Redactie: Belinda Janssen / tekst: nick klaessens / fotografie: universal

Noisettes staat garant voor een energieke discoshow. Zeker als zangeres Shingai Shoniwa haar lolbroek aan heeft. Zoals wanneer wij haar en gitarist Dan spreken.
en lange middag in de broeierige hitte van Amsterdam heeft zijn weerslag op de driekoppige Britse band die voor ons zit. Of hangt. Ze heten Noisettes, zijn strontmelig en scoorden onlangs een hit met Dont Upset the Rhythm. Hoorde je dat nummer niet op de radio, dan wel op tv in een commercial voor de Mazda 2. De eerste plaat Whats the Time Mr. Wolf? stond bol van de gruizige punkpop, het laatste schijfje is een ware discoknaller met meer ruimte voor de frisse, hese stem van zangeres en bassiste Shingai Shoniwa. Een donkere schoonheid uit Zimbabwe van wie zelfs een blinde gnoe nog opgewonden raakt. Nu praten we met haar en gitarist Dan Smith, terwijl drummer Jamie Morrison een tukkie doet op de schoot van Dan. Geweldige show op Pinkpop, ook al had iedereen het de volgende dag alleen over Bruce Springsteen. Maar wat een energie hebben jullie op het podium! Dan: Het is fijn om die drive te hebben om te knallen. Dat zit m niet enkel in de uptempo nummers, in de schuifelballads heb je het ook nodig. Als je je daar niet

voor de volle tachtig procent inzet, dan krijg je het publiek niet mee. En de manier waarop jullie gekleed gaan in die grappige pakjes... Shingai: Wat is daar zo grappig aan? Moeten we iets anders aantrekken? Nee hoor, we zijn juist blij dat er nog artiesten zijn die zich bekommeren om hoe ze eruitzien op het podium. Shingai: Ik dolde maar wat met je, haha. Het is niet dat we ons speciaal kleden voor een optreden, zo zijn we altijd gekleed. Dit is ook een hilarische soepjurk. Shingai: H h, niet zo h? Wat is je favoriete gig in Nederland? Shingai: De Milkvig heeft de uitstraling van een nachtclub, altijd vol. Er hangt een geweldige vibe. Paradiso heeft een cooler podium, die kerkelijke achtergrond is supervet. Ik denk dat ik dan toch de heilige balkons van Paradiso boven de Milkvig verkies. Wicked! Heeft iemand je ooit uitgelachen om hoe je Melkweg uitspreekt? Shingai: Zie je wel?! We vonden al dat we raar aangekeken worden als we het daarover hebben. Het klinkt zeker heel Duits. Niemand die er iets van zegt h. Nederlanders zijn maar raar, haha. Goed, het nieuwe album: Wild Young Hearts. Heel anders dan het vorige en veel beter! Shingai: Dat is het idee h. Dat je als artiest jezelf probeert te overtreffen. Dan: Toen we het tweede hoofdstuk van

Noisettes gingen schrijven, wilden we meer ruimte voor de stem van Shingai. En het moest meer een geheel worden. Shingai: Het is een vrij logische keuze, omdat het bij shows toch al om mij draait. In de pers krijgt Shingai ook de meeste aandacht. Geen scheve gezichten? Shingai: Het is verschrikkelijk moeilijk om mee om te gaan. Het sloopt me. Hier, drink nog wat van je wijn. Shingai: Dank je, waarom snap jij de grappen vandaag niet, Dan? Normaal ga je mee in mijn grappentrein, maar nu staat het ongeveer 50-29 voor mij. Dan: Sorry, ik ben gewoon uit vorm. Een zwoele negerin, een arty jongen en een luie krullenbol. Hoe zijn jullie in godsnaam bij elkaar gekomen? Shingai: (In n adem) Dan en ik kennen elkaar van school waar we samen een bandje zijn gestart als een soort ritmesectie met hem op gitaar en ik als bassiste en zangeres en na zes maanden besloten we dat er een drummer bij moest komen zodat Dan en ik meer konden freaken met het geluid. Muzikaal zijn jullie totaal verschillend opgevoed. Hoe proberen jullie dat in n geluid te vangen? Shingai: De meeste bands komen bij elkaar omdat hun ouders naar de Stones - of welke band dan ook - luisterden. Hun sound zal dan ook klinken als hun favoriete band. Wij staan open voor wat de ander cool vindt. Wat maakt het nou uit als je ABBA in de kast hebt staan of jezelf in slaap huilt bij Paul Simon?

Noisettes
41

In de grappentrein met