Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

του ∆. Π. Σεµελά

1
Κυρίες και κύριοι,

∆εν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαµβάνω ως πιστή ηχώ το

αθάνατο αξίωµα του Σωκράτους: «Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν».
Και πραγµατικά, ποιο θα µπορούσε να είναι το τελικό
αποτέλεσµα των προσπαθειών κάθε ανθρώπου που επιζητά την
γνώση των υπερβατικών και ανωτέρων µυστηρίων, εάν
προηγουµένως δεν είχε γνωρίσει τους Νόµους οι οποίοι δρουν
εντός του και επηρεάζουν τα πεπρωµένα του;
Έτσι, και όλοι εσείς που λαχταράτε ανώτερες γνώσεις, γράψτε
µε µεγάλα γράµµατα το αθάνατο τούτο αξίωµα, για να το έχετε
πάντοτε προ οφθαλµών.
Πιστέψτε µε, το αποτέλεσµα αυτού του γεγονότος θα είναι
ευτυχές και η πράξη αυτή θα επιδράσει στην πορεία σας ως
Ανθρώπων και ως Μυηµένων.

Μετά την συµβουλή αυτή, την οποίαν θεωρώ πολύτιµη για

όλους, ας περάσουµε στο θέµα το οποίο µας συγκέντρωσε
απόψε και το οποίο συνοψίζεται σε διάφορες απόψεις που
θίγουν το προκλητικό πρόβληµα της Μετενσαρκώσεως.
Είναι, άραγε, η Μετενσάρκωση, γεγονός πραγµατικό; Μήπως
είναι το αποτέλεσµα µιας θεωρητικής υπόθεσης του αρχαίου
ιερατείου και, συνεπώς, µια σκέτη θεωρία; Και αν συµβαίνει το
πρώτο, µπορεί να αποδειχθεί µε γεγονότα, εκδηλώσεις ή άλλα
σηµεία ικανοποιητικά για την λογική και υπεραρκετά για το
λογικό;
Αυτές είναι οι εκτιµήσεις που έχουµε να αντιµετωπίσουµε για
την λύση του προβλήµατος.

Η Ζωή, αυτή η συνεχής και αέναη κίνηση, που αναταράσσει την

ύλη εντός του δηµιουργηµένου Σύµπαντος, που την διαπλάθει
µέσα σε αόρατα καλούπια, που την αφανίζει για να της δώσει
νέες µορφές, που την καταστρέφει για να την αναστήσει µε νέες
όψεις, η Ζωή αυτή, κατά την εκπλήρωση του αιώνιου σκοπού
της, επενεργεί άραγε κατά τον ίδιο τρόπο επάνω στις µορφές
µιας λεπτότερης ουσίας; Επιφέρει άραγε τις ίδιες
µεταµορφώσεις εκεί, όπως και εδώ κάτω;

2
Εν συντοµία, ο Νόµος της Ζωής και του Θανάτου είναι άραγε
ένας Νόµος που δρα εφ’ όλων των πεδίων του Όντος κατά τον
ίδιο τρόπο που δρα και επί των πεδίων του µη-Όντος;
Ιδού, κυρίες και κύριοι, τα ερωτήµατα τα οποία τίθενται. Και
είναι καιρός, νοµίζω, να απαντηθούν.

Λόγω της φύσης του θέµατος το οποίο προτίθεµαι να

πραγµατευθώ σήµερα, θα περιορίσω ως ορίζοντα των ερευνών
τον Άνθρωπο και την φύση του, και σας λέγω ότι το ανθρώπινο
ον συνίσταται από δύο αρχές: την αρχή Ον, κοινώς καλούµενη
«Πνεύµα», και την αρχή µη-Ον, κοινώς καλούµενη «Ύλη».
Αρχικά, το Ον και το µη-Ον, όντας εντελώς χωρισµένα,
αγνοούσαν το ένα το άλλο, διότι το µεν πρώτο, που είχε το
πλεονέκτηµα να γνωρίζει, βρισκόταν σε ανάπαυση, στερούµενο
το µη-Ον. Tο δε δεύτερο, που είχε τις ιδιότητες της Τάξεως,
βρισκόταν καταδικασµένο, µακριά από το Ον, στην χαώδη
αταξία.
Ήταν άραγε προµελέτη, πλάνη ή διαφθορά; Ήταν άραγε κάποια
υπέροχη σύλληψη, κάποια πρώτη Βούληση ή επιθυµία, που
φρόντισε ώστε το Ον, οδηγούµενο, κατευθυνόµενο ή ωθούµενο
από την ανώτερη συνειδησιακή του κατάσταση, να προβληθεί
στους κόλπους του µη-Όντος;
Η σύγκρουση, λένε οι µύθοι, υπήρξε τροµερή, και το µη-Ον
αναγκάσθηκε να βγει από το Μηδέν δια της συνδέσεως των
ατόµων του. Και από την απόλυτη αταξία, αναγκάσθηκε να
εκδηλώσει την τάξη σε κάποιες από τις εµφανίσεις του. Από την
σύγκρουση των δύο τούτων εναντίων αρχών, γεννήθηκε µία
τρίτη αρχή, συντηρητής των µορφών που αποκτήθηκαν δια της
πάλης. Η τρίτη αυτή αρχή, η οποία είναι το παθητικό Ον,
καλείται κοινώς «Ψυχή».

Ο Άνθρωπος, λοιπόν, το µόριο αυτό του Σύµπαντος, επί της

Γης, όπως και αλλού, συνίσταται από τις τρεις αυτές αρχές, οι
οποίες είναι:
— το Ενεργητικό και γενεσιουργό Ον,
— το Παθητικό ή γόνιµο Ον και
— το µη-Ον, αρχή ουδέτερη και δεκτική.

3
Οι τρεις αυτές αρχές εκδηλώνουν, µέσα στον Άνθρωπο,
τέσσερις καταστάσεις:
— το Εγώ, το οποίο βρίσκεται πέραν του Ενεργητικού Όντος.
— το Mens, που βρίσκεται κάτωθεν του Ενεργητικού Όντος και
πέραν του Παθητικού Όντος.
— το Sens, το οποίο βρίσκεται κάτωθεν του Παθητικού Όντος
και πέραν του µη-Όντος και
— την Αιθερική ή νευρική κατάσταση (για να
µεταχειρισθούµε µια κοινή έκφραση της κοσµικής θεωρίας),
η οποία είναι κάτωθεν του µη-Όντος.

