မဝင္းျမင့္ ျမေသလာေတာင္ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္

ျမေသလာေတာင္ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္ မ၀င္းျမင့္
စာေရးသူ၏Aမွာစာ
ယခု ကၽြန္မေရးသားေသာ "ျမေသလာေတာင္ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္"

၀တၳဳAား ကၽြန္မသည္ ကရင္ ျပည္နယ္ ၿမဳိ႕ေတာ္ ဘားAံ့တြင္
ေနထုိင္စU္ကပင္ ေရးသားရန္ဆႏၵရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္Aေၾကာင္း Aခ်က္
Aလက္ မ်ား ျပည့္စံုစြာ ရွာေဖြစံုစမ္း၍ မရေသးေသာေၾကာင့္ မေရးသားျဖစ္ခ့ဲ
ေခ်။ ယခု ေကာ့ကရိတ္ၿမဳိ႕သုိ႔ေရာက္မွ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား စိတ္တုိင္းက်ျဖစ္
ေစေAာင္ ေရးသားႏုိင္မည့္ Aေၾကာင္း Aခ်က္မ်ား ထုိက္သင့္သမွ်
စုေဆာင္းရရွိ၍ ေရးသားလုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤ၀တၳဳျဖစ္ေပၚလာေစေသာ မူလAရင္းခံသဲလြန္စကား ကၽြန္မသည္ ၁၉၄၉

ခုႏွစ္၊ နုိ၀င္ဘာလတြင္ ကရင္ျပည္နယ္ၿမဳိ႕ေတာ္ ဘားAံ့သုိ႔ေရာက္ခ့ပ
ဲ ါသည္။
ေစ်း၀ယ္ရန္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္မသည္ ဘားAံ့ ၿမဳိ႕ေစ်း Aတြင္း ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ
ဆားႏွင့္ေဆးရြက္ႀကီးမ်ား ၀ယ္ေနေသာ Aသက္ငါးဆယ္ရြယ္ ကရင္Aဘိုးႀကီး
သံုးေယာက္Aား Aမွတ္မထင္ ေတြ႕မိပါသည္။ Aျခားေသာ ကရင္Aမ်ဳိးသာ
းမ်ား ႐ုပ္ရည္ႏွင့္မတူဘဲ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ AသားAရည္၊ ခပ္မို႔မို႔ မ်က္ခံ႕ြ ၊
ေၾကာင္တက္တက္ မ်က္လံုး၊ ေျပာင္ေနေသာ ေခါင္းတံုးႏွင့္ AနီAနက္စင္း
သင္တုိင္းရွည္ႀကီးမ်ားကို ၀တ္ထားေသာ ထိုAဘိုး ႀကီး သံုးေယာက္သည္
ဆြံ႕Aေသာ သူမ်ား ကဲ့သုိ႔ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာဘဲ ေျချပလက္ျပ ေစ်း
၀ယ္္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ Aံ့ၾသမိပါသည္။
ေစ်းေရာင္းသူမ်ားAား ေမးျမန္းၾကည့္မိရာ ထိုAဘိုးႀကီး သံုးေယာက္မွာ

ကရင္မ်ားပင္ျဖစ္ေသာ္ လည္း ဘာသာ စကားမွာတစ္မ်ဳိးျဖစ္၍
သူတို႔၏စကားကိုလည္း Aျခားေသာကရင္မ်ားက နားမ လည္၊ Aျခားေသာ
(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 1

ကရင္မ်ား စကားကုိလည္း သူတို႔က နားမလည္၊ ထု႔ိေၾကာင့္ ေျချပလက္ျပ ေစ်း

၀ယ္ၾကေၾကာင္း၊ သံုးလမွ တစ္ခါ ေလာက္သာလွ်င္ လာတတ္ေၾကာင္း၊
၀ယ္ယူေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ဆား၊ ဆီႏွင့္ ေဆးရြက္ႀကီးသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း
ၾကားသိရပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ထိုAဘိုးႀကီး သံုး ေယာက္Aေၾကာင္းကို
စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘဲ ေမ့ေပ်ာက္ လိုက္ပါ၏။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္မသည္ ကရင္ျပည္နယ္တြင္းရွိ ဆဒၵန္ဂူသို႔သာြ းခဲပ

့ ါသည္။
(ဆဒၵန္ဂူေဆာင္းပါး ကို ေသြးေသာက္ မဂၢဇင္းတြင္ ေရးသားေဖာ္ျပၿပီး
ျဖစ္ပါသည္။) ဆဒၵန္ဂူသုိ႔သြားရာလမ္းတြင္ ျဖတ္ သန္းသြားရေသာ
ရြာမ်ားAနက္မွ "Aိႏၵဳရြာ" "ျမျပည္ရြာ" (ယခု မေျပ႕ရြာဟု ေခၚသည္) ဟူေသာ
ရြာႏွစ္ရြာ ၏ နာမည္ကို စိတ္၀င္စားမိသျဖင့္ ေမးျမန္းစံုစမ္းမိပါသည္။
ထိုAခါသိရသည္မွာ လူ႔ျပည္ရွိ ျမသားဆင္းတုေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ရန္

ထက္ေကာင္းကင္မွ နတ္ဘုရင္ သိၾကားမင္း ဆင္းသက္ေသာ ေနရာျဖစ္၍
လူAမ်ား ရြာတည္ေထာင္ေနေသာAခါ သိၾကားမင္းကို Aစြဲျပဳၿပီး ရြာAမည္
ကို "Aိႏၵာ ေဒ၀" ဟု Aမွတ္သညာ ျပဳခဲ့ေၾကာင္း၊ ကာလေရြ႕ေလ်ာ၍
Aိႏၵဳရြာဟု ေခၚတြင္ေၾကာင္း။ ယခု မေျပ႕ရြာဟု ေခၚေသာရြာမွာ နာမည္ရင္း
"ျမျပည္ရြာ" ျဖစ္ေၾကာင္း။ ရြာမွ Aေတာ္ ေ၀းေသာ တစ္ေန ရာရွိ
ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚမွာ ျပည္တန္ေသာ ျမဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူရွိေၾကာင္း။
ထိုေတာင္မွ နတ္ေဆးပင္မ်ား Aမ်ားAျပားရွိေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ

Aေၾကာင္းAား ေလ်ာ္စြာ မ်က္စိလည္ လမ္းမွား၍ ေတာင္တန္းေပၚ
ေရာက္သြားသူတုိ႔သည္ ၾကည္ညဳိဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ျမသား ဆင္းတုေတာ္
ကို ဖူးခဲ့ရၿပီး ထူးဆန္းေသာAပင္မ်ားကုိ ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ျမဘုရားႏွင့္ ထို

Aပင္မ်ားကို ေတြ႕လို ဖူးလိုစိတ္ႏွင့္ Aထူးတလည္ သြားေရာက္ရွာေဖြ

ေသာAခါ ဖူးေတြ႕ရမည္ကို ေ၀းစြ။ ေနရာကုိပင္ ရွာမေတြ႕ ေAာင္
ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း။ ေတာ႐ိုင္း တိရစာၦန္ႏွင့္ ေႁမြဆိုးမ်ားေၾကာင့္ Aသက္လု
ျပန္ေျပး ခဲ့ရေၾကာင္း။ ထုိ ျမသားတုေတာ္ကို ဖူးခဲ့ရသည့္သူမ်ားက
တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ရြာျဖစ္၍ ျမျပည္ရြာဟု ေခၚတြင္ခ့ေ
ဲ ၾကာင္း
ၾကားသိခဲ့ရပါသည္။
ကၽြန္မသည္ စာေရး၀ါသနာပါသူပီပီ ႏႈတ္Aၿငိမ္မေနတတ္သူ ျဖစ္သည့္A

ေလ်ာက္ ကရင္ျပည္နယ္ ၿမဳိ႕ေတာ္ ဘားAံ့ မွာ ေနထုိင္စU္Aတြင္း
ေရာက္ႏုိင္သေရြ႕ေသာ Aရပ္ေဒသမွ Aသက္Aရြယ္ႀကီး ရင့္သူ
ကရင္Aဘိုးႀကီး၊ Aဘြားႀကီးမ်ားကို ေတြ႕လွ်င္ လက္ေဆာင္ပစၥည္း စသည္ျဖင့္
ကန္ေတာ့ ကာ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ မ်ားေမးေလ့ရွိသည္တြင္မွ
ကရင္Aဘိုးႀကီး သံုးေယာက္Aေၾကာင္း Aစေပၚလာျပန္ပါသည္။
ထုိကရင္Aဘိုးႀကီး သံုးေယာက္တို႔ ေနထုိင္ရာကား လူသူမနီးသည့္

နက္ေခါင္ေသာ ေတာေတာင္Aတြင္းမွာ သီးသန္႔ ေနထုိင္ၾကေၾကာင္း။
Aျပင္Aပလူမ်ားႏွင့္ ေဒြး ေရာယွက္တင္ ၀င္ထြက္သြားလာ ဆက္သယ
ြ ္ျခင္း
မရွိေၾကာင္း။ ၎တုိ႔ေနထုိင္ရာကိုလည္း Aျခား ေသာလူမ်ဳိးမ်ား လာေရာက္
ခြင့္မျပဳေၾကာင္း။ လူပ်ဳိလူရြယ္မ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ မိန္းမ သားမ်ားသည္
၎တို႔ေနရာ ေတာင္ေစာင္းမွ မည္သည့္Aခါမွ ထြက္လာေလ့ မရွိေၾကာင္း။
၎တို႔ ေနထုိင္ရာေဒသ မွ ထြက္ေသာ AသီးAႏွံကို သက္ႀကီးရြယ္Aို
Aဘိုးႀကီး မ်ားကသာ ထြက္လာေရာင္းခ်ေလ့ရွိၿပီး Aလိုရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားကို
၀ယ္ရန္လည္း သက္ႀကီး ရြယ္Aို Aဘိုးႀကီးမ်ားသာ ထြက္၀ယ္ေလ့ရွိ ေၾကာင္း။

၎ေဒသရွိ လူမ်ားAားလံုးမွာ သက္သက္လြတ္သာလွ်င္ စားေလ့ရွိေၾကာင္း။

၎တုိ႔္ေနထုိင္ရာ ေတာင္တန္း တြင္ ေရွးယခင္ လြန္ေလၿပီးေသာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ျမရတနာမ်ား၊ ျမဘုရားမ်ား၊ နတ္ ေဆးပင္မ်ား
ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမူ လံုး၀Aစေပ်ာက္ေAာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သာြ း
ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ၾကားသိရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဆာင္းပါး၊ သို႔မဟုတ္
၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေလာက္ေAာင္ ျပည့္စံုသည္ မဟုတ္၍ ကၽြန္မသည္ စိတ္ထဲ
မွာသာ ထားခဲ့ပါသည္။
ဘားAံ့ၿမဳိ႕မွ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႕သို႔ ကၽြန္မေျပာင္းလာေသာAခါ ခင္ပြန္းသည္

Aတြက္ တပ္မေတာ္က ေပးထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားကုိ ေမာင္းရသည့္
ရဲေဘာ္ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ကၽြန္မႏွင့္သားသမီးႏွင့္ မိဘ သဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီး၍
Aိမ္မွာပင္ Aေနမ်ားလာေသာAခါ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားစျမည္ေျပာေလ့ရွိပါ
သည္။ ကား ေမာင္းေသာ ရဲေဘာ္၏ဇနီးမွာ ဘားAံ့ခ႐ိုင္ မဲေတာင္ရာြ သူ
ကရင္Aမ်ဳိးသမီးေလး ျဖစ္ ပါသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မသည္ ထုိကေလးမေလးႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္ ဘားAံ့မွာ

ေနစU္က "ဇြဲကပင္ ေတာင္" ေရတံခြန္ ထမ္မတုိင္ေတာင္ (ဇြဲကပင္ေတာင္ႏွင့္
ေရတံခြန္ ထမ္မတိုင္ေတာင္မ်ားA ေၾကာင္းကို ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတြင္
ေဆာင္းပါးမ်ားAျဖစ္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္) မ်ား ကို တက္စU္က
Aေၾကာင္း မ်ား စကားစပ္ေျပာၾကရာမွ ကေလးမေလးက "Aေမ
ေနာင္စငဲ့ေတာင္ ကို ေရာက္ဖူးလား"ဟု ေမးပါသည္။
ကၽြန္မက မေရာက္ဖူးေၾကာင္း၊ နာမည္ပင္ မၾကားဖူးေၾကာင္း ျပန္ေျပာေသာ

Aခါ ကေလးမေလးက တစ္ႀကိမ္ေသာ Aခါက သူသည္ ထိုေတာင္

တန္းAနီးရွိ ရြာတစ္ရြာသို႔ Aလည္သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ ေန႔တြင္ မႈိရွာ၊

မွ်စ္ခ်ဳိးရင္း မ်က္စိလည္လမ္းမွား၍ ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းေပၚ
ေရာက္သြားေၾကာင္း၊ ေတာင္တန္း၏ တည္ေနပံု ပံုသ႑ာန္ထူးျခားေၾကာင္း၊
ေတာင္ေပၚတြင္ ဆူးစည္းရိုး Aထပ္ထပ္ ကာ ထားေသာ ရြာတစ္ရာြ
ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း။
ထုိရြာကို ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္က ဘုရင္ မAျဖစ္

Aုပ္ခ်ဳပ္ေနေၾကာင္းႏွင့္တကြ သူေတြ႕ခဲ့ရသမွ်ကုိ ျပန္လည္ေျပာျပေသာAခါမွ
ဘားAံ့ ေစ်းAတြင္းမွာ ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့ရေသာ ထူးျခားသည့္ ကရင္Aဘိုးႀကီး
သံုးေယာက္ တုိ႔၏ ဇာတိခ်က္ေႂကြ သီးသန္႔ေျမျဖစ္၍ ကၽြန္မ ၾကားခဲ့ဖူး
သမွ်ေသာ Aေၾကာင္း မ်ားမွာ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု A့ံၾသဖြယ္ ဆက္စပ္ေန
ေၾကာင္း သိရပါသည္။
"ကၽြန္မလဲ ဆူးစည္း႐ိုးAျပင္က ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ရတာ Aေမရဲ႕၊ ဘုရင္မ

ေရခ်ဳိးလာတာေတြ႕ရတယ္၊ သိပ္လွတယ္ Aေမ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရာြ နား
Aျပင္လူကပ္လာရင္ ဒူးေလးနဲ႔ပစ္သတ္တတ္တယ္၊ ကၽြန္မ ေၾကာက္တာနဲ႔
ၾကာၾကာမၾကည့္ဘဲ ျပန္ေျပးလာခဲ့တယ္"ဟု ကေလးမေလးက သူ႔စကား
နိဂံုးခ်ဳပ္လုိက္ ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ ေမာ္လၿမဳိင္မွ ေကာ့ကရိတ္သုိ႔ေျပာင္းလာေသာAခါမွ စံုစမ္းေမး

ျမန္းရင္း "ေနာင္စငဲ့" ေတာင္ Aေၾကာင္း ကို Aေတာ္Aတန္ စံုလင္ေAာင္
သိလာရေသာAခါမွ Aေၾကာင္းAခ်က္မ်ား Aားလံုး ဆက္စပ္ကာ ဤ
"ျမေသလာေတာင္ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္" ၀တၳဳကို ေရးသားလုိက္ရပါ သည္။
ေနာင္စငဲ့ေဒသမွ ထူးဆန္းလွေသာ လူတစ္စု၏၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊

ေနထုိင္မႈမ်ားမွာ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္႐ႈခ့ဲေသာ

ရဲေဘာ္၏ဇနီး ကရင္Aမ်ဳိးသမီးကေလး ေျပာျပ သည့္Aတုိင္း ေရးသား ခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။ သိသူ မရွိသေလာက္ရွား၍ လူသူေပါက္ေရာက္ဆက္သယ
ြ ္ ျခင္း
လံုး၀မရွိေသာ ဤသီးသန္႔ရြာ ကေလးကား ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းေပၚ၀ယ္
ဆိတ္ၿငိမ္ေAးခ်မ္း စြာ တည္ရွိေနသည္။
ယခုထက္တိုင္ Aသက္ထင္ရွားရွိေနေသးေသာ ထူးဆန္းလွသည့္ လူတစ္စု

ကား ေရွးယခင္ကလို စည္ကား သာယာ က်ယ္ျပန္႔စြာမရွိေတာ့ဘဲ ဆုတ္ယုတ္
တိမ္ေကာကာ ရြာသိမ္ ရြာငယ္Aျဖစ္သာ လွ်င္ ႂကြင္းက်န္ရစ္ ၍ ခ်စ္စဖြယ္
ေခ်ာေမာလွပေသာ ဘုရင္မ Aမွတ္သညာထားသည့္ မိန္းမသား
တစ္ေယာက္က Aုပ္စုိးဆဲပင္ ျဖစ္ေပသည္။
Aခန္း (၁)
၁၉၆၃၊ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔။
Aခ်ိန္မွာ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီးမျဖစ္မီ သူခိုး၊ ဓားျပ မုဒိမ္း ကင္းၿငိမ္းေသာ

ျမန္မာျပည္သည္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕လက္ေAာက္မွာ ကၽြန္ႏုိင္ငံAျဖစ္ျဖင့္
ဖိႏွိပ္ခံေနရေသာAခါ ျဖစ္၏။ ထုိေခတ္ ထုိAခ်ိန္က ျမန္မာလူမ်ဳိး တုိင္းပင္
Aက်င့္စာရိတၱႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မွည့္စြန္းမထင္ေAာင္ ျဖဴစင္ ေသာသိကၡာျဖင့္
ေနထုိင္ သူ မ်ားျပားသည္။
Aထူူးသျဖင့္ ျမန္မာဘုရင္ေနာက္ဆံုး နန္းစံေတာ္မူသြားရာ မႏၱေလးၿမဳိ႕တြင္

မဟာေဆြေတာ္ မ်ဳိး ေတာ္မ်ား ကလည္း ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္Aေလ်ာက္၊
မွဴးမတ္ စစ္မႈထမ္းAဆက္Aႏြယ္မ်ားကလည္း မိမိတုိ႔မ်ဳိး႐ိုး Aဆက္Aႏြယ္

Aေလ်ာက္ တည္ၾကည္စြာ ေနထုိင္၍ နာမည္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို Aထူး

ထိန္းသိမ္း ၾက ေလသည္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕ Aေရွ႕ျပင္၀ယ္ သာယာေသာ ၿခံႀကီးAတြင္းမွာ ေဆာက္လုပ္

ထားေသာ ေျခတံရွည္ သစ္သား တစ္ထပ္Aိမ္ တစ္ေဆာင္ တြင္ကား
ျမန္မာဘုရင္ လက္ထက္က စစ္မႈထမ္း Aမ်ိဳးAႏြယ္ျဖစ္ေသာ UီးေစာေAး
ဆုိသူ ေနထုိင္ေလသည္။ ဇနီးသည္ဆံုးပါး ကြယ္လြန္ သြားေသာ္လည္း
ေနာက္Aိမ္ေထာင္ မထူဘဲ၊ တစ္Uီးတည္း ေသာသား ကုိေစာခုိင္ကုိ
ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ထမင္းခ်က္တပည့္ႀကီးျဖစ္ေသာ Aိမ္ေတာ္ပါ
ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ UီးဘုိးUီးႏွင့္ ေAးခ်မ္းစြာေနေသာ UီးေစာေAးAဖုိ႔
တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ေရႊဘုိ နယ္ရွိ လယ္ေျမမ်ားမွ သီးစားခမ်ား
သြားသိမ္းသည့္Aလုပ္မွလဲြ၍ AျခားAလုပ္မရွိေခ်။ လယ္ေျမဆီခ ေငြျဖင့္
မပူမပင္ စားေသာက္ေနထုိင္ႏုိင္ေလသည္။
UီးေစာေAးသည္ စာၾကည့္ခန္းAတြင္းရွိ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွာ

လဲေလ်ာင္းရင္း ေဆးျပင္းလိပ္ကို ခံကာ Aျပင္ဘက္သုိ႔ ထြက္သြားေသာသား
ကုိေစာခုိင္ ျပန္Aလာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလသည္။
ထုိေန႔ကား Aဂၤလိပ္ျမန္မာ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြမ်ား ေAာင္စာ

ရင္းထြက္မည့္ေန႔ျဖစ္၍ ကုိေစာခုိင္သည္ Aိမ္သုိ႔ သတင္းစာလာပုိ႔
မည့္Aခ်ိန္ကုိပင္ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ သတင္းစာ ကုိယ္စားလွယ္Aိမ္သုိ႔ ႀကိဳတင္
ထြက္ခြာ သြားျခင္းျဖစ္သည္။

UီးေစာေAးသည္ ေဆးျပင္းလိပ္ကုိ မီးခုိးေထာင္းေထာင္းထေAာင္ ဖြာရိႈက္ရင္း

တစ္စံုတစ္ခုကုိ နက္နက္နဲနဲ စU္းစားခန္း ၀င္ေနရာမွ စာၾကည့္ခန္းAတြင္းသုိ႔
၀မ္းသာAားရ AေျပးAလႊား ၀င္လာေသာ သားျဖစ္သူ ကုိေစာခုိင္ Aား
လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ ကုိေစာခုိင္၏ မ်က္ႏွာကား လန္းဆန္းၾကည္ရႊင္လွ၏။
" Aေဖ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပဲြေAာင္တယ္၊ ေဟာဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ခံနံပါတ္န႔ဲ

နာမည္ ... "
ကုိေစာခုိင္က လက္တြင္းမွာ ကုိင္လာေသာ သတင္းစာကုိ ဖြင့္ကာ

ဖခင္Aားရုိေသစြာ လွမ္းေပး၍ သူ႔နာမည္ ကုိ လက္ညိဴးႏွင့္ ေထာက္ျပလုိက္ၿပီး
ဖခင္၏ ေျခေထာက္ ခ်ထားရာ Aနီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထုိင္လုိက္၏။
UီးေစာေAး က သား၏ နံပါတ္ႏွင့္ နာမည္ကုိ တစ္ခ်က္မွ်ၾကည့္ကာ
သတင္းစာကုိ ပိတ္ၿပီး ေပါင္ေပၚမွာ Aေခါက္လုိက္ တင္ထားလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္မွာ မွတ္ထားတဲ့ ခေရပြင့္ ေတြ႕လားAေဖ "
ကုိေစာခုိင္က ႏွစ္သိမ့္ Aားရစြာ ေမးလုိက္၏။ ထုိေခတ္Aခါက ဆယ္တန္း

ေAာင္သူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ နာမည္မွာ ခေရပြင့္Aမွတ္ပါသည္ မပါသည္ကုိ
ဂရုစုိက္ၾကရ၏။ ခေရပြင့္ Aမွတ္ပါေသာ နာမည္ရွင္မွသာ လွ်င္ ေAစာရင္းမွ
ေAာင္ျမင္သူမ်ားျဖစ္၍ တကၠသုိလ္သြားခြင့္ရသည္။ ခေရပြင့္Aမွတ္ မပါေသာ
နာမည္ရွင္ မွာ ဘီစာရင္းမွ ေAာင္သူျဖစ္၍ တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္ မျပဳေခ်။
ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ Aစုိးရက ပညာသင္ၾကားေရး မွာ Aဆင့္Aတန္း ခဲြထားေသာ
ေခတ္ျဖစ္သည္။
" ေတြ႕ပါတယ္ သား .... "

UီးေစာေAးက သားစာေမးပဲြ ေAာင္သည္ကုိ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ေသာ္လည္း

Aေျဖကုိ တုိတုိပင္ ေပးလုိက္၏။ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ႀကံစည္စိတ္ကူးထားေသာ
မ်က္ႏွာျဖင့္ သားAား ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကုိေစာခုိင္ကား ဖခင္၏
မ်က္ႏွာကဲကုိ ဂရုမစုိက္မိ၊ Aမွတ္မဲ့ပင္။
" ကၽြန္ေတာ္ တကၠသုိလ္ ဆက္သြားမယ္ေနာ္ Aေဖ "
ကုိေစာခုိင္က ရႊင္ျမဴးစြာ ဆုိလုိက္၏။ UီးေစာေAးသည္ Aတန္ငယ္ ေတြေနၿပီး

မွ ...
" ဟုိသူငယ္ ဘေဆြေလးေရာ ေAာင္သလား" ဟု ေမးလုိက္သည္။
" မေAာင္ဘူး Aေဖ၊ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္ေAာင္ပါ့မလဲ၊ ေက်ာင္းလခ၊ စာAုပ္ဖုိး၊

မုန္႔ဖုိးက Aေဖက ေထာက္ေနလုိ႔သာ ေက်ာင္းေနရတာ၊ စာက်က္ဖုိ႔
Aခ်ိန္မွမရွိဘဲ၊ သူ႔Uီးေလးနဲ႔ Aေဒၚက ေက်ာင္း ခ်ိန္က လဲြရင္ မီးဖုိေခ်ာင္န႔ဲ
ပန္းတိမ္ဖုိကုိ တလွည့္စီခုိင္းေနတာ Aေဖရဲ႕ "
မိမိ တုိ႔က ေထာက္ပံ့ေပးကမ္း ပညာသင္ေပးေနရေသာ သူငယ္ခ်င္း

ကုိဘေဆြAတြက္ ကုိေစာခုိင္က စိတ္ မေကာင္းစြာ ေျပာလုိက္၏။
" ေAး .... သားက မိဘမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့ ဆင္းရဲလုိ႔ UီးေလးAိမ္မွာ ကပ္ရပ္ေနရတဲ့

သူငယ္ခ်င္းမုိ႔ ၾကင္နာစိတ္ ထားၿပီး ေထာက္ပံ့ပါ ေျပာတာနဲ႔ Aေဖက
သားစိတ္ေကာင္းေAာင္ ေထာက္ပံ့ေနတာ၊ Aနားမေပးပဲ ခုိင္း ေနတဲ့
သူ႔Uီးေလးနဲ႔ Aေဒၚေၾကာင့္ စာက်က္ခ်ိန္မရွိလုိ႔ ေAာင္မွာမဟုတ္ဘူး
ဆုိတာေတာ့ Aစကတည္းက Aေဖ တြက္ထားၿပီးသားပါကြယ္ "
UီးေစာေAး က ေတြးေတြးဆဆ ေျပာလုိက္၏။

" သနားပါတယ္ Aေဖ၊ ေAာင္စာရင္းမွာ သူ႔နာမည္ မပါေတာ့ သူ

မ်က္ရည္က်တယ္။ သူ႔Uီးေလးနဲ႔ Aေဒၚ ကေတာ့ ဆဲမွာပဲလုိ႔ ညည္းတယ္၊
ပုိက္ဆံလဲ တစ္ျပားမွ မရွိဘူးဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ Aိတ္ထဲ ပါသြားတဲ့ ေငြ
ေျခာက္က်ပ္ ေပးခဲ့တယ္Aေဖ "
ကုိေစာခုိင္က သူငယ္ခ်င္းAား ၾကင္နာစြာ ေျပာေန၏။
ဒီသူငယ္ပန္းတိမ္Aလုပ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ တတ္ေနေရာေပါ့၊ ထမင္းေတာ့

စားေလာက္ရံုျဖစ္ပါလိမ့္မယ္"
UီးေစာေAး က ေျပာလိုက္သည္။
" သူ႔Uီးေလးနဲ႔Aေဒၚက စာက်က္ခ်ိန္မေပးဘဲ၊ ပန္းတိမ္ဖုိထဲမွာခ်ည္း ခုိင္းေနလုိ႔

ေကာင္းေကာင္းတတ္ေနၿပီ Aေဖ။ ေရႊ၊ စိန္၊ ေက်ာက္၊
ရတနာေတြAေၾကာင္းလဲ သူနားလည္ေနၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔Uီးေလးနဲ႔Aေဒၚက
သူတုိ႔ ပန္းတိမ္ဖုိမွာ ခုိင္းေနေပမယ့္ သံုးစဲြဖုိ႔ မုန္႔ဖုိးပဲဖုိး
တစ္ျပားမွေပးတာမဟုတ္ဘူးAေဖရဲ႕၊ ထမင္းတစ္၀မ္း မေသရံုေကၽြးၿပီး
Aလကား ခုိင္းေနတာ၊ သူကဒီUီးေလး၊ Aေဒၚနဲ႔ ေနခ်င္လုိ႔
ဆယ္တန္းေAာင္ရင္ တျခားမွာ Aလုပ္ရွာမယ္ စိတ္ကူးထားတယ္တ့၊ဲ
Aခုေတာ့ သူ႔ကုသုိလ္ကံေပါ့ေလ "
ကုိေစာခုိင္ စကားဆံုးသြားေသာ္လည္း UီးေစာေAးက ဘာမွ် မေျပာေခ်။

တစ္စံုတစ္ခုကုိ စU္းစားသလုိ ၿငိမ္ ေနသည္။ ကုိေစာခုိင္ကလည္း
Aခုိက္Aတန္႔Aားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း ကုိဘေဆြAတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္၍
ၿငိမ္ေနသည္။ Aတန္ငယ္ ဆိတ္ၿငိမ္ေနၾကၿပီးမွ ...

" ကၽြန္ေတာ္ တကၠသုိလ္ ဆက္သြားမယ္ေနာ္ Aေဖ "
ဟု ကုိေစာခုိင္က သူ႔လုိလားခ်က္ကုိ ေတာင္းဆုိလုိက္ျပန္၏။ UီးေစာေAးက

သားမ်က္ႏွာကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး မွ ေAးေဆးေသာAသံျဖင့္
ေျပာလိုက္၏။
" ဒီကုလားျဖဴစာေတြကုိ ဆက္သင္ေနလုိ႔လဲ သိပ္Aေၾကာင္းမထူးဘူးလုိ႔

Aေဖျမင္ပါတယ္ကြယ္၊ သူတုိ႔ စာသင္ေက်ာင္း က ထြက္ေတာ့ သူတုိ႔ေပးတဲ့
လခစားAလုပ္ကေလး ရပါမွ၊ မရရင္ထမင္း ဘယ္လုိလုပ္စား မလဲ၊ လခစား
ကၽြန္Aလုပ္က လဲြၿပီး ဘယ္လုိမွသံုးမရတဲ့ပညာပါ သားရယ္၊ Aေဖတုိ႔မွာ
သားလခစား Aလုပ္လုပ္မွ ထမင္းစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ တကၠသုိလ္ကုိ
ဆက္မသြားေစခ်င္ဘူး သား "
ဇနီးသည္ ကြယ္လြန္ေသာ္လည္း တစ္Uီးတည္းေသာ သားကေလး စိတ္ငယ္

၀မ္းနည္းမည္စုိး၍ ေနာက္Aိမ္ ေထာင္မထူဘဲ ရွိသမွ် Aခ်စ္စိတ္ကုိ
သားAေပၚမွာသာ ပံုထားခဲ့ေသာ ဖခင္ႀကီးAား ကုိေစာခုိင္ သည္
Aတင္းAၾကပ္ ဆန္႔က်င္ဘက္လုပ္ရန္ ဆႏၵမရွိေခ်။ ဖခင္စိတ္ခ်မ္းသာေAာင္
လုိက္ေလ်ာမည္ဟု စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့၊ Aေဖ့ဆႏၵကုိ သားဆန္႔က်င္ဘက္ မျပဳပါဘူးAေဖ ဘယ္လုိ

Aလုပ္မ်ိဳးကုိ Aေဖ က လုပ္ေစခ်င္ ပါသလဲ၊
ကုိေစာခုိင္က ၾကည္ျဖဴစြာပင္ ကတိေပးၿပီး ျပန္ေမးလုိက္သည္။

" မဟုတ္ေသးဘူးေလ သားရဲ႕၊ Aေဖစိတ္မခ်မ္းသာမွာစုိးလုိ႔

လုိက္ေလ်ာရတဲ့ဆႏၵမ်ိဳးကုိ Aေဖမလုိလားဘူး၊ Aေဖေျပာမယ့္ စကားကုိ
ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္၊ စU္းစားေ၀ဖန္ၿပီးမွသာ စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္ပါ "
ေAးေဆးျငင္သာစြာ ေျပာေနေသာ ဖခင္Aား ကုိေစာခုိင္က ခ်စ္ၾကည္ညိဳစြာ

ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ...
" ဟုတ္ကဲ့Aေဖ ... ေျပာပါ၊ သား နားေထာင္ပါ့မယ္"
ဟု ေျပာလုိက္၏။
" ေAး ... ဒီလုိကြယ့္ သားရဲ႕၊ ကုလားျဖဴစာေတြကုိ တန္းကုန္ေAာင္သင္ၿပီး

သူတုိ႔ေပးတဲ့ လခစား Aလုပ္ ကေလး ကုိ လုပ္ေနရေတာ့ လူသက္သာတယ္၊
ပင္ပန္းမႈမရွိဘူး၊ မင္းစုိးရာဇာဆုိတဲ့ Aရွိန္A၀ါေၾကာင့္ လူေတြ က
ေၾကာက္ၾကရ၊ ရုိေသၾကရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေရာကုိယ္ေရာ
လြတ္လပ္မႈမရွိဘူး၊ ကုိယ့္ သေဘာ Aတုိင္း မေနႏုိင္၊ မလုပ္ႏုိင္ဘူး၊
Aထက္Aရာရွိေတြ ခုိင္းသမွ်ကုိ Uီးလည္မသုန္ ထမ္းေဆာင္ ေနရမယ္ ...
" လူေတြက ေၾကာက္ၾက၊ ရုိေသၾကတာက ေစတနာပါလုိ႔ မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊

ရာထူးAရွိန္A၀ါေၾကာင့္သာ လွ်င္ ေၾကာက္ရရုိေသရတာ ကုိး သားရဲ႕၊
မေတာ္တဆ AမွားAယြင္းျဖစ္လုိ႔ ရာထူးျပဳတ္ခဲ့ေသာ္ သား စU္းစား
ၾကည့္စမ္း"
UီးေစာေAး ၏ ေမးခြန္းကုိ ကုိေစာခုိင္က Aလြယ္တကူပင္ ေျဖၾကား

လုိက္သည္။

" ရာထူးျပဳတ္ရင္ ေၾကာက္ခဲ့ ႐ုိေသခဲ့တဲ့ လူေတြကေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကပါ

သားကုိ Aျပစ္ဆုိၾကမယ္၊ မထီမဲ့ ျမင္ျပဳမူ ဆက္ဆံမယ္၊ က့ဲရဲ႕႐ႈတ္ခ်မယ္၊
လခစားAလုပ္ကလဲြၿပီး ဘယ္လုိမွ သံုးမရတဲ့ ဒီပညာ ဟာ ရာထူး ျပဳတ္ေန တဲ့
သားAဖုိ႔ Aလကားပဲျဖစ္မွာေပါ့ Aေဖ "
" ေAးကြယ့္၊ သားေျပာတာမွန္တယ္ " UီးေစာေAးက ႏွစ္ၿခိဳက္စာြ

ေထာက္ခံလုိက္ၿပီး စကားဆက္ လုိက္ ျပန္၏။
" Aဲဒီေတာ့ ကုလားျဖဴစာ ကုိ တန္းကုန္ေAာင္ Aခ်ိန္ကုန္ခံ

သင္ေနမယ့္Aစား Aနည္းငယ္ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခံလုိက္မယ္ ဆုိရင္
နည္းနည္းေတာ့ စြန္႔စားရမွာေပါ့ သားရယ္ "
" ေယာက္်ားတံခြန္၊ လူရည္ခၽြန္က၊ မုိးစြန္တမြတ္၊ ၾကယ္ကုိဆတ

ြ ္လည္း၊
မလြတ္စတမ္း၊ ရၿမဲ တမ္းတည့္လုိ႔ ဆုိတဲ့ စကားAတုိင္း ဇဲြ႐ွိ႐ွိန႔ဲ
Aပင္ပန္းခံႀကိဳးစားရင္ ၾကယ္ကုိဆြတ္ရမွာေလာက္ေတာင္ မခယU္းပါဘူးသား
ရယ္၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္ Aထေျမာက္သြားမယ္ဆုိရင္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ
သတၱ၀ါေတြရဲ႕ Aသက္ကုိ ကယ္တင္ ႏုိင္မယ္၊ ကုသုိလ္လဲရမယ္၊ လူေတြရဲ႕
တကယ္ျဖဴစင္တဲ့ ေစတနာေမတၱာကုိလဲ ခံယူႏုိင္မယ္၊ သားAဖုိ႔လဲ ေဘးကင္း
ရန္ကင္း ကုိယ္ေရာစိတ္ပါ လြတ္လပ္စြာ ေနႏုိင္မယ္၊ Aဲဒီလုိဘ၀မ်ိဳးက
မေကာင္း ေပဘူးလား သား"
ဖခင္ UီးေစာေAး ဘာကုိ ရည္႐ြယ္ေျပာေနသည္ကုိ ကုိေစာခုိင္ နားမလည္ေခ်။

သုိ႔ေသာ္လည္း UီးေစာေAး ေျပာေသာ ဘ၀မ်ိဳးမွာကား ကုိေစာခုိင္ Aမွန္ပင္
ေနလုိသည္။

" Aေဖေျပာတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးမွာေတာ့ သားႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေနလုိတဲ့ ဆႏၵ႐ွိပါတယ္

Aေဖ၊ ဒါေပမယ့္ Aေဖ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ က သား စU္းစားလုိ႔ မျမင္ႏုိင္ေသးပါဘူး၊
႐ွင္းျပပါAေဖ "
ကုိေစာခုိင္ က ကေလးငယ္သဖြယ္ ဖခင္၏ ဒူးကုိဖက္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။
" ေAး ... ေAး၊ လိပ္ပတ္လည္ေAာင္ Aေဖက မေျပာေသးေတာ့၊ သား

နားမ႐ွင္းဘူးဆုိတာ ဟုတ္ေပ တယ္။ ဒီလုိကြယ့္ သားရဲ႕၊ Aေဖ
သားနားလည္သေဘာေပါက္႐ံုေလာက္ပဲ ေျပာျပမယ္၊ Aခု Aေဖတုိ႔ ေနထုိင္
တဲ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲကြယ့္၊ လူသူAေရာက္Aေပါက္မ႐ွိေAာင္ Aင္မတန္
ေတာေတာင္ ထူထပ္တဲ့ တစ္ေနရာမွာ Aလြန္မွ ေခ်ာေမာလွပတဲ့
မိန္းမပ်ိဳတစ္ပါးက ဘုရင္မAျဖစ္ စုိးစံAုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ သီးသန္႔ တုိင္းျပည္
ကေလးတစ္ခု ႐ွိေနတယ္ဆုိတာ သား ၾကားဖူးသလား "
ကုိေစာခုိင္ သည္ မ်ားစြာ Aံ့Aားသင့္သြားေလသည္။
ၿဗိတိသွ်Aစုိးရက ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကုိ သိမ္းယူAုပ္စုိးေနတဲ့ AခုAခ်ိန္မွာ

ပေဒသရာဇ္ ႐ွမ္းေစာ္ဘြားေတြ ေနရာ႐ွမ္းျပည္ကလဲြၿပီး Aခု Aေဖေျပာတဲ့
တုိင္းျပည္ကုိ လံုး၀မၾကားဖူးေသးပါဘူး Aေဖ၊ ေက်ာင္းမွာ သင္ ခဲ့ရတဲ့
ျမန္မာျပည္Aေၾကာင္း ပထ၀ီ၀င္စာAုပ္ေတြလဲ မေတြ႕ဖူးပါဘူး"
" သား မၾကားဘူး၊ မသိဘူးဆုိတာ မဆန္းပါဘူး၊ သူမ်ားတုိင္းျပည္၊

သူမ်ားေျမေရ၊ သူမ်ားပစၥည္းကုိ မတရား ေသာေလာဘစိတ္နဲ႔ ဘယ္ေနရာ
ဘာ႐ွိပါလိမ့္လုိ႔ ႏွံ႔စပ္ေAာင္ လုိက္႐ွာေနတဲ့ ကုလားျဖဴေတြေတာင္မွ မသိ
ေသးတာကဘဲ၊ Aဲဒီတုိင္းျပည္ကေလးက Aင္း ... တုိင္းျပည္ကေလး

ဆုိေပမယ့္ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ ေျမျပန္႔ ေဒသ ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး သားရဲ႕။

ေတာင္တန္းႀကီး တစ္ခုေပါ့ကြယ္၊ Aေဖတုိ႔ရဲ႕ ေဘးေတာ္တ့ဲ တပ္မွဴး
ေမာင္ဗလ ကေတာ့ " နတ္မိစံရာ ျမေသလာ" လုိ႔ Aမည္ေပးခဲ့တယ္ သားရဲ႕ "
ဖခင္၏ ဒူးေပၚမွာ ေမးတင္ၿပီး မ်က္လံုးစင္းေနေသာ ကုိေစာခုိင္၏

Uီးေခါင္းသည္ မတ္မတ္ေထာင္သြားသည္။ စင္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း
ျပဴးက်ယ္လာသည္။
" နတ္မိစံရာ၊ ျမေသလာ ဟုတ္လား Aေဖ၊ ေနပါUီး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔Aမ်ိဳးက

စစ္မႈထမ္းAမ်ိဳးလား၊ Aေဖေျပာ တဲ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဘးေတာ္တ့ဲ တပ္မွဴး
ေမာင္ဗလဆုိတာနဲ႔ Aဲဒီ နတ္မိစံရာ ျမေသလာနဲ႔ ဘယ္လုိဆက္ေန
သလဲAေဖ " ကုိေစာခုိင္က စိတ္၀င္စားစြာ သိလုိေဇာႏွင့္ Aေလာတႀကီး
ေမးလုိက္၏။
" ျဖည္းျဖည္းသားရဲ႕၊ ျဖည္းျဖည္း၊ နားလည္ေAာင္ Aေဖ ေျပာျပမွာေပါ့၊

Aေဖ့ဖုိ႔ ေသာက္ေရ တစ္ခြက္ ေလာက္ ခပ္ေခ်စမ္း သား "
ေစာေစာက ေAးစက္စက္ AမူAရာ လုပ္ေနရာမွ ယခု သိလုိေဇာ

ျပင္းထန္ေသာသား၏ AမူAရာကုိ UီးေစာေAး က ေကာင္းစြာ
Aကဲခတ္မိသည္။ ေစ်းကုိင္ေသာသေဘာ ျဖင့္ ေရခပ္ခုိင္းလုိက္၏။ ကုိေစာခုိင္
သည္ ေပါ့ပါးလ်င္ျမန္စြာ ေရတစ္ခြက္ကုိ သြားခပ္လာၿပီး ဖခင္Aား ႐ုိေသစြာ
ေပးလုိက္သည္။
ဖခင္ေသာက္ ၿပီးေသာေရခြက္ကုိ ကုိေစာခုိင္သည္ ေနရာေရာက္ေAာင္ပင္

ျပန္မထားႏိုင္ေခ်။ ဖခင္ ထုိင္ေန ေသာ ပက္လက္ ကုလားထုိင္Aနီး စားပဲြေပၚ

လွမ္းတင္လုိက္ၿပီး မူလထုိင္ခဲ့ေသာေနရာမွာ ျပန္ထုိင္လုိက္၏။ ဖခင္ ၏

ေပါင္ေပၚ မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တင္ၿပီး ...
" ဆက္ေျပာပါ Aေဖ၊ သား သိခ်င္လုိက္တာ " ဟု ပဲြေတာင္းလုိက္၏။
UီးေစာေAး က သားမ်က္ႏွာကုိ ခ်စ္ခင္စြာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး

ေAးေဆးေသာAသံျဖင့္ ဆက္လက္ေျပာလုိက္ ျပန္သည္။
" Aေဖတုိ႔ရဲ႕ ေဘးေတာ္တပ္မွဴး ေမာင္ဗလနဲ႔ Aဲဒီနတ္မိစံရာ ျမေသလာ"

Aဆက္Aသြယ္ Aတၳဳပၸတၱိက ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ွည္လ်ားတယ္၊ Aဲဒီ
Aေၾကာင္းေတြကုိ ေဘးေတာ္တပ္မွဴး ေမာင္ဗလကုိယ္တုိင္ ေရး သား ထား
ခဲ့တဲ့ ေပစာ ပုရပုိက္ႀကီး႐ွိတယ္ကြယ့္၊ ဒီစာေပေတြကုိ ဖတ္ၾကည့္ရင္
သားသိပါလိမ့္မယ္"
" Aဲဒီေပစာေတြ Aေဖ့ဆီမွာ ႐ွိလား Aေဖ "
" ေAး ... ဘုိးဘြားမိဘေတြ ေသဆံုးကုန္လုိ႔ AေမြAႏွစ္ခဲြေ၀ၾကတဲ့Aခါ

ဒီေပစာက ဟုိလူ႔ ေနာက္ပါသြား၊ ဒီလူ႔ ေနာက္ပါသြားနဲ႔ ရထားတဲ့လူကလဲ
ဂ႐ုတစုိက္ ဖတ္႐ႈေလ့လာျခင္း မ႐ွိဘဲ ေခ်ာင္ထုိးပစ္ထားခဲ့တယ္၊ ေနာက္ဆံုး
Aေဖ့ေမြးသဖခင္လက္ထဲ ေရာက္ေတာ့မွ Aဘက Aမွတ္မထင္
ဖတ္႐ႈၾကည့္ရာက စိတ္၀င္စား လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ Aဘ
စိတ္၀င္စားတဲ့A႐ြယ္က ဇရာပုိင္း ေရာက္ေနေတာ့ ေပစာမ်ာပါတဲ့Aတုိင္း
ေAာင္ျမင္ေAာင္ မႀကိဳးစားႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ Aဘက Aေဖ့ကုိ ဒီေပစာ
Aပ္သြားတယ္၊ ျဖစ္ႏုိင္ေAာင္ ႀကိဳးစားပါ လုိ႔လဲ မွာသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္
Aေဖက က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလုိ႔ လေ႐ႊ႕ ႏွစ္ေ႐ႊ႕နဲ႔ Aသက္က တျဖည္း ျဖည္း
ႀကီးလာေတာ့ ေပစာAတုိင္း မေဆာင္႐ြက္ႏုိင္ျပန္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သားကုိ

ႀကိဳးစားခုိင္းမယ္ စိတ္ကူး ၾကည့္မိတာကြယ့္၊ သားႀကိဳးစားလုိ႔ ေAာင္ျမင္ရင္

Aခုတင္က Aေဖေျပာတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကုိ သား ေရာက္ ႏုိင္မယ္"
UီးေစာေAးက စကားကုိ ေခတၱျဖတ္ကာ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ နားလုိက္၏။
" Aဲဒီေပစာက ဘယ္မွာထားလဲAေဖ "
စကားျပတ္သြားသည္ကုိ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ကုိေစာခုိင္က ေမးလုိက္သည္။
" ေဟာဟုိ Aခန္းေထာင့္မွာထားတဲ့ သစ္သားဗီ႐ုိႀကီးထဲမွာ .... "
UီးေစာေAးက သူ႔ေ႐ွ႕တူ႐ူ႐ွိ သစ္သားဗီ႐ုိႀကီးကုိ ေမးေငါ့ျပၿပီး ေျပာလုိက္

သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သိခ်င္တယ္Aေဖ၊ ဖတ္ၾကည့္မယ္ "
ကုိေစာခုိင္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ထမည္ ဟန္ျပင္လုိက္ရာ UီးေစာေAးက

သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သား၏ လက္ကုိ AသာAုပ္ၿပီး ကုိင္လုိက္၏။
" ေနUီးသားရဲ႕၊ Aဖေျပာမယ့္စကားေတြကုိ ဆံုးေAာင္ နားေထာင္ပါUီး၊ ၿပီးမွ

ေပစာကုိဖတ္၊ ဖတ္ၿပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာ စU္းစားဆံုးျဖတ္၊ စိတ္ကုိ
ႏုိင္ၿပီဆုိတဲ့Aခါမွာ Aေဖ့ကုိ ေျပာ၊ ဟုတ္လား "
UီးေစာေAး၏ စကားေၾကာင့္ ကုိေစာခုိင္က မထေတာ့ဘဲ ထုိင္ၿမဲထုိင္

ေနလုိက္၏။
" ေျပာပါAေဖ "

သိလုိေဇာျဖင့္ ဗီ႐ုိႀကီး႐ွိရာသုိ႔ ကုိေစာခုိင္က မ်က္လံုးႀကီးတစ္ခ်က္

ေ၀့ၾကည့္ရင္း ဖခင္Aား စကားဆက္ရန္ ပန္ၾကားလုိက္သည္။
" Aဲဒီ နတ္မိစံရာ ျမေသလာမွာ ျမသားAစစ္ ရတနာေတြ၊ ျမသားေတာင္ထြတ္

ဂူႀကီးနဲ႔ဗုဒၶ႐ုပ္ပြား ျမသား Aစစ္ဆင္းတုေတာ္ႀကီးတစ္ဆူ ႐ွိ႐ံုသာမကဘူး၊
ကံကုန္ေန႔ေစ့ ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႔ ၀ဋ္ေႂကြးခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာ ကလဲြရင္ ဘယ္လုိ
Aနာေရာဂါ ေ၀ဒနာကုိျဖစ္ျဖစ္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာေစတဲ့
ဗုဒၶေဆးပင္ လဲ႐ွိတယ္လုိ႔ ေပစာမွာပါတယ္၊ ျမရတနာေတြကေတာ့
မယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္းလုိ႔ ေပစာမွာ ဆုိထားတယ္ကြယ့္၊ Aဲဒီေတာ့
ဗုဒၶေဆးပင္ကုိ ရေAာင္ သား ႀကိဳးစားေဆာင္ယူခ်ည္ပါလား၊ ဒီေဆးပင္
ေတြကုိသာ ရလုိက္ရင္ သက္႐ွိသတၱ၀ါေတြရဲ႕ Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္
Aျဖစ္နဲ႔ ျမင့္ျမတ္စြာ ေနရမယ့္ သားရဲ႕ ဘ၀Aဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမလဲ သားရဲ႕ "
UီးေစာေAးက စကားကုိ ရပ္ၿပီး သား၏ မ်က္ႏွာကဲကုိ ခတ္လုိက္သည္။

ကုိေစာခုိင္ကား Aထူး တုိက္တြန္း ရန္ပင္မလုိေတာ့ေခ်။ ပင္ကုိကပင္
စြန္႔စားလုိေသာ စိတ္႐ွိၿပီးသူျဖစ္၍ ဖခင္၏ စကားAတုိင္း လုိက္နာ
ေဆာင္႐ြက္မည္ဟူေသာ Aဓိပၸာယ္သည္ မ်က္ႏွာတြင္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား
ေပၚလြင္ေနသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ ထူးထူးဆန္းဆန္း စြန္႔စားရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳး ၀ါသနာပါတယ္

Aေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမယ္ "
ကုိေစာခုိင္က တည္ၾကည္ ခုိင္မာေသာ Aသံျဖင့္ Aေျဖေပးလုိက္၏။

" ေAး ... ေAာင္ျမင္ပါေစလုိ႔လဲ Aေဖ ဆုေတာင္းမယ္၊ Aဲဒီ နတ္မိစံရာ

ျမေသလာက လူေတြရဲ႕ ေနထုိင္ စား၀တ္မႈကျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး
ထူးဆန္းတယ္လုိ႔ ေပစာမွာ ပါတယ္၊ ေပစာ AဆုိAတုိင္းမွာျဖင့္ Aဲဒီ
လူေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းစင္စစ္ေတြပဲ သားရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔
တုိင္းျပည္ရဲ႕ စည္းကမ္းUပေဒကုိ မလုိက္နာရင္ေတာ့ Aသက္ဆံုးေAာင္
ရက္ရက္ စက္စက္ စီရင္တယ္လုိ႔ ဆုိထားတယ္၊ သာမည လူသား
တစ္ေယာက္Aဖုိ႔လဲ သူတုိ႔ တုိင္းျပည္ထဲ၀င္ဖုိ႔ သူတုိ႔ စည္းကမ္းကုိ
လုိက္နာဖုိ႔ရာ Aေတာ္ ခဲယU္းသားပဲ ကြယ့္၊ Aျပင္ လူစိမ္း သူစိမ္းကုိ လံုး၀
A၀င္မခံတာေၾကာင့္၊ သူတုိ႔ကလဲ Aျပင္ေလာကနဲ႔ Aဆက္Aသြယ္
မျပဳတာလဲ တစ္ေၾကာင္းေပါ့၊ Aေဖတုိ႔ေဘးေတာ္ တပ္မွဴး ေမာင္ဗလ
တစ္ေယာက္သာ ဘယ္လုိ ကုသုိလ္ကံ လွည့္စားမွန္း မသိလုိ႔ ေရာက္သာြ းတာ
ကုိးကြယ့္ "
" Aဲဒီ နတ္မိစံရာ ျမေသလာက ဘယ္မွာ ႐ွိလဲ Aေဖ၊ ဒီတုိင္းျပည္႐ွိရာကုိ

ေပစာမွာ ညႊန္းထားသလား "
" မညႊန္းဘူး သားရဲ႕၊ မညႊန္းဘူး ဆုိတာက လမ္းစU္ ခရီးေျမပံု ျပမထားဘူး၊

ေဘးေတာ္ တပ္မွဴးကလဲ AတိAက် မသိဘူးတဲ့ကြယ့္၊ ဆင္ျဖဴ႐ွင္
ေျမဒူးမင္းတရား ထုိင္းကုိ စစ္ခ်ီေတာ္မူစU္က သူပါသြားတာကုိ၊ ဇဲြ
ကပင္ေတာင္နဲ႔ ဒီေတာင္ရဲ႕ Aဆက္ေတာင္စြယ္ ေတာင္တန္းေတြ
ေက်ာ္မိေတာ့ Aင္မတန္ ေတာေတာင္ ထူထပ္တဲ့ တစ္ေနရာမွာလုိ႔သာ
ဆုိထားတယ္၊ ေၾသာ္ ... ဒါထက္ သားကုိ Aေဖ သင္ေပးထားတဲ့ ကရင္ စကား
ကရင္စာေတြ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေသးရဲ႕လား" ကိုေစာခုိင္က
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္လုိက္၏။

'Aေဖက ကရင္စကားနဲ႕ ကရင္စာသာဆိုတယ္၊ ေက်ာင္းမွာ

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေတြက ဒီစာနဲ႕ ဒီစကား နားမလည္ၾကဘူး၊
Aေဖရဲ႕၊ သူတို႕သုံးေနတဲ့ ကရင္စာနဲ႕ ကရင္စကားက တစ္မ်ိဳးပဲ၊
Aေဖသင္ထားတာနဲ႕ မတူဘူး Aေဖရဲ႕'
'ကရင္ဘာသာAစစ္ပဲသားရဲ႕'
UီးေစာေAးက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးမ်က္ႏွာျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။
'ဒါေပမယ့္ Aေဖ့ကရင္ဘာသာကို Aခုကရင္ေတြက နားမလည္ဘဲAေဖ'
'သူတို႕နားလည္တာမလည္တာ Aေရးမႀကီးဘူးသား၊ သားAဖို႕

ေကာင္းေကာင္းနားလည္ဖို႕ Aေရးႀကီးတယ္'
'ဘာေၾကာင့္လဲAေဖ'
ကိုေစာခိုင္က Aံ့Aားသင့္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
'ေပစာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ သားသေဘာ ေပါက္လာမွာ

ေပါ့၊ နတ္မိစံရာ ျမေသလာကို သြားရင္သား တစ္ေယာက္တည္း
သြားလို႕မျဖစ္ဘူး သစၥာရွိတဲ့ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္
လိုလိမ့္မယ္၊ ေပစာေတြကို ဖတ္၊ ေခါင္းေAးေAးထားၿပီး စU္းစားဆုံးျဖတ္၊
စိတ္ကိုႏိုင္ရန္ ယုံၾကည္ရတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ရွာ၊ ၿပီးရင္
Aေဖ့ကို ေျပာ လိုAပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ဖို႕ Aေဖ ေငြလုံေလာက္ ေAာင္
ထုတ္ေပးမယ္ဟုတ္လားသား'
'ဟုတ္ကဲ့Aေဖ'

'ကဲ....ကဲ ေပစာေတြ ဖတ္ေပေရာ့၊ Aေဖလဲ ၿခံထဲဆင္းၿပီး

Aေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပုတီးစိတ္ လိုက္Aုံးမယ္'
UီးေစာေAးက ေျပာၿပီးAခန္းတြင္းမွ ထြက္သြားေလသည္။ ကိုေစာခိုင္

သည္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ ဗီရိုႀကီးရွိရာသို႕ ထသြားၿပီး ဗီရိုတံခါးကို
ဆြဲဖြင့္လိုက္၏။ ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကေလးကို ဗီရိုAဆင့္ေပၚမွ ဆြယ
ဲ ူကာ
ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ခ်လိုက္သည္။ ေသတၱာကေလးမွာ ေသာ့ခတ္မထားသျဖင့္
Aလြယ္တကူဖြင့္၍ ရေလသည္။ ပါးလႊာေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ေငြျပားေပလႊာ
Aခ်ပ္ကေလးမ်ားကို Aထပ္လိုက္ေတြ႕ရ၏။ Aဆက္ Aစပ္ မမွားေစရန္
နံပါတ္စU္ ထိုးထားေသာ ေပလႊာခ်ပ္မ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုယူကာ ကိုေစာခိင
ု ္
စိတ္၀င္စား စြာ ဖတ္ေနသည္မွာ ထမင္းဟင္းကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနေလေတာ့၏။
သႀကၤန္ရက္Aတြင္းျဖစ္၍ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဓားတန္းရပ္ရွိ 'ေနျပည္ေတာ္သုံး

ေရြပန္းထိမ္ဖို'မွာ ပိတ္ထားေသာ သစ္သား ႏွစ္ထပ္Aိမ္ႀကီး၏ Aတြင္းမွာကား
ဆူသံပူသံ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲသံမ်ား ထြက္ေန၏။
'ေတာက္...ေခြးပါးစပ္က နတ္စကားထြက္လို႕၊ မင္းကိုယ္မင္း ဘယ္ေလာက္

မ်ား Aဖိုးတန္ျမင့္ျမတ္တယ္လို႕ ထင္ေနသလဲဟင္'
ေနျပည္ေတာ္သုံး ေရႊပန္းထိမ္ဖိုပိုင္ရွင္ စိန္ေရႊ ရတနာကုန္သည္ႀကီး

Uီးစိန္Aိုးသည္ Aခန္းတြင္း၀ယ္ လက္ႏွစ္ဘက္ ကို ေနာက္ပစ္ခါ
ေခါက္တုံ႕ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း Aခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ထရံကို
ေက်ာမွီကာ ညႇိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလးရပ္ေနေသာ တူျဖစ္သူ
ကိုဘေဆြ Aား တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္၍ ေဒါသျဖစ္စာြ
ေရရြတ္ ျမည္တြန္ေနသည္။ ကိုဘေဆြႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ
ကုလားထိုင္ေပၚမွာကား Uီးစိန္Aိုး၏ ခ်စ္ဇနီး ေဒါေမက သနပ္ဖက္

ေဆးလိပ္ႀကီးကို မီးခိုးေထာင္းေထာင္း ထေAာင္ဖြာေနရာမွ ကိုဘေဆြAား

မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္လိုက္သည္။
'AခုစာေမးပြဲလဲမေAာင္ဘူး၊ တို႕က ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း စီမံတာလဲ

နားမေထာင္ဘူး၊ မင္းမွာ ဘာ Aားကိုး ရွိလို႕ တို႕ကို ဆန္႕က်င္ေနတာလဲက'ြ
Uီးစိန္Aိုးက ေငါက္ငန္းမာန္မဲေသာ ေလသံျဖင့္ ေမးကာ AနီးAနားရွိ

ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္လိုက္သည္။
ကိုဘေဆြသည္ Uီးေလးကိုတစ္လွည့္ Uီးေလး၏ဇနီး ေဒၚေမကိုတလွည့္

မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ၾကည့္ကာ...
'ကၽြန္ေတာ္Aားကိုးရွိလို႕ Uီးေလးတို႕ကို ဆန္႕က်င္တာမဟုတ္ပါဘူး

Uီးေလးနဲ႕Aေဒၚ သေဘာတူ ေပးစား ခ်င္ ေနတဲ့ မိန္းမက Aပ်ိဳ...'
မ၀ံ့ရဲေသာေလသံျဖင့္ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ တင္ေနေသာ ကိုဘေဆြ၏

စကားမဆုံးမီ....
'ေဟ့ေကာင္းတိတ္၊ မိန္းကေလးကို မဟုတ္တန္းတရား Aျပစ္Aနာေတြ

ေဖာ္ၿပီး ျငင္းမလို႕မဟုတ္လား'
ဟူေသာေဒၚေမ၏ မိုးခ်ဳန္းသလို ခက္ထန္စြာ ေျပာလိုက္ေသာ Aသံက

လႊမ္းမိုးထြက္လာသျဖင့္ ကိုဘေဆြမွာ စကားတစ္ပိုင္းတစ္စျဖင့္
မဆက္၀ံ့ေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေဒၚေမက ခင္ပြန္းသည္ ဘက္လွည့္ၿပီး
သာလိကာ ရွဳံးေလာက္ေAာင္ သြက္သြက္လက္လက္ Aဆက္မျပတ္
ေျပာလိုက္၏။

'Aဲဒါပဲၾကည့္ေတာ့ ကိုစိန္Aိုး၊ ရွင့္တူဘယ္ေလာက္ Aာခံေနတယ္ဆိုတာ၊

သူ႕မွာ AားကိုးAားထား ျပဳစရာ က်ဴပ္တို႕က လြဲၿပီး မရွိရွာဘူးဆိုတာသိလို႕
ၾကင္နာစိတ္၊ သနားစိတ္နဲ႕ သူတို႕သမီးနဲ႕လဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ထပ္
ေပးUီးမယ္၊ က်ဳပ္တို႕Aတြက္လဲေငြတစ္ေထာင္ကန္ေတာ့Uီးမယ္၊ ဒီလိုပစၥည္း
Aသင့္Aတင့္ ရွိေနတဲ့ မိန္းကေလးစားမ်ိဳၚကို ရွင့္တူက ျငင္းေနတယ္ဆိုေတာ့
ဘယ္ေလာက္ က်ဳပ္တို႕ မ်က္ႏွာပ်က္ေAာင္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ
ရွင္စU္းစားၾကည့္ေပါ့၊ ပညာကလဲ ဟုတ္တိပတ္တိမတတတ္၊ လက္ထမ
ဲ ွာ
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းဆိုလို႕ ေၾကးနီျပားတစ္ျပားမွ မရွိတဲ့Aေကာင္က စိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး
ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကို Aရိုး မ်ားေသာ ေခ်းခါးေသာ ဟင္း.....'
ေဒၚေမက ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္ႀကီးကို ဖြာေနျပန္သည္ Uီးစိန္Aိုးႏွင့္ ေဒၚေမက

သေဘာတူေနေသာ မိန္းကေလးAေၾကာင္းကို ကိုဘေဆြ
ေကာင္းစြာသိသည္။ ရည္းစားေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ထားၿပီး Aေကာင္
Aထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသာ ပဋိသေႏၶကို ဖ်က္ဆီးမရေသာAခါ
ေငြေၾကးမက္ေမာေသာ Uီးစိန္Aိုးႏွင့္ ေဒၚေမ Aား ေငြထုပ္ကေလးျပကာ
ကိုဘေဆြAား Aေကာင္Aထည္ေဖာ္ေနသည္။ သူမ်ား လွည္းက်ိဳးႀကီး
ကိုကား ကိုဘေဆြမထမ္းလိုရွာေပ။
'ေAး...မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီမိန္းကေလးကို ျငင္းေနရတာလဲ....'
Uီးစိန္Aိုးက ေမးလိုက္၏ မိန္းကေလးAေၾကာင္းကိုကား Uီးစိန္Aိုးမသိေပ၊

ဇနီးသည္စကားကို နား၀င္ ေနသည့္ Aတြက္ ျဖဴသည္မည္းသည္ မစU္းစားဘဲ
မ်က္စိမွိန္ သေဘာတူေနျခင္းျဖစ္၏။
'မိန္းကေလး နာမည္လဲပ်က္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႕မ်ိဳးရိုးကလဲ

မသန္႕ဘူးလို႕ ေျပာသံ ၾကားရ လို႕ပါ Uီးေလး'

ကိုဘေဆြက Aရဲစြန္႕ၿပီး Aေၾကာင္းျပလိုက္၏။ ေဒၚေမက ဟက္ဟက္

ပက္ပက္ ရယ္လိုက္သည္။
'ေAာင္မာ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ မင္းလို ဘာAရည္Aခ်င္းမွ မရွိဘဲ

ဖြတ္ေက်ာျပာစု ခရုဆံကၽြတ္လို Aေကာင္ ကမ်ား ခ်မ္းခ်မ္းသာသာမိန္းမကို
Aျပစ္Aနာေဖာ္ရတယ္ ရွိေသးလား'
Uီးစိန္Aိုးက တူေတာ္ေမာင္Aား ရႈတ္ခ်စြာ ေျပာလိုက္၏။ တူေတာ္သည္

ဆိုေတာ္လည္း ရင္းရင္းခ်ာခ်ာမဟုတ္ဘဲ၊ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းေသာ
တေကာင္ႂကြက္ေပမို႕ မလႊဲသာ လႊဲသာ ေကာက္ယူ ေမြး ထားရ၍လည္း
ဤသို႕ ေျပာရက္ျခင္းျဖစ္ရာ ကိုဘေဆြမွာ ရင္ထဲ၌ နာသြားမိေလသည္။
ေဒၚေမက ရယ္ရာ မွ ေဆးလိပ္ႀကီးကို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ခ်လိုက္ၿပီး...
'ေၾသာ္... မင္းကိုယ္က Aဖိုးတန္ Aမ်ိဳးျမတ္တဲ့ ေယာက်္ားကိုးကြယ့္၊ ဒါေၾကာင့္

နာမည္ပ်က္ Aမ်ိဳး မသန္႕ တာ ကို မလိုခ်င္ဘူးေပါ့၊ ဒါျဖင့္ တုိ႕မႏၱေလးမွာ
မဟာေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္လဲျဖစ္၊ Aဆင္းေရာ Aခ်င္းပါ ျပည့္စုံၿပီး
ပစၥည္းလဲAသင့္Aတင့္ခ်မ္းသာ၊ Iေႁႏၵသိကၡာလဲရွိတဲ့ ေရႊေရးေဆာင္
မိဖုရားႀကီးရဲ႕ Aႏြယ္ေတာ္ ထိပ္တင္မ်ိဳး သမီး ခင္မ်ိဳး လို မိန္းမမ်ိဳးကိုမွ
မွန္းတာလား၊ ဟား....ဟား..ဟား ရွင့္တူ စိတ္ကူးစိတ္မွန္း မဆုိး ဘူးေတာ့
ကိုစိန္Aုံးရဲ႕'
ဟုသေရာ္ေျပာင္ေလွာင္ေသာ ေလသံျဖင့္ နားသာခံခက္ေAာင္ ေျပာလုိက္၏

ကိုဘေဆြ၏ စိတ္ထဲမွာ နင့္သြားရွာျပန္သည္။ မခင္မ်ိဳး၏ AေျခAေနႏွင့္
သူ႕AေျခAေနမွာ မိုးႏွင့္ေျမလို ဘယ္လိုမွ နီးစပ္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိသည္ကို

ကိုဘေဆြ ေကာင္းေကာင္းးသိသျဖင့္ မခင္မ်ိဳးကို စိတ္ပင္မကူးမိေပ။ ယခုမူ

ပစၥည္းUစၥာမက္ေမာလွေသာ ဤUီးေလးႏွင့္ ဤAေဒၚက မိမိAား
Aညြန္႕မထြက္ႏိုင္သည့္ သစ္ငုတ္တို AAိုAေဆြးလို သေဘာထားကာ
ေငြရဖို႕ေလာက္သာ ၾကည့္ၿပီး လွည္းက်ိဳးႀကီးထမ္းခိုင္းရုံသာမက မႈိခ်ိဳး မွ်စ္ခ်ိဳး
ေျပာေနသျဖင့္ Uီးေလးႏွင့္AေဒၚAား ေၾကာက္ရြံ႕ရိုေသေသာစိတ္ကို
၀မ္းနညး္မခံခ်ိသည့္ စိတ္က လႊမ္းမိုးသြားေလသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ေယာက်ား္တစ္ေယာက္ပါAေဒၚ၊ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္

Aညြန္႕မထြက္ဘူးလို႕ မထင္ပါနဲ႕၊ မခင္မ်ိဳး လို Aဖိုးတန္ျမင့္ျမတ္တ့ဲ
မိန္းမကိုရမွ ကၽြန္ေတာ္ယူမယ္'
ေျပာသမွ်ဆိုသမွ် ေခါင္းငုံ႕ခံလာခဲ့ေသာသူက ယခုရွိစုမဲ့စု သတၱိကို

ဖ်စ္ညႇစ္ထုတ္ၿပီး ရဲရဲေတာက္ ျပန္ေျပာ လုိက္ေသာ Aခါ
Uီးစိန္Aိုးႏွင့္ေဒၚေမတို႕ AႀကီးAက်ယ္ Aံ့Aားသင့္သြားေလသည္။ ႏႈတ္လွံ
ထိုးရပါမည္ လားဟု ေဒါသလည္း ထြက္လာၾကသည္။
'ေဟ့ေကာင္ ေခြးစကားမေျပာနဲ႕၊ ရာဇဂိုဏ္းသင့္ၿပီး ဒုကၡျဖစ္ေနUီးမယ္'
'ကဲ... ဘာဘာညာညာ ေျပာမေနနဲ႕ဘေဆြ ငါက ကိုယ့္တူသားမို႕

စီမံရာနာခံလိမ့္မယ္ထင္လို႕ တစ္ထစ္ခ် ယုံၾကည္ၿပီး မိန္းကေလးဘက္ကို
ကတိထားခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဒီမိန္းမကို ယူရမယ္'
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာေနေသာ Aေဒၚႏွင့္Uီးေလးကို ဘေဆြက

စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး...

'ကၽြန္ေတာ္မယူဘူး' တိုတိုတုတ္တုတ္ပင္ ေျပာလိုက္၏ မိမိAား

ႏွိမ့္ခ်လြန္းလွသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ နာျခင္း၊ ခံျပင္းျခင္းတို႕ကို ခ်ဳပ္တည္း၍
မရေတာ့ေခ်။
'ငါစီမံတာ မနာခံရင္ ငါ့Aိမ္ေပၚကဆင္း၊ နင္က လူပါး၀စကားေျပာလို႕၊

နင့္AေျခAေန Aစြမ္းAစမ်ိဳၚနဲ႕ ဒီမိန္းမ မယူရင္ သူဖုန္းစားမပဲ ရမယ္
နားလည္လား၊ ခင္မ်ိဳးလို မဟာေသြးရဲ႕ ထဘီနားကို နင္Aသက္ ေသသည္
တိုင္ေAာင္ မသီႏိုင္တဲ့ နင့္ဘ၀ကို နင္မရွက္မေၾကာက္ ေျပာပေလ...ထြီ'
ေဒၚေမက ေျပာကာ ေဆးလိပ္ကို ေကာက္ဖြာလိုက္သည္။ ကိုဘေဆြက

UီးေလးAား လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ Uီးစိန္Aိုးက တူေတာ္ေမာင္Aား မဲ့မ့ရ
ဲ ဲြ႕ရြဲ႕
ရႈတ္ခ်စြာ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနသည္။ ကိုဘေဆြသည္ Aံကို
တင္းတင္းခဲလိုက္၏။
'ေစာင့္ၾကည့္ၾကUီးေပါ့ဗ်ာ'
နာၾကည္းလွေသာ Aသံျဖင့္ ျပတ္ျပတႀကီးေျပာကာ ကိုဘေဆြသည္

Uီးေလးႏွင့္ Aေဒၚမ်က္ေမွာက္မွာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ Aိမ္ေပၚမွ
A၀တ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့ေလ၏။
ဘ၀AေျခAေနခ်င္း ကြာျခားလွသျဖင့္ မႏၱေလး ၿမိဳ႕၏ မ်က္ႏွာဖုံး စင္းလုံးေခ်ာ

Aျပစ္AနာAဆာ ကင္းမဲ့ သည့္ မဟာႏြယ္ မခင္မ်ိဳးAား မူလက စိတ္ႏွင့္ပင္
မျပစ္မွားခဲ့ေသာ္ျငားလည္း Uီးေလးႏွင့္Aေဒၚ ဖိႏွိမ္ ရႈတ္ခ်ေသာ
Aေျပာမ်ားေၾကာင့္ ေဒါသစိတ္၊ ခံျပင္းစိတ္၊ နာၾကည္းစိတ္တို႕သည္
Aစိုင္Aခဲႀကီး ျဖစ္လာသည္ႏွင့္Aမွ် ႀကီးပြားခ်မ္းသာေAာင္

ႀကံေဆာင္ႀကိဳးစားကာ မခင္မ်ဳိးAား ရေAာင္ယူမည္ဟူေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကုိ

ခိုင္မာစြာ ခ်လိုက္မိသည္။
'ဟာ...သူငယ္ခ်င္း Aခုခင္ဗ်ားနဲ႕ ေတြ႕ရေAာင္ လာတာ Aဆင္သင့္

လိုက္တာဗ်ာ'
ကိုဘေဆြ Aား ေတြ႕ဆုံရန္ Aိမ္မွ ထြက္လာေသာ ကိုေစာခိုင္သည္

လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ တြင္ ငိုင္ငိုင္ႀကီးထိုင္ေနေသာ
ကိုဘေဆြကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ၀မ္းသာAားရ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ၀င္
ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ေလသည္။ကိုဘေဆြက ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။
ျပန္လွန္ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မျပဳႏိုင္ေပ။ မ်က္ရည္ ေ၀့ေနေသာ မႈန္မိႈင္းသည့္
မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ကိုေစာခိုင္Aား ေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနေလသည္။
'စာေမးပြဲက်လို႕ ၀မ္းနည္းေနလား သူငယ္ခ်င္းရယ္၊Aားမငယ္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊

ဒီႏွစ္မေAာင္ရင္ ေနာင္ႏွစ္ ေAာင္ရမွာေပါ့၊ ေက်ာင္းစ၇ိတ္Aတြက္ မပူပါနဲ႕၊
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားAဖရွိေနၿပီပဲ ကိုဘေဆြ'
ကိုေစာခုိင္က သူငယ္ခ်င္းAား ၾကင္နာစြာ Aားေပးစကားေျပာရင္း

ကုလားထိုင္ တစ္လုံးေပၚမွာ ထိုင္ လုိက္သည္။ ကိုဘေဆြက Aတန္ငယ္
ေတြေနၿပီးမွ...
'ေက်ာင္းလည္းဆက္မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ကိုေစာခုိင္၊ တစ္ခုခုေတာ့လုပ္မွ

ျဖစ္မယ္ဗ်၊ Aခု Uီးေလးနဲ႕ Aေဒၚ က ႏွင္ခ်လို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလာခဲ့ရတာ'ဟု
Aမွန္Aတိုင္းပင္ ေျဖလိုက္သည္။
'Aို..စာေမးပြဲက်တာနဲ႕ ႏွင္ခ်ရသလားဗ်'
ကိုေစာခိုင္က စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလိုက္၏။

'မဟုတ္ဘူး ကိုေစာခိုင္၊ စာေမးပြဲက်လို႕မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႕ေပးစားတဲ့

မိန္းမကို မယူလို႕'
'ဘယ္က မိန္းလဲ ကိုဘေဆြ၊ ခင္ဗ်ားက ဘာေၾကာင့္ မယူတာလဲ'
ကိုေစာခုိင္ က နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ ကိုဘေဆြ က

ကိုေစာခိုင္Aား Aဓိပၸါယ္ပါေသာ မ်က္လုံး ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
'ခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္လား ကိုေစာခိုင္၊ တ,တိုင္းေမြးပန္းပြင့္ႀကီးေလ'
ဟုေျဖလိုက္သျဖင့္ ကိုေစာခိုင္ Aဓိပၸါယ္ရွင္းသြားၿပီး ၿပဳံးလိုက္သည္။

Uီးစိန္Aိုးႏွင့္ ေဒၚေမက သေဘာတူ ေနေသာ မိန္းကေလးမွာ
ရည္းစားမ်ားလြန္း၍ လူပ်ိဳလူရြယ္ ကာလသား ေလာကမွာ တတိုင္းေမႊး
ပန္းပြင့္ႀကီး ဟု နာမည္ေက်ာ္ေနသူျဖစ္သည္။
'ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား ဘယ္ကိုသြားၿပီး ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ ကိုဘေဆြ'
'AတိAက်ေတာ့ မစU္းစားရေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္Uီးေလးနဲ႕

Aေဒၚက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ ေျပာလိုက္ တဲ့ စကားေတြကိုျဖင့္တစ္သက္မွာ
မေမ့ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္နာမည္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ ျဖစ္ေစ၊ ပစၥည္းUစၥာ
ခ်မ္းသာမႈ ျဖစ္ေစ၊ ေAာင္ျမင္ႀကီးပြားဖို႕ကို မျဖစ္ျဖစ္တ့ဲနည္းနဲ႕
ႀကိဳးစားမယ္လို႕ ဆုံးျဖတ္ ထားတယ္ ကိုေစာခိုင္'
ကိုဘေဆြက တင္းမာေသာ Aသံျဖင့္ ေျပာရင္း လက္သီးကို ဆုပ္လိုက္၏

ကိုေစာခိုင္က ကိုဘေဆြAား Aတန္ၾကာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ...

'ခင္ဗ်ားပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ ခံႏိုင္ပါ့မလား'ဟု ေလးနက္ေသာAသံျဖင့္

ေမးလိုက္၏။
'ဟာ...ခံရမွာေပါ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်မ္းသာမႈရေAာင္ ဆင္းရဲမႈန႕ဲ Aရင္းတည္ရ

မွာေပါ့'
ကိုဘေဆြက စိတ္ထက္သန္စြာ ေျဖလိုက္၏ ထိုေနာက္ ကိ္ုေစာခိုင္Aား

ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ...
'ခင္ဗ်ားတို႕သားAဖ ေက်းဇူးေတြကို ဒီတစ္သက္မွာ ဆပ္လို႕မ

ကုန္ေတာ့ပါဘူး ကိုေစာခိုင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ Aေပၚ မွာ ထားတဲ့ေမတၱာေတြကိုလဲ
တစ္သက္မွာ မေမ့ပါဘူး၊ Aခုလို AေျခAေနနဲ႕ ေျပာျပေနလိဳ႕လဲ ပိုေနမွာပါပဲ၊
ကၽြန္ေတာ္ ရည္မွန္းခ်က္Aထေျမာက္လို႕ ႀကီးပြားခ်မ္းသာတဲ့ Aခ်ိန္မွာ
ေကာင္းေကာင္း ေက်းဇူး ဆပ္ ပါ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာေတာ့ မိဘေဆြမ်ိဳး
ညီAစ္ကိုရယ္လိဳ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ သားAဖပဲ ရွိပါတယ္ ကိုေစာခိုင္'
ဟု လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္၏။ ကိုေစာခိုင္သည္ မ်က္ႏွာငယ္တြယ္ရာမဲ့

ဆင္းရဲရွာေသာ သူငယ္ခ်င္း Aား ၾကင္နာစြာ စိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ...
'ဒီလိုဆ္ိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီစU္ထားတဲ့ Aလုပ္တစ္ခုရွိတယ္'ဟု

ေAးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ Aသံျဖင့္ စကား နိဒါန္း ပ်ိဳးလိုက္သည္။ ကိုဘေဆြက
ကိုေစာခိုင္Aား စိတ္Aားထက္သန္စြာၾကည့္ၿပီး စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္
လိုက္၏။
'ေAာင္ျမင္ရင္ေတာ့ လူတိုင္းမဟုတ္သည့္တိုင္း တစ္ၿမိဳ႕လုံးရွိ လူေတြရဲ႕

ေက်းဇူးရွင္Aျဖစ္နဲ႕ ၾကည္ညိဳ ရိုေသမႈ ခံရမွာေပါ့ဗ်ာ'

ကိုေစာခိုင္၏ စကားမဆုံးမီ..
'ဟာ...မႏၱေလးၿမိဳ႕က လူေတြ ၾကည္ညိဳရိုေသမႈခံရရင္ ေက်နပ္ၿပီဗ်ာ။

ဘာAလုပ္လဲဟင္' ဟု ကိုဘေဆြက စကား ျဖတ္ၿပီး စိတ္ေဇာႀကီးစြာ
ေမးလိုက္၏
'နားေထာင္Uီးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပပါမယ္'ဟု ကိုေစာခိုင္က ဟန္႕တား

လိုက္၏။
'Aင္း...ေျပာပါ၊ သူငယ္ခ်င္း'
ကိုဘေဆြက ေျပာၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနသည္။
'ဒီAလုပ္က ရပ္ေ၀းေဒသကို ခရီးထြက္ရမယ္။ နည္းနည္းေတာ့

ဆင္းရဲပင္ပန္းခံရမယ္၊ ဇြဲသတၱိရွိဖို႕ လိုတယ္ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ခင္ဗ်ား
ႏွစ္ေယာက္Aတူ သြားရမွာပဲ၊ ေကာင္းတူဆိုးဘက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ေAာင္ျမင္ ရင္လဲ
ႏွစ္ေယာက္Aတူ ခံစားရမွာေပါ့။ လိုက္ႏိုင္ပါ့မလား သူငယ္ခ်င္း'
ကိုဘေဆြက မ်က္ႏွာငယ္ကေလးျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
'ခင္ဗ်ားAေျခAေနကို ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ဗ်ာ၊ ေငြေရးေၾကးေရးAတြက္

ဘာမွမပူပါနဲ႕၊ ကုန္က်စရိတ္ Aားလုံး ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူပါတယ္။
Aေဖနဲ႕လဲ ေျပာၿပီးသားပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေAာင္ျမင္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ကို
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ AညီAမွ် တစ္၀က္စီ Aက်ိဳးခံစားေစပါ့မယ္'
ကိုဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာမွာၾကည္လင္သြားသည္။
'ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ သူငယ္ခ်င္းရယ္'

ေက်းဇူးတင္ေသာ စိတ္ေတြ ရင္၀ယ္ျပည့္ၾကပ္ေနေသာ ကိုဘေဆြမွာ

ဤစကားတစ္ခြန္း သာ ထြက္ႏိုင္ ရွာသည္။
'ကဲ..ဒီလိုဆိုရင္ Aေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာရမယ္၊ ခရီးသြားေဖာ္

မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ ရၿပီဆိုတာ၊ ေၾသာ္... ဒါထက္ ခင္ဗ်ားက
ျပန္စရာAိမ္မွမရွိေတာ့ဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ့ Aိမ္ကိုပဲ လိုက္ခဲ့ပါဗ်ာ၊ ခရီး မထြက္ခင္
Aိမ္မွာပဲAိပ္၊ Aိမ္မွာပဲစားေပါ့ ဟုတ္လား'
ကိုေစာခိုင္ကေျပာရင္း ထိုင္ရာမွထလိုက္၏။ ကိုဘေဆြကလည္း

ထလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ့္Aဖို႕ Aားကိုးစရာ ခင္ဗ်ားတို႕သားAဖပဲရွိတာလိုက္ပါ့မယ္၊

ဒါထက္ ကၽြန္ေတာ္ေမးပါရေစ ကိုေစာခိုင္၊ Aလုပ္က ဘာAလုပ္လဲဗ်ာ'
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္Aတြင္းမွ ႏွစ္ေယာက္Aတူ ထြက္လာၾကရင္း

ကိုဘေဆြက ေမးလိုက္သည္။ ကိုေစာခိုင္ က ကိုဘေဆြAား
ၿပဳံးေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ၾကည့္ကာ တည္ၿငိမ္ေသာ Aသံျဖင့္ ေျဖၾကားလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္သြားလိုတဲ့ Aရပ္ေဒသေရာက္ေAာင္သာ ခင္ဗ်ားလိုက္ခ့ပ

ဲ ါ
ကိုဘေဆြ။ ကံေကာင္း ေထာက္မ လို႕ Aဲဒီေဒသေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕
လိုခ်င္တဲ့ ပစၥညး္ကိုသာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ား မေတြးထင္
မေမွ်ာ္မွန္းမိတဲ့ ၀မ္းသာမႈမ်ိဳးကို ျဗဳန္းခနဲ ႀကဳံေစခ်င္တယ္၊ ႀကိဳတင္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ မေျပာ ထား ခ်င္ဘူးဗ်ာ'
AစစAရာရာ ၾကည့္ရႈေထာက္ပံ့ေနေသာ ေက်းဇူးရွင္ သူငယ္ခ်င္းAား

ကိုဘေဆြက ထပ္မံေမးျမန္းျခင္း မျပဳ၀ံ့ ေတာ့ေခ်။ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ ပင္
လိုက္လာခဲ့သည္။

---------------------------------------------------------------------------------
မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေတာင္ျပင္ရပ္တြင္ က်ယ္၀န္းေသာ ၀င္းၿခံႀကီး Aလယ္ရွိ

ဆင္၀င္Aိမ္ႀကီးကား ၿဗိတိသွ် Aစိုးရ ရိကၡာေတာ္ ေထာက္ပံ့ထားျခင္းခံရေသာ
မဟာႏြယ္မင္းသားႀကီး ထိပ္တင္မ်ိဳးႏွင့္ဇနီး ေဒၚခင္ခင္ထား တို႕Aိမ္ျဖစ္သည္။
ထိပ္တင္မ်ိဳးကို Uီးတင္မ်ိဳးဟုေခၚၾက၏။ ၄င္းတို႕မွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္
နာမည္ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကား လွေပသည္။
ျမန္မာရွင္ဘုရင္၏ ရင္းခ်ာေသာ Aႏြယ္ေတာ္ Aျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊

သီလ၊ သစၥာ၊ သမာဓိ ႏွင့္ ျပည့္စုံ သူမ်ား Aျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊
ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္သူမ်ားAျဖစ္ျငဖ့္ လည္းေကာင္း Aႏြယ္ေတာ္ မ်ား
Aားလုံး က ရိုေသက်ိဳးႏြံၾကသည္။ ဆိုဆုံးမစကားကို နာခံၾကသည္။
ၾသဇာတိကၠမ ရွိလွသည္။
Aႏြယ္ေတာ္မ်ားသာလွ်င္မက ၿမိဳ႕ေပၚမွလူမ်ားAား လိုလိုပင္

ေနရာထားကာ ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း ခံေန ရေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္သည္။
ရတနာသုံးပါးကို ရိုေသကိုင္းရိႈင္းလွသျဖင့္လည္း ဆရာေတာ္၊

သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားက မ်ားစြာခ်ီးမြမ္းျခင္း ခံယူ ေနေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္။
Aသက္Aရြယ္မွာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္Uီးလုံး ငါးဆယ္ေက်ာ္ႀကီးၿပီ ျဖစ္ေသာ္

လည္း ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစU္က သားသမီး ရတနာ မထြန္းကားခဲ့ပဲ၊ Aသက္ေလး
ဆယ္နားနီးမွ သမီးရတစ္နာတစ္ပါး ရွားရွားပါးပါး ထြန္းကား ရရွိခဲ့၏။

ရုပ္ဆင္းAဂၤါျဖင့္ ျပည့္စုံေသာ သမီးAား 'ခင္ခင္မ်ိဳး'ဟူေသာ

နာမည္ကိုမွည့္ကာ Aသက္တမွ် ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ ယုယစြာ ေမြးျမဴလာခဲ့ရာ၊
သမီးခင္ခင္မ်ိဳးAသက္ တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ Aရြယ္တြင္ Aဂၤလိပ္-ျမန္မာ
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကို ေAာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။
သို႕ေသာ္ ေရွးဆန္ေသာ လူႀကီးမ်ား၏ စိတ္ဆႏၵAတိုင္း ခင္ခင္မ်ိဳးAား

ပညာဆက္လက္ မသင္ၾကား ေစေတာ့ဘဲ။ ေက်ာင္းမွထုတ္ခါ Aိမ္မွာပင္
ထားခ့ဲသည္။ ျမန္မာ့ရိုးရာဓေလ့Aတိုင္း ဗုဒၶဘာသာ က်မ္းဂန္ စာေပ မ်ားကို
သင္ၾကားေစသည္။ Aိမ္တြင္းမႈ Aခ်က္Aျပဳတ္၊ Aခ်ဳပ္Aလုပ္ပညာကို
သင္ၾကားေစသည္။
မခင္မ်ိဳးသည္ လိမၼာေရးျခားရွိသူေလးျဖစ္သည့္ Aေလ်ာက္ မိဘႏွစ္ပါး၏

စိတ္တိုင္းက်ကိုသာ လိုက္ေလ်ာ ေနထိုင္သည္ ျဖစ္ရာ၊ Uီးတင္မ်ိဳးႏွင့္
ေဒၚခင္ခင္ထားတို႕သည္ တစ္Uီးတည္းေသာ သမီးလွရတနာေလးAား Aရိပ္
တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ပီတိျဖစ္ေနၾကေလသည္။
မခင္မ်ိဳး ေဆာင္ရြက္ရေသာ ၀တၱရားမ်ားကား၊ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တို႕

Aတြက္ ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးရမည့္ ကိစၥကို မည္သည့္Aခါမွ Aိမ္ေဖာ္မ်ားAား
တစ္ဆင့္မလႊဲဘဲ၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ေပးသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ႏိုင္နင္းစြာ
Aုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရးမွာ လုံၿခဳံေစသည္။ ဘဘႏွင့္မယ္မယ္တို႕
Aတြက္ ရရွိသည့္ ရိကၡာေတာ္ေငြကို စနစ္က်နစြာ သုံးစြျဲ ခင္းျဖင့္
ေငြစုေဆာင္းတတ္သည္။ ၿခံကို ျပဳျပင္ကာ ၿခံမွထြက္သည့္ ဟင္းရြက္၊
ဟင္းသီး၊ပန္းမ်ားကို Aိမ္မွာလည္း သုံးသည္။ Aိမ္ေဖာ္မယ္မႈန္Aား ေစ်းသို႕
ပို႕ေစျခင္းျဖင့္ Aိမ္စရိတ္ ကာမိေAာင္ စီမံသည္။

Aိမ္သို႕ ေရာက္လာသည့္ Eည့္သည္မ်ားAား သူ႕Aဆင့္Aတန္းႏွင့္သူ

လိုက္ေလ်ာေဖာ္ေရြစြာ Eည့္၀တ္ ေက်ေAာင္ ျပဳစုတတ္သည္။
ပစၥည္းUစၥာကလည္း Aသင့္Aတင့္ျပည့္စုံ၊ Aမ်ိဳးAႏြယ္ကလည္း မဟာဆီ

မဟာေသြးျဖစ္၍ ေခ်ာေမာ လွပေသာ ရုပ္ဆင္းAဂၤါႏွင့္ ျပည့္စုံၿပီး
ေခတ္ပညာဆယ္တန္းေAာင္ ထားၿပီးေသာ မခင္မ်ိဳးAား မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေပၚ မွ
လူပ်ိဳလူရြယ္မ်ားက မ်ားစြာ မ်က္စိက်ၾကသည္။
သို႕ေသာ္ မခင္မ်ိဳးႏွင့္ လူငယ္ခ်င္းဘာ၀ ေမတၱာရည္ငံၿပီးရွိေနသူကား၊

ကိုေစာခိုင္ Aမည္ရွိေသာ လုလင္ပ်ိဳ ျဖစ္သည္။ ကိုေစာခိုင္ႏွင့္ မခင္မ်ိဳးတို႕မွာ
လူငယ္ခ်င္း ေမတၱာရွိေသာ္လည္း မည္သည့္Aခါမွ Iေႁႏၵပ်က္ျပား ေAာင္
ခ်ိန္းဆိုေတြ႕ဆုံျခင္း မျပဳၾကေခ်။ စာAားျဖင့္သာလွ်င္ ဆက္သြယ္ေနၾကသည္။
ကိုေစာခိုင္ ႏွင့္ မခင္မ်ိဳးတို႕မွာ တစ္ႏွစ္တည္း ဆယ္တန္းေAာင္ျမင္ ၾကသည္။
ကိုေစာခုိင္ကား တကၠသိုလ္ သို႕ ပညာဆက္သင္ၾကားရန္ စီစU္ခ်က္
ရွိေလသည္။ သို႕ေသာ္ မခင္မ်ိဳးသည္ တကၠသိုလ္သို႕ သြားလိမ့္ မည္ဟု
AတိAက် သိထားေသာ ကိုေစာခိုင္ထံမွာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စာတစ္ေစာင္ကို
ရရွိ၍ မ်ားစြာ Aံ့Aားသင့္ သြားေလသည္။
သို႕ေသာ္လည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာသူ၏ စိတ္ဆႏၵကို မကန္႕ကြက္လို

ေသာေၾကာင့္၊ ကိုေစာခိုင္၏ စာမွာ ပါသည့္ Aတိုင္း Aိမ္ေပၚထပ္
လသာေဆာင္ လက္ရမ္းမွာ တန္းတင္ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းပင္မ်ားကို
စစ္ေဆး ၾကည့္ရႈဟန္ျဖင့္ ခ်စ္သူျဖတ္သန္းလာမည့္ Aိမ္ေရွ႕လမ္းကို
မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္ကာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနေလသည္။

မၾကာမီ ျမင္းရထားတစ္စီးသည္ မခင္မ်ိဳးတို႕ Aိမ္ေရွ႕လမ္းတြင္ ခပ္ေႏွးေႏွး

ေမာင္းလာ၏။ မခင္မ်ိဳးသည္ Aမွတ္မထင္ၾကည့္ေသာ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္
လသာေဆာင္မွ လမ္းမေပၚတြင္ ေမာင္းလာေသာ ျမင္းရထားကို ငုံ႕ၾကည့္
လိုက္သည္။ ျမင္းရထားေပၚမွာ ကိုေစာခိုင္သည္ ခ်စ္သူမခင္မ်ိဳးAား
ေမာ္ၾကည့္ကာ ႏွစ္ေယာက္ သား သိရုံမွ် လက္ကိုေျမႇာက္ျပ
ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ မခင္မ်ိဳးသည္ ကိုေစာခိုင္ စီးနင္း လိုက္ပါ သြားေသာ
ျမင္းရထား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ေAာင္ မ်က္စိတစ္ဆုံး
ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီးမွ ၀မ္းနည္း လြမ္းဆြတ္ ေသာ စိတ္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ကာ
Aိမ္တြင္းသို႕ လွည့္၀င္လာခဲ့ေလသည္။
မခင္မ်ိဳး သည္ မိAို၊ ဘAို ႏွစ္ပါးAား ၀တၱရားေက်ႁပြန္စြာ ျပဳစုရင္း ခ်စ္သူ

ကိုေစာခိုင္ Aျမန္ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ ေစေၾကာင္းကို ဆုေတာင္း
ေမတၱာပို႕ေနရာမွ Aခ်ိန္သည္ တေရြ႕ေ၇ြ႕ ကုန္ဆုံးကာ ခ်စ္သူ ကိုေစာခိင
ု ္
မႏၱေလး မွ ထြက္ခြာသြားသည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးမွ် ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။
Uီးတင္မ်ိဳးႏွင့္ ေဒၚခင္ခင္ထားတို႕မွာ Aိမ္မွာ Aေနနည္းလွသည္။

ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ သူမ်ား ႏွင့္ သမီးမခင္မ်ိဳးကို
Aိမ္တြင္ထားခဲ့ၿပီး၊ မႏၱေလးေတာင္ေျခႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ စ္ိမ္းညိဳေသာ
သစ္ပင္Aုပ္ Aတြင္း မွာ ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္
လွဴဒါန္းကာ၊ ထိုေတာရေက်ာင္းရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ထံသြားၿပီး တရားနာ
ကမၼ႒ာန္း ထိုင္ေနသည္က မ်ားသည္။ သမီးလိမၼာေလး Aတြက္လည္း
ေနာက္ေၾကာင္း ေAးၾကဟန္ တူေလသည္။

သုံးရက္လွ်င္ တစ္ေခါက္ေလာက္ မိဘမ်ားထံ သြားေနက် ျဖစ္ေသာ

မခင္မ်ိဳးသည္ ဤေန႕Aဖိဳ႕ မိဘ မ်ားထံ သြားရမည့္ေန႕ျဖစ္သည္။
နံနက္ေစာေစာကပင္ မိဘမ်ားထံ ယူေဆာင္သြားရမည့္ စားေကာင္း
ေသာက္ဖြယ္ မ်ားကို မီးဖိုေခ်ာင္သို႕ ကိုယ္တိုင္၀င္ကာ စီမံခ်က္ျပဳတ္၏
ၿပီးစီးေသာAခါ ခ်ိဳင့္Aသီးသီးတြင္ ထည့္ရန္ Aိမ္ေဖာ္မ်ားAား
ေျပာဆိုမွာၾကားခဲ့ၿပီး ဘုရားပန္းခူးရန္ ကတ္ေၾကးတစ္စင္းကို ယူကာ Aိမ္ေရွ႕
ပန္းၿခံ ထဲ သို႕ ဆင္းလာခဲ့သည္။
Aခ်ိန္မွာ နံနက္ရွစ္နာရီမွ် ရွိၿပီျဖစ္၏။ မခင္မ်ိဳးသည္ ၿခံတံခါး၀နားရွိ

Aဆုပ္လိုက္၊ Aခိုင္လိုက္ပြင့္ေနေသာ ဇီဇ၀ါ ခ်ဳံႀကီး ရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္လာကာ၊
ျဖဴေဖြးေမႊးႀကိဳင္ေသာ ဇီဇ၀ါ ပန္းတစ္ခိုင္ကို ကတ္ေၾကးနွင့္ညႇပ္ရန္
ဟန္ျပင္လုိက္စU္တြင္...
'ဒီမွာ မခင္မ်ိဳး'
ဟူေသာ ေခၚသံေၾကာင့္၊ ၿခံတံခါး၀ဆီသို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏ ဘန္ေကာက္

လုံခ်ည္၊ ပိုးတိုက္ပုံAက်ႌ၊ ကတၱီပါညႇပ္ဖိနပ္၊ စိန္လက္စြပ္၊ ေရႊႀကိဳးျဖင့္
ပတ္ထားေသာ လက္ပတ္နာရီစသည္ျဖင့္ ခံညားစြာ ၀တ္ဆင္ ထားေသာ
သားသားနားနား လုလင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏ ရုတ္တရက္ေသာ္
မခင္မ်ိဳးမွာ မည္သူမွန္း မသိ ၍ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ဘေဆြပါ မခင္မ်ိဳး'
'ေၾသာ္...ရွင္, ကိုဘေဆြလား'
မခင္မ်ိဳးက ၀မ္းသာAားရေျပာရင္း ၿခံတံခါး၀ဆီသို႕ ခပ္သုတ္သုတ

ကေလးလာကာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ခန္႕က

ခ်စ္သူကိုေစာခိုင္ ခရီးမထြက္မီ ေနာက္ဆုံးေပးလိုက္ေသာ စာထဲတြင္ ခရီး

ထြက္ရာ မွာ Aေဖာ္Aျဖစ္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းကိုဘေဆြAား ေခၚသြားမည္ဟု
ေရးသားခဲ့သည္ ယခု ကိုဘေဆြဆိုသူ ေရာက္လာသည္။ ခ်စ္သူကိုေစာခိုင္၏
သတင္းကို ၾကားရေတာ့မည္ဟု မခင္မ်ိဳးက ေမွ်ာ္လင့္ သည္။
ၿခံတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး...
'လာပါ ကိုဘေဆြ၊ Aိမ္ထဲမွာ ေAးေAးေဆးေဆးထိုင္ပါUီး...'
ဟုေဖာ္ရြစြာ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ကိုဘေဆြက ၿပဳံးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္

မခင္မ်ိဳးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ထည္၀ါခံ့ညားေသာ ဟန္မူရာျဖင့္
မခင္မ်ိဳးဖိတ္ေခၚရာသို႕ လိုက္လာသည္။
Eည့္ခန္းတြင္ ထိုင္မိၾကေသာAခါ သိလိုစိတ္ ျပင္းျပေနေသာ မခင္မ်ိဳးကပင္

စကားစၿပီးေမးလိုက္၏။
'ကိုေစာခိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကိုဘေဆြဆိုတာ၊ ဟိုAရင္ကိုေစာခိုင္တို႕နဲ႕

Aိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ ကိုဘေဆြပဲ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မေမးတာ စိတ္မရွိ
ပါနဲ႕ေနာ္...'
ယခင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးစြာ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေနခဲ့ရေသာ ကိုဘေဆြ၏

ရုပ္ရည္ႏွင့္ ယခု သူေဌး ဟန္ ေပါက္ေနေသာ ကိုဘေဆြ၏ ရုပ္ရည္ကို
မခင္မ်ိဳးက စိတ္ထဲက ႏႈိင္းယွU္ရင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္ေသာ
မိန္းကေလးျဖစ္သည့္ Aေလ်ာက္ သံသယရွင္းေAာင္ ေမးလိုက္၏
ကိုဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ မွ် ပ်က္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုဘေဆြသည္
လ်င္ျမန္စြာ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျပင္ၿပီး...

'ဟုတ္ပါတယ္ မခင္မ်ဳိး၊ ကၽြန္ေတာ္ Aဲဒီဘေဆြပါပဲ'ဟု ရိုးသားေသာ

ေလသံျဖင့္ ၀န္ခံလိုက္၏။
'ကိုေစာခိုင္ ခရီးထြက္ရာမွာ ရွင္က Aတူပါသြားတယ္ေနာ္...'
မခင္မ်ိဳးက ေကာက္ခါငင္ကာ ေမးလိုက္၏။
'ဘယ္သူေျပာလဲ...'
ကိုဘေဆြက Aံ့Aားသင့္ဟန္ျဖင့္ တုံးတိတိေမးလိုက္သည္။
'ဘယ္သူက ေျပာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မေျပာဖို႕ မလိုပါဘူးေလ၊ ရွင္ပါသြား

တယ္ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ ေသေသ ခ်ာခ်ာ သိပါတယ္...'
မခင္မ်ိဳးက ေသခ်ာေပါက္ေျပာေနေသာ္လည္း ကိုဘေဆြကမူ

နားလည္ဟန္ မေပၚေခ်။
'ေနပါUီး မခင္မ်ိဳး၊ ကိုေစာခိုင္က ဘယ္ကို ခရီးထြက္တာလဲ၊

ကၽြန္ေတာ္လုံးလုံးမသိပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က
တည္းက ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္Aေဖဘက္ က Uီးေလးလူပ်ိဳႀကီး
တစ္ေယာက္ က ေခၚသြားၿပီး Aခုသူဆုံးေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေသတမ္းစာမွာ
ရွိသမွ် AေမြေတြAားလုံး ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေပးခဲ့လို႕ Aခုကၽြန္ေတာ္
ခ်မ္းသာေနပါၿပီ။ စိန္ေက်ာက္ရတနာကုန္သည္ လုပ္ေနပါတယ္။ ကိုယ္ခ်မ္းသာ
ေနတဲ့ Aခ်ိန္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကိုေစာခိုင္ သတိရလို႕
မႏၱေလးAလည္Aပတ္ ျပန္လာ တာပါပဲ။ ဒီေရာက္ေတာ့ ကိုေစာခိုင္လဲ
ရွာမေတြ႕။ သူ႕Aေဖ UီးေစာေAးလဲ ဆုံးသြားတာ သုံးလ ေလာက္ ရွိၿပီေျပာ...'

'ဘာ...ဘာ ကိုေစာခိုင္Aေဖ ဆုံးၿပီလား'
မခင္မ်ိဳးက ကိုဘေဆြ စကားမဆုံးမီ ျဖတ္ၿပီး ထိတ္လန္႕Aံ့ၾသစြာ

ေမးလိုက္။
'ဟုတ္တယ္မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူတို႕Aိမ္သာြ းေတာ့

ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတြ ထင္ပါရဲ႕ Aိမ္ေပၚ မွာ ေတြ႕တယ္၊UီးေစာေAး ဆုံးတာ
သုံးလေလာက္ရွိၿပီတဲ့၊ ကိုေစာခိုင္လဲ Aိမ္က ေပ်ာက္သြားတာ တစ္ႏွစ္
ေလာက္ရွိၿပီ ေျပာတယ္၊ သူတို႕စုံစမ္းေမးျမန္းလို႕ မရဘူးတဲ့၊ ဒါနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္လည္း မခင္မ်ိဳး သိမလား ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လာခဲ့တာပါ'
ကိုဘေဆြ က သာယာ ညင္းေပ်ာင္းေသာAသံျဖင့္ Aက်ိဳးသင့္Aေၾကာင္းသင့္

ေျပာေနသည္။ မခင္မ်ိဳးသည္ စကား မေျပာႏိုင္ေAာင္ ငိုင္ေနရွာေလသည္။
ဤAတိုင္းမွန္ေနလွ်င္ ဘခင္တစ္ေယာက္လုံး ေသဆုံး သြားသည္ကိုပင္
မသိႏိုင္ေAာင္ AစAနေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ ခ်စ္သူ ကိုေစာခိုင္ကား
Aသက္ရွင္လ်က္မွ ရွိပါေလမည္လား။ သတၱ၀ါAေပါင္းကို ကယ္တင္ႏိုင္မည့္
ေဆးပင္ရွိရာသို႕ ထြက္ခြာသြားမည္ဟူ၍သာ စာထဲမွာ ပါသည္။
ဘယ္ဆီဘယ္ေဒသဟူ၍လည္း ညြန္ျပျခင္းမရွိခဲ့။
Aေဖာ္Aျဖစ္ႏွင့္ ကိုဘေဆြAား ေခၚသြားမည္ဟု စာထဲမွာ ေရးထား

ေသာ္လည္း ယခုမူ ကိုဘေဆြက သူလုံး၀ မသိပါဟု Aေၾကာင္းAခ်က္
ခိုင္လုံစြာ တင္ျပေနသည္။ မည္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ မည္သည့္ ေဒသသို႕
ထြက္ခြာသြားမွန္း မသိရေသာ ကိုေစာခိုင္ကား ဘခင္ေမ့၊
ခ်စ္သူေမ့ေလာက္ေAာင္ပင္ တစ္ရပ္ တစ္ရြာ မွာ ေပ်ာ္ေနၿပီေလာ။ Aသက္ပင္
ေသရွာၿပီလားဟု မခင္မ်ိဳးသည္ ေတြးကာ ေဆြးစိတ္ေၾကာင့္ မ်က္လုံး ထဲမွာ
ေ၀့လည္လာေသာ မ်က္ရည္ကို စီးမရေAာင္ Aံကို တင္းတင္းခဲၿပီး

ရွည္လ်ားေကာ့ျမဴးေသာ မ်က္ေတာင္ မ်ားကို သာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ေန

ေလသည္။ ကိုဘေဆြသည္ မခင္မ်ိဳးAား စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္ ေန၏။
Aတန္ၾကာမွ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာေသာ ေလသံျဖင့္..
'ဘဘနဲ႕မယ္မယ္တို႕ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား..'ဟု ေမးလိုက္သည္။

မခင္မ်ိဳးက ႏႈတ္ျဖင့္မေျဖ။ ေခါင္းညိတ္ ရုံသာ ညိတ္ျပလိုက္သည္။
'AခုAိမ္မွာရွိလား မခင္မ်ိဳး၊ ဘဘနဲ႕မယ္မယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့

ခ်င္လို႕ပါ'
ကိုဘေဆြ က ရိုေသက်ိဳးႏြံဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏ မခင္မ်ိဳးသည္

ဆို႕ၾကပ္ေနေသာ ရင္ကို ရွင္းလိုက္သလို သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး....
'မရွိဘူး ကိုဘေဆြ၊ ေတာရေက်ာင္းမွာ ကမၼ႒ာန္းသြားထိုင္ေနၾကတယ္။

ကၽြန္မဘဘ နဲ႕ မယ္မယ္တို႕ဆီ စားေသာက္ စရာ သြားပို႕ရUီးမယ္'ဟု
ေျပာရင္း တိုင္ကပ္နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။
'ေဟာ...ကိုးနာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ၊ သြားရမယ့္ ခရီးက Aလွမ္းသား၊

ဘဘနဲ႕မယ္မယ္တို႕ ဆာလွ ေရာက္မယ္'
'ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႕ရUီးမလား မခင္မ်ိဳး'
ကိုဘေဆြ၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳးက ကိုဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာကို ဖ်ပ္ခနဲ

လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ပကတိ ရိုးသားလွေသာ ကိုဘေဆြ၏
မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္....
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုဘေဆြ၊ ကၽြန္မAေဖာ္ေတြ ပါမွာပါ၊ ကၽြန္မသြားေနက်

လမ္းမို႕ ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူး'

ဟုစကားလုံး ယU္ယU္ျဖင့္ ျငင္းပယ္ၿပီး ေဆြးရိပ္သန္းေနေသာ မ်က္ႏွာ

ကေလးကို Aိမ္Aတြင္းဘက္သို႕ လွည့္လိုက္၏ ကိုဘေဆြသည္
Aလိုက္သိစြာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခဲ့ေလ၏။
ေရႊမန္းေတာင္ ေသလာသည္ ရီျပာျပာ ေတာင္ခိုးေတြ

ဆိုင္းၿပီးမိႈင္းေနသည္ကို ေတာရေက်ာင္း တည္ရွိရာ သစ္ပင္Aုပ္ မွ ေကာင္းစြာ
လွမ္းျမင္ေနရ၏။ မိုးေကာင္းကင္၀ယ္ မိႈင္းညႇိဳ႕ေသာ မိုးသားတိမ္တို္ကမ်ားက
ဟိုတစ္စု သည္တစ္စုျဖင့္ ေလယူရာ ေရြ႕လ်ားၿပီး မႏၱေလးေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ
တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သန္း သြားလာ ေနၾကသည္။ Aတာကူးသည့္ လတန္ခူးကုန္ကာ
ကဆုန္လဆန္းၿပီးျဖစ္၍ မိုးရိပ္ပါေသာ ေတာေလျပည္ တသုန္သုန္
တိုက္ခုိက္သည္တြင္ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္တို႕မွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္တရွဲရွဲျမည္ေန၏။
မိုးေစာင့္၊ မိုးေစြဟူေသာ ၾကည္လင္ၿပီသလွသည့္ မိုးေခၚငွက္ကေလးမ်ား၏

ျမည္ေႂကြးသံသည္ မခင္မ်ိဳး၏ နား ထဲတြင္ ေစာင့္ပါခင္ေရဟု ေျပာေနေသာ
ခ်စ္သူ ကိုေစာခိုင္၏ Aသံလိုလိုထင္မိ၏ မခင္မ်ိဳးသည္ သေျပပင္ႀကီး တစ္ပင္
၏ Aရင္းျမစ္ပ်U္းႀကီးတစ္ခုAေပၚမွာ ထိုင္ကာ မႈိင္းေမွာင္ ျပာေ၀ေနေသာ
မႏၱေလးေတာင္ ကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေလသည္။ တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနေသာ
မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ားကို စီးလိုက္ ၍ရ လွ်င္ Aာကာေ၀ဟင္မွာ
ကမာၻေျမတစ္ခြင္ကို ငုံ႕ၾကည့္ကာ ခ်စ္သူကိုေစာခိုင္ကို ရွာခ်င္သည္။
'ေၾသာ္...ဘယ္၀ယ္ ဘယ္ဆီကို ရည္ေရာ္တမ္းတၿပီး ခင္မွန္းဆလို႕

လြမ္းရပါ့မလဲ ကိုေစာရယ္၊ လူလဲမလာ၊ စာလဲ မေရာက္၊ ကမၻာေျမေပၚက
ကိုေစာေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီလား။ ထြက္ခြာသြားတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခ့ၿဲ ပီ ကိုေစာ

ေရ....။ ေဆးပင္ရွာရင္း ၀ိဇၨာေတြနဲ႕ ေတြ႕လို႕ ခင့္ကိုေမ့ၿပီး သူေယာင္ေတာမ်ား

ပါသြားေလၿပီ လားေနာ္..'
မခင္မ်ိဳးသည္ လြမ္းဆြတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ထင္မိထင္ရာေတြးေနစU္မွာ...
'သမီးငယ္ ေနမေကာင္းဘူးလား...'
ဟူေသာ Aသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ စိပ္ပုတီးကုိ လည္၀ယ္

စြပ္ထားေသာ မိခင္ ေဒၚခင္ခင္ထား ရပ္ေန သည္ကုိ ေတြ႕၏။
" သမီးေနေကာင္းပါတယ္ မယ္မယ္ " ဟုေျဖလုိက္၏။
" မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ မနက္က သမီးလာကတည္းက မ်က္ႏွာမေကာင္းဘဲ

ျဖစ္ေနတာ မယ္မယ္ Aကဲခတ္ မိပါတယ္၊ သမီးဘဘကလဲ
ေနမေကာင္းဘူးထင္ၿပီး စိတ္ပူေနတယ္ "
" ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး မယ္မယ္၊ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္က ဒီတရားAားထုတ္ၿပီး

ေပ်ာ္ေနေတာ့ သမီးငယ္Aိမ္မွာ ပ်င္းပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပါ မယ္မယ္ .... "
မခင္မ်ိဳးက Aဆင္ေျပေAာင္ ေလွ်ာက္လဲလုိက္၏။
" ေAး .... ေAး .... မယ္မယ္တုိ႔လဲ Aဓိ႒ာန္ရက္ ေစ့ခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္

Aရက္ေလးဆယ္ဆုိရင္ ေစ့မွာပါ။ သမီး က AၿငီးေျပေAာင္ Aိမ္တစ္လွည့္
ျပန္လုိက္Uီးမယ္ေလ ...၊ ကဲ လာ လာ ... သမီးဘဘက ေမးေန ေသးတယ္ "
ေဒၚခင္ခင္ထားက ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားသျဖင့္ မခင္မ်ိဳးသည္ မိခင္ေနာက္မွ

လုိက္လာခဲ့သည္။
" မယ္မယ္ႏွင့္ ဘဘတုိ႔ ကမၼ႒ာန္းထုိင္ရာ သခၤမ္းကေလးခုက မေAးေဆး

မဆိတၿငိမ္ဘူးလား သမီးငယ္ "

ေ႐ွ႕မွ သြားေနေသာ ေဒၚခင္ခင္ထားက ေမးလုိက္၏။
" ေAးေဆး ဆိတ္ၿငိမ္ပါတယ္ မယ္မယ္။ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္တုိ႔

ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလး ႏွစ္ခုက ကုိက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းတယ္။
တစ္သီးAသံကုိ တစ္Uီး မၾကားႏုိင္ေပါ့၊ ဆိတ္ၿငိမ္တာေပါ့ မယ္မယ္ရဲ႕ "
မခင္မ်ိဳး က ေတာရေက်ာင္းႏွင့္ကမၼ႒ာနးေက်ာင္းကေလးတစ္ခုတည္ရာကုိ
ေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေျဖလုိက္၏။
" ဒီလုိ ဆိတ္ၿငိမ္လုိ႔လဲ သမာဓိကုိ ထိန္းႏိုင္တာေပါ့ သမီး"
သားAမိ ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လာၾကရာက

ေတာရေက်ာင္းAစ႐ွိ ခေရပင္ႀကီးAရိပ္မွာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းထုိင္ေနေသာ
Uီးတင္မ်ိဳး႐ွိရာ ေရာက္လာၾကေလသည္။
Uီးတင္မ်ိဳး ေ႐ွ႕တြင္ သားAမိႏွစ္ေယာက္ ႐ုိေသစြာ ထုိင္လုိက္ၾက၏။
" သမီးငယ္က ေနေကာင္းပါတယ္ ေမာင္ေမာင္၊ ထားထား ေမာင္ေမာင္က

ေတာရေက်ာင္းမွာခ်ည္း လာေန ေတာ့ သမီးငယ္ က Aိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ
ပ်င္းလုိ႔ပါတဲ့ ... "
ေဒၚခင္ခင္ထားက ေျပာလုိက္။ Uီးတင္မ်ိဳးသည္ သမီးAား ခ်စ္ခင္ႏွစ္သိမ့္စာြ

ၾကည့္ၿပီး ...
" မိန္းကေလးေတြ Aိမ္မွာ Aေဖာ္႐ွိတယ္ မဟုတ္လား သမီးငယ္ " ဟု

" ႐ွိတာေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ ဘဘ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔႐ွိတာနဲ႔ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္

တုိ႔႐ွိတာနဲ႔ မတူပါဘူး။ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ ႐ွိတာက သမီး စိတ္ေပ်ာ္ပါတယ္ "

မခင္မ်ိဳး ၏ Aေျဖေၾကာင့္ Uီးတင္မ်ိဳးက သမီးကုိ ၾကင္နာသြားေလသည္။
" ဘဘတုိ႔မၾကာပါဘူးကြယ္။ တစ္လနဲ႔ဆယ္ရက္ဆုိ Aဓိ႒ာန္ျပည့္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔

မနက္က လုလင္ပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ ဘုိင္စကယ္ နဲ႔ ဒီေတာရေက်ာင္းေရာက္လာၿပီး
တုိ႔မ်ားတရားထုိင္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းနားမွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ လုိ႔ဆရာေတာ္က
မိန္႔ၾကားတယ္။ ထားထား ေတြ႕လုိက္ေသးလား "
Uီးတင္မ်ိဳးက ေမးလုိက္သည္။
" မေတြ႕လုိက္ဘူး ေမာင္ေမာင္ ဘယ္Aခ်ိန္ကလဲ "
" မနက္ ခပ္ေစာေစာကလုိ႔ ဆရာေတာ္ မိန္႔ၾကားတာပဲ ဒီAခ်ိန္က တုိ႔

ကမၼ႒ာန္း ၀င္ေနခ်ိန္ကုိးကဲြ႕။ ေမာင္ေမာင္ လဲ မေတြ႕လုိက္ဘူး။ ဆရာေတာ္က
ဘာကိစၥလဲ ေမးေတာ့၊ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာက ေရာက္လာတဲ့ Eည့္သည္ေတြမုိ႔
မေရာက္ဘူးလုိ႔ လာၾကည့္တာပါလုိ႔ ေလွ်ာက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ကုိ
တစ္ခုေမး သြားေသးတယ္ ေျပာတယ္ "
" ဘယ္လုိ ေမးသြားလဲ ေမာင္ေမာင္ "
ေဒၚခင္ခင္ထား က သိလုိေဇာျဖင့္ ေမးလုိက္၏။ မခင္မ်ိဳးကား ကုိေစာခုိင္ႏင

ွ ့
ပတ္သက္ေလသလားဟု စိတ္ဆႏၵ ႐ွိရာကုိေတြးၿပီး နားစြင့္ေနေလသည္။
" ဒီ ကမၼ႒ာန္း ေက်ာင္းထဲက Aဘုိးႀကီး Aဘြားႀကီးေတြက ေန႔ေရာညေရာ

ထုိင္သလားတဲ႕ "
" ဆရာေတာ္က ဘယ္လုိ မိန္႔လုိက္သတဲ့လဲ "
ေန႔ဆုိရင္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ နားတယ္။ ည လူေျခတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ Aခ်ိန္ကစၿပီး

ေနာက္တစ္ေန႔ မုိးလင္းAထိ ထုိင္တယ္ လုိ႔ မိန္႔လုိက္သတဲ့ "

ေဒၚခင္ခင္ထားက Aတန္ငယ္ စU္းစားသလုိ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" Aခုေခတ္က လူဆုိး သူဆုိး ေAးခ်မ္းပါတယ္ေလ။ ငယ္႐ြယ္သူေတြဆုိေတာ႔

ကမၼ႒ာန္းထုိင္တယ္ဆုိတာ AထူးAဆန္း ထင္ၿပီး ေမးတာထင္ပါရဲ႕ "
ဟု ေပါ့ေပါ့ဆဆပင္ေတြးၿပီး ေျပာလုိက္၏။ မခင္မ်ိဳးကား သူၾကားလုိေသာ

သတင္းမဟုတ္၍ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေန လုိက္သည္။
" ေAး ... ေမာင္ေမာင္လဲ ဒီလုိပဲ ထင္ပါတယ္။ ကဲ Aခ်ိန္လဲ Aေတာ္နည္းေပါ့၊

သမီးငယ္ျပန္ဖုိ႔ ျပင္ေပေတာ့။ ဘယ္မွာလဲ သမီးငယ္ Aေဖာ္ေခၚလာခဲ့တ့ဲ
မယ္မႈံ .... "
" ႐ွိပါတယ္ဘဘ၊ ထမင္းဟင္း ထည့္လာတဲ့ ခ်ိဳင့္ေတြ သြားယူေနပါတယ။

သမီး ျပန္ေတာ့မွာမုိ႔ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ ကုိ Uီးတင္ပါတယ္ "
မခင္မ်ိဳးက ေျပာၿပီး မိခင္-ဘခင္Aား ႐ုိေသစြာ ကန္ေတာ့လုိက္သည္။
" ေAး ... သာဓု ... သာဓု ... သာဓု သမီးငယ္ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ
ခ်မ္းသာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုေစ ..."
Aဘုိးႀကီး ႏွင့္ Aဘြားႀကီး၏ ဆုေပးသံေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳး၏ ရင္ထမ

ဲ ွာ
နင့္သြားေလသည္။ သမီး ခ်စ္သူ Aတြက္ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ေနတာ ဘဘနဲ႔
မယ္မယ္တုိ႔ မသိ႐ွာေလဟု စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြးမိ႐ွာ ေလ သည္။
--------------------------------------
မခင္မ်ိဳးသည္ ကုိဘေဆြAား စိတ္႐ႈပ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္လုိက္၏။

" Aေျဖေပးပါ မခင္မ်ိဳး၊ ကုိယ္က မႏၱေလးမွာ သိပ္ၾကာၾကာေနလုိ႔ျဖစ္တာ

မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္Aလုပ္ကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္သြားရမွာပါ။ ဟုိမွာ
Aေျခတည္ထားတဲ့ ရတနာဆုိင္ကုိ တျခားလူနဲ႔ သိပ္ၾကာၾကာ လဲႊထားလုိ႔လဲ
မသင့္ေတာ္ ပါဘူး။ AတိAက် သိပါရေစေနာ္ "
ခ်စ္ေမတၱာကုိ ဖြင့္ဟေတာင္းခံေနေသာ ကုိဘေဆြေျပာလုိက္တုိင္း

ျငင္းပယ္ေနေသာ မခင္မ်ိဳးAား စံုမက္ ျမတ္ႏုိးလွစြာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
မေလွ်ာ့ေသာဇဲြျဖင့္ ေျပာေနသည္။ မခင္မ်ိဳးAား ႏုိင့္ထက္ စီးနင္း Aဓမၼ
ႀကံစည္ ၍ မရမွန္း ကုိဘေဆြ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ Iေႁႏၵသိကၡာ႐ွိစာြ ျဖင့္
Aိမ္ထဲမွာသာ ေနတတ္ၿပီး မိဘမ်ား ႐ွိရာ ေတာရေက်ာင္းကုိ သြားလွ်င္လည္း
ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ Aေဖာ္Aေပါင္းႏွင့္သာ သြားေလ့ ႐ွိေသာ မခင္မ်ိဳးကုိ
ကုိဘေဆြသည္ Aိမ္တုိင္ယာေရာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ခ်စ္ေမတၱာကုိ
ေတာင္းခံ ေန ေတာ့၏။
" ကၽြန္မ ေျပာခဲ့ပါၿပီေလ ကၽြန္မ ျမတ္ႏုိးသူဟာ ေသမွန္း ႐ွင္မွန္းမသိ

ေပ်ာက္ကြယ္ေနပါတယ္။ သူ႔ကုိသာ ကၽြ္မ Aသက္ထက္ဆံုး သစၥာ႐ွိ႐ွိန႔ဲ
ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါေတာ့မယ္ ဆုိတာ Aေျဖေပးၿပီးသားပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ကုိ
ဒါေလာက္ Aေႏွာင့္Aယွက္ ေပးခ်င္ရတာလဲ ကုိဘေဆြ "
မခင္မ်ိဳးက ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္ သားသားပင္ ေျပာလုိက္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ကုိဘေဆြကား ေ႐ြးေစ့ မွ်ပင္ စိတ္မပ်က္ေပ။
Aမ်ိဳးAႏြယ္ကလည္းျမင့္၊ Aက်င့္ သိကၡာကလည္း ပဲစန
ြ ္းမထင္၊
ပစၥည္းUစၥာကလည္း Aသင့္Aတင့္ ျပည့္စံု၊ ပညာကလည္း
ဆယ္တန္းေAာင္ၿပီးသား၊ ႐ုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေမာလွပေသာ မခင္မ်ိဳးAား
ကုိဘေဆြ Aဘယ္မွာ လက္လြတ္မခံႏုိင္ပါမည္နည္း။

" စU္းစားပါAံုး မခင္မ်ိဳးရယ္၊ ကုိယ့္မွာ Aခု ပစၥည္းUစၥာဘယ္ေလာက္

ခ်မ္းသာေနတယ္ဆုိတာ စU္းစား ၾကည့္ပါ။ ဒီပစၥည္းေတြ Aားလံုးကုိ မခင္မ်ိဳး
ကုိသာ စံစားေစခ်င္တယ္။ မခင္မ်ိဳးကုိသာ ေပးဖုိ႔ ေစတနာ ႐ွိပါ တယ္။
မခင္မ်ိဳးထက္ AစစAရာရာသာတဲ့ မိန္းမေတြကုိ ႀကိဳက္ရာေ႐ြးယူႏုိင္တ့ဲ
AေျခAေနမွာ ကုိယ္ ေရာက္ေနေပမယ့္ ခ်စ္ေမတၱာ က မခင္မ်ိဳးကုိသာ
စူးစုိက္မိလုိ႔ စိတ္မပ်က္ႏုိင္ဘဲ ေျပာေနရတာပါ "
ကုိဘေဆြ၏ စကားေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳးသည္ ေဒါသေထာင္းခနဲ ထြက္လာသည္။
" ကုိဘေဆြ စကားေျပာတာ ဆင္ျခင္ေျပာပါ။ ကၽြန္မပစၥည္း မက္ေမာတဲ့၊ မိန္းမ

မွတ္ေနသလား။ ကၽြန္မထက္ သာတာေတြကုိ ရႏုိင္ပါတယ္ဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္
ကၽြန္မထံ မ႐ွက္မေၾကာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္ တုိက္ၿပီး ခဏခဏ လာ
နားပူေနရသလဲ။ ဒီမွာ ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးစကားေျပာမယ္။ ကၽြန္မ ႐ွင့္ေမတၱာကုိ
ဘယ္ နည္းနဲ႔ မွ လက္မခံႏုိင္ဘူး "
မခင္မ်ိဳး က စိတ္ဆုိးစြာ ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း ကုိဘေဆြက Aၿပံဳးမပ်က္ေပ။
" ကုိယ္ကေတာ့ စိတ္မပ်က္တမ္း ေစာင့္မွာပဲေလ ... တစ္ေန႔က်ေတာ့

မခင္မ်ိဳးကုိ ဘယ္ေလာက္ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ မခင္မ်ိဳး Aလုိလုိ
သိလာပါလိမ့္မယ္။ Aဲဒီ Aခ်ိန္က်ေတာ့ မခင္မ်ိဳး ကုိယ္တုိင္က ၾကည္
ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ထပ္ခြင့္ေပးမွာပဲလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ "
မာဒဂၤထံုး ႏွလံုးမူေနေသာ ကုိဘေဆြAား မခင္မ်ိဳးက ခပ္မ့မ

ဲ ့ဲ
ၾကည့္လုိက္သည္။

" ေကာင္းပါၿပီ၊ Aဲဒီေန႔ ေရာက္တဲ့Aထိ ႐ွင္ - ဇဲြႀကီးႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ေပေရာ့ ...၊

Aဲဒီေန႔ မေရာက္မခ်င္းေတာ့ ကၽြန္မ ကုိ ဘာမွ Aေႏွာင့္Aယွက္ လာမေပးပါနဲ႔၊
ဟုတ္လား ...၊ ကုိဘေဆြ "
မခင္မ်ိဳး က ခပ္႐ြ႕ဲ ႐ြဲ႕ ေျပာၿပီး ကုိဘေဆြAား ဆက္စကားမေျပာလုိေတာ့ေသာ

ဟန္ AမူAရာကုိ ျပကာ ထုိင္ရာ မွ ထလုိက္၏။
" ေကာင္းပါၿပီခင္ဗ်ာ၊ ကံတရား လွည့္စားၿပီး ကုိယ့္ဘက္က ကူညီ

ေဖးမလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ ျပန္ မယ္ေနာ္ "
ကုိဘေဆြ က Aက်ိတ္Aခဲ ႀကီးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ မခင္မ်ိဳးAား ေစ့ေစ့

ၾကည့္ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထရင္း ႏႈတ္ ဆက္ လုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့၊ ျပန္ေပေရာ့၊ ေက်းဇူး Aမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ "
မ်က္ႏွာလဲႊ ေျပာလုိက္ေသာ မခင္မ်ိဳး Aား ကုိဘေဆြ က က်ားၿပံဳး ၿပံဳးၿပီး

------------------------
" ဟင္ ... ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ ျပန္လာၿပီ၊ Aဓိ႒ာန္ရက္လဲ မေစ့ေသးပါလား၊

သမီး ပ်င္းတယ္လုိ႔ ေျပာမိတာ မွား သြားၿပီထင္ပါတယ္ မယ္မယ္ "
ႀကိဳတင္ Aသိေပးျခင္း မ႐ွိဘဲ Aဓိ႒ာန္ရက္ မေစ့မီ ႐ုတ္တရက္

Aိမ္ျပန္လာေသာ Uီးတင္မ်ိဳးႏွင့္ ေဒၚခင္ခင္ထား Aား မခင္မ်ိဳးက
၀မ္းသာAားရဆီးႀကိဳေျပာလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ မိဘႏွစ္ပါးကား ၿပံဳး႐ႊင္
ၾကည္လင္ျခင္း မ႐ွိေပ။

" မျပန္မျဖစ္လုိ႔ ျပန္ခဲ့တာပဲကြယ္ "
ဟူေသာ စကားကုိ ေခၚခင္ခင္ထားက ေျခာက္ေသြ႕ေသာ Aသံျဖင့္

တုိတုိတုတ္တုတ္ ေျဖကာ Aိမ္ေပၚထပ္သုိ႔သာ တန္းတန္းမတ္မတ္
တက္သြားေလသည္။ Uီးတင္မ်ိဳးကမူ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆုိေခ်။
ေဒၚခင္ခင္ထား ေနာက္မွ မေ႐ွးမေႏွာင္း Aိမ္ေပၚတက္လုိက္သာြ းသည္။
မိဘႏွစ္ပါး၏ မ်က္ႏွာထားကား ေနေသြ႕ ေသာ ပန္းလုိ ႏြမ္းလွေခ်သည္။
ေတာရေက်ာင္းမွ ျပန္သယ္ယူခဲ့ေသာ Aိပ္ရာလိပ္ Aစ႐ွိသည့္

ပစၥည္းစုကေလးမ်ားကုိ Aိမ္ေဖာ္မိန္းမက ျမင္းရထား ေပၚမွ
သယ္ယူေနသည္ကုိပင္ Uီးတင္မ်ိဳးႏွင့္ ေဒၚခင္ခင္ထားတုိ႔ လွည့္ၾကည့ျခင္း
မျပဳႏုိင္။ သမီးကုိ လည္း တယုတယ ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ
မခင္မ်ိဳးသည္ မေတြးတတ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ Aေငးသား ၾကည့္ေနၿပီးမွ
မိဘမ်ား တက္သြားရာ Aိမ္Aေပၚထပ္သုိ႔ လုိက္သြားသည္။
Uီးတင္မ်ိဳး က ဘုရားေဆာင္ထဲ၀ယ္ ၾကက္ႀကီး လည္လိမ္ထားသလုိ ငုိင္ငုိင္ႀကီး

ထုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
" ဘဘ... ဘယ္လုိ ျဖစ္သလဲ၊ ဘဘရယ္ ... ေနမေကာင္းဘူးလား "
မခင္မ်ိဳးက ဖခင္ေနာက္နားမွ ပုဆစ္ ဒူးခ်ထုိင္ကာ ႐ုိေသစြာ ေမးလုိက္၏။

Uီးတင္မ်ိဳးက စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ ဘဲ Aတန္ၾကာ ငုိင္ေနၿပီးမွ -
" ဘဘ Aနားကုိ မလာနဲ႔ သမီးရယ္၊ ဘဘတစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ "

ဟု စိတ္မခ်မ္းေျမ့ေသာAသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ နဂုိကပင္ ဖခင္Aား

ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ုိေသၿပီး ျဖစ္ရာတြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ စကားကုိ
ၾကားရေသာAခါ မခင္မ်ိဳးသည္ တစ္စံုတစ္ရာမွ ျပန္လည္ ေမးျမန္း ျခင္း
မျပဳေတာ့ဘဲ ဖခင္နားမွ ညင္သာစြာ ထ လာခဲ့ၿပီး မိခင္Aား ႐ွာျပန္သည္။ မိခင္
ေဒၚခင္ခင္ထားကား Aိမ္ခန္းတြင္း႐ွိ ခုတင္ေပၚ၀ယ္ Aက်ႌလံုခ်ည္ပင္
မလဲႏုိင္ဘဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ သည္။ မိခင္၏
႐ုပဆင္းသ႑ာန္သည္ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား မက်န္းမမာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ နာတာ႐ွည္
လူမမာႀကီးႏွင့္ တူ လွေခ်သည္ ဟု မခင္မ်ိဳး ထင္လုိက္၏။ ခ်စ္လွေသာ
သမီးငယ္ ၀င္လာသည္ကုိပင္ ေဒၚခင္ခင္ထားသည္ လွည့္မၾကည့္ ႏုိင္Aားဘဲ
သူ႔မ်က္ႏွာမူရာကုိသာ စူးစုိက္ ေငးေမာေနေလသည္။
" မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳးက ခုတင္ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး မိခင္Aား

တုိးတုိးသက္သာ ေခၚလုိက္၏။
" သမီးငယ္ "
ေဒၚခင္ခင္ထားက ငုိသံပါႀကီးျဖင့္ တံု႔ျပန္လုိက္သည္။
" ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ ... ဘယ္လုိ ျဖစ္လာၾကတာလဲ၊ သမီး စိတ္ထမ

ဲ ွာ
Aင္မတန္မွ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရပါတယ္ မယ္မယ္ ရယ္၊ Aက်ိဳးAေၾကာင္း
သိပါရေစ "
မခင္မ်ိဳးက မိခင္Aား ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာေနသည္။ ေဒၚခင္ခင္

ထားသည္ သမီးAား ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနရာ မွ မ်က္ရည္မ်ား
စီးက်လာေလသည္။

" ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာလဲ မယ္မယ္ရယ္ "
မိခင္၏ မ်က္ရည္မ်ားကုိ မခင္မ်ိဳးက ယုယစြာ သုတ္ေပးရင္း ေမးလုိက္၏။
" မယ္မယ္တုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသခ်င္တဲ့ စိတ္ေတာင္

ေပၚလာေပါ့သမီးငယ္ "
ေဒၚခင္ခင္ထား က မခ်ိတင္ကဲ Aသံျဖင့္ ေျပာလုိက္ရာ မခင္မ်ိဳးမွာ ထိတ္လန္႔

တုန္လႈပ္သြားေလသည္။
" ဘယ္လုိ မယ္မယ္၊ သမီး ေရလည္ေAာင္ သိပါရေစ "
" ေAး ... ဒီကိစၥက သမီးကုိ Aသိမေပးရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ၊ မယ္မယ္န႔ဲ

သမီးဘဘ ႏွစ္Uီးလံုးရဲ႕ Aက်င့္ သိကၡာ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ သမီး
A႐ွင္းသိၿပီမုိ႔လဲ မယ္မယ္ ေျပာရဲတာေပါ့ကြယ္၊ ကဲ ... ေဟာဒီ ဓာတ္ပံုေတြကုိ
ၾကည့္လုိက္စမ္းပါUီး သမီးေလးရယ္၊ မယ္မယ္နဲ႔ ဘဘတုိ႔ လူ႔ျပည္မ်ာေနဖုိ႔
ေကာင္းေသးရဲ႕လားဆုိတာ "
ေဒၚခင္ခင္ထားက ႐ွက္ေၾကာက္တုန္ယင္စြာ ေျပာကာ Aက်ႌAတြင္းထဲမွ

ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကုိ မခင္မ်ိဳးAား ထုတ္ေပးကာ မ်က္စိ မွိတ္ထားလုိက္သည္။
မခင္မ်ိဳးသည္ သိလုိေဇာျဖင့္ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကုိ စိတ္Aားထက္ သန္စာြ
ၾကည့္လုိက္သည္။ မင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ျပာေ၀ကာ Uီးေႏွာက္မ်ားပင္
ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္ဟု ထင္လုိက္၏။ ငါမ်ား မ်က္စိ
Aၾကည့္မွားေလသလား။ ေသခ်ာစြာ ထပ္မံ ၾကည့္႐ႈျပန္သည္။ မ်က္စိAၾကည့္
မလဲြေခ်။ ထင္႐ွားၾကည္လင္ေသာ ဓာတ္ပံုကုိ ျပတ္သားစြာ ျမင္ေနရသည္။
တစ္ခုေသာ ဓာတ္ပံုကား ဘဘ Uီးတင္မ်ိဳး ႏွင့္ ခပ္႐ြယ္႐ယ
ြ ္ မိန္းမ
တစ္ေယာက္တုိ႔ တစ္Uီးကုိတစ္Uီး ဖက္ကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ Aိပ္ေပ်ာ္ေန

ဟန္ျဖစ္သည္။ ဘဘ၏ ကုိယ္မွ A၀တ္Aစားမ်ားႏွင့္ မိန္းမ႐ြယ္ ကုိယ္မွ

A၀တ္Aစားမ်ားမွာ မေသမသပ္ ဖ႐ုိဖရဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။ Aဓိပၸာယ္ကား
႐ွင္းလွပါ၏။
Aျခား ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကား မယ္မယ္ ေဒၚခင္ခင္ထားသည္ ေယာက္်ား

တစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္မွာ မွီတြယ္ကာ ေမာ့ထားေသာ မယ္မယ္၏
မ်က္ႏွာသည္ ေယာက္်ား၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ပါးခ်င္းAပ္ထားသည္။ မယ္မယ္၏
မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေလာကတစ္ခြင္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ စည္းစိမ္ ယစ္မူးေနဟန္ျဖင့္
ေမွးမွိတ္ေနသည္။
မခင္မ်ိဳး သည္ ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္မ်ား

ေ၀လာသည္။
" ရွက္စရာကာင္းလ်ခ်ည့္ မယ္မယ္ရယ္ "
မခင္မ်ိဳးက ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ လႊတ္ခ်ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ လက္၀ါးႏွင့္Aုပ္ခါ

ငုိလုိက္သည္။ ေဒၚခင္ခင္ထားက မွိတ္ ေနေသာ မ်က္လံုမ်ားကုိဖြင့္ခါ သမီးAား
ၾကည့္လုိက္၏။
" သမီး႐ွက္တာက ေတာ္႐ံုပါကြယ္ ...၊ မယ္မယ္နဲ႔ ဘဘတုိ႔ ႐ွက္တာက "
ေဒၚခင္ခင္ထား က ထုိမွ်သာေျပာၿပီး ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ ျပတ္လုနီးပါး

ကုိက္ထားလုိက္၏။
" ဘယ္လုိ သေဘာလဲ မယ္မယ္၊ သမီးကုိ ေရလည္ေAာင္ ေျပာပါUီး "
မခင္မ်ိဳးက မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ေမးလုိက္၏။

" မယ္မယ္နဲ႔ ဘဘတုိ႔ ဒီလုိ ယုတ္မာ ညစ္ညမ္းတဲ့ Aလုပ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ

စိတ္မကူးဘူး။ ဘုရားမွာ သစၥာဆုိ ေျပာရဲတယ္။ ဒီဓာတ္ပံုေတြလဲ
ဘယ္လုိလူက ဖန္ဆင္းလုိက္တယ္လုိ႔လဲ မစU္းစားတတ္ေAာင္ပဲ။ Aဲ ... မေန႔
က လူႏွစ္ေယာက္လာတယ္၊ ဘဘဓာတ္ပံု မယ္မယ့္ကုိေပးတယ္၊ မယ္မယ့္
ဓာတ္ပံု ဘဘကုိေပး တယ္၊ ဒီလုိ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ဖလင္ေကာ္ျပားေတြ
လူတုိ႔လက္ထဲမွာ ႐ွိေၾကာင္း၊ A႐ွက္မကဲြခ်င္ရင္ တစ္သိန္း ေပးပါလုိ႔
ေတာင္းတယ္၊ မယ္မယ္တုိ႔ ခ်မ္းသာတာကမွ ေလးေသာင္းခင္းေလာက္႐ွတာ၊
ေငြတစ္သိန္းကုိ ဘယ္လုိ ေပးႏုိင္မလဲ၊ ေငြတစ္သိန္းAျပည့္မရရင္
ဒီဓာတ္ပံုေတြ Aႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး လူစည္ကားရာ ေနရာေတြမွာ ကပ္မယ္လုိ႔
ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။
တစ္သက္လံုး မွည့္စြန္းမထင္ေAာင္ Aက်င့္သိကၡာ စင္ၾကယ္လုိ႔ ႐ုိေသၾက၊

ၾကည္ညိဳၾက၊ ဆုိဆံုးမတာ နာခံၾက တဲ့ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ေတြ
Aလယ္မွာေရာ၊ သူစိမ္းAၾကားမွာေရာ၊ မယ္မယ္တုိ႔ ေခြးလုိႏာြ းလုိ
ျဖစ္ရေတာ့မယ္။ သမီးငယ္ သူတုိ႔က ဆယ္ရက္ထဲ Aခ်ိန္ေပးတယ္။
ေငြေျခာက္ေသာင္းႀကီးကုိ ဘယ္လုိ ႐ွာႏုိင္မလဲ။ ႐ွာႏုိင္တယ္ ထားပါUီး။ ႐ွိသမွ်
စည္းစိမ္ Aကုန္ျပဳတ္ေAာင္ ေပးရမွာ၊ ဒီေႂကြးေတြက သံသရာ ပါေတာ့မယ္။
မယ္မယ္နဲ႔သမီးငယ္တုိ႔ Aေျခေန ဘယ္ေလာက္ ဆုိးသြားမယ္ ဆုိတာ
စU္းစားၾကည့္ပါေတာ့၊ Aေကာင္းဆံုးနည္းကေတာ့ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္တုိ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔ နည္းလမ္းပဲ ႐ွိေတာ့တယ္ကြယ္ ..."
ေဒၚခင္ခင္ထားက သမီးလိပ္ပတ္လည္ေAာင္ စံုစံုေစ့ေစ့ ႐ွင္းျပၿပီး

ျပင္းထန္ေသာ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ရင္ကုိ လက္ႏွင့္ ဖိကာ မ်က္လံုးမ်ား

မွိတ္ေနသည္။ မခင္မ်ိဳးသည္ မိခင္Aား Aေငးသားၾကည့္ေန၏။ ဤလုိ

ယုတ္မာ ညစ္ညမ္းေသာAလုပ္ကုိ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔ စိတ္ပင္ကူးမည္
မဟုတ္ေၾကာင္း မခင္မ်ိဳး Aတတ္သိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မလုိမုန္းထားေသာ
လူယုတ္မာ၏ လက္ခ်က္ကား ပုိင္႐ွာေပသည္။ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ နည္းျဖင့္ ဤ
ဓာတ္ပံုမ်ားေပၚေပါက္လာပါသနည္း။ မခင္မ်ိဳးသည္ ေတြေလ ခ်ာခ်ာလည္
ေလျဖင့္ Aေျဖ႐ွာမရေAာင္ ျဖစ္ ရေတာ့သည္။
AကူAညီေတာင္းရေAာင္ကလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရမည့္ သူ႐ွိပါမည္ေလာ။

Aမႈေပၚသည္ မေပၚသည္ သာ မေသခ်ာခင္ ဓာတ္ပံုျပရမည္ျဖစ္၍
A႐ွက္ကဲြမွာက ေသခ်ာေနသည္။ A႐ွက္Aေၾကာက္ႀကီးလွေသာ ဘဘ ႏွင့္
မယ္မယ္ တုိ႔ မေတာ္တဆမ်ား သတ္ေသသြားၾကမွျဖင့္ ...
မခင္မ်ိဳးသည္ ေ႐ွ႕ဆက္ မေတြးရဲေတာ့ေခ်။ ခုတင္ေဘာင္ကုိ မွီကာ

မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔ Aသက္ ႏွင့္ A႐ွက္ကုိ ကယ္တင္ရန္
နည္းလမ္းကုိ စU္းစားလုိက္သည္။ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းလွေသာ Aေမွာင္
သည္သာ မခင္မ်ိဳးကုိ ဖံုးလႊမ္းေနသည္။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ႏွင့္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ Aခ်ိန္ကုနခဲ့၏။ ငါးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔၀ယ္

စာတုိ္မွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ လာသည္။ စာ၏ Aဓိပၸာယ္မွာ
ရက္ခ်ိန္းေစ့ေသာ ေန႔၀ယ္ မခင္မ်ိဳးကုိယ္တုိင္ ေငြတစ္သိန္းကုိပုိက္ကာ
မႏၱေလး ေတာင္ေျခဓာတ္ေပါင္း ေစတီေတာ္ကုိ တက္လာရာ လမ္းတြင္
ေန႔လယ္တစ္နာရီတိတိ Aခ်ိန္မွာ ေစာင့္ေနရန္ႏွင့္ AကူAညီလူမ်ား
ပါလာခဲ့လွ်င္ ေငြကုိ မယူေတာ့ဘဲ A႐ွက္သာလွ်င္ ကဲြမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
တင္းမာစြာ ေရးလုိက္ေသာစာျဖစ္သည္။

စာမွာဘဘႏွင့္မယ္မယ္တုိ႔ Aိမ္ေပၚထပ္တြင္ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း

စိတ္ဆင္းရဲစြာ ေAာင္းေနစU္ ေရာက္ လာေသာ စာျဖစ္၍ မခင္မ်ိဳးသည္ စာကုိ
ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္Aား မျပေတာ့ေခ်။ ျပလွ်င္လည္း Aေၾကာင္း
ထူးမည္မဟုတ္။ ေငြ႐ွာရသည္ မရသည္ကုိ Aပထားၿပီး၊ လူယုတ္မာမ်ား
ခ်ိန္းဆုိရာကုိ မခင္မ်ိဳး တစ္ ေယာက္တည္း မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ
ခြင့္ျပဳမည္မဟုတ္ေခ်။ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ Aဆံုးစီရင္ရမည့္ဘက္ကုိ ေသခ်ာ
သေလာက္ ျဖစ္ေန၏။
မခင္မ်ိဳးသည္ စာကုိ လံုၿခံဳစြာ သိမ္းၿပီး မည္သူ႔ထံ AကူAညီ

ေတာင္းရပါမည္နည္းဟု ေခါင္းပူေAာင္ စU္းစား လုိက္သည္။
" ကုိထြန္းသစ္ "
မခင္မ်ိဳး၏ Uီးေႏွာက္ထဲ၀ယ္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္၊

ေမာင္ႏွမရင္း ကဲ့သုိ႔လည္း ခင္မင္ေန ေသာေငြတုိက္၀န္ေထာက္
Uီးထြန္းသစ္ကုိ စU္းစားလုိက္မိသည္။ မခင္မ်ိဳးသည္ Aခ်ိန္ၾကာေAာင္ မဆုိင္း
ေနေတာ့ဘဲ Aက်ႌလံုခ်ည္ သင့္တင့္႐ံုလဲလွယ္ကာ စာႏွင့္ဓာတ္ပံု ႏွစ္ပံုကုိ
Aတြင္းခံ ေဘာ္ဒီAိတ္တြင္ ေသခ်ာစြာထည့္ၿပီး ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔ကုိ
Aသိမေပးေတာ့ဘဲ Aိမ္မွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္လာခဲ့ေလ သည္။
မခင္မ်ိဳးသည္ ျမင္းရထားတစ္စီးကုိ ငွားစီးလာသည္။ မခင္မ်ိဳး ေနထုိင္ရာ

ေတာင္ျပင္မွသည္ သူငယ္ခ်င္း ကုိထြန္းသစ္ေနရာ က်ံဳးႀကီးနားAထိ
လာရသည့္ ခရီးမွာ Aတန္းငယ္ေ၀းလွ၏။ ျမင္းရထား ျပတင္းေပါက္ မွလွမ္းၿပီး
မႏၱေလး ေတာင္ကုိ ျမင္ေနရေသာမခင္မ်ိဳးသည္ လူဆုိးမ်ား
ၿခိမ္းေျခာက္သည့္စာကုိ သတိရေန ေတာ့သည္။ ေသသည္ ႐ွင္သည္ မသိ။
သတင္း AစAနပင္ မေပၚေAာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ ခ်စ္သူ ကုိေစာခုိင္

Aား တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ေသာစိတ၊ လတ္တေလာAားျဖင့္ Aသက္ေရာ

A႐ွက္ပါ ပ်က္စိးၾက ေတာ့မည့္ မိဘႏွစ္ပါးAတြက္ စုိးရိမ္ပူပန္ေသာ စိတ္တုိ႔
ေရာေထြးကာ မခင္မ်ဳးသည္ စိတ္႐ွိသေလာက္ ေAာ္ဟစ္ ငုိေႂကြး
လုိက္ခ်င္ေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ Aံကုိ တင္းတင္းခဲကာ လက္ကုိင္ပ၀ါႏွင့္
Aဆင္သင့္ေတြ႕ကာ ဤကိစၥ ေပၚေပါက္ေAာင္ ကူညီႏုိင္ပါေစဟု
ဆုေတာင္းရင္းျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း ကုိထြန္းသစ္၏ Aိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။
ျမင္းရထားေပၚမွ Aေဆာတလ်င္ဆင္းကာ ရထားေမာင္းသမားAား

ေခတၱေစာင့္ရန္ မွာၾကားခဲ့ၿပီး Aားကုိး ေမွ်ာ္လင့္စြာျဖင့္ Aိမ္၀င္းထဲသုိ႔
၀င္သြားေလသည္။ Aိမ္ႀကီးမွာ တံခါးမ်ား ပိတၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္ေနသည္။
" ကုိထြန္းသစ္ ... ကုိထြန္းသစ္ "
မခင္မ်ိဳး က တံခါးကုိ လက္၀ါးျဖင့္ပုတ္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေခၚလုိက္၏။

သုိ႔ေသာ္ Aိမ္တြင္းမွ လူသံလည္း မၾကား၊ တံခါးလည္း ပြင့္မလာေခ်။
" ဘာကိစၥ႐ွိလုိ႔လဲ ကေလးမ "
ထုိAသံေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳးက လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ Aိမ္ႀကီး၏

တစ္ဘက္စြန္းေထာင့္မွ Aသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္မွ် ႐ွိေသာ
လူႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
" ဒီAိမ္က ကုိထြန္းသစ္ ႐ွိပါသလားUီးႀကီး "
မခင္မ်ိဳးက ေမးလုိက္သည္။

" မရွိဘူးကေလးမ၊ ကိစၥ Aထူး႐ွိရင္ ေျပာခဲ့ပါ။ ၀န္ေထာက္မင္း ျပန္လာရင္

ေျပာလုိက္ပါ့မယ္ "
" ႐ွင္ ... Uီးႀကီး က ဒီAိမ္ကလား "
" ဟုတ္တယ္ ကေလးမ၊ ၀န္ေထာကမင္းတုိ႔ မ႐ွိခုိက္ Aိမ္ေစာင့္ေနရတာ "
" ဟင္ သူတုိ႔ ဘယ္သြားၾကလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ "
မခင္မ်ိဳးက Aသက္ပင္ မ႐ွဴAားဘဲ ေမးလုိက္၏။
" ရန္ကုန္သြားၾကတယ္ေလ၊ မင္းကေတာ္ပါ ပါသြားတယ္၊ မနက္ကမွ

ထြက္သြားၾကတာပဲ "
မခင္မ်ိဳးသည္ ပိတ္ထားေသာ တံခါး႐ြက္ႀကီးကုိ Aားျပဳကာ မွီလုိက္၏။

မနက္ကမွ ထြက္သြားၾကတာ၊ Aခြင့္ တစ္လဟူေသာ Aဘုိးႀကီး၏ စကားက
နားထဲတြင္ ပူေလာင္စူး႐ွလွသည္။ Aားခဲေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ
သူငယ္ခ်င္းကုိထြန္းသစ္၏ AကူAညီကုိ ရယူရန္ကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မ႐ွိေတာ့ၿပီ။ မခင္မ်ဳးသည္ ဆူေ၀ ပူေလာင္ေသာ စိတ္ျဖင့္ Aိမ္ေစာင့္
AဘုိးႀကီးAား ႏႈတ္ပင္ မဆက္ခဲ့မိဘဲ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္
၀င္းၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးသည္ကုိပင္ မတတ္ႏုိင္ဘဲ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မည့္
AကူAညီကုိ မည္သူ႔ထံမွ မရႏုိင္ပါUီး မည္နည္း ဟု ေတြေတြႀကီးရပ္ကာ
စU္းစားေနဆဲ၀ယ္ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ထုိးရပ္လုိက္သည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
" မခင္မ်ိဳး "
၀မ္းသာAားရ ေခၚလုိက္ေသာ Aသံေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳးက

လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ႂကြားႂကြားယားယား သား နား တင့္တယ္စာြ

၀တ္ဆင္ထားေသာ ကုိဘေဆြကုိ ေတြ႕ရ၏။ မခင္မ်ိဳးက

သူ႔ေသာကႏွင့္သူျဖစ္၍ ျပန္လည္ ႏႈတ္မဆက္ မိဘဲ Aေငးသားပင္
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ေနသည္။ ကုိဘေဆြက ကားေပၚမွ ဆင္းကာ
မခင္မ်ိဳးထံ မလာေသးဘဲ Aိတ္ဲမွ ငါးက်ပ္တန္ ေငြစကၠဴ တစ္႐က
ြ ္ကုိ
ဆဲြထုတ္ၿပီး ျမင္းရထားေမာငးသမားAား ေပးကာ သြားခြင့္ျပဳလုိက္သည္။
တစ္ေနကုန္ ျမင္းရထားေမာင္းရ၍မွ ေငြငါး က်ပ္ရရန္ ခဲယU္းလွေသာ
ျမင္းရထားေမာင္းသမားသည္ ေငြစကၠဴကုိ သြက္လက္လ်င္ျမန္စြာ လွမ္းယူကာ
ျမင္းကုိ ႀကိမ္တုိ႔ၿပီး ထြက္ခြာ သြားေတာ့၏။ ေငးငုိင္ေတြေ၀ေနေသာ
မခင္မ်ိဳးသည္ ထုိAခါမွ ....
" ႐ွင ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ငွားလာတဲ့ ျမင္းရထားကုိ ျပန္လႊတ္ရတာဲ "
ဟု ကုိဘဆြAား ရန္ေတြ႕သလုိ ေျပာၿပီး ျမင္းရထားကုိ ျပန္ေခၚမည့္ဟန္

ျပင္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမင္းရထား ကား Aေတာ္ကေလး လွမ္းသြားေလၿပီ။
" ကုိယ့္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား ပါတယ္ မခင္မ်ိဳးရယ္၊ Aိမ္Aေရာက္

လုိက္ပုိ႔ေပးမွာေပါ့၊ လာ ... လာ ၊ ကားေပၚ တက္"
ကုိဘဆြက ႐ႊန္း႐ႊန္းေ၀ေAာင္ ေျပာၿပီး ေခၚေသာ္လည္း မခင္မ်ိဳးက

ကားေပၚသုိ႔ မတက္ေခ်၊ ကုိဘေဆြAား တစစံုတစ္ရာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ငုိင္ေတြ
Aံု႔မိႈင္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ကာ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရန္ ေျခလွမ္း
ျပင္လုိက္၏။
" Aုိ ... ေျခက်င္ မေလွ်ာက္ပါနဲ႔ မခင္မ်ိဳးရယ္၊ လုိက္ပုိ႔ေပးပါမယ္လုိ႔

ေျပာေနတာ၊ ေနပါUီး၊ မခင္မ်ိဳး ဘာ ျဖစ္ေနလဲဟင္၊ ေနမေကာင္းဘူးလား၊

တစ္ခုခုမ်ား စိတ္ဒုကၡ ျဖစ္ေနသလားကြယ္၊ ကုိယ္ ၾကည့္ရတာ စိတ္ မေကာင္း

ပါဘူး "
စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ၾကင္နာစြာေျပာေနေသာ ကုိဘေဆြAား မခင္မ်ိဳးက

Aားနာလာသျဖင့္ ...
" ေနေကာင္းပါတယ္ "
ဟု စကားတစ္ခြန္းမွ်ကုိ ကုိဘဆြAား ေျပာလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္

ေသြ႕ေျခာက္ေသာေလသံ၊ ညိဴးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္ရည္လည္ေသာ
မ်က္လံုးမ်ားကုိ ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိေသာ ကုိဘေဆြက -
" ေနပါUီး၊ မခင္မ်ိဳးမွာ AႀကီးAက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲစရာ Aေၾကာင္းတစ္ခုေတာ့

ေပၚေပါက္ေနၿပီထင္တယ္၊ မခင္မ်ိဳး ေလသံနဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး
Aကဲခတ္မိပါတယ္ကြ္၊ ေျပာျပပါလား မခင္မ်ိဳးတင္၊ ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာလား၊
ေငြေရးေၾကးေရးလား၊ ကုိယ္ ကူညီပါရေစလား မခင္မ်ိဳးရယ္ "
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ကုိဘေဆြAား ေလသံျဖင့္ ေျပာဆုိေမးျမန္းေနေသာ

ကုိဘေဆြAား မခင္မ်ိဳးက တစ္စံု တစ္ရာမွ် ျပန္မေျပာေသးေခ်၊ သုိ႔ေသာ္
နဂုိက ၀မ္းနည္းမႈ စိတ္ မခ်မ္းသာမႈ ျဖစ္ေနသူသည္ ယုယၾကင္နာစြာ
Aားေပးေမးျမန္းသူ႐ွိက ပုိၿပီး ၀မ္းနည္းတတ္ေသာ လူ႔သဘာ၀Aတုိငး
မခင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွ ေ၀ေန ေသာ မ်က္ရည္ မ်ားသည္
လွ်ံက်လာေလသည။ မခင္မ်ိဳးက မ်က္ရည္ကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္
သုတ္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ခံစား ေနရေသာ စိတ္မခ်မ္းသာမႈကုိကား
ေလသံမွ်ပင္ မဟေသးေခ်။

" ေျပာပါ မခင္မ်ိဳးရယ္၊ ကုိယ္ဘယ္လုိ ကူညီရမလဲ၊ Aခုကုိယ္ေပးမယ့္

AကူAညီက မခင္မ်ိဳးရဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာ ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ တဲ့ AကူAညီမ်ိဳး
မဟုတ္ပါဘူး၊ ေစတနာ သန္႔သန္႔ထားမဲ႔ AကူAညီဆုိတာ ယံုပါေနာ္ "
တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ေျပာေနေသာ ကုိဘေဆြAား မခင္မ်ိဳးက

ေခါင္းငံု႔ကာ မ်က္ရည္ သုတ္ေန ရာမွ ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။
ေရနစ္ေနသူသည္ ျမက္ေကာက္႐ုိး ကေလး တစ္ပင္မွ်ကုိပင္ Aားကုိးျဖင့္ ဆုပ္
ကုိင္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
" ကဲ ... လာ မခင္မ်ိဳး ကားေပၚတက္ "
ကုိဘေဆြက မခင္မ်ိဳးAား ကားေပၚ တက္ခုိင္းလုိက္သည္။ ထုိAခ်ိန္Aခါမွာ

မခင္မ်ိဳးAဖုိ႔ ကုိေစာခုိင္ကုိလည္း သတိမရႏုိင္ေတာ့။ ကုိဘေဆြကုိ
မုန္းတီးရန္စကားလည္း မေျပာႏုိင္ေတာ့။ မခင္မ်ိဳး၏ စိတ္ထဲတြင္ ေလးငါးရက္
မွ်သာလုိေတာ့ေသာ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔၏ A႐ွက္ႏွင့္ Aသက္ကုိ
မည္သည့္နည္းျဖင့္ ကယ္တင္ရမည္နည္းဟူေသာ ပူပန္ေသာ
စိတ္သည္သာလွ်င္ ဆူေ၀ေနေလသည္။ သုိ႔ ေသာ္ ... Iေႁႏၵသိကၡာ ကုိ
Aထူးထိန္းထားသူကေလးျဖစ္၍ ကုိဘေဆြ၏ ကားေပၚ တက္ထုိင္ခါ
ကုိဘေဆြ ေခၚရာ လုိက္ပါရန္ကား မသင့္ေတာ္ေၾကာင္းကုိ စU္းစားမိသည္။
" ကိစၥမ႐ွိပါဘူး ကုိဘေဆြ၊ ကၽြန္မဘာသာ ျမင္းရထားနဲ႔ဘဲ ျပန္မယ္၊ ဒါနဲ႔ "
မခင္မ်ိဳးက စကားတစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ရပ္ခါ ခ်ီတံုခ်တံုAမူAရာျဖင့္ ကုိဘေဆြကုိ

ၾကည့္လုိက္သည္။ Aကင္း ပါးေသာ ကုိဘေဆြက ေကာင္းစြာ
Aကဲခပ္လုိက္မိ၏။

" ေျပာစရာ႐ွိတာေျပာပါေလ မခင္မ်ိဳး Aစြမ္းကုန္ ကူညီမယ္လုိ႔

ေျပာထားၿပီးၿပီပဲ၊ ကုိယ္က Aခုလုိ ကူညီ ေပးရတဲ့ Aတြက္ မခင္မ်ိဳးဆီက
ဘာကုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးဆုိတာ သစၥာဆုိေျပာရဲပါတယ္။ ယံုယံုၾကည္ၾကည္
နဲ႔သာ Aားကုိးပါ "
မခင္မ်ိဳးသည္ ေခတၱမွ်ေတြကာ စU္းစားေနၿပီး ကုိဘေဆြကုိ ယံုၾကည္ဟန္ျဖင့္

ၾကည့္ကာ ...
" ဒီလုိဆုိရင္ ဒီညေန ကၽြန္မAိမ္ကုိ လာႏုိင္မလား ကုိဘေဆြ" ဟု

" လာခဲ့မယ္ေလ "
ကုိဘေဆြက ငန္းငန္းတက္ ၀မ္းသာေသာ AမူAရာမ်ိဳး Aလ်U္းမျပဘဲ

Iေႁႏၵရရ တည္ၾကည္စြာျဖင့္ Aေျဖ ေပးလုိက္သျဖင့္ မခင္မ်ိဳးစိတ္ထတ
ဲ ြင္
ကုိဘေဆြAား ၾကည္ညိဳAားကုိးေသာစိတ္ ေပၚလာသည္။
" ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္ မခင္မ်ိဳး၊ ညေန ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါမယ္၊ စိတ္ခ်ေနပါ "
ကုိဘေဆြက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူစီးလာေသာ ကားေပၚတုိ႔ ျပန္တက္ခါ

ထြက္သြားေလသည္။ မခင္မ်ိဳးသည္ တည္ၿငိမ္ေသာ Iေႁႏၵသိကၡာျဖင့
ထြက္ခြာသြားေသာ ကုိဘေဆြAား လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း လုိAပ္ေသာ
AကူAညီ ကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေပးႏုိင္ပါေစဟု စိတ္တြင္းက
ဆုေတာင္းလုိက္ေလသည္။
-------------------------------------

ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ေသာက A႐ွိန္ေၾကာင့္ Aစာ ေရစာကုိပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စာြ

မစားႏုိင္၊ စိပ္ပုတီးကုိယ္စီျဖင့္ ဘုရားခန္း ေဆာင္Aတြင္းမွသာ Aေနမ်ားေသာ
ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္႐ွိရာသုိ႔ မခင္မ်ိဳးသည္ ညင္သာစြာ ၀င္ လာသည္။
၀င္လာေသာ သမီးမခင္မ်ိဳးAား ျပဴးေၾကာင္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ထိတ္လန္႔စာြ
ၾကည့္လုိက္ၾက ၏။ မခင္မ်ိဳး က မိဘႏွစ္ပါးေ႐ွ႕မွာ ႐ုိေသစြာ ထုိင္လုိက္သည္။
" ဘဘ ႏွင့္ မယ္မယ္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါ ဟုိကိစၥႀကီးကျဖင့္

ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ၿပီးသြားပါၿပီ "
ၿပံဳးခ်ိဳ႐င္လန္းစြာ ေျပာလုိက္ေသာ သမီး မခင္မ်ဳိး၏

ေလသံမ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္က Aံ့Aား သင့္ သြားၾကသည္။
လက္ထဲမွာ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ကုိင္ထားေသာ စိပ္ပုတီးကုိ တုိင္ပင္ထားသကဲ့သုိ႔
လည္ပင္း တြင္ ၿပိဳင္တူ စြပ္လုိက္ၾကၿပီး ...
" ဘယ္လုိ ... သမီးငယ္ "
ဟူေသာ ဘဘAသံႏွင့္ ...
" တကယ္လား သမီးငယ္ "
ဟူေသာ မယ္မယ္၏ Aသံမ်ားက တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္ေပၚလာၾကသည္။
" တကယ္ပါ မယ္မယ္၊ သမီး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုိ ဒီAေၾကာင္းေတြ

ဖြင့္ေျပာၿပီး AကူAညီေတာင္းေတာ့ မိတ္ေဆြကလဲ သစၥာ႐ွိ႐ွိန႔ဲ ကူညီလုိ႔
ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္တုိ႔ ကိစၥ Aဲဒီမိတ္ေဆြကလဲြ ၿပီး ဘယ္သူမွ မသိရဘဲ
ၿပီးသြားပါတယ္ ... မယ္မယ္ ... "

မခင္မ်ိဳးက ၾကည႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္ရာ Aဘုိးႀကီးႏွင့္

Aဘြားႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ လင္လာေလသည္။
" ဘယ္လုိAကူAညီယူလဲ သမီး၊ ေငြေပးရေသးသလား၊ သမီးငယ္ကုိယ္တုိင္

သြားေပးရသလား "
မယ္မယ္က သိလုိေဇာျဖင့္ ေမးေနေသာ္လည္း ဘဘကမူ သမီးAား

႐ွက္ေၾကာက္Aားနာဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ စြာပင္ နားေထာင္ေနသည္။
" ေငြေပးရပါတယ မယ္မယ္၊ သမီးမိတ္ေဆြက ဒီAေၾကာင္းေတြသိေတာ့

Aေတာ္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး၊ ေငြ တစ္သိန္းကုိ Aလြယ္တကူ
ထုတ္ေပးပါတယ္။ မႏၱေလးေတာင္ေျခကုိ သမီးကုိယ္တုိင္ပဲ သြားရပါတယ
မယ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္လည္းမုတ္ပါဘူး၊ Aဲဒီမိတ္ေဆြပါ ပါတယ္၊
ေငြထုပ္ပုိက္ၿပီး လုိက္လာ႐ွာ ပါတယ္မယ္မယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့
လူသံုးေယာက္ေတြ႕ပါတယ္၊ မိတ္ေဆြက သူယူလာတဲ့ ေငြထုပ္ကုိ မေပးခင္
မွာ ေနာင္ကုိ ဘဘတုိ႔ ဂုဏ္သိကၡာကုိ မထိခုိက္ႏုိင္ေAာင္ ေနာက္တစ္ခါ
ေငြမညႇစ္ႏုိင္ေAာင္ေပါ့၊ ဓာတ္ပံု ဖလင္ ေကာ္ျပားေတြAားလံုး ျပန္ေပးပါလုိ႔
ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာ့ေမာ့ ထြက္သြားၾကတာပဲ၊ မိတ္ေဆြက ဒီ ပစၥည္းကုိ
တစ္ခုမက်န္ သမီးလက္ထဲ Aပ္လုိ႔ Aားလံုးကုိ သမီးမီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးလုိက္ပါၿပီ၊
Aဘနဲ႔ မယ္မယ္တုိ႔ Aတြက္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ စရာAေႏွာင့္Aယွက္ ဘာမွ
မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ သမီးစိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ မယ္မယ္ ရယ္။ ဘဘနဲ႔
မယ္မယ္ေရာ ၀မ္းမသာဘူးလားဟင္ "
မခင္မ်ိဳးက ၀မ္းသာAားရ ေျပာေနေသာ္လည္း ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔က

တစ္စံုတစ္ခုေသာ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပုိး ႀကီးAတြက္ ေခါင္းေလးေနဟန္ျဖင့္
သမီးAား ၿငိမ္သက္စြာပင္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ Aတန္ၾကာမွ ...

