Young Samantha - (On Dublin Street 1.5) Until Fountain Bridge

Opowiadanie z serii
ON DUBLIN STREET
Tłumaczenie nieoficjalne: Monia

Korekta: Aga
Samantha Young – On Dublin Street 1.6 – Until Fountain Bridge
Ellie Carmichael była zadurzona w Adamie Sutherland, najlepszym przyjacielu jej

brata Bradena i chociaż Adam traktował ją z władczą troską, to i tak dawał do
zrozumienia, że uważa ją tylko za młodszą siostrę.
Przez lata zadurzenie Ellie rozwija się w miłość, a przez swój romantyczny idealizm
ciężko jest jej ruszyć dalej ze swoim życiem. Co gorsze, gdy dojrzewa, nastawienie
Adama zmienia się. Do jego troski dołącza zainteresowanie, lecz przez lojalność do
Bradena i przez obawę, że straci jedyną rodzinę jaką ma, nie stara się o Ellie tak,
jakby chciał.
Jednak pewnej nocy jego zainteresowanie zostaje wystawione na próbę i pomimo
tego jak bardzo Adam chce, żeby sprawy między nimi pozostały takie same,
wszystko zmienia się przez jeden, delikatny pocałunek.
Wkrótce potem pożądanie, zazdrość i zawód miłosny łączą się, zmieniając ich
relację... a sam Adam z trudnością odkrywa, że życie jest zbyt krótkie, żeby
zmarnować je na żal.
!ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!
Tłumaczenie w całości należy do autorki książki jako jej prawa autorskie.

Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do
promocji twórczości danego autora.
Ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za
tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym
niż marketingowym łamie prawo.
2
Notatka dla Czytelników
Po publikacji On Dublin Street byłam nie tylko zasypana wiadomościami od

wielu czytelników, którzy kontaktowali się ze mną, żeby powiedzieć mi, jak bardzo
podobała im się historia Joss i Bradena, ale również wielu tych, którzy wyrażali
swoją miłość do Ellie i Adama oraz prosili, żebym napisała coś więcej na ich temat.
Until Fountain Bridge jest odpowiedzią dla tych proszących i podziękowaniem
dla was, moich czytelników, za wasz niezłomny entuzjazm i poparcie.
Czytelnicy powinni zauważyć, że obszar miasta Fountainbridge jest właściwie
wymawiany jako jedno słowo, ale przyjęłam artystyczną licencję i rozdzieliłam to na
dwa słowa, na potrzeby tytułowej ciągłości. Pomyślałam, że powinniście wiedzieć na
wypadek, gdybyście szukali… nie chcę, żeby ktoś się zgubił na ulicach Edynburga.
Byłoby paskudnie.
W każdym razie, oto Ellie i Adam…
Udanego czytania!
3
Rozdział Pierwszy
Zawsze było tak samo, kiedy szukało się czegoś w ogromnym stosie jakiś
rzeczy… to coś znajdowało się na dnie całego stosu. W końcu postawiłam ostatnie
pudło po jednej stronie pokoju i wytarłam sobie pot z czoła.
Kiedy trzy miesiące temu wprowadziłam się do Adama, obiecałam mu, że
wszystkie pudła z rupieciami, które ustawiłam w pokoju zostaną uporządkowane
i wysprzątane w ciągu kilku tygodni. Niestety miałam lekki poślizg i nie było mi
wstyd przyznać, że nadal tłumaczyłam się strachem przed guzem mózgu z tego, że
nie dotrzymałam tej obietnicy. Osiem miesięcy temu zdiagnozowano u mnie
życzliwego… lecz nadal przerażającego… guza mózgu. Była to diagnoza, która nie
tylko przestraszyła moją rodzinę i przyjaciółkę, Joss, ale także szybko kopnęła
w tyłek Adama, najlepszego przyjaciela mojego brata. W końcu przyznał przed
wszystkimi, że był we mnie zakochany i od tamtego czasu się nie rozstawialiśmy.
Mimo, że nasza relacja zmieniła się, to nadal byliśmy tacy sami i Adam starał się nie
traktować mnie, jakbym była zrobiona ze szkła.
Jednak zauważyłam, że pozwalał mi na pewne rzeczy… takie jak zawalenie
jego czyściutkiego, nowoczesnego mieszkania moimi śmieciami... i nie wiem, czy to
przez lęk, czy dlatego że byliśmy parą i szedł na kompromis.
Padłam na ostatnie pudło z triumfalnym chrząknięciem i rozerwałam taśmę.
W środku znalazłam dokładnie to, czego szukałam i uśmiechnęłam się. Już
zdążyłam przekręcić pudło do góry nogami, przez co stare pamiętniki wypadły na
drewnianą podłogę Adama, kiedy dotarło do mnie, że przez takie coś mogłam ją
zarysować. Wzdrygając się, wykonałam te głupkowate podskoki nad pamiętnikami,
jakby mogły jakoś magicznie, zmiękczyć siłę swojego upadku.
Tak się nie stało.
Padłam na kolana i uniosłam książki, sprawdzając podłogę. Nic. Dzięki Bogu.
Adam był architektem, co oznaczało, że lubił swoją przestrzeń w konkretny
sposób. Tę przestrzeń lubił utrzymać w nieskazitelnym stanie, zwłaszcza, jeśli
kosztowała go fortunę.
4
Podłoga z drewna nie była tania. Adam już zmienił dla mnie swoje życie o sto
osiemdziesiąt stopni, z nadzwyczajnego podrywacza do oddanego chłopaka,
z kawalera i dumnego właściciela czystego mieszania, do zaślepionego partnera
i dumnego właściciela stylowego mieszkania pełnego dziwnych rzeczy jego dziwnej,
nadmiernie romantycznej dziewczyny porozkładanych w różnych miejscach,
wliczając w to tanie rzeczy. Pozwolił mi oznaczyć każdy pokój, także uszkadzanie
jego podłogi nie było zbyt dobrym wyrazem wdzięczności. Ucałowałam opuszki
palców i przyłożyłam je do podłogi w przepraszającym geście.
- Els, co to był za hałas? Nic ci nie jest? – Głęboki głos Adama dało się usłyszeć
przez korytarz. Siedział w swoim biurze pracując nad obecnym projektem Bradena.
- Yhyy - zawołałam, zbierając pamiętniki, żeby się upewnić, że nie
zapomniałam o żadnym. Byłam tak zatracona w tym co robiłam, że nie usłyszałam
kroków Adama.
- Co robisz? – Jego głos nagle pojawił się nade mną i podskoczyłam,
przestraszona, tracąc równowagę, i upadając na tyłek z „uuf”.
Usłyszałam jego zduszone parsknięcie i zgromiłam go wzrokiem. – Muszę
kupić ci dzwoneczek.
Ignorując mnie Adam kucnął na piętach, spojrzeniem ogarniając pamiętniki.
Jak zawsze, gdy na niego patrzyłam, dostawałam malutkich motylków w brzuchu
i skóra mi mrowiła.
Z tymi swoimi grubymi, ciemnymi włosami i świetnym ciałem
(doprowadzonym do perfekcji przez wizyty w siłowni) Adam był przystojnym
facetem, który natychmiast zmieniał się w seksownego, kiedy zaczęło się z nim
rozmawiać. Miał grzeszny uśmieszek, przez który podwijało się palce u stóp,
inteligentne ciemno brązowe oczy, które błyszczały, kiedy był zainteresowany tym,
co się mówiło oraz głęboki głos, trafiający prosto do stref erogennych kobiety. Jego
cudowne oczy uniosły się, żeby uśmiechnąć się do mnie. – Dawno cię z żadnym nie
widziałem.
- Z pamiętnikiem? – Skinęłam, próbują poukładać je chronologicznie. –
Przestałam pisać.
- Czemu?
5
- Przestałam po tym, jak zaczęliśmy być razem. Nie wydawało się to mieć
znaczenia, odkąd głównie skupiałam się na opisywaniu swoich uczuć do ciebie.
Uniósł kąciki ust. – Skarbie - wymruczał i wyciągnął rękę by założyć mi
krótkie pasemko włosów za ucho. Zmarszczyłam brwi na myśl, że miałam krótkie
włosy. Przed guzem, miałam długie, jasnoblond włosy. Uwielbiałam je, wiedziałam
też, że Adam je uwielbiał.
Jednak przez operację wygolono mi ich część, żeby nie przeszkadzały.
Zakrywałam tę część chustami, ale w końcu przestałam je zakładać, gdy włosy
zaczęły odrastać oraz dałam się przekonać mamie na krótkie ścięcie.
Byłam przerażona po wyjściu z salonu i tylko trochę się uspokoiłam, kiedy
Adam powiedział, że według niego mam seksowną i słodką fryzurę. Całkowicie się
uspokoiłam, kiedy Joss powiedziała mi, że wszystko było lepsze od guza.
Miała rację. Jeśli guz nauczył mnie czegoś to, że nie ma co się rozczulać nad
drobnostkami. Nie oznaczało to, że nie wkurzało mnie czekanie, aż włosy mi urosną.
W tej chwili miałam je prawie do brody.
- To dlaczego je przeglądasz? – Zapytał Adam, unosząc jeden
i z roztargnieniem przerzucając kartki. Nie miałam nic przeciwko. Byłam otwartą
osobą, a zwłaszcza jeśli chodziło o Adama. Nie wstydziłam się tego, co pisałam.
Ufałam mu.
- Dla Joss - odpowiedziałam radośnie, czując zawroty głowy od tego
wszystkiego.
Wczorajszego wieczoru, razem z Joss umówiłyśmy się w jej i Bradena
mieszkaniu… moim poprzednim mieszkaniu na Dublin Street… i powiedziała mi, że
pisanie szło jej całkiem nieźle. Joss była amerykanką, pisarką i przyjechała do
Endynburga, żeby uciec przed swoją tragiczną przeszłością. Jej historia łamała mi
serce. Nie mogłam nawet wyobrazić sobie co to dla niej znaczyło. Wiedziałam tylko,
że pozostawiło to głębokie piętno.
Polubiłam Joss od razu, kiedy rozmawiałyśmy o zostaniu współlokatorkami,
ale już wtedy wiedziałam, że było w niej coś rozbitego i zdecydowałam, że chciałam
jakoś pomóc. Była całkiem zamknięta, ale kiedy zaczęła umawiać się z moim
starszym bratem, Bradenem, patrzyłam jak powoli się zmieniała. Powiedziała, że to
ja i Braden ją zmieniliśmy, ale tak naprawdę to była tylko jego zasługa. Tak bardzo jej
6
pomógł, że nawet zaczęła pisać historię bazowaną na związku jej rodziców. To był
dla niej wielki krok i powiedziała mi wczoraj, że nie mogła uwierzyć, jak bardzo była
zadowolona z pisania. Dała mi tym samym pomysł na jej następny projekt.
- Czemu dla Joss?
- Bo w tych pamiętnikach kryje się nasza historia. – Wyszczerzyłam się do
niego. – To niezły romans. Myślę, że mogłaby to być jej następna nowela.
Mogłam zauważyć, jak Adam umierał ze śmiechu i nie miałam pojęcia, czemu
to zignorowałam. – Następna nowela?
- Następna jako kontynuacja jej obecnego romansu. Historia o jej rodzicach to
romans.
- Jednak jestem pewien, że Joss nie zakwalifikuje siebie do pisarek romansu.
W sumie, to sama tak powiedziała.
- Słyszałam to. – Rzuciłam swój pierwszy pamiętnik z powrotem do kartonu
odkąd nie pomógłby Joss, gdyż pisałam w nim, kiedy miałam siedem lat. Głównie
był o moich lalkach Barbie i Sindy oraz problemach płaskich stóp Sindy, przez co nie
mogła nosić bucików Barbie. Doprowadzało mnie to do szału. – Lady Makbet za
bardzo się sprzeciwia. Zdecydowanie jest autorką romantyczną. Poinformowałam ją,
że jest pisarką romantyczną, nawiązując do tych jej wszystkich dramatów, przez co
cudem by było, żeby się taką nie stała.
Zaśmiał się ze mnie i usiadł na podłodze ze zgiętymi kolanami, dalej
trzymając otwarty pamiętnik w dłoni. Oczami skanował strony. – Więc we
wszystkich pisałaś o mnie?
Tak, tak pisałam. Byłam poważnie zadurzona w Adamie odkąd skończyłam
dziesięć lat, a on siedemnaście.
To wielkie zadurzenie zmieniło się w jeszcze większe, kiedy skończyłam
czternaście, a potem tylko lawinowo wzrosło. Wrzuciłam kolejny pamiętnik
z dzieciństwa do pudła i sięgnęłam po następny ze stosu. – Kochałam cię od
dłuższego czasu, mój przyjacielu - wymamrotałam.
- Chcę o tym przeczytać - odpowiedział miękko, a powaga w jego głosie
sprawiła, że uniosłam głowę, skupiając na nim spojrzenie. Jego oczy błyszczały,
pełne czułości i emocji, przez co nie mogłam nabrać powietrza. – Chcę wiedzieć
o tobie wszystko. Nawet to, za czym tęskniłem, sam o tym nie wiedząc.
7
Poczułam jak się rozpływam. Było to tak romantyczne i, mimo że każdego by
to zdziwiło, Adam tak docierał do mojej romantycznej strony, że to mnie przerażało.
Tak dobierał słowa, że zmieniał mnie w papkę… a potem zwyczajnie mnie
podniecał, także podwójnie wygrywał.
Rzucając mu kolejny lekki uśmiech odwróciłam się do pamiętników i szybko
je przerzucałam póki nie znalazłam tego, którego szukałam. Wertując kartki,
znalazłam dokładnie to, czego szukałam i podałam mu. – Proszę, zacznij od tego.
Miałam wtedy czternaście lat.
Adam uniósł brew, założyłam, że na myśl o czytaniu myśli czternastolatki,
i wziął ode mnie pamiętnik. Wiedziałam co czytał. Pamiętam, jakby to było wczoraj.
Poniedziałek, 9 marca
To był naprawdę dziwny dzień. Zaczęłam go tak, jak zwykle. Obudziłam się jak tylko
Clark wychodził do pracy, pomogłam mamie z Hannah, odkąd miała pełne ręce roboty przy
Dec’u; w tamtej chwili i próbowałam nakarmić siebie, gdy karmiłam Hannah. Oznaczało to,
że musiałam przebrać się do szkoły, ponieważ Hannah myślała, że owsianka służy tylko do
dekoracji. Chciałam, żeby to był tylko jedyny problem, ale nie był. Jak tylko spotkałam się
z Allie i June przy szkolnej bramie, po prostu wiedziałam, że stanie się coś złego…
Jak tylko zadzwonił dzwonek na przerwę, wyskoczyłam z krzesła

i pośpieszyłam na zajęcia hiszpańskiego, jakby goniły mnie psy myśliwskie.
Próbowałam powstrzymać łzy, naprawdę próbowałam, ponieważ nie chciałam, żeby
któryś z tych idiotów wiedział, że wpłynęło to na mnie, ale gdy tylko wyskoczyłam
z głównego wejścia do szkoły, otworzyła się tama.
Wszystkie te szepty i wyzwiska… to było straszne. Nigdy coś takiego mi się
nie przydarzyło. Nigdy tak. Ludzie ogólnie mnie lubili. Byłam miła! Nie byłam… no
cóż nie byłam ‘dziwką’. Zapłakałam mocniej, gdy usłyszałam jak chłopacy z wyższej
klasy zaśmiali się ze mnie, gdy mijałam ich w bramie. Drżącymi palcami,
wyciągnęłam telefon, który kupił mi Braden na święta i zadzwoniłam do swojego
starszego brata.
- Els, wszystko w porządku?
Jak tylko usłyszałam jego głos, wybuchłam kolejnym szlochem.
8
- Ellie? – Słyszałam jak się natychmiast zaniepokoił. – Ellie, co się dzieje?
- Bri… - Próbowałam wciągnąć powietrze przez łzy. – Brian - szloch dalej się
ze mnie wydobywał. - Fairmont… o-on jest w piątej klasie i po-powiedział
wszystkim, że uprawiał ze mną se-seks na urodzinach Allie w so-sobotę. –
Zatrzymałam się i oparłam o ogrodzenie, skoro już znajdowałam się wystarczająco
daleko od nieco drogiej szkoły podstawowej, którą opłacał mi nieobecny wiecznie
ojciec. Znajdowała się tylko dwadzieścia minut drogi od domu moich rodziców na
St. Bernard’s Crescent i kusiło mnie, żeby rzucić szkołę, i ukryć się w domu przez
resztę dnia.
- A to mały gnojek - syknął Braden, jego gniew praktycznie promieniował
przez telefon w mojej dłoni.
- Nazwali mnie dziwką i szmatą i szeptali, i śmiali się ze mnie. Teraz June ze
mną nie rozmawia.
- Czemu do diabła June z tobą nie rozmawia?
- Podoba jej się Brian. Ja nawet nie… Braden wymieniłam z nim, jakieś cztery
słowa w sobotę. Spytał się, czy go pocałuję, a ja na to: ‘Może w innej rzeczywistości’.
- Byli przy tym inni?
- Taa, jego kumple tam byli. - Pociągnęłam nosem.
- Więc olałaś tego małego zboka, a on puścił plotę. – Braden znowu przeklął. –
Dobra, gdzie teraz jesteś?
- Wracam do domu. Nie wytrzymam kolejnych trzech godzin.
- Kochanie, nie możesz iść do domu. Braebank nie lubi, kiedy jego uczniowie
uciekają z zajęć. Poczekaj przy bramie. Załatwię to. – Po jego tonie
wywnioskowałam, że Brian Fairmont nauczy się, że nie zadziera się z młodszą
siostrą Braden’a Carmichael. Rozłączyłam się i wytarłam twarz, wdzięczna mamie,
że nie pozwoliła mi nałożyć tuszu, czy czegokolwiek, póki nie skończę piętnastu lat.
Nawet potem, powiedziała, że mogę tylko malować rzęsy i używać korektora, ale nie
podkładu oraz zdecydowanie żadnej szminki, póki nie skończę szesnastu lat.
Moje koleżanki uważały, że była dziwna.
Czekając na Bradena, poczułam się trochę lepiej wiedząc, że przyjedzie mi
z pomocą. Mój starszy brat tak naprawdę był moim przyrodnim bratem. Mieliśmy
tego samego ojca… Douglas’a Carmichaela.
9
Tato robił interesy w Edynburgu, był właścicielem agencji nieruchomości
i restauracji, a także wynajmował ludziom mnóstwo nieruchomości. Był
zapracowany i, pomimo że miał trochę czasu dla Bradena to chyba myślał, że
wydając na mnie pieniądze, wynagrodzi mi zaniedbywanie przez całe czternaście
lat, jakie spędziłam na tej planecie. Jego lekceważenie bolało. Bardzo. Jednak miałam
Bradena, który praktycznie pomagał mamie i ojczymowi Clarkowi
w wychowywaniu mnie. Mama poślubiła Clarka pięć lat temu i odkąd pojawił się
w życiu mamy, dał mi wyraźnie do zrozumienia, że chciał również być dla mnie tatą.
I był. Bardziej niż Douglas Carmichael.
Czasami zastanawiałam się jak to możliwe, żeby taki człowiek stworzył mnie
i Bradena. Byliśmy oboje zbyt mili jak na dzieciaki Douglasa. Na przykład taki
Braden. Po celowym unikaniu pracy u ojca, kilka lat temu nagle zdecydował, że
chciał mieć swoją rolę w prowadzeniu imperium Carmichael, co oznaczało, że
cholernie ciężko pracował, żeby zadowolić naszego ojca. Nie tylko długo pracował,
był zabujany w dziewczynie, z którą się umawiał. Analise. Była studentką z Australii
i właśnie zaczynali się spotykać.
Braden wydawał się naprawdę ją lubić. Zawsze znajdował też czas dla mnie.
Nawet po to, żeby ocalić mnie z takich okropnych sytuacji, jak ta.
- Ellie. - Znajomy głos i to nie ten, którego się spodziewałam, uchwycił moją
uwagę, i odwróciłam głowę, gdy zamknęły się drzwi od samochodu. Otworzyłam
szeroko oczy, gdy Adam Gerard Sutherland okrążył swojego sześcioletniego Fiata,
auto, które Braden uważał za niedopowiedzenie, jak na finanse Adama, mając na
uwadze też to, że Adam był studentem na Uniwersytecie Edynburg i parkowanie
w mieście było koszmarem.
Adam Gerard Sutherland, tak w ogóle, był najlepszym kumplem Bradena.
Byłam maluteńko zadurzona w nim odkąd skończyłam dziesięć lat i byłam
trochę zawstydzona, że Braden przysłał jego, żeby uratował mnie z tej sytuacji. Nie
to, żebym była zdziwiona. Ci dwaj wymieniali się tą robotą odkąd byłam malutka.
- Adam - wymamrotałam, wycierając twarz, żeby się upewnić, że nie było
widać już żadnych łez.
To, jak jego ciemne oczy patrzyły na mnie, a jego szczęka zacisnęła się, nie
miało znaczenia. Czułam, że miałam opuchnięte i czerwone oczy. – Braden
10
przeprasza. Jest na spotkaniu i nie mógł przyjechać. – Powiedział, kiedy do mnie
podchodził. Miał na sobie czystą, wolną od zagnieceń koszulę i dżinsy. Adam był
zbyt czyściutki jak na typowego studenta. Nawet jego stary grat był czysty
i schludny w środku. – Zadzwonił do mnie. Mam wolne popołudnie. Chodź tu
kochanie. – Bez pytania przyciągnął mnie do siebie i natychmiast przyłożyłam
policzek do jego klaty, i trzymałam się go mocno, próbując nie zapłakać.
- No to gdzie jest ten gnojek?
Odsunęłam się od niego, nagle baczna przez to, że był najwyraźniej
wkurzony. – Co chcesz zrobić?
- Ma piętnaście lat?
- Szesnaście.
- Szesnaście. – Zwinął sobie ze złości wargę. – Nie mogę go uderzyć, ale mogę
go kurewsko nieźle postraszyć.
Braden i Adam często przeklinali i zawsze przeklinali przy mnie. Mama
zabiłaby ich, gdyby się tylko dowiedziała jak bardzo przeklinali. Na ich szczęście
miałam wbite do głowy od samego urodzenia, że przy Elodie Nichols się nie
przeklina, także nigdy nie powtórzyłam słów Bradena czy Adama. Tak szczerze to
ograniczali się do podstawowych przekleństw… słyszałam gorsze w szkole.
W sumie to dzisiaj, wszystkie też były wymierzone we mnie.
Poczułam jak znowu łzy napływały mi do oczu.
Adam zauważył to i zmarszczył brwi. – Els, gdzie jest ten chłopak?
Westchnęłam ciężko. – Za budynkiem, z tyłu stołówki.
- Dobra. – Adam przeszedł przez bramę, a ja pośpieszyłam za nim, ignorując
ciekawskie spojrzenia moich kolegów i podniecone rozmowy, kiedy zgadywali, że
najwyraźniej starszy Adam przyjechał dla mnie, i że coś się stanie.
Policzki paliły mnie ze wstydu podczas, gdy serce waliło mi oczekując małej
zemsty za najgorszy ranek w historii całej mojej szkolnej kariery.
Kiedy okrążyliśmy budynek, Adam zatrzymał się i patrzył na tłum starszych
uczniów. Czwarto i piątoklasiści odwrócili głowy w naszą stronę, ich oczy
rozszerzyły się na widok mój i Adama.
- Który to? – Spytał stanowczo Adam.
- Brian to ten ze szkolną marynarką zawiązaną w pasie.
11
- Ten wysoki, blond dzieciak z butelką soku? Ten, który wygląda jak chujek?
- To będzie on.
- To mały… - warknął Adam pod nosem i poszedł do Briana z zaciśniętymi
pięściami po bokach. Kumple Briana szturchnęli go i odwrócił się do Adama,
natychmiast blednąc na jego widok. Kiedy Adam przy nim stanął, górował nad
Brianem przynajmniej o jakieś trzynaście centymetrów. Pochylił głowę, jego twarz
była blisko Briana i cokolwiek powiedział, sprawił, że starszakom dookoła niego
powychodziły gały na wierzch.
- To jak? – Zapytał nagle głośno Adam.
Brian wymamrotał coś.
- Głośniej, ty kłamliwy gnojku.
- Nie przespałem się z nią! - Krzyknął Brian. – Nie dotknąłem jej! – Odwrócił
się i uchwycił mnie wzrokiem, oczami błagając mnie, żebym zabrała od niego
Adama. – Przepraszam! Kłamałem, dobra!
Szepty tłumu odciągnęły moją uwagę od Briana do stołówki i żołądek mi się
zapadł, kiedy zobaczyłam stojącego Pana Mitchell, patrzącego się na Adama. Adam
też musiał go wyczuć, bo uniósł głowę. Jednak nie cofnął się od Briana.
- Kim jesteś? – Zapytał pan Mitchell walecznym tonem, idąc do Adama. – Nie
wolno ci wchodzić na teren szkoły.
- Zamieniłem tylko słówko z panem Fairmont. Wszystko jest w porządku. –
Adam wzruszył ramionami, jakby nie był wcale dwudziestojednolatkiem, który
właśnie groził szesnastolatkowi.
- Brian, nic ci nie jest? – Zapytał Pan Mitchell.
- Uh, w porządku, Panie Mitchell. - Przełknął i cofnął się od Adama, bliżej
bezpiecznego nauczyciela od geografii.
- Adam - zawołałam, pragnąc żeby już poszedł zanim wpakuje się w kłopoty.
Spojrzałam na Pana Mitchell, a on spochmurniał. – Panno Carmichael, dobrze
wiesz, że nie wolno mieć gości podczas szkolnych godzin.
- Przepraszam, panie Mitchell.
- Już wychodzę. – Adam postrzelił Briana ostatnim ostrzegawczym
spojrzeniem i odwrócił się, tak po prostu idąc do mnie. Nie spieszył się. Adam nie
lubił, jak mu się mówiło co miał robić. Kiedy doszedł do mnie, otoczył mnie
12
ramieniem i zmusił, żebym odprowadziła go do szkolnej bramy. Nikt już nie szeptał
ani nie rzucał mi paskudnych spojrzeń, gdy wszystkich mijaliśmy. Patrzyli się na
mnie, jakbym była ekstremalnie świetna. To znaczy, musiałam mieć rację skoro
Adam Sutherland trzymał mnie ramieniem przy sobie i pojawił się w szkole, żeby
tak postraszyć Briana, aż powiedział prawdę.
Wyszczerzyłam się i Adam uchwycił to, jego miękki śmiech sprawił, że
zrobiło mi się ciepło i błogo.
- Lepiej się już czujesz? – Zapytał mnie, gdy się zatrzymaliśmy.
- Tak. Dziękuję.
- Tak w ogóle, co robiłaś w sobotę na imprezie?
Zmarszczyłam brwi na jego władczy ton. – Mam czternaście lat, Adam. To
były urodziny przyjaciółki. W każdym razie nie wiedziałam, że pojawią się starszaki.
Skinął. – Bądź tylko ostrożna, eh.
- Taa. – Opuściłam wzrok czując się źle przez to, że został wciągnięty w mój
nastoletni dramat.
- Chodź tu. – Adam przyciągnął mnie do siebie i pocałował lekko
w czoło zanim mnie przytulił. Teraz, gdy już nie opłakiwałam swojego poranka
w jego klatę, byłam nagle w pełni świadoma tego, jak mnie miażdżył. Pachniał
niesamowicie, a jego ciało było twarde ze smukłymi mięśniami. Miło było to czuć.
Dziwne, mrowiące uczucie wybuchło w moim podbrzuszu, a skóra stała się
niesamowicie zarumieniona. Szarpnęłam do tyłu i próbowałam zakryć swoje
zawstydzenie drżącym uśmiechem i głupkowatym machnięciem ręki.
Adam rzucił mi żartobliwy uśmiech i powiedział, – Kiedy tylko będziesz mnie
potrzebować to zadzwonisz, dobra?
Skinęłam.
- No dobra, kochanie. Widzimy się później.
- Pa.
Uśmiechnął się do mnie szeroko i przez to poczułam kolejną falę dziwnego
mrowienia, rozchodzącą się po mnie. Gdy patrzyłam, jak wsiadał do samochodu
i odjeżdżał, dotarło do mnie, że moje zadurzenie w Adamie właśnie się nasiliło. Nie
tylko mój umysł interesował się Adamem. Teraz już też dołączyło do niego moje
nastoletnie, hormonalne ciało.
13
Rozdział Drugi
Adam zmarszczył brew, gdy unosił głowę znad pamiętnika, ale podarował mi
mały, rozbawiony uśmieszek. – Nie wiem co mam myśleć o seksualnym
rozbudzeniu czternastolatki. Trochę zajeżdża mi tu Lolitą.
Zaśmiałam się na jego dyskomfort. – Przecież wtedy nie czułeś do mnie tego
samego. W każdym razie, teraz gdy jestem twoja, wolałbyś, żeby jakiś inny koleś
pobudził mnie seksualnie?
Teraz zmarszczył obydwie brwi i spojrzał znowu na strony. – Dobrze
powiedziane - wymamrotał.
- Trzymaj. - Wręczyłam mu kolejny pamiętnik, otwarty gdzieś za połową,
zabierająć mu z ręki ten z myślami czternastolatki. – To rok później.
Sobota, 23 września
Jestem tak blisko wykrzyczenia Adamowi, żeby przestał mnie traktować jak siostrę.
Nie jestem jego siostrą! Chciałabym, żeby to już do niego dotarło...
Wzięłam głęboki oddech, trzymając z daleka szczoteczkę do tuszu. Patrząc się

