Adresy IP

IPv4- co to jest

czwarta wersja protokołu komunikacyjnego IP przeznaczonego dla Internetu. Identyfikacja hostów w IPv4
opiera się na adresach IP. Dane przesyłane są w postaci standardowych datagramów. Wykorzystanie
IPv4 jest możliwe niezależnie od technologii łączącej urządzenia sieciowe – sieć telefoniczna, kablowa,
radiowa, itp. IPv4 znajduje się obecnie w powszechnym użyciu. Dostępna jest również nowsza wersja –
IPv6. Opis czwartej wersji protokołu IP znajduje się w RFC 791 . W modelu TCP/IP protokół IPv4
znajduje się w warstwie Internetu, której odpowiada warstwa sieci w modelu OSI.
Prywatne adresy IPv4
Istnieje pula prywatnych adresów IP. Mogą być one wykorzystane tylko w sieciach lokalnych. Infrastruktura
Internetu ignoruje te adresy IP. IANA (Internet Assigned Numbers Authority) zarezerwował następujące trzy bloki
przestrzeni adresów IP dla prywatnych sieci. Adresy prywatne można wykorzystywać w routerach w sieciach
lokalnych, ale nie działają one w publicznej części internetu. Jeżeli administrator sieci lokalnej przydzieli swoim
komputerom adresy IP z puli prywatnej, to routery mogą rozpoznać kiedy komputery chcą się łączyć z internetem.
W takiej sytuacji brama internetowa wykorzystuje translację adresów sieciowych, która pozwala na łączenie się z
internetem komputerom nie posiadającym własnych publicznych adresów IP. Komputery z adresami prywatnymi
nie mogą pełnić roli serwerów sieciowych w Internecie chyba, że posłużymy się techniką maskowania adresów
docelowych (DNAT).
Wykorzystanie adresów IPv4
Początkowo wszystkie adresy IPv4 były zarządzane bezpośrednio przez IANA, która w zależności od wnioskowanych potrzeb przydzielała określoną
pulę adresów klasy A, B lub C. Wielkie firmy, jak Xerox, Ford czy IBM automatycznie otrzymywały po ponad 16 mln adresów internetowych, nawet
jeżeli tak duża liczba nie była im potrzebna. Jeżeli mała firma z kilkunastoma węzłami chciała podłączyć się do Internetu przyznawano jej adresy z
klasy C. To z kolei dawało jej kontrolę nad ponad dwustoma adresami węzłów, z których nikt inny nie mógłby skorzystać. Ze względu na
marnotrawstwo oraz niespodziewanie duże zapotrzebowanie na adresację internetową z całego świata zmieniono zasady i powołano do życia
organizacje regionalne, których zadaniem stało się nadzorowanie wykorzystania dostępnych adresów. Jednym ze sposobów oszczędzania adresów
stało się także ponowne wykorzystanie adresów, które z jakichś powodów zostały zwolnione. To już codzienna praktyka dostawców Internetu. W
początkowym okresie (2004) powodowało to problemy. Aktualnie cały internet oparty jest na routing-u bezklasowym CIDR, a klasy adresowe
zastąpiono pulami adresowymi przyznawanymi dowolnie na podstawie adresu sieci i maski. Obecnie pule adresowe przydzielane są organizacjom
regionalnym, te dalej rozdzielają je do ISP, a następnie ISP przydzielają adresy swoim klientom. Duży nacisk kładzie się na wykorzystywanie
mechanizmów NAT, umożliwiających korzystanie z jednego adresu zewnętrznego przez wiele urządzeń posiadających adresy lokalne. W ten sposób
ogranicza się przydzielanie adresów urządzeniom (tj. drukarki, punkty dostępowe, itp.) działającym jedynie w obrębie zamkniętych sieci.
Translacja adresów sieciowych

Translacja adresów rodzimych, znane również jako maskarada sieci lub maskarada IP, technika
przesyłania ruchu sieciowego poprzez router, która wiąże się ze zmianą źródłowych lub docelowych
adresów IP, zwykle również numerów portów TCP/UDP pakietów IP podczas ich przepływu. Zmieniane
są także sumy kontrolne (zarówno w pakiecie IP, jak i w segmencie TCP/UDP), aby potwierdzić
wprowadzone zmiany. Większość systemów korzystających z NAT ma na celu umożliwienie dostępu
wielu hostom w sieci prywatnej do Internetu przy wykorzystaniu pojedynczego publicznego adresu IP
(zob. brama sieciowa). Niemniej NAT może spowodować komplikacje w komunikacji między hostami i
może mieć pewien wpływ na osiągi.
Zastosowanie

