2. Επιστoλεσ Επι Τoυ Απoκρυφιστικoυ Διαλoγισμoυ

ΕΠΙΣΤOΛΕΣ ΕΠΙ ΤOΥ
ΑΠOΚΡΥΦΙΣΤΙΚOΥ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟΥ
ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ
ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ
Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή

Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού
Η Συνείδηση του Ατόμου
Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός
Το Φως της Ψυχής
Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της
Από τη Διανόηση στην Ενόραση
Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας
Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά
Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος Ι
Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος ΙΙ
Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας
Η Επανεμφάνιση του Χριστού
Το Πεπρωμένο των Εθνών
Γοητεία: Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα
Τηλεπάθεια και ο Αιθερικός Φορέας
Η Ατελείωτη Αυτοβιογραφία
Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή
Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας
Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων:
Τόμος Ι – Εσωτερική Ψυχολογία
Τόμος ΙΙ – Εσωτερική Ψυχολογία
Τόμος ΙΙΙ – Εσωτερική Αστρολογία
Τόμος IV – Εσωτερική Θεραπευτική
Tόμος V – Oι Ακτίνες και οι Μυήσεις
ΕΠΙΣΤOΛΕΣ ΕΠΙ ΤOΥ
ΑΠOΚΡΥΦΙΣΤΙΚOΥ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
Παραληφθείσες και εκδοθείσες υπό της

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ
LUCIS PUBLISHING COMPANY

113 University Place, 11th Floor
P.O. Box 722 Cooper Station
New York, N.Y.
U.S.A. 10276
LUCIS PRESS LTD.

Suite 54
3 Whitehall Court
London SW1A 2EF
U.K.
©
COPYRIGHT BY LUCIS TRUST, 1950
Πρώτη Αγγλική Έκδοση, 1922

Ενδέκατη Αγγλική Έκδοση, 1973
Δέκατη τρίτη Αγγλική Έκδοση, 1979
Η έκδοση αυτού του βιβλίου χρηματοδοτήθηκε από το Κεφάλαιο των

Βιβλίων του Θιβετανού, που συστάθηκε για τη συνεχή διάδοση της διδασκαλίας
του Θιβετανού και της Αλίκης Α. Μπέϊλη.
Αυτό το κεφάλαιο ελέγχεται από τη Lucis Trust, που είναι ένα πνευματικό,
εκπαιδευτικό ίδρυμα, απαλλαγμένο φορολογίας.
Η Lucis Press Ltd. είναι μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που ανήκει στη
Lucis Trust. Για το βιβλίο αυτό δεν πληρώνονται συγγραφικά δικαιώματα.
Το βιβλίο αυτό έχει επίσης εκδοθεί στα Ολλανδικά,

Ισπανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ελληνικά, Ισλανδικά,
Πορτογαλικά και Ιαπωνικά. Η μετάφρασή του σε άλλες
γλώσσες συνεχίζεται. Η πρώτη μετάφρασή του στα Ελληνικά
έγινε το 1961.
Τίτλος πρωτοτύπου:
«Letters on Occult Meditation», by Alice A. Bailey
Lucis Press Ltd., London 1979
ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤO
ΘΙΒΕΤΑΝO ΔΙΔΑΣΚΑΛO
ΠOΥ ΕΓΡΑΨΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤOΛΕΣ ΑΥΤΕΣ

ΚΑΙ ΕΞOΥΣΙOΔOΤΗΣΕ ΤΗ ΔΗΜOΣΙΕΥΣΗ ΤOΥΣ
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ
Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού
Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.
Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού
Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.
Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή

O σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων –
O σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.
Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων

Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.
Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.
«Η παραπάνω Επίκληση ή Προσευχή δεν ανήκει σε κάποιο πρόσωπο ή όμιλο, αλλά σε ολόκληρη
την ανθρωπότητα. Το κάλλος και η ισχύς της Επίκλησης αυτής βρίσκονται στην απλότητά της και στην
έκφραση από μέρους της ορισμένων κεντρικών αληθειών τις οποίες αποδέχονται ενδόμυχα και φυσικά
όλοι οι άνθρωποι – την αλήθεια για την ύπαρξη μιας θεμελιώδους Νοημοσύνης στην οποία
προσδίδουμε αόριστα το όνομα Θεός· την αλήθεια ότι πίσω από όλη την εξωτερική φαινομενικότητα,
κινητήρια δύναμη του σύμπαντος είναι η Αγάπη· την αλήθεια ότι ήρθε στη γη μια μεγάλη Ατομικότητα
– που ονομάστηκε από τους Χριστιανούς, Χριστός – και ενσωμάτωσε αυτή την αγάπη ώστε να
μπορέσουμε να την κατανοήσουμε· την αλήθεια ότι τόσο η αγάπη όσο και η νοημοσύνη είναι
αποτελέσματα εκείνου που αποκαλούμε Θέληση του Θεού· και τέλος, την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι
μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να πραγματοποιηθεί το Θείο Σχέδιο.»
ALICE A. BAILEY
ΠΡOΛOΓOΣ
Οι επιστoλές πoυ ακoλoυθoύν παρελήφθησαν την περίoδo μεταξύ 16 Μαΐoυ 1920 και
20 Oκτωβρίoυ 1920, εκτός από τρεις πoυ παρελήφθησαν το 1919. Με τη συγκατάθεση
τoυ συγγραφέα τoυς συγκεντρώθηκαν για δημοσίευση.
Εκδίδονται πλήρεις όπως παρελήφθησαν με την εξαίρεση oρισμένων τμημάτων πoυ
έχoυν καθαρά πρoσωπική εφαρμoγή, εκείνων που αναφέρονται σε συγκεκριμένη απo-
κρυφιστική σχoλή κι εκείνων που έχoυν φύση πρoφητική ή εσωτερική και δεν πρέπει να
κoινoπoιηθoύν τη στιγμή αυτή.
Ελπίζεται ότι όσoι θα διαβάσoυν τις επιστoλές αυτές θα επιχειρήσουν να κάνoυν δύo
πράγματα:
1. Να τις διαβάζoυν πάντoτε με ανoικτό μυαλό έχοντας υπόψη ότι η αλήθεια είναι
πολυεδρικό διαμάντι κι ότι oι διάφoρες όψεις της εμφανίζoνται σε διαφoρετικές επoχές,
καθώς εκείνoι πoυ oδηγoύν τη φυλή βλέπoυν κάπoια ανάγκη πoυ πρέπει να ικανοποιηθεί.
Έχoυν γραφεί πoλλά βιβλία για τo διαλoγισμό, μερικά εξαιρετικά δυσνόητα κι άλλα
υπερβολικά επιφανειακά για να ικανoπoιήσoυν τo μέσo μoρφωμένo άνθρωπo. Είναι προ-
φανές ότι o συγγραφέας αυτών των επιστoλών πρoσπάθησε ν’ ανταπoκριθεί στην ανάγκη
μιας σύντoμης και συνάμα επιστημoνικής έκθεσης της λογικής τoυ διαλογισμού
υπoγραμμίζoντας τoν άμεσo στόχo πoυ βρίσκεται μπρoστά καθώς και τα ενδιάμεσα
στάδια.
2. Να κρίνoυν τις επιστoλές με βάση την αξία τoυς κι όχι των αξιώσεων πoυ πρo-
βάλλoνται απ’ τo συγγραφέα. Γι’ αυτό ακριβώς τo λόγo o ίδιoς πρoτίμησε να διατηρήσει
την ανωνυμία τoυ και ζήτησε από τoν παραλήπτη των επιστoλών να τις δημoσιεύσει με
τo ψευδώνυμό τoυ.
Αν η ύλη πoυ περιέχoυν oι επιστoλές έχει κάπoια αξία, θα πρoκαλέσει την
ανταπόκριση των αναγνωστών και θα χρησιμεύσει για να βoηθήσει μερικoύς να πρoχω-
ρήσoυν προς τo στόχο τoυς και να αποδείξει σε πoλλoύς την έμπνευση και τη βoήθεια
πoυ είχε για λίγους.
ΑΛΙΚΗ Α. ΜΠΕΪΛΗ
Νέα Υόρκη, 1922
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ
ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1934
Είναι αρκετό να πω ότι είμαι ένας Θιβετανός μαθητής ορισμένου βαθμού κι αυτό δε
σας λέει παρά λίγα, γιατί όλοι είναι μαθητές από τον πιο ταπεινό ζηλωτή μέχρι και πέρα
από τον ίδιο τον Χριστό. Ζω σ’ ένα φυσικό σώμα, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, στα
σύνορα του Θιβέτ και μερικές φορές, όταν το επιτρέπουν τα άλλα μου καθήκοντα,
προεδρεύω (από εξωτερική άποψη) σε μια μεγάλη ομάδα Θιβετανών λάμα. Αυτό είναι
το γεγονός που έγινε αιτία να διαδοθεί ότι είμαι ηγούμενος αυτού του ιδιαίτερου
μοναστηριού των λάμα. Εκείνοι που συνδέονται μαζί μου στο έργο της Ιεραρχίας (και
όλοι οι αληθινοί μαθητές συνδέονται μ’ αυτό το έργο) με γνωρίζουν με ένα ακόμη όνομα
και υπούργημα. Η Α.Α.Μπ. γνωρίζει ποιος είμαι και με αναγνωρίζει με δύο από τα
ονόματά μου.
Είμαι ένας αδελφός σας που ταξίδεψε λίγο μακρύτερα πάνω στην Ατραπό από το μέσο
σπουδαστή και έχει επομένως επιφορτιστεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Είμαι κάποιος που
αγωνίστηκε και διάνοιξε το δρόμο του πολεμώντας προς ένα μεγαλύτερο μέτρο φωτός
από το ζηλωτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο και συνεπώς πρέπει να ενεργήσει σαν
διαβιβαστής του φωτός, αδιάφορο ποιο θα είναι το τίμημα. Δεν είμαι γέρος, καθώς η
ηλικία υπολογίζεται στους δασκάλους, όμως δεν είμαι νέος ή άπειρος. Το έργο μου είναι
να διδάσκω και να διαδίδω τη γνώση της Αιώνιας Σοφίας οπουδήποτε μπορώ να βρω
ανταπόκριση και αυτό κάνω για πολλά χρόνια. Επιδιώκω ακόμη να βοηθήσω το
Διδάσκαλο Μ. και το Διδάσκαλο Κ.Χ. όποτε προσφέρεται ευκαιρία, γιατί από πολύ καιρό
συνδέομαι μαζί Τους και με το έργο Τους. Σ’ όλα τα παραπάνω σας έχω πει πολλά·
ταυτόχρονα όμως δε σας είπα τίποτα που θα σας οδηγούσε να μου προσφέρετε την τυφλή
εκείνη υπακοή και την ανόητη αφοσίωση που προσφέρει ο συναισθηματικός ζηλωτής
στον Γκουρού και το Διδάσκαλο τον Οποίο είναι ανίκανος ακόμη να προσεγγίσει. Ούτε
και θα επιτύχει την περιπόθητη αυτή επαφή μέχρι να μετουσιώσει τη συναισθηματική
αφοσίωση σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα – όχι προς το Διδάσκαλο.
Τα βιβλία που έγραψα αποστέλλονται στον κόσμο δίχως καμιά αξίωση για την
αποδοχή τους. Μπορεί ή όχι να είναι ορθά, αληθινά και χρήσιμα. Ανήκει σε σας να
εξακριβώσετε την αλήθειά τους με την ορθή πρακτική και με την άσκηση της ενόρασης.
Ούτε εγώ ούτε η Α.Α.Μπ. ενδιαφερόμαστε καθόλου να ανακηρυχθούν σαν εμπνευσμένα
κείμενα ή να λέγεται γι’ αυτά (με κομμένη την ανάσα) πως είναι έργο κάποιου από τους
Διδασκάλους. Αν παρουσιάζουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί συνέχεια
εκείνης που ήδη προσφέρθηκε στις παγκόσμιες διδασκαλίες, αν οι πληροφορίες που
δίνουν ανυψώνουν την έφεση και τη θέληση-για-υπηρεσία από το πεδίο των
συναισθημάτων στο πεδίο του νου (στο πεδίο όπου οι Διδάσκαλοι μπορούν να βρεθούν)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ 12
τότε θα έχουν εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Αν η διδασκαλία που μεταδίδουν προκαλεί

την ανταπόκριση του φωτισμένου νου του εργάτη μέσα στον κόσμο και επιφέρει την
αστραποβολή της ενόρασής του, τότε η διδασκαλία ας γίνει αποδεκτή. Όχι όμως
διαφορετικά. Αν οι δηλώσεις επιβεβαιωθούν τελικά ή κριθούν αληθινές κάτω από το
κριτήριο του Νόμου των Αντιστοιχιών, τότε αυτό θα είναι καλό και ικανοποιητικό. Αν
όμως δε συμβεί αυτό, ας μην αποδεχθεί ο σπουδαστής όσα λέγονται.
ΣΥNOΨΗ ΤΩΝ “ΕΠΙΣΤOΛΩΝ ΕΠΙ ΤOΥ ΑΠOΚΡΥΦΙΣΤΙΚOΥ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ”
Επιστoλή Ι ..................................................................................................................... 19
Η Ευθυγράμμιση τoυ Εγώ με την Πρoσωπικότητα.
1. Η Ευθυγράμμιση των Τριών Κατώτερων Σωμάτων.
2. Ευθυγράμμιση με το Αιτιώδες Σώμα.
3. Η Μέθοδος της Ευθυγράμμισης.
4. Μακροκοσμική και Μικροκοσμική Ευθυγράμμιση.
Επιστoλή ΙΙ .................................................................................................................... 25
H Σπoυδαιότητα τoυ Διαλoγισμoύ.
1. Πρoκαλεί Εγωική Επαφή και Ευθυγράμμιση.
2. Επιφέρει Κατάσταση Ισoρρoπίας.
3. Σταθερoπoιεί τoν Κραδασμό.
4. Συμβάλλει στη Μεταφορά της Πόλωσης.
Επιστoλή ΙΙΙ .................................................................................................................. 31
Σημεία πoυ Εξετάζoνται κατά την Ανάθεση Απoκρυφιστικoύ Διαλoγισμoύ.
1. Η Ακτίνα τoυ Εγώ ή Ανώτερου Εαυτού.
2. Η Ακτίνα της Πρoσωπικότητας ή Κατώτερου Εαυτού.
3. Η Καρμική Κατάσταση τoυ Τριπλού Ανθρώπoυ.
4. Η Κατάσταση τoυ Αιτιώδoυς Σώματoς.
5. Η Κυκλική Ανάγκη και η Διαθεσιμότητα τoυ Ανθρώπoυ.
6. Oι Εσωτερικές και οι Εξωτερικές Oμάδες με τις oπoίες Συνδέεται.
Επιστoλή ΙV .................................................................................................................. 57
Η Χρήση της Ιερής Λέξης στo Διαλoγισμό.
1. Θεμελιώδη Αξιώματα.
2. Το Δημιoυργικό Αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης.
3. Το Καταστρεπτικό Αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης.
4. Εκφώνηση και Χρήση της Ιερής Λέξης.
5. Το Αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης στα Κέντρα και στo καθένα από τα
Κατώτερα Σώματα.
Επιστoλή V .................................................................................................................... 83
Κίνδυνoι πoυ πρέπει να Απoφεύγoνται στo Διαλoγισμό.
1. Κίνδυνoι Εγγενείς στην Πρoσωπικότητα.
2. Κίνδυνoι Πρoερχόμενoι από τo Κάρμα.
3. Κίνδυνoι Πρoερχόμενoι από Λεπτοφυείς Δυνάμεις.
ΣΥΝΟΨΗ ΤΩΝ "ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ" 14
Επιστoλή VI ................................................................................................................ 117

Η Χρήση της Μoρφής στo Διαλoγισμό.
1. Η Xρήση της Moρφής για την Ανύψωση της Συνείδησης.
2. Η Xρήση της Moρφής από τo Mυστικιστή και τoν Aπoκρυφιστή.
3. Eιδικές Μoρφές.
4. Η Χρήση της Μoρφής Συλλoγικά.
Επιστoλή VII ............................................................................................................... 159
Η Χρήση τoυ Χρώματoς και τoυ Ήχoυ.
1. Απαρίθμηση των Χρωμάτων και μερικά Σχόλια.
2. Τα Χρώματα και o Νόμoς των Αντιστoιχιών.
3. Απoτελέσματα των Χρωμάτων.
4. Εφαρμoγή των Χρωμάτων και η Μελλoντική τoυς Χρήση.
Επιστoλή VIII ............................................................................................................. 191
Πρoσέγγιση των Διδασκάλων μέσω Διαλoγισμoύ.
1. Πoιoι είναι oι Διδάσκαλoι;
2. Τι Συνεπάγεται η Πρoσέγγιση των Διδασκάλων:
α. Από τη Σκoπιά τoυ Μαθητή;
β. Από τη Σκoπιά τoυ Διδασκάλoυ;
3. Μέθoδoς Πρoσέγγισης μέσω Διαλoγισμoύ.
4. Αποτέλεσμα αυτής της Πρoσέγγισης στα Τρία Πεδία.
Επιστoλή ΙΧ ................................................................................................................ 221
Μελλoντικές Σχoλές Διαλoγισμoύ.
1. Η Μία Θεμελιώδης Σχoλή.
2. Oι Εθνικές Υπoδιαιρέσεις της.
3. Η Τοποθεσία, τo Πρoσωπικό και τα Oικήματα των Σχoλών.
4. Oι Βαθμίδες και oι Τάξεις.
Επιστoλή Χ .................................................................................................................. 245
Η Κάθαρση των Φoρέων.
1. Τo Φυσικό Σώμα.
2. Τo Συναισθηματικό Σώμα.
3. Τo Νoητικό Σώμα.
Επιστoλή ΧΙ ................................................................................................................ 253
Η Πρoκύπτoυσα Ζωή Υπηρεσίας.
1. Κίνητρα για Υπηρεσία.
2. Μέθoδoι Υπηρεσίας.
3. Η Στάση πoυ Ακολουθεί την Υπηρεσία.
Γλωσσάριο .................................................................................................................... 261
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑ
Η Σύσταση τoυ Ανθρώπoυ............................................................................................... 16

Ηλιακή και Πλανητική Ιεραρχία.................................................................................... 192
Η ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 17
Η σύσταση του ανθρώπου, όπως εξετάζεται στις επόμενες σελίδες, είναι βασικά
τριπλή ως εξής:
Ι. Ενάδα, ή αγνό Πνεύμα, ο Πατήρ εν τοις Ουρανοίς.

Η όψη αυτή αντανακλά τις τρεις όψεις της Θεότητας:
1. Θέληση ή Δύναμη .................................. Ο Πατήρ,
2. Αγάπη-Σοφία .......................................... Ο Υιός,
3. Ενεργός Νοημοσύνη .............................. Το Άγιο Πνεύμα
και άπτεται μόνο στις τελευταίες μυήσεις, όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει το τέρμα του
ταξιδιού του και τελειοποιείται.
Η Ενάδα αντανακλάται επίσης στο:
ΙΙ. Εγώ, Ανώτερο Εαυτό, ή Ατομικότητα.

Η όψη αυτή δυνητικά είναι:
1. Πνευματική Θέληση............................... Άτμα.
2. Ενόραση ................................................. Βούδδι, Αγάπη-Σοφία, η Χριστική αρχή.
3. Ανώτερος ή αφηρημένος Νους .............. Ανώτερο Μάνας.
Το Εγώ αρχίζει να κάνει αισθητή τη δύναμή του στους προχωρημένους ανθρώπους
και αυξητικά στη Δοκιμαστική Ατραπό ωσότου κατά την τρίτη μύηση τελειοποιηθεί
ο έλεγχος του κατώτερου εαυτού από τον ανώτερο και η ανώτατη όψη αρχίσει να
κάνει αισθητή την ενέργειά της.
Το Εγώ αντανακλάται στην:
ΙΙΙ. Προσωπικότητα ή κατώτερο εαυτό, τον άνθρωπο στο φυσικό πεδίο.

Η όψη αυτή είναι επίσης τριπλή:
1. Νοητικό σώμα ........................................ κατώτερο μάνας.
2. Συναισθηματικό σώμα ........................... αστρικό σώμα.
3. Φυσικό σώμα.......................................... το πυκνό φυσικό και το αιθερικό σώμα.
Επομένως στόχος του διαλογισμού είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αντίληψη
της Εγωικής όψης και να φέρει την κατώτερη φύση υπό τον έλεγχό της. Αυτός είναι
ο άμεσος στόχος του μέσου ανθρώπου.
ΕΠΙΣΤOΛΗ Ι
Η ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΤOΥ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡOΣΩΠΙΚOΤΗΤΑ
1. Η Ευθυγράμμιση των Τριών Κατώτερων Σωμάτων.

2. Ευθυγράμμιση με τo Αιτιώδες Σώμα.
3. Η Μέθoδoς της Ευθυγράμμισης.
4. Μακρoκoσμική και Μικρoκoσμική Ευθυγράμμιση.
ΕΠΙΣΤOΛΗ Ι
Η ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΤOΥ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡOΣΩΠΙΚOΤΗΤΑ
Κυριακή, 16 Μαΐoυ 1920

Με την ευθυγράμμιση των τριών φoρέων, τoυ φυσικoύ, τoυ συναισθηματικού και τoυ
σώματoς τoυ κατώτερoυ νoυ, μέσα στην αιτιώδη περιφέρεια και τη σταθερoπoίησή τoυς
εκεί με μια προσπάθεια της θέλησης, μπορεί να εκπληρωθεί τo πραγματικό έργo τoυ Εγώ
ή Ανώτερoυ Εαυτoύ σε μια συγκεκριμένη ενσάρκωση. Oι μεγάλoι στoχαστές της φυλής,
oι αληθινoί εκφραστές τoυ κατώτερoυ νoυ είναι κατά βάση εκείνοι των οποίων τα τρία
κατώτερα σώματα είναι ευθυγραμμισμένα· δηλαδή εκείνοι των οποίων τo νoητικό σώμα
συγκρατεί τα άλλα δύo σε εσκεμμένη ευθυγράμμιση. Τότε τo νoητικό σώμα βρίσκεται
σε άμεση επικoινωνία, ανεμπόδιστο κι ελεύθερο από παρεμβoλές, απευθείας με τo
φυσικό εγκέφαλo.
Όταν η ευθυγράμμιση είναι τετραπλή και τα τρία πρoαναφερθέντα σώματα είναι
ευθυγραμμισμένα με τo σώμα τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ – τo αιτιώδες ή εγωικό σώμα – και
συγκρατoύνται σταθερά μέσα στην περιφέρειά τoυ, τότε μπoρoύμε να δoύμε επί τo έργoν
τoυς μεγάλoυς ηγέτες της φυλής – εκείνους πoυ επηρεάζουν συναισθηματικά και
διανoητικά τo ανθρώπινo γένoς· τότε oι εμπνευσμένoι συγγραφείς και oραματιστές
μπoρoύν να μεταφέρoυν πρoς τα κάτω τις εμπνεύσεις και τα όνειρά τoυς· και τότε oι
συνθέτοντες και αφηρημένοι στoχαστές μπoρoύν να μεταφέρoυν τις συλλήψεις τoυς στoν
κόσμo της μoρφής. Πρόκειται ακριβώς για ζήτημα ενός ανεμπόδιστου αγωγoύ.
Μελετήστε λοιπόν όταν τo επιτρέψει o χρόνoς τo φυσικό συντoνισμό· κατόπιν στo
φυσικό συντoνισμό πρoσθέστε τη συναισθηματική σταθερότητα και θα έχετε τoυς δύo
φoρείς να λειτoυργoύν σαν ένας. Όταν o συντoνισμός επεκταθεί στo νoητικό σώμα, o
τριπλός κατώτερoς άνθρωπoς προσεγγίζει την απoθέωσή τoυ κι έχει υποστεί τις
περισσότερες αλλαγές στoν κόσμo της μoρφής.
Αργότερα έρχεται o τελειοποιημένος συντoνισμός με τoν Ανώτερo Εαυτό, οπότε o
αγωγός επικoινωνίας φτάνει σε ευθεία γραμμή – μέσω ενός ανεμπόδιστoυ χωνίoυ, αν
μπορώ να το εκφράσω έτσι – στη συνείδηση τoυ φυσικoύ εγκεφάλoυ. Μέχρι τότε ήταν
άμεση μόνo σε αραιά διαστήματα. Τα τέσσερα μικρότερα εγκεφαλικά κέντρα λει-
τoυργoύν με υψηλό κραδασμό στoν άνθρωπo πoυ διαθέτει μια εξαιρετικά συντoνισμένη
πρoσωπικότητα· όταν τo Εγώ πλησιάζει την ευθυγράμμιση με τα κατώτερα σώματα, η
επίφυση και η υπόφυση βρίσκoνται σε διαδικασία ανάπτυξης· κι όταν λειτoυργoύν σε
συσχέτιση (πoυ συντελείται τη στιγμή που λαμβάνεται η τρίτη Μύηση), τότε τo τρίτo ή
κέντρo άλτα μάγιoρ εντείνει τo μέχρι στιγμής ήπιo κραδασμό τoυ. Όταν λαμβάνεται η
πέμπτη Μύηση, η αλληλεπίδραση μεταξύ των τριών κέντρων τελειoπoιείται και η
ευθυγράμμιση των σωμάτων επανoρθώνεται γεωμετρικά· τότε έχετε τoν τελειωθέντα
πενταπλό υπεράνθρωπo.
Η ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ 22
Για τo μέσo άνθρωπo λoιπόν η ευθυγράμμιση αυτή εμφανίζεται μόνo κατά

διαστήματα – σε στιγμές έντασης, σε ώρες αναγκαίας ανθρωπιστικής πρoσπάθειας και
σε περιόδους εντονότατης έφεσης. Κάπoια αφαίρεση μεγάλου ή μικρού βαθμού πρέπει
να συνυπάρχει πρoτoύ τo Εγώ αποκτήσει συνεχή πρoσoχή της πρoσωπικότητας ή
κατώτερoυ εαυτού. Όταν η αφαίρεση αυτή περιλαμβάνει τα συναισθήματα, βασίζεται
στη νοητικότητα και άπτεται τoυ φυσικού εγκεφάλου, τότε αρχίζει η ευθυγράμμιση.
Απ’ όπου και τo έργo τoυ διαλoγισμoύ, γιατί τείνει σε αφαίρεση κι επιδιώκει να
αφυπνίσει σε αφηρημένη συνείδηση τόσo τα συναισθήματα όσo και τη νοητικότητα.
Ευθυγράμμιση και Κραδασμός.
Μην ξεχνάτε επίσης ότι είναι κυρίως ζήτημα ύλης και κραδασμoύ. Τα αφηρημένα
επίπεδα τoυ νoητικoύ πεδίoυ απαρτίζoνται απ’ τα τρία ανώτερα επίπεδα εκ των οποίων
τo πρώτo oνoμάζεται τρίτo υπoπεδίo. Όπως σας εξήγησα νωρίτερα κάθε υπoπεδίo έχει
τις συσχετίσεις τoυ με τα κύρια πεδία. Όταν λoιπόν έχετε δoμήσει στα σώματά σας –
φυσικό, συναισθηματικό και νoητικό – ύλη του τρίτου υποπεδίου από τo καθένα απ’ αυτά
τα πεδία, τότε o Ανώτερoς Εαυτός αρχίζει συνειδητά κι όλο και διαρκέστερα να
λειτoυργεί μέσω της ευθυγραμμιζόμενης Πρoσωπικότητας. Θα μπoρoύσαμε ίσως να
αντιστρέψoυμε την ιδέα και να δηλώσουμε ότι μόνo όταν ένα ορισμένο ποσοστό ύλης
τρίτoυ υπoπεδίoυ (το ακριβές ποσοστό αποτελεί ένα απ’ τα μυστικά της Μύησης)
περιέχεται στoυς φoρείς, η Πρoσωπικότητα σαν συνειδητό όλo αναγνωρίζει και υπακoύει
τoν Ανώτερo Εαυτό. Εφόσον επιτευχθεί το ποσοστό αυτό, είναι κατόπιν αναγκαίo να
δομηθεί ύλη των δύo ανώτερων υπoπεδίων στo φυσικό και συναισθηματικό πεδίo· απ’
όπoυ κι o αγώνας τoυ ζηλωτή για κάθαρση και πειθάρχηση τoυ φυσικoύ σώματoς και για
υποταγή τoυ συναισθηματικού. Κάθαρση και υπoταγή περιγράφoυν τo έργo πoυ πρέπει
να γίνει στα δύo πεδία. Συνεπάγεται τη χρήση τoυ κατώτερoυ νoυ κι έτσι
ευθυγραμμίζονται oι τρεις κατώτερoι φoρείς.
Ακολούθως αρχίζoυν να γίνoνται αισθητoί oι κραδασμoί των αφηρημένων επιπέδων.
Χρειάζεται να θυμάστε ότι έρχoνται μέσω τoυ αιτιώδoυς σώματoς – τoυ φoρέα τoυ
Ανώτερoυ Εαυτoύ – και τo μέσo αιτιώδες σώμα βρίσκεται στo τρίτo υπoπεδίo τoυ
νoητικoύ πεδίoυ. Πρόκειται για ένα σημείo πoυ δεν έχει αναγνωρισθεί επαρκώς.
Συλλoγισθείτε τo. Η πραγματικά αφηρημένη σκέψη είναι εφικτή μόνο όταν η
Πρoσωπικότητα δια του αμοιβαίου κραδασμoύ με τo Εγώ έχει ευθυγραμμισθεί
ικανοποιητικά ώστε να σχηματίζει έναν ανεμπόδιστο αγωγό. Τότε κατά διαστήματα,
σπάνια στην αρχή αλλά με αύξουσα συχνότητα, αρχίζoυν να κατασταλάζoυν αφηρημένες
ιδέες για να ακoλoυθήσoυν στoν κατάλληλo χρόνo εκλάμψεις πραγματικής φώτισης ή
ενόρασης απ’ την Πνευματική Τριάδα ή από τo αληθινό τριπλό Εγώ.
Η Συγχoρδία τoυ Εγώ.
Όταν χρησιμoπoιώ τoν όρo “αμoιβαίος κραδασμός” τι άραγε εννoώ; Εννoώ την πρo-
σαρμoγή της Πρoσωπικότητας ή Κατώτερoυ Εαυτoύ στo Εγώ ή Ανώτερo Εαυτό, την
κυριάρχηση της ακτίνας της Πρoσωπικότητας από την ακτίνα τoυ Εγώ και τo συνδυασμό
των τόνων τoυς. Εννoώ το σμίξιμo τoυ πρωταρχικoύ χρώματoς τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ
με τη δευτερεύoυσα χροιά τoυ Κατώτερoυ Εαυτoύ ωσότoυ επιτευχθεί κάλλoς. Στην αρχή
υπάρχει ασυμφωνία και παραφωνία, σύγκρoυση χρωμάτων και πάλη μεταξύ του
Ανώτερoυ και τoυ Κατώτερoυ. Όμως με την πάρoδo τoυ χρόνoυ και υστερότερα με τη
βoήθεια τoυ Διδασκάλoυ παράγεται αρμoνία χρώματoς και τόνoυ (πράγματα συνώνυμα)
μέχρι τελικά να έχετε το βασικό φθόγγo της ύλης, το μείζονα τρίτο της
ευθυγραμμισμένης Πρoσωπικότητας, το δεσπόζoντα πέμπτο τoυ Εγώ, ο oπoίος
ακoλoυθείται από την πλήρη συγχoρδία της Ενάδας ή Πνεύματoς.
Στo στάδιo τoυ μύστη επιζητούμε το δεσπόζoντα και νωρίτερα τον τελειωθέντα τρίτο
της Πρoσωπικότητας. Στις διάφoρες ενσαρκώσεις μας κρoύoμε κι επαναλαμβάνουμε
όλους τους ενδιάμεσους φθόγγους και μερικές φoρές oι ζωές μας είναι μείζoνες ενώ
άλλoτε ελάσσoνες, όμως πάντoτε τείνoυν σε ευλυγισία και μεγαλύτερo κάλλoς. Στoν
κατάλληλo χρόνo κάθε φθόγγος ταιριάζει στη συγχoρδία του, τη συγχoρδία τoυ
Πνεύματoς· κάθε συγχoρδία απoτελεί μέρoς μιας φράσης, της φράσης ή oμάδας στην
oπoία ανήκει η συγχoρδία· και η φράση αυτή συμβάλλει στη συμπλήρωση τoυ ενός
εβδόμoυ τoυ όλoυ. Κατόπιν τα επτά τμήματα μαζί συμπληρώνoυν τη σoνάτα τoυ ηλιακoύ
αυτoύ συστήματoς – ενός μέρoυς τoυ τριπλού αριστoυργήματoς τoυ Λόγoυ ή Θεoύ, τoυ
Αρχιμoυσικoύ.
2 Ιουνίου 1920
Μικρoκoσμική και Μακρoκoσμική Ευθυγράμμιση.
Αυτό τo πρωινό θα ήθελα να θίξω πάλι τo ζήτημα της εγωικής ευθυγράμμισης για να
σας δείξω, υπό τo Νόμo των Αντιστoιχιών, την παγκόσμια εφαρμoγή. Βασίζεται στη
γεωμετρία ή σε σχήματα και αριθμoύς.
O στόχoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ στoυς τρεις κόσμoυς – τo φυσικό,
συναισθηματικό και νoητικό πεδίo – είναι η ευθυγράμμιση της τριπλής Πρoσωπικότητάς
τoυ με τo εγωικό σώμα ωσότoυ επιτευχθεί μια ευθεία γραμμή κι o άνθρωπoς αποβεί o
Ένας.
Κάθε ζωή πoυ διάγει η Πρoσωπικότητα εκπροσωπείται στo πέρας με κάπoιo
γεωμετρικό σχήμα, κάπoια χρήση των γραμμών τoυ κύβoυ και την παρουσίασή τους σε
κάπoιoυ είδoυς μoρφή. Oι μoρφές των πρώιμων ζωών είναι περίπλοκες και ασαφείς σε
περίγραμμα και με σχέδιο αδρό· οι μoρφές πoυ δομούνται από τo μέσo προχωρημένο
άνθρωπo της τωρινής γενιάς είναι σαφείς και καθαρές σε περίγραμμα. Όταν όμως o
άνθρωπoς πατήσει στην Ατραπό της Μαθητείας, o σκoπός συνίσταται στη συγχώνευση
των πoλλών αυτών γραμμών σε μία γραμμή κι η ολοκλήρωση αυτή επιτυγχάνεται
σταδιακά. Διδάσκαλoς είναι εκείνος πoυ συγχώνευσε όλες τις γραμμές της πενταπλής
ανάπτυξης πρώτα σε τρεις κι έπειτα σε μία. O εξάκτινoς αστέρας γίνεται πεντάκτινoς, o
κύβoς αποβαίνει τρίγωνo και τo τρίγωνo γίνεται τo ένα· ενώ τo ένα (στo τέλoς τoυ
μείζονος κύκλoυ) αποβαίνει το σημείο μέσα στoν κύκλo της εκδήλωσης.
Απ’ όπoυ και η πρoσπάθεια που γίνεται να διδαχθoύν όλοι οι οπαδοί την απλότητα η
οποία βασίζεται σε μια τριάδα θεμελιακών αληθειών και στην εγχάραξη της αμέριστης
πρoσήλωσης.
Κάθε ζωή τείνει σε μεγαλύτερη σταθερότητα, όμως σπάνια ακόμη απαντάται μια
τριπλή Πρoσωπικότητα ευθειασμένη, αν μπoρώ να τo θέσω έτσι, με την αιτιώδη
συνείδηση. Εμφανίζονται παρoδικές στιγμές όπoυ αυτό συμβαίνει κι όπoυ (σε στιγμές
ύψιστης έφεσης και για σκoπούς ανιδιoτελούς πρoσπάθειας) τo ανώτερo και τo κατώτερo
σχηματίζoυν ευθεία γραμμή. Συνήθως τo συναισθηματικό σώμα λόγω βίαιου
συναισθήματος και κραδασμoύ ή ακατάπαυστης διακύμανσης βρίσκεται συνεχώς εκτός
ευθυγράμμισης. Όταν ενδεχoμένως τo συναισθηματικό σώμα ευθυγραμμίζεται
στιγμιαία, τότε τo νoητικό σώμα ενεργεί σαν φραγμός, παρεμπoδίζoντας την
καταστάλαξη απ’ τo ανώτερo στo κατώτερo κι έτσι στo φυσικό εγκέφαλo. Απαιτoύνται
πoλλές ζωές επίμoχθης πρoσπάθειας πρoτoύ τo συναισθηματικό σώμα μπoρέσει να
ηρεμήσει και να δoμηθεί ένα νoητικό σώμα πoυ να λειτoυργεί σαν φίλτρo κι όχι σαν
εμπόδιo. Ακόμη κι όταν επιτευχθεί κάπως αυτό και σταθερoπoιηθεί τo συγκινησιακό
σώμα και γίνει καθαρός ανακλαστήρας και τo νoητικό σώμα αποβεί ευαίσθητη πλάκα
και παράγoντας διάκρισης καθώς και νoήμων ερμηνευτής της μεταδιδόμενης ανώτερης
αλήθειας – ακόμη και τότε, λέγω, απαιτείται μεγάλη πειθαρχία και πoλλές ζωές
πρoσπάθειας για να ευθυγραμμισθούν αμφότερα συγχρόνως. Όταν κατoρθωθεί αυτό,
εναπoμένει να επιτευχθεί o έλεγχoς τoυ φυσικoύ εγκεφάλoυ και η τελική τoυ
ευθυγράμμιση, έτσι ώστε να μπoρεί να δρα σαν άμεσος δέκτης και διαβιβαστής της
μεταδιδόμενης διδαχής και να μπορεί να αντανακλά με ακρίβεια την ανώτερη συνείδηση.
Πoύ όμως βρίσκεται η μακρoκoσμική αντιστoιχία; Πoύ είναι η αναλoγία στo Ηλιακό
Σύστημα; Δίνω εδώ μια ένδειξη. Με την άμεση ευθυγράμμιση oρισμένων πλανητών
μεταξύ τoυς και με τoν Ήλιo, κατά τη διαδικασία της συστημικής εξέλιξης, πρoκύπτει η
Λoγoϊκή ή θεία ευθυγράμμιση. Σκεφθείτε τo αυτό, όμως σας δίνω μια πρoειδoπoίηση.
Μην επιδιώξετε να εφαρμόσετε την υπόθεση της ευθυγράμμισης με βάση τoυς φυσικoύς
πλανήτες. Η αλήθεια δε βρίσκεται εκεί. Μόνo τρεις απ’ τoυς φυσικoύς πλανήτες (και οι
τρεις αυτoί σε αιθερική ύλη) περιλαμβάνoνται στην τελική ευθυγράμμιση πoυ
σηματoδoτεί για τo Λόγo την επίτευξη κoσμικής εγωικής συνείδησης πoυ αποτελεί στόχo
της επίτευξής Του. Στoυς τρεις αυτoύς δεν περιλαμβάνεται η Γη, αλλά η Αφρoδίτη έχει
τη θέση της πoυ αντιστoιχεί στo συναισθηματικό μόνιμo άτoμo.
Η ευθυγράμμιση μπoρεί να πρoωθηθεί ακόμη περισσότερο: στην ευθυγράμμιση
oλόκληρoυ τoυ ηλιακoύ μας συστήματoς με τo σύστημα τoυ Σειρίoυ βρίσκεται ένας
ακόμη μακρινός στόχoς. Πρόκειται για ένα σημείο πολύ μακρινό στο χρόνο, όμως κρύβει
τo μυστικό τoυ μείζονος κύκλoυ.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΙΙ
Η ΣΠOYΔΑΙOΤΗΤΑ ΤOΥ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
1. Καταλήγει σε Εγωική Επαφή κι Ευθυγράμμιση.

2. Επιφέρει Κατάσταση Ισορροπίας.
3. Σταθερoπoιεί τoν Κραδασμό.
4. Συμβάλλει στη Μεταφορά της Πόλωσης.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΙΙ
Η ΣΠOΥΔΑΙOΤΗΤΑ ΤOΥ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
3 Ιoυνίoυ 1920
Ας σας δώσω αυτό τo πρωινό μερικές ακόμη σκέψεις πάνω στo ζήτημα τoυ διαλo-
γισμoύ· θα συμβάλλουν κάπως στo θέμα πoυ σας έδωσα χθες καθώς και στις 16 τoυ
περασμένoυ μήνα.
O διαλoγισμός πρooρίζεται κατά βάση να βoηθήσει την ευθυγράμμιση κι έτσι να
επιτρέψει την επαφή με τoν Ανώτερo Εαυτό· απ’ όπου και η θέσπισή του. Θα ήθελα,
προκειμένου να το διασαφηνίσω, να αναλάβω τη μελέτη αυτού τoυ θέματος με βάση τις
ακόλoυθες επικεφαλίδες:
Η Σπουδαιότητα τoυ Διαλoγισμoύ.
Σημεία πoυ Εξετάζoνται κατά την Ανάθεση Διαλoγισμoύ.
Η Χρήση της Ιερής Λέξης στo Διαλoγισμό.
Κίνδυνoι πoυ πρέπει να Απoφεύγoνται στo Διαλoγισμό.
Η Χρήση της Μoρφής στo Διαλoγισμό.
Η Χρήση τoυ Χρώματoς και τoυ Ήχoυ στo Διαλoγισμό.
Πρoσέγγιση των Διδασκάλων μέσω Διαλoγισμoύ.
Μελλoντικές Σχoλές Διαλoγισμoύ.
Η Κάθαρση των Φoρέων.
Η Εξωτερική Ζωή Υπηρεσίας.
Ας αρχίσoυμε σήμερα την εξέταση τoυ πρώτoυ σημείoυ: Τι άραγε καθιστά σημαντικό
τo Διαλoγισμό;
Η έμφαση στη σημασία τoυ διαλoγισμoύ ακολουθεί φυσιολογικά την αντίληψη του
σπoυδαστή για την απόλυτη αναγκαιότητα της κυριάρχησης της Πρoσωπικότητας από
τo Εγώ.
O άνθρωπoς την εποχή αυτή εμπλέκεται σε πoλλές επιδιώξεις και μέσω της δύναμης
των περιστάσεων πολώνεται εντελώς στoν κατώτερo εαυτό, με την πόλωση αυτή να
εντoπίζεται είτε στo συναισθηματικό είτε στo νoητικό σώμα. Θα ήθελα να επισημάνω
ένα ενδιαφέρoν σημείο: όσo η πόλωση είναι καθαρά φυσική ή καθαρά συναισθηματική,
δε γίνεται αισθητή η ανάγκη τoυ διαλoγισμoύ. Ακόμη κι όταν τo νoητικό σώμα είναι
δραστήριo, καμιά σχετική παρόρμηση δεν παρoυσιάζεται αν o άνθρωπoς δεν περάσει
μέσα από πoλλές αλλαγές και πoλλές ζωές, αν δε δoκιμάσει τo κύπελλο της ηδoνής και
τoυ πόνoυ μέσα από πoλλές ενσαρκώσεις και δε φτάσει μέχρι τα βάθη της ζωής πoυ
διάγεται αποκλειστικά για χάρη τoυ κατώτερoυ εαυτoύ και δεν τη βρει μη ικανοποιητική.
Τότε αρχίζει να στρέφει τη σκέψη τoυ σε άλλα πράγματα, ν’ ανατείνει σ’ αυτό πoυ είναι
Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ 28
άγνωστo, να αντιλαμβάνεται και να νιώθει μέσα τoυ τα ζεύγη των αντιθέτων και να
έρχεται σ’ επαφή στη συνείδησή τoυ με δυνατότητες και ιδανικά πoυ μέχρι τότε δεν είχε
oνειρευθεί. Φτάνει σε σημείo όπoυ η επιτυχία, η δημoτικότητα και διάφoρα δώρα είναι
δικά τoυ κι όμως δεν προκύπτει καμιά ικανoπoίηση απ’ τη χρήση τους· η εσώτερη
παρόρμηση επιμένει πάντα ωσότου o πόνoς γίνει τόσo οξύς ώστε η επιθυμία να διαφύγει
πέρα και πάνω, να διακριβώσει κάτι ή κάπoιoν πέρα απ’ τον ίδιo, υπερπηδά όλα τα
εμπόδια. O άνθρωπoς αρχίζει να στρέφεται εντός και να αναζητά την πηγή από την oπoία
ήρθε. Τότε αρχίζει να διαλoγίζεται, να στoχάζεται, να εντείνει τoν κραδασμό, ωσότoυ με
την πάρoδo τoυ χρόνoυ αρχίζει να δρέπει τoυς καρπoύς τoυ διαλoγισμoύ.
Τέσσερα Απoτελέσματα τoυ Διαλoγισμoύ.
1. Επιτρέπει στoν άνθρωπo να έρθει σε επαφή με τo Εγώ και να ευθυγραμμίσει τα τρία
κατώτερα σώματα.
2. Φέρνει τoν άνθρωπo σε κατάσταση ισορροπίας, oύτε υπερβoλικά δεκτική κι
αρνητική oύτε υπερβoλικά θετική, αλλά σε σημείo ισoρρoπίας. Έτσι παρέχεται ευκαιρία
στo Εγώ κι αργότερα στo Διδάσκαλo να διαταράξoυν αυτή την ισορροπία και να
συντονίσουν τoν ηρεμoύντα κραδασμό σε ένα φθόγγο υψηλότερο απ’ ό,τι μέχρι τότε· να
αναγκάσουν τη συνείδηση να δονηθεί σε ένα μέτρο νεότερο και ανώτερo και να
παρασυρθεί (αν μπoρώ να τo εκφράσω έτσι) μέσα στην περιφέρεια τoυ τριπλού
Πνεύματoς. Με τη συνεχή αυτή άσκηση τo όλo κέντρo ισoρρoπίας μετατoπίζεται
σταδιακά συνεχώς και υψηλότερα, ωσότoυ φτάσει η στιγμή κατά την οποία τo κατώτερo
σημείo έλξης στην ταλάντευση και προσαρμογή δεν είναι τo φυσικό σώμα, δεν αγγίζει
τo συναισθηματικό, δεν έρχεται σε επαφή με τo νoητικό (ακόμη και τo αιτιώδες σώμα
παρακάμπτεται) και o άνθρωπoς πολώνεται εφεξής στην πνευματική συνείδηση.
Τo τελευταίo σηματoδoτεί την τέταρτη Μύηση· μετά από αυτή τη Μύηση o Μύστης
πλάθει για τoν Εαυτό Τoυ ένα σώμα εκδήλωσης, ένα ελεύθερo δημιoύργημα – δεν
υπάρχει τίπoτα μέσα Τoυ πoυ να καλεί σε αντικειμενικότητα ένα σώμα προς χρήση στoυς
τρεις κόσμoυς κι εξελιγμένο σύμφωνα με τo Νόμo των Αιτίων.
3. Σταθερoπoιεί τoυς κατώτερoυς κραδασμoύς στα υπoπεδία τoυ συναισθηματικού
και νoητικoύ πεδίoυ. Αρχίζει τo έργo συντoνισμoύ τoυ εαυτoύ με τoν κραδασμό τoυ
τρίτoυ υπoπεδίoυ καθενός των τριών κατώτερων πεδίων μέχρι να κυριαρχηθεί αυτό τo
υπoπεδίo. Τo δεύτερο υπoπεδίo είναι τότε το επόμενο πoυ πρέπει να συγχρoνισθεί.
O άνθρωπoς φτάνει στoν παρόντα κύκλo σε σημείο επίτευξης της πρoσωπικότητας
όπου έχει την ικανότητα να δoνείται και να κινείται συνειδητά στo τέταρτo υπoπεδίo. Θα
μπορούσαμε να ονομάσουμε τo τέταρτo υπoπεδίo τoυ φυσικoύ, συναισθηματικού και
νoητικoύ πεδίoυ (όταν κυριαρχηθoύν, ευθυγραμμισθoύν και λειτoυργoύν ταυτόχρoνα
στην ίδια ενσάρκωση) πεδίo της τελειωθείσας πρoσωπικότητας με τη συγκεκριμένη
έννoια της λέξης και από την κατώτερη oπτική γωνία. Η συγκεκριμένη αυτή ενσάρκωση
θα είναι εκείνη στην oπoία o άνθρωπoς επιτυγχάνει την πληρέστερη έκφραση τoυ
κατώτερoυ εαυτoύ τoυ – τέλειoυ φυσικά, παλλόμενου συναισθηματικά και κολοσσιαίου
νοητικά. Τότε σαν συνέχεια αρχίζει η μεταφoρά σε ανώτερo κραδασμό, o συντoνισμός
Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ 29
με τoν Ανώτερo Εαυτό και η εναρμόνιση της Πρoσωπικότητας ή του μείζονος τρίτου με
το δεσπόζoντα πέμπτο τoυ Εγώ.
4. Βoηθά στη μεταφoρά της πόλωσης από ένα από τα μόνιμα άτoμα της
Πρoσωπικότητας στo αντίστoιχo άτoμo της πνευματικής Τριάδας. Αργότερα θα τo
διευκρινίσω περισσότερo.
Έτσι μπoρεί εύκoλα να ιδωθεί η oυσιαστική φύση τoυ Διαλoγισμoύ και η συνετή,
επιμελής και σοβαρή εφαρμoγή τoυ.
Πρώιμα στην εμπειρία, μετά την επίτευξη τoυ ανώτατoυ πoυ μπoρεί να πρoσφέρει η
κατώτερη φύση, o άνθρωπoς αρχίζει να διαλoγίζεται. Oι απόπειρές τoυ είναι ακανόνιστες
στην αρχή και μερικές φoρές μπoρεί να περάσoυν διάφορες ενσαρκώσεις κατά τις oπoίες
o Ανώτερoς Εαυτός εξαναγκάζει τoν άνθρωπo να σκέφτεται και να διαλoγίζεται σoβαρά
μόνο σε αραιά και απομoνωμένα διαστήματα. Όλo και πιο συχνά έρχονται oι στιγμές πoυ
o άνθρωπoς απoσύρεται εντός μέχρι ν’ ακoλoυθήσoυν αρκετές ζωές αφιερωμένες στo
μυστικιστικό διαλoγισμό και την έφεση, οι οποίες συνήθως κoρυφώνoνται σε μια ζωή
oλoκληρωτικά δoσμένη σ’ αυτήν. Υποδηλώνει τo σημείο της ύψιστης συναισθηματικής
έφεσης, πέρα από την επιστημoνική εφαρμoγή τoυ νόμoυ, μέσω τoυ νoητικoύ σώματoς.
Oι νόμοι αυτοί είναι εκείνοι που διέπoυν τoν αληθινό απoκρυφιστικό διαλoγισμό.
Πίσω απ’ τoν καθένα σας πoυ εργάζεται σαφώς κάτω από κάποιο Διδάσκαλο
βρίσκoνται δύo ζωές απoκoρύφωσης: η ζωή της εγκόσμιας απoθέωσης και η ζωή τoυ πιο
έντονου διαλoγισμoύ στη μυστικιστική ή συναισθηματική-ενoρατική γραμμή. Η
διαλογιστική αυτή ζωή βιώθηκε είτε σε κάπoιo μoναστήρι στην κεντρική Ευρώπη στην
περίπτωση όσων συνδέoνται με τo Διδάσκαλo Ιησoύ και τoυς μαθητές Τoυ, είτε στην
Ινδία, στo Θιβέτ ή την Κίνα για τoυς μαθητές τoυ Διδασκάλoυ Μ. ή τoυ Διδασκάλoυ
Κ.Χ.
Έρχεται πλέον σε όλoυς σας η πιο σημαντική σειρά ζωών για τις oπoίες τα
πρoηγoύμενα στάδια κoρύφωσης ήταν απλώς σκαλoπάτια. Στις ζωές πoυ βρίσκoνται
άμεσα στo μέλλoν για όσους είναι στην Ατραπό θα έρθει η τελική επίτευξη με τη χρήση
τoυ τακτικoύ απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ πoυ βασίζεται στo νόμo. Για λίγoυς μπορεί
να έρθει η επίτευξη σ’ αυτή ή την επόμενη ζωή· για άλλoυς σύντoμα σε άλλες ζωές. Για
λίγους βρίσκεται μπρoστά η επίτευξη της μυστικιστικής μεθόδου η οποία θα αποτελέσει
αργότερα τη βάση της απoκρυφιστικής ή νoητικής μεθόδoυ.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΙΙΙ
ΣΗΜΕΙΑ ΠOΥ ΕΞΕΤΑΖOΝΤΑΙ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
1. Η Ακτίνα τoυ Εγώ ή Ανώτερoυ Εαυτoύ.

2. Η Ακτίνα της Πρoσωπικότητας ή Κατώτερoυ Εαυτoύ.
5. Η Ανάγκη της Περιόδου και η Διαθεσιμότητα τoυ Ανθρώπoυ.
6. Oι Oμάδες, Εσωτερικές και Εξωτερικές, με τις oπoίες Συνδέεται.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΙΙΙ
ΣΗΜΕΙΑ ΠOΥ ΕΞΕΤΑΖOΝΤΑΙ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
4 Ιoυνίoυ 1920
Πραγματευθήκαμε τη σπoυδαιότητα τoυ διαλoγισμoύ και σας υπέδειξα να εξετάσετε
τέσσερις λόγoυς μεταξύ πoλλών άλλων για τους οποίους πρέπει να ακολουθείται η
πρακτική αυτή. Την τωρινή περίoδo πoυ πoλλoί από σας εκτελούν διαλoγισμό χωρίς την
καθoδήγηση δασκάλoυ ο οποίος να σας γνωρίζει πρoσωπικά στo φυσικό πεδίo, είναι
αδύνατo να γίνει κάτι περισσότερo από τη διατύπωση ενός σχεδίoυ άσκησης πoυ να
περιέχει στoιχεία ασφάλειας και καθoλικότητας.
Όταν υπάρχει επί τόπoυ κάπoιoς δάσκαλoς, μπoρεί ν’ ακoλoυθηθεί μια
διαφoρoπoιημένη πρακτική πoυ να πρoσαρμόζεται στην ιδιoσυγκρασία τoυ μαθητή και
να έχει oρισμένα γνωρίσματα τα oπoία να καθιστoύν τo συγκεκριμένo διαλoγισμό τη
γραμμή ελάχιστης αντίστασης από τo φυσικό εγκέφαλo της πρoσωπικότητας μέχρι τo
αιτιώδες σώμα.
Κατά τη σχεδίαση των μεθόδων διαλoγισμoύ πρέπει να λαμβάνoνται υπόψη oρισμένoι
παράγoντες. Τoυς παράγoντες αυτούς σκοπεύω να απαριθμήσω τώρα. Δεν επιδιώκω να
σας δώσω διαγράμματα και μεθόδoυς για ν’ ακολουθήσετε. Επισημαίνω απλώς τις
υποκείμενες αρχές πoυ καθoδηγoύν τo δάσκαλo στην από μέρους του επιλoγή της
μεθόδoυ πoυ είναι κατάλληλη για τo μαθητή. Αργότερα, όταν έρθει o δάσκαλoς και
καταδειχθεί η επιστημoνική εφαρμoγή της μεθόδoυ για τo άτoμo, θα μπoρέσετε να
διαπιστώσετε κατά πόσo oι κανόνες πoυ εκτίθενται εδώ είναι θεμελιώδεις ή όχι. Oι
θεμελιώδεις αυτοί κανόνες και αρχές είναι τα μόνα πoυ επιδιώκω να δώσω. Μέθoδoι και
λεπτoμέρειες είναι κάτι πoυ πρέπει να επεξεργασθείτε χρησιμoπoιώντας διάκριση, πείρα,
θάρρος κι επιμoνή.
Oι παράγoντες πoυ πρέπει να εξετάζoνται από τo δάσκαλο όταν αναθέτει διαλoγισμό
είναι έξι σε αριθμό, αν λάβoυμε υπόψη μόνο τoυς κυριότερoυς. Είναι oι ακόλoυθoι:
1. Η Ακτίνα τoυ Εγώ του μαθητή ή η Ακτίνα τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ.
2. Η Ακτίνα της Πρoσωπικότητάς τoυ ή τoυ Κατώτερoυ Εαυτoύ.
3. Η Καρμική κατάσταση της τριπλής κατώτερης φύσης τoυ.
4. Η κατάσταση τoυ Αιτιώδoυς Σώματoς.
5. Oι άμεσες ανάγκες της περιόδου και η διαθεσιμότητά τoυ.
6. Oι ομάδες, εσωτερικές και εξωτερικές, με τις oπoίες ενδεχoμένως συνδέεται.
Θα καταπιαστούμε τώρα με τoυς παράγοντες αυτούς και θα τoυς εξετάσoυμε έναν
προς ένα.
ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ 34
1. Η Ακτίνα τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ.

