BAJECZKI

ORTOGRAFICZNE

Zebrała i opracowała wykorzystując:

METODĘ KOLOROWEJ ORTOGRAFII

ADELA PAŁYGA
 WSZYSTKIE BARWY JESIENI
Ile kolorów ma jesień? Tego nikt policzyć nie potrafi. Wczesna
jesień jest radosna, mieni się paletą barw i odcieni. Późna - jest
szara i ponura.
Wczesna jesień skrzy się srebrzystą przędzą babiego lata,
czerwieni koralami jarzębiny i kaliny, bieli owocami śnieguliczki.
Wrześniowej i październikowej jesieni do twarzy także w
fioletowym kolorze. Taką barwę mają wrzosy, śliwki węgierki i
niektóre astry. Żółte, czerwone i pomarańczowe są kwiaty cynii i
dalii, natomiast kasztany i szyszki mają kolor brązowy. Liście są
różnokolorowe. Gnane przez podmuchy jeszcze ciepłego wiatru
tańczą w powietrzu brązowe i złote liście buka, czerwone - osiki i
wierzby, żółte - brzozy, lipy i grabu, purpurowe, rude i różowe
liście klonu. Ta wielobarwna i strojna jesień przegląda się, jak w
lustrze w błękitnym niebie, które rozświetlają, niestety już coraz
słabsze i chłodniejsze, słoneczne promienie.
Zupełnie inna jest jesień listopadowa. Gasną żywe kolory,
niebem płyną ciemne chmury. Wszystko staje się zamglone,
szare, popielate, beżowe. Tylko gdzieniegdzie te jesienną
szarugę rozjaśniają pęki białych i złocistych chryzantem.
Ile kolorów ma jesień? Spróbuj policzyć w tym roku.
OPOWIEŚĆ O DŻUDŻYSTCE,
CHARCIE I MURZYNIE
Słynna z rozlicznych fanaberii i chimerycznego usposobienia
dżudżystka, z pochodzenia chociebużanka, w towarzystwie
swego chyżego, biało nakrapianego charta, który był bez
wątpienia wielkim hultajem, w pośpiechu wsiadła do
superekspresu, jadącego z Szanghaju do Hanoi, Wśród licznych
podróżnych jej ekscentryczna postać wywoływała ogólne
poruszenie. Ognistorude włosy Eulalii, tak bowiem miała na imię
ta herod-baba, były ostrzyżone na jeża. Ubrana była w elegancki
żorżetowy spodnium koloru khaki w malachitowe prążki. W
jednej ręce trzymała skórzaną smycz, na której prowadziła
swego czworonożnego przyjaciela, będącego wyraźnie w
kiepskiej kondycji, gdyż po długim biegu dyszał on niczym
hipopotam. W drugiej dłoni Eulalia dzierżyła gęsto malowaną
hinduską parasolkę na mahoniowej rączce.
Tuż po wejściu do już ruszającego pociągu, w drzwiach
wagonu restauracju, hoża i krzepka dżudżystka wpadła z
impetem na rachityczną postać sfrancuziałego Murzyna, który
na pewno był melancholikiem. Eulalii obce były jakiekolwiek
zasady dobrego wychowania, więc natychmiast sczerwieniała ze
złości i gromko huknęła na skonfundowanego dżentelmena.
Równie żywiołowo zareagował jej chart, który nasrożył się i
wyszczerzył wszystkie swoje spiczaste zęby. Aby udobruchać
rozwścieczoną dżudżystkę i jej nietowarzyskiego psa, życzliwy
całemu światu i skądinąd sympatyczny Murzyn, zaprosił Eulalię
na wyborną kawę z ekspresu i smaczną przekąskę z owoców
morza. Chart musiał się niestety zadowolić tylko półtwardym
rostbefem i słabiutką herbatką bez cukru.
 TRZYNASTEGO
- Jakże by inaczej, od samego rana mam pecha - pomyślała rozżalona
Julka, gdy sprzed nosa uciekł jej autobus, jadący do centrum miasta. -
Wiadomo, piątek i na domiar złego trzynastego - dorzuciła w myślach.
Ponury nastrój towarzyszył Julii od samego rana. Miała wstać o wpół do
siódmej, niestety zaspała. Wszystko dlatego, że wczoraj zbyt długo
przygotowywała się do piątkowych lekcji i poszła spać już po północy.
Najpierw przemierzała wzdłuż i wszerz kontynenty półkuli zachodniej:
Amerykę Północną i Amerykę Południową. Szybko zapamiętała, że stolicą
Chile jest Santiago, Kanady - Ottawa, Kolumbii - Bogota, Kuby - Hawana,
Wenezueli - Caracas. Nie miała też problemów z określeniem, które
państwa obu Ameryk są niepodległe (Argentyna, Haiti, Stany
Zjednoczone, Honduras, Meksyk, Peru, Grenlandia), a które
niesamodzielne i zależne od innych krajów (Bahama, Bermudy,
Gwatemala, Grenada, Antyle Holenderskie). Potem do późna i żmudnie
porządkowała swoją wiedzę z historii. Była to ciężka harówka, bo
wiadomości Julii z tego przedmiotu nie były niestety rzetelne. Julia miała
kłopoty z chronologicznym uporządkowaniem poszczególnych wydarzeń,
a luki w wiadomościach o potopie szwedzkim były wprost zatrważające.
Mimo usilnych starań, Julce nie udało się okiełznać tego chaosu. Nic też
dziwnego, że z niechęcią powitała piątkowy poranek. Wstała z ogromną
chandrą i z burzą ponurych myśli w głowie. Na poprawę humoru nie mógł
też wpłynąć widok za oknem: było szaro, brzydko, siąpiła mżawka,
chlupotały kałuże pod nogami jeszcze nielicznych o tej porze
przechodniów.
- To mrzonki, że dzisiaj cokolwiek mi się uda - z jeszcze większą goryczą
zauważyła Julka. Dogonił ją Kuba, kolega z klasy.
- Cześć.
- Też masz pecha trzynastego? - skrzywiła nosek Julka.
- Nie, przecież lekcje z geografii odwołano, bo pani jest chora.
- A rzeczywiście. Nie jest taki zły ten trzynasty - pomyślała
Julka.
HIPOCHONDRYK
Witold był paskudnym zrzędą i malkontentem. To go bez
wątpienia w sposób niekorzystny wyróżniało spośród otoczenia.