na siebie w lustrze, wypuściłam wolno powietrze i poinstruowałam siebie, żeby się
uspokoić. Choć próbowałam, to i tak nie mogłam powstrzymać motylków w
brzuchu. Poddałam się i pochyliłam do lustra, żeby nałożyć tusz, odkąd tylko na to
pozwoliła mi mama. Miałam długie, jasne rzęsy i nikt nie wiedział, jak długie są,
póki nie zaczęłam malować ich czarnym tuszem. Były długie i teraz, gdy już były
czarne sprawiły, że moje niebieskie oczy były jeszcze bardziej niebieskie.
Na szczęście przez tusz na rzęsach wyglądałam na trochę starszą ponieważ,
pomimo tego że byłam wysoka, dalej byłam chuda z małymi piersiami i piegami na
nosie, przez co wyglądałam na pięciolatkę zamiast na piętnastolatkę.
Miałam dzisiaj randkę. Swoją pierwszą randkę. W dodatku z Samem
Smithem, który był w szóstej klasie, co oznaczało, że był o dwa lata starszy ode mnie
i był słodki, i fajny, i bardzo, bardzo go lubiłam.
14
Na tyle, jak tylko mogłam lubić chłopaka, który nie był Adamem.
Nie to, żeby Adam był jeszcze chłopakiem.
Usłyszałam pukanie do drzwi od sypialni, gdy po raz setny przeczesywałam
szczotką swoje długie włosy. – Proszę! – Zawołałam, nieco poruszona odkąd
myślałam, że pewnie była to moja mama, która wydawała się naraz podekscytowana
moją randką, jak również zaniepokojona.
Ku moim zaskoczeniu, głowa, która pojawiła się w przejściu nie należała do
mamy, tylko do Adama.
Serce fiknęło mi koziołka, jak za każdym razem, kiedy go widziałam
i uśmiechnęłam się radośnie do niego. – Co tu robisz?
Wszedł i zamknął drzwi, zmarszczył brwi z konsternacji, gdy wstałam, żeby
go przywitać. Spojrzeniem przesunął po mnie i zauważyłam, jak mięsień w szczęce
mu podskoczył.
Miałam na sobie białą sukienkę bez rękawów. Miała mały dekolt, ramiona
zasłaniał mi sweterek, a gołe nogi czarne leginsy, ale domyśliłam się, że to długość
sukienki tak go wkurzyła. Przypomnienie, że uważał mnie za młodszą siostrę, którą
trzeba bronić, wkurzało mnie. Założyłam sobie ręce na piersi i na ten ruch jego
spojrzenie wróciło na moją twarz.
- Clark powiedział Bradenowi, że masz dzisiaj randkę. Obaj postanowiliśmy
wpaść na tak ważną okazję. Kim on jest?
Przewróciłam oczami na jego władczy ton. – Tylko chłopakiem.
- A ile lat ma ten chłopak? – Adam zapytał miękko, gdy podchodził do mnie.
- Gdzie jest Braden?
- Na dole. Nie zmieniaj tematu. Ile ma lat?
- Sam ma siedemnaście lat.
- Co? – Zaciągnął ostro powietrze. – I Elodie się na to zgodziła?
Nie wspomniał o Clarku, odkąd Clark był bardziej wyluzowany w tych
sprawach od mamy. – Właściwie to sama jest podekscytowana.
- Ćwierka tam na dole jak jakiś kurczak.
- Bo Sam może przyjść w każdej chwili. – Unikałam jego spojrzenia, nie lubiąc
tego jego upartego uniesienia głowy.
- Dokąd cię zabiera?
15
- Do kina, później pójdziemy coś zjeść.
- Będziesz w domu przed dwunastą?
Chwyciłam za torebkę leżącą na łóżku i westchnęłam przesadnie. – No tak.
- I nie pozwolisz mu się tknąć.
To nie było pytanie.
Zamarłam na jego rozkaz i zwęziłam oczy patrząc na niego, gdy robił ostatnie
kroki w moją stronę, aż stał tuż przede mną, tak blisko, że musiałam odchylić głowę
do tyłu, żeby spotkać się z nim wzrokiem. – Adam, to jest randka - wyszeptałam. –
Dotykanie powinno być dozwolone.
- Nie, kiedy jest się piętnastoletnią dziewczyną. Nie, kiedy jest się tobą. –
Wzdrygnęłam się, biorąc to za zniewagę i Adam natychmiast się skrzywił. – Els, nie
to miałem na myśli. Ja tylko... nie jesteś tylko jakąś dziewczyną.
- Słuchaj, Braden odbył ze mną tą gadkę trzy lata temu przez telefon.
- Ellie. - Adam rzucił mi spojrzenie, które mówiło ‘zamknij się’. – Jesteś
wyjątkowa. Zasługujesz na chłopaka, który to zrozumie, a zostanie nim ten, który
dzisiaj nie będzie próbował żadnych sztuczek, rozumiesz?
- Sztuczek? – Uniosłam brwi. – Jestem pewna, że Sam nie będzie próbował
żadnych sztuczek.
- Els, jesteś romantyczką i jesteś młoda. Chłopcy w jego wieku... nie są
romantyczni. Myślą tylko o jednym. A ten mały bydlak nie dostanie tego od ciebie.
Wkurzona na jego sugestię, że byłam naiwną dziewczynką, przeszłam obok
niego. – Nie czeka na ciebie może żadna otumaniona laska?
- Ty mała, podstępna cholero - zagderał za mną, gdy wychodziłam z pokoju
i zaczęłam schodził po schodach. – Wolałem kiedy byłaś mała, słodka i nie
pyskowałaś.
Chrząknęłam na to i zaczerpnęłam powietrza, dławiąc się, kiedy usłyszałam
dzwonek do drzwi.
- Otworzę. - Ogłosił stanowczo Adam, ale rozstawiłam nogi i rozłożyłam ręce,
jak gwiazda, blokując mu przejście.
Niestety, nie miałam tak dużo kończyn, żeby powstrzymać Clarka, który
pośpieszył z salonu z gromieniem w oczach, którego nigdy u niego nie widziałam.
O, oł.
16
Wyglądało na to Clarkowi nie była obojętna ta cała sprawa z moją pierwszą
randką.
- Do diabła - wydyszałam, śpiesząc po schodach, gdy Braden wyszedł
z salonu z piwem w dłoni. Otwierając szeroko oczy na jego nagłe pojawienie się
i pochmurny wyraz twarzy, kiedy zobaczył moją sukienkę, przebiegłam obok niego,
i zderzyłam się z plecami Clarka, gdy skończył witać się z moją randką przy
drzwiach.
- Już jest - powiedział Clark, gdy wyszłam zza niego, rzucając mu pytające
spojrzenie. Gromił wzrokiem i był totalnie onieśmielający. To było dziwne.
- Sam - wydyszałam, czując, jak motylki wybuchły na jego widok.
Sam był tak wysoki jak Braden, chociaż był chudy, miał też rozczochrane jasno
brązowe włosy, jakby żyły własnym życiem. Był sławny w szkole przez te włosy.
Każda dziewczyna chciała przejechać po nich palcami. Miałam nadzieję, że po
dzisiejszym wieczorze, to ja będę tą szczęściarą.
Sam skończył patrzyć się ostrożnie na Clarka i rzucił mi uśmieszek
z dołeczkami. – Hej, Ellie, świetnie wyglądasz.
- Wcale nie. – Braden nagle pojawił się za mną i Clarkiem, a ja zamknęłam
oczy z bólu widząc, jak Adam przeciskał się przy nim. Obaj próbowali skopać
Samowi tyłek siłą swoich gałek ocznych. – Wygląda jak piętnastolatka. Zapamiętaj to
sobie.
O Boże. Zabijcie mnie. Zabijcie.
- Jeśli ją dotkniesz, to postaram się, żebyś stracił czucie. Na zawsze. – Adam
ostrzegł ponuro.
- Tak jak powiedział - warknął Braden.
Kiedy ośmieliłam się otworzyć oczy, z sercem w gardle, miałam przed sobą
bladą twarz Sama, gdy tak gapił się na Bradena i Adama, jakby byli Wikingami
maruderami, którzy przybyli odciąć mu głowę.
- Co to ma być? – Głos mamy sprawił, że poczułam ulgę. – Wynocha od drzwi.
– Adam i Braden zostali szarpnięci do tyłu, za którymi przyszedł czas na Clarka
i mama, Elodie Nichols, stała teraz sama. Wysoka i szczupła, moja mama była
cudowna, a właśnie teraz była moim aniołem.
- Dziękuję - wyszeptałam z wdzięcznością.
17
Uchwyciła wyraz mojej twarzy i rzuciła paskudne spojrzenie zza ramienia na
wycofujących się mężczyzn. Uspokoiłam się trochę wiedząc, że kiedy wyjdę na
randkę z Samem, tej trójce tak się oberwie, że przy tym to, jak potraktowali Sama,
było tylko dziecinną zabawą.
Kiedy odwróciła się z powrotem, wyciągnęła rękę do mojej randki. - Elodie
Nichols, cudownie cię poznać, Sam.
- Panią też, Pani Nichols. - Sam odpowiedział cicho, najwyraźniej nie
odzyskując humoru.
- No to, pozwolę wam już pójść. – Jej oczy błyszczały, gdy założyła mi pasmo
włosów za ucho i pochyliła się, żeby pocałować mnie w policzek. – Baw się dobrze,
kochanie. Wróć tylko przed dwunastą.
- Dzięki Mamo.
- Wzięłaś telefon?
Skinęłam i szybko zeszłam po schodkach, delikatnie pchając Sama w stronę
ulicy. Nie powiedział ani słowa, gdy odchodziliśmy, kierując się na przystanek
autobusowy.
- Nie przejmuj się nimi - w końcu doradziłam. – Pogrywali sobie tylko z tobą.
Rzucił mi słaby uśmiech i sprawdził godzinę. – Film niedługo się zacznie.
Lepiej się pośpieszmy.
***
Zatrzasnęłam za sobą drzwi, próbując mentalnie zdziesiątkować rozgniewane

łzy, które zdecydowanie chciały wypłynąć z oczu.
- Wróciłaś, kochanie? – Mama zawołała z salonu.
Czując się marnie i potrzebując matczynego przytulenia, przeszłam osowiała
korytarzem, i weszłam do pokoju widząc całe zbiorowisko.
Była dziesiąta trzydzieści, a Braden z Adamem dalej tu byli.
Mama i Clark siedzieli w swoich fotelach, Braden i Adam na kanapie i cała
czwórka już nie patrzyła się w telewizor, tylko na mnie.
Spojrzałam jeszcze raz na nich i wiedziałam czemu tu byli, rozgniewane łzy
zaczęły napływać mi do oczu.
18
- Jak poszła randka? – Zapytała mama, jej pytanie osłabło, kiedy zobaczyła
wyraz mojej twarzy.
- Okropnie - rzuciłam i zaczęłam gromić wzrokiem Braden i Adama. – Już
mnie nigdzie nie zaprosi przez tych dwóch idiotów.
- I dobrze - odpowiedział stanowczo Braden. – Jesteś za młoda na randki.
Mama westchnęła – Wcale nie jest za młoda.
- Jest za młoda. - Zgodził się Adam. – I patrz w co się ubrała.
- W jej ubiorze nie ma niczego złego. Miała wszystko pod kontrolą.
- Ma piętnaście lat. - Kłócił się Braden. – Jeszcze będzie miała czas na randki.
Powinna skupić się na szkole.
- Braden, gadasz jak stary pierdziel.
- Nie mogę uwierzyć w twoje nastawienie, Elodie. – Westchnął Adam. –
Myślałem, że będziesz bardziej ostrożna w tych sprawach.
- Ostrożna - wybełkotała mama. – To była tylko randka.
Gdy tak kłócili się dalej, mój gniew miał czas, żeby się rozwinąć,
a upokorzenie rozjątrzyć.
Najmilszy, najfajniejszy i najsłodszy chłopak z całej szkoły zaprosił mnie na
randkę, a mój brat i jego kumpel wszystko zniszczyli. – Lubiłam go. -
Poinformowałam ich nagle cicho lecz tak, że przerwałam im rozmowę. Wszyscy na
mnie spojrzeli i łza spłynęła mi po policzku, kiedy mówiłam. - Naprawdę go lubiłam.
Obydwaj to zniszczyliście i nawet się tym nie przejęliście. – Z uciskiem w klatce od
nacisku zranienia, okręciłam się na pięcie i wystartowałam w stronę schodów,
ignorując wołającego mnie Bradena.
- Zajmę się tym - powiedział mu Adam, przez co jeszcze szybciej wchodziłam
po schodach. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i rzuciłam się na łóżko, ukrywając twarz
w poduszce, gdy płakałam.
Usłyszałam pukanie przez zduszone pociągnięcia nosem i uniosłam na tyle
głowę żeby warknąć - Idź sobie.
Rzuciłam głowę z powrotem na poduszkę i czekałam.
Odkąd wiedziałam, jak uparty był Adam, wcale mnie nie zaskoczyło, kiedy
totalnie mnie olał. Usłyszałam otwieranie drzwi i skrzypnięcie podłogi, gdy
19
wchodził do sypialni. Materac zapadł się z mojej prawej strony i usłyszałam, jak
Adam westchnął.
- Przepraszam. - Miał głęboki i szczery głos. – Kochanie, przepraszam.
Nic nie powiedziałam, moje gardło zapiekło jeszcze bardziej, kiedy dotarło do
mnie, że pierwszy raz Adam mnie zranił.
- Els.
Odwróciłam głowę na poduszce tak, że mogłam na niego spojrzeć.
Zignorowałam zmartwiony wyraz jego cudownej twarzy i powiedziałam mu stoicko.
– Idź już sobie, Adam.
Przesunął ręką po włosach, odwracając się jeszcze bardziej do mnie. – Słuchaj,
chujowo się czuję, Els. Nie chciałem zrujnować ci wieczoru. Braden też nie chciał.
- Oh, jestem pewna, że gdy groziłeś mu pozbawieniem czucia, wcale nie
chciałeś zniszczyć mojej szansy z Samem.
- Jezu. - Wypuścił Adam. – Jesteś za mądra, jak na swój wiek. Jakbym kłócił się
z dorosłą kobietą.
- Skąd wiesz, jak to jest kłócić się z dorosłą kobietą? Nigdy nie byłeś na tyle
długo z jedną, żeby nawet zacząć ją wkurzać.
Na moją odpowiedź kąciki ust mu drgnęły i pokręcił głową. – Jezu. –
Powtórzył.
Po minucie ciszy, Adam odwrócił głowę by spojrzeć na mnie z góry. Nie miał
już rozbawionego wyrazu twarzy. W sumie to wyglądał na śmiertelnie poważnego. –
Skoro ten dzieciak cię rzucił, bo nie mógł poradzić sobie z troską rodziny, to nie jest
chłopakiem, z którym chcesz być.
Słowo ‘rodzina’ pociągnęło za moje sznurki i wiedziałam, że kiedy zgromiłam
go wzrokiem, moje spojrzenie było bardziej srogie niż miało być, gdyż
niespodziewanie zesztywniał. – Adam, nie jesteś moim bratem - rzuciłam. – Przestań
się zachowywać, jakbyś nim był.
Poczułam przeszywający ból w klatce na widok jego zranionego wyrazu
twarzy, wina natychmiast sprawiła, że zachciało mi się jeszcze bardziej płakać. –
Wiem o tym, Ellie.
Nasze spojrzenia się spotkały i przytrzymały, a świadomość jego osoby
sprawiła, że skóra mi się zarumieniła. – Wiesz? – Mruknęłam trochę na bezdechu.
20
Coś zamigotało w jego spojrzeniu i wstał, wyglądając na zakłopotanego. –
Zostawię cię na trochę samą. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że nigdy umyślnie
bym cię nie skrzywdził.
Kiedy nic nie powiedziałam, Adam wypuścił ostrożnie powietrze i wyszedł.
Gdy zamykał drzwi słyszałam na korytarzu głos Bradena. – I co z nią?
- Jest wkurzona. Zostawmy ją na trochę samą.
- Chcę z nią pogadać.
- Braden...
- Zobaczymy się na dole - wciął mu się, otwierając drzwi i zamykając za sobą,
gdy wszedł do środka. Braden utkwił we mnie zmartwiony wzrok, kiedy do mnie
podchodził.
- Els, kochanie. - Jego głos był burkliwy, kiedy usiadł. – Przepraszam.
Na to słowo wybuchłam płaczem i rzuciłam się na jego klatkę, pozwalając by
silnymi ramionami trzymał mnie mocno i szeptał uspokajająco do mnie.
21
Rozdział Trzeci
- Bradenowi wybaczyłaś? – Adam zmarszczył brwi, oddając mi pamiętnik.