" တုိ႔ ပစၥည္းAင္Aားက သံုးေလးေသာင္းခင္းေလာက္ ႐ွိတာပဲ ထားထား။

ဒီႂကြးေငြတစ္သိန္းကုိ တုိ႔မေသခင္ ဆပ္ဖုိ႔ တာ၀န္႐ွိတယ္။ သမီးငယ္
မိတ္ေဆြထံက ယူတာ Aတုိးနဲ႔လား။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရေသးလား "
ဟု ဘဘက စU္းစU္းစားစား ေမးလုိက္၏။
" ေAး ... ဟုတ္သားပဲ၊ သမီးငယ္ ဘယ္လုိ ယူတာလဲ " ဟု မယ္မယ္ကပါ

ေမးလုိက္သည္။
" Aတုိးလဲ မ႐ွိပါဘူး။ စာခ်ဳပ္လဲ မခ်ဳပ္ရပါဘူး ဘဘ၊ သူက သမီးကုိလဲ

ခင္မင္တယ္၊ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ကုိလဲ ၾကည္ညိဳ လုိ႔ပါတဲ့။ ဆပ္ႏုိင္လဲဆပ္၊
မဆပ္ႏိုင္လဲ Aပူတျပင္း မေတာင္းပါဘူးလုိ႔ ေျပာတာပဲ မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳး က ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္ကုိ တစ္လွည့္စီၾကည့္ၿပီး ႐ွင္းျပလုိက္၏။

ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္က Aတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ ေနၿပီးမွ ...
" Aဲဒီ မိတ္ေဆြက ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလား၊ ဘယ္ကလဲ၊ ဘယ္သူလဲ " ဟု

ဘဘက စU္းစားမိဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္ သည္။
" ေယာက္်ား မိတ္ေဆြပါ ဘဘ။ ေက်ာငးမွာ ေနစU္ကလဲ ျမင္ဖူး သိဖူးပါတယ္။

မႏၱေလသား ဇာတိပါပဲ။ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္တုိ႔ သိပါလိမ့္မယ္။ ေနျပည္ေတာ္သးံု
ေရႊပန္းထိမ္ဆုိတာ၊ Aဲဒီ ပန္းထိမ္ဖုိ ပုိင္႐ွင္ရဲ႕ တူပါပ၊ Aခုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ
စိန္ေ႐ႊ ရတနာဆုိင္တည္ၿပီး ခ်မ္းသာေနတယ္လုိ႔ ၾကားပါတယ။ သူ႔နာမည္က
ကုိဘေဆြတဲ့ ..."
ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔ ဆက္တုိက္ေမးမည့္ ေမးခြန္းေတြကုိ ႀကိဳတင္

သိသည့္Aလား မခင္မ်ိဳးက စံုလင္စြာ ေျဖၾကားလုိက္၏။

" ေၾသာ္ ... ဒီ သူငယ္က Aခု မႏၱေလးမွာပဲ ႐ွိေသးသလား "
ဘဘ ေမးလုိက္ျပနသည္။
ေလးငါးရက္ ေနရင္ ရန္ုန္ ျပန္မယ္လုိ႔ ေျပာသြားပါတယ္ဘဘ။ မျပန္ခင္ေတာ့

လာ ႏႈတ္ဆက္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ .... "
" ေAး ... ဒီ သူငယ္လာရင္ ဘဘတုိ႔ကုိ Aသိေပး သမီးငယ္ ... "
" ဟုတ္ကဲ့ ဘဘ ..... "
မခင္မ်ိဳးက Aေျဖေပးၿပီး ...
" ဒီေန႔ ညစာေတာ့ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္တုိ႔ ထမင္းၿမိန္ေAာင္ ဘဘနဲ႔

မယ္မယ္တုိ႔ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းလ်ာေတြ စီမံ ထားပါတယ္။ သမီး မီးဖုိေဆာင္
၀င္လုိက္ပါAံုးမယ္ "
ဟု ႐ြင္လန္းစြာေျပာကာ ဘုရားေဆာင္Aတြင္းမွထြက္သြားေသာ မခင္မ်ိဳးAား

ဘဘွင့္ မယ္မယ္က လွမ္း ၾကည့္ၿပီး သမီးေနာင္ေရးကုိ
စU္းစားမိေသာAဓိပၸာယ္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္
ၾကေလ သည္။
ဘုရားေဆာင္ Aတြင္းမွ ထြက္လာေသာ မခင္မ်ိဳးသည္ ဘဘႏွင့္

မယ္မယ္ေ႐ွ႕မွာ ဟန္ေဆာင္ခဲ့ရေသာ ႐ြင္လန္း သည့္ AမူAရာ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားလသည္။ မီးဖုိေဆာင္ ကိစၥမ်ားစီမံၿပီးၿပီျဖစ္၍ သူ႔Aခန္းတြင္း
၀င္ကာ Aိပ္ယာေပၚသုိ႔ ပစ္လွဲလုိက္မိ၏။ ေနာငခါလာေနာင္ခါေစ်း
သေဘာထားၿပီး ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔၏ လတ္တေလာ Aေရးကုိ ျဖစ္သည့္

နည္းႏွင့္ ကာကြယ္လုိက္ရေစကာမူ ေႂကြးေငြ တစ္သိန္း၏ တာ၀န္က

မေသးေၾကာင္း ကုိ စU္းစားမိ၏။
စာခ်ဳပ္စာတမ္းပင္ မ႐ွိေစကာမူ ဘာသာတရားကုိ ေလးစား၍ ႐ုိးေျဖာင့္

တည္ၾကည္သူမ်ားျဖစ္၍ ေႂကြးေငြကုိ လ်စ္လ်ဴ မ႐ႈႏုိင္႐ွာေပ။ မိမိက
လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္သည္ ထားဘိUီး၊ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔က မည္သည့္ နည္းႏွင့္ မွ်
သံသရာ ေႂကြး Aတင္ခံမည္မဟုတ္ေခ်။ Aကယ္၍မ်ား ကုိဘေဆြက
ေဖာက္ျပန္ေသာ စိတ္ ၀င္လာၿပီး မယ္မယ္ ႏွင့္ ဘဘတုိ႔၏ Aတြင္းေရးကုိ
Aၾကပ္ကုိင္ကာ မိမိAား သိမ္းပုိက္မည္ဆုိပါလွ်င္ ...
မခင္မ်ိဳး သည္ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီး ေတြးရန္ မရဲေတာ့သျဖင့္ မ်က္လံုးကုိ

မွိတ္ထားလုိက္သည္။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္ လံုးထဲတြင္ ဘယ္ဆီ ဘယ္ေဒသ
ေရာက္ေနၿပီး ေသမွန္း ႐ွင္မွန္း မသိရေသာ ခ်စ္သူ ကုိေစာခုိင္၏ မ်က္ႏွာ က
ေပၚလာသည္။
" ေၾသာ္ ... ကုိေစာ ... ကုိေစာ ဒီAတုိင္းသာ Aစေပ်ာက္ေနရင္

ကုိေစာနဲ႔ခင္တုိ႔ လဲြရလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ကုိေစာ၊ Aသက္ထင္႐ွားရွိမွ
ရွိပါေသးရဲ႕လား ေနာ္ ... "
မခင္မ်ိဳးသည္ ေဆြးေျမ့စြာ ေတြးကာ မ်က္ရည္မ်ား ေ၀လာေလေတာ့သည္။
သန္႔ျပန္႔ေသာ႐ုပ္ရည္၊ ခံ့ညားသပ္ရပ္ေသာA၀တ္Aဆင္ျဖင့္ ႐ုိေသက်ိဳးႏြံေသာ

AမူAရာကုိ ထင္႐ွားစြာ ေဖာ္ျပကာ မိေကာင္း ဖခင္ သားသမီး ပီသသည့္
Aမူရာျဖင့္ သိမ္ေမြ႕စြာ ထုိင္ေနေသာ ကုိဘေဆြAား ဘဘ ႏွင့္ မယ္မယ္က
ေက်းဇူးတင္ ေလးစားAားကုိးေသာ AမူAရာျဖင့္ ၾကည္ေနၾကသည္။

" ေမာင္ဘေဆြက ကူညီထားတဲ့ ေက်းဇူးကုိ သမီးေျပာျပထားလုိ႔ Aားလံုး

သိပါၿပီ။ Uီးတုိ႔ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ မဆံုးပါဘူး တူေမာင္ Aမွန္မွာေတာ့ Uီးတုိ႔ ဒီလုိ
ကိစၥမ်ိဳးနဲ႔ လံု၀ ကင္းလြတ္ပါတယ္ ဆုိတာ သစၥာဆုိ ေျပာရဲပါတယ္ကြယ္ ... ။
Aင္း ... ဘ၀က ၀ဋ္ေႂကြးေပါ့ေလ "
ဘဘက လးတဲြ႕ေသာ Aသံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။ မယ္မယ္ကား တစ္ခန

ြ ္းမွ
စကားမစေခ်။ ၿငိမ္သက္စြာပင္ ထုိင္ ေနသည္။
" ဟုတ္ကဲ့Uီး - မခင္မ်ဳးက ကိစၥႀကီးကုိ ဖြင့္ဟၿပီး AကူAညီေတာင္းလုိက္ေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူ႔Aဖုိ႔ကလဲ
ကၽြန္ေတာ္ကလဲြၿပီး ရင္းႏွီးရမယ့္လူ၊ ယံုၾကည္Aားကိုးရမယ့္ လူ မ႐ွိေတာ့၊
မခင္မ်ိဳး စိတ္ခ်မ္းသာမႈAတြက္ဆုိရင္ ဘာမဆုိ လုပ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္
ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ Aတုိင္း ခဲခဲယU္းယ္း ေဆာင္႐ြက္ကူညီလုိက္တာပါပဲ ခင္ဗ်ာ
.... "
ကုိဘေဆြက ယU္ေက်းေသာ စကားလံုး၊ သိမ္ေမြ႕ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ Aသံျဖင့္

ေျပာလုိက္ေသာ စကားလံုး မ်ားမွာ သူႏွင့္ မခင္မ်ိဳး သေဘာတူ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ခ်စ္ႀကိဳက္ေနပါၿပီ ဟူေသာ Aဓိပၸာယ္ကုိ သြယ္၀ုိက္ေသာ နည္းျဖင့္
ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔ ေကာင္းစြာ
သေဘာေပါက္လုိက္ၾကသျဖင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ မသိမသာ
လွမ္းၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ ထုိAခုိက္ ေကာင္းမြန္က်နစြာျဖင့္ ျပင္ထားေသာ
လက္ဖက္ရည္ပဲြ လင္ပန္းကုိ မခင္မ်ိဳး ကုိယ္တုိင္ယူၿပီး Eည့္ခန္းAတြင္းသုိ႔
၀င္လာသျဖင့္ ဘဘ မယ္မယ္ႏွင့္ ကုိဘေဆြတုိ႔ စကားျပတ္သာြ းၿပီး
မခင္မ်ိဳးAား လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။

မခင္မ်ိဳးက ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္ကုိ လက္ဖ္ရည္ပန္းကန္မ်ား၊ မုန္႔ပန္းကန္မ်ား

႐ုိေသစြာခ်ေပးလုိက္ၿပီးေနာက္ ကုိဘေဆြ ကုိလည္း
ေက်းဇူးျပဳထားသူတစ္ေယာက္Aေနျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္၊
မုန္႔ပန္းကန္မ်ားကုိ ႐ုိေသစြာ ခ်ေပးလုိက္ေလသည္။ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔၏
A႐ွက္ႏွင့္Aသက္ကုိ ကာကြယ္ရန္ AကူAညီ ေတာင္းသည့္ေန႔မွစၿပီး
ကုိဘေဆြသည္ မခင္မ်ိဳး၏ ခ်စ္ေမတၱာကုိ ေတာင္းခံသည့္
Aရိပ္Aႁမြတ္ပါေသာ စကားကုိမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သိကၡာ႐ွိစာြ
တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ဆက္ဆံေျပာလာသျဖင့္လည္း မခင္မ်ိဳး သည္
ကုိဘေဆြAား စိတ္ခ်ယံုၾကည္ ေလးစားလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း
ခ်ိဳသာေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ -
" ေခၽြးကေလးစုိ႔ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေAာင္ လက္ဖက္ရည္ ပူပူကေလး

ေသာက္လုိက္ပါUီး ကုိဘေဆြ "
ဟု သာယာေသာ Aသံကေလးျဖင့္ ေလာက၀တ္ စကားကုိ ဆုိကာ

ေနာက္ေဖးေဆာင္သုိ႔ ျပန္၀င္သြားေလ သည္။ မခင္မ်ိဳးက
ေက်းဇူး႐ွင္တစ္ေယာက္Aေနျဖင့္ ႐ုိးသားေသာ ေစတနာျဖင့္
ေျပာသြားေစကာမူ ကုိဘဆြက မ်က္ႏ်ာပူ စိတ္မလံုေသာ AမူAရာျဖင့္
ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္Aား လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္က
ကုိဘေဆြ၏ AမူAရာကုိ လည္းေကာင္း၊ သမီးမခင္မ်ိဳးက
ေလာက၀တ္ျပဳသြား ေသာ စကားလံုး ကုိလည္းေကာင္း တညီတညာတည္း
Aဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူၿပီး Aထင္ေရာက္လုိက္ၾကသည္မွာ ကုိဘေဆြႏွင့္
မခင္မ်ိဳးတုိ႔ ေမတၱာ႐ွိေနၾကၿပီ ဟူသတည္း။
" ေမာင္ဘေဆြက Aခု Aတည္တက် ဘယ္မွာ Aေျခစုိက္ ေနထုိင္သလဲကဲြ႕

" မယ္မယ္က ေမးလုိက္သည္။

" ရန္ကုန္မွာပဲ ေဒၚေဒၚ၊ ပန္းဆုိးတန္းမွာ စိန္ေ႐ႊရတနာဆုိင္ ဖြင့္ထားပါတယ္၊

ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ Aၿပိဳင္Aဆုိင္ Aေရာင္းA၀ယ္ လုပ္ေနပါတယ္၊
ရန္ကုန္မွာ ေနေပမယ့္ မႏၱေလးကုိ တစ္ပတ္တစ္ခါ မလာရ မေနႏုိင္ျဖစ္လုိ႔
Aပတ္စU္လာပါတယ။ လာတုိင္းလဲ မခင္မ်ိဳးကုိ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ Uီးနဲ႔
ေဒၚေဒၚတုိ႔က ေတာရေက်ာင္းမွာ တရားAားထုတ္ေနလုိ႔ မသိတာပါ၊
Aခုတစ္ပတ္Aလာမွာေတာ့ မခင္မ်ိဳး စိတ္ခ်မ္းလာ ေAာင္ ကူညီလုိက္ရလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပါတယ္ ခင္ဗ်ာ "
Aဓိပၸာယ္ေတြ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ႏုိင္မည့္ စကားမ်ိဳးကုိ ကုိဘေဆြက

မွင္ေသေသ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေျပာလုိက္ ျပန္ရာ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔စိတ္မွာ
ပုိၿပီး ေသခ်ာသြားၾကျပန္သည္။
" ေမာင္ဘေဆြမွာ မိဘေတြ မ႐ွိေတာ့ဘူးေနာ္ "
ေနျပည္ေတာ္သံုး ေ႐ႊပန္းတိမ္ပုိင္႐ွင္ထံမွာ ကပ္ရပ္ေနခဲ့ရသူAျဖစ္

သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားဖူးေသာ ဘဘက သမီးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စကားကုိ
မ်က္ႏွာပူဟန္ျဖင့္ စကားလဲႊေမးလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ ေမးလုိက္ခါမွ ကုိဘေဆြက
Aခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ...
" မရွိေတာ့ပါဘူး Uီး၊ မိဘလဲ႐ွိ၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာလဲမ႐ွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္Aဖုိ႔

ခင္မင္တြယ္တာစရာ Uီး၊ ေဒၚေဒၚနဲ႔ မခင္မ်ိဳးတုိ႔ပဲ ရွိပါတယ္၊ Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚကုိ
မိဘAရင္းလုိ သေဘာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ညိဳ ျပဳစုပါရေစလုိ႔
ခြင္ေတာင္းပါတယ္ "
ဟု လိမၼာစြာ စကားဆက္လုိက္၏။ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္ တစ္စံုတစ္ရာမွမေျပာဘဲ

လက္ဖက္ရည ပန္းကန္ကုိ Aသီးသီး ဆဲြယူကာ လက္ဖက္ရည္

ေသာက္ေနၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနရင္းလည္း တစ္ ေယာက္

မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ AမူAရာကုိ ကုိဘေဆြက မသိဟန္ေဆာင္ကာ
လက္ဖက္ရည္ Iေႁႏၵရရ ေသာက္ေနသည္။ ဘဘက ေသာက္ၿပီး
လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ကုိ AသာAယာ ျပန္ခ်ထားၿပီး ဆက္ေျပာ လုိက္၏။
" ေမာင္ဘေဆြ ကုန္က်ထားရတဲ့ ေငြကုိ Aခု ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Uီးတုိ႔

သံုးေသာင္းေလာက္ ျပန္ဆပ္ မယ္၊ ထုိေငြခုနစ္ေသာင္းကုိေတာ့ ဆပ္ႏုိင္ဖုိ႔
Aတြက္လဲ Uီးတုိ႔ မိတ္ေဆြရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ သစ္လုပ္ငန္း တစ္ခု
ထူေထာင္ဖုိ႔ စီစU္ထားတယ္ကဲြ႕၊ တစ္ႏွစ္ ကုိAနည္းဆံုး ေျခာက္ေထာင္ထက္
မနည္းAရစ္က် ဆပ္သြားမယ္လုိ႔ ႀကိဳးစားရည္မွန္းခ်က္႐ွိတယ္၊ Aဲဒီေတာ့
သန္ဘကခါကုိ ေန႔ခင္းAခုလုိ Aခ်ိန္မွာ ေမာင္ဘေဆြလာခဲ့ပါ။ Uီး
ေငြသံုးေသာင္းလတ္တေလာ ဆပ္လုိက္ပါမယ္ "
သမီးႏွင့္ ေမတၱာ႐ွိေနသည္ မွန္ေစကာမူ ေၾကးေငြေၾကာင့္ သမီးကုိ

Aပ္လုိက္ရမည့္ သေဘာမ်ိဳး မျဖစ္ ေစလုိေသာ ဘဘက
ရင့္က်က္ေသာမ်က္ႏွာ တည္ၾကည္ေသာ Aသံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။
Aုိ ... ထားထားတုိ႔ ေမ့ေနလုိ႔ ေမာင္ေမာင္၊ ဘြားေတာ္ဘုရား

ကံေတာ္မကုန္မီက ေျမးUီးAျဖစ္နဲ႔ ခ်စ္ေတာ္ မူလုိ႔ ျမလည္ဆဲႀြ ကီး
သနားေတာ္မူခဲ့တာ႐ွိပါလား၊ ဟုိ မ်က္ႏွာျဖဴ Aေရးပုိင္က ဘိလပ္က သူ႔
ဇနီးထံပုိ႔ခ်င္ လုိ႔ ေသာင္းငါးေထာင္ ေပးပါ့မယ္ ေရာင္းပါလုိ႔
စကားကမ္းထားခ်က္ ႐ွိသားကပဲ၊ Aဲဒါပါ ေရာင္းလုိက္ရင္ ေလးေသာင္းေက်ာ္
ဆပ္ႏုိင္မယ္ေလ၊ မဟုတ္လား ေမာင္ေမာင္ "
ေဒၚခင္ခင္ထားက တာ၀န္ေပါ့သေလာက္ ေပါ့သြားမည္ျဖစ္၍ ႐ႊင္လန္းေသာ

ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကား မေကာင္း႐ွာေပ။

" ေAး ... ထားထား ေရာင္းခ်င္သပ ဆုိလဲ ေရာင္းေပါ့ကြယ္ "
ဘဘက ညိဴးေသာမ်က္ႏွာကုိ မယ္မယ့္ မျမင္ေစရန္ တစ္ဘက္သုိ႔လႊၿဲ ပီး

ေျပာလုိက္႐ွာသည္။
" ေနပါUီး ခင္ဗ်ာ၊ Uီးနဲ႔ေဒၚေဒၚကုိ ကၽြန္ေတာ္ Aစီရင္ခံပါရေစ "
ကုိဘေဆြက ပ်ာပ်ာသလဲ စကားေျပာလုိက္၏။
" ဘာမ်ားလဲ ေမာင္ဘေဆြ "
ဘဘက ေမးလုိက္သည္။
" Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒကုိ ႐ုိေသ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ Uီးထိပ္မွာထားၿပီး Aစီရင္ ခံပါတယ၊

ဒီေငြေတြကုိ ျပန္ဆပ္ရမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မရည္မွန္းခဲ့ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္
ပစၥည္းလဲ မခင္မ်ိဳး ပစၥည္းလုိ႔ ယူဆေစလုိ ပါတယ္၊ သားနဲ႔သမီးက
မိဘတာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ကိစၥမုိ႔ ေမြးေက်းဇူးကုိ ဆပ္တယ္လုိ႔ပဲ
သေဘာ ထားပါခင္ဗ်ာ "
ကုိဘေဆြက ပကတိ႐ုိးသားေသာ မ်က္ႏွာထား ေလသံျဖင့္ မ၀ံ့မရဲေသာ

AမူAရာကေလး ေ႐ွ႕ေဆာင္ၿပီး ေျပာကာ ေခါင္းငံု႔ေနသည။
ေခါင္းငံု႔ေနေသာ္လည္း Aမႈမဲ့ Aမွတ္မဲ့ ငံု႔ေနျခင္းကား မဟုတ္။ လွ်ပ္ျပက္သလုိ
မ်က္လႊာကုိ Aထက္သုိ႔ လွန္ၾကည့္လုိက္ရာမွ Aဘုိးႀကီးႏွင့္ Aဘြားႀကီးတုိ႔
ဘယ္လုိ သေဘာရသည္ဟူ ေသာAဓိပၸာယ္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ေမးေငါ့ လုိက္ၾကသည္ကုိ ေကာင္းစြာ ျမင္လုိက္သည္။

" ကဲ ... ေမာင္ဘေဆြက ဒီေလာက္Aထိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာမွ

Uီးကလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရမွာ ေပါ့ကြယ္။ ေမာင္ဘေဆြနဲ႔ သမီးတုိ႔က
စိတ္တူ သေဘာတူ ရည္ငံေနၾကၿပီလား "
ဘဘက မထူးေတာ့ၿပီဟု သေဘာပုိ္ကာ တစ္Uီးတည္းေသာ ခ်စ္မၿငီးသည့္

သမီးAေရးမုိ႔ ေမးလုိက္႐ွာ၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ... Uီး "
မူလကပင္ ထင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔ Aထူးတလည္ Aံ့ၾသမႈ

မျဖစ္ေတာ့ေခ်။
" မ်က္ႏွာစံုညီ သမီးကုိ ေခၚေမးရင္ မသင့္လား ေမာင္ေမာင္ "
မယ္မယ္က ေျပာလုိက္ၿပီး မခင္မ်ိဳးကုိ ေခၚမည့္ဟန္မ်ိဳးျဖင့္

Aိမ္Aတြင္းဘက္ဆီသုိ႔ မ်က္ႏွာ လွည့္လုိက္၏။ ကုိဘေဆြ မသိမသာ
မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ Aစီရင္ခံပါရေစUီး ေဒၚေဒၚ "
ကုိဘေဆြက ပ်ာပ်ာသလဲဟန္႔တာလုိက္သျဖင့္ Aိမ္Aတြင္းခန္းဘက္သုိ႔

လွည့္ေနေသာ မယ္မယ္၏ မ်က္ႏွာက ကုိဘေဆြဘက္ ျပန္လွည့္သာြ းသည္။
" Aင္း ... ေျပာပါ ေမာင္ဘေဆြ "
မယ္မယ္က ေျပာလိုက္သည္။
" ဒီလုိပါခင္ဗ်ာ၊ Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ နားနဲ႔မနာဖ၀ါးနဲ႔နာပါေတာ့လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္

ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚAတြက္ ဒါေလာက္ ေငြAတံုးAခဲကုိ
ရက္ရက္ေရာေရာ Aကုန္ခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား ကာကြယ္ ခဲ့တာဟာလဲ

မခင္မ်ိဳးAေပၚမွာ ႀကီးမားတဲ့ ျမတ္ႏုိးမႈေၾကာင့ျဖစ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕

ျမတ္ႏုိးမႈကုိလဲ မခင္မ်ဳးက ကုိယ္လံုးပံုAပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ Aတံု႔Aျပန္
ၾကင္နာၾကတာပါပဲ ခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ သူက Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ တုိ႔
စိတ္ေAးခ်မ္းသာယာမႈ Aနယ္ထုိင္မွ ဒီကိစၥကုိ ေAးေAးေဆးေဆး
Aသိေပးပါလုိ႔ မွာထားေတာ့ Aခုလုိ သူမသိဘဲ ကၽြန္ေတာ္က
ေျပာေနတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ စိတ္ပ်က္မွာ စုိးရိမ္တာလဲ တစ္
ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ွ႕မွာ မိဘႏွစ္ပါးက ေမးရင္
သူသိပ္႐ွက္ၿပီး ျငင္းလုိက္ရင္ Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ Aထင္လဲြသြားမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္
စုိးရိမ္လုိ႔ မခင္မ်ိဳးကုိ ေခၚယူေမးျမန္းျခင္း မလုပ္ပါနဲ႔လုိ႔ ေဒၚေဒၚကုိ ကၽြန္ေတာ္
ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
ကုိဘေဆြက Aစီရင္ခံခ်က္ကုိ ႐ွင္းလင္း ေနစU္မွာ ဘဘက မ်က္ႏွာပူဟန္ျဖင့္

ကုိဘေဆြကုိ မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာကုိ မသိမသာ လဲႊေနသည္။ သမီး၏
ခ်စ္သူရည္းစားဆုိသူက ဤကဲ့သုိ႔ မကြယ္မေထာက္ ေျပာေန သည္ကုိ
ဘဘကဲ့သုိ႔ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ တန္ဖုိးထားသူAဖုိ႔ ရင္ထဲမွာ နာ႐ွာသည္။
သုိ႔ေသာ္ လူသိမခံ၀ံ့ သည့္ မိမိ၏ ၀ဋ္ဒုကၡႀကီးကုိ ဖံုးဖိ ကယ္တင္သူ ျဖစ္၍သာ
ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရ႐ွာျခင္းျဖစ္သည္။ မယ္မယ္ကမူ စU္းစားေတြးေတာဟန္ျဖင့္
Aတန္ၾကာၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" ေAးေလ ေမာင္ဘေဆြက Aခုေလာေလာဆယ္ မေျပာပါနဲ႔ဆုိေတာ့

ေမာင္ဘေဆြ ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာ ရေပမေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မေမးဘဲ
ၿမံဳထားလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ေမာင္ဘေဆြ၊ သမီးက ေမာင္ဘေဆြ ေျပာသလုိ
ဟုတ္ မဟုတ္ ကုိ သိရေAာင္ ေမးဖုိ႔က ေဒၚေဒၚတုိ႔မွာ တာ၀န္႐ွိေနတယ္ကြယ့္
"

မယ္မယ္က ေျပာလုိက္ေသာ ေလသံမွာ သံသယ၀င္သံပါေနသည္။

Iေႁႏၵသိကၡာ ႐ွိလွေသာ သမီးသည္ ေမာင္ဘေဆြ ေျပာသလုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္
လူသိ႐ွင္ၾကား မျဖစ္မီမွာ မုိက္မုိက္မဲမဲ မွားယြင္းသည္ ဆုိျခင္းကုိ မယ္မယ္က
မယံုမရဲ ျဖစ္ေနသည္။ ပါးနပ္ေသာ ကုိဘေဆြ က မယ္မယ္၏ စကား
Aဓိပၸာယ္ႏွင့္ ေလသံကုိ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္လုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔ ၀တၱရား႐ွိတာ မွန္ပါတယ္၊ မခင္မ်ိဳးAတြက္

Aေကာင္းဆံုး AေျခAေန ျဖစ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စီစU္ခ်င္တာကေတာ့ သူ႔ကုိ
AေထြAထူး ဘာမွ ေမးမေနဘဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ သေဘာတူ
တယ္လုိ႔ တစ္ခြန္းသာ ေျပာေစလုိပါတယ္၊ သူဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျငင္းမ်ာ
မဟုတ္ပါဘူး၊ မိဘမသိဘဲ သူ ရည္စား ထား တယ္ ဆုိတဲ့ Aေျပာမ်ိဳး
သူနည္းနည္းမွ မခံယူလုိပါဘူး၊ သိပ္႐ွက္သြားမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ လုိ႔ပါ၊
လက္ထပ္ပဲြ ကုိ Uီးနဲ႔ေဒၚေဒၚတုိ႔ သေဘာက်သလုိ ကၽြန္ေတာ္ Aျမန္ဆံုး
စီစU္ပါ့မယ္ "
မယ္မယ္က ဘဘမ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘဘက ခပ္လဲႊလႊဲထားေသာ

မ်က္ႏွာကုိ ကုိဘေဆြထံ တည့္ တည့္ လွည့္လုိက္သည္။
ေမာင္ဘေဆြက သမီးကုိ တကယ္ ျမတ္ႏုိးပါတယ္ ေျပာခဲ့တယ္

မဟုတ္လား "
" တကယ္ပဲ ျမတ္ႏိုးပါတယ္ Uီး "
ကုိဘေဆြ က ရဲရဲပင္ ေျဖလုိက္သည္။

" ေAး ... တကယ္ ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိရင္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ ေနပါ့ေစလား၊

ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကုိ စိတ္ဆင္း ရဲေAာင္ Aပူတျပင္း ျဖစ္ခ်င္ရတာလဲ
ေမာင္ဘေဆြ "
ဘဘ က စိတ္မခ်မ္းသာေသာAသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
" ခတ္ပါတယ္ Uီးရယ္၊ Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚကုိေရာ၊ သူ႔ကုိေရာ ကၽြန္ေတာ္

ဖြင့္မေျပာခ်င္လုိ႔ Aခုလုိ Aလ်င္Aျမန္ တုိက္တြန္း ေနရတာပါ။ ဒီAေၾကာင္း
ဖြင့္ေျပာရင္ Aားလံုး စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ ရက္
လုိ႔ပါပဲ "
ကုိဘေဆြက စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာၿပီး ေသသပ္ ပိရိစြာ ၿဖီးထားေသာ

ဆံပင္မ်ား ပြသြားသည့္တုိင္ေAာင္ ေခါင္း ကုိ ကုတ္ဖြလုိက္၏။
" Aလုိ - ဘာေၾကာင့္လဲ ေမာင္ဘေဆြ "
" ေAး - ေျပာပါUီးကြယ္ "
ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္က ထိတ္လန္႔စြာ ေမးလုိက္ၾကသည္။ ကုိဘေဆြသည္ ေခါင္း

ေAာက္စုိက္ခ်ခါ Aတန္ၾကာ ငုိင္ေနၿပီးမွ -
" ကဲ - မထူးပါဘူးေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ Aေပၚ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ထင္မွာေတာ့

မလုိလားပါဘူး၊ Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚကုိ ဖြင့္ေျပာ ပါေတာ့မယ္ "
ကုိဘေဆြက စကားျဖတ္လုိက္ၿပီး ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္ကုိ Aကဲခတ္လုိက္သည္။

ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္က စိတ္ Aား ထက္သန္စြာ နားစြင့္ေနၾကသည္။
" Uီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚကုိ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္သူ တစ္စုဟာ ကၽြန္ေတာ္ စံုစမ္းလုိ႔

သိရသေလာက္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ Aမွန္ က မခင္မ်ိဳးကုိ ဖ်က္ဆီးခ်င္ၾကလုိ႔

ဆုိပါေတာ့၊ သူတုိ႔ ခ်စ္ေရးဆုိတာ မခင္မ်ိဳးက လက္မခံခဲ့လုိ႔ေပါ့ေလ၊ Aၿငိဳး

ထားၿပီး မႏၱေလးေတာင္ေျခကုိ မခင္မ်ိဳးလာတဲ့Aခါ ေငြေရာ လူေရာ သိမ္းမလုိ႔
ႀကံၾကတာပါပဲ "
ကုိဘေဆြက စကားကုိ ေခတၱ ျဖတ္လုိက္ျပန္၏။ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔

မ်က္လံုး၀ုိင္းသြားၾကသည္။ Aာေစး ထည့္ထား သလုိ စကားတစ္ခန
ြ ္းမွ
မဆုိႏိုင္ဘဲ ကုိဘေဆြကုိ ထိတ္လန္႔စြာ ၾကည့္ေနၾက၏။ ကုိဘေဆြက စကား
ဆက္လုိက္၏။
" ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ပါသြားေတာ့ သူတုိ႔ ႀကံစည္ခ်က္ ပ်က္ရတာေပါ့ခင္ဗ်ာ၊

Aဲဒါ Aခဲမေက်ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ နည္းနဲ႔ မခင္မ်ိဳးကုိ ေႏွာင့္ယွက္မယ္၊
ဂုဏ္သိကၡာပ်က္ေAာင္ ႀကံမယ္လုိ႔ ၾကားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္
Aခုလုိ Aပူတျပင္း လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းရတာပါခင္ဗ်ာ၊ လက္ထပ္ၿပီးရင္ Uီးနဲ႔
ေဒၚေဒၚေရာ၊ မခင္မ်ိဳး ေရာ၊ ရန္ကုန္ကုိ တပါတည္းေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေခၚယူမယ္လုိ႔
စီစU္ထားပါတယ္ "
ခဲမွန္ ဖူးေသာ စာသူငယ္ ျဖစ္ခဲ့ရ႐ွာၾကေသာ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔

ႏွစ္ေယာက္မွာ ေခါင္းငုိက္စုိက္ က်သြား ႐ွာေလသည္။
----------------------
ခါနယုန္ သည္မာသေပမုိ႔၊ ႐ြာပံုေတာ္ ခ်ီကာျပ ပါေပါ့၊ ညာAလွ ႐ႈေတာ္မူ

ညိဳလုိ႔သာ ဆုိင္းေတာ့တယ္၊ တုိ တုိင္း၀တႎဆီက၊ ထိန္လွ်ံညီ
လွ်ပ္ျခည္၀င့္တယ္ကြယ္၊ နတ္စည္ရင့္က်ဴ၊ ခန္းသU္ေဆာင္ ရေ၀တြင္းမွာလ၊
ေၾသာ္-လြမ္းခ်င္ေပါင္ တေမတင္းေသာ္လဲ၊ ေျဖရင္းပ ေဆြး႐ွာသူ၊ ေတြးကာပူလုိ႔
ေခြယုိင္ႏြမ္း။ Aံုမိႈင္းရီ ဘံုတုိင္း Aာကာဆီက ညာမဒီ ငုိေရာ့လုိ႔။ ၿပိဳေတာ့မယ္
ေယာင္ေယာင္နဲ႔၊ မုိးနတ္ေမာင္ ဖန္ပံုကဲျပန္ေတာ့ တယ္႐ွင္ - သဲစိမ့္ေAာင္လမ
ြ ္း
။

မုိးသံ ေလသံ ၾကားယင္ျဖင့္ တုိ႔မယားက ေမွ်ာ္လိမ့္မယ္၊ ဟူေသာ မုိးUီးေလUီး

က်ၿပီဆုိလွ်င္ ေ႐ွးလူ ႀကီးမ်ား လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ညည္းေလ့႐ွိေသာေတးကုိ
မခင္မ်ိဳးက သတိရမိသည္။ Aိမ္ခန္းျပတင္းေပါက္မွ Aံု႔မိႈင္း ေသာ
မုိးေကာင္းကင္ကုိ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကုိေစာခုိင္ကုိ လိႈက္လိႈက္လွလ
ဲ ွဲ
လြမ္းမိသည္။ Aသည္း ႏွလံုးမွ ကဲြAက္ လွ်ံထြက္လာေသာ Aေဆြးသည္
ေလးခ်ိဳးတစ္ပုဒ္ Aျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းကာ ႏႈတ္မွ ေၾကကဲြစြာ ဆဲြဆဲြ ငင္ငင္
ဆုိလုိက္မိ၏။
မခင္မ်ိဳးသည္ ေ၀လွ်ံလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကုိ လက္ဖ၀ါးကေလးျဖင့္

သုတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ေသတၱာကုိ ဖြင့္ကာ ကုိေစာခုိင္ ခရီးမထြက္မီ ေနာက္ဆံုး
ေပးသြားေသာ စာကေလးကုိ ထုတ္ယူၿပီး ဖတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ ေနာက္
စာ႐ြက္ကုိ ေနရာမပ်က္ေခါက္ခါ ျပန္ထားလုိက္ျပန္၏။ ဓာတ္ပံုAတြင္းမွ
ကုိေစာခုိင္၏ တည္ၾကည္ ေသာမ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္း
ၿပံဳးေယာင္သန္းလာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဓာတ္ပံုAတြင္းမွ ကုိေစာခုိင္၏
မ်က္လံုးမ်ားသည္ တစ္လတ္လတ္ ေတာက္ပလာသည္ဟု ထင္မိသည္။
ကုိေစာခုိင္၏ ဓာတ္ပံုသည္ Aသက္၀င္ လာသည္။
" ခ်စ္သူ ျဖစ္ေနေသာ္လည္းေယာက္်ားေလးကုိ ဓာတ္ပံုေပးထားရတယ္ဆုိတာ

မိန္းကေလးသိကၡာကုိ ထိ ခုိက္မယ္ လုိ႔ ခင္ကယူဆထားလုိ႔ မေပးခ်င္ရင္လဲ
ခင့္စိတ္ Aေႏွာင့္Aယွက္ျဖစ္ေAာင္ ကုိေစာက Aတင္း Aၾကပ္
မေတာင္းလုိပါဘူးခင္၊ ကုိေစာဓာတ္ပံုကုိ ေပးတာေတာ့ ခင္ လက္ခံမယ္
ဆယ္တန္းစာေမးပဲြႀကီး စစ္ၿပီး၍ ေက်ာင္းသားမ်ား လူစု ခဲြၾကရေတာ့မည့္

ေနာက္ဆံုးေန႔၀ယ္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ား Aသီးသိး

မိဘရပ္ထံျပန္ၾကရမည္ျဖစ္၍ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္

ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည့္Aခ်ိန္၌ ကုိေစာခုိင္က မခင္မ်ိဳးAား
ႏႈတ္ဆက္သလုိလုိျဖင့္ Aျခား ေက်ာင္း သူ ေက်ာင္းသား မ်ား မရိပ္မိေAာင္
တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ Iေႁႏၵရရေျပာလုိက္သည္။
" ကုိေစာ ဓာတ္ပံုကုိေတာ့ ျမတ္ႏုိး၀မ္းသာစြာနဲ႔ ခင္လက္ခံပါမယ္ "
မခင္မ်ိဳးကလည္း Iေႁႏၵရရပင္ ေျပာလုိက္သည္။ ကုိေစာခုိင္က

ဓာတ္ပံုညႇပ္သည့္ထားေသာ ေက်ာင္းစာAုပ္ တစ္Aုပ္ကုိ လွမ္းေပးလုိက္၏။
ကုိေစာ တကၠသုိလ္ ေရာက္ေနတဲ့Aခ်ိန္မွာ ကုိယ္စားၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲခင္ "
" တကၠသုိလ္ေရာက္တဲ့Aခ်ိန္မွာသာ မဟုတ္ပါဘူး ကုိေစာ၊ Aခ်ိန္တုိင္း

Aခ်ိန္တုိင္း၊ လြမ္းတုိင္း သတိရတုိင္း ခင္ၾကည့္ပါ့မယ္ "
မခင္မ်ိဳး၏ စကားကုိ ကုိေစာခုိင္က မ်ားစြာ ပီတိ ျဖစ္သာြ းသည္။

တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ာ ၿပံဳးေရာင္ သန္း လာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက
မခင္မ်ိဳးAား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ AခုိးAလွ်ံမ်ား တလက္လက္
ေတာက္ပလာသည္။
" ခင္သြားေတာ့မယ္ "
Aျခားသူမ်ား ရိပ္မိမည္စုိး၍ မခင္မ်ိဳးက လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔

လွည့္ထြက္လာခဲ့ရာမွ ကုိေစာခုိင္ ရပ္၍ပင္ က်န္ရစ္ေလသလားဟု မသိမသာ
ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္မိ၏။

သုိ႔ေသာ္ မခင္မ်ိဳးက ေ႐ွးျဖစ္ေဟာင္းကုိ ေAာက္ေမ့လြမ္းစြတ္ေသာစိတ္ႏွင့္

ေယာင္ယမ္းကာ ေခါင္းကုိ ငံု႔ ၾကည့္လုိက္ ေသာ္လည္း ခ်စ္သူ
ကုိေစာခုိင္ကုိကား မေတြ႕ Aခန္း၀တြင္ ရပ္ေနေသာ Aိမ္ေဖာ္မယ္မႈံကုိ
ဘြားခနဲ ေတြ႕လုိက္ရ၏။ မခင္မ်ိဳးက ပ်ာယီးပ်ာယာ ႐ွက္ေၾကာက္ေသာ
AမူAရာမ်ိဳးမသံုးဘဲ ...
" ဘာကိစၥလဲ မံႈမံႈ" ဟု ေမးလုိက္၏။
Aကင္းပါးေသာ မယ္မံႈက ေ႐ွ႕တုိးမလာဘဲ Aခန္း၀ရပ္လ်က္ ကုိယ္ကုိ

Aနည္းငယ္ကုိင္းညႊတ္ခါ ...
" ေမေမႀကီး က Aေခၚခုိင္းပါတယ္ မမေလး "
ဟု ျငင္သာေသာ Aသံျဖင့္ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ မခင္မ်ိဳးသည္

ဓာတ္ပံုကုိ ေနရာတက် ျပန္ ထည့္ထားကာ ေသတၱာကုိ ပိတ္လုိက္ၿပီး
Aခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
မယ္မယ္ သည္ သူ႔Aခန္းထဲ႐ွိ ပက္လက္ကုလားထုိင္ တစ္လံုးေပၚမွာ

ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာ ကား ညိဴးေန၏။ ဘဘကား မ႐ွိေခ်။
ဘုရားခန္းသုိ႔မဟုတ္ စာၾကည့္ခန္းမွာ ေရာက္ေနသည္ထင္သည္။
" သမီး ေရာက္ပါၿပီ မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳးက မယ္မယ္၏ ေျခရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ႐ုိေသစြာ ဒူးတုပ္ထုိင္လုိက္၏။

သမီး ၀င္လာစကပင္ ျမင္ၿပီး ေသာ မယ္မယ္က Aံ့Aားသင့္ျခင္းမ႐ွိ။ သမီး၏
မ်က္ႏွာကုိ မတုန္မလႈပ္ ေခတၱမွ်ေတြၿပီး ၾကည့္ေန၏။
" သမီးကုိ ေျပာစရာ႐ွိပါသလား မယ္မယ္ "

မခင္မ်ိဳးက ေမးလုိက္၏။
" သမီး ငယ္စU္ကစၿပီး မယ္မယ္ႏွင့္ ဘဘတုိ႔ကုိ မလိမ္တတ္ဘူးဆုိတာသိလုိ႔

မယ္မယ္ေမးတာမွန္တဲ့Aတုိင္း ေျဖေနာ္ သမီး "
" ဟုတ္ကဲ့ မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳးက လွပၾကည္လင္ေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ မယ္မယ္ မ်က္ႏ်ာကုိ

ေမာ့ၾကည့္ကာ A့့ၾသေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။
" သမီး မွာ ခ်စ္သူရည္းစား ႐ွိေနၿပီ မဟုတ္လား "
မယ္မယ္က တဲ့တဲ့ပင္ ေမးလုိက္သည္။
" မွန္ပါတယ္ မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳးက ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေျဖလုိက္သည္။ ငါနဲ႔ ကုိေစာ ရည္ေနတဲ့Aေၾကာင္း

မယ္မယ္ ဘယ္လုိလုပ္ သိပါ လိမ့္ဟု Aံ့ၾသေသာ စိတ္ျဖင့္ ေတြးမိ၏။
မယ္မယ္၏ စိတ္ထဲမွာမူ ကုိေဆြေျပာေသာ စကားမွာ မွန္ေပသည္ဟု
ကုိဘေဆြ ကုိ ယံုၾကည္လုိက္၏။
" ေAး ... မယ္မယ္တုိ႔ကုိ Aသိမေပးဘဲ ခ်စ္ရည္ငံခဲ့တာကုိ ခုမွေတာ့

မယ္မယ္တုိ႔ Aျပစ္မတင္လုိေတာ့ပါ ဘူး သမီးငယ္ ဒိAတုိင္းေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊
လူႀကီးစံုရာနဲ႔ တိတိလင္းလင္း ထိမ္းျမားမွျဖစ္မယ္ "
မယ္မယ္ကမူ မခင္မ်ိဳးကုိယ္တုိင္က ခ်စ္သူ ႐ွိေနပါၿပီဟု ဖြင့္ဟ ၀န္ခံေနၿပီျဖစ္၍

ကုိဘေဆြ ပင္ ျဖစ္မည္ဟု တစ္ထစ္ခ် စြဲၿမဲ ေထာက္ထားစရာ
Aေၾကာင္းေၾကာင္းေတြကလည္း ျဖစ္ေပၚေနေသာေၾကာင့္ လက္ထပ္ရန္

တုိက္တြန္း လုိက္သည္။ မခင္မ်ိဳးကလည္း မယ္မယ္မ်က္ႏွာ မၾကည့္၀ံ့သလုိ

ေခါင္းငံု႔ေနရာမွ မေမာ္ဘဲ ...
" သူ ... သူက ဒီမႏၱေလးမွာ မ႐ွိပါဘူး မယ္မယ္ "
ဟု ဆုိ႔နစ္ေၾကကဲြသံျဖင့္ ေျပာကာ မ်က္ရည္လည္လာသည္။ ေၾသာ္ ...

ကုိေစာရယ္၊ မယ္မယ္က လက္ထပ္ ဖုိ႔ တုိက္တြန္း ေနပါၿပီ၊ ကုိေစာ
ဘယ္ဆီဘယ္ေဒသ ေရာက္ေနမွန္းလဲ မသိ၊ ေသေလသလား၊ ႐ွင္ေလသလား
ခင္ ဘယ္လုိ Aေျဖေပးရပါမလဲ ကုိေစာေရ ... ဟု စိတ္တြင္းမွ
တမ္းတေျပာဆုိမိသည္။
" Aုိ... ဒီသူငယ္ မႏၱေလးမွာ မေနဘူးဆုိတာ မယ္မယ္ သိၿပီးသားပါ၊

လက္ထပ္ၿပီးရင္ သူ Aၿမဲေနထိုင္ရာ ေဒသ ကုိ သမီးငယ္န႔ဲ Aတူ
မယ္မယ္ဘဘတုိ႔ပါ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းလုိက္ပါရလိမ့္မယ္၊ မေ႐ႊ႕လုိ႔လဲ မျဖစ္ဘူး သမီး
ငယ္ "
မယ္မယ္က ေျပာၿပီး ေခါင္းငံု႔ေနေသာ မခင္မ်ိဳးAား စုိက္ၾကည့္ေနသည္။

မခင္မ်ိဳးက ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ ေမာ္ ၿပီး မယ္မယ္ကုိ ၾကည့္လုိက္၏။
" Aုိ ... မယ္မယ္ ဘယ္လုိသိလဲ ဟင္၊ မယ္မယ့္ကုိ ဘယ္သူက လာေျပာလဲ

မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳးက Aံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္သည္။
" သူကုိယ္တုိင္ပဲလာၿပီး ပန္ၾကားတယ္ သမီးရဲ႕၊ သူ႔မ်ာ မိဘကလဲ မ႐ွိေတာ့

မယ္မယ္တုိ႔ကုိပဲ မိဘAမွတ္ ထား ပါရေစလုိ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ပဲ ေျပာပါတယ္၊
သမိးကုိ မယ္မယ္က ေခၚမလုိ႔ပါပဲ၊ သူငယ္ေ႐ွ႕မွာ သမီး ႐ွက္ ေနလိမ့္မယ္ လုိ႔
ငဲ့ညႇာၿပီး ခုမွ ေမးရတာသမီးငယ္၊ ေမတၱာ႐ွိတာၾကာျမင့္ၿပီ မဟ္ုတ္လား

သမီးAဖုိ႔လဲ တင့္တင့္ တယ္တယ္ AကာAကြယ္ ရမွာမုိ႔ ဒီသူငယ္ရဲ႕

ပန္ၾကားခ်က္ကုိ မယ္မယ္နဲ႔ ဘဘက လက္ခံလုိက္ ပါၿပီေလ"
မယ္မယ္က ကုိဘေဆြ ေျပာသမွ်ကုိ ျပန္ေျပာေနေလသည္။ မခင္မ်ိဳးကမူ "

Aင္း ... ကုိေစာ တစ္ေယာက္ ကျဖင့္ သတင္းမေပးဘဲ ဇာတ္ျမႇဳပ္ေနၿပီး Aခုမွ
ငါ ျဗဳန္းခနဲ ၀မ္းသာေAာင္ စီစU္တာနဲ႔ တူတယ္၊ ေၾသာ္ ... သူ႔မွာ
မိဘမ႐ွိတာေတြ၊ ေမတၱာ မွ်ခဲ့တာ ၾကာၿပီဆုိတာက Aစ မယ္မယ္န႔ဲ ဘဘကုိ
ဖြင့္ေျပာ႐်ာပါကလား၊ ဒီလုိေတာ့လဲ သူ ေျပာရဲတဲ့ သတၱိ A႐ွိသားပဲ၊ ဟင္း ...
ကုိေစာေတာ့လား၊ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ကုိ လာေျပာတဲံ ေန႔က ခင္မသိလုိက္လုိ႔၊
ေနာက္တစ္ခါ လာလုိ႔ေတြ႕မွ လူလဲ မလာ၊ စာလဲ မေရာက္၊ ေပ်ာက္ခ်က္သား
ေကာင္းပံု ေတြကုိ ေဒါပါပါနဲ႔ ေမးၾကည့္စမ္းမယ္" ဟု စိတ္တြင္းမွ ၾကည္ႏူးစြာ
ေတြးေနသည္တြင္ မ်က္ႏွာ ကေလး မွာလည္း ၾကည္လင္၀င္းပကာ
ၿပံဳးေယာင္သန္းသြားသည္ကုိ မယ္မယ္က ေကာင္းစြာ Aကဲခတ္ လုိက္
မိသည္။
" သူ ဘယ္ေတာ့ လာUီးမွာလဲ မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳးက မယ္မယ့္ မ်က္ႏ်ာကုိ မ၀ံ့မရဲ ၾကည့္ကာ ႐ွက္႐ြံ႕သံကေလးျဖင့္

" လာပါလိမ့္မယ္ သမီး၊ ျမန္ျမန္ ကိစၥၿပီးရင္ ျမန္ျမန္ စိတ္ေAးခ်မ္းသာ

ျဖစ္ရမယ့္ ကိစၥမုိ႔ Aခုလာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း
လက္ထပ္ျခင္းကုိ တစ္ေန႔တည္း တစ္ခ်ိန္တည္း လုပ္လုိက္မယ္ေလ၊
သူငယ္ေလးဘက္က လူႀကီးမိဘျဖစ္နဲ႔ သမီးတုိ႔ ပညာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက
ေက်ာင္းAုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ Aတန္း ပုိင္ဆရာေတြ ပါလိမ့္မယ္၊ သမီးတုိ႔က
တစ္ေက်ာင္းတည္း ထြက္ေတြဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးေတြက ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴ

လုိက္ပါၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး မယ္မယ္တုိ႔ ဘက္ကလဲ

တုိင္ပင္သင့္၊ Aသိေပးသင့္တဲ့ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ေတြကုိ
ဆက္ရUီးမွာဆုိေတာ့ စုစုေပါင္း လူတစ္ရာေလာက္ပါပဲ၊ သိပ္ခမ္းခမ္းနားနားႀကီး
မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ မယ္မယ္နဲ႔ ဘဘက စီစU္လုိက္တယ္၊
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ခမ္းခမ္းနားနား စီစU္ေန ရင္ ေငြကုန္မွာက
Aေရးမႀကီးဘူး၊ ရက္ ၾကာေညာင္းမ်ာ စုိးလုိ႔ပဲကြယ့္၊ သမီးAဖုိ႔ ေနာက္ရန္က
မေAးဘူး မဟုတ္လား "
မယ္မယ္က စံုေစ့စြာ ေျပာဆုိေနသည္ကုိ ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနေသာ

မခင္မ်ိဳးက မ်က္လံုးကေလးမ်ား ၀ုိင္းသြားသည္။
" ဘယ္လုိမယ္မယ္၊ ေနာက္ရန္ မေAးဘူး ဆုိတာက ... "
မခင္မ်ိဳး က နားမလည္သျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဒီလုိေလ ... သမီးကုိ ခ်စ္ေရးဆုိတာ မရလုိ႔ ႏိုင္လံုးနဲ႔ ကုိင္ၿပီး ဖ်က္ဆီးမယ္လုိ႔

သဲသဲမဲမဲ ႀကံစည္ေနသူ ႐ွိတယ္လုိ႔ သူငယ္ေလးက ေျပာသြားတယ္ကြယ့္ "
မခင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုးထဲမွာ ကုိဘေဆြ၏ ဓာတ္ပံုသ႑ာန္သည္ Aထင္းသား

" ႏုိင္လံုးနဲ႔ကုိင္ၿပီး ဖ်က္ဆီးမယ္ႀကံသူဟာ ကုိဘေဆြပဲ ျဖစ္မွာပါပဲ" ဟု

Aတတ္ေတြးလုိက္၏။
" ဟုတ္ပါတယ္ မယ္မယ္၊ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ စီစU္တာ၊ သမီးAတြက္

Aဆင္Aေျပဆံုးပါပဲ "

မခင္မ်ိဳးကလည္း ကုိဘေဆြရန္မွ ျမန္ျမန္လြတ္ေစရန္ ရည္သန္ၿပီး ၀မ္းသာစြာ

ေျပာလုိက္၏။ ထုိAခုိက္ မယ္မံႈ ေရာက္လာသည္။
မယ္မယ္ေ႐ွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ႐ုိေသစြာ ဒူးတုပ္ထုိင္လုိက္၏။
" ဘာဘဲ မယ္မံႈ "
မယ္မယ္က ေမးလုိက္သည္။
" မ္ေလး ကိစၥAတြက္ Aေၾကာင္းၾကားထားတဲ့ ထိပ္တန္းဘုရားတုိ႔

ေAာက္ထပ္ Eည့္ခန္းမွာ ေရာက္ေနၾက ပါၿပီ၊ ဘဘႀကီး က
Aေခၚလႊတ္ပါတယ္ ေမေမႀကီး "
" ေAး ... ေAး "
မယ္မယ္က ေျပာၿပီး ပက္လက္ ကုလားထုိင္ေပၚမွ ထလုိက္၏။
" သမီးငယ္ ... လုိက္Uီးမလား "
မယ္မယ္က ေမးလုိက္သည္။
" သမိး ႐ွက္ပါတယ္ မယ္မယ္ "
မခင္မ်ိဳးက စိတ္မလံုေသာ မ်က္ႏွာကေလးျဖင့္ ေျဖလုိက္၏။
" ေAးပါေလ ... မလုိက္ပါနဲ႔၊ မယ္မံႈ Eည့္၀တ္ျပဳဖုိ႔ AစားAစာေတြ Aရံသင့္

ျဖစ္ရဲ႕ေနာ္ "
မယ္မယ္က မခင္မ်ိဳးႏွင့္ ေငြမံႈကုိ တစ္လွည့္စီ ၾကည့္ကာ ေျပာၿပီး Aခန္းတြငး္ မွ

ထြက္သြားေလသည္။

မခင္မ်ိဳးသည္ မယ္မယ္ ထြက္သြားေသာAခါ Aခန္းနံရံတြင္

ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ျပကၡဒိန္ကုိ ထၾကည့္ လုိက္၏။ ယေန႔ သည္
ၾကာသပေတးေန႔ျဖစ္သည္။ လာမည့္ တနဂၤေႏြေန႔ ဆုိလွ်င္ လက္ထပ္ရန္
ႏွစ္ရက္ သာလွ်င္ လုိေတာ့သည္။ ျပကၡဒိန္ကုိ ၾကည္ႏူးစြာၾကည့္ေနေသာ
မခင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုးထဲတြင္ ျပကၡဒိန္ေပၚမွ စာလံုးမ်ား ေပ်ာက္ သြားသည္။
ခံ့ညားတည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ႐ႊင္လန္းစြာၿပံဳးေနေသာ ခ်စ္သူ
ကုိေစာခုိင္၏ မ်က္ႏွာ ေပၚလာ၏။
ကုိေစာေနာ္ ... ကုိေစာ၊ ခင့္ကုိ ဒုကၡေပးခဲ့တာေတြ Aတုိးခ်ၿပီး

စိတ္ေကာက္ျပလုိက္Aံုးမယ္ "
-------------------------------
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ လက္ထပ္ပဲြႀကီး မဟုတ္ေစကာမူ ႂကြေရာက္လာေသာ

လူ႐ွစ္ဆယ္မွ်မွာ ကုိဘေဆြ ဘက္ မွ လူႀကီးမိဘAျဖစ္ လုိက္ပါလာေသာ
ေက်ာင္းAုပ္ဆရာႀကီး ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မခင္မ်ိဳးဘက္မွ မဟာေဆြေတာ္
မ်ိဳးေတာ္မ်ားသာျဖစ္၍ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဆူဆူညံညံ မျဖစ္ေပ။ ေAးခ်မ္း
တိတ္ဆိတ္လွ သည္။
ကုိဘေဆြက ေငြကုန္ခံကာ မႏၱေလးၿမိဳ႕႐ွိ နာမည္ႀကီး ဟုိတယ္တစ္ခုAား

AေကၽြးAေမြးAတြက္ ႀကိဳတင္ မွာထား ၍ Aထက္တန္းက်ေသာ
AစားAေသာက္မ်ားကုိ A၀တ္ဆင္တူ ၀တ္ထားေသာ ဟုိတယ္ စားပဲြထုိး
မ်ားက စနစ္တက် လာေရာက္တည္ခင္းသျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ
လက္ထပ္ပဲြကေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္း လွသည္။

ပုိးAက်ႌလက္႐ွည္Aျဖဴ၊ ပန္းရင့္ေရာင္ ႀကိဳးႀကီးခ်ိပ္ထဘီကုိ ၀တ္ခါ

တစ္ပတ္လွ်ိဳဆံၿမိတ္ခ် ဆံထံုးႀကီး ထံုးၿပီး ႏွင္းဆီျဖဴျဖဴငံုေလးတစ္ခုိင္ကုိ
ပန္ထားေသာ မခင္မ်ိဳးမ်ာ ႐ုိး႐ုိးကေလးႏွင့္ က်က္သေရ႐ွိကာ ေခ်ာေမာ လွပ
လွေပသည္။
" ခင္ခင္မ်ိဳးက လက္ထပ္ၿပီးရင္ ရန္ကုန္ကုိ ေ႐ႊ႕ေတာ့မွာေနာ္၊

တင္တင္ကေလးတုိ႔ကေတာ့ လြမ္းေနရစ္ ရေတာ့ မွာပဲကြယ္ "
မခင္မ်ိဳး၏ Aခန္းထဲမွာ Aပ်ိဳရံAေဘာ္Aျဖစ္ေနၾကေသာ မဟာႏြယ္ထမ

ဲ ွ
မခင္မ်ိဳးႏွင့္႐ြယ္တူ မိန္းမပ်ိဳငါး ေယာက္ Aနက္ တစ္ေယာက္က
၀မ္းနည္းသံကေလးျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။
" တုိ႔မ်ားက လြမ္းေနေပမယ့္ ခင္ခင္မ်ိဳးက လြမ္းမ်ာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ ၾကင္ဘက္န႔ဲ

ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးေနမွာပါ၊ မဟုတ္လား ခင္ခင္မ်ိဳး "
Aျခား မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္က ေမးလုိက္သည္။
" ဒီလုိမထင္ပါနဲ႔ ခင္ခင္ႀကီးရယ္၊ ခင္မ်ိဳးက ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ Aသုိက္ထက

ဲ
မခဲြခ်င္ပါဘူး၊ Aလဲႊသာလုိ႔ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါရမွာပါ "
မခင္မ်ိဳးက တကယ္ပင္ မခဲြခ်င္ေသာေစတနာျဖင့္ ေျပာလုိက္ေစကာမူ

မ်က္ႏွာက မညိဴးေခ်။ ရက္႐ွည္လမ်ား ခဲြခြာ ခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူကုိေစာခုိင္ကုိ
စိတ္ေစာေနမိသည္။ မေတြကရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွၿပီ ျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူ
ကုိေစာခုိင ္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေတြ႕လုိလွၿပီျဖစ္၏။
ထုိAခုိက္တြင္ Aသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ်႐ွိ Uီးတင္မ်ိဳး၏ ႏွမ ေဒၚတင္တင္ႀကီး

Aခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္လာသည္။

" Aဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား တူမေရ "
ေဒၚတင္တင္ႀကီးက ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ျဖစ္ပါၿပီ ေဒၚေဒၚ "
မခင္မ်ိဳးက ေျဖလုိက္၏။
" ကဲ ... လူႀကီးမိဘေတြကုိ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ Aခ်ိန္က်ၿပီ တူမရဲ႕၊ Aခန္းထဲက

ထြက္ေပေရာ့၊ ဟုိသူငယ္ ေမာင္ဘေဆြ ခမ်ာ လည္တဆန္႔ဆန္႔န႔ဲ
Aခန္း၀ကုိခ်ည္း ေမွ်ာ္ေနတာပဲ၊ လာ တူမ၊ တင္တင္ကေလးနဲ႔ ခင္မႀကီး တုိ႔ပါ
လုိက္ခဲ့ၾက "
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေဒၚတင္ႀကီးက လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ ေဒၚတင္ႀကီး၏

စကားေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳးက Aေငးသား ျဖစ္သြားသည္။
" မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ၊ ကုိဘေဆြက ငါ့လက္ထပ္ပဲြကုိ သက္သက္လာတာ

ထင္ပါရဲ႕၊ Aခန္း၀ကုိခ်ည္း ေမွ်ာ္ ေနတယ္ ဆုိတာ၊ Aင္း ... ငါ့ခ်စ္သူ ကုိေစာ
နဲ႔ လက္ထပ္မွာ ကုိ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနတာနဲ႔တူတယ္၊ ေဒၚ ေဒၚ က သိလုိ႔
က်ီစားသြားတာလား၊ ဒီAေၾကာင္းကုိ ေဒၚေဒၚ ဘယ္လုိသိတာလဲ " မခင္မ်ိဳးက
Aျမွင့္မျပတ္ ေတြးေနစU္ မွာ တင္တင္ကေလးႏွင့္ ခင္မႀကီးက ...
" ခင္မ်ိဳးက Aျပင္ထြက္ရမွာ ႐ွက္ေနၿပီထင္တယ္ "
" ရရဲသာလာပါကြယ္၊ တုိ႔မ်ား ရံၿပီး လုိက္ခဲ့ပါမယ္ "
ဟု တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း၊ ရယ္ေမာေျပာကာ မခင္မ်ိဳး၏ လက္ေမာင္းကုိ

တစ္ေယာက္တစ္ဘက္ကုိင္ၿပီး ေခၚ ထုတ္လာခဲ့ေလသည္။ ခ်စ္သူ
ကုိေစာခုိင္၏ မ်က္ႏွာကုိ Aားရပါးရၾကည့္လုိလွေသာ မခင္မ်ိဳးမွာ စိတ္ထက
ဲ

ခဲထားသေလာက္ ပရိသက္ေ႐ွ႕တြင္ကား စိတ္မရဲ႐ွာေပ။ သတုိ႔သား

ထုိင္ေနရာကုိ လွမ္း၍ပင္ မၾကည့္၀ံ့၊ မည္သူ႔ ကုိမွလည္း မၾကည့္၀ံ့၍ မ်က္ႏွာကုိ
ေAာက္စုိက္ခါ ေျခလွမ္းမမွားေAာင္သာ သတိထားၿပီး သတုိ႔သား ႐ွိရာ
လာခဲ့သည္။ သတုိ႔သား၏ ၀ဲဘက္တြင္ ထုိင္မိေသာ္လည္း မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ
႐ွက္႐ြံ႕သည္ Aေလ်ာက္ ေခါင္း ကုိ Aတြင္သာငံု႔ထားမိ၏။
ေ႐ွ႕တြင္ ခ်ထားေသာ Aေမႊးနံ႔သာရည္၊ သေျပပန္းမ်ားျဖင့္ ေ၀ဆာေနေသာ

ေငြဖလားႀကီးကုိသာ သဲသဲမဲမဲ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ထုိAခုိက္
တစ္ဘက္စီတြင္ ႐ွိေနေသာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးႏွင့္ မဟာႏြယ္ထဲမွ သက္ႀကီး
၀ါႀကီး Aမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္Uီးက သတုိ႔သား၏ လက္ႏွင့္ သတုိ႔သမီး၏ လက္ကုိ
ဆြယူကာ လက္ထပ္ေပး လုိက္ၿပီး ေငြဖလားAတြင္း႐ွိ Aေမႊးနံ႔သာ ေရထဲသုိ႔
ႏွစ္လုိက္သည္။ သတုိ႔သားက မိမိ၏လက္ကုိ ခပ္ညွစ္ ညွစ္ကေလး
ကုိင္ထားသည္ကုိ သတိထားမိေသာ မခင္မ်ိဳးက ပီတိေရာေသာ
ေဒါသကေလးျဖစ္မိ၏။
" ဟင္း ... သြားခ်င္ရာသြား၊ ေပ်ာက္ခ်င္ရာ၊ ေပ်ာက္ေနၿပီး Aခုမွ

သူမ်ားလက္ကုိ ညွစ္ထားလုိက္တာ၊ ကုိေစာေတာ့လား ေနႏွင့္Aံုး" ဟု
မခင္မ်ိဳးက စိတ္တြင္းမွာ ေတြးေနစU္ ...
" ယခု Aခ်ိန္ကစၿပီး သတုိ႔သားျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္၏ သားတပည့္

ေမာင္ဘေဆြနဲ႔ Uီးတင္မ်ိဳး ေဒၚခင္ခင္ထား တုိ႔ ၏ သမီးျဖစ္သူ မခင္မ်ိဳးတုိ႔သည္
လူႀကီးမိဘမ်ား သေဘာတူ ထိမ္းျမားေပးေသာ Aၾကင္လင္မယား ဇနီး
ေမာင္ႏွံ Aျဖစ္သုိ႔ ... "

ဟူေသာ ေက်ာင္းဆရာႀကီး၏ မဂၤလာစကားကုိ ၾကားလုိက္ရေသာ

မခင္မ်ိဳးသည္ ဆရာႀကီး၏ စကားမဆံုးမီ၊ ျပင္းစြာေသာ Aံ့ၾသထိတ္လန္႔မႈျဖင့္
ငံု႔ထားေသာ ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲေမာ္ကာ သတုိ႔သားAား ၾကည့္လုိက္၏။
မိမိAား Aကဲခတ္ဟန္ျဖင့္ မသိမသာ ေခါင္းငဲ့ၿပီး ၾကည့္လုိက္ေသာ
သတုိ႔သား၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ မခင္မ်ိဳးသည္
မွင္သက္မိသလုိ ျဖစ္သြားေလသည္။ သတုိ႔သားကား Aသက္တမွ်
ခ်စ္လွေသာ ကုိေစာခုိင္ မဟုတ္ပါတကား။ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ျခင္းကုိ ထင္႐ွားစြာ
ေဖာ္ျပေနေသာ ကုိဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။ မခင္မ်ိဳး၏
နားထဲတြင္ မဂၤလာၾသဘာ စကားမ်ားကုိ သဲကဲြစြာ မၾကားရေတာ့ေခ်။ မ်က္လံုး
မ်ား ျပာေ၀လာကာ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ ေမွာင္Aတိ
ဖံုးလႊမ္းသြားသည္ဟု ထင္လုိက္သည္တြင္ ..
" ခင္ … ခင္ "
ဟု ေခၚလုိက္ေသာ ကုိဘေဆြ၏ Aသံကုိ သဲ့သဲ့မွ် ၾကားလုိက္ရ၏။

မခင္မ်ိဳးကား သတိလစ္သြား႐ွာေလၿပီ။
-------------------
မခင္မ်ိဳးသည္ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လုိက္၏။ သန္႔႐ွင္း သပ္ရပ္စာြ

ခင္းက်င္းထားေသာ ႏွစ္ေယာက္Aိပ္ ခုတင္ ႀကီးေပၚမွာ
လဲေလ်ာင္းေနရသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ကုိဘေဆြက မိမိAနားတြင္
ကပ္ကာ ခုတင္ေပၚ တြင္ တင္ပါးလႊဲ ထုိင္ၿပီး မိမိ၏ လက္မ်ားကုိ
ယုယၾကင္နာစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္က ခုတင္
ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ ကုလားထုိင္ကုိယ္စီျဖင့္ ထုိင္ေနၾကသည္။ ရင္းႏွီးေသာ
ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္Aခ်ိဳ႕ ကလည္း Aခန္းထဲတြင္ ႐ွိေနၾကသည္။
Aားလံုးေသာ လူမ်ားကုိ မခင္မ်ိဳးသည္ ေစ့ငွေAာင္ မၾကည့္ေတာ့။ ဘဘ ႏွင့္
မယ္မယ္ကုိသာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္

က်လာေတာ့၏။ တစ္ကုိယ္လံုး႐ွိ Aေၾကာ၊ A႐ုိး၊ Aဆစ္တုိ႔မွာ က်ိဳးျပတ္

ျပဳတ္ထြက္ကုန္ဘိသကဲ့သုိ႔ လႈပ္႐ွားရန္ပင္ Aင္Aား မ႐ွိေတာ့ေခ်။
" သတိရၿပီလား သမီးငယ္ "
ဘဘက ၾကင္နာစြာ ေမးလုိက္၏။ မခင္မ်ိဳးက မေျဖေပ။ မ်က္ရည္A႐ြဲသား

မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။
သမီးငယ္က ပရိသတ္Aလယ္မွာ ဒီလုိ တစ္ခါမွ မထုိင္ဘူးေတာ့

စိတ္က်U္းၾကပ္ၿပီး မူးသြားကာ ထင္ပါတယ္၊ Aခုေနေကာင္းၿပီ မဟုတ္လား
သမီးငယ္ "
မယ္မယ္က ေမးလုိက္ျပန္သည္။ မခင္မ်ိဳး Aေျဖမေပး။ ျပင္းထန္ေသာ

စိတ္ေသာကကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားရ သည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ မယ္မယ္ကုိ
ၾကည့္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိဘေဆြ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ မိမိ၏ လက္မ်ားကုိ
Aႏုိင္ႏုိင္ Aားယူကာ ႐ုန္းလုိက္သည္။
" ေနသာတယ္ေနာ္ ခင္၊ ကုိဘေဆြ စိတ္ပူလုိက္တာကြယ္၊ Aခုမွ ရင္ထမ

ဲ ွာ
ေAးသြားေတာ့တယ္၊ ခင္ Aား ႐ွိေAာင္ ႏြားႏုိ႔ပူပူကေလး
ေသာက္လုိက္ပါလားကြယ္၊ Aိပ္ရာက မထနဲ႔Uီး၊ ကိုေဆြ မဖိတ္ေAာင္
သာသာ ကေလး တုိက္ေပးမယ္ေနာ္ ခင္ "
ကုိဘေဆြက မခင္မ်ိဳး၏ နဖူးမွ ကပုိက႐ုိက်ေနေသာ ဆံႏြယ္ကေလးမ်ားကုိ

လက္ျဖင့္ သပ္ေပးရင္း ယုယစြာ ေျပာေနစU္မွာ Aသစ္စက္စက္ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔
ယုယခ်င္တုိင္း ယုယေနမည့္ Aခ်ိန္မွာ မခင္မ်ိဳး ႐ွက္မည္စုိး၍
ဘဘမယ္မယ္ႏွင့္ ေဆြေတာ္တစ္သုိက္တုိ႔ Aလုိက္သိစြာ Aခန္းတြင္းမွ
ထြက္ခြာသြားၾကသည္။

မခင္မ်ိဳးသည္ ကုိဘေဆြကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ Aံကုိ ခဲလုိက္မိ၏။ သုိ႔ေသာ္

မခင္မ်ိဳး မည္ကဲ့သုိ႔မွ ကုိဘေဆြ၏ လက္မွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္စရာ Aေၾကာင္း
မျမင္ေခ်။ ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္တုိ႔ Aသက္႐ွင္ေနသေ႐ြ႕ ကုိဘေဆြကုိ မည္သုိ႔
တင္းမာႏုိင္မည္နည္း။ ခ်စ္သူ ရည္းစား ႐ွိသလားဟု မယ္မယ္ ေမးျမန္းစU္က
ကုိေစာခုိင္ဟူေသာ နာမည္ ကုိ တိတိလင္းလင္း မသံုးခဲ့ဘဲ မယ္မယ္ကုိ
႐ွက္႐ြံ႕ေသာစိတ္ျဖင့္ သူ ဟူေသာ နမ္စားကုိ သံုးခဲ့မိျခင္း၊ ဘဘ ႏွင့္
မယ္မယ္က ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ထပ္ခြင့္ ေပးခဲ့ေသာ သူသည္ ခ်စ္သူ
ကုိေစာခုိင္ပင္ျဖစ္မည္ဟု ထင္ မွားမိခဲ့ျခင္းစေသာ မိမိဘက္မွ
ေထာက္ထားစရာ Aေၾကာင္းေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကုိ ျပန္လည္ စU္းစားမိ
ေသာ မခင္မ်ိဳး သည္ ယူက်ံဳးမရေသာ စိတ္ျဖင့္ ခ်ံဳးခ်ငုိေႂကြး
လုိက္႐ွာေတာ့သတည္း။
ရန္ကုန္သုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ္လည္း မခင္မ်ိဳးသည္

ညိဴးေျခာက္ေသာစိတ္ျဖင့္ Aျပင္လည္ပတ္ သြားလာျခင္းပင္ မျပဳမိေခ်။
ပန္းဆုိးတန္းတြင္ ကုိဘေဆြပုိင္ ခံ့ညားေသာ ႏွစ္ထပ္တုိက္ႀကီးမွာ ေနခ်င္စဖြယ္
သာယာလွပ ခံ့ညားစြာ မြမ္းမံျပင္ဆင္ထားေသာ္လည္း မခင္မ်ိဳးစိတ္တင
ြ ္
ေလွာင္Aိမ္ႀကီးသဖြယ္ ထင္ေနမိ သည္။ ကုိဘေဆြ၏ လူသိသူသိ တရား၀င္
ဇနီးၾကင္ယာAျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရေသာ မိမိ၏ မAူမလည္ လူၾကား
မေကာင္းသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းကာ မေတြးေတာ့ဘဲ၊ ေဆြးစိတ္ကုိ
ႀကိဳးစားေျဖကာ ကုိဘေဆြကုိ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေAာင့္ကာ နမ္းေနရ႐ွာေသာ

မခင္မ်ိဳး၏၀တ္ေက်တန္းေက် AမူAရာကုိ Aကဲခတ္မိေသာ ကုိဘေဆြက

လုိေလေသးမ႐ွိရေAာင္ ဂ႐ုစုိက္ ျပဳစုယုယေပသည္။
တုိက္Aေပၚထပ္တြင္ မိသားတစ္ခုေနထုိင္၍ တုိက္ေAာက္ထပ္တြင္ကား

ကုိဘေဆြပုိင္ စိန္ေ႐ႊရတနာဆုိင္ ႀကီးမွာ ဟိန္းေနသည္။ Aလုပ္ခ်ိန္Aတြင္းမွာ
ကုိဘေဆြသည္ တုိက္ေAာက္ထပ္႐ွိ ဆုိင္မွာသာ ေနေလ့႐ွိ၏။ ေAာက္ထပ္႐ွိ
ဆုိင္ကုိ ေယာင္၍မွ် ေျခUီးမလွည့္ေသာ မခင္မ်ိဳးAား ဘဘႏွင့္မယ္မယ္က
စိတ္ထဲတြင္ ထူး ဆန္း သလုိျဖစ္ေနသည္။
" ကုိယ့္ခင္ပြန္းရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ နားလည္ေAာင္ ႀကိဳးစားေလ့လာဖုိ႔

သင့္တယ္လုိ႔ ဘဘ ထင္တယ္ သမီးငယ္"
တုိက္Aေပၚထပ္မွာသာ ေAာင္းေနေလ့႐ွိေသာ မခင္မ်ိဳးAား တစ္ေန႔ေသာ

Aခါ၀ယ္ ဘဘက စကားဆုိ လာ၏။ မခင္မ်ိဳးက ဘာမွ် မေျပာေပ။
ေခါင္းငံု႔၍သာ ေနသည္။
" သမီးငယ္ ေနထုိင္ပံုက မစိမ္းကားဘူးလားကြယ္၊ ဟုိ သူငယ္ကေလး

ၾကင္နာစရာေကာင္းပါတယ္၊ မယ္မယ္ တုိ႔ကုိ လဲ မိဘAရင္းလုိပဲ
႐ုိေသက်ိဳးႏံြ႐ွာပါတယ္။ သမီးကုိလဲ ဘယ္ေလာက္ယုယသလဲ၊ ကုိယ့္ခင္ ပြန္း
စိတ္ခ်မ္းသာ မွ Aိမ္ေထာင္ေရး တည္ၿမဲမွာ သမီးရဲ႕ "
မယ္မယ္က ဆုိဆံုးမလုိက္ျပန္၏။ ႀကိဳးစားေမ့ေပ်ာက္ထားေသာ

မခင္မ်ိဳး၏စိတ္သည္ Aသစ္ ျပန္ျဖစ္လာ ေလသည္။ မ်က္ရည္သည္
ဘယ္ကဘယ္လုိ ထြက္လာမွန္းမသိေခ်။

" ဘာျဖစ္လုိ႔ငုိတာလဲ သမီးငယ္၊ Aခု သမီးတုိ႔Aိမ္ေထာင္သက္

တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လုိ႔ သားေယာက္်ားကေလးပဲ ေလးလ ႐ွိေနၿပီ၊ ေမာင္ဘေဆြကုိ
သမီး ၾကင္နာယုယတဲ့ AမူAရာ တစ္ခါမွမေတြ႕ေသးဘူး။ စိတ္မခ်မ္းသာ စရာ
Aေၾကာင္းမ်ား ႐ွိေနသလားသမီး။ တုိင္ပင္စရာ မယ္မယ္တုိ႔ပဲ႐ွိေနတာ
ဖြင့္ေျပာပါလားကြယ္ "
မ်က္ရည္က်ေနေသာ မခင္မ်ိဳးAား မယ္မယ္က စိတ္မခ်မ္းေျမ့စာြ ျဖင့္

ေမးလုိက္၏။ ဘဘကမူ သက္ျပင္းခ် လုိက္သည္။ သမီးႏွင့္ Aေဖျဖစ္ေန၍
ဘာမွ မေမးေတာ့ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္ နားေထာင္ေနလုိက္၏။ မခင္မ်ိဳး သည္
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ နတ္သံ မေႏွာမိေAာင္ စိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္း
ထားလုိက္သည္။ ေျပာျပေန၍လည္း Aေၾကာင္း မထူးေတာ့။ ထုိAခုိက္
ခ်စ္စရာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး သားကေလးကုိ မယ္မံႈက ခ်ီ ယူလာသည္။
" သားေလး ႏုိးလာၿပီမမေလး "
မယ္မံႈက ႐ုိေသစြာ ေျပာကာ သားငယ္ကုိ ေပးသျဖင့္ မခင္မ်ိဳးက

လွမ္းလင့္ယူလုိက္သည္။
" သားေလးနာမည္ကုိ သမီးႏွစ္သက္သလုိ ေပးပါရေစ ဘဘ"
မခင္မ်ိဳးက သားကေလးကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" ေမာင္ဘေဆြ က နာမည္ေပးၿပီးၿပီ မဟုတ္လား သမီးရဲ႕၊

မိဘနာမည္ပါေAာင္ မဟာဆန္ဆန္ မွည့္ထားတဲ့ ေမာင္မ်ိဳးေဆြ ဆုိတ့A
ဲ မည္
ေကာင္းသားပဲ "
ဘဘ က ေျပာလုိက္သည္။

" သူ႔နာမည္ႀကီးပါေနတာ သမီးမႏွစ္သက္ပါဘူး ဘဘရယ္ "
မခင္မ်ိဳးက ျပန္ေျပာၿပီး …
" သမီး ႏွစ္သက္လုိ႔ ေ႐ြးထားတဲ့နာမည္ ႐ွိပါတယ္၊ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္လုိ႔ မွည့္မယ္ "
ဟု ေျပာလုိက္၏။ ဘဘႏွင့္မယ္မယ္က Aံ့Aားသင့္သာြ းသည္

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းကုိသာ
ၿပိဳင္တူခ်လုိက္ၾကေတာ့၏။
------------------------
ကုိဘေဆြAား မခင္မ်ိဳးက ခပ္စိမ္းစိမ္း ဆက္ဆံ ေနမႈကုိ ဘဘႏွင့္မယ္မယ္က

ဆုိဆံုးမလြန္း၊ ေမးျမန္းလြန္း သည့္Aႀကိမ္ေပါင္း မ်ားလာေသာAခါ
မခင္မ်ိဳးသည္ တစ္သက္လံုးက မလိမ္လည္ခဲ့ဘူးေသာ မိဘႏွစ္ပါး
Aားကုိေစာခုိင္ႏွင့္ ရည္ငံခဲ့သည့္ Aေၾကာင္းမ်ားကုိ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံလုိက္ရသည္။
" မယ္မယ္ ေမးျမန္းစU္က ကုိေစာခုိင္နဲ႔ ရည္ငံေနတာသိလုိ႔ ေမးတယ္ထင္ၿပီး

ဟုတ္ပါတယ္လုိ႔ သမီး ၀န္ခံ ခဲ့ပါတယ္။ လက္ထပ္တ့ဲAခ်ိန္က်မွ
သူမွန္းသိရေတာ့ သမီး ယူက်ံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ မယ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္
သမီးစိတ္ထဲမွာ ေျဖမရေAာင္ ျဖစ္ေနမိလုိ႔ပါ "
မခင္မ်ိဳးက မခ်ိတင္ကဲ ေျပာျပ႐ွာသည္ကုိ ၾကားရေသာAခါ

မယ္မယ္၏မ်က္ႏွာသည္ ႐ုတ္ျခည္းပင္ မီးကင္ လုိက္ေသာပန္းလုိ
ညိဴးေျခာက္သြား႐ွာသည္။ ကုိဘေဆြေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကုိ တစ္လံုးခ်င္း
ျပန္လည္ ၾကားေယာင္လာ၏။ သမီးAား ေႂကြးႏွင့္ေခ်ၿပီး သိမ္းပုိက္လုိသည္ကုိ
မေပၚလြင္ေစဘဲ လိမၼာပါးနပ္စြာ မလိမ့္ တစ္ပတ္ Uာဏ္သံုးၿပီး
လွည့္စားယူလုိက္ေသာ Aဓိပၸာယ္မွာ ႐ွင္းေနၿပီျဖစ္၏။

" Aင္း ဘ၀၀ဋ္ေႂကြးေပါ့ သမီးငယ္၊ Aရင္းစစ္လုိက္ေတာ့ သမီးငယ္

စိတ္ဆင္းရဲမႈ တရားခံဟာ မယ္မယ္နဲ႔ ဘဘ ပါပဲေလ။ ေၾသာ္ … ျဖစ္ရေလ
ျဖစ္ရေလ "
မယ္မယ္သည္ ေၾကကဲြစြာေျပာကာ သမီးမ်က္ႏွာကုိ ဆက္ၿပီး

မၾကည့္ရက္သလုိ မခင္မ်ိဳး Aနားမွ ထသြား ေလ ေတာ့သည္။
လူ႔ဘ၀မွာ ေနရမည့္ သက္တမ္းကပင္ေစ့ေလသလား၊ စိတ္၏

ညႇU္းပန္းမႈေပလားမသိေပ။ မခင္မ်ိဳးAိမ္ ေထာင္သက္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္၍
သားကေလး ေမာင္မ်ိဳးခိုင္ Aသက္တစ္ႏွစ္မွ် ႐ွိေသာAခ်ိန္၀ယ္ ဘဘႏွင့္
မယ္မယ္ တုိ႔သည္ တစ္Uီးႏွင့္တစ္Uီး သံုးလမွ်သာကြာၿပီး ကံၾကမၼာ
ကုန္ဆံုးၾကေလၿပီ။ မခင္မ်ိဳးကား ကဲြAက္လု ဆဲဆဲ ႏွလံုးသားကုိ
သားကေလးAတြက္ ငဲ့ကြက္ေသာစိတ္ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထား႐ွာသည္။ Aလူး
Aလဲ ငုိေႂကြးျခင္း၊ ႏြမ္းလ်ေခြယုိင္ျခင္းမျပဳေခ်။ ျဖစ္သမွ်Aေၾကာင္း
Aေကာင္းခ်ည္းသေဘာထားကာ Aံကုိ သာ တင္းတင္းခဲ ေန၏။
တစ္နည္းAားျဖင့္လည္း ကုိဘေဆြ၏ ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ေမာ့ယုယမႈ၊ Aားေပးမႈကုိ
မခံယူလုိ၍လည္း ျဖစ္၏။
ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္မ႐ွိသည့္ေနာက္ မခင္မ်ိဳးAား ကုိဘေဆြသည္ ပုိမုိၿပီး

ယုယၾကင္နာ႐ွာသည္။ မခင္မ်ိဳး သည္ ကုိဘေဆြ ၏ လွည့္စားေသာ
ကလိမ္Uာဏ္ကုိ ခံျပင္းလွေသာ္လည္း ဘဘႏွင့္ မယ္မယ္၏ A႐ွက္ကုိ
ကာကြယ္ေသာေက်းဇူးကုိေထာက္၍ တစ္ေၾကာင္း၊ သားကေလးAတြက္
ငဲ့ကြက္၍ တစ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာ ကုိ ႐ုိေသေသာAားျဖင့္
တစ္လင္တစ္မယားသာလွ်င္ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု စU္းစားမိ၍တစ္ ေၾကာင္း၊

ဆူပူကြာ႐ွင္းျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ သည္းခံ၍သာ မွန္မွန္တန္းတန္း

ေနခဲ့ေလသည္။
" ခင္ေရ … ခင္ "
တုန္ရီေသာAသံျဖင့္ ေခၚလုိက္ေသာ ကုိဘေဆြ၏ Aသံေၾကာင့္ သားငယ္ကုိ

လက္သည္းညႇပ္ေပးေနေသာ မခင္မ်ိဳးက လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ ကုိဘေဆြ၏
မ်က္ႏွာမွာ နီျမန္းေလသည္။ ကုိယ္မွာလည္း ဒယီးဒယုိင္ ျဖစ္ ေန၏။
" ဘာလဲ … ကုိဘေဆြ "
Aရက္မူးလာသည္ ထင္ၿပီး မခင္မ်ိဳးက ေAး စက္စက္ ေလသံျဖင့္ ေမးကာ

သားငယ္ကုိ လက္သည္းညႇပ္ၿမဲ တုိင္ ညႇပ္ေနသည္။
" ကုိေဆြ … ေနမေကာင္းဘူး ခင္၊ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိဘူး "
ကုိဘေဆြက မသက္မသာ ေျပာကာ Aနီး႐ွိ ဆုိဖာေပၚသုိ႔ ပစ္လွဲခ်လုိက္၏။

ထုိAခါမွ မခင္မ်ိဳးက ထလာၿပီး နဖူး ကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ကုိယ္မွာ
မီးခဲသမွ် ပူေနသည္ကုိ သိရ၏။
" မံႈမံႈေရ "
မခင္မ်ိဳးက ေခၚလုိက္ေသာAခါ ေနာက္ခန္းထဲမွ မယ္မႈံက ေျပးထြက္

လာသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ … မမေလး "
မယ္မံႈက Aသံျပဳလုိက္၏။

" ကဲ … သူ႔ကုိ ကူၿပီး တဲြစမ္းပါ မံႈမံႈ၊ Aိပ္ခန္းထဲပုိ႔ရေAာင္ "
မခင္မ်ိဳးက ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ကုိဘေဆြကုိ ထူတဲြကာ Aိပ္ခန္းထဲသုိ႔

ယူလာၿပီး Aိပ္ရာေပၚ တင္ လုိက္၏။ ထုိAခ်ိန္၌ ကုိဘေဆြမွာ သတိပင္
မရတစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ညႇU္ " မံႈမံႈ ဒ႐ုိင္ဘာ သြားေျပာခ်ည္ပါ၊ ဆရာ၀န္ ျမန္ျမန္ သြားေခၚလုိ႔၊ ၿပီးေတာ့

မံႈမံႈ သားကုိ ၾကည့္ထားပါ "
မယ္မံႈ Aခန္းထဲမွ ထြက္သြားလွ်င္ မခင္မ်ိဳးသည္ သကၠလပ္ေစာင္

တစ္ထည္ကုိ ဆဲြယူကာ ကုိဘေဆြAား ၿခံဳေပးလုိက္၏။
" ခင္ … ခင္ "
ကုိဘေဆြက Aသံေလးႀကီးျဖင့္ ေခၚလုိက္၏။
" ကၽြန္မ ႐ွိပါတယ္၊ ေရေသာက္ခ်င္လုိ႔လား "
မခင္မ်ိဳးက Aသံေပးလုိက္သည္။ ကုိဘေဆြသည္ ကေယာင္ကတမ္းိျဖင့္

မ်က္ေစ့မွိတ္ကာ လက္က တစ္စံု တစ္ေယာက္Aား တြန္းဖယ္သလုိ လုပ္ၿပီး …
" Aနားမလာနဲ႔ ေၾကာက္ပါတယ္၊ မွားပါၿပီ၊ မွားပါၿပီဟု ထိတ္လန္႔စာြ

ျမည္တမ္းေနေလသည္။
" ကုိဘေဆြ … ကုိဘေဆြ … သတိထားပါ "
မခင္မ်ိဳးက ကုိဘေဆြ၏ ရင္ကုိ လက္ႏွင့္ ဖိၿပီး ေျပာလုိက္၏။

သတိရပါတယ္၊ မေမ့ပါဘူး၊ ျမတံုးႀကီး တစ္ခုထဲက တစ္ေထာင္ေက်ာ္ပါတယ္၊

Aေသးေလးေတြကလဲ Aမ်ားႀကီးပဲ "
ကုိဘေဆြက ကဲြAက္ေသာ Aသံႀကီးျဖင့္ ေျပာ၏။
" ခက္လုိက္တာေနာ္၊ ေနမေကာင္းတာမ်ား Aလုပ္ကုိ စိတ္စဲြေနရေသးတယ္ "
မခင္မ်ိဳးက စိတ္ညစ္စြာ ညည္းညဴလုိက္၏။
" မစဲြလန္းဘဲ ေမ့ထားတာ၊ Aခု လာသတိေပးတယ္၊ ျမစိမ္းေတာင္ေပၚက …

ျမစိမ္းေတာင္ေပၚက၊ ဟုိ … ဟုိ … ေက်ာက္ဘီလူးႀကီး … Aမယ္ေလးဗ် "
ကုိဘေဆြသည္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕စြာ ေျပာကာ သတိလစ္သာြ းေတာ့၏။

မခင္မ်ိဳးသည္ ဘာလုပ္ရမည္ မသိေခ်။ စိတ္ကလည္း ေၾကာက္လာသည္။
" မံႈမံႈေရ " ဟု လွမ္းေAာ္လုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ … မမေလး … လာပါၿပီ "
မယ္မံႈက သားငယ္ကုိ ခ်ီကာ AေျပးAလႊား ၀င္လာ၏။
" လူမမာ Aနားမွာ တစ္ေယာက္တည္း မေနရဲဘူး။ မံႈမံႈ မမေလးနဲ႔ Aတူေနပါ၊

သားကုိ မငုိေAာင္ ေခ်ာ့ ထားေနာ္ "
မခင္မ်ိဳးက ကုိဘေဆြႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိ ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚမွာ

သြားထုိင္ရင္း ေျပာလုိက္၏။

မယ္မႈံက မခင္မ်ိဳး Aမိန္႔Aတုိင္း သားငယ္ကုိ ခ်ီကာ Aခန္းထဲတြင္

လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
မုခင္မ်ိဳးေရာ မယ္မံႈပါ ကုိဘေဆြ Aနားမကပ္ရဲေခ်။ သတိလစ္သည္

ဆုိေသာ္လည္း ကုိဘေဆြ၏ ေျခလက္ မ်ားက Aၿငိမ္မေနၾက။ တစ္စံုတစ္Uီးႏွင့္
ေထြးလံုး သတ္ပုတ္ေနဘိသုိ႔ ႐ုန္းကန္တြန္႔လိမ္ လႈပ္႐ွားေနသည္။
" မမေလး … မေတာ္တဆ ကေယာင္ကတမ္း ငန္းဖမ္းလာၿပီ၊ ကၽြန္မတုိ႔

လည္ပင္း ညႇစ္မွျဖင့္ ဒုကၡပဲ "
မယ္မံႈက Aခန္းေပါက္၀နားမွာ ရပ္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။ Aေရး႐ွိက ေျပးရန္

Aသင့္ဟန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
" ေAး … မမလဲ ေတြးမိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တံခါး၀နားမွာ လာထုိင္ေနတာေပါ့၊

မံႈမံႈက သားကုိ ၿမဲၿမဲခ်ီထား ေနာ္ "
" Aုိ … စိတ္ခ် မမေလး "
ထုိAခုိက္ ကုိဘေဆြက Aသံနက္ႀကီးျဖင့္ ေAာ္လုိက္သည္။
" ျမေတြ … ျမေတြ တစ္လံုးေလာက္ ယူသြားရင္ သူေဌးျဖစ္တာေပါ့၊ မင္း

မုိက္လုိ႔ မယူေပမယ့္ ငါယူတယ္ကြ၊ Aမယ္ေလး … ဘီလူးႀကီး … ဘီလူးႀကီး "
မခင္မ်ိဳး ႏွင့္ မယ္မံႈတုိ႔ တုိင္ပင္ထားသလုိ ၀ုန္းခနဲ ေျပးၾကသည္။

Aခန္းျပင္ေရာက္လွ်င္ ဆရာ၀န္ႏွင့္ ဒ႐ုိင္ဘာ ကုိ ဘြားခနဲ ေတြ႕လုိကရ
္ ၏။
" ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ခင္ဗ်ာ "
ဆရာ၀န္က A့့Aားသင့္စြာ ေမးလုိက္သည္။ မခင္မ်ိဳးႏွင့္ မယ္မံႈက

ကုိယ္႐ွိန္သပ္ကာ ရပ္လုိက္၏။

" ဟုိမွာ လူနာက နည္းနည္း AေျခAေန ဆုိးေနလုိ႔ ဆရာ၀န္ ေရာက္ၿပီလားလုိ႔

ထြက္ၾကည့္တာပါ "
မခင္မ်ိဳး က ေမာပန္းတုန္လႈပ္ေသာ Aသံျဖင့္ ေျဖလုိက္၏။ မယ္မံႈကမူ

ကေလးငယ္ကုိ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ကာ ျပဴးေၾကာင္ ေသာ မ်က္လံုးျဖင့္
Aခန္းတြင္းသုိ႔ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ဆရာ၀န္သည္ မခင္မ်ိဳးႏွင့္ မယ္မံႈAား
AထူးAဆန္း သဖြယ္ စူးစုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး …
လူနာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ပါUီးမယ္၊ ဒီAခန္းထဲမွာလားဟုေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ဆရာ … ႂကြပါ "
မခင္မ်ိဳးက ဆရာ၀န္Aား လူနာ႐ွိရာ ပင့္ေဆာင္လာခဲ့ရင္းမွ …
" ေမာင္တုိး၊ မင္းပါလုိက္ခဲ့။ မံႈမံႈက သားနဲ႔Aျပင္မွာပဲ ေနခဲ့ေနာ္ "
မခင္မ်ိဳး က ဆရာ၀န္ေနာက္မွ လုိက္သြားရင္ မယ္မံႈႏွင့္ ဒ႐ုိင္ဘာ ေမာင္တုိး ကုိ

လွမ္းေျပာလုိက္၏။
-------------------
ဆရာ၀န္ ၏ ဂ႐ုတစုိက္ ၾကပ္မတ္ ကုသမႈေၾကာင့္ ကုိဘေဆြမွာ တျဖည္းျဖည္း

က်န္းမာလာသည္။ ခပ္စိမ္း စိမ္း ဆက္ဆံ လာခဲ့ေသာ ဇနီးက မက်န္းမမာ
ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ၾကင္နာယုယစြာ ျပဳစုေပးျခင္းကုိ ကုိဘေဆြသည္ မ်ားစြာ
ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနသည္။ မခင္မ်ိဳးသည္ ထင္သေလာက္မဆုိးဘဲ သူ႔Aား
Aခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ေန႐ွာသည္ ဟု ကုိဘေဆြ က ယူဆ၏။ မခင္မ်ိဳးကမူ ခ်စ္လန
ြ ္း
ၾကင္နာလြန္းေသာ စိတ္ႏွင့္ ျပဳစုျခင္းကားမဟုတ္ေပ။ လင္ေယာက္်ား
တစ္ေယာက္လံုး ျဖစ္ေန၍ သံေယာဇU္႐ွိသေလာက္လည္း ႐ွိသည္။

Aဆုိးထဲ မွ Aေကာင္းကုိ႐ွာကာ ေက်းဇူးတရားကုိ ေထာက္ထား၍

တစ္ေၾကာင္း၊ မ်က္စိ ေAာက္မွာ Aသည္း Aသန္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနသူAား
ရက္စက္စြာ ပစ္ထားေလာက္ေAာင္ ဆုိးယုတ္သည့္စိတ္မ်ိဳး မ႐ွိ၍
တစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ Aပင္ပန္းခံ ျပဳစုေနျခင္းကုိကား
ကုိဘေဆြမသိေပ။ မခင္မ်ိဳးAား တုိး၍ပင္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး လာ၏။
" ခင္ေရ … ကုိေဆြ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး Aား႐ွိလာပါၿပီကြယ္ Aျပင္ခန္းကုိ

ထြက္ခ်င္တယ္၊ Aိပ္ခန္းထဲမွာခ်ည္း ေနေန ရတာ ၿငီးစီစီႀကီးကြယ့္ "
Aေငြ႕ တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဘဲေပါင္းပန္းကန္ကုိယူၿပီး

Aခန္းထဲ၀င္လာေသာ မခင္မ်ိဳးAား ကုိဘေဆြ ကုိ ျမတ္ႏုိးစြာၾကည့္ၿပီး
ေျပာလုိက္၏။
" ျဖစ္ပါ့မလား ကုိဘေဆြ၊ ေလစိမ္းတုိက္တာမိၿပီး ျပန္ဖ်ားေနပါAံုးမယ္ "
မခင္မ်ိဳးက ေျပာရင္း ဘဲေပါင္းပန္းကန္ကုိ ကုိဘေဆြ ခုတင္Aနီး႐ွိ စားပဲြေပၚမွာ

ေနရာတက် တင္ထားၿပီး …
" ကဲ … ပူပူေႏြးေႏြးကေလး ျဖစ္ေနတုန္း ေသာက္လုိက္ပါ ကုိဘေဆြ၊

Aေရေသာက္ AစားAစာဆုိတာ ပူပူ ကေလး ေသာက္မွ Aရသာ႐ွိတာ "
ဟု ကုိဘေဆြAား တုိက္တြန္းလုိက္သည္။ ကုိဘေဆြသည္ ခုတင္ေပၚ

လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထလုိက္၏။ နာလံထစ မုိ႔ ခြန္Aား
မျပည့္၀ေသးေသာ္လည္း AကူAတဲြမပါဘဲ သူAလုိAေလ်ာက္
ထသြားႏုိင္ေAာင္ AေျခAေန က ေကာင္းမြန္ေနၿပီျဖစ္သည္။
" ကိစၥမ႐ွိပါဘူး ခင္ရယ္၊ ကုိဘေဆြ ေကာင္းေကာင္းေနေကာင္းေနၿပီပဲ၊

မနက္က ဆရာ၀န္ လာစမ္းၾကည့္ ၿပီး Aဖ်ားေသြး မ႐ွိေတာ့ဘူးလုိ႔

ေျပာသြားတာ ခင္Aၾကားသားပဲ။ နည္းနည္း Aားေရာ့ေနတာတစ္ခုပါပဲ၊ Aျပင္

ထြက္မယ္ေနာ္ ခင္ "
ကုိဘေဆြက ကေလးႀကီးလုိ ခ်စ္ဇနီးAား ပူဆာခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" ထြက္ခ်င္လဲ ထြက္ေပါ့၊ သိပ္ၾကာၾကာႀကီး မေနရဘူးေနာ္၊ ကဲ …

ဘဲေပါင္းေလး ေသာက္လုိက္Aံုး "
မခင္မ်ိဳးက ေျပာကာ ကုိဘေဆြထလာခဲ့သျဖင့္ ခုတင္ေပၚပံုၿပီး

က်န္ရစ္ေသာေစာင္ကုိ ေခါက္ေနသည္။
" ကုိေဆြ Aိပ္ရာထဲ လဲလုိက္တာ ဒီေန႔ပါဆုိရင္ ကုိးရက္႐ွိသာြ းၿပီ၊

ေAာက္ထပ္ကဆုိင္လဲ ပိတ္ထားရတာ ၾကာ လွေပါ့၊ Aေရာင္းA၀ယ္ေတာ့
နည္းနည္း ထုိင္းသြားတယ္ေနာ္ ခင္ "
ဘဲေပါင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္ေနရာက ကုိဘေဆြက

ခံုမင္ျမတ္ႏုိးလွေသာ သူ႔ ရတနာဆုိင္Aေၾကာင္း စကား စလုိက္သည္။
" လူ မက်န္းမမာျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပစၥည္းUစၥာ Aေရးကုိ မေတြးပါနဲ႔ ကုိဘေဆြ၊

လူထက္ ဘာAရာ၀တၳဳမွ Aဖုိး မတန္ ပါဘူး၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ
က်န္းမာေAာင္ ဂ႐ုစုိက္ပါ၊ ဖ်ားေနခ်ိန္ကလဲ ဆုိင္ကုိ စိတ္စဲြေနတာထင္ပါရဲ႕၊
ေျပာ လုိက္တာ စံုေနတာပဲ "
မခင္မ်ိဳးက ေစာင္ေခါက္ၿပီးၿပီျဖစ္၍ ကုိဘေဆြဘဲေပါင္း ေသာက္ေနေသာ

စားပဲြတစ္ဘက္႐ွိ ကုလားထုိင္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ လာထုိင္ၿပီး
ေျပာလုိက္သည္။ မခင္မ်ိဳး၏ သေဘာက ပစၥည္းUစၥာကုိ ခံုမင္မက္ေမာလွေသာ
ကုိဘေဆြAား မ်ားစြာ မႏွစ္မ်ိဳ႕ေခ်။ ကုိဘေဆြ၏ စိတ္ကမူ

လင္ေယာက္်ားထက္ ဘာကုိမွ တန္ဖုိးမထားတဲ့ ငါ့မယား ပါလားဟု

ခ်စ္Aားပင္ပုိလာသည္။
" ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ … ကုိေဆြ Aခုလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ွာေဖြစုေဆာင္းေနတာ

ခင္တုိ႔ သားAမိAတြက္ပါ ခင္ရဲ႕၊ ဒါထက္ ဖ်ားေနတဲ့Aခ်ိန္က ဆုိင္ကုိ
စိတ္စဲြေနတယ္လုိ႔ ခင္ေျပာတာ ကုိေဆြ ဘာေတြေျပာေနလုိ႔လဲ ခင္ " ကုိဘေဆြ
က ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္စြာ ရယ္သြမ္းကေလးေသြးၿပီး ေမးလုိက္၏။
" Aုိ … စံုေနတာပဲ၊ ျမတစ္လံုးထဲက ရတီ ဘယ္ေလာက္ဆုိလဲ၊ ေနာက္ၿပီး

ဒီျမေတြယူရင္ သူေဌးျဖစ္မယ္၊ မင္း မုိက္ လုိ႔ မယူဘူးဆုိတာလဲ ပါရဲ႕ "
မခင္မ်ိဳးက Aမွတ္မထင္ ေျပာေနစU္မွာ ကုိဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ

ၾကည္ႏူးမႈAၿပံဳးသည္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ ၍ ေပ်ာက္ကြယ္သာြ းသည္။
မခင္မ်ိဳးက သတိမထားမိဘဲ စကားကုိ ဆက္လုိက္ျပန္သည္။
" ၿပီးေတာ့လဲ ေၾကာက္စရာေတြ ေျပာေသးတယ္၊ မွားပါၿပီတဲ့၊ ျမေတာင္က

ဘီလူးႀကီးတဲ့၊ Aဲဒါကုိဘေဆြ ပစၥည္းUစၥာ ကုိ ခံုမင္လြန္းလုိ႔ ရတနာသံုးပါးနဲ႔
သက္ဆုိင္တာမျမင္ဘဲ၊ မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ျမင္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့ "
မခင္မ်ိဳးက ဒုိးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ ေျပာေနစU္မွာ ေစာေစာက ၾကည္လင္ေနေသာ

ကုိဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေသြးဆုတ္သလုိ ျဖဴေရာ္သာြ းသည္။
စကားတစ္ခြန္းမွလည္း မထြက္ေတာ့ေခ်။ မခင္မ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာကုိလည္း
မၾကည့္ဘဲ စားပဲြေ႐ွ႕႐ွိ ပိတ္ထားေသာမွန္ျပတင္းမွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ
မုိးေကာင္းကင္ကုိ ျပဴးေၾကာင္ေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ေငးေမာၾကည့္ေန၏။
မခင္မ်ိဳးကမူ စကားေျပာ၍ဆံုးလွ်င္ နံရံကပ္ဗီ႐ုိႀကီး႐ွိရာကုိ ထသြားကာ

Aေႏြးထည္ တစ္ထည္ကုိ ထုတ္ယူလာခဲ့ၿပီး ကုိဘေဆြAနားမွာ

လာရပ္လုိက္၏။
" Aျပင္ခန္းမွာ ထြက္ေနမယ္ ဆုိရင္ ေဟာဒီ Aေႏြးထည္ကေလး၀တ္

ကုိဘေဆြ၊ မေတာ္တဆ ေလစိမ္း ပက္မိရင္လဲ ခံႏုိင္ေAာင္ေပါ့၊ ဘဲေပါင္း
ေထာက္လုိ႔ ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား "
မခင္မ်ိဳးက ေျပာလုိက္၏။ ေငးေမာေနေသာ ကုိဘေဆြသည္ ေခါင္းကုိ

တစ္ခ်က္ႏွစ္ခက် ရမ္းလုိက္ၿပီး …
" Aလကားပါ၊ ဒါေတြ ငါ Aယူမ႐ွိပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔စြဲလန္းၿပီး

ေၾကာက္ေနရမွာလဲ " ဟု သူ တစ္ေယာက္တည္း ႐ွိေန သလုိ လႊတ္ခနဲ
ေျပာလုိက္သည္။
" ကုိဘေဆြ ဘာေျပာေနတာလဲ ဟင္ "
မခင္မ်ိဳးက ကုိယ္ကုိ ကုိင္းညႊတ္ကာ ကုိဘေဆါ၏ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး

ေမးလုိက္မွ ကုိဘေဆြသည္ မခင္မ်ိဳး Aား ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။
" Aျပင္ခန္း ကုိ မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ခင္၊ Aိပ္ရာေပၚမွာပဲ ၿငိမ္ညငိမ္

လွဲလုိက္Uီးမယ္၊ ဒါထက္ ကုိေဆြ ရင္ထဲ က နည္းနည္း ပူသလုိပဲ၊ သပ်စ္သီး
တစ္ခုိင္ေလာက္ ေရခဲစိမ္ေပးပါ ခင္ "
ကုိဘေဆြက ေျပာကာ ထုိင္ေနရာမွ ျဖည္းေလးစြာ ထလာခဲ့ၿပီး Aိပ္ရာေပၚသုိ႔

လဲေလ်ာင္းလုိက္သည္။ Aမွန္ မွာ ကုိဘေဆြ၏ ရင္ထဲမွာ ပူေနျခင္းမဟုတ္၊
တုန္လႈပ္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ မခင္မ်ိဳးသည္ Aေျပာင္း Aလဲ လ်င္ျမန္ ေသာ
ကုိဘေဆြ၏ AမူAရာကုိ Aနည္းငယ္Aံ့ၾသေသာ္လည္း AေထြAထူး
ေမးျမန္းမေန ေတာ့ဘဲ …

" ေကာင္းပါတယ္ ကုိဘေဆြ၊ Aျပင္ခန္း ထြက္ေနဖုိ႔ ကမန္မကလဲ သိပ္

သေဘာမတူပါဘူး "
ဟုေျပာကာ ေစာင္တစ္ထည္ကုိ ဆဲြယူၿပီး ကုိဘေဆါ၏

ကုိယ္ခႏၶာေAာက္ပုိင္းကုိ လႊမ္းၿခံဳေပးလုိက္သည္။
" သပ်စ္သီးက Aိမ္မွာ ကုန္ေနၿပီ ကုိဘေဆြ၊ မနက္ခင္းက ေမာင္ေမာင္တုိးကုိ

႐ွာခုိင္းတာ မရခဲ့ဘူး၊ Aခု ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ သြား႐ွာ၀ယ္လုိက္မယ္၊
နည္းနည္းေတာ့ ၾကာမလား မသိဘူး "
ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ကုိဘေဆြ ေသာက္ၿပီးေသာ ဘဲေပါင္းပန္းကန္ကုိ ယူကာ

Aခန္းတြင္းမွ ထြက္သြားေသာ မခင္မ်ိဳး Aား ကုိဘေဆြသည္
စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေတြးေတြးမိသလုိ မ်က္လံုးကုိ စံုမွိတ္
လုိက္ေလသည္။
-----------------------
ေကာင္းမြန္စြာ က်န္းမာလာၿပီျဖစ္၍ စိတ္ေ႐ႊရတနာ ဆုိင္ကုိ ယခင္က

Aတိုင္းပင္ ႏုိင္နင္းစြာ ျပန္လည္ လုပ္ကုိင္ေနေသာ္လည္း ကုိဘေဆြသည္
တစ္ေန႔မွ စိတ္မခ်မ္းသာေတာ့ေပ။ မက်န္းမမာ ျဖစ္စU္က တယု တယ
ျပဳစုခဲ့ေသာ ခ်စ္ဇနီးသည္ မခင္မ်ိဳးသည္ သပ်စ္သီး ၀ယ္ရန္ ထြကသ
္ ာြ းၿပီး
ျပန္လာသည့္Aခ်ိန္မွစ၍ ကုိဘေဆြ Aနား ကုိ လံုး၀ မလာေတာ့ေခ်။
ထုိေန႔ညမွစၿပီး …
" ႐ွင့္ဘာသာ႐ွင္ ဒီAခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္

Aိပ္ေပေရာ့ ကုိဘေဆြ၊ ကၽြန္မ တုိ႔ သားAမိ ဟုိဘက္ခန္းမွာ ခဲြAိပ္မယ္၊ ႐ွင့္
Aနားမွာ ညေစာင့္Aိပ္ဖုိ႔ ေမာင္တုိးကုိ ေျပာထားတယ္ "
ဟု မခင္မ်ိဳးက စကားကုိ တံုးတိတိေျပာကာ Aခန္း ခဲြသြားေလေတာ့သည္။

" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ခင္ရယ္ "
ကုိဘေဆြက ခ်စ္လွေသာ ဇနီးAား မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေမးျမန္းလုိက္၏။
" ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ႐ွင္လဲ ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာလာၿပီပဲ၊ ကၽြနမ

္ Aိပ္ပ်က္
စားပ်က္ ခံၿပီး ျပဳစုခဲ့ရတာ ပင္ပန္း လုိ႔ Aနားယူခ်င္လုိ႔ပါ "
Aေၾကာင္းျပ ေကာင္းေသာ မခင္မ်ိဳး၏ စကားေၾကာင့္ ကုိဘေဆြက

ခြင့္မျပဳခ်င္ဘဲ ခြင့္ျပဳလုိက္ရသည္။
ကုိဘေဆြ ေကာင္းစြာ က်န္းမာ၍ ဆုိင္Aလုပ္ကုိ ျပန္လည္ လုပ္ႏုိင္သည့္

တုိင္ေAာင္ မခင္မ်ိဳးကား Aခန္း မေျပာင္းေတာ့ေခ်။ ယခင္က ခပ္စိမ္းစိမ္း
ေနလာသည္ ဆုိေစကာမူ တာ၀န္ေက်ေAာင္ ျပဳစုေသးသည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထမင္းစားေသးသည္။ စကား Aတူထုိင္ေျပာသည္။ ယခုမူ
ဘယ္Aခ်ိန္ ထမင္းစားၿပီး၊ ဘယ္Aခ်ိန္ Aိပ္သည္မသိ၊ ကုိဘေဆြ Aိမ္မွာ
႐ွိေနသည့္Aခါတြင္ မခင္မ်ိဳးသည္ သူ႔ Aခန္းတြင္းမွ လံုး၀ မထြက္ေခ်။
သံုးႏွစ္႐ြယ္ပင္ ႐ွိၿပီျဖစ္၍ စကားေျပာတတ္ေနေသာ သားကေလးကုိ
မယ္မံႈမွတစ္ဆင့္ ကုိဘေဆြ ထံ ေရာက္သည္။ မခင္မ်ိဳး ကုိယ္တုိင္ ဘယ္Aခါမွ
ကုိဘေဆြထံ ခ်ီပုိး ယူေဆာင္လာျခင္း မ႐ွိေခ်။
" ကုိမ်ိဳးေဆြေရ … သားသားေလး "
တစ္ေန႔တြင္ မခင္မ်ိဳးသည္ သူ႔Aခန္းထဲတြင္ သားကေလးႏွင့္

ကလူက်ီစယ္ေနစU္မွာ ကုိဘေဆြ ႐ုတ္တရက္ ၀င္လာၿပီး သားကေလးကုိ
ေခၚလုိက္၏။ ဖခင္ကုိ ျမင္လုိက္ေသာ သားကေလးက မိခင္ႏွင့္ ေဆာ့ကစား
ေနရာမွ …
" ေဖ ေဖ "

ဟု ႐ႊင္ျမဴးစြာ ေခၚကာ ဖခင္ထံ ေျပးသြားေလသည္။ ကုိဘေဆြက သားငယ္ကုိ

ဆီးႀကိဳခ်ီပုိက္ကာ Aားပါး တရ နမ္းလုိက္စU္ မခင္မ်ိဳးသည္
မေယာင္မလည္ျဖင့္ Aခန္းတြင္းမွ ထြက္မည့္ဟန္ ျပင္လုိက္၏။ Aကင္းပါး
ေသာ ကုိဘေဆြ က ကပ်ာကသီ တံခါးေပါက္၀ဘက္ သြားကာ
ပိတ္ဆီးရပ္လုိက္၏။
" ခင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနတာလဲကြယ္ ကုိေဆြ႕ကုိ မုန္းေနၿပီလား၊ ခင့္ စိတ္မွာ

ဘာသေဘာမက် ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ ဖြင့္ေျပာမွ ကုိေဆြ သိၿပီး
ျပဳျပင္ႏုိင္မွာေပါ့၊ ေျပာပါလား ခင္ "
ကုိဘေဆြ က သားငယ္ကုိ ခ်ီရင္း မခ်ိတင္ကဲ Aသံျဖင့္ ေမးလုိက္ရာ

မခင္မ်ိဳးက ကုိဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလုိက္၏။ ကုိဘေဆြကုိ
ခ်စ္ၾကင္နာေသာ Aၿပံဳးမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ တစ္စံုတစ္ရာ Aဓိပၸာယ္ ကုိ
နက္နက္နဲနဲ ေဆာင္ေနေသာ Aၿပံဳးမွန္းကုိ ကုိဘေဆြ Aကဲခတ္မိသည္။
" Aဲဒီလုိ မၿပံဳးပါနဲ႔ ခင္ရယ္၊ ကုိေဆြမွာ ဘာAျပစ္႐ွိလဲ … ဟင္၊ ခင့္ကုိ

စိတ္မခ်မ္းသာေAာင္ ကုိေဆြ ဘာ မ်ား မွားမိထားသလဲကြယ္ "
ကုိဘေဆြက Aျပစ္ကင္းေသာ ကေလးငယ္ကဲ့သုိ႔ ခ်စ္လွေသာ ဇနီးသည္Aား

ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေမး ေနသည္။ မခင္မ်ိဳးက ေAးစက္စက္ Aၿပံဳးျဖင့္
ၿပံဳးၿမဲတုိင္း ၿပံဳးကာ … ကုိဘေဆြ၏ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး
Uီးေခါင္းညိတ္လုိက္ၿပီး …
" ႐ွင့္မ်ာ ဘာAျပစ္မွ မ႐ွိတဲ့ စင္းလံုးေခ်ာ လူသူေတာ္ေကာင္းေကာင္းႀကီး

တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ က ေျပာေနစရာေတာင္ မလုိပါဘူး၊
႐ွင့္ကုိယ္႐ွင္ Aသိဆံုးမဟုတ္ဘူးလား "

ဟု ေျပာလုိက္၏။ မခင္မ်ိဳး၏ ေလသံမွာ ေလွာင္သေရာ္သံ A႐ြဲ႕တုိက္သံက

ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေပၚေနသည္။
ဘယ္လုိ ခင္… ကုိေဆြကုိ ဒီလုိ A႐ႊံ႕မတုိက္ပါနဲ႔ကြယ္ … ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း

ေျပာပါလား ခင္ရယ္ … "
ကုိဘေဆြ က နားမလည္ဟန္ျဖင့္ မခင္မ်ိဳးကုိ ေၾကာင္တက္တက္ၾကည့္ၿပီး

ေမးလုိက္၏။ မခင္မ်ိဳးက ဘာမွ ျပန္မေျပာေခ်။ ၀င္းလက္ေသာ မ်က္လံုးျဖင့္
စိမ္းစိမ္း ၾကည့္ေနေသာ မခင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုးဒဏ္ကုိ ကုိဘေဆြ သည္
Aလုိလုိ႐ြ႕ံကာ စိတ္မလံုသလုိ ျဖစ္လာသည္။ မခင္မ်ိဳး၏ Aၾကည့္ကုိ
မခံ၀ံ့သည့္Aလား၊ ခ်ီထားေသာ သားငယ္ ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာလွည့္ကာ
ေဖာင္းမုိ႔ေသာ သားငယ္၏ ပါးျပင္ကုိ တစ္ခ်က္နမ္းလုိက္ၿပီး …
ခင့္ကုိ ကုိေဆြ ဘယ္ေလာက္ Aလုိလုိက္သလဲခင္၊ သားငယ္နာမည္ကုိ

ေမာင္မ်ိဳးေဆြလုိ႔ ကုိေဆြ မွည့္ထား တာ ခင္မႏွစ္သက္ဘူးဆုိလုိ႔ ခင့္Aႀကိဳက္
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္လုိ႔ ေျပာင္းေပးရတယ္ မဟုတ္လား၊ ၾကင္နာမႈလုိက္ ေလ်ာမႈ ကုိ
Aတံု႔Aလွဲ႕ထားဖုိ႔ေတာ့ သင့္ပါတယ္ကြယ္ … "
ဟု ကုိဘေဆြက သာယာ ညင္းေပ်ာင္းစြာ ေျပာလုိက္ျပန္၏။ မခင္မ်ိဳးက

မ်က္ႏွာေပၚက ေAးစက္စက္ Aၿပံဳး ကုိေဖ်ာက္ဖ်က္လုိက္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္သလုိ
မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျပင္ကာ …
" ဒီလုိ စကားမ်ိဳးေတြ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ေလ၊ ကၽြန္မလဲ ဘာမွ မေျပာလုိေတာ့

ပါဘူး၊ ႐ွင္နဲ႔ကၽြန္မ လက္ထပ္ ၿပီးတဲ့ Aခ်ိန္ကစၿပီး ႐ွင္ပုိင္တ့ဲ ပစၥညး္ ကုိ
တစ္ျပားမွ ကၽြန္မ မသံုးစားခဲ့ဘဲ၊ ဘဘနဲ႔ မယ္မယ္ပုိင္ ပစၥည္းကုိသာ
သံုးစားလာခဲ့တယ္ ဆုိတာေတာ့ သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ႐ွင္ပုိင္ပစၥည္းကုိ

ကၽြန္မသံုးတာဆုိရင္ ဒီတုိက္ေပၚမွာ ေနတာ တစ္ခုပဲ ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္မ

ကံေကာင္းခ်င္လုိ႔ ႐ွင့္ပစၥည္းကုိ မသံုးမိ မစားမိတာ၊ Aနေႏၱာ Aနႏၱငါးပါးနဲ႔
နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ ္မ်ား ဂုဏ္ေက်းဇူးပါပဲ႐ွင္ "
ေလသံေAးေAးျဖင့္ ေျပာလုိက္ရာ၊ ကုိဘေဆြ A့့Aားသင့္သြားသည္။
" ခက္ပါလားခင္၊ ကုိေဆြ႕ပစၥည္းကုိ မသံုးမစဲြ ရဘူးလုိ႔ ေျပာဖူးသလားခင္ရဲ႕၊

႐ွိသမွ် ပစၥည္းUစၥာ Aားလံုး ခင့္သေဘာပါလုိ႔ ေျပာၿပီး စာရင္းေရာ
ေသာ့တဲြေရာ Aပ္ခဲ့သားပဲ၊ ခင္က မကုိင္ခ်င္ဘူးလုိ႔ ျငင္းတယ္ မဟုတ္လား "
ကုိဘေဆြ၏ စကားေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳးက ေျခာက္ေသြ႕ေသာ Aသံျဖင့္

ရယ္လုိက္ၿပီး …
" ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ႐ွင္ Aပ္ႏွံစU္က ကၽြန္မ လက္မခံမိခဲ့တာမ်ားကုိဘဲ

AနေႏၱာAနႏၱငါးပါးနဲ႔ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္မ်ား ဂုဏ္ေက်းဇူးလုိ႔
ေျပာတာေပါ့။
ဟု စကားကုိ တံုးတိတိေျပာကာ ကုိဘေဆြက မတားဆီးႏုိင္မီ မခင္မ်ိဳးသည္

လ်င္ျမန္စြာ Aခန္းတြင္းမွ ထြက္သြားေလသည္။ ကုိဘေဆြမွာ
သားငယ္ကုိခ်ီကာ ထူးဆန္းေသာ မခင္မ်ိဳး၏ စကားေၾကာင့္ Aံ့Aား သင့္ၿပီး
က်န္ခဲ့ေလသည္။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ႏွင့္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕Aခ်ိန္ကုန္ကာ ဆယ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္လာခဲ့ေလၿပီ၊

မခင္မ်ိဳးကား မူမေျပာင္း။ ဤ Aခ်ိဳးAတုိင္းသာ ေနလာခဲ့၏။ ကုိဘေဆြက
ေခ်ာ့မရေသာAခါ တင္းၾကည့္သည္။ မခင္မ်ိဳးက ကုိဘေဆြ တင္းလွ်င္
ကြာ႐ွင္းလုိေသာ Aဓိပၸာယ္ပါသည့္ စကားမ်ိဳး ေျပာလာ၏။ ကုိဘေဆြမတင္း၀ံ့၊

ေလ်ာ့ရျပန္သည္။ မခင္မ်ိဳး သူ႔လက္က လြတ္ၿပီး မႏၱေလး

ျပန္ေရာက္သြားမည္ကုိ ကုိဘေဆြ AႀကီးAက်ယ္ စုိးရိမ္ေနသည္။
ကုိဘေဆြ၏ စိတ္ကုိ မခင္မ်ိဳးကလည္း ရိပ္မိသည္။ ကြာ႐ွင္းၿပီး ျပန္ရန္

မဆုိထားဘိ၊ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ မ်ားထံ Aလည္Aပတ္ ျပန္မည္ကုိပင္
ကုိဘေဆြက ခြင့္မျပဳေခ်။ မခင္မ်ိဳးသည္ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ့္သေဘာျဖင့္
ဇြတ္Aတင္း ျပန္မည္ဟန္ျပင္တုိင္းကုိဘေဆြက သြားေလသူ ဘဘနဲ႔
မယ္မယ္၏ ဂုဏ္သိကၡာ မသိမသာ သတိေပးေန၍လည္း မခင္မ်ိဳးသည္
စိတ္မခ်မ္းလ်က္ႏွင့္ ဇြတ္မွိတ္ ေနရေလသည္။
ဤ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ်ေသာ Aခ်ိန္Aတြင္းမွာ Aိမ္ေထာင္ေရးသည္ တစ္ေန႔မွ်

သာယာသည္ဟူ၍ မ႐ွိခဲ့။ Aသက္ A႐ြယ္ လူလားေျမာက္၍
ေ႐ွ႕ေ႐ွ႕ေနာက္ေနာက္ကုိ ဆင္ျခင္သိျမင္ႏုိင္ေသာ A႐ြယ္သုိ႔ ေရာက္ လာၿပီ
ျဖစ္ေသာ သား- ကုိမ်ိဳးသည္ပင္ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တုိ႔၏ AေျခAေနကုိ
ရိပ္စားမိလာျခင္းျဖစ္၏။
-----------------------
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် မ်ိဳသိပ္လာခဲ့ရေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈကုိ Uီးဘေဆြသည္

သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ေခ်။ ယေန႔Aဖုိ႔ ဇနီးသည္ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား
တင္းတင္းပင္ေျပာေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဇနီးသည္႐ွိရာ Aခန္းတြင္းသုိ႔
Uီးဘေဆြ၀င္သြားသည္။

" ေဟ့ … ခင္၊ မင္းငါ့ကုိ A႐ြဲ႕တုိက္ေနတာေတာ့ လြန္လြန္းၿပီထင္တယ္။

လင္ရယ္ မယားရယ္လုိ႔ စျဖစ္တဲ့ ရက္ကစၿပီး ငါ့မွာ တစ္ေန႔မွ
စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရတယ္ မ႐ွိဘူး "
Uီးဘေဆြသည္ စိတ္မခ်မ္းသာလွေသာAသံျဖင့္ လိႈက္လွဲစြာ ေျပာလုိက္၏။

သုိ႔ေသာ္ … ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ မ်ိဳးကား Uီးဘေဆြ ေျပာစကားမ်ားမွာ သူႏွင့္
ဘာမွ မဆုိင္သလုိ ဂ႐ုလည္းမစုိက္၊ လွည့္၍လည္းမၾကည့္။ Aလ်ား Aနံ
ေျခာက္လက္မမွ်႐ွိေသာ ေငြေသတၱာကေလးကုိ A၀တ္ဗီ႐ုိAတြင္းသုိ႔
တယုတယ ထည့္သြင္း သိမ္းဆည္း ေနသည္။ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ AမူAရာကုိ
Aိပ္ရာခုတင္ေဘး႐ွိ ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚမွာထုိင္ေန ေသာUီးဘေဆြက
ခံျပင္းျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္းတုိ႔ ေရာႁပြမ္းေနေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ စူးစူးစုိက္စုိက္
ၾကည့္ေန၏။
ေသတၱာကေလးကုိ ေသခ်ာစြာ သိမ္းၿပီးေသာAခါ ေဒၚခင္မ်ိဳးက

ဗီ႐ုိတံခါးကုိပိတ္ခါ ေသာ့ခတ္လုိက္သည္။ ေသာ့ကုိ Aတြင္းခံ
ေဘာ္ဒီAက်ႌAိတ္ထဲ ေသခ်ာစြာ ထည့္ၿပီး ဗီ႐ုိတံခါးကုိ ေက်ာမွီကာ
ခင္ပြန္းသည္ Uီးဘေဆြ ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာ တင္းတင္းထားၿပီး ရပ္လုိက္သည္။
ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာထားမွာ UီးဘေဆြAား သေရာ္ သလုိလုိ၊ ႐ႈတ္ခ်သလုလ
ိ ုိ၊
စက္ဆုတ္သလုိလုိ၊ Aသက္ သံုးဆယ့္ေလးႏွစ္မွ်သာ ႐ွိေသးေသာ္ူလည္း
A႐ြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေAာင္ ႏုနယ္ ေခ်ာေမာေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳး မ်က္ႏွာကုိ
Uီးဘေဆြက စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ လုိက္ေသာ္လည္း၊ Aသက္A႐ြယ္ႏွင့္
မလုိက္ေAာင္ Aုိမင္းရင့္ေရာ္ကာ ဆံပင္ေဆြျဖဴၿပီး AဘုိးAုိပံုသ႑ာန္
ေပၚေနေသာ Uီးဘေဆြကုိမူ ေဒၚခင္မ်ိဳးက စူးစူးစုိက္စုိက္ပင္ မၾကည့္၊
တစ္ခ်က္မွ်သာ စက္ဆုတ္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး Aံကုိ
တင္းတင္းခဲကာ မ်က္ႏွာလဲႊလုိက္သည္။

" ငါ့ကုိေတာ့ ဂ႐ုမစုိက္၊ ဒီေငြ ေသတၱာကေလးထဲက ပစၥည္းကုိပဲ Aျမတ္တႏုိး

ဂ႐ုစုိက္ၿပီး ၾကည့္မ၀ ႐ႈမ၀ ျဖစ္ေနတာ ငါ လင္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္Aေနႏွင့္
ဘယ္ေလာက္ ခံရခက္တယ္ဆုိတာ မင္းစU္းစားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ "
ခံျပင္းဖြယ္ေကာင္းလွေသာ AမူAရာျဖင့္ မ်က္ႏွာလဲႊေနေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား

ကုိဘေဆြက ခပ္တင္းတင္း ေျပာလုိက္ျပန္၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳးကား မလႈပ္မယွက္။
စကားလည္း တစ္လံုးမွမထြက္။ ေနၿမဲတုိင္းပင္ …
" ဒီမွာခင္၊ ငါ့ကုိ ၾကည့္စမ္းပါUီး၊ မင္းကုိ Aသက္န႔ဲ ထပ္တူ

ျမတ္ႏုိးၾကင္နာခဲ့ရတာနဲ႔Aမွ် မင္းက စိမ္းစိမ္း ကားကား ျပဳေနလုိ႔ ငါ့မွာ
စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေက်ျဖစ္ၿပီး ငါ့႐ုပ္ရည္ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲြေနတယ္
ဆုိတာ မ်က္ျမင္ပဲ မဟုတ္လား၊ ငါ့မွာ က်န္းမာေရးကလဲ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနၿပီ၊ ငါ
သက္ဆုိး႐ွည္မယ့္လူ မဟုတ္ပါ ဘူး၊ ဒါေလာက္ မင္းက ၾကင္နာမႈ
နည္းေနတာေတာ့ မင္းကုိယ္မင္း ေကာင္းသလား၊ ဆုိးသလား ျပန္ စU္းစား
ၾကည့္စမ္း "
Uီးဘေဆြက ေၾကကဲြလိႈက္လွဲစြာ ေျပာေနေသာ စကားသံမ်ားသည္

ကပ္လ်က္႐ွိေသာ စာၾကည့္စခန္း Aတြင္း မွ Uီးဘေဆြ ေဒၚခင္မ်ိဳးတုိ႔၏
တစ္Uီးတည္းေသာသား တကၠသုိလ္၀င္တန္းAတြက္ စာၾကည့္ေနေသာ
Aသက္ ဆယ့္ခုနစ္ A႐ြယ္႐ွိ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ကေလး၏ ရင္ထဲ၀ယ္
နင့္ခနဲျဖစ္သြား႐ွာေလသည္။

ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ေရာက္သည့္Aခ်ိန္ကစ၍ တစ္ဘက္ခန္းမွ

ဖခင္၏ စကားမ်ားမွာ နားထဲ သုိ႔ စူးစူးၿပီး ၀င္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ စာကုိ
စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘဲ နားစြင့္ေနခဲ့သည္။ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ AစစAရာရာကုိ
သတိထားႏိုင္ေသာမွတ္Uာဏ္ ႐ွိလာသည့္ ခုႏွစ္ ႐ွစ္ႏွစ္ A႐ြယ္ ေလာက္မွစၿပီး
မိခင္ႏွင့္ ဖခင္ တုိ႔ ဘယ္Aခါမွ သင့္ျမတ္ၾကည္သာစြာ ေျပာဆုိေနထုိင္သည္ကုိ
မျမင္ခဲ့ရဘူးေပ။ ဖိင္ Uီးဘေဆြက ၾကင္နာ ယုယသေလာက္ မိခင္
ေဒၚခင္မ်ိဳးက စိမ္းကားတင္းမာစြာ ေနခဲ့သည္ကုိခ်ည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရ၏။
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ကေလးAား Uီးဘေဆြက ခ်ီပုိး ယုယေနသည့္Aခါ

ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ မည္သည့္Aခါမွ Aနား မလာေခ်။ ေဒၚခင္မ်ိဳးႏွင့္
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္တုိ႔ သားAမိခ်င္း ၾကည္သာ ႐ႊင္ပ်ေနသည့္Aခ်ိန္ Uီးဘေဆြ
Aနား ေရာက္လာလွ်င္ ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ ႐ြာေတာ့မည့္မုိးလုိ Aံု႔မိႈင္းေသာ
မ်က္ႏွာAသြင္သုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းကာ ထြက္ခြာသြားတတ္သည္။
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္၏ Aျမင္မွာ မိခင္ ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ Aလြန္ဆုိးလွေခ်သည္ဟု
ယူဆ ခဲ့၏။
ယခုလည္း ဖခင္Uီးဘေဆါ၏ ေၾကကဲြလိႈက္လဲွစြာ ေျပာလုိက္ေသာ

စကားသံေၾကာင့္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္မွာ နင့္ေန စU္ မိခင္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ ဟက္ဟက္
ပက္ပက္ ရယ္လုိက္သံေၾကာင့္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ Aထူး သတိထားကာ
နားစြင့္ ေနမိ၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳးရယ္သံမွာ သေရာ္႐ႈတ္ခ်
ေျပာင္ေလွာင္သည့္ရယ္သံပါတကား။
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ကာ UီးဘေဆြAား ေစ့ေစ့ၾကည့္


" ေတာ္ေတာ့ကုိ သနားစရာေကာင္းေနပါတကား "
ေဒၚခင္မ်ိဳး၏Aသံမွာ ေAးစက္မာေၾကာလွ၏။ စာၾကည့္ခန္းမွ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္မွာ

မိခင္ျဖစ္ေန၍သာ စိတ္ကုိ Aႏိုင္ႏုိင္ ခ်ဳပ္တည္းထားရ၏။ မိေထြးသာျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါမူ
… Aခန္းတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ စကားသံေၾကာင့္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္
နားစြင့္ထားလုိက္ျပန္၏။
" မင္း ငါ့ကုိ ဒီလုိ မသေရာ္ပါနဲ႔ကြာ "
" ေၾသာ္ … ႐ွင့္ကုိ သေရာ္ေနမွန္းေတာ့လဲ ႐ွင္ Aသိသားကုိး … "
ဒူးေထာက္A႐ံႈးေပးေနေသာရန္သူကုိ Aႏုိင္ရေသာသူ၏ ေလသံျဖင့္

ေဒၚခင္မ်ိဳးက ေျပာလုိက္သည္။
ထင္ထင္႐ွား႐ွား သေရာ္ေနတာကုိ ထမင္းစားေနတဲ့ လူမွန္ရင္ သိတာေပါ့ကာြ ၊

မင္းကုိ ငါ ဘာမ်ား Aျပစ္ျဖစ္ ေAာင္ လုပ္ဖူးလုိ႔ ငါ့ကုိ ဒီလုိရက္စက္တ့ဲ
သေဘာထားေနရတာလဲဟင္၊ ေျပာစမ္းခင္ "
Uီးဘေဆြက ခ်စ္လွေသာ ဇနီးAား မခ်ိတင္ကဲ ေမးလုိက္၏။ စာၾကည့္ခန္းမွ

နားစြင့္ေနေသာ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ မွာ ဖခင္Aတြက္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မိသည္။
မိခင္Aားလည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆုိးမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဇာတ္ေရလည္ ေAာင္
ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္ နားေထာင္ေနလုိက္သည္။
ဘာ … ႐ွင့္မွာ Aျပစ္တစ္ခုမွမ႐ွိဘဲ စင္းလံုးေခ်ာ လူသူေတာ္ ေကာင္းႀကီး

ေပါ့ေလ၊ က်ဳပ္ကုိ ဘယ္လုိ ႀကံစည္ ယူခဲ့ သလဲ ေျပာစမ္း "
ခ်ဳပ္တည္းမႏိုင္ေတာ့သည့္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏Aသံက စူး႐ွစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။

Uီးဘေဆြ ေခါင္းငုိက္စုိက္ က်သြား ေလသည္။ စာၾကည့္ခန္းမွ

ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ကား မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏စကား ဆက္မည္ Aျပဳတြင္

…
" ေတာ္ပါေတာ့ခင္၊ ဒါေတြ ျပန္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ၿပီးတာၿပီးပါေစ၊ ငါက မင္းကုိ

ခ်စ္ခင္ၾကင္နာရင္ မင္းကလဲ ျပန္ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာဖုိ႔ရာ ၀တၱရား႐ွိပါတယ္။ ငါ
ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ၊ ဒီAေကာင္ကုိ ေမ့လုိက္ပါေတာ့ကြာ "
Uီးဘေဆြက ေတာင္းပန္လုိက္ခါမွ ေဒၚခင္မ်ိဳးမွာ မ်ိဳသိပ္ထားရသည္မ်ားကုိ

ဖြင့္ခ်လုိက္ေလသည္။
" ေခၚပံု နင့္သီးလွခ်ည္လား၊ ကုိေစာခုိင္ကုိ ဒီAေကာင္လုိ႔ ေခၚထုိက္

မေခၚထုိက္၊ ႐ွင့္ကုိယ္႐ွင္ Aသိဆံုးပါ၊ ၿပီးခဲ့တာေတြ ျပန္မေျပာနဲ႔လုိ႔
႐ွင္ေျပာစရာ မလုိပါဘူး၊ မေျပာခ်င္ေတာ့လုိ႔ Aခုလုိ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆတ
ိ ္
ကင္းကင္း႐ွင္း႐ွင္းေန ေနတာကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ လူနားကပ္ၿပီး စိမ္းကားသေလး၊
ရက္စက္သေလးနဲ႔ Aျပစ္ ေျပာေနရတာလဲ။ ဒီAခန္းဟာ ကၽြန္မ
သီးသန္႔ေနတဲ့ Aခန္း၊ သား သံုးႏွစ္သားA`၇ြယ္ကတည္းက ႐ွင္န႔ဲ
ကင္းကင္း႐ွင္း႐ွင္း ေနလာတာ ႐ွင္Aသိဆံုးပါ၊ သားကေလးမ်က္ႏွာေထာက္ၿပီး
ဒီAခ်ိန္ထိ ကမန္မ စိတ္ဆင္းရဲ ခံခဲ့ရတယ္၊ ကၽြန္မ ျမတ္ႏုိးတဲ့ ပစၥည္းကုိ
႐ွင္တစ္ခြန္းမွ မေျပာပါနဲ႔၊ ကၽြန္မ Aခန္းထဲက Aခု ထြက္ သြား … "
ေဒၚခင္မ်ိဳး Aသံမွာ တင္းမာလြန္းလွသည္။ ၾကင္နာယုယေသာ

လင္ေယာက္်ားAား ဤမွ် ရက္စက္သည္ မွာမသင့္လြန္းလွေခ်ဟု ေမာင္မ်ိဳးခုိင္
ယူဆကာ ထုိင္ေနရာမွ ထလုိက္မိ၏။ မိဘႏွစ္ပါးAၾကား ၀င္ရေကာင္း ႏုိး
ခ်ိန္ဆေနဆဲ၀ယ္ …

" မင္းက ဒီလုိရက္စက္ေလ ငါ စိတ္ဆင္းရဲေလ ေပါ့ကြာ၊ ဒီမွာ ခင္ ငါေနာက္ဆံုး

စကားတစ္ခြန္း … "
Uီးဘေဆြ၏ Aသံမဆံုးမီ … "
႐ွင္ စိတ္ဆင္းရဲတာ၊ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္မေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊

႐ွင္ မျပစ္မွားAပ္တဲ့ ေက်းဇူး ႐ွင္ကုိ ျပစ္မွားခဲ့တယ္၊ မယူထုိက္ မစားထုိက္တ့ဲ
ပစၥည္းကုိ ယူခဲ့စားခဲ့တယ္၊ ႐ွင့္မွာ က်ိန္စာသင့္ေန တာ သိရဲ႕လား … ျမေတာင္
က်ိန္စာသင့္ေနတာ "
ဟု ေျပာလုိက္ေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳးစကားေၾကာင့္ Uီးဘေဆြသည္ ထုိင္ေနရာမွ

ကင္းၿမီးေကာက္ ထုိးလုိက္သလုိ ႐ုတ္ခနဲ ထလုိက္၏။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ
နတ္၀င္သလုိ တုန္ရီေနသည္။ စကားပင္ ႐ုတ္တရက္ မေျပာႏိုင္ဘဲ ဇနိးသည္
ေဒၚခင္မ်ိဳးAား ျပဴးျပဴးႀကီး ၾကည့္ေနသည္။ စာၾကည့္ခန္း Aတြင္းမွ
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ မတ္တတ္ ရပ္ေနရာ မွ ျပန္ထုိင္လုိက္မန၏။ မိခင္ ဖခင္
တုိ႔၏ Aတြင္းေရးကား ႐ႈပ္ေထြးေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုေပ တကား ဟု
ဆိတ္ၿငိမ္စြာ နားစြင့္ေနလုိက္ျပန္၏။
" မင္းကုိ ဘယ္သူေျပာလဲ "
Uီးဘေဆြက တုန္ရီထိတ္လန္႔စြာ ေမးလုိက္၏။
" ကုိေစာခုိင္ လ
ေဒၚခင္မ်ိဳးက သံျပတ္ျဖင့္ ေျဖလုိက္သည္။
" ဟင္ … သူ … သူ … Aသက္႐ွင္ေနလား … မင္းနဲ႔ဘယ္တုန္းကေတြ႕လဲ "

Uီးဘေဆြ သည္ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေမးကာ၊ သူ႔Aား သတ္ရန္ လာေသာ

ရန္သူတစ္ေယာက္Aနီးမွာ ေရာက္၍ ေျပးေပါက္ ႐ွာေနသူAလား
ျပင္းစြာေသာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားမွာ က်ီးကန္း
ေတာင္းေမွာက္ ျဖစ္ေနသည္။
" ဟား ဟား ဟား ဟား "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက Aားရပါးရ သေရာ္ရယ္နည္းမ်ိဳး ရယ္လုိက္၏။
" သိပ္ ေၾကာက္သြားၿပီလား၊ ကုိေစာခုိင္က ႐ွင့္လုိ ယုတ္မာတဲ့ လူမဟုတ္လုိ႔

တဘက္သားကုိ ဒုကၡေရာက္ ေAာင္ မလုပ္ပါဘူး၊ သူန႔ေ
ဲ တြ႕တာ
သားသံုးႏွစ္သားA႐ြယ္က ေတြ႕လုိက္ရတာေၾကာင့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊
႐ွင္ ယုတ္မာတာေတြ Aားလံုး ဇာတ္စံုခင္းျပသြားတယ္၊ သူ Aင္မတန္
ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကုိ ႐ွင့္ မယားျဖစ္ေနလုိ႔ ဘယ္လုိမွ မျပစ္မွားသြားပါဘူး။
Aလြန္သစၥာ႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ၊ Aဲဒီ Aခ်ိန္ကစၿပီး မလဲြသာ လုိ႔ ယူခ့ရ
ဲ တဲ့
႐ွင့္ကုိ ႐ြံလလည္း ႐ြံမုန္းလဲမုန္းတာေၾကာင့္ လင္မယား Aမည္ခံၿပီး
တစ္Aိမ္တည္း ေနေပမယ့္ ကၽြန္မ Aခန္းသီးသန္႔ထားၿပီး ကင္းကင္းေနခဲတ
့ ာ
သိတယ္မဟုတ္လား "
ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ Aသံမွာ နာၾကည္းသံ၊ ေၾကကဲြသံ ေရာေနသည္။

စာၾကည့္ခန္းထဲမွ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္မွာ ပါးစပ္ Aေဟာင္း သားျဖစ္ေနသည္။
" Aခု သူ ဘယ္မွာေနလဲ "
Uီးဘေဆြက Aံႀကိတ္ၿပီးေမးလုိက္၏။
" ကၽြန္မ ေျပာခဲ့ၿပီေကာ၊ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီလုိ႔၊ ဘယ္မွာ

ေနတယ္မသိဘူး၊ သိလဲ မေျပာဘူး၊ ႐ွင္က သြားသတ္Uီးမလုိ႔လား "

" သတ္ရမယ္ကြ … သတ္ရမယ္၊ ငါ့ေAးခ်မ္းသာယာတဲ့ Aိမ္ေထာင္ကုိ

ပ်က္စီးေAာင္ လုပ္တဲ့ေကာင္၊ ငါ့ မယား က ငါ့ကုိ ရန္သူႀကီးလုိ
႐ြံမုန္းသြားေAာင္ လုပ္တဲ့ Aေကာင္ … ငါ သတ္ရမယ္ "
Uီးဘေဆြ က စားပဲြကုိ လက္သီးျဖင့္ ထုၿပီး ေဒါသႀကီးစြာ ေျပာလုိက္သည္။

ေဒၚခင္မ်ိဳးက UီးဘေဆြAား စက္ဆုတ္ ႐ြံ႐ွာစြာ မဲ့႐ြဲ႕ၾကည့္လုိက္ၿပီး …
" ႐ွင့္ဘ၀ ႐ွင္ စU္းစားၾကည့္စမ္း၊ သူေဌးAမည္ခံေနေပမယ့္

ကုိယ္ခ်မ္းသာစိတ္ခ်မ္းသာ ႐ွိရဲ႕လား၊ ခရီးသြား တုိင္း ကားေမွာက္
ကားတုိက္လုိ႔ ေဆး႐ံု ခဏခဏ တက္ရ၊ Aိမ္မွာေနလဲ မႀကီးမငယ္န႔ဲ
Aိမ္ေပၚထပ္က လိမ့္က်၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေခ်ာ္လဲ ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကဲျြ ဖစ္လုိ႔
ဆရာ၀န္ ခဏခဏ ေခၚရ၊ ထိတ္စရာ လန္႔စရာ Aိပ္မက္ေတြမက္။
ေသြးပ်က္ၿပီး ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ဖ်ားရနဲ႔ ျဖစ္ေနတာေတြဟာ ေက်းဇူး႐ွင္ကုိ
ျပစ္မွားတဲ့ Aကုသုိလ္ေတြ၊ မယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္းယူခဲ့လုိ႔ ျမေတာင္က
က်ိန္စာသင့္ေနတာေတြ ဆုိတာ မစU္းစားမိဘူး လား၊ ဒါေတြကုိ
သတိတရားမရဘဲ၊ ေက်းဇူး႐ွင္ကုိ ထပ္ၿပီး ျပစ္မ်ားUီးမယ္ႀကံတယ္၊ ေလာကမွာ
႐ွင့္ေလာက္ ယုတ္မာတဲ့လူ ႐ွိကုိမ႐ွိေတာ့ဘူး "
ဟု နစ္နစ္နာနာ ေျပာလုိက္၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား Aျပဴးသာ ၾကည့္ေနေသာ

Uီးဘေဆြ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခ်ာခ်ာ လည္လာသည္။
ကၽြန္မေ႐ွ႕မွာ A႐ူးလုိလုိ Aေပါလုိလုိ ႐ုပ္ႀကီးမ်ိဳးနဲ႔ရပ္မေနဲ႔၊ ကၽြန္မ

Aခန္းထဲက Aခုထြက္ "
ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ စကားဆံုးလွ်င္ Uီးဘေဆြသည္ က်ားAုပ္သလုိ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား

ခုန္Aုပ္ၿပီး ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ လည္မ်ိဳကုိ ဖမ္းညႇစ္လုိက္သည္။ ထိတ္လန္႔စာြ

ေAာ္လုိက္ေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ Aသံႏွင့္ ၀ုန္း၀ုန္းဒုိင္းဒုိင္း Aသံမ်ားေၾကာင့္

ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ မိဘမ်ား႐ွိရာ Aခန္းတြင္းသုိ႔ ေျပး၀င္လာသည္။
" ေဖေဖ လြန္မယ္ လြန္မယ္ "
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ မိခင္၏ လည္မ်ိဳကုိ ညႇစ္ထားေသာ

ဘခင္၏လက္မ်ားကုိ ေျဖကာ ဆဲြယူ လုိက္၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳးကား
သတိလစ္ေနသည္။
" ေသၿပီလား ဟင္ ခင္မ်ိဳးေသၿပီလား "
Uီးဘေဆြသည္ မူမမွန္ေသာ Aသံျဖင့္ေျပာကာ Aသံကုန္

ဟစ္ေAာ္လုိက္သည္။ ဆူဆူညံညံ Aသံမ်ား ေၾကာင့္ Aိမ္ေAာက္ထပ္မွ
Aိမ္ေဖာ္ ေဒၚမံႈႏွင့္ ကားဒ႐ုိင္ဘာတုိ႔ AေျပးAလႊား တက္လာၾကသည္။ ဒ႐ုိင္
ဘာAား ဆရာ၀န္ Aေခၚခုိင္းလုိက္ၿပီး ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ မိခင္Aား ေပြ႕ခ်ီကာ
ခုတင္ေပၚသုိ႔ တင္ထား လုိက္သည္။ ထုိAခုိက္ တဟီးဟီး ငုိေနေသာ
Uီးဘေဆြသည္ တဟားဟား ေAာ္ရယ္လုိက္ျပန္၏။ ေမာင္မ်ိဳး ခုိင္ႏွင့္
ေဒၚမံႈတုိ႔က Aထိတ္တလန္႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။
" နတ္မိစံရာ … ျမေသလာေတာင္၊ Aုိေလ … စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ေမာင္ "
Uီးဘေဆြသည္ သံေနသံထားျဖင့္ ေAာ္ဟစ္သီဆုိရင္း ေကြးေနေAာင္ ကခါ

Aခန္းတြင္းမွ ေျပးထြက္ သြားေလသည္။
" ေဒၚမံႈ … ေမေမ့ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါAံုး "

မွင္သက္မိသလုိ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ေဒၚမံႈတုိ႔ ငိုင္ၿပီး UီးဘေဆြAား

ၾကည့္ေနၾကရာမွ Uီးဘေဆြ Aခန္းထဲမွ ေျပးထြက္ေပ်ာက္ကြယ္သာြ းသည့္
Aခ်ိန္တြင္ Uီးဘေဆြ ခ်ာခ်ာလည္ေAာင္ ႐ူးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကုိ
ေမာင္မ်ိဳးခိုင္ႏွင့္ ေဒၚမံႈတုိ႔ စU္းစားလုိက္မိ၏။ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္သည္ မိခင္Aား
ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ေဒၚမံႈAား Aေရး တႀကီး မွာၾကားၿပီး Aိမ္ေပၚမွ ကပ်ာကသီ
ေျပးဆင္းလုိက္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ နဂုိကပင္ လူသူ ေမာ္ေတာ္ကား AသြားAလာ

႐ႈပ္ေထြးစည္ကားလွေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပန္းဆုိးတန္း လုိေနရာမ်ိဳးမွာ ယခုက့သ
ဲ ုိ႔
Aလုပ္ဆင္းခ်ိန္၊ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ တုိးမေပါက္ေAာင္ မ်ားျပားလွ သည့္
Aလုပ္သမားထုက ပုိမုိလာသည့္လူမ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား Aၾကားတြင္
Uီးဘေဆြ Aား မည္သုိ႔ Aလြယ္ တကူ ေတြ႕ႏုိင္ပါမည္နည္း။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္
ဖခင္၏ Aရိပ္Aေရာင္ကုိပင္ မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ေသမည္ ႐ွင္မည္
မသိျဖစ္ေနေသာ မိခင္ထံ ျပန္ေျပးရမည္ေလာ၊ ဖခင္ကုိပင္ ေတြ႕ေAာင္
မေတြ႕မခ်င္း လုိက္႐ွာ ရမည္ေလာ၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ႐ူးခ်င္သလုိလုိပင္
ျဖစ္ေနမိ႐ွာေလ၏။
----------------------
ေပ်ာက္ေသာသူ ႐ွာလွ်င္ေတြ႕ ဆုိေသာစကားပံု ႐ွိေသာ္ျငားလည္း

Uီးဘေဆြကုိကား သတင္းAစAနပင္ မရေAာင္ ႐ွာမေတြ႕ဘဲ
ျဖစ္ေနေလသည္။ Uီးဘေဆြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ Aခ်ိန္မွစ၍
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ UီးဘေဆြAေၾကာင္း ေယာင္၍မွ် ေလသံမဟေခ်။
Uီးဘေဆြ၏ စိန္ေ႐ႊရတနာဆုိင္ကုိ ဖ်က္သိမ္းကာ လက္႐ွိ ေနထုိင္ေသာ
တုိက္ႏွင့္တကြ Aိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂAားလံုးကုိ ျဖစ္သလုိေစ်းႏွင့္ေရာင္းၿပီး
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ မည္သူ႕ နာမည္ကုိမွမေဖာ္ထုတ္၊ ကမၺည္းမထုိးဘဲ Aားလံုးကုိ
လွဴပစ္လုိက္သျဖင့္ ေဒၚမံႈႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔မွာ စU္းစားမရေAာင္

ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ Uီးဘေဆြက လည္မ်ိဳညႇစ္ျခင္းခံရသည့္ေန႔မွစ၍

ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ က်န္းမာေရးမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာသည္ျဖစ္၍ သူ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ
လုပ္ပါ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေဒၚမံႈႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔က တစ္ခြန္းတေလမွ
ကန္႔ကြက္စကား မေျပာခဲ့ၾကေခ်။
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ Aင္းလ်ားကန္ဘက္တြင္ ၿခံ၀င္းက်ယ္ ဆိတ္ၿငိမ္

ေAးခ်မ္းေသာ Aိမ္တစ္ေဆာင္ကုိ ၀ယ္ယူ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေနထုိင္လာခဲ့သည္။
ဆယ္တန္း စာေမးပဲြ ေAာင္ျမင္ၿပီျဖစ္ေသာ သား ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား တကၠသုိလ္သုိ႔
ဆက္လက္ ပညာသင္ရန္ တုိက္တြန္းလုိက္၏။
" ျဖစ္ပါ့မလား ေမေမ၊ ပစၥည္းေတြ႐ွိသမွ် ေဖေဖ့ဆုိင္က ေ႐ႊရတနာပါမက်န္

ေမေမလွဴပစ္လုိက္ၿပီ မဟုတ္လား၊ တကၠသုိလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္
ပညာဆက္သင္ေနမယ္ဆုိရင္ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ မွန္မွန္ ေAာင္တယ္ထားAံုး၊
ေလးႏွစ္တိတိ ၀င္ေငြမ႐ွိဘဲ ထုိင္စားေနလုိ႔ Aလ်င္္ မမီဘဲ ျဖစ္သာြ းမွာ
စုိးပါတယ္။ ရရာ Aလုပ္ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာပါ့မယ္။ Aလုပ္လုပ္ရင္းက
ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ႀကိဳးစားၿပီး Aလြတ္နဲ႔ ေျဖယူပါ မယ္"
ေ႐ွ႕ေရး ေနာက္ေရးကုိ ေတြးပူတတ္ေသာ သားလိမၼာ စကားေၾကာင့္

ေဒၚခင္မ်ိဳးက ႏွစ္သိမ့္စြာ ၿပံဳးလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေနေသြ႕ ေသာပန္းလုိ
ႏြမ္းေလ်ာ္ ညိဴးေျခာက္ေနေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာေပၚက Aၿပံဳးကား
လန္းလန္းစုိျပည္ျခင္းကား မ႐ွိေခ်။ ႏြမ္းေနေသာပန္းကုိ ေရဆြတ္ထားသလုိႏွင့္
သ႑ာန္တူေပသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာပါ ေမေမရယ္ "

သူ႔စကားကုိမယံု၍ မိခင္က ၿပံဳးသည္ထင္ၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ ေလးေလးနက္နက္

ယံုပါတယ္ သားရယ္၊ လိမၼာလွတဲ့ သားရဲ႕ Aဖုိးတန္ စကားေၾကာင့္

ေမေမAားရလုိ႔ ၿပံဳးတာပါ၊ သား ပညာကုိ ေAးေAးေဆးေဆး
သင္ယူဖုိ႔ေလာက္ ပစၥည္းAင္Aားေတာ့ ေမေမ့မွာ ႐ွိပါေသးတယ္ကြယ္ "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက သား၏Uီးေခါင္းကုိ ခ်စ္ခင္ယုယစြာ လက္ကုိပြတ္သပ္ၿပီး

ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က မယံုေပ။ ပညာသင္ေစလုိငသာ ေျပာေနသည္ဟု
ထင္၏။
" ဟုတ္ပါ့မလား ေမေမ၊ ဘာပစၥည္းမွမခ်န္ဘူလုိ႔ ေမေမ ကုိယ္တုိင္က ေျပာၿပီး

လွဴလုိက္ၿပီးမွပဲ "
" ခက္လုိက္တာ သားရယ္၊ ေမေမလွဴတာက မယူထုိက္၊ မစားထုိက္

က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိသာ လွဴတာကြယ့္၊ ေမေမ ဘုိးဘြားမိဘ
လက္ထက္က Aေမြရတဲ့ စင္ၾကယ္တဲ့ပစၥည္း၊ သံုးထုိက္စားထုိက္တ့ဲ ပစၥည္းကုိ
မလွဴပါဘူး၊ ေမေမပုိင္ စင္ၾကယ္တဲ့ ပစၥည္းက သံုးေသာင္းခင္း
ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလာက္ က်န္႐ွိေနပါ ေသးတယ္။ ေငြတစ္က်ပ္ရဖုိ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ
႐ွာေဖြေနရတဲ့ Aခုေခတ္မွာ သံုးေသာင္းခင္းေလာက္ ပစၥည္း႐ွိရင္
သူေဌးကေလးပဲ မဟုတ္လား သားရဲ႕၊ ပညာသင္စရိတ္ ေနေရး၊ စားေရး
ဘာပူစရာ႐ွိသလဲ၊ ပညာဆက္သင္ေနာ္ သား "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး ေျပာျပသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မိခင္ေျပာစကားကုိ ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနေသာ္လည္း
စိတ္ထဲမွာကား ဖခင္ Uီးဘေဆြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ေန႔က မိခင္ႏွင့္ ဖခင္ တုိ႔

ခုိက္ရန္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္မ်ားကုိ ျပန္လည္သတိရကာ ထုိAခ်ိန္က

မိခင္ေျပာသည့္ စကားမ်ားကုိ ျပန္ လည္ ၾကားေယာင္ မိ၏။
" ႐ွင္ စိတ္ဆင္းရဲတာ၊ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္မေၾကာင့္

မဟ္ုတ္ပါဘူး၊ ႐ွင္ မျပစ္မ်ားAပ္တဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ကုိ ျပစ္မွားခဲတ
့ ယ္၊ မယူထုိက္
မစားထုိက္တဲ့ပစၥည္းကုိ ယူစားတယ္၊ ႐ွင့္မွာ ျမေတာင္က်ိန္စာ သင့္ေနတာ
သိရဲ႕လား၊ ျမေတာင္က်ိန္စာ သင့္ေနတာ" ဟူေသာ မိခင္၏ စကားကုိ
ၾကားေယာင္လာ၏။ မိဘ ႏွစ္ပါး၏ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ကုိ
သိလုိေသာစိတ္သည္ ျပင္းျပစြာ ေပၚလာ၏။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိခင္Aား
ေမးေတာ့မည္ဟု စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္ခါ …
" ေမေမ့ စကားကုိ နားေထာင္ၿပီး ပညာ ဆက္သင္ပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္

သားစိတ္ထဲမွာ မ႐ွင္းမလင္း ျဖစ္ေန တာ တစ္ခုကုိ ေမးပါရေစ ေမေမ "
မိခင္ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး စကားပလႅင္ ခံလုိက္၏။
" ဘာ Aေၾကာင္းမ်ားလဲ သားရယ္ "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက Aမွတ္မထင္ေမးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ရဲေဆးတင္သလုိ

တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ိဳးလုိက္ၿပီး …
" ဟုိ Aခုနက ေမေမေျပာတဲ့ က်ိန္စာသင့္ ပစၥည္းဆုိတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး

ျမေတာင္က က်ိန္စာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားမဆံုးမီ ေဒၚခင္မ်ိဳးက …

" ဒါေတြ မေမးပါနဲ႔လုိ႔ သားကုိ ေမေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္၊ Aေဟာင္းက

Aသစ္မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ ျပန္ေျပာေနရင္လဲ သားAဖုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲ႐ံု၊
႐ွက္႐ံုကလဲြၿပီး Aက်ိဳးမရွိပါဘူး။ မသိခ်င္ပါနဲ႔ေနာ္ သား "
ဟု ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာေနေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ Aသံသည္ Aက္ကြဲ

ေဆြးေျမ့လွသည္။ မ်က္လံုး Aတြင္းမွ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေ၀လာသည္ကုိ
ေတြ႕ရေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စိတ္မခ်မ္းသာေသာ မိခင္Aား
ထပ္မံညစ္ညဴးေAာင္ ျပဳလုပ္မိေခ်ၿပီဟု မ်ားစြာ ေနာင္တရလုိက္မိ၏။
" သားကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ ေမေမ၊ ေမေမ စိတ္ညစ္ေစမယ့္ စကားမ်ိဳးကုိ

ဒီAခ်ိန္ကစၿပီး သား မေျပာေတာ့ပါဘူး လုိ႔ ကတိေပးပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မိခင္၏ ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာAပ္ၿပီး လိႈက္လိႈက္ လွလ

ဲ ွဲ
ေတာင္းပန္လုိက္၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏စိတ္တြင္
ေမ့ေပ်ာက္ထားခဲ့ေသာAတိတ္သည္ Aရိပ္လုိ ေပၚလာဘိသကဲ့သုိ႔ ရင္ခြင္မွာ
မ်က္ႏွာAပ္ထားေသာ သား၏ Uီးေခါင္းကုိ ဖက္ကာ မ်က္ရည္မ်ား
မိႈင္းမံႈေနေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ သူ႔ေ႐ွ႕ တူ႐ူသုိ႔ Aဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့စြာ ေငးၾကည့္
ေန႐ွာ သည္။
ေAးျမေသာ ေလျပည္သည္ သုတ္ျဖဴးတုိက္ခတ္လ်က္ ႐ွိရာ

Aင္းလ်ားကန္Aတြင္း႐ွိ ေရျပင္သည္ လိႈင္း ၾကက္ခြပ္ကေလးမ်ား ထေနသည္။
ကန္စပ္႐ွိသစ္ပင္ႀကီးမွာလည္း ႐ြက္ေဟာင္းေႂကြခါ ႐ြက္သစ္ေတြျမဴးၿပီး ပုရစ္ဖူး
ေျပာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ စိမ္းလဲ့လဲ့ျမေရာင္ျဖင့္ ညိဳေမွာင္ေနသည္။
ေႏြUီးေပါက္ၿပီျဖစ္၍ ခ်ိဳေAး သာယာလွေသာ Aသံျဖင့္ သစ္ပင္ႀကီးထက္မွ

တြန္ၾကဴးလုိက္ေသာ Uၾသငွက္ကေလး၏Aသံသည္ သစ္ပင္ ေAာက္ မွာ

စကားေျပာေနေသာ ေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္Aား ေတးသီကာ
ေျဖေဖ်ာ္ေနဘိသကဲ့သုိ႔ပင္ …
" ေၾသာ္ … ေႏြUီးေပါက္လုိ႔ ေလေနာက္ကျမဴးၿပီး တြန္ၾကဴးတဲ့ Uၾသသံကုိ

ၾကားရေတာ့ ခင္ေလးစိတ္ထဲမွာ ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္ ရည္႐ြယ္လုိ႔ မရဘဲ
လြမ္းသလုိလုိ ေဆြးသလုိလုိႀကီး ျဖစ္ေနတယ္၊ ေမာင့္စိတ္ထမ
ဲ ွာေရာ
ေႏြUီးေပါက္ခ်ိန္မွာ Aဲဒီလုိ မခံစားမိဘူးလား "
ေလAပင့္မွာ ေႂကြလြင့္လာေသာ သစ္႐ြက္၀ါကေလးကုိ ေကာက္ယူကာ

ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး စာသံ ကဗ်ာသံ ကေလးျဖင့္ ေျပာေနေသာ ခင္ခင္ေလးAား
ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစြာစုိက္ၾကည့္ေနသည့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာသည္ မသိမသာ
ညိဴးသြားသည္။ ခင္ခင္ေလးAား ၾကည့္ေနသည့္ ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ့ေသာ
မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေမွးမွိန္ သြားေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္Aထက္က
ဤလုိ ေႏြUီးေပါက္ခ်ိန္မွာ ေလ႐ူးေႏွာက္ရာ လြင့္ပါ သြားေသာ ေရာ္႐က
ြ ္၀ါလုိ
AစAနပင္ ႐ွာမရေAာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ဖခင္ကုိ ႐ုတ္ျခည္းသတိ
ရကာ လြမ္းတ မိေလသည္။
ဖခင္ကား ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလၿပီ။ မိခင္ကား ယခုAခ်ိန္တြင္

က်န္းမာေရးAေျခAေနမွာ Aေတာ္ပင္ ဆုိးေန ၿပီ။ သပြတ္Aူလုိ ဘယ္ကစၿပီး
ဘယ္လုိ ဆံုးမွန္းမသိ တရိရိ ေဆြးေန႐ွာေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ မခ်မ္းေျမ့ မသာ
ယာေသာ ဘ၀ကုိ ေတြးမိေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလး၏
Aေမးကုိ မေျဖမိဘဲ ငုိင္ေနေလသည္။ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္ထံမွ Aေျဖမရေသာ ခင္ခင္ေလးက သစ္႐ြက္၀ါကေလးကုိ ၾကည့္

ေနရာ မွ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္၏။
" ေမာင္ေမာင္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဟင္ "
ခင္ခင္ေလးက စုိးရိမ္ႀကီးစြာေမးလုိက္၏။
" ေၾသာ္ … ေႏြUီးေပါက္ခ်ိန္ကုိ ခင္က စာဖဲြ႕ေနေတာ့ Aခုလုိ Aခ်ိန္မွာပဲ

ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ေဖေဖ့ကုိ သတိရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလုိ႔ပါခင္ရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က Aသံေလးေလးျဖင့္ ေျပာလုိက္ရာ ခင္ခင္ေလးမွာလည္း

စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေလသည္။ တစ္ ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္
စကားမေျပာမိၾကဘဲ Aတန္ငယ္ ၿငိမ္ေနၾကၿပီးမွ …
" ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္၊ ေမာင့္ေဖေဖAေၾကာင္း တစ္ခါတုန္းက ေမာင္

ေျပာထားသားနဲ႔ ခင္ေလးက ေမ့ၿပီး ေႏြUီး ေပါက္ကုိ စာဖဲြ႕ေနမိတယ္၊ ေမာင့္ကုိ
စိတ္မေကာင္းေAာင္ သတိေပးသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ "
ခင္ခင္ေလးက Aကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ

ငုိင္ၿမဲပင္ ငုိင္ေနသည္။
" ဒါထက္ ေမာင္တုိ႔ ေမေမရဲ႕ AေျခAေနေရာ "
ခင္ေလးက ဆက္ေမးလုိက္သည္။
" လံုးပါး ပါးမွာပဲ ခင္။ ေမေမ့ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔ ေက်ာင္းမတတ္ဘဲ Aနားမွာ

ေနပါရေစေျပာေတာ့ သားAနားမွာ ေနလဲ ေမေမ့ေရာဂါကုိ ေ၀ယူလုိ႔
မရပါဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ၿပီး စာေမးပဲြေAာင္မွ ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး

ေရာဂါသက္သာမယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ ေမာင္လဲ စိတ္မခ်မ္းသာရက္န႔ဲ

ေက်ာင္းတက္ေနရ တာပဲ ခင္ေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာလုိက္သည္။
" ေမာင္ တစ္ခါမွ စာေမးပဲြ မက်ခဲ့ေသးဘူးေနာ္ "
" မက်ခဲ့ဘူးခင္ေလး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ဒီဂရီရမယ့္ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ

ေမေမစိတ္ခ်မ္းသာေAာင္ စာကုိ ဂ႐ုစုိက္ ႀကိဳးစားေနရတယ္ ခင္ေလးရဲ႕၊
ေမာင္နဲ႔ခင္ေလးက တကၠသုိလ္ကုိ တစ္ႏွစ္တည္း ေရာက္ၾကတဲ့ လူခ်င္း တူတ့ဲ
ဘာသာကလဲ တူတယ္၊ ခင္ေလးေရာ ဒီႏွစ္ ဘဲြ႕ခ်ိတ္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား "
" ခ်ိတ္ႏိုင္မယ္ေလ ေမာင္ရဲ႕၊ ခင္ေလးကလဲ ေမာင့္လုိပါဘဲ၊ Aခ်စ္ဟာ

Aခ်စ္တျခား၊ ပညာက ပညာတျခား ခဲြျခားတတ္လုိ႔ ေမာင္နဲ႔Aတူ ႏွစ္တုိင္း
စာေမးပဲြ ေAာင္လာတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါထက္ ေမာင့္ကုိ ခင္ေလး တစ္ခု
ေျပာစရာ႐ွိတယ္၊ ေမာင္သေဘာတူလိမ့္မယ္လုိ႔လဲ ခင္ ထင္တယ္ေလ "
ခင္ခင္ေလး က ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကုိ ၾကင္နာစြာ

ၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။
" ဘာလဲ ခင္ ေျပာေလ ေမာင္သေဘာတူသင့္လဲ တူရတာေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aံ့ၾသေသာ ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဒီလုိေလ ေမာင္ရဲ႕ … ခင္ေလးေဖေဖက သူ႔မိတ္ေဆြရဲ႕ သားနဲ႔

သေဘာတူေၾကာင္း စကား Aရိပ္Aႁမြတ္ ခင္ေလးကုိ ေျပာတယ္၊ Aဲဒီလူက
(Aုိင္-စီ-Aက္စ္) ေမာင္ရဲ႕ "

ၿဗိတိသွ်Aစုိးရ လက္ေAာက္ခံAခ်ိန္တြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲမွ Aုိင္စီAက္စ္

ဘဲြ႕ရထားသူ ဆုိလွ်င္ Aလြန္ပင္ ေစ်းေကာင္းမ်က္ႏွာပြင့္လွသည္။
Aထက္တန္းလႊာမွစ၍ ဗ်ပ္ထုိး ေခါင္း႐ြက္ ေစ်းသည္Aထိ မိန္းမ မွန္လွ်င္
Aုိင္စီAက္စ္ကုိ လုိခ်င္သူခ်ည္းသာျဖစ္ၾက၏။
" ခင္ေလးသေဘာကေရာ ဘယ္လုိ စီစU္ထားသလဲ "
လူမွန္းသိသည့္Aခ်ိန္မွစၿပီး မိဘႏွစ္ပါးAတြက္ Aၿမဲ စိတ္ဆင္းရဲခံခ့ရ

ဲ ၍
ထံုေနၿပီျဖစ္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလးAား Aသက္တမွ် ခ်စ္ေနသူ
ျဖစ္ေစကာမူ ထူးထူးျခားျခား Iေႁႏၵပ်က္ေလာက္ေAာင္ တုန္လႈပ္
ေျခာက္ျခားမႈ မေပၚလြင္ေတာ့ဘဲ ခင္ခင္ေလးထံမွ မ်က္ႏွာကုိ လဲႊကာ
လိႈင္းၾကက္ခြပ္ကေလးမ်ား ထေန ေသာ Aင္းလ်ားကန္ေရျပင္ကုိ
ေငးၾကည့္ကာ ေမးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aသံမွာ
Aက္ေနသည္ကုိ ခင္ခင္ေလး သတိထားမိသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏
ေမတၱာႏွင့္သစၥာကုိ ခင္ခင္ေလးက ယံုၾကည္ၿပီး ျဖစ္သည္။
" ေမာင့္ ကုိ ကတိေပးၿပီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ေလးေဖေဖကုိ ဖြင့္ေျပာလုိက္မယ္ "
မိခင္မ႐ွိေတာ့၍ AဖAုပ္ၿပီး ႀကီးခဲ့ရေသာ ခင္ခင္ေလးက သမီးAဘခ်င္း

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရန္ပင္ ဆံုး ျဖတ္လုိက္သည္။
" ဘာ … ခင္ေလးက ဖြင့္ေျပာမယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္သည္။
" ဖြင့္ေျပာရမွာေပါ့ေမာင္၊ ခင္ေလးတုိ႔ Aေၾကာင္းမသိဘဲ လူႀကီးခ်င္း

စကားလြန္ကုန္ရင္ မခက္ပါလား "

" AေျခAေန Aဆင့္Aတန္းခ်င္းစာရင္ ဟုိလူက Aမ်ားႀကီးသာေနတာ

ခင္ေလး ေဖေဖက ခြင့္ျပဳႏုိင္ပါ့မလား ကြယ္"
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလုိက္၏။
" တစ္သက္လံုး Aလုိလုိက္လာတဲ့ ေဖေဖမုိ႔ Aခု ကိစၥလဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္

ကန္႔ကြက္မယ္ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္၊ ေမာင့္မိဘAေၾကာင္း၊ ေမာင့္ေမေမရဲ႕
ဇာတိမ်ိဳး႐ုိး နာမည္ေတြ ေမာင္ေျပာထားတဲ့ Aတုိင္း ခင္ေလးေျပာျပမယ္၊ ဒါနဲ႔မွ
သေဘာမတူရင္လဲ Aုိ တူေAာင္ ႀကိဳးစားမယ္ေလ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္က
Aခုလုိ မတုန္မလႈပ္ႀကီးနဲ႔ ခင့္ကုိ ျမတ္ႏုိးသလုိလုိ မျမတ္ႏုိးသလုိလုိႀကီး
AမူAရာမ်ိဳး လုပ္ေနရင္ ေတာ့လား "
ခင္ခင္ေလးက ေAးစက္စက္ AမူAရာႏွင့္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ေဒါပြသလုိ

ေျပာလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလးAား ေစ့ေစ့ၾကည့္လုိက္၏။
" ခင့္ကုိ ျမတ္ႏုိးတာ၊ စံုမက္တာ၊ ခ်စ္တာေတြကုိ ရင္ခဲြျပလုိ႔ရရင္ ျပခ်င္ပါတယ္၊

ေမာင့္ကုိေတာ့ တလဲြ မထင္ လုိက္ပါနဲ႔ ခင္ေလးရယ္၊ ေမာင့္မွာ
လူမွန္းသိတဲ့A႐ြယ္ကစၿပီး မိဘAတြက္နဲ႔ စိတ္ညစ္စိတ္ဆင္းရဲတ့ေ
ဲ ၀ဒနာ
စဲြလာခဲ့တဲ့လူပါ၊ Aခုလဲ ေမေမ ဘယ္ေတာ့ ငါ့ကုိ ပစ္သြားမွာလဲလုိ႔ ေတြးၿပီး
မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနရတာမုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲစရာေပၚမွာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ
ေတြထပ္လာေတာ့ လူက ထံုေနၿပီခင္ေလးရဲ႕၊ ကံၾကမၼာ စီမံဖန္တီး သမွ်ပဲလုိ႔
စိတ္ထဲမွာ ပုိင္းျဖတ္ထားလုိက္တယ္။ ေမာင္ေျပာတဲ့ စကားေတြကုိေတာ့
ခင္ေလး ယံုပါကြယ္ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aသံမွာ ေသြ႕ေျခာက္Aက္ကဲြေနသည္။ ခင္ခင္ေလးသည္

စိတ္ထဲကမပါဘဲ ေျပာလုိက္မိေသာ စကားေၾကာင့္ ခ်စ္သူ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား
မ်ားစြာ ၾကင္နာသြားေလသည္။
" ခင္ေလး က်ီစားတာပါ ေမာင္ရယ္၊ ယံုပါတယ္ "
ခင္ခင္ေလးက ရယ္ရယ္ေမာျဖင့္ ေျပာၿပီး လက္ပက္နာရီကေလးကုိ

ငံု႔ၾကည့္လုိက္၏။
Aတန္းတက္ခ်ိန္ နီးၿပီေမာင္း ျပန္ၾကစုိ႔ေနာ္ "
ခင္ခင္ေလးက ေျပာရင္း ထုိင္ရာမွထလုိက္၏။
" ခင္ေလး ျပန္ႏွင့္ေလ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မတုန္မလႈပ္ပင္ ထုိင္ရာမွ လႈပ္႐ွားမႈမ႐ွိဘဲ ေျပာလုိက္သည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဤသုိ႔ ထုိင္မိ ထုိင္ရာ ထုိင္ၿပီး
ေငးငုိင္ေတြးေတာေနတတ္သည္ကုိ သိၿပီးေသာ ခင္ခင္ေလးက ခ်စ္သူAား
ၾကင္နာစြာ တစ္ ခ်က္မွ် စုိက္ၾကည့္ကာ …
" ခင္ေလးသြားေတာ့မယ္ ေမာင္ "
ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္လာေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား

ထုိင္လ်က္၊ ငုိင္လ်က္၊ ေငးလ်က္ ေတြး လ်က္ Aင္းလ်ားကန္စပ္မွာပင္
က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
" သား … စာေမးပဲြ ေကာင္းေကာင္းေျဖႏုိင္တယ္ေနာ္ "

တစ္ေန႔တျခား ဆုိး႐ြားလာေသာ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ Aိပ္ရာခုတင္ေပၚတြင္ ယဲ့ယ့ဲ

ကေလးမွ်သာ႐ွိေနေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳးက သားAား ေပ်ာ့ညံ့ေသာေလသံျဖင့္
" ေျဖနုိင္ပါတယ္ေမေမ၊ သားေAာင္မ်ာ မလဲြပါဘူး၊ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္

တက္တဲ့Aခါ ေမေမလုိက္ရမယ္ေနာ္၊ သားက ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းသြားရမွာ
တကဲ့လူႀကီးလုိေပါ့ ေမေမ။ Aဲ့ဒါ ေမေမ ျမန္ျမန္ က်န္းမာေAာင္ စိတ္ ကုိ
ျပဳျပင္ပါေနာ္၊ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေဆာင္မွာ ဘဲြ႕ယူေနတဲ့သားကုိ ေက်နပ္တ့ဲ
မ်က္ႏွာနဲ႔ ၿပံဳးေနတဲ့ ေမေမကုိ သား သိပ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ "
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ွိေတာ့ဘဲ ရက္ပုိင္းမွ်ကုိသာ ေစာင့္ေနရေသာ မိခင္၏

AေျခAေနကုိ ေကာင္းစြာ သိေန ေသာ္ျငားလည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မိခင္
စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ မ်က္ႏွာကုိ ႐ႊင္႐ႊင္ထားၿပီး စီကာစU္ကာ ေျပာ လုိက္သည္
ေဒၚခင္မ်ိဳးက သား၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ကာ မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးလုိက္သည္။
" ေAး … သားဆႏၵAတုိင္း ေမေမ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ သားရယ္ "
" ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ ေမေမ စိတ္မေလွ်ာ့ပါနဲ႔၊ ေမေမ Aားကုိးစရာ

သားႀကီးတစ္ေယာက္လံုး ႐ွိေနၿပီပဲ၊ ကဲ ေဆး ေသာက္ ဖုိ႔ Aခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ
ေမေမ၊ သားကုိယ္တုိင္ ေဆးတုိက္ေပးမယ္ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မိခင္Aား ၾကင္နာယုယစြာေျပာကာ ကုိယ္တုိင္

ေဆးတုိက္ေပးစU္မွာ ေဒၚမံႈေရာက္လာသည္။
" ေAာက္ထပ္Eည့္ခန္းမွာ Eည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ … "
ေဒၚမံႈက ေျပာသျဖင့္ ေဒၚခင္မ်ိဳးက သား၏မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေဒၚမံႈဘက္လွည့္ၿပီး ေမးလုိက္၏။

" ဘယ္သူေတြလဲ ေဒၚမံႈ "
" Uီးထြန္းသစ္နဲ႔ သမီးခင္ခင္ေလးလုိ႔ ေျပာတာပဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္မလံုသလုိ မိခင္မ်က္ႏွာAား ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လုိက္၏။

ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာကား ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖင့္ ၾကည္လင္သြားသည္။
" ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္း ကုိထြန္းသစ္မ်ား ျဖစ္ေနသလား …

သြားေမးစမ္းပါသားရယ္ …၊ ဟုတ္ရင္ ေမေမ့ဆီ ေခၚခဲ့ေနာ္ "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက မွာၾကားလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ေမေမ၊ ေဒၚမံႈ Aေမ့Aနားမွာ ေနလုိက္ပါUီးေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မွာၾကားၿပီး ေAာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းသြားေလသည္။
Eည့္ခန္းထဲတြင္ ခင္ခင္ေလးက Aိမ္ေပၚထပ္မွ ဆင္းလာမည္ျဖစ္ေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ေစာင့္စားျခင္းAားျဖင့္ ေလွကားဆီသုိ႔ Aာ႐ံုစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
Uီးထြန္းသစ္ကမူ Eည့္ခန္းတြင္း႐ွိ ခ်ိတ္ထားေသာ နန္းတြင္းA၀တ္ Aစား
၀တ္ထားသည့္ ေဒၚခင္မ်ိဳး Aပ်ိဳဘ၀က ႐ုိက္ကူးထားၿပီး Aႀကီးခ်ဲ႕ထားေသာ
ဓာတ္ပံုႀကီးကုိ ၾကည့္ ေနသည္။
" ေရာက္ေနတာ ၾကာပါၿပီလား ခင္ဗ်ာ "
႐ုိေသစြာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aသံေၾကာင့္ ခင္မ်ိဳး၏

ဓာတ္ပံုႀကီးကုိ ၾကည့္ေနေသာ Uီးထြန္းသစ္က လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။

" သမီးေျပာတဲ့ Uီးဘေဆြ - ေဒၚခင္မ်ိဳးရဲ႕သား ကုိမ်ိဳးခုိင္က သူပါပဲေဖေဖ၊ ဒါ

ခင္ေလးေဖေဖပါ ကုိမ်ိဳးခုိင္ "
ခင္ခင္ေလးက သြက္သြက္လက္လက္ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္၏။
" ေၾသာ္ … မခင္မ်ိဳးရဲ႕ သားဆုိတာ ေမာင္ရင္လား၊ ထုိင္ပါ ထုိင္ပါ … "
ေယာကၡမေလာင္းAား ႐ုိေသသမႈျဖင့္ မတ္တတ္ေနေသာ မ်ိဳးခုိင္Aား

Uီးထြန္းသစ္က ထုိင္ခုိင္းလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ထြန္းသစ္ႏွင့္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ထုိင္လုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမက Uီးကုိ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္မလားမသိဘူး၊

ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ ေတြ႕ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာ ပါတယ္ Uီး… "
" ဟုတ္တာေပါ့ ေမာင္ရင္၊ သမီးက ေျပာစU္က ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနလုိ႔

ဟုတ္လုိဟုတ္ျငား လုိက္လာခဲ့တာ၊ ဒီ ေရာက္လုိ႔ ဓာတ္ပံုျမင္မွ Uီးသူငယ္ခ်င္း
မခင္မ်ိဳးမွန္း ေသခ်ာသြားတယ္၊ ခု သူက ဘယ္မွာလဲ "
ေဟာေဟာ ဒုိင္းဒုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္သူ Uီးထြန္းသစ္က

" ႐ွိပါတယ္Uီး၊ ေ၀ဒနာ AေျခAေနက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ Aိပ္ရာထဲက

မထႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဟုတ္ သူ႔ဆီေခၚခဲ့ပါလုိ႔ မွာလုိက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ
"
" ေၾသာ္ … ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ဘာေရာဂါလဲ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ "
Uီးထြန္းသစ္ Aေမးက ကုိမ်ိဳးခုိင္ Aေျဖရခတ္သြားသည္။ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏

ေ၀ဒနာကား နာမည္တပ္၍ မရေသာ ေ၀ဒနာ ပါတကား။

" ဆရာ၀န္ကေတာ့ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေ၀ဒနာလုိ႔ပဲ ေျပာပါတယ္ ခင္ဗ်ာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္မခ်မ္းေျမ့ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျဖလုိက္သည္။
" ဟုတ္လား၊ ဒါေလာက္Aထိ ျဖစ္ေနတာကုိး၊ ကဲ … သူငယ္ခ်င္းဆီ

သြားရေAာင္ "
Uီးထြန္းသစ္က ေျပာၿပီး ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ … Uီး၊ Aိမ္ေပၚထပ္ကုိႂကြပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာၿပီး လမ္းေပးသည့္သေဘာျဖင့္ ကုိယ္ကုိ ဖယ္လုိက္၏။

Uီးထြန္းသစ္က Aိမ္ေပၚထပ္သုိ႔ ေ႐ွ႕ဆံုး မွ တက္သြားသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးက ေနာက္မွ လုိက္လာသည္။ Uီးထြန္းသစ္၏

လုိက္ေလ်ာ ၾကည္ျဖဴေသာ AမူAရာေၾကာင့္ မ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလး၏
မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးက ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္
Uီးေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္လုိက္သည္။
Uီးထြန္းသစ္က သိၿပီး၍ ကန္႔ကြက္ျခင္းမ႐ွိ ဟူေသာ Aဓိပၸာယ္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က

ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ လုိက္ ၏။
" ေမေမ ဒီAခန္းမွာ ႐ွိပါတယ္Uီး၊ Aထဲကုိႂကြပါ "
Aိမ္ေပၚထပ္ေရာက္လွ်င္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က Uီးထြန္းသစ္Aား -------- ႐ွိရာ

Aခန္းတြင္းသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား Aိပ္ရာေပၚတြင္
တေစာင္းလွဲကာ မ်က္စိ မွိတ္ေန၏။ Eည့္သည္ ပါလာသည္ျဖစ္၍ ေဒၚမံႈက
Aခန္းေထာင့္႐ွိ ကုလားထုိင္ႏွစ္လံုးကုိ ယူလာၿပီး ေဒၚခင္မ်ိဳး Aိပ္ရာခုတင္၏
ေခါင္းရင္းဘက္မွာ Aသံမျမည္ ေAာင္ AသာAယာ ခ်ေပးလုိက္၏။

" Uီး ထုိင္ပါခင္ဗ်ာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Uီးထြန္းသစ္Aား ေလသံျဖင့္ေျပာၿပီး ခင္ခင္ေလးကုိလည္း ထုိင္ရန္

လက္ရိပ္ျပလုိက္၏။
သုိ႔ေသာ္ ခင္ခင္ေလးက ကုလားထုိင္ေပၚမ်ာ မထုိင္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ ေျခရင္းဘက္

ခုတင္ေပၚတြင္ Aသာ ကေလး ထုိင္လုိက္၏။
" ေမေမ Aိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္တယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိယ္ကုိ ကုိင္းညြတ္ကာ မိခင္မ်က္ႏွာကုိ ငံု႔ၾကည့္ၿပီး

Aိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္လည္း မႏုိးေစလုိေသာ ေစတနာျဖင့္ ေလသံမွ်သာ
သုိ႔ေသာ္ Aိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မွိန္းေနေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳးက ၾကားသျဖင့္ မ်က္လံုးကုိ

ျဖည္းေလးစြာ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ သည္။
" မခင္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မွတ္မိတယ္ေနာ္ "
Uီးထြန္းသစ္က ပိန္ခ်ံဳး ႀကံဳလွီေနေသာ သူငယ္ခ်င္းAား စိတ္မေကာင္းစြာ

ၾကည့္ၿပီး ၾကင္နာစြာ ေမးလုိက္၏။
" ေၾသာ္ … ကုိထြန္းသစ္၊ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ကုိထြန္းသစ္ပဲေနာ္ "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက Aားနည္းသံျဖင့္ ေမးကာ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ကဲြကာြ ေနေသာ

သူငယ္ခ်င္းAား ေ႐ွာင္တခင္ ျမင္ လုိက္ရသျဖင့္ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းျဖစ္ကာ
မ်က္ရည္မ်ားပင္က်လာသည္။
" စိတ္တင္းပါေလ မခင္မ်ိဳး၊ ဘာAားငယ္စရာ႐ွိလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

Aရင္Aတုိင္း ေမာင္ႏွမြ Aရင္းAခ်ာလုိ Aားကုိးနုိင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္

ရန္ကုန္မ်ာ Aၿမဲေနေနတာ၊ Aခ်ိန္မေ႐ြး ကူညီႏုိင္မယ္ေလ၊ မငုိပါနဲ႔ သူငယ္

ခ်င္း ရယ္ "
Uီးထြန္းသစ္က စိတ္မေကာင္းစြာ Aားေပးလုိက္၏။
" ကမန္မ ဒီမွာ႐ွိတယ္ဆုိတာ ကုိထြန္းသစ္ ဘယ္လုိ သိလဲ "
မခင္မ်ိဳးက Aနည္းငယ္ ၾကည္လင္လာေသာAသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" သမီးေျပာလုိ႔ သိရတာေပါ့၊ ေဟာဟုိမွာ ထုိင္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေပါ့"
Uီးထြန္းသစ္က မခင္မ်ိဳးAေမးကုိ ေျဖရင္း ခုတင္ေျခရင္းဘက္မွာ ထုိင္ေနေသာ

ခင္ခင္ေလးAား ညႊန္ျပ လုိက္၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳးက ခင္ခင္ေလးကုိ
" ဟုတ္လား၊ မိန္းကေလးက ဘယ္လုိသိသလဲကြယ္ "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက ေမးလုိက္သည္။ ခင္ခင္ေလးက ႐ွက္႐ြံ႕ျခင္းမ႐ွိဘဲ …
" ကၽြန္မနဲ႔ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းပါ ေဒၚေဒၚ၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္ေျပာလုိ႔

သိရတာပါ "
ဟု သြက္လက္စြာ ေျဖလုိက္၏။
Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ ခုတင္တစ္ဖက္တြင္

ထုိင္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာမိခင္၏ စိတ္ထဲမွာ
တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္သြားေလမည္လားဟု စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ Uီးထြန္းသစ္ဘက္
လွည့္ေနေသာ မိခင္မ်က္ႏွာကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္။

Uီးထြန္းသစ္ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္သူပီပီ လူမမာသိလုိေသာ

Aေၾကာင္းမ်ားကုိ ေမးခြန္း ေစာင့္လွ်င္ ---- ရမည့္ လူမမာ
ေမာမည္စုိးေသာေၾကာင့္ စံုေစ့စြာ ႐ွင္းလင္းေျပာျပလုိက္၏။
" မခင္မ်ိဳး မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးမွာ မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ၊

ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းခဲ့ရတယ္"
Uီးထြန္းသစ္ စကားမဆံုးမီ …
" ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေျပာင္းခါနီး ကုိထြန္းသစ္ လာႏႈတ္ဆက္သြားတာ ကၽြန္မ

Aမွတ္ရပါတယ္ "
ဟု ေခၚခင္မ်ိဳးက ျဖည္းေလးေသာAသံျဖင့္ ျဖတ္ေျပာလုိက္၏။ Uီးထြန္းသစ္က

စကားဆက္လုိက္ျပန္သည္။
" ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး မၾကာပါဘူး၊ AစုိးရAမႈထမ္း Aလုပ္ စိတ္ကုန္တာနဲ႔

ထြက္လုိက္တယ္။ မိဘAေမႊ Aႏွစ္ Aရင္းတည္ၿပီး ျပည္လမ္းမွာ
တုိက္တစ္လံုး၀ယ္ေနလုိက္တယ္၊ AစုိးရAမႈထမ္းလုပ္စU္က ခင္မင္ဖူး ခဲ့တ့ဲ
မ်က္ႏွာျဖဴ Aရာ႐ွိတစ္ေယာက္AကူAညီနဲ႔ ဘိလပ္ကုန္ပစၥည္းေတြမွာ
စေကာ့ေစ်းမွာ ဆုိင္ခန္းတည္ ၿပီး Aေရာင္းA၀ယ္လုပ္တာ
ေတာ္ေတာ္ဟန္က်တယ္ မခင္မ်ိဳး ေနာက္ ခင္ေလးမိခင္ဆံုးသြားေတာ့ …
ေၾသာ္ … ကုိထြန္းသစ္ဇနီး ဆံုးၿပီလား "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက စကားျဖတ္ေမးလုိက္၏။
" ဆံုးသြားၿပီ မခင္မ်ိဳး။ ငါးႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီ၊ ကၽြန္ော္လဲ စိတ္မေကာင္းတာ

တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္တည္း ဆုိေတာ့ Aလုပ္ကုိ မႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ၊ Aဲ

… သူဆံုးၿပီး ဆုိင္ကုိ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တာပဲ၊ စုေဆာင္းၿပီး ပစၥည္း ကေတာ့

ဒီတစ္သက္ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္႐ွိပါတယ္၊ ဒီသမီးေလးနဲ႔
ေAးေAးေနၿပီး Aဆင္သင့္တဲ့ Aခါ Aိမ္ေပါင္ခံလုိက္၊ စိန္ေ႐ႊAေပါင္ခလ
ံ ုိက္
နဲ႔ ေနခဲ့တာ တစ္ေလာကေတာ့ သမီးက ေမာင္မ်ိဳးခုိင္နဲ႔ ရည္ငံ ေနေၾကာင္း
ဖြင့္ေျပာတယ္ေလ "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက Aံ့ၾသဟန္ျဖင့္ နားစြင့္ေနသည္။
" သမီးကေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေမးရတာေပါ့၊ မ်ိဳး႐ုးဇာတိ

မိဘAေျခAေနကုိ Aဲဒီေတာ့မွ မခင္မ်ိဳး သား ျဖစ္ေနတာကုိ သိရတယ္၊
ဒါေပမယ့္ နာမည္တူမ်ား ျဖစ္ေလမလားလုိ႔ ေသခ်ာေAာင္ လူကုိယ္တုိင္
လုိက္လာခဲ့ေတာ့ Aခု သူငယ္ခ်င္းကုိ ေတြ႕ရတာေပါ့ေလ "
Uီးထြန္းသစ္က Aားရပါးရ ေျပာေနသည့္နည္းတူ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏

မ်က္ႏွာမွာလည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ဟန္ေပၚ ေနသည္။ ခုတင္ေျခရင္းဘက္မ်
ေခၽြးမေလာင္းAား ေစ့ေစ့ၾကည့္လုိက္ၿပီး …
" ကၽြန္မေတာ့ သိပ္၀မ္းသာတယ္ ကုိထြန္းသစ္၊ ႐ွင္ကေရာ

သေဘာတူႏုိင္ပါ့မလား "
ဟု ႐ႊင္လန္းေသာAသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဟာ … ဘယ္လုိေျပာပါလိမ့္ မခင္မ်ိဳးရယ္၊ ဟုတ္ေန သေဘာတူမယ္ဟ ဆုိၿပီး

ကုိယ္တုိင္လုိက္လာတာေပါ့ "
ခင္မင္ ရင္းႏွီးလွေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း

ေျပာေနစU္မွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလး တုိ႔ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ
တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ မသိမသာ ၿပံဳးလုိက္ၾကသည္။

ဤေန႔Aဖုိ႔ကား ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ ေ၀ဒနာသည္ Aဆုိး႐ြားဆံုးေသာ AေျခAေနသုိ႔

ေရာက္လာသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ေဒၚမံႈ Aား ဆရာ၀န္Aပင့္လႊတ္လုိက္ၿပီး
မိခင္နားမွမခြာဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ ေမာ႐ွာလြန္းသျဖင့္ ရင္ကုိ လိႈင္းထဘိသကဲ့သုိ႔ ပင့္ကာ ပင့္ကာ

Aသက္႐ွဴေနသည္မွာ မၾကည့္ရက္စရာပင္ျဖစ္သည္။
ျပဴးေၾကာင္ေသာမ်က္လံုးမ်ားသည္ ေ၀ဒနာမွ သက္သာရန္

ခုိလံႈAားကုိးစရာ႐ွာသည့္Aလား၊ Aခန္းတြင္း ေနရာ Aႏွံ႕Aျပားကုိ
လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈေန႐ွာသည္။ ထုိသုိ႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈေနေသာ္လည္း
ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုး မ်ား မည္သည့္Aရာကုိမွ် ျမင္ဟန္မတူေပ။
ခုတင္ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး မိခင္မ်က္ႏွာကုိ စုိးရိမ္ႀကီးစြာ

ၾကည့္ေနေသာ သားခ်စ္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကုိလည္း ျမင္ဟန္မတူေခ်။
" ေမေမ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ငုိသံပါႀကီးျဖင့္ ေခၚလုိက္သည္။ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ႏႈတ္မွ သားAား

ျပန္လည္ထူးသံကား ထြက္ မလာေခ်။
" ျမေတာင္ က က်ိန္စာကုိေတာ့ ခင္မ်ိဳး လြတ္ပါတယ္ ကုိေစာ၊ သူ႔ပစၥညး္ ကုိ

ခင္မ်ိဳးမသံုးခဲ့၊ မစားခဲ့ပါဘူး "
ေဒၚခင္မ်ိဳး ၏ ႏႈတ္မွ တစ္လံုးခ်င္းထြက္လာေသာ စကားျဖစ္သည္။
" ေမေမ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေဒၚလုိက္ျပန္၏။

" ကုိေစာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ Aသက္ကုိကယ္ဖုိ႔ ေဆးပင္သြား႐ွာတဲ့ ကုိေစာရယ္၊

ခင္မ်ိဳးကုိ မကယ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးလား "
မိခင္ႏႈတ္မွ တစ္လံုးခ်င္း ထြက္လာေသာ စကားသည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏နားထဲတြင္

သံပူေရေလာင္းလုိက္သလုိ စူး႐ွ ပူေလာင္ လွသည္။ ဘာမွန္းမသိရေသာ
ဤ႐ႈပ္ေထြးလွသည့္ သပြတ္Aူ ကလိန္ၿခံဳဇာတ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဖခင္
ခင္မ်ာလည္း ႐ူးသြပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။
မိခင္မွာလည္း မေသသင့္ မေသထုိက္ေသးေသာ Aခ်ိန္A႐ြယ္မွာ

ေသမင္းထံသြားရေပေတာ့မည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မည္သည့္ေနရာေဒသမွာ
႐ွိမွန္းမသိ၊ မည္သည့္Aရာ၀တၳဳမွန္းမသိရေသာ "ျမေတာင္" ႏွင့္ မည္သူ
မည္၀ါမွန္း မသိရေသာ " ကုိေစာခုိင္ "ကုိ စိတ္ထဲမွာ နာၾကည္းလာသည္။
လက္သီးကုိ က်စ္က်စ္ပါ ေAာင္ဆုပ္ခါ Aံႀကိတ္လုိက္မိ၏။
ထုိ႔ေနာက္ မိခင္Aား ၾကည့္လုိက္သည္။ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းက်သြားေသာ နားထင္၊

ညိဳမည္းေသာမ်က္ကြင္း၊ ျပာႏွမ္း ေသာ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ႏွာေခါင္းႀကီး
ပြလာသည္တုိင္ေAာင္ ထြက္သက္ ၀င္သက္ကုိ ခဲယU္းစြာ ႐ွဴေနေသာ မိခင္ကုိ
ျမင္လုိက္ရေသာAခါ တစ္Uီးတည္းေသာ Aားကုိးတြယ္တာစရာ မိခင္ႀကီးAား
နာရီပုိင္း Aတြင္း မွာပင္ သြား႐ွာေပေတာ့မည္ဟု သိရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္
ဆုပ္ထားေသာ လက္သီးသည္ ေျပသြား ကာ က်လာေသာ မ်က္ရည္ကုိ
သုတ္လုိက္ၿပီး ေဒၚမံႈႏွင့္ ဆရာ၀န္လာခဲ့သည္ဟု Aခန္းမွ ထြက္ၿပီး ေမွ်ာ္
ၾကည့္လုိက ္သည္။

ေဒၚမံႈႏွင့္ ဆရာ၀န္ကား မေရာက္ေသး။ ေလွကားမွ ေျခေဖာ့နင္းကာ

Aေျပးကေလးတက္လာေသာ ခင္ခင္ေလး ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စိတ္မခ်မ္းသာလြန္းသျဖင့္ ခင္ခင္ေလးAား

ႀကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္ျခင္းပင္ မျပဳမိ၊ Aေငးသား ၾကည့္ ေနသည္။ ငုိထားသျဖင့္
နီရဲေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာကုိ ခင္ခင္ေလးကၾကည့္ၿပီး …
" ေဒၚ ေဒၚ ဘယ္လုိေနေသးသလဲ " ဟု ခပ္တုိးတုိးေမးလုိက္၏။
" Aဲဒီမွာ ၾကည့္သြားပါေတာ့ ခင္ေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကေျပာၿပီး မိခင္လဲ ေလ်ာင္းေနရာ ခုတင္နားသုိ႔

ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ၿပီးလာခဲ့၏။ ခင္ခင္ေလးသည္ Aခန္း၀ မွ ရပ္ခါ
ေဒၚခင္မ်ိဳးAား ၾကည့္လုိက္ၿပီး …
" Aိမ္မွာ Eည့္သည္ေတြေရာက္ေနလုိ႔ ေဖေဖက Aခုခ်က္ခ်င္း မလာႏိုင္တာ

ေမာင္ရဲ႕၊ ခင္ေလးကုိ Aေျခ Aေန သြားၾကည့္စမ္းလုိ႔ လႊတ္လုိက္တာနဲ႔
ခင္ေလးလာခဲ့တာ၊ ဒီAတုိင္းဆုိ မျဖစ္ဘူး၊ ခင္ေလး ေဖေဖ့ကုိ ျပန္ ေခၚ
လုိက္Uီးမယ္ "
ခင္ခင္ေလးက Aေရးတႀကီးေျပာၿပီး ေလွကားမွ ျပန္ဆင္းေျပးသြားေလသည္။
ကုိမ်ိဳခးုိင္သည္ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ ေယာင္တိေယာင္ကမ္း AမူAရာ္ျဖင့္

ခင္ေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ မိခင္ ၏ ခုတင္နားသုိ႔ လာခဲ့၏။
မိခင္ႀကီးAား ၾကည့္လည္း မၾကည့္ရက္၊ မၾကည့္ဘဲလည္း မေနႏုိင္သျဖင့္

မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္မိျပန္၏။
ထုိAခုိက္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ Uီးေခါင္းသည္ Aနည္းငယ္လႈပ္႐ွားလာသည္။

မၿငိမ္သက္ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနခဲ့ေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ၿငိမ္သက္သာြ းၿပီး

မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္စီ ခတ္လုိက္၏။
ယခု ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုးAေျခAေနက သား ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ျမင္ဟန္တူသည္။
တစ္စံုတစ္ခု ေသာAေၾကာင္းကုိ သားျဖစ္သူAား မွာၾကားေျပာဆုိလုိဟန္

႐ွိသည္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ Aကဲခတ္ လုိက္၏။
" ေမေမ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခုတင္ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ကာ ႀကံဳလွီေသာ မိခင္၏

လက္၀ါးကေလးကုိ ယုယ ၾကင္နာ စြာ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ဆုိ႔နင့္ေသာAသံျဖင့္
ညင္သာစြာေခၚလုိက္သည္။
ေဒၚခင္မ်ိဳး သည္ မ႐ွဴႏိုင္မကယ္ႏုိင္ ေမာေနရာမ် …
" သား …. "
ဟု ေလသံျဖင့္ ျပန္ထူးလုိက္၏။
" စိတ္တင္းပါ ေမေမ၊ ဆရာ၀န္ Aခုပဲ လာပါလိမ့္မယ္၊ ဆရာ၀န္ေရာက္လာရင္

ေဆးတစ္လံုးေလာက္ ထုိး လုိက္ တယ္ ဆုိ ေမေမ သက္သာသြားမွာပါ "
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ွိေတာ့မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဇြတ္ႏွစ္ၿပီး

Aားေပးလုိက္သည္။
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ မထူးျခားေသာ AမူAရာျဖင့္ Aတန္ၾကာ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ …
" သား … " ဟု ေလသံျဖင့္ ေခၚလုိက္ျပန္၏။
" ေမေမ … Aနားမွာ သား႐ွိပါတယ္ "

ေဒၚခင္မ်ိဳးက ခုတင္ေျခရင္း႐ွိ A၀တ္ထည့္ေသာ မတ္ရပ္ဗီ႐ုိႀကီးကုိ

ျပဴးေၾကာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စူးစုိက္ ၾကည့္ၿပီး …
" ဟုိ … ဟုိ … ဗီ … ႐ုိ .. ႀကီး .. ထဲ … က … ေငြ … ေသတၱာ… ကေလး … "
ေဒၚခင္မ်ိဳးက ေလးလံေသာလွ်ာကုိ Aႏုိင္ႏုိင္ သယ္ကာ တစ္လံုးခ်င္း

ေျပာေနသည္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မိခင္၏ ႏႈတ္ခမ္းသုိ႔ သူ႔နားကုိ ကပ္ကာ
ႀကိဳးစားနားေထာင္ေနသည္။
" ေမေမ့ ကုိ သၿဂႋဳလ္ရင္ ေငြေသတၱာကေလးကုိ ထည့္လုိက္ပါသားရယ္ "
Aက္ကဲြေသာ Aသံေလးႀကီးျဖင့္ ေဒၚခင္မ်ိဳးက တစ္လံုးခ်င္း မွာၾကားလုိက္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းကုိက္ကာ မ်က္ရည္ကုိ

ခ်ဳပ္တည္းထားရင္း မိခင္Aား စိတ္မ ခ်မ္းေျမ့စြာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနေလသည္။
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေတာ့ေခ်။

Aသက္႐ွဴျခင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းေႏွးလာ သည္။
ထုိAခုိက္မွာပင္ ေဒၚမံႈက ေ႐ွ႕ေဆာင္ကာ ဆရာ၀န္ေရာက္လာ၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဆရာ၀န္ကုိ တစ္ခ်က္မွ် လွည့္ၾကည့္ကာ ေနၿမဲတုိင္းပင္

ေနလုိက္သည္။
ဆရာ၀န္ကလည္း ေဒၚခင္မ်ိဳးAား တစ္မိနစ္မွ် စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး

Uီးေခါင္းကုိ ျဖည္းညင္းစြာ ခါ ယမ္း ၍ Aခန္းတြင္းမွ ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ဆရာ၀န္ထြက္သြားၿပီး မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပင္ ခင္ခင္ေလးႏွင့္ သူ႔ဖခင္

Uီးထြန္းသစ္တုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား မည္သူ႕ကုိမွ် လွည့္ၾကည့္ရန္ သတိမရေတာ့ေခ်။
လူ႔ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့မည့္ မိခင္ႀကီး၏ ၀ိညာU္ခ်ဳပ္မည့္

Aခ်ိန္ကုိသာ ေစာင့္စားရင္း မိခင္မ်က္ႏွာ ကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ
ၾကည့္ေနေလသည္။
ေဒၚမံႈက ခင္ခင္ေလးတုိ႔သားAဖ ထုိင္ရန္ Aခန္းေထာင့္႐ွိ ကုလားထုိင္ကုိ

ညႊန္ျပကာ တုိးတိတ္ညင္သာေသာ ေလသံ ျဖင့္ ေနရာေပးလုိက္၏။
သုိ႔ေသာ္လည္း ခင္ခင္ေလးက မထုိင္ေပ။
ခုတင္ေျခရင္းဘက္မွရပ္ကာ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား ၾကည့္ေနေလသည္။
Uီးထြန္းသစ္ကား ေမာင္ႏွမAရင္းAသြင္ ခ်စ္ခင္လွေသာ ေက်ာင္းေနဘက္

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား ၀မ္းနည္းစြာၾကည့္ကာ ခုတင္ေပၚမွာ
ျဖည္းညင္းစြာ ထုိင္လုိက္သည္။
" မခင္မ်ိဳး … "
Uီးထြန္းသစ္က ကုိယ္ကုိ ေ႐ွ႕သုိ႔ Aနည္းငယ္ကုိင္းကာ

ညင္သာေသာေလသံျဖင့္ ေခၚလုိက္သည္။
ေဒၚခင္မ်ိဳးသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း သတိလစ္ဟင္း

ျခင္းမ႐ွိေခ်။ ျပဴးေၾကာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ Uီးထြန္းသစ္Aား
" စိတ္မလြတ္ေစနဲ႔ မခင္မ်ိဳး၊ သတိကုိ ေကာင္းေကာင္းထိန္းၿပီး ရတနာသံုးပါး

ကုိ ႏွလံုးသြင္းပါ "

Uီးထြန္းသစ္၏ စကားကုိ ေဒၚခင္မ်ိဳးက သိသာ႐ံုကေလးမွ် Uီးေခါင္း

ညိတ္လုိက္၏။
" မခင္မ်ိဳးရဲ႕ ဘ၀သက္တမ္းမွာ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္သာ ထားလာခဲ့တယ္

မဟုတ္လား၊ မခင္မ်ိဳးရဲ႕ ပေယာဂ ေၾကာင့္ မခင္မ်ိဳးရဲ႕ စိတ္ေစတနာေၾကာင့္
မည္သူ တစ္Uီးတစ္ေယာက္မွ ဒုကၡဆင္းရဲ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး၊ မပ်က္စီး မနစ္နာ
ခဲ့ဖူးဘူး၊ ဒီလုိ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္႐ွိသူကုိ ရတနာသံုးပါးက
ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါလိမ့္မယ္၊ ေ၀ဒနာ သက္သာ ေAာင္ တရားကုိ Aာ႐ံုျပဳ
သူငယ္ခ်င္း … "
Uီးထြန္းသစ္က စိတ္မေကာင္းသံႀကီးျဖင့္ ေျပာေနစU္မွာ ျပဴးေၾကာင္ေသာ

ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးကာ မွိတ္သြားေလသည္။
Aသက္႐ွဴျခင္းမွာလည္း တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကာ ဆိတ္ၿငိမ္သြားေလသည္။
ေခါင္းကုိငုိက္စုိက္ခ်ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးက

ေၾကကဲြစြာ ၾကည့္ေနသည္။
" သူငယ္ခ်င္း မခင္မ်ိဳး ... ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ "
တုန္ယင္ လိႈင္လဲွစြာ ေျပာလုိက္ေသာ Uီးထြန္းသစ္၏ Aသံဆံုးလွ်င္ ေဒၚမံႈ၏

႐ိႈက္သံက ဆက္ၿပီး ေပၚလာ သည္။ ခုတင္ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ေနေသာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ မိခင္၏လက္ကုိ မ်က္ႏွာျဖင့္ Aပ္ကာ
ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ထားရာမွ မလႈပ္ေက်ာက္႐ုပ္လုိ ၿငိမ္ေနေလသည္။
-------------------------

မခင္ ေဒၚခင္မ်ိဳးက သူႏွင့္Aတူ ေရာၿပီး ျမႇဳပ္ႏွံပါဟု မွာၾကားခဲ့ေသာ

ေငြေသတၱာကေလးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မိခင္ ႏွင့္ Aတူ မထည့္လုိက္ဘဲ
ဗီ႐ုိထဲမွာပင္ ထားၿမဲထားလုိက္၏။
မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တုိ႔Aား ႀကီးစြာေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈျဖစ္ေစကာ၊ လူ႔ေလာကတြင္

ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနထုိင္သင့္ ေသာ Aသက္A႐ြယ္မွာ မရႈမလွAျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္
႐ူးသူ႐ူး၊ ေသသူေသ ျဖစ္ရသည္မွာ ဤေငြေသတၱာAတြင္း႐ွိ ပစၥည္းက
Aေၾကာင္းရင္းခံ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေAးခ်မ္း သာယာလွစြာေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ Aိမ္ေထာင္ေရးကုိ ၿပိဳကဲြေစေသာ

ဤေငြေသတၱာ ကေလး Aတြင္း႐ွိ ပစၥည္းကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ က်က်နန
ေလ့လာခ်င္ေသာ စိတ္႐ွိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မိခင္၏ စ်ာပနႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာကိစၥမ်ားAား ၿပီးစီး၍ Aိမ္မွာ

လူ႐ွင္းသြားေသာ တစ္ေန႔၀ယ္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မိခင္၏ Aခန္းတြင္းသုိ႔၀င္ကာ
ဗီ႐ုိကုိဖြင့္ၿပီး ေငြေသတၱာကေလးကုိ ထုတ္ယူလုိက္၏။
Aသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္A႐ြယ္ ခံ့ညားေခ်ာေမာေသာ
ေယာက္်ားပ်ိဳတစ္ေယာက္၏ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကုိ ေတြ႕ရ သည္။ ႏွစ္ေပါင္း
Aေတာ္ၾကာျမင့္ဟန္တူေသာ ဓာတ္ပံုကား Aနည္းငယ္မွိန္ကာ A၀ါေရာင္
သန္းေန၏။
ဓာတ္ပံု၏ ေက်ာဘက္တြင္ကား လွပ၀ုိင္းစက္ေသာ

လက္ေရးစာတစ္ေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရ၏။ မင္ေရာင္ပင္ မွိန္ ေနၿပီျဖစ္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စာတမ္းကုိ ဖတ္ၾကည့္လုိက္၏။
Aသက္တမွ် ခ်စ္ေသာ ခင္ကုိ AစU္Aၿမဲ ၾကင္နာခ်စ္ခင္ေသာ ...

ခင့္ ......
" ကုိေစာခုိင္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စာကုိဖတ္ၿပီး ဓာတ္ပံုကုိ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဓာတ္ပံု ေက်ာဘက္မွ စာတမ္းကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္လုိက္ျပန္၏။
ထုိ႔ေနာက္ ဓာတ္ပံုကုိ ခ်ထားကာ ကတၱီပါAိတ္ကေလး Aတြင္းသုိ႔

ႏိႈက္လိုက္ျပန္သည္။ စိမ္းျပာေရာင္ စာ႐ြက္ေခါက္ တစ္ခု ထြက္လာသည္။
ကုိမ်ိဳခးုိင္သည္ သိလုိစိတ္ျဖင့္ စာ႐ြက္ကုိျဖန္႔ကာ စိတ္Aားထက္သန္စာြ

ၾကည့္လုိက္၏။ စာ႐ြက္ေပၚက လက္ေရးႏွင့္ ဓာတ္ပံုေနာက္က လက္ေရးမွာ
တစ္ပံုစံတည္းပင္၊ လွပ၀ုိင္းစက္ညီညာလွေပသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္
မင္ေရာင္ပင္ မွိန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ စာမ်ားကုိ Aသက္ပင္ မ႐ွဴAားဘဲ
ဖတ္လုိက္ေလသည္။
" Aသက္တမွ် ခ်စ္ေသာ ခင္ .... "
ခင္နဲ႔ ကုိေစာခုိင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈဟာ ဘယ္ေလာက္

ခုိင္ၿမဲတယ္ဆုိတာ ခင္နဲ႔ ကုိေစာ Aသိဆံုးပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္သေဘာကုိ
တစ္ေယာက္က လုိက္ေလ်ာခဲ့လုိ႔လဲ Aခုလုိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ခုိင္ၿမဲေနႏိုင္
ျခင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္၊ Aခုလဲ ကုိေစာ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တဲ့ကိစၥ တစ္ခုကုိ
ၿပီးဆံုးေAာင္ ေဆာင္႐ြက္လုိပါတယ္။ ခင္က လုိက္ေလ်ာၾကည္ျဖဴစြာ
ခြင့္ျပဳလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိေစာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီကိစၥက တကယ္လုိ႔ ေAာင္
ျမင္မယ္ဆုိရင္ Aမ်ားသတၱ၀ါေတြရဲ႕ Aသက္ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္မွာျဖစ္လုိ႔
ကုသုိလ္ေရး Aလုပ္ဆုိရင္လဲ မမွား ပါဘူး။

စံုေစ့ေAာင္ စာထဲမွာ ေရးရန္ ႐ွည္လ်ားတာေၾကာင့္ Aနည္းAက်U္းေလာက္ပဲ

ကုိေစာေဖာ္ျပပါရေစ၊ ကုိေစာ တုိ႔ ဘုိးဘြားမိဘ AစU္Aဆက္
ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ ေပစာတစ္ခ်ပ္ ႐ွိပါတယ္။
လူသတၱ၀ါေတြရဲ႕ Aသက္ကုိ ကယ္တင္ႏိုင္တဲ့ ေဆးပင္႐ိရာကုိ ညႊန္ထားတဲ့

ေပစာဆုိပါေတာ့၊ ကုိေစာ စိတ္ကလဲ ထူးထူး ဆန္း ဆန္းကိစၥမွာ စြန္႔စားလုိတ့ဲ
၀ါသနာ႐ွိတတ္တာလဲ ခင္သိပါတယ္၊ ဒီေဆးပင္႐ွိရာကုိ မေရာက္
ေရာက္ေAာင္ သြားၿပီး ေဆးပင္ကုိ ရေAာင္ယူမယ္လုိ႔ ကုိေစာစိတ္ကုိ
ဆံုးျဖတ္ၿပီးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္နဲ႔ ကုိေစာတုိ႔ လက္ထပ္ေရးကိစၥကုိ
ရက္Aကန္႔Aသတ္မ႐ွိ ဆုိင္းပါUီးလုိ႔ ကုိေစာ AႏူးAညြတ္ ခြင့္
ေတာင္းပါတယ္ ခင္ ...
ခင္ကလဲြလုိ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ကုိေစာ မေဖာက္ျပားပါဘူးဆုိတာလဲ ခင္

ယံုၾကည္ပါ၊ ဒီကိစၥေဆာင္႐ြက္ဖုိ႔သြား ရာမွာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့
Aေဖာ္Aျဖစ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ကုိဘေဆြကုိ ေခၚသြားပါမယ္။ ကုိဘေဆြကေတာ့
ကုိေစာ ကုိ ညီAစ္ကုိAရင္းလုိ ခင္မင္ေနတာ ခင္သိၿပီးၿပီပဲ၊ နက္ျဖန္ပဲ
ခရီးထြက္ေတာ့မွာမုိ႔ ဘူတာႉ ဆင္းရင္ ခင္ တုိ႔ Aိမ္ေ႐ွ႕က လာခဲ့ပါ့မယ္။
ခရီးထြက္မယ့္ ဆဲဆဲမွာ ခင့္မ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကည့္သြားပါရေစ၊ Aိမ္ေ႐ွ႕
၀၇န္တာက ခင္ေစာင့္ေနပါေနာ္ -
ကုိေစာ ေဆာင္႐ြက္မယ့္ကိစၥ ေAာင္ျမင္ပါေစလုိ႔ ခင္က

ကူညီဆုေတာင္းပါေနာ္ ...

AစU္Aၿမဲ ၾကင္နာခ်စ္ခင္ေသာ
ခင့္
ကုိေစာခုိင္
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စာကုိဖတ္ၿပီး Aံကုိ တင္းတင္းခဲထားမိ၏။
" ကုိေစာခုိင္ ... ကုိေစာခုိင္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Aံခဲထားရာမွ စာႏွင့္ ဓာတ္ပံုတြင္ပါေသာ ကုိေစာခုိင္၏

နာမည္ကုိ ႏွစ္ခြန္းဆင့္ၿပီး ေရ႐ြတ္ လုိက္သည္။ ဖခင္ Uီးဘေဆြ ႐ူးၿပီး
Aိမ္မွထြက္ခြာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမည့္ ေန႔က မိခင္ႏွင့္ ဖခင္ စကား
မ်ားသည့္Aခါ ဤ ကုိေစာခုိင္ဟူေသာ နာမည္ကုိ ထည့္သြင္းေျပာခဲ့သည္။
ကုိေစာခုိင္ဆုိသူက Aေၾကာင္းစံု လာေရာက္ေျပာသြား၍ မိခင္ႏွင့္ ဖိင္တုိ႔၏
ေAးခ်မ္းသာယာေသာ Aိမ္ေထာင္ေရး ၿပိဳကြဲခဲ့ရသည့္ Aေၾကာင္း မ်ားကုိ
ကုိမ်ိဳးခုိင္ ျပန္လည္ စU္းစားလုိက္မိ၏။
" ငါ့Aေဖနဲ႔ Aေမ ေပ်ာက္သြားရတာ၊ ငါ့Aေမ ေသမွန္းမသိ၊ ႐ွင္မွန္းမသိ

ေပ်ာက္သြားရတာ၊ ငါ့Aေမ စိတ္ ဆင္းရဲၿပီး ေသရတာေတြဟာ ဒီ
ကုိေစာခုိင္ဆုိသူရဲ႕ စနက္ဘဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Aံႀကိတ္ေျပာကာ ဓာတ္ပံုကုိ ေကာက္ယူၿပီး

ေစ့ေစ့ၾကည့္လုိက္ျပန္၏။
" ခင္ဗ်ား လူ႔ေလာကမွာ Aသက္႐ွင္ရက္ ႐ွိေသးသလားဟင္၊ ေAး ...

ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး က်ဳပ္တတ္ႏုိင္ သေလာက္ ေတြ႕ေAာင္႐ွာမယ္၊ ခင္ဗ်ား

Aသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနေသးရင္ေတာ့ က်ဳပ္မိဘေတြ စိတ္ဆင္းရဲခ့ဲ ရတာနဲ႔

Aမွ်၊ က်ဳပ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတာနဲ႔Aမွ် ခင္ဗ်ားကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး
Aေႂကြးေက်ေAာင္ ဆပ္ခုိင္းရ မွာေပါ့မွာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သက္မဲ့ ဓာတ္ပံုကုိ သက္႐ွိ လူတစ္ေယာက္သဖြယ္

ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ နာၾကည္းစြာ ေျပာ လုိက္ေလသည္။
" AစားAေသာက္ကေလးလဲ မွန္မွန္မွီ၀ဲပါUီး လူေလးရယ္ "
သြားတဲ့လူကေတာ့သြားၿပီ၊ က်န္ရစ္သူက တမိႈင္မိႈင္တေဆြးေဆြးေနလုိ႔လဲ

Aေၾကာင္း မထူးေတာ့ပါဘူး။ Aာဟာရျပတ္ရင္ လူကေလးလဲသာြ းလိမ့္မယ္။
ဒီမနက္စာေတာ့ လူေလးထမင္းၿမိန္ေAာင္ ေဒၚမံႈAစြမ္းကုန္ ေကာင္းေကာင္း
ခ်က္ထားပါတယ္ လူေလး ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ငုိင္ေတြ ေငးေမာေနရာမွ ယုယုယယ ေျပာေနေသာ ေဒၚမံႈကုိ

ၾကည့္လုိက္၏။ သူ႔Aား ယုယ စြာ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာေနေစကာမူ
ေဒၚမံႈကုိယ္တုိင္ကလည္း ငုိထားဟန္တူသည္။ မ်က္ႏွာမွာ နီေန၏။ ဟုတ္ပါ
သည္။
ငယ္စU္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀မွစ၍ ဘဘ၊ မယ္မယ္တုိ႔ကေကာ

ယူေကၽြးေမြးလာခဲ့၍ သြားေလသူ ေဒၚခင္မ်ိဳး ႏွင့္ Uမကဲြသုိက္မပ်က္
ေနလာခ့ေသာ ေဒၚမံႈAဖုိ႔ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကုိေတြးကာ ေဆြးရေသာ
စိတ္ေသာက သည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ထက္ မေလ်ာ့႐ွာေပ။
" စားမယ္ ေဒၚမံႈ၊ ထမင္းပဲြ ျပင္ၿပီးၿပီလား "
ေ႐ွာေ႐ွာ ႐ႈ႐ႈ ေျပာလုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ျပန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ေဒၚမံႈမွာ

Aတုိင္းမသိ ၀မ္းသာသြား႐ွာ သည္။ ေဒၚခင္မ်ိဳး ကြယ္လြန္ခ့ၿဲ ပီး၍

ယခုသံုးလတာမွ် ၾကာေသာ Aခ်ိန္Aတြင္း၀ယ္၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ထမင္း၊ ဟင္း၊

လက္ဖက္ရည္ ကုိ မွန္ေAာင္မစားေသာက္ခ့ဲေပ။ တမိႈင္မိႈင္
တေငးေငးျဖစ္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aေျခ Aေနကုိ ေဒၚမံႈ ရင္ေလးစြာ
ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရ႐ွာ၏။
ေဒၚခင္မ်ိဳးမ႐ွိသည့္ေနာက္ မွီခုိ တြယ္တာ Aားျပဳစရာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္တစ္ေယာက္သာလွ်င္႐ွိေသာ Aသက္A႐ြယ္ ႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္သည့္
ေဒၚမံႈAဖုိ႔ လူကေလးမ႐ွိရင္ ငါ ဘယ္လုိ ေနရမလဲဟု ေန႔စU္ေတြးေတာ
ပူပန္ခဲ့ရ႐ွာသည္။
" ျပင္ၿပီးၿပီ လူကေလး Aဆင္သင့္ပဲ လာ ... လာ "
ေဒၚမံႈက သြက္လက္ ႐ႊင္လန္းစြာေျပာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ထမင္းစားခန္းသုိ႔

ေခၚလာခဲ့၏။
" ေဒၚမံႈေရာ မစားေသးဘူးလား၊ တစ္ခါထဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေရာစားလုိက္ပါလား

ေဒၚမံႈ "
" ႐ွိပါေစ လူေလး၊ ေနာက္မွ ေAးေAး ေဆးေဆး စားပါမယ္ "
ေဒၚမံႈက ျပန္ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ထမင္းစားနည္းမည္ မ်ားမည္ကုိ

ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေဒၚမံႈAား ထပ္မံတုိက္တန
ြ ္း
ျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ ထမင္းကုိ Aားရပါးရစားေနသည္။ ေဒၚခင္မ်ိဳး ကြယ္လန
ြ ္ၿပီးမွ
ႏွစ္ၿခိဳက္ၿမိန္႐ွက္စြာ ထမင္းစားေနသည္ကုိ ဤတစ္ခါသာ ျမင္ရေသာ
ေဒၚမံႈသည္ ခ်က္ရက်ိဳးနပ္ေပၿပီဟု ၀မ္းေျမာက္ စြာ ထမင္းစားပဲႏ
ြ ွင့္
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ၾကည့္ေန၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ထမင္းစားၿပီး၍ လက္ေဆးေသာ

Aခါ ေဒၚမံႈ က ထမင္းစားခန္းေထာင့္႐ွိ ေၾကာင္Aိမ္ထဲမွ Aဆင္သင့္

ခဲြစိတ္ထည့္ထားေသာ သေဘၤာသီးမွည့္ ပန္းကန္ ကုိယူၿပီး ...
" ေရာ့ ... ေရာ့ လူေလး သေဘၤာသီးပင္မွည့္ေလး ခ်ိဳက ခ်ိဳပါဘိသနဲ႔ လူေလးဖုိ႔

ေဒၚမံႈ ၀ယ္လာတာ၊ စား လုိက္ Uီး"
မိခင္က သားAား ယုယသလုိ ေဒၚမံႈက ယုယၾကင္နာစြာေျပာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ေ႐ွ႕

စားပဲြေပၚသုိ႔ တင္ေပးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ က သေဘၤာသီးမွည့္ကုိ
Aားရပါးရစားလုိက္ျပန္သည္။ ေဒၚမံႈ၏ ၀မ္းေျမာက္မႈကား ဆုိဖြယ္ရာ မ႐ွိ
ေတာ့ၿပီ။
Aဲဒီလုိမွေပါ့ လူေလးရယ္၊ ေယာက္်ားပဲ၊ ဘာ Aားငယ္စရာ႐ွိသလဲ။ ပညာလဲ

ျပည့္စံုၿပီးသား၊ ပစၥည္းလဲ Aသင့္ Aတင့္ လံုေလာက္တယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္
ေကၽြးေမြးဖြပ္ေလွ်ာ္ ေပးမယ့္ ေဒၚမံႈလဲ႐ွိတယ္၊ ယုယAားေပးမယ့္ ခင္ခင္ေလး
တုိ႔ သားAဖလဲ ႐ွိေနတယ္။ လူေလးAဖုိ႔ ဘာပူပင္ စိတ္ငယ္စရာ႐ွိလက
ဲ ယ
ြ ့္"
စားၿပီးသား ပန္းကန္မ်ားကုိ သိမ္းေနရင္းက ေဒၚမံႈက

တတြတ္တြတ္Aားေပးေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္လုိ လက္ရ ၿပံဳးလုိက္၏။
မိခင္ကြယ္လြန္ၿပီးမွ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ၿပံဳးရယ္သည္ကုိ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေသာ
ေဒၚမံႈAံ့Aား သင့္ သြား၏။
" ဘာ္ျဖစ္လုိ႔ၿပံဳးတာလဲ လူေလးရဲ႕ "
ေဒၚမံႈက ေမးလုိက္၏။

" ေၾသာ္ ... ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္တ့ေ

ဲ န႔မုိ႔
စိတ္တည္ၿငိမ္သြားၿပီ ေဒၚမံႈ၊ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚမံႈ စကားကုိ သေဘာက်ၿပီး
ၿပံဳးတာပါ။ ဒါထက္ ဒီAိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ႐ွိရင္ ေဒၚမံႈ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရဲ
ပါ့မလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က မ်က္ႏွာေပၚမွ Aၿပံဳးကုိ ေဖ်ာက္ၿပီး တည္ၿငိမ္ ေAးျမေသာ

ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
" Aုိ ... လူကေလးကလဲ ကုိယ့္Aေမ ေခါင္းခ်သြားတဲ့ Aိမ္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔

ခြာခ်င္ရတာလဲ ခင္ခင္ေလးနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးရင္ ဒီAိမ္ကုိ ေခၚယူေပါ့၊ သူတုိ႔Aိမ္
လုိက္ေနရင္ ေယာကၡမႀကီး ႐ွိေနေတာ့ စိတ္က်U္းၾကပ္မွာ၊ ေဒၚမံႈ ကေတာ့
Aေရးမႀကီးဘူး၊ Aပ်ိဳႀကီးေပမယ္ Aလုိက္သိတယ္၊ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာခ်ည္း
ေနပါ့မယ္ "
ေဒၚမံႈ က ကုိမ်ိဳးခုိင္Aေမးကုိ မေျဖဘဲ သူ႔စိတ္ထဲ႐ွိတာ စြပ္ေျပာေနသည္။
" မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚမံႈရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ လက္မထပ္ေသးပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမးတာ

ေျဖစမ္းပါUီး "
" ေနရဲပါတယ္ လူေလး၊ လူေလးက ဘယ္သြားမွာလဲ "
ေဒၚမံႈက ကိုမ်ဳိးခုိင္ကို ေမးလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ခရီးရွည္ထြက္စရာရွိတယ္ ေဒၚမံႈ၊ ဘယ္ရယ္လို႕ AတိAက်

မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊ ရက္Aကန္႕ Aသတ္ မရွိ ဆိုပါေတာ့ေလ"

ကိုမ်ဳဳိးခိုင္က ေတြးေတြးဆဆ ေျပာေနစU္မွာ ေဒၚမႈံသည္ မ်က္လံုးတြင္

မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္းကာ မ်က္ႏွာငယ္ ေလးျဖင့္ ကိုမ်ဳိးခိုင္Aား ၾကည့္ေနသည္။
"မသြားလို႕ မျဖစ္ဘူးလား လူေလးရယ္"
ေဒၚမႈံက သနားစဖြယ္ ေတာင္းပန္လို္က္၏။
"မျဖစ္ဘူး ေဒၚမံႈ၊ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ရင္ထဲရွိတဲ့ Aစိုင္Aခဲႀကီးက ဒီလူကို

မေတြ႕မခ်င္း ေက်မွာ မဟုတ္ဘူး"
ကိုမ်ဳိးခိုင္က Aႀကိတ္AခဲႀကီးေသာAသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ဘယ္သူလဲ လူေလး"
ကိုမ်ဳိးခိုင္က ေဒၚမံႈ၏ Aေမးကို မေျဖဘဲ Aတန္ၾကာ ေတြးေနၿပီးမွ...
"ေဒၚမံႈလဲ တစ္သက္လံုး ေမေမတို႕နဲ႕ Aတူေနလာတာ၊ ေမေမငယ္စU္က

Aျဖစ္ေဟာင္းကို နည္းနည္းပါးပါး မသိ ဘူးလား"
ဟု ေမးလိုက္၏။
"မသိပါဘူး လူေလးရယ္၊ မမေလးတို႕က မေျပာေတာ့လဲ ေဒၚမံႈ

ဘယ္ေမးရဲလိမ့္မလဲ၊ ေဒၚမွံဳဘယ္ေမးရဲလိမ့္ မွာလဲ
ကိုမ်ိဳးခိုင္၏ ဘဲUၾကီးက Aစေပ်ာက္သြားျပန္ေလျပီ ေဒၚမွံဳ၏- စကားမွာ

ေရပိတ္စပါးျဖစ္၍ ထြက္ေပါက္AစAနမရွိေခ်။
ကိုမ်ိဳးခိုင္က ေငးေနေတြးေနျပန္သည္။ ေဒၚမွံဳသည္ ကိုမ်ိဳးခိုင္စာျပီးေသာ

ထမင္းပြဲကိုပင္ မသိမ္းႏိုင္ ဘဲ စားပြဲနား မွာပင္ရပ္ကာ စိတ္မေကာင္းေသာ
မ်က္ႏွာျဖင့္ကိုမ်ိဳးခိုင္Aား ေငးၾကည့္ေနရွာသည္။

'ကိုေစာခိုင္ဆိုတဲ့လူကို ေဒၚမွဳံမသိဘူးလား၊ ေမေမငယ္စU္မႏၱေလးမွာ

ေနတုန္းက ေမေမနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ ခင္ တယ္ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္'
ေဒၚမွံဳAားေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေမးေန၍ Aေၾကာင္းမထူးေတာ့ျပီဟု
ယူဆေသာ ကိုမ်ိဳးခိုင္က နာမည္ေဖာ္ကာ တဲ့တဲ့ပင္ေမးလိုက္သည္။
ကိုေစာခိုင္ ေနပါUီး ေဒၚမွံဳ ဒီနာမည္ကို ၾကားဖူးတယ္ထင္တယ္'
ေဒၚမွဳံကစU္းစU္းစားစားျဖင့္ တစ္လံုးခ်င္းေျပာေနသည္ကို ၾကားရေသာ

ကိုမ်ိဳးခိုင္သည္ Aနည္းငယ္ Aားတက္ လာသည္။
'စU္းစားပါUီး ေဒၚမွံဳိ၊ ဒီလူ မႏၱေလးကပဲ မဟုတ္လား'
မိခင္ငယ္စU္က မႏၱေလးမွာ ေနခဲ့ဖူးေၾကာင္း သိထားေသာ ကိုမ်ိဳးခိုင္က

ဟုတ္လို႕ဟုတ္ျငား စကားေၾကာင္း ေပးလိုက္၏။ ေဒၚမွံဳက Aတန္ငယ္ေတြးျပီး
စU္းစားေနရာမွာ...
'Aဲသတိရျပီ၊ မမေလး ေက်ာင္းေနစU္က တစ္ေန႕ ဘဘေမြးေန႕Aတြက္

Aိမ္မွာ Aလွဴလုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းက မမေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖိတ္လို႕
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ လာၾကတယ္၊ Aဲဒီထဲမွာ ကိုေစာခိုင္ဆိုတဲ
လူပါတယ္၊ ဟုတ္ျပီ၊ ေဒၚမွဳံသတိရျပီ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီလူ
ေနပံုထိုင္ပံုကလည္း သိမ္ေမြ႕ယU္ေက်းတယ္၊ ရုပ္ရည္ကလဲ ခံ့ေခ်ာၾကီးကြယ့္၊
ေက်ာင္းသားေတြ Aားလံုးထဲမွာ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ ၾကက္သေရ ရွိလြန္းလို႕
မမေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ Aေရွ႕ျပင္ရပ္က UီးေစာေAးသား ကိုေစာခိုင္လို႕
မမေလး က ေျပာခ့ဲတယ္၊ Aဲဒီုတုန္းကေလ မမေလးေတာင္ ေဒၚမွံဳကို
က်ီစယ္လိုက္ေသးတယ္၊ ဒီလူကို မွံဳမွံဳ က ဘာျဖစ္လို႕ ေမးတာလဲတ့ဲ'
မမေလးမ်က္ႏွာျပံဳးျပဳံးကေလးထားျပီး ေမးတာ ေဒၚမွံဳ
ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့တယ္၊ ေၾသာ္...မမေလး...မမေလး'

ေဒၚမွံဳကေျပာရင္းAတူတကြ ေနလာခဲ့ေသာ ေဒၚခင္မ်ိဳးAား လြမ္းဆြတ္စာြ

တမ္းတျပီး မ်က္ရည္က် လာသည္။
ကိုမ်ိဳးခိုင္၏ မ်က္ႏွာမွာ ပိုျပီးတည္ျငိမ္ကာ မသိမသာပင္ တင္းမာလာသည္။
'ဒီလူAေၾကာင္း ေဒၚမွံဳ ဒါပဲသိသလား'
ကိုမ်ိဳးခိုင္၏ ေလသံမွာ ခပ္ျပတ္ျပတ္၊ ခပ္တင္းတင္းျဖစ္၍ ေဒၚမွံဳမွာ

ငါစကားေျပာ မွားသြားေလျပီဟု ထိတ္လန္႕စြာေတြးျပီး...
'ဒါပဲသိပါတယ္ လူေလးရယ္၊ေဒၚမွံုလဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္

ေနခဲ့တာ၊Aခုလူေလးက Aစေဖာ္ ေပးလို႕ Aေတာ္ခ်ည္းစU္းစားယူရတာပါ'
ဟုAမွန္Aတိုင္းတိုတို တုတ္တုတ္ Aစီရင္ခံျပီးထမင္းပြဲကို ဆက္လက္
သိမ္းဆည္း ေနသည္။
''ကၽြန္ေတာ္မရွိတဲ့Aခိုက္ ဒီAိမ္နဲ႕ ဒီပစၥည္းေတြကို ေဒၚမံႈေကာင္းေကာင္း

ေစာင့္ေရွာက္ပါေနာ္၊ တစ္ႏွစ္စာ Aတြက္ ေငြလံုေလာက္ေAာင္
ေဒၚမွံဳစားေသာက္ဖို႕ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့မယ္၊ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာ့ ကၽြနေ
္ တာ
Aိမ္ကို ျပန္ျဖစ္ေAာင္ျပန္လာခဲ့မယ္၊ တကယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥ
ျမန္ျမန္ျပီးရင္လဲ တစ္ႏွစ္မ ျပည့္ခင္ျပန္ လာႏိုင္မွာေပါ့။ ၾကားမလား၊
ျမန္မလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္AတိAက်မေျပာႏိုင္ဘူး။ Aထူးသျဖင့္ ေမေမ
နဲ႕ေဖေဖ ဓာတ္ပံုကိုေတာ့ မပ်က္စီးေAာင္ ဂရုစိုက္ထိန္းသိမ္းေနာ္ ေဒၚမွံဳ'
ကိုမ်ိဳးခိုင္မွာၾကားေနသည္။
'လူေလးက ဘယ္ေတာ့သြားမွာလဲကြယ္'
ေဒၚမႈံကကိုမ်ိဳးခိုင္မ်က္ႏွာကို ၀မ္းနည္းစြာၾကည့္ျပီးေမးလိုက္သည္။

'မနက္ျဖန္သြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီ ေဒၚမံႈ၊ ကၽြန္ေတာ္ ပစၥည္းမ်ားမ်ားမယူဘူး၊

ကၽြန္ေတာ့ သားေရ ေသတၱာAငယ္တစ္လံုးပဲ ယူမယ္၊ Aဲ့ဒီAထဲမွာ Aၾကမ္းခံ
Aက်လံုခ်ည္ေလးစံု၊Aေႏြးထည္တစ္ထည္နဲ႕ ေစာင္တစ္ထည္ ပဲ ထည့္ထား'
ျပင္ထားေပးေနာ္ ေဒၚမံႈ၊ ကၽြန္ေတာ္ခင္ခင္ေလးတို႕ သားAဖကို သြားႏႈတ္
ဆက္ လိုက္Uီးမယ္'
တားျမစ္Aေၾကာင္းမထူးေတာ့ေသာ ေဒၚမံႈက တားလည္းမတား၀ံ့ သည္

Aေလ်ာက္-
'ေAးေAး ... လူေလး စိတ္တိုင္းက်ေAာင္ ျပင္ေပးပါ မယ္ကြယ'္
ဟု ငိုသံပါၾကီးျဖင့္ ေျပာကာ ထမင္းပြဲကို လက္စသပ္ သိမ္းျပီး

မီးဖိုေခ်ာင္သို႕၀င္သြားေလသည္။ ကိုမ်ိဳးခိုင္ သည္ ထမင္းစားပြဲမွမထဘဲ
Aတန္ၾကာ စU္းစားေတြေတာေန၏ ။ေဒၚမံႈထံမွဤမွ်ေလာက္ သဲလြန္စ ရလွ်င္
လိုက္ရန္ မခဲယU္းေတာ့ဟု ယူဆလိုက္၏။
'ေစာင့္ေပေရာ့ ကိုေစာခိုင္၊ ခင္ဗ်ားရွိရာာကို က်ဳပ္လာခဲ့မယ္' မႏၱေလးမွာ

ခင္ဗ်ား Aသက္ထင္ရွား ရွိပါေစလို႕ ေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ က်ဳပ္Aေဖနဲ႕Aေမ
စိတ္ဆင္းရဲမႈျဖစ္သလို ခင္ဗ်ားတို႕လဲ စိတ္ဆင္းရဲရေစမွာ ေပါ့၊ ဒါ့ထက္
မကဆိုးေAာင္က်ဳပ္ၾကံစည္ျပမယ္ ကိုေစာခိုင္ေရ'
ဟု ကိုမ်ိဳးခိုင္သည္ Aံၾကိတ္ခါ စိတ္တြင္းမွ Aားရပါးရ ၾကိမ္း၀ါးေနစU္...
'ဟဲ့...Aိမ္ၾကီးကတိတ္လို႕၊ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလား'
ဟူေသာ ေယာကၡမေလာင္း Uီးထြန္းသစ္၏ AသံကိုAိမ္ ေရွ႕ဘက္မွ

ၾကားရေသာေၾကာင့္ ကိုမ်ိဳးခိုင္ သည္ မ်က္ႏွာ ကို ျပင္ကာ

Eည့္ခန္းသို႕ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးတို႕ Eည့္ခန္းထဲ

ေရာက္ ေနသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။
'ေၾသာ္ ...ထိုင္ပါUီး၊ ကၽြန္ေတာ္Aခုပဲ Uီးတို႕ဆီလာမယ္လို႕ ရည္ရယ

ြ ္ျပီပါျပီ၊
ထမင္းစားနည္းနည္း ေနာက္က် သြား လိုပါ'
ကိုမ်ိဳးခိုင္က Uီးခြန္းသစ္Aား ရွင္းလင္းေျပာျပျပီး
" ထုိင္ပါ ခင္ေလး"
ဟု ခ်စ္သူကုိ Aထုိင္ခုိင္းလုိက္ၿပီး သူကုိယ္တုိင္လည္း Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္

မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ထုိင္လုိက္၏။
" ေမာင္တုိ႔ ကုသုိလ္ကံကေတာ့ ေကာင္းတယ္ေဟ့၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး

စာေမးပဲြေAာင္တာပဲ၊ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ သိၿပီးၿပီ မဟုတ္လား "
Uီးထြန္းသစ္က Aားရ႐ႊင္လန္းစြာေျပာၿပီး ...
" Aင္း ... ငါ့ သူငယ္ခ်င္းသာ ရွိေနေသးရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား သားAတြက္

ဂုဏ္ယူလိုက္မလဲလုိ႔၊ ေၾသာ္ ... မခင္မ်ိဳး၊ မခင္မ်ိဳး၊ သက္တမ္း တုိ႐ွာပေလ
သူငယ္ခ်င္းရယ္ "
ဟု ေခၚခင္မ်ိဳး ၏ ဓာတ္ပံုႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္ကာ စကားတစ္ဆက္တည္း


ခင္ခင္ေလးကား ဖခင္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာ ျဖစ္ေန၍ ခ်စ္သူAား တိတီတာတာ

မေျပာဘဲ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာကုိ သာ ႐ႊန္း႐ႊန္း စားစား ၾကည့္ေနသည္။
Uီးထြန္းသစ္ က ေဒၚခင္မ်ိဳးAား တမ္းတ ေျပာလုိက္ေသာ စကားသည္

ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ရင္ထဲမွာ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ သလုိ ျဖစ္သာြ းၿပီး
မျမင့္မေတြ႕ဘူးေသာ ကုိေစာခုိင္Aား လက္စားေခ်လုိေသာ စိတ္သည္
Aစုိင္Aခဲ ႀကီးမား သည္ထက္ ႀကီးမားေလသည္။
Aလုပ္Aကုိင္ ေနေရး ထုိင္ေရးAတြက္ ဘယ္လုိ ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိသလဲ

ေမာင္မ်ိဳးခုိင္၊ Uီးကုိ ဘာမွ Aားနာေန ႐ွက္စရာမလုိဘူးကြယ္၊ မခင္မ်ိဳးနဲ႔က
ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာလုိ ခင္မင္ေတာ့ Uီးႀကီး သားခ်င္းAရင္းလုိ သေဘာ ထားၿပီး
ေျပာလုိသည္ကုိေျပာ၊ AားလံုးAဆင္ေျပေAာင္ စီစU္ေပးမယ္"
ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Uီးထြန္းသစ္က Aားေပးစကား

မ်က္ႏွာလဲႊသြား႐ွာၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္လွသည့္ သူငယ္ခ်င္း၏သားကုိ

Uီးထြန္းသစ္ကလည္း တူရင္းသဖြယ္ ခင္မင္ကာ စိတ္တြင္းက
ေစတနာ႐ွိသည့္Aတုိင္း ပြင့္လင္းစြာ ေျပာလုိက္၏။
" Aခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Aလုပ္Aကုိင္Aတြက္ ကၽြန္ေတာ္

စိတ္မကူးေသးပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ မွာ ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ကိစၥတစ္ခု
ျဖစ္ေျမာက္ေAာင္ ႀကိဳးစားမွာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခရီး႐ွည္ထြက္ပါရေစUီး၊ Uီးကေရာ
ခင္ေလးကပါ ခြင့္ျပဳမယ္လုိ႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ "
ေယာကၡမေလာင္း Aား ႐ုိေသစိတ္၊ ခ်စ္သူAား ေလးစားေသာစိတ္ျဖင့္

၀တၱရားAတုိင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခြင့္ ေတာင္း လုိက္သည္။

ခြင့္ေပးသည္ျဖစ္ေစ၊ တားျမစ္သည္ျဖစ္ေစ သူ႔စိတ္ထမ

ဲ ွာ
ဆံုးျဖတ္ထားသည့္Aတိုင္း ျပဳလုပ္မည့္AမူAရာမွာ မ်က္ႏွာထားတြင္
ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေပၚလြင္ေနသည္ကုိ Uီးထြန္းသစ္က Aကဲခတ္မိသည့္
Aေလ်ာက္ တား ျမစ္ျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ...
" ဘာကိစၥနဲ႔ ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ "
ဟုသာ ေမးလုိက္၏။
" ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဌာနကုိ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သြားရမယ္ဆုိတာေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ မခန္႔မွန္းႏုိင္သ ေလာက္ဘဲ Uီး ကိစၥကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
မိဘAတြက္ ေႂကြးဆပ္ရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္႐ွာရမွာပါ။
ဒီAေႂကြးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရမွျဖစ္မွာမုိ႔ ဒီလူကုိ မေတြ႕မေန႐ွာဖုိ႔
စိတ္ပုိင္းျဖတ္ထားလုိက္ပါၿပီ၊ နက္ျဖန္ပဲ ခရီးထြက္ ဖုိ႔ စီစU္ထားပါတယ္ Uီး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏Aသံမွာ တည္ၿငိမ္ျပတ္သားလွသည္။
နက္ျဖန္ ခရီးထြက္ေတာ့မည္ ဆုိသျဖင့္ ငယ္ရာက ႀကီးလာခဲ့ေသာ

Uီးထြန္းသစ္က Aလုိက္သိစြာျဖင့္ ...
" ေဟ့ ... ေမာင္မ်ိဳးခုိင္၊ Uီး ၀မ္းႏႈတ္ေဆး စားထားတယ္ကြ၊ Aိမ္ေနာက္ဘက္

ခဏ၀င္လုိက္Uီးမယ္ "
ဟု ေျပာကာ ေနာက္ေဖးဘက္သုိ႔ ထသြားေလသည္။

Eည့္ခန္းတြင္းမွ ဖခင္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခင္ခင္ေလးက

စကားစေျပာလုိက္၏။
"Aေႂကြးက ဘယ္ေလာက္မ်ားလုိ႔လဲ ေမာင္ရယ္၊ ဆံုးခ်င္ဆံုးပါေစေတာ့၊

ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိတဲ့လူေနာက္ ဒုကၡခံမလုိက္ပါနဲ႔လား "
ကုိမ်ိဳးခိုင္က ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္၏။
" ခင္ေလးသေဘာကုိ ေမာင္သိပါတယ္၊ ေမာင့္ကုိ Aနားက

မခြာေစခ်င္လုိ႔မဟုတ္လား၊ ေမာင္ကလဲ မခြာခ်င္ ဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္
မိဘနဲ႔ပတ္သက္ေနတဲ့ Aေႂကြးမုိ႔ ေမာင္ Aဆံုးမခံႏုိင္ဘူး၊ ဒီေႂကြးကုိသာ
ေမာင္ ျပန္ရရင္ ေမာင့္ဘ၀ Aဖုိ႔Aေက်နပ္ဆံုး ျဖစ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကထင္တယ္၊
ဒါေၾကာင့္ ... မတားပါနဲ႔ ခင္ေလးရယ္ ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္သူAား ၾကင္နာစြာျဖင့္

Aေၾကာင္းျပလုိက္၏။
" Aေႂကြးဘယ္ေလာက္မ်ားလုိ႔လဲ ေမာင္ရယ္၊ ခင္ေလးတုိ႔မွာက ပစၥည္း

Aေတာင့္Aတင္း႐ွိလုိ႔ ေမာင့္ထံက ေငြေၾကးAလံုးAခဲမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး၊
ဒီAေႂကြးေတြ ဆံုး႐ံုမကလုိ႔ ေမာင့္မွာ Aခု႐ွိေနတဲ့ ပစၥည္းပါ Aားလံုး
ကုန္ပါေစ၊ ေမာင္ လူလံုးကုိးခ်ည္းက်န္ေပမယ့္ ခင္ေလး ေမတၱာမပ်က္ပါဘူး၊
Aဆံုးခံလုိက္ပါ ေမာင္ရယ္ "
ခင္ခင္ေလးက Aေႂကြးဟုဆုိသျဖင့္ ေငြေၾကးမွတ္ၿပီး ခ်စ္သူAား

ေဖ်ာင္းဖ်လုိက္၏။

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလး စကားကုိ သေဘာက်စြာ ေမာ့ၿပီး ...
" ခင္ေလးစိတ္ကုိ ယံုပါတယ္၊ ေမာင့္ကုိခ်စ္တာ ဂုဏ္ပကာသနေငြေၾကးကုိ

မေမွ်ာ္မွန္းဘူးဆုိတာ Aုိင္-စီAက္စ္ ကုိ လုိက္ကတည္းက ယံုၾကည္ၿပီးသားပါ၊
Aခုေႂကြးက ေငြမဟုတ္ဘူး ခင္ေလးရဲ႕ "
" ဟင္ ... ေငြမဟုတ္ရင္ ဘာAေႂကြးလဲ "
ခင္ေလးက နားမလည္သလုိ ေမးလုိက္သည္။
" တန္ဖုိးျဖတ္မရေAာင္ Aဖုိးတန္တဲ့ ထူးထူး ဆန္းဆန္း Aေႂကြးဆုိပါေတာ့

ခင္ေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေလးနက္ေသာAသံျဖင့္ ေျဖလုိက္၏။
" ခင္ေလး နားကုိမလည္ဘူး ေမာင္၊ ႐ွင္းမျပႏုိင္ဘူးလား "
ခင္ခင္ေလးက ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္လံုးကေလးပင့္ၿပီး နားမလည္သည္Aေလ်ာက္

ေမးလုိက္ျပန္၏။
" ေမာင့္ကိစၥၿပီးလုိ႔ ျပန္လာတဲ့Aခါ ေျပာသင့္တယ္ ထင္ရင္ ေမာင္

ေျပာျပပါမယ္၊ AခုAခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူ မွ Aသိမေပးပါရေစနဲ႔Uီး
ခင္ေလးရယ္ေနာ္ "
" ေမာင့္ကိစၥကလဲ ဘာမွန္း မသိဘူး၊ ႐ႈပ္႐ႈပ္ ေထြးေထြးႀကီး "
ခင္ေလးက စိတ္႐ႈပ္စြာ ေျပာလုိက္ၿပီး ...

" တားမရတဲ့ Aတူတူေတာ့ ခင္ေလး မတားေတာ့ပါဘူးေမာင္၊ ေမာင္

မျပန္မခ်င္း ခင္ေလး သစၥာ႐ွိ႐ွိနဲ႔ ေစာင့္ပါ့မယ္ ဆုိတာ ကတိေပးပါတယ္၊
ေရာက္ရာAရပ္က ခင္ေလးဆီ စာေရးေနာ္ "
ဟု ခင္ခင္ေလးက ညိဳမိႈင္းေသာမ်က္ႏွာ၊ ၀မ္းနည္းေသာ Aသံျဖင့္

မွာၾကားလုိက္၏။
ေမာင္လဲ ခင္ေလးနဲ႔ ခဲြခြာသြားရမွာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ခင္ေလးရယ္၊

မိဘAတြက္မုိ႔သာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ေျပာၿပီး သက္ျပင္းခ်လုိက္၏။ စိတ္ထဲမွာ ပုိၿပီး

Aစုိင္Aခဲ ႀကီးလာျပန္သည္။
" ငါ့တစ္သက္မွာ စိတ္ေAးခ်မ္းသာ ေနရတယ္ကုိ မ႐ွိပါကလား၊

ဒါေတြAားလံုး Aရင္းခံသူကေတာ့ ကုိေစာခုိင္ ဆုိတဲ့ သတၱ၀ါပဲ "
ဟု ေဒါသျဖစ္စြာ ေတြးမိျပန္သည္။ ထုိAခုိက္ Uီးထြန္းသစ္ေရာက္လာသည္။
" ကဲ ... ေမာင္မ်ိဳးခုိင္က နက္ျဖန္ ခရီးထြက္မယ္ ဆုိေတာ့၊

ျပင္ရဆင္ရUီးမယ္ေနာ္၊ Uီးတုိ႔ ျပန္ဖုိ႔ Aခ်ိန္သင့္ၿပီ ကြယ့္၊ AေထြAထူး
မွာၾကားစရာမ်ား ႐ွိေသးသလား ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ "
Uီးထြန္းသစ္က မထုိင္ေတာ့ဘဲ မတ္တပ္ ရပ္လ်က္ကပင္ ေျပာဆုိ

ေမးျမန္းလုိက္သည္။
" ဟုတ္ကဲ့Uီး၊ တျခားAေထြAထူးေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ ဒီAိမ္မွာ ေဒၚမံႈပဲ

က်န္ရစ္မွာမုိ႔ Uီးနဲ႔ခင္ေလးတုိ႔ လမ္းႀကံဳ Aဆင္သင့္ တဲ့ Aခါေတာ့ ေဒၚမံႈကုိ
တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္ က Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးကုိ တလွည့္စီၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။
" စိတ္ခ် ေမာင္မ်ိဳးခုိင္၊ လမ္းႀကံဳမွရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ Uီးတုိ႔ မၾကာခဏ

လာၾကည့္မယ္ကြယ့္"
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Uီးရယ္၊ Uီးရဲ႕ ေက်းဇူးကုိေကာ ခင္ခင္ေလးကုိေရာ

ကၽြန္ေတာ္ သစၥာမေဖာက္ပါဘူး၊ ကတိေပးပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလးမ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္ၿပီး ...
" ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ေတာ့မွာမုိ႔ Uီးကုိ ကန္ေတာ့လုိက္ပါရေစ "
ဟုဆုိကာ Uီးထြန္းသစ္Aား ႐ုိေသစြာ ကန္ေတာ့လုိက္၏။
" ေAး ... သာဓု-သာဓု-သာဓု ေမာင္မ်ိဳးခုိင္မွာ ေဘးရန္ကင္း႐ွင္းၿပီး

ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္စံုေစ၊ ရည္႐ြယ္တဲ့ကိစၥ Aထေျမာက္ ေAာင္ျမင္ပါေစကြယ္
"
Aေၾကာင္းရင္း မသိေသာ္ျငားလည္း Uီးထြန္းသစ္က ေစတနာေကာင္းျဖင့္

ဆုေတာင္းကာ ...
" ကဲ .... သြားမယ္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္၊ သြားစုိ႔ သမီး "
ဟု ႏႈတ္ဆက္၍ ေျခလွမ္းျပင္လုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးသည္ မ်က္ရည္မ်ား

ရည္ေ၀ေနေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ခ်စ္သူကုိ မ်ိဳးခုိင္Aား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ...
" သြယ္မယ္ေနာ္ ေမာင္ "
ဟု Aသံ ခပ္Aုပ္Aုပ္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖခင္ေနာက္မွ လုိက္ပါသြားေလသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ထြက္ခြာ သြားေသာ ခင္ခင္ေလးတုိ႔ သားAဖကုိ မ်က္စိတစ္ဆံုး

ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ၿပီးမွ Eည့္ခန္းတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ Uီးဘေဆြ ႏွင့္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏

ေခတ္ပံုႀကီးကုိ မ်က္ေတာင္မခပ္ စုိက္ၾကည့္လုိက္၏။ လက္သီးကုိ
တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ခါ ကုိေစာခုိင္ ကုိေစာခုိင္ဟု Aံႀကိတ္ၿပီး
ေရ႐ြတ္လုိက္ေလသည္။
--------------------------
မႏၱေလး Aေ႐ွ႕ျပင္ရပ္႐ွိ ပ်က္စီးယုိယြင္းေသာ Aိမ္Aုိႀကီးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

လမ္းေစာင္း႐ွိ ပိေတာက္ပင္ရိပ္မွ ရပ္ကာ Aကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္။
ပ်က္စီးေနေသာ ၿခံ၀င္းAတြင္းမွာ AသီးAပြင့္မ်ား ခဲ ေနေသာ ပဲပုစန
ြ ္ပင္။
ဘူးပင္မ်ားႏွင့္ လူသူ Aရိပ္Aေရာင္ကင္းမဲ့ေနေသာ Aိမ္Aုိပ်က္ႀကီးမွာ
မ်က္စိပသာဒတြင္ ထူးဆန္းေနသည္။
စားေသာက္ဖြယ္ AသီးAႏွံမ်ားက စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ႐ွိေနပါလ်က္

Aိမ္Aုိပ်က္ႀကီးမွာ လူမ႐ွိသလုိ ဆိတ္ၿငိမ္ေန သည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွာ
Aခ်ိဳ႕တြင္ တံခါး႐ြက္ပင္ စံုေAာင္ မ႐ွိေခ်။ တပင္တပန္း ေမးျမန္း႐ွာေဖြလာခဲ့၍
ေတြ႕ေနရေသာ ဤAိမ္ပ်က္ႀကီးမွာ UီးေစာေAးႏွင့္သား ကုိေစာခုိင္တုိ႔
Aိမ္ဟုတ္ႏုိင္ပါမည္လားဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္တြင္ သံသယ ျဖစ္မိလုိက္သည္။
Aိမ္တံခါးမႀကီးမွာ ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ္လည္း လူသူ Aရိပ္Aေရာင္မျမင္ရ၍

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ပိေတာက္ပင္ ေAာက္မွ ေစာင့္ၾကည့္ေနစU္မွာ ႏြမ္းနယ္ေသာ
Aက်ႌလံုခ်ည္ကုိ ၀တ္ကာ Aုိမင္း ပိန္ခ်ံဳးေသာ Aသြင္ သ႑ာန္ျဖင့္
လူတစ္ေယာက္သည္ ေတာင္းတစ္လံုးကုိကုိင္ကာ Aိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွ
ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ထြက္လာသည္ ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ကုိေစာခုိင္ဆုိတာ ဒီလူေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ ဟူေသာAေတြးျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က

စU္းစားလုိက္၏။ ထုိလူသည္ ေတာင္ေျမာက္၀ဲယာကုိမွ် မၾကည့္ဘဲ ငံု႔လွ်ိဳးေသာ
Uီးေခါင္းျဖင့္ ပဲပုစြန္ခ်ံဳႀကီး႐ွိရာကုိ စုိက္စုိက္ေလွ်ာက္သြား ကာ ပဲပင္ခ်ံဳAနီးတြင္

ေတာင္းကုိ ေျမေပၚသုိ႔ ခ်လုိက္ၿပီး ပဲပုစြန္သီးမ်ားခူးေနသည္။ သိလုိေသာ

ကိစၥကုိေမး မွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီးမွ AဆီးAတား
ကင္းမဲ့ေနေသာ ၿခံ၀င္းတံခါးမွ ၀င္သြားေလ သည္။
ထုိလူကား ကိုမ်ိဳးခုိင္ ေနာက္နားေရာက္ေနသည္ကုိ Aလွ်င္းပင္

သတိထားမိဟန္မတူဘဲ ႐ံႈ႕တြႀကံဳလွီေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ပဲပုစြန္သီးမ်ားကုိသာ
မဲၿပီးခူးေနသည္။ ထုိလူ၏ Aသက္မွာ ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ ႐ွိေနၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း ကုိ
ကုိမ်ိဳးခုိင္ ခန္႔မွန္းမိသည္။
" ဒီမွာခင္ဗ်ာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ Aသံျပဳလုိက္မွ Aဘုိးႀကီးသည္ Aလန္႔တၾကား လွည့္ၾကည့္

လုိက္၏။
" ဒါ UီးေစာေAးAိမ္ မဟုတ္လား Uီးႀကီး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္သေပါ့ ေမာင္ရင္၊ က်ဳပ္ဆရာ UီးေစာေAးကေတာ့ မ႐ွိ႐ွာေတာ့ဘူး "
Aဘုိးႀကီးက တုန္ယင္ေသာAသံျဖင့္ ေျဖကာ လက္တြင္းမွ ခူးၿပီးသား

ပဲပုစြန္သီး ေလးငါးေတာင့္ကုိ ေတာင္း ထဲသုိ႔ ပစ္ထည့္လုိက္ၿပီး ...
" ေမာင္ရင္က ဘယ္သူတုန္း၊ ဘယ္ကတုန္း၊ ဘာကိစၥ႐ွိသတုန္း "
ဟု ဆက္တုိက္ေမးလုိက္၏။
" UိးေစာေAးရဲ႕သား ကုိေစာခုိင္ဆုိတဲ့ လူကုိ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ခ်ဳပ္တည္းထားရေသာ ေလသံျဖင့္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေမးလုိက္၏။

" ေဟ ... ကုိေစာခုိင္ဆုိတဲ့ လူ "
Aဘုိးႀကီးက Aံ့ၾသေသာေလသံျဖင့္ ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား

ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လုိက္ ၿပီးမွ ...
" ေနပါUီး ေမာင္ရင္က ကုိေစာခုိင္ဆဲ့တဲ့လူလုိ႔ သံုးႏႈန္းေျပာရေAာင္ ေမာင္ရင္န႔ဲ

သက္တူ႐ြယ္တူလား၊ ကုိေစာခုိင္ဆုိတာက ေမာင့္ရင့္Aေဖေလာက္
Aသက္A႐ြယ္ ႐ွိေနတာကြယ့္ "
ဟု Aဘုိးႀကီးက ခံျပင္းေသာေလသံျဖင့္ ျပန္ၾကားလုိက္သည္။
" Aသက္A႐ြယ္ေတြ ဘာေတြ ေျပာမေနပါန႔ဲေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိသာ

ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ "
မိဘAတြက္ Aႀကိတ္Aခဲႀကီးလွစြာ စိတ္နာေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က လုိရင္းကုိ

ေမးလုိက္ျပန္၏။ Aဘုိးႀကီး၏ ႐ုပ္ရည္ ကုိလည္း ေစ့ေစ့ၾကည့္လုိက္သည္။
ဓာတ္ပံုထဲမွာ ျမင္ခ့ဲရသည့္႐ုပ္ရည္၊ ေဒၚမံႈေျပာသည့္ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ လံုး၀

ဆက္စပ္မရေသာ ဤAဘုိးႀကီးကား ဘယ္နည္း ႏွင့္မွ ကုိေစာခုိင္
မဟုတ္ႏုိင္ဟု တစ္ထစ္ခ် သိလုိက္၏။
Aဘုိးႀကီးကား ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aေမးကုိ မေျဖေတာ့ဘဲ ဂ႐ုမစုိက္သလုိ

AမူAရာျဖင့္ ပဲသီးမ်ား ခူးၿမဲတုိင္း ခူးေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ေမာက္မာေသာ
Aသံကုိ ႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ မတူေပ။
ဤAဘုိးႀကီးAား ေလသံမာ၍ မျဖစ္ေၾကာင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္Aကဲခတ္မိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ကုိ ႀကိဳးစားထိန္း ခ်ဳပ္ကာ ေလေပ်ာ့ႏွင့္ ေခ်ာ့ရသည္။

" သည္းခံပါ Uီးႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္က ခရီးထြက္ရာမွာ Aဆင္မေျပလုိ႔

စိတ္တုိေနမိတာနဲ႔ စကားေျပာ မေခ်မငံ ျဖစ္သြားပါတယ္၊ Aဲ ... Uီးေစာခုိင္န႔ဲ
ေတြ႕ပါရေစ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ေတာင္းပန္လုိက္မွ Aဘုိးႀကီးက ပဲသီးခူးေနရာက လွည့္ၾကည့္

" ေAး ... ဒီလုိမွာေပါ့ကြယ့္၊ က်ဳပ္တုိ႔ကလဲ လူတစ္ဖက္သားကုိ ဘယ္Aခါမွ

ေမာက္ေမာက္မာမာ မဆက္ဆံဘူး၊ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ Aဲဒီလုိ လာဆက္ဆံလဲ
မႀကိဳက္ဘူး၊ ပဲသီးဘူးသီးေရာင္းစားေနရမယ့္ မာနေတာ့ A႐ွိသားေဟ့၊
ဒါထက္ ေမာင္ရင္က ဘာကိစၥနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တာလဲ "
Aဘုိးႀကီးက စကားေၾကာ႐ွည္႐ွည္ ေျပာၿပီး ေမးလုိက္သည္။
" ကိစၥ AေထြAထူးေတာ့ မ႐ွိပါဘူး Uီးႀကီး၊ Aဲဒီ Uီးေစာခုိင္ဆီမ်ာ Aဖုိးတန္တ့ဲ

ေဆးပင္႐ွိတယ္ ၾကားဖူးလုိ႔ ေလ့လာ စံုစမ္း ခ်င္တာနဲ႔ လာတာပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မိခင္ Aျမတ္တႏုိး သိမ္းထားခဲ့သည့္ စာထဲမွ ေလသံကုိလုိက္ၿပီး

AဘုိးႀကီးAား စကားညႇစ္လုိက္၏။ Aဘုိးႀကီး၏ မ်က္ႏွာသည္ သိသိသာသာ
ညိဴးသြားေလသည္။
" Aင္း ... ေတာ္ေတာ္ကုိ ၿဂႋဳလ္ေမႊတဲ့ ေဆးပင္ပဲ၊ ဒီေဆးပင္ေၾကာင့္ ကုိေစာခုိင္

ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေျပာ ေတာင္ မေျပာခ်င္ဘူး၊ လာ ... လာ Aိမ္ထက
ဲ ုိ "
Aဘုိးႀကီးက ေခၚၿပီး Aိမ္ပ်က္ႀကီးAတြင္းသုိ႔ Aိမ္ေဘးေလွကားမွ

ေ႐ွ႕ေဆာင္ၿပီး တက္သြားသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ေတြ႕လုိလွေသာသူကုိ
ေတြ႕ရေခ်ေတာ့မည္ဟု Aံကုိ တင္းတင္းခဲကာ လုိက္ပါသြားေလသည္။
ျပဳတ္က် လုလု ခေနာ္ခနဲ႔ျဖစ္ေနေသာ ေလွကားမွ Aိမ္ေပၚသုိ႔

ေရာက္သြားသည္။

ေ႐ွးယခင္က Eည့္ခန္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးဟန္တူေသာ Aခန္းက်ယ္ႀကီးမွာ ျမဴဖံုမ်ားက

ျဖဴေဖြးကာ ေပေရညစ္ပတ္ေန၏။ ေနာက္မွီ႐ွည္ႀကီးမ်ားမွာ ပြတ္လံုး
ေဖာ္ထားသည့္ သစ္သားကုလားထုိင္ သံုးေလးလံုး သည္ ဖငိထုိင္ရာမွ
ႀကိမ္မ်ားေပါက္ၿပဲကာ က်ိဳးပဲ့ေသာ လက္ရမ္းမ်ားျဖင့္ Aခန္းေထာင့္
တစ္ေနရာတြင္ ကၽြမ္း ထုိးေမွာက္ခံု စုပံုေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
Aိမ္Uီး႐ွိ ဘုရားေဆာင္မွ ေျမေညာင္ေရAုိးေဟာင္း တစ္လံုးတြင္ ဘယ္Aခါမွ

မညိဴးႏိုင္ေသာ နဂါးစက္ပင္မ်ား ထုိးစုိက္ ထားသည္။
ဘုရားေဆာင္ေ႐ွ႕႐ွိ ယုိင္နဲ႔ေနေသာ စားပဲြAုိတစ္ခုေပၚတြင္ကား

Aႏွစ္ႏွစ္Aလလက တင္ေနဟန္တူေသာ ထူထပ္ လွသည့္ ဖံုမ်ား
ဖံုးAုပ္ေနသည့္ ေဆြးေျမ့ စုတ္ျပတ္ေနေသာ စာAုပ္တစ္ပံုကုိ ေတြ႕ရသည္။
" ဒီမွာထုိင္ ေမာင္ရင္ "
Aဘုိးႀကီးက Aနားစုတ္ေနေသာ သင္ျဖဴးေဟာင္းကေလးတစ္ခ်ပ္ကုိ

ဖံုထူေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ခင္းေပး သျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ထုိင္လုိက္ၿပီး
မ်က္ႏွာမူရာ နံရံဆီသုိ႔ Aမွတ္မထင္ ၾကည့္လုိက္၏။
Aလ်ားAနံ တစ္ေပခဲြမွ်႐ွိေသာ ကုိေစာခုိင္၏ ဓာတ္ပံုႀကီးကုိ

ေတြ႕လုိက္ရသည္။
မိခင္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ ေငြေသတၱာကေလးထဲမွာ ေတြ႕ရေသာ ဓာတ္ပံုAတုိင္းပင္။
ယခု ပံုႀကီးက Aႀကီးခ်ဲ႕ထားသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခန္းလံုး ျမဴဖံု

Aလိမ္းလိမ္းတင္ေနေသာ္လည္း ဓာတ္ပံုမွန္မ်ာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္စင္

ၾကည္လင္ေနသျဖင့္ ကုိေစာခုိင္၏ ႐ုပ္ရည္မွာ ပံုေသးကေလးကုိ ၾကည့္ခ့ဲ

ရသည္ထက္ ပုိ၍ ျပတ္သား႐ွင္းလင္းလွ၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဓာတ္ပံုႀကီးကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ စုိက္ၾကည့္ေနစU္မွာ

Aဘုိးႀကီးက စကားေျပာလုိက္၏။
" ေမာင္ရင္ ေတြ႕ခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ဆုိတဲ့ ကုိေစာခုိင္ဆုိတာ သူပါပဲ ေမာင္ရင္၊

Aခုေတာ့ ဒီ႐ုပ္ရည္ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး Aျဖစ္နာ လုိက္ပါဘိ လူကေလးရယ္ "
Aဘုိးႀကီးက ဓာတ္ပံုကုိ ညႊန္ျပကာ ေၾကကဲြလိႈက္လွဲစြာ ေျပာလုိက္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဓာတ္ပံုကုိ ၾကည့္ေနရာမွ Aဘုိးႀကီးဘက္လွည့္လုိက္ရာမွ ...
" Aခု ကုိေစာခုိင္က ဘယ္မွာလဲ Uီးႀကီး "
ဟု ေမးလုိက္၏။
" မသိဘူး ေမာင္ရင္ "
" ဟင္ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aံ့ၾသစြာ ဟင္လုိက္ၿပီး ...
" Aခုနက Uီးႀကီးက Aိမ္ေပၚေခၚတင္လာေတာ့ ႐ွိသလုိလုိကုိး "
ဟု မေက်နပ္သံ မယံုၾကည္ေသာAသံျဖင့္ ေျပာကာ Aိမ္ပ်က္ႀကီးAတြင္းသုိ႔

မ်က္လံုးက လွည့္ပတ္ ႐ွာေဖြလုိက္၏။
" ကုိေစာခုိင္႐ွိတယ္လုိ႔ ေမာင္ရင့္ကုိ မေျပာပါကလား၊ သူ႔Aေၾကာင္း

ေျပာခ်င္လုိ႔သာ ေမာင္ရင္ကုိ ေခၚလာခဲ့ တာ "
" သူ႔Aေၾကာင္းက ဘာလဲ Uီးႀကီးရဲ႕ ေျပာပါUီး "

ကုိမ်ိဳးခုိင္ က စိတ္Aားထက္သန္စြာ ေမးလုိက္သည္။
" ဒီလုိ ... ဒီလုိ ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ ကုိေစာခုိင္Aေဖ UီးေစာေAးက က်ဳပ္ရဲ႕ဆရာ

Aရင္းပါပဲ၊ ကုိေစာခုိင္ကလဲ ငယ္ငယ္ေလးထဲက က်ဳပ္လက္ေပၚ ႀကီးလာေတာ့
တူသားAရင္းလုိ ခင္တြယ္ေနတာပါပဲ၊ Aဲ ... လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ
Aႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ကုိေစာခုိင္ ဆယ္တန္းေAာင္တ့ႏ
ဲ ွစ္ေပါ့ေလ၊
သူ႔တုိ႔ဘုိးဘြားဘီတင္လက္ ထက္က AစU္Aဆက္သိမ္းလာတဲ့
ေပစာေတြဖတ္ၾကည့္ၿပီး Aဲဒီေပစာထဲ ညႊန္ထားတဲ့ ေဆးပင္ဆုိတာ
ေတြ႕ေAာင္႐ွာမယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြားတာပဲ ေမာင္ရင္၊ ဆရာ UီးေစာေAး
ဆံုးေတာ့လဲ ျပန္မေရာက္၊ Aေၾကာင္းၾကားရေAာင္ကလဲ
ဘယ္ဆိေရာက္ေနမွန္းမသိ၊ ဒါနဲ႔ပဲ လာႏုိးႏုိး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာ၊ ကုိေစာခုိင္
ထြက္သြားၿပီး ေလးငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္၊ Aခု
ေမာင္ရင္ေတြ႕ရတ့ ဓာတ္ပံုထဲကAတုိင္းပဲ၊ Aင္မတန္ေခ်ာ၊ Aင္မတန္
က်က္သေရ႐ွိတဲ့ သူ႔႐ုပ္ဟာ လံုးံုးပ်က္ခဲ့ၿပီ ေမာင္ရင္၊ Uီးႀကီးေတာင္မွ သူ႔ကုိ
မမွတ္မိႏုိင္ေAာင္ ႐ုပ္Aဆင္း ပ်က္ခ့ဲ႐ွာတယ္ကြယ္ "
Aဘုိးႀကီးက မခ်ိလိႈက္လွဲေသာAသံျဖင့္ ေျပာရာက စကားကုိ ေခတၱျဖတ္ကာ

ကုိေစာခုိင္၏ ဓာတ္ပံုႀကီးကုိ ၀မ္းနည္းစြာ ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။
" ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ Uီးႀကီး၊ Aခု ကုိေစာခုိင္က ဘယ္မွာ ေနပါသလဲ "
စကားျပတ္သြားသည္ကုိ Aားမရသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aေလာတႀကီး


" ေAး ... နဖူးျပင္မွာေရာ၊ ပါးတစ္ဖက္မွာေရာ၊ တြန္႔လိမ္႐ံႈ႕တြေနတဲ့

Aမာ႐ြတ္ႀကီးေတြဟာ မျမင္ရက္စရာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ ေမာင္ရင္၊
ဒါဟာ ကုိေစာခုိင္Aစစ္ပါကလားဆုိတာ သူ႔ရဲ႕ ေပၚလြင္လွပတဲ့ ႏွာတံနဲ႕
ႏႈတ္ခမ္းAထက္ လက္ယာဘက္မွာ႐ွိေနတဲ့ မွဲ႔စိမ္းကေလးတစ္လံုးေၾကာင့္သာ
က်ဳပ္က ယံုရေတာ့တယ္..၊ ျဖဴ၀င္းတဲ့ သူ႔Aသားေတြဟာလဲ
မဲြေျခာက္တဲ့Aဆင္းကုိ ေဆာင္လာတယ္၊ က်ဳပ္မွာလဲ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ၿပီး သူ႔ကုိ
ဖတ္ငုိရေတာ့တာေပါ့ "
ေၾကကဲြစြာ ေျပာေနေသာ Aဘုိးႀကီး စကားမဆံုးမီ သူက ...
" ဘာျဖစ္လာတာတဲ့လဲ "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ျဖတ္ေမးလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aသံကုိ Aဘုိးႀကီးသာ သတိထားမိမည္ ဆုိလွ်င္ မၾကင္နာေသာ၊

မလုိမုန္းထားေသာေလသံ ပါသည္ကုိ ရိပ္မိႏုိင္ေပမည္။
" ေမးလုိ႔မရပါဘူး ေမာင္ရင္၊ ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္လုိလူ၊ ကၽြန္ေတာ္လုိ

စိတ္ထားမ်ိဳးသာ ႐ွိၾကမယ္လုိ႔ ထင္မိ တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေလာက္မုိက္တ့ဲသတၱ၀ါ
မ႐ွိဘူးလုိ႔သာ ေျပာ႐ွာတယ္ကြယ့္၊ ေၾသာ္ ... ကုိေစာခုိင္ ... ကုိေစာခုိင္ ... Uီး
ရင္နာလုိက္ပါဘိ လူကေလးရယ္ "
Aဘုိးႀကီးက ေျပာရင္း မ်က္ရည္သုတ္လုိက္၏။
" Aခု Uီးေစာခုိင္က ဘယ္မွာလဲ Uီးႀကီး "
လုိရင္းကုိ သိခ်င္လွၿပီျဖစ္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္ျပန္၏။

" ေျပာမယ္ေလကြယ္ ... ေမာင္ရင္က တယ္ေလာဘကုိး က်ဳပ္ဆရာ

UီးေစာေAး ေသဆံုးၿပီး ကုိေစာခုိင္ကလဲ AစAန မေတြ႕ေAာင္
ေပ်ာက္ကြယ္ေနေတာ့ က်န္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ရင္းႏွီးရာ ေဆြမ်ိဳး မ်ားက တခ်ိဳ႕
တ၀က္လွဴၿပီး တခ်ိဳ႕တ၀က္ကုိ ထိန္းသိမ္းထားတယ္၊ ကုိေစာခုိင္
ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ထိန္း သိမ္းထားတဲ့ ေဆြမ်ိဳး ေတြက ျပန္ေပးၾကပါရဲ႕၊
ဒါေပမယ့္ ကုိေစာခုိင္က Aကုန္ျပန္မယူေတာ့ဘဲ Aခ်ိဳ႕ တ၀က္ ေလာက္သာ
ယူတယ္၊ ဒီAိမ္နဲ႔ေျမကုိလဲ က်ဳပ္ကုိ Aပုိင္ ေပးပစ္ခဲ့ၿပီး မႏၱေလးမွာ
မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ဘUီးေရလုိ႔ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေဟာဟုိၿဂိဳလ္ေမႊတ့ဲ
ေပစာထုပ္ ပုိက္ထြက္သြားလုိက္ကာ Aခုထက္ သာတုိင္ပါေရာ၊ ေသမွန္း
႐ွင္မွန္း ကုိ မသိေတာ့ဘူး၊ ကုိေစာခုိင္ ေပးကမ္းထားခဲ့တဲ့ ေငြလက
ဲ ုန္ေရာ
က်ဳပ္လဲ ဘူးသီးပဲသီး စုိက္စား ေနတာေပါ့၊ က်ဳပ္နာမည္က ဘုိးUီးတဲ့ ...
ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ လူကေလး ကုိေစာခုိင္ကေကာ ငယ္စU္ကတည္းက ဘUီး
လုိ႔ေခၚတယ္၊
က်ဳပ္မွာ လြမ္းလြမ္း႐ွိတုိင္း သူ႔ဓာတ္ပံုကုိပဲ ၾကည့္ေနရတာေၾကာင့္ မွန္ကုိ

စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ သုတ္ထား ရတယ္၊ Aင္း ေပထုပ္ႀကီး ပုိက္သာြ းတာကုိ
ေထာက္ရင္ ေဆးပင္႐ွိ ရာကုိပဲ ျပန္လုိက္ဟန္တူရဲ႕၊ ေၾသာ္ ... လူကေလး ကုိ
ေစာခုိင္ မေသမပ်ာက္႐ွိေသးရင္ ဘUီးဆီ တစ္ေခါက္ ေလာက္ျပန္ခ့ဲပါလား
လူေလး ရယ္ "
Aဘုိးႀကီး က ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ေျပာၿပီး ငုိေႂကြးလုိက္သည္။ ကုိေစာခုိင္၏