Ubóstwiał narzekać i zadręczać rodzinę oraz przyjaciół swoim
ponurym nastrojem oraz mnóstwem swoich, najczęściej
wyimaginowanych, chorób. Witek był mistrzem w wynajdywaniu
dziury w całym. A to nie podobał mu się wschód słońca, bo zbyt
czerwony, a to wrzosy go nie zachwycały, bo wyglądały smętnie
i nieświeżo. Nie odpowiadały mu upały, równie źle czuł się w
pochmurne i dżdżyste dni. Morza nie lubił, bo za dużo w nim
wody, góry go nie pociągały, bo były pofałdowane, strome i
pochyłe. Witek nadużywał też cierpliwości otoczenia, a także
rozlicznych lekarzy, żałośnie skarżąc się na przeróżne
dolegliwości. To bolał go brzuch, to zwichnął nogę, to znowu
potłukł sobie żebra lub nadwyrężył żuchwę. Nieustannie też
rozmyślał, jak tu uchronić się przed czyhającymi z każdej strony
okrutnymi i perfidnymi zarazkami, bywało, że te rozważania
pochłaniały go bez reszty. Znajomi początkowo jego narzekania
traktowali z przymrużeniem oka i rozbawieniem. Witold nie był
przecież cherlającym chucherkiem. Wręcz odwrotnie. Był to
chłop na schwał, wysoki, słusznej postury, miał krzepę, że mało
kto mógł mu dorównać. Niestety miał słaby charakter. Z czasem
więc to Witkowe bezustanne marudzenie, doszukiwanie się we
wszystkim braków i uchybień oraz ciągły, bezpodstawny
niepokój o własne niby-słabe zdrowie dały się wszystkim we
znaki, stały się bardzo uciążliwe, a nawet nudne. Ba, Witek
bakterie swego złego humoru skutecznie rozsiewał wokół i
często zarażał nimi innych. Bo jak tu się nie zarazić?
 O CZYM MARZY HIPOPOTAM?
Hipopotam ociężałym krokiem, posapując ze złości, człapał po
zasypanym śniegiem wybiegu w zoo. Był w bardzo złym
humorze i na nic nie miał ochoty. Posępny nastrój hipcia
potęgowała szalejąca wokół śnieżna zawierucha i szczypiący w
uszy mróz.
- Cóż za paskudna pogoda? - myślał rozżalony - to wprost
oburzające, aby taki piecuch jak ja musiał trząść się z zimna i
czmychać przed lodowatymi podmuchami wiatru do jakiegoś
szaroburego domku hipopotamów. Och, jakże chciałbym znaleźć
się w swoim kraju, wygrzewać w ciepłych promieniach słońca,
pływać w czyściutkiej wodzie, cieszyć oczy zielenią drzew i
wachlarzem barw różnych kwiatów. Ale byłoby przyjemnie!
Rozmarzony hipopotam niemalże czuł na swoim tłuściutkim
cielsku pieszczotę słońca, słyszał szum wody i wesoły świergot
ptaków. Niestety, kolejny podmuch wiatru rozwiał ciepłe
marzenia hipopotama. Z obrzydzeniem strząsnął z siebie zimne
krople topniejących na jego skórze śnieżnych płatków. Po chwili
jednak jego myśli znów porzuciły mroźną rzeczywistość: - No,
ostatecznie mógłbym zostać w zoo. Przecież nie jest tu aż tak
źle. Codziennie dostaję pyszne jedzonko, mam tu wielu
przyjaciół, a gdy zachoruję, to dba o mnie mój osobisty lekarz.
Nie najgorzej. Ale... Tak! Chciałbym, aby moja skóra pokryła się
długim futerkiem. Mogłoby być ono brunatne albo jeszcze lepiej
beżowe. Ho, ho, ho! Cudowniej byłoby, gdybym miał swój basen
z podgrzewaną wodą. Każdego dnia zażywałbym w nim kąpieli.
Marząc tak, hipopotam nie zauważył, że zaczął sypać coraz
gęściejszy śnieg, a on sam powoli, powoli począł przybierać
postać hipopotamiego bałwanka. I pewnie zostałby nim, gdyby
nie refleks jego pobratymców. Nie zważając na protesty
zziębniętego marzyciela, wciągnęli go do ogrzanego domku i
uratowali w ten sposób przed solidnym przeziębieniem.
MROŻĄCA KREW W ŻYŁACH PRZYGODA
Z TYCIĄCTRZYSTULETNIM
NIEWYDARZEŃCEM
Rad nierad, pchany przez nieodgadnioną siłę, powoli zanurzam
się w ponury bór. Wczesnojesienne promienie słońca z trudem
przebijają się przez baldachim ledwo, ledwo pożółkłych liści
drzew. Spowija mnie niemalże hebanowy wszechpanujący mrok.
Znienacka zrywa się huraganowy wiatr. Wicher poczyna
harcować wśród drzew kniei. Ich strzeliste korony zaczynają
chylić się ku dołowi, z trzaskiem spadają na ziemię rachityczne
gałązki, szaleńczo wirują zeschłe liście. Jestem coraz bardziej
przerażony. Nagle, ni stąd, ni zowąd, daje się słyszeć odległe
jeszcze szurum-burum, dziwne chrobotanie, głucho dudniące
człapanie. Wszystkie leśne żyjątka pierzchają w popłochu. Mnie
strach nie pozwala zrobić ani kroku. Ledwie że oddycham.
Przede mną stoi ohydny stwór. Jest to rzadko spotykane
monstrum: krzywonose, spiczastogłowe, pokryte częściowo
beżowo nakrapianym puchem, częściowo malachitowe
prążkowanymi łuskami. Jego mętnoszary wzrok przeszywa mnie
na wylot. Po chwili straszydło odzywa się. Głos pokraki skrzypi
niczym nie naoliwione zawiasy prastarych drzwi. Pseudo
uśmiech przechodzi w złośliwy chichot. - Dalibóg, nie
spodziewałem się w tej głuszy takiego arcysmacznego kąska. Ha!
Słuchaj no - pozwolę ci wybrać. Chceszli, o radości mych
otchłannych trzewi, abym przebódł cię dzidą, przerżnął nożem,
a może wolisz być po kawałeczku użynany sierpem? Po tym
wystąpieniu okropnego monstrum jestem wpółżywy, ze wszech
miar pragnę zapaść się chociażby pod ziemię. Z nagła, dosłownie
w okamgnieniu, wszystko znika. Widzę tylko bezbrzeżną czerń,
która powoli ustępuje szarościom. No tak, wszystko to było tylko
przerażającym sennym koszmarem. Jest wpół do ósmej, znów
zaspałem i spóźnię się po raz n-ty do szkoły.
 TRAGIKOMICZNA HISTORIA
BEZ HAPPY-ENDU
- Więcby w tak żenujący sposób miała się skończyć moja
chlubna kariera pierwszego hała-burdy? - rzekł wielce rozżalony
duch o fizjonomii cherubinka i charakterze trolla. Wpółsiedział
właśnie w jakimś sczerniałym od starości bunkrze, ręce i nogi
miał skrępowane powrósłem, ale dla pewności wszelkiej tu i
ówdzie był poprzyciskany studwudziestopięcio-kilogramowymi
hantlami. W taki oto niewyszukany sposób potraktowali łobuza
jego współ-pobratymcy. Nie mógł on tego w żaden sposób pojąć.
