Razvoj srpske crkvene

muzike
Slomom srednjovekovne srpske države i padom
pod tursku vlast crkvena muzika biva ugrožena,
naročito nakon ukidanja Pećke patrijaršije 1766.
god.
Verski život je ipak postojao na Hilandaru, u
Sremskim Karlovcima i obližnjim fruškogorskim
manastirima.
Muzički izvori značajni za istoriju srpske crkvene
muzike nalaze se u različitim bibliotekama i arhivima
širom sveta – u manastiru Hilandar 150 crkvenih
muzičkih zapisa iz 18. veka i 19. veka.
U 18.veku srpsko crkveno pojanje je pod uticajem
ruskog pojanja, jer su crkvene knjige i učitelji pojanja
dolazili iz Rusije.
U drugoj polovini 18. veka nastaje novo crkveno
pojanje ili karlovačko pojanje, po Sremskim
Karlovcima, gde je nakon osnivanja Karlovačke
bogoslovije, ustanove za obrazovanje sveštenika, ovo
pojanje predavano kao predmet – ono sadrži
elemente vizantijske, odnosno pravoslavne crkvene
muzike: jednoglasno izvođenje bez instrumentalne
pratnje i sistem osmoglasja, pri čemu je istaknut
uticaj folklorne srpske muzičke tradicije.
Crkveno pojanje dugi niz godina prnosilo se usmenim
putem, prvi notni zapisi sačinjeni su sredinom 19.veka.
Neke od prvih notnih zapisa srpskog crkvenog pojanja
savremenim notnim pismom realizovao je Kornelije
Stanković sredinom 19. veka. On je bio kompozitor,
dirigent, pijanista i prvi srpski školovani muzičar.
Nakon njega nastaje veliki broj zapisa srpskog pojanja i
zbornika crkvenih pesama, a posebno je značajan rad
S.S. Mokranjca krajem 19. veka.