mr. R."

Nagpakawala ako nang malalim na buntong-hininga. "So mali pala talaga iyong
nabigyan ko ng mga orders..."

Tumango siya.

"Mukhang kailangan kong ibalik ang pera niya. Pero siyempre, kailangan ko rin kunin
yung mga Avon products na naibigay ko sa kanya."

"Sure ka? Pero marami ka ng mabibili dun sa pera. Baka nga makabili ka na ng bahay
at second hand na kotse, eh."

Napakagat-labi ako. "Hindi kaya ng konsensiya ko, Insan. Baka mamaya ay kailangan
niya yung pera na yun para bilhin talaga yung dapat na bibilhin niya."
"Drugs?"

Napakibit balikat na lang ako. "Ewan."

"Alam mo, ibalik mo na nga lang yan. Mahirap na baka ikapahamak mo yan."

"Iyon din ang plano ko." Iniba ko ang usapan. "May tanong ako, Insan. Paano kung
nagsasabi siya ng totoo? Paano kung siya nga si Rix Montenegro?"

"At teka..." Napalunok si Gracia. "Kung siya nga si Rix Montenegro, bakit drugs ang
hinahanap niya sa'yo?"

Napalunok din ako.

"OMG!" Nanlaki ang mga mata niya. "Hindi ko alam na totoo pala na may kinalaman sa
droga ang angkan ng mga Montenegro. Akala ko paninira lang iyon sa kanila! Kung
ganoon ay totoo nga!"

"A-anong ibig mong sabihin?" Kinabahan na ako.

"Ang ibig kong sabihin..." lumapit sa akin si Gracia at hinawakan ako sa magkabila
kong balikat. "Ibig sabihin... yari ka, insan!"

"Ano? Bat ako yari?!"

"Posibleng isang gangster si Rix! At dahil sa drugs na nasa'yo, malamang na

hahanapin ka niya!"

"Gangster? Ano ba ang ibig sabihin ng gangster?"

Tinuktukan ulit ako ni Gracia.

...

ILANG beses na akong nagpapalakad-lakad habang hawak ang aking cell phone.
Tatawagan ko ba siya o hihintayin ko na tumawag siya? Ano ba talaga?!

Sabi kasi ni Gracia, kinatatakutan sa bansang ito ang mga Montenegro dahil sa
kinalaman nila sa droga.
Totoo pala na may dirty business ang mga ito, at marami silang tauhan na handang
pumatay para sa angkan nila. Parang mafia. Tapos itong Rix na ito ay ang only
prince ng mga Montenegro kaya naman ito raw ang magiging tagapagmana.

Natuklasan ko ang isang lihim sa pagkatao nitong Rix Montenegro na ito, at tiyak ng
dahil sa lihim na ito ay manganganib na ang buhay ko!

Hindi ako duwag. Kung totoo mang gangster siya, wala akong pake! Ipapakulong ko
siya kapag pinagtangkaan niya akong patayin.

E ano kung ubod ng yaman ay makoneksyon siya? Isusumbong ko siya kay Tulfo at
Duterte!

Bahala na. Matawagan na nga siya!

Tinipa ko ang kanyang number at tinawagan. Sinagot naman niya agad ang kabilang
linya pero hindi siya nagsasalita.

"H-hello, Mr. R?" Shet bat kailangang mautal?

Naririnig ko ang paghinga niya, nakikinig lang siya sa boses ko.

"Psst... pogi." Kailangang magpalakas. Baka naman kasi madala ang issue na ito sa
magandang usapan.

Wala siyang imik.

"Sir Pogi, musta?"

Naririnig ko lang ang paghinga niya.

"Pasensiya na, Sir Pogi. Nagkaroon lang tayo ng mis underestimating." Mis
underestemating ba yun o misunderstanding? Bahala na nga. Magkatunog naman eh.
Nagpatuloy ako. "Na-wrong send po ako sa inyo. Baka pwedeng ibalik niyo na lang
yung mga orders na Avon, at ibabalik ko na lang po yung pera niyo."

"Akala ko ba huhubuan mo ako kapag nakita mo ko?" tanong niya.

"Sensiya na, Sir Pogi. Nagkamali lang po talaga ako ng text. Akala ko po kayo si
Mr. R..."

"My name is Rix. R for short."

"Akalain niyo po! Kapangalan niyo yung may order sakin ng bra at bikinies na nadala
ko sa'yo." Sinikap kong matawa.

"But I'm not a gay."

"Ay, Sir! Sigurado naman po pogi kayo, kaya imposible po yun."

"I burned it."

"Oh, ang hot niyo pa! Basta burn, hot yan eh."

"I said I burned it."

"I knows. You're burning."

"I burned the orders."

Napalunok ako. "I-iyong bra at bikinies po? L-lahat po yun?"

"Yes."

"Eh gago ka pala, eh!" Umusok ang ilong ko. "Bahala ka sa buhay mo! Hindi ko na
ibabalik itong pera mo! Pakyu!"

"You messed with the wrong guy."

"Wag ka lang talagang magpapakita sa'kin dahil bubungian kita!"

"You're dead, Martina."

"Kung iniisip mo na natatakot ako sa'yo, nagkakamali ka. Pagpapalitin ko yang mukha
mo sa pwet mo kapag inupakan kita!"

"Panindigan mo yang sinasabi mo," pagkasabi niya niyon ay pinatayan na niya ako ng
linya.

"Duwag!" Ibabato ko sana ang cell phone ko pero napigilan ko ang sarili ko. Ito na
lang kasi ang nag-iisang kayamanan ko. Sayang 'to, baka maibenta ko pa.

Biglang tumunog ulit ang cell phone ko. Galit na sinagot ko ito. "Ano, bakla? Duwag
ka, duwag!"
"Hello?" Isang boses ng matanda ang sumagot.

Napatingin ako sa screen. Number lang ito. Sinagot ko ulit. "Pasensiya na po. Akala
ko yung kaaway ko."

"Ikaw si Martina?"

"Yes po."

"Nirekomenda ka sa'kin ng pinsan mo, si Gracia. Ako yung oorder ng Avon sa'yo. At
oo bakla ako, may problema ka ba sa bakla?"

Shit! Napasabunot na lang ako sa buhok ko.

...

MALALIM na ang gabi nang maalimpungatan ako. Saan nanggagaling ang amoy na iyon?
Bakit punung-puno ng usok ang bahay ko?

Nanakbo agad ako patungo sa pinto nang makaramdam ako ng init. Una kong dinampot
ang cell phone ko.

May apoy! May malaking apoy! Ang bahay ko – nasusunog! Ang kalahati ng bahay ko ay
natipak na ng apoy!

Shit! Nasusunog ang bahay ko!

JF

Chapter 3 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 3

NAKIKITA kong nagsasalita si Gracia pero hindi ko siya naririnig. Nararamdaman ko

ang palad niya kahit ang katawan ko ay namamanhid.

Hindi ako matigil sa pag-iyak. Nakapagbitbit nga ako ng ilang gamit ngunit hindi ko
naman nailigtas ang kaisa-isang bagay na meron ako.

Natupok ng apoy ang bahay ko – ang nag-iisang kayamanan na naiwan sa nila Mama at
Papa sa mundo...
Magkasunod na namatay ang parents ko noong high school ako, pareho na kasing
matatanda at may mga sakit. Mula nang mamatay sila ay doon na nagsimula ang
paghihirap namin ng nag-iisa kong matandang kapatid na si Kuya Maximus.

Nalugi ang negosyo namin at maski ang kuya ko ay walang nagawa nang maubos ang ilan
sa aming kabuhayan. Tanging ang bahay na lang namin ang natira sa amin.

Dahil higit na mas matanda sa akin ang kuya ko, at doon siya nag-i-stay sa jowa
niya kaya ipinagkatiwala na niya sa akin ang bahay namin.

Subalit sa isang iglap, naglaho iyon. Isang apoy ang nagnakaw ng nag-iisang
kayamanan ko. Paano na ako nito kung wala na ang bahay ko?

Paano ko ipapaalam sa kuya ko na nasunog ang bahay namin?

"M-Martina..." untag sa akin ni Gracia. "Gusto mo sa amin ka na lang muna tumira?"

Umiling ako. Alam ko ang ugali ni Tita Beth na mama ni Gracia, ayaw non na may
ibang tao sa kanila.

At inis sa amin iyon ni Kuya Maximus. Ang turing sa amin non ay hindi kadugo.
Sinisisi niya kasi ang mama namin noon kung bakit namatay si Papa. Hindi man lang
daw kasi ito nakagawa ng paraan para maisalba ang buhay ng asawa.

Sinisisi rin ako ni Tita Beth dahil nga sa matatanda na ang mga magulang ko noong
mabuo ako. Menopausal baby ako. May edad na ang panganay kong kapatid noon pero ako
ay sanggol pa lang.

Dahil sa akin kaya lumala ang sakit ng mga magulang ko. Napagod sila sa kakaalaga
sa akin...

"A-alam na ba ito ni Kuya Maximus?" Mayamaya ay tanong ulit sa akin ni Gracia.

"S-saka ko na sasabihin..." Napatulala ako. Nabuhayan lang ako nang makita ko ang
isang pulis na papalapit sa amin. Kasalukuyan kasi kaming nandito sa police
station.

"Martina Manalaglag?" anang pulis paglapit sa akin. Nagpakilala siya bilang isang
investigator ng kaso ko.

"Ako nga po." Napatayo ako.

Napatingin siya sa papel na hawak niya. "Ayon sa salaysay mo rito, sinasabi mo na

may sumunog ng bahay mo."
"Opo. Meron po."

"Sino?"

"Hendrix Ybarra Montenegro o Rix Montenegro po."

Napaatras ang pulis.

Napakapit si Gracia sa braso ko. "Insan..." mahina niyang saway sa akin.

"Sigurado po ako, Sir. Si Rix Montengro ang sumunog ng bahay ko. Tiyak na kilala
niyo iyon, sikat daw iyong gagong iyon, e."

Pinagpawisan ang pulis. Bahagya niyang pinunasan ng panyo ang kanyang noo. "S-
sigurado ka ba dyan?"

"Sigurado po ako!"

"May proof ka ba?"

"Wala po. Pero pinagbantaan niya po ako! Death threat na iyon!" Napakapit ako sa
bag na dala ko kung saan naroon ang mga pera. "Isa pa, may pinanghahawakan po ako
na makakapagtukoy na siya lang ang may kakayahang gawin po ito."

Lumingap ang pulis sa paligid bago hinawakan ang magkabilang balikat ko. "Ms.
Manalaglag, ang tinutukoy mo ay isang Montenegro. Uulitin ko ang tanong." Napalunok
siya. "Sigurado ka ba sa hinala mo?"

"Sigurado po ako."

Napabuga siya ng hangin. "Sige, hintayin mo ako dito."

Bumalik ako sa pagkakaupo.

"Please, Insan, wag mo ng palakihin ito. Kung si Rix Montenegro talaga ang ididiin
mo, dehado tayo," pagmamakaawa ni Gracia. "Delikado ang taong iyon. Mayaman iyon,
plus pa na makoneksyon ang pamilya. Saka hello? Parang hindi mo alam na kapag
Montenegro ay iwas ang kapulisan."

"Wala akong pakialam!" Pinunasan ko ang mga luha ko. "Kinuha niya sa akin ang
kaisa-isang bagay na meron ako kaya di ko siya aatrasan."
Napapikit na lang si Gracia.

Ilang sandali pa'y may lumapit sa aming dalawang pulis. Dinala nila kami sa office.
Binuksan nila ang aircon doon. Sinabi nila na maghintay daw kami sandali.

Pagbukas ng pinto ay iniluwa non ang isang matangkad na lalaki na nagmamay-ari ng

asul na mga mata. Sabay pa kaming napatingala ni Gracia dito.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig habang nakatingin sa lalaki. Teka, siya na
ba ito? Anong ginagawa niya dito?

Nakasuot siya ng itim na v-neck shirt. Faded ripped jeans at loafers. Meron siyang
silver dog tag sa leeg at kulay itim na relo. May bitbit siyang leather jacket na
kulay itim nang kalmado siyang maupo sa kaharap kong bangko.

Si Rix ba talaga ito? Nakailang kurap ako. Daig ko pa ang nakakita ng artista.

Tao ba siya? Bakit ang perpekto ng itsura niya?

Mayroon siyang mahabang pilikmata at matangos na ilong. May guhit ang gitna ng
kanyang baba. Pantay ang kanyang panga sa kanyang mukha. Maamo na sana ang mukha
niya, ang kaso ay magkasalubong ang makakapal niyang kilay. Nagmukha tuloy siyang
matapobre at galit sa mundo.

Wala akong nagawa kundi ang mapatanga. Nang lingunin ko si Gracia, para naman itong
naestatwa. Halos maglaway pa habang nakamasid kay Rix Montenegro.

Tumikhim ang lalaki sa harapan namin. Bumalik ang tingin ko sa kanya. Saka ko
napansin na sa akin lang siya nakatingin.

"I-ikaw si Rix Montenegro?" lakas-loob na tanong ko.

Si Gracia ang sumagot. "O-oo. Siya na nga iyan, insan."

Nanginig ako sa narinig ko. Nang muli kong lingunin si Rix ay nakangisi na sa akin
ang mapupula at sensual niyang mga labi.

"Akala ko ba huhubuan mo ko kapag nagkita tayo?" Kasing lamig ng mga mata niya ang
buo at malalim na boses niya.

Biglang naglaho ang takot ko at namayani ang galit ko sa kanya. Bakit nga ba ako
matatakot sa kanya? Siya ang may kasalanan sa akin kaya siya ang dapat na matakot
sa akin! "Insan, lumabas ka muna," utos ko sa pinsan ko.
Bumulong sa akin si Gracia. "Bakit, Insan? Huhubuan mo talaga siya?"

"Ha? Hindi ah. Basta lumabas ka muna!"

Lumabas si Gracia ngunit ang mga mata niya ay matagal na naiwan kay Rix Montenegro.

Nang tuluyan ng makalabas si Gracia, saka ko hinarap ang lalaki. Seryoso siya
habang nakatingin sa akin. "Ikaw ang sumunog ng bahay ko, hindi ba?"

"Like what I said, I love burning."

Naikuyom ko ang aking kamao. "Ipapapulis kita!"

"Go on. Nandyan lang sa labas ang mga pulis."

Napahampas ako sa mesa na namamagitan sa amin. "Ipapakulong kita!"

"Really? And how the hell will you do that?" Pinungayan ako ng malamig niyang mga
mata.

"Hindi man ngayon, sisiguraduhin ko na maghihimas ka ng rehas." Dinampot ang bag na

puno ng pera. Malakas ko itong ibinagsak sa harapan niya. "Oh, iyan na ang pera
mo!"

"Seriously? Because if I were you, gagamitin ko yan para makabili ng bagong bahay–"

"H-hindi ko kailangan ng pera mo!" Pumiyok ako.

Natigilan siya at napatitig nang husto sa akin. Naiilang man ay sinalubong ko ang
kulay asul niyang mga mata. Hindi ako maduduwag sa kanya dahil ipinaglalaban ko ang
isang bagay na napakahalaga sa akin pero kinuha niya.

"M-mahirap lang akong tao, pero nagsisikap ako. H-hindi ako humihingi ng tulong sa
iba lalo na sa isang katulad mo," mariing sabi ko. Hindi porket Montenegro siya,
hindi porket mas mayaman at mas makoneksyon siya ay kakayan-kayanin niya ako.

Hindi ko mabasa ang iniisip niya. Nagpatuloy ako.

"A-alam mo ba, bata pa ako noon... pero naaalala ko kung gaano kasaya ang pamilya
ko sa bahay na iyon..."

Isa-isa nang naglandas ang mga luha ko.

"May kaya pa kami noon. Nawala lang
ang lahat nang mamatay sa sakit at sobrang katandaan ang mga magulang namin. At
walang naiwan sa amin sina Mama at Papa maliban sa bahay na iyon!"

Umiwas ang mga mata niya sa akin.

"Nangako ako sa sarili ko na magiging masaya ulit ako... na magkakarooon ako ng

sarili kong pamilya at doon ko sila ititira sa bahay ko." Napapikit ako. "Sa bahay
na iyon ko balak na bumuo ng bagong pamilya. Don kami titira ng mapapangasawa ko at
ng mga magiging anak namin... doon sana..."

Hindi na siya kumibo. Nakatingin lang siya sa kawalan.

"Ito ang tandaan mo, Montenegro." Tinitigan ko siya. "Hindi ako natatakot sa'yo!"

Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko.

"Pababagsakin kita. Sisiguruhin ko na huhubuan kita–"

Umangat ang isa niyang kilay.

"Este, sisiguruhin ko na pagagapangin kita! Gagantihan kita sa ginawa mong pagsira

sa pangarap ko!" Pagkasabi ko niyon ay iniwan ko siya.

Paglabas ko ng office ay wala sa sariling napasandal ako sa pader. Napakalakas ng

tibok ng puso. Nanginginig ang mga tuhod ko.

Pilit kong sinasariwa kung ano iyong mga nasabi ko. Gusto kong ulit-ulitin sa isip
ko dahil naaliw ako na makita siyang napapatigagal sa mga nasabi ko.

Natakot ba siya? Aatras na ba siya? Naisip niya kaya na susuko na siya? Sa tingin
ko oo. Nagulat siguro siya na makitang matapang ako.

Akala niya, ha! Hindi ako basta-basta, nakahanap na siya ng katapat niya. Hinding-
hindi ako magpapatalo sa kanya! Napangiti ako sa isiping natakot siya sa akin.

Duwag naman pala sa harapan si Rix Montenegro.

Chapter 4 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 4
BAKIT GANITO?

Bakit wala akong masakyan?! Tila ba naglahong parang mga bula ang mga jeep dito sa
lugar namin. Ultimo bus ay wala! Nagkaroon ba ng malawakang strike?

Mga truck, private vehicles lang ang meron. Yari ako nito, baka ma-late ako sa
klase!

Takbo-lakad ang ginawa ko papasok nang eskwelahan. Kamuntik-muntikan pa nga akong

masagasaan sa mga tinawiran ko. Sumasabay pa ang tirik na sikat ng araw. Tagaktak
na ang pawis ko bago ako nakarating sa classroom ko.

"Anyare sa'yo?" puna sa akin ni Gracia. Nakatitig siya sa maalikabok at oily kong
mukha.

"Wala akong masakyan!" Hinihingal na tugon ko.

"Late ka na. Tapos na yung unang klase."

Napakamot na lang ako. "Ano kayang nangyari? Bakit nawala ang mga jeep sa'min? Pati
bus, wala!"

Nanlaki ang mga mata niya. "Malamang pakana yan ni Rix Montenegro!"

Natawa ako. "Hindi siguro. Natakot na yun sa'kin."

"Insan, maniwala ka. Hindi mo alam ang kayang gawin ng Montenegro na yun! Mayaman
iyon! Maraming nagagawa ang pera!"

"Tingin ko nagkaroon lang ng stripe ang mga jeep."

"Stripe? Baka strike?"

"Oo nga strike nga pala. Parehas lang 'yun."

Iniba ni Gracia ang usapan. "Saan ka tumutuloy ngayon?"

"Nangungupahan lang ako."

"Saan ka naman kumuha ng pera?"

Lumapit ako sa kanya at hininaan ko ang aking boses. "Sinanla ko muna iyong scooter
ni Kuya Maximus."

Napangiwi siya. "Naku lagot ka dun kapag nalaman niya."

"Tutubusin ko rin naman. Balak ko mag-student working."

"Baka working student."

"Parehas lang yun, nabaligtad lang."

Pumamewang siya. "Eh anong plano mo sa lupa nyo. Wala ka bang balak ibenta yun?"

Umiling ako. "Hinding-hindi ko ibebenta yun. Tatayuan ko iyon ng bahay balang

araw."

"Dapat dun ka na kay Kuya Maximus nakituloy para wala ka ng upa."

"Hindi ko pa kasi alam kung paano sasabihin kay Kuya ang mga nangyari. Siguradong
sasabunutan ako nun."

May dalawang linggo na kasi ang nakakalipas matapos matupok ng apoy ang aking
bahay. Sa mga ganitong panahon, dapat ay nasasabi ko na ito kay Kuya Maximus. Ang
kaso ay natatakot ako sa tuwing naiisip ko ang galit na mukha ng Kuya ko kapag
nalaman niya na wala na ang bahay.

Umirap si Gracia. "Bakit kasi sinauli mo pa yung pera kay Rix? Pwede ka ng makabili
ng bahay dun, aba!"

"Insan, hinding-hindi ko pwedeng gamitin ang perang iyon. Hindi talaga kaya ng
sistema ko na gumamit ng ganoong pera lalo na't galing sa lalaking iyon."

Umikot lalo ang bilog ng mga mata niya. "Akala ko ba gagamitin mo yun na ebidensya
sa mga pulis para maidiin sa kaso mo iyang si Rix. Bakit mo ibinalik sa kanya?"

Napayuko ako. "Hindi ko alam. Basta galit na galit ako sa kanya nang araw na
makaharap ko siya. Ayaw ko na isipin nyang baka gamitin ko ang pera niya dahil
walang-wala na ako. Ayokong marinig na sabihin nyang dahilan ko lang na gagamitin
ko iyon laban sa kanya."

Kinutusan niya ako nang mahina. "Alam mo, Insan, napakalaki ng pride mo eh, ano?
Iisipin mo pa ba ang mga sasabihin niya kesa sa matutuluyan mo?"
"Basta! Kinamumuhian ko talaga ang lalaking iyon," mariin kong bigkas. "I will
destroys her!"

Napahilot sa sintido si Gracia. "Naku, Insan. Bago yang destroys her mo, mag-aral
ka munang mabuti."

...

ANO ba namang klaseng paupahan ito, butas ang bubong. Saan pa ko pupwesto para
iwasan ang mga tumutulong tubig galing sa ulan? Eh halos kaharap ko lang ang lababo
at banyo sa liit ng espasyo.

Kung sa bagay, ano pa nga bang aasahan ko sa maliit na halagang upa?

Isang libo lang kasi ang upa ko dito per month. Mas maayos na ito kaysa sa kalsada
ako matulog. Isa pa, eskwater man ang lugar na kinatitirikan nitong inuupahan ko ay
tago naman ito. Kung tangkain mang sunugin ito ni Rix ay dadaan muna siya sa mga
dumi ng aso bago siya makalapit dito.

Napabuga ako ng hangin. Bigla kong na-miss ang bahay ko. Kahit kasi inaanay ang mga
dingding niyon at kinakalawang na ang bubong ay di hamak naman na mas malawak iyon
kaysa dito sa tinutuluyan ko. Nalulungkot tuloy ako.

Mayamaya ay may kumatok sa pinto. Binuksan ko ang pinto na kamuntik nang magiba.
Bumungad sa akin si Aling Iling – ang may ari ng inuupahan ko. "Gandang gabi,
hija." Nagsasalita siya pero panay ang iling niya.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa leeg niya. Ngunit ayon sa kwento ng kapwa ko
nangungupahan sa katabing bahay, dala raw ito ng katandaan at karamdaman na
pinagdaanan niya.

"Magandang gabi po."

"Kelan mo ba mababayaran ang upa? Deposito pa lang ang naiabot mo sa'kin di ba?"

Napakamot ako. Halos araw-araw siya kung maningil. "Wag po kayong mag-alala,
malapit na po. Konting iling na lang – este, konting araw na lang po. May
hinihintay lang po akong pera,"

Nakangiti siya sa akin pero umiiling siya. "Sige, balik na lang ako."

"Pasensya na po."

Tumalikod na ang matanda at umalis.

Bumalik na ako sa pagkakahiga. Ang inuunanan ko lang ay iyong mga damit ko na
nakabalot pa. Ang kumot ko ay ang daster pa ni Mama. Ang sapin ko sa sementong uka-
uka na hinihigaan ay pinagpatung-patong na damit ni Papa. Naisalba ko lang ang mga
ito nang masunog ang bahay. Hindi ko ito magawang itapon o sunugin kahit wala na
sila. Para kasi sa akin ay parte ito ng pamana nila.

Akma ko nang ipipikit ang mga mata ko nang may kumatok ulit sa pinto. Nabatukan ko
ang aking sarili sa naalala. Nakalimutan kong banggitin kay Aling Iling iyong
advance payment sa kuryente at tubig. Ito siguro ang dahilan kung bakit siya
bumalik.

Subalit napatigagal ako nang buksan ko ang pinto. Isang matangkad na lalaki ang
nakatayo roon, at ang kulay karagatan niyang mga mata ay kasing lamig ng gabi
habang nakatingin sa akin.

Rix Montenegro!

Napatakip ako sa katawan ko ng maalala ko na manipis na damit lang ang suot ko at

wala akong bra. "A-anong ginagawa mo dito? P-paano mo nalaman ang tinutuluyan ko?"
kandabuhol ang paghinga ko habang nakatingala ako sa kanya.

Nakatitig lang sa akin ang bughaw nyang mga mata. Mas asul pala ang mga ito kapag
madilim. Napatingin siya sa balikat ko.

Mabilis kong tinakpan ng palad ko ito. Kitang-kita kasi ang maputing balat ko doon
dahil sa sando lang ang suot ko.

Umiwas siya ng tingin. "What a mess."

Napasilip ako sa suot niyang sapatos. Mukhang nailagan niya iyong dumi ng mga aso
sa dinaanan niya. Eh iyong mga kanal kaya, paano niya nilundagan?

Yumuko siya at pumasok sa pinto. Dahil nga matangkad ang hinayupak, halos mauntog
siya sa kisame.

"H-hoy, wag ka ngang pumasok dito–" Wala na akong nagawa nang tuluyan na siyang
makapasok.

Nilingap niya ang paligid. Malamang ay pinagtatawanan na niya ang kalagayan ko.
"Gross. How could you stay in this kind of place?"

"Napakayabang mo! Bakit hindi mo yan itanong sa sarili mo? Nakalimutan mo na yata
na ikaw ang sumunog ng bahay ko kaya ako nandito–"

"Hindi ka ba nagtataka kung bakit wala kang masakyang jeep papasok?"

Namilog ang mga mata ko. Paano niya nalaman iyon?

"I paid all the jeepney drivers in this perimeter. Kaya kung ako sa'yo, tubusin mo
na ang scooter na isinanla mo. Dahil paglalakarin kita hanggang sa makatapos ka
nang pag-aaral."

Tama pala si Gracia, pakana niya ang lahat ng ito. At paano niya nalaman na
isinanla ko ang scooter?

Galit na tiningala ko siya. "Paano mo nalaman ang lahat ng ito? Ini-stake mo ba

ko?"

Umangat ang isa nyang kilay. "Stake? I think the right word is stalk."

"Stalk sabi ko, di ba?"

Lumikot ang mga mata niya. "Of course not."

"Eh paano mo nalalaman ang lahat ng ito?"

Umilalim ang tingin niya sa akin. "Because I am Rix Montenegro. Masamang

kinakalaban ako." Humakbang siya papalapit sa akin kaya napaatras ako. Sa itsura
niya, para siyang may tama, kahit guwapo pa siya.

Napalunok ako. Anong plano niya? Bakit habang lumalapit siya sa akin ay nakatitig
siya sa mga mata ko?

"Let see what you can do."

Niyapos ko ang sarili upang takpan ang katawan ko. "A-anong ginagawa mo?" Hanggang
sa mapasandal na ako sa pader.

Teka anong balak niya?! At bakit ganito siya makatingin? Bakit parang may gusto
siya sa akin? Hindi kaya balak niya akong reypin?!

Pero bago ako makasigaw ay tumakip na sa bibig ko ang mainit at malaking palad ni
Rix Montenegro.

Chapter 5 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 5
ITINULAK ko palayo si Rix Montenegro. Anong balak niya sa 'kin? Bakit niya tinakpan
ang bibig ko?!
Tinakbo ko ang aking bag na nasa di kalayuan. Dahil wala naman akong kutsilyo dito
sa maliit kong inuupahan ay ballpen ang hinugot ko. Itinutok ko iyon sa kanya.

"B-balak mo akong pagsamantalahan, ano?"

Pinagtaasan niya ako ng kilay. "What the hell are you talking about?"

Napalunok ako. "B-bakit mo tinakpan ang bibig ko?"

Kumunot ang noo niya.

Muli akong napalunok. "B-bakit ganyan ka makatitig? S-sisigaw ako ng rape, sige
ka..." Nananatiling nakatutok sa kanya ang ballpen na hawak ko.

"Do you think na papatulan kita?"

Napanganga ako. Ang sakit, ah!

Pero may punto naman siya.

Oo nga naman. Guwapo siya at ubod ng yaman. At ako naman ay isang hamak na ulilang
dukha, hindi pa kagandahan at cute lang. Bakit nga ba naisip ko na re-reypin niya
ako?

Inis na ibinaba ako ang ballpen ko. "Eh, bakit ka ba kasi nandito? Anong masamang
hangin ang nagdala sa'yo rito?"

"I'm here to threaten you. Hindi ako titigil hangga't hindi ka nagmamakaawa sa
akin."

"Talaga lang, ah?"

Umigting ang kanyang panga. "I will make your life miserable."

"Hindi ako natatakot sa'yo, Montenegro." Nagtaas ako ng noo. "And me, too. I will
make your life... incredible!"
Napasentido siya. Ilang sandali pa'y bumaba ang paningin niya sa aking mga hita.
Hindi ko alam kung namalik-mata lang ba ako dahil parang may nakita akong gigil sa
mga mata niya bago niya ibinalik ang paningin sa mukha ko.

"Next time, wag kang magsuot masyadong maiksing shorts," malamig na sabi niya.

Saka ko lang naalala na maliban sa manipis ang suot kong sando ay pekpek shorts pa
ang short na suot ko. Napatakip tuloy ako sa mga hita ko.

Pero ano bang pakialam niya?!

Ano ngayon kung maiksi ang shorts ko at manipis ang sando ko? Eh sa wala na akong
maisuot na pambahay! Kaunti lang ang nasagip kong damit mula sa sunog dahil mas
inuna ko ang ilang panlakad at uniporme.

Saka nasa bahay lang naman ako, alangan namang mag gown ako rito?

Humakbang siya palabas ng pinto at inuga ito. "Paki-lock mabuti ito. Ang dali mong
pasukin kapag ganito kahupa ito."

Kasalanan ko rin ba na ganon ang pinto ko? Aba, si Aling Iling na ang may kasalanan
non, 'no! Lahat na lang ba ako? Ako? Ako na walang malay!

Lumabas na siya ng pinto, ni hindi man lang nagpaalam at nag-abalang lingunin ako.

Pinagdabugan ko siya nang isara ko ang pinto. "Wag ka ng babalik dito kung hindi
huhubuan – este sasaksakin talaga kita sa lalamunan ng ballpen!"

Narinig ko na ang mga yabag niya na paalis. Napabuga ako ng hangin.

Ano bang trip ng lalaking yun? Bakit kailangan niya pa akong puntahan dito para
lang pagbantaan ako? Pwede naman na itext niya na lang ako o kaya ay tawagan ako sa
cell phone ko.

May sayad nga yata talaga ang mga Montenegro. Balita nga na kakaiba ang trip ng mga
ito. Palibhasa kasi mga sakim sa kayamanan kaya mga luto na ang utak at di na
makapag-isip nang matino. Napapailing na lang ako.

Ngunit mayamaya ay wala sa sariling napadampi ang palad ko sa mga labi ko. Para
kasing naiwan pa rito ang init ng palad ni Rix Montenegro.

Bakit kaya ganun ang palad ng lintek na iyon? Daig pa ang kamay ko. Ang lambot at
ang bango.
Sinupil ko ang aking sarili sa pag-iisip at nahiga na lang sa matigas kong higaan.
Nang gabing iyon, hindi ako nakatulog.

Hindi ko maipaliwanag pero hindi mawala sa isip ko ang asul na mga mata ng
hinayupak na lalaking iyon.

...

NAPAYUKO ako at mataimtim na pinagmasdan ang mga bitbit kong prutas. Kamuntik ko na
itong hindi bilhin dahil ang mamahal ng mga ito. Lalo na ang mansanas at orange
ngayon, presyong ginto.

Pero kahit kapos sa budget, dinagdagan ko na rin ng saging para lang magmukhang
marami ang bitbit ko. Ang nasa isip ko, hindi na lang muna ako kakain ng hapunan
kapalit nitong mga binili ko. Tinitipid ko kasi iyong pera na pinagsanlaan ko ng
scooter. Ang kalahati kasi niyon ay binayad ko sa aking tuition kaya kaunti na lang
ang natira sa akin.

Ngayong araw na ito ay dadalaw ako ngayon sa boyfriend ko. Malamang ay miss na ako
ni Marlon dahil ngayon na lang ulit ako makakadalaw sa kanya.

Maliban sa kuya ko na busy sa sariling lovelife nito at kay Gracia na pinsan ko ay

si Marlon na lang ang meron ako.

Hay, miss ko na siya. Miss ko na ang perpektong boyfriend na meron ako.

Maingat akong pumasok sa kanyang kwarto dito sa hospital. Katulad ng dati ay

naabutan ko na naman siya na nakatulala.

Awang-awa na talaga ako sa kanya. Siguro ay problemadong-problemado na siya sa

kalagayan niya kaya siya matamlay.

Ngumiti agad ako bilang pambungad sa kanya. "Kumusta na ang baby ko?"

Tumingin sa akin ang walang kabuhay-buhay niyang mga mata. "Bakit ngayon ka lang
dumalaw?"

Napakagat-labi ako. "Pasensiya na. Nagkaroon kasi ako ng mga problema,"

Napakamot siya. Halata sa mukha niya ang pagka-irita. "Wala ka bang ibang
idadahilan sa'kin? 'Lagi na lang yan ang dahilan mo e."

Lumapit ako sa kanya at hinuli ang kanyang palad. "Wag ka na magalit, baby ko. Heto
o at may pasalubong ako sa'yo,"
Napatingin siya sa mga prutas na dala ko. "Ano yan? Ilang araw kang hindi dumalaw
dito tapos iyan lang ang dala mo?"

"Sorry... Nagbayad kasi ako ng tuition–"

"Pakilapag na lang diyan sa mesa." Hindi na niya ako pinatapos. Nahiga na siya at
tinalikuran ako.

Inilapag ko sa mesa ang mga prutas na bitbit ko. Pagkuwan ay umupo ako sa tabi
niya. "Baby, galit ka ba?"

"Hindi ako galit. May problema lang sa bahay,"

"Ano bang nangyari?"

"Kailangan kasi ng pambayad ni Shena ng tuition. Kailangan nila Mama ng pera,"

Si Shena ay ang Grade 12 na bunsong kapatid niya. Pinag-aaral nila ito sa isang
private high school kaya halos maghikahos sila sa tuition nito.

Umangat mula sa pagkakahiga si Marlon. "May pera ka ba diyan?"

Napayuko ako. May kaunti akong pera dito, pero tinitipid ko ito para naman may
kainin at ibaon ako sa araw-araw. Hindi ko tuloy alam ang isasagot sa kanya.

Nainip yata siya kaya bumalik siya sa pagkakahiga. Tinalikuran niya ulit ako.

Napabuntong-hininga ako. "Meron ako dito. Ayos na ba iyong dalawang libo?" Ito na
lang ang natitira sa pera na naitabi ko.

Napaupo ulit siya mula sa pagkakahiga. Nagliwanag ang kanyang mukha. "Malaking
tulong na yan, baby."

Binuksan ko ang bulsa ng aking bag na sira na ang zipper. Sa kailaliman nito,
nandoon nakatago ang dalawang libo na matagal ko ng inipit na mula pa sa
pinagsanlaan ng scooter. Kinuha ko iyon at iniabot sa kanya. "Heto o. Ibigay mo
muna sa mama mo para pandagdag sa tuition ni Shena."

Kinuha niya iyon sa akin at saka niya ako niyakap. "Salamat, baby!" Masayang-masya
siya, samantalang ang mukha ko naman ay hindi na maipinta.

Paano na ang baon ko nito sa isang buwan? Paano na kaya ang pagkain ko nito araw-
araw?
Habang hawak ni Marlon ang tupi-tuping dalawang libong papel ay nakayuko siya.
Kinuha niya ang kamay ko. "Kaya lang kulang pa ito, baby."

"Ha?"

"Pwede bang ipangutang mo pa ako ng tatlong libo?"

Napangiwi ako. "S-susubukan ko..."

"Wag mong subukan. Gawin mo."

Napatango na lang ako.

"Good. I need it na sana sa lalong madaling panahon. Bukas palang ay kumilos ka na

sana, aasahan na kita, ha?"

...

GUTUM na gutom ako at pagud na pagod bago ako nakarating sa gate ng eskwelahan
namin. Naliligo na ako sa pawis pagpasok ko ng classroom namin.

Kung bakit ba naman kasi wala akong pera para makakuha ng Grab o Uber.

Wala pa rin kasi akong jeep na masakyan na bumabyahe sa lugar namin papunta sa
eskwelahan. Hindi ko alam kung ilang araw na kita ang binayaran ni Rix Montenegro
para lang hindi mamasada ang mga iyon.

Mukhang balak niya nga talaga akong paglakarin hanggang sa makatapos ako ng pag-
aaral.

Hay, gutom na ako. Kailangang makita ko si Gracia, hihingi kasi ako sa baon niya.
Hindi kasi ako naghapunan dahil nga wala na akong pambili ng pagkain.

Naibigay ko na ang lahat ng pera ko kay Marlon. Ang hirap pa nun, kulang pa raw
iyon. Kailangan ko pang makadiskarte ng tatlong libo. Saan naman kaya ako
mangungutang ng ganun? Eh ito namang si Gracia ay mas makunat pa sa tainga ng
kalabaw.

Napapailing si Gracia habang nakatingin sa akin. Alam kong nakikita niya na pawisan
ako.
"Sabi ko na sa'yo, insan. Hindi mo na kasi dapat kinakalaban ang Montengro na
'yan."

Hindi ko siya kinibo. Iniba ko ang usapan. "Late na ba ko?"

"Hindi pa naman."

Mabuti naman.

"Samin ka na lang kaya mag-stay mamayang gabi? May byahe ng jeep sa lugar namin."

"Wag na, at baka pati mga tao sa inyo ay madamay pa kapag pati ron ay manuhol ng
driver ang baliw na iyon."

"Ok. Ay oo nga pala, may bago daw tayong prof."

"Ha? Bakit? Anong nangyari Prof. Sibac?"

"Ayun, nasibak. Di ko alam ang istorya, basta na lang daw tinanggal dahil may
ipapalit."

Ganun? Kataka-taka naman iyon.

At nakakapagtaka rin na nakadungaw ang halos lahat ng mga kaklase namin sa bintana.
Mukhang excited sila sa bago naming professor.

Mamaya ko na ihihirit yung uutangin ko kay Gracia. Mukhang kailangan kong bumwelo
dahil isa rin siya sa mga nakaabang sa bintana at naghihintay sa bago naming prof.

Biglang nagtilian ang mga kaklase kong babae. Kandarapa silang nagbalikan sa kani-
kanilang upuan. Ang bawat isa sa kanila ay parang kinikiliti ang mga tumbong habang
nagchi-chikahan.

"Anong meron?" bulong ko kay Gracia.

"Gwapo daw yung bagong prof."

Kaya naman pala parang kiti-kiti itong mga babae kong kaklase. Hindi na ako
magtataka kung bakit iyon iba ay napapatili pa.

"Nakita mo, Sissy?" impit na bulong ng nasa likod ko.

"Oo! Grabe, ang gwapo at ang bata pa!" Sagot naman ng nasa gilid ko. "Matalino raw
kasi iyon. Sa ibang bansa nag-aral kaya ang swerte natin! Biruin mo, over qualified
ang new prof natin!"

"Plus guwapo pa, Sissy! As in super gwapo, parang hindi na tao! Feeling ko nga,
walang pores sa face iyon, e! Parang manikin sa kinis, e!"

"At familiar iyong face niya, e. Parang nakita ko na somewhere!" Nagpatuloy ang
bulungan.

"Pati kamo surname niya e familiar. Feeling ko rich kid si Prof! Baka kamo model pa
iyon, mukhang model e! Ang guwapo talaga basta!"

"Mayaman nga kasi talaga! Ang alam ko nga, member siya ng elite frat na Bla—"

Bumukas ang pinto kaya ang lahat ay natahimik at napanganga. Ang mga hitsura nila
ay iyong parang susubuan ng pagkain.

Iniluwa ng pinto ang isang matangkad na lalaki. Siguro ay nasa anim na talampakan
ang taas. May malapad na dibdib at balikat. Maayos na nakasuklay ang itim na itim
na buhok ngunit kapansin-pansin na medyo long back.

"Ayan na siya!" impit na tili na naman ng nasa likuran ko.

Nakasuot siya ng long sleeve na stripe na semi fitted at itim na jeans pero naka
black shoes na pa-combat shoes ang style. May nakaipit syang laptop at mga papers
sa kanang bisig. Kulay black ang frame ng suot niyang clear eyeglasses na bumagay
sa matangos niyang ilong at pangahang mukha.

Nang tuluyan siyang humarap sa amin ay saka ko napantanto na bughaw ang kulay ng
mga kanyang seryosong mga mata. Ganoon na lang tuloy ang pagkatigagal ko.

Hindi ako pwedeng magkamali! Siya si Rix Montenegro!

Chapter 6 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 6
KUNG maari lang magsisigaw at tumili ay baka nagsitilian na ang mga kaklase kong
babae. Kung maka-react ang mga hitad ay akala mo sabik sa lalaki!

Halos mamilipit sila habang nakatitig sa lalaking nasa harapan namin na may taglay
na asul na mga mata.
Siya daw ang bago naming professor. Siya daw ang magtuturo sa amin sa subject na
Biology hanggang sa mga susunod na semester.

Eh kilala ko ang tarantadong lalaking ito! Paanong bigla na lang naging professor
ang lintik na ito?!

Tigagal din si Gracia tulad ko. Nagkatinginan na lang kami pero hindi na kami
kumibo sa isa't isa.

Maingat na inilapag ni Rix ang kanyang bitbit na laptop sa desk niya. Humarap siya
sa amin pagkuwan. Kitang-kita sa mga mata niya na may hinahanap siya. Nang makita
niya ako ay saka lang siya nagsalita. "Good morning, everyone."

Nag-uunahan sa pagbati ang mga kaklase ko. "Good morning, Prof!"

"I'm your new prof. I want you guys to call me Professor M, so please do not ask
for my complete name."

Pa-misteryoso pa ang kulugo!

"I will be your professor for the whole year. Is that okay with you, guys?"
Nagsasalita siya pero ang mga kilay niya ay salubong.

"Okay na okay, Prof!" Nangunguna ang boses ni Gracia.

Inis na nilingon ko si Gracia na nasa bandang gilid ko lang.

"All right." Kumuha si Rix ng upuan at umupo doon. "I need to know each one of you.
Let's start with you." Itinuro niya ako.

Napatingin sa akin ang buong klase.

"Yeah, you. Stand up."

Ano kaya ang plano ng lalaking ito? Tumayo ako.

"What's your name?" Nakatitig sa akin ang malalamig nyang mga mata.

"Martina." Tipid kong tugon.

Ang kapal ng mukha! Parang hindi naman niya ako kilala!

"How old are you, Martina?"

"Twenty one."

"Do you have a boyfriend?"

Namilog ang mga mata ko sa tanong niya. Hindi ko alam ang isasagot ko. Pinamulahan
ako. "Meron."

Nagdilim ang mukha niya. "Really?"

Marahan akong tumango.

"I see," usal niya. Umigting ang panga niya.

Anong problema niya? Bakit biglang sumama ang mood niya?

Tumayo siya at tinalikuran kami. Humarap siya sa pisara. "Paper on desk, please. We
have a long quiz; up to 100."

Napasimangot at nagsi-ungol ang mga kaklase ko.

Ano bang trip ng lalaking ito? Kapapasok niya pa lang, quiz agad? At ano naman kaya
ang isasagot namin sa test niya?

