Nama : Desti Salsa Nur A.

Kelas : XI-3

No. Absen : 14

Pamit
Siji dina ing SMA Triam Udom Suksa tepate ing negeri gajah putih, katon segerombolan murid kang
rumiyin-lalang lan banget sibuk banget nyiyapake minggu ngarep ing endi modhern dance club saka
sma triam udom suksa melu sarta jero ajang lomba modhern dance antar kutha. Hathai, Hathai
Sangduean yaiku salah siji anggota saka club iku, tamtu wae piyambake bekerjakeras banget jroning
nyiyapake lomba iki. saliyane iku, dheweke uga ngurus kostum kostum lan aksesoris kang bakal
dianggo wektu lomba mengko. ing pojok liya Nuea lan Lertchai lagi sibuk nglatih team ben luwih
kompak. soal Hathai sih.. gampang, amarga ing aini tipikal wong kang cepet ngapal gerakan. sawise
weruh pira-pira referensi kostum saka internet utawa langsung, pisan-pisan pupil mripate iku nyolong
colong pandhang karo Nuea kang lagi nglatih anggota seje, kowe kabeh ngerti apa ? ketiha Hathai
melirik nuea, rai nuea katon galak banget lan medeni, kaya singa jantan kang arep mengamuk,
nanging piyambake katon lucu jero bab iki. bocah-bocah liya uga ora wani gawe ngejahilin Nuea, apa
maneh Lertchai kang ya iku kanca cedhake Nuea. anggota seje uga temen banget jero latian iki.
amarga menawa ana salah siji kang salah gerakan, ukumane push up 10x lan plank 5 menit. krungu
fantastis dudu?

Hathai tiba tresna ing Nuea kang lagi mode temen, ora mung jero mode temen, nanging ing kabeh
mode uga Hathai tetep mencintaine. Tanpa alesan, karna dheweke yaiku Daonuea Suchart. ora
kerasa wis sa jam lawase Hathai ngelist kaperlon kostum lan kaperlon liyane kanggo team, piyambake
uga membereskan barang barange. nalika piyambake arep nutup tas ransel kang mungil iku,
datanglah Nuea nekani hathai lan takon

“hathai, wis arep mulih kowe?” takon nuea wektu hathai lagi merapihkan mejane

“iya, phi nuea. sabubare iki aku bakale mulih, soale mengko malem ana adicara kulawarga, phi.
sebenere males sih” ujar hathai sinambi mengerucutkan lambe mungile iku. nuea uga terkekeh
weruh rai hathai kang cemberut iku.

“oh. adicara apa kuwi?” nuea takon

“anu, phi. bunda ambal warsa” jawabe “ohh yaudah yen ngono, titip salam gawe bunda ya, sugeng
ambal warsa lan muga-muga tansah dilancarkan rezekine, saka calon mantu” ucap nuea, piyambake
uga terkekeh karo wangsulane dhewe

“aish, a – apaan sih phi!” hathai kang njawab nuea karo tetembungan kang terbata – bata, banjur
pipine uga obah kaya kepiting godhog.

“yaudah yen gtiu, aku walik dhisik yaaa, phi !” ujar hathai mbari mencangking ransel cilike iku. nuea
uga nyedhak kearah hathai. “maaf ya, dina iki aku durung bisa nganterin kowe mulih. soale sawise iki
bakale ana rapat” tembung lanang iku sinambi ndeleng calon pujaan ati.

“apaan sih, biyasane aku uga mulih sendiri”

“yaudah yen ngono. ati – ati ya ayu. tekan ketemu besok” ujar nuea kang lagi mengelus sirah hathai
karo lembut. iapun terkekeh gemas weruh rai hathai kang memerah.

“a – apaan sih, phi!!” hathai kang ngetokake ukarane iku karo terbata – bata, kang jelas dheweke isih
tersipu karo sing dilakokake nuea wau. hathai uga selak metu lan pinuju halte bus.

Ditempat liya, nalika hathai arep nitih bus tuk pinuju menyang omah wong tuwane kang mangan
wayah lawase 3 jam lawase, yeewa selaku kembaran hathai lagi ana ing omah p’lert, tembunge sih
arep ngebantuin lertchai gawe ngrampungake pr kimia lan matematika tingkat lanjut uga, tembunge.
nanging, plane wau ora piyambake tindakake babar pisan. geneya? nalika awak mungile iku
merebahkan dhiri ing kasur duwene lert, dheweke dadi ora pengin nglakoni bab apa wae saliyane
nglumah ing dhuwur ranjang lert lan ndeleng pira-pira series ing handphone milike. sabenere lert wis
siyap lan niyat banget gawe nyelesaiin pr keramate iku. nanging nalika piyambake weruh yeewa kang
turon ing ranjang iku, ngrasa ora tega. lugune sih kesal, nanging apa daya. lert wedi marang pacare.
pungkasane , lertchai ikutan nglumah pener disebelah yeewa. dheweke kabeh miwiti berbincang siji
karo liya

lertchai ikutan nglumah pener disebelah yeewa. dheweke kabeh miwiti berbincang siji karo liya

“woi, lert. mabar ml ayo , bosen banget nih gue” ajak si yeewa dumadakan wektu lertchai isih wae
mikirake pira-pira rumus kanggo ngrampungake pre iku.

