Ławra Peczerska

Andrzeja Dovgun 6-A

Historia

Historia świątyni sięga połowy XI wieku, kiedy do Kijowa przybyli fundatorzy ławry i
inicjatorzy ruchu monastycznego na Rusi – mnisi Antoni i Teodozjusz. Pierwszy
monaster powstał w 1051[2] na naddnieprzańskich stokach – w pieczarach (ukr.
печера, peczera – jaskinia, pieczara), od których pochodzi nazwa klasztoru.
W XI wieku drugi igumen Teodozjusz wprowadził bizantyjską regułę studycką, która
przewidywała życie we wspólnocie klasztornej i oddawanie się nieustannej modlitwie
i pracy. Już w XII wieku klasztor był uważany za miejsce cudowne i oczyszczające z
grzechów. Rozwijało się w nim również dziejopisarstwo[3]: powstała tu, między
innymi, Powiest’ wriemiennych lat („Powieść doroczna”), zwana również „Latopisem
Nestora”, pierwsza kronika ruska. W 1539 w ławrze pochowano księcia wołyńskiego
i starostę winnickiego Eliasza Ostrogskiego.
Historia
3 listopada 1941 wybuch zniszczył część soboru Zaśnięcia Matki Bożej. Według
słowackiej kroniki filmowej eksplozja ta miała miejsce 20 minut po wizycie w ławrze
prezydenta Słowacji Jozefa Tiso[8]. Do dziś trwają spory, kto był winny zniszczenia –
radzieccy partyzanci, którzy zaatakowali kwaterujące tam wojska niemieckie, czy
Niemcy.
W 1990 ławra Peczerska została zapisana wraz z
soborem Mądrości Bożej (Sofijskim) na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości (w 1991) władze ukraińskie i niemieckie
sfinansowały odbudowę świątyni. W 2000 metropolita Włodzimierz, zwierzchnik
Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej, ponownie ją konsekrował.
Obecnie zespół składa się z ławry dolnej i ławry górnej.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ławra_Peczerska