...

NAPAPAYUKO na lang ako paglabas namin ng klase. Hindi ko alam kung may mukha pa
akong ihaharap sa mga kaklase ko. Ang walanghiyang Rix na ito, walang ibang
tinatawag kundi ako!

Natatapat pa na mahirap ang mga tanong niya sa klase. Nagmumukha tuloy akong boba
dahil hindi ko masagot ang mga tanong niya. At makatarungan ba naman na tumagal ang
klase namin sa kanya ng apat na oras?! Isang subject, apat na oras?!

Nagulat ako nang akbayan ako ni Gracia. "Insan, kota ka kay Prof, ah!"

"Alam mo na ang plano ang hinayupak na yun! Gusto niya lang talagang ipahiya ako!"

"Sinabi ko na sa'yo, mahirap kalaban ang lalaking yun. Lahat kaya niyang gawin,"
Tumigil ako sa paglalakad.

"Stalker ako ng BOS, kaya kahit hindi gaanong nafi-feature iyang si Rix dahil sa
hindi naman siya totally kasali sa banda ay nakikibalita pa rin ako sa kanya. Kahit
manager lang siya ng sikat na bandang iyon, at kahit bihira siyang magpakita ay
masasabi kong kilala ko siya."

"Wala akong pakialam sa kanya!" Gigil na sambit ko.

"Wala ka ngang pakialam sa kanya, pero siya? May pakialam na siya sa'yo." Umiling-
iling si Gracia. "Sinabi ko na sa'yo, may toyo ang mga Montenegro. Saka based sa
mga write ups na nababasa ko diyan sa new prof natin, mahirap siyang kalabanin.
Lahat idinadaan niya sa pera. Only son at rich kid kasi siya. Plus pa na Montenegro
siya. Hindi kilala ang angkan nila sa pagiging mapagkawang-gawa, mas kilala sila sa
pagiging walang puso."

"Eh bat kinikilig ka sa kanya kanina?!" sita ko sa kanya.

Napahagikhik si Gracia. "Ang sabi ko bad siya, pero hindi ko naman sinabi na hindi
siya guwapo, di ba? Ganon nga ang mga type ko, bad boy."

"Bad boy?" Pinandilatan ko siya. "Aling bad boy? Iyong nagdo-droga? Iyong nanununog
ng bahay ng may bahay? Iyong nanunuhol ng tao at parang bata kung tumira ng
patalikod?!"

"Sa'yo lang siya ganon, may kasalanan ka kasi sa kanya." Lumabi siya. At
ipinagtanggol pa talaga!

"Ah, basta! Kahit ano pa ang sabihin mo, hindi pa rin ako natatakot sa kanya. Kahit
pa nakakatakot ang pagiging baliw niya!"

Nanahimik si Gracia na tila nahulog sa malalim na pag-iisip.

"O bat nanahimik ka diyan?!"

Napadutdot sa kanyang noo si Gracia. "Iniisip ko lang, bakit habang nagdi-discuss

siya sa klase, lagi syang nakatingin sa'yo?"

"Kasi nga, balak niya na ipahiya ako! Baliw nga kasi talaga!"

"Tsk. Mukhang papahirapan ka talaga ang Montenegro na yan, insan. Wala ka yata
talagang balak tantanan. Biruin mo, pati pagiging prof mo, pinatos niya!"
"Hayaan mo siya. Hindi ko siya uurungan." Iniba ko ang usapan matapos mapayuko.
"Nga pala, insan. Ano kasi..."

"Ano yun, insan?"

"Kasi... ano?"

"Ano ba kasi yun?"

"Ano... kasi... Pwede ba akong mangutang–"

Bigla syang nawala sa tabi ko nang lumingon ako.

Nasaan na yun? Ang bilis namang nawala nun.

Napapakamot na lang ako. Sabi na nga ba, mas makunat pa talaga ang babaeng iyon sa
tainga ng kalabaw kapag inuutangan.

Hinugot ko ang aking cellphone na nasa bulsa. Pagtingin ko sa screen, ang dami ng
missed calls. Pulos mga pangalan ni Marlon. Pihadong nagtatanong na siya kung may
nautangan na ba ako. At tiyak na galit na galit na siya sa akin dahil hindi ko
sinasagot ang mga tawag niya.

...

"KUMAIN KA NA?" Tanong ko kay Marlon sa phone. Nasagot ko ang huling tawag niya.
Hindi ko siya maitext dahil wala na akong load.

Kasalukuyan akong nakasilong sa waiting shed dahil malakas ang ulan. Katapat ko
lang ang isang fast food restaurant. Kanina ko pa tinatanghod ang mga pagkain don
at inaamoy. Kahit papaano kasi ay naiibsan ang aking gutom kahit paamoy-amoy lang
ako dito.

"Nasaan ka ba?! Bat ngayon ka lang sumagot, ha?!"

"P-pauwi pa lang," nauutal na sagot ko. Nanginginig na kasi talaga ako sa ginaw at
gutom.

"Tangina naman, Martina! Kanina pa kita hinihintay dito dahil kailangan ko yung
pera! Nangako ka kagabi, di ba? Inasahan na kita e, 'tapos ganto lang pala!"

"S-sorry... wala pa kasi akong mahiraman. P-pero gagawa ako ng paraan–"

"Ganun lang yun?! Wala?! Di ka yata gumawa ng paraan diyan, e. Alam mo bang kanina
pa nandito si Mama?! Inaabangan ka niya dahil bayaran na ni Shena ng tuition bukas
ng umaga!"

"S-sorry, baby–"

"Gumawa ka ng paraan hindi iyong puro ka sorry! Paano na lang yung kapatid ko bukas
kapag walang naibayad sa tuition niya? Eh di mapapahiya yun sa mga kaklase niya, di
ba? Baka isipin na lang ng school nila naghihirap kami."

"B-bukas. P-promise, bukas gagawa ako ng paraan. W-wag ka na magalit."

"Basta gumawa ka ng paraan!" Pagkasabi niya ay pinatayan na niya ako ng linya.

Hindi ko alam kung bakit kusang pumatak ang mga luha ko. Wala akong ibang
maramdaman kundi ang pagkirot ng puso ko.

Ano ba itong kamalasan na nangyayari sa buhay ko? Wala akong payong kaya hindi ako
makauwi. Wala akong pera kaya hindi ako makabili ng pagkain.

Kanina ko pa nilulunok ang laway ko habang pinagmamasdan ang mga kumakain dito sa
tinatanaw ko. Kahit sana may matira na lang silang pagkain, at sisimutin ko.

Sinuong ko na ang ulan dahil inaantok na ako. Nabasa tuloy ang uniporme ko. Pati
ang bag ko, nabasa din ng ulan. Butas pa naman ito at wasak ang tagiliran.

Binalot ko na lang ng plastic ang mga notebooks ko at cellphone. Plastic na napulot

ko lang sa basurahan. Di bale na mabasa ako ng ulan. Wag lang itong mga assignments
ko na pinagpuyatan ko pa noong isang araw.

Lakad-takbo ang ginawa ko para makauwi lang. Kandadulas pa ako maiwasan lang iyong
mga dumi ng aso sa daan.

Sinipat ko munang mabuti kung si Aling Iling ba ay nasa pintuan ng bahay niya at
nag-aabang sa akin. Nang makita kong wala, dumerecho na ako papasok sa inuupahan
ko.

Nanghihina akong pumasok sa pinto. Isinara ko ito kahit parang masisira na.

Teka, bat bukas ang ilaw? Ah, baka naiwan ko kanina.

Saka ako biglang nakaamoy ng pagkain. Amoy masarap na manok! Teka ulit, saan galing
iyon? Ang bango, ah!
Kamuntik na akong mapatalon sa gulat nang malingunan ang isang lalaki sa likod ko.
Mabuti na lang at hindi ako napatili.

Si Rix!

Nakapamulsa siya habang nakasandal sa dingding. Semi fitted na maroon V-necked

shirts at skinny faded jeans ang suot niya. Nakamedyas lang siya dahil ang sapatos
niya ay nasa tabi pala ng pintuan kaya hindi ko agad napansin kanina.

"P-paano ka nakapasok dito?"

Sumimangot siya. Halos mapayuko siya dahil iniiwasan niyang mauntog sa mababang
kisame.

Imbes na sagutin ang tanong ko ay nagtanong din siya. "Ano ba naman klaseng pinto
yan, nakatali lang?"

Wala naman kasing lock talaga ang pinto. At kung may lock man, kaya pa ring gibain.

"A-anong ginagawa mo dito?"

Hinubad niya ang suot niyang jacket at ibinato sa akin. "Punasan mo nga yang sarili
mo. Basang-basa ka."

Nanginginig ako sa lamig kaya wala sa sariling nayakap ko iyong jacket niya. Ang
bango! Mas mabango pa sa manok!

"Bakit ngayon ka lang umuwi? Gabi na, ah. Uwi ba yan ng isang estudyante?"

"P-pakialam mo!"

"Wag mo akong kinakausap ng ganyan, professor mo ako," matigas na sabi niya.

Inirapan ko siya.

May kinuha siya sa attache case na bitbit niya. "Ano ba itong quiz mo? Bagsak. Nag-
aaral ka bang mabuti?"

Hindi ko siya kinibo. Giniginaw kasi ako.

Tinitigan niya lang ako. Tinalikuran niya ako mayamaya at may hinalungkat sa mga
gamit ko na nakalagay sa karton. Nang makakita siya ng tuwalya doon ay lumapit siya
sa akin.
Napatanga ako sa kanya ng punasan niya ang mukha ko gamit ang tuwalyang nakuha niya
sa gamit ko. "Bakit naman kasi naligo ka sa ulan?"

Ewan kung bakit hindi ko magawang umimik. Hindi ko alam kung bakit nang mga
sandaling ito ay wala akong nagawa kundi ay tingalain at tingnan siya.

"I've got something." Inginuso niya iyong nasa mesita ko.

Saka ko lang napansin na may dala siyang roasted chicken. Meron din mga prutas at
juice.

Nang muli kong ibalik ang paningin ko sa kanya ay iniwas niya sa akin ang kanyang
kulay asul na mga mata. Hindi ko maintindihan kung bakit tila bigla siyang nailang.

"Kumain ka. Kailangan mong magpalakas dahil papahirapan pa kita."

Bigla na lang naglandas ang mga luha. Isa-isa ng pumatak ang mga luha. Iyong bigat
kasi ng dibdib ko, parang biglang naglabasan. Iyong sakit na nararamdaman ko, bigla
na lang naibsan.

Namalayan ko na lang na napayakap na pala ako kay Rix. Doon sumiksik ang mukha ko
sa kanyang matigas na dibdib at saka ako humagulhol.

Hirap na hirap na ako. Sobrang bigat na talaga ng dinadala ko. At kung bakit ang
lalaking ito pa ang nasa tabi ko. Bakit siya pa na kinamumuhian ko.

Natigil lang ako sa pagngawa ng maramdaman ko ang mainit niyang mga braso na
yumakap sa kin. Saka ako natauhan at akmang lalayo sa kanya, ang kaso ay bakit
ganon?

Bakit biglang humigpit ang yakap niya sa akin na tila ba ayaw niya na akong
pakawalan?!

JF

Chapter 7 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 7

NAKU!

Na-late na naman ako! Hindi sana ako male-late kung hindi ko nakita iyong
nakapaskil na hiring sa Barista Express. Coffee shop iyon na malapit sa inuupahan
ko.

Kailangang-kailangan ko ng trabaho kaya napa-apply tuloy ako ng wala sa oras.

Sayang kasi kung palalampasin ko ang opportunity, mukhang sosyal kasi ang coffee
shop kaya malamang na malaki ang pashaod dito.

Nagpasa agad ako ng biodata dahil baka maunahan pa ako ng iba, ang kaso ay resume
pala ang hinahanap nila. Mabuti na lang talaga at napilit ko iyong manager ng shop
na to be followers na lang ang resume ko.

Hindi ko lang alam kung makakapasa ako matapos ang interview ko. Inaantok pa kasi
ako at hindi ako nakasagot nang maayos sa mga tanong. Hindi kasi ako nakatulog nang
maayos. Ewan ko kung bakit hindi nawala sa isip ko iyong nangyari kagabi.

Paano nga ba nangyari iyon? Bakit ko nga ba niyakap ang pesteng lalaking iyon?

Para kasi akong lasing sa kalungkutan kagabi. At nagkataong siya lang ang naroon
kaya ko nagawa iyon. Wala sa sariling nayakap ko si Rix Montenegro dahil sa sobrang
lungkot na nararamdaman ko.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ayoko ng maalala iyon. Hindi ko naman sinsasadya. Nadala
lang ako.

Pero niyakap ko siya. At niyakap niya rin ako.

Umiyak ako at nakasubsob ang mukha ko sa matigas na dibdib niya. Napangiwi ako.
Pagkuwan at sinampal ko ang sarili ko.

May mukha pa ba akong maihaharap sa kanya pagkatapos ng yakap na iyon? Wala akong
ibang nagawa buong magdamag kundi sisihin ang sarili ko. Paulit-ulit kong
tinatanong ang sarili ko; bakit ko ba nagawa iyon?!

Binatukan ko ang sarili ko. Ngunit panandalian ay nagliwanag ang mukha ko ng may
isa pa akong maalala.

May nangyari pa rin namang maganda kagabi. Iyon ay ang pagkabusog ko sa manok na
dala niya.

Hay, isa pa iyon sa hindi mawala sa isip ko. Hindi mawala sa bibig ko ang lasa ng
pritong manok na dala ni Rix kagabi. Matagal na kasi akong hindi nakakakain ng
manok. Ang sarap talaga!

Thinkful na rin dahil sa dala niyang pagkain – wait! Thankful pala.

Thankful na rin ako sa kanya dahil may dala siyang pagkain. Kahit papaano ay
natulog ako nang may laman ang tiyan.

Tagaktak ang pawis ko bago ako nakarating sa aming classroom. May jeep at bus na
nga pala kanina kaya ang saya. Ang problema lang, wala talaga ako kahit singkong
barya, kaya naglakad pa rin ako papasok.

Nakasalubong ko ang mga kaklase ko palabas ng pinto. Si Gracia ang bumati sa akin.
"Insan, bakit ngayon ka lang?"

"T-tinanghali kasi ako ng gising,"

Bumulong siya sa akin. "Yari ka kay Prof. Mainit ang ulo niya, malamang pag-iinitan
ka na naman."

"Ha?"

"Pumasok ka muna dun, magpakita ka. Kanina ka pa hinahanap non."

Napalunok ako. Hindi ko yata siya kayang harapin matapos ang nangyari kagabi.
Hello? Nagdikit lang naman ang aming katawan. Para sa akin, big drill na iyon.

Big deal pala.

Tumikhim ako pagpasok ko ng classroom. Wala na ang mga classmate ko, lahat nasa
canteen na o sa next subject nila kaya malamang na si Rix na lang ang nasa loob.
Yari.

Nadatnan ko si Rix na nakaupo mismo sa desk. Bahagya siyang nakatungo, pero kahit
ganoon ay ang lakas pa rin ng dating niya. Mukha nga siyang naka-pose lang sa ayos
niyang iyon. Dinaig niya pa iyong mga model sa billboard sa Edsa.

Naka-long sleeve shirt siya na kulay light blue na v-neck. Natatanaw ko tuloy ang
makinis niyang leeg at ang tambok ng Adam's apple niya.

Hubog ang muscles niya sa balbon niyang braso na nakikita dahil sa nakatupi niyang
manggas.

Hawak ko ang aking dibdib ng humakbang ako palapit sa kanya. Dalawang dipa pa ang
layo ko sa kanya pero nasisinghot ko na kung gaano siya kasarap—este, kabango.

"You're late."
Nang mag-angat siya ng mukha, tumama sa akin ang kulay asul niyang mga mata na nasa
likod ng suot niyang glasses. Hindi ito nagtagal dahil umiwas din siya agad ng
tingin.

Umiwas din ako ng tingin sa kanya. "Sorry."

Tumayo siya at namulsa sa suot na fitted denim. "Kumain ka ba?"

"Ha?" Tiningala ko siya.

"I-iyong dinala kong pagkain, kinain mo ba?" Lumikot ang mga mata niya.

"Konti. Hindi naman ako gutom," pagsisinungaling ko. Ang totoo ay naubos ko ang
lahat ng dala niyang pagkain. Gutum na gutom kasi ako kagabi.

Bigla siyang sumimangot matapos mapatitig sa akin. "Tsk. Bakit naman pawis na pawis
ka?"

"H-ha?" Pinunasan ko ang pawis ko sa noo.

"Here." Inabutan niya ako ng panyo na mukhang mas mahal pa yata sa akin. "Help
yourself. Kapag ako ang nagpunas ng pawis mo eh baka mangyakap ka na naman."

Nag-init ang mukha ko sa sinabi niya. "Ang kapal mo! Eh gumanti ka rin naman ng
yakap sakin kagabi ah!"

"I just did that because it seems like you needed it."

Tinalikuran ko siya matapos hablutin ang panyo na inilahad niya. Ipinunas ko ito sa
mukha ko.

Ang bango naman nito.

Pagkatapos ay iniabot ko ito sa kanya nang hindi siya nililingon. "Oh, heto na
panyo mo!"

Hindi ko talaga kayang makita ang mukha ng siraulong ito na pinagtatawanan ako
matapos ang nangyari kagabi.

Alam kong nakita niya ako na luhaan nang mga sandaling iyon. Nagkataon lang na
nasasaktan ako ng mga oras na iyon kaya nakita niya ang kahinaan ko.
Kinuha niya ang panyo sa akin at ibinalik sa kanyang bulsa. Hindi ko mapigilang
hindi siya lingunin. May pakiramdam kasi akong kanina pa siya nakatitig sa akin.

At hindi nga ako nagkamali. Nakatitig nga sa akin ang mokong. Salubong ang kanyang
mga kilay. "Why are you late?"

Hinawi ko ang aking buhok upang takpan ang aking mukha. "N-nag-apply kasi ako ng
trabaho..."

"Huh? Why? Nag-aaral ka, 'tas magtatrabaho ka?"

Inirapan ko siya. "Pakialam mo ba?!"

"I'm your professor, Martina. I'm also your second parent, that's why I'm
concerned."

Napabuga ako ng hangin. "Kailangan ko ng pera. Nakita mo naman, di ba? Mag-isa na

lang ako sa buhay. Iyong nag-iisang kapatid ko, may sarili na ring buhay, hindi na
ako pwedeng umasa pa ron."

"I will not allow you to do that."

Kumulo ang dugo ko sa sinabi niya. "Sino ka ba, ha? Boyfriend ba kita?" Dinuro ko
siya sa dibdib. "Pwede mo kong pahirapan, pero wag mo ng pakialaman ang buhay ko!"
Pagkasabi ay tinalikuran ko na siya.

Nakakailang hakbang pa lang ako palabas ng pinto nang balikan ko siya.

"Isa pa, Prof. Wag na wag ka ng pupunta sa tinutuluyan ko!" Tiningala ko siya.

Nakatingin lang siya sa akin at walang imik.

Lumabas na ako ng pinto pagkatapos. Ano bang balak niya, kontrolin ang buhay ko?
Sino ba siya? Hindi ko nga siya kadugo, so bakit ko siya susundin?! Neknek niya!

...

"INSAN, seryoso ka ba? Kakayanin mo ba?" Bakas sa mukha ni Gracia ang pag-aalala
nang ihatid niya ako sa coffee shop na in-apply-an ko kahapon. Tinawagan kasi ako
dito kinagabihan at ipinaalam sa akin na nakapasa ako bilang bagong waitress nila.

Tuwang-tuwang ako. Kahit papaano ay may ibibigay na akong pera kay Marlon.
Makakapag-ipon na ako pambayad sa operasyon ng kanyang binti.
Hindi na kasi ako makapag-AVON. May utang pa kasi ako doon dahil sa order na
naibigay ko kay Rix, hindi ko pa kasi nababayaran iyon at tumubo na sa penalty.

Tumango ako sa tanong ni Gracia. Kakatapos lang ng klase namin. Nagpasama na ako
kay Gracia dito dahil excited siya nang malaman niyang nakapasa ako sa isang
trabaho. Para daw kasing hindi kapani-paniwala na makapasa ako.

"Nag-aalala ako, insan. Baka mamaya ay bar pala ito, hindi coffee shop." Awat niya
sa akin nang papasok na kami sa pinto.

"Belief me, insan. Coffee shop talaga itong napasukan ko at hindi bar."

"Anong belief? Baka believe."

"Parehas lang yun." Pumasok na ako sa loob. "Past-tense ng believe ay belief. Hindi
mo ba alam iyon?"

"Ay, ewan!" Tila gusto na niya akong kutusan.

Pumasok na kami sa loob. Sinalubong kami ng waiter. "Welcome to Barista Express."

"Ah, nasaan ang manager nyo? Tinawagan niya kasi ako kahapon. Nakapasa daw ako."

Napakamot ito. "Ah, ganun po ba? Wait lang po, tatawagin ko,"

Umupo muna kami ni Gracia sa bakanteng table na nasa dulo ng coffee shop habang
naghihintay. Nilingap namin ang paligid.

Napasinghap si Gracia. "Ang bango ng aroma ng kape!"

"Sabi sa'yo, hindi bar ito. Hayan at amoy kape!"

"Mabuti na yung nag-iingat, insan." Bigla niyang iniba ang usapan. "Siya nga pala,
bakit hindi pumasok si Prof M?"

"Malay ko dun!"

Kaya pala parang mga nanlalata ang mga kaklase ko kanina. Parang mga tamad na tamad
at inaantok. Wala kasi si Rix, hindi pumasok.

Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng lalaking iyon kung bakit umabsent.
Hindi kaya nagtampo dahil sa nasabi ko sa kanya kahapon? Hmp! Bakit ko ba iniisip
ang nararamdaman niya? Eh wala naman akong pakialam sa kanya. Bahala siya sa buhay
niya!

Mayamaya ay may lumapit sa aming matandang lalaki. Nakasuot ito ng formal suit.
"Good afternoon."

Tumayo ako at kinamayan ito. "Hello po. Ako po yung tinawagan niyo kagabi. Martina
L. Manalaglag po ang name ko."

"Yes. You are hired. Kaya lang may problema, hija..."

Nagkatinginan muna kami ni Gracia bago ako bumalik ng tingin sa kanya. "A-ano po
yun?"

"Kanina lang, may bumili ng coffee shop na ito. Siya na ang magiging manager ng
shop na ito."

Nanlaki ang mga mata ko, biglang gumuho ang mga pangarap ko. "Po? Eh paano po ako?"

"You have to wait for the new owner of this coffee shop. Siya na lang ang magde-
decide about your application."

"Ha?"

"She's hired." Isang lalaki ang nagsalita sa likuran.

Magkapanabay kaming napalingon ni Gracia sa likuran at ganoon na lang ang panlalaki

ng mga mata namin ng makita ron ang isang matangkad na lalaki.

Rix?

"He's here," anang matanda. "The new owner of this coffee shop. Siya si Mr. M."

Nagmula sa pinto si Rix Montenegro at lumapit sa amin. Nakasuot siya ng manager's

uniform. Hindi siya naka-glassess sa pagkakataong ito. Hinas ang kanyang buhok at
pantay na pantay ang pagkakasuklay. Sa akin siya nakatingin nang tuluyang makalapit
sa amin.

Inilahad niya ang kamay niya sa akin. "Congratulations. You are hired."

JF
 Chapter 8 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 8

NAPASANDAL muna ako sa pader nang ilang minuto. Iniisip kong mabuti kung paano ko
sasabihin kay Marlon na wala akong nautangan.

Mayamaya ay pumasok na ako. Sumalubong sa akin ang galit niyang mga tingin.
"Kahapon pa kita tinatawagan, bakit hindi mo sinasagot?!"

Napayuko ako. "Sorry. Hindi ko kasi alam kung paano sasabihin sa'yo..."

"Sasabihin na ano? Na niloloko mo lang ako? Na pinapaasa mo lang ako?"

Napapikit ako nang mariin. Parang gusto ko ng maiyak. "Hindi sa ganun, baby. Wala
lang talaga kasi akong mautangan..."

Napamura siya.

"Pero, baby, wag kang mag-alala. May trabaho na ako. Pag-sahod ko, mag-aabot ako
sa'yo."

"Kelan pa? Kapag tapos na ang exam ni Shena? For Pete's sake, Martina! Kahapon pa
namin hinihintay ang pera! Sabi mo mangungutang ka?!"

"S-sorry..." Pumiyok ako. Pinipigilan kong wag maluha. "W-wala kasi akong
mautangan."

Dinampot ni Marlon ang unan at ibinato sa kung saan. "Gumawa ka naman ng paraan!
Hindi ka naman kasi gumagawa, e!"

"B-baby, gagawa ako ng paraan. P-promise, bukas mangungutang ulit ako."

Napabuntong-hininga si Marlon saka malungkot na umiling.

Para akong sinikmurahan sa nakikitang kalungkutan sa mga mata niya. "Baby..."

Nahiga siya sa hospital bed niya at tinalikuran ako. Narinig ko ang pagsinghot niya
at mahinang paghikbi. "B-bakit kasi sa akin nangyari ito?"

Naglandas na ang mga luha ko. Awang-awa ako sa kanya. Lumapit ako sa kanya at
niyakap ko siya mula sa likuran. "S-sorry, baby..."
"B-bakit pa kasi ako nalumpo? Bakit?!" Garalgal ang tinig niya. "Bakit ako pa?!"

"L-lakasan mo ang loob mo, baby..."

Tinabig niya ang kamay ko. "Bakit kasi ako ang nalumpo? Bakit hindi na lang ikaw?"

Oo alam ko na kasalanan ko kung bakit siya nagkaganito... Pero masakit pa ring

marinig ang mga binitiwan niyang salita ngayon...

"Umalis ka na. Matutulog na ako."

Nanlalambot akong lumayo sa kanya. Paglabas ko ng pinto, napahagulhol ako mag-isa.

Sana nga ay ako na lang ang nalumpo. Para sana ay hindi siya nagkaganito. Para sana
ay hindi siya nagbago. Para sana ay mahal niya pa rin ako.

...

PINANINGKITAN ko ng mata si Gracia nang mapansing ko na kanina pa siya nakatitig sa

akin. "Ano na naman yang mga tingin mo diyan, insan?"

"Naawa ako sa'yo, insan." Nasa canteen kami ng mga sandaling ito.

"Ha?"

"Bakit kasi kinalaban mo si Prof M? Iyan tuloy, naghihirap ka ng ganyan."

"For your transformation, hindi ako nahihirapan!"

"Anong transformation? Baka information?"

"Parehas lang yun."

"Pero makapangyarihan talaga itong nakalaban mo, insan. Biruin mo, professor mo sa
umaga, manager mo sa gabi. Mukhang wala talaga siyang balak na tantanan ka!"

Napayuko na lang ako. Tama naman siya. Kapag professor ko si Rix, ako lang ang may
exams. Ako lang ang abala sa recitation dahil ako lang ang lagi nyang tinatawag.
Ako lang ang maraming assignments. Ako lang din ang lagi nyang pinaparusahan kapag
nale-late ako. Iyong iba, hindi naman.
Kapag manager ko naman siya, wala syang ibang ginawa kundi utusan ako. Madalas niya
akong pagalitan sa harapan ng mga katrabaho ko. Wala akong rest day. Isang linggo
na akong nagtatrabaho sa coffee shop niya pero trainee pa rin ako.

Kelan niya kaya ako gagawing waitress para naka-uniform na rin ako tulad ng mga
katrabaho ko?

"Kung ako sa'yo, mag-sorry ka na," payo ni Gracia matapos sumipsip sa straw sa
softdrinks na iniinom niya.

"Iyan ang hindi ko kayang gawin. Kapag ginawa ko yan, iisipin ng tarantadong yun na
panalo siya. Hindi ko matatanggap ang pagngisi niya."

"Bahala ka, insan. Basta ako, hindi ako nagkulang ng paalala sa'yo."

Napakamot ako. "Eh, insan. Ngayong may work na ko, pwede na ba kong mangutang
sa'yo?"

"Wala ka bang balak na umalis dyan sa coffee shop? Lalo ka lang niyang
pahihirapan."

Narinig niya kaya yung sinabi ko?

Napabuntong-hininga ako. "Saka na ko magre-resign kapag sumuweldo na. Tiyak na

hindi ako pasasahurin ni Manager kapag basta na lang akong umalis."

"Ikaw ang bahala."

Kumamot ulit ako ng ulo. "Pwede ba akong mangutang sa'yo, insan?"

"Ano ba itong nabili kong softdrinks, lasang tubig? Iyong sa'yo ba?"

"Hindi naman," sagot ko matapos kong sumipsip. Kung hindi pa nakapangutang sa

canteen namin, hindi pa ko makakainom ng softdrinks. Nakahingi nga ako ng cupcake
kay Gracia pero isang kurot lang naman.

"Badtrip. Siguro hinaluan ng tubig ang softdrinks na 'to para dumami."

Nagkamot na lang ulit ako ng ulo. "Insan, pautang naman, oh."

"Nasabi mo na ba kay Kuya Maximus yung tungkol sa kalagayan mo?"

Umiling ako. "Hindi pa. Kapag natubos ko na ang scooter niya, saka ko sasabihin.
Insan, pautang ako."

"Ano bang plano mo sa unang sahod mo?"

"Baka ibayad ko muna sa balance ko sa upa at sa AVON. Pautang, insan."

"Eh si Marlon, kumusta?"

"Hayun, galit sa akin. Pautang, insan, pwede ba?"

"Saan ka ba nangungupahan–"

"Tangina, insan, pautang naman oh!" Hindi ko na siya pinatapos. Nabibingi kasi siya
kapag narinig na niya ang salitang 'utang'.

Nalukot ang mukha niya. "Magkano ba kasi?!"

"Tatlong libo. Kailangang lang ni Shena sa tuition niya."

"Si Shena? Iyong kapatid ni Marlon?"

Tumango ako.

"Eh ikaw nga walang pambayad ng upa at sa Avon mo, tapos uunahin mo pa ang tuition
ng haliparot na iyon?!"

Napanguso ako. "N-nakapangako na kasi ako kay Marlon."

"Insan naman. Unahin mo naman muna ang sarili mo."

"Mapapautang mo ba ako o ano?"

Tumikom ang bibig niya habang nakatingala at nakatingin sa likuran ko.

"Insan?"

Inginuso niya ang nasa likuran ko. Nang lingunin ko ito ay natagpuan ko dito si
Rix. Isang pulgada lang ang layo ko sa harapan niya kaya tumingala agad ako.
Nakasimangot siya habang nakatingin sa akin. "If you need an advance payment, just
tell me. I'll wait you in the coffee shop later."

Napalunok ako. Naririnig niya pala ang pinag-uusapan namin.

Pagkasabi ni Rix niyon ay lumabas na siya ng pinto. Habol-tingin pa siya ng ilang

babaeng studyante habang papalabas. Kahit ang cashier sa canteen at guard na babae
ay kandahaba ang leeg.

"Oh narinig mo?" Ani Gracia. "Sa kanya ka raw mangutang, wag sa'kin."

Napasintido ako. Kakayanin ba ng pride ko na mangutang sa kanya?

...

"AHEM!" Tumikhim ako nang madatnan ko si Rix sa counter desk ng coffee shop.

As usual, nakasimangot na naman siya sa akin. "You're late." Pagkasabi ay binato

niya ako ng uniform. "Fix yourself."

Nanlaki ang mga mata ko nang masalo ko ito. "Waitress na ko? Hindi na ko trainee?"

"I decided to hire you totally. You just passed."

Kamuntik na akong mapatalon sa tuwa. Sa unang pagkakataon, ngayon lang ko lang

naranasan ito. Ang makapasa sa isang bagay. Sa buong buhay ko kasi, lagi akong
bagsak. Ako lagi ang nasa pinakababa, ako lagi ang kulelat.

Pero sa puntong ito, pakiramdam ko ay ako iyong bida. Para ako yung nakakaangat at
nasa taas. Para akong nanalo sa lotto!

Lumapit sa akin si Rix at inabutan ako ng sobre. "Here."

"Ano yan?"

"Yung advance mo."

Kinuha ko iyon. Parang ang kapal kaya sinilip ko ang laman. Ilang lilibuhing pera
ang nakita ko sa loob. "Magkano 'to?"

"Twenty thousand."
Namilog ang mga mata ko. "Ha?"

"Ikakaltas ko yan sa sahod mo."

"Baka wala na kong sahurin nito, Manager?"

"Ayaw mo ba?"

Kinuha ko ang tatlong libo at ibinalik ko sa kanya ang iba. "Tatlong libo lang ang
kailangan ko."

"Hindi ko na matatanggap yan. Nasa system na yan ng accounting natin. The complete
amount will still be deducted to your salary even if you return it to me."

Inirapan ko siya. Ano kayang meron? Bakit parang ang bait niya?

"Ano pang tinatanga-tanga mo diyan? Naka-duty ka na, kaya magpalit ka na ng

uniform." Bigla na namang nagsalubong ang kilay niya.

Nanakbo na ako sa employee's entrance at nagpalit ng damit sa locker. Pagkalabas ko

ay sinalubong ako ni Kevin, katrabaho ko na waiter.

"Congrats!" Nakangiti siyang sumalubong sa akin.

"Thank you!"

Nakakapagtakang niyakap niya ako. "Finally, hindi ka na trainee."

"Oo nga eh." Iritable akong napangiti sa kanya.

Naiirita kasi ako sa lalaking ito. Masyado syang madikit sa akin. Palagi niya akong
hinahawakan sa baywang sa tuwing magkakasalubong kami. Madalas niya ring hinuhuli
ang palad ko kapag nagkukwento siya sa akin. Kaunti na lang talaga at malapit ko na
siyang bayagan.

"Siya nga pala, Martina. Sama ka sa'min mamaya."

"Ha?"

"After ng duty, sama ka sa'min sa bar."

"Anong meron?"
"Wala lang. Party-party." Pinisil niya ako sa braso.

"Hindi ako sigurado."

"Please, sumama ka na. Kasama naman ang buong crew."

Pinilit ko na lang na ngitian siya. "Sige, bahala na."

Sa sobrang tuwa niya ay niyakap niya ulit ako. Pasimple ko siyang itinulak.

"Basta, mamaya ha? After duty."

Tinanguan ko na lang siya.

...

ANG INGAY NAMAN DITO, nakakahilo pa iyong mga ilaw. Nandito ako ngayon sa bar
kasama ang mga katrabaho ko. Ayaw ko sanang sumama, kaso mapilit si Kevin. Isa pa,
naudyukan na rin ako ng ilang mga katrabaho ko.

"Oh, Martina. Tagay ka!" Inabutan ako ni Kevin ng isang basong beer.

"Hindi ako nag-iinom."

"Sige na, isa lang."

"Hindi talaga."

Lumapit sa akin si Kevin at sumiksik sa upuan ko. Inuudyukan kasi siya ng mga
katrabaho namin na mahina daw. "Isa lang."

"Hindi ako nag-iinom. Saka baka malasing ako."

"Pwede kang matulog sa amin."

Lalong naghiwayan ang mga kasama namin.

Napapikit muna ako bago ko tinanggap ang beer na ibinigay sa akin ni Kevin. Humugot
ako nang malalim na paghinga bago ko ito nilagok. Hindi ko na lang pinansin ang
pait nito kahit muntik na akong masuka.
Palakpakan sila nang maubos ko ang laman ng baso.

Hahawakan sana ako sa kamay ni Kevin pero nakaiwas ako. Ilang sandali lang ay may
iniaabot na naman siyang isang baso ng beer sa akin. "Oh, last na talaga ito."

Parang biglang umikot ang paningin ko. Isang baso pa lang iyon ngunit nahihilo na
agad ako. "Ayoko na, Kevin. Nahihilo na ako."

"Please, last na to."

Tumayo ako sa pagkakaupo para iwasan siya. Ang kaso ay hinuli niya ang pulso ko.
"Last na talaga."

"Uwi na ko."

"Hindi ka uuwi, Martina. Ubusin muna natin ito."

"Nahihilo na ko."

Bumuga siya ng hangin. "Fine. Once na mainom mo ito, uuwi na tayo."

"Talaga?"

Tumango siya at inabutan ako ng isang basong beer.

Kinuha ko iyon at ipinwesto sa aking bibig. Akma ko ng iinumin iyon nang may mainit
na palad na humawak sa pulso ko.

Napatingala ako sa nagmamay-ari ng kamay. "R-Rix?"

Hindi lang yata ako ang natulala ng makita siya.

Nagtatagis ang mga ngipin niya habang ang bughaw niyang mga mata ay tila nahaluan
ng apoy dahil sa init ng titig niya ngayon sa akin.

"You are not gonna drink it, Martina," mariin niyang utos.

JF

Chapter 9 [The Wrong One (BOS: New World...]

 Chapter 9

HINILA ako sa pulso ni Rix sanhi para mabitawan ko ang baso na may beer. At dahil
nahihilo na ako, madali para sa kanya nang hilahin niya ako palayo sa mesa kung
saan naroon sina Kevin at ang iba ko pang mga katrabaho.

Tigagal lang ang lahat sa inasal niya. Lahat sila ay na-estatwa habang nakatingin
sa amin. Napatayo si Kevin mula sa pagkakaupo pero wala naman siyang ginawa. Para
bang hindi siya makapaniwala sa kanyang nakikita.

"S-saan mo ko dadalhin?" Pumreno ang mga paa ko. Inilagay ko ang buong bigat ko sa
aking paa para pigilan siya sa paghila sa akin.

"What the hell are you doing?!" Singhal niya sa akin. "Do you even know what time
is it? Gawain ba yan ng isang babae? Gabing-gabi na nasa inuman ka pa?"

Tinitigan ko siya nang masama. Black jacket na may mataas na kwelyo ang suot niya.
Magulo ang kanyang buhok na para bang ginulo ng isang magaling na hair stylist.
Kung hindi ko siya kilala ay baka mapagkamalan ko siyang isang modelo ng isang
mamahaling motorbike.

"A-ano bang pinagsasasabi mo? S-sino ka ba sa akala mo para sermunan ako?"

Napanguso ako.

"I'm your professor, Martina." Lumikot ang asul nyang mga mata. "Like what I said,
I'm your second parent."

Kinuha ko ang pulso niya at tiningnan ang mamahalin nyang relos. "Sa umaga lang
kita professor. Gabi na, kaya manager kita ngayon."

"And as a manager, it's my duty to keep my people safe. And you're one of my
people, kaya may karapatan akong sermunan ka."

Pinaningkitan ko siya ng mata habang nakatingala ako sa kanya. Humalukipkip ako

habang sinusuri ko ang kanyang mukha. "So bawal akong mag-inom?"

"Huh?"

"Bawal akong gabihin sa pag-uwi. Bawal akong ma-late sa klase."

Umigting ang kanyang panga.

"Ano pa ang mga bawal, ha?"

Hindi siya kumibo. Tumingin lang siya sa akin, at pagkatapos ay hinila na niya ulit
ako sa pulso. Halos magkandatalisod ako dahil kulang na lang ay kaladkarin niya ako
sa daan.

Dinala niya ako sa kanyang sasakyan. Binuksan niya ang pinto nito at inilagay niya
ako sa passenger's seat. Isinara niya ang pinto, umikot papunta sa driver's seat,
at doon naupo. Hindi ko alam kung bakit nakatitig lang ako sa kanya nang mga
sandaling ito. Nagtataka ako sa mga ikinikilos niya. Ngayon ko lang napagtagpi-
tagpi ang mga sitwasyon. Ngayon ko lang napagtanto na parang pinaghihigpitan niya
ako.

"I don't like that look," aniya nang hindi ako nililingon. Kahit di siya humarap sa
akin, alam niya na nakatitig ako sa kanya.

Napalunok ako bago ko naisipang sabihin ang isang tanong. "M-may gusto ka ba
sakin?"

"No way in hell." Umalon ang kanyang Adam's apple.

"Eh bakit ka ganyan umasta? Daig mo pa ang boyfriend, ah!"

Hindi na siya nagsalita. Binuhay niya ang makina at pinaandar ang sasakyan. Wala
kaming kibuan hanggang sa makarating kami sa kanto malapit sa aking tinutulyan.

"Doon pa ang inuupahan ko. Bakit ka huminto dito?" sita ko sa kanya.

"This is my car. Ako ang magdedesisyon kung hanggang saan lang kita ihahatid."

"Galit ka?" Napalabi ako.

Hindi niya sinagot ang tanong ko. "Don't be late tomorrow. Class starts at five in
the morning."

"Ha? Bakit ang aga?!"

"I'm the professor, Martina. Ako ang magdedesisyon kung anong oras ang pasok mo."
Pagkasabi niya niyon ay bumaba siya ng sasakyan. Umikot siya papunta sa akin at
pinagbuksan ako. "Get out."

Bumaba ako ng sasakyan at naglakad palayo sa kanya. Nilampasan ko siya. Hindi ko na

siya tiningnan pa.

Pero ilang hakbang pa lang ako nang gumewang ako. Napahawak ako sa ulo ko. Bakit
nahihilo ako? Parang hirap na hirap akong baybayin ang daan na nilalakaran ko?
Mabubuwal na sana ako sa pagkakatayo nang masalo ako ni Rix. Nakasimangot siya nang
mapatingin ako sa mukha niya. Magkasalubong na naman ang kanyang mga kilay. Hay,
saan ba pinaglihi ang lalaking ito? Sa sama ng loob ba?

Umupo siya sa harapan ko patalikod sa akin. "Sakay," utos niya.

"Ha?"

"Sumakay ka sa likod ko, ihahatid kita hanggang sa inyo."

Napalunok ako. "W-wag na..."

"Kapag hindi ka sumakay sa likod ko, tatanggalin kita sa trabaho!"

Napakamot ako. Uungot-ungot akong yumapos sa likuran niya para sumampa.

Nakakahiya. Tumatama iyong dibdib ko sa likod niya. Ang nakakainis pa nito,

nakayapos ako sa leeg niya.

Ewan pero nahihiya ako sa kanya. Ang bango niya kasi. Samantalang ako, amoy pawis.
Ni hindi ko man lang nga mawisikan ng kahit cologne ang damit ko dahil wala akong
pambili. Pinamulahan ako nang kunin niya ang binti ko para i-lock sa braso niya.
Pagkuwan ay tumayo siya. Bukaka akong nakasaklay sa likuran niya.

"Kapit, ha?" paalala niya.

Ang hindi niya alam, nangangapal na ang pisngi ko dahil sa kahihiyan. May kakaiba
kasi akong nararamdaman nang magdikit ang aming katawan. Parang may libu-libong
kuryente ang dumadaloy sa mga ugat ko. Tila pa may maliliit na karayom na tumutusok
sa mga kalamnan ko.

Napalunok ako nang malalim. Alam kong narinig niya ito dahil malapit lang ang mukha
ko sa kanyang tainga.

"K-kaya mo ba ko?" tanong ko. Gusto ko lang na may maitanong ako dahil forward ang
sitwasyon namin.

Hindi niya ako kinibo.

Teka forward ba? Hindi ba awkward?

Bakit nga ba nagtanong pa ako. Mataas siya at malaking lalaki. Malaki ang katawan
niya at maliksi. Imposibleng hindi niya ako kayanin dahil hindi naman ako mataba.
Masakit ang ulo ko kaya hindi ko napigilang mapahilig sa kanyang balikat. Napahinto
siya sa paglalakad kaya iniangat ko agad ang mukha ko. "S-sorry... Nahihilo kasi
ako."

Napabuga siya ng hangin. Pagkatapos ay nagpatuloy siya sa paglalakad. Wala syang

pakialam sa mga natatapakan niyang dumi ng aso. At dahil eskwater ang lugar na
tinutuluyan ko, balewala sa kanya ang masikip eskinita. Parang hindi niya rin
alintana ang mabahong amoy sa paligid.