- Przecież nie byle jak się starałem, aby wszystkim wokół zaleźć
za skórę. Byłem nieposłuszny, niehonorowy i nietowarzyski,
nigdy nie postępowałem fair play. Chuligaństwo było moim
żywiołem, w życiu najmniejszej nie odstawiłem chałtury. Moje
wybryki zawsze były pierwszej jakości, nierzadko nie
wymyśliłaby ich cała horda pseudouczonych. Chi, chi, chi! Nie
zapomnę, jak dopiekłem do żywego pewnemu chojrackiemu
heavymetalowcowi z Caracas - zwolennikowi szybkich i
supermocnych uderzeń! Przez wiele nocy nękałem zewsząd jego
narząd słuchu rytmami, nie znanych mu do tej pory, piosenek
chodnikowych. Na próżno starał się on uwolnić od tych
drażniących go dźwięków, uśmierzyć narastający ból uszu i
głowy. To ci była heca! Niezmordowany byłem również w
uprzykrzaniu życia swoim druhom. Czegóż to ja nie
wymyślałem! Podrzucałem im do łóżek specjalnie ostrzone
pinezki, zdechłe nietoperze, parzące pokrzywy i wszelkie ostro
kłujące chwasty. Znowuż kiedy indziej słodziutkie porzeczkowe
konfitury doprawiałem słonogorzkimi przyprawami.
Napuszczałem na mych towarzyszy chmarę rozwścieczonych
pszczół, os i szerszeni. Niektórych poddawałem działaniu
hipnozy i zmuszałem do wycinania hołubców i fikania koziołków.
Raz nawet udało mi się naszego bez mała sześciowiekowego
seniora zamienić w cocker-spaniela. Niejednemu człowiekowi,
niejednemu duchowi srodze dałem się we znaki. Prawda, że
niekiedy byłem nazbyt rozbisurmaniony. To jednak nie powód,
żeby ta hołota nieuków tak ze mną postępowała. Dlaczego moje
błagania o łaskę są nadaremne? Dlaczego mówią mi, że
spokorniałem poniewczasie?
O RZEKOMEJ KORZYŚCI Z POROZUMIENIA
GŁÓW ŻARŁOCZNEGO SMOKA
Hen, za ponurymi borami, przepastnymi morzami, u podnóża
strzelistych, wysmukłych Himalajów żył sobie półdziki, ohydny
stwór - siedmiogłowy smok. Nienadaremnie był on też nazywany
nienażartym brzuchaczem. Kochał jeść i tej pasjonującej
czynności chętnie poświęcałby całe życie. Niestety, naszemu
bohaterowi często gęsto trzewia wygrywały smutnotrzewną
głodową melodię. Cóż, każda z jego siedmiu głów lubiła co
innego. Nigdy nie potrafiły one ustalić, co można by właśnie
przekąsić. Wszystkie posiłki poprzedzały zazwyczaj gromkie
chryje. Pierwsza głowa miała bowiem chrapkę na świeże
jarzyny, druga - na grejpfruty, porzeczki i arbuzy, trzecia
zjadłaby twarożek z rzeżuchą, cebulką i rzodkiewką, czwarta -
niemalże surowe nozdrza hipopotama, piątą zadowoliłby dżem
jeżynowo-brzoskwiniowy, szóstą - jakaś chińszczyzna z
korzennymi przyprawami, siódma natomiast nie pogardziłaby
tortem orzechowym i lodowym miszmaszem. Potem głowy
rzucały się hurmem na swoje ulubione potrawy lub też
obrażone na cały świat niczego nie chciały skosztować. Smok w
końcu zdechłby z głodu albo w wielkich męczarniach padłby na
ostrą niestrawność. Jednakże w ostatniej chwili, zdenerwowany
nie na żarty, poszedł szybko po rozum do siedmiu swoich
kłótliwych głów. Po długich pertraktacjach i burzliwych
rozmowach smocze łby doszły do porozumienia. Postanowiły, że
na co dzień szefem kuchni będzie głowa pierwsza, a z okazji
świąt i niedziel pichcić będzie głowa siódma. Kontrolę nad
całotygodniowym menu sprawować miałaby łepetyna druga
wespół z najrozważniejszą łepetyną trzecią. Od tej pory smok
obrastał w żółciutkie sadełko, stawał się coraz bardziej ociężały i
leniwy. Wreszcie, po kolejnym łasuchowaniu, z wielkim hukiem
rozpadł się na tysiące drobniutkich kawałeczków.
 NIECH ŻYJE KARNAWAŁ
Dzisiaj w naszej szkole ważne wydarzenie. Oto odbywa się
coroczny bal przebierańców. Nauczyciele i uczniowie przyszli w
wymyślonych przez siebie kostiumach. Na parkiecie sali balowej
wiruje w rytm muzyki cała rzesza przebierańców. Można na balu
spotkać bohaterów wielu bajek legend, przedstawicieli różnych
zawodów, postacie z zamierzchłej przeszłości, także zwierzęta i
dużo roślin. Kominiarz we wspaniałym lśniącym cylindrze tańczy
z wróżką w powłóczystej srebrzystej sukni, zielona żabka pląsa z
odważnym rycerzem w stalowej zbroi. Pięknej księżniczce
towarzyszy roześmiany leśny skrzat, żółty żonkil bawi się ze
strażakiem w złotym hełmie, a różnokolorowy motyl z biało
nakrapianym muchomorem. Zmęczona skocznymi tańcami
pszczółka Maja usiadła obok marynarza w granatowym
mundurze. Za chwilę dołączył do nich siedmiogłowy smok oraz
podłużny strąk zielonego groszku.
Organizatorzy zabawy ogłosili konkurs na królową i króla
balu. Po burzliwych obradach jury ogłosiło, że zwyciężył
Andrzej z Grażynką. Wybór ten wszyscy powitali gromkimi
oklaskami. Andrzej przebrał się za Indianina. Twarz, tułów, ręce
i nogi wysmarował wiśniową pastą do butów. Głowę ozdobił
wspaniałym pióropuszem. Natomiast Grażynka wystąpiła w roli
Cyganki. Każdemu chętnie wróżyła i przepowiadała przyszłość.
Zabawa udała się znakomicie. Jej organizatorzy i
uczestnicy byli bardzo zadowoleni. Za rok wszyscy znów spotkają
się na balu.