“yaallah gusti, terus iki pr aku priye kang? masa arep dianggurin ngono wae sih ay” jawab lert karo
rai lesu

“yauda si, le. ribet banget lo. urip iku gausah ing gawe ribet” yeewa njawab pitakon lertchai karo
sante. yah arep priye maneh, dheweke wis bodo banget padha tugase lertchai, bener bener mager.

“apaan sih, le. makane dadi wong aja goblok goblok banget sih tembung aku . iku polo lo isine basket
kabeh.” jawab yeewa karo sante, nanging rada sathithik bete. emang bener sih apa kang dietung
padha yeewa. awit pacarana padha yeewa, kesabarane lertchai diuji mulu saben detik, saben menit,
jam, malah saben dina. tembung tembung mutiara wis dadi santapan sadina dina sanadyan hobi
dheweke uga remen misuh, sih. dhasar aneh.

“loh, ay? kok langsung jawabane sih? terus iki teh carane priye, gangerti aku” ucap lertchai karo rai
melas amarga sang pacar njawab tugase iku ora menggunakann cara apa wae kanggo njawab. emang
ing dasare gamau angel, haha.

“ mending lo nurut wae, wangsulan aku bener kok. aku maneh enggala nih, sejam maneh bakal
walik. rai lo terlalu bego, angel gawe ngejelasine prelu sasasi kuwi kayane ben lo bener bener
mudheng. wis ah, cabut dhisik ya gue” yeewa kang kesusu karo acarane iku, piyambake uga ora
sempet malah ora gelem ngandharake cara kanggo nggarap soal kasebut. lertchai meneng sewu
basa, rada lara ati sithik dhuwur tetembungan pacare endi diane uga digoblok – goblokin padha
pacare uga, haduh. kanggo carita dina iki, ngresula dina iki, tekan disini wae. yeewa kudu age-age
mulih, soale dheweke arep nangis dibawah shower sambel meratapi nasibe iki. melas banget.

malame..

adicara kendurinan ambal warsa sang ibunda uga diwiwiti. syukurlah, hathai dating pener wayah
jroning adicara kasebut. iapun langsung nekani sang ibunda, alon nyedhak kepadane, banjur
memanggile karo nada kang lembut lan kebak asih sayang.
“bundaaa !” panggil hathai marang sang bunda, piyambake uga melambaikan tangane.

“bunda, sugeng ambal warsa! iki aku bawain kado paling special gawe bunda. muga-muga bunda
remen ya!” ucap hathai sambel menehake kado kanggo bundane iku. kepriye reaksi sang bunda? “

Ngapa sih kowe gawa bawain bunda kado kabeh ?!! lagian. bunda bisa tuku dhewe kali. sini-sini”
ucap bunda kasar mbari piyambake ngrebut bingkisan lucu iku saka tangan mungil hathai. banjur
sang bunda uga merobek kertas bingkisan iku karo kasar lan piyambake nguncal bebungah iku kearah
hathai

. “kado macem apa iki hah ?! ora sudi bunda oleh kado kaya iki darimu !” sepertine bunda nesu
gedhe karo kado paweweh hathai, piyambake mengamuk padane tanpa adane alesan kang jelas.
Nanging

“ bun… iki hathai beline anggo dhuwit sendir-“

“bodo banget !! pokoke bunda ora sudi oleh bebungah macem iki saka kowe !! malah mama ora sudi
pune anak sugih kowe lan yeewa.” sang bunda menyela omongan hathai karo amarah kang
gumludhug. wajahe uga memelas, piyambake ora ngerti apa kang kudu piyambake tindakake ben
sang bunda bali tumindak apik padane.

“bun, ben aku jelasin dul-“ metu“ kowe! metu saka kene.” maneh maneh omongan hathai disela
dening sang bunda, embuh gerangan apa kang nggawe bunda tersayange iku obah dadi kaya iki.
hathai uga age-age ninggalake sang bunda. sikil mungile molai mlayu pinuju kamar, pisan-pisan
piyambake mengusap air-matane kang netes ing pipi bulate iku. hatine teriris nalika mendegar
omongan sang ibunda. tetibane ing kamar, iapun merebahkan tubuhe ing dhuwur ranjang empuk.
driji driji mungile njupuk pangilon cilik kang ana ing nakas cedhak ranjange kasebut. weruh pantulan
dirine saka pangilon cilik kasebut, piyambake bergumam

“pantaskah aku lair ing donya iki? pantaskah siji hathai sangduean urip ing alam jagat kang endah
iki? tuhan.. geneya sang ibunda nyengiti awakku kang ora bersalah iki? geneya ?!!” teriake. tangisan
kang reda iku bali krungu. eluh wiwit mili karo derase ing pipi prawan ayu iku. piyambake ngrogoh
sakune lan njupuk handphone kanggo menelpon nuea ing dina iku uga. akankah nuea ngangkat
telpon darine?

“halo, hathai. ana apa?” akhire nuea njawab telpon darine.

“p – phi nuea…” ucape. nuea kang krungu isakan tangis saka sang pujaan hatine itupun, piyambake
langsung ngrasa kuwatir dengane.

“hey hey, ana apa karo kowe ayu? sapa kang wani nggawe prawan ayu siji iki nangis mangkono
derase?” tane nuea karo lemah lembut lan piyambake ngarep-arep tangisan hathai reda .