Mingat nyang binuksan ang pinto at marahan akong inilapag. Nang makatungtong ako sa
sahig, parang lalong umikot ang paningin ko. Umikot din ang sikmura ko kaya sumuka
ako. Namalayan ko na lang na nasukahan ko si Rix.

Tinutop ko ang aking bibig. "S-sorry..." Lagot. Mukha pa namang mamahalin ang
kanyang damit.

"It's fine. Mahiga ka." Hinubad niya ang kanyang jacket. Sa loob ng kanyang jacket
ay may t-shirt siya na kulay itim na nasukahan ko rin. Hinubad niya rin iyon.

Para akong nakaharap sa isang mesa na punung-puno ng masasarap na pagkain habang

nakatitig ako sa katawan niya. Meron siyang abs na kung bibilangin ko ay walo.

Napangiti ako. Totoo pa lang may katawang ganito? Akala ko kasi sa mga billboards
at magazines ko lang makikita ito. Iba pala kapag kaharap mo na ang nagmamay-ari
nito. Sana ganito na lang din ang katawan ni Marlon.

"I said, mahiga ka na," utos niya ulit.

"H-ha? A-anong gagawin mo sakin kapag nakahiga na ko?" Napaatras ako.

"Basta mahiga ka." Iginiya niya ako pahiga.

Wala akong nagawa kundi sumunod sa kanya. Kaya nga lang, nung nahiga ako, lalo
akong nahilo. Ganito ba talaga kapag nakainom?

Naririnig kong naghahalungkat si Rix ngunit hindi ko na siya magawang tingnan.

Kinakabahan ako. Nakahubad kasi siya. May kung anong naglalaro sa isip ko kaya
natatakot ako. Baka kung anong gawin niya.

Mayamaya ay may naramdaman akong basang tela na ipinapahid niya sa katawan ko.
Naririnig ko rin na pinipiga niya ito.

"Matulog ka na," sabi niya matapos punasan ang kanyang mukha. Parang echo na lang
ang boses niya.
Nanlabo na ang paningin ko. Bago tuluyang pumikit ang mga mata ko, napatingin pa
ako sa mukha ni Rix. Hindi ko alam kung dala lang kalasingan ito. Kitang-kita ko
kasi ang pag-aalala sa kanyang mukha habang pinupunasan niya ako.

...

NASAPO ko ang aking ulo sa pagbangon ko. Hindi pa ako magigising kung hindi dahil
sa sikat ng araw na tumama sa akin mukha mula sa butas ng bubong.

Anong nangyari? Paano ako nakauwi?

Saka lang pumasok sa alaala ko ang lahat. Si Rix nga pala ang naghatid sa akin
pauwi. Napabalikwas ako nang mapatingin sa orasan. Anak ng tutubi! Tinanghali ako
ng gising! Lagot na naman ako nito kay Professor!

Mabilis akong tumayo, agad din natigilan. Ano ito? Bakit –

bakit wala akong saplot sa katawan?!

Namilog ang mga mata ko sa takot at kaba. Pati bra at panty, wala ako! Nayapos ko
ang aking sarili. Napamura ako sa isip nang maalalang si Rix lang ang huling kasama
ko dito kagabi.

Shit! Meron bang nangyari samin?!

JF

Chapter 10 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 10

"Eh, di tuwang-tuwa na naman ang pwet ng boyfriend mo nang maabutan mo ng tatlong

libo?" Ani Gracia habang sakastikang tumatawa. Ang tinutukoy niya ay si Marlon.
Dumaan kasi ako sa hospital kanina bago dumeretso rito sa school.

"At lease di na siya galit."

"At lease? Baka at least."

Ngumuso ako. "Parehas lang 'yun."

Umikot ang bilog na kanyang mga mata. "Ewan ko sa'yo, Martina. Kung ako kasi sa'yo,
hiwalayan mo na yang boyfriend mo."

Inirapan ko siya. "Bakit ko hihiwalayan, e mahal ko."

"Mahal pa nga ba talaga? O baka sinasabi mo lang yan dahil iyon ang dinidikta ng
isip mo?"

"Ha?"

"Ipinako mo kasi ang sarili mo sa kanya. Sa isip mo, siya na talaga ang makakasama
mo sa hirap at ginhawa." Dinuro niya ang dibdib ko. "Eh itong puso mo, ganun din
ba?"

"A-ano bang pinagsasasabi? Mahal ko si Marlon. Mahal ko siya noon pa man hanggang
ngayon."

"Di mo ko gets?" Sinimangutan niya ako. "Ang point ko, baka naman kasi ginagampanan
mo na lang ang tungkulin mo bilang girlfriend niya para sa relasyon niyo. Pero ang
totoo, wala na 'to." Tinuro niya muli ang dibdib ako. "Baka kasi iba na ang laman
nito."

Tinabig ko ang kamay niya. "Eh sino naman ang pwedeng maging laman nitong puso ko?
Aber?"

Tinitigan niya ako, at bakas sa mga mata niya ang pagdududa. "Di ko alam. Bakit di
mo sabihin sa'kin?"

"Insan, hindi mangyayari yang iniisip mo. Hinding-hindi ako magmamahal ng iba dahil
si Rix lang ang mahal ko."

Natutop niya ang kanyang bibig. Nanlalaki ang kanyang mga mata.

Napakagat-labi ako. "B-bakit? A-ano bang nasabi ko?"

"Sabi mo mahal mo si Rix, gaga! As in si Prof M!"

Napamura ako. "S-si Marlon ang sinasabi ko, h-hindi si Rix."

Umiiling-iling siya. "Kakukwento mo lang na siya ang naghatid sa'yo pauwi kagabi
nang malasing ka."
"Kanina ko pa kinwento sa'yo yun, a?!" Pinamulahan ako. Wala rin akong ideya kung
bakit pangalan ng lintek na lalaking iyon ang nasambit ko. Hindi ko sinasadya.

"Hindi mo ba talaga napapansin, insan?" Pinungayan niya ako ng mata. "Simula ng

makilala mo si Rix, wala ka ng ibang bukang bibig sa akin kundi siya. Tapos ngayon
nadulas ka sa salita."

"Insan, tigilan mo ko." Nagtagis ang aking mga bagang. "Hindi ko gusto yang iniisip
mo."

"Hindi ko rin naman gusto naiisip ko. Kaya lang halata ka na talaga. Baka naman
napo-fall ka na sa kanya–"

"Not way! Hinding-hindi ako mahuhulog sa lalaking iyon, nuh?!"

Napahilot siya sa sintido niya. "Insan, ang sakit sa ulo ng english mo."

"Speaker of him, nasaan na ba ang lalaking iyon?!" Umuusok pa rin ang ilong ko
kapag pumapasok sa isip ko iyong nangyari kaninang umaga.

Bakit nga ba wala akong saplot ng magising ako kanina? Anong ibig sabihin niyon,
hinubaran niya ako? Ibig sabihin, nakita na niya ang katawan ko?!

"Wala si Prof. Absent pa rin."

Kaya pala tila mga lantang gulay na naman ang mga kaklase kong babae kanina. Wala
na naman kasing Professor M ang nagpakita.

Isang mamahaling sports car ang biglang huminto sa harapan namin ni Gracia habang
naglalakad kami sa gilid ng campus. Walang bubong ang kotse kaya nakilala ko agad
ang sakay nito.

Si Rix.

Para siyang nasa beach dahil sa suot niyang dark shades. Polo shirt na puti na ang
may maliit na print na buhaya sa gawing dibdib. Lacoste yata iyon. Nakalabas ang
kaliwang braso niya na halos nakadungaw na ang kalahating katawan. Sa akin siya
nakabaling. "Get dressed." Bungad niya.

Dahil nabigla kami ni Gracia, para lang kaming estatwa na nakatingin sa kanya.
"Ha?"

"Susunduin kita mamaya. At six." Pagkasabi niya niyon ay pinaharurot na niya ang
sasakyan niya palayo.
Nagkatinginan lang kami ni Gracia. Kapwa kami nakanganga.

Kumunot ang noo ko. "A-ano raw?"

"Magbihis ka raw. Sunduin ka raw niya mamaya. At six."

"Sigurado ka bang 'at six' ang narinig mo? Dinig ko kasi 'at sex', e."

"Ambisyosa!" Nilundag ako ni Gracia at kinutusan.

...

NAPAANGAT ang isang kilay ni Rix nang makita niya ako. Nadatnan ko siyang
nakasandal sa kanyang sasakyan. Alam ko siya na iyon kahit natanaw ko pa lang siya
sa malayo. Siya lang naman ang lalaking kakilala ko na kahit malayo ay artistahin
pa rin ang anggulo.

Napatingin ako sa suot kong damit nang mapansing sa damit ko siya nakatingin.
"Anong problema mo sa suot ko?" tanong ko sa kanya.

Simple lang ang suot kong damit. Baby t-shirt na kulay light blue na dating dark
blue. Nangupas na kasi at puro himulmol na, pero kahit ganon ay cute pa rin ito sa
akin. Lalo na at kulay blue rin ang pin ko sa buhok. Skinny jeans naman ang pang-
ibaba ko, ang kaso ay may tagpi sa gawing hita. Nabutas kasi ang ang pantalon kong
ito kaya nilagyan ko ng patch na strawberry. Uso naman ang ganto ngayon, e.

"Is that your best?" Bakas sa mukha niya ang pagkadismaya.

"Ano ba kasing problema sa suot ko? Ang cute ko kaya rito." Bahagya pa akong
sumide-view at nag-pose sa harapan niya.

"Para ka kasing magtitinda ng Yakult." Kinuha ang kamay ko. "Let's go."

"Anong problema mo sa pagtitinda ng Yakult?! Paborito ko kaya iyon! Saka wag mong
laitin tong suot ko, cute ako rito!"

Parang wala siyang narinig. Antipatiko talaga! Binuksan niya ang pinto at iginiya
niya ako papasok doon.

Pagpasok ko, nagtungo siya sa driver's seat. Nilingon niya ako at para bang hindi
siya mapakali habang pinagmamasdan ang suot kong damit.
"Saan mo ba kasi ako dadalhin?!" Iritang tanong ko. Hindi sana ako sasama sa kanya
kung hindi niya pa pinagbantaang susunugin ang tinutuluyan ko.

Hindi na naman siya kumibo. Humarap lang siya sa manibela.

Nang bigla akong may maalala. Naiilang na nilingon ko siya. "M-may itatanong pala
ako..."

Sinulyapan niya lang ako saglit.

"A-anong ginawa mo sa'kin kagabi?" Pinamulahan ako. Ayoko na sanang ungkatin ito
pero hindi ako mapakali. Baka mamaya ay sinamantala ng lalaking ito na lasing ako
kagabi.

"Huh?"

"H-hinubaran mo ba ko?" Hindi na ako makatingin sa kanya.

"Yes." Walang gatol na sagot niya.

Umikot ang ulo ko paharap sa kanya. "Hinubaran mo ko?!!" Kumulo ang aking dugo.

"Lasing na lasing ka. Papalitan sana kita ng damit kaso wala ka palang malinis na
nakatabi."

"Hinubaran mo ko?!!" Nanggigigil ako sa galit.

"Is there something wrong with that–"

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya nang paghahampasin ko siya ng palad ko.

Hinuli niya ang magkabila kong pulso. "I did nothing! Okay?!"

"Hayop ka! Anong ginawa mo sa katawan ko?!"

"Excuse me? Ni hindi ko nga maatim tingnan dahil nangilabot ako."

"H-ha?" Napaatras ako.

"Don't be a fool. You're not my type." Mariing sabi niya habang ang mga mata niya
ay tila lalong lumamig.
Napalunok ako. Hindi ko alam kung bakit biglang kumirot ang puso ko. "M-mabuti kung
ganun." Napasandal ulit ako sa pagkakaupo.

Binuhay na niya ang makina at pinaandar ito.

"S-sigurado ka, hindi mo tiningnan ang katawan ko?"

"There's nothing interesting with your body. Bakit pa ako mag-aabalang tingnan
yan."

Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ito. Kumuyom ang kamao ko.

"M-mabilis lang ba tayo? M-may duty pa ako ng alas-otso sa coffee shop mo."

"It's your rest day tonight."

Namilog ang mga mata ko. "Paano nangyari yun?"

"It's simple. I'm the manager."

Natapik ko ang aking noo. Oo nga pala. Siya nga pala ang manager ko. Siya rin ang
nagdedesisyon ng schedule. At simula nang magtrabaho ako sa coffee shop niya,
ngayon lang ako nagka-rest day.

Hindi ko na siya kinibo pagkatapos niyon. Hindi pa rin kasi mawala sa isip ko na
hinubaran niya ako. Kahit na sabihin nyang hindi niya ako tipo at nangilabot siya
sa katawan ko, nakakahiya pa rin na makita niya ang katawan ko.

Pagkalipas ng kalahating oras, huminto kami sa isang mansion. Tulo ang laway ko
habang nakatingin ron.

"Ang laki!" Bulalas ko.

Gate pa lang nito ay tila gawa na sa ginto, paano pa kaya iyong loob? Sa bawat daan
ay may mga unipormadong lalaki na nakabantay. Para kaming hari at reyna pagkababa
ng sasakyan dahil maraming sumalubong sa amin.

Nasaan ba talaga kami? Anong lugar ito?

Inihinto niya ang sasakyan sa tapat ng malaking fountain. Pagkababa ko mula sa

driver's seat ay daig ko pa ang nakatapak sa ibang bansa. Maski simoy ng hangin sa
lugar na ito ay simoy yayamanin. Sa sobrang pagkamangha ko ay ni di ko namalayang
nasa tabi ko na pala si Rix.
Napakapit ako sa braso ni Rix nang may humarap sa aming mga lalaki na may mga
baril. "S-saan mo ba talaga ako dadalhin? A-anong lugar ito?"

"It's my father's birthday."

"Ha?" Gulat akong napatingala sa kanya.

Tumingin sa akin ang bughaw niyang mga mata. "I want you to meet my parents."

Natutop ko ang aking bibig dahil sa pagkabigla.

Mayamaya ay lumabas ang isang eleganteng ginang at sinalubong kami. Masaya ang
kanyang mukha bago lumapat sa akin ang kulay kalupaan niyang mga mata. Halatang-
halata sa mukha niya ang pagkabigla nang makita niya ako. Pagkuwan ay tiningala
niya si Rix at kinintilan ito ng halik sa pisngi.

"Martina, this is my Mom." Pakilala niya.

Napatanga ako. Sa tingin ko kasi ay hindi pa gaanong katanda ang babaeng ito para
magkaanak ng kasing edad ni Rix. "M-magandang gabi po." Wala sa sariling nasambit
ko.

"Hi. I'm Aviona Camille." Lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. "I
finally meet you."

"Po?" Ang lambot ng kamay niya.

"Rix highly speaks about you. And believe it or not, ikaw pa lang ang unang babae
na ipinakilala niya sa akin."

Napalunok ako. Ano ba talaga ang plano ng unggoy na lalaking iyon?

Ngumiti sa akin si Madam Aviona. "So... kelan ang kasal nyo?"

Napatigagal ako sa tanong niya.

JF

Chapter 11 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 11
ANG walanghiyang lalaking iyon, ang sabi niya pala sa parents niya ay pakakasalan
niya raw ako! Ano bang pumasok sa kukote niya at nasabi niya yun? May sira na
siguro ang tuktok niya!

Ayon pa kay Madam Aviona, kahit kailan daw ay hindi nagkuwento sa kanya ang anak
niya ng tungkol sa babae. Ni hindi nga daw ito nagsasabi sa kanya ng problema.
Tahimik lang daw ito at bihirang magsalita. Kaya naman laking gulat daw niya nang
tawagan siya nito para lang magkwento ng tungkol sa akin.

Ito naman si Rix ay parang kinikiliting kiti-kiti habang inaawat ang nanay niya sa
pagkukwento. Hindi ko tuloy alam kung totoo ba o nang-aasar lang si Madam Aviona sa
anak niya.

Padabog akong bumaba ng hagdan dahil kanina pa ako tinatawagan ni Rix. Pinapababa
niya ako. Wala daw siyang kasama sa baba ng kanilang malawak na mansiyon.

Nang madatnan ko siya sa sala ay mag-isa lang siyang nakaupo sa mahabang leather
sofa. Nilapitan ko siya. "Bakit ka ba tawag nang tawag?!"

Tumayo siya. "Ano ba kasing ginagawa mo sa itaas?"

"Kausap ko ang dad mo."

Napaatras siya. "Si Lander Montenegro? Kausap mo?"

"Hindi siya basta si Lander Montenegro lang. Tatay mo siya."

"Are you really talking to him?"

"Oo. Birthday naman niya, di ba? Kaya hayun, kakwentuhan ko. Eh kaso naman tawag ka
nang tawag. Nasa kasarapan kami ng pag-uusap."

"How could you able to talk to him? You just met him a few hours ago – and he's
goddamn man of few words!"

"Anong masama dun eh mabait naman ang dad mo? Saka nagkataon lang siguro na parehas
kaming mahilig sa NBA."

"NBA?"

"Parehas kaming fans ng Golden State Warriors. Championship ang team namin nitong
taon."
"Championship? Hindi ba champion?"

"Ganun na rin yun. Nadagdagan lang ng ship."

"I don't watch TV. I never did."

"Pakialam ba namin sa'yo!" Inirapan ko siya.

"Huh?"

"Wala. Babalik na ko dun. May kinukwento sa'kin yung dad mo tungkol sa kotseng
pagong."

"I'm alone here, dammit. Ako ang kasama mo at hindi sila!"

"Bakit di ka nalang makipagkwentuhan diyan sa mga bisita?" May mga bisita na kasi
kanina pa nang dumating kami. Karamihan sa mga ito ay mga negosyante.

Hindi siya kumibo. Napayuko lang siya.

"Wala ka bang barkada? Hindi mo ba sila inimbita?"

Nanahimik na lang siya.

Naikwento nga pala sa akin ni Aviona na hindi daw nakikihalubilo si Rix kahit
kanino. Kahit nga sa kinabibilangan niyang elite fraternity na Black Omega Society
ay mailap si Rix. Sa madaling salita, wala siyang malapit na kaibigan.

"Ano bang klaseng buhay meron ka? Subukan mo kayang maghanap ng kaibigan na
magiging mong kaututang-dila."

Umangat ang isang kilay niya. "What the hell was that?"

"Iyong kaibigan na kabiruan. Iyong masasabihan mo ng mga kababuyan mo sa buhay."

Tinalikuran niya ako.

"Bahala ka na nga sa buhay mo. Aakyat na uli ako–"

"Kapag umalis ka, dadagdagan ko assignment mo bukas."

Nagtagis ang mga bagang ko. "Iuwi mo na lang kaya ako?"

Humarap siya sa akin at tumitig.

Nang magtagpo ang aming mga mata, napalunok ako. "A-ano na naman yan?"

"Don't move."

Pinagpawisan ako nang malapot. Namimisteryuhan ako sa asul nyang mga mata. "A-ano
na namang plano mo?"

"Gusto lang kitang titigan."

Napalabi ako. "Akala ko ba hindi mo ko type?"

"Wag kang assuming. Titigan lang kita, hindi kita mamahalin."

Bigla akong pinamulahan. "B-bahala ka kung ano gusto mong gawin." Umiwas ako ng
tingin sa kanya. Hindi ko alam kung bakit biglang kumabog ang dibdib ko. "H-
hanggang kailan mo ako tititigan?"

"Until we grow old."

Nagulat ako sa sinabi niya. "A-ang hirap talaga intindihin ng english mo." Iniba ko
ang usapan. "B-bakit mo nga pala sinabi sa parents mo na pakakasalan mo ako?" Hindi
na ako makatingin sa kanya.

Napabuga siya ng hangin. Pagkatapos ay tinalikuran niya ako. Naglakad siya palayo
sa akin.

Napakamot na lang ako. Ang hirap talaga intindihin ng lalaking ito. Hindi ko talaga
alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya.

...

"ANONG nagawa ko? Bakit parang galit sa akin ang mga kaklase natin?" tanong ko kay
Gracia habang naglalakd kami pauwi.

"Nagseselos lang ang mga yan."

"Ha? Bakit naman sila magseselos?"

"Eh paano, laging ikaw lang ang tinatawag ni Professor tuwing may recitation."

Umikot ang bilog ng mga mata. "Wala kasi silang alam sa nangyayari. Hindi nila alam
na pinapahirapan ako ng Rix Montenegro na yun."

"Nahihirapan ka nga kaya?" Napahinto sa paglalakad si Gracia.

"Ha?"

"Hindi mo ba napapansin, insan? Ikaw lang ang may grade sa recitation. Bagsak ka
nga sa mga quiz pero nababawi mo naman. Isa pa, bakit kahit late ka kanina hindi ka
niya pinarusahan. Bakit parang bumait na siya sa'yo?"

Nalukot ang mukha. "Insan, wala bang araw na hindi natin siya pag-uusapan?"

"Eh siya kasi lagi ang topic sa university. Kahit sino naman kasi ay gaganahang
mag-aral basta siya ang professor. In fact, sikat na rin siya sa ibang university.
Ang bansag na nga sa kanya ay hottest prof. Hindi na rin ako magugulat kung madi-
discover ng mga estudyante na siya ay at ang mysterious manager ng Black Omega
Society ay iisa."

"Bukas na natin siya pag-usapan. Puyat ako ngayon."

Pumamewang siya. "At ano naman ang ikinapuyat mo?"

"Isinama ako ni Rix kagabi sa kanila. Birthday kasi ng dad niya."

Hinampas niya ako ng bag. "Eh kung kinakalbo kita! Bawiin mo yang sinabi mo!"

"Insan, bakit ka ba nagagalit? Nagseselos ka ba? May gusto ka ba sa kanya?"

Parang naloloka na ginulo niya ang kanyang buhok. "Ewan ko ba, insan. Naiinggit
kasi ako sa'yo. Kahit kasi Montenegro siya, nuknukan naman siya ng gwapo. Imagine
siya ang maging boyfriend. Kahit sino kaiinggitan ka ng makakasalubong mo."

"Hinding-hindi ko siya papatulan, insan. In pack, hinding-hindi rin siya papatol

sa'kin dahil hindi niya raw ako tipo."

Napangiwi siya. "Anong in pack? Baka in fact."

...
SINO BA ITO? Malalim na ang gabi eh nangangatok pa!

Nasa kalagitnaan na ako ng panaginip ko ng magising ako sa katok niya. Pinilit kong
bumangon at pagewang-gewang na tinungo ang pinto. At dahil wala pa ako sa huwisyo
ay basta ko na lang iyong binuksan.

Isang matangkad na lalaki ang napagbuksan ko.

"Hey." Agad na nasalo ko ang kanyang bughaw na paningin.

Nanlaki ang mga mata ko ng mahimasmasan ako. Napatakip ako sa dibdib ko. "Ano ba,
nakasando lang ako?!"

Tumaas ang sulok ng sensual niyang mga labi. "So what? Nakita ko naman na yan."

Hinampas ko siya. "Kapal ng mukha mo, sabi mo hindi mo tiningnan?!"

Sumimangot siya. "Paano ako nangilabot kung hindi ko nakita yan?!"

Sinuntok ko siya sa dibdib. "Ipapapulis talaga kita!"

"Go ahead. Sasamahan pa kita." Pumasok siya sa loob.

"Bakit ka ba nandito? Nakakaistorbo ka, alam mo ba yun?"

"I'm giving you thirty seconds para magbihis."

"Ano 'to, nanay mo naman ang may birthday?"

"We're just gonna watch TV."

Napahikab ako. "Ganitong oras? Haler, it's very evening na kaya."

"I just wanna try to watch."

"Bakit, wala kang TV?"

"I have. But I don't watch. I never did."

"Eh anong ginagawa mo? Nakatanga sa kisame mo maghapon?"

"Could you just... come with me?"

"Manonood ka lang pala ng TV bakit kailangang kasama pa ako?"

"I never had someone with me. Most of the time, I'm alone. I just wanna try to
watch with someone beside me."

"Ayoko! Inaantok na ako!"

"Fine. Susunugin ko na lang itong tinutuluyan mo."

"Sige, magbibihis lang ako." Naghagilap na ako ng isususot ko. "Ano nga palang
papanuorin natin?"

Bumaling siya sa kawalan. "NBA, maybe."

...

ANO BA ITO? Ang sakit ng batok ko. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako
habang nanonood kami ng NBA ni Rix kaninang madaling araw. Ang masaklap pa, doon
ako nakatulog sa balikat niya.

Hindi ko kasi alam kung bakit ang sarap ng tulog ko doon. Siguro dahil ang bango
niya at ang sarap higaan ng balikat niya. Lalo pa akong inaantok nang maramdaman ko
ang mainit niyang hininga.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ano ba itong pumapasok sa isip ko? Baka kung saan ako
makarating nito?

Nagulat ako nang biglang may humawak sa balikat ko at hinilot ito. Kamuntik ko ng
pasampal ito kung hindi ko pa nakita ang mukha ni Kevin. "Relax, Martina.
Mamasahihin lang kita."

"W-wag na. Okay lang ako." Umiwas ako sa kanya.

Pero makulit siya. Lumapit siya sa akin at minasahe ang likod ko. "Magaling ako
magmasahe, alam mo ba yun?"

Naiirita talaga ako sa kamay niya. Masyado kasi siya kung makahawak sa akin. "O-
okay lang talaga ako, promise."

Ngunit ayaw niya talaga ako tigilan. Heto siya at nakahawak pa rin sa balikat ko.
Wala na akong nagawa kundi ang hayaan siya. "Siya nga pala, Kevin. Galit ba sa'kin
ang mga katrabaho natin?"

Natawa siya. "Nagseselos lang ang mga iyon."

"Nagseselos?"

"Karamihan kasi sa mga iyon may gusto kay Manager."

Napanguso ako. Wala yata akong kakilalang babae na walang gusto kay Rix.

"Bakit naman sila magseselos?" Naitanong ko na rin kahit hindi naman ako
interesado.

"Hindi mo ba napapansin? Sa'yo lang may pakialam si manager. Sa amin wala siyang
pakialam."

"Hindi, ah."

Bumaba ang kamay ni Kevin sa mga braso ko. "Kapag wala ka pa, mainit ang ulo niya.
Nagiging good mood siya kapag dumating ka na. Hindi mo napapansin yun, ano?" Bumaba
pa ang kamay niya sa baywang ko.

Inawat ko siya. "Kevin, tama na. Okay na ako."

"Seriously, okay lang talaga." Bigla niya akong niyakap.

"K-Kevin–"

Biglang may humila kay Kevin at marahas na isinandal siya sa pader.

Napanganga ako ng makita ko kung sino ang gumawa nito sa kanya.

"Rix!" Napahiyaw ako ng makitang namumutla na si Kevin.

Hawak niya ang kwelyo ni Kevin at walang may alam kung ano ang iniisip niya. Pero
kahit kalmante ang kanyang perpekto mukha ay hindi pwedeng hindi ka matatakot sa
kanya.

Sinakal ni Rix ang lalaki at itinaas sa ere. Ang kanyang malalamig na mga mata ay
bigla na lamang tila nag-apoy.
"She's mine." Mariin niyang bulong.

JF

Chapter 12 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 12

"T-tama na..." awat ko kay Rix.

Ngunit masyadong mahina ang boses ko para sawayin siya. Lalo na't nararamdaman ko
ang matinding takot nang makita ko kung paano niya iangat si Kevin sa ere.

Ibang Rix Montenegro ang kaharap ko ngayon, kumpara sa nakilala ko noon. Mas
matapang ang mukha niya, mas mabangis. Parang sa mga oras na ito ay kaya niyang
pumatay.

Namumutla na si Kevin dahil sa pagkakasakal niya at baka mapatay niya pa ito nang
tuluyan. Napalunok ako nang malalim. Hindi pwedeng tumayo at tumanga lang ako rito.
Kailangang awatin ko siya.

Kinapitan ko ang matigas niyang braso. "Rix, tama na!"

Tinabig niya ako sanhi para tumilapon ako.

Ang lakas niya!

Hindi ko akalaing ganito kalakas ang lalaking ito. Nagmistulang bata si Kevin
habang sinasakal niya sa ere. Malaking tao naman ang lalaki ngunit di hamak na mas
matangkad si Rix.

Nang tingalain ko si Kevin, napapatirik na ang mga mata nito.

Bumalikwas ako ng bangon mula sa sahig at kinapitan muli si Rix sa braso. Tumulo na
ang mga luha ko sa sobrang takot. Nakakatakot kasi siya habang pinagmamasdan ko ang
pagtatagis ng bagang at pagliliyab ng mga mata niya.

"P-please tama na!" garalgal ang boses na pakiusap ko sa kanya.

Saka lang niya ako narinig ng umiyak na ako. Nang bitawan niya si Kevin, bulagta
itong bumagsak. Kandahabol ito ng paghinga.

"T-tama na..." Nanginginig ang mga labi ko. Takot na takot ako. Akala ko ay
mapapatay na niya si Kevin. Hindi ko kayang may mamatay sa harapan ko.

"Martina..." Nakatitig siya sa akin. Ang nag-aapoy niyang asul na mga mata na
ngayon ay nagbalik na sa dati. Para siyang sinapian kanina nang sakalin niya si
Kevin.

"T-tama na..." hagulhol ko.

Nilapitan niya ako. Nakatitig lang siya sa akin at pinagmamasdan ako.

[ Original story by Jamille Fumah

Copyright 2017 JFstories ]

Nanghihina ko siyang sinuntok sa dibdib. "T-tama na..." iyak ko.

Hinapit niya ako sa baywang at niyakap ako. Wala akong nagawa para kumawala sa
kanya. Hinang-hina ako nang mga sandaling ito.

"Sshh..." Alo niya sa akin habang hinahaplos ang buhok ko. "H-hindi na..."
Ikinulong niya ako sa kanyang matitigas na braso. "H-hindi ko na uulitin..."

Nakakapagktakang biglang nag-iba ang pakiramdam ko habang nakakulong ako sa yakap

niya. Parang nawala ang lahat ng takot ko at iglap kong nakalimutan ang paligid. Na
para bang wala ng ibang tao ngayon sa mundo maliban sa aming dalawa.

Nahinto ako sa pag-iyak dahil naramdaman ko ang pagtungo niya. Nakapikit ang mga
mata ko kaya hindi ko makita ang reaksyon niya.

Tinuyo ng daliri niya ang mga luhang dumalos sa aking pisngi. Akala ko ay iyon lang
ang gagawin niya, kaya laking gulat ko ng maramdaman ko ang mainit niyang labi sa
aking noo ko.

"Hindi na mauulit..." Ang kanyang mainit na hininga ang tuluyang nakapagpatahan sa

pag-iyak ko at tuluyang nagpawala sa katinuan ko.

...

"SORRY, baby. Na-late ako." Ito ang aking bungad kay Marlon pagpasok ko sa kwarto
niya dito sa hospital.
Tagaktak ang pawis ko. Kung saan-saan ko pa kasi hinagilap itong pinamili ko na
inutos niya sa akin. Ang hirap kasi hanapin sa palengke ang brand ng boxers na
gusto niya. Hinanapan ko rin siya ng pajama na akma sa size niya. Hindi kasi siya
nagsusuot ng maluwag. Gusto niya ay sakto dapat sa katawan niya.

Naghagilap din ako gagamitin sa project ng kapatid niyang si Shena. Itong mga art
paper, water color, styrofoam, craft paper at kung anu-ano pa ay mga ipinabili
niya. Marami pang nakalista sa cellphone ko na tinext niya. Kandaduling na ako sa
gutom bago ko nahanap ang mga ito. Magkakalayo kasi ang mga tindera ng bawat isa.

Isa-isa kong inilapag sa sahig ang bitbit ko. Ang ilan kasi ay nakaipit lang sa
kili-kili ko. Ang mga kaplastic naman ay nakabitin sa magkabila kong braso. Meron
din naman na inipit ko lang sa baba ko.

"Okay lang." Nakangiti sa akin si Marlon. Mukhang good mood siya.

"M-may towel ka ba dyan? Pupunasan ko lang sana ang pawis ko." Napansin ko kasi ang
towel na nakapatong sa unan niya.

Dinampot niya iyon. "Wala, eh. Ginagamit ko kasi ito."

Napangiwi ako. Pinunasan ko na lang ang pawis ko sa noo gamit ang braso ko.

"Baby, baka may pera ka diyan, pahingi naman." Hinuli niya ang pulso ko.

Napapikit ako. Paano ba ito? Ang laki ng nagastos ko dito sa mga pinabili niya.
Baka maubos ko itong inutang ko kay Rix. Hindi ko pa nga alam kung may sasahurin pa
ako. Pihadong ibabawas niya lahat ito sa sweldo ko.

Kumamot ako sa ulo."Meron pa naman. Kaya lang magbabayad ako ng upa at kuryente,
eh."

"Baka naman pwede nating bawasan yan? Kahit isang libo lang." Yumakap siya sa
bewang ko at sumubsob sa tiyan ko. Nakatayo ako at siya ay nakaupo sa hospital bed.

Napabuga ako ng hangin. Dinukot ko ang wallet kong malapit ng magkagutay-gutay at

humugot ng dalawang five hundred. Halos ayaw pang bumitaw ng salapi sa wallet ko.
Parang may sariling isip at nagsasabi sa akin na may paggagamitan daw ako na mas
mahalaga.

"Salamat. Kahapon pa kasi ako hindi nakakapag-yosi." Malawak ang ngiti ni Marlon
nang tanggapin niya iyon.

"Yosi?"
Tumango siya.

"Di ba hindi ka na naninigarilyo?"

Kumunot ang noo niya. "What do you mean? Wag mong sabihing pakikialaman mo ang
paninigarilyo ko?"

Hinimas ko siya sa balikat para lambingin. "Baby, naman. Please, wag ka na

manigarilyo."

Tinabig niya ang kamay ko. "Tangina! Anong gusto mong gawin ko dito, magbilang ng
tupa?! Hindi mo nga ako magawang dalawin araw-araw, di ba?!"

Napayuko ako. "Sorry. Kailangan ko kasi magtrabaho pagkatapos ng klase. Alam mo

naman na nasunugan ako ng bahay, di ba? Kailangan ko ng pambayad sa tinutulyan ko."

"Wala akong pakialam! Kapag pinigilan mo ako manigarilyo, sasampalin ko yang mukha
mo, 'makita mo!"

"S-sorry..."

"Ewan ko sa'yo! Sinira mo na naman ang araw ko!" Nahiga na siya at tinalikuran ako.
"Imbes na good mood na ako e, umalis ka na nga lang."

Marahan akong lumabas ng pinto. Tulad nang tuwing dumadalaw ako dito, napasandal
ako sa pintong isinara ko. Sa totoo lang ay malapit na akong mapuno.
Pinapapaalalahanan ko na lang ang sarili ko na kailangan ko siyang unawin.
Kailangan ko siyang intindihin dahil sa sitwasyon niya ngayon.

Napapikit ako. Pero hanggang kailan? Paano kung sa huli ay tuluyan na akong mapagod
at sumuko?

...

ANO BA ITO? Hindi ako makatulog? Ilang beses na akong nagpagulong-gulong sa higaan
ko, pero hindi pa rin ako dinadalaw ni Sleep Fairy.

Tinanggal nga pala ni Rix si Kevin sa trabaho. Ano man ang dahilan niya, hindi ko
alam. Ayokong mag-isip ng kung ano. Ayaw kong isipin na ako ang dahilan. Ayaw kong
isipin na nakabihag ng isang Montenegro ang alindog ko.

Kainis! Si Rix talaga ang dahilan kaya palagi na akong sleepless, e! Kasalanan niya
kung bakit may pimple ako ngayon sa bumbunan. Kahit ano kasing pikit ang gawin ko
ay mukha ng lintek na lalaking iyon ang nakikita ko. Parang sumpa ang kulay asul
niyang mga mata dahil kahit anong pilit ko sa aking sarili ay hindi pa rin siya
maalis-alis sa isip ko.

Erase! Erase!

Back to Kevin, bagama't nalulungkot ako dahil nawalan ng trabaho si Kevin, natutuwa
naman ako na hindi ko na siya makakasama sa coffee shop. Masyadong malikot ang
kamay niya. Kung anu-ano na sa katawan ko ang nahahawakan niya. Nangingilabot tuloy
ako kapag naaalala ko ang ngiti niya. Mukha siyang manyakis tuwing nagpapa-cute
sakin.

Mayamaya ay may bumisina. Saan galing iyon? Busina yun ng scooter, ah?

Bumangon ako at nagbukas ng pinto. Dumungaw ako sa labas at napanganga ng matanaw

ko si Rix na nakasakay sa scooter. Wala siyang helmet pero dinaig niya pa ang
arrive ng isang professional biker kahit pa color pink ang scooter niya.

Teka, iyon yung scooter na sinanla ko, ah?! Bakit gamit ni Rix?

Lumapit ako sa kanya bago pa siya mag-ingay. Yakap ko ang aking sarili dahil
manipis lang ang suot kong pantulog. Hindi ko man maamin, pero parang hinahalukay
ang tiyan ko sa tuwing pumupunta siya dito sa tinutulyan ko. Hindi ko alam kung
bakit.

Bumabas siya sa scooter. Nakasuot siya ngkulay itim na jacket. Hinubad niya iyon ng
makita ang istura ko, isinaklob niya iyon sa katawan ko.

Ang bango!

"Bat ba ang hilig mong maghubad?"

"Ano kamo?" Nanlaki ang butas ng ilong ko.

"The clothes you wear..." Hindi ko mabasa ang emosyon na dumaan sa mga mata niya.

"For you transformation, patulog na ako kaya po nakasuot ako ng manipis na damit!
Ang init kaya sa tinutuluyan ko, ano ang gusto mo? Mag-gown ako?!"

"It's information."

"Ganun din iyon!" Inirapan ko siya.

Itsura niya naman ang sinipat ko. V-neck shirt na light blue ang suot niya at denim
jeans. Meron siyang suot na silver dog tag sa kanyang leeg na umabot ang haba
hanggang sa kanyang dibdib. Simple lang ang suot niya pero mag-pose lang si Rix ay
pwede na agad siyang picturan at ilagay sa magazine.

Nasaan ang hustisya? Bakit kahit anong isuot niya ay pangrampa siya?

"Ano na naman ito?" Kunwari ay walang buhay kong tanong. Tinapunan ko ng tingin ang
scooter.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Aren't you happy?"

"Happy? Na ano? Na tinubos mo ang scooter ko para ipang-asar sa akin na sa'yo na

ito?" Hinampas ko ang scooter.

Pumamulsa siya. Dahil matangkad siya ay kinailangan kong lumayo sa kanya nang
bahagya para hindi ko na siya kailangan pang tingalain.

"Don't you still get it? Tinubos ko 'to para ibalik sa'yo."

"Di nga?" Lumuwa ang mga mata ko.

"I'm serious."

"Paano mo naman nalaman kung saan ko sinanla ito?" Luwa pa rin ang mga mata ko.

Nagulat ako ng ngumisi siya. "I have my ways."

Napayuko ako. Para kasing may mali. Bakit niya ginagawa ito?

"Hey, you look unhappy," sita niya sa akin.

"Alam mo – Professor M... o Manager... o Rix. Magkaliwanagan na nga tayo, pakiusap.

Nagtataka na kasi ako, e. Bakit mo ba 'to ginagawa? Di ba dapat pinapahirapan mo
ako dahil kaaway mo ako? Bakit kabaligtaran na yata?"

"What do you mean?" inosenteng tanong niya.

Kainis! Ang cute lang!

"Martina?" untag niya sa pagkakatulala ko sa kanya.

Tumikhim ako. "G-ganto kasi... ahm, pano ba? Ah, okay, ganto... Dederetsahin na
kita, ha?" Napalunok muna ako. "M-may gusto ka ba sa'kin?"
Nagsalubong ang makakapal niyang kilay. Nakakainis, pa-inosente!

Lumunok ulit ako. "Eh, bakit mo ito ginagawa? Kahapon sinakal mo si Kevin dahil
nahuli mo siyang niyayakap ako. Nagselos ka ba nun kaya mo siya sinakal? Please,
pakisagot naman nang maayos. Wag na tayong maglokohan, o..."

Pumaling ang bughaw niyang mga mata sa kawalan. Pagkatapos ay binalikan ako nito.
"I just... like what I'm doing..."

"Bakit nga? Dahil may gusto ka sa akin o naaawa ka lang sa'kin?" Napapapadyak pa
ako sa lupa habang nagtatanong sa kanya. Kailangan ko ng matinong sagot para
dalawin na ako ni Sleep Fairy!

Matagal siya bago nakasagot. Yumuko siya sa lupa pagkatapos. "I don't know..."
halos pabulong na sabi niya.

Hindi ko alam kung bakit kahit ang pogi-pogi niya ay bigla akong nainis sa kanya.
Parang bigla ay gusto kong lamukusin ang mukha niya.

Hinubad ko ang jacket na isinuot niya sa akin at binato sa kanya. "Ayan na jacket
mo!" Dinuro ko pa siya. "Wag ka ng magpapakita sa'kin, ha! Magre-resign na rin ako
bukas at hihinto na sa pag-aaral!" Tinalikuran ko siya at nagmartsa ako pabalik sa
inuupahan ko.

Pero hindi pa ako nakakalayo ng biglang may pumigil sa pulso ko. Kaya pala, hinabol
niya pala ako. Hinila niya ako iniharap sa kanya. Nakita ko ang pag-igting ng
kanyang perpektong panga.

"Ano ba?!" sigaw ko sa kanya.

"Fine!"

Tiningala ko siya at buong tapang na pinandilatan. "Anong fine?"

Umalon ang kanyang lalamunan. Naghintay pa ako ng ilang minuto bago siya
nakapagsalita. "I-I like you."

"Ha?"

Biglang lumamlam ang malalamig niyang mga mata at buong init iyong tumitig sa akin.
"I like you, Martina. That is the reason why I'm doing all of these."

Huminto ang paghinga ko nang mapagtanto ko ang sinabi niya. Nanigas ako habang
nakatitig sa kanyang mga labi.
"Let me take care of you." Humigpit ang hawak niya sa aking pulso. "Let me be your
boyfriend."

JF

Chapter 13 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 13

"Oh, ano na naman yang tingin na yan?" Puna ko kay Gracia nang mapansin ko na may
kakaiba na naman siyang tingin sa akin.

Kakatapos lang ng klase. Palabas na kami ng university at papauwi na.

"Anyare sa inyo ni Prof M? Magkaaway ba kayo?" May naglalarong issue sa mga mata
niya.

Inirapan ko siya. "Ano ba yang tanong mo?"

"Nakakapagtaka lang kasi, insan. First time ka niyang hindi tinawag sa recitation
kanina. Isa pa, hindi ka rin niya magawang tingnan kapag may discussion siya. Ano
bang nangyari?"

"Walang nangyari." Nagpatiuna na ako sa paglalakad.

Hinabol na lang niya ako ng buntong-hininga.

Magulo pa rin ang isip ko mula kagabi matapos aminin sa akin ni Rix na gusto niya
ako. Hindi ko alam ang isasagot sa kanya nang mga sandaling iyon. Nabigla ako nang
magtapat siya na ganun na pala ang sitwasyon. Na ganon na pala ang gusto niyang
mangyari.

Ang hirap paniwalaan. Iniisip ko na lang na baka may maitim siyang plano.

Akala niya yata mahuhulog ako sa patibong niya. Hinding-hindi ako papatol sa kanya
kahit gaano pa siya kaguwapo.

Tinalikuran ko siya at iniwan nang mga oras na iyon. Wala rin naman kasi akong
isasagot sa kanya. Eh ano kung gusto niya ako? Ano naman kung gusto niyang maging
girlfriend ako? Haler? Taking na po ako. Wait. Hindi ba taken?
Haler? Taken na po ako. At hindi ko iiwan si Marlon.

May boyfriend na po ako. Hindi kumo't maganda ang bughaw na mga mata ni Rix ay
magugustuhan ko na siya.

