რა ნარატივები არსებობს

ქართველობის შესახებ?

კვლევაზე მუშაობდნენ: ნინი ჩაჩხიანი, რუსა დუგლაძე, თამრიკო

ხახუტაიშვილი, მარიამ სიხარულიძე, ანა გელენავა .
• ასაკობრივი ჯგუფები
• პოლიტიკური პარტიები;
• მედია (კულტურული ელიტა)
სამი  პირველი - 18-29 წლამდე,
ასაკობრივი  მეორე - 30-55 წლამდე
ჯგუფი:  მესამე - 55 +

გამოიკითხა 18 ადამიანი, 6 - თითო ასაკობრივი

ჯგუფიდან.
1. რა არის შენთვის ქართველობა? დასმული
2. ადამიანს უნდა ეძლეოდეს თუ არა მოქალაქეობა იმის მიხედვით ,
სადაც იბადება, მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება მშობლები სხვა
შეკითხვები:
ეროვნების ჰყავდეს?
3. გრძნობ თუ არა ეროვნულ კავშირს ძველ თაობებთან(მე12, მე13 და ა.შ
ეპოქებთან)?
4. დაახასიათეთ რამდენიმე სიტყვით ქართველები
5. შენთვის ყველაზე დიდი ქართველი
6. რუსი ტურისტების ან საერთოდ უცხოელების მასობრივი შემოსვლა და
ინვესტიციები უქმნის თუ არა საფრთხეს ქართულ კულტურას, მიუხედავად
ეკონომიკური ბენეფიტებისა?
7. უნდა იყვნენ თუ არა პოლიტიკაში მაღალთანამდებობაზე სხვა
ქვეყანაში გაზრდილი ან დაბდებული ადამიანები?
  პირველი ასაკობრივი ჯგუფი, რომლითაც დავიწყებთ ,
არის 18-30 წლამდე. იმაზე, თუ რა არის ქართველობა
გამოკითხული ექვსი ადამიანიდან შეგვიძლია
ვიმსჯელოთ, რომ ისინი პრიმორდიალ-პერენიალისტურ
18 – 29 მიდგომას იზიარებენ. აქ ისინი ახსენებენ: ისტორიას,
წლამდე კულტურას, რელიგიას, ტრადიციებს , თუმცა ზოგიერთი
მათგანი აგრეთვე აღნიშნავს, რომ მიუხედავად ერის
სიძველისა, კავშირი თუნდაც მე12 - მე13
საუკუნის ,,ქართველებთან’’ არც ისე მყარი შეიძლება
იყოს, რადგან იმ დროს , ქართველობა სხვანაირად იყო
გაგებული.
  აქ ქართველობის პირველი
ასოციაციები მიდის აგრეთვე
ტრადიციებთან, ისტორიასთან,
30-55 კულტურასთან, წინაპრების
,
წლამდე დაუღალავ ომებთან
გვეხმარება გამოვიტანოთ დასკვნა,
რაც

რომ ისინიც პრიმორდიალურ

მიდგომას იზიარებენ ერის გაჩენის
კონტექტსში. თუმცა აქ ერთი
რესპოდენტი შეგვიძლია
მივასადაგოთ მოდერნისტულ
მიდგომას, რადგან ის ამბობს, რომ
საბჭოთა კავშირში ქართველობა
საერთოდაც არ არსებობდა და
ქართველი ერი მხოლოდ
დამოუკიდებლობის მიღების
შემდეგ გაჩნდა, ანუ 1991 წელს.
  მათ პასუხებში კარგად ჩანს, რომ 95% ნაციონალისტურ
(ნატურალისტურ) და კულტურულ მიდგომას მიჰყვება,
ხოლო 5 % უფრო ეთნოსიმბოლისტურ მიდგომას მიჰყვება.
გამოკითხული ექვსი ადამიანიდან , ხუთი ამბობს, რომ
ქართველობა ეს ისეთივეა, როგორც სხეულში არსებული
სულიერი მაკავშირებელი. ქართველობა უდევს ყველა
ადამიანს როგორც ფასეულობათა და ღირებულებათა
სისტემა. ხოლო ერთი აღნიშნავს, რომ კულტურა და
ტრადიციები ქმნის იმ მნიშვნელოვან ძაფს, რომელიც
უხილავად აკავშირებს ქართველ ერს ერთმანეთთან და
55 + მიუხედავად ამდენი განსხვავებული ადამიანისა ისინი
მაინც ჭირ-ვარამის დროს ერთიანდებიან.
• ილია ჭავჭავაძე და მისი ღვაწლი დღემდე;
• ზურაბ მხეიძე და მის მიერ აღქმული ქართველობა; მედია
• ნინო კასრაძე;
(კულტურულიელიტები)
• პოლიტიკური ელიტის სხვა წარმომადგენლები.
ილია ჭავჭავაძემ თავის დროზე მნიშვნელოვანი
როლი ითამაშა ქართული ეროვნული
ცნობიერების ჩამოყალიბებაში და კულტურულ-
სოციალური წინსვლის ხელშეწყობაში. მას
სჯეროდა ქართული ენის, ლიტერატურისა და
ტრადიციების შენარჩუნებისა და აღნიშვნის
მნიშვნელობის. ჭავჭავაძემ ხაზი გაუსვა
განათლებისა და განმანათლებლობის
აუცილებლობას ეროვნული ერთიანობისა და
წინსვლისთვის. ჭავჭავაძე მხარს უჭერდა
თანამედროვე, ინკლუზიურ ქართულ
საზოგადოებას, რომელიც აერთიანებდა
ტრადიციულ ღირებულებებს პროგრესულ იდეებს.
ჭავჭავაძე მთელი თავისი ნაწერებითა და
გამოსვლებით გამოხატავდა პატრიოტიზმისა და
სამშობლოს სიყვარულს. მან აღნიშნა ქართული
კულტურის, ენისა და ისტორიის სილამაზე და ასევე
აღიარა ქართულ საზოგადოებაში არსებული
გამოწვევები და ნაკლოვანებები. ჭავჭავაძემ
მოუწოდა ქართველი ხალხის გაძლიერებას და
მისი კულტურული მემკვიდრეობის შენარჩუნებას.
 პირველია ჭარბი ინფანტილურობა, ბავშვურობა, რაშიც მოიაზრებს
პასუხისმგებლობის არაღებას. მეორე არის ის, რომ ყველა
ქართველი დემონსტრაციულია, ანუ სტატუსი უფრო
მნიშვნელოვანია. ქარტელები მისი აზრით სახელში უფრო მეტს
დებენ რა და როგორ ქვიათ, ვიდრე ფუნქციაში. მესამე არის
ისტერიკულობა. ზურაბმა ასეთი განცხადება გააკეთა მესამე
ნაწილთან დაკავშრებით,: „მკითხავთ, სად ხედავთ ისტერიკას,
ჩართეთ თელევიზორი და დაინახავთ…“

ჩვენ ტყვენი ვართ ჩვენი შიშების, კომპლექსების,

უვიცობის, ხშირად გაუნათლებლობისაც“ ნინოს აზრით,
ჩვენი დიდი პრობლემაა, ჩვენი არასრულფასოვნების
კომპლექსის არ აღიარება, აღიარება, რომ რაღაც არ
ვიცით.