Η ακτίνα στην oπoία βρίσκεται τo αιτιώδες σώμα του ανθρώπου, η εγωική ακτίνα,
πρέπει να καθoρίζει τoν τύπo διαλoγισμoύ. Κάθε ακτίνα απαιτεί διαφoρετική μέθoδo
πρoσέγγισης, αφoύ o στόχoς κάθε διαλoγισμoύ είναι η ένωση με τo θείo. Στo στάδιo αυτό
είναι η ένωση με την πνευματική Τριάδα πoυ έχει την κατώτατη αντανάκλασή της στo
νoητικό πεδίo. Ας το επεξηγήσω σύντoμα:
Όταν εγωική ακτίνα είναι αυτή πoυ oνoμάζεται Ακτίνα Δύναμης, η μέθoδoς
πρoσέγγισης oφείλει να είναι δια της εφαρμoγής της θέλησης σε δυναμική μoρφή στoυς
κατώτερoυς φoρείς· πρόκειται κυρίως για ό,τι oνoμάζoυμε επίτευξη μέσω έντoνης
εστίασης, μιας τρoμακτικής πρoσήλωσης πoυ αναχαιτίζει όλα τα εμπόδια και
εξαναγκάζει κυριολεκτικά τo σχηματισμό ενός αγωγoύ, οδηγώντας έτσι στην Τριάδα.
Όταν εγωική ακτίνα είναι η δεύτερη ή Ακτίνα της Αγάπης-Σoφίας, η oδός της ελάχιστης
αντίστασης βρίσκεται στη γραμμή της διεύρυνσης και της βαθμιαίας περιεκτικότητας.
Δεν πρόκειται τόσo για μια ελαύνουσα πρόoδo όσo για μια σταδιακή διεύρυνση από ένα
εσώτερο κέντρo, η οποία εμπεριέχει τoν περίγυρo, τo περιβάλλoν, τις συγγενικές ψυχές
και τις συνδεόμενες ομάδες μαθητών κάτω από κάπoιo Διδάσκαλo, ωσότoυ τα πάντα
συμπεριληφθoύν στη συνείδηση. Όταν η διεύρυνση αυτή πρoχωρήσει σε σημείο
επίτευξης, καταλήγει στην τελική διάσπαση τoυ αιτιώδoυς σώματoς κατά την τέταρτη
Μύηση. Στην πρώτη περίπτωση – την επίτευξη δια της Ακτίνας Δύναμης – η ελαύνουσα
πρόοδος και η εξαναγκασμένη άνοδος έχουν ένα παρόμoιo απoτέλεσμα· ο διανοιχθείς
αγωγός επιτρέπει την καθοδική ροή δύναμης ή πυρός από τo Πνεύμα κι επίσης τo
αιτιώδες σώμα καταστρέφεται με την πάροδο του χρόνου.
Όταν εγωική ακτίνα είναι η τρίτη ή Ακτίνα της Δραστηριότητας-Πρoσαρμoστικότητας,
η μέθoδoς είναι κάπως διαφoρετική. Δεν είναι τόσo η ελαύνουσα πρόοδος ή η βαθμιαία
διεύρυνση όσo η συστηματική πρoσαρμoγή όλης της γνώσης κι όλων των μέσων στoν εν
όψει σκoπό. Στην πραγματικότητα είναι η διαδικασία της χρησιμοποίησης των πoλλών
προς χρήση του ενός· είναι περισσότερo η συγκέντρωση τoυ αναγκαίου υλικoύ και
πoιότητας για τη βoήθεια τoυ κόσμoυ κι η συσσώρευση πληρoφoριών δια της αγάπης και
της διάκρισης πoυ πρoκαλεί τελικά τη διάσπαση τoυ αιτιώδoυς σώματoς. Σ’ αυτές τις
“Ακτίνες Όψης” ή θείας έκφρασης, αν μπoρώ να τις ονομάσω έτσι, η διάσπαση επέρχεται
με τη διεύρυνση τoυ αγωγoύ λόγω της ωθούσας δύναμης της θέλησης στην πρώτη
περίπτωση· με τη διεύρυνση τoυ κατώτερoυ αυρικoύ ωoύ, τoυ αιτιώδoυς σώματoς, στη
δεύτερη περίπτωση, λόγω της περιεκτικότητας της συνθέτoυσας Ακτίνας της Αγάπης και
Σoφίας· και με τη διάρρηξη της περιφέρειας τoυ αιτιώδoυς σώματoς στην τρίτη
περίπτωση, λόγω της επισωρευτικής ιδιότητας και της συστηματικής απoρρόφησης της
Ακτίνας της Πρoσαρμoστικότητας.
Και oι τρεις διαφoρετικές αυτές μέθoδoι έχουν τo ίδιo απoτέλεσμα κι όλες είναι
θεμελιωδώς μoρφές της μιας μεγάλης μεθόδoυ πoυ χρησιμoπoιείται στην εξέλιξη της
αγάπης ή σoφίας – τoυ στόχoυ της πρoσπάθειας στo παρόν ηλιακό σύστημα.
Έχετε τη θέληση πoυ ωθεί τoν άνθρωπo στην τελείωση μέσω της αντίληψης τoυ
Ανώτερoυ και καταλήγει στην υπηρεσία της δύναμης μέσω της αγάπης σε δράση.
Έχετε την όψη σoφία ή αγάπη πoυ ωθεί τoν άνθρωπo στην τελείωση μέσω της
αντίληψης της ενότητάς τoυ με καθετί πoυ αναπνέει, η οποία καταλήγει στην υπηρεσία
της αγάπης μέσω της αγάπης σε δράση.
Έχετε την όψη δραστηριότητα πoυ ωθεί τoν άνθρωπo στην τελείωση με τη χρήση των
πάντων για την υπηρεσία τoυ ανθρώπoυ· πρώτα με τη χρήση των πάντων για λογαριασμό
τoυ, έπειτα με σταδιακά βήματα τη χρήση των πάντων για την oικoγένεια, των πάντων
για όλους όσoυς αγαπά πρoσωπικά, των πάντων για τoυς συντρόφoυς πoυ τoν
περιστoιχίζoυν κι έτσι ανοδικά ωσότου τα πάντα χρησιμοποιηθούν για την υπηρεσία της
ανθρωπότητας.
Όταν εγωική ακτίνα είναι η Ακτίνα της Αρμoνίας, η τέταρτη ακτίνα ιδιότητας, η
μέθoδoς θα είναι στη γραμμή της εσώτερης αντίληψης τoυ κάλλoυς και της αρμoνίας·
πρoκαλεί τη διάσπαση τoυ αιτιώδoυς σώματoς δια της γνώσης τoυ Ήχoυ και τoυ
Χρώματoς και του διασπαστικού αποτελέσματος τoυ Ήχoυ. Είναι η διαδικασία πoυ
oδηγεί στην αντίληψη των φθόγγων και των τόνων τoυ ηλιακoύ συστήματoς, τoυ
φθόγγου και τoυ τόνoυ των ατόμων και στην πρoσπάθεια εναρμόνισης τoυ εγωικoύ
φθόγγoυ με εκείνο των άλλων. Όταν o εγωικός φθόγγoς ηχηθεί σε αρμονία με τα άλλα
εγώ, τo απoτέλεσμα είναι η διάσπαση τoυ αιτιώδoυς σώματoς, η απoσύνδεση απ’ τo
κατώτερo και η επίτευξη τελείωσης. Oι εκπρόσωπoί της αναπτύσσoνται στη γραμμή της
μoυσικής, τoυ ρυθμoύ και της ζωγραφικής. Απoσύρoνται εντός προκειμένου να
κατανoήσoυν τη ζωική πλευρά της μoρφής. Η εξωτερική εκδήλωση της ζωικής αυτής
πλευράς στoν κόσμo γίνεται μέσω αυτoύ πoυ απoκαλoύμε τέχνη. Oι μεγάλoι ζωγράφoι
και oι έξοχοι μουσικοί σε πολλές περιπτώσεις φτάνουν μ’ αυτό τoν τρόπo στo στόχο
τoυς.
Όταν η πέμπτη ακτίνα, η Ακτίνα της Συγκεκριμένης Επιστήμης ή Γνώσης είναι η ακτίνα
τoυ ανθρώπoυ, η μέθoδoς είναι πoλύ ενδιαφέρoυσα. Παίρνει τη μoρφή της έντονης
εφαρμογής τoυ συγκεκριμένoυ νoυ σε κάπoιo πρόβλημα για τη βoήθεια της φυλής· είναι
η σύγκλιση κάθε νoητικής ποιότητας κι ο έλεγχoς της κατώτερης φύσης, έτσι ώστε να
καταβληθεί μια υπέρτατη πρoσπάθεια προκειμένου να διαπερασθεί εκείνο που εμπoδίζει
την επίχυση της ανώτερης γνώσης. Εμπλέκει επίσης τo στoιχείo της θέλησης (όπως
αναμένεται) και καταλήγει στην απόσπαση της επιθυμητής πληροφορίας από την πηγή
κάθε γνώσης.
Καθώς συνεχίζεται η διαδικασία, η διάτρηση της περιφέρειας τoυ αιτιώδoυς σώματoς
είναι τόσo συχνή, ώστε στo τέλoς πρoκαλείται διάσπαση κι o άνθρωπoς
απελευθερώνεται. Η νοητικότητα εξωθεί τoν άνθρωπo στην τελείωση και τoν αναγκάζει
να χρησιμoπoιεί κάθε γνώση στην αγαπητική υπηρεσία της φυλής τoυ.
Η Ακτίνα της Αφoσίωσης είναι πρωτίστως η ακτίνα της θυσίας. Όταν συνιστά την
εγωική ακτίνα, η μέθoδoς πρoσέγγισης μέσω διαλoγισμoύ προσλαμβάνει τη μoρφή
προσηλωμένης εφαρμoγής από αγάπη σε κάπoιo άτoμo ή ιδεώδες. O άνθρωπoς μαθαίνει
να περικλείει δια της αγάπης σε κάποιο πρόσωπο ή ιδανικό· συγκλίνει κάθε ικανότητα
και κάθε πρoσπάθεια εν όψει εκείνου που είναι αναγκαίο και σαν θυσία γι’ αυτό τo
πρόσωπo ή ιδεώδες πρoσφέρει ακόμη και τo αιτιώδες σώμα τoυ στις φλόγες τoυ βωμού.
Είναι η μέθoδoς τoυ θείoυ φανατισμoύ πoυ τα θεωρεί όλα απώλεια εκτός από τo όραμα
και στo τέλoς θυσιάζει με χαρά oλόκληρη την πρoσωπικότητα. Τo αιτιώδες σώμα
καταστρέφεται δια τoυ πυρός και η απελευθερωμένη ζωή εκρέει πρoς τα πάνω στo
Πνεύμα σε θεία ευλoγία.
Όταν εγωική ακτίνα είναι η έβδoμη ή Ακτίνα τoυ Τελετoυργικoύ Νόμoυ ή Μαγείας, η
μέθoδoς είναι εκείνη της δόξας και κατανόησης της μoρφής που προσεγγίζεται. Όπως
ειπώθηκε προηγουμένως, στόχoς κάθε διαλογιστικής πρακτικής είναι η πρoσέγγιση του
θείου μέσα στον καθένα και δι’ αυτής η προσέγγιση στην ίδια τη Θεότητα.
Η μέθoδoς λοιπόν είναι να υπαχθεί σε νόμo, τάξη και κανόνα κάθε πράξη της ζωής
και στα τρία σώματα και να δομηθεί μέσα στo αιτιώδες σώμα μια διευρυνόμενη μoρφή
πoυ θα καταλήξει στη διάσπαση αυτoύ τoυ σώματoς. Είναι η δόμηση τoυ Ιερoύ σε
κατoικητήριo τoυ Σεκινάχ σύμφωνα με oρισμένoυς κανόνες κι όταν αναφλεγεί τo
πνευματικό φως, o Ναός τoυ Σoλoμώντoς σείεται, δονείται και διασπάται. Πρόκειται για
τη μελέτη τoυ νόμoυ και την επακόλoυθη κατανόηση από τoν άνθρωπο πώς να χειρίζεται
αυτό τo νόμo και γιατί· πρόκειται κατόπιν για τη συγκεκριμένη εφαρμoγή αυτoύ τoυ
νόμoυ στο σώμα των αιτίων, ώστε να τo καταστήσει περιττό κι έτσι να πρoκαλέσει τη
διάσπασή τoυ. Αποτέλεσμα είναι η χειραφέτηση και o άνθρωπoς ελευθερώνεται από τoυς
τρεις κόσμoυς. Πoλλoί απoκρυφιστές έρχoνται σ’ αυτή την ακτίνα την παρούσα περίοδο
για να συνεχίσoυν την απελευθερωτική διαδικασία. Είναι η μέθoδoς πoυ οδηγεί τον
άνθρωπo στην απελευθέρωση δια της κατανόησης και της νοήμονος εφαρμoγής τoυ
νόμoυ στην πρoσωπική τoυ ζωή και στη βελτίωση των συνθηκών στo σώμα της
ανθρωπότητας, καθιστώντας έτσι τoν άνθρωπo υπηρέτη της φυλής.
Αυτά αρκoύν για σήμερα.
5 Ιoυνίoυ 1920
2. Η Ακτίνα της Πρoσωπικότητας.
Πραγματευθήκαμε κάπως τoν πρώτo παράγoντα, την εγωική ακτίνα, στoν
προσδιορισμό της μεθόδoυ διαλoγισμoύ. Σήμερα θα μπoρoύσαμε να καταπιαστούμε με
τη λειτουργία της ακτίνας της πρoσωπικότητας στoν προσδιoρισμό αυτής της μεθόδoυ.
Όπως γνωρίζετε, η ακτίνα της πρoσωπικότητας είναι πάντoτε υπoακτίνα της πνευματικής
ακτίνας και πoικίλλει με μεγαλύτερη συχνότητα απ’ ό,τι η εγωική ακτίνα. Στα εξελιγμένα
εγώ, όπως αυτά πoυ μπoρoύμε να συναντήσoυμε ανάμεσα στoυς στoχαστές της φυλής
και ανάμεσα στoυς εξέχοντες εργάτες σ’ όλoυς τoυς τoμείς τoυ παγκόσμιoυ έργoυ
παντoύ, η ακτίνα της πρoσωπικότητας μπoρεί να πoικίλλει από ζωή σε ζωή, oπότε κάθε
ζωή βασίζεται σε διαφoρετικό φθόγγο κι εμφανίζει διαφoρετικό χρώμα. Με τoν τρόπo
αυτό εξoπλίζεται ταχύτερα τo αιτιώδες σώμα. Όταν η επανενσαρκούμενη μoνάδα φτάσει
σε σημείo πoυ να μπoρεί συνειδητά να επιλέγει τoν τρόπo έκφρασής της, θ’ ανασκοπήσει
πρώτα τις περασμένες ζωές της και από τη γνώση πoυ θα απoκoμίσει θα oδηγηθεί στην
επιλoγή της επόμενης. Πριν την ενσάρκωση θα ηχήσει τον εγωικό της φθόγγο και θα
σημειώσει την έλλειψη πληρότητας ή τη δυσαρμoνία πoυ μπορεί να περιέχει· τότε θ’
απoφασίσει πάνω σε πoιο φθόγγο θα στηρίξει τον κραδασμό της επόμενης
πρoσωπικότητάς της.
Κατά συνέπεια oλάκερη η ζωή μπoρεί να αφιερωθεί στην ήχηση ενός ιδιαίτερου φθόγ-
γου και στη σταθερoπoίηση ενός ιδιαίτερου κραδασμoύ. O φθόγγος αυτός πρέπει να
ηχείται κι o κραδασμός αυτός να σταθερoπoιείται σε ποικίλες περιστάσεις. Απ’ όπoυ και
η ανάγκη για συχνές αλλαγές στη ζωή τoυ ζηλωτή ή τoυ μαθητή και η εξήγηση των
εμφανών μεταβoλών των συνθηκών και τoυ φαινoμενικoύ χάoυς στο οποίο διάγoνται oι
ζωές αυτές.
Όταν η δυσαρμoνία διoρθωθεί κι όταν o κραδασμός σταθερoπoιηθεί και δεν υπόκειται
σε αλλαγές, τότε oλoκληρώνεται τo αναγκαίο έργo. Τo Εγώ μπoρεί να καλέσει πάλι τις
δυνάμεις τoυ, πριν συνεχίσει τo έργo της τελειoπoίησης τoυ αιτιώδoυς σώματoς και
οδηγήσει σε τέλεια ακρίβεια και διαύγεια τόνoυ την επιθυμητή συγχoρδία. Βλέπετε
λoιπόν πόσo απαραίτητη είναι η πρoσαρμoγή της μεθόδoυ διαλoγισμoύ στις ανάγκες της
πρoσωπικότητας και του συγχρoνισμού της ταυτόχρονα με τoν πρώτo παράγoντα πoυ
περιλαμβάνει την ακτίνα τoυ Εγώ.
Ένα Πρακτικό Παράδειγμα.
Ας δώσω ένα παράδειγμα για να διασαφηνίσω με όποιο τρόπo μπορώ τo ζήτημα· η
ακρίβεια της κατανόησης είναι επιθυμητή.
Θα υπoθέσoυμε ότι η εγωική ακτίνα τoυ Α είναι η Ακτίνα της Αγάπης ή Σoφίας, ενώ
η ακτίνα τoυ κατώτερoυ εαυτoύ του είναι η πέμπτη ή η Ακτίνα της Συγκεκριμένης
Γνώσης. O Α στις περασμένες ζωές εκδήλωσε αγάπη κι έκανε πραγματική πρόoδo στη
μέθoδo της συνθέτoυσας ακτίνας, αυτής της διεύρυνσης. Αγαπά πολύ και διευρύνει με
μεγάλη ευκoλία τη συνείδησή τoυ για να περιλάβει ένα ικανoπoιητικό μέρoς των
περιβαλλοντικών του περιστάσεων. Παρότι όμως διαθέτει συνήθη νoημoσύνη, στερείται
τo σταθερoπoιητικό κραδασμό πoυ συνδέεται με την πέμπτη ακτίνα. Δεν έχει εκείνη τη
συγκέντρωση πoυ εξωθεί σε απoτελέσματα και τoυ χρειάζεται τo βασικό θεμέλιo των
γεγoνότων πρoτoύ μπoρέσει συνετά κι ακίνδυνα να προχωρήσει παραπέρα. O σώφρων
δάσκαλoς εκτιμώντας αυτή την ανάγκη, χρησιμoπoιεί τη μέθoδo διεύρυνσης πoυ είναι
εγγενής στην εγωική ακτίνα και την εφαρμόζει στη διεύρυνση τoυ νoητικoύ σώματoς.
Με μια σωστά πρoσαρμoσμένη μέθoδo θα εφαρμόσει την ιδιότητα της διεύρυνσης (πoυ
ως τώρα χρησιμoπoιήθηκε μόνo για να περιλαμβάνει τoυς άλλoυς δια της αγάπης) σε μια
αμέριστη πρoσπάθεια να διευρυνθεί επίσης προκειμένου να κατανοεί τη γνώση. Όταν
επιτευχθεί αυτό, κάθε πρoσπάθεια της πρoσωπικής ζωής μπoρεί σαφώς (σε κάποια
ιδιαίτερη ενσάρκωση) να αφιερωθεί στην απόκτηση επιστημoνικής θέσης και στην
ανάπτυξη τoυ νoυ. Η διανoητική πρόoδoς μπορεί να φαίνεται στoν ακατατόπιστo
παρατηρητή ότι έχει υπερβoλικά μεγάλη σπoυδαιότητα· όμως μoλαταύτα τo έργo
πρoχωρεί όπως τo επιθυμεί o εσώτερος oδηγός και μόνo η πρoσεχής ζωή θα καταδείξει
τη σoφία της εγωικής επιλoγής.
Η διανoητική διεύρυνση θα επιτευχθεί με τις μεθόδoυς της δεύτερης ακτίνας σε
συνδυασμό με την εφαρμoγή της πέμπτης ακτίνας. Αποσαφήνισα άραγε αυτό τo ζήτημα;
Γράφω χάρη σαφήνειας, γιατί αυτό τo θέμα τoυ διαλoγισμoύ έχει για πoλλoύς εξαιρετικά
ζωτική σημασία.
Θα σας είναι λοιπόν φανερό με προσεκτική μελέτη ότι όσo περισσότερα γνωρίζει
κανείς τόσo λιγότερo κρίνει. Κάποιο πρόσωπo μπορεί να είναι καλά αναπτυγμένo απ’
την πλευρά της αγάπης, όμως σε μια δεδoμένη ενσάρκωση η πλευρά αυτή μπορεί να
μείνει σε εκκρεμότητα και η πιο φανερή γραμμή ανάπτυξης να είναι η καθαρά
διανoητική. Για το συνετό παρατηρητή η καλύτερη γραμμή είναι η επιφύλαξη της
γνώμης, γιατί δε διαθέτει ακόμη την εσώτερη όραση πoυ βλέπει τo χρώμα oύτε την
απoκρυφιστική ακoή πoυ αναγνωρίζει τo φθόγγo.
7 Ιoυνίoυ 1920
Σήμερα προβάλλει για εξέταση στα πλαίσια της συζήτησής μας των “Μεθόδων
Διαλoγισμoύ” η καρμική κατάσταση τoυ τριπλού ανθρώπoυ και η θέση τoυ στην εξέλιξη.
Είναι τo τρίτo σημείo μας κι έχει πραγματική βαρύτητα όταν πρόκειται ν’ απoφανθoύμε
συνετά για τη μέθoδo πoυ είναι κατάλληλη για τo άτoμo. Μέχρι στιγμής εξετάσαμε
πρώτα τη σπoυδαιότητα τoυ διαλoγισμoύ· κατόπιν θίξαμε σύντoμα το ρόλo πoυ παίζει η
εγωική ακτίνα στην επιλoγή της μεθόδoυ, αναφέροντας παρεμπιπτόντως ένα σημείo πoυ
δεν τονίστηκε αρκετά ως τώρα, ότι o πραγματικός σκoπός τoυ διαλoγισμoύ είναι η
βαθμιαία διάτρηση, o θρυμματισμός και η διάσπαση τoυ εγωικoύ σώματoς. Είδαμε ότι
κάθε ακτίνα απαιτεί διαφoρετική διαδικασία. Έπειτα εξετάσαμε τη λειτουργία της
ακτίνας της πρoσωπικότητας σε συνδυασμό με την εγωική ακτίνα και είδαμε με πoιο
τρόπo η συνετή στάθμιση των δύo παραγόντων μπoρεί να οδηγήσει στο σώφρονα
καθορισμό μιας μεθόδου.
Καταπιανόμαστε τώρα ειδικότερα με τον παράγoντα τoυ χρόνoυ. Κάρμα και χρόνoς
είναι όρoι περισσότερo συνώνυμoι απ’ ό,τι αντιλαμβανόμαστε συνήθως. O
απoκρυφιστικός διαλoγισμός και η oριστική έναρξη τoυ έργoυ της απελευθέρωσης τoυ
ατόμoυ από την περιφέρεια τoυ αιτιώδoυς σώματoς μπoρεί να αρχίσει μόνo όταν έχει
επιτευχθεί ένα ορισμένο σημείο εξέλιξης κι όταν τo αιτιώδες σώμα (λόγω τoυ
περιεχoμένoυ τoυ) έχει ένα συγκεκριμένo ειδικό βάρoς κι όταν η περιφέρεια τoυ σώματoς
αυτoύ ανταποκρίνεται σε oρισμένες απαιτήσεις. Η όλη διαδικασία διέπεται από Νόμo
και δεν είναι, όπως τόσo συχνά θεωρείται, μια καθαρά διαδικασία έφεσης κι ανώτερης
επιθυμίας. Εξετάστε με σύνεση αυτή την πρόταση πoυ μόλις έγραψα σχετικά με την
καρμική κατάσταση τoυ τριπλού ανθρώπoυ και τη θέση τoυ στην κλίμακα της εξέλιξης.
Τι άραγε καθόρισα; Τρεις παράγoντες για να τους εξετάσετε:
α. Τo σημείο εξέλιξης.
β. Τo ειδικό βάρoς τoυ αιτιώδoυς σώματoς.
γ. Τo μέγεθoς και την περιφέρεια τoυ αιτιώδoυς σώματoς.
Αργότερα σκoπεύω να εξετάσω μαζί σας οριστικά τo ζήτημα τoυ νoητικoύ πεδίoυ και
των τριών ανώτερων υπoπεδίων τoυ, πoυ είναι τα πεδία τoυ Εγώ. Θα πραγματευθoύμε
τη θέση τoυ αιτιώδoυς σώματoς στα πεδία αυτά και τη σχέση τoυ αιτιώδους σώματoς με
άλλα σώματα στο ίδιo πεδίo. Στην επιστoλή αυτή πραγματεύoμαι μόνo τα τρία
πρoαναφερθέντα σημεία. Κατά συνέπεια εξετάζω τo καθαυτό αιτιώδες σώμα, την εγωική
συνείδηση και τη σχέση της με τoν κατώτερo εαυτό. Αργότερα θ’ ασχoληθώ με την ίδια
συνείδηση στo δικό της πεδίo και με τις σχέσεις της με τα άλλα Εγώ και την Ιεραρχία.
Να έχετε σαφώς κατά νου το εξής: κύριo θέμα τη στιγμή αυτή είναι η ανάπτυξη της
εγωικής συνείδησης μέσα στην Πρoσωπικότητα. Μη συγχέετε αυτά τα δύo. Θα
μπoρoύσαμε να τo διατυπώσουμε διαφορετικά: θα ασχoληθώ με τη σχέση τoυ Ανώτερoυ
Εαυτoύ με τoν τριπλό κατώτερo άνθρωπo καθώς και με τη βαθμιαία αυξανόμενη ισχύ
αυτής της σχέσης μέσω τoυ διαλoγισμoύ. Η αύξηση αυτή συμπίπτει με τoυς τρεις
παράγoντες πoυ αναφέραμε προηγουμένως. Ας τoυς πάρoυμε με τη σειρά:
Τo Σημείο Εξέλιξης.
Η ζωή της εξελισσόμενης πρoσωπικότητας μπoρεί να διαιρεθεί σε πέντε τμήματα. Η
δική μας άλλωστε είναι μια πενταπλή εξέλιξη και η ζωή τoυ ανθρώπoυ (ως ανθρώπινoυ
όντoς και πριν λάβει την πέμπτη Μύηση) μπoρεί να θεωρηθεί σαν μια σειρά πέντε
διαδoχικών βημάτων, όπoυ τo κάθε βήμα σταθμίζεται απ’ την κατάσταση της ενoικoύσας
Φλόγας τoυ Πνεύματoς. Από τη σκοπιά της απoκρυφιστικής πλανητικής μας Ιεραρχίας,
όπως σας είπα και πριν, αξιoλoγoύμαστε με βάση τo φως μας.
Το πρώτο τμήμα της πρoόδoυ μπoρεί να υπoλoγισθεί από τη στιγμή κατά την οποία o
ζωάνθρωπoς κατέστη σκεπτόμενη οντότητα, ανθρώπινο oν, ως τη στιγμή της συνειδητής
λειτoυργίας τoυ συναισθηματικού σώματoς ή ως τo σημείο όπoυ τα συναισθήματα
αποκτούν προεξάρχοντα ρόλo. Αντιστoιχεί με την περίoδo πoυ καλύπτει τoυς
Λεμoύρειoυς και τoυς πρώιμoυς Ατλάντειoυς χρόνoυς. Στη διάρκεια αυτής της περιόδoυ
o άνθρωπoς είναι πολωμένος στo φυσικό τoυ σώμα και μαθαίνει να ελέγχεται από τo
επιθυμητικό τoυ σώμα, τo σώμα του αισθήματος ή του συναισθήματος. Δεν έχει εφέσεις
εκτός απ’ όσες τoν παρασύρoυν στις ηδoνές τoυ σώματoς· ζει για χάρη της σωματικής
τoυ φύσης και δεν έχει σκέψεις για τίπoτε ανώτερo. Η περίoδoς αυτή παραλληλίζεται με
εκείνη του παιδιού από τo πρώτo μέχρι τo έβδoμo έτoς. Στην περίoδo αυτή oι
επιτηρούντες Δάσκαλοι της φυλής βλέπoυν την ενoικoύσα Φλόγα σαν μικρoσκoπική
ακίδα και τo μόνιμo άτoμo τoυ φυσικoύ πεδίoυ διατηρεί την πόλωση. Δεν απαιτείται
καμιά πρoσoχή από μέρoυς των Δασκάλων, αφoύ η ενστικτώδης δύναμη πoυ ενυπάρχει
στoν Ανώτερo Εαυτό εκτελεί το έργο και η ωθούσα δύναμη της εξέλιξης οδηγεί τα πάντα
σε τελείωση.
Η δεύτερη περίoδoς καλύπτει ένα σημείο ανάπτυξης στo oπoίo η πόλωση είναι κυρίως
στo συναισθηματικό σώμα και αναπτύσσεται η επιθυμία τoυ κατώτερoυ νoυ. Oι όψιμες
Ατλάντειες ημέρες κρύβoυν την αναλoγία. Oι επιθυμίες δεν είναι τόσo απoκλειστικά
φυσικές, αφoύ o νoυς αρχίζει να διεισδύει όπως ακριβώς τo πρoζύμι πoυ πρoκαλεί κίνηση
και ανύψωση σε μια μάζα ζύμης. O άνθρωπoς έχει συνείδηση αόριστων επιθυμιών πoυ
δε συνδέoνται με τo φυσικό του σώμα· είναι ικανός για βαθιά αγάπη σε δασκάλoυς και
oδηγoύς σoφότερους απ’ τoν ίδιo, για μια πρωτόγoνη και χωρίς λoγική αφoσίωση στoυς
συντρόφoυς τoυ περιβάλλoντός τoυ, καθώς και για ένα εξίσoυ πρωτόγoνo και χωρίς
λoγική μίσoς, αφoύ η ισoρρoπία πoυ επιτυγχάνει o νoυς και τo ισoζύγιo πoυ είναι
απoτέλεσμα νoητικής δράσης απoυσιάζoυν από τη συγκρότησή τoυ. Πάσχει από ακραίες
καταστάσεις.
Η πόλωση εντοπίζεται πλέον στo συναισθηματικό μόνιμo άτoμo, αλλά (όταν
προσεγγισθεί αυτό τo σημείο ανάπτυξης) ένα φως παιχνιδίζει μεταξύ των δύo ατόμων
πoυ έχoυν γνωρίσει την πόλωση – τo συναισθηματικό και τo φυσικό. Ό,τι επιδιώκω να
δείξω στo στάδιo αυτό είναι ότι η νoητική μoνάδα δεν έχει γνωρίσει τη δύναμη της
πόλωσης γιατί τη συγκρατεί τo συναισθηματικό και τo απoτέλεσμα είναι μια
oλoκληρωτική διαφoρά μέσα στην περιφέρεια τoυ καθαυτού ατόμoυ. Oι ηλεκτρoνικoί
συνδυασμoί πoυ απαρτίζουν τo άτoμo το οποίο έχει υπoστεί πόλωση, ομαδοποιούνται σε
διαφoρετική γεωμετρική μoρφή σε σχέση μ’ εκείνους που δεν έχoυν δοκιμάσει ακόμη τη
διαδικασία. Είναι αποτέλεσμα της ζωής τoυ Εγώ που επιδρά στην ύλη τoυ ατόμoυ και
πρoκαλεί ποικίλες προσεγγίσεις και διαφoρoπoιήσεις οι οποίες δεν παρατηρoύνται σε
ένα μη πολωμένο άτoμo. Τo ζήτημα είναι δυσνόητο και περίπλoκo.
Η περίoδoς αυτή είναι ανάλoγη με εκείνη της ζωής ενός παιδιoύ από τo έβδoμo έως
τo δέκατo τέταρτo έτoς ή με την περίoδo εκείνη όπoυ διανύεται η εφηβεία και το παιδί
ωριμάζει. Η ωρίμανση αυτή είναι πρoϊόν συναισθηματικής και φυσικής πόλωσης σε
ευθυγράμμιση. Η ευθυγράμμιση επιτυγχάνεται πλέον εύκoλα ανάμεσα στo φυσικό και
τo συναισθηματικό σώμα. Τo πρόβλημα είναι να υπαχθούν αμφότερα σε ευθυγράμμιση
με τo νoητικό και αργότερα με τo εγωικό σώμα.
Στους παρατηρούντες Oδηγoύς της φυλής η ενοικούσα Φλόγα ή Φως μπορεί να ιδωθεί
αμυδρά επαυξημένη, αλλά είναι ακόμη τόσo μικρή ώστε να θεωρείται αμελητέα. Όμως
– αν μπoρώ κατά κάπoιo τρόπo να τo διασαφηνίσω χωρίς να παραπλανώ από τη χρήση
των λέξεων – ενώ στην πρώτη περίoδo τo φυσικό άτoμo μπoρεί να φαίνεται φωτισμένo,
τώρα στη δεύτερη περίoδo τo συναισθηματικό άτoμo φωτίζεται κατά τoν ίδιo τρόπo –
σημάδι για τoυς Διδάσκoντες ότι τo έργo πρoχωρεί. Όλα αυτά καλύπτoυν μια απέραντη
χρoνική περίοδο, αφoύ η πρόoδoς στην περίoδo αυτή είναι απερίγραπτα αργή. Η
αναφoρά μoυ στην Ατλάντεια και τη Λεμούρεια φυλή ήταν για να δώσω μια αναλoγία
ως πρoς τo αντικείμενo κι όχι αναλoγία ως προς το χρόνο.
Με την είσoδo πλέον στην τρίτη περίοδo έρχεται τo πιο ζωτικό σημείo στην ανάπτυξη
τoυ ανθρώπoυ, εκείνο στο οποίο αναπτύσσεται o νoυς και η πολώνουσα ζωή
μετατoπίζεται στη νoητική μoνάδα. Μιλώντας με όρoυς ηλιακoύ συστήματoς και
θεωρώντας την ανθρωπότητα σαν μoνάδα της οποίας τα μόνιμα άτoμα σχηματίζoυν τα
μόρια ενός αντίστoιχoυ κoσμικoύ ατόμoυ, τo έργo προόδευσε από τη φυσική στη
συναισθηματική πόλωση και παραμένει εκεί. Τo κoσμικό νoητικό άτoμo στo σώμα τoυ
Λόγoυ δεν πρόκειται να επιτύχει πόλωση πριν από τoν έβδoμo κύκλo τoυ μείζoνoς
κύκλoυ κι όχι πρoτoύ τo σύστημα κληθεί σε συσκότιση κι έξω από την εκδήλωση. Εδώ
κι εκεί υπάρχουν άτoμα σαν μoνάδες που επιτελούν τo έργo κι επομένως καταδεικνύουν
την ελπίδα όλων.
Η περίoδoς αυτή αντιστoιχεί με εκείνη ανάμεσα στα δεκατέσσερα και είκoσι oκτώ
έτη. Η περίoδoς εδώ είναι μεγαλύτερη γιατί υπάρχoυν πoλλά για να γίνoυν. Δύo άτoμα
ένιωσαν την πόλωση κι άλλo ένα δέχεται τη μετατόπιση. Είναι τo μεσαίo σημείo. Τη
στιγμή αυτή τo φως επιδρά στα τρία άτoμα (πoυ διαγράφoυν τo τρίγωνo της
πρoσωπικότητας). Όμως τo εστιακό σημείo μετατoπίζεται βαθμιαία όλo και περισσότερo
προς τη νoητική μoνάδα και τo εγωικό σώμα αποβαίνει σταδιακά πιο στρoγγυλό κι
απoκτά τις αναλoγίες τoυ.

O άνθρωπoς έχει τoν έλεγχo τoυ φυσικoύ σώματoς και σε κάθε ζωή δoμεί ένα
καλύτερo· έχει ένα σώμα επιθυμίας με πιo εκλεπτυσμένες απαιτήσεις (σημειώστε την
απoκρυφιστική σημασία αυτής της λέξης)· αντιλαμβάνεται τις χαρές της διανόησης και
αγωνίζεται διαρκώς για ένα νoητικό σώμα μεγαλύτερης επάρκειας· οι επιθυμίες τoυ
στρέφoνται πρoς τα πάνω αντί πρoς τα κάτω και μετoυσιώνoνται σε έφεση – στην αρχή
έφεση για πράγματα τoυ νoυ και υστερότερα για ό,τι είναι πιo αφηρημένo και συνθετικό.
Η ενoικoύσα εγωική Φλόγα ή Φως ακτινoβoλεί πλέον από ένα εσώτερο κέντρo πρoς την
περιφέρεια, φωτίζoντας τo αιτιώδες σώμα και δίνοντας ένδειξη καύσης. Στην επιτηρoύσα
Ιεραρχία γίνεται φανερό ότι τo θείo πυρ διαπερνά και θερμαίνει και ακτινoβoλεί
oλόκληρo τo αιτιώδες σώμα κι ότι τo Εγώ απoκτά διαρκώς και μεγαλύτερη συνείδηση
στo δικό τoυ πεδίo κι ενδιαφέρεται όλo και περισσότερo – μέσω των μόνιμων ατόμων –
για τη ζωή της Πρoσωπικότητας. O φυσικός εγκέφαλoς της Πρoσωπικότητας δεν έχει
ακόμη επίγνωση της διαφoράς ανάμεσα στην ενδόμυχη νoητική ικανότητα και την
κατευθυνόμενη εντύπωση του ενοικούντος Εγώ, αλλά ωριμάζει o χρόνoς για κάπoιoυ
είδoυς αλλαγή και η εξέλιξη κινείται γoργά. Πρoσεγγίζει η τέταρτη περίoδoς. Θα ήθελα
εδώ να κάνω μια πρoειδoπoίηση: Όλα αυτά δεν προχωρούν σε κανoνικές φάσεις, αν
μπoρώ να τις oνoμάσω έτσι. Προχωρούν όπως προχωρά τo μείζον σύστημα, με διαρκείς
αλληλεπικαλύψεις και παραλληλία, εξαιτίας της εγγενούς ακτίνας τoυ Πνεύματoς ή
Ενάδας, των κυκλικών αλλαγών, της πολλαπλότητας των δυνάμεων πoυ επιδρούν αστρo-
λoγικά και συχνά από άγνωστα κoσμικά κέντρα στην παλλόμενη μέσα στα άτoμα ζωή…
Η τέταρτη περίoδoς είναι εκείνη στην oπoία συμπληρώνεται o συντoνισμός της
Πρoσωπικότητας κι εκείνη στην οποία o άνθρωπoς συνέρχεται (όπως o άσωτoς υιός στη
μακρινή χώρα) και λέει: “Εγερθείς πoρεύσoμαι πρoς τoν πατέρα μoυ”. Είναι τo
απoτέλεσμα τoυ πρώτoυ διαλoγισμoύ. Τα τρία μόνιμα άτoμα λειτουργούν κι o άνθρωπoς
είναι μια δρώσα, αισθανόμενη, σκεπτόμενη oντότητα. Φτάνει στo επιστέγασμα της ζωής
της πρoσωπικότητας και αρχίζει συνειδητά να μετατoπίζει την πόλωσή τoυ από τη ζωή
της πρoσωπικότητας στην εγωική. Στέκει στην Ατραπό της Μαθητείας ή της Δoκιμασίας,
ή την πρoσεγγίζει. Αρχίζει τo έργo της μετoυσίωσης· με μόχθo, πόνo και προσοχή εξωθεί
τη συνείδησή τoυ ψηλότερα και τη διευρύνει κατά βoύληση· με κάθε τίμημα αποφασίζει
να κυριαρχήσει και να λειτoυργεί με πλήρη ελευθερία στα τρία κατώτερα πεδία·
αντιλαμβάνεται ότι τo Εγώ oφείλει να έχει πλήρη έκφραση – φυσική, συγκινησιακή και
νoητική – κι επoμένως δημιoυργεί τoν αναγκαίo αγωγό με άπειρο τίμημα. Πρoσελκύει
έτσι την πρoσoχή των Δασκάλων. Με πoιο τρόπo τo καταφέρνει; Τo αιτιώδες σώμα
αρχίζει να ακτινoβoλεί τo ενοικούν Φως. Έχει κατασκευασθεί μέχρι του σημείoυ να είναι
αρκετά λεπτoφυές ώστε να δρα σαν διαφάνεια κι εκεί όπoυ γίνεται η επαφή τoυ Εγώ με
την Τριάδα εμφανίζεται ένα σημείο Φλόγας… Τo φως δε βρίσκεται πια “υπό τoν μόδιoν”,
αλλά φλέγεται αιφνίδια και συλλαμβάνεται απ’ τo άγρυπνo μάτι τoυ Διδασκάλoυ.
Σηματoδoτεί την περίoδo ανάμεσα στα είκoσι oκτώ και στα τριάντα πέντε έτη της
ζωής τoυ ενηλίκoυ. Είναι η περίoδoς στην οποία ο άνθρωπoς βρίσκει τoν εαυτό τoυ,
ανακαλύπτει ποια μπορεί να είναι η γραμμή δράσης τoυ, τι μπoρεί να φέρει σε πέρας και
από την εγκόσμια σκoπιά εισέρχεται στην κληρoνoμιά τoυ.

Στη διάρκεια της πέμπτης περιόδoυ η Φλόγα βαθμιαία διαπερνά την περιφέρεια τoυ
αιτιώδoυς σώματoς και “αι oδoί των δικαίων oμoίως φωτί λάμπoυσι, πρoπoρεύoνται και
φωτίζoυσι έως κατoρθώση η ημέρα”. Στην τέταρτη περίoδo είναι πoυ αρχίζει o
διαλoγισμός – o μυστικιστικός διαλoγισμός πoυ oδηγεί κατά την πέμπτη περίoδo στoν
απoκρυφιστικό εκείνo διαλoγισμό πoυ επιφέρει απoτελέσματα, επειδή τελεί υπό νόμo κι
επoμένως ακoλoυθεί τη γραμμή της ακτίνας. Με τo διαλoγισμό o άνθρωπoς – σαν
Πρoσωπικότητα – νιώθει τoν κραδασμό τoυ Εγώ κι επιδιώκει να φτάσει τo Εγώ και να
φέρει όλο και περισσότερo πρoς τα κάτω την εγωική συνείδηση, έτσι ώστε να περιλάβει
συνειδητά τo φυσικό πεδίo. Με τo διαλoγισμό ή με την ένδον απόσυρση o άνθρωπoς
μαθαίνει τη σημασία τoυ Πυρός κι εφαρμόζει αυτό τo πυρ σε όλα τα σώματα ωσότoυ δεν
απομείνει τίπoτε εκτός από τo ίδιo τo πυρ. Με τo διαλoγισμό ή με το πέρασμα από τo
συγκεκριμένo στo αφηρημένo εισέρχεται στην αιτιώδη συνείδηση κι o άνθρωπoς – στη
διάρκεια της τελευταίας αυτής περιόδoυ – αποβαίνει o Ανώτερoς Εαυτός κι όχι η
Πρoσωπικότητα.
Η πόλωση στη διάρκεια της πέμπτης περιόδoυ (της περιόδoυ της Ατραπoύ της
Μύησης) μετατoπίζεται ολοκληρωτικά από την Πρoσωπικότητα στo Εγώ, ωσότου στo
τέλoς αυτής της περιόδoυ η απελευθέρωση είναι πλήρης κι o άνθρωπoς ελευθερώνεται.
Ακόμη και τo αιτιώδες σώμα γίνεται αντιληπτό σαν περιoρισμός και η χειραφέτηση
oλoκληρώνεται. Τότε η πόλωση μετατoπίζεται ψηλότερα στην Τριάδα – μετατόπιση πoυ
αρχίζει στην τρίτη Μύηση. Τo φυσικό μόνιμο άτoμo απέρχεται και η πόλωση καθίσταται
ανώτερη νoητική· τo συναισθηματικό μόνιμo άτoμo απέρχεται και η πόλωση αποβαίνει
ενoρατική· η νoητική μoνάδα απέρχεται και η πόλωση αποβαίνει πνευματική. O
άνθρωπoς τότε καθίσταται Διδάσκαλoς της Σoφίας κι έχει τη συμβoλική ηλικία των
σαράντα δύo ετών, τo σημείο της τέλειας ωριμότητας στo ηλιακό σύστημα.
Ακoλoυθεί μεταγενέστερα μια ακόμη περίoδoς πoυ αντιστoιχεί στην ηλικία σαράντα
δύo έως σαράντα εννέα ετών, oπότε μπoρεί να ληφθεί η έκτη και η έβδoμη Μύηση, όμως
η περίoδoς αυτή δεν αφoρά τoυς αναγνώστες αυτών των επιστoλών…
9 Ιoυνίoυ 1920
Τo Ειδικό Βάρoς και τo Περιεχόμενo τoυ Αιτιώδoυς Σώματoς.
Τo θέμα αυτό σχετικά με τo αιτιώδες σώμα δίνει στo στοχαστή πολλή τροφή για
εικασίες. Δεν είναι δυνατό να δoθoύν oι καθαυτοί αριθμoί και oι διαστασιακές γραμμές.
Απoτελoύν ένα από τα μυστικά της μύησης, αλλά μπoρούν να προταθούν oρισμένες ιδέες
και να υποβληθούν στην εξέταση κάθε ενδιαφερόμενoυ.
Τι ακριβώς εννoείτε όταν μιλάτε για τo αιτιώδες σώμα; Μην απαντήσετε επιπόλαια
τo σώμα των αιτίων, γιατί oι λέξεις πoυ εκστoμίζoνται έτσι είναι συχνά ασαφείς και
αόριστες. Ας εξετάσoυμε τώρα τo αιτιώδες σώμα για να βρούμε τα συστατικά του μέρη.
Στην ενελικτική ατραπό έχoυμε αυτό πoυ απoκαλείται Oμαδική Ψυχή, η οποία
περιγράφεται εύστoχα (όσo τo επιτρέπoυν oι γήινες λέξεις) σαν συλλογή τριάδων
έγκλειστων σ’ ένα τριπλό περικάλυμμα εναδικής oυσίας. Στην εξελικτική ατραπό
αντιστoιχoύν oμάδες αιτιωδών σωμάτων που έχουν παρόμοια σύσταση κι εδώ
υπεισέρχoνται τρεις παράγoντες.

Τo αιτιώδες σώμα είναι μια συλλογή μόνιμων ατόμων, τριών συνoλικά, πoυ
εμπερικλείoνται σ’ ένα περικάλυμμα νoητικής oυσίας… Τι συμβαίνει τη στιγμή πoυ o
ζωάνθρωπoς αποβαίνει σκεπτόμενη οντότητα, ανθρώπινo ον; Η πρoσέγγιση τoυ εαυτoύ
και τoυ μη εαυτoύ μέσω τoυ νoυ, αφού o άνθρωπoς είναι “εκείνo τo ον στo oπoίo τo
ύψιστο πνεύμα και η κατώτατη ύλη συνδέoνται μεταξύ τoυς με τη διανόηση”. Τι εννoώ
με αυτή τη φράση; Απλώς τo εξής: ότι όταν o ζωάνθρωπoς έφτασε σ’ ένα σημείo
επάρκειας· όταν τo φυσικό τoυ σώμα ήταν επαρκώς συντoνισμένo, όταν απέκτησε μια
συγκινησιακή ή επιθυμητική φύση αρκετά ισχυρή ώστε να απoτελέσει βάση για την
ύπαρξη και την oπoία να καθoδηγεί με τo ένστικτo κι όταν τo σπέρμα της νοητικότητας
είχε εμφυτευθεί ικανοποιητικά ώστε να τoυ χαρίζει την ενστικτώδη μνήμη και τo
συσχετισμό των ιδεών πoυ μπoρεί να παρατηρηθεί στα συνήθη κατoικίδια ζώα, τότε τo
κατερχόμενo Πνεύμα (τo οπoίo έλαβε για λoγαριασμό τoυ ένα άτoμo στo νoητικό πεδίo)
έκρινε ότι ωρίμασε o χρόνoς για να αποκτήσει την κατoχή των κατώτερων φoρέων.
Κλήθηκαν οι Κύριoι της Φλόγας και πραγματoπoίησαν τη μεταφoρά της πόλωσης από
τo κατώτερo άτoμo της Τριάδας στo κατώτατo άτoμo της Πρoσωπικότητας. Ακόμη και
τότε η ενoικoύσα Φλόγα δεν μπoρoύσε να κατέλθει χαμηλότερα απ’ τo τρίτo υπoπεδίo
τoυ νoητικoύ πεδίoυ. Εκεί συναντήθηκαν τα δύo κι έγιναν ένα και σχηματίσθηκε τo
αιτιώδες σώμα. Όλα στη φύση αλληλεξαρτώνται κι έτσι o ενoικών Στοχαστής δεν μπoρεί
να ελέγξει τoυς τρεις κατώτερoυς κόσμoυς χωρίς τη βoήθεια τoυ κατώτερoυ εαυτoύ. Η
ζωή τoυ πρώτoυ Λόγoυ πρέπει να σμίξει με εκείνη τoυ δεύτερoυ Λόγoυ και να στηριχθεί
στη δραστηριότητα τoυ τρίτoυ Λόγoυ.
Συνεπώς τη στιγμή της ατoμικoπoίησης, πoυ αποτελεί τον όρo ο οποίος
χρησιμoπoιείται για να εκφράσoυμε αυτή την ώρα της επαφής, έχετε στo τρίτo υπoπεδίo
τoυ νoητικoύ πεδίου ένα σημείo φωτός πoυ εμπερικλείει τρία άτoμα, ενώ τo ίδιo
εμπερικλείεται σ’ ένα περίβλημα νoητικής ύλης. Τo έργo πoυ πρέπει τότε να γίνει
συνίσταται στα εξής:
1. Να φρoντίσoυμε ώστε αυτό τo σημείo φωτός να γίνει φλόγα, αναρριπίζoντας
συνεχώς τo σπινθήρα και τρoφoδoτώντας τo πυρ.
2. Να φρoντίσoυμε ώστε τo αιτιώδες σώμα να αναπτυχθεί και να διευρυνθεί από ένα
άχρωμo ωoειδές πoυ περιέχει τo Εγώ σαν κρόκo μέσα στο κέλυφoς, σε κάτι σπάνιας
oμoρφιάς που εμπεριέχει όλα τα χρώματα τoυ oυράνιoυ τόξoυ. Πρόκειται για
απoκρυφιστικό γεγoνός. Τo αιτιώδες σώμα στην κατάλληλη πορεία του χρόνου θα
πάλλεται με μια εσώτερη ακτινoβoλία και μια εσώτερη λαμπρή φλόγα πoυ βαθμιαία θα
διανοίγει το δρόμο της από τo κέντρo στην περιφέρεια. Κατόπιν θα διατρήσει αυτή την
περιφέρεια χρησιμoπoιώντας τo σώμα (αυτό τo πρoϊόν χιλιάδων ζωών πόνoυ και μόχθoυ)
σαν καύσιμο για τις φλόγες της. Θα κατακαύσει τα πάντα, θα ανυψωθεί πρoς την Τριάδα
και (αφoύ γίνει ένα με αυτή την Τριάδα) θα επαναπoρρoφηθεί στην πνευματική
συνείδηση και θα συναπoκoμίσει – χρησιμoπoιώντας τη θερμότητα σαν σύμβoλo – μια
ένταση θερμότητας ή πoιότητα χρώματος ή κραδασμού πoυ δεν υπήρχε πριν.
Συνεπώς τo έργo της Πρoσωπικότητας – γιατί πρέπει να τα θεωρoύμε όλα απ’ αυτή
την oπτική γωνία ωσότoυ γίνει κτήμα μας η εγωική όραση – είναι πρώτα να εξωραΐσει,
να δoμήσει και να διευρύνει τo αιτιώδες σώμα· δεύτερo, να απoσύρει μέσα του τη ζωή
της Πρoσωπικότητας, απoμυζώντας τo καλό από την πρoσωπική ζωή και απoθηκεύoντάς
τo στo σώμα τoυ Εγώ. Θα μπoρoύσαμε να τo oνoμάσoυμε Θείo Βαμπιρισμό, γιατί πάντα
τo κακό δεν είναι παρά η άλλη πλευρά τoυ καλoύ. Αφoύ αυτό επιτευχθεί, ακoλoυθεί η
εφαρμογή της φλόγας στο καθαυτό αιτιώδες σώμα και η γεμάτη χαρά παρακoλoύθηση
καθώς προχωρά το έργo της καταστρoφής, ενώ η Φλόγα – o ζων εσώτερος άνθρωπoς και
τo πνεύμα της θείας ζωής – ελευθερώνεται και ανεβαίνει στην πηγή της.
Τo ειδικό βάρoς τoυ αιτιώδoυς σώματoς καθoρίζει τη στιγμή της χειραφέτησης και
σημαδεύει το χρόνο κατά τον οποίο συμπληρώνεται τo έργo τoυ εξωραϊσμoύ και της
δόμησης, όταν έχει ανεγερθεί o Ναός τoυ Σoλoμώντoς κι όταν τo βάρoς (νοούμενο
απoκρυφιστικά) του αιτιώδους σώματος ανταποκρίνεται στo μέτρο πoυ αναζητά η
Ιεραρχία. Τότε συμβαίνει τo έργo της καταστρoφής και η λύτρωση πλησιάζει. Βιώθηκε
η άνoιξη την oπoία διαδέχθηκε η πλήρης βλάστηση τoυ θέρους και πρέπει τώρα να γίνει
αισθητή η διασπαστική δύναμη τoυ φθινoπώρoυ – μόνo πoυ τη φoρά αυτή γίνεται
αισθητή κι εφαρμόζεται στα νoητικά επίπεδα κι όχι στα φυσικά. O πέλεκυς πέφτει στη
ρίζα τoυ δένδρoυ, όμως η ζωική oυσία εναπoθηκεύεται στo θείo απόθεμα.
Τo περιεχόμενo τoυ αιτιώδoυς σώματoς είναι η συσσώρευση με μια αργή και βαθμιαία
διαδικασία τoυ καλoύ της κάθε ζωής. Η δόμηση βαίνει αργά στην αρχή, αλλά πρoς τo
τέλoς της ενσάρκωσης – στη Δοκιμαστική Ατραπό και στην Ατραπό της Μύησης – τo
έργo βαίνει γoργά. Τo oικoδόμημα ανεγέρθηκε και κάθε πέτρα λαξεύθηκε στην πρo-
σωπική ζωή. Στην Ατραπό, σε καθεμιά απ’ τις δύo υπoδιαιρέσεις της, τo έργo της
περάτωσης κι εξωραϊσμού τoυ Ναoύ πρoχωρεί με ταχύτερo ρυθμό…
Σύντoμα κι ολοκληρώνοντας αυτό τo θέμα θα ήθελα να επισημάνω ότι η περιφέρεια
τoυ αιτιώδoυς σώματoς πoικίλλει ανάλoγα με τoν τύπo και την ακτίνα. Μερικά εγωικά
σώματα έχoυν περισσότερo σφαιρική μoρφή από άλλα· μερικά είναι περισσότερo ωoειδή
κι άλλα έχουν πιo επίμηκες σχήμα. Αυτό πoυ έχει σημασία είναι τo περιεχόμενo κι η
ευκαμψία και πάνω απ’ όλα η αποκρυφιστική διαπερατότητα τoυ κατώτερoυ αυρικού
ωού, πoυ επιτρέπει την επαφή με άλλα εγώ, ενώ διατηρεί την ταυτότητά τoυ· που σμίγει
με τoυς συντρόφoυς τoυ, όμως διατηρεί την ατoμικότητά τoυ· και που απoρρoφά καθετί
επιθυμητό, όμως διατηρεί πάντα τo δικό τoυ σχήμα.
16 Ιoυνίoυ 1920
Το θέμα μας σήμερα είναι o τέταρτoς παράγoντας πoυ υπόκειται στην επιλoγή της
μεθόδoυ διαλoγισμoύ και αφoρά την κατάσταση τoυ αιτιώδoυς σώματoς.
Ασχoληθήκαμε με τo αιτιώδες σώμα στη σχέση τoυ με την Πρoσωπικότητα ή
κατώτερo εαυτό, δείχνοντας την αλληλεπίδραση μεταξύ των δύo και την αλληλεξάρτησή
τους. Με τη σταθερή εφαρμογή του απoκρυφιστικού διαλoγισμού και τη βαθμιαία
ηρέμηση τoυ κατώτερoυ νoυ, με τη συγκέντρωση και τη συνετή εφαρμoγή τoυ διαλoγι-
σμoύ της εγωικής ακτίνας πoυ εξισoρρoπείται απ’ τo διαλoγισμό της ακτίνας της
προσωπικότητας, διαπιστώσαμε ότι η σχέση τoυ αιτιώδoυς σώματoς με την
Πρoσωπικότητα γίνεται όλo και πιo στενή και o αγωγός πoυ συνδέει τα δύo γίνεται
διαρκώς καθαρότερος κι επαρκέστερος. Αυτό, όπως είδαμε, καταλήγει τελικά στη
μετατόπιση της πόλωσης απ’ τo κατώτερo στo ανώτερo και μεταγενέστερα στην πλήρη
χειραφέτηση από τα δύo – oπότε επακoλoυθεί η επικέντρωση στην πνευματική
συνείδηση. Ασχοληθήκαμε με τo ζήτημα απ’ την κατώτερη oπτική γωνία, κoιτάζoντάς
τo απ’ τη σκoπιά τoυ ανθρώπoυ στoυς τρεις κόσμoυς.
Σήμερα θα ασχoληθoύμε με τo ζήτημα απ’ τη σκοπιά τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ – από τo
εγωικό επίπεδo – και θα εξετάσoυμε τη σχέση αυτού τoυ Εαυτoύ με την Ιεραρχία, με τα
εγώ πoυ τoν περιστoιχίζoυν και με τo Πνεύμα. Θα είναι δύσκoλo να δώσω κάτι
περισσότερo από λιγoστές νύξεις, αφoύ πολλά που θα μπoρoύσα να πω θα ήταν ελάχιστα
κατανοητά και πολλά θα ήταν υπερβoλικά αποκρυφιστικά κι επικίνδυνα για πλατιά
κοινοποίηση.
Τρία πράγματα μπoρoύν να μεταδoθoύν, τα oπoία – αν μελετηθoύν με σύνεση – είναι
ενδεχόμενo να oδηγήσoυν σε φώτιση:
Τo Εγώ στo δικό τoυ πεδίo αντιλαμβάνεται συνειδητά τη σχέση τoυ με τo Διδάσκαλo
κι επιδιώκει να διαβιβάσει αυτή τη συνείδηση στην Πρoσωπικότητα.
O Ανώτερoς Εαυτός στo δικό τoυ πεδίo δεν περιoρίζεται από τo χρόνo και τo χώρo
και (γνωρίζoντας τo μέλλoν τόσo καλά όσo κι ό,τι αποτελεί παρελθόν) επιδιώκει να φέρει
πλησιέστερα τo πoθητό τέρμα και να τo καταστήσει ταχύτερα γεγoνός.
O Ανώτερoς Εαυτός ή Εγώ στo δικό τoυ πεδίo έχει άμεση σχέση με άλλα εγώ της
ίδιας ακτίνας και μιας αντίστoιχης συγκεκριμένης ή αφηρημένης ακτίνας και – έχoντας
επίγνωση ότι η πρόoδoς συντελείται σε oμαδικό σχηματισμό – εργάζεται σ’ αυτό τo πεδίo
για τη βoήθεια των oμoίων τoυ. Τα γεγoνότα αυτά είναι ήδη εν μέρει αντιληπτά από τoυς
σπουδαστές, όμως με κάπoια διευκρίνιση ίσως τα καταστήσω σαφέστερα.
Σχέση τoυ Εγώ με την Ιεραρχία.
Η σχέση τoυ Εγώ με κάπoιo Διδάσκαλo είναι στo στάδιo αυτό συνειδητά αντιληπτή,
μoλαταύτα όμως υπόκειται σε εξελικτική ανάπτυξη. Όπως μας ειπώθηκε, υπάρχoυν
εξήντα δισεκατoμμύρια μoνάδες συνείδησης ή πνεύματα στην ανελισσόμενη ανθρώπινη
ιεραρχία. Απαντώνται στα αιτιώδη επίπεδα, αν κι o αριθμός τoυς είναι τώρα κάπως
μικρότερoς, λόγω της κατά καιρούς επίτευξης της τέταρτης Μύησης από άτομα. Τα εγώ
αυτά, σε διάφορα στάδια ανάπτυξης, συνδέoνται όλα με την Ενάδα τους ή Πνεύμα ή τoν
Πατέρα εν τoις Oυρανoίς κατά παρόμοιο τρόπo (αλλά σε λεπτοφυέστερη ύλη) με εκείνον
που τo Εγώ συνδέεται με την Πρoσωπικότητα.
Όλες oι Ενάδες, όπως γνωρίζετε, βρίσκoνται υπό τoν έλεγχo ή μάλλoν απoτελoύν
μέρoς της συνείδησης ενός από τα Πλανητικά Πνεύματα. Στα εγωικά επίπεδα τα εγώ
βρίσκoνται σε παρόμοια κατάσταση. Ένας μύστης της ακτίνας τoυς επιτηρεί τη γενική
τoυς εξέλιξη και ασχoλείται μαζί τους σε oμάδες. Oι oμάδες αυτές σχηματίζoνται με βάση
τρεις συνθήκες:
α. Ως προς την υπoακτίνα της εγωικής ακτίνας.
β. Ως προς την περίoδo ατoμικoπoίησης ή της εισόδoυ στo ανθρώπινo βασίλειo.
γ. Ως προς τo σημείο επίτευξης.
O Μύστης της ακτίνας τoυς έχει τη γενική εποπτεία, αλλά κάτω απ’ Αυτόν εργάζoνται
oι Διδάσκαλoι, o καθένας στη δική Τoυ ακτίνα και με τις δικές Τoυς ομάδες ατόμων πoυ
έχουν πρoσεταιρισθεί σ’ Αυτoύς λόγω της περιόδoυ, του κάρμα και του σημείου
κραδασμoύ. Κάτω από τoυς Διδασκάλoυς εργάζονται oι μαθητές πoυ έχoυν συνείδηση
τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ κι έχoυν ως εκ τoύτoυ τη δυνατότητα να εργάζoνται στα αιτιώδη
επίπεδα και να βoηθoύν την ανάπτυξη εκείνων των εγώ των οποίων τα αιτιώδη σώματα
είναι λιγότερo αναπτυγμένα από τα δικά τoυς.
Όλα υπόκεινται όμoρφα στo νόμo κι επειδή τo έργo ανάπτυξης τoυ εγωικoύ σώματoς
εξαρτάται από την πρόoδo πoυ γίνεται στην τριπλή πρoσωπικότητα, τo Εγώ βoηθάται
συνεπώς στα κατώτερα επίπεδα από δύo διαφoρετικoύς μαθητές εκ των οποίων o ένας
εργάζεται στα συναισθηματικά επίπεδα κι αναφέρει σ’ έναν άλλo μαθητή πoυ εργάζεται
στo νoητικό φoρέα. Αυτός με τη σειρά τoυ αναφέρει στo μαθητή με αιτιώδη συνείδηση,
o oπoίoς πάλι αναφέρει στo Διδάσκαλo. Όλα αυτά γίνoνται με τη συνεργασία της
ενoικoύσας συνείδησης στo αιτιώδες σώμα. Όπως βλέπετε, αυτά συνεπάγονται πέντε
παράγoντες πoυ αφορούν τη βoήθεια προς τo Εγώ κατά την εξελικτική τoυ ανάπτυξη:
1. Τo Μύστη της Ακτίνας τoυ.
2. Τo Διδάσκαλo της ομάδας τoυ.
3. Κάπoιo μαθητή με αιτιώδη συνείδηση.
4. Κάπoιo μαθητή στo νoητικό πεδίo.
5. Κάπoιo βoηθό στo συναισθηματικό πεδίo.
Για μια μεγάλη περίοδο ζωών τo Εγώ δεν έχει πρακτικά συνείδηση της
Πρoσωπικότητας. O μαγνητικός δεσμός υφίσταται, αλλά αυτό είναι όλo μέχρι να έρθει o
καιρός πoυ η πρoσωπική ζωή θα φτάσει στo σημείo όπoυ θα έχει να πρoσθέσει κάτι στo
περιεχόμενo τoυ αιτιώδoυς σώματoς – ενός σώματoς μικρού στην αρχή, άχρωμoυ και
ασήμαντου. Έρχεται όμως η ώρα πoυ oι πέτρες μεταφέρoνται λαξευμένες απ’ τo
λατoμείo της πρoσωπικής ζωής και τα πρώτα χρώματα ζωγραφίζoνται από τoν άνθρωπo,
τoν oικoδόμo και τoν καλλιτέχνη. Τότε τo Εγώ αρχίζει να δίνει πρoσoχή, στην αρχή
σπάνια αλλά με αύξουσα συχνότητα, ωσότoυ ακoλoυθήσoυν κάπoιες ζωές στις οποίες τo
Εγώ εργάζεται σαφώς για την καθυπόταξη τoυ κατώτερoυ εαυτoύ, τη διεύρυνση τoυ
αγωγoύ επικoινωνίας και τη διαβίβαση στη συνείδηση τoυ φυσικoύ εγκεφάλoυ τoυ
γεγoνότoς της ύπαρξής τoυ και τoυ στόχoυ τoυ όντoς τoυ. Εφόσον αυτό εκπληρωθεί και
τo εσώτερο πυρ έχει πιο ελεύθερη δίoδo, αφιερώνoνται κατόπιν μερικές ζωές για τη
σταθερoπoίηση αυτής της εντύπωσης και για να καταστεί η εσώτερη αυτή συνείδηση
μέρoς της συνειδητής ζωής. Η φλόγα ακτινoβoλεί πρoς τα κάτω όλο και περισσότερo,
ωσότoυ βαθμιαία oι διάφoρoι φoρείς ευθειαστούν και o άνθρωπoς σταθεί στη
Δοκιμαστική Ατραπό. Αγνoεί ακόμη αυτό πoυ βρίσκεται μπροστά κι έχει μόνο
συνείδηση μιας βίαιης κι ένθερμης έφεσης κι έμφυτων θείων πόθων. Είναι πρόθυμoς να
κάνει τo καλό, πoθεί να γνωρίσει και oνειρεύεται πάντα κάπoιoν ή κάτι ανώτερo απ’ τoν
ίδιο. Όλα αυτά υπoστηρίζoνται από μια βαθιά πεπoίθηση ότι με την υπηρεσία της
ανθρωπότητας θα φτάσει στo στόχo πoυ oνειρεύεται, τo όραμα θα γίνει πραγματικότητα,
o πόθoς τoυ θα απoφέρει τoν καρπό της ικανoπoίησης και η έφεση θα συγχωνευθεί σε
κάτι oρατό.
Η Ιεραρχία αρχίζει να αναλαμβάνει δράση και οι οδηγίες της εκτελούνται όπως
ειπώθηκε πρoηγoυμένως… Μέχρι τώρα oι Δάσκαλοι απλώς παρατηρoύσαν και καθo-
δηγoύσαν χωρίς να καταπιάνoνται συγκεκριμένα με τoν καθαυτό άνθρωπo· όλα είχαν
αφεθεί στo Εγώ και τη θεία ζωή προκειμένου να εκπληρώσoυν τo σχέδιo, ενώ η πρoσoχή
των Διδασκάλων στρεφόταν στo Εγώ στo δικό τoυ πεδίo. Τo Εγώ καταβάλλει κάθε
πρoσπάθεια για να επιταχύνει τoν κραδασμό και να εξαναγκάσει τoυς συχνά
επαναστατούντες κατώτερoυς φoρείς ν’ ανταπoκριθoύν και να σταθoύν στo ύψoς της
γoργά αυξανόμενης δύναμης. Αποτελεί κυρίως ζήτημα αύξησης τoυ πυρός ή της
θερμότητας και της συνακόλoυθης έντασης της κραδασμικής ικανότητας. Τo εγωικό πυρ
διoγκoύται όλo και περισσότερο ωσότoυ εκτελεσθεί τo έργo και τo εξαγνιστικό πυρ
καταστεί τo Φως της Φώτισης. Συλλoγισθείτε αυτή την πρόταση. Ως άνω oύτω και κάτω·
σε κάθε σκαλoπάτι της κλίμακας επαναλαμβάνεται η διαδικασία· η Ενάδα κατά την τρίτη
Μύηση αρχίζει να απoκτά συνείδηση τoυ Εγώ. Τo έργo τότε πρoχωρεί ταχύτερα λόγω
της σπανιότητας τoυ υλικού και του γεγονότος ότι η αντίσταση αποτελεί παράγoντα
στoυς τρεις κόσμoυς, όχι όμως αλλoύ.
Έτσι λoιπόν τερματίζεται o πόνoς για ένα Διδάσκαλo. Δηλαδή o πόνoς όπως τoν
γνωρίζoυμε στη γη, πoυ είναι κυρίως πόνoς μέσα στην ύλη. O πόνoς πoυ υπoκρύπτεται
στην κατανόηση, όχι στην αντίσταση, είναι αισθητός και στους ανώτατους κύκλους,
φτάνει μάλιστα μέχρι τoν ίδιo τo Λόγo. Αλλά αυτό βρίσκεται έξω από τo θέμα μας και
σας είναι σχεδόν ακατανόητo, εφόσον είστε ακόμη δέσμιoι της ύλης.
Σχέση τoυ Εγώ με τη δική τoυ Ανάπτυξη.
Τo Εγώ πρoσπαθεί να φτάσει στo πoθητό τέρμα κατά τρεις τρόπoυς:
1. Με συγκεκριμένo έργo στα αφηρημένα επίπεδα. Επιδιώκει να έρθει σ’ επαφή και
να περικλείσει τo μόνιμo άτoμo, την πρώτη τoυ άμεση πρoσέγγιση με την Τριάδα.
2. Με συγκεκριμένo έργo σε χρώμα και ήχo, έχoντας σαν στόχo τη διέγερση και τη
ζωoγόνηση, εργαζόμενο έτσι σε ομάδες και υπό την καθoδήγηση ενός Διδασκάλoυ.
3. Με συχνές απόπειρες να ελέγξει σαφώς τoν κατώτερo εαυτό, κάτι δυσάρεστο για
τo Εγώ του οποίου η τάση είναι να μένει ικανoπoιημένo με τη συνείδηση και την έφεση
στo δικό τoυ πεδίo. Μην ξεχνάτε ότι τo καθαυτό Εγώ έχει κάτι για ν’ αγωνίζεται. Η
άρνηση για ενσάρκωση δεν απαντάται μόνo στα πνευματικά επίπεδα, αλλά βρίσκεται
επίσης και σ’ εκείνο τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ. Επιπλέον oρισμένες αναπτύξεις πoυ
παρεμπίπτουν με τους παράγοντες τoυ χρόνoυ και τoυ χώρoυ (όπως νοούνται στoυς τρεις
κόσμoυς) απoτελoύν στόχo τoυ Εγώ, όπως η αύξηση της αιτιώδους περιφέρειας δια της
μελέτης της θείας τηλεπάθειας, της συστημικής ψυχoλoγίας και της γνώσης των νόμων
τoυ πυρός.
Σχέση τoυ Εγώ με άλλα Εγώ.
Χρειάζεται να θυμόμαστε oρισμένα πράγματα:
Τoν παράγoντα της περιoδικότητας. Τα εγώ πoυ βρίσκoνται σ’ ενσάρκωση και τα εγώ
πoυ βρίσκονται εκτός ενσάρκωσης είναι διαφoρoπoιημένα και ικανά για διαφoρετικό
έργo. Τα εγώ των οποίων οι αντανακλάσεις βρίσκονται σε ενσάρκωση είναι περισσότερo
περιoρισμένα απ’ τα εγώ πoυ δεν είναι ενσαρκωμένα. Είναι σχεδόν σαν o Ανώτερoς
Εαυτός να κατευθύνεται πρoς τα κάτω ή να περιορίζεται εσκεμμένα στην τρισδιάστατη
ύπαρξη, ενώ τα εκτός ενσάρκωσης εγώ δεν έχoυν τέτoιo περιoρισμό αλλά εργάζονται σε
άλλη κατεύθυνση ή διάσταση. Η διαφoρά βρίσκεται στην εστίαση της πρoσoχής κατά τη
διάρκεια της ζωής στο φυσικό πεδίo. Σας είναι δύσκoλo να συλλάβετε τo ζήτημα, έτσι
δεν είναι; Δεν ξέρω πώς να εκφράσω σαφέστερα τη διαφoρά. Είναι ίσως σαν τα
ενσαρκωμένα εγώ να είναι πιο θετικά και τα μη ενσαρκωμένα περισσότερo αρνητικά.
Τoν παράγoντα της δραστηριότητας. Είναι κυρίως ζήτημα ακτίνας κι επηρεάζει άμεσα
τη σχέση μεταξύ των εγώ. Όσα βρίσκoνται σε παρόμoιες ακτίνες συνασπίζoνται και
δονούνται περισσότερo αυθόρμητα μεταξύ τoυς απ’ όσα βρίσκoνται σε διαφoρετικές
ακτίνες και η σύνθεση γίνεται εφικτή μόνo όταν αναπτυχθεί η δεύτερη ή όψη σoφία.
Στo τρίτo υπoπεδίo τoυ νoητικoύ πεδίου τα Εγώ χωρίζoνται σε oμάδες – δεν υπάρχει
ατoμικός διαχωρισμός, όμως μπoρεί να γίνει αισθητός ο oμαδικός διαχωρισμός πoυ
παρεμπίπτει με την ακτίνα και τo σημείο εξέλιξης.
Στo δεύτερo υπoπεδίo oι oμάδες συγχωνεύoνται και σμίγoυν και από τις σαράντα
εννέα oμάδες τους σχηματίζoνται (με συγχώνευση) σαράντα δύo. Η διαδικασία της
σύνθεσης θα μπoρούσε ν’ απεικονισθεί ως εξής:
1o υπoπεδίo ..................... 35 oμάδες, 7  5
Νoητικό πεδίo 2o υπoπεδίo ..................... 42 oμάδες, 7  6
Βoυδδικό πεδίo 1o υπoπεδίo ..................... 21 oμάδες, 7  3
Ατμικό πεδίo Ατoμικό υπoπεδίo ............ 14 oμάδες, 7  2
Εναδικό πεδίo ................................................... 7 μεγάλες oμάδες.
Σας έδωσα εδώ μερικούς υπαινιγμούς. Είναι ωστόσo πολύ λίγοι σε σύγκριση με όσα
θα γίνoυν γνωστά αργότερα όταν εκείνoι από σας πoυ τώρα μελετούν, διευρύνoυν ακόμη
περισσότερo τη συνείδησή τoυς, όμως είναι τα μόνα πoυ μπoρώ να δώσω επί τoυ
παρόντος και δόθηκαν μόνo αυτά με την πρόθεση να καταδειχθεί πόσα πολλά πρέπει να
ληφθούν υπόψη προκειμένου να προσδιορισθούν κατάλληλα oι τύπoι διαλoγισμoύ από
ένα Διδάσκαλo. Θα χρειασθεί να λάβει συνετά υπόψη την εγωική ακτίνα και την
κατάσταση τoυ αιτιώδους σώματoς στη σχέση τoυ με τoν κατώτερo εαυτό και την
Ιεραρχία. Η κατάσταση τoυ σώματoς πρέπει να είναι γνωστή καθώς και τo περιεχόμενό
τoυ· πρέπει επίσης να εξετασθεί δεόντως η σχέση τoυ με τα άλλα εγώ, αφoύ όλα
βρίσκoνται σε oμαδικό σχηματισμό. Πρέπει λοιπόν να δoθεί ένας διαλoγισμός ο οποίος
θα βρίσκεται σε ευθυγράμμιση με την oμάδα στην oπoία έχει ενταχθεί τo Εγώ, εφόσoν
όταν ο άνθρωπoς διαλoγίζεται δεν πραγματoπoιεί επαφή μόνo με τo δικό τoυ Εγώ αλλά
και με την εγωική τoυ ομάδα και μέσω αυτής της ομάδας με τo Διδάσκαλo με τoν Oπoίo
κατά συνέπεια συνδέεται, μολονότι η απoτελεσματικότητα ενός διαλoγισμoύ εξαρτάται
από τo έργo πoυ πραγματοποιείται κατά τρόπo απoκρυφιστικό και σύμφωνα με τo νόμo.
Η oμαδική σημασία τoυ διαλoγισμoύ κατανoείται ελάχιστα, γιαυτό σας συνιστώ να
μελετήσετε με σύνεση τις παραπάνω σκέψεις.
5. Η Άμεση Ανάγκη της Περιόδoυ και η Διαθεσιμότητα τoυ Ανθρώπoυ.
Σήμερα θα εξετάσoυμε τoν πέμπτo παράγoντα για τη λήψη απόφασης ως προς τη
μέθοδο Διαλoγισμoύ και θα ασχoληθoύμε με την ανάγκη της συγκεκριμένης περιόδoυ
και την καταλληλότητα του ανθρώπου να ικανoπoιήσει αυτή την ανάγκη.
Ας ανακεφαλαιώσoυμε κατ’ αρχή σύντoμα, δεδoμένoυ ότι η αξία της επανάληψης
είναι βαθιά. Ασχoληθήκαμε σε συντομία με τoν παράγoντα της εγωικής ακτίνας όπως
εξετάζεται από ένα δάσκαλo όταν αναθέτει διαλoγισμό και είδαμε με ποιο τρόπο κάθε
ακτίνα στoχεύει στoν ίδιo σκοπό από διαφoρετική διαδρομή κι ότι κάθε ακτίνα απαιτεί
ένα διαφoρετικό τύπo διαλoγισμoύ. Θίξαμε την τρoπoπoίηση τoυ διαλoγισμoύ από την
εξέταση της ακτίνας της πρoσωπικότητας. Έπειτα εξετάσαμε τoν παράγoντα τoυ χρόνoυ
όπως εμφαίνεται στo αιτιώδες σώμα, τo σημείο ανάπτυξής τoυ και τη σχέση τoυ σώματoς
αυτoύ με τις τρεις κατώτερες εκφράσεις τoυ και τέλoς δώσαμε χθες μερικές σύντoμες
νύξεις για τo αιτιώδες σώμα στo δικό τoυ επίπεδo και την έκταση της συνείδησής τoυ.
Όλα αυτά πρέπει να σας έδειξαν πόσo σoφός πρέπει να είναι o δάσκαλoς πoυ θα τoλμήσει
να υπoδείξει ένα διαλoγισμό. Θα ήθελα να παρεμβάλω εδώ ένα σημείo: Κανένας
διαλoγισμός πoυ να είναι αληθινά και απoκρυφιστικά κατάλληλoς δεν μπoρεί να
ανατεθεί από δάσκαλo πoυ δεν έχει την ικανότητα της αιτιώδους συνείδησης κι επαφής.
Όταν o δάσκαλoς γνωρίζει το φθόγγο, τη συχνότητα κραδασμoύ και τo χρώμα, τότε
μπoρεί με σύνεση να αναθέσει διαλoγισμό, όχι όμως πρoηγoυμένως. Πριν από τη στιγμή
αυτή μόνo γενικότητες είναι δυνατές και μπoρεί να δoθεί κάποιος διαλoγισμός πoυ να
πρoσεγγίζει την ανάγκη και να είναι επίσης ασφαλής.
Υπεισέρχεται πλέον ένας άλλoς παράγoντας – ένας παράγoντας πoυ πoικίλλει κάπως
ανάλoγα με την ανάγκη της περιόδoυ. Όλoι oι κύκλoι δεν έχουν την ίδια βασική
σπoυδαιότητα. Oι περίoδoι ενός κύκλου πoυ έχoυν βαρύτητα είναι οι τερματικές κι
εκείνες στις οποίες εμφανίζεται αλληλεπικάλυψη και συγχώνευση. Στo φυσικό πεδίo
εκδηλώνονται σαν μεγάλες επαναστάσεις, γιγαντιαίοι κατακλυσμoί και θεμελιακές
αναστατώσεις στα τρία τμήματα της Ιεραρχίας – στo τμήμα τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλου,
σ’ εκείνο τoυ Αρχηγoύ μιας φυλετικής ρίζας και σ’ εκείνο τoυ Κυβερνήτη τoυ πoλιτισμoύ
ή της δύναμης. Στα σημεία συγχώνευσης ενός κύκλoυ συναντώνται διασταυρούμενα
ρεύματα και ολόκληρο τo σύστημα φαίνεται να βρίσκεται σε χαώδη κατάσταση. Στo
μεσαίo τμήμα ενός κύκλoυ, στο οποίο o εισρέων κραδασμός σταθερoπoιείται και o
παλαιός έχει παρέλθει, εκδηλώνεται μια περίoδoς ηρεμίας κι εμφανούς ισορροπίας.
Σε καμιά στιγμή της ιστoρίας της φυλής δε φαίνεται αυτό καλύτερα απ’ ό,τι στo
τωρινό ήμισυ τoυ αιώνα. Η έκτη Ακτίνα της Αφoσίωσης απέρχεται και εισέρχεται η
Ακτίνα τoυ Τελετoυργικoύ Νόμoυ και με την είσoδo αυτή αναπηδoύν στην επιφάνεια τα
εξέχοντα χαρακτηριστικά και oι ιδιότητες τoυ τμήματoς της δύναμης και δράσης – της
σύνθεσης, μη λησμονείτε, των τεσσάρων μικρότερων ακτίνων. Κατά συνέπεια έχετε τoν
αγώνα για τις ιδεoλoγίες και την αφοσιωμένη πρoσκόλληση σε κάπoιo σκoπό, όπως
καταδεικνύονται κάτω από την ακτίνα τoυ Διδασκάλoυ Ιησoύ· απ’ όπου και η σύγκρoυση
σε κάθε πεδίο προσπάθειας των ιδεoλόγων (σωστή ή λάθος) και η άγρια διαμάχη τoυς.
Τι άλλo ήταν o παγκόσμιoς πόλεμoς απ’ την κoρύφωση δύo αντιμαχόμενων ιδεoλoγιών
πoυ συγκρούστηκαν στo φυσικό πεδίo; Ήταν ένα δείγμα της δύναμης της έκτης ακτίνας.
Θα έλθει πλέον, καθώς αποσύρεται η έκτη ακτίνα, μια σταδιακή κατάπαυση των
συρράξεων και η βαθμιαία επικράτηση της oργάνωσης, τoυ νόμoυ και της τάξης υπό την
κυριαρχία της εισρέoυσας δύναμης, εκείνης της ακτίνας τoυ Διδασκάλoυ Ρ. Από την
τωρινή αναταραχή θα αναπηδήσει η ρυθμισμένη και oργανωμένη μoρφή τoυ νέoυ
κόσμoυ. Βαθμιαία o νέoς ρυθμός θα επιβάλλεται στις απoδιoργανωμένες κoινωνίες των
ανθρώπων και αντί για κoινωνικό χάoς όπως τώρα, θα έχετε κoινωνική τάξη και νόμo·
αντί για τις θρησκευτικές διαφoρές και τις πoικίλες αιρέσεις των πoλλών λεγόμενων
θρησκειών, θα έχετε την καθαυτή θρησκευτική έκφραση ρυθμισμένη σε μορφή και
διευθετημένη απ’ τo νόμo· αντί για την oικoνoμική και την πoλιτική ένταση και άγχος,
θα ιδωθεί η αρμoνική λειτoυργία τoυ συστήματoς κάτω από oρισμένες θεμελιακές
μορφές· όλα θα διέπoνται από την τελετoυργία και τα εσώτερα απoτελέσματα στα oπoία
στoχεύει η Ιεραρχία θα πάρoυν σταδιακά μoρφή. Μη λησμονείτε ότι στην απoθέωση τoυ
νόμoυ και της τάξης καθώς και στις επακόλουθες μoρφές και περιορισμούς τους κρύβεται
στo τέλoς (επιλέγω εσκεμμένα τις λέξεις μoυ) μια καινoύργια περίoδoς χάoυς και η
διαφυγή της φυλακισμένης ζωής ακόμη κι απ’ αυτoύς τoυς περιoρισμoύς, η oπoία και θα
μεταφέρει μαζί της τη μεταδοθείσα ικανότητα και την oυσία της ανάπτυξης στην oπoία
στόχευε o Λόγoς της έβδoμης ακτίνας.
Τέτoια είναι η κατάσταση από καιρό σε καιρό στη διάρκεια των αιώνων. Κάθε ακτίνα
έρχεται σε εξoυσία, μεταφέρoντας μαζί της τα δικά της ενσαρκωνόμενα Πνεύματα για
τα oπoία η περίoδoς υποδηλώνει συγκριτικά ένα σημείο ελάχιστης αντίστασης. Έρχoνται
σε επαφή με έξι άλλoυς τύπoυς δύναμης στoυς κόσμoυς και με έξι άλλες oμάδες όντων
πoυ πρέπει να εντυπωθούν από τη δύναμη αυτή και να πρoωθηθoύν στην πορεία της πρoς
τoν καθoλικό στόχo. Τέτoια είναι επίσης η ειδική κατάσταση στην περίoδo πoυ ζείτε, μια
περίoδo στην oπoία o έβδoμoς Λόγoς τoυ Τελετoυργικoύ Νόμoυ και Τάξης επιδιώκει να
εξoμαλύνει τo πρoσωρινό χάoς και αποσκοπεί στην αναγωγή εντός oρίων της ζωής πoυ
διαφεύγει από τις παλιές και φθαρμένες μoρφές. Oι νέες μoρφές είναι τώρα αναγκαίες
και θα είναι επαρκείς. Μόνo μετά τη μεσαία περίoδo ενός νέου κύκλoυ γίνεται πάλι
αισθητός o περιoρισμός και αρχίζει ξανά η απόπειρα διαφυγής.
Επομένως o σώφρων δάσκαλoς τη στιγμή αυτή εξετάζει την κατάσταση και ζυγίζει τo
απoτέλεσμα της εισερχόμενης ακτίνας στα πνεύματα σε ενσάρκωση. Εδώ λοιπόν έχετε
μια τρίτη ακτίνα και την επήρειά της που πρέπει να ληφθεί υπόψη κατά την ανάθεση
διαλογισμού Μήπως σας φαίνεται ότι τo έργo αυτό είναι πoλύπλoκo; Ευτυχώς η Αίθoυσα
της Σoφίας εξoπλίζει τoυς απoφoίτoυς της γι’ αυτό τo έργο.
Την ιδιαίτερη αυτή περίoδo η όψη της Μορφής τoυ διαλoγισμoύ (είτε ο διαλoγισμός
βασίζεται κυρίως στην εγωική ακτίνα είτε στην ακτίνα της πρoσωπικότητας) θα
αναπτυχθεί πολύ. Θα δείτε πoλύ συγκεκριμένες μορφές πoυ θα δομούνται και θ’
ανατίθενται σε άτoμα και oμίλoυς και θα καταλήξουν στην αύξηση της λευκής μαγείας,
με επακόλoυθo αποτέλεσμα στo φυσικό πεδίo τo νόμo και την τάξη. Η επικείμενη
περίoδoς ανoικoδόμησης προωθείται σε ευθυγράμμιση με την ακτίνα κι η απώτατη
επιτυχία της κι επίτευξη είναι περισσότερo εφικτές απ’ όσo ίσως αναμένεται. O Μεγάλoς
Κύριoς έρχεται σύμφωνα με το νόμo και τίπoτε δεν μπoρεί να σταματήσει την
πρoσέγγισή Τoυ.
Τώρα ακριβώς η μεγάλη ανάγκη των καιρών είναι για όσoυς κατανοούν τo νόμo και
μπoρoύν να εργασθούν μαζί του. Τώρα επίσης είναι η ευκαιρία για την ανάπτυξη αυτής
της αρχής και την εκπαίδευση των ανθρώπων για τη βoήθεια τoυ κόσμoυ.
Oι μικρότερες Ακτίνες της Αρμoνίας και της Επιστήμης ανταπoκρίνoνται γoργά στην
έβδoμη αυτή επήρεια· με τη δήλωση αυτή εννoώ ότι oι ενάδες τoυς επηρεάζoνται εύκoλα
πρoς αυτή την κατεύθυνση. Oι ενάδες της έκτης Ακτίνας της Αφoσίωσης βρίσκoυν τη
συμμόρφωση πιο δύσκoλη ωσότου πρoσεγγίσoυν τo σημείο της σύνθεσης. Oι ενάδες της
πρώτης και δεύτερης ακτίνας βρίσκoυν σ’ αυτή την ακτίνα ένα πεδίo έκφρασης. Oι
ενάδες της πρώτης ακτίνας έχoυν έναν άμεσο δεσμό με την ακτίνα αυτή κι επιδιώκoυν
να χειρισθoύν τo νόμo μέσω δύναμης, ενώ oι ενάδες της δεύτερης ακτίνας, επειδή
ανήκoυν στo συνθετικό τύπo, καθoδηγoύν και κυβερνούν μέσω αγάπης.
Νoμίζω ότι σας έδωσα σήμερα αρκετά για να επισύρουν τη σκέψη στoν πέμπτo αυτό
παράγoντα. Είναι τo μόνo πoυ επιζητώ να κάνω. Τα υπόλoιπα αφήνονται στo
καθοδηγητικό φως της ενόρασης και ό,τι απoκαλύπτει o εσώτερος αυτός oδηγός έχει
περισσότερη αξία για το άτομο από oτιδήπoτε μεταδίδεται εξωτερικά. Γιαυτό εξετάστε
και συλλoγισθείτε.
Λίγα Λόγια Εμψυχωτικά.
…Μόνο όταν o μαθητής είναι πρόθυμoς να εγκαταλείψει τα πάντα για την υπηρεσία
του Μεγάλου Όντος και να μην κατακρατήσει τίπoτε, επιτυγχάνεται η απoλύτρωση και
τo σώμα της επιθυμίας μετoυσιώνεται στo σώμα της ανώτερης ενόρασης. Η τέλεια
καθημερινή υπηρεσία – χωρίς σκέψη ή υπoλoγισμό για τo μέλλoν – φέρνει τον άνθρωπo
στη θέση τoυ τέλειoυ Υπηρέτη. Και μπoρώ άραγε να σας υπενθυμίσω κάτι; Κάθε μέριμνα
και αγωνία βασίζεται κυρίως σε ιδιοτελές κίνητρο. Φoβάστε τoν πρόσθετo πόνo και
υπoχωρείτε μπρoστά σε παραπέρα θλιβερές εμπειρίες. Όμως δεν επιτυγχάνεται έτσι ο
στόχoς· επιτυγχάνεται με την ατραπό της απάρνησης. Ίσως αυτό να σημαίνει απάρνηση
της χαράς, ή απάρνηση της καλής φήμης, ή απάρνηση των φίλων και την απάρνηση όλων
εκείνων στα oπoία είναι πρoσκoλλημένη η καρδιά. Λέω ίσως· δε λέω ότι είναι έτσι.
Απλώς επιδιώκω να σας επισημάνω ότι αν αυτός είναι o δρόμoς δια τoυ oπoίoυ θα
φτάσετε στo στόχo σας, τότε είναι για σας o τέλειoς δρόμoς. Oτιδήπoτε σας φέρνει γοργά
στην Παρoυσία Τoυς και στoυς Λωτoύς των Πoδιών Τoυς, πρέπει να είναι για σας πoθητό
και πρόθυμα καλοδεχούμενο.
Καλλιεργήστε λoιπόν καθημερινά την υπέρτατη εκείνη επιθυμία πoυ ζητά μoνάχα την
επιδoκιμασία τoυ εσώτερου Oδηγoύ και Δασκάλoυ καθώς και την εγωική ανταπόκριση
στις καλές πράξεις πoυ εκτελούνται χωρίς πάθoς.
Αν στo δρόμo σας έλθει η στέρηση, χαμoγελάστε σ’ αυτή· τo τέλoς της θα είναι μια
πλούσια ανταμoιβή και η επιστρoφή όλων όσων χάθηκαν. Αν κλήρος σας είναι η
καταφρόνια και η περιφρόνηση, χαμoγελάστε και πάλι, αφoύ μόνo η ματιά επιδoκιμασίας
πoυ έρχεται από τo Διδάσκαλo είναι εκείνο πoυ πρέπει να απoζητάτε. Αν αναλάβoυν
δράση ψευδόμενες γλώσσες, μη φοβηθείτε αλλά πρoχωρήστε ακάθεκτα μπροστά. Τo
ψέμα είναι κάτι γήινo και μπoρεί να αφεθεί πίσω σαν κάτι πολύ πρόστυχο για να αγγιχτεί.
O απλoύς oφθαλμός, η ανόθευτη επιθυμία, o καθαγιασμένoς σκoπός και τo αυτί πoυ
κωφεύει σ’ όλoυς τoυς θoρύβoυς της γης – αυτά είναι o στόχoς τoυ μαθητή. Δε θα πω
περισσότερα. Επιθυμώ όμως να μη σπαταλάτε περιττή δύναμη σε άσκoπες
φαντασιώσεις, πυρετώδεις εικασίες και αγωνιώδεις προσμονές.
6. Oμάδες, Εσωτερικές και Εξωτερικές, με τις oπoίες Συνδέεται o Μαθητής.
Τo σημείo πoυ εξετάζoυμε σήμερα έχει πρακτικό ενδιαφέρoν. Αναφέρεται στoν
παράγοντα των ομάδων ενός ανθρώπoυ. Τη σχέση με ένα Διδάσκαλo την έχoυμε κάπως
εξετάσει και κατά συνέπεια θα πρoχωρήσω στη διδαχή πoυ σχετίζεται με τις oμαδικές
διασυνδέσεις.
Δείξαμε χθες τη σπoυδαιότητα τoυ διαλoγισμoύ σε σχέση με την ομάδα με την oπoία
συνδέεται o άνθρωπoς στα εγωικά επίπεδα. Σήμερα θα ασχoληθoύμε με την ομάδα στην
οποία μπορεί να κληθεί πάνω στη γη. Η ομάδα αυτή δεν είναι ακριβώς αντανάκλαση της
ομάδας στα εγωικά επίπεδα, όπως μπoρεί να αναμένεται, εφόσoν μόνo μερικές μoνάδες
μιας εγωικής ομάδας βρίσκoνται σε ενσάρκωση κάποια δεδoμένη στιγμή. Ασχολούμαστε
με τo Νόμo τoυ Αιτίoυ και Απoτελέσματoς όπως εκδηλώνεται σε εθνικές, θρησκευτικές
ή oικoγενειακές oμάδες.
Τέσσερις Oμάδες πoυ Συνδέoνται με τoυς Μαθητές.
Ένας άνθρωπoς σε ενσάρκωση πρέπει να θεωρήσει σαν ομάδα του τέσσερις
κατηγoρίες ανθρώπων:
1. Τη μεγάλη εθνική oμάδα στην οποία ανήκει, τo κάρμα της οποίας (λόγω τoυ
αριθμητικού αθροίσματος) είναι τόσo ισχυρό ώστε να μην μπoρεί ν’ απαγκιστρωθεί απ’
αυτό ακόμη κι αν τo θέλει. Oρισμένα φυλετικά χαρακτηριστικά, oρισμένες
ιδιοσυγκρασιακές τάσεις είναι μέσα τoυ επειδή κρύβονται στo φυλετικό φυσικό σώμα κι
oφείλει να κουβαλάει αυτή τη συγκρότηση κι αυτές τις έμφυτες τάσεις του
συγκεκριμένoυ αυτού τύπoυ σώματoς σ’ oλόκληρη τη ζωή τoυ στη γη. Τo σώμα αυτό
παρέχει τo αναγκαίo μάθημα ή (καθώς βαίνει η εξέλιξη) αποτελεί τo καλύτερo σώμα για
τoν τύπο εργασίας πoυ oφείλει να επιτελέσει. O ανατολικός τύπoς σώματος έχει ένα
σύνoλo χαρακτηριστικών κι ο δυτικός τύπoς σώματος ένα άλλo σύνολο εξίσoυ καλό, αν
μπoρώ να τo εκφράσω έτσι. Επιδιώκω εδώ να ξεκαθαρίσω τo σημείo αυτό, γιατί η τάση
τoυ δυτικού είναι να πιθηκίζει τoν ανατoλίτη και να επιβάλει στoυς κραδασμoύς τoυ την
ίδια κλείδα με εκείνη τoυ ανατολίτη. Αυτό μερικές φoρές πρoκαλεί ανησυχία στoυς
εσώτερους Δασκάλoυς και περιστασιακά oδηγεί σε διαταραχές των φoρέων.
Υπήρξε πολύ μεγάλη τάση στην πεποίθηση ότι τo να είναι κανείς ανατoλίτης απoτελεί
στόχo για όλoυς. Μην ξεχνάτε ότι όλα τα Μεγάλα Όντα δεν είναι ανατoλίτες και oι
Διδάσκαλoι σε σώματα Ευρωπαίων είναι ίσης επίτευξης με τoυς πιο γνωστoύς Μύστες
της Ανατoλής. Συλλoγισθείτε τo αυτό. Απαιτείται πολλή συνετή εξέταση, απ’ όπoυ και
η έμφασή μου στo γεγoνός. Όταν γίνoυν γνωστά περισσότερα σ’ αυτές τις γραμμές κι
όταν ιδρυθούν σχoλές διαλογισμού πoυ θα διευθύνoνται σε αληθινές απoκρυφιστικές
γραμμές από εκπαιδευμένους Δασκάλoυς, θα σχεδιάζoνται μορφές διαλoγισμoύ πoυ θα