Εν συντοµία, ο Άνθρωπος συνίσταται από επτά εξωτερικότητες,

από τις οποίες οι 3 είναι αρχές Όντος και οι 4 είναι καταστάσεις
Όντος. Θα µακρηγορούσα, εάν εισερχόµουν στις λεπτοµέρειες
της θεωρίας της Κοσµογονίας και της Ανδρογονίας. Σταµατώ
εδώ, για να επανέλθω στα γεγονότα αυτά σε προσεχείς οµιλίες
µου, ώστε να µην αποµακρυνθώ από το θέµα της παρούσας.

Η σύσταση του ενσαρκωµένου και ζώντος εντός της

δηµιουργίας Ανθρώπου είναι αυτή την οποία µόλις περιέγραψα.
Ας δούµε τώρα τι συµβαίνει κατά την στιγµή του θανάτου,
δηλαδή την στιγµή µιας δράσεως αποσυνθετικής, εντός της
συστατικής καταστάσεως του Ανθρώπου, που ήδη
περιγράψαµε.
Θα ήταν φυσικό να θεωρήσουµε ότι ο νεκρός, κατά την
ανωτέρω θεωρία, µας δίνει την αντίληψη ενός αποχωρισµού του
Όντος από του µη-Όντος.

Η αντίληψη αυτή έχει καταστεί ένα είδος παράδοσης στον

βέβηλο κόσµο των θρησκειών. «Η ψυχή εγκαταλείπει το
σώµα», «το πνεύµα εγκαταλείπει την ύλη», των
πνευµατιστών… Αυτές είναι εκφράσεις που περικλείουν ένα
µεγάλο παράδοξο, διότι πώς είναι δυνατόν να λάβει χώρα στο
δηµιουργηµένο Σύµπαν µια τέτοια αποσύνθεση, χωρίς να
διακυβεύεται η κατάσταση του Όντος και η Πρώτη Αιτία;

4
Το αδρανές πτώµα το οποίο κείται προ των οφθαλµών µας,
φαινοµενικά στερούµενο κινήσεων, κατέχει εντός του τόση
ζωή, όση και ένα φυτό, περισσότερη δε ζωή από ένα ορυκτό. Το
φαινόµενο λοιπόν του θανάτου δεν είναι το αποτέλεσµα ενός
αποχωρισµού δύο αρχών που συγκροτούν το Σύµπαν αλλά η
αποχώρηση µιας επιβίωσης, που κατοικοεδρεύει εντός µίας
µορφής ζωής.
∆εν υπάρχει λόγος να σας αναφέρω τις άκαρπες προσπάθειες τις
οποίες κατέβαλαν οι αλχηµιστές, οι χηµικοί και οι φυσικοί για
να σκοτώσουν την ύλη.
Ο Θάνατος, λοιπόν, µπορεί να µπει στην ίδια κατηγορία µε
κάποια θαλάσσια φυτά (όπως το κοράλι), που ανήκουν σε δύο
βασίλεια, το ορυκτό βασίλειο και το φυτικό βασίλειο, και τα
οποία, χάρις στον µικροοργανισµό ο οποίος ζει εντός τους,
γονιµοποιούνται και αυξάνονται. Μόλις δε ο µικροοργανισµός
τα εγκαταλείψει, αυτά καθίστανται στείρα και αµετάβλητα,
µέχρις ότου το ανθρώπινο χέρι τα σπάσει για να τα κρεµάσει
στους γυναικείους λαιµούς ή µέχρις ότου η ζωή, η αιώνια αυτή
κίνηση, τα αγγίξει για να τα αποσυνθέσει και να τους
προσδώσει νέα µορφή.
Έτσι, ο θάνατος, στον Άνθρωπο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η
απόσυρση του ίδιου του Ανθρώπου από το ορατό του
περικάλυµµα, προς άγνωστα πεπρωµένα.

Ο αποσαρκωµένος Άνθρωπος συνίσταται, όπως και ο

ενσαρκωµένος Άνθρωπος, από τρεις αρχές και τέσσερις
καταστάσεις, που µπορούν, µετά θάνατον, να διατηρήσουν
στους κόλπους της τέταρτης καταστάσεως την µορφή του
περικαλύµµατος που ο Άνθρωπος µόλις εγκατέλειψε.

Ο αποσαρκωµένος Άνθρωπος δεν είναι ακόµα µορφή

αµετάβλητη και αιώνια, ενώ δε ευρίσκεται εκτός του υλικού
περικαλύµµατος, υπόκειται σε νέα αποσύνθεση, η οποία, την
φορά αυτή, µπορεί να είναι ολέθρια για την κατάσταση του Εγώ
του Όντος του.

Κατά συνέπεια, οι διάφορες εµφανίσεις ανθρώπων που έχουν

5
πεθάνει, οι οποίες επί αιώνες τροµοκρατούσαν τους ζωντανούς,
οι διαµεσιτικές εµφανίσεις, οι οπτασίες των εκστατικών, οι
απότοµοι και άνευ λόγου εµφανίσεις, δεν αποτελούν διόλου
απόδειξη της αθανασίας του Ανθρώπου µετά την αποσάρκωσή
του, διότι, όπως η παρουσία ενός ανθρώπου ανάµεσά µας επί
πολλά έτη δεν αποτελεί απόδειξη της αθανασίας του, έτσι και η
εµφάνιση ενός αποσαρκωµένου στους ζωντανούς, δεν µπορεί να
είναι απόδειξη της αθανασίας του.