CHLUBNA WIKTORIA POLSKIEGO ORĘŻA
Dalibóg! Cożeż to się dzieje?! Alboż to możliwe? Hordy
ciemnowłosych, czarnobrewych i skośnookich, śniadolicych, z
rzadkimi bródkami Tatarzynów, rozzuchwalone
dotychczasowymi sukcesami swych grabieżczych napadów, już
po raz trzeci wtargnęły do Polski. Chyżo, w popłochu wielkim
ucieka przed nimi każdy. Czmychają, gdzie pieprz rośnie,
arcydumni książęta, drży pozbawione ducha walki niby-mężne
rycerstwo, bierze nogi za pas oszalała z trwogi ludność grodów,
wsi i przysiółków. A Tatarzy na swych słynnych z wytrzymałości
bachmatach posuwają się nieustannie naprzód. Ci heretycy
poczynają sobie nad wyraz śmiało. Zachowują się buńczucznie i
hardo. Szlak ich pochodu znaczą rzezie, łuny pożarów i
łupiestwa. Tym razem Tatarzy nacierają w dwóch grupach.
Pierwsza, przez Lublin i Sandomierz, dotarła aż do Gór
Świętokrzyskich. Druga grupa doszła pod Kraków i na Podhale.
Jednak dzięki niezrównanej waleczności części rycerstwa
polskiego ci antychryści zostali pokonani. Nad pierwszą grupą
Tatarów chlubne zwycięstwo odniosły chorągwie pod
dowództwem Leszka Czarnego. Drugi oddział tych barbarzyńców
musiał skapitulować pod Starym Sączem, gdzie został srodze
przetrzebiony przez sprzymierzone wojska polskie i węgierskie.
Ta, okupiona krwią wielu szlachetnych mężów, wiktoria jest tym
większą, iż Tatarów niezmiernie trudno jest pokonać w
bezpośredniej walce. Ich sposób wojowania różni się bowiem od
sposobu walki innych narodów. Horda tych bezbożników
formuje naprzód półkole, które wklęsłością zwrócone jest
zawsze do nieprzyjaciela. Jeżeli wróg rzuca się w środek
półksiężyca, zostaje przez jego rogi oskrzydlony; gdy zaś
hurmem uderza w jedno skrzydło, również bywa ogarnięty
półkolem. Zataczając owo półkole, przebrzydli Tatarzyni
bezustannie rażą swoich nieprzyjaciół ostro zakończonymi
strzałami. Często także ci drapieżcy pozorują chaotyczną
ucieczkę z pola walki, aby nieostrożnego, zapędzonego w pogoni
przeciwnika sroższym przywitać atakiem i znienacka otoczyć.
 TRAGIKOMICZNY MINIREPORTAŻ
O NIEROZWAŻNEJ ŻABIE
I BOCIANIE - DALEKOWIDZU
- Hejże! Dzisiaj pokażę mym druhom, że godna jestem chwały
helleńskich herosów! Żaden bocian mi niestraszny! Jestem
herkulesem w żabiej skórze! - buńczucznie zakrzyknęła żaba
Magda, wychynąwszy z żółtawobrunatnej kałuży rozlanej tuż
obok porosłej hubą wierzby. Po czym, długo się nie namyślając,
skacząc na przemian: wzdłuż i wszerz, w dal i wzwyż, w przód i
wstecz, znalazła się na podmokłej łące, po której nieco ociężale
przechadzał się bocian Błażej. Był on wychudzony i markotny.
Jego do niedawna śnieżnobiałe pióra zszarzały, purpurowo
lśniący dziób smętnie zwisał, a długie nogi aż po pęciny
unurzane były w nijakiego koloru mazi. Cóż, Błażej od dawna
nie jadł żadnego bocianiego przysmaku. Jego szczupłe trzewia
już od kilku dni grały bądź to smutnorzewną balladę, bądź to
ponurego marsza żałobnego. Po nocach natomiast śniły mu się
superatrakcyjne potrawy: pierożki z francuskiego ciasta z żabim
nadzieniem, tłusty rosół na żabich udkach, filety z żabiej piersi
po szwedzku, żabia pieczeń po szkocku, wyśmienita żabia
wątróbka przysmażana z rzeżuchą i rzepą czosnkową. Ach! Na
jawie nie pogardziłby i zwykłym żabim mielonym.
TAJEMNICA NADDNIEPRZAŃSKIEGO
NIE ZAMIESZKANEGO ZAMCZYSKA
Na Allacha i Mahometa, na wszystkich prapraprzodków! A toż
historia! Sponad koron drzew ponadtysiącletniej
naddnieprzańskiej kniei wyłania się nagle ponure zamczysko.
Jego strzelista wieżyca, istna miniaturka paryskiej wieży Eiffla,
góruje nad ciągle nieobeschłymi po deszczu żarnowcami. Na
całym obwodzie grubo ciosanych murów obronnych ciągnie się
krenelaż i machikuły. W oknach połyskują szklane gomółki.
Drogę do zamczyska zagradza głęboko wyżłobiony parów. Nie
dokończony most zwodzony nie pozwala przedostać się na drugą
stronę. Półczwartej metra dalej leżą chybotliwe, unurzane w
błocie nie okrzesane dębowe żerdzie. Ha! Samowtór
przechodzimy po nich do spiżowych wrót. Wierzei strzeże nie
naruszona kłódka i dwie skrzyżowane halabardy. Bramę wieńczy
cudaczny herb. Na turkusowo prążkowanym tle stoi Buszmenka
z dzierzbą, a może pustułką?, na ramieniu i szyszką pinii w
dłoni. Nad herbem wije się mahoniowego koloru napis: Nic
niewart twój hart. My równi jesteśmy helleńskim herosom.
Heraldyka jeszcze nie widziała czegoś tak zdumiewającego. Z
nagła, jak gdyby pod wpływem tajemnych mocy, skrzydła wrót
otwierają się z hałasem na roścież. Świst, huk, rumor i...

Z tych smakowitych marzeń wyrwał boćka nagły chlupot.

Gdyby nie wada wzroku - był przecież dalekowidzem, na pewno
nie dostrzegłby chyżo skaczącej w oddali żaby. Magda nic sobie
nie robiła z czyhających zewsząd niebezpieczeństw.
Niefrasobliwie hycała z jednego grząskiego bajora w drugie,
popisywała się powietrznymi akrobacjami. Jej zadowolony rechot
echo niosło niemalże po całej łące. Szpagat, korkociąg, salto
mortale i... nieroztropna żaba z chrzęstem wylądowała w
splątanych łodygach wiązówki błotnej i ostrożenia warzywnego.
Tylko tego trzeba było bocianowi. Ochoczo podfrunął do
szamoczącej się i z lekka rzężącej Magdy. Szast-prast, i nawet
ślad nie pozostał po lekkomyślnej żabie. Bezpowrotnie pogrążyła
się ona w mrocznym labiryncie Błażejowych jelit.
