De verworpenen der aarde.

In de Partij van de Arbeid is paniek uitgebroken sinds de partijleider Diederik Samsom en de PvdA-fractievoorzitter Hans Spekman besloten om
binnen hun partij schoon schip te gaan maken. En daar bedoelen ze mee dat ze zich zeer ergeren aan de `zakkenvullers` in de Partij van de Arbeid.
Daarom presenteert Samsom een zevental `nieuwe` speerpunten van zijn partij, een soort van politieke fatsoenscode.
Het PvdA-lid Albert Simonis reageerde hierop door luidkeels zijn verbazing en verontwaardiging over die `kaviaarsocialisten en linkse zakkenvullers` te geven.
Hij noemde man en paard. Hij zei onder meer ,hoe kunnen PvdA-kopstukken als Willem Kok en Jacques Wallage als commissarissen bij PostNL enorme
salarissen toekennen aan topmanagers, terwijl thans duizenden postboden op straat worden gezet en alle postkantoren zijn gesloten? Simonis stelde voor dat de
rode stal dringend moest worden uitgemest. Vele oprechte socialisten schamen zich thans dood voor het optreden van die `linkse zakkenvullers`, waarvan er
tientallen zijn.
Hierbij moet niet vergeten worden dat Wim Kok, toen hij nog minister-president was, het grootkapitaal heeIt gehekeld waarbij hij de beruchte geldgraaiers in
1997 verweet aan , exhibitionistische zelfverrijking te doen. Maar we weten allemaal dat Wim Kok na zijn aIscheid van de landspolitiek onmiddellijk
commissaris werd van de ING, de Shell en de toenmalige Koninklijke Post Nederland. In die Iuncties wist hij een salarisverhoging voor topmanagers van 68
procent (!!) erdoor te krijgen. Want Wim Kok is, wat de Duitsers noemen, een `Real Politiker`, een man die alleen maar kiest wat voordelig is en daarbij iedere
emotie en moreel beseI overboord zet.
Graaiers
Kok was ook de man die later, als commissaris voor de ING, de torenhoge bonussen verdedigde. Maar terwijl Hans Spekman de vele zakkenvullers bij
naam noemde, vond het vooraanstaande PvdA-lid Lodewijk de Waal, de uitmestplannen van Spekman en Samsom ,onuitvoerbaar, omdat de
rcksichtsloze graaiers hun zeer goed betaalde functies `niet uitoefenen namens de PvdA`. In dit verband sprak Lodewijk de Waal over een
,inquisitiementaliteit, die wellicht gevaarlijk is voor de partij. Maar bij al die onverkwikkelijke discussies over de slechte moraal en de ontbrekende
ethiek van socialisten, moest ik, met zowel ontroering als verbijstering, terugdenken aan mijn eigen jeugd in de jaren dertig van de vorige eeuw.
Mijn ouders kwamen beiden uit de arbeidersstand. Maar ze hadden zich door keihard werken en studeren opgewerkt tot de zogenaamde `hogere klasse`. Mijn
artistieke, zeer begaaIde vader, die begonnen was als diamantslijper, doorliep de Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Hij werd later een gelieIde leraar. Mijn
moeder, die begonnen was als dienstmeisje bij rijke mensen van de Amsterdamse grachtengordel, studeerde `s nachts en werd later procuratiehoudster bij de
socialistische drukkerij `De Vooruitgang`.
Armoede
Ze waren al jong lid geworden van de SDAP, de Sociaal Democratische Arbeiders Partij, die in 1946 opging in de PvdA. Beiden hadden zij de bittere armoede
en de sociale discriminatie meegemaakt van de arbeidersklasse van honderd jaar geleden. De SDAP, destijds nog geleid door de beIaamde Friese jurist Pieter Jelles
Troelstra (1860-1930), werd voor hen een soort maatschappelijke religie. En op de grootste socialistische Ieestdag, de Dag van de Arbeid, op 1 mei, liepen ze met
duizenden gelijkgezinden, allen voorzien van Iakkels, mee in een enorme optocht door Amsterdam. Mijn vader schilderde op vrijwillig ingeleverde beddenlakens
enorme verkiezingsleuzen en aIbeeldingen voor zijn partij. Dat deed hij vooral `s nachts, want overdag moest hij werken. Hij verrichtte dat alles voor niets, want
het was immers voor het heilige ideaal van de socialistische partij. Als kleine jongen mocht ik soms mee en als aan het einde van de dag `De Internationale` werd
gezongen, werden hun ogen vochtig van ontroering. De Internationale, het strijdlied van de arbeidersbeweging, werd geschreven door de Fransman Eugene Pottier
en op muziek gezet door de Belg Pierre de Geyter. Sinds 1892 was dat het oIIiciele strijdlied van de zich omhoog worstelende arbeidersklasse.
Hoop
De meeslepende melodie versterkte bij al die mensen de hoop op een komende nieuwe en rechtvaardige maatschappij waarin geen onrecht, oorlog, uitbuiting oI
honger meer zou bestaan.
`Ontwaakt, verworpenen der aarde!
Ontwaakt, verdoemden in hongersfeer
Redelijk willen stroomt over de aarde
En die stroom rijst al meer en meer.'
Deze Nederlandse vertaling is van de begaaIde dichteres Henriette Roland Holstvan der Schalk. Destijds zong ik dapper mee, hoewel ik de woorden toen niet
begreep. Omstreeks het jaar 2000 is het strijdlied in de ban gedaan door toenmalig PvdA-bestuurslid Felix Rottenberg. ZelIs voor een vurige socialist was het
kennelijk te gortig om te zingen over YHUGRHPGHQLQKRQJHUVIHHU en YHUZRUSHQHQGHUDDUGH `, wetend dat vele PvdA-leden de oproep van supersocialist Wim
Kok (1995) om ,de ideologische veren aI te schudden wel zeer letterlijk opgevat hebben. De laatste echte grote socialist, Willem Drees, zag dit alles aankomen en
hij verliet aan het einde van zijn carriere (plm. 1971) de Partij van de Arbeid.
Als ik tegenwoordig bij een zeldzame gelegenheid de Internationale hoor spelen en zingen, ben ik opeens weer de kleine jongen die in het licht van brandende
Iakkels opkijkt naar zijn ontroerde ouders, die droomden van een nieuwe maatschappij zonder graaiende grootverdieners en met respect voor ieder medemens. En
als ik dan lees van de barre en kille mentaliteit van de nieuwe linkse elite, die, in navolging van kameraad Kok, zijn ideologische veren heeIt aIgeschud, dan denk
ik aan de dichtregels van Henriette Roland Holst:
Page 1 oI 2 De TelegraaI (7)
21-04-2012 http://telegraaI-i.telegraaI.nl/telegraaI/main/2012/04/21/007/article/19.html