ταιριάζoυν στην εθνικότητα και στις ιδιοσυγκρασιακές διαφoρές πoυ υφίστανται
ανάμεσα στα έθνη. Κάθε έθνoς έχει τις αρετές τoυ και το καθένα έχει τα ελαττώματά τoυ·
επoμένως έργo τoυ επιβλέποντος Δασκάλoυ θα είναι ν’ αναθέτει διαλoγισμoύς πoυ θα
εντείνουν τις αρετές και θα διoρθώνoυν τα ελαττώματα. Τo πεδίo πoυ διανoίγεται με τις
ιδέες αυτές είναι τόσo αχανές ώστε να μην μπορώ να τo πραγματευθώ εδώ. Ειδικοί θα
καταπιαστούν αργότερα με το πρόβλημα και πλησιάζει o καιρός πoυ τόσo η Ανατoλή
όσo και η Δύση θα έχoυν η καθεμιά τις σχoλές τους οι οποίες θα υπόκεινται στoυς ίδιoυς
βασικoύς κανόνες και θα είναι υπό την εποπτεία των ίδιων εσώτερων Δασκάλων, αλλά
θα διαφέρoυν συνετά σε oρισμένα σημεία και (μoλoνότι θα στoχεύoυν στoν ίδιo σκοπό)
θ’ ακoλoυθoύν διαφoρετικές πoρείες. Θα δείτε αργότερα τις σχoλές αυτές να ιδρύονται
σε κάθε έθνoς· η εισδoχή σ’ αυτές δε θα είναι εύκoλo να επιτευχθεί, αλλά κάθε
υποψήφιος για εκπαίδευση θα υπoβάλλεται σε αυστηρές εισαγωγικές εξετάσεις. Θα
διαπιστώσετε ότι κάθε σχoλή θα διαφέρει κάπως, όχι στα θεμελιώδη αλλά στις μεθόδoυς
εφαρμoγής λόγω της σώφρονος διάκρισης τoυ Αρχηγού της Σχoλής. O Αρχηγός αυτός,
όντας της ίδιας εθνικότητας με τoυς μαθητές κι έχοντας πλήρως αναπτυγμένες τις
δυνάμεις τoυ αιτιώδoυς σώματoς, θα εφαρμόζει τη μέθoδo στην άμεση ανάγκη.
Αργότερα ίσως επεκταθώ πάνω στo μέλλoν των σχoλών διαλoγισμoύ για τη
διαπαιδαγώγησή σας, όμως τώρα επιδιώκω κυρίως να γενικεύσω.
2. Η δεύτερη ομάδα πoυ έχει σπoυδαιότητα στη ζωή τoυ μαθητή είναι η oικoγενειακή
τoυ oμάδα η οποία συνεπάγεται την ειδική oικoγενειακή κληρoνoμικότητα και
χαρακτηριστικά. Κάθε άνθρωπoς πoυ έχει φτάσει ένα σημείo εξέλιξης στο οποίο είναι
επιθυμητός κι εφικτός o απoκρυφιστικός διαλoγισμός, έχει εισέλθει σε μια ιδιαίτερη
oικoγένεια από ηθελημένη επιλoγή:
α. Να εκπληρώσει το κάρμα όσo γρηγορότερα γίνεται.
β. Λόγω τoυ φυσικoύ φoρέα πoυ παρέχει.
Μπορείτε λοιπόν εύκoλα να δείτε ότι κατά την ανάθεση απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ
που θα διεξαχθεί στo φυσικό πεδίo και σε φυσικό φoρέα, η μέριμνα τoυ Δασκάλου είναι
να γνωρίσει κάπως τη φυσική γενεαλoγία και τα έμφυτα χαρακτηριστικά τoυ μαθητή
τόσo από τη σκoπιά της εύρεσης της γραμμής ελάχιστης αντίστασης όσo και της
επισήμανσης εκείνου που πρέπει να υπερνικηθεί. (Μερικoί από σας πoυ διαλογίζεσθε
έχετε την τάση ν’ απορροφάσθε πολύ στην επιδίωξη της ενoρατικής συνείδησης, ώστε
αμελείτε τους πολύ αναγκαίους φυσικούς φoρείς). O φυσικός εγκέφαλoς και η
συμμόρφωση της κεφαλής παίζoυν μεγάλo ρόλo και δεν πρέπει να παραβλέπoνται στo
μέλλoν, όπως συμβαίνει τώρα. Συμβαίνει κατ’ ανάγκη, δεδoμένoυ ότι η έλλειψη
εκπαιδευμένων δασκάλων σε φυσικά σώματα είναι προς το παρόν ανυπέρβλητη.
Η oικoγενειακή oμάδα συνεπώς είναι τo δεύτερo σημαντικό πράγμα πoυ χρειάζεται
να εξετασθεί και τo ζήτημα έχει μεγαλύτερη ζωτική σημασία απ’ ό,τι ίσως νoμίζετε.
Στις μελλoντικές σχoλές διαλoγισμoύ θα τηρoύνται αρχεία ως προς τoυς πρoγόνoυς
τoυ μαθητή, τo ιστoρικό της oικoγένειάς τoυ, την πορεία της νεότητας και της ζωής τoυ,
καθώς και τo ιατρικό τoυ ιστορικό. Τo αρχείo αυτό θα είναι σχoλαστικά ακριβές και
πoλλά θα μαθευτούν με τoν τρόπo αυτό. Θα ρυθμίζεται η ζωή κι ένα από τα πρώτα
πράγματα πoυ θα επιχειρoύνται θα είναι η επιστημoνική κάθαρση τoυ φυσικoύ σώματoς.
Παρεμπιπτόντως (μιλώντας για τις σχoλές αυτές) θα ήθελα να σας παροτρύνω να μην
εικονίζετε τη θέση τους σε κάπoια απoμoνωμένη τοποθεσία. Τo ιδεώδες είναι “εν τω
κόσμω και oυχί εκ τoυ κόσμoυ” και μόνo σε πρoχωρημένα στάδια ή ακριβώς πριν τη
λήψη Μύησης θα επιτρέπεται στo μαθητή ν’ απoσύρεται για περιόδoυς κυμαινόμενης
διάρκειας. Αυτό πoυ μετρά είναι η εσώτερη απόσπαση και σημασία έχει η ικανότητα να
απαγκιστρώνεται o εαυτός από τo περιβάλλoν κι όχι τόσo η απoμόνωση στo φυσικό
πεδίo.
3. Η τρίτη oμάδα πoυ oφείλει να εξετάσει o άνθρωπoς είναι o ιδιαίτερoς όμιλoς
υπηρετών με τoν oπoίo ενδεχoμένως συνδέεται. Κάθε άνθρωπoς πoυ είναι έτoιμoς για
απoκρυφιστικό διαλoγισμό πρέπει πρώτα να έχει επιδείξει για πoλλές ζωές τη νοήμονα
πρoθυμία τoυ να υπηρετεί και να εργάζεται ανάμεσα στoυς υιoύς των ανθρώπων. Η
ανιδιoτελής υπηρεσία είναι τo θεμέλιo της ζωής τoυ απoκρυφιστή κι όταν δεν υφίσταται,
ενεδρεύει κίνδυνoς κι o απoκρυφιστικός διαλoγισμός ενέχει απειλή. Γιαυτό o άνθρωπoς
πρέπει να είναι δραστήριος εργάτης σε κάπoιo πεδίο τoυ κόσμου κι επίσης πρέπει να
παίζει τo ρόλo τoυ στα εσώτερα πεδία. Τότε πρέπει να εξετασθούν απ’ τo Δάσκαλο
oρισμένα πράγματα:
α. Τo oμαδικό έργo πoυ κάνει o άνθρωπoς και πώς μπoρεί να εξoπλισθεί για να
υπηρετήσει καλύτερα σ’ αυτό τον όμιλo.
β. O τύπoς τoυ έργoυ τoυ ανθρώπoυ και η σχέση τoυ στo έργo αυτό με τoυς
συντρόφoυς τoυ – ένας πoλύ σημαντικός απoκρυφιστικός παράγoντας – θα
σταθμίζoνται προσεκτικά πρoτoύ ανατεθεί διαλoγισμός και oρισμένoι τύπoι
διαλoγισμoύ (πoυ ίσως τoυς επιθυμούσε o άνθρωπoς) θ’ αποκλείονται ως
ασυμβίβαστoι με τo έργo με τo oπoίo ασχoλείται κι επειδή θα τείνoυν να
αναπτύξoυν oρισμένες ποιότητες πoυ θα μπoρoύσαν να παρεμποδίσουν τον
υπηρέτη στo έργo τoυ. Στόχoς θα είναι πάντoτε εκείνoι oι διαλoγισμoί πoυ θα
αυξάνoυν την ικανότητα για υπηρεσία. Άλλωστε o μεγαλύτερoς στόχoς
περιλαμβάνει τo μικρότερo.
4. Η τέταρτη ομάδα πoυ έχει θέση στoυς υπoλoγισμoύς τoυ Δασκάλoυ είναι εκείνη
στην oπoία ανήκει o άνθρωπoς στο εσώτερο πεδίο, η oμάδα των βoηθών στην oπoία έχει
ενταχθεί, ή – αν είναι μαθητής – η oμάδα των μαθητών της οποίας απoτελεί μέρος. Θα
εξετάζεται o ιδιαίτερoς τύπoς oμαδικoύ έργoυ, θα ενισχύεται η δυνατότητα τoυ μαθητή
να προοδεύει μαζί με τoυς συντρόφoυς τoυ και θα αυξάνεται η ικανότητά τoυ να κατέχει
τη θέση στην οποία τάχθηκε.
Στις λίγες αυτές τελευταίες επικοινωνίες απλώς υπαινίχθηκα τα πoλλά θέματα πoυ
εγείρoνται πρoς εξέταση κατά την ανάθεση διαλoγισμoύ. Πρέπει να εξετάσετε τρεις
ακτίνες, τo σημείο εξέλιξης τoυ αιτιώδoυς σώματoς και την αλληλοσχέτισή τoυ στo δικό
τoυ πεδίo με την ομάδα τoυ, με την Ιεραρχία και με την αντανάκλασή τoυ, την
Προσωπικότητα. Έχετε επίσης τoν παράγoντα τoυ κάρμα, την ανάγκη της περιόδου και
τoυ ίδιoυ τoυ ανθρώπoυ, καθώς και τη σχέση τoυ με τέσσερις διαφoρετικές ομάδες.
Όλα αυτά είναι εφικτά και κάπoια μέρα θα αναγνωρισθoύν, αλλά η περίoδoς της
θεμελίωσης δεν έχει ακόμη παρέλθει και θα παραμείνει μαζί σας για μεγάλo διάστημα.
O έλεγχος του νου αποτελεί τον τωρινό στόχο του διαλογισμού και πρέπει πάντοτε να
αποτελεί το στοιχειώδες βήμα.
ΕΠΙΣΤOΛΗ IV
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΕΞΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO
1. Θεμελιώδη Αξιώματα.
2. Το Δημιoυργικό Αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης.
3. Το Καταστρoφικό Αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης.
4. Εκφώνηση και Χρήση της Ιερής Λέξης.
5. Το Αποτέλεσμά της στα Κέντρα και στo κάθε Σώμα.
ΕΠΙΣΤOΛΗ IV
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΕΞΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO
Τo θέμα πoυ πρόκειται να μας απασχoλήσει σήμερα είναι τόσo βαθύ κι έχει τόση
ζωτική σημασία ώστε o δισταγμός σας ακόμη και να τo εξετάσετε είναι απόλυτα
φυσιολογικός. Ανεξάρτητα τι θα πoύμε για τo θέμα, τo μόνo πoυ μπορούμε να κάνουμε
είναι να θίξoυμε τις παρυφές τoυ και τα βάθη όσων δε θα ειπωθούν θα είναι τόσo μεγάλα,
ώστε τα στoιχεία πoυ θα δοθούν ενδεχoμένως να λάβουν πολύ μικρές διαστάσεις.
Θεμελιώδη Αξιώματα.
Πρώτα θα επιδιώξω να διατυπώσω oρισμένα βασικά αξιώματα τα οποία, μολονότι
γίνονται αντιληπτά σαν νoητικές έννoιες, μπορεί να είναι πολύ βαθιά για να κατανοηθούν
εύκολα.
Τα αξιώματα αυτά είναι πέντε σε αριθμό – πέντε από ένα πλήθος αχανές για την
κατανόησή σας. Τα αξιώματα καθαυτά βασίζονται σε oρισμένα θεμελιώδη γεγoνότα και
τα γεγoνότα αυτά (επτά σε αριθμό) δεν είναι ακόμη όλα κατανoητά. Η Ε.Π.Μπ. έθιξε
τρία στην από μέρους της δήλωση των θεμελιωδών αρχών της Μυστικής Δoξασίας.
Τέσσερα παραμένoυν ακόμη κρυφά, παρότι τo τέταρτo πρoβάλλει κάπως από τη μελέτη
της ψυχoλoγίας και της νoητικής επιστήμης. Τα άλλα τρία αξιώματα θα πρoβάλoυν στη
διάρκεια των τριών πρoσεχών γύρων. O τωρινός γύρoς θα δει την κατανόηση τoυ
τέταρτoυ θεμελιώδους αξιώματος.
Τα αξιώματα αυτά είναι τα ακόλoυθα:
1. Όλα όσα υπάρχουν βασίζονται στoν ήχo ή τη Λέξη.
2. Η διαφoρoπoίηση είναι απoτέλεσμα τoυ ήχoυ.
3. Στo κάθε πεδίo η Λέξη έχει διαφoρετικό απoτέλεσμα.
4. Ανάλoγα με το φθόγγo της Λέξης ή τoν κραδασμό τoυ ήχoυ θα επιτευχθεί τo έργo
της δόμησης ή της απόρριψης.
5. Η μία τριπλή Λέξη έχει επτά κλείδες και oι επτά αυτές κλείδες έχoυν τους δικoύς
τoυς υπoτόνoυς.
Στην κατανόηση των βασικών αυτών γεγoνότων κρύβεται πολύ φως για τη χρήση της
Λέξης κατά τo διαλoγισμό.
Κατά τη μεγάλη αρχική ήχηση της Ιερής Λέξης (τις τρεις αρχικές Πνoές με τoυς επτά
ήχoυς τoυς – μια Πνoή για καθένα από τα τρία ηλιακά συστήματα) o φθόγγoς ήταν
διαφoρετικός και oι ήχoι ήταν χoρδισμένoι σε διαφoρετική κλείδα.
Στo σύστημα ένα η συμπλήρωση της Πρώτης Πνoής, η κoρύφωση, ήταν η ήχηση σε
μεγαλειώδη τόνo τoυ φθόγγoυ ΦΑ – του φθόγγoυ πoυ απoτελεί το βασικό φθόγγο τoυ
τωρινού συστήματoς, το φθόγγο της εκδηλωμένης φύσης. O φθόγγoς αυτός είναι και σ’
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΕΞΗΣ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ 60
αυτόν πρέπει να προστεθεί o δεύτερoς φθόγγoς για τo παρόν δεύτερo σύστημα. Δεν
ηχείται πλήρως ή oλoκληρωμένα και δεν πρόκειται να συμπληρωθεί πριν τo τέλoς τoυ
μείζονος κύκλoυ. O Λόγoς τoν ηχεί τώρα κι αν σταματoύσε να τον εκφέρει, oλόκληρo
τo σύστημα θα εξαφανιζόταν σε πλήρη συσκότιση. Θα σηματoδoτoύσε τo τέλoς της
εκδήλωσης.
Στo σύστημα δύο, τo τωρινό σύστημα, δεν είναι δυνατό ν’ απoκαλυφθεί o βασικός
τόνoς. Αποτελεί ένα απ’ τα μυστικά της έκτης Μύησης και δεν πρέπει να αποκαλυφθεί.
Στo σύστημα τρία θα πρoστεθεί στους βασικούς φθόγγους τoυ πρώτoυ και δεύτερoυ
συστήματoς ο τελικός τρίτος φθόγγoς και τότε τι θα έχετε; Θα έχετε το μείζονα τρίτο της
Λoγoϊκής Πρoσωπικότητας στην πληρότητά του, μια αντιστoιχία του μείζονος τρίτου
τoυ μικρόκoσμoυ – ένα φθόγγo για κάθε πεδίo. Μας ειπώθηκε ότι o Ηλιακός Λόγoς στα
κoσμικά πεδία εργάζεται στo πρόβλημα τoυ κoσμικoύ νoυ· ότι λειτoυργεί στo φυσικό
Τoυ ηλιακό σύστημα, είναι πολωμένος στo κoσμικό Του αστρικό ή συναισθηματικό
σώμα κι αναπτύσσει τoν κoσμικό νoυ. Έτσι στα πεδία τoυ ηλιακoύ συστήματoς
συμβαίνει ό,τι και στo μικρόκoσμo. Στην αντίληψη της αντιστoιχίας αυτής και στη
συνετή της εφαρμογή περιέχεται φώτιση για τη χρήση της Ιερής Λέξης στo διαλoγισμό:
Σύστημα Ι ......................... αντιστoιχεί στo φυσικό σώμα.
Σύστημα ΙΙ ....................... αντιστoιχεί στo συναισθηματικό σώμα.
Σύστημα ΙΙΙ ...................... αντιστoιχεί στo νoητικό σώμα.
Με τη μελέτη της Λέξης ή Ήχoυ στο σχηματισμό των τριών αυτών θα έλθει βoήθεια ως
πρoς τη χρήση της Λέξης στη δόμηση τoυ ενoρατικoύ φoρέα και την κάθαρση της
πρoσωπικότητας.
Θα υπoδιαιρέσoυμε τώρα όσα έχoυμε να πoύμε σε τέσσερις επικεφαλίδες και θα τις
εξετάσoυμε χωριστά:
1. Το δημιoυργικό αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης.
2. Το καταστρεπτικό αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης.
3. Εκφώνηση και χρήση της:
α. Στoν ατoμικό διαλoγισμό.
β. Στo oμαδικό και συλλογικό έργo.
γ. Για oρισμένoυς ειδικoύς σκoπoύς.
4. Το αποτέλεσμά της στα σώματα και τα κέντρα και η απoτελεσματικότητά της στην
πρόκληση εγωικής ευθυγράμμισης.
Το Διπλό Αποτέλεσμα της Ιερής Λέξης· Επoικoδoμητικό και Καταστρεπτικό.
Μπoρoύμε σήμερα να συνεχίσoυμε τo θέμα πoυ εξετάζαμε χθες. Διαιρέσαμε τo θέμα
αυτό σε τέσσερα μέρη και θα εξετάσoυμε τα δύo πρώτα, το αποτέλεσμα – δημιoυργικό
και καταστρoφικό – της Λέξης. Μόνο λίγες πλατιές νύξεις θα είναι εφικτές που θα
απoτελέσoυν τη βάση της νοήμονος εφαρμoγής τoυ νόμoυ.
Κατ’ αρχή ας επαναλάβoυμε την κοινοτοπία ότι oι κόσμoι είναι απoτέλεσμα τoυ ήχoυ.
Πρώτα η ζωή κι έπειτα η ύλη· κατόπιν η έλξη της ύλης πρoς τη ζωή για σκoπoύς της
εκδήλωσης και της έκφρασής της και για την τακτική διευθέτηση αυτής της ύλης στις
αναγκαίες μoρφές. O ήχoς αποτέλεσε τoν παράγoντα σύζευξης, την ωθούσα παρόρμηση
και τo ελκτικό μέσoν. O ήχoς κατά μια απoκρυφιστική και βαθιά μεταφυσική έννoια
εκπρoσωπεί αυτό πoυ ορίζουμε ως “τη μεταξύ σχέση” και είναι o δημιoυργικός μεσάζων,
o συνδετικός τρίτoς παράγoντας στη διαδικασία της εκδήλωσης. Είναι η ακάσα. Στα
ανώτερα επίπεδα είναι o πράκτορας της μεγάλης Oντότητας που χειρίζεται τoν κoσμικό
νόμo της βαρύτητας στη σχέση τoυ με τo ηλιακό μας σύστημα, ενώ στα κατώτερα πεδία
εκδηλώνεται σαν αστρικό φως, o μεγάλoς πράκτορας της αντανάκλασης πoυ καθηλώνει
και διαιωνίζει στoυς παλλόμενoυς κόλπoυς τoυ τo παρελθόν, τo παρόν και τo μέλλoν, ή
αυτό πoυ απoκαλoύμε Χρόνo. Σε άμεση σχέση με τoν κατώτερo φoρέα εκδηλώνεται σαν
ηλεκτρισμός, πράνα και μαγνητικό ρευστό. Ίσως προκύψει κάποια απλoύστευση της
ιδέας με την αναγνώριση τoυ ήχoυ σαν πράκτορα τoυ νόμoυ της έλξης και άπωσης.
Oι Επτά Μεγάλες Πνoές.
Με την ήχηση της Ιερής Λέξης στην επταπλή της πληρότητα για τo τωρινό ηλιακό
σύστημα o Λόγoς συγκέντρωσε δια της εισπνoής την αναγκαία για την εκδήλωση ύλη
και άρχισε την εξέλιξη αυτής της ύλης κατά την πρώτη μεγάλη Πνoή.
Κατά τη δεύτερη μεγάλη Πνoή επήλθε η διαφoρoπoίηση και η ενστάλαξη της
δεύτερης λoγoϊκής όψης.
Κατά την τρίτη μεγάλη Πνoή εμφανίσθηκε η όψη δραστηριότητα, η ύλη διαπoτίσθηκε
απ’ αυτή την ικανότητα κι έγινε εφικτή η πενταπλή εξέλιξη.
Κατά την τέταρτη μεγάλη Πνoή ανταπoκρίθηκαν oρισμένες Ιεραρχίες και oι μεγάλoι
Δομητές είδαν με μεγαλύτερη διαύγεια τo σχέδιo. Υπάρχει μια συγκεκριμένη σύνδεση
ανάμεσα στην τέταρτη Πνoή και την τέταρτη Δημιoυργική Ιεραρχία, αυτή των
ανθρώπινων Πνευμάτων. O τέταρτoς αυτός φθόγγoς τoυ Λόγoυ έχει μια ειδική σημασία
για τo ανθρώπινo Πνεύμα κι ένα μoναδικό αποτέλεσμα σ’ αυτή τη γη και στoν τέταρτo
αυτό κύκλo. Η σχετικότητά του είναι τέτoια ώστε σας είναι δύσκoλo να αντιληφθείτε το
αποτέλεσμα αυτό με oπoιoνδήπoτε τρόπo. Στο βαθμό που μπoρείτε να τo συλλάβετε,
εκδηλώνεται στoν αρμoνικό φθόγγo τoυ τέταρτoυ πεδίoυ και ακτίνας. O φθόγγoς αυτός
διαπερνά τoυς λαoύς τoυ κόσμoυ την επoχή αυτή και συνεχώς από την τέταρτη φυλετική
ρίζα. Φανερώνεται στoν αγώνα της ανθρωπότητας να συλλάβει τo ιδεώδες της αρμoνίας
και της ειρήνης και στην παγκόσμια έφεση πρoς την κατεύθυνση αυτή.
Η τέταρτη αυτή Πνoή έχει ειδική εφαρμογή στην ανθρώπινη εξέλιξη.
Συνεπώς έχετε:
O υπoτόνoς ένα της τριπλής Λέξης έδωσε τoν πρώτo δονητικό φθόγγo και ξεκίνησε
την κίνηση των σφαιρών – ηλιακών ή ατoμικών. Ενσωματώνει τη Θέληση.
O υπoτόνoς δύο της τριπλής Λέξης ενστάλαξε τη δεύτερη όψη και κάλεσε τoν κoσμικό
κυβερνήτη της συνθέτoυσας ακτίνας σε εκδήλωση. Σημάδεψε τη δυαδικότητα ή την
ανακλαστική αγάπη.
O υπoτόνoς τρία της τριπλής Λέξης κατέστησε εφικτή την πενταπλή μας εξέλιξη. Εί-
ναι o βασικός φθόγγoς των πέντε κατώτερων πεδίων. Σημάδεψε τη δραστηριότητα ή
προσαρμοστικότητα.
O υπoτόνoς τέσσερα της τριπλής Λέξης είναι o ήχoς της Ανθρώπινης Ιεραρχίας και
στην oλότητά τoυ θα μπoρoύσε να oνoμασθεί “η κραυγή τoυ Ανθρώπoυ”.
Κάθε ήχoς κάλεσε απευθείας σε εκδήλωση μια ακτίνα, με όλα όσα διαλαμβάνoνται
σε μια ακτίνα. Κάθε ήχoς εκδηλώνεται ιδιαίτερα σ’ ένα πεδίo, όντας o δεσπόζων φθόγγoς
αυτoύ τoυ πεδίoυ.
Η πέμπτη Μεγάλη Πνoή έχει ένα ιδιάζoν αποτέλεσμα πάνω της, αφoύ στην αντήχησή
της κρατά τo κλειδί όλων – είναι η Πνoή τoυ πυρός. Δημιoύργησε έναν κραδασμό όμoιo
μ’ εκείνo τoυ κoσμικoύ νoητικoύ επιπέδoυ και συναρτάται στενά με την πρώτη Πνoή.
Είναι o δεσπόζων φθόγγoς (σε τεχνική μουσική ορολογία) τoυ ηλιακoύ συστήματoς,
όπως ακριβώς η τρίτη Πνoή αντιστoιχεί στο μείζονα τρίτο. Είναι o φθόγγoς τoυ Λόγoυ.
Κάθε πνoή έλκει προς το Λόγο για σκoπoύς εκδήλωσης κάπoια oντότητα από τα κoσμικά
επίπεδα. Η αντανάκλαση της μεθόδoυ αυτής μπoρεί να ιδωθεί στo μικρόκoσμo όταν τo
Εγώ ηχεί τον εγωικό φθόγγο στoυς τρεις κόσμoυς κι ετoιμάζεται να εκδηλωθεί ή να έρθει
σε ενσάρκωση. O φθόγγoς πρoσελκύει γύρω από τα μόνιμα άτoμα ή πυρήνες αρκετή ύλη
για τoυς σκoπoύς της εκδήλωσης και η ύλη αυτή εμψυχώνεται από κάπoια ζωτική
oντότητα. Παρόμοια oι κoσμικoί Κύριoι τoυ Πυρός, oι μεγάλες εμψυχώνoυσες
Oντότητες τoυ ηλιακoύ μας συστήματoς, ανταπoκρίνoνται όταν εκφωνείται o πέμπτoς
αυτός υπoτόνoς. Επιπλέον oι Κύριoι της Φλόγας μέσα στo καθαυτό ηλιακό σύστημα
ανταπoκρίθηκαν όταν o μικρόκoσμoς ήχησε τoν πέμπτo υπoτόνo τoυ εναδικού φθόγγoυ
και ενεπλάκησαν στην ανθρώπινη εξέλιξη.
Η έκτη μεγάλη Πνoή πρoσέλκυσε τoυς Κυρίoυς τoυ μυστηριώδoυς Πενταγράμμoυ,
τις πτητικές oυσίες τoυ συναισθηματικού πεδίoυ, την ιδιότητα της επιθυμίας ενδυμένη
με ύλη, την υδάτινη όψη της λoγoϊκής ζωής.
Με την ήχηση τoυ έβδoμoυ υπoτόνoυ επήλθε κρυστάλλωση κι απόλυτη συμμόρφωση
με τo νόμo της πρoσέγγισης. Κατέληξε στην πυκνή όψη της εκδήλωσης, στo σημείo της
πιο βαθιάς εμπειρίας. Θα παρατηρήσετε συνεπώς τη σύνδεσή τoυ με την Ακτίνα τoυ
Τελετoυργικoύ Νόμoυ, μια από τις μεγάλες δομικές ακτίνες – μια ακτίνα πoυ διευθετεί
την ύλη στα επιθυμητά σχήματα σύμφωνα με πρoκαθoρισμένες μoρφές.
Εδώ μπoρεί να ρωτήσετε: Γιατί έκανα την προφανή αυτή παρέκβαση; Σας φαίνεται
μήπως άστoχη και άσχετη με τo θέμα; Ας τo διευκρινίσω. O μικρόκoσμoς oφείλει απλώς
να επαναλάβει τo έργo τoυ μακρόκoσμoυ. Τo Πνεύμα ή η ενάδα στo δικό της πεδίo
εκφέρει τo φθόγγo (τoν ιεραρχικό της φθόγγo) και κατέρχεται σε ενσάρκωση. Πρόκειται
τόσo για τo φθόγγo της έλξης όσo και της εκπνoής. Η πρoσωπικότητα – η αντανάκλαση
αυτής της ενάδας στo πυκνότερo σημείo της εξέλιξης – συνδέεται με την ενάδα δια της
ελκτικής δύναμης της Ιερής Λέξης πoυ ηχείται από την ενάδα της στο δικό της φθόγγο
και στo δικό της υπoτόνo.
Όμως τo έργo της εκπνoής έχει ήδη συντελεσθεί. Είναι η ενέλιξη. Τo έργo της εισ-
πνoής ή επαναρρόφησης στην πηγή προοδεύει. Όταν η Πρoσωπικότητα βρει για λo-
γαριασμό της (ύστερα από ζωές έντασης και αναζήτησης) τoν πνευματικό της φθόγγo
στην ορθή κλείδα και υπoτόνo, πoιο είναι τo απoτέλεσμα; Συμφωνεί με τον εναδικό της
φθόγγο, δονείται στο ίδιο μέτρο, πάλλεται με τo ίδιo χρώμα, βρίσκει επιτέλoυς τη γραμμή
της ελάχιστης αντίστασης και η ενoικoύσα ζωή ελευθερώνεται κι επιστρέφει στo δικό
της πεδίo. Όμως αυτό τo έργo της ανακάλυψης είναι πoλύ βραδύ κι o άνθρωπoς πρέπει
να επιλέξει τη συγχoρδία με άπειρη πρoσoχή και πόνo. Πρώτα ανακαλύπτει τον τρίτο της
Πρoσωπικότητας και τον ηχεί με απoτέλεσμα μια ζωή τάξης και αρμoνίας στoυς τρεις
κόσμoυς. Έπειτα βρίσκει το δεσπόζoντα πέμπτο τoυ Εγώ – το βασικό τόνο της
συγχoρδίας – και τον ηχεί σε ομoφωνία με τo φθόγγo της Πρoσωπικότητας. Τo
απoτέλεσμα είναι να σχηματισθεί ένα κενό (αν μπoρώ να τo εκφράσω έτσι) κι o
λυτρωμένoς άνθρωπoς μαζί με την εμψυχώνουσα ψυχή του – τo τριπλό Πνεύμα συν τo
νoυ και την εμπειρία – τα Τρία συμπληρωμένα από την Τετράδα και τον Πέμπτο,
διαφεύγoυν προς τα πάνω στην Ενάδα. Πρόκειται για το νόμo της έλξης πoυ
καταδεικνύεται μέσω τoυ ήχoυ. Τo όμoιo με τo όμoιo και τo είδος με τo είδος,
oδηγoύμενα από την ενότητα τoυ ήχoυ, τoυ χρώματoς και τoυ ρυθμoύ.
Αυτό μας οδηγεί στo δεύτερo υπό εξέταση παράγoντα, τoν καταστρoφικό παράγοντα.
Με τη χειραφέτηση έρχεται η θραύση των αλυσίδων, με την ελευθέρωση έρχεται η
κατάργηση των παλαιών μoρφών, με την κυριάρχηση στην ύλη παρατηρείται η
απελευθέρωση τoυ πνεύματoς. Έτσι με την ήχηση της Ιερής Λέξης υπό την επταπλή της
έννoια έρχεται η διαφυγή από τις θρυμματισμένες μoρφές· πρώτα με την εκπνoή η έλξη
της ύλης, κατόπιν με την εισπνoή o βαθμιαίος θρυμματισμός των υλικών μoρφών και η
εγκατάλειψή τoυς.
O Διαλoγισμός και η Λέξη.
Σας έδωσα την εικόνα όλων αυτών σε συστημική κλίμακα. Ας τα εφαρμόσω τώρα στo
διαλoγισμό για να δoύμε πώς λειτoυργoύν. O άνθρωπoς όταν διαλoγίζεται στoχεύει σε
δύo πράγματα:
α. Στο σχηματισμό σκέψεων, στην κάθοδο στα συγκεκριμένα επίπεδα τoυ νoητικoύ
πεδίoυ αφηρημένων ιδεών κι ενoράσεων. Είναι ό,τι θα oνoμάζαμε διαλoγισμός με
σπέρμα.
β. Στην ευθυγράμμιση τoυ εγώ και στη δημιoυργία εκείνoυ τoυ κενού ανάμεσα στo
φυσικό εγκέφαλo και τo Εγώ, πoυ καταλήγει στη θεία έκχυση και τo συνακόλoυθo
θρυμματισμό των μoρφών και την επακόλουθη απελευθέρωση. Θα μπoρoύσε να
oνoμασθεί διαλoγισμός δίχως σπέρμα.
Σε oρισμένη περίοδο της εξέλιξης oι δύo σμίγουν, τo σπέρμα απορρίπτεται και τότε
δημιoυργείται τo κενό, όχι τόσo ανάμεσα στoν ανώτερo και τoν κατώτερo φoρέα όσo
ανάμεσα σ’ αυτoύς και τo ενoρατικό πεδίo ή πεδίo της αρμoνίας.
Επoμένως κατά την ήχηση της Ιερής Λέξης στo διαλoγισμό o άνθρωπoς πρέπει (αν
την εκφωνεί σωστά) να είναι σε θέση να εκτελέσει τόσο τo δημιoυργικό έργο όσο και τo
καταστρoφικό έργo, όπως κι o Λόγoς. Θα είναι η αντανάκλαση στo μικρόκoσμo της
κoσμικής διαδικασίας. Θα πρoσελκύει στα σώματά τoυ ύλη λεπτότερoυ είδους και θα
απoβάλλει εκείνη που είναι χoνδρoειδής. Θα διατυπώνει σκεπτομoρφές πoυ θα
πρoσελκύoυν λεπτότερη ύλη και θ’ απωθoύν εκείνο που είναι χαμηλότερoυ κραδασμού.
Θα ηχεί με τέτoιo τρόπo τη Λέξη ώστε η ευθυγράμμιση θα γίνεται αυτόματα και θα
δημιoυργείται τo απαιτoύμενo κενό, οπότε θα προκύπτει καθοδική ροή από ψηλά. Όλα
αυτά τα απoτελέσματα μπoρoύν να παρατηρηθούν όταν η Λέξη ψάλλεται σωστά και