Wraz ze wzrostem liczby komputerów w Internecie, zaczęła zbliżać się groźba wyczerpania puli dostępnych adresów internetowych IPv4. Aby
temu zaradzić, lokalne sieci komputerowe, korzystające z adresów prywatnych, mogą zostać podłączone do Internetu przez jeden router,
mający mniej adresów internetowych niż komputerów w tej sieci. Mimo iż w każdej prywatnej sieci może być zalokowane niemal 17 milionów
adresów to ograniczeniem będą używane do NAT porty, których jest 65535. Router ten, gdy komputery z sieci lokalnej komunikują się ze
światem, dynamicznie tłumaczy adresy prywatne na adresy zewnętrzne, umożliwiając użytkowanie Internetu przez większą liczbę komputerów
niż posiadana liczba adresów zewnętrznych. NAT jest często stosowany w sieciach korporacyjnych (w połączeniu z proxy) oraz sieciach
osiedlowych.
 Przydzielanie adresów IP
Dynamiczne- DHCP jest standardowym Ręczne- Jest to kod składający się z 4 liczb oddzielonych
rozwiązaniem wykorzystywanym do kropkami. Jest on stale przypisany do komputera. Przy
scentralizowanego zarządzania adresami IP i podłączeniu do internetu lub do sieci lokalnej urządzenie ma ten
konfiguracji protokołu TCP w komputerach sam adres IP. Jest on zbudowanych z 32 losowo ułożonych
bitów. My tego nie widzimy, dlatego że postanowiono zapisać
klienckich. Po jego wdrożeniu nie będziesz musiał
adres w formie dziesiętnej, ułatwiając użytkownikom kontakt
już zajmować się konfigurowaniem protokołu
między sobą. Bity są podzielone na 4 grupy, dlatego w adresie
TCP/IP na każdym komputerze podłączonym do
mamy 4 liczby. Każda grupa liczy wiec po 8 bitów. Każda grupa
sieci – zrobi to za Ciebie serwer DHCP. Z tego oznacza daną liczbę adresu np. 10.
względu DHCP jest też określany mianem protokołu
PnP (Plug and Play). Przy tym swoje zadanie
wykona niezawodnie, bez ryzyka pomyłek, jakie
zdarzają się podczas ręcznej konfiguracji.
 Klasy adresów IP
Klasa A- Klasa A została stworzona do obsługi
bardzo dużych sieci. Wstępnie zakładano, że
zapotrzebowanie na tego typu sieci będzie
stosunkowo niskie, dlatego też architektura klasy
A zakłada małą liczbę sieci klasy A przy bardzo
dużej liczbie hostów.
Klasa B- Klasa B została stworzona do obsługi
średnich i dużych sieci. W adresie IP sieci klasy B,
adres sieci zajmuje pierwsze dwa oktety,
natomiast pozostałe dwa określają adresy hostów.
Zakres adresów IP sieci klasy B rozpoczyna się
od 128.0.0.0 a kończy 191.255.255.255. Oznacza
to, że sieć może obsłużyć maksymalnie 65 534
hosty a maksymalna ilość sieci klasy B wynosi 16
382.
 Klasy adresów IP
Klasa C została stworzona do obsługi dużej liczby Klasa D została stworzona do multiemisji
małych sieci. Pierwsze trzy oktety określają adres (multicast). Adres multicast jest unikalnym
sieci natomiast oktet ostatni definiuje hosty. adresem sieci, który kieruje pakiety do grup
Dopuszczalny zakres adresacji sieci klasy C adresów IP. Takie rozwiązanie jest dużo
rozpoczyna się od adresu IP 192.0.0.0 a kończy wydajniejsze od tworzenie oddzielnego strumienia
223.255.255.255. Pojedyncza sieć klasy C do poszczególnych odbiorców. Dopuszczalny
pozwala obsłużyć 254 hosty, natomiast zakres adresów IP hostów sięga od 224.0.0.0 do
maksymalna ilość sieci klasy C wynosi 2 097 150. 239.255.255.254
 Klasy adresów IP
Zdefiniowano klasę E, lecz jej adresy zostały zarezerwowane przez Internet
Engineering Task Force (IETF) na potrzeby badawcze i klasa ta nie może być
używana w Internecie. Adresy IP sieci klasy E zawarte są w zakresie od 240.0.0.0
do 255.255.255.255
Adresowanie Bezklasowe
CIDR- bezklasowa metoda przydzielania adresów IP, wprowadzona w 1993 roku przez Internet Engineering Task Force w celu zastąpienia
wcześniejszego, klasowego sposobu adresacji. Jest usprawnieniem protokołu IPv4 zaadaptowanym także do protokołu IPv6. W CIDR długość
maski podsieci jest dostosowana do potrzeb danej podsieci lub wpisu w tablicy routingu, a nie ustalana jedna dla całej sieci. CIDR pozwala na
efektywniejsze wykorzystywanie puli adresów IP oraz zmniejszenie tablic routingu. CIDR wykorzystuje maskę podsieci do ustalenia zmiennej
części 32-bitowego adresu IP sieci. Może przy tym wykorzystywać "agregację tras" na różnych poziomach, co pozwala na ograniczenie ilości
wpisów w tablicy routingu, w której umieszczany jest wówczas wpis, w którym adres sieci jest wspólny dla wszystkich agregowanych podsieci.
CIDR umożliwia wydajniejszy przydział przestrzeni adresowej IPv4 przez eliminację tradycyjnej koncepcji klas adresów IP. CIDR pozwala na
używanie masek sieciowych różnej długości dla adresów z dowolnej podsieci, w przeciwieństwie do modelu z klasami, w których występowały
jedynie maski długości 8, 16, 24 bitów. W modelu CIDR każda część informacji routingu jest rozgłaszana wraz z maską sieci, która określa
liczbę bitów (licząc od lewej strony) używanych dla części sieciowej adresu IP. Wprowadzenie CIDR wiązało się z problemem
niewystarczającej ilości dostępnych adresów IP w wersji 4. protokołu.