ဘ၀ျဖစ္စU္ တစ္ပုိင္းတစ္စကုိ ေဘးလူ Aေနျဖင့္ ၾကားရလွ်င္
သနားက႐ုဏာသက္မိမွာ မွန္ေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္၏စိတ္ထဲမွAစုိင္Aခဲကား
ေက်ပ်က္မသြားေခ်။

" သာေလး သံုးႏွစ္သားA႐ြယ္က ကုိေစာခုိင္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ "
ဟူေသာ မိခင္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏Aသံကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာသည္။
ယခု Aဘုိးဘကီးက ေျပာျပေသာ စကားထဲမွာ ထြက္သာြ းၿပီး

ေလးငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ တစ္ေခါက္ ျပန္ လာသည္ ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ေမေမနဲ႔
ေတြ႕တယ္ဆုိတာ AဲဒီAခ်ိန္ကပဲ ထင္တယ္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္စိတ္ထက
ဲ
ယူဆလုိက္၏။
" ေနႏွင့္Uီးေပါ့ ကုိေစာခုိင္၊ ေမးပါမ်ား စကားရသတဲ့၊ Aခု ခင္ဗ်ားAေၾကာင္း

သိသင့္သေလာက္သိရၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ႐ုပ္ရည္ကုိလဲ မွန္းဆမိေနၿပီ၊
ခင္ဗ်ားမေသေသးရင္ေတာ့ လြတ္ေAာင္ေျပးေပေရာ့ "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္စိတ္ထဲက ႀကိမ္း၀ါးလုိက္၏။
" Aဲဒီ ေဆးပင္ဆုိတာ ဘယ္မွာ ႐ွိပါလိမ့္Uီးႀကီးရယ္၊ ေပစာထဲမွာ

ဘယ္ေနရာကုိ ညႊန္းထားလဲ၊ Uီးႀကီး နည္း နည္း ပါးပါး မသိဘူးလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဟန္မပ်က္ ေမးလုိက္၏။ ေဆးပင္႐ွိရာကုိလွ်င္ ကုိေစာခုိင္ကုိ

ေျခရာခံလုိက္ရန္ လြယ္ကူ ေပ မည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ က စU္းစားမိ၏။
" မေျပာတတ္ဘူး ေမာင္ရင္၊ ကုိေစာခုိင္ ခရီးမထြက္ခင္ ဆရာ UီးေစာေAးနဲ႔

သားAဖခ်င္း စကားေျပာရာမွာ ဇဲြကပင္ ေတာင္တန္းဘက္လုိ႔ ၾကားမိတာဘဲ၊
ဒီေတာင္ဘယ္နားမွာ႐ွိမွန္း က်ဳပ္လဲမသိဘူး "
" ခရီး ထြက္သြားတာ Uီးေစာခုိင္ တစ္ေယာက္တည္းလား "
ဆက္ရာဆက္ေၾကာင္း ေျခရာခံလြယ္ကူေစရန္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္ျပန္၏။

" သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲ။

ဘယ္သူမွန္းမသိဘူးကြယ့္၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး Aစ ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပဲ၊
ေနပါUီး၊ ေမာင္ရင္က ဘာလဲ ပုလိပ္ေတာ္မင္းလား၊ ေမးျမန္းစစ္ေဆးခ်က္
တယ္မ်ား သကုိး "
Aဘုိးႀကီးက စိတ္မ႐ွည္ဟန္ျဖင့္ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ဆက္လက္

စကားမေျပာလုိဟန္ျဖင့္ ...
" က်ဳပ္ ပဲသီးခူးUီးမယ္၊ ေနာက္ထပ္ ေမာင္ရင္ေမးလဲ ဒါေလာက္ကလဲၿြ ပီး က်ဳပ္

ဘာမွမသိေတာ့ဘူး၊ ေမာင္ရင့္ ကုိ လက္ခံ စကားေျပာေနတာနဲ႔ ပဲသီးခူးခ်ိန္
လစ္ဟင္းသြားၿပီ။ ထမင္းငတ္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ လာေကၽြးတာ မဟုတ္ဘူး၊
က်ဳပ္ Aားကုိးစရာ လူကေလးတုိ႔ သားAဖမ႐ွိေတာ့ဘဲ "
ဟု Aဘုိးႀကီးသည္ ႏႈတ္မွ ေရ႐ြတ္ျမည္တမ္းကာ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး

ကုိမ်ိဳးခုိင္Aပါးမွထ၍ ေလွကားမွ ကုန္း ကုန္းကုန္း ကုန္းႏွင့္
ဆင္းသြားေလသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ Aဘုိးႀကီး ဆင္းသြားၿပီးလွ်င္ပင္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။

ကုိေစာခုိင္၏ ဓာတ္ပံုကုိတစ္ခ်က္မွ် စုိက္ၾကည့္ ကာ Aိမ္ပ်က္ႀကီးေပၚမွ
ဆင္းလာခဲ့သည္။ စိတ္ကား ဇဲြကပင္ေတာင္ဆီသုိ႔ ေရာက္ေန၏။
---------------------------
မႏၱေလးမွာ ႏ်စ္ရက္မွ် သာၾကာသည္။ ကုိေစာခုိင္၏ ေျခရာကုိ

တက္သုတ္႐ုိက္႐ွာေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Aခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ Aဘုိးႀကီး
UီးဘုိးUီး Aိမ္မွဆင္းလွ်င္ပင္ ကားတစ္စီးကုိ ငွားကာ ပဲခူးသုိ႔ ခရီးျပင္းႏွင္
ေလသည္။

ဇဲြ႕ပင္ ေတာင္ဆီသုိ႔ လုိက္ရာ ခရီးလမ္းတြင္႐ွိေသာ သထံုသုိ႔ ၀င္စခန္းခ်ကာ

လမ္းခရီးစU္ကုိ စံုစမ္းရUီးမည္ ျဖစ္၏။ သထံုမွာ ေက်ာင္းေနဘက္
သူငယ္ခ်င္းကုိသန္းႏုိင္တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ပုိင္ျဖစ္ေနသည္ဟု သိရၿပီးျဖစ္၍
တည္းခုိရန္ မခဲယU္းေခ်။
ႀကိဳတင္ Aေၾကာင္းၾကားျခင္းမ႐ွိဘဲ ဘြားခနဲ ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ

ေတြ႕လုိက္ရေသာAခါ ကုိသန္း ႏုိင္မွာ Aံ့ၾသမိ၏။
" Aံံပါရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ လာမယ္ဆုိ ႀကိဳတင္Aေၾကာင္းၾကားေပါ့၊

ကၽြန္ေတာ္ လာမႀကိဳရလား၊ ခင္ဗ်ား လုပ္လုိက္ မွျဖင့္ ဒီလုိခ်ည္းပဲ "
ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေမေမဆံုးၿပီး Aိမ္မွာ ေနရတာ

စိတ္မေကာင္းတာနဲ႔ ေAးခ်မ္း ဆိတ္ၿငိမ္ တဲ့ ေနရာေဒသကုိ ခရီးထြက္မယ္လုိ႔
စိတ္ကူးေပါက္မိတယ္၊ ဒါနဲ႔ ေတာေတာင္ စိမ့္စမ္းသာယာတဲ့ သထံုမ်ာ
ခင္ဗ်ား႐ွိတာ သတိရလာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါ
ထြက္လာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က Aဆင္ေျပေAာင္ ေျဖၾကားလုိက္၏။
" ခင္ဗ်ား Aလုပ္ မလုပ္ေသးဘူးလား "
ကုိသန္းႏုိင္က ေမးလုိက္သည္။
" မလုပ္ေသးဘူးဗ်ာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျဖလုိက္သည္။
" ခင္ခင္ေလးက Aခုလုိ ခင္ဗ်ားAလုပ္ မလုပ္ဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာ

သေဘာတူပါ့မလား "

ကုိသန္းႏုိင္က Aေၾကာင္းသိရင္းျဖစ္၍ ေမးလုိက္၏။
" မကန္႔ကြက္ ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္မွ လက္ထပ္ၾကဖုိ႔

တုိင္ပင္ၿပီးသားပါ ကုိသန္းႏုိင္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ေျဖလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ မွာ မိဘႏွစ္ပါးAတြက္ Aၿမဲ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ျဖစ္ခ့ဲသည္ကုိ

သိၿပီးျဖစ္ေသာ ကုိသန္းႏိုင္က စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္မိသည္။
" ေAးဗ်ာ ... ဒါျဖင့္ သထံုမွာ ေAးေAးေဆးေဆး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္Aတူ

ေနUီးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ တစ္ကုိယ္ ေရ တစ္ကာယပဲ႐ွိေနပါေသးတယ္၊
ထမင္းခ်က္ တပည့္တစ္ေယာက္န႔ဲ ေနေနရတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားေရာက္လာ ေတာ့
၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ Aခု တန္ခူးလဆန္းဆုိေတာ့ သထံုမ်ာ
ဒူးရင္းသီးေပၚၿပီဗ်၊ မုိးေရ မ၀င္ ခင္မုိ႔ စားရတာ ေလးေလးပင္ပင္
Aရသာ႐ွိတယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒူးရင္းသီး ရစ္ၿပီး သထံုကမျပန္ႏုိင္ေAာင္ ေကၽြး
လုိက္Uီးမယ္ "
ကုိသန္းႏုိင္က Aားရပါးရ ေျပာလုိက္၏။
" ဒူးရင္းသီးပင္ကုိ တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးေသးဘူး ကုိသန္းႏုိင္၊

သထံုေရာက္တဲ့Aခုိက္ ဒူးရင္းပင္ကုိ ျမင္ဖူးတယ္ ႐ွိေAာင္ ၾကည့္သြားUီးမယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ ၏ စကားေၾကာင့္ ကုိသန္းႏုိင္က Aားရပါးရ ရယ္ၿပီး ...
" ျဖစ္ရေလ ကုိမ်ိဳးခုိင္၊ ခင္ဗ်ားထုိင္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္နားကAပင္ဟာ

ဒူးရင္းပင္ေပါ့ဗ်၊ စားၿပီးသား Aေစ့ ပစ္ထားလုိက္ လုိ႔ Aေလ့က်ေပါက္ေနတာ၊
Aပင္ႏုေသးေတာ့ Aသီးမသီးေသးဘူး "

ဟု ဒူးရင္းပင္ပ်ိဳ ကုိျပၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
" ေၾသာ္ ... ဒီAပင္လား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ေျပာၿပီး မျမင္ဖူးသည့္Aေလ်ာက္ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့လ

္ ုိက္၏။
" ဒီAပင္က ေပါက္ခ်င္သလုိ ေပါက္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာပံုမ်ိဳးျဖစ္ေနလုိ႔ မလွဘူးဗ်၊

ျမသပိတ္ေတာင္ေျခမွာ ဒူးရင္း ၿခံႀကီး တစ္ၿခံ႐ွိတယ္၊ Aသီးလဲ
သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ေနUီးေလ၊ ခင္ဗ်ား ေAးေAးေဆးေဆးေနမယ့္လူပဲ၊
ကၽြန္ေတာ္ Aားတဲ့တစ္ေန႔ Aဲဒီ ဒူးရင္းၿခံေရာ ျမသပိတ္ေတာင္ေပၚေရာ
လုိက္ပုိ႔ပါ့မယ္ "
ကုိသန္းနုိင္ က ေျပာၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္႐ွိရာဆီသုိ႔ တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့လ

္ ုိက္ကာ
....
" ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္က Aခ်က္Aျပဳတ္ မဆုိးဘူးဗ်၊ ကဲ ... ခင္ဗ်ား ေရမုိးခ်ိဳးUီး၊

ၿပီးရင္ ထမင္းစားရေAာင္၊ လာ ... ေရခ်ိဳးခန္း လုိက္ျပမယ္ "
ဟု Eည့္၀တ္ေက်ႁပြန္စြာ ေျပာသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။
-----------------------
ကုိမ်ိဳးခုိင္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ႐ံုးဖြင့္ရက္ျဖစ္၍ ကုိသန္းႏိုင္

႐ံုးတက္သြားသည္တြင္ Aခ်ိန္မျဖဳန္းလုိ ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မ်က္ႏွာမွာ
Aမာ႐ြတ္ႀကီးႏွင့္လူကုိ ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား တစ္ေယာက္တည္း ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔
ထြက္လာ ခ့ဲ ေလသည္။
လူစည္းကာရာ လမ္းဆံုလမ္းခြ၊ ေစ်းAတြင္း ေနရာေဒသတုိ႔ကုိ

ေျခက်င္ေလွ်ာက္ကာ ေတြ႕လုိသူကုိ ဂ႐ုတ စုိက္ ႐ွာေဖြၾကည့္႐ႈခဲ့၏။

A၇ိပ္Aေယာင္ကုိမွ် မေတြ႕ရေခ်။ ႐ွာမည့္ Aတူတူ တစ္ေနကုန္ပင္

႐ွာပါေတာ့မည္ဟု စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္ကာ နီးရာ ဆုိင္ တြင္ ၀ယ္ျခင္း
စားေသာက္ၿပီး လူစည္းကားရာေနရာ၌ မေတြ႕လွ်င္ Aစြန္Aဖ်ားဘက္မွာ ႐ွိလုိ
႐ွိျငား ျမသပိတ္ေတာင္ေျခဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
ၿမိဳ႕Aစြန္ျဖစ္၍ ကုိယ့္ၿခံေျမကေလးမ်ား ကုိယ္စီျဖင့္ Uယ်ာU္ေတာင္ယာ

စုိက္ပ်ိဳးေနထုိင္ေသာ တဲငယ္ Aိမ္ ငယ္ကေလး မ်ားကုိ Aလွမ္းကြာစြာ
ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ေတြ႕ရသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ႐ွာေဖြသူကုိ ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား တဲAိမ္ငယ္မ်ားကုိ

Aေၾကာင္းမ႐ွိ Aေၾကာင္း႐ွာၿပီး ၀င္ခဲ့၏။
တခ်ိဳကAိမ္မွာ ေရေတာင္းေသာက္ရင္း ၾကည့္သည္။ တခ်ိဳ႕Aိမ္မွာ

လမ္းခရီးေမးရင္း ၾကည့္သည္။
ေတြ႕လုိသူကုိ ကား မေတြ႕ရေခ်။
ကုိယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္၍ တျဖည္းျဖည္း Aခ်ိန္ေႏွာင္းကာ

ညေနေစာင္းသြားသည္ကုိပင္ မသိလုိက္ေတာ့ေခ်။
ေ႐ွ႕တူ႐ူ မွ စိတ္းညိဳ႕မိႈင္းေမွာင္ေသာ ျမသပိတ္ေတာင္ႀကီးကုိ နီးကပ္စာြ

ေတြ႕လုိက္ရမွ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ လွည့္ၾကည့္ လုိက္၏။
ေန၀င္ ဆည္းဆာ Aခ်ိန္ပင္ ေရာက္ကာ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ မ်ားျဖင့္

ေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီကုိ သိရ၏။
လူေနAိမ္ေျခကုိပင္ Aရိပ္Aေရာင္ပင္ မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ရန္ဟန္ ျပင္လုိက္သည္ ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္

သူ႔ေနာက္နား႐ွိ ႀကီးမားေသာ ခ်ံဳAကြယ္မွ လူသံုးေယာက္သည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္

Aား က်ားAုပ္သလုိ ခုန္Aုပ္လုိက္သျဖင့္ Aမွတ္မဲ့ျဖစ္၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္မွာ
ေျမျပင္ေပၚသုိ႔ ပက္လက္လန္ လဲက် သြားေလသည္။
" မေAာ္နဲ႔ "
လူဆုိးတစ္ေယာက္က AသံAုပ္Aုပ္ျဖင့္ ႀကိမ္းကာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္ရင္ဘက္ေပၚခြထားၿပီး လည္မ်ိဳကုိဓားေျမႇာင္ျဖင့္ ေထာက္ထားသည္။
တစ္ေယာက္ က လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားၿပီး တစ္ေယာက္က

ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ လက္ပတ္နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ႐ွပ္ၾကယ္သီး ႏွင့္ Aိတ္ထဲမွ ေငြမ်ားကုိ
ႏိႈက္ခၽြတ္ယူေန၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ Aခ်ဳပ္Aခ်ယ္လြတ္ေသာ ေျခႏွစ္ဖက္ကုိ ရင္ဘတ္ေပၚမွလူ

လြင့္စU္က်လုိက်ျငား Aား႐ွိ သေလာက္ လႈပ္႐ွားေၾကာက္ကန္လုိက္ရာ
စီးထားေသာ ညႇပ္ဖိနပ္ ကၽြတ္သြားၿပီး ေျခေထာက္နားက သစ္ငုတ္ တစ္ခု ကုိ
ကန္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္တြင္ Aသည္းခုိက္ေAာင္ နာက်င္လွသျဖင့္
ေျခေထာက္တစ္ဖက္မွာ မလႈပ္ ႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ရင္ဘတ္ေပၚမွ
ခြစီးထားေသာလူက Aသံ မထြက္ဘဲ က်ိတ္ ရယ္ လုိက္၏။
" လြတ္မယ္ထင္သလား ငါ့လူ၊ မင္းကုိ ေစ်းထဲမွာ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနတာ

ျမင္ကတည္းက ဒီၿမိဳ႕သား မဟုတ္ ဘူး ဆုိတာ Aတတ္ သိ လုိ႔
ေနာက္ေယာင္ခံလုိက္လာတာကြ "
ဟုလည္း ခံခက္ဖြယ္ ေျပာလုိက္ေသး၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သံုးေယာက္ႏွင့္

တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန၍ တစ္ေၾကာင္း၊ လူဆုိး မ်ားက လက္Uီးေနသည့္ျပင္

ေျခေထာက္ကလည္း လႈပ္မရေAာင္ နာက်င္လွသျဖင့္ Aားမတန္

မာန္ေလွ်ာ့ကာ Aံႀကိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနလုိက္ရသည္။
" ႐ွိသမွ် Aကုန္ယူၿပီးၿပီလား ဆရာ၊ ဒီလူကုိ ဒီAတုိင္းထားခဲ့မွာလား "
ခြစီးထားေသာလူက ေမးလုိက္ရာ ပစၥည္းသိမ္းယူေနေသာ လူက ...
" သူ႔ ေျခေထာက္ ေတာ္ေတာ္နာသြားဟန္ တူတယ္၊ ထနုိင္မယ္မထင္ပါဘူး "
" မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ သူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ႏွာေတြကုိ မွတ္မိေနေလာက္ၿပီ၊

ေနာက္ မီးေသမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္ "
ခြစီးထားေသာ လူက Aေၾကာင္းျပလုိက္၏။
" ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိစၥတံုးခဲ့တာ ေကာင္းပါတယ္ "
လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ခ်ဳပ္ထားေသာသူက ေျပာလုိက္လွ်င္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

မထူးေတာ့ဟု သေဘာထားကာ ေAာ္ ဟစ္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္သည္Aခုိက္
Aေတာ္ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ခဲလံုးသည္ ျပင္းထန္ေသာ A႐ွိန္ ျဖင့္ ေလထဲ
မွ ၀ွီးခနဲ ျဖတ္လာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ရင္ဘတ္ကုိခြင္းၿပီး လည္မ်ိဳကုိ
ဓားႏွင့္ေထာက္သူ၏ Uီးေခါင္း ကုိ တည့္တည့္ လာမွန္ လုိက္သည္။
ထုိလူသည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ရင္ဘတ္ေပၚမွ တြန္းခ်လုိက္သလုိ ေဘးသုိ႔ ႐ုတ္ခနဲ

လဲက်သြားေလသည္။

က်န္ႏွစ္ေယာက္မွာ Aံ့Aားသင့္ေနစU္ ခ်ံဳကြယ္တစ္ခုမွ လူတစ္ေယာက္သည္

လ်င္ျမန္စြာ Aဟုန္ျဖင့္ ေျပး ထြက္လာကာ လက္ထဲမွာ ကုိင္လာေသာ
၀ါးရင္းတုတ္ျဖင့္ လူဆုိး ႏွစ္ေယာက္Aား သုိင္းကြက္က်က် ႐ုိက္ လုိက္
ေလေတာ့သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ကုိး႐ုိ႕ကားရားလဲေနေသာ ခဲမွန္သည့္ လူဆုိးကုိ

တြန္းဖယ္ထလုိက္၏။
သုိ႔ေသာ္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္မွာ လံုး၀ ေထာက္၍ လူဆုိးကုိ

တြန္းဖယ္ထလုိက္၏။
သုိ႔ေသာ္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္မွာ လံုး၀ ေထာက္၍ မရေတာ့။
ေျခပြတ္တုိင္ လည္သြားၿပီျဖစ္၍ ပံုလ်က္ ျပန္လဲသြားေလသည္။
သုိင္းကြက္က်က် ႐ုိက္ေနေသာ ထုိလူကုိ ခုခံရန္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့သည္တြင္

လူဆုိးႏွစ္ေယာက္သည္ ခဲမွန္ ထားေသာ သူတုိ႔လူကုိ တဲြကာ သုတ္ေျခတင္
ေျပးၾကေလေတာ့၏
" Aစ္ကုိ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ "
ေAးျမတည္ၿငိမ္ေသာ Aသံျဖင့္ ေမးလုိက္ေသာ ေက်းဇူး႐ွင္Aား ကုိမ်ိဳးခုိင္က

ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။
ခ်ည္လံုခ်ည္တစ္ပတ္ႏြမ္း၊ ႐ွပ္လက္တုိ တစ္ပတ္ႏြမ္းကုိ ၀တ္ထားေသာ

ေက်းဇူး႐ွင္ကား Aခ်ိဳးAဆက္က်က် ထြားက်ိဳင္း သန္မာေသာ ကုိယ္ကယ၊
ျပည့္ၿဖိဳးၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ က်က္သေရ ႐ွိလွေသာ လုလင္ပ်ိဳ
တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ေတြ႕ရသည္။

မ်က္ႏွာမွာ ႏုပ်ိဳလွသျဖင့္ Aသက္A႐ြယ္မွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ထက္ Aနည္းဆံုး

ေလးငါးႏွစ္မွ် ငယ္မည္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေကာင္းစြာ မွန္းဆမိ၏။
" ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ညီေလးရယ္၊ Aစ္ကုိ႔မွာ မိဘေမြးတဲ့Aသက္

မ႐ွိေတာ့ပါဘူး၊ ညီေလးေပးတဲ့သက္ပဲ ႐ွိပါေတာ့တယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေျပာလုိက္၏။
" ေက်းဇူးမလုိပါဘူး Aစ္ကုိ၊ လူျဖစ္ေစ ... ဘယ္လုိသက္႐ွိသတၱ၀ါပဲျဖစ္ျဖစ္

ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ႕ရင္ ကူညီရမွာ လူတုိင္းရဲ႕ ၀တၱရား႐ွိပါတယ္၊ ဒါထက္
Aစ္ကုိ ဒဏ္ရာရသြားေသးလား "
လူ႐ြယ္၏ Aသံမွာ ၾကည္ညိဳ ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သူ႔ေက်းဇူး႐ွင္ကုိ ညီရင္းတစ္ေယာက္လုိ စိတ္ထမ

ဲ ွာ
ခင္မင္သြားမိသည္။
" လူဆုိးေတြေၾကာင့္ ရတ့ဲဒဏ္ရာေတာ့ မ႐ွိပါဘူး ညီေလး Aစ္ကုိ

႐ုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ ဟုိသစ္ငုတ္ကန္မိလုိ႔ ေျခေထာက္ နာ သြားတယ္၊
ေထာက္လုိ႔ကုိ မရေတာ့ဘူးကြယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က နာေသာေျခကုိ လက္ႏွင့္ဆုပ္ထားကာ ေျပာလုိက္သည္။
" ျပပါUီး Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္မယ္ "
လူ႐ြယ္က ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ေျခကုိ ယုယညင္သာစြာစမ္းသပ္


" Aစ္ကုိ႔ေျခေထာက္ ပြတ္တုိင္ လည္သြားၿပီပဲ၊ ဘယ္မွာ

ေထာက္လုိ႔ရေတာ့မလဲ၊ Aစ္ကုိ႔Aိမ္ ဘယ္နားမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္
လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ေလ "
" Aေ၀းႀကီး ညီေလးရဲ႕၊ ေ႐ႊစာရံဘုရားဟုိဘက္မ်ာ Aစ္ကုိကလဲ ေျခ႐ွည္ၿပီး

ခရီးလြန္လာတာကုိးကြယ္၊ Aမယ္ေလး ကၽြတ္ ... ကၽြတ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျဖရင္း ေျခေထာက္က မခံႏုိင္ေAာင္ နာလာသျဖင့္

လက္ႏွင့္ဆုပ္ကာ စုပ္သပ္လုိက္၏။
လူ႐ြယ္က ပုဆုိးကုိ ခပ္တုိတုိျပင္၀တ္ကာ တစ္ဖက္စီ လြင့္စU္ေနေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ဖိနပ္ကုိေကာက္ၿပီး ခါး ၾကားထဲထုိးလုိက္၏။
" Aခ်ိန္မ႐ွိေတာ့ဘူး Aစ္ကုိ၊ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေမွာင္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔Aိမ္ပဲ

လုိက္ခဲ့ေတာ့၊ ေဟာဟုိ လွမ္း ျမင္ေနရ တဲ့ ဒူးရင္းၿခံပဲ၊ မနက္မ
ဆုိက္ကားတစ္စင္း သြားေခၚလာၿပီး Aစ္ကုိ႔Aိမ္ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ "
လုလင္ပ်ိဳသည္ စကားေျပာ၍ ဆံုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား

ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ကုိ ေကာက္ခ်ီလုိက္သလုိ လြယ္ကူစာြ
ေကာက္ယူကာ ပခံုးေပၚတြင္ပုိးၿပီး သြက္လက္ လ်င္ျမန္စြာ ဒူးရင္းၿခံႀကီး
႐ွိရာသုိ႔ ေ႐ွ႕႐ႈသြားလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aဖုိ႔ လုလင္ပ်ိဳ စီမံသမွ် လုိက္နာ႐ံုသာ ႐ွိေတာ့သည္။
လုလင္ပ်ိဳ၏ ပခံုးေပၚမွ သက္သက္သာသာ လုိက္ပါလာၿပီး Uတစ္လံုး

တစ္ေကာင္ႂကြက္ ျဖစ္ေနေသာ မိမိဘ၀ ကုိ ျပန္လည္စU္းစားကာ ေက်းဇူး႐ွင္
လုလင္ပ်ိဳAား ညီရင္း တစ္ေယာက္Aျဖစ္ စိတ္သြင္းကာ သတ္မွတ္

သူ႔မွာ AေရးAေၾကာင္းႀကံဳလာလုိ႔ ငါကူညီႏုိင္တဲ့ကိစၥျဖစ္ ငါ့Aသက္

စည္းစိမ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ ေတာ့မည္ ဟု စိတ္တြင္းမွာ ခုိင္မာေသာ
သစၥာကုိ ျပဳလုိက္ေလသည္။
" ေရာက္ၿပီ Aစ္ကုိ "
ၿခံတံခါးကုိ လုလင္ပ်ိဳက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ က်င္လည္စြာ ဖြင့္ရင္း

ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္လည္မေျပာမိဘဲ ၿခံႀကီးသာ ၾကည့္လုိက္၏။
Aေမွာင္ထဲတြင္ မသဲမကဲြ Aပင္ႀကီးမ်ား Aံု႔ဆုိင္း မိႈင္းေနကာ

ၿခံAလယ္တစ္ေနရာတြင္ ေမွးမွိတ္ေသာ မီး ေရာင္လက္ ေနသည့္
Aိမ္တစ္လံုးကုိ ေတြ႕ရသည္။
လုလင္ပ်ိဳက ၿခံတံခါးကုိ ျပန္ပိတ္ၿပီး ...
မုိးခ်ဳပ္ေနလုိ႔ Aေဖ ေမွ်ာ္လွေရာမယ္ "
ဟု ေျပာကာ Aိမ္ငယ္႐ွိရာ သြက္သြက္လွမ္းေနသည္။ Aိမ္ငယ္ႏွင့္

ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေသာAခါ ေတာင္ေ၀ွး တစ္ေခ်ာင္းကုိ ေထာက္ကာ
ခပ္ျဖည္းျဖည္း လာေနေသာ လူတစ္ေယာက္သ႑ာန္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ " Aေဖ "
လုလင္ပ်ိဳ က Aသံျပဳလုိက္သည္။
" လူကေလး ေမာင္ေစာေAာင္ "
ထုိသ႑ာန္က တုန္ပျပန္လုိက္သည္။
" ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ။ သားပါ "

ကုိေစာေAာင္ကျပန္ေေျဖလုိက္သည္။
" မုိးခ်ဳပ္လွခ်ည့္လား သားရယ္၊ Aလုိ ဘာလဲကြယ့္ သားရဲ႕ "
ကုိေစာင္ေAာင္ ၏ ဖခင္က သားပခံုးေပၚက သ႑ာန္ကုိ ထိတ္လန္႔Aံ့ၾသစြာ

" လူတစ္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနလုိ႔ ကယ္ဆယ္ကူညီခဲ့တာတာပါ Aေဖ၊

သူ႔ေျခေထာက္ မေထာက္ႏုိင္လုိ႔ ထမ္း လာ ခဲ့ရတယ္ Aေဖရဲ႕ "
ကုိေစာေAာင္က ဖခင္Aား ေျဖ႐ွင္းျပလုိက္၏။
" ေAး ... ေAး ... ေကာင္းတယ္ သား၊ ဒုကၡေရာက္သူကုိ

ကယ္ေကာင္းပါတယ္ကြယ္၊ ကဲ ... သြား သြား၊ သားေ႐ွ႕ကသြား "
Aဘုိးႀကီး က ၾကည္ျဖဴ လုိက္ေလ်ာစြာေျပာၿပီး လမ္းဖယ္ေသာသေဘာျဖင့္

ေဘးသုိ႔ တိမ္းဖယ္ေပးလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ သူေတာ္ေကာင္း သားAဖAား ဆတက္ထမ္းပုိး တုိးၿပီး

ၾကည္ညိဳ ခင္မင္စိတ္ ေပၚလာသည္။
ကုိေစာေAာင္သည္ Aိမ္ငယ္႐ွိရာသုိ႔ စုိက္စုိက္သြားကာ ေျမျပင္မွ

ေလးေပမွ်ျမင့္ေသာ တစ္ထပ္Aိမ္ကေလး ၏ Aဆင့္ Aနား မွာ ကပ္ၿပီး
ရပ္လုိက္သည္။
" ကဲ ... Aစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးေပၚက Aသားေလွ်ာၿပီး Aိမ္ဆင့္ေပၚ

ထုိင္ခ်လုိက္ Aစ္ကုိေရ၊ ေလွကား ကေတာ့ ဟုိဘက္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ္
ေလွကားက တက္လာၿပီးမွ Aစ္ကုိ႕ကုိ ေနရာေ႐ြ႕ေပးပါ့မယ္ "
ကုိေစာေAာင္ က ေျပာလုိက္သျဖင့္ ...

" ေAး ... ေAး ... ဆင္းလုိက္မယ္ ညီေလး "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ညီAစ္ကုိရင္း ေလသံျဖင့္ ေျပာကာ ပင္ပင္ပန္းပန္း

မႀကိဳးစားရဘဲ ပခံုးေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းကာ Aိမ္ေပၚ သုိ႔ ထုိင္ခ်လုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ့္ Aေဖ သြားႀကိဳလုိက္Uီးမယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာၿပီး ေမွာင္ထဲသုိ႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Aိမ္ငယ္ကေလး Aလယ္ဗဟုိေလာက္ ႀကိဳးႏွင့္ဆဲၿြ ပီး

ထြန္းထားေသာ ေမွးမွိန္သည့္ မွန္Aိမ္ ငယ္ ေAာက္ ေရာက္ေAာင္
ဖင္ေ႐ႊ႕ဖင္ေ႐ႊ႕သြားကာ ေျခေထာက္ကုိ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိက္၏။
ေျခမ်က္စိႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ ညိဳၿပီး ေရာင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
နာေသာေနရာကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္ ဆုပ္ကာ Aိမ္ကေလးကုိ

မ်က္လံုးလွည့္ၾကည့္လုိက္၏။
Aိမ္မွာ ေသးငယ္ေသာ္လည္း ပ်U္းကတုိးသားျဖင့္ Aခုိင္Aခံ့ေဆာက္ကာ

သြပ္မုိးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ Aိပ္ခန္း ဟု ယူဆရေသာ
Aိပ္ခန္းတစ္ခုမွလဲြ၍ Aခန္းမရွိေပ။
ဟာလာဟင္းလင္း ျပင္က်ယ္ျဖစ္၍ ထမင္းဟင္း ခ်က္သည့္ေနရာ၊

Aုိးခြက္ပန္းကန္မ်ားကုိ ေမွးမွိန္ေသာ မီး ေရာင္ေAာက္ မွာ မထင္မ႐ွား
ျမင္ေနရသည္။
မိန္းမသား ရွိသည့္ Aရိပ္Aေရာင္ မေတြ႕ရ။ သားAဖ

ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတာ ထင္ပါရဲ႕ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေတြး လုိက္သည္။

Aိမ္Uီးခန္းရွိ ဘုရားေဆာင္းကေလးမွာ ဖေယာင္းတုိင္ သံုးတုိင္ ထြန္းထားၿပီး

ေႂကြေညာင္ေရAုိး သံုးလံုးမွာ ႏွင္းဆီပန္း မ်ား လန္းဆတ္ေ၀ဆာေနသည္။
ဒကၡိဏသာခါ ႐ုပ္ပြားေတာ္မွာ ဖေယာင္းတုိင္မီး Aလင္းေရာင္တြင္

ေ႐ႊေရာင္၀င္းေနသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ၾကည္ႏူးေသာစိတ္ျဖင့္ ဘုရားေဆာင္ဘက္လွည့္ကာ Uီးခ်

ကန္ေတာ့လုိက္၏။
ထုိAခုိက္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔သားAဖ Aိမ္ေပၚ ေရာက္လာသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ AဘုိးႀကီးAား ၾကည့္ လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဖခင္Aား
တဲြေခၚလာေသာ ကုိေစာေAာင္၏ ထြားက်ိဳင္းေသာ ကုိယ္ခႏၶာက ကြယ္
ေနသည့္ျပင္ မီးေရာင္ကလည္း ေမွးမွိတ္လွသျဖင့္ Aဘုိးႀကီး၏ ပံုသ႑ာန္ကုိ
သဲကဲြစြာ မျမင္လုိက္ရေခ်။
" သားရယ္၊ ဟုိသူငယ္ကုိ ထမင္းေကၽြးလုိက္ပါUီး၊ ႐ွိထ မင္း႐ွိဟင္းေပါ့၊

ေနာက္ၿပီး ဒူးရင္းသီး ပင္မွည့္သံုလံုး ညေနက သားသြားၿပီးမွ ေႂကြလုိ႔
Aေဖေကာက္ထားတာ႐ွိတယ္ ခဲြေကၽြးလုိက္ပါကြယ္ -
ေစတနာျဖဴစင္လွစြာျဖင့္ ေျပာေနေသာ AဘုိးႀကီးAား ကုိမ်ိဳးခုိင္က မ်က္ႏွာကုိ

ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိသျဖင့္ ကြယ္ ေနေသာ ကုိေစာေAာင္၏
ကုိယ္ႏွင့္လြတ္ေAာင္ ကုန္းၿပီး ၾကည့္လုိက္၏။
ေမွးမွိန္ ေသာ မီးေရာင္တြင္ ျမင္ရေသာ Aဘုိးႀကီး၏ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကား

သန္႔ျပန္႔ ျဖဴစင္ေသာ ႐ုပ္ရည္ ႐ွိ သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ Aေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္း သြားထည့္လုိက္ပါမယ္၊ Aေဖ ဒီမွာပဲ

ထုိင္မယ္ မဟုတ္လား "

ကုိေစာေAာင္ က ဖခင္Aား ေျပာလုိက္၏။
"မထုိင္ေတာ့ပါဘူး သားရယ္၊ Aိပ္ခန္းထဲပဲသြားေတာ့မယ္၊ ေစာေစာက Aေဖ

ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေသာက္ ထား လုိ႔ ထမင္းမစားေတာ့ဘူး "
Aဘုိးႀကီးက ေျပာသျဖင့္ ကုိေစာေAာင္သည္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ဖခင္Aား

Aိပ္ခန္းAတြင္းသုိ႔ လုိက္ပုိ႔ လုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာျဖင့္ သားAေဖ ႏွစ္ေယာက္Aား ၾကည့္ေနသည္။

ကုိေစာေAာင္သည္ ဖခင္Aား Aိပ္ရာေပၚ သုိ႔ ျငင္သာစြာ တင္ေပးလုိက္သည္။
Aခန္းထဲတြင္ကား စားပဲြတင္ မွန္Aိမ္တစ္လံုး၏ Aလင္းေရာင္ေၾကာင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္က မႈန္ေမွးေမွး လွမ္းျမင္ ေနရသည္။ Aိပ္ရာေပၚတြင္
လဲေလ်ာင္းလုိက္ေသာ AဘုိးႀကီးAား ကုိေစာေAာင္က ေစာင္ၿခံဳေပးလုိက္
သည္။ ေခါင္းရင္းဘက္နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ စိပ္ပုတီးကုိယူကာ ဖခင္Aား
႐ုိေသစြာ လွမ္းေပးလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ မီးေမႊးၿပီး ႏြားႏုိ႔ Aုိးကေလး ေႏႊးထားလုိက္မယ္ Aေဖ၊ Aေဖ

ပုတီးစိပ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ လာ ေပး ပါမယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာလုိက္သည္။
" ေAး ... ေAး "
Aဘုိးႀကီးက ထုိမွ်သာေျပာၿပီး ပုတီးစိပ္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္၏။

ကုိေစာေAာင္သည္ Aခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ...
" Aစ္ကုိ၊ ခဏေလး ေနUီးေနာ္ "

ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ Aား ေျပာကာ မီးဖုိထဲ၀င္သြားသည္။ ထုိင္ရာက

မထႏုိင္ျဖစ္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Aားနာ ေသာစိတ္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္စာြ
ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။
ကုိေစာေAာင္သည္ မီးေမႊးကာ ႏြားႏုိ႔Aုိးကေလးကုိ တည္ထားလုိက္ၿပီး

ထမင္းပဲြျပင္ေနသည္။
မၾကာမီ ထမင္းပန္းကန္ျပားမ်ား တင္ထားေသာ ခံု၀ုိင္းကေလးကုိ

လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မ ယူလာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ ေ႐ွ႕မွာ ခ်လုိက္၏။
" စား Aစ္ကုိ၊ ဟင္းကေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဆိတ္သားေျခာက္န႔ဲ

ဘူးသီးခ်က္ထားတာ တစ္ခြက္နဲ႔ ငါးပိ တုိ႔ စရာေပါ့၊
သားAဖႏွစ္ေယာက္ထဲဆုိေတာ့ ျဖစ္သလုိ ခ်က္စားေနတာမုိ႔ Aစ္ကုိ႔ကုိ

ေကၽြးရတာ ဟင္းမေကာင္းေတာ့ Aားနာတယ္"
ကုိေစာေAာင္၏ ေလသံမွာ ဟန္ေဆာင္မႈမ႐ွိဘဲ ပကတိ ႐ုိးသား

ျဖဴစင္လွသည္ကုိသိေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ၾကင္နာျခင္း၊ Aားနာျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊
ေက်းဇူးတင္ျခင္း ေရာႁပြမ္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကုိေစာေAာင္Aား ၾကည့္ကာ ...
" ကိစၥမ႐ွိပါဘူး ညီေလးရယ္၊ Aစ္ကုိက ဒုကၡလာေပးသလုိ ျဖစ္ေနလိ႔ု

ညီေလးတုိ႔ကုိ ျပန္ၿပီး Aားနာေနပါတယ္ "
ဟု Aမွန္Aတုိင္းေျပာလုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္က ေAးျမေသာAၿပံဳးျဖင့္ ...
" စား Aစ္ကုိ Aားမနာနဲ႔ "
ဟု ေျပာကာ လက္ေဆးခြက္ကုိ ေပးလုိက္ၿပီး မီးဖုိထဲျပန္၀င္သြားသည္။
" ညီေလးေရာ မစားေသးဘူးလား "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က လွမ္းေမးလုိက္၏။
" စားမယ္ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့မယ္၊ ဒီမွာ ႏြားႏုိ႔Aုိးပူေနၿပီ၊ ႏုိ႔Aုိးခ်ထားၿပီး

ေရေႏြးAုိးတည္လုိက္Uီးမယ္၊ Aစ္ကုိ ေျခနာ သက္သာေAာင္
ေရေႏြးAုပ္ေပးၿပီး ေဆးလိမ္းေပးမယ္ေလ "
ကုိေစာေAာင္ က မီးဖုိထဲမွ ျပန္လည္ေျပာၾကားရင္း လုပ္စရာ႐ွိတာကုိ

သြက္လက္စြာ လုပ္ေနသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ႐ုိးသားျဖဴစင္လွေသာ ကုိေစာေAာင္၏ ေစတနာေၾကာင့္

မ်က္ရည္မ်ားပင္လည္လာသည္။ ထမင္းမစား ေသးဘဲ ေစာင့္ေနမိ၏။
ကုိေစာေAာင္ ထြက္လာေသာAခါမွ ႏွစ္ေယာက္Aထူ ထမင္းစားၾက
ေလသည္။
" ညေနက ညီေလးနဲ႔ေတြ႕ေပလုိ႔ေနာ္၊ မဟုတ္ရင္ Aစ္ကုိ ေသမွာပဲ "
ထမင္းစားရင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာလုိက္သည္။
" ကံAပ္စပ္လုိ႔ ဆုိပါေတာ့ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဒူးရင္းသီးယူမယ့္

ေဖာက္သည္ဆီကAျပန္ ဆုိက္ဆုိက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႕လုိက္ရတာေပါ့ "
" ညီေလးမွာ Aေမ မ႐ွိဘူးလား "
" မ႐ွိဘူးAစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေလးႏွစ္သားေလာက္ကပဲ ဆံုးသြားတယ္လုိ႔

Aေဖေျပာတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ညိဴးေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ေျဖလုိက္ၿပီး ထမင္းကုိသာ

စားေနသည္။ စိတ္မေကာင္းဟန္တူေသာ ကုိေစာေAာင္Aား

ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း Aလုိက္သိစြာ ေမေမးေတာ့ဘဲ ထမင္းကုိ

လက္စသပ္စားလုိက္၏။
" ၿမိန္ရဲ႕လား Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က လက္ေဆးခြက္ လက္သုတ္ပ၀ါမ်ားကုိ Aဆင္သင့္ေပးၿပီး

ထမင္းပဲြသိမ္းရင္း ေမးလုိက္ သည္။
" ၿမိန္ပါတယ္ ညီေလးရယ္ "
ညီAစ္ကုိရင္းပမာ ေျပာဆုိေနရေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏စိတ္ထတ

ဲ ြင္
မ်ားစြာႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးေနေလသည္။
ကုိေစာေAာင္သည္ ထမင္းစားပဲြသိမ္းၿပီး၍ ႏြားႏုိ႔ပူပူကေလးကုိ

ပန္းကန္တစ္လံုးႏွင့္ထည့္ကာ ဖခင္Aား သြားေပးျခင္း ဒူရင္းသီးကုိခြဲကာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ေပးျခင္းတုိ႔ကုိ Aိမ္ေထာင္ ထိန္းသိမ္းမႈ ကၽြမ္းက်င္ေသာ
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပမာ ဖ်တ္လတ္သြက္လက္စြာ လုပ္ကုိင္ၿပီးစီးလွ်င္
သံဇလံုေဟာင္းတစ္ခုတြင္ ေရ ေႏြးထည့္ၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ
Aစုတ္တစ္ပုိင္းကုိယူၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္Aနား ေရာက္လာသည္။
" ကဲ ... Aစ္ကုိ ေျခေထာက္ဆန္႔ "
ကုိေစာေAာင္က ေရေႏြးထဲမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါစုတ္ကုိ ထည့္ႏွစ္ရင္း

" ေနပါေစ ညီေလး၊ Aစ္ကုိ႔ဘာသာ လုပ္ပါ့မယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aားနာလွသျဖင့္ ေျခကုိ ဆန္႔မေပးဘဲ ကုိေစာေAာင္လက္မွ

မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါကုိ ဆဲြယူလုိက္၏။ ထုိAခုိက္ ပုတီးစိပ္ၿပီး ၿပီျဖစ္ေသာ
ကုိေစာေAာင္၏ ဖခင္က Aိပ္ခန္းAတြင္းမွ လွမ္းေျပာ လုိက္သည္။

" လူကေလးရယ္ Eည့္သည္ ေမာင္ရင္ရဲ႕Aနာကုိ ကုိယ္တုိင္

ျပဳစုေပးလုိက္ပါကြယ္၊ သူ႔ခမ်ာ နာက်င္လာတာ Aနားမူပါေစ၊ ေရေႏြးဖတ္
Aုပ္ၿပီးရင္ Aေဖ့ေသတၱာထဲမွာ ေတာပိတ္လွ်ာ Aေျခာက္႐ွိတယ္၊ ေသြးလိမ္း
ေပးလုိက္ပါ၊ Aဆစ္လဲြတာတုိ႔ Aေၾကာတင္တာတုိ႔ Aင္မတန္ ေကာင္းတယ္၊
Aားမနာနဲ႔ ေမာင္ရင္၊ Aနာတရျဖစ္လုိ႔ ျပဳစုရတာပဲကြယ့္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aားနာေသာစိတ္ႏွင့္ပင္ ေျခကုိဆန္႔ေပးလုိက္သည္။
" Aေဖက ဒီလုိပဲ Aစ္ကုိ၊ ဒုကၡေရာက္လာတဲ့လူဆုိရင္ သိပ္ၾကင္နာတတ္တယ္

"
ကုိေစာေAာင္က ေရေႏြးဖတ္Aုပ္ေပးရင္း ေျပာလုိက္၏။
" ညီေလးAေဖက Aသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aခန္းတြင္း၀ယ္ မႈန္မိႈင္းမိႈင္း Aလင္းေရာင္ေAာက္မွ

လဲေလ်ာင္းေနေသာ ကုိေစာေAာင္ Aေဖကုိ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး
" ေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ႐ွိေသးတယ္ Aစ္ကုိ၊ Aေဖက သိပ္က်န္းမာ

သန္စြမ္းတာ၊ ဟုိတေလာက ေတာ္ေတာ္ပဲ ဖ်ားလုိက္လုိ႔ Aခုမွ
နာလန္ထပဲ႐ွိေသးတာ၊ မဟုတ္ရင္ Aေဖက ကုိယ္တုိင္ ျပဳစုေပးမွာ "
" ညီေလးAသက္ကေရာ "
" ကၽြန္ေတာ့္ Aသက္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီးလုိ႔ တစ္လပဲစြန္းေသးတယ္ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က ေျဖလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သူမွန္းဆမိသည့္Aတုိင္း

ကုိေစာေAာင္က ေလးႏွစ္မွ် ငယ္ေနသည္ကုိ သိရ၏။

ျပည့္ၿဖိဳးျဖဴစင္ ၾကည္လင္၍ က်က္သေရ႐ွိလွေသာ ကုိေစာေAာင္Aား

စုိက္ၾကည့္ရင္း ငါ့ညီေလးAရင္းပဲ ျဖစ္လုိက္ပါေစေတာ့ဟု စိတ္ထမ
ဲ ွ
လိႈက္လွဲစြာ ေတြးလုိက္မိ၏။
-----------------------
ဒဏ္ရာက နာလွသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ တစ္ညလံုး Aိပ္မေပ်ာ္ေခ်။

နံနက္ေစာေစာကပင္ ႏုိးေနသည္။
သူ႔Aတြက္နဲ႔ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ သားAေဖ တာ၀န္မမ်ားေစခ်င္ေသာေၾကာင့္

တစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္ထံ ေဆာလ်င္စြာ ျပ၍
ကုသလုိသည္တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေစာေစာပင္ ျပန္မည္ဟု စိတ္ကုိ
ဆံုးျဖတ္ကာ Aိပ္ရာ ကထၿပီး ေရေႏြးAုိးတည္ေနၿပီျဖစ္ေသာ
ကုိေစာေAာင္ထံ ခြင့္ပန္ၿပီး ေတာင္ေ၀ွး တစ္ေခ်ာင္းေပးရန္ ေတာင္းခံလုိက္၏။
ေျခေထာက္မွာ ေသြးေAးသည့္Aခ်ိန္မုိ႔ ပုိၿပီး နာေနသည္။
" ဟာ ... Aစ္ကုိကလဲ တုတ္ႀကီး ေထာက္သြားေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊

ဆုိက္ကားရဖုိ႔Aတြက္ လမ္းမႀကီး ေပၚေရာက္ေAာင္ သြားရမွာ၊ ခရီးက
နီးတာမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပုိ႔ပါ့မယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာလုိက္သည္။

" ေနပါေစ ညီေလးရာ၊ Aစ္ကုိ႕ကုိ လုိက္ပုိ႔ေနရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ

Aဘႏုိးလာလုိ႔ ျပဳစုလုပ္ကုိင္ေပးမယ့္လူ မ႐ွိဘဲ ျဖစ္ေနပါ့မယ္၊ Aစ္ကုိ႔ဘာသာ
ႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္ "
" Aေဖ ဒီAခ်ိန္ မႏိုးတတ္ေသးပါဘူး၊ Aစ္ကုိ႔ကုိ တာ၀န္မယူခ်င္လုိ႔

ျမန္ျမန္တြန္းပုိ႔တယ္ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္၊ Aနာက ဆရာ၀န္
ျမန္ျမန္ေတြ႕မွျဖစ္မွာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပုိ႔မယ္ "
" ေAးပါ ညီေလးရာ၊ Aစ္ကုိ ဒိလုိ မေAာက္ေမ့ပါဘူး၊ ညီေလးတုိ႔သားAေဖ

ေက်းဇူးကုိ Aစ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး ညီေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ စကားဆံုးလွ်င္ ကုိေစာေAာင္သည္ တစ္စံုတစ္ရာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ

ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ပခံုးေပၚသုိ႔ Aလြယ္တကူ ခ်ီယူမတင္ညပီး ထမ္းလာခဲ့သည္။
ၿမိဳကထဲသုိ႔သြားေသာ လမ္းမႀကီးသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ Aဆင္သင့္ပင္

ဆုိက္ကားတစ္စိးကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ ကုိေစာ ေAာင္က ေခၚယူကာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ဆုိက္ကားေပၚသုိ႔ သက္သက္သာသာ တင္ေပးလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
" ညီေလး ... Aစ္ကုိေနတဲ့Aိမ္ကုိ ဆက္ဆက္လာပါUီး၊

Aစ္ကုိေက်းဇူးဆပ္ပါရေစ ညီေလးရယ္၊ Aစ္ကုိ ေနတာက ... " စကားမဆံုးမီ
ကုိေစာေAာင္က ...
" ေက်းဇူးစကား မေျပာပါနဲ႔ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားAေဖက

ဘာမွမေမွ်ာ္ကုိးပါဘူး၊ ဘုရားႀကိဳက္တဲ့ Aလုပ္မ်ိဳးကုိ လုပ္လုိတ့ဲ
ေစတနာသက္သက္ပါ "
" သြားမယ္ ... Aစ္ကုိ "

ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ခြာသြားသည္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

Aေငးသား ၾကည့္ေနမိသည္။
----------------------------
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ကုိမ်ိဳးခုိင္ရယ္ ...၊ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း၊ ဒီမနက္မွ

ျပန္မလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဂါတ္တုိင္ေတာ့မလုိ႔ဗ်၊ ညက တစ္ညလံုး
စိတ္ပူလုိက္ရတာ "
ကုိသန္းႏုိင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ဆုိက္ကားေပၚမွ တဲြယူလာကာ Aိမ္ေပၚ႐ွိ

ပက္လက္ကုလားထုိင္ တစ္လံုးေပၚ မွာ တင္ေပးၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္၏
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ၾကားရေသာAခါ ရင္ဘတ္စည္တီး ေျပာလုိက္သည္။
" ကဲ ... ျဖစ္ၿပီးတာေတြ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဘယ္သူ႔ကုိ မွလဲ

ေျပာဆုိတုိင္တန္းမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊
ဆရာ၀န္ေကာင္းေကာင္းတစ္ေယာက္သာ ေခၚေပးပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေျပာသည့္Aတုိင္း ကုိသန္းႏုိင္က

ဆရာ၀န္ ေခၚေပးသည္။
ရက္သတၱ တစ္ပတ္ခန္႔မွ် Aိပ္ရာထဲတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ ကေလးေနကာ ဆရာ၀န္ႏ်င့္

ၾကပ္မတ္ကုသလုိက္ရာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ AေျခAေနမွာ ေကာင္းစြာ
ေပ်ာက္ကင္းသြားေလသည္။
Aေကာင္းပကတိ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ေသာ တစ္ေန႔၌ ကုိသန္းနုိင္Aား

ေျပာေလ၏။

" ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကယ္ဆယ္ ကူညီတဲ့ ကုိေစာေAာင္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ

ထူးဆန္းတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ တယ္ ကုိသန္းႏုိင္ "
" ဘာေၾကာင့္လဲ ကုိမ်ိဳးခုိင္ "
ကုိသန္းႏုိင္က နားမလည္သျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
" ခင္ဗ်ား စU္းစားၾကည့္ေလ၊ လူတုိင္းလူတုိင္း စိတ္ဟာ ကုိယ္ျပဳထားတဲ့

ေက်းဇူးကုိ မဆံုးႏုိင္ေAာင္ ေဖာ္ၿပီး တန္ရာ တန္ဖုိးမက Aခြင့္Aေရး
လုိခ်င္ၾကတဲ့ လူခ်ည္းပဲဗ်၊ မဟုတ္ဘူးလား "
" ူလ႔သဘာ၀ကုိး ကုိမ်ိဳးခုိင္ရဲ႕ "
" ဒီကုိေစာေAာင္က Aဲဒီသဘာ၀ မဟုတ္လုိ႔ ထူးဆန္းတယ္ ေျပာတာေပါ့

ကုိသန္းႏုိင္ "
" Aင္း ...ဆုိစမ္းပါUီး "
ကုိသန္းနုိင္က စိတ္၀င္စားေသာ Aသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးဆပ္ပါရေစဆုိတာ လက္မခံဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ကုိလဲ

ဘယ္ေနလဲလုိ႔ တစ္ခြန္းမွ မေမး ဘူး၊ Aဲ ---- ပံုကေတာ့
ကုိယ့္ေသြးသားရင္းေတာင္ ဒါေလာက္ ---- မခံဘူးထင္တယ္၊ ေက်းဇူးကုိ
ေမွ်ာ္ကုိးလုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဘုရားႀကိဳက္တဲ့ Aလုပ္ကုိသာ လုပ္တာတဲ့ဗ်၊ ကဲ ...
ေျပာပံုက မ႐ွင္းဘူးလား "
ကုိသန္းႏုိင္ကမူ Aံ့ၾသလႈပ္႐ွားဟန္မျပဘဲ ၿငိမ္သက္ေသAၿပံဳးကုိသာ

ၿပံဳးေနသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ မယံုလုိ႔လား "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္သည္။
" ယံုပါတယ္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၊ ဒီသားAဖ စိတ္ေနသေဘာထား AေျပာAဆုိ

AေနAထုိင္၊ ထူးျခားတာ ခင္ဗ်ားက Aခုမွ သိလုိ႔ တAံ့တၾသျဖစ္ေနတာကုိ
ၿပံဳးတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ AပါA၀င္ေပါ့ဗ်ာ၊ သူတုိ႔ ဒူးရင္းၿခံေရာက္ဖူး၊
ဒူးရင္းသီး၀ယ္ဖူးတဲ့ လူေတြကေတာ့ သိၿပီးျဖစ္ေနၿပီ "
" ဘယ္လုိလဲဗ်၊ ေျပာစမ္းပါUီး ကုိသန္းႏုိင္ "
သူၾကည္ညိဳေသာ ေက်းဇူး႐ွင္မ်ားAေၾကာင္းျဖစ္၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္က သိလုိစိတ္ျဖင့္

ဒီေမာင္ေစာေAာင္ဆုိတဲ့လူက ဒူးရင္းၿခံ Aလုပ္ၾကမ္း လုပ္ေနေပမယ့္

ေခတ္ပညာတတ္ဗ်၊ ဟုိက္စကူး ဖုိင္နယ္ေAာင္ၿပီ၊ ေကာလိပ္ကုိေတာင္
ေရာက္ဖူးတယ္၊ Aုိင္ေA Aထက္တန္းေAာင္မွ ျပန္ထြက္လာၿပီး သူ႔Aေဖနဲ႔
ဒုိးတူေပါင္ဖက္ ဒူးရင္းၿခံAလုပ္ ျပန္လုပ္ေနတာ "
" Aုိ ... "
A႐ုိင္းAစုိင္း၊ ေတာသူေတာင္သား၊ ၿခံသမားတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္ဟု

ယူဆခဲ့ေသာ ေက်းဇူး႐ွင္ ကုိေစာေAာင္မွာ ေခတ္ပညာတတ္ တကၠသုိလ္
ေက်ာင္းထြက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမွန္း သိရေသာAခါ ကုိမ်ဳးခုိင္မ်ားစြာ
Aံ့Aားသင့္သြားသည္။
" သူတုိ႔သားAေဖခ်င္း စကားေျပာတာေရာ ခင္ဗ်ား နားလည္ရဲ႕လား "
Aံ့Aားသင့္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ကုိသန္းႏုိင္က သေဘာက်စြာ ၾကည့္ၿပီး


" ျမန္မာလုိ ပီပီသသေျပာေနတာ နားလည္တာေပါ့ဗ် "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aံ့ၾသဟန္ မေပ်ာက္ေသးဘဲ ေျဖလုိက္သည္။
" Aဲဒါ ခင္ဗ်ား ဒုကၡိမုိ႔ Aေႏွာင့္Aယွက္ျဖစ္မ်ာစုိးၿပီး ျမန္္မာလုိ ေျပာေနတာနဲ႔

တူပါတယ္၊ သူတုိ႔သားAေဖ စကားေျပာရင္ ျမန္မာလုိ ေျပာခဲတယ္ "
" ဘယ္လုိ ေျပာလဲ၊ Aဂၤလိပ္လုိလား "
" ဟာဗ်ာ၊ Aဂၤလိပ္လုိေျပာတာ Aဆန္းမွတ္လုိ႔၊ ဘာစကားမွန္း မသိဘူးဗ်၊

Aဲဒီစကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာတတ္ၾက တယ္ "
" သူတုိ႔က ဘာလူမ်ိဳးလဲ "
" မသိဘူးဗ်၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေနသေဘာထားေတာ့ Aခု ခင္ဗ်ား ကုိယ္ေတြ႕

ႀကံဳခဲ့ၿပီပဲ၊ သူတုိ႔ၿခံက ဒူးရင္းသီးက Aေရာင္းရသြက္တယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ
လက္က်န္ ေစ်းေပါေပါ ခ်ရတယ္ မ႐ွိဘူး၊ သေဘာ သကာယသိေတာ့
လူေတြက ေစတနာေမတၱာ႐ွိၿပီး သူတုိ႔ဆီမွာခ်ည္း ၀ယ္ၾကတယ္၊ သူတုိ႔
ေရာင္းစရာမ႐ွိမွ တျခားၿခံက ၀ယ္ၾကတယ္ဗ်၊ Aဘုိးႀကီးကေတာ့ ၿခံထက
ဲ
သိပ္မထြက္ဘူး၊ Aေရာင္းA၀ယ္ကိစၥနဲ႔ဆုိ ကုိေစာေAာင္ပဲ Aျပင္ထက
ြ ္တယ္၊
ေစ်း၀ယ္သူေတြ ၿခံထဲေရာက္သြားရင္လဲ Aဘုိးႀကီးက Aိမ္ထဲ ၀င္သြား ေရာဗ်၊
သားAေဖခ်င္း Aထဲနဲ႔Aျပင္ လွမ္းၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ စကားသာ
ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕ ေရာက္မွ ဒီၿခံကုိ ေရာက္တာ ႏွစေ
္ ခါက္႐ွိၿပီ၊
Aဘုိးႀကီးကုိ တစ္ခါမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ဖူးဘူး "
ကုိသန္းနုိင္က စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေျပာျပၿပီး ...

" ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္လဲ ႐ံုးတက္စရာ ႐ွိေသးတယ္ဗ်ာ၊ A၀တ္Aစား

လဲလုိက္Uီးမယ္ "
ဟု ေျပာေျပာ ဆုိဆုိ ထသြားေလသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ သားAေဖAေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားစြာ

ေတြးေနရာမွ ေျခနာလည္း ေကာင္းစြာေပ်ာက္ကင္းၿပီျဖစ္၍ ကုိေစာေAာင္
ထံသြားရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။
--------------------
" ေဟာ ... Aစ္ကုိပါလား၊ ေနေကာင္းသြားၿပီေနာ္ "
သားAေႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားပဲြခံု၀ုိင္းေလးမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ၿပီး

ထမင္းစားေနရာမွ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ ဆိတ္တက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား
ကုိေစာေAာင္က လွည့္ၾကည့္ကာ ၀မ္းသာAားရ ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
" ထုိင္ပါ Aစ္ကုိ၊ ထမင္းစားပါUီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းကန္ သြားယူလုိက္မယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ေဖာ္ေ႐ႊစြာ ေျပာလုိက္၏။
ေနပါေစ ညီေလး၊ Aစ္ကုိစားခဲ့ၿပီးပါၿပီ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာကာ မနီးမေ၀းတြင္ ထုိင္လုိက္၏။
ကုိေစာေAာင္၏ Aေဖႏွင့္ ေဘးတုိက္တည့္တည့္ ေနရာျဖစ္သျဖင့္ ညက

မသည္းမကဲြ ျမင္ရေသာ ကုိေစာ ေAာင္Aေဖကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ၾကည့္လုိက္၏။
ေဘးတုိက္ တစ္ျခမ္းသာ ျမင္ေနရေသာ ကုိေစာေAာင္၏ Aေဖမွာ

ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳစU္က Aေတာ္ပင္ ေခ်ာ ေမာမည့္ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးပင္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က
မွန္းဆမိ၏။

" စားလုိက္ပါ ေမာင္ရင္ရယ္၊ စားခ့ဲၿပီးေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္လာရတာ

ဆာမွာေပါ့၊ ဟင္း႐ြက္စံု ဟင္းခ်ိဳ ပူပူ ကေလးငါးကင္ခပ္ၿပီး ခ်က္ထားတာ
သိပ္ခ်ိဳတာပဲ၊ မရမ္းသီးေထာင္း စပ္စပ္ကေလးနဲ႔ ဆတ္သားေျခာက္
ဖုတ္ဆီဆမ္းထားတယ္၊ စားပါ ေမာင္ရင္၊ သားေရ ... ထမင္းပန္းကန္တစ္ခ်ပ္
သြားယူေခ်ပါ "
ထမင္းငံု႔စားေနေသာ ကုိေစာေAာင္Aေဖက နာလံထပီပီ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္

စားေနရာမွ တုိက္တြန္းလုိက္၏။ ေစတနာ ျဖဴစင္စြာျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသာ
Aဘုိးႀကီး စကားေၾကာင့္က ကုိမ်ိဳးခုိင္ ထမင္း ဆာလာသည္။
" Aဘေျပာပံုကေလးက ထမင္းဆာခ်င္လာၿပီ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ရယ္သြမ္းေသြးကာ Aမွန္Aတုိင္း ၀န္ခံလုိက္၏။ ထုိAခုိက္

ကုိေစာေAာင္က ထမင္းတစ္ပန္းကန္ ယူလာသည္။
" ေAး ... စားပါ ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ Aဘတုိ႔ တတ္Aားသမွ် ေကၽြးတာ

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္စားရင္ Aဘ ၀မ္းသာ တာပဲကြယ့္ "
" ဘာပါ ... Aစ္ကုိ၊ စားပါ "
သားAေႏွစ္ေယာက္၏ ေစတနာထင္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေခါင္းပင္မေဖာ္ႏင

ုိ ္
ဘဲ ထမင္းကုိ Aားပါးတရ ငံု႔ေလြးလုိက္သည္။
ဆီေတြနစ္ေနေAာင္ ခ်က္ထားေသာ မင္းစုိးရာဇာ သူေဌးထမင္းဟင္းကုိသာ

စားခဲ့ရေသာ ကုိမ်ိဳခုိင္Aဖုိ႔ သဘာ၀က်လွသည့္ ေတာထမင္း ေတာဟင္း၏
Aရသာမွာ နတ္သုဒၶါတမွ် ေကာင္းမြန္လွေပသည္။

ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေသာAခါ ကုိေစာေAာင္က ထမင္းစားပဲြကုိ သိမ္းသြား

သည့္Aခုိက္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ AဘုိးႀကီးAား ၾကည္ညိဳခင္မင္လွသျဖင့္
မည္သည့္AကူAညီမ်ား လုိပါသနည္းဟုေမးရန္ စU္းစားကာ ကုိေစာေAာင္
Aေဖႏွင့္ ေဘးတုိက္ထုိင္ေနရာမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ျဖစ္ေAာင္ ေနရာေ႐ႊ႕
ထုိင္လုိက္သည္။
" Aဘနဲ႔ညီေလးက ကၽြန္ေတာ့္ Aသက္ကုိလဲ ကယ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေစတနာနဲ႔ေကၽြးတဲ့

Aဘထမင္းဟင္းကုိလဲ ကၽြန္ေတာ္ စားခဲ့ရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ Aဘတုိ႔မွာ လုိတ့ဲ
AကူAညီမ်ား႐ွိရင္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္စကားစၿပီး ကုိေစာေAာင္Aေဖ၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္ရာ စကား

ဆက္မေျပာႏုိင္ေAာင္ ပါးစပ္ Aေဟာင္းသား ပြင့္သြားေလသည္။
မ်က္ႏွာ၀ဲဘက္ တစ္ျခမ္းလံုး နဖူးႏွင့္ပါးျပင္မွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ

တြန္႔လိမ္႐ံႈ႕တြေနေသာ Aမာ႐ြတ္ႀကီးမွာ ယာဘက္မွ ေခ်ာေမာလွပေသာ
မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် ဆက္စပ္မရေAာင္ Aျမင္ဆုိးစြာ
ေတြ႕ရေလသည္။
ႏႈတ္ခမ္း Aထက္တြင္ကား မွဲ႔စက္ကေလးတစ္လံုးသည္ ျဖဴစင္ေသာ

Aသားေပၚတြင္ ထင္ထင္႐ွား႐ွားေပၚ လြင္ေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မႏၱေလးမွ
Aိမ္ေစာင့္Aဘုိးႀကီး UီးဘုိးUီး ေျပာလုိက္ေသာ စကားမ်ားကုိတစ္ လံုးခ်င္း
ျပန္လည္ ၾကားေယာင္လုိက္၏။
မိဘႏွစ္ပါးAတြက္ လက္စားေခ်ရန္ သဲသဲမဲမဲ လုိက္႐ွာေနခဲ့ရေသာ

ကုိေစာခုိင္ဆုိသူကား Aသက္သခင္ ထမင္း႐ွင္ကုိ ေစာေAာင္၏ ဖခင္
ျဖစ္ေနေပၿပီ။

လူ႔ေလာက႐ွိ ေျမာက္ျမားစြာေသာ လူေတြထဲမွာ နာမည္တူမ႐ွား၊

ပံုသ႑ာန္တူမ႐ွားမုိ႔ ငါ႐ွာေနတဲ့ ကုိေစာ ခုိင္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါေစနဲ႔ဟု
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္ထဲမွာ မသက္မသာ ဆုေတာင္းလုိက္မိသည္။
" မလုိပါဘူး ေမာင္ရင္ရယ္၊ Aဘကလဲ လူမသမာရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈ ခံခ့ရ

ဲ သူမုိ႔
ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး ဘယ္သူ႕ကုိျဖစ္ ျဖစ္ တတ္ႏုိင္သေ႐ြ႕ ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး
ကူညီခ်င္တဲ့ ေစတနာ႐ွိပါတယ္၊ သားကုိလဲ ဘုရားႀကိဳက္တ့A
ဲ လုပ္မုိ႔
တစ္ဘက္သား ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ႕ရင္ ေက်းဇူးAခြင့္Aေရးကုိ မေမွ်ာ္ကးုိ
ဘဲ ကူညီပါလုိ႔ သြန္သင္ထား တယ္ ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ ေမာင္ရင့္ဆီက ဘာမွ
Aဘတုိ႔ မလုိပါဘူးကြယ္ "
စကား တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ရပ္ၿပီး သူ႔Aား Aေငးသား ၾကည့္ေနေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ကုိေစာေAာင္ Aေဖက ၾကည္လင္ေAးျမေသာAသံျဖင့္
ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳလုိက္ၿပီးမွ -
" Aဘနာမည္ကုိ သိပါေစခင္ဗ်ာ "
ဟု ေမးလုိက္၏။ စိတ္တြင္းမွာကား ကုိေစာခုိင္ မဟုတ္ပါေစနဲ႔ဟု Aပူတျပင္း

ဆုေတာင္းေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ...
" Aဘနာမည္က ကုိေစာခုိင္လုိ႔ေခၚတယ္ ေမာင္ရင္ "
ဟု ျပတ္သားစြာ ေျပာလုိက္ေသာ Uီးေစာခုိင္၏ Aေျဖေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုင

ိ ္မွာ
ငုိင္သြား႐ွာေလသည္။
ကံတရားက ဆန္းၾကယ္လွေပသည္တကား။ မိဘႏွစ္ပါးAား လူျဖစ္႐ံႈး

Aညြန္႔တံုးၿပီး Aသက္ပါဆံုးေAာင္ ဒုကၡေပးခဲ့သည္ဟု ယူဆကာ
လွလွႀကီးလက္စားေခ်မည္ဟု ႐ွာေဖြခဲ့ရာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္

ေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္ဟူေသာ တံတုိင္းႀကီးက

ကာဆီး ေနေပၿပီ။
ငါ့Aသက္ကယ္တာ သူ႔သားက ကယ္တာပဲ၊ သူနဲ႔ ဘာဆုိင္သလဲဟု

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Aၿငိဳးမေျပႏုိင္သည့္ Aေလ်ာက္ ေတြးမိျပန္၏။
" သားေရ ... ဒူးရင္းသီးေရာ မင္းဂြတ္သီးေရာ ယူခဲ့ပါကြယ့္၊ မင္း ေနာင္ႀကီးကုိ

ေကၽြးပါUီး "
Uီးေစာခုိင္က ေစတနာ ထက္သန္စြာျဖင့္ ေျပာေနရာမွ ငုိင္ေနေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ သတိထားမိသျဖင့္ ...
" ေမာင္ရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား "
ဟု ၾကင္နာစြာ ေမးလုိက္ျပန္သည္။
" ေနေကာင္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု စU္းစားေနမိလုိ႔ပါ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဟန္မပ်က္ ေျဖလုိက္၏။ ေရလည္ေAာင္ မသိခ့ရ

ဲ ေသာ
မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ Uီးေစာခုိင္တုိ႔ ဇာတ္လမ္း ကုိသိရေAာင္ လွည့္စားေမးမည္။
ေသခ်ာစြာသိရမွ Uီးေစာခုိင္ဆုိးေနလွ်င္ စိတ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည့္Aတုိင္း မွတ္

ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္ေAာင္ လက္စားေခ်မည္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးေတာ
စီစU္လုိက္၏။
ထုိAခုိက္ ကုိေစာေAာင္က ဒူးရင္းသီး၊ မင္းဂြတ္သီးပင္မွည့္မ်ားကုိ

Aလံုးလုိက္ လင္ပန္းႀကီးတစ္ခ်ပ္မ်ာ ထည့္ယူလာ၏။

" ကဲ ... ႀကိဳက္လံုး ခဲြစားေပေတာ့ Aစ္ကုိ "
ဟု ေျပာကာ ဖခင္Aနားမွာ ထုိင္လုိက္၏။
" ေနပါေစ ညီေလး၊ Aစ္ကုိ ထမင္းစားမ်ားသြားလုိ႔ မစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aေၾကာင္းျပလုိက္၏။ သူ႔Aား လက္စားေခ်မည္ဟု

ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ သူ႔ပစၥည္းစားရန္ မသင့္ ေတာ့ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ ယူဆလုိက္၏။
" ေနပါUီး၊ Aခုနက ေမာင္ရင္ စU္းစားမိတယ္ ဆုိတာ ဘာလဲ "
Uီးေစာခုိင္က ေမးလုိက္၏။
" ေၾသာ္ ... ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ Aိမ္နားကပ္ေနတဲ့ Aိမ္က လင္မယား

ရန္ခဏခဏျဖစ္တယ္၊ သူတုိ႔ ရန္ျဖစ္တုိင္း ကုိေစာခုိင္ဆုိတ့ဲ
နာမည္ပါလာတတ္လုိ႔ Aဘနာမည္နဲ႔ တူေနတာ သတိရၿပီး
စU္းစားေနမိတာပါ"
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဟန္မပ်က္ေျပာၿပီး Uီးေစာခုိင္Aား Aကဲခတ္လုိက္သည္။
Uိးေစာခုိင္သည္ ေခတၱမွ် ေတြေ၀ေနၿပီး ...
" သူတုိ႔နာမည္က ဘယ္သူလဲကြယ့္ ဟု ေမးလုိက္သည္။
" Uီးဘေဆြနဲ႔ ေဒၚခင္မ်ိဳးလုိ႔ ေျပာတာဘဲAဘ "
Uီးေစာခုိင္၏ မ်က္ႏွာသည္သိသိသာသာ ညိဴးသြားသည္။
" ေမာင္ရင္နဲ႔ ခင္သလား "

" မခင္ပါဘူး Aဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လူငယ္ေတြပဲ၊ ေနာက္ၿပီး

Aိမ္နားကပ္ရက္ တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္ ေနတာ နားပူလြန္းလို႔၊ Aဘနဲ႔
သိလုိ႔လား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မွင္ေသေသ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
Uီးေစာခုိင္သည္ Aေျဖမေပးဘဲ Aတန္ၾကာ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" သူတုိ႔ က်န္းက်န္းမာမာပဲလား ေမာင္ရင္ "
ဟု မသမမသာ တုန္ယင္ေသာ Aသံျဖင့္ ေမးကာ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းက

Aမာ႐ြတ္ႀကီးကုိ လက္ျဖင့္ ပြတ္ လုိက္ ၏။
" မ႐ွိေတာ့ဘူး Aဘရဲ႕၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေ႐ွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ေသကုန္ၾကၿပီ

"
" ေၾသာ္ ... သြား႐ွာၾကၿပီလားကြယ္ "
Uီးေစာခုိင္သည္ ေၾကကဲြလိႈက္လဲွစြာ ေျပာလုိက္ၿပီး ...
သူတုိ႔မ႐ွိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ေမာင္ရင္၊ သားသမီးေရာ

က်န္ရစ္ေသးသလား "
" ေလးငါးႏွစ္ေလာက္႐ွိေရာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္း

မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ သားသမီးေတာ့ တစ္ေယာက္မ် မ႐ွိဘူး Aဘ "
Uီးေစာခုိင္သည္ ေခါင္းကုိ ျဖည္းေလးစြာ ညိတ္ကာ ...

" ေၾသာ္ ... ကုိဘေဆြ၊ ကုိဘေဆြ မင္း ျပစ္မွားခ့ဲသမွ်ေတြ ငါAားလံုး

ခြင့္လႊတ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ Aတံု႔Aလွည့္ မထား ပါဘူးသူငယ္ခ်င္းရယ္၊ Aင္း ...
သြား႐ွာၾကမွကုိး၊ ေၾသာ္ ... မခင္မ်ိဳး Aသက္တုိ႐ွာေလျခင္း၊ စိတဆ
္ င္းရဲတာနဲ႔
ျမန္ျမန္ေသသြားတာထင္ပါရဲ႕ မခင္မ်ိဳးရယ္ "
Uီးေစာခုိင္သည္ တုန္ယင္ လိႈက္လွဲေသာAသံျဖင့္ ေျပာကာ ေငးေန႐ွာသည္။
ကုိေစာေAာင္သည္ ဖခင္ကုိၾကည့္ကာ A့ံAားသင့္ေနသည္။
" သူတုိ႔န႔ဲ Aေဖနဲ႔ ဘယ္လုိသက္ဆုိင္ေနလုိ႔လဲ Aေဖ "
ကုိေစာေAာင္၏ ေမးဟန္ေၾကာင့္ ဖခင္၏ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ကုိ

ကုိေစာေAာင္ လံုး၀မသိေၾကာင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aတတ္ပင္ သိလုိက္သည္။
Uီးေစာခုိင္ကပင္ မတုန္မလႈပ္ ေငးၿမဲတုိင္း ေငးေနသည္။ ဤAတုိင္းေန၍

မျဖစ္ေခ်။
Uီးေစာခုိင္ထံမွ စကားထြက္ေAာင္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ညႇစ္ရေပမည္။
" သူတုိ႔လင္မယားရန္ျဖစ္ရင္ စကားAဆန္းေတြ ပါလာတတ္တယ္ Aဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားေၾကာင့္ Uီးေစာခုိင္က Aသက္၀င္လာသလုိ လႈပ္႐ွား

လာသည္။
" ဘာေတြမ်ား ၾကားလာသလဲ ေမာင္ရင္၊ ဒါထက္ ေမာင္ရင့္နာမည္လဲ

Aခုထက္ထိ မသိရဘူး၊ မိဘဇာတိ ဘယ္သူလဲကြယ့္၊ Aခု
သထံုမွာပဲေနသလား "
Uီးေစာခုိင္က စိတ္တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားဟန္ျဖင့္ စကားလဲႊၿပီး ေမးလုိက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္က ေမာင္သက္႐ွည္တဲ့ မိဘေတြက ရန္ကုန္မွာပဲ႐ွိပါတယ္၊

ပင္စင္စားေတြေပါ့၊ ဒီသထံုမွာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
လာလည္ေနတာ Aဘ"
ကုိမ်ိဳးခုိင္က လုပ္ဇာတ္ခင္းလုိက္၏။
" ေၾသာ္ ... ေၾသာ္ ၊ Aလုပ္Aကုိင္ကေရာ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဘီေA ေAာင္ၿပီးၿပီAဘ၊ Aလုပ္မလုပ္ဘဲ Aနားယူၿပီး

ေလွ်ာက္လည္ေနတာ၊ မိဘကလဲ ခ်မ္း သာေတာ့ ေAးေAးေဆးေဆး
ေနႏုိင္တာေပါ့ Aဘရယ္ "
Uီးေစာခုိင္က ဘာမွ ထပ္မေမးဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္ေနျပန္သည္။
" Aစ္ကုိ ရန္ကုန္ျပန္ခါနီးေျပာေနာ္ "
UိးေစာေAာင္က ကေလးသဖြယ္ ေျပာလုိက္၏။
" ညီေလး လုိက္မလုိ႔လား "
Uီးေစာခုိင္ကုိ မုန္းေသာ္လည္း ကုိေစာေAာင္ကုိကား ညီငယ္လုိခ်စ္ေနေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္က လုိလား ၾကည္ျဖဴစြာေမးလုိက္သည္။
" Aလုိက္ခ်င္ပါဘူး Aစ္ကုိ၊ ရန္ကုန္မွာ ဒူးရင္း၊ မင္းဂြတ္႐ွားလုိ႔

Aစ္ကုိAျပန္လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္မလုိ႔ပါ"

ကုိေစာေAာင္၏ ေစတနာကုိ သိရေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ရင္ထမ

ဲ ွာ
နင့္သြားျပန္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ေက်းဇူး႐ွိေသာသူကား တစ္ေယာက္၊ ရန္ၿငိဳး႐ွိေသာသူက

တစ္ေယာက္ဟု စိတ္ထဲမွာ ခဲြျခားထား လုိက္ၿပီး စကားစမေပ်ာက္ေစရန္
ေကာက္လုိက္၏။
" Aခုနကစကား ကၽြန္ေတာ္ ဆက္Uီးမယ္Aဘ၊ Aဲ ... သူတုိ႔လင္မယား

ရန္ျဖစ္ရင္ေလ ျမေသလာေတာင္ ဆုိတာလဲပါတယ္ Aဘရဲ႕၊
က်ိန္စာဆုိတာလဲပါတယ္ Aဘရဲ႕၊ ေနာက္ၿပီး ကုိေစာခုိင္က ဘာေဆးပင္သာြ း
႐ွာဆုိလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ကုိေစာခုိင္ မ႐ွိခုိက္ ေဒၚခင္မ်ိဳးကုိ Uီးဘေဆြက
ယူတယ္ဆုိလား၊ ေနာက္ ကုိေစာခုိင္က ျပန္လာၿပီး ေဒၚခင္မ်ိဳးနဲ႔ တိတ္တိတ္ပုန္း
ျပန္ဆက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ Aိမ္ခ်င္းက ကပ္ေနေတာ့ သူတုိ႔ လင္
မယားရန္ျဖစ္ရင္ မၾကားခ်င္ Aဆံုးပဲ Aဘရဲ႕ "
ၿငိမ္သက္ တိဆ္ဆိတ္ေနေသာ Uီးေစာခုိင္သည္ ကုိေစာခုိင္က ျပန္လာၿပီး

ေဒၚခင္မ်ိဳးႏွင့္ တိတ္တိတ္ပုန္း ျပန္ ဆက္သည္ ဟူေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏
စကားေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္လာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္
Aေရာင္ ထြက္လာသည္။ ဤစကားတစ္လံုးကေတာ့ Uီးေစာခုိင္Aား
ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထိသြားၿပီဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ေတြးလုိက္၏။
" ငါ့ Aေပၚမွာ ဒီေလာက္Aထိ စိတ္ယုတ္မာ႐ွိတဲ့ Aေကာင္ပါကလား

ဘေဆြရယ္၊ ငါ ဒါေလာက္ သည္းခံ ခဲ့၊ သစၥာ ေစာင့္ ခ့တ
ဲ ာေတာင္
ထင္ရက္ေလျခင္းကြာ၊ Aဲေလ Aခုမွေတာ့ ေျဖ႐ွင္းလုိ႔လဲ မထူးပါဘူး၊ သူတုိ႔မွ
မ႐ွိၾကေတာ့ဘဲ "

Uီးေစာခုိင္က မခ်ိတင္ကဲ ေျပာလုိက္၏။
" Aစ္ကုိ ေျပာေနတဲ့ Aေၾကာင္းထဲက ကုိေစာခုိင္ဆုိတာ Aေဖလား၊

ကၽြန္ေတာ့္ AေဖAေၾကာင္း ဘာမွ မသိေသးဘူး။ Aဲဒီလူေတြန႔ဲ Aေဖနဲ႔
ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ Aေဖရယ္ "
ကုိေစာေAာင္ က သိလုိဟန္ျဖင့္ ဖခင္Aား ေမးလုိက္သည္။
" ဟုတ္သားပဲ Aဘရယ္၊ ေရလည္ေAာင္ ေျပာျပပါလား၊ Uီးဘေဆြစကားနဲ႔

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကားရတဲ့လူေတာင္ ဒီကုိ ေစာခုိင္ ဆုိတ့လ
ဲ ူကုိ
Aထင္မွားေနၾကတာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဆြေပးလုိက္ျပန္သည္။
" ေAး ... Aခုမ်ေတာ့ မထူးပါဘူး၊ ဒီAေၾကာင္းေတြကုိ Aဘ တစ္သက္မွာ

ေသသည့္တုိင္ေAာင္ စိတ္ထဲမွာပဲ ထားေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ့ဲေပမယ့္
ေမာင္ရင္လုိ ၾကားခဲ့ဖူးတ့ လူေတြက ေမးေနမွ Aမွန္ Aတုိင္းပဲ ေျပာျပ မယ္၊
သားလဲ နားေထာင္ကြယ့္ေနာ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... ေဖေဖ "
ဟုတ္ကဲ့ ... ေျပာပါ Aဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္က စိတ္Aား ထက္သန္စြာ ၿပိဳင္တူ

ပဲြေတာင္းလုိက္ၾကသည္။
" ဒီလုိကြယ့္ ... Aဘနဲ႔ မခင္မ်ိဳးက ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္၊

ငယ္ခ်စ္လဲျဖစ္တယ္၊ ဘေဆြက Aေျခမဲ့Aေနမဲ့၊ Uိးေလးေတာ္

တစ္ေယာက္Aိမ္မွာ ကပ္ေနရတဲ့ Aေကာင္ ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ Aဘတုိ႔က

သနားလုိ႔ ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ၿပီး ပညာသင္ေပးရတဲ့လူပဲ၊ ဆယ္တန္းကုိ
Aဘက ေAာင္တယ္၊ သူမေAာင္ဘူး၊ Aစကတည္း က မၾကည္ျဖဴတဲ့
သူ႔Uိးေလးနဲ႔ Aေဒၚက စာေမးပဲြက်ေတာ့ ႏွင္ပစ္တာေပါ့ ...
" AဒီAခ်ိန္က Aဘလဲ ဘုိးစU္ေဘာင္ဆက္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ေပစာထဲမွာ

ညႊန္းထားတဲ့ ေဆးပင္ကုိ႐ွာ မယ္လုိ႔ AစီAစU္လုပ္ေတာ့ ဘေဆြကလဲ
ေျခသလံုးAိမ္တုိင္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ Aဘကသနားလုိ႔ ကဲ ... ကုန္ က်စရိတ္
Aားလံုးခံမယ္၊ ေဆးပင္ေတြ႕လုိ႔ Aက်ိဳးခံစားရရင္ တစ္ေယာက္တစ္၀က္လုိ႔
ကတိေပးၿပီး သူ႔ကုိ ေခၚ သြားခဲ့တယ္"
" ဘာေဆးပင္လဲ Aေဖ "
ကုိေစာေAာင္က ျဖတ္ေမးလုိက္သည္။
" ကံနာ၊ ၀ဋီနာကလဲြရင္ ေရာဂါ ေ၀ဒနာAားလံုး ေပ်ာက္ကင္းေစတဲ့ ေဆးပင္

သားရဲ႕၊ လူနာကုိ တျဖည္းျဖည္း မွ ေပ်ာက္ကင္းေစတာ မဟုတ္ဘူး၊
႐ုတ္ျခည္းယူပစ္လုိက္သလုိ Aေကာင္းပကတိ ျဖစ္ေစနုိင္ တ့ဲ တန္ခုိး႐ွိတယ္ "
" Aဖုိးတန္လုိက္တာ Aေဖရယ္၊ Aဲဒီေဆးပင္က ဘယ္နားမွာ႐ွိလဲ "
ကုိေစာေAာင္က စိတ္Aားထက္သန္စြာ ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ

တစ္ခြန္းမွ ၀င္ေထာက္ျခင္းမျပဳေခ်။ မိဘ၏ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္
Aမွန္ကုိသိဖုိ႔ရန္သာ သူ႔Aတြက္ Aဓိကျဖစ္သည္။
" ေျပာမွာေပါ့ သားရယ္၊ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သားကုိ Aသိေပးမယ္လုိ႔

Aေဖဆံုးျဖတ္ၿပီးပါၿပီ၊ ေဆြစU္မ်ိဳးဆက္ သတ္မွတ္လာတဲ့ စည္းကမ္းAတုိငး္
Aသိကုိေပးရမွာ သားရဲ႕ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... Aေဖ ဆက္ေျပာပါUီး "

ကုိေစာေAာင္က ပဲြေတာင္းလုိက္ျပန္သည္။
" ေAး ... တုိတုိေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေဆးပင္႐ွိရာကုိ နက္ေခါင္လွတ့ဲ

ေတာေတာင္ လွ်ိဳေျမာင္ေတြကုိ ခဲယU္း ပင္ပန္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္သာြ းလုိ႔
ေတာင္တန္းႀကီး မေရာက္မီ လူေနAိမ္Aစြန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေတာင္ၾကားတစ္ခုက
ယာတဲမွာ ေစာAားပလယ္နဲ႔ ေနာ္မူဖုိးဆုိတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး
ဇနိးေမာင္ႏွံကုိေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔မွာ သမီးတစ္ ေယာက္႐ွိတယ္၊ နာမည္က
နန္းေ၀တဲ့ ...
" Aဲဒီမ်ာ တစ္ည၀င္ၿပီး စခန္းခ်ၾကေတာ့ ကံAားေလ်ာ္စြာပဲ သူတုိ႔ သံုးႏႈန္းတဲ့

ဘာသာစကားနဲ႔ Aေဖသင္ ၾကားတတ္ေျမာက္ထားတဲ့ စကားက
Aတူတူျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံရတာ လြယ္ကူတာေပါ့ "
" Aခု ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Aေဖ တတ္ထားတဲ့ စကားမ်ိဳးလား Aေဖ ဟင္ "
ကုိေစာေAာင္က ျဖတ္ေမးလုိက္ျပန္သည္။
" ဟုတ္တယ္ သားရဲ႕၊ Aေဖတုိ႔ေဆြစU္မ်ိဳးဆက္ ဒီစကားကုိ

မေမ့မေလ်ာ့သင္လာခဲ့ၾကတယ္။ သားကုိလဲ Aေဖ သင္ေပးတာ ရည္႐ယ
ြ ္ခ်က္
႐ွိလုိ႔ပဲကြယ့္ "
" Aဘေျပာတာေတြ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလုိက္တာ Aဘရယ္၊

ဆက္ေျပာပါUီး "
ကုိေစာေAာင္က ျဖတ္ျဖတ္ေမးသျဖင့္ လုိရင္းကုိ သိခ်င္လွၿပီျဖစ္ေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကပ်ာကသီ၀င္ၿပီး ေထာက္ေပးလုိက္သည္။

" ေAး ... A့ဲဒိ ကရင္ေမာင္ႏွံAိမ္မွာ ခရီးပန္းလြန္းလုိ႔ သံုးေလးရက္ေလာက္

နားလုိက္မိရာက ဘေဆြ ၿဂိဳလ္ေဖာက္ၿပီး Aဘကုိ သစၥာမဲ့မႈ
Aစပ်ိဳးေတာ့တာပါပဲ ေမာင္ရင္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... Aဘရယ္၊ မွတ္မိသေ႐ြ႕ စံုစံုေစ့ေစ့ ေျပာပါေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္ေဇာႀကီးစြာ ပန္ၾကားလုိက္၏။
ကရင္Aမ်ိဳးသမီးကေလး နန္းေ၀ကုိ သူက တဲခုိေနတဲ့Aခုိက္မွာ

စိတ္ဆႏၵေျဖခ်င္တယ္ေလ၊ နန္းေ၀က Aသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ႐ွိေသးတယ္၊
ျဖဴျဖဴထြားထြား မွ်စ္စုိ႔ေပါက္႐ုပ္ရည္မ်ိဳးေပါ့၊ လူသူေ၀းရာ ေတာထဲ
ေတာင္ထဲမ်ာ ေနတဲ့ A႐ုိး Aရုိင္းသက္သက္မုိ႔
သင္တုိင္းA႐ွည္ႀကီးတစ္ထပ္ထဲ၀တ္ၿပီး သူ႔သဘာ၀Aတုိင္း ေရခ်ိဳးရာကAစ
သူတို႔ေနတတ္သလုိေနတာကုိျမင္ၿပီး ဘေဆြက မထိန္းႏုိင္၊ မသိမ္းႏုိင္၊
ေဖာက္ျပန္စိတ္ေတြ ၀င္လာတယ္ ...
ကရင္Aဘုိးႀကီး မိသားစုသံုးေယာက္ကလဲ သူတုိ႔ဘာသာ စကားကုိ

ေရေရလည္လည္ ေျပာတတ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္ မွာ ဘေဆြထက္ ပုိေခ်ာတဲ့Aဘကုိ
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံတာ ဘေဆြက မလုိလားဘူးေလ၊ နန္းေ၀ လြတ္လတ
ြ ္
လပ္လပ္ ေရခ်ိဳးေနရာကုိ ဘေဆြက လုိက္ေခ်ာင္းတဲ့ကိစၥ Aဘကသိလုိ႔
မေတာ္မသင့္ေၾကာင္း တုိးတုိး တိတ္တိတ္ေျပာေတာ့ ..
" ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္း Aုပ္ခ်င္လုိ႔ မရဘူးဆုိတဲ့ Aဓိပၸာယ္မ်ိဳး Aဘကုိ

ျပန္ေျပာတယ္ကြယ့္၊ Aမွန္ ကေတာ့ Aဘစိတ္မွာ မခင္မ်ိဳးကလဲၿြ ပီး
ဘယ္မိန္းကေလးကုိမွ မေဖာက္ျပန္ပါဘူး၊ Aရိပ္ေနAခက္ခ်ိဳး လုပ္ တာ
မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း ေျပာမိတာကြယ့္၊ Aင္း ... ဘေဆြ ... ဘေဆြ

AဲဒီAခ်ိန္ကစၿပီး သူ AဘAေပၚ မွာ သစၥာမဲ့တဲ့ စိတ္႐ုိင္း ၀င္သာြ းတာကုိး၊

Aဘလဲ ေနာက္မွ စU္းစားမိတယ္ ေမာင္ရင္ "
Uီးေစာခုိင္က ေလးေလးတဲြ႕တဲြ႕ Aသံျဖင့္ ေျပာကာ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ေခတၱ

ရပ္နားလုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္ ကမူ ဖခင္မ်က္ႏွာကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။
Uီးေစာခုိင္ ေခတၱမွ် Aနားယူပါေစဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က

Aတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" ေနာက္ၿပီး ဘာျဖစ္သလဲ Aဘ၊ ဆက္ေျပာပါUီး "
ဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ တုိက္တြန္းလုိက္ျပန္သည္။
" ဒါနဲ႔ Aဘလဲ ၾကာၾကာေနရင္ ခက္ခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ AဲဒီAိမ္က ဘေဆြန႔A

ဲ တူ
ထြက္ခဲ့ရတာေပါ့ေလ၊ Aဲ ... ေဆးပင္႐ွိရာ ေတာင္တန္းႀကီးေရာက္ေရာ
ဆုိပါေတာ့၊ သူတုိ႔တုိင္းျပည္ကလဲ ဒီျမေတာင္ထြက္ကုိ တက္လုိ႔ ရတ့လ
ဲ မ္း
မွန္သမွ် ဒူးေလးကုိင္ Aေစာင့္ေတြ Aထပ္ထပ္ခ်ထားတယ္ကြယ့္ ...
" သူတုိ႔တုိင္းျပည္ ဟုတ္လားAေဖ၊ ျမေတာင္ထြက္ဆုိတာက

ျမေတာင္ႀကီးလား၊ ေဆးပင္က Aဲဒီ ေတာင္ ထြက္ မွာလား ... "
ကုိေစာေAာင္က ကေလးငယ္သဖြယ္ သူသိခ်င္တာေတြ

ေမးခြန္းထုတ္လုိက္၏။
" ဒါေတြ Aေဖေျပာေနရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဆံုးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္မွ သား

ေAးေAးေဆးေဆး ေပစာေတြ ဖတ္ၾကည့္ ရင္ သိပါလိမ့္မယ္၊ ေပစာေတြ
Aေဖ ျပပါ့မယ္ကြယ္ "
Uီးေစာခုိင္၏ စကားေၾကာင့္ ကုိေစာေAာင္ ၿငိမ္သြားျပန္သည္။

" ေျပာပါUီး Aဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေထာက္ေပးလုိက္၏။
" ေAး ... ဒီျမေတာင္ထြတ္ကုိ Aေစာင့္မခ်ဘဲ ထားတာ တစ္ေနရာပဲ

႐ွိတယ္ကြယ့္၊ Aဲဒီေနရာကလဲ ေၾကာက္ခမန္းိလိ ဘယ္လုိမွ တက္မရေAာင္
နက္႐ိႈင္းမတ္ေစာက္လွတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီး ျဖစ္ေနတာကြယ့္၊ ဒါေပမယ့္
ငုတ္မိသဲတုိင္ ဆုိတဲ့ စကားAတုိင္းေပါ့၊ Aဘနဲ႔ ဘေဆြတုိ႔လဲ တစ္ေယာက္ကုိ
တစ္ေယာက္ Aားျပဳၿပီး ခဲခဲယU္းယU္း ႀကံဖန္ကုပ္ကပ္ တက္ၿပီး ေရာက္ေAာင္
တက္ခဲ့ရတယ္ ... "
" ဒီေတာင္ထြတ္ ေရာက္ဖုိ႔ကုိပဲ သံုးလေလာက္ၾကာေAာင္ ႀကိဳးစားခဲ့

တယ္ကြယ့္၊ ဒါနဲ႔ ေတာင္ထြတ္ေပၚ ေရာက္ေရာ ဆုိပါေတာ့၊
ေတာင္ထြတ္ေပၚမွာေတာ့ Aေစာင့္Aေ႐ွာက္မ႐ွိဘူး၊ ေတာင္ခုလပ္၊
ေတာင္ေျခက လူ သတၱ၀ါ တက္ေရာက္ႏုိင္တ့ဲ ေနရာေတြမွာသာ
ေစာင့္တာကုိး၊ Aဲ ... ေတာင္ထြတ္ေပၚေရာက္ေတာ့ Aဘ က ဘုရား႐ွိခုိးၿပီး
ေဆးပင္႐ွာတယ္၊ ေပစာမွာ ညႊန္းထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းAထြတ္ကေလးေရာ
ေဆးပင္ ေရာ ေတြ႕ပါရဲ႕ မထုိက္လုိ႔လား မသိဘူး...
" တစ္ပင္မွ ႏႈတ္မရေAာင္ ျဖစ္ေနတယ္၊ တစ္ေယက္ထဲ ႏႈတ္မရလုိ႔ ဘေဆြကုိ

AကူAညီေပးဖုိ႔ လွည့္ ၾကည့္ လုိက္တယ္၊ ဘေဆြ ဘာလုပ္ေနတယ္
မွတ္သလဲ ေမာင္ရင္ ...
Uီးေစာခုိင္က စကားျဖတ္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" ဘာလုပ္ေနလဲ Aဘ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္Aားထက္သန္စြာ ေမးလုိက္၏။

" ဘာလုပ္ရမွာလဲကြယ့္၊ ဘုရားတု ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူရာ ဂူေ႐ွ႕က Aတံုးလုိက္

Aခဲလုိက္ စုပံုေနတဲ့ ျမရတနာေတြထဲက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေတြ ေ႐ြးယူၿပီး
လြယ္Aိတ္ထဲ ထည့္ေနေလရဲ႕ ေမာင္ရင္၊ ဒီေတာင္ေပၚ ေရာက္ရင္
ဒီရတနာေတြ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားပါနဲ႔၊ သစၥာကုိ
ခုိင္ခုိင္ထိန္းထားပါလုိ႔ Aတန္ တန္ေျပာထား ရက္နဲ႔ သူသစၥာမေစာင့္ဘူးကြယ္၊
ေဆးပင္ေတြလဲ ဒါေၾကာင့္ ႏႈတ္မရေAာင္ ျဖစ္နတာနဲ႔ တူ ေလရဲ႕၊
မယူပါနဲ႔သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာတာ သူက Aဘကုိ
စိတ္ဆုိးတယ္ကြယ္ ...
" မင္းမုိက္လုိ႔ မယူေပမယ့္ ငါယူတယ္ကြ၊ မင္းက ရတနာAေၾကာင္း

နားမလည္ေတာ့ တန္ဖုိးမသိဘူး၊ ဒီ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ တစ္တံုးဆုိရင္
တစ္သိန္းေလာက္ တန္တယ္ကြ ဆုိၿပီး လြယ္Aိတ္ထဲသာ
ႀကံဳးထည့္ေတာ့တာပဲ ေမာင္ရင္ေရ႕၊ Aဘလဲ သူ႔ကုသုိလ္န႔သ
ဲ ူ႐ွိေစ၊
ငါမျပစ္မွားရင္ ၿပီးတာဘဲဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ေဆးပင္သာမဲႏႈတ္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ႏႈတ္မရဘူးကြယ့္၊ သစၥာေဖာက္တဲ့လူကုိ Aေဖာ္Aျဖစ္ ေခၚလာမိခ့ဲ ေပတာကုိး
...
" AဲဒီAခုိက္ Aဘနားထဲမွာ Uေဒါင္းတြန္သံကုိ သံုးႀကိမ္တိတိ

ထင္ထင္႐ွား႐ွားႀကီး ၾကားလုိက္ရတယ္ဆုိရင္ပဲ၊ ဘေဆြ ေရ ... Aဲဒါေတြ
ထားခဲ့ဟ၊ ေျပးၾကစုိ႔လုိ႔ေျပာၿပီး တက္လာတဲ့ လမ္းAတုိင္း
ဆင္းေျပးခ့ဲရေတာ့တယ္ ေမာင္ရင ္ေရ႕ ... "
Uီးေစာခုိင္သည္ စကားကုိရပ္ကာ Aသက္ကုိျပင္းျပင္း႐ွဴလုိက္၏။

တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေAာင္ ျမင့္ျမတ္လွသည့္ ေဆးပင္ ကုိ ဆုပ္ကုိင္မိပါလ်က္ႏွင့္

သစၥာမဲ့ေသာ Aေဖာ္ေၾကာင့္ လက္လႊတ္ခဲ့ရသည္ကုိ ေတြးကာ မခ်ိတင္ကဲ

ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။
" ဒီလူႏွယ္ဗ်ာ ... ေတာက္၊ Aေဖမုိ႔ ဒါေလာက္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ထားတာ၊

ကၽြန္ေတာ္သာဆုိရင္ Aဲဒီမွာ ႐ွိေနတဲ့ ျမေက်ာက္တံုးႀကီးႀကီးနဲ႔
ေခါင္းထုသတ္လုိက္မွာပဲ ... "
ကုိေစာေAာင္က မခ်င့္မရဲ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ တစ္စံုတစ္ရာမွမေျပာ

ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိကုိက္ကာ Uီးေစာခုိင္Aား ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ နားထဲတါင္မူ
မယူထုိက္ မစားထုိက္တဲ့ ပစၥည္းကုိ ယူခဲ့ စားခဲ့လုိ႔ ႐ွင့္မ်ာ ျမေတာင္
ကိ်န္စာသင့္ေနတာ၊ မသံုးထုိက္ မစားထုိက္တဲ့ ပစၥည္းေတြမုိ႔ ေမေမAားလံုး
လွဴလုိက္တာ ... ဟူေသာ မိခင္ ေဒၚခင္မ်ိဳး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကုိ
ၾကားေယာင္လာသည္။
" ေနာက္ ဘာျဖစ္သြားလဲ Aဘရယ္ ... ဆက္ေျပာပါUီး " ကုိမ်ိဳးခုိင္က

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္တယ္ Aေဖ ဆက္ေျပာပါUီး ... "
ကုိေစာေAာင္က ဖခင္Aား တုိက္တြန္းလုိက္ျပန္၏။
"Aဘလဲ သူ႔ကုိ ေျပာၿပီး ေသေျပး ... ႐ွင္ေျပး ဆင္းေျပးခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕

ေနရာက်ေတာ့ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ဆင္းမေနႏိုင္ဘူး၊ ကုိယ္လံုး
လွိမ့္ခ်ခဲ့ရေတာ့တယ္၊ ေတာင္ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ ကၽြဲခ်ိဳမႈတ္သံေတြ၊ သူတုိ႔
ဘာသာစကားနဲ႔ ရန္သူကုိ Aေသသတ္လုိ႔ Aမိန္႔သံေတြ၊ က်ိန္ဆဲသံေတြဟာ
ပဲ့တင္ထပ္ေနတာပါပဲကြယ္ ...

" ရန္သူ႐ွိမယ္ ထင္တဲ့ေနရာကုိ သူတုိ႔ ပစ္လႊတ္တ့ဲ ဆိပ္လူးျမားေတြဆုိတာ

Aဘတုိ႔နားမွာ သီကာပြတ္ကာ တ၀ီ၀ီနဲ႔ မုိးသီးမုိးေပါက္က်သလုိပက
ဲ ြယ့္၊
ကံေကာင္းေထာက္မလုိ႔ Aဘတုိ႔နဲ႔ ရင္ဆုိင္ မေတြ႕ေပဘူး ...
" သူတုိ႔ လူမ်ိဳးက သူတုိ႔ပုိင္ဆုိင္ရာ ျမေတာင္ နယ္နိမိတ္က က်ဴးေက်ာ္

မထြက္ဘူးဆုိတာ Aဘသိထားေတာ့ ေတာင္နယ္ နိမိတ္လြတ္ေAာင္
Aားသြန္ ေျပးရတာေပါ့၊ ဘေဆါလဲ Aဘ ေနာက္က မလွမ္းမကမ္းကပဲ
ပါလာတယ္၊ ေတာင္နယ္နိမိတ္လြတ္လုိ႔ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာေရာက္မွ Aဘလ
ေျခကုန္ လက္ပန္းက်ၿပီး ေျမေပၚမွာ ပစ္လဲေတာ့တာေပါ့ကြယ္၊ ဘေဆြလဲ
Aဘနားမွာပဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေတာ့တာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကုိ
တစ္ေယာက္ မထူႏုိင္ မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ ကုိယ့္ရင္ဘက္ ကုိယ့္နဲ႔ဖိ၊ မ်က္စိမွိတ္
ၿပီးထြက္သက္ ၀င္သက္ မွန္ေAာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနရတယ္၊
ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ မသိဘူး၊ AဘAေမာ ေျပသေလာက္ ျဖစ္သာြ းမွ
ဘေဆြ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မလဲလုိ႔ ထၾကည့္လုိက္တယ္၊
ေမာင္မင္းႀကီးသားက ျမရတနာေတြ Aျပည့္ Aသိပ္ထည့္လာတဲ့
လြယ္Aိတ္ႀကီးကုိ ဖက္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတာကုိး "
" ဒါေလာက္ Aသက္စြန္႔ ေျပးလာရတာေတာင္ ဒီလူက ရေAာင္

ယူလာေသးတာကုိး၊ ေတာ္ေတာ္ ပစၥည္း မက္ေမာတဲ့လူ "
ကုိေစာေAာင္က ႐ံႈခ်ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ

ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းစြာပင္ နားေထာင္ ေနသည္။ Uီးေစာခုိင္က
စကားဆက္လုိက္ျပန္၏။
ဒါနဲ႔ Aဘက Aံ့ပါရဲ႕ ဘေဆြရယ္၊ မျပစ္မမွားပါနဲ႔လုိ႔ ငါ Aတန္တန္

ေျပာရက္သားနဲ႔ မင္းေၾကာင့္ Aခုလုိ ျဖစ္ရတာ၊ ဒီAိတ္ႀကီးကုိ လႊင့္ပစ္ခ့ဲကာြ လုိ႔

ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ Aျပစ္တင္ေတာ့ သူက ေဟ့ေကာင္တဲ့၊ ငါ့ကုိ က်ိန္စာ နဲ႔

ေျခာက္ၿပီး ကရင္မ ေရာ၊ ျမ ေတြေရာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း Aပုိင္စီးလုိ႔
ခံမလားကြ၊ ငါ ႏြား မ ဟုတ္ ဘူးတဲ့ေလ၊ ဘေဆြေျပာပံု ဘယ္ေလာက္
မုိက္႐ုိက္းသလဲဆုိတာ "
Uီးေစာခုိင္က စကားျဖတ္ၿပီး ...
" သား ... Aေဖကုိ ေရတစ္ခြက္ေပးစမ္းကြယ္ "
ဟု ေတာင္းလုိက္၏။
ကုိေစာေAာင္က ေရတစ္ခြက္ ခပ္လာၿပီး ႐ုိေသစြာ ေပးလုိက္၏။
Uီးေစာခုိင္သည္ ေရေသာက္ၿပီးေသာ္လည္း Aေတာ္ပင္ ေမာသြန္းဟန္ျဖင့္

စကားဆက္မေျပာေသးဘဲ နားေန လုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္ႏွင့္
ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ကလည္း Aလုိက္သိစြာပင္ တုိက္တြန္းျခင္း မျပဳေသးဘဲ ၿငိမ္
ေနၾကသည္။
Uိးေစာခုိင္ Aေမာေျပာသေလာက္႐ွိမွ ...
" Aဲ့ဒီေတာ့ Aဘက ဘာျပန္ေျပာသလဲ "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားဆက္ မျပတ္ေစရန္ ေမးလုိက္သည္။
" ေAး ... Aဘကေတာ့ ေကာင္းတူဆုိးဘက္ သေဘာထားလာလုိ႔

ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေနရတဲ့ ဒီသူငယ္ခ်င္း ေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိတာ
စိတ္၀မ္းကဲြဖုိ႔ မလုိလားပါဘူး။ Aဘက ေျပာလုိက္တယ္ေလ၊ နန္းေ၀ကုိ
ငါဘယ္လုိ မွ သေဘာမထားဘူး၊ မင္း AတိAက် သက္ဆံုးတုိင္

ေပါင္းပါမယ္ဆုိရင္ ငါ ႀကိဳးစားေျပာေပးမယ္၊ ဒီလယ

ြ ္Aိတ္ႀကီး
လႊင့္ပစ္ခဲ့ပါကြာဆုိေတာ့ ဘေဆြက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ရယ္တယ္ ေမာင္ရင္ရဲ႕ "
" နန္းေ၀ကုိ ရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ၀မ္းသာသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ Aေဖ "
" ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မွာတုန္း သားရယ္၊ နန္းေ၀ကုိ

သူတကယ္ေမတၱာ႐ွိတာမဟုတ္ဘူး၊ A႐ုိးA႐ုိင္းမုိ႔ သူက စိတ္ ေဖာက္ျပားတာ၊
ဘေဆြ ဘာေျပာတယ္ ေAာက္ေမ့လဲ "
" ဘာေျပာလဲ Aဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားေကာက္ေမးလုိက္သည္။
" Aဘကုိ သူAထင္လဲြၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာတာပဲ ေမာင္ရင္၊

ေဟ့ေကာင္တဲ့ ... ငါ ဒီျမရတနာေတြ Aရင္းတည္ၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာမွာကုိ
မလုိလုိ႔ Aိတ္ႀကီး လႊင့္ပစ္ခုိင္းတာလားကြတဲ့၊ ငါ့ကုိ ေတာတြင္းသူ
A႐ုိးA႐ုိင္းန႔သာ တန္တယ္ ထင္ၿပီး ေျပာတာလားတဲ့၊ ဒီျမေတြကုိ
Aရင္းတည္ၿပီး သူေဌးျဖစ္ေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ မ်က္ႏွာဖံုး မခင္မ်ိဳးကုိ
ရေAာင္ယူျပမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ Aုိ ... ဘေဆြ Aဲဒီလုိေျပာလုိက္ေတာ့ ေလ
Aဘစိတ္ထဲ ဘယ္လုိျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး၊ Aဘနဲ႔ မခင္မ်ိဳးေမတၱာ႐ွိေနတာ
သူ Aသိသားနဲ႔ေျပာရက္ ေလျခင္း လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္
ထိခုိက္သြားတယ္ ...
" ဒါေပမယ့္ Aဘစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းလုိက္တယ္၊ ခုတင္က ေျပာလုိက္သလုိ

စိတ္၀မ္းမကဲြခ်င္လုိ႔ေပါ့၊ ဒါေပ မယ့္ ကုိယ့္Aသက္ေလာက္ခ်စ္တဲ့ ရည္းစားကုိ
ထိခုိက္ေျပာေတာ့ စိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔ တစ္ခြန္းေတာ့ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္၊
ေAးကြာ မခင္မ်ိဳးက မင္းကုိပဲ ယူမလား၊ ငါ့ကုိပယ
ဲ ူမလား

ေစာင့္ၾကည့္ေသးတာေပါ့ လုိ႔၊ ဒါပါပဲ Aဘေျပာၿပီး သြားမယ္ကြာ၊ ဒီေနရာမွာ

ၾကာၾကာေနလုိ႔ မသင့္ေတာ္ဘူး၊ ေတာင္နယ္နိမိတ္နဲ႔ နီး ေသးတယ္လုိ႔ တုိတုိပဲ
ေျပာၿပီး Aဘလဲ ခရီးဆက္ထြက္လာတယ္၊ စားေသာက္စရာနဲ႔
ေစာင္တစ္ထည္ ထည့္ထားတဲ့ လြယ္Aိတ္ေရာ၊ ေရဘူးေရာ၊
ဓား႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဓားေျမႇာင္တစ္ေခ်ာင္းေရာ ေျပးရင္း လႊား ရင္းက
ေခ်ာက္ထဲ က်က်န္ခဲ့ေတာ့ Aဘလက္ထဲမွာ ဘာမွ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ သူကေတာ့
ျမရတနာေတြ Aျပည့္ ထည့္ထားတဲ့ လြယ္Aိတ္ႀကီးကုိ ဂ႐ုတစုိက္
လြယ္ပုိးလာတယ္၊ Aဘစိတ္ထဲမွာ စီစU္တာက ဒီလြယ္Aိတ္ ႀကီးနဲ႔ သူန႔ဲ
သြားခ်င္ရာသြား၊ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ပါေစ၊ နန္းေ၀တုိ႔ ယာတဲေရာက္ရင္
လမ္းခဲြေတာ့မယ္ ..
" Aဘက နန္းေ၀တုိ႔ဆီမွာ ေခတၱ ၀င္ခုိေနၿပီးေမ့သေလာက္႐ွိမွ ျမေတာင္ကုိ

ျပန္တက္ၿပီး ေဆးပင္ေတြႏႈတ္ မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတာကုိး၊ ဒါနဲ႔
ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္သြားေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခု ေတြ႕ တယ္။
Aဘလဲ ေရငတ္လြန္းတာန႔ဲ စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးက ေက်ာက္တံုးေပၚ ထုိင္ၿပီး
လက္ခုပ္နဲ႔ ေရကုန္းAခပ္ လုိက္မွာ ဘေဆြ က ေနာက္ကေနၿပီး
ျမေက်ာက္ေတြ ထည့္တားတဲ့ လြယ္Aိတ္ႀကီးနဲ႔ ႐ုိက္ခ် လုိက္တာ ပဲကယ
ြ ့္"
Uီးေစာခုိင္က စကားကုိျဖတ္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းက Aမာ႐ြတ္ႀကီးမ်ားကုိ

လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ေနသည္။
တစ္သက္တာAဖုိ႔ လူျဖစ္႐ံႈးေAာင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ခဲ့ရေသာ သူ႔ဘ၀ကုိ

ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ရသျဖင့္ ယူက်ံဳးမရဟန္မွာ မ်က္ႏွာတြင္
ထင္႐ွားေပၚလြင္ေနသည္။

" ေတာက္ ... လုပ္ရက္ေလေနာ္၊ Aေဖ့ မ်က္ႏွာက Aမာ႐ြတ္ေတြဟာ

သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာေပါ့ "
ကုိေစာေAာင္က က်ိတ္မႏုိင္ ခဲမရ ေဒါသျဖစ္စြာ ေျပာလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခိုင္ကား Uီးေစာခုိင္၏ မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္၀ံ့သည့္Aလား မသိမသာ

မ်က္ႏွာ ေAာက္စုိက္ကာ မ်က္လႊာ ခ်ေနသည္။ Uီးေစာခုိင္က
" ေAးေပါ့ သားရယ္၊ Aေဖလဲ တစ္ေစာင္းလဲက်သြားၿပီး

ေက်ာက္တံုးေက်ာက္စြန္းေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာ ေဆာင့္ မိတာေပါ့၊ Aမွတ္မ့ဲ
ခံလုိက္ရတာမုိ႔ Aေဖ့မွာ ႐ုတ္တရက္ မထႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္ေနဆဲမွာ
ဘေဆြကေက်ာက္ တံုးတစ္တံုး ေကာက္ၿပီး Aေဖ့မ်က္ႏွာကုိ ထုခ်လုိက္တာ
Aေဖလဲ သတိလစ္သြားတယ္၊ ဒါကုိ ဘေဆြ က ေသၿပီထင္ၿပီး
ထြက္သြားဟန္တူပါရဲ႕ ...
" Aင္း ... ဘေဆြ ... ဘေဆြ၊ ေက်းဇူးတရားကုိလမ

ဲ ေထာက္၊
သစၥာတရားကုိလဲ မေစာင့္ေ႐ွာက္ဘဲ ကမ္း ကုန္ေAာင္ မုိက္႐ုိင္းယုတ္မာ
သြားတယ္ကြယ္"
Uီးေစာခုိင္က မ်က္ႏွာမွ Aမာ႐ြတ္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ရင္း

ေျပာလုိက္သည္။ ကုိေစာေAာင္သည္ မခ်ိမဆန္႔ျဖစ္ေန႐ွာမည္ျဖစ္ေသာ
ဖခင္၏ ပံုသ႑ာန္ကုိ ျမင္ေယာင္ကာ Aံႀကိတ္ၿပီး လက္သီးကုိဆုပ္လုိက္ မိ၏။
မ်က္လႊာခ်ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ နားထဲမွာကား ...
" မျပစ္မွားAပ္ တဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ကုိ ျပစ္မွားခဲ့လုိ႔ ႐ွင့္မွာ Aကုသုိလ္ေတြဖိစီးၿပီး

႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ "

ဟူေသာ မိခင္ ေဒၚခင္မ်ိဳး၏ စကားကုိ ၾကားေယာင္လာမိသည္။
" ဒါနဲ႔ ေနာက္ Aေဖဘယ္လုိ Aသက္ ခ်မ္းသာရသလဲ၊ ဆက္ေျပာပါUီး Aေဖ

"
ကုိေစာေAာင္က ေမးသျဖင့္ Uီးေစာခုိင္က ေနာက္ေၾကာင္းကုိ

ေဖာ္လုိက္ျပန္သည္။
" Aဲ ... ေနာက္ Aေဖ သတိရလာေတာ့ နန္းေ၀တုိ႔ ယာတဲမွာ

ေရာက္ေနတယ္ကြယ့္၊ ဘေဆြ ျမလြယ္Aိတ္ ႀကီးသယ္ၿပီး သုတ္သီးသုတ္ပ်ာနဲ႔
ေတာထဲမွာ AေျပးAလႊားသြားေနတာ ကရင္Aဘုိးႀကီးနဲ႔ Aဘြားႀကီးက
ထင္းေခြရင္း ျမင္လုိက္ရတာကုိး၊ တစ္ေယာက္ ဘယ္မွာ က်န္ရစ္သလဲလုိ႔
ေမးမလုိ႔ လွမ္းေခၚတာ Aဘုိးႀကီး နဲ႔ Aဘြားႀကီးက ေခၚေလ သူကေျပးေလ
ျဖစ္ေနေတာ့ မသကၤာတာနဲ႔ Aဘုိးႀကီးနဲ႔ Aဘြားႀကီးက သူ႔ေနာက္
မလုိက္ေတာ့ဘဲ သူလာခဲ့ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ Aေဖ့ကုိ လုိက္႐ွာေတာ့
စမ္းေခ်ာင္းကမ္းစပ္ မွာ မခ်ိမဆန္႔ ဒဏ္ရာနဲ႔ သတိေမ့ေနတဲ့ Aေဖ့ကုိ
ေတြ႕တာကုိး ..
" သူတုိ႔ ထမ္းပုိးယူလာၿပီး ျပဳစုေတာ့ Aေဖ သတိျပန္ရလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္

ဒဏ္ရာကႀကီး၊ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း က မေတြ႕၊ Aနာ႐ွိန္န႔ဲ လူပါခ်ိၿပီး
မက်န္းမမာ ျဖစ္လုိက္တာ နန္းေ၀တုိ႔ ယာတဲမွာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္
လဲေနတယ္ကြယ့္၊
ေနာက္ေတာ့လဲ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ ဆုိတာလုိ

က်န္းမာလာေပမယ့္ Aေဖ့ မွာတစ္သက္လံုး လူျမင္မေကာင္းတ့ဲ ႐ုပ္ရည္ႀကီး
ျဖစ္က်န္ရစ္တာေပါ့ေလ ...

" Aေဖလဲ ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာလာေတာ့ ကုိယ့္ရပ္႐ြာ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္

လမ္းစရိတ္ေငြေၾကး တစ္ျပား မွ မ႐ွိဘူးကြယ့္၊ Aိတ္ထဲမွာ ႐ွိသမွ်ေငြ ဘေဆြ
က Aကုန္ႏိႈက္ယူသြားၿပီကုိး၊ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္နဲ႔ ဘားAံၿမိဳ႕
ေရာက္ေAာင္လာၿပီး စရိတ္ကေလးမွ ရပါေစေတာ့လုိ႔ Aလုပ္Aကုိင္ကေလး
႐ွာေပမယ့္ Aေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီး ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ Aလုပ္မေပးခ်င္ဘူး ...
ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရေတာ့ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းၿပီး ကူလီ ထမ္ းတဲ့
Aလုပ္ကုိ႐ွာေတာ့ ကံAားေလ်ာ္စြာ ရန္ကုန္ထြက္မယ့္ဆဲဆဲ ကတၱဴပုိင္႐ွင္
သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႕မွ ထမင္းခ်က္Aလုပ္န႔ဲ
ကတၱဴေပၚတင္ၿပီး ရန္ကုန္Aေရာက္ ေခၚလာခဲ့တယ္၊ Aဲ ရန္ကုန္ေရာက္ မွ
Aေဖ့မွာ Aသည္း နာစရာေတြ႕ရတာပဲ သားေရ "
" ဘယ္လုိလဲ Aေဖ "
စကားျဖတ္ၿပီး လည္လာေသာမ်က္ရည္ကုိ သုတ္လုိက္သည့္ Uီးေစာခုိင္Aား

ကုိေစာေAာင္က ၾကင္နာစြာ ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Uီးေခါင္းမွာ
မသိမသာငံု႔ေနရာမွ သိသိသာသာ ငံု႔သြားေလသည္။
" Aလုိ ... ေမာင္ရင္ ေနမေကာင္းဘူးလား "
Uီးေစာခုိင္က စကားမဆက္ေသးဘဲ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ေမးလုိက္သည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္က သတိေဆာင္ကာ ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ ေမာ့လုိက္၏။
" ေကာင္းပါတယ္ Aဘရယ္၊ Aဘျဖစ္ေထြကုိ နားေထာင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္

ကုိယ္တုိင္ ခံစားရသလိုထင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔ပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က Aမွန္Aတုိင္းပင္ ေျဖလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔

သားAေဖက AေထြAထူး မထင္ မိၾကေပ။ Uီးေစာခုိင္က
စကားဆက္လုိက္ျပန္၏။

" ေAး ... ေAး Aဘျဖစ္စU္က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ခုမွ မပါဘူးကြယ့္၊

ဒါေၾကာင့္လဲ တစ္သက္တာမွာ ဘယ့္သူ႔ကုိမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးရယ္လုိ႔
ရင္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ့တယ္၊ Aဘ သားကုိေတာင္ ေေျပာျပခဲ့ဘူး၊ Aခုမွ
ေမာင္ရင္က Aဘ ေမာင္ရင္ Aမွန္Aတုိင္း သိပါေစလုိ႔ Aဘရဲ႕ ဘ၀ကုိ
ရင္ဖြင့္ျပတာ ဒီဟာ ပထမဆံုး Aႀကိမ္ဘဲ ေမာင္ရင္ ...
Uီးေစာခုိင္က ေၾကကဲြလိႈက္လွဲစြာ ေျပာေနသည္။
" AစAဆံုး ေရလည္ေAာင္ သိပါရေစ Aဘရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ညႊတ္ေျပာင္းေသာAသံျဖင့္ ေတာင္းပန္လုိက္သည္။
" ေAး ... နားေထာင္ကြယ့္ ေမာင္ရင္၊ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့

ကတၱဴပုိင္႐ွင္ထံခြင့္ပန္ၿပီး Aလုပ္ထြက္ခဲ့ တယ္၊ မႏၱေလး ျပန္ဖုိ႔Aတြက္
ကတၱဴပုိင္႐ွင္ က သနားလုိ႔ေပးလုိက္တဲ့ ေငြကေလးက လမ္းစရိတ္လံုေလာက္
ေနၿပီကုိး၊ ဘူတာ႐ံုကုိ Aလာမွာ Aခ်ိန္ကလဲေစာေသးေတာ့ သစ္သီးတန္းမွာ
သစ္သီးဆုိင္AႀကီးAက်ယ္ တည္ေရာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္႐ွိေၾကာင္း
သိရတာနဲ႔ သစ္သီးတန္းလွည္း၀င္လုိက္တယ္ ...
" Aဲ ... မခင္မ်ိဳးနဲ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ သြားေတြ႕ေတာ့တာပဲ၊ သူ႔လက္ထမ

ဲ ွာ
သဗ်စ္သီးခုိင္ေတြကုိ ကုိင္ ထားတယ္၊ Aဘလဲ ဘာမွမဆင္ျခင္ႏုိင္ဘဲ ခင္ေရ
လုိ႔ ၀မ္းသာAားရ Aသံျပဳလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက လွည့္ ၾကည့္ၿပီး Aဘကုိ
မမွတ္မိသလုိ ေၾကာင္ေနတယ္၊ Aဘလဲ စU္းစားမိတာေပါ့၊ Aက်ႌလံုခ်ည္
Aညစ္နဲ႔ ႐ုပ္ ပ်က္ေန တဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး ေၾကာင့္ပဲဆုိတာ "
Uိးေစာခုိင္၏ Aသံမွာ တုန္ယင္လာၿပီး စကားကုိ ေခတၱမွ် ျဖတ္ထားလုိက္၏။

Aလြန္Aမင္း စိတ္ထိခုိက္ေန သည္ကုိ Aကဲခတ္မိေသာ ကုိေစာေAာင္ႏွင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aလုိက္သိစြာပင္ ဆက္ေျပာရန္ မတုိက္တြန္း ရက္ဘဲ

ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေနလုိက္ၾကသည္။ Uီးေစာခုိင္သည္ ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိကုိက္ခါ
Aတန္ငယ္ေတြးေန ၿပီးမွ ရင္၀ယ္ ျပည့္ၾကပ္လာေသာ Aေဆြးေတြကုိ
မႈတ္ထုတ္လုိက္သည့္Aလား၊ ေလးပင္ေသာသက္ျပင္းကုိ ခ်ကာ
" Aဘကလဲ ဘေဆြ ယုတ္မာတာေတြကုိ Aက်U္း႐ံုးျပလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက

သူ႔လက္ထဲ ကုိင္ထားတဲ့ သဗ်စ္သီးခုိင္ေတြကုိ လႊင့္ပစ္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္Aုပ္ၿပီး ငို႐ွာတယ္။ ငုိရာက သူ႔ကုိခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔
ေတာင္းပန္တယ္၊ Aဘမွာလဲ လူျမင္မေကာင္းေAာင္ ျဖစ္ေနတဲ့
မ်က္ႏွာႀကီးကုိ သတိရၿပီး ငါ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္း ပ်က္ ျဖစ္ေနလုိ႔သာ သူဒီစကားကုိ
ေျပာတာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္ကြယ့္ ...
" ယူက်ံဳးမရစိတ္နဲ႔ သူ႔ကုိ မ်က္ေတာင္ မခတ္ ၾကည့္ေနမိရာက

ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ကြယ္၊ ကုိေစာ မ်က္ႏွာႀကီးက လူနဲ႔မွမတူေတာ့ဘဲ
မခင္မ်ိဳးရယ္လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ
ေမာင္ရင္ ... "
Uီးေစာခုိင္၏ Aေမးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က မေျဖႏုိင္ေပ။ ေျဖႏုိင္ေAာင္လည္း

မစU္းစားခ်င္ေတာ့၊ Uီးေစာခုိင္Aား မၾကည့္၀ံ့ သလုိ ေခါင္းငံု႔ေနသည္။
ကုိေစာေAာင္ကား ထုိAခ်ိန္Aခါက ဖခင္၏ ရင္တြင္း Aသည္းႏွလံုး၀ယ္
မည္သုိ႔ ခံစားရ႐ွာမည္ကုိ ေတြးမိသည့္Aလား ဖခင္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေၾကကဲစ
ြ ာြ
ၾကည့္ေနသည္။ မည္သူကမွ စကားသံမထြက္၊ မေျဖရက္၊ မေျပာရက္သလုိ
ၿငိမ္ေနသည့္Aတြက္ Uီးေစာခုိင္က စကားဆက္လုိက္႐ွာသည္။

" ေၾသာ္ ... မခင္မ်ိဳး ... မခင္မ်ိဳး ... သူ႔Aသံနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ဒီတစ္ခါ
ေနာက္ဆံုး Aျဖစ္နဲ႔ ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ တာ ပဲကြယ္၊ ကုိေစာရယ္တ့ဲ
ကုိေစာဘယ္လုိAျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ခဲ့ပါေစ၊ ခင္မ်ိဳး ေမတၱာမပ်က္ပါဘူး၊ Aခုလဲ
ခ်စ္ေနရက္ပါပဲတဲ့၊ ခြင့္လႊတ္ပါဆုိတာက ေ႐ွာင္ဖယ္လုိ႔မရတဲ့
Aေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ခင္မ်ိဳးဘေဆြကုိ လက္ထပ္ ခဲ့ရၿပီးပါၿပီလုိ႔ Aက္ကြဲတ့ဲ
Aသံနဲ႔လဲ ေျပာလုိက္ေရာ၊ Aဘလဲ မခင္မ်ိဳးAနားက ခ်ာကနဲ လွည့္
ထြက္လာခဲ့ တာပဲ ေမာင္ရင္ေရ ...
"က်န္းမာေAာင္ Aခ်ိန္ယူ ေဆး၀ါးကုသၿပီးမွ ဘေဆြကုိ ေကာင္းေကာင္း

လက္စားေခ်မယ္ဟဲ့လုိ႔ စိတ္ထဲက ၿငိၚၿပီး မႏၱေလးတက္လာခဲ့တယ္၊ Aဲ ...
မႏၱေလးေရာက္ကာမွ ငါနဲ႔ မခင္မ်ိဳးမွာ ဘ၀၀ဋ္ေႂကြး ႀကီးလွ ွပါကလား လုိ႔
သိရၿပီး ဘေဆြကုိ လက္စားမေခ်ေတာ့ဘဲ တရားနဲ႔ေျဖၿပီး
ဇာတ္ျမႇဳပ္လာခဲ့တာပဲကြယ္ ... "
Uီးေစာခုိင္က စကားျဖတ္ကာ ...
" Aေဖ့ကုိ ေရတစ္ခြက္ေပးပါ သားရယ္ ... "
ဟု တုန္ယင္ ေမာဟုိက္သံျဖင့္ ေတာင္းလုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္ မထမီ

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သြက္လက္လ်င္ျမန္ စြာ ေရတစ္ခြက္ကုိ သြားခပ္ၿပီး
ကုိေစာခုိင္Aား ႐ုိေသစြာေပးလုိက္၏။
Uီးေစာခုိင္ ေရေသာက္ၿပီးေသာAခါ ...
" ဆက္ေျပာပါUီး Aဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ AဆံုးAထိ သိပါရေစ... "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေတာင္းပန္ကာ Uီးေစာခုိင္Aား ၾကင္နာစြာ ၾကည့္မိသည္။

" ေAးပါေမာင္ရင္၊ ဆက္ေျပာပါမယ္၊ Aဲဒါနဲ႔ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ေဖေဖလဲ

ဆံုးသြားၿပီဆုိတာ သိရေတာ့ Aဘလူ႔ဘ၀မွာ ေနခ်င္တ့ဲစိတ္ေတာင္
မ႐ွိပါဘူးကြယ္ .... "
Uိးေစာခုိင္သည္ ေၾကကဲြလိႈက္ေမာစြာ ေျပာကာ ေ႐ွးျဖစ္ေဟာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္း

ေတြးေတာကာ ေဆြးေမာ ဟန္ျဖင့္ Aတန္ၾကာ ေငးေနၿပီးမွ ....
" ဘေဆြတုိ႔ ကမ္းကုန္ေAာင္ ယုတ္မာတာကုိ မႏၱေလး ေရာက္မွ

စံုေAာင္သိရေတာ့ မခင္မ်ိဳးကုိ စိတ္မနာ ႏုိင္ဘဲ၊ သနားပုိၿပီး ၾကင္နာလုိ႔
ေ၀းရာကုိ Aဘ ေျပးခဲ့ရတယ္ ေမာင္ေရ႕... "
ဟု Uီးေစာခုိင္ က Aံႀကိတ္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္တြင္ ကုိေစာေAာင္ႏွင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ တုိင္ပင္ထားသလုိ ...
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ Aေဖ .... "
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ Aဘ ...
ဟု ၿပိဳင္တူေမးလုိက္မိၾက။
" ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြယ္၊ ဘေဆြ ကပ္ရပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေနျပည္ေတာ္သံုး

ေ႐ႊပန္းတိမ္ဖုိ ပုိင္႐ွင္ ဘေဆြ Uီးေလးရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚေမနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္၊
Aဲဒီေတာ့မွ ေဒၚေမကုိ ဘေဆြAေၾကာင္း ေမးခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာၿပီး ေမး
မိတယ္၊ ေဒၚေမကေတာ့ ဘေဆြ Aဘနဲ႔Aတူ ခရီးထြက္သြားတာလဲ မသိဘူး၊
Aဘကလဲ မေျပာဘူး၊ ကြဲ ကြာေန တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိတ့ဲ
စိတ္သေဘာမ်ိဳးနဲ႔သာ Aဘက ကုိဘေဆြတစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ၊
ဘာလုပ္ေနသလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ နဂုိက ဘေဆြကုိ မလုိလား မၾကည္ျဖဴတဲ့
ေဒၚေမက မိန္းမပီပီ ခေရေစ့ တြင္းက် ေျပာျပတာကုိးကြယ့္ ... "

" ဟုတ္ကဲ့ ဒီကုိဘေဆြဆုိတဲ့လူက ဘာျဖစ္သတဲ့လဲAဘ "
ကုိမ်ဳးခုိင္က သိခ်င္စိတ္Aားႀကီးစြာျဖင့္ ျဖတ္ၿပီးေမးလုိက္၏။
" ဒီလုိကြယ့္၊ ဘေဆြက မႏၱေလးက ႐ုတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘြားခနဲ

သူေဌးAျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေပၚလာၿပီး မခင္မ်ိဳး ကုိ လက္ထပ္ၿပီး
ရန္ကုန္ျပန္သည္Aထိ Uီးေလး နဲ႔ Aေဒၚကုိ လံုး၀ Aေရးမစုိက္ဘူးတဲ့၊
လက္ထပ္ မယ့္ ကိစၥ မွာလဲ လူႀကီးမိဘAေနနဲ႔ တုိင္ပင္ျခင္း၊ ေနရာထားျခင္း
မျပဳဘူးတဲ့၊ ပန္းထိမ္ဖုိနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မွာ႐ွိတဲ့ " ထြန္း ဓာတ္ပုံဆုိင္
"ေန႔တုိင္းလာၿပီး သူ႔ကုိ Aထင္Aျမင္ေသးခဲ့တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ခံျပင္းလုိ႔
သူေဌးျဖစ္ေAာင္ ႀကိဳးစား ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူဖုန္းစားမကုိ မယူဘဲ
မဟာေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မခင္မ်ိဳးကုိ ရၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း ေAာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္
လာေျပာခဲ့တာကုိ ဘေဆြရဲ႕ Uီးေလးနဲ႔ Aေဒၚျဖစ္တဲ့ Uီးစိန္Aုိး ေဒၚေမတုိ႔က
မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္၊
႐ွက္လဲ ရွက္တယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္ ပုိင္႐ွင္ မိန္းမက ေဒၚေမတုိ႔ ပန္း

တိမ္ဖုိက ပန္းထိမ္သမား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပားၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့
ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ကုိထြန္းက ေဒၚေမတုိ႔ဆီလာၿပီး တုိင္ၾကား ေျပာဆုိတာကုိး၊
ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမကုိ သူစြန္႔လႊတ္လုိက္ေသာ္လဲ ပါသြားတဲ့ ေ႐ႊထည္
လက္၀တ္ လက္စားေတြ ျပန္ေတာင္းေပးပါလုိ႔ Aေရးဆုိတယ္တ့၊ဲ
ေဒၚေမတုိ႔ကလဲ ကုိယ့္လက္ ေAာက္က လုပ္သား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့
ႏွစ္ဖက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း ၀င္ေျပာရတာေပါ့ေလ၊ Aဲဒီ ေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္
ရဲ႕မိန္းမ က ဒီေ႐ႊေတြဟာ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ကုိထြန္းရဲ႕ Aစြမ္းAစနဲ႔
႐ွာေဖြရတာမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ဘေဆြက မခင္မ်ိဳး မိဘႏွစ္ပါး
ကမၼဌာန္းထုိင္ေနရာမွာ မဟုတ္မမွန္ ဓာတ္ပံုေတြ A႐ုိက္ခုိင္းၿပီး ေပးတဲ့

AဖုိးAခနဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ့ ေ႐ႊသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ Aကယ္၍ ျပန္ေတာင္းရင္

ဒီAေၾကာင္းေတြ ေဖာ္မယ္လုိ႔ ႏုိင္လံုးကုိ လွည့္ကုိင္ လုိက္ေတာ့ ကုိထန
ြ ္းလဲ
ၿငိမ္သြားသတဲ့ကြယ္ "
" ဘယ္လုိ ဓာတ္ပံုမ်ိဳးလဲ Aဘ "
" ဒီလုိတဲ့ကြယ့္၊ Aဘုိးႀကီးနဲ႔ Aဘြားႀကီးက ညဘက္ လူေျခတိတ္ရင္

ကမၼဌာန္းတဲ့ တစ္ခုစီနဲ႔ ကမၼဌာန္းကုိ Aာ႐ံုယူမ်က္စိမွိတ္၀င္စားေနဆဲမွာ
ဘေဆြ၊ ငထြန္းနဲ႔ Aေပါင္းAပါေတြက တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာၿပီး ေမ့ ေဆးနဲ႔
ႏွာ၀ေတ့ေတာ့ သတိလစ္သြားေရာ၊ Aဲဒီတင္ ေၾကးစားမိန္းမ
ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ Aဘုိးႀကီး Aဘြားႀကီး ေပ်ာ္ပါးေနဟန္ သူတုိ႔
လုိခ်င္တဲ့ AေနAထားAတုိင္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ကူးၿပီး တိတ္တဆိတ္ ျပန္ ထြက္
လာခဲ့တာေပါ့၊ Aဘုိးႀကီးနဲ႔ Aဘြားႀကီးကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ ...
" ကမၼဌာန္းထုိင္ေနရင္း Aိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္လုိ႔ ထင္မွာေပါ့၊ Aဲဒီ

ဓာတ္ပံုေတြကုိင္ၿပီး A႐ွက္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ ကုိ Aသက္ ထက္ တန္ဖုိးထားတဲ့
မခင္မ်ိဳးတုိ႔ မိသားစု သံုးေယာက္ကုိ ပုိင္ပုိင္ႀကီး လွည့္စားၿပီး ရန္ကန
ု ္Aေရာက္
ေခၚသြားတယ္ဆုိတာေတြ ေဒၚေမေျပာျပလုိ႔ Aဘသိရေတာ့
ရင္က်ိဳးလုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း ေမာင္ရင္ရယ္၊ မခင္မ်ိဳးကုိလဲ စိတ္မဆုိးေတာ့ပါဘူး၊
ဘေဆြကုိ လက္စားေခ်ဖုိ႔လဲ စိတ္မကူးေတာ့ပါဘူး ...
" ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မခင္မ်ိဳးက ေမတၱာ မပ်က္သည္ထားUီး၊

လူၾကည့္မေကာင္းေAာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ႐ွင္ႀကီးဟာ မခင္မ်ိဳးရဲ႕

ငယ္ရည္းစားပဲလုိ႔ သူမ်ားေတြသိရင္ မခင္မ်ိဳး ဂုဏ္သိကၡာ ထိခုိက္မွာ စုိးတာ

တစ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔မွာ သားသမီးကလဲ တြယ္ေနၿပီျဖစ္ေတာ့ ဒီလင္ ဒီမယား
ဒီသားသမီးတုိ႔ Uမကဲြ သုိက္မ ပ်က္ ေနၾကပါေစ၊ ငါ့မွာ ၀ဋ္ေႂကြး႐ွိလုိ႔
ခံရတာပဲလုိ႔ တရားနဲ႔ေျဖၿပီး မႏၱေလးမွာ မေနေတာ့ဘဲ ထြက္လာခဲ့တာ ပကြယ္၊
ေၾသာ္ ... ဘေဆြ ... ဘေဆြ၊ ေက်းဇူးတရားကုိလဲ မေထာက္၊ သစၥာလဲ
မေစာင့္ဘဲ လုပ္ရက္ေလ သူငယ္ခ်င္း ရယ္ "
Uီးေစာခုိင္သည္ ေၾကကဲြလိႈက္လွဲေသာ Aသံျဖင့္ စကားလံုးကုိ Aဆံုးသတ္ကာ

ထုိင္ရာမွ ထမည္ဟု ဟန္ျပင္လုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား Uီးေစာခုိင္ကုိ
မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္ ခ်ေနသည္။
သူ၏ မ်က္စိAာ႐ံုတြင္ကား ဖခင္ Uီးဘေဆြ၏ ျပဳမူေဆာင္႐က

ြ ္ပံုမ်ားကုိ
႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရသလုိ ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ ျမင္ေနရသည္။ ယူက်ံဳးမရ
၀မ္းနည္းလွသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္လာေတာ့၏။
" ေနပါUီး Aေဖရယ္၊ ေညာင္းရင္ ေျခဆန္႔ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွိပ္ေပးပါမယ္၊

ဆံုးေAာင္ ေျပာပါUီး၊ Aေဖ သထံု ကုိဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲ၊ Aေမက
သထံုသူပဲလား Aေဖ၊ ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာျပပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ AစAဆံုး
သိပါရေစ"
ကုိေစာေAာင္က ေတာင္းပန္ရင္း Uီးေစာခုိင္၏ ေျခႏွစ္ဖက္ကုိ ညင္သာစြာ

ဆဲြယူဆန္႔ၿပီး ႏွိပ္ေပးလုိက္သည္။
" ညီေလးက ဟုိတစ္ဖက္ကုိႏွိပ္၊ Aစ္ကုိက ဒီတစ္ဖက္ကုိ ႏွိပ္မယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေခါင္းငံု႔ထားရင္းက မသိမသာ တုန္ယင္ေသာ Aသံျဖင့္ေျပာကာ

Uီးေစာခိုင္၏ ေျခတစ္ဖက္ကုိ ယုယၾငင္နာစြာ ႏွိပ္နယ္ေပးလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔

ႏွိပ္နယ္ေပးရင္းလည္း စိတ္ထဲတြင္ Uီးေစာခုိင္Aား သနား ၾကင္နာေသာစိတ္၊

ၾကည္ညိဳေသာစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ႏွင့္Aမွ် ျပင္းထန္ေသာ
စိတ္ဆင္းရဲမႈကုိ မ်ိဳ သိပ္ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ရေသာ သြားေလသူ မိခင္ႀကီးAား
တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိေလသည္။
" ေျပာပါ Aေဖရယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ထပ္မံ ေတာင္းပန္လုိက္၏။
" ေAး ... ေAး၊ ဒါနဲ႔ Aေဖလဲ ယူသင့္ယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္းယူၿပီး နန္းေ၀တုိ႔

မိသားစု သံုးေယာက္ကုိ ေက်းဇူး ဆပ္မယ္လုိ႔ လာခဲ့တာပဲေပါ့သားရဲ႕၊
ဟုိေရာက္ေတာ့ နန္းေ၀ Aေဖလဲ ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒူးေလးကုိင္
ေတာင္ေပၚသား ေတြ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ႐ွာေဖြသလုိ သူတုိ႔ယာတဲနား မၾကာခဏ
ေရာက္လာတတ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔သားAမိ ႏွစ္Uီးတည္း မေနရဲေတာ့လုိ႔
သင့္ေတာ္မယ့္ထင္တဲ့ေနရာကုိ ေျပာင္းေ႐႕ဖုိ႔ စီစU္ေနေၾကာင္း သိရတယ္ "
" Aေဖတုိ႔ ေဆးပင္ေတြ သြား႐ွာတဲ့ ေတာင္ကလူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့ "
ကုိေစာေAာင္က စကားျဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးလုိက္၏။ Uီးေစာခုိင္က

ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္သား၊ Aဲ ... Aေဖလဲ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ Aားကုိးရာမဲ့တ့ဲ

နန္းေ၀တုိ႔ သားAမိကုိ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေ႐ွာက္ ေကၽြးေမြးပါရေစလုိ႔
AတိAလင္း ဖြင့္ေျပာေတာ့ Aစကတည္းက ခင္ရင္းစဲြ ျဖစ္ေနေတာ့
မျငင္းဆန္ပါဘူး၊ Aေဖလဲ နန္းေ၀ကုိ ဇနီးAျဖစ္ သိမ္းပုိက္ၿပီး သူ႔Aေမပါ
ေခၚကာ သထံုကုိေရာက္ေတာ့ ဒီ ဒူးရင္းၿခံ ၀ယ္ၿပီး ျဖစ္ရာဘ၀မွာ စိတ္ကုိ
ေျဖၿပီး ေနခဲ့ရာက သားေလးႏွစ္A႐ြယ္မွာ နန္းေ၀တုိ႔ သားAမိ ေ႐ွ႕ ဆင့္

ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ ဆံုးပါးသြားၾကတယ္၊ ေၾသာ္ ... နန္းေ၀ ... နန္းေ၀၊

A႐ုိးA႐ုိင္း သက္သက္မုိ႔ Aေဖ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ေတြ ေမးလဲ မေမးဘူး၊
စိတ္မခ်မ္းသာေAာင္လဲ ဘာမွ မလုပ္႐ွားဘူး၊ ေၾသာ္- ေက်းဇူး႐ွင္ နန္းေ၀ တုိ႔
မိသားစု ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ "
ဘ၀ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုး လြမ္းခန္းမွာသာ ကျပခဲ့ရေသာ Uီးေစာခုိင္သည္

ေဆြးေျမ့စြာေျပာကာ က်လာေသာ မ်က္ရည္ ကုိ Aက်ႌလက္ႏွင့္
သုတ္လုိက္ေလသည္။
ကုိေစာေAာင္သည္ မမွတ္မိ မသိလုိက္ရေသာ မိခင္Aား

ရည္ေရာ္တမ္းတကာ လြမ္းလုိက္မိေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား စကားတစ္ခန
ြ ္းမွ
မဆုိေခ်။ Uီးေစာခုိင္၏ ေျခသလံုး ေျခဖ်ားမ်ားကုိသာ သားက ဖခင္Aား
ႏွိပ္သလုိ ဂ႐ုတစုိက္ ၾကင္နာစြာ ႏွိပ္ေပးေန၏။
" Aေဖရဲ႕ ေဆးပင္႐ွိရာကုိ ညႊန္းထားတယ္ဆုိတဲ့ ေပစာAခု

႐ွိေသးသလားAေဖ "
Aတန္ၾကာမွ ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ နားထဲတြင္ကား

ဟုိၿဂိဳလ္ေမႊတဲ့ ေပစာထုပ္ႀကီး ပုိက္ၿပီး မႏၱေလးက ထြက္သြားတာပဲဟူေသာ
Aိမ္ေစာင့္ Aဘုိးႀကီး UီးဘုိးUီး၏ စကားကုိ ၾကားေယာင္ လုိက္မိ၏။
" ႐ွိတယ္ သားရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ စင္ၾကယ္ျမင့့္ျမတ္တဲ့ လူေတြသာ ေနဖုိ႔ထုိက္တ့ဲ "

ျမေသလာေတာင္ "ဟာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ထူေျပာတဲ့ လူေတြန႔ဲ
မထုိက္တန္ မAပ္စပ္ဘူးလုိ႔ Aေဖ ယူဆမိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သား ကုိ
ေဆြစU္မ်ိဳးဆက္ထားခဲ့တဲ့ ကတိAတုိင္းသာ သူတုိ႔ဘာသာ စကားကုိ

သင္ေပးၿပီး ဒီစာေပကုိ Aပ္ မယ္၊ သြားဖုိ႔ ကုိေတာ့ မတုိက္တြန္းဘူးလုိ႔ Aေဖ

ယူဆထားတယ္ သားရဲ႕ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဒီေပစာကုိ ဖတ္ပါရေစ Aေဖ "
ကုိေစာေAာင္က ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" Aဘရယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဗဟုသုတAေနနဲ႔ ဖတ္ပါရေစ ခြင့္ျပဳပါေနာ္ Aဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Uီးေစာခုိင္၏ ေျခဖ်ားကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားရာမွ

ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" ေAး ... ေAး ... Aဘလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားခ်င္တဲ့ ဆႏၵ မ႐ွိေတာ့ပါဘူးကြယ္၊

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီေဆးပင္က ထုိက္တန္သူ မွ ရမွာမုိ႔ ႀကိဳးစားခ်င္လဲ
ႀကိဳးစားၾက၊ မႀကိဳးစားခ်င္လဲေနၾကေပါ့၊ Aဘသားကုိ ေတာ့ မတုိက္တန
ြ ္း ဘူး၊
သြားေစလုိတဲ့Aာသိသလဲမ႐ွိဘူး။
Uီးေစာခုိင္က ေျပာၿပီး ဆန္႔ထားေသာေျခကုိ ျပန္႐ုပ္ကာ ...
" ေတာ္ပါၿပီ သားတုိ႔ရယ္၊ Aေညာင္းေျပပါၿပီ၊ ေပစာေတြ ဖတ္ခ်င္ရင္

ဖတ္ၾကည့္ၾကေပေရာ့၊ Aေဖ့Aိပ္ရာ ေခါင္းရင္းက ကၽြန္းေသတၱာႀကီးထဲမွာ
ထည့္ထားတယ္ "
Uီးေစာခုိင္က ေျပာၿပီး ကုိေစာေAာင္ဘက္ လွည့္ကာ ...
" သား ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းမွာ Aေဖ ေAးေAးလူလူ ေနေနက်