Hindi porket may mahaba siyang pilikmata, mapulang mga labi, matangos na ilong,
magandang katawan at matangkad ay mai-in-love na ako sa kanya. Kahit pa lahat ay
napapalingon sa kanya sa tuwing kasama ko siya, crush ng bayan at pantasya ng iba,
pangarap mapangasawa ng mga kaklase ko, kinakikiligan ng taksil kong pinsan, ay
hinding-hindi ko siya pwedeng maging boyfriend.

Kahit pa ba ubod siya ng yaman, hindi ko pa rin ipagpapalit si Marlon.

Napakamot ako. Teka nga! Bat ba mas pinupuri ko siya kaysa sa boyfriend ko?

Ah, basta! Hindi talaga pwede ang gusto niya.

...

NAKAYUKO lang ako habang palakad-lakad si Kuya Maximus sa harapan ko. Siya nga pala
iyong kuya kong juding.

Sa edad niya ay papasa na siyang tatay ko dahil sa sobrang laki ng agwat namin.
Latak na Lang Kasi ako nang mabuo sa mundong ito.

Ngayon na lang kami nagkita dahil nga sa may nangyari sa bahay namin..

Kanina niya pa ako sinesermunan sa cell phone pa lang. Ipinagtapat ko na kasi sa

kanya ang tungkol sa nangyari sa bahay namin. Galit na galit siya at kulang na lang
ay sabunutan niya ako.

Lumabi ako. "Kuya Maximus, sorry na–"

"Anong Kuya Maximus?" Tumaas ang kanyang kilay na halos umabot iyon sa kanyang
bunbunan.

Kahit juding siya, hindi naman siya nagbibihis babae. Normal lang ang suot at ayos
niya, jeans, shirt at sneakers. Iyon nga lang ay color pink ang shirt niya, saka
naka-false eye siya. Malamya siya kumilos pero pang boy ang cut ng buhok niya. At
maliban sa false eye ay wala na siyang iba pang kolorete.

"Ate Maxine pala," pagtatama ko. Ayaw niyang tinatawag siya sa totoo niyang
pangalan. "Sorry na..."
Kumamot siya sa kanyang ulo na napapanot na. Pagkuwan ay hinawi niya ang pitong
pirasong hibla ng buhok na nagsisilbi niyang bangs sa gitna ng noo.

"Sabi mo kilala mo ang sumunog ng bahay natin?! Iharap mo nga sa akin yan at
kakausapin ko!"

Napangiwi ako. "Ano naman ang sasabihin mo sa kanya?!"

"Tangina niya! Syempre pagbabayarin ko siya! Gago ba siya? Ano iyon, ganon-ganon na
lang? Dapat pagbayarin siya sa ginawa niya! Gusto mo ngayon din puntahan ko yang
tarantadong yan, eh!" Kahit galit ang kanyang tinig ay malamya pa rin ito. Habang
nagsasalita siya ay hindi niya maiwasang ikembot ang kanyang baywang.

Matanda na si Kuya Maximus. Mahahalata naman sa hitsura niya dahil mukha na siyang
bungo. Payat kasi siya at mukhang kulang sa sustansya. Mukha siyang laging
sumisipsip ng straw.

Sa ngayon ay nakatira siya sa maayos na tirahan. Apartment ito ng boyfriend slash

live in partner niya. Inaalok niya ako na dito tumira pero tumanggi ako. Ayoko kasi
na maging kargo niya pa ako.

"Kuya Max– este Ate Maxine, relax ka lang. Bukas mo na lang siya kausapin." Tumayo
ako upang awatin siya.

"No! I well talk to him now! Tell me where he leave."

Tulad ko, sablay din siya sa English. Ayaw ko naman siyang sitahin dahil alam kong
parehas lang kami. "Ate Maxine, belief me. Bukas na lang at sasamahan pa kita."

"Is that through? Na professor mo ang lalaking ito?!"

Through? Hindi ba true? Tumango na lang ako.

"Fine. Bukas kami magtutuos ng lalaking yan." Pumungay ang kanyang mga mata matapos
humalukipkip. "Ipapakita ko sa kanya ang galit ng ishang Manalaglag. Makikita niya
kung gaano tayo katapang!"

"Kumalma ka lang, Ate Maxine. Kausapin mo na lang siya nang maayos–"

"Bakit parang natatakot ka diyan?"

Napayuko ako. "Hindi sa ganun." Baka kasi patulan siya ni Rix. Wala siyang ideya
kung gaano kalakas at ka-abnormal ang lalaking yun.
"Pagbungad ko pa lang sa kanya, mumurahin ko na siya."

Napahilot ako sa sintido. "Tapos?"

"Sasampalin ko siya."

"Tapos?"

"Sisingilin ko siya."

"Tapos?"

Pumungay muli ang kanyang mga mata. "Basta, sasaktan ko siya!"

...

"Oh, Kuya – este Ate Maximus, anong nangyari? Nakausap mo na?" tanong ko kay Kuya
Maximus matapos niyang manggaling sa faculty.

Ayaw niyang magpapigil nang pumunta siya dito sa school. Galit na galit niyang
hinagilap si Rix. Hinayaan ko silang mag-usap sa loob ng office.

Tumango lang siya.

"Oh, ano? Minura mo ba?"

"Minura ko," sagot niya.

Aba, tapang talaga ni Kuya! "Anong sabi mo?"

"Sabi ko tangina mo... bakit ang guwapo mo?"

Bumagsak ang balikat ko. "Ha? Akala ko sasampalin mo?"

"Hindi ko na sinampal dahil mukhang matigas ang panga. Kaya hayun pinisil ko na
lang."

"Akala ko sisingilin mo?"

"Siningil ko siya. Siningil ko siya ng hustisya kung bakit ang guwapo niya."
Napanguso ako. "Akala ko sasaktan mo?"

"Hindi ko siya kayang saktan... ako lang masasaktan kapag nakita ko siyang
nasasaktan..."

Bumigay na naman si Kuya Maximus. Inirapan ko siya.

Bigla niya akong piningot. "Aray!"

"Ikaw pala ang may kasalanan kaya niya sinunog ang bahay natin!" asik niya.

"Hala! Bakit ako?!"

"Inaway mo siya, eh! Kaya niya sinunog ang bahay. Kasalanan mo, bruha ka!" Habul-
habol niya ako.

Napatakbo ako dahil ayaw niyang tantanan ang buhok ko. Walanghiya! Nabaligtad ang
sitwasyon! Nagbabago talaga itong si Kuya Maximus kapag gwapo na ang kaharap.

Hindi pa siya titigil ng kakahabol sa akin kung hindi pa lumabas si Rix mula sa
office. "Can I talk to you, Martina?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Ilang araw na niya kasi akong hindi kinakausap
pagkatapos nang gabing nagtapat siya sa akin. Ngayon lang siya nagyaya na mag-usap
kami. "S-sige..."

"Goes! Mag-usap muna kayo ni Prof." Itinulak ako ni Kuya Maximus na ngayon ay
malambing na.

Nakapamulsa lang si Rix habang nakatitig sa amin kahit na halatang nagpapapansin sa

kanya si Kuya Maximus.

Hindi pa sana ako makakalakad kung hindi pa ako nilapitan ni Rix. Nagulat ako nang
hilahin niya ako sa pulso. Dinala niya ako sa loob ng faculty. Kami lang ang tao sa
loob non.

Nakayuko lang at walang imik habang siya ay nakatayo sa harapan ko at nakatitig sa

mukha ko. Mayamaya ay umupo siya sa desk kaharap ako. Naka-long sleeve siya at
naka-neck tie. Naka-glasses siya na may makapal na frame kaya kamukha niya si
superman.

"Anong napag-usapan niyo ni Kuya?" wala sa sarili kong tanong.

"Your brother is nice."

Talaga lang, ha? Eh noong hindi niya pa nakakaharap si Rix, kung murahin niya ito
ay para siyang siga sa kanto.

"Listen... What I said that night–"

"Nagbibiro ka lang nun, di ba?" Pinilit kong ngumiti.

Tumitig sa akin ang asul niyang mga mata. "Actually, I'm about to say that... it's
all true. That I'm serious about it."

Napalunok ako. "Feeling mo naman mahuhulog ako sa patibong mo."

"I don't know what you're talking about."

"Alam ko ang plano mo. Paiibigin mo ako, then saka mo ako sasaktan. Hinding-hindi
ako mahuhulong diyan sa patibong mo."

"You need proof?" Tumayo siya at dahan-dahang lumapit sa akin. "I can give you
proof."

Napaatras ako. Mukhang seryoso nga ang lalaking ito. "K-kung totoo man yang
sinasabi mo, malabo pa rin ang gusto mo. M-may boyfriend ako..."

"Tell me. Ano bang meron siya na wala ako?"

Naitikom ko ang aking bibig. Ang totoo, sobra-sobra siya kung ikukumpara kay
Marlon. Sa hitsura pa lang ay lamang na siya. Ganun din sa estado sa buhay. Hindi
ko tuloy alam ang isasagot sa tanong niya.

"S-seryoso ka ba talaga?"

"Let me take care of you. Aalagaan kita kapag ako ang naging boyfriend mo."

Ang sarap pakinggan, pero ang hirap paniwalaan. Nasa kanya na ang lahat, ngunit
bakit siya naghahangad ng isang katulad ko lang?

Umigting ang kanyang panga. "Just tell kung anong dapat kong gawin para mahigitan
ko yang boyfriend mo."

Ano ba ito? Bakit sumasakit ang ulo ko?

"Kaya mo bang pantayan ang pitong taon?"

"Huh?"

"Pitong taon na kami ng boyfriend ko. Kaya mo bang tapatan yun?"

Napayuko siya matapos mamulsa sa suot na jeans.

"Hindi ko alam kung ano yang pinagsasasabi mo. Pero kung ako sa'yo, wag kang
magpadalus-dalos sa mga sinasabi mo." Tinalikuran ko siya. Palabas pa lang ako ng
pinto nang magsalita siya.

"Try me."

Nilingon ko siya.

"Why don't you try me in seven years? I'm gonna prove to you that I'm way better
than him."

Napahilamos ako sa aking mukha. "Naririnig mo ba yang sinasabi mo?"

"I hear myself, yes. Isang linggo ko itong prinaktis sa harapan ng salamin."
Pinamulahan siya ng mukha at umiwas ng tingin sa akin.

Kulang na lang ay sabunutan ko ang aking sarili dahil sa mga sinabi niya. "Bakit
ako?"

Matagal siya bago nakasagot. "I don't know."

"Saka na tayo mag-usap kapag may sagot ka na."

Akma na akong tatalikod nang magsalita ulit siya.

"When I'm with you, it felt like... I'm not a wrong one."

Tuluyan ko na siyang tinalikuran. Hindi na ako humarap sa kanya. "May boyfriend

ako..."

"Do you love him?"

Napapikit ako. Parang may pumipigil sa bibig ko. "M-mahal ko siya..." Sa sinabi ko,
bakit pakiramdam ko ay nagkasala ako?

"I see." Naglakad siya at nilampasan ako.

"Sorry..." Bumigat ang dibdib ko. Para bang may nakapasan sa akin na malaking bato.
"Pero may mahal na ako..."

"I'm sorry too..." Napabuga siya ng hangin. "But I will not give up on you..."

"H-ha?"

"I will wait for you... even if it takes forever." Naglakad na siya palayo.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lang naglandas ang mga luha ko.

JF

Chapter 14 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 14

PAGPASOK ko sa sala ng bahay nila Marlon ay si Shena agad ang nakita ko. Nakaupo
siya sa sofa. May kinakalikot siya sa kanyang mga kuko. Nilalagyan niya ito ng kung
anu-anong disenyo.

Umangat ang kanyang mukha nang makita niya ako. "Oh, 'diyan ka na pala. Andun si
Kuya sa kwarto niya."

Tinanguan ko lang siya. Naglakad na ako sa paakyat sa second floor ng bahay nila,
papunta sa kwarto ni Marlon. Nabalitaan ko kasi na na-dischange na si Marlon sa
hospital kaya dito na ako dumeretso. Dischange nga ba o discharge? Ah, basta!

Saka na lang daw siya ibabalik sa hospital kapag ooperahan na. Ang kaso ay hindi pa
sila pool paid sa bill nila sa hospital—Full paid yata.

Kaya problema pa rin ang bayarin nila dito. Kaya suhestiyon ng doktor na iuwi na
lang muna habang naghihintay ng cash para sa operasyon.

"Magandang araw po." Bati ko sa nanay ni Marlon nang makasalubong ko. Galing siya
sa kwarto ni Marlon.
"Mabuti at nandito ka na. Kausapin mo yung anak ko para malaman mo kung paano ka
makakatulong." Pawisan ang leeg niya. May dala siyang planggana.

Hindi ko alam kung bakit sa tuwing nakikita niya ako ay sinisimangutan niya ako.
Kapag nagsasalita siya, aakalain mong lagi siyang nilalamangan sa gawain. Iyong
tono ng pananalita niya ay para bang laging nanunumbat.

Nang malampasan niya ko, pumasok na ako sa nakaiwang na pinto ng kwarto. Naroon si
Marlon na nakatanaw sa kawalan.

"B-baby?" Nilapitan ko siya.

Humarap siya sa akin. Parang hindi siya masaya na makita ako. "May pera ka ba
dyan?"

Yumuko na lang ako. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na sapat na lang
ang tabi kong pera.

"Tatlong buwan lang ang ibinigay na palugit sa amin ng hospital para bayaran ang
bill," walang buhay ang kanyang boses.

"G-gagawa ako ng paraan."

"Paano ang operasyon ko?"

Hindi ako makatingin sa kanya. "G-gagawan ko rin ng paraan."

Napasabunot siya sa kanyang buhok. "Tangina. Kailan pa yang paraan na sinasabi

mo?!"

Hinawakan ko ang kanyang kamay kahit. "B-baby, wag ka na magalit. H-hindi naman
kita pababayaan..." Gumaralgal ang tinig ko.

Tinabig niya ang kamay ko. "Napapagod na ako, Martina. Hanggang kailan ako
mararatay dito? Wala na kaming makain. Sa katapusan bayaran na naman ng tuition ni
Shena. Paano yun? Paano mo gagawan ng paraan yun?"

"B-basta akong bahala. Makakagawa ako ng paraan." May pagmamakaawa sa tinig ko.
Ayoko na makita siyang nag-iisip ng mga problema. Makakasama iyon sa lagay niya.

"Gawin mo! Wag iyong puro salita ka!" Humiga siya at tinalukuran niya ako.

Alam ko kapag ganito na ang pwesto niya. Tiyak na gusto na niya akong umalis.
Nang lumabas ako ng kwarto, pakiramdam ko ay pasan ko na naman ang buong mundo.
Anong gagawin ko para mapagaan ko ang pakiramdam niya? Anong dapat kong gawin para
mawala ng galit niya?

Sinalubong ako ng nanay ni Marlon ng makababa ako sa sala. "Martina, pahingi nga ng
pera. Bibili lang ako ng bigas. Hindi naman pwedeng hindi kumain yang si Marlon,
baka mabaliw na yan."

Dumukot ako sa aking bulsa ng isang daan. Nakalukot ito nang ilabas ko. Plano ko
sana itong gamiting budget ko sa isang linggo. Iniaabot ko ito sa kanya.

"Saan ka ba nagtatrabaho?" Tanong ng ginang matapos idapa sa mesa ang isang daang
papel.

"Sa coffee shop po."

"Baka pwede mo itong ipasok si Shena diyan. Para naman makatulong ang babaeng ito
kahit pangkain lang."

Nalukot ang mukha ni Shena na nakupo lang sa di kalayuan.

"Hindi ko kayang magtrabaho habang nag-aaral."

"Aba! Eh tingnan mo nga itong si Martina kinaya. Bakit ikaw hindi?"

"Eh basta ayoko!" Padabog na tumayo ang babae at lumabas ng pinto.

Umiling-iling ang ginang. "Ang mabuti pa, hija, itanong mo na sa boss mo kung pwede
mo bang maipasok yang si Shena."

[JAMILLE FUMAH 2017]

[JFstories]

"Sige po, itatanong ko."

"Itanong mo na rin kung pwede ka pang mag-advance. Para mabayaran natin yung bill
ni Marlon."

Napabuntong-hininga ako. "Sige po."

Tinapik niya ako sa pwet. "Wag mong pababayaan ang anak ko, ha?"
Tumango na lang ako.

Pihado pag-uwi ko, mamomroblema na naman ako. Iisipin ko na naman kung saan ako
kukuha ng pera nito.

...

MALAKI talaga ang tulong sa akin ng scooter na ito. Ayaw ko pa nga sanang tanggapin
ito nang dalhin ni Rix sa tinutulyan ko, kung hindi niya pa sinabi na iaawas na
lang daw niya sa sahod ko.

Ang kaso, binabawi na sa akin ito ni Kuya Maximus. Hinahanap na raw kasi ng
boyfriend niya. Kailangan ko raw itong maiuwi sa Linggo.

Pagpasok ko sa coffee shop, halos walang tao. May ilang mga customers pero hindi
kasing dami noong una. Nasaan kaya ang mga katrabaho ko? Nakapagtatakang wala akong
makita ni isa man sa kanila.

Nagtungo ako sa locker room at nagpalit ng uniform. Paglabas ko, nadatnan ko sa

counter desk si Rix na nagpupunas ng mga mug. Nakasuot siya ng apron na nakapatong
sa brown niyang long sleeve. Kahit umasta pa siyang empleyado, hindi siya
mapagkakamalan. Nangingibabaw pa rin kasi sa karamihan ang maganda niyang kutis at
ang powerful niyang aura.

"Ahem." Tumikhim ako.

Alam kong napansin na niya ang presensiya ko pero hindi niya ako magawang tingnan.

"Nasaan ang mga kasama ko?" Tiningala ko siya.

"Tinangggal ko na."

"Ha? Bakit?"

Nakita ko ang pag-ismid ng mapula niyang mga labi. "They are bad influence."

"Ano?" Namilog ang mga mata ko.

Napahinto siya sa kanyang ginagawa at namulsa sa apron. "Remember the night na

isinama ka nila sa bar para mag-inom?"

Tumango ako.
"That's why I fired them."

"Ha? Pero–"

"No more questions. Magtrabaho na tayo. Tayong dalawa na lang ngayon."

Napapakamot na lang ako. "Paano kapag dumagsa ang customers?"

"I'm here. Kaya natin 'to."

"Seroyso ka?"

"I'm your boss, Martina. You shouldn't talk to me like that."

Kung hindi ko lang kailangan ng pera, magre-resign na ako ngayon din. Marami ang
customers lalo na kapag madaling araw. Tiyak na magkakandarapa kami sa orders nila
kapag kaming dalawa lang. Biglang tumunog ang kanyang cellphone na nasa ibabaw ng
table.

"Could you get my phone?" utos niya. Sakto kasing may lumapit na customer sa
counter at inaasikaso niya.

Nilapitan ko ang kanyang phone at dinampot ito. Nawala ang tunog nito nang
mahawakan ko. Kanina pa pala kasi tumatawag ang caller.

Mayamaya ay napatitig ako sa screen ng cell phone. Napangiwi na lang ako sa nakita
ko.

Bakit mukha ko ang screen saver niya? Pati yata themes niya, ako din.

Ang hinayupak na lalaking ito, lihim pala akong pinipicturan. Naka-school uniform
ako sa screen saver niya, dito naman sa themes niya, na-coffee shop uniform ako.

Nang ma-serve niya ang order ng customer, nilapitan ko siya. "Anong ibig sabihin
nito?" Iniharap ko sa mukha niya ang cell phone niya.

Hinablot niya iyon sa akin. "Who's the caller?"

"Ewan. Pero hindi iyon ang tanong ko. Bakit mukha ko yang nasa screen saver mo?"

"Really?" Kumunot ang kanyang noo. "Seriously?"

Maang-maangan pa ang mokong. Pumamewang ako. "Patay na patay ka ba sa 'kin?"

"No way. Hindi kumo't gusto kita, feeling mo maganda ka na."

Inirapan ko siya. "Eh bakit mo ko pinipicturan nang hindi ko alam?"

"I don't know what you're talking about. Malay ko ba na nagselfie ka lang dito sa
cell phone ko. Baka nga ikaw pa ang nag-set dito sa phone ko na gawing screen saver
at themes itong mga selfie mo."

Ang kapal talaga ng mukha. Ayaw pa kasi umamin na patay na patay siya sa akin.

"And what the hell are you looking at?!" Sita niya sa akin nang mapansin niyang
nakatingin lang ako sa kanya. "Get back to work!"

Hindi ko napansin, nakapila na pala ang mga customers sa counter. Biglang dumagsa
ang mga suki namin. Halos mapuno ang buong coffee shop.

"Fuck." Usal niya ni Rix nang mapatingin sa coffee brewer.

"Anong nangyari?"

"I forgot. Wala na palang stocks ng ground coffee."

"Ha?"

"Dito ka lang. Bibili lang ako."

Inawat ko siya. "Ako na lang ang bibili. Mas mabilis kang kumilos sa akin."

"That's not gonna happen. Gabi na masyado."

"Kapag ako ang humarap sa counter, baka magkamali-mali lang ako. Isa pa, kaya lang
naman marami yang customer natin ay dahil sa'yo. Ikaw lang ang sinisilayan ng mga
yan."

"Huh?"

Totoo naman. Karamihan sa mga customers namin, puro babae. Iyong iba kahit di
tagarito, dumadayo pa para masilayan siya. Iyong iba naman na dating hindi
nagkakape, ngayon nagkakape na.
Iba talaga ang karisma ng lalaking ito.

"Kaya ako na lang ang bibili. Mabilis lang ako dahil may scooter ako."

Sinimangutan niya ako. "Bahala ka."

Kumuha ako sa kaha ng pera na pambili. Pagkuwan ay nanakbo na ako.

Hinuli niya ang pulso ko. "Kapag wala kang mabilhan, wag ka ng lumayo. Gabi na!"

"Nag-aalala ka ba?"

Nagsalubong ang kilay niya. "Who told you na nag-aalala ako? Sinisigurado ko lang
na makakabili ka. Marami ng orders oh."

Tinalikuran ko na siya. Lumabas ako ng coffee shop at mabilis na sumakay sa scooter

ko. Wala sa sariling nilingon ko siya mula sa glass wall. Hindi ko nasupil ang
aking ngiti ng makita ko siyang kandahaba ang leeg habang tinatanaw ako ng tingin.

Binuhay ko ang makina ng scooter matapos kung isuot ang aking helmet. Kailangan
kong magmadali, kawawa naman kasi si Rix dahil naiwan siyang mag-isa sa shop.

Wala pang dalawang kilometro ang layo ng isang coffee store dito. Mabilis ko lang
na mararating iyon. Humaharurot ako hanggang makatawid sa kabilang kanto. Ang kaso,
hindi ko napansin na may humaharurot din na sasakyan patungo sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Hindi na ako nakailag kaya nabundol ako nito.

JF

Chapter 15 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 15

ANG isang mata ko ay nakapikit nang damputin ko ang aking cellphone. Ano ba ito?
One thousand missed calls? Tiningnan ko kung sino.

Si Rix!

Buti na lang at nakacharge ang phone ko, kung hindi ay baka na-low battery na ito.

Bumangon ako nang bahagya at umupo sa hinihigaan kong hospital bed. Hindi naman
siguro malala itong pilay ko. Sabi kasi ng doctor, wala naman daw akong nabaling
buto. Nagkaroon lang ako ng pasa sa binti at hita dahil sa nalamog ng muscles dito.

[JAMILLEFUMAH 2017]
[JFstories]

Swerte ko pa rin dahil mabait iyong nakabunggo sa akin. Alam kong kasalanan ko
dahil nagmamadali ako, ngunit kahit ganun, siya pa rin ang nagdala dito sa akin sa
hospital.

"Miss, okay ka na?" tanong ng lalaki na nakabundol sa akin. Ang pangalan niya ay
Steve.

Tumango ako. "N-nakatulog pala ako?"

"Oo. Kanina pa nga may tumatawag dyan sa phone mo." Ngumiti siya sa akin.

Sa hitsura ni Steve, mukhang may asawa na siya. Mukha kasi siyang tatay. Pero
halata sa kutis niya na may kaya siya sa buhay. Maputi kasi siya at singkit ang mga
mata. Mukha rin mamahalin ang suot niyang polo.

"Lalabas lang ako. Bibili ng pagkain. Wala ka bang kamag-anak na pwede mong tawagan
para maipaalam mo na naospital ka?"

Napaisip ako. Kung kay Kuya Maximus ko ipapaalam, tiyak na sesermunan ako nun ng
katakut-takot. Lalo na't nayupi yung gilid ng scooter. Kung hindi nga ako tumilapon
ay baka itong binti ko ang nayupi. Salamat na rin at tumalsik ako dahilan para
pilay lang talaga ang abutin ko.

"Tatawagan ko na lang ang boss ko," sagot ko kay Steve.

Pihadong galit na galit na iyon si Rix. Hindi na kasi ako nakabalik sa coffee shop
matapos ang aksidente. Nakatulog din ako dito kaya hindi ko na siya nai-text.

"Okay. Bibili lang ako sa labas." Ngumiti siya sa akin kaya lumitaw ang sungki
niyang mga ngipin.

Nang mawala sa aking paningin, nagtipa na ako sa aking cellphone. Una kong
tinawagan si Marlon.

"Nasaan ka?" sagot niya. "Kailangan ko ng pera."

"Sorry. Di ako makakapunta ngayon."

"Eh paano yan kailangan ko ng pera?"

"Gagawa ako ng paraan. Magtatanong ako sa boss ko kung makakakuha pa ko ng ng

advance."

"Itanong mo na ngayon! Naman, e!"

"Tatawagan ko siya."

"Bakit di mo na lang puntahan? Bakit kailangan mo pang tawagan?"

"Hindi ko kaya."

"Bakit nga?" Sa timbre ng boses niya ay halatang naiinis siya.

Napapikit ako. Ayoko siyang pag-alalahanin. "Naospital ako."

"Naospital ka?" Pumalatak siya. "Ano na namang katangahan yan?!"

"Ha?" Mukhang wala siyang pakialam at hindi nag-alala. "W-wala naman ito. P-pilay
lang." May pagtatampo akong naramdaman ngunit hindi ko na lamang ipinahalata sa
kanya.

"Kaunting pilay lang naman pala eh. Baka naman kaya mong puntahan yung boss mo para
makapag-advance ka na."

Bumagsak ang balikat ko. "O-oo, sige. Dadalhin ko na lang sa'yo."

"Pumunta ka dito kapag hawak mo na yung pera ha?"

"Opo. I love you."

Pinatay na niya ang linya.

Namalayan ko na lang na pumapatak na ang mga luha ko. Ano ba ito? Bakit ba
pakiramdam ko na naman ay pasan ko ang buong mundo? Palagi na lang!

Minsan tuloy ay ayoko ng tawagan si Marlon, o ang makipagkita sa kanya. Lagi lang
sumasama ang loob ko sa mga ipinapakita niya. Para bang ako na lang talaga ang
nagmamahal. Pakiramdam ko ay wala akong halaga.

Tumunog muli ang cellphone ko at nakita ko ang pangalan ni Rix sa screen. Sinagot
ko ito. "Hello –"

"Where the hell are you? May nangyari ba sa'yo? Nasaan ka? Bakit hindi ka na
bumalik kagabi? Damn it! Alam mo bang hindi mo ako pinatulog?!"

Mahina akong napahagulhol dahil sa mga tanong niya. Hindi ko rin alam kung bakit.
Basta nakaramdam na lang ako bigla na kahit papaano pala ay may nag-aalala sa
kalagayan ko.

"Sorry..." Sagot ko matapos punasan ang aking mga luha.

"Umiiyak ka ba? Where are you? What happened? Sagot!"

"N-nasa hospital ako."

Bigla siyang nawala sa linya.

"H-hello? Hello?" Ano kayang nangyari dun? Ibinaba ko na rin ang phone ko.

Kakababa ko lang ng cellphone ko nang tumunog ulit ito. Si Gracia naman ang
tumatawag. Sinagot ko ito. "Hello?"

"Anyare, insan? Di ka papasok?"

Napasilip ako sa bintana. Tanghali na pala. Mukhang napahaba ang tulog ko. "Baka
hindi ako makapasok, insan."

"Bakit naman? Alam mo bang madaling araw pa lang yata ay nandito na si Professor M,
hinahanap ka."

"Ha?"

"Lahat yata ng estudyante dito sa campus tinanong na niya. Ano ba kasing nangyari?
Bakit hindi ka makakapasok?"

"Nasa hospital ako."

"Ha?! Anong nangyari sa'yo?"

"Wala lang. Simpleng pilay lang."

"Kaya naman pala nanakbo agad si Prof M."

"Nanakbo?"

"Hayun nanakbo na. Naiwan nga itong cellphone niya. Ikaw yung kausap niya kanina
lang, di ba?"

"Ha?"

"Nataranta yata kaya iniwan kami dito. Wala tuloy kaming professor dito na
magtuturo."

Hindi ko na siya kinausap. Pinatay ko na ang linya.

Sinubukan kong tumayo at nakatayo naman ako. Sinubukan ko ring maglakad at

nakalakad naman ako. Hindi nga ganun kalala. May gasgas lang ako sa siko at
kaunting galos sa braso pero nakakalakad pa rin ako. May pasa nga ang binti ko
subalit hindi ko naman nararamdaman na masakit ito.

Sumilip ako sa bintana. Ang lakas ng ulan.

Nasaan na kaya ang lalaking iyon? Ni hindi ko pa nga nasasabi kung saang hospital
ako naroroon eh.

Mayamaya lang ay may sumipa ng pintuan ng hospital room ko. Nanlaki ang mga mata ko
nang iluwa nito si Rix. Basang-basa siya ng ulan.

"What happened?!" Bungad niya. Salubong ang mga kilay niya. Hindi niya alintana na
basa ang buhok niya.

"Paano mo nalaman na dito sa hospital na 'to–"

"Ito lang ang hospital na malapit dito." Lumapit siya sa akin at walang pasubali na
binuhat niya ako.

Hindi ako nakawala sa matitigas niyang braso na bumuhat sa akin. Sa pagdikit ng

katawan ko sa kanya ay nalanghap ko ang kanyang natural na bango. Maingat niya
akong inilapag sa kama.

Napalunok ako habang umiiwas na tumingin sa kanya. "B-bakit basa ka? Hindi mo ba
dala ang kotse mo?"

"I left it on the street. Traffic kasi. I ran."

Tiningala ko siya. "Ha?"

Lumikot ang mga mata niya. "If you're thinking that I worried so much, well, you're
wrong. I just need to see if you're okay. I have to make sure dahil ikaw na lang
ang crew ko sa coffee shop."

Weh? Pigil ang ngiti ko. Halata naman kasi na nag-alala siya nang husto.

Saka ang cute niya pala kapag wet siya.

"Anong nakakatawa?" Sinimangutan niya ako. Napansin niya yata na nangingiti ako.

"Ang tanga mo kasi." Ngumuso ako. "Paano kapag ikaw naman ang nagkasakit? Sino na
ang makakatulong ko sa coffee shop?"

"You shouldn't talk to me like that." Tumingin siya sa kanyang relo pagkabalik sa
akin sa kama. "I'm your professor right now."

"Churi." Lumabi ako. "Siya nga pala, pwede bang mag-advance ulit ako?" Pumikit ako.
Ayokong makita ang reaksyon niya dahil nahihiya na ako.

"Okay."

"Ha?" Napadilat ako. Napakurap. "Papautangin mo ulit ako?"

"Ililipat din kita ng hospital"

"Ililipat?"

"You're in public hospital. I'll transfer you to private."

"Nasisiraan ka na ba ng bait? Nauulol ka ba?"

"Language, Martina. Hindi mo lang ako professor, boss mo din ako."

"Bakit mo naman ako kailangang ilipat pa sa private hospital?"

"To make you more safe and comfy."

Tumaas ang kaliwang kilay ko. "Bakit ko naman kailangan nun?"

"Because I want to." Sumeryoso ang mukha niya. Lalo tuloy siyang gumuwapo sa
paningin ko.

Inirapan ko siya. "In love ka na yata sa'kin eh,"

"No way!" asik niya. "Ikakaltas ko rin yan sa sahod mo!"

"Okay na ko dito. Baka wala na 'kong sahurin."

"I'm your boss, Martina. Ako ang magdedesisyon."

Bumukas muli ang pinto at iniluwa naman nito si Steve. May bitbit itong mga pagkain
at prutas.

Umangat ako sa pagkakahiga. "Steve, boss ko nga pala. Si Rix." Pinakilala ko agad
si Steve, pero hindi ko binanggit ang tunay na pangalan ni Rix.

"Hi." Inilapag ni Steve ang mga pagkain. Kinamayan niya si Rix. "I'm Steve."

Nagdilim ang mukha ni Rix. Ni hindi siya nag-abalang kamayan ang lalaki.

Pasimple na lang na namulsa si Steve. "Simple injury lang ang tinamo ni Martina."
Paliwanag nito. "Simpleng pilay lang."

"Thank you, Steve." Pumamulsa si Rix. "But you can go now. I'll take it from here."

"I know, but I must stay." Sagot ni Steve. "Kasalanan ko kaya siya na-ospital.
Kahit na simpleng pilay lang yan, I must stay."

Tinitigan nang masama ni Rix ang lalaki. "Kapag hindi ka pa umalis, ikaw naman ang
pipilayan ko."

Napaatras tuloy si Steve. Pagkatapos ay bumaling sa akin. "Alis na ko, Martina. In

case na may problema, call me–"

"Hindi ka na niya tatawagan." Sabat ni Rix. "I'll take care of her whatever might
the case."

Hindi na nagpaalam si Steve, umalis na agad ito.

"Ang road mo kay Steve." Sita ko kay Rix.

Umangat ang isa niyang kilay. "Road?"

"Road. Ang salbahe."

"Baka rude?"

Napakamot ako. "Parehas lang yun."

"Don't tell me, pinagtatanggol mo pa ang gagong yun?"

"H-ha?" Hindi ko alam kung bakit may ligaya akong nadarama sa puso ko dahil sa
sinabi niyang iyon.

"May gusto ka ba sa sungki na yun?"

Natawa ako sa sinabi niya.

[JAMILLEFUMAH 2017]
[JFstories]

Nagulat ako nang hilahin niya ako sa pulso. Napatayo tuloy ako. Kinabig niya ang
likod ko palapit sa kanya. Namalayan ko na lang na nakakulong na ako sa mga bisig
niya.

"Nakakainis ka..." bulong niya. Naramdaman ko ang mainit niyang hininga sa aking
tainga.

"B-bakit?" Sumubsob ako sa dibdib niya, wala akong pakialam kahit pa basa siya.

"Wag mo ng uulitin yun." Narinig ko ang malalim niyang paglunok. "Pinag-alala mo

ko."

Nang mga sandaling ito, napaluha ako. Wala akong ideya kung bakit.

Kumalas siya sa akin at pinagmasdan ang aking mukha. Marahan niyang pinunasan ang
aking mga luha. Bumilis ang pagtibok ng aking puso nang makitang dahan-dahang
lumalapit sa akin ang kanyang mapupulang labi.

Wala akong nagawa kundi ang mapapikit.

JF
 Chapter 16 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 16

NAPASABUNOT si Kuya Maximus sa pitong hibla ng kanyang buhok na nasa tuktok ng

kanyang noo. Kulang na lang ay bunutin na niya ang mga ito sa galit. Gigil na gigil
siya sa akin nang malaman niyang nasira ang scooter nang maaksidente ako.

"Sorry, Kuya Max –Ate Maxine pala. Aksidente naman yun." Tila ko maamong tupa
habang pinagmamasdan siya na palakad-lakad sa harapan ko.

"Aksidente? Eh itong black eye, aksidente rin ba?" Itinuro niya ang nangingitim na
pasa sa palibot ng kanyang mata. Nasuntok kasi siya ng boyfriend niya matapos
niyang ibalita rito ang nangyari sa scooter.

Hindi na ako nakapagsalita. Napayuko na lang.

Bagsak ang balikat niya nang maupo siya sa tabi ko. "Kingina pa yong jowa ko. Kung
pwede ko nga lang iwan yon, matagal ko ng ginawa! Pero paano ko siya iiwan ngayon?
Kanya iyong scooter na nasira mo!"

Hinimas ko siya sa balikat. "Sorry..." Naawa tuloy ako sa kanya. Nakikita ko rin
kasi sa kanya ang sarili ko.

Kung gago si Rix, mas gago ang latest boyfriend ni Kuya Maxine. Sa lahat ng naging
boyfriend niya, itong boyfriend niya ngayon ang pinaka-possessive. Barumbado pa.

"P-pero natatakot ako... baka kung anong masamang gawin ng gagong yun."

Hinawakan ko siya sa kamay. "Sumama ka na lang sa'kin, Ate Maxine. Maayos naman
yung tinitirhan ko. Kasya tayo dun."

"Gaga. Baka ipatira tayo ng jowa ko. Isa pa, marami akong utang dun. Hindi ako
hahayaan nun na basta na basta ko na lang siya iiwan."

"Eh di bayaran natin. May trabaho naman ako."

Ngumiti siya sa akin. Hinimas niya ako sa ulo. "Alam mo kahit pasaway ka, mahal
kita, eh."

Napangiti ako sa kanya.

Umiling siya habang luhaan na ang kanyang mga mata. "H-hindi kita ipapahamak, Sis.
Hindi ko kaya. Kaya mas okay na iyong ganito."
Hinila ko siya at niyakap. Hinayaan ko siyang umiyak sa balikat ko.

Ano ba itong kapalaran namin ng kapatid ko? Parehas kaming alipin ng mga boyfriend
namin. Parehas kaming nasasaktan, parehas kaming nahihirapan. Parehas kaming hindi
makawala sa isang relasyon na nakasanayan na namin.

Kumalas ako kay Kuya Maximus. "Wag kang mag-alala, Ate Maxine. Babayaran ko yung
scooter."

Kinutusan niya ako. "Tse! Ako na ang bahala. Magaling naman sumalo ng mga suntok
itong mukha ko."

Hindi ko alam kung nagbibiro siya. Pero mukha naman siyang seryoso. "Gusto mo ba
kausapin ko si..." Nangunot ang noo ko. "Ano nga bang pangalan ng boyfriend mo na
iyan?"

May hinugot siyang papel sa kanyang bulsa at binasa. "Si

Skavathowskivulkovoroughle."

"Minahal ba siya ng mga magulang niya?"

"Ewan ko ba, Sis."

"Kausapin ko na lang kaya siya, Ate Maxine?"

"Naku, wag na. Baka maambunan ka lang ng laway niya."

Napahalakhak na lang ako sa sinabi niya.

Lumingap siya sa paligid at namangha siya sa mga nakita. "Anywhere, paano mo naman
na-afford ang ganitong hospital?"

Anywhere? Hindi ba anyway? Uy, ang talino ko talaga pag kasama ko siya.

Inilipat nga pala ako sa isang private hospital kahapon. Napakabilis ng mga
pangyayari. May tinawagan lang si Rix kahapon na isang doctor na nagngangalang
Conrad Deogracia, tapos heto, nailipat na agad ako makalipas lamang ang kalahating
oras.

Ipinilig ko ang aking ulo. Bigla kasi akong may naalala nang maalala ko si Rix.
Akala ko kasi talaga kahapon ay hahalikan niya ko. Nakapikit na ako nang mga
sandaling iyon dahil hindi ko alam ang gagawin ko. Parang ang hirap kasi ilagan ng
mapupula niyang mga labi na papalapit sa akin. Iyon naman pala ay noo niya lang ako
gagawaran ng halik.
Bakit nga ba umasa ako?

Ako tuloy ngayon ang nahihiya sa sarili ko. Pero kung hinalikan ako ng hinayupak na
yun, masasampal ko talaga siya. Hindi ko naman siya boyfriend para manghalik siya,
nuh?

"Sis, wala ka bang ginawang kasalanan sa school?" untag sa akin ni Kuya Maximus.

"Ha?"

"Wala ka bang ginawang kalokohan? Hindi ba ko pinapatawag ni Prof?" Iba ang

ningning sa kanyang mga mata.

"Wala."

Piningot niya ako sa tainga. "Aba, gumawa ka ng kalokohan para ipatawag ako!"

Napangiwi na lang ako sa pingot niya.

...

KUMPLETO ang gulay sa paligid ko. Pwede na nga akong kumanta ng bahay kubo. Sa mga
prutas naman, nagmukha ng tindahan ang kwarto ko. Ano bang problema nito ni Rix at
nagdala ng ganito karaming pasalubong?

"Okay na daw ako. Pwede na raw akong umuwi mamaya." Nakatungo ako habang
nagsasalita. Hindi ako makatingin sa kanya.

"Good. Pero kainin mo pa rin itong mga dinala ko."

Paano ko kaya uubusin ang mga ito? Eh kapag nilagay nga ito sa sako, baka tumumbas
ito ng tatlo.

"Bakit ang dami naman nyan?" reklamo ko.

"Para lumakas ka agad. Wala akong makatulong sa coffe shop."

Iyon ba talaga ang dahilan, bossing? Parang kahapon lang siya umamin na nag-alala
talaga siya sa akin.

"I'll drop you home later." Pumamulsa siya.

"Hindi na. Kaya ko na umuwi mag-isa."

"Wag matigas ang ulo. Ihahatid na kita mamaya."

Napatingin ako sa bungkos ng mga oranges na nakapatong sa hita ko. Saka ko lang
napansin na may card na nakaipit dito. 'EAT. TAKE CARE OF YOURSELF.'

Napalingon pa ako sa ibang bungkos ng mga prutas. May mga letter din iyon. 'DON'T
FORGET TO EAT.'

Sa mga gulay naman, 'EAT! EAT! EAT!'

Napabuga na lang ako ng hangin. "Bakit?" Kusang lumabas sa bibig ko ang tanong na
ito.

"Huh?" Kumunot ang noo ni Rix.

"B-bakit mo ba ginagawa sa akin ito?" Mabuti at naitanong ko ito. Ayaw ko kasi ang
ginagawa niya. Ayoko na makasanayan ko ang pag-aalaga niya.

"I told you. I just need you to get better. Kailangan kita sa coffee shop–"

"Rix, may boyfriend ako. M-mahal ko ang boyfriend ko." Ang bigat sa dibdib ng mga
sinabi ko. Hindi ko alam kung bakit.

Napayuko siya. Pumaling siya ng tingin sa kawalan.

"Pwede mo akong maging kaibigan. P-pero hindi mo ko pwedeng maging kasintahan."

Gumaralgal ang tinig ko. "P-pag-aari na ko ng iba..."

Nagtagis ang mga ngipin niya.

"W-wag mo na akong ihatid mamaya. Si Gracia na ang maghahatid sa akin pauwi."

Hindi siya kumikibo. Nakikinig lang siya sa mga sinasabi ko.

"Hindi na ako male-late sa klase. Papasok pa rin ako sa coffee shop. Sana okay tayo
bilang magkaibigan. Sorry, pero iyon lang talaga ang kaya kong... ibigay." Bakit ba
parang iba ang sinasabi ng puso ko?

Bakit kaya parang ang hirap bigkasin ng mga sinasabi ko?

Friendsheet lang talaga ang relasyong kaya kong ibigay sa kanya. Friendship pala.

Hanggang dito na lang na dapat. Kailangan kong tuldukan. Dahil kung hindi ko siya
pipigilan, baka mahulog na ako sa kanya ng tuluyan. Hindi lang ako magkakasala kay
Marlon, ako rin ang makakawawa sa huli. Dahil kahit saang anggulo tingnan, malayo
ang estado namin sa isa't isa.

Ginto siya, bato ako. Langit siya, lupa ako. Gwapo siya, cute lang ako.

Marami pang iba na magmamahal sa kanya ng totoo. Tinalikuran niya ako. Wala siyang
imik na lumabas ng pinto.

