Nyi Roro Kidul

MC : Kacaritan, ing jaman mbiyen ana krajan sing dumunung ing tlatah Padjajaran Purba. Krajan iku
dipandhegani kaliyan Raja Munding Wangi utawa biasa kasebut Raja Siliwangi 6. Krajan Padjajaran nduweni
lemah katon bawera lan rakyate padha Makmur.
Babak 1 ;
Raja Munding Wangi : Dhik, coba sawangen negara kita. Makmur banget, kaya ora ana sing kurang ( bangga,
seneng). Lemahe katon bawera, rakyate ayem tentrem, para abdi dalem padha jujur, lan bala benawane kuwat.
Kaya-kaya negara kita iki lemahe para dewa, dhik.
Ratu : Leres, kakang, negari menika kados-kados dipunberkahi dening para dewa... ingkang tamtu
boten uwal saking pakartinipun kakang anggenipun pandegani negari menika.
Raja Munding Wangi : Nanging, aku rumangsa ana sing mandhek ing pikiranku. Kaya bosen amarga ora ana
tantangan
Ratu : Dhik, jebule sampean nduwe jiwa satriya. Tansah ngelak kanggo tantangan. Yen
sampeyan bisa menehi saran, apa sampeyan ora mburu? Mbok kanthi moro-moro kakang bisa semangat maneh.
Selir Dewi Mutiara : Leres napa ingkang didawuhake Sang Ratu, Prabu. Kula sarujuk sanget.
Raja Munding Wangi : Hmm... (mikir sedhela) matur nuwun sarane dhik, mbok menawa sedhela wae bisa
nyenengake. Nanging delengen sampeyan saiki ... sampeyan wis tuwa lan ora seneng karo bawana sing ngandut
akeh tantangan ing sajrone.
(Prajurit tumungkul marang sang prabu)
Prajurit : (mlebu, banjur sujud taklim) Sendhika dawuh, Prabu. Ingsun ndugi mriki ngasta
byawara penting datheng Prabu. Kabar niki saking Jaban Rangkah
Raja Munding Wangi : Iya prajurit, ndang aturno opo isine kabar kuwi.
Prajurit : Sang prabu wonten ing Nagari Jaban Rangkah ngundang panjenengan datheng wonten
negeri menika, ten wulan niki wekdal purnama. Kangge nyelarasake prakawis ingkang lagi kelakon ugi
nguatake manunggalipun antarane krajan-krajan ageng wonten ing tanah Jawa. (mandheg sedhela, banjur
salam) mekaten pawarta ingkang kula aturaken. Mugi-mugi Prabu saged nanggapi undhangan meniki kanthi
cepet.
Raja Munding Wangi : Hmm, (mikir sedhela) mesthi seneng yen aku melu lan ngrampungake pasulayane, ta
Dhik?
Ratu : Leres kakang. Mungkin lelungan menyang negara liya saged mulihake semangat
sampeyan.
Selir Dewi Mutiara : Kula sarujuk sanget, Kangmas.
Raja Munding Wangi : Prajurit, ndang nyiapnne iring-iringan cilik-cilikan karo peralatan lan bekal kanggo
safar menyang nagari tetangga.
Prajurit : Kasinggihan, Prabu (Salam banjur lunga)
Selir Dewi Mutiara : Ugi yen kula saged ngaturaken pamrayogi, raja kedah ngatur kanca menyang negara
kasebut. Yen kanca bisa nglindhungi raja lan menehi saran ing nggawe keputusan.

Raja Munding Wangi : Hmm, usulmu uga bener, Dhik Mutiara. Iya, sampean oleh ngajak Patih sowan ning
negeri tetangga.

Ratu : Patih? (nggumun, mikir) naming kangmas, kangmas kaliyan gubernur mboten wonten,
mula sinten ingkang badhe mandhegani nagari niki nalika kangmas mboten wonten?
Raja : (cekikik) Dhik, dhik... Mesthine wong kuwi sampeyan. Sampeyan minangka permaisuri sing ngganteni
aku mimpin kerajaan iki nalika aku ora ana.
Ratu : Kangmas, naming kula mboten nimpuna ndamel keputusan.
Selir : Bener cak. Wong wadon iku ora pinter kaya ksatria ngatur urusan negara. Utamane negara gedhe kaya
kerajaan kita.
Raja : (mikir keras)
Kadita mlebu aula kanthi seneng
Kadita : (nyuwun salam) Kula aturaken salam, bapak.
Raja : Inggih, putri, matur rama apa salah sampeyan mampir ing bale iki kanggo ndeleng rama.
Kadita : (isin-isin) dadi kaya ngene iki, bapak, aku krungu yen bapakmu bakal dolan menyang negara liya nalika
wulan purnama, dadi... (isin)
Raja : Dadi? (ngenteni kelanjutane Kadita)
Kadita : em... (mang-mangan) Rama, nyuwun pangapunten menawi kula nggadhahi prakawis, nanging kula
namung ngersakaken menawi kula saged ndherek bapak dateng rapat?
Raja : (ngguyu) oh ngono wae...hahaha terus kok isin-isin ngomong bapake Kadita?
Kadita : (mesem isin) nuwun sewu bapak, kula namung ngraosaken bilih menika dudu hak kula. Mula aku
wegah enggal nyiapake awakku tanpa njaluk ijin marang bapak. Aku seneng melu urusan kraton.
Selir : Putri Kadita, kula mboten purun... nanging dolan menika mboten guyon. Luwih becik yen sampeyan ora
pengin melu.
Raja : (munggah saka kursi lan nyedhaki Kadita, ngrangkul dheweke banjur mlaku menyang pojokan karo
Kadita) Kadita iku putri sing daktresnani. Sampeyan ora perlu melu kunjungan diplomatik. Sampeyan mung
bakal mbuwang wektu ing kono
Kadita : Nanging bapak, kula kepengin ngreksa lan ngayomi panjenengan wonten mrika
Raja : aja kuwatir Kadita, bapak tindak karo bupati. Kita bakal apik. Kajaba iku, sampeyan isih duwe wektu
akeh kanggo sinau diplomasi. (Kadita tumenga katon sedhih. Sang Prabu ngangkat dhadhane Kadita) Putriku
sing ayu, aja nganti sedhih. Gantine... mumpung bapak ora ana, sampeyan kudu tanggung jawab marang negara
iki amarga bapak bakal nyerahake kepemimpinan negara iki marang sampeyan.
