Η προίκα αποτελεί έναν

μακροχρόνιο και συμβολικό για την

ελληνική παράδοση θεσμό όπου
χρονολογείται για πρώτη φορά στα
Ομηρικά έπη.
Η γυναίκα για να παντρευτεί έπρεπε να δωρίσει ένα
γενναίο κομμάτι της περιουσίας της στον γαμπρό έτσι
ώστε να τον «εξαγοράσει». Η συνεισφορά αυτή ήταν
απαραίτητη για τη δημιουργία του νέου σπιτικού. Κατά
την κλασική εποχή η προίκα περιλάμβανε ρουχισμό,
οικιακά σκεύη, έπιπλα και χρήματα, τα οποία
προσφέρονταν ως προίκα από τον πατέρα της νύφης
στον γαμπρό. Δεν είχαν την έννοια των δώρων, αλλά την
εκπλήρωση υποχρέωσης για συμμετοχή και συνεισφορά
της νύφης και της οικογένειάς της στην αντιμετώπιση
των βαρών της καινούριας οικογένειας.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας
μαρτυρόνται και τα πρώτα προικοσύμφωνα
τα οποία υπογράφονταν από κληρικούς,
ιερείς ή μοναχούς. Τα πιο πλούσια
προικοσύμφωνα περιέχουν σπίτια, χωράφια,
ζώα κλπ., ενώ στα πιο φτωχικά αναφέρεται
μόνο ρουχισμός, οικοσκευές κτλ.
Η προίκα εξελίχθηκε σε δυσβάσταχτο μαρτύριο
για τις ελληνικές οικογένειες των
μεταπολεμικών εποχών (Βαλκανικοί, Α Π’Π,
Εκστρατεία στη Μικρά Ασία, Β Π’Π, εμφύλιος)
καθώς οι μακροχρόνιοι πολέμοι είχαν
οδηγήσει τις οικογένειες στην εξαθλίωση
καθιστώντας τις ανίκανες να εκπληρώσουν
την υποχρέωση τους.
Η επανάσταση κατά της προίκας όμως ξεκίνησε το 1955
από 17 κοινότητες της Ρούμελης, με πρωτοστάτη έναν
ασπρομάλλη αγρότη, τον Kώστα Κίτσο, κοινοτάρχη
στο χωριό Άγιος Γεώργιος – Νεοχωράκι Φθιώτιδας,
που έστειλαν ένα υπόμνημα προς τη βασίλισσα
Φρειδερίκη ικετεύοντάς την να αναλάβει
πρωτοβουλία για την κατάργηση του αναχρονιστικού
θεσμού «της προικός». Τα πρώτα ουσιαστικά βήματα
για την κατάργηση της προίκας έγιναν τον Ιούλιο του
1978.
Μετά από πολύχρονες διαβουλεύσεις και
συζητήσεις, το 1983 ψηφίστηκε η οριστική
κατάργηση της προίκας.
Πηγή:https://argolikivivliothiki.gr/2019/02/13/d
owry/