Wzruszyłam ramionami, zabierając go i odkładając obok tego z okresu, kiedy
miałam czternaście lat. – Ty mnie bardziej zraniłeś. Nieświadomie oczywiście, ale
chciałam, żebyś zobaczył we mnie kobietę, a nie ciągle dziewczynę.
Adam rzucił mi spojrzenie, które mówiło, że chyba walnęłam się czymś
w głowę. – Byłaś dziewczyną. Miałaś wtedy piętnaście lat.
- To wtedy nie patrzyłeś się na mnie inaczej? Nie wtedy… kiedy miałam na
sobie tę małą sukienkę? – Drażniłam.
- Wtedy nie. - Przyznał delikatnie, jakby bał się, że zrani moje uczucia. –
Wtedy jeszcze byłaś siostrzyczką Bradena.
Nie byłam zraniona. Rzuciłam okiem wstecz i szczerze, to jakoś niepokojące
byłoby jeśli Adamowi spodobałaby się moja chuda, stratna w piersiach,
piętnastoletnia osoba. Byłam ciekawa. – Kiedy to się u ciebie zmieniło?
Grożono mi kolejnym spojrzeniem „padło ci coś na łeb?” – Nie powiem ci
tego.
- Czemu nie?
- Bo to męska rzecz, której nie skumasz i pewnie cię jeszcze wkurzę.
No dobra, teraz z pewnością byłam ciekawa. – Nie zezłoszczę się. No
powiedz. Proszę - błagałam słodko.
- Dobra. – Patrzył się na mnie ostrożnie. – To stało się nad ranem po twoich
osiemnastych urodzinach.
Otworzyłam szerzej oczy na to wspomnienie. Poważnie?
- Tamtego ranka, kiedy, oh tak zwyczajnie, powiedziałaś mi, że straciłaś
dziewictwo.
To wtedy zdał sobie sprawę z tego, że coś do mnie czuł? Jezuuu… Joss miała
rację. Faceci to prymitywy. Kiedy tamten ranek napłynął do mnie z żywymi
szczegółami, zaśmiałam się, gdy powtórzyłam sobie tą całą akcję z punktu widzenia
zazdrosnego Adama. Wow.
22
Nie to wtedy do mnie dotarło tamtego dnia. – Wiedziałam, że byłeś na mnie
zły, ale myślałam, że to był kolejny twój nadopiekuńczy moment „wielkiego brata”.
- Nie-e. – Adam ponuro pokręcił głową, wychylając się do tyłu, żeby oprzeć
się dłońmi na podłodze. – To był moment typu ‘Patrzę na siostrzyczkę mojego
najlepszego kumpla, która właśnie powiedziała mi, że pierwszy raz uprawiała seks,
widzę jej opuchnięte usta, rozwichrzone włosy i kurewsko mnie to podnieca’. – Jego
oczy spoczęły na moich ustach, kiedy wspominał. – Moje ciało zareagowało na to, co
powiedziałaś, jeszcze zanim zdążył umysł. Nagle zaciekawiło mnie, jakie w dotyku
masz usta, jak smakujesz, jakby mi było, gdybyś mnie oplotła swoimi długimi
nogami w pasie, gdybym na ciebie napierał… - Przekręciłam się w miejscu, czując,
jak skóra mi się rumieni na fakt, że Adam miał te bardzo ponętne myśli od dłuższego
czasu, a ja nie miałam o tym pojęcia. – Wtedy się wkurwiłem. Na siebie za to, że to
do ciebie poczułem. Następnie na kolesia za to, że cię posmakował. A potem na
ciebie… za to, że mu pozwoliłaś.
Nasze spojrzenia się przytrzymały i poczułam jak nabierałam płytko
powierza.
Wiedziałam, że jeśli czegoś nie powiem to skończy się na tym, że będziemy się
kochać w jego pokoju dla gości, zanim skończymy naszą podróż po wspomnieniach,
która szczerze mi się podobała. Odchrząknęłam i chwyciłam za kolejny pamiętnik,
szybko przerzucając kartki.
Znalazłam to, czego szukałam i wręczyłam pamiętnik Adamowi. –
Powinieneś to wiedzieć - wymamrotałam miękko. – To, że wszystko powraca do
ciebie.
Niedziela, 30 kwietnia
Straciłam wczoraj dziewictwo. Z Liamem. Nie stało się to tak, jak chciałam. Nie stało
się z kim chciałam. Nie stało się to z osobą, którą kochałam, ani tak, jak sobie obiecałam, że
będzie. To również bolało. A później już nie. W sumie, to wcale nie było tak źle. Ale coś
innego bolało mnie wczorajszego dnia i w przeciwieństwie do seksu, wcale nie przestawało.
Nie przestawało ranić…
23
Funkcjonalna sala w Hotelu Marriot był totalnie zatłoczona i kiedy
rozejrzałam się dookoła, zdałam sobie sprawę, że nie znałam nawet kilku ludzi.
Mimo tego, to był jakiś zwrot i Allie ogłosiła, że moje osiemnaste urodziny
staną się totalnym przebojem, a nawet się jeszcze dobrze nie rozkręciło. Braden
wynajął salę w hotelu, tak jak DJ’a i catering. Moja rodzina zaprosiła więcej rodzinki
tak, jak ich znajomi zaprosili swoich znajomych, a ja zaprosiłam swoich znajomych,
którzy zaprosili też swoich znajomych. To był istny tłum, bufet prawie znikł,
a parkiet był prawie pełen.
Obserwowałam, jak pracownicy cateringu wychodzili z zaplecza z tacami
świeżego jedzenia i ściągnęłam brwi, gdy jedna z dziewczyna została zatrzymana
przez Adama, gdy obok niego przechodziła. Cokolwiek jej powiedział sprawiło, że
się zaśmiała i przechyliła kusząco swoją głowę. Obserwowałam ich, ignorując palącą
zazdrość w gardle.
- Mówiłem ci już jak seksownie wyglądasz?
Zostałam wciągnięta tyłem w ciepłe ciało i uniosłam brodę, odwracając nieco
głowę, żeby spojrzeć na przystojną twarz Liam’a Fentona. Uśmiechał się do mnie,
oczy mu trochę błyszczały.
Był podpity, lecz nie pijany, jak Adam, który zaczął się ‘dobrze bawić’ godzinę
przed rozpoczęciem imprezy. Jak zwykle przyszedł sam. Podsłuchałam, z tego co
Braden mówił od lat, że Adam był stu procentowym podrywaczem, a ja nigdy nie
poznałam ani jednej dziewczyny, z którą się umawiał.
Może dlatego, że on się nie „umawiał”.
Liam, z drugiej strony, wyglądał na takiego, który zachowywał przytomność
umysłu. Chyba wiem dlaczego. Miał dziewiętnaście lat, był studentem na
Uniwersytecie Napier i poznaliśmy się, kiedy krążyłam po uniwersytecie rok temu.
Zostaliśmy w kontakcie, rozmawialiśmy online, do czasu, aż sześć miesięcy temu, ni
stąd ni zowąd Liam zaprosił mnie na randkę. Trochę się zabawialiśmy (to on dał mi
pierwszy orgazm), ale nie chciałam uprawiać z nim seksu. Głowę miałam
wypełnioną tymi wszystkimi romantycznymi opowiadaniami i filmami, przez co
byłam przekonana, że mój pierwszy raz będzie z kimś, kogo naprawdę będę kochać.
Pomimo tego, że lubiłam Liama i strasznie mi się podobał, to jeszcze się w nim nie
zakochałam.
24
Jednakże, chyba myślał, że skoro mam już osiemnaście lat, to ta noc będzie tą
nocą. Dlatego też próbował być tak trzeźwy, jak tylko możliwe.
Czułam się nerwowo przez to, jak zamierzałam uzmysłowić mu ten pogląd.
Uśmiechając się do niego, podarowałam mu nieśmiałe skinienie. – Może
wspomniałeś o tym raz czy dwa.
Liam uśmiechnął się szeroko, zsunął dłonie, kładąc je na moich biodrach. –
Warto o tym wspomnieć więcej niż tylko raz. Każdy facet tutaj uważa mnie za
szczęśliwego skurwysyna i mają rację.
Jego usta dotknęły moich i to było miłe. Bardzo przyjemne. Jednak od czasu
pierwszego pocałunku z Petem Robertsonem w piątkowy wieczór bilardowy, na
który poszliśmy z przyjaciółmi, pięć miesięcy po mojej porażce z Samem, nigdy nie
poczułam tego, o czym pisały te wszystkie romantyczne książki. Od tamtego czasu
całowałam się z pięcioma chłopakami i żaden z tych pocałunków nie sprawił, że
poczułam gorąco, moje ciało wibrowało, a w brzuchu poczułam motylki.
Zaczynałam już myśleć, że romanse zaczęły mnie prowadzić w ślepy zaułek…
- Nie chcę przeszkadzać, ale chciałbym zatańczyć z solenizantką.
Natychmiast odsunęłam się od Liama na dźwięk głosu Adama i odwróciłam
się całkowicie widząc, że stał przede mną, rzucając Liamowi spojrzenie typu ‘masz
pięć sekund na zabranie z niej łap zanim połamię ci szczękę’. Od dwóch i pół lat
zaczęłam się umawiać na randki, a Adamowi i Bradenowi dalej sprawiało
przyjemność straszenie w cholerę moich chłopaków.
Na szczęście, Liam tak łatwo nie dał się zastraszyć.
Ścisnął mnie za biodra. – Pójdę po jakieś drinki. Będę z Allie i chłopakami.
Kiwnęłam do niego patrząc, jak przechodził przez tłum.
Ciepła dłoń na moim nadgarstku ściągnęła moją uwagę z powrotem na
szczerzącego się Adama, gdy przyciągnął mnie do siebie. Jak tylko moje ciało otarło
się o jego, poczułam znowu znajome mrowienie, to uczucie zeszło między moje nogi,
gdy Adam objął mnie w pasie, podczas gdy drugą ręką chwycił moją dłoń i położył
sobie na klacie. Położyłam drugą rękę na jego ramieniu i kołysałam się z nim. Takie
uczucie bliskości utrudniało mi oddychanie i bardzo mocno starałam się, żeby tego
nie zauważył. Opuszkami palców sunął po dole moich pleców i odkąd miałam na
sobie czarną sukienkę bez pleców, był to dotyk skóry przy skórze. Moje ciało
25
zareagowało na to w sposób, jaki rozpoznałam i dygnęłam głową, żeby tylko na
niego nie spojrzeć.
Dwa tygodnie temu byłam z Liamem w jego pokoju, w akademiku
i dotykaliśmy się.
Dotykanie stało się bardziej zachłanne niż to, do którego byłam
przyzwyczajona, ale byłam też ciekawa, także kiedy zsunął dłoń pod moją
spódniczkę i wsunął palce pod bieliznę, żeby mnie dotknąć, prawie spadłam z łóżka.
Poczułam to między nogami i czułam to w piersiach. Położył kciuk na mojej
łechtaczce i zabawiał się nią, gdy moje ciało powoli zaczęło się łamać, póki w końcu
nie rozpadłam się w niesamowicie przyjemnej eksplozji.
Adam nawet nie musiał dotykać mnie między nogami. Wystarczyło, że
dotknął mnie gdziekolwiek, a znajome mrowienie wibrowało moim ciałem.
- Dobrze się bawisz?
Odwróciłam się by na niego spojrzeć, moja twarzy znajdowała się blisko jego.
Miałam 178 centymetrów wzrostu, więc zwykle byłam kilka centymetrów niższa od
niego, lecz dzisiaj miałam na sobie buty z dziesięciocentymetrowymi obcasami więc
właściwie byłam troszkę wyższa. On też zdał sobie z tego sprawę, gdyż szybko
zmierzył mnie wzrokiem i wyszczerzył się, kręcąc głową, gdy odpowiadałam. - Taa,
jest dobrze.
- Otworzyłaś już jakiś prezent?
- Nie. Chciałam później, ale i tak wszyscy są już pijani. Wliczając w to ciebie.
- Pff, nie jestem pijany. Jestem lekko podpity, to wszystko. – Zwęził oczy. –
Ale ty nie jesteś pijana, prawda?
Przewróciłam oczami. – Adam, mogę legalnie pić alkohol.
- To twoje tak czy nie?
- Strzeliłam sobie parę kieliszków, to wszystko.
Przez chwilę byliśmy cicho i właściwie pozwoliłam sobie na zrelaksowanie się
przy nim. Tak było do czasu, gdy naprężył palce na moich plecach, a mimowolny
dreszcz przeszedł przeze mnie. Adam spiął się, jakby poczuł moją reakcję i szybko
spojrzałam mu w twarz po potwierdzenie. Jego ciemne oczy błyszczały w sposób,
jakiego nigdy nie widziałam.
Przełknęłam.
26
Patrzył się na mnie przez chwilę i znalazłam się jeszcze bardziej przyciśnięta
do niego. Chwyciłam go mocniej za ramię. Jego następne słowa, prawie wybiły mnie
z butów.
– Jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem, Els, -
powiedział ochrypłym z emocji głosem. Źrenice mi się rozszerzyły z szoku na jego
oświadczenie, serce zaczęło mi walić w klatce. Adam sądził, że byłam piękna? Nie,
nie tylko piękna… „Najpiękniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widział”.
Wow.
No dobra.
Klatka zaczęła mi się wznosić i opadać trochę za szybko. – Adam… -
odpowiedziałam miękko, niepewna tego, czy mówił to w wyłącznie platoniczny
sposób, czy w końcu otworzył oczy i zauważył, że nie byłam już małą dziewczynką.
Na początek, miałam już cycki.
- Cały czas się o ciebie martwię - przyznał się. – Jesteś taka słodka i urocza,
czasami za bardzo. Martwię się, że ktoś cię zrani, a mnie nie będzie przy tobie,
żebym mógł to powstrzymać.
Prawdą było to, że miałam tendencję do wychwytywania w ludziach tego, co
w nich najlepsze i miałam kompleks bohatera (ciekawe dlaczego), ale nie byłam
niedołężna. Teraz byłam też kobietą. Mogłam o siebie zadbać i tak właśnie mu
powiedziałam.
Adam zmarszczył brwi. – Nie o to mi chodzi. Przykuwasz mnóstwo uwagi
wśród facetów, Ellie, czasami ciężko jest zbyć palantów. Na przykład ten dzieciak,
z którym dzisiaj przyszłaś. Dużo flirtuje… ze wszystkim co ma cycki i parę długich
nóg.
Gromiąc wzrokiem Adama za to, co powiedział o Liamie, próbowałam się
odsunąć. – Liam to miły koleś.
- Liam myśli tylko o jednym. Powinienem wiedzieć…
- Racja, że już wystarczająco długo się z nią wyginasz. – Braden nagle stał przy
nas, szczerząc się. – Chcę zatańczyć z solenizantką.
Adam zacieśnił uchwyt, a potem, jakby dotarło do niego co wyrabiał, rzucił
Bradenowi szeroki uśmiech i puścił mnie. Wymieniliśmy się ostatnim spojrzeniem
i potem znikł, a ja znalazłam się w ramionach Bradena.
27
Co się, do diabła, właśnie stało? Czy Adam Sutherland… czy on… czy to było
coś więcej, jak tylko przyjacielska rada? To jak mnie dotykał, to co mi powiedział, to
jak na mnie patrzył. Było inaczej. Moje serce waliło, bąbelki przyprawiającej o zawrót
głowy nadziei zaczęły unosić się we mnie. Biedny Liam został zapomniany, gdy
zatonęłam w tęsknocie i fantazji.
- Jestem z ciebie dumny - powiedział mi szorstko Braden, ściągając mnie
z powrotem z miejsca, gdzie już wybierałam suknię ślubną i decydowałam, kto
zostanie moją druhną. Chyba powinna nią zostać Allie, odkąd znam ją najdłużej.
Uśmiechnęłam się do swojego starszego brata, czując rozpierającą dumę na
jego oświadczenie.
- Za co?
- Z wielu powodów. Za pójście na Uniwersytet Edynburg. Za opiekowanie się
Elodie i Clarkiem, za bycie dobrą siostrą dla Hannah i Dec’a. No i za bycie świetną
młodszą siostrą dla mnie. To był ciężki rok, Els i jestem ci wdzięczny za pomoc.
Przytuliłam go mocniej przez sekundę, moje serce bolało cały czas z jego
powodu. Po zadurzeniu się i poślubieniu swojej australijskiej kobiety, Analise,
Braden złożył dokumenty o rozwód, kiedy przyłapał ją i swojego starego kumpla ze
szkoły na uprawianiu seksu w pustej nieruchomości na New Town. Suka doprawiała
mu rogi przez dziewięć miesięcy trwania ich małżeństwa, a potem jeszcze zdradziła
go z jego kumplem. To była nadzwyczajna zdrada.
Gorzej, że nasz tato się o tym dowiedział i posłał tam Bradena, żeby odnalazł
zdradziecką parkę. To był sposób taty. Po co wziąć syna na bok i przekazać mu to
łagodnie, lepiej pozwolić mu wleźć w sam środek tego. Bradenowi to nie
przeszkadzało. W sumie to był wdzięczny naszemu ojcu. Ja, z drugiej strony,
uważałam go za niewrażliwą dupę. Jednak właściwie, to nie żywiłam żadnych
ciepłych uczuć do Douglas’a Carmichaela na tę chwilę (albo wcale).
Jakby czytając mi w myślach, Braden westchnął. – Tacie jest przykro, że nie
mógł przyjechać, Ellie. Mi też jest przykro.
- Nie przepraszaj za niego. – Odwróciłam głowę, marszcząc ją, żeby tylko nie
zalać się łzami. Pomyślałby kto, że po osiemnastu latach totalnego lekceważenia
dalej będę czuła zranienie.
28
Niestety, ból nigdy nie odszedł. Nie mogłam tylko pojąć, co tak niewartego
miłości zobaczył we mnie Douglas, że umyślnie unikał mnie przez cały czas. Na
litość boską, to były moje osiemnaste urodziny, a on nie mógł ruszyć tego swojego
złotego tyłka na półtorej godziny, żeby złożyć mi urodzinowe życzenia.
Braden znowu westchnął i usłyszałam, jak przeklął pod nosem. Miał teraz
dość niezłą relację z naszym tatą i nie chciałam sprawiać im problemów, więc
ścisnęłam go i uśmiechnęłam się do niego. – Nic mi nie jest. Naprawdę. Jestem
otoczona przyjaciółmi i rodziną, na których mi zależy, Braden. To wszystko, co mnie
interesuje.
Wymieniliśmy się uśmiechami i na sekundę kolejnym uściskiem, zanim
muzyka zmieniła się na szybszą, a przed nami pojawili się mama i Clark. Musiałam
tańczyć z tymi dwoma, chichocząc, gdy wykonywali ruchy, które nie widziały
światła dziennego od dwóch dekad.
Gdy zabawa trwała, przyłączałam się do przyjaciół i rodziny, lecz oczami
skanowałam tłum w poszukiwaniu Adama. W brzuchu miałam motylki i nie
mogłam się pozbyć jego głosu z głowy.
‘Najpiękniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widziałem, Els.’
Uśmiechnęłam się na coś, co powiedziała Allie do Liama, a on pękał ze
śmiechu, ale nie miałam pojęcia, o czym rozmawiali. Myślami cofałam się w czasie.
Kiedy na sali zaczęło się robić zbyt duszno, zamówiłam butelkę wody z baru
i wymknęłam się do wyjścia. Było to wyjście ewakuacyjne i prowadziło na tyły
hotelu, gdzie znajdowały się kosze na śmieci. Skradłam się cicho na zewnątrz,
zaciągając się mocno powietrzem i ciesząc się z ciszy. Chwilę potrzebowałam na
zorientowanie się, co się działo i czy to, o czym myślałam, że się działo, faktycznie
się działo.
Poczułam, jak lekki uśmiech rozciągał moje usta, kiedy chrząknięcie
podążające za jękiem sprawiło, że zamarłam. Ogromne śmietniki były usadzone
między mną a alkową budynku, z której dochodziły dźwięki. Bicie serca trochę mi
przyśpieszyło, gdy zgadywałam, co oznaczały te dźwięki oraz na co się natknęłam.
Kiedy rozbrzmiało kolejne chrząknięcie zakryłam dłonią usta, żeby powstrzymać
chichot, który groził, że wybuchnie.
- Tak - wyjęczał kobiecy głos. – Adam, o mój Boże.
29
Chichot natychmiast zamarł, gdy krew zawrzała mi w uszach. Poczułam
pieczenie w gardle, gdy jakieś moje masochistyczne licho sprawiło, że na paluszkach
okrążyłam kosze.
Cała nadzieja, jaką czułam, wybuchła i rozkruszyła się dookoła mnie.
Gdy tak patrzyłam, jak Adam bzykał jakąś babkę z cateringu przy ścianie,
zdałam sobie sprawę z tego, jaką byłam idiotką. Jaką dziecinną, naiwną idiotką.
A potem pojawił się gniew. Frustracja. Ból… że jakoś nie byłam wystarczająco
dobra. Nie, dla Adama. Nie, dla swojego ojca. Zwęziłam oczy. Była taka osoba, która
myślała, że byłam wystarczająco dobra, więc czego ja się tak usilnie trzymam? Dla
kwiatów, sonetu i mężczyzny klęczącego na jednym kolanie? Nie dojdzie do tego. To
była rzeczywistość. Seks był seksem. Nie było w nim nic magicznego.
Najwyraźniej.
Nie byłam zwykle rozgniewaną osobą, lecz podsyciła to paląca zazdrość
i odwróciłam się cicho, wracając do hotelu. Jak tylko znalazłam się w środku, obraz
Adama ruszającego się przy dziewczynie z cateringu błysnął mi przed oczami. Było
mi niedobrze. Pijąc więcej wody, podjęłam decyzję. Musiałam wymazać ten obraz
z myśli.
Odnalazłam Clarka rozmawiającego ze swoim bratem na sali i byłam
wdzięczna za nieobecność mamy, bo pewnie nie podobałoby jej się to, o co chciałam
zapytać.
- Els, co chcesz zrobić z tymi wszystkimi prezentami? – Zapytał, wskazując na
stół, który znajdował się na tyłach.
- Mogę prosić ciebie i mamę o wielką przysługę?
Parsknął, zgadując o co chodziło. – Chcesz nas wykorzystać, żebyśmy zabrali
prezenty do domu?
- Razem ze znajomymi chcemy iść do klubu, nie masz nic przeciwko?
Clark patrzył się na mnie przez chwilę i w końcu westchnął. – No idź, zanim
zobaczy cię mama. Bądź ostrożna.
Skinęłam i dałam mu szybkiego całusa w policzek. Zostawiając mu całą
sprawę, parłam przez parkiet i znalazłam Liama, tańczącego z Allie. Wzięłam Liama
na bok rzucając Allie przepraszający uśmiech.
- Co jest? – Zapytał, ściskając mnie za biodro.
30
Spojrzałam mu w oczy, czując, jak żołądek mi podskoczył, kiedy
powiedziałam znacząco. - Wychodzimy.
Spiął się i zmarszczył brwi. – Tylko ty i ja?
- Taa.
- Gdzie chcesz iść?
Wtuliłam się w niego dając mu wyraźny znak. – Gdzie chcesz mnie wziąć?
Liamowi oddech się szarpnął. Wyglądał, jakby mocno przełknął. – Mogę
znaleźć dla nas jakiś pokój.
- To dobrze.
Szybko wyszliśmy, wymykając się z imprezy zanim mama i Braden nas
zobaczyli. Zaczęłam się bardziej denerwować, gdy szliśmy przez hotel do recepcji
i mocno się broniłam przed zwymiotowaniem, kiedy Liam zarezerwował nam pokój.
Każdy skrawek mojego ciała drżał, gdy winda wiozła nas na pierwsze piętro
i, gdy tylko znaleźliśmy się w pokoju, a Liam zaczął mnie całować, poczuł, że cała się
przy nim trzęsę.
- Jesteś pewna, że tego chcesz? – Wyszeptał przy moich ustach.
Widok, który tak nieskutecznie próbowałam pozbyć się z myśli, znowu
błysnął mi przed oczami. Chciałam czuć mrowienie i podekscytowane motylki
w brzuchu, pragnęłam zarumienionej skóry, i pasji. Pragnęłam zaufania
i bezpieczeństwa, chciałam przywiązania, i śmiechu. Pragnęłam lojalności
i przyjaźni. Pragnęłam miłości.
Niestety, życie okrutnie sobie ze mnie zażartowało i zakochana byłam
w jedynej osobie na świecie, której nie mogłam mieć.
Tylko dlatego, że nie mogłam go mieć, nie oznaczało, że nie powinnam żyć.
Wszyscy moi znajomi mięli za sobą swój pierwszy raz. Czym naprawdę to
było, oprócz zwykłego utrapienia? Zwykle był to dar. Albo przynajmniej
romantycznie brałam to za dar. Przypuszczałam, że tak naprawdę był to znak
posiadania. Lecz żyliśmy w dwudziestym pierwszym wieku. Do nikogo nie
należałam. Moje dziewictwo było czymś, co mogłam dać komu tylko chciałam.
- Taa - wyszeptałam, sięgając dłońmi, żeby rozwiązać pasek swojej sukienki. –
Taa, jestem pewna.
31
Liam na szczęście się nie spieszył. Dał mi orgazm zanim założył
prezerwatywę i wszedł we mnie, także byłam gotowa, jak tylko mogłam być.
Pomimo tego bolało. Po jakimś czasie ból ustąpił i było mi dobrze. Liam miło spędził
czas. Próbował się powstrzymać zanim dojdę, ale tego nie zrobiłam. Gdy ruszał się
we mnie, ciągle nie mogłam przestać myśleć, że wszystko schrzaniłam.
Obiecałam sobie, odkąd skończyłam czternaście lat, że mój pierwszy raz
będzie z tym, w kim się zakocham.
Zamiast tego leżałam na jakimś hotelowym łóżku, podczas gdy chłopak,
którego tylko lubiłam, tak po prostu odebrał dar, jaki miałam, a ja, tak po prostu mu
pozwoliłam. Czułam ucisk w żołądku, kiedy Liam skończył.
Nie zasnęłam słuchając, jak chrapał obok mnie i przeklęłam siebie za to, że
pozwoliłam zazdrości i gniewu uzyskać nade mną przewagę.
***
Leżałam przez kilka godzin, ale w końcu zdecydowałam, że nie mogłam już
znieść tego pokoju. O godzinie czwartej nad ranem wymknęłam się stamtąd
i w recepcji zamówiłam sobie taksówkę.
Recepcjonistka uchwyciła wzrokiem moje roztrzepane włosy i zmiętoloną
sukienkę, wiedząc dokładnie co robiłam. Głupi uśmieszek, jaki mi podarowała
sprawił, że poczułam się, jak jakaś łatwa dziewczyna i zorientowałam się szybko, że
jedynym powodem, dlaczego czułam się łatwo, była moja myśl o zachowywaniu się
jak łatwa.
Próbowałam nie płakać, gdy taksówką wracałam do domu, a także
zdecydowanie nie chciałam płakać, kiedy po cichu weszłam do środka. Właśnie
zakradałam się do schodów, kiedy wyskakująca z kuchni głowa sprawiła, że
dostałam ataku serca. Wessałam powietrze, wciskając z przerażenia dłoń do klatki.
Adam stał w przejściu do oświetlonej kuchni. Palcem pokazał, żebym do
niego podeszła i znowu miałam przed oczami obraz jego i tamtej dziewczyny, a złość
powróciła na nowo.
Weszłam za nim do kuchni i zamknął za mną drzwi. Patrzyłam mu się
w twarz i zauważyłam, że miał zaczerwienione oczy. Zapach kawy wypełnił
32
powietrze, a tosty leżały na talerzu. Pewnie miał kaca i próbował zmniejszyć jego
działanie. Tak bardzo byłam zajęta notowaniem tego wszystkiego, że nie zdałam
sobie sprawy z jego gniewu.
- Gdzie ty do cholery byłaś? – Wysyczał do mnie.
Zgromiłam go wzrokiem, momentalnie obwiniając go za utratę dziewictwa.
- Wyszłam.
- Gdzie?
- Po prostu wyszłam.
Zwęził oczy. – Z kim?
- Z Liamem.
Adam natychmiast się nachmurzył i podszedł do mnie, spojrzeniem omiatając
moje włosy, a potem zatrzymując je na moich ustach. Utknęło tam, póki nie
dotknęłam swoich ust, zastanawiając się, co było w nich takiego fascynującego. – Co
robiliście? – W końcu zapytał szorstkim głosem.
Przy tej części przesłuchania straciłam nas sobą kontrolę. Moja utrata kontroli
zamieniła się w obojętną drażliwość. – Mam osiemnaście lat, Adam. Wolno mi
uprawiać seks ze swoich chłopakiem.
Szarpnął się, jakbym go postrzeliła. – Seks? – Wydusił.
Wzruszyłam ramionami, jakby moje serce nie waliło o żebra. – Zrobiłam dla
siebie prezent.
Przełknął, wędrował po mnie znowu wzrokiem. – Mówisz mi… że straciłaś
w nocy dziewictwo?
Skinęłam powoli, słysząc ostrość w jego słowach, której trochę się bałam.
Adamowi zapłonęło w oczach na moje oświadczenie i stałam w miejscu kręcąc
się, gdy pochłaniał mnie wzrokiem od stóp do głów. A potem wyraził się jasno
odwracając się na pięcie i otwierając z hukiem drzwi od kuchni.
Nie przejmując się śpiącymi, Adam wypadł z domu, trzaskając za sobą
drzwiami.
Westchnęłam drżąco, już się orientując czym była ta ostrość.
Adam uważał siebie za starszego brata. Żaden starszy brat nie chciał słyszeć,
że jego siostrzyczka ‘coś sobie zrobiła’. Co więcej, zastanawiałam się, czy był mną
rozczarowany tak, jak ja sama byłam. Znał mnie. Wiedział, że wierzyłam w gwiazdy,
33
zachody słońca i w ‘żyli długo i szczęśliwie’. Przekreśliłam swoje własne
przekonania uprawiając przypadkowy seks z chłopakiem, którego ledwo znałam.
Pojawiły się łzy i pospieszyłam do swojego pokoju z zamazanym obrazem.
Chwyciłam za świeżą bieliznę i piżamę, zabierając to ze sobą do łazienki. Przez pół
godziny siedziałam pod prysznicem, przez cały czas płacząc.
Przynajmniej, powiedziałam sobie, nauczyłam się czegoś ważnego.
Nauczyłam się, że pewnych rzeczy w życiu nie dało się odwrócić.
34
Rozdział Czwarty
Adam odłożył pamiętnik i spojrzał na mnie, coś jak żal było widoczne w jego
oczach. Nie chciałam, żeby czuł się winny, chciałam tylko, żeby wiedział, że nawet
jeśli mój pierwszy raz nie był z nim, to i tak zawsze chciałam, żeby było inaczej.
- Skarbie, przepraszam - wyszeptał.
Zmarszczyłam brwi i pokręciłam głową. – Przestań. Nie to chciałam…
chciałam tylko, żebyś wiedział, że zawsze chodziło o ciebie.
- Ale twój pierwszy raz powinien być wyjątkowy, Els. Powinien być
romantyczny.
Wzruszyłam ramionami. – W świetle tego wszystkiego to nie najgorsza rzecz,
jaka się wydarzyła. Tato…
- Douglas zmarł kilka dni po twoich urodzinach. – Wymamrotał Adam,
kończąc moje zdanie.
- Taa - odszeptałam, pamiętając jakie miałam mieszane uczucia, co do śmierci
swojego ojca. Opłakiwałam go, lecz nie wiedziałam, czy ideę ojca, czy samego
Douglasa Carmichaela. Co gorsze, zostawił mi mnóstwo pieniędzy i potrzebowałam
czasu, żeby zorientować się, jak się z tym czułam. – Byłam na niego zła i zmarł, kiedy
tylko to do niego czułam.
Adam przesunął się na podłodze i otoczył mnie ramieniem, przytulając do
siebie. – Ellie, myślałem, że przestałaś się użalać nad tym. Był gównianym ojcem.
Miałaś prawo się na niego gniewać, bez względu na to, co się stało.
Skinęłam i wtuliłam się jeszcze bardziej w niego, wdychając jego zapach,
i wodę po goleniu. Dobrze pachniał. Zawsze dobrze pachniał.
Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy póki Adam nie powiedział. - Tak tylko
żebyś wiedziała, ledwo pamiętam to, co robiłem z tamtą dziewczyną. Nie miałem też
pojęcia, że powiedziałem ci to na imprezie… nazywając cię piękną i mówiąc ci, że
przez cały czas się o ciebie martwię. Kurewsko poplątane sygnały. Byłem wtedy
nieźle wstawiony.
- Wiem. Ale w końcu miałeś rację co do Liama. Skończyło się na tym, że
zdradził mnie z Allie.
35
Adam spiął się. – To dlatego przestałaś zadawać się z Allie? Czemu mi nie
powiedziałaś?
- Bo zbiłbyś Liama na kwaśne jabłko.
- Prawda.
Parsknęłam. - Zawsze za mnie walczyłeś.
- Z tobą skarbie. Z tobą, nie za ciebie.
Lubiąc bardzo to, co powiedział, odwróciłam głowę i pocałowałam go,
uwielbiając już teraz znajomy nacisk jego ust przy swoich. Odsunęłam się
i przechyliłam głowę, myśląc. – Myślałam, że zacząłeś inaczej na mnie patrzeć rok po
mojej osiemnastce.
- Wtedy kiedy…? – Adam zmarszczył brwi, jakby zastanawiając się przez
chwilę, a potem mu się przypomniało. – Prawie pocałunek.
Podczas gdy czytał ostatni zapis, ja odnalazłam ten, o którym wspomniał jako
moment, kiedy miał zacząć uważać mnie za kogoś więcej niż tylko siostrzyczkę
Bradena. Podałam mu pamiętnik, a on przyjął go z małym uśmiechem, gdy zalały go
wspomnienia.
Piątek, 5 lipca.
Dziś miałam swoją pierwszą prawdziwą randkę, taką wyszukaną i, no cóż, pikantną.
Nie wiem tylko z kim ją miałam…
Gdy Chritian pomagał mi wyjść z taksówki zastanawiałam się, czy będzie to