Kadita : (katon bungah lan antusias. Kadita ngucap salam marang raja) Dhuh gusti, kawula badhe ngreksa
negari punika kanthi sae.
Raja : matur nuwun mbah putri (Kadita langsung budhal)
Selir : nanging…. Apa sampeyan yakin yen menehi tanggung jawab gedhe kanggo bocah sing umure kaya iki?
Raja : mesthi. Muga-muga dheweke bisa dadi pimpinan wanita sing kuwat, nalika aku ora duwe pilihan
liyane ...
Ratu: pilihan liyane? Apa maksudmu cak? Nggawe Kadita pilihan sing paling ala, ta?! (nada jengkel)
Raja : dudu maksudku, Dhik...
Ratu : Ah, ora ketompo, Kanda. Dinda wis ngerti apa sing dipikirake Kakanda babagan mbantah status putrine
Kadita. Kanda gampang banget dicekel wong! Aku ora tahan maneh! (tindak)
Raja : (tangguh nyusul ratu nanging dicekel selir)
Selir : mboten napa-napa pak. Mbok Kanda Dewi lagi ora waras saengga pikirane bingung. Ayo dheweke tenang
sedhela. Luwih becik awake dhewe metu golek hawa seger kanggo ngilangake rasa kesel (gotong royong karo
raja).
Babak 2 ;
Sang Prabu lan gubernur kang lagi budhal menyang kraton, nampa kabar kang nyenengake saka kraton yen
Dewi Mutiara wis nglairake bayi ing guwa garba kanthi slamet. raja bocah cilik.
Raja : (mlebu kesusu) Dayang, Dinda, ana ngendi anakku? ana ngendi anakku?
Ratu : Dhuh Dhik, aja kesusu (mesem bungah) pahlawan ana ing omahe putri, karo Dinda Mutiara lan Kadita.
Yen arep ketemu, aja rame. Raden cilik sare
Sang Prabu lumebet ing kamare dewi Mutiara lan nemoni Kadita lan selir kang lagi nggendhong putra kakung.
Raja : (raja nyedhak dewi mutiara, lungguh ing sandhinge lan ngrangkul dewi mutiara) Dinda, kowe ora apa-
apa? Nuwun sewu kulo mboten ngancani panjenengan
Selir: ora ana sing perlu dikuwatirake. Kanda Dewi wis ngopeni Dinda kanthi apik
Raja : Syukur, Dinda... Dinda, iki anakku? (Dewi Mutiara manthuk) Duh gusti, matur nuwun. Anakku
nggantheng banget, kaya ngganthenge dewa. Apa aku bisa nggawa dheweke?
Selir : mangga kakang (maringaken anak dhateng raja kangge nggendong)
Kadita : bapak, nalika panjenengan dereng wonten ing kraton. wonten saperangan adipati ingkang.. (kandhane
terputus)
Raja : wah raden cilik ngguyu maneh (semangat) Dinda, kudu digawa metu golek hawa seger. Ayo metu (karo
selir)
Sang prabu lan selir banjur mlaku-mlaku, ninggal Kadita ing kraton putri. Nalika Kadita arep budhal, sang ratu
mlebu ing kraton putri kanggo nyegah dheweke lunga.
Ratu :weleh2 Anake ibu sing ayu kaya ngene iki, jengkel-jengkel ing dina sing cerah kaya ngene iki, ayo mesem
Kadita.
Kadita : ah buk, ojo ngece aku kaya bocah kaya ngono...
Ratu : nggih, nggih... lajeng menapa ingkang saged ndadosaken sumelang?
Kadita : Ibu, mergo aku rumangsa bapakmu luwih nggatekake anake tinimbang aku. Nalika ana ing sekolah
putri, bapakku ora nggatekake pitakonku. Aku rumangsa…kaya…ora dikarepke
Ratu : meneng! Ora usah ngomong ngono Kadita, sakjane bapakmu. Lan sampeyan kudu manut lan ngajeni
kabeh sikape
Kadita : kabeh sikape? Apa maksudmu karo aku wiwit lair saka putramu, aku ora adil banget, ibu.
Ratu : (cubit Kadita) Heh! Kadita, lirihake swaramu! Ora sopan!
Kadita : Ah mbak, sami wae! (Kadita sedih banjur lunga)
Ratu : Kadita, enteni ibu ndhuk (nderek Kadita)
Sawetara taun sabanjure…
Selir : Kanda, ora krasa wektu wis cepet banget. Anak kita wis ora alit maneh.
Raja : Leres, Dhik. Dheweke tuwuh kanthi cepet, lan dheweke kuwat, pinter lan sehat. Aku seneng banget
ndeleng dheweke main kanthi bahagyo
Patih : (mlebu terus ngucap salam) Sugeng ndalu gusti. Aku pengin ngaturake sawetara perkara kerja kanggo
sampeyan.
Raja : Sugeng rawuh, Gubernur. Oke, lungguha kepenak, Pakdhe Patih. Nyuwun sewu kulo aturaken...
(gubernur nglirik selir kanthi prihatin) mboten napa-napa, gubernur nggih sampun cekap ngertos urusan negara.
Patih : Inggih, menawi raja kersa. (ngaso) kaya iki, raja. Kawula mirsani bilih paduka sampun boten mudha.
Raja : hmm, bener omonganmu lik Patih. Mangga nerusake
Patih : Kula namung usul dhateng sang prabu supados enggal-enggal ngangkat dhampar raja ing negari punika,
Sang Prabu. Aku weruh yen Kadita kuwi putri sing wicaksana lan lincah. Dheweke pantes dadi putri mahkota
Prabu : Paman Patih, matur nuwun paring pitedah. Aku setuju banget karo paman.Kadita mung wong sing
pancen pantes dadi penerus tahta kerajaan. (mandheg sedhela, mikir) hmm, apa maneh para punggawa kraton
liyane lan mligine permaisuri, sang adipati? Bakal padha setuju?