“phi, bunda..” tangisan hathai ora kunjung reda . dina iki, hatine bener bener teriris.

“bunda pripun, ayu?” tane nuea bali karo nada lembut, piyambake ora tega krungu isakan tangis
kang mangkono deres saka sang pujaan hatine iku.

“phi nuea…” tangisan prawan iku ora kunjung mandheg.

“hathai, enteni aku ya, ayu. aku bakal mrana saiki uga. wait for me, dear. telpone aku tutup ya.”
maneh maneh nuea nutup pacelathon jero telpon iku karo nada kang padha lembut. nuea uga selak
mudhun kebawah kanggo njupuk kunci motore iku. diambile helem kang ana ing dhuwuring lemari
sepatu, tubuhe kang gagah iku wiwit nitih montor ducatine kasebut. sesampaine ing panggonan
kulawarga hathai, nuea nglangkahake kakine pinuju lawang omah kasebut, diketuklah papan kayu
kang magrong-magrong iku. piyambake dipersilahkan mlebu dening ayahe hathai lan nuea pamit
kanggo nekani hathai kang lagi mengurung dhiri dikamar. tanpa mikir dawa, nuea langsung pinuju
kamar prawan ayu iku.

“hathai, iki aku, nuea. buka pintune dong” ucap nuea saka jabaning lawang kamar. dibukalah lawang
kasebut dening hathai. kowe ngerti apa? hathai isih wae nangis tekan wektu iki. piyambake menarik
lengen nuea kanggo mlebu menyang jroning kamare lan lungguh ing dhuwur ranjang kang empuk
iku. nuea kang tansaya kuwatir ngenani perasaan hathai saiki, awak bidange iku langsung nyikep
awak saka sang pujaan hatine, hathai sangduean. nuea mengusap geger saka prawan ayu iku karo
lembut kang gently, pisan-pisan piyambake mengelus pucuking sirah prawan iku lan ngarep-arep
piyambake oleh tenang nalika entuk patrap manis saka nuea. tansaya kenceng pelukan saka nuea,
tansaya kuwat isakan tangis saka prawan iku. embuh ukara kasar apa kang nggawe sang pujaan
hatine iki mangkono sedhih. nuea nyekel pundak prawan iku lan menehi jarak watara tubuhe lan
hathai. ditangkupe pipi prawan ayu iku olehe, pisan-pisan piyambake mengusap eluh kang tiba karo
alon. nuea ndeleng lamat lamat ing hathai. kanggo wektu iki piyambake bener bener kuwatir karo
hathai. piyambake miwiti pacelathon lan menehi pira-pira pitakon cilik ben prawan iku nyaritakake
bab kang membuate sedhih.

nuea njenggirat nalika hathai nyaritakake ukara apa kang ditokake dening sang ibunda saengga
nggawe prawan iku sedhih. tanpa mikir dawa, piyambake nyikep bali awak mungil prawan iku lan
mengusap punggunge karo alon. mbari mengelus geger sarta sirah pujaan hatine kasebut, iapun
ngomong..

“hathai, cantikku. aku ngerti bunda jahat, aku ngerti. yen bunda ngendika kaya ngono maneh aja
didengerin ya? tutup kuping kowe sekuat ndean tekan kowe engga krungu tembung utawa ukara
elek iku. kowe ora pantes gawe oleh ukara elek kaya ngono.. yen kowe bener bener wis ora kuwat,
ora tahan, lan ati kowe bener bener lara, kowe bisa teka menyang aku, oke? ana aku, ana aku disini.
tulung dadekake aku dadi omah kaping rong kowe, papan kanggo nampung kabeh ngresulamu,
papan kanggo nampung kabehing carita tentangmu, lan papan kanggo sumendhe wektu kowe
mbutuhake sendehan paling apik. aku bakal ngupakara gawe dadi cowo kang pantes kanggo kowe,
cowo kang paling apik kanggo kowe. aku bakal dadi pamireng kang apik kanggo kowe, apa wae iku.
aja sedhih maneh ya? yen kowe isih sedhih, mengko jagat ikutan sedhih weruh kowe nangis
mengkene.” jawab nuea karo kebak kelembutan, piyambake ora bisa weruh pujaan hatine berlarut
larut jero sedihe, diusape pipi bundher duwene hathai.

“phi.. pantaskah aku urip ing bumi iki? nuea.. aku ora pantes phi, ora pantes. manungsa sepertiku ora
pantes kanggo urip ing donya iki. donya kejam banget phi, malah wong lan uga..” tangisane uga
tansaya deres wektu ngetokake ukara iki saka mulute. piyambake ora tahan karo kabeh kang ana ing
donya iki, ing alam jagat iki.