wielkie „to”.
Christian był przystojny, czarujący, był dżentelmenem i miał klasę. Musiał
mnie jeszcze zacząć rozśmieszać, ale pewnie dojdzie do tego, kiedy będziemy się
czuć przy sobie bardziej komfortowo.
Znowu się do mnie uśmiechnął, gdy zsunęłam rąbek swojej czarnej sukni.
Podsunął się do góry, kiedy siedziałam w taksówce. – Wyglądasz olśniewająco.
Zarumieniłam się. Kiedy patrzył się tak na mnie, to czułam się olśniewająco.
Miałam na sobie prostą, czarną sukienkę bez rękawów, która powinna być nieco
skromna, zważywszy na wysoki dekolt i długość do połowy uda. Jednak, sukienka
36
opinała każdą część mojego ciała, nie zostawiając zbyt wiele wyobraźni. Była to
wyszukana sukienka z kapką „seksownej”.
Kupiłam ją wcześniej tego dnia specjalnie dla Christiana.
Poznaliśmy się tydzień temu na zebraniu studentów. Christian był przyszłym
prawnikiem, o dwa lata starszym ode mnie i oczywiście pochodził z bogatej, i dobrze
usytuowanej rodziny. Mięli faktycznie ‘posiadłość’ w górach. Oczywiście, nie
dlatego zwróciłam na niego uwagę. To on mi się spodobał i to, jak się zachował przy
naszym pierwszym spotkaniu... z orzeźwiającą i otwartą uczciwością, która
naprawdę na mnie działała. Poczułam się, jakbym mogła się przed nim otworzyć.
Poczułam się, jakbym mogła być sobą.
Christian powiedział mi, że pomimo tego, iż jego rodzina ma posiadłość, mają
też domek w Corstorphine, na przedmieściach, po zachodniej stronie miasta. Jego
rodzice kupili go, kiedy jego siostra przeprowadziła się do Edynburga i zaczęła
rodzić dzieci. Była w ciąży z trzecim dzieckiem, kiedy cała rodzina przeprowadziła
się do Edynburga, żeby być bliżej niej. Pomyślałam, że to wiele o nich mówiło
i byłam bardzo podekscytowana tym, że mogę ich poznać.
Ku mojemu zachwytowi, Christian zarezerwował nam na pierwszą randkę
stolik w La Cour. Nie miałam okazji powiedzieć mu, że to była restauracja Bradena.
Odziedziczył ją po naszym ojcu. Gdy weszliśmy, otwierałam już buzię, żeby mu
powiedzieć, lecz Christian zaczął mówić o menu i co według niego powinnam
zamówić. Już zamierzałam mu powiedzieć, że wiem co chciałam zamówić, odkąd
jadam w La Cour częściej niż jestem w stanie zliczyć, kiedy usłyszałam jak Adam
wołał mnie po imieniu.
Christian i ja zatrzymaliśmy się, gdy ochmistrz prowadził nas do stolika,
i odwróciłam głowę widząc siedzącego na środku restauracji Adama, z cudowną
brunetką po drugiej stronie stolika.
Zignorowałam błysk zazdrości, zgniatając ją i upominając siebie, że byłam na
randce z bajecznym mężczyzną, a ta cudowna brunetka była tylko jedną z wielu
partnerek Adama do łóżka.
Był męską dziwką.
37
Jednak był moją męską dziwką i nie mogłam zmusić się, żeby nie podejść do
niego, z Christianem przy boku, z ogromnym uśmiechem na twarzy, ponieważ jak
zawsze byłam zachwycona jego widokiem.
Adam wyszczerzył się do mnie, jego uśmiech osłabł nieco, gdy spojrzeniem
omiótł Christiana. Zmierzył go i te cudowne oczy z powrotem znalazły się na mnie.
Przyjrzał mi się z małym uśmieszkiem, a kiedy nasze spojrzenia się spotkały, jego
oczy były pełne czułości. – Wyglądasz niesamowicie onieśmielająco, Els.
Nie tylko zarumieniłam się na jego komplement, a spiekłam raka. – Dziękuję -
wymamrotałam i następnie podarowałam jego randce grzeczny uśmiech. – Witaj.
Zgromiła mnie wzrokiem.
Ah, no cóż.
- Adam, to jest Christian.
Adam skinął srogo Christianowi i machnął ręką na swoją randkę. – To jest
Megan.
- Mówi się Meagan - poprawiła go, wymawiając to jak ‘mee – gan’ zamiast
‘meh – gan’.
Zauważyłam, jak Adam zdusił umęczone westchnienie. O-oł. Jego randka
najwyraźniej nie miała się za dobrze.
- Lepiej chodźmy do naszego stolika. – Christian delikatnie pociągnął mnie za
łokieć.
Podarowałam Adamowi kolejny uśmiech. – Udanego wieczoru.
- Udanego wieczoru, kochanie. – Ruszyłam się za Christianem, lecz zrobiłam
tylko jeden krok, kiedy poczułam szarpnięcie za rąbek sukni. Spojrzałam na dół,
marszcząc brwi i patrzyłam, jak Adam pociągnął za metkę z ceną. Zarumieniłam się,
gdy puścił mi oczko.
Zamknęłam na krótko oczy. Nie usunęłam ceny. Zawsze coś takiego mi się
przydarzało. Boże, miałam nadzieję, że Christian tego nie widział. Otwierając oczy
umyślnie zignorowałam randkę Adama i wymówiłam bezdźwięcznie szczere
‘dziękuję’. Uśmiechnął się do mnie szeroko i sama zdusiłam śmianie się z siebie,
zanim pośpieszyłam za Christianem do naszego stolika.
- Kto to był? – Zapytał zwyczajnie Christian, kiedy usiedliśmy.
38
- Najlepszy przyjaciel mojego brata - odpowiedziałam równie zwyczajnie. –
Dorastaliśmy razem.
Christian skinął i zamówił nam białe wino. Wolałam czerwone.
Rozmawialiśmy, podczas gdy czekaliśmy na powrót kelnera i Christian
opowiedział mi o akcji charytatywnej jaką organizował. Przestał mówić, kiedy
przyszedł kelner i zaczął zamawiać dla mnie jedzenie. Decydując, że zachowałam się
przeuroczo, a nie chamsko poinformowałam go, że była to restauracja mojego brata
i, że wiem, co chcę zjeść. Był pod wrażeniem tego, że Braden prowadził La Cour
i przez pięć minut mówiłam mu o innych interesach Bradena.
Po tym, znowu wróciliśmy do tematu Christiana.
Do czasu kolejnej rundki, moje nadzieje na „tę” randkę bardzo szybko malały.
Nie tylko moja randka okazała się nie być zainteresowana mną, to jeszcze im bardziej
zdawałam sobie sprawę z tego, jak zapatrzony w siebie był, stawałam się bardziej
świadoma Adama siedzącego w pomieszczeniu. Adama, którego oczy błyszczały
z zainteresowaniem za każdym razem, kiedy otworzyłam buzię.
Właśnie podnosiłam widelec, żeby spróbować swój stek, kiedy zadzwonił
telefon. Debussy. Serio? Nawet jego dzwonek był pretensjonalny.
Tak, pod tym względem blask zdecydowanie się starł.
Christian wyciągnął telefon z kieszeni i odebrał, otworzył szerzej oczy. – Zaraz
będę. – Włożył telefon z powrotem do marynarki i wstał.
Patrzyłam się na niego całkowicie zszokowana. Zamierzał mnie zostawić?
W środku randki?
- Moja siostra właśnie zaczęła rodzić. - Wyjaśnił i patrzyłam, jak rzucił kilka
banknotów na stół. – Zostań, dokończ posiłek. – Pochylił się i pocałował mnie
w policzek. – Zadzwonię do ciebie.
Następnie wyszedł.
Nie mogłam go tak naprawdę znienawidzić za zostawienie mnie na naszej
pierwszej randce, żeby iść posiedzieć przy łóżku swojej ciężarnej siostry. Na tę myśl
opadłam na oparcie krzesła. Christian był najwyraźniej dobrym człowiekiem. Był też
niesamowicie pochłonięty sobą. Dotarło do mnie, że tak samo zachowywał się
tydzień temu na spotkaniu studentów ale przekręciłam to na swój sposób, mając go
za otwartego i uczciwego.
39
Spojrzałam posępnie na jedzenie.
Czyjaś dłoń spoczęła na oparciu mojego krzesła i pojawił się nade mną cień.
Uniosłam wzrok widząc pochylającego się nade mną Adama ze ściągniętymi
brwiami.
- Gdzie on kurwa polazł? – Warknął.
Boże, jak ja go kochałam.
- Jego siostra zaczęła rodzić.
Adam rozluźnił się, lecz nie poruszył.
- Nic mi nie jest. - Obiecałam mu. Wcale tak nie było. Chciało mi się płakać. On
też o tym wiedział.
Wyprostował się i zawołał po imieniu jednego z kelnerów. – Możesz znaleźć
nam większy stolik?
- Oczywiście, Panie Sutherland.
- Adam, nie - zaprotestowałam. – Nie mam zamiaru rujnować ci randki.
Chwycił mnie za dłoń i podciągnął do góry. – Kochanie, cała się wystroiłaś.
Przynajmniej skończysz swój posiłek.
Trzymając mnie za rękę, Adam zaprowadził mnie do nowego stolika
i szarpnął głową do swojej randki, żeby do nich dołączyła. Usiadł obok mnie, gdy
Meagan zajęła miejsce naprzeciwko niego, jej zielone oczy połyskiwały z wkurzenia.
- Ellie do nas dołączy. - Poinformował ją Adam, jego ton nie uznawał żadnych
sprzeciwów.
- Wybacz - wymamrotałam przepraszająco do niej.
- Nie przepraszaj - odpowiedział srogo Adam. - Nie masz za co przepraszać.
Kelner szybko przyniósł nasze talerze i już wbijałam się widelcem, kiedy
Adam zapytał mnie o Christiana.
- No więc. – Westchnęłam po przełknięciu kawałka miękkiego mięsa. – Do
czasu, gdy nie minęło te czterdzieści minut, uważałam go za doskonałego faceta.
Czterdzieści minut temu nie wiedziałam, że będzie chciał zamawiać za mnie
jedzenie, czy chociaż bez przerwy gadać tylko o sobie.
Adam wyszczerzył się. – Co on ma z tymi włosami? Mogę się założyć, że
potrzebuje czterdziestu minut, żeby zdecydować się jak długo zajmie mu układanie
40
tego czubka... jaką piankę użyje i czemu, jaką ilość nałoży, żeby nadać temu
odpowiednią wielkość i krzywiznę...
Chichotałam jak idiotka, gdy dalej mnie drażnił. To była prawda, Christian
miał raczej duży czubek. Czterdzieści minut temu myślałam, że mówi to o jego
indywidualizmie i stylu. Teraz, domyślałam się, że Adam miał rację. Facet pewnie
spędzał więcej czasu przy swoich włosach niż ja kiedykolwiek będę przy swoich.
Podczas posiłku, Adam rozśmieszał mnie, póki nie zapomniałam o swoim
zrujnowanym wieczorze. Przypomniałam sobie o Meagan, kiedy kelner przyszedł,
żeby zabrać nasze talerze i zaoferować nam menu z deserami. Przypomniała nam
o sobie, odsuwając krzesło i gromiąc wzrokiem Adama. – Właśnie sobie
przypomniałam, że jutro muszę wcześnie wstać. Dzięki za kolację, Adam. Do
zobaczenia.
Zanim Adam mógł cokolwiek powiedzieć, odwróciła się na swoich szpilach
i wyparowała z restauracji.
Natychmiast poczułam się koszmarnie. Razem z Adamem nie włączyliśmy jej
do rozmowy. To było coś paskudnego.
Adam musiał rozpoznać mój zawiniony wyraz twarzy, gdyż pokręcił na mnie
głową. – Nie przejmuj się, kochanie. Zaczęła marudzić w momencie, kiedy po nią
przyjechałem. Jeśli byłbym niegrzeczny, to mógłbym wziąć to wszystko za
odpłacenie się jej.
Podarowałam mu współczujący uśmiech. – W takim razie wygląda na to, że
oboje uratowaliśmy się z beznadziejnych randek.
Wyszczerzył się. – Na to wygląda. – Jego wzrok padł na menu. – A teraz, co
zamówimy na deser?
- Nie musimy - powiedziałam mu cicho. – Możemy zapłacić i pojadę do domu,
a ty będziesz mógł iść gdzieś dalej.
Uniósł wzrok pokazując mi ‘coś ci padło na łeb?’. – Els, zamknij się i wybierz
deser.
Przełknęłam uśmiech i spojrzałam w menu.
***
41
Wyszliśmy na ciepłą, letnią noc i Adam chwycił mnie za rękę, chowając ją
w swojej. – Gdzie teraz idziemy?
Zamrugałam zaskoczona. Skończyliśmy kolację i myślałam, że pojadę do
domu. – Um, a gdzie chcesz?
- Voodoo Room jest jakieś pięć minut drogi stąd i znam barmanów, więc
będziemy mieć miejsce.
Skinęłam, próbując opanować bicie serca. Adam zabierał mnie na drinka.
Nigdy sam nie zabierał mnie na drinka. Zazwyczaj on, Braden i ja spotykaliśmy się
na drinka czy dwa, ale nigdy ja sama z Adamem.
Gdy szłam chodnikiem z nim, ramię przy ramieniu, pozwoliłam sobie na
fantazję o tym, że byliśmy parą. O tym, że właśnie to widzieli ludzie, kiedy nas
mijali. W klatce mi się zacisnęło z tęsknoty.
Nieodwzajemniona miłość nie była tak romantyczna, jak opisywano ją
w książkach.
- Kogo ty nie znasz w tym mieście? – Drażniłam się z nim, próbując zachować
się przy nim normalnie.
Adam uśmiechnął się szeroko. – Muszę poznać jeszcze tylko kilka osób.
Parsknęłam na tą odpowiedź. Adam i Braden nazywali Edynburg ‘ich
miastem’ i to prawie dosłownie. Wszędzie kogoś znali i za każdym razem, kiedy
z nimi wychodziłam, spędzaliśmy przynajmniej pół godziny witając się z ich
znajomymi. Niektórzy mówili, że Adam nigdy nie miałby takich znajomości
w mieście, gdyby nie był najlepszym przyjacielem Bradena.
W przeciwieństwie do nas, Adam nie pochodził z zamożnej rodziny. Jego
rodzice byli zwykłymi ludźmi, którzy nigdy nie robili wrażenia, żeby chcieli być
rodzicami. Adam był wpadką. Chociaż dbali o niego i nie byli okrutni, podchodzili
do niego z dystansem, także spędził większość swojego dzieciństwa z Bradenem
i opłakiwał wakacje, kiedy Braden musiał wyjechać do Europy ze swoją matką. Gdy
Adam skończył osiemnaście lat, wyprowadził się do domu studenta, przez co popadł
w niezłe długi, a jego rodzice wskoczyli do samolotu i odlecieli do Australii.
Kontaktował się z nimi raz na miesiąc. Nawiasem mówiąc, Braden spłacił studenckie
długi Adama w prezencie za ukończone studia, a było to coś, czego Adam dumnie
nie akceptował, póki Braden go nie upił i nie nagrał na iPhone’a, jak bełkotał
42
pozwolenie. Słyszałam to nagranie. Tyle razy mówił wtedy Bradenowi ‘Kocham cię
stary, jesteś boski’, że prawie zsikałam się w majtki.
Tak dobrze znałam Adama, że wiedziałam, iż jego różnice nic nie znaczyły.
Nawet jeśli Braden nie otwierałby przed nim wszystkich drzwi, wierzyłam, że
ze swoim urokiem i charyzmą poznałby wielu ludzi, byłby lubiany, byłby chciany,
czy zabierany na noc do łóżka.
Kiedy weszliśmy do baru i restauracji, pora kolacji już się kończyła i zaczynało
się robić tłoczno.
- Adam. - Kelner zawołał go, jak tylko weszliśmy i Adam skinął do niego
głową. – Załatwię wam stolik.
Poszliśmy za nim, gdy zajął miejsce po wychodzącej parze, czyszcząc stolik
ścierką. Koleś spojrzał na mnie, gdy wsuwałam się na sofę, a potem rzucił Adamowi
zadowolony uśmiech, przez który spiekłam raka.
- Co wam przygotować?
- Ja wezmę Macallan’a z piwem imbirowym. Kochanie, na co masz ochotę?
- Poproszę mojito.
Adam usiadł ze mną na sofie, kładąc ramię na oparcie, za moją głową.
Z jakiegoś powodu poczułam się niesamowicie niezręcznie i zmagałam się, żeby coś
powiedzieć.
- Przykro mi, że randka ci się nie udała.
Adam wzruszył ramionami. – Będę po prostu świętował z tobą.
- Świętował?
Podarował mi mały uśmieszek, wyglądając na chłopięco dumnego z siebie.
Poczułam, jak ten wyraz jego twarzy uderzył mnie prosto między nogi.
Potrzebowałam pomocy. – Jestem już teraz oficjalnie architektem.
Rozdziawiłam usta w cichym okrzyku i impulsywnie otoczyłam go
ramionami. – Moje gratulacje!
Zaśmiał się przy moim uchu i zadrżałam, uwielbiając nacisk tych silnych,
kreatywnych dłoni na moich plecach. – Dzięki, kochanie.
- Braden wie? – Zapytałam, odsuwając się.
- Taa. Pogratulował mi, dając mi kontrakt na stałe.
Zaśmiałam się. To było takie w stylu Bradena.
43
Adam nabył doświadczenie w praktyce pracując razem z architektem
Bradena, uzupełniając tym samym swoje kwalifikacje. Tego roku jednak pracował
już sam i zdobył kwalifikacje oraz doświadczenie jakie od niego wymagano, żeby
mógł aplikować na Izbę Architektów.
- Naprawdę się cieszę z twojego powodu.
- Wiem. Dlatego bardziej wolę być tutaj z tobą niż z Megan.
- Meagan - poprawiłam.
- Cokolwiek - wymamrotał.
Przybyły nasze drinki i zapytałam go o projekt, nad którym pracowali teraz
razem z Bradenem. Potem Adam spytał się o moje zajęcia. Postanowiłam studiować
Historię Sztuki i Sztukę Piękną z wielkimi nadziejami zostania któregoś dnia
kustoszem galerii, ale teraz skoro już obrałam dobry kurs, na uniwersytecie,
zakochałam się w pomyśle budowania kariery na akademii. Clark, który był
profesorem historii na uniwersytecie, był ekstremalnie dumny i podekscytowany
tym, że chciałam podążać jego śladami. Kiedy powiedziałam Bradenowi, że
zastanawiałam się nad zrobieniem doktoratu z Historii Sztuki, obrzucił mnie
Adamowym spojrzeniem ‘padło ci coś na łeb?’, ale potem pocałował mnie w czoło
i powiedział, żebym robiła to, dzięki czemu będę szczęśliwa.
Noc wydawała się pędzić i zanim się zorientowałam, byłam już przy swoim
trzecim mojito, i przytulałam się coraz bardziej do boku Adama, śmiejąc się, gdy
częstował mnie swoimi, i Bradena wygłupami w pracy, tak samo jak wszędzie
indziej.
Dla świata zewnętrznego, byli niezmiernie dojrzałymi, młodymi
mężczyznami w wieku dwudziestu kilku lat.
Ja wiedziałam lepiej.
Przetarłam łzy śmiechu z oczu i wzięłam kolejny łyk swojego drinka. –
Jesteście idiotami.
- Ćśś, to jest tajemnica.
Wyszczerzyłam się do niego, a uśmiech, jaki mi posyłał nagle zamarł.
- Co jest? – Wydyszałam, serce mi stanęło.
Przełknął i pokręcił głową. – Po prostu czasami zastanawiam się, jak ten czas
szybko mija.
44
- Wiem. Wszyscy jesteśmy już dojrzali. - Drażniłam go.
Spojrzeniem ogarniał moją twarz, z zagadkowym wyrazem. – Tak, to prawda.
- Szepnął i coś w sposobie jaki to powiedział sprawiło, że powietrze między nami
nagle się zmieniło. Przyrzekam, że przestałam wtedy oddychać. Miał ciemne
i skupione oczy, a ja poczułam jak gorąco jego spojrzenia spływało zmysłowo do
centrum mojego ciała. Nerwowo, oblizałam wargi, a jego spojrzenie padło na moje
usta.
Moje padło na jego usta.
Nie wiem, które z nas się ruszyło. Ja do niego, czy on do mnie? Oboje się
poruszyliśmy?
Ktokolwiek to był, nasze twarze znalazły się tak blisko siebie, że prawie
dotykaliśmy się ustami. Czułam jego oddech na sobie, a on najwyraźniej czuł mój.
Zapach Macallan’a i Adama wywoływał w moich hormonach chaos. Klatka zaczęła
mi się unosić i opadać z podekscytowanego zdenerwowania i pełnego nadziei
oczekiwania.
Zbliżyłam głowę jeszcze troszeczkę i nasze usta się otarły. Nieskończenie.
Lecz, ten najmniejszy dotyk sprawił, że poczułam, jak przepływało przeze mnie
podniecenie.
Adamowi z gardła wydobył się jakiś dźwięk i mogłabym przysiąc, że
zamierzał już zmniejszyć między nami dystans...
... ale nigdy się tego nie dowiem. Zadzwonił mu telefon znadujący się
w kurtce, wylewając na tę chwilę kubeł lodowato zimnej wody. Szarpnęłam się do
tyłu i patrzyłam, jak nachmurzył się, kiedy zdał sobie sprawę, do czego prawie
doszło. Z zaciśniętą szczęką sięgnął do kieszeni i wyciągnął telefon, ale już przestał
dzwonić. Uniósł wzrok prosto na mnie i powiedział mrocznie - Braden.
Zgadywałam, że to Braden do niego dzwonił, jak również zgadywałam, że
miało to podwójne znaczenie. Wiedziałam, że miałam rację, kiedy szybko zapłacił za
nasze drinki i wsadził mnie do taksówki, kończąc nagle nasz wspólny wieczór.
Byłam Ellie, młodszą siostrą Bradena. Dla Adama zawsze już będę młodszą
siostrą Bradena i oznaczało to, że byłam nie do ruszenia.
Kiedy leżałam na łóżku tamtej nocy, przeklinałam Adama Sutherlanda. Jeśli
wcześniej nie rujnował niczego ze mną, to zrobił to teraz.
45
Otarcie ust.
Jedno, malutkie otarcie ust wystarczyło, żebym poczuła tę iskrę, na którą
czekałam odkąd miałam piętnaście lat i pocałowałam Pete’a Robertsona podczas
wieczoru na kręglach. Jakikolwiek facet pojawiający się po nim, będzie musiał wiele
udowodnić.
46
Rozdział Piąty
- Spanikowałem - przyznał Adam. Rzucił mi grzeszny uśmieszek. – Nigdy

wcześniej tak mi nie stanął przez lekki dotyk ust. Po tym chciałem cię przelecieć za
każdym razem, kiedy cię widziałem.
Palnęłam go figlarnie, rumieniąc się. Adam często bywał umyślnie dosadny,
gdyż wiedział, że byłam tym częściowo zażenowana, jak również podniecona.
Nienawidziłam, kiedy ludzie używali wulgaryzmów, żeby opisać seks, myśląc o nim
z brakiem emocji i, jakby to było coś zwykłego. Jednak po tym, jak z Adamem
zostaliśmy parą zorientowałam się, że gdy jest się zakochanym i ta osoba
odwzajemnia twoje uczucie, to istnieją różne poziomy seksu. Na jednym końcu
spektrum istniał czuły, słodki, powolny seks, którego nazywano „kochaniem się”,
a na drugim końcu znajdował się ostry, dziki, ‘nie mam ciebie dość’ seks, którego
zdecydowanie określało się wulgaryzmem. Adam był biegły w obu przypadkach.
Zastanowiłam się nad tym, co powiedział i zmarszczyłam brwi. – Bardzo
dobrze to ukrywałeś.
Wymamrotał. – Nie wiedziałem o tym. – Spojrzał znowu na pamiętnik
i zmarszczył brwi. – Tak w ogóle, to co się stało z tym całym Christianem?
- Kiedy zadzwonił, żeby ponowić naszą randkę, delikatnie go spławiłam.
- Powiedziałbym ‘biedny koleś’, ale sam musiałem cierpieć przez pięć lat,
przez które cię pragnąłem, a nie mogłem mieć.
- To była tylko i wyłącznie twoja wina. – Szukałam pamiętnika, który chciałam
teraz pokazać, odnajdując z łatwością wpis o wieczorze, którego nie zapomniałabym
do końca życia. - Dziewięć miesięcy przed pojawieniem się Joss... to jest doskonały
przykład na to, że to wszystko to twoja wina.
Niedziela, 23 października
Dosyć tego. Poddaję się. Czuję się upokorzona. Rozgoryczona i upokorzona. Zraniona
też. Boże... to słowo nawet tego tak naprawdę nie odzwierciedla...
47
Miałam spędzić sobotni wieczór z Jenną i kilkoma dziewczynami z uniwerku

pijąc koktajle i plotkując o wszystkim, prócz naszych stopni. Zamiast tego,
siedziałam w taksówce jadej do mieszkania Adama na Fountain Bridge. Mogłam się
tam przejść, ale miałam silną potrzebę znalezienia się tam i sprawdzenia, czy
wszystko z nim było w porządku.
Naprawdę nusiałam mu też podziękować za wstawienie się za mną, tak jak