Patih : Sing siji, ora usah kuwatir. Saran iki sadurunge diusulake dening sawetara abdi dalem ing kerajaan iki,
Sire. Ratu sarujuk.
Raja: Wah, kebetulan banget. Inggih, Patih, kula kepengin Kadita enggal-enggal makutha.
Patih : (ngurmati) daulatipun sang prabu
Gubernur budhal
Selir : Dhik... (wedi) Apa kowe yakin yen Kadita bakal dadi pengganti rajamu?
Raja: Hmm, nganti saiki aku yakin banget yen Kadita dadi penggantiku, Dinda. Dheweke bocah sing tangguh,
wani, wicaksana lan pinter.
Selir : mesthi kakang. Ing babagan kabisan, ora ana sing bisa nandhingi Kadita. Ananging, punapa panjenengan
dalem purun njunjung wanita minangka penerus dhampar kraton ing nagari punika?
Raja : Lho kok mboten, Dhik? Dheweke duwe kawruh kepemimpinan sing apik
Selir : Nanging, punapa paduka boten nggatosaken bab-bab sanes ingkang ngluwihi kabisan? Contone, sifate
minangka wanita. Ing tembe, Kadita bakal dadi wanita dewasa sing ngerti katresnan lan milih pasangan urip
dhewe. Nalika iku dheweke bakal ninggalake kerajaan iki
Raja : (katon kepikiran) Nanging.. nanging bisa uga ya, kancane Kadita bakal digawa menyang negara iki
supaya Kadita isih bisa dadi ratu?
Selir : Ya, bisa uga yen kancane Kadita mbesuk wis diwasa
Raja : Nanging, apa ...
Selir : (nyetop pangandikane sang prabu) apa maneh yen Kadita kudu mbobot lan babaran. Apa kabeh sing
diomongke kuwi bener ta, Kanda?
Raja : Yen dudu Kadita, sapa maneh sing bakal nerusake tahta negara iki?
Selir : (pretentious mikir) Kok ora mung anak kita wae ta, Kanda?
Raja : Putra kita? (ngguyu) Dinda, delengen. Dheweke isih cilik banget lan lugu. Mesthi wae dheweke ora bakal
bisa nindakake tugas negara.
Selir : Tapi nek wis gede bisa dadi putra mahkota, ta?
Raja : mesthi wae, Dinda. Mung yen aku isih urip kanggo makutha minangka putra mahkota nalika dheweke
gedhe.
Selir : saiki putra kita njumenengake tahta, Kanda. Ananging anggenipun dereng diwasa, kuwajibanipun negari
saged dipun gantos dening tiyang ingkang langkung dewasa, kados ta kakang putrinipun, Kadita.
Raja : (ngguyu) Dinda, kowe pancen lucu. Iki padha karo aku menehi tugas negara marang dheweke, dene sing
diajeni ing sejarah yaiku putrane. Ora masalah, keputusanku wis digawe. Aku ora bakal ngganti pikiranku
babagan iki
Sang prabu tindak nemoni seliripun
Selir : (bengok-bengok karo sing dienteni) Dayaang Dayaang, cepet mrene!
Dayang : (mlebu kesusu banjur salaman) sembah kula Dewi. Napa dewi nimbali kula mriki?
Selir : Dhik, aku lagi ana masalah. Sang Prabu ora kepareng ngangkat anakku dadi putra mahkota kerajaan iki.
Malah milih Kadita sing wadon, tinimbang anake!
Dayang : dik, sabar ya dewi ayu... ratune yo ngono iku, angel ngrubah keputusane. Mungkin mung bilai sing
bisa mungkasi kekarepane.
Selir : hah, wah musibah! Kula badhe sujud ping satus, mbak, menawi wonten musibah satunggal ingkang saged
nyetop putusanipun sang prabu. haaah mung chatting gak iso gawe anakku penerus tahta, mbak! Ayo, mikir
cepet, golek cara!
Dayang : (mikir sedhela) aha! Ngomong bab kacilakan ... apa ora kita mung nggawe kacilakan kanggo wong-
wong mau, dewi?
Selir : Maksude menapa Pak?
Dayang : oh dewi iki lugu banget... ya, ilmu hitam, ilmu hitam... iku musibah dukun sing nganggo ilmu hitam.
Selir: Sihir?! Ya ampun, ide sing nggegirisi, Dhik! Apa yen ora bisa lan raja ngerti? Sawise kabeh, raja ora kena
sihir!
Dayang : Mbok tegese sing kena pengaruh ilmu hitam yaiku Permaisuri lan Kadita. Mangkono, ora mungkin
raja bisa milih dheweke dadi pengganti.
Selir : wah, apik tenan kuwi Mbok. (ngaso) Nanging, apa rencana iki mesthi bisa, mbak?
Dayang : temtunipun bisa, dewi. Anggere kita nggunakake layanan saka dhukun gedhe! Aja mung dadi dukun
kaya ngono.
Selir : O mbak, kepriye carane aku ngerti dhukun sing kuat ing negara iki.
Dayang : Kanggo kuwi, Dewi ora perlu kuwatir. Mbok ngerti dhukun sing paling kuat ing negara iki. Dhèwèké
kuwasa banget nganti misuwur ing saindhenging pulo Jawa.
Selir : Apa pancen dheweke kepengin nulungi awake dhewe, Mbok?
Dayang : mesthi karepmu dewi. Mumpung ada launcher...
Selir : hah mbak mbak, sekedik duwite. mbah dukun mbok bayare piro?
Dayang : Ya, miturut kekuwatan gaibe
Selir : (njupuk tas emas) mrene. Iki tas isi emas kanggo mbayar jasa dhukun sing gagah prakosa ditambah
sesaji. Oh ya, lan elinga yen obrolan kita ora bisa dibocorake marang sapa wae!Apamaneh gubernur lan antek-
antekne. Ngerti?!