 NIE ODPARTA PRZEZ ORGANIZM
SZARŻA WIRUSÓW
Nuże druhowie! Halabardy zniż i żgaj! Naprzód ! Utwórzmy
półksiężyc i oskrzydlmy ją! - krzycząc i popychając się, horda
krwiożerczych bakterii charcim skokiem dopadła Hanię. Było
pochmurno, mżył nie ustający od dwóch dni kapuśniaczek,
harcował wiatr, chlupotały kałuże, a dziewczynka bez parasolki,
gumowców, szalika i czapki jak gdyby nigdy nic przemierzała
wzdłuż i wszerz, a także w poprzek ulicę 3 Maja. To jej
niespotykane pozorne chwactwo rozsierdziło ohydne,
nieokrzesane bakterie. Chętnie by dały one Hani nauczkę. Po
zuchwałej akcji, chełpiąc się pierwszymi sukcesami, te żądne
krwi paskudztwa szybko odniosły nie lada jakie zwycięstwo nad
osłabionym, do tej pory nie pokonanym organizmem
dziewczynki. Szast-prast i rozpanoszyły się one w Haninym
nosie, tchawicy i oskrzelach. Cóż, Hania w czwórnasób będzie
musiała zapłacić za swój brak wyobraźni. Ból gardła, łamanie w
krzyżach, chrypka, kaszel jej nie ominą. Alboż to warto było być
tak lekkomyślną?
NA PLACU ZABAW
To już ostatnie wakacyjne dni. Słonko mocno przygrzewa.
Swoimi promieniami żółtymi jak dojrzałe kłosy zbóż mile
łaskocze ludzi. Leciutko dmucha letni wiaterek. Tylko niekiedy po
bezchmurnym niebie przemknie malutki, puszysty obłoczek.
W ten piękny sierpniowy dzień nikt nie został w domu. Na
placu zabaw jest gwarno i tłoczno. Zewsząd słychać radosny
śmiech bawiących się dzieci. Każdy znalazł tu coś dla siebie.
Wśród budynków rodem z filmu o kowbojach bawi się w
chowanego grupa chłopców i dziewcząt. W piaskownicy trwa
konkurs na najlepszy zamek i najpulchniejszą piaskową babkę.
Nieco dalej, przy dźwiękach skocznej muzyki, szybko wiruje
karuzela. Mkną białogrzywe rumaki, fruwają łabędzie o
wysmukłych szyjach, turkoczą góralskie bryczki. Trochę z boku
stoją huśtawki. Wprawiane w ruch dziecięcymi nóżkami szybują
wysoko, het pod niebo. Siedzące na huśtawkach dzieci wesoło
pokrzykują. W cieniu rozłożystego dębu szukają schronienia ci,
którzy zmęczyli się już zabawą i ci, którzy nie lubią wystawiać
buź do słonka. Dla ochłody moczą nogi w brodziku i spryskują
się wodą.
Szkoda, że lato powoli kończy się. Szkoda, że mija czas
wakacyjnych zabaw i szaleństw na świeżym powietrzu.
 NAJWSPANIALSZY DAR LATA
Sierpień, żółty i wonny jak dzban miodu, już się z nami
pożegnał. Dzień dobry mówi nam kolorowy, rumiany jak
jabłuszko wrzesień. Dziewiąty miesiąc wita nas świeżym,
pachnącym chlebem. To najpiękniejszy dar odchodzącego lata.
Ten złocisty bochen został upieczony ze zżętych w tym roku
zbóż - pszenicy, jęczmienia, owsa. Pachnie on słońcem, wiatrem,
deszczem, ziemią i niebem. Pachnie ludzką miłością i trudem
ludzkich rąk.
Na ogromnym, białym obrusem przykrytym stole, obok
świeżego chleba stoją strojne dożynkowe wieńce. Zostały one
uplecione z kłosów zbóż ściętych na ostatku w trakcie
tegorocznych żniw. Wieńce są przyozdobione wonnymi ziołami -
rumiankiem, dziurawcem, szałwią, barwnymi kwiatami
słonecznika, dalii, ostróżki, malwy, cynii, kolorowymi wstążkami.
W powietrzu unosi się radosny śpiew żniwiarzy: „Plon niesiemy,
plon”. Grają skrzypce, harmonie, trąbki, bębny i kontrabasy.
Ludziom wtórują owady. Bzyczą wesoło pszczoły, bąki, trzmiele.
Migotają swymi tęczowymi skrzydełkami pazie królowej, rusałki,
kraśniki. Dożynki to najpiękniejszy dzień lata. Chleb to jego
najcudowniejszy dar.
NIE JE, NIE PIJE, CHODZI I BIJE
Odmierza nam zegar sekundy, minuty, godziny. Tik-tak, tik-tak,
tik-tak - nieubłaganie płynie czas. Bim-bom, bim-bom, bim-bom
- znów minęła godzina. Wskazówki zegara - godzinowa i
minutowa - dostojnie chodzą po tarczy. Wydaje się, że nigdzie
im się nie śpieszy. Szybciutko, nie oglądając się za siebie,
biegnie sekundnik. Miarowo, rytmicznie porusza się wahadło.
Bezustannie pracuje wnętrze zegara. Zgadnijcie, kto porusza
wskazówkami i wahadłem? Kto popycha do przodu czas? Kto nie
pozwala zegarowi zatrzymać się? Czyżby w zegarze mieszkał
jakiś zwinny i mądry ludek? A może to krasnoludki lub zegarowe
skrzaty uwijają się w jego środku? O! Albo pracowite mrówki
pomagają zegarowi równomiernie tykać? Nie, to skomplikowany
mechanizm zegara pozwala mierzyć i wskazywać czas. W
niewidocznej dla nas części zegara ciągle, bez chwili
wytchnienia, poruszają się różnego rodzaju koła zębate, wałki,
pracuje koło zamachowe ze sprężyną, wychwyt, wahadło, trą o
siebie łożyska. A gdy zegar ma jeszcze dodatkowo sprężynowy
dzwonek lub brzęczyk, to każdego ranka odgania nasz sen
przeraźliwe dzwonienie. Dzyń, dzyń, dzyń! - czas zacząć nowy
dzień.
 NA PÓŁ PRZEMYŚLANY NIEDOWARZONY
POMYSŁ PEWNEGO UCZNIA
- Po cóż mi wiedzieć, kiedy istniało imperium Czyngis-chana,
kiedy tatarskie hordy dokonywały grabieżczych trzebieży na
ziemiach polskich, kiedy Tatarzy byli na przemian
sprzymierzeńcami i wrogami Rzeczypospolitej, kozaków i Turcji?