“sssttt, ora oleh ngendika kaya ngono. kowe pantes kok urip disini, pantes banget. pancen donya iku
banget kejam, nanging yen kowe pikir apik apik, donya mesthi arep apik apik wae, okay? cantikku,
awake dhewe dilairake menyang donya iki dudu kanggo dadi sampurna. awake dhewe dilairake
menyang donya iki kanggo nyata, dudu dadi kang sampurna. yen ana kang melanturkan ukara elek
karo kowe, aja didenger ya? ora apik gawe kuping kowe, kowe ora pantes gawe krungu ukara ala iku.
kowe cukup lirwakake dheweke kabeh lan lungguh tenang, jorke dheweke kabeh kang ngomong kaya
wong bodho sarta melanturkan ukara kang ora sepantase dirungokake dening kowe. kowe wis
nglakoni bab paling apik disini, aku bungah banget karo kowe. amarga kowe uda bisa bertahan
saadoh iki. aja terlalu larut jroning kesedihan ya? kowe pracaya kan, ing saben kedadeyan mesthi ana
hikmahe. saiki kowe aja terlalu mikirin bab-bab kang wis kedadeyan, lan aja tau nggetuni apa wae
kang wis kowe lakuin. saben wong pune wates sabare piyambak-piyambak, nanging aku ngerti yen
kowe bisa luwih sareh gawe ngehadapin masalah luwih saka iki. aku ngerti kowe kesel arep kabeh
bab, nanging nyerah lan niyat mungkasi urip dudu dalan keluare. tulung. nyawa lan uripmu luwih
berharga. aku ora bisa asih apa apa lan ndean hane tembung sengkuyung wae kang bakal krungu
murah ing kuping kowe, nanging aku ngarep-arep tembung sengkuyung iku bakal ngowah cara
pandhang kowe menyang dina ngesuk sugih priye. cantike nuea, kudu semangatt ya. aku bakal
tansah nyengkuyung kowe dimanapun lan kapan wae kowe ana. i always with you, hathai
sangduean.” ucape karo dawa amba. tenane lanang kang apik banget dudu? hathai ora wisesa
menahan tangise maneh, piyambake memeuk kenceng kenceng nuea, pisan-pisan menenggelamkan
kepalane njero dhadha bidang lanang iku. romantis banget.

pisan. ditempat liya..

“hathai! yee!” panggil sang bapa. lanang paruh baya kang isih katon nawan wektu piyambake
hamper ngidak berkepala 4 teka karo jas rapih, nggawe piyambake tansaya katon bagus. ora heran
maneh. kaping duane teka bebarengan dhuwur ulem iku.

“nak, tulung belikan bapa kopi sachet padha lilin gawe rotine bunda ya.” ucap sang bapak.

“roti..e bunda? acarane durung selesaikah? yen aku kang nggawakake kue karo lilin dihadapan
bunda, bakal nesu maneh ora ya?” gumam si hathai

“nggeh, siap” krungu suruhan saka sang bapa, dheweke kabeh berdua langsung nuruti permitaan
ayahe lan selak kanggo memanaskan montor. sadurunge budhal menyang supermarket, sempet
sempate dheweke kabeh berantem perilah sapa kang bakale mbonceng. kaping duane kekeuh
pengen dibonceng tekan sang bapa geleng geleng weruh tingkah-laku kaping loro putrine iku. tenane
kekanak – kanakan pisan.

“Kang ngebonceng bapa, beliin aplephone padha aplebook loro!” sawise krungu omongan saka sang
ayah-

“gue wae kene kang ngebonceng” tembung yeewa

“heh, heh. ora. aku wae!”

“halah. aku wae sih. lo tinggal lungguh manis wae dibelakang, wes to”

“ora arep, pokoke aku kang boceng. soale wedi kowe aneh aneh nanti” maneh – maneh dheweke
kabeh kekeuh pengen bonceng. sang bapa namung tepuk bathuk, ngrasa dirine salah strategi kanggo
iki.

“prittt prittt. yaudah sut kowe kabeh, ben adil. loro – duane papa asih aplephone lan aplebook
diwaktu ambal warsa kowe kabeh 3 sasi maneh.” tawar kaadilan saka sang bapa. ben kaping loro
putrine iku ora sibuk berantem maneh babagan sapa kang arep dibonceng lan sapa kang arep
mbonceng. oke, dina iki kasil. amarga yeewa kalah, akhire dheweke kang ngebonceng, lan amarga
helme namung 1 duwene bapa, yeewa nyerahin helem iku menyang kembarane.

“nih, tha. anggo.”

“hah? kan kowe kang nyetir. kowe lah kang anggo,”

“alergi anggo helem aku . kesed uga.” amarga ora gelem berlama suwe maneh, hathai nge – iyain
wae. heran banget, arep menyang supermarket wae kudu berantem dhisik. hathai ngerti nek
saudarane iki emang bisa munggah reged, nanging yen babagan bonceng pawongan, dheweke ora
yakin banget.

“tenang, bisa kok. aja ngeremehin aku , tha.”

“8Aku wae kene deh kang nyetir. isih sayang nyawa aku, lagian iki montor bapa.. larang loh” tembung
hathai kasesel nada kang kebak kekhawatiran.

“tha. saiki lo mending meneng wae. wis sekeca aku bonceng lo ben ora kena angin wengi.” saiki kang
bisa dilakuin hathai namung komat kamit ngucapake donga lan sholawat ben piyambake lan
kembarane terhindar saka malapetaka. dheweke ora pengin mati enom. soale dheweke durung
nggarwa nuea.

“eh, tha. lo kang gawa duite ya?” njerit yeewa karo keras.

“hah, duit opo, wa?” hathai kang sathithik kedher. embuh kedher embuh lali.

“Ya duit saka bapa, lah.”

“bapa wau ora ngasih menyang aku. kowe gawa dompet ora?”

“ora“

“ lo?”