Dayang : mesthi wae dewi. Aku bakal lunga dhewe menyang desa-desa sing adoh nemoni dhukun kanthi kedok
mulih.
Selir : iya iya iya. Saiki, nyiyapake banyu kembang kanggo kula rendhem, mbak. Aku panas banget dina iki!
Babak 3 ;
Mula Dayang Manika tindak menyang omahe dhukun sing kabare dadi dhukun paling kuat ing negara...
Dayang : Kayane aku wis arep teka, miturut kabar sing dakrungu, omahe dhukun angker banget, malah
sadurunge mlebu, aura peteng ndhedhet. AAaakhh... ya ampun gagak ana ing ngendi-endi.. (karo mlaku rada
adoh, golek gubug lawas, langsung mlebu lan weruh dhukun banjur ngguyu) Ngapunten, Pak..
Dukun : Nggih, mangga lenggah. Apa sing ndadekake wong wadon kaya sampeyan marani aku? Apa sampeyan
pengin njaluk implan bun?
Dayang : Kowe dhukun paling gedhe ing negara iki, apa kowe ora ngerti tujuanku teka?
Dukun: Aku iki mung dhukun, dudu dewa sing ngerti. Mula, kandhanana tujuanmu teka mrene.
Dayang : Dadi kaya kiye... aku arep golek ilmu ireng sing bisa gawe wong elek.
Dukun : iki gunane opo?
Dayang : Ya iku kanggo kepentinganku pribadi, ora usah kakehan ngerti. Dadi kepiye, sampeyan bisa
nindakake?
Dukun: Aku ora bisa meres wong sing ora kenal. Yen sampeyan nggawe kesalahan, ilmu sihir bakal kantun!
Dayang : haaaah, kowe lagi gawe susah aku! Nanging tulung tutupen cangkemmu, oke? (bisik-bisik karo
dukun)
Dukun : ooh ternyata pesenane mutiara dewi? Selir Kang Mulia dijemput ing pasar, ta? Hahahaha
Dayang : lha piye? Sampeyan bisa?
Dukun : Angger opah sing mbok paringi pas, termasuk ngempet cangkemku sing sering keliwat hahaha...
Dayang : Oalah, ora usah dipikir! Dewi Mutiara ngandelake dhuwit akeh marang kowe!
Dukun : ya wis, sakdurunge nyerang aku bakal ndelok dhisik...
''Pssspstspststtsttsts''..(kaget lan njerit) Aakkhh,,
Dayang : (Gupuh) Ana apa?!! Ana apa??
Dukun : (ngacung-ngacung) Putri Kadita,.. dipun lindungi dening ketulusan panyuwunipun Baginda..
Dayang : Apa sing angel? Mbusak loro-lorone, ngono ta?!!
Dukun : Heh,, wahahhaha,, nggih menawi ingkang panjenengan pitados.. Setu malem badhe sowan wonten ing
Istana Bintang, kita badhe nindakaken ritual nyebaraken ilmu sihir antawisipun Putri Kadita kaliyan Permaisuri.
Dayang : Ya wis, siapke rencana iki kanthi apik lan aja nganti gagal!
Dukun : percoyo kabeh karo aku wahahahahh...(wanita mung mangkat)

Ing mburine jilbabe, Nyonya Manika kesusu metu saka panggonane dhukun, tumuju kraton Bintang Ratu Selirir
kanggo ngumumke acara ilmu hitam sing wis direncanakake.
Dayang : Nyuwun pangapunten ingkang katah Ratu, abdi dalem Dayang Manika badhe ngaturaken piweling,
Selir : (wiwit mondar-mandir ngenteni mbak-mbake Manika teka) Ayo manika!!
Putri : Matur nuwun, Kanjeng Ratu,
Selir : Lho, kowe wis ngrencanakake?
Dayang : Temtu paduka, sadaya sampun dicawisaken. Lan miturut dina sing apik, rencana iki bakal ditindakake
ing wayah wengi rembulan mati minggu iki. Dukun sekti bakal teka lan bebarengan karo Baginda, ilmu ireng
bakal nyebar ing sakubenge kraton Wulan, khususe panggonane Permaisuri lan Putri Kadita.
Selir : Oke, cara apa wae, sing penting Putri Kadita bisa dicopot lan anakku bakal entuk tahta, wahahahha...
Dayang : Ananging, Paduka, kula kedah ngaturaken bilih Putri Manika dipun lindungi dening pandonganipun
ibu ingkang ikhlas. Kanggo ngindhari gagale ilmu ireng, ibu lan anak kudu disingkirake, Paduka. Dadi korban
awal tambah dadi 2 bangsawan...
Selir : Wahahahaha... Heh Permaisuri, jebule kowe arep ngalang-alangi aku... Dadi ojo nyalahake aku yen aku
kudu nyingkirake kowe ki wahahaha...

Tepat ing malem minggu rembulan mati, dhukun sekti teka ing kraton lintang nemoni Selir Ratu.
Nyonya : Nuwun Sewu, Ki... Mangga, sesaji sampun sumadya.
Selir : Mangga, nindakaken ritual
Dukun : hehehe matur nuwun, matur nuwun dewi, peluncuripun kathah sanget. Hehehe. Ananging aku kudu
matur marang dewi supaya mengko dewi ora getun.
Selir : opo iku dhukun?
Dukun : Kula namung dhukun, dewi. Hukum karma saka Gusti Allah terus lumaku. Yen mengko sang Dewi
angsal ganjarane, iku ora bisa dakkarepake, Dewi. Hehehehe, dewi, sabar yen ing tembe widodari ngalami
musibah
Selir : ah ki dhukun. Tenang wae... wong kaya aku iki ora rentan marang kuwasane sapa wae. Pramila mangga
cepet-cepet nindakake ritual iki
Dukun : ahhhh jebule dewi bungah banget ya. Oke, oke, ayo miwiti ritual.
Babak 4 ;
Esuke ing Kraton ana krisis amarga kabar sing digawa dening Selir marang Sang Prabu.