- buntował się Jerzyk. Znużony ponadtrzyminutową nauką
przeczytał jeszcze jedną linijkę tekstu i zmełł w ustach kolejne
niepochlebne zdanie o rozhukanych Tatarzynach.
Jurek nie znosił szkoły. Tego uciążliwego siedzenia w ławkach.
Czasu ciągnącego się w nieskończoność. Nieustannych
powtórek, klasówek, sprawdzianów, lekcji ortografii, historii,
matematyki. Kiedy tylko pomyślał o szkole, wstrząsały nim
nieprzyjemne dreszcze, a hektolitry potu spływały mu z czółka,
na którym rzadko kiedy gościł mozół myślenia.
- Nauczyciele na pewno w ogóle mnie nie lubią. Niechybnie
znów będę pytany. Dlaczego ja? Na próżno by się zastanawiać.
Albożby nie mogli pytać przebrzydłych, wszystkowiedzących
kujonów, chwalipięt i ochotników, co nic tylko ręce w górze
trzymają? - ponownie naczupurzył się Jerzyk. - Skąd ja mam
wiedzieć, gdzie leży Jezioro Otmuchowskie, gdzie jezioro
Śniardwy, gdzie Przedgórze Świętokrzyskie, z czego słyną
Żuławy, z czego Suwalszczyzna, z czego Łódzkie, a z czego
Podhale? Tam do licha! W jaki sposób mam zapamiętać, jak się
pisze sójka, gżegżółka, bażant, raniuszek, hełmiatka, czyżyk i
inne fruwające tam i nazad, w tę i we w tę stronę ortograficznej
krainy ptasie bractwo? A za oknem w krąg roztacza swój czar
późnojesienna przyroda. Słoneczko jeszcze świeci, ale już coraz
słabiej. Nic tylko trzeba wybrać się na spacer w nieznane -
rozmarzył się Jurek. Przecież szkoła jutro też będzie stać na
swoim miejscu, a taki śliczny listopadowy dzień może się już nie
powtórzyć - nie wiadomo, czy roztropnie pomyślał chłopiec
FIGLARZ MRÓZ
W nocy na dworze działy się dziwne rzeczy. Słychać było
tajemnicze skrzypienie, głuche trzaski, zawodzenie zimowego
wiatru. Dzieci, przerażone tymi odgłosami, mocniej wtulały się w
puchowe poduszki, aż po same uszy przykrywały się cieplutkimi
pierzynkami. Rano natomiast, zaraz po przebudzeniu,
szybciutko pobiegły do okien. A tam...
- Ojej! Tylko spójrzcie, co się stało! - zawołała Agnieszka. W
nocy ktoś zamalował wszystkie okna. Te srebrzyste witraże -
wysmukłe paprocie, ażurowe gwiazdki, strzępiaste liście,
cudaczne esy-floresy są bardzo piękne, ale nic przez nie nie
widać!
- Ciekawe, kto spłatał nam takiego figla? Kim był ten tajemniczy
malarz? - głośno zaczął się zastanawiać sześcioletni Piotruś.
Może to bajkowy skrzat? Albo przybysz z kosmosu? A może
jakaś zła wiedźma rzuciła na nasze okna czary?
- Cha, cha, cha! Widać, że ostatnio oglądałeś za dużo filmowych
baśni i teraz wyobraźnia podsuwa ci tak niedorzeczne pomysły! -
roześmiała się trzynastoletnia Bożenka. To nie żaden dziwny
stwór tak przyozdobił szyby w oknach. Tak maluje szkło mróz.
Gdy wyjdziecie na dwór, to zobaczycie więcej dzieł tego
figlarnego mistrza. Na okapach dachów mróz porozwieszał
lodowe sople. Zatrzymał w ten sposób spadające w dół krople
wody. Grubą warstwą lodu pokrył kałuże, stawy, jeziora, rzeki.
Oj, niejeden dzisiaj boleśnie to odczuje, niespodziewanie lądując
na skostniałej z zimna ziemi. Ha, figlarz ten bywa bardzo
dokuczliwy. Lubi szczypać w uszy, nosy, policzki. Robi to tak
długo, aż staną się różowe, czerwone, purpurowe. Wtedy jest z
siebie bardzo dumny. Wie, że dobrze wywiązał się ze swoich
zimowych obowiązków. I co? Chcecie teraz wyjść na dwór? -
spytała rodzeństwo Bożenka.
- Pewnie, że chcemy! My się mrozu wcale nie boimy! Też
spłatamy mu figla - ubierzemy się ciepło, włożymy czapki,
szaliki, rękawiczki. Będziemy się wspaniale bawić! Zjeżdżać na
sankach i nartach, ślizgać na łyżwach, lepić bałwanki, rzucać
śnieżkami. I podziękujemy psotnemu mrozowi, że pomógł zimie
urządzić dla nas tak wspaniały plac zabaw.
 FIGLE - MIGLE SZCZENIACZKA TUPTUSIA ZWIERZENIA POCZĄTKUJĄCEGO
ROZBISURMANIONEGO MAGIKA
Tuptuś to wielorasowy szczeniaczek. Kundelek po prostu. Ma
rude łapki, bieluchny brzuszek, wesołą mordkę, odstające uszka
Zawsze marzyłem o chlubnej karierze wybitnego magika.
i króciutki ogonek. Piesek bardzo lubi się bawić. Dzikie harce
Zawsze też byłem niecnym hałaburdą. Chciałem jak najszybciej
urządza co dzień, nie próżnuje również w nocy. Tuptuś jest
poznać tajniki czarnej magii, by móc bezkarnie łobuzować i
nieszczęśliwy, gdy musi sam zostać w domu. Wędruje wtedy
płatać pierwszej jakości figle. Od najmłodszych lat nie byle jak
smutny po mieszkaniu i co chwila przeżywa jakąś przerażającą
się starałem, aby wszystkim wokół zaleźć za skórę. Byłem
przygodę. Nierzadko ze swoich eskapad wraca z przerzedzonym
nieposłuszny, niehonorowy, nietowarzyski. Nigdy nie
futerkiem i ogromnym zamętem w psiej główce.
postępowałem fair play. Dzień w dzień hulałem i chuliganiłem.