Isa-isang naglandas ang mga luha ko. Ano ba itong mga nasabi ko? Sana hindi ko siya
nasaktan.

...

[JAMILLEFUMAH 2017]
[JFstories]

NAPABALIKWAS ako ng bangon nang may biglang kumatok sa pinto. Nakauwi na ako dito
sa tinutuluyan ko simula pa kahapon. Nakakapagtakang hindi ako dinalaw ni Kuya
Maximus gayung ibinigay ko naman sa kanya ang address nitong tinutuluyan ko. O baka
si Kuya Maximus na itong kumakatok?

O pwede ring si Rix. Hindi na kasi siya nagparamdam sa akin simula kahapon. Wala
rin siyang text kung nakauwi ba ako ng ligtas.

Galit kaya siya?

May tampo kaya siya dahil sa nasabi ko kahapon sa kanya?

Nabatukan ko ang aking sarili. Isang araw pa lang siyang hindi nagparamdam, bakit
ba parang hinahanap-hanp ko agad?
Tumayo ako at binuksan ang pinto. Bumagsak ang balikat ko nang si Gracia ang
bumungad sa akin.

"I-insan..." Humahangos ito.

"Oh, pawis na pawis ka?"

"M-may problema."
"H-ha?" Kinabahan ako.

"Wala kasi akong load kaya tinakbo na lang kita dito."

"Anong problema?"

Napahugot siya nang malalim na paghinga. "Nasa ospital si Kuya Maxmimus."

Napakapit ako sa balikat. "Anong nangyari?!"

"Nasunog ang bahay ng boyfriend niya. May sumunog ng bahay nila!"

Umusok ang ilong ko sa galit. Pihadong kagagawan na naman ito ni Rix!

"Okay lang ba si Kuya Maximus?"

"Ayos lang ang kuya mo. Wala namang nasaktan sa sunog."

Padabog kong hinanap ang cell phone ko. Mabilis ko naman itong natagpuan sa higaan
ko. Tinipa ko agad ang numero ni Rix.

Siya lang naman ang makakagawa nito, sigurado ako. Hindi niya siguro matanggap ang
mga nasabi ko kahapon sa kanya. Kaya ang pinag-initan niya ay si Kuya Maximus.
Halang talaga ang kaluluwa ng Rix Montenegro na iyon!

Sinagot naman niya agad ang tawag ko. "What–"

"Hayop ka! Napakasama mo talaga!" Nanggagalaiti ako sa galit.

"Huh?"

"Ikaw na ang pinakamasamang lalaki na nakilala ko!" Kulang na lang ay murahin ko

siya. "B-bakit ba kasi nakilala pa kita? B-bakit ba kasi ipinanganak ka pa?"
Gumaralgal ang tinig ko.

"What the hell are you talking about?"

"Ang kapal ng mukha mo na magmaang-maangan! Hayan, dyan ka magaling! Magaling ka

talaga magsinungaling!"

"I really don't know what you're talking about?"

"Gago! Wag ako. Hindi mo na ko maloloko!"

"Could you please... calm down."

"Bakit ka pa nandamay ng ibang tao? Sana ako na lang ang pahirapan mo. Hindi mo na
sana idinamay ang kuya ko!"

"What the heck –"

"M-mamatay ka na sana..." Pumiyok ako.

"What?"

"Kakarmahin ka rin. Magsisisi ka rin sa huli."

"Damn it! Just tell me what's going on?!" Gigil na ang boses niya, pero mas gigil
ako.

"A-alam mo, sinayang mo yung pagkakaibigan natin." Naglandas ang mga luha ko. "G-
gusto na nga rin sana kita eh... buti napigilan ko ang sarili ko. Mabuti na lang at
nalaman ko talaga ang totoong ugali mo!"

"Martina, I don't understand what you're talking–"

"S-simula nang makilala kita, nasira ang buhay ko. Simula nang dumating ka sa buhay
ko, nagkandaloko-loko na ang kinabukasan ko."

Hindi na siya kumibo.

"D-dahil sa'yo, wala na ang lahat sa akin. Dahil sa'yo, sirang-sira na ako."
Napahagulhol na ako.

Hindi siya umiimik.

"G-ganoon ba katindi ang kasalanan ko sa'yo, ha? Kasalanan ba yun iwasan ka...
dahil natatakot akong mahalin ka..."

"M-Martina–"

"A-ayoko ng makita ka... ayoko na..." Hindi ko na maampat ang mga luha ko. Walang
magawa si Gracia kundi pagmasdan ako. "S-sana mamatay ka na. W-wala ka namang ibang
alam gawin dito sa mundo kundi manira ng buhay ng ibang tao. Don ka lang naman
magaling, palibhasa bored ka sa sariling buhay mo!"

Narinig ko ang malalim niyang paghinga.

"W-wala ng babaeng magmamahal sa'yo..."

"You're right. Wala na ngang magmamahal sa'kin." Napakalungkot ng malat niyang

boses.

"A-alam mo ba kung bakit hindi ka close sa parents mo? Alam mo ba kung bakit kaunti
lang ang iyong kaibigan? Kasi makasarili ka! Walang ibang mahalaga sa'yo kundi ang
sarili mo. Walang ibang importante sa'yo kundi ang kaligayahan mo!"

"I know."

"Shellfish ka!"

Hindi siya kumibo.

"Tandaan mo, tatanda kang mag-isa. Hindi ka na magkakapamilya dahil wala ng

magmamahal sa'yo. Kahit yata ang Diyos, hindi ka mahal eh. Kaya mamamatay kang mag-
isa–"

"Because I'm the wrong one."

"Buti alam mo. Isang malaking pagkakamali ang nabuhay ka sa mundong ito."

"I get it."

Pinatayan ko na siya ng phone. Sinalo ako ng yakap ni Gracia pagkatapos nun. Sa

balikat niya ako humagulhol.

Galit na galit ako kay Rix, oo. Pero hindi ko maunawaan ang sarili ko kung bakit
ako ang nasaktan sa mga nasabi ko sa kanya. Ako ang luhaan dahil sa mga nabitawan
kong masasakit na salita sa kanya.

Pero bagay lang sa kanya yun. Hayop siya. Hinding-hindi ko talaga mamahalin ang
tulad niya!

JF

Chapter 17 [The Wrong One (BOS: New World...]

 Chapter 17

Yumakap agad si Kuya Maximus sa akin pagpasok sa emergency room. Kung noong una ay
pasa lang ang meron siya sa mukha, ngayon ay bukul-bukol na rin ang bunbunan niya.
Mukhang binugbog nga siya ng boyfriend niya.

"Kuya Maximus – este Ate Maxine, ayos ka lang?"

Umiyak siya sa balikat ko. "P-papatayin ako ng jowa ko. Nasunog ang bahay niya..."

"Wala ka namang kasalanan..." Awang-awa ako sa kanya. Nadamay pa tuloy siya dahil
sa kagagawan ng tarantadong Rix na yun.

"S-saan ako pupulutin nito, Sis?"

"Sa akin ka na lang muna tumuloy." Napaluha na rin ako dahil sa kalagayan niya.
"Kakasya naman tayo sa tinutuluyan ko..."

"P-pero ayokong madamay ka. Baka pati ikaw ay idamay ng jowa ko."

"Wag kang mag-alala, Ate Maxine. Magtutulungan na tayo simula ngayon. Hindi na ako
papayag na balikan mo yang jowa mo."

"H-hindi mo pa siya kilala. Marami siyang kawang gawin. Wala siyang batas na
sinusunod. Wala siyang sinasanto. Badass iyon. Gangster."

Napangiwi ako. "Kung kinakailangang magsumbong tao sa mga pulis, gawin natin."

"L-lalo lang lalala ang sitwasyon. Baka patayin niya tayong dalawa."

Inalo ko siya. "Sshh... Wag mo na lang munang isipin yun."

Lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Para bang takut na takot siya.
Nanginginig ang kanyang katawan.

Kasalanan lahat ito ni Rix. Isa na namang buhay ang sinira niya. Ang malala pa
nito, kapatid ko pa ang ginawan niya ng masama. Darating ang araw, mananagot siya.

...

"Magre-resign ka?!" Halos murahin ako ni Marlon. "Naririnig mo ba ang sinasabi mo?
Naloloka ka na ba?"
Hinuli ko ang kamay niya. "Baby, maghahanap na lang ako ng ibang trabaho."

"Bakit kasi magre-resign ka pa?! Ngayon pa na kailangan natin ng pera!"

Lumalam ang mga mata ko. "Nakaaway ko kasi ang boss ko."

Nalukot ang mukha. "Ang tanga mo!" Dinuro niya ako sa sientido. "Ang ayos na nga ng
trabaho mo, inaway mo pa ang boss mo!"

"Baby, hindi lang naman iyon ang trabaho–"

"Kailan ka pa makakahanp ng trabaho? Kapag tuluyan na akong nalumpo? Paano ang

tuition ni Shena? Paano ang pagkain namin nila Mama? Paano ang pambayad sa hospital
bill? Paano na ang mga utang?!!" Sinigawan niya ako.

Napayuko ako. "Sorry... pero hindi ko na kayang magtrabaho sa boss ko."

Dinakot niya ang braso ko at pinisil ito mulka sa kinauupuan niya. "Tangina, hindi
ka magre-resign," nanggigigil niyang utos.

"N-nasasaktan ako, Marlon."

Bumitaw nga siya sa akin ngunit itinulak naman niya ako.

"Subukan mong magresign, sasampalin talaga kita!"

"M-maghahanap naman ako ng ibang trabaho–"

"Tapos ano? Kailan ang sweldo? Mabuti nga diyan sa boss mo, nakakapag-advance ka.
Bakit ka pa maghahanap ng iba–"

"Kasi nga, ayoko na!" Wala sa sariling naisagot ko. Nadala ako ng aking galit.
"Pagud na pagod na ako! Ayoko na sa lalaking yun–" Hindi ko na natapos ang
sasabihin ko nang may dumapong kamay sa aking mukha.

Sa lakas niyon, kamuntik na akong mabuwal sa aking pagkakatayo. Sinampal ako ni

Marlon nang malakas sa mukha. Naghiwalay ang paningin ko.

"Sumasagot ka pa?" Inambahan niya ako nang makadampot siya kahoy. "Putangina ka,
sumasagot ka?!"
Napaiyak na ko. Tinakpan ko ang mukha ko. Bagama't hindi ito ang unang beses na
nasaktan niya ako, napapaiyak pa rin ako. Hindi ko maiwasang hindi mapaluha sa
tuwing pinagbubuhatan niya ako ng kamay. Hindi kasi ang mukha ko o ang katawan ko
ang nasasaktan, pati ang damdamin ko.

"Kapag nag-resign ka, Martina. Hindi lang yan ang dadanasin mo. Paduduguin ko pa
yang bibig mo!"

Sa tuwing sinasabi niya ito, umiiyak na lang ako. Hindi na ako nagsasalita pa.
Paniguradong kapag nagsalita kasi ulit ako ay tatamaan na naman ako sa mukha.

Binato niya ako ng damit. "Labhan mo yan. Wala na akong maisuot."

Dinampot ko naman iyon at dinala sa lababo sa kusina nila. Naghanap agad ako ng
planggana at sabon para labhan ito. Pagpasok ko sa kusina, sinalubong ako ng
malansang amoy. Nagkalat ang maruruming pinggan at nilalanggam na mga baso. Makalat
din ang mesa kung saan nilalangaw ang mga kaldero. Parang ilang araw na itong hindi
nahuhugasan.

Nasaan kaya ang nanay niya? Baka nasa sugalan na naman. Adik kasi iyon sa bingo at
paglalaro ng baraha. Ginawa na nitong hanap-buhay ang pagsusugal.

Si Shena naman ay hindi maasahan sa ganitong gawaing bahay. Walang ibang ginawa
iyon kundi ang mag-selfie, mag-Facebook at mag-text. Madalas pang gabihin sa pag-
uwi. Ang dahilan, marami daw kasi silang project.

Akala ko pa naman ay hindi ko na madadatnan ang mga kalat at hugasing ito. Parang
nang nakaraan araw pa ito nang makita ko. Katatapos ko lang din labhan noon ang
uniform ni Shena dahil ayaw daw ng babae na mabakbak ang bago niyang design sa
kuko.

Binasa ko ng tubig ang maruming damit at saka sinabon. Pagkatapos nito, itong mga
hugasin naman ang aasikasuhin ko. Kung kaya pa ng oras ko, ipagluluto ko muna si
Marlon ng pagkain bago ako umalis.

Subalit bago iyon, kailangan ko munang mangutang ng bigas at sardinas diyan sa

tindahan sa may kanto. Kahit naman siguro gaano na kalaki ang utang nila dito,
pauutangin pa rin naman siguro ako. Magmamakaawa na lang ulit ako.

Nahahabag ako sa sarili ko kapag ginaganito ako ni Marlon. Pero hindi ko pa rin
maintindihan kung bakit hindi ko pa rin siya magawang iwan. Hindi ko kaya. Lalo
na't sa kalagayan niya ngayon.

Mahal ko siya. Ang alam ko talaga ay mahal ko siya. Anuman ang mangyari, hinding-
hindi ko siya susukuan. Alam kong magbabago din siya sa takdang panahon. Lahat
naman siguro ng tao dumadaan sa ganitong sitwasyon. Malalampasan niya rin ito.
...

[JAMILLEFUMAH 2017]
[JFstories]

KAILAN kaya uuwi dito si Kuya Maximus? Ang sabi niya kasi sa'kin, may kailangan
lang daw siyang ayusin. Pero dalawang araw na, wala pa rin siya. Kinakabahan tuloy
ako. Baka kung ano na ang nangyari sa kanya.

Ilang araw na rin akong hindi pumapasok sa school at sa trabaho. Ayaw kong makita
si Rix kaya iniiwasan ko siya. Hindi na talaga kaya ng sikmura ko na makita ko pa
siya. Baka kung ano lang ang magawa ko sa kanya.

Ayon din kay Gracia, ilang araw na rin daw silang walang professor. Hindi na daw
pumapasok si Rix. Hindi naman daw nila alam ang dahilan kung bakit. Kaya ako ang
laging tinatanong ng pinsan ko.

Umikot ako mula sa aking pagkakahiga. Malapit na sana akong maigupo ng antok nang
may biglang kumatok.

Sino ba naman ang kakatok ng ganitong oras? Kinabahan tuloy ako. Baka si Rix na
naman ito. O baka sa Aling Iling? Minsan kasi, gabing-gabi na iyon kung maningil.

Binuksan ko ang pinto at agad ko rin itong isinara ng makita ko kung sino ang
lalaki na nasa labas.

Si Rix! Ano na naman ang ginagawa niya dito?!

Itinulak niya ang pinto kaya bumukas iyon. Ang lakas niya talaga! Gustuhin ko mang
isara ay hindi ko na magagawa, mas malakas kasi siya kesa sa akin.

Napaatras ako dahil sa kaba. "Bakit ka nandito?"

Nakatayo siya sa harapan ko at nakatalikod sa maliit na liwanag na hatid ng luma

kong lampshade kaya ang asul na mga mata lang niya ang aking nakikita. Magulo ang
buhok niya nang mga sandaling ito.

Sinipat ko ang ayos niya sa kabila ng malabong liwanag. Naka-jeans siya at shirt na
hindi ko alam ang kulay. Kumunot ang noo ko ng mapatingin ako sa bagay na hawak-
hawak niya. Nakakapagtaka kasi na may dala siyang tali.

"Umalis ka na. Di ba sinabi ko sa'yo na ayoko na kitang makita!"

Parang hindi niya ako narinig. Pumasok pa rin siya at marahas na isinara ang pinto
ko.
Napaatras ako. "A-anong plano mo?" Kinabahan ako. Nagliliyab kasi ang bughaw niyang
mga mata.

May hinugot siya sa wallet niya. May kinuha siyang card doon at iniabot sa akin.

"A-ano 'to?"

"Call him tomorrow."

"Ha?" Tiningnan ko ang card. Business card iyon pero kakaiba ang itsura, daig pa
ang ATM card sa kalidad. May nakaukit dito na nagliliyab na kulay pulang ibon sa
dulo na sumisimbolong logo.

"His name is Quiro Castillo Saavedra. He's one of the Damned Phoenixes. He's a
private agent. He's better than the police."

"H-hindi kita maintindihan."

"Kung gusto mo akong ipakulong, siya ang kontakin mo. Wala yang sinasanto kahit pa
isang Montenegro."

"At bakit mo naman naisip na ipapakulong nga kita?"

Pumungay ang mga mata niya. "You will. After what I will do to you."

"H-ha? A-anong ibig mong sabihin–" Hindi ko na natapos ang sasabihin nang sikmuraan
niya ako. Nanlambot ako kaya nabuwal ako sa pagkakatayo.

Hinang-hina ako. Sinalo niya ako bago pa ako mapalupagi sa sahig.

"Don't fight, Martina. Mas malakas ako sa'yo."

"A-anong gagawin mo?" naluluhang sambit ko.

Maingat niya akong inihiga sa manipis kong kutson. Iginapos niya ang magkabila kong
pulso. "I'm gonna rape you."

Nanlaki ang mga mata ko. "H-ha?" Kahit ang boses ko ay nanghihina. Nanlalambot ako
matapos niya akong sikmuraan.

"Don't worry, susuko naman ako sa mga pulis pagkatapos nito. But right now, you
have to brace yourself. I'm going to make you mine." Pagkasabi'y pinunit niya ang
damit ko.

Sisigaw sana ako at hihingi ng tulong, pero sinikmuraan niya ulit ako.

JF

Chapter 18 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 18
SPG

NANGHIHINA ang katawan ko matapos akong sikmuraan ni Rix. Gustuhin ko mang kumawala
mula sa kanya ay hindi ko magawa. Hinuli niya ang magkabila kong pulso at tinali
ang mga ito paitaas sa may uluhan ko.

"H-hayop ka. R-rapist ka..." Sinubukan kong sumigaw pero hindi ko kaya. Walang
lakas ang lalamunan ko dahil masakit ang tiyan ko.

"Say what you wanna say. But tonight, you are mine." Kumubabaw siya sa akin.

"H-hayop ka talaga–" Halos hindi na ako makapagsalita.

Hindi ko maintindihan kung bakit hindi pa ako nawawalan ng malay sa suntok na

ibinigay niya sa tiyan ko. Ayokong isipin na alalay lang ang pagsikmura niya sa
akin, dahil kahit ganoon ay halos manginig na ako sa sakit at panghihina.

"I'm sorry, Martina. This is the only way para mapasaakin ka." Pinunit niya ang
manipis kong damit sanhi para sumulpot ang malulusog kong dibdib. Wala akong suot
na bra nang mga sandaling ito. Hindi naman kasi ako nagsusuot ng bra kapag
matutulog ako.

Tumambad sa kanya ang hinaharap ko. Nakita ko kung paano umalon ang kanyang
lalamunan habang nakatitig sa dibdib ko. Para siyang naregaluhan na ngayon niya
lang nabuksan. Bumalatay sa mukha niya ang labis na pagkamangha.

Nasaan na ang sinasabi niya noon na nangingilabot daw siya sa katawan ko? Parang
iba kasi ang nakikita ko sa mukha niya. Parang labis-labis ang ipinapakita niyang
pagnanasa.
Napakawalanghiya talaga ng lalaking ito. Kung hindi lang nakagapos ang kamay ko ay
baka nasapok ko na siya. Ang kaso, bukod sa nakatali ang mga kamay ko, nanghihina
din ako.

"T-tangina ka... ipapakulong talaga kita..." Wala akong magawa kundi ang murahin
siya. Ni hindi ko nga masambit nang maayos ang mga salita ko dahil kahit boses ko
ay hinang-hina katulad ng aking katawan.

Hinubad niya ang suot niyang shirt. Lumitaw sa ibabaw ko ang maganda niyang
katawan.

Inaamin ko naman, maganda ang katawan niya. Katulad nito iyong nakikita ko sa mga
magazine na may mga naka-pose na mga guwapong lalaki. Maganda ang katawan ni Rix,
bagay sa tangkad niya at sa makinis na kutis na meron siya. Lalaking-lalaki. Meron
siyang mahuhulmang abs sa patag niyang tiyan at hugis V ang ibaba ng kanyang
katawan. May hubog ang muscles niya sa dibdib at braso.

Pero kahit gaano pa siya kaguwapo o kaperpekto, manyakis pa rin siya sa paningin
ko. Mali itong ginagawa niya sa akin! Mali itong balak niya sa katawan ko!

Mali pa rin na pagsamantalahan niya ang kahinaan ko. Hindi niya ba alam na virgin
pa ako? Wala pa akong karanasan sa mga ganitong bagay!

Dinakot niya ang isang dibdib ko at nilamas ito gamit ang nakakapaso niyang mga
palad. Napahiyaw ako pero walang tunog. Parang hangin na lang ang lumalabas sa
bibig ko.

Nanginginig ang katawan ko hanggang sa unti-unting naging marahan ang pagmasahe

niya sa aking dibdib. Parang nanunuot tuloy sa balat ko ang init na nagmumula sa
palad niya.

"W-wag... please..." Umaagos ang mga luha ko habang mariin kong kagat ang ibabang
labi ko.

Pero hindi siya natinag. Mayamaya pa'y sumubsob na siya sa kaliwang nipple ko na
sanhi para mapaliyad ako. Isinubo niya ito at nilaro ng kanyang mainit na dila.
Sinipsip niya habang ang kabilang dibdib ko ay nilalaro naman ng daliri niya.

May kung anong kumikiliti sa mga kalamnan ako. Tila may ibang isinisigaw ang
katawan ko. Para bang mayroong libu-libong boltahe na biglang dumaloy sa mga ugat
ko. Natatakot pa rin ako, subalit sa katagalan ay para bang unti-unti na akong
naaaliw sa ginagawa niya.

Gumapang ang labi niya patungo sa leeg ko. Nakikiliti ako. Doon siya nagtagal.
Tumatama sa akin ang mainit niyang hininga habang hinahagkan niya ang ilalim ng
aking tainga.
"R-Rix... wag..." Awat ko. Ngunit bingi na yata talaga siya sa mga sinasabi ko.

Ipinilig ko ang aking ulo para bumitaw siya, hindi ko na kasi kaya ang init na
hatid ng mga labi niya. Nang unti-unti ng bumabalik ang aking lakas ay sinubukan
kong umiwas sa kanya, dahilan para sikmuraan niya muli ako. Nagkandasamid at
napahagulhol ako sa sakit.

Umangat siya at pinagmasdan ang mukha ko. Nagbabaga ang kulay karagatan niyang mga
mata. Parang balewala sa kanya na makitang luhaan ako.

"M-maawa ka... wag..." nanghihinang pakiusap ko. Sinubukan ko pa ring magmakaawa sa

kanya kahit huli na ang lahat. Nakita na niya ang katawan ko. Natikman na niya ang
balat ko. Nahawakan na niya ang maselang bahagi ko.

Nag-igting ang kanyang panga.

"P-please... wag mo na ituloy. P-promise ko... magpapakabait na ko sa'yo..."

Lumamlam ang mga mata niya. "I'm sorry. But this is the only way para maging akin
ka na talaga. Besides, I have no mercy when I fuck." Pagkasabi niya niyon ay inabot
niya ang mga labi ko at siniil ng mariin at maalab na halik.

Naipon sa bibig ko ang pagtutol ko ng kuyumusin niya ako ng halik na tila uhaw na
uhaw. Napakainit ng kanyang hininga. Napakainit ng mga labi niya.

"Open your mouth, damn it!" Nang bumitaw siya sa mga labi ko, pinisil niya ang
panga ko. Siniil niya ulit ako ng halik pagkatapos.

Naramdaman ang pagpasok ng dila niya sa loob ng bibig ko. Humalo ang laway niya sa
laway ko, gusto kong mandiri pero wala akong makapa na ganoong pakiramdam. Nag-
untugan ang mga ngipin namin sa isa't isa. Susubukan ko sana siyang kagatin subalit
hindi ko kaya. Parang hinigop ng halik ni Rix ang lahat ng natitirang lakas ko.

Gumapang ang kamay niya papunta sa gitna ko habang mariin niya akong hinahalikan.
Pilit niyang ibinuka ang mga hita ko. Namalayan ko na lang na dumausdos na ang
palad niya papasok sa loob ng suot kong panloob.

Huwag! Sigaw ng isip ko. Dahil sa labis na panghihina ko ay hinayaan ko na lang

siya na halikan ang mga labi ko. Kinagat-kagat niya ang ilalim na labi ko matapos
sipsipin ito.
Ilang segundo lang ay namilog ang mga mata ko nang maramdaman ko ang daliri niya sa
gitna ko. Pinaikot niya ito sa mismong sentro ng aking kaselanan. Ginawa niyang
gitara ang kuwan ko.

"You're wet..." Usal niya sa aking bibig. Naamoy ko ang mabango niyang hininga.
Isang pulgada lang ang layo ng mukha niya sa mukha ko. Magkatagpo ang aming mga
mata. "M-maawa ka, Rix... Tama na... Natatakot ako..."

"Don't be afraid. I'll be gentle."

"A-anong dapat kong gawin para itigil mo na ito?"

"There's nothing you can do." Halos tumama sa mukha ko ang matangos niyang ilong.

"H-hindi ka pa ba kuntento na nahawakan mo na ang maseselang bahagi ng katawan ko?"

Naglandas na ang mga luha ko. Nagmamakaawa ang mga mata ko.

"M-maawa ka sa'kin, please..."

"Sshh..." Kinintilan niya ako ng halik sa noo. "Since ipapakulong mo ako pagkatapos
nito, hayaan mo ng sulitin ko ang kasalanan ko." Hinugot niya ang kanyang kamay sa
loob ng panty ko. Umangat siya mula sa ibabaw ko para hubuan ako. At
napagtagumpayan naman niya ito.

Nang matanggal na niya ang pang-ibaba ko, ibinuka niya ang aking mga hita.
Pinagmasdan niya ang gitna ko. Napapikit na lang ako kasabay ng mga luha sa mata
ko.

Ngunit tumigil ang aking paghikbi sa sunod na ginawa niya. Napaigtad ako nang
maramdaman ko ang mainit niyang labi sa aking hiwa. Kung may lakas lang boses ko,
baka napatili ako. Nabigla ako sa ginawa niya!

Ganito ba talaga ang ginawa ng mga rapist? Talaga bang kinakain iyon at dinidilaan?

Dinilaan niya ang nasa pagitan ng aking mga hita. Mas mainit pala ang labi niya
kumpara sa kanyang daliri. Sinipsip niya ang loob niyon. Para siyang uhaw na uhaw.
Daig nya pa ang humihigop ng sabaw.

"Ah..." napaliyad ako at humihingal na nagbaba-taas ang aking dibdib. May kung ano
sa mga labi niya na nagdudulot ng kakaibang pakiramdam sa akin.

Ano kaya itong nararamdaman ko? Bakit ang sarap sa pakiramdam? Bakit ganito ang
isinisigaw ng aking katawan? Bakit parang nagugustuhan ko na ang ginagawa niya?!

"R-Rix..." ungol ko. "T-tama na..." Ito ang sinasabi ng bibig ko, ngunit tila iba
na ang sinasabi ng isip ko. Umaakma ang isip ko sa gusto ng katawan ko.
Mali ito, hindi tama!

Matagal kong iningatan ang katawang ito para kay Marlon. Para sana kapag nagpakasal
kami, sa kanya ako magpapa-angkin.

Tapos, ang hayop lang na ito ang aangkin ng katawan ko? Kalapastanganan ang
ginagawa niya. Hinding-hindi ko siya paliligtasin sa batas! Ipapakulong ko siya!

Napakapit ako sa taling nakagapos sa mga kamay ko. May naramdaman kasi akong parang
may lumabas mula sa kaibuturan ko. Nanginig ang katawan ko. Napaliyad ako sa sarap.

Umangat ang mukha niya, basa ang kanyang mapulang mga labi. Tumayo siya at binaklas
ang butones ng kanyang pantalon. Hinubo niya ito.

Napalunok na lang ako nang makita ko kung ano ang nakabakat sa kanyang boxers. Kung
ano man itong nasa loob ng kanyang boxers ay pihadong galit na galit ito. Sa tancha
ko ay kasing tigas ito ng batuta. Lalo tuloy akong napaiyak.

Hinubad niya ang kanyang boxers. Ipinikit ko na lang ang mga mata ko. Ayokong
makita ito. Tiyak na lalo lang akong matatakot. Saka hindi pa ako nakakakita nito
sa totoong buhay. Sa isang pornong pelikula lang.

Minsan ko na kasing nahuli si Marlon na nanonood nito kaya nakita ko. Hindi pa nga
ako naniniwala na ganoon talaga ito kahaba at kalaki. Akala ko special affects lang
—
special effects pala.

Iyon pala may ganoon pala talaga. Akala ko sa kabayo lang makikita ang ganitong
sandata.

Kumubabaw muli si Rix sa akin at ibinuka muli ang aking mga hita. Itinutok niya ang
kanyang ari sa gitna ko. "Ready?" hinihingal siya.

Umiling ako. "M-maawa ka, Rix... masakit yan... ang laki niyan..."

"We will fit. You'll adjust to me." Pagkasabi'y idiniin niya ito sa akin papasok.

Napakagat-labi ako. Naramdaman ko ang pagpasok nito sa loob ko. Damang-dama ko kung
paano nito pinunit ang laman ko doon.

"G-God..." sambit ni Rix na hindi makapaniwala. "Y-you're a virgin?"

"A-ang sakit..." Iyak ko.

Dumagan siya sa akin nang buong bigat at niyakap ako. "Don't worry. This will be
quick. I'll be gentle, huh?" Alo niya matapos punasan ang mga luha ko. Marahan
siyang gumalaw at ibinaon pa ang ari niya sa akin.

Napahikbi ako sa sakit. Pakiramdam ko kasi nahihiwa ang katawan ko sa bawat pagalaw
niya sa ibabaw ko.

"Shh..." Alo niya habang tuloy siya sa paggalaw sa ibabaw ko.

"Babagalan ko..."

"R-Rix, tama na... ang sakit..."

Tinakpan niya ang bibig ko. "Just give me a minute, okay?" Tagaktak ang pawis nya.

Umiyak na lang ako.

Sa laki ba naman nito, siguradong mapupunit talaga ako. Pakiramdam ko ay may malaki
at matigas na kahoy na pilit bumabaon sa akin. Napakahapdi sa umpisa. Subalit
habang tumatagal ay nawawala. Napapalitan na ng masarap na pakiramdam.

Nagpatuloy siya sa kanyang ginagawa. Minamasahe niya ang dibdib ko habang bumabaon
siya sa ibabaw ko. Habang tumatagal ay bumibilis ang kanyang paggalaw. Hanggang sa
sinabayan niya na ng halik sa aking labi. Hindi ko na tuloy alam kung ano ba talaga
ang dapat kong maramdaman. Parang ayaw ko na siyang pahintuin.

Ano mang oras, may kutob akong may lalabas na naman sa akin na hindi ko alam ang
pinagmulan. Tiyak na mayamaya lang ay manginginig na naman ang aking katawan.

Hindi ko namalayan na sumasabay na pala ako sa kanyang galaw. Ang mga iyak at
pagmamakaawa ko, unti-unti ay napalitan ito ng mga ungol. At ang kanyang paghingal
sa ibabaw ko, bakit kaya parang sumarap sa pandinig ko?

Tila ba sasabog ako, malapit na. Mababaliw ako kapag huminto siya.

"Shit, you're so tight, baby..." Usal niya. Gigil na gigil ang tinig niya.

Ibaon mo pa. Sabi naman ng isip ko. Ayaw ko man sa salita ang ginagawa niya, ngunit
gustung-gusto naman na ng katawan ko.

Ilang sandali pa'y para na akong kinuryente sa sarap. Kasabay niya na halos
mapasigaw sa sarap. "Konting tiis na lang, Martina..." aniya habang nakatitig sa
mukha ko. "M-malapit na..." Pinagmamasdan niya ako sa pag-ungol ko.
Bigla siyang nangisay sa ibabaw ko. Naramdaman ko ang mainit na pagdaloy ng mainit
na likido sa loob ko.

"Shit!"

"Ohhh, Rix!" Nakagat ko ang braso niya nang mangisay din ako. Iba ito sa kanina.
Mas masarap ang inilabas ko ngayon kumpara noong una.

Pagud na pagod siyang napalupagi sa ibabaw ko. Tumabi siya sa gilid ko nang walang
saplot bago niya ako kinintilan ng halik sa noo. Pinunasan niya ang mga luha ko
gamit ang kanyang daliri.

Wala na, sira na ako. Inangkin niya ako nang walang kalaban-laban. Ano pang
ipagmamalaki ko kung Marlon gayung kinuha na niya ang aking pinaka-iingatan.

Niyakap niya ako. "I'm sorry..." Sumiksik ang mukha niya sa dibdib ko. "Believe
me... susuko ako sa mga pulis after nito. Handa akong magbayad sa nagawa kong
kasalanan sa'yo..."

JF

Chapter 19 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 19

BUONG magdamag akong hindi natulog. Buong magdamag ko lang kayakap ang sarili ko.
Nakasiksik ako sa sulok habang humahagulhol. Para lang akong isang mailap na hayop
na takot malapitan at mahawakan.

Buong magdamag lang nakatitig sa akin si Rix. Sinubukan niyang lumapit sa akin pero
sinipa ko siya. Gustuhin man niya akong aluhin, ipinagtutulakan ko siya palayo. Sa
huli, naupo na lang siya at binantayan ako.

Nang buong magdamag na iyon, wala siyang ginawa kundi ang paypayan ako. Mainit
kasi.

Mayamaya ay tumayo siya. Nakialam siya sa banyo ko. Paglabas niya, may dala na
siyang bimpo at planggana. Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa braso. Tinabig
ko siya.

"Pupunasan lang kita," sabi niya sa mahinahong boses.

"Ayoko." Marahas kong pinunasan ang mga luha ko.

"Please. This will ease the pain."

Hindi ko siya kinibo.

Masakit ang katawan ko lalo na iyong nasa gitna ko. Mahapdi. Kumikirot. Hindi ko
nga alam kung makakatayo pa ako. At kung makapaglakad man ako, malamang ay iika-ika
ako.

Hinawakan niya ulit ako. "Let me clean you–"

Sinampal ko siya ng lumapit siya sa akin. Sinalo naman ng mukha niya ang palad ko.
Pagkuwan ay bumalik ako sa pwesto ko. Sumiksik ulit ako sa sulok at niyakap ang
aking sarili.

Napabuga na lang siya ng hangin. "Let me take you to the clinic. You need to be
checked up. You need pain reliever."

"Ayoko!"

"Please. You also need some medical papers. Magagamit mo yun para makasuhan mo ako
ng rape."

Tinitigan ko siya nang masama.

"I'm not going anywhere, Martina. Susuko ako sa mga pulis katulad ng pangako ko."

Napaisip ako sa sinabi niya. Tama siya. Kung gusto ko siyang makulong, kailangan ko
ng pruweba. Kailangan ko ng medical result para mapatunayan na ni-rape niya talaga
ako.

Tumayo ako at pipilay-pilay na naglakad. "Magbibihis lang ako," walang-buhay na

sabi ko. Gamit ang aking mga braso ay tinakpan ko ang dibdib ko. Pinunit niya kasi
ang damit ko.

Lumapit siya sa akin. Iyong kanina niya pang hawak na damit ko na kanina niya pa
gustong isuot sa akin ay binulatlat niya. "Bibihisan na kita."

Sinuntok ko siya sa dibdib. "Bastos!"

Hinuli niya ang kamay ko. "Please. For the last time, let me take care of you."
Pumiyok siya. Sumeryoso lalo ang mukha niya.
Napalunok ako habang nakatingala sa kanya. Yumuko na lang ako pagkatapos. Bahala na
nga...

Kinuha niya ang braso ko at ibinaba ito. Hinubad niya nang tuluyan ang punit kong
damit. Ibinuka niya ang t-shirt ko at isinuot sa akin. Para akong bata na sinuutan
niya ng undies. Sumunod niyang isinuot sa akin ang pantalon. Nagmistula akong
manikin nang kanya akong damitan. Wala kasi akong kibo at nakatulala lang.

Nang makatapos siya, sinuklayan niya ako. Maingat niya akong hinila at iniharap sa
salamin ko na basag na nasa pader. Luma na kasi ito.

Nang mapatingin ako sa salamin, nakita ko ang sarili ko. Nasa likuran ko lang siya
na nakatingin din sa akin. Sinusuklayan niya pa rin ako.

"B-bakit mo nagawa sa'kin ito?" Naglandas na naman ang mga luha ko.

Lumamlam ang kanyang bughaw na mga mata. "I'm sorry."

"A-ang sakit, Rix. A-ang sakit..." Garalgal ang tinig ko.

Nakayuko lang siya. Walang imik.

"W-wala na akong mukhang ihaharap sa lalaking mapapangasawa ko. P-paano na ako

nito?"

Niyakap niya ako mula sa likod. "I'm willing to take any punishment. Kahit sa
kulungan na ako mamatay, mapagbayaran ko lang ang kasalanan ko."

Binaklas ko ang braso niya at itinulak siya. "S-sa tingin mo, sapat yun? K-kinuha
mo ang dangal ko! Kulang yun para pagbayaran mo ang mga kasalanan mo sa'kin!"

"Then tell me what should I do for you to forgive me."

Tinakbo ko ang bag ko. Sa loob nun, humugot ako ng ballpen. Sinugot ko siya at
akmang sasasakin. Pero nasalo niya ang pulso ko. "P-papatayin kita. B-baka sakaling
mapatawad kita!"

"You can't. Hindi ako pwedeng mamatay."

Lalo akong nanggigil sa kanya. "At bakit hindi pwede?!"

"Dahil... mamahalin pa kita."

Napaatras ako. "Ha?"

Umigting ang panga niya. "Ipakulong mo na ko, pero wag mo lang akong papatayin.
Because I want to live." Nagtagis ang bagang niya. "Because of you, I want to
live."

Napatingala lang ako sa kanya.

"Pwede mo akong torturin. Bunutan mo ako ng ngipin o tanggalin mo ang kuko ko.
Putulan mo ako ng ari kung gusto. Just don't kill me." Pumiyok siya. "I want to see
you till I grow old."

"S-sa kulungan ka na tatanda. Hindi mo na ko makikita pa."

"I've got money and connections. Pwede naman siguro iyong habang nakakulong ako ay
may mga pictures mo ako sa wall ko sa prison."

"Hindi kita gusto. Hindi kita mahal!" Mariin kong sambit. Kahit sa tuwing sasabihin
ko ito ay bumibigat ang aking dibdib.

Yumuko ang asul niyang mga mata. "I know. Kaya nga mangangarap na lang ako."

Napamura na lang ako. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bakit ba parang ako yung
nasasaktan sa mga sinasabi ko?

Inilahad ko ang kamay ko sa kanya. "Pengeng pera. Magpapa-medical ako."

"Sasamahan na kita–"

"Ayoko kitang kasama!"

Napabuntong-hininga siya. "Here." Humugot siya sa kanyang wallet ng lilibuhin.

Inabutan niya rin ako ng card. "This hospital is owned by Conrad Deogracia. He's a
doctor. Pwede ka ring lumapit sa kanya. Tell him na ni-rape kita. Then call Quiro
Saavedra. They'll help you to file a rape case against me. Hindi nila ako
sasantuhin."

"Sa mga pangalan nitong binigay mo, mukhang mga kaibigan mo sila!"

"I don't have friends aside from Black Omega Society. Conrad and Quiro, they are
Damned Phoenixes. Wala silang kinikilangan."

Kinuha ko sa kanya ang card. "Sisiguraduhin kong mabubulok ka sa kulungan."

Tiningala ko siya.
"I know. Hindi ako tatakas." Buong sinseridad siyang tumitig sa akin.

...

HINDI ko maitindihan kung bakit dito ako napadpad sa isang retaurant. Ang plano ko,
pupuntahan ko itong si Dr. Conrad Deogracia para magpa-medical. Then hihingi ako ng
tulong kay Quiro Saavedra. Pagkatapos ay sasampahan ko ng kasong rape si Rix.

Pero heto ako. Tulala dito. Umorder ako ng pagkain ngunit hindi ko naman makain.
Marami akong bagay na iniisip. May mga tanong ako.

Magagalit kaya sa akin si Marlon kapag nalaman niya na hindi na ako virgin?

Pakakasalanan niya pa rin kaya ako kapag sinabi ko na na-rape ako? Natatakot ako.
Baka ipagtabuyan niya ako.

Naputol lang ang malalim na pag-iisip ko nang may biglang naupo at tumabi sa akin.
Nagulat ako. Sino kaya ang babaeng ito?

Blonde, naka-shades at matangkad. Mukha siyang modelo. Napatingin agad sa bitbit

niyang mamahalin na bag.

"Hi!" bati niya.

"Ha?"

"I'm Loraine. But you can call me Lora. Or pwede ring Lor. Wag lang Lorena."

Ano daw?

Tinanggal niya ang kanyang shades. "How are you, Martina?"

"Kilala mo ko?"

"Of course." Kinamayan niya ako. "Hindi na ako magpapaliguy-ligoy pa." Sumeryoso
ang mukha niya. "Layuan mo si Rix Montenegro."

Nangunot ang noo ko. "Ha?"

May hinugot siya sa bag niya. Mga pictures. Inilatag niya ito sa harapan ko. Mga
picture iyon ng iba't ibang babae na mga mukhang modelo. "Layuan mo si Rix
Montenegro kung ayaw mong matulad sa kanila."

"B-bakit? Ano bang nangyari sa kanila? Mukha naman silang normal."

Itinuro niya ang isang picture. "This is Rose Lockhart. Rich. Model. Pero na-
ospital siya after Rix fucked her. Puno siya ng pasa sa katawan at may bali ang
braso niya."

Natutop ko ang aking bibig. Hindi na ako magtataka na si Rix nga ang tinutukoy
niya.

"Ito naman si Marian Thompson. CEO of a company. Beauty queen as well. Hindi na
siya makilala dahil magang-maga ang mukha niya after she had sex with Rix."

Nakatitig lang ako sa mga pictures.

"All of them, they are all his victims." Biglang gumaralgal ang tinig niya.
"Including me."

"Ha?"

"Ilang araw akong hindi nakalakad dahil nabalian ako ng tadyang. But I'm okay now."

"Ni-rape ka rin ni Rix?"

Kumunot ang kanyang noo. "Rape?" Napahalakhak siya.

Ano bang nakakatawa?

"Hindi nangre-rape si Rix." Tumatawa pa rin siya.

"Ha?"

"Lahat ng nangyari sa amin, ginusto namin. In our society, we are proud na maikama
ng kahit isa sa mga member ng Black Omega Society. And I'm proud that Rix fucked
me."

"Eh bakit mo ako pinapalayo sa kanya?"

"Because he's a psycho. He's evil. He's a monster. Wala siyang pakialam sa feelings
ng mga naikakama niya. Walang hindi nao-ospital sa mga naikakama niya."
Parang biglang tumaliwas ang mga deskripsyon niya sa Rix na kilala ko. "Bakit hindi
niyo siya idemanda?"

Napahalakhak ulit siya. "Oh, dear. Mahal namin si Rix. Kahit ako ay nababaliw sa
kanya. Marami ang naghahangad na maikama niya."

Napakamot ako sa ulo.

"Sinasabihan na kita hangga't maaga. If you want to be fucked by him, wag kang
padadala. Wag mo siyang mamahalin." Bigla lumuha ang kanyang mga mata. "Or else,
matutulad ka sa amin. Para kaming mga basahan na itinapon na lang niya basta-
basta."

"Idedemanda ko siya."

Napahinto siya sa pag-iyak. "Huh?"

"Ni-rape niya ko!"

Napahalakhak na naman siya. "You're funny. Sa dami ng mga babaeng naghahabol sa

kanya, bakit naman siya mangre-rape? He's a BOS member. He's also a billionaire. A
gorgeous fucking billionaire. Siya ang hinahabol, hindi siya ang naghahabol sa
isang babae."