Selir : “Kakanda...ala Kakanda, Putri Kadita lan Ratu, padha...padha...” (ngakak)
Raja : “Ana apa ta Dinda Mutiara? Apa sing kedadeyan karo wong-wong mau?”
Selir : “Dinda uga ora ngerti kedadene wong-wong mau, Dhik. Sakabehing rai lan badane ditutupi tatu sing
metu nanah lan ambune ora enak.”
Raja : “Apa? Yagene iki kedadeyan? "Putri Kadita sesuk bakal diangkat dadi Putri Mahkota lan ora mungkin
dheweke bisa munggah tahta ing kahanan iki."
Selir : “Kula rumaos bilih lelara ingkang dipun tandhangi dening Ratu lan Putri Kadita menika mbebayani
sanget lan saged nularaken dhateng anggota kraton sanesipun. Ora ana cara liya, kajaba ngusir wong-wong
mau.”
Raja : “Nanging aku ora bakal bisa, Dinda. Dheweke dadi Permaisuri lan Putriku."
Patih : “Nyuwun pangapunten, Paduka. Miturut kula, mokal Putri Kadita minggah dhampar ing kawontenan
ingkang kados makatên punika, badhe nglanggar tradhisi karajan punika. Luwih becik dheweke diisolasi
sedhela nganti waras saka penyakite."
Selir : “Bener, Dhik. “Lan ngenani masalah tahta, kepriye yen Kakanda mung ngangkat putra dalem dadi Putra
Mahkota nganti tekan wektune Kadita waras”.
Raja : "Nanging...."
Patih : (memutus pacelathon) “Kula janji badhe ndherek Ratu kaliyan Putri Kadita wonten ing pambuwangan.
Raja : (mikir-mikir sedhela) “Yen iki kanggo kabegjane kabeh, apik. Nanging luwih dhisik aku arep ngomong
karo Permaisuri lan Putriku. Patih, tulung nelpon.”
Patih : “Inggih gusti. (tindak )

(Patih kondur karo Ratu lan Putri Kadita)

Ratu & Kadita : (ngomong bebarengan) “Dhik...Bapak...tulungi kulo, mboten ngertos kedadosan. ..Bapak..."
Raja : “Aku wis krungu kabeh, Dinda, Kadita. Lan aku wis rembugan karo Patih lan Selir. Iki angel banget
kanggo aku, nanging aku kudu ngandhani yen saiki sampeyan bakal dipeksa menyang pembuangan."
Kadita : “Bapak?” (ora percaya)
Ratu : “Dhik, apa iki kanggo kabegjane wong akeh? Merga yen ngono, Dinda lan Kadita bakal nglakoni.”
Kadita : “Bu? (ora percaya) Iki ora bisa ditindakake, Ibu. (malik marang sang prabu) Rama, kenging punapa
panjenengan kersa nindakaken punika?” (wiwit nangis)
Ratu: "Ora ana apa-apa, ora ana sing bisa diganti maneh."
Raja : “Nyuwun sewu Rama, Kadita. Nuwun sewu, Dhik, Dinda. Patih bakal ndherekake kowe sajrone
pambuwangan. Patih, ngancani lan ngayomi.”
Patih : “Paduka Paduka. Ratu, Putri, ayo melu aku."
(Ratu mangkat pasrah, Kadita lunga kanthi lara)
Ing Alas Pengasingan
Ratu : “Watuk....watuk....” (Ratu katon kesel).
Kadita : “Mbah, kahanane tambah parah.
Patih : “Mekaten Putri, nanging punika ingkang kedah kita tindakaken. Lan yen Putri kepareng, aku arep
ngomong marang Putri."
Kadita : “Kandhanana, Patih.”
Patih : “Sesuk ana upacara pengangkatan putra Permaisuri Mutiara dadi Putra Mahkota. Sadurungé Sang Putri
waras, bakal nyekel tahta.”
Kadita : “Apa? Iki mesthine ora kelakon. Iki ora adil."
Ratu : “Kadita……Kadita……Watuk…..Watuk…….”
Kadita : “Ibu, nggih bu. Sampeyan ora bisa nyerah."
Ratu : “Aku wis krungu omonganmu karo Patih, Kadita. Aku saiki wis ora tahan maneh. Ibu mung arep matur
marang kowe anakku, dadi putri sing apik, aja nganti dendam marang sapa wae. Ibu tresna sampeyan Kadita..."
(mati)
Kadita : “Bu……..!!!! (mandheg sedhela) Patih, lerenake awak ibu. Sampeyan ora perlu kuwatir karo aku. Aku
bakal nemokake dalanku dhewe.”
Patih : “Putri...” (nyawang Putir Kadita lunga)
Babak 5 ;
Mula Kadita nglambrang dhewe-dhewe nuruti arahe mlakune sikile. Dheweke dhewe ora ngerti arep menyang
ngendi. Dheweke mung mlaku lan terus mlaku nganti kabeh kekuwatane ilang lan tiba amarga dheweke lemes.
Nalika Kadita tiba, ana wong enom teka nulungi dheweke.
Nom-noman : (mbiyantu mbenerake posisine Kadita sing tiba) Duh Gusti, kok bisa tiba kaya ngene iki?
Sampeyan mesthi kesel banget.
Kadita : Aku ora apa-apa. Matur nuwun kanggo nyoba kanggo bantuan kula. (nyoba tangi lan langsung ngalih
saka wong enom amarga ngerti kahanane)
Nom-noman : Bener, kowe arep menyang ngendi?
Kadita : Aku arep menyang papan sing bisa dhewekan.
Nom-noman : Terus, asalmu saka ngendi?
Kadita : Aku ora arep ngrembug bab iku. (cepet-cepet lunga sanajan dheweke kesel banget)
Nom-noman: Sedhela, mbok menawa aku bisa nulungi sampeyan nemokake panggonan sing sampeyan goleki.
Disaranake sampeyan menyang kidul, banjur sampeyan bakal nemokake pantai sing sepi lan tenang.
Kadita : Bener ta? Banjur tuduhake ngendi iku.