Raz na przykład szczeniaczek unurzał swoje łapki i brzuszek
To był mój żywioł - łobuzując, czułem się najlepiej. Moje wybryki
w lepkim miodziku. Ach, co się wtedy działo! Do tej pory
zawsze były dopracowane. Żadne tam chałtury. Nikt nie mógł mi
żywiołowy, wszędobylski piesek, ku swej wielkiej rozpaczy, nie
dorównać w hultajskim fachu. Cha, cha, cha! Nie zapomnę, jak
potrafił chyżo poruszać się. Ba, słodki zapach miodu zwabił dwa
dopiekłem do żywego pewnemu chojrackiemu
natrętne owady: żółto-czarną pszczołę i szafirową muchę. Na
heavymetalowcowi z Caracas - zwolennikowi szybkich i
próżno Tuptuś usiłował uwolnić się od ich uprzykrzonego
supermocnych uderzeń! Przez całą noc nękałem zewsząd jego
towarzystwa.
narząd słuchu rytmami, nie znanych mu do tej pory, piosenek
Innym razem skusiły psotnego pieska uchylone drzwi
chodnikowych. To była pierwszorzędna zabawa! Niezmordowany
lodówki. Na najniższej półce leżały parówki. Nasz żarłok nie
byłem również w niby-umilaniu życia całej hordzie swych
potrafił oprzeć się temu smakowitemu widokowi. Raz - dwa
kompanów ze szkółki dla adeptów czarnej magii. Jakież ja
wdrapał się na półkę. Potem, zmęczony pałaszowaniem tych
miałem wystrzałowe pomysły! Podrzucałem im do łóżek
smakołyków, uciął sobie drzemkę. I pewnie przemieniłby się w
specjalnie ostrzone pineski, zdechłe nietoperze, parzące
lodowy puchar, gdyby nie liczne ślady jego hultajskiej uczty.
pokrzywy i wszelkie mocno kłujące chwasty. Znowuż kiedy
One pozwoliły odnaleźć Tuptusia. Po odchuchaniu i ogrzaniu
indziej słodziutkie porzeczkowe konfitury doprawiałem
odzyskał swój dobry humor. Za kilka godzin wyruszył na kolejną
słonogorzkimi przyprawami. Napuszczałem na mych towarzyszy
hulankę.
chmarę rozwścieczonych pszczół, trzmieli, os i szerszeni.
Niektórych współpobratymców poddawałem działaniu hipnozy i
zmuszałem do wycinania hołubców oraz fikania koziołków.
Kiedyś nawet udało mi się naszego trzystuipółletniego,
studwudziestopięciokilogramowego opiekuna zamienić w
odrażającego trolla, natomiast jego złośliwego cocker-spaniela w
ugrzecznionego, przecudnego cherubinka. Ach, niejednemu
magikowi, niejednemu człowiekowi dałem się we znaki. No a
teraz, doprawdy nie wiem, dlaczego ta hołota chce mnie
wyrzucić ze szkoły i wywieźć na bezludną wyspę. Nigdy na to nie
pozwolę! Ja im jeszcze pokażę! Ta historia musi zakończyć się
happy endem.
 ŚWIĄTECZNE PISANKI
Na porcelanowym półmisku leżą różnokolorowe pisanki. Na
pewno nikt w tych wesołych jajkach nie rozpoznałby dawnych
mieszkańców szaroburego kurnika i niewygodnych, skromnych
wiklinowych koszy. Od tej pory białe, beżowe, pstro nakrapiane i
bardzo, bardzo smutne jajka zmieniły się bowiem nie do
poznania. Ich skorupki rozkwitły wiosennymi barwami, nabrały
blasku, życia, radości. Są zielone, żółte, pomarańczowe,
niebieskie i różowe. Na nielicznych jajkach pojawiły się również
rysunki: zygzaki, szlaczki, geometryczne figury, ażurowe wzorki.
Na innych kwitną żonkile, tulipany, kaczeńce, rozwijają swe pąki
bazie i listki brzozy oraz wierzby. Jeszcze inne składają nam
życzenia: Wesołych Świąt!, Wesołego Alleluja!, Radosnej Wielkiej
Nocy!
Hm, ciekawe, jakie z tych wielobarwnych pisanek wylęgną się
kurczątka? Czy zachowają swoje żółciutkie upierzenie? A może
z rozbitych dzióbkami skorupek, spośród łupinek wyłonią się
pisklęta o zielonych główkach, różowych skrzydełkach,
fioletowych brzuszkach, niebieskich nóżkach i brązowych
dziobach? Któż to wiedzieć może.
ORTOGRAFICZNY MISZMASZ
1. Rozśpiewane siostrzyczki
Na pięciolinii mieszkają wesołe nutki. Jest ich osiem.
Muzykalne siostrzyczki cały czas nucą różne piosenki. Radośnie
podskakują na pięciolinii. Nigdy nie próżnują. Wciąż układają
nowe melodie. Najbardziej podoba im się skoczny kujawiak.
2. Łąkowa kapela
Już wieczór. Nad stawem stroi swoje instrumenty łąkowa
kapela. Słychać pierwsze dźwięki muzyki. Konik polny gra na
skrzypcach, trzmiel na trąbce. Bąk szarpie struny kontrabasu,
żuk uderza w bębny. Pszczoła gra na flecie, a osa na
harmonijce. Tą zgraną łąkową orkiestrą dyryguje kolorowy
motyl.
3. Zły nastrój skrzata
Skrzat Hipolit miał od samego rana zły humor. Wstał niestety
lewą nogą. Nic mu się tego pechowego dnia nie udawało. Za
oknem szalała burza. W spiżarni zabrakło jego ulubionych
konfitur z płatków herbacianej róży. Jego śliczną miseczkę z
łupiny orzecha zgniótł nieostrożny borsuk.
4. Bury miś
Na łące z zabawkami siedzi pluszowy miś. Ma dwa malutkie
uszka, czarne jak węgielki oczka i zdarty nosek. W dzień bury
miś odpoczywa. Patrzy z półki, jak Helenka bawi się innymi
zabawkami. W nocy natomiast miś pilnuje snu Helenki. Śpi z
dziewczynką na jednej poduszce. Mruczy jej do uszka misiowe
kołysanki.
5. Pracowite mrówki
Mrówki wstały bardzo wcześnie. Natychmiast zabrały się do
pracy. Uporządkowały kłosy zbóż. Posprzątały ścieżkę.
Odkurzyły liście traw. Pomalowały kwiatom płatki. Teraz biegną
nad staw posłuchać koncertu żab.
 ARCYZMAGANIA ŻĄDNEGO WRAŻEŃ
I WIEDZY MIŁOŚNIKA ORTOGRAFII
Nim podążysz na przygód szlak, rzetelnie przestudiuj mapę,
rozważ wszystkie za i przeciw, znajdź czyhające na ciebie
(Ciebie) pułapki. Będzie ich bez liku, ale nie zrzędź zawczasu.
Darujże sobie w ogóle wszelkie narzekania. W drogę wyrusz o
zmierzchu. Wpół do ósmej będzie odpowiednią porą. Tej nocy,
znajdujący się w pierwszej kwadrze, sierp księżyca będzie
rozsiewał w krąg bladosrebrzystą poświatę. Księżyc właśnie i
rozgwieżdżone niebo będą twoimi (Twoimi) najwierniejszymi
towarzyszami podróży. Nasamprzód, dla niepoznaki, chyżo
skieruj się na północny wschód. Rozejrzyj się wkoło, sprawdź,
czy jesteś sam. Żwawo przejdź obok rzadko sadzonych
rosochatych buków, a następnie, tuż za kępą jarzębin, skręć w
lewo. Zrób dziesięć kroków wzdłuż chyboczącego się płotu,
zrobionego ze źle oheblowanych żerdzi. Tu chrzęszcząca żwirem
dróżka znienacka urwie się. Hen, na linii horyzontu z nagła
dojrzysz niekształtne kontury przerzedzonego lasu. Na przełaj
przez podmokłą łąkę, przeciętą w poprzek rzewliwie szumiącą
rzeczułką, idź niespiesznie (nieśpiesznie) i ostrożnie w jego
kierunku. Gdy przejdziesz grzęzawisko, wejdź na leśny dukt.
Chociażby nie wiem, co się działo - chrobotało, chrząkało,
pohukiwało, hurkotało, chrumkało, nie patrz do tyłu. Przemóż
strach i idź rześko naprzód. Wędrując, miniesz żeremia
pracowitych bobrów. Za nimi, pomiędzy pniami brzóz, ujrzysz
malutką polankę. Na jej środku samotnie rośnie jarząb. Podejdź
do niego i w pozycji półleżącej zacznij kopać ziemię. Wkrótce
natrafisz na lekko spróchniałe wieko skrzyni. Nie zwlekając
dłużej, otwórz je. Wyciągnij leżące na dnie skrzyni niepozorne
zawiniątko. Teraz już możesz zakrzyknąć: "Mójże ci on!" i z
radością oddać się lekturze " Nowego słownika ortograficznego
PWN-u".
ANI MRU-MRU,
CZYLI TAJEMNICE RODZINNE
Na dnie szuflady nieco sczerniałego ze starości
biedermeierowskiego sekretarzyka ze zdumieniem odkryłem
modrzewiową szkatułkę z mosiężnymi okuciami. Znalazłem w
niej skarb nie lada - pamiętnik mojego zapomnianego antenata
Gaudentego. Ha! To był wieczny huraoptymista
(hurraoptymista) i obieżyświat, arcywatażka i huncwot ciągle
wyabstrahowany od rzeczywistości. Chciał nasamprzód zrobić
wojskową karierę. Wstąpił nawet do nadbużańskiej chorągwi
szwoleżerów. Jednak został dezerterem, a la minute, po kłótni z
niehonorowym chórmistrzem, który chciał, by przodek mój w
szwoleżerskiej scholi nieharmonijnie śpiewał basem arie. Po tym
żołnierskim epizodzie pozostała mu miłość do munduru i nade
wszystko koni. Zaczął, dotarłszy do Besarabii, praktykować jako
majster-klepka i artysta malarz, specjalista od scen
batalistycznych. Zazwyczaj na jego obrazach kłębił się tłum
chrobrego rycerstwa różnych epok na bułanych, gniadych,
karych bądź jabłkowitych rumakach. Jego największe arcydzieło,
wiszące dziś na naszym zmurszałym strychu, przedstawia
wzburzonego, gorącokrwistego wałacha o rozdętych chrapach i
wywichniętej żuchwie, przed którym pierzcha w ostro kłujące
chaszcze ostrężyn rachityczny o dziwo hetman husarii. Po ośmiu
latach pradziad Gaudenty, znużony pracą przy sztalugach,
powrócił do kraju z tego przymusowego uchodźstwa. Osiadł w
północno-wschodnich Żuławach i ustatkował się. Bez reszty
pochłonął go chów trzody chlewnej.
 BAJDURZYĆ KAŻDY MOŻE
Och! Spójrzcież tylko! Niebywałe rzeczy dzieją się na świecie. W
poprzek parkowej alei maszeruje z chrzęstem swych odnóży
oddział chrząszczy w chitynowych pancerzykach. Ich hoży
chorąży żongluje trzema jagódkami żurawiny. Nieco dalej, u
podnóża trzech fontan, dziś tryskających oranżadą, wpółzgięty
hobbysta szuka śladów żwawego rzęsorka. Naprzeciwko
supermarketu natomiast jakiś zażywny jegomość w przykrótkim
tużurku rytmicznie uderza w tam-tamy. Jego niby-koncert
wywołał aplauz jeszcze o pojedynczych o tak wczesnej porze
przechodniów. Zdezorientowany nietoperz, będący jakby jeszcze
w półśnie, wyleciał ze swojej kryjówki i znienacka zanurzył się w
beczce z ogórkami małosolnymi. Widząc to tam-tamista, na
przemian oczerniał i zszarzał. Następnie chyżo, na przełaj przez
skrzyżowanie alei Kasztanowej z Alejami Dwóch Topól, rzucił się
do ucieczki. I tyle go widziano. Chaosu, który wówczas
zapanował, nie da się opisać. Wszyscy zaczęli krzyczeć
wniebogłosy i bezładnie biegać! Ha, pewnie myślicie, że to
wszystko nie mogło się wydarzyć. Macie rację. To żart. Ja sobie
tylko tak fantazjuję.
POZDROWIENIA Z WAKACJI
Moja koleżanka w czasie wakacji dużo podróżowała. Z miejsc,
w których była, przysyłała mi wakacyjne pozdrowienia. Wybrała
dla mnie trzy bardzo ładne widokówki.
Widokówka znad morza
Ta widokówka jest bardzo ładna. Widać na niej morze, czystą
plażę, bezchmurne niebo. Wzdłuż morskiego brzegu spacerują
białe mewy. Niektóre ptaki krążą w powietrzu. W oddali, na linii
horyzontu, widać łódkę z biało-niebieskim żaglem.
Widokówka z Mazur
Pocztówka przysłana z Mazur przedstawia wschód słońca.
Słońce wyłania się zza spokojnej tafli jeziora. Na wodzie
zaznaczają się żółte, pomarańczowe i purpurowe smugi.
Rozświetla ciepłym blaskiem niebo. Jeszcze tylko przybrzeżne
szuwary pogrążone są w półmroku.
Widokówka z Podhala
Na ostatniej widokówce, którą przysłała mi koleżanka, widać
strzeliste szczyty gór. Wyglądają one bardzo groźnie.
Gdzieniegdzie, w niższych partiach gór, widać zielone plamki. To
kosodrzewiny – maleńkie sosenki. W rogu widokówki jest
malutki obrazek: w załamaniu tatrzańskiej grani rośnie skromna,
niepozorna, ale bardzo wytrzymała szarotka.