zawsze to robił.
Ostatni tydzień nie należał do szczególnie dobrych. Łagodnie to ujmując.
Zostałam zdradzona. Znowu. Jednak tym razem było gorzej niż zwykle. Przez
pięć miesięcy umawiałam się z Richem Stirlingiem. Przez pięć miesięcy myślałam, że
spotykam się z miłym gościem, który pracował w Glasgow dla agencji pośrednictwa
pracy. Dopiero co odkryłam, że tak naprawdę był korporacyjnym szpiegiem dla
konkurenta Bradena w Edynburgu. Ten inwestor budowlany chciał tak desperacko
przelicytować Bradena w przetargu na porządną ziemię znajdującą się na
Handlowym Nabrzeżu, że zlecili Rich’owi zbliżenie się do mnie, żeby zbliżyć się do
Bradena, aby odkryć ofertę Bradena, w rezultacie czego mogliby ją podbić.
Nie byłam zakochana w Rich’u, ale pozwoliłam tej gnidzie wparować do
mojego życia, do mojego łóżka, darując mu kawałek siebie. Nie wydaje mi się, żebym
kiedykolwiek tak głupio się czuła. Wszyscy moi przyjaciele i cała rodzina powtarzali
mi, że był zbyt miły, że mieli co do niego złe przeczucie, a ja i tak pozwoliłam
gnojowi wtargnąć do mojego życia, a teraz w końcu zaczynałam im wszystkim
wierzyć.
Mogłabym się zamknąć w sobie, nie dopuszczać tak do siebie ludzi, być
mądrzejsza, bardziej wybredna... ale to nie byłabym ja i przez to pozwoliłam
Rich’owi wygrać. Także nie chciałam się zmienić i była w tym krztyna zwycięstwa,
przynajmniej coś.
Nadal strasznie bolało mnie to, że nie mogłam nic zrobić, nie mogłam się
w ogóle zemścić. No wiec, kiedy Braden pojawił się w moim apartamencie... tym
cudownym mieszkaniu na Dublin Street, który odnowił, a potem pozwolił mi w nim
zamieszkać... żeby mi powiedzieć, że w nocy na mieście, razem z Adamem wpadli
na Rich’a, wstrzymałam oddech, wiedząc dokładnie co to oznaczało. Oczywiście
48
Braden musiał odciągać Adama od Rich’a i zabrać go do domu, żeby się uspokoił,
i przyłożył sobie lód do kłykci. Najwyraźniej Adam pokazał całemu światu co myślał
o kimś, kto mnie zdradził. Nie podobało mu się to. A kiedy coś mu się nie podobało,
to dawał temu nauczkę.
Jak tylko Braden wyszedł, łaziłam po mieszkaniu zdenerwowana,
zastanawiając się co powinnam zrobić.
Powinnam zadzwonić do Adama i mu podziękować? Powinnam pojechać do
niego i podziękować mu osobiście? Powinnam wydrzeć się na niego, że odgrywał się
przemocą? Nie, to ostatnie pewnie wcale by go nie uspokoiło. Nie był człowiekiem,
dopuszczającym się przemocy. W sumie to potrafił być onieśmielający i straszył
kilku gnojków, kiedy byłam mała, to był pierwszy raz, kiedy właściwie użył
fizycznej siły, żeby mnie ochronić. Częściowo oczekiwałam, że poleci za Richem.
Adam wyparował, jak szalony z domu mojej mamy i Clarka, kiedy Braden przekazał
im nowinę. Braden poinformował mnie wcześniej, jednak dalej miałam zaciśnięte
gardło przez łzy, gdy słyszałam to za drugim razem.
Po wyjściu Bradena w końcu podjęłam decyzję, żeby odwołać wyjście
z dziewczynami.
Wskoczyłam pod prysznic, susząc włosy suszarką na prosto, założyłam długą
spódnicę o niskim pasie, buty emu i wełniany golf bez rękawów. Chciałam wyglądać
zwyczajnie, oczywiście, ale za każdym razem, kiedy widziałam się z Adamem,
lubiłam mu przypominać, że byłam kobietą z kobiecą figurą. Nie, żeby miało to na
coś wpływ. Pomimo dowodów na to, że czasami mi się przyglądał, Adam był
ostrożnie platoniczny w naszych relacjach od czasu naszego prawie pocałunku,
jakieś trzy lata temu. Umawiałam się z trzema facetami, żeby o nim zapomnieć.
Nigdy nie zadziałało.
Ci faceci po prostu bledli w porównaniu z nim, a nasze związki nie
przetrwały.
Wiedząc, że jest zimno, zarzuciłam na golf krótką, wełnianą kurtkę, razem
z szalikiem i złapałam taksówkę przed swoim mieszkaniem. Już kierując się
taksówką do Adama pomyślałam, że może powinnam zadzwonić do niego
i uprzedzić, że przyjeżdżałam. Był sobotni wieczór. Mógł mieć towarzystwo.
49
Na tę myśl przekręciło mi się nieprzyjemnie w żołądku. Ostatnim razem
odwiedziłam Adama cztery miesiące temu i zastałam go z dziewczyną o imieniu
Vicky. Nie tylko byłam przerażona tym, że znowu wpadłam na jedną z jego
panienek do seksu, ale zaszokowało mnie to, że on i mój brat dzielili się kobietami.
Oczywiście nie w tym samym czasie, dzięki Bogu. Wiedziałam, że się podzielili (i nie
chciałam wiedzieć, czy była to powtarzająca się czynność), gdyż Braden widywał się
z Vicky od trzech miesięcy. Chcąc złożyć moje mocno potłuczone romantyczne
pojęcie Adama, wyjaśnił mi, że Braden i Vicky mięli naprawdę niezobowiązujący
związek i kiedy Vicky powiedziała, że podobał jej się Adam, Braden wspomniał to
swojemu kumplowi i Adam... la, la, la, la, la, la! Nie usłyszałam reszty wyjaśnienia,
gdyż dziecinnie wsadziłam sobie palce do uszu i ‘lalowałam’ na niego.
Dla mnie seks nie był czymś zwyczajnym. Nie tylko wkurzyłam się na brata,
który kiedyś był tajemniczym romantykiem, za przemienienie się w seryjnego
monogamistę, ale byłam jeszcze bardziej wkurzona na Adama za uczestniczenie
w czymś takim. Nie mogłam nawet określić, jak bardzo byłam wkurzona na samą
Vicky.
Po poproszeniu taksówkarza by chwilę poczekał, wyciągnęłam telefon
i zadzwoniłam do Adama.
- Cześć kochanie - powitał mnie swoim głęboki głosem wypełnionym
zaniepokojeniem. Najwyraźniej dalej się martwił, jak radziłam sobie ze zdradą
Rich’a.
- Hej - odpowiedziałam cicho, pozwalając by ciepło jego głosu wypełniło mi
klatkę. – Jestem na dole. Nie masz nic przeciwko, żebym do ciebie wpadła?
- Pewnie, że nie. Otworzę ci drzwi.
Rozłączyłam się, zapłaciłam taksówkarzowi i wyskoczyłam z auta, serce mi
waliło, gdy pośpieszyłam do drzwi wejściowych, gdy już Adam wpuścił mnie na
klatkę. Dłonie zaczęły mi się pocić, gdy winda wiozła mnie na jego piętro. To było
dziwne, ale moja reakcja na bycie samą z Adamem tylko pogorszyła się przez te
ostatnie lata. Za każdym razem czułam się jakbym była na pierwszej randce,
a znałam go lepiej niż kogokolwiek innego.
Kiedy drzwi od windy rozsunęły się, spojrzeliśmy z Adamem na siebie. Stał
w wejściu do mieszkania, miał założone ręce na klatę, gdy opierał się barkiem
50
o framugę drzwi. Miał na sobie prostą, białą koszulkę i stare jeansy, był na bosaka,
miał rozczochrane włosy i musiał się ogolić.
Był tak cholernie seksowny, aż zaczęłam zastanawiać się, czy nie straciłam
oddechu.
Przeszłam przez korytarz i wyciągnęłam do niego butelkę wina. Wziął ją
z żartobliwym uśmieszkiem, a ja westchnęłam. – Albo przyjmiesz butelkę wina, albo
dostaniesz po łapach. – Spojrzałam się wymownie na jego poranione kłykcie.
Adamowi usta się szarpnęły. – Wino wystarczy.
Weszłam za nim do mieszkania, jak zawsze pochłaniając oczami jego
przestrzeń. Duże, szerokie schody witały cię w wejściu, kierując do dwóch
przestronnych sypialń, łazienki i gabinetu. Za schodami na parterze, znajdowała się
ogromna otwarta przestrzeń... wielkie miejsce robiące za obszar salonu z oknami od
podłogi aż do sufitu, a na samym końcu znajdowała się stylowa kuchnia z wyspą,
barem i stołem z krzesłami.
Było to luksusowe mieszkanie i takie, na które z pewnością mógł sobie
pozwolić. Nie dość że Braden płacił mu grube pieniądze, to jeszcze Adam
zainwestował w kupno mieszkań na wynajem przez te dwa ostatnie lata i to ładnie
uzupełniało jego dochód.
Znowu rozejrzałam się dookoła ogromnej przestrzeni, parskając.
W przeciwieństwie do mojego mieszkania, u Adama zawsze było czyściutko.
Wszystkie rzeczy miały swoje miejsce. W sumie, gdybym nie miała informacji
z pierwszej ręki, że był całkowicie hetero (no cóż, pewnie z wyjątkiem Bradena) to
widząc mieszkanie Adama, pewnie pomyślałabym inaczej.
- Chyba je otworzę... coś czuję, że czas na wykład. – Drażnił się, kiedy szedł do
kuchni.
Gdy zdjęłam kurtkę i szalik, uniosłam głowę i patrzyłam, jak jego cudowna
dupcia się oddalała. Facet miał najdoskonalszy tyłek w historii wszystkich tyłków.
Przerzucając kurtkę nad oparciem dużej kanapy, poszłam prosto do kuchni, patrząc,
jak wyciągał dwa kieliszki z szafki i zaczął nalewać wino. Adam odwrócił się
właśnie, gdy do niego podeszłam i zobaczyłam, jak oczy mu zamigotały na widok
nagiej skóry między rąbkiem bluzki, a paskiem spódnicy, zanim szybko odwrócił się
ode mnie. Uśmiechnęłam się zadowolona sama z siebie. Właściwy dobór stroju.
51
- Trzymaj - powiedział nieco szorstko, wręczając mi kieliszek.
Nasze spojrzenia spotkały się, gdy wzięliśmy łyk wina i, gdy opuszczałam
swój kieliszek, powiedziałam mu poważnie. – Przyjechałam, żeby ci podziękować.
Adam machnął dłonią. – Ellie, nie musisz mi dziękować. – Twarz mu
spochmurniała. – To była przyjemność, zaufaj mi.
- Braden powiedział, że ciężko mu było odciągnąć cię od Rich’a.
- Zjebał z tobą sprawę Els. To znaczy, naprawdę przejebał.
- Dosłownie. – Wymamrotałam, a Adam spiął się.
- Przestań - ostrzegł mnie. – Jestem tak blisko, żeby wykończyć tego gnoja.
Poczułam, jak przeszedł przeze mnie mały dreszcz, słysząc szczerość w jego
głosie. Uwielbiałam w Adamie to, że tak bardzo się troszczył. Może i nie chciał
widzieć we mnie nikogo więcej, jak tylko młodszą siostrę Bradena, ale pocieszające
było to, że darzył mnie jakimiś uczuciami. – Powinnam na ciebie nakrzyczeć.
Sięgnęłam po jego dłoń, wykorzystując rany, jako pretekst, żeby go dotknąć
i zbliżyłam ją do siebie, żeby ją obejrzeć. Nie tylko miał potłuczone kłykcie, ale były
opuchnięte, a na środku była pęknięta rana. Wessałam powietrze. – Ile razy ty go
uderzyłeś?
Adam zbliżył się o krok, patrząc się na swoją dłoń w mojej. – Walnąłem
w ścianę tuż obok jego głowy na ostrzeżenie. Nie przejął się nim, powiedział coś,
czego naprawdę nie powinien mówić i chyba jakieś cztery razy porządnie go
walnąłem zanim odciągnął mnie Braden.
Uniosłam wzrok, już dłużej nie czując dreszczyku. – Zostawiłeś go
przytomnego?
- Ledwo. – Zmarszczył brwi. – Przejmujesz się?
- Nie chcę, żebyś wpakował się w jakieś kłopoty.
Wyraz jego twarzy zmiękł i delikatnie zabrał ode mnie dłoń. – Nie martw się,
kochanie, według świadków nie byłem w tym czasie ani blisko New Town ani
Rich’a. Mamy z tuzin świadków, którzy zapewnią, że w tym czasie byłem w Barze
Khol.
Skinęłam, ale zmartwiona chwyciłam wargę miedzy zęby.
- Els, a tak naprawdę jak u ciebie? – Adam zapytał miękko, ostrożnie.
52
Zamiast od razu mu odpowiedzieć, odwróciłam się i powoli poszłam
w kierunku jego wygodnej kanapy, słysząc jak szedł za mną. Usiadłam na kanapie,
a Adam usiadł blisko mnie, kładąc ramię na oparciu. W końcu spotkałam się z jego
spojrzeniem i wzruszyłam ramionami. – Jestem idiotką.
Adam zmarszczył brwi i zacisnął usta. – Nie jesteś idiotką.
- Jestem idiotką - nalegałam. – Jestem głupia i naiwna i... upokorzona.
Przysunął się do mnie bliżej, dotykając pocieszająco palcami mojego
nadgarstka. – Masz się nie czuć niczym upokorzona. Jest chujem, który sobie z tobą
pogrywał. To on jest idiotą. Pojebem, który w końcu zorientuje się, że przez pięć
miesięcy był najszczęśliwszym draniem na świecie, mogąc być z tobą. Będzie tego
żałował, skarbie.
Skarbie.
Przez chwilę zapomniałam jak się oddychało. Adam nigdy nie nazwał mnie
‘skarbem’. Jakoś była to intymna pieszczota. Podobało mi się to. Cholernie mi się to
podobało.
Uśmiechnęłam się do niego. – Zawsze wiesz co powiedzieć.
- Bo mówię tylko prawdę. Jesteś jedyna w swoim rodzaju, Els. Każdy facet
byłby szczęściarzem, gdyby był z tobą.
Patrzyłam mu się oczy, czując jego słowa, jak pieszczotę na swoim ciele, gdy
znowu sunął po mnie spojrzeniem, ukradkiem mi się przyglądając zanim wziął
kolejny łyk wina. Dotarło do mnie, że może trzeba było Adama nieco pchnąć do
działania. Tak, byłam młodszą siostrą Bradena, ale też byłam Ellie, dziewczyną, poza
którą nie widział świata i, którą uważał za piękną. Winiąc za to wino albo fakt, że
znowu stanął w mojej obronie, pragnęłam go i impulsywnie zdecydowałam, że mam
już dość ciągłego ukrywania tego.
Pozwoliłam by Adam poprawił mi humor, kiedy opróżnialiśmy kieliszki
wina. Godzina minęła zanim się zorientowałam i zdjęłam swoje buty emu, zwijając
się na kanapie i siedząc blisko niego. Dalej trzymał ramię na oparciu kanapy i za
każdym razem, kiedy się zaśmiałam, dotykałam jego bicepsa albo ściskałam mu
kolano. Byłam czułą osobą, dotykalską i otwartą, ale to było coś więcej, i Adam o tym
53
wiedział. Widziałam to w jego oczach, gdy rozmawialiśmy i miałam nadzieję, że mój
plan działał.
Ktoś by pomyślał, że zranienie i zdrada sprawią, że zrobię się nieśmiała,
i mniej otwarta na ludzi, ale po prostu nie potrafiłam. Nie taka byłam
i zdecydowanie nie chciałam taka być dla Adama.
Kiedy godzina zamieniła się w dwie, byłam bardziej zdecydowana niż
zwykle, żeby ten wieczór zmienił coś między mną a Adamem. Miałam już dość
umawiania się z kolesiami, w których nie mogłam się zakochać, a co więcej, miałam
dość tego, że mnie rzucali.
Adam właśnie opowiadał mi o swojej rozmowie z mamą przez Skype’a
i o planach jego rodziców odnośnie powrotu do Wielkiej Brytanii na kilka tygodni
w kwietniu, kiedy umyślnie się przeciągnęłam, unosząc ręce do góry. Przez ten ruch,
moja bluzka podsunęła się do góry, ukazując plaski brzuch, jak również uniósł mi się
biust. Kiedy powróciłam do poprzedniej pozycji i się rozluźniłam, Adam przestał
mówić, i widziałam, jak drgał mu mięsień w szczęce.
- Ellie, co ty kurwa wyrabiasz? - Zapytał chrapliwie, miał cichy głos.
Pomimo, że twarz mi zapiekła od możliwego odrzucenia, wzruszyłam
obojętnie ramionami. – Przeciągałam się.
Sunął wzrokiem po moim ciele i patrzyłam jak on sam się spiął. – Wiesz, co
mam na myśli. Dotykanie, flirtowanie, przeciąganie...
Z walącym sercem zbliżyłam się do niego na kanapie, póki kolanami nie
dotykałam zewnętrznej strony jego uda. Oblizałam usta, nerwowa, lecz całkowicie
podniecona myślą, że może mnie też dotknie. – Myślę, że wiesz - wyszeptałam.
Nasze spojrzenia się spotkały... przytrzymały. Powietrze między nami
zgęstniało. Adam przełknął mocno. – Ellie - wydyszał.
Przytrzymując jego spojrzenie, wyciągnęłam drżącą dłoń i położyłam mu na
udzie, powoli sunąc ją do góry, głaszcząc go. Prawie sięgnęłam gorąca jego kroku
gdzie, ku mojemu zadowoleniu i zachwycie, widziałam, jak erekcja naparła na
rozporek, kiedy silną dłonią mocno mnie chwycił.
Ledwo wydobyłam z siebie zaskoczone sapnięcie, kiedy pociągnął mnie za
nadgarstek, szarpiąc mnie na siebie. Padłam na niego i wykorzystał tą dezorientację
54
na swoją korzyść... chwycił mnie za kark i przyciągnął pożądliwie moje usta do
swoich.
Roztopiłam się przy nim. Po prostu roztopiłam.
Zanurzyłam palce w jego włosy i przesunęłam tak nogi, że siedziałam na nim
okrakiem. Moje ciało zatonęło w jego ciele. Moje usta zatonęły w jego ustach.
To było wszystko i jeszcze więcej, co zawsze sobie wyobrażałam.
Skóra mi się rozpaliła, a zakończenia nerwów zaiskrzyły i zamrowiły. Adam
smakował winem, gorącem i... domem. Jęknęłam mu w usta, a Adam zacieśnił ramię
na mojej talii, jakoś przyciągając mnie jeszcze bliżej siebie, pocałunek zmienił się
z sekundy, z namiętnego do grzesznego. Nagle pojawiło się gryzienie i wilgoć, nasze
języki splatały się, i sunęły po sobie oraz poznawały każdy skrawek ust.
Podczas gdy cały czas się całowaliśmy, wszystko zatraciło się w mgle
seksualnej chemii tak naelektryzowanej, że już nigdy nie zwątpię w romantyczne
opowiadania, czułam jego szorstkie dłonie na swoich kostkach, jak sunęły po moich
łydkach oraz udach, gdy uwalniał spódnicę od tej naszej plątaniny i zebrał ją wokół
mojej talii. Tymi swoimi dłońmi gładził mnie po pośladkach, ściskając je, przez co
poczułam gorąco między nogami i sapnęłam mu w usta.
Adam jęknął i rękoma napierał na moje biodra, sunąc nimi po swoim kroku
tak, że jego erekcja ocierała się między moimi nogami, nic prócz bawełnianej
bielizny, i jeansu nas nie dzieliło. Poszukując cudownego tarcia, ujeżdżałam go, póki
nasze usta nie rozdzieliły się na krótko, by złapać oddech.
Pragnąc być jeszcze bliżej, pragnąc go mieć w sobie, napierałam mocniej na
niego i wbiłam palce w jego ramiona.
Adam warknął i odsunął się ode mnie, żeby ściągnąć mi bluzkę. Uniosłam
ręce, nasze ruchy były dzikie, gdy ściągał ze mnie golf, a potem stanik. Chwycił mnie
za piersi, a ja wygięłam do niego plecy.
- Takie doskonałe - wyszeptał ochryple. – Tak kurewsko doskonałe. – Chwycił
sutek w swoje gorące usta i krzyknęłam z przyjemności, która przeze mnie
przepłynęła, zbliżając mnie coraz bardziej, i bardziej do orgazmu.
To, że byłam tak bardzo podniecona, wydawało się rozpalać Adama. Po tym
jak krzyknęłam, znalazłam się na plecach na kanapie i patrzyłam zamglonymi
oczami, jak Adam zdejmował koszulkę, i ściągał ze mnie spódnicę, i bieliznę. Mięśnie
55
jego brzucha, napięły się cudownie i poczułam jeszcze więcej wilgoci między
nogami.
Był tak cholernie piękny, że aż było to niesprawiedliwe.
Nasze usta znowu się spotkały, kiedy ułożył się nade mną, swoimi twardymi
sutkami ocierałam się o jego nagą klatę, rozkładając nogi, żeby się między nimi
ułożył. Dalej miał na sobie jeansy, a szorstki materiał był zmysłową torturą dla mojej
nagiej skóry.
Gdy nasz pocałunek stał się jeszcze bardziej zdesperowany zaczęłam szukać
tego, czego od niego pragnęłam, odnajdując guzik oraz rozporek jeansów
i rozpinając je. Wsunęłam dłoń w bokserki, żeby chwycić go i wyciągnąć. Pulsował
i był gorący, i twardy, a ja nie mogłam uwierzyć, że to się właściwie działo. Teraz już
wszystko o nim wiedziałam.
- O kurwa! - Jęknął przy moich ustach, napierając biodrami, gdy przyciskałam
jego główkę do swojej łechtaczki. Puściłam go i położyłam dłonie w dole jego
pleców, unosząc własne biodra, gdy mnie drażnił. Całował mnie, mocno i poczułam
jak sunął w dół erekcją.
Rozłożyłam szerzej nogi i zjechałam dłońmi na jego muskularny tyłek, żeby
zsunąć jeszcze bardziej jeansy. Chwyciłam go za pośladki i przyciągnęłam do siebie.
– Adam, proszę - błagałam, - Adam...
Zamarł. Natychmiast. Jego imię na moich ustach sprowadziło go z powrotem
z magicznej, seksualnej mgły.
Nasze spojrzenia się spotkały, gdy unosił głowę, jego ciało górowało nad
moim, mięśnie mu drżały z napięcia. Podczas gdy wydawało mi się, ze mój wyraz
twarzy ukazywał zakłopotanie, to Adama ujawniało przerażenie.
To było spojrzenie, przez które chciałam schować się w sobie.
Bolało jak coś, czego nigdy nie doświadczyłam.
Uniósł się, podsuwając bokserki i jeansy, a potem rzucają mi moją spódnicę,
żeby mnie jakoś zakryć. – Ellie, nie możemy. – Pokręcił głową i praktycznie
zeskoczył z kanapy, łapiąc za koszulkę i szarpanym ruchem zakładając ją na siebie.
Byłam mieszanką wielu rzeczy... zakłopotania, zranienia, seksualnej
frustracji... także powoli usiadłam.
56
- Ja pierdolę, Ellie, ubierz się. - Rzucił szorstko Adam i potrzebowałam całej
swojej siły, żeby się nie wzdrygnąć, nie rozpłakać.
Gdy drżącymi dłońmi zakładałam ubranie, Adam wypuścił powietrze. –
Kochanie, przepraszam. Nie chciałem... – jego głos był ciężki od żalu.
Nic nie powiedziałam, po prostu wygładziłam ciuchy i sięgnęłam po buty,
próbując trzymać się w ryzach. Nie mogłam rozkleić się przed nim. Po prostu nie
mogłam.
- Ellie?
W końcu spojrzałam na niego, gdy wstałam. Wyglądał na tak załamanego, jak
ja się czułam. Było to małe pocieszenie.
- Ellie, jesteś siostrą Bradena. Nie mogę... Nie możemy... – Machnął bezradnie
w stronę kanapy zanim przesunął dłonią po włosach.
Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę z czegoś absolutnie tragicznego. Podczas
gdy ja myślałam, że to, co się działo zrodziło się sympatii, zainteresowania i tak,
miłości, dla Adama to, co się prawie wydarzyło było czymś zrodzonym z żądzy. Nie
chciał się ze mną kochać. Chciał mnie przelecieć.
Ból pojawił się w gardle i wiedziałam, że dzieliło mnie pięć sekund od zalania
się dużymi, bezradnymi łzami. Odwróciłam się od niego i okrążyłam kanapę, moje
długie włosy zasłaniały twarz, gdy chwytałam za kurtkę, kierując się do wyjścia.
- Ellie! - Zawołał panicznie Adam, ale już otwierałam drzwi wejściowe. – Ellie!
Kurwa! – Słyszałam go jak przeklinał, gdy zamknęłam za sobą drzwi i pośpieszyłam
na schody wiedząc, że winda za szybko nie przyjedzie.
Łzy spływały mi po policzkach, gdy biegłam po schodach, próbując
powstrzymać porywiste szlochy, które już się pojawiały.
- Ellie, proszę! – Adam nagle znalazł się na schodach, jego kroki waliły mocno
za mną.
Zbiegałam szybciej, ignorując, jak krzyczał żebym wróciła i z nim
porozmawiała.
Do czasu, gdy wybiegł z budynku, jak już przebiegałam przez ulicę w stronę
autobusu, który właśnie miał odjechać. Wskoczyłam do niego i drzwi zamknęły się
za mną. Ulżyło mi i spojrzałam z roztargnieniem na numer autobusu.
57
Nie obchodziło mnie, gdzie jechał póki zabierał mnie jak najdalej od mojej
największej pomyłki.
***
Kilka razy w swoim nastoletnim życiu płakałam do poduszki. Niektóre były

przez Adama. Jednak kiedy byłam nastolatką, jak u większości nastolatek, wszystko
co negatywne wydawało się był totalnym końcem świata. Na szczęście takie użalanie
się nad dramatem zwykle zanikało, kiedy sięgnęło się wieku dorosłego. Przynajmniej
u mnie tak było. Także, kiedy płakałam dzisiaj do poduszki, odbywało się to bez
sztucznego melodramatu. Ból we mnie był prawdziwy. Był autentyczny. Był żywy.
Przez dobre osiem godzin wiedziałam nie tylko, że upewniłam się w stu
procentach o tym, że Adam Sutherland wcale nie kochał mnie tak, jak ja jego, ale
uwierzyłam też, że zrujnowałam nasz związek i zniszczyłam jedną z najlepszych
rzeczy na świecie... naszą przyjaźń.
Ledwo spałam i obudziłam się wcześnie, żeby zrobić sobie herbatę, siedząc
sama w swoich dużym mieszkaniu z opuchniętą twarzą, mając na sobie nie pasujące
do siebie skarpetki i złamaną spinkę krokodyla we włosach.
Walenie w wejściowe drzwi sprawiło, że podskoczyłam i wylałam gorącą
herbatę z kubka prosto na swoją skórę. Stłumiłam przekleństwo i postawiłam
ostrożnie kubek na stole, wychodząc z pokoju na ciemny przedpokój.
- Ellie, otwórz! – Adam krzyczał przez grube drewno. – Ellie!
Chciałam z nim porozmawiać. Chciałam jakoś naprawić wszystko między
nami i przekręcić klucz, ale wiedziałam, że jeśli wpuszczę go do środka to wystarczy,
że raz na mnie spojrzy i zorientuje się, że ja, Ellie Nichols Carmichael, byłam
całkowicie i beznadziejnie w nim zakochana, a poprzedni wieczór mnie zniszczył.
Dlatego nie otworzyłam drzwi. Oparłam się o ścianę w przedpokoju
i zsunęłam się póki nie siedziałam na chłodnej drewnianej podłodze. Słuchałam, jak
Adam walił w moje drzwi i mnie wołał. Słuchałam, jak w sypialni dzwonił mi
telefon. Słuchałam, jak Adam zostawił mi wiadomość. Słuchałam, jak odchodził...
Kiedy się obudziłam, byłam zwinięta na zimnej podłodze. Zamrugałam,
próbując się ogarnąć i, kiedy to zrobiłam, wszystko do mnie powróciło. Nie miałam
58
czasu się nad tym rozwodzić, jednak zorientowałam się, że obudziło mnie
dzwonienie telefonu. Wstałam z jękiem, plecy i kark mnie bolały od niewygodnej
pozycji, i pobiegłam do pokoju, żeby odebrać. Widząc godzinę na telefonie
wiedziałam, że spałam tylko przez dwie godziny.
W żołądku mi się przekręciło widząc zdjęcie Adama na telefonie. Wessałam
powietrze i odebrałam.
- Ellie, dzięki kurwa Boże. - Wydyszał z ulgi i mogłam sobie wyobrazić, jak
ciągnął się za włosy z niepokoju. – Byłem u ciebie wcześniej.
- Spałam. Wypiłam więcej wina także tak, jakby byłam martwa dla świata -
skłamałam.
- Els, nawet nie wiem, jak mam zacząć. Przepraszam cię. Boże, przepraszam.
- Adam...
- Nie mogę cię stracić, Els. Nie wierzę, że tak to zjebałem, ale musisz mi
wybaczyć. Ja nie mogę cię stracić.
Kiedy mówił coś takiego, ciężko go było nienawidzić. Co gorsze, ciężko było
go sobie odpuścić. Ale wiedziałam, że naprawdę musiałam spróbować. Nie mówię
tu tylko, że zamierzałam spróbować. Musiałam spróbować. Nie mogłam przez całe
życie usychać z tęsknoty za nim. Dlatego podjęłam decyzję. - Adam, jest ok. -
Obiecałam mu delikatnie. – To był błąd. Poniosła nas chwila. Przepraszam, że
uciekłam. Byłam tylko zawstydzona, to wszystko.
Usłyszałam, jak westchnął z ulgi i zdołałam powstrzymać kłujące łzy. – Els,
nie masz się czego wstydzić, dobra.
- Dobrze.
- Więc... – jego głos stał się jeszcze bardziej cichy. – Między nami wszystko
dobrze?
- Wszystko dobrze. - Zdołałam wydusić, mrugając, żeby pozbyć się łez.
- Nie chcę, żeby pojawiła się między nami jakaś niezręczność.
- Nie będzie. Nie pozwolę na to, jeśli i ty nie pozwolisz.
- Dobrze kochanie. To dobrze. Po prostu o tym zapomnijmy. To nic nie
znaczyło.
Zdławiłam ból. – Jasne. To nic nie znaczyło.
59
Rozdział Szósty
- To jak zderzenie się z samochodem - westchnął Adam, przesuwając dłonią

po swojej twarzy, gdy wręczał mi z powrotem pamiętnik. – Ciężko to czytać z twojej
perspektywy, ale nie mogę przestać. – Wskazał na kolejny pamiętnik. – Chcę
wiedzieć więcej.
Nie podobał mi się stres wyryty w rysach jego twarzy, także pokręciłam
głową. – Adam, mamy to wszystko za sobą. Nie chciałam, żeby było to dla ciebie
bolesne. Myślałam tylko... no cóż, skoro już teraz ciebie mam, to mogę cofnąć się
o krok i poukładać naszą historię bezboleśnie. Znasz mnie też. – Wzruszyłam
ramionami. – Ta cała obawa wydaje się być romantyczna. – Następnie zmarszczyłam
brwi. – Ale najwidoczniej ty tego tak nie odbierasz. Także odłożę je.
Klapnął ogromną dłonią na moją, gdy ruszyłam się by podnieść pamiętniki.
Zerknęłam na niego, a on pokręcił głową z małym uśmiechem. – To bolesne, czytać,
jak moja głupota cię wtedy raniła, ale lubię czytać twoje myśli. Chciałbym wiedzieć,
że podczas gdy ja zmagałem się z faktem, że się zakochałem w siostrzyczce mojego
najlepszego kumpla, to ona odwzajemniała moją miłość jeszcze mocniej niż na to
zasługiwałem.
Uśmiechnęłam się szeroko do niego. – Po pierwsze: Zasługujesz. A po drugie -
machnęłam na pamiętniki, na naszą historię - To jest totalnie romantyczne, prawda?
Adam zaśmiał się, kręcąc głową na moją upartą determinację by zrobić
z naszej historii nowelę. – Być może. Ale nikomu nie mów, że tak powiedziałem. To
zrujnuje moją reputację.
Wertowałam pamiętniki szukając znajomej, purpurowej skóry na jednym
z nich. – Skarbie, sam zrujnowałeś tą reputację, kiedy powiedziałeś Bradenowi
Carmichaelowi, że się we mnie zakochałeś.
- Pewny siebie pajac, cały czas wiedział. - Adam wymamrotał nieszczęśliwie. –
Zaoszczędziłby nam kilka miesięcy ciągłego zamartwiania się.
- Masz na myśli… - Znalazłam pamiętnik i przesuwałam kartki. - Kilka
miesięcy, kiedy to byłeś nieprzewidywalnym wrzodem na moim pośladzie.
60
- Jak ty to ładnie ujęłaś. Ale nie zapominajmy, że nie byłem jedynym wrzodem
na pośladzie.
- Ja tylko zaczęłam się znowu umawiać na randki, a zajęło mi to dziesięć
miesięcy po tej naszej małej scenie na kanapie. To dla ciebie i tak była mała kara.
- Ja tylko pokazywałem, że jesteś moja.
- Nie, ty tylko oznaczałeś swoje terytorium właściwie bez pokazywania, że
należę do ciebie.
Zachichotał i pochylił głowę nad ostatnią stroną bez odpowiadania... gdyż
wiedział, że miałam rację.
Niedziela, 13 Sierpnia
Przez kilka dni nie miałam czasu, żeby coś napisać, częściowo przez studia i częściowo
dlatego, że zajęło mi trochę czasu uspokajanie swojego gniewu. No cóż, wszystko zaczęło się
w piątkowe popołudnie, kiedy zwyczajna rozmowa z Nicholasem zakończyła się tym, że
chciałam udusić Adama...
Gdy razem z Joss szłyśmy na The Meadows, gdzie spotykałyśmy się