မင္းဂြတ္ပင္ေAာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာ ဖ်ာခင္း ထား ၿပီးၿပီလား "
ဟု ေမးလုိက္သည္။

" ခင္းၿပီးပါၿပီ Aေဖ၊ ေခါင္းAံုးေရာ၊ စိပ္ပုတီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊

Aေဖ မင္းဂြတ္ပင္ေAာက္သြား ေတာ့မလား "
ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္၏။
" ေAး ... သားတုိ႔ ေပစာဖတ္မယ္ မဟုတ္လား၊ Aေဖ ေAးေAးေဆးေဆး

ပုတီးသြားစိပ္ေတာ့မယ္ကြယ့္ "
Uီးေစာခုိင္က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္က ဖခင္Aား

လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ မွ တဲြယူ လုိက္ သျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း Aျခား
လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ယုယစြာ တဲြယူလုိက္သည္။
Uီးေစာခုိင္Aား ၿခံထဲ႐ွိ မင္းဂြတ္ပင္ႀကီးေAာက္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚသုိ႔ ပုိ႔ထားခဲ့ၿပီး

ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ စိတ္ေဇာႀကီးစြာျဖင့္ Aိမ္သုိ႔ သြက္သြက္
ျပန္လာၾကသည္။ Aိမ္ေပၚေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း ...
" Aစ္ကုိ ဒီမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနUီးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပစာေတြ သြားယူUီးမယ္ "
ဟု ကုိေစာေAာင္ကေျပာကာ ဖခင္Aိပ္သည့္ Aခန္းထဲသုိ႔ လ်င္ျမန္စာြ

၀င္သြားသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မူလ ထုိင္သည့္ ေနရာမွာပင္
ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ မၾကာမီ ကုိေစာေAာင္သည္
ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကေလး တစ္လံုးကုိ ပုိက္ကာ ျပန္ထက
ြ ္လာၿပီး
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aနားမွာ ထုိင္လုိက္၏။
ႏွစ္ေယာက္သား စကားပင္ မေျပာႏုိင္Aားဘဲ ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကုိဖြင့္ကာ

Aတြင္းမွာ ညီညာပိရိစြာ ေသ ေသ သပ္သပ္ ထည့္ထားေသာ
ေငြေပခ်ပ္မ်ားကုိ နံပါတ္စU္ထုိးထားသည့္Aတုိင္း AစU္လုိက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
ယူကာ ညီAစ္ကုိရင္း သဖြယ္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ စိတ္Aားထက္သန္စာြ

ဖတ္လုိက္ၾကေလ သည္။
မ၀င္းျမင့္
(ဒုတိယပုိင္း ဇာတ္သိမ္း ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္)

Aခန္း (၁)
" ဗုဒၶ"
" ဓမၼံ၊ သံဃံ "
" ပူေဇးမိ "
ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဗလသည္ နက္ေခါင္လွေသာ လွ်ိဳေျမာင္စိမ့္စမ္း

ေတာင္တန္းေသလာ၀ယ္၊ ထူးဆန္း လွစြာ ေတြ႕ႀကံဳ ခဲ့ရပံုကုိ၊
ေနာင္လာေနာင္သား ကၽြႏ္ုပ္၏ ေဆြစU္မ်ိဳးဆက္မ်ား သိ႐ွိၾကေစရန္
Aမွန္Aတုိင္း ေရး သား ထားခ့ဲ ပါသည္။
ေဖာ္ျပလတံ့ေသာ ကၽြႏ္ုပ္ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ႀကံဳရပံုမ်ားကား ေႏွာင္းေခတ္လူတုိ႔

ယံုၾကည္ႏုိင္Aံ့ မထင္ေပ။
မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေစျခင္းငွာ မထုိက္ဟု ယူဆမိသျဖင့္

ကၽြႏ္ုပ္ကုိယ္တုိင္ ဤပုရပုိက္ ေပၚ တြင္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသတည္း။
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၂၇ ခုႏွစ္ (တန္ေဆာင္မုန္းလဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္သည္။ လ-

ရက္ကုိကား မမွတ္မိေတာ့ေခ်) ၀ယ္၊ ရတနာသခၤ၊ တတိယနန္းစံ၊ ဆင္ျဖဴ႐ွင္
ေျမဒူးမင္းတရားသည္ ထုိင္းႏိုင္ငံသုိ႔ စစ္ခ်ီထြက္ေတာ္မူခဲ့ရာ၌ ကၽြႏ္ုပ္ သည္
တပ္မွဴးကေလးတစ္UီးAျဖစ္ျဖင့္ တပ္စုတစ္စုကုိ ကြပ္ကဲကာ လုိက္ပါခဲ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္ တုိ႔ မ်ဳး႐ုိးမွာ ေတာင္သူ လယ္လုပ္သူမ်ားသာ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း

ကၽြႏ္ုပ္တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ထူး ထူး ကဲကဲ စစ္မႈထမ္းခဲ့သည္။
ထုိAခ်ိန္ မွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ Aသက္သည္ ႏွစ္ဆယ္မွ်သာ ႐ွိေသး၏။

သုိ႔ပင္ ငယ္ေသာ္ျငားလည္း စြန္႔စားလုိေသာ ဇြဲသတၱိႏွင့္ ဓားခုတ္ လွံထုိး

လည္လွေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ တပ္မွဴး ကေလးတစ္UီးAျဖစ္ Aလြယ္တကူ
ပင ္ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ေ႐ႊဘုိေက်းလက္

မန္က်ည္းတံု႐ြာမွ ေမတၱာေရေလာင္း ဆု ေတာင္း ေနၾကေသာ
ေမြးမိဘမ်ားAား ႐ွိခုိးကန္ေတာ့ကာ၊ ဆင္ျဖဴ႐ွင္ဘုရား စစ္ထြက္ေတာ္မူရာ
ပါခဲ့ပါသည္။
စစ္ခ်ီထြက္ရာ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္၀ယ္ မည္သုိ႔ မည္ပံု

ေတြ႕ႀကံဳရသည္မ်ားကုိကား Aဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္၍ မေရးေတာ့ၿပီ။
သံလြင္ျမစ္ကုိျဖတ္ကူးၿပီးေနာက္ ဇဲြကပင္ေတာင္ေၾကာ တစ္ေလွ်ာက္

ထုိင္းနယ္စပ္ေရာက္ေAာင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ မေလွ်ာ့ေသာ လံု႔လ၀ီရိယဇဲျြ ဖင့္
Aားခဲလာခဲ့ၾကသည္။
ထုိင္းနယ္စပ္ႏွင့္ ေျပာေလာက္ေAာင္ Aလွမ္းမေ၀းေတာ့ၿပီဟု ယူဆရေသာ

နက္ေခါင္လွသည့္ ေတာတြင္း တစ္ေနရာAေရာက္၀ယ္ စစ္ခ်ီတက္ရာ
ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး သံေတြသံခဲတမွ် က်န္းမာသန္စြမ္းခဲ့ေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္
Uီးေခါင္းပင္မထူႏုိင္ေAာင္ Aျပင္းAထန္ ဖ်ားပါေတာ့၏။
ေရာင္းရင္းဘက္ ေသြးေသာက္မ်ားက ပါလာသမွ်ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္

Aစြမ္းကုန္ တတ္ႏုိင္သေ႐ြ႕ ျပဳစုၾက ပါေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၏ Aားခဲကာ
မိမိAစြမ္းသတၱိကုိျပၿပီး၊ မင္းတရားႀကီး Aက်ိဳးေတာ္ကုိ ေဆာင္မည္ဟူ ေသာ
ရည္႐ြယ္ခ်က္ သည္ ပ်က္ရေခ်ေတာ့မည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ မ်ားစြာ ယူက်ံဳးမရ႐ွိလွပါ၏။ ညည္းညဴျခင္း၊ ၿငိဳျငင္ျခင္းကင္းမဲ့စာြ

ကၽြႏ္ုပ္Aား ထမ္းပုိး တဲြခ်ီ လာေသာ ေရာင္းရင္း ေသြးေသာက္မ်ားကုိလည္း
ငဲ့ညႇာမိပါသည္။
ေ၀ဒနာ ခံစား ရသည့္ ရက္မွသည္ ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔၀ယ္

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ရင္တြင္းမွ ျပင္းျပစြာ ပူ ေလာင္ေသာ ဒုကၡကုိ
ခံစားရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ မ်က္လံုးမ်ားျပာေ၀ မည္းေမွာင္လာကာ
AသိUာဏ္၊ Aေတြ႕Aထိ၊ Aာ႐ံုဟူသမွ်သည္ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္
သြားပါေတာ့သည္။
ဆုိလုိရင္းကား ကၽြႏ္ုပ္သည္ သတိလစ္သြားသည္။ ေမ့ေျမာသြားသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေပါ့ပါးၾကည္လင္ေသာစိတ္ျဖင့္ Aရပ္ေလးမ်က္ႏွာကုိ

လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္၏။
ေလာကတစ္ခြင္ တစ္ျပင္လံုးသည္ AဖံုးAကြယ္ မ႐ွိသလုိ ဟာလာဟင္း

လင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ ေတြ႕ရသည္။
Aစိမ္းေရာင္ဘက္သုိ႔ လုေနေသာ စိမ္းျပာျပာ Aဆင္း႐ွိ၍ ၾကည္လင္

ေAးျမေသာ Aေရာင္သည္ ၾကည္ႏူးစ ဖြယ္ ေလာကတစ္ခြင္လံုးကုိ
ဖံုးAုပ္ေနသလုိ ထင္ရသည္။
ေတာေတာင္ေရေျမ လူေနAိမ္ေျခ သစ္ပင္ ပန္းမန္ သက္႐ွိသက္မ့ဲ

သတၱ၀ါဟူ၍လည္း ကၽြႏ္ုပ္လံုး၀မေတြ႕ရ ေခ်။
Aသံဟူ၍လည္းမ႐ွိ။ ပကတိ ဆိတ္သုU္းလွေခ်၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ရည္႐ယ

ြ ္ခ်က္
Aဓိပၸာယ္ ကင္းမဲ့စြာပင္ ကၽြႏ္ုပ္ မ်က္ႏွာမူရာ တူ႐ူသုိ႔ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနမိ၏။

ယင္းသုိ႔ ၾကည့္ေနမိစU္ Aခုိက္၀ယ္ စိမ္းညိဴ႕ မိႈင္းေမွာင္ေသာ

ေတာင္တန္းႀကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္မ်က္စိေ႐ွ႕၀ယ္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္စာြ
ေပၚလာရာမွ ထင္ထင္ ႐ွား႐ွား မားမားမတ္မတ္ ေတြ႕ရသည္။
ျမင့္မား ညီညာလွေသာ ေတာင္တန္းႀကီး၏ Aလယ္ဗဟုိ ေနရာ၀ယ္

ထူးထူးကဲကဲ ခၽြန္ထက္ ျမင့္မားလ်ေသာ ေတာင္ထြတ္ႀကီးသည္ Aာကာစြင့္စြင့္
တိမ္ဆီလြင့္မွ် ႂကြား၀င့္စြာ တည္႐ွိေနသည္။
ထုိေတာင္ထြတ္၏ ထိပ္မွာကား ၾကည္လင္ ေAးျမလွသည့္ ျမစိမ္းေရာင္

ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ကြန္႔ျမဴးေန သည့္ ျမဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူသည္
တင့္တယ္ သပၸာယ္လွပါ၏။
ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါ၏။ ေကာင္းကင္ တိမ္တုိက္တြင္းသုိ႔

တုိး၀င္လုနီးမွ် ျမင့္မားလွေသာ ဤေတာင္ထိပ္၀ယ္ စံပယ္ေနေတာ္မူေသာ
Uာဏ္ေတာ္ သံုးေတာင္ေက်ာ္ ေက်ာ္မွ် ႐ွိသည့္ တင္ပ်U္ေခြ ျမ
ဆင္းတုေတာ္Aား ေ၀းလံလွေသာAရပ္ ေဒသေျမျပင္ေပၚမွာ ႐ွိေနေသာ
ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aဘယ္ေၾကာင့္ ထင္ ထင္႐ွား႐ွား ဖူးေတြ႕ေနႏုိင္ပါသနည္း။
ကၽြႏ္ုပ္ Aံ့ၾသၾကည္ညိဳ ညြတ္ႏူးလွေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ လက္Aုပ္ခ်ီမုိးကာ

႐ွိခုိးကန္ေတာ့လုိက္ပါသည္။
" လူသူကင္းမဲ့ကာ ၿငီးေငြ႕စဖြယ္ ဆိတ္သုU္းလွေသာ ဤေနရာေဒသ၀ယ္

Aထီးက်န္ဘ၀ျဖင့္ေနရေသာ တပည့္ေတာ္Aား A႐ွင္ဘုရား၏ ေAးျမေသာ
Aရိပ္ေတာ္မ်ာ ခုိလံႈခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား၊ ဘုရား ... ဘုရား "
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ျမဘုရားAား

ေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ ႐ွိခုိးတမ္းတ ေရ႐ြတ္လုိက္သည္တြင္ မသဲမကဲြ တီးတုိး

ေျပာဆုိေနေသာ ထူးဆန္းလွသည့္ စကားသံမ်ားကုိ ၾကားရသျဖင့္

လွည့္ၾကည့္ရန္ Uီးေခါင္းကုိ ငဲ့လုိက္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္ငဲ့လုိက္ေသာ Uီးေခါင္းသည္ ပူေႏြးေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ Aရာတစ္ခုႏွင့္

ထိေနၿပီး -
ေဟး ... ေဟး ဟူေသာ မတုိးမက်ယ္Aသံက နားထဲသုိ႔ ျပတ္သားစြာ

၀င္လာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား Aားလံုး
ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ေလၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္ရင္တြင္းမွ ျပင္းျပပူေလာင္ေသာ ေ၀ဒနာကုိ
ခံစားရ ျပန္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကား သတိလစ္ ေမ့ေျမာေနရာမွတစ္ဖန္
ျပန္လည္ သတိရလာၿပီျဖစ္သည္။ ေလးလံ ေသာမ်က္ခံြမ်ားကုိ
Aႏုိင္ႏုိင္ပင့္ကာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။
" ႀကီးမားလွေသာ ၀ါး႐ံုပင္ႀကီး Aရင္း၀ယ္ ဖ်U္ျဖဴေစာင္တစ္ထည္ျဖင့္

ေသခ်ာစြာ ရစ္ပတ္ ထုပ္ပုိးထားေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခႏၶာကုိယ္သည္
ေျမျပင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ Uီးေခါင္းမွာ
လူတစ္Uီးတစ္ေယာက္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
နက္ေခါင္ မိႈင္းေမွာင္လွေသာ ေတာႀကီးA တြင္းမွာပါ တကား...။
" စိမ့္ေAးေသာေလသည္ သစ္ပင္ႀကီး ၀ါးပင္ႀကီးမ်ား၏ Aခက္

A႐ြက္မ်ားAား ဆူညံေသာAသံကုိ ျဖစ္ေစလ်က္ Aဆက္မျပတ္
တုိက္ေနသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ Uီးေခါင္းAား သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ တယုတယ
တင္ထားေသာ လူသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ငံု႔ၾကည့္ေန၏။ Aနီႏွင့္ Aနက္စင္း
႐ွည္လ်ားေသာ သင္တုိင္းႀကီးကုိ ၀တ္ခါ Uီးေခါင္းေျပာင္ေAာင္ ရိတ္ထားေသာ
ေသြးမ႐ွိသလုိ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာ႐ွင္ Aသက္ငါးဆယ္ ေက်ာ္ A႐ြယ္
AဘုိးAုိတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။

" ကၽြႏ္ုပ္၏ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း Aလားတူ Aဆင္Aျပင္

႐ုပ္ရည္သ႑ာန္႐ွိေသာ လူႀကီးေလးေယာက္ သည္
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ေနၾကကာ ကၽြႏ္ုပ္Aား သူတုိ႔၏ ခပ္မုိ႔မုိ႔ မ်က္ခံြေAာက္မွ
ေၾကာင္တက္တက္မ်က္ လံုးမ်ားျဖင့္ စူးစုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္....။
" လူသား Aစစ္မ်ားမွ ဟုတ္ပါေလစဟု ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္မွာ သံသယ ၀င္လာသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ေရာင္းရင္းေသြး ေသာက္ရဲဘက္မ်ား၊ စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏ Aသံဗလံ
Aရိပ္Aေရာင္ဟူ၍လည္း လံုး၀မေတြ႕ေတာ့ေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ျပင္းျပစြာေသာ
တုန္လႈပ္ျခင္းျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ Aႏုိင္ႏုိင္Aားယူကာ လက္Aုပ္ခ်ီ၍ ...
" ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ဘုရား၊ ဗဒၶ႐ွင္ေတာ္ဘုရား "
ဟူေသာ တမ္းတသံကုိ ျပဳလုိက္မိပါသည္။
" ဗုဒၶ ... ဗုဒၶ "
ကၽြႏ္ုပ္၏ Uီးေခါင္းကုိ ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ Aဘုိးႀကီးက

ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ Aားရပါးရ ႐ြတ္ လုိက္သည္။
" ဗုဒၶ ၊ ဗုဒၶ .... "
က်န္Aဘုိးႀကီးမ်ားကလည္း ၀မ္းသာဟန္ျဖင့္ ၀ုိင္းၿပီး ႐ြတ္ဆုိၾကသည္။
ဘုရား႐ွင္၏ တပည့္ေတာ္မ်ား လူသားAစစ္ျဖစ္ၾကေခ်သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္

သံသယ႐ွင္းသြားကာ တAားတက္ လာသည္။
ရင္တြင္းမွ ပူေလာင္ေသာ ေ၀ဒနာကား မေပ်ာက္ေသး။ လည္ေခ်ာင္းႏွင့္

Aာခံတြင္းမွာလည္း ေျခာက္ကပ္ လ်ေခ်သည္။
" ေရေပးပါ "

ကၽြႏ္ုပ္က Aားယူၿပီး ေျပာလုိက္၏။ Aဘုိးႀကီး ငါးေယာက္သည္

ကၽြႏ္ုပ္မ်က္ႏွာAား ၿပိဳင္တူစုိက္ၾကည့္ၾက၏။
ထုိ႔ေနာက္ တစ္Uီးႏွင့္တစ္Uီး ေလးတဲြ႕ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာၾကသည္။ သူတုိ႔

ေျပာေသာစကားကုိ ကၽြႏ္ုပ္ တစ္လံုး မွ နားမလည္ေခ်။
သူတုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ၾကျပန္သည္။ ထပ္ေျပာ၍လည္း

နားလည္မည္မဟုတ္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္သည္။
စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မ်က္လံုးျဖင့္ လွည့္ၾကည့္မိ၏။
ကံAားေလ်ာ္စြာပင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေဘးမွထုိင္ေနေသာ Aဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္၏

ေနာက္၀ယ္ ေရစြတ္စုိေနေသာ စိမ္းလဲ့ သည့္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ႀကီးကုိ
ေတြ႕ရသည္။
ကၽြႏ္ုပ္က ထုိ၀ါးက်ည္ေတာက္ကုိ လက္ႏွင့္ျပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိလည္း လႈပ္ျပသည္။ ထုိAခါမွ သူတုိ႔

သေဘာေပါက္ဟန္တူသည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ Uီးေခါင္းကုိ ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ Aဘုိးႀကီးက ကၽြႏ္ုပ္Aား

ေပြ႕ထူလုိက္သည္။
Aဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္က ၀ါးက်ည္ေတာက္ကုိ ယူကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႏႈတ္ခမ္းတြင္

ေတ့ေပးသည္။
စိမ့္ေAးခ်ိဳျမေသာေရကုိ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aားရပါးရေသာက္လုိက္၏။

လည္ေခ်ာင္း ႏွင့္ Aာခံတြင္းမွာ ေျခာက္ကပ္ေနေသာ ေ၀ဒနာကား

သက္သာသြားေလၿပီ။
ရင္တြင္းမွ ပူေလာင္ျခင္းကား မေပ်ာက္ေသးေသာ္လည္း ေ၀ဒနာ

AေျခAေနကား မခံမရပ္ႏုိင္ေAာင္ ဆုိး႐ြားျခင္းကား မျဖစ္ေတာ့ေပ။
ကၽြႏ္ုပ္Aား ေပြ႕ခ်ီထားေသာ Aဘုိးႀကီးကား ေခါင္းေဆာင္AႀကီးAကဲ

ျဖစ္ဟန္တူသည္။
သူသည္ ဟုိမွသည္မွ Uီးေခါင္း ပတ္လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကုိ

ေတြ႕ဟန္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္နားမလည္ေသာ စကားကုိ ေျပာလုိက္၏။
Aဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္သည္ A႐ြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေAာင္ ဖ်တ္လတ္လ်င္ျမန္စာြ

ထသြားၿပီး မနီးမေ၀း႐ွိ လူတစ္ရပ္ခန္႔ ျမင့္ေသာ ေျမကမူကေလးထိပ္မွာ
ေပါက္ေနေသာ Aပင္ငယ္ တစ္ပင္ကုိ ဆဲြႏႈတ္လာခဲ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္Aနားသုိ႔ ေရာက္လာေသာAခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထုိAပင္ငယ္Aား

ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိက္မိ၏။
Aပင္ငယ္ ကေလး မွာ တစ္ထြာသာသာမွ်႐ွိသည္။ သစ္ပင္ဟူသမွ်

Aစိမ္းေရာင္သာ ျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ကၽြႏ္ုပ္ သည္ ထုိAပင္ကေလးကုိ
ျမင္ေသာAခါ မ်ားစြာ Aံ့ၾသမိ၏။
A႐ုိး၊ A႐ြက္၊ Aျမစ္ Aားလံုးမွာ မရမ္းေစ့ေရာင္ ျဖစ္သည္။
Aျမစ္မွာ AတုိA႐ွည္ AစU္လုိက္ျဖစ္ေနေသာ ႏွစ္လက္မမွ်႐ွည္သည့္

Aျမစ္သံုးေခ်ာင္းသာ႐ွိ၏။
Aပင္ကေလး၏ထိပ္မွာ သံုးဆုိင္ထြက္ေနေသာ ဆီး႐ြက္သာသာမွ်

A႐ြယ္႐ွိသည့္ ၀ုိင္းစက္ေသာ A႐ြက္သံုး ႐ြက္႐ွိ၏။ Aဘုိးႀကီးက

ထုိAပင္ကေလးကုိ ၀ါးက်ည္ေတာက္Aတြင္းမွ ေရျဖင့္ေဆးၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏

မ်က္ႏွာတူ ႐ူေ႐ွ႕မွာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကုိင္ထားသည္။
Aျခားလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ A႐ြက္ငယ္သံုး႐ြက္ကုိ တစ္ခုစီ လက္ျဖင့္ညႊန္၍ ဗုဒၶ၊

ဓမၼ၊ သံဃဟု တစ္ခြန္းစီ ဆုိ သည္။ တစ္ဖန္ Aျမစ္သံုးျမစ္ကုိ Aလားတူ
လက္ျဖင့္ညႊန္၍ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃ ဟုဆုိသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ Aပင္ငယ္ကုိ ထုိးထည့္ေလေတာ့၏။
ျမန္မာဘာသာစကားကုိ မတတ္သည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း

ရတနာသံုးပါးကုိ ၾကည္ညိဳ႐ုိေသ သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ကၽြႏ္ုပ္
Aတတ္သိရေပၿပီ။
ကၽြႏ္ုပ္Aား ေသေAာင္ သတ္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ သူတုိ႔

ဓေလ့ထံုးစံေဆးပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေတြးမိ၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏
ဘ၀Aဖုိ႕ကား မည္သုိ႔မွ် ထူးျခားဖြယ္ရာ ျဖစ္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။
သတိလစ္ ေမ့ေျမာသြားေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aား ေရာင္းရင္းရဲဘက္မ်ားက

ေသၿပီAထင္ျဖင့္ ပစ္ထားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ကုိယ္ကုိပင္ ကၽြႏ္ုပ္ သယ္ယူ ထူေထာင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ

AေျခAေနမွာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ျငင္းဆန္မႈ ကုိ မျပဳေတာ့ေပ။
သူတုိ႔ ႐ြတ္ဆုိသည့္Aတုိင္း " ဗုဒၶ ၊ ဓမၼ၊ သံဃံ " ဟု လိႈက္လွဲေသာ

ေစတနာျဖင့္ ႐ြတ္ဆုိကာ ယံုၾကည္စိတ္ ထားၿပီး Aပင္ငယ္ကုိ
၀ါးစားလုိက္ပါသည္။

ခ်ိဳသလုိလုိႏွင့္ ပူ႐ွိန္း႐ွိန္း ခါးသက္သက္လုိလုိ တစ္မ်ိဳးAားျဖင့္

၀ါးမ်ိဳစားလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ရင္တြင္း ၀ယ္ တင္းၾကပ္
ပူေလာင္ေနမႈသည္ သက္သာသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။
မ်က္ခံြမ်ား ေလးလာကာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္မတင္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ

Aဘုိးႀကီးရင္ခြင္မွာပင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ Aိပ္ ေပ်ာ္သြားေလေတာ့၏။
စည္သံလုိလုိ၊ ဗံုသံလုိလုိ၊ Aမ်ိဳးAမည္ မခဲြျခားႏိုင္ေသာ တူရိယာသံသည္

တစ္ခ်က္ခ်င္း ေလးတဲြ႕စြာ ျမည္ လုိက္သံေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aိပ္ရာမွ
ႏုိးလာေလသည္။
နာက်င္ကုိက္ခဲ ပူေလာင္ျခင္း၊ ႏံုးခ်ည့္ ေမာပန္းျခင္းမ်ားမွာ Aံ့ၾသဖြယ္ရာ

ယူပစ္လုိက္သလုိ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ပကတိ က်န္းမာ
သန္စြမ္းလ်က္႐ွိ၏။
ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္ေနေသာ ေနရာကား ထူထပ္လွေသာ ၀ါး႐ံုပင္ ၿခံစည္း႐ုိးမ်ား

ေလးမ်က္ႏွာ ပတ္လည္၀ုိင္းေန ေသာ Uယ်ာU္ႀကီးတစ္ခု၏ Aလယ္မွာ သစ္ပင္
Aကုိင္းAခက္ကုိ ခုတ္ထြင္ကာ တုိင္ျပဳၿပီး ေဆာက္ထားေသာ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊
၀ါးထရံကာ၊ ၀ါးျခမ္းမုိးထားေသာ တစ္ထပ္Aိမ္ငယ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။
Aိပ္ခန္းမ႐ွိေသာ Aိမ္ငယ္မွာ ဇရပ္ႏွင့္ တူေနသည္။ ေျမမွ

တစ္ေတာင္သာျမင့္၏။
ကၽြႏ္ုပ္ ေခါင္းAံုး Aိပ္ေသာAရာမွာ ပြေယာင္းေသာ သစ္ေခါက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး၊

Aခင္းမွာလည္း ၄င္းသစ္ေခါက္မ်ိဳး ကုိပင္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ယွက္ၿပီး
ဆက္ထားသည္။

Aံုးဆံေခါင္းAံုး၊ Aံုးဆံေမြ႕ရာကဲ့သုိ႔ Aိပ္ရသည္မွာ သက္ေသာင့္

သက္သာ႐ွိလွ၏။ ၿခံဳေစာင္မ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္၏ ဖ်U္ေစာင္Aျဖဴပင္ ျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္Aိပ္ရာမွ လူးလဲထၿပီး ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႐ွည္လ်ား

မ်ားျပားေသာ ဆံပင္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ သပ္ရပ္ေAာင္ ပင့္တင္ကာ ႏွစ္ပတ္လွ်ိဳ
ေသွ်ာင္တေစာင္ ဆံၿမိတ္ကြင္း ခ်ထံုးလုိက္သည္။
တဲAိမ္ငယ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့၏။ Aိမ္Aျပင္ဘက္တြင္ ႀကီးမားေသာ

၀ါးပုိးက်ည္ေတာက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထည့္ ထားေသာ ေရကုိေတြ႕၍
မ်က္ႏွာသစ္လုိက္သည္။
ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရာ ထူထပ္လွေသာ ၀ါး႐ံုပင္ ၿခံစည္း႐ုိးမွ

ျမင့္မားေသာ ၀ါးပင္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ မည္သည့္Aရာကုိမွ မျမင္ရေခ်။
Uယာ်U္မွာ Aေတာ္ပင္ က်ယ္၀န္းသည္။ ပဲပင္၊ င႐ုတ္ပင္၊ သေဘၤာပင္ႏွင့္

Aျခား ကၽြႏ္ုပ္Aမ်ဳိဳးAမည္ Aခဲြ ျခားႏုိင္ေသာ Aပင္မ်ားသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ
႐ွင္းလင္းစြာ စုိက္ပ်ိဳးထားသည္။
စိမ္းလန္းသန္စြမ္းစြာ ဖူးပြင့္သီးေနၾကသည္မွာ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္

ေကာင္းလွသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ လွည့္ပတ္သြားလာ ၾကည့္႐ႈေနရာမွ တစ္ေနရာ၀ယ္

ႏွစ္ေတာင္မွ်က်ယ္၍ ၀ါးပင္လစ္လပ္ေန ေသာ ထြက္၀င္သည့္ Aေပါက္ကုိ
ေတြ႕ရ၏။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထုိAေပါက္႐ွိရာသုိ႔ လာခဲ့သည္။ Uယ်ာU္Aျပင္သုိ႔ ထြက္မည္

ဟန္ျပင္လုိက္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတန္႔သြားရေလသည္။

Aေပါက္၀ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ၀ါး႐ံုပင္ကြယ္မွ လူႏွစ္ေယာက္သည္ ဘြားခနဲ

လူႏွစ္ေယာက္မွာ Aသက္A႐ြယ္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ တန္းတူမွ်႐ွိဟန္ လကၡဏာ

ေပၚေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္Aား ကယ္ ဆယ္ခဲ့ေသာ Aဘုိးႀကီးမ်ားနည္းတူပင္
ေခါင္းတံုးေျပာင္ေAာင္ ရိတ္ထားသည္။
Aနီႏွင့္ Aနက္စင္း ေျခသလံုးတစ္၀က္ေက်ာ္Aထိ ႐ွည္ေသာ

သင္တုိင္းႀကီးမ်ား ၀တ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာႏွင့္ တကြသာ ကုိယ္ခႏၶာ
AသားAရည္မွာ ျဖဴဖပ္ ျဖဴေရာ္ Aေရာင္႐ွိ၏။
သုိ႔ေသာ္ ကုိယ္လံုးAဆက္Aေပါက္ကား သန္စြမ္းဟန္တူသည္။
သူတုိ႔ႏွစ္Uီး၏ လက္ထဲတြင္ ျမားတပ္ၿပီး Aသင့္႐ွိေနေသာ

ေတာင့္တင္းခုိင္မာသည့္ ဒူးေလးႀကီးမ်ားျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ခ်ိန္႐ြယ္ကာ
ေနာက္ျပန္ဆုတ္ေစလုိေသာ AမူAရာကုိ ျပသည္။
သုိ႔တေစလည္း သူတုိ႔၏ AမူAရာကား ကၽြႏ္ုပ္Aား မုန္းဟန္ကုိမျပ။ ခပ္မုိ႔မုိ႔

မ်က္ခြံေAာက္မွ ေၾကာင္တက္ တက္မ်က္လံုးျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ၾကည့္ေနေသာ
သူတုိ႔၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ပကတိ ေAးျမတည္ၿငိမ္လွ၏။
Aထက္ကေပးAပ္သည့္ တာ၀န္Aတုိင္းသာ ေဆာင္႐ြက္ေနဟန္တူသည္။
ကၽြႏ္ုပ္Aား ကယ္ဆယ္ထားေသာ Aသက္သခင္ေက်းဇူး႐ွင္မ်ားAား

ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းသာ ေAာင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မျပဳမူလုိသျဖင့္
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ တဲAိမ္ငယ္ေပၚတြင္ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ ပင္
ထုိင္ေနလုိက္ေတာ့၏။

ကၽြႏ္ုပ္၏ ကုိယ္ေရးကုိ ျပန္စU္းစားလုိက္မိ၏။ စစ္ထြက္ေသာ ေရာင္းရင္း

မ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ေသၿပီဟု တစ္ထစ္ခ် ယူဆသြားၾကသည္။
စစ္ေAာင္ႏုိင္၍ ေနျပည္ေတာ္ရတနာသိခၤသုိ႔ ျပန္ၾကရသည့္Aခါ ကၽြႏ္ုပ္၏

မိဘမ်ားသည္ သားျဖစ္သူ ကၽြႏ္ုပ္၏ သတင္းကုိ စနည္းနာမည္မွာ မလဲေ
ြ ပ။
ကၽြႏ္ုပ္Aတြက္ မိဘႏွစ္ပါး ပူေဆြး႐ွာၾက ေပလိမ့္မည္။ ခ်စ္သူရည္းစားဟူ၍

မ႐ွိေသာ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔Aဖုိ႔ မိဘမ်ား ကုိသာ လြမ္းဆြတ္ရေတာ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္ ယခုေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ မည္သည့္ေဒသမွန္းလည္း မသိ။
ဤေနရာ ဤေဒသမွ ထူးဆန္းေသာ ဤလူမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား

ျပန္လႊတ္ၾကပါမည္ေလာ။
မည္မွ်ၾကာေAာင္ ကၽြႏ္ုပ္Aား သုိေလွာင္ထားမည္မသိရေခ်။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနရာမွ Aဘုိးႀကီးမ်ား ကၽြႏ္ုပ္Aား

တုိက္ေကၽြးခဲ့သည့္ ေဆးပင္ကုိ သတိရမိျပန္၏။
ဤေဆးပင္မ်ိဳးသည္ ဤAရပ္ေဒသမွာ ေပါမ်ားဟန္တူသည္။ ေနျပည္ေတာ္

ရတနာသိခၤသုိ႔ ျပန္ခြင့္ရပါက ဤေဆးပင္မ်ိဳး မ်ားမ်ားတူးသြားမည္။
ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ပါက မင္းတရားႀကီးႏွင့္တကြေသာ

လူသတၱ၀ါတုိ႔၏ Aသက္ကုိ ဤေဆးတစ္ လက္ျဖင့္ ကယ္တင္ႏုိင္စမ
ြ ္း႐ွိမည္
စသည္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aမွ်မျပတ္ ေတြးေနမိစU္ Uယ်ာU္တံခါး၀ဆီမွ ကၽြႏ္ုပ္
နားမလည္ေသာ ဘာသာစကားျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာကုိ မတုိးမက်ယ္
ေျပာသံၾကားလုိက္ရ၏။
ကၽြႏ္ုပ္ သည္ Uယ်ာU္တံခါး၀ဆီသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္Aား ဟန္႔တားခ့ဲေသာ Aေစာင့္လူ႐ြယ္ ႏွစ္ေယာက္သည္

ဒူးေလးႀကီးမ်ားကုိ ေAာက္သုိ႔ခ်ကာ ေျမျပင္ ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ၿပီး
ေခါင္းငံု႔ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
AႀကီးAကဲမ်ား လာဟန္တူသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aမွတ္မထင္ပင္

ၾကည့္ေနလုိက္၏။
ထုိAခုိက္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ကယ္တင္ခဲ့ေသာ Aဘုိးႀကီးမ်ားAနက္ ကၽြႏ္ုပ္Aား

ေပြ႕ပုိက္ခ့ဲ ေသာAဘုိးႀကီးက ေ႐ွ႕ဆံုး မွ ၀င္လာသည္။
ကၽြႏ္ုပ္Aား ေဆးပင္ႏုတ္ၿပီး ေကၽြးခဲ့ေသာ Aဘုိးႀကီးက ေနာက္က

လုိက္လာသည္။
၄င္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ ေနာက္တြင္ကား သစ္သားပန္းတစ္ခု ႐ြက္ထားေသာ

Aသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္႐ြယ္ သူငယ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ Aသက္႐ြယ္တူေလာက္ပင္
႐ွိမည္ျဖစ္ေသာ Aျခားသူတစ္ေယာက္ လုိက္ပါလာ ၾကသည္။
Aားလံုးေသာသူမ်ားမွာ Aနီႏွင့္ Aနက္စင္း သင္တုိင္း႐ွည္ႀကီးမ်ား

ဆင္တူ၀တ္ထားၾကသည္။
ေခါင္းတံုး ေျပာင္ေAာင္ ရိတ္ထားၾကသည္။ ေသြးမ႐ွိသလုိ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္

႐ုပ္ရည္ သ႑ာန္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾက သည္။
ခပ္မုိ႔မုိ႔ မ်က္ခြံႏွင့္ ေၾကာင္တက္တက္ မ်က္လံုးမ်ားကား တူညီလွ၏။
တစ္မိ တစ္ဘ၀တည္းမွ ေပါက္ဖြားေသာ ညီရင္း Aစ္ကုိမ်ားေပေလာဟု ကၽြႏ္ုပ္

ေတြးမိပါ၏။

သူတုိ႔သည္ တည္ၿငိမ္ ေAးေဆးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေလွ်ာက္လာခ့ရာ

ကၽြႏ္ုပ္ထုိင္ေနရာ တဲAိမ္ငယ္ ေ႐ွ႕သုိ႔ပင္ ေရာက္လာေလၿပီ။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္မ်ားAား ညႊတ္ေပ်ာင္း႐ုိေသေသာ

စိတ္ေစတနာျဖင့္ ထုိင္ရာမွထကာ Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္႐ွိရာသုိ႔
သြားေရာက္ၿပီး က်ံဳ႕က်ံဳ႕ယံု႔ယုံ႔ ရပ္လုိက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လက္Aုပ္ခ်ီ
လုိက္ပါ၏။
တဲေ႐ွ႕၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္၏ AျပဳAမူကုိ ရပ္ၾကည့္ေနသာ Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္၏

ျဖဴေရာ္ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာႀကီး မ်ားတြင္ ႏွစ္သိမ့္၀မ္းေျမာက္
ေက်နပ္ေသာ AမူAရာ ထင္႐ွားစြာ ေပၚလာသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ
သိလုိက္ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ တဲငယ္ေပးသုိ႔ တက္ၿပီး ထုိင္လုိက္၏။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္၏ေ႐ွ႕တြင္ ႐ုိေသစြာ ထုိင္လုိက္ပါသည္။

သူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကား တဲေ႐ွ႕ တြင္ ရပ္ၿမဲရပ္လ်က္ ...
Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္ကား ကၽြႏ္ုပ္Aား Aတန္ၾကာ ေစ့ေစ့ ၾကည့္ေနၿပီးမွ

တစ္ေယာက္က ရပ္ေနၾကေသာ သူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္Aား
လက္ျပလုိက္၏။
သစ္သားလင္ပန္းကုိ ႐ြက္ထားေသာသူငယ္သည္ သူ႐ြက္လာေသာ

လင္ပန္းကုိ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေ႐ွ႕မွာ ခ်ေပး သည္။ တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္က
တဲေ႐ွ႕႐ွိ ေရAျပည့္ႏွင့္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ႀကီးကုိ ယူလာေပးသည္။

သစ္သား လင္ပန္းထဲတြင္ကား စားေသာက္စရာမ်ား တစ္ပံုစီ ပံုထားသည္။
A႐ြက္Aသီးမ်ားကုိ ျပဳတ္ထားေသာ Aပံုတစ္ပံု၊ ထမင္းတစ္ပံု၊

ငွက္ေပ်ာသီးႀကီး သံုးလံုးႏွင့္ ဆားတစ္ပံုသာ ပါ၏။ သားငါး Aမဲဟင္းလ်ာဟူ၍
လံုး၀မပါေပ။
ကၽြႏ္ုပ္Aား စားေသာက္ေစလုိေသာ AမူAရာကုိ Aဘုိးႀကီးမ်ားက ျပၾက၏။
Aဖ်ားေပ်ာက္ကင္းၿပီျဖစ္၍ နာလန္ထစလူလုိ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္

ဆာေလာင္လွၿပီျဖစ္၍ ၾကာ႐ွည္မဆုိင္းဘဲ စားလုိက္သည္။
လင္ပန္းထဲတြင္႐ွိသည့္ စားစရာမ်ားAနက္ ဆားAနည္းငယ္သာ

ႂကြင္းက်န္ေလေတာ့၏။
သူတုိ႔ ေကၽြးေမြးသည့္ AစားAစာကုိ ယခုလုိ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿမိန္႐ွက္စြာ စားသည္ကုိ

ေတြ႕ရေသာ Aဘုိးႀကီးႏွစ္ ေယာက္မွာ မ်ားစြာ ေက်နပ္ဟန္ေပၚေနသည္။
ထုိ႔ေနာက္ တစ္စံုတစ္ရာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ကၽြႏ္ုပ္Aား ေရယူေပးေသာ

သူငယ္ကုိ ထားခဲ့ၿပီး Aားလံုး ျပန္ သြားၾကေလသည္။
AစUီးေသာ္ သူငယ္ေလးသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aနားမွ မခြာဘဲ Aၿမဲတေစ

ေနေနသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ နားမလည္မိေပ။
ထုိ႔ေနာက္မွ ကၽြႏ္ုပ္ Aလုိ႐ွိသည့္ AကူAညီကုိ ေပးရန္၊ တစ္နည္းAားျဖင့္

ကၽြႏု္ပAား ေစာင့္ၾကည့္ေနရန္ ထားေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာရေပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၿခံစည္း႐ုိးမွ ၀ါးကုိင္းကေလးမ်ားကုိ ခ်ိဳးယူကာ

ေနတစ္ႀကိမ္ထြက္တုိင္း ၀ါးတုတ္ကေလး တစ္ေခ်ာင္းကုိ ထရံမွာ ထုိးကာ
Aမွတ္Aသားျပဳလာခဲ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္Aား ေန႔စU္ ေကၽြးေမြးေသာ Aစာ Aာဟာရမွာ ဟင္းသီး ဟင္း႐ြက္၊

သစ္သီး၊ ထမင္းျဖဴႏွင့္ ဆား၊ သက္သက္လြတ္ AစားAစာမ်ားသာ
ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ Aပါးတြင္ Aၿမဲတေစ ႐ွိေနေသာ သူငယ္ေလးႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး

ေနရေသာAခါ သူတုိ႔၏ ဘာသာ စကား ကုိ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္မွ်
နားလည္လာရသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူငယ္ေလးႏွင့္ စိတ္သေဘာ ညီညြတ္ေAာင္ လုိက္ေလ်ာ၍

သူတုိ႔ ဘာသာစကားကုိ ႀကိဳးစား သင္ယူလာခဲ့ရာ ကၽြႏ္ုပ္၏
၀ါးတုတ္ငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ Aမွတ္Aသား ျပဳခ်က္Aရ ရက္ေပါင္း
ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ် Aၾကာမွာ သူငယ္ေလးႏွင့္ သူတုိ႔ဘာသာAတုိင္း
ေကာင္းမြန္စြာ နားလည္ေျပာဆုိႏိုင္ ေသာAေျခAေနသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဤUယ်ာU္ထဲမွ ထြက္ခြင့္ကုိကား လံုး၀ မရေခ်။
Uယ်ာU္တံခါး၀တြင္ ဒူးေလးကုိင္ Aေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္သည္ Aၿမဲတေစ

ေစာင့္ၾကပ္လ်က္႐ိွ၏။
မည္သည့္လ၊ မည္သည့္ေန႔၊ မည္သည့္ရာသီUတု ဟူ၍လည္း

ကၽြႏ္ုပ္မသိေတာ့ေခ်။
ကၽြႏ္ုပ္ ဤေနရာေရာက္ၿပီး ရက္ေပါင္း တစ္ရာ့တစ္ဆယ့္ငါးရက္သုိ႔

တုိင္လာခဲ့ေသာ ေန႔တြင္ကား သူငယ္ေလး သည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား
ေAာက္ပါAတုိင္းေျပာျပ၏။

" နင့္ A၀တ္ေတြက ေပေနၿပီ၊ ေဟာင္းေနၿပီ၊ နက္ျဖန္တုိ႔မ်ား၀တ္တ့ဲ

သင္တုိင္းမ်ိဳးတစ္ထည္ နင္ ၀တ္ရမယ္ "
" ဘယ္သူ က ငါ့ကုိ ေပးမွာလဲ "
ကၽြႏ္ုပ္က ေမးလုိက္၏။
" ဟဲ့ ... တုိ႔ေစာ္ကဲႀကီး ယူလာမွာေပါ့၊ နက္ျဖန္ဆုိရင္ ဗုဒၶကုိ သြားၿပီး

႐ွိခုိးရမယ့္ေန႔ပဲ၊ တုိ႔မ်ား႐ြာက လူေတြ Aားလံုး သြားရမယ္၊ ဘုရင္မပါ ဗုဒၶဆီကုိ
လာ႐ွိခုိးမွာ "
" ဘာ ... ဘုရင္မ ဟုတ္လား "
ကၽြႏ္ုပ္က Aံ့Aားသင့္စြာ ေမးလုိက္သည္။
" ေAးေပါ့ ... တုိ႔ဘုရင္မက သိပ္လွတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နင္သူ႔ကုိ သိပ္မၾကည့္န႔၊ဲ

ဘုရင္မAနားမွာ ေစာင့္တဲ့ လူေတြက နင့္မ်က္လံုးကုိ ဒူးေလးနဲ႔
ပစ္လုိက္လိမ့္မယ္"
" ငါက တျခားကလာတဲ့လူကြယ့္၊ နင္တုိ႔လူမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဗုဒၶကုိ

သြား႐ွိခုိးရမယ့္ေနရာကုိ ငါ လုိက္ခြင့္ရပါ့ မလား"
" ဟဲ့ ... Aားလံုး လူေတြသြားရမွာ၊ နင့္ကုိ ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့လုိ႔

ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ နင္ ထြက္ေျပး မွာေပါ့၊ နင့္ကုိလဲ ဒူးေလးကုိင္ႏွစ္ေယာက္က
ေစာင့္ေခၚမယ္၊ ငါလဲ နင့္Aနားမွာ Aၿမဲ႐ွိမယ္ "
" ငါ့ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘူးလား "

ကၽြႏ္ုပ္က ဤသုိ႔ ေမးလုိက္ေသာAခါ သူငယ္ကေလးသည္ Aသံမထြက္ဘဲ

Aားရပါးရ ရယ္လုိက္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ နားလည္သေဘာေပါက္ေAာင္
ေျပာျပေလသည္။ သူငယ္ေလးေျပာျပ၍ သိရသည္ကား ...။
ယခု ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္႐ွိေနေသာေနရာသည္ ေျမျပင္ေဒသ မဟုတ္ဘဲ "

ေနာင္စငဲ့ " Aမည္႐ွိေသာ ေတာင္ တန္းေပၚ တြင္ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဤေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းတြင္ ေ႐ွးလြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ

ၾကာျမင့္စြာကပင္ ေနထုိင္လာခဲ့ေသာ လူမ်ားသည္ ကရင္လူမ်ိဳး
Aစစ္ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း Aျခားေသာေနရာေဒသ႐ွိ ကရင္မ်ားႏွင့္ ဆက္သယ
ြ ္
ေပါင္းယွက္ ကူးလူးသြားလာျခင္း လံုး၀မျပဳဘဲ၊ သီးသန္႔ တစ္နယ္ တစ္႐ာြ
တည္ေထာင္ေနထုိင္ ၾကေၾကာင္း။
သတၱ၀ါတုိ႔၏ ေသြးသားပါေသာ AစားAစာကုိ လံုး၀ မစားဘဲ

သက္သတ္လြတ္သာလွ်င္ စားေသာက္ၾက ေၾကာင္း၊ မက်န္းမမာျဖစ္လာလွ်င္
ေသေန႔ေစ့ေသာသူမွAပ မည္သည့္ ေ၀ဒနာမဆုိ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃ သံုးပါး
ပါ႐ွိေသာ ဗုဒၶေဆးပင္ (ကၽြႏ္ုပ္Aား တုိက္ေကၽြးခဲ့ေသာေဆးပင္
ျဖစ္ဟန္တူသည္) သာ တုိက္ေကၽြးက က်န္း မာ၍ Aသက္
ခ်မ္းသာရာရေၾကာင္း။
တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ေတာင္ထြတ္ေပၚ႐ွိ ဗုဒၶကုိ ကေလးလူႀကီး

တစ္ေယာက္မက်န္ သြားေရာက္ ဖူးေျမာ္ရ ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶပူေဇာ္ပဲက
ြ ုိ
ဘုရင္မကုိယ္တုိင္ Aခမ္းAနားျဖင့္ ထြက္ေတာ္မူေၾကာင္း။
ဗုဒၶ စံေတာ္မူရာ ေတာင္ထြတ္၀ယ္ ေဆးပင္မ်ား Aမ်ားAျပား႐ွိေၾကာင္း

စသည္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ သိရသည္။

သူငယ္ေလး ၏ စကားAရ၊ ဗုဒၶေဆးပင္သည္ Aျခားေသာ ေနရာေဒသမွာ

ေတြ႕႐ွိႏုိင္ရန္ Aလြန္ခဲယU္းလွ သည္။ ကၽြႏ္ုပ္Aဖုိ႔ ကံေကာင္းေထာက္မသျဖင့္
ေသေန႔ မေစ့ေသးေသာေၾကာင့္ ခဲခဲယU္းယU္းတစ္ပင္မွ် Aဆင္သင့္
ေတြ႕ရေၾကာင္း သိရ၏။
ထုိေန႔ကလည္း AႀကီးAကဲ Aဘုိးႀကီး ငါးေယာက္သည္ ျပဳေနက်

၀တၱရားAတုိင္း ဘုရင္မစံေတာ္မူရာ နန္းAနီး႐ွိ လုိဏ္ဂူထဲမွ
ကမၻာUီးကာလကပင္ AလုိAေလ်ာက္တည္႐ွိေနေသာ
ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီးကုိ ဆီမီး ပန္း နံ႔သာျဖင့္ ပူေဇာ္ေနဆဲ၀ယ္
ေက်ာက္Uေဒါင္းႀကီးသည္ တစ္ခ်က္မွ် မသိမသာ ျမည္ေႂကြး လုိက္သည္ ကုိ
ၾကားရသည္ဟု ဆုိသည္။
ဤ Aထိမ္းAမွတ္ကား ဘုရင္မစံေတာ္မူရာ "ေနာင္စငဲ့"

ေတာင္တန္းAနီး၀ယ္ သူစိမ္း တစ္သီးတစ္ေယာက္ ေရာက္႐ွိ ေနၿပီဟူေသာ
Aဓိပၸာယ္ပင္ျဖစ္သည္။
ရန္သူ ျဖစ္ပါမူ ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီးက သံုးႀကိမ္တြန္က်ဴးသည္ဟုဆုိ၏။

ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီး သတိေပး ခ်က္ Aရ လူႀကီး ငါးေယာက္သည္
ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းေပၚမွ ဆင္းလာကာ ေရာက္႐ွိေနမည့္ တစ္စံု
တစ္ေယာက္ ေသာ သူAား ႐ွာေဖြရာ တစ္ေနကုန္၍ ေန၀င္ခါနီးမွ ကၽြႏ္ုပ္Aား
ကၽြႏ္ုပ္၏ ခံ့ညားေခ်ာေမာေသာ မ်က္ႏွာ၊ ၀ငါး၀ါေသာ Aသားႏွင့္

႐ွည္လ်ားေသာဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ မိန္းမ ဟူေသာ Aမွတ္ျဖင့္
ေတာင္တန္းေပၚသုိ႔ တင္ယူ ေခၚေဆာင္ခဲ့ရာ ေတာင္တန္းေပၚေရာက္၍

မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေသခ်ာ စြာ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈမွ ေယာက္်ားျဖစ္ေနေၾကာင္း

သိရသည္ဟု ဆုိသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဤေနာင္စငဲ့မွာ ေနသူAားလံုးသည္ သစၥာ၊ သမာဓိ ႐ွိေသာလူမ်ား၊

သူေတာ္ေကာင္းတရား႐ွိေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္Aား တစ္စံုတစ္ရာ
ႏွိပ္စက္ျခင္းမျပဳဘဲ ဤUယ်ာU္ထဲမွာ သီးသန္႔ထားၾကသည္။
ဒူးေလးကုိင္ စစ္သည္ေတာ္မ်ားသည္ တဖက္သားAား Aေၾကာင္းမဲ့ ညႇU္းဆဲ

ဆတ္ျဖတ္ျခင္း မျပဳမူဘဲ သူတုိ႔၏ စည္းကမ္း Uပေဒကုိ ဆန္႔က်င္သူ ဗုဒဓစံရာ
ေတာင္ထြတ္ႏွင့္တကြေသာ "ေနာင္စငဲ့" ေတာင္တန္း မွာ ေနထုိင္ သူမ်ား Aား
ဖ်က္ဆီးႏွိပ္စက္လုိသူမ်ားကုိသာ ဒူးေလးျဖင့္ Aေသဆံုးမသည္။
ဘုရင္မ Aတြက္ဆုိလွ်င္ Aသက္ စြန္႔ၾကမည့္သူမ်ားမွာ

Aားလံုးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ သိရေပသည္။
" ဘုရင္မ နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ "
ကၽြႏ္ုပ္ က ေမးလုိက္သည္။
" ဘုရင္မ နန္႔ေနာင္းခါရီ "
သူငယ္ကေလးကေျဖၿပီး Uယ်ာU္တံခါး၀သုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သျဖင့္

ကၽြႏ္ုပ္ကပါ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္Aတြက္ စားေသာက္စရာမ်ား လာပုိ႔ေသာ သူငယ္သည္

ေခါင္းတံုးေျပာင္ေပၚတြင္ သစ္သားလင္ပန္း ကုိ ႐ြက္ၿပီး ေAးေဆးတည္ၿငိမ္စာြ
လာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
" ေနပါUီးကြယ့္၊ ငါ့ကုိ ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘူးလား "

ထမင္းပုိ႔လာေသာ သူငယ္ကေလးAနီး ေရာက္မလာမီ ကၽြႏ္ုပ္က

Aေရးတႀကီး ေမးလုိက္၏။ သူငယ္ကေလးက Uီးေခါင္းကုိ ျဖည္းေလးစြာ
ခါလုိက္သည္။
တုိ႔ ျပည္တုိ႔နယ္ထဲေရာက္ၿပီးမွ ျပန္ခြင့္ျပဳလုိက္ရင္ ဗုဒၶရယ္ ေဆးပင္ရယ္

ဘုရင္မရယ္ တုိ႔တေတြ ဒီမွာ ႐ွိေန ေၾကာင္း ကုိ နင္တုိ႔တုိင္းျပည္ကလူေတြ
သိကုန္မွာေပါ့၊ နင္နဲ႔ တုိ႔ဘုရင္မနဲ႔ Uီးေခါင္းခ်င္းတူလုိ႔ နင့္ကုိ မိန္းမ ထင္ၿပီး
ေခၚလာတာ။ စေတြ႕ကတည္းက ေယာက္်ားမွန္းသိရင္ နင့္ကုိ ဒီAတုိင္း
ပစ္ထားခဲ့မွာေပါ့ "
သူငယ္ေလးက စကားကုိ Aဆံုးသတ္ကာ ႐ုတ္ခနဲ ထၿပီး တဲေAာက္သုိ႔

ဆင္းသြားေလေတာ့၏။
-------------------------------
Aခန္း (၂)
ေတာၾကက္မ်ား ေတာင္ပံ႐ုိက္ကာ သာယာစြာ တြန္က်ဴးသံေၾကာင့္

ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည္။ ခ်မ္း ေAး လွ သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္
Aိပ္ရာထဲမွ မထဘဲ ေကြးၿမဲတုိင္း ေကြးေနမိသည္။
ေတာၾကက္မ်ား တြန္သံကုိၾကားမွ ကၽြႏ္ုပ္ သတိထားမိသည္ကား ကၽြႏ္ုပ္

စေရာက္သည့္ေန႔မွစ၍ ေခြးေဟာင္ သံ ကုိ လံုး၀ မၾကားမိျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
လူေနAိမ္ေျခ ရွိေနလွ်င္ ေခြးကေတာ့ ႐ွိစၿမဲပင္။ ကၽြႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာမွာ

လူသူAဆက္ေ၀း၍ပင္ ေခြးသံကုိ မၾကားေလ သလားဟု ေတြးမိ၏။

ေတာၾကက္မ်ား တြန္သံႏွင့္ မေ႐ွးမေႏွာင္းပင္ ကၽြဲခ်ိဳမႈတ္သံလုိလုိ Aသံမ်ား၊

စည္သံလုိလုိ Aသံမ်ား၊ ေမာင္း သံလုိလုိ Aသံမ်ားသည္ Aခ်ိတ္Aဆက္
မွန္မွန္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဆိတ္ၿငိမ္လွေသာ A႐ုဏ္Uီး Aခ်ိန္ ၀ယ္ ေလးတဲြ႕
သာယာလ်ေသာ တူရိယာသံမ်ားသည္ စိတ္ဘ၀င္ ညြတ္ႏူးဖြယ္
ေကာင္းလွပါဘိ၏။
ကၽြႏ္ုပ္၏စိတ္သည္ မတည္မၿငိမ္ ပ်ံ႕လြင့္ကာ

လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈေပၚလာသည္။
ထုိAခုိက္ သူငယ္ေလးက ကၽြႏ္ုပ္မႏုိးေသး Aထင္ျဖင့္ လာႏိႈးသည္။
" ႏုိးေနပါၿပီကြယ့္၊ ဒါထက္ မင္းလဲ ငါနဲ႔ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ နာမည္လဲ

Aခုထက္ထိ မသိရ၊ မင္းနာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ "
" ေဟ ... ငါ့နာမည္ ေစာေ၀ေဖာ္၊ နင့္နာမည္ေရာ "
" ဗလတဲ့ မွတ္ထား "
" ေAး ... ဗားလား ... ဗားလား ထေတာ့ "
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း ကင္းမဲ့သည့္Aထဲကပင္ သူငယ္ေလး၏

ေခၚသံေၾကာင့္ ရယ္လုိက္မိ၏။
မ်က္ႏွာသစ္ ကုိယ္လက္ သုတ္သင္ၿပီးေသာ္ မုိးေကာင္းကင္သည္

ပုိမုိၾကည္လင္ ျပတ္သားစြာ ျမင္ႏုိင္ေAာင္ လင္းလာၿပီျဖစ္၏။
မၾကာမီ ကၽြႏ္ုပ္Aား ကယ္တင္ၿပီး ေ၀ဒနာ ကင္းေပ်ာက္သည့္ေန႔မွာ

တစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ လာၿပီး တစ္ခါ တစ္ေခါက္မွ မေပၚလာေသာ AႀကီးAကဲ

Aဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္သည္ ေနာက္ပါ ဒူးေလးကုိင္ စစ္သားႏွစ္ ေယာက္ ႏွင့္

ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာ ေရာက္လာသည္။
သူတုိ႔၏ ေနာက္ပါး၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ထမင္းပုိ႔ေနက် သူငယ္ေလးက Aနီႏွင့္

Aနက္စင္း Aသစ္စက္စက္ မာေတာင့္ေနေသးေသာ ဂ်ပ္ခုပ္သင္တုိင္းႀကီး
တစ္ထည္ကုိ ကုိင္လာသည္။
" ငါ့Aသက္ကုိ ကယ္တင္ထားတဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ Aေဖတုိ႔ကုိ ငါ ႐ွိခုိးပါတယ္ "
သူတုိ႔ဘာသာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြႏ္ုပ္၊ ခင္ဗ်ား ဟူေသာ စကားမ႐ွိ၊ နင္၊ ငါ၊

Aရွင္၊ သခင္ ဟူေသာ စကား သာ႐ွိသည္။
တဲေ႐ွ႕သုိ႔ ေရာက္လာေသာ Aဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္Aား ကၽြႏ္ုပ္က ႐ုိေသစြာ

ႏႈတ္ဆက္ကာ လက္Aုပ္ခ်ီ လုိက္ပါသည္။ လူမ်ိဳးခ်င္း မတူေစကာမူ သူတုိ႔၏
Aသက္A႐ြယ္ကလည္း ႐ုိေသထုိက္သည္။ ေက်းဇူး႐ွင္ လည္း ျဖစ္သည္။
Aက်င့္စာရိတၱ၊ သစၥာ၊ သမာဓိကုိလည္း သိၿပီးျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္တြင္

ၾကည္ညိဳေနသည္။ တစ္Uီးေမတၱာ တစ္Uီး မွာ ဆုိေသာ စကားAတိုင္းပင္
Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြႏ္ုပ္Aား ၾကင္နာပံုရသည္။
" ေဟး ... နင္ ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာတတ္ေနပီ၊ နင့္နာမည္ကုိေျပာ "
ကၽြႏ္ုပ္Aား ေပြ႕ထူခဲ့ေသာ Aဘုိးႀကီးက ေမးလုိက္၏။
" ဗလလုိ႔ေခၚတယ္ Aေဖ "
" ေAး ... ဗားလား ... နင့္A၀တ္ေတြခၽြတ္၊ တုိ႔A၀တ္ကုိ "
Aဘုိးႀကီးက ေျပာလုိက္ေသာAခါ သင္တုိင္းကုိ ေပြ႕ယူလာေသာ

သူငယ္ေလးက ကၽြႏ္ုပ္Aား သင္တုိင္းကုိ လွမ္းေပးသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူတုိ႔AလုိAတုိင္း ကၽြႏ္ုပ္၏ A၀တ္ေဟာင္းမ်ားကုိခၽြတ္ကာ

သင္တုိင္းကုိ ၀တ္လုိက္ပါသည္။
" ေAး နင္Aခုမွ လွသြားတယ္ "
Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္က သေဘာက်စြာေျပာၿပီး တည္ၿငိမ္ကာ

မ်က္ႏွာထားႀကီးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲမွာကား
လွသည္ဟုမထင္၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႐ုပ္သြင္သည္ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္
ႏွစ္ၿခိဳက္ဟန္ေဆာင္ေနရ၏။
" ငါ့သား ... နင္သိေAာင္ ႀကိဳတင္ ေျပာထားမယ္၊ ငါက ဒီ

ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းမွာ ဘုရင္မကလဲြရင္ တန္ခုိး Aႀကီးဆံုးပဲ၊ ငါ့နာမည္က
ဖူးသာကုိကြီလုိ႔ေခၚတယ္၊ Aဓိပၸာယ္က ငွက္ေပ်ာပင္ Aႏွစ္ေပါ့၊ ဒီAႀကီး Aကဲ
ရာထူး ကုိ မ်ိဳး႐ုိး AစU္Aလုိက္ ဆက္ဆံရတဲ့ ထံုးစံ႐ွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္
ငယ္နာမည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ AႀကီးAကဲ ရာထူး ဆက္ခံလုိက္ရင္
ဖူးသာကုိကြီးလုိ႔ Aမည္ခံရတယ္၊ Aခု တုိ႔တစ္ေတြ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ က်င္း
ပၿမဲျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶ ပူေဇာ္ပဲြ ကုိ သြားရမယ္၊ ေ႐ွ႕ဆံုးက AတီးAမႈတ္ေတြန႔ဲ
ဆီမီးပန္းနံ႔သာကုိင္စဲြတဲ့လူေတြ၊ Aဲဒီေနာက္က ဒူးေလး စစ္သား ေတြ၊
Aဲဒီေနာက္က ဘုရင္မနဲ႔ AၿခံAရံေတြ၊ Aဲဒီေနာက္က ငါ၊ နင္က ငါ့ ေနာက္က
လုိက္ရမယ္၊ ငါလုပ္သလုိလုပ္၊ ငါေနသလုိေန၊ မမွားေစနဲ႔၊ မွားရင္
ဒူးေလးကုိင္ေတြက နင့္ကုိပစ္ သတ္ လိမ့္မယ္၊ ဘုရင္မကုိလဲ နင္
ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဘူး ၾကားလား၊ နာလည္လား ဗားလား "
" နားလည္ပါတယ္ Aေဖ "
" ေAး ... လာ သြားၾကစုိ႔ "

Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္က ေ႐ွ႕မွသြားသည္။ သူတုိ႔ေနာက္က

ကၽြႏ္ုပ္လုိက္ရသည္။ ဒူးေလးကုိင္ ႏွစ္ေယာက္က ကၽြႏ္ုပ္ ၏
တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဒူးေလးကုိ Aဆင္သင့္ ျမားတင္ၿပီး လုိက္လာသည္။
မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ Aက်ယ္ခ်ဳပ္ခံေနရေသာ ဤUယ်ာU္ထဲမွ

ထြက္ရေပေတာ့မည္။ နယ္ေျမေဒသ AေနAထား လမ္းခရီး Aဆက္Aသြယ္
AေျခAေန၊ သူတုိ႔၏ ေနခင္းထုိင္ခင္းကုိ ေတြ႕ျမင္ Aကဲခတ္ခြင့္ ရၿပီျဖစ္ ၍
ကၽြႏ္ုပ္ ၀မ္းသာမိသည္။
Uယ်ာU္တံခါး၀မွ ထြက္လုိက္ေသာAခါ ကၽြႏ္ုပ္မွာ Aံ့Aားသင့္မိ၏။

Aဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ Aက်ယ္ခ်ဳပ္ခံေနရေသာ Uယ်ာU္၏ေ႐ွ႕-
ေနာက္-၀ဲ-ယာ ပတ္၀န္းက်င္ ေတာင္ေစာင္း ေတာင္ကုန္းတုိ႔တြင္ Uယ်ာU္
ပန္းၿခံ၊ ယာခင္းမ်ားျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေနေသာ တဲငယ္မ်ိဳး
AႀကီးAငယ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကုိ AစီAရီ ေတြ႕ ရသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေနရေသာ ၿခံစည္း႐ုိးႏွင့္ ဆက္လ်က္ နီးကပ္စြာ

တည္ေဆာက္ထားေသာ Aိမ္မ်ားကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဒူးေလး ကုိင္
လူမ်ားကုိလည္း Aိမ္တုိင္း ေနရာတုိင္းမွာေတြ႕ရသည္။
Aဘယ္နည္းျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါမည္နည္း၊ ဤမွ်ေလာက္

နီးကပ္စြာ တည္႐ွိေနေသာ Aိမ္မ်ားမွ ေခြးမ႐ွိ၍ ေခြးသံမၾကားရသည္
ထားဘိUီး၊ လူႀကီးသံ၊ ကေလးသံ ဆိတ္လွသည္ကား Aံ့ဖြယ္ပင္ ေကာင္းေသး
ေတာ့၏။
Aသံဗလံ လံုး၀မၾကားရ၍ လူသူႏွင့္ေ၀းရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္ကုိ ထားသည္ဟု

ထင္မိသည္မွာ မွားေလစြ၊ ၀ါး႐ံုၿခံ စည္း႐ုိး ကုိ ေဖာက္ေျပးမည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္

ႀကံမိခဲ့ေသာ္လည္း သူငယ္ ေ၀ေဖာ္ႏွင့္ ဒူးေလးႏွစ္ေယာက္ မလစ္၍

ကၽြႏ္ုပ္Aႀကံ Aထမေျမာက္ခဲ့သည္မွာ ကံေကာင္းေလစြ၊ ေဖာက္ၿပီးေျပးမိလ်င္
ဒူးေလးစာျဖစ္မည္မွာ မလဲြ ေခ်။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ Iေႁႏၵရရပင္ ဖူးသာကုိကြီးေနာက္မွ လွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္

လုိက္လာခဲ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္Aား ေစာင့္ေ႐ွာက္ ေနၾကဟန္ တူေသာ
ပတ္၀န္းက်င္မွ ဒူးေလးကုိင္မ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔မွေနာက္စု႐ံုးလုိက္လာၾက ၏။
Aားလံုးေသာလူမ်ားမွာ ဖူးသာကုိကြီးမွစ၍ ေခါင္းတံုးေျပာင္ေျပာင္၊ Aနီႏွင့္

Aနက္စင္း သင့္တုိင္း႐ွည္၊ ျဖဴ ေရေသာ မ်က္ႏွာ၊ ခပ္မုိ႔မုိ႔မ်က္ခံြ၊
ေၾကာင္တက္တက္ မ်က္လံုးျဖင့္ တညီတည္း တဆင္တည္းျဖစ္သည္။
တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ သစ္သားကုိ တစ္Uီးတည္းေသာပန္းဆရာက

တစ္ပံုဂံတည္း ထုလုပ္ထားေသာ ပန္းပု ႐ုပ္မ်ားႏွင့္တူ၏။ A႐ြယ္၊ AလံုးAရပ္၊
Aနိမ့္Aျမင့္၊ Aပိန္A၀သာ ကြာျခားသည္။
သုိ႔ေသာ္ ... ဖူးသာကုိကြီမွစၿပီး Aားလံုး

သန္စြမ္းလ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္သူမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ မိန္းမဟူ၍ တစ္Uီး
တစ္ေယာက္မွ် မျမင္ရေခ်။
ကေလး ေျမးငယ္ ႏုိ႔စုိ႔ႏုိ႔ညႇာ A႐ြယ္ဟူ၍ လည္း လံုး၀ မေတြ႕ရ။

Aေတာ္ခပ္ေ၀းေ၀းဆီမ် ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ ကၽြႏ္ုပ္ မေဖာ္ျပတတ္သည့္
ေလးတဲြ႕တဲြ႕ တူရိယာသံမွAပ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ ေျခသံကုိသာ
ၾကားခဲ့ရသည္။

ဆင္းခ်ည္တက္ခ်ည္ျဖင့္ မ်ားစြာေသာ Aိမ္မ်ားကုိ

ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ လာခဲ့ေသာ
ေတာင္မ်ားထက္ မ်ားစြာျမင့္ေသာ ေတာင္တစ္လံုးကုိ တက္ရသည္။
တူရိယာသံသည္ ထုိေတာင္ခါးလယ္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာေနသည္။

Aိမ္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းက်ဲလာ သည္။ ေတာင္ ခါးလယ္ ဆီသုိ႔
ေရာက္ေသာAခါ တူရိယာသံသည္ နီးကပ္စြာၾကားရ၏။
ထေ၀ါေ၀ါ စီးက်ေနေသာ ေရတံခြန္သံကုိ ၾကားရသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္

ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေတာင္ကမ္းပါးယံ တစ္ေနရာ၀ယ္
ေငြပန္းဆုိင္းႀကီးႏွင့္တူေသာ ေရတံခြန္ႀကီးသည္ လွပသြယ္ျဖာကာ
ေAာက္ေျခ႐ွိ ေက်ာက္ Aုိင္ႀကီး တစ္ခု Aတြင္းသုိ႔ ေရပန္းမ်ား
တဖြားဖြားထေစလ်က္ စီးက်ေနသည္။
စမ္းAုိင္မွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ သန္႔႐ွင္းစင္ၾကယ္စာြ ျဖင့္

လွပေသာပန္းပင္မ်ား AစီAရီ ညီညာစြာ စုိက္ ပ်ိဳး ထားသည္။
စမ္းAုိင္မွ လူသြားလမ္းကေလးတစ္ခုသည္
တစ္ဖက္ေတာင္ကမ္းပါးယံAျမင့္ဆီသုိ႔ ေကြ႕ေကာက္စြာ တက္ သြား၏။
လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္တြင္လည္း ဖူးပြင့္ေ၀ဆာစြာ လွပေသာ ပန္းပင္မ်ား
Aဆက္မျ္ပတ္ စုိက္ပ်ိဳးထား သည္။
လူသြားလမ္းေလးသည္ ေတာင္ခါးလယ္ေလာက္တြင္ ႐ွိေနေသာ

ေတာင္ထြတ္ကေလးထိပ္႐ွိ ခပ္ျမင့္ျမင့္ Aိမ္ တစ္ေဆာင္ တြင္
လမ္းဆံုးသြားေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ သတိထားမိသည္ကား ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္လည္း

ကုိAိမ္ျမင့္ကုိပင္ Uီးတည္သြားေနေၾကာင္း ပင္ျဖစ္၏။
ေတာင္ထြတ္ကေလး၏ ေ႐ွ႕ဘက္မ်က္ႏွာစာ ေတာင္ထြတ္ကေလးAေျခကုိ

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ထုိေနရာ ၌ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ရပ္လုိက္ၾက၏။
တူရိယာသံသည္ Aိမ္ျမင့္ေ႐ွ႕မွ တီးမႈတ္ေနေၾကာင္း သိရ၏။

ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ဒူးေလးကုိင္ စစ္သည္ မ်ား သည္ စနစ္တက်
လမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ စီတန္း ရပ္ေနၾကသည္။
ထုိေနရာေရာက္မွ ၿငိမ္သက္စြာ ကုိယ့္Aုပ္စုႏွင့္ကုိယ္ ရပ္ေနၾကေသာ မိန္းမမ်ား

ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႕ရ၏။ ေယာက္်ားဟူသမွ် Aားလံုးမွာ
ေခါင္းတံုးေျပာင္ေAာင္ တညီတညာတည္း ရိတ္ထားသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ တြင္
Aထူး Aဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း မိန္းမမ်ားAားလံုး၊ ကေလးမ်ား
Aားလံုးမွာလည္း ေခါင္းတံုး ေျပာင္ေAာင္ ပင္ ရိတ္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရေသာ
ကၽြႏ္ုပ္သည္ မAံ့ၾသဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ေခ်။
မိန္းမ မ်ား၊ ကေလးမ်ားမွာလည္း Aနီႏ်င့္ Aနက္စင္း သင္တုိင္းကုိ

တညီတညာတည္း၊ တစ္ဆင္တည္း ၀တ္ထားၾကသည္။
Aကယ္၍သာ စိမ္းလဲ့လဲ့ ျမရည္ေသြးေပါက္ေနေသာ ေက်ာက္တစ္မ်ိဳးကုိ

ဆဲြကံုးAျဖစ္သီၿပီး လည္တြင္ ၀တ္ဆင္မထားပါက မိန္းမ ေယာက္်ား
ခဲြျခားရန္ပင္ ခက္ေပလိမ့္မည္။
ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ကေလးAားလံုး ျဖဴေရာ္ေသာAသားAရည္၊ မ်က္ႏွာ၊

မုိ႔ေမာက္ေသာ မ်က္ခံြ၊ ေၾကာင္ တက္တက္မ်က္လံုးမ်ားက တစ္ပံုစံတည္းေပ။

ဘယ္လုိတုိင္းျပည္၊ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးထဲ ငါေရာက္ေနပါလိမ့္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ေတြးမိ၏။

တည္ၾကည္ ခံ့ညား ေခ်ာ ေမာေသာ မ်က္ႏွာ၊ ၀ါ၀င္းေသာ AသားAရည္ႏွင့္
႐ွည္လ်ားမ်ားျပားေသာ ဆံပင္ကုိ ဆံၿမိတ္ကြင္းခ်ကာ
ေသွ်ာင္တေစာင္းထံုးထားေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aား သူတုိ႔သည္ တည္ၿငိမ္ေသာ
မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။
ကေလးမ်ားကလည္း ငုိေႂကြးျခင္း၊ လႈပ္႐ွားျခင္း၊ ေဆာ့ကစားျခင္းမ႐ွိ၊

ၿငိမ္လွေခ်၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aနားတြင္ ကပ္လ်က္႐ွိေနေသာ ေစာေ၀ေဖာ္Aား
ေမးျမန္းခ်င္ေသာ္လည္း မည္သူမွ် ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္သည္ကုိ မျမင္ရ၍ သူတုိ႔၏
စည္းကမ္းUပေဒကုိ မခ်ိဳးေဖာက္လုိသျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ ပင္
ႏႈတ္ပိတ္ေနလုိက္ရသည္။
AႀကီးAကဲ Aဘုိးႀကီး ဖူးသာကုိကြီကား ဤေနရာသုိ႔ ေရာက္သည့္

Aခ်ိန္ကပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔Aား ထားခဲ့ၿပီး ေတာင္ထြက္ကေလးထိပ္႐ွိ
Aိမ္ျမင့္ေပးသုိ႔ တက္သြားၿပီျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မ်ားစြာ မျမင့္လန
ြ ္းလွေသာ
ေကာင္းမြန္စြာ ျမင္ေနရသည့္ ေတာင္ထြတ္ကေလးထိပ္႐ွိ Aိမ္ျမင့္ကုိ
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ပါသည္။
သစ္သားတုိင္၊ သစ္သားကာ၍ ၀ါးကပ္မုိးထားေသာ Aိမ္မွာ တစ္နည္းAားျဖင့္

ၾကည့္၍လွစြာ Aေဆာင္ ေဆာင္ Aခန္းခန္းထုတ္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ထားသျဖင့္
နန္းေတာ္ငယ္ကေလးႏွင့္တူသည္။
Aခင္းမွာလည္း သစ္သားပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရ၏။ Aျမင့္မွာ

လူတစ္ရပ္ေက်ာ္မွ် ျမင့္၏။ တံခါး ေပါက္တုိင္းတြင္ ခန္းဆီးသဖြယ္
Aေရာင္မ်ိဳးစံု ပန္းကံုးမ်ား ခ်ိတ္ဆဲြထားသည္မွာ တင့္တယ္လွေပသည္။

Aိမ္ေပၚမွဆင္းရာ ေလွကားထစ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ Aလယ္ဗဟုိေနရာတြင္

ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား ခင္းထား သည္။ Eကႏၱ ဘုရင္မစံရာ နန္းေတာ္
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ Aတတ္ေတြးမိ၏။
သူတုိ႔လုိပဲ AနီAနက္စင္း သင္တုိင္း႐ွည္ႀကီး၀တ္၍ ကတံုးေျပာင္ေျပာင္

ကုိယ္ေရာင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ မ်က္ခြံ မုိ႔မုိ႔ ေၾကာင္တက္တက္ မ်က္လံုးနဲ႔
ထြက္လာမည္ေလာ။ Aသက္ A႐ြယ္ မည္မွ်႐ွိမည္နည္းဟု ကၽြႏ္ုပ္သည္
ေတြးရင္း စိတ္ေဇာႀကီးစြာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိ၏။
ထုိAခုိက္ တီးေနေသာ တူရိယာသံသည္ တျဖည္းျဖည္း တညႇင္းညႇင္းတီးကာ

Aိမ္ျမင့္ေ႐ွ႕မွ ဆင္းသက္လာ ခဲ့၏။ တူရိယာAဖဲြ႕ေနာက္မွ မိန္းမ
ငါးဆယ္ေလာက္သည္ ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြတန္းစီကာ ျမဴAုိး ပံုသ႑ာန္
႐ွိေသာ နီရဲ ေျပာင္လက္သည့္ ေျမAုိးမ်ားထဲတြင္ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ
နံ႔သာရည္မ်ားထည့္၍ Aေရာင္မ်ိဳးစံုလွေသာပန္းမ်ား ထုိးစုိက္ကာ
ရင္၀ယ္ေပြ႕ၿပီး ေAးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ညီညာစြာ
လွမ္းလာၾကသည္။
၄င္းတုိ႔ေနာက္မွ ဒူးေလးစဲြစစ္သားမ်ား လုိက္လာၾကသည္။ စစ္သားမ်ား

ေနာက္မွ မိန္းမ AၿခံAရံမ်ား Aလယ္တြင္ ဘုရင္မသည္ တည္ၿငိမ္စာြ
လမ္းေလွ်ာက္လာ၏။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္႐ွိလူမ်ားကုိ Aကဲခတ္လုိက္၏။ ပကတိေနၿမဲAတုိင္း

A႐ုပ္မ်ားလုိ ၿငိမ္ေနသည္။ ဘုရင္မသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ရပ္ေနရာသုိ႔
မေရာက္ေသးေခ်။

သုိ႔Aတြက္ ဒူးေလးကုိင္ စစ္သားမ်ားကလည္း ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔Aား

Aာ႐ံုမစူးစုိက္ေသးေခ်။ ဘုရင္မAား ခပ္ လွမ္းလွမ္းမွ ၾကည့္ခြင့္ရၿပီး
Aနားကပ္ကာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ရျခင္းကုိသာ ပိတ္ပင္ဟန္တူသည္။
ကၽြန္ႏ္ုပ္သည္ ၾကည့္ခြင့္ရသည့္Aခုိက္ ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိက္၏။

ဘုရင္မကား တစ္မူထူးျခားေပ၏။
၀တ္ထားေသာ A၀တ္မွာ သင္တုိင္း႐ွည္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း Aျဖဴေရာင္ႏွင့္

Aနီေရာင္စင္းထားသည္။ Aက်ႌ လက္ဖ်ားေနရာတြင္ Aျဖဴႏွင့္Aနီ
ေရာထားေသာ လွပသည့္ ပန္းဖြားမ်ား ထပ္ထားသည္။
မည္သည့္Aရာကုိ ျပဳလုပ္ထားမွန္း မသိေသာ္လည္း Aျဖဴႏွင့္Aနီေရာင္

ၾကားထားေသာ ေျပာင္လက္ ေတာက္ပသည့္ ဖိနပ္ကုိ စီးထားသည္။
ျမAဆင္းရွိေသာ ေက်ာက္မ်ားကုိ သီကံုးၿပီး လည္၀ယ္ဆဲြထား သည္။
လက္တြင္ ၀တ္ထားသည္။
Aျဖဴႏွင့္ Aနီေရာင္ စင္းထားေသာ Aနားတြင္ လွပသည့္ ပန္းပြားမ်ား

တပ္ထားေသာ ပ၀ါျဖင့္ ခါးကုိ စည္းထားသည္။
မည္းနက္ေျပာင္လက္၍ ႐ွည္လ်ားမ်ားျပားလ်ေသာ ဆံပင္ကုိ ဖားလ်ားခ်ကာ

ျဖဴေဖြးေသာပန္းကံုးတစ္ခုကုိ Uီးေခါင္း၀ယ္ သရဖူကဲ့သုိ႔စြပ္ၿပီး ပန္ဆင္ထားရာ
ျဖဴေဖြးၾကည္လင္ေသာAသား၊ သြယ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ မ်ားစြာ ပနံလေ
ွ ပ၏။
႐ုပ္ဆင္းသ႑ာန္မွာ Aမ်ားေသာသူမ်ားႏွင့္ လံုး၀မတူေပ။ ဘုရင္မ၏

မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေၾကာက္တက္တက္ Aဆင္းမ႐ွိဘဲ ၾကည္လင္လွပေပသည္။

ဘုရင္မ၏ ႐ုပ္ရည္ကုိ Aားလံုး ၿခံဳၾကည့္ၿပီး ေျပာရမည္ဆုိပါက

စာဖဲြ႕ေလာက္ေAာင္ ေခ်ာေမာလွပသည္ဟု မဆုိႏုိင္ျငားလည္း၊
ေျပျပစ္တင့္တယ္၍ ဘုရင္မဟူေသာဘဲြ႕ကုိ ခံယူႏုိင္ေလာက္ေAာင္ ခံ့ညား၍
က်က္သေရ ႐ွိပါေပသည္။
ဘုရင္မသည္ ကၽြႏ္ုပ္ရပ္ေနရာနားသုိ႔ ေရာက္Aံ့ဆဲဆဲ၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္Aနားမွာ

႐ွိေနေသာ ဒူးေလးကုိင္ႏွစ္ေယာက္သည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား လွည့္မၾကည့္မီ
ကၽြႏ္ုပ္သည္ လ်င္ျမန္စြာ Uီးေခါင္းကုိ ငံု႔ၿပီး မ်က္လႊာ ခ်ထားလုိက္ပါ၏။
ဘုရင္မေနာက္မွ ဒူးေလးကုိင္စစ္သားမ်ား၊ ၄င္းေနာက္မွ ဖူးသာကုိကီ၊ြ

၄င္းေနာက္မွ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေနာက္မွ မ်ားျပားလွေသာ ေယာက္်ား
မိန္းမကေလးမ်ားAား ကၽြႏ္ုပ္ကုိ ကယ္တင္လာခဲ့သည့္ Aဘုိးႀကီး
ေလးေယာက္ႏွင့္ လက္ေAာက္ခံ AႀကီးAကဲမ်ားက စနစ္တက် Aုပ္ခ်ဳပ္
လုိက္ပါလာၾကသည္။
ျမင့္မားလွသည့္ေတာင္ႀကီးကုိ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ တက္ၾကရေလၿပီ။ ေယာက္်ားAဖုိ႔

မေထာင္းတာလွေသာ္လည္း ဘုရင္မႏွင့္တကြ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ား
မည္သုိ႔႐ွိမည္နည္းဟု ကၽြႏ္ုပ္ေတြးမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ မြန္းတည့္Aခ်ိန္ ၀ယ္
ေတာင္ထိပ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္သည္ တုိင္ေAာင္ မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်
ဘာမွ် မျဖစ္ေပ။ ဗုဒၶ၏ တန္ခုိးေတာ္ဟု ေစာေ၀ေဖာ္က ေျပာျပ၏။
Aဘုိးႀကီး Aဘြားႀကီးမ်ားပင္ Aေမာမဆုိ႔ဘဲ ေခ်ာေမာစြာ

ေရာက္လာႏုိင္သည္မွာ ဘုရားတန္ခုိးေတာ္ ဟုတ္ေပလိမ့္မည္။

ေတာင္ထိပ္သုိ႔ ေရာက္ေသာAခါ ကုိယ့္Aစံုႏွင့္ကုိယ္ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ၾက၏။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေတာင္ေAာက္ သုိ႔ ငံု႔ၾကည့္လုိက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ထုိင္ရေသာေနရာမွာ
Aသူတရာနက္မွ် ျမင့္မားလွေသာ ကမ္းပါးAစြန္းျဖစ္၏။
" ေနာင္စငဲ့ " နယ္သူနယ္သားတုိ႔ ေနထုိင္ရာ Aိမ္မ်ားကုိ ေကာင္းမြန္စာြ

လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ ထင္Aိမ္ေျခ သံုးေထာင္နီးပါးမွ် ႐ွိလိမ့္မည္ဟု
ခန္႔မွန္းမိေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ ၀ဲယာကုိ ၾကည့္ မိရာ
ၾကက္သီးထေAာင္ပင္ Aံ့ၾသမိပါ၏။
Aဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ယခု ေရာက္႐ွိေနေသာ ေတာင္ထြတ္သည္

ထီးထီးႀကီး ခၽြန္ထက္ ျမင့္ မားေနၿပီး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ကား
ညီညာေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား႐ွိေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ျပင္းထန္ေသာ ေ၀ဒနာျဖင့္ သတိလစ္ နစ္ေျမာသြားစU္က

Aာ႐ံု၀ယ္ ထင္ျမင္ခဲ့ရေသာ ေတာင္ တန္းႀကီးေပတကား။
ဤသုိ႔ဆုိေသာ္ ဤေတာင္ထြတ္မွ ဗုဒၶဟူသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား AာရံုAတြင္းမွာ

ဖူးျမင္ခဲ့ရေသာ ျမဆင္းတု ေတာ္ပင္ ျဖစ္မည္ေလာဟ ေတြးမိသျဖင့္ ဗုဒၶAား
ဖူးလုိေသာ ဆႏၵသည္ ျပင္းထန္စြာ ေပၚလာသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဗုဒၶစံေတာ္မူရာကုိကား ကၽြႏ္ုပ္မတုိးႏိုင္ပါ။ ဗုဒၶကုိ ဖူးေျမာ္ခြင့္မျပဳဘဲ

ကၽြႏ္ုပ္ထြက္ေျပးမည္စုိး၍သာ ေခၚလာေလသေလာဟု ေတြးမိျပန္ေသာAခါ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါသည္။
Aနားတြင္ ကပ္ေနေသာ ေစာေ၀ေဖာ္Aား တီးတုိး ေမးျမန္းမိ၏။

ေစာေ၀ေဖာ္၏ ျပန္Aေျဖေၾကာင့္ စိတ္ သက္သာသြားပါသည္။
ဘုရင္မႏွင့္တကြ Aားလံုးေသာလူမ်ား ဖူးေျမာ္ၿပီးမွ ကၽြႏ္ုပ္Aား ဖူးခြင့္ျပဳမည္ဟု

သိရ ၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိမိဖူးေျမာ္ရမည့္ Aခ်ိန္ကုိ စိတ္ေဇာႀကီးစြာ

ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။
သုိ႔ေစာင့္စားေနစU္Aခ်ိန္Aတြင္း ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထြက္ေျပးရန္ လမ္းစ

ျမင္လုိျမင္ျငား ေတာင္ေAာက္သုိ႔ လွမ္း ၾကည့္လုိက္သည္။
Aထပ္ထပ္ေသာ ေတာင္Aနိမ့္Aျမင့္မ်ား၊ ၄င္းတုိ႔မွ လြန္ေသာ္

စိမ္းညိဳ႕မိႈင္းေမွာင္ေနသည့္ Aျပင္ႀကီးကုိသာ ေတြ႕ရသည္။ ေျမျပင္
ေရျပင္ဟူ၍ ဆံခ်ည္မွ်င္မွ မေတြ႕ရေခ်။ Aေနာက္ဘက္
မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းဆီတြင္ကား ပင္လယ္ျပ ႏွင့္တူေသာ ျပာမိႈင္းမိႈင္း လဟာျပင္
တစ္ခုကုိ တိမ္တုိက္မ်ားႏွင့္ေရာ၍ ေတြ႕ရသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ ေငးေမာေနသည္မွာ မည္မွ် ၾကာသြားသည္ မသိ။ ေစာေ၀ေဖာ္က

ကၽြႏ္ုပ္ပခံုးကုိတုိ႔၍ ဗုဒၶကုိ ဖူးရ ေတာ့မည္ဟု ဆုိမွ ကၽြႏ္ုပ္
လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
တူရိယာAဖဲြ႕ ေ႐ွ႕ေဆာင္ထားေသာ လူတန္းႀကီးသည္

ေတာင္ေAာက္ဆင္းေသာလမ္းသုိ႔ ေ႐ွ႕႐ႈသြားေန သည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
ဘုရင္မကုိပင္ ကၽြႏ္ုပ္ မျမင္လုိက္ရေတာ့ေခ်။
Aခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းသုိ႔ပင္ လုေနၿပီျဖစ္၏။ ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ဒူးေလးကုိင္

စစ္သားAခ်ဳိ႕ပင္ က်န္ ေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္Aား ကယ္တင္ခဲ့ေသာ ဖူးသာကုိကီြ
ေခါင္းေဆာင္ေသာ Aဘုိးႀကီးမ်ား ကၽြႏ္ုပ္Aနား ေရာက္လာၾကသည္။ ဗုဒၶကုိ
ဖူးရန္ လုိက္ခဲ့ဟု ေခၚသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၀မ္းသာစြာ လုိက္သြား၏။

ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ် Aရာမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aဖုိ႔ Aံ့ၾသမကုန္ ႏုိင္ဖြယ္ရာ

ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ ေတာင္ထိပ္ Aလယ္ဗဟုိတြင္ ျမေရာင္Aဆင္း႐ွိေသာ
စိမ္းညိဳသည့္ ေက်ာက္ထြတ္ႀကီးကုိ လုိဏ္ဂူသြင္းထားသည္။
ေက်ာက္ဂူထြင္းစU္က ထြက္လာေသာ Aစမ်ားျဖစ္ဟန္တူသည့္ စိမ္းညိဳ႕ေသာ

ေက်ာက္တံုးAစAနမ်ား သည္ Aစုလုိက္ Aပံုလုိက္ ေတြ႕ရ၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္
စိတ္သံသယမကင္းသည့္ Aတြက္ တစ္ခုေသာ ေက်ာက္Aပုိင္းAစကုိ
ေကာက္ယူၾကည့္လုိက္သည္။
ျမရတနာAစစ္မ်ားေပတကား။ ဤ ေက်ာက္ထြတ္ႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ
ျမေက်ာက္ထြတ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။ Aဘုိးႀကီး ငါးေယာက္သည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား
တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ကာ ကၽြႏ္ုပ္ ေကာက္ယူ ၾကည့္မိေသာ
ေက်ာက္ကုိ ျပန္ခ်ထားရန္ ေျပာ၏။
ကၽြႏ္ုပ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ပစ္ခ်လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လုိဏ္ဂူAတြင္းသို႔

ေခၚသြား၏။ လုိဏ္ဂူမွာ Aလံတစ္ရာ မွ် က်ယ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ခန္႔မွန္းမိ၏။
ျမသားAတိၿပီးေသာ ျမလုိဏ္ဂူႀကီးေပတကား။ စိမ့္ေAးေနသည္။ ထြက္၀င္ရန္

တစ္ေပါက္တည္း ႐ွိ၏။ ေနာင္စငဲ့ေတာင္သူ ေတာင္သားတုိ႔ ပူေဇာ္သာြ းေသာ
Aေမႊးနံ႔သာပန္းနံ႔မ်ားမွာ ျမလုိဏ္ဂူတြင္း၀ယ္ ေမႊးလြန္းသျဖင့္
မႊန္ေနေတာ့သည္။
နံ႔သာဆီျဖင့္ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္တြင္ လူတစ္ရပ္မွ် Aျမင့္႐ွိေသာ

ျမေက်ာက္ခဲ(၀ါ) ျမပလႅင္ထက္မွာ ထက္၀ယ္ ဖဲြ႕ေခြ ထုိင္ေတာ္မူေသာ
Uာဏ္ေတာ္ သံုးေတာင္ေက်ာ္မွ်႐ွိသည့္ ျမသားဆင္းတုေတာ္Aား ထင္ ႐ွားစြာ

ဖူးေတြ႕လုိက္ရေသာ Aခါ၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မွင္သက္မိသလုိပင္

ျဖစ္သြားေတာ့၏။
ငါသတိလစ္သြားျပန္ၿပီလားဟုပင္ ေတြးမိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္Aာ႐ံုတြင္

ထင္ျမင္ဖူးေတြ႕ခဲ့ရေသာ ျမဆင္းတုAစစ္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္
႐ွိခုိးၾကည္ညိဳ၍ Aားမရႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ႐ွည္လ်ားမ်ားျပားေသာ ဆံပင္မ်ားကုိ ျဖည္ကာ ျမဆင္းတု၏

ေျခေတာ္ကုိထိေAာင္ ပလႅင္ေပၚသုိ႔ တင္၍လည္း ပူေဇာ္သည္။
ဆင္းတု၏ေျခဖ၀ါးႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ Uီးကင္းကုိလည္း တုိက္၍ ပူေဇာ္သည္။
Aဘုိးႀကီး ငါးေယာက္ႏွင့္ ဒူးေလးကုိင္မ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ AျပဳAမူကုိ

ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဖူးသာကုိကီြက
ကၽြႏ္ုပ္Aား ဤသုိ႔ေျပာသည္။
" နင္ ဒီကုိေရာက္လာတဲ့Aေၾကာင္း ငါတုိ႔ ေလွ်ာက္တင္လုိ႔ရင္မလဲ

Aားလံုးသိၿပီ၊ ငါတုိ႔ေဒသကုိ ကံAား ေလ်ာ္စြာ ေရာက္လာတဲ့လူဟာ
ငါတုိ႔ေဒသမွာ ေနရမယ္၊ ငါတုိ႔ဓေလ့ ထံုးစံAတုိင္း လုိက္နာရမယ္၊ Aသက္
႐ွင္ရက္နဲ႔ ငါတုိ႔ေဒသက ထြက္သြားခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူး၊ ဘုရင္မကလဲ
Aမိန္႔ခ်မွတ္ၿပီးၿပီ "
ဖူးသာကုိကြီက ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေနေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္က

Aမွတ္မထင္ပင္ နားေထာင္ေနလုိက္၏။ လစ္သည့္ တေန႔
ထြက္ေျပးမည္ဟူေသာ စိတ္က ႐ွိေနသျဖင့္ ၿငိမ္သက္ပင္ နာခံဟန္
ျပဳေနလုိက္၏။

ဘုရားကုိ ပုဆစ္တုပ္ ဒူးခ်ထုိင္ကာ ႐ွိခုိးၿမဲ႐ွိခုိးေနလုိက္၏။ Aခုိက္၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္၏

ျဖန္႔ထားေသာဆံပင္ကုိ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆုပ္ဆဲြကုိင္လုိက္သလုိ
ျဖစ္သြားသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေမာ့ၾကည့္လုိက္၏။
လ်င္ျမန္လွေခ်သည္တကား၊ ထက္ျမက္လွေသာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္

ကၽြႏ္ုပ္၏ဆံပင္မ်ားကုိ ျဖတ္ယူလုိက္ၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္Aံ့Aားသင့္ေနစU္မွာပင္ တစ္ေယာက္က Aဘုိးႀကီးက ကၽြႏ္ုပ္၏
Uီးေခါင္းကုိ ႏွိမ္ ကာ ကုိင္ထားၿပီး တစ္ေယာက္က
ေခါင္းတံုးရိတ္ခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
A႐ြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေAာင္ သန္စြမ္းလွေသာ Aဘုိးႀကီး၏ လက္၀ယ္

ကၽြႏ္ုပ္Uီးေခါင္းမွာ မလႈပ္ႏုိင္ေAာင္ျဖစ္ ေနသည္။ ကန္လွ်င္ Uီးေခါင္းကုိ
ဓားထိေခ်မည္။
ဒူးေလးကုိင္မ်ား ၀ုိင္းရံေန၍ ထြက္ေျပးလွ်င္လည္း မလြတ္မထူးေတာ့ၿပီျဖစ္၍

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၿငိမ္သက္စြာပင္ ေနလုိက္သည္။ ေခါင္းတံုးရိတ္ၿပီးေသာAခါ
ကၽြႏ္ုပ္Aား သူတုိ႔သာ ျမဆင္းတုေတာ္ေ႐ွ႕မွ ေရစင္တစ္ခြက္ကုိ ယူကာ
ကၽြႏ္ုပ္၏ ေခါင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာကုိ ဖ်န္းပက္ကာ ေAာက္ပါAတုိင္း ဆုိခုိင္းသည္။
" ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တြင္ ေနထုိင္သူမ်ားAား ပ်က္စီးေAာင္ မႀကံစည္ပါ။

ျမဆင္းတုေတာ္ႏွင့္ တကြေသာ ျမေက်ာက္ရတနာမ်ားAား ခုိး၀ွက္ျခင္း၊
Aျခားသုိ႔ ယူေဆာင္သြားျခင္းမျပဳပါ၊ ျပဳခဲ့ေသာ္ တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲ၍
႐ူးသြပ္ေသာသူAျဖစ္ျဖင့္ ေတာႀကိဳခ်ံဳၾကား၀ယ္ လူသူမေတြ႕ေသာ
ေသျခင္းျဖင့္ ေခြးေသ ၀က္ ေသ ေသရပါေစသား "

ထြက္မေျပးပါဟူေသာ Aခ်က္မပါသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း Aလြယ္တကူပင္

က်ိန္ဆုိလုိက္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ ကား " ေနာင္စငဲ့ "ေဒသ၊
ငယ္ေမြးခ်က္ျမႇဳပ္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားေပၿပီ။ ၿပီးေသာAခါ၌ သူတုိ႔သည္
ကၽြႏ္ုပ္၏ ဆံပင္မ်ားကုိ ျမဘုရင္Aား ပူေဇာ္ေသာသေဘာႏွင့္
ျမပလႅင္ေျခရင္းတြင္ Aလုိက္ခ်ထားလုိက္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ Aား ျမလုိဏ္ဂူAတြင္းမွ
ေခါင္းထုတ္လာခဲ့ၾက၏။
၀င္လုဆဲဆဲ ေနေရာင္ႏွင့္ တိမ္ေရာင္မ်ား ဟပ္ေနသျဖင့္ ေတာင္တစ္ေတာင္လံုး

လင္းေနသည္။ ျမလုိဏ္ဂူ Aား တပတ္ပတ္ၿပီး ပူေဇာ္လုိေၾကာင္း
ခြင့္ေတာင္းေသာAခါ Aလြယ္တကူပင္ ခြင့္ျပဳၾကသည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ Aႀကံကား ထြက္ေျပးရန္လမ္းစကုိ မွန္းဆလုိ႔သာျဖစ္သည္။

ျမလုိဏ္ဂူAျပင္ဘက္မွ ပတ္သြား ေသာAေနာက္ဆြယ္ ေတာင္ကုန္းငယ္
ကေလး တစ္ခုသည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးAစြန္းတြင္ ေတ့ေတ့ကေလး
တည္႐ွိေနၿပီး ကုန္းကေလး တစ္ခုလံုး မရမ္းေစ့ေရာင္ မိႈင္းေနသည္။
ေသခ်ာၾကည့္ေသာAခါ ဗုဒၶ ေဆးပင္ငယ္မ်ား မြမက

ြ ်ဲေAာင္
ေပ်ာက္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aဘုိးငါးေယာက္၊
ေစာေ၀ေဖာ္ႏွင့္ ဒူးေလးကုိင္မ်ား မ်က္ျခည္ျပတ္ ၾကည့္႐ႈမႈေၾကာင့္ စိတ္ကုိ
Aႏုိင္ႏုိင္ခ်ဳပ္ တည္းထားရပါ၏။
က်ိန္စာတြင္ ျမရတနာမ်ားသာ ထည့္သြင္းထားသည္။ ဗုဒၶေဆးပင္ကုိကား

ထည့္သြင္းျခင္းမျပဳေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္ သည္ ေနရာကုိ ေကာင္းစြာ မွတ္သားထားပါ၏။
လုိဏ္ဂူကုိ တစ္ပတ္ ပတ္ၿပီးေသာAခါ ေတာင္ေAာက္ကုိ ဆင္းရေပ

ေတာ့မည္။ Aခ်ိန္မွာ ေမွာင္စပ်ိဳးလာ ေလၿပီ။ Aိမ္ျပန္ေရာက္မွ

ထမင္းစားရမည္ျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေႏွာင့္ေႏွးဆုိင္းငံ့မႈမ႐ွိဘဲ

သြက္သြက္ႀကီးပင္ ဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့၏။
--------------------------------
Aခန္း(၃)
ကၽြႏ္ုပ္၏ Aမွတ္Aသား ၀ါးတုတ္ကေလးမ်ားကုိ ေရတြက္ျခင္းျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္

ေနာင္စငဲ့ ေဒသသုိ႔ ေရာက္ေန သည္ မွာ ငါးေက်ာ္ေပၿပီ။ ဤရက္မ်ားAတြင္း
ကၽြႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာ Uယ်ာU္Aတြင္း၀ယ္ သူတုိ႔ဓေလ့Aတုိင္း ေတာင္ယာ ပဲခင္း
စုိက္သည္။
Aားလပ္ေသာ Aခ်ိန္၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေစာေ၀ေဖာ္ထံ သူတုိ႔၏စာေပကုိ

သင္ၾကားသည္။ ေစာေ၀ေဖာ္Aား လည္း ကၽြႏ္ုပ္က ဓားခုတ္လွံထုိးAတတ္
သင္ေပးသည္။ ဓားလႊတ္ႏွင့္ လွံAစား ခုိင္မာေသာ ၀ါးရင္းတုတ္ကုိ
Aသံုးျပဳေပး၏။
ေစာေ၀ေဖာ္ႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္မွာ Aေတာ္ပင္ခင္မင္ကာ သံေယာဇU္တယ

ြ ္ေနရာမွ
ေစာေ၀ေဖာ္ႏွင့္ Aစ္မျဖစ္သူ နန္႔မေထ့ တုိ႔ Aေၾကာင္းကုိလည္း သိရပါ၏။
ေစာေ၀ေဖာ္ ႏွင့္ နန္႔မေထ့တုိ႔ ေမာင္ႏွမမွာ မိဘမ်ား ငယ္စU္ကပင္

ေသဆံုးၾကေၾကာင္း သိရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေနေရး စားေရးမပူရ၊
သူတုိ႔ဓေလ့ထံုးစံAတုိင္း တစ္ေယာက္Aလုပ္ တစ္ေယာက္
ကူညီလုပ္ေပးသည္။

တစ္ေယာက္Aိမ္ တစ္ေယာက္ တက္စားသည္။ Aလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသာ

လူမမယ္မိဘမဲ့မ်ား၊ မစြမ္းမသန္ သူမ်ား၊ သက္ႀကီး ႐ြယ္Aုိမ်ားကုိကား
Aလွည့္ထားၿပီး မၿငိဳမျငင္ ေကၽြးေမြးျပဳစုၾကသည္။ ဘာပူစရာ႐ွိပါ သနည္း။
Aမွန္တကယ္ပင္ သူေတာ္ေကာင္းတရား ျပည့္၀သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
နန္႔မေထ့မွာ ဘုရင္မ၏ ရံေ႐ႊေတာ္တစ္Uီး ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ရံေရႊေတာ္မ်ားမွာ Aၿမဲတေစ Aမႈထမ္း ေနရသည္ကားမဟုတ္၊ ဤေဒသ႐ွိ
လင္ေယာက္်ား မယူေသးေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်ား၊ ဆယ္ေယာက္တစ္တြဲ Aလွည့္
ႏွင့္ Aမႈထမ္းရသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္စက နန္ပမေထ့မွာ Aမႈထမ္းAလွည့္က်ေနသည္ျဖစ္၍

မေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု ကၽြႏ္ုပ္ ေနေသာAိမ္ မွာ နန္႔မေထ့တုိ႔ေမာင္ႏွမ၏
Aိမ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။
Aမဲသားငါး မပါဘဲ သက္သတ္လြတ္ခ်ည္း စားေနရေသာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူတုိ႔ ေရေျမ လုိက္ ကာ AသားAရည္
ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္Aသြင္သုိ႔ ေျပာင္းလာပါ၏။ မ်က္ခံြမမုိ႔ျခင္း၊ ေၾကာင္တက္တက္
မ်က္လံုး မ႐ွိျခင္းမွလဲြ၍ သူတုိ႔ ဘာသာစကား စာေပကုိ ေကာင္းစြာ
တတ္ေျမာက္ေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ AေသြးAေမြး၊ Aဆင္Aျပင္၊
ေခါင္းတံုးေျပာင္ျခင္းမွာ တူညီေနၿပီျဖစ္၍ သြားမႈ၊ လာမႈ၊ ဆက္ဆံမႈတုိ႔၌
Aေတာ္Aသင့္ လြယ္ကူ ေနၿပီျဖစ္ပါ၏။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဤ ေနာင္စငဲ့ေဒသမွ မိန္းမ၊ ေယာက္်ား ကေလးမ်ားAား

(ဘုရင္မမွလဲြ၍) တညီတည္း ၀တ္ စားဆင္ျပင္ကာ ေခါင္းတံုးေျပာင္ေAာင္
ရိတ္ထားရျခင္းသည္ Aထိမ္းAမွတ္ တစ္ခုခုေတာ့ ႐ွိမည္ဟု ေတြး မိပါသည္။

ေစာေ၀ေဖာ္Aား ေမးျမန္းၾကည့္ေသာAခါ Aေၾကာင္းAခ်က္႐ွိသည္

မွန္ေသာ္လည္း သူလည္း ေကာင္းစြာ မေျပာတတ္၊ သုိ႔ေသာ္ ဘုရင္မစံရာ
Aိမ္ျမင့္၀ယ္ ေ႐ွးေဟာင္းစာေပမ်ား႐ွိသည္။
၄င္း စာေပမ်ားကုိဖတ္မွ သိရမည္ဟု ေျဖပါသည္။ Aထိမ္းAမွတ္

တိတ္နိမိတ္ကုိျပေသာ ေက်ာက္Uေဒါင္း ႐ုပ္ႀကီး Aေၾကာင္း ေမးေသာAခါ
ဘုရင္မစံရာ Aိမ္ျမင့္ Aနီး႐ွိ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ႐ွိပါသည္။
ဒူးေလးကုိင္ Aေစာင့္မ်ားက ဘုရင္မစံရာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္

မသက္ဆုိင္သူမ်ားAား လာခြင့္မျပဳဘဲ ၾကပ္ တည္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ေန
ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
မုိးသားမ်ား Aံု႔ဆုိင္းမိႈင္းေမွာင္ကာ ေတာင္ခုိးေတြ ေ၀ေနေသာ ေန႔တစ္ေန႔၀ယ္

ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aပ်င္းေျပ Aလည္ Aပတ္ ထြက္လုိေၾကာင္း၊ လူႀကီးမ်ားAား
မတုိင္ၾကားဘဲ မသိဟန္ ေဆာင္ေနေစလုိေၾကာင္း ေစာေ၀ေဖာ္ Aား
ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာရာ ကၽြႏ္ုပ္Aား ခင္မင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေစာေ၀ေဖာ္က
သေဘာတူ ခြင့္ျပဳ ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေစာေ၀ေဖာ္က စုိးရိမ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္Aား

မွာၾကားလုိက္ပါေသးသည္။ ဤ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ေနထုိင္ ရာ Uယ်ာU္A၀တြင္
Aေစာင့္Aၾကပ္ မ႐ွိေသာ္လည္း " ေနာင္စငဲ့" ေတာင္ Aႏွံ႔Aျပားတြင္
ဒူးေလးကုိင္ Aေစာင့္ မ်ား Aၿမဲတေစ႐ွိေန၍ ထြက္ေျပး၍မရေၾကာင္း
သတိေပးလုိက္ပါ၏။

မည္သည့္ေနရာေဒသမ်ားမွာ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကေၾကာင္းကုိကား
ေစာေ၀ေဖာ္သည္ ေမးမရေAာင္ ႏႈတ္ပိတ္ ေနေတာ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲတင
ြ ္
Aႀကံတစ္ခု ေပၚလာပါသည္။
ျမဆင္းတု စံေတာ္မူရာ ျမေတာင္ထြတ္ကုိ ေနာင္စငဲ့ ေဒသ႐ွိ လူမ်ား

တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ပူေဇာ္ပဲြက်င္းပသည့္ ေန႔မွာသာ တက္ၿပီး တစ္ႏွစ္လံုးလံုး
တစ္ႀကိမ္မွ်မသြားၾကျခင္း၊ ဗုဒၶေဆးပင္မ်ား ေပၚေပါက္ေနရာ ကမ္းပါးစြန္း မွာ
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ နက္႐ိႈင္းလွေသာ ေခ်ာက္ႀကီးမ်ားျဖစ္၍ မည္သည့္နည္း
ႏွင့္မွ် တက္ရန္ ဆင္းရန္ မျဖစ္ႏုိင္ ၍ ထုိေနရာဘက္တြင္
Aေစာင့္Aေရွာက္မ်ား မ႐ွိျခင္းကုိ ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ သိထားၿပီးျဖစ္ရာ ျမ
ေတာင္ထြတ္ သုိ႔ ေရာက္ေAာင္ သြားႏုိင္မည္ ဆုိပါက ဗုဒၶေဆးပင္ေပါက္ရာ
ကမ္းပါးဆုိလွ်င္ ဗုဒၶေဆးပင္မ်ား ႏွင့္ တကြ ကံေကာင္းေထာက္မလွ်င္
လြတ္ႏုိင္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ တြက္ဆမိေပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ Iေႁႏၵမပ်က္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ သူတုိ႔ Aရပ္ေဒသကား

Aေၾကာင္းကိစၥ႐ွိသည္ကလဲြၿပီး Aိမ္ ထဲက ထြက္႐ုိးထံုးစံမ႐ွိေလေရာ့သလား
မသိေခ်။
လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း

ေတြ႕ရသည္ကလဲြၿပီး လူ႐ွင္းလွသည္။
ဘုရင္မစံရာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ကုိ လွမ္းျမင္ရေသာ ေနရာသုိ႔ ေရာက္ေသာAခါ

ကၽြႏ္ုပ္သည္ လမ္း႐ုိးမွေ႐ွာင္ ကာ သစ္ပင္ေတာခ်ံဳထူထပ္ေသာ ေနရာမ်ားကုိ
ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး လာခဲ့ပါသည္။

Aကယ္၍ ေတာင္ကုန္းျမင့္မွ Aထက္စီးၾကည့္ေနေသာ ဒူးေလးကုိင္မ်ား

ျမင္ေတြ႕လွ်င္လည္း ကၽြႏ္ုပ္Aဖုိ႔ မသက္ သာေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္သည္
သတိႀကီးစြာထားၿပီး သြားေနရာမွ တေ၀ါေ၀ါစီးက်ေနေသာ ေရတံခန
ြ ္သံကုိ
ၾကားရ ေလသည္။ ဘုရင္မစံရာAိမ္ႏွင့္ Aေတာ္ပင္ နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
သိရ၏။ ေရသံကုိ ၾကားမွပင္ ကၽြႏ္ုပ္ သည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကုိ သတိရကာ
ေရေသာက္လုိေသာဆႏၵေပၚလာ၏။
ေရတံခြန္႐ွိရာကုိ မွန္းဆကာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လာခဲ့ရာ ေရတံခြန္က်ရာ

စမ္းAုိင္ႀကီးကုိ ျမင္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္ နက္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထူထပ္ေသာ
ခ်ံဳႀကီးတစ္ခုAတြင္းသုိ႔ ကပ်ာကယီ တုိး၀င္ကာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ၀ပ္လွ်ိဳးေန
လုိက္မိ ပါသည္။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ...
ဘုရင္မ ေရခ်ိဳးဆင္းလာေတာ့မည္ျဖစ္၍ စမ္းAုိင္ပတ္၀န္းက်င္႐ွိ

ဒူးေလးကုိင္မ်ား Aထူးသတိထားၾကရန္ ဟစ္ေAာ္ႏိႈးေဆာ္လုိက္ေသာAသံကုိ
ေကာင္းမြန္စြာ ၾကားလုိက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ဤစမ္းAုိင္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ Aေစာင့္မ်ား႐ွိၾကေခ်သည္။ ကံေကာင္း၍

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ခ်ံဳAတြင္းမွ
စိတ္Aားထက္သန္စြာ ဘုရင္မAလာကုိ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ေနမိသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ ပုန္းေနေသာ ခ်ံဳႏွင့္ စမ္းAုိင္မွာ မ်ားစြာ မေ၀းလွေခ်။
ထုိAခုိက္ ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးသည္ ျဖဴေဖြးေသာ A၀တ္တစ္ထည္၊

သင္တုိင္းAသစ္ တစ္ထည္ကုိ Aသီးသီး ေပြ႔ကုိင္ကာ ေ႐ွ႕မွလာသည္။
သူတုိ႔ႏွစ္Uီးေနာက္မွ ဘုရင္မသည္ Aျဖဴႏွင့္Aနီစင္း သင္တုိင္း၊ ဖိနပ္ကုိစီးကာ
တည္ၿငိမ္စြာ ထြက္ႂကြလာ၏။ ဘုရင္မ၏ေနာက္မွ ရံေ႐ႊေတာ္ငါးUီး
လုိက္ပါလာၾကသည္။

႐ွည္သြယ္မ်ားျပား Aဖ်ားညြတ္ေကာ့ေသာ ဆံပင္မ်ားမွာ ဖားလ်ားခ်လာသည္။

ဖေနာင့္သိ႔ုပင္ ထိလုနီးမွ် ႐ွည္လ်ားမည္းေမွာင္ေသာ ဆံပင္မ်ားမွာ
ေလAသိမ္းတြင္ တယိမ္းႏဲြ႕ႏဲြ႕ လြင့္ပါးေနသည္မွာ ေခ်ာေမာလွ ပၿပီးေသာ
ဘုရင္မ၏ ႐ုပ္Aဆင္းကုိ ပုိမုိတင့္တယ္ ႐ႈခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေAာင္
ဖန္တီးေပးေနေပေတာ့၏။
ေရတံခြန္မွ သြယ္ျဖာ စီးဆင္းလာေသာေရသည္ ေAာက္ေျခမွ ေက်ာက္တံုး

ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးမ်ား စီး လ်က္ စမ္းAုိင္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေသာ
ေနရာမ်ားတြင္ ညီညာျပန္႔ျပဴးေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္ႀကီးသည္ ထုိင္ခံုသဖြယ္
Aခ်ိဳးAဆက္က်စြာ တည္႐ွိေန၏။
ထုိေနရာသုိ႔ ဘုရင္မ ေရာက္လာေသာAခါ ဘုရင္မသည္ ေက်ာက္ခံုေပၚမွာ

ညင္သာစြာ ထုိင္လုိက္၏။ ေ႐ွ႕ ေျပးAျဖစ္ လုိက္ပါလာေသာ
ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးသည္ သူတုိ႔ လက္ထဲမွာ ေပြ႕ကုိင္လာေသာ A၀တ္မ်ားကုိ
ေက်ာက္ခံုေပၚမွာ ႐ုိေသစြာ တင္ၿပီး ဘုရင္မ၏ ေျခရင္းမွာ
ဒူးတုပ္ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ ေနာက္မွလုိက္လာ ေသာ ရံေ႐ႊေတာ္ ငါးUီးAနက္
တစ္Uီးသည္ ဘုရင္မ၏ ေျခနင္းကုိ ဒူးတုပ္ၿပီး ခၽြတ္ေပးလုိက္သည္။
တစ္Uီးေသာ ရံေ႐ႊေတာ္က ဖားလ်ားခ်ထားေသာ ဘုရင္မ၏ ဆံပင္မ်ားကုိ

AသာAယာလက္ျဖင့္ သိမ္းယူ ကာ မ,ၿပီး Aထက္သုိ႔ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ပင့္တင္ကာ
ထံုးေပးလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ ဘုရင္မသည္ ဆံထံုး ထံုးလုိက္ ေသာAခါ ႐ုပ္
႐ူပကာမွာ တစ္မ်ိဳးပင္ ပုိလွသြားသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္လုိက္၏။
ဆံထံုး ထံုးၿပီးေသာAခါ ဘုရင္မသည္ ထုိင္ရာမွ သိမ္ေမြ႕စြာထၿပီး

ေ႐ႊတစ္သန္းတန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ိဳးျဖင့္ စမ္းAုိင္႐ွိရာသုိ႔ ေလွ်ာက္သာြ းသည္။
ရံေ႐ႊေတာ္တစ္Uီးသည္ ဒူးတုပ္ခစားေနရာမွ ထကာ ေက်ာက္ခံုးေပၚ

တင္ထားသည့္ ျဖဴေဖြးေသာA၀တ္ကုိ ယူငင္ ပုိက္ေပြ႕ကာ ဘုရင္မေနာက္ပါးမွ

လုိက္ပါသြားေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္တြင္ မAပ္မရာ ျပႆနာတစ္ခု ေပၚလာပါသည္။ ဘုရင္မသည္

စမ္းAုိင္Aတြင္းသုိ႔ ေရဆင္း ခ်ိဳးရာမွာ သင္တုိင္းကုိ မည္သုိ႔ မည္ပံုခၽြတ္ၿပီး
မည္သည့္A၀တ္ႏွင့္ လဲလွယ္၀တ္ဆင္ကာ ေရခ်ိဳးမည္နည္း။
သင္တုိင္း၀တ္လ်က္ပင္ ေရခ်ိဳးမည္ေလာ ဟူေသာ မေတြးAပ္သည့္

ျပႆနာေၾကာင့္ Aာ႐ံုစူးစုိက္စြာ ၾကည့္ေနမိေသာ္လည္း
စမ္းAုိင္ပတ္လည္တြင္ ျဖဴေဖြးလွပေသာ ပန္းပြင့္မ်ား Aဆုပ္လုိက္ Aခုိင္လုိက္
ဖူး ပြင့္ေနသည့္ Aမ်ိဳးAမည္မသိ ပန္းပင္မ်ားမွာ စည္း႐ုိးသဖြယ္ ထူထပ္စာြ
ကာရံေနသျဖင့္ စမ္းAုိင္စပ္သုိ႔ ေရာက္သြားေသာ ဘုရင္မAား
လံုး၀မျမင္ရေAာင္ မ်က္ျခည္ျပတ္သြားေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၿငိမ္သက္စြာ ပုန္းေAာင္ေနရသည္မွာ ေညာင္းညာလွၿပီျဖစ္၏။

ဒူးေလးကုိင္ Aေစာင့္မ်ား မည္ သည့္ေနရာမွာ ႐ွိေနမွန္း မသိရ၍လည္း ခ်ံဳထဲမွ
မထြက္၀ံ့ေခ်။ ဘုရင္မ၏ Aေၾကာင္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aာ႐ံုမွ ေပ်ာက္ကယ
ြ ္ သြားၿပီး
ျမေတာင္ထြတ္ကုိ မည္သည့္နည္းျဖင့္ Aရ တက္ရပါမည္နည္း။
ဗုဒၶေဆးပင္မ်ားကုိ ယူေဆာင္ ႏုိင္သည္ ဆုိေစကာမူ ဤေနာင္စငဲ့ေဒသမွ
လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းစကုိ ႐ွာေဖြ၍ ရပါမည္ေလာဟု ေတြးေတာ
စU္းစားေနမိသည္။ မည္မွ် ၾကာသြားသည္မသိ ...
" ျမဗုဒၵ ကယ္ေတာ္မူပါ "

ဟု ခ်ိဳလြင္သာယာေသာAသံျဖင့္ ျမည္တမ္းလုိက္သည္ကုိ ၾကားရသည္ႏွင့္

တစ္ၿပိဳင္နက္ ...
" ေႁမြနဂါးသည္ ဘုရင္မAား ရန္ျပဳေနေလၿပီ "
ဟူေသာ စူး႐ွသည့္ ေAာ္ဟစ္သံမ်ား စီစီညံညံ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္

ကၽြႏ္ုပ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာ စU္းစား မေနAား၊ Aသက္ေဘးကုိလည္း
ဂ႐ုမထားေတာ့ဘဲ ကၽြႏုပ္ ပုန္းေAာင္းေနရာ ခ်ံဳတြင္းမွ လႊားခနဲခုန္ထြက္ ကာ
စမ္းAုိင္႐ွိရာသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ေျပးလာခဲ့ေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ျမင္ကြင္းတြင္ကား ေရစုိေနသည္ ျဖဴေဖြးေသာ A၀တ္ကုိ

ရင္လ်ားထားေသာ ဘုရင္မသည္ ကမ္း စပ္႐ွိေက်ာက္ဘံုတစ္ခုAနီးမွာ
လဲေနၿပီး တစ္ဖက္ေသာ ေျခေထာက္ကုိ ေယာက္်ားေျခသလံုးမွ် Aလံုး႐ွိ
ေသာမည္းနက္သည့္ ေႁမြတစ္ေကာင္က ရစ္ပတ္ထားသည္။
ရံေ႐ႊေတာ္ ငါးUီးကား ေက်ာက္ခဲမ်ား ကုိယ္စီကုိင္ၿပီး Aရပ္ေလးမ်က္ႏွာကုိ

လွည့္ပတ္ၾကည့္ကာ AကူAညီ ကုိ ေAာ္ဟစ္ ေတာင္းခံေနသည္။ သူတုိ႔၏
သေဘာထားကား ေႁမြကုိ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ပစ္လွ်င္ ေႁမြသည္ မာန္ ထြကက
္ ာ
ဘုရင္မAား ကုိက္ေပလိမ့္မည္။
သူတုိ႔ပစ္ေသာ ေက်ာက္ခဲသည္ ေႁမြကုိ ေျပာပေလာက္ေAာင္

မနာက်င္ေသာ္လည္း ဘုရင္မမွာ နာက်င္ေပ လိမ့္မည္ ဟူေသာ သေဘာိျဖင့္
AကူAညီကုိသာ ေAာ္ဟစ္ ေတာင္းခံေနေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ သေဘာေပါက္မိ
သည္။
Aေတာ္ကြာလွမ္းသည့္ သစ္ပင္ကြယ္ ခ်ံဳကြယ္မ်ားမွ ဒူးေလးကုိင္

သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ား Aနား မေရာက္လာ မီပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္

ပါးပ်U္းေထာင္ကာ မာန္ဖီေနသည့္ မည္းနက္ေသာ ေႁမြႀကီးAား

လည္မ်ိဳမွဆုပ္ကုိင္ကာ ဘုရင္မ ေျခကုိ ရစ္ပတ္ေနသည့္ ကုိယ္Aေခြကုိ
ဆဲြေျဖလုိက္ေလသည္။
ရံေ႐ႊေတာ္ ငါးUီး ႏွင့္ Aနားေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ားသည္

မေၾကာက္မ႐ြံ႕ရဲ၀ံ့စြာ ေႁမြကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aား Aံ့ၾသစြာ
ၾကည့္ေနၾက၏။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေႁမြႀကီးAား ေက်ာက္တံုးတစ္ခုႏွင့္ Aေသကုိက္သတ္လုိက္ၿပီးမွ

လဲေနေသာ ဘုရင္မAား ျပဳစု ရန္ ရံေ႐ႊေတာ္မ်ားAား ေျပာလုိက္သည္။
ရံေ႐ႊေတာ္ ငါးUီးသည္ ဘုရင္မAား တဲြထူေနစU္ ဘုရင္မ စံရာနန္းမွ

က်န္ရစ္ေသာ ရံေ႐ႊေတာ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း
သာကုိကြီေခါင္းေဆာင္ေသာ AႀကီးAကဲမ်ားႏွင့္ Aျခားလူမ်ားသည္
လည္းေကာင္း၊ လာ ေရာက္ၾကၿပီျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထုိေနရာမွ ထြက္ခာြ ရန္
ဟန္ျပင္လုိက္လွ်င္ပင္ ဒူးေလးကုိ Aေစာင့္စစ္သား ေလးေယာက္သည္
ကၽြႏ္ုပ္Aနီးသုိ႔ ႐ုတ္ျခည္းေရာက္လာကာ ေနၿမဲတုိင္းေနရန္ Aမိန္႔ေပးၿပီး
ကၽြႏ္ုပ္Aား ၀ုိင္း ရံထားၾကသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ Aျခားသုိ႔ ထြက္ခာြ ရန္
မျပဳႏုိင္ေတာ့ေခ်။
ဘုရင္မရံေ႐ႊေတာ္မ်ားကတဲြယူကာAခါ စံAိမ္ေတာ္ထြက္ခြာသြားသည္။
ဖူးသာကုိကြီႏွင့္တကြ၊ AႀကီးAကဲ မ်ားပါ လုိက္ပါသြားၾကသည္။
သုိ႔တေစလည္း ဒူးေလးကုိင္ Aေစာင့္ေလးေယာက္ႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေနၿမဲတုိင္း
ေနရာမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ေနခဲ့ရ၏။

Aခ်ိန္Aေတာ္ၾကာေသာAခါ ဖူးသာကုိကြီႏွင့္ ဒူးေလးကုိင္ ငါးေယာက္သည္

ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာသုိ႔ ေရာက္လာၾက သည္။ ဘုရင္မထံ Aခစား၀င္ရန္
လာေခၚေၾကာင္းေျပာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူတုိ႔ေခၚရာကုိ ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္ လုိက္ခ့ဲ
သည္။ မည္သူကမွ စကားတခြန္းမေျပာ၍ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း
ေမးျမန္းျခင္းမျပဳ၀ံ့ေခ်။
ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္စိထဲတြင္ကား ေရစုိA၀တ္က တစ္သားတည္းကပ္ေန၍

သာမုႁႏၵီက်မ္းတြက္Aတုိင္း Aခ်ိဳး Aဆက္ လွပေသာ ဘုရင္မ၏
ျဖဴေဖြးၾကည္လင္သည့္ AသားAရည္ ကုိယ္ခႏၶာကုိလည္းေကာင္း၊ ျဖဴေဖြး
ေသာ Aသားေပၚလွပစြာ ပနံရလွေသာ ျမလည္ဆဲႏ
ြ ွင့္
ျမလက္ေကာက္ခ်စ္စဖြယ္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ တည္ေန ပံုကုိ လည္းေကာင္း၊
ေဖ်ာက္ဖ်က္မရေAာင္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။
ဘုရင္မစံရာ နန္းေတာ္ေပၚသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ညီလာခံခန္းမႏွင့္တူေသာ

က်ယ္၀န္းသည့္ Aခန္းတစ္ခုသုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္ Aား ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။
သားေမြးလည္းမဟုတ္ေသာ္လည္း သားေမြးမွ်ႏူးညံ့လွေသာ Aနီႏ်င့္

Aနက္ေရာင္ကုိ ပုဆစ္ကြက္ ေဖာ္ထား သည့္ ေကာ္ေဇာႀကီးသည္ ခန္းလံုးျပည့္
ခင္းထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ခန္းမႀကီး၏ နံရံမ်ားတြင္ လွပသည့္ပန္းမ်ားကုိ ထုိးစုိက္ထားသည့္

စိမ့္လဲ့လဲ့Aေရာင္ ေက်ာက္ပန္းAုိးမ်ား႐ွိ သည္။ တစ္ခန္းလံုးမွာ ပန္းရနံ႔မ်ား
ေမႊးႀကိဳင္ကာ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
ခန္းမဘကီး၏Aဆံုးတြင္ Aစိမ္းေရာင္ ေတာက္ပေသာေျပာင္လက္သည့္

A၀တ္ျဖင့္ ကာထားသည္။ ထုိ ခန္းဆီး A၀တ္ေ႐ွ႕တြင္ကား Aျဖဴေရာင္

ေတာက္ပသည့္ A၀တ္ျဖင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ Aျမင့္ တစ္ေတာင္ ေက်ာ္မွ်

႐ွိသည့္ လွပေသာဖုတစ္ခု႐ွိသည္။
ဖူးသာကုိကြီသည္ ထုိဇု၏ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ငါးေတာင္ကြာေလာက္တြင္

ကၽြႏ္ုပ္Aား ဒူးတုပ္ ထုိင္ေစသည္။ သူကုိယ္တုိင္ကား ကၽြႏ္ုပ္၏ေ႐ွ႕မွာ
ထုိင္သည္။ ဒူးေလးကုိင္ Aေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က ဖုတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ သံုး
ေတာင္ကြာေလာက္ဆီမ်ာ ဒူးေလးစဲြၿပီး ရပ္ေနၾကသည္။
က်န္ဒူးေလးကုိင္မ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္၏ ေနာက္မွ၀ုိင္းရံေစာင့္ၾကပ္ေနၾက၏။

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေနရာတက် ထုိင္မိၾက လွ်င္ပင္ ၾကည္လင္ေသာ
ေမာင္းသံကေလးကုိ Aတြင္းခန္းဆီမွ ၾကားလုိက္ရ၏။ ေမာင္းသံၾကားရလွ်င္ ဖူ
သာကုိကြီ က ကၽြႏ္ုပ္Aား ေခါင္းငံု႔ေနရန္ေျပာၿပီး သူကုိယ္တုိင္လည္း
ေခါင္းငံု႔ေနပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေခါင္းငံု႔ေနေသာ္လည္း သူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ျပားျပား၀ပ္လွ်ိဳးေAာင္ကား

မငံု႔ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ မ်က္စိသည္ Aစိမ္းေရာင္ ကန္႔လန္႔ကာႀကီး
လႈပ္႐ွားသြားသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ ေျပာင္လက္ေတာက္ပ သည့္ Aနီေရာင္
ေျခနင္း ကုိ စီးကာ ျငင္သာသိမ္ေမြ႕စြာလွမ္းလာၿပီး Aျဖဴေရာင္ ထုိင္ခံုေပၚမွာ
ထုိင္လုိက္ေသာဘုရင္မ၏ ျဖဴစင္ လွပေသာ ေျခAစံုကုိ ေကာင္းစြာ
ျမင္လုိက္ရပါသည္။
" Aႀကီးမင္း ဖူးသာကုိကြီ "
ဖူးသာကုိကြီAား ေခၚလုိက္ေသာဘုရင္မ၏ Aသံသည္ ခ်ိဳလြင္၍

ၾကည္လင္သာယာ လွပါေပသည္။ ေႁမြႀကီး ရန္က ျမဗုဒၶကယ္ေတာ္မူပါဟု
ျမည္တမ္းသံသည္ ဘုရင္မAသံျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ ယခုမွ သိရ၏။

" Aမိန္႔ ႐ွိေတာ္မူပါ ဘုရင္မ "
ဖူးသာကုိကြီက ႐ုိေသစြာ ေလွ်ာက္တင္လုိက္၏။
" ငါ့Aသက္ကုိ ကယ္တင္သူသည္ Aႀကီးမင္း၏ေနာက္မွ စားေနသူ

ဟုတ္သလား "
" ဟုတ္ပါေၾကာင္း ဘုရင္မ "
" ေကာင္းၿပီ၊ ငါပုိင္ဆုိင္ရာ ေနာင္စငဲ့ ေဒသသုိ႔ ဤသူေရာက္လာေၾကာင္း

သိရေသာ္လည္းသူ႔Aား Aထူး တလည္ ေတြ႕ရန္ Aေၾကာင္းမ႐ွိေခ်။ ယခုမွ
ကံAားေလ်ာ္စြာ ငါ့Aသက္ ျဖစ္လာ၍ စံနန္းေတာ္ကုိ ၀င္ခြင့္ ျပဳခဲ့တယ္၊
ေက်းဇူး႐ွင္ မ်က္ႏွာကုိ ငါၾကည့္လုိတယ္ Aႀကီးမင္း "
ခ်ိဳလြင္သာယာေသာ ဘုရင္မ၏ Aသံဆံုးလွ်င္ ဖူးသာကုိက ကၽြႏ္ုပ္Aား

လွည့္ၾကည့္ၿပီး ...
" ဗားလား ... နင့္မ်က္ႏွာ ေမာ့ျပလုိက္ "
ဟုေျပာပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ နဂုိကမွ ေမာ့ခ်င္ေနသူျဖစ္၍ သြက္လက္စြာပင္ မ်က္ႏွာကုိ

ေမာ္ကာ ဘုရင္မAား ၾကည့္လုိက္၏။ Aျဖဴႏွင့္ Aနီစင္းတြင္ လွပေသာ
ပန္းပြားမ်ား ထပ္ထားသည့္ ပုိးေရာင္ေတာက္ပေနေသာ သင္တုိင္းကုိ
၀တ္ထားေသာ ဘုရင္မ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၾကည့္ခြင့္ရသည္Aခုိက္
Aားပါးတရ ၾကည့္လုိက္၏။
ညိဳေမွာင္႐ွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ကုိ ဖားလ်ားခ်ကာ ျဖဴေဖြးေမႊးႀကိဳင္ေသာ

ပန္းေခြကုိ Uီးေခါင္းမွာ စြပ္ထား ေသာ ဘုရင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကား ယခု

Aနီးကပ္ ေစ့ေစ့ ၾကည့္မိမွ ထူးျခားေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္ေၾကာင္း

သတိထားမိပါသည္။ Aထက္၌ ကၽြႏ္ုပ္ ဆုိခဲ့ၿပီးသည့္Aတုိင္း
စာဖဲြ႕ေလာက္ေသာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မဆုိ ႏုိင္ေသာ္ျငား ယခုက့သ
ဲ ုိ႔
နီးနီးကပ္ကပ္ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္မိသူAဖုိ႔ စဲြမက္ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ
႐ုပ္ ဆင္းသ႑ာန္ မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ၾကည္လင္လွပေသာ ဘုရင္မ၏
မ်က္လံုးသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား စူးစုိက္ ၾကည့္ လုိက္ျခင္းကုိ ခံရေသာAခါ ကၽြႏ္ုပ္၏
မ်က္လံုးသည္ ဘုရင့္က်က္သေရ႐ိွလွေသာ မ်က္ႏွာမွခြာရန္ လဲႊ ရန္
မစြမ္းေဆာင္ေတာ့ေခ်။
" ေတာ္ေလာက္ၿပီ ဗားလား၊ နင့္မ်က္ႏွာ ျပန္ငံု႔လုိက္ "
ဖူးသာကြီ၏ Aမိန္႔Aရ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Uီးေခါင္းျပလုိက္ရေသာ္လည္း

မ်က္လံုးထဲမွာကား ဘုရင္မ၏ ႐ုပ္သ႑ာန္ သည္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍
မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘုရင္မAား ခ်စ္ေနမိေပၿပီတကား။
" ငါ့Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္ျဖစ္လုိ႔ ငါခ်ီးျမွင့္လုိတယ္၊ ရတနာမ်ား၊

ဗုဒၶေဆးပင္မ်ားကုိ ယူေဆာင္ခြင့္၊ ဤ ေနာင္စငဲ့ ေဒသမွ ထြက္ခာြ ခြင့္၊
၄င္းသံုခုမွလဲြလွ်င္ လုိေသာဆုကုိေတာင္း၊ ငါေပးမယ္ "
ဘုရင္မ၏ မိန္႔ႁမြတ္သံေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ငုိင္သာြ းမိသည္။

ငါ့စိတ္AႀကံAစည္ကုိ ဘုရင္မ သိေလေရာ့ သလားဟု ေတြးမိသည္။
ကၽြႏ္ုပ္Aဖုိ႔ Aေရးႀကီးစြာ လုိAပ္ေသာ ဤႏွစ္ခ်က္ကုိ ပိတ္ထားၿပီးမွ ကၽြႏ္ုပ္

မည္သည့္Aရာကုိ ေတာင္းဆုိ ရပါA့့နည္း။ မစUီး၊ ေနာင္ခါမွ
ႀကိဳးစားေတာ့မည္ဟု စိတ္တြင္ ဆံုးျဖတ္ကာ ယခုလတ္တေလာ Aလုိ႐ွိသည့္
Aခြင့္ကုိ ေတာင္းဆုိလုိက္ပါသည္။

" ဘုရင္မAား ျမတ္ႏုိး ၾကည္ညိဳလွသျဖင့္ ဘုရင္မမ်ာ AကူAညီလုိပါက

Aခ်ိန္မေ႐ြး ကူညီရန္ ဘုရင္မ၏ Aပါးမွာ Aၿမဲတေစ ခစားေနႏုိင္ခြင့္ႏင
ွ ့္
ဘုရင္မ စံနန္းေတာ္မွာ႐ွိေသာ ႐ွးေဟာင္းေပစာမ်ားကုိ ဖတ္႐ႈခြင့္ ထုိ ႏွစ္ခုကုိ
ဆုAျဖစ္ ေပးသနားပါ ဘုရင္မ "
ဖူးသာကုိကြီသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ထိတ္လန္႔Aံ့ၾသစြာ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္ကုိ

ကၽြႏ္ုပ္ သတိထားလုိက္မိ သည္။ ဘုရင္ သည္ စU္းစားဟန္ျဖင့္ Aတန္ၾကာ
ဆိတ္ၿငိမ္ၿပီးမွ ...
" ငါ တစ္ခုေမးလုိတယ္ "
ဟု တည္ၿငိမ္ေAးျမေသာAသံျဖင့္ မိန္႔ၾကားလုိက္သည္။
" ေမးေတာ္မူပါ ဘုရင္မ "
" ငါ ေရခ်ိဳးရာ စမ္းAုိင္နားကုိ နင္ဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲ "
ဘုရင္မ၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္မွ တုန္လႈပ္သာြ းမိသည္။

Aေရးႀကီးေသာ ဤ Aခ်က္ ကုိ ယခုဘုရင္မေမးသည္မွာ သူ႔Aပါးတြင္
Aၿမဲတေစ ခစားခြင့္ေပးရန္ ေတာင္းဆုိျခင္းႏွင့္စပ္လ်U္း၍ သကၤာ မကင္းသျဖင့္
ေမးေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္မိသည္။
သူတို႔ေဒသ၏ စည္းကမ္းကုိ ေဖာက္ဖ်က္လွ်င္ ရက္စက္စြာ စီရင္တတ္ေၾကာင္း

ေစာေ၀ေဖာ္ ေျပာျပၿပီးျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aသက္ေဘးမွ ထြတ္ေAာင္
Aေၾကာင္းAခ်က္လံုေလာက္စြာ ျပရခ်ိမ့္မည္။
" ဒီလုိပါ ဘုရင္မ ... ငါသည္ ရတနာသံုးပါးကုိ Aလြန္ၾကည္ညိဳ႐ုိေသသူ

ျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က Aိပ္မက္ထဲမွာ ျမဗုဒၶကုိဖူးေတြ႕ရတယ္၊
ျမဗုဒၶကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့ စိတ္က စဲြလမ္းစြာ တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ လုိက္႐ွာ႐ာမွာ

Aားျပတ္ၿပီး လဲေနစU္ Aေဖဖူးသာကုိကြီတုိ႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေနရာ

ေရာက္လာၿပီး ျမဗုဒၶကုိ ဖူးေတြ႕ရတယ္။
ညကလဲ Aိပ္မက္ထဲမွာ ဘုရင္မကုိ ေႁမြနဂါး ရန္ျပဳေနတယ္ Aိပ္မက္လုိ႔

Aေဖဖူးသာကုိကြီကုိ ဒီAေၾကာင္း ေျပာမယ္ လုိ႔ လုိက္႐ွာရာက လမ္းမွားၿပီး
စမ္းAုိင္နားAေရာက္မွာ ဘုရင္မ ျမည္တမ္းသံကုိ ၾကားရတယ္၊ ငါ ေျပးလာၿပီး
ၾကည့္ေတာ့ Aိပ္မက္Aတုိင္းေတြ႕ေနရလုိ႔ ဘုရင္မကုိ ေႁမြနဂါးရန္က
ကယ္တင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ငါ Aမွန္Aတုိင္း ေလွ်ာက္တင္ပါတယ္၊ ဒီAခ်ိန္မွာ ဘုရင္မ

ေရခ်ိဳးေတာ္မူမယ္လုိ႔ မသိ႐ုိး Aမွန္ပါ "
ကၽြႏ္ုပ္သည္ သတိထားကာ တည္ၿငိမ္ေသာAသံျဖင့္ ယုတၱိ ႐ွိ႐ွိ

ေျဖၾကားလုိက္ပါသည္။
" Aင္း ... ဟုတ္ေပလိမ့္မယ္၊ နင္ ေရာက္လာပံုေတြကေတာ့ျဖင့္

Aေၾကာင္းAခ်က္Aားလံုး တုိက္ဆုိင္ ေပတယ္၊ ဒါထက္ Aဆိပ္ျပင္းထန္တ့ဲ
ေႁမြနဂါးကုိ နင္ ဖမ္းကုိင္တာ ကုိက္မွာ မေၾကာက္ဘူးလား "
ဘုရင္မ ၏ Aသံမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ Aျပည့္ပါေနေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ ရိပ္စားမိ၍

တAားတက္လာပါသည္။
" ကၽြႏ္ုပ္မွာ ဗုဒၶ ေပးေတာ္မူထားေသာ ေႁမြနဂါးကုိ ႏုိင္သည့္

တန္ခုိးပုိင္ဆုိင္ပါတယ္ ဘုရင္မ "
ကၽြႏၤုပ္က ရဲ၀ံ့စြာပင္ လိမ္လည္ေလွ်ာက္တင္လုိက္ရပါသည္။ ေနာင္ခါမွ

ေႁမြကုိက္၍ ေသလုိလည္းေသေစ၊ လတ္တေလာ Aသက္ေဘးမွ

လြတ္ေAာင္ကား AစီAစU္တဲ့ေAာင္ ေျပာရေတာ့မည္သာ၊ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္

ကားငယ္စU္က ေႁမြၿပီးေဆး ထုိးထားခဲ့ဖူးေပသည္။
ဘုရင္မသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား တစ္စံုတစ္ရာမွ ဆက္လက္ေမးျမန္းစစ္ေဆးျခင္း

မျပဳေတာ့ဘဲ ဖူးသာကုိကြီကုိ ေခၚလုိက္သည္။
" ေကာင္းၿပီ Aႀကီးမင္း၊ ဖူးသာကုိကြီ "
" Aမိန္႔႐ွိေတာ္မူပါ ဘုရင္မ၊ နာခံရန္ Aသင့္ပါ "
ဖူးသာကုိကြီက ႐ုိေသစြာ ေလွ်ာက္တင္လုိက္၏။
" ေႁမြနဂါးကုိႏုိင္ေသာ ငါ့Aသက္သခင္Aား စံနန္းAတြင္းမွာ ေနထုိင္ခစားရန္

ခြင့္မျပဳႏုိင္ေသာ္လဲ ငါႏ်င့္ Aနီးဆံုးျဖစ္ေသာ ကုိယ္ရံေတာ္ သက္ေစာင့္တပ္မွာ
Aမႈထမ္းေစရမယ္ "
" Aမိန္႔ေတာ္Aတုိင္းပါ ဘုရင္မ "
" ေAး .... သူေတာင္းတဲ့ ဆုတစ္ခု က်န္ေသးတယ္၊ ငါ့စံနန္းမွာ႐ွိတ့ဲ

ေပစာေတြကုိ ဖတ္လုိတယ္တဲ့၊ ေပစာ ေတြကုိ AလံုAၿခံဳ သိမ္းဆည္းထားၿပီး
ျဖစ္ေနလုိ႔ ဖတ္ခြင့္ျပဳရန္ ခဲယU္းတယ္၊ သုိ႔ေသာ္ ေပစာေတြပါ Aတၳဳပၸတၱိ ကုိ
ဖတ္ၾကည့္ တာ နဲ႔မျခား သိရေAာင္ ေမာရလုိဏ္ဂူကုိ ေခၚသြားၿပီး
ျပလုိက္ေပေတာ့ Aႀကီးမင္း "
" Aမိန္႔Aတုိင္း ပါ ဘုရင္မ၊ လုိဏ္ဂူဖြင့္ၾကည့္ရန္ သံမဏိလွံေတာ္ကုိ

သနားေတာ္မူပါ ဘုရင္မ "
ဖူးသာကုိကြီက တင္ေလွ်ာက္သည္။

" ေ၀ ... နန္႔မေထ့ေရ၊ လာေလUီး "
ရံေ႐ႊေတာ္တစ္UီးAား ဘုရင္မက မတုိးမက်ယ္ ေခၚလုိက္ေသာAသံသည္

ခ်စ္စဖြယ္ ၾကည္လင္ ခ်ိဳႏဲြ႕လွ၏။ နန္႔မေထ့ဟူေသာ Aမည္ကုိ ၾကားရလွ်င္ပင္
ကၽြႏ္ုပ္၏ Aေဖာ္မြန္ကေလး ေစာေ၀ေဖာ္၏ Aစ္မျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္
သိလုိက္ရေပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ သည္ Uီးေခါင္းငံု႔ေနရာမွ Aစိမ္းေရာင္ ကန္႔လန္႔ကာႀကီး၏

ေAာက္ေျခသည္ လႈပ္႐ွားသြားၿပီး ေသး သြယ္ေသာ မိန္းမ၏
ေျခတစ္စံုထြက္လာကာ ဘုရင္မ၏ ေနာက္ပါး၀ယ္ ရပ္လုိက္သည္ကုိ
ျမင္ရပါသည္။
" နန္႔မေထ့ "
" Aမိန္႔႐ွိေတာ္မူပါ ဘုရင္မ "
" ငါ့Aိပ္စက္ရာ ခန္းေဆာင္႐ွိ နံ႔သာခံုႀကီးေပၚက နံ႔သာခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့

ေမာရလုိဏ္ဂူဖြင့္တဲ့ သံမဏိ လွံေတာ္သြားယူခဲ့ၿပီး Aႀကီးမင္း
ဖူးသာကုိကြီလက္ကုိ Aပ္လုိက္၊ ကုိက္ၿပီးလုိ႔ ဖူးသာကုိကြီက သံမဏိလွံ
ျပန္Aပ္တဲ့Aခါ လက္ခံၿပီး ယခင္ သူ႔ေနရာမွာ ျပန္ထားလုိက္ နန္႔မေထ့ "
" Aမိန္႔ေတာ္Aတုိင္းပါ ဘုရင္မ "
နန္႔မေထ့က တင္ေလွ်ာက္ၿပီး Aခန္းတြင္းသုိ႔ ျပန္၀င္သြားၿပီးလွ်င္ပင္

ဘုရင္မသည္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ သိရ၏။

စဲြမက္ဖြယ္ က်က္သေရ႐ွိလွေသာ ဘုရင္မ၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ

ေမာ္ဖူးခြင့္မရေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aဖုိ႔ ျဖဴစင္လွပ ေသာ ဘုရင္၏ ေျခAစံုသည္
Aစိမ္းေရာင္ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္သုိ႔ ေ႐ြ႕လ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သာြ းသည့္တုိင္
ေAာင္ ျမတ္ႏုိးလွေသာ စိတ္ႏွင့္ မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနလုိက္မိပါသည္။
ဘုရင္မ ၀င္ေတာ္မူသြားလွ်င္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔မွာ Uီးေခါင္းေမာ္ခင့္ရၿပီျဖစ္၏။

တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စကား မေျပာၾကဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ
ေနထုိင္မိၾကစU္ ခဏမွ်ၾကာေသာAခါ နန္႔မေထ့သည္ Aစိမ္းေရာင္ ကန္႔
လန္႔ကာ ေနာက္မွ ေပၚလာပါသည္။
လင္ပန္းသဖြယ္ စိမ့္လဲ့လဲ့ Aေရာင္႐ွိေသာ ပါးလႊာသည့္

ေက်ာက္ျပားတစ္ခ်ပ္ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကုိင္မ လာၿပီး ဖူးသာကုိကီA
ြ ား
ဒူးတုပ္ကာ ႐ုိေသစြာ ေပးလုိက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေက်ာက္လင္ပန္းေပၚတြင္
ပါလာ ေသာ Aရာ၀တၳဳကုိ စိတ္Aားထက္သန္စြာ ၾကည့္လုိက္၏။
Aသြား သံုးလက္မမွ်႐ွိေသာ သံမဏိလွံသြားကေလးAား

တစ္မုိက္မွ်႐ွည္ေသာ ေမႊးႀကိဳင္သည့္ သစ္သား ျဖင့္ လက္ကုိင္႐ုိး
တပ္ထားေသာ လွံကေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည္ကုိသိရသည္။ ဖူးသာကုိကီက
ြ
လွံကေလးကုိ တယုတယ ယူေနစU္မွာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ နန္႔မေထ့၏မ်က္ႏွာကုိ
Aမွတ္မထင္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ သည္။
နန္႔မေထ့သည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနရာမွ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္

Aၾကည့္ခ်င္းဆံုေသာAခါ မ်က္လႊာခ် ကာ ေက်ာက္လင္ပန္းကုိကုိင္ၿပီး
Aခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္သြားပါသည္။ နန္႔မေထ့၏ ႐ုပ္ရည္၊ ၀တ္စားဆင္ျပင္ပံု
ေခါင္းတံုး ေျပာင ္ပံု မွာ ကၽြႏ္ုပ္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္သည့္ ေနာင္စငဲ့ ေတာသူတုိ႔ႏွင့္
ထူးမျခားနား တစ္မ်ိဳးတစ္စား တစ္ပံုစံ တည္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။

" ဗားလားေရ ... သြားစုိ႔ေဟ့ "
ဖူးသာကုိကြီက ႏိႈးေဆာ္ၿပီး ဘုရင္မစံနန္းမွ ေ႐ွ႕ေဆာင္ ဆင္းသြားသျဖင့္

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ဖူးသာကုိကြီ၏ ေနာက္မွ လုိက္ခဲ့ရသည္။ ဘုရင္မစံရာနန္းကုိ
လက္ယာဘက္မွ ပတ္ေကြ႕ကာ တစ္ဖက္ေသာ ေတာင္ကမ္း ပါးယံဆီသုိ႔
ေ႐ွ႕႐ႈလာခဲ့ၾကပါသည္။
" ဗားလား နင္ နက္ျဖန္ကစၿပီး ဘုရင္မ ကုိယ္ရံေတာ္ သက္ေတာ္ေစာင့္

စစ္သားျဖစ္ၿပီေနာ္ "
ေ႐ွ႕မွ A႐ြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေAာင္ ဖ်တ္လတ္လ်င္ျမန္စြာ သြားေနေသာ

ဖူးသာကုိကြီက ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာလုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္ Aေဖ "
ကၽြႏ္ုပ္က ေျဖလုိက္သည္။
" နင့္ကုိ ေစာေ၀ေဖာ္က ဒူးေလးAပစ္ သင္ေပးတယ္မဟုတ္လား၊ နင္

ေကာင္းေကာင္းတတ္ေရာေပါ့ "
" တတ္ပါတယ္ Aေဖ "
ကၽြႏ္ုပ္က စကားမ႐ွည္ဘဲ တုိတုိပင္ ေျဖလုိက္၏။
ဒူးေလး Aပစ္ကုိကား ကၽြႏ္ုပ္ငယ္စU္ကပင္ တတ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
" ေAး ... ေကာင္းတယ္ "
ဖူးသာကုိကြီက ဤမွ်သာေျပာၿပီး စုိက္စုိက္သြားေနသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း

တစ္စံုတစ္ရာမွ် မေျပာဘဲ သူ႔ ေနာက္မွ Aတြင္သာလုိက္ခဲ့သည္။

ကမ္းပါးကုိ ပတ္ၿပီးတက္ခဲ့ရာ ေတာင္ခုလပ္ဆီေရာက္လွ်င္

ဒူးေလးကုိင္စစ္သားမ်ားကုိ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား တစ္ခုစီ ေတြ႕ရပါသည္။
" ေဟာဟုိ ေ႐ွ႕က စစ္သားေတြေစာင့္ေနတာ ေမာရလုိဏ္ဂူပဲ ေဟ့ ဗားလား "
ဖူးသာကုိကြီက ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိ ေတာင္ကမ္းပါးယံမွ သယံဇာတမ်ားျဖင့္

ျဖစ္တည္ေနဟန္တူေသာေက်ာက္ဂူ ႀကီးကုိ လက္ညိဴးညႊန္ျပရင္း
ေက်ာက္ဂူေ႐ွ႕သုိ႔ ေရာက္ေသာAခါ ေက်ာက္ဂူေ႐ွ႕႐ွိ

Aေစာင့္စစ္သားမ်ားသည္ ဖူးသာကုိကြီကုိ ျမင္ေသာ Aခါ တစ္စံုတစ္ရာ
ေမးျမန္းေျပာဆုိျခင္း မျပဳဘဲ စက္႐ုပ္မ်ားသဖြယ္ တညီတည္း ေဘးသုိ႔
႐ွဲသြားၾကသည္။
ဂူတံခါးမွာ ခုိင္မာေသာ သစ္သားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေလသည္။

ဖူးသာကုိကြီသည္ တ႐ုိတေသ ကုိင္ေဆာင္လာေသာ သံမဏိလွံတံငယ္ကုိ
တံခါးတစ္ဖက္မွာ႐ွိေသာ ေသာ့ေပါက္ႏွင့္ သ႑ာန္တူသည့္
Aေပါက္ငယ္တစ္ခုAတြင္းသုိ႔ ထုိးသြင္းၿပီး လွည့္လုိက္သည္တြင္
ေလးလံေသာ သစ္သားတံခါးႀကီးသည္ တကၽြီကၽြီျမည္ကာ ပြင့္လာပါသည္။
ဂူAတြင္းမွာ မည္းေမွာင္ေနေပလိမ့္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ထင္မွတ္မိေသာ္လည္း

စိမ္းလ့ဲလဲ့ ၾကည္လင္ေသာ Aေရာင္ျဖင့္ လင္းေနသည္ကုိ Aံ့ၾသစြာ
ေတြ႕ရပါသည္။ မည္သည့္Aေရာင္ ျဖစ္ေလသနည္းဟု စU္းစား ကာ ကၽြႏ္ုပ္
သည္ ဂူAမုိးကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္၏။
ခုနစ္လံမွ် Aျမင့္႐ွိေသာ ဂူAမုိးAလယ္တည့္တည့္မွာ တစ္ေတာင္

ပတ္လည္မွ်က်ယ္ေသာ မြန္းတည့္ ေပါက္တစ္ခုကုိ ေတြ႕ရသည္။

ထုိမြန္းတည့္ေပါက္၏ ေAာက္တည့္တည့္တြင္ ႏွစ္လံမွ် Aျမင့္႐ွိေသာ သယံ

ဇာတ ျဖစ္တည္ေနသည့္ ေက်ာက္တုိင္တစ္ခု၏ ထိပ္တြင္ စိမ္းလဲ့လ့ဲ
Aေရာင္ရေသာ တစ္ေတာင္ပတ္လည္မွ် ႐ွိသည့္ ထိပ္ခၽြန္ေသာ
ေက်ာက္တံုးတစ္ခု႐ိွသည္။
ဂူAမုိး မြန္းတည့္ေပါက္မွ ၀င္လာေသာ Aလင္းေရာင္ သည္ ထုိစိမ္းလဲလ

့ ့ဲ
ေက်ာက္တံုးႏွင့္ ထိေတြ႕ေသာ Aခါ ေက်ာက္တြင္း မွ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေသာ
စိမ္းလဲ့လဲ့Aေရာင္က ဂူကုိ လင္းေစေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ Aံ့ၾသစြာ ေတြ႕ရ၏။
ဂူတစ္ခုလံုးကုိ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ လင္းေနေAာင္ Aေရာင္ထက

ြ ္တ့ဲ
ေက်ာက္တုိင္ထိပ္ကဟာ ဘာ ေက်ာက္တံုးလဲ Aေဖ"
ဂူတြင္းသုိ႔ ေ႐ွ႕မွ၀င္လာေသာ ဖူးသာကုိကြီAား ကၽြႏ္ုပ္က ေမးလုိက္၏။

Aေစာင့္မ်ားမွာ ဂူAျပင္ဘက္မွ ေနရစ္ၾက၍ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဖူးသာကုိကီသ
ြ ာ
ဂူတြင္း၀င္ၾကသည္။
" Aဲဒါ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃ တန္ခိုးေတာ္နဲ႔ Aလင္းေပးေနတဲ့ ေက်ာက္ပဲ ဗားလားရဲ႕

"
ထုိေပစာထက္ Aဓိပၸာယ္ ႐ွင္းႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာမွ

ဆက္မေပးဘဲ သူ႔ေနာက္မွ မ်က္ျခည္မျပတ္သာ လုိက္လာခဲ့သည္။
" ဒီဘက္က နံရံကုိ Aရင္ၾကည့္ "
ဖူးသာကုိကြီ စကားေၾကာင့္ လက္ယာဘက္႐ွိ ဂူနံရံကုိ ကၽြႏ္ုပ္

ၾကည့္လုိက္သည္။ သယံဇာတသဘာ၀Aား ျဖင့္ တည္ေနဟန္တူေသာ
ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီးတစ္ခုကုိ ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီးမွာ
လူ၏ လက္ျဖင့္ ထုလုပ္ထားဘိသုိ႔ ပီျပင္စြာေတြ႕ရသည္။

ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္မွ်႐ွိေသာ ေAာက္ခံ ေက်ာက္႐ုပ္ခံုႏွင့္ Uေဒါင္း႐ုပ္မွာ

တစ္ဆက္တည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ သားA႐ုပ္မွာ စိမ္းလဲ့လဲ့ ၾကည္လင္ေန၏။
ဖူးသာကုိကြီAား ေမးလုိက္၏။ ဖူးသာကုိကြီက ေAာက္ပါAတုိင္း
ေျဖၾကားသည္။
" ဒီလုိဟဲ့ ... ဗားလား၊ ဒီUေဒါင္းမင္းက ကမၻာတည္ကတည္းက ႐ွိခ့ဲတယ္လုိပ

Aဆုိ႐ွိတယ္၊ ဟုိးေ႐ွးလြန္ ေလၿပီးတဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ထီေဆ့ေမ့
Aမည္႐ွိတဲ့ မင္းေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ႐ွိခဲ့တယ္တဲ့၊ ဘယ္ နားမွာ
႐ွိခဲ့တယ္ဆုိတာေတာ့ ငါမသိဘူး...
" တစ္ေန႔ေတာ့ Aင္မတန္ယုတ္မာဆုိးသြမ္းတဲ့ လူေတြဟာ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကုိ

၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ ဖ်က္ဆီးသတဲ့၊ ထီေဆ့ေမ့ ေနျပည္ေတာ္ကုိ Aုပ္ခ်ဳပ္တ့ဲ
မင္းေရာ၊ မိဖုရားေရာ၊ ရန္သူ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ေသတဲ့Aခါ တုိင္းသူျပည္
သားတစ္စုဟာ Aသက္မေသဘဲ က်န္ရစ္႐ွာတဲ့ မင္းသမီးေလး နန္႔ေနာင္ခါရီ
ကုိ ရန္သူ႔လက္ကလြတ္ေAာင္ ေဆာင္က်U္း ၿပီး ေျပးခဲ့ရာမွာ Aခုတုိ႔မ်ားေနတဲ့
ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းေဒသကုိ ေရာက္လာသတဲ့ ဗာလားရဲ႕။
AဲဒီAခ်ိန္က မင္းသမီးေလး သက္ေတာ္ဟာ တစ္ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ

႐ွိေသးတယ္၊ မင္းသမီးေလး ႐ုပ္ရည္ကေတာ့ Aခုတင္က နင္ျမင္ခ့ဲရတဲ့
ဘုရင္မ႐ုပ္ရည္Aတုိင္းပဲေပါ့ "
" ဘုရင္မနာမည္က နန္႔ေခါင္ခါရီပဲ မဟုတ္လား "
ဖူးသာကုိကြီ၏ စကားကုိျဖတ္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္က ေမးလုိက္သည္။
" စံုေAာင္ ငါေျပာမွာေပါ့ဟဲ့၊ နင္ကလဲ ဆံုးေAာင္ နားေထာင္Uီး "

ဖူးသာကုိကြီက ဟန္႔တားလုိက္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္က ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္

ေနလုိက္ရသည္။ ဖူးသာကုိကြီက စကား ဆက္လုိက္ျပန္၏။
" Aဲဒါနဲ႔ ေနာင္စငဲ့ ေဒသေရာက္ေတာ့ ေနာင္က ရန္သူကေတာ့

လုိက္မလာေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြက Aစားရိကၡာျပတ္ၿပီး
ငတ္ၾကတာကုိး၊ ဒီေတာ့ ေတြ႕သမွ်Aေကာင္ငွက္ကေလးေတြေတာင္ မခ်န္ဘဲ
ပစ္ခတ္ စားၾကတယ္ ....
" Aဲဒီေတာ့ စားသမွ်လူေတြဟာ စားသမွ် Aစာေတြ မခ်ိမဆန္႔ Aန္ထြက္ၿပီး

ျပင္းထန္တဲ့ေ၀ဒနာ ခံစားရ တယ္၊ မင္းသမီးေလးတစ္ေယာက္ပဲ၊
လြတ္ကင္းခ်မ္းသာတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မင္းသမီးေလးက သူ႔ မ်က္စိ
ေ႐ွ႕ မွာ လူေတြ သတ္ခဲ့၊ ျဖတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ သူ႔Aေဖ Aေမ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ
ေသကုန္ခဲ့ၾကတာကုိ သတိရတာလဲ တစ္ေၾကာင္း၊ လူေတြ စားေသာက္ဖုိ႔
Aတြက္ Aသက္Aေသခံရတဲ့ Aမဲေကာင္ေတြကုိ သနားတာလဲ
တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘာမွမစားဘဲ ေရပဲေသာက္ေနတယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္
မင္းသမီးေလးမွာ ေ၀ဒနာ မ႐ွိတာေပါ့၊ ငါေျပာတာ နားလည္လားေဟ့"
ဖူးသာကုိကြီက စကားျဖတ္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္Aား ေမးလုိက္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္မွာ လွ်ာမ႐ွည္၀ံ့သည့္Aတြက္ သူေမးသမွ်ကုိ တုိတုိသာ

ေျဖလုိက္ပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား သူ ေတာ္ေကာင္းစိတ္႐ွိေသာ
မင္းသမီးေလးနန္႔ေနာင္းခါရီကုိ ၾကည္ညိဳလုိက္မိပါသည္။

" ေAး ... Aဲဒီလုိျဖစ္ကုန္ေတာ့ နန္႔ေနာင္ခါရီက သစၥာျပဳတယ္တ့၊ဲ

ငါ၏ေက်းေတာ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ်ား ဤေ၀ဒနာမွ လါတ္ကင္း၍
Aသက္ခ်မ္းသာပါေစ၊ Aသက္ ခ်မ္းသာခဲ့ၾကသည္႐ွိေသာ္ သူမ်ားAသက္ကုိ
သတ္ျဖတ္ စားေသာက္ျခင္းမွ ေဆြစU္မ်ိဳးဆက္ ေ႐ွာင္ၾကU္ေစ၍
ေျမမွေပါက္ေသာ AသီးA႐ြက္ကုိသာ စား ပါေစမည္လုိ႔ သစၥာျပဳတယ္
ဗားလားရဲ႕၊ မင္းသမီးေလး နန္႔ေနာင္ခါရီဟာ Aဲဒီလုိ သစၥာျပဳဆုေတာင္းေနစU္
မွာ Aိပ္ေပ်ာ္သလုိလုိ သတိေမ့သလုိလုိ ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔Aာ႐ံုထဲမွာ Uေဒါင္းႀကီး
တစ္ေကာင္ ေပၚလာၿပီး မင္းသမီးကေလးကုိ ေက်ာေပၚ တင္ေခၚသြားတယ္တ့၊ဲ
ေတာင္ထြတ္ႀကီး တစ္ခုေပၚကုိ ေရာက္တဲ့Aခါ Aစိမ္းေရာင္ Aဆင္း႐ွိတ့ဲ
A႐ုပ္ႀကီးတစ္ခုကုိ ေတြ႕ရတယ္တဲ့၊ A႐ုပ္ႀကီးေ႐ွ႕မွာA၀တ္ျဖဴ၀တ္ထားတဲ့
Aဘုိး ႀကီး တစ္ေယာက္ ေတြ႕ရတယ္တဲ့"
ဖူးသာကုိကြီက စကားျဖတ္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္Aား လွည့္ၾကည့္လုိက္ပါသည္။
နင္ Aိပ္ခ်င္ေနသလားဟဲ့ "
Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီးကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ရင္း ၿငိမ္ေနေသာ ကၽြႏု္ပ္Aားဖူးသာ

ကုိကြီကေမးလုိက္သည္။
" Aေဖရယ္ ဘယ္မွာAိပ္ခ်င္မွာလဲ၊ ငါသိပ္ၿပီး သိခ်င္ေနတဲ့ Aေၾကာင္းေတြမုိ႔

ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ ေနတာ၊ ဆက္ေျပာပါAေဖ "
ဖူးသာကုိကြီက မေျပာလုိေတာ့ဘဲ ရပ္သြားမည္စုိး၍ ကၽြႏ္ုပ္က စုိးရိမ္ႀကီးစြာ

တုိက္တြန္းလုိက္ပါသည္။
" ေAး ... တုိ႔ထုိင္ၿပီး ေျပာၾကရေAာင္ "

ဖူးသာကုိကြီက ရပ္ေနရသည္ကုိ ေညာင္းဟန္တူသည္။ ေျပာေျပာဆုိဆုိ

Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီးေ႐ွ႕႐ွိ ေက်ာက္ တံုးတစ္ခု ေပၚထုိင္ခ်လုိက္သျဖင့္
ကၽြႏ္ုပ္သည္လည္း ၀မ္းသာAားရ ထုိင္ပါသည္။ ဖူးသာကုိကီြက စကား
ဆက္ေျပာ လုိက္ျပန္၏။
ဒါနဲ႔ A၀တ္ျဖဴ၀တ္ Aဘုိးႀကီးက မင္းသမီးေလးကုိ ေက်ာ္ေပၚက ဆင္းေစၿပီး

Aစိမ္းေရာင္ A႐ုပ္ႀကီးကုိ ျပကာ၊ Aဲဒါ ဗုဒၶလုိ႔ Aမည္႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲ ခ်စ္သမီး၊
ဗုဒၶစကားေတြကုိ ဓမၼလုိ႔ေခၚတယ္၊ ဗုဒၶလုိ၀တ္ဆင္ၿပီး ဗုဒၶ ရဲ႕ Aဆံုးမေတာ္ကုိ
က်င့္သံုးသူကုိ သံဃာလုိ႔ ေခၚတယ္၊ ဗုဒဓ၊ သံဃကုိ ခ်စ္သမီးႏွင့္တကြ
ရံေ႐ႊေတာ္မ်ားကပါ ၾကည္ညိဳကုိးကြယ္ပါ၊ Aခုႀကံဳေတြ႕ရေသာ ေဘးဒုကၡက
လြတ္ကင္းလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာ တယ္တဲ့ ဗားလားရဲ႕၊ နားလည္လား "
ေAး ... မင္းသမီးေလးလဲ ဒီAတုိင္း ျဖစ္ရပါေစမယ္လုိ႔ ေမးၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ဗုဒၶ၊

ဓမၼ၊ သံဃလုိ႔ ၾကည္ညိဳစြာ ႐ြတ္ Aစိမ္းေရာင္ ဗုဒၶကုိ ႐ွိခုိးကာ
သူသစၥာျပဳခဲ့တာကုိ ျပန္တင္ေလွ်ာက္ၿပီး သူ႔လူေတြ Aသက္ကုိ ခ်မ္းသာေစဖု႔ိ
ေတာင္းတယ္တဲ့၊ Aဲဒီလုိလဲ ဆုေတာင္းရေရာ Aင္မတန္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ
သာယာလွပတဲ့ Aသံနဲ႔ ခ်စ္သမီး၊ သင္သစၥာတည္ပါေစ ...
ဤဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃေဆးပင္ကုိသာ တုိက္ေကၽြးပါ၊ ေ၀ဒနာAားလံုး

ကင္းကြာလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာသံကုိ ၾကားရၿပီး မင္းသမီးေလးဟာ
ဗုဒၶေဆးပင္ေတြကုိ ျမင္ရတယ္တဲ့၊ Aဲ့ဒီAခါမွာ Uေဒါင္းႀကီးရဲ႕ သာယာလွတ့ဲ
ျမည္တြန္သံ ကုိ မင္းသမီးေလးၾကားရေတာ့မွ Aိပ္ရာက ႏုိးလာသလုိျဖစ္ၿပီး
ၾကည့္လုိတဲ့Aခါ ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ သူ႔ AေႁခြAရံ ေတြ Aနား
သူ႐ွိေနေၾကာင္း သိရတယ္ ...

" မင္းသမီးေလးလဲ သူ႔Aာ႐ံုမွာ ထင္ျမင္ခဲ့ရတာကုိ ---- တဲ့စိတ္န႔ဲ ေတြးေတာ

စU္းစားေနဆဲမွာ Uေဒါင္းတြန္ သံကုိ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ၾကားရတယ္တ့၊ဲ
Aဲဒီေတာ့ မင္းသမီးေလး သူ႔ရံေ႐ႊေတာ္ကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔ စြန္႔စားေတာ့ မယ္ လုိ႔
စိတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး Aာ႐ံုထဲမွာ ထင္ျမင္တဲ့Aတုိင္း ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃလုိ႔
လိႈက္လွဲၾကည္ညိဳစြာ ႐ြတ္ဆုိရင္း Uေဒါင္းတြန္သံ ကုိ မွန္းဆကာ
လုိလာတယ္တဲ့ ဗားလားရဲ႕ ...
" Uေဒါင္းတြန္သံကလဲ လမ္းျပသလုိ မင္းသမီးေ႐ွ႕ Aဆက္မျပတ္

ၾကားတယ္တဲ့၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမဗုဒၶ၏ ေတာင္ထိပ္ေရာက္
Aာ႐ံုထဲကAတုိင္း ျမဗုဒၶကုိ ဖူးေျမာ္ ဗုဒၶေဆးပင္ေတြ ေတြ႕တာေပါ့၊
လူေတြAားလံုး Aသက္ ခ်မ္းသာ ရာရေAာင္ မင္းသမီးေလး နန္႔ေနာင္ခါရီက
ေဆးပင္ေတြ ယူေဆာင္ တုိက္ေကၽြးၿပီး Aက်ိဳး Aေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့
AားလံုးေသာAေႁခြAရ့မ်ားကာ Aစကတည္းက A႐ွင္သခင္Aျဖစ္
ျမတ္ႏုိးခ်စ္ ခင္လာ တဲ့ မင္းသမီးေလး Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္Aျဖစ္
ဆထမ္းပုိးတုိးကာ ၾကည္ညိဳၿပီး မင္းသမီးေလး AဆံုးAမ မွာ နာခံၿပီး၊ ျမဗုဒၶရဲ႕
ရိပ္ခုိလံႈကာ ဒီ ေနာင္စငဲ့ေဒသမွာ တုိင္းျပည္တည္ေထာင္ေနထုိင္ၾကတယ္ ...
" နန္႔ေနာင္းခါရီ မင္းသမီးေလးကုိ ဘုရင္မAျဖစ္ တင္ေျမာက္ထားခဲတ

့ ယ္၊
ဘုရင္မရဲ႕ သီလ၊ သစၥာတန္ခုိး ေၾကာင့္ ေနာင္စငဲ့ေဒသကုိ
သူစိမ္းေရာက္လာတယ္ဆုိရင္ ဒီUေဒါင္းႀကီးက တြန္ေကၽြး သတိေပးတတ္
တယ္ ဗားလား ရဲ႕၊ ငါတုိ႔တစ္ေတြ သက္သတ္လြတ္စားခဲ့တာ
ဒီတုိင္းျပည္တည္စ ဘုိးစU္ေဘာင္ဆက္က စလာ တာေပါ့ "

ဖူးသာကုိကြီသည္ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ စကားကုိ ရပ္နားလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္

ကၽြႏ္ုပ္သိလုိေသာ Aခ်က္ Aလက္ ကား မျပည့္စံုေသးေခ်။ ဖူးသာကုိကီြ
Aေမာေျပသေလာက္႐ွိမွ ကၽြႏု္ပ္က ေမးလုိက္၏။
" Aေဖ ဒီ ေနာင္စငဲ့မွာ Aုပ္ခ်ဳပ္သူဟာ AစU္Aဆက္ ဘုရင္မေတြ

ခ်ည္းပဲလား။ ဘုရင္မနာမည္ကုိ နန္႔ ေနာင္ခါရီ လုိ႔ပဲ Aၿမဲမွည့္ရသလား "
" ေAး ... ငါတုိ႔ေဒသမွာ ဘုရင္မပဲ Aုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္၊ ဘုရင္ထီးတစ္ခါမွ

မAုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ဘူး၊ AစU္Aဆက္ Aုပ္ ခ်ဳပ္ခဲ့ သမွ် ဘုရင္မေတြကုိလဲ
ပထမUီးဆံုး တုိင္းျပည္တည္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ဘုရင္မကုိ AစU္သတိရ႐ုိေသ
ေAာင္ ဘုရင္မ ကုိယ္ကလဲ နန္႔ေနာင္းခါရီလုိ သစၥာသမာဓိ႐ွိေAာင္ နန္႔ေနခါရီ
ဆုိတဲ့ဘဲြ႕ကုိပဲ ခံယူေစခဲ့ တယ္ "
" ဒါျဖင့္ ဘုရင္မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ေတြက .... "
ကၽြႏ္ုပ္၏ စကားမဆံုးမီ ဖူးသာကုိကြီက ...
" ဟိတ္ ... ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ တုိ႔ဘုရင္မက

AားလံုးAပ်ိဳစစ္စစ္ေတြဟဲ့ ဗားလား "
ဟု မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာAသံျဖင့္ ေျဖ႐ွင္းလိုက္၏။
" မသိလုိ႔ပါAေဖ၊ ငါမွားသြားပါတယ္ "
ဟု ကၽြႏ္ုပ္က ေတာင္းပန္လုိက္ရ၏။
" ဗားလား ... ေနာက္ကုိ နင္မသိဘဲ Aရမ္းမေျပာနဲ႔ "

" ေကာင္းပါၿပီ Aေဖ၊ ေနာက္ကုိ Aရမ္းမေျပာရေAာင္ ငါလဲ

ဒီတုိင္းျပည္သားျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စံုေAာင္ သိထားပါရေစ၊ ဘုရင္မက
Aပ်ိဳစစ္စစ္ေတြခ်ည္းဆုိေတာ့ Aုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ မင္းAဆက္ကုိ ဘယ္လုိ႐ွာမလဲ "
" ေျပာမွာေပါ့ ဟဲ့ ဗားလား၊ နင္က ေႁမြနဂါး နင့္ေနာက္လုိက္သလုိ

ျမန္ျမန္ေမးေနတာကုိး၊ ငါေျပာမယ္ လာခဲ့ ဒီေနရာကုိ "
ဖူးသာကုိကြီ က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွထၿပီး Uေဒါင္း႐ုပ္ၾကီးႏွင့္

ႏွစ္လံကြာမွ်ေ၀းေသာ ဂူနံရံဆီသုိ႔ေခၚသြားသ ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္
လုိက္ပါသြားပါသည္။
" ဒါေတြၾကည့္စမ္း ဗားလား "
ဖူးသာကုိကြီ၏ စကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဂူနံရံဆီသုိ႔ ၾကည့္လုိက္သည္။

ေက်ာက္ခံုႀကီးတစ္ခုေပၚတြင္ ႐ွည္ ေမ်ာေမ်ာ ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္ခု
တင္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
" ဘာႀကီးလဲ Aေဖ "
ကၽြႏ္ုပ္က ေမးလုိက္သည္။
" ထုိင္ ... ငါ့လုိပဲ ႐ွိခုိးUီး၊ ၿပီးမွေျပာမယ္ "
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဖူးသာကုိကြီက ထုိင္ၿပီး ေက်ာက္ခံုေပၚမွ ႐ွည္ေမ်ာ

ေမ်ာသ႑ာန္ ေက်ာက္တံုးႀကီးကုိ ထုိင္႐ွိ ခုိးလုိက္ သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္လည္း
တစ္စံုတစ္ရာ မသိဘဲ ႐ွိခုိးလုိက္ရပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဖူးသာကုိကြီသည္ ထုိင္ရာမွထကာ ေက်ာက္တံုး႐ွည္ႀကီးေပၚမွ

ပါးလႊာေသာ စိမ္းလဲ့လဲ့ ေရာင္ ေက်ာက္ခ်ပ္ ကုိ ေဘးသုိ႔ AသာAယာ
တြန္းဖယ္ကာ ...

" လာၾကည့္ေဟ့ ဗားလား "
ဟု ေခၚသျဖင့္ ထၾကည့္လုိက္မိေသာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ႐ုတ္တရက္

စကားမေျပာႏိုင္ေAာင္ Aံ့Aားသင့္သြားပါ ေတာ့သည္။
ေက်ာက္တံုး႐ွည္ႀကီးဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္ခဲ့မိေသာAရာမွာ စိမ္းညိဳ႕ေရာင္

ေက်ာက္သားေခါင္းႀကီးျဖစ္၍ ေခါင္း Aတြင္း၀ယ္ ပက္လက္AေနAထား
လဲေလ်ာင္းေနေသာ Aသက္၀ိညာU္ကင္းမဲ့ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ ေယာက္ ၏
႐ုပ္ဆင္း ႐ူပကာ၊ ကုိယ္ခႏၶာ၊ မ်က္ႏွာ ပံုပန္းသ႑ာန္ကား Aခုတင္ကပင္
ကၽြႏ္ုပ္Aား ခ်ိဳလြင္ သာယာ ေသာ Aသံျဖင့္ စကားေျပာလုိက္ေသာ ဘုရင္မ
နန္႔ေနာင္းခါရီ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ညိဳေမွာင္႐ွည္လ်ားေသာ ဆံပင္မ်ားကုိ Aိပ္ေနေသာ ကုိယ္ခႏၶာAလုိက္

ေဘးသုိ႔ ေျမႇာင္ခ်ထားသည္။ ႐ွည္လ်ား ေကာ့ျမဴးေသာ
မ်က္ေတာင္မ်ားကုိယွက္ကာ မ်က္လံုးမွာ ေမွးမွိတ္ေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာ
ကေလး မွာ ၿပံဳးေယာင္သမ္းကာ Aိပ္ေပ်ာ္ေနသကဲ့သုိ႔ ထင္ရ၏။
" ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ Aေဖရယ္ "
ကၽြႏ္ုပ္က ၀မ္းနည္းစြာ ေမးလုိက္မိ၏။
" ဒါ ငါတုိ႔ရဲ႕ဘုရင္မ နန္႔ေနာင္းခါရီပဲ ဗားလားရဲ႕ "
ဖူးသာကုိကြီက ေျပာလုိက္၏။
" Aခုတင္ပဲ ငါနဲ႔ စကားေျပာေနခဲ့ရေသးတယ္ Aေဖ၊ ဘုရင္မက

လူသားစင္စစ္မွ ဟုတ္ပါေလရဲ႕လား "

ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aံ့ၾသျခင္း၊ စိတ္မေကာင္းျခင္းျဖင့္ ေမးလုိက္မိ၏။
" ဟဲ့ ... ငါတုိ႔ဘုရင္မ လူသားစင္စစ္ေပါ့၊ ဒီေက်ာက္ခြက္ထဲက ႐ုပ္ခႏၶာက ငါတုိ႔

ေနာင္စငဲ့ေဒသကုိ ပထမဆံုးတုိင္းျပည္တည္ၿပီး Aုပ္စုိးခဲ့တဲ့ ဗုဒၶေဆးပင္န႔ဲ
လူေတြAသက္ကုိ ကယ္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး ဘုရင္မ နန္႔ေနာင္းခါရီ တဲ့ ဗားလား "
ဖူးသာကုိကြီ ၏ Aေျဖကုိ ၾကားရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးေနေသာ

ဘုရင္မAား ပကတိ Aသက္႐ွင္ ေနေၾကာင္း ကား သိရေပၿပီ၊ သုိ႔ေသာ္
ျပႆနာကား မ႐ွင္းေသးေခ်။
" သက္႐ွိ ဘုရင္မရဲ႕ ႐ုပ္ရည္နဲ႔ သက္မဲ့ ဘုရင္မ ႐ုပ္ရည္က ခဲြျခားမရေAာင္

တူလွေခ်လား Aေဖ၊ သူ တုိ႔က Aႁမြာညီမလား "
ကၽြႏ္ုပ္၏ Aေမးေၾကာင့္ ဖူးသာကုိကြီက ေက်ာက္ေခါင္းႀကီးကုိ

ေက်ာက္ခ်ပ္လႊာျဖင့္ AသာAယာ ျပန္ဖံုး လုိက္ၿပီး ...
" ထုိင္ဟဲ့ ဗားလား၊ ငါေျပာျပမယ္ "
ဟု ဆုိသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဖူးသာကုိကြီႏွင့္Aတူ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး

စိတ္Aားထက္သန္စြာ နားေထာင္လုိက္ ပါသည္။
" ဒီေက်ာက္ခြက္ထဲက ဘုရင္မနဲ႔ AခုAုပ္စုိးေနတဲ့ ဘုရင္က AႁမြာညီAစ္မ

မဟုတ္ဘူး၊ ပထမUီးဆံုး နန္႔ ေနာင္းခါ ဘုရင္မေနာက္ ေလးဆက္ေျမာက္
ဘုရင္မျဖစ္တယ္ "
" ဒါျဖင့္ ပထမ နန္႔ေနာင္းခါရီရဲ႕ သားစU္ ေျမးဆက္မုိ႔ တုိ႔

႐ုပ္ခ်င္းတူတာေပါ့ေနာ္ Aေဖ၊ ဒီေက်ာက္ခြက္ထဲက ဘုရင္ ကံေတာ္ကုန္တာ

ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ သူ ကံေတာ္ကုန္ A႐ြယ္က ငယ္ငယ္ေလးပဲ

႐ွိေသးတယ္ "
" ေက်ာက္ခြက္ထဲက ပထမ နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မ ကံေတာ္ကုန္တာ ႏွစ္ေပါင္း

ႏွစ္ရာေက်ာ္ၿပီ၊ ဘုရင္မ ကံေတာ္ ကုန္ေတာ့ Aသက္ကုိးဆယ္႐ွိၿပီတ့ဲ
ဗားလားရဲ႕ "
ကၽြႏ္ုပ္သည္ စကားမေျပာႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္က ၀ိညာU္ကင္းမဲ့ေသာ ႐ုပ္ခႏၶာသည္

ေနရာမပ်က္၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ႐ွိဘဲ Aုိေပ်ာ္ေနဘိသုိ႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
Aသက္ကုိးဆယ္မွာ ကံေတာ္ကုန္ပါသည္ဆုိေသာ နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မ၏

၀ိညာU္ကင္းမဲ့ေသာ ႐ုပ္ကလပ္ ကားယခု ကၽြႏ္ုပ္ မ်က္စိပသာဒ၀ယ္
Aသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ထင္ရေAာင္ ႏုပ်ိဳ ေခ်ာေမာလွပဘိ၏။
ကၽြႏ္ုပ္ သည္ ဖူးသာကုိကြီAား ပါးစပ္ဟကာ Aေၾကာင္သား

ၾကည့္ေနမိပါေတာ့၏။
" ဗားလား ... နင္ ဘာမွ နားမလည္ဘူး ဟုတ္လား "
ကၽြႏ္ုပ္၏ Aံ့ၾသေသာ AမူAရာကုိ ရိပ္စားမိဟန္တူေသာ ဖူးသာကုိကီက

ြ
" ဟုတ္တယ္ Aေဖ၊ ငါ ဘာမွ နားမလည္ဘူး၊ ငါ့ကုိ စံုေAာင္ ေျပာပါေနာ္

Aေဖ "

ကၽြႏ္ုပ္သည္ Aံ့ၾသစိတ္၊ သိလုိစိတ္ျဖင့္ ဖူးသာကုိကြီAား ကေလးငယ္သဖြယ္

ေတာင္းပန္လုိက္ပါသည္။
" ေAး ... ေျပာမွာေပါ့၊ နင္က တုိ႔ျပည္သား ျဖစ္ေနမွ တုိ႔ဘုရင္မေတြAေၾကာင္း

သိထုိက္တယ္၊ ဘုရင္မကလဲ ငါ့ကုိ တာ၀န္ေပးလုိက္တယ္၊ နားေထာင္
ဗားလား ... တုိ႔ လူမ်ိဳးေတြ AစU္Aဆက္Aုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ တဲ့ ဘုရင္မေတြ Aားလံုး
Aပ်ိဳစင္Aစစ္ေတြခ်ည္းပဲ "
ကၽြႏ္ုပ္မွာ Aံ့ၾသၿပီးရင္း Aံ့ၾသရပါသည္။ ဘုရင္မေတြAားလံုး Aပ်ိဳစင္Aစစ္

ေတြခ်ည္းဆုိရင္ နန္းဆက္ ဘုရင္မ ေတြ ဘယ္က ေပါက္ဖြားလာသနည္း။
ကၽြႏ္ုပ္ Aံ့ၾသစြာ ေတြးေတာေနစU္မွာပင္ ဖူးသာကုိကီြက

စကားေျပာလုိက္ျပန္သည္။
" ကံေတာ္ကုန္သြားၿပီးတဲ့ တုိ႔ဘုရင္မမ်ား Aားလံုးကုိ တုိ႔လူမ်ိဳးမ်ားက

ႏွေျမာၾကတယ္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀ိညာU္ ကင္းမဲ့တဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာကုိ မဖ်က္ဆီးဘဲ
AၾကာႀကီးလွေနေAာင္ ေဆးနဲ႔စီမံျပဳျပင္ၿပီး သိမ္းထားခဲ့တယ္ ဗားလား Aခု
နင္ Uီးဆံုးျမင္ရတာကAသက္ကုိးဆယ္မွာ ကံေတာ္ကုန္သြားတဲ့ ပထမ
နန္႔ေနာင္းခါရီပဲ၊ ဒုတိယနဲ႔ တတိယ ဒီမွာ လာခဲ့ ငါျပမယ္ "
ဖူးသာကုိကြီက ေျပာဆုိေခၚငင္ကာ ထသြားသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သိလုိေဇာျဖင့္

လ်င္ျမန္စြာ ထလုိက္သြား သည္။
ပထမ နန္႔ေနာင္းခါရီ ႐ုပ္ကလပ္ႏွင့္ သံုးလံကြာေလာက္တြင္

ဒုတိယနန္႔ေနာင္းခါရီကုိလည္းေကာင္း၊ ဒုတိယ နန္႔ေနာင္းခါရီ ႐ုပ္ကလပ္ႏွင့္
သံုးလံကြာတြင္ တတိယ နန္႔ေနာင္းခါရီကုိလည္းေကာင္း၊ စိမ္းလဲ့လ့ဲ Aေရာင္
ေက်ာက္ေခါင္းႀကီး မ်ားႏွင့္ ထည့္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

ေက်ာက္ေခါင္းႀကီးမ်ားကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဖူးသာကုိကြီႏွင့္ ကၽြႏ္ုပသ

္ ည္
႐ွိခုိးကန္ေတာ့ကာ စိမ္းလဲ့လဲ့ေရာင္ ပါးလႊာေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္Aဖံုးကုိ
ဖူးသာကုိကြီက ဖြင့္လွစ္ျပပါသည္။
ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မမ်ား၏ ၀ိညာU္ကင္းမဲ့ေသာ

႐ုပ္ခႏၶာမ်ားသည္ ပကတိ Aိပ္ေပ်ာ္ေနဘိသုိ႔ ႏုပ်ိဳေခ်ာေမာစြာျဖင့္ နတ္သိၾကား
ထုလုပ္ထားေသာ A႐ြယ္Aဆင္း တူညီညာသည့္ ေ႐ႊ စင္႐ုပ္မ်ားကဲ့သုိ႔
ေ႐ြးမရေAာင္ တူလွေခ်သည္။
ကၽြႏ္ုပ္မွာ ၾကည့္႐ႈ၍ Aားမရ-မေရာင့္ရဲႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္မိ၏။ ဘုရင္မမ်ားမွာ

Aပ်ိဳစင္Aစစ္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ ဆုိလွ်င္ နန္းဆက္Aလုိ႔ငွာ တစ္ေယာက္ၿပီး
တစ္ေယာက္ မုိးေပၚက AလုိAေလ်ာက္ က်လာေလေရာ့ သလားဟု
ကၽြႏ္ုပ္ေတြးမိ၏။
" ဟုိဘက္ကေက်ာက္ခြက္ကုိ ၾကည့္လုိက္Uီး ဗားလား "
ဖူးသာကုိကြီက ညႊန္လုိက္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ တတိယ

နန္႔ေနာင္းခါရီ ႐ုပ္ကလပ္ႏွင့္ သံုး လံကြာမ်ာ ေက်ာက္ေခါင္းႀကီးတစ္ခုကုိ
ေတြ႕ရျပန္၏။
Aားလံုးေသာ ေက်ာက္ေခါင္းမ်ားမွာ Aျမင့္ တညီတညာတည္း႐ွိေသာ

ေက်ာက္ခံုေပၚမွာ တင္ထားၾကေလ သည္။
" Aဲဒါက AခုAုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေလးဆက္ေျမာက္ ဘုရင္မ

နန္႔ေနာင္းခါရီAတြက္ Aဆင္သင့္လုပ္ထားတာ ဗားလား ရဲ႕ "
ဖူးသာကုိကြီ၏ စကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ႀကီးစြာေသာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈ

ျဖစ္ရပါသည္။

မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ေမွ်ာ္မွန္း၍မရႏုိင္ေသာ ဘုရင္မAား ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲတင

ြ ္
တိတ္တဆိတ္ ခ်စ္ေနမိၿပီျဖစ္ရာ ကၽြႏ္ုပ္ ခ်စ္ေသာ ဘုရင္မ
Aသက္၀ိညာU္ကင္းမဲ့လွ်င္ ထည့္ဖုိ႔ရန္Aဆင္သင့္ျပဳလုပ္ထား
ေသာေက်ာက္ေခါင္းႀကီးAား ကၽြႏ္ုပ္မၾကည့္ရက္၊ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေခ်။
လ်င္ျမန္စြာ မ်က္ႏွာလဲႊလုိက္မိပါသည္။
" ထုိင္ ဗားလား ... ငါေျပာျပမယ္ "
ဖူးသာကုိကြီကေျပာရင္း ထုိင္လုိက္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စာြ ျဖင့္

ေက်ာက္ေခါင္းႀကီးကုိ ေနာက္ ခုိင္းကာ ျဖည္းေလးစြာ ဖူးသာကုိကီြႏွင့္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္လုိက္ပါသည္။
" တုိ႔ပထမေက်းဇူး႐ွင္ နန္႔ေနာင္းခါရီဘုရင္မဟာ လင္ယူသားေမြးဖုိ႔

စိတ္မကူးဘဲ စင္ၾကယ္သန္႔႐ွင္းတဲ့ ကိုယ္ ခႏၶာ၊ စိတ္သေဘာနဲ႔ ေနာင္စငဲ့
တုိင္းသူျပည္သားေတြကုိ Aုပ္ခ်ဳပ္လာရာက ဘုရင္မ သက္ေတာ္ ခုနစ္ဆယ္
A႐ြယ္ မွာ တုိင္းသူျပည္သားေတြစိတ္မွာ စုိးရိမ္ပူပန္မႈျဖစ္လာတယ္၊
ဘယ္လုိပူပန္သလဲဆုိေတာ့သူတို႔ေက်း ဇူး႐ွင္ ဘုရင္မ A႐ြယ္ေတာ္ ႀကီးရင့္လုိ႔
ေႂကြခါနီးေနၿပီ ...
Aပ်ိဳစင္ျဖစ္ေနလုိ႔ နန္းေမြဆက္ခံရန္လဲ တစ္ေယာက္မွမ႐ွိ၊ Aကယ္၍

ဘုရင္မေႂကြလြင့္ခဲ့ေသာ္ Aုပ္ခ်ဳပ္သူ ကင္းမဲ့ေသာ ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္သည္
ပ်က္စီးမည္ေလာဆုိတဲ့ စုိးရိမ္မႈႀကီးပဲ ဗားလားရဲ႕ "
" စုိး၇ိမ္သင့္တာေပါ့ Aေဖ " ကၽြႏ္ုပ္က ေထာက္ေျပာလုိက္၏။
" ေAး ... ဘုရင္မကလဲ ဒီAေၾကာင္းကုိ စU္းစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္

ဘုရင္မဟာ ေတာင္ထြတ္ေပၚတက္ၿပီး ျမဗုဒၶေ႐ွ႕ေတာ္မွာ

စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ Aက်င့္သိကၡာကုိ ေဆာက္တည္ၿပီး တစ္လတုိင္တုိင္

ေနထုိင္ ေတာ္မူကာ နန္းဆက္ေပၚေပါက္ေစဖုိ႔ ဆုေတာင္းတယ္တဲ့ ...
" AဲဒီAခါမွာ ေနာင္စငဲ့ ေဒသကုိ ဘုရင္မ စတင္ေရာက္႐ွိခဲ့စU္က ပထမUီးစြာ

ဘုရင္မAာ႐ံုမွာ ထင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ၀တ္ျဖဴ စင္ၾကယ္ AဘုိးAုိႀကီးေပၚလာၿပီး
ေျပာတယ္တဲ့ ဗားလားရဲ႕ ...
" ခ်စ္သမီး နန္းေမြကုိ ဆက္ခံရန္Aတြက္ ဘုရင္မေလာင္းသည္

ခ်စ္သမီးAုပ္စုိးရာ ေနာင္စငဲ့၀ယ္ တစ္Uီး ေသာAိမ္႐ွင္ မိန္းမ၏ ၀မ္းမွာ
ပဋိသေႏၶတည္ေနသည္။ မၾကာမီ ရက္ပုိင္းAတြင္းမွာ ဖြားျမင္ေပလိမ့္မည္။ ထုိ
ဘုရင္မေလာင္းသည္ A႐ြယ္ေရာက္လာေသာAခါ၌ ခ်စ္သမီးႏွင့္
႐ုပ္ဆင္းသ႑ာန္ ခဲြမရေAာင္ တူညီေပ လိမ့္မည္။
" ထုိမိန္းမျမတ္သည္သာလွ်င္ ခ်စ္သမီးကုိယ္စား ေနာင္စငဲ့ ဘုရင္မAျဖစ္

စုိးစံထုိက္သူျဖစ္ေပသည္လုိ႔ မိန္႔ ၾကားသည္တဲ့၊ ဘုရင္မလဲ
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာနဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြ သိၾကားေစၿပီး
Aထူးဂ႐ုစုိက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေစခဲ့တယ္၊ မၾကာမီပဲ တစ္Uီးေသာ
Aိမ္ေထာင္႐ွင္ ေနာင္စငဲ့ သူမွာ ႐ုပ္ဆင္းသ႑ာန္ ထူးျခားတဲ့
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဖြားျမင္တယ္ ...
" ဘုရင္မ ကုိယ္တုိင္ဒီကေလးကုိ ယုယပုိက္ေထြး ေမြးျမဴေတာ္ခ့ရ

ဲ ာမွာ
Aသက္Aရြယ္တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတာနဲ႔Aမွ် ဘုရင္မနဲ႔တူလာၿပီး
Aသက္တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ Aရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္မနဲ႔ ေရြးမရ ေAာင္
ရုပ္ဆင္းသ႑ာန္ တူညီေနရာေတြ႕ရတယ္၊ ဘုရင္မ နဲ႔တကြ
တုိင္းသူျပည္သူးေတြမွာ ၀မ္းသာ မဆံုးေပါ့ ဗားလားရဲ႕၊ Aဲ ... ပထမ
နန္႔ေနာင္ခါရီ ဘုရင္မ Aျဖစ္ တုိင္းျပည္ကတင္ေျမွာက္ခဲ့ၾကတယ္ "

Aဲ့ဒီAတုိင္းပဲ တတိယ နန္႔ေနာင္းခါရီတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ နန္းကAတုိင္း

AလုိAေလ်ာက္ ေပၚလာၾကတဲ့ ဘုရင္မဘဲ ဗားလားရဲ႕ Aားလံုး
Aက်င့္သိကၡာျဖဴစင္တဲ့ Aပ်ိဳစင္ေတြခ်ည္း ျဖစ္တယ္ "
" သူတုိ႔ဘုရင္မေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ေယာက္်ားမယူတာလဲAေဖ "
ကၽြႏ္ုပ္Aတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သဲလြန္စ ရလုိရျငား ကၽြန္ေတာ္က

" ပထမ နန္႔ေနာင္းခါရီဘုရင္မက ကုိယ္က်င့္တရားျဖဴစင္သူသစၥာဆုိ

ဆုေတာင္းတဲ့Aတုိင္း ျပည့္စံု တာခ်ည္း မဟုတ္လားဟဲ့၊ ဒါေၾကာင့္
ေနာက္ဘုရင္မေတြကလဲ သူ႔ေျခနင္းၿပီး ေယာက္်ားမယူဘဲ
ျဖဴစင္စြာေနၾကတယ္၊ ေယာက္်ားယူရင္ သူတုိ႔ က်င့္သိကၡာလဲပ်က္၊
တုိင္းျပည္လဲ ပ်က္မွာေပါ့ သူတုိ႔ Aသက္သာAေသခံမယ္
Aက်င့္သိကၡာကုိေတာ့ Aပ်က္မခံဘူး ဗားလားရဲ႕ "
ကၽြႏ္ုပ္Aတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ေ၀းသည္ထက္ ေ၀းေလၿပီ။
" ငါသိခ်င္တာ တစ္ခုရွိေသးတယ္ Aေဖ "
" ေမးစမ္း ... ေျပာသင့္ရင္ ငါေျပာမယ္ "
" ဒီေနာင္စငဲ့မွာ ဘုရင္မကလဲြၿပီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ေယာက္်ားမိန္းမAားလံုး

ေခါင္းတံုးရိတ္ထားရတာလဲAေဖ၊ ေနာက္ၿပီး ကေလးလူႀကီးမက်န္
Aားလံုးဟာ Aနီနဲ႔Aနက္စင္း သင္တုိ႔ေတြခ်ည္း ဆင္တူ၀တ္ေနရတာက
ဘာAဓိပၸာယ္လဲ "
" ေAး ေAး ... နင္ကုိယ္တုိင္လဲ ေခါင္းတံုးရိတ္ရၿပီး ဒီA၀တ္ ၀တ္ေနရေတာ့

သိခ်င္တာ ဟုတ္ေပလိမ့္မယ္၊ ဒီလုိဗားလား သင္တုိင္းေတြ
ဆင္တူ၀တ္ထားရတာကေတာ့ မဆန္းပါဘူးတုိ႔တုိင္းသူျပည္သားေတြ ေၾကာင္

ေၾကာင္ ၾကားၾကား မျဖစ္ေAာင္ တျခားကလူေတြ မေတာ္တဆ၀င္လာရင္

မေရာမိေAာင္ ကုိယ့္လူကုိ မွတ္ မိေAာင္ ၀တ္တာပါပဲ၊ ေခါင္းတံုး
ေျပာင္ေနရတာကေတာ့ " သစၥာစူးလုိ႔"ဟဲ့ "
" ဟင္ ... ဘယ္လုိသစၥာစူးတာလဲ Aေဖ "
ကၽြႏ္ုပ္က Aံ့Aားသင့္စြာ ေမးလုိက္ပါသည္။
" Aစကေတာ့ Aားလံုးဆံပင္႐ွည္ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ေတာင္စြယ္ေပၚက ျမဗုဒၵကုိ

နင္ဖူးခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား၊ ျမေုဒၵ ေခါင္းေတာ္ကသိပ္လွေတာ့ လူေတြက
သေဘာက်ၾကတယ္၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ ေရာက္ခါစဆုိေတာ့လဲ လူ ေတြက
နက္နက္နဲနဲ စU္းစားမိေသးဘူးေပါ့ ...
ျမဗုဒၵ Uီးေခါင္းေတာ္လွတာကုိ သေဘာက်ၿပီး AဲဒီAတုိင္း ဆံပင္ကုိထံုး၊

ျမေက်ာက္ေတြကုိ ေကာက္ယူ ေသြးကာ Aေပါက္ေဖာက္၊ ႀကိဳးနဲ႔သီၿပီး
Uီးေခါင္းကုိတန္ဆာဆင္ရတယ္၊ ပထမ နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မ တစ္ပါး သာ
ဒီလုိမလုပ္ဘဲ ျမဗုဒၶကုိ ႐ုိေသေသာAားျဖင့္ ဆံပင္လဲမထံုး၊ ျမေက်ာက္လဲ
Uီးေခါင္းကုိ တန္ဆာမဆင္ဘူး ...
" လူေတြက မAပ္မရာဆင္ျပင္တာကုိ ဘုရင္မက Aသာတၾကည္

တားျမစ္တာ မနာခံေတာ့ ၀မ္းေရာဂါေတြ ျဖစ္လာတယ္၊ မတန္မရာ
မႏိႈင္းယွU္Aပ္တာကုိ လုိက္ၿပီး ႏိႈင္းယွU္ျပင္ဆင္ေနတဲ့ မုိက္မဲသူေတြ
ေသေၾကပ်က္စီးေတာ့မ်ာပါကလားလုိ႔ မုိက္မဲသူေတြ ေသေၾက
ပ်က္စီးေတာ့မွာပါကလားလုိ႔ ေတြးမိတဲ့ ဘုရင္မ က သစၥာဆုိတယ္တ့ဲ ...
" ဒီလူေတြ Uီးေခါင္းကုိ မတူမတန္ေသာ Aျပင္Aဆင္မ်ိဳး

ဘယ္Aခါမွမလုပ္ႏိုင္ေAာင္ Uီးေခါင္းေျပာင္ၾကပါ ေစ၊ ျမဗုဒၶကုိ

ၾကည္ညိဳ႐ုိေသေသာ ငါ့ေစတနာAက်ိဳးေၾကာင့္ ေရာဂါလဲ

ကင္းေပ်ာက္ၾကပါေစလုိ႔ သစၥာဆုိ လုိက္ေတာ့ လူေတြ ေရာဂါလဲေပ်ာက္၊
ဆံပင္ေတြလဲကၽြတ္ၿပီး Aားလံုး ကတံုးေျပာင္ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ပထမ
နန္႔ေနာင္းခါရီဘုရင္မ လက္ထက္ကတည္းကပဲ ဗားလားရဲ႕"
စကား ဆံုးလွ်င္ ဖူးသာကုိကြီသည္ ထုိင္ရာမွထလုိက္ၿပီး
" ကဲ ... နင္ သိသင့္သိထုိက္တာကုန္ၿပီ၊ သြားၾကစုိ႔၊ ငါကေတာ့

သတိေပးမယ္ေနာ္၊ တုိ႔ ေနာင္စငဲ့က ျမရတနာေတြ ယူေဆာင္ခုိး၀ွက္ဖုိ႔ေတာ့
စိတ္မကူးန႔ဲ၊ တစ္သက္လံုး စိတ္မခ်သာတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔႐ူးၿပီး ေခြးေသ ၀က္ေသ
ေသရမယ္၊ နားလည္လား "
ဟု ေျပာလုိက္ပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထုိင္ရာမွထကာ ဖူးသာကုိကြီေနာက္မွ လုိက္ပါလာရင္း ေနာက္ဆံုး

ေမးခြန္းတစ္ခုေမးလုိက္ပါ သည္။
" Aခု စတုတၳနန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မက Aသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ Aေဖ "
ဖူးသာကုိကြီက ကၽြႏ္ုပ္Aား လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေ႐ွ႕မွ စုိက္စုိက္သြားေနရင္းက ...
" ပထမ နန္႔ေနာင္းခါရီက Aသက္ကုိးဆယ္၊ ဒုတိယနန္႔ေနာင္းခါရီက

႐ွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ တတိယ နန္႔ေနာင္း ခါရီ တစ္ရာႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ Aခု ဘုရင္မ
နန္႔ေနာင္းခါရီက Aသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ...
" ဒါေပမယ့္ ေနာက္Aုပ္စုိးမယ့္ ဘုရင္မေလာင္း မေပၚေသးဘူး၊

ဘုရင္မေလာင္း Aသစ္တစ္ေယာက္ မေပၚေသးဘူး"

ဖူးသာကုိကြီ စကားၾကားရေသာAခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္တြင္ ဘုရင္မက

သူ႔Aပါးတြင္ ခစားခြင့္ေပးလိမ့္မည္ လား ဟု ေတြးကာ ...
" ဘယ္လုိ ခ်ီးေျမႇာက္မွာလဲ Aေဖ " ဟု ၀မ္းသာAားရ ေမးလုိက္သည္။
" နင္ ေနပံုထုိင္ပံုက မေပ်ာ္႐ႊင္သလုိႀကီးမုိ႔ ဘုရင္မက နားေနတယ္၊ Aခု

ဘုရင္မAပါးမွာ ခစားေနရတဲ့ ရံေ႐ႊ ေတာ္နန္႔မေထ့ကလဲ Aလွည့္ေစ့ၿပီမုိ႔
နက္ျဖန္ကာ Aိမ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ နင္ကလဲ သူတုိ႔Aိမ္မွာ ေနတာဆုိေတာ့
တစ္လံုးတစ္စည္းတည္း ျဖစ္သြားေAာင္ နင္လဲေပ်ာ္ေAာင္ နန္႔မေထ့
လက္ထပ္ေပးဖုိ႔ Aမိန္႔ေပးလုိက္ၿပီ၊ တုိ႔ဘုရင္မေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လင္ယူ
မယားယူ ကိစၥမွာ မေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကဘူး၊ Aခု နင္က သူ႔Aသက္သခင္မုိ႔
ကုိယ္ေတာ္တုိင္ စီမံၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူတယ္၊ တုိ႔တုိင္းျပည္မွာ
ဘုရင္မကုိယ္ေတာ္ တုိင္ လက္ထပ္ ေပးတာ နင္နဲ႔ နန္႔မေထ့တုိ႔ ပထမဆံုးပဲ၊
ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာစရာ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလဲ ဗားလားရဲ႕ "
ဖူးသာကုိကြီက Aားပါးတရ ေျပာေနေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္က စုိးစU္းမွ်

၀မ္းမေျမာက္မိပါ။ ဘုရင္မ၏ တစ္ခ်က္ လႊတ္ ခဏမွာ မတည္ ျငင္းဆန္သူAား
မင္းဒဏ္သင့္ရသည္ကုိ သိၿပီးေသာကၽြႏ္ုပ္Aဖုိ႔ မခ်မ္းသာေသာစိတ္ ႏွင့္
ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနလုိက္ရပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ Aက်U္းခ်ံဳးရမည္ဆုိလွ်င္ နင္မေထ့ႏွင့္

လက္ထပ္သည့္ေန႔ကစ၍ ဘုရင္မသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ကိုယ္ရံေတာ္တပ္တြင္
Aမႈထမ္းျခင္းမွ နားခြင့္ေပးလုိက္သျဖင့္ Aိမ္မွာ ျပန္ေနရသည္။

နဂုိကခင္ရင္းစဲြျဖစ္ေသာ ေစာေ၀ေဖာ္ကေလးAား ဘုရင္ကုိယ္တုိင္က

လက္ထပ္ေပးေသာ ေယာက္ဖျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္Aား ပုိမုိခင္မင္ကာ
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနပါသည္။
နန္႔မေထ့ ကုိယ္တုိင္ကလည္း သူတုိ႔Aမ်ိဳးတူ ေယာက္်ားမ်ားထက္

႐ုပ္ဆင္းAဂၤါ ေျပျပစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aား ျမတ္ႏုိးယုယျပဳစုရွာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္
ကၽြႏ္ုပ္ကား တစ္ေန႔မွမေပ်ာ္ေခ်။
နန္႔မေထ့Aား ႏွမသားခ်င္းAေနထက္ ခ်စ္ျခင္းမပုိသည့္Aေလ်ာက္

စိတ္ႏွင့္လည္း မျပစ္မွားခဲ့၊ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္လည္း မက်ဴးလြန္ဘဲ
စင္ၾကယ္သန္႔႐ွင္းစြာသာ ေနပါသည္။
နန္႔မေထ့ကား ကၽြႏ္ုပ္Aား စဲြစဲြလမ္းလမ္း ျမတ္ႏုိးသည့္Aေလ်ာက္

ကင္း႐ွင္းစြာေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aား ၿငိဳျငင္ ျခင္းAလ်င္းမ႐ွိဘဲ
Aရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ၀တၱရားေက်ေAာင္ ျပဳစုေဆာင္႐ြက္ေပး႐ွာပါသည္။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ႏွင့္ Aခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္ႏွင့္Aမွ် ကၽြႏ္ုပ္မွာ

မေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းျပင္းျပစြာ ႏွိပ္စက္လာပါေတာ့သည္။
ရတာမလုိေသာ နန္႔မေထ့ႏွင့္ ေစာေ၀ေဖာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမAား ၾကင္နာ

Aားနာစိတ္၊ ဘုရင္မAား စဲြလမ္းပူ ေဆြးေသာစိတ္၊ ေနျပည္ေတာ္
ရတနာသိခၤႏွင့္တကြေသာ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားAား လြမ္းဆြတ္တမ္းတ
ေသာစိတ္ေၾကာင့္ လူမွာ တျဖည္းျဖည္း ခ်ံဳးလာပါေတာ့သည္။
" ဗားလားရယ္ ... နင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ မရယ္မၿပံဳးေနတာလဲ၊ ငါ့ကုိ

စိတ္ဆုိးစရာ႐ွိလားကြယ္ "

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၀ါး႐ံုပင္ႀကီးေAာက္မွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ၿပီး

ေငးမိႈင္ေတြးေတာေနစU္မွာ နန္႔မေထ့ႏွင့္ေစာ ေ၀ေဖာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမ
ေရာက္လာၿပီး။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မ်ာ ထုိင္ကာ နန္႔မေထ့က
သနားစဖြယ္ ေမး႐ွာပါသည္။
A႐ုိးA႐ုိင္းပီပီ ကၽြႏ္ုပ္ကုိ Aားသြန္ခ်စ္႐ွာေသာ နန္႔မေထ့၏ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္

မ်က္ႏွာကေလးကုိၾကည့္ကာ ၾကင္ နာသနားျခင္းျဖင့္ ရင္တြင္းမွာ နာမိသည္။
သုိ႔ေသာ္ ႏွမသားခ်င္းAျဖစ္သာ ေမတၱာထားႏုိင္သူကေလးAား

ဇနီးမယားAျဖစ္ႏွင့္ ခ်စ္ႏုိင္ဘဲလ်က္ႏွင့္ ဆႏၵAလုိကုိ လုိက္ကာ
စိတ္ေျဖရံုAသံုးျပဳမည္ဟူေသာ ယုတ္ညံ့သည့္ သေဘာကုိ ကၽြႏ္ုပ္
မထားႏုိင္ေခ်။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ နန္းမေထ့Aား စိတ္မေကာင္းစြာ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။
" နင့္စိတ္ထဲမွာဘယ္လုိလဲ ဗားလား၊ ေျပာသာေျပာပါ၊ ေမာင္ႏွမကနင့က

္ ုိ
သိပ္ခ်စ္တာ နင္သိသားပဲ၊ နင္ စိတ္ေကာင္းေAာင္ တုိ႔လုပ္ေပးပါမယ္ "
ကၽြႏ္ုပ္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသျဖင့္ ေစာေ၀ေဖာ္က သနားစဖြယ္

ေမးျပန္ပါသည္။ စိတ္ဆင္းရဲမႈကုိ မ်ိဳသိပ္က မေပ်ာ္ေမြ႕ေသာ Aရပ္ေဒသတြင္
ၾကာ႐ွည္ Aသက္႐ွင္မေနလုိေသာ ကၽြႏၤုပ္သည္ ျဖစ္လုိရာျဖစ္ ေစ
ေျပာေတာ့မည္ဟုစိတ္ကဆံုးျဖတ္ကာ ေလးလံေသာ သက္ျပင္းကုိ
ခ်လုိက္မိပါ၏။
" ေျပာေလ ဗားလား ... ငါဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္ စိတ္ေကာင္းေAာင္

လုပ္ေပးမယ္ "
နန္႔မေထ့က ေျပာလုိက္သည္။

" ငါဒီမွာ မေနခ်င္ဘူး ... ငါ့တုိင္းျပည္ကုိ ျပန္ခ်င္တယ္ "
ကၽြန္ုပ္၏ စကားေၾကာင့္ နန္႔မေထ့ႏွင့္ ေစာေ၀ေဖာ္တုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမွာ

၀မ္းနည္းရိပ္ သန္းလာပါသည္။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဗားလားရယ္ ... ငါ့ကုိ မုန္းလုိ႔လား "
နန္႔မေထ့ကေျပာရင္း ကၽြႏ္ုပ္၏ ေပါင္ေပၚမ်ာ မ်က္ႏွာေမွာက္ၿပီး ငုိ႐ွာသည္။

ေစာေ၀ေဖာ္ကား မ်က္ရည္ေ၀့ ေသာမ်က္လံုးျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ၀မ္းနည္းစြာ
ေငးစုိက္ၾကည့္ေန၏။
ကၽြႏ္ုပ္ပင္လွ်င္ Aေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းသျဖင့္

မ်က္ရည္က်မိပါ၏။
" ေျပာပါ ဗားလားရယ္ ... ေျပာပါ ... ငါနဲ႔ မေနခ်င္လုိ႔လား ...၊

ငါ့ကုိမခ်စ္လုိ႔လား ... ငါကေတာ့ခ်စ္တယ္၊ ဘုရင္မ စံနန္းေတာ္မွာ နင့္ကုိ
စေတြ႕ကထဲက ခ်စ္တယ္၊ Aခုေတာ့ နင္က ျပန္ခ်င္တယ္ေျပာတယ္၊ နင့္
တုိင္းျပည္ မွာ မယား႐ွိလားဟင္ ... "
နန္႔မေထ့က ငုိရာမွ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ကာ ေမးလုိက္၏။
" ငါ့မွာ မယားမ႐ွိပါဘူး နန္႔မေထ့ရယ္ ...၊ ငါလူပ်ိဳ Aစစ္ပါ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ

နင့္Aေပၚမွာ သစၥာေစာင့္ၿပီး မက်ဴး မြန္ ေနႏုိင္တာေပါ့၊ နင့္ကုိေရာ
ေစာေ၀ေဖာ္ကုိေရာ ငါ ညီမေလး ညီေလးေတြလုိ ခ်စ္ပါတယ္ကြယ္ ...၊ ငါ
ျပန္ခ်င္တာ က ငါျပန္ခ်င္တာက ... "
ကၽြႏ္ုပ္၏ မ်က္စိAာ႐ံုတြင္ကား ဘုရင္မ၏ က်က္သေရ႐ွိလွစာြ ေသာ

မ်က္ႏွာသည္ ေပၚလာျပန္သျဖင့္ စကား တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ရပ္ကာ မ်က္စိကုိ
စံုမွိတ္ၿပီး ေပၚလာေသာဘုရင္မ ႐ုပ္သာန္ေပ်ာက္ေAာင္ Uီးေခါင္းကုိ
သြက္သြက္ခါလုိက္၏။

" ျပန္ခ်င္တာက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ ... "
နန္႔မေထ့က မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ရင္း ေမးလုိက္၏။
" ငါ့တုိင္းျပည္ကုိ ျပန္မေရာက္တာ ၾကာလွေပါ့ နန္႔မေထ့ရယ္ ...၊ ငါ့မိဘ၊

ငါ့ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့႐ွင္ဘုရင္ကုိ သိပ္လြမ္း တယ္၊ ငါ့ကုိၾကည့္စမ္း
ဘယ္ေလာက္ပိန္သြားသလဲ၊ ဒီမွာ ငါေနရင္ ငါ့မိဘေဆြမ်ိဳး ငါ့တုိင္းျပည္ကုိ
လြမ္းတာနဲ႔ ေသရလိမ့္မယ္ ...၊ နင့္ကုိေတာ့ ငါသိပ္သနားပါတယ္ နန္႔မေထ့ရယ္
Aမွန္Aတုိင္း ေျပာတာပါ ငါသိပ္သနားပါတယ္ကြယ္ "
ကၽြႏ္ုပ္သည္ တကယ္ပင္ စိတ္ထဲမွာ႐ွိသည့္Aတုိင္း လိႈက္လိႈက္လွလ

ဲ ွဲ
ေျပာလုိက္ပါသည္။
နန္႔မေထ့ႏွင့္ ေစာေ၀ေဖာ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ျပန္လုိေသာဆႏၵကုိ

တားမရေတာ့ၿပီဟု ေတြးမိၾကၿပီျဖစ္၍ ႏွစ္
ေယာက္စလံုးေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ေနၾကသည္။
နန္႔မေထ့ကား တစ္စံုတစ္ရာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္သာ

ေတြေတြက်ေန႐ွာသည္။
Aတန္ၾကာမွ ...
" နင္ ဘယ္လုိလုပ္ျပန္မလဲ "
ဟု ေစာေ၀ေဖာ္က ေမးလုိက္၏။
" ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ၀ါထြက္ေျပးမယ္ ေစာေ၀ေဖာ္၊ ဒူးေလးကုိင္

Aေစာင့္ေတြနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ သတ္ခ်င္လဲ သတ္ပါေစ...၊ နင္တုိ႔ ေမာင္ႏွမကုိ

Aင္မတန္ ခ်စ္သနားေပမယ့္ ငါဘယ္္နည္းနဲ႔မွ မေပ်ာ္ႏုိင္ပါဘူးကြယ္၊ ငါ့

ကုိခြင့္လႊတ္ၾကပါေနာ္ ... "
ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္မေကာင္းစြာ ေလးေလး နက္နက္ပင္ ေျပာလုိက္သည္။
နန္႔မေထ့ႏွင့္ ေစာေ၀ေဖာ္က ဘုရင္မAား တင္ေလွ်ာက္လုိလွ်င္လည္း

တင္ေလွ်ာက္ေစ၊ ေသဒဏ္ေပးလုိ လည္းေပးေစ၊ ျဖစ္လုိရာျဖစ္ေစေတာ့ဟု
ႏွလံုးပုိက္ကာ AတိAလင္းပင္ ေျပာလုိက္ပါသည္။
သုိ႔တေစလည္း ထြက္၀င္၍ရေသာလမ္းဟူသမွ် ဒူးေလးကုိင္Aေစာင့္မ်ား

AလံုAေလာက္ထားသည္ကုိ သိ ၿပီးေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aဖုိ႔ လြတ္ေျမာက္ရန္ကုိ
မေမွ်ာ္မွန္းမိေခ်။
ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳတင္ႀကံ႐ြယ္ ရည္မွန္းခဲ့ေသာ ဗုဒၶေဆးပင္ကုိ

ယူေဆာင္သြားႏိုင္ရန္ကား ေ၀းေလစြတကား ...
" နင့္ကုိ Aင္မတန္ ငါခ်စ္တယ္ဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လား "
Aတန္ၾကာမွ နန္႔မေထ့က တည္ၿငိမ္ေသာAသံျဖင့္ နန္႔မေထ့က ကၽြႏ္ုပ္

မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" သိပါတယ္ကြယ္၊ နန္႔မေထ့ရယ္ "
ကၽြႏ္ုပ္က ေျဖလုိက္သည္။
" ေAး ... ငါ့Aခ်စ္၊ ငါ့ေစတနာကုိ နင္သိရင္ ေက်နပ္ၿပီ၊ ငါနင့္ကုိ

ေနာင္စငဲ့ကထြက္သြားႏုိင္ေAာင္ ကူညီမယ္၊ လမ္းျပေပးမယ္၊
တုိင္းျပည္သစၥာေဖာက္တဲ့ မိန္းမလုိ႔ သိသြားၾကလုိ႔ သတ္ရင္လဲ ငါAေသခံမယ္၊
ငါခ်စ္တဲ့လူ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ ငါဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီ။ နင့္တုိင္းျပည္၊ နင့္မိဘ

ေဆြမ်ိဳးေတြဆိ ျပန္ေရာက္ၿပီး နင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနႏုိင္ပါေစ၊ နင့္Aသက္န႔ဲ

ငါ့Aသက္ကုိ လဲေပးပါမယ္ ဗားလားရယ္ "
နန္႔မေထ့၏ စကားမ်ားမွာ စီကာပတ္ကံုး ဖဲြ႕ဖဲြ႕ႏဲြ႕ႏဲြ႕ မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း

ကဲြAက္ေသာ ႏွလံုးသား Aတြင္းမွ လိႈက္လွဲေၾကကဲြစြာ ထြက္လာသည္ျဖစ္ရာ
ကၽြႏ္ုပ္သည္ လက္ဖ်ားႏွင့္မထိခဲ့ေသာ နန္႔မေထ့Aား သနားၾကင္နာလွ
သည္ျဖစ္၍ ရင္ခြင္၀ယ္ ယုယစြာ ပုိက္ေထြးကာနန္႔မေထ့ႏွင့္ေရာၿပီး
ငုိေႂကြးလုိက္ပါသည္။
" ဗားလားကုိလမ္းျပရင္ နင္တစ္ေယာက္တည္း မသြားနဲ႔ နန္႔မေထ့

ငါလဲလုိက္မယ္ "
ေစာေ၀ေဖာ္က ငုိသံပါႀကီးျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ တစ္ဖက္ေသာလက္ျဖင့္ နန္႔မေထ့Aား တင္းက်ပ္စာြ

ဖက္လုိက္မိပါသည္။
------------------------
Aခန္း (၅)
ညသည္ ေမွာင္မုိက္ေန၏။ လမိုက္ရက္ျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ထူထပ္ေသာ

ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္မ်ားေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း ပိန္းပိတ္ေAာင္ ေမွာင္လွ၏။
သန္းေခါင္ၾကက္ပင္ တြန္ၿပီျဖစ္၍ ေနာင္စငဲ့ေဒသ တစ္ခုလံုးသည္

သန္းေခါင္ေလAတုိက္မွာ Aခ်င္းခ်င္း ခုိက္မိေသာ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္
သစ္႐ြက္သံမွလဲြ၍ လူသံသူသံ လံုး၀မၾကားရေခ်။
ထြက္ခြာရန္ Aခ်ိန္ကေရာက္ၿပီျဖစ္၍ နန္႔မေထ့သည္ လမ္းခရီးမွာ

ကၽြႏ္ုပ္စားေသာက္ရန္ ေျပာင္းဖူးေစ့ကုိ Aမႈန္႔ေထာင္းၿပီး ေလွာ္ထားေသာ

Aထုပ္တစ္ထုပ္၊ ဘူးသီးေျခာက္ႏွင့္ ထည့္ထားေသာ ေရဘူးတစ္ခုကုိ

ႀကိဳးႏွင့္ခ်ီကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ပခံုးတြင္ လြယ္ေပးလုိက္သည္။
ေစာေ၀ေဖာ္ႏွင့္ နန္႔မေထ့တုိ႔ေမာင္ႏွမက ေ႐ွ႕မွသြား၍ ကၽြႏ္ုပ္က

ေနာက္မွလုိက္ခဲ့သည္။
ေစာေ၀ေဖာ္ႏွင့္ နန္႔မေထ့တုိ႔ ေမာင္ႏွမ၏ ရင္တြင္း၀ယ္ Aသည္းႏွလံုး

ကဲြAက္လုမွ် ခံစားေနရ႐ွာေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈကုိ စU္းစားမိေသာAခါ
ကၽြႏုပ္၏Aေျခလွမ္းသည္ တံု႔ဆုိင္းသြားမိ၏။
ထုိAခုိက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္စစ္ထြက္လာေသာAခ်ိန္က မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္

က်န္ရစ္႐ွာေသာ ေမြးမိခင္ႏွင့္ ဖခင္တုိ႔Aား ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။
ဟယ္ ... ေယာက်္ားပဲ စိတ္ခုိင္ခုိင္ထားမွေပါ့၊ နန္႔မေထ့ကုိ ငါ

က်ဴးလြန္ေစာ္ကားခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ သူလဲ Aခုိက္Aတန္႔Aားျဖင့္သာ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ၊ Aခ်ိန္ၾကာျမင့္ရင္ သူတုိ႔ ဘာသာသဘာ၀ ေပ်ာ္႐ႊင္ေမ့
ေပ်ာက္သြားမွာပါပဲ၊ ငါ့Aဖုိ႔ စ႐ုိက္ဓေလ့မတူတဲ့ ေဒသမွာ မေမွ်ာ္မွန္းAပ္တာကုိ
ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး စိတ္ဆင္းရဲခံေန လုိ႔ ဘာAက်ိဳး႐ွိမွာလဲ၊ ငါ့မွာ မိဘကုိ လုပ္ေကၽြး
ျပဳစုဖုိ႔တာ၀န္က ႐ွိေနေသးပါကလားဟု စိတ္Aားတင္း လုိက္ေသာAခါ
ေျခလွမ္းသည္ သြက္လာျပန္သည္။
တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾကဘဲ တိတ္ဆိတ္စာြ ပင္

ခရီးတြင္ေAာင္ ႏွင္လာခဲ့ၾကရာ ကံ ေကာင္းေထာက္မ၍ ေပလား၊ နန္႔မေထ့ႏွင့္
ေစာေ၀ေဖာ္တုိ႔က Aေစာင့္လစ္လပ္သည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာထြက္ လမ္းကုိ
Aတတ္သိ၍ေပလား၊ လမ္းတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ Aေႏွာင့္Aယွက္

AတားAဆီးမေတြ႕ရဘဲ A႐ုဏ္ UီးAခ်ိန္တြင္ကား ေနာင္စငဲ့ေဒသႏွင့္

လြတ္ရာသုိ႔ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ေစာေ၀ေဖာ္က ေျပာလုိက္ပါ သည္။
လြတ္ေျမာက္ရေတာ့မည္ျဖစ္၍ ၀မ္းသာေသာစိတ္ နန္႔မေထ့တုိ႔ ေမာင္ႏွမAား

သနားၾကင္နာ ေက်းဇူးတင္ ေသာစိတ္၊ ဘုရင္မAား
တမ္းတေသာစိတ္တုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရင္ထဲ၀ယ္ လံုးေထြးေနသည္။
" နင္လြတ္ၿပီ ဗားလားေရ သြားေပေတာ့၊ နင့္တုိင္းျပည္ကုိ

ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေရာက္ပါေစ ဗားလား ရယ္ "
ေစာေ၀ေဖာ္က တုန္ယင္လိႈက္လွဲစြာ ေျပာလုိက္၏။
ခဲြခြာရေတာ့မည္ျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္Aေပၚမွာ ႀကီးမားေသာ

ေမတၱာေစတနာထား႐ွာေသာ ေမာင္ႏွမAား ကၽြႏ္ုပ္ သည္ မခဲြမခြာ
ရက္ႏုိင္ေAာင္ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရျခင္းAျဖစ္ျဖင့္ Aားပါးတရ
စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။
" သြားေပေတာ့ ဗားလားရယ္၊ နင့္တုိင္းျပည္ နင့္ေဆြမ်ိဳး

နင့္မိဘေတြဆီေရာက္ေတာ့ ေတာထဲက ငါတုိ႔ A႐ုိင္းေမာင္ႏွမက နင့္ကုိ
ဘယ္လုိေစတနာ ေမတၱာထားတယ္ဆုိတာ ေျပာပါေနာ္ ... "
" နင္ မိန္းမ ယူခ်င္လဲယူေပါ့၊ ငါကေတာ့ ဒီဘ၀မွာ လင္မယူေတာ့ပါဘူး၊

ငါ့ရင္ထဲက Aသည္းႏွလံုးေတြဟာ နင့္ဆီမွာ Aကုန္ပါသြားၿပီ၊ ငါ့ကုိ
မၾကာမၾကာ သတိရပါဗားလားရယ္ "
နန္႔မေထ့သည္ သူေျပာတတ္သေ႐ြ႕ စကားျဖင့္ ရင္ကုိဖြင့္ျပကာ မ်က္ႏွာကုိ

လက္ျဖင့္Aုပ္ၿပီး သည္းထန္စြာ ငုိေႂကြးလုိက္႐ွာပါသည္။

Aစ္မျဖစ္သူ ငုိေႂကြးသည္ကုိျမင္ရေသာ ေစာေ၀ေဖာ္မွာ Aံကုိႀကိတ္ကာ

မ်က္ရည္မ်ားက်လာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ သည္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္Aား
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဖက္ခါ မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္ရေတာ့၏။
" နင္တုိ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုး ငါနဲ႔ လုိက္ခဲ့ၾကပါလားကြယ္၊ ငါတုိ႔

တုိင္းျပည္ေရာက္ရင္ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ငါေကာင္းေကာင္းျပဳစု
ေကၽြးေမြးထားပါမယ္ "
လုိက္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္ ေခၚသြားမည္ဟု စိတ္ကူးကာ ေျပာပါသည္။

ေမာင္ႏွႏွစ္ေယာက္လံုး ၿပိဳင္တူ ေခါင္း၇မ္းလုိက္ၾက၏။
"မလုိက္ဘူး ဗားလား၊ ငါတုိ႔တုိင္းျပည္ကုိ ငါတုိ႔ မစြန္႔ႏုိင္သလုိ နင္လဲ

နင့္တုိင္းျပည္ကုိ မစြန္႔ပစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ငါသိပါတယ္၊ ငါလဲ စိတ္မဆုိးပါဘူး၊
သြား ... သြား၊ ေဟာ ... ဟုိ ေကာင္းကင္က Aနီေရာင္ေတြ ေပၚလာ
ေတာ့မယ္၊ ေတာင္တန္းေပၚက Aေစာင့္ေတြျမင္ရင္ နင္ေရာ ငါတုိ႔
ေမာင္ႏွမေရာ ေသရမွာ၊ သြားေတာ့ ေနာ္ "
နန္႔မေထ့ က ေၾကကြဲစြာေျပာရင္း ကၽြႏ္ုပ္လက္မွ ႐ုန္းထြက္လုိက္သျဖင့္

ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးAား ကၽြႏု္ပ္ လႊတ္လုိက္ရပါသည္။
" ကဲ ... သြားေတာ့ ဗားလား ... ၾကာၾကာ ဆုိင္းေနလုိ႔မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး "
ေစာေ၀ေဖာ္ကေျပာကာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ကၽြႏ္ုပ္Aား လက္ျဖင့္

တြန္းလႊတ္ပါသည္။
" သြားေတာ့မယ္ကြယ္၊ နင္တုိ႔ ေမာင္ႏွမကုိ ငါ ေသသည္Aထိ မေမ့ပါဘူး "

ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ကာ နန္႔မေထ့တုိ႔

ေမာင္ႏွမAား ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာ လာသည္တြင္ ...
" သြားေတာ့ ဗားလားေရ " ဟူေသာ ေစာေ၀ေဖာ္၏ ငုိသံႀကီးျဖင့္ ေနာက္ဆံုး

ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္ကုိ လည္းေကာင္း ...
" ခဲြၾကရေပါ့ ဗားလားေရ၊ ငါ့Aူ Aသည္းေတြ မ႐ွိေတာ့ပါဘူးဟဲ့ "
ဟု ေၾကကဲြစြာ ငုိေႂကြးႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသာ နန္႔မေထ့၏ Aသံသည္

လည္းေကာင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ နားထဲ၀ယ္ တစ္သက္လံုး မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္ေAာင္
စဲြသြားေတာ့သည္။
Aေတာ္ ခပ္ေ၀းေ၀းသုိ႔ ေရာက္ေသာAခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေနာက္သုိ႔လွည့္ကာ

နန္႔မေထ့တုိ႔ ေမာင္ႏွမAား ျပန္လည္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္၏။
A႐ုဏ္Uီး၏ ေ၀မိႈင္းမိႈင္း Aသင္းေရာင္၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနဟန္ျဖင့္

မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနေသာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္၏ သ႑ာန္ကုိ
မႈန္ေမွးေမွး ျမင္ရေလသည္။
ၾကင္နာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လည္းေကာင္း၊

မိႈင္းညိဳ႕ရီျပာသည့္ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ လည္းေကာင္း၊
က်က္သေရ႐ွိလွသည့္ ဘုရင္မကုိလည္းေကာင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လြမ္းဆြတ္
တမ္းတစြာျဖင့္ Aတန္ၾကာ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်ကာ ထုိေနရာမွ
ထြက္လာခဲ့ပါ သည္။
------------------

Aခန္း (၆)
ကၽြန္ေတာ္ ရတနာသိခၤႏွင့္ ေမြးဖြားရာဇာတိ မန္က်ည္းတံု မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း

မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ား၊ ေရာင္း ရင္း ရဲဘက္မ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္Aား ေမာင္ဗလဟူ၍
မယံုႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
မင္းတရားႀကီး စစ္ခ်ီေတာ္မူရာ ပါသြားၿပီး ေသၿပီAမွတ္ ေတာထဲ၀ယ္

ပစ္ထားခဲ့ရာမွ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ေ်ပာက္ တိမ္ျမဳပ္ခဲ့ေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခု
စုတ္ျပတ္ေပေရေနသင္တုိင္း႐ွည္ႀကီးကုိ ၀တ္ကာ ျဖဴေရာ္ ပိန္ခ်ံဳးေနေသာ
Aရည္ ကုိယ္ခႏၶာ၊ လက္သံုးသစ္မွ်သာ ႐ွိေတာ့ေသာ ဖြာရာျဖင့္
႐ုပ္ဆင္းသ႑ာန္ပ်က္ေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္Aား မယံုၾကည္သည္မွာ Aံ့ၾသဖြယ္ရာ
မဟုတ္ေပ။ ကၽြႏ္ုပ္ ႀကံဳေနရေသာ Aျဖစ္Aပ်က္မ်ားကုိ ေျပာျပေသာAခါ
ေမာင္--- Aစစ္Aမုွန္ဟု လက္ခံၾကေသာ္လည္း ေတာနက္ထဲ၀ယ္
နာနာဘာ၀မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့၍ ႐ူးသြပ္ လာ သည္ဟု တညီတညာတည္း
ဆံုျဖတ္ထားၾကသည္။
မိဘေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားက သမားေတာ္မ်ားႏွင့္ ---ၾကသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္

ေနာင္စငဲ့ေဒသ Aေၾကာင္းကုိ Aႁမြက္ ပင္ မေျပာေတာ့ေသာAခါမွ ကၽြႏ္ုပ္၏
ဟဒယႏွင့္ ၾကည္လင္ေကာင္းမြန္လာသည္ဟု ယူဆၾက၏။
ကၽြႏ္ုပ္Aား စစ္မႈထမ္းAျဖစ္မွ ပယ္ဖ်က္ၿပီးျဖစ္၍ မိဘႏွင့္ Aတူေနထုိင္ကာ

႐ုိးရာAလုပ္ျဖစ္ေသာ လယ္ယာ ေျမက်င္လည္ရေသာ္လည္း နန္႔မေထ့တုိ႔
ေမာင္ႏွမႏွင့္ ဘုရင္မ လြမ္းဆြတ္တမ္းတေသာစိတ္ကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ ၍
မရႏုိင္ေခ်။

မိဘ မ်ား ထိမ္းျမားေပးေသာ Aမ်ိဳးတူ သတုိ႔သမီးစံုဖက္၍ သား

ေမာင္ေစာမံႈကုိ ဖြားျမင္ေသာAခါ ငါ၏ သားစU္ ေျမးဆက္မ်ားသည္
ဤAေၾကာင္းကုိ သိေကာင္းသည္။
ကံေကာင္း ေထာက္မလွ်င္ ဗုဒၶေဆးပင္ႏွင့္ ျမဘုရားကုိ ႐ွာေဖြဖူးေျမာ္ႏုိင္ပါေစ

ဟူေသာ Aႀကံျဖစ္ ေပးလာ သည့္ Aေလ်ာက္ ကၽြႏ္ုပ္ တတ္ေျမာက္ခ့ေ
ဲ သာ
ေနာင္စငဲ့ဘာသာစာေပကုိ သား ေမာင္ေစာမံႈAား ဂ႐ုတစုိက္
သင္ၾကားေပးကာ ဤAတၳဳပၸတၱိကုိ ေပစာAျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခ့ဲပါသတည္း။
ေပစာကုိ ေရးသား ၿပီးဆံုးေသာ ေန႔ကား သကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ ခုႏွစ္၊
တေပါင္းလဆန္း ၁၀ ရက္ေန႔ျဖစ္သတည္း။
တပ္မွဴးေဟာင္း
ေမာင္ဗလ
---------------

Aခန္း (၇)
ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ ဖတ္ေနေသာ ေပစာမ်ား ဆံုးလွ်င္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္

ကုိေစာေAာင္တုိ႔ ၿပိဳင္တူပင္ တစ္ ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္
လွည့္ၾကည့္လုိက္ၾက၏။
" ညီေလး ... ဘယ္လုိသေဘာရသလဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေပစာမ်ားကုိ ကၽြန္းေသတၱာငယ္Aတြင္း ဂ႐ုတစုိက္

ျပန္လည္ထည့္သြင္းေနရင္း ေမးလုိက္၏။
" ေနာင္စငဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔စာကုိ Aေဖသင္ထားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္

ေကာင္းေကာင္း တတ္ၿပီးသားပါ Aစ္ကုိ၊ ဒီလုိ ထူးဆန္းတဲ့ ေနရာေဒသ၊
Aရာ၀တၳဳကုိ စြန္႔စားသြားၿပီး ၾကည့္လုိေဆာင္က်U္းလုိေပမယ့္ Aေဖတစ္
ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရမွာ ေနာက္ေၾကာင္း မေAးေတာ့
ဘယ္လုိစီစU္ရမယ္မသိဘူး ... "
ကုိေစာေAာင္ က စြန္႔စားသြားလုိပါေသာ္လည္း ဖခင္ႀကီးကုိ ထားရမွာ

စိတ္မခ်သျဖင့္ ေ၀ခဲြမရေသာAသံျဖင့္ ေျဖလုိက္သည္။
" ညီေလးက တကယ္သြားခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိလား ... "
ေပစာမ်ားထည့္ထားၿပီးေသာ ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က

လက္တစ္ကမ္းမွ် ေဘးသုိ႔ေ႐ႊ႕ထားလုိက္ ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" သြားခ်င္တာေပါ့Aစ္ကုိ၊ ဒီေနာင္စငဲ့ေဒသက ဇဲြကပင္ ေတာင္ေၾကာAဆံုး

ထုိင္းနယ္စပ္နားAေရာက္မွာ ႐ွိလိမ့္မယ္ လုိ႔ ေပစာAညႊန္းAရ မွန္းမိေနၿပီ၊

ေတာင္တန္းပံုသ႑ာန္ ထူးျခားပံုကလဲ ေပစာမွာ ႐ွင္း႐ွင္း လင္းလင္း

ေဖာ္ျပေနၿပီ၊ ႐ွာဖုိ႔ရာ သိပ္မခဲယU္းဘူးလုိ႔ ယူဆတဲ့ေနရာမွာ
တန္ဖုိးျဖတ္မရေAာင္ တန္ခုိးAာနိ သင္႐ွိတဲ့ ေဆးပင္ေတြကုိ
မယူေဆာင္ခ်င္တဲ့ ႐ွိပါ့မလားAစ္ကုိရဲ႕၊ ခရီးAသြားAလာမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး
မျဖစ္ ရေAာင္ လမ္းစU္ကုိ Aေဖေကာင္းေကာင္း ေျပာႏုိင္တာပဲ .... "
ကိုေစာေAာင္က စိတ္Aားထက္သန္စြာ ေျပာလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

Aတန္ငယ္ၾကာမွ် စU္းစားသလုိ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" ညီေလး ... "
ဟု ေလးနက္တည္ၿငိမ္ေသာAသံျဖင့္ ေခၚလုိက္၏။
" Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က ထူးလုိက္သည္။
" ျမေသလာေတာင္ကုိ ညီေလး သြားခ်င္တဲ့စိတ္ ထက္သန္ရဲ႕လား ... "
" စိတ္ကေတာ့ သိပ္ထက္သန္တယ္၊ Aစ္ကုိရယ္....၊ Aေဖ့ ေၾကာင့္ ... "
ကုိေစာေAာင္က Aေျဖကုိ တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ရပ္ကာ ျမေသလာေတာင္ကုိ

ေတြးသလုိ ေငးေနသည္။
" ညီေလးသြားႏိုင္ေAာင္ Aစ္ကုိ ႀကိဳးစားမယ္ေလ၊ ျဖစ္ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕လုိ႔

ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ ... "
" Aစ္ကုိ ဘယ္လုိကူညီႏုိင္မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Aတူသြားဖုိ႔ ႀကံစည္ထားသလား

... "

" ေနUီးေလ ညီေလးရဲ႕၊ Aစ္ကုိ ႀကိဳးစားခ်က္ Aဆင္မေျပ၊ Aေျပကုိ

Aတတ္မေျပာႏို္ငေသးဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ Aစ္ကုိ Aိမ္က
ထြက္ခြာလာတာ တစ္လေက်ာ္ေနၿပီမုိ႔ Aစ္ကုိ႔ ေနရပ္ ရန္ကုန္ကုိ ခဏ
ျပန္လုိက္Uီးမယ္၊ စီစU္စရာ႐ွိတာကေလးေတြ စီစU္ၿပီး Aစ္ကုိ
ျပန္လာခဲ့မယ္ေလ၊ Aားလံုး Aဆင္ေျပ တယ္ဆုိရင္ ညီေလးနဲ႔Aစ္ကုိ
ျမေသလာေတာင္ကုိ Aတူတူသြားၾကတာေပါ့ ဟုတ္လားညီေလး၊ Aစ္ကုိ
ျပန္မလာမခ်င္းေတာ့ ညီေလးသေဘာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း
ထြက္မသြားႏွင့္နဲ႔ေနာ္ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခရီးထြက္Aံ့ဆဲဆဲ Aစ္ကုိႀကီးက က်န္ရစ္သူ ညီေလးAား

မွာၾကားသလုိ မွာၾကားေနသည္။
" Aစ္ကုိ ျပန္လာတဲ့Aထိ ေစာင့္ပါ့မယ္Aစ္ကုိ၊ ဒါေပမယ့္

Aေဖတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္မွာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာြ းျဖစ္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး "
" Aစ္ကုိ သိပါတယ္ ညီေလးရာ၊ ႀကိဳးစားပါမယ္ေလ၊ Aစ္ကုိမွာတဲ့Aတုိင္းသာ

ေစာင့္ေနေနာ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... Aစ္ကုိ "
" ကဲ ... ဒါျဖင့္ Aစ္ကုိ သြားလုိက္Uီးမယ္ေနာ္၊ နက္ျဖန္ဆုိ Aစ္ကုိ

ရန္ကုန္ျပန္ၿပီး ျဖစ္ႏုိင္ေAာင္ Aျမန္ဆံုး စီစU္ၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မွာၾကားႏႈတ္ဆက္ကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။

ကုိေစာေAာင္ကလည္း ထလုိက္၏။ ႏွစ္ ေယာက္သား Aိမ္ေပၚမွ
ဆင္းလာကာ Uီးေစာခုိင္႐ွိရာ မင္းဂြတ္ပင္ႀကီးေAာက္သုိ႔ လာခဲ့ၾက၏။

Uီးေစာခုိင္က ေAးျမေသာ မင္းဂြတ္ပင္ Aရိပ္ေAာက္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ

လဲေလ်ာင္းကာ ပုတီးစိပ္လ်က္ ႐ွိေန သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လုိက္Uီးမယ္ Aဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႐ုိေသစြာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
" ေAး ... ေAး ...
Uီးေစာခုိင္က ထုိမွ်သာေျပာၿပီး ပုတီးစိပ္ၿမဲစိပ္ေနသည္။
" သြားမယ္ေနာ္ ညီေလး၊ Aစ္ကုိမွာတဲ့ Aတုိင္းသာ ျဖစ္ပါေစ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာေAာင္Aား ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
ဟုတ္ကဲ့ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္Aတြက္ စိတ္ခ်ပါ "
ကုိေစာေAာင္က ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေသာ Aခါ၌ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

ေျခလွမ္းသြက္သြက္ႏွင့္ လြတ္ခြာသြားေလသည္။
" ဘာAေၾကာင္းကိစၥမ်ားလဲ သားရဲ႕ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ ႏႈတ္ဆက္သည့္ စကားကုိ Uီးေစာခုိင္က

နားမလည္သျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ျမေသလာေတာင္ကုိ သြားလုိတဲ့ ဆႏၵ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး

တူညီေနပါတယ္ Aေဖ၊ တေဖ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရမွာ
စိတ္မခ်ဘူးေျပာလုိ႔ သူရန္ကုန္ျပန္ၿပီးျဖစ္ႏုိင္ေAာင္ စီစU္မယ္တဲ့၊ သူမလာခင္
တစ္ေယာက္တည္းမသြားႏွင့္နဲ႔လုိ႔ မွာတာပါ "
" ေၾသာ္ ... သားက သူ႔ကုိ Aေဖာ္ျပဳသြားမယ္လုိ႔လား "

Uီးေစာခုိင္က လဲေလ်ာင္းရာမွ ထထုိင္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္ပါတယ္ Aေဖ "
" ေAး ... Aေဖကေတာ့ ကိုယ့္ေက်းဇူးခံတစ္ေယာက္ကုိ

ယံုၾကည္Aေဖာ္ျပဳမိလုိ႔ Aခုလုိ Aျဖစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရ ၿပီး၊ Aခု သားကလဲ
ကုိယ့္ေက်းဇူးခံ တစ္ေယာက္ကုိ Aေဖာ္ျပဳျပန္ၿပီလားကြယ္ "
Uီးေစာခုိင္က စိတ္မေကာင္းသံျဖင့္ တားျမစ္လုိေသာဆႏၶကုိ

မသိမသာေဖာ္ျပလုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္က ဖခင္ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၿပံဳးၿပီး ...
" ကၽြန္ေတာ္ Aားခြန္ဗလကုိလဲ သူသိၿပီးသားပါ Aေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္

ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သုိင္းပညာက လူသံုးေယာက္ ေလာက္ ကုိ
ေကာင္းေကာင္းခုခံႏိုင္ပါတယ္ ေနာက္ၿပီး Aေဖလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က Aမွတ္မ့ဲ
မသြား ပါဘူး၊ Aၿမဲသတိ႐ွိေနမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ Aေဖစိ္မေကာင္းေတာ့
မျဖစ္ပါနဲ႔ေလ၊ သူရန္ကုန္က ျပန္လာတဲ့Aခါ AေျခAေန ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊
ကၽြန္ေတာ္ သြားသင့္မွ သြားပါ့မယ္ "
ဟု ေရလည္စြာ ေျပာဆုိ ႐ွင္းလင္းျပလုိက္၏။
" ေAး ... ေAး၊ သတိနဲ႔ယွU္ၿပီး စU္းစားဆံုးျဖတ္ေပါ့ သား ရယ္ ... "
Uီးေစာခုိင္ က စိတ္မခ်သလုိ ေျပာလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ Aေဖ ... "
-------------------

Aခန္း (၈)
" ေဟာ ... လူေလးျပန္လာၿပီ ၀မ္းသာလုိက္တာကြယ္ ေဒၚမံႈမွာ ေန႔စU္

သတိရေAာက္ေမ့ၿပီး ဘုရားမွာ ဆုေတာင္း ေနရတာပဲ ... Aခု
ကိစၥၿပီးခဲ့ၿပီလား လူေလး ...၊ ေပး ေပး ... လူေလး သားေရAိတ္ ... "
Aေၾကာင္း မၾကားဘဲ ဘြားကနဲ ျပန္ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ေဒၚမံႈက

၀မ္းသာစြာဆီးႀကိဳၿပီး လက္ထဲမွ သားေရေသတၱာ ကုိ လွမ္းယူလုိက္၏။
" Aင္း ... ကိစၥက မၿပီးတၿပီးပဲ ဆုိပါေတာ့ ေဒၚမံႈ ဒါထက္ ခင္ေလးတုိ႔

လာေသးလား ... "
ခရီးပန္းလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္

ထုိင္ရင္း ေမးလုိက္၏။
" မၾကာမၾကာ လာပါတယ္ လူေလး ... ခင္ခင္ေလးခမ်ာလဲ လူေလးကုိ

လြမ္း႐ွာတယ္ထင္ပါ့ကြယ္၊ လာတုိင္း လူေလး ဓာတ္ပံုကုိပဲ ၾကည့္ေနတာပဲ ...
သားAဖ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေဒၚမံႈကုိ ဂ႐ုစုိက္ၾကပါတယ္၊ သြားလုိက္
ပါUီးလူေလးရယ္ ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာၾကမလဲလုိ႔....၊ ေၾသာ္ ...ေနUီး၊
Aေမာေျပ တစ္ခုခုစားသြား Uီး၊ ၿပီး မွသြား လူေလးေရ ... "
ေဒၚမံႈက ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိေAာင္ ၀မ္းသာ Aယ္လဲေျပာကာ

မီးဖုိေခ်ာင္႐ွိရာ ၀င္မည္ဟန္ျပင္လုိက္ ၏။
" ကိစၥမ႐ွိဘူး ေဒၚမံႈ ... ဘာမွမစားခ်င္ပါဘူး၊ လာပါUီး ဒီAနားကုိ၊

ဒီကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ပါUီး ေဒၚမံႈ... ကၽြန္ေတာ္ မွာၾကားစရာေတြ ႐ွိေသးလုိ႔ပါ
ေဒၚမံႈ "
ကုိမ်ိဳးခိုင္က ေဒၚမံႈAားျပန္ေခၚကာ သူ႔Aနားတြင္ ႐ွိေနေသာ

ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚမွာ ထုိင္ေစၿပီး စကား ဆက္ေျပာ လုိက္၏။

ေဒၚမံႈ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တူရင္းသားရင္းလုိ ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား "
" Aုိ ... ဘယ္လုိေမးလုိက္ပါလိမ့္ လူေလးရယ္ ... ငယ္စU္က စၿပီး

ထိန္းသိမ္းခဲ့လုိ႔ ေဒၚမံႈလက္ေပၚႀကီးလာ တဲ့ လူေလးကုိ တူရင္းသားရင္းလုိ
ခ်စ္ယံုမကဘူး ေဒၚမံႈ Aားကုိးစရာ ဒီတစ္ေယာက္သာ႐ွိတာမုိ႔ လူေလး
စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ရေAာင္ ေဒၚမံႈ Aသက္စြန္႔ပါဆုိရင္ စြန္႔ဖုိ႔ Aသင့္႐ွိပါတယ္
လူေလးရယ္ ... "
ေဒၚမံႈက Aကယ္ပင္ လိႈက္လွဲေသာ ေစတနာျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေဒၚမံႈကုိ Aေမလုိပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ေဒၚမံႈ

Aသက္စြန္႔ဖုိ႔Aထိ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ္ ေျပာတဲ့ Aတုိင္းသာ
တစ္သေ၀မတိမ္း လုိက္နာၿပီး ႏႈတ္လံုေစခ်င္ပါတယ္ "
" Aင္း ... ေဒၚမံႈကုိ စိတ္ခ်ပါ လူေလး ... "
ေဒၚမံႈက မည္သည့္Aေၾကာင္းမ်ားေပနည္းဟု သိလုိေသာ စိတ္ထက္သန္

စြာျဖင့္ ကတိေပးလုိက္၏။
" Aိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ Aားလံုးကုိ ႂကြက္မကုိက္ေAာင္ Aလြယ္တကူ

သူခုိး၀င္ခုိးလုိ႔မရေAာင္ သိမ္းထားပါ ေဒၚမံႈ၊ Aထူးသျဖင့္ ေမေမ၊ ေဖေဖနဲ႔
ဘုိးဘုိးဘြားဘြား ဓာတ္ပံုေတြကုိ လံုၿခံဳတဲ့ ေသတၱာတစ္ခုထဲမွာ Aားလံုး
ထည့္သိမ္းပါ၊ Aျပင္မွာ တစ္ခုမွ မ႐ွိပါေစနဲ႔ေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး .... "
" ေနပါUီး လူေလးရယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားမဆံုးမီ ေဒၚမံႈက Aံ့Aားသင့္စြာ ျဖတ္ေမးလုိက္၏။

" ကၽြန္ေတာ့္မွာ Aေၾကာင္းတစ္ခု႐ွိေနပါတယ္ ေဒၚမံႈ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိတာ

မေမးပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ Aတုိင္းသာ ေဒၚမံႈလုိက္နာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္ခ်ပါရေစ "
" ေAး ေAး ... ေျပာပါလူေလးရယ္၊ စိတ္တုိင္းက်ျဖစ္ရေစမယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚမံႈ ... ေနာက္ၿပီး ေဒၚမံႈ AသံုးAေဆာင္ Aက်ႌလံုခ်ည္ေတြကုိ

Aားလံုး ခရီးထြက္တဲ့Aခါ ယူေဆာင္သြားဖုိ႔ Aသင့္ျဖစ္ေAာင္ ထည့္သုိ
ျပင္ဆင္ထားေနာ္ ေဒၚမံႈ ေမေမ့ လက္၀တ္လက္စားနဲ႔ ေငြ Aားလံုးကုိလဲ
ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ Aပ္ထားမယ္၊ မေပ်ာက္ မပ်က္ရေAာင္ ေဒၚမံႈကုိ
ကၽြန္ေတာ္ Aပ္ထားမယ္ မေပ်ာက္ မပ်က္ရေAာင္ ေဒၚမံႈ
ထိန္းသိမ္းထားပါေနာ္၊ စားေသာက္သံုးစဲြဖုိ႔လဲ Aဲဒီေငြထဲက ယူေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္
မွာတာ မွတ္မိလားေဒၚမံႈ "
" မွတ္မိပါတယ္ လူေလး "
Aေၾကာင္းAရာကုိ စံုလင္ေAာင္ သိလုိပါေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က မေမးရန္

ပိတ္ပင္ထားသျဖင့္ ေမးရန္ မ၀ံ့ရဲေသာ ေဒၚမံႈက မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္
ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ စုိက္ၾကည့္ကာ လုိAပ္ေသာ Aေျဖကုိ သာ
ေပးလုိက္႐ွာ၏။
" ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ မႏၱေလးကုိသြားမယ္၊ Aဘုိး တစ္ေယာက္

ေခၚလာခဲ့မယ္၊ AဲဒီAဘုိးႀကီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေဒၚမံႈေရာ
သထံုကုိသြားၾကမယ္၊ သထံုကဒူးရင္းၿခံတစ္ၿခံမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူး႐ွင္ သား
Aဖ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္၊ သူ႔သားန႔႔ဲ ကၽြန္ေတာ္က
ခရီးရက္႐ွည္ထြက္စရာ႐ွိေတာ့ မႏၱေလးက ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလာ တဲ့ Aဘုိးႀကီးနဲ႔
သထံုက Aဘုိးႀကီးနဲ႔ ေဒၚမံႈတုိ႔သံုးေယာက္ Aဲဒီဒူးရင္းၿခံမွာေနၾကၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္လာတဲ့ Aထိ ေစာင့္ရမယ္ "

" Aုိ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားမဆံုးမီ ေဒၚမံႈကမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ " Aုိ ... " လုိက္၏။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေဒၚမံႈ "
" မဟုတ္ေသးပါဘူးကြယ္ လူေလးရဲ႕၊ ဟုိAဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္န႔ဲ

ေဒၚမံႈေနရစ္လုိ႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား၊ ေဒၚမံႈက Aပ်ိဳႀကီးေနာ္ တကယ္လုိ႔
သူတုိ႔က ေဒၚမံႈကုိ တစ္Aိမ္တည္း Aတူေနမုိ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္လာၾကရင္
မခက္ပါလား။ ေဒၚမံႈက ကုိယ့္Aပ်ိဳဘ၀ကုိ တန္ဖုိးထားၿပီး ေယာက္်ားမယူခ့တ
ဲ ာ
လူေလးAသိသားနဲ႔ "
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္A႐ြယ္ Aပ်ိဳ႐ုိင္းကေလး ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္း

ေျပာလုိက္ေသာ Aသက္ငါးဆယ္ ကာလ ကပင္ စြန္းေနသည့္ေဒၚမံႈAား
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္ေသာစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းၿပီး ေဒၚမံႈ Aား
တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္လုိက္၏။
" ေဒၚမံႈကုိ သူတုိ႔ စိတ္နဲ႔ေတာင္ျပစ္မွားမွာ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚမံႈ

မတည္ၿငိမ္တဲ့လူေတြနဲ႔ ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ပစ္ထားပါ့မလား၊
မႏၱေလးကလာမယ့္Aဘုိးႀကီးက လူပ်ိဳႀကီး၊ သထံုမွာ ႐ွိေနဲ့Aဘုိးႀကီးက ဒုကၡိ
တႀကီး ေဒၚမံႈရဲ႕ "
" Aဲ Aဲ ... Aသက္ႀကီးေနတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးေတြက

ပုိေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္ "
ေဒၚမံႈက Aထြန္႔တက္လုိက္ျပန္၏။ လွ်ာ႐ွည္ေသာ ေဒၚမံႈAား ကုိမ်ိဳးခုိင္က

ေခ်ာ့ေလ ေနာ့ေလျဖစ္မည္ကုိ ေတြးမိ၍ ေလသံေျပာင္းလုိက္ရ၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္က စိတ္ခ် ယံုၾကည္ပါတယ္လုိ႔ ---တာကုိ

ေဒၚမံႈမယံုၾကည္လုိပ မနာခံရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ Aားမကုိးနဲ႔ေတာ့ေပါ့ ေဒၚမံႈ၊

Uတစ္လံုး တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္ေစတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ တြယ္တာစရာ

ခင္ေလး နဲ႔ ေဒၚမံႈပဲ ႐ွိတယ္၊ ေဒၚမံႈ ကၽြန္ေတာ့္ AစီAစU္ကုိ မနာခံရင္
သံေယာစU္ ျဖတ္လုိက္႐ံုပဲ ႐ွိတာေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္ထဲက မပါဘဲ ဟန္ေဆာင္ၿပီး မာန္လုိက္ေသာAခါ

ေဒၚမံႈမ်က္ႏွာကေလး ငယ္သြား႐ွာ သည္။
" Aမယ္ေလး ... Aမယ္ေလး၊ သံေယာဇU္ေတာ့ မျဖတ္ပါ လူေလးရယ္၊ ေဒၚမံႈ

နာခံပါမယ္၊ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ထားရာမွာ ေနပါမယ္၊ မိန္းမသားဘ၀
ေတြးပူမိတာပါ လူေလးရဲ႕ "
ေဒၚမံႈ က စုိးရိမ္စြာ ေတာင္းပန္လုိက္၏။
" Aခု ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္ ေဒၚမံႈ၊ တုိင္းျပည္ AေျခAေနက

မၿငိမမသက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ခရီးထြက္မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္Aဖုိ႔ ေယာက္်ားမုိ႔
Aေရးမႀကီးဘူး၊ ရန္ကုန္လုိ႔ၿမိဳ႕မွာ မိန္းမသား သက္ ႀကီး႐ြယ္Aုိျဖစ္တ့ဲ
ေဒၚမံႈတစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡျဖစ္မ်ာကုိ ေတြးမိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ Aတြက္ေရာ၊
ေဒၚမံႈ Aတြက္ ေရာ Aဆင္ေျပေAာင္ စီစU္တာ သေဘာေပါက္ၿပီ
" ေAးဟဲ့ လူေလး၊ ေဒၚမံႈ ေစ်းသြားတုိင္း ၾကားခဲ့တယ္၊ စစ္ျဖစ္ေတာ့မယ္၊

ဗံုးေတြ စစ္ေသနတ္ေတြ ႀကဲၾက ရင္ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ Aရင္ဆံုး ခ်မွာပဲတ့၊ဲ
ဟုတ္ပါ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ မ႐ႈမလွ ေသၾကUီး မွာ Aမယ္ေလး
ဗံုးဒဏ္ စက္ေသနတ္ဒဏ္ထက္ Aဘုိးႀကီးေတြကမွ သက္သာလိမ့္Uီးမယ္၊
ဒီလုိဆုိမျဖစ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ေျပာင္း ကဲ ... ေဒၚမံႈ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလုိက္Uီးမယ္
လူေလး "

ေျပာရင္း ဆုိရင္း ထုိင္ရာမွ ႐ုတ္ခနဲ ထလုိက္ေသာ ေဒၚမံႈက ကုိမ်ိဳးခုိင္က

လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ လွမ္းဆဲြ ကာေနရာ မွ ထုိင္ခုိင္းလုိက္ရ၏။
Aသက္ေထာက္လာၿပီျဖစ္သည့္Aေလ်ာက္ စိတ္ထဲ႐ွိတာ ေျပာေနေသာ

ေဒၚမံႈAား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခြင့္လႊတ္ ကာ ေAးသက္သာ စကားဆက္လုိက္ျပန္၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ့္စကားကုိ ဆံုးေAာင္ နားေထာင္စမ္း ေဒၚမံႈရယ္ "
" ေAး ေAး ေျပာ လူေလး "
" ကၽြန္ေတာ္ Aခုလုိ AစီAစU္႐ွိတယ္၊ ေဒၚမံႈကုိ သထံုဘက္

ေျပာင္းေခၚသြားမယ္ ဆုိတာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလး ႐ွိေနတုန္း ခင္ေလးတုိ႔
သားAဖက ေမးရင္ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္ ကတိေပးပါ ေဒၚမံႈ "
" ကတိေပးပါ ေဒၚမံႈ "
" ေသရေစရဲ႕ လူေလး၊ မေျပာနဲ႔ဆုိ ေဒၚမံႈ မေျပာဘူး "
" ေနာက္တစ္ခု ေဒၚမံႈ Aထူးသတိထား လွ်ိဳ႕၀ွက္ရမွာက မႏၱေလးကလာတဲ့

Aဘုိးႀကီးကုိေရာ သထံုမွာ ေတြ႕ရ ေနရမယ့္ Aဘုိးႀကီး သားAဖကုိေရာ
ကၽြန္ေတာ့္ မ်ိဳး႐ုိးဇာတိ မိဘAမည္၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဒၚမံႈ Aမည္ကုိ လံုး၀
မေျပာဘဲ ႏႈတ္လံုဖုိ႔ Aေရးႀကီးတယ္၊ ေဒၚမံႈ ႏႈတ္လံုႏုိင္ပါ့မလား "
" Aုိ ... ဖ်ားစူးရေစရဲ႕၊ ေဒၚမံႈက လူကေလးကုိ ခ်စ္တယ္ Aားကုိးတယ္၊

လူကေလးက ယံုၾကည္လုိ႔ မွာ ၾကားတာ ကုိ ေသေတာင္ ေဒၚမံႈ မေျပာဘူး
စိတ္ခ် "
ေဒၚမံႈ က Aားရပါးရ က်ိန္တြယ္ ကတိေပးလုိက္ၿပီး၊ တစ္စံုတစ္ခုကုိ

သတိရသလုိ စU္းစားေနလုိက္သည္။

" ဘာေတြ စU္းစားေနလဲ ေဒၚမံႈ "
" ေၾသာ္ ... သူတုိ႔က လူေလးနာမည္။ မိဘနာမည္၊ ေဒၚမံႈ နာမည္ကုိေမးရင္

ဘယ္လုိေျပာမလဲ၊ စကားခ်င္း ညီေAာင္ ဘယ္လုိ ေျပာမလဲ၊
စီး၀ါးကုိက္Uီးမွေပါ့ "
ထင္မိထင္ရာ စြတ္ေျပာတတ္ေသာ္လည္း AေရးႀကီးေသာAခ်က္ကုိ

စU္းစားမိေသာ ေဒၚမံႈAား ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကေက်းဇူးတင္လုိက္၏။
" ဟုတ္သား ေဒၚမံႈ ... ကၽြန္ေတာ္ Aဲဒါကုိ မစU္းစားမိဘူး၊ ဒါေပမယ့္

လြယ္ပါတယ္ ေဒၚမံႈ၊ ေျပာခ်င္ရာ နာမည္ကုိ ေျပာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမးရင္
ေဒၚမံႈေျပာတဲ့ Aတုိင္းေပါ့လုိ႔ ေျဖလုိက္ရင္ ၿပီးေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိလဲ
ေဒၚမံႈက နာမည္မွမေခၚတာ " ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ေဒၚမံႈနာမည္ကေတာ့ ေျပာင္းဖုိ႔
မလုိပါဘူး၊ ေဒၚမံႈ ဇာတိ ဇစ္ျမစ္ ကုိေမးရင္လဲ ကၽြန္ေတာ့္Aေမနဲ႔
ညီAစ္မAရင္းလုိ႔ ေျဖလုိက္ေပါ့ မဟုတ္လား ေဒၚမံႈ "
" ေAး ... ဟန္က်ၿပီ၊ ကဲ ... ေဒၚမံႈ ထမင္းဟင္း ခ်က္လုိက္Uီးမယ္၊

ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးရင္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းUီးမွ၊ လူေလး ခဏတစ္ျဖဳတ္ Aေမာေျပ
ေမွးUီးမလား "
" မေျဖႏုိင္ေသးဘူး ေဒၚမံႈေရ၊ ေရ႐ွည္ဆဲြလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ Aခု ခင္ေလးတုိ႔ဆီ

ကၽြန္ေတာ္ သြားUီးမယ္၊ နက္ျဖန္ မႏၱေလးသြား၊ သန္ဘက္ခါ ျပန္လာခဲ့မယ္၊
ေဒၚမံႈသာ ကိစၥAားလံုးၿပီးေAာင္ လုပ္ထားႏွင့္ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" စိတ္ခ်လူေလး "
ေဒၚမံႈက မီးဖုိေဆာင္ဘက္ ေျခလွမ္းျပင္ရင္းက ေျဖလုိက္၏။

Aခန္း (၉)
Eည့္ခန္းတြင္ သတင္းစာကုိယ္စီ ဖတ္ေနၾကေသာ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္

ခင္ခင္ေလးသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ
ေတြ႕ရေသာAခါ Aံ့Aားသင့္ျခင္း၊ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ ေရာေထြး ကာ
ခင္ခင္ေလးက ခရီးUီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
" ေဟာ ... ေမာင္ Aဲ ... ကုိမ်ိဳးခုိင္၊ ဘယ္ေန႔က ျပန္လာတာလဲဟင္ "
ခင္ခင္ေလးက ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ဖခင္ႏွင့္

မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာထုိင္ရန္ ေနရာခ်ေပးၿပီး ေမးလုိက္၏
" ေAးကြယ္ ... ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ က်န္းက်န္းမာမာ ျပန္လာတာUီးျဖင့္

၀မ္းသာတယ္ကြယ္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္႐ွိၿပီလဲ "
Uီးထြန္းသစ္က သတင္းစာကုိခ်ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ေမးျမန္းလုိက္၏။
" ဒီေန႔ပဲ ေရာက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ Aိမ္မွာ ခဏ၀င္နားၿပီး Uီးတုိ႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္

လာခဲ့တာပါပဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aေျဖေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးက ခ်စ္သူ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား

ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာၿပံဳးၿပီး စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေန သည္။
" ေမာင္မ်ိဳးခုိင္နည္းနည္းပိန္သြားတယ္လုိ႔ Uီးထင္တယ္၊ ဘယ္ေနရာေတြမ်ား

ေရာက္ခဲ့သလဲကြယ့္ "
" မႏၱေလးနဲ႔ သထံုတင္ပါပဲUီး၊ ခရီး နည္းနည္းပန္းသြားလုိ႔ပါ "
" ေAး ... ဒါထက္ သတင္းစာေတြ မွန္မွန္ ဖတ္ရဲ႕လား ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ "

" ဟုတ္ကဲ့ ... Uီး၊ ဖတ္ပါတယ္၊ တုိင္းျပည္ AေျခAေနကလဲ

စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါပဲ ခင္ဗ်ာ၊ ဒုတိယ ကမၻာ စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာ
မလဲြေတာ့ပါဘူး၊ Uီးတုိ႔ ဘယ္ကုိ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းမယ္ စီစU္ထားလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
သိပါရေစ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးAား တစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" တုိ႔သားAဖေတာ့ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိးက ပဲစားေခ်ာင္း ခုိမယ္လုိ႔

စီစU္ထားတယ္ကြယ့္၊ Aဲဒီေခ်ာင္က ဆရာ ေတာ္တုိ႔Aၿမဲ ပစၥည္းေလးပါး
ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းထားတဲ့ ဆရာေတာ္ရင္းပဲ၊ ဆရာေတာ္ကလဲ တုိင္းျပည္
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္သူ႔ထံ ေ႐ႊ႕လာခဲ့ဖုိ႔ လူလႊတ္ Aေၾကာင္းၾကားတယ္
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ရဲ႕၊ ယူသင့္ယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္း ေတြကုိ လူႀကံဳနဲ႔ ဆရာေတာ္ကုိ
ပုိ႔လုိက္ၿပီးၿပီ၊ Uီးတုိ႔လဲ AေျခAေနၾကည့္ၿပီး မၾကာ ခင္သာြ းၾကမွာပဲ၊
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ေရာ ဘယ္လုိစီစU္ထားလဲကြယ့္ "
Uီးထြန္းသစ္၏ Aေမးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခ်က္ခ်င္း မေျဖေသးဘဲ Aတန္ငယ္

ေတြေနၿပီးမွ ...
ကၽြန္ေတာ္လဲ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥကေလးေတြက ေဆာင္႐ြက္လုိ႔

မၿပီးျပတ္ေသးဘူး Uီးရယ္၊ ဒါထက္ စစ္ကုိင္းပဲစားေခ်ာင္မွာ Uီးတုိ႔ သားAဖ
ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားေတာ့မွာလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သားAဖႏွစ္ေယာက္တည္း ပဲစားေခ်ာင္မွာ သြားေနရမည္ကုိ

မ်က္ႏွာမလဲႊရက္သျဖင့္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု စီစU္မည္ဟု စိတ္ကူးကာ

" တုိ႔သားAဖႏွစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလကြယ္၊ ရန္ကုန္က

ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလဲ တစ္စု တေ၀းပါမယ္။ မႏၱေလးက
ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြဲ တုိ႔နဲ႔Aတူ ေပါင္းေနၾကမယ္၊ စစ္ျဖစ္ုလိ႔ ေျပးရလႊားရ ပုန္းရ
မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ Aေကာင္းသားဟ၊ ကဲ ... ခင္ခင္ေလးနဲ႔
ေAးေAးေဆးေဆး စကားေျပာ ၾကUီး၊ Uီးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္န႔ဲ
ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေရး စီစU္ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတာ ႐ွိတယ္၊ သြားလုိက္Uီးမယ္ ေမာင္မ်ိဳး ခုိင္ "
Uီးထြန္းသစ္က လူငယ္ႏွစ္Uီး ေျပာလုိရာ ေျပာၾကေစရန္ သြားစရာ႐ွိေသာ

ကိစၥကုိ ေဖာ္ကာ Eည့္ခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
Uီးထြန္းသစ္ ထြက္ခြာသြားလွ်င္ မေတြ႕ရသည္မွာ ရက္ေပါင္း Aတန္ၾကာ

ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္
Aားရပါးရ စိမ့္စိမ့္ၾကည့္လုိက္ၾက၏။ ခင္ခင္ေလး၏ Aၾကည့္ကား ၀မ္းေျမာက္
႐ႊင္ၾကည္ေသာ Aၾကည့္၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aၾကည့္ကား နက္နဲ တည္ၿငိမ္ေသာ
Aၾကည့္။
" ေမာင့္ Aေႂကြးေတြ ေၾကလည္ေAာင္ ရခဲ့ၿပီလား ေမာင္ "
ခင္ခင္ေလးက ခ်ိဳ႐ႊင္ ၾကည္လင္ေသာ AသံေAးေAးျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" မေၾကေသးပါဘူး ခင္ေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလးAား စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ရင္း ေျဖလုိက္၏။
" ေမာင္ရယ္၊ ဒီေႂကြးေတြကုိ စိတ္မ၀င္စားပါနဲ႔ေတာ့လားေနာ္၊ တုိင္းျပည္

AေျခAေန မေကာင္းတဲ့Aခါ ခင္ေလးAနားမွာ ေမာင္႐ွိေနေစခ်င္တယ္၊
လုိက္ခဲ့ပါလား ေမာင္ ေဒၚမံႈကုိပါ ေခၚခဲ့ေပါ့၊ ေဖေဖကလဲ ေမာင့္ ကုိ

ခင္ေလးတုိ႔နဲ႔ တပါတည္း လုိက္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ႐ွိတယ္ ေမာင္ရယ္၊

လုိက္ခဲ့ပါေနာ္ "
ခင္ခင္ေလး က ခ်ိဳႏဲြ႕ေသာ Aသံေလးျဖင့္ ခ်စ္သနားဖြယ္ ေတာင္းပန္လုိက္၏။

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ခင္ခင္ေလးကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေနရာမွ မသိမသာ မ်က္လႊာခ်ကာ
ၿငိမ္ေနသည္။
" လုိက္မယ္ မဟုတ္လား ေမာင္ "
ၿငိမ္ေနေသာ ခ်စ္သူAား ခင္ခင္ေလးက ေမးလုိက္ျပန္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က

ခ်ထားေသာ မ်က္လႊာကုိပင့္ကာ ခင္ခင္ေလးAား ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
" ပဲစားေခ်ာင္မွာ ခင္ေလးတုိ႔ သားAဖႏွစ္ေယာက္ထဲ သြားေနရမယ္ထင္ၿပီး

ခင္ေလးတုိ႔ Aားမငယ္ရေAာင္ ေမာင္ တစ္မ်ိဳး စီစU္မယ္လုိ႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္
Uီးေျပာတဲ့ AစီAစU္ Aတုိင္းဆုိရင္ ခင္ေလးတုိ႔ Aားငယ္စရာ ဘာမ်
မ႐ွိပါဘူးကြယ္၊ Aသုိင္းA၀ုိင္း ေတာင့္သားပဲ "
" Aသုိင္းA၀ုိင္းေတာင့္တာနဲ႔ ေမာင္လုိက္တာနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔

ခင္ေလးထင္ပါတယ္၊ ေဆြမ်ိဳး မိသဂၤဟ၊ မိဘရဲ႕ AကာAကြယ္က တစ္မ်ိဳး၊
ခ်စ္သူရဲ႕ AကာAကြယ္ကတစ္မ်ိဳးပါေမာင္၊ လုိက္ခဲ့ပလုိ႔ ခင္ေလး ေတာင္းပန္
ပါတယ္ေနာ္"
ခင္ခင္ေလး၏ ခ်စ္သနားဖြယ္ Aသံကေလးကား၊ ေတာ္႐ံု တန္႐ံုမွ်

စိတ္ခုိင္သူAား Aရည္ေပ်ာ္သြားေစႏုိင္ ေသာ္လည္း ခုိင္မာေသာ
ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ ေ႐ွ႕႐ႈေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား စိတ္ကုိ ႀကိဳးစား
တင္းထားလုိက္ သည္။

" ခင္ေလးကုိ ေမာင္တကယ္ပဲ ခ်စ္ပါတယ္၊ Uီးကုိလဲ မိဘလုိ

Aားကုိးၾကည္ညိဳပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ေလး ရယ္ "
" ေမာင္ မလုိက္ႏုိင္ဘူး ဆုိပါေတာ့ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ တစ္ပုိင္းတစ္စ စကားေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးက Aားေလ်ာ့ေသာ

ေလသံျဖင့္ေမးလုိက္သည္။
" ေမာင္ ေဆာင္႐ြက္စရာကိစၥက မၿပီးေသးလုိ႔ပါ ခင္ေလးရယ္၊ ကိစၥ

ေAာင္ျမင္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ခင္ေလးထံ ေမာင္ျဖစ္တဲ့နည္း Aျမန္ဆံုး
ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္၊ ခင္ေလးကလဲြၿပီး ဘယ္ မိန္းကေလးကုိမွ ေမာင္
စိတ္မကူးပါဘူးဆုိတာ ခင္ေလး ယံုပါ၊ ေမာင္ ကတိသစၥာကုိ ဒီတစ္သက္မွာ
မဖ်က္ပါဘူး၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ေလးရယ္ ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဆုိ႔နင့္ေသာAသံျဖင့္ ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးမွာ

စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေငးေနသည္။ Aတန္ၾကာမွ ခင္ခင္ေလးသည္
ေ၀လာေသာမ်က္ရည္ကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္လုိက္ၿပီး ...
" ခင္ေလးကေတာ့ ဆုိး၀ါးတဲ့ ေခတ္Aခ်ိန္Aခါႀကီးမွာ ေသAတူ ႐ွင္မခဲြ

သေဘာထားၿပီး တစ္လံုး တစ္စည္းထဲ ေနလုိေပမယ့္ ေမာင္ကျငင္းဆန္ေတာ့
ခင္ေလးက Aတင္းဆဲြေခၚလုိ႔မွမရတာ၊ ခြင့္ျပဳရမွာေပါ့ ေမာင္၊ ခင္ေလး
ခြင့္မျပဳဘူးဆုိ ေတာ့ေကာ ေမာင္က တားလုိ႔ရမွာလား၊ ေမာင့္
သေဘာAတုိင္းပါ၊ ဘာမွန္း မသိရတဲ့ကိစၥႀကီးမုိ႔ ခင္ေလးလဲ
မကူညီႏုိင္ဘူးေနာ္၊ ေမာင္ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ခင္ေလးထံ ျမန္ျမန္ျပန္
ေရာက္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္ရေတာ့မွာေပါ့ ေမာင္ "

ခင္ခင္ေလးသည္ တုန္ယင္ေသာ Aသံျဖင့္ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား

မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငံု႔ကာ မ်က္ရည္ သုတ္ေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္
ေငးငုိင္စြာျဖင့္ ခင္ခင္ေလးAား Aားပါးတရစုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး Aံကုိႀကိတ္
ကာ စိတ္တင္းလုိက္၍ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" ေမာင္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ခင္ေလး "
" သြားပါ ေမာင္ သြားပါ၊ ခင္ေလးကေတာ့ ေရာက္ရာAရပ္က ေမာင့္ကုိ

တမ္းတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ ဆုိတာ ေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ "
ခင္ေလးသည္ တုန္ယင္လိႈက္လွဲေသာAသံျဖင့္ ေျပာကာ ခ်စ္သူAား

ေမာ္ၾကည့္လုိက္၏။
တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း မလဲႊဖယ္ႏုိင္ေAာင္ Aတန္ၾကာ

စုိက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ခ်ာခနဲ လွည့္ကာ
ျဖည္းေလးေသာေျခလွမ္းျဖင့္ ထြက္ခြာသြားသည္ကုိ ခင္ခင္ေလးသည္
ရီေ၀ေသာ မ်က္လံုး ျဖင့္ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။
--------------------------

Aခန္း (၁၀)
ညီေလးေရ ... ညီေလး
ၿခံ၀မွ ဟစ္ေခၚလုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aသံေၾကာင့္ ကုိေစာေAာင္သည္

Aိမ္ငယ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာကာ ပိတ္ထားေသာ ၿခံတံခါးကုိ ဖြင့္ေပးရင္း
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ပါလာေသာ Eည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ Aကဲခတ္လုိက္၏။ သူ႔
Aေဖနဲ႔ Aေမ ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးလုိက္မိသည္။
" Aစ္ကုိ ဒီပစၥည္းေတြ နဲ႔ ဘယ္လုိ သယ္လာခဲ့သလဲ "
ကုိေစာေAာင္ က Aိပ္ရာႏွစ္လိပ္၊ ေသတၱာႏွစ္လံုး၊ ထန္းေခါက္ဖာ တစ္ခုႏင

ွ ့္
သားေရလက္ဆဲြေသတၱာတစ္ လံုး စုပံုထားသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေမးလုိက္၏။
" ဆုိကၠားသမားကုိ ပုိက္ဆံပုိေပး၊ ေတာင္းပန္ၿပီး ဒီAေရာက္ သယ္ခ့ရ

ဲ တာေပါ့
ညီေလးရာ၊ Aဘေရာ ေန ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႏႈတ္ခြန္းတံု႔ျပန္လုိက္၏။
" ေနေကာင္းတယ္Aစ္ကုိ၊ မနက္ကပဲ Aစ္ကုိ႔ကုိ သတိရေၾကာင္း Aေဖက

ေျပာေသးတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ပါလာေသာ Eည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ

တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ...
" ဒါ Aစ္ကုိ႔မိဘေတြလား "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ ...
" Aိမ္ေပၚေရာက္မွ ေAးေAးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ ညီေလးရာ၊ သူတုိ႔

Aိမ္ေပၚ Aရင္သြားႏွင့္ ပါေစ၊ ဒီပစၥည္းေတြ Aစ္ကုိန႔ည
ဲ ီေလး
ႏွစ္ေခါက္စီေလာက္ေတာ့ သယ္ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ "
" သယ္ႏုိင္ပါတယ္၊ Aစ္ကုိက ေပါ့တဲ့ပစၥည္းသယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က

ေလးတဲ့ပစၥည္းသယ္မယ္ "
လူေတြေရာ ပစၥည္းပါ Aိမ္ေပၚ Aားလံုး ေရာက္ၾကေသာAခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

သူေခၚလာခဲ့ေသာ Aဘုိးႀကီး Aား ...
" ဒီAထိ ကၽြန္ေတာ္ Uီးႀကီးကုိ ေခၚလာတဲ့ကိစၥ Aခုခ်က္ခ်င္း

ေရလည္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒီမွာညီေလး၊ AဘAိပ္ ေန သလား "
ဟု Aဘုိးႀကီးႏွင့္ ကုိေစာေAာင္Aား စကားတစ္ဆက္တည္း ေျပာလုိက္၏။

ေဒၚမံႈကား ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aရိပ္ Aကဲ ကုိၾကည့္ကာ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ ပင္
ထုိင္ေနသည္။
" Aေဖ ပုတီးစိပ္ Aပတ္မျပည့္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာရင္း ဖခင္ Uီးေစာခုိင္႐ွိရာ Aခန္းဆီသုိ႔

ေစာင္းင့ဲၾကည့္လုိက္ၿပီး ...
" ေဟာ Aေဖ ပုတီးစိပ္ ျပည့္ၿပီထင္တယ္ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Uီးေစာခုိင္႐ွိရာ Aခန္းတြင္းသုိ႔ သြက္လက္စာြ

၀င္သြားေသာAခါ Uီးေစာခုိင္ကလည္း စိပ္ပုတီးကုိ
ေခါင္းAံုးေAာက္မွာထားၿပီး Aခန္းျပင္ထြက္မည့္ဆဲဆဲ ျဖစ္၏။
" Aဘ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာပါၿပီ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႐ုိေသစြာ ႏႈတ္ဆက္ကာ Uီးေစာခုိင္Aား Aခန္းAျပင္သုိ႔ ယုယစြာ

တဲြေခၚလာေလသည္။
" ေAး ... ေAး ... က်န္းက်န္းမာမာ ျပန္ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာတယ္ ေမာင္ရင္ "
Uီးေစာခုိင္က တံု႔ျပန္ေျပာဆုိကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ တဲြေခၚရာသုိ႔ Aလုိက္သင့္

ပါလာသည္။
" ဒီမွာ Uီးႀကီး Uီးႀကီးေတြ႕ခ်င္တဲ့ လူကေလးေလ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aခန္းထဲမွထြက္၍ Aျပင္ေရာက္လွ်င္ပင္ သူေခၚလာေသာ

AဘုိးႀကီးAား လွမ္းေျပာ လုိက္၏။
" ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ေမာင္ရင္ ... "
ထုိင္ေနေသာ Aဘုိးႀကီးက နားမလည္သလုိ ေမးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဘာမွ်

မေျဖဘဲ Uီးေစာခုိင္Aား သူ ေခၚလာေသာ Aဘုိးႀကီးႏွင့္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာမွာ ထုိင္ေစလုိက္၏။ Aဘုိးႀကီးႏွင့္ Uီးေစာခုိင္သည္ A့ံ
Aားသင့္ဟန္ျဖင့္ Aတန္ၾကာစြာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
စုိက္ၾကည့္ေနၾကၿပီးမွ ...။
" လူေလး ... ကုိေစာခုိင္ ... "
" Aဘ Uီး ... "

ဟူေသာAသံမ်ား ၿပိဳင္တူထြက္လာကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး

လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ငုိေႂကြး လုိက္ၾကသည္။ မ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္မွာ
ဇာတ္ေၾကာင္း သိၾကၿပီးျဖစ္၍ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ မ်က္ရည္
လည္ေနၾကသည္။ ေဒၚမံႈကား Aံ့ၾသစိတ္႐ႈပ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ
ေငးၾကည့္ေနသည္။
Aဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္က ေ႐ွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ကုိ မ၀ႏုိင္ေAာင္

Aေဆြးဋီကာခ်ဲ႕ေနစU္မွာ ေနာက္ေဖး မီးဖုိေခ်ာင္ တြင္ကား ေဒၚမံႈ၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္
ကုိေစာေAာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တက္ညီလက္ညီ စားေသာက္ဖြယ္ မ်ား
ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကရင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က
ညီAစ္ကုိAရင္းသဖြယ္ Aေပး Aယူ ေျဖာင့္ျဖဴး စြာ တုိင္ပင္
ေျပာဆုိေနၾကသည္ကုိ ေဒၚမံႈသည္ Aလုပ္လုပ္ေနရာက တစ္ခြန္းမွ စြက္ဖက္
ေမးျမန္းျခင္း မျပဳေခ်။ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ
သိတန္သေလာက္ သိၿပီျဖစ္၏။
" ညီေလး Aစ္ကုိ႔ေဒၚႀကီးရယ္၊ UီးဘုိးUီးရယ္၊ Aဘရယ္ Aိမ္မွာ

တစ္စည္းတစ္လံုးတည္းထားခဲ့မယ္ဆုိရင္ တုိ႔ညီAစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္
ျမေသလာေတာင္ကုိ သြားဖုိ႔ Aဆင္ေျပေရာ မဟုတ္လား ညီေလးရဲ႕ "
" ဒီလုိဆုိ Aေဖ့Aတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေAးရတာေပါ့ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔

ခရီးထြက္လာတဲ့Aခ်ိန္ တုိင္း ျပည္မွာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ျဖစ္ေနUီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒူးရင္းၿခံက လူေနလဲေ၀း၊ ၿမိဳ႕စြန္လဲ က်၊ ေတာင္ ရိပ္ကလဲ
ကာကြယ္ေနေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလြတ္ႏုိင္ပါတယ္၊ လုိလုိမယ္မယ္
ပုန္းက်င္းတစ္ခုေတာ့ တူး ေပးခဲ့Uီးမယ္ေလ၊ Aမုိးနဲ႔ Aခင္းနဲ႔ လံုလံုၿခံဳၿခံဳေပါ့
Aစ္ကုိ မသင့္ဘူးလား ... "

" ေကာင္းတာေပါ့ညီေလးရ၊ နက္ျဖန္ ကစတူးမယ္ ... Aစ္ကုိ ညီေလး

ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ဂ႐ုစုိက္လုပ္ရင္ မၾကာ ပါဘူး ေဆာင္႐ြက္စရာ Aားလံုး
ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျမေသလာေတာင္ကုိ ခရီးထြက္ၾကတာေပါ့၊ မဟုတ္လား
ညီေလး ... "
" ထြက္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္က

Aၾကမ္းေနလာတဲ့လူမုိ႔ ေတာေတာင္ခရီးကုိ မမႈပါ ဘူးAစ္ကုိ Aပင္ပန္းခံႏုိင္မွ
လုိက္ပါ "
" ဒါေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ ညီေလးရာ၊ ေယာက္်ားပဲ Aစ္ကုိစိတ္ကုိ

ခုိင္ခုိင္ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ၊ ဒါေၾကာင့္ လုိလုိမယ္မယ္
ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ႏွစ္လက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွစ္ဖက္ ရေAာင္
ႀကိဳးစား၀ယ္လာခဲ့တယ္၊ ေတာေတာင္ထဲမွာ လုိမယ္ထင္တဲ့ေဆးေတြလဲ
Aစ္ကုိ စံုေAာင္ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဒီမ်ာ က်န္ရစ္သူေတြ မပူမပင္စားဖုိ႔လဲ
ေဟာဒီ Aစ္ကုိ ေဒၚႀကီးကုိ ေငြေၾကး Aျပည့္Aစံုေပးၿပီး မွာၾကားထားၿပီးပါၿပီ
ညီေလးရဲ႕။
" ဟာ ... သိပ္ေကာင္းတာေပါ့Aစ္ကုိ၊ ေငြေၾကးက Aေရးမႀကီးပါဘူး၊

Aေဖ့ဆီမွာပဲ သင့္ေတာ္ သေလာက္ ႐ွိပါတယ္ ေသနတ္ေတြပါလာတာ
သိပ္၀မ္းသာတာပဲ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲသြားရင္ လက္နက္ကေတာ့ ပါမွ
Aစ္ကုိရဲ႕၊ ဓားတစ္ေခ်ာင္းစီလဲ ယူသြားUီးမွ "
" ဟုတ္တယ္ ... ညီေလး၊ ဓားလဲယူသြားမယ္၊ ဒါထက္ ညီေလး

ေသနတ္ေကာင္းေကာင္း ပစ္တတ္တယ္ ေနာ္ "

" ေျခာက္လံုးျပဴးေရာ၊ ႏွစ္လံုးျပဴးေရာ၊ ေကာင္းေကာင္း ထုိင္တတ္တယ္၊

က်ည္ဆံ ထည့္တတ္တယ္၊ ဘယ္လုိ ပစ္ရမယ္ဆုိတာ သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္
တစ္ခါမွေတာ့ မပစ္ဖူးေသးဘူး၊ Aစ္ကုိရဲ႕ ... "
" ဟင္ ... ညီေလးမ်ာ ေသနတ္႐ွိသလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aေမးကုိ ကုိေစာေAာင္က ရယ္ေမာရင္း ေျဖလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသနတ္တစ္လက္မွမ႐ွိဘူးAစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံမွာ

မင္းဂြတ္သီး၊ ၾကက္ေမာက္သီး၀ယ္ရင္း Aျပင္းေျပလည္ပတ္ရင္း မၾကာခဏ
လာတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ သစ္ေတာAေရးပုိင္ လင္မယားေရာက္လာရင္
ေသနတ္ေတြ ပါလာတတ္တယ္ သူတုိ႔ေနာက္ပါးက ေသနတ္ထမ္းပါလာတဲ့
Aေခၽြ Aရံေတြနဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္လုိ႔ ေသနတ္ကုိင္ ၾကည့္ခြင့္ရၿပီး
နားလည္ထားတာ Aစ္ကုိရဲ႕ "
" ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီေလးရယ္၊ ေသနတ္ကုိင္က်င္လည္ၿပီး ျဖစ္ေနတာ

Aစ္ကုိ ၀မ္းသာတယ္၊ ပစ္တာ မခဲ ယU္းပါဘူး၊ ညီေလးနဲ႔Aစ္ကုိ
တစ္ေယာက္ကုိ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္စီ၊ ႏွစ္လံုးျပဴး တစ္လက္စီ၊ ဓားတစ္
ေခ်ာင္းစီ ပါတယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ လံုၿခံဳေနၿပီ ညီေလးရဲ႕ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ လက္ကလည္း Aလုပ္လုပ္၊ ႏႈတ္ကလည္း

တုိင္ပင္ေျပာဆုိေနၾကရာမွ ...
" ကဲ ... ကဲ ... ေျပာရင္းဆုိရင္း ခ်က္လုိ႔ျပဳတ္လုိ႔လဲ ၿပီးပါၿပီ ထမင္းပဲျပင္ၾကစုိ႔၊

တုိ႔ကေတာ့ ခရီးပန္း ေမာ လာတဲ့လူမ်ိဳး ဆာၿပီေဟ့ "
ဟု ေဒၚမံႈ ေျပာသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း သေဘာတူပင္ ...