Wong enom: Oke, ayo karo aku. (mlaku gandeng tangan) Oalah, awake dhewe durung kenal. Ayo kula
perkenalan, jenengku Dope. (nyilih tangan)
Kadita : Jenengku Kadita. Seneng ngerti sampeyan, Dope.
Pemuda : Inggih, Kadita. Kita meh tekan papan sing dakkarepake. (mlaku sawetara langkah) Iki Segara Kidul,
panggonan ngendi sampeyan bisa nemokake sing tenang.
Kadita : (malik-malik) Matur nuwun, Dope. Aku seneng panggonan iki. Kayane aku bakal kepenak manggon
ing kene. (Kadita seneng) Apa sampeyan pancen manggon ing papan iki?
Nom-noman : Bener, Kadita. Aku manggon kene. Desaku ana ing kono. Hmm, suwe-suwe mlaku mesti kesel
lan ngelih. Sedhela, tak wenehi mangan.
Kadita : Nuwun sewu, Dope.
Nom-noman mau banjur menyang gubuge lan bali menehi panganan marang Kadita. Kadita rumangsa seneng
banget amarga dheweke bisa nemokake papan sing cocog kanggo dheweke. Kajaba iku, dheweke uga bisa
nemokake kanca apik kaya Dope.
(Kadita lan Pemuda mangan)
Nom-noman: Yen aku takon, apa sing nyebabake sampeyan lelungan dhewekan kaya ngono? Kajaba iku,
sampeyan wong wadon?
Kadita : Kula... kula dipunbucal bapak.
Nom-noman : Bapakmu kok bisa... apa sing njalari dibuwang kaya ngene iki? asale saka ngendi?
Kadita : Kowé weruh dhéwé kahanané awakku iki. Bapakku isin duwe anak wadon sing cacad kaya aku. Kula
saking ibukutha kraton.
Nom-noman : wah kayane bapakmu iku pejabat tinggi neng kono...
Kadita : Leres, bapak kula minangka kepala pemerintahan ing kana
Nom-noman: oohh aku weruh ... dadi bapakmu raja negara iki? (mung sadhar) nyuwun pangapunten, nyuwun
pangapunten, mbak. Kawula boten purun nyebat paduka raja kados makaten
Kadita : (ngguyu) ora apa-apa. Matur nuwun kanthi sanget kanggo mbantu aku ing dalan kene. Sebut wae
jenengku, aku dudu putri maneh.
Nom-noman : Ah, ora akeh, Kadita. (mrenyuhake) Mesthine raja ing negara iki pancen bengis sing duwe atine
mbuwang putrine.
Kadita: Mungkin kahanan sing meksa bapakku nglakoni kaya ngono, obat bius
Nom-noman : Ah cah ayu... kowe isih mbelani bapakmu sakwise tumindake marang kowe. Wah, kayane api
unggun wis mulai padam. Ngenteni sedhela, Kadita. Aku bakal golek kayu bakar maneh.
(godhong obat bius, pindhah menyang adegan 6)
Babak 6 ;
Nalika Kadita ora ngerti apa sing kudu ditindakake ing segaran, dheweke krungu jenenge disebut-sebut.
Wiwitane dheweke ora nanggapi nanging suwe-suwe dheweke nuruti panggilan gaib kasebut
Segaran: kadita...(suara ajah)
Kadita : (mandheg ora ngerti apa sing kudu ditindakake, terus nggoleki sumber swara nanging ora semaur)
Segaran : Kadita...(isih mung swara)
Kadita : (isih ora mangsuli karo terus ora ngerti apa sing kudu ditindakake) ana sapa?
Segaran : kadita... mrene (masih muni)
Kadita : (telpone Kadita dadi sekti, langsung mandheg, ora ngerti apa, terus nututi swarane)
Suwe-suwe dheweke mlaku menyang arah ngendi asale swara gaib kasebut, ing sisih kidul tepate, pungkasane
nemokake apa lan jebule yaiku KARTON RATU PANTAI SELATAN.
Segaran : sugeng rawuh ing kratonku kadita
Kadita : hah kowe sopo? Aku nang endi? Kepiye sampeyan ngerti jenengku? (mandeng Bella) Bu?! Mbak, kok
neng kene? Apa ibu ora mati?
Segaran : ora usah ngerti. Aku ngerti kabeh asal-usulmu, nganti tekan pesisir kidul iki
Kadita : kok ngerti kabeh? Satemene kowe sapa? Apa sing kok lakoni marang ibuku?!
Pasisir: Aku ratu pesisir kidul, panguwasa wilayah pesisir kidul. Ibumu saiki dadi abdiku, abdi sing paling apik.
Kadita : sembah abdi dalem, nyuwun pangapunten sedoyo kalepatan kula... mboten sengaja...
Pesisir : (nyebut omongane Kadita) ora usah dipikir. Saiki mlebua lan resik-resik awak, banjur ketemu aku ing
bale kraton. Pendhaftaran bakal njupuk sampeyan.
Sakwise kuwi Kadita adus. Dheweke adus ing papan adus ratu pesisir kidul. Sawise adus, dumadakan borok wis
mari kabeh. Sawise adus, dheweke nganggo klambi sing wis disiapake. Banjur dolanan karo ratu pesisir kidul
(AKU ENGKE ADEGAN MAKAN NYATA :D)
Kadita : Nuwun sewu, Kawulo Ratu. Panjênêngan dalêm pancèn prayogi dhatêng kula. Nanging yen aku ngerti,
apa sing nggawe sampeyan apikan karo aku?
Segaran : Kadita, aku uga wis ngalami kaya kowe. Digunakke, dikucilake, malah meh mati ora diurus. Nganti
pungkasane aku ngabdiake jiwaku ing pesisir kidul iki
Kadita : ratumu piye?
Segaran : ojo dumeh, aku ora arep ngomong.
Kadita : Nyuwun pangapunten ingkang kirang prayogi, Paduka Ratu
Segaran : ora usah, ora apa-apa. Saiki, aku bakal ngandhani apa sing kedadeyan karo ibumu.
Kadita : (seneng) kok ratu ngerti? Apa tenan kedaden kanggo kula ratu?