Ο αποσαρκωµένος Άνθρωπος ζει στην «τρεφόµενη Φύση» για

κάποιο χρονικό διάστηµα, κατά το µάλλον ή ήττον µακρύ,
αναλόγως της φθαρτότητας της αρχής του µη-Όντος και των
δύο συγγενικών της καταστάσεων, δηλ. της αιθερικής ή
νευρικής και της αισθητηριακής. Τα όντα αυτά (οι
αποσαρκωµένοι άνθρωποι), καθώς κολυµπάνε µέσα στην
αιθερική µάζα της «τρεφόµενης Φύσης», συντηρούν την
υπόστασή τους δι’ αφοµοιώσεως.
Αυτός ήταν και ο λόγος της λατρείας των νεκρών από τους
αρχαίους. Μετά από κάποιο χρόνο επέρχεται η φθορά της
τετάρτης καταστάσεως, ο δε αποσαρκωµένος, καθώς υφίσταται
νέα σηµαντική αλλοίωση, παρόµοια µε την πρώτη,
απαιθερώνεται, πεθαίνει για δεύτερη φορά, και ανέρχεται ξανά
στην περιοχή της «τρέφουσας Φύσης». Εκεί είναι η περιοχή των
µεταµορφώσεων, τροµερή για όσους εισδύουν µέσα σ’ αυτή
φέροντας εντός τους την φθαρτότητα.
Νόµοι αµείλικτοι έλκουν τα όντα και δια της αισθητηριακής
τους φύσης, τα ξεδιαλέγουν. Εκεί, οι αποσαρκωµένοι και
απαιθερωµένοι υφίστανται το αποτέλεσµα της µεταµορφώσεως,
υπό την έννοια ότι, εάν συνίστανται από στοιχεία φθαρτά,
αποκαθαίρονται, νέα δε και αγνά στοιχεία έρχονται να
αντικαταστήσουν αυτά που έχουν φθαρεί.
Και ο Άνθρωπος, έχοντας καταστεί νέος και χωρίς να µοιάζει σε
τίποτε µε την παρελθούσα εικόνα του, προβαλλόµενος από
αυτούς τους Νόµους µέσα στους υλικούς κόσµους, επενδύεται
ένα νέο περίβληµα και αναλαµβάνει εκ νέου την δραστηριότητά
του, µε τις λύπες της και τους πόνους της, και ξαναρχίζει την
ξέφρενη πορεία του προς αναζήτηση της ευτυχίας.

6
Μη νοµίζετε, κυρίες και κύριοι, ότι αυτά τα οποία µόλις σας
είπα είναι µία «ιστοριούλα» για να κινήσει το ενδιαφέρον του
κόσµου. Πρόκειται περί πραγµατικότητας που βασίζεται πάνω
σε νόµους άγνωστους στον περισσότερο κόσµο, αλλά πολύ
γνωστούς σε λίγους εκλεκτούς, οι οποίοι στοιχειώνουν τις
γήινες περιοχές από των απωτάτων χρόνων.
Τα γεγονότα τα οποία ανέφερα εµπίπτουν στην δεύτερη
κατηγορία των συµπαντικών νόµων, των αποκαλουµένων
«Αισθητηριακών Νόµων». Η πρώτη κατηγορία είναι η των
«Συνειδητών Νόµων», η δε τρίτη, η των Μηχανικών ή, επί το
προσφυέστερο, των καλουµένων «Νόµων Αρµονίας».
Η παρουσίαση των Νόµων αυτών θα µας παρέσυρε πολύ
µακριά, ασφαλώς, όµως, θα επανέλθουµε.

Επί του παρόντος, ας συνοψίσουµε την παρουσίασή µας, από

την οποία προκύπτει ότι ο άνθρωπος πεθαίνει δια του πρώτου
θανάτου, αποσαρκωνόµενος. Σε αυτή την κατάσταση ζωής
διατηρεί, όπως και προηγουµένως, την προσωπικότητά του.
Στην συνέχεια, πεθαίνει για δεύτερη φορά, απαιθερωνόµενος.
Στο τρίτο αυτό στάδιο χάνει την προσωπικότητα του Εγώ του
και καθίσταται απρόσωπος, ως συνέπεια των µεταµορφώσεων
τις οποίες υφίσταται δια της καθάρσεως της αισθητηριακής και
της διανοητικής του καταστάσεως.
Αδελφοί µου και αδελφές µου επί της Γης, µην απελπίζεστε
ακούγοντας τα λόγια µου αυτά, διότι ό,τι µόλις σας είπα, δεν
αγγίζει παρά µόνο µίαν όψη του θανάτου. Υπάρχει και µία άλλη
[όψη], προς την οποία θα µπορούσαν να στραφούν οι ελπίδες
µας για την αθανασία.
Καθώς, ο άνθρωπος, περιερχόταν από την συνειδητότητα στην
ασυνειδητότητα, περνώντας από τα στάδια τα οποία µόλις σας
ανέφερα, έφθανε, στο τέλος µακρών περιόδων κύκλων, στον
βαθµό εκείνης της τελειότητας η οποία έκανε τις καταστάσεις
του όντος του, εξαγνισµένες [πλέον], να φθάσουν στον βαθµό
της αφθαρσίας, έτσι ώστε, διερχόµενος από τα διάφορα στάδια,
ο Άνθρωπος να διατηρούσε την συνειδητότητα του Εγώ και της
προσωπικότητάς του.

7
Τέτοια ήταν η πρώτη αγωνία της ανθρώπινης ζωής πάνω στην
φτωχή µας Γη, µέχρις ότου οι Θείοι Απεσταλµένοι ήλθαν για να
τραβήξουν τον άνθρωπο από την οδό της πλάνης και να τον
κατευθύνουν στην οδό που οδηγεί στην αθανασία.

Πολλές γενεές ανασύρθηκαν από το µηδέν και την

απροσωποποίηση. Κατά δε τους ενδιαµέσους σταθµούς των
διαφόρων τούτων αναστάσεων, λόγω του ηθικού νόµου της
ζωής και του θανάτου, ο άνθρωπος [πολλές φορές] παρεξέκλινε
από την οδό την οποίαν του χάραξαν οι Θείοι Απεσταλµένοι.

Ο Θεός, ο ενσαρκωθείς Λόγος, ήρθε µε την σειρά Του για να

µαστιγώσει δια του δηµιουργικού Του Λόγου την διαφθορά και
µε µια περίλαµπρο χειρονοµία θριάµβου, αγάπης και
αυταπάρνησης, ανέβηκε τον Γολγοθά, την συµβολική οδό της
σωτηρίας.
Οι Άνθρωποι Τον ακολούθησαν. Τον ακολουθούν, όµως,
πάντοτε;
Αυτός είναι ο λόγος της αταξίας της τωρινής ανθρωπότητας.
Η φυλή των αθανάτων εξαφανίζεται επί της Γης, και από τα
µέσα του περασµένου αιώνα (19ου) η επιφάνεια της Γης µας
καλύπτεται από δυστυχείς θνητούς.