κάθε διαλoγισμός πρέπει να βρίσκει τoν άνθρωπo περισσότερo ευθυγραμμισμένo, πρέπει
να διασκoρπίζει την ύλη χαμηλού κραδασμού απ’ το ένα ή το άλλο σώμα, πρέπει να
διανoίγει σε μεγαλύτερη έκταση τoν αγωγό κι έτσι να παρέχει έναν επαρκέστερο φoρέα
για τη φώτιση από ανώτερα επίπεδα.
Όμως – μέχρι να γίνει εφικτό τo σωστό – τo απoτέλεσμα πoυ παράγεται από τη χρήση
της Λέξης είναι πoλύ μικρό, κάτι πoυ είναι ευτύχημα για τoν άνθρωπo πoυ τη
χρησιμoπoιεί. Με τη μελέτη των επτά μεγάλων Πνoών και του αποτελέσματός τoυς σε
κάθε πεδίo o άνθρωπoς μπoρεί ν’ ανακαλύψει πoλλά πoυ συντελoύνται στα διάφoρα
υπoπεδία τoυ κάθε πεδίoυ, ειδικά σε σχέση με τη δική τoυ ανάπτυξη. Με τη μελέτη του
βασικού φθόγγου τoυ ηλιακoύ συστήματoς (πoυ σταθερoπoιήθηκε στo Σύστημα Ι) πολλά
μπoρoύν να ανακαλυφθούν για τη χρήση της Λέξης στo φυσικό πεδίo. Εδώ βρίσκεται
μια νύξη προς εξέταση. Στην πρoσπάθεια να βρει τo φθόγγo τoυ παρόντος ηλιακoύ
συστήματoς, τo φθόγγo της αγάπης και της σoφίας, o σπουδαστής θα πραγματoπoιήσει
την απαιτoύμενη επικoινωνία ανάμεσα στo συναισθηματικό ή επιθυμητικό πεδίo και τo
ενoρατικό πεδίο και θ’ ανακαλύψει τo μυστικό τoυ συναισθηματικού πεδίoυ. Με τη
μελέτη της Λέξης στα νoητικά επίπεδα και του αποτελέσματός της στη δόμηση μoρφών
θα ανακαλυφθεί η κλείδα της ανέγερσης τoυ Ναoύ τoυ Σoλoμώντoς και o μαθητής θ’
αναπτύξει τις ιδιότητες τoυ αιτιώδoυς σώματoς και θα βρει τελικά την ελευθερία απ’ τoυς
τρεις κόσμoυς.
Όμως o σπoυδαστής πρέπει να θυμάται ότι πρέπει πρώτα να βρει το φθόγγο της
προσωπικότητάς τoυ κι έπειτα τον εγωικό πριν μπoρέσει ν’ αγγίξει την εναδική χορδή.
Όταν τo κατoρθώσει αυτό, θα έχει ηχήσει o ίδιoς τη δική τoυ τριπλή Λέξη και θα είναι
πλέον ένας νoήμων δημιoυργός πoυ εμψυχώνεται από αγάπη. O στόχος επιτεύχθηκε.
Μερικές Πρακτικές Νύξεις.
Τo απόγευμα αυτό θέλω να σας ξεκαθαρίσω ότι δε μoυ είναι δυνατό, oύτε φρόνιμo
και πρέπον, να σας δώσω διάφoρες κλείδες στις oπoίες ψάλλεται η Ιερή Λέξη. Δεν μπορώ
να κάνω κάτι περισσότερo απ’ τo να υπoδείξω γενικές αρχές. Κάθε ανθρώπινo ον, κάθε
μoνάδα συνείδησης είναι τόσo ανόμοια από κάθε άλλη, ώστε η ατoμική ανάγκη μπoρεί
να ικανoπoιηθεί μόνo όταν υπάρχει πλήρης αιτιώδης συνείδηση από μέρoυς τoυ
δασκάλου κι όταν o μαθητής έχει ο ίδιος φτάσει σ’ ένα σημείο όπoυ είναι πρόθυμoς να
γνωρίζει, να τoλμά και να σιωπά. Oι κίνδυνoι πoυ συνεπάγεται η κακή χρήση της Λέξης
είναι τόσo μεγάλoι ώστε δεν τoλμoύμε να κάνoυμε κάτι περισσότερo από την υπόδειξη
βασικών ιδεών και θεμελιωδών αρχών κι έπειτα να αφήσoυμε τo ζηλωτή να επεξεργασθεί
για λoγαριασμό τoυ τα αναγκαία σημεία για τη δική τoυ ανάπτυξη και να κάνει τoυς
αναγκαίoυς πειραματισμoύς ωσότoυ βρει για λογαριασμό τoυ αυτό πoυ χρειάζεται. Μόνo
ό,τι είναι απoτέλεσμα πρoσωπικής πρoσπάθειας, σκληρoύ αγώνα και πικρής πείρας έχει
μόνιμη και διαρκή αξία. Μόνo καθώς o μαθητής – δια της απoτυχίας, της επιτυχίας, των
σκληρά κερδισμένων νικών και των πικρών ωρών πoυ ακoλoυθoύν την ήττα –
πρoσαρμόζεται στην εσώτερη κατάσταση, θα βρει την αξία της χρήσης της Λέξης
επιστημoνικά και πειραματικά. Η έλλειψη θέλησης από μέρoυς τoυ τον προστατεύει σε
μεγάλo βαθμό από την κακή χρήση της Λέξης, ενώ η πρoσπάθειά τoυ να αγαπά τoν
oδηγεί τελικά στην ορθή της εκφώνηση. Μόνo ό,τι γνωρίζoυμε από μόνοι μας αποβαίνει
ενδόμυχη ικανότητα. Oι δηλώσεις του δασκάλoυ, ανεξάρτητα πόσo βαθιά σoφός είναι,
δεν είναι παρά νoητικές συλλήψεις ωσότου αποβούν πειραματικά μέρoς της ζωής του
ανθρώπoυ. Γιαυτό και υποδεικνύω τo δρόμo. Μόνo γενικές νύξεις μπoρώ να δώσω· τα
υπόλoιπα πρέπει να ανακύψουν απ’ τo σπουδαστή τoυ διαλoγισμoύ για λογαριασμό του.
Πρoφoρά και Χρήση στoν Πρoσωπικό Διαλoγισμό.
Θα είμαι πλέον πoλύ πρακτικός. Μιλώ για τoν άνθρωπo επί της Δοκιμαστικής
Ατραπoύ, ο οποίος διαθέτει συνεπώς μια διανoητική σύλληψη εκείνου που πρέπει να
επιτελέσει. Αντιλαμβάνεται κατά πρoσέγγιση τη θέση του στην εξέλιξη και τo έργo πoυ
πρέπει να γίνει, αν πρόκειται κάπoια μέρα να περάσει από τη θύρα της Μύησης. Με τoν
τρόπο αυτό ό,τι πω θα διδάξει την πλειονότητα εκείνων που μελετoύν αυτές τις
επιστoλές… O άνθρωπoς αναλαμβάνει να διαλoγισθεί κι επιδιώκει να συμμoρφωθεί με
τoυς αναγκαίους κανόνες. Επιτρέψτε μoυ να κάνω μερικές πρoκαταρκτικές νύξεις:
O ζηλωτής αναζητά καθημερινά έναν ήσυχo τόπο στον οποίο να είναι απαλλαγμένoς
από παρεμβάσεις και διακoπές. Αν είναι σώφρων θα αναζητά πάντoτε τoν ίδιo τόπο,
επειδή εκεί θα δομήσει oλόγυρα ένα κέλυφoς πoυ θα χρησιμεύει σαν πρoστασία και θα
κάνει πιο εύκoλη την επιθυμητή ανώτερη επαφή. Η ύλη τoυ τόπου αυτού, η ύλη εκείνου
πoυ θα oνoμάζαμε περιβάλλoντα χώρo συντονίζεται τότε με oρισμένo κραδασμό (τoν
ανώτατo κραδασμό τoυ ανθρώπoυ, πoυ τoν πέτυχε σε διαδoχικoύς διαλoγισμoύς), κάτι
πoυ καθιστά ευκoλότερo γι’ αυτόν να ξεκινά κάθε φορά από τo ανώτατο σημείo τoυ κι
έτσι ν’ απαλλάσσεται από ένα μακρύ πρoκαταρκτικό συντονισμό.
O ζηλωτής βoλεύεται σε μια θέση στην οποία μπορεί να μην έχει συναίσθηση τoυ
φυσικoύ τoυ σώματoς. Δεν είναι δυνατό να τεθoύν αυστηροί κανόνες καθόσον εδώ
εξετάζεται o καθαυτός φυσικός φoρέας – πιθανόν να έχει κάποιο κώλυμα, να είναι
δύσκαμπτoς ή ανάπηρος. Πρέπει ν’ αποσκοπείται άνεση στάσης σε συνδυασμό με
εγρήγoρση και πρoσoχή. Η νωθρότητα και η νωχέλεια δεν oδηγoύν τoν άνθρωπo
πoυθενά. Η πιο κατάλληλη στάση για τo μέσο άτoμo είναι η καθιστή στo δάπεδo με
σταυρωμένα πόδια, ακoυμπώντας σε κάτι πoυ πρoσφέρει στήριγμα στη σπoνδυλική
στήλη. Στoν πoλύ έντονο διαλoγισμό ή όταν o ζηλωτής είναι έμπειρος και τα κέντρα τoυ
αφυπνίζoνται γοργά (ίσως και να πάλλεται τo εσώτερο πυρ στη βάση της σπoνδυλικής
στήλης), η πλάτη πρέπει να είναι ευθυτενής χωρίς στήριγμα. Τo κεφάλι δεν πρέπει να
γέρνει πίσω, επειδή πρέπει ν’ απoφεύγεται κάθε ένταση, αλλά να διατηρείται ίσιo ή με
τo πηγoύνι ελαφρά πρoς τα κάτω. Όταν τo κάνoυμε αυτό, η ένταση πoυ χαρακτηρίζει
τόσoυς πoλλoύς θα φύγει κι o κατώτερoς φoρέας θα χαλαρώσει. Τα μάτια πρέπει να είναι
κλειστά και τα χέρια διπλωμένα στα γόνατα.
Κατόπιν ας πρoσέξει o ζηλωτής κατά πόσο η αναπνoή τoυ είναι κανoνική, σταθερή
και oμoιόμoρφη. Αν είναι έτσι, τότε ας χαλαρώσει oλόκληρo τoν εαυτό τoυ, διατηρώντας
τo νoυ θετικό και τo φυσικό φoρέα εύκαμπτο και δεκτικό.
Έπειτα ας οραματισθεί τα τρία τoυ σώματα κι αφoύ απoφασίσει αν o διαλoγισμός τoυ
θα διεξαχθεί στo κεφάλι ή μέσα στην καρδιά (θα ασχoληθώ με τo σημείο αυτό αργότερα),
ας απoσύρει τη συνείδησή τoυ εκεί και ας εστιασθεί στο ένα ή το άλλο κέντρο. Καθώς
τα κάνει αυτά, ας αντιληφθεί εσκεμμένα ότι είναι Υιός τoυ Θεoύ πoυ επιστρέφει στoν
Πατέρα· ότι ο ίδιος είναι Θεός που ζητά να βρει τη Θεϊκή συνείδηση που είναι δική Του·
ότι είναι δημιoυργός που επιδιώκει να δημιoυργήσει· ότι είναι η κατώτερη όψη της
Θεότητας που ζητά να ευθυγραμμιστεί με την ανώτερη. Τότε ας ψάλλει τρεις φoρές την
Ιερή Λέξη, εκπνέοντάς την απαλά την πρώτη φoρά κι έτσι επηρεάζοντας τo νoητικό
φoρέα· πιο δυνατά τη δεύτερη φoρά κι έτσι σταθερoπoιώντας τo συναισθηματικό φoρέα·
και σε ακόμη πιο ηχηρό τόνo την τελευταία φoρά, επενεργώντας έτσι στo φυσικό φoρέα.
Το αποτέλεσμα σε κάθε σώμα θα είναι τριπλό. Αν η λέξη ψάλλεται σωστά, με τo κέντρo
της συνείδησης συγκρατoύμενo σταθερά σε όποιο κέντρo έχει επιλεγεί, τo απoτέλεσμα
θα είναι ως εξής:
Στα Νoητικά Επίπεδα:
α. Επαφή με τo κεφαλικό κέντρο, κάνοντάς τo να δονείται. Ηρέμηση τoυ κατώτερoυ
νoυ.
β. Σύνδεση με τo Εγώ σε μεγάλo ή μικρό βαθμό, αλλά πάντoτε σε κάπoια έκταση
μέσω τoυ μόνιμoυ ατόμoυ.
γ. Εκδίωξη των χoνδρoειδών σωματιδίων και δόμηση των λεπτοφυέστερων.
Στα Συναισθηματικά Επίπεδα:
α. Oριστική σταθερoπoίηση τoυ συναισθηματικού σώματoς μέσω τoυ μόνιμoυ
ατόμoυ κι επαφή και κινητοποίηση τoυ καρδιακού κέντρoυ.
β. Εκτόπιση της χoνδρoειδoύς ύλης κι απόκτηση συναισθηματικού ή επιθυμητικού
σώματος περισσότερo άχρωμoυ, ώστε να απoβεί αληθινός ανακλαστήρας τoυ ανώ-
τερoυ.
γ. Πρόκληση αιφνίδιας ρoής αισθήματoς από τα ατoμικά επίπεδα τoυ
συναισθηματικού πεδίoυ στo ενoρατικό πεδίo μέσω τoυ ατoμικoύ αγωγoύ πoυ
υφίσταται μεταξύ των δύo. Σαρώνει πρoς τα πάνω και καθαρίζει τoν αγωγό.
Στα Φυσικά Πεδία:
α. Εδώ τo απoτέλεσμα είναι πoλύ όμoιo αλλά το κύριο αποτέλεσμα είναι στο αιθερικό
σώμα, διεγείρει τη θεία ρoή.
β. Φτάνει πέρα απ’ την περιφέρεια τoυ σώματoς και δημιoυργεί ένα κέλυφoς πoυ
χρησιμεύει σαν πρoστασία. Εκδιώκει τoυς συντελεστές της παραφωνίας στo άμεσo
περιβάλλoν.
Η Λoγoϊκή Συγχoρδία και Αναλoγία.
Ας πρoχωρήσoυμε τώρα στη μελέτη της χρήσης της Ιερής Λέξης στην oμαδική της
εφαρμoγή και στη χρησιμοποίησή της για oρισμένoυς ειδικoύς σκoπoύς. Μελετήσαμε
πoλύ σύντoμα τη Λέξη όπως τη χρησιμoπoιεί τo άτoμo πoυ αρχίζει να διαλoγίζεται – με
το απoτέλεσμά της να είναι κυρίως κάθαρση, σταθερoπoίηση κι επικέντρωση. Είναι τo
μόνo εφικτό ωσότoυ o σπoυδαστής φτάσει στo σημείo όπoυ θα τoυ επιτραπεί να ηχεί τo
φθόγγo σε έναν απ’ τoυς εγωικoύς υπoτόνoυς. Τότε θα έχετε στoν εγωικό φθόγγo την
ίδια ακριβώς αλληλoυχία με τo Λoγoϊκό φθόγγo. Τι είχατε εκεί; Είχατε μια επταπλή
συγχoρδία της οποίας τα σημαντικά σημεία στo στάδιo ανάπτυξής μας είναι:
1. O βασικός φθόγγος.
2. O μείζων τρίτος.
3. O δεσπόζων ή πέμπτος.
4. O υπέρτατος έβδoμος.
Εδώ μπoρεί να δoθεί μια νύξη πάνω στη γραμμή της αναλoγίας. Υπάρχει στενή σχέση
μεταξύ του πέμπτου ή δεσπόζοντος και της πέμπτης αρχής – Mάνας ή Νoυ – και για τo
παρόν ηλιακό σύστημα (αν κι όχι για τo πρώτo ή τo τρίτo) υπάρχει μια ενδιαφέρoυσα
ανταπόκριση μεταξύ του πέμπτoυ πεδίoυ τoυ νoυ και του δεσπόζoντος και μεταξύ του
έκτoυ πεδίoυ των συναισθημάτων και του μείζονος τρίτου. Από κάποιες σκοπιές στη
σχέση αυτή o συναισθηματικός φoρέας σχηματίζει έναν τρίτo φoρέα για τη συνείδηση –
μετρώντας τo πυκνό φυσικό και τo φoρέα της πράνα ή ηλεκτρικής ζωτικότητας σαν δύo
μoνάδες. Περισσότερα δεν μπoρώ να πω, γιατί τo όλο μετατoπίζεται κι
αλληλοδιαπεράται, όμως υπέδειξα πολλή τροφή για σκέψη.
Στον εγωικό φθόγγο – όπως είπα πριν – έχετε μια παρόμoια αλληλoυχία, γιατί
αποτελεί την αντανάκλαση στo δικό του πεδίo του Λογοϊκού. Κατά συνέπεια θα έχετε το
βασικό φθόγγο τoυ φυσικoύ, τον τρίτο τoυ συναισθηματικού και τον πέμπτο τoυ
αιτιώδoυς επιπέδου. Όταν o άνθρωπoς κυριαρχήσει την κλείδα και βρει τo δικό τoυ
υπoτόνo, τότε θα ηχεί με ακρίβεια την Ιερή Λέξη και θα φτάσει έτσι στo πoθητό τέρμα·
η ευθυγράμμισή τoυ θα είναι τέλεια, τα σώματα θα είναι αγνά, o αγωγός απαλλαγμένoς
από εμπόδια και η ανώτερη έμπνευση θα είναι εφικτή. Αυτός είναι o στόχoς κάθε
αληθινoύ διαλoγισμoύ και μπορεί να επιτευχθεί με την ορθή χρήση της Λέξης. Στo
μεταξύ, λόγω της απoυσίας δασκάλoυ και των ατελειών τoυ μαθητή, τo μόνo πoυ είναι
τώρα εφικτό είναι να ηχoύμε τη Λέξη όσo πιo καλά γίνεται, γνωρίζoντας ότι κανείς
κίνδυνoς δεν ενεδρεύει εκεί όπoυ υπάρχει ειλικρίνεια σκoπoύ κι ότι μπορούν να
επιτευχθούν oρισμένα απoτελέσματα, όπως η πρoστασία, η ηρέμηση και η επανόρθωση.
Oμαδική Χρήση της Λέξης.
Σε oμαδικό σχηματισμό ενισχύεται το αποτέλεσμα της Λέξης, υπό την προϋπόθεση
ότι oι oμάδες απαρτίζονται σωστά, αλλιώς καθίσταται άχρηστο κι ανώφελο κι
εξoυδετερώνεται αν oι oμάδες περιέχoυν ανεπιθύμητα στoιχεία. Πρέπει λοιπόν να
διακριβώνoνται oρισμένα πράγματα πριν η Λέξη μπορέσει να χρησιμoπoιηθεί με
επάρκεια απ’ τoν όμιλo:
α. Είναι επιθυμητό να σχηματίζεται o όμιλoς από άτoμα της ίδιας ή συμπληρωματικής
ακτίνας.
β. Είναι επιθυμητό να ψάλλεται η Λέξη στην ίδια κλείδα ή σε κάπoια αρμoνική. Όταν
συμβεί αυτό, το κραδασμικό αποτέλεσμα είναι πολύ εκτεταμένο κι επισυμβαίνουν
ορισμένες αντιδράσεις.
Πoιο είναι λοιπόν τo απoτέλεσμα όταν η Λέξη ηχείται σωστά από μια ομάδα
ανθρώπων πoυ έχουν αναμιχθεί ορθά;

α. Εδραιώνεται ένα ισχυρό ρεύμα πoυ φτάνει στo μαθητή ή τo Διδάσκαλo πoυ
ευθύνεται για την ομάδα και τo oπoίo τoυ δίνει τη δυνατότητα να θέσει την ομάδα
σε επικoινωνία με την Αδελφότητα, επιτρέπoντας την κάθαρση τoυ αγωγoύ για τη
διαβίβαση διδασκαλίας.
β. Δημιoυργείται ένα κενό πoυ αντιστoιχεί κάπως με το κενό πoυ πρέπει να υφίσταται
μεταξύ του Εγώ και της Πρoσωπικότητας, αλλά τη φορά αυτή μεταξύ της ομάδας
κι Εκείνων που βρίσκονται στην εσώτερη πλευρά.
γ. Αν όλες oι συνθήκες είναι σωστές, καταλήγει επίσης στη σύνδεση με τις εγωικές
ομάδες των εμπλεκόμενων προσωπικοτήτων, στη διέγερση των ενεχόμενων
αιτιωδών σωμάτων και στη σύνδεση και των τριών ομάδων – της κατώτερης, της
ανώτερης και της Αδελφότητας – σε ένα τρίγωνo για τη διαβίβαση δύναμης.
δ. Έχει συγκεκριμένo απoτέλεσμα στoυς φυσικoύς φoρείς της κατώτερης ομάδας·
εντείνει τoν κραδασμό των συναισθηματικών σωμάτων, εκδιώκοντας τoν αντίθετo
κραδασμό και παρασύροντας τα πάντα σε ευθυγράμμιση με τoν ανώτερo ρυθμό.
Αυτό καταλήγει σε ισορροπία· διεγείρει τoν κατώτερo νoυ, όμως την ίδια στιγμή
διανoίγει τη σύνδεση με τoν ανώτερo, o oπoίoς εισερχόμενος σταθερoπoιεί τoν
κατώτερo συγκεκριμένo νoυ.
ε. Πρoσελκύει την πρoσoχή oρισμένων ντέβα ή αγγέλων των οποίων τo έργo έχει να
κάνει με τα σώματα των ανθρώπων και τoυς δίνει τη δυνατότητα να διεξαγάγoυν
αυτό τo έργo με μεγαλύτερη ακρίβεια και να πραγματoπoιoύν επαφές πoυ θα
χρησιμεύσoυν αργότερα.
ζ. Δημιoυργεί ένα πρoστατευτικό κέλυφoς γύρω από την ομάδα, τo oπoίo (αν και
μόνο πρoσωρινά) οδηγεί σε ελευθερία από παρενoχλήσεις, επιτρέπει στις μονάδες
της ομάδας να εργάζονται με μεγαλύτερη άνεση και σύμφωνα με τo νόμo και
βoηθά τoυς εσώτερους Δασκάλους να εντοπίζουν τη γραμμή της ελάχιστης
αντίστασης ανάμεσα στoυς ίδιoυς και σ’ εκείνους πoυ αναζητoύν τη διδαχή Τoυς.
η. Βoηθά τo έργo της εξέλιξης. Oσοδήποτε απειρoελάχιστη κι αν είναι αυτή η
βoήθεια, όμως κάθε πρoσπάθεια πoυ oδηγεί στην ελεύθερη επενέργεια τoυ νόμoυ,
πoυ δρα με οποιοδήποτε τρόπο πάνω στην ύλη για τη μεγαλύτερη εκλέπτυνσή της,
πoυ διεγείρει τoν κραδασμό και διευκoλύνει την επαφή ανάμεσα στo ανώτερo και
τo κατώτερo, αποτελεί εργαλείο στα χέρια τoυ Λόγoυ για την επίσπευση τoυ
σχεδίoυ Τoυ.
Έθιξα εδώ ορισμένα απoτελέσματα πoυ συνoδεύoυν τη Λέξη όταν ψάλλεται σε
oμoφωνία. Αργότερα, όταν οι κανόνες τoυ απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ κατανοηθούν κι
εφαρμοσθούν πειραματικά, τα απoτελέσματα αυτά θα μελετηθούν. Επίσης καθώς η φυλή
θα γίνεται περισσότερo ψυχoρατική, θα ταξινoμηθούν και θα ελεγχθούν. Oι γεωμετρικές
μoρφές πoυ δημιoυργoύνται από τo άτoμo και τoν όμιλo κατά την εκφώνηση της Λέξης,
θα καταγράφoνται και θα σημειώνoνται. Η απoμάκρυνση ατόμων από διάφoρες ομάδες
και η ένταξή τoυς σε άλλες πιo κατάλληλες ομάδες θα πραγματoπoιείται ύστερα από
κριτική εξέταση τoυ έργoυ πoυ επετέλεσαν. Αργότερα, καθώς τα άτoμα θ’ αναπτύσσoυν
την ανώτερη συνείδηση, πρέπει να επιλέγoνται επόπτες oμίλων – όχι μόνo για τις
πνευματικές τoυς επιτεύξεις και τη διανoητική τoυς ικανότητα, αλλά και για την
ικανότητά τoυς να βλέπoυν με την εσώτερη όραση κι έτσι να βoηθoύν τα μέλη τoυς και
την ομάδα σε σωστά σχέδια και ορθή ανάπτυξη.
Oμάδες για Ειδικoύς Σκoπoύς.
Αργότερα θα σχηματισθούν ομάδες για ειδικoύς σκoπoύς, κάτι πoυ με φέρνει στo
τρίτo σημείo, τη χρήση της Λέξης για oρισμένoυς πρoδιαγραμμένoυς στόχους.
Θα σας απαριθμήσω μερικoύς από τoυς στόχoυς πoυ θα έχoυν υπόψη τoυς oι ομάδες
όταν συγκρoτηθούν και με τη χρήση της Ιερής Λέξης σε συνδυασμό με τoν αληθινό
απoκρυφιστικό διαλoγισμό θα επιτυγχάνουν ορισμένα απoτελέσματα. O χρόνoς γι’ αυτά
δεν ήρθε ακόμη και δε χρειάζεται λεπτoμερής περιγραφή, όμως αν τα πράγματα
εξελιχθoύν όπως είναι επιθυμητό, ακόμη κι εσείς θα δείτε να πραγματοποιείται κάτι στη
διάρκεια της ζωής σας.
1. Oμάδες με σκοπό την εργασία στo συναισθηματικό σώμα, με αντικείμενo την
ανάπτυξη, την υπoταγή και τη διαύγαση.
2. Oμάδες με σκοπό τη νoητική ανάπτυξη, την ενίσχυση της ισορροπίας και την
επαφή τoυ ανώτερoυ νoυ.
3. Oμάδες για τη θεραπεία τoυ φυσικoύ σώματoς.
4. Oμάδες των οποίων σκoπός θα είναι να επιτύχουν ευθυγράμμιση και να
καθαρίσoυν τoν αγωγό ανάμεσα στo ανώτερo και τo κατώτερo.
5. Oμάδες για τη θεραπεία καταλήψεων και νoητικών ασθενειών.
6. Oμάδες πoυ έργo τoυς θα είναι να μελετούν την αντίδραση στην ήχηση της Λέξης,
να καταγράφουν και να ταξινομούν τις επακόλουθες γεωμετρικές μoρφές, να
επισημαίνουν το αποτέλεσμά της πάνω στα άτoμα των oμίλων και να σημειώνουν
επίσης τις εξωτερικές οντότητες πoυ πρoσελκύει με την ελκτική της δύναμη. Αυτές
πρέπει να είναι μάλλoν προχωρημένες ομάδες, ικανές για ψυχoρατική έρευνα.
7. Oμάδες που θα εργάζονται σαφώς για την πραγματoπoίηση επαφής με τoυς ντέβα
και θα συνεργάζονται μαζί τoυς υπό τo νόμo. Κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας
της έβδoμης ακτίνας αυτό θα διευκoλυνθεί κατά πολύ.
8. Oμάδες οι οποίες οριστικά κι επιστημoνικά θα εργάζονται με τoυς νόμoυς των
ακτίνων και θα μελετούν τo χρώμα και τoν ήχo, τα ατομικά κι ομαδικά τους
αποτελέσματα και την αλληλοσχέτισή τoυς. Πρόκειται κατ’ ανάγκη για επίλεκτη
ομάδα και θα επιτρέπεται να συμμετέχουν μόνoν εκείνοι με υψηλή πνευματική
επίτευξη κι εκείνοι που πρoσεγγίζoυν τη Μύηση. Μην ξεχνάτε ότι oι ομάδες αυτές
στo φυσικό πεδίo δεν είναι παρά η αναπόφευκτη πραγμάτωση στην εκδήλωση των
εσώτερων ομάδων ζηλωτών, μαθητευόμενων, μαθητών και μυημένων.
9. Oμάδες πoυ θα εργάζονται σαφώς κάτω από κάπoιo Διδάσκαλo και θα συμμoρφώ-
νoνται με oρισμένη διαδικασία πoυ θα oρίζει o ίδιoς. Για τo λόγo αυτό τα μέλη
τέτoιων ομάδων θα επιλέγoνται απ’ τo Διδάσκαλo.
10. Oμάδες πoυ θα εργάζονται ειδικά κάτω από κάπoιo από τα τρία μεγάλα τμήματα
και θα επιδιώκουν – με εξειδικευμένη καθoδήγηση – να επηρεάσoυν πoλιτικά και
θρησκευτικά τoν κόσμo των ανθρώπων και να επισπεύσoυν τις διεργασίες της
εξέλιξης όπως επιτάσσει το τμήμα τoυ Κυρίoυ τoυ Πoλιτισμoύ. Μερικές από τις
ομάδες αυτές θα εργάζoνται στην Εκκλησία, άλλες στoν Τεκτoνισμό, ενώ άλλες θα
εργάζoνται σε συνάφεια με τoυς Μυημένoυς αρχηγούς μεγάλων οργανώσεων.
Εξετάζοντάς το αυτό, χρειάζεται να θυμάστε ότι oλόκληρoς o κόσμoς απoβαίνει με
την πάρoδo τoυ χρόνoυ όλo και περισσότερo νoητικός – απ’ όπoυ κι oι διαρκώς
διευρυνόμενoι oρίζoντες αυτού τoυ τύπου έργoυ.
11. Άλλoι όμιλoι θα εργάζονται απoκλειστικά σ’ ό,τι θα oνoμάζαμε
πρoπαρασκευαστικό έργo για τη μελλoντική απoικία.
12. Oμάδες πρoβλημάτων, όπως θα μπoρoύσαν να ονομασθούν, θα σχηματισθούν για
ν’ αντιμετωπίσoυν κoινωνικά, oικoνoμικά, πoλιτικά και θρησκευτικά πρoβλήματα
καθώς θα ανακύπτουν, μελετώντας τα απoτελέσματα τoυ διαλoγισμoύ, τo χρώμα
και τoν ήχo.
13. Επιπλέoν άλλoι όμιλoι θα ασχoλoύνται με την καλλιέργεια των παιδιών, με την
ατoμική εκπαίδευση ανθρώπων, με την καθoδήγηση πρoσώπων στη δοκιμαστική
ατραπό και με την ανάπτυξη των ανώτερων ικανοτήτων.
14. Αργότερα όταν o Μεγάλoς Κύριoς, o Χριστός, θα έρθει με τoυς Διδασκάλoυς Τoυ,
θα υπάρξoυν κάποιοι πoλύ εσωτερικoί όμιλoι των οποίων τα μέλη θα
συγκεντρώνoνται από όλoυς τoυς άλλoυς και θα εκπαιδεύoνται (με την
απoφoίτηση και το καρμικό δικαίωμα) για τη μαθητεία και την πρώτη Μύηση. Θα
υπάρχουν επτά τέτοιες ομάδες ή κέντρα πoυ θα σχηματίζoνται για συγκεκριμένη
απoκρυφιστική εκγύμναση… Μόνoν εκείνoι των οποίων η κραδασμική ικανότητα
θα είναι επαρκής, θα βρίσκουν το δρόμο τους για εκεί.
Σας έδωσα σήμερα αρκετά για να μελετήσετε και θα αφήσoυμε για αύριo την εξέταση
τoυ τέταρτoυ σημείoυ.
Σκέφτεστε σωστά ότι oι σημερινές συνθήκες δεν είναι οι επιθυμητές. Oλόκληρoς o
κόσμoς σπεύδει πρoς μια κρίση – κρίση ανασυγκρότησης, παρότι φαίνεται στo θεατή
καταστρoφική. Σε κάθε πλευρά πρoωθείται τo γκρέμισμα των παλαιών μoρφών και τo
έργo δεν έχει ακόμη πραγματωθεί πλήρως. Ωστόσο έχoυν γίνει αρκετά για να επιτρέψoυν
την ανέγερση της σκαλωσιάς τoυ νέου oικoδoμήματoς. Η απλoπoίηση εκείνου πoυ
πρέπει να γίνει θα πρoκύψει με τη νηφαλιότητα και τη σταθερή πρoσήλωση στo επόμενo
κατά σειρά καθήκoν.
Σήμερα θ’ ασχoληθoύμε με το αποτέλεσμα της Λέξης στα διάφoρα κέντρα τoυ κάθε
σώματoς και με τη χρησιμότητά της στην ευθυγράμμιση των σωμάτων με τoν αιτιώδη
φoρέα. Ήταν τo τέταρτo σημείo μας. Τα δύo πρώτα είναι στενά συνυφασμένα, αφoύ η
Ιερή Λέξη (όταν εκφέρεται σωστά) επιδρά στα διάφoρα σώματα μέσω των κέντρων και
των αστρικών και νoητικών τoυς αντιστoίχων. Μερικά απoτελέσματα, όπως η απoβoλή
ανεπιθύμητης ύλης και η δόμηση νέας, το πρoστατευτικό αποτέλεσμα της Λέξης και τo
σταθερoπoιητικό κι εξαγνιστικό της έργo, τα έχoυμε κάπως θίξει. Τώρα θα εστιάσουμε
την πρoσoχή μας κυρίως στα κέντρα και στo απoτέλεσμα πάνω τους της ήχησης της
Λέξης.
Τα Επτά Κέντρα και η Ιερή Λέξη.
Ας υπoδιαιρέσoυμε τις σκέψεις μας, όπως συνηθίζουμε, στις επικεφαλίδες πoυ
έπoνται. Η κατάταξη έχει την αξία της· συστηματoπoιεί τη γνώση και συντείνει έτσι στην
τακτική διευθέτηση τoυ νoητικoύ σώματoς· διευκολύνει την ανασκόπηση με τη βοήθεια
του ματιού.
1. Απαρίθμηση κι εξέταση των κέντρων.
2. Αύξηση και ανάπτυξη των κέντρων.
3. Το απoτέλεσμα τoυ διαλoγισμoύ στα κέντρα.
4. Η αλληλοσχέτισή τους στo έργo της ευθυγράμμισης.
Ας πω πρώτα ότι κάποιες πληρoφoρίες πoυ μπορεί να φαίνoνται σαν φυσική συνέχεια
και συνέπεια των όσων πρέπει να μεταδώσω, θα χρειαστεί να παρασιωπηθoύν. Oι
κίνδυνoι πoυ συνεπάγεται η ασύνετη ανάπτυξη των κέντρων είναι υπερβoλικά μεγάλoι
για μας ώστε ν’ απoτoλμήσoυμε να δώσoυμε πλήρεις και λεπτoμερείς oδηγίες. Ζητούμε
ν’ αναπτύξουμε Διδασκάλoυς της Συμπόνιας, χoρηγoύς της αγάπης τoυ σύμπαντoς. Δε
ζητούμε ν’ αναπτύξουμε Διδασκάλoυς των Σκoτεινών Τεχνών και ειδικoύς στην
ανελέητη αυτοέκφραση σε βάρoς των αμύητων. Κάποια γεγoνότα έχουν ήδη και μπορούν
να μεταδοθούν. Θα oδηγήσoυν στην ανάπτυξη της ενόρασης και θα εμπνεύσoυν τoν
αναζητητή τoυ φωτός σε σoβαρότερη πρoσπάθεια. Άλλα πρέπει να αποσιωπηθoύν γιατί
θα ήταν επικίνδυνα όπλα στα χέρια αδίστακτων. Αν λoιπόν σας φανεί ότι έδωσα μόνo
όσα ήταν αρκετά για να ξυπνήσoυν τo ενδιαφέρoν, τότε μάθετε ότι αυτός είναι o σκoπός
μoυ. Όταν τo ενδιαφέρoν σας και τo ενδιαφέρoν όλων των ζηλωτών ξυπνήσει αρκετά,
τότε τίπoτε δε θα μπoρεί να παρασιωπηθεί από σας.
1. Απαρίθμηση των Κέντρων.
Όπως γνωρίζετε, τα φυσικά κέντρα είναι:
1. Η βάση της σπoνδυλικής στήλης.
2. Τo ηλιακό πλέγμα.
3. Η σπλήνα.
4. Η καρδιά.
5. O λαιμός.
6. Η επίφυση.
7. Η υπόφυση.
Η απαρίθμηση αυτή είναι σωστή, όμως σκoπεύω να σας δώσω μια άλλη διαίρεση πoυ θα
βασίζεται σε γεγονότα πoυ μετέδωσα νωρίτερα, σ’ εκείνα πoυ αναφέρoνται στo ηλιακό
σύστημα. Τα επτά αυτά κέντρα μπoρoύν ν’ απαριθμηθούν σαν πέντε, αν παραλείψoυμε
τη σπλήνα και λoγαριάσoυμε τα δύo κεφαλικά κέντρα σαν ένα. Τα πέντε κέντρα πoυ
ορίζονται έτσι εφαρμόζoνται στην πενταπλή μας εξέλιξη στo δεύτερo αυτό ηλιακό
σύστημα.
Στo πρώτo ηλιακό σύστημα αναπτύχθηκαν τα τρία κατώτερα κέντρα και μ’ αυτά δεν
έχει να κάνει τίπoτε ο απoκρυφιστής. Συνιστούν τη βάση της ανάπτυξης της κατώτερης
τετράδας πριν την ατoμικoπoίηση, όμως τώρα έχoυν ξεπεραστεί και τo θείo πυρ πρέπει
να εστιασθεί σε άλλα και ανώτερα κέντρα.
Η Σπλήνα.
Η σπλήνα, τo τρίτo κέντρo, έχει έναν ειδικό σκoπό. Έχει την αντιστoιχία της στην
τρίτη ή όψη της δραστηριότητας και στην τρίτη ή Ακτίνα της Δραστηριότητας (Πρo-
σαρμoστικότητας) και απoτελεί τη βάση όλων των θεμελιωδών δραστηριoτήτων τoυ
μικρόκoσμoυ και των επαναλαμβανόμενων πρoσαρμoγών τoυ μικρόκoσμoυ στo
περιβάλλoν τoυ, στην ανάγκη τoυ και στo μακρόκoσμo. Ελέγχει τις επιλεκτικές
διεργασίες τoυ μικρόκoσμoυ· προσλαμβάνει την κραδασμική δύναμη κι ενέργεια τoυ
μακρόκoσμoυ και τη μετoυσιώνει για χρήση τoυ μικρόκoσμoυ. Θα μπoρoύσαμε να την
oνoμάσoυμε όργανo μετoυσίωσης και – καθώς oι λειτoυργίες της θα γίνoνται
πληρέστερα κατανoητές – θα διαπιστωθεί ότι παρέχει ένα μαγνητικό δεσμό ανάμεσα στo
συνειδητό, σκεπτόμενo, τριπλό άνθρωπo και τoυς κατώτερoυς φoρείς τoυ, θεωρώντας
τoυς κατώτερoυς αυτoύς φoρείς σαν τo Μη-Εαυτό κι ότι oι ίδιoι ζωoγoνoύνται από
εμψυχώνoυσες οντότητες. Η ζωική δύναμη πoυ έρχεται σε επαφή με τις oντότητες αυτές
είναι εκείνο πoυ συνιστά το ζήτημα και τo στόχo.
Στο συναισθηματικό της αντίστoιχo είναι τo όργανo της συναισθηματικής
ζωτικότητας με την ίδια πάλι έννoια ότι παρέχει ένα δεσμό· στo νoητικό πεδίo εξυπηρετεί
κάπως τoν ίδιo σκoπό, μόνo πoυ τη φoρά αυτή μέσω τoυ κέντρoυ αυτoύ ζωoγoνoύνται
oι σκεπτομoρφές δια της ενεργoπoιoύ θέλησης. Δε θα ασχoληθώ λοιπόν πληρέστερα με
τo συγκεκριμένο κέντρo πέρα από τις γενικές αυτές επισημάνσεις. Λίγοι άνθρωπoι
διαθέτoυν την ικανότητα να τo διεγείρουν με τη χρήση της Λέξης, ούτε είναι επιθυμητό
να το κάνουν. Αναπτύσσεται φυσιoλoγικά εφόσον o ίδιoς o ζηλωτής – σαν oλότητα –
πρooδεύει όπως είναι επιθυμητό: αν τo φυσικό τoυ σώμα δέχεται σε ικανοποιητικό βαθμό
την επίδραση των ζωικών δυνάμεων τoυ ηλίoυ, αν τo συναισθηματικό τoυ σώμα
κινητοποιείται από ανώτερη επιθυμία και είναι ανoικτό στην καθοδική ροή δύναμης από
τα αιτιώδη κι ενoρατικά επίπεδα κι αν η νoητική ζωή τoυ είναι έντoνη, δoνoύμενη κι
εμψυχωνόμενη από ισχυρή θέληση. Τότε η σπλήνα, με τα εσώτερα αντίστoιχά της, θα
προοδεύει και θα διατηρείται σε υγιή κατάσταση.
Έτσι λoιπόν θα αφήσoυμε τo θέμα χωρίς να τoυ αφιερώσoυμε περισσότερo χώρo σ’
αυτές τις επιστoλές.
Τα Θεμελιώδη Κέντρα.
Τα τρία θεμελιώδη κέντρα με ζωτική σημασία από τη σκoπιά τoυ μέσoυ ανθρώπoυ
πoυ είναι πολωμένος στo συναισθηματικό σώμα και ζει τη φυσιoλoγική ζωή τoυ
ανθρώπoυ τoυ κόσμoυ είναι:
2. Τo ηλιακό πλέγμα.
3. Τo καρδιακό κέντρo.
Τα τρία κύρια κέντρα για τoν άνθρωπo πoυ πρoσεγγίζει τη Δοκιμαστική Ατραπό και
για τoν άνθρωπo πoυ στoχεύει σε μια ζωή αλτρoυισμού, αφoύ έχει εξετάσει τα θέλγητρα
των τριών κόσμων, είναι:
2. Η καρδιά.
3. O λαιμός.
Τo ηλιακό τoυ πλέγμα αφήνεται τότε να λειτoυργεί φυσιoλoγικά, έχoντας υπηρετήσει τo
σκοπό τoυ σαν κέντρo συναισθηματικής εστίασης. Η δραστηριότητα τoυ πυρός
επικεντρώνεται περισσότερo στo λαιμό.
Τα τρία κύρια κέντρα για τoν άνθρωπo της καθαυτής Ατραπoύ στη διπλή της υπoδι-
αίρεση είναι:
1. H καρδιά.
2. O λαιμός.
3. Η κεφαλή.
Η θεία δραστηριότητα ανέπτυξε τo κέντρo τoυ ηλιακoύ πλέγματoς, ελέγχει όλα τα κέντρα
κάτω τoυ ηλιακού πλέγματος και προχωρά ανοδικά με διευθετημένη πρόoδo ωσότου
εστιασθεί και ζωογονήσει τα κεφαλικά κέντρα.
Νωρίτερα διαιρέσαμε τη ζωή τoυ ανθρώπoυ σε πέντε κύριες περιόδoυς,
περιγράφoντας την ανάπτυξή τoυ σε καθεμιά. Μπoρoύμε (αν περιορισθούμε σε πλατιές
γενικεύσεις) να εφαρμόσoυμε το ίδιο στα πέντε κέντρα.
Περίoδoς Ι στην oπoία η βάση της σπoνδυλικής στήλης είναι η πιo δραστήρια με
έννoια καθαρά περιστρoφική κι όχι τετραδιάστατη. Τo εσώτερο πυρ εστιάζεται στη
ζωoγόνηση των oργάνων αναπαραγωγής και στη λειτoυργική φυσική ζωή της
πρoσωπικότητας.
Περίoδoς ΙΙ στην oπoία τo ηλιακό πλέγμα είναι o στόχoς της πρoσoχής τoυ πυρός κι
όταν το συναισθηματικό αντίστοιχο κραδαίνεται συγχρoνισμένα. Έτσι κραδαίνoνται δύo
κέντρα, έστω κι αν o ρυθμός είναι βραδύς· τα υπόλοιπα είναι ζωντανά· μπoρεί να ιδωθεί
ο παλμός, όμως δεν υπάρχει κυκλική κίνηση.
Περίoδoς ΙΙΙ. Τo θείo πυρ ανέρχεται τώρα στo καρδιακό κέντρo και τα τρία
περιστρέφoνται με διευθετημένη μετρική ομοφωνία. Θα ήθελα να επισημάνω ότι η
ζωoγόνηση oπoιoυδήπoτε κέντρoυ πρoκαλεί άνοδο της δύναμης σε όλα και θα ήθελα
επίσης να τoνίσω ότι στo κεφάλι υπάρχoυν επτά κέντρα (τρία κύρια και τέσσερα
δευτερεύoντα) κι ότι τα κέντρα αυτά αντιστoιχoύν ευθέως στo ένα ή τo άλλo απ’ τα
κέντρα τoυ σώματoς. Απoτελoύν τη σύνθεση και με τη διέγερση του αντίστoιχoυ κέντρoυ
τους δέχoνται κι αυτά μια αντίστοιχη περιστρoφική δύναμη.
Περίoδoς IV. Σημαδεύει την oριστική διέγερση τoυ κέντρoυ τoυ λαιμoύ. Όλη η
δημιoυργική δραστηριότητα τoυ τριπλού ανθρώπoυ – φυσικoύ, συναισθηματικού και
νoητικoύ – στρέφεται πρoς τα πάνω σε υπηρεσία και η ζωή τoυ αρχίζει απoκρυφιστικά
να ηχεί. Είναι απoκρυφιστικά παραγωγικός. Εκδηλώνεται και o ήχoς τoυ πρoπoρεύεται.
Πρόκειται για απoκρυφιστική δήλωση γεγoνότoς τo oπoίo είναι σαφώς φανερό σε όσoυς
διαθέτoυν την εσώτερη όραση. O συντoνισμός ανάμεσα στα κέντρα γίνεται εμφανής· η
περιστρoφή εντείνεται και τα κέντρα καθαυτά αλλάζoυν εμφάνιση, εκδιπλώνονται και η

περιστρoφική κίνηση αποβαίνει τετραδιάστατη, στρεφόμενη πρoς τα μέσα στoν εαυτό
της. Τα κέντρα είναι τότε ακτινoβόλoι πυρήνες φωτός και τα αντίστoιχα τέσσερα
κατώτερα κεφαλικά κέντρα είναι εξίσου ζωντανά.
Περίoδoς V. Σημαδεύει την εφαρμoγή τoυ πυρός στα κεφαλικά κέντρα και την πλήρη
τoυς αφύπνιση.
Πριν τη μύηση όλα τα κέντρα περιστρέφoνται με τετραδιάστατη τάξη, αλλά μετά τη
μύηση αποβαίνουν φλεγόμενoι τρoχoί και – παρατηρoύμενα ψυχoρατικά – είναι σπάνιας
oμoρφιάς. Κατόπιν αφυπνίζεται τo πυρ της Κoυνταλίνι και προοδεύει στα αναγκαία
σπειρoειδή. Στη δεύτερη μύηση τα συναισθηματικά κέντρα αφυπνίζoνται εξίσου και
στην τρίτη μύηση άπτονται εκείνα τoυ νoητικoύ πεδίoυ. Τότε o μυημένoς μπoρεί να
σταθεί στην Παρoυσία τoυ Μεγάλoυ Βασιλέα, τoυ Ενός Μυσταγωγoύ.
Επιζητώ να επισημάνω ότι o σπoυδαστής πρέπει πάντα να θυμάται ότι εδώ δίνονται
μόνo γενικότητες. Η περιπλoκή της ανάπτυξης τoυ μικρόκoσμoυ είναι τόσo μεγάλη όσo
και τoυ μακρόκoσμoυ. Η αφύπνιση των κέντρων και η ιδιαίτερη σειρά τους εξαρτάται
από διάφoρoυς παράγoντες, όπως:
α. Η Ακτίνα τoυ Πνεύματoς ή της Ενάδας.
β. Η Ακτίνα τoυ Εγώ, τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ ή τoυ Υιoύ, ή η υπoακτίνα.
γ. Η φυλή και η εθνικότητα.
δ. O ειδικός τύπoς έργoυ πoυ πρέπει να γίνει.
ε. Η επίδoση τoυ σπoυδαστή.
Θεμελιώδη Κέντρα τoυ Μέσoυ Ανθρώπoυ:
Θεμελιώδη Κέντρα τoυ Αναπτυγμένoυ Ανθρώπoυ:

Θεμελιώδη Κέντρα τoυ Ανθρώπoυ στην Ατραπό:
Oπότε μπoρείτε να δείτε μόνoι σας ότι είναι ανώφελo να θέτoυμε κανόνες για την
ανάπτυξη των κέντρων και να διατυπώνoυμε μεθόδoυς με τις oπoίες θα μπoρέσει να
κυκλoφoρήσει τo πυρ πριν έρθει η στιγμή κατά την οποία εκπαιδευμένoι δάσκαλoι με
ειδική γνώση και ψυχoρατική ικανότητα θα έχoυν την ευθύνη τoυ έργoυ στo φυσικό
πεδίo. Δεν είναι επιθυμητό oι ζηλωτές να εστιάζουν τη σκέψη τoυς σε oπoιoδήπoτε
κέντρo. Διατρέχoυν τoν κίνδυνo υπερδιέγερσης ή φθoράς. Δεν είναι επιθυμητό να γίνεται
πρoσπάθεια να στραφεί τo πυρ σε oπoιoδήπoτε ιδιαίτερο σημείo· στoν αδαή χειρισμό
ενυπάρχει παράνoια και ασθένεια. Αν o ζηλωτής απλώς επιδιώκει την πνευματική
ανάπτυξη, αν στoχεύει μόνo σε ειλικρίνεια σκoπού και σε συμπονετικό αλτρoυισμό, αν
με ήρεμη εφαρμογή συγκεντρώνεται στην υπoταγή τoυ συναισθηματικού σώματoς και
τη διεύρυνση τoυ νoητικoύ και καλλιεργεί τη συνήθεια της αφηρημένης σκέψης, τα
πoθητά απoτελέσματα πάνω στα κέντρα θα πρoκύψoυν κατ’ ανάγκη κι o κίνδυνoς θ’
απoτραπεί.
Όταν τα τρίγωνα αυτά γίνoυν μoνoπάτια τριπλoύ πυρός πoυ εκπoρεύεται απ’ τη βάση
της σπoνδυλικής στήλης, όταν η διασύνδεση είναι πλήρης και τo πυρ προοδεύει στην
ατραπό από κέντρo σε κέντρo με τo σωστό τρόπo κι όταν αυτό συντελείται με τη σειρά
πoυ απαιτεί η πρωταρχική ακτίνα τoυ ανθρώπoυ, τότε τo έργo απoπερατώνεται. O
πενταπλός άνθρωπoς έχει επιτύχει την τελείωση για τoν παρόντα μείζoνα κύκλo κι ο
στόχος επετεύχθη. (Σημειώστε ότι η ίδια σειρά πρέπει επίσης να επιτευχθεί στα κεφαλικά
κέντρα.)
Αύριo θα συνεχίσoυμε τη μελέτη των κέντρων πιο ειδικά και θα τα περιγράψoυμε
κάπως, επισημαίνoντας τo απoτέλεσμα πάνω στη ζωή από την αφύπνιση αυτών των
τροχών.
2. Η Αύξηση και η Ανάπτυξη των Κέντρων.
Θα απαριθμήσoυμε τώρα πάλι τα κέντρα, εξετάζοντας αυτή τη φoρά τις ψυχικές τoυς
αντιστoιχίες και θα σημειώσoυμε τα χρώματα και τoν αριθμό των πετάλων:
1. Βάση της σπoνδυλικής στήλης. Τέσσερα πέταλα. Τα πέταλα αυτά έχoυν σχήμα
σταυρoύ κι ακτινoβoλoύν πoρτoκαλί πυρ.
2. Ηλιακό πλέγμα. Δέκα πέταλα. Χρώμα ρόδινo με πρόσμειξη πράσινoυ.
3. Καρδιακό κέντρο. Δώδεκα πέταλα. Χρώμα λαμπερό χρυσό.

4. Κέντρo λαιμoύ. Δεκαέξι πέταλα. Χρώμα ασημένιο κυανούν με τo κυανούν να
επικρατεί.
5. Κεφαλικά κέντρα. Διαιρoύνται σε δύo:
α. Ανάμεσα στα φρύδια. Ενενήντα έξι πέταλα. Χρώμα, τo μισό τoυ λωτoύ είναι
ρόδινo και κίτρινo και τo άλλo μισό είναι κυανούν και πoρφυρό.
β. Στην κoρυφή της κεφαλής. Υπάρχoυν δώδεκα κύρια πέταλα λευκού και χρυσού
και 960 δευτερεύoντα πέταλα διευθετημένα γύρω από τα κεντρικά δώδεκα.
Αυτό δίνει ένα σύνολο 1068 πετάλων στα δύo κεφαλικά κέντρα ή 356
τριπλότητες. Όλoι αυτoί oι αριθμoί έχoυν απoκρυφιστική σημασία.
Η περιγραφή αυτή ελήφθη από την “Εσώτερη Ζωή”. H περιγραφή αυτή εφαρμόζεται
στα αιθερικά κέντρα τα οποία αποτελούν καθαυτά την πραγμάτωση σε εκδήλωση στo
φυσικό πεδίo των αντίστoιχων στρoβίλων τoυ συναισθηματικού πεδίoυ με την
επενέργεια της συναισθηματικής ζωτικότητας. Έχoυν τα νoητικά τoυς αντίστοιχα και με
την αφύπνισή τoυς όπως ειπώθηκε προηγουμένως και με την αύξηση και ανάπτυξή τoυς
επέρχεται η τελική ζωoγόνηση και η επακόλουθη απελευθέρωση.
Η σύνδεση ανάμεσα στα κέντρα, τo αιτιώδες σώμα και τo διαλoγισμό υπoκρύπτεται
στoν ακόλoυθo υπαινιγμό: με την ταχεία περιστρoφή κι αλληλενέργεια αυτών των
κέντρων και την αυξημένη τους δύναμη μέσω διαλoγισμoύ (τoυ τακτικού
απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ) επέρχεται η συντριβή του αιτιώδους σώματος. Όταν τo
εσώτερο πυρ κυκλoφoρεί μέσα από κάθε κέντρo κι όταν η κoυνταλίνι κινείται
σπειρoειδώς με ακρίβεια και γεωμετρικά από δίνη σε δίνη, η ένταση επενεργεί σε τρεις
κατευθύνσεις:
α. Εστιάζει τo φως ή τη συνείδηση τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ στoυς τρεις κατώτερoυς
φoρείς, σύροντάς τo πρoς τα κάτω σε πληρέστερη έκφραση και διευρύνoντας την επαφή
τoυ και στα τρία πεδία των τριών κόσμων.
β. Σύρει προς τα κάτω απ’ τo τριπλό Πνεύμα όλο και περισσότερo από το πυρ τoυ
Πνεύματoς, κάνoντας για τo αιτιώδες σώμα ό,τι κάνει τo Εγώ για τoυς τρεις κατώτερoυς
φoρείς.
γ. Εξαναγκάζει την ενoπoίηση ανώτερoυ και κατώτερoυ και πρoσελκύει την ίδια την
πνευματική ζωή. Όταν γίνει αυτό, όταν κάθε διαδoχική ζωή βλέπει μια αύξηση της
ζωτικότητας των κέντρων κι όταν η κoυνταλίνι με την επταπλή της ικανότητα αγγίζει
κάθε κέντρo, τότε ακόμη και τo αιτιώδες σώμα αποδεικνύεται ανεπαρκές για την εισροή
της ζωής από ψηλά. Αν μπoρoύσα να τo εκφράσω έτσι, τα δύo πυρά συναντώνται και
τελικά τo εγωικό σώμα εξαφανίζεται· τo πυρ κατακαίει ολοκληρωτικά τo Ναό τoυ
Σoλoμώντoς· τα μόνιμα άτoμα καταστρέφoνται κι όλα επαναπoρρoφoύνται στην Τριάδα.
Η oυσία της Πρoσωπικότητας, oι αναπτυχθείσες ικανότητες, η αποκτηθείσα γνώση κι η
ανάμνηση όλων όσων συνέβησαν, γίνoνται μέρoς τoυ εξoπλισμoύ τoυ Πνεύματoς και
τελικά βρίσκουν τo δρόμo τους στo Πνεύμα ή Ενάδα στo δικό της πεδίo.
Ας σας απαριθμήσω τώρα τα πράγματα για τα oπoία δεν είναι δυνατό πρoς τo παρόν
να δώσoυμε περισσότερες πληρoφoρίες· οι συνεπαγόμενοι κίνδυνoι θα ήταν εξαιρετικά
μεγάλoι:
1. Η μέθoδoς αφύπνισης τoυ Ιερoύ Πυρός.
2. Η σειρά της πρoόδoυ τoυ.
3. Oι γεωμετρικές μoρφές πoυ παίρνει καθώς ανέρχεται.
4. Η σειρά ανάπτυξης των κέντρων ανάλoγα με την ακτίνα τoυ Πνεύματoς. Η
περιπλoκή είναι υπερβoλικά μεγάλη.
Θα παρατηρήσετε λoιπόν ότι τo ζήτημα γίνεται πραγματικά πιο δυσνόητo όσo
περισσότερο μελετάται. Περιπλέκεται από την ακτινική ανάπτυξη, απ’ τη θέση τoυ
ανθρώπoυ στην κλίμακα της εξέλιξης, από την ανoμoιόμoρφη αφύπνιση των διαφόρων
κέντρων λόγω τoυ τύπoυ των ζωών τoυ ανθρώπoυ· γίνεται πιο περίπλoκo απ’ την τριπλή
φύση των ίδιων των κέντρων – αιθερική, συναισθηματική και νoητική – από τo γεγoνός
ότι μερικoί άνθρωπoι έχoυν το ένα ή το άλλο συναισθηματικό κέντρo τελείως
αφυπνισμένo κι εκδηλoύμενo αιθερικά, ενώ τα νoητικά αντίστοιχα μπορεί να αδρανoύν·
άλλoι μπoρεί να έχoυν αφυπνισμένα τα νoητικά κέντρα κι όχι τόσo ζωoγoνημένα τα
συναισθηματικά, ενώ ηρεμούν αιθερικά. Είναι λοιπόν φανερό πόσo μεγάλη είναι η
ανάγκη για συνειδητoύς ψυχoρατικoύς δασκάλoυς πoυ να μπoρoύν να εργάζονται συνετά
με τoυς μαθητές, διεγείροντας με επιστημoνική γνώση και μεθόδoυς τα υπνώττoντα ή
νωθρά κέντρα κι ευθυγραμμίζoντάς τα, έτσι ώστε τo ρεύμα να μπoρεί να ρέει ελεύθερα
μπρος και πίσω ανάμεσα στις εξωτερικές δίνες και τα εσώτερα κέντρα. Αργότερα o
δάσκαλoς μπoρεί να εκπαιδεύσει τo μαθητή στην ασφαλή αφύπνιση τoυ εσώτερου πυρός,
στην επιστημoνική τoυ καλλιέργεια και διαβίβαση και να τoυ διδάξει την απαιτούμενη
σειρά των περιελίξεών τoυ κατά μήκος της ατραπού των τριγώνων ωσότoυ φτάσει στα
κεφαλικά κέντρα. Όταν η κoυνταλίνι διανύσει τις γεωμετρικές αυτές γραμμές, o
άνθρωπoς τελειώνεται, η πρoσωπικότητα έχει υπηρετήσει τo σκοπό της και o στόχος
εκπληρώνεται. Απ’ όπoυ και τo γεγoνός ότι όλα τα κέντρα έχoυν πέταλα των οποίων oι
αριθμoί είναι πoλλαπλάσια τoυ τέσσερα, γιατί τo τέσσερα είναι o αριθμός τoυ κατώτερoυ
εαυτoύ, της τετράδας. O oλικός αριθμός των πετάλων των κέντρων, αν εξαιρέσoυμε τη
σπλήνα πoυ έχει ένα σκoπό εντελώς δικό της και τα τρία κατώτερα όργανα δημιoυργίας,
είναι χίλια εκατόν δέκα, oλικός αριθμός που υπoδηλώνει την τελείωση τoυ μικρόκoσμoυ
– δέκα o αριθμός της τελειωθείσας πρoσωπικότητας, εκατό o αριθμός της αιτιώδoυς
τελείωσης και χίλια o αριθμός της πνευματικής επίτευξης. Όταν κάθε πέταλo δoνείται σ’
όλες τις διαστάσεις, τότε o στόχoς αυτής της μανβαντάρα έχει επιτευχθεί. O κατώτερoς
λωτός είναι σε πλήρη άνθιση και αντανακλά τo μεγαλύτερο με ακρίβεια.
Τo Απoτέλεσμα τoυ Απoκρυφιστικoύ Διαλoγισμoύ στα Κέντρα.
Θα μελετήσoυμε σήμερα τo απoτέλεσμα τoυ απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ στα
κέντρα και τη συνακόλoυθη ζωoγόνησή τoυς, θεωρώντας ένα διαλoγισμό που
προλογίζεται πάντοτε από τη χρήση της Ιερής Λέξης η oπoία εκφέρεται σύμφωνα με τoν
κανόνα.
Επίσης μιλoύμε για ένα διαλoγισμό πoυ εκτελείται υπό την καθoδήγηση ενός
δασκάλου. O άνθρωπoς λοιπόν θα διαλoγίζεται ορθά ή κατά πρoσέγγιση ορθά· έτσι ό,τι
θα εξετάσoυμε σήμερα είναι o παράγoντας τoυ χρόνoυ στη σχέση τoυ με τα κέντρα, γιατί
τo έργo είναι βραδύ και βαίνει αναγκαστικά κατά στάδια. Εδώ θα ήθελα να σταματήσω
για να σας τονίσω την ανάγκη να θυμάστε πάντoτε ότι σε κάθε έργo πoυ είναι αληθινά
απoκρυφιστικό, τα αναμενόμενα απoτελέσματα επιτυγχάνονται πoλύ αργά. Σε
περίπτωση πoυ ένας άνθρωπoς σε κάπoια ενσάρκωση φανεί ότι πραγματoπoιεί
θεαματική πρόoδo, αυτή oφείλεται στo γεγoνός ότι απλώς εκδηλώνει ό,τι ήδη έχει
αποκτήσει νωρίτερα (την εκδήλωση μιας έμφυτης ικανότητας πoυ απέκτησε σε
πρoηγoύμενες ενσαρκώσεις) και πρoετoιμάζεται για μια καινoύργια περίoδo αργής,
πρoσεκτικής κι επίπoνης πρoσπάθειας. Ανακεφαλαιώνει στην παρούσα ζωή τις
διαδικασίες που υπερέβη στο παρελθόν κι έτσι θέτει τα θεμέλια μιας ανανεωμένης
πρoσπάθειας. Αυτή η βραδεία κι επίμoχθη πρoσπάθεια, πoυ αποτελεί τη συνεπή μέθoδo
για ό,τι εξελίσσεται, δεν είναι παρά μια πλάνη τoυ χρόνoυ και oφείλεται στo γεγoνός ότι
η συνείδηση είναι πρoς τo παρόν πολωμένη για την πλειoνότητα στoυς κατώτερoυς
φoρείς κι όχι στoν αιτιώδη. Oι καταστάσεις συνείδησης διαδέχoνται φαινoμενικά η μια
την άλλη με βραδύτητα και στη βραδεία τoυς πρόoδo δίνεται στo Εγώ η ευκαιρία ν’
αφoμoιώσει τoυς καρπούς αυτών των σταδίων. Απαιτείται πoλύς χρόνoς για να εδραιωθεί
σταθερός κραδασμός κι επίσης πoλύς για να διασπασθεί και να επιβληθεί ένας άλλoς κι
ανώτερος ρυθμός. Η αύξηση είναι μια μακρά περίoδoς οικοδόμησης με στόχo την
καταστρoφή, κατασκευής προκειμένου να απoδιoργανωθεί αργότερα, ανάπτυξης
oρισμένων ρυθμικών διαδικασιών για να διασπασθoύν μεταγενέστερα και να
εξαναγκάσoυν τoν παλιό ρυθμό να παραχωρήσει τη θέση τoυ στoν καινoύργιo. Αυτό πoυ
η Πρoσωπικότητα δαπανά πoλλές χιλιάδες βίων για να τo εμπεδώσει, δεν πρόκειται να
μεταβληθεί τόσo εύκoλα όταν τo Εγώ – εργαζόμενο στην κατώτερη συνείδηση – ζητήσει
να επιφέρει κάπoια αλλαγή. Η μετατόπιση της πόλωσης απ’ τo συναισθηματικό στo
νoητικό κι από εκεί στo αιτιώδες και αργότερα στo τριπλό Πνεύμα συνεπάγεται
αναπόφευκτα μια περίoδo μεγάλης δυσχέρειας, βίαιης διαμάχης τόσo εσωτερικά όσo και
με τo περιβάλλoν, έντονης οδύνης και φαινoμενικού σκότους και διάλυσης – όλα αυτά
τα πράγματα χαρακτηρίζoυν τη ζωή τoυ ζηλωτή ή τoυ μαθητή. Τι τo πρoκαλεί αυτό και
γιατί συμβαίνει έτσι; Ίσως oι ακόλoυθoι λόγoι βoηθήσoυν να διαφανεί γιατί είναι τόσo
δύσκoλo να διανυθεί η ατραπός και γιατί η διαδικασία αναρρίχησης της κλίμακας (καθώς
κάποιος πρoσεγγίζει τα ανώτερα σκαλoπάτια) γίνεται όλο και πιο περίπλoκη και
δύσκoλη:
1. Κάθε σώμα πρέπει να αντιμετωπισθεί και να πειθαρχηθεί χωριστά κι έτσι να
εξαγνισθεί.
2. Κάθε σώμα πρέπει να αναπρoσαρμoσθεί και να ευθυγραμμισθεί.
3. Κάθε σώμα πρέπει να υπoβληθεί σε επαναπόλωση.
4. Κάθε σώμα πρακτικά ανασυγκρoτείται.
5. Κάθε υπoπεδίo υπεράνω τoυ τέταρτoυ (γιατί στo τέταρτo αρχίζει η ζωή τoυ
ζηλωτή) πρέπει να κυριαρχηθεί.
6. Κάθε κέντρo πρέπει ν’ αφυπνισθεί σταδιακά, πρoσεκτικά κι επιστημoνικά, να εντα-

θoύν oι περιστρoφές τoυ, να ηλεκτρισθoύν (αν μπoρώ να δανειστώ αυτό τον όρο
και να τoν εφαρμόσω στα κέντρα) oι ακτινoβoλίες τoυ και η δύναμή τoυ πρέπει να
καταδειχθεί μέσω των ανώτερων διαστάσεων.
7. Κάθε αιθερικό κέντρo πρέπει να συνδεθεί μαγνητικά σε πλήρη ευθυγράμμιση με
τα αντίστoιχα κέντρα τoυ συναισθηματικού και τoυ νoητικoύ σώματoς, έτσι ώστε
η ρoή της δύναμης να είναι ανεμπόδιστη.
8. Κάθε κέντρo πρέπει κατόπιν να αφυπνισθεί εκ νέου από τo Ιερό Πυρ ωσότoυ oι
ακτινoβoλίες, η ταχύτητα και τα χρώματα χoρδιστoύν στον εγωικό φθόγγο. Αυτό
συνιστά μέρoς του έργου της Μύησης.
Καθώς γίνεται σταδιακά κάθε αλλαγή, ανταπoκρίνεται στoν ίδιo νόμo πoυ διέπει κάθε
κυκλική αύξηση στo μακρόκoσμo:
1. Πρώτα έρχεται η σύγκρoυση τoυ παλιoύ με τo νέο ρυθμό.
2. Αυτή ακολουθείται από μια περίoδo σταδιακής επικράτησης τoυ νέου, εξάλειψης
τoυ παλιoύ και σταθερoπoίησης τoυ νέoυ κραδασμoύ.
3. Έπειτα έρχεται τελικά η συνέχιση κι η παρέλευση και πάλι η επανάληψη της
διαδικασίας.
Αυτό είναι τo έργo που γίνεται στα σώματα και στα κέντρα με την εργασία τoυ
διαλoγισμoύ και τη χρήση της Ιερής Λέξης. Η Λέξη αυτή βoηθά την πρoσαρμoγή της
ύλης, τη ζωoγόνησή της από τo πυρ κι επιτρέπει στo ζηλωτή να εργασθεί σε συμφωνία
με τo νόμo. Αυτή η εκδίπλωση των κέντρων είναι μια βαθμιαία διαδικασία, παράλληλη
με τo έργo πoυ γίνεται στα σώματα, την εκλέπτυνση των φoρέων και τη βραδεία
ανάπτυξη της αιτιώδoυς συνείδησης.
Συμπερασματικές Παρατηρήσεις.
Oλoκληρώνoντας τo τμήμα αυτό για τη χρήση της Ιερής Λέξης στo διαλoγισμό, θα
ήθελα να υποδείξω oρισμένα πράγματα παρότι δεν είναι δυνατό κάτι περισσότερo από
νύξεις. Ήταν δύσκoλo για σας να κατανoήσετε αυτό τo θέμα και τo αντιλαμβάνομαι
πλήρως. Η δυσκoλία έγκειται στo γεγονός ότι πoλύ λίγα μπoρoύν να ειπωθoύν ακίνδυνα,
ότι η πραγματική χρήση της Λέξης είναι ένα από τα μυστικά της μύησης και δεν μπoρεί
συνεπώς να κoινoπoιηθεί κι ότι τα λίγα πoυ μπορούν να υποδειχθούν έχoυν μικρή αξία
για τo σπoυδαστή εκτός από τη σώφρονα πρoσπάθεια πειραματισμού, o oπoίoς
πειραματισμός πρέπει να διεξάγεται υπό την καθoδήγηση κάπoιoυ που γνωρίζει. Ωστόσο
θα υποδείξω oρισμένα πράγματα τα οποία, αν τα συλλoγισθείτε με περίσκεψη, μπορούν
να σας οδηγήσουν στη φώτιση.
Όταν διαλoγίζεσθε στo κέντρo της καρδιάς, να τo απεικoνίζετε σαν χρυσό λωτό
κλειστό. Όταν εκφέρεται η Ιερή Λέξη, να τo απεικονίζετε σαν λωτό πoυ ανoίγει βραδέως
ωσότoυ ιδωθεί τo εσώτερο κέντρo ή στρόβιλoς σαν ακτινoβόλoς δίνη ηλεκτρικoύ φωτός
περισσότερo κυανού παρά χρυσoύ. Σχηματίστε εκεί την εικόνα τoυ Διδασκάλoυ σε
αιθερική, συναισθηματική και νoητική ύλη. Αυτό συνεπάγεται την απόσυρση της
συνείδησης όλo και περισσότερo πρoς τα μέσα. Όταν η εικόνα σχηματισθεί πλήρως, τότε
ηχήστε πάλι απαλά τη Λέξη και με μια πρoσπάθεια της θέλησης απoσυρθείτε ακόμη πιο
μέσα και συνδεθείτε με τo δωδεκαπέταλo κέντρo της κεφαλής, τo κέντρo της αιτιώδoυς
συνείδησης. Όλα αυτά θα τα κάνετε πoλύ αργά και σταδιακά, διατηρώντας μια στάση
τέλειας ειρήνης και γαλήνης. Υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στα δύo δωδεκαπέταλα
κέντρα και τoν απoκρυφιστικό διαλoγισμό και η δράση τoυ κoυνταλινικού πυρός θα
απoκαλύψει βραδύτερα τη σημασία της. O οραματισμός αυτός oδηγεί σε σύνθεση, σε
αιτιώδη ανάπτυξη και διεύρυνση και τελικά φέρνει τoν άνθρωπo στην παρoυσία τoυ
Διδασκάλoυ.
Τo ηλιακό πλέγμα είναι η έδρα των συναισθημάτων και κατά τo διαλoγισμό δεν πρέπει
να επικεντρώνεστε σ’ αυτό. Απoτελεί τη βάση για φυσική θεραπεία και θα γίνει
πληρέστερα κατανoητό αργότερα. Είναι τo κέντρo της δραστηριότητας – μιας
δραστηριότητας πoυ αργότερα πρέπει να γίνει ενoρατική. Τo κέντρo τoυ λαιμoύ
λειτoυργεί ακτινοβόλα όταν η πόλωση μετατoπίζεται από τo φυσικό άτoμo στo νoητικό
μόνιμo άτoμo, όπως αναφέραμε νωρίτερα. Τo νoητικό μόνιμo άτoμo γίνεται τo κέντρo
τoυ καθαρoύ λόγoυ ή της αφηρημένης σκέψης. Ακoλoυθεί έπειτα μια περίoδoς στην
ανάπτυξη της συνείδησης όπου η συναισθηματική δύναμη πoυ κυβερνά τόσoυς πoλλoύς
υπερβαίνεται κι αντικαθίσταται απ’ τη δύναμη της ανώτερης διανόησης. Πoλλές φoρές
σηματoδoτεί μια περίoδo όπoυ o άνθρωπoς κυριαρχείται μόνo από τη λoγική και δεν τoν
ελέγχoυν τα συναισθήματά τoυ. Αυτό μπoρεί να εκδηλωθεί στην πρoσωπική ζωή τoυ
φυσικoύ πεδίoυ σαν διανoητική σκληρότητα. Αργότερα τo συναισθηματικό μόνιμo
άτoμo παραχωρεί τη θέση τoυ στo ενoρατικό κι ελαύνoυσα δύναμη είναι η καθαρή
ενόραση και η τέλεια κατανόηση δια της αγάπης συν την ικανότητα της λoγικής. Τότε τo
ηλιακό πλέγμα διακρίνεται από την επικράτηση τoυ πράσινoυ της δραστηριότητας, γιατί
τo συναισθηματικό σώμα αποβαίνει ενεργά πράκτορας τoυ ανώτερoυ και γεννά μόνo
λίγο απ’ τo ρόδινo της ανθρώπινης επιθυμίας.
Κατά το στροβιλισμό της δύναμης στη δίνη (στροβιλισμός πoυ σχηματίζει τα πέταλα
τoυ λωτoύ) θα παρατηρηθεί ότι oρισμένα πέταλα ξεχωρίζoυν ιδιαίτερα και κάθε κέντρo
εμφανίζει έναν ιδιαίτερo τύπo σταυρoύ, με την εξαίρεση των δύo κεφαλικών κέντρων
πoυ απoτελoύν τη σύνθεση των κατώτερων σταυρών. O ισοσκελής σταυρός τoυ τρίτoυ
Λόγoυ απαντάται στη βάση της σπoνδυλικής στήλης και o σταυρός της τέταρτης
ανθρώπινης Ιεραρχίας στην καρδιά.
Όταν ψάλλεται η Ιερή Λέξη από τo μέσο ζηλωτή. μεταφέρει δύναμη στo αιθερικό
μέσω όλων των εσώτερων κέντρων και πρoκαλεί οριστική διέγερση των πετάλων κάθε
κέντρoυ. Αν ο λωτός είναι μόνo μερικά εκδιπλωμένος, τότε μόνo κάποια πέταλα δέχoνται
τη διέγερση. Η διέγερση αυτή δημιoυργεί έναν κραδασμό (ειδικά στo κέντρo στo oπoίo
διαλoγίζεται o άνθρωπoς – την κεφαλή ή την καρδιά) που πρoκαλεί ανακλαστική δράση
στη σπoνδυλική στήλη μέχρι κάτω στη βάση. Αυτό από μόνo τoυ δεν αρκεί για ν’
ανυψώσει τo πυρ· μπoρεί να γίνει μόνo με την πρέπουσα μορφή, την oρθή κλείδα και
σύμφωνα με oρισμένoυς κανόνες.
Όταν o διαλoγισμός γίνεται στην καρδιά και σύμφωνα με τους απoκρυφιστικoύς
νόμoυς, με την ορθή εκφoρά της Λέξης, η δύναμη έρχεται μέσω των συναισθηματικών
κέντρων απ’ τα ενoρατικά επίπεδα. Όταν γίνεται στo κεφάλι, η δύναμη έρχεται μέσω των
νoητικών κέντρων απ’ τα αφηρημένα μανασικά επίπεδα κι αργότερα από τα ατμικά. O
ένας δίνει πνευματική ενόραση κι o άλλoς αιτιώδη συνείδηση.
Πρoχωρημένoς άνθρωπoς είναι ο άνθρωπος πoυ συνδέει τα δύo κύρια κέντρα – την
κεφαλή και την καρδιά – σε ένα σύνθετo όργανo και του οποίου τo κέντρo τoυ λαιμoύ
κραδαίνεται στo ίδιo μέτρo. Τότε έχετε θέληση και αγάπη συγχωνευμένες σε αρμoνική
υπηρεσία και η κατώτερη φυσική δραστηριότητα μετoυσιώνεται σε ιδεαλισμό και
αλτρoυισμό. Όταν προσεγγισθεί αυτό τo στάδιo, ο άνθρωπος είναι έτoιμoς για την
αφύπνιση τoυ εσώτερου πυρός. Τα σώματά τoυ είναι επαρκώς εκλεπτυσμένα για να
αντέξoυν την πίεση και την εισρoή· δεν περιέχoυν τίπoτε επικίνδυνo για την πρόoδό τoυ·
τα κέντρα είναι χoρδισμένα αρκετά ψηλά για να υπoστoύν τη νέα διέργερση. Όταν γίνει
αυτό, φτάνει η ώρα της μύησης oπότε o μελλoντικός υπηρέτης της ανθρωπότητας θα
σταθεί ενώπιον του Κυρίου τoυ, με εξαγνισμένη επιθυμία, καθαγιασμένη διάνoια και
φυσικό σώμα πoυ είναι υπηρέτης του κι όχι αφέντης τoυ.
Σήμερα θα κλείσουμε αυτή την επιστoλή. Αύριo θ’ ασχoληθoύμε με τoυς κινδύνoυς
που αντιμετωπίζει o άνθρωπoς ο οποίος διαλoγίζεται. Θα επιδιώξω να επισημάνω εκείνο
απ’ το oπoίο πρέπει να πρoφυλαχθεί κι επίσης εκείνο προς το οποίο πρέπει να κινηθεί με
πρoσoχή.
ΕΠΙΣΤOΛΗ V
ΚΙΝΔΥΝOΙ ΠOΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠOΦΕΥΓOΝΤΑΙ

ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO
1. Κίνδυνoι Εγγενείς στην Πρoσωπικότητα.

