Agosto-Nobyembre 2019 Agosto-Nobyembre 2019
15
PA N I T I K A N
Ngiting Kahapon ni JELLY SANCHEZ
Malungkot na naman ang mga mata niya. Lagi na lang ganito
sa tuwing magkausap kami. Titingin siya akin, ngingitin ang
malungkot pagkatapos ay babaling sa kawalan.
Pero tulad ng dati...hindi ko ito papansinin. Basta...sasabihin ko
lang ’yong mga bagay na gustong-gusto kong sinasabi sa kanya.
Alam ko na mang pinapakinggan niya pa rin ako.
“Alam mo...gusto ko talagang pinagmamasdan ang buwan
kasama ka. Iyong tipong pagmamasdan natin ang madilim na
kalangitan tapos...magkukwentuhan tayo,” sabi ko.
Hindi ko maiwasang mapangiti.
Wala siyang sinabi. Nanatili lamang siyang nakatingin sa kawala
ng nasa harapan namin. Malamig na muli ang simoy ng hangin
kaya bahagya kong hinapit ang suot kong jacket habang pareho
kaming nakaupo sa damuhan.
“Alam mo namang gustong-gusto kong kausap ka. Palagay ko
kasi...naiintindihan mo ’ko. Sa’yoko nga lang nasasabi ’yong
ilang mga bagay na hindi ko masabi sa iba.”
Sa tulong ng liwanag ng buwan ay napansin ko rin ang bahag-
yang paggalaw ng kanyang buhok dulot ng hangin. Tumatabing
ang mga ito sa kanyang noo at halos kaunti na lamang ang
distansya sa kanyang abong mga mata. Iyong mga matang gusto
kong titigan muli.
Humugot ako ng malalim nahininga.
”Pwede bang...’wag mo ’kong iiwan? Gusto ko kasi–”
Bigla akong napatigil nang humarap siya sa akin. Muli ay nasa-
lubong ko ang kanyang mga malulungkot na mata. Tila tumata-
gos sa kabuuan ko ang kalungkutang nakikita ko sa mga iyon.
May kung anong puwersa sa mga titig niya kaya halos hindi ako
makagalaw.
“Tamana, Ellie.”
Tatlong salita. Tatlong salita lamang iyon ngunit bigla nitong
pinabigat ang pakiramdam ko. Habang nakatitig parin ako sa
mga mata niya...pakiramdam ko sumisikip ang dibdib ko.
“H-hindi. G-gusto ko lang nama ng makausap”
“Tigilan mona ’to. Lalo ka lang masasaktan. Tama na.”
Hindi ko alam kung paano niya nasasabi ang mga salitang iyon.
Hindi ko alam
kung paano niya natitiis na makitang unti-unti akong nasasaktan.
Hindi ko alam.
“B-bakit mo ba sinasabi ’yan?” paos ang tinig na tanong ko sa
kanya.
Muli ay ginawaran niya akong matamis ngunit malungkot na
ngiti.
“Dahil tapos na. Hindi mo na dapat pa binibigyang ekstensyon
ang sa ating dalawa. Pinapahirapan mo lang ang sarili mo...at
ako.”
“Nalulungkot akong makita kang ganiyan kaya...palayain mo
na ako, Ellie.” “H-hindi!” “Ellie! Ellie, iha!”
The AGOS Group of Publication
Unti-unti na parang usok ay bigla siyang naglaho sa aking harapan.
Kasabay noon ay nakita ko sina Mama na nasa
harapan ko at umiiyak. Hindi ko na alam.
“Ma, s-siLawrence?
Nasaan si Lawrence?” humagulhol kong tanong habang
patuloy ang paglinga sa madilim na paligid. Tulad noong mga
nakaraang araw...bigla-bigla na naman siyang naglaho. Hindi ko na
naman alam kung nasaan siya.
“Ma! Nasaan siya? Sabihin niyo sa akin”
Halos namanhid ang pisngi ko dahil sa pagdapo ng isang malakas
na sampal. Sunod-sunod ang patak ng luhang
tinitigan ko si Mama.
Sa kabilang kadiliman ng gabi, kitang-kita ko parin ang mga mata
niyang puno ng awa ng nakatingin sa akin.
“Tigilan mona ’to, anak. Parang awa mona.
Tanggapin mona!” pakiusap niya ngunit patuloy ako sa pag-iling.
Ano bang kailangan kong tanggapin?
Ang gusto ko lang naman........makausap
pa nang mas matagal si Lawrence.
Kahit kaunting minuto pa...o oras...o araw.
Bakit ba hindi nila maintindihan ’yon?
“Ano ba, Ma! Ibalik niyo sa akin si Lawrence! Nag-uusap pa
kami!” sagot ko naman ngunit patuloy parin ang pagtulo ng mga
luha ko. Ang bigat-bigat sa pakiramdam.
Mas lalo pano’ng bigla akong niyakap ni Mama. Hinagod niya ang
buhok at likod ko at hindi ko na napigilan ang paghagulhol.
“M-ma...nasaan si Lawrence?” ngawa ko sa pagitan ng pag-
iyak.“Ellie, ilang buwan na siyang wala. Imahinasyon
mo na lamang ang lahat,” sagot niya sa akin.
Kasabay noon ay parang unti-unti ring nagiging
malinaw sa akin ang kinatatayuan namin
ngayon.
“Palayain mo na siya, Ellie. Palayain mo na
si Lawrence,” narinig kong muli habang
tulalang nakatitig sa harapan.
Sagitna ng kulay berdeng damuhan
ay isang marmol kung saan
nakasulat ang isang
pangalan.
The AGOS Group of Publication
Buwan ni JELLY SANCHEZ
“Ewan. Siguro nga...hanggang doon nalang.”
Dahan-dahan akong napatigil sa pag-inom ng binili nating milk tea
at napatingin sa may gawi mo. Bigla kasing pumasok sa isip ko
’yong sinabi ko sa kaibigan ko no’ng isang araw. Pinag-uusapan ka
namin noon, eh. Malay ko bang magkikita pala tayo ngayon.
Saglit akong napakurap-kurap habang patuloy naman ang pagtunog
ng stereo rito sa loob ng convenience store.” Cause the drinks bring
back all the memories and the memories bring back you” kanta pa
ni Adam Levine. Muntik na tuloy akong mapangiwi.
Sinubukan kong ngumiti. ’Yong malungkot. ”Grabe. Ang dami nar-
ing nagbago, ’no?” komento ko sabay tingin ulit sa’yo. Tinawanan
mo lang ako. Sabagay, lagi kana mang gano’n, eh.
Buti ka pa, mukhang masaya.
“Oo nga. Dati nga hindi mo ’ko sinasamahan kapag niyayaya kita
,eh,” sabi mo pa habang nakangiti pa rin sa akin. Hindi ko mai-
wasang mapasimangot. Nakakainis ka kasi.
“Alam mo naman kung bakit,” sagot ko naman na sinuklian mo na
naman ng tawa.
Kainis. Tinatawanan mo na naman ako.
Sa kawalan ng susunod na masasabi ay napatingin ako salabas ng
transparent na ding ding ng tindahan. Kita mula rito sa kinauupuan
ko ang buwan sa kalangitan. Lampas alas-siyete na ng gabi. Nagka-
lat na rin ang mga bituin na ang iba’y natatabingan ng ulap.
Saglit na bumalik sa isip ko kung
paano ba tayo napunta sa
PA N I T I K A N 16
tagpong ito. Ah, oo nga pala.
Naglalakad ako palabas ng mall kanina nang ’di sinasadyang
nakasalubong kita.
Tapos niyaya mo akong
kumain kasi sabi mo, ang tagal na nating di nag kikita.
At pumayag ako. Sa pagkakataong ito, pumayag ako.
“Pero...kumusta ka na nga? By the way ang cute mo pa rin,”
bigla-bigla mong sambit ulit kaya muntik na akong masamid.
Pambihira. Bumabanat kana naman, eh.
“Tsk. Banat na naman,” sagot ko naikinatawa mo. Ulit.
Pagkatapos ay nginitian mo ’ko. Tulad ng mga ngiti mo noon.
“Mukhang nag-improve kana ngayon. I’m glad. Lahat nga na-
man ay nagbabago,” sabi mo naikinatigil ko.
“Parang ’yong buwan lang,” dagdag mo pa. Nahuli kitang
nakatingin na rin sa buwang tinitingnan ko kanina.
“...may iba’t ibang phases. Kahit gaano pa kagandang pagmas-
dan, nagbabago rin.”
Pakiramdam ko biglang bumigat ang dib-dib ko dahil sa sinabi
mong iyon. Unti-unting bumalik sa mga ala-ala ko lahat ng
mga sinabi mo noon.
Tama ka. Kahit gaano kaganda pagmasdan, nagbabago rin.
Parang ’yong mga sinabi mo. Kahit gaano kasarap pakinggan...
magbabago rin pala.
Habang tinitingnan kita na nakatitig sa buwan, pilit kong
pinipigilan ang sarili ko. Pinipigilan kong itanong sa’yo kung
bakit.
Bakit? Bakit mo kailangang sabihin ang mga salitang iyon
noon kung hindi naman totoo? Nakakainis lang kasi tanda ko
pa lahat. Iyong mga sinabi mo...tanda ko parin lahat.
Pareho tayong nagulat nang biglang tumunog ang cellphone
mong nasa ibabaw ng mesa. Nadagdagan ata ang lungkot ko
nang makita ko ang pangalang nasa screen.
“Sey. Nag-comeback nga naman, eh. Hinahanap kana?”
kunyari’y tanong ko. Pero ang totoo, kung pwede lang hiling-
ing’ wag munang matapos ang sandaling ito, gagawin ko.
Gusto pa kitang makasama. Kaso...hindi na pala pwedeng
mag-extend. Kitang-kita ko ang pagsilay ng ngiti sa mga labi
mo. ”Oo. Paano, mauna na ako, ah. Nice to see you again!”
mabilis mong paalam bago naglakad palabas ng convenience
store. Ni hindi mo naulit ako nilingon.
Naiwan akong nakatingin sa pinto ng nilabasan mo. Malalim
ang buntung-hininga ng kinuha ko ulit ang iniinom na milk tea
at pilit na inubos.
Hay. Siguro nga...hanggang doon na lang.