Άνθρωποι της επιστήµης, άνθρωποι της ύλης, οι προσπάθειές

σας είναι άχρηστες, διότι η σύγχυση σας περιµένει στο τέρµα
της υπάρξεώς σας!
∆εν θα βρείτε σε µόνη την Επιστήµη εκείνο που θα έχετε
ανάγκη, προκειµένου τα έργα σας να ζήσουν: την Αθανασία!
Τα έργα σας, που φαινοµενικά είναι ένας θρίαµβος της ευφυΐας,
αλλά κηλιδώνουν µε την υλική τους λάµψη την απλή και αγνή
ηθική, είναι έργα φθαρτά και καταστρεπτικά...
Οι εµπνεύσεις σας, σας έρχονται από τα βάθη της σκοτεινής
Γης, τα δε αποτελέσµατά τους εκεί ξαναγυρίζουν.
Ιδού, κυρίες και κύριοι, ο αφορισµός τον οποίο µπορούµε να
εξακοντίσουµε προς εκείνους που αρνούνται την αθανασία και
τιµούν την υλιστική επιστήµη, ικανή να εξορίσει την Ηθική.

8
Σας µίλησα για τους Θείους Απεσταλµένους και, µε λίγες
λέξεις, αναφέρθηκα παρεµπιπτόντως στην ύπαρξη µίας οδού
ικανής να τελειοποιήσει τον άνθρωπο και να του εξασφαλίσει
την αθανασία.
Η ανάγκη του κειµένου µού επέβαλε κάποια ασάφεια
εκφράσεως, γι’ αυτό και σπεύδω να γίνω σαφέστερος,
παρουσιάζοντάς σας την φύση της οδού που µπορεί να
εξασφαλίσει την αφθαρσία στις συστατικές καταστάσεις του
ανθρώπου και, κατά συνέπεια, την αθανασία του Εγώ του και
της προσωπικότητάς του.
Βεβαίως, δεν είµαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο πλέον άξιος για να
σας µιλήσω γι’ αυτήν την οδό, ούτε θα είµαι και ο τελευταίος.
Εν πάση, όµως, περιπτώσει, είµαι βέβαιος ότι είµαι ο λιγότερο
ενδεδειγµένος.

Η Οδός της Αθανασίας είναι η Οδός της Αγάπης, και όταν ο

Θεάνθρωπος κραύγαζε στις άκρες των δρόµων και στα όρια των
ερήµων: «Άνθρωποι, να είστε αδελφοί και ν’ αγαπάτε
αλλήλους, όπως κι εγώ σας αγάπησα, διότι σ’ αυτό έγκειται η
Σωτηρία, και [έτσι] θα µετάσχετε όλοι στην βασιλεία των
Ουρανών», εννοούσε τα εξής: «Άνθρωποι, εξαγνίστε όλες τις
καταστάσεις του όντος σας, που ταράζονται από ξένα προς
την φύση σας στοιχεία, τα οποία δηµιουργούν εντός σας το
µίσος και την διαστροφή, τα οποία εξασθενούν την
δεκτικότητά τους στην επίδραση των Συνειδητών και
Αισθητηριακών Νόµων.
Επιδοθείτε, δια της Αγάπης και όλων των κατηγορηµάτων
της, στο να δηµιουργήσετε εντός σας τις αρετές του Καλού,
της Καλωσύνης και της Ελεηµοσύνης, έτσι ώστε, την στιγµή
της διέλευσής σας µέσα από τα διαδοχικά στάδια της ζωής,
µέσα στην «τρεφοµένη» και την «τρέφουσα Φύση», να µην
εκµηδενισθείτε από τους «Φύλακες του Κατωφλίου», που
αναφέρονται στις αρχαίες παραδόσεις.
(Αυτή είναι, επίσης, και η συµβολική σηµασία του ∆ικαστηρίου
του Όσιρι στους Αιγυπτίους και της χριστιανικής Κολάσεως.)
Πρώτη σας φροντίδα, κατά την γήινη ύπαρξή σας, ας είναι η
εξασφάλιση της αθανασίας του Εγώ σας και της

9
προσωπικότητάς σας, δια της εξυγιάνσεως των καταστάσεών
σας, µέσω µιας ζωής αγνών ηθών και δηµιουργώντας εντός
σας τις ακατάλυτες αρετές της Αγάπης. Φθάνοντας δε στο
τέρµα της υλικής σας υπάρξεως, θα µπορέσετε να
αντιµετωπίσετε τον θάνατο µε γαλήνη και χαρά, διότι, τότε, ο
θάνατος θα σηµαίνει για σας µεν Ανάσταση, για δε τα
πεπρωµένα σας Αθανασία».

Αφού, λοιπόν, καθορίσαµε τα αποτελέσµατα των νόµων της

Ζωής και του Θανάτου καθώς και τις µετενσαρκώσεις που
προκύπτουν από την ατέλεια της φύσεώς µας, ας περάσουµε σε
µιαν άλλη θεώρηση των µετενσαρκώσεων, θέτοντας στους
εαυτούς µας την ακόλουθη ερώτηση: «Κάθε άνθρωπος, ο
οποίος έφτασε στην Αθανασία του Εγώ του και της
προσωπικότητάς του, µετενσαρκώνεται; Και, σε αυτή την
περίπτωση, ποιες θα ήσαν οι συνθήκες και οι λόγοι της
µετενσαρκώσεώς του;» Στην ερώτηση αυτή θα απαντήσω
καταφατικά.

Ο άνθρωπος, έχοντας φτάσει στον βαθµό της αθανασίας του

Εγώ του και της προσωπικότητάς του, µετενσαρκώνεται κάτω
από την επιρροή των Συνειδητών Νόµων, για να τελειοποιήσει
την διανοητική του κατάσταση, διότι το Εγώ µας, όντας µια
εκπόρευση ενός Εγώ πολλαπλασίως ανώτερου του δικού µας,
τείνει, λόγω της καταγωγής του, να προσοµοιάσει προς την
διανοητική εικόνα του γεννήτορά του και να πλησιάσει προς
Αυτόν, χωρίς να συγχωνευθεί εντός Του.