“yah, aku uga ora gawa. priye dong, wa?” kaping rong prawan iki jebul padha padha bodohe ya“ wis
puter walik. supermarket kan ora bisa ngutang, ya..”

“iya wis, iya.” amarga ratan kang lagi rame, yeewa menepikan montor sadhela ing jalur kiwa
sadurunge puter walik. dheweke menoleh tengen kiwa luwih-luwih dhisik kanggo mesthekake bisa
nyabrang apa tidake. nanging kayane iki anak uga durung pinter kanggo nyebrang ratan, padahal
akeh kalodhangan gawe langsung gas pol.

“wa? yeewa? bisa ora?” hathai mesthekake menawa yeewa bener bener bisa nyabrang.

“bisa, elah.”

“ kene“ akum wae ih sing nyetir.”

“ssst, diem.”

“cepetan ih, wa. bentar maneh pestane wiwit.” piyambake mikir loro kali, kali lilin kuene telat diter,
hathai uga kang bakale oleh omelan saka bunda.

“buset wis, iki jalane rame banget, tha.”

“yaa makane aku wae sing nyetir. jalane uga lunyu kan, entek udan. bahaya yen ora ati ati, wa.”

“wis diem.”

“yeewa!!” teka – teka yeewa mlakokake motore, embuh eling apa ora anak iki. padahal ing jalur kana
nada trik tronton gedhe kang lagi mlaju karo jarak kang ora kalah cedhak saengga si supir ora sempet
gawe ngerem kendaraane iku lan montor kang dheweke kabeh tumpangi ora bia gawe menghindar
saka tabrakan.

sementara iku..

prawan kang lagi nglumah ing ranjang pesakitan iku melenguh. kaping rong matane kabukak alon,
isih ngupakara njumbuhake cahya kang mlebu menyang jero retina.

“sialan, sirah aku lara banget.” keluhe sambel nyekel sirah kang isih berbalut perban. suarane obah
dadi serak amarga kapetung rong minggu lawase piyambake ora sadarkan dhiri.

“iki wong – wong ing menyang ndi, sih?” piyambake menoleh nengen lan ngiwa. nanging, ora ana
sapa wae disana saliyane dirine. hane dheweke siji dhiri kang ana ing ruwangan ambu obat obatan
iki.

“ayah“? nda?” panggile kaping loro pupil matane isih ngiteri saisining ruwangan. dheweke bener
bener dhewe.

“iki manungsa ing menyang ndi, sih. aku maneh lara malah ditinggal. endi ngelak, kebelet pipis uga,
hadeh.” daripada piyambake mengompol ing kathok, terpaksalah dalan dhewe menyang kulah.
wektu mbuka kemul kang kandel iku, dirine dikejutkan dening sikil kanane kang terbalut dening
perban. rasane pengin menggerakkan sikil iki, nanging apa daya.

“tuhan, sikil aku? iki geneya?” piyambake nggayuh tongkat walker kang ana ing pojok ruwangan
cedhak nakas. syukur posisi tongkat iku ora ngangelake dirine. berhati banget – ati piyambake
mindhahake sikil kanane mudhun saka kasur. hatine ora mandheg nggrentes. alon – lahan piyambake
menggerakkan kakine migunakake tongkat kang kaaran crutch iku. njajal ngulinakake dhiri sanadyan
angel banget kanggo ditindakake. piyambake lumaku pinuju meja kang ing cedhak sofa guna njupuk
botol ombe. nanging wektu ngliwati pangilon cilik kang menggantung ing kamar rawat pasien iku,
nafase tercekar. dheweke kaget luarbiasa weruh pantulan dirine dhewe.

“a – aku .. wiwit kapan aku nyemir rambut dadi ireng?” piyambake nembe eling, yen pandhengan
matane sathithik buram. dilihate nakas cedhak paturone, disana tergeletak siji kaca mripat retak
kang ora asing banget nggo dirine. tamtu wae, dheweke ngerti sapa sing duwe benda kasebut. lan
maneh – maneh, handphone ing sampinge itu… karo kedangdapan setengah mati dheweke mriksa
perute dhewe. tansaya kedangdapan dirine wektu weruh tohe ing weteng perangan tengen, saiki
ngilang. kang ana malah ing weteng perangan kiwa, ing endi iku yaiku toh duwene saudari kembare.
puteran memori babagan insiden kang kedadeyan ing wengi iku, dumadakan terlintas jroning
penggalih prawan kasebut, nggawe lara kepalane krasa tansaya lara.

“h – hathai.. aku nyuwun m – pangapurane..” sawise yeewa mengcuapkan ukara iki, dirine tiba ora
sadarkan dhiri. mangkono piyambake mbuka matane, kang kaping kapisan dideleng olehe malah
yaiku bab kang paling menyakitkan jero saumur hidupe. sang bapa kandha menawa saudari kembare
lagi jero kahanan kang kritis banget sawise dioperasi amarga divonis gegar polo abot dening dhokter.
Sementara iku piyambake isih bingung. sebab apa nyawane ana ing awak wong liya? sebernare, apa
kang kedadeyan kepadane lawase iki? piyambake pengin ngungkapake bab iki, nanging.. akankah
kaping rong orangtuane pracaya ngenani bab iki? mustahil pisan. wis mesthi orangtuane arep ngira
menawa iku namung halusinasi. tekan wektu iki yeewa isih durung bisa nampa kasunyatan. banjur
piyambake nekani sang bapa guna mangerteni anane saudari kembare iku. lan.. disinilsh yeewa saiki,
lungguh ing kursi rodha pener disamping awak asline. sang bapa ngomong menawa kahanan hathai
kang saiki ana ing awak yeewa iki durung bisa dietung membaik. tatu tabrakan wingi kang berakibat
fatal banget nganti mencederai kepalane. tekan – tekan dhokter ngomong awake dhewe hane bisa
ndongakake ben hathai lekas pulih saka komane iku. piyambake ora wisesa weruh hathai kang turon
lemes disana.

