document _2_03

Konieczność posługiwania się francuskimi dokumentami spadkowymi w polskich postępowaniach repry-

watyzacyjnych uwarunkowana jest historycznie. Tradycyjnie silne związki pomiędzy Francją i Polską do-
prowadziły bowiem do tego, że przed II wojną światową wielu obywateli francuskich było właścicielami
mienia położonego w Polsce, które po wojnie podlegało różnym procesom nacjonalizacyjnym. Nadto niesta-
bilna sytuacja polityczna i gospodarcza Polski po 1945 r. wywołała kolejne fale emigracji do Francji. Stąd też
przy ustalaniu wszystkich właścicieli znacjonalizowanego mienia i ich następców prawnych często natrafia się
na ślady prowadzące właśnie do Francji. W konsekwencji w postępowaniach reprywatyzacyjnych występuje
konieczność korzystania z francuskich dokumentów spadkowych. To z kolei sprawiać może pewne trudności
dla polskich sądów, urzędów i pełnomocników.

Wynika to przede wszystkim z faktu, że polskie i francuskie prawo spadkowe znacząco różnią się od siebie.
Co więcej, we Francji stwierdzenie praw do spadku dokonuje się poprzez sporządzenie przez notariusza aktu
poświadczenia dziedziczenia (fr. l’acte de notoriété en matière successorale), którego treści niekiedy nie da
się wprost stosować w polskich postępowaniach administracyjnych czy sądowych. Aby więc móc prawidłowo
wykorzystać francuski akt poświadczenia dziedziczenia w prowadzonym w Polsce postępowaniu, należy mieć
świadomość podstawowych różnic pomiędzy polskim i francuskim prawem spadkowym oraz znać termi-
nologię używaną przez francuskich notariuszy przy sporządzaniu aktów poświadczenia dziedziczenia.