Ο άνθρωπος, ο οποίος δια της Αγάπης έφτασε στην αφθαρσία

της καταστάσεως του Sens του, θα µετενσαρκωθεί για να
αποκτήσει την τελειότητα της διανοητικής του καταστάσεως δια
της Σοφίας.
Αυτές οι µετενσαρκώσεις που ενεργούνται από τους
Συνειδητούς Νόµους, δεν υπόκεινται στις ταραχές και τις
αταξίες της υλικής ζωής, τα δε ανθρώπινα όντα τα οποία
διέρχονται τούτο το στάδιο της εξελίξεώς τους, παρά τις
ταλαιπωρίες στις οποίες ο αντίπαλος αρέσκεται να τα

10
υποβάλλει, προχωρούν στην οδό της ανόδου µε γαλήνη,
βεβαιότητα και περιφρόνηση για τους κακολόγους.
Η προηγούµενη φύση των µετενσαρκώσεων είναι ατοµική και
όχι οµαδική, ενώ η φύση των µετενσαρκώσεων που έχουν
σκοπό την τελειοποίηση της διανοητικής καταστάσεως, αν και
παραµένει ατοµική, έχει, εν τούτοις, συλλογικό χαρακτήρα της
φυλής. Πραγµατικά, τα όντα τα οποία έφθασαν σε έναν
καθορισµένο βαθµό νοητικότητας ή τελειότητας της
διανοητικής τους καταστάσεως, µετά τον υλικό τους θάνατο ή
την αποσάρκωσή τους, ανέρχονται σε µία περιοχή που
βρίσκεται πάνω από την περιοχή της «τρέφουσας Φύσης», η
οποία, κατά την Εωνική ∆οξασία, αποκαλείται «το Ουράνιο
Σώµα», αιωνία κατοικία των Γεννητόρων, σε αντίθεση προς το
«Κοσµικό Σώµα», κατώτερο ή ανώτερο, όνοµα µε το οποίο, η
ιδία ∆οξασία, χαρακτηρίζει τις περιοχές της «τρεφόµενης» και
«τρέφουσας Φύσης», που αναφέρθηκαν σ’ αυτή την οµιλία.
Φθάνοντας στο Ουράνιο Σώµα, περιµένουν εκεί την έλευση της
φυλής τους και την ύψωσή της προς περιοχές του
δηµιουργηµένου Σύµπαντος περισσότερο τακτοποιηµένες και
εναρµονισµένες.

Τόσο στον πνευµατισµό όσο και στον αποκρυφισµό, υπήρξε µία

θεωρία, κατά την οποία ο Άνθρωπος, κατά τις διαδοχικές του
µετενσαρκώσεις, µεταφερόµενος από έναν κατώτερο πλανήτη
σε έναν ανώτερο πλανήτη του ηλιακού µας συστήµατος και
ακολουθώντας την πορεία της εξελίξεώς του, εισχωρούσε στην
καρδιά του Σύµπαντος.

Η θεωρία αυτή, αναφερόµενη ιδιαιτέρως στις µεταναστεύσεις

του ανθρώπου εντός του ηλιακού µας συστήµατος, επεκράτησε
διότι σφάλλει από την βάση της.
Το ηλιακό µας σύστηµα, όπως άλλωστε και όλα τα άλλα, είναι
ένα ακέραιο σύνολο, όλα δε τα µέρη που το αποτελούν, ακόµα
και τα πλέον ελάχιστα, έχουν µεταξύ τους µια σχέση και µια
συγγένεια πολύ καθορισµένες.

Η Ορφική και Πυθαγόρειος Αστροσοφία και η Χαλδαιο-

11
Αιγυπτιακή Αστρολογία, µας έµαθαν την ισχυρή δράση των
πλανητών τόσο µεταξύ τους, όσο και επί των δηµιουργηµένων
όντων τα οποία ζουν πάνω τους.
Από τις ίδιες αυτές επιστήµες γνωρίζουµε τις ανεξίτηλες
υπογραφές των αστέρων, τόσο τις ψυχικές όσο και τις υλικές,
τις οποίες φέρουν τα όντα κατά την υλική τους ύπαρξη.
Εποµένως, εκείνος ο οποίος φέρει την σφραγίδα του Κρόνου,
του ∆ία ή του Άρη, πραγµατοποιεί τα αποτελέσµατά τους χωρίς
να είναι υποχρεωµένος να υποβληθεί στην διαστρική αυτή
µετανάστευση.
Εξ άλλου, εάν επί του πλανήτη µας, ο οποίος δεν είναι και ο
λιγότερο σηµαντικός, ερχόντουσαν να µετενσαρκωθούν
αυτόχθονες από κατώτερους του δικού µας πλανήτες, θα είχαµε,
λόγω του νόµου της αναµνήσεως, µίαν βαθύτερη υλική
αντίληψη της καταστάσεως και των πραγµάτων τα οποία
βρίσκονται στους πλανήτες αυτούς.

Η απόδειξη είναι ότι η επιστήµη της Αστρονοµίας, ως τις µέρες

µας, ούτε στιγµή δεν δέχθηκε, αντίθετα προς όλες τις άλλες
επιστήµες, µια υπόθεση, αλλά µόνον δήθεν βεβαιότητες, που
προερχόντουσαν από φαινοµενικά αποτελέσµατα των
υπολογισµών.
Όσον αφορά στην θεωρία περί Μετενσαρκώσεως του ανθρώπου
σε περιοχές του δηµιουργηµένου Σύµπαντος αποµακρυσµένες
και ανώτερες, αυτή θα ήταν παραδεκτή, αν εθεωρείτο ως
οµαδική και ως υπηρετούσα την δίοδο προς την
Επανενσωµάτωση.

Τέτοιες είναι, κυρίες και κύριοι, οι γενικές θεωρήσεις που

αφορούν την µετενσάρκωση του ανθρώπου. Αλλά δεν τελείωσα
ακόµη. Έχω να πραγµατευθώ και δευτερεύουσες θεωρήσεις,
που είναι πιο ελκυστικές και που εξευγενίζουν την φύση του
ανθρώπου στην κατάσταση τελειότητάς του.
Ο αρχέγονος άνθρωπος, έχοντας υποστεί τριάντα κύκλους
µετενσαρκώσεως εµπλεγµένης µε τον διπλό θάνατο, έφθανε
στην κατάσταση της αφθαρσίας και εισέδυε σε ένα Σώµα
ανώτερο από το Κοσµικό Σώµα, δηλαδή σε ένα επίπεδο

12
ανώτερο του αστρικού επιπέδου των αποκρυφιστών, πάνω από
την «τρεφοµένη» και την «τρέφουσα Φύση», και το Εγώ του,
καθιστάµενο κατά κάποιον τρόπο αθάνατο, συνέχιζε την
εξέλιξή του µέσα σε συνθήκες που απέκλειαν τις ανάγκες, πηγές
των πόνων µας µέσα στην ύλη.
Η εξέλιξη των όντων αυτών κατορθωνόταν αφ’ ενός µεν µε τα
αποτελέσµατα της δραστηριότητας των όντων που ζούσαν στα
κατώτερα επίπεδα, αφ’ ετέρου δε µε την δραστηριότητα των
όντων τα οποία ζούσαν στο ανώτερο από το δικό τους επίπεδο.