Segaran : nalika aku semedi, aku entuk pawisik kanggo nonton kowe saka kene. Kowe kuwi bocah cilik, Kadita.
Ana wong sing nggunakake sampeyan kanggo nggawe sampeyan kaya iki.
Kadita : Sapa wong iku, Kanjeng Ratu?
Segaran : iku dewi mutiara, sing saiki wis diangkat dadi permaisuri.
Kadita : Kejam tenan wong wedok iku! Aku ora bakal ngapura dheweke.
Segaran : Jujur aku seneng banget karo sifatmu sing tansah merjuangke keadilan. Lan saiki kanthi pakurmatan
aku njaluk sampeyan dadi sulihku.
Kadita : penerus?
Segaran : iya penerusku ratu pesisir kidul. Sampeyan bakal tetep ing kraton iki lan njaga wilayah pesisir kidul
iki. Nanging kanthi syarat: sampeyan kudu tetep prawan supaya bisa nyekel tahta ing pesisir kidul iki
Kadita : nanging... nanging...
Segaran : yen kowe dadi penerus pesisir kidul iki, tak jamin urip lan kuwasamu ing wilayah kidul iki. Wilayah
iki bakal dadi duweke sampeyan.
Kadita : Kula... mboten ngertos ratu, nanging...
Segaran : oke gak usah jawab saiki, tak wenehi wektu nganti surup.
Ratu pesisir kidul bali menyang kamare. Sakwise kuwi Kadita mikir bingung. Apa seng sampeyan pikirne? Lan
pungkasane dheweke kepengin dadi penerus ratu pesisir kidul.
Kadita : dhuh gusti, punapa ingkang kedah panjenengan tindakaken... menawi kula dados sesulih panjenengan
ratu, mesthi kula saged males dewi mutiara. Nanging, aku ora bisa omah-omah karo wong enom sing disenengi.
(Bingung)
Sunset, ratu ing pesisir kidul rawuh
Segaran : piye kabare Kadita? Apa kowe gelem dadi penerusku?
Kadita : Inggih, kula siap
Segaran : (mesem)
Banjur ana wong sing nggawa kembang, rempah-rempah, lsp. Sawisé iku, ratu pesisir kidul miwiti arak-arakan
ngangkat Kadita dadi penggantiné.
Upacara panggih
Segaran : (nempelake tutup kepala marang Kadita banjur ilang)
Babak 7
Nganti sawijining dina, Raja Muding Sari krasa kesel banget karo urusan keraton sing tumpuk-tumpuk.
Dheweke rumangsa butuh hawa seger supaya kesele bisa ilang. Dheweke uga ngajak Ratu Mutiara mlaku
bareng menyang Pantai Kidul.
Raja: pengawal,
Penjaga: Nyembah Paduka,
Raja : Nyebut ratuningsun, aku arep ketemu,
Pengawal: Paduka ingkang Maha Agung,
(Ratu Mutiara teka karo Lady Manika)
Ratu: Nyembah marang kakangmu,
Raja : Oh Dinda, mlebet...
(Ratu mlebu, wanita-wanita lan pengawal ora melu)
Ratu : Kedadean opo sing ndadekke Dinda nelpon?
Raja : Ehm... Dinda, awakku krasa lara banget lan sirahku kesel banget. Apa sampeyan pengin ngancani Sis
mlaku-mlaku?
Ratu : Mesthi wae Kanda, Dinda bakal seneng ngancani kowe... nanging arep mlaku-mlaku menyang ngendi?
Raja : hmm, aku ora ngerti
Dayang : Kawula ngaturaken Sang Prabu tindak dhateng dhaerah kidul, Sang Prabu. Wilayah kidul misuwur
kanthi pesisir sing apik. Muga-muga raja lan ratu seneng
Raja : hmm, ide apik mbak. Oke, siapake prosesi menyang pesisir kidul

Raja lan Ratu mlaku tumuju Pantai Kidul dikancani Dayang Manika lan pengawal Joko Tinunggal. Tekan Pantai
Kidul, Raja lan Ratu ngobrol karo lungguh ing pasir putih. Nanging, dumadakan katon kerlip cahya ijo ing
lumahing segara, ora liya Kadita.
Raja : Delengen Dinda, ombake ombak neng pantai sing ayu iki... Sepira agunge kuwasane Gusti Allah
Ratu : Bener Kanda, pantai iki apik tenan... (penasaran weruh cahya ijo metu saka tengah segara) Kanda, cahya
apa iku Kanda? Apa Kanda weruh?
Raja : Cahya? Dinda ngendi? (bingung nyawang)
Ratu : Kuwi lampu ijo Kanda ing tengah segara... ( rada ndredheg )
Prabu : Gusti ratuning pepadhang, apa iku? (ngadeg lan mlaku nyedhaki banyu supaya bisa ndeleng cahya ijo
kanthi cetha. Diterusake dening Ratu Mutiara)
Suwe-suwe, cahyane banjur katon Kadita nganggo kain ijo kabeh. Putri Kadita,... heh, wis dudu putri maneh.
Nanging Ratu Kadita katon ana ing ngarepe bapak lan ibu tirine. Ratu Mutiara kagèt lan ngangap weruh
Kadita, kang wis lara karo mantra ala, saiki katon ing ngarepe nganggo sandhangan ratu. Dhèwèké tumungkul
kaya-kaya ora nyana Kadita bisa pulih saka mantra alané. Beda karo Raja Munding Sari, dheweke seneng
banget, lan ora ngarep-arep ketemu maneh karo putri sing ditresnani. Ratu Kadita ngambang ing segara
nyedhaki bapak lan ibu tirine.
Prabu : Putri, dhuh Gusti ratu, mrene anakku, mrene
Kadita : Sembah bekti kawula, Rama,
Raja : Ohhh Gusti Ratu, matur nuwun (ngrangkul anake sedhih)
Kadita : (alus-alus ngeculke rangkulane bapake) Bapak kangen aku?
Raja : Mesthi wae cah wadon, apa kowe ngerti yen Rama sedhih banget amarga ngusir kowe. Sakwise kuwi
Bapak ora iso turu suwe-suwe mikirke kowe. Ratu Mutiara sing nglipur bapakmu, nak... (Kadita nglirik Ratu
Mutiara. Ratu Mutiara nyoba ngadeg nutupi rasa gugup).
Ratu : A,,aah P..anakku.. Opo kowe...salam karo ibumu,,,(gugup)..
Kadita : Bu? Heh aku kudu nelpon Ibu? Manungsa laknat kaya kowe iku ora pantes aku nyebut kowe Ibu!
Raja : Kadita!! Kowe ngomong opo??! Apa tembung presumptuous sampeyan ngomong.
Ratu : Nggak apa-apa, Kanda, nangis nangis
Kadita : Nuwun sewu bapak. Kayane mripate bapak isih kenceng karo manungsa iki. Apa bapak ora ngerti yen
lelara sing aku lan ibuku iku jalarane?? Apa bapak ora ngerti yen dheweke kepengin nyingkirake aku lan ibu,
supaya mung putrane sing dadi pewaris tahta kerajaan! (tuduh Ratu Mutiara)
Ratu : Cukup...Cukup anakku...Aja mitenah ibumu nak...
Raja : (ngomong alon-alon, kaya ora percaya) Apa bener omongane Kadita Dinda? (swara dhuwur) wangsulane
Dinda Kanda...! Apa bener omongane Kadita??!
Ratu : Sob sob,,, ka...kandaaa sob, aku ora sengaja...... (potong)
Kadita : Hentikan omongmu, manungsa sialan! Kowe lan pembantumu sing ngirim penyakit marang aku lan ibu
liwat Ki Sanjoyo. Lan kowe uga sing njurungi bapakku supaya ngusir aku lan ibuku saka kerajaan, apa kowe
saiki marem?
Ratu : Hik sob... mandeg Kadita... mandeg kabeh!! (histeris) Kanda, ojo nggugu omongane, kudune bali
menyang kerajaan.
Prabu : (nguculake tangane Ratu Mutiara) Ora ngira kowe jahat semono, Dinda...! Mula sak iki kowe
nggunakke rasa tresnaku marang kowe, Dinda. Kowe gawe aku diusir, banjur dikon
nglalekake.. . . . . . . . . ...............................?...................?
Kadita : (njupuk tangane bapake) Ora usah bapak...
Ratu : (njupuk tangane Sang Prabu saka Kadita) Kanda, Kanda, Kanda, aja digatekake. Dheweke dudu Kadita.
Kadita mesti wis seda, ayo Kanda bali menyang kraton.. (narik sang prabu. Sang prabu isih ringkih lan tanpa
daya, nangisi bodhone)
Kadita : (meksa nyepeng tangane Ratu) Ora segampang, manungsa dikutuk! (madhep ing mripate ratu nalika
ngirim energi pati, ratu droops)
Raja : Dinda.. Dinda.. … (nyepengi ragane ratu sing wis mati)
Kadita : Mboten napa-napa bapak, ninggalna wae. Wis tampa karmane.. Pamit bapak.. Mugo-mugo bisa ketemu
maneh..
Raja : (ninggal ragane Ratu) Kadita, putriku... kowe arep menyang ngendi? Apa kowe arep ninggal bapak
maneh, bali putriku, pimpin negara iki sayang...
Kadita : Mboten pak, mugi Pangeran Mahkota mimpin negari menika..
Raja : Lajeng kados pundi panjenengan? Iki pancen ora adil kanggo sampeyan putriku..
Kadita : Bapak,... rikala panjenengan mbuwang kula menika Ratu Pantai Selatan ingkang nylametaken kula,
Bapak. Dheweke nambani aku saka penyakit aneh iku, dheweke ngrawat aku lan tresna kula kaya anak dhewe.
Malah saiki dheweke ngangkat aku dadi penerus tahta..
Raja : Dadi kowe bakal ninggalake bapak dhewe ing kene?
Kadita : Nuwun sewu bapak, kula kedah budhal... (ndelok jisime Ratu Mutiara) Mbok menawi badhe kula
ndadosaken dados prameswari ing kraton kula (nyentak driji diiringi jisimipun Ratu Mutiara minggah. karo
tatapan kosong)
Raja : Kadita..
Kadita : (Kadita noleh sedhela marani bapake. mlaku tumuju samodra nututi layone Ratu Mutiara sing wis
ditangekake)
Pirang-pirang taun candhake... Ing tengah-tengah magrib sing wiwit nutupi Pesisir Kidul Jawa, Dope arep
menyang segara. Nanging ing dina iku nasibe ala, ora ana iwak siji-sijia sing nyekel jala. Dumadakan Kadita
muncul ing ngarepe Dope.
Dope: Duh Gusti, kawula kok soro banget dinten iki. Ora ana iwak sing kecekel ing jala, kula pun ngantos
nungsang jempalik
Kadita : (muncul nang mburine Dope) Dope..
Dope : (kaget) Ka.. Kadita.. Kok iso...
Kadita : Ya Dope, aku Kadita, jebul kowe isih kelingan aku...
Dope : Mesthi wae Kadita, kepiye carane aku bisa nglalekake sampeyan ... Nanging kepiye sampeyan bisa
ngadeg ing kono? (kebingungan)
Kadita : Saiki aku wis dadi ratu ing pantai iki.. Ingkang agung sampun ngangkat kula dados sesulihipun..
Anak : (mandeng sedhih) Dadi, apa sampeyan ora bisa manggon karo aku?
Kadita : Nyuwun pangapunten dope, kula namung badhe matur dhateng panjenengan... Lali kula lan bahagia
kaliyan anak lan bojo. Nanging aku janji bakal njaga sampeyan lan kulawarga saka kene. Seneng… (ilang,
ninggalake Dope dhewe)
Putri Kadita kasil nguwasani ombak segara kidul. Lajeng pikantuk sesebatan Kanjeng Ratu Nyi Roro Kidul
ingkang tegesipun Ratu Panguwasa Pantai Selatan. Pesen moral sing dipikolehi saka crita iki yaiku yen
kasangsaran bisa ditindakake kanthi usaha, donga lan sabar.