Talaga? Napapaisip tuloy ako.

"And besides..." Tinaasan niya ako ng kilay. "If he fucked you, bakit wala kang
baling buto? He's a demon when he's in bed."

Hindi na lang ako umimik. Ibig sabihin pala, swerte pa rin ako. Suntok sa tiyan
lang kasi ako inabot ko. Nang ni-rape kasi ako ni Rix, naging maingat siya. Hindi
ko naranasan na mabalian ng buto. Nasarapan pa nga ako, eh. Ang galing niya kasi
humalik.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ano ba itong mga pumapasok sa isip ko?

...

HUMUGOT muna ako nang malalim na paghinga. Ilang sandali pa'y humakbang na ako
papasok sa kwarto ni Marlon. Nadatnan ko siyang nakaupo sa kanyang higaan na kahoy.

"Please tell me na hindi ka nag-resign." Ito ang bungad niya sa akin.

Hindi ako sumagot. Nakatungo lang ako.

Napamura siya. "Paano ang mga utang ko?! Paano ang mga bayarin ko?!"

Nag-umpisa ng maglandas ang mga luha ko. Paano ko ipapaalam sa kanya na hindi na
ako buo? Na inangkin na ako ng iba? Na natikman na ko ng iba?

Lumapit ako sa kanya at lumuhod. Kinuha ko ang kanyang palad at idinikit ito sa
aking luhaang pisngi. "M-Marlon, na-rape ako..."

Nagbago ang timpla ng mukha niya. Saglit pa muna siyang natulala. "A-ano?"

"N-ni-rape ako ng boss ko..." Humagulhol na ako sa kandungan niya.

"P-putangina..." usal niya.

Napayakap ako sa kamay niya. "S-sorry..."

Binaklas niya ang kamay ko. Sinabunutan niya ako bago niya inangat ang mukha ko.
Hinila niya ang buhok ko para lumapit ang mukha ko sa mukha niya.

"M-Marlon, nasasaktan ako..."

Nanlilisik ang kanyang mga mata. "Nakakadiri ka." Pagkatapos ay sinampal niya ako
nang malakas. "Nandidiri ako sa'yo!"

JF

Chapter 20 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 20

"Nakakadiri ka!"

SINAMPAL ako nang malakas ni Marlon sanhi para mapalupag i ako sa sahig. Para bang
may sakit ako na nakakahawa kung pandilatan niya ako.

Natulala ako sa kanya habang unti-unti kong naramdaman ang aking panliliit. Bakit
ba hinahayaan ko siyang ganituhin ako? Bakit nga ba sa kabila ng pagbabago niyang
ito ay hindi ko pa rin siya magawang iwan at sukuan?
Biglang nagbalik sa alaala ko ang lahat. Ang lahat-lahat. And dahilan kung bakit
hanggang ngayo ay pinagta-tiyagaan ko pa rin siya. Oo nga pala, ako ang may
kasalanan kung bakit siya napilay. Oo, ako.

Sinisisi ko ang sarili ko. Ilang beses na akong sinabihan ni Gracia na iwan ang
demonyong ito pero hindi ko magawa dahil sinisisi ko ang sarili ko.

Pinilit ko kasi si Marlon na sunduin ako noong gabing naganap ang aksidente. Kahit
na ayaw niya nang mga sandaling iyon, pinilit ko pa siyang sunduin ako. Kung hindi
sana ako nagpasundo nang gabing iyon, hindi sana siya napilay ngayon.

Natatandaan ko pa nang puntahan ko siya sa hospital matapos siyang maaksidente sa

motor. Alam kong kasalanan ko kaya umiiyak akong lumapit sa kanya. Humihingi ako ng
tawad sa kanya.

Minura niya ako. Sabi niya, kasalanan ko. Sinisisi niya ako tulad kung paano ko
sinisisi ang sarili ko. Gulat na gulat ako. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na
minura niya ako.

Tama nga kaya si Gracia? Na lumitaw na ang totoong ugali niya? Na ito talaga ang
totoong Marlon at hindi iyong naging kasintahan ko mula high school?

Ngunit paano ko masisikmura na iwan siya gayung sinisisi ko ang sarili ko? Paulit-
ulit kong ipinagsisiksikan sa isip ko na kasalanan ko kung bakit siya nagkaganito.
Pero mahal ko pa ba siya? Minahal ko ba siya? O baka tulad lang ako ng sinasabi ni
Gracia – na ipinako ko lang ang sarili ko sa kanya. Dahil wala na akong magulang at
naghahanap ako ng makakasama.

Nagpadulas si Marlon mula sa kinauupan niya. Nang makalapag siya sa sahig, gumapang
siya papunta sa akin. Mahina ang mga paa niya kaya hindi siya makatao. Ginapang na
lang niya ang sahig para saktan ulit ako.

Kumubabaw siya sa akin nang makalapit siya. Sinakal niya ako. "Tangina ka, malandi
ka!"

"H-hindi mo naiintindihan..." Iyak ko. Hindi niya ma nauunawaan na hindi ko ginusto

ang nangyari?

Sinampal niya ulit ako.

"Hayop ka–" Akma niya akong susuntukin nang sumulpot sa pinto ang nanay niya.

"Anong nangyayari dito?!" Hinablot nito si Marlon mula sa ibabaw ko. "A-anong
nangyayari inyo?"
Hindi tinugon ni Marlon ang tanong ng kanyang ina. Sa akin siya bumaling habang
nanlilisik ang kanyang mga mata. "Umalis ka dito!"

Tumayo ako nang humahagulhol. Mabilis akong nanakbo palabas ng pinto.

Sino pa ba ang tatanggap sa kalagayan ko? Sinira na ni Rix ang pagkatao ko. Winasak
niya ang buhay ko. Pakiramdam ko tuloy ay wala na akong ihaharap kahit kanino.

Tumunog ang cellphone ko. Agad ko itong sinagot nang makita ang pangalan ni Gracia.
"Hello?"

"Martina, bad news. Si Kuya Maximus naospital na naman."

"Ha?! Sige papunta na ko." Ibababa ko na sana ang linya nang awatin niya ako.

"Wait lang, insan. May mas bad news pa."

Napapikit ako. "O-okay lang ba si Kuya?"

"Okay lang siya."

"Eh anong bad news pa?"

Narinig ko ang paglunok niya. "Binenta niya ang lupa niyo."

...

NAGULAT ako nang umuwi ako sa apartment ko ay nadatnan ko ron si Rix.

Hindi pa siya umaalis? Gabi na, ah!

Napaangat si Rix ng mukha pagpasok ko. Lumitaw tuloy ang asul niyang mga mata.
Mabilis siyang tumayo mula sa pagkakaupo nang makita niya ako. Naka-v neck shirt
siya na suot niya pa kahapon. Ripped jeans ang suot niyang pantalon. Napatanaw siya
sa bintana.

"Nandyan na ba ang mga pulis?" tanong niya sa mahinang tinig.

Hindi ko siya kinibo. Humugot ako ng damit ko at iika-ikang naglakad papunta sa

banyo. Nagpalit ako ng damit. Gabi na nang makauwi ako.
Paglabas ko ng banyo ay nakaabang siya sa akin. Nakatayo siya sa harapan ko at
nakatitig sa mukha ko.

Napatingin ako sa kanyang makinis at balbon na braso. Puro kagat ito ng lamok.
Mukhang buong araw niya akong hinintay dahil pawisan ang kanyang likod. May mga
paso din ang kanyang daliri. Pihadong nahirapan siyang sindihan ang gasera ko.
Pinutulan kasi ako ng kuryente ni Aling Iling dahil hindi ako nakakabayad. Bukod
doon ay marungis ang kanyang kamay. Parang may bahid ng uling.

"Bakit nandito ka pa?" Inirapan ko siya.

"I'm waiting for the police to arrest me."

Sinimangutan ko siya. "Hindi ko pa maasikaso. Nasa ospital ang kuya ko, pupuntahan
ko muna."

"What happened? Anong nangyari kay Kuya?"

Kuya? Bakit "kuya" na rin ang tawag niya? Ang kapal talaga ng lalaking ito. Peling
niya yata may relasyon kami. Feeling yata, hindi peeling.

Parang hindi naman niya nakausap ang kuya ko kung i-kuya niya. Eh mas babae pa sa
akin iyon.

"Wala kang pakialam."

"Wait." Hinuli niya ang pulso ko bago pa ako tumalikod. "What happened to your
face?"

"Ha?" Napansin niya yata ang maliit na pasa malapit sa akin bibig. Ito iyong bunga
ng malakas na sampal sa akin ni Marlon.

Nagdilim ang mukha ni Rix. "What happened? May nanakit ba sa'yo?"

"Wala ito–"

"Tell, Martina." Umigting ang kanyang panga. "I swear I'm gonna kill whoever did
this to you."

Tinabig ko ang kamay niya at sinampal ko siya. Hindi naman niya inilagan ang palad
ko na tumama sa kanya. "Wala kang pakialam!"

Napayuko lang siya.

Dinuro ko siya sa dibdib. " Baka nakakalimutan mo, isa kang kriminal!"

Hindi siya umimik.

Nag-umpisa na namang pumatak ang mga luha ko. "N-napakasama mo. B-bakit mo nagawa
sa akin ito, ha?" Hindi ko pa rin matanggap na pinagsamantalahan niya ako. Na
nahawakan niya ako. Na naangkin niya ang katawan ko. Para na rin kasing ninakaw
niya ang dangal ko.

"I'm sorry," mahina niyang sabi.

"K-kahit ilang beses kang humingi ng tawad, hindi mo na maibabalik ang lahat."
Sinuntok ko siya sa dibdib. "Ikaw ang sumira sa akin!" Galit na galit kong sambit.

Yumuko lang siya at umiwas ng tingin sa akin.

"I-kaw ang may kasalanan kung bakit nasa hospital ngayon si Kuya. K-kung hindi mo
sinunog ang bahay, eh di sana ay maayos ang kalagayan niya." Pinaghahampas ko siya
sa dibdib. "D-dahil sa 'yo, sira na rin ang buhay niya. D-dahil sa'yo kaya
nanganganib ang buhay niya!"

Tahimik lang siya habang sinasalo ng katawan niya ang mga kamay kong humahampas sa
kanya.

Napahinto ako at pinunasan ang aking mga luha. "Pero hindi ako papayag na sirain mo
pati ang buhay ng kuya ko. Ipapakulong kita. Sisiguruhin ko na doon ka na tatanda."
Tinalikuran ko na siya.

Ngunit inawat niya ulit ako. "Wait."

"Ano na naman?!"

Nanakbo siya at may dinampot na supot sa lapag. Nakayuko siyang lumapit sa akin
pagkuwan. "I know, it's wrong timing." Halos hindi siya makatingin sa akin. "I made
you some food. I cooked. This is just a simple food dahil ito lang ang nabili ko
diyan sa tindahan."

Kaya pala may bahid ng uling ang kamay niya. Nagluto siya gamit ang kalan ko na de
uling. Kalan na mahirap paliyabin.

Napalunok pa siya nang iabot niya iyon sa akin. "Please, eat. Baka malipasan ka ng
gutom–"
Kinuha ko iyon at ibinato sa labas. Hinabol niya iyon ng tingin habang lumilipad sa
ere.

Tintigan ko siya nang masama. Pagkatapos ay tinalikuran ko na siya. Tuluyan na

akong lumabas. Nang makalayo ako, wala sa sariling nilingon siya. Hayun siya at
malungkot na dinadampot ang nakabalot na pagkain na niluto niya. Pinagpagan niya
ang mga ito.

Napabuga ako ng hangin. Baliw ba ang lalaking ito o nang-aasar?

Matapos ang ginawa niya sa akin, nakuha niya pa akong ipagluto ng makakain? Hindi
ba siya nakakaintindi?

Nagmartsa ako papalayo at pumara ng tricycle.

...

NAPAHINTO ako pagpasok ko sa emergency. Natanaw ko agad si Kuya Maximus na nakahiga

sa stretcher.

Halos walang mapaglagyan ang mga luha ko habang marahang naglalakad papalapit kay
Kuya Maximus. Kulay ube kasi ang kanyang mukha at puro bukol ito. Nakabenda ang
kaliwang braso niya. Namamaga ang mga binti niya.

Ang tanda niya na masyado para magkaganito...

Napahagulhol na rin siya nang makita ako. Nang makalapit ako sa kanya, hinaplos
niya ang mukha. "Churi na, Sis..."

"A-anong nangyari?" Niyakap ko ang kanang kamay niya.

"Pinilit ako ng jowa ko na bayaran yung bahay niya na nasunog. Kaya hayun, ginulpi
niya ako..."

Nagtagis ang mga ngipin ko. "Magdedemanda tayo, Kuya – Ate Maxine pala."

"Wag na, Sis. Mahirap makabangga yun."

"Eh baka sa susunod nito ay mapatay ka na niya?"

Lumamlam ang kanyang mga mata. "H-hindi na niya ko sasaktan. Dahil bayad na ako sa
kanya."
Lalo akong napahagulhol. "B-binenta mo yung lupa?"

Tumango siya habang luhaan ang kanyang mga mata. "Churi talaga, Sis. Ayaw ko na
kasing madamay ka..."

Wala na talaga ang bahay na pamana nila Papa at Mama sa amin. Noong una ay nasunog,
ngayon naman ay naibenta ang lupa. Kung maibabalik ko lang ang mga pangyayari,
iiwasan ko na agad si Rix Montenegro. Hindi naman magkakaganito ang buhay namin
kung hindi dahil sa kanya. Siya lahat ang mga kasalanan nito.

Wala akong nagawa kundi ang yakapin siya. "W-wala kang kasalanan..."

Napasiksik siya sa balikat ko. "K-kasalanan ko, Sis."

"W-wala kang kasalanan. H-hindi mo kasalanan kung bakit nasunog ang bahay ng jowa
mo..." Kasalanan ito ni Rix. Siya lang naman ang makakagawa nito.

Kumalas sa akin si Kuya Maximus at luhaang tumitig. "K-kasalanan ko..."

"W-wala kang kasalanan. W-wag mong isisi sa'yo–"

"Ako ang may gawa."

Napatigagal ako. "H-ha?"

Napayuko si Kuya Maximus. "A-ako ang sumunog ng bahay ng jowa ko..."

JF

Chapter 21 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 21

NADATNAN ko si Rix na nakatalungko sa sulok pagsilip ko sa pinto. Napapatampal pa

siya sa kanyang braso habang nakapikit dahil kinagat yata siya ng lamok.

Hindi ko akalaing nandito pa rin siya matapos ng mga nagawa at nasabi ko sa kanya.
Nakatulog siya kakahintay sa akin.

Tumitilaok na ang mga manok nang makaalis ako sa hospital. Lumabas ulit ako at
nagpalakad-lakad. Nag-iisip ako kung ano ang ibubungad ko sa kanya. Sinabunutan ko
ang aking sarili. Bakit nga ba nakapagbitaw ako ng masasakit na salita sa kanya?

Bakit nga ba hindi ko pinakinggan ang mga paliwanag niya?

Akala ko kasi talaga ay si Rix ang sumunog ng bahay ng jowa ni Kuya Maximus. Hindi
pala. Si Kuya Maximus pala talaga ang sumunog ng bahay ng jowa niya. Ito lang kasi
ang naisip niyang paraan para makaligtas sa malagim na kapalaran niya sa kanyang
kasintahan. Ngunit nagkamali siya. Mas lumala pala ang sitwasyon niya. Akala niya
ay makakalaya na siya. Naging mas delikado tuloy ang buhay niya ngayon.

Galit ako kay Rix ngayon dahil pinagsamantalahan niya ako. Pero nagbago ang
nararamdaman ko sa kanya nang malaman kong napagbintangan ko siya.

Bakit niya ko hinayaan na makapagsalita ng masasakit na salita sa kanya? Bakit wala

siyang imik habang hinuhusgahan ko ang pagkatao niya? Hindi man lang ba niya
nagawang magalit sa akin dahil sa mga nasabi ko sa kanya? Bakit ba kasi
napakamisteryoso niya?

Bumalik ako sa pinto at pumasok. Tumikhim ako. "Ahem."

Narinig niya yata ang boses ko kaya nag-angat siya ng mukha. Nang makita niya ako,
bigla siyang napatayo. Pupungas-pungas pa siya at namumula pa ang kanyang bughaw na
mga mata sa antok.

Napabaling siya ng tingin sa bintana. Iniisip niya yata na may kasama na akong
pulis at ipinapahuli ko na siya. Sa huli ay napayuko siya.

Sinilip ko ang mukha niya. Inaamin ko, guwapo talaga ang mokong na 'to. Kahit
bagong gising siya at magulo ang kanyang buhok ay mukha pa rin siyang mabango at
bagong paligo. Kaya hindi ko lubos maisip kung bakit niya ni-rape ang tulad ko.

Bakit nga ba siya gumawa ng isang krimen at handang makulong ng dahil lang sa akin?

Bumuga ako ng hangin. "Naitabi mo ba?"

Umangat nang bahagya ang mukha niya. "Huh?"

Umiwas ako ng tingin sa kanya. "I-iyong pagkain na niluto mo..." Pinamulahan ako.
"N-naitabi mo ba?"

Parang hindi siya makapaniwala sa tanong ko. Mayamaya ay tumalikod siya at may
dinampot malapit sa kalan ko na de uling. Hayun pa rin pala ang supot ng pagkain na
tinapon ko. Pinagpag niya iyon.

Kinuha ko iyon sa kanya. Naupo ako sa sahig ay binulatlat ko ito. Inilabas ko ito
sa isang baunan. Binuksan ko iyon. Hotdog at itlog. Parehas sunog.
Lumikot ang mga mata niya nang tingalain ko siya. "It's just... so hard to cook in
your stove."

Pigil akong napangiti. 'Kita ko naman ang airport niya sa pagluluto. Effort pala.
Mukha naman pinaghirapan niya ito. Kahit ako ay naghihirap din tuwing magluluto sa
de uling kong kalan. Kailangan pa kasi itong paypayan para magningas.

"One more thing, wala akong ibang mabiling ulam diyan sa tindahan. Ayoko namang
lumayo," paliwanag niya pa.

"Bakit ayaw mong lumayo?"

Ngumuso siya. "Baka mamaya ay pagbintangan mo akong tumatakas kapag di mo ako

naabutan dito."

Hindi ko siya kinibo. Kumain na lang ako. Pero napangiwi ako nang kainin ko ito.
Lasang uling din kasi. Sobrang pait dahil sunog.

Tumayo ako.

Sumunod siya ng tingin sa akin. "H-hindi mo nagustuhan?"

Hindi ako umimik.

Mahina siyang napamura. Kulang na lang ay suntukin niya ang sarili niya.

"'Lika dito," utos ko sa kanya.

"Huh?" Bakas sa guwapo niyang mukha ang pagtataka.

"Kain tayo sa labas." Napakagat-labi ako. "Sagot ko."

Nakatitig lang siya sa akin at tila ba napatulala.

"Ayaw mo ba?"

Bigla siyang nataranta. Dinampot niya agad ang jacket niya at sumunod sa akin.
Sabay kaming naglakad palabas. Wala kaming kibuan.

Nililingon ko siya habang naglalakad kami. Hindi ko maiwasan. Lalo na't pakiramdam
ko ay may kasalanan din ako sa kanya. Hindi ko tuloy alam kung paano ako hihingi ng
tawad.
"Would you care to tell now who hit you on the face?" Bigla niyang tanong nang
hindi tumitingin sa akin. Kahapon niya pa ito tanong sa akin.

Napahawak tuloy ako sa labi ko. Ito iyong sinampal ni Marlon kaya nagkapasa. "Ano
naman ang gagawin mo kapag sinabi ko sa'yo?"

Napahinto siya sa paglalakad. Nagdilim ang kanyang mukha. "I'm gonna kill him."
Nagtatagis ang kanyang mga ngipin.

Napayuko ako. "Nadapa ako. Tumama lang ito sa bato."

Hindi na siya nagsalita. Nagpatiuna na siya sa paglakad. Pinagtitinginan siya ng

mga taong nakakasalubong niya. Lalo na ng mga kababaihan. Matangkad kasi siya at
maganda ang kutis niya. Sa unang tingin talaga ay mapagkakamalan siyang artista.
Lalo pa't taglay niya ang kulay karagatan niyang mga mata.

Kaya nagtatanong pa rin ako, bakit ako?

Marami namang ibang magandang babae, may mayaman pa nga at may matalino. Bakit ako?
Wala naman akong naaalala na ginayuma ko siya, kaya bakit ako?

"S-sorry..." Wala sa sarili ay nasabi ko.

Napahinto muli siya sa paglalakad at nilingon ako. "Huh?"

Umiling ako. "Basta, sorry." Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya.
Napakainit ng palad niya. Hinila ko siya. "Hayun. Doon tayo kakain." Nakakita ako
ng fishball. Hinila ko na lang siya at hindi nilingon.

"Why?" tanong niya. Pumreno ang mga paa niya.

Tiningala ko siya. Alam ko ang naglalaro sa isip niya. Nang pagsamantalahan niya
ako, nagtaka siya kung bakit ako virgin eh gayung may boyfriend ako.

Sumimangot ako. "Wag na nating pag-usapan."

"So it's your first time?"

Kumuyom ang kamao ko.

Napatingala siya sa kalangitan. "It's my first time too."

Kapal ng mukha nito. Samantalang sabi sa akin ni Loraine eh may mga ginulpi na siya
sa kama.

"It's my first time I made love."

"Ha?"

"I usually fuck. I don't make love."

Inirapan ko siya. "Ewan ko sa'yo. Hindi kita maintindihan."

Hindi ko ma-gets kung ano ang sinasabi niya.

"May plano ka pa bang ipakulong ako?"

Nagpakawala ako ng hangin sa bibig ko. Napapikit ako. Ito na lang ang paraan para
makalaya ako. Ito lang ang alam kong daan para mapalaya ko na ang sarili ko.
"Bayaran mo 'ko."

Umangat ang isa niyang kilay.

"Hindi na kita ipapakulong... basta bayaran mo ko."

...

INILABAS na ng hospital si Marlon matapos ang matagumpay niyang operasyon. Ilang

buwan na therapy lang ay makakalakad na ulit siya, ayon sa doktor. Wala naman na
siyang iintindihin sa mga bills dahil binayaran ko na ito. Ginamit ko ang perang
ibinigay sa akin ni Rix. Kapalit niyon, hindi ko na siya sasampahan ng kasong rape.

Sa totoo lang, naramdaman ko na ang kalayaan na hinahangad ko. Pakiramdam ko ay

wala na akong pananagutan kay Marlon. Nawakasan ko na ang grill na nararamdaman ko.

Guilt pala.

Hindi na ako makokonsensya na tapusin na talaga ang namamagitan sa amin ni Marlon.

Hindi na ako maghahabol kahit pa agrabyado na ako at nagpapaka-martyr sa kanya.
Hindi na ako magpapaalipin sa katarantaduhan niya.
Kasalanan ko man na nalumpo siya, napanagutan ko na. Malaya na ako. Hindi na ako
magpapakatanga sa kanya. At tama si Gracia. Ipinako ko lang ang sarili ko sa kanya.
Hindi ko siya mahal.

Umiiyak lang ako dahil sinasaktan niya ako. Lumuluha lang ako dahil awang-awa ako
sa sarili ko. Sapat na siguro iyong ilang taon na niloko ko ang sarili ko. Ititigil
ko na iyong ilang taon na katangahan ko.

Sakay ng wheelchair si Marlon at tulak-tulak ng kanyang ina. Tumingala siya sa mama

niya. "Ma, iwan mo muna kami."

Ngumiti sa akin ang kanyang ina at saka nagpatiuna sa taxi na kinuha nila.

Kinuha ni Marlon ang kamay ko. "Salamat, baby..."

Tinanggal ko ang kamay niya na nakahawak sa kamay ko. "Magpagaling ka."

"Martina, pwede ba tayong mag-usap?"

Umiling ako. "Wala naman na tayong dapat pag-usapan."

"Mag-usap tayo tungkol sa'ting dalawa, Martina, please..."

Ngumiti ako. "Wala na tayong pag-uusapan, Marlon. Umuwi ka na."

"I love you..." Namumungay ang kanyang mga mata.

Sinubukan niya ulit kunin ang kamay ko pero tinabig ko ang kamay niya.

"S-sorry sa mga nasabi ko..." Gumaralgal ang tinig niya. Parang may kung anong
bagay siyang napagtanto.

"Kalimutan mo na yun."

Napayuko siya. "H-hindi mo na ba ko mahal?"

Bumuga ako ng hangin. "Hindi na." Pagkasabi ko ay naglakad na ako. Iniwan ko siya.

Wala akong naramdaman kahit kaunting pagsisisi sa puso ko. Sa totoo lang, mas
nakahinga na nga ako nang maluwag ngayon.
Kahit anong gawin niya, hindi na niya maibabalik iyong dati. Hindi naman kasi ako
iyong sumuko kundi siya. Hindi naman ako iyong nawalan kundi siya.

Narinig ko pa na tinawag niya ang pangalan ko, ngunit hindi ko na siya nilingon.
Ayoko na talaga. Tama na. Pasensya na, pero natuto na ang tanga.

Pumara na agad ako ng tricycle at sumakay ako. Nagpahatid ako hanggang sa kanto ng
tinutuluyan ko. Pagbaba ko ng sasakyan, naglakad-lakad muna ako. Gusto ko munang
mag-isip-isip at magmuni-muni.

Hindi rin ako gaanong nagtagal dahil dinalaw na ako ng pagod at antok. Umuwi na
ako. Dumeretso higa ako sa manipis kong kutson. Subalit bago pa lang ako napipikit
nang may kumatok sa pinto. Tumayo ako at pinagbuksan ito.

Napalunok ako nang bumungad si Rix. Ang unang sumalubong sa akin ay ang kulay asul
niyang mga mata.

"A-anong ginagawa mo dito?" Kinabahan ako. Lalo nat napatingin siya agad sa mga
hita ko. Nakasuot kasi ako ng maiksing shorts. Sa pang-itaas naman ay naka-sweater
ako.

Basta na lang siya pumasok at isinara ang pinto ko. "Bakit ka naka-sweater? Ang
init, ha?"

Niyapos ko ang sarili ko. "Baka kasi mamaya ay gapangin mo na naman ako."

Humarap siya sa akin. "Actually, I'm here to..." Bahagya siyang napahinto. "Do it
again..."

Napaatras ako. "Ha?"

"Sorry." Humakbang siya palapit sa akin.

"I-ipapapulis na kita, sige ka..." Kandabuhol ang dila ko. Pinagpawisan ako bigla.

"It's fine with me. Pero hayaan mo muna akong..." pumungay ang mga mata niya.

"S-sisigaw ako ng rape..."

Kitang-kita ko ang pagtatagis ng mga ngipin niya.

Napangiwi ako. Humawak ako sa kamay niya. "Please, wag. Masakit kasi eh... baka
pwedeng pag-usapan natin 'to?"
Nagulat ako nang bigla siyang ngumiti at mahinang tumawa. "I was just kidding."

"Ha?" Nagilalas ako sa ngiti niya. Ito kasi ang unang beses na nakita ko siyang
tumawa. Napakaganda pala ng mga ngipin niya kapag ganto ang ngiti niya.

Kinabig niya ako palapit sa kanya at kinintilan ng halik ang noo ko. "I just
dropped by because... I miss you." Napaka-husky ng kanyang boses.

Nang lumapat ang mukha ko sa matigas niyang dibdib, bumilis ang tibok ng aking
dibdib. Pakiramdam ko ay nagtatampo dahil nagbibiro lang pala siya. Umasa tuloy ako
na pagsasamantalahan niya ulit ako. Para kasing gusto ko.

Grrrr!

Ipinilig ko ang aking ulo. Namalayan ko na lang na nakayakap na rin pala ako sa
kanya. Lumabi ako. "K-kung pagsasamantalahan mo ako." Napalunok ako nang malalim.
"W-wag dito."

"Huh?"

Tiningala ko siya. "I-ihanap mo naman ako ng malambot na hihigaan ko..."

Pinamulahan ako.

Umangat ang sulok ng kanyang natural na mapupulang labi. "I know a place."

JF

Chapter 22 [Part 1] [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 22 [Part 1]

DINALA ako ni Rix sa isang mamahaling hotel. Sinalubong kami ng isang unipormadong
babae na iba ang gamit na lenguawahe. Hindi ko sila maintindihan nang mag-usap na
sila. Para silang taga-ibang planeta kung magpalitan sila ng salita.

"Let's go, Martina." Inalalayan ako ni Rix papasok sa salamin na elevator.

Hindi pa rin ako makapagsalita. Kahit nong nasa sasakyan niya kami ay tahimik lang
ako habang siya ay seryosong nagmamaneho. Parang hindi pa rin ako makapaniwala sa
mga nangyayari.

Napapitlag ako ng akbayan niya ako at marahang hilahin palapit sa kanya.

"'You okay?" masuyong tanong niya.

Marahan akong tumango.

Ngumiti siya at hinaplos ako sa mukha. Natigilan ako. Bakit ganito? Bakit ba ang
sweet-sweet ng lalaking ito?

Pumasok kami sa isang kwartong ubod ng lamig. Mayroon itong malaki at malambot na
kama. Madilim ang ilaw na bahagyang kulay pula. May bumubulang pool ito sa tabi.

Para kaming napapalibutan ng malaking aquarium dahil ang bawat sulok ng pader
salamin. Sa loob niyon ay may mga isda na ngayon ko lang nakita. Hindi ko maiwasang
hindi mamangha.

"R-Rix, sandali..." Awat ko kay Rix matapos niyang hubarin ang kanyang suot na
shirts at jeans. "K-kinakabahan ako..." Napalabi ako.

Para kasing ang bilis niya. Kapapasok pa lang namin ay naghubad na agad siya. Baka
naman pwede muna kasing mag-usap sana?

Kinuha niya ang kamay ko at inilagay sa ibabaw ng kanyang mainit at matigas na

dibdib. Napakainit ng kanyang balat. Napakabilis din ng tibok ng puso niya.

Inalalayan niya ang kamay ko pababa. Nahawakan ko ang mga muscles na nasa kanyang
matigas na tiyan. Para bang inukit iyon ng isang magaling sa iskupltor. Maganda ang
pagkakagawa. Pulido. Perpekto.

Napalunok ako. Napakaganda talaga ng katawan niya. Hindi na ako magtataka kung
bakit marami ang nahuhumaling sa kanya. Isa na nga doon si Loraine.

Hinagkan niya ang noo ko. "I won't hurt you again."

Tiningala ko siya. Bumalatay sa mukha ko ang labis na paghanga sa kanyang anyo.

Minsan ko ng kinamuhian ang lalaking ito pero ni minsan ay wala akong nakitang
kapintasan sa kanya.

Lalo pa kaya ngayong tila ba nahuhulog na rin ako sa kanya. Hindi ko maiwasan. Sino
bang makakaiwas sa mga mata niyang bughaw?

Pinangko niya ako gamit ang kanyang mga bisig. Walang kahirap-hirap sa kanya iyon
dahil malaki siya. Malakas siya.

Maingat niya ako inilapag sa ibabaw ng malambot na kama. Napakasarap mahiga, hindi
masakit sa likod. Pumatong siya sa akin at hinawi ang ilang hibla ng aking buhok.
"Are you gonna sue me if I undress you now?"
Umalon ang aking lalamunan. "D-depende."

Kumunot ang kanyang noo. "What do you mean?"

"P-please... wag mo na akong sasaktan..."

Bahagya siyang ngumiti. "I won't." Bigla niya akong hinalikan sa leeg.

Napapikit ako. Ang sarap sa pakiramdam ng mainit niyang labi na humahagod sa aking
balat. Pinapainit ng halik niya ang nanlalamig kong katawan. Naglalakbay ang mga
ito, pababa sa dibdib ko.

Hinubad niya ang suot kong damit at itinapon sa kung saan.

Tinakpan ko ang aking dibdib gamit ang aking mga braso. Umiwas ako ng tingin sa
kanya.

"W-wala bang CCTV dito?" Baka kasi mamaya ay may nanonood sa amin.

"None."

"P-paano ka nakakasiguro?"

Marahan niyang binaklas ang braso ko.

"Because I own this place."

"Ha?"

"Don't be afraid, baby. I'll take care of you."

Tumango ako. Hindi ko magawang katagpuin ang mga mata niya. Nahihiya ako.

Dinakot niya ang dibdib ko at minasahe ito. Pagkuwan ay hinagkan niya at salitang
sinipsip ang bawat dulo nito. Sinakop ng gutom na gutom niyang bibig ang hinaharap
ko.

"Ah... Rix!" Napaliyad ako.

Nagpakawala muli ako ng mga ungol nang maramdaman ko na nagpadausdos ang kanyang
kamay sa loob ng panty ko. May kinalabit siya doon. Pinaikot niya ang daliri niya
doon.

Hindi ko na alam kung nasaan na ang konsentrasyon ko. May mga labing tumitikim sa
dibdib ko, at may nangangalikot sa gitna ko. Kumabaga ay combo attack itong
ginagawa niya sa akin. Wala tuloy paglagyan ang nararamdaman ko. Huwag sana siyang
hihinto dahil baka ikabaliw ko.

Mayamaya pa'y gumapang pababa ang mga labi niya. Pababa sa aking tiyan, sa aking
pusod. Ibinuka niya ang aking mga hita. Kinagat niya ang panty ko. Gamit ang
kanyang ngipin ay hinubuan niya ako.

Napatakip ako sa aking mukha. Ramdam ko na pulang-pula na ako sa mga oras na ito.
"R-Rix..."

Nakita na naman niya ang pinakamaselang parte ng aking katawan. Nang ibuka niya ang
mga hita ko, tinitigan niya pa ito lalo. Lalo tuloy akong nahiya. Para kasing
sinisilip niya nang husto ang itsura non.

Mayamaya ay sumubsob siya sa pagitan ng aking mga hita. Hinalikan niya ako ron
gamit ang mainit niyang bibig. Mariin na halik, tila alam niyang iyon ang kahinaan
ko. Para bang kabisado niya kung ano ang lalaruin sa parte kong iyon.

"Ah... Oh, Rixxx....!" Napa-ungol ako nang malakas. May bahagi kasi ako doon na
nasentro niya. Nang mapunto niya iyon, napaliyad ako sa sarap.

Umaalon ang kanyang ulo nang silipin ko siya. Ilang sandali pa'y bumilis ang galaw
ng dila niya. Kaunti na lang at may lalabas na sa akin.

Napasabunot ako sa kanyang buhok.

Hindi ko na matandaan kung paano kami umabot sa ganitong tagpo. Ang natatandaan ko
lang, galit ako nang pagsamantalahan niya ako. Pero nagtatalo ang damdamin ko. May
parte kasi sa katawan ko na nagustuhan ko ang ginawa niya.

Oo na, hinahanap ko tamis ng mga halik niya.

Panandalian nga ay napaangat ako at napahiyaw. Nangisay ako nang may maramdaman ako
sa kaibuturan ko na kumawala mula sa akin. Nanginig ang buong katawan ko.
Nanghihina akong napalupagi sa kama. Hingal na hingal ako.

Umangat siya at humiga sa tabi ko. Pagkatapos ay kinintilan niya ako ng halik sa
noo.

"I-iyon lang yun?" utal kong tanong sa kanya. Tumingin ako sa asul niyang mga mata.
"That's all for tonight, baby. May sugat ka pa. Baka masaktan ka." Malat ang
kanyang tinig.

Yumuko ako sumiksik sa matigas niyang dibdib. "A-ayaw mo lang yata makasuhan, eh."

Napasilip kasi ako sa harapan niya. Nakabukol iyon sa suot niyang boxers at mukhang
galit na galit sa akin.

Nagtagis ang mga ngipin niya. "I just don't wanna hurt you anymore."

Napangiti ako. Hindi ko ipinakita sa kanya ang mukha ko kaya hindi niya alam na
masaya ako. Lalo akong sumiksik sa kanyang dibdib.

Niyakap niya ako hanggang sa naigupo kami ng antok. Nang gabing ito ay nakatulog
kami ni Rix sa loob ng bisig ng isat-isa.

JF

Chapter 22 [Part 2] [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 22 [Part 1]

"KUMUSTA si Marlon?" tanong ni Gracia. Kasalukuyan kaming nasa loob ng klase.

Naghihintay kami ng professor na magtuturo sa amin.

Nangalumbaba ako. "Hindi ko alam. Wala na kami."

Namilog ang mga mata niya. "Seryoso? Matapos mong bayaran ang lahat ng bills niya
sa hospital?"

"Alam mo, insan, tama ka. Hindi ko maiwan si Marlon dahil iniisip ko na mahal ko
siya. Iniisip ko na concreted ako sa kanya."

"Concreted? Baka comitted?"

"Ganun na din yun." Napayuko ako. "Sinisisi ko kasi ang sarili ko kaya siya
naaksidente. Pero ngayong napa-opera ko na siya, wala na akong pananagutan sa
kanya."

"Narealize mo na hindi mo pala talaga siya mahal?"

Ngumuso ako. "Hindi ko na matandaan kung minahal ko ba talaga siya."

"Ganun naman talaga madalas e." Tumango-tango siya. "Akala mo lang mahal mo, pero
in love ka lang pala sa idea na may mahal ka at may nagmamahal sa'yo. Natatakot ka
lang na mag-isa at aminin sa sarili mo na mali ka."

Ako naman ang tumango. Nadale ni insan.

"Mahirap talagang matali sa relasyon na walang feelings maliban sa guilt. Hindi mo
maiwan ang isang tao kahit toxic na ang relasyon niyo. Hindi mo maiwan kahit gusto
mo ng iwan kasi feeling mo mahal mo talaga siya at kawawa siya kapag iniwan mo
siya. O feeling mo kawawa ka pag nagkahiwalay na kayong dalawa."

Tinapik niya ako sa balikat.

"Pero masaya ako para sa'yo, Martina. Finally, natuto at natauhan ka na."

Ayon kay Shena, medyo nakakalakad na raw si Marlon sa tulong ng therapy.

Nakipagkita kasi sa akin ang babae kahapon. Pinipilit niya ako na ipasok ko siya sa
pinagtatrabahuhan kong coffee shop. Kaya hayun, nakibalita na rin ako. Madalas daw
akong hinahanap ni Marlon.

Minsan, umiiyak ito. Nami-miss daw ako. Eh, kahit lumuha pa siya ng dugo sa harapan
ko, hindi na ako babalik sa kanya. Tama na iyong mga taon na nagpakatanga ako sa
kanya. Toxic siya, tama si Gracia.

Ang magkasintahan ay dapat palaging pinapasaya ang isat-isa, dinadamayan kung

malungkot ang isa at iniintindi kapag may sumpong ang isa. Hindi susukuan ang bawat
isa. Nagtutulong sa problema at nagsasalo sa saya. Hindi iyong puro pasakit at
problema lang ang dala. Kapag ganun, toxic na. Kung mag-jowa palang toxic na, ano
pa kaya pag kasal na?

Minsan nga, iniisip ko, mas okay na rin siguro itong naaksidente si Marlon. Hindi
ko pa kasi makikita ang totoong ugali niya kung hindi pa ito nangyari sa kanya. At
least nalaman ko na masama pala talaga ang ugali niya.

"Si Kuya Maximus, hindi pa ba siya makakalabas ng hospital?" untag sa akin ni

Gracia.

"Baka sa mga susunod na araw, pwede na."

"Bakit kasi hindi nyo idemanda yung jowa niya na nanggulpi sa kanya?"

"Sabi ni Kuya Maximus, delikado daw ang taong yun. Kaya hayaan na lang daw namin.
Ayaw na niyang palakihin ang gulo. Baka daw madamay pa ako."

Napangiwi na lang si Gracia. "Ganun?"

Biglang bumukas ang pinto at iniluwa niyon si Rix. Kahit mula siya sa kinauupuan ko
ay nanunuot sa ilong ko ang mamahalin niyang cologne. Naka-glasses man siya ay
malinaw na makikita pa rin ang pagka-asul ng kanyang mga mata. Naka-fitted siya na
long sleeve at blue jeans. Sa paahan niya ay itim na loafers.

Nabuhayan tuloy ang mga inaantok kong mga kaklaseng babae. Parang kanina lang ay
nagbibilang na sila ng tupa. Nang makita nila si Rix, biglang umayos ang mga upo
nila.
Bakas sa mga mukha nila ang tuwa. Ang mga mata nila ay nagniningning. Ang iba sa
kanila ay parang kinikiliti sa pwet habang mabilis na nag-aayos ng buhok. Ang iba
naman ay lihim na pinipicturan si Rix gamit ang kanilang cellphone.

Ang hindi nila alam, ako ang gusto ng lalaking ito. Ewan pero ngayon ang ako
nagtaas ng noo. Hindi kasi ako makapaniwala. Sa dami ng babaeng nagkakandarapa sa
kanya, ako ang napili niya. Ako ang pinili niya na alagaan. Ako ang pinili niya na
mahalin at romansahin.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ano na naman ba itong pumapasok sa isip ko?

"Martina." Bungad ni Rix. Salubong ang kilay niya. Mukhang masama ang mood.

Napalingon tuloy ang lahat sa akin.

Napatayo ako sa pagkakaupo. "P-Prof, bakit po?"

"Ilang araw kang absent. Why?"

Seryoso ba siya? Parang hindi niya alam na sa mga araw na hindi ako pumasok ay
kasama ko siya. Ano bang drama ng lintek na poging ito?

"Let's talk outside. Follow me." Nagpatiuna siya sa labas.

Ano bang pinagsasabi ng adonis na ito? Teka nga at masundan. Mahalikan. Char!

Sumunod ako sa kanya. Naglakad papunta sa kabilang classroom. Pumasok kami dito
dahil wala namang nagkaklase.

"Sit." Utos niya sa'kin. Isinara niya ang pinto.

Napalunok ako sa aking pag-upo.

Humalukipkip siya. "Bakit ka absent nang ilang araw?"

"Haler? Ni-rape mo ako."

"That's not a valid reason."

Yabang nito. Parang siya ay hindi kapapasok lang. "Wag mong sabihing ibabagsak mo
ko?"

"It depends." Biglang may naglarong ngiti sa kanyang mapulang mga labi.

"A-anong ibig mong sabihin?" May namuong butil ng pawis sa aking pisngi.

Bigla siyang lumuhod. Inangat niya ang palda ko.

Inawat ko siya. "A-anong ginagawa mo?" Sabay lingap ko sa bintana. "B-baka may
makahuli sa'tin dito?"

"Relax. I'll do it fast." Sumuot ang ulo niya sa loob ng palda ko. Pagkatapos ay
ibinuka niya ang mga hita ko.

"R-Rix –" Hindi ko na siya naawat. Huli na dahil nabaklas na niya ang panty ko.
"Next time, don't wear panties."

"Ha?"

Iniangat niya ang magkabila kong binti. Lalo niyang ibinuka ang aking mga hita.
Ramdam ko ang mainit na paghinga niya sa aking gitna.

"A-anong gagawin mo?" Napalunok ako nang malalim at madiin.

"Brace yourself." Aniya matapos pasadahan nang maiksing halik ang aking hiwa. "I'm
gonna use may tornado togue."

Ay sus, ang sarap nun.

JF

Chapter 23 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 23

ILANG beses ko ng siniko si Shena, pero hindi pa rin natitinag ang mga mata niya
kay Rix. Tulala lang siya sa lalaki at nakatanga matapos ko siyang ipakilala dito.
Ipinakilala ko siya para ipasok sa trabaho.

"Shena!" Pabulong kong sigaw nang sikuhin ko ulit siya.

Saka lang siya tila nagising sa malalim na pagkakatulala. "Ha?"

"Magpakilala ka na kay bossing," bulong ko.

"Ah." Inayos niya ang buhok niya. Bakas sa kilos niya ang pagkataranta. "Magandang
araw po. Ako po si Shena." Pakilala niya kay Rix na nakatayo lang at nakapamulsa sa
harapan namin.

Pagkatapos ng klase ko kanina, nakipagkita sa akin si Shena. Dinala ko siya dito sa

coffee shop at ipinakilala kay Rix para ipasok sa trabaho.

Ang problema, itong si Rix ay aligaga sa pagsulyap sa akin. Kung naging kamay lang
ang mga mata niya ay baka kanina niya pa ako nahubaran.

Alam ko ang mga tingin niyang ito. Para gusto na naman niya akong hilahin sa isang
lugar para hubuan.

"Bossing, nakikinig ka ba?" Pukaw ko kay Rix. Nagpapakilala kasi si Shena sa kanya
pero ang mga mata niya nasa sa mga butones ko nakatama. Parang kinakalkula na niya
kung paano niya ito babaklasin mamaya.
"Y-yes." Napakurap siya. "Of course." Sabay baling niya kay Shena.

Napakagat-labi naman si Shena nang balingan niya ito.

"You may start now." Pagkuwan ay naglakad upang lampasan ako. Ngunit bago siya
nakalampas sa akin ay palihim niya akong pinisil sa siko.

Napalunok ako. Alam ko ang ibig sabihin niyon.

Habang papalayo naman ang lalaki ay habol tingin ito ni Shena.

"Di mo naman sinabi, Martina, na ubod ng guwapo pala ang boss natin! E di sana last
week pa ako nag-apply dito!"

"Oops, taker na yan!"

Nangunot ang noo niya. "Taker? Hindi ba taken?"

"Taken nga." Inirapan ko siya.

"May girlfriend na siya? Sino?"

"Secret." Napabungisngis ako.

Ang sarap isipin na girlfriend ako ni Hendrix Ybarra Montenegro. Pero sa totoo
lang, hindi ko pa talaga alam kung anong status namin. Basta ang alam ko lang,
magaling ang dila niya– este magaling siyang mag-alaga. Kapag kasama ko siya,
pakiramdam ko ay safe na safe ako.

Pakiramdam ko ay kompleto ako. Masaya akong kasama siya. Masarap siya.

Ano na naman ba itong nasa isip ko? Kung anu-ano kasi ang ginagawa sa akin ni Rix.
Iyan tuloy, puro kahalayan na rin ang nasa isip ko.

Iminulat niya kasi ako sa makamundong kasalanan. Araw-araw tuloy akong nananabik sa
kanya. Lagi kasi siyang may bago. Lalo na iyong tornado tongue niya. Nakakabaliw
kapag ginamit na niya.

"So pwede na kong magsimula?" untag sa akin ni Shena. Napansin niya yatang
ngumingiti ako mag-isa.
Tinapik ko siya sa balikat. "Wag kang mag-alala. Madali lang ang training." Biglang
sumeryoso ang mukha ko. "Kumusta na nga pala ang kuya mo?"

"Nakakalakad na siya nang maayos kapag may saklay."

Pilit akong ngumiti. "Mabuti kung ganun."

"Martina!" Tinawag ako ni Rix.

Nilingon ko siya. "Bakit, boss?"

"The locker room is full of mess. Could you clean it up, please?"

"Ha?" Parang alam ko na ang susunod na mangyayari.

"To the locker room. Now!"

"Y-yes, boss!" Nanakbo na ako pasunod sa kanya.

Iniwan ko na si Shena. May trainer namang in-assign si Rix para sa kanya. Ibinalik
na kasi ni Rix iyong mga dating kasamahan ko sa trabaho dito. Pinilit ko siya.
Maliban lang kay Kevin. Galit siya sa lalaking iyon.

Papalapit pa lang ako sa locker room nang hilahin ako ni Rix. Isinandal niya ako sa
pader.

"B-baka may makakita sa'tin dito?"

Pinisil niya ang labi ko. Bakas sa mukha niya ang panggigigil.

Napalunok ako habang nakatingala sa kanya. Naamoy kasi ang mabango niyang hininga
na tumatama sa aking mukha.

Namalayan ko na lang na nabaklas na niya ang mga butones ko. Binuksan niya ang
uniporme ko. Pagkuwan ay inangat niya ang bra ko.

"R-Rix..." Hingal ko. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko.

Bahagya siyang yumukod upang maabot ng labi niya ang aking kaliwang dibdib ko.
Dinakma ito ng bibig niya. Para siyang hindi kumain ng ilang araw. Sabik na sabik
niyang pinaghahalikan ang dulo nito.
Napaungol ako at napakapit sa kanyang buhok. "D-dahan-dahan... hindi ka
mauubusan..."

Lumuhod siya pagkatapos, at itinaas ang isang hita ko. Sinilip niya ang nasa
pagitan ng mga hita ko. "Why are you wearing panties?"

"S-sorry, nakalimutan ko. Bawal na nga pala mag-panty."

Hinila niya ang panty ko at pinunit. Pagkatapos ay sumubsob na siya sa gitna ko.

Napasandal ako sa pader sa pagkakatayo. Ang isang hita ko ay nakasampay sa kanyang

balikat. Ang kanyang ulo ay umaalon habang abala sa aking kaselanan.

Panay ang sulyap ko sa pinto dahil baka biglang may pumasok. Baka mamaya ay mahuli
kami sa akto. Ngunit paano ko pa siya pipigilan? Kahit yata may makakita sa amin ay
walang balak huminto ang lalaking ito.

Wala yatang araw na hindi siya sabik na sabik sa akin. Wala ring araw na hindi
hinahanap na katawan ko ang ginagawa niya. Halos araw-araw niya kasi akong
pinapaligaya.

Napatutop ako sa aking bibig nang mapatili ako. Nanginig bigla ang mga kalamnan ko
nang maabot ko ang kaluwalhatian. Napatirik ang mga mata ko sa sarap. Napaliyad ako
sa pagkakasandal ko sa pader.

Umangat siya at hinagkan ako sa noo. Hinihingal siya habang ibinabalik sa dati ang
mga butones na binaklas niya.

Gusto ko siyang tanungin kung bakit parang ako lang palagi ang pinapaligaya niya?
Paano naman siya? Di ba, masakit sa puson yun? Di ba dapat mailabas niya rin yun?
Nahihiya tuloy ako. Hindi naman yata pwede iyong laging ako lang. Dapat take and
give.

Give and take yata yun.

"R-Rix..." Lumabi ako. Pinamulahan ako.

"Huh?"

Napalunok ako bago ko sinipat ang harapan niya. Hinuli ko ang nakaumbok niyang ari
na nagtatago sa kanyang pantalon. "P-pwede na sigurong ipasok 'to sakin..."

"Are you sure?" may hingal ang tinig niya.

Tumango ako. Nangangapal ang pisngi ko sa hiya.

Hinila niya ako sa pulso. "Let's go to the bathroom."

...

"Oh, anong nangyari sa'yo? Bakit iika-ika ka?" Nakamasid si Gracia sa lakad ko
habang papalapit ako sa kanya.

Nagkita kami para magtulungan sa paggawa ng project.

Wala sa ayos ang lakad ko dahil ginalaw ako ni Rix. Akala ko magaling na ako, hindi
pa rin pala. Kung bakit kasi ang laki ng kuwan niya. Iyan tuloy, sugatan na naman
ako.

"W-wala ito. Concentrated kasi ako." Maingat akong umupo malapit sa harapan niya.

"Concentrated o constipated?"

"Constipated pala." Pagsisinungaling ko. Ang totoo ay masakit iyong nasa pagitan ng
mga hita ko kaya pipilay-pilay ako.

"Ikaw na magpasa ntiong project natin kay Prof, ha."

"Bakit ako?"

"Bakit, hindi pa ba kayo?"

Napakamot ako sa ulo. "Insan, wala kaming relasyon." Totoo naman. Hindi ko pa
talaga kung ano ba ang status namin.

"Kunwari ka pa. Eh ilang beses ko na kayong nahuli."

"N-nahuli?" Namutla ako. "Nahuli saan?"

"Nahuli ko kayong nagtititigan!"

Nakahinga ako nang maluwag. Akala ko nahuli niya kaming may ginagawang
kabulastugan.

"Anyway, tapusin na natin ito para makauwi tayo nang maaga."

Biglang tumunog ang cellphone ko. Sinagot ko agad ito nang makita ang pangalan ni
Kuya Maximus. "Hello, Kuya – este Ate Maxine."

"Sis, baka makalabas na ko ng hospital sa susunod na linggo. Sakto, birthday mo."

Oo nga pala. Birthday ko na sa susunod na linggo.

"Talaga?!" Nalungkot ako. May makakasama na ako sa tinutuluyan ko. Ibig sabihin,
hindi na namin magagawa iyong mga ginagawa namin ni Rix nitong mga nakaraang
linggo. Mas gusto niya raw kasi na nagtatalik sa tinutuluyan ko. Classic daw.
Maraming adventure.

Adventure na pala sa kanya yung lumalangitngit ang sahig at bukul-bukol na higaan

habang pagulung-gulong kami.

"Oh, bakit parang malungkot ka na lalabas na ako?" Sita ni Kuya Maximus sa akin.

"Hindi ah. Ang saya ko nga dahil may makakasama na ko."

"Oh, sige. Sunduin mo ko dito bukas."

"Sige, Ate Maxine. Get will soon."

"I well." Pinatay na niya ang linya.

Napahilot sa sintido si Gracia matapos marinig ang pag-uusap namin. "Magkapatid nga
kayo."

Mayamaya ay napahikab ako.

"Wag mong sabihing inaantok ka? Magsisimula pa lang tayo dito."

Umiling ako habang nagpupunas ng muta. Hindi ko alam kung bakit parang tinatamad
ako. Ang bigat ng pakiramdam ko.

Tumunog ulit ang cellphone ko. Si Rix naman ang nakita ko sa screen. Sinagot ko
ito. "H-hello?"

"I need you to moan."

"H-ha?"
"Come on. I'm holding myself right now."

"A-ano bang pinagsasabi mo?"

"Damn it, I'm coming."

Lumayo ako kay Gracia at tinakpan ang speaker ng phone ko.

"Rix, kasama ko si Gracia."

"Gracia? Your best friend slash cousin?"

"Oo. Kaklase ko at estudyante mo rin."

"Yeah, I know her."

"Ano ba kasing ginagawa mo?"

"Nothing. I just wanna try it on the phone."

Umikot ang bilog ng mga mata ko. "Ang bastos mo." Sabay halakhak ko nang mahina.

"I just missed you."

Pigil akong napangiti. "E-ewen ke se'ye..."

"Can I fetch you?"

Napalingon ako kay Gracia. Naka-ready na ang mga kartolina at art paper na
gagamitin namin sa project. "Sorry. Marami pa kasi kaming gagawin."

"I see."

"Babawi ako bukas. May bago akong natutunan."

Narinig ko ang gigil niyang paghinga. "All right."

Pinatay na niya ang linya pagkuwan. Binalikan ko na ang upuan kung saan kaharap ko
si Gracia.
"Anyare sa'yo, insan? Bakit parang nanlalata ka."

Napakamot ako. "Hindi ko nga alam. Pwede bang tumungo ako saglit?" Hindi ko na
hinintay ang sagot niya. Nahiga ako sa mga braso ko na ipinatong ko sa mesa.

"Saglit lang, ha?"

Hindi ko na siya kinibo. Pumikit ako saglit. Napadilat lang ako nang marinig ko ang
pangalan ni Shena.

"Si Shena ba yun?"

Napaangat ako ng ulo. "Nasaan?"

"Hayun, oh!" Inginuso niya ang babae na pasakay ng tricycle.

"Oo. Nagsisimula na siyang pumasok sa coffee shop."

"Ganun. Eh di ba may duty ka rin ngayon?"

Kinuha ko ang pulso niya at tumingin ako sa relo niya. "Naku, late na ko!" Napatayo
agad ako.

"Paano itong ginagawa natin?"

"Babalikan kita!" Nanakbo na ako sa sakayan. Sinilip ko muna ang aking bag at
siniguradong bitbit ko ang aking uniporme.

Pagsakay ko ng tricycle, nagpahatid ako hanggang coffee shop. Nadatnan ko pa si

Shena na kapapasok lang sa glass door pagbaba ko ng sasakyan.

Sinubukan ko siyang habulin para sana sabay na kaming magbihis sa locker room. Pero
hindi ko siya naabutan. Pagpasok ko, nadatnan ko siyang kausap si Rix. May sinasabi
ang lalaki sa kanya.

Lalapitan ko sana ang dalawa nang biglang hilahin ni Rix ang babae sa pulso papasok
sa locker room. Namilog ang mga mata ko sa ginawa niya. Bakit kailangan niya pang
hawakan sa pulso si Shena?

Kumulo bigla ang dugo sa aking nakita. Hindi ko alam kung ano itong nararamdaman
ko. Basta, naiinis ako. May kung anong kirot kasi sa dibdib ko na makitang may
ibang hinahawakan si Rix.
Nagmarcha ako papunta sa locker room. Pagbukas ko ng pinto, napatigagal ako sa
naabutan ko. Tila ako naitulos sa aking pagkakatayo. Natutop ko ang bibig ko.

Mariin na naghahalikan si Rix at si Shena!

JF

Chapter 24 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 24

"INSAN." Inuga ako ni Gracia.

Umangat ang mukha ko mula sa pagkakayuko. "Ha?"

"Gising. Binabangungot ka!"

"Ha?" Luminga ako sa paligid. Saka lang nagbalik sa aking alaala na nakatulog pala
ako habang gumagawa kami ng project.

"Anyare sa'yo? Anong panaginip mo?"

Napahilot ako sa aking sentido. Panaginip lang pala. Akala ko totoo na nahuli ko si
Rix at Shena na naghahalikan sa locker room.

Napahawak ako sa aking dibdib. Huminga ako nang malalim. Hindi ko kakayanin kapag
nakita ko ang ganung eksena sa totoong pangyayari.

Ang sakit sa dibdib. Nasasaktan pa rin ako kahit namulat na ako sa isang masamang
panaginip.

"Okay ka lang, insan?" Sinilip ni Gracia ang mukha ko.

Tinanguan ko siya.

"Ang sama siguro ng panaginip mo, ano?"

"Ha?"

"Umiiyak ka, eh."

Napahawak ako sa aking mga mata. Basa ang aking pilikmata.

Biglang sumeryoso ang mukha ni Gracia. "Magtapat ka nga sa'kin, insan. Ano na ba
talaga ang level niyo ni Prof?"

Napayuko ako. Nagpakawala ako ng hangin mula sa bibig ko. "Hindi ko rin alam."

"Pwede ba yun?"

Matagal ko ng gustong tanungin si Rix kung ano ba talaga kami? Kaso natatakot ako
sa magiging sagot niya. Natatakot ako na baka ang lahat ay laro lang pala.

"Ang tanong, mahal mo na ba?"

Napalunok ako sa tanong niya.

"Tandaan mo, ang layo ng pagitan niyong dalawa. Iyang ganyang kaguwapo, insan,
imposibleng hindi maghanap ng iba yan. Imposibleng hindi maagaw sa'yo yan."

Nalungkot ako sa sinabi niya, gayung tama naman siya. Malayo ang agawat namin ni
Rix sa isa't isa. Sa estado pa lang sa buhay, napakataas na niya.

Ngayon ko tuloy tinatanong ang sarili ko kung dapat pa bang ituloy ito. Baka kasi
sa huli ay ako lang ang talo. Malaki ang mawawala sa akin. Ako lang ang kaawa-awa
sa huli.

...

NAPATINGIN ako sa kalendaryong nakasabit sa pader. Malapit na pala ang birthday ko.
Sa susunod na linggo na ito.

Sa lahat ng mga kaarawan ko na nagdaan sa buhay ko, isang masayang birthday lang
ang naalala ko. Ito ay iyong bata pa ako na kasama ko sina Papa at Mama. Pagkatapos
mamatay ni Papa, hindi na ako nagkaroon pa ng masayang kaarawan. Parang normal na
araw na lang iyon tuwing sasapit. Parang wala na lang.

Napapitlag ako nang may biglang lumapit na customer sa counter. Nilapitan ko ito at
kinuha ang order. Wala sa sariling napalingap ako sa di kalayuan. Natanaw ko si Rix
at Shena na nag-uusap. Mukhang seryoso ang pinag-uusapan nilang dalawa.

May hawak na ballpen si Shena at kinakagat-kagat niya ito habang naglilista.

Nakatitig siya kay Rix habang nagsasalita ito. May kung anong naglalaro sa kanyang
mga mata.
Tinapik ko ang mukha ko. Nanaginip lang ba ako? Hindi naman siguro. Bigla kasing
nanikip ang dibdib ko. Hindi mawala sa isip ko iyong napanaginipan ko.

"Martina, yung order daw?" Untag sa akin ng isa sa mga katrabaho ko.

"Ha?"

"Customer, Martina. Nasa harapan mo."

"Ay, oo nga pala!" Kinuha ko ang order ng customer. Pagkatapos ay lumapit ako kay
Rix at Shena.

Paglapit ko, biglang nag-iwasan ang dalawa. Bigla silang naghiwalay na parang
walang pinag-uusapan kanina.

"Anong nangyayari, Rix?" Tiningala ko ang lalaki.

"Huh?"

Napalunok ako. "A-anong pinag-uusapan niyo?"

"Nothing." Tinapik niya ako sa balikat. "Get back to work." Nilampasan niya ako at
naglakad ng pabalik sa desk.

Nilingon ko si Shena at kitang-kita ko na nagkasenyasan ang dalawa sa mata.

Para akong mabubuwal sa aking kinatatayuan. Anong ibig sabihin ng kanilang mga
tinginan?

Meron bang namamagitan sa kanilang dalawa? Iyong panaginip ko, hindi kaya
nagbibigay na iyon sa akin ng babala?

Parang pinipiga ang puso ko. Wala naman sanang tama sa mga hinala ko. Hindi
nalalayo ang edad namin ni Shena, at di hamak na mas maganda siya sa akin. Mas
matangkad, mas maputi at mas malaman. Mas matalino rin siya. Hindi ko siya katulad
na boba at walang alam. Wag naman sanang mahulog si Rix sa kanya dahil baka hindi
ko kayanin.

Inabala ko na lang ang aking sarili sa kung anu-anong gawain. Kahit hindi ko
trabaho, trinabaho ko na para lang malibang ako. Kahit hindi ko customer ay
inasikaso upang abalahin ang aking sarili. Hindi naman kasi sa kinokontra ko itong
tumatakbo sa isip ko. Gusto ko lang talaga na mabawasan itong sakit na nararamdaman
ko.
Nang mga sandaling iyon, hindi ako pinapansin ni Rix. Hindi ko alam kung ano iyong
pinagkakaabalahan niya. Parang masyado siyang busy kakatawag sa cellphone niya at
kakasulat sa isang papel.

Pagkatapos ng shift ko, nagbihis na ako sa locker room. Nakakapagtaka, wala yatang
Rix na humihila sa akin sa dilim.

Lumabas ako sa employee's exit. Inabangan ko si Rix. Mayamaya lang ay dumating na

siya na nakasakay sa kanyang mamahaling kotse.

Huminto siya sa harapan ko at lumabas ng sasakyan. Umikot siya sa passenger's seat

para pagbuksan ko.

Nang makapasok ako, bumalik na siya sa driver's seat. "Are you all right?"

Hindi ko siya kinibo. Hindi ko rin alam kung okay nga ba ako.

"Are you mad?"

Inirapan ko siya. "Bakit naman ako magagalit? Tayo ba?"

"Huh?"

Natutop ko ang aking bibig. Ano ba itong lumalabas sa bibig ko? "M-may dapat ba
akong ikagalit?"

"Nothing." Binuhay niya ang makina at pinaandar ang sasakyan. "Do you wanna go
somewhere else?"

"Ayoko. Uuwi na ako."

Hindi siya kumibo. Sinilip niya lang ako sa rearview mirror. Wala kaming kibuan
hanggang sa makarating kami sa tinutuluyan ko.

Isa ito sa kinaayawan ko sa kanya. Siya kasi iyong tipo ng lalaki na kapag hindi ka
nagsalita, hindi rin siya magsasalita. Kapag wala kang tanong, wala rin ang matipid
niyang sagot. Hindi ko tuloy alam kung tinatamad lang talaga magsalita.

Madaldal lang siya kapag nangroromansa na. Nakakainis.

Binuksan niya ang pinto ng sasakyan para makalabas ako. Pagbaba ko, dumerecho na
ako papunta sa tinutuluyan ko. Ni hindi na siya nag-abala na habulin ako. Wala rin
siyang salita na binitiwan bago ako nakalayo.
Padabog kong isinara ang pinto. Humiga ako sa matigas kong higaan. Nagkulubong ako
ng kumot.

Hinihintay ko na kumatok siya at tanungin kung galit ba ako. Hinahanda ko na ang

isasagot ko. Sasabihin ko na lang na pagod ko. Tapos.

Pero wala akong katok na narinig. Sa huli, marahan kaong bumangon at sinilip ang
labas upang tingnan kung naroon pa siya. Bumagsak ang balikat ko.

Wala na ang talipandas!

...

NASAAN kaya si Rix?

Bakit wala siya dito sa coffee shop? Hindi rin siya nagturo kanina. Wala man lang
siyang tawag o text. Hindi man lang siya nagsabi sa akin kung nasaan siya.

Ang nakakainis pa nito, wala rin si Shena. Tiningnan ko ang schedule namin, hindi
naman ngayon ang rest day ng babaeng iyon.

Hindi ko gusto itong naiisip ko. Parang nakakapagtaka naman yatang sabay pa silang
wala. Hindi ako mapapakali nito. Kailangan ko ng sagot sa mga tanong ko.

Bumalik ako sa locker room at kinuha ang aking cell phone. Sa totoo lang, bawal
kami gumamit ng cellphone kapag naka-duty. Pero hindi naman ako makakapagtrabaho
nang maayos kapag may iniisip akong ganito. Lalo na't hindi naging maganda ang pag-
uusap namin ni Rix kagabi.

Tinawagan ko si Rix. Hindi naman nito sinagot. Nasaan kaya siya? Wala pa akong
tawag na hindi niya agad sinagot.

Tinawagan ko ulit siya. Hindi ulit sinagot.

Hanggang sa inulit-ulit ko. Wala talagang sumasagot. Kamuntik ko na ngang maibato

itong cellphone ko.

Kumukulo ang dugo ko.

Napapikit muna ako ako bago nagtipa ng numero. Naisipan ko kasing tawagan si
Marlon. Kaso nagdadalawang isip ako. At heto nga sa huli, tinatawagan ko na siya.
Sinagot naman niya agad ang tawag ko.
"Martina?" Parang hindi siya makapaniwala sa tono ng boses niya.

"Hi. Kumusta ka?" Bungad ko.

"Okay lang. How about you?"

"Okay lang din." Iniba ko agad ang usapan.

"'Nga pala, wala ba dyan si Shena?"

"Pumasok na."

"P-pumasok?" Napahawak ako sa dibdib ko.

"Kanina pa. Why? Wala ba diyan?"

Parang may pumiga sa puso ko. Ang ibig sabihin ba nito, tama ang hinala ko? Na
magkasama ngayon sina Shena at Rix?

"Hello, Martina?"

"H-ha?"

"Bakit wala ba diyan si Shena?"

"A-ah, papasok pa lang ako. Text kita mamaya. Bye." Pinatayan ko na siya ng linya.

Gumegewang akong naupo. Bigla akong nahilo. Bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit
ang bigat-bigat ng katawan ko?

Dali akong nagbihis at nagpalit ng umiporme. Nagpaalam ako sa mga kasamahan na mag-
under time ako. Hindi ko kayang magtrabaho. Hindi ako makapagpokus.

Dumerecho ako pauwi sa tinutuluyan ko. Sinubukan ko na lang matulog, pero hindi
naman ako dinalaw ng antok.

Naiinis ako. Hindi talaga ako mapakali dahil sa naiisip ko.

Kung talagang magkasama si Rix at Shena ngayon, ano kaya ang ginagawa nilang
dalawa? Paano kung maghalikan sila? Paano kung madala sila sa isa't isa?
Ipinilig ko ang aking ulo. Kulang na lang ay batukan ko ang sarili ko.

Napabalikwas ako ng bangon. Kinuha ko ang aking cellphone at tinipa ang number ni
Rix. Hindi na naman sumagot ang lalaki.

Tinawagan ko ulit. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nakakausap ang hinayupak na
'to. Mayamaya ay may sumagot sa linya. "Hello?"

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang boses ng isang babae. "S-sino 'to?"

"Martina, si Shena 'to. Wala si Rix, nasa banyo."

"A-ah... sige. T-tawag na lang ulit ako." Bumagsak ang luha ko.

JF

Chapter 25 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 25

HINDI ako natulog buong magdamag. Umiyak lang ako nang umiyak.

Gigil na gigil ako kay Shena. Parang gusto ko siyang sabunutan at kaladkarin
hanggang sa makalbo siya.

Wala akong ganang pumasok. Tinatamad ako. Maghapon na lang akong humilata sa
kinahihigaan ko. Paulit-ulit kong iniisip kung bakit si Shena ang nakasagot ng
tawag ko kagabi kay Rix. Ibig sabihin, tama ang hinala ko. Magkasama nga sila buong
araw kahapon.

Ano kayang ginawa nila?

Bakit nasa banyo si Rix? Bakit hindi ko siya makontak? Bakit hindi man lang siya
nag-text?

Anong idadahilan niya sa'kin kapag tinanong ko siya? Ano isasagot niya sa akin kung
bakit sila magkasama? Nanginginig ang mga laman ko, parang gusto kong manuntok ng
kung sino. Parang gusto kong sumigaw sa galit hanggang sa mamaos ako.

Binatukan ko ang sarili ko. Bakit ko nga iiyakan ang lalaking iyon? Bakit nga ba
ako nagkakaganito dahil lang sa gagong iyon?

Bakit ako malulungkot? Bakit ako magmumukmuk dito? Bakit nga ba ako magpapaka-
stress kung pwede naman na hindi ako magpatalo?
Hindi pwede iyong ganito na nagmumukha akong talunan. Kung gusto nila ng away,
bibigyan ko sila ng magandang laban.
Tumingin ako sa orasan. Hindi pa naman ako late sa trabaho. Aabot pa ako kung
kikilos ako ngayon.

Nagmadali akong naligo at nagbihis. Paglabas ko, pumara agad ako ng tricycle.
Bumaba ako mismo sa coffee shop. Mukhang napaaga ako.

Nagbihis ako ng umiporme sa locker room. Nang silipin ko ang aking cell phone, may
mga missed calls doon.

Si Rix.

Pinatay ko ang aking cell phone. Humarap na ako sa mga gawain at nag-umpisa ng
magtrabaho.

Mayamaya lang ay dumating na ang sasakyan ni Rix. Ipinarada niya ito sa tapat.
Pumasok siya sa glass door at ako agad ang hinagilap ng kanyang mga mata.

"Martina." Tawag niya sa akin.

Hindi ko siya pinansin. Nagpatuloy ako sa pagwawalis ng sahig.

Lumapit siya sa akin. "Hey, I've been calling you. Sorry, I missed your call."

Tiningala ko siya. "Boss, may ipag-uutos ka ba?"

Napayuko siya. "So you're still mad at me."

Hindi ko na siya pinansin. Nagpatuloy na ako sa aking ginagawa.

Hindi na rin niya ako kinibo at pumasok na siya sa locker room.

Napabuga na lang ako ng hangin. Marami sana akong gustong itanong sa kanya, pero
hindi ko kayang bigkasin. Paano ko itatanong sa kanya kung ano ba talaga kami? Ayaw
na ba niya sa'kin? Bakit siya nambabae?

Nagpigil na lang ako sa mamalim na pag-iisip. Baka kapag nagpatuloy ako ay baka
maihampas ko sa kanya itong hawak kong walis.

Ilang sandali pa'y dumating na si Shena. Naka-pony tail ang bruha at namumula ang
pisngi dahil sa blush on. Pulang-pula din ang labi niya dahil sa lipstick. May
bagpack siya sa likod.

"Hi, Martina." Nakangiti siya sa akin.

Sinimangutan ko siya.

Ang kapal ng mukha na batiin ako. Pumaling lang ang kanyang ulo. Parang walang alam
sa nangyayari. Ang sarap niyang hampasin sa mukha ng walis na hawak ko.

Pumasok na siya sa locker room kaya dali-daling sinundan ko siya nang maingat.

Napalunok ako bago ko sinilip ang pinto. Ganitong-ganito iyong panaginip ko. Wag
naman sana. Kung mahuhuli ko man sila sa akto, ihahampas ko talaga sa kanila itong
walis na hawak ko.

Subalit bago pa lang lulusot sa nakaiwang na pinto ang mukha ko ay biglang bumukas
na ito. Lumabas si Rix at nagtatakang nakatingin sa akin. Salubong ang mga kilay
niya.

"D-diyan ba yung dustpan?" kunwari'y tanong ko.

Napapikit siya. Hinuli niya ang pulso ko at dinala niya ako sa sulok. Tinabig ko
ang kamay niya.

"Tell me," aniya. "Galit ka ba?"

Umiling ako.

"And why are you acting like that?"

Ang tigas din naman ng mukha ng lalaking ito. Siya pa talaga ay may ganang
magtanong nito sa akin. Ano kaya't tanungin ko siya kung bakit magkasama sila ni
Shena kagabi?

"Wala ito. Masama lang pakiramdam ko," pagdadahilan ko.

Dinama niya ang leeg ko. "May lagnat ka?"

"Wala."

"Do you wanna go home early?"

"Ayoko. Magtatrabaho ako." Pagkasabi ko niyon ay nilampasan ko na siya. Hindi ko na
siya nilingon dahil mukhang wala rin naman siyang balak na awatin ako.

Pumasok ako sa locker at nadatnan ko doon si Shena. Nakasuot na siya ng umiporme.

Mukhang nakapasa na siya sa training. Paanong hindi siya makakapasa eh malandi
siya.

Lumapit siya sa akin. "Uy, swerte mo!"

"Ha?"

"Type ka pala ni boss."

Mapait ko siyang nginitian.

"Martina, mahilig ka ba sa violet?"

"Hindi," tipid kong sagot.

Lumabi siya. "White, gusto mo?"

Ano bang pinagtatatanong ng impaktang ito?

Napaisip siya. "Blue siguro favorite mo, ano?"

"Bakit mo ba tinatanong?"

Ngumisi siya. "Wala lang." Pagkatapos ay pumailalim sa akin ang mga titig niya.
"Inaalam ko lang kung paano ka nagustuhan ni Rix."

Kumuyom ang kamao ko. Parang gusto ko siyang sampalin hanggang sa umikot ang
kanyang ulo.

"Joke lang." Napahalakhak siya.

Inirapan ko siya.

"Seriously, anong favorite color mo?"

"Violet."
"Bakit violet?"

"Tingin ko kasi, bagay maging violet yang mukha mo kapag sinuntok ko."

"Ha?"

"Joke lang." Pinilit kong mapahalakhak.

Natawa siya. Tinapik niya ako sa balikat. "Joker ka pala."

"Ano ka ba, minsan lang." Kinutusan ko siya.

Humahalakhak siyang pinisil ako sa siko.

Kinurot ko siya sa braso.

Kiniliti niya ang tagiliran ko.

Sinampal ko siya sa sentido.

Nabigla siya sa ginawa ko. Sapu-sapo niya ang kanyang ulo.

Nagtagis ang bagang ko. "Layuan mo siya, dahil hindi lang yan ang matitikman mo!"
Tinalikuran ko na siya pagkuwan.

Iniwan ko siyang tulala na mag-isa sa locker room.

Napapikit ako at huminga nang malalim. Pilit kong pinapakalma ang aking sarili.
Dahil kung hindi ako kakalma, babalikan ko siya sa locker room at kakalbuhin.

...

"DO YOU GUYS ALL RIGHT?" Tanong sa akin ni Rix. Nasa mamahalin kaming restaurant at
kumakain ng hapunan. Pinilit niya akong dalhin dito kahit ayaw ko. Wala na akong
nagawa nang hilahin niya ako at isakay sa kotse.

"Ha?"

"You and Shena. Okay lang ba kayo?"

Mukhang nagsumbong na ang maldita.

Sumimsim ako ng juice. "Bakit mo naitanong?"

"Nag-away ba kayo?"

Napanguso ako. "Kinurot niya kasi ako."

"So simpleng away lang yun?"

Hindi ko siya kinibo.

"I need her."

"Ha?"

"She's a good designer at her school. She's an artist. I need her."

Iyon kasi ang kurso ni Shena.

Tinitigan ko nang masama si Rix. "At bakit mo naman kailangan ng designer?"

Napatitig siya sa akin. "Why are you mad?"

"Hindi nga ako galit."

"Nagseselos ka ba sa kanya?"

Umikot ang bilog ng mga mata ko. "Nagpapatawa ka ba? Bakit naman ako magseselos?"

Hindi na siya kumibo. Kapwa na lang kami yumuko. Hindi rin namin ginalaw ang mga
pagkain na inorder niya.

Tumayo siya at inayos ang kanyang kurbata. "Let's go. I'll bring you home."

Busangot ang mukha ko na sumunod sa kanya. Habang naglalakad kami papuntang parking
ay may naisip ako. Kunwari ay may tumawag sa cellphone ko. "Hello?" Sagot ko kuno.
"Oh, kumusta?"

Napahinto sa paglalakd si Rix at nilingon ako.

"Uy, miss na rin kita!" Nilakasan ko talaga ang boses ko.

Nangunot ang kanyang noo. "Sino yang kausap mo?"

Tinakpan ko ang speaker ng phone ko. "Si Marlon." Umakto ako na may kausap nga
talaga ako sa kabilang linya.

Nagdilim ang mukha ni Rix.

Binalikan ko ang cellphone. Humalakhak ako kahit wala namang nakakatawa. "Kelan
yan? Sige sama ako. Mukhang masaya yan."

Tinitingnan ko ang reaksyon ni Rix. Hindi na maipinta ang mukha niya.

"Pwede naman akong umabsent sa trabaho. Basta sama ako sa'yo, ha?"

Nagmarcha si Rix papalapit sa akin. Inagaw niya ang cellphone ko at ibinato sa

malayo. Wasak agad iyon. Kinuha niya ang kamay ko. "Let's go."

Gigil na tinabig ko ang kamay niya. "Bakit mo tinapon ang cellphone ko?!"

"Bibilhan na lang kita ng bago." Kinuha niya ulit ang kamay ko at hinila na ako
papasok sa kotse.

Pagpasok niya ng sasakyan ay padabog niyang isinara ang pinto.

"Galit ka?" kagat-labing tanong ko sa kanya.

Seryoso lang ang kanyang mukha. "Of course not."

"Eh bakit ka nagdadabog?"

Hindi siya sumagot. Binuhay niya ang makina at pinaharurot ang sasakyan.

"Maaga pa masyado, hindi pa ako inaantok. Maggala muna tayo o kaya ay bilhan mo
muna ako ng bagong cell phone..." sabi ko.

"Bukas na. Pagod ako."

Hindi na kao nagsalita. Hinayaan ko na lang siyang magmaneho.

Ibinaba niya ako sa kanto ng tinutuluyan ko. Wala kaming kibuan habang naglalakad
sa makitid na eskinita. Nang makita niya akong nakapasok na sa pinto, umalis na
siya. Hindi ko na siya nilingon pa.

Pero heto na naman ako, hindi mapapakali. Ano kaya't tanungin ko na siya ng mga
tanong na gusto kong sambitin? Gusto kong iklaro ang lahat. Ayoko na humantong pa
kami sa punto na huli na pala ang lahat.

Lumabas ulit ako ng pinto at naglakad palabas ng eskinita. Ngunit wala na ang
sasakyan niya doon. Wala ng katao-tao.

Saan kaya siya nagpupunta? Umuuwi kaya agad siya sa kanila? O baka nakikipagkita
kay Shena?

Nakakasama lang ng loob. Nagbago na siya simula ng dumating si Shena. Nagsisisi na

tuloy ako kung bakit ko ipinasok ang hitad na yun sa trabaho.

Pauwi na sana ako nang may tumawag sa pangalan ko. "Martina."

Nang lingunin ko ito, nagulat ako. "Marlon?"

Nakangiti sa akin ang lalaki. May saklay siya habang papalapit sa akin.

"Nakakalakad ka na?"

"Konti."

Iniba ko ang usapan. "Ano ngapalang ginagawa mo dito?"

"Actually, kanina pa ko dito. Hinihintay kita."

"Ha?"

"Tinatawagan kita kaso hindi ka sumasagot."

Napakamot ako. "Wala kasi yung cellphone ko. Naibato..."

"Naibato?"

"Ha? Ah, di ko sinasadya, naibato ko. Nawala tuloy," pagsisinungaling ko. "May
sasabihin ka ba kaya ka pumunta dito?'
Napayuko siya matapos sumeryoso ang mukha. "Gusto ko lang ng closure."

"Ah." Napangiwi ako. "Ano yun? Iyon ba yung damitan?"

"Closet yun. Iba yung closure."

"Ah, okay."

"Alam mo naman, hindi tayo nagkaroon nang maayos na break up. Kaya gusto ko ng
closure."

Napabuntong-hininga ako. "Sorry, Marlon. Pero ayoko na talaga."

"I understand. Hindi naman na kita pipilitin. Isa pa, hindi naman akong naging
mabuting boyfriend sa'yo."

"Hindi naman yun ang dahilan kung bakit ayaw ko na..."

"Ha? Eh ano?"

"K-kasi... may mahal na akong iba."

Lumamlam ang kanyang mga mata. "Swerte naman ng lalaking yun..."

"Ha?"

"A-ang sarap mo kayang magmahal." Pumiyok siya. "Gago lang talaga ako dahil
sinayang kita... I'm sorry. I'm really sorry..."

Kahit paano ay nakaramdam ako ng simpatya para kay Marlon. Lumapit ako sa kanya at
niyakap ko siya. "Anong problema mo diyan, bakit umiiyak ka?"

Umuga ang balikat niya. "M-mahal pa rin kita, Martina. M-mahal pa rin kita..."

"Shh..." Alo ko sa kanya. "Makakakita ka rin ng para sa'yo."

Tumango siya. Gumanti siya ng yakap sa akin. "S-salamat sa lahat. S-sana mapatawad
mo ko."

Hinimas ko siya sa likod. "Napatawad na kita."

Kumalas siya sa akin. "Friends?" Kinamayan niya ako.

Kinamayan ko siya. "Friends."

Biglang may isang lalaki ang humila kay Marlon. Ibinato siya sa kung saan.

Rix!

Napahiga sa lupa si Marlon. At dahil nga hirap pa makalakad, ay hirap din itong
makatayo. Bago pa siya makatayo ay nalapitan na siya ni Rix. Kinwelyuhan siya nito
at itinaas sa ere.

"Rix, tama na–" Hinawakan ko siya sa braso pero tinulak niya lang ako palayo.

Sinikmuraan ni Rix si Marlon kaya namilipit ito bago pa makalapag sa lupa.

Pagkatapos ay tinuhod sa mukha. Sargo ang dugo nito sa ilong nang matumba.
Nagsisigaw ako ngunit walang tulong na dumarating.

At kahit anong makaawa ko kay Rix ay hindi nakikinig. Takot na takot ako dahil
hindi na kumikilos si Marlon. Malaking tao si Rix at malakas. Kung ikukumpara ang
katawan niya kay Marlon, magmumukhang batang musmos lang ito. Kaya naman nang
iangat niya ito muli sa ere ay para lang itong unan nang kanyang ibato. Pagkuwan ay
kumubabaw siya sa lalaki at pinagsusuntok ito.

Diyos ko! Baka mapatay niya si Marlon!

JF

Chapter 26 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 26

"OH, ANONG NAKAKATAWA?" sita ko kay Marlon nang mapansin kong nangingiti siya
habang nakahiga sa hospital bed.

Kamuntik ng mabali ang buto niya sa leeg dahil sa suntok na natamo niya mula kay
Rix. Naka-lima hanggang pitong suntok lang naman ang nagawa sa kanya ng lalaki.
Pero kung pagmamasdan ang kalagayan niya, aakalaing ginulpi siya ng sampung katao.

Mahina siyang napahalakhak. Meron siyang neck brace sa leeg at bukul-bukol ang
mukha niya kaya hirap siyang ngumiti. "Thankful lang ako dahil ginulpi ako ng
boyfriend mo."

Boyfriend? Umangat ang isang kilay ko.

"Bakit parang masaya ka pa na nagulpi ka niya?"

"Kung hindi niya pa kasi ako ginulpi, hindi ako yayaman ng ganito."

Napasimangot ako. Oo nga pala. Binigyan siya ni Rix ng isang milyon matapos siya
nitong gulpihin. 1 M kapalit para manahimik na siya at wag ng magdemanda.

Biglang sumeryoso ang mukha niya. "Swerte mo pala sa kanya."

"Anong maswerte dun? Masyadong posseidon!"

Natawa ulit siya. "Possessive, hindi posseidon."

"Ganun na rin yun." Napanguso ako.

"Paggaling ko, pakisabi papagulpi ulit ako para yumaman pa ko."

Inirapan ko siya.

Nagpakawala siya ng hangin sa bibig. "Bakit nga pala tinatanong sa akin ni Shena
ang mga favorite mo?"

"Wag mo siyang pansinin!"

Tinitigan niya ako. "May alitan ba kayo?"

Hindi ko siya kinibo. Alam ko ang pakay ng babaeng iyon. Gusto niyang gayahin ang
mga bagay na gusto ko para lalo siyang magustuhan ni Rix.

"Saka bakit magpapatayo ng sariling bahay ang babaeng iyon? Ganun ba kalaki ang
sahod niya sa pinagtatrabahuhan niyo?" tanong niya ulit.

Namilog ang mga mata ko dahil sa nalaman ko. Aba! Pihado binigyan ni Rix ng
malaking pera ang impaktang iyon! Lalo na ngayon na mukhang siya na ang paborito ni
Rix kaysa sa'kin. Knowing pa na lagi silang magkasama gabi-gabi. Kumukulo tuloy ang
dugo ko kapag naaalala ko.

"Di ba, si Rix ang nang-rape sa'yo?" biglang tanong ulit ni Marlon.

"Ha?"

"And I'm sure na binayaran ka rin niya para patahimikin ka."

"Wag na nating pag-usapan." Tumayo ako at lumayo mula sa hospital bed niya.

Pero nahuli niya ang pulso ko. "Saan mo ginamit ang perang binayad niya sa 'yo?"

Hindi ako kumibo.

Mayamaya ay kusa ng kumalas ang palad niya sa pulso ko. Mukhang alam na niya ang
sagot sa tanong niya. Mahina siyang napamura.

Nilingon ko siya. "Good-bye, Marlon. Baka ito na ang huli nating pagkikita."

Mapait siyang ngumiti sa akin. "Sorry, Martina." Pumiyok siya. "G-good-bye."

Lumabas na kao ng pinto. Tulad dati, napasandal ako sa pintong isinara ko. Napabuga
ako ng hangin matapos mapatingala sa kisame.

Hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Naghahalo ang takot at
galit ko kay Rix. Paano kung makapatay siya ng tao sa harapan ko? Paano kung dahil
sa akin, makapatay siya ng kung sino?

Napapikit ako matapos pumatak ang mga luha ko. Nahihirapan na ako sa sitwasyon
namin. Kapag nagpatuloy pa ito, baka ikabaliw ko na.

Hindi ko namalayan na kanina pa pala nakamasid sa akin si Gracia. "Ayos ka lang,

insan?" Niyakap niya ako.

Bumitaw agad ako sa kanya.

"Hindi kita makontak. 'Buti sinabi sa akin ni Shena ang nangyari."

"Wala na 'kong cell phone."

"Ha?!"

"Sinira ni Rix."

Napakamot siya. "Hayan na nga ba ang sinasabi ko sa'yo. Layuan mo kasi ang lalaking
yan! Sa akin na lang siya!"

"Ha?"
"Char." Iniba niya ang usapan. "'Nga pala, bakit tinatanong sa akin ni Shena ang
mga favorite mo?"

"Wag mo siyang pansinin!"

Napatutop siya sa bibig niya. "Naku, lagot. Nasabi ko na sa kanya ang mga favorite
mo."

Napapikit na lang ako.

...

SINASABI ko na nga ba, susulpot itong si Loraine. May kutob kasi akong sinusundan
ako ng babaeng ito. Naupo lang ako sa restaurant na ito kung saan ko siya nakilala,
at heto na nga siya, kandauntog sa glass door na pinasukan niya. Ang dami niyang
kasing bitbit na paper bag.

Umupo siya sa upuan kaharap ako. "I can't believe na magkikita tayo ulit."
Nakangisi siya sa akin.

Umikot ang bilog ng mga mata ko.

"How are you and Rix?" bungad niyang tanong.

"Marami akong mga tanong."

Nangunot ang kanyang noo. "Like what?"

"Nagka-girlfriend na ba si Rix?"

"Never. Hindi siya pumapasok sa isang relasyon. Sex lang talaga."

Napayuko ako. "I-ibig sabihin, sex lang talaga ang habol niya sa akin?"

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. "Of course. At sa nakikita ko sa'yo,
mukhang hindi ka pa niya nakukuha."

"Ni-rape niya ko," biglang sabi ko.

Napahalakhak siya. "You're kidding me."

"Seryoso. Ni-rape niya ko. Binayaran niya lang ako para hindi na ako magdemanda."

"I could believe you kung lumpo ka na."

Napakamot na lang ako. Wala yatang balak ang babaeng ito na paniwalaan ako.

"Listen to me very carefully." Biglang sumeryoso ang nguso niya. "Kung ako sa'yo,
layuan mo na siya. O kaya magpakama ka na para tigilan ka na niya."

"Ha?"

"Hindi siya nakukuntento sa isa. Lagi siyang naghahanap ng iba. Lagi siyang may
isusunod na biktima."

Isusunod na biktima? Pumasok tuloy sa isip ko si Shena. Siya na ba ang susunod na

biktima?

Taliwas man sa isip ko ang mga sinasabi ni Loraine tungkol kay Rix, may ilan naman
dito na sa palagay ko ay totoo. Kabilang na rito iyong pagiging bayolente ng
lalaki. Isama pa iyong biglang panlalamig nito na tila naghahanap na ng ipapalit sa
akin. Kumo't natikman na niya ako, naghahanda na siya para palitan ako.

"Imposibleng seryosohin ka niya, Martina. Iyong mga lalaking katulad niya, mukhang
marami pa siyang hahanaping iba. Hinding-hindi siya magpapatali lalo na sa kagaya
mo lang. You should know where you belong. At hindi ka nabibilang sa standards
niya."

Napalunok ako. Masakit man isipin, pero totoo ang lahat ng sinabi niya. Minsan na
akong pinaalalahanan ni Gracia tungkol sa katayuan ko sa buhay at kung gaano
katayog si Rix. Dapat noon pa man ay nakinig na ako sa kanila. Iyong hitsura ni
Rix, imposibleng hindi pa siya maghanap ng iba.

"A-anong dapat kong gawin?"

Pumungay ang mga mata ni Loraine. "Kung ano man yang namumuo diyan sa dibdib mo,
pag-aralan mo ng pigilan yan. You know why? Dahil ikaw lang ang masasaktan."

...

MAGDAMAG akong nakabantay sa labas nang mga sandaling ito. Alam kong darating si
Rix. Alam kong hindi siya makakatiis na kausapin ako ngayon. Isa pa, hindi rin
naman ako makakatulog nang hindi siya nakakausap.

Ilang sadali pa'y natanaw ko siya sa malayo na naglalakad papalapit sa akin. Sabi
ko na nga ba, darating siya. Kailangang makausap ko na siya. At tiyak na ganun din
ang gusto niya.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa baitang ng pinto at sinalubong ko siya. Paglapit

ko sa kanya, tiningala ko siya. Ang bughaw niyang mga mata ang unang dumetalye sa
aking paningin.

Mahirap kalimutan ang mukha ng guwapong lalaking ito. Pero kahit masakit at
mahirap, kailangan ko pa ring tapusin kung ano man ang namamagitan sa amin. "R-Rix,
may sasabihin ako—"

Nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko. Mula sa bulsa ng suot niyang jeans ay may
kinuha siya rong isang maliit na kulay pulang kahon. Inangat niya iyon at binuksan
para ilahad sa akin. Sa loob niyon ay naroon ang kumikinang sa singsing. "M-Marry
me, Martina..."

"H-ha?" Napaatras ako. Nabigla ako. Hindi ko inaasahan na gagawin niya ito.

Malamlam ang mga mata niya habang nakatitig sa akin. "I want you to be mine
forever..."

Ha? Parang biglang may nag-awitang mga anghel sa paligid.

Mali si Lorraine! Dahil mahal ako ni Rix at papakasalan niya ako! Parang nais kong
maiyak sa tuwa!

"R-Rix–"

"Natakot ako nang makita ko kayong magkasama ni Marlon. Paano kung maagaw ka niya
sa akin? That's why I wanna marry you..."

Bumagsak ang mga balikat ko. Iyon ang dahilan niya? Dahil ayaw niyang maagaw ako ng
iba?

Akala ko kasi ang sasabihin niya ay mahal niya ako. Na sa unang pagkakataon,
nagmahal siya. Nagbago siya at handang magbago pa. Na kaya niya ako gustong
pakasalan ay gusto niya akong maging ina ng mga anak niya. Hindi iyong ganito,
iyong gusto niya lang makasigurado!

May kung anong kumirot mula sa loob ng dibdib ko. Alam kong natatanga na naman ako
sa mga oras na ito, ngunit kailangan kong manindigan. Kahit masakit ay kailangan
kong maging matatag. Dapat magising na ako habang maaga pa. Hanggat kaya ko pa.

Marahan akong lumapit sa kanya. Lumuhod ako upang magpantay ako. Kinuha ko ang
singsing at inilagay sa palad niya. Pagkuwan ay tiniklop ko ang kamay niya. Nag-
umpisa ng maglandas ang mga luha ko. "A-ayoko..."
Dahan-dahang nanlaki ang bughaw niyang mga lata niya.

"N-nahihirapan na ako, Rix... hirap na hirap na ako..."

Nagblangko ang ekspresyon niya.

"A-ayoko na, Rix..." Garalgal ang boses ko. "M-maawa ka... ayoko na..."
Napahagulhol na ako.

Napayuko siya. Madilim ang kanyang mukha.

"G-gusto ko iyong dating buhay ko. I-iyong normal lang ako. I-iyong wala akong
nararamdamang sakit. I-iyong wala akong iniisip. I-iyong nakakatulog ako sa gabi
nang walang iniisip. I-iyong wala akong kinatatakutan at walang masamang
panaginip." Natigilan ako nang bahagya. "I-iyong wala ka... Rix..."

Wala siyang imik.

"M-marami pa naman diyang iba. M-marami ka pang makikilala..." Hinaplos ko ang

mukha niya at iniangat. Sa tulong ng liwanag ng buwan, napagmasdan ko ang kanyang
perpektong mukha.

Ang sakit-sakit. Pero mas maigi nang ganito kesa mas lumalim pa ang pagmumulan ng
sakit. Kumbaga kailangan ng lunasan habang hindi pa gaanong malubha.

"H-hindi tayo para sa isa't-isa. Hindi ako bagay sa'yo. Hindi ako ang babae na
dapat mong pakasalan," durog ang pusong sabi ko.

Walang buhay ang kanyang mga mata.

"K-kaya nagmamakaawa ako sa'yo... layuan mo na ko. S-sana bigla ka na lang mawala.
S-sana maglaho ka na..." Parang binabayo ang aking dibdib sa mga sinasambit kong
salita. Nasasaktan ako sa mga nasasabi ko, lalo pa kaya siya.

"I see," tipid niyang sagot. Marahan siyang tumayo at tumalikod. Naglakad na siya
palayo.

Pakiramdam ko, namatay ako ng ilang beses. Napakasakit palang makita na palayo
sa'yo ang taong mahal mo.

Hindi ko isisisi sa iba kung mapunta man siya sa iba. Ito ang pinili ko, ako ang
nagdesisiyon nito. Naging duwag ako at ako ang sumuko. Kawalan ko ito dahil ito ang
gusto ko.
Akala ko ako ang talo kapag nagpatuloy ako. Mali pala. Dahil ngayong wala na siya,
pakiramdam ko ang nalumpo ako, nawalan ng isang paa. Isang talunan. Isang Martina
na ang hindi lang boba sa exams, kundi tanga din pagdating sa pagmamahal.

JF

Chapter 27 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 27

APAT na araw pa lang ang lumilipas pero parang apat na taon na. Wala ng professor
sa umaga. Wala ng boss sa gabi. Wala ng Rix Montenegro.

Pero dapat ay tuloy pa rin ang buhay ko kahit hindi na siya nagpapakita. Ito naman
di ba ang gusto ko? Ang wag na siyang magpakita?

Busangot lagi ang mukha ng mga kaklase ko dahil may pumalit ng bagong professor.
Gurang, pandak at panot. Kaya ang iba sa kaklase ko ay hindi na pumapasok. Si
Gracia naman tinutulugan na ang klase. Samantalang ako, nakalimutan nang ngumiti.

Hindi ko rin alam kung bakit napakalungkot ko. Araw-araw, napakabigat ng dibdib ko.
Kabaligtaran ito sa mga iniisip ko. Akala ko kasi, magiging normal na ulit ang
lahat kapag nawala siya. Akala ko ay mas okay ako kapag wala siya.

Hindi pala. Lalo lang yata akong nahihirapan ngayong hindi ko na siya nakikita.

Pagpasok ko sa trabaho, iba na ang manager. Ibinenta na raw kasi ni Rix ang coffee
shop kaya iba na ang may-ari. Mabuti at hindi nagpalit ng mga empleyado. Kung
nagkataon ay mawawalan ako ng trabaho. Malapit na ang graduation at kailangang-
kailangan ko ito para makapag-ipon.

Kahit saan ako mapatingin, mukha ni Rix ang nakikita ko. Kahit sa mga panaginip, si
Rix ang nilalaman nito. Ayaw niya akong patahimikin, lagi kong naririnig ang boses
niya. Pero alam ko naman na guni-guni ko na lang siya ngayon. Masakti mang aminin,
nami-miss ko talaga ang gagong yun.

Wala akong ganang kumain. Hindi ako nakakaramdam ng gutom. Lagi rin akong late, sa
school man o sa trabaho. Ewan pero tinatamad ako. Minsan nga ay para ayoko ng
bumangon mula sa pagkakahiga.

Parang mas gusto ko pa iyong nakikita ko siya kahit nasasaktan ako. Para bang mas
okay pa iyong nandyan lang siya sa tabi kahit galit ako. Mas maige pa iyong ganun,
kesa ganito. Mahal na mahal ko nga talaga ang lalaking iyon kaya iniiyakan ko.

Pero dapat akong maging matibay. Sa umpisa lang ito, masasanay din ako. Wala namang
sugat na hindi naghihilom. Wala namang alaala na hindi kayang ibaon sa limot. Lahat
ng pait at sakit, hindi magtatagal ay unti-unti ring maglalaho. Time lang ang
kailangan.

Nag-half day lang ako ng duty sa coffee shop. Nagdahilan na lang ako. Ang sabi ko,
masama ang pakiramdam ko. Ang totoo ay kinuha ko lang ang sahod ko.

Dumeretso ako sa palengke at bumili ng karne. Gusto kong magluto ng masarap na ulam
para kay Kuya Maximus. Nasa tinutuluyan ko siya ngayon dahil na-discharge na siya
sa hospital kanina. Kahit papaano ay malilibang ako. At least, may kakwentuhan na
ako sa bahay.

Ngunit pag-uwi ko sa inuupahan ko ay ganon na lang ang aking pagkabigla sa nadatnan

ko. Naibagsak ko ang mga bitbit ko dahil sa gulat. Nadatnan ko na nagkalat ang mga
gamit ko. At natagpuan ko si Kuya Maximus na umiiyak sa sulok. Patakbo akong
lumapit sa kanya.

"Kuya – este, Ate Maxine, anong nangyari?"

"N-natunton niya ako, Martina!" iyak niya.

"H-ha? Sino?!"

"S-si Skavathowskivulkovoroughle." Iyong ex-boyfriend niya ang tinutukoy niya. Sa

haba ng pangalan nito, siya lang ang nakakabigkas non. Kahit yata mga magulang nito
ay nakalimutan na ang pangalan ng lalaki.

"Paano nangyari yun?"

"S-sinabi ko naman sa 'yo... delikado ang ex ko."

Napahilot ako sa aking sentido. "Ano raw bang gusto niya?"

"H-humihingi siya ng pera."

"Akala ko nakabayad ka na sa kanya mula dun sa napagbentahan ng lupa?"

"K-kulang daw yun..."

Tumayo at naglakad-lakad. Nag-iisip ako kung ano ang dapat gawin. "Nasaan siya
ngayon?"

"Ha?"

"Si – ano nga bang pangalan nun?"

"Skavathowskivulkovoroughle."

"Yun. Asan daw siya ngayon?"

"Nandun sa bahay niya na nasunog. Ipinaayos na niya yun."

Lumabas ako ng pinto at iniwan na si Kuya Maximus.

Hinabol ako ni Kuya. "Saan ka pupunta, sis?"

"Kakausapin ko siya."

"Sis, wag na. Ako na ang kakausap sa kanya. Baka kung mapaano ka pa. Teka, poporma
lang ako." Bumalik siya sa loob.

Pagtalikod niya, nanakbo na ako. Pumara agad ako ng tricycle at nagpahatid kung
saan ang bahay ni – tangina nakalimutan ko pangalan niya.

Gusto ko lang makipag-areglo sa kanya. Siguro naman ay madadaan namin ito sa maayos
na usapan. Baka naman kasi pumayag siya kung huhulug-hulugan ko na lang yung utang
pa sa kanya. Pagbaba ko ng tricycle, bumungad sa akin ang bahay na halos patapos ng
gawin. Ang sakit isipin na ang ipinangpagawa dito ay galing sa lupa namin na
naibenta.

Kumatok ako sa pinto nito at bumungad sa akin ang isang malaking lalaki. At mukhang
hindi lang siya nag-iisa, mukhang marami sila sa loob.

"Sinong hinahanap mo, ineng?" tanong ng pinaka malaki sa kanila lalaki.

"Ah, pwede kay Skava... something ganun yung pangalan niya?"

"Ha?"

"Skavathows... parang ganun yung pangalan niya eh."

"Ano?"

"Skavathowskivulvul... iyon nga yata yun."

"Sino?"
"Basta kung sino man dyan sa inyo iyong hindi minahal ng magulang, iyon yung
hinahanap ko."

"Ako ba ang hinahanap mo?" Isang lalaki ang biglang sumulpot.

"A-ano pong pangalan nyo?" tanong ko.

"Ako si Tuvoltorinokawosky."

"Hindi po ikaw. Something Skavathow yung pangalan nun."

"Ako ba?" Sabi pa nung isa.

"Ano pong pangalan nyo?"

"Hashitomokovitskythowle ang pangalan ko."

"So halos lahat pala kayo ay hindi minahal ng mga magulang nyo? Tangina kasi
pinangalan sa inyo eh."

"Ikaw ba yung kapatid ni Maxine?" Isa pang lalaki ang nagsalita mula sa loob.

Nahawi silang lahat na nakaharang sa pinto at natanaw ko ang isang lalaki na

nakaupo sa sofa.

"Opo, ako nga," sagot ko.

Tumayo ang lalaki. Hugis paso ang mukha nito na binaligtad. Malaki ang katawan pero
maiksi ang binti. Parang eskoba ang buhok nito. Meron siyang maliliit na ngipin
nang bigla siyang ngumiti. "Ako si Skavathowskivulkovoroughle."

Siya na nga ang hinahanap ko. "Pwede ba tayong mag-usap?"

Hinila ako ng isa sa mga kasamahan niya at ipinasok sa loob. Isinara nila ang
pinto.

"Kilala mo ba kung sino kami?" tanong nila.

"Oo. P-pero nakalimutan ko na." Ang hahaba kasi ng mga pangalan nila.

"Kami ang kinatatakutan sa lugar na ito. Kami ang batas. Wala kaming sinasanto."
"Malaki ang utang sa akin ng kapatid mo. Hindi niya yata alam kung magkano itong
bahay na sinunog niya. Kulang pa ang bayad niya," sabi ni Skaw—basta yun na yun.

Napalunok ako matapos mapalingap sa paligid. Nasa walong lalaki ang nakapaligid sa
akin. Gasino lang iyong pagtulung-tulungan nila ako. Lahat sila, malalaki ang
katawan. Bonus na lang iyong maiiksi ang binti nila. "Wala pa kaming pambayad. Baka
naman pwede namin hulugan na lang?"

Nagtawanan sila. "Ano 'to, Avon? Months to pay?"

"Eh ano naman ang ibabayad namin sa'yo? Pambili nga ng posporo, wala kami."

"Fine. Magtrabaho ka sakin," alok niya.

"A-ano namang trabaho yan?"

"Madali lang. Magtitinda ka ng drugs."

"Ha?!" Lagot. Mukhang napasubo ako.

Mayamaya ay biglang may kumatok. Nagkatinginan sila na para bang nagtataka kung
sino ito.

"Wala ka bang kasamang pumunta dito," tanong sa akin ng isang lalaki.

Umiling ako. Baka si Kuya Maximus yan, sumunod sa akin.

Nagsenyasan sila kung sino ang magbubukas. Sa huli ay binuksan nung isang lalaki.
Pagbukas ay isang lalaki ang nasa likod ng pinto. Matangkad at makinis. Napatanga
ako ng makita ko ito. Basta na lang itong pumasok.

Hindi si Rix pero pogi rin. Sinech itech?

"Sino ka?" tanong ni Skavathowskivulkovoroughle. Uy, kabisado ko na pangalan ni

hudas.

Hindi kumibo ang bagong dating na lalaki. Pa-misteryoso ang peg. Matangos ang ilong
nito kaya nagmumukhang istrikto, lalo pa at wala itong kangiti-ngiti. May tattoo
ito sa magkabilang braso ngunit bumagay dito. Naka-v neck shirt ito at fitted na
jeans, mukhang mabango at yayamanin.

Umupo ang lalaki sa isang upuan na parang normal lang ang lahat sa paligid. Cool
lang. Tila wala itong takot na nararamdaman kahit pa napapalibutan siya ng mga
kalalakihan na di man lang umabot sa kanyang kalingkingan kung paguwapuhan ang pag-
uusapan.

"Sino ka?!" ulit ni Skavathowskivulkovoroughle. Uy, kabisado ko na talaga ang name!

"My name is Van Ross Batalier," walang emosyon na tugon ng lalaki sa wakas.

Nagkatinginan ulit ang mga goons. "Anong ginagawa mo dito?"

"My friend called. He said that his girl is in danger."

"Girl?" Nangunot ang noo ni Skavathowskivulkovoroughle.

Humugot ng cell phone ang nagpakilalang Van. "His name... is Rix Montenegro."

Biglang pinagpawisan ang mga lalaking nakapalibot sa amin. Hindi na maipinta ang
mga mukha nila. Namutawi sa mga mata nila ang takot.

Itinuro ako nitong si Van Ross Batalier. "And that girl... is his property."

Napalunok ako. Totoo ba ito? Kaibigan ni Rix ang guwapong lalaking ito? Hindi rin
kasi nalalayo ang katawan nito at taas kay Rix. Parehas din sila ng timpla ng
mukha. Parehas silang kalmado kung magsalita.

"Really?" Bakas na sa tinig ni Skavathowskivulkovoroughle ang takot. "I-is that

real?"

Nagtipa si Van. Panandalian lang ay iniabot niya kay Skavathowskivulkovoroughle ang

cell phone. "Here. Talk to him."

Kinuha naman ni Skavathowskivulkovoroughle ang cell phone. Lumayo ito sa amin at

kinausap sa sulok ang nasa kabilang linya. Napatingin ako kay Van. Tinapunan niya
lang ako ng tingin. Ibinalik ni Skavathowskivulkovoroughle ang cell phone kay Van.
Parang gusto ko itong agawin. Para gusto kong kausapin si Rix. Parang gusto kong
alamin kung kumusta ba siya.

"So if you don't wanna die tonight, don't ever bother this girl again," ani Van.
"You know Rix. His property is his property. Understand?"

Pawisan ang walong lalaki na tumango. Kabilang na rito si

Skavathowskivulkovoroughle.

"Good." Kinuha ni Van ang pulso ko at hinila na ako palabas ng pinto. Dumeretso
kami sa sasakyan at ipinasok niya ako sa back seat.

Napatingin ako sa lalaking nakaupo sa driver's seat ng sasakyan. "Hi Martina," bati
nito sa akin. May western grace hat siya sa ulo. Kahit nakaupo siya,
mapaghahalataan na malaki siyang tao. Naka-macho shirt siya kaya nakahubog ang
malaki niyang braso.

"He's Ryder," pakilala ni Van na kapapasok lang sa katabi ko. "Drive," sabi niya
kay Ryder.

Hindi ako umimik. Nakita ko pa si Ryder na sinilip ako sa rearview mirror at

kumindat.

"He's a Deogracia. Don't mind him," sabi ni Van.

Pamilyar sa akin ang mukha ni Ryder Vito. Parang nakikita ko na siya sa mga
billboards at magazine. May kutob akong isa siya sa Black Omega Band na sinasabi sa
akin ni Gracia. Wala naman kasi akong TV kaya hindi ko pa sila napapanood
magperform.

Pero si Van, ngayon ko lang siya nakita. At tulad ni Rix, may pagkamisteryoso din
ang mukha niya.

"Alam nyo ba kung nasaan siya?" wala sa sariling tanong ko kay Van.

Hindi kumibo si Ryder Vito kahit pa narinig niya ang tanong ko.

"He's gone," tipid na sagot ni Van.

"Ha?"

"Walang may alam kung nasaan siya. Even Rogue is also looking for him."

"Pero nakakausap niyo siya sa phone!"

Matagal bago nakasagot si Van. "He just called for some important matter. Actually,
he just saved your ass."

Napayuko ako. Ano raw? Niligtas daw ni Rix ang pwet ko?

JF

Chapter 28 [The Wrong One (BOS: New World...]

Chapter 28

PAGKATAPOS ng klase, nagmamadali akong nagtungo sa coffee shop. Kung hindi dahil sa
presentation namin kanina ay hindi naman ako magagahol nang ganito. Bawal pa naman
na akong ma-late. Baka sibakin ako sa trabaho ng bago kong boss.

Pagdating ko sa coffee shop, patay ang ilaw. Napaaga ba ako masyado? Bakit parang
wala pang tao sa loob?

Sumilip muna ako sa glass door bago ako pumasok. Saka lang bumukas ang ilaw nang
nasa loob na ako. "Surprise!!!" Sigaw ng mga katrabaho ko na bumungad sa aking
harapan.

"Ha?"

"Happy birthday, Martina!" Nakangiting bati sa akin ni Shena na nasa unahan at may
hawak ng tarpaulin.

Napatigagal ako. Nabigla kasi ako. Hindi ko akalain na susurpresahin nila ako.

Mukhang planado ang lahat dahil nasa ayos ang mga kurtina. May mga disenyo ito na
gawa sa mamahaling papel na nakapalibot sa paligid. May mga drawings din sa bawat
pader na hindi ko maintindihan kung ano. Nakahain din sa mesa ang paborito kong
ginataang alimasag at binagoongan.

Lumapit sa akin si Shena at inabutan ako ng bulaklak na tulip. "Happy birthday,

Martina!"

Paano niya kaya nalaman na mas paborito ko ang tulip kaysa sa rose?

"S-salamat." Hindi ako makapaniwala. Kung sino pa yung kinaaasaran ko, siya pa
iyong nag-abot sa akin nito.

"Actually, galing yan kay Rix."

Biglang kumabog ang dibdib ko nang marinig ko ang pangalan ng lalaki.

"See that designs up there?" Inginuso niya ang mga disenyong nakadikit sa paligid.
Naayon din ang kulay niyon sa favorite color ko, violet. "Gawa iyan ni Rix.
Pinagpuyatan niya yan."
Napanganga ako.

"Ilang gabi niyang ginawa yan. Itinuro ko sa kanya ang disenyo. Ayaw naman niyang
magpatulong dahil gusto niya, pinaghirapan niya."

"Ha?" Paano niya kaya nagawa ito? Parang tunay na mga bulaklak ito na gawa sa
papel. Tinupi sa ilang beses upang magmukhang tila totoo at hindi yari sa papel.

"He paid me to teach him about the designs. Sa totoo lang, tinanggihan ko siya.
Kasi marami namang iba diyan na pwedeng mag-design. Pero ako ang kinuha niya para
hindi halata. Gusto niya kasing isurpresa ka."

Biglang nagtubig ang mga mata ko. "H-hindi ko maintindihan."

"Pinaghandaan niya ang birthday mong ito, Martina. Pati iyang nakikita mong
drawing, siya ang may gawa niyan."

Nilingon ko ang mga iyon. Parang grade school ang may gawa.

"Wala siyang alam sa art, Martina, kaya ganyan ang kinalabasan."

Nilapitan ko ang isang painting na nakadikit sa pader. Akala ko eroplano, professor

pala yun. Katabi nito ang isa pang painting na akala ko tutubi. Scooter pala yun.

"If only you could see his effort, Martina," ani Shena na nasa likuran ko. "Halos
hindi siya natutulog dahil parehas kaliwa ang kamay niya sa pagpipinta."

Tumulo ang luha ko ngunit agad ko rin itong pinunasan. "Eh ano yung tumawag ako sa
phone niya at ikaw ang nakasagot. Bakit siya nasa banyo?" Hindi ko nilingon si
Shena. Ayaw kong makita niya ang mga luha ko.

Mahinang napahalakhak ang babae. "Kinapos kami sa water color kaya napatakbo kami
sa isang convenience store. Nang tumunog ang cell phone niya, nakita ko ang
pangalan mo sa screen. Itinakbo ko sa kanya ang phone niya, kaso nasa comfort room
pala siya."

Shit! Ang tanga ko talaga. Bakit nga ba ko tinalo ng selos ko? Bakit pinag-isipan
ko siya nang masama?!

"Kaya mo ba tinatanong ang mga favorite dahil utos niya?"

"Yup. Para may idea kami sa mga ihahanda namin para sa'yo." Napahalukipkip siya.
"Don't tell me, Martina, pinagselosan mo ko sa kanya?"
Tila ako maamong tupa na humarap sa kanya.

Napabuga siya ng hangin. "Malaki ang ibinayad sa akin ni Rix para maging designer
niya sa birthday mong ito. Iyon lang yung reason kung bakit lagi kaming magkasama.
Pinagpupuyatan niya yung mga designs na siya mismo ang gumawa. Pinag-aaralan niyang
lutuin yung mga pagkain na paborito mo."

Napalingon ako sa mga pagkain. "I-ibig sabihin, siya ang nagluto ng mga ito?"

"Hindi siya marunong magluto, Martina. Kaya inabot siya nang ilang araw bago niya
natutuhan yan."

Isa-isang naglandas ang mga luha ko.

Niayakap ako ni Shena. "Mahal na mahal ka niya, Martina. Kahit hindi siya gaanong
nagsasalita, alam ko sa kilos niya mahal ka niya talaga."

Kumalas ako sa kanya. Pagkuwan ay patakbo akong lumabas ng pinto.

Hinabol ako ni Shena. "Saan ka pupunta?"

Nilingon ko siya matapos kong punasan ang aking mga luha. "P-pupuntahan ko siya."

...

MABUTI na lang at bumukas ang malaking gate ng mansion. Dahil kung hindi, aakyatin
ko ito at lulundagin makatawid lang sa kabila. Kailangang kong makausap si Rix.
Kailangang kong humingi ng tawad sa kanya.

Kakatok pa lang ako sa bakal na pinto nang bumukas ito. Iniluwa ng pintong ito si
Madam Aviona, nanay ni Rix. May inihagis siyang susi sa akin.

Nasalo ko iyon. "P-para saan po ito?"

"You know how to drive?"

Umiling ako. Ibinato ko ulit iyon pabalik sa kanya at nasalo niya. "Get in." Sabay
bukas niya sa pinto ng isang mamahaling kotse.

"Po?"
"Get in," gagad niya.

Binuksan ko ang pinto ng kotse at naupo sa driver's seat. "S-saan po tayo pupunta?"

"You're here because you wanna talk to him, right?" Pihadong si Rix ang tinutukoy
niya.

Tumango ako.

Binuhay niya ang makina. "We have to hurry." Pagkatapos ay pinaharurot niya ang
sasakyan.

"B-bakit po?"

"He has a flight tonight papuntang London. Sana maabutan natin siya."

Bumigat ang dibdib ko sa sinabi niya. "P-po?" Ang ibig sabihin, kapag hindi namin
siya naabutan ay hindi ko na siya makakausap pa kahit kailan?

"This is the first he did this," ani Madam Aviona habang nakatutok ang mga mata sa
kalsada.

Hindi ako kumibo. Nanalangin kasi ako sa isip na sana nga ay maabutan namin si Rix
sa airport.

"When Rix was a child, he was forced to do something terrible," kwento ng ginang.
"He was trained for our legacy. Tutol ako noon, pero wala akong nagawa. It's for
his father's legacy."

Nakikinig lang ako.

"Masakit na mapalayo siya sa akin. Kinuha siya ng kanyang Grandpa, Ybarra

Montenegro, iyong walang kilay–"

"Po?"

"Never mind." Nagpatuloy siya. "Lumaki siya sa side ni Ybarra kaya siya
nagkaganyan. He's distant to everyone. He's cold."

Nalulungkot ako sa mga kwento niya sa akin tungkol kay Rix. Lalo tuloy akong
nagsisisi na itinaboy ko ang anak niya. Kung meron man akong dapat gawin, iyon ay
ang intindihin ang kalagayan ni Rix.
Si Aviona na ang may sabi, hindi normal si Rix. Hindi siya lumaki na tulad ng mga
normal na bata. Hindi siya natutong makipagkaibigan at makisalamuha. Hindi laruan
ang hawak niya sa murang edad kundi baril. Kahit kailan, hindi niya naranasan ang
dapat na maranasan ng isang batang masaya. Namulat siya sa kasalanan na akala niya
ay tama. Nabuhay siya na para bang nag-iisa.

"That's why it was so rare to see him like this. You changed him, Martina. I saw it
with my own eyes."

"Ha?"

"He's watching TV with his father. He talked about you a lot kapag nagkakasalubong
kami."

Napayuko ako.

"But these past few days, nagkulong lang siya sa kuwarto. Then he decided to stay
in London for a year. Ngayon lang siya nagkaganyan."

Napaluha ako sa sinabi niya. A year? Hindi ko yata kakayanin kung hindi ko siya
makikita ng isang taon. "B-bilisan po natin."

Napangiti si Aviona matapos tapakan ang gas ng sasakyan. "We're lucky dahil patay
na si Merdie. You don't have the idea kapag andun tayo sa sasakyan niya."

"Po?" Hindi ko maintindihana ng sinasabi niya.

"Don't mind me."

Tumutok ang paningin ko sa daan. Nagdarasal ako na sana ay lumipad nalang itong
sasakyan. Inaalala ko iyong mga nasabi ko kay Rix. Iyong mga masakit na nasabi ko
sa kanya na pinagsisisihan ko na. Kung bakit naman kasi ang tanga ko. Bakit kasi
ang bobo ko? Bakit ako nagpadaig sa selos ko?

"Mahal mo, ano?" biglang tanong ni Aviona.

"M-mahal na mahal po." Pumiyok ako.

Napaluha na rin siya. "I-intindihin mo na lang siya, ha. Believe me... mahal ka rin
niya. For those years na kasama ko siya, ngayon ko lang siya nakita na
nagkaganito."

Iniliko niya ang sasakyan sa kanan, at derecho siyang pumasok sa isang private
road. Pagdating namin sa dulo, nasa harapan na namin ang airport.
Mabilis siyang bumaba upang pagbuksan ako. Pagbaba ko ng kotse, hindi na ako
nagtanong. Nanakbo na ako sa loob kahit hindi ko alam kung saan ba ako pupunta.
First time kong makatuntong dito.

Nilibot ko ang loob ng airport. Kung saan maraming tao na nakupo, doon ako
nagpupunta. Tinitingnan ko isa-isa ang mga pasaherong naghihintay doon. Hindi ako
nakukuntento sa isang area lang. Kapag wala akong makitang matangkad na gwapo,
umaalis na agad ako. Madali lang makita si Rix dahil nangingibabaw ang taas niya.
Isa pa, makikilala agad siya sa malayo dahil artistahin nga.

Subalit isang oras na akong nagtatakbo, wala pa rin akong Rix na natatanaw o
nakakasalubong. Sinubukan kong magtanung-tanong sa mga guards, pero wala naman
silang maisagot sa akin. Natigilan lang ako sa pagtakbo nang makasalubong ko si
Madam Aviona. Bagsak ang balikat ng babae.

"N-nasaan po si Rix?" tanong ko sa kanya. Tagaktak na ang pawis ko.

Bumalatay sa mukha niya ang labis na lungkot. "Sorry, Martina."

"P-po?" Namalat ang tinig ko.

Napayuko siya. "N-nakalipad na pala ang eroplano niya."

Nanlambot ang mga tuhod ko. Kamuntik na akong mabuwal sa pagkakatayo. Dahil
nanghihina ako, minabuti ko na maupo na lang sa sahig. Kasabay n ito ang pag-agos
ng mga luha ko. Namalayan ko na lang na napapahagulhol na ako.

Umupo si Aviona at inalo ako. "I'm sorry."

Yumakap ako sa kanya. Wala akong nagawa kundi ang umiyak sa balikat niya.

Sayang, hindi ko man lang naabutan si Rix. Sayang, kasi may gusto sana akong
sabihin. Alam na ba niya kung gaano ko siya kamahal? Alam na ba niya na handa na
akong tanggapin ang alok niyang kasal?

Napayuko ako at napahimas sa aking tiyan.

Alam na ba niya... na buntis ako? Alam na ba niya na siya ang ama nitong dinadala
ko?

JF

EPILOGUE [The Wrong One (BOS: New World...]

 Thank you!

The Wrong One book version (and other uncut JF Books) is still available. Inbox us
for inquiries!

EPILOGUE

2 MONTHS LATER

Nakakapagtakang bigla na lang naglaho iyong bahay na pinapatayo ni

Skavathowskivulkovoroughle. Ang malala pa nito, ibinbalik niya sa amin ni Kuya
Maximus iyong ibinayad ni Kuya sa kanya na pinagbentahan ng lupa namin.

Akala ko pa naman ay kinatatakutan talaga ang Skavathowskivulkovoroughle na yun.

Ayon kasi sa mga kwento ni Kuya Maximus, batas daw ito sa lugar namin. Eh hayan
nga't nang marinig ang pangalan ni Rix ay parang halamang makahiya na bigla nalang
tumiklop.

"Nakakainis ka talaga, insan." Untag sa akin ni Gracia. Kanina pa pala siya

nakamasid sa akin.

"Bakit na naman, insan?"

"Buntis ka ng lagay na yan?"

Napatingin ako sa tiyan ko. Dalawang buwan na pala ito.

"Bakit hindi halata? Ang ganda mo magbuntis, bruha ka!"

Inirapan ko siya. Halata kasi sa katawan niya na kapag nagbuntis siya ay tiyak na
bibilog siya. Hindi tulad ko, parang walang nagbabago. Lalo pa akong brooming.

Blooming yata yun.

"Ano ba itong negosyo natin, insan?" Sita ko. "Akala ko ba pansitan ito? Bakit
nagtitinda tayo ng shorts?"

"Ano bang pinagsasasabi mo?"

"Tingnan mo, oh." Itinuro ko iyong nakapaskil sa labas. "Bakit nakalagay dyan
'short order'?
Binatukan niya ako. "Mag-aral ka nga ulit!"

Napakamot ako.

Nagtayo kasi kami ng negosyo gamit napagbentahan ng lupa na ibinalik sa amin ni

Skavathowskivulkovoroughle. Nagpasya na lang kami nila Kuya Maximus na magtayo ng
pansitan. Isang buwan na kasi makalipas ang graduation ay wala pa rin kaming
makuhang trabaho. Saka na ako mag-a-apply kapag nakapanganak na ako.

"Wala ka ba talagang balak puntahan 'to?" iniharap sa akin ni Gracia ang screen ng
kanyang cell phone.

"Sino ba yan?"

"Customer yan. Papakyawin daw lahat ng tinda mo sa Avon."

"Sigurado ba yan?"

Napangiwi siya. "Ano ka ba naman, insan? Heto nga at nakikipagkita na, eh."

"Anong pangalan nyan?"

"Ewan ko. Tawagin na lang daw siyang Mr. Kilabot."

"Eh baka kilabutan ako dyan?"

"Ah basta." Hinila niya ako para makatayo. "Puntahan mo na ito at dalhin mo na
lahat ng stocks natin dyan. Bibilhin niya raw ng cash."

"Sigurado ba siya?"

"Oo. Damihan mo yung boxers, ha? Iyong extra large daw. Malay ba natin baka malaki
betlog nito."

Nagmadali akong pumasok sa bodega ni Gracia. Ginawa namin itong stock room ng mga
Avon products namin. Bukod kasi sa pansitan, ito na rin ang ginawa naming negosyo.
Basta lahat ng mapagkakakitaan ay pinasok namin alang-alang sa batang dinadala ko.

Bitbit ang ilang mga produkto, sumakay na ako ng taxi. Doon ako nagpababa sa
address na ibinigay sa akin ni Gracia. Dito raw sa address na ito gustong
makipagkita ni Mr. Kilabot.
Mayamaya pa'y ibinaba na ako ng driver sa address na ibinigay ko. Noong una ay
hindi ako makapaniwala dahil ibinaba ako sa pier sa tabing dagat.

Sinalubong ako ng isang unipormadong lalaki.

"Asan si..." Bahagya akong natigilan. "Mr. Kilabot?" Tanong ko sa sumalubong sa

akin.

"This way, please."

Iginaya ako nito hanggang sa makarating kami sa isang yacht.

Sosyal naman pala itong si Mr. Kilabot. May sariling yate.

"Pasok po kayo." Utos ng lalaki.

"Ha? Papasok ako diyan?"

"Nandyan po si Mr. Kilabot sa loob."

Napalunok muna ako bago ako naglakad sa hagdan palundag sa yacht. May umalalay sa
akin dahil medyo mauga.

Tinunton ko ang isang pinto papasok sa loob. Pagpasok ko, isang lalaki ang
nakatalikod at nakapamulsa. Ito na marahil si Mr. Kilabot. Matangkad, mabango,
mayaman at mukha ngang kilabot. Pero mas kinilabutan ako nang humarap na siya.

Napaatras ako.

Hindi ako maaring magkamali sa asul na mga matang iyon. "R-Rix..."

"Nadala mo ba yung order ko?" Kaswal niyang tanong.

"Ha?" Nagluha na ang mga mata ko.

"Yung boxers? Iyon ang order ko."

Hindi ako makapagsalita. Tigagal pa rin ako sa aking nakikita.

Si Rix ba talaga itong kaharap ko? Bakit parang mas lalo siyang gumuwapo.

Dalawang buwan pa lang nang mawala siya. Pero bakit parang gusto ko na siyang
lundagin dahil mis na mis ko na siya.
"Oo. Dala ko." Sinikap kong magpaka-pormal. "Heto." Inabot ko sa kanya.

Kinuha niya iyon at binulatlat. "Two months to pay?"

"K-kahit 1 year to pay pa yan. Okay lang."

"So generous. And how about you?"

"Ha?" Pinipigilan ko ang aking mga luha.

"How much should I pay to make you mine again?"

Napalabi ako. "B-bakit gusto mo akong orderin?"

"Wala lang." Lumapit siya sa akin. "I just wanna marry you, yun lang."

Pumatak na ang aking mga luha. "B-bakit? Para makasigurado ka na sa'yo lang ako? Na
hindi na ako maagaw ng iba–"

"I love you."

Napatanga ako sa sinabi niya. "H-ha?"

Mas lumapit pa siya sa akin kaya naamoy ko ang mabango niyang amoy. "I love you,
that's the reason."

Napakagat ako sa labi. Pagkuwan ay sinuntok ko siya sa dibdib. "Bakit ngayon mo

lang sinabi yan?!"

"Because this is the first I said those words."

"Ha?"

Kinuha niya ang kamay ko. "I want you to be my wife. I want you to be the mother of
my child."

Tinabig ko ang kamay niya. "For your transformation, hindi mo ko basta mapapaamo!"

"Information. Not transformation."

"Ganun na din yun!"

Napamewang siya at napabuga ng hangin. Mayamaya ay lumapit siya sa pinto at ni-lock

ito.

"A-anong ginagawa mo?"

Inabutan niya ako ng calling card. "His name is Quiro Saavedra. He's one of the
Damned Phoenixes. Wala siyang sinasanto. Lapitan mo siya kapag idedemanda mo na
ako."

Napaatras ako. "A-anong plano mo? P-pagsasamantalahan mo na naman ako?"

Tumitig siya sa akin ng masama. "Brace yourself, Martina."

"Ha?"

"Because I'm gonna marry you."

"A-ano?"

Humugot siya ng cell phone at nagtipa. May tinawagan siya. "Let's go." Pagkasabi
niya nun ay pinatay na niya ang linya. Ilang segundo lang ay biglang umandar ang
sinasakyan namin na yacht.

"A-anong nangyayari? S-saan tayo pupunta?"

"Magpapakasal tayo. Saka mo na ko kasuhan kapag kasal na tayo."

Napahalakhak ako.

"What's funny?"

Humugot ako sa bulsa ko ng calling card at iniabot sa kanya.

"What's this?"

"Ang pangalan niya ay Maximus Manalaglag. Kapatid ko siya. Sa kanya mo ko isumbong

at hindi niya ako sasantuhin."

"W-why? Anong balak mo?"

"Base yourself, Rix–"

"Brace."

"Brace yourself, Rix. Dahil pagsasamantalahan kita." Pagksabi'y nilundag ko siya.

Natumba kami nang nakakubabaw ako sa kanya.

"I'm gonna sue you." Sabi niya. May naglalarong ngiti sa mapula niyang mga labi.

"Saka mo na ko kasuhan kapag nakaraos na."

Bigla niya akong kinintilan ng halik. "Are you sure you're going to rape me? Baka
masktan si baby?" Sabay himas niya sa tiyan ko.

Nanlaki ang mga mata ko. "Alam mo?"

"Do you really think I went to London, huh? I'm just here the whole time at ini-
stalk ang estudyante ko."

"Excuse me, graduate na po ako!"

"I know. I'm not your professor anymore, nor your boss anymore."

"Ha?"

"I'm gonna be your husband, sa gabi man o sa araw." Bumangon siya at binaligtad ang
aming posisyon. Siya naman ang kumubabaw sa akin.

"A-anong plano mo?"

"Brace yourself, Martina. Because you're about to experience the best lovemaking
that you could ever have."

"I love you, Rix Montenegro." Hinalikan ko ang labi niya.

"I love you more, Martina Montenegro." Akma na niya akong hahalikan nang pigilan ko
ang labi niya.

"Teka." Ngumuso ako. "May utang ka pa sa'kin."

"Huh?"
"Hindi mo pa pinapalitan yung cell phone ko na sinira mo."

Ngumisi siya. "I will buy you a mall tomorrow, soon to be my wife." Pagkasabi ay
siniil niya na akong mainit na halik.

Mall talaga? Ay, bet! Donya Martina it is!

WAKAS
Jamille Fumah