z Bradenem, Adamem, Jenną i Ed’em na pikniku, rozważałam żeby powiedzieć jej,
czego dowiedziałam się wczoraj o Adamie będąc na kawie ze swoim kolegą ze
studiów, Nicholasem. Wczoraj nie miałam okazji jej tego powiedzieć, ponieważ
pracowała w Klubie 39. Wiedziałam, że Joss wkurzyłaby się, a ja potrzebowałam
tego ognia, tej motywacji, żeby odsunąć Adama na długość ramienia i zobaczyć, czy
mu się to spodoba.
Mi i Adamowi kilka miesięcy zajęło przedarcie się przez niezręczność od
prawie uprawianego seksu i nawet wtedy nic nie było już takie same. Jeśli o tym
trochę pomyślę to, sprawy były inne już od jakiegoś czasu. Myślę, że chyba po
incydencie z prawie pocałunkiem, kiedy miałam dziewiętnaście lat.
W każdym razie, wiedziałam, że od czasu gdy Adam miał mnie na swojej
kanapie, spał już z innymi dziewczynami i bolało mnie to bardziej niż dałoby się to
opisać. Przez tą całą akcję ciężko mi było ruszyć dalej i nie zrobiłam tego. Od
dziesięciu miesięcy nie byłam na ani jednej randce.
61
Miało się to zmienić. Po tym jak wygadałam się Nicholasowi o swojej suszy,
powiedział mi, że może wychodziłabym na randki gdyby mój kumpel Adam
przestał straszyć facetów, którzy chcieliby mnie zaprosić. Zaskoczona i co najmniej,
zdezorientowana, tym komentarzem poprosiłam go by powiedział coś więcej tylko
po to by odkryć, że Nicholas chciał poprosić mnie na randkę miesiące temu.
Wiedząc, jak blisko trzymałam się z Bradenem i Adamem, lecz czując, że Adam
byłby bezpieczniejszym wyborem, zadzwonił do Adama i poprosił o radę, gdzie
mógłby mnie zabrać. Odpowiedzią Adama było. ‘Trzymaj się z daleka od Ellie albo
złamię ci szczękę’.
Co to, do cholery, miało znaczyć?
Poważnie?
Nie mogłam nawet zacząć pojmować, jak nie fajne to było z jego strony.
Odstraszał doskonale miłych kolesi z dala ode mnie? Więc on mógł sobie dziwkować
po Edynburgu, ale mi nie wolno było pójść na randkę? Nie wydaje mi się.
Chciałam to wszystko opowiedzieć Joss. Pomimo tego, że była niesamowicie
dyskretna co do swojej przeszłości, Joss udowodniła, że myślała trzeźwo.
Potrzebowałam jej, żeby powiedziała mi, czy w porządku było trochę sobie poigrać
z Adamem. Szczerze, byłam już tak zmęczona robieniem za miłą dziewczynę, której
mógł wchodzić na głowę wiedząc, że przecież i tak go kochała. Jego zachowanie
udowodniło, że mógł być zaborczy, co oznaczało, że uważał mnie za ‘swoją’
w jakimś małym stopniu. No cóż, chciałam mu pokazać, że nie należałam do niego.
Nigdy nie będę jego, póki nie zdecyduje, że chce być dla mnie kimś więcej niż tylko
jednorazowym kochankiem.
To wszystko chciałam przekazać Joss w słoneczną sobotę, gdy szłyśmy na The
Meadows, lecz Joss była rozproszona czymś innym także zdecydowałam, że to nie
był odpowiedni moment. Byłam ciekawa, czy miało to związek z Bradenem. Dziwnie
się przy nim zachowywała, na tyle dziwnie, że nawet nie zauważyła następstw
jednego z moich bólów głowy. Stało się to kiedy byłyśmy w księgarni z Hannah. Ból
pojawił się znienacka, tak jak przez ostatnie kilka miesięcy. To było straszne i zwykle
towarzyszyło temu mrowienie i odrętwienie w ramieniu. Kiedy minęło, byłam
wykończona, w sumie, ostatnio moja energia nie była na wysokim poziomie.
62
Zamierzałam iść do lekarza, ale za każdym razem czułam ucisk w brzuchu
i odkładałam wizytę obiecując sobie, że pójdę następnego dnia.
W każdym razie, dopadł mnie ból głowy i Joss się przejęła... nie zwiodła mnie
tą swoją gadką-szmatką ‘Nie obchodzą mnie inni ludzie’... także zabrała mnie na
jedzenie. Wpadłyśmy na Bradena i Vicky. Podczas gdy byłam wkurzona na Bradena,
że znowu z nią sypiał i sprowadził z powrotem do naszego życia (i na orbitę
Adama), to nadal wyczułam napięcie między Joss a Bradenem.
Co prawda kiedy pierwszy raz się spotkali miałam nadzieję, że pobawię się
w swatkę, ale ostatnie rewelacje rozwiały moje nadzieje. Chociaż Braden dalej
zadawał mi okropnie mnóstwo pytań na temat Joss i patrzył się na nią (często), także
zaczęłam podejrzewać, że pomimo zaprzeczeń obojga, to coś się działo. Nie
wiedziałam, jak mam się z tym czuć, gdy już wiadomo było, że Joss nie była
zainteresowana związkami. Ciężko było wychwycić jej prawdziwe odczucia na
temat czegokolwiek i nie chciałam, żeby Braden albo ona zostali zranieni.
Decydując się, żeby się ugryźć w język, utrzymywałam miłą rozmowę, gdy
dochodziłyśmy do naszych znajomych. Braden, Adam, Jenna i Ed już byli na
miejscu, siedząc na kordonkowym kocu z dwoma koszami na piknik obok siebie.
Moje spojrzenie natychmiast ruszyło do Adama i potem szybko przeszło na Bradena
kiedy zauważyłam, że Adam mnie obserwował.
Śmiałam się, gdy Joss drażniła się z Bradenem po naszym przybyciu, czyli
robiła coś, czego wiele osób spoza naszej rodziny nie ośmieliłoby się zrobić
i kochałam Joss za to. Myślałam, że sekretnie mój brat też.
Bez myślenia co robię, usiadłam na kocu obok Adama. Jego silne ramię
otoczyło mnie natychmiast i wcisnął mnie czule w swój bok. – Fajnie cię widzieć, Els.
Całą istotą pikniku było spotkanie się z Adamem i Bradenem odkąd ledwo się
widywaliśmy, gdyż ciężko pracowali nad nową nieruchomością przez ostatnie kilka
tygodni. Tęskniłam za nimi obydwoma, naprawdę. Tęskniłam za Adamem, a czując
jego znajomy zapach i jego siłę wtulającą się w mój prawy bok, prawie zapomniałam
na chwilę o swoim wcześniejszym postanowieniu.
Prawie.
- Taa, ciebie też. – Podarowałam mu pół uśmiech i zwyczajnie
wyswobodziłam się z jego uścisku. Odwróciłam się do Jenny i Ed’a by powitać ich
63
odpowiednio, ignorując nagłe napięcie promieniujące od Adama. Znał mnie za
dobrze i natychmiast zrozumiał, że coś było nie tak.
I dobrze.
Słysząc, jak Joss mówiła Bradenowi, że musi niestety opuścić piknik, ze
zmartwienia podniosłam głowę. Spojrzałam na nią z przejęciem, zastanawiając się
nagle czy miała więcej na głowie niż wcześniej sądziłam. – Wszystko w porządku?
Mam iść z tobą?
Joss pokręciła przecząco i pomachała mi swoim telefonem. – Nie. Wszystko
dobrze. Rhian musi tylko z kimś porozmawiać. To nie może czekać. Wybaczcie. –
Z jakiegoś powodu unikała spojrzenia Bradena i kiedy zerknęłam na swojego brata,
zauważyłam, że dziwnie wpatrywał się w Joss. Nie wierzył jej? Czemu nie? Rhian
była najlepszą przyjaciółką Rhian. Została w Londynie i miała ostatnio osobiste
problemy, także było to całkowicie wiarygodne, że musiała z kimś pogadać. – Do
zobaczenia później. – Joss odeszła, jej długi kucyk bujał się na jej plecach. Patrząc
znowu na Bradena zauważyłam, że przyglądał jej się w sposób, który wytrącił mnie
z równowagi. Tu nie chodziło tylko o zdeterminowany, skupiony wyraz twarzy jaki
miewał kiedy próbował coś zdobyć... zwykle nieruchomości i nigdy kobiety... ale też
o błysk podekscytowania w jego oku. Nigdy nie wiedziałam, żeby tak na kogoś
patrzył. Romantyczna wersja mnie westchnęła szczęśliwie. Praktyczna wersja mnie
(a naprawdę ją mam) zagryzała zębami swoją wargę uważając, że Joss i Braden
mogą stworzyć zarówno doskonałą parę jak i niezłą katastrofę.
Później, po olewaniu Adama w takim stopniu, że na poważnie się wkurzył,
moje podejrzenia odnośnie zainteresowania Bradena potwierdziły się, kiedy dręczył
mnie o Joss przez całą drogę powrotną do domu. Do czasu gdy mnie podrzucił na
Dublin Street już wiedziałam, że będzie za nią łaził, a dorastając z nim wiedziałam
też, że kiedy Braden naprawdę czegoś pragnął, to był totalnie nieustępliwy, nawet
kiedy sięgał po niemożliwe. Mogłam mieć tylko nadzieję, że Joss nie zrani go
podczas tej pogoni.
***
64
Spędziłam piknik na trzymaniu się z Jenną i śmianiu z żartów Bradena i Ed’a.
Może w ciągu tych trzech godzin naszego spotkania, raz porozmawiałam z Adamem
i z całych sił unikałam jego spojrzenia. To było trudne, mając na uwadze to, że ciągle
próbował uchwycić moje spojrzenie.
Na szczęście nie było czasu, żeby mógł na osobności zapytać mnie co się, do
diabła, ze mną działo, także moja tortura była jeszcze lepsza niż planowałam.
Byłam uradowana tym, że to była tortura, gdyż do czasu gdy razem
z Bradenem go zostawiliśmy, wyraz twarzy Adama był pusty i bez humoru. Zwykle
Braden zauważyłby takie zachowanie, ale tak jak w przypadku Joss, jego głowa była
zajęta czymś innym.
Byłam jeszcze bardziej zadowolona później, po odbyciu z Joss rozmowy na
temat tego, żeby uważała na Bradena... dalej nie byłam pewna co postanowi Joss
odkąd myślałam, że prezentowała swoje nie zainteresowanie troszkę za mocno...
i wtajemniczeniu jej w sytuację z Adamem, po czym się ze mną zgodziła: Adam
musiał dostać niezłą nauczkę. Skoro nie chciał być w moim życiu w romantycznym
sensie, to musiał wypaść z mojego romantycznego życia. Tego wieczoru
zamierzałam kontynuować swoją torturę.
Joss pracowała w barze, podczas gdy Braden, Adam i ja wyszliśmy na drinka
z Darrenem, menadżerem nocnego klubu Bradena ‘Fire’ oraz z żoną Darrena, Donną.
Założyłam czarną bluzkę bez pleców. Trzymała się na jedwabnej wstążce na środku
pleców, podczas gdy przód był skromny przez wysoki dekolt i był na tyle długi, że
zakrywał mnie kilka centymetrów pod talią. Do bluzki dobrałam czarne, ciasne
jeansy, które równie dobrze mogłyby zostać namalowane. Związałam włosy
w rozczochrany kok, przez co do maksimum widać było walory bluzki, a także
założyłam dziesięciocentymetrowe, srebrne szpilki i pasujące do nich srebrne, długie
kolczyki.
Wyglądałam trochę bardziej jak femme fatale niż zwykle bym się ubrała, ale
dało to rezultaty. Oczy Adama zapłonęły, kiedy odwróciłam się, żeby powitać
Donnę, jego spojrzenie parzyło, kiedy obejrzał cały strój.
To mnie po prostu wkurzyło.
Co bardziej mnie wkurzyło, to zapowiedź Bradena, że szliśmy do Klubu 39.
Wiedząc co kombinuje w sprawie z Joss, nie czułam się dobrze pozwalając mu
65
urzeczywistnić jego plan, podczas gdy ona była zajęta pracą. Jednakże, Braden nie
posłuchałby mnie, a Donna chciała zobaczyć bar.
Mój poziom wkurzenia tylko się podniósł, kiedy Adam przytrzymał mnie
z tyłu, gdy szliśmy George Street.
- Powiesz mi co się dzieje, czy mam może zgadnąć? – Zapytał, jego słowa
cięły.
Wzruszyłam ramionami, nie patrząc na niego. – Nie wiem, o czym mówisz.
- Ellie, nie rób tego. Bycie suką do ciebie nie pasuje.
Wzdrygnęłam się, lecz szłam dalej. – Wiesz co jeszcze do mnie nie pasuje?
Bycie singielką. Ale najwyraźniej, nie ja o tym decyduję.
- O czym ty do cholery mówisz? – Syknął, ściszył głos gdyż zbliżaliśmy się do
Bradena.
Ja też mówiłam ciszej, odwracając głowę, żeby zgromić go wzrokiem. – Wiesz
dokładnie o czym mówię, ty apodyktyczna dupo.
- Wszystko w porządku? – Braden odwrócił się, żeby zmarszczyć na nas brwi.
Skinęłam ostro i pośpieszyłam do przodu, żeby iść obok niego. Gdy doszliśmy
do Klubu 39 westchnęłam. - Braden, mam nadzieję, że wiesz co robisz.
Postrzelił mnie grzesznym uśmieszkiem. – Jak zawsze. Wiesz, Darren zna tu
ochroniarza. – Odwracając się do Darrena, Braden wcielił swój mały, przebiegły plan
w życie. – Darren, idź pierwszy i kup nam drinki. My znajdziemy stolik.
Darren skinął i zignorował marudzenie ludzi stojących w kolejce, gdy
przeszedł wąskimi schodami do baru, mieszczącego się w piwnicy. Przywitał się
z dużym kolesiem przy wejściu i przez kilka minut rozmawiali. Odwrócił się
i wskazał na ulicę, gdzie staliśmy, a w następnej chwili zawołano nas do wejścia.
Darren znikł w klubie i patrzyłam, jak Braden chwytał Donnę za rękę.
Zgromiłam jego plecy wzrokiem. Donna była atrakcyjną brunetką i Braden
chciał to wykorzystać, żeby Joss poczuła zazdrość. Wiem jak działał Braden. Podobał
mu się ten pomysł, bo oznaczało to, że mógł wzbudzić u Joss zazdrość właściwie bez
bycia wplątanym w relację z jakąś inną kobietą. Mój brat lubił reakcje i zgadywałam,
że oczekiwał od Joss ogromnej reakcji. Część mnie miała nadzieję, że poradzi sobie
z tym, swoim wspaniałym opanowaniem.
66
Niestety moje nadzieje umarły. Jak tylko weszliśmy do Klubu 39, spojrzałam
na Joss i widziałam, jak wyraz jej twarzy zrobił się srogi, gdy Braden pochylił się nad
Donną, żeby szepnąć jej coś do ucha. Patrzył się na Joss, jakby jej nie dostrzegał
i ujrzałam błysk czegoś, co mi się nie spodobało, gdy zamigało w jej oczach zanim
szybko się odwróciła.
Naprawdę chciałam walnąć głową swojego brata o głowę Adama.
Co więcej chciałam ich tu zostawić. Jednak Adam mi nie pozwolił. Ponaglił
mnie do przodu, kiedy Braden zdołał załatwić nam wolny stolik i odsunęłam jego
dłoń, dalej zachowując się wobec niego chłodno. Poszłam za Bradenem
i zatrzymałam się, kiedy on i Donna, po czym Adama, usiedli na sofie. Stojąc nad
nimi nie mogłam zdecydować, którego z nich chciałam zabić wzrokiem.
- Ellie, posadź ten swój tyłek. – Usłyszałam, jak Adam rzucił ponad muzyką.
Zwęziłam oczy i pokręciłam głową.
Wyraz twarzy Adama stwardniał i zanim miałam szansę się od niego oddalić,
wyciągnął rękę, łapiąc mnie za ramię, i szarpnął mnie w dół obok siebie. Czując, jak
jego ciało wcisnęło się w moje próbowałam odsunąć się od niego, lecz powstrzymał
mnie zmysłowym otarciem palców o moje nagie plecy, gdy ramieniem okrążył moją
talię. Klapnął dłonią na moje biodro i na siłę przybliżył do siebie, trzymając usta przy
moim uchu. – Jeśli przestaniesz zachowywać się, jak nadąsany dzieciak, to przestanę
być apodyktyczny.
Przestałam się przy nim wiercić, ale dalej byłam spięta, więc wiedział, że
byłam na niego zła. Przez następną godzinę trzymał mnie przy sobie, jego chwyt był
zaborczy i zdecydowanie czymś więcej niż tylko przyjacielskim.
Braden nawet tego nie zauważył. Wzrokiem wypalał dziury w Joss i jej
koledze Craig’u, którzy rozpoczęli wieczór pocałunkiem i spędzili ostatnią godzinę
na flirtowaniu, i dobrej zabawie. Podobała mi się taka Joss.
Bradenowi najwyraźniej nie. Nie. Podobało mu się. Tylko nie to, że robiła coś
takiego z innym kolesiem. Ten mini dramat, który się rozgrywał na moich oczach,
przejął całą moją uwagę, ale kiedy Braden, który najwyraźniej miał już dość, wstał
i poszedł do baru, kiedy Joss wyszła na przerwę, i jakoś zdołał namówić barmana,
żeby wpuścił go na zaplecze, wróciłam do swojego problemu bez wyjścia.
Darren i Donna poszli do baru po więcej drinków.
67
Adam i ja zostaliśmy sami na sofie.
Głaskał uspokajająco moje biodro, najwyraźniej próbując mnie rozluźnić. –
Więc - przemówił znowu do ucha, wzmacniając uczucie, że znajdowaliśmy się we
własnej bańce. – Powiesz mi, dlaczego odnosisz się do mnie tak sukowato?
- Przestań tak do mnie mówić - rzuciłam, odwracając tak głowę, że prawie
stykaliśmy się nosami. Patrzyłam się w te jego ciemne oczy i straciłam oddech, tak
bardzo, że musiałam odwrócić wzrok.
- To przestań się tak zachowywać.
- Jestem wkurzona - wyjaśniłam. – Wkurzono mnie.
- Wtajemniczysz mnie?
Znowu się do niego odwróciłam i tym razem chyba nie zdołałam zamaskować
swojego zranienia i zdezorientowania jego działaniem, ponieważ wyraz jego twarzy
złagodniał ze zmartwienia. – Czemu zagroziłeś Nicholasowi, że go pobijesz, kiedy
przyszedł do ciebie po radę, gdzie może mnie zabrać?
Zrozumienie pojawiło się w jego oczach i westchnął ciężko. – Nie jest dla
ciebie wystarczająco dobry.
- Nie ty o tym decydujesz.
Wbił palce w moje biodro w odpowiedzi. – Ale moim zadaniem jest
opiekowanie się tobą.
Zamknęłam oczy, jego słowa mnie raniły. – Nie należę do ciebie, żebyś musiał
się mną opiekować.
Całe ciało Adama spięło się przy mnie i siedzieliśmy w okropnej ciszy przez
chwilę.
Cisza została przerwana, kiedy poluźnił ramię na mojej talii. Miałam właśnie
odwrócić głowę i spojrzeć na niego pytająco, kiedy poczułam jak palcami dotknął
mnie między łopatkami. Powoli, torturując, przesunął nimi w dół po moim
kręgosłupie i zarumieniłam się czując, jak sutki widocznie mi stwardniały za
materiałem, który zasłaniał mi klatkę piersiową. – Jesteś tego taka pewna - wyszeptał
mi chrapliwie do ucha.
Otworzyłam szerzej oczy i patrzyłam się w jego, zdezorientowanie i pytania
zamieszały mi umysłem, nie miałam czasu wypowiedzieć ich na głos, ponieważ
Donna i Darren zajęli miejsca obok nas ze swoimi drinkami. Adam znowu otoczył
68
mnie ramieniem w pasie, kładąc delikatnie dłoń na moim biodrze, a ja siedziałam tak
oszołomiona w ciszy zastanawiając się, co miał przez to na myśli.
69
Rozdział Siódmy
Adam skrzywił się i spojrzał na mnie. – Naprawdę dawałem ci mieszane

sygnały.
Parsknęłam. – Co ty nie powiesz?
Uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Przepraszam Els. Wkurzyłaś mnie wtedy.
Próbowałem jakoś dać ci do zrozumienia, że byłaś moja. To nie było sprawiedliwe.
Wzruszyłam ramionami. – Byłeś rozdarty. Wybaczam ci. Zwłaszcza, że to
czyni z tego taką świetną historię.
Zaśmiał się, gdy znowu wyciągnęłam rękę po pamiętnik, wertując kartki, żeby
znaleźć kolejny wpis. – Ten wieczór w Klubie 39 nie był nawet w połowie taki zły jak
ten w Fire.
Adam jęknął. – Niech to szlag, nie wiem, czy chcę to czytać z twojego punktu
widzenia.
- Podałam trochę szczegółów.
Uniósł na mnie brew. – Szczegóły?
Skinęłam, rumieniąc się.
Ujrzał rumieniec i wyszczerzył się, wyciągając mi z ręki pamiętnik. – Skarbie,
to strasznie podniecające.
Niedziela, 16 września
To koniec. Mam gdzieś to, co się dzieje między mną a Adamem... ostatecznie z tym
kończę...
Nie cieszyłam się na wieczór spędzony w Fire, bo oznaczało to, że utknę

w klubie, patrząc, jak Adam flirtuje ze wszystkim co się rusza, ale był to wielki
wieczór dla Bradena, gdyż organizował specjalną imprezę dla świeżaków na uczelni
i obiecałam mu, że przyjdę.
Jak zwykle, on i Joss byli tak sobą zajęci, że nie zauważyli napięcia między
mną a Adamem. Było to właśnie takie okropnie niezręczne napięcie, zmieszane
70
z seksualną frustracją i wyrosło między nami po naszym starciu jakiś czas po akcji
w Klubie 39.
Stało się to, kiedy przyjęłam zaproszenie na randkę z kolesiem o imieniu
Jason, którego poznałam w Starbucks. Jason był seksowny i wydawał się miły, a ja
nie wyczułam żadnego zagrożenia idąc z nim na drinka. Oprócz tego, że Braden
poinformował Adama o moich planach i Adam spędził cały wieczór gnębiąc mnie
telefonami, i zadając głupie pytania. Zrujnował moją randkę. Było to niedojrzałe
i całkowicie skandaliczne z jego strony.
Bardziej skandaliczny był fakt, jak to dosadnie wskazała Joss, że niegrzecznie
odpowiadałam na telefony zamiast go po prostu wyłączyć. Prawdą było to, że
cieszyłam się z reakcji Adama na moją randkę. Gdzieś po drodze zapomniałam
o swojej przysiędze, żeby po nocy w jego apartamencie ruszyć dalej ze swoim życiem
i grałam głupio w tę naszą grę. Pragnęłam jego reakcji i otrzymałam ją. Ale po naszej
kłótni na niedzielnym obiedzie u moich rodziców, następnego dnia, Adam
diametralnie zmienił swoje nastawienie. Próbował nie przebywać ze mną sam na
sam, a kiedy już do tego dochodziło, to rozmawiał ze mną, jak z każdą obcą dla
siebie osobą. Przez całe tygodnie bycia cała w nerwach, martwiąc się też szkołą
i powracającymi bólami głowy, których nie mogłam się pozbyć, postanowiłam wylać
na niego swoje frustracje.
Każdy otrzymywał miłą Ellie, słodką Ellie, Ellie którą wszyscy znali i lubili,
Adam dostawał humorzastą Ellie, wyczerpaną Ellie, Ellie z gorzkim, złamanym
sercem.
Podczas gdy Braden zatrzymał Joss po ich małej kłótni na temat jej sukienki
(mój brat czasami robił za takiego idiotycznego przywódcę), Adam zaprowadził
mnie do prywatnej sofy po drugiej stronie baru. Usiadłam na jednym końcu
i zdziwiłam się, kiedy Adam usiadł całkiem blisko mnie.
- Uważaj - ostrzegłam go sucho. – Bo złamiesz swoją złotą zasadę jednego
metra dystansu ze mną.
Wykręcił wargę, wcale nie był pod wrażeniem. – Nie zaczynaj. Nie dzisiaj.
- Ani nie następnym razem.
Błysnął oczami. – Wiesz czemu się nie umawiam, Ellie? Żebym nie musiał
użerać się z takim gównem. To jak być w pierdolonym związku bez korzyści.
71
Zraniona, rzuciłam mu najokrutniejsze spojrzenie na jakie było mnie stać. –
Nie, to jak bycie w przyjaźni, którą ty zniszczyłeś.
Sukcesywnie rzucając mu swoim zranieniem, poczułam się okropnie, a przez
to jeszcze bardziej się na niego wkurzyłam. Nie chciałam się przejmować jego
uczuciami.
Adam już miał odpowiedzieć, kiedy coś sprawiło, że podnieśliśmy głowy
i ujrzeliśmy, próbującą uciec od naszej kłótni, Joss. Rzucił jej spojrzenie, którym
mówił, że ma posadzić tyłek i uratować go ode mnie.
Ulżyło mi prawie tak jak jemu kiedy usiadła.
- Braden zaraz podeśle drinki - powiedziała, oczami skanowała tłum. – Nie
wiedziałam, że przyjdą dzisiaj inni jego znajomi. Myślałam, że będziemy tylko my
i przypadkowi ludzie.
- Nie. – Odpowiedziałam w roztargnieniu, mój zły humor sprawił, że nie
myślałam o tym, co mówiłam. – Kilka jego byłych tak jak jego poprzednie
przyjaciółki z korzyściami uwielbiają chodzić do klubów. Zaprosił je i kilku kolesi.
Nie myślałam, póki Adam nie rzucił. – Ellie, w co ty sobie pogrywasz? –
I odwróciłam się widząc, że wskazywał wzrokiem na Joss, którą zmroziło na mój
obojętny komentarz.
Zawstydzona, pośpieszyłam z przeprosinami. – O cholera, Joss, nie o to mi
chodziło. Nie to miałam na myśli, te dziewczyny nic nie znaczą...
- Napijmy się - oświadczyła i poczułam niewiarygodną winę, że przeze mnie
poczuła dyskomfort i niepewność do Bradena.
- Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł. Poczekajmy na Bradena. –
Nalegał Adam.
Jednak Braden spędzał okropnie mnóstwo czasu na flirtowaniu i rozmawianiu
z gośćmi, a napięcie przy naszym stoliku tak wzrosło, że wszyscy chcieliśmy przed
tym uciec. Razem z Joss skierowałyśmy się na parkiet i dotrzymywałam jej
towarzystwa przez jakiś czas, póki nie ruszyłam do baru po wodę. Gdy byłam
blisko, uchwyciłam widok Adama i poczułam, oh tak znajome palenie w gardle. Miał
na sobie czarną koszulę z podwiniętymi rękawami i czarne spodnie. To był prosty
ubiór, to był seksowny ubiór. Zawsze seksownie wyglądał. A dzisiaj wyglądał
seksownie, gdy pochylał się nad dziewczyną, która siedziała na stołku, na drugim
72
końcu baru. Miała odchyloną do tyłu głowę, podczas gdy Adam opierał się jedną
ręką o bar i pochylał się, żeby szeptać jej coś do ucha. Zaśmiała się, gdy uniósł głowę,
aż byli tak blisko siebie, że mogli się pocałować. Cokolwiek jej powiedział sprawił, że
jej śmiech zamienił się w kuszący uśmiech i poczułam jak to pieczenie w gardle
zamienia się w bryłę łez.
Jakby wyczuwając mój wzrok na sobie, Adam uniósł głowę i nasze spojrzenia
się spotkały. Nigdy nie było mi łatwo ukryć swoich emocji, kiedy czułam coś
głębokiego i szybko odwróciłam wzrok zanim mógł to uchwycić.
- Co podać? – Jeden z barmanów w końcu do mnie podszedł.
- Butelkę wody - odpowiedziałam, miałam ochrypły głos z bólu i musiał
pochylić się, żebym powtórzyła zamówienie. Gdy już mu zapłaciłam za wodę,
poczułam dłoń w dole moich pleców, a sekundę później jego wodę kolońską zanim
przyłożył mi do ucha swoje usta.
- Els - Adam powiedział cicho, miał ochrypły z emocji głos.
Nie wiedziałam, jak miałam odpowiedzieć. Trzymałam opuszczony wzrok,
utkwiony w butelce, gdy starałam się uspokoić wiedząc, że każdy dzień przybliżał
mnie do sytuacji, w której w końcu powiem prawdę.
- Kochanie, spójrz na mnie.
Zrobiłam o co prosił, poszukując na jego twarzy odpowiedzi, których
wiedziałam, że nie był gotowy mi dać, odpowiedzi, których nigdy może nie być
gotowy mi dać.
Uniósł dłoń z moich pleców i przesunął czule kłykciami po mojej szczęce,
wzrokiem podążając za tym co robił. – Najpiękniejsza jaką kiedykolwiek widziałem -
wyszeptał.
Słowa kłuły, ponieważ sygnalizowały kolejną rundę mieszanych sygnałów.
Szarpnęłam się do tyłu, z dala od jego dotyku, krzywiąc się. – Przestań.
Opuścił ręce. – Ellie...
Wskazałam na dziewczynę, przy drugim końcu baru, która właśnie rzucała
we mnie niewidzialnymi sztyletami. – To samo powiedziałeś jej?
- El...
73
Przerwał mu napływ zszokowanych szeptów i krzyków i oboje odwróciliśmy
się, żeby spojrzeć zza jego ramienia jak Braden odsunął się po uderzeniu... – Gavin -
sapnęłam.
Adam natychmiast poszedł do swojego kumpla, a ja podążyłam za nim, moje
serce waliło z powodu Bradena. Gavin był w szkole przyjacielem jego i Adama, ale
wyrósł na dupka. Braden, z jakiś powodów, był wobec niego lojalny i trzymał go
blisko siebie. Tak było póki pięć lat temu nie przespał się z Analise i nie zdradził
Bradena.
Teraz przyszedł do jego klubu nocnego?
- To jest Gavin. – Braden rzucił Joss zniesmaczone spojrzenie. – Kumpel, który
przeleciał Analise. Dlaczego do cholery rozmawiasz z nim, jakbyś go znała?
Święty Boże, Joss go znała? Przez chwilę poczułam panikę na myśl
o powtarzającej się historii mojego brata. Jednak upomniałam się, że to była Joss
i pomimo jej błędów, nigdy nie byłaby nielojalna. Musiałam tylko zobaczyć, jak szok
znikł z jej twarzy na odkrycie kim był Gavin, aż do zorientowania się, że było to
jedno wielkie nieporozumienie.
No cóż, przynajmniej według Joss. Spojrzałam pogardliwie na Gavina.
- Jest trenerem w mojej siłowni - wyjaśniła Joss. – Pomógł mi raz. – Spojrzała
na Bradena i gdy obiecywała mu, że nie miała pojęcia kim był Gavin, pozwoliła
swoim uczuciom wypłynąć. Wiedziałam, że nie zdawała sobie z tego sprawy,
a nawet byłaby przerażona gdyby wiedziała, że robi z siebie taki transparent. Jednak
cieszyło mnie, że mogłam to ujrzeć i pragnęłam, żeby Braden nie był tak
zdenerwowany, bo nie mógł tego zanotować.
- Wygląda na to, że przerzuciłeś się na lepszy towar, Bray. – Gavin tak spojrzał
na Joss, że aż skóra mi ścierpła i zauważyłam, jak przede mną Adam napiął barki. –
Historia lubi się powtarzać, bo od pieprzonych tygodni chciałem znaleźć się między
jej nogami. Co ty na to, Joss? Bzykniesz ślicznotko prawdziwego faceta?
Nigdy nie widziałam, żeby Braden kogoś uderzył, ale dopadł Gavina zanim
ktokolwiek mógł go powstrzymać. Adam dawał z siebie wszystko, ale wiedziałam że
po części nie chciał odsunąć Bradena od tego małego, obrzydliwego zdrajcy. Jednak
tak zrobił, akurat utrzymując Bradena, kiedy Gavin powiedział coś tak okrutnego, że
prawie ja go walnęłam.
74
Do czasu, aż ochrona przyszła wywalić Gavina myślałam, że Adam puści na
tyle Bradena, że sam będzie mógł zadać cios. Biedna Joss. Patrzyłam zmartwiona,
gdy Braden, zjeżony z adrenaliny i złości jakiej nigdy u niego nie widziałam,
zaciągnął ją po schodach do swojego gabinetu.
Nawet nie chciałam wiedzieć, co tam się może stać.
Stałam więc w miejscu, dalej drżąc przez tą całą sytuację, gdy podekscytowani
klienci i goście powrócili do dobrej zabawy. Adam i ja po prostu staliśmy na
parkiecie patrząc się na siebie. Chyba oboje chcieliśmy pojąć, gdzie się
znajdowaliśmy i co się do cholery właśnie stało.
Dziewczyna z baru podeszła do niego w tej swojej ciasnej sukience, która
ukazywała jej bombową figurę. Była ode mnie niższa, ale tak jak Joss, miała krągłe
biodra i tyłek. Nagle poczułam się nieatrakcyjnie w tej swojej lśniącej sukience.
Zatrzymując się obok Adama, dziewczyna położyła mu własnościowo dłoń na
ramieniu. – Pozwól, że po tym wszystkim postawię ci drinka.
Adam spojrzał z niej na mnie i nie chcąc krwawić tak bardzo jak wcześniej,
zamaskowałam swoje uczucia i powiedziałam mu obojętnie. – Śmiało. Ja i tak już
wychodzę.
Przeszłam obok niego zanim mógł odpowiedzieć, przedzierając się przez tłum
i ostrożnie schodząc ze schodów na ulicę. Nagle ktoś złapał mnie za biceps, kiedy
miałam już właśnie wyjść na zewnątrz i spojrzałam w górę, zaskoczona widokiem
Adama ubranego już w swoją kurtkę.
- Upewnię się, że wrócisz bezpiecznie do domu.
- Nie musisz.
Nie odpowiedział i mnie nie puścił. Byłam już zbyt zmęczona, żeby się z nim
szarpać, także pozwoliłam mu wrzucić się do taksówki i siedzieliśmy w absolutnej
ciszy, gdy taksówka zawoziła nas na Dublin Street.
Zapłacił kierowcy i poszedł za mną na górę. Czekał cierpliwie, aż wyciągnę
klucze i wprowadzę nas do ciemnego mieszkania. Zrobiłam kilka kroków
w przedpokoju, zapaliłam światło i odwróciłam się, zdejmując szpilki. – Możesz już
iść.
Zamiast tego Adam trzasnął drzwiami i patrzył się na mnie z ponurą miną.
75
Westchnęłam miękko, zmęczona kłótniami. Mama zawsze się śmiała, że nie
byłam wojowniczką tylko romantyczką. Nawet kupiła mi bluzkę z takim napisem. –
Możesz już iść, Adam. Dzięki, że odwiozłeś mnie do domu.
- Czego ty ode mnie chcesz? – Zapytał nagle, miał ochrypły z gniewu głos.
Cofnęłam się na jego ton, wpadając na ścianę, patrząc, jak podchodził do
mnie. Uniosłam głowę, otwierając usta z zaskoczenia, gdy położył dłonie na ścianie,
nad moją głową i zablokował mnie. Opuścił głowę, sunąc nosem wzdłuż mojego,
póki jego usta nie spoczęły tuż nad moimi. Przełknęłam odnajdując własny głos. –
A czego ty ode mnie chcesz?
W odpowiedzi zmiażdżył moje usta swoimi.
Tak jak ostatnim razem, gdy mnie tak całował, świat po prostu znikł
zabierając ze sobą rzeczywistość i wszystkie ważne sprawy. Założyłam mu ręce na
kark, zanurzając place w jego włosy, przyciskając biust do jego klaty, gdy
pożeraliśmy się nawzajem.
Po jakimś czasie Adam złagodził nasz zmysłowy pocałunek, uwalniając moje
opuchnięte usta by sunąć lekkimi pocałunkami wzdłuż mojej szczęki i po szyi, gdy
podsuwał dłoń po wewnętrznej stronie mojego uda. Z westchnieniem opadłam na
ścianę, miałam zamknięte oczy, kiedy znowu pocałował mnie w usta, drażniąc mój
język swoim. Wkradł się palcami pod materiał moich stringów jakie miałam pod
sukienką i jęknęłam mu w usta czując, jak naparł na mnie palcami.
Adam odsunął się, oddychał płytko tak jak ja, gdy zabawiał się ze mną.
Znowu zamknęłam oczy, przyjemność powoli się zaciskała. Ścisnęłam go za ramię,
gdy mnie do niej doprowadzał. – Adam - błagałam.
- Spójrz na mnie. - Jego słowa zadudniły na moich ustach i natychmiast
otworzyłam oczy widząc, jak jego płonęły. – Chcę widzieć, jak dochodzisz.
Poczułam, jak zarumieniły mi się policzki na to żądanie, ale nie zerwałam
kontaktu wzrokowego, gdy doprowadzał mnie palcami do orgazmu, kołysałam
biodrami ku jego dłoni, powieki stały się ciężkie. Adam zaczął coraz bardziej
szorstko oddychać, gdy na mnie patrzył, a kiedy przycisnął kciukiem moją
łechtaczkę rozpadłam się, trzymając się go w swoim orgazmie, przełknął głośno
i przyłożył głowę do mojej szyi.
76
Nogi mi drżały, gdy powracałam z wyżyn, rzeczywistość się osadzała.
Ogarnęło mnie zdezorientowanie i poczułam, jak łzy zakłuły mnie w oczy. Ciepły
oddech Adama gładził moją skórę, gdy uniósł głowę, żeby szepnąć mi do ucha. –
Prawie doszedłem patrząc na ciebie.
Zadrżałam, znowu czując mrowienie.
- Przez ciebie jestem tak cholernie twardy - przyznał i delikatnie przyłożył
moją dłoń do swojej erekcji, napierającej na jego spodnie. Triumf na sekundę roztopił
zdezorientowanie, ogarnęło mnie potężne uczucie zwycięstwa, gdy głaskałam go
i czułam przy uchu jego jęki przyjemności. Przynajmniej mnie pragnął. Przynajmniej
był przez to nękany.
- Skarbie, jeśli nie przestaniesz - odsunął moją dłoń z ubolewającym
westchnieniem - to wybuchnę.
Kiedy uniósł głowę, nasze spojrzenia się spotkały i widząc w moich oczach
łzy, odepchnął się ode mnie z kolejnym przekleństwem. Przesuwając ręką po
włosach, Adam westchnął ciężko. – Nie powinienem był tego robić. Els,
przepraszam. – Ściągnął brwi i zauważyłam w wyrazie jego twarzy, jak gardził
samym sobą.
- Dlaczego? – Zapytałam miękko, chcąc raz na zawsze wiedzieć co się z nami
stanie. – Dlaczego miałbyś tego nie robić? Dlaczego nie możemy być razem?
Te jego cudowne, ciemne oczy spojrzały się na mnie z zaskoczeniem, jakby nie
mógł uwierzyć, że nie rozumiem. – Z powodu Bradena, Els. To mój najlepszy
przyjaciel. Jest dla mnie rodziną. Nie mogę ryzykować, że nie wybaczy mi... –
wskazał bezradnie na mnie.
Ciepło po orgazmie jaki mi dał zniszczył chłód jego słów. Odsunęłam się od
ściany i próbowałam kontrolować palącą bryłę w gardle. – Ale ja chcę. Chcę tego, bo
się w tobie zakochałam. Wiesz, że się w tobie zakochałam.
Brak zaskoczenia na jego twarzy jedynie to potwierdził.
Pokręciłam głową, śmiejąc się gorzko, gdy wycierałam łzy, które już zaczęły
wypływać. – Przez te wszystkie lata, nawet teraz, mówiłeś mi, że chcesz tylko mnie
uchronić przed zranieniem. A mimo to, mówisz rzeczy, które mnie dezorientują,
które sprawiają, że wierzę, że czujesz do mnie do samo co ja do ciebie, a potem,
w następnej sekundzie stajesz się oschły i popisujesz się przed innymi kobietami, na
77
moich oczach. – Łzy już teraz zaczęły szybko spływać i widziałam, jak jego własne
zaczęły połyskiwać z bólu. Nie obchodziło mnie to. Musiałam to już mieć za sobą. –
Jedyną osobą, która tak naprawdę mnie rani, jesteś ty sam. A ja ciągle ci na to
pozwalam.
- Ellie - brzmiał na tak bardzo zranionego, gdy robił krok w moją stronę.
Zatrzymał się, ból przeszedł do jego oczu, kiedy odsunęłam się od niego. – Przecież
ja cię kocham. - Przyznał i zamiast poczuć radość na te słowa, ostatni skrawek mojej
nadziei rozpadł się.
Pokręciłam głową. – Ale nie wystarczająco.
- Wiesz, że to nie prawda. Els, ty ze wszystkich osób powinnaś to zrozumieć.
Jeśli coś zaczniemy i nam nie wyjdzie, to stracę też Bradena. Stracę dwoje ludzi,
którzy znaczą dla mnie wszystko.
Chciałam go zrozumieć. Próbowałam zrozumieć powody kryjące się za
działaniami ludzi, bo chciałam wierzyć w to, co w nich najlepsze. Jednak
wiedziałam, że ja kochałam go na tyle, żeby zaryzykować to wszystko... naszą
historię... dla czegoś więcej, a samo to, że nie był do tego zdolny mówiło mi, że nie
czuł tego samego do mnie. Nie chciałam być z kimś, kto nie kochał mnie tak mocno,
jak ja jego.
- Wracaj do domu Adam - odpowiedziałam miękko. – Z nami koniec.
Otworzył szeroko oczy z szoku. – Ellie...
- Będę udawać przed Bradenem. Kiedy będziemy wszyscy razem, będę przed
nim udawać, że między nami nic się nie zmieniło. – Przytrzymałam jego spojrzenie,
chcąc być silna, gdy z nami kończyłam. – Ale cokolwiek to jest, koniec z tym. Ze
wszystkim. Nie dzwoń do mnie, nie odwiedzaj mnie... po prostu przestań. Nie chcę
mieć cię blisko siebie jeśli nie musisz. Za bardzo mnie to rani i jeśli choć trochę ci na
mnie zależy, to będziesz się trzymał ode mnie z daleka.
Nie pozwoliłam mu odpowiedzieć. Nie mogłam. Odwróciłam się i poszłam
przedpokojem do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi i opierając się o nie,
podczas gdy próbowałam złapać oddech.
W korytarzu było cicho przez jakąś wieczność, aż w końcu usłyszałam, jak
drzwi wejściowe się otwierały i po cichu zamykały.
78
Palenie w moim gardle wybuchło szlochami i zsunęłam się przy drzwiach,
sapiąc o oddech poprzez ból...
79
Rozdział Ósmy
- Po tym przeżyłem najgorsze, cholerne tygodnie w całym życiu. – Adam

odwrócił stronę, analizując moje wpisy po tamtej nocy.
Przesunęłam dłonią po jego karku i ścisnęłam go. – Ja też, skarbie.
Zdjął z karku moją dłoń i przysunął ją sobie do ust, żeby pocałować kłykcie. –
Wesele Jenny i Ed’a było dla mnie kurewską torturą.
To prawda. Oboje kogoś ze sobą zabraliśmy. Ja zabrałam Nicholasa, tak na
złość, a Adam zabrał ze sobą jakąś przypadkową dziewczynę. Pomimo, że fruwałam
wokół przyjęcia zachowując się wesoło i nie chcąc patrzeć na Adama, było to
najbardziej bolesnym doświadczeniem w moim życiu.
Adam splótł nasze palce i położył sobie nasze dłonie na swoim udzie. – Tu
jest. – uniósł pamiętnik.
- Co jest? – Zmarszczyłam brwi, próbując odczytać swój wpis.
- Szukam momentu, w którym się otrząsnąłem.
Poniedziałek, 17 grudnia,
Piszę to tak szybko jak tylko mogę, bo już widzę, jak Adam chce mi wyrwać długopis
z ręki i zrobić wszystko, żebym zwróciła na niego uwagę. Wbrew temu, że lubię, jak się tak
stara, to muszę to skończyć. To był całkowicie wyczerpujący weekend, ale dzisiaj obudziłam
się
z silnym uczuciem, jakiego nie miałam od dłuższego czasu. Tego ranka uświadomiłam sobie
coś pięknego i przysięgam, że po takim weekendzie jaki przeżyłam, nie wiedziałam czy to
jeszcze możliwe...
Skupiając się na pęknięciu na swoim suficie zdecydowanie usiłowałam pozbyć

się lęku i desperacji. To była ta część mnie, która ciągle próbowała przepchnąć się na
zewnątrz i przedrzeć się przez klatkę piersiową, żeby przyciągnąć mnie, i szepnąć do
ucha. - Nie jestem gotowa na śmierć.
Przestań, przestań, przestań, przestań...
80
Nie mogłam tak myśleć.
Ale właśnie to ukrywałam od miesięcy. Kiedy lekarz powiedział mi, że muszę
kupić sobie okulary, zignorowałam swoje własne przeczucie i sięgnęłam po takie
rozwiązanie z całkowitą ulgą.
Jednak bóle głowy nie ustawały, wykańczanie pogłębiało się, gdy niepokój
ukrywany przed wszystkimi budował się i budował.
Dziesięć dni temu, w kuchni, dostałam ataku. Byłam przerażona, ale także
dziwnie mi ulżyło, gdy siedziałam w szpitalu i czekałam w kolejce na rezonans
magnetyczny... chora ze strachu, ale także uspokojona, że w końcu dowiem się, raz
na zawsze, co się, do diabła, ze mną działo.
Guz. Guz mózgu.
Próbowałam złapać oddech. Czekaliśmy dziesięć dni na wyniki badań
i przedstawiały one guz mózgu, nic więcej. Musiałam czekać dwadzieścia cztery
godziny, żeby dowiedzieć się, czy miałam raka mózgu czy nie.
Chciałam poradzić sobie z tym z gracją, nie tylko dla siebie, ale też dla
Bradena
i mamy, i Clarka, i Hannah, i Declan’a. Chciałam poradzić sobie z tym dla Joss,
wiedząc, że będzie to dla niej ciężkie. Jednak, jej reakcja...
Łza spłynęła mi po policzku na wspomnienie o jej reakcji, kilka godzin temu.
Widziałam panikę na jej twarzy, a potem po prostu... zamknęła się. Po prostu mnie
zostawiła. Kiedy potrzebowałam jej najbardziej, ona tak po prostu... mnie zostawiła.
Braden był wściekły i spanikowany mną i nią, próbując przy tym na takiego
nie wyglądać. Przez jego niepokój, pogarszało mi się, także powiedziałam mu, żeby
poszedł porozmawiać z mamą i Clarkiem. Potrzebowałam trochę czasu dla samej
siebie.
Nie mogłam myśleć o najgorszym. Nie byłam taka jak Joss. To znaczy,
chciałam się przygotować, ale nie byłam pesymistką. Pewnie byłam też zbyt młoda,
żeby... Nigdy nie pomyślałabym, że coś takiego mogłoby mi się przydarzyć. Czułam
się jak we śnie, to było nierealne, jakbym oglądała w filmie życie kogoś innego.
Telefon mi zadzwonił i odwróciłam głowę na poduszce, żeby zerknąć na stolik
nocny.
Dzwonił Adam.
81
Oddychałam mimo ucisku w klatce i sięgnęłam po telefon. Odkąd dziesięć dni
temu wylądowałam w szpitalu, Adam złamał swoją niewypowiedzianą obietnicę,
żeby trzymać się ode mnie z daleka. Dzwonił do mnie każdego dnia i przychodził do
mieszkania, jak tylko poczuł, że nie będę miała nic przeciwko. Zbyt wymęczona,
żeby się z nim kłócić, nie miałam nic przeciwko.
- Hallo - odpowiedziałam i nawet sama mogłam przyznać, że nie brzmiałam
jak ja.
Coś zatrzeszczało na linii, gdy wydobył z siebie ciężkie westchnienie. –
Braden właśnie dzwonił.
Spięłam się słysząc szorstkość w głosie Adama, zdławione załamanie w jego
głosie. – Taa.
- Boże, Ellie. – Jęknął, jakby był w agonii. – Kochanie...
- Przestań. – Pokręciłam głową, mimo że nawet nie mógł mnie widzieć,
ugryzłam się w wargę by powstrzymać strumień łez. Jak tylko poczułam, że mogłam
mówić bez płakania, kontynuowałam. - Jeszcze niczego nie wiemy.
- Ja wiem, że muszę do ciebie przyjechać. Będę za dziesięć minut.
- Nie, nie przyjeżdżaj. - Miałam ostry głos i usiadłam, serce mi waliło na myśl,
że przyjedzie po to, by mnie przytulić. – Nie chcę, żebyś tu przyjeżdżał.
- Kurwa mać, Els.
Skrzywiłam się na zranienie w jego głosie. – Proszę cię, Adam.
- Ale ja muszę. Muszę z tobą być. Kocham cię Ellie. Ja się tak kurewsko w
tobie zakochałem.
Płakał.
Nigdy nie słyszałam, czy nie widziałam, jak płakał. Przez jego łzy i całkowite
uświadomienie, ja też zaczęłam płakać, i opadłam na poduszki, ściskając telefon tuż
przy swoim uchu. W końcu wyszeptałam. - Po prostu zostań ze mną przy telefonie,
dobrze.
Adam odchrząknął, głos mu się łamał, kiedy odpowiadał. – Cokolwiek
zechcesz, skarbie.
Westchnęłam i wtuliłam się bardziej w telefon. – Nic jeszcze nie wiemy -
powtórzyłam.
- To może być nic - dodał.
82
- Cokolwiek to będzie, będę walczyć.
- Będę walczył z tobą.
- Ćśś - uciszyłam do delikatnie. – Żadnych obietnic. Nie takich.
- Mam już dość ciągłego marnowania czasu, Els.
Uśmiechnęłam się smutno, zbyt zmęczona, żeby brnąć w to dalej. – Zmarnuj
jeszcze troszkę czasu dla mnie. Proszę.
Przez chwilę był cicho, potem odpowiedział spokojnie. – Tylko trochę, skarbie.
Tylko trochę.
***
Rachunek telefoniczny Adama pewnie był ogromny, ale wątpiłam, żeby się
tym martwił. Został ze mną przy telefonie przez dwie godziny i ledwo
rozmawialiśmy. Słuchałam jego oddechu, tak jak on słuchał mojego. W końcu
rozłączyliśmy się, kiedy wrócił Braden, ale Adam zabronił mi się ze sobą żegnać i
pierwszy raz w życiu usłyszałam strach w jego głosie, kiedy błagał mnie, żebym się z
nim nie żegnała.
To było coś. To było naprawdę coś. Ale co innego przyznać mi się znowu do
swojej miłości, a co innego zadeklarować to Bradenowi. Zanim będę mogła poradzić
sobie ze sobą i Adamem, musiałam najpierw rozprawić się z tym kryzysem.
Oglądałam z Bradenem telewizję przez jakiś czas, wtulona do jego boku, gdy
głaskał mnie kojąco po włosach. Mama i Clark strasznie się z nim pokłócili,
ponieważ chcieli przyjechać, ale Braden nieugięcie mówił, że w tej chwili nie mogli
nic zrobić
i lepiej będzie, jeśli zaznam spokoju i ciszy, nie martwiąc się, czy będą sobie z tym
radzili. Doceniałam to, ale też zadzwoniłam do nich, żeby mogli usłyszeć mój głos
i, żebym mogła poprosić ich by zabrali mnie następnego dnia na wizytę. Na
początku się ucieszyli, ale nagle Clark musiał szybko się pożegnać, bo mama zaczęła
płakać. Oczywiście wzruszyło mnie to, ale potem się uspokoiłam, a gdy na zewnątrz
robiło się już coraz ciemniej, dopadł mnie lęk przed tym, co czekało mnie następnego
dnia.
83
Braden położył mnie do łóżka i podał mi kubek gorącej wody i whisky.
Siedział na łóżku, podczas gdy to piłam i patrzył się na mnie, póki nie zamknęłam
oczu.
Otworzyłam je nagle, gdy usłyszałam skrzypnięcie podłogi. Byłam w
ciemności, zwinięta na łóżku w kłębek, a przez światło księżyca wlewające się przez
duże okno zauważyłam, jak Joss stała przy moim łóżku.
Zaskoczona jej obecnością, lecz dalej odczuwając zranienie przez jej
wcześniejsze odejście, po prostu się na nią patrzyłam dużymi oczyma.
Na zduszone sapnięcie, otworzyłam szerzej oczy, gdy zdałam sobie sprawę,
że Joss płakała. Joss płakała. Joss. Wiedziałam, że wcześniej uciekła przez ciężar,
który dźwigała po śmierci jej rodziny. W jakimś stopniu wiedziałam, że uciekła
przez strach, ale widząc jej łzy zdałam sobie sprawę, że zależało jej na mnie. Bała się,
że mnie straci.
Łzy spłynęły po moich policzkach i ponagliły Joss do działania. Wpełzła na
moje łóżko i położyła się obok mnie, ja położyłam się na plecach. Joss natychmiast
ułożyła głowę na moim ramieniu i przytuliła się. Chwyciła mnie za rękę i trzymała ją
w swoich.
- Przepraszam - wyszeptała.
- W porządku - przyrzekłam jej i mówiłam poważnie. – Wróciłaś.
- Kocham cię, Ellie Carmichael. Wyjdziesz z tego.
Wygrałam miłość i sympatię kogoś tak zagubionego jak Joss Butler? Dla mnie
to było ogromne światło w ciemności i ogarnęło mnie ono. Próbowałam przełknąć
szloch, gdy wyszeptałam do niej. – Ja też cię kocham, Joss.
***
Braden obudził nas nad ranem i zrobił nam śniadanie. Nawet mając na głowie
popołudniową wizytę u neurochirurga, wiedziałam, że coś strasznego wydarzyło się
między Joss a Bradenem. Po zapytaniu się ich, dowiedziałam się, że zerwali
i usiłowałam nie czuć się winna. Nie udało mi się.
Oczywiście, że zerwali z mojego powodu... przez reakcję Joss na to, co się ze
mną działo. Słysząc śmiertelnie srogi głos Bradena i widząc, jak na twarzy Joss
84
błysnął ból, chciałam się wtrącić, chciałam naprawić to, co nieumyślnie zepsułam, ale
nie pozwolili mi na to, i kazali wyjść, i iść pod prysznic.
W pewnym momencie, poprzez płynącą wodę, usłyszałam ich donośne głosy,
a potem tłuczony talerz i więcej krzyków. Przejęta, zakręciłam wodę i
nasłuchiwałam, lecz głosy uspokoiły się, aż do pomrukiwań. Dalej się martwiąc,
wysuszyłam się i założyłam szlafrok, gotowa wtrącić się między nich.
Zamiast tego, gdy szłam korytarzem usłyszałam, jak Braden wyznawał jej
miłość i to, że zamierzał dalej o nią walczyć. Obiecał jej na swój sposób, że będzie
nieustępliwy. Moja romantyczna strona prawie zemdlała na miejscu.
- Jesteś nienormalny - wysyczała Joss.
- Nie. – Nie godziłam się, zatrzymując się w przejściu do kuchni, rzucając im
uśmiech. – Walczy o to, czego pragnie.
- Nie tylko on.
Zszokowana odwróciłam głowę na dźwięk znajomego głosu i patrzyłam
z walącym sercem, jak Adam wszedł do mieszkania. Wyglądał koszmarnie z
cieniami pod przekrwionymi oczami i wyglądało na to, jakby nie golił się od kilku
dni.
Dalej był jednak niesamowicie piękny, a to jak na mnie patrzył, jakbym była
jakimś umykającym mu skarbem, było absolutnie cudowne.
Kiedy zatrzymał się przede mną, chwycił moją dłoń, unosząc ją do ust
i zaciskając mocno oczy, umieścił na niej pocałunek. Straciłam oddech, gdy otworzył
oczy i zauważyłam, że wczorajsze łzy znowu powróciły, połyskując w jego głębiach.
Wiedziałam też, przez zdecydowany ogień płonący mu w oczach, że naprawdę już
nie chciał marnować dla mnie więcej czasu. A przynajmniej nie więcej, jak te
dwadzieścia cztery godziny.
Dlatego, gdy pociągnął mnie za rękę i zaciągnął do kuchni, stojąc twarzą do
Bradena, pozwoliłam mu na to. Ponieważ za kilka godzin miałam dowiedzieć się,
czy muszę odbyć największą walkę swojego życia, a nawet po tym wszystkim,
jedyną osobą, przy boku której chciałam walczyć był Adam Gerard Sutherland.
Mięliśmy wspólną historię i chciałam dodać jeszcze kilka lat do tej historii.
- Muszę ci coś powiedzieć. - Adam zmierzył się z Bradenem, a ja mogłam
poczuć, jak wibrowało od niego napięcie.
85
On to robił. Naprawdę był gotów dla mnie zaryzykować. Ścisnęłam mocniej
jego rękę.
Braden założył sobie ramiona na klatę, podążał wzrokiem z Adama na mnie
i znowu do Adama, i już wiedziałam, że nie ułatwi nam tego. – Śmiało.
- Jesteś dla mnie jak brat. Nigdy bym cię nie skrzywdził. Wiem też, że nie
jestem kimś, kogo brat może uznać za dobry materiał dla swojej młodszej siostry, ale
kocham Ellie, Braden. Kocham od dawna i nie mogę nie być z nią. I tak już straciłem
mnóstwo czasu.
Chyba oboje wstrzymaliśmy oddech, czekając na reakcję Bradena. Po minucie
przypatrywania się w końcu odwrócił się do mnie, jego spojrzenie zmiękło. –
Kochasz go?
Adam spojrzał na mnie i zaskoczył mnie błysk niepewności w jego oczach.
Durny facet. Chwyciłam go mocniej za ramię, żeby go uspokoić i uśmiechnęłam się
do brata. – Tak.
A wtedy tak zwyczajnie, jakbyśmy z Adamem wcale nie byli spięci, oczekując
jego reakcji, Braden wzruszył ramionami i pochylił się, żeby włączyć czajnik. –
Najwyższy czas, do cholery. Przez was już zaczynała boleć mnie głowa.
Spięłam mięśnie. Przez cały czas wiedział? Razem z Adamem przeżywaliśmy
ból i rozstanie przez ostatnie kilka miesięcy, a Braden cały czas wiedział, że coś do
siebie czujemy.
- Ty naprawdę jesteś wszystkowiedzącym dupkiem - powiedziała za nas Joss.
Przeszła obok niego wkurzona i zatrzymała się, żeby powiedzieć miękko do mnie
i Adama, zanim poszła korytarzem do łazienki. - Cieszę się z waszego szczęścia.
Braden zaśmiał się lekko. – Ale ona mnie kocha.
Drzwi od łazienki zatrzasnęły się z hukiem i Braden znowu się zaśmiał. Adam
zwęził oczy, patrząc się na niego. – Oby dała ci nauczkę, ty arogancki draniu.
Braden uśmiechnął się głupio i spojrzał na mnie. – Musiałem być pewien, że
będziesz chciał o nią walczyć. Jest tego warta.
Adam westchnął i otoczył mnie ramieniem, przyciągając mnie do siebie, żeby
mógł pocałować mnie w głowę. – Nikt nie wie tego tak dobrze, jak ja.
Zamknęłam oczy i wdychałam jego zapach, dziękując jakiemukolwiek
bóstwu, że zapaliło kolejne światełko w moim mroku.
86
***
Przez chwilę po prostu sobie leżałam, z uśmiechem wciśniętym w poduszkę.

Obudziło mnie nie tylko gorąco wtulonego do moich pleców ciała Adama, jego czoło
leżące tuż przy moim karku, jego ciężkie ramię przerzucone przez moją talię i prawa
noga wsunięta między moje, ale także zbudziła mnie lekkość wspomnianej ulgi.
Obudziłam się, czując się silniejsza od bardzo długiego czasu.
Wczoraj, mimo że spojrzeniem prosił mnie, żeby mógł ze mną pójść, Adam
razem z Bradenem, Joss, Hannah i Dec’iem spokojnie zostali w domu, podczas gdy
mama
i Clark pojechali ze mną na wizytę do neurochirurga. Dr Dunham był miłym
mężczyzną w wieku czterdziestu lat, który pięcioma słowami pozbył się lęku mojego
i moich rodziców. – Nie macie się czym przejmować. – Zapewnił nas, że przyczyną
fizycznych symptomów był właściwie duży guzek połączony z dwoma małymi i to
właśnie ten guz powodował ucisk. Powiedział nam, że trzeba go usunąć, a dzięki
jego umieszczeniu... na powierzchni mojego mózgu... ryzyko podczas operacji było
znikome. Takie dwa procenty. Powiedział nam również, że istniały małe szanse by
guzki posiadały komórki rakowe, ale zrobią biopsję, żeby się tego upewnić. Zapisał
mnie na operację na za dwa tygodnie i zaczynałam się strasznie obawiać skalpela, ale
także poczułam ulgę, że istniała ogromna szansa na małą walkę.
Kiedy wróciłam do domu, żeby przekazać wszystkim optymistyczne nowiny,
Adam zaskoczył mnie, gdy pocałował mnie na oczach moich rodziców. Jeszcze
bardziej zdziwiło mnie to, że nie byli wcale zadziwieni. Po wszystkim zeszliśmy do
pubu, żeby zebrać myśli i otrząsnąć się z najkoszmarniejszych dwudziestu czterech
godzin mojego życia. Usiadłam w pubie z Adamem po jednej stronie i Hannah
wtuloną do mnie po drugiej, i mimo wszystko, poczułam się niesamowicie
szczęśliwa, gdy tak patrzyłam na przyjaciół, i rodzinę.
Mama i Clark w końcu zabrali Hannah i Dec’a do domu, Braden niechętnie
poszedł, żeby dać Joss trochę przestrzeni, a Joss znikła w swoim pokoju, żeby dać
trochę przestrzeni mi i Adamowi. Złożyliśmy zamówienie, które żarłocznie zjadłam,
odkąd przez jakąś wieczność nie mogłam przełknąć niczego i rozłożyliśmy się na
87
łóżku. Rozmawialiśmy przez jakiś czas, ale było zbyt wiele do przedyskutowania, a
ja byłam wykończona, żeby się na czymś skupić. Wyglądało na to, że Adam również,
ponieważ znikł z naszymi resztkami i wrócił tylko po to, żeby przytulić mnie na
łóżku, i zgasić światło.
Nie spałam, teraz z lekkimi, porannymi promieniami słonecznymi
wlewającymi się przez zasłony, czułam się silna i gotowa na wszystko, a Adam
Sutherland przytulał się do moich pleców.
To było piękne.
Poczułam, jak jego włosy połaskotały mnie po karku, gdy poruszył się,
zaciskając ramię na mojej talii. – Nie śpisz, skarbie? – Wymruczał, z senności jego
głos był jeszcze bardziej seksowny.
Mój uśmiech się poszerzył. – Nie-e. – Delikatnie pogłaskałam go po
przedramieniu. – Wiesz, że przez te wszystkie lata nigdy przy tobie nie spałam.
Hałasujesz.
Poczułam, jak jego klata poruszyła się ze śmiechu. – Hałasuję?
Teraz już odwracając się tak, że mogłam spojrzeć mu w oczy, uśmiechnęłam
się szeroko do niego, gdy pochylił się do mnie. – Wydajesz takie ‘mmm’.
Adam wyszczerzył się do mnie. – Takie ‘mmm’?
- No wiesz, ‘mmm’. ‘Mmm’... Tak jakby coś ci smakowało.
Skrzywił się. – Cos takiego jak ‘pycha’?
- Dokładnie, ale wiesz, ‘mmm’...
- Moja męskość właśnie porządnie oberwała.
Wybuchłam śmiechem i odwróciłam się tak, że leżeliśmy twarzą w twarz,
wyciągnęłam dłonie, żeby pogłaskać go po szczęce. – Nie martw się. Podobało mi się
to. Wyobrażałam sobie, że to ‘mmm’ było zarezerwowane dla mnie.
Otaczając mnie mocniej ramionami i zakładając sobie moją nogę na swoje
biodro, tak, że zmiażdżył nas ze sobą, spojrzenie Adama stało się ciężkie i
podniecone, gdy patrzył mi się na usta. – Było dla ciebie.
- Skąd możesz to wiedzieć, skoro nawet nie wiedziałeś, że je wydajesz.
- Bo śnię o tobie - odpowiedział natychmiast i zamarłam, zaskoczona. Poczuł
to
i ścisnął mnie. – Od jakiś czterech lat ciągle śnię o tobie.
88
- I co ja w nich robię? – Zapytałam jakoś bez tchu. Ciepło zaczęło budować się
w mojej klatce, a na jego wyznanie, nawet gorąco zamrowiło między nogami.
Zsunął dłoń po mojej talii, żeby pogłaskać mnie po pośladkach, a następnie
przyciągnął moje dolne partie ciała do swoich, żebym mogła poczuć jego poranną
erekcję. Poczułam, jak sutki mi się zacisnęły i wypuściłam drżący oddech. – Czasami
się kochamy, czasami pieprzymy.
Podniosłam na niego wzrok, mój uśmiech zmalał. – Nie lubię tego słowa.
Usta mu drgnęły. – Myślisz, że to nie jest romantyczne.
Za dobrze mnie znał. Wzruszyłam niepewnie ramionami.
- Els, to że chcę się z tobą pieprzyć wcale nie oznacza, że cię nie kocham.
Potrzebując więcej wyjaśnień, zsunęłam dłonie z jego twarzy i ułożyłam je
lekko na jego klacie. – A co to znaczy?
Miał już teraz ochrypły głos. - Kiedy chcę cię przelecieć, to mam ochotę na
ostrą zabawę.
Ku mojemu całkowitemu szokowi jego słowa mnie podnieciły. Skręciłam się
trochę przy nim i poczułam, jak policzki mi się rumieniły. – Chyba nigdy nie byłam...
– Dalej nie byłam pewna, czy potrafiłam wymówić to słowo.
Tyle razy upominałam Joss za używanie tego słowa, gdyż było to takie
bezguście, ale to, jak przedstawił je Adam...
- Powiedz to - wyszeptał przy moich ustach. – Chcę usłyszeć, jak twoje słodkie
usta to wymawiają, skarbie.
Przełknęłam i odważnie spotkałam się z jego spojrzeniem. – Nigdy... Nigdy
nie zostałam przelecona - wyszeptałam.
Jeśli to nawet możliwe, to stał się przy mnie jeszcze twardszy, a kiedy zsunął
dłoń między nasze ciała i za moje majteczki, napierając na mnie delikatnie, lecz
z łatwością, jęknął.
- Skarbie... – Pochylił się nade mną, jego usta ocierały się o moje, językiem
dotykał końcówki mojego. – Chyba podoba ci się myśl, że mogę cię przelecieć.
W odpowiedzi pocałowałam go. To był głęboki pocałunek, taki który zachęcał
do tego wszystkiego na „p”, ale zamiast tego zmienił się w zdesperowany i pełen
uczucia.
89
Adam przekręcił mnie na plecy, układając się miedzy moimi nogami, a kiedy
przerwał pocałunek, straciłam dech w piersiach na widok jego spojrzenia z takim
uwielbieniem. – Dzisiaj cię nie przelecę, skarbie. Dzisiaj będę się z tobą kochał. Na
resztę przyjdzie czas, kiedy w pełni odzyskasz siły. –Spojrzenie pociemniało mu z
obietnicą. – Będą ci one potrzebne.
Wyszczerzyłam się do niego orientując się nagle, że Adam był tutaj, w moich
ramionach, mówiąc o naszej wspólnej przyszłości, moje trzynastoletnie marzenie się
spełniało. - Nawet nie masz pojęcia, jak ja cię kocham.
Skinął powoli, podsuwając do góry moją sukienkę. – Tak bardzo, jak ja
kocham ciebie.
Pierwszy raz powiedział to akurat wtedy, kiedy naprawdę mogłam to poczuć.
Te dwa słowa wypłynęły z niego i umieściły się w mojej klatce, gdy zdejmowałam
sukienkę przez głowę, układając się prawie naga na łóżku, i uśmiechnęłam się
nieśmiało do niego. – Wiesz, że nie mam nic przeciwko temu, co dzisiaj zrobimy.
Możesz zrobić ze mną co tylko chcesz.
Ku mojemu zaskoczeniu Adam jęknął i upuścił głowę na moje ramię.
- Skarbie?
Odwrócił policzek i umieścił pocałunek na mojej nagiej skórze, sunąc dłońmi
po moich żebrach, żeby dotknąć moich piersi. Wygięłam się ku niemu z
westchnieniem, gdy odpowiedział. - Jakim cudem mam takie szczęście? Mądra,
zabawna, słodka, piękna, namiętna i jeszcze mówi mi, że mogę zrobić z nią, co tylko
zechcę. – Zaśmiał się. – Musi być jakiś haczyk. – Zarumieniłam się mocno, a Adam
śmiejąc się uniósł głowę, żeby to zobaczyć. – Kurwa, zapomniałem o skromnej.
- Przestań już. – Pchnęłam go figlarnie za ramiona, ale naprawdę musiał
przestać albo zacznę płakać.
Znowu się zaśmiał, to dudnienie przy mojej klatce wyczyniało zabawne
rzeczy
z moimi dolnymi partiami ciała. Jeszcze raz całując moje ramię, Adam usiadł
okrakiem na mnie, gdy ściągał swoją koszulkę. Ugryzłam się w wargę, patrząc na
niego. Zapomniałam już, jaki był piękny... szerokie ramiona i smukłe mięśnie. Za ten
jego abs można było umrzeć.
90
Nigdy nie oderwał ode mnie oczu, kiedy zaczął odpinać pasek. Drgnęłam
z oczekiwania, gdy rozpiął guzik od spodni i rozsunął zamek. – Dzisiaj będę się z
tobą kochał, bo taki powinien być nasz pierwszy raz. Bez względu na to, jak mi z
tobą dobrze, a mogę cię o tym zapewnić, twoje ciało dalej musi być wymęczone.
Zrobimy to powoli i spokojnie. – Zsunął jeansy i bieliznę, a mój oddech zaciął się na
widok jego erekcji, twardej i pulsującej. Teraz już wiedziałam dlaczego sukinsyn był
tak pewny siebie. Łaził sobie po mieście z tym w spodniach.
- Wydajesz to ‘mmm’ - powiedział mi Adam ze śmiechem w głosie, gdy
odwrócił się, żeby zdjąć całkowicie spodnie.
- Wcale nie! – Zaprotestowałam, znowu się rumieniąc i zdając sobie sprawę, że
byłam zatracona w przyglądaniu mu się, także bardzo możliwe, że wydawałam to
‘mmm’.
- Ależ tak. To było kurewsko urocze. – Odwrócił się do mnie tylko po to, żeby
sięgnąć po moją bieliznę. Uniosłam biodra, żeby pomóc mu zsunąć ją z nóg, a kiedy
tak robił zatrzymywał się ciągle i całował mnie po nagiej skórze. Kiedy bielizna
zniknęła, uniósł moją lewą nogę i obserwowałam go z narastającym gorącem, jak
sunął pocałunkami po mojej łydce, kolanie i po wewnętrznej stronie uda. – Twoje
nogi się nie kończą - wyszeptał, uniósł wzrok, żeby na mnie spojrzeć. – Nie mogę się
doczekać, kiedy będziesz mnie nimi ściskać, gdy będę już w tobie.
- Adam - wydyszałam będąc całkowicie na jego łasce.
Powtórzyłam jego imię na jeszcze cięższym wdechu, kiedy pochylił głowę
i przesunął delikatnie językiem po mojej łechtaczce. Zabawiał się ze mną swoimi
ustami, całując, ssąc, liżąc, póki w końcu nie doszłam szybko i mocno.
Dalej krzyczałam, gdy Adam zaczął całować mnie po brzuchu, a potem
zatrzymał się, żeby wciągnąć sobie do ust mój sutek. Bawił się nim jakiś czas, przez
cały czas szepcząc komplementy i miłosne słowa, póki w końcu nie zaczęłam go
błagać, żeby w końcu we mnie wszedł.
Czując go między nogami, spięłam się, a odczuwając to, Adam splótł nasze
palcem razem i trzymał je na łóżku, podczas gdy patrzył mi się w oczy, chwytając
mnie na każdy możliwy sposób. Otworzył lekko usta, gdy wszedł we mnie głęboko.
Sapnęłam i instynktownie uniosłam biodra powodując, ze oboje poczuliśmy
91
cudowne tarcie. Oczy Adamowi pociemniały, gdy na mnie patrzył, miał czuły wyraz
twarzy. – Kocham cię, Ellie Carmichael - wyszeptał ciężkie od szczerości słowa.
Kiwnęłam i zakołysałam nieco biodrami, sapiąc lekko, gdy odpowiedziałam -
Kocham cię, Adam.
Niemal boleśnie ścisnął mi dłonie, gdy wysunął się prawie cały i wszedł
z powrotem. Kołysałam się przy nim i złapaliśmy wspólny rytm, który desperacko
prowadził nas do finału. Trzymałam go nogami w pasie, ściskając go mocno udami,
błagając o więcej.
- Adam! - Wykrzyczałam, napierając na jego dłonie, chcąc go dotknąć, pragnąc
trzymać go przy sobie. – Proszę, mocniej.
Warknął nisko i wysunął się tylko po to, żeby naprzeć mocno na mnie.
Zaczęłam mamrotać bez sensu, mówiąc głównie ‘tak’, gdy napierał na mnie.
- Dojdź dla mnie, Els - zażądał, patrząc się na moją twarz. – Dojdź dla mnie,
skarbie.
I tak jak byłam skłonna dać mu to od lat, dałam to teraz. Rytm osiągnął
apogeum i rozpadłam się na kawałeczki, krzycząc, gdy Adam wtulił policzek w mój i
napiął się. Krążyłam w poorgazmowej przestrzeni, gdy zadrżał mocno i doszedł.
Oboje ciężko sapaliśmy, oboje byliśmy zgrzani, pewnie oboje też czuliśmy się
jakbyśmy byli z galarety. Uśmiechnęłam się patrząc na sufit. Tak się dzieje, kiedy
miało się najbardziej niesamowity seks w życiu. – Wow - wyszeptałam, sunąc dłońmi
po jego plecach.
Adam uniósł głowę, miał zrelaksowaną z zadowolenia twarz. Jego ciemne
oczy, jednakże połyskiwały intensywnie. – To ‘wow’ nawet się z tym nie pokrywa -
odpowiedział. – Czekałem na to całe swoje życie.
Ugryzłam się w wargę, ponieważ było to tak słodkie, że chciałam się
rozpłakać.
Wyczuwając to, uśmiechnął się i lekko mnie pocałował. Kiedy odsunął się,
zmarszczył brwi. – To było trochę z jednego i drugiego.
- Co takiego? – Zmarszczyłam brwi na jego zakłopotanie.
- Zacząłem się z tobą kochać, ale to przez ciebie skończyłem pieprząc się z
tobą.
- Przeze mnie?
92
- Adam. - Zaczął zabawnie dyszeć, gdy mnie naśladował. - Mocniej, proszę. –
Pokręcił głową, gdy się zaśmiałam. – Jestem facetem z ogromną samokontrolą ale
to...
Zachwycona ścisnęłam go mocno udami. – Przyznajesz, że mam nad tobą
władzę, Adamie Gerardzie Sutherland?
Zmarszczył brwi, gdy kręcił przecząco głową, a potem szybko zamienił to
w kiwanie, gdy zachichotałam pod nim. Zamknął oczy, jakby czując przyjemny ból
i nagle chwycił mnie za talię, i przerzucił nas tak, że leżał na plecach, a ja na nim.
Trzymał mnie blisko, a ja zrelaksowałam się przy nim, gdy wszystko mi zaświtało.
Chciał mnie po prostu przez chwilę przytulać przypominając sobie, że było ze mną
wszystko w porządku.
Znowu ogarnęło mnie zrozumienie, że był we mnie zakochany.

Uśmiechnęłam się przy jego skórze i wtuliłam bardziej.
Po jakimś czasie wymruczał. - Jesteś na tabletkach, prawda?
Parsknęłam na jego nieoczekiwane pytanie i uniosłam głowę, żeby unieść
brew. – Nie powinieneś o to zapytać zanim wziąłeś mnie, oh-tak-dziko?
Wyszczerzył się do mnie. – Nie myślałem wtedy o niczym innym tylko o tym,
żeby wziąć cię, oh-tak-dziko.
- No cóż, nie masz się czym martwić. Jestem na tabletkach. – Zapewniłam go
i z powrotem ułożyłam się na jego klacie.
- I tak bym się nie martwił - wymamrotał, głaszcząc mnie po włosach.
Spięłam się. – To znaczy?
- To znaczy, że jeśli byłaby wpadka, to nie miałbym się czym martwić.
Wpadka
z tobą oznacza dziecko z tobą.
Zszokowana, zamarłam, gdy pochłaniałam jego słowa. Ile to ja razy nie
słyszałam, jak żartowali sobie z Bradenem, że byliby przerażeni, gdyby zapłodnili
jakąś dziewczynę? Pewnie dlatego Braden podejrzewał, że Adam nigdy nie spał dwa
razy z tą samą dziewczyną. Z tą jego pokręconą, męską logiką myślał, że pewnie
zmniejszyłoby to szanse na wpadkę albo szansę polubienia go na tyle, że będzie się
chciało z nim wpaść.
- Chcesz mieć ze mną dziecko? – W gardle mi zaschło przy tym pytaniu.
93
Poczułam, jak kłykciami sunął po moim kręgosłupie w pieszczocie, przez
którą miałam ciarki. – Ellie, chcę mieć z tobą wszystko.
Łzy zamigotały mi w oczach, gdy uniosłam głowę i odpowiedziałam miękko,
wdzięcznie. – Nigdy nie myślałam, że możesz być taki romantyczny.
Adamowi kąciki ust podskoczyły w odpowiedzi i pokręcił głową. – Nie
jestem, ale zrobię dla ciebie wszystko, a skoro to oznacza, że mam wysiedzieć więcej
romantycznych komedii niż jakikolwiek facet jest w stanie wycierpieć, wiem że jesteś
romantyczką... chcę tylko cię uszczęśliwić. Mam co naprawiać. – Odsunął mi włosy
z twarzy. – A ty jeszcze to ułatwiasz. – Pociągnął lekko za kosmyk włosów, wyraz
jego twarzy nagle stał się poważny. – Ale jeśli piśniesz słówko swojemu bratu, czy
komukolwiek, to wiedz, że czekają cię konsekwencje.
Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. – Nie powiem, przysięgam. Lubię
wiedzieć o tobie coś, czego inni nie będą.
- No to uważamy tak samo.
- Co masz na myśli?
Przekręcił nas znowu i zapiszczałam ze śmiechem, gdy padłam z powrotem
na plecy. Gdy już trzymał mnie pod sobą, mając moje nogi na swoim pasie,
pocałował mnie i odsunął się, żeby wyszeptać - Tylko ja wiem, że słodka, spokojna i
rozważna Ellie Carmichael lubi, kiedy mówię jej sprośne rzeczy.
Znowu poczułam, jak się zarumieniłam ze wstydu, ale nie kłóciłam się z nim.
Nie mogłam, bo miał cholerną rację.
94
Ostatni Pierwszy Rozdział
- No dobra, zdecydowałem, że nie możesz tego dać Joss. – Adam zamknął

z trzaskiem pamiętnik. – W sumie to możesz je spalić.
Zabrałam mu go i położyłam na stosie. – Czemu?
- Bo wymieniłaś mnóstwo szczegółów, Els. Nie tylko o seksie, ale też o tym, co
mówiłem przed, w trakcie i po seksie.
Próbowałam się nie śmiać, ale nie udało mi się. – Masz na myśli, wszystko to
co romantyczne?
Rzucił mi niewzruszone spojrzenie. – Nie dasz tego Joss. Powie wszystko
Bradenowi, a on nigdy nie da mi spokoju.
- Wiesz, że Joss próbuje być taktowna co do mojego brata Braden’a, ale
czasami coś jej się wymsknie i wiedz, że on też potrafi być romantyczny.
Adam uniósł brwi i zauważyłam, jak kąciki ust zaczęły mu się złośliwie
podnosić. – W jaki sposób romantyczny?
Chrząknęłam na niego. – Jakbym miała ci powiedzieć, żebyś mógł go
torturować.
- To będzie sprawiedliwie, jeśli sam się dowie i będzie mnie torturował.
Chichocząc na jego lęk przed tym, że mój brat jakoś dowie się o bardziej
miękkiej stronie Adama, pokręciłam powoli głową i zwyczajnie odpowiedziałam. –
Nie dowie się.
- Co to znaczy, nie dowie się?
- Zdecydowałam, że nie dam Joss tych pamiętników.
Przechylając w zakłopotaniu głowę, Adam wpatrywał się we mnie.
Wzruszyłam ramionami. – Chciałam dać, aż do ostatniego wpisu. Tylko
czytając to, przypomniałam sobie, co wtedy czuliśmy, jak wiele czuliśmy i ile w tym
wszystkim jest nas. Nie należy to do nikogo innego i chyba nie chcę, żeby to poznali.
Naszą historię. W jakiś też sposób naszą przyszłość. Tak bardzo jak ją kocham, masz
rację. Nie mogę dać tego Joss. Nie mogę dać jej tego. – Wskazałam na pamiętniki i
następnie wstałam na czworaka nad bałaganem, żeby je odłożyć. Nagle przerwałam
czując ręce Adama po obu bokach moich bioder.
95
Spojrzałam znad ramienia, otworzyłam trochę szerzej oczy widząc go za mną,
też na kolanach, z najbardziej zaborczym i prymitywnym wyrazem twarzy. Usta mi
się nieco otworzyły, gdy przysunął do siebie mój tyłek i poczułam jego erekcję. – Co
ty robisz? – Zapytałam, szepcząc.
W odpowiedzi przesunął dłonie do rozporka moich spodenek i rozpiął go,
podczas gdy drugą rozpinał swój. – Za jakiś czas pójdziemy na górę się kochać, ale
teraz przelecę swoją przyszłą żonę na zakończenie naszej historii.
Adam jakoś zdołał wtrącić przekleństwo w najbardziej romantyczne zdanie na
świecie, ale nie obchodziło mnie to. Zamiast tego sapnęłam, gdy zakołysał się przy
mnie i chrapliwie odpowiedziałam. - A co z podłogą? Możemy ją zarysować.
Przesuwał dłońmi po moim kręgosłupie i powrócił nimi na biodra, żeby
jeszcze mocniej przyciągnąć mnie do siebie. – Naprawdę myślisz, że obchodzi mnie
teraz podłoga?
Pokręciłam głową, już rumieniąc się z oczekiwania. – Domyślam się, że nie.
Adam uśmiechnął się łobuzersko. – No to zacznijmy kolejny rozdział, skarbie.
Koniec
96

Young Samantha - (On Dublin Street 1.5) Until Fountain Bridge

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Young Samantha - (On Dublin Street 1.5) Until Fountain Bridge

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Opowiadanie z serii

Tłumaczenie nieoficjalne: Monia

Ellie Carmichael była zadurzona w Adamie Sutherland, najlepszym przyjacielu jej

Tłumaczenie w całości należy do autorki książki jako jej prawa autorskie.

Notatka dla Czytelników

Po publikacji On Dublin Street byłam nie tylko zasypana wiadomościami od

Jak tylko zadzwonił dzwonek na przerwę, wyskoczyłam z krzesła

Wzięłam głęboki oddech, trzymając z daleka szczoteczkę do tuszu. Patrząc się

Zatrzasnęłam za sobą drzwi, próbując mentalnie zdziesiątkować rozgniewane

- Bradenowi wybaczyłaś? – Adam zmarszczył brwi, oddając mi pamiętnik.

Gdy Chritian pomagał mi wyjść z taksówki zastanawiałam się, czy będzie to

- Spanikowałem - przyznał Adam. Rzucił mi grzeszny uśmieszek. – Nigdy

Miałam spędzić sobotni wieczór z Jenną i kilkoma dziewczynami z uniwerku

Naprawdę nusiałam mu też podziękować za wstawienie się za mną, tak jak

Uśmiechnęłam się do niego. – Zawsze wiesz co powiedzieć.

Kilka razy w swoim nastoletnim życiu płakałam do poduszki. Niektóre były

- To jak zderzenie się z samochodem - westchnął Adam, przesuwając dłonią

Gdy razem z Joss szłyśmy na The Meadows, gdzie spotykałyśmy się

Adam skrzywił się i spojrzał na mnie. – Naprawdę dawałem ci mieszane

Nie cieszyłam się na wieczór spędzony w Fire, bo oznaczało to, że utknę

- Po tym przeżyłem najgorsze, cholerne tygodnie w całym życiu. – Adam

Skupiając się na pęknięciu na swoim suficie zdecydowanie usiłowałam pozbyć

Przez chwilę po prostu sobie leżałam, z uśmiechem wciśniętym w poduszkę.

Znowu ogarnęło mnie zrozumienie, że był we mnie zakochany.

Ostatni Pierwszy Rozdział

- No dobra, zdecydowałem, że nie możesz tego dać Joss. – Adam zamknął

You might also like