Μεταξύ των αρχαίων λαών υπήρχε ένας, ο αιγυπτιακός λαός, ο

οποίος, εµποτισµένος από βαθύτατη αγάπη προς τους
προγόνους του, διέπραξε ένα σοβαρό σφάλµα.
Στην Αίγυπτο, η µετενσάρκωση ήταν γνωστή µε πολλή
ακρίβεια στην τάξη του ιερατείου, το οποίο αποτελούσε
ταυτόχρονα τον πυρήνα των Σοφών και των Μυηµένων της
εποχής εκείνης.
Ο θρύλος των εβδοµήντα δύο µεταµορφώσεων του Όσιρη, η
«οµηρική» µάχη µεταξύ του Ώρου και του Σηθ για την σωτηρία
και την ανάσταση του πατέρα του [Ώρου], είναι τεκµήρια
πειστικά για τις γνώσεις τις οποίες κατείχαν οι Αιγύπτιοι περί
της µετενσαρκώσεως.
Η αλήθεια όµως αυτή αποκρυπτόταν επιµελώς από τους
βέβηλους, η δε κατώτερη τάξη του κλήρου την αντιλαµβανόταν
πολύ εσφαλµένα.
Κατά την ∆' Αιγυπτιακή δυναστεία, δηλαδή 6.000 έτη π.Χ., µία
κακή ερµηνεία της δοξασίας της µετενσαρκώσεως και ο φρικτός
φόβος του διπλού θανάτου, οδήγησαν τους Αιγυπτίους στην
ταρίχευση των νεκρών τους για να αποφύγουν τον φοβερό αυτό
θάνατο.
Η εωσφορική αυτή σύλληψη, που εφαρµόσθηκε από ανθρώπους
ισχυρούς σε Σοφία, όπως ήταν οι Αιγύπτιοι Σοφοί, κατάφερε
ένα τροµερό πλήγµα εναντίον των Αισθητηριακών Νόµων που
δρούσαν επί της Γης µας. Τα αποτελέσµατα του πλήγµατος
αυτού γίνονται αισθητά πάνω στην σύγχρονη ανθρωπότητα.
Επιτρέψτε µου να σταθώ στο ζήτηµα αυτό, διότι θεωρώ ότι τα
πεπρωµένα της φυλής µας, της λευκής φυλής, είναι πολύ

13
συνδεδεµένα µε αυτό.
Όταν στους Σοφούς της Αιγύπτου έγινε η αποκάλυψη περί του
δευτέρου θανάτου, η αγάπη προς τους προγόνους, ήδη
βαθύτατα ριζωµένη στην αιγυπτιακή ψυχή, πληγώθηκε βαθιά.
Πώς ήταν δυνατόν, ο σεβάσµιος αυτός γέροντας, ο πλήρης
σοφίας, καλωσύνης και αγάπης, ο πλήρης συµπόνοιας για τους
εξαθλιωµένους και τους δυστυχείς, να πεθάνει, να διαλυθεί και
να εξαφανισθεί για πάντα; Και ο ευλαβής απόγονος του νεκρού
διαλογιζόταν µε οδύνη µπροστά στο αναπότρεπτο τούτο
γεγονός.

Ο Φθά-Σοκαρίς, ο Αιγύπτιος Εωσφόρος, χρησιµοποιώντας µιαν

υπέρτερη δύναµη επί του Άνουβη, του θεού των νεκρών,
αποκάλυψε στους ανθρώπους, µέσω αυτού του τελευταίου, το
µέσο που αποτελούσε την σωτηρία των νεκρών τους από τον
δεύτερο θάνατο, και ιδού ποιο ήταν αυτό:
Κάθε νεκρός του οποίου το υλικό σκήνωµα διατηρούσε ακέραιη
την µορφή του, είχε την ικανότητα να ζει και να αποφεύγει τον
δεύτερο θάνατο µετά από κάποιον τελετουργικό τύπο, που
συνέδεε ξανά τον πεθαµένο µε το υλικό του σώµα.
Ο Άνουβις, όχι µόνον αποκάλυψε την εωσφορική αυτήν
αλήθεια στους Αιγυπτίους, αλλά, ακόµα, τους έδωσε και τα
υλικά µέσα για να διατηρήσουν αιώνια τα πτώµατα των νεκρών
τους µε την µουµιοποίηση.
Πρώτη λοιπόν φροντίδα των Αιγυπτίων ήταν να παραδώσουν το
σώµα των αγαπηµένων τους, που χάθηκαν, στους ταριχευτές για
να το προφυλάξουν από κάθε καταστροφή. Ταυτόχρονα, όσοι
από αυτούς ήταν πλούσιοι, παράγγελναν σηµαντικό αριθµό
οµοιωµάτων του αποθανόντος, στους γλύπτες της
Νεκροπόλεως. Τα αγάλµατα αυτά τοποθετούνταν µέσα σε έναν
θολωτό τάφο, τον οποίον οι σηµερινοί Άραβες που ενεργούν τις
ανασκαφές αποκαλούν «Σερντάµπ» και ο οποίος βρισκόταν
κοντά στον τάφο της µούµιας. Κι αυτό για την χειρότερη
περίπτωση, ώστε αν η πραγµατική µούµια, για τον έναν ή τον
άλλο λόγο, καταστρεφόταν, η ψυχή του νεκρού να µπορούσε να
καταλάβει ένα από αυτά τα αγάλµατα για να συνεχίσει την
ύπαρξή της.

14
Το καθεστώς της µουµιοποίησης επεκράτησε για 6.500 χρόνια,
γι’ αυτό και το αιγυπτιακό έδαφος είναι γεµάτο από αναρίθµητα
αγάλµατα, πάνω στα οποία ήταν σκλαβωµένα χιλιάδες όντα,
καταδικασµένα να ζουν µια ύπαρξη ακόµα πιο οδυνηρή από
εκείνη του δευτέρου θανάτου.

Στις αρχές του περασµένου αιώνα (19ου), καθώς η

αρχαιολογική επιστήµη έστρεψε τις προσπάθειές της προς την
Αίγυπτο, εξερεύνησε το έδαφός της και έφερε στο φως
εκατοντάδες χιλιάδων µουµιών, οι οποίες και κάηκαν, για να
αποφευχθούν επιδηµίες και για να απολυµανθεί η χώρα.
Το γεγονός αυτό, φαινοµενικά ασήµαντο, προκάλεσε
αναστάτωση στο Κοσµικό Σώµα, το ονοµαζόµενο «Αστρικό
πεδίο» από τους νεώτερους αποκρυφιστές.
Όσοι Μυηµένοι είχαν την δυνατότητα να εισδύουν στο πεδίο
αυτό, βρέθηκαν µπροστά σε τροµακτικά θεάµατα. Οι
Αισθητηριακοί Νόµοι, καθώς ανέκτησαν την υπεροχή τους,
άρπαξαν τα όντα αυτά, που είχαν καταδικαστεί από τους
απογόνους τους σε µιαν επίπλαστη αθανασία, για να τα κάνουν
να υποστούν την κανονική µοίρα της µετενσαρκώσεως µετά τον
νέο θάνατο. Έτσι, κατά το τελευταίο τρίτο του περασµένου
αιώνα (19ου), µια καταστρεπτική πνοή έπνευσε πάνω στην
λευκή φυλή. Η επιστήµη ετέθη κάτω από την αιγίδα του
υλισµού, τα δε µνηµεία της χριστιανικής ηθικής άρχισαν να
ανατρέπονται ένα προς ένα, αργά αλλά σταθερά. Το γεγονός
αυτό οφείλεται στην οµαδική µετενσάρκωση της Αιγυπτιακής
φυλής στον κόσµο του βορείου και δυτικού πολιτισµού,
[έκτοτε] δε το πρωτόγονο πνεύµα του βεβήλου, επενδεδυµένο
µε την επιστήµη, καταδιώκει µε µανία την πνευµατικότητα.
Αφού µακρηγόρησα στην περίπτωση αυτήν της
µετενσαρκώσεως των Αιγυπτίων, επανέρχοµαι στις
δευτερεύουσες θεωρήσεις περί της µετενσαρκώσεως.

Οι Συνειδητοί Νόµοι, γνωστοί µε το εξωτερικό όνοµα της Θείας

Προνοίας, τέθηκαν σε δραστηριότητα για να µετριάσουν τα
ολέθρια αποτελέσµατα της ενσαρκώσεως κατώτερων υλικών
όντων και, την στιγµή κατά την οποία το µίσος, η εκδίκηση, η

15
φιλοδοξία, η αλαζονεία και ο δεσποτισµός µαίνονται πάνω στην
Γη και καταξεσκίζουν τα σπλάχνα της ανθρωπότητας, Όντα που
διαµένουν στο Ουράνιο Σώµα, στην αιώνια κατοικία των
Γεννητόρων, που έχουν αποπερατώσει την εξέλιξή τους, όντα
ανθρώπινα, τέλεια στην ουσία τους, στάλθηκαν πάνω στην Γη,
ταπεινά και αφανή, για να φέρουν την τάξη και την γαλήνη µε
την ανώτερή τους επιρροή, για να κάνουν να αναβιώσει η
Αγάπη και τα ευγενή της χαρακτηριστικά και, τέλος, για να
τραβήξουν έξω από τον επίφοβο κύκλο εκείνους από τους
αδελφούς τους οι οποίοι ανατείνουν προς την οδό της Αλήθειας.

Τα Όντα αυτά, ενσαρκωµένα ξανά, περιπλανώµενα µέσα στο

πλήθος µιας φυλής η οποία τους είναι ξένη και µέσα σε µια
κατάσταση πολύ κατώτερη από την δική τους, έλαβαν, κατά την
εδώ κάθοδό τους, ένα σηµάδι µυστικό και αναλλοίωτο,
χαραγµένο στην ψυχή τους.
Το σηµάδι τούτο είναι ένα αίσθηµα έλξεως, φιλίας και
συµπάθειας προς τους άλλους εντεταλµένους της Θείας
Προνοίας, οι οποίοι βρίσκονται επί της Γης. Και καθώς
περιπλανώνται µέσα στο πλήθος, καλούνται µεταξύ τους,
πλησιάζουν ο ένας τον άλλον και συναθροίζονται, ωθούµενοι
από το µυστικό τούτο κίνητρο, το οποίο είναι το σηµάδι της
µετενσαρκώσεώς τους, και εκπληρώνουν την εντολή τους µε
Καλωσύνη, Αγάπη και Ελεηµοσύνη.
Πρεσβεύοντας το πλέον ευρύ πνεύµα αυταπαρνήσεως και
θυσίας, περιµένουν την στιγµή της οριστικής τους
Επανενσωµάτωσης.

Η Σωτηρία του πλησίον µας. Τέτοιος είναι, κυρίες και κύριοι,

ο ευγενής λόγος των δευτερευόντων αιτίων της
Μετενσαρκώσεως.

∆ηµήτριος Σεµελάς

Ο ∆ηµήτριος Σεµελάς (1884-1924), ήταν Έλληνας και γεννήθηκε στην Σηλυβρία της
Ανατολικής Θράκης στις 2 Μαΐου του 1884. Μαθήτευσε στην Γαλλική και την Εµπορική

16
Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Αµέσως µετά πήγε στο Κάιρο, στην Αίγυπτο, όπου εργάστηκε
στην επιχείρηση ενός συγγενούς του. Από το 1903 µέχρι το 1909 περίπου, σπούδαζε Ιατρική
στην Αθήνα.

Το 1910, στο Κάιρο της Αιγύπτου, ο ∆ηµήτριος Σεµελάς γνώρισε το ζεύγος Ευγενίου και
Μαρίας Dupré, που είχαν έρθει από την Γαλλία και όντας εκείνοι Μαρτινιστές, τον έφεραν σε
επαφή µε το Μ.Τ. Μετά από µια αλληλογραφία µε τον Ζεράρ ντ’Ανκώς (“Papus”), ιδρυτή και
πρώτο Μεγάλο ∆ιδάσκαλο του Μ.Τ., µυήθηκε στον Μαρτινιστικό Τάγµα της Αιγύπτου τον
Ιανουάριο του 1911 και ανυψώθηκε σε S I I , µε το µυητικό όνοµα ”Selait Ha”. Στις
28 Μαϊου του 1911 έλαβε Χάρτα για να ιδρύσει και να προεδρεύσει την Μαρτινιστική Στοά
«Ναός των Εσσαίων» Νο. ΙΙΙ, στο Κάιρο, ενώ παράλληλα του ανετέθησαν τα καθήκοντα του
Γενικού Εκπροσώπου του Μ.Τ. για την Αίγυπτο. Ένα Τιµητικό ∆ίπλωµα µε ηµεροµηνία 8
Φεβρουαρίου 1912, µαρτυρά για τις υπηρεσίες του ∆.Σεµελά υπέρ του Μαρτινιστικού
Τάγµατος της Αιγύπτου. Το Μάϊο του 1912, ο Papus ενέκρινε τα «Τυπικά Εισδοχής» στους
διάφορους βαθµούς του Τάγµατος, που συνέγραψε ο ∆.Σεµελάς. Κατά την περίοδο εκείνη,
συνέγραψε και πλήθος µαρτινιστικών µονογραφιών, όπως:

«Οι Αρχές των S I »,

«∆ιαλέξεις περί Αλχηµείας & Καµπαλά»,

«Το Βιβλίο της Αιώνιας Σοφίας»,

«Η επιστήµη των Αριθµών»,

«Τα Θεωρήµατα του ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΙΝΑΚΑ του Αγνώστου Φιλοσόφου»,

«Η Παγκόσµια Κλείδα»,

«Τα Ταρώ της Παγκόσµιας Κλείδας»,

«Μυητικές Αφηγήσεις από την Αρχαία Αίγυπτο», κ.λ.π.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η µαρτυρία του ∆.Σεµελά, ότι κατά την περίοδο των
σπουδών του στην Αθήνα, το 1909, µυήθηκε στην Αττική Σχολή των «Αδελφών της
Ανατολής/Αληθείας», ροδοσταυρικού χαρακτήρα και έγινε καταπιστευµατοδόχος ορισµένων
Ναϊτικών ντοκουµέντων. Λέγεται ότι, αργότερα, µύησε στην Παράδοση αυτή τον Georges
Boge de Lagreze, κι εκείνος στην συνέχεια τον Papus. Ο Robert Ambelain και άλλοι,
αναφέρουν, µεταξύ άλλων πηγών, ως πηγή της Μαρτινεζιστικής-Μαρτινιστικής Παράδοσης
και τους “Rose Croix d’ Orient”, οι οποίοι υποτίθεται ότι ιδρύθηκαν στην Κωνσταντινούπολη
το 1090, µε Πάτρωνα τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Κοµνηνό και συνδέονται µε το "Ordres des
Chevaliers EASIA-EASIE" (‘Eques A Santo Iohanne Apocalypta - Eques A Sancto
Iohanne Evangelista’) το οποίο αναδιοργανώθηκε κατά το 1750 και έπειτα, γύρω στο 1780
και του οποίου η έδρα ήταν βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη. O Ρενέ Γκενόν αναφέρει ότι, οι
αυθεντικοί Ροδόσταυροι είχαν αποσυρθεί «στο βασίλειο του Πατρός Ιωάννη στην Ανατολή».
O A.E.Waite επίσης, δίνει πληροφορίες για τους “Initiated Brothers of ASIA”.

17
Μετά το 1915 ο ∆.Σεµελάς εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Τον Σεπτέµβριο του 1916 ο Papus,
τον συµπεριέλαβε στις διαµεσολαβητικές συνοµιλίες µεταξύ του Μαρτινιστικού Τάγµατος και
της Ανεξάρτητης & Κανονικής Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας και των γαλλικών αποικιών
(G.L.N.I.R., Ιδρ. 1913) [του «Ανορθωµένου Σκωτικού Τύπου» - “Rite Ecossais Rectifié”],
για την σύσταση µιας Τεκτονικής Στοάς µόνον για Μαρτινιστές, µε το όνοµα “La France” .
Το έργο αυτό αναβλήθηκε εξαιτίας του Πολέµου και θα λάβαινε σώµα µόνον µετά την
αποσάρκωση του Papus και το πέρας των εχθροπραξιών. Στις 25 Σεπτεµβρίου του 1916,
έγινε δεκτός στο «Καµπαλιστικό Τάγµα του Ροδοσταύρου». Μετά την αποσάρκωση του Papus
(25 Οκτωβρίου 1916), ιδρύει την «Ανεξάρτητη Οµάδα Μαρτινιστικών Μελετών» (G.I.E.M.)
και ανοίγει πάλι στο Παρίσι, το Περιστύλιο “INRI”, απογυµνωµένο από τον τεκτονικό του
χαρακτήρα, του οποίου τώρα ο κορµός ήταν S I που συνδέονταν µε το Τ.Κ.Α.

Το Τάγµα του Κρίνου και του Αετού (Τ.Κ.Α.) ιδρύθηκε το 1915 στο Κάιρο, από την Μαρία
Ντυπρέ και τον ∆.Σεµελά. Το 1919 ο ∆.Σεµελάς, ανέλαβε ως Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του
Τ.Κ.Α. και άφησε ως καταπίστευµα την µαρτινιστική και ροδοσταυρική του παρακαταθήκη στο
Τάγµα αυτό, µε σκοπό να επιτευχθεί µια σύνθεση των επί µέρους Έργων. Κατά την
ανασυγκρότηση του Τ.Κ.Α. από τον ∆.Σεµελά το 1919, υπογράφηκε µια Συνθήκη Συµµαχίας
µε τον Victor Blanchard (1877-1953), η οποία όµως διακόπηκε σύντοµα. Τελικά, στις
3.1.1921, ο Victor Blanchard ίδρυσε το «Συναρχικό Μαρτινιστικό Τάγµα» («Ordre
Martiniste & Synarchique»).

Ο ∆ηµήτριος Σεµελάς, αποσαρκώθηκε µετά από µια βαριά φυµατίωση, στο Σανατόριο του
Durtol της Γαλλίας, στις 5 Αυγούστου 1924.

(Από τα Λόγια και τα Γραπτά του ∆ηµητρίου Σεµελά.)

- Pierre Geyraud, «Les Petites Eglises de Paris», 1935 ; «Les Societes Secretes de Paris», 1938 ;

- Serge Caillet, « Semelas, Papus et les freres d’Orient », L’Esprit des choses, n° 10/11, 1995, pp.
106-112.

- Robert Amadou, « Intermede sur Semelas – Selait-Ha – Deon », L’Esprit des choses, n° 12, 1995,
pp. 11-15 ;

- Christian Rebisse, « Le Pantacle et le Lys. Deux martinistes en Egypte : D. P. Semelas et Eugene

Dupre», Pantacle, n° 4, janvier 1996, pp. 35-48;

- A.E.Waite, “A New Encyclopaedea of Freemasonry”;

- Ρενέ Γκενόν, «Επισκοπήσεις επί της Μυήσεως».

18
19