" ဟုတ္ကဲ့ "
" စားၾကတာေပါ့ ေဒၚႀကီးမံႈ "
ၿပိဳင္တူ ေျပာလုိက္ၾကေလသည္။
----------------------------------

Aခန္း (၁၁)
ေတာတန္း ေတာင္ေကြ႕၊ မႈန္၍မိႈင္းရီ၊ ျမဴခုိးခ်ီလ်က္၊ လွ်ိဳတစ္ဘက္၊

ေျမာင္တစ္ဘက္၊ ခါးပန္းထက္၊ ဖ်န္း ပက္က်သြန္၊ ေရတံခန
ြ ္တုိ႔၊
ေထြသြန္ရစ္ေခြ လြမ္းဖြယ္သာေထြေသာ ေရေျမေတာေတာင္မွာ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕
ေမွာင္ေနသည္။
ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလးကုိ ျမင္ေယာင္တမ္းတကာ လြမ္းလ်ေသာစိတ္ျဖင့့္

ကုိမ်ဳိးခုိင္သည္ က်ိတ္၍သာ ပူ ေဆြးေနမိေတာ့၏။ Uီးေစာခုိင္ေျပာလုိက္ေသာ
ခရီးလမ္းစU္Aတုိင္း မွန္းဆကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေစာင္တုိ႔ လုိက္လာခဲ့၍
ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လနီးပါး
မွ်ၾကာျမင္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။
ႏွစ္ေယာက္သား ေျမပံုကုိၾကည့္လုိက္၊ Aိမ္ေျမႇာင္ျဖင့္Aရပ္ေဒသကုိ

မွန္းဆလုိက္ျဖင့္ လာခဲ့ၾကသည္။
Uီးေစာခုိင္က ခရီးလမ္းစU္ကုိ ေသခ်ာစြာ မွတ္မိေနသည့္Aေလ်ာက္ တိက်စြာ

ေျပာျပလိုက္ေသာ္လည္း ႏွစ္ ေပါင္းမွာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ Aခ်ိဳ႕
Aမွတ္Aသားမ်ားက Uီးေစာခုိင္ေျပာသည့္Aတုိင္းေတြ႕သည္။ Aခ်ဳ႕
Aမွတ္Aသားမ်ားမွာ လံုး၀ ႐ွာမရ၊ မေတြ႕ရေခ်။
ေတာေတာင္Aတြင္းမွာ ေတြ႕ရေသာ Aမဲသားငါးေကာင္းမ်ားကုိ

ပစ္ခတ္စားေသာက္ျခင္းမျပဳရန္ Uီးေစာခုိင္က တင္းၾကပ္စြာ မွာၾကားလုိက္သည္
ကုိ စဲြၿမဲစြာ လုိက္နာခဲ့ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ သည္
တ၀ဲလည္လည္ လာခဲ့ရာ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ႐ြာသိမ္႐ာြ ငယ္

ကေလးမ်ားေတြ႕လွ်င္ ဆန္ႏွင့္ဆားကုိ Aထူးဂ႐ုစုိက္႐ွာေဖြကာ ၀ယ္ယူရ

သည္။
ဆန္၀ယ္၍ ရသည့္Aခါ ထမင္းခ်က္ ဆားနယ္ကာ Aေျခာက္လွန္းၿပီး

လြယ္Aိတ္တြင္ ထည့္ကာ တစ္ေယာက္က ထမင္းလြယ္Aိတ္၊
တစ္ေယာက္က ေရဘူးလြယ္ကာ ေသနတ္ကုိယ္စီ၊ ဓားကုိယ္စီျဖင့္ ခရီး
ဆက္ၾကျပန္၏။
ေပစာ၏ AဆုိAတုိင္း Uီးေစာခုိင္၏ စကားAတုိင္း ႏွစ္ေယာက္သား

Aိမ္ေျမႇာင္ကုိၾကည့္ကာ Aေ႐ွ႕ေတာင္ ယြန္းယြန္းဆီသုိ႔
Uီးတည္လုိက္လာၾကရာ သံုးလေက်ာ္မွ် ၾကာေညာင္းသြားၾကျပန္သည္။
လမ္းဟူ၍ မ႐ွိဘဲ ေသာႏုတၳိဳရ္မုဆုိး ဆဒၵန္Aုိင္သြားသလုိ ေခ်ာက္ကုိခုန္ေက်ာ္၊

ညႊန္ေပၚတံုးခင္း၊ ထံုးAင္း ျမစ္ေရ၊ တားဆီးေနလည္း၊ ေလွလုပ္၍ကူး ဟူေသာ
Uီးပုညဆုိထားသည့္စာAတုိင္း ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လမ္း ထြင္ၿပီး သြားေနရာမွ
တစ္ခုေသာ ေတာင္ကမ္းပါးယံတြင္ လူေလးငါးေယာက္စာမွ်
ေခ်ာင္ခ်ိစြာေနႏုိင္ေသာ ေက်ာက္ဂူတစ္ခုကုိ ေတြ႕ရသည္။
ထုိေနရာသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ပင္ တစ္သက္လံုး ၿမိဳ႕ေပၚမွာသာ ႏုႏုနယ္နယ္

ေနလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ပန္းဖ်ား ဖ်ားေလေတာ့သည္။ ေက်ာက္ဂူ႐ွိရာ
ေတာင္ကမ္းပါးယံကုိပင္ မတက္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။
ေတာင့္တင္း သန္စြမ္းေသာ ကုိေစာေAာင္က ပစၥည္းေရာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ေရာ

ေက်ာက္ဂူ႐ွိရာသုိ႔ ထမ္းၿပီး တင္လာခဲ့သည္။

ေက်ာက္ဂူAတြင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာAခါ ပါလာေသာ ေစာင္ႏွစ္ထည္Aနက္

တစ္ထညကုိ ခင္းကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကုိ သိပ္ၿပီး တစ္ထည္ကုိ ၿခံေပးထားၿပီး
ကုိေစာေAာင္သည္ မီးဖုိလုိက္၏။ ေတာင္ေစာင္းတြင္ ေပါက္ေနေသာ
၀ါးပုိး႐ံုတစ္႐ံုမွ ႀကီးမားေသာ ၀ါးတစ္လံုးကုိ ခုတ္ယူကာ ၀ါးက်ည္းေတာက္
ျပဳလုပ္ၿပီး ကမ္းပါးယံ ေAာက္ေျခမွာ႐ွိေသာ စမ္းေခ်ာင္းမွေရကုိ ဆင္းခပ္ၿပီး
မီးဖုိထဲမ်ာ ေရAျပည့္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ကုိ ေထာင္ၿပီး တည္ထားလုိက္၏။
ထုိ႔ေနာက္ ကုိေစာေAာင္သည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား AသာAယာ

သြားေရာက္စမ္းသပ္ၾကည့္သည္။ Aဖ်ား႐ွိန္ သိပ္မ႐ွိဘဲ ပင္ပန္းလွေသာ
ေၾကာင့္ Aားကုန္ေနဟန္တူေၾကာင္း Aကဲခတ္မိေသာAခါ ကုိေစာေAာင္မွာ
စိတ္သက္သာရာရသြားေလသည္။
ရက္Aနည္းငယ္မွ် ဤဂူမ်ာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး Aနားယူလုိက္လွ်င္ ကုိမ်ိဳးခုိင္

က်န္းမာလာႏိုင္သည္ကုိ ေတြးမိ ၍ ေစာေစာကေလာက္ စိတ္မပူေတာ့ေခ်။
မီးဖုိထဲမွ ၀ါးက်ည္းေတာက္တြင္ ေရဆူလာေသာAခါ ကုိေစာ ေAာင္သည္
ထုိ၀ါးကည္ေတာက္ကုိ ထုတ္ယူကာ AေAးထားလုိက္ၿပီး ေရထည့္ထားေသာ
Aျခား၀ါးက်ည္ေတာက္မွာ ထမင္းေျခာက္မ်ား ထည့္ကာ ဆန္ျပဳတ္သလုိ
မီးဖုိထဲထည့္ၿပီး ျပဳတ္လုိက္၏။
ညီေလး
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ မီးဖုိနားမွာ ဆန္ျပဳတ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနေသာ

ကုိေစာေAာင္က AေျပးAလႊား ထသြား လုိက္၏။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ွိပါတယ္ Aစ္ကုိ၊ ေနလုိ႔ သက္သာရဲ႕လား

ကုိေစာေAာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Aစ္ကုိရင္းသဖြယ္ ယုယစြာဖက္ၿပီး

ေAးကြယ္၊ နည္းနည္း Aိပ္ေပ်ာ္သြားလုိ႔လား မသိဘူး၊ ေနလုိ႔ သက္သာတယ္၊

ညီေလး ဘာလုပ္ေနလဲ
Aစ္ကုိ ေဆးေသာက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးလဲ တည္ၿပီးၿပီAစ္ကုိ၊ Aခု

ထမင္းေျခာက္ ျပဳတ္ထားတယ္၊ Aစ္ကုိ ေဆးေသာက္လုိက္Uီး
ကုိေစာေAာင္က ၾကင္နာစြာ ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ေဆးတုိက္လုိက္၏။
ခဏေနရင္ ထမင္းေျခာက္ ႏူးပါလိမ့္မယ္၊ Aစ္ကုိဆာၿပီလား
Aဆာပါဘူး ညီေလးရာ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ၊ ညီေလး ပင္ပန္းေနၿပီ
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ယုယငဲ့ညႇာစြာျဖင့္ ေက်ာက္ဂူေဘးမွာ

ေလးငါးရက္မွ် ေနမိေသာAခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္ မွာ ေကာင္းစြာ က်န္းမာလာသည္။
Aစ္ကုိ ဒီေက်ာက္ဂူမွာ တစ္ခ်ိန္က လူေနသြားဖူးတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္

ယူဆတယ္Aစ္ကုိ၊ ေျခရာလက္ရာ AစAနေတြ႕တယ္Aစ္ကုိ
ဂူတြင္ တစ္ပတ္ေက်ာ္မွ် Aနားယူၿပီး ထြက္ခြာမည့္ေန႔တြင္ ကုိေစာေAာင္က

ဟုတ္တယ္ ညီေလး ... Aစ္ကုိလဲ ထင္တယ္၊ ဂူA၀က

ေက်ာက္တံုးႀကီးAနားမွာ ေျမႀကီးထဲျမဳပ္ေနတဲ့ ဒန္Aုိး တစ္လံုး ေတြ႕တယ္
ညီေလးရဲ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးတင္ ေပၚေနလုိ႔ Aစ္ကုိ
ဓားနဲ႔ထိုးေကာ္လုိက္ေတာ့ ဒန္Aုိး ျဖစ္ေနတယ္၊

ေဆြးၿပီးေပါက္ကဲြပ်က္စီးေနပါၿပီ၊ ဟုိေက်ာက္တံုးႀကီးနားမွာေတြ႕လား ညီေလး

"
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာၿပီး လက္စျဖင့္ ညႊန္ျပလုိက္သည္။ ကုိေစာေAာင္က

လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။
" ေတြ႕တယ္Aစ္ကုိ၊ ေနာက္ၿပီး Aစ္ကုိ ဖ်ားေနတုန္းက ဂူထဲ

ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ စုတ္ၿပဲေနတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္တစ္ရံ နဲ႔ ပစ္ၿပီးသား
က်ည္ဆန္Aခံြ ေလးငါးခုေတြ႕တယ္၊ ေဟာဟုိဂူေထာင့္ထဲမွာ ၾကည့္မလား
Aစ္ကုိ၊ ဖိနပ္ကေတာ့ ေဆြးေနပါၿပီ"
" ေနပါေစ ညီေလးရယ္၊ လူေနဖူးေၾကာင္း ေသေသ ခ်ာခ်ာ သိရၿပီပဲ၊

ေတာပုန္းဓားျပေတြနဲ႔ တူပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ စကားျပတ္သြားကာ Aတန္ၾကာ

ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" Aစ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း ေနေကာင္းၿပီေနာ္ "
ဟု ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္၏။
" ေနေကာင္းပါၿပီ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျဖလုိက္၏။
" ေဆာင္႐ြက္မယ္လုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ကိစၥ ၿပီးေျမာက္သာြ းရင္

တာ၀န္ေပါ့တယ္Aစ္ကုိ၊ မနက္ျဖန္ ခရီးဆက္ ခ်င္တယ္၊ Aစ္ကုိ႔က်န္းမာေရး
စိတ္ခ်ရပါ့မလား "
" လုိက္ႏုိင္ပါတယ္ ညီေလးရာ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔သည္ လံု႔လ၀ီရိယ ဇဲြျဖင့္ Aားခဲလာၾကသည္။

တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပး မလဲဟူေသာ ထံုးကုိ ႏွလံုးမူကာ
တေ႐ြ႕ေ႐ႊ႕လာခဲ့ၾကရာမွ နက္ေခါင္လွေသာ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ ေလး
ငါးAိမ္မွ် စုေနေသာ ကရင္႐ြာကေလး တစ္႐ြာကုိ ေတြ႕ၾကရ၏။
Aစားရိကၡာကုိလည္း စုေဆာင္းရင္း လမ္း ခရီးAေျခAေနကုိလည္း စံုစမ္းရင္း
ႏွစ္ေယာက္သား ထုိ႐ြာကေလးကုိ ေခတၱမွ်၀င္ေရာက္ၾကေလသည္။
ကရင္ဘာသာစကားကုိ တတ္ေျမာက္ၿပီးျဖစ္ေသာ ကုိေစာေAာင္ေၾကာင့္
ဆက္ဆံေရးမွာ လြယ္ကူေပသည္။
" နင္တုိ႔ ဘယ္ကလာၿပီး ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ "
Aစြန္ဆံုး တဲAိမ္ငယ္တစ္ခုကုိ ၀င္မိလွ်င္ပင္ Aုိမင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ

ကရင္မႀကီးက ပါးၿမိဳင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ ေမႊးဗရပ်စ္ မတုိမ႐ွည္ျဖစ္ေနေသာ
ဆံပင္မ်ားျဖင့္ ေပေရညစ္ႏြမ္းေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္Aား
ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေမးလုိက္၏။
" တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ခရီးသည္ေတြပဲAေမ၊ ခဏထုိင္ပါရေစ "
ကုိေစာေAာင္ကေျပာၿပီး ခြင့္ေတာင္းလုိက္သည္။
" ေAး ... ထုိင္ၾက၊ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ "
ကရင္Aမယ္ႀကီးက ထုိင္ခြင့္ေပးၿပီး ေမးလုိက္ျပန္၏။
" ဟုိ ... ေနာင္စငဲ့ဆုိတဲ့ေတာင္ကုိ သြားမွာ Aေမ ... Aေမ သိလား၊

ဘယ္နားဆီမွာ႐ွိလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေ၀း သလဲ "
ကုိေစာေAာင္၏ Aေမးေၾကာင့္ ကရင္မႀကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။

" ဘာ ေနာင္စငဲ့ ဟုတ္လား "
Aမယ္ႀကီးက ထိတ္လန္႔Aံ့ၾသသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္တယ္ Aေမ "
" ေ၀း ... နင္တုိ႔ ေသလိမ့္မယ္၊ မသြားၾကနဲ႔ "
Aမယ္ႀကီးက တားျမစ္လုိက္၏။
" ဘာေၾကာင့္လဲ Aေမ "
ကုိေစာေAာင္က သိလုိေဇာျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကရင္စကား

မတတ္သည့္Aေလ်ာက္ ကုိေစာ ေAာင္ႏွင့္ Aမယ္ႀကီး ေျပာေနသည္ကုိ
ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
" ေနပါUီး၊ နင္တုိ႔က ဘာလူမ်ိဳးလဲ "
Aမယ္ႀကီးက စူးစမ္းဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ငါက ကရင္၊ သူကလဲ ကရင္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူက လူျဖစ္ေစတည္းက

စကားမေျပာတတ္ဘူး၊ A ေနတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က Aမယ္ႀကီးကုိ Aေျဖေပးၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား

စကားမေျပာဘဲေနရန္ ပါးစပ္ကုိ မသိမသာ လက္ညိဴးႏွင့္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္
ပိတ္ျပသျဖင့္ Aကင္းပါးေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားတစ္လံုးမွမေျပာဘဲ တိတ္
တိတ္ပင္ ေနလုိက္၏။ ကရင္လူမ်ိဳး Aခ်င္းခ်င္း ပါလားဟူေသာ Aသိျဖင့္
Aမယ္ႀကီးက ေလးနက္ေသာ Aသံ၊ ေစတနာထားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္
ေျပာျပလုိက္၏။

" ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က Aသားျဖဴျဖဴ Aရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္၀ါ၀ါ

မ်က္လံုးျပာျပာနဲ႔ လူေလးေယာက္ လာဖူးတယ္ဟဲ့၊ Aဲဒီ ေနာင္စငဲဘ
့ က္ကုိ
သြားၾကတ္ယ၊ ဘာသြားလုပ္တယ္ဆုိတာေတာ့ တုိပမသိဘူး၊ လမ္းျပပါလုိ႔
တုိ႔႐ြာက ကရင္တစ္ေယာက္ကုိ ပုိက္ဆံAမ်ားႀကီးေပးၿပီး ေခၚသြားတယ္၊ ရက္
ေပါင္း Aမ်ားႀကီး ၾကာေတာ့ တုိ႔႐ြာက ပါသြားတဲ့ ကရင္ျပန္ေရာက္လာတယ္၊
ဒါေပမယ့္ သူ႔နံ႐ုိးၾကားမွာ Aနာ ႀကီးျဖစ္လာတယ္၊ ေနာင္စငဲ့ က လူေတြက
ဒူးေလးနဲ႔ ပစ္လုိက္တဲ့ Aနာလုိ႔ ေျပာတာပဲ၊ ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာ ပါဘူး၊
Aဲဒီကရင္လဲ Aနာနဲ႔ေသေရာဟဲ့ "
" ဟုိလူေလးေယာက္ကေတာ့ Aေမ "
ကုိေစာေAာင္က စိတ္၀င္စားစြာ ေမးလုိက္သည္။
" ေAး ... တုိ႔လဲ သိခ်င္တာနဲ႔ ၀ုိင္းေမးၾကတယ္၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ သူတုိ႔Aားလံုး

ေရာက္တယ္တဲ့ကြယ့္၊ ေနာင္စငဲ့က လူေတြက ဒူးေလးနဲ႔ပစ္၊
Aဲဒီလူေလးေယာက္က ဘာမွန္း မသိဘူး၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
Aသံေတြျမည္တဲ့ဟာနဲ႔ ျပန္ပစ္ေတာ့ ေနာင္စငဲ့က လူေတြလဲေသ၊ သူတုိ႔
ေလးေယာက္လံုးလဲ ေသတယ္တဲ့ "
Aမယ္ႀကီးက စကားမ်ားေၾကာင့္ ကုိေစာေAာင္သည္ လမ္းခရီး

ေတာင္ကမ္းပါးယံ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ က်ည္ဆန္ခံမ
ြ ်ားကုိ
သတိရမိသိျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။
" သူတုိ႔ ဘာသြားလုပ္တယ္ဆုိတာ Aဲဒီလမ္းျပက မေျပာဘူးလား Aေမ "
ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္သည္။

" မသိပါဘူးကြယ္၊ ေနာင္စငဲ့က ေတာင္ခၽြန္ခၽြန္ႀကီး တစ္ခုေပၚကုိ

တြယ္တက္ၾကရင္းက ပစ္ၾကခတ္ၾကၿပီး ေသၾကတယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲဟ့ဲ "
Aမယ္ႀကီးက စကားျဖတ္ကာ တိတ္ေနလုိက္ၿပီးမွ ...
" နင္တုိ႔ကေတာ့ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ " ဟုေမးလုိက္၏။
" တုိ႔ေဆြမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္ဆုိလုိ႔ သြား႐ွာမလုိ႔ပါ၊ ေနာင္စငဲ့က

ဘယ္ေလာက္ေ၀းသလဲ Aေဖ၊ လမ္းသိရင္ ျပလုိက္စမ္းပါ "
ကုိေစာေAာင္က ဆီေလ်ာ္ေAာင္ေျဖၿပီး ေတာင္းပန္လုိက္၏။
" ငါေတာ့ သြားလဲမသြားဘူး၊ ဘယ္နား ႐ွိမွန္းလဲမသိဘူး၊ Aဲ

ဟုိလမ္းျပတဲ့Aေကာင္ မေသခင္က ေျပာသံ ၾကားလုိက္ရတာ ကေတာ့
Aခုတုိ႔႐ြာက Aေ႐ွ႕စူးစူး ဘက္ကုိသြားရင္ သံုးရက္ေလာက္ ခရီးျပင္းျပင္း
သြားရတဲ့ Aခါမွာ ပ်က္စီးၿပီး ေတာျဖစ္ေနတဲ့ ယာခင္းပ်က္တစ္ခုန႔ဲ
ယာခင္းပ်က္Aလယ္မွာ Aင္မတန္ႀကီးတဲ့ ႏြယ္ပင္ခ်ံဳႀကီး တစ္ခု႐ွိတယ္တ့၊ဲ
Aဲဒီခ်ံဳႀကီးက Aမွတ္မဲ့ ၾကည့္ရင္ ခ်ံဳႀကီးလုိ႔ထင္ရေပမယ့္ ခ်ံဳAစစ္
မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့Aႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က လူေနသြားဖူးတဲ့
တဲAိမ္တစ္လံုးျဖစ္တယ္တဲ့၊ လူမ႐ွိေတာ့ ပ်က္စီးယုိယြင္းၿပီး ႏြယ္ပင္ေတြ
ဖံုးေနလုိ႔ ခ်ံဳႀကီးကုိ ထင္ရတာတဲ့ "
Aမယ္ႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ကုိေစာေAာင္ မ်က္ႏွာမွာ ညိဴးၿပီး

၀မ္းနည္းရိပ္သန္းလာသည္။ ဖခင္Uီးေစာခုိင္ ေျပာျပခဲ့ေသာ
Aေၾကာင္းAခ်က္မ်ားAရ ထုိယာခင္းပ်က္ႏွင့္ တဲပ်က္ခ်ံဳႀကီးမွာ မွတ္မွတ္ရရ
မသိမျမင္ လုိက္ရေသာ ေမြးမိခင္ နန္းေ၀တုိ႔မိသားစု ေနခဲ့ရာပင္ျဖစ္မည္ဟု
Aတတ္ေတြးကာ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၏။ Aမယ္ႀကီးက
စကားဆုိက္လုိက္ျပန္သည္။

" Aဲဒီ ယာခင္းပ်က္ေနရာက တစ္မြန္းတည့္ခရီးေလာက္ ေတာင္ဘက္ကုိ

သြားမိေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခု ႐ွိတယ္တဲ့၊ ဒီစမ္းေခ်ာင္းAစက
ေနာင္စငဲ့ေတာင္က လာတာလုိ႔ဆုိကုိး၊ စမ္းေခ်ာင္းAတုိင္း ေျမႇာင္ၿပီးလုိက္
သြားရင္ ေနာင္စငဲ့ေတာင္ကုိ ေရာက္ႏိုင္တယ္လုိ႔ ေျပာသြားတာပဲ၊
ဘယ္ေလာက္ေ၀းတယ္ေတာ့ ငါမသိဘူး ကြယ့္ "
လမ္းခရီးႏွင့္ ေနရာေဒသကုိ AတိAက် သိရၿပီးျဖစ္၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္

ကုိေစာေAာင္တုိ႔မွာ တAားတက္လာ ၾကသည္။ Aမယ္ႀကီးAား
ဆက္ေမးလွ်င္လည္း ဤထက္ပုိၿပီး ေျပာႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္၍ ဆက္မေမး
ေတာ့ဘဲ Aမယ္ႀကီးထံမွာ႐ွိေသာ ေျပာင္းဖူးမငန္႔ Aေျခာက္မ်ား၊
ဆားေပါက္ေျမကုိ ခ်က္ထားသည့္ မည္း ညစ္ေသာဆားကုိ သယ္ယူႏိုင္သေရြ႕
၀ယ္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကေလသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ကုိေစာေAာင္က ဘာသာျပန္ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ Aမယ္ႀကီး

ေျပာသည့္Aတုိင္း ယာခင္းပ်က္ႏွင့္ ခ်ံဳမ်ား ကုိ ျမင္ရေသာAခါ
ကုိေစာေAာင္သည္ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားကုိ တုိးကာ ခ်ံဳႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း
မွာ႐ွိေသာ သစ္ပင္ေAာက္၀ယ္ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ကာ မမွတ္မိေတာ့ေသာ
ေမြးမိခင္ နန္းေ၀ Aား လြမ္းဆြတ္ တသေသာစိတ္ျဖင့္
ေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ရိပ္စားမိသည့္ Aေလ်ာက္
တစ္စံုတစ္ရာ မေမးဘဲ ကုိေစာေAာင္Aနားတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိင္လုိက္၏။
ကုိေစာေAာင္၏ စိတ္Aာ႐ံုတြင္ မိခင္ႀကီး နန္းေ၀Aား ထင္ျမင္လာေAာင္

ႀကိဳးစားစိတ္ကူးၿပီး လြမ္းေမာ ေနသည့္ Aခ်ိန္မွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စိတ္ထတ
ဲ ြင္ကား
လြန္ခဲ့ေသာAႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္Aထက္က ထြားထြား မုိပမုိ႔ ခမွ်စ္စုိ႔ႀကီး

ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေသာ နန္းေ၀Aား ညစ္ညမ္းေသာ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ

ကုိဘေဆြကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။
တစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္ Aတန္ၾကာ စကားမေျပာဘဲ

တိတ္ဆိတ္ေနၾကရာမွ Aတန္ၾကာေသာAခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္က
စတင္လႈပ္႐ွားသံေပးလုိက္၏။
" ကဲ ... ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ညီေလးရာ ... ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလဲ ညီေလးAဖုိ႔

Aေဟာင္းAသစ္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ မခ်မ္းသာ႐ံုဘဲ ႐ွိမွာေပါ့၊ ခရီးဆက္ၾကပါစုိ႔ေနာ္ ...
"
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ယုယၾကင္နာစြာ ေျပာလုိက္၏။
" ဟုတ္ပါတယ္Aစ္ကုိရယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္Aဖုိ႔ေတာ့ ေမြးမိခင္ဆုိေပမယ့္

ျဖဴတယ္ မည္းတယ္လုိ႔မွ မကဲြျပားေတာ့ပါဘူး စိတ္မွန္းနဲ႔ လြမ္းေနရတာပဲေလ
... ကဲ သြားၾကစုိ႔ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္ က သက္ျပင္းခ်ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ၿပီး

ႏွစ္ေယာက္သား ယာခင္းပ်က္မွ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြာလာခဲ့ရာမွ Aမယ္ႀကီး
ညႊန္လုိက္သည့္ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာသည္။
ျပာလဲ့ ၾကည္လင္ေသာေရမ်ား တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္း၏

ကမ္းပါးေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚမွာ Aေမာေျဖၾကရင္းမွ ကုိေစာေAာင္က
" Aစ္ကုိေရ ... ဒီစမ္းေခ်ာင္းမွာပဲ ျဖစ္မယ္ေနာ္ "
" ဘာလဲ ညီေလး "

" ေၾသာ္ ... Aေဖ့ကုိ ဟုိလူက ဘေဆြဆုိဘာက ေက်ာက္တံုးနဲ႔ထုၿပီး

Aေသသတ္တာေလ၊ ဒီေနရာမ်ား ျဖစ္ေနေလသလား "
ကုိေစာေAာင္၏ စကားေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ေAာင္

ခ်ဳပ္တည္းလုိက္ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကုိေစာေAာင္ကား မရိပ္မိေခ်။
" ေနေနနားနားထုိင္ဖုိ႔ ေရေသာက္ဖုိ႔ သိပ္Aဆင္သင့္တဲ့ေနရာ Aစ္ကုိရဲ႕၊

မဟုတ္ဘူးလား၊ Aခု ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ထုိင္ေနရာက ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာေAာင္Aေမးကုိ မေျဖလွ်င္ မသင့္ေတာ္သျဖင့္ ...
" ဟုတ္တာေပါ့ ညီေလးရာ "
ဟု AမူAယာ မပ်က္ေစဘဲ Aသံကုိ မွန္ေAာင္ထိန္းၿပီး ေျဖလုိက္သည္။
" Aေဖက ဒီေက်ာက္တံုးေပၚမွာ ေဟာဒီလုိထုိင္ၿပီး ေရကုိဒီလုိငံု႔ေသာက္မွာ

ျဖစ္ရမွာေပါ့၊ ဟုိ ဘေဆြဆုိတဲ့ လူက႐ုိက္ခ်တာ၊ Aေဖ ေသြးေျခာက္ေတြမ်ား
႐ွိUီးမလားမသိ "
ကုိေစာေAာင္က ပံုသ႑ာန္ကုိလည္း လုပ္ျပသည္။ ႏႈတ္ကလည္းေျပာသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား မၾကည့္၀ံ့၊ မၾကား၀ံ့ေAာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ျပန္မေတြးပါနဲ႔ ညီေလးရာ၊ သြားၾကပါစုိ႔ "
ဟု တုိက္တြန္းလုိက္ၿပီး ထုိင္ရာမွထလုိက္၏။ ဤေနရာမွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္

ၾကာ႐ွည္မေနလုိေခ်။ ဖခင္ Uီးဘေဆြ၏ ယုတ္မာရက္စက္မႈကုိ
သားAရင္းျဖစ္သူ မိမိကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ မေတြး၀ံ့၊ မေတြးရဲေAာင္
ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ကုိေစာေAာင္၏ စိတ္မွာ မည္သုိ႔ခံစားေနမည္နည္းဟု
စU္းစားလုိက္မိ၏။

" ကဲ ... သြားၾကစုိ႔ Aစ္ကုိေရ "
ကုိေစာေAာင္က သေဘာတူ တံု႔ျပန္ကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။ တစ္ေတာ၀င္

တစ္ေတာထြက္၊ ကုန္းAတက္ ကမ္းပါးယံေစာင္းမ်ား တစ္ေလ်ာက္
စမ္းေခ်ာင္းမ်ားကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္မခံဘဲ လုိက္လာၾကရာ မွ
သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၀ယ္၊ Aံု႔ဆုိင္းမိႈင္းေ၀ ျမဴေျခေတာင္ခုိးတုိ႔
ဖံုးလႊမ္းလ်က္၊ ျပာႏွမ္းႏွမ္းAသြင္ျဖင့္ ေကာင္းကင္တိမ္တုိက္ထဲသုိ႔
ထုိး၀င္မည္သုိ႔ ညိဳ႕ညိဳ႕ရီေမွာင္ေသာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ လွမ္းျမင္
ေနရၿပီျဖစ္၏။
" Aစ္ကုိေရ ... ေဟာ ဟုိ ေတြ႕ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းဟာ ေနာင္စငဲ့

ေတာင္တန္း Aမွန္ပဲ Aစ္ကုိရဲ႕ "
ကုိေစာေAာင္က ေတာင္တန္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရာမွ ၀မ္းသာAားရ

ေAး ... Aစ္ကုိလဲျမင္တယ္၊ ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ေဟ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း ႐ႊင္လန္းေသာAသံျဖင့္ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးလုိက္၏။
" ဟုတ္ကုိ ဟုတ္တယ္Aစ္ကုိ ၾကည့္ပါလား ေတာင္တန္း တည္ေနပံုက

ညီညီညာညာ တစ္တန္းတည္းျဖစ္ေန တဲ့ေတာင္တန္း Aလယ္ဗဟုိေနရာမွာ
ထီးထီးႀကီးခၽြန္ေနတဲ့ ေတာင္ထြက္ႀကီးတစ္ခု ႐ွိေနတာပဲ၊ ေပစာထဲမွာေရာ၊
Aေဖ ေျပာလုိက္တာေရာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းဟာ ဒီပံုစံAတုိင္းပဲ Aစ္ကုိ "
" ခၽြန္ေနတဲ့ ေတာင္ထြတ္ႀကီးက ျမဗုဒၶစံေတာ္မူရာ ေတာင္ထြတ္ပဲ ျဖစ္မယ္ေနာ္

ညီေလး "
" ဟုတ္တယ္ Aစ္ကုိ "

ကုိေစာေAာင္က ေျပာၿပီး Aတန္ငယ္ စU္းစားေနလုိက္သည္။
" ဘာစU္းစားေနသလဲ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့Aခ်ိန္ကုိ ျပန္တြက္ၾကည့္တာAစ္ကုိ၊ Aခု

ဒီေန႔Aထိဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သထံုက ထြက္လာတာ ငါးလေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ၊
ေနာင္စငဲ့ကုိ Aခုမွ ျမင္ရတယ္ Aစ္ကုိရဲ႕ "
ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ရန္ လမ္းစကုိ ေကာင္းစြာျမင္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ

ကုိေစာေAာင္က Aားတက္႐ႊင္လန္းစြာ ေျပာေနေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ
ဆိတ္ၿငိမ္ေနမိသည္။
သူတုိ႔ခရီးထြက္ခဲ့ေသာ Aခ်ိန္က Aဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ စစ္ေၾကညာၿပီးျဖစ္၍

လူေတြ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းပုန္းေAာင္း ေနသည့္ Aခ်ိန္ျဖစ္ရာ ယခုဆုိလွ်င္
ခင္ခင္ေလးတုိ႔သားAဖ စစ္ကုိင္းေတာင္ ပဲစားေခ်ာင္မွာ ေရာက္ေနၿပီ
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေနထုိင္ေရးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမွ ျဖစ္ၾကမည္လားဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္

သတိရေတြးေတာမိ၏။
ခင္ခင္ေလးတုိ႔ သားAဖ လူဆုိးသူဆုိးေဘးရန္မ် ကင္းကာ က်န္းမာစြာ

႐ွိပါေလစ။
ဗံုးဒဏ္၊ စက္ေသနတ္ဒဏ္မ်ား ခံေနၾကရ႐ွာသလားဟု ေတြးမိေနရာမွ ...
" Aသုိင္းA၀ုိင္း ေတာင့္တာနဲ႔ ေမာင္လုိက္လာတာနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔

ႏို္ငေလးထင္ပါတယ္၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ၊ မိဘရဲ႕ AကာAကြယ္ကတစ္မ်ိဳး၊

ခ်စ္သူရဲ႕ AကာAကြယ္ကတစ္မ်ိဳးပါေမာင္ လုိက္ခဲ့ပါလုိ႔ ခင္ေလး

ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ သြားပါေမာင္ သြားပါ၊ ခင္ေလးကေတာ့ ေရာက္ရာAရပ္က
ေမာင့္ကုိ တမ္းတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ဆုိတာေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ "
ဟု တုန္ယင္ လိႈက္လွဲေသာAသံျဖင့္ မွာၾကားလုိက္ေသာ ခင္ခင့္Aသံႏွင့္

ခ်စ္သနားဖြယ္ မ်က္ရည္ေ၀ေန႐ွာ ေသာမ်က္ႏွာေလးကုိ
ၾကားေယာင္ျမင္ေယာင္လာသည္။
သစ္ပင္ႀကီး ၀ါးပင္ႀကီးမ်ားကုိ ယိမ္းႏဲြ႕ေAာင္ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလ႐ူးတြင္

ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမည္ေႂကြးလုိက္ ေသာမုိးေခၚ ငွက္ကေလး၏
မုိးေစာင့္မုိးေစြဟူေသာAသံသည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ နားထဲတြင္ ေစာင့္မယ္ေမာင္
ေရ ... ဟု ၾကားေနမိသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မုိးသားတိမ္တုိက္မ်ားႏွင့္ ေရာေနသည့္ ရီေ၀မိႈင္းေမွာင္ေသာ

ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းကုိ မ်က္လံုးက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း
စိတ္Aာ႐ံုကား ခ်စ္သူခင္ခင္ေလးထံ ေရာက္ေနသည္။
" Aစ္ကုိ ဘာစU္းစားေနတာလဲ "
ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ကုိေစာေAာင္က

Aကဲခတ္ရင္းေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ စိတ္Aာ႐ံုလြင့္ပါးေနရာမွ
ကုိေစာေAာင္၏ Aေမးေၾကာင့္ လွည့္လုိက္၏။
" Aစ္ကုိ႔ မ်က္ႏွာက ပူပံုပန္းႀကီးပါကလား၊ သာယာတဲ့ေတာေတာင္

စိမ့္စမ္းေတြ ျမင္ရေတာ့ လြမ္းေနၿပီ ထင္ တယ္Aစ္ကုိ႔မွာ
ခ်စ္သူ႐ွိတယ္ထင္တယ္ "

Aစ္ကုိႀကီးAား ႏဲြ႕ေနက်ညီငယ္ကဲ့သုိ႔ ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္သည္။

ပူပံုပန္းျဖင့္ လြမ္းေနေသာ ကုိမ်ိဳး ခုိင္၏ မ်က္ႏွာမွာ မခ်ိၿပံဳးAမူAရာ
" ညီေလးကုိ Aစ္ကုိ မလိမ္ပါဘူးကြယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ Aစ္ကုိ႔မွာ ခ်စ္သူ႐ွိလုိ႔

လြမ္းမိတာ Aမွန္ပဲ ညီေလးရဲ႕ "
" ဒါနဲ႔မ်ား ဘာျဖစ္လုိ႔ Aစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုိက္လာရတာလဲ၊ သထံုမွာသာ

သိရရင္ ကၽြန္ေတာ္ Aစ္ကုိ႔ကုိ မေခႀဲ Aတင္းထားခဲ့မွာ၊ ဒုကၡံလုိက္ပေလ
Aစ္ကုိရယ္ "
ကုိေစာေAာင္က တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ

ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ေငးၿမဲ တုိင္းေငးေနသည္။
" Aေဖ့Aတြက္ စိတ္ခ်ရေAာင္ စီစသ္ေပးတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ

Aစ္ကုိ၊ Aစ္ကုိ မလုိက္ခဲ့ဘဲ ေနရစ္ရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခ်က္
ေAာင္ျမင္လုိ႔ ေဆးပင္ေတြ ရလာရင္ Aစ္ကုိပါ Aက်ိဳးခံစားေစရမွာ ေပါ့၊
တကယ္ပါ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ Aစ္ကုိ Aရင္းလုိပဲ ခ်စ္ပါတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က လိႈက္လွဲစြာ ေျပာလုိက္သည္ကုိ ၾကားရေသာ ကုိမိ်ဳးခုိင္မွာ

မ်က္ရည္ပင္ မသိမသာ လည္ လာမိသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ကုိေစာေAာင္Aား
ညီရင္း တစ္ေယာက္လုိ ယုယစြာ ပခံုးကုိ လွမ္းဖက္လုိက္ သည္။
" Aစ္ကုိ လုိက္လာတာေလ ေနာင္စငဲ့ကုိ ေရာက္လုိေဇာထားၿပီး

ျမရတနာေတြ၊ ေဆးပင္ေတြ ရေကာင္းေစ ဟ့ ဆုိတဲ့ ေစတနာ လံုး၀မ႐ွိ႐ုိး
Aမွန္ပါကြယ္၊ Aခု ေနာင္စငဲ့ကုိ ေAာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ၿပီး ေဆးပင္
ေဆြရလာလဲ Aစ္ကုိမယူပါဘူး၊ ညီေလးပဲယူပါ "

" ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒါေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံလုိက္လာသလဲ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ထူးဆန္းေသာ စကားေၾကာင့္ Aံ့ၾသစြာ

ေမးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာ ေAာင္Aား Aတန္ငယ္ ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ
သက္ျပင္းကုိ မသိမသာခ်ကာ ...
" ညီေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔ေပါ့ "
ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျဖလုိက္ၿပီး ...
" ေန၀င္သြားၿပီ ညီေလး၊ Aိပ္ဖုိ႔ ေနရာ႐ွာၾကရေAာင္ "
ဟု စကားျဖတ္လုိက္၏။
" ေနရာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီးပါၿပီ Aစ္ကုိ၊ ေဟာဟုိသစ္ပင္ခြဆံုမွာ

တက္Aိပ္ၾကတာေပါ့၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ ျမင္ေန ရၿပီပဲ၊ ဒီညေတာ့ ေကာင္းေကာင္း
Aိပ္ေပ်ာ္မွာ၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ျပင္းျပင္းႏွင္လုိက္ရင္ ေတာင္ေျခ ေရာက္ ေတာ့
မွာပဲ၊ ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္မီးဖုိ ၀ါးက်ည္ေတာက္ခုတ္ၿပီး ေျပာင္းဖူးမႈန္႔
ျပဳတ္လုိက္Uီးမယ္ "
ကုိေစာေAာင္ က ေျပာကာ ဖ်တ္လတ္စြာျဖင့္ မီးေမႊးရန္ ထင္းေျခာက္မ်ား

ေကာက္လုိက္၏။

Aခန္း (၁၂)
ခရီး Aေသာ့ႏွင္လာခဲ့ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔သည္

သံုးရက္ေျမာက္ေသာ ညေန၀ယ္ မိႈင္းညိဳ႔ ရီေမွာင္ေသာ ေနာင္စငဲ့
ေတာင္ႀကီး၏ Aေျခသုိ႔ ကပ္မိၾကၿပီျဖစ္၏။ ႏွစ္ေယာက္သား Aထူး
သတိထားကာ မီးဖုိ ပင္ မဖုိေတာ့ဘဲ ေျပာင္းဖူးမႈန္႔ကုိ မျပဳတ္ဘဲစားၿပီး
ခ်ံဳႀကီးတစ္ခုAတြင္းမွာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ခုိေAာင္းေန သည္။
Aခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၀င္လုဆဲ ေနေရာင္ေၾကာင့္

Aေမွာင္ရိပ္ မသန္းေသးဘဲ လင္းလ်က္ပင္႐ွိေသးသည္။
ထုိAခုိက္ မသဲကဲြေသာ ဗလံုးဗေထြး ဆူဆူညံညံAသံမ်ားေၾကာင့္

ႏွစ္ေယာက္သား ခ်ံဳထဲတြင္ေAာင္းေန ရာမွ ထက္ၾကပ္မကြာ
ယူေဆာင္လာေသာ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွင့္ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္မ်ားကုိ ျပန္လည္
စစ္ေဆး ၾကည့္ကာ Aေရး႐ွိက ပစ္ရန္ Aသင့္ျပင္ထားၾကၿပီး
သတိႀကီးစြာထားကာ နားစြင့္ေနၾကသည္။
" ေက်ာက္Uေဒါင္းႀကီး ျမည္လုိပမ်ာ တုိ႔လာတာသိၿပီးထြက္႐ွာၾကသလား

မသိဘူးညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေလသံျဖင့္ တီးတုိးေျပာလုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္ကမူ

ဘာမွ်ျပန္မေျဖေသးဘဲ တျဖည္းျဖည္း နီး ကပ္လာေသာAသံမ်ားကုိ
စိတ္Aားထက္သန္စြာ စူးစုိက္နားေထာင္ေနရာမွ ...
" ေနာင္စငဲ့က လူတစ္စု ဒုကၡေရာက္လာၿပီထင္တယ္ " ဟု

တီးတုိးျပန္ေျပာလုိက္သည္။

" ဟင္ ... ညီေလး ဘယ္လုိသိလဲ"
ကုိမ်ိဳးခုိင္က A့ံAားသင့္စြာ ေမးလုိက္သည္။
" စကားသံေတြ Aစ္ကုိၾကားတယ္ မဟုတ္လား "
" ၾကားတယ္ ညီေလး၊ ဒါေပမယ့္ Aစ္ကုိမွ နားမလည္ဘဲ "
" စကားသံတခ်ိဳ႕က ဘာစကားလဲ မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တ့ဲ

စကားတစ္မ်ိဳး Aစ္ကုိ၊ စကားသံတခ်ိဳ႕ ကကၽြန္ေတာ္ နားလည္တ့ဲ ေနာင္စငဲ့
ဘာသာAစ္ကုိရဲ႕ "
" ဟုတ္လား ညီေလး၊ ဘာေတြျဖစ္ၾကလဲ "
" ေနာင္စငဲ့ ဘာသာနဲ႔ေျပာတဲ့ စကားေတြမွာ တုိ႔ေဒသကုိ လာေစာ္ကားရင္

တုိ႔ကာကြယ္ရမယ္၊ နင္တုိ႔ သတ္ ခ်င္သတ္လုိက္ မေၾကာက္ဘူး၊
ငါတုိ႔တေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းေတြ၊ ငါတုိ႔ကုိျပစ္မွားရင္ နင္တုိ႔လဲ ေသျခင္း
ဆုိးနဲ႔ ေသမယ္လုိ႔ Aဓိပၸာယ္ရတယ္Aစ္ကုိ၊ Aဲဒီေတာ့ ...
ကုိေစာေAာင္၏ စကားမဆံုးမီ ေတာခ်ံဳမ်ားကုိ တၿဗံဳးၿဗံဳးတျဗင္းျဗင္း

တုိးေခြ႕လာေသာAသံမ်ား နီးကပ္စြာ ၾကားရသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား
တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ခ်ံဳAတြင္းမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ၾက၏။
" ဟာ "
" ဟင္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ မ်ားစြာ AံံAားသင့္သာြ းၾကသည္။

ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ AသားAရည္၊ မ်က္ခံြမုိ႔မုိ႔ ေၾကာင္တက္တက္မ်က္လံုးျဖင့္
ေခါင္းတံုးေျပာင္ေAာင္ ရိတ္ထားေသာ Aနီႏွင့္Aနက္စင္း သင္တုိင္း႐ွည္

ႀကီးမ်ား ၀တ္ထားကာ Uီးေခါင္းတြင္ ကဲြၿပဲေသာ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္

ေသြးမ်ားေပက်ံေနေသာ လူသံုးေယာက္ကုိ ေဘာင္းဘီ၊ Aက်ႌ၊
သားေရဖိနပ္ႀကီးမ်ားကုိယ္စီစီး၍ ေသနတ္၊ ဓား႐ွည္မ်ား ကုိင္ထားေသာ
လူဆယ္ေယာက္ ခန္႔က ႏႈတ္မွ ေဒါသႀကီးစြာ ေAာ္ဟစ္ေရ႐ြတ္ရင္း
႐ုိက္ႏွက္ကာ ႀကိဳးႏွင့္ ခ်ီဆဲြေခၚလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
" ဒါ ဂ်ပန္စစ္သားေတြပဲျဖစ္မယ္ ညီေလး "
သတင္းစာ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ား၏ ဓာတ္ပံုကုိ

ေတြ႕ျမင္ဖူးေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာေAာင္Aား လက္တုိ႔ၿပီး ေလသံျဖင့္
" ဟုတ္လိမ့္မယ္ Aစ္ကုိ၊ Aခု စစ္ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဂ်ပန္ေတြ ထုိင္း -

ျမန္မာနယ္စပ္က ၀င္လာရင္း ေနာင္စငဲ့ကုိ ေတြ႕သြားဟန္တူတယ္ ...
" ဟုိ လူသံုးေယာက္ဟာ ေနာင္စငဲ့သားေတြပဲ ျဖစ္မယ္၊ သူတုိ႔႐ုပ္ရည္န႔ဲ

၀တ္ဆင္ပံုက မွတ္တမ္းထဲကAတုိင္းပဲ Aစ္ကုိ၊ သူတုိ႔ေျပာေနတာလဲ
ေနာင္စငဲ့ ဘာသာပဲ "
ကုိေစာေAာင္ကလည္း ေလသံျဖင့္ ႐ွင္းျပလုိက္၏။
" ဒုကၡပါပဲ ညီေလးရာ၊ ေနာင္စငဲ့ ေဒသတစ္ခုလံုး သူတုိ႔ေခ်မႈန္းၿပီးမ်ား

ျဖစ္ေနၿပီလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေတြ႕ရေသာ႐ႈျမင္ကြင္းကုိ စိတ္မခ်မ္းမသာစြာျဖင့္

ညည္းလုိက္သည္။

ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိရေသာ ထုိလူစုသည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔

ပုန္းေAာင္းရာ ခ်ံဳေ႐ွ႕တည့္တည့္ သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာကာ
ရပ္ဆုိင္းလုိက္ၿပီး ေနာင္စငဲ့သား သံုးေယာက္Aား ဘာေတြမွန္း မသိ
ေဒါသႀကီးစြာ ေျပာကာ ေသနတ္ဒင္ျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ုိက္လုိက္သည္။
ႀကိဳးႏွင့္ တုပ္ထားၿပီးေသာ ေနာင္စငဲ့သား သံုးေယာက္မွာ

ပံုလ်က္လဲသြားသည္ကုိ ခ်ံဳAတြင္းမွ ျမင္လုိက္ရ ေသာ ကုိေစာေAာင္သည္
Aံကုိတင္းတင္း ခဲလုိက္ၿပီးမွ ...
" ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူး၊ Aစ္ကုိ

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔Aတူ စြန္႔စားႏိုင္မလား "
ဟု တီးတုိးေျပာၿပီး ေျခာက္လံုးျပဴးျဖင့္ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ားAား ခ်ံဳAတြင္းမွ

ခ်ိန္လုိက္၏။
" ခ်ညီေလး ... Aစ္ကုိ သတၱိ႐ွိပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သေဘာတူလုိက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူတုိ႔ဘက္မွ

က်ည္ဆံဆယ့္ႏွစ္ေတာင့္သည္ ပတ္၀န္း က်င္ကုိ ဂ႐ုမထားဘဲ လဲေနသူ
ေနာင္စငဲ့သား သံုးေယာက္ကုိ မဲေနသည့္ ဂ်ပန္စစ္သား႐ွစ္ေယာက္Aား
A႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သံလုိ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားေစေတာ့သည္။
က်ည္ဆံမမွန္ဘဲ က်န္ေနေသာ ဂ်ပန္စစ္သားႏွစ္ေယာက္သည္

ေျပးမည့္ဟန္ျပင္လုိက္သည္တြင္ ေျခေလးငါး လွမ္းမွ်Aေရာက္မွာ
ကုိေစာေAာင္လက္မွ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ က်ည္ဆံေၾကာင့္
လဲက်သြားေလသည္။
" ငါတုိ႔ကုိ ျပစ္မွားလုိ႔ ေသခ်င္းဆုိးနဲ႔ ေသၾကၿပီ "

လဲေနေသာ ေနာင္စငဲ့သားသံုးေယာက္ထံမွ Aသံသဲ့သဲ့ထြက္လာသည္။
" Aစ္ကုိ ခ်ံဳထဲက Aရမ္းမထြက္နဲ႔Uီး၊ သူတုိ႔ မေသေသးရင္ ေသနတ္န႔ဲ

လွမ္းပစ္ႏိုင္မွာ၊ Aကဲခတ္Uီး Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က သတိ႐ွိစြာေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား Aတန္ၾကာ

ၿငိမ္၀ပ္စြာေနၾကၿပီးမွ ခ်ံဳထဲမွ Aသံမၾကား ေAာင္ျငင္သာစြာ
ထြက္လာၾကသည္။
Aခ်ိဳ႕ ဂ်ပန္မ်ားမ်ာ မေသမ႐ွင္ ျဖစ္ေနၾကေသးသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား Aရိပ္Aေျခကုိၾကည့္ကာ လွ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္စာြ
ေသနတ္လက္နက္မ်ားကုိ သိမ္းယူလုိက္ၾက၏။ ေသြးရဲရဲ ျဖင့္ လဲေနၾကေသာ
ေနာင္စငဲ့သား သံုးေယာက္သည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္Aား
သနားစဖြယ္ ေမာ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
" Aစ္ကုိေရ ... ဟုိေကာင္ေတြAတြက္ စိတ္ခ်ရၿပီပဲ၊ ဒီလူ သံုးေယာက္ကုိ

ႀကိဳးေျဖၾကရေAာင္ "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေနာင္စငဲ့သားမ်ားAား

တုပ္ထားေသာႀကိဳးကုိ ဓားႏွင့္ လွီးျဖတ္လုိက္ သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း
ကူညီျဖတ္ေပးသည္။
Aေႏွာင္Aဖဲြ႕မွ လြတ္ၾကၿပီျဖစ္ေသာ ေနာင္စငဲ့သား သံုးေယာက္Aား

ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္က ေပ ေနေသာ ေသြးမ်ားကုိ သုတ္ေပးကာ
လြယ္Aိတ္Aတြင္းမွ ေဆးကုိ ထုတ္ၿပီး Aနာဒဏ္ရာမ်ားAား ေကာင္း မြန္စာြ
ထည့္ေပးသည္။

ေနာင္စငဲ့သားသံုးေယာက္သည္ သူတုိ႔Aား ကယ္တင္သူမ်ားAျဖစ္

စU္းစားမိၾကဟန္ျဖင့္ တြန္းလွန္ ႐ံုးကန္ လႈပ္႐ွားျခင္းမျပဳဘဲ ၿငိမ္သက္စာြ
AျပဳAစုခံယူေနၾကသည္။
" Aျဖစ္Aပ်က္ကုိ ေမးၾကည့္ပါUီး ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေဆးထည့္ေပးျခင္းကုိ Aစသပ္ၿပီး ကုိေစာေAာင္ကုိ

" ေမးပါ့မယ္Aစ္ကုိ ... သူတုိ႔နည္းနည္းမွ Aေမာေျပပါေစလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္

စကားတစ္ခြန္းမွ မစေသးတာပါ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ စကားေျပာေနၾကသည္ကုိ ေနာင္စငဲ့

သားသံုးေယာက္သည္ ေၾကာင္တက္ တက္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ Aေငးသား
ၾကည့္ေန႐ွာသည္။ သံုးေယာက္လံုးမွာ Aသက္ငါးဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သာ
႐ွိေနသည္။ A႐ြယ္ႀကီးရင့္သူခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္
ကုိေစာေAာင္တုိ႔ Aကဲခတ္မိသည္။
" Aစ္ကုိေရ ... ဒီAနားမွာ ဟုိ Aေလာင္းေကာင္ေတြနဲ႔ မေကာင္းပါဘူး၊

Aဘုိးႀကီး သံုးေယာက္ကုိ ေနရာေ႐ြ႕ ရေAာင္ "
" ေAး ... ေကာင္းတယ္ ညီေလး "
ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္တူ သေဘာတူျဖင့္ Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္Aား

ေနရာမွမေ႐ႊ႕မီ ဂ်ပန္မ်ား၏ ေသနတ္ မ်ား ဓားမ်ားကုိ ခ်ံဳတစ္ခုေAာက္တြင္
Aမွတ္တရ ထားလုိက္ၿပီးမွ Aဘုိးႀကီး သံုးေယာက္Aား ၾကင္နာစြာ တဲြယူ
လုိက္ၾက၏။

" Aစ္ကုိက ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ Aားမေကာင္းဘူး၊ တစ္ေယာက္ပဲတဲြ၊

က်န္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ ယူမယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ႏွစ္ေယာက္ေသာ AဘုိးႀကီးAား တစ္ဘက္တစ္ခ်က္

ႏွိမ္နင္းစြာ တဲြယူလာသကဲ့သုိ႔ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ သူ႔တာ၀န္ယူရေသာ
Aဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္Aား ႏုိင္နင္းစြာ ေခၚလာႏိုင္ခဲ့သည္။
Aေတာ္ ခပ္ေ၀းေ၀း သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေAာက္သုိ႔ ေရာက္ေသာAခါ

ေနရာတက် ထုိင္မိၾကလွ်င္ပင္ ကုိေစာေAာင္ က စကားစလုိက္၏။
" Aေဖတုိ႔ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ "
ေနာင္စငဲ့ ဘာသာျဖင့္ ပီသစြာ ေမးလုိက္ေသာ ကုိေစာေAာင္Aား

Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္သည္ ဆတ္ခနဲ ၿပိဳင္တူၾကည့္လုိက္ၾကသည္။
" တုိ႔သံုးေယာက္ကုိ နင္ ဘယ္လုိသိသလဲ "
ဟု ၿပိဳင္တူ ေမးလုိက္ၾက၏။ သံုးေယာက္သား၏ မ်က္ႏွာထားေလသံမွာ

Aသက္သခင္ေက်းဇူး႐ွင္Aျဖစ္ ၾကည္ညိဳျခင္း၊ ဘာသာတူစကားကုိ
ေျပာသည့္Aတြက္ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း AမူAယာသည္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား
ေပၚေနသည္။
ကုိေစာေAာင္က ၾကည္လင္ေသာAၿပံဳးျဖင့္ ၿပံဳးလုိက္ၿပီး Aဘုိးႀကီး

သံုးေယာက္၏ Aေမးကုိ ေAာက္ပါ Aတုိင္းေျဖၾကားလုိက္၏။
" ဟုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေလာက္က Aေဖတုိ႔ ေနာင္စငဲ့ေဒသကုိ

Aုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ စတုတၳေျမာက္ နန္႔ ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မလက္ထက္မွာ
တစ္တုိင္းတစ္ျပည္က ေရာက္လာၿပီး ဘုရင္မAသက္ကုိ ကယ္ခ့တ
ဲ ့ဲ

ေက်းဇူး႐ွင္တစ္ေယာက္႐ွိခဲ့ဖူးတယ္။ Aဲဒီလူက ငါတုိ႔ Aေဘးေတာ္တယ္

Aေဖရဲ႕ "
Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။

ကုိေစာေAာင္က Aဘုိးႀကီး သံုးေယာက္Aား Aကဲခပ္ရာမွ ...
" ရာဇ၀င္ေၾကာင္းခ်ီ ေျပာရတယ္Aစ္ကုိရဲ႕ "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား လွည့္ၿပီး ဘာသာျပန္လုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ

ကုိေစာေAာင္သိရသမွ်၊ သူသိရမည္ျဖစ္၍ သူတုိ႔ ဘာသာစကားကုိ
နားမလည္သည့္Aေလ်ာက္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမျပဳဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ
ေနလုိက္ သည္။
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကေသာ

Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္က Aတန္ၾကာမွ ကုိေစာ ေAာင္ဘက္သုိ႔
လွည့္လုိက္၏။ တစ္ေယာက္ေသာ Aဘုိးႀကီးက စကားဆုိလုိက္သည္။
" ေAး ... နင္ေျပာတဲ့ ေနာင္စငဲ့ ေဒသဆုိတာရယ္၊ စတုတၳေျမာက္

နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မဆုိတာရယ္က ဟုတ္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္မAသက္ကုိ
ကယ္တဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ဆုိတာေတာ့ ငါတုိ႔ မသိေသးဘူး "
" AဲဒီAခ်ိန္က ငါတုိ႔မွ လူမျဖစ္ေသးဘဲ "
တစ္ေယာက္ေသာ Aဘုိးႀကီးက ေျပာလုိက္၏။
" ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေလာက္ကဆုိရင္ တုိ႔ ဘယ္သိမွာလဲ၊ နင္ကေရာ

ဘယ္လုိသိထားလဲ "
တစ္ေယာက္ေသာ Aဘုိးႀကီးက ေမးလုိက္၏။

" ေျပာမွာေပါ့ Aေဖ၊ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပမယ္၊ ငါေျပာၿပီး နင္တုိ႔

ဒီရန္သူေတြနဲ႔ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာၾက တယ္ဆုိတာ ေျပာရမယ္ေနာ္ "
ကုိေစာေAာင္၏ ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္က ၿပိဳင္တူ

ေခါင္းညိတ္လုိက္ၾကသည္။
" Aဲဒီဘုရင္မရဲ႕ ေက်းဇူး႐ွင္တုိ႔Aေဘးက ဒီAေၾကာင္းေတြကုိ

သားစU္ေျမးဆက္ သိရေAာင္ သူ႔တုိင္းျပည္ ျပန္ေရာက္တ့A
ဲ ခါ
ေသေသခ်ာခ်ာ စာေရးထားခဲ့တယ္၊ ေနာင္စငဲ့ ဘာသာစကားေရာ စာေရာ
သင္ေပးခဲ့တယ္၊ Aခု တုိ႔လာတာက Aေဘး ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြဖတ္ၿပီး
ေနာင္စငဲ့ေဒသက လူေတြAားလံုး သူေတာ္ေကာင္းေတြဆုိတာ သိရလုိ႔
ခ်စ္လုိ႔၊ ၾကည္ညိဳလုိ႔ တုိ႔Aမ်ိဳးAေဆြေတြလုိပဲ ေတြ႕ခ်င္တာနဲ႔ လာခဲ့ တာ၊
နင္တုိ႔ကုိ ျမင္ျမင္ျခင္း ဒီA၀တ္ ၀တ္ၿပီး ဒီစကားေျပာေတာ့ ေနာင္စငဲ့က တုိ႔
Aမ်ိဳးေတြပဲဆုိၿပီး ရန္သူ လက္က ကယ္လုိက္တာ Aေဖရဲ႕၊ နင္တုိ႔
တုိင္းျပည္ကုိ ၀င္ခြင့္ျပဳၿပီး ဘုရင္မကုိ ေတြ႕ျမင္ရေAာင္ ေဆာင္ ႐ြက္ေပးပါ "
Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္က ကုိေစာေAာင္ကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ

Uီးေခါင္းညိတ္လုိက္ၾက၏။
" ေAး ... နင့္Aေဘးက တုိ႔ရဲ႕ စတုတၳေျမာက္ ဘုရင္မကုိ ကယ္ခ့ဲတယ္၊ Aခု

နင္တုိ႔က တုိ႔Aသက္ကုိ ကယ္ခဲ့တယ္၊ ဒီလုိ သူေတာ္ေကာင္းေတြကုိ
၀င္ခြင့္ျပဳရေAာင္ AႀကီးAကဲကုိ ငါတုိ႔ေျပာေပးမယ္၊ Aႀကီး Aကဲက
ခြင့္ေတာင္းရင္ ဘုရင္မကလဲ ခြင့္ျပဳတယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ နင္ Aခုတင္ကေျပာတဲ့
စတုတၳေျမာက္ နန္႔ ေနာင္းခါရီေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ Aခု Aုပ္ခ်ဳပ္ေနတာက
သတၱမေျမာက္ နန္႔ေနာင္းခါရီပဲ၊ သက္ေတာ္ သံုးဆယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတယ္ "

Aဘုိးႀကီး၏ စကားကုိ ကုိေစာေAာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ဘာသာျပန္ျပလုိက္၏။
" ဒါျဖင့္ Aစ္ကုိတုိ႔ ဖတ္ရတဲ့ မွတ္တမ္းAရဆုိရင္ Aခုႏွင့္ မနန္းတက္တာ

ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတာေပါ့ေနာ္ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ေျပာလုိက္၏။
" ဟုတ္တယ္ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားကုိ ေထာက္ခံလုိက္ Aဘုိးႀကီးမ်ားဘက္

လွည့္လုိက္သည္။
" ကဲ ... Aေဖတုိ႔Aေၾကာင္း ေျပာUီး "
" ေAး ... ေAး ... ေျပာျပမယ္ "
တစ္ေယာက္ေသာ Aဘုိးႀကီးက နိဒါန္းခ်ီလုိက္ၿပီး ေAာက္Aတုိင္း

ေျပာျပလုိက္၏။
" ဟုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ေနာင္စငဲ့က

လူတစ္ေယာက္ သစၥာေဖာက္ တယ္ကြယ့္၊ သူက ဘယ္လုိ
သစၥာေဖာက္လဲဆုိေတာ့ တစ္ေန႔ သူဟာ ေနာင္စငဲ့ သျပင္ဘက္ကုိ ကိစၥတစ္ခု
နဲ႔Aထြက္မွာ တျခားတုိင္းျပည္က တစ္စုနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္၊ Aဲဒီလူတစ္စုက
Aသားနီစပ္စပ္ Aရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္နီနီ၊ မ်က္လံုးAျပာႀကီးေတြ
ႏွာေခါင္းခၽြန္ႀကီးေတြနဲ႔၊ လူေတြနဲ႔လဲ မတူဘူး၊ Aဲဒီလူတစ္စုက သူ႔ကုိ ထားၿပီး
သူတုိ႔ A၀တ္မ်ိဳး ၀တ္တတ္ေAာင္ သူတုိ႔Aစား စားတတ္ေAာင္ သူတုိ႔
စကားမ်ိဳး ေျပာတတ္ ေAာင္ လုပ္တာကုိး၊ တုိ႔ ေနာင္စငဲ့သား တစ္ေယာက္
ေပ်ာက္သြားတယ္၊ မေတြ႕ဘူးဆုိတာေလာက္ပဲ သိ တယ္၊

ဒီလူေတြလက္ထဲေရာက္တာ တုိ႔မွမသိဘဲ၊ ၾကာေတာ့ တုိ႔ေနာင္စငဲ့သားလဲ

သစၥာသိတတ္ၿပီး ဟုိလူ ေတြလုိ ၀တ္စား စကားေျပာတတ္လာေတာ့
ျမဗုဒ¨႐ွိတာေတြ၊ ျမရတနာ ႐ွိတာေတြ၊ ဗုဒၶေဆးပင္ေတြ Aေၾကာင္း
သူေျပာျပဟန္ တူပါတယ္၊ သူကပဲ လမ္းျပ ျမေတာင္ထြတ္ေပၚကုိ တိတ္တိတ္
လမ္းျပ ေခၚတင္ လာတယ္ ....
" ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္Uေဒါင္းႀကီးရဲ႕ Aခ်ိန္မီ သတိရခ်က္ေၾကာင့္ တုိ႔

ေနာင္စငဲ့သားေတြက ဒူးေလးနဲ႔ ထြက္လာတယ္၊ သူတုိ႔ကလဲ ခုနက
နင္တုိ႔ပစ္တဲ့ဟာမ်ိဳးလုိ Aသံျမည္ လက္နက္နဲ႔ ျပန္ပစ္ေတာ့ တုိ႔ေနာင္
စငဲ့သားေတြ ေသတဲ့လူေသ လြတ္တဲ့လူ လြတ္သြားၾကတယ္ ...
" Aဲ ဟုိသစၥာေဖာက္ ေနာင္စငဲ့သားလဲ ဒဏ္ရာရသြားေတာ့ သူ႔သားမယား

ေဆြမ်ိဳးမ်ားက တိတ္တဆိတ္ ၀ွက္ထားၿပီး ေဆးပင္နဲ႔ ကုေပးလုိက္တာကုိ
ဘုရင္မ သိေတာ္မူလုိ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္တယ္ ...
" Aဲဒီ ကိစၥေၾကာင့္ သစၥာေဖာက္ ေနာင္စငဲ့သားနဲ႔ သူ႔သားမယား

ေဆြမ်ိဳးမ်ားAားလံုးကုိ A႐ွင္ပိတ္ေလွာင္ ထားဖုိ႔ Aမိန္႔ေပးေတာ္မူတယ္၊
သတ္ဖုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္သက္လံုး ဂူထဲပိတ္ေလွာင္ထားဖုိ႔ပါပဲ ...
" ဒါကုိ ခင္မင္ရာ နီးစပ္ရာလူAခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကဲြၾကၿပီး ေနာင္စငဲ့သားေတြ

မညီမညြတ္ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့၊ ဘယ္သူ႔ လက္ခ်က္မွန္း မသိလုိက္ဘူး၊
ရန္သူလာရင္ Aခ်ိန္မီ သတိေပးေလ့႐ွိတဲ့ ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီး ဟာ
Aပုိင္းပုိင္း Aစစျဖစ္ေAာင္ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးသြားတယ္ "
" ေၾသာ္ ... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ယုတ္ကန္းလုိက္တဲ့ လူေတြ"

Aဘုိးႀကီး စကားမဆံုးမီ ကုိေစာေAာင္က ႏွေျမာ ၀မ္းနည္းစြာ ေျပာလုိက္၏။

Aဘုိးႀကီး ေျပာျပေနေသာ စကားမ်ားကုိ နားေထာင္ေနရေသာ
ကုိေစာေAာင္၏ မ်က္စိထဲတြင္ ေၾကကဲြဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ေနာင္
စငဲ့ေဒသ၏ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးလာပံုကုိ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရသလုိ ကြင္းကြင္း
ကြက္ကြက္ျမင္လာသည္။
ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ ပ်က္စီးသြားေသာAခါ ဘုရင္မသည္ မ်ားစြာ

စိတ္ထိခုိက္ေတာ္မူ႐ွာသည္။ ငိညာU္ကင္း ကြာေလၿပီးေသာ ဘုရင္မမ်ား၏
႐ုပ္ကလာပ္မ်ားကုိလည္းေကာင္း၊ ေတာင္ထြတ္႐ွိ ျမဗုဒၶကုိလည္းေကာင္း၊
႐ုိေသစြာ ႐ွိခုိးတုိင္တည္ၿပီး ေAာက္ပါAတုိင္း သစၥာဆုိေတာ္မူေလသည္။
" မသမာေသာစိတ္႐ွိသည့္ တစ္တုိင္းတစ္ျပည္မွ လူမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔

Aထြတ္Aျမတ္ထားရာ ျမဗုဒၶ၊ ျမရတနာမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶေဆးပင္မ်ားကုိ ဖ်က္ဆီးရန္
ႀကံစည္ခဲ့ၾကသည္။ Aသက္မေသ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ ရန္သူမ်ားသည္
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားကာ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကုိ ဖ်က္ဆီးရန္
လာၾကUီးမည္မွာ မလဲြေခ် ...
ထုိတုိင္းတစ္ပါးသား လူယုတ္မာမ်ား၏ ပေယာဂေၾကာင့္ သစၥာ႐ွိ႐ိွျဖင့္

ညီညြတ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ႏ္ုပ္တုိ႔၏ တုိင္း သူျပည္သားမ်ားမွာလဲ
စိတ္၀မ္းကဲြျပားၾကရေလၿပီ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မသိေသာ လူယုတ္မာမ်ား၏ ေဘးရန္မွ
ကင္းေ၀းေစရန္ ျမရတနာႏွင့္ ဗုဒၶေဆးပင္မ်ားသည္ ကြယ္ေပ်ာက္ပါသား၊ သဒၶါ
ကတိတည္ေသာ သူေတာ္ ေကာင္းစိတ္႐ွိသူလွ်င္ ဖူးေျမာ္
ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါေစသား၊ တုိင္းျပည္ကုိ မညီညြတ္ျခင္းမွ ကဲြျပားေAာင္ ႀကံ
ေဆာင္သူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ Aကုသုိလ္တရားက ျပန္လည္ စီရင္ပါေစသား "

ဘုရင္မသည္ ဤသုိ႔ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ သစၥာဆုိေတာ္မူၿပီး

သံုးရက္Aၾကာ၀ယ္ ေနာင္စငဲ့ေဒသမွ တစ္ ၀က္မွ်ေသာသူတုိ႔သည္
Aမည္မေဖာ္ႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာျဖင့္ ၾကမၼာကုန္ေလသည္။ ဂူထတ
ဲ ြင္
ေလွာင္ထားေသာ သူတုိ႔သည္လည္း ေသကုန္ၾကေလသည္။
ဘုရင္မသည္ ႀကီးစြာေသာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈျဖင့္ ေနာင္ၿမိဳ႕ေဟာင္းကုိစန

ြ ္႔ခာြ ကာ
က်န္သမွ်ေသာလူစုျဖင့္ ျမေတာင္ထြတ္ႏွင့္ ေ၀းရာ
ေတာင္ေစာင္းတစ္ေနရာ၀ယ္ ၿမိဳ႕သစ္တည္ေစၿပီး စံေနခဲ့ေလသည္။ ဘုရင္မ
ကံ ေတာ္ကုန္ေသာAခါ က်န္သည့္ ႐ုပ္ကလာပ္ကုိ ယခင္ ဘုရင္မမ်ား၏
႐ုပ္ကာလ သိမ္းဆည္းထားရာ ေက်ာက္ဂူတြင္ AစU္Aလာမပ်က္
ထည့္သြင္းကာ သိမ္းဆည္းလုိက္ေသာ္ျငားလည္း ၀မ္းနည္းေၾကကဲဖ
ြ ါယ္
ေကာင္းလွသည္ကား ဘုရင္မမ်ား၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကုိ မပ်က္စီးရေAာင္
ေဆးစီရင္ႏုိင္ေသာ Aတတ္ကုိ တတ္ေျမာက္သူတုိ႔မွ တုိင္းျပည္သစၥာေဖာက္
လူစုထဲတြင္ ပါ၀င္ၾကသျဖင့္ ဘုရင္မ၏ သစၥာစူး၍ ေသေၾက
ပ်က္စီးကုန္ၾကၿပီျဖစ္ရာ ဆ႒မေျမာက္ နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မ၏ ႐ုပ္ကလာပ္မွာ
ေဆးမစီရင္ႏုိင္ခဲ့ေခ်။
၀ိညာU္ကင္းကြာၿပီး၍ ေလးငါးရက္မွ်႐ွိလွ်င္ပင္ ေ႐ႊစင္႐ုပ္လုိလွပေသာ

ဘုရင္မ၏ ႐ုပ္ကလာပ္မွာ ပ်က္စီးခဲ့ ရ႐ွာေလၿပီ။
က်န္ရစ္ေသာ ေနာင္စငဲ့သား Aားလံုးႏွင့္တကြ နန္းေမြ ဆက္ခံေသာ

သတၱမေျမာက္ နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မ၏ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္Aရ
ေနာင္စငဲ့သူ မိန္းမမ်ား ၀တ္ဆင္သည့္ ျမေက်ာက္ရတနာAားလံုးကုိ
လည္းေကာင္း၊ ဘုရင္မ စံနန္းမွာ႐ွိသည့္ တန္ဖုိး မျဖတ္ႏုိင္ေAာင္ ထုိက္တန္
ေသာ ျမမ်ား၊ ေၾကာင္မ်က္႐ွင္မ်ား Aားလံုးကုိ ၾကမၼာကုန္ေလၿပီးေသာ

ဘုရင္မ၏ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ားသုိမွီးရာ ေက်ာက္လုိဏ္ဂူတြင္

ထည့္သြင္းလုိက္သည္။
ေက်ာက္လုိဏ္ဂူAား ယခင္ကဲ့သုိ႔ သစ္သားတံခါးျဖင့္ ကာကြယ္ပိတ္ဆုိ႔ျခင္း

မျပဳေတာ့ဘဲ ေက်ာက္သားျဖင့္ ျပန္လည္ပိတ္ဆုိ႔ကာ
မူလ႐ွိရင္းစဲြေက်ာက္ကမ္းပါးယံႏွင့္ တေျပးတည္း တသားတည္းျဖစ္ေစ၍
ဂူေနရာ႐ွာေဖြ မေတြ႕ႏုိင္ေစရန္ ေသသပ္ပိယိစြာ တစ္ခါတည္း ပိတ္ဆုိ႔
ထားလုိက္ၾကေလသည္။
ျမဗုဒၶစံရာႏွင့္ ဗုဒၶေဆးပင္မ်ား႐ွိရာ ေတာင္ထြတ္သုိ႔ တက္သည့္

လမ္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဘုရင္မ၏ ႐ုပ္ ကလာပ္မ်ားႏွင့္
က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးသြား႐ွာေသာ ေက်ာက္Uေဒါင္း႐ုပ္ႀကီးကုိ သုိေလွာင္ထားရာ
လုိဏ္ဂူသုိ႔သြား သည့္ လမ္းသည္လည္းေကာင္း၊ လံုး၀ Aစေပ်ာက္ခ့ေ
ဲ လၿပီ။
ေတာႀကီး မ်က္မည္းAတိသာ ဖံုးလႊမ္းလ်က္႐ွိေတာ့၏။ မူလပထမ ေနာင္စငဲ့

တုိင္းျပည္တည္ရာေဒသသည္ ကား ဘုရင္မ သစၥာဆုိေတာ္မူကာ
စြန္႔ခြာခဲ့ေသာ Aခ်ိန္မွစ၍ ေတာAတိ ဖံုးလႊမ္းကာ ေပ်ာက္ကယ
ြ ္သာြ းခဲ့
ၿပီျဖစ္၏။
ယေန႔ နံနက္ပုိင္း Aခ်ိန္တြင္ကား ဂ်ပန္စစ္သားမ်ားသည္

ထုိင္းနယ္စပ္မွျဖတ္ကာ ျမန္မာျပည္Aတြင္း ၀င္ ေရာက္လာစU္ လူAုပ္ကြဲကာ
နယ္က်သြားဟန္တူ၏။
Aင္Aား ငါးဆယ္မွ်႐ွိေသာ ဂ်ပန္တစ္စုသည္ Aသစ္တည္ေထာင္ထားေသာ

ေနာင္စငဲ့၏ သစ္လံုးမ်ား ကာရံထားသည့္ စည္း႐ုိးတံခါးမွ Aတင္း
၀င္ေရာက္လာသည္။

လူစိမ္း သူစိမ္း A၀င္မခံေသာ ေနာင္စငဲ့ ထံုးစံAရ ဒူးေလးျဖင့္ ပစ္ေသာAခါ

ဂ်ပန္မ်ားကလည္း ေသနတ္ ျဖင့္ ပစ္သည္။ ႏွစ္ဖက္စလံုး
AတံုးA႐ံုးေသေၾကပ်က္စီးရာမွ က်န္ရစ္သည့္ ဆယ္ေယာက္မွ်ေသာ
ဂ်ပန္မ်ား သည္ လူAင္Aားခ်င္း မမွ်ေတာ့သည့္Aေလ်ာက္ လက္လွမ္းနီးရာ
ဤAဘုိးႀကီး သံုးေယာက္ကုိ ဆဲြေခၚ လာၾကသည္။
ဒူးေလးကုိင္ကာ လုိက္လာေသာ ေနာင္စငဲ့ သားမ်ားAား

လက္သီးဆုပ္မွ်ႀကီးေသာ Aလံုးမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ေပါက္သည္။
ထုိAရာ၀တၳဳမွ မုိးခ်ဳန္းသကဲ့သုိ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ Aသံမ်ားျမည္ဟီးၿပီး
ဒူးေလးကုိင္ ေနာင္စငဲ့သားတုိ႔ Aမ်ားAျပား ေသေၾကၾကသျဖင့္
ဆက္မလုိက္၀ံ့ၾကေတာ့ေခ်။
ဖမ္းမိေသာ Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္Aား မခ်ိမဆန္႔ ႐ုိက္ႏွက္ေခၚ

ေဆာင္လာရာမ် ကုိေစာေAာင္တုိ႔ႏွင့္ေတြ႕ ကာ Aသက္ခ်မ္းသာရာ
ရၾက႐ွာေလသည္။
Aဘုိးႀကီးမ်ား၏ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ဇာတ္လမ္းဆံုးေသာAခါ

ကုိေစာေAာင္သည္ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္မ ေကာင္းျခင္းျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား
ဘာသာျပန္လုိက္၏။
" မုိးခ်ဳပ္းသလုိ Aသံျမည္တဲ့ Aရာဆုိတာ လက္ပစ္ဗံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္ ညီေလးရဲ႕

"
ကုိမ်ဳးခုိင္က ထင္ျမင္ခ်က္ေပးလုိက္၏။
" ဟတု္မွာေပါ့ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က ထုိမွ်သာေျပာၿပီး တစ္စံုတစ္ရာေတြးသလုိ ေငးေနသည္။

" ျမဘုရားေရာ၊ ဗုဒၶေဆးပင္ေရာ၊ ျမေတာင္ထြတ္ကုိတက္ရာလမ္းေရာ လံုး၀

ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ညီေလး ဘယ္လုိ စီစU္မလဲ၊ AဆံုးAထိ
လုိက္Uီးမလား၊ ဒီကပဲ လွည့္ျပန္မလား "
" ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒါကုိပဲ စU္းစားေနတယ္Aစ္ကုိ၊ Aစ္ကုိကုိ

စိတ္ေလ်ာ့လုိက္ၿပီလား "
" Aစကတည္းက Aစ္ကုိ ေျပာခဲ့ၿပီေကာ ညီေလးရာ၊ ဒါေတြကုိ မက္ေမာလုိ႔

Aစ္ကုိလုိက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ညီေလးတစ္ေယာက္တည္း
သြားရင္းလာရင္း တစ္ခုခုျဖစ္မွာ စိတ္မခ်တဲ့Aတြက္ ညီေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔
လုိက္လာတာ၊ ညီေလး သေဘာAတုိင္း ဆံုးျဖတ္ပါ "
" ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာAတုိင္းဆုိရင္ ဟုတ္ေသာ္႐ွိ၊ မဟုတ္ေသာ္႐ွိ၊

လမ္းဆံုးေရာက္ေAာင္ လုိက္ခ်င္တယ္ Aစ္ကုိ
" ညီေလး သေဘာပါလုိ႔ဆုိေန၊ ညီေလးနဲ႔ မခဲြပါဘူးကြယ္"
" သူတုိ႔ နားမလည္ေသာ ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာဆုိေနသည့္

ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Aဘုိးႀကီး သံုးေယာက္က Aံ့ၾသျခင္းျဖင့္
ေငးေမာၾကည့္႐ႈေနရာမွ ...
" ကဲ ... တုိ႔လဲ ေကာင္းေကာင္း လမ္းေရွာင္ႏိုင္ၿပီ ျပန္မယ္ နင္တို႔ လုိက္မယ္

ဟု တစ္ေယာက္ေသာAဘုိးႀကီးက ေမးလုိက္၏။
" ေမွာင္ေနၿပီ Aေဖရဲ႕၊ မနက္မွ သြားပါလား "

ကုိေစာေAာင္ကေျပာလုိက္၏။
" ဟဲ့ ... ဘယ္ေလာက္ေမွာင္ေနေပမယ့္ တုိ႔က လမ္းသိၿပီးသား "
Aဘုိးႀကီးမ်ားကေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ၾက၏။
" Aစ္ကုိ ေရာက္ေAာင္ သြားရမယ့္Aတူတူ သူတုိ႔နဲ႔ လုိက္သြားတာက ပုိၿပီး

Aဆင္ေျပပါတယ္ "
ကုိေစာေAာင္ စကားကုိ ...
" ဟုတ္တယ္ ညီေလး "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေထာက္ခံလုိက္၏။
----------------------

Aခန္း (၁၃)
ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးမွ ျဖာထြက္လာေသာ ေတာင္စြယ္ တစ္ေက်ာမွာ

Aသစ္ျပန္လည္ တည္ေထာင္ ထား သည့္ ေနာင္စငဲ့ ၿမိဳ႕(၀ါ)
Aိမ္ေျခသံုးရာမွ်သာ႐ွိေသာ ေနာင္စငဲ့ ႐ြာႀကီးကား ဘာသာဘာ၀ ၿငိမ္သက္
ေAးခ်မ္းစြာ ေနခဲ့ရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ား၏ ရက္စက္မႈေၾကာင့္
ေသဆံုးရသည့္ မိဘေမာင္ဘြားေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း သက္ႏ်င္းၾကင္သူမ်ားေၾကာင့္
႐ြာႀကီးတစ္႐ြာလံုး ႀကိမ္မီး Aံုးသုိ႔ ညိဴးခ်ံဳးပူေဆြး ငုိ္ေႂကြး တမ္းတေနရသည္ကုိ
ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ ေၾကကဲြဖြယ္ရာ ေတြ႕ရ ေလသည္။
ေသေၾက ပ်က္စီး႐်ာေသာ လူမ်ားAတြက္ ဘုရင္မမွာ မ်ားစြာ

စိတ္ထိခုိက္လွသျဖင့္ တစ္လမွ်ေသာ Aခ်ိန္ Aတြင္း မွာ မည္သူႏွင့္မွ်
ေတြ႕ဆံုျခင္းမျပဳဘဲ Aဓိ႒ာန္ကုိ ေဆာက္တည္ကာ ဘုရားကုိ
Aာ႐ံုျပဳမည္ျဖစ္၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔မွာ ဘုရင္မကုိ
ေတြ႕ခြင့္မရေသးေခ်။
သီးသန္႔ ေဆာက္ထားေသာ Aိမ္ငယ္တစ္ေဆာင္မွာ ေနရၿပီး Aဘုိးႀကီး

သံုးေယာက္ႏွင့္တကြ ေနာင္စငဲ့ သားမ်ားက ေကၽြးေမြးထားေသာ
သတ္သတ္လြတ္ ထမင္းဟင္းကုိ စားေသာက္ေနရသည္။
ေနာင္စငဲ့သုိ႔ ေရာက္ၿပီး ေလးငါးရက္မွ် ၾကာေသာAခါ ကုိေစာေAာင္ထံ

ေန႔စU္ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ လာေန ၾကျဖစ္ေသာ
Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္ႏွင့္Aတူ ႐ြာကုိ ဘုရင္မကုိယ္စား Aုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ
Aဘုိးႀကီးတစ္ ေယာက္ လုိက္ပါလာသည္။

" Aေဖ ... ဗုဒၶစံရာ ေတာင္ထြတ္ကုိ တုိ႔ညီAစ္ကုိ သြားခ်င္တယ္၊ ခြင့္ျပဳမလား

Aေဖ "
ကုိေစာေAာင္ က AႀကီးAကဲ AဘုိးႀကီးAား ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။

Aဘုိးႀကီး၏ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာႀကီး မွာ စိတ္မေကာင္း ေသာAသြင္
ေပၚလာၿပီး ကုိေစာေAာင္Aား ဤသုိ႔ ေျပာျပလုိက္၏။
" ငါ့သားမ်ားေျပာတဲ့ ဗုဒၶဆုိတာ ဘုိးဘြား မိဘမ်ားလက္ထက္ကေတာ့

ဖူးခြင့္ႀကံဳလုိ႔ ဖူးထိုက္လုိ႔ ဖူးခဲ့ၾကရ တယ္။ ေနာင္စငဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီး ပ်က္စီးၿပီးမွ
Aခုေနတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ကလူေတြ ဘယ္သူမ် မဖူးရေတာ့ဘူးကြယ့္၊ ေလာဘ၊
ေဒါသ၊ ေမာဟ ဖံုးလႊမ္းတဲ့ လူယုတ္မာေတြ၊ တုိင္းျပည္ကုိ သစၥာေဖာက္တ့ဲ
လူမသာေတြေၾကာင့္ ျမဗုဒၶေရာ၊ ျမရတနာေတြေရာ၊ ဗုဒၶေဆးပင္ေရာ
ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ သားတုိ႔ေရ၊ ဟုိတုန္းက Aဖုိးတန္ ျမင့္ျမတ္ တဲ့Aရာ
ေတြ႐ွိလုိ႔ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္ထြတ္ကုိ ဘယ္သူမွ လာခြင့္မေပးခဲ့ေသာ္လည္း
Aခုေတာ့ Aားလံုး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ့Aတြက္ သြားလုိတ့ဲလူ
သြားၾကေပါ့ကြယ္ ...
" Aဲ ... လမ္းခရီးဆုိတာေတာ့ ေတာႀကီးAတိ ပိတ္ဖံုးေနလုိ႔ နည္းနည္းမွ

မလြယ္ကူတာ Aမွန္ပဲ၊ လမ္းက လံုးလံုးသားေပ်ာက္သြားၿပီကုိး၊ Aခုေတာ့
တုိ႔တစ္ေတြရဲ႕ ၀တၱရားက တုိ႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကုိ ခြင့္မျပဳဘဲ ႏုိင့္ထက္စီး နင္း
၀င္လာသူ၊ တုိ႔ ဘုရင္မကုိ ရန္မူမယ့္ သူကုိသာ တုိ႔က ကာကြယ္
ခုခံေတာ့တယ္၊ ျမဗုဒၶစံေတာ္မူခဲ့ရာ ေတာင္ထြတ္ ကုိေတာ့ AကာAကြယ္
မျပဳေတာ့ဘဲ လက္လႊတ္လုိက္ၿပီ၊ ကာကြယ္စရာလဲ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘဲ ကုိး၊
ဆင္ေန၊ က်ားေAာင္း၊ ေႁမြ ဆုိးေပါင္းစံုေနၾကတဲ့ ေတာင္တက္ခရီးလမ္းကုိ
ငါ့သားမ်ား မေၾကာက္ရင္လဲ သြားၾကေလ "
" ဘုရင္မထံ ခြင့္ပန္ရUီးမွာလား Aေဖ " ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္သည္။

" ခြင့္ပန္စရာ မလုိပါဘူးကြယ္၊ Aေဖ ေျပာခဲ့တဲ့ Aတုိင္း ျမေတာင္ထတ

ြ ္ကုိ တုိ႔
လက္လႊတ္ထားၿပီဟာပဲ၊ Aင္း ... Aခု ဘုရင္မက ဘုန္းကံနည္း႐ွာတယ္၊
သူ႔ကုသုိလ္ေပါ့ေလ "
Aဘုိးႀကီးက ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာလုိက္၏။
" ဘာေၾကာင့္လဲ Aေဖ "
" ေၾသာ္ ... ဟုိAရင္ ဘုရင္မေတြကေတာ့ ျမေတာင္ထတ

ြ ္ေပၚကုိ
တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ Aခမ္းAနားက်င္းပၿပီး တက္ဖူးၾကရတယ္၊ စည္ကား
သာယာ၀ေျပာလွတဲ့ ေနာင္စငဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးက လူေတြ Aမ်ားႀကီးကုိ တစ္ခ်က္
လႊတ္ Aမိန္႔ေတာ္နဲ႔ Aုပ္ခ်ဳပ္ေနရတယ္၊ စံAိမ္ေတာ္ကလဲ ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔၊
ဘုရင္မကုိယ္ေတာ္မွာလဲ ျမရတနာ ေတြကုိ သီကံုး ဆင္ျမန္းခဲ့ရတယ္၊ Aခု
ဘုရင္မမွာ တုိင္းသူ ျပည္သားကလဲနည္း၊ ျမေတာင္ထြတ္ ကုိလဲ မတက္ႏုိင္၊
ျမဗုဒၶကုိလဲ မဖူးေျမာ္ရ၊ ဒီေနရာ၊ ဒီဌာနမွာ၊ ဘုရား၊ ဒီရတနာေတြန႔ဲ
ဒီေဆးပင္ေတြ႐ွိၿပီး ရတနာေတြ ၀တ္ဆင္ကာ ခမ္းခမ္းနားနားေနတဲ့
ဘုရင္မ႐ွိေနတယ္လုိ႔ သတင္းလြင့္သြားရင္ ယုတ္မာသူေတြ က ရန္မူမွာ စုိးလုိ႔
မထင္မ႐ွားေနရရွာတယ္ သားရယ္ ...
" ဘုရင္မဆုိတဲ့ Aမည္သညာ႐ွိ႐ံု သီးသန္႔စံAိမ္တစ္ခုရဲ႕

ရံေ႐ႊေတာ္တစ္စုနဲ႔သာ ေနရရွာတာကလား၊ ဒါနဲ႔ ေတာင္ လြန္ခ့ဲတ့ဲ
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က Aသားျဖဴနီနီ၊ ဆံပင္၀ါ၀ါ၊ မ်က္လံုးျပာျပာ၊ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္
လူယုတ္မာ တစ္စု လာေသးတယ္၊ Aဲဒီ တစ္စုကေတာ့ တစ္ေယာက္မွ
မလြတ္ဘူးကြယ့္၊ Aားလံုး တုိ႔ေနာင္စငဲ့သားေတြ ရဲ႕ ဒူးေလးစာ

မိသြားၾကတယ္၊ Aခု သားတုိ႔ကေတာ့ တုိ႔ရဲ႕ Aမ်ိဳးAေဆြလဟ

ဲ ုတ္၊
ေက်းဇူး႐ွင္လဲဟုတ္တာမုိ႔ တုိ႔က Aခုလုိ ၿမိဳ႕ထဲ၀င္ခြင့္ျပဳၿပီး ေကာင္းေကာင္း
လက္ခံထားတာကြယ့္ "
" ဒါျဖင့္ ေနာင္စငဲ့ေတာင္ထြတ္ကုိတက္ဖုိ႔ရာ ဘာAတားAဆီးမွမ႐ွိရင္

နက္ျဖန္ပဲတက္မယ္ Aေဖ " ကုိေစာေAာင္ကား စိတ္ထက္သန္စာြ
" ဒါေတာ့ နင္တုိ႔သေဘာေပါ့၊ ေမာ႐ံု႐ွိမွာပဲလုိ႔ ငါထင္တယ္၊

ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွမ႐ွဘဲ ကံAားေလ်ာ္စြာ ေရာက္သြားတဲ့လူAဖုိ႔ ဖူးခြင့္ႀကံဳရင္
ဖူးထုိက္ရင္ ျမဗုဒၶကုိ ဖူးရမယ္၊ တစ္ခုခု လုိခ်င္ေဇာနဲ႔ သြားရင္ေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ေတာင္ထြတ္ကုိ မေရာက္ႏိုင္ဘူး၊ ေရာက္သြားUီးေတာ့ ဘာမွ
ေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူး "
Aဘုိးႀကီးကေျပာလုိက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ကုိေစာေAာင္မွာ စိတ္မလံုလဲ

ျဖစ္သြားမိသည္။
" ကဲ ... ငါတုိ႔ ျပန္ၾကစုိ႔ေဟ့ "
AႀကီးAကဲ Aဘုိးႀကီးကေျပာၿပီး ထုိင္ရာမွ ထျပန္သာြ းေသာAခါ

က်န္AဘုိးAုိ သံုးေယာက္ကလည္း လုိက္သြားၾကေလသည္။
ေနာင္စငဲ့ ဘာသာစကားကုိ မတတ္သျဖင့္ ကုိေစာေAာင္ Aနားမွာ

ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ထုိင္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ Aား ကုိေစာေAာင္က တစ္လံုးမက်န္
သာသာျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား ကုိေစာေAာင္၏ စိတ္
သေဘာထားကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္မျပဳေပ။
--------------------------

Aခန္း (၁၄)
ျမဗုဒၶ ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူရာ Aတုိင္းမသိ တန္ဖုိး႐ွိေသာ ျမရတနာမ်ားႏွင့္

ဗုဒၶေဆးပင္႐ွိရာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္ ထြတ္ႀကီး ကုိ
ထိပ္ေရာက္ေAာင္တက္မည္ဟု Aားခဲလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္
ကုိေစာေAာင္တုိ႔သည္ ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ျခင္း ကုိ ပမာဏမထားဘဲ
ဇဲြႀကီးႀကီးျဖင့္ ခဲယU္းပင္ပန္းစြာ တက္လာၾကသည္။
လမ္း ဟူ၍ ေယာင္ေယာင္ကေလးမွ်မရွိဘဲ ထူထပ္လွစြာေသာ ဆူးပင္၊ ခ်ံဳႏြယ္၊

သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ား ယွက္ ေထြးAုပ္ဆုိင္း ပိတ္ဆီးေနသည္ကုိ
ဓားတစ္ေယာက္တစ္လက္စီျဖင့္ ခုတ္ထြင္ကာ တက္လာခဲ့ရာ ေပႏွစ္ရာ
ေက်ာ္မွ် Aျမင့္သုိ႔ ေရာက္လာၿပီျဖစ္၏။
" Aစ္ကုိ ... သိပ္ေမာေနၿပီေနာ္ ... နားUီး Aစ္ကုိ "
ေခၽြးမ်ား စုိ႐ႊဲကာ ႏြမ္းဟုိက္ေန႐ွာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ကုိေစာေAာင္က

ၾကင္နာစြာ ေျပာကာ ...
" ေရာ့ ... Aစ္ကုိ၊ Aေမာေျပ ေရေသာက္လုိက္Uီး "
ဟု ပခံုးမ်ာလြယ္ထားေသာ ေရဘူးကုိ လွမ္းေပးလုိက္၏။ ေမာဟုိက္လွသျဖင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စကားတစ္လံုး မွ မေျပာေတာ့ ဘဲ ကုိေစာေAာင္လွမ္း
ေပးေသာ ေရဘူးကုိယူကာ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္တြင္ ေမာ့လုိက္ ေသာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္ ၏ မ်က္လံုးAစံုသည္ သူတုိ႔Aထက္ ေပAစိတ္မွ်ျမင့္ေသာ
ေတာင္ေစာင္း၀ယ္ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္စြာ မတ္တတ္ရပ္၍ သူတုိ႔Aား
ၾကည့္ေနေသာ ထူးျခားသည့္ ပံုသ႑ာန္ေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္မ်က္လံုး

Aျပဴးသားျဖစ္သြားသည္။ ကုိင္ထားေသာ ေရဘူး လက္မွ

လြတ္က်သြားေလသည္။
" Aစ္ကုိ ... ေရဘူးမကုိင္ႏုိင္ေAာင္ ေမာေနၿပီ ထင္တယ္ "
ကုိေစာေAာင္ က ရယ္ေမာေျပာကာ ေရမ်ား ဖိတ္စင္ကုန္ၿပီျဖစ္ေသာ

ေရဘူးကုိ ေကာက္ယူလုိက္၏။ သုိ႔ တေစလည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က မလႈပ္မယွက္ပင္
စကားလည္းတစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာေသာေၾကာင့္ ...
" Aစ္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ "
ကုိေစာေAာင္ က ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာေမးကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာကုိ

ၾကည့္လုိက္၏။ မ်က္လံုးAျပဴးသားႏွင့္ ပါးစပ္ ဟကာ ေငးေမာေနေသာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ သတိလစ္ဟင္းေနသူကဲ့သုိ႔ ေတြ႕ရေသာ ပံုသ႑ာန္ကုိသာ
မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနသည္။
ကုိေစာေAာင္က ထူးျခားေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ AမူAရာေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္

မ်က္ႏွာမူရာကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ လုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္၏ ႏႈတ္မွ
A့ံAားသင့္စြာ ျမည္တမ္းလုိက္မိေလသည္။
" ဒါ ... ဘုရင္မပဲAစ္ကုိ၊ နန္႔ေနာင္းခါရီ ဘုရင္မပဲ "
Aျဖဴႏွင့္ Aနီဟင္း ေတာက္ပေျပာင္လက္သည့္ သင္တုိင္း႐ွည္ကုိ ၀တ္ကာ

မည္းေမွာင္႐ွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ မ်ားကုိ ဖားလ်ားခ်ထားၿပီး
ပန္းသရဖူတစ္ခုကုိ Uီးေခါင္းမွ စြပ္ထားေသာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ဘုရင္မ
နန္႔ေနာင္းခါရီ ကား ရံေ႐ြေတာ္ဟူ၍ တစ္Uီးတစ္ေယာက္မွ်မပါဘဲ
ကုိယ္ေတာ္ထီးထီးကလွ်င္ ဤေတာင္ ေစာင္း၀ယ္ ရပ္ေနသည္မွာ

ေနာက္ခံသစ္ပင္ ခ်ံဳႏြယ္ Aစိမ္းေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ျဖဴ၀င္းသည့္ ႐ုပ္သ႑ာန္

သည္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေပၚလြင္ေနသည္။
ဘုရင္မကား မတုန္လႈပ္ ေက်ာက္သား႐ုပ္တုလုိ တည္ၿငိမ္စြာ

ရပ္လ်က္ပင္႐ွိေနသည္။
" လူAစစ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ညီေလး ... "
ႏွစ္ေယာက္သား Aံ့Aားသင့္စြာ ၾကည့္ေနၾကရာမ် ကုိမ်ိဳးခုိင္က

တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေတြးေတာပူပန္မိသကဲ့သုိ႔ စိတ္စေနာင့္စနင္းျဖစ္သံျဖင့္
" မသိဘူး Aစ္ကုိ၊ ဒီကမ္းပါးယံက ေ႐ွးဘုရင္မေတြ ႐ုပ္ကလာပ္ကုိ

သုိမွီးထားခဲ့ရာ ကမ္းပါးယံဆုိရင္ တေစၦ ေခ်ာက္ေနတာမ်ားျဖစ္မလား၊
ပံုသ႑ာန္ကေတာ့ မွတ္တမ္းပါတဲ့ ဘုရင္မ Aတုိင္းပဲ ...၊ လာပါ Aစ္ကုိရာ
Aနားသြားၾကည့္ရေAာင္ Aစ္ကုိေၾကာက္သလား "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေျခလွမ္းျပင္လုိက္သျဖင့္ ... ။
" သြားေလညီေလး ... Aစ္ကုိလုိက္မယ္၊ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္

Aစ္ကုိ႔စိတ္ထဲမွာ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားတစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ျဖတ္ကာ ...
" သြား ညီေလး ... "
ဟု တုိက္တြန္းလုိက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေတာခ်ံဳမ်ားကုိ တုိးကာ ေတြ႕ရေသ

ဘုရင္မပံုသ႑ာန္ဆီသုိ႔ လွင္ျမန္စြာ လာခဲ့ၾက၏။
" သင္တုိ႔ ဘယ္ကလာၿပီး ဘယ္ကုိ သြားမွာလဲ "

လက္တစ္လွမ္းသာသာမွ် Aကြာသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ပင္ ရပ္ေနရာမွ

လံုး၀ေ႐ႊ႕လ်ားျခင္းမ႐ွိဘဲ ရဲရင့္တည္ၿငိမ္ ေသာမ်က္ႏွာ၊
သာယာခ်ိဳလြင္ေသာAသံျဖင့္ ေမးလုိက္ေသာ ဘုရင္မAား ႏွစ္ေယာက္သား
စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနရာမွ ... ။
" လူAစစ္ပဲ ညီေလး ... "
" ဘုရင္မ Aစစ္ပဲ Aစ္ကုိ "
ဟု ၿပိဳင္တူ ေျပာလုိက္မိၾက၏။
" ငါ ေမးေနတာ ေျဖၾကေလ "
ဘုရင္မကထပ္မံ မိန္႔ႁမြတ္လုိက္ျပန္၏။
" တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေနာင္စငဲ့သား Aဘုိးႀကီးသံုးေယာက္ကုိ ရန္သူလက္က

ကယ္တင္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္တယ္ ... ေတာင္ထြတ္ေပၚက ျမဗုဒၶကုိ ဖူးခ်င္လုိ႔
လာခဲ့ပါတယ္ဘုရင္မ "
ကုိေစာေAာင္က ေရလည္ေခ်ငံစြာ ႐ွင္းျပလုိက္မွ ဘုရင္မ၏ မသိမသာ

တင္းမာေနေသာ မ်က္ႏွာသည္ ေလ်ာ့သြားကာ ပကတိမ်က္ႏွာထား
ျဖစ္သြားေလသည္။
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေတာAတိဖံုးလႊမ္းေနေသာ ဤေတာင္တက္လမ္းမ်ာ

တစ္ေယာက္တည္းလာၿပီး ေယာက္်ားသား ႏွစ္ေယာက္ကုိ မေၾကာက္မ႐ြံ႕
ရဲရင့္တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆုိင္ရဲေသာ ဘုရင္မ၏ သတၱိကုိ ကုိမ်ိဳး ခုိင္ႏွင့္
ကုိေစာေAာင္တုိ႔ ခ်ီးက်ဴးမိၾကသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကား ေနာင္စငဲ့ ဘာသာစကားကုိ မတတ္သည့္ Aေလ်ာက္

၀င္ေရာက္ ေျပာဆုိရန္ မလုိဘဲ ဘုရင္မ၏ မ်က္ႏွာကုိသာ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ
စူးစူး စုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနေလေတာ့၏။
" ျမေတာင္ထြတ္ကုိ မတက္ၾကန႔ဲကြယ္၊ ဒီကပဲ လွည့္ျပန္ၾကေပေရာ့ေနာ္ "
ဘုရင္မ က ကေလးဆုိးမ်ားAား ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ေသာမိခင္၏

ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာျပလုိက္၏။ ဘုရင္မ၏ Aသက္မွာ သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီဟု
သိခဲ့ရေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔၏ မ်က္စိ ပသာဒတြင္ကား
Aသက္ႏွစ္ဆယ္မွ်သာ ခန္႔မွန္းရေAာင္ ႏုပ်ိဳလွပါေပ၏။
" ျမဗုဒၶကုိ ဖူးခ်င္လြန္းလုိ႔ ခဲယU္းစြာ လာခဲ့ရပါတယ္ ဘုရင္မ ေတာင္ထတ

ြ ္ကုိ
ေရာက္ေAာင္ တက္ပါရေစ "
Aားႏဲြ႕သူ မိန္းမသား တစ္ေယာက္မွ်သာျဖစ္၍ ဂ႐ုစုိက္ျခင္းမျပဳဘဲ

ေ႐ွာင္ကြင္းတက္သြားလဆင္ ျဖစ္ႏုိင္ ေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္
ကုိေစာေAာင္၏ စိတ္တြင္ ဘုရင္မAား ျမင္လွ်င္ ျမင္ျခင္း ခ်စ္ခင္ျခင္း၊
ၾကည္ညိဳ ျခင္း၊ ၾကင္နာျခင္းစိတ္တုိ႔ ေပၚေပါက္လာသည့္Aတြက္
ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳမူလုိေသာစိတ္ မ႐ွိဘဲ AႏူးAညြတ္
ခြင့္ေတာင္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
" ငါေျပာတဲ့ စကားကုိ နားေထာင္ၾကပါ၊ ငါ့တုိင္းသူ ျပည္သားမ်ားAတြက္

စိတ္မခမ္းသာလြန္းလုိ႔ မေန႔က ေတာင္ထြတ္ေပၚ ငါတစ္ကုိယ္တည္း
တက္ခဲ့တယ္၊ ငါ့လူမ်ားAတြက္ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပုိ႔လုိတဲ့ Aတြက္ ေၾကာင့္
ငါ့မွာ ေဘးရန္မေတြ႕ဘဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေတာင္ထြတ္ေပၚ ေရာက္ခ့ဲတယ္၊
ျမေုဒၶကုိလဲ ႀကံဳေတာင့္ ႀကံဳခဲ ဖူးေတြ႕ခဲ့ရတယ္၊ လမ္းမွာ ဆင္႐ုိင္း႐ွိတယ္၊

က်ား႐ွိတယ္၊ ေႁမြဆုိးေတြရွိတယ္၊ သင့္တုိ႔ Aတြက္ Aသက္ Aႏၱရာယ္

႐ွိလာလိမ့္မယ္ ...
" ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သင္တုိ႔မွာ ျမဗုဒၶကုိ ဖူးလုိတဲ့ ေစတနာသက္သက္

မဟုတ္ဘဲ တစ္စံုတစ္ခုေသာ Aရာကုိ လုိခ်င္လုိ႔ ေတာင္ထတ
ြ ္ေပၚ
တက္လာတာ မဟုတ္လား၊ တမလြန္ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္းႂကြေလၿပီးေသာ
ငါ့Aစ္မေတာ္ ဘုရင္မမ်ား၏ ၀ိညာU္ကုိ တုိင္တည္ၿပီး ငါ Aမွန္Aတုိင္း
ေျပာျခင္းျဖစ္တယ္၊ ငါ့ကုိ မလိမ္ၾကနဲ႔၊ မွန္တဲ့Aတုိင္း ေျပာၾက၊
ေတာင္ထြတ္ေပၚက ဘာကုိ လုိခ်င္သလဲ "
ေနာင္စငဲ့ဘာသာကုိ နားမလည္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aဖုိ႔ AမူAရာ

မထူးျခားေသာ္လည္း ကုိေစာေAာင္ကမူ မသိမသာ
မ်က္ႏွာပ်က္သြားေလသည္။ ဘုရင္မ၏ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ Aသံေၾကာင့္
ကြယ္၀ွက္ လိမ္လည္လုိ ေသာစိတ္ မ႐ွိေခ်။
" လူသတၱ၀ါေတြရဲ႕ Aသက္ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္တဲ့ ဗုဒၶေဆးပင္ကုိ လုိခ်င္လုိ႔ပဲ

ဘုရင္မ "
ကုိေစာေAာင္၏ Aေျဖေၾကာင့္ ဘုရင္မ၏ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာမွာ

ၿပံဳးေရာင္သန္းသြားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္လင္ေသာ Aၿပံဳးကား မဟုတ္၊
ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းေသာ မခ်ိၿပံဳးျဖစ္၏။ ဘုရင္မသည္ Uီးေခါင္း ကုိျဖည္းေလးစြာ
ခါရမ္းလုိက္သည္။
" မတန္ေတာ့ဘူးကြယ္၊ လူေတြက သစၥာလဲမ႐ွိ၊ ကတိလဲမတည္၊ သမာဓိလဲ

ပ်က္ၾကေတာ့ ဗုဒၶေဆးပင္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီး သင္တုိ႔ေနရပ္မွ ေလာဘ၊

ေဒါသ၊ ေမာဟ ထူေျပာတဲ့ လူေတြAတြက္ မဆုိထားနဲ႔၊ ငါတုိ႔ ေနာင္စငဲ့က

သတ္သတ္လြတ္ စားေနၾကတဲ့ လူေတြAတြက္ေတာင္
သစၥာေဖာက္သူမ်ားေၾကာင့္ သံုးခြင့္မရ ေAာင္ ေပ်ာက္သာြ းၿပီပဲ၊
မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ကိစၥကုိ မႀကံစည္ၾကနဲ႔ ျပန္ၾကေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ဘုရင္မ၏ မ်က္ႏွာကုိ

Aေငးသား စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထုိAခုိက္ က်ားဟိန္းသံႏွင့္
ဆင္ေAာ္သံသည္ မုိးၿခိမ္းသလုိ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ၾကားရေလသည္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ၾကားရသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔မွာ

Aမွတ္တမဲ့ ျဖစ္၍ ဆတ္ခနဲ တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။ ဘုရင္မAား တည္ၿငိမ္ၿမဲ
တည္ၿငိမ္လ်က္ပင္။
" ၾကားၾကတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီေတာင္ထြတ္ကုိ ေနာင္စငဲ့သားေတြ

လက္လႊတ္လုိက္ရေတာ့ သဘာ၀ ေတာတိရစၦာန္မ်ားက ေစာင့္ေ႐ွာက္
ေနၾကတယ္၊ မသမာေသာစိတ္န႔ တက္ရင္ Aသက္ဆံုး႐ံႈးမွာမလဲြဘူး၊
ငါ့စကားကုိ နားေထာင္၊ လာျပန္ၾကမယ္ "
ဘုရင္မသည္ ေAးျမတည္ၿငိမ္ေသာ Aသံျဖင့္ ေျပာကာ ေတာင္ေAာက္သုိ႔

ေ႐ွ႕႐ႈဆင္းသြားေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဆင္းသြားေသာ ဘုရင္မAား
မ်က္ျခည္မျပတ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကုိေစာေAာင္ ဘာသာ
ျပန္ေျပာေနသည္ကုိ နားေထာင္ေနသည္။ ကုိေစာေAာင္၏
စကားဆံုးေသာAခါ ...
" ညီေလး ဘယ္လုိသေဘာရသလဲ " ဟု ေမးလုိက္၏။

" ဘုရင္မစကားကုိ နားေထာင္ေတာ့မယ္Aစ္ကုိ၊ လမ္းမွာ ေတြ႕ရမယ့္

ေဘးရန္ကုိ ေၾကာက္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဘုရင္မကုိ ခ်စ္လုိ႔ သူ႔စကားကုိ
နားေထာင္တာ "
ကုိေစာေAာင္က ဆင္းသြားေသာ ဘုရင္မAား ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းက

ေျဖလုိက္၏။
" ဘာ ... ညီေလး က ဘုရင္မကုိ ခ်စ္တယ္ " ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aံ့ၾသစြာ

" ဟုတ္တယ္ Aစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္းမသိဘူး၊

ခ်စ္သူရည္းစားရယ္လုိ႔ မထားခဲ့ဘူး၊ ခ်စ္ ရည္စူးရယ္လုိ႔ Aခု ဘုရင္မကုိ
ေတြ႕ရေတာ့ ၾကည့္ေလ စဲြမက္ျမတ္ႏုိးစရာေကာင္းေလ၊ ဒါေလာက္ က်က္သ
ေရ႐ွိၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းမ ေလာကမွာ မ႐ွိဘူးလုိ႔ ထင္တယ္၊
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္Aစ္ကုိ၊ သူ႔ကုိ ခ်စ္တယ္ "
ကုိေစာေAာင္သည္ စိတ္ရင္းေျဖာင့္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္Aေလ်ာက္

ကြယ္၀ွက္မႈမ႐ွိဘဲ စိတ္တြင္း ရင္တြင္းမွာ ျဖစ္သမွ်ကုိ လွစ္ဟလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္႐ႈပ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကုိေစာေAာင္Aား ၾကည့္လုိက္၏။
" ျဖစ္ပါ့မလား ညီေလးရာ၊ ဘုရင္မAေနနဲ႔ တစ္သက္လံုး

ေယာက္်ားယူမွာလဲမဟုတ္၊ Aသက္ A႐ြယ္ခ်င္း ကလဲ မတူ၊ ဘုရင္မက
ၾကည္ျဖဴAံုးေတာ့ ေနာင္စငဲ့သားေတြက သည္းခံမလား ညီေလး
ဒူးေလးစာမိသြား မွာေပါ့ "

" Aုိ ... ဘုရင္မကသာ ၾကည္ျဖဴပါေစ၊ Aသက္A႐ြယ္ေတြ

ေနာင္စငဲ့သားေတြကုိ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ မေတြးပါဘူး။
ဒီေဒသကလြတ္ေAာင္ ဘုရင္မကုိ ေဆာင္ၾကU္းသြားႏိုင္ပါတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က တဇြတ္ထုိး ေျပာေနသည္။
" ခက္လုိက္တာ ညီေလးရာ၊ AစU္Aလာ ဘုရင္မေတြ Aျဖစ္ Aပ်ိဳစU္ဘ၀နဲ႔

သစၥာသမာဓိကုိ ထိန္းေနၾက ရတာ၊ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္းမသိတ့ဲ
ညီေလးလုိလူကုိ Aလြယ္တကူ ခ်စ္ႏုိင္ပါ့မလား၊ စU္းစားUီးမွေပါ့ "
" သူ ခ်စ္လာတဲ့Aထိ ေနာင္စငဲ့မွာပဲ ဇဲြႀကီးႀကီးနဲ႔ ေစာင့္မယ္ Aစ္ကုိေရ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aက်ိဳးသင့္ Aေၾကာင္းသင့္ ေဖ်ာင္းဖ် ေခ်ာ့ေမာ့၍ မရေခ်။
" ကဲ ... ညီေလး သေဘာပဲကြယ္။ လာ ... သြားၾကစုိ႔ ဒီေနရာမွာ

ၾကာၾကာေနလုိ႔ မေကာင္းဘူး၊ Aစ္ကုိ႔စိတ္ ထဲမွာ ေနရတာ စိတ္မသန္႔ဘူး၊
ဒီေက်ာက္ကမ္းပါးယံဟာ ဘုရင္မေတြ ႐ုပ္ကလာပ္ သုိမွီးရာဌာနလား မသိဘူး၊
သြားစုိ႔ ညီေလး ရယ္ "
ေနာင္ခါမွ နား၀င္ေAာင္ေျပာေတာ့မည္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ ဆံုးျဖတ္ကာ

ကုိေစာေAာင္ကုိ Aခ်ိဳသပ္ၿပီး ေခၚလာ ခဲ့ရသည္။
-----------------------------

Aခန္း (၁၅)
ဘုရင္မကုိ ျမင္လုိက္ရၿပီးသည့္ Aခ်ိန္မွစ၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေနာင္စငဲ့တြင္

ေနရသည္မွာ ၿငီးေငြ႕ျခင္းျဖင့္ ျပင္းစြာ ႏွိပ္စက္ေနေတာ့၏။
တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းမ႐ွိေသာ္လည္း ဇြတ္တ႐ြတ္ ႏုိင္လွေသာ

ကုိေစာေAာင္ကုိ ေျပာမရသျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ႏွင့္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕
Aခ်ိန္ေတြကုန္လာခဲ့ရာ တစ္ႏွစ္နီးပါးပင္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။
Aခ်ိန္ၾကာျမင့္သည္ႏွင့္Aမွ် ေနာင္စငဲ့ ဘာသာစကားကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ေရလည္စာြ

ေျပာဆုိတတ္လာသည္။ တစ္ရပ္တစ္ေျမမွ လာေသာသူမ်ားျဖစ္လင့္ကစား
ေနာင္စငဲ့ဘာသာကုိ တတ္ကၽြမ္းၿပီးျဖစ္၍ ေနာင္စငဲ့သား သံုးေယာက္၏
Aသက္ကုိ ကယ္တင္သူမ်ား ျဖစ္သည့္Aျပင္ ဘုရင္မ၏ ဆံုးမစကားကုိ
နာခံလြယ္ေသာသူ မ်ားဟု ဘုရင္မက ယူဆကာ
AထူးAခြင့္AေရးေပးေသာAေနျဖင့္ ဘုရင္မသည္ သံုးလလွ်င္ တစ္ႀကိမ္မွ်
ေခၚယူေတြ႕ဆံုကာ စကားေျပာဆုိေဆြးေႏြးၿပီး တစ္ရပ္တစ္ေျမမွ
Aေၾကာင္းမ်ားကုိ ေမးေလ့႐ိွသည္။
ကုိေစာေAာင္Aဖုိ႔ကား ေနျမင့္ေလ A႐ူးရင့္ေလျဖစ္ေန႐ွာေတာ့သည္။

ဘုရင္မAား ကုိေစာေAာင္က ေမတၱာသက္၀င္ ခ်စ္ခင္ေနေၾကာင္းကုိ နီးစပ္ရာ
ေနာင္စငဲ့သားမ်ား ရိပ္မိစျပဳလာသည္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aကဲခတ္မိသည္။
တစ္ႀကိမ္ေသာ Aခါက ဘုရင္မထံ သြားေရာက္လည္ပတ္ စကားေျပာၿပီး

ျပန္လာေသာAခါ၌ ေသနတ္မ်ား တစ္လက္မွ် ႐ွာမေတြ႕ေAာင္
ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သိရေသာAခါ မ်က္လံုးျပဴးသြားေလသည္။

မည္သူ႔ကုိမွလည္း ေမးျမန္း၍မရ၊ ဤေဒသမွာ ၾကာ႐ွည္ေနလွ်င္

Aသက္ေဘးကုိ စုိးရိမ္ဖြယ္ျဖစ္ေတာ့မည္ ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ေတြးမိ၏။
" ညီေလးရယ္ ... မျဖစ္ႏုိင္တာကုိ ေမွ်ာ္မွန္းမေနပါနဲ႔ကယ္ ... ျပန္ၾကရေAာင္၊

Aခု တုိ႔AေျခAေနကုိ ဒီေဒသမွာ ေနလုိ႔ မဟုန္ေတာ့ဘူး ညီေလးရဲ႕ "
စိတ္Aာ႐ံုတြင္ ဘုရင္မကလဲြၿပီး ဘာကုိမွ မစU္းစားေသာ ကုိေစာေAာင္Aား

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေတာင္းပန္ လုိက္၏။
" Aစ္ကုိ ျပန္ခ်င္ျပန္ေလ ... ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ေနခဲ့Uီးမယ္၊ Aေဖတုိ႔ကုိ Aစ္ကုိ

သင့္ေတာ္သလုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္ပါ "
ကုိေစာေAာင္က ဘုရင္မေနသည့္Aိမ္ တည္႐ွိရာသုိ႔ ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္ရင္းက

" မဟုတ္ေသးပါဘူး ညီေလးရာ ... တစ္ေယာက္တည္း ဒီလူေတြၾကားမွာ

ညီေလးကုိ မထားခဲ့ႏိုင္ပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး Aစ္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း
ျပန္သြားေတာ့ Aဘက ဘယ္လုိ ထင္မလဲ၊ ညီေလး စU္းစားUီးမွေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာလုိက္သည္။
" စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ Aစ္ကုိရာ "
ကုိေစာေAာင္က ကေလးဆုိးႀကီးလုိ ေျပာကာ ဆက္လက္

နားမေထာင္လုိေသာ ဟန္ျဖင့္ Aိပ္ရာထဲ လွဲ Aိပ္လုိက္ေလသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ကုိေစာေAာင္Aား စိတ္မခ်မ္းသာစြာ ၾကည့္ကာ Uီးေခါင္းကုိ

ျဖည္းေလးစြာ ညိတ္လုိက္မိ ရင္းက ရင္ေလးစရာေကာင္းေသာ
Aျဖစ္Aပ်က္တစ္ခုကုိ ျပန္လည္သတိရလုိက္၏။

မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးၿမိဳင္းေမြးမ်ားကုိ သုတ္သင္ထားၿပီး ဆံပင္မတုိမရွည္

ျဖစ္ေနေသာ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ ၾကည္ လင္သည့္ ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔
ႏွစ္ေယာက္Aား ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ AသားAေရ၊ မုိ႔ေသာမ်က္ခံ၊ြ
ေၾကာင္တက္ေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ေခါင္းတံုးေျပာင္ေAာင္ ရိပ္ထားေသာ
ေနာင္စငဲ့ သားမ်ားထက္ ပုိမုိ Aေရးေပးေသာ ေနာင္စငဲ့သူမ်ားေၾကာင့္
ေနာင္စငဲ့သားမ်ားက မလုိမုန္းထားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္ၾက သည္။
ဘုရင္မႏ်င့္ Aကၽြမ္း၀င္၍ ကုိေစာေAာင္က ဘုရင္မAား ခ်စ္ခင္ေနသည္ကုိ

မ႐ႈစိမ့္ေသာ AမူAရာမ်ား ထင္ထင္ ႐ွား႐ွား ေဖာ္ျပေနၾကသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေတြးရင္း ေတြးရင္း စိတ္ထဲက မခ်မ္းေျမ့ဘဲ ျဖစ္လာသည္။

ထုိသုိ႔ မခ်မ္းေျမ့စရာကုိ ေတြးရင္းမွ ဘုရင္မ၏ ပံုသ႑ာန္ မ်က္စိထမ
ဲ ွာ
ေပၚလာေသာAခါ ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလးAား Aူလိႈက္ သည္း လိႈက္ လြမ္းဆြတ္
တမ္းတမိလာသည္။
ကုိေစာေAာင္ကုိလည္း တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ရက္ သည့္Aတြက္

Aသက္ေဘးမွ ေ၀းေAာင္ ဤ ေနာင္စငဲ့ေဒသမွ ေျပးရန္မွာ ဘုရင္မမွလၿြဲ ပီး
ေဆာင္႐ြက္ေပးႏိုင္သူ မ႐ွိဟု စU္းစားမိေသာAခါ ဘုရင္မ၏ AကူAညီကုိ
ေတာင္းဆုိရန္ စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္ေလသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သူတုိ႔ ကယ္ဆယ္ခဲ့ေသာ Aဘုိးႀကီး သံုးေယာက္Aနက္

AႀကီးAကဲႏွင့္ Aကၽြမ္း၀င္ေသာ Aဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္ထံ
ကုိေစာေAာင္ကုိ Aသိမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုၿပီး

ဘုရင္မထံ Aေရးႀကီးေသာ ကိစၥေၾကာင့္ ယခုခ်က္ခ်င္း ၀င္ခြင့္

ေတာင္းေပးေစလုိေၾကာင္း ေျပာၾကားလုိက္ ေလသည္။
" ေAး ... ငါလဲသတိေပးဖုိ႔ နင္တုိ႔ဆီလာမယ္လုိ႔၊ နင္ေရာက္လာ

တာနဲ႔Aဆင္သင့္ပဲေဟ့ "
Aဘုိးႀကီးက တုိးတိတ္စြာ ေျပာလုိက္၏။
" ဘာလဲ Aေဖ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ထိတ္လန္႔စြာ ေမးလုိက္သည္။
" ေနာင္စငဲ့ သားေတြက နင္တုိ႔ကုိ မေက်နပ္လုိ႔ သတ္ဖုိ႔ႀကံစည္ထားၾကတယ္၊

႐ြာက မထြက္ႏုိင္ေAာင္ စည္း႐ုိးတံခါး႐ွိသမွ် ဒူးေလးကုိင္ေတြ Aျပည့္
ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ နက္ျဖန္ဆုိရင္ နင္တုိ႔ကုိ ဖမ္းၾကေတာ့မွာ "
Aဘုိးႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္မွာ တုန္လႈပ္သြားေလသည္။

လက္မတင္ကေလးပါလားဟု ေတြးကာ ...
" ငါ့ကုိ ဘုရင္မထံ Aခု Aျမန္ဆံုးေရာက္ေAာင္ ပုိ႔ေပးပါ Aေဖ "
ဟု ေတာင္းပန္လုိက္၏။
" ေAး ... နင္ေရာက္လာတာ Aခ်ိန္ေတာ္ပဲ၊ Aခုည မုိးခ်ဳပ္စျပဳလုိ႔

ေမွာင္ေနၿပီ၊ ငါလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္၊ ဘယ္သူမွ ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး "
Aဘုိးႀကီးက ေျပာရင္း ထုိင္ရာမွ ထကာ ...
" လာခဲ့ "
ဟု ေခၚၿပီး ေ႐ွ႕မွ ထြက္သြားေလသည္။

" ငါ့ကုိ ဘုရင္မထံ ပုိ႔ေပးၿပီး Aိမ္မွာ က်န္ရစတဲ့ ငါ့ညီေလးကုိ ဘုရင္မထံ

ဆက္ဆက္ေခၚခဲ့ပါေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္ပူစြာ မွာၾကားလုိက္၏။
" စိတ္ခ် ငါ့သား၊ ငါတုိ႔Aသက္ ကယ္ထားတဲ့ နင္တုိ႔ ညီAစ္ကုိကုိ

ငါတတ္ႏုိင္သေလာက္ ျပန္ကယ္မယ္။ နင္ ေဟာဒီလမ္းက ၀င္သာြ း၊
ဘုရင္မေနတဲ့Aိမ္ကုိ Aျမန္ဆံုးေရာက္တဲ့ျဖတ္လမ္းပဲ၊ ဒီလမ္းက ေယာက္်ား
Aေစာင့္မရွိဘူး၊ မိန္းမေတြပဲ႐ွိတယ္ "
Aဘုိးႀကီးက လမ္းညႊန္ျပလိုက္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းသုိ႔ သုတ္ေျခတင္

ျပန္သြားေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဘု၇င္မေနရာ Aိမ္ႀကီးAတြင္းသုိ႔
ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ ေရာက္သြားေလသည္။ ရံေ႐ႊေတာ္ မိန္းမမ်ားသည္
ဘုရင္မကုိယ္တုိင္က Aေရးတယူ လက္ခံ စကားေျပာေလ့႐ွိေသာ
Eည့္သည္မ်ားျဖစ္၍ တားဆီးျခင္းမျပဳေခ်။
" ဘုရင္မကုိ ေတြ႕ခြင့္ျပဳပါ "
တစ္ေယာက္ေသာ ရံေ႐ြေတာ္သည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ႏွစ္လုိေသာ Aၿပံဳးျဖင့္

ၾကည့္ကာ ...
" လာခဲ့ ... လာခဲ့ "
ဟု ေျပာၿပီး ေခၚသြားေလသည္။
တစ္ခုေသာ Aခန္းတြင္း၀ယ္ လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ ဘုရားေဆာင္ေ႐ွ႕၌

ဘုရင္မ ထုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ Uာဏ္ေတာ္ တစ္ထြာမွ်သာ႐ွိသည့္

စိမ္းလဲ့ေသာ ျမဆင္းတုေတာ္သည္ ပူေဖာ္ထားေသာ နံ႔သာဆီ မီးေရာင္၀ယ္

ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဖူးေတြ႕ရ၏။ ဘုရားေဆာင္ေ႐ွ႕႐ွိ ေျမပန္းစုိက္ Aုိးမ်ားမွာ
ထုိးစုိက္ ထားေသာ ပန္းရနံ႔ႏွင့္ ဆီမီးပူေဇာ္ထားေသာ နံ႔သာဆီမွာ
ေမႊးႀကိဳင္ေနေလသည္။
" Eည့္သည္က ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါတဲ့ ဘုရင္မ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Aခန္း၀မွာ ထားခဲ့ၿပီး ရံေ႐ႊေတာ္က ဘုရင္မထံ ၀င္သာြ းကာ

႐ုိေသစြာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေျပာ လုိက္၏။
" Aခ်ိန္မေတာ္ႀကီးမွာ ဘာကိစၥတဲ့လဲကြယ္ "
သာယာခ်ိဳေAးေသာ Aသံျဖင့္ ဘုရင္မက ေမးလုိက္၏။
" မသိပါ ဘုရင္မ၊ Aခန္း၀မွာ ေစာင့္ေနပါတယ္ "
ရံေ႐ႊေတာ္၏ စကားေၾကာင့္ ဘုရင္မသည္ ဘုရားခန္းေဆာင္မွ

ထြက္လာေလသည္။ Aခန္းျပင္ဘက္ ေရာက္ေသာAခါ ကုိမ်ိဳခုိင္ကုိ
Aံ့Aားသင့္စြာ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ပုိးေရာင္ေတာက္ပေသာ A၀တ္ကုိ ခင္းထား
သည့္ ခံုတစ္ခုေပၚမွာ ထုိင္လုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ထံုးစံAတုိင္း၊ ဘုရင္မႏွင့္
ခပ္လွမ္းလွမ္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထုိင္လုိက္သည္။
" Aေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ ႐ွိသလားကြယ္ "
ဘုရင္မက ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာ မၾကည္လင္သည္ကုိ Aကဲခတ္မိ၍

Aသံကုိႏွိမ္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။

" Aေရးႀကီးပါတယ္ ဘုရင္မ၊ Aခ်ိန္မရလုိ႔ တုိတုိပဲ ေျပာပါရေစ၊ ငါ့ညီေလး

Aခုပဲ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္၊ သူ႔ကုိ ဒီေနာင္စင့ဲက Aခုခ်က္ခ်င္း
ထြက္ခြာသြားဖုိ႔ Aမိန္႔ခ် ႏွင္ေပးပါ "
တံုးတိတိ ေျပာလုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္စကားေၾကာင့္ ဘုရင္မသည္

ခ်စ္စရာေကာင္းေAာင္ မ်က္ခံုးကုိပင့္ကာ ...
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
ဟု နားမလည္သျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
ကုိေစာေAာင္တစ္ေယာက္ ေနာက္ပါးေရာက္ေနၿပီလား ဟု စိတ္မလံုသည့္

Aေလ်ာက္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေနာက္ သုိ႔ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္
ဘုရင္မဘက္သုိ႔ ျပန္လည္မ်က္ႏွာမူတာ ...
" ဒီ ေနာင္စငဲ့မွာ ငါမေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဘုရင္မလူေတြကလဲ တုိ႔ကုိ နက္ျဖန္

ဖမ္းသတ္ဖုိ႔ စီစU္ထားၾကၿပီးၿပီ၊ ငါ့ညီေလးက ဘုရင္မကုိယ္တုိင္ မႏွင္ရင္ သူ
ေနာင္စငဲ့ မခြာဘဲ Aေသခံလိမ့္မယ္ ဘုရင္မ၊ သူေရာက္လာ ရင္ Aခုခ်က္ခ်င္း
ထြက္ခြာသြားဖုိ႔ ႏွင္ေပးပါ "
ဘုရင္မသည္ Aပူတျပင္း စုိးရိမ္ႀကီးစြာ ေျပာေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားကုိ

နားမလည္ႏုိင္ေခ်။ ေရလည္ ေAာင္ Aက်ိဳးAေၾကာင္း ေမးမည္ျပဳစU္
ကုိေစာေAာင္ ၀င္ေရာက္လာေလသည္။
ကုိေစာေAာင္ကား ဘာကုိမွ် ေတြးေတာ စU္းစားမိဟန္ မတူဘဲ ဘုရင္မထံ

ေရာက္လာရသည့္Aတြက္ ႐ႊင္ လန္းႏွစ္သိမ့္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္
ကုိမ်ဳးခုိင္Aနားမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။

" Aစ္ကုိက ဒီေရာက္ႏွင့္ေနၿပီေနာ္၊ ဘာAေၾကာင္းကိစၥေပၚေနၾကၿပီလဲ Aစ္ကုိ

"
ၾကည္လင္ သာယာျခင္း မ႐ွိေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္မ်က္ႏွာႏွင့္

Aံ့Aားသင့္ဟန္ေပၚေနေသာ ဘုရင္မAား တစ္ လွည့္စီၾကည့္ကာ
Aေၾကာင္းတစ္ခုခု႐ွိၿပီဟု ကုိေစာေAာင္က ေတြးလုိက္၏။
" ကိစၥကေတာ့ ေပၚေနၿပီ ညီေလး၊ ေနာင္စငဲ့သားေတြက နက္ျဖန္ဆုိ

Aစ္ကုိတုိ႔ကုိ ဖမ္းၿပီး သတ္ၾကေတာ့ မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုရင္မထံ လာေရာက္
AကူAညီေတာင္းေနတာ "
ကုိေစာေAာင္က AံံAားသင့္စြာျဖင့္ ဘုရင္မAား လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။
ထုိAခုိက္ ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ ေနထုိင္ရာ Aိမ္မွာ မေတြ႕ရဘဲ

ေပ်ာက္သြားသည္ကုိ သိရေသာ ေနာင္စငဲ့သားမ်ားသည္
တစ္႐ြာလံုးပုိက္စိတ္တုိက္႐ွာ၍ မေတြ႕သည္တြင္ လူစုလူေ၀းနွင့္
ဒူးေလးကုိယ္စီစဲြ ကာ ဘုရင္မAိမ္ေတာ္ကုိ ၀ုိင္းၾကေလသည္။
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းဆူညံစြာျဖင့္ မေက်နပ္ေသာ Aခ်က္မ်ား ကုိ
ဟစ္ေAာ္ၾကေလသည္။
" တစ္ရပ္တစ္ေျမလာၿပီး ငါတုိ႔Aထြတ္Aထိပ္ထားတဲ့ ဘုရင္မကုိ မတူမတန္

ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ Eည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ငါတုိ႔ စီရင္ပါရေစ၊ ဘုရင္မ
ခြင့္ေပးပါ" ဟူ၍ လည္းေကာင္း ...
" ဒီလူႏွစ္ေယာက္ တုိ႔ေနာင္စငဲ့ တစ္ေနရာမွာ ပုန္းေနမွာ၊ ႐ြာျပင္ကုိ

ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မထြက္ႏိုင္ေသးဘူး" ဟူ၍ လည္းေကာင္း ... ။
" ႐ွာလုိ႔ေတြ႕ရင္ သတ္ခြင့္ေပးပါ ဘုရင္မ "

ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ေဒါသႀကီးစြာ ဟစ္ေAာ္ေနၾကသည္။

ခုခံစရာ လက္နက္ဟူ၍ ဓား တစ္ေခ်ာင္းမွ်ပင္ မ႐ွိေတာ့ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္
ကုိေစာေAာင္သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ လုိက္ၾကၿပီးမွ ...
" တုိ႔Aတြက္ ဘုရင္မသိကၡာ ထိခုိက္လိမ့္မယ္၊ Aိမ္ေတာ္ပတ္လည္မွာ

ေနာင္စငဲ့သားေတြ ၀ုိင္းေနေတာ့ ထြက္လမ္း႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ေျပာလုိက္၏။
" ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္မယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။ Aံ့Aားသင့္ျခင္းျဖင့္

Aေငးသားျဖစ္ေနေသာ ဘုရင္မသည္ ထုိAခါမွ သတိ၀င္လာသည့္Aလား
ထုိင္ရာမွ လ်င္ျမန္စြာ ထကာ ...
" ဒီမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကUီးကြယ္ ေAးခ်မ္းေAာင္ ငါ သြားေျပာလုိက္Uီးမယ္ "
ဟု မွာၾကားကာ Aိမ္ေတာ္ေ႐ွ႕ လသာေဆာင္ ဘက္သုိ႔ ထြက္သြားေလသည္။
ေဒါသႀကီးစြာ ဆူဆူညံညံ ေAာ္ဟစ္ေနေသာ လူAုပ္ႀကီးသည္

ထိန္လင္းစြာသာေနေသာ လေရာင္ေAာက္ ၀ယ္ ဘြားခနဲထြက္ၿပီး
ရပ္လုိက္ေသာ ဘုရင္မကုိ ေတြ႕ရေသာAခါ ႐ုိေသေသာAားျဖင့္ Aသံမ်ား၊
ဆိတ္ၿငိမ္သြားၿပီး ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူတစ္ေယာက္ကသာ လုိလားခ်က္ကုိ
ေတာင္းဆုိလုိက္၏။
" Aလြန္မွ စင္ၾကယ္မြန္ျမတ္၍ ေနာင္စငဲ့သား Aားလံုးက မိခင္သဖြယ္

ျဖဴစင္ေသာ ေမတၱာထားျခင္းခံရ ေသာဘုရင္မAား ညစ္ညမ္းေသာ စိတ္န႔ဲ

ခ်စ္ႀကိဳက္ေနသူEည့္သည္ႏွစ္ေယာက္Aား ေသဒဏ္ႏွင့္ Aသင့္

ေတာ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္၊ ငါတုိ႔ သတ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ဘုရင္မကန္႔ကက
ြ ္လွ်င္
ေနာင္စငဲ့ သားမ်ားစိတ္၀မ္းကဲြပါလိမ့္မယ္ "
ေခါင္းေဆာင္၏ ေလသံမွာ မာေက်ာ ခက္ထန္လွသည္။ Aတြင္းခန္းမွ

ျပတ္သားစြာ ၾကားေနရေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ နားထဲတင
ြ ္ကား
Aခု နန္းတက္တဲ့ ဘုရင္မက ဘုန္းကံ နည္း႐ွာတယ္၊ Aရင္ ဘုရင္မေတြဆုိရင္
ေျမာက္ျမားလွတဲ့ ေနာင္စငဲ့သားမ်ားကုိ တစ္ခ်က္လႊတ္Aာဏာနဲ႔
Aုပ္စုိးခဲ့တယ္ ဟူေသာ Aဘုိးႀကီးမ်ားစကားကုိ ျပန္လည္
ၾကားေယာင္လုိက္၏။
" ဒီEည့္သည္ႏွစ္ေယာက္က Aခု ဘယ္မွာလဲ "
ဘုရင္မက တည္ၿငိမ္ေသာAသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" သူတုိ႔ေနဖုိ႔ ေပးထားတဲ့ Aိမ္မွာ မ႐ွိဘူး၊ ႐ြာျပင္ထြက္ဖုိ႔က ႐ြာတံခါးတုိင္းမွာ

Aေစာင့္ထားတဲ့ ဒူးေလးကုိင္ ေတြ ေ႐ွာင္ထြက္လုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ ဒီ႐ာြ ထဲ
တစ္ေနရာမွာ ႐ွိတယ္ထင္တယ္၊ ႐ွာလုိ႔ ေတြ႕ရင္ သတ္ခြင့္ေပးပါ ဘုရင္မ ... "
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက ေျဖလုိက္၏။ ဘုရင္မ၏ Aသံသည္ Aတန္ၾကာ

ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" ေကာင္းၿပီ ႐ွာလုိ႔ေတြ႕ရင္ သေဘာAတုိင္း စီရင္လုိက္ "
ဘုရင္မသည္ မုသားလြတ္ Aမိန္႔ေပးလုိက္၏။ ေနာင္ သားမ်ားသည္ ဘုရင္မ၏

ေ႐ွာေ႐ွာ႐ွဴ႐ွဴ ၾကည္ျဖဴေသာ Aမိန္႔ကုိ Aားရေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ " ႐ွာၾကေဟ့ ...
ေတြ႕တဲ့လူ သတ္လုိက္ေဟ့ ... "ဟု ေAာ္ ဟစ္ကာ ထြက္သာြ းၾကသည္။
Aိမ္ေတာ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။

" သင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ကုိ ႀကိဳက္ေနတယ္ဆုိတာ ဟုတ္သလား ... "
လသာေဆာင္မွ ျပန္၀င္လာေသာ ဘုရင္မက ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္

ကုိေစာေAာင္တုိ႔႐ွိရာသုိ႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း --- လုိက္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ မေျဖေပ၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္၏။ ႐ွက္႐ြံ႕Aားနာေသာစိတ္ႏွင့္

ဘုရင္မAား မၾကည့္ဘဲ မ်က္ ႏွာကုိ တျခားဘက္သုိ႔ လွည့္ထား၏။
ကုိေစာေAာင္ကမူ ရဲရင့္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဘုရင္မAား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ... ။
" ဘုရင္မကုိ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတာ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ခ်စ္ဘကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။

ငါတစ္ေယာက္တည္းက ခ်စ္ႀကိဳက္တာ "
ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလုိက္၏။ ႀကီးမားေသာ စံုမက္ျမတ္ႏုိးျခင္းA႐ွိန္ကုိ

Aစြမ္းကုန္လႊတ္ကာ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ စူးစူးစုိက္စုိက္
ၾကည့္လုိက္ေသာ ကုိေစာေAာင္၏ မ်က္လံုးဒဏ္ကုိ ဘုရင္မ သည္ ရင္ဆုိင္ရန္
မရဲ၀ံ့သည့္Aလား မ်က္လႊာခ်ကာ ေခါင္းငံု႔လုိက္၏။
ငါ့ညီေလးကုိ ေနာင္စငဲ့က ထြက္ခြာဖုိ႔ ဘုရင္မကုိပစ္တုိင္ႏွင့္ ေပးပါဟူေသာ

ကုိမ်ိဳးခုိင္ စကားAဓိပၸာယ္ကုိဘုရင္မ ေရလည္သြားေလၿပီ။
Aတန္ၾကာမွ ဘုရင္မသည္ Uီးေခါင္းကုိ ေမာ့ကာ ...
" မAပ္မရာကုိ သင္ဘာေၾကာင့္ ႀကံစည္စိတ္ကူးခ်င္ရသလဲ၊

ငါ့မ်က္စိေAာက္မွာ ေသေၾကပ်က္စီးမွာကုိ မျမင္ခ်င္လုိ႔ ငါ့လူေတြကုိ
မုသားလြတ္ Aေျဖေပးလုိက္တာ၊ ေနာင္စငဲ့က Aခုည Aခုခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္း
ထြက္သြားပါ ... "

ဟု တည္ၿငိမ္ေသာAသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
" ဘုရင္မကုိ ခဲြခြာၿပီး Aသက္႐ွင္ မေနလုိေတာ့ပါ၊ ေနာင္စငဲ့သားေတြ

သတ္ရင္လဲ ေသပါေစ၊ ဘုရင္မေ႐ွ႕မွာပဲ ငါ Aေသခံမယ္၊ ေနာင္စငဲ့ ေဒသက
ငါ ဘယ္ကုိမွ မသြားပါရေစနဲ႔ ... "
ေၾကကဲြလိႈက္လွဲစြာ ေျပာလုိက္ေသာ ကုိေစာေAာင္Aား ဘုရင္မသည္

ေငးစုိက္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာညိဴးသြား ေလသည္။ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ
Aက်င့္သိကၡာကုိ ထိန္းသိမ္းကာ Aပ်ိဳစင္ဘ၀ျဖင့္ ေနရလင့္ကစား ပုထုဇU္
လူသားမိန္းမတစ္ေယာက္သာလွ်င္ျဖစ္ေသာ ဘုရင္မသည္
ကုိေစာေAာင္Aတြက္ စိတ္ထိခုိက္ သြား႐ွာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္
ေကာင္းစြာ Aကဲခတ္လုိက္မိသည္။
ဇါတ္တ႐ြတ္ႏုိင္လွေသာ ကုိေစာေAာင္ကား မိမိစကားကုိ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ

နား၀င္မည္ မဟုတ္၍လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဘုရင္မAား
ေဖ်ာင္းဖ်ေပးေစလုိသည့္ AမူAရာကုိ ထင္႐ွားစြာျပသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ Aားကုိး
ေမွ်ာ္လင့္စြာ ေမာ္ၾကည့္လုိက္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာထားကုိ ဘုရင္မ ရိပ္စားမိဟန္တူသည္။ ဘုရင္မသည္

ညိဴးသြားေသာ မ်က္ႏွာကုိ လ်င္ ျမန္စြာ ျပင္လုိက္၏။
" သင္ ... ငါ့ကုိ တကယ္ခ်စ္သလား .... "
ဘုရင္မက ေမးလုိက္၏။
" တကယ္ခ်စ္ပါတယ္ ဘုရင္မ "

" ေကာင္းၿပီ၊ သင္ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ဘုရင္မAဖုိ႔ Aက်င့္သိကၡာ

ပ်က္ျပားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္Aျဖစ္ ေရာက္ၿပီး လက္ေAာက္ငယ္သား
မ်ားက မ႐ိုမေသ ဒဏ္ခတ္သတ္ျဖတ္လုိ႔ မ႐ႈမလွေသရမွာကုိ သင္ၾကည့္
ရက္မလား "
ဘုရင္မက ၀မ္းနည္းသံ မသိမသာေႏွာင့္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။
" မၾကည့္ရက္ပါဘူး ဘုရင္မ "
" ေAး ... မၾကည့္ရက္ရင္ Aခုခ်က္ခ်င္း ေနာင္စငဲ့က ထြက္ခာြ ပါ၊ ငါနဲ႔

ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးက သင္တုိ႔ လြတ္ ေျမာက္ေAာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္တ့ဲလမ္းက
လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္၊ ငါ့Aိမ္ေတာ္မွာ ၾကာၾကာေနရင္ ေနာင္စငဲ့သားေတြ သိ
လိမ့္မယ္၊ သင္ မထြက္ခြာဘူးဆုိလွ်င္ ငါ့A႐ွက္ကုိ Aသက္န႔လ
ဲ ဲရမွာမုိ႔
Aခုခ်က္ခ်င္း လတ္တေလာေသေစ တဲ့ Aဆိပ္ကုိ ေသာက္လုိက္မယ္ "
ဘုရင္မ၏ Aသံမွာ ငုိသံပါေနသည္။ သူသည္ A႐ွက္ကုိ ထိန္းသိမ္းလုိသည့္

ဆႏၵတစ္ခုတည္းသာ ႐ွိပါက ယခုခ်က္ခ်င္း ေနာင္စငဲ့သားမ်ားAား
Aသိေပးလုိက္လွ်င္ ျဖစ္ေကာင္းပါလ်က္ သူ႔Aသက္ကုိ Aဆိပ္ျဖင့္ စီရင္ရန္ပင္
မလုိေခ်။
စကားAဓိပၸာယ္မွာ ႐ွင္းလွေပ၏။ ရက္စက္စြာ။ စီရင္မည့္

ေနာင္စငဲ့သားမ်ားလက္သုိ႔ ကုိေစာေAာင္Aား သူမAပ္ရက္သည္မွာ
ထင္႐ွားေနေၾကာင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေကာင္းေကာင္းႀကီး Aကျခတ္လုိက္မိ၏။
" ညီေလးAတြက္ ဘုရင္မ စိတ္ထိခုိက္ေနတာ ျမင္ၿပီမဟုတ္လား၊

သူ႔ကုိတကယ္ခ်စ္ရင္ သူ႔A႐ွက္နဲ႔Aသက္ကုိ ငဲ့ကြက္ပါ ညီေလး၊ ေနာင္စငဲ့က
ထြက္ၾကပါစုိ႔ေနာ္ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ညင္သာေသာAသံျဖင့္ ကုိေစာေAာင္၏ ပခံုးကုိဖက္ၿပီး

ေျပာလုိက္သည္။ ကုိေစာေAာင္ သည္ မ်က္ရည္ရစ္၀ုိင္းေသာ မ်က္လံုးျဖင့္
ဘုရင္မAား စိမ္းစိမ္းစုိက္ၾကည့္ကာ ေလးလံေသာသက္ျပင္းကုိ ခ်လုိက္၏။
" ကဲ ... သြားစုိ႔ ညီေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကေျပာကာ ကုိေစာေAာင္ကုိဆဲြၿပီး ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။

ကုိေစာေAာင္သည္ ႐ုန္းကန္ျခင္းမျပဳဘဲ မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္။
" Aခ်ိန္လင့္လုိ႔ မသင့္ေတာ္ေတာ့ပါဘူး ဘုရင္မ၊ တုိ႔ ညီAစ္ကုိ ေနာင္စငဲ့က

လြတ္ေျမာက္ေAာင္ လမ္းကုိ Aျမန္ဆံုးျပပါ "
ေနာင္စငဲ့ေဒသမွာ Aက်ိဳးမဲ့ Aခ်ိန္ကုန္ၿပီး Aသက္Aႏၱရာယ္ျဖစ္မည္ကုိ

မလုိလားေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဘုရင္မAား ႏိႈးေဆာ္လုိက္သည္။
" ေကာင္းၿပီ ... သြားၾကစုိ႔ "
ဘုရင္မက ေျပာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔Aား Aထူးခင္မင္ေနေသာ

ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးကုိ ေ႐ြးၿပီး ေခၚလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔လူစု
ဘုရင္မAိမ္ေတာ္မွ ထြက္ခြာAံ့ဆဲဆဲ Aခ်ိန္ကား သက္ႀကီးေခါင္းခ်
ၾကက္တြန္သံကုိပင္ ၾကားရၿပီျဖစ္၍ ည ဆယ့္တစ္နာရီမွ်႐ွိေနၿပီကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္
မွန္းဆမိသည္။ ကုသုိလ္ကံက ေထာက္ကူသည့္Aလား ထုိAခ်ိန္မွာ
မုိးသားမ်ား ပိတ္ဖံုး၍ လမင္း၏ Aလင္းေရာင္သည္ မိႈင္းေမွာင္သြား ၿပီျဖစ္ရာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔လူစုသည္ ဘုရင္မAိမ္ေတာ္မွ မည္သူတစ္စံုတစ္ေယာက္မွ
မျမင္ေစဘဲ ေခ်ာေမာစြာ ထြက္ခြာႏိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။ တစ္လမ္းလံုး
မည္သူကမွ စကားမေျပာၾကဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငင္သာစြာ လာခဲ့ ၾကေလသည္။

ဘုရင္မက ေ႐ွ႕ဆံုးမွ သြားသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္က

ဘုရင္မေနာက္မွ လုိက္သည္။
ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးကား ေနာက္ဆံုးမွလုိက္လာၾကသည္။ Aိမ္ငယ္မွ Aတန္ငယ္

ေ၀းကြာေသာေနရာ သစ္ပင္ Aုပ္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ေသာAခါ ဘုရင္မသည္
႐ုတ္တရက္ ရပ္လုိက္ၿပီး ...
" Eည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကုိ A၀တ္နဲ႔စည္းလုိက္ "
ဟု ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္UီးAား Aမိန္႔ေပးလုိက္ၿပီး ...
" သင္တုိပကုိ ငါ့ရင္ထဲ Aသည္းထဲက ထားတဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ ေနာင္စငဲ့

ဘုရင္မေတြရဲ႕ AစU္Aလာကုိ ဖ်က္ၿပီး Aခုလုိ ကုိယ္တုိင္
လုိက္ပုိ႔ရျခင္းျဖစ္တယ္၊ ေနာင္စငဲ့သားေတြသိရင္ သစၥာမ႐ွိ၊ သမာဓိမတည္တ့ဲ
ဘုရင္မရယ္လုိ႔ နန္းခ်Aျပစ္ေပးမွာ Aမွန္ပဲ၊ ယခုပါလာတဲ့ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးက
တစ္သက္လံုး ႏႈတ္လံုပါမွ ငါ့Aဖုိ႔ သက္သာရာရမယ္၊ သုိ႔ေသာ္ ... ျဖစ္လာမယ့္
Aေရးေတြ ငါေတြးမပူပါဘူး၊ သင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါ့မ်က္စိေAာက္မွာ
မေသေၾကဘဲ ခ်မ္းသာစြာ လြတ္ေျမာက္သြားဖုိ႔ကုိသာ လုိလားပါတယ္၊
မ်က္ႏွာကုိ A၀တ္စီးမွာ မျငင္းဆန္ၾကပါနဲ႔ကြယ္ ... "
ဘုရင္မ၏Aသံမွာ Aနည္းငယ္တုန္ေနသည္။
" ညီေလး ျငင္းဆန္မေနနဲ႔ေနာ္၊ ညီေလးAေပၚမွာ ေစတနာေမတၱာထားတဲ့

ဘုရင္မကုိ ငဲ့ညွာၿပီး စိတ္ကုိ ခ်ဳပ္ တည္းပါညီေလး ...၊ ညီေလး
Aခ်စ္ေနာက္ကုိ မစU္းမစား ကုိယ္ေရာစိတ္ေရာပါသြားရင္ ဘုရင္မမွာ နစ္သာြ း
လိမ့္မယ္ ... "

ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးက သူတုိ႔ပခံုးေပၚမွာ တင္ယူလာေသာ A၀တ္ျဖဴမ်ားႏွင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္၏ မ်က္ႏွာကုိ စည္းေနစU္မွာ ကုိေစာေAာင္
စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါ ျပဳမည္စုိး၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စုိးရိမ္စြာ ေဖ်ာင္းဖ် လုိက္၏။
ကုိေစာေAာင္ကား တစ္စံုတစ္ရာမွမေျပာ၊ Aသက္ကုိျပင္းျပင္း႐ွဴ႐ွဴကာ

ၿငိမ္ေနသည္။ ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္Uီးသည္ မ်က္လံုးေနရာကုိ ဂ႐ုစုိက္ပိတ္ၿပီး
ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရင္မAား ေျပာၾကားလုိက္၏။
ဘုရင္မသည္ ခါးတြင္ခ်ည္ထားေသာ ပုိးခါးစည္းႀကိဳးကုိေျဖကာ

တစ္ဖက္Aစကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္Aား ကုိင္ဆြဲေစၿပီး
တစ္ဖက္ေသာAစကုိဆဲြကာ လမ္းျပေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
မ်က္ကန္းသဖြယ္ ဘာကုိမွမျမင္ရေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔မွာ

ဂူAတြင္း၀င္ရသလုိလုိ၊ Uမင္လုိဏ္ေခါင္းကုိ ျဖတ္ရသလုိလုိ
ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆင္းရသလုိလုိ ေတာင္ေပၚတက္ရသလုိလုိျဖင့္ မွန္းဆ၍
မရေသာခရီးကုိ စမ္းတ၀ါး၀ါးလုိက္လာခဲ့ရာမွ ေတာၾကက္တန
ြ ္သံမ်ားကုိ
ၾကားရေသာAခ်ိန္တြင္ ခရီးလမ္းဆံုးေရာက္သည့္ လကၡဏာျဖင့္ ဘုရင္မသည္
ရပ္တန္႔ကာ ...
" သင္တုိ႔ မ်က္ႏွာမွာ စည္းထားတဲ့ A၀တ္ေတြကုိ သင္တုိ႔

ကုိယ္တုိင္ေျဖၾကရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ A၀တ္ကုိ မေျဖမီ သင္တုိ႔ စိတ္ထက
ဲ ဗုဒၶ၊
သံဃလုိ႔ Aႀကိမ္ငါးဆယ္စီ ႐ြတ္ဆုိပါ။ Aႀကိမ္ငါးဆယ္ေစ့မွ A၀တ္ကုိ
ေျဖၾကေနာ္၊ ဒီေနရာက ေျမာက္Aရပ္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး ျပန္ၾကေပေရာ့ ... "
ဟု ၀မ္းနည္း ေၾကကဲြသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
" ေနာင္စငဲ့ေဒသက လြတ္ၿပီလား ဘုရင္မ ... "

" လြတ္ၿပီ ... ငါေျပာတဲ့စကားကုိသာ လုိက္နာပါ ... "
ဘုရင္မက ေျပာၿပီး Aသံတိတ္သြားသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္

ကုိေစာေAာင္တုိ႔သည္ ဘုရင္မ မွာၾကားသည့္ Aတုိင္း စိတ္တြင္းမွ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊
သံဃဟု Aႀကိမ္ငါးဆယ္ ႐ြတ္ဆုိကာ မ်က္ႏွာစည္းထားေသာ A၀တ္မ်ားကုိ
ေျဖလုိက္၏။
Aခ်ိန္မွာ Aရုဏ္ေ႐ႊေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ကား Aရိပ္Aေရာင္ပင္ မေတြ႕ရေAာင္

ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီျဖစ္၏။
မိႈင္းညိဳ႕ရီေမွာင္ေသာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးကား A႐ုဏ္Uီး၏ မႈန္ရီမႈန္မႊား

Aလင္းေရာင္၀ယ္ ေမွးေမွး မွိန္မွိန္ မွ်သာ ေတြ႕ရေလသည္။
ေနာင္စငဲ့ေဒသ ဘုရင္မစံရာကုိ လာခဲ့ၾကစU္ကလည္း Aဘုိးႀကီး

သံုးေယာက္ေနာင္မွညAေမွာင္၀ယ္ ေယာင္ ၀ါး၀ါးလုိက္ခဲ့ရ၍ လမ္းမမွတ္မိခ့၊ဲ
Aခု Aျပန္ခရီးမွာလည္း မ်က္လံုးကုိ Aလံုပိတ္စည္းၿပီး ေခၚခဲ့ သည္ျဖစ္၍
လမ္းစကုိ မွန္းဆ၍ မရႏုိင္ေAာင္ ျဖစ္ရေလသည္။
ကုိေစာေAာင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့ကာ မလႈပ္မယွက္ရပ္၍

ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းဆီသုိ႔ ေငးစုိက္ေတြေ၀စြာ ၾကည့္ေန႐ွာသည္။
" ညီေလး .... ကုိယ့္ကုိ ဘာ၀ၾကင္ေဖာ္Aျဖစ္ စိတ္မကူးႏုိင္သူ ထူးဆန္းတဲ့

ဘ၀မွာ႐ွိေနတဲ့ မိန္းမတစ္ ေယာက္Aတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ စဲြလမ္းေနတာ
Aက်ိဳးမ႐ွိပါဘူး၊ Aဘတုိ႔ထံ Aျမန္ေရာက္ေAာင္ ျပန္ာကတာ
ေကာင္းပါတယ္။ Aခု ေလာက္ၾကာေနရင္ Aဘတုိ႔ စိတ္ပူေန႐ွာလ်ေရာ့မယ္
ညီေလး၊ တုိ႔ညီAစ္ကုိ သထံုကထြက္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး႐ွိၿပီေနာ္ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေခ်ာ့ေမာ့သတိေပးကာ ကုိေစာေAာင္၏ လက္ေမာင္းကုိ

ယုယစြာဆဲြေခၚရာ လုိက္ပါရင္းက ...
" နန္႔ေနာင္းခါရီက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရက္စက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေလာက္

စိတ္မထိခုိက္ပါဘူးAစ္ကုိ၊ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်စ္ပါတယ္၊ ႐ုိးတြင္းျခင္ဆီထိ
ေAာင္ စဲြေနတဲ့ သူတုိ႔ AစU္Aလာ ဓေလ့ထံုးစံႀကီးေၾကာင့္... "
ကုိေစာေAာင္၏ Aသံသည္ ဆုိ႔နင့္ေၾကကဲြစြာ တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ ရပ္လုိက္ၿပီး

ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ေနာက္သုိ႔ လုိက္လာသည္။
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ သူကမွ ညီေလးကုိ လက္မခံႏုိင္ဘဲ ဟာ

ေဆြးေနလုိ႔မျဖစ္ေသးဘူး၊ Aဘဆီ ျမန္ျမန္ျပန္ ေရာက္ေAာင္ လမ္းစ႐ွာဖုိ႔
Aေရးႀကီးတယ္ ညီေလး၊ Aခု တုိ႔ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး၊
သူ႔မွာလုိက္တဲ့Aတုိင္း ေျမာက္ကုိ မ်က္ႏွာမူသြားၾကစုိ႔ ညီေလး ... "
ကုိေစာေAာင္သည္ ထြက္ျပူစေနေရာင္တြင္ ျပာေမွာင္ေမွာင္ ျမင္ေနရေသာ

ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းAား တမ္းတေၾကကဲြစြာ တစ္ခ်က္ခ် လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္Aတူ ေျမာက္Aရပ္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူကာ ေျခလွမ္းျပင္လုိက္သည္။
--------------------------

Aခန္း(၁၆)
" ေဟာ ... လူကေလးတုိ႔ ျပန္လာၿပီ "
" ဟယ္ ... သားတုိ႔ ေရာက္လာၾကၿပီေကာ "
Uီးေစာခုိင္ႏွင့္ေဒၚမံႈAသံက ၀မ္းသာ႐ႊင္ျမဴးစြာ ထြက္ေပၚလာေလသည္။
" သားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မေသမေပ်ာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီေနာ္၊ Aေဖ

၀မ္းသာလုိက္တာကြယ္ "
ခရီးပန္းလွသျဖင့္ Aိမ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း ေျခပစ္လက္ပစ္

ထုိင္ခ်လုိက္ၾကေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္Aား Uီးေစာခုိင္က
Aားတက္သေရာ ေမးလုိက္သည္။
" မေAာင္ျမင္ခဲ့ဘူး Aေဖ၊ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ေကာ ရည္မွန္းခ်က္ေကာ။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေကာ Aားလံုး လဲြခဲ့တယ္"
Aဓိပၸာယ္မ်ိဳးစံုပါ၀င္ေသာ စကားျဖင့္ ကုိေစာေAာင္က ေျဖေပးကာ

ဖခင္ထုိင္ေနေသာ သင္ျဖဴးေပၚသုိ႔ Aား Aင္ကုန္ခမ္းေနသူက့ဲသုိ႔
လဲေလ်ာင္းၿပီး Aိပ္လုိက္သည္။
" ဘယ္လုိ ျဖစ္လာၾကသလဲသားတုိ႔၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ မေရာက္ၾကဘူးေပါ့ "
Uီးေစာခုိင္က Aေရးမႀကီးေသာေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။ --- ကပင္

သြားေစလုိေသာ ဆႏၵမထက္သန္ခဲ့ဘဲ၊ သားျဖစ္သူ၏သေဘာကုိ
လုိက္ေလ်ာခဲ့ရသျဖင့္ ေမးသင့္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္၍သာ ေမးလုိက္ရသည္။
Uီးေစာခုိင္ ဘာကုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ေခ်။ မေသမေပ်ာက္
ျပန္ေရာက္လာၾကသည္ကုိပင္ ၀မ္းသာဆံုးေAာင္ ျဖစ္ရ၏။

" ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ Aေဖ ... "
ကုိေစာေAာင္က ထုိမွ်သာေျဖကာ တိတ္ေနလုိက္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနရာက

မ်က္ႏွာကုိ Aိမ္ေခါင္မုိးဆီသုိ႔ ေမာ့ကာ Aဓိပၸာယ္မ႐ွိ စူးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
ကုိေစာေAာင္၏ စိတ္ထဲမွာ Aနာေဟာင္း မေပၚေAာင္ ကုိေစာခုိင္လည္း

ေက်နပ္ေAာင္ မိမိက Aက်ိဳးA ေၾကာင္း သင့္ေလ်ာ္႐ံု ေျပာျပမွျဖစ္မည္ဟု
စU္းစားလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆာလာတယ္ ေဒၚမံႈေရ၊ စားစရာတစ္ခုခုလုပ္ပါUီး၊ ေတာထဲမွာ

ငတ္ခဲ့သမွ် Aိမ္ေရာက္မွ Aတုိးခ်စားမယ္... "
Aနားတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဒၚမံႈAား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာလုိက္သည္။
" ေAး ဟုတ္ပါရဲ႕၊ လူကေလးတုိ႔ ျပန္လာတာနဲ႔ ေဒၚမံႈလဲ ၀မ္းသာေမ့ေမာၿပီး

ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တာ မီးဖုိထဲ ၀င္Uီးမွပဲ။ UီးဖုိးUီးလဲ စားေသာက္စရာ
႐ွာေဖြ၀ယ္ခ်မ္းဖုိ႔ ထြက္သြားေလရဲ႕ ဘာေတြပါလာမယ္မသိဘူး၊ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ
တကယ္႐ွားပဲကြယ္၊ လူကေလးတုိ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေပါမလာ၊
မေျပာတတ္ဘူး...၊ ေဒၚမံႈတုိ႔ျဖင့္ Aစားေကာင္း Aေသာက္ေကာင္း
ငတ္ေနတာ စစ္မျဖစ္တဲ့ Aခ်ိန္ကတည္းကပဲကြယ့္ ... "
ေဒၚမံႈက တျပစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာကာ မီးဖုိေခ်ာင္ဆီသုိ႔ ထသြားေလသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္က Uီးေစာခုိင္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလုိက္ၿပီး ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရပံုကုိ Aက်U္း႐ံုး
" ေနာင္စငဲ့ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္Aဘ၊ ခရီးကၾကမ္း လမ္းက ခဏခဏမွားလုိ႔

ဒီေလာက္ ၾကာသြားတာပါ၊ ေနာင္စငဲ့က Aဘတုိ႔ ေပစာမွတ္တမ္းမွာ
ညႊန္းထားသလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ကုိ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ စီးေနၿပီ၊

မွတ္တမ္းမွာပါတဲ့ ေနရာေတြမွာလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ လူေတြသစၥာကတိ

မတည္ၾကေတာ့လုိ႔ ျမ ဘုရားေရာ ေဆးပင္ေတြေရာ AလုိAေလ်ာက္
ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေျပာ တယ္၊
ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေAာင္ တက္ဖုိ႔ ေနာင္စငဲ့သားေတြက ခြင့္ေပးပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္ ေတာ႐ုိင္းတိရစၦာန္ေတြ Aားႀကီးလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ
Aက်ိဳးမ႐ွိတဲ့Aတူ ဒုကၡမခံေတာ့ဘဲ ျပန္လာခဲ့ တာပဲ Aဘရဲ႕ "
ဘုရင္Aေၾကာင္း လံုး၀မွ ေလသံမဟဘဲ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာျပလုိက္၏။
" ဘုရင္မဆုိတာေရာ ေတြ႕ခဲ့လား "
ဘာမွ် မသိ႐ွာေသာ Uီးေစာခုိင္က သုိ၀ွက္ထားသည့္ Aေၾကာင္းကုိမွ

" ေတြ႕ေတာ့ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္Aဘ၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔တစ္ေတြက သူတုိ႔ေနရာကုိ

လူစိမ္း၀င္တာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး၊ ၾကာ႐ွည္ လက္မခံရင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိရတယ္၊ Aဘတုိ႔ေပစာ မွတ္တမ္းကေတာ့ တကယ့္ကုိ
Aဖုိးတန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ မွတ္တမ္းတင္ခ့ေ
ဲ ပမယ့္
Aခုမ်က္ျမင္AေျခAေနမွာေတာ့ ယံုတမ္း စကားလုိ ျဖစ္ေနတာပဲ Aဘရဲ႕ "
" ေAးေပါ့ကြယ္၊ Aခုေခတ္လူေတြနဲ႔ မထုိက္တန္ေတာ့လုိ႔

ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္တယ္ပဲ မွတ္ယူရမွာေပါ့ ... "
Uီးေစာခုိင္က ထုိမွ်သာ ေပါ့ဆဆေျပာလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူကုိယ္တုိင္

မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ျဖစ္ခဲ့ရပါလ်က္ ႏွင့္ လက္လႊတ္ရသည္ကုိ သတိရဟန္ျဖင့္
Aတန္ၾကာ ေငးေနၿပီးမွ " ေတာက္ လူယုတ္မာကုိ Aေဖာ္ျပမိလုိ႔ သာေပါ့ကြယ္
မဟုတ္ရင္ ေဆးပင္ေတြ Aဘရတာေပါ့ "

ဟု ေတာက္ေခါက္ကာ မခ်င့္မရဲေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္

ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားကာ မ်က္ႏွာမပ်က္မိ ေAာင္သတိထားလုိက္ရသည္။
ကုိေစာေAာင္ကား တစ္ခြန္းမွ ၀င္ေရာက္ ေျပာဆုိျခင္း မျပဳဘဲ မ်က္စိမွတ္ကာ

ၿငိမ္ေနသည္။ မွိတ္ထားေသာ သူ၏ မ်က္စိတြင္ နန္႔ေနာင္းခါရီကုိ
ျမင္ေနေပသည္။ ၿငိမ္ေနေသာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္မွ စိတ္၀ိညာU္တုိ႔သည္
ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းကုိ ေရာက္ေနေပမည္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္Aတတ္ေတြးမိ၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခရီးထြက္ေနခ်ိန္မွာ Aဘေတာ္ေတာ္ က်န္းမာတယ္

ထင္တယ္၊ Aဘ ၀လာတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားလဲႊလုိက္၏။
" ေAးကြယ္ ... စားေသာက္လုိ႔လဲေကာင္းတယ္၊ Aား ေတာ္ေတာ္

ျပည့္လာလုိ႔ ၿခံAလုပ္ကုိေတာင္ Aဘ ဆင္းလုပ္ေနႏုိင္ၿပီပဲ၊ AဘUီးနဲ႔
မယ္မံႈကလဲ ကူညီၾကတယ္ေလ "
" Aဘက်န္းမာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့၊ ဒါထက္ ကၽြန္ေတာ္

ရန္ကုန္ ျပန္Uီးမယ္Aဘ၊ Aိမ္လဲ ပစ္ထားခဲ့ရတာ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး၊
တုိင္းျပည္AေျခAေနလဲ စံုစမ္းရင္းေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aေၾကာင္းျပ ေျပာဆုိလုိက္သည္။ စိတ္ထဲက စီစU္ခ်က္ကား

စစ္ကုိင္းသုိ႔လုိက္ၿပီး ခင္ခင္ေလး Aား သြားေတြ႕ဆံုရန္ ျဖစ္သည္။
" Aင္း ... Aဘကေတာ့ သားရင္းနဲ႔မျခား ခင္မင္တြယ္တာလုိ႔

မသြားေစခ်င္ေသာ္လဲ ေမာင္ရင့္ Aေၾကာင္း ျပခ်က္ကလဲ ခုိင္လံုေနေတာ့
တားလုိ႔မျဖစ္ေပဘူး၊ ဘယ္ေတာ့သြားမလဲ "

" ႏ်စ္ရက္ ေလာက္ Aေမာေျဖၿပီးမွ သြားမယ္ Aဘ၊ ေဒၚမံႈကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္

ထားခဲ့Uီးမယ္ေနာ္ Aဘ၊ AေျခAေန ၾကည့္ၿပီး ေခၚသင့္မွ ျပန္ေခၚမယ္ "
" ေAး ... ေAး၊ ၾကည့္ စီစU္ေပါ့ သားရယ္၊ ေၾသာ္ ... စစ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တာ
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနေပါ့၊ လူေတြ ဒီဒုကၡဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ပါ့မလဲ "
Uီးေစာခုိင္က ညည္းညည္းညဴညဴေျပာကာ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သားျဖစ္သူ

ကုိေစာေAာင္Aား ငံု႔ၾကည့္လုိက္ၿပီး ...
" သားလဲ ေမာေမာနဲ႔ Aိပ္ေပ်ာ္သြား႐ွာၿပီ။ ကဲ ... AေမာေျဖၾကUီး၊ Aဘလဲ

ၿခံထဲဆင္းလုိက္Uီးမယ္ "
Uီးေစာခုိင္က ေျပာဆုိကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ... Aဘ "
-------------------
Aခန္း(၁၇)
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိး ပဲစားေခ်ာင္သုိ႔ ေပါ့ပါး သြက္လက္ေသာ

ေျခလွမ္းျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ ပဲစားေခ်ာင္မွာ Aုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာေတာ္ႀကီး၏
စည္းကမ္း စနစ္က်မႈေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း။
ေနထုိင္သူမ်ား ေသ၀ပ္လိမၼာ၍တစ္ေၾကာင္း၊ ဆူဆူညံညံ လူသံဟူ၍

မၾကားရေလာက္ေAာင္ ေAးခ်မ္းဆိတ္ ၿငိမ္လွသည္။
ေခ်ာင္Aတြင္း႐ွိ မိမိတုိ႔ ခုိေAာင္းရာ ေက်ာင္းဇရပ္မွ Aျပင္ပသုိ႔

Aေရးတႀကီးကိစၥမ႐ွိဘဲ ကူးသန္းသြားလာ ထြက္ခြာျခင္းမ႐ွိ၍လည္း
Aမွတ္မဲ့ၾကည့္ေသာ္ ရဟန္း႐ွင္လူ၏ Aရိပ္Aေရာင္ကုိပင္ မျမင္ရေAာင္
႐ွင္းေန သည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ခင္ခင္ေလးတုိ႔ ႐ွိမွ႐ွိၾကပါေသးရဲ႕လားဟူေသာ

ဇေ၀ဇ၀ါစိတ္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့၏။ Aဆင္ သင့္ပင္ စိပ္ပုတီးကုိင္ကာ
တရားထုိင္ရာမွ ထြက္လာေသာ Uီးထြန္းသစ္Aား ျမင္ရသျဖင့္
၀မ္းသာစြာAသံျပဳ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
ခင္ခင္ေလးသည္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခိုင္ကုိ

ျမင္ရေသာAခါ ၀မ္းသာမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနရွာသည္။
သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ကိန္းေAာင္းေမြ႕ေလ်ာ္ရာ ဤေဒသမွာ ဒုကၡသည္Aျဖစ္

လာေရာက္မွီခုိေနၾကသည့္ Aခုိက္ Aိမ္ေထာင္ျပဳရန္မ်ာ မသင့္ေတာ္၍
တစ္ေၾကာင္း၊ တုိင္းျပည္ AေျခAေနေကာင္းမွ တင့္တင့္တယ္ တယ္
လက္ထပ္မည္ဟူေသာ ရည္စူးခ်က္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္
ခင္ခင္ေလးသည္ သစၥာရွိရွိ ပိရိေသ၀ပ္စြာ Iေႁႏၵရရ ေနလာခဲ့ၾကရာမွ
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကုိ တစ္ျပည္လံုးက ေတာ္လွန္ေသာAခ်ိန္သုိ႔
ေရာက္လာေလသည္။
ေျပးရင္းလႊားရင္း ေတြ႕ရာျမင္ရာကုိ Aကုန္ရမ္းကား ေမႊေႏွာက္

သြားတတ္ေသာ ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္ တထိတ္ ထိတ္တလန္႔လန္႔
ေနရေသာAခ်ိန္မွာ Aပ်ိဳA႐ြယ္မိန္းကေလးမ်ား
Aႏၱရာယ္Aမ်ားဆံုးျဖစ္သည့္Aေလ်ာက္ ကိုမ်ိဳးခုိင္သည္ မိမိကုိယ္တုိင္က
လက္ဖ်ားႏွင့္ မထိရက္ခဲ့ေသာ ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလးAား မ်က္စိေAာက္က
Aေပ်ာက္မခံႏုိင္ေAာင္ စုိးရိမ္ပူပန္ေနမိေလသည္။
စီကနဲ ညံကနဲၾကားလွ်င္ ပဲစားေခ်ာင္းAတြင္း႐ွိ ေယာက္်ားသားမွန္သမွ် မိမိတို႔

သက္ဆုိင္ရာ မိန္းမသား မ်ား၊ ကေလးမ်ားကုိ လံုၿခံဳရာသုိ႔
ကြက္၀ွက္ၾကရသည္မွာ ဒုကၡႀကီးေလးလွပါေတာ့သည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္ စုိးရိမ္ပူပန္သည့္ Aတုိင္းပင္ ဂ်ပန္တစ္စုသည္ ပဲစားေခ်ာင္သုိ႔

တစ္ေန႔ေသာAခါ ဆုိက္ေရာက္ လာ၏။
ရဟန္း သာမေဏမ်ားမွလဲြ၍ ဒုကၡသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ား

ေ႐ွာင္႐ွားပုန္းေAာင္းၾကသည္တြင္ ကံဆုိး႐ွာ ေသာ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္
ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔မွာ ေ႐ွာင္တိမ္းခ်ိန္မရလုိက္ဘဲ ဂ်ပန္မ်ား မိသြားေလေတာ့သည္။
ႀကီးႏွင့္တုပ္ကာ ဆဲြထုတ္သြားသည္ကုိ ခင္ခင္ေလးႏွင့္တကြ

ပုန္းေAာင္းေနသူမ်ားပင္ မသိလုိက္ၾကေခ်။ ပဲ စားေခ်ာင္မွ
ေတာ္ေတာ္ေ၀းေသာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုသုိ႔ေရာက္မွ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ဂ်ပန္မ်ားက ႐ုိက္ႏွက္စစ္ေဆးၾကေလသည္။
" ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္က စစ္သားေတြ ဒီမွာ ေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာ သိတယ္၊

သူတုိ႔ ဘယ္နားမွာေနလဲ ...
စကားျပန္မွတစ္ဆင့္ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္က ေမးလုိက္၏။ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ လံုး၀မသိေခ်။ မသိေၾကာင္း ေျပာ၍လည္း မသက္သာ
A႐ုိက္ခံရသည္။ သိပါသည္ ဆုိရေAာင္လည္း ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေတြ
ေရာက္လာသည့္ သတင္းကုိ သုိးသုိး သန္႔သန္႔မွ်ပင္ မၾကားမိ။
" ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မွန္တဲ့Aတုိင္း ေျပာၾကပါ ...၊ မေျပာရင္

Aခုခ်က္ခ်င္းသတ္လိမ့္မယ္ "
စကားျပန္က ေလသံမာေက်ာေက်ာျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ

မေျပာလည္းသတ္၊ ေျပာလည္း သတ္မည့္သူမ်ားAား Aသနားခံ
ေတာင္းပန္လုိစိတ္ မ႐ွိေတာ့ေခ်။

ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ဆိတ္ဆိတ္သာေနသည္။ Uီးထြန္းသစ္ကသာ လြတ္လုိလြတ္ျငား

ေတာင္းပန္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ Aေၾကာင္းမထူးေခ်။
" တစ္ခြန္းေမး တစ္ခါရုိက္ ျဖစ္ေနရာ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔

ထုိင္ပင္မထုိင္ႏိုင္ၾကေတာ့ေခ်။ ေျမေပၚမွာ တံုးလံုးလဲကာ ဂ်ပန္မ်ား၏
စစ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေသနတ္ဒင္ေAာက္တြင္ လိမ့္ေနၾကေလသည္။
ထုိAခုိက္ ဆူညံစြာ ျမည္ဟည္းထြက္ေပၚလာေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္

တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂ်ပန္Aခ်ိဳ႕သည္ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔Aေပၚသုိ႔ ပံုလ်က္
ထပ္လ်က္ လဲက်ၾကေလသည္။ က်န္ဂ်ပန္မ်ားမွာ ေၾကာက္ ကန္ကန္သည့္
သေဘာျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ရင္း ေတာင္ေAာက္ လွ်ိဳႀကီးAတြင္းသုိ႔
ေျပးဆင္းေပ်ာက္ ကြယ္ကုန္ၾကသည္။
A႐ုိးေၾကလုမွ် ႐ုိက္ႏွက္ထားေသာ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးတုပ္ထားျခင္း

ခံေနရေသာ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ တုိ႔မွာ Aေပၚမွ ပိေနေသာ ဂ်ပန္မ်ား၏
ကုိယ္ခႏၶာႀကီးမ်ားကုိ ဖယ္႐ွားရန္ မတတ္ႏုိင္ဘဲ ႐ွိေနစU္မွာ AေျပးAလႊား
လာေသာ ေျခသံမ်ားႏွင့္Aတူ ...
" ရဲေဘာ္တုိ႔ ေတာင္ေAာက္ ဆင္းေျပးတဲ့Aေကာင္ေတြကုိ

ေတာင္ေျခမွာေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက တာ၀န္ ယူလိမ့္မယ္၊
ဆက္မလုိက္ၾကနဲ႔ေတာ့ ဟုိလူႏွစ္ေယာက္ေသၿပီလား၊ ႐ွင္ေနေသးလား၊
ျမန္ျမန္ယူထုတ္ၾက စမ္း"
ဟူေသာ ခပ္Aုပ္Aုပ္ေျပာလုိက္သည့္ Aမိန္႔သံကုိ ာကားရသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ထုိAသံကုိ နားစြင့္ေထာင္ လုိက္မိသည္။

ထုိAခုိက္ Aေပၚမွပိေနေသာ ဂ်ပန္ ကုိယ္ခႏၶာမ်ားကုိ ဆဲြခ်လုိက္ၾကသျဖင့္

Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔မွာ Aသက္ မွန္မွန္ ျပန္လည္
႐ွဴ႐ိႈက္ႏုိင္ၾကေလသည္။
" မေသေသးဘူး ဗုိလ္ေလး"
ရဲေဘာ္မ်ားက ေျဖလုိက္ၿပီးသည္တြင္ ...
" ကဲ ... ကဲ၊ ေပြ႕ထူၿပီး ႀကိဳးေတြေျဖၾကစမ္း "
ဟု ဗုိလ္ေလးဆုိသူက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား သန္မာေသာ

လက္မ်ားျဖင့္ ေပြ႕ထူဆဲြခ်ီလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဗုိလ္ေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ
ေမာ့ၾကည့္လုိက္၏။
" ညီေလး ရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဗုိလ္ေလးAား မိခင္ကုိ သားငယ္ဖက္သလုိ

ဖက္ၿပီး လိႈက္လွဲစြာ ေခၚလုိက္၏။
" ဟင္ ... Aစ္ကုိ "
ဗုိလ္ေလးေစာေAာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ေပြ႕ထားရာမွ Aံ့Aားသင့္စာြ

ထူးလုိက္သည္။
" ျဖစ္ရေလ Aစ္ကုိရယ္ ...၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေတြေပလုိ႔ေပါ့၊ ဟုိUီးက

Aစ္ကုိ႔Aေဖလား "
ကုိေစာေAာင္ က ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္ကုိ ခ်ိနဲ႔ပင္ပန္းစြာမွီေနေသာ

Uီးထြန္းသစ္Aားၾကည့္ၿပီး ေမး လုိက္သည္။

" ဆုိပါေတာ့ညီေလး၊ ေနပါUီး။ ညီေလးက စစ္ထဲ ဘယ္တုန္းက၀င္ၿပီး

စစ္ဗုိလ္ျဖစ္လုိက္တာလဲကြယ္ "
" ဂ်ပန္ေတြေၾကာင့္ ၀င္တယ္ဆုိပါေတာ့ Aစ္ကုိ၊ သထံုကAစ္ကုိ

ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ပဲစိတ္ညစ္ လြင့္ပါးခဲ့တယ္ "
ကုိေစာေAာင္က စကားကုိရပ္လုိက္ၿပီး Eရာ၀တီျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းဆီမွ

မိႈင္းမိႈင္းေရာင္ေျပး တိမ္ႏွင့္ ေထြးေနေသာ မႏၱေလးေတာင္ဆီကုိ
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာမသိမသာ ညိဴးသြား႐ွာသည္။
ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းႏွင့္ နန္ေနာင္းခါရီကုိ လြမ္းမိ႐ွာေၾကာင္း

ကုိမ်ိဳးခုိင္ကေကာင္းစြာ Aကဲခတ္လုိက္မိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေစာေAာင္က
AမူAယာမပ်က္ေစဘဲ လ်င္ျမန္စြာ စကားဆက္လုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿခံက Aစ္ကုိသိတဲ့Aတုိင္း သစ္ပင္Aုပ္ကေကာင္း၊ စားပင္

သီးပင္ေတြကလဲမ်ား၊ ၿခံေနာက္ ကလဲောနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းဆုိေတာ့
ဂ်ပန္ေတြက မ်က္စိက်ဟန္တူပါတယ္၊ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိစၥတစ္ခုန႔ဲ
က်ိဳက္ထုိဘက္သြားေနတဲ့Aခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္စစ္တပ္တစ္ခုေရာက္လာၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿခံကုိ သိမ္း တယ္တဲ့ Aစ္ကုိရယ္၊ Aိမ္မွာ႐ွိေနတဲ့ Aဘြားႀကီး
Aဘုိးႀကီးေတြကုိ ႏွင္ထုတ္တယ္တဲ့၊ သူတုိ႔သံုးေယာက္လဲ သယ္ႏုိင္သေ႐ြ႕
ပစၥည္းကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔႐ွိရာ လုိက္Aလာ
လမ္းမွာေတြ႕တာေပါ့ေလ။ ေဒၚမံႈက ၇န္ကုန္မွာ Aစ္ကုိလဲ႐ွိ။ မ႐ွိလဲေန၊
ရန္ကုန္Aိမ္မွာပဲ ျပန္ေနမယ္ဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ သေဘာတူလုိက္ၿပီး Aေဖနဲ႔
UီးဘုိးUီးကုိပါ လုိက္သြားေစတယ္ "
" ဒါျဖင့္ Aဘတုိ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၾကၿပီေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားျဖတ္ၿပီး ေမးလုိက္၏။

" ေရာက္ပါလိမ့္မယ္ Aစ္ကုိ၊ ေဒၚမံႈနဲ႔Aတူ သြားၾကတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ

ခံျပင္းတာနဲ႔ ရန္ကုန္မလုိက္ေသးဘဲ သထံုကုိ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ၿခံပတ္လည္မွာ
ကင္းခ်ၿပီး ဘယ္သူမွ ၀င္ခြင့္မေပးဘဲ၊ ဂ်ပန္ေတြက စတုိင္က်က်
ေနၾကတာကိုး၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကုိယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး Aလစ္မွာ
ကင္းက်ေနတဲ့ ဂ်ပန္ေလး ေယာက္ကုိ ၀င္သတ္ခ့ၿဲ ပီးမွ
ရန္ကုန္ထြက္လာခဲ့တယ္ ...
" ဒါေပမယ့္ Aစ္ကုိေနတဲ့Aိမ္ကုိ ဘယ္မွာ ႐ွိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္

ေမးမထားမိေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ Aစ္ကုိေရ႕၊ ရန္ကုန္မွာ AေျခAေနမ႐ွိ
တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနေလ ဂ်ပန္ေတြကုိ ေဒါသျဖစ္ေလမုိ႔ စစ္ထဲ ၀င္တာပါပဲ"
ကုိေစာေAာင္က သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ Aဆံုးသတ္လုိက္ၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ တဲြခ်ိကာ

ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" Aခ်ိန္ သိပ္မရဘူး Aစ္ကုိ၊ တာ၀န္က႐ွိေသးတယ္၊ Aစ္ကုိတုိ႔ ေနရာကုိ

လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္၊ ဘယ္မွာေနၾက လဲAစ္ကုိ "
" ပဲစားေခ်ာင္မွာေနတယ္ ညီေလး "
" ကဲ ... သြားၾကစုိ႔၊ ရဲေဘာ္တုိ႔ေရ၊ Uီးႀကီးကုိ တဲြခဲ့ပါကြယ္"
" ခဏျဖစ္ျဖစ္ Aစ္ကုိတုိ႔ေနရာလုိက္ၿပီး AေမာေျဖပါUီး ညီေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကဲြကြာေနေသာ ညီငယ္ေလးAား မခဲႏ

ြ ုိင္သကဲ့သုိ႔
ေတာင္းပန္လုိက္သည္။
" မျဖစ္ေသးဘူးAစ္ကုိ တာ၀န္က႐ွိေသးတယ္၊ Aစ္ကုိတုိ႔ကုိ

ပဲစားေခ်ာင္A၀Aထိ ပုိ႔ေပးႏိုင္မယ္၊ Aထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ၀င္ေတာ့ဘူး၊

ဒါေပမယ့္ မေၾကာက္ပါနဲ႔ Aစ္ကုိ၊ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိး ပတ္၀န္းက်င္မွာ

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ Aၿမဲ႐ွိပါတယ္ "
စကားေျပာရင္း လာခဲ့ၾကရာမွ ပဲစားေခ်ာင္းနား နီးလာသည္။
" ညီေလး ... Aဆင္သင့္တဲ့ Aခါတုိင္း Aစ္ကုိ႔ဆီလာေနာ္ "
" လာပါမယ္ Aစ္ကုိ "
Aေၾကာင္း ညီညြတ္တုိက္ဆုိင္၍ လမ္းႀကံဳ Aခြင့္Aခါသင့္သည့္Aခါတုိင္း

ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔ ရံဖန္ရံခါေတြ႕ၾကရသည္။
၀တၱရားAရ တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ကာ ေျပာဆုိဆက္ဆံသင့္သူကုိ

စကားေျပာေနရေသာ္လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ ၾကည္ႏူးသည့္စိတ္ဟူ၍
လံုး၀မ႐ွိေတာ့ေသာ ကုိေစာေAာင္၏ စိတ္သေဘာကုိ ကိုမ်ိဳးခုိင္
သိလာရေသာAခါ ရင္ထဲမွာ နာမိသည္။
" ညီေလးရယ္ ... ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနစမ္းပါကြယ္။ ညီေလးဘ၀ကုိ ဒီAတုိင္း

တစ္သက္လံုး Aလြမ္းဇာတ္ ခင္းသြားေတာ့မွာလား "
လမ္းႀကံဳ၍ ပဲစားေခ်ာင္ Aျပင္ဘက္မွာ ကုိေစာေAာင္

ေရာက္လာသည့္Aခုိက္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က မခ်ိတင္ကဲ ေမးလုိက္၏။
ကုိေစာေAာင္သည္ ေျခာက္ေသြ႕စြာ မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိတဲ့A႐ြယ္ ေက်ာင္းသား A႐ြယ္က စၿပီး Aခ်စ္ေရးကုိ

လံုးလံုး စိတ္မကူးခဲ့ဘူးAစ္ကုိ၊ မိန္းမဆုိတာကုိ ခ်စ္ရမွန္းေတာင္ မသိခ့ပ
ဲ ါဘူး
...

" နန္႔ေနာင္းခါရီကုိ ေတြ႕ေတာ့ စိတ္ကုိ ဘယ္လုိဆံုးမလုိ႔မွ မရေAာင္

ခ်စ္ခဲ့တယ္၊ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ခ်စ္ခြင့္မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကုိ
စိတ္နာမိတယ္၊ ကုသုိလ္ကံေပါ့ေလ"
ကုိေစာေAာင္က ေျပာကာေငးေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း ဘာမွ

မေျပာသာေတာ့ဘဲ ကုိေစာေAာင္ကုိ စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကည့္ေနမိ၏။
ကုိေစာေAာင္သည္ ေတာေတာင္ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းကုိ ေငးစုိက္ေနရာမွ ..
" ေၾသာ္ ... နန္႔ေနာင္းခါရီ၊ သူ႔ေ႐ွ႕မွာ မျမင္ရက္ပါဘူးလုိ႔ Aသက္ကုိ

ကယ္တင္ၿပီး Aေ၀းႏွင္ခဲ့တဲ့ ေနာင္စငဲ့ ဘုရင္မႀကီးရယ္ "
ဟု Aသည္းမွကဲြAက္ ထြက္လာေသာ Aသံျဖင့္ တမ္းတလုိက္၏။
" ညီေလးရယ္၊ တစ္ကုိယ္တည္းေနေလ ေဆြးေလေပါ့၊ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္

ျဖစ္သြားေAာင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေယာက္န႔ဲ
လက္ထပ္လုိက္ပါလားကြယ္၊ ညီေလးဘ၀လဲ တည္တံ့စုိ ျပည္သြားမွာေပါ့ "
ကုိေစာေAာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ လွည့္ၾကည့္ကာ Uီးေခါင္းကုိ ျဖည္းေလးစြာ

ယမ္းလုိက္၏။
" သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္ရက္နဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဘ၀မုိ႔ ခ်ဳပ္တည္းထားလုိက္႐ွာတာ၊

Aစ္ကုိလဲ Aကဲခတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ သူက AစU္Aလာကုိ
ထိန္းသိမ္းေသာAားျဖင့္ ေယာက္်ားမယူဘဲ Aပ်ိဳစင္ဘ၀နဲ႔ ေနသလုိ
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ သူကလဲြရင္ ဘယ္သူ႔မွ မယူခ်င္ဘူး Aစ္ကုိ "
" ႐ူးပါဘိ ညီေလးရာ "
" ဟုတ္ပါတယ္ Aစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနတာပဲ၊ Aခုလုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ေAးေAး

ထုိင္ေနရေလ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေလ ပဲ၊ တုိက္ပဲြေတြ မ်ားမ်ား၀င္ေနရရင္
တာ၀န္မွာ စိတ္၀င္စားၿပီး A႐ူးသက္သာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ Aၿမဲ

တုိက္ပဲြ၀င္ေနခ်င္တယ္၊ ဘယ္တုိက္ပဲြျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သြားပါရေစလုိ႔

Aထက္Aရာ႐ွိထံ ခြင့္ပန္ထား တယ္ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္၏ စကားမွာ သူ႔ဘ၀ သူ႔Aသက္ကုိ ပမာမထားေတာ့ၿပီး

ဟူေသာ Aဓိပၸာယ္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေပၚေနသည္။
တုိက္ပဲြေတြကုိ မေၾကာက္မ႐ြံဆင္ႏဲႊရင္း ေသလုိေသ၊ မေသခဲ့ေသာ္ သူ႔ဘ၀မွာ

ရပ္တည္ရာမရ ပ်က္စီး႐ွာ ေတာ့မည္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ ေတြးမိေသာAခါ
ညီရင္းတစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္မိ႐ွာ၏။
" ျပန္မယ္ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က တံုးတိတိေျပာၿပီး ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။
" ညီေလး ဘယ္ေတာ့ လာUီးမလဲ "
" မေျပာႏုိင္ေသးဘူး Aစ္ကုိ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္ လာႏိုင္မယ္

ထင္တယ္၊ တကယ္လုိ႔ လာ ျဖစ္ရင္ တနဂၤေႏြေန႔ပဲ လာခဲ့မယ္ေနာ္၊ မနက္
ဆယ္နာရီေလာက္ေပါ့ Aစ္ကုိ "
" ေAး ေAး ... Aဲဒီေန႔ Aစ္ကုိ ထြက္ေစာင့္ေနမယ္ "
" ေဟာ ေမာင္ကျဖင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း လုပ္လာျပန္ၿပီ၊ ဘာစိတ္ကူး

ေပါက္လာပါလိမ့္ "
မဟာမိတ္ တပ္မ်ားက ရိကၡာ လက္နက္မ်ား ခ်ေပးသည့္ ေလထီးစ Aျဖဴႏွင့္

Aနီကုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ွာ ေဖြ၀ယ္ယူကာ Aနီႏွင့္ Aျဖဴကုိ
လက္တစ္လံုးမွ်သာ Aစင္းကေလးမ်ားစပ္ေစၿပီး လွပေသာ ပန္းပြားမ်ား
တပ္ထားသည့္ သင္တုိင္း႐ွည္တစ္ထည္ျဖစ္ေAာင္ မည္သူ႔ထံမွာ

ခ်ဳပ္လုပ္ေစခဲ့မွန္း မသိရေသာ သင္တုိင္း Aက်ႌကုိ ယူလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား

ခင္ခင္ေလးက Aံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္၏။
" ခင္ေလးAတြက္ ေမာင္ယူလာခဲ့တာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ၿပံဳးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေျဖလုိက္သည္။
" ဒီသင္တုိင္းႀကီးကုိ ခင္ခင္ေလးက ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေမာင္ရဲ႕ "
" Aုိ ... ပဲစားေခ်ာင္ Aျပင္ဘက္က ေတာင္ကုန္းေစာင္းမ်ာေလ

ေတာစံပယ္ေတြ ပြင့္ေနတာ ေဖြးေနတာပဲ၊ Aဲဒီစံပယ္ပင္ေတြၾကားမွာ
ေဟာဒီသင္တုိင္းကုိ ခင္ေလးက ၀တ္၊ ဆံပင္ကုိ ဖားလ်ားခ်ၿပီး ေတာစံပယ္
Aႏြယ္လုိက္ႀကီး ပြင့္ေနတာကုိ ေခါင္းမွာ ေခြပန္ၿပီး စံပယ္ပင္ေတြၾကားမွာ
ရပ္ေနရင္ေလ ဘယ္ေလာက္ လွလိမ့္မလဲလုိ႔ ေမာင္စိတ္ကူးမိတယ္ ခင္ေလးရဲ႕၊
တနဂၤေႏြေန႔က်ရင္ေလ Aဲဒီေနရာကုိ ေမာင္တုိ႔ သြားရ ေAာင္၊
သင္တုိင္းကုိ၀တ္တာ လြယ္ပါတယ္၊ ခင္ေလး Aခု
Aက်ႌလံုခ်ည္၀တ္တဲ့Aတုိင္း ခၽြတ္လဲဖုိ႔ မလုိပါ ဘူး၊ Aေပၚကတပ္ၿပီး ေခါင္းစြပ္
၀တ္လုိက္႐ံုပါ၊ ခင္ေလး Aဲဒီလုိ၀တ္တာ ေမာင္ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ပါ "
"ေမာင္တစ္ေယာက္ဟာေလ Aင္မတန္ ႐ွာ႐ွာေဖြေဖြ စိတ္ကူးတတ္တယ္ "
ခင္ေလးက ခ်စ္စဖြယ္ၿပံဳးၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
" ၀တ္ျပမယ္ မဟုတ္လား ခင္ေလး "
" ေမာင့္သေဘာပါ၊ ဘယ္Aခ်ိန္၀တ္ျပရမလဲ "
Aၿမဲတမ္း ကုိမ်ိဳးသေဘာကုိ လုိက္ေလ်ာခဲ့ေသာ ခင္ခင္ေလးက

Aေလွ်ာ့ေပးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခိုင္က Aတန္ငယ္ စU္းစားေနၿပီးမွ ...

" ေတာစံပယ္ေတြ ပြင့္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေစာင္းကေလးကုိ သိတယ္

မဟုတ္လား၊ ခင္ေလးနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ တစ္ေန႔က လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
ေရာက္ၾကေသးတယ္ေလ "
" သိပါတယ္ ေမာင္ရဲ႕ "
" ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွာ ေတာစံပယ္ ပန္းခ်ံဳၾကားမွာ ေမာင္ေျပာတဲ့Aတုိင္း

၀တ္စားဆင္ယင္ၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းေAာင္ ရပ္ေနတဲ့ ခင္ခင္ေလးကုိ
ေမာင္ေတြ႕ခ်င္တယ္ "
" သေဘာေတာ္Aတုိင္းပါလုိ႔ ေျပာခဲ့ပါၿပီ ေမာင္ရဲ႕၊ ကဲ ... ေပး ...

ေမာင့္သင္တုိင္းႀကီး သိမ္းခဲ့ၿပီး ေဖေဖ့ကုိ ထမင္းသြားေကၽြးရUီးမယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ လက္ထဲမွ သင္တုိင္းကုိ ခင္ခင္ေလးက လွမ္းယူကာ

လွည့္ထြက္သြားသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မႈန္ မိႈင္းေသာ မ်က္လံုးျဖင့္
ခင္ခင္ေလးAား မ်က္ေတာင္မခပ္ စုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး စိတ္ကုိ
တင္းလုိက္သည့္ Aလား Aံခဲလုိက္ေလသည္။
" ေဟာ ... ညီေလးနဲ႔ Aစ္ကုိ ခ်ိန္းထားသလုိ ၿပိဳင္တူ ေရာက္လာတာ

ဟန္က်လုိက္တာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သူႏွင့္ၿပိဳင္တူ ေရာက္လာေသာ ကုိေစာေAာင္ကုိ ဖက္ၿပီး

၀မ္းသာAားရဟန္ျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
" ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ မလာေတာ့ဘူးလုိ႔လဲ Aစ္ကုိ၊ ေနာက္ေတာ့ Aစ္ကုိ

ေစာင့္ေနမယ္လုိ႔ ေတြးမိတာနဲ႔ ထြက္ လာတာ .... "

" ညီေလး လာတာ ကံေကာင္းသြားတာေပါ့၊ ညီေလး ၀မ္းသာစရာ

သတင္းတစ္ခု Aစ္ကုိ ေျပာျပမလုိ႔ "
" ဘာလဲ Aစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က Aံ့ၾသဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
" ညီေလးရဲ႕ ေနာင္စငဲ့ဘုရင္မ နန္႔ေနာင္းခါရီေပါ့ "
" ခင္ဗွာ - သူ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲAစ္ကုိ "
ကုိေစာေAာင္က စိတ္၀င္စားစြာ ေမးလုိက္၏။
" ဒီ ... စစ္ကုိင္းကုိ ေရာက္ေနတယ္ "
" ဘာ ... ဘာ ... Aစ္ကုိ သူ ဒီကုိ ေရာက္ေနတယ္ ဟုတ္လား "
ကုိေစာေAာင္က ထခုန္မတတ္ Aံ့ၾသသြားေလသည္။
" ဟုတ္တယ္ညီေလး ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘ၀ ဇာတ္ျမႇဳပ္ထားတယ္၊

ျမန္မာလုိပဲ၀တ္တယ္၊ ျမန္မာလုိပဲေျပာတယ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါ လူAလစ္မွာ
ေဟာဒီ ေတာင္ကုန္းေစာင္းက စံပယ္ခ်ံဳနားကုိ ေနာင္စငဲ့ဘုရင္မ Aဆင္Aျပင္
မ်ိဳးနဲ႔ လာတတတ္တယ္၊ သူလာမယ္ဆုိတာ သတင္းရလုိ႔ Aစ္ကုိက
ညီေလးကုိ ေမွ်ာ္ေနတာ "
" Aစ္ကုိ တကယ္ေျပာတာလား "

ကုိေစာေAာင္သည္ မယံုႏိုင္ေAာင္ ၀မ္းေျမာက္Aံ့ၾသမိသည္။ Aၿမဲတန္း

မိႈင္းညိဳ႕ေရာင္သန္းေနေသာ မ်က္ႏွာသည္ တိမ္ကင္းေသာ လမင္းလုိ
၀င္း၀င္းပပၾကည္လင္ ႐ႊင္လန္းေနသည္။
" တကယ္ပါညီေလးရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ Aစ္ကုိေျပာတာ နားေထာင္ရမယ္၊

႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ညီေလးသြား မေတြ႕ရဘူး၊ စကားမေျပာရဘူး၊ သူ႔ကုိ
ဘယ္Aခါကမွမသိဘူး မကၽြမ္းဘူးသလုိေနရမယ္၊ ညီေလးတုိ႔ႏွစ္
ေယာက္ေနရာက်ေAာင္ Aစ္ကုိ႔တာ၀န္ထား၊ ညီေလး
Aထူးသတိထားရမွာက သူ႔ကုိ ေနာင္စငဲ့ဘုရင္မ နန္႔ေနာင္းခါရီဆုိတာ လံုး၀
ေလသံမတိမ္းနဲ႔ေနာ္ ... Aခုတင္က Aစ္ကုိေျပာသလုိ သူ႔ဘ၀သူ
ဇာတ္ျမႇဳပ္ေနတာ ညီေလးရဲ႕ ... "
ကုိေစာေAာင္ကား ၀မ္းသာလံုးဆုိ႔ေနသည့္ Aလား စကားပင္

မေျပာႏုိင္ေAာင္ျဖစ္ကာ ၾကည္လင္႐ႊင္ျမဴးစြာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
ေခါင္းကုိသာ Aတြင္ညိတ္ေနေလသည္။
" ဘာ ညီေလး ... ဒီခ်ံဳAကြယ္က ေစာင့္ၾကည့္ေန ... ညီေလး ေသနတ္ႀကီးကုိ

Aစ္ကုိ႔ေပးစမ္းပါကြယ္...၊ စစ္သားေသနတ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ "
ကုိေစာေAာင္က ခါးတြင္ခ်ိပ္ထားေသာ ေျခာက္လံုးျပဴး ခါးပတ္ကုိ

ျဖဳတ္ျပလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စတုိင္ပါ ပါသူ႔ခါးတြင္ ပတ္လုိက္ၿပီး ...
" ဒီလုိဆုေိေတာ့ Aစ္ကုိလဲ၊ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ဗုိလ္ႀကီးနဲ႔ တူမသြားဘူးလား

ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေတာစံပယ္ေတြ ေဖြးေနေAာင္ ပြင့ေနေသာ

ခပ္လွမ္းလွမ္း ေတာင္ကုန္းေစာင္းကေလးသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ခြာသြားသျဖင့္

ကုိေစာေAာင္သည္ Aစ္ကုိ ဘာျဖစ္သြား ပါလိမ့္ ဟူေသာ Aေတြးျဖင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္သြားရာ ေတာင္ကုန္းေစာင္းကေလးကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။
ကုိေစာေAာင္မ်ာ မွင္သက္မိသလုိ ျဖစ္သြားေလသည္။ AျဖဴAနီစင္း

သင္တုိင္းကုိ ၀တ္ကာ ဆံပင္ ဖားလ်ားခ်ထားေသာ Uီးေခါင္းတြင္
ေတာစံပယ္တစ္ႏြယ္ကုိ Aေခြလုိက္ ပန္ဆင္ၿပီး၊ ျဖဴေဖြးေသာ Aပြင့္မ်ား
ခဲေနသည့္ ေတာစံပယ္ခ်ံဳၾကားမွာ ၿပံဳးရယ္႐ႊင္ခ်ိဳေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ရပ္ေနေသာ
ခင္ခင္ေလးကား ... ေနာင္စငဲ့ ဘုရင္မ နန္႔ေနာင္းခါရီႏွင့္ ႐ုပ္ဆင္းသ႑ာန္
တူညီလွေပသည္။
ကုိေစာေAာင္၏ မ်က္လံုးတြင္ကား နန္႔ေနာင္းခါရီAစစ္ပင္ ျဖစ္ေနသည္။
" ခင္ေလး Aခုလုိ ဆင္ယင္ထားတာ ေမာင့္ စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ရဲ႕လား "
ခင္ခင္ေလးက သူ႔ေ႐ွ႕ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ၿပံဳးၿပံဳးေလး

" Aုိ ... ခင္ေလး သိပ္လွပါလားကြယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးမ်ားက ရီေ၀ကာ Aသံမွာ

Aက္ေနသည္ကုိကား ခင္ခင္ေလး သတိမထားမိေခ်။
" Aလုိ ... ေမာင္က စစ္ခါးပတ္နဲ႔၊ ေျခာက္လံုးျပဴးနဲ႔ ပါကလား...

ဘယ္ကရလာတာလဲေမာင္ရဲ႕ "
ခင္ခင္ေလးက Aံ့ၾသသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က တစ္စံုတစ္ရာ

ျပန္မေျဖမီ ခင္ခင္ေလးေနာက္ဘက္ ခ်ံဳကြယ္မွ လူသံုးေယာက္
ဘြားခနဲေပၚလာသည္။

ဓား႐ွည္ တစ္ေခ်ာင္းစီ ကုိင္ထားေသာ လူဆုိးသံုးေယာက္Aနက္

တစ္ေယာက္က ခင္ခင္ေလး ပါးစပ္ကုိ ပိတ္ခါ ခ်ဳပ္ကုိင္သည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္က ကုိမ်ိဳးခုိင္ထံ ေျပးသြားၾကၿပီး ခ်ဳပ္ကုိင္လုိက္၏။
" မေAာ္နဲ႔ေနာ္ ေသသြားမယ္ "
ဟူ၍လည္း ႀကိမ္းလုိက္ၾက၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား ခုခံ႐ုန္းကန္ျခင္းမျပဳေပ။ လူဆုိးႏွစ္ေယာက္ သူ႔Aနား

ေရာက္လာသည့္ Aခ်ိန္ကပင္ ေျမေပၚ သုိ႔ဒူးတုပ္ထုိင္ခ်ကာ လက္Aုပ္ခ်ီမုိး
႐ွိခုိး ေတာင္းပန္ေနေတာ့သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္ Aသက္ကုိ ခ်မ္းသာေပးပါခင္ဗ်ာ၊ ဟုိမိန္းမကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔

သေဘာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မသတ္ၾကပါနဲ႔ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ငုိသံပါႀကီးႏွင့္ တုန္တုန္ခုိက္ခုိက္ ေတာင္းပန္ေနသည္ကုိ

ျမင္ၾကားရေသာ ခင္ခင္ေလးသည္ လူဆုိး လက္က ဓားကုိသာ လုယူ၍ ရပါက
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Aေသခုတ္သတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။
ေျခာက္လံုးျပဴး ေသနတ္ႀကီး တစ္လက္လံုး ႐ိွေနပါလ်က္ႏွင့္ ဓား႐ွည္မွ်သာ

ကုိင္ထားေသာ လူဆုိးကုိ ခုခံျခင္း မျပဳဘဲ ငုိေတာ့မလုိ ႐ွိခုိးေတာင္းပန္ေနေသာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aစား မ်ားစြာ ႐ွက္မိေတာ့သည္။ ခင္ခင္ေလးသည္ သူ႔Aား
ခ်ဳပ္ကုိင္ထားေသာ လူဆုိးလက္မွ ႐ုန္းကန္ထြက္ရန္ပင္ သတိမရေတာ့ဘဲ
မုန္းတီး႐ြံ႐ွာ စက္ဆုတ္စြာေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း
ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းၾကပ္စြာ ကုိက္ထားလုိက္၏။

ခ်ံဳထဲမွ မွင္တက္မိသလုိ ၾကည့္ေနေသာ ကုိေစာေAာင္သည္

က်ားပ်ိဳတစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ခုန္ထြက္လာသည္။
" ေျပးဟ ... ေျပးဟ၊ ဒီလူကုိ တုိ႔သံုးေယာက္ ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သတၱိေရာ

ခြန္Aားေရာ တုိ႔ထက္သာတယ္ "
ကုိေစာေAာင္ Aနားမေရာက္မီပင္ လူဆုိး သံုးေယာက္သည္ Aခ်င္းခ်င္း

သတိေပးေျပာဆုိကာ လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ေျပးၾကေလေတာ့၏။
" Aမယ္ေလး ညီေလး ေရာက္လာေပလုိ႔သာ၊ မဟုတ္ရင္ Aစ္ကုိတုိ႔ေသမွာ

ညီေလးရဲ႕ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က တုန္ယင္ေသာAသံျဖင့္ ဆီးေျပာလုိက္၏။
" Aစ္ကုိတုိ႔ AနာAက်င္ မျဖစ္ပါဘူးေနာ္ "
ကုိေစာေAာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးAား တစ္လွည့္စီ ၾကည့္ရင္း

" Aစ္ကုိက Aနာလဲ မခံခ်င္ဘူး၊ Aေသလဲ မခံႏုိင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကုိ

႐ွိခုိးေတာင္းပန္ရတာေပါ့၊ ခင္ေလးရာ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ Aေမးကုိ ခင္ခင္ေလးက မေျဖေပ။ Aက်ႌ လံုခ်ည္ျပည့္စံုစာြ

၀တ္ဆင္ထားေသာသူ၏ ကုိယ္ေပၚက ထပ္၀တ္ထားေသာ
သင္တုိင္းကုိခၽြတ္ကာ လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ဖားလ်ားခ်ထားေသာ ဆံပင္ကုိ
စုကုိင္ကာ တစ္ပတ္လွ်ိဳ ထံုးလုိက္ၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာကုိ
Aစိမ္း၀ါးစားေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ တင္းမာစြာ ၾကည့္ေနသည္။

" ေၾကာက္လုိက္တာ ခင္ေလးရာ၊ ကုိယ္ ဒီမွာ ၾကာၾကာမေနရဲေတာ့ဘူး၊

ျပန္မယ္၊ ခင္ေလး မေၾကာက္ဘူး လား "
ကုိေစာေAာင္ထံမွ ယူထားေသာ ေျခာက္လံုးျပဴး ခါးပတ္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိငက

္
ျဖဳတ္ကာ ျပန္ေပးၿပီး ေျပးေတာ့ မည့္ဟန္မ်ိဳးျပင္ကာ ခင္ေလးAား
" ႐ွင္က Aင္မတန္ ျမတ္ႏုိး Aားကုိးစရာေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့

ဟုိလူေတြက တစ္ျပန္ေက်ာ့လာၿပီး သတ္လုိ႔ေသေနUီးမယ္ ျမန္ျမန္ေျပး၊
ကၽြန္မကုိ Aေဖာ္မညွိနဲ႔၊ ကၽြန္မ သေဘာAတုိင္း ေၾကာက္ခ်င္မွ ေၾကာက္မယ္၊
ျပန္ခ်င္မွ ျပန္မယ္ "
ခင္ခင္ေလးသည္ မုန္းတီး႐ြံ႐ွာျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းတုိ႔ ေရာေထြးေသာ Aသံျဖင့္

စိမ္းကားစြာ ေျပာလုိက္၏။
ဟုိမိန္းမကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔သေဘာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာ မသတ္ၾကပါနဲ႔
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က လူဆုိးမ်ားAား ေတာင္းပန္လုိက္ေသာ Aသံသည္

ခင္ခင္ေလး Aသည္းထဲ နားထဲမွာ မေမ့ႏို္ငေAာင္ စဲြသြားေလသည္။
Aစြမ္းသတၱိနည္းလွ၍ ၾကင္နာမႈ ကင္းေသာ လူေပ်ာ့ လူညံ့တစ္ေယာက္ ကုိမွ
ငါခ်စ္မိေလျခင္းဟု စိတ္ထဲမွာ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္သြားေလသည္။
" ဒါျဖင့္ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေတာ့မယ္၊ မေနေတာ့ဘူး၊ ညီေလး

သူ႔ကုိ ကူညီလုိက္ပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Iေႁႏၵမဲ့စြာပင္ တုန္ယင္ ေၾကာက္႐ြံ႕သည့္ AမူAရာျဖင့္

ပဲစားေခ်ာင္ဘက္သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးေလသည္ကုိ ခင္ခင္ေလးသည္
Aံခဲကာ ၾကည့္လုိက္ေလသည္။
" နာမည္က ခင္ေလးတဲ့လား "

ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ မ၀ႏိုင္ေAာင္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ကုိေစာေAာင္က

" ခင္ခင္ေလးလုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ Aခုလုိ ကူညီကယ္တင္တာ ခင္ေလး

ေက်းဇူးတင္လုိ႔ မဆံုးပါဘူး၊ ေက်းဇူး႐ွင္ကုိ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာ သိပါရေစ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aတြက္ ျဖစ္ရေသာ ေဒါသကုိ ခ်ဳပ္တည္းကာ ခင္ခင္ေလးက Aသံကုိ

နဂုိသံျဖစ္ေAာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္က မ်ိဳးခ်စ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကပါ၊ နာမည္က ေစာေAာင္လုိ႔

ေခၚပါတယ္ "
" ေၾသာ္ ... ကုိေစာေAာင္တဲ့လား "
ခင္ခင္ေလးက Aလုိက္သင့္ တံု႔ျပန္လုိက္ၿပီး ...
" ဒါထက္ Aခုနက သူရဲေကာင္းႀကီးနဲ႔ ကုိေစာင္ေAာင္က သိေဟာင္း

ကၽြမ္းေဟာင္းလား "ဟုေမးလုိက္၏။
ခင္ခင္ေလး၏ ႐ုပ္ရည္မွာ နန္႔ေနာင္းခါရီႏွင့္ တူေသာ္လည္း Aသံမွာ လံုး၀

ဆက္စပ္မရေAာင္ ျခားနား သည္ကုိ ကုိေစာေAာင္ သတိထားလုိက္မိ၏။
နန္႔ေနာင္းခါရီ Aသံကခပ္ေလးေလးႏွင့္သာယာသည္။ ခင္ခင္ေလး၏Aသံက

ခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ ၾကည္လင္ ခ်ိဳေAးသည္။ သုိ႔ေသာ္ Aသံက Aေရးမႀကီး
နန္႔ေနာင္းခါရီဟု Aမည္သညာ႐ွိေနေသာ ႐ုပ္ဆင္းသ႑ာန္ကုိ
စဲြလန္းခ်စ္ခင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
" ညီရင္းAစ္ကုိလုိ ခ်စ္ေနတဲ့သူပါ ခင္ေလး၊ ကၽြန္ေတာ္က Aစ္ကုိလုိ႔ေခၚၿပီး

သူက ညီေလးလုိ႔ေခၚပါတယ္၊ ဟုိတေလာက Aစ္ကုိနဲ႔သူ႔Aေဖဆုိတ့ဲ

Aဘုိးႀကီးကုိ ဂ်ပန္ေတြ သတ္မယ့္ဆဲဆဲမွာ ကုိေစာတုိ႔ ကယ္လုိက္ရ

ေသးတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က သူ႔ကိုယ္သူ ကုိေစာဟု နာမည္ထည့္စကားေျပာလုိက္၏။
" ေၾသာ္ ... ေဖေဖနဲ႔ သူ႔ကုိကယ္လုိက္တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္က

ဗုိလ္ေလးေစာေAာင္ ဆုိတာလား "
ခင္ခင္ေလးက Aံ့Aားသင့္ ၀မ္းေျမာက္ ေက်းဇူးတင္ေသာAသံ၊

ခ်ိဳ႐ႊင္ေလးစား ၾကည္ညိဳေသာ မ်က္ႏွာ ထားျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ေလး "
" ေဖေဖဆုိတာ သူ႔Aေဖ မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ေလးAေဖ ကုိေစာရဲ႕၊

ေဖေဖေျပာျပလုိ႔ ေက်းဇူးရွင္ကုိ ခင္ေလး ေတြ႕ခ်င္ေနရတာနဲ႔ Aဆင္သင့္ပါပဲ၊
Aခုလဲတစ္ခါ ခင္ေလးကုိ ကယ္ျပန္ၿပီေနာ္၊ ဘယ္လုိေက်းဇူးေတြေက် ေAာင္
ဆပ္ရပါ့မလဲ၊ ေဖေဖသိရင္ ကုိေစာကုိ ခ်ီးက်ဴးAံုးမွာ "
ကုိေစာေAာင္က သူ႔ကုိယ္သူ ကုိေစာဟု သံုးသည့္Aတုိင္း ခင္ခင္ေလး

ကလည္း လုိက္ေလ်ာၾကည္ျဖဴစြာ ကိုေစာဟူ၍ပင္ ေခၚသည္ကုိ ကုိေစာေAာင္
သည္ Aတုိင္းမသိ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္မိေလသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္မေျပာဘဲ
ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္ႏွာကုိသာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနေလသည္။
ေယာက္်ားပီပီ တည္ၾကည္ခံ့ညားေသာ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ သတၱိခဲ ျမန္မာ့သားေကာင္း

ရတနာ Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္ ၏ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏုိးမႈကုိ AတိAလင္း
ေဖာ္ျပေနေသာ မ်က္လံုးA႐ွိန္ေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္ႏွာ သည္
ပန္းေသြးေရာင္သန္းကာ ေခါင္းငံု႔ေနလုိက္မိသည္။

" ကုိေစာ ျပန္Uီးမယ္ ခင္ေလးရယ္၊ စစ္သားဆုိတာ တာ၀န္မယ့္

Aခ်ိန္လြန္ေAာင္ေနလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး "
မခဲြႏုိင္ မခြာရက္ေသာေလသံျဖင့္ ကုိေစာေAာင္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၿပီးမွ ...
" ေၾသာ္ ... ခင္ေလးတစ္ေယာက္ထဲျပန္လုိ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊

ကုိေစာလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ "
ဟု ေျပာလုိက္သည္။ ခင္ခင္ေလးသည္ ျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳဘဲ ကုိေစာေAာင္ႏွင့္

ရင္ေပါင္းတန္းယွU္ကာ ပဲစား ေခ်ာင္သုိ႔ ေ႐ွ႕႐ႈလာေနရာမွ ...
" ကုိေစာေAာင္ရဲ႕ မိဘဇာတိမ်ိဳး႐ုိးကုိ ခင္ေလးသိပါရေစ၊ ေက်းဇူး႐ွင္

တစ္ေယာက္ျဖစ္လုိ႔ ေနာင္ခါ ကုိေစာ တုိ႔ ႐ွိရာ ေမးျမန္းလာၿပီး
ေက်းဇူးတံု႔ျပန္ရမယ့္ တာ၀န္႐ွိေနပါတယ္ "
ခင္ခင္ေလးက ေမးျမန္းလုိက္သည္။
" ကုိမ်ိဳးခုိင္က Aစ္ကုိAရင္းလုိ ေနတဲ့လူပါ၊ သူ႔ကုိေမးရင္ ကုိေစာရဲ႕

ရာဇ၀င္ကုိ သိပါလိမ့္မယ္ ခင္ခင္ေလး၊ ေက်းဇူးစကား ကုိေတာ့
မေျပာေစခ်င္ဘူး၊ ကုိေစာက ေက်းဇူးကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ကူညီတာ မဟုတ္ပါဘူး
ခင္ေလး"
ကုိေစာေAာင္၏ စကားကုိ ခင္ေလးကမ်ားစြာ ႏွစ္ၿခိဳက္သာြ းသည္။

စိတ္ထားျမင့္ျမတ္လွသည္ဟု Aားကုိး ၾကည္ညိဳေသာ သေဘာေပၚလာမိ၏။
Aျခားသူမ်ားျဖစ္ပါက ေက်းဇူးကုိ မေမ့ရဘူးေနာ္၊ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔
ဆပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ေက်းဇူးဆပ္ခုိင္းတဲ့Aခါက်ေတာ့ ျငင္းမွာလား ဟူေသာ ရိသ့ဲသ့ဲ
စကားကုိေျပာေကာင္း ေျပာ ၾက ေပလိမ့္မည္ ဟု ခင္ခင္ေလးေတြးမိသည္။

ေက်းဇူးကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ကူညီတာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ကုိေစာေAာင္က

သူ႔Aဓိပၸာယ္ႏွင့္သူ ေျပာေစကာမူ ခင္ခင္ေလးကလည္း သူ႔Aဓိပၸာယ္သူ
တစ္မ်ိဳးေကာက္ကာ ရဲ၀ံ့စြာ ျပန္ေမးလုိက္သည္။
" ဒါျဖင့္ ကုိေစာ ဘာကုိေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ကယ္တာလဲ "
ကုိေစာေAာင္Aဖုိ႔ ေရငတ္တံုး ေရတြင္းထဲ က်သြားသျဖင့္ Aလုိက္သင့္ပင္

ေရေသာက္လုိက္၏။
" ခင္ေလးက ကုိေစာျမတ္ႏုိးစဲြလန္း ခ်စ္ခင္တဲ့ ႐ုပ္ရည္႐ွိသူမုိ႔ ခင္ေလးကုိခ်စ္လုိ႔

ကူညီတာပါ၊ ေက်းဇူးဆပ္တာကုိ မလုိခ်င္ဘူး၊ ခင္ေလးကခ်စ္တာကုိပဲ
လုိခ်င္တယ္ "
ခငလခင္ေလးသည္ AႀကီးAက်ယ္ A့ံAားသင့္သာြ းေတာ့၏။

လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာေျခလွမ္းပင္ ရပ္သြား ကာ ကုိေစာေAာင္Aား
Aေငးသား ၾကည့္ေနမိသည္။ ဤမွ်ေလာက္ တုိေတာင္းေသာ
Aခ်ိန္Aတြင္းမွာ ဤကဲ့ သုိ႔ မကြယ္၀ွက္ သြယ္၀ုိက္ျခင္းမ႐ွိဘဲ ပြင့္ပြင့္
လင္းလင္း ေျပာလိမ့္မည္ဟု လံုး၀ မေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့ေခ်။
" စိတ္ဆုိးသြားၿပီလား ခင္ေလး "
ကုိေစာေAာင္ကပါ ရပ္တန္႔ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
" ေနUီး ... ခင္ေလးမ႐ွင္းတာ ေမးပါရေစ၊ ကုိေစာျမတ္ႏုိးစဲြလမ္းခ်စ္ခင္တ့ဲ

႐ုပ္ရည္႐ွိသူမုိ႔ ခင္ေလးကုိ ခ်စ္ တယ္ဆုိေတာ့ ဒီ႐ုပ္ရည္မ်ိဳး႐ွိသူ
မိန္းမတစ္ေယာက္က ကုိေစာကုိ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသလားလုိ႔ သိခ်င္လုိ႔ပါ "
ခင္ခင္ေလး၏ Aေမးေၾကာင့္ ကုိေစာေAာင္က ၿပံဳးလုိက္၏။

" ကုိေစာ Aမွန္Aတုိင္းေျပာေနတယ္လုိ႔ ခင္ေလးယံုၾကည္ပါ။ ကုိေစာ

ခ်စ္သူရည္းစား တစ္ခါမွ မထားခဲ့ဘူး၊ Aစ္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aားလံုး သိပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္ မယံုႏိုင္ေAာင္ ထူးဆန္းတဲ့ သီးသန္႔ကမၻာကေလးတစ္ခုမွာ ခင္ေလး
ကုိေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္၊ AဲဒီAခ်ိန္ကစၿပီး ခင္ေလးကုိ စဲြလမ္းခ်စ္ခင္လ႔ုိ
တစ္ကုိယ္တည္းဘ၀နဲ႔ နီးေAာင္ ဘယ္လုိ ႀကံရမလဲလုိ႔ေတြးရင္း
Aခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရာက Aခုမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုရတာမုိ႔ မကြယ္မ၀ွက္ ဖြင့္ေျပာတာ ပဲ၊
ခင္ေလး ကုိေစာ ကုိ ခ်စ္ႏုိင္မလား "
" ဘယ္ကမၻာမွာမ်ား ခင္ေလးကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါလိမ့္ေနာ္ "
ခင္ခင္ေလးက စိတ္ဆုိးသံ Aလ်U္းမပါဘဲ ကႏဲြ႕ကလ် ခ်စ္စဖြယ္ေမးလုိက္၏။
ခင္ခင္ေလးသည္ ခင္ခင္ေလးသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ေနာင္စငဲ့ဘုရင္မ

နန္႔ေနာင္းခါရီ မဟုတ္ေၾကာင္းကုိကား ကုိေစာေAာင္ ေတြးမိၿပီးျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ စဲြလမ္းခဲ့ေသာ နန္႔ေနာင္းခါရီကုိ ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္မွန္း၍

မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္ရည္ခ်င္း တူညီ ေသာ ခင္ခင္ေလးကုိ
ကုိေစာေAာင္သည္ နန္႔ေနာင္းခါရီ Aမွတ္ထားၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလွ၏။
" Aိပ္မက္ထဲမွာေပါ့ ခင္ေလးရဲ႕၊ ေ၀့လည္လည္ မလုပ္ပါနဲ႔ ခင္ေလးရယ္ ...

ခ်စ္ႏုိင္မယ္ ... မခ်စ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ တိတိ လင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ၊ ကုိေစာက
စစ္သားတစ္ေယာက္ပါ ခင္ေလး ... Aခ်ိန္လဲ မ႐ွိဘူး၊ ခဏခဏလဲ မလာ ႏိုင္
ဘူး၊ တစ္ခါတည္း သိသြားခ်င္တယ္ "
ခင္ခင္ေလး၏ AမူAယာ ေလသံက ခ်စ္ဟန္ေပၚေနသည္ကုိ

Aကဲခတ္မိေသာ ကုိေစာေAာင္က ရဲရဲပင္ ေမးလုိက္ သည္။
ခင္ခင္ေလးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ ကုိေစာေAာင္Aား ေမာၾကည့္ကာ -

" ခင္ေလးက ဟုိ ေတာင္ကုန္းေစာင္းမွာ Aလြယ္တကူလက္ညိဴး

လက္မကေလးနဲ႔ ခ်ိဳးဆိတ္ယူရင္ရေAာင္ ပြင့္ေနတဲ့ ေတာစံပယ္ပန္းကေလးမွ
မဟုတ္ဘဲ၊ စU္းစားဖုိ႔Aခ်ိန္ - ေဖေဖနဲ႔ တုိင္ပင္ဖုိ႔ Aခ်ိန္လဲ ေပးUီးမွာေပါ့
ကုိေစာ ရဲ႕ " ဟု ေျဖၾကားလုိက္သည္။
" ခင္ေလးဘက္က စU္းစားၾကည့္ရင္လဲ ဟုတ္တာေပါ့ေလ၊ ဘယ္ေတာ့

Aေျဖေပးႏုိင္မွာလဲ "
" ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးလုိ႔ တုိင္းျပည္ ေAးခ်မ္းတဲ့Aခါမွာ ခင္ေလးတုိ႔

ရန္ကုန္ျပန္မယ္၊ AဲဒီAခ်ိန္ ကုိေစာ ခင္ေလးတုိ႔ဆီ Aေရာက္လာမယ္ဆုိရင္
တိတိက်က် Aေျဖေပးမယ္ေလ၊ ခင္ေလးတုိ႔ Aိမ္လိပ္စာ ကုိလဲ ေပးခဲ့ပါမယ္ "
" ေကာင္းၿပီ ... ေရာက္ေAာင္လာခဲ့မယ္ ခင္ေလး၊ ကုိေစာAေၾကာင္းကုိေတာ့

Aစ္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိပဲ ေမး ၾကည့္ေနာ္ "
ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ခင္ေလးတုိ႔ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လာေနသည္ကုိ

ပဲစားေခ်ာင္A၀င္ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္ခု Aကြယ္မွာ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ ထုိင္ရင္း၊
ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးတို႔၏ Aရိပ္Aေျခကုိ တိတ္တဆိတ္
ၾကည့္ေနသူ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ရင္တြင္းမွာကား Aသည္းႏွလံုးတုိ႔
ေႂကြျပဳန္းေတာ့မည္သုိ႔ ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ေ၀ဒနာ ကုိ ခံစားရ႐ွာေလသည္။
သမီးေရ လာစမ္းပါကြယ္ ... ေဖေဖ ေျပာစရာ႐ွိေနတယ္ "
ခေရပင္ဘကီး Aရိပ္ေAာက္မွာ ႏွီးေက်ာဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ေAးေAးလူလူ

ထုိင္ေနေသာ Uီးထြန္းသစ္က ေခၚလုိက္သျဖင့္ ခင္ခင္ေလးသည္
ဇရပ္ေပၚမွဆင္းလာၿပီး ဖခင္Aနားမွာ ႐ုိေသစြာ ထုိင္လုိက္သည္။

" တစ္ေန႔ကသမီးနဲ႔ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ပဲစားေခ်ာင္Aျပင္ဘက္ကုိ

လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း လူဆုိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ တယ္ဆုိ "
Uီးထြန္းသစ္ Aေမးေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးက Aံ့Aားသင့္သြားသည္။
" ေဖေဖ ဘယ္လုိသိလဲ "
ခင္ခင္ေလးသည္ ထုိAေၾကာင္းကုိ ဖခင္သိကစိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စုိး၍

မေျပာဘဲေနခဲ့သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က လည္း သူ႔သတၱိနည္း၍
႐ွက္စဖြယ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကုိ လူသိမခံဟု ေတြးခဲ့၏။ ဖခင္Aား
မည္သူေျပာမည္နည္းဟု ေတြးမိ၏။
" ေမာင္မ်ိဳးခုိင္က ေျပာတယ္သမီး၊ သမီးတုိ႔ကုိ ကယ္တာ ေဖေဖ့ ေက်းဇူး႐ွင္

ဗုိလ္ကေလးေစာေAာင္လုိ႔ ေျပာတယ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ ေဖေဖ "
ခင္ခင္ေလးက ေျဖလုိက္သည္။
" သမီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဖေဖ့ကုိ ဒီAေၾကာင္း မေျပာတာလဲ ... "
ခင္ခင္ေလးသည္ Aနည္းငယ္ ေတြေနၿပီးမွ ...
" ဗုိလ္ကေလး ေစာေAာင္ကကယ္လုိ႔ သမီးလြတ္ခဲ့ရတယ္ ဆုိတာ

လူသိမွာ႐ွက္လုိ႔ပါ ေဖေဖ "
ဟု မခံခ်ိမခံသာ ေျပာလုိက္၏။

" Aုိ ... ဘာ႐ွက္စရာလဲ သမီးရဲ႕၊ ဗုိလ္ကေလး ေစာေAာင္ Aေၾကာင္း

ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ေကာင္းေကာင္းသိလုိ႔ ေဖေဖ့ ကုိ ေျပာျပတယ္၊ ဒီဗုိလ္ကေလးက
ဒီဂရီရေပမယ့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းထြက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ မ်ိဳး ႐ုိး ကလဲ
ျမန္မာ့ဘုရင္မင္းျမတ္လက္ထက္က စစ္မႈထမ္း Aမ်ိဳးAႏြယ္
ေဆြသန္႔မ်ိဳးသန္႔ေကာင္းေတြတဲ့... "
" သထံုမွာ ဒူးရင္းၿခံAပုိင္နဲ႔ ပစၥည္းAင္Aား Aသင့္Aတင့္ ႐ွိတ့A

ဲ ျပင္
စိတ္ေနသေဘာထား ဇဲြသတၱိမွာ ဘာမွ ဆုိစရာAျပစ္မ႐ွိတ့A
ဲ ျပင္
Aေပ်ာ္Aပါး သိပ္ကင္းတယ္ ဆုိပါကလား ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ကေတာ့ Aားရပါးရ
ခ်ီးက်ဴး တယ္ သမီးရဲ႕၊ ဒီလုိ တပ္မေတာ္ ဗုိလ္တစ္ေယာက္က
ကယ္တင္တာကုိ သမီး ဘာေၾကာင့္ ႐ွက္ေနရ တာ လဲကြယ္၊ ေက်းဇူး႐ွင္ကုိ
မထိန္၀ွက္ေကာင္းဘူး သမီးရဲ႕ "
Uီးထြန္းသစ္က Aေၾကာင္းရင္းမသိ႐ွာသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ သတင္းပုိ႔ခ်က္မ်ားကုိ

သမီးAားေျပာျပေနသည္။
" သမီ႐ွက္တာက Aဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးပါ ေဖေဖ "
" ေဟ ... ဘယ္လုိလဲ သမီး "
Uီးထြန္းသစ္က Aံ့Aားသင့္ဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ကုိမ်ိဳးခုိင္တစ္ေယာက္လံုး ႐ွိေနပါရက္ႏွင့္ သူ ၀င္ကယ္လုိ႔ လြတ္ရတာ၊

ကုိမ်ိဳးခုိင္ Aတြက္ ႐ွက္လုိ႔ပါ ေဖေဖ "
ခင္ခင္ေလးက ေဒါသသံေႏွာၿပီး ေျပာလုိက္၏။
Aင္း ... ဆုိစမ္းပါUီး၊ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္လဲ Aခု သံုးေလးရက္Aတြင္း

႐ႊင္႐ႊင္လန္းလန္းကုိမ႐ွိဘူး၊ တမိႈင္မိႈင္ တ ေငးေငး နဲ႔"

Uီးထြန္းသစ္က ေျပာလုိက္သည္။
ဟုိ လူဆုိးေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီးတဲ့ Aခ်ိန္ကစၿပီး သမီးသူ႔ကုိ စကားမွ

Aလ်U္းမေျပာတာ၊ သူမိႈင္မွာေပါ့ေဖေဖဖ၊ သမီး သူ႔ကုိ စကားေျပာဖုိ႔မဆုိထားနဲ႔၊
မ်က္ႏွာေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး ေဖေဖ၊ ျဖစ္ပံုက ... "
ခင္ခင္ေလးသည္ လူဆုိးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ရၿပီး ျဖစ္ပ်က္သည့္ AေျခAေနကုိ

တစ္လံုးမက်န္ Aေသးစိတ္ ေျပာျပ လုိက္ၿပီး ...
" ဘယ္ေလာက္ Aားကုိးစရာေကာင္းသလဲ ေဖေဖ၊ သမီကုိ ရက္ရက္စက္စက္

လူဆုိးလက္ ၀ကြက္Aပ္တယ္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးႀကီး႐ွိရက္န႔ဲ
ဓား႐ွည္ကုိင္လူဆုိးကုိ ထုိင္႐ွိခုိးတယ္၊ သမီး တစ္ေယာက္ တည္း ပစ္ထားခဲ့ၿပီး
ကုိယ္လြတ္႐ုန္း ထြက္ေျပးတယ္၊ ဗုိလ္ေလးေစာေAာင္ေၾကာင့္ေပါ့ မဟုတ္ရင္
သမီးဘ၀ကုိ ေတြးေတာင္ မေတြး ၀ံ့ဘူး၊ သမီး သူ႔ကုိ မုန္းတယ္ေဖေဖ၊
လက္ထပ္ဖုိ႔လဲ စိတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး "
ခင္ခင္ေလး က စိတ္နာစြာျဖင့္ ေျပာလုိက္ရာ Uီးထြန္းသစ္သည္ သမီးကုိ

ၾကည့္ေနရာမွ သက္ျပင္းခ်လုိက္၏။
" ေၾသာ္ ... ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ... ဒါေလာက္Aထိ ညံ့ဖ်င္းတဲ့စိတ္႐ွိသကုိး ... "
Uီးထြန္းသစ္ သည္ ယူက်ံဳးမရေျပာလုိက္ၿပီး ဇရပ္ေပၚသုိ႔

လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ Aဆင္သင့္ပင္ ဇရပ္ေ႐ွ႕မွ ၀ရန္တာ သုိ႔
ထြက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ျမင္လုိက္သျဖင့္ ...
" ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ေရ ... လာUီးေဟ့ ခဏ "

ဟု လွမ္းေခၚလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဇရပ္ေပၚမွ ဆင္းလာကာ Uီးထြန္းသစ္

ေ႐ွ႕တြင္ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ထုိင္လုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးကား ကုိမ်ိဳးခုင
ိ ္ကုိ
လံုး၀ မၾကည့္ေခ်။ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ မ်က္ႏွာလဲႊ ေနသည္။
Uီးထြန္းသစ္က သမီးေျပာသည့္Aတုိင္း ျပန္လည္ေျပာျပကာ ...
" ဟုတ္သလား ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ " ဟု ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္ပါတယ္ Uီး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မ်က္ႏ်ာလဲႊေနေသာ ခင္ခင္ေလးAား တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး

Aသံတုိးတုိးျဖင့္ ေျဖလုိက္သည္။
" ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ေယာက္်ားပီသလိမ့္မယ္လုိ႔ Uီး ထင္ထား Aားကုိးခဲ့တယ္ကယ

ြ ္၊
Aခုလုိ ညံ့ဖ်င္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ သတၱိ မ်ိဳး ထားေတာ့ Uီး ႐ွက္လဲ႐ွက္၊
စိတ္လဲမေကာင္းျဖစ္တယ္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ Uီးထြန္းသစ္စကားကုိ ေခါင္းငံု႔နားေထာင္ရာမွ ...
" Uီးနဲ႔ ခင္ေလးတုိ႔ AယူAဆကတစ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္ AယူAဆက တစ္မ်ိဳးပါ "
ဟု တံုးတိတိေျပာလုိက္သည္။ Aသံမွာကား Aက္ကဲြသံ ေပၚေနသည္။
" ဘယ္လုိလဲ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ႐ွင္းစမ္းပါUီး "
Uီးထြန္းသစ္က မေက်နပ္ေသာAသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ခင္ေလးAတြက္ Aသက္စြန္႔ ကယ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္

ေသခ်င္လဲေသသြားမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသရင္ ကၽြန္ေတာ့္
ေက်းဇူး႐ွင္တစ္ေယာက္ကုိ ေက်းဇူးမဆပ္လုိက္ရဘဲ ေနမွာစုိးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
Aေသမခံ ခ်င္တာဘဲUီး "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က Uီးထြန္းသစ္ကုိေရာ ခင္ခင္ေလးကုိေရာ မၾကည့္ မႈန္မိႈင္းရီေ၀ေသာ

မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ Aေ၀းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ ေျပာလုိက္သည္။
" ေၾသာ္ ... ေမာင္ရင့္သေဘာက Aားႏဲြ႕သူ မိန္းမသားတစ္ေယာက္

ဘယ္Aျဖစ္ေရာက္ေရာက္ ငါ မေသၿပီး ေရာဆုိတဲ့ သေဘာထား၊ သတၱိမ႐ွိတ့ဲ
လူညံ့ လူဖ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ တည့္တည့္ ၀န္ခံလုိက္စမ္း ပါ
ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ " Uီးထြန္းသစ္က ေဒါသကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားရေသာ Aသံျဖင့္
" Uီးတုိ႔ ထင္ခ်င္သလုိ ထင္ႏုိင္ပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သံျပတ္ျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးသည္

မခန္႔ေလးစားဟန္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ေလသံေၾကာင့္
ေဒါသေထာင္းခနဲထြက္လာသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
" ႐ွင့္ကုိ ထင္ေနတာမဟုတ္ဘူး ကုိမ်ိဳးခုိင္၊ လူဖ်င္းလူညံ့ Aသံုးမက်

Aားကုိးမရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႔ Aတိ Aလင္း ေျပာတယ္၊ ဒီေနရာမွာ
႐ွင္သာဗုိလ္ေလးေစာေAာင္ သတၱိမ်ိဳး႐ွိလုိက္ရင္ ... Aုိ ... ႏိႈင္းမရပါ ဘူးေလ၊
ဗုိလ္ေလးေစာေAာင္ လုိ လူမ်ိဳးကေတာ့ ႐ွာမႇ႐ွားပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က မခ်ိၿပံဳးၿပံဳးကာ ...
" ခင္ေလးက ဗုိလ္ေလးေစာေAာင္ကုိ သေဘာက်ေနၿပီ ဆုိပါေတာ့ " ဟု

ေဒါသကုိ ဆြေပးလုိက္၏။

" က်တယ္ေလ၊ ဒီလုိ Aားကုိးထုိက္တဲ့ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ကုိ

ဘယ္လုိမိန္းမမဆုိ Aားကုိးမွာပဲ၊ ႐ွင့္ကုိ လူညံ့ တစ္ေယာက္ပါလားလုိ႔
စU္းစားမိေလ ကုိေစာေAာင္ကုိ သေဘာက်ေလပဲ "
လူ႔သဘာ၀ကား ေဒါသျဖစ္လလွ်င္ စိတ္ထဲ႐ွိသမွ် ျဖစ္သမွ်ကုိ မဆင္ျခင္

မခ်င့္ခ်ိန္ဘဲ ပြင့္ထြက္လာတတ္ သည့္ Aေလ်ာက္ နဂုိကပင္
ကုိေစာေAာင္Aား ညြတ္ေနေသာ ခင္ခင္ေလးသည္ ေဒါသAေလ်ာက္ Aမွန္
Aတုိင္းဖြင့္ထုတ္လုိက္ၿပီးမွဖခင္Aား ႐ွက္႐ြံ႕Aားနာဟန္ျဖင့္ A႐ွိန္သတ္ကာ
လုိက္ၿပီး ဖခင္Uီးထြန္းသစ္Aား မသိမသာ Aကဲခတ္ၾကည့္လုိက္သည္။
သုိ႔ေသာ္ Uီးထြန္းသစ္ကား သမီးAား စိတ္ဆုိးဟန္ မေပၚေခ်။
" Uီး သမီးစိတ္က ဗုိလ္ေလးေစာေAာင္ဆီ လွည့္သြားၿပီ Uီးရဲ႕၊

စကားAဓိပၸာယ္ကုိ Uီး စU္းစားမိရဲ႕ မဟုတ္ လားUီး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္မေကာင္းဟန္၊ ၀မ္းနည္းဟန္ လံုး၀မျပဘဲ Aေရးမစုိက္သလုိ

ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေလသံျဖင့္ ေျပာ လုိက္သည္။
ပညာျပည့္စံုၿပီးလုိ႔ သူ႔ဘ၀သူ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ AေျခAေနကုိ ေရာက္ေနတဲ့

သမီးသေဘာထားကုိ Aစကတည္းက Uီး မကန္႔ကြက္ဘဲ
လုိက္ေလ်ာခဲ့တယ္ဆုိတာ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ Aသိသားပဲ၊ Aခုလဲ သမီး
သေဘာAတုိင္း ဆံုးျဖတ္ပါေစ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Aထင္ေသးေနၿပီျဖစ္ေသာ Uီးထြန္းသစ္က ထုိမွ်သာေျပာၿပီး

ထုိAေၾကာင္းကုိ ဆက္လက္ မေဆြးေႏြးလုိဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္ခနဲထခါ
ထြက္သြားေလသည္။

" ခင္ေလးက ကုိယ့္ကုိAားကုိးမထုိက္တဲ့ လူဖ်င္းလူညံ့လုိ႔

AတိAလင္းေျပာသလုိ ကုိယ္ကလဲ ခင္ေလး ဗုိလ္ေစာေAာင္ကုိ
ခ်စ္ေနၿပီလားလုိ႔ AတိAလင္းေမးတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခံခက္ဖြယ္ေလသံ၊ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာျဖင့္ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္

ေမးလုိက္၏။ ဖခင္ျဖစ္သူ ထြက္ခြာ သြားၿပီျဖစ္၍ ခင္ခင္ေလးသည္
ၾကည့္မရေAာင္ Aျမင္ကပ္လာၿပီျဖစ္ေသာ ကိုမ်ိဳးခုိင္Aား ...
" ဟုတ္တယ္၊ ကုိေစာကုိ ခ်စ္ေနၿပီ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးၿပီးခ်င္း ရန္ကုန္ကုိ

လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ မွာထားတယ္၊ ႐ွင္းၿပီလား၊ ႐ွင္နဲ႔ကၽြန္မလဲ တစ္ေယာက္ကုိ
တစ္ေယာက္ ေမ့လုိက္ၾကစုိ႔ "
ဟု ေျပာင္ေျပာင္ ဘြင္းဘြင္းပင္ ေျပာလုိက္၏။
" ခင္ေလး တကယ္ေျပာေနတာေနာ္၊ ဗုိလ္ေစာေAာင္ကုိ

ျပန္ေျပာလုိက္ရမလား"
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ က်ီစားသကဲ့သုိ႔ ရယ္ေမာကာ

ေမးလုိက္၏။ ဂ႐ုမစုိက္ မခန္႔ေလး စား ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေလသံ AမူAရာျဖင့္
ေျပာဆုိေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ခင္ခင္ေလးသည္ Aမုန္းႀကီး မုန္းသြားၿပီျဖစ္၏။
" ေျပာလုိက္ပါ၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ကုိ စြန္႔သင့္လုိ႔စြန္႔ၿပီး ကုိေစာခ်စ္သင့္လုိ႔

ခ်စ္တယ္ဆုိတာ "
ခင္ခင္ေလးက ေလးေလးနက္နက္ ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" ေကာင္းပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ ေျပာလုိက္ပါမယ္ မခင္ခင္ေလးရဲ႕ "

Uီးေခါင္းညြတ္ကာ A႐ြဲ႕တုိက္ေျပာလုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ခင္ခင္ေလးက

Aံခဲကာ တစ္ခ်က္မွ်ၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားေလသည္။ ခင္ခင္ေလး
ထြက္သြားလွ်င္ပင္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ မခန္႔ေလးစား၊ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ Aမူ
Aရာသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။ Aသည္းေႂကြမွ်
စိတ္ဒုကၡေရာက္ရသူ၏ AမူAရာသည္ မ်က္ႏွာ မွာ ေပၚလာသည္။
ေ၀့လည္လာေသာ မ်က္ရည္ကုိ လွ်ံမက်ေစရန္ Aံခဲကာ မ်က္ေတာင္ကုိ
သြက္သြက္ခပ္ လုိက္ေလသည္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးလည္း ၿပီးဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္

ေတာ္လွန္ေရးလည္း ၿပီးဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ ပဲစားေခ်ာင္ တြင္ ခုိလံႈေနေသာ
စစ္ေျပးတစ္စုကား ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ဌာေနသုိ႔ ျပန္လည္ၾကရေတာ့မည္ျဖစ္၍
၀မ္းသာ႐ႊင္ ျမဴးစြာ Aထုပ္Aပုိး ျပင္ေနၾကၿပီျဖစ္၏။ ေဆြမ်ိဳးတစ္သက
ုိ ္
လူစုမကဲြမီမွာ ကုိေစာေAာင္သည္ ပဲစားေခ်ာင္သုိ႔ Aခ်ိန္မီ
ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
" Uီး ေနေကာင္းပါရဲ႕လား "
Uီးထြန္းသစ္ Aား ကုိေစာေAာင္က ႐ုိေသစြာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
" ေဟ ... ေမာင္ေစာေAာင္ပါလား၊ ေAး ... ေနေကာင္းပါတယ္ကယ

ြ ္၊
တုိ႔တစ္ေတြလဲ ရန္ကုန္ျပန္ၾက ေတာ့မွာကြယ့္၊ ေမာင္ေစာေAာင္
ေရာက္လာတာ Aခ်ိန္မီပဲ၊ သန္ဘက္ခါဆုိ တုိ႔ျပန္ၾကေတာ့မွာ "
Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္ ျဖစ္ေနရာတြင္ ဇာတိမ်ိဳး႐ုိး၊ Aက်င့္စာရိတၱ၊

စိတ္ေနသေဘာထား၊ ပညာAရည္ Aခ်င္းပါ မက်န္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စံုေစ့စာြ

ေျပာျပထားၿပီးျဖစ္၍ ေလးစားခင္မင္ေနေသာ Uီးထြန္းသစ္က ၀မ္းသာ Aားရ

ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာလုိက္၏။
" သမီးေရ ... ေမာင္ေစာေAာင္ ေရာက္လာၿပီေဟ့ "
Uီးထြန္းသစ္က ဇရပ္Aတြင္းခန္းတြင္ ပစၥည္းမ်ား သိမ္းဆည္းေနေသာ

ခင္ခင္ေလးAား လွမ္းေျပာလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ... ေဖေဖ "
Aခန္းတြင္းမွ တံု႔ျပန္လုိက္ေသာ ခင္ခင္ေလး၏ Aသံသည္ ခရီးပန္းလာေသာ

ကုိေစာေAာင္၏ ရင္ထဲမွာ ေAးသြားၿပီး Aေမာေျပသြားသည္ဟု ထင္လုိက္၏။
Aသံၾကားရာ Aခန္းတံခါး၀ဆီသုိ႔ လွမ္းၾကည့္လုိက္ သည္။
" ကုိေစာတုိ႔ တာ၀န္ေတြ ၿပီးဆံုးၿပီေနာ္ "
ခင္ခင္ေလးက ဖခင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ

ပိပိရိရိထုိင္ကာ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္သည္။
" ၿပီးဆံုးပါၿပီခင္ေလး၊ ဒါေၾကာင့္ ကုိေစာလာခဲ့တာေပါ့၊ Uီးကုိေရာ

ခင္ေလးကုိေရာ Aခုလုိ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႕ရတာ
သိပ္၀မ္းသာတယ္၊ လာသာလာခဲ့ရတယ္၊ ရန္ကုန္ျပန္သြားၾကၿပီလားလုိ႔
စိတ္တထင့္ထင့္ပဲ "
ကုိေစာေAာင္က ႐ႊန္းလဲ့ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ခင္ခင္ေလးAား

စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။
လ" သန္ဘက္ခါဆုိ ျပန္ေတာ့မွာ ကုိေစာရဲ႕၊ Aခု ခင္ေလးပစၥည္းေတြ

သိမ္းေနတာ "

ခင္ခင္ေလးသည္ ဖခင္ေ႐ွ႕မွာျဖစ္၍ သံမွန္ျဖင့္ Iေႁႏၵရရ ေျပာေနေသာ္လည္း

မ်က္လံုးမ်ားမွာ ႏွစ္သိမ့္ ၀မ္း ေျမာက္ၾကည္ႏူးျခင္းကုိ ထင္ထင္႐ွား႐ွား
ေဖာ္ျပေနသည္။
" ဒါထက္ Aစ္ကုိတစ္ေယာက္ေကာ၊ Aစ္ကုိ မ်ိဳးခုိင္ေလ "
ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္ေသာAခါ Uီးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးတုိ႔သားAဖ

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ ေယာက္ ဖ်ပ္ခနဲ ၾကည့္လုိက္ၾက၏။
" ခင္ေလးမသိဘူး ကုိေစာ၊ Aမွတ္တမဲ့ပဲ ေနခဲ့တယ္ ပဲစားေခ်ာင္မွာ

မေနေတာ့ဘဲ ထြက္သြားတာ ေတာ္ ေတာ္ၾကာၿပီ၊ ေဖေဖ့ကုိ
ေျပာသြားတယ္ထင္တယ္ "
ခင္ခင္ေလးက ဖခင္မ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျဖလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္

ဘယ္ကုိထြက္သြားသည္ကုိ ခင္ခင္ေလး တကယ္ပင္ မသိေခ်။
ခေရပင္ေAာက္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စကားေျပာမတဲ့ဘဲ

မုန္းတီးစြာ ေနခဲ့ၾကရာမွ တစ္ပတ္ ေလာက္Aၾကာတြင္
ေနာက္ဆံုးAႀကိမ္Aျဖစ္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာသြားေသာ စကားကုိ ခင္ခင္ေလးက
သတိရလုိက္မိသည္။
" ခင္ေလးက ဗုိလ္ေစာေAာင္ကုိ ခ်စ္ပါတယ္ ဆုိတဲ့Aေၾကာင္း ကုိယ္

သြားေျပာခဲ့ၿပီ၊ ဗုိလ္ေစာေAာင္ ခမ်ာ ၀မ္းသာ႐ွာလြန္းလုိ႔ ေဟာဒီမ်ာ
စာေပးလုိက္တယ္ ခင္ေလးေရ႕၊ ခ်စ္သူဆီကစာ ၀မ္းသာၾကည္စြာ ဖတ္ေပ
ေရာ့ "
ဟု ေျပာကာ ထုိင္ေနေသာ ခင္ခင္ေလး၏ ေပါင္ေပၚသုိ႔ စာကုိပစ္တင္ကာ

ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားေသာ ကုိမ်ိဳးခိုင္ကုိ ထုိေန႔မွစ၍ ပဲစားေခ်ာင္မွာ

မေတြ႕မျမင္ရေတာ့ေခ်၊ မုန္းတီးစိတ္နာၿပီးျဖစ္ေသာ ခင္ခင္ေလး သည္

ကုိမ်ိဳးခုိင္Aေၾကာင္းကုိ ေမ့ေပ်ာက္ထားလုိက္၏။
" Aစ္ကုိ ဘယ္ကုိထြက္သြားလဲUီး၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမ်ား

မွာသြားေသးလဲခင္ဗ်ာ "
ခ်စ္လွစြာေသာ Aစ္ကုိရင္းတစ္ေယာက္ေပ်ာက္ဆံုးရေသာ ညီငယ္က့သ

ဲ ုိ႔
ကုိေစာေAာင္က ေမးလုိက္၏။ Uီးထြန္းသစ္က ႐ုတ္တရက္ မေျဖေသးဘဲ
Aတန္ငယ္ေတြေနသည္။
" ခင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတူတန္ေတာ့ပါဘူး Uီး၊ ဗုိလ္ေစာေAာင္နဲ႔

ေမတၱာ႐ွိေနၾကပါၿပီ၊ ညီေလး မေသ မေပ်ာက္ျပန္ေရာက္လာတဲ့Aခါ သူတုိ႔
ေမတၱာကုိ မဖ်က္ဆီးပါနဲ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ
ပဲစားေခ်ာင္မွာ မေနဘဲ ထြက္သြားဖုိ႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး Uီးကုိ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာသြားေသာ စကားကုိ ျပန္လည္သတိရေသာ

Uီးထြန္းသစ္က ...
" ေAး ... ဘယ္ရယ္လုိ႔ေတာ့ ေျပာမသြားဘူး ေမာင္ေစာေAာင္ရဲ႕၊ ဒီသူငယ္

ဘာ A႐ႈပ္A႐ွင္းေတြျဖစ္သြား လဲမသိဘူး၊ တစ္ေန႔ ေခ်ာင္A၀က
သစ္ပင္ေAာက္မွာ လူသံုးေယာက္ကုိ ေငြေပးေနတာျမင္တယ္၊ Uီးကလဲ
Aမွတ္မဲ့ ထြက္Aလာမွာ Aသာကြယ္ၿပီး Aကဲခတ္ၾကည့္ေနလုိက္မိတယ္။
ဟုိလူ သံုးေယာက္က သူေပးတဲ့ ေငြေတြယူၿပီး ...
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ၊ ေနာင္ကုိလဲ ဒီလုိ လြယ္လြယ္န႔ဲ ေငြရမယ့္

Aလုပ္မ်ိဳးဆုိ ေခၚစမ္းပါUီးတဲ့ "
လူတစ္ေယာက္က ေျပာသြားတယ္ကြယ့္။

" ဆရာက Aႀကံပုိင္သား၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေသနတ္စာ မိမွာတဲ့ "
ဟုိလူသံုးေယာက္လဲ ထြက္သြားေရာ၊ သူလဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ၿပီး က်န္ရစ္တာပဲ၊

ဓားျပတုိက္ ေ၀စုခဲြၾကတာ လားမသိဘူး၊ ကဲ ... Uီးလဲ ဆရာေတာ္
သြားဖူးလုိက္Uီးမယ္ ေမာင္ေစာေAာင္ "
Uီးထြန္းက ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား Aထင္ေသးစြာ ေျပာၿပီး ထသြားေလသည္။

ကုိေစာေAာင္သည္ မည္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ သြားမွန္းမသိရေသာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္Aတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာ ကုိင္ေနမိေလသည္။ Aတန္ၾကာမွ
သက္ျပင္းခ် လုိက္ကာ ... " ခင္ေလး " ဟု ေခၚလုိက္၏။
" ကုိေစာ "
ခင္ခင္ေလးက ထူးလုိက္သည္။
" ကုိေစာနဲ႔ ခင္ေလး ေမတၱာ႐ွိေနတာ Uီး သိၿပီလား"
" မသိဘူးထင္တယ္ ကုိေစာ၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက ျငင္းမယ္ မထင္ပါဘူး၊

ကုိေစာကုိ သူ ေတာ္ေတာ္ခ်ီးက်ဴး တယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ ဘာေျပာသြားသည္ကုိမသိေသာ ခင္ခင္ေလးက Aေျဖေပးလုိက္၏။

သုိ႔ေသာ္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ လံုး၀ မလုိလားေတာ့ေသာ Uီးထြန္းသစ္၏
သေဘာထားကုိ ခင္ခင္ေလးက ေကာင္းစြာသိၿပီးျဖစ္၍ ကုိေစာေAာင္ ကုိ
သေဘာတူလိမ့္မည္ဟု ခင္ခင္ေလးက Aတတ္ေတြးလုိက္သည္။
" Uီးကုိ Aသိေပးခ်င္တယ္ခင္ေလး၊ သန္ဘက္ခါ ခင္ေလးတုိ႔ ရန္ကုန္ျပန္ၾကရင္

ကုိေစာလဲဲ တပါတည္းလုိက္ခဲ့မယ္၊ ေဖေဖက သထံုမွာ ဂ်ပန္ေတြေၾကာင့္
မေနႏိုင္ဘဲ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနတာ ေတာ္ ေတာ္ၾကာၿပီ၊

Uီးကသိထားၿပီးျဖစ္ေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ကုိေစာ ေဖေဖကုိ ေခၚလာခဲ့ေတာ့

ေၾကာင္တက္ တက္ မျဖစ္ဘူးေပါ့၊ လူႀကီးခ်င္း ေျပာဆုိၿပီး လက္ထပ္ေရးစီစU္မွ
ခင္ေလးတုိ႔ သားAဖ သေဘာက်သလုိ ျဖစ္ေစမယ္၊ မေကာင္းဘူးလား
ခင္ေလး "
" ေကာင္းပါတယ္၊ ေဖေဖ့ကုိ ခင္ေလး ေျပာျပထားလုိက္မယ္ေလ "
ဖခင္Aကဲကုိ ခတ္မိေသာ ခင္ေလးက ရဲရဲပင္ ေျပာလုိက္သည္။
" ကုိေစာ လက္ထပ္ပဲြမွာ Aစ္ကုိ ႐ွိေစခ်င္လုိက္တာေနာ္၊ ရန္ကုန္က သူ႔Aိမ္ကုိ

ျပန္ေရာက္ေနရင္ သိပ္၀မ္း သာရမွာပဲ၊ လက္ထပ္ပဲြ Aမီေတာ့ Aစ္ကုိ႔ကုိ
ေတြ႕ေAာင္႐ွာမွျဖစ္မယ္၊ ဘယ္ထြက္သြားတယ္ မသိဘူး "
ကုိေစာေAာင္ က Aစ္ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား
တမ္းတမ္းတတညည္းညဴလုိက္ေသာAခါ ခင္ခင္ေလးက စိတ္မ၀င္ စား
ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကုိ မသိမသာ တစ္ဖက္သုိ႔ လွည့္လုိက္၏။
ရန္ကုန္သုိ႔ျပန္ေရာက္ေသာAခါ ကံAားေလ်ာ္စြာ Uီးထြန္းသစ္

ေနထုိင္ေသာAိမ္မွာ ေျပာေလာက္ေAာင္ ပ်က္စီးမႈ မ႐ွိဘဲ လူေနထုိင္၍
ျဖစ္ႏုိင္ေသာ AေျခAေနကုိ ၀မ္းသာဖြယ္ရာ ေတြ႕ရေလသည္။ Uီးထြန္းသစ္က
ၾကည္ျဖဴစြာ ပင္ သေဘာတူ၍ ရန္ကုန္သုိ႔ တစ္ပါတည္း လုိက္လာေသာ
ကုိေစာေAာင္က ႐န္ကုန္ ေရာက္လွ်င္ပင္ ဖခင္ႀကီးႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား
ေတြကလုိလွၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္၏Aိမ္ ဘယ္ ေနရာမွာ ႐ွိမွန္း
မသိေသာေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးAား ေမးရေလသည္။
" ေနပါUီး ကုိေစာရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလူကုိ Aလ်င္စလုိ ေတြ႕ခ်င္ေနရတာလဲ၊

ျဖည္းျဖည္းမွသြားေပါ့၊ Aေမာေျဖ စမ္းပါUီးကုိေစာရယ္ "

Aစ္ကုိ Aစ္ကုိႏွင့္ တစ္ကုိတည္းကုိေနေသာ ကုိေစာေAာင္Aား

ခင္ခင္ေလးက ေျပာဆုိ ေမးျမန္းလုိက္၏။
" ေဖေဖက Aစ္ကုိ႔ Aိမ္မွာ ေရာက္ေနတာ ခင္ေလးရဲ႕၊ Aစ္ကုိန႔ဲ

ခင္ေလးတုိ႔က သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္း ဆုိေတာ့ ေဒၚမံႈကုိ သိမွာေပါ့ "
" ေဒၚမံႈကုိ သိတာေပါ့ ကုိေစာရဲ႕ "
" Aဲဒီေဒၚမံႈက စစ္ျဖစ္ေတာ့ သထံုက ကုိေစာတုိ႔ ဒူးရင္းၿခံမွာ လာေနတယ္၊

Aစ္ကုိေရာ ေဒၚမံႈေရာ ႏွစ္ ေယာက္လံုးေပါ့၊ ေနာက္ Aစ္ကုိက ရန္ကုန္ကုိ
သြားမယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြား၊ Aစ္ကုိ ထြက္သြားၿပီး ဂ်ပန္ေတြ ေၾကာင့္ ေဒၚမံႈတုိ႔
ဒူးရင္းၿခံမွာ မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကုိေစာAေဖေရာ ဘႀကီးေရာ ေဒၚမံႈက ေခၚၿပီး
ရန္ကုန္ Aစ္ကုိ႔ Aိမ္ ကုိ ေ႐ႊ႕သြားၾကတယ္ ခင္ေလးရဲ႕ "
" Aဲဒီ Aခ်ိန္က ကုိေစာ လုိက္မသြားဘူးလား " ခင္ခင္ေလးက

ျဖတ္ေမးလုိက္သည္။
" ဂ်ပန္ေတြခ်ခ်င္တာနဲ႔ မလုိက္ဘဲ သထံုမ်ာ ေနရစ္ခဲ့လုိ႔ Aစ္ကုိ Aိမ္မသိဘဲ

ျဖစ္သြားတာ ခင္ေလးေရ႕၊ Aစ္ကုိနဲ႔လဲ AဲဒီAခ်ိန္ကစၿပီး ကဲြသာြ းၾကတာ
ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္နဲ႔ စစ္ကုိင္းေရာက္မွ ျပန္ေတြ႕ရတာပဲ၊ ကဲြေနၾကတာ
ၾကာလုိ႔ Aားလံုးကုိ ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ Aေမာမေျဖႏုိင္ေသးဘဲ
ေမးေနရတာ ခင္ဗ်"
ကုိေစာေAာင္ က ကေလးဆုိးႀကီးဟန္ႏွင့္ ေျပာသည္ကုိ ခင္ခင္ေလးက

သေဘာက်စြာ ရယ္လုိက္ၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ ၏ Aိမ္တည္႐ွိရာကုိ ေသခ်ာစြာ
ေျပာျပလုိက္သည္။
" ကုိေစာ သြားလုိက္Uီးမယ္၊ ည ဒီမွာ ျပန္Aိပ္ရမလား " ကုိေစာေAာင္က

ခပ္တည္တည္ ေမးလုိက္၏။

" ဟင္းေနာ္ ... ကုိေစာကုိ ဘယ္သူက Aိပ္ခန္းေပးေသးလုိ႔လဲ၊ ဟုိမွာပဲAိပ္၊

ခင္ေလးဆီကုိ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ မွန္မွန္ မ်က္ႏွာလာျပ ... "
ခင္ခင္ေလးက Aမိန္႔ေပးလုိက္၏။
" ေကာင္းပါၿပီခင္ဗ်ာ ... Aမိန္႔ေတာ္Aတုိင္းပါ ... Aေဖကေတာ့ ... သူ႕ေခၽြးမ

ကုိ ျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ မလဲ မသိဘူး "
" ကုိေစာေနာ္ ... သြားမွာကုိ သြားစမ္း ... "
ခင္ခင္ေလးက ခ်စ္စဖြယ္ မာန္မဲလုိ္ကသည္ကုိ ကုိေစာေAာင္က

ႏွစ္ၿခိဳက္ေက်နပ္စြာ နာခံၿပီး ထြက္လာခဲ့ ေလသည္။
Aိမ္Uီးခန္းတြင္ UီးဘုိးUီး၊ Uီးေစာခုိင္ႏွင့္ ေဒၚမံႈAား ထုိင္ေစၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္က

႐ုိေသစြာ ကန္ေတာ့လုိက္သည္။ Uီးေစာခုိင္ တုိ႔ သံုးေယာက္မွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏
AျပဳAမူကုိ နားမလည္ၾကသျဖင့္ ေၾကာင္တက္တက္ ၾကည့္ေန ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္ေၾကာင္ ကုိ ၿငီးေငြကလုိ႔ သကၤန္းစီးေတာ့မယ္Aဘ၊ ဒီေန႔ပဲ

ပဲခူးၿမိဳ႕နားက စမ္းႀကီးေတာရ ေက်ာင္းကုိ သြားမွာမုိ႔ Aဘတုိ႔ကုိ
ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့တာပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ညိဴးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ႐ွင္းျပလုိက္၏။
" လူေလးရယ္ ... ေဒၚမံႈတုိ႔ကုိ ဒီAတုိင္း ပစ္ထားခဲ့မွာလား ... "
ေဒၚမံႈက မ်က္ရည္က်ၿပီး ေမးလုိက္သည္။

" ေၾသာ္ ... သားႀကီးက သကၤန္း၀တ္ၿပီးထြက္၊ သားငယ္ကလဲ ေသမွန္း

႐ွင္မွန္းမသိ၊ Aဘတုိ႔မွာ မ်က္စိ သူငယ္နဲ႔ က်န္ရစ္ ရ မွာလားကြယ္ ... "
Uီးေစာခုိင္က ၀မ္းနည္းသံျဖင့္ေမးသည္။ UီးဘုိးUီးကား ဘာမွ်မေျပာ၊

စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္သာ ကုိမ်ိဳးခုိင္Aား ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
" ညီေလး Aျပန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ပါတယ္Aဘ ... ကၽြန္ေတာ္

သကၤန္း၀တ္ခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ၊ Aဘ တုိ႔ Aားကုိးမဲ့ က်န္ရစ္မွာစုိးလုိ႔
Aခုေလာက္ၾကာေAာင္ ဆုိင္းေနတာပါ။ ညီေလး ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာလိမ့္
မယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ စံုစမ္းလုိ႔ သိၿပီးပါၿပီAဘ၊ Aခု တစ္ရက္
ႏွစ္ရက္Aတြင္း ေရာက္မလား မေျပာတတ္ ဘူး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က ေျခာက္ေသြ႕ Aက္ကဲြေသာAသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
" Aဲဒိ ေတာရေက်ာင္းကုိ ေဒၚမံႈပါ လုိက္ခဲ့မယ္ေလ လူေလး ... "
ေဒၚမံႈက ငယ္စU္ကစၿပီး ထိန္းေက်ာင္း ယုယကာ Aတူေနလာ၍

သားရင္းလုိျဖစ္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ မခြဲလို ႐ွာေပ။
" ေဒၚမံႈေနရစ္Uိးေလ ...၊ ညီေလး ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဒိAိမ္ကုိ လာမွာ

ေသခ်ာပါတယ္၊ ညီေလး မဂၤလာ ေဆာင္ မွာ လက္ဖဲြ႕ပစၥည္းတစ္ခု ေဒၚမံႈကုိ
ကၽြန္ေတာ္ Aပ္ခဲ့ပါရေစ ...၊ သူ လာတဲ့ေန႔မွာ ေပးပါ၊ Aဲဒီကိစၥ ၿပီးရင္ ေဒၚမံႈ
လုိက္ခ်င္လုိက္ခဲ့ေပါ့ ... " ေဒၚမံႈ ၀မ္းသာသြားေလသည္။
" ေမာင္ေစာေAာင္ လာတဲ့Aထိ ဆုိင္းပါUီး သားၾကီးရယ္ ... "
Uီးေစာခုိင္က ေတာင္းပန္လုိက္သည္။

" မဆုိင္းပါရေစနဲ႔ Aဘရယ္ ...၊ ဒီေန႔ဒီရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သြားမယ္လုိ႔ စိတ္ကုိ

ဆံုးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေနလုိ႔ပါ၊ ညီေလး လာတဲ့Aခါ ဒီAိမ္မွာ
ဆက္ေနခ်င္လဲေနပါAဘ "
" သားႀကီးက တစ္သက္လံုး သကၤန္း၀တ္ေတာ့မွာလား "
Uီးေစာခုိင္က တားျမစ္ရန္ မျဖစ္ေကာင္းသည့္ကိစၥမုိ႔ ၀မ္းနည္းသည့္မ်က္လံုးျဖင့္

ကုိမ်ိဳးခုိင္၏မ်က္ႏွာကုိ ခ်စ္ခင္စြာ ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
" ေပ်ာ္သေလာက္ဆုိပါေတာ့ Aဘရယ္ ... "
" ဒါထက္ ခုနက ညီေလး မဂၤလာေဆာင္ လက္ဖဲြ႕ဖုိ႔ဆုိတာ ၾကားလုိက္ပါတယ္၊

သားငယ္က မဂၤလာေဆာင္ မွလား ... ဘယ္က မိန္းကေလးလဲကြယ့္ "
" ညီေလးမွာ ဖူးစာဖက္ ေတြ႕ေနၿပီ Aဘရဲ႕....၊ ဘယ္က မိန္းကေလးလဲဆုိတာ

ညီေလးလာရင္ သိမွာေပါ့၊ ကဲ ကၽြန္ေတာ္ သြားဖုိ႔ Aခ်ိန္တန္ပါၿပီ Aဘေရာ၊
Uီးႀကီးေရာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ၿပီး ...
" ေဒၚခင္မံႈ ခဏ ကၽြန္ေတာ့္ Aခန္းထဲ လာပါUီး "
ဟု ေဒၚမံႈ ကုိေခၚကာ Aခန္းထဲ၀င္သြားသျဖင့္ ေဒၚမံႈက လုိက္သြားေလသည္။
Uီးေစာခုိင္ႏွင့္ UီးဘုိးUီးသည္ မူလထုိင္ေနေသာ ေနရာမွာပင္ ဆိတ္ၿငိမ္စာြ

ထုိင္ေနၾကသည္။ Aတန္ငယ္ ၾကာေသာ Aခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္
Aခန္းတြင္းမွထြက္လာသည္။ Uီးေစာခုိင္ႏွင့္ UီးဘုိးUီးကုိ လွည့္မၾကည့္ဘဲ
ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့ကာ ေခါင္းငုိက္စုိက္ႏွင့္ Aိမ္ေပၚမွဆင္းသြားသည္ကုိ
Uီးေစာခုိင္ UီးဘုိးUီးႏွင့္ ေဒၚမံႈ တုိ႔မွာ လြမ္းတ၀မ္းနည္းေသာမ်က္ႏွာျဖင့္
ေငးစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ၾက၏။

Uီးေစာခုိင္၊ UီးဘုိးUီးႏွင့္ ေဒၚမံႈတုိ႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္

မလွမ္းမကမ္းAကြာစီမွာ သံုးပြင့္ဆုိင္ ထုိင္ၿပီး Aေတြးစ ကိုယ္စီျဖင့္
ေငးေနၾကသည္မွာ မည္မွ် ၾကာသြားသည္မသိ။
" Aေဖ ... "
ဟု ၀မ္းသာAားရေခၚလုိက္သံေၾကာင့္ သံုးေယာက္လံုး Aသံၾကားရာကုိ

ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။
" ဟယ္ ... သား ျပန္လာၿပီ "
" ေမာင္ေစာေAာင္ ... "
ဟူ၍ Uီးေစာခုိင္ ႏွင့္ UီးဘုိးUီးက ၿပိဳင္တူ ေခၚလုိက္ၾက၏။ ေဒၚမံႈကား

Aေငးသား ၾကည့္ေနသည္။
" Aားလံုး ေနေကာင္းေၾကတယ္ေနာ္၊ က်န္းက်န္းမာမာ ျပန္ေတြ႕ရတာ

၀မ္းသာလုိက္တာ၊ ဒါထက္ Aစ္ကုိေရာ၊ Aစ္ကုိ ျပန္ေရာက္ေနတယ္
မဟုတ္လား Aေဖ "
ကုိေစာေAာင္ က ၀မ္းသာစြာ ေျပာဆုိေမးျမန္းရင္း Aိမ္Aတြင္းကုိ

မ်က္လံုးလွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေဒၚမံႈက ကပ်ာကသီ ထကာ Aခန္းတြင္းသုိ႔
၀င္သြားေလသည္။
" ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ Aခုတင္ကပဲ ထြက္သြားတယ္ သားရယ္၊ တစ္နာရီ

ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ႐ွိUီးမယ္ေနာ္ AဘUီး" Uီးေစာခုိင္က ေျဖလုိက္သည္။
" ေAးကြယ့္၊ လက္မတင္ေလး လဲြသြားတယ္ "
UီးဘုိးUီးက ေျပာလုိက္သည္။

" Aစ္ကုိ ဘယ္ကုိ သြားလဲAေဖ၊ သူ ဘယ္Aခ်ိန္ ျပန္လာမယ္တဲ့လဲ "
" သူ Aိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး သားရယ္၊ ပဲခူး ၿမိဳ႕နားက --

ႀကီးေတာရဆုိတဲ့ေနရာမွာ သကၤန္း၀တ္မယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြားတယ္ကယ
ြ ့္ "
Uီးေစာခုိင္က ထြက္သြားေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာေသာ

ကုိေစာေAာင္တုိ႔Aတြက္ ၀မ္းသာ၀မ္းန္း ေရာေႏွာေသာ Aသံျဖင့္
" Aုိ ... Aစ္ကုိ ဘာစိတ္ကူးရသြားပါလိမ့္ " ကုိေစာေAာင္က

Aံ့Aားသင့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
ထုိAခုိက္ ေဒၚမံႈသည္ Aခန္းတြင္းမွ စာAိတ္ျပာကေလးတစ္ခုကုိ

တ႐ုိတေသကုိင္ၿပီး ထြက္လာသည္။
" ေမာင္ေစာေAာင္ ေဟာဒီမွာ မင္းAစ္ကုိက မဂၤလာလက္ဖဲြ႕ပစၥည္းတဲ့

ေပးခဲ့ေလရဲ႕ "
ေဒၚမံႈက ေျပာကာ စာAိတ္ျပာကေလးကုိ လွမ္းေပးလုိက္သည္။

ကုိေစာေAာင္က ေဒၚမံႈထံမွ စာAိတ္ကုိ လွမ္းယူကာ ...
ဘာပစၥည္းမ်ား Aစ္ကုိက လက္ဖဲြ႕သြားပါလိမ့္ "
ဟု စာAိတ္ကေလး ကုိ ယုယျမတ္ႏုိးစြာၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။

စာAိတ္ေပၚမွာကား ကုိမ်ိဳးခုိင္ လက္ေရးျဖင့္ ...
" ညီ ေမာင္ေစာေAာင္ႏွင့္ ညီမ ခင္ခင္ေလးသုိ႔ "
ဟု ေရးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလးေ႐ွ႕က်မွ Aျမတ္တီုိး

မ်က္ႏွာစံုညီစြာ Aိတ္ကုိဖြင့္မည္ ဟု စိတ္ကူးကာ ကုိေစာေAာင္က

မဂၤလာလက္ဖဲြ႕ စာAိတ္ကေလးကုိ Aိတ္ထဲသုိ႔ ထည့္လုိက္သည္။ ေဒၚမံႈ Aား

ကုိေစာေAာင္ ေမးလုိက္၏။
" Aစ္ကုိ ဘာမ်ား မွာသြားေသးလဲ ေဒၚမံႈ "
" ေမာင္ေစာေAာင္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ ဘာမွမမွာပါဘူးကြယ္၊ ေဒၚမံႈကုိေတာ့

စကားထူးထူးဆန္းဆန္း ေျပာသြားတယ္ "
" ဘာေျပာသြားသလဲ ေဒၚမံႈ "
ကုိေစာေAာင္က သိလုိသျဖင့္ ေမးလုိက္၏။ Uီးေစာခုိင္ကလည္း

Aာ႐ံုစုိက္လုိက္၏။
" ေၾသာ္ ... ေဒၚမံႈက ဘာေၾကာင့္ သကၤန္းစည္းခ်င္တာလဲလုိ႔ ေမးေတာ့

လူကေလးမ်က္ႏွာဟာေလ ငုိေတာ့ မွာလုိ႔ ညိဳမိႈင္းလာတယ္၊
AသံAက္Aက္နဲ႔ ေျပာသြား႐ွာတာက ... ကၽြန္ေတာ့္ Aေဖ
Aလဲြသံုးစားလုပ္ခဲ့တဲ့ Aေႂကြး ေတြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္Aတြက္
Aသစ္တင္လာတဲ့ Aေႂကြးေတြေရာ၊ တျခားနည္းနဲ႔ ဆပ္စရာမ႐ွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္
Aသည္းႏွလံုးကုိ Aစားထုိးၿပီး ဆပ္ခဲ့ပါၿပီ၊ ေႂကြးေတြ ေၾကေကာင္းပါရဲ႕လုိ႔
ေAာက္ေမ့တယ္တ့ဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ေဟာင္းကုိ ေမ့ေပ်ာက္ခ်င္လုိ႔
သကၤန္းစU္းတာပါလုိ႔ ေျပာသြားတယ္၊ ဘာAေႂကြး လဲေမာင္ေစာေAာင္၊ သူ
ေႂကြးဆပ္ပံုက Aဆန္းကြယ့္ "
ေဒၚမံႈက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ ကုိေစာေAာင္ကမူ မ်က္လံုး

Aေၾကာင္သားျဖင့္ ေငးေန ေတာ့၏။ Uီးေစာခုိင္က တစ္စံုတစ္ရာကုိ
နက္နက္နဲနဲ ေတြးေနၿပီးမွ ...

" သားႀကီး ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ မိဘေတြက ဘယ္သူလဲ ေဒၚမံႈ၊ Aရင္ သထံုမွာ ေဒၚမံႈ

ေျပာခဲ့တာ က်ဳပ္တုိ႔ မယံုဘူး၊ Aမွန္Aတုိင္း ေျပာစမ္းပါ "
ဟု ေမးလုိက္၏။ ေဒၚမံႈကလည္း လူခ်င္းခဲြရမည့္ Aတူတူ မထူးေတာ့ဟု

သေဘာထားကာ ...
" လူကေလးAေဖက မႏၱေလးက Uီးဘေဆြ၊ လူကေလး Aေမက မႏၱေလးက

မဟာႏြယ္ Uီးတင္မ်ိဳး ေဒၚခင္ခင္ထားတုိ႔သမိး ေဒၚခင္မ်ိဳးတဲ့ "
ဟု Aမွန္Aတုိင္း ဖြင့္ေျပာလုိက္သည္။ Uီးေစာခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔

မ်က္လံုးAျပဴးသားႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္
ၾကည့္မိၾကေလသည္။ ေဒၚမံႈက သူတုိ႔Aား ဆက္လက္ စိတ္၀င္စားျခင္း
မရွိေတာ့ဘဲ ...
" လူကေလးႏွယ္ ခဏေလာက္ ဆုိင္းလုိက္ရင္ ေဒၚမံႈပါ တစ္ပါတည္း

လုိက္ႏိုင္သားနဲ႔ Aေလာတႀကီး ထြက္ သြားတယ္၊ ကဲ ... သူမွာခဲ့တ့က
ဲ ိစၥ ၿပီးၿပီ၊
လူကေလးေနာက္ လိုက္သြားဖုိ႔ ယူစရာကေလးေတြ ျပင္Uီးမ် "
ေဒၚမံႈက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရ႐ြတ္ကာ Aခန္းတြင္း

ျပန္၀င္သြားေလသည္။ Uီးေစာခုိင္ကမူ ေ႐ွးျဖစ္ ေဟာင္းကုိ
ျပန္ေျပာင္းေတြးေတာ ေဆြးေမာမိရာမွ ေဒၚမံႈစကားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ
စမ္းစစ္လုိက္ၿပီး ...
" သား ... မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ဆုိ၊ မိန္းကေလးက ဘယ္သူလဲ" ဟု

" ေနာင္စငဲ့ဘုရင္မ နန္႔ေနာင္းခါရီကုိ ကၽြန္ေတာ္ စဲြလမ္းမိတာ Aစ္ကုိသိလုိ႔

ဘုရင္မ ႐ုပ္ရည္နဲ႔တူတဲ့ မိန္းကေလးကုိ သူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ျမင္ေAာင္

ဖန္တီးၿပီး ေနရာက်ေAာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ပါတယ္Aေဖ၊

မိန္းကေလးမိဘကလဲ သေဘာတူ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ခ်င္းလဲ
ေမတၱမွ်ၿပီးပါၿပီ၊ Aေဖ လုိက္ခဲ့ပါလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္မယ္လုိ႔ပါ "
ကုိေစာေAာင္က Aသံေလးေလးျဖင့္ ျပာလုိက္၏။ Uီးေစာခုိင္ကား

ေဒၚမံႈ၏စကား၊ ကုိေစာေAာင္၏ စကားကုိ ဆက္စပ္ေတြးေတာေနရာမွ
Uီးေခါင္းကုိ ေျဖးေလးစြာ ညိတ္ကာ ...
" Aင္း ျမေသလာေတာင္ကေတာ့ ေရာက္သမွ်လူကုိ ေဆြးေစေAာင္သာ

ဖန္ပါေပါ့လား၊ ေAးေလ ... သား သေဘာက်ရင္ Aေဖမကန္႔ကြက္ပါဘူး "
ဟု စကားကုိ တုိတုိေျပာကာ ေငးၿမဲတုိင္းေငးကာ ေတြးၿမဲတုိင္း ေတြးေနသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ Aျပင္ခဏသြားလုိက္Uီးမယ္ Aေဖ "
" ေAး ... ေAး ... "
Uီးေစာခုိင္ကလွည့္မာကည့္ဘဲ ခြင့္ျပဳလုိက္၏။ ကုိေစာေAာင္သည္

ခင္ခင္ေလးထံ Aျမန္ဆံုးေရာက္ေAာင္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ Aိမ္ကုိလည္း
႐ွင္းလင္း သိမ္းဆည္းေနေသာ ခင္ခင္ေလးသည္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ Aခ်ိန္မွာ
ျပန္ေရာက္လာေသာ ကုိေစာေAာင္Aား Aံ့Aားသင့္စြာ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ...
ကုိေစာAေဖနဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား"ဟု ေမးလုိက္၏။
" Aေဖ့ကုိေတာ့ ေတြ႕ခဲ့တယ္၊ Aစ္ကုိ႔ကုိ မေတြ႕လုိက္ရဘူး ခင္ေလးရယ္၊

လက္မတင္ေလး လဲြသြားတယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚသုိ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ခ်ရင္း


" သူက ဘယ္ကုိ ႂကြသြားသတဲ့လဲ "
ခင္ခင္ေလးက မၾကည္ျဖဴေသာ ေငါ့သံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ပဲခူး စမ္းႀကီးေတာရကုိ သကၤန္း၀တ္ဖုိ႔ ထြက္သြားၿပီတဲ့ "
ခင္ခင္ေလးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လုိက္၏။
" ဘာျဖစ္လုိ႔ ရယ္တာလဲ ခင္ေလးရဲ႕ "
ကုိေစာေAာင္က ခင္ခင္ေလးရယ္သည္ကုိ နားမလည္ေပ။
" ေၾသာ္ ... လူဆုိးကုိ ဒူးတုပ္႐ွိခုိးခဲ့တဲ့ လူဖ်င္းလူညံ့ႀကီးက ရဟန္းAျဖစ္န႔ဲ

သူမ်ားက႐ွိခုိးတာခံရUီးမွာ ေတြးၿပီး ရယ္မိတာပါ ကုိေစာရဲ႕ "
" Aစ္ကုိ႔ကုိ ထိခုိက္မေျပာပါနဲ႔ ခင္ေလးရယ္၊ ဒါထက္ Uီးက ဘာေျပာေသးလဲ "
ဟု ကုိေစာေAာင္ က စကားလဲႊလုိက္၏။
" ေဖေဖက ပ်က္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕႐ြာေတြျမင္ခဲ့ေတာ့ သံေ၀ဂရၿပီး

ေAးေAးေဆးေဆး တရားAားထုတ္ေနခ်င္ၿပီတဲ့၊ ကုိေစာနဲ႔
ခင္ခင္ေလးတုိ႔ကိစၥ ျမန္ျမန္ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ ႐ွိေနတယ္ "
ကုိေစာေAာင္ က သေဘာက်စြာ ၿပံဳးလုိက္ၿပီး ...
" Aေဖ့ကုိလဲ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ နက္ျဖန္ ေခၚလာခဲ့ပါမယ္၊ ဒါထက္ Aစ္ကုိက

ကုိေစာနဲ႔ခင္ေလးAတြက္ မဂၤလာ လက္ဖဲြ႕ပစၥည္း ေပးလုိက္တယ္ ခင္ေလးေရ႕
ေဟာဒီမွာ "
ကုိေစာေAာင္က ၾကည္ႏူးစြာ ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ လက္ေဆာင္

စာAိတ္ျပာကေလးကုိ Aိတ္တြင္းမွ ဆဲြ ထုတ္လုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးသည္

ကုိေစာေAာင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္႐ွိေသာ ကုလားထုိင္မွာ လာထုိင္ၿပီး စာAိတ္

ကေလးကုိ ၾကည့္လုိက္၏။
" Aမယ္ ... ညီနဲ႔ညီမ ဆုိပါကလား၊ Aထဲက ဘာလဲကုိေစာရဲ႕"
" မသိေသးဘူး ခင္ေလး ဖြင့္လုိက္မယ္ "
ကုိေစာေAာင္ကေျပာကာ စာAိတ္ကေလးကုိ မစုတ္မျပတ္ေစရန္ တယုတယ

ဖြင့္လုိက္၏။ စာAိတ္ထဲတြင္ ကား ကုိမ်ိဳးခုိင္၏
လက္ေရးႏွင့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးထားေသာ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္သာပါသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ စိတ္Aားထက္သန္စြာ ဖတ္လုိက္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ကဗ်ာကား ေAာက္ပါAတုိင္းျဖစ္ သည္။
(ျမေသလာေတာင္ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္)
နတ္မိစံရာ၊ ျမေသလာေတာင္၊ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္၊ ေမွ်ာ္ေယာင္မွန္းဆ၊

လြမ္းတတျဖင့္၊ ဗလ တပ္မွဴး၊ Aခ်စ္႐ူးခဲ့၊ ႏွစ္ကူးရင့္ေျငာင္း၊ တစ္ေခတ္ေႏွာင္းမူ
ေပေဟာင္းစာမြန္၊ သူလမ္းညႊန္၍၊ မုိးစြန္သီေခါင္ ျမစိမ္းေတာင္မွ
ႀကီးလွေတဇာ၊ ေဆးဗုဒၶါကုိ၊ A႐ွာသြားသူ၊ ႏွစ္ေယာက္လူတုိ႔၊ မတူစိတ္၀မ္း၊
ဤဇာတ္လမ္း ကား၊ ေမွ်ာ္မွန္းမျမင္၊ ဆံုးမထင္တည့္။
႐ႊင္ျဖစ္ေဟာင္း၊ ဤAေၾကာင္းကုိ၊ ေမ့ေကာင္းေစဖြယ္၊ မွန္းရည္႐ယ

ြ ္၍၊
ႏွစ္သြယ္ေနာင္ညီ၊ ျမေတာင္ ဆီသုိ႔၊ စိတ္ညီႀကိဳးပမ္း၊
ေရာက္ေAာင္လွမ္းေသာ္၊ လြမ္းခန္းကုိသာ ႀကံဳခဲ့ပါ၏။
ဘံုသာခန္းတြင္း၊ ကုိယ္ေရာင္လင္းမွ်၊ ျမဆင္းရည္တူ၊ ျမေတာင္သူေၾကာင့္၊

ေဆြးပူမေAး၊ ေနာင့္ညီေလး ကား၊ ေက်းဇူးေတာ္႐ွင္၊ သက္သခင္မုိ႔၊
မ်က္႐ွင္ျမေသြး၊ ခင္ခင္ေလးႏွင့္၊ ခ်စ္ေရးညီေAာင္၊ ေနာင္ႀကံေဆာင္ခ့။ဲ

မယ္ေမာင္ႏွစ္Uီး၊ ခ်စ္ရည္ျမဴးေစ၊ ေတာင္းဆုေခၽြ၍ ညႊန္းေစ၍စာ၊

ေနာင္ႀကီးမွာAံ့။
ရီျပာညိဳလဲ့၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ လွည့္၍ဘယ္ခါ၊ မၾကည့္ပါႏွင့္ ေသလာျမေတာင္၊

ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္ဟု၊ ညီေမာင္သား ေျမး၊ သတိေပးေလာ့၊ ျဖစ္ေရးကုန္စင္၊
ေမ့ေစခ်င္သည္၊ ေပ်ာ္႐ႊင္သုခ၊ ျပည့္ၾကေစ။
ကုိေစာေAာင္ ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးကား ကဗ်ာကုိ ဖတ္ေနသည္ဟုမထင္၊

ကုိမ်ိဳးခုိင္ေျပာဆုိမ်ာၾကားေနသကဲ့သုိ႔ ေAာက္ေမ့ကာ ရင္ထဲမွာ တလိႈက္လိႈက္
ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကုိေစာေAာင္၏ ရင္တြင္းမ်ာကား Aစ္ကုိရင္း တစ္ေယာက္
ကုိ လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနေသာ္လည္း၊ ခင္ခင္ေလး၏ စိတ္ထမ
ဲ ွာကား
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ျပဳမူေျပာဆုိ ခဲ့ပံုကုိ ျပန္လည္ Aမွတ္ရေနသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ကဗ်ာငါးပုဒ္မွ စတုတၱေျမာက္ကဗ်ာ၏ Aဓိပၸာယ္ကုိ စU္းစား

မိလာသည္။ Aက်ိဳးAေၾကာင္းကုိ ေရလည္စြာမသိေသာ္ျငားလည္း
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သင္တုိင္း၀တ္ေစ ကာ ေတာစံပယ္ခ်ံဳနားတြင္
လူေရာင္ျပေစခဲ့ျခင္း၊ ကုိေစာေAာင္ထံမွ ေသနတ္ကုိယူၿပီး
ခါးတြင္ပတ္ထားလ်က္ လူဆုိးသံုးေယာက္ကုိ Aညံ့ခံျခင္း၊ ခင္ခင္ေလး
ခ်စ္ေမတၱာပ်က္ျပား မုန္းတီးေစရန္ ျပဳမူေျပာဆုိခဲ့ျခင္း၊ ကုိေစာေAာင္ႏွင့္
ေမတၱာမွ်ေAာင္ ကုိယ္တုိင္ ႀကိဳးစားေပးျခင္းႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ လူသံုး
ေယာက္တုိ႔ ေငြေပးေငြယူေျပာဆုိပံုကုိ ဖခင္ Uီးထြန္းသစ္ျမင္ခဲ့ၾကားခဲ့ျခင္းတုိ႔ကုိ
ဆက္စပ္ေတြးေတာမိေလ သည္။ ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္ႏွာသည္ မိႈင္းညိဳ႕
လာသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ လက္ေရးကဗ်ာစာ႐ြက္ကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနရာမွ
...

" ျမေတာင္သူေၾကာင့္ ေဆြးပူမေAး၊ ေနာင့္ညီေလးကား၊ ေက်းဇူးေတာ္႐ွင္၊

သက္သခင္မုိ႔၊ မ်က္႐ွင္ျမေသြး၊ ခင္ခင္ေလးႏွင့္ ခ်စ္ေရးညီေAာင္၊
ေနာင္ႀကံေဆာင္ခဲ့ "
ဟူေသာ Aပုဒ္ကုိ ေၾကကဲြစြာ တစ္လံုးခ်င္း ႐ြတ္ဆုိလုိက္၏။
" Aစ္ကုိ႕ကဗ်ာက Aသက္ပါလုိက္တာေနာ္ ခင္ေလး "
ကုိေစာေAာင္က လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေျပာကာ ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ

ၾကည့္လုိက္သည္။ ခင္ခင္ေလးက မိႈင္းညိဳ႕ေသာမ်က္ႏွာ၊
မ်က္ရည္ရစ္၀ုိင္းေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ကဗ်ာစာ႐ြက္ကုိ ၾကည့္ေနရာမွ ...
" ကဗ်ာထဲပါတဲ့ ျမေတာင္သူဆုိတာ ကုိေစာ တစ္ခါက ေျပာခဲ့တ့ဲ

သီးျခားကမၻာေလး တစ္ခုက ခင္ေလး ႐ုပ္ ရည္မ်ိဳးေပါ့ေနာ္ "
ဟု ငုိသံပါႀကီး ျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္တယ္ ခင္ေလးရဲ႕၊ ဒါေၾကာင့္ ညီေလး စိတ္ခ်မ္းသာေAာင္

ျမေတာင္သူနဲ႔တူတဲ့ ခယ္မေလးကုိ သူကုိယ္တုိင္ ႐ွာေပးခဲ့တာေပါ့ "
ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ကုိ ဘာမွမသိေသာ ကုိေစာေAာင္က ခင္ခင္ေလး၏

Aေမးကုိ ေျဖလုိက္သည္။ ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္လံုးတြင္ ေ၀ေနေသာ
မ်က္ရည္မွာ ပါးမုိ႔မုိ႔ေပၚသုိ႔ ျဖည္းညင္းစြာ က်လာေလသည္။
" Aုိ ခင္ေလး ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်ရတာလဲကြယ္၊ ဟင္ ... ကုိေစာကုိ

ေျပာျပပါUီး ခင္ေလး "
ကုိေစာေAာင္က ပ်ာပ်ာသလဲ ယုယစြာေမးလုိက္၏။

Aစ္ကုိမ်ိဳးခုိင္ရဲ႕ ကဗ်ာကုိဖတ္ရတာ ခင္ေလး ၀မ္းနည္းတယ္၊ Aစ္ကုိ႔ကုိ

ခင္ေလး Aထင္ေသးခဲ့တယ္ေနာ္ "
ခင္ခင္ေလးက ေျပာရင္းငုိလုိက္သည္။
" တိတ္ပါကြယ္ ခင္ေလး၊ စမ္းႀကီးေတာရဆုိတာ ပဲခူးနားတင္ပါ၊ ကုိေစာ

လုိက္ပုိ႔ေပးပါမယ္ "
ကုိေစာေAာင္က လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္ ခင္ခင္ေလး၏ မ်က္ရည္မ်ားကုိ

သုတ္ေပးကာ ေခ်ာ့ေမာ့ ယုယလုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးသည္ ၿငိမ္သက္စာြ
ေတြေ၀ေငးေမာ ေတြးေတာေနသည္။ ကုိေစာေAာင္ကုိ စြန္႔ခြာ၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္
ထံျပန္လွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ပါမည္ေလာဟု ေတြးလုိက္ေသာAခါ
သူေတာ္ေကာင္းေဘာင္Aတြင္း ၀င္ေရာက္ကာ ဘုရားသားေတာ္Aျဖစ္ျဖင့္
ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးAား ဖ်က္ဆီးရမည့္Aေရးသည္ ရင္ေလးဖြယ္
ေကာင္းလွေပသည္ဟု စU္းစားကာ ထိတ္လန္႔သာြ း႐ွာသည္။
စကားလြန္ထားကာ လူႀကီးမိဘမ်ားပင္ သိၿပီး ျဖစ္ေနေသာ
ကုိေစာေAာင္Aဖုိ႔မွာလည္း ဖခင္ႀကီး၏ Aသက္သခင္ ေက်းဇူး႐ွင္လည္းျဖစ္၊
မိမိကုိယ္တုိင္ ကလည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ Aထင္ေသးစြာ စြန္႔ခာြ ၿပီး
ေ႐ြးခ်ယ္ထားသူျဖစ္၍ ကုိေစာေAာင္ကုိ ေ႐ွာင္ဖယ္၍မ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းကုိ
သိသည္။
မိမိကုိယ္တုိင္က ေလာ္လီေဖာက္ျပား၍ ျဖစ္ရျခင္း မဟုတ္ဘဲ Aရင္းခံ

Aေၾကာင္းရင္းကုိ ေတြးလုိက္ေသာ Aခါ Aသက္ေပးခ်စ္ၾကေသာ
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေAာင္တုိ႔၏ ႀကီးမားလွေသာ ခင္မင္တြယ္တာမႈကုိ
ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္လာေတာ့၏။
မိမိႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ Aေၾကာင္းကုိ ဘာမွမသိ႐ွာေသာ ကုိေစာေAာင္Aား

စိတ္ဆင္းရဲမႈ မျဖစ္ေစလုိေတာ့ ေပ၊ ခင္ခင္ေလးသည္ မ်က္စိကုိ စံုမွိတ္ကာ

Uီးေခါင္းကုိ မသိမသာ ခါယမ္းလုိက္၏။ ရင္တြင္းမွ Aေဆြးေတြကုိ

မႈတ္ထုတ္လုိက္သည့္Aလား သက္ျပင္းခ်လုိက္ၿပီး ...
" Aစ္ကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ထံ ဘယ္ေတာ့ လုိက္ပုိ႔ေပးႏုိင္မွာလဲ ကုိေစာ" ဟု

AသံAက္Aက္ျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ခဲAုိေတာ္ ရဟန္းႀကီးကုိ သိပ္ဖူးခ်င္ေနၿပီထင္တယ္ "
ကုိေစာေAာင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေျပာလုိက္သည္။
" သူ႔ကဗ်ာကုိ ဖတ္ရတာ ခင္ေလး သိပ္သနားေနတယ္ ကုိေစာ၊ Aစ္ကုိကုိ

ခင္ေလး Aထင္မွား Aျမင္မွား ျဖစ္ခဲ့တာ ေတာင္းပန္ခ်င္လုိ႔ပါ "
" မၾကာခင္ ပုိ႔ေပးပါ့မယ္ ခင္ေလးရယ္၊ နက္ျဖန္ Aေဖ့ကုိ ေခၚလာၿပီး

လူႀကီးခ်င္း တုိင္ပင္ေဆြးေႏြး၊ လက္ထပ္ဖုိ႔ AစီAစU္ Aားလံုး တုိင္ပင္ၿပီးမွ
ကုိေစာ Aေဖေရာ ... ခင္ေလး Aေဖကုိေရာေခၚၿပီး Aစ္ကုိ႔ဆီကုိ တစုတေ၀း
သြားၾက တာေပါ့၊ ကုိေစာေျပာတာ သေဘာတူရဲ႕လား "
ခင္ခင္ေလးသည္ တစ္ဖက္သုိ႔ ေငးေနရာမွ ကုိေစာေAာင္၏ မ်က္ႏွာကုိ

ရီေ၀ေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ၾကည့္ကာ Uီးေခါင္း ကုိ ျဖည္းေလးစြာ
ညိတ္လုိက္ရင္းက စိတ္တြင္းမွ ...
ျမေတာင္သူ႕ေၾကာင့္၊ ေဆြးပူမေAး၊ ေနာင့္ညီေလးကား၊ ေက်းဇူးေတာ္႐ွင္၊

သက္သခင္မုိ႔၊ မ်က္႐ွင္ျမေသြး၊ ခင္ခင္ေလး ႏွင့္၊ ခ်စ္ေရးညီေAာင္၊
ေနာင္ႀကံေဆာင္ခဲ့။

ဟူေသာ ကဗ်ာကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကိုယ္တုိင္ ေၾကကဲြစြာ ႐ြတ္ဆုိျပေနသက့ဲသုိ႔

ထင္ေယာင္ ၾကားေယာင္လုိက္မိ ႐ွာေလသည္။
မ၀င္းျမင့္
ၿပီးပါၿပီ။

မဝင္းျမင့္ ျမေသလာေတာင္ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

မဝင္းျမင့္ ျမေသလာေတာင္ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ျမေသလာေတာင္ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္ မ၀င္းျမင့္

ယခု ကၽြန္မေရးသားေသာ "ျမေသလာေတာင္ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္"

ဤ၀တၳဳျဖစ္ေပၚလာေစေသာ မူလAရင္းခံသဲလြန္စကား ကၽြန္မသည္ ၁၉၄၉

ေစ်းေရာင္းသူမ်ားAား ေမးျမန္းၾကည့္မိရာ ထိုAဘိုးႀကီး သံုးေယာက္မွာ

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 1

ကရင္မ်ား စကားကုိလည္း သူတို႔က နားမလည္၊ ထု႔ိေၾကာင့္ ေျချပလက္ျပ ေစ်း

၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္မသည္ ကရင္ျပည္နယ္တြင္းရွိ ဆဒၵန္ဂူသို႔သာြ းခဲပ

ထိုAခါသိရသည္မွာ လူ႔ျပည္ရွိ ျမသားဆင္းတုေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ရန္

ထိုေတာင္မွ နတ္ေဆးပင္မ်ား Aမ်ားAျပားရွိေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 2

Aပင္မ်ားကို ေတြ႕လို ဖူးလိုစိတ္ႏွင့္ Aထူးတလည္ သြားေရာက္ရွာေဖြ

ကၽြန္မသည္ စာေရး၀ါသနာပါသူပီပီ ႏႈတ္Aၿငိမ္မေနတတ္သူ ျဖစ္သည့္A

ထုိကရင္Aဘိုးႀကီး သံုးေယာက္တို႔ ေနထုိင္ရာကား လူသူမနီးသည့္

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 3

၎ေဒသရွိ လူမ်ားAားလံုးမွာ သက္သက္လြတ္သာလွ်င္ စားေလ့ရွိေၾကာင္း။

ဘားAံ့ၿမဳိ႕မွ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႕သို႔ ကၽြန္မေျပာင္းလာေသာAခါ ခင္ပြန္းသည္

တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မသည္ ထုိကေလးမေလးႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္ ဘားAံ့မွာ

ကၽြန္မက မေရာက္ဖူးေၾကာင္း၊ နာမည္ပင္ မၾကားဖူးေၾကာင္း ျပန္ေျပာေသာ

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 4

တန္းAနီးရွိ ရြာတစ္ရြာသို႔ Aလည္သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ ေန႔တြင္ မႈိရွာ၊

ထုိရြာကို ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္က ဘုရင္ မAျဖစ္

"ကၽြန္မလဲ ဆူးစည္း႐ိုးAျပင္က ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ရတာ Aေမရဲ႕၊ ဘုရင္မ

ကၽြန္မသည္ ေမာ္လၿမဳိင္မွ ေကာ့ကရိတ္သုိ႔ေျပာင္းလာေသာAခါမွ စံုစမ္းေမး

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 5

ေနထုိင္မႈမ်ားမွာ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္႐ႈခ့ဲေသာ

ယခုထက္တိုင္ Aသက္ထင္ရွားရွိေနေသးေသာ ထူးဆန္းလွသည့္ လူတစ္စု

၁၉၆၃၊ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔။

Aခ်ိန္မွာ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီးမျဖစ္မီ သူခိုး၊ ဓားျပ မုဒိမ္း ကင္းၿငိမ္းေသာ

Aထူူးသျဖင့္ ျမန္မာဘုရင္ေနာက္ဆံုး နန္းစံေတာ္မူသြားရာ မႏၱေလးၿမဳိ႕တြင္

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 6

Aေလ်ာက္ တည္ၾကည္စြာ ေနထုိင္၍ နာမည္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို Aထူး

မႏၱေလးၿမိဳ႕ Aေရွ႕ျပင္၀ယ္ သာယာေသာ ၿခံႀကီးAတြင္းမွာ ေဆာက္လုပ္

UီးေစာေAးသည္ စာၾကည့္ခန္းAတြင္းရွိ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွာ

ထုိေန႔ကား Aဂၤလိပ္ျမန္မာ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြမ်ား ေAာင္စာ

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 7

UီးေစာေAးသည္ ေဆးျပင္းလိပ္ကုိ မီးခုိးေထာင္းေထာင္းထေAာင္ ဖြာရိႈက္ရင္း

" Aေဖ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပဲြေAာင္တယ္၊ ေဟာဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ခံနံပါတ္န႔ဲ

ကုိေစာခုိင္က လက္တြင္းမွာ ကုိင္လာေသာ သတင္းစာကုိ ဖြင့္ကာ

" ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္မွာ မွတ္ထားတဲ့ ခေရပြင့္ ေတြ႕လားAေဖ "

ကုိေစာခုိင္က ႏွစ္သိမ့္ Aားရစြာ ေမးလုိက္၏။ ထုိေခတ္Aခါက ဆယ္တန္း

" ေတြ႕ပါတယ္ သား .... "

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 8

UီးေစာေAးက သားစာေမးပဲြ ေAာင္သည္ကုိ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ေသာ္လည္း

" ကၽြန္ေတာ္ တကၠသုိလ္ ဆက္သြားမယ္ေနာ္ Aေဖ "

ကုိေစာခုိင္က ရႊင္ျမဴးစြာ ဆုိလုိက္၏။ UီးေစာေAးသည္ Aတန္ငယ္ ေတြေနၿပီး

" ဟုိသူငယ္ ဘေဆြေလးေရာ ေAာင္သလား" ဟု ေမးလုိက္သည္။

" မေAာင္ဘူး Aေဖ၊ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္ေAာင္ပါ့မလဲ၊ ေက်ာင္းလခ၊ စာAုပ္ဖုိး၊

မိမိ တုိ႔က ေထာက္ပံ့ေပးကမ္း ပညာသင္ေပးေနရေသာ သူငယ္ခ်င္း

" ေAး .... သားက မိဘမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့ ဆင္းရဲလုိ႔ UီးေလးAိမ္မွာ ကပ္ရပ္ေနရတဲ့

UီးေစာေAး က ေတြးေတြးဆဆ ေျပာလုိက္၏။

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 9

" သနားပါတယ္ Aေဖ၊ ေAာင္စာရင္းမွာ သူ႔နာမည္ မပါေတာ့ သူ

ကုိေစာခုိင္က သူငယ္ခ်င္းAား ၾကင္နာစြာ ေျပာေန၏။

ဒီသူငယ္ပန္းတိမ္Aလုပ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ တတ္ေနေရာေပါ့၊ ထမင္းေတာ့

" သူ႔Uီးေလးနဲ႔Aေဒၚက စာက်က္ခ်ိန္မေပးဘဲ၊ ပန္းတိမ္ဖုိထဲမွာခ်ည္း ခုိင္းေနလုိ႔

ကုိေစာခုိင္ စကားဆံုးသြားေသာ္လည္း UီးေစာေAးက ဘာမွ် မေျပာေခ်။

(shwezinu.blogspot.com မွကူးယူသည္) Page - 10

" ကၽြန္ေတာ္ တကၠသုိလ္ ဆက္သြားမယ္ေနာ္ Aေဖ "

ဟု ကုိေစာခုိင္က သူ႔လုိလားခ်က္ကုိ ေတာင္းဆုိလုိက္ျပန္၏။ UီးေစာေAးက

" ဒီကုလားျဖဴစာေတြကုိ ဆက္သင္ေနလုိ႔လဲ သိပ္Aေၾကာင္းမထူးဘူးလုိ႔

ဇနီးသည္ ကြယ္လြန္ေသာ္လည္း တစ္Uီးတည္းေသာ သားကေလး စိတ္ငယ္

" ဟုတ္ကဲ့၊ Aေဖ့ဆႏၵကုိ သားဆန္႔က်င္ဘက္ မျပဳပါဘူးAေဖ ဘယ္လုိ

ကုိေစာခုိင္က ၾကည္ျဖဴစြာပင္ ကတိေပးၿပီး ျပန္ေမးလုိက္သည္။