“tha, aku ning kene.” yeewa nyekel tangan hathai kang ora tertancap dening infus.

“maafin aku , tha. pangapurane amarga kecrobohan aku , lo dadi mengkene. kabehing salah aku ..
seharuse aku ngerungokake apa kang lo ngomong. ora seharuse aku ngeyel, tha. padahal aku
dhewe nyadar yen aku durung pinter gawe nyetir montor. aku ora ngerti maneh cara apa kang bisa
menebus kaluputan aku karo lo, tha. aku nyuwun.. tangi, tha…” ora suwe banjur air-matane wiwit
mili alon, piyambake ora sanggup weruh saudari kembare. nyesek kanggo dideleng, sawetara macem
piranti medis kang nemplek ing tubuhe dadi pertahanan urip, kaya ulah yen ora ana piranti iku,
tamatlah wis urip hathai-atau malah hidupe kang rampung amarga kang lagi nglumah disana yaiku
awak yeewa. yeewa isih mencerna apa kang kedadeyan wektu iki.

Siji dina.. telpon gegem duwene yeewa berdering

. “hathai, priye sekolahe sayang? ana masalah ora?” tane sang ibunda saka sabrang kana. yeewa
kaget, geneya? amarga lawase iki, sang ibunda ora tau melanturkan ukara manis kaya iku, rasane
asing banget nalika mlebu njero telingane. embuh apa kang nggawe sang bunda dadi kaya iki.

“hah? bunda kesambet apa kok dumadakan apik karo aku?” gumame

“ora ana masalah kok, nda. aman sentosa hehe.” jawabe karo nada rikuh

“syukur yen ngono. sabubare iki bunda bakale ana kaperlon ndadak, ana pamanmu, utawa lertchai
uga.”

lertchai, ya?

omong ngenani lertchai, dheweke kangen uga padha iku bocah. yeewa abis ngestalk akun twitter
lertchai diem diem, keliatan lanang thailand blasteran ostrali iku remen nge tweet kang galau galau.
yen ing instagram, dijamin luwih nyesek. lertchai remen banget mengupload foto yeewa tekan
dheweke kedher iku akun pune lert apa duwene kae? bucin pisan.

disisi liya, ana sang ibunda kang lagi membereskan kamar yeewa lan hathai. bunda nemu siji
flashdisk kang cukup using, ing endi flashdisk iku tergeletak mangkono wae ing dhuwur nakas ayu
duwene hathai. bunda selak menancapkan benda pipih kang mungil iku menyang laptop milike. ana
file kang duwe isi vidhio hathai, lan yeewa. bunda penasaran banget ngenani bab iku. banjur bunda
ndeleng salah siji vidhio saka file kasebut, dan….

“halo, bunda. iki aku, hathai. disini aku uga arep mewakilkan yeewa. ehem.. dadi, bun disini hathai
namung arep ngomong, matur nuwun akeh bun, wis ngelahirin hathai, wis sareh padha kelakuan
hathai lan yeewa kang dulune asring banget berantem, padha-padha rebutan dolanan, barang,
malah rebutan klambi. matur nuwun uga bun amarga wis ngebesarin hathai padha yeewa tekan
segede iki, hathai ngerti iki bab kang abot. hathai padha yeewa nyuwun pangapurane yen lawase iki
hathai lan yeewa pune akeh salah padha bunda, pune akeh dosa padha bunda, kadhang remen
keceplosan gawe ngebantah tetembungan bunda, aku nyuwun pangapurane, bun. bunda aja galak –
galak lagi menyang aku, menyang yeewa. aku wedi. aku wedi bunda sengit karo aku, malah padha
yeewa uga. bunda, yen hathai padha yeewa ana salah padha bunda, tulung maafin awake dhewe
berdua. lan yen conto hathai lali kaluputan aku ing endi, aku nyuwun tulung gawe koreksiin dhiri aku,
bun. aku ora gelem rungokake ukara ukara elek maneh kang metu saka cangkem ayu duwene bunda.
wayah iku, wektu bunda ngomong tembung tembung elek menyang aku, ati aku lara nda.. lara. aku
tulung bunda bisa obah saiki.. hathai lan yeewa kangen bunda kang dhisik, kangen bunda kang
tansah kasil nggawe kaping loro putrimu iki ngguyu terbahak bahak arep guyon kang bunda gawe,
aku kangen ngendika berdua padha bunda, aku pengen bunda dadi ibu kang apik maneh gawe aku.
aku kangen dolan padha bunda, karo bapa uga. aku kangen pelukan anget saka bunda. aku kangen
oleh ciuman manis ing pipi sadurunge budhal sekolah dhisik. intine aku kangen bunda kang dhisik.
bunda saiki jahat karo aku, kenapa… aku ora ngerti kudu nglakoni bab apa maneh kang bisa gawe
bunda bahagia. wis cukup tekan kene wae ya, bun. intine, tanpa adane bimbingan saka bunda, aku
ora bakal dadi wong kaya ngene. tanpa bunda aku ora bisa kenal kang namane seneng, tur suwun wis
tansah asih tuladha tuladha kang apik menyang bocah-bocah bunda. pangapurane yen lawase iki aku
durung bisa dadi bocah kang apik, pangapurane yen aku durung bisa dadi apa kang bunda harapin
lawase iki. aku janji bakal terus usaha gawe dadi apa kang bunda harapin. bunda is one of the people
who has been a part of history in my life so far, i am always happy when i am beside my mother.
sehat – sehat terus ya, bundaa !” mangkono lah isi vidhio kasebut. sang bunda ora wisesa menahan
tangise, piyambake ngrasa bersalah dhuwur apa kang piyambake perbuat marang kaping loro putri
cantike iku. bunda nangis mangkono kencange, nutup mulute ben isakan tangise ora dirungokake
dening sang bapa. bunda ora ngerti apa kang lawase iki hathai lan yeewa rasakake. cukup
memilukan. diambile bingkai kang duwe isi foto kaping loro putri cantike iku, diusape alon gambar
kaping loro putrine iku karo lembut, ditambah karo gumaman saka sang bunda.

“nak.. maafin bunda ya nak. maafin kabeh patrap kejam bunda kang tau bunda tindakake menyang
kowe kabeh. bunda ora ngerti perasaan kali diwaktu iku. bunda nyuwun pangapurane sagedhe
besare, nak. bunda ngerti iki banget telat. bunda menyesal, nak. bunda menyesal. maafin amarga
bunda durung bisa dadi panggonaning carita kang apik gawe kowe kabeh. matur nuwun wis dadi
bocah kang apik gawe bunda, bocah kang ngerti arep kahanan bunda. matur nuwun wis dadi bocah
kang hebat gawe bunda lan bapa. matur nuwun akeh, nak. bunda sayang kowe kabeh.” nalika sang
bunda melanturkan ukara panjalukan maafe, tangisan bunda uga tansaya kuwat, tansaya kenceng.
piyambake ora bisa menahane maneh, piyambake wis ngrasa banget bersalah marang putrine iku.
mangkono lah, rekaman pungkasan hathai sadurunge kematiane.

2 taun kemudyan..

“halah, kuota aku abis. password wifi omah lo apa, nuea?” keluhe.

“eitsss, cium sek” mripat yeewa melotot amba dhuwur omongan nuea nembe “

hah? edan lo? ora usah macem macem ya, nuea. buru ah passworde apa”

“cium sek sayang”

“passworde, nuea!!! aja gawe aku gebuk lo ya.”

“ ya passwordny kuwi cium sek”

“dadi“ aku ngetik ambung dhisik?”

“iya cantik”

“bangs-“

“eh eh, lambene, tak cium tenan lho” ujar nuea karo senyuman manise.
Lawase berbulan – sasi urip ing awak wong liya nggawe tanpa eling yeewa urip layake wong iku.
dheweke dadi kulina karo ulem ‘hathai’, tinggal ora maneh bareng kaping rong wong tuane, lan
nresnani nuea. ya, otake ndean berfikir menawa dheweke isih nduweni sesambungan dadi pacar
lertchai tekan wektu in. tamtu wae, jiwane yaiku sosok kaaran yeewa. nanging hatine ora bisa dora,
amarga wektu bareng nuea, dheweke ngrasa tenang, kepenak diperlakukan kaya siji satune. banjur
dudu bab kang anehkan yen benih tresna iku muncul? embuh wiwit kapan, dheweke uga ora ngerti.
ndean amarga kulina? ndean. sejujure, yeewa jelas pengin bali. dheweke pengin bali hane ndhemeni
lertchai, lan nuea dadi duwene hathai seutuhe. iki jelas wis ngliwati wates ketikka piyambake ngrasa
bimbang banget ngenani sapa wektu iki kang bener – bener dheweke remeni. yeewa dhewe masig
pracaya babagan adane keajaiban. kepriye ora? pikir yeewa dheweke ana disini, isih bertahan tekan
detik iki uga, amarga bab ora mlebu akal. jajal wae urip lumaku karo lumrah, mesthi kang wektu iki
lagi turon ing ranjang pesakitan yaiku dirine dhewe. dudu wong liya. yah, ndean wae menawa nuea
teka, hathai arep tangi. pemikiran kang aneh pancen. nanging apa salahe dicoba lan sathithik ngarep-
arep? sapa ngerti wektu iki piyambake kaya urip ing negeri fantasi. kedadeyan paling menyiksa yaiku
kedadeyan ing wengi ambal warsa sang ibunda.

“tha, pangapurane..” nuea langsung menoleh kearah kiwa ing endi dheweke dapati yeewa kang lagi
keturon lelap. ngelindur jebul, batin nuea tangan kirine kang nganggur dheweke pigunakake kanggo
nggegem kenceng tangan cilik yeewa. ndean wektu iki dheweke lagi ngimpi ala amarga panjalukan
pangapurane iku. bathuk yeewa uga katon mengkerut

wektu yeewa wis tangi saka tidure..

“nuea..”

“ana apa, ayu?” jawab nuea karo kebak nada kelembutan

“ aku wedi salah ngambil keputusan.” omongan yeewa jujur ora bisa nuea pahaim. keputusan apa?
nanging, apa wae bab iku, nuea arep tansah pracaya ing prawan kang piyambake tresnani iki.

“aku ngerti kowe wis mikir segalane mateng mateng. apa maneh iku urip kowe, tha. dadi aku bakal
nyengkuyung sepenuhe apa wae keputusan kang kowe pilih.”

“suwun, nuea.”

“eh, nuea. arep deleng saudari kembarku? sadurunge dheweke digawa menyang ruwang operasi.”

“eh, ora apa emang?” yeewa manthuk.

“oiya, nuea. titip. sampein menyang yeewa, aku nyuwun pangapurane.” nuea manthuk mengiyakan
panjalukan kekasihe. sawise nuea mlebu lan lawang ruwang icu ditutup, yeewa banjur lumaku
kanggo nyikep kenceng sang bunda kang matane katitik abang. “wau, yeewa teko menyang ngimpi
aku. dheweke pamit. pamit lunga..”

sawise operasine rampung, dhokter sanjang menawa yeewa ora arep maneh . ora arep. ya, dheweke
divonis mati polo. krungu bab iku, jantung nuea hamper mandheg berdetak saking kagete. dadi ing
kene dheweke yaiku salah siji kang ora ngerti menawa urip saudari kembar pacare iki arep rampung
dihari wektu dheweke kabeh ambal warsa? banjur pripun bisa kahanan pawongan ing hadapane iki
kaya lagi ora kedadeyan apa-apa? apa yeewa lagi ngumpetake perasaane kang mesthi lagi ora apik
apik wae?

“tha..” kowe“ kang ngomong arep nyengkuyung keputusan aku, ya? nanging saiki aku menyesal,
nuea. aku“

“ssttt, tha. im here with you. kowe ora dhewe oke? keputusan kowe bener. kowe mesthi ora pengen
nahan yeewa luwih suwe maneh amarga iku percuma, dheweke ora arep maneh . kowe uga kabulin
ngimpi pungkasan dheweke. aku ngerti dheweke saka kowe, lan aku uga anyar ketemu dheweke dina
iki. nanging aku wis ngrasa kembaran kowe iku wong apik. wong-wong kang terselamatkan hidupe
arep ngaturake matur nuwun banget saengga yeewa arep terkenang karo endah. pracaya deh, yeewa
arep adoh luwih bahagia ing dhuwur kana karo weruh kowe uga bahagia disini, njalani urip kaya
kulina amarga siji wektu, embuh 50 utawa 70 taun maneh, kowe kabeh mesthi bakal ketemu maneh
yen waktune wis teka." yeewa hane manthuk.

dihari iki wis 1 taun sedulur kembare lunga. dheweke sengaja lunga menyang makam ing sore dina
tanpa wong tuane kang wis saka esuk teka mrene. lan saiki, dheweke dikancani lertchai kang lagi
menunggune ora adoh, membiarkanny dhewe. hathai lungguh berjongkok pener disamping nisan
kang kaserat jeneng ‘yeewa’. ora krasa wayah dalan mangkono cepet. pirang-pirang minggu maneh
dheweke arep njalani kauripan anyar dadi mahasiswa. pemikirane akeh obah sejau iki. jelas wae,
amarga saiki, dheweke kaya anak satu-satune.

"wa, pie kabar lo saiki? apa isih krasan liat tingkah-laku kembaran lo kang isih ana lan ngupakara
gawe bertahan ing donya iki? ora kerasa wis sataun wae lo lunga. akeh apa-apa kedadeyan. aku dadi
kaya wong bodho ora sih, milih kanggo menjauh saka cowo saapik nuea, malah tekan nglirwakake
lertchai, pacar aku dhewe, oh iya, wingi, aku lulus sma. ketemu nuea. ora heran sih geneya lo bisa
remen padha cowo se absurd dheweke, hahaha. tenang wae, dheweke apik kok, dheweke sehat,
arang lara, nanging dadi arang esem ora ngerti geneya.” Monolog iku mili mangkono wae amarga
akeh carita kang pengin ditumpahkan. jujur, angel nggo cowok berkacamata iki kanggo sekadar teka
amarga kaluputan kang manut dheweke ora arep tau

"tha, aku arep ngupakara dadi dhiri lo, nganggep menawa kang mati yaiku yeewa. is that okay? aku
tulung lo ora nesu ya yen liat aku kadhang keceplosan nganggep aku isih yeewa hehe. bahagia terus
diatas kana, tha. lo ora dhewekan kan, ya. ana simbah uga disana. lan sapisan maneh aku nyuwun
pangapurane." ucape lirih

hathai ngadeg. kepalane mendongak menyang arah langit. wektu iki, ing jam iki, pesawat kang arep
nggawa nuea mabur lunga menyang jepang wis take off. kang artine dheweke kabeh arep pisah
tanpa tembung pamit amarga ego hathai lan embuh iku kanggo pira suwe. nanging dheweke janji,
dheweke arep maneh siji wektu mengko.

“nuea, today i told to the world about you..”