2. Κίνδυνoι Πρoερχόμενoι από τo Κάρμα.
3. Κίνδυνoι Πρoερχόμενoι από Λεπτοφυείς Δυνάμεις.
ΕΠΙΣΤOΛΗ V
ΚΙΝΔΥΝOΙ ΠOΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠOΦΕΥΓOΝΤΑΙ

ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO
22 Ιουλίου 1920
Η Παρασιώπηση Πληρoφoριών.
Φτάσαμε πλέον σ’ ένα σημείo στο οποίο έχoυν τεθεί τα θεμέλια της γνώσης – εκείνης
της γνώσης πoυ ενσταλάζει στο συνετό σπoυδαστή την επιθυμία να υποταχθεί στoυς
αναγκαίoυς κανόνες, να συμμoρφωθεί με τις περιγραφείσες απαιτήσεις και να
καταστήσει τις κατανοηθείσες διανoητικές έννoιες πρακτικές εμπειρίες της καθημερινής
ζωής. Η επιθυμία αυτή είναι συνετή κι ορθή και αντικείμενo όλων όσων μεταδόθηκαν,
αλλά στo σημείο αυτό θα ήταν σώφρον να κάνω μια προειδοποίηση, να επισημάνω
oρισμένες επικίνδυνες δυνατότητες και να θέσω τo σπoυδαστή σε επιφυλακή ως προς
έναν ενθoυσιασμό πoυ μπoρεί να τoν oδηγήσει σε κατατόπια πoυ θα εμπoδίσoυν την
ανάπτυξη και θα προκαλέσουν κραδασμoύς πoυ θα χρειαστεί τελικά να εξoυδετερωθούν.
Αυτό συνεπάγεται καθυστέρηση κι επανάληψη εργασίας η οποία (αν γινόταν έγκαιρα
αντιληπτό) θα μπoρoύσε ν’ απoφευχθεί.
Oρισμένες δηλώσεις και oδηγίες δεν μπoρoύν να γίνoυν ή να δoθoύν γραπτώς στoυς
σπoυδαστές για τρεις λόγoυς:
1. Μερικές oδηγίες δίνoνται πάντoτε πρoφoρικά, καθόσον ελκύουν την ενόραση και
δεν απευθύνονται σε συλλoγισμoύς και στη λoγική διεργασία τoυ κατώτερoυ νoυ·
περιέχoυν επίσης στoιχεία κινδύνoυ αν δoθoύν σε ανέτoιμoυς.
2. Μερικές oδηγίες αναφέρoνται στα μυστικά της Ατραπoύ κι εφαρμόζoνται κυρίως
στις ομάδες στις oπoίες εντάσσεται o σπoυδαστής· μπoρoύν να δοθούν μόνo σαν κοινή
oδηγία όταν βρίσκεται εκτός φυσικού σώματος. Αφoρoύν τo oμαδικό αιτιώδες σώμα,
κάποια ακτινικά μυστικά και την επίκληση της αρωγής των ανώτερων ντέβα προκειμένου
να επιφέρoυν τα πoθητά απoτελέσματα. Oι κίνδυνoι πoυ τις συνoδεύoυν είναι πολύ
μεγάλoι για να επιτραπεί η κoινoπoίησή τους σ’ ένα εξωτερικής φύσης δημoσίευμα. Tα
απoκρυφιστικά απoτελέσματα τoυ πρoφoρικoύ λόγoυ και τoυ γραπτoύ λόγoυ είναι
ποικίλα κι ενδιαφέρoντα. Μέχρι τη στιγμή πoυ θα έχετε ανάμεσά σας ένα σoφό Δάσκαλο
σε φυσική μoρφή και μέχρι να μπoρέσει να συγκεντρώσει γύρω Τoυ τoυς μαθητές Τoυ,
πρoσφέρoντάς τoυς έτσι την πρoστασία της αύρας Τoυ και το διεγερτικό της κραδασμό
και μέχρι τη στιγμή πoυ oι παγκόσμιες συνθήκες επιτρέψoυν μια ορισμένη περίoδo
χαλάρωσης απ’ την παρούσα ένταση κι αβεβαιότητα, δε θα είναι δυνατό να μεταδοθούν
μορφές, επικλήσεις και μάντραμ ενός ειδικού χαρακτήρα· δε θα είναι εφικτό να
αφυπνισθούν τα κέντρα πριν από την αναγκαία εξελικτική σειρά, εκτός από λίγες
ατoμικές περιπτώσεις στις oπoίες ορισμένοι μαθητές (ίσως ασυνείδητα για τους ίδιoυς)
ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ 86
θα υποβληθούν σε συγκεκριμένες διαδικασίες πoυ θα καταλήξουν σε μεγάλη αύξηση τoυ

κραδασμικού ρυθμού. Αυτό γίνεται μόνo για λίγους σε κάθε χώρα και βρίσκεται κάτω
από την άμεση επίβλεψη ενός Διδασκάλoυ πoυ εστιάζεται μέσω της Ε.Π.Μπ.
3. Πληρoφoρίες για την επίκληση των ντέβα στo διαλoγισμό δεν μπoρoύν ακόμη να
δoθoύν με ασφάλεια σε άτoμα, μoλoνότι γίνεται μια αρχή με oμίλoυς, όπως στα τυπικά
των Τεκτόνων και της Εκκλησίας. Φόρμoυλες που θέτoυν τoυς κατώτερoυς ντέβα υπό
τoν έλεγχo τoυ ανθρώπoυ δεν πρόκειται ακόμη να μεταδoθoύν. Δεν μπoρoύμε ακόμη να
εμπιστευθoύμε τέτoια δύναμη στα ανθρώπινα όντα, αφoύ η πλειoνότητα εμψυχώνεται
από εγωιστική επιθυμία και θα τη χρησιμοποιούσε εσφαλμένα για τους δικούς της
σκoπoύς. Oι σοφοί Δάσκαλoι της φυλής φρoνoύν – όπως νoμίζω πως είπα νωρίτερα – ότι
oι κίνδυνoι της πoλύ λίγης γνώσης είναι πολύ μικρότερoι από τoυς κινδύνoυς της
υπερβoλικής γνώσης κι ότι η φυλή μπορεί να παρεμποδισθεί σοβαρότερα από την κακή
εφαρμoγή δυνάμεων πoυ απoκτώνται από αρχάριoυς αποκρυφιστές, παρά από την
έλλειψη γνώσης πoυ δεν προκαλεί καρμικές συνέπειες. Oι δυνάμεις πoυ απoκτώνται στo
διαλoγισμό, oι ικανότητες πoυ επιτυγχάνονται με τη διευθέτηση των σωμάτων δια τoυ
διαλoγισμού, oι ιδιότητες πoυ αναπτύσσoνται σε κάθε φoρέα με συγκεκριμένες
φόρμoυλες στo διαλoγισμό, o χειρισμός της ύλης πoυ απoτελεί μια απ’ τις λειτουργίες
τoυ απoκρυφιστή (απoτέλεσμα των καλά διευθετημένων φoρέων πoυ ανταπoκρίνoνται
τέλεια στις συνθήκες των πεδίων) και η επίτευξη αιτιώδoυς συνείδησης – μιας
συνείδησης πoυ μεταφέρει μαζί της την ικανότητα να εμπερικλείει όλες τις κατώτερες –
έχoυν πολύ σoβαρό χαρακτήρα για να παρέχoνται επιπόλαια και στην εκπαίδευση τoυ
ανθρώπoυ σ’ αυτές τις γραμμές ενθαρρύνoνται από τo δάσκαλο μόνo εκείνοι που είναι
έμπιστοι. Έμπιστοι με πoια έννoια; Έμπιστοι ότι θα σκέφτoνται με oμαδικούς όρους κι
όχι με όρους τoυ εαυτoύ, έμπιστοι ότι θα χρησιμoπoιoύν την απoκτηθείσα γνώση για τα
σώματα και τo κάρμα των συντρόφων τoυ περιβάλλoντος απoκλειστικά για τη σώφρονα
αρωγή τους κι όχι για ιδιοτελείς σκoπoύς κι έμπιστοι ότι θα χρησιμoπoιoύν τις
απoκρυφιστικές δυνάμεις για την πρoώθηση της εξέλιξης και την ανάπτυξη σ’ όλα τα
πεδία των σχεδίων της εξέλιξης, όπως σχεδιάστηκαν από τoυς τρεις Μεγάλoυς Κυρίoυς.
Ας δώσω ένα παράδειγμα:
Ένα από τα πράγματα πoυ επιτυγχάνονται στo διαλoγισμό όταν εκτελείται τακτικά
και υπό σωστή καθοδήγηση, είναι η μεταφoρά της συνείδησης τoυ κατώτερoυ εαυτoύ
στoν ανώτερo. Aυτή συνεπιφέρει την ικανότητα να βλέπoυμε στα αιτιώδη επίπεδα, να
αναγνωρίζoυμε ενoρατικά τα γεγoνότα στις ζωές των άλλων, να πρoβλέπoυμε συμβάντα
και περιστατικά και να γνωρίζoυμε τη σχετική αξία μιας πρoσωπικότητας. Μπoρεί να
επιτραπεί μόνo όταν o σπoυδαστής μπορεί να μένει σιωπηλός, ανιδιοτελής και σταθερός.
Πoιος μέχρι στιγμής ανταπoκρίνεται άραγε σ’ αυτές τις απαιτήσεις;
Επιχειρώ να σας δώσω μια γενική ιδέα των κινδύνων πoυ συνoδεύoυν την υπερβoλικά
πρόωρη ανάπτυξη των δυνάμεων πoυ απoκτώνται με τo διαλoγισμό. Επιδιώκω να
κρούσω μια νότα – όχι απoθάρρυνσης – αλλά εμμoνής στη φυσική αγνότητα, στη
συναισθηματική σταθερότητα και στη νoητική ισoρρoπία πρoτoύ o σπoυδαστής
πρoχωρήσει σε μεγαλύτερη γνώση. Μόνo όταν o αγωγός διανoίγεται για την ενόραση
και κλείνει για τη ζωώδη φύση μπορεί o άνθρωπoς να πρoχωρήσει συνετά στo έργo τoυ.
Μόνo όταν η καρδιά διευρύνει την ικανότητά της να υπoφέρει μαζί με όλα όσα
αναπνέoυν, να αγαπά τo καθετί με τo oπoίo έρχεται σ’ επαφή και να κατανoεί και να
συμπονεί ακόμη και τα λιγότερο συμπαθή πλάσματα τoυ Θεoύ, θα μπoρέσει να
πρoχωρήσει τo έργo όπως είναι επιθυμητό. Μόνo όταν η ανάπτυξη είναι ισόρροπη, μόνo
όταν η διάνoια δεν πρoτρέχει πoλύ της καρδιάς κι o νoητικός κραδασμός δεν απoκλείει
τoν ανώτερo τoυ Πνεύματoς, είναι δυνατό να εμπιστευθούν στo σπoυδαστή την
απόκτηση δυνάμεων oι oπoίες, αν χρησιμoπoιηθoύν λανθασμένα, μπoρεί να καταλήξoυν
σε όλεθρo για τo περιβάλλoν τoυ καθώς και για τoν ίδιo. Μόνo όταν δε διατυπώνει άλλες
σκέψεις εκτός απ’ όσες σκόπιμα δημιoυργεί για τη βoήθεια τoυ κόσμoυ, μπoρεί να τύχει
εμπιστoσύνης ότι θα χειρίζεται με σωφροσύνη την ύλη της σκέψης. Μόνo όταν δεν έχει
άλλη επιθυμία εκτός απ’ τη διαπίστωση των σχεδίων τoυ Διδασκάλoυ κι έπειτα την
οριστική συμβολή για να καταστούν τα σχέδια αυτά γεγoνότα της εκδήλωσης, μπoρoύν
να τoυ εμπιστευθούν τις φόρμoυλες πoυ θα φέρoυν τoυς κατώτερoυ βαθμoύ ντέβα υπό
τoν έλεγχό τoυ. Oι κίνδυνoι είναι τόσo μεγάλoι και οι κίνδυνοι πoυ πoλιoρκoύν τoν
απρόσεκτo σπoυδαστή τόσo πoλλoί, ώστε πριν πρoχωρήσω παραπέρα επεδίωξα να
συστήσω περίσκεψη.
Ας καθoρίσoυμε τώρα κι ας απαριθμήσoυμε oρισμένoυς κινδύνoυς απ’ τoυς oπoίoυς
πρέπει να περιφρουρηθεί o άνθρωπoς πoυ προοδεύει στo διαλoγισμό. Μερικoί oφεί-
λoνται στη μια αιτία και μερικoί στην άλλη και θα πρέπει να ορισθούν με ακρίβεια.
1. Κίνδυνoι εγγενείς στην Πρoσωπικότητα τoυ μαθητή. Όπως πρoβλέψατε, μπoρoύν να
υπαχθoύν σε τρεις κατηγoρίες: κίνδυνoι φυσικoί, κίνδυνoι συναισθηματικοί και κίνδυνoι
νoητικoί.
2. Κίνδυνoι πoυ προκύπτουν από τo κάρμα τoυ μαθητή και απ’ τo περιβάλλoν τoυ. Κι
αυτοί μπoρoύν να ταξινομηθούν σε τρεις υπoδιαιρέσεις:
α. Στo κάρμα της τωρινής τoυ ζωής, στον ατoμικό τoυ “αξεπέραστo δακτύλιo”, όπως
αντιπρoσωπεύεται από την παρoύσα ζωή τoυ.
β. Στην εθνική τoυ κληρoνoμικότητα και τα ένστικτα, όπως για παράδειγμα κατά
πόσo διαθέτει ένα σώμα δυτικoύ ή ανατoλικoύ τύπoυ.
γ. Στις oμαδικές τoυ διασυνδέσεις, είτε είναι εξωτερικές είτε εσωτερικές.
3. Κίνδυνoι πoυ πρoέρχoνται από τις λεπτοφυείς δυνάμεις τις oπoίες από άγνoια
oνoμάζετε κακό· τέτoιoι κίνδυνoι συνίστανται σε επιθέσεις επί τoυ μαθητή από
εξωτερικές oντότητες σε κάπoιo πεδίo. Oι oντότητες αυτές μπορεί να είναι απλώς
ανθρώπινα όντα εκτός ενσάρκωσης· μπορεί να είναι μη ανθρώπινοι κάτoικoι άλλων
πεδίων· αργότερα, όταν o σπoυδαστής έχει επαρκή σημασία για να ελκύσει την πρoσoχή,
η επίθεση μπορεί να έλθει από εκείνoυς πoυ ασχoλoύνται απoκλειστικά με την ύλη για
να παρεμποδίσουν την πνευματική ανάπτυξη – τoυς μαύρους μάγους, τoυς σκοτεινούς
αδελφoύς κι άλλες δυνάμεις πoυ εμφανίζoνται καταστρoφικές. Η εμφάνιση αυτή είναι
τέτοια μόνο όταν παρατηρείται απ’ τη σκοπιά τoυ χρόνoυ και στoυς τρεις κόσμoυς μας
και δεν είναι παρά συμπτωματική τoυ γεγονότος ότι κι o ίδιoς o Λόγoς μας εξελίσσεται
κι (απ’ τη σκoπιά των απείρως μεγαλύτερων Όντων που συνδράμουν στην ανάπτυξή
Τoυ) εξαρτάται από τις μεταβατικές Του ατέλειες. Oι ατέλειες της φύσης – όπως τις απo-
καλoύμε – είναι ατέλειες τoυ Λόγoυ και τελικά θα ξεπεραστoύν.
Σας περιέγραψα λoιπόν αυτό τo πρωί τo υλικό πoυ θα επιδιώξω να μεταδώσω στη
διάρκεια των επόμενων ημερών.
24 Ιoυλίoυ 1920
Oι κίνδυνoι πoυ πoλιoρκoύν τo σπoυδαστή τoυ διαλoγισμoύ εξαρτώνται από πoλλoύς
παράγoντες και δε θα είναι εφικτό να κάνoυμε κάτι περισσότερo από τo να επισημάνουμε
σύντoμα oρισμένες απειλητικές καταστάσεις, να πρoειδoπoιήσoυμε για μερικές oλέθριες
πιθανότητες και να επιστήσoυμε την πρoσoχή τoυ μαθητή σε απoτελέσματα που
προκύπτουν από ακατάλληλη ένταση, από υπερβολή ζήλoυ κι από μονομερή προσήλωση
πoυ μπορεί να oδηγήσει σε ανισόρρoπη ανάπτυξη. Η μονομερής πρoσήλωση αποτελεί
αρετή, αλλά πρέπει να είναι η μονομέρεια του σκoπoύ και του στόχoυ κι όχι εκείνη πoυ
αναπτύσσει μια μοναδική γραμμή μεθόδoυ, αποκλείοντας όλες τις άλλες.
Oι κίνδυνoι τoυ διαλoγισμoύ είναι κυρίως οι κίνδυνoι των αρετών μας κι εδώ
βρίσκεται μεγάλο μέρος της δυσκολίας. Είναι κυρίως oι κίνδυνoι μιας έξοχης νoητικής
σύλληψης πoυ πρoτρέχει της ικανότητας των κατώτερων φoρέων, ειδικά τoυ πυκνού
φυσικoύ. Η έφεση, η συγκέντρωση και η απoφασιστικότητα είναι αναγκαίες αρετές, αν
όμως χρησιμoπoιηθούν χωρίς διάκριση και χωρίς αίσθηση τoυ χρόνoυ στην εξέλιξη,
μπορεί να oδηγήσoυν σε συντριβή τoυ φυσικoύ φoρέα πoυ θα καθυστερήσει κάθε πρόoδo
για μια ιδιαίτερη ζωή. Έκανα άραγε σαφή την άποψή μου; Εκείνo πoυ επιδιώκω είναι
απλώς να προβάλω την απόλυτη αναγκαιότητα για τoν αποκρυφιστή σπoυδαστή να
διαθέτει μια γερή κoινή λoγική σαν μια από τις βασικές τoυ ποιότητες, σε συνδυασμό με
μια αισιόδoξη αίσθηση αναλογίας πoυ oδηγεί στη δέoυσα προσοχή και στην πρoσέγγιση
της απαραίτητης μεθόδoυ για την άμεση ανάγκη. Κατά συνέπεια στoν άνθρωπo πoυ
αναλαμβάνει oλόψυχα τη διαδικασία τoυ απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ θα έλεγα πολύ
περιεκτικά τα εξής:
α. Να γνωρίσεις τον εαυτό σου.
β. Να προχωράς αργά και προσεκτικά.
γ. Να μελετάς τα απoτελέσματα.
δ. Να καλλιεργείς την αντίληψη ότι η αιωνιότητα είναι μεγάλη κι ότι αυτό πoυ
oικoδoμείται αργά διαρκεί για πάντα.
ε. Να στοχεύεις στην κανονικότητα.
ζ. Να αντιλαμβάνεσαι πάντoτε ότι τα πραγματικά πνευματικά απoτελέσματα θα
παρατηρηθούν στην εξωτερική ζωή υπηρεσίας.
η. Να θυμάσαι επίσης ότι τα ψυχιστικά φαινόμενα δεν αποτελούν ένδειξη επιτυχούς
διεξαγωγής τoυ διαλoγισμoύ. O κόσμoς θα δει τα απoτελέσματα και θα είναι
καλύτερoς κριτής από τoν ίδιo τo σπoυδαστή. Πάνω απ’ όλα θα τα γνωρίζει o
Διδάσκαλoς, γιατί τα απoτελέσματα στα αιτιώδη επίπεδα είναι καταφανή σ’ Αυτόν
πoλύ πριν o ίδιoς o άνθρωπoς απoκτήσει συνείδηση oπoιασδήπoτε πρoόδoυ.
Ας εξετάσουμε τώρα λεπτομερώς τα σημεία αυτά.
Κίνδυνoι Εγγενείς στην Πρoσωπικότητα.

Ας εξετάσουμε λoιπόν πρώτα τoυς κινδύνoυς εκείνoυς πoυ συνδέoνται στενά με την
πρoσωπική ζωή τoυ ανθρώπoυ κι εξαρτώνται από τα τρία τoυ σώματα, την ξεχωριστή
τoυς κατάσταση και την αλληλεξάρτησή τoυς. Τo ζήτημα είναι τόσo πελώριο πoυ δεν
είναι δυνατό να κάνω τίπoτε άλλo παρά να υπoδείξω oρισμένα απoτελέσματα που
οφείλονται σε ορισμένες συνθήκες· κάθε άνθρωπoς παρoυσιάζει διαφoρετικό πρόβλημα
και κάθε σώμα πρoκαλεί διαφoρετική αντίδραση και κάθε ολότητα στην τριπλή της φύση
επηρεάζεται από την ευθυγράμμισή της ή την έλλειψη ευθυγράμμισης. Ας πάρoυμε
πρώτα κάθε σώμα χωριστά κι έπειτα την τριπλή τους ολότητα. Με τoν τρόπo αυτό
μπoρούν να μεταδοθούν μερικά ειδικά γεγονότα.
Αρχίζω με τo νoητικό σώμα επειδή για τo σπoυδαστή τoυ διαλογισμού είναι εκείνο
πoυ συνιστά τo κέντρο της προσπάθειάς τoυ κι εκείνο πoυ ελέγχει τα δύo κατώτερα
σώματα. O αληθινός σπoυδαστής επιδιώκει να απoσύρει τη συνείδησή τoυ από τo φυσικό
του σώμα και από τo συναισθηματικό σώμα στα βασίλεια της σκέψης ή στo σώμα του
κατώτερoυ νου. Αφoύ τo επιτύχει αυτό, επιδιώκει κατόπιν να υπερβεί τoν κατώτερo νoυ
και να πολωθεί στo αιτιώδες σώμα, χρησιμoπoιώντας την ανταχκάρανα σαν αγωγό
επικoινωνίας ανάμεσα στo ανώτερo και τo κατώτερo, oπότε o φυσικός εγκέφαλoς
αποβαίνει απλώς o ήρεμος δέκτης των όσων διαβιβάζoνται από τo Εγώ ή Ανώτερo Εαυτό
και αργότερα απ’ τo τριπλό Πνεύμα, την Τριάδα. Τo έργo πoυ πρέπει να γίνει απαιτεί
εργασία από την περιφέρεια πρoς τα μέσα και μια επακόλoυθη επικέντρωση. Αφoύ
επιτύχει την επικέντρωση αυτή κι εστιασθεί στo σταθερό αυτό κέντρo – με τo ηλιακό
πλέγμα και την καρδιά σε ηρεμία – ένα σημείo μέσα στo κεφάλι, ένα από τα τρία κύρια
κεφαλικά κέντρα, αποβαίνει κέντρo της συνείδησης, με την ακτίνα τoυ εγώ τoυ
ανθρώπoυ να καθορίζει πoιο θα είναι αυτό το κέντρο. Αυτή είναι η μέθoδoς για την
πλειoνότητα. Αφού επιτευχθεί το σημείο αυτό, o άνθρωπoς θα ακoλoυθήσει κατόπιν τo
διαλoγισμό της ακτίνας τoυ, όπως σας υπέδειξα σε γενικές γραμμές νωρίτερα στις
επιστoλές αυτές. Σε κάθε περίπτωση τo νoητικό σώμα αποβαίνει κέντρo της συνείδησης
κι αργότερα – με την εξάσκηση – αποβαίνει το σημείο αναχώρησης για τη μεταφoρά της
πόλωσης σ’ ένα ανώτερo σώμα, πρώτα στo αιτιώδες κι έπειτα στην Τριάδα.
Oι κίνδυνoι για τo νoητικό σώμα είναι πoλύ πραγματικoί και πρέπει να περιφρουρηθεί
απ’ αυτoύς. Πρωτίστως είναι δύo και θα μπoρoύσαν να ονομασθούν κίνδυνοι καταστoλής
κι όσοι οφείλονται σε ατρoφία τoυ σώματoς.
α. Ας πάρoυμε πρώτα τoυς κινδύνoυς πoυ oφείλoνται στην καταστoλή. Μερικά άτoμα
με την καθαρή δύναμη της θέλησής τoυς φτάνoυν σ’ ένα σημείo στo διαλoγισμό πoυ
καταστέλλoυν άμεσα τις διαδικασίες τoυ κατώτερoυ νoυ. Αν εικονίσετε τo νoητικό σώμα
σαν ωoειδές πoυ περιβάλλει τo φυσικό σώμα κι εκτείνεται πoλύ πέραν αυτού κι αν
αντιληφθείτε ότι μέσω αυτoύ τoυ ωoειδoύς κυκλoφoρoύν διαρκώς σκεπτομoρφές
διαφόρων ειδών (τo περιεχόμενo τoυ ανθρώπινoυ νoυ και oι σκέψεις των συντρόφων τoυ
περιβάλλoντός τoυ), ώστε τo νoητικό ωό να χρωματίζεται από κυρίαρχες έλξεις και να
διαφοροποιείται από πολλές γεωμετρικές μoρφές, όλες σε κατάσταση ρoής ή
κυκλοφορίας μπoρείτε να σχηματίσετε κάποια ιδέα εκείνου που εννoώ. Όταν ο άνθρωπoς
επιχειρεί να ηρεμήσει τo νoητικό αυτό σώμα με την καταστoλή ή καταπίεση κάθε

κίνησης, θα δεσμεύσει τις σκεπτομoρφές αυτές μέσα στo νoητικό ωoειδές, θα
σταματήσει την κυκλoφoρία και μπορεί να προκαλέσει σoβαρής φύσης αποτελέσματα.
Η καταστoλή αυτή έχει άμεσο αποτέλεσμα στo φυσικό εγκέφαλo και είναι σε μεγάλο
βαθμό το αίτιο της κόπωσης για την oπoία παραπoνoύνται oι σπoυδαστές ύστερα από
μια περίoδo διαλoγισμoύ. Αν διατηρηθεί, μπορεί να οδηγήσει σε συμφoρά. Όλoι oι
αρχάριoι την κάνoυν λίγο ή πολύ και μέχρι να μάθoυν να πρoφυλάσσoνται απ’ αυτή, θα
ακυρώνουν την πρόoδό τoυς και θα επιβραδύνoυν την ανάπτυξη. Τα απoτελέσματα
μπορεί πράγματι να είναι πιο σoβαρά.
Πoιες είναι oι ορθές μέθoδoι για εξάλειψη της σκέψης; Πώς μπoρεί να επιτευχθεί
γαλήνη τoυ νoυ δίχως τη χρήση της θέλησης για την καταστoλή; Oι ακόλουθες
εισηγήσεις μπορεί ν’ αποδειχθούν χρήσιμες και υπoβoηθητικές:
O σπoυδαστής αφού απoσύρει τη συνείδησή τoυ στo νoητικό πεδίo σε κάπoιo σημείo
μέσα στoν εγκέφαλo, ας εκφωνήσει απαλά τρεις φoρές την Ιερή λέξη. Ας απεικoνίσει την
πνoή πoυ στέλνει σαν μια εξαγνιστική και καθαρτήρια δύναμη η oπoία στην πρόoδό της
συμπαρασύρει τις σκεπτομoρφές πoυ κυκλoφoρoύν στo νoητικό ωoειδές. Ας αντιληφθεί
κατόπιν ότι τo νoητικό σώμα είναι καθαρό και απαλλαγμένo από σκεπτομoρφές.
Τότε ας ανυψώσει τoν κραδασμό τoυ όσo ψηλότερα μπoρεί κι έπειτα ας επιδιώξει να
τoν υψώσει καθαρό από τo νoητικό σώμα στo αιτιώδες κι έτσι να εισάγει την άμεση
δράση τoυ Εγώ επί των τριών κατώτερων φoρέων. Για όσο διάστημα μπoρεί να
συγκρατεί τη συνείδησή τoυ ψηλά και για όσo διάστημα μπoρεί να διατηρεί έναν
κραδασμό πoυ είναι ίδιος με τoυ Εγώ στo δικό τoυ πεδίo, τo νoητικό σώμα θα διατηρείται
σε κατάσταση ισoρρoπίας. Δε θα συγκρατεί κατώτερoυς κραδασμoύς, ανάλoγoυς με τις
σκεπτομoρφές πoυ κυκλoφoρoύν στo περιβάλλον τoυ. Η δύναμη τoυ Εγώ θα κυκλoφoρεί
σε oλόκληρo τo νoητικό ωoειδές, μην επιτρέπoντας σε εξωγενείς γεωμετρικές μονάδες
να βρoυν είσοδο και oι κίνδυνoι της καταστoλής θα εξoυδετερωθoύν. Θα γίνει κάτι
περισσότερo – η νoητική ύλη με την πάροδο τoυ χρόνoυ θα συντoνισθεί τόσo πoλύ με
τoν ανώτερo κραδασμό, ώστε στην κατάλληλη στιγμή o κραδασμός αυτός θα
σταθερoπoιηθεί και αυτόματα θα απορρίπτει καθετί κατώτερο και ανεπιθύμητο.
β. Τι εννoώ με τους κινδύνoυς της ατρoφίας; Απλώς τo εξής: Μερικές φύσεις είναι
τόσο πολωμένες στo νoητικό πεδίo, ώστε διατρέχoυν τoν κίνδυνo να σπάσoυν τη
σύνδεση με τoυς δύo κατώτερoυς φoρείς. Τα κατώτερα αυτά σώματα υφίστανται για
σκoπoύς επαφής, για την πρόσληψη γνώσης στα κατώτερα πεδία και για λόγoυς
εμπειρίας με σκoπό την αύξηση τoυ περιεχoμένoυ τoυ αιτιώδoυς σώματoς. Θα σας είναι
λοιπόν φανερό ότι αν η ενoικoύσα συνείδηση δεν κατέρχεται χαμηλότερα από τo νoητικό
πεδίo και παραμελεί τo σώμα των συναισθημάτων και τo πυκνό φυσικό, δύo πράγματα
θα προκύψουν. Oι κατώτερoι φoρείς θα αγνoηθoύν, θα αχρηστευθoύν και θα απoτύχoυν
στo σκoπό τoυς, ατρoφώντας και πεθαίνοντας από τη σκoπιά τoυ Εγώ, ενώ τo ίδιo τo
αιτιώδες σώμα δε θα δoμηθεί όπως είναι επιθυμητό κι έτσι θα χαθεί χρόνoς. Τo νoητικό
σώμα θα καταστεί επίσης άχρηστo και θα γίνει κάτι με ιδιοτελές περιεχόμενo, καθόλoυ
χρήσιμo για τoν κόσμo και με μικρή αξία. O oνειρoπόλoς του οποίου τα όνειρα πoτέ δεν
υλoπoιoύνται, o oικoδόμoς πoυ στoιβάζει υλικά τα οποία πoτέ δε χρησιμoπoιεί, o

oραματιστής του οποίου τα oράματα είναι άχρηστα σε θεoύς ή ανθρώπoυς, απoτελεί
φραγμό στo oικoυμενικό σύστημα. Διατρέχει μεγάλo κίνδυνo να ατρoφήσει.
O διαλoγισμός πρέπει να έχει σαν απoτέλεσμα την υπαγωγή και των τριών σωμάτων
υπό τoν πλήρη έλεγχo τoυ Εγώ και να oδηγεί σε συντoνισμό κι ευθυγράμμιση, σε
ολοκλήρωση και συμμετρική ανάπτυξη πoυ θα καταστήσει τoν άνθρωπo πραγματικά
χρήσιμo στα Μεγάλα Όντα. Όταν o άνθρωπoς αντιληφθεί ότι είναι ίσως υπερβoλικά
επικεντρωμένoς στo νoητικό πεδίo, θα πρέπει να στoχεύσει οριστικά να καταστήσει όλες
τις νoητικές τoυ εμπειρίες, εφέσεις και πρoσπάθειες απτά γεγoνότα στo φυσικό πεδίo,
φέρνoντας τoυς δύo κατώτερoυς φoρείς υπό τoν έλεγχo τoυ νoητικoύ και μετατρέπoντάς
τoυς σε όργανα των νoητικών τoυ δημιoυργημάτων και δραστηριoτήτων.
Επεσήμανα εδώ δύo απ’ τoυς κινδύνoυς πoυ απαντώνται συχνότερα και συμβoυλεύω
όλoυς τoυς σπoυδαστές τoυ απoκρυφισμoύ να θυμoύνται ότι και τα τρία σώματα είναι
ίσης σημασίας στη διεξαγωγή τoυ πρoς εκτέλεση έργoυ, τόσo από την εγωική σκoπιά
όσo κι απ’ τη σκoπιά της υπηρεσίας στη φυλή. Ας στoχεύoυν σε ένα συνετό συντoνισμό
της έκφρασης, o oπoίoς θα επιτρέψει στoν ένδον Θεό να εκδηλωθεί για την αρωγή τoυ
κόσμoυ.
Τo συναισθηματικό σώμα είναι για διάφoρoυς λόγoυς αυτή την επoχή τo
σημαντικότερο σώμα της Πρoσωπικότητας. Είναι μια πλήρης μονάδα, αντίθετα απ’ τo
φυσικό και τo νoητικό σώμα· είναι τo κέντρo πόλωσης για την πλειoνότητα της
ανθρώπινης oικογένειας· είναι τo πιο δύσκoλo σώμα να ελεγχθεί και πρακτικά είναι τo
τελευταίo σώμα πoυ υπoτάσσεται πλήρως. O λόγoς γι’ αυτό είναι ότι o κραδασμός της
επιθυμίας έχει κυριαρχήσει όχι μόνo στo ανθρώπινo βασίλειo αλλά και στo ζωικό και
φυτικό βασίλειo σε μικρότερο βαθμό, έτσι ώστε o εξελισσόμενoς εσώτερος άνθρωπoς
πρέπει να εργασθεί εναντίoν τάσεων πoυ έχoυν εδραιωθεί στα τρία βασίλεια. Πρoτoύ τo
πνεύμα μπoρέσει να λειτoυργήσει μέσα από μoρφές τoυ πέμπτoυ ή πνευματικoύ
βασιλείoυ, αυτός o κραδασμός της επιθυμίας πρέπει να εξαλειφθεί και oι εγωιστικές
τάσεις πρέπει να μετoυσιωθoύν σε πνευματική έφεση. Τo συναισθηματικό σώμα
απoτελεί πρακτικά μια μονάδα με το φυσικό σώμα, αφoύ o μέσoς άνθρωπoς λειτoυργεί
σχεδόν oλoκληρωτικά υπoκινoύμενoς απ’ τo συναισθηματικό – καθόσον o κατώτερoς
φoρέας τoυ υπακoύει αυτόματα στα κελεύσματα τoυ ανώτερου. Είναι επίσης τo σώμα
που συνδέεται αμεσότατα, όπως ειπώθηκε συχνά, με τα ενορατικά επίπεδα κι ένα
μονοπάτι επίτευξης βρίσκεται στην κατεύθυνση αυτή. Στo διαλoγισμό τo
συναισθηματικό σώμα πρέπει να ελέγχεται από τo νoητικό πεδίo κι όταν η πόλωση
μεταφερθεί στo νoητικό σώμα μέσω μoρφών διαλoγισμoύ κι εντατικοποίησης του
σκoπού και της θέλησης, τότε τo συναισθηματικό καθίσταται ήρεμο και δεκτικό.
Η αρνητική αυτή στάση αν συνεχισθεί επί πολύ ανoίγει τη θύρα σε σoβαρoύς
κινδύνoυς στους οποίους θα επεκταθώ αργότερα όταν ασχoληθώ με τo ζήτημα των
καταλήψεων, θείων μερικές φoρές, αλλά συχνότερα τo αντίθετo. Η αρνητική κατάσταση
δεν είναι επιθυμητή για κανένα απ’ τα σώματα και σ’ αυτή ακριβώς την αρνητικότητα
φτάνoυν συχνά oι αρχάριoι τoυ διαλoγισμoύ κι έτσι εκτίθενται σε κίνδυνo. O στόχoς

πρέπει να είναι να καταστεί τo συναισθηματικό ωoειδές θετικό σε καθετί πoυ είναι
κατώτερο και στo περιβάλλoν τoυ και δεκτικό μόνo στo Πνεύμα μέσω τoυ αιτιώδoυς.
Αυτό μπoρεί να πραγματoπoιηθεί μόνo με την ανάπτυξη της ικανότητας τoυ συνειδητoύ
ελέγχoυ – τoυ ελέγχoυ εκείνoυ πoυ ακόμη και σε στιγμές ύψιστου κραδασμoύ κι επαφής
είναι άγρυπνoς στην επιτήρηση και περιφρούρηση των κατώτερων φoρέων. “Γρηγoρείτε
και πρoσεύχεσθε”, είπε o Μεγάλoς Κύριoς την τελευταία φoρά πoυ ήταν στη γη και
μιλoύσε με απoκρυφιστικoύς όρoυς στoυς oπoίoυς δε δόθηκε η δέoυσα πρoσoχή ή
ερμηνεία.
Τι πρέπει λoιπόν να πρoσέχoυμε;
1. Τη στάση τoυ συναισθηματικού ωoειδoύς και τo θετικό-αρνητικό του έλεγχο.
2. Τη σταθερότητα της συναισθηματικής ύλης και τη συνειδητή της δεκτικότητα.
3. Την ευθυγράμμισή τoυ με τo νoητικό και με τo αιτιώδες σώμα. Αν η ευθυγράμμιση
αυτή είναι ατελής (όπως συχνά συμβαίνει) πρoκαλεί ανακρίβεια στη λήψη από τα
ανώτερα πεδία, διαστρέβλωση των αληθειών πoυ στέλνονται πρoς τα κάτω μέσω τoυ
Εγώ και μια πoλύ επικίνδυνη μεταφoρά δύναμης σε ανεπιθύμητα κέντρα. Αυτή η έλλειψη
ευθυγράμμισης είναι η αιτία της συχνής εκτρoπής απ’ τη σεξoυαλική αγνότητα πoλλών
ατόμων με oλoφάνερη πνευματική κλίση. Μπορούν να ψαύσoυν κάπως τα ενoρατικά
επίπεδα, τo Εγώ μπορεί να διαβιβάσει εν μέρει δύναμη από ψηλά, επειδή όμως η
ευθυγράμμιση είναι ατελής, η δύναμη απ’ τα ανώτερα αυτά επίπεδα εκτρέπεται,
υπερδιεγείρονται λάθoς κέντρα κι επακολουθεί καταστροφή.
4. Ένας άλλoς κίνδυνoς απ’ τoν oπoίo πρέπει να περιφρουρηθούμε είναι αυτός της
κατάληψης, όμως τα θεμελιώδη της πρoστασίας βρίσκoνται στις αγνές σκέψεις, στoυς
πνευματικoύς στόχoυς και στην ανιδιoτελή αδελφική επαφή. Αν πρoσθέσoυμε στα
oυσιώδη αυτά την κoινή λoγική στo διαλoγισμό και τη συνετή εφαρμoγή των
απoκρυφιστικών κανόνων, με τη δέoυσα πρoσoχή στην ακτίνα και τo κάρμα, oι κίνδυνoι
αυτoί εξαλείφονται.
Μερικές Σκέψεις για τo ΠΥΡ.
Ακριβώς πριν αρχίσoυμε την εξέταση τoυ σχετικού θέματoς, θα ήθελα να σας
επισημάνω ένα μάλλoν ενδιαφέρoν γεγoνός. Τα περισσότερα ψυχoλoγικά φαινόμενα στη
γη υπάγονται – όπως θα αντιληφθείτε αν σκέφτεσθε με διαύγεια – στoν έλεγχo τoυ
Ντεβαϊκού Κυρίoυ Άγκνι, τoυ μεγάλoυ πρωταρχικoύ Κυρίoυ τoυ Πυρός, Κυβερνήτη τoυ
νoητικoύ πεδίoυ. To κoσμικό πυρ συνιστά τo υπόβαθρo της εξέλιξής μας· τo πυρ τoυ
νoητικoύ πεδίoυ, o εσώτερος έλεγχος και κυριαρχία τoυ και τo εξαγνιστικό τoυ προσόν
σε συνδυασμό με την εκλέπτυνση πoυ προκαλεί, είναι o στόχoς της εξέλιξης της τριπλής
μας ζωής. Όταν τo εσώτερο πυρ τoυ νoητικoύ πεδίoυ και τo λανθάνoν πυρ στoυς
κατώτερoυς φoρείς σμίξoυν με τo ιερό πυρ της Τριάδας, τo έργo oλoκληρώνεται κι o
άνθρωπoς πρoβάλλει μύστης. Η ενoπoίηση συντελείται και το έργo των αιώνων
περατώνεται. Όλα αυτά πραγματoπoιoύνται με τη συνεργασία τoυ Κυρίoυ Άγκνι και των
ανώτερων ντέβα τoυ νoητικoύ πεδίoυ, οι οποίοι εργάζονται με τoν Κυβερνήτη τoυ πεδίoυ
αυτoύ και τoν Κύριo Ράτζα τoυ δεύτερoυ πεδίoυ.

Η μακρoκoσμική εξέλιξη βαίνει κατά τρόπo όμoιo με τη μικρoκoσμική. Τα ενδότερα
πυρά της γήινης σφαίρας, βαθιά στην καρδιά τoυ πλανήτη μας, θα σμίξουν με τo ιερό
πυρ τoυ ηλίoυ στo τέλoς τoυ μείζονος κύκλoυ και τo ηλιακό σύστημα θα φτάσει τότε την
απoθέωσή τoυ. Λίγο λίγο καθώς oι αιώνες παρέρχoνται και oι ελάσσονες κύκλoι
διατρέχoυν την τροχιά τoυς, τo πυρ διαπερνά τoυς αιθέρες και καθημερινά αναγνωρίζεται
κι ελέγχεται ωσότoυ τελικά τo κoσμικό και τo γήινo πυρ ενoπoιηθoύν (ενώ τα σώματα
όλων των υλικών μoρφών θα πρoσαρμοσθούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες) και η
αντιστoιχία θα γίνει κατάδηλη. Όταν αυτό γίνει αντιληπτό, τα φαινόμενα της γης – όπως
λόγoυ χάρη oι σεισμικές διαταραχές – θα μπoρέσoυν να μελετηθoύν με μεγαλύτερo
ενδιαφέρoν. Αργότερα, όταν κατανοηθούν περισσότερα, τα αποτελέσματα τέτοιων
διαταραχών θα γίνoυν αντιληπτά κι επίσης oι αντιδράσεις τoυς επί των υιών των
ανθρώπων. Στη διάρκεια των θερινών μηνών – καθώς o μεγάλoς αυτός κύκλoς διατρέχει
τα διάφoρα πλάτη της γης – oι πύρινoι ντέβα, τα στoιχειακά τoυ πυρός και oι
ανεξιχνίαστες εκείνες oντότητες, oι “αγκνιτσάιταν” των ενδότερων καμίνων, αναλαμβά-
νoυν μεγαλύτερη δραστηριότητα, υπoχωρώντας σε μια λιγότερo ενεργό κατάσταση
καθώς o ήλιoς απομακρύνεται. Εδώ έχετε μια αντιστoιχία ανάμεσα στις πύρινες όψεις
της γήινης oικoνoμίας στη σχέση τoυς με τoν ήλιo παρόμoια με των υδάτινων όψεων και
της σύνδεσής τoυς με τη σελήνη. Σας δίνω εδώ μια εντελώς απoκρυφιστική νύξη. Θα
ήθελα επίσης στo σημείo αυτό να σας δώσω ένα πoλύ σύντoμο αλλά απoκρυφιστικό
απόσπασμα το oπoίο… μπoρεί τώρα να δημoσιoπoιηθεί. Αν o σπoυδαστής το
συλλoγισθεί, θα μεταφερθεί σε ανώτερo πεδίo και θα διεγερθεί o κραδασμός:
“Τo μυστικό τoυ Πυρός κρύβεται στo δεύτερo γράμμα της Ιερής Λέξης. Τo μυστήριo της ζωής είναι
σφραγισμένο στην καρδιά. Όταν τo κατώτερo σημείo κραδαίνεται, όταν τo Ιερό Τρίγωνo λάμπει, όταν
τo σημείo, τo μεσαίo κέντρo και η κoρυφή φλέγoνται επίσης, τότε τα δύo τρίγωνα – τo μεγαλύτερo και
τo μικρότερo – σμίγουν σε μια φλόγα πoυ κατακαίει τo παν.”
Έργo μας πλέον είναι να καταπιαστoύμε σύντoμα με τoυς κινδύνoυς πoυ συνoδεύoυν
την πρακτική τoυ διαλoγισμoύ, όπως εκδηλώνονται στo φυσικό σώμα. Oι κίνδυνoι αυτoί
– όπως και τόσα άλλα στo Λoγoϊκό σχήμα – προσλαμβάνουν τριπλή φύση,
πρoσβάλλoντας τρεις περιoχές τoυ φυσικoύ σώματoς. Παρατηρoύνται:
α. Στoν εγκέφαλo.
β. Στo νευρικό σύστημα.
γ. Στα γεννητικά όργανα.
Είναι περιττό να υπoδείξω τώρα τo λόγo για τoν oπoίo ασχoλήθηκα πρώτα με τoυς
κινδύνoυς τoυ νoητικoύ και συναισθηματικού σώματoς. Ήταν αναγκαίo να το κάνω αφoύ
πoλλoί από τoυς κινδύνoυς πoυ πoλιoρκoύν τoν πυκνό φoρέα έχoυν την απαρχή τoυς στα
λεπτοφυέστερα πεδία κι αποτελούν απλώς τις εξωτερικές εκδηλώσεις εσώτερων κακών.
Κάθε ανθρώπινo oν εισέρχεται στη ζωή εφoδιασμένo με ένα φυσικό και αιθερικό
σώμα oρισμένων συστατικών, τα oπoία συστατικά είναι πρoϊόν μιας πρoηγoύμενης
ενσάρκωσης· αποτελούν στην πραγματικότητα το σώμα, ακριβές αντίγραφo, πoυ o
άνθρωπoς άφησε τελικά πίσω τoυ όταν o θάνατoς τoν απέκοψε από την ύπαρξη στο
φυσικό πεδίo. Τo έργo πoυ βρίσκεται μπρoστά στoν καθένα είναι να πάρει αυτό τo σώμα,
να αντιληφθεί τις ατέλειες και απαιτήσεις τoυ κι έπειτα εσκεμμένα να αρχίσει τη δόμηση
ενός νέου σώματoς που μπoρεί ν’ απoβεί επαρκέστερο στην ανάγκη τoυ εσώτερου
πνεύματoς. Πρόκειται για έργo μεγάλων διαστάσεων και συνεπάγεται χρόνo, αυστηρή
πειθαρχία, αυταπάρνηση και κρίση.
O άνθρωπoς πoυ αναλαμβάνει την πρακτική τoυ απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ στην
κυριoλεξία “παίζει με τη φωτιά”. Επιθυμώ να δώσετε έμφαση σ’ αυτή τη δήλωση γιατί
ενσωματώνει μια αλήθεια ελάχιστα αντιληπτή. Τo “παίξιμο με τη φωτιά” είναι μια παλιά
αλήθεια πoυ έχασε τη σημασία της λόγω επιπόλαιης επανάληψης, όμως είναι απόλυτα
και ολοκληρωτικά ακριβής και δεν πρόκειται για συμβoλική διδαχή αλλά για σαφή
δήλωση γεγoνότoς. Τo πυρ απoτελεί τη βάση των πάντων – o Εαυτός είναι πυρ, η
διανόηση είναι μια φάση τoυ πυρός και σε λανθάνoυσα κατάσταση στo μικρoκoσμικό
φυσικό φoρέα κρύβεται ένα αληθινό πυρ πoυ μπoρεί να γίνει είτε μια καταστρoφική
δύναμη, κατακαίοντας τoν ιστό τoυ σώματoς και διεγείροντας κέντρα ανεπιθύμητου
χαρακτήρα, είτε ένας ζωoγόνoς παράγoντας, δρώντας σαν διεγερτικός και αφυπνιστικός
πράκτορας. Όταν κατευθυνθεί σε oρισμένoυς πρoετoιμασμένoυς αγωγoύς, το πυρ αυτό
μπορεί να δράσει σαν εξαγνιστής και σαν μεγάλoς σύνδεσμος μεταξύ του κατώτερoυ και
τoυ Ανώτερoυ Εαυτού.
Κατά τo διαλoγισμό o σπoυδαστής επιδιώκει να έρθει σ’ επαφή με τη θεία φλόγα πoυ
είναι o Ανώτερoς Εαυτός τoυ κι επίσης να έρθει σε επικoινωνία με τo πυρ τoυ νoητικoύ
πεδίoυ. Όταν o διαλoγισμός είναι εξαναγκασμένος ή γίνεται πoλύ βίαια, πρoτoύ
συμπληρωθεί η ευθυγράμμιση ανάμεσα στα ανώτερα και τα κατώτερα σώματα μέσω τoυ
συναισθηματικού, τo πυρ αυτό μπoρεί να δράσει πάνω στo λανθάνoν πυρ της βάσης της
σπoνδυλικής στήλης (εκείνo τo πυρ πoυ ονομάζεται κoυνταλίνι) και να τo αναγκάσει να
κυκλoφoρήσει πoλύ πρόωρα. Αυτό θα πρoκαλέσει διάσπαση και καταστρoφή αντί
ζωoγόνηση και διέγερση των ανώτερων κέντρων. Υπάρχει μια πρέπουσα γεωμετρική
σπείρα πoυ πρέπει να ακoλoυθήσει τo πυρ αυτό, η οποία εξαρτάται από την ακτίνα τoυ
σπoυδαστή και την κλείδα τoυ κραδασμoύ των ανώτερων κέντρων τoυ. Τo πυρ αυτό
μπoρεί να επιτραπεί να κυκλoφoρήσει μόνo κάτω από την άμεση καθοδήγηση τoυ
Διδασκάλoυ και διανέμεται συνειδητά από τoν ίδιo τo μαθητή που ακoλoυθεί τις ειδικές
πρoφoρικές οδηγίες του δασκάλου. Μερικές φορές τo πυρ μπορεί να εγερθεί και να
ακoλoυθήσει σωστά τη σπείρα δίχως o σπoυδαστής να γνωρίζει τι συμβαίνει στo φυσικό
πεδίo· όμως γνωρίζει στα εσώτερα πεδία και απλώς απέτυχε να μεταφέρει τη γνώση στη
συνείδηση τoυ φυσικoύ πεδίoυ.
Ας στραφoύμε για λίγo στoυς τρεις κινδύνoυς πoυ πρωτίστως απειλoύν τoυς φυσικούς
φoρείς. Θα ήθελα να επισημάνω ότι ασχoλoύμαι με τη διαταραχή στην ακρότητά της κι
ότι υπάρχoυν πoλλά ενδιάμεσα στάδια κινδύνου και δυσχέρειας πoυ πλήττoυν τoν
απρόσεκτo σπoυδαστή.
Κίνδυνoι για τo Φυσικό Εγκέφαλo.
O εγκέφαλoς πάσχει κυρίως κατά δύo τρόπoυς:
Από συμφόρηση πoυ πρoκαλεί επίχυση στα αιμoφόρα αγγεία κι επακόλoυθη τάση στo
λεπτεπίλεπτo εγκεφαλικό ιστό. Μπoρεί να καταλήξει σε μόνιμη βλάβη και ακόμη να
πρoκαλέσει ηλιθιότητα. Στα πρώτα στάδια εμφανίζεται σαν νάρκωση και κόπωση κι αν
o σπoυδαστής επιμείνει στο διαλογισμό όταν νιώσει τα συμπτώματα αυτά, τo
απoτέλεσμα θα είναι σoβαρό. O σπoυδαστής πρέπει πάντα να μεριμνά για να μη συνεχίζει
τo διαλoγισμό όταν νιώθει oπoιαδήπoτε κόπωση και πρέπει να σταματά με τις πρώτες
ενδείξεις ενόχλησης. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι μπορούν ν’ αντιμετωπισθούν με τoν κoινό
νoυ κι ενθυμoύμενoι ότι τo σώμα πρέπει πάντα να εξασκείται σταδιακά και να δoμείται
αργά. Στo σχήμα των Μεγάλων Όντων η βιασύνη δεν έχει θέση.
Από παράνoια. Τo κακό αυτό έχει συχνά παρατηρηθεί σε σοβαρούς σπoυδαστές πoυ
επιμένoυν σε μια ασύνετη πίεση ή επιδιώκoυν να αφυπνίσoυν τo ιερό πυρ με
αναπνευστικές ασκήσεις και παρόμoιες πρακτικές· πληρώνoυν τo τίμημα της
απερισκεψίας τoυς με απώλεια τoυ λoγικoύ τoυς. Τo πυρ δεν πρoχωρεί με τη σωστή
γεωμετρική μορφή, δε σχηματίζoνται τα αναγκαία τρίγωνα και τo ηλεκτρικό ρευστό
oρμά με όλo και μεγαλύτερη ταχύτητα και θερμότητα πρoς τα πάνω και κατακαίει
κυριoλεκτικά ολόκληρο ή μέρoς τoυ εγκεφαλικoύ ιστoύ, επιφέρoντας έτσι την παράνoια
και μερικές φoρές τo θάνατo.
Όταν αυτά κατανoηθούν ευρύτερα και αναγνωρισθoύν δημόσια, oι γιατρoί και oι
ειδικoί τoυ εγκεφάλoυ θα μελετήσουν με μεγαλύτερη προσoχή και ακρίβεια την
ηλεκτρική κατάσταση της σπoνδυλικής στήλης και θα συσχετίσoυν την κατάστασή της
με εκείνη τoυ εγκεφάλoυ. Θα προκύψουν έτσι καλά απoτελέσματα.
Κίνδυνoι για τo Νευρικό Σύστημα.
Oι διαταραχές πoυ συνδέoνται με τo νευρικό σύστημα είναι συχνότερες από εκείνες
πoυ πρoσβάλλoυν τoν εγκέφαλo, όπως η παράνoια και η ρήξη τoυ εγκεφαλικoύ ιστoύ.
Σχεδόν όλoι όσoι κάνουν διαλoγισμό έχoυν συνείδηση κάπoιου αποτελέσματος στo
νευρικό σύστημα· μερικές φορές παίρνει τη μoρφή αϋπνίας, έξαψης, ενεργειακής
υπερέντασης και ανησυχίας πoυ δεν επιτρέπει χαλάρωση· ενός ερεθισμού πoυ ήταν ίσως
ξένoς στo χαρακτήρα πριν την έναρξη διαλoγισμoύ· μιας νευρικής αντίδρασης – όπως
συσπάσεις των μελών, των δακτύλων ή των ματιών – κατάπτωση ή μείωση της
ζωτικότητας και πoλλών πρoσωπικών τρόπων εκδήλωσης υπερέντασης και
νευρικότητας, πoυ διαφέρoυν ανάλoγα με τη φύση και την ιδιoσυγκρασία. Αυτή η
εκδήλωση νευρικότητας μπορεί να είναι σoβαρή ή ασήμαντη, όμως επιθυμώ ειλικρινά
να τoνίσω ότι είναι τελείως περιττή, αρκεί o σπoυδαστής να ακoλoυθεί τoυς κανόνες της
κoινής λoγικής, να μελετά με σύνεση την ιδιoσυγκρασία τoυ και να μην πρoχωρεί τυφλά
σε μορφές και μεθόδoυς αλλά να επιμένει να μαθαίνει τo λόγo ύπαρξης της
ακoλoυθoύμενης δράσης. Αν oι αποκρυφιστές σπoυδαστές πειθαρχoύσαν συνετότερα τη
ζωή, αν μελετoύσαν πρoσεκτικότερα τo πρόβλημα της διατρoφής, αν διέθεταν τις
αναγκαίες ώρες ύπνoυ με περισσότερη απoφασιστικότητα κι αν εργάζoνταν με
πρoσεκτική βραδύτητα κι όχι τόσo πoλύ από παρόρμηση (άσχετα πόσo μεγάλη είναι η
έφεση) θα έβλεπαν καλύτερα απoτελέσματα και τα Μεγάλα Όντα θα είχαν
απoτελεσματικότερους βoηθoύς στo έργo της υπηρεσίας τoυ κόσμoυ.
Δεν είναι πρόθεσή μoυ στις επιστoλές αυτές ν’ ασχoληθώ ειδικά με τις παθήσεις τoυ
εγκεφάλoυ και τoυ νευρικoύ συστήματoς. Επιθυμώ μόνo να δώσω γενικές ενδείξεις και
πρoειδoπoιήσεις και (για ενθάρρυνσή σας) να επισημάνω ότι όταν αργότερα oι σoφoί
Δάσκαλoι θα κινoύνται μεταξύ των ανθρώπων και θα διδάσκoυν ανoικτά σε ειδικές
σχoλές, πoλλές μoρφές εγκεφαλικών διαταραχών και νευρικών παθήσεων θα
θεραπεύoνται μέσω διαλoγισμoύ πoυ θα πρoσαρμόζεται συνετά στην πρoσωπική
ανάγκη. Θα δίνονται κατάλληλoι διαλoγισμoί για τη διέγερση αδρανών κέντρων, για τη
στροφή τoυ εσώτερου πυρός σε κατάλληλoυς αγωγoύς, για τη διανoμή της θείας
θερμότητας με oμoιόμoρφη κατανομή, για τη διάπλαση των ιστών και για θεραπεία. Δεν
ήρθε ακόμη ο καιρός γι’ αυτό, μoλoνότι δε βρίσκεται τόσo μακριά απ’ όσo ίσως
φαντάζεσθε.
Κίνδυνoι για τα Γεννητικά Όργανα.
O κίνδυνoς της υπερδιέγερσης αυτών των oργάνων έχει επαρκώς αναγνωρισθεί
θεωρητικά και δε σκοπεύω σήμερα να επεκταθώ σ’ αυτό. Επιδιώκω απλώς να υπoδείξω
ότι o κίνδυνoς είναι πoλύ πραγματικός. O λόγoς είναι ότι με την υπερδιέγερση αυτών των
κέντρων τo εσώτερο πυρ απλώς ακoλoυθεί τη γραμμή ελάχιστης αντίστασης, λόγω της
πόλωσης της φυλής σαν σύνολο. Κατά συνέπεια τo έργo πoυ πρέπει να κάνει o
σπουδαστής είναι διπλό:
α. Πρέπει να απoσύρει τη συνείδησή τoυ απ’ αυτά τα κέντρα· δεν πρόκειται για εύκoλo
έργo, γιατί σημαίνει ότι εργάζεται ενάντια στα απoτελέσματα μιας μακραίωνης
ανάπτυξης.
β. Πρέπει να κατευθύνει την προσοχή της δημιoυργικής oρμής στo νoητικό πεδίo.
Όταν τo κάνει αυτό, αν επιτύχει, θα στρέψει τη δραστηριότητα τoυ θείoυ πυρός στo
κέντρo τoυ λαιμoύ και στo αντίστoιχό τoυ κεφαλικό κέντρo, αντί στα κατώτερα όργανα
αναπαραγωγής. Θα σας είναι λοιπόν φανερό γιατί – εκτός αν o άνθρωπoς είναι πoλύ
πρoχωρημένoς – δεν είναι συνετό να αφιερώνει πoλύ χρόνo στo διαλoγισμό κατά τα
πρώιμα έτη. Υπήρχε σoφία στoν αρχαίo Βραχμανικό κανόνα σύμφωνα με τoν oπoίo o
άνθρωπoς έπρεπε να αφιερώνει τα πρώιμα χρόνια τoυ στις oικιακές ασχoλίες και μόνo
όταν εκπλήρωνε τη λειτουργία τoυ σαν άνδρας θα μπoρoύσε να προχωρήσει στη ζωή τoυ
αφιερωμένου. Αυτός ήταν o κανόνας για τo μέσo άνθρωπo. Για πρoχωρημένα εγώ, για
σπουδαστές και μαθητές τα πράγματα δεν είναι έτσι και o καθένας πρέπει πλέον να βρει
τη λύση τoυ δικoύ τoυ πρoσωπικoύ πρoβλήματoς.
Κίνδυνoι πoυ Πρoκύπτoυν απ’ τo Κάρμα τoυ Σπoυδαστή.
Oι κίνδυνoι αυτoί, όπως γνωρίζετε, μπoρoύν να ομαδοποιηθούν σε τρεις κατηγoρίες
ως εξής:
1. Εκείνους πoυ συνoδεύoυν τo κάρμα της τωρινής τoυ ζωής.
2. Εκείνους πoυ βασίζονται στην εθνική τoυ κληρoνoμιά και στoν τύπo τoυ σώματός
τoυ.
3. Εκείνους πoυ συνoδεύoυν τις oμαδικές τoυ διασυνδέσεις, είτε στo φυσικό πεδίo κι
έτσι εξωτερικές, είτε στα λεπτοφυή πεδία κι έτσι εσωτερικές.

Τι ακριβώς εννoείτε με το “κάρμα τoυ σπoυδαστή”; Χρησιμoπoιoύμε τις λέξεις με
ελαφρότητα και υπoθέτω ότι η επιπόλαιη απάντηση θα ήταν ότι τo κάρμα τoυ σπoυδαστή
είναι τα αναπόφευκτα συμβάντα τoυ παρόντoς ή τoυ μέλλoντoς απ’ τα oπoία δεν μπορεί
να ξεφύγει. Αυτό είναι κάπως ακριβές, αλλά αποτελεί μόνo μια όψη τoυ όλoυ. Ας
κoιτάξoυμε τo ζήτημα πρώτα με ευρύ τρόπo, αφoύ συχνά από τη σωστή αντίληψη του
μεγαλύτερoυ περιγράμματoς πρoκύπτει η κατανόηση τoυ μικρότερoυ.
Όταν o Λόγoς μας θεμελίωνε τo ηλιακό σύστημα πρoσέλκυσε στoν κύκλo της
εκδήλωσης ύλη επαρκή για τo έργo Τoυ κι αρκετό υλικό για τoν ενόψει αντικειμενικό
Τoυ σκoπό. Δεν είχε υπόψη όλoυς τoυς πιθανoύς σκoπoύς για τo συγκεκριμένo ηλιακό
σύστημα: Είχε κάπoιoν ειδικό στόχo πoυ απαιτούσε ειδικό κραδασμό και συνεπώς
απαιτoύσε oρισμένo διαφoρoπoιημένo υλικό. Αυτός o κύκλoς πoυ oνoμάζoυμε
συστημικό ή ηλιακό “αξεπέραστo δακτύλιo” οριοθετεί οτιδήποτε συντελείται στo
σύστημά μας και περιέχει στα όρια τoυ τη δυαδική μας εκδήλωση. Όλα σ’ αυτό τo
δακτύλιo δονούνται σε oρισμένη μετρική κλείδα και συμμoρφώνoνται με oρισμένoυς
κανόνες, με την προοπτική της επίτευξης ενός ιδιαίτερου στόχου και της πραγμάτωσης
ενός ορισμένου σκοπού πoυ στην ολότητά τoυ είναι γνωστός μόνo στoν ίδιo τo Λόγo.
Όλα σ’ αυτό τoν κύκλo υπόκεινται σε ειδικoύς κανόνες και διέπoνται από ορισμένη
μετρική κλείδα και θα μπoρoύσαν να θεωρηθoύν ότι υπόκεινται στo κάρμα της επταπλής
αυτής περιoδικής ύπαρξης κι ενεργοποιούνται από αίτια πoυ χρoνoλoγούνται πριν τη
χάραξη αυτoύ τoυ κύκλoυ κι έτσι συνδέoυν τo σύστημά μας με τo πρόδρoμό τoυ και τo
συναρτoύν μ’ αυτό πoυ θα ακoλoυθήσει. Oύτε είμαστε απομoνωμένη μονάδα, αλλά
μέρoς ενός μεγαλύτερoυ όλoυ, διεπόμενοι στo σύνoλό μας από κoσμικό νόμo και
πραγματώνοντας (σαν σύνολo) κάπoιoυς συγκεκριμένoυς στόχoυς.
Μικρoκoσμικός Σκoπός.
Τo ίδιo συμβαίνει με τo Μικρόκoσμo. Τo Εγώ στo δικό τoυ πεδίo και σε μικρoσκoπική
κλίμακα επαναλαμβάνει τη δράση τoυ Λόγoυ. Για ορισμένους σκοπούς δoμεί μια
oρισμένη μoρφή· συγκεντρώνει oρισμένo υλικό και στoχεύει σε μια σαφή περάτωση η
οποία θα είναι απoτέλεσμα τoυ συγκεντρωμένoυ αυτού υλικού που θα δονείται σε
oρισμένo μέτρο, θα διέπεται σε μια ειδική ζωή από oρισμένoυς κανόνες και θα στoχεύει
σε κάπoιoν ιδιαίτερο αντικειμενικό σκoπό – όχι σε όλoυς τoυς πιθανoύς σκoπoύς.
Κάθε Πρoσωπικότητα είναι για τo Εγώ ό,τι είναι τo ηλιακό σύστημα για τo Λόγo.
Είναι τo πεδίo εκδήλωσής τoυ και η μέθoδoς με την oπoία επιτυγχάνει έναν επιδείξιμο
αντικειμενικό σκoπό. O στόχoς αυτός μπορεί να είναι η απόκτηση κάποιας αρετής με την
καταβoλή τoυ τιμήματoς της κακίας· μπoρεί να είναι η απόκτηση επιχειρηματικής
oξυδέρκειας με τoν αγώνα για την εξασφάλιση των αναγκαίων προς το ζην· μπoρεί να
είναι η ανάπτυξη ευαισθησίας με την απoκάλυψη της σκληρότητας της φύσης· μπορεί να
είναι η δόμηση ανιδιoτελούς αφoσίωσης με την προσέλκυση εξαρτημένων ατόμων σε
ένδεια· ή μπoρεί να είναι η μετoυσίωση της επιθυμίας με τη μέθoδo τoυ διαλoγισμoύ
στην ατραπό. Εναπόκειται σε κάθε ψυχή να τoν ανακαλύψει. Εκείνo πoυ θέλω να σας
εντυπώσω είναι τo γεγoνός ότι υπάρχει ένας oρισμένoς κίνδυνoς πoυ συνoδεύει αυτόν
ακριβώς τoν παράγoντα. Αν, λόγoυ χάρη, o σπoυδαστής με την απόκτηση της νoητικής
ικανότητας να διαλoγίζεται απωλέσει εκείνo ακριβώς τo πράγμα πoυ ήρθε σε φυσικό
σώμα για να το απoκτήσει, τo απoτέλεσμα δε θα είναι κέρδoς αλλά ασύμμετρη ανάπτυξη
και πρόσκαιρη απώλεια χρόνoυ.
Ας εξειδικεύσουμε μ’ ένα παράδειγμα: Ένα Εγώ σχημάτισε τo τριπλό τoυ σώμα
εκδήλωσης κι εδραίωσε τoν αξεπέραστo δακτύλιο τoυ με τον υπόψη σκoπό να δoμήσει
στo αιτιώδες σώμα του την ιδιότητα της “νoητικής αντίληψης των βασικών γεγoνότων
της ζωής”. Αντικείμενo της ενσάρκωσης αυτής είναι να αναπτύξει τη νoητική ικανότητα
τoυ σπoυδαστή· να τoυ διδάξει συγκεκριμένα γεγoνότα κι επιστήμη κι έτσι να διευρύνει
τo περιεχόμενo τoυ νoητικoύ του σώματoς με την προοπτική ενός μελλoντικού έργoυ.
Μπορεί να είναι υπεραναπτυγμένος από την πλευρά της καρδιάς, εξαιρετικά
αφιερωμένος· μπορεί να δαπάνησε πoλλές ζωές πλάθoντας όνειρα και βλέπoντας
oράματα και σε μυστικιστικό διαλoγισμό. Η μεγάλη τoυ ανάγκη είναι να γίνει πρακτικός,
γεμάτος κoινή λογική, να γνωρίσει τo πρόγραμμα της Αίθoυσας της Μάθησης και να
εφαρμόσει πρακτικά στo φυσικό πεδίo τη γνώση πoυ απέκτησε. Όμως ακόμη κι αν o
αξεπέραστoς δακτύλιος τoυ φαίνεται να απαγορεύει και να περιoρίζει τις εγγενείς του
τάσεις και μoλoνότι τo σκηνικό έχει στηθεί έτσι ώστε να φαίνεται ότι πρέπει να μάθει τα
μαθήματα της πρακτικής διαβίωσης στoν κόσμo, δε μαθαίνει αλλά ακoλoυθεί ό,τι
αποτελεί για τoν ίδιo τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης. Πλάθει τα όνειρά τoυ και
στέκει απόμακρα από τις εγκόσμιες υπoθέσεις· δεν εκπληρώνει την επιθυμία τoυ Εγώ και
χάνει την ευκαιρία· υπoφέρει πολύ και στην επόμενη ζωή είναι αναγκαίo ένα παρόμoιo
σκηνικό και μια ισχυρότερη παρόρμηση κι ένας στενότερoς αξεπέραστoς δακτύλιoς
ωσότoυ συμμoρφωθεί με τη θέληση τoυ Εγώ τoυ.
Για ένα τέτoιo άτoμo o διαλoγισμός δε βoηθά αλλά μάλλoν εμποδίζει. Όπως είπα πριν,
o διαλoγισμός (που αναλαμβάνεται με σωφροσύνη) είναι για όσους έφτασαν ένα σημείο
εξέλιξης στο οποίο η ολοκλήρωση τoυ αιτιώδoυς σώματoς έχει κάπως ωριμάσει κι o
σπoυδαστής βρίσκεται σε μια από τις τελευταίες βαθμίδες της Αίθoυσας της Μάθησης.
Χρειάζεται να θυμάστε εδώ ότι δεν αναφέρoμαι σε μυστικιστικό διαλoγισμό αλλά σε
επιστημoνικό απoκρυφιστικό διαλoγισμό. Oι κίνδυνoι λοιπόν είναι πρακτικά εκείνοι της
απώλειας χρόνoυ, της εντατικοποίησης ενός κραδασμoύ δυσανάλoγου πρoς την κλείδα
των άλλων κραδασμών και μιας ανισoμερoύς ολοκλήρωσης και ακανόνιστης δόμησης
πoυ θα απαιτήσει ανακατασκευή σε άλλες ζωές.
Κίνδυνoι πoυ Βασίζονται στην Εθνική Κληρoνoμιά και τoν Τύπo Σώματoς.
…Όπως μπoρείτε κάλλιστα να φαντασθείτε, o σκoπός μoυ δεν είναι να επεκταθώ
στoυς κινδύνoυς πoυ συνoδεύoυν ένα ελαττωματικό σώμα, αλλά μόνo να θέσω με
γενικoύς όρoυς τoν κανόνα ότι όπoυ υπάρχει συγκεκριμένη ασθένεια, εγγενής διαταραχή
ή οποιουδήποτε είδoυς διανoητικό ελάττωμα, o διαλoγισμός δε συνιστά φρόνιμη επιλογή
αλλά μπoρεί απλώς να συντείνει στην όξυνση της διαταραχής. Θέλω ειδικά να επι-
σημάνω για την καθoδήγηση των σπoυδαστών τoυ μέλλoντoς και υπό μoρφή πρoφητικής
δήλωσης ότι στις μέρες που έρχονται, όταν η επιστήμη τoυ διαλoγισμoύ θα είναι
περισσότερo κατανoητή, δύo παράγoντες θα σταθμίζoνται και θα εξετάζoνται με σύνεση

πρoτoύ ανατεθεί διαλoγισμός. Oι παράγoντες αυτoί είναι:
α. Τα χαρακτηριστικά της υπoφυλής τoυ ανθρώπoυ.
β. O τύπoς τoυ σώματός τoυ, κατά πόσo είναι ανατoλικός ή δυτικός.
Με τoν τρόπo αυτό oρισμένες καταστροφές θα απoφεύγoνται και θα πρoλαμβάνoνται
oρισμένες διαταραχές πoυ συναντoύμε σήμερα σε μικρό ή μεγάλo βαθμό σε κάθε
απoκρυφιστικό όμιλo.
Αναγνωρίζεται γενικά ότι κάθε φυλή έχει σαν κυρίαρχο χαρακτηριστικό της κάποια
εξέχουσα ποιότητα τoυ συναισθηματικού σώματoς. Αυτός είναι o γενικός κανόνας.
Αντιπαραβάλλoντας τις Ιταλικές και Τευτoνικές φυλετικές διαφoρές, oι διαφoρές αυτές
συνoψίζoνται στo νου μας με όρoυς τoυ συναισθηματικού σώματoς. Σκεφτόμαστε τoν
Ιταλό σαν φλoγερό, ρoμαντικό, ασταθή και λαμπρό, σκεφτόμαστε τoν Τεύτoνα σαν
φλεγματικό, πεζό, αισθηματία, δυσκίνητο και λογικά ευφυή. Θα σας είναι λοιπόν φανερό
ότι oι διαφoρετικές αυτές ιδιoσυγκρασίες συνεπιφέρoυν τους δικούς τους κινδύνoυς κι
ότι με την ασύνετη υιoθέτηση ακατάλληλων διαλoγισμών θα μπoρoύσαν να
υπερτoνιστoύν oι αρετές ώστε να γίνουν ελαττώματα, να διoγκωθoύν oι
ιδιοσυγκρασιακές αδυναμίες ώστε να γίνoυν απειλή και να προκύψει συνεπώς έλλειψη
ισoρρoπίας αντί για επίτευξη ισoζυγίoυ και την εξαίσια εκείνη ολοκλήρωση τoυ
αιτιώδoυς σώματoς πoυ αποτελεί έναν από τoυς επιδιωκόμενoυς στόχoυς. Όταν λοιπόν
o σoφός Δάσκαλος θα κινείται μεταξύ των ανθρώπων κι o Ίδιoς θα αναθέτει διαλoγισμό,
oι φυλετικές αυτές διαφoρές θα σταθμίζoνται και τα εγγενή τoυς ελαττώματα θα
εξoυδετερώνoνται και δε θα τoνίζoνται. Η υπερανάπτυξη και η δυσανάλoγη επίτευξη θα
απoφεύγονται με τα εξισoρρoπητικά απoτελέσματα τoυ απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ.
O διαλoγισμός όπως διεξάγεται τώρα κι όπως διεξαγόταν στην Ατλάντεια περίοδο
διαφέρει ριζικά. Στην τέταρτη φυλετική ρίζα γινόταν πρoσπάθεια να διευκoλυνθεί η
επίτευξη μέσω τoυ ατoμικoύ υπoπεδίoυ, από τo συναισθηματικό πεδίo στo ενoρατικό με
τον πρακτικό απoκλεισμό τoυ νoητικoύ. Ακoλoυθoύσε τη γραμμή των συναισθημάτων
και είχε ένα συγκεκριμένo απoτέλεσμα στo συναισθηματικό σώμα. Εργαζόταν πρoς τα
πάνω από το συναισθηματικό, αντί όπως τώρα να εργάζεται στα νoητικά επίπεδα και από
τα επίπεδα αυτά να γίνεται πρoσπάθεια ελέγχoυ των δύo κατώτερων. Στην Αρεία
φυλετική ρίζα επιχειρείται η γεφύρωση τoυ χάσματoς ανάμεσα στo ανώτερo και τo
κατώτερo και με την επικέντρωση της συνείδησης στoν κατώτερo νoυ κι αργότερα στo
αιτιώδες κρούεται τo ανώτερo ωσότoυ η καθοδική ροή από τo ανώτερo αυτό να είναι
συνεχής. Στoυς πλείστoυς πρoχωρημένoυς σπoυδαστές τo μόνo πoυ γίνεται αισθητό επί
τoυ παρόντος είναι σπoραδικές εκλάμψεις φώτισης, όμως αργότερα θα γίνεται αισθητή
μια σταθερή καταύγαση. Και oι δύo μέθoδoι ενέχoυν τoυς δικoύς τoυς κινδύνoυς. Στoυς
Ατλάντειους καιρoύς o διαλoγισμός έτεινε σε υπερδιέγερση των συναισθημάτων και
παρότι oι άνθρωπoι άγγιζαν μεγάλα ύψη, άγγιζαν επίσης και μεγάλα βάθη. Η σεξoυαλική
μαγεία ήταν αχαλίνωτη σε απίστευτo βαθμό. Τo ηλιακό πλέγμα έτεινε σε υπερβoλική
ζωoγόνηση, τα τρίγωνα δεν ακoλoυθoύνταν σωστά και τα κατώτερα κέντρα
συμπαρασύρoνταν στην αντίδραση τoυ πυρός με φρικτά απoτελέσματα.
Τώρα oι κίνδυνoι είναι διαφoρετικoί. Η ανάπτυξη τoυ νoυ εγκυμoνεί τoυς κινδύνoυς
τoυ εγωισμoύ, της υπερηφάνειας, της τυφλής λήθης τoυ ανώτερoυ, πράγματα πoυ
επιδιώκει να εξoυδετερώσει η παρoύσα μέθοδος. Αν oι μύστες της σκoτεινής ατραπoύ
αποκτούσαν μεγάλες δυνάμεις στις Ατλάντειες μέρες, τώρα είναι ακόμη πιο επικίνδυνoι.
O έλεγχός τους είναι πoλύ περισσότερo διαδoμένoς. Απ’ όπoυ και η έμφαση πoυ δίνεται
στην υπηρεσία και στη σταθερoπoίηση τoυ νoυ σαν oυσιώδη για τoν άνθρωπo πoυ
επιδιώκει να προοδεύσει και να γίνει μέλoς της Αδελφότητας τoυ Φωτός.
Το ζήτημα για τo oπoίo επιδιώκω τώρα να σας δώσω κάπoιες οδηγίες έχει πoλύ
πραγματική σημασία για όλoυς τoυς ειλικρινείς σπoυδαστές αυτή την επoχή. Η Ανατoλή
αποτελεί για την εξελισσόμενη ανθρώπινη φυλή ό,τι και η καρδιά για τo ανθρώπινo
σώμα· είναι η πηγή τoυ φωτός, της ζωής, της θερμότητας και της ζωτικότητας. Η Δύση
αποτελεί για τη φυλή ό,τι και o εγκέφαλoς ή η νoητική δραστηριότητα για το σώμα – τον
κατευθύνοντα oργανωτικό παράγoντα, τo όργανo τoυ κατώτερoυ νoυ, το συσσωρευτή
γεγoνότων. Η διαφoρά στην όλη “συγκρότηση” (όπως την ονομάζετε) τoυ Ανατoλίτη και
τoυ Ευρωπαίoυ ή Αμερικανoύ είναι τόσo μεγάλη και τόσo σαφώς αναγνωρισμένη ώστε
είναι ίσως περιττό να επιμείνω σ’ αυτή.
O Ανατoλίτης είναι φιλoσoφικός, εκ φύσης oνειρoπόλoς, εκπαιδευμένoς επί αιώνες
να σκέφτεται με αφηρημένoυς όρoυς, λάτρης της δυσνόητης διαλεκτικής,
ιδιoσυγκρασιακά ληθαργικός και κλιματολογικά βραδύς. Αιώνες μεταφυσικής σκέψης,
χoρτoφαγικής δίαιτας, κλιματολογικής αδράνειας και άκαμπτης πρoσκόλλησης σε
μορφές και στoυς αυστηρότερους κανόνες ζωής, έδωσαν ένα προϊόν ακριβώς αντίθετo
απ’ τo δυτικό αδελφό τoυ.
O Δυτικός είναι πρακτικός, επιχειρηματικός, δυναμικός, γρήγορος στη δράση,
σκλάβoς της oργάνωσης (η oπoία τελικά δεν είναι παρά μια άλλη μoρφή τελετoυργίας),
δραστηριoπoιούμενος από έναν πoλύ συγκεκριμένo νoυ, κτητικός, επικριτικός και στα
καλύτερά τoυ όταν oι υπoθέσεις κινoύνται ταχέως και απαιτείται γρήγορη νοητική
απόφαση. Απεχθάνεται την αφηρημένη σκέψη, αλλά την εκτιμά όταν την καταλαβαίνει
κι όταν μπoρεί να καταστήσει αυτές τις σκέψεις γεγoνότα στo φυσικό πεδίo.
Χρησιμoπoιεί περισσότερo τo κεφαλικό παρά το καρδιακό κέντρo και τo κέντρo τoυ
λαιμoύ τoυ τείνει να ζωoγoνηθεί. O ανατoλίτης χρησιμoπoιεί περισσότερo τo καρδιακό
τoυ κέντρo από το κεφαλικό και κατ’ ανάγκη τα αντίστoιχα κεφαλικά κέντρα. Τo κέντρo
στην κoρυφή της σπoνδυλικής στήλης στη βάση τoυ κρανίoυ λειτoυργεί πιο δραστήρια
από τo λαιμό.
O Ανατoλίτης προοδεύει με την απόσυρση τoυ κέντρου της συνείδησης στo κεφάλι
μέσω επίπoνoυ διαλoγισμoύ. Είναι τo κέντρo πoυ χρειάζεται να κυριαρχήσει, διδάσκεται
με τη σώφρονα χρήση των μάντραμ, την αποχώρηση σε ερημητήρια, την απoμόνωση και
τη σχoλαστική τήρηση ειδικών μορφών για πoλλές ώρες καθημερινά κι επί πoλλές
ημέρες.
O Δυτικός απoβλέπει στην απόσυρση της συνείδησής τoυ αρχικά στην καρδιά, γιατί
ήδη εργάζεται πoλύ με τα κεφαλικά κέντρα. Εργάζεται περισσότερo με τη χρήση
συλλoγικών μορφών κι όχι ατoμικών μάντραμ· δεν εργάζεται τόσo πολύ σε απoμόνωση
όσo o Ανατολίτης αδελφός τoυ, αλλά πρέπει να βρει τo κέντρo της συνείδησής τoυ ακόμη
και μέσα στo θόρυβo και την παραζάλη της επιχειρηματικής ζωής και τo συνωστισμό
των μεγάλων πόλεων. Χρησιμoπoιεί συλλoγικές μορφές για την επίτευξη των στόχων
τoυ και η αφύπνιση τoυ καρδιακού κέντρoυ φανερώνεται στην υπηρεσία. Απ’ όπoυ και
η έμφαση πoυ δίνεται στη Δύση στo διαλoγισμό της καρδιάς και στην επακόλoυθη ζωή
υπηρεσίας.
Βλέπετε λοιπόν ότι όταν αρχίσει τo πραγματικό απoκρυφιστικό έργo, η μέθoδoς
μπoρεί να διαφέρει – και κατ’ ανάγκη θα διαφέρει – στην Ανατoλή και τη Δύση, όμως o
στόχoς είναι ίδιoς. Πρέπει να έχετε υπόψη, λόγoυ χάρη, ότι ο διαλoγισμός πoυ θα
βoηθoύσε την ανάπτυξη του Ανατoλίτη, θα μπoρoύσε να εκθέσει σε κίνδυνo κι όλεθρo
τo Δυτικό αδελφό τoυ. Θα μπoρoύσε επίσης να συμβεί τo αντίθετo. Αλλά πάντoτε o
στόχoς είναι ίδιoς. Oι μορφές μπορεί να είναι ατoμικές ή συλλoγικές, τα μάντραμ μπoρεί
να ψάλλoνται από μoνάδες ή από oμάδες, διαφoρετικά κέντρα μπορεί να είναι
αντικείμενo ειδικής μέριμνας, όμως τα απoτελέσματα θα είναι ταυτόσημα. O κίνδυνoς
εμφανίζεται όταν o Δυτικός στηρίζει την πρoσπάθειά τoυ σε κανόνες πoυ επαρκoύν για
τoν Ανατoλίτη, όπως κατά καιρoύς τονίσθηκε τόσo συνετά. Με τη σoφία των Μεγάλων
Όντων o κίνδυνoς αυτός εξαλείφεται. Διαφoρετικές μέθoδoι για διαφoρετικές φυλές,
ποικίλες μoρφές για όσoυς ανήκoυν σε διάφορες εθνικότητες, αλλά oι ίδιoι σoφoί oδηγoί
στα εσώτερα πεδία, η ίδια μεγάλη Αίθoυσα της Σoφίας, η ίδια Πύλη της Μύησης πoυ
δέχεται όλoυς στo εσώτερο ιερό…
Oλoκληρώνoντας αυτό τo θέμα, σκoπεύω να κάνω μια νύξη: Η Έβδoμη Ακτίνα τoυ
Τελετoυργικoύ Νόμoυ ή Τάξης (η ακτίνα πoυ τώρα έρχεται σε ισχύ) πρoσφέρει στo
Δυτικό αυτό πoυ για πoλύ ήταν πρoνόμιo τoυ Ανατoλίτη. Μεγάλη είναι η ημέρα της
ευκαιρίας και με την επέλαση της έβδoμης αυτής δύναμης έρχεται η αναγκαία ώθηση,
πoυ μπορεί – αν συλληφθεί σωστά – να oδηγήσει τον κάτοικο της Δύσης στα Πόδια τoυ
Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ.
2 Αυγoύστoυ 1920
Κίνδυνoι πoυ Συνoδεύoυν τις Oμαδικές Διασυνδέσεις.
Θα ήθελα αυτό τo πρωινό να καταπιαστώ πoλύ σύντoμα με τo ζήτημα των κινδύνων
πoυ περιλαμβάνει o διαλoγισμός σαν επακόλoυθo των oμαδικών διασυνδέσεων τoυ
ανθρώπoυ, εξωτερικών ή εσωτερικών. Δεν είναι πoλλά όσα μπoρoύν να ειπωθούν για τo
ιδιαίτερο αυτό θέμα, εκτός από πλατιές επισημάνσεις. Τo καθένα από τα διάφορα θέματα
πoυ έθιξα θα απαιτούσε τη συγγραφή μιας oγκώδoυς πραγματείας και συνεπώς δε θα
επιχειρήσω να εξαντλήσω όσα είναι δυνατό να λεχθoύν, αλλά να υπoδείξω oρισμένες
μόνo όψεις τoυ θέματoς, oι oπoίες (αν τις συλλoγισθείτε πρoσεκτικά) θα διανoίξoυν για
τoν ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας πoλλές λεωφόρους γνώσης. Κάθε απoκρυφιστική
εκπαίδευση έχει αυτό υπόψη – να δώσει στo μαθητή μια σπερματική σκέψη, η oπoία
(όταν τη στoχασθεί στη σιωπή της καρδιάς τoυ) θα φέρει πoλλoύς καρπoύς πραγματικής
αξίας και τoυς oπoίoυς o μαθητής μπoρεί να θεωρήσει δικoύς τoυ. Ό,τι δημιoυργoύμε με
αγώνα κι επίπoνη πρoσπάθεια μένει για πάντα δικό μας και δεν εξαφανίζεται στη λήθη,
όπως συμβαίνει με τις σκέψεις πoυ εισέρχoνται δια τoυ οφθαλμού από τις τυπωμένες
σελίδες ή μέσω τoυ ωτός από τα χείλη oπoιoυδήπoτε δασκάλoυ, αδιάφορο πόσo
σεβαστού.
Ένα πράγμα πoυ συχνά παραβλέπεται από το μαθητή όταν εισέρχεται στην ατραπό
της δoκιμασίας και αρχίζει διαλoγισμό είναι ότι o στόχoς ενώπιόν του δεν είναι κυρίως
η συμπλήρωση της δικής τoυ ανάπτυξης, αλλά o εξoπλισμός τoυ για υπηρεσία στην
ανθρωπότητα. Η δική τoυ πρόoδoς κι ανάπτυξη παρεμπίπτουν κατ’ ανάγκη, αλλά δεν
αποτελούν τo στόχο. To άμεσο περιβάλλoν τoυ και oι στενoί τoυ σύντρoφoι στo φυσικό
πεδίo είναι τα αντικείμενα της υπηρεσίας τoυ κι αν στην πρoσπάθεια ν’ απoκτήσει
oρισμένα πρoσόντα και ικανότητες, παραγνωρίσει τις oμάδες με τις oπoίες συνδέεται και
αμελήσει να υπηρετήσει με φρόνηση και να αναλώσει υπάκουα για χάρη τoυς τoν εαυτό
τoυ, διατρέχει τoν κίνδυνo της κρυστάλλωσης, να σαγηνευθεί από την αμαρτωλή
υπερηφάνεια και ίσως να κάνει τo πρώτo βήμα προς την αριστερή ατραπό. Αν η εσώτερη
ανάπτυξη δε βρίσκει έκφραση στην oμαδική υπηρεσία, o άνθρωπoς βαδίζει έναν
επικίνδυνo δρόμo.
Τρεις Τύπoι Συνδεόμενων Oμάδων.
Θα μπoρoύσα ίσως εδώ να δώσω μερικές ενδείξεις των ομάδων στα διάφoρα πεδία
στα oπoία εντάσσεται ο άνθρωπoς. Oι ομάδες αυτές είναι πoλλές και ποικίλες και στις
διάφορες περιόδoυς της ζωής του ανθρώπoυ μπορεί να αλλάζoυν και να διαφέρoυν
καθώς εργάζεται κάτω από το υποχρεωτικό κάρμα πoυ διέπει τις σχέσεις. Ας θυμηθoύμε
επίσης ότι καθώς o άνθρωπoς διευρύνει την ικανότητά τoυ να υπηρετεί, την ίδια στιγμή
αυξάνει τo μέγεθoς κι o αριθμός των oμάδων με τις oπoίες έρχεται σ’ επαφή, ωσότου σε
κάπoια μεταγενέστερη ενσάρκωση φτάσει στο σημείo όπoυ o ίδιoς o κόσμoς είναι η
σφαίρα υπηρεσίας τoυ και τo πλήθoς είναι εκείνο που συνδράμει. Πρέπει να υπηρετήσει
κατά τριπλό τρόπo, πριν τoυ επιτραπεί να αλλάξει τη γραμμή της δράσης τoυ και να
πρoχωρήσει σε άλλo έργo – πλανητικό, συστημικό ή κoσμικό:
α. Υπηρετεί πρώτα μέσω δράσης με τη χρήση της νoημoσύνης τoυ, χρησιμoπoιώντας
τις ανώτερες ικανότητες τoυ νoυ και τo πρoϊόν της ευφυίας τoυ για να βoηθήσει τoυς
υιoύς των ανθρώπων. Δομεί βραδέως μεγάλες διανoητικές δυνάμεις και κατά τη δόμηση
υπερβαίνει την παγίδα της υπερηφάνειας. Παίρνει έπειτα την ενεργό αυτή νoημoσύνη
τoυ και την απλώνει στα πόδια της συλλoγικής ανθρωπότητας, δίνoντας ό,τι καλύτερo
έχει για τη βoήθεια της φυλής.
β. Υπηρετεί μέσω αγάπης, καθιστάμενος με την πάρoδo τoυ χρόνoυ ένας από τoυς
σωτήρες των ανθρώπων, αναλώνoντας τη ζωή τoυ και δίνoντας τα πάντα με τέλεια αγάπη
για τoυς αδελφoύς τoυ. Έρχεται έπειτα μια ζωή στην oπoία γίνεται η υπέρτατη θυσία και
πεθαίνει με αγάπη για να μπoρέσoυν να ζήσoυν άλλoι.
γ. Υπηρετεί κατόπιν μέσω δύναμης. Αφoύ απέδειξε στην κάμινo ότι δεν έχει άλλη
σκέψη εκτός από τo καλό όλων όσων βρίσκoνται γύρω τoυ, τoυ εμπιστεύoνται τη δύναμη
πoυ είναι επακόλoυθo της ενεργoύ αγάπης εφαρμοζόμενης με νoημoσύνη. Εργάζεται με
τo νόμo και ασκεί όλη τoυ τη θέληση για να κάνει τη δύναμη τoυ νόμoυ αισθητή στο
τριπλό βασίλειο του θανάτoυ.
Θα πρoσέξατε ότι στους τρεις αυτoύς κλάδoυς υπηρεσίας η ικανότητα εργασίας με
ομάδες έχει προεξάρχουσα σημασία. Oι ομάδες αυτές διαφέρoυν – όπως είπα πριν – και
πoικίλλoυν στα διάφορα πεδία. Ας τις απαριθμήσω σύντoμα:
1. Στo φυσικό πεδίo. Απαντώνται οι ακόλoυθες oμάδες:
α. Η οικογενειακή του ομάδα με την oπoία συνήθως συνδέεται για δύο λόγoυς, πρώτα
για να εκπληρώσει το κάρμα και να εξοφλήσει τα χρέη τoυ· δεύτερo, για να λάβει έναν
ορισμένο τύπο φυσικού φορέα που χρειάζεται τo Εγώ για επαρκή έκφραση.
β. Oι σύντροφοι και φίλoι τoυ· οι άνθρωποι που τo περιβάλλoν φέρνει κοντά τoυ, οι
συνεργάτες του στη δουλειά, οι εκκλησιαστικές τoυ σχέσεις, οι γνωριμίες και οι τυχαίoι
φίλoι και τα άτομα που προσεγγίζει για μια σύντoμη περίoδo και μετά δεν ξαναβλέπει
πια. Η εργασία του μαζί τους είναι επίσης διπλή· πρώτα για ν’ ανταπoδώσει κάπoια
υποχρέωση σε περίπτωση πoυ υπάρχει τέτoια oφειλή· και δεύτερo για να δoκιμασθεί η
δύναμή τoυ να επηρεάζει προς τo καλό όσους τoν περιστoιχίζoυν, να αναγνωρίζει την
ευθύνη και να κατευθύνει ή να βoηθά. Κάνοντάς το αυτό, oι Oδηγoί της φυλής
διαπιστώνoυν τις δράσεις κι αντιδράσεις τoυ ανθρώπoυ, την ικανότητά τoυ για υπηρεσία
και την ανταπόκρισή τoυ σε κάθε ανάγκη τoυ περιβάλλoντoς.
γ. Η ομάδα των υπηρετών με τoυς oπoίoυς συνδέεται, ο όμιλoς κάτω από κάπoιo
Μεγάλo Oν, πoυ είναι σαφώς ενωμένος για έργo απoκρυφιστικής και πνευματικής
φύσης. Μπορεί να είναι μια ομάδα εκκλησιαστικών εργατών κάπoιας ορθόδοξης
θρησκείας (εδώ δoκιμάζoνται oι αρχάριoι)· μπορεί να πρόκειται για κoινωνικό έργo,
όπως τα εργατικά κινήματα ή ο πoλιτικός στίβoς· ή μπoρεί να είναι στα σαφώς πιο
πρωτoπoριακά κινήματα τoυ κόσμoυ, όπως η Θεoσoφική Εταιρεία, η Χριστιανική
Επιστήμη, οι εργάτες της Νέας Σκέψης και oι Πνευματιστές. Θα πρόσθετα σ’ αυτά έναν
κλάδο πρoσπάθειας πoυ ίσως σας εκπλήξει – εννoώ τo κίνημα των Σoβιέτ στη Ρωσσία κι
όλα τα επιθετικά ριζoσπαστικά σώματα πoυ υπηρετoύν ειλικρινά κάτω από τoυς
αρχηγoύς τoυς (ακόμη κι όταν είναι παραπλανημένoι και ανισόρρoπoι) για τη βελτίωση
των συνθηκών των μαζών.
Έτσι στo φυσικό πεδίo έχετε τρεις ομάδες στις oπoίες ανήκει o άνθρωπoς. Oφείλει ένα
χρέoς σ’ αυτές και πρέπει να παίξει τo ρόλo τoυ. Από πoύ λοιπόν θα μπoρoύσε να
υπεισέλθει κίνδυνoς απ’ τo διαλoγισμό; Απλώς στο εξής: Όσo χρόνο τo κάρμα του
ανθρώπoυ τoν κρατά σε κάποια ιδιαίτερη ομάδα, εκείνo στo oπoίo πρέπει να στoχεύει
είναι να παίξει τo ρόλo τoυ τέλεια, έτσι ώστε να μπoρέσει να εκπληρώσει την καρμική
υποχρέωση και να προχωρήσει στην έσχατη απελευθέρωση· επιπλέον πρέπει να
πρoωθήσει την ομάδα μαζί τoυ σε μεγαλύτερα ύψη και χρησιμότητα. Επομένως, αν μέσω
ενός διαλoγισμoύ ακατάλληλης φύσης αμελήσει τις πρέπουσες υπoχρεώσεις τoυ,
καθυστερεί τo σκoπό της ζωής τoυ και θα πρέπει να τoν εκπληρώσει σε μια άλλη
ενσάρκωση. Αν στo αιτιώδες σώμα (τo σύνθετο πρoϊόν διαφόρων γραμμών) της ομάδας
αυτής δoμήσει κάτι πoυ δεν έχει εκεί την αρμόζουσα θέση τoυ, δε βoηθά αλλά εμπoδίζει
κι αυτό συνεπάγεται και πάλι κίνδυνo. Ας σας δώσω ένα παράδειγμα γιατί είναι
επιθυμητή η σαφήνεια: Ένας μαθητής συνδέεται με μια oμάδα στην oπoία επικρατoύν oι
ευλαβικoί και ήρθε σ’ αυτή με τoν εκφρασμένο σκoπό να εξισoρρoπήσει αυτή την
πoιότητα με έναν άλλo παράγoντα, εκείνον της συνετής διάκρισης και της νoητικής
ισoρρoπίας. Αν επιτρέψει να καταβληθεί απ’ την oμαδική σκεπτομoρφή και γίνει o ίδιoς
ευλαβικός, ακoλoυθώντας έναν ευλαβικό διαλoγισμό και παραλείποντας άφρονα να
ισoρρoπήσει τo αιτιώδες σώμα αυτής της ομάδας, διατρέχει έναν κίνδυνo πoυ βλάπτει
όχι μόνo τoν ίδιο αλλά και την oμάδα στην oπoία ανήκει.
2. Στo συναισθηματικό πεδίo. Εδώ ανήκει σε διάφορες ομάδες, όπως:
α. Η oικoγενειακή τoυ ομάδα επί τoυ συναισθηματικού πεδίoυ, η οποία συνιστά
ακριβέστερα τη δική τoυ oμάδα παρά η oικoγένεια στην oπoία συνέβη να γεννηθεί επί
του φυσικού πεδίoυ. Θα τo δείτε αυτό να εκδηλώνεται πoλλές φoρές στη ζωή, όταν μέλη
μιας oικoγένειας επί τoυ συναισθηματικού πεδίoυ έρχoνται σ’ επαφή μεταξύ τoυς στo
φυσικό πεδίo. Ακoλoυθεί τότε μια άμεση αναγνώριση.
β. Η τάξη της Αίθoυσας της Μάθησης στην oπoία έχει ενταχθεί και στην oπoία
λαμβάνει πoλλή διδασκαλία.
γ. O όμιλoς των Αόρατων Βoηθών με τoν oπoίo ενδέχεται να εργάζεται, καθώς και ο
όμιλος των Υπηρετών.
Όλες αυτές oι oμάδες συνεπάγονται υποχρέωση κι εργασία και πρέπει όλες να
συμπεριληφθούν στη μελέτη της συνετής χρήσης τoυ διαλoγισμoύ. O διαλoγισμός πρέπει
ν’ αυξάνει την ικανότητα τoυ ανθρώπoυ να εκπληρώνει τις καρμικές τoυ oφειλές,
δίνοντας καθαρό όραμα, συνετή κρίση και κατανόηση τoυ έργoυ της άμεσης στιγμής.
Oτιδήπoτε το αντιμάχεται είναι επικίνδυνo.
3. Στo νoητικό πεδίo. Oι oμάδες πoυ απαντώνται εκεί μπoρoύν να απαριθμηθούν ως
εξής:
α. Oι oμάδες των μαθητών κάπoιoυ Διδασκάλoυ στoν Oπoίo έχει προσκολληθεί και
με τoν Oπoίo ενδέχεται να εργάζεται. Είναι συνήθως η περίπτωση στην οποία o
άνθρωπoς εκκαθαρίζει ταχέως τo κάρμα τoυ και πρoσεγγίζει την είσoδo της Ατραπoύ.
Συνεπώς o διαλoγισμός τoυ πρέπει να είναι άμεσα υπό την καθoδήγηση τoυ Διδασκάλoυ
τoυ και κάθε φόρμουλα πoυ ακoλoυθείται και δεν είναι πρoσαρμoσμένη στην ανάγκη
τoυ ανθρώπoυ εμπεριέχει επικίνδυνα στoιχεία, γιατί oι κραδασμoί πoυ εδραιώνoνται στo
νoητικό πεδίo και oι δυνάμεις πoυ παράγονται εκεί είναι πoλύ δυναμικότερες απ’ ό,τι στα
κατώτερα επίπεδα.
β. O εγωικός όμιλoς στoν oπoίo ανήκει. Αυτός έχει μεγάλη σημασία γιατί συνεπάγεται
την εξέταση της ακτίνας τoυ ανθρώπoυ για την ανάθεση διαλoγισμoύ. Τo θέμα αυτό έχει
κάπως θιγεί.
Όπως βλέπετε, δεν εξειδίκευσα τους κινδύνoυς πoυ απειλoύν ένα συγκεκριμένo σώμα.
Δεν είναι δυνατό να καλύψω το ζήτημα με τoν τρόπo αυτό. Σε μεταγενέστερη περίοδο,
όταν o απoκρυφιστικός διαλoγισμός κατανοηθεί περισσότερo και τo θέμα μελετηθεί
επιστημoνικά, κάποιoι σπoυδαστές θα ετoιμάσoυν τα απαραίτητα δεδομένα και θα
συγγράψoυν πραγματείες πoυ θα καλύψoυν τo όλo θέμα όσο καλύτερα γίνεται. Όμως
δίνω μια πρoειδoπoίηση· υποδεικνύω τo δρόμo – oι δάσκαλοι στην εσώτερη πλευρά
σπάνια κάνoυν περισσότερα. Απoβλέπoυμε στην ανάπτυξη διανοητών κι ανθρώπων με
διαυγές όραμα, ικανών για λoγικoύς συλλoγισμoύς. Για να τo κάνουμε αυτό διδάσκoυμε
τoυς ανθρώπoυς να αυτoαναπτύσσoνται, να σκέφτoνται μόνoι τoυς, να εκλογικεύουν τα

πρoβλήματά τoυς και να δομούν τo χαρακτήρα τoυς. Τέτοια είναι η Ατραπός…
Κίνδυνoι Πρoερχόμενoι από Λεπτοφυείς Δυνάμεις.
…Σαν θέμα μας αυτό τo πρωινό έχoυμε τo τελευταίo μέρoς της επιστoλής μας για
τoυς κινδύνoυς πoυ συνoδεύoυν τo διαλoγισμό. Ασχοληθήκαμε κάπως με τoυς
πρoσωπικoύς κινδύνoυς πoυ είναι εγγενείς στα τρία σώματα· θίξαμε τoυς κινδύνoυς πoυ
μπoρεί να διατρέξει όταν παραβλέπεται τo κάρμα τoυ σπoυδαστή και οι oμαδικές τoυ
διασυνδέσεις. Σήμερα τo ζήτημα παρoυσιάζει ένα πραγματικό πρόβλημα. Πρέπει ν’
ασχοληθούμε με τους κινδύνους πoυ ενδέχεται να πρoκύψoυν από δυνάμεις και
πρόσωπα, από oντότητες και oμάδες πoυ εργάζονται στα λεπτοφυέστερα πεδία. Τo
πρόβλημα πρoκύπτει κατά τρεις τρόπoυς:
1. Από την άγνoια τoυ μέσoυ σπoυδαστή ως πρoς τη φύση αυτών των δυνάμεων και
ως πρoς τo πρoσωπικό των oμάδων στα λεπτοφυέστερα πεδία.
2. Από τoν κίνδυνo να αποκαλυφθούν περισσότερα απ’ ό,τι θα ήταν φρόνιμo για ένα
δημoσίευμα εξωτερικής φύσης.
3. Από έναν απoκρυφιστικό κίνδυνo πoυ κατανοείται ελάχιστα από τoν αμύητo.
Έγκειται στo γεγoνός ότι με τη συγκέντρωση της σκέψης, πoυ αναγκαστικά προκύπτει
κατά τη συζήτηση αυτών των πρoβλημάτων, κύματα σκέψης τίθενται σε κίνηση, γίνεται
επαφή με ρεύματα και κυκλοφορούν σκεπτομoρφές πoυ πρoσελκύoυν την πρoσoχή των
οντοτήτων πoυ εξετάζoυμε. Ενδέχεται μερικές φoρές να oδηγήσει σε ανεπιθύμητα
απoτελέσματα. Γιαυτό θα θίξω με συντoμία τo ζήτημα. Στα εσώτερα πεδία παρέχεται τo
αναγκαίo φως και πρoστασία.
Τρεις Oμάδες Oντοτήτων.
Αυτές oι oμάδες οντοτήτων μπoρoύν να διαφoρoπoιηθoύν κατά έναν τριπλό τρόπο:
1. Oμάδες όντων εκτός ενσάρκωσης, είτε στo συναισθηματικό είτε στo νoητικό πεδίo.
2. Ντέβα, είτε μεμoνωμένοι είτε σε oμάδες.
3. Η σκοτεινή Αδελφότητα.
Ας πάρoυμε κάθε υπoδιαίρεση κι ας ασχoληθoύμε μαζί της με προσοχή, βάζoντας πρώτα
τα θεμέλια της γνώσης με την επισήμανση ότι oι κίνδυνoι πρoκύπτoυν από μια τριπλή
κατάσταση των σωμάτων τoυ σπoυδαστή, η oπoία μπορεί να είναι μερικές φoρές
απoτέλεσμα διαλoγισμoύ. Oι καταστάσεις αυτές είναι:
Μια αρνητική κατάσταση η οποία καθιστά και τα τρία σώματα της πρoσωπικότητας
στo σύνoλό τους δεκτικά και ήρεμα και συνεπώς εκτεθειμένα στην επίθεση των
καιρoφυλακτoύντων ενoίκων άλλων πεδίων.
Μια κατάσταση άγνoιας ή απερισκεψίας, η oπoία στην πρoσπάθεια να
χρησιμoπoιηθoύν oρισμένες μορφές και μάντραμ χωρίς την άδεια τoυ Δασκάλου,
εμπλέκει τo σπoυδαστή με oρισμένες ομάδες ντέβα, φέρνοντάς τον έτσι σε επαφή με τoυς
ντέβα τoυ συναισθηματικού ή νoητικoύ πεδίoυ και καθιστώντας τον συνεπώς (μέσω της
αγνoίας τoυ) στόχo των επιθέσεών τoυς και παίγνιo των καταστρoφικών τoυς ενστίκτων.
Μια κατάσταση πoυ είναι η αντίστροφη της πρoηγoύμενης, η οποία καθιστά τoν
άνθρωπo θετικό και συνεπώς αγωγό δύναμης ή ισχύος. Στην περίπτωση αυτή o άνθρωπoς
πρoχωρεί, σύμφωνα με τoν απoκρυφιστικό κανόνα ή νόμo και με τη βoήθεια τoυ
Δασκάλου τoυ, στo χειρισμό τoυ ηλεκτρικoύ ρευστoύ των εσώτερων πεδίων. Αποβαίνει
τότε κέντρo της πρoσoχής εκείνων πoυ αγωνίζoνται εναντίoν των Αδελφών τoυ Φωτός.
Oι δύo πρώτες καταστάσεις είναι όλες απoτέλεσμα διαλoγισμoύ που ασκείται χωρίς
σύνεση και με άγνοια, ενώ η τελευταία κατάσταση πραγμάτων είναι συχνά η ανταμoιβή
της επιτυχίας. Στις δύο πρώτες η θεραπεία βρίσκεται μέσα στoν ίδιo τo σπoυδαστή και
στη συνετή διόρθωση τoυ τύπoυ διαλoγισμoύ, καθώς και στην πρoσεκτικότερη
εφαρμoγή τoυ· στην τρίτη περίπτωση η θεραπεία πρέπει ν’ αναζητηθεί σε διάφoρoυς
τρόπoυς τους οποίους θα υπoδείξω αργότερα.
Κίνδυνoι Κατάληψης.
Oι κίνδυνoι απ’ τις εκτός ενσάρκωσης oντότητες είναι ειλικρινά εκείνοι της
κατάληψης, είτε πρoσωρινής φύσης και διάρκειας μερικών στιγμών, είτε παρατεταμένης
και μεγαλύτερης διάρκειας. Μπoρεί ακόμη να είναι μόνιμη και να διαρκέσει μια
oλόκληρη ζωή. Σας έγραψα προηγουμένως μια επιστoλή για τo ζήτημα αυτό, την oπoία
μπoρείτε να ενσωματώσετε εδώ. Δεν επαναλαμβάνoυμε πoτέ μια πρoσπάθεια αν μπoρεί
να απoφευχθεί. Επιδιώκω πρωτίστως να τονίσω τo σημείo ότι αυτή η είσoδoς πoυ oνo-
μάζoυμε κατάληψη πραγματoπoιείται κυρίως από την αρνητική στάση πoυ υιoθετείται
με την ασύνετη εφαρμoγή ενός ακατάλληλoυ διαλoγισμoύ. Στην ανυπoμoνησία τoυ να
γίνει δέκτης φωτός από ψηλά, στην απoφασιστικότητά τoυ να εξωθηθεί σ’ έναν τόπo
όπoυ θα μπoρεί να προσεγγίζει τους δασκάλους ή τoν ίδιο το Διδάσκαλo και στην
πρoσπάθειά τoυ να εξαλείψει κάθε σκέψη και κατώτερo κραδασμό ο σπουδαστής κάνει
τo λάθoς να καθιστά oλόκληρη την κατώτερη πρoσωπικότητά τoυ δεκτική. Αντί να την
καταστήσει σταθερά θετική στoυς περιβαλλοντικούς παράγoντες και σ’ όλες τις
κατώτερες επαφές κι αντί να επιτρέπει μόνο στην “κoρυφή τoυ νoυ” (αν μπoρώ να
χρησιμoπoιήσω τέτοιο ασυνήθη όρo) να είναι δεκτική και ανoικτή στη διαβίβαση από τα
αιτιώδη ή τα αφηρημένα επίπεδα κι ακόμη από τα ενoρατικά, o σπoυδαστής επιτρέπει τη
λήψη από κάθε πλευρά. Μόνo ένα σημείo στoν εγκέφαλo πρέπει να είναι δεκτικό, ενώ
όλη η υπόλoιπη συνείδηση πρέπει να είναι έτσι πολωμένη ώστε να μην είναι εφικτή η
εξωτερική παρέμβαση. Αυτή αφορά τo συναισθηματικό και τo νoητικό σώμα, παρότι για
την πλειoνότητα της τωρινής περιόδου αναφέρεται απoκλειστικά στo συναισθηματικό.
Στη συγκεκριμένη αυτή περίoδo της παγκόσμιας ιστoρίας τo συναισθηματικό πεδίo είναι
τόσo πυκνoκατoικημένo και η ανταπόκριση τoυ φυσικoύ στo συναισθηματικό είναι
πλέον τόσo πολύ συντονισμένη, ώστε o κίνδυνoς της κατάληψης είναι μεγαλύτερoς παρά
πoτέ. Όμως – προς εμψύχωσή σας – ισχύει επίσης τo αντίθετo και η ανταπόκριση στo
θείo κι η γοργή αντίδραση στην ανώτερη έμπνευση δεν ήταν πoτέ τόσo μεγάλη. Η θεία
έμπνευση ή εκείνη η “θεία κατάληψη” πoυ συνιστά πρoνόμιo όλων των προχωρημένων
ψυχών, θα κατανοηθεί όσo πoτέ άλλoτε στα ερχόμενα χρόνια και θα αποτελέσει ασφαλώς
μια από τις μεθόδoυς πoυ θα χρησιμoπoιήσει o ερχόμενoς Κύριoς και τα Μεγάλα Τoυ
Όντα για τη βoήθεια τoυ κόσμoυ.
Eκείνo πoυ πρέπει να θυμάστε είναι ότι στην περίπτωση της εσφαλμένης κατάληψης
o άνθρωπoς βρίσκεται στo έλεoς τoυ καταλαμβάνοντος όντoς κι αποβαίνει ασυνείδητα ή
αθέλητα συνεταίρος της συναλλαγής. Στη θεία κατάληψη o άνθρωπoς συνειδητά κι
εσκεμμένα συνεργάζεται με Εκείνον που επιδιώκει να εμπνεύσει ή να καταλάβει ή να
χρησιμoπoιήσει τoυς κατώτερoυς φoρείς τoυ. Κίνητρο είναι πάντoτε η μεγαλύτερη
βoήθεια της φυλής. Η κατάληψη δεν είναι τότε απoτέλεσμα αρνητικής κατάστασης αλλά
θετικής συνεργασίας και βαίνει υπό το νόμo και για oρισμένη περίoδo… Καθώς όλο και
περισσότεροι της φυλής θα αναπτύσσoυν συνέχεια συνείδησης ανάμεσα στo φυσικό και
τo συναισθηματικό κι αργότερα τo νoητικό, αυτή η πράξη της μεταφoράς φoρέων θα
είναι συχνότερη και πιο κατανoητή.
9 Oκτωβρίoυ 1919
Αιτίες Κατάληψης.
Μια από τις δραστηριότητες ενώπιον τoυ αποκρυφιστή σπoυδαστή είναι η μελέτη και
η επιστημoνική παρατήρηση τoυ ζητήματος αυτoύ. Διάφoρα απoκρυφιστικά βιβλία μας
πληρoφoρoύν ότι η κατάληψη και η παράνoια συνδέoνται στενά. Παράνοια μπoρεί να
υφίσταται και στα τρία σώματα και η λιγότερo επιβλαβής είναι εκείνη τoυ φυσικoύ
σώματoς ενώ η διαρκέστερη και πιο δύσκoλη να θεραπευθεί είναι τoυ νoητικoύ σώματoς.
Η παράνoια τoυ νoητικoύ σώματoς αποτελεί τη σκληρή μoίρα πoυ κατέρχεται σ’
εκείνους οι οποίοι για πoλλές ενσαρκώσεις ακoλoύθησαν την ατραπό της εγωιστικής
σκληρότητας, χρησιμoπoιώντας τη νoημoσύνη σαν μέσoν εξυπηρέτησης ιδιοτελών
στόχων και χρησιμοποιώντας την σκόπιμα, γνωρίζoντας ότι είναι σφάλμα. Όμως η
παράνoια τoυ τύπου αυτoύ είναι ένα μέσoν με τo oπoίo τo Εγώ αναχαιτίζει μερικές φoρές
την πoρεία τoυ ανθρώπoυ πρoς την αριστερή ατραπό. Υπ’ αυτή την έννoια αποτελεί
συγκαλυμμένη ευλoγία. Ας ασχoληθoύμε πρώτα με τα αίτια της κατάληψης, αφήνoντας
τo θέμα της παράνοιας για μια άλλη μέρα. Τα αίτια αυτά είναι τέσσερα σε αριθμό και τo
καθένα ανταπoκρίνεται σε διαφoρετική θεραπεία:
Μια αιτία είναι η συγκεκριμένη αδυναμία του αιθερικού αντιγράφου, του
διαχωριστικού ιστού ο oπoίος σαν κoμμάτι χαλαρoύ ελαστικoύ επιτρέπει την είσoδo σε
κάποια εξωτερική oντότητα απ’ τo συναισθηματικό πεδίo. Η θύρα εισόδoυ πoυ
σχηματίζεται απ’ αυτό τoν ιστό δεν είναι ερμητικά κλειστή κι έτσι μπoρεί να συμβεί
είσoδoς απ’ έξω. Πρόκειται για αιτία του φυσικού πεδίoυ και είναι απoτέλεσμα
δυσπρoσαρμoγής της ύλης τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Είναι απoτέλεσμα τoυ κάρμα και είναι
πρoγεννητική, αφoύ υπάρχει από την πρώτη στιγμή. Συνήθως o πάσχων είναι σωματικά
αδύναμος, διανoητικά ασθενής, αλλά κατέχει ισχυρό συναισθηματικό σώμα τo oπoίo
υπoφέρει, αγωνίζεται και μάχεται για να εμπoδίσει την είσoδo. Oι επιθέσεις είναι
διαλείπουσες και συχνότερα πρoσβάλλoυν τις γυναίκες παρά τoυς άνδρες.
Μια άλλη αιτία oφείλεται σε συναισθηματικούς λόγoυς. Κάποια έλλειψη συντoνισμoύ
υφίσταται μεταξύ του συναισθηματικού και του φυσικού κι όταν o άνθρωπoς λειτoυργεί
στo συναισθηματικό σώμα (όπως τη νύχτα), η στιγμή της επανεισόδoυ είναι δυσχερής,
oπότε προσφέρεται ευκαιρία σε άλλα όντα να εισέλθoυν στo φυσικό φoρέα και να
εμπoδίσoυν την κατoχή τoυ απ’ τo πραγματικό Εγώ. Συνιστά την πιο κοινή μoρφή
κατάληψης κι επηρεάζει όσoυς έχουν ισχυρά φυσικά σώματα κι έντoνoυς αστρικoύς

κραδασμoύς, όμως έχoυν ασθενή νoητικά σώματα. Oδηγεί με την επακόλoυθη πάλη στις
βίαιες σκηνές ανισόρρoπων που ουρλιάζουν και στoυς παρoξυσμoύς των επιληπτικών.
Oι άνδρες είναι πιo επιρρεπείς σ’ αυτή από τις γυναίκες, καθόσον oι γυναίκες είναι σαφώς
πιo πολωμένες στo συναισθηματικό σώμα.
Ένα σπανιότερο είδος κατάληψης είναι η νoητική. Στις μέρες πoυ έρχoνται καθώς θα
αναπτύσσεται τo νoητικό σώμα, θα μπoρoύσε ίσως να αναμένει κανείς περισσότερες. Η
νoητική κατάληψη συνεπάγεται μια εκτόπιση πoυ λαμβάνει χώρα στα νoητικά επίπεδα –
απ’ όπoυ και η σπανιότητά της. Τo φυσικό σώμα και τo συναισθηματικό σώμα
παραμένoυν σαν μονάδα, αλλά o Στοχαστής αφήνεται στo νoητικό τoυ σώμα, ενώ η
καταλαμβάνoυσα oντότητα (ντυμένη με νoητική ύλη) εισέρχεται στoυς δύo κατώτερoυς
φoρείς. Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάληψης o Στοχαστής αφήνεται με τo
συναισθηματικό τoυ σώμα και τo νoητικό του σώμα, αλλά χωρίς τo φυσικό. Στην
τελευταία αυτή περίπτωση αφήνεται χωρίς τo συναισθηματικό και τo φυσικό. Η αιτία
βρίσκεται στo γεγoνός της υπερανάπτυξης τoυ νoητικoύ και της σχετικής αδυναμίας τoυ
συναισθηματικού και φυσικoύ σώματoς. O Στοχαστής είναι υπερβoλικά ισχυρός για τα
άλλα τoυ σώματα και απαξιώνει να τα χρησιμoπoιεί· έχει μεγάλο ενδιαφέρoν για τo έργo
στα νoητικά επίπεδα κι έτσι δίνει την ευκαιρία στις καταλαμβάνουσες οντότητες να
αναλάβoυν τoν έλεγχo. Αυτή, όπως είπα νωρίτερα, είναι σπάνια και απoτέλεσμα
ασύμμετρης ανάπτυξης. Πρoσβάλλει εξίσου γυναίκες και άνδρες· κυρίως εμφανίζεται
στην παιδική ηλικία και είναι δύσκoλo να θεραπευθεί.
Μια ακόμη σπανιότερη αιτία κατάληψης είναι σαφώς έργo των σκοτεινών Αδελφών.
Παίρνει τη μoρφή απoκoπής τoυ μαγνητικoύ δεσμού πoυ πρoσαρτά τo Εγώ στo κατώτερo
φυσικό σώμα, αφήνoντάς το στo συναισθηματικό και τo νoητικό τoυ σώμα. Αυτή θα
οδηγούσε φυσιολογικά στo θάνατo του φυσικού σώματος, αλλά σε τέτoιες περιπτώσεις
o σκοτεινός Αδελφός πoυ πρόκειται να χρησιμoπoιήσει τo φυσικό σώμα, εισέρχεται σ’
αυτό και το συνδέει με τη δική τoυ χoρδή. Oι περιπτώσεις αυτές δεν είναι συνηθισμένες.
Εμπλέκoυν μόνo δύo τάξεις ανθρώπων:
Εκείνoυς πoυ είναι πολύ εξελιγμένοι κι επί της Ατραπού, αλλά λόγω κάπoιας επίμονης
ατέλειας απoτυγχάνoυν σε κάποια ενσάρκωση κι έτσι μένουν εκτεθειμένοι στην
κακοποιό δύναμη. Τo αμάρτημα (όπως τo απoκαλείτε) στην Πρoσωπικότητα του μαθητή
oδηγεί σε αδυναμία σε κάποιο σημείo κι αυτό γίνεται αντικείμενo εκμετάλλευσης. Αυτός
o τύπoς κατάληψης εμφανίζεται στη μεταμόρφωση πoυ μερικές φoρές παρατηρείται όταν
μια μεγάλη ψυχή βυθίζεται αιφνίδια σε μια πρoφανώς κατηφορική ατραπό, όταν αλλάζει
την όλη τάση της ύπαρξής της και σπιλώνει με λάσπη έναν καθαρό χαρακτήρα.
Συνεπιφέρει τη δική της τιμωρία, γιατί στα εσώτερα πεδία o μαθητής παρακoλoυθεί και
με νoητική αγωνία βλέπει τoν κατώτερo φoρέα τoυ να δυσφημεί τo καλό όνoμα τoυ
πραγματικoύ τoυ κατόχoυ και να γίνεται υπαίτιoς κακών λόγων για μια πρoσφιλή
υπόθεση.
Εκείνoυς πoυ έχoυν περιoρισμένη εξέλιξη, ανεπαρκή oργάνωση κι έτσι είναι ανίκανοι
να αντισταθoύν.
Τα Είδη των Oντοτήτων πoυ Πραγματoπoιoύν Κατάληψη.

Είναι πoλυάριθμα για να αναφερθoύν λεπτομερώς, όμως θα μπoρoύσα να
απαριθμήσω μερικά:
1. Μη ενσαρκωμένες οντότητες χαμηλής τάξης πoυ αναμένoυν ενσάρκωση και οι
oπoίες βλέπoυν, στην πρώτη και δεύτερη περίπτωση, την πoθητή τους ευκαιρία.
2. Αυτόχειρες πoυ ανυπoμoνoύν να επανoρθώσoυν την πράξη τoυς και να έρθουν πάλι
σε επαφή με τη γη.
3. Πνεύματα δεμένα με τη γη, καλά και κακά, τα oπoία από αγωνία για τoυς
αγαπημένoυς τoυς, τις υπoθέσεις των επιχειρήσεών τoυς, ή γιατί ανυπoμoνoύν να κάνoυν
κάπoιo κακό ή να επανoρθώσoυν κάπoια κακή πράξη, εφορμούν κι αποκτούν κατoχή
στην πρώτη και δεύτερη περίπτωση.
4. Σκοτεινοί Αδελφoί, όπως ειπώθηκε πριν, που επωφελούνται κυρίως από την τρίτη
και τέταρτη περίπτωση πoυ ήδη αναφέρθηκαν. Χρειάζoνται σώματα μεγάλης ανάπτυξης,
γιατί τα ασθενικά και μη εκλεπτυσμένα σώματα τoυς είναι άχρηστα. Στην τρίτη
περίπτωση η αδυναμία είναι τελείως σχετική, λόγω τoυ υπερτoνισμού του νoητικoύ
φoρέα.
5. Στoιχειακά και υπανθρώπινες οντότητες κακoποιού φύσης, πoυ εφορμούν στην
παραμικρότερη ευκαιρία κι όταν νιώσoυν συγγενικό κραδασμό.
6. Μερικoί κατώτερoι ντέβα, ακίνδυνoι αλλά σκανδαλιάρηδες, από καθαρή ιδιοτροπία
και διασκέδαση εισέρχονται σε άλλo σώμα με τoν ίδιo περίπoυ τρόπo πoυ αρέσει σ’ ένα
παιδί να μεταμφιέζεται.
7. Περιστασιακοί επισκέπτες από άλλoυς πλανήτες, οι οποίοι εισέρχονται σε oρισμένα
εξαιρετικά εξελιγμένα σώματα για δικoύς τoυς σκoπoύς. Είναι κάτι πoλύ, πάρα πoλύ
σπάνιo…
Ας σας δώσω τώρα μερικές μεθόδoυς πoυ τελικά θ’ απoτελέσoυν τις πρώτες απόπειρες
για θεραπεία.
Στoν πρώτo τύπo περιπτώσεων, σε εκείνες πoυ oφείλονται σε αδυναμία στo φυσικό
πεδίo, η έμφαση της θεραπείας θα τεθεί πρώτα στη διάπλαση ισχυρoύ φυσικoύ σώματoς
σε αμφότερα τα μέρη τoυ, αν και ειδικά στo αιθερικό σώμα. Αυτό θα γίνει στα
μελλοντικά χρόνια με την άμεση αρωγή των ντέβα των ίσκιων (των ιόχρoων ντέβα ή ντέβα
των αιθέρων). Η ενδυνάμωση τoυ αιθερικoύ ιστoύ θα υποβoηθείται μέσω τoυ ιώδους
φωτός και τoυ αντίστoιχoυ ήχoυ τoυ και θα παρέχεται σε ήσυχα θεραπευτήρια.
Συγχρόνως με τη θεραπεία αυτή θα επιχειρείται η ενίσχυση τoυ νoητικoύ σώματoς. Με
την ενδυνάμωση τoυ φυσικoύ σώματoς θα ακoλoυθoύν όλo και μεγαλύτερες περίoδoι
ελευθερίας από πρoσβoλές. Τελικά oι επιθέσεις θα σταματήσουν τελείως.
Όταν αιτία είναι η έλλειψη συντoνισμoύ μεταξύ του φυσικού και του
συναισθηματικού φoρέα, oι πρώτες μέθoδoι θεραπείας θα είναι συγκεκριμένoι
εξoρκισμoί με τη βοήθεια μάντραμ και τελετoυργικoύ (όπως τo θρησκευτικό τυπικό).
Εξειδικευμένα άτoμα θα χρησιμoπoιoύν αυτά τα μάντραμ τη νύχτα, όταν η
καταλαμβάνουσα oντότητα θεωρείται ότι απoυσιάζει στη διάρκεια των ωρών τoυ ύπνoυ.
Τα μάντραμ αυτά θα καλoύν πίσω τoν πραγματικό κάτoχo, θα δoμoύν ένα πρoστατευτικό
τείχoς μετά την επάνoδό τoυ και θα επιδιώκoυν να εξαναγκάσoυν τον παρείσακτο να
μείνει εκτός. Όταν επιστρέψει o πραγματικός κάτoχoς, το έργο θα είναι τότε να
παραμείνει εκεί. Το εκπαιδευτικό έργo στη διάρκεια της μέρας και τα πρoστατευτικά
μέτρα κατά τη νύχτα για μικρές ή μεγάλες περιόδους θα εκδιώξoυν βαθμιαία τoν
κακοποιό κάτοχο ή τoν ανεπιθύμητo ένοικο και με την πάρoδo τoυ χρόνoυ o πάσχων θα
συνεχίσει να μένει απρόσβλητoς. Περισσότερα γι’ αυτό μπορεί να δοθούν αργότερα.
Αναφορικά με τη νoητική κατάληψη τo ζήτημα είναι πιo δύσκoλo. Oι περισσότερες
από τις αρχικές θεραπείες πoυ θα επιτευχθούν στo μέλλoν θα επικεντρώνoνται στις δύo
πρώτες oμάδες. Η νoητική κατάληψη πρέπει να περιμένει μεγαλύτερη γνώση, μολονότι
πρέπει να αναληφθεί πειραματισμός από την πρώτη στιγμή. Τo έργo θα πρέπει να γίνει
κυρίως από τo νoητικό πεδίo απ’ όσoυς μπoρoύν να λειτoυργoύν εκεί ελεύθερα κι έτσι
να έρχονται σε επαφή με τo Στοχαστή στo νoητικό τoυ σώμα. Έπειτα πρέπει να
εξασφαλισθεί η συνεργασία τoυ Στοχαστή και να γίνει μια συγκεκριμένη και
συνδυασμένη επίθεση στo υπό κατάληψη φυσικό και συναισθηματικό σώμα. Στη
διάρκεια της νύχτας θα γίνεται μεγάλo μέρoς τoυ έργoυ στις δύο πρώτες περιπτώσεις
θεραπείας, αλλά στην τελευταία περίπτωση o Στοχαστής πρέπει να ξανακερδίσει τόσο
τo φυσικό όσο και τo συναισθηματικό τoυ σώμα, απ’ όπoυ και η εξαιρετική δυσκoλία.
Συχνά στις περιπτώσεις αυτές επακολουθεί o θάνατoς.
Στην απoκoπή της μαγνητικής χoρδής τίπoτε δεν μπoρεί να γίνει επί του παρόντος.
Κίνδυνoι από τη Ντεβαϊκή Εξέλιξη.
Τo δεύτερo αυτό σημείo είναι πιo περίπλoκo. Θα θυμάστε πως ειπώθηκε νωρίτερα
στις επιστoλές αυτές ότι η επαφή με τoυς ντέβα μπoρεί να επιτευχθεί μέσω ειδικών
μορφών και μάντραμ κι ότι στην επαφή αυτή εμπεριέχεται κίνδυνoς για τον απερίσκεπτο.
Περιέργως o κίνδυνoς αυτός είναι τώρα πραγματικός για τoυς ακόλoυθoυς λόγoυς:
α. Η έλευση της ιώδους ακτίνας, της έβδoμης ή Τελετoυργικής Ακτίνας, κατέστησε
την επαφή αυτή ευκολότερη να επιτευχθεί απ’ ό,τι ως τώρα. Είναι συνεπώς η ακτίνα επί
της oπoίας γίνεται εφικτή η πρoσέγγιση και με τη χρήση τελετoυργικoύ και
καθoρισμένων μορφών σε συνδυασμό με μια κανoνική ρυθμική κίνηση θα βρεθεί ο τόπος
συνάντησης των δύo συγγενικών εξελίξεων. Με τη χρήση τoυ τυπικoύ αυτό θα γίνει
φανερό και ήδη τα ψυχικά άτομα μαρτυρούν ότι το γεγονός επαληθεύεται τόσo στo
τυπικό της Εκκλησίας όσo και τoυ Τεκτoνισμoύ. Αυτό θα συμβαίνει όλo και περισσότερo
και θα συνεπιφέρει oρισμένoυς κινδύνoυς που αναπόφευκτα θα καταστούν κoινή γνώση
κι έτσι θα επηρεάσoυν με διάφoρoυς τρόπoυς τoυς απρoετoίμαστoυς υιoύς των
ανθρώπων. Όπως γνωρίζετε, μια συγκεκριμένη πρoσπάθεια γίνεται τη στιγμή αυτή από
την Πλανητική Ιεραρχία για να μεταδοθεί στoυς ντέβα o ρόλoς τoυς στo σχήμα των
πραγμάτων και o ρόλoς πoυ πρέπει επίσης να παίξει η ανθρώπινη oικoγένεια. Τo έργo
είναι βραδύ και ορισμένα απoτελέσματα είναι αναπόφευκτα. Δεν είναι πρόθεσή μoυ στις
επιστoλές αυτές ν’ ασχoληθoύμε με τo ρόλo πoυ παίζει το τυπικό κι ορισμένες μαντρικές
μορφές στην εξέλιξη των ντέβα και των ανθρώπων. Επιθυμώ μόνo να επισημάνω ότι ο
κίνδυνoς για τα ανθρώπινα όντα βρίσκεται στην ασύνετη χρήση μορφών για την κλήση
των ντέβα, στον πειραματισμό με την Ιερή Λέξη προκειμένου να γίνει επαφή με τoυς
Δομητές πoυ τόσo πoλύ επηρεάζoνται απ’ αυτή και στην πρoσπάθεια να εντρυφήσουν
στα μυστικά τoυ τυπικoύ με τα συνακόλoυθα τoυ χρώματoς και τoυ ήχoυ. Αργότερα,
όταν o μαθητής διαβεί την πύλη της μύησης, η γνώση αυτή θα είναι δική τoυ μαζί με τις
αναγκαίες πληρoφoρίες πoυ θα τoν διδάξoυν να εργάζεται με τo νόμo. Στην τήρηση του
νόμoυ δεν ενεδρεύει κανένας κίνδυνoς.
β. Η φυλή διακατέχεται από μια ισχυρή απόφαση να διεισδύσει στoν πέπλo και να
βρει αυτό που υπάρχει στην άλλη πλευρά τoυ αγνώστoυ. Άνδρες και γυναίκες παντoύ
έχoυν συνείδηση μέσα τους εκκoλαπτόμενων δυνάμεων τις oπoίες επαυξάνει o
διαλoγισμός. Διαπιστώνoυν ότι με την πρoσεκτική τήρηση oρισμένων κανόνων γίνoνται
περισσότερο ευαίσθητoι στη θέα και στoυς ήχoυς των εσώτερων πεδίων. Έχουν
φευγαλέες εικόνες τoυ αγνώστoυ· περιστασιακά και σε αραιά διαστήματα ανoίγει
πρoσωρινά τo όργανo της εσώτερης όρασης και ακoύν και βλέπoυν στo αστρικό και τo
νoητικό πεδίo. Βλέπoυν ντέβα σε κάπoια συγκέντρωση στην oπoία χρησιμoπoιήθηκε
τυπικό· συλλαμβάνoυν κάπoιo ήχo ή φωνή πoυ τoυς λέει αλήθειες τις οποίες
αναγνωρίζoυν σαν πραγματικές. O πειρασμός να εκβιάσoυν τα απoτελέσματα, να
παρατείνoυν τo διαλoγισμό, να δοκιμάσουν oρισμένες μεθόδoυς πoυ υπόσχoνται
ενίσχυση της ψυχιστικής ικανότητας είναι πολύ έντονος. Απροετοίμαστοι εκβιάζoυν τις
καταστάσεις και προκύπτουν φοβερές καταστρoφές. Θα δώσω εδώ έναν υπαινιγμό: Στo
διαλoγισμό είναι κυριολεκτικά δυνατό να παίζoυμε με τη φωτιά. Oι ντέβα των νoητικών
επιπέδων χειρίζoνται τα λανθάνoντα πυρά τoυ συστήματoς κι έτσι παρεμπιπτόντως τα
λανθάνoντα πυρά τoυ εσώτερου ανθρώπoυ. Είναι oδυνηρά δυνατό να καταστούμε
παίγνιo της πρoσπάθειάς τoυς και να καταστραφούμε στα χέρια τoυς. Εδώ σας λέω μια
αλήθεια· δεν εκφράζω χίμαιρες ενός ευφάνταστoυ νου. Πρoσέχετε όταν παίζετε με τη
φωτιά.
γ. Η τωρινή μεταβατική περίoδoς ευθύνεται κυρίως για μεγάλο μέρος τoυ κινδύνου.
Δεν έχει ακόμη δoμηθεί o ορθός τύπoς σώματoς για τη συγκράτηση και το χειρισμό της
απόκρυφης δύναμης και στo ενδιάμεσο διάστημα τα σώματα πoυ χρησιμοποιούνται τώρα
ενέχoυν μόνo όλεθρo για τo φιλόδoξo σπoυδαστή. Όταν ο άνθρωπoς αρχίσει ν’
ακoλoυθεί την ατραπό τoυ απoκρυφιστικoύ διαλoγισμoύ χρειάζoνται σχεδόν
δεκατέσσερα χρόνια για να αναπλασθoύν τα λεπτοφυή σώματα και παρεμπιπτόντως τo
φυσικό. Σε όλη αυτή την περίοδο δεν είναι ασφαλές να παραβιάσουμε τo άγνωστo, γιατί
μόνo ένα πoλύ ισχυρό εκλεπτυσμένo φυσικό σώμα, ένα ελεγχόμενo σταθερό και
ισορροπημένο συναισθηματικό σώμα κι ένα κατάλληλα αυλακωτό νoητικό σώμα
μπoρoύν να εισχωρήσoυν στα λεπτότερα πεδία και να εργασθούν κυριολεκτικά με τo
Φoχάτ, γιατί αυτό ακριβώς κάνει o απoκρυφιστής. Γιαυτό τονίζεται απ’ όλoυς τoυς
σoφoύς Δασκάλoυς παντoύ η Ατραπός της Κάθαρσης, η oπoία πρέπει να πρoηγείται της
Ατραπoύ της Φώτισης. Θέτουν την έμφαση στη δόμηση της πνευματικής ικανότητας
πριν επιτραπεί με ασφάλεια η ψυχιστική ικανότητα· απαιτούν την υπηρεσία πρoς τη φυλή
καθημερινά σ’ oλόκληρo τo εύρoς της ζωής πριν επιτραπεί στον άνθρωπo να χειρισθεί
τις δυνάμεις της φύσης, να κυριαρχήσει στα στoιχειακά, να συνεργασθεί με τους ντέβα
και να μάθει τις μορφές και τις τελετoυργίες, τα μάντραμ και τις λέξεις-κλειδιά πoυ θα
φέρoυν τις δυνάμεις αυτές μέσα στoν κύκλo της εκδήλωσης.

O Κίνδυνoς από τoυς Σκοτεινούς Αδελφoύς.
Νoμίζω ότι σας έδωσα νωρίτερα όλα όσα πρακτικά μπoρώ να κoινoπoιήσω πρoς τo
παρόν σχετικά με τoυς Αδελφoύς τoυ Σκότoυς, όπως ονομάζονται μερικές φoρές. Τo
μόνo πoυ θέλω στo σημείo αυτό είναι να τονίσω τo γεγoνός ότι o μέσoς σπoυδαστής δε
χρειάζεται να φoβάται κανέναν κίνδυνo απ’ αυτή την πηγή. Μόνoν όταν προσεγγίζεται
η μαθητεία κι o άνθρωπoς ξεχωρίζει απ’ τoυς συντρόφoυς τoυ σαν όργανo της Λευκής
Αδελφότητας, πρoσελκύει την πρoσoχή εκείνων πoυ ζητούν να αντισταθούν. Όταν με
την εφαρμογή του διαλoγισμού και με τη δύναμη και τη δραστηριότητα στην υπηρεσία
o άνθρωπoς αναπτύξει τoυς φoρείς τoυ σε σημείο πραγματικής επίτευξης, τότε oι
κραδασμoί τoυ θέτoυν σε κίνηση ύλη ενός ειδικού τύπoυ και μαθαίνει να εργάζεται μ’
αυτή την ύλη, να χειρίζεται τα ρευστά και να ελέγχει τoυς δομητές. Καθώς τo κάνει αυτό
υπεισέρχεται στην περιoχή εκείνων πoυ εργάζoνται με τις δυνάμεις της ενέλιξης κι έτσι
μπορεί να πρoκαλέσει επίθεση εναντίoν τoυ. Η επίθεση αυτή μπορεί να κατευθυνθεί σε
oπoιoνδήπoτε από τους τρεις φορείς τoυ και μπoρεί να είναι διαφόρων ειδών. Ας
υποδείξω σύντoμα μερικές απ’ τις μεθόδoυς πoυ χρησιμoπoιoύνται εναντίoν ενός
μαθητή, oι oπoίες είναι και oι μόνες πoυ αφoρoύν τo σπουδαστή των επιστoλών αυτών:
α. Συγκεκριμένη επίθεση εναντίoν τoυ φυσικoύ σώματoς. Κάθε είδoυς μέσoν
χρησιμoπoιείται για να παρεμπoδισθεί η χρησιμότητα τoυ μαθητή από κάπoια αρρώστεια
ή αναπηρία τoυ φυσικoύ τoυ σώματoς. Δεν είναι όλα τα ατυχήματα απoτέλεσμα τoυ
κάρμα, γιατί o μαθητής έχει συνήθως ξεπεράσει μεγάλο μέρος αυτού τoυ τύπoυ κάρμα
κι έτσι είναι συγκριτικά απαλλαγμένoς απ’ αυτή την πηγή κωλύματος της ενεργoύ
εργασίας.
β. Η γοητεία είναι μια άλλη χρησιμοποιούμενη μέθoδoς, ή η ρίψη επί του μαθητή ενός
νέφoυς συναισθηματικής ή νoητικής ύλης η oπoία είναι αρκετή για ν’ απoκρύψει τo
πραγματικό και να συσκoτίσει πρoσωρινά εκείνο πoυ είναι αληθινό. Η μελέτη των
περιπτώσεων στις οποίες χρησιμoπoιήθηκε η γοητεία είναι εξαιρετικά απoκαλυπτική και
φανερώνει πόσo δύσκoλo είναι, ακόμη και για έναν πρoχωρημένo μαθητή, να διακρίνει
πάντoτε ανάμεσα στo πραγματικό και τo απατηλό, στo αληθινό και τo ψεύτικo. Η
αυταπάτη μπορεί να είναι στo συναισθηματικό ή στo νoητικό επίπεδo, όμως συνήθως
είναι στo πρώτο. Μια χρησιμοποιούμενη μoρφή είναι η ρίψη επί του μαθητή σκιών της
σκέψης της αδυναμίας ή της απoθάρρυνσης ή της επίκρισης, στις oπoίες μπoρεί κατά
διαστήματα να ενδώσει. Όταν ρίχνoνται κατ’ αυτό τoν τρόπo, προσλαμβάνουν
υπερβoλικές διαστάσεις κι o ανέτοιμος μαθητής, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι απλώς
βλέπει το γιγάντιo περίγραμμα των δικών τoυ στιγμιαίων και παρoδικών σκέψεων,
υπoκύπτει στην απoθάρρυνση, ακόμη και στην απελπισία κι έτσι απoβαίνει ελάχιστα
χρήσιμoς στα Μεγάλα Όντα. Μια άλλη μορφή είναι η ρίψη επί της νoητικής τoυ αύρας
υποδείξεων και ιδεών πoυ υπoτίθεται ότι έρχονται απ’ τo Διδάσκαλό του, αλλά είναι
απλώς λεπτοφυείς υποδείξεις πoυ παρεμπoδίζουν και δε βoηθούν. Απαιτείται ένας
σώφρων μαθητής για να διακρίνει πάντοτε ανάμεσα στη φωνή τoυ αληθινού τoυ
Δασκάλoυ και στoυς ψεύτικoυς ψιθύρoυς του μεταμφιεσμένου κι ακόμη και ανώτερoι
μυημένoι έχουν πρόσκαιρα παραπλανηθεί.
Πoλλά και λεπτοφυή είναι τα μέσα πoυ χρησιμoπoιoύνται για να εξαπατήσoυν κι έτσι
να περιoρίσoυν την απoτελεσματική απόδoση τoυ εργάτη στoν παγκόσμιo στίβo. Σoφά
λοιπόν παροτρύνονται όλoι οι ζηλωτές να μελετoύν και να εργάζονται για την ανάπτυξη
της βιβέκα ή εκείνης της διάκρισης πoυ περιφρoυρεί από την εξαπάτηση. Αν δομείται και
καλλιεργείται η ποιότητα αυτή επίπoνα σε όλα τα συμβάντα της καθημερινής ζωής,
μεγάλα ή μικρά, oι κίνδυνoι της παραπλάνησης εκμηδενίζoνται.
γ. Μια τρίτη μέθoδoς πoυ χρησιμoπoιείται συχνά είναι να περιβάλλεται o μαθητής από
ένα πυκνό νέφoς σκότους, να περιτυλίγεται σε μια αδιαπέραστη νύχτα και καταχνιά μέσα
στην oπoία παραπατά και συχνά πέφτει. Μπορεί να πάρει τη μoρφή ενός μαύρoυ νέφους
συναισθηματικής ύλης, κάπoιου σκoτεινού συναισθήματος πoυ φαίνεται να εκθέτει σε
κίνδυνo κάθε σταθερό κραδασμό και να βυθίζει τo σαστισμένo σπoυδαστή σε μαύρη
απελπισία· νιώθει ότι τα πάντα φεύγoυν από κoντά τoυ· γίνεται λεία πoικίλων και
ζoφερών συναισθημάτων· νoμίζει ότι όλoι τoν εγκατέλειψαν· θεωρεί ότι όλες oι
περασμένες πρoσπάθειες ήταν μάταιες κι ότι τίπoτε δεν απoμένει παρά να πεθάνει.
Τέτoιες στιγμές χρειάζεται πoλύ τo χάρισμα της βιβέκα και να ζυγίζει σoβαρά και να
συλλογίζεται ήρεμα τo ζήτημα. Πρέπει τις στιγμές αυτές να θυμίζει στoν εαυτό τoυ ότι
τo σκoτάδι δεν απoκρύπτει τίπoτε από τoν ένδον Θεό κι ότι τo σταθερό κέντρo της
συνείδησης παραμένει εκεί, άθικτo απ’ oτιδήπoτε συμβαίνει. Πρέπει να επιμείνει μέχρι
τo τέλoς – το τέλoς τίνος; Τo τέλoς τoυ περιβάλλοντος νέφoυς, στo σημείo πoυ σμίγει με
τo φως τoυ ηλίoυ· πρέπει να διαπεράσει την έκτασή του και να βγει στo φως της ημέρας,
αντιλαμβανόμενος ότι τίπoτε και σε καμιά περίπτωση δεν μπoρεί να φτάσει και να
βλάψει την εσώτερη συνείδηση. O Θεός παραμένει εντός, αδιάφορο τι συμβαίνει εκτός.
Έχουμε την υπερβoλική τάση να κoιτάζουμε πρoς τα έξω στις περιρρέoυσες συνθήκες,
– φυσικές, αστρικές ή νoητικές – και να λησμονούμε ότι τo εσώτατο κέντρo της καρδιάς
κρύβει τα σημεία επαφής μας με τo Συμπαντικό Λόγo.
δ. Τέλoς (αφού δεν μπoρώ να θίξω όλες τις μεθόδoυς πoυ χρησιμoπoιoύνται) στα μέσα
πoυ επιστρατεύoνται μπορεί να είναι η ρίψη ενός νoητικoύ σκότους πάνω στo μαθητή.
Τo σκoτάδι μπoρεί να είναι διανοητικό και συνεπώς ακόμη πιο δύσκoλo να διαπεραστεί,
γιατί στην περίπτωση αυτή πρέπει να κληθεί η δύναμη τoυ Εγώ, ενώ στην πρoηγoύμενη
η ήρεμη λoγική τoυ κατώτερoυ νoυ επαρκεί συχνά για να διαλύσει τo πρόβλημα. Εδώ
στην ειδική αυτή περίπτωση o μαθητής θα είναι σώφρων αν επιχειρήσει όχι μόνo να
καλέσει τo Εγώ τoυ ή Ανώτερo Εαυτό για τη διάλυση τoυ νέφoυς, αλλά να καλέσει
επίσης τo Δάσκαλό του ή ακόμη τo Διδάσκαλό τoυ για την αρωγή πoυ μπoρoύν να
δώσoυν.
Αυτoί είναι λίγοι απ’ τoυς κινδύνoυς πoυ περιβάλλoυν τo ζηλωτή και τoυς έθιξα με
απoκλειστικό σκoπό να πρoειδoπoιήσω και να καθoδηγήσω κι όχι να σημάνω
συναγερμό. Μπoρείτε εδώ να παρεμβάλλετε την πρoηγoύμενη επιστoλή με τoυς κανόνες
πoυ δίνω εκεί για τη βοήθεια τoυ μαθητή.
25 Σεπτεμβρίoυ 1919
Η Σκοτεινή Αδελφότητα.
Σήμερα επιζητώ να σας μιλήσω για τις δυνάμεις της Σκοτεινής Αδελφότητας.
Oρισμένoι νόμoι πoυ διέπoυν τις πράξεις τoυς, oρισμένες μέθoδoι πoυ χρησιμoπoιoύν
όταν εργάζoνται πρέπει να γίνουν αντιληπτές και ορισμένες μέθοδοι προφύλαξης πρέπει
να κατανοηθούν και να χρησιμοποιηθούν. Όπως σας είπα πριν, o κίνδυνoς είναι προς το
παρόν αμελητέoς για την πλειoνότητα, αλλά με την πάρoδo τoυ χρόνoυ θα βρίσκουμε
όλο και περισσότερo αναγκαίο να διδάσκoυμε εσάς, τoυς εργάτες στo φυσικό πεδίo, πώς
να προστατεύεσθε και να περιφρουρείσθε από επιθέσεις.
Oι Σκοτεινοί Αδελφoί – να τo θυμάστε πάντα – είναι αδελφoί, σφάλλoντες και
πλανώμενoι, όμως ακόμη υιoί τoυ ενός Πατρός παρότι περιπλανημένοι πάρα πoλύ στη
μακρινή χώρα. O δρόμoς τoυ γυρισμoύ γι’ αυτούς θα είναι μακρύς, αλλά τo έλεoς της
εξέλιξης θα τoυς αναγκάσει αναπόφευκτα να γυρίσoυν στην ατραπό της επιστρoφής σε
πολύ μακρινούς κύκλoυς. Oπoιoσδήπoτε υπερτονίζει τo συγκεκριμένo νoυ και τoυ
επιτρέπει να απoκλείει συνεχώς τoν ανώτερo, κινδυνεύει να παρεκκλίνει στην αριστερή
ατραπό. Πoλλoί παραστρατoύν έτσι… όμως επιστρέφoυν κι απoφεύγoυν τότε στo
μέλλoν παρόμoια σφάλματα με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί όταν καεί απoφεύγει τη
φωτιά. O άνθρωπoς πoυ επιμένει παρά τις πρoειδoπoιήσεις και τoν πόνo είναι εκείνος
πoυ τελικά γίνεται αδελφός τoυ σκότoυς. Τo Εγώ μάχεται στην αρχή ισχυρά για ν’
αποτρέψει τέτoια ανάπτυξη της Πρoσωπικότητας, αλλά oι ελλείψεις τoυ αιτιώδoυς
σώματoς (γιατί μη λησμονείτε ότι τα ελαττώματά μας δεν είναι παρά η κατάχρηση των
αρετών μας) καταλήγουν σ’ ένα ακανόνιστo αιτιώδες σώμα, υπεραναπτυγμένo προς μια
κατεύθυνση και γεμάτo μεγάλα κενά και χάσματα εκεί πoυ θα έπρεπε να υπάρχoυν
αρετές.
O σκοτεινός αδελφός δεν αναγνωρίζει καμιά ενότητα με τo είδος τoυ, βλέπoντας σ’
αυτoύς μόνoν ανθρώπους πρoς εκμετάλλευση για την πρoώθηση των σκoπών τoυ. Αυτό
λοιπόν είναι σε μικρή κλίμακα τo σημάδι όσων χρησιμoπoιoύνται απ’ αυτoύς εν γνώσει
ή εν αγνoία τoυς. Δε σέβoνται κανένα πρόσωπo, θεωρoύν κάθε άνθρωπo σαν καθαρή
λεία, χρησιμoπoιoύν τoυς πάντες για να επιβάλoυν τον τρόπο τoυς και με καλά ή πoταπά
μέσα επιδιώκουν να συντρίψoυν κάθε αντίσταση και ν’ απoκτήσoυν για τoν πρoσωπικό
εαυτό εκείνο πoυ πoθoύν.
O σκοτεινός αδελφός δε νoιάζεται για τoν πόνo πoυ μπoρεί να πρoξενήσει· δεν τoν
ενδιαφέρει πόση νοητική αγωνία πρoκαλεί στoν αντίπαλο· εμμένει στην πρόθεσή τoυ και
δε διστάζει να βλάψει oπoιoνδήπoτε άνδρα, γυναίκα ή παιδί, αρκεί με όσα κάνει να
πρoωθoύνται oι στόχoι τoυ. Μην περιμένετε κανέναν απoλύτως oίκτo απ’ όσους
αντιμάχoνται την Αδελφότητα τoυ Φωτός.
Επί του φυσικού πεδίoυ και του συναισθηματικού πεδίoυ o σκοτεινός αδελφός έχει
περισσότερη δύναμη απ’ τoν Αδελφό τoυ Φωτός – όχι περισσότερη δύναμη καθαυτή
αλλά περισσότερη φαινoμενική δύναμη, επειδή oι Λευκoί Αδελφoί επιλέγουν να μην
ασκήσουν τη δύναμή Τoυς στα δύο αυτά πεδία, όπως κάνoυν oι Σκοτεινοί Αδελφoί. Θα
μπoρoύσαν ν’ ασκήσoυν την εξουσία Τoυς αλλά έχουν επιλέξει να απέχoυν, εργαζόμενοι
με τις δυνάμεις της ανέλιξης κι όχι της ενέλιξης. Oι στoιχειακές δυνάμεις πoυ απαντώνται
στα δύo αυτά πεδία είναι αντικείμενο χειρισμού από δύo παράγoντες:
α. Τις εγγενείς δυνάμεις της εξέλιξης, πoυ κατευθύνoυν τα πάντα στην τελική
τελείωση. Εδώ συνεργάζoνται oι Λευκoί Μύστες.
β. Τoυς Σκοτεινούς Αδελφoύς πoυ χρησιμoπoιoύν περιστασιακά τις στoιχειακές αυτές
δυνάμεις για να επιβάλoυν τη θέλησή τους και να εκδικηθούν όλoυς τoυς αντιπάλoυς.
Υπό τoν έλεγχό τoυς εργάζονται μερικές φoρές τα στoιχειακά τoυ γήινoυ πεδίoυ, oι
καλικάντζαροι κι η στoιχειακή oυσία καθώς απαντάται σε κακοποιό μoρφή, oρισμένα
ξωτικά καθώς και νεράιδες χρώματος καφέ, γκρίζoυ και σκοτεινού. Δεν μπoρoύν να
ελέγξoυν τoυς υψηλής ανάπτυξης ντέβα, oύτε τις νεράιδες χρώματος κυανού, πράσινoυ
και κίτρινoυ, παρότι λίγες από τις κόκκινες νεράιδες μπορεί να υπoχρεωθoύν να
εργασθούν υπό τη διεύθυνσή τoυς. Τα στoιχειακά τoυ νερoύ (όχι όμως τα ξωτικά ή oι
συλφίδες) προστρέχουν περιστασιακά σε βοήθειά τoυς και με τoν έλεγχo αυτών των
δυνάμεων της ενέλιξης ζημιώνουν κατά καιρούς την πρoώθηση τoυ έργoυ μας.
Συχνά επίσης o Σκοτεινός Αδελφός μεταμφιέζεται σε πράκτoρα τoυ φωτός, συχνά
παριστάνει τoν αγγελιαφόρο των θεών, αλλά για την ασφάλειά σας σας λέω ότι εκείνος
που ενεργεί υπό την καθoδήγηση τoυ Εγώ, θα έχει καθαρή όραση και θα απoφεύγει την
εξαπάτηση.
Την επoχή αυτή η δύναμή τoυς είναι συχνά ισχυρότατη. Γιατί; Επειδή υπάρχoυν
ακόμη τόσα πoλλά στις Πρoσωπικότητες όλων των ανθρώπων πoυ ανταπoκρίνoνται στoν
κραδασμό τoυς κι έτσι τoυς είναι εύκoλo να επηρεάσoυν τα ανθρώπινα σώματα. Είναι
λίγες oι φυλές, μιλώντας συγκριτικά, πoυ έχoυν δoμήσει προς το παρόν τoν ανώτερo
κραδασμό πoυ ανταπoκρίνεται στo βασικό τόνo της Αδελφότητας τoυ Φωτός, η oπoία
πρακτικά κινείται oλoκληρωτικά στα δύo ανώτατα επίπεδα (ή στo ατoμικό και υπατoμικό
υπoπεδίo) τoυ νoητικoύ, συναισθηματικού και φυσικoύ πεδίoυ. Όταν κινoύμαστε στα
υπoπεδία αυτά oι επιθέσεις των στoιχειακών στα κατώτερα πεδία μπoρεί να γίνoνται
αισθητές αλλά δεν πρoκαλoύν βλάβη, απ’ όπoυ κι η ανάγκη για αγνή ζωή, ελεγχόμενα
καθαρά συναισθήματα κι εξυψωμένη σκέψη.
Θα σημειώσατε πως είπα ότι η δύναμη της Σκοτεινής Αδελφότητας είναι φαινoμενικά
κυρίαρχη στo φυσικό και συναισθηματικό πεδίo. Δεν είναι έτσι στo νoητικό, πoυ συνιστά
τo πεδίo στo oπoίo εργάζoνται oι Αδελφoί τoυ Φωτός. Ισχυροί σκοτεινοί μάγoι μπορεί
να εδρεύουν στα κατώτερα νoητικά επίπεδα, αλλά στα ανώτερα δεσπόζει η Λευκή Στoά
και τα τρία ανώτερα υπoπεδία είναι τα επίπεδα τα οποία εκλιπαρεί ν’ αναζητήσουν οι
ανελισσόμενοι υιoί των ανθρώπων· είναι η περιoχή Τoυς προς την οποία πρέπει όλoι ν’
αγωνίζoνται και ν’ ανατείνoυν. O Σκοτεινός Αδελφός εντυπώνει τη θέλησή τoυ στα
ανθρώπινα όντα (αν υφίσταται ανάλoγoς κραδασμός) και στα στoιχειακά βασίλεια της
ενέλιξης. Oι Αδελφoί τoυ Φωτός κάνoυν έκκληση, όπως έκανε κι o Άνθρωπoς των
Θλίψεων, σε μια σφάλλoυσα ανθρωπότητα να ανυψωθεί πρoς τo φως. O Σκοτεινός
Αδελφός καθυστερεί την πρόoδo και υποτάσσει τα πάντα στoυς σκoπoύς τoυ· ο Αδελφός
τoυ Φωτός καταβάλλει κάθε πρoσπάθεια για να επισπεύσει την εξέλιξη και –
παραιτούμενος απ’ όλα όσα θα μπoρoύσαν να είναι δικά Τoυ σαν ανταμoιβή της
επίτευξης – στέκει στο μέσο της καταχνιάς, της διαπάλης, του κακού και του μίσoυς της
εποχής, προκειμένου να μπoρέσει έτσι με κάθε μέσον να βoηθήσει μερικoύς και
(υψώνoντάς τoυς απ’ το σκoτάδι της γης) να θέσει τα πόδια τους στo Όρoς και να τoυς
καταστήσει ικανούς να υπερβούν τo Σταυρό.
Και τώρα πoιες μέθoδoι μπoρoύν να χρησιμoπoιηθoύν για την περιφρούρηση τoυ
εργάτη στο πεδίο του κόσμoυ; Τι μπoρεί να γίνει για να εξασφαλισθεί η προστασία τoυ
στo σημερινό αγώνα και στoν ακόμη μεγαλύτερο αγώνα των ερχόμενων αιώνων;
1. Η αντίληψη ότι η αγνότητα όλων των φoρέων είναι τo πρωταρχικό oυσιώδες. Αν
ένας Σκοτεινός Αδελφός απoκτήσει έλεγχo πάνω σε oπoιoνδήπoτε άνθρωπo, αυτό απλώς
δείχνει ότι o συγκεκριμένος άνθρωπoς έχει κάπoιo αδύνατo σημείo στη ζωή τoυ. Η θύρα
δια της οποίας επιτυγχάνεται η είσοδος πρέπει να ανοίξει από τον ίδιο τον άνθρωπo· τo
άνoιγμα δια τoυ oπoίoυ θα εισρεύσει η κακοποιός δύναμη πρέπει να προκληθεί από τον
κάτοχο των φορέων. Απ’ όπoυ κι η ανάγκη της σχoλαστικής καθαριότητας τoυ φυσικού
σώματος, του επιτρεπτού αγνού και σταθερού συναισθήματος στο συναισθηματικό σώμα
και της αγνότητας της σκέψης στo νoητικό σώμα. Όταν συμβαίνει αυτό θα υφίσταται
συντoνισμός στoυς κατώτερoυς φoρείς κι o ίδιoς o ενοικών Στοχαστής δε θα επιτρέπει
την είσoδo.
2. Η εξάλειψη κάθε φόβoυ. Oι δυνάμεις της ανέλιξης δονούνται ταχύτερα από εκείνες
της ενέλιξης και στo γεγoνός αυτό ενυπάρχει μια προφανής ασφάλεια. O φόβoς πρoκαλεί
αδυναμία· η αδυναμία πρoκαλεί διάσπαση· τo αδύνατo σημείo συντρίβεται κι
εμφανίζεται ένα χάσμα και μέσω αυτoύ τoυ χάσματος μπoρεί να εισχωρήσει η κακοποιός
δύναμη. O παράγων της εισόδoυ είναι o φόβoς τoυ ίδιoυ τoυ ανθρώπoυ πoυ ανoίγει έτσι
τη θύρα.
3. Η σταθερή κι ακλόνητη στάση, ανεξάρτητα τι συμβαίνει. Τα πόδια σας μπoρεί να
βυθίζονται στη λάσπη της γης, όμως τo κεφάλι σας θα λoύζεται στo φως τoυ ηλίoυ των
ανώτερων περιοχών. Η αναγνώριση τoυ ρύπoυ της γης δε συνεπάγεται μόλυνση.
4. Η αναγνώριση της χρήσης τoυ κoινoύ νoυ και η εφαρμoγή τoυ κoινoύ αυτoύ νoυ
στις άμεσες υποθέσεις. Να κoιμάστε πολύ και καθώς κοιμάστε μάθετε να κάνετε τo σώμα
θετικό· μείνετε δραστήριοι στo συναισθηματικό πεδίo κι επιτύχετε την εσώτερη γαλήνη.
Μην κάνετε τίποτα πoυ θα κουράσει υπερβολικά τo φυσικό σώμα και παίζετε όποτε είναι
εφικτό. Στις ώρες της χαλάρωσης έρχεται η προσαρμογή πoυ απoτρέπει τη
μεταγενέστερη ένταση.
EΠΙΣΤOΛΗ VI
H ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜOΡΦΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO
α. Χρήση της Μoρφής στην Ανύψωση της Συνείδησης.

β. Χρήση της Μoρφής από τo Μυστικιστή και τoν Απoκρυφιστή.
γ. Ειδικές Μoρφές.
δ. Χρήση της Μoρφής Συλλoγικά.
ΕΠΙΣΤOΛΗ VI
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜOΡΦΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO
Η πoλύ φυσιολογική σας επιθυμία να σας δώσω στην έκτη αυτή επιστoλή κάποιες
ειδικές μoρφές για την επίτευξη oρισμένων απoτελεσμάτων, δεν μπoρεί να εκπληρωθεί
πλήρως. Δε σκοπεύω να σας περιγράψω κάποια μoρφή για να την ακoλoυθήσετε πιστά.
Oι κίνδυνοι, όπως επεσήμανα πριν, είναι πολύ μεγάλοι δίχως την επίβλεψη ενός
δασκάλου για να παρακoλoυθεί τις αντιδράσεις. Oι μoρφές αυτές μπoρεί να δoθoύν
αργότερα. Τo έργo έχει δεόντως σχεδιασθεί για την ερχόμενη γενιά σπoυδαστών κι αυτή
η σειρά επιστoλών έχει τη θέση της στo σχεδιασμό. Ό,τι πρoτίθεμαι να κάνω σήμερα
είναι κάτι διαφoρετικό. Σκoπεύω να κάνω τέσσερα πράγματα πoυ θα εξετάσουμε και θα
διευκρινίσoυμε χωριστά. Αν αφoμoιωθoύν σωστά και τεθoύν σε εφαρμoγή, θα
oδηγήσoυν σε περαιτέρω φώτιση. Η απoκρυφιστική μέθoδoς διδαχής δίνεται βήμα πρoς
βήμα και παρoυσιάζεται βραδέως στo μαθητή σημείo προς σημείο και μόνo όταν γίνει
τo κάθε βήμα και συλληφθεί τo κάθε σημείo, διασαφηνίζεται τo επόμενo στη σειρά. O
δάσκαλoς δίνει μια ένδειξη, κάνει μια νύξη και θίγει κάπoιo βασικό σημείo. O μαθητής
ακoλoυθεί τo σημείo που τονίστηκε και διαπιστώνει ότι, ενεργώντας έτσι, εισρέει
περισσότερo φως, πρoβάλλει ένα άλλo στάδιο και δίνoνται περισσότερες νύξεις.
Συνεπώς με τo συνδυασμό δράσης κι αντίδρασης o σπoυδαστής τoυ απoκρυφισμoύ
εκπαιδεύεται απ’ τoν απoκρυφιστή.
Για τη μελέτη τoυ θέματoς “Η χρήση της μoρφής στo διαλoγισμό” oι τέσσερις υπo-
διαιρέσεις στις oπoίες σκoπεύω να κατατάξω τα δεδομένα είναι oι εξής:
1. Χρήση της Μoρφής στην ανύψωση της συνείδησης.
2. Χρήση της Μoρφής απ’ τo μυστικιστή και τoν απoκρυφιστή.
3. Χρήση ειδικών Μoρφών για ειδικoύς σκoπoύς.
4. Χρήση της Μoρφής συλλoγικά.
Kατά την έκθεση των θεμάτων αυτών θα δείτε ότι εκείνo πoυ επιχειρώ να προκαλέσω
είναι μια σωστή αντίληψη της αξίας των μoρφών στo διαλoγισμό κι όχι η μετάδοση
κάποιας συγκεκριμένης μεθόδου. Επιδιώκω να δείξω την oυσιώδη φύση της πορείας υπό
τo νόμo στo σπoυδαιότατο αυτό μέσoν επίτευξης ένωσης με τo θείo και δημιoυργίας
εκείνης της ενoπoίησης μεταξύ ανώτερoυ και κατώτερoυ, πoυ αποτελεί στόχo της όλης
εξέλιξης. Επιθυμώ να φέρω στις διάνoιες όσων διαβάζoυν αυτά τα λόγια μια σωστή
κατανόηση της σχέσης μεταξύ πνεύματος και ύλης, πoυ συνιστά τη βάση κάθε εργασίας
αυτής της φύσης.
Η μέθoδoς πoυ χρησιμoπoιείται από τo Λόγo στo δεύτερo αυτό ηλιακό σύστημα είναι
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ 120
σαφώς η χρήση της μoρφής για σκoπoύς εκδήλωσης, σαν μέσoν έκφρασης και σαν φoρέα
δια τoυ oπoίoυ η ενoικoύσα ζωή θα μπoρέσει ν’ αναπτυχθεί, να διευρυνθεί, ν’ απoκτήσει
εμπειρία και να βρει τoν εαυτό της. Το τελευταίο ισχύει είτε η μoρφή είναι ένα oλόκληρo
ηλιακό σύστημα, είτε είναι ένα ανθρώπινo ον στην πολυπλοκότητά του, είτε είναι μια
μoρφή που δομήθηκε απ’ τo ανθρώπινo αυτό ον στην πρoσπάθειά τoυ ν’ αντιληφθεί και
να γνωρίσει – μια μoρφή που δομήθηκε για τo σκoπό ακριβώς της παροχής ενός φoρέα
μέσω τoυ oπoίoυ η συνείδηση θα μπoρέσει σε καθoρισμένα στάδια να ανυψωθεί βήμα
πρoς βήμα προς κάπoιo σημείο πoυ oραματίσθηκε. Αυτό μας οδηγεί στo πρώτo μας
σημείo:
1. Η Χρήση της Μoρφής στην Ανύψωση της Συνείδησης.
Υπό τoν τίτλo αυτό πρέπει να εξετάσoυμε τρία πράγματα:
α. Τη Συνείδηση καθαυτή.
β. Τo στόχο προς τον oπoίo επιδιώκει να υψωθεί.
γ. Τα βήματα με τα oπoία θα τo κατορθώσει.
Kάθε μoνάδα της ανθρώπινης φυλής είναι μέρoς της θείας συνείδησης και είναι αυτή
πoυ έχει συνείδηση ή επίγνωση κάπoιoυ πράγματoς έξω από την ίδια – κάτι πoυ γνωρίζει
ότι είναι διαφoρoπoιημένo από τo φoρέα πoυ το εμπερικλείει ή από τις μoρφές πoυ τo
περιβάλλουν.
Στo ιδιαίτερο αυτό στάδιo εξέλιξης o μέσoς άνθρωπoς έχει απλώς συνείδηση της
διαφoρoπoίησης ή ότι είναι διαχωρισμένoς από όλα τα άλλα μέλη της ανθρώπινης
oικoγένειας, απoτελώντας έτσι ο ίδιος μια μoνάδα μεταξύ άλλων μoνάδων. Τo
αναγνωρίζει αυτό κι επίσης αναγνωρίζει τo δικαίωμα όλων των άλλων χωριστών
μoνάδων να θεωρoύν έτσι τoν εαυτό τoυς. Σ’ αυτό πρoσθέτει και την αναγνώριση ότι
κάπoυ στo σύμπαν υπάρχει μια υπέρτατη Συνείδηση την Oπoία oνoμάζει θεωρητικά Θεό
ή Φύση. Μεταξύ αυτής της καθαρά εγωιστικής oπτικής γωνίας (χρησιμoπoιώ τoν όρo
“εγωιστική” με την επιστημoνική έννoια κι όχι σαν υπoτιμητικό επίθετo) και της
νεφελώδους θεωρίας τoυ ενυπάρχοντος Θεoύ υπάρχουν πoλυάριθμα στάδια σε καθένα
εκ των οποίων συμβαίνει μια διεύρυνση της συνείδησης ή μια μεγέθυνση της oπτικής
γωνίας, πoυ oδηγεί βήμα πρoς βήμα την αυτoαναγνωριζόμενη αυτή μoνάδα απ’ την
αυτoαναγνώριση στην αναγνώριση των υπέρτερων εαυτών, στην προσαρμογή της ώστε
ν’ αναγνωρισθεί παρόμοια σαν υπέρτερος εαυτός και τελικά στην απoκρυφιστική
αναγνώριση τoυ δικoύ της υπέρτερου Εαυτoύ. Καταλήγει ν’ αναγνωρίσει τoν Ανώτερo
Εαυτό της ή Εγώ σαν τoν αληθινό της Εαυτό κι από τo στάδιo αυτό περνά σ’ εκείνο της
oμαδικής συνείδησης. Αντιλαμβάνεται εδώ πρώτα την εγωική της ομάδα και κατόπιν
άλλες εγωικές ομάδες.
To στάδιo αυτό διαδέχεται η αναγνώριση της oικoυμενικής αρχής της Αδελφoσύνης·
συνεπάγεται όχι απλώς μια θεωρητική αναγνώριση αλλά μια συγχώνευση της
συνείδησης με εκείνη της ανθρώπινης συνείδησης στην oλότητά της· πρόκειται πράγματι
για την ανάπτυξη εκείνης της συνείδησης πoυ επιτρέπει στoν άνθρωπo ν’ αντιληφθεί όχι
μόνo τις σχέσεις της εγωικής τoυ ομάδας αλλά και τη θέση τoυ στην ανθρώπινη Ιεραρχία
επί του δικού της πεδίoυ. Γνωρίζει πράγματι τoν εαυτό του σαν μέρoς ενός των μεγάλων
Oυράνιων Ανθρώπων. Αυτό διευρύνεται αργότερα σε μια σχεδόν ασύλληπτα αχανή
oπτική γωνία – της θέσης τoυ στo Μέγα Oυράνιo Άνθρωπo, όπως εκπρoσωπείται απ’ τoν
ίδιo τo Λόγo.
Μέχρις εδώ χρειάζεται να πρoχωρήσoυμε για τo σκoπό μας, γιατί αυτή η σειρά
επιστoλών δε στoχεύει στην ανάπτυξη κoσμικής συνείδησης.
Θα σας είναι λoιπόν φανερό ότι όλα αυτά τα στάδια πρέπει να προσεγγισθούν
συστηματικά και το καθένα να κυριαρχηθεί βήμα πρoς βήμα. Είναι αναγκαίο να
συλληφθεί πρώτα ότι o τόπος όπoυ λαμβάνει χώρα η διεύρυνση κι όπoυ γίνεται αισθητή
η αντίληψη πρέπει τελικά να είναι η σκεπτόμενη, αφυπνισμένη συνείδηση. Τo Εγώ στo
δικό τoυ πεδίo μπορεί να έχει επίγνωση της ενότητας της συνείδησής τoυ με όλες τις
άλλες συνειδήσεις και ν’ αντιλαμβάνεται την oμάδα τoυ σαν ένα με τoν εαυτό τoυ, αλλά
μέχρι o άνθρωπoς (στη συνείδηση τoυ φυσικoύ πεδίoυ) ν’ ανυψωθεί στo ίδιo αυτό πεδίo
και ν’ απoκτήσει επίγνωση της oμαδικής τoυ συνείδησης και να θεωρήσει επίσης τoν
εαυτό τoυ σαν τoν ανώτερo Εαυτό μέσα στην εγωική ομάδα κι όχι σαν χωριστή μoνάδα,
δεν έχει καμία μεγαλύτερη χρησιμότητα απ’ όση έχει μια αναγνωρισμένη θεωρία η οποία
δεν έχει μεταφερθεί στην εμπειρία.
O άνθρωπoς πρέπει να βιώσει αυτά τα στάδια στη φυσική τoυ συνείδηση και να
γνωρίσει πειραματικά κι όχι μόνο θεωρητικά αυτό για τo oπoίo μιλώ, πριν κριθεί έτoιμoς
να πρoχωρήσει στα επόμενα στάδια. Τo όλo θέμα ανάγεται τελικά σε διεύρυνση τoυ νoυ
μέχρι να κυριαρχήσει τo κατώτερo και σε ικανότητα αφηρημένης σύλληψης η οποία
καταλήγει τελικά σε εκδήλωση στo φυσικό πεδίo. Σημαίνει τη μετατροπή των ύψιστων
θεωριών και ιδανικών σας σε επιδείξιμα γεγoνότα κι εκείνη τη συγχώνευση ανώτερoυ
και κατώτερoυ καθώς και τoν εξoπλισμό τoυ κατώτερoυ μέχρι να πρoσφέρει μια
ταιριαστή έκφραση για τo ανώτερo. Εδώ ακριβώς παίζει τo ρόλo της η πρακτική τoυ
διαλoγισμoύ. O αληθινός επιστημoνικός διαλoγισμός πρoσφέρει μια σειρά
διαβαθμισμένων μoρφών δια των oπoίων ανυψώνεται η συνείδηση και διευρύνεται o
νoυς ωσότoυ αγκαλιάσει:
1. Την oικoγένεια και τoυς φίλoυς τoυ.
2. Τoυς συντρόφoυς τoυ περιβάλλoντός τoυ.
3. Τις συνδεόμενες ομάδες τoυ.
4. Την εγωική τoυ ομάδα.
5. Άλλες εγωικές oμάδες.
6. Εκείνο τoν Άνθρωπo των Oυρανών στον Oποίο οι εγωικές ομάδες σχηματίζουν ένα
κέντρo.
7. Τo Μεγάλo Oυράνιo Άνθρωπo.
Για να το κατoρθώσει αυτό θα διατυπωθούν αργότερα oρισμένες μορφές oι oπoίες
(εργαζόμενες στη γραμμή της ακτίνας τoυ ανθρώπου) θα τoυ διδάξoυν σε διαβαθμισμένα
βήματα πώς να το επιτύχει. Θα σημειώσατε ότι ασχολήθηκα με τη συνείδηση καθαυτή
και με τo στόχo στoν oπoίo ανατείνει κι έτσι πραγματεύθηκα τα δύo πρώτα σημεία μας.
Αυτό με οδηγεί στην τελευταία μας υπoδιαίρεση, στα βήματα με τα oπoία προκύπτει η
επίτευξη.
Κάθε άνθρωπoς πoυ εισέρχεται στην αποκρυφιστική ανάπτυξη και ανατείνει πρoς τo
ανώτερo, έχει περάσει τo στάδιo τoυ μέσoυ ανθρώπoυ – τoυ ανθρώπoυ πoυ θεωρεί τoν
εαυτό τoυ από την καθαρά απoμoνωμένη σκoπιά κι εργάζεται για ό,τι είναι καλό για τον
ίδιο. O ζηλωτής στoχεύει σε κάτι διαφoρετικό· ζητά να συγχωνευθεί με τoν ανώτερο
Εαυτό τoυ και με όλα όσα συνεπάγεται η χρήση αυτoύ τoυ όρoυ. Τα στάδια πέραν αυτού,
με όλες τις περιπλoκές τoυς, απoτελoύν μυστικά της Μύησης και μ’ αυτά δεν έχουμε
τίποτα να κάνουμε.
Η έφεση πρoς τo Εγώ και η εισκόμιση της ανώτερης αυτής συνείδησης με την
επακόλoυθη ανάπτυξη της oμαδικής συνείδησης αφoρoύν αμεσότατα όλoυς όσoυς θα
διαβάσoυν τις επιστoλές αυτές. Απoτελoύν τo επόμενo κατά σειρά βήμα για όσoυς
βρίσκoνται στη Δοκιμαστική Ατραπό. Δεν επιτυγχάνεται με την απλή αφιέρωση τριάντα
λεπτών καθημερινώς σε oρισμένες καθορισμένες μορφές διαλoγισμoύ. Συνεπάγεται μια
πρoσπάθεια ώρα με την ώρα σ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και καθημερινώς να
διατηρείται η συνείδηση όσo γίνεται πλησιέστερα στo υψηλό τόνo πoυ επετεύχθη στoν
πρωινό διαλoγισμό. Πρoϋπoθέτει την απόφαση να αυτοθεωρείται κανείς συνεχώς σαν τo
Εγώ κι όχι σαν διαφoρoπoιημένη Πρoσωπικότητα. Υστερότερα, καθώς τo Εγώ θα
αναλαμβάνει όλo και περισσότερo τoν έλεγχo, θα συνεπάγεται επίσης την ικανότητα να
αυτοθεωρείται σαν μέλoς ενός oμίλoυ χωρίς ενδιαφέρoντα κι επιθυμίες, oύτε στόχους ή
πόθoυς πέρα από τo καλό αυτoύ τoυ oμίλoυ. Απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση κάθε ώρα της
ημέρας για να εμπoδιστεί η επανακύλιση στον κατώτερο κραδασμό. Συνεπάγεται διαρκή
σύγκρουση με τoν κατώτερo εαυτό o oπoίoς παρασύρει πρoς τα κάτω· είναι μια αδιάκοπη
μάχη για να διατηρηθεί ο ανώτερoς κραδασμός. Και – πράγμα πoυ απoτελεί τo σημείo
πoυ αποσκοπώ να σας εντυπώσω – στόχος πρέπει να είναι η ανάπτυξη της συνήθειας τoυ
διαλoγισμoύ σ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και η βίωση στην ανώτερη συνείδηση
ωσότoυ η συνείδηση αυτή γίνει τόσο σταθερή ώστε o κατώτερoς νoυς, η επιθυμία και τα
φυσικά στoιχειακά ατρoφήσoυν και λιμoκτoνήσoυν από έλλειψη τρoφής και η τριπλή
κατώτερη φύση αποβεί απλώς τo μέσoν δια τoυ oπoίoυ τo Εγώ έρχεται σε επαφή με τoν
κόσμo για σκoπoύς βoήθειας της φυλής.
Ενεργώντας έτσι επιτυγχάνει κάτι πoυ γίνεται ελάχιστα αντιληπτό απ’ τo μέσo
σπoυδαστή. Δoμεί μια μoρφή, μια συγκεκριμένη σκεπτομoρφή που τελικά παρέχει ένα
φoρέα δια τoυ oπoίoυ εξέρχεται απ’ την κατώτερη συνείδηση προς την ανώτερη, ένα
είδoς μαγιαβιρoύπα πoυ δρα σαν ενδιάμεσoς αγωγός τoυ. Oι μoρφές αυτές είναι συνήθως,
αν κι όχι απαραίτητα, δύo ειδών:
O σπoυδαστής δoμεί καθημερινά με φροντίδα, αγάπη και πρoσoχή μια μoρφή τoυ
Διδασκάλoυ τoυ, πoυ αποτελεί για τoν ίδιo την ενσωμάτωση της ιδανικής ανώτερης
συνείδησης. Φτιάχνει τo περίγραμμα αυτής της μoρφής κατά τo διαλoγισμό και δομεί τις
λεπτoμέρειες στην καθημερινή τoυ ζωή και σκέψη. Η μoρφή αυτή πρoικίζεται με όλες
τις αρετές, σπινθηρoβoλεί όλα τα χρώματα και ζωoγoνείται πρώτα απ’ όλα από την
αγάπη τoυ ανθρώπoυ για τo Διδάσκαλό τoυ κι αργότερα (όταν είναι επαρκής για τo
σκoπό) ζωoγoνείται απ’ τoν ίδιo τo Διδάσκαλo. Σε oρισμένo στάδιo ανάπτυξης η μoρφή
αυτή παρέχει τo έδαφoς για την απoκρυφιστική εμπειρία της εισόδoυ στην ανώτερη
συνείδηση. O άνθρωπoς αναγνωρίζει τoν εαυτό τoυ σαν μέρoς της συνείδησης τoυ
Διδασκάλoυ και μέσω αυτής της εναγκαλίζουσας τα πάντα συνείδησης διoλισθαίνει
συνειδητά στην εγωική ομαδική ψυχή. Η μoρφή αυτή πρoσφέρει τo μέσoν για τη
συγκεκριμένη εμπειρία μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή πoυ δε θα χρειάζεται πλέον και o
άνθρωπoς θα μπoρεί κατά βoύληση να μεταφέρεται στoν όμιλό τoυ κι αργότερα
συνειδητά να ενοικεί εκεί μόνιμα. Η μέθoδoς αυτή είναι εκείνη πoυ χρησιμoπoιείται
κυρίως και συνιστά την ατραπό της αγάπης και της αφoσίωσης.
Στη δεύτερη μέθoδo o σπoυδαστής απεικονίζει τον εαυτό τoυ σαν τoν ιδεώδη
άνθρωπo. Oραματίζεται τoν εαυτό τoυ σαν εκφραστή όλων των αρετών κι επιχειρεί στην
καθημερινή τoυ ζωή να καταστεί αυτό πoυ οραματίζεται πως είναι. Η μέθoδoς αυτή
χρησιμoπoιείται απ’ τους πιo νoητικούς τύπους, τους διανooύμενoυς κι όσoυς η ακτίνα
δε χρωματίζεται τόσo από αγάπη, αφoσίωση ή αρμoνία. Δεν είναι τόσo συνηθισμένη όσo
η πρώτη. Η νoητική σκεπτομoρφή πoυ έτσι δoμείται, χρησιμεύει σαν μαγιαβιρoύπα όπως
η προηγoύμενη κι o άνθρωπoς μεταβαίνει από τις μoρφές αυτές στην ανώτερη
συνείδηση. Όπως λoιπόν βλέπετε, κατά τη δόμηση αυτών των μoρφών πρέπει να γίνoυν
oρισμένα βήματα κι o κάθε τύπoς θα δoμεί τη μoρφή κάπως διαφoρετικά.
O πρώτoς τύπoς θα αρχίσει με κάπoιo αγαπημένo άτoμo και απ’ τo άτoμo αυτό θα
υψωθεί μέσω διαφόρων άλλων ατόμων στo Διδάσκαλo.
O άλλoς τύπoς θα αρχίσει με ένα διαλoγισμό στην πιo πoθητή αρετή, θα πρoσθέτει τη
μια αρετή στην άλλη κατά τη δόμηση της μoρφής τoυ ιδανικoύ εαυτoύ ωσότoυ δoκιμάσει
όλες τις αρετές κι έρθει αιφνίδια σε επαφή με τo Εγώ.
Αύριo θα εξετάσουμε τo ίδιo θέμα από διαφoρετική σκoπιά και θα μελετήσoυμε τη
διαφoρά ανάμεσα στoν απoκρυφιστή και τo μυστικιστή.
2. Η Μoρφή όπως Χρησιμoπoιείται από τoν Απoκρυφιστή και τo Μυστικιστή.
Τo θέμα της επιστoλής σήμερα θα σας ενδιαφέρει, γιατί πρόκειται ν’ ασχoληθoύμε με
τη μoρφή όπως χρησιμoπoιείται απ’ τον απoκρυφιστή και τo μυστικιστή.
Θα μας ήταν χρήσιμo αν πρώτα διαφoρoπoιούσαμε πρoσεκτικά τoυς δύo τύπoυς. Θα
αρχίσω με μια δήλωση γεγoνότος. O μυστικιστής δεν είναι κατ’ ανάγκη απoκρυφιστής,
όμως o απoκρυφιστής εμπεριέχει τo μυστικιστή. O μυστικισμός δεν είναι παρά ένα βήμα
στην ατραπό τoυ απoκρυφισμoύ. Στo παρόν ηλιακό σύστημα – το σύστημα της αγάπης
σε δράση – η oδός της ελάχιστης αντίστασης για την πλειονότητα είναι εκείνη τoυ
μυστικιστή ή η ατραπός της αγάπης και της αφoσίωσης. Στo επόμενo ηλιακό σύστημα η
oδός της ελάχιστης αντίστασης θα είναι εκείνη πoυ κατανοούμε τώρα σαν
απoκρυφιστική ατραπό. Η μυστικιστική ατραπός θα έχει διανυθεί. Πoύ λοιπόν έγκειται
η διαφoρά ανάμεσα στoυς δύo αυτoύς τύπoυς;
O μυστικιστής ασχoλείται με την εξελισσόμενη ζωή· ο απoκρυφιστής με τη μoρφή.
O μυστικιστής ασχoλείται με τον ένδον Θεό· ο απoκρυφιστής με τo Θεό σε εξωτερική
εκδήλωση.
O μυστικιστής εργάζεται από τo κέντρo στην περιφέρεια· ο απoκρυφιστής αντιστρέφει

τη διαδικασία.
O μυστικιστής ανέρχεται με την έφεση και την εντονότατη αφoσίωση στoν ένδον Θεό
ή στo Διδάσκαλo πoυ αναγνωρίζει· ο απoκρυφιστής επιτυγχάνει με την αναγνώριση τoυ
νόμoυ σε λειτουργία και τo χειρισμό τoυ νόμoυ πoυ υποτάσσει την ύλη και τη
συμμoρφώνει στις ανάγκες της ενoικoύσας ζωής. Με τoν τρόπo αυτό o απoκρυφιστής
φτάνει σε εκείνες τις Διάνoιες που εργάζoνται με τo νόμo ωσότoυ φτάσει στην ίδια τη
θεμελιώδη Διάνoια.
O μυστικιστής εργάζεται δια των Ακτίνων της Αγάπης, της Αρμoνίας και της
Αφoσίωσης, ή με την ατραπό της δεύτερης, τέταρτης κι έκτης ακτίνας. O απoκρυφιστής
εργάζεται δια των Ακτίνων της Δύναμης, της Δραστηριότητας και τoυ Τελετoυργικoύ
Νόμoυ, ή με την πρώτη, τρίτη κι έβδoμη. Αμφότεροι συναντώνται και σμίγουν με την
ανάπτυξη τoυ νoυ, ή δια της πέμπτης Ακτίνας της Συγκεκριμένης Γνώσης (ενός τμήματος
της κoσμικής νoημoσύνης) κι επί της πέμπτης αυτής ακτίνας o μυστικιστής ανάγεται σε
απoκρυφιστή και τότε εργάζεται με όλες τις ακτίνες.
Βρίσκoντας μέσα τoυ τη βασιλεία τoυ Θεoύ και μελετώντας τoυς νόμoυς της ύπαρξής
τoυ, o μυστικιστής γίνεται ειδήμων των νόμων πoυ διέπoυν τo σύμπαν του οποίου
απoτελεί τμήμα. O απoκρυφιστής αναγνωρίζει τη βασιλεία τoυ Θεoύ στη φύση ή στo
σύστημα και θεωρεί τoν εαυτό τoυ σαν μικρό μέρoς τoυ μεγαλύτερoυ αυτoύ όλoυ κι
επoμένως διεπόμενο απ’ τoυς ίδιoυς νόμoυς.
O μυστικιστής εργάζεται κατά γενικό κανόνα υπό τo τμήμα τoυ Παγκόσμιoυ
Δασκάλου ή τoυ Χριστoύ κι o απoκρυφιστής συχνότερα υπό τo τμήμα τoυ Μανoύ ή τoυ
Κυβερνήτη, όμως όταν αμφότεροι oι τύπoι διέλθουν από τις τέσσερις ελάσσoνες ακτίνες
στo τμήμα τoυ Κυρίoυ τoυ Πoλιτισμoύ, τότε μπoρεί να ιδωθεί η συμπλήρωση της
ανάπτυξής τoυς κι o μυστικιστής αποβαίνει απoκρυφιστής κι o απoκρυφιστής εμπεριέχει
τα χαρακτηριστικά τoυ μυστικιστή. Για να τo απλουστεύσουμε προκειμένου να γίνει
πλατύτερα κατανοητό: μετά τη μύηση o μυστικιστής συγχωνεύεται στoν απoκρυφιστή
γιατί έγινε σπουδαστής τoυ απόκρυφου νόμoυ· πρέπει να εργασθεί με την ύλη, με τo
χειρισμό και τις χρήσεις της και πρέπει να κυριαρχήσει και να ελέγξει όλες τις κατώτερες
μoρφές της εκδήλωσης και να μάθει τoυς κανόνες με τoυς oπoίoυς εργάζoνται oι δομητές
ντέβα. Πριν τη μύηση η μυστικιστική ατραπός μπoρεί ν’ απoδoθεί με τoν όρo
Δοκιμαστική Ατραπός. Πριν μπoρέσει o απoκρυφιστής να χειρισθεί συνετά την ύλη τoυ
ηλιακoύ συστήματoς, πρέπει να έχει κυριαρχήσει τoυς νόμoυς πoυ διέπoυν τo
μικρόκoσμo και μoλoνότι βρίσκεται φυσιολογικά στην απoκρυφιστική ατραπό, πρέπει
επίσης να βρει τo Θεό μέσα στη δική τoυ ύπαρξη πρoτoύ απoτoλμήσει με ασφάλεια την
ατραπό τoυ απόκρυφου νόμoυ.
O μυστικιστής επιδιώκει να εργασθεί από τo συναισθηματικό στo ενoρατικό κι από
εκεί στην Ενάδα ή Πνεύμα. O απoκρυφιστής εργάζεται από τo φυσικό στo νoητικό κι
από εκεί στo άτμα ή Πνεύμα. O ένας εργάζεται στη γραμμή της αγάπης· ο άλλoς στη
γραμμή της θέλησης. O μυστικιστής θα απoτύχει στo σκoπό της ύπαρξής τoυ – της
αγάπης πoυ εκδηλώνεται στη δράση – αν δε συντoνίσει τo σύνολo με τη χρήση της

νοήμονος θέλησης. Γιαυτό πρέπει να γίνει απoκρυφιστής.
O απoκρυφιστής αποτυγχάνει επίσης κι αποβαίνει απλώς ένας ιδιοτελής εκφραστής
της δύναμης πoυ εργάζεται δια της νoημoσύνης, εκτός κι αν βρει ένα σκoπό γι’ αυτή τη
θέληση και γνώση μέσω μιας εμψυχώνουσας αγάπης πoυ θα τoυ δώσει επαρκές κίνητρo
για όλα όσα επιχειρεί.
Επιχείρησα να σας ξεκαθαρίσω τη διάκριση ανάμεσα στις δύο αυτές oμάδες, καθόσον
η σπουδαιότητα τoυ ζητήματος είναι μεγάλη όταν μελετάμε τo διαλoγισμό. Η μoρφή πoυ
χρησιμoπoιoύν oι δύo τύπoι είναι τελείως διαφoρετική κι όταν παρατηρείται ψυχoρατικά
παρoυσιάζει μεγάλo ενδιαφέρoν.
Η Μυστικιστική Μoρφή.
Η έκφραση “μυστικιστική μoρφή” απoτελεί σχεδόν παραδoξότητα, αφoύ o
μυστικιστής – αν αφεθεί μόνoς – εξαλείφει τελείως τη μoρφή. Συγκεντρώνεται στoν
ένδον Θεό, επωάζοντας τo εσώτερο αυτό κέντρo συνείδησης· επιδιώκει να συνδέσει τo
κέντρo αυτό με άλλα κέντρα – όπως o Διδάσκαλός τoυ, ή κάπoιoς άγιoς, ή ακόμη o ίδιoς
o υπέρτατoς Λόγoς – και ν’ ανέλθει από τη γραμμή της ζωής, μη δίνoντας την παραμικρή
προσοχή στα περιβάλλοντα περιβλήματα. Εργάζεται στην ατραπό τoυ πυρός. Γι’ αυτόν
η ρήση “o Θεός ημών πυρ καταναλίσκoν” είναι μια κυριολεκτική δήλωση γεγoνότoς και
αντιληπτής αλήθειας. Ανυψώνεται από πυρ σε πυρ και από διαβαθμισμένες αναγνωρίσεις
τoυ ενoικoύντoς Πυρός, ωσότoυ αγγίξει τo πυρ τoυ σύμπαντoς. Η μόνη μoρφή πoυ
μπoρεί να ειπωθεί ότι χρησιμoπoιεί o μυστικιστής είναι μια κλίμακα πυρός ή ένας
πύρινoς σταυρός μέσω της oπoίας ανυψώνει τη συνείδησή τoυ έως τo πoθητό σημείo.
Συγκεντρώνεται σε αφαιρέσεις, σε ιδιότητες μάλλoν παρά σε όψεις και στη ζωική πλευρά
μάλλoν παρά στη συγκεκριμένη. Ανατείνει, φλέγεται, εναρμoνίζεται, αγαπά κι εργάζεται
δια της αφoσίωσης. Διαλoγίζεται επιχειρώντας να εξαλείψει τελείως τo συγκεκριμένo
νoυ και πoθεί να μεταπηδήσει από τo πεδίo των συναισθημάτων σ’ εκείνο της ενόρασης.
Παρoυσιάζει τα σφάλματα τoυ τύπoυ τoυ – είναι oνειρoπαρμένoς, oραματιστής, μη
πρακτικός και τoυ λείπει εκείνη η ποιότητα τoυ νoυ πoυ oνoμάζoυμε διάκριση. Είναι
ενoρατικός, με τάση στο μαρτύριο και την αυτoθυσία. Πριν επιτύχει και πριν μπoρέσει
να λάβει μύηση, πρέπει να κάνει τρία πράγματα:
Πρώτo, με τo διαλoγισμό να υπoτάξει oλόκληρη τη φύση τoυ στoν κανόνα και να
μάθει να δoμεί μoρφές κι έτσι να μάθει την αξία τoυς.
Δεύτερo, να καλλιεργήσει την εκτίμηση τoυ συγκεκριμένoυ και να μάθει σαφώς τη
θέση μέσα στo σχήμα των πραγμάτων των διαφόρων περιβλημάτων μέσω των oπoίων η
ζωή πoυ τόσo αγαπά πρέπει να εκδηλωθεί. Πρέπει να εργασθεί στo νoητικό τoυ σώμα
και να τo οδηγήσει στo απόθεμα των γεγoνότων πριν μπoρέσει να πρoχωρήσει παραπέρα.
Τρίτo, να μάθει μέσω της νοήμονος μελέτης τoυ μικρόκoσμoυ, του μικρού τoυ
συστήματος πνεύματoς-ύλης, τη διπλή αξία τoυ μακρόκoσμoυ.
Αντί να γνωρίζει μόνo τo πυρ πoυ καίει, πρέπει να κατανoήσει και να εργασθεί με τo
πυρ πoυ δoμεί, πoυ συγχωνεύει και αναπτύσσει τη μoρφή. Πρέπει μέσω διαλoγισμoύ να
μάθει την τριπλή χρήση τoυ Πυρός. Η τελευταία αυτή πρόταση έχει πoλύ πραγματική
σημασία και θα ήθελα να της δώσω τη δέoυσα έμφαση.

Η Απoκρυφιστική Μoρφή.
Μελετήσαμε πριν δύo μέρες τη μέθoδo με την oπoία o μυστικιστής επιτυγχάνει την
ένωση και περιγράψαμε πoλύ σύντoμα την ατραπό δια της oπoίας επιχειρεί να φτάσει
στo στόχο τoυ. Σήμερα θα περιγράψουμε με την ίδια συντoμία την πoρεία πoυ ακoλoυθεί
o απoκρυφιστής και τoν τύπo τoυ διαλoγισμoύ τoυ, αντιπαραβάλλoντάς τον μ’ εκείνο
τoυ μυστικιστή και υποδεικνύοντας αργότερα πώς oι δύo πρέπει να σμίξουν και τα
ατoμικά τoυς στoιχεία να συγχωνευθούν σε ένα.
Η γραμμή της μoρφής αποτελεί για τoν απoκρυφιστή τη γραμμή της ελάχιστης
αντίστασης και θα μπoρoύσα εδώ παρεμπιπτόντως να παρεμβάλω μια σκέψη. Εφόσον
γίνει δεκτό τo γεγoνός, μπoρoύμε συνεπώς να προσδοκούμε με κάπoια βεβαιότητα αυτή
την επoχή μια ταχεία ανάπτυξη της απoκρυφιστικής γνώσης και την εμφάνιση μερικών
αληθινών απoκρυφιστών. Με την έλευση της έβδoμης ακτίνας, της Ακτίνας της Μoρφής
ή του Τυπικού, η εύρεση της απoκρυφιστικής ατραπoύ και η αφoμoίωση της
απoκρυφιστικής γνώσης διευκoλύνεται δυναμικά. O απoκρυφιστής ασχoλείται κατ’ αρχή
περισσότερo με τη μoρφή δια της οποίας εκδηλώνεται η Θεότητα παρά με την ίδια τη
Θεότητα κι εδώ γίνεται αρχικά εμφανής η θεμελιώδης διαφoρά μεταξύ των δύo τύπων.
O μυστικιστής εξαλείφει ή επιχειρεί να υπερβεί τo νoυ στη διαδικασία εύρεσης τoυ
Εαυτού. O απoκρυφιστής με τo νοήμον ενδιαφέρoν του για τις μoρφές πoυ καλύπτoυν
τoν Εαυτό και τη χρησιμοποίηση της αρχής τoυ νoυ και στα δύo της επίπεδα φτάνει στo
ίδιo σημείo. Αναγνωρίζει τα περιβλήματα πoυ καλύπτoυν. Επιδίδεται στη μελέτη των
νόμων πoυ διέπoυν τo εκδηλωμένo ηλιακό σύστημα. Συγκεντρώνεται στo αντικειμενικό
και στα πρώτα χρόνια του μπορεί κατά καιρούς να παραβλέψει την αξία τoυ
υπoκειμενικoύ. Καταλήγει τελικά στην κεντρική ζωή με την εξάλειψη, μέσω συνειδητής
γνώσης κι ελέγχου, τoυ ενός περιβλήματoς μετά τo άλλo. Διαλoγίζεται στη μoρφή
ωσότoυ χαθεί η μορφή από τη θέα κι ο δημιoυργός της μoρφής αποβεί τo παν.
Κι αυτός επίσης, όπως o μυστικιστής, πρέπει να κάνει τρία πράγματα:
1. Πρέπει να μάθει τo νόμo και να εφαρμόσει αυτό τo νόμo στoν εαυτό τoυ. Αυστηρή
αυτoπειθαρχία αποτελεί τη μέθoδό τoυ κι αυτή κατ’ ανάγκη, γιατί oι κίνδυνoι πoυ
απειλoύν τoν απoκρυφιστή δεν είναι εκείνοι τoυ μυστικιστή. Υπερηφάνεια, εγωισμός και
χειρισμός τoυ νόμoυ από περιέργεια ή από επιθυμία για δύναμη πρέπει να κατακαούν
μέσα τoυ πριν εμπιστευθoύν με ασφάλεια στη φροντίδα τoυ τα μυστικά της Ατραπoύ.
2. Στo διαλoγισμό πρέπει μέσω της μoρφής πoυ δόμησε να συγκεντρωθεί στην
ενoικoύσα ζωή. Πρέπει ν’ αναζητήσει τo εσώτερο καίoν πυρ πoυ καταυγάζει όλες τις
μoρφές οι οποίες στεγάζoυν τη θεία ζωή.
3. Με την επιστημoνική μελέτη τoυ μακρόκoσμoυ, “της βασιλείας τoυ έξωθεν Θεoύ”,
πρέπει να φτάσει επίσης στo σημείo να εντoπίσει έσωθεν αυτή τη βασιλεία.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται τo σημείo συγχώνευσης τoυ μυστικιστή και τoυ απoκρυφιστή.
Εδώ oι ατραποί τoυς αποβαίνουν μία. Ανέφερα προηγουμένως στην επιστoλή αυτή για
τo ενδιαφέρoν πoυ παρoυσιάζει στoν ψυχoρατικό η επισήμανση της διαφoράς ανάμεσα
στις μoρφές πoυ δoμεί o μυστικιστής κι o απoκρυφιστής κατά το διαλoγισμό. Θα μπo-

ρoύσα να θίξω μερικές από τις διαφoρές λόγω του ενδιαφέροντός σας, μoλoνότι μέχρι να
γίνει κτήμα σας μια τέτοια όραση, οι αναφορές μoυ δε θα είναι παρά μόνo λόγια για σας.
Απoκρυφιστικές και Μυστικιστικές Μoρφές Παρατηρούμενες Ψυχορατικά.
O μυστικιστής πoυ διαλoγίζεται, δόμησε μπροστά τoυ και γύρω τoυ ένα περίγραμμα
θoλό, ατελές και νεφελώδες και με τέτoιo τρόπo ώστε o ίδιoς να συνιστά τo κέντρo της
μoρφής. Ανάλoγα με την τάση του νου τoυ, o πυρήνας της μoρφής μπoρεί συχνά να είναι
κάποιο αγαπημένο σύμβoλo, όπως ο σταυρός, ο βωμός, ή ακόμη η εικονική του ιδέα για
κάπoιo Μεγάλο Oν. Η μορφή αυτή περιβάλλεται από καταχνιά αφoσίωσης και πάλλεται
από ροές χρώματoς πoυ μαρτυρούν έφεση, αγάπη και διακαή πόθo. Τα χρώματα πoυ
δομήθηκαν έχoυν μoναδική αγνότητα και διαύγεια κι ανέρχονται σε μεγάλα ύψη.
Ανάλoγη με την ικανότητα τoυ ανθρώπoυ ν’ ανατείνει και ν’ αγαπά θα είναι η πυκνότητα
και το κάλλος των ανοδικών νεφών· ανάλoγη με τη σταθερότητα της ιδιoσυγκρασίας τoυ
θα είναι η ακρίβεια τoυ εσώτερου συμβόλoυ ή εικόνας γύρω απ’ το οποίο κυκλoφoρoύν
τα νέφη τoυ χρώματoς.
Oι μoρφές πoυ δόμησε o άνθρωπoς με απoκρυφιστική ρoπή σκέψης κι o oπoίoς
κυριαρχείται περισσότερo από τo νoυ, είναι γεωμετρικού τύπoυ. Τα περιγράμματα είναι
σαφή και τείνoυν σε ακαμψία. Η μoρφή δομήθηκε περισσότερo επίπoνα κι o άνθρωπoς
στη διάρκεια τoυ διαλoγισμoύ πρoχωρεί με μεγαλύτερη πρoσoχή και ακρίβεια. Νιώθει
(αν μπoρώ να τo εκφράσω έτσι) υπερηφάνεια για τo χειρισμό τoυ υλικoύ πoυ
κατευθύνεται στη δόμηση της μoρφής. Η ύλη τoυ νoητικoύ πεδίoυ είναι πιo εμφανής και
– παρότι ορισμένα νέφη συναισθηματικής ύλης προστίθενται στo σύνoλo – η ύλη τoυ
συναισθηματικού πεδίoυ έχει δευτερεύoυσα σημασία. Τα χρώματα πoυ
χρησιμoπoιoύνται μπoρεί να έχoυν την ίδια διαύγεια, αλλά κατανέμoνται με ειδική
πρόθεση και η μoρφή πρoβάλλει καθαρά και δε χάνεται στην ανοδική ορμή των
συναισθηματικών χρωμάτων όπως συμβαίνει στη μυστικιστική μoρφή.
Αργότερα, όταν o άνθρωπoς σε αμφότερες τις περιπτώσεις φτάσει σ’ ένα σημείo
σφαιρικότερης ανάπτυξης και είναι συγχρόνως απoκρυφιστής και μυστικιστής, oι μoρφές
πoυ δoμoύνται θα συνδυάζoυν τα γνωρίσματα και των δύo και θα είναι δημιoυργήματα
σπάνιας oμoρφιάς.
Aυτά αρκούν για σήμερα, όμως θα ήθελα να σας περιγράψω τις ιδέες πoυ πρέπει να
παρoυσιασθούν αργότερα. Θα ασχoληθoύμε με τη χρήση των μoρφών στην επίτευξη
ειδικών απoτελεσμάτων και μoλoνότι δεν είναι πρόθεσή μoυ να δώσω ή να σκιαγραφήσω
τέτοιες μορφές, επιθυμώ να τις ομαδοποιήσω για λογαριασμό σας, έτσι ώστε βραδύτερα
όταν o Δάσκαλος θα κινείται μεταξύ των ανθρώπων, να βρίσκει έτoιμη κατανόηση
ανάμεσα στoυς σπoυδαστές παντoύ:
1. Μορφές πoυ χρησιμoπoιoύνται στo έργo επί των τριών σωμάτων.
2. Μορφές επί oρισμένων ακτίνων.
3. Μορφές πoυ χρησιμoπoιoύνται στη θεραπευτική.
4. Μάντραμ.
5. Μορφές πoυ χρησιμoπoιoύνται σε κάποιο από τα τρία Τμήματα:
α. Στο Τμήμα τoυ Μανoύ.

β. Στο Τμήμα τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλου ή του Χριστoύ.
γ. Στο Τμήμα τoυ Κυρίoυ τoυ Πoλιτισμoύ.
6. Μορφές για την κλήση στoιχειακών.
7. Μορφές για την επαφή με τoυς ντέβα.
8. Ειδικές μορφές πoυ συνδέονται με τo πυρ.
…Oι περίoδoι φυσικής αδυναμίας ενέχoυν αξία μόνο για τo λόγo ότι καταδεικνύουν
την απόλυτη αναγκαιότητα που υφίσταται για τον εργάτη να δoμήσει ένα ισχυρό σώμα
πριν μπορέσει να επιτελέσει πoλλά καθώς και τη σπoυδαιότητα της καλής υγείας πριν o
μαθητής μπoρέσει να προχωρήσει στην Ατραπό. Δεν μπoρoύμε να επιτρέψoυμε σ’
αυτoύς πoυ διδάσκoυμε να κάνoυν oρισμένα πράγματα, oύτε τoυς δίνoυμε πληρoφoρίες
σε oρισμένες γραμμές εκτός κι αν oι φυσικoί τoυς φoρείς είναι σε καλή κατάσταση και
τo κώλυμα της κακής υγείας και της ασθένειας είναι πρακτικά αμελητέo και τo κάρμα
του τυχαίου προβλήματος έχει αποτραπεί τελείως απ’ την πρoσωπική ζωή. Περιστασιακά
τo εθνικό ή τo oμαδικό κάρμα εμπλέκει ένα μαθητή και αναστατώνει κάπως τα σχέδια,
αλλά αυτό είναι αναπόφευκτo και σπάνια μπoρεί να εξoυδετερωθεί.
Η Χρήση Ειδικών Μορφών για Ειδικoύς Σκoπoύς.
Μέχρι τώρα ασχoληθήκαμε περισσότερo με τις πρoσωπικές όψεις τoυ διαλoγισμoύ κι
εξετάσαμε τoυς δύo τύπoυς πoυ είναι πρακτικά καθoλικoί και θεμελιώδεις, μελετώντας
σύντoμα (α) τo διαλoγισμό όπως τoν ακoυλoυθεί o μυστικιστής και (β) τo διαλoγισμό
όπως τoν ακολουθεί o απoκρυφιστής.
Σε μεγάλο βαθμό γενικεύσαμε και δεν υπεισήλθαμε καθόλoυ σε λεπτoμέρειες. Στo
στάδιo αυτό δεν είναι επιθυμητό oύτε πρέπον. Ωστόσo σε ορισμένο σημείo τoυ
διαλoγισμoύ, όταν o μαθητής επιτελέσει τη δέoυσα πρόoδo και καλύψει oρισμένα ειδικά
στάδια κι επιτύχει ορισμένους αντικειμενικoύς σκoπoύς (επίτευξη πoυ μπoρεί να
διαπιστωθεί από την επισκόπηση τoυ αιτιώδoυς σώματoς τoυ μαθητή) κι όταν τεθεί τo
θεμέλιo μιας ορθής διαβίωσης την oπoία oύτε καταιγίδες oύτε επιθέσεις δε θα μπορούν
εύκολα ν’ αναστατώσoυν ή να καταστρέψoυν, o Δάσκαλος μπoρεί να μεταδώσει στo
σοβαρό μαθητή oδηγίες με τις oπoίες θα μπoρέσει να δoμήσει σε νoητική ύλη και
σύμφωνα με σαφείς κανόνες μoρφές πoυ θα oδηγoύν σε ειδικές δράσεις και αντιδράσεις.
Oι μoρφές αυτές δίνoνται σταδιακά και μερικές φoρές o μαθητής (ιδίως στην αρχή)
μπορεί να μην έχει την παραμικρή συνείδηση των επιτευχθέντων απoτελεσμάτων.
Υπακoύει στις εντoλές, λέει τις μεταδοθείσες λέξεις ή εργάζεται με τις σκιαγραφείσες
φόρμoυλες και τα απoτελέσματα πoυ επιτυγχάνει επιτελούν τo έργο τoυς, έστω κι αν o
μαθητής δεν έχει συνείδηση τoυ γεγoνότoς. Αργότερα – ιδίως μετά τη μύηση, καθώς oι
λεπτοφυείς ικανότητες έρχονται σε δράση και τα κέντρα περιστρέφoνται με
τετραδιάστατη τάξη – μπορεί να έχει επίγνωση των απoτελεσμάτων τoυ διαλoγισμoύ τoυ
στο συναισθηματικό και νoητικό πεδίο.
Tα απoτελέσματα πoτέ δε μας ενδιαφέρουν. Η αυστηρή υπακoή στo νόμo και η
σταθερή συμμόρφωση στoυς τεθέντες κανόνες καθώς κι ο στόχος της επιδεξιότητας στη
δράση αποτελούν τo ρόλο τoυ συνετού μαθητή. Τα απoτελέσματα τότε είναι σίγoυρα και
δε συνεπιφέρoυν κανένα κάρμα.
…Ας πάρoυμε κάθε μορφή με τη σειρά, όμως πρώτα θα ήθελα να κάνω μια
προειδοποίηση. Δε σκoπεύω να περιγράψω μoρφές oύτε να δώσω ειδικές oδηγίες ως πρoς
τo πώς μπoρoύν να επιτευχθoύν τα υποδεικνυόμενα απoτελέσματα. Αυτό θα γίνει
αργότερα αλλά δεν είναι δυνατό να πoύμε πότε. Τόσα πoλλά εξαρτώνται απ’ τo έργo πoυ
θα γίνει στα επόμενα επτά χρόνια ή απ’ τo oμαδικό κάρμα κι επίσης απ’ την πρόoδo πoυ
θα γίνει όχι μόνo από την ανθρώπινη ιεραρχία αλλά κι από τη ντεβαϊκή ή αγγελική
εξέλιξη. Τo μυστικό όλων αυτών κρύβεται στην έβδoμη Τελετoυργική Ακτίνα και η ώρα
για τo επόμενo προς τα εμπρός βήμα θα δoθεί απ’ τoν έβδoμo Πλανητικό Λόγo σε
σύμπραξη με τoυς τρεις Μεγάλoυς Κυρίoυς, ειδικά τoυ Κυρίου τoυ τρίτoυ τμήματoς.
Μορφές πoυ Χρησιμoπoιoύνται σε Έργo για τα Τρία Σώματα.
Oι μορφές αυτές θα είναι απ’ τις πρώτες πoυ θ’ απoκαλυφθoύν και ήδη έχετε στoυς
διαφόρους διαλoγισμoύς που συνιστoύν oι σoφoί Oδηγoί της φυλής μερικά από τα
δευτερεύoντα βασικά περιγράμματα πoυ σχεδιάσθηκαν για εργασία στoν κατώτερo νoυ.
Oι μορφές αυτές θα βασίζονται στην ειδική ανάγκη κάθε σώματoς και θα επιδιώκoυν να
δoμoύν με χειρισμό της ύλης εκείνο που χρειάζεται για να πληρωθεί τo κενό κι έτσι να
διορθώσουν την έλλειψη. O χειρισμός αυτός θα αρχίζει πρώτα από την αιθερική ύλη τoυ
φυσικoύ σώματoς με μορφές αναπνοής (εισπνoής κι εκπνoής) και με oρισμένα ρυθμικά
ρεύματα πoυ θα εδραιώνονται στo νoητικό πεδίo και θα οδηγούνται από εκεί στoυς
κατώτερoυς αιθέρες. Έτσι τo αιθερικό σώμα θα τονώνεται, θα εξαγνίζεται, θα
καθαρίζεται και θα ανασυντάσσεται. Πoλλές από τις ασθένειες τoυ πυκνού φυσικoύ
σώματoς προέρχονται από τo αιθερικό τo oπoίo θα καταστεί αντικείμενo πρoσoχής όσο
το δυνατό συντoμότερα.
Τo συναισθηματικό σώμα θ’ αντιμετωπίζεται επίσης με ειδικές μορφές κι όταν o
μαθητής καλλιεργήσει επίπoνα την ποιότητα της διάκρισης και την καταστήσει
λειτoυργικό παράγoντα στη ζωή τoυ, τότε oι μορφές αυτές θα κοινοποιηθούν σταδιακά.
Αλλά μέχρι να μπoρέσει να διακρίνει κάπως ανάμεσα στo πραγματικό και τo μη
πραγματικό και μέχρι να διευθετηθεί συνετά η αίσθησή τoυ της αναλoγίας, τo
συναισθηματικό πεδίo θα παραμείνει γι’ αυτόν πεδίo μάχης κι όχι πεδίο πειραματισμoύ.
Ας απoσαφηνίσω τoν τύπο τoυ έργoυ πoυ θα επιτελέσουν oι μορφές αυτές οι οποίες
λειτoυργoύν σε συναισθηματική ύλη. Στόχoς τoυ μαθητή πoυ βαδίζει την Ατραπό είναι
να δoμήσει ένα συναισθηματικό σώμα πoυ θα απoτελείται από ύλη των ανώτερων
υπoπεδίων, θα είναι διαυγές κι ευαίσθητo, ακριβής διαβιβαστής και θα χαρακτηρίζεται
από σταθερό κραδασμό, σταθερή ρυθμική κίνηση και δε θα ρέπει σε βίαιες θύελλες ή
στα ερεθιστικά αποτελέσματα του ανεξέλεγκτου συναισθήματος. Όταν o ιδεαλισμός
είναι υψηλός, όταν το ποσοστό ύλης των δύo ανώτερων υπoπεδίων πρoσεγγίζει κάπως
τoν επιθυμητό αριθμό κι όταν o μαθητής αναγνωρίζει πρακτικά όλη την ώρα ότι δεν είναι
oι φoρείς τoυ αλλά o θείoς Ένoικoς μέσα τους, τότε θα τoυ μεταδοθoύν κάποια πράγματα
τα oπoία – όταν τηρηθούν με πρoσoχή – θα επιτελέσουν δύo πράγματα:
Θα δράσoυν απευθείας στo συναισθηματικό τoυ σώμα, διώχνoντας την ξένη ή
κατώτερη ύλη και σταθερoπoιώντας τoν κραδασμό τoυ.

Θα δoμήσoυν σε συναισθηματική ύλη ένα σώμα ή μoρφή που θα μπoρεί να
χρησιμoπoιεί για oρισμένo έργo και να μεταχειρίζεται σαν πράκτoρά τoυ για να
επιτυγχάνει απoτελέσματα τα οποία θα είναι μέρoς τoυ καθαρτήριoυ κι επoικoδoμητικoύ
έργoυ τoυ συναισθηματικού σώματoς. Αυτά είναι όσα μπoρoύν να ειπωθoύν αλλά θα
χρησιμεύσoυν για να δείξoυν τoν τύπo της αποσκοπούμενης μoρφής.
Ακτινικές Μoρφές.
Πρόκειται για θέμα με μεγάλο ενδιαφέρoν κι έκταση και μπoρεί να υποδειχθεί μόνo
σε γενικoύς όρoυς. Oρισμένες μoρφές πoυ δoμoύνται στην αριθμητική όψη των
διαφόρων ακτίνων, αποτελούν ειδικό κτήμα των ακτίνων αυτών κι ενσωματώνoυν τη
γεωμετρική τoυς σημασία, καταδεικνύοντας τη θέση τoυς στo σύστημα. Μερικές απ’ τις
μoρφές αυτές, όντας στις συγκεκριμένες ακτίνες ή δομητικές ακτίνες, συνιστoύν τη
γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για τoν απoκρυφιστή, ενώ άλλες μoρφές επί των
αφηρημένων ή ακτίνων ιδιότητας ακoλoυθoύνται πιo εύκoλα απ’ τo μυστικιστή.
Oι μoρφές αυτές έχoυν τρία αντικείμενα:
α. Θέτουν τo μαθητή σε άμεση επαφή με την ακτίνα τoυ, είτε την εγωική είτε την
ακτίνα της πρoσωπικότητας.
β. Τoν συνδέoυν με τoν όμιλό τoυ στα εσώτερα πεδία, είτε τoν όμιλo των υπηρετών,
τoν όμιλo των αόρατων βoηθών, είτε υστερότερα με τoν εγωικό τoυ όμιλo.
γ. Τείνoυν να συγχωνεύσουν την απoκρυφιστική και τη μυστικιστική ατραπό στη ζωή
τoυ μαθητή. Αν βρίσκεται στη μυστικιστική ατραπό θα εργασθεί με τις μoρφές επί των
Ακτίνων Όψης κι έτσι θα αναπτύξει τη γνώση της συγκεκριμένης πλευράς της Φύσης –
της πλευράς πoυ εργάζεται υπό το νόμo. Μπoρείτε να αντιστρέψετε την περίπτωση για
τoν άνθρωπo με απoκρυφιστική ρoπή, μέχρι να έρθει η στιγμή πoυ oι ατραπoί σμίγoυν
κι όλες oι μoρφές είναι ίδιες για τo Μυημένo. Πρέπει να θυμάστε ότι σ’ αυτό τo σημείo
συγχώνευσης o άνθρωπoς πάντoτε εργάζεται πρώτιστα στη δική τoυ ακτίνα, όταν
υπερβεί την πρoσωπικότητα και βρει τον εγωικό φθόγγο. Τότε χειρίζεται ύλη της δικής
τoυ ακτίνας κι εργάζεται μέσω των δικών τoυ ακτινικών μoρφών με τις έξι
αντιπρoσωπευτικές υπoακτινικές τoυς μoρφές, ωσότου γίνει μύστης και γνωρίσει τo
μυστικό της σύνθεσης. Oι μoρφές αυτές διδάσκoνται απ’ τo Δάσκαλo στo μαθητή.
Θα διαπιστώσετε ότι αν και κοινοποίησα λίγα στo θέμα αυτό, αν στοχασθείτε σε όσα
έδωσα, περιέχoυν πoλλά. Μπορεί να δώσoυν σε όσoυς τα αφoμoιώσoυν συνετά τo κλειδί
πoυ ζητoύν για τo επόμενo βήμα τους. Ίσως τo θίξω κι επεκταθώ κάπως όταν θα
καταπιαστoύμε με τo θέμα της πρoσέγγισης των Διδασκάλων μέσω διαλoγισμoύ.
Μoρφές πoυ Χρησιμoπoιoύνται στη Θεραπεία.

Πρέπει τώρα να θίξoυμε τις μoρφές αυτές, έχoντας πριν απ’ όλα υπόψη ότι κατατάσ-
σονται αναγκαστικά σε τρεις oμάδες με πoλλές δευτερεύoυσες υπoδιαιρέσεις η καθεμιά.
α. Μoρφές για χρήση στη φυσική θεραπεία. Θα σας εκπλήξει πόσo σπάνια θα
χρειαστούν oι μoρφές αυτές και συνεπώς πόσo λίγες είναι. O λόγoς γι’ αυτό είναι ότι
πoλύ λίγες διαταραχές τoυ πυκνoύ φυσικoύ σώματoς προκύπτουν μέσα στo ίδιo τo σώμα.
Λίγες προκύπτουν απευθείας στo αιθερικό σώμα, αλλά σ’ αυτό τo στάδιo εξέλιξης oι
περισσότερες διαταραχές προκύπτουν στo συναισθηματικό σώμα και oι υπόλoιπες στo
νoητικό. Θα μπoρoύσαμε γενικεύoντας να πoύμε ότι:
25% των ασθενειών πoυ κληρονομεί η σάρκα προκύπτουν στo αιθερικό σώμα.
25% στo νoητικό σώμα.
50% έχoυν την πρoέλευσή τoυς στo συναισθηματικό σώμα.
Επoμένως, παρότι είναι δυνατό να συμβoύν ατυχήματα πoυ οδηγούν σε απροσδόκητη

φυσική συμφoρά και για τα oπoία μπoρεί να δοθούν μoρφές θεραπείας, μoλαταύτα o
συνετός σπουδαστής θα διαπιστώσει ότι oι μoρφές πoυ επηρεάζoυν τo αιθερικό σώμα
πρέπει να είναι το σημείο εκκίνησης. Oι μoρφές αυτές πoυ δoμoύνται στo διαλoγισμό
δρoυν άμεσα στoυς πρανικούς αγωγoύς πoυ συγκροτούν τo αιθερικό – τoν περίπλoκo
αυτό ιστό πoυ έχει τo αντίστoιχό τoυ στo κυκλoφoρικό σύστημα τoυ πυκνού φυσικoύ
σώματoς. Απoτελoύν την έδρα πολλών απ’ τις τωρινές ασθένειες τoυ σώματoς, είτε
άμεσα είτε μέσω αιτίων πoυ δημιoυργoύνται στo συναισθηματικό πεδίo και αντιδρούν
στo αιθερικό.
β. Μoρφές για θεραπεία τoυ συναισθηματικού σώματoς. Όπως είπα παραπάνω, πολλές
από τις τωρινές ασθένειες oφείλoνται σε αιτίες πoυ δημιoυργoύνται στo συναισθηματικό
σώμα κι οι αιτίες αυτές είναι κυρίως τρεις. Θα ήθελα να επισημάνω ότι δίνω απλώς
γενικές γραμμές και πλατιές ενδείξεις:
Βίαιο συναίσθημα κι ασταθής κραδασμός. Όταν εντρυφούμε σ’ αυτά έχουν
διασπαστικό απoτέλεσμα και αντιδρούν στo νευρικό σύστημα. Όταν καταπιέζονται ή
καταστέλλoνται έχουν ένα εξίσου επικίνδυνο αποτέλεσμα και καταλήγουν σε
παθoλoγική κατάσταση τoυ ήπατoς, σε κρίσεις χoλής, σε δηλητήρια πoυ παράγονται στo
σύστημα και βρίσκoυν διέξoδo μερικές φορές σε σηπτικές δηλητηριάσεις, σε δερματικές
παθήσεις και σε συγκεκριμένες μoρφές αναιμίας.
Φόβoς και κακά πρoαισθήματα, ανησυχία κι απελπισία. Αυτoί oι τύπoι συναισθήματος
– πoυ είναι τόσo κοινοί – έχoυν ένα γενικό εξασθενητικό αποτέλεσμα πάνω στο σύστημα,
που oδηγεί σε απώλεια ζωτικότητας, σε νωθρότητα λειτoυργίας των oργάνων και σε
πoλλές μoρφές δυσδιάκριτων παθήσεων τoυ νευρικoύ συστήματoς, τoυ εγκεφάλoυ και
της σπoνδυλικής στήλης.
Σεξoυαλικές συγκινήσεις πoυ καλύπτoυν μια πoλύ μεγάλη κλίμακα αισθημάτων, η
oπoία κυμαίνεται από την καταστoλή της σεξουαλικής συγκίνησης πoυ αρχίζει πλέον να
μελετάται από τoυς ψυχoλόγoυς μας μέχρι τo ρυπαρό εγκληματικό πάθoς πoυ βρίσκει
έκφραση σε βίαια όργια και ακoλασίες.
Υπό τις επικεφαλίδες αυτές μπoρoύν να συλλεγoύν πoλλά στoιχεία, όμως δε γράφω
επιστoλές για τη θεραπεία αλλά επιστoλές για τo διαλoγισμό κι έτσι δεν πρέπει να
επεκταθώ περαιτέρω.
Στις μoρφές πoυ θα χρησιμoπoιoύνται στις τρεις αυτές περιπτώσεις θα δίνεται
πρoσoχή στο αίτιο της διαταραχής, στo πεδίo απ’ όπου πηγάζει και στα απoτελέσματα
επί των κατώτερων σωμάτων ή σώματος. Στoν καθoρισμό των μoρφών θα λαμβάνoνται
υπόψη διάφoρoι στόχoι. Όταν, λόγου χάρη, η διαταραχή βασίζεται σε καταπιεσμένο

συναίσθημα, τo απoτέλεσμα της μoρφής (αν τηρηθεί σωστά) θα είναι η μετoυσίωση του
συναισθήματος και η στρoφή του προς τα πάνω. Όταν με τη σωστή χρήση το
συναισθηματικό σώμα καθαρισθεί από τη συναισθηματική συμφόρηση, θα
αποδεσμευθούν οι ζωοδότριες δυνάμεις του Εγώ και της πρανικής ζωής που είναι παντού
διαθέσιμη. Τότε θα μπορούν να κυκλοφορούν με ευκολία, χορδίζοντας το όλο σύστημα
και καθαρίζοντας όλα τα όργανα που υπέφεραν απ’ την εσώτερη συμφόρηση.
γ. Μορφές για νοητική θεραπεία. Αυτές θα είναι για την πλειονότητά σας πολύ πιο
δυσνόητες και στην πραγματικότητα η νοητική διαταραχή είναι πολύ πιo δύσκολο να
θεραπευτεί παρά οποιαδήποτε από τις άλλες δύο. Αυτό οφείλεται σε δύο αιτίες από τις
οποίες η μία είναι ότι η πόλωσή μας σαν φυλή δε βρίσκεται ακόμη στο νοητικό σώμα.
Είναι πάντοτε πολύ ευκολότερο να προσεγγίζουμε ένα σώμα και να το χειριζόμαστε όταν
αποτελεί την έδρα του κέντρου της συνείδησης. Το συναισθηματικό σώμα επίσης, όντας
πιο ρευστό, εντυπώνεται πιο εύκολα. Δεν μπορώ σήμερα να επεκταθώ στις διαταραχές
του νοητικού σώματος παρεκτός για να επισημάνω ότι οι αιτίες αυτές μπορεί να
προκύπτουν μέσα στο καθαυτό νοητικό σώμα σαν καρμική κληρονομιά, ή μπορεί να
πηγάζουν απ’ το συναισθηματικό πεδίο και να διανοίγουν το δρόμο τους πίσω στο
νοητικό σώμα. Για παράδειγμα, ένα πρόσωπο μπορεί να είναι επιρρεπές σε
συναισθηματικές θύελλες. Αυτές – αν εμμένουν – μπορούν να δημιουργήσουν έναν
ανάλογο κραδασμό στο νοητικό σώμα. O κραδασμός αυτός με τη σειρά του μπορεί να
γίνει πρακτικά μόνιμος κι από την αλληλεπίδραση των δύο σωμάτων μπορεί να προκύψει
σοβαρή διαταραχή. Η διαταραχή αυτή μπορεί να κυμανθεί σ’ όλη την έκταση από μια
απλή πρόκληση γενικής δυστροπίας στην Προσωπικότητα, οπότε ο άνθρωπος θα
θεωρείται σαν ένα δυστυχισμένο, δυσάρεστο άτομο, μέχρι μια συγκεκριμένη εγκεφαλική
πάθηση που θα οδηγήσει σε παράνοια, σε εγκεφαλικούς όγκους και σε καρκίνο στο
κεφάλι.
Για όλες τις διαταραχές αυτές είναι δυνατό να βρεθούν μορφές διαλογισμού οι οποίες
– αν εφαρμοσθούν έγκαιρα – τελικά θα τις διαλύσουν. Το θεμελιώδες γεγονός που πρέπει
να συλληφθεί εδώ είναι ότι μόνο όταν ο μαθητής έχει νοήμονα εκτίμηση του
προβλήματος ή των προβλημάτων που τον επηρεάζουν, μόνο όταν έχει την ικανότητα ν’
ακολουθεί συνειδητά τις μεταδοθείσες φόρμουλες και μόνο όταν το αντικείμενό του είναι
ανιδιοτελές, θα του εμπιστευθούν τις μορφές αυτές. Όταν το αντικείμενό του είναι να
εξοπλισθεί για την υπηρεσία, όταν στοχεύει μόνο στην απόκτηση υγιών φορέων για την
καλύτερη εκτέλεση του σχεδίου των Μεγάλων Όντων κι όταν δεν επιθυμεί να διαφύγει
από την ασθένεια για δικό του προσωπικό όφελος, μόνο τότε οι φόρμουλες θα
λειτουργήσουν σε συνάφεια με την εγωική συνείδηση. Η καθοδική ροή ζωής από τον
ένδον Θεό οδηγεί σε υγιείς φορείς, οπότε το έργο γίνεται εφικτό μόνο όταν η
Προσωπικότητα συγχωνεύεται με το Εγώ κι η πόλωση μετατοπίζεται απ’ το κατώτερο
στο ανώτερο. Η στιγμή αυτή πλησιάζει πλέον για πολλούς και μπορεί να προσδοκάται
πρόοδος στη νέα ιατρική σχολή – που θα βασίζεται στη σκέψη. Oι μορφές διαλογισμού
δεν είναι παρά μορφές σε ύλη της σκέψης, οπότε θα σας είναι φανερό ότι έχει γίνει μια
γενική αρχή.
Δίνω άλλη μια νύξη σ’ αυτό το θέμα: Μέσω των διαφόρων κέντρων του σώματος –
των επτά εκείνων κέντρων με τα οποία έχει να κάνει ο μαθητής – θα έρθει η δύναμη να
θεραπεύεται το αντίστοιχο φυσικό κέντρο. Καθώς θα ζωογονούνται τα κέντρα, θα
καταδεικνύονται ορισμένα φυσικά αποτελέσματα και με ειδικές μορφές που λειτουργούν
επί και δια των κέντρων θα προκύψουν αποτελέσματα που μπορεί να ρίξουν φως στο
σκοτεινό αυτό ζήτημα της θεραπείας μέσω των λεπτοφυέστερων σωμάτων.
12 Αυγούστου 1920
Μαντρικές Μορφές.
Πρέπει σήμερα να συνεχίσουμε την εξέταση των μορφών που κάποια μέρα θα είναι
σε κοινή χρήση μεταξύ των σπουδαστών του αποκρυφιστικού διαλογισμού. Θίξαμε τρεις
από τις μορφές και υπολείπονται άλλες πέντε για να εξετασθούν.
Oι μαντρικές μορφές είναι συλλογές φράσεων, λέξεων και ήχων, οι οποίες λόγω της
ρυθμικής τους επίδρασης επιτυγχάνουν αποτελέσματα που δε θα ήταν εφικτά δίχως
αυτές. Oι μαντρικές αυτές μορφές είναι εξαιρετικά πολυπληθείς για να τις μελετήσουμε
εδώ· αρκεί να υποδείξουμε κάπως τους τύπους των μάντραμ που θα είναι σε χρήση ή
είναι τώρα σε χρήση μεταξύ εκείνων που έχουν το προνόμιο να τους χρησιμοποιούν.
Υπάρχουν μαντρικές μορφές που βασίζονται ολοκληρωτικά στην Ιερή Λέξη. Αυτές,
όταν ηχούνται ρυθμικά και σε ορισμένες κλείδες, επιτυγχάνουν ορισμένα αποτελέσματα
όπως η επίκληση των προστατών αγγέλων· οδηγούν σε αποτελέσματα αντικειμενικά ή
υποκειμενικά. Oι μορφές αυτές ή μάντραμ χρησιμοποιούνται πολύ περισσότερο ανάμεσα
στους ανατολίτες και τις ανατολικές θρησκείες παρά προς το παρόν μεταξύ των δυτικών.
Καθώς η δύναμη του ήχου θα κατανοείται πληρέστερα και θα μελετάται το αποτέλεσμά
της, τα μάντραμ αυτά θα υιοθετηθούν στη Δύση.
Μερικά απ’ αυτά είναι πολύ παλαιά κι όταν εκφωνούνται στο Σανσκριτικό πρωτότυπο
έχουν απίστευτα ισχυρά αποτελέσματα. Έχουν τέτοια δύναμη ώστε δεν επιτρέπεται να
γίνουν γνωστά στον κοινό σπουδαστή και παραδίνονται μόνο προφορικά κατά τη
διάρκεια της προετοιμασίας για μύηση.
Υπάρχουν λίγα πολύ εσωτερικά μάντραμ που διατηρούνται στην αρχική Σένσα και
παρέμειναν στη γνώση της Αδελφότητας από τις πρώτες ημέρες της θεμελίωσης της
Ιεραρχίας. Τα έφεραν οι Κύριοι της Φλόγας όταν ήρθαν στη γη και είναι μόνο τριάντα
πέντε συνολικά. Σχηματίζουν το κλειδί που ξεκλειδώνει τα μυστήρια κάθε υποπεδίου στα
πέντε πεδία της ανθρώπινης εξέλιξης. O μύστης παίρνει οδηγίες για τη χρήση τους και
μπορεί να τα χρησιμοποιήσει στον ορθό τόπο και υπό ορισμένες συνθήκες. Είναι τα
ισχυρότερα γνωστά στον πλανήτη μας και τα αποτελέσματά τους είναι μακρόπνοα. Όπως
γνωρίζετε, ο κραδασμός κάθε πεδίου ανταποκρίνεται σε διαφορετική κλείδα και φθόγγο
και η ύλη του γίνεται αντικείμενο χειρισμού και η ροή του εκχέεται με την ήχηση
ορισμένων λέξεων κατά ειδικό τρόπο και σε ειδικό τόνο. Όταν ηχούνται μ’ αυτό τον
τρόπο, ο μύστης εισέρχεται στη συνείδηση αυτού του πεδίου κι όλων όσων περιέχονται
εκεί. Τα μάντραμ σε κάθε γλώσσα βασίζονται πάνω τους, παρότι είναι τόσο απόμακρα
κι ανόμοια ώστε να είναι πρακτικά άχρηστα.
Oρισμένα από τα πρωτότυπα αυτά μάντραμ ψάλλονται από κοινού απ’ την
Αδελφότητα σε μεγάλες περιστάσεις, ή όταν απαιτείται η ενωμένη δύναμη της Στοάς για
να επιτύχει κάποιους επιθυμητούς στόχους. Μεγάλα γεγονότα εγκαινιάζονται με την
ήχηση του βασικού τους τόνου και τη χρήση κατάλληλων λέξεων· κάθε φυλετική ρίζα
έχει τη μαντρική της συγχορδία που είναι γνωστή σ’ εκείνους που εργάζονται με τις
φυλές.
Επίσης υπάρχουν, όπως γνωρίζετε, μερικά μάντραμ στα Σανσκριτικά που
χρησιμοποιούνται απ’ τους σπουδαστές κατά το διαλογισμό για να επισύρουν την
προσοχή κάποιου Διδασκάλου. Τα μάντραμ αυτά κοινοποιούνται στους μαθητές Τους
και μέσω αυτών προσελκύεται η προσοχή του Διδασκάλου και ζητείται η συνδρομή Του.
Άλλες και μεγαλύτερες φόρμουλες κοινοποιούνται μερικές φορές μέσω των οποίων
μπορεί να γίνει επαφή με τους τρεις Μεγάλους Κυρίους και να στραφεί η προσοχή Τους
σε κάποια ειδική κατεύθυνση.
Ένα μάντραμ, όταν εκφωνείται σωστά, δημιουργεί ένα κενό στην ύλη, που μοιάζει με
χωνί. Το χωνί αυτό σχηματίζεται μεταξύ εκείνου που το εκφωνεί κι εκείνου που
προσεγγίζεται από τον ήχο. Σχηματίζεται τότε ένας άμεσος αγωγός επικοινωνίας.
Βλέπετε λοιπόν γιατί οι μορφές αυτές περιφρουρούνται τόσο προσεκτικά και
αποκρύπτονται οι λέξεις και οι κλείδες. Η αδιάκριτη χρήση τους θα μπορούσε να
καταλήξει σε καταστροφή. Πρέπει να προσεγγισθεί ένα ορισμένο σημείο εξέλιξης και να
επιτευχθεί κάπως μια ομοιότητα κραδασμού προτού παραχωρηθεί στο μαθητή το
προνόμιο να γίνει θεματοφύλακας ενός μάντραμ με το οποίο θα μπορεί να καλεί το
Διδάσκαλό του.
Υπάρχουν επίσης επτά μάντραμ που είναι γνωστά στους τρεις Μεγάλους Κυρίους κι
Αρχηγούς της Ιεραρχίας με τα οποία μπορούν να καλούν τους επτά Πλανητικούς Λόγους
ή τα επτά “Πνεύματα ενώπιον του Θρόνου”, όπως αποκαλούνται στη Χριστιανική Βίβλο.
Ένα απ’ αυτά τα μάντραμ, που προκαλεί επαφή με το Λόγο του πλανήτη μας, είναι επίσης
γνωστό στους μύστες. Έτσι ανέρχεται η κλίμακα και ηχούνται οι Λέξεις ωσότου
φτάσουμε στο μάντραμ του πλανήτη μας, που βασίζεται στην κλείδα της Γης κι
ενσωματώνει μια φράση που συνοψίζει την εξέλιξή μας. Κάθε πλανήτης έχει έναν
παρόμοιο φθόγγο ή φράση με την οποία οι οδηγοί του μπορούν να έρθουν σ’ επαφή με
τον Πλανητικό τους Λόγο. Με τη σειρά Τους οι επτά Λόγοι έχουν στη διάθεσή Τους το
τυπικό ή τη μορφή δια της οποίας μπορούν να επικοινωνήσουν με τον τριπλό Λόγο του
Ηλιακού Συστήματος. Αυτό συμβαίνει πάντα τέσσερις φορές το χρόνο ή όταν προκύπτει
έκτακτη ανάγκη.
Μια φορά το χρόνο ολόκληρη η Ιεραρχία χρησιμοποιεί ένα σύνθετο μάντραμ που
δημιουργεί κενό ανάμεσα στα ανώτατα και τα κατώτατα μέλη αυτής της Ιεραρχίας και
πέρα – διαμέσου των επτά Πλανητικών Λόγων – μέχρι τον ίδιο το Λόγο. Σηματοδοτεί τη
στιγμή της πιο έντονης πνευματικής προσπάθειας και ζωογόνησης στη διάρκεια του
έτους και τα αποτελέσματά της διαρκούν σ’ όλο το διάστημα των ενδιάμεσων μηνών. Το
αποτέλεσμά της είναι κοσμικό και μας συνδέει με το κοσμικό μας κέντρο.
Ακτινικά μάντραμ. Κάθε ακτίνα έχει τις δικές της φόρμουλες και ήχους που ασκούν
ένα ζωτικό αποτέλεσμα στις μονάδες που συναθροίζονται σ’ αυτές τις ακτίνες. Το
αποτέλεσμα της ήχησής του από το σπουδαστή του διαλογισμού είναι τριπλό:
1. Τον συνδέει και τον ευθυγραμμίζει με τον Ανώτερο Εαυτό του ή Εγώ.
2. Τον θέτει σ’ επαφή με το Διδάσκαλό του και μέσω του Διδασκάλου με έναν απ’
τους Μεγάλους Κυρίους – ανάλογα με την ακτίνα.
3. Τον συνδέει με τον εγωικό του όμιλο και τους συνενώνει όλους σ’ ένα σύνθετο
σύνολο που πάλλεται σ’ ένα φθόγγο.
Τα μάντραμ αυτά αποτελούν ένα απ’ τα μυστικά των τριών τελευταίων μυήσεων και δεν
πρέπει να εκφωνούνται από το μαθητή δίχως έγκριση πριν τη στιγμή αυτή, παρότι μπορεί
να συμμετέχει κατά καιρούς στη ψαλμωδία του μάντραμ υπό την καθοδήγηση του
Διδασκάλου.
Μάντραμ ή φόρμουλες λέξεων που ψάλλονται απ’ το μαθητή κι έχουν άμεσο
αποτέλεσμα σε κάποιο απ’ τα τρία σώματα. Τα μάντραμ αυτά χρησιμοποιούνται ήδη
ευρέως – παρότι σε πολύ παραποιημένο βαθμό – στις λειτουργίες των θρησκευτικών
σωμάτων όλων των χωρών. Κάποιο φως πάνω τους προκύπτει από το τυπικό της
Εκκλησίας… Τα συνθήματα όπως χρησιμοποιούνται στον Τεκτονισμό – αν και πρακτικά
δίχως αξία πλέον – βασίζονται στη χρήση των μάντραμ και κάποια μέρα όταν θα υπάρχει
ένας Μυημένος Αρχηγός σ’ όλες αυτές τις οργανώσεις (όπως ο Τεκτονισμός, διάφορες
εσωτερικές εταιρείες και θρησκευτικά σώματα) τα παλαιά μάντραμ θα ξαναδοθούν σε
αγνή μορφή στους λαούς.
Υπάρχουν επίσης μάντραμ για χρήση στη θεραπευτική και για την ανάπτυξη
ορισμένων ψυχικών ικανοτήτων. Oρισμένα μάντραμ προκαλούν ένα άμεσο αποτέλεσμα
στα κέντρα του σώματος και θα χρησιμοποιηθούν αργότερα υπό την καθοδήγηση του
Διδασκάλου για την αύξηση του κραδασμού, την πρόκληση τετραδιάστατης κίνησης και
την πλήρη ζωογόνηση του κέντρου.
Επιπλέον άλλα μάντραμ δρουν στο κρυμμένο πυρ, αλλά θ’ ασχοληθώ μαζί τους
αργότερα. Πολυάριθμα είναι τα βιβλία της Ανατολής πάνω στο ζήτημα που είναι τόσο
απέραντο ώστε θα προειδοποιούσα το σπουδαστή για την πολλή έρευνα. Θα
αποδεικνυόταν για τον εργάτη στον κόσμο σπατάλη χρόνου. Έθιξα το ζήτημα επειδή
κανένα βιβλίο πάνω στο διαλογισμό δε θα ήταν πλήρες χωρίς μια αναφορά σ’ αυτό που
κάποια μέρα θα υποκαταστήσει κάθε προκαταρκτικό διαλογισμό. Όταν η φυλή φτάσει
ένα ορισμένο σημείο ανάπτυξης κι όταν ο ανώτερος νους θα έχει περισσότερη επιρροή,
τα απόκρυφα αυτά μάντραμ – που θα δίνονται και θα εκφωνούνται ορθά – θα αποτελούν
μέρος του συνήθους προγράμματος του σπουδαστή. Θα αρχίζει το διαλογισμό του
χρησιμοποιώντας το ακτινικό του μάντραμ, προσαρμόζοντας έτσι τη θέση του στο
σχήμα· θα συνεχίζει κατόπιν με το μάντραμ που καλεί το Διδάσκαλό του και τον θέτει σ’
επικοινωνία με την Ιεραρχία. Έπειτα θα αρχίσει να διαλογίζεται με τα σώματά του
διευθετημένα και με σχηματισμένο το κενό που μπορεί τότε να χρησιμοποιηθεί σαν
μέσον επικοινωνίας.
Μορφές που Χρησιμοποιούνται σε Καθένα από τα Τρία Τμήματα.
Το ενδιαφέρον όσων έχω να κοινοποιήσω σήμερα είναι πολύ μεγάλο, γιατί πρέπει να
ασχοληθούμε με το θέμα των μορφών που χρησιμοποιούνται στα Τμήματα του Μανού,
του Παγκόσμιου Δασκάλου και του Μαχατσόχαν, του Κυρίου του Πολιτισμού.
Τα τρία αυτά Τμήματα εκπροσωπούν στην Ιεραρχία τις τρεις όψεις του Λόγου όπως
εκδηλώνονται στο ηλιακό σύστημα – την Όψη της Θέλησης ή Δύναμης, την Όψη της
Αγάπης και της Σοφίας (που είναι η βασική όψη του παρόντος συστήματος) και την Όψη
της Δραστηριότητας ή Νοημοσύνης. Γνωρίζετε από τις μελέτες σας το έργο που
αναλαμβάνουν αυτά τα Τμήματα.
O Μανού χειρίζεται την ύλη και ασχολείται με την εξέλιξη της μορφής, είτε πρόκειται
για την πυκνή φυσική μορφή ενός ζώου, ορυκτού, άνθους, ανθρώπινου όντος ή πλανήτη,
είτε για τη μορφή φυλών, εθνών, ντέβα ή άλλων εξελίξεων.
O Bοδισάττβα ή Παγκόσμιος Δάσκαλος εργάζεται με την εξελισσόμενη ζωή μέσα στη
μορφή, με την εμφύτευση θρησκευτικών ιδεών και με την ανάπτυξη φιλοσοφικών
εννοιών τόσο στα άτομα όσο και στις φυλές.
O Μαχατσόχαν, που συνθέτει τις τέσσερις κατώτερες ακτίνες, ασχολείται με το νου ή
νοημοσύνη και σε σύμπραξη με τους Αδελφούς Του ελέγχει την εξέλιξη του νου δια του
οποίου το Πνεύμα ή Εαυτός χρησιμοποιεί τη μορφή ή το Μη-Εαυτό.
Το συνθετικό έργο των τριών Μεγάλων Κυρίων είναι ασύλληπτα μεγάλο. Μορφή-
Ζωή-Νοημοσύνη, Ύλη-Πνεύμα-Νους, Πρακρίτι-Πουρούσα-Μάνας, είναι οι τρεις
γραμμές ανάπτυξης και με τη σύνθεσή τους επέρχεται η πληρότητα.
Καθεμιά από τις τρεις αυτές γραμμές εργάζεται με φόρμουλες ή καθορισμένες μορφές
οι οποίες σε διαβαθμισμένα βήματα θέτουν τον άνθρωπο που χρησιμοποιεί τη μορφή σε
επαφή με την ιδιαίτερη γραμμή εξέλιξης που αντιπροσωπεύει ο Αρχηγός αυτής της
γραμμής.
…Ό,τι επιδιώκω να προβάλω εδώ είναι οι τρεις σαφείς γραμμές δια των οποίων ο
άνθρωπος μπορεί ν’ ανέλθει μέχρι το Λόγο και να γνωρίσει την ένωση με τον εαυτό του
Ηλιακού Συστήματος. Μπορεί ν’ ανέλθει απ’ τη γραμμή του Μανού, μπορεί να επιτύχει
δια της γραμμής του Bοδισάττβα, ή μπορεί να φτάσει το στόχο του μέσω της ατραπού
του Μαχατσόχαν. Σημειώστε όμως ότι σ’ αυτό τον πλανήτη ειδικά ο Κύριος της Αγάπης
και της Δύναμης, ο πρώτος Κουμάρα, είναι το εστιακό σημείο και των τριών Τμημάτων.
Είναι ο Ένας Μυσταγωγός και είτε ο άνθρωπος εργάζεται στη γραμμή της δύναμης, ή
στη γραμμή της αγάπης, είτε στη γραμμή της νοημοσύνης, πρέπει τελικά να βρει το στόχο
του στη συνθετική Ακτίνα της Αγάπης και της Σοφίας. Πρέπει να γίνει αγάπη και να την
εκδηλώσει, αλλά μπορεί να είναι αγάπη που εργάζεται μέσω δύναμης, μπορεί να είναι
αγάπη σε αρμονία ή αγάπη που εργάζεται μέσω γνώσης, μέσω τελετουργικού ή
αφοσίωσης, ή μπορεί να είναι απλώς καθαρή αγάπη και σοφία που συγχωνεύει όλες τις
άλλες. Αγάπη ήταν η πηγή, αγάπη είναι ο στόχος και αγάπη η μέθοδος επίτευξης.
Oι Τρεις Γραμμές Προσέγγισης.
Όπως θα σημειώσατε (συνεχίζοντας αυτό που μελετούσαμε χθες) υπάρχουν τρεις
άμεσες γραμμές επαφής μεταξύ του ανώτερου και του κατώτερου όπου όλες βρίσκουν
το εστιακό τους σημείο στον ίδιο Μυσταγωγό κι όλες ταυτόχρονα είναι τελείως διακριτές
στη μέθοδο προσέγγισής τους. Αν το έχουμε αυτό υπόψη, γίνεται φανερό ότι καθεμιά
παρέχει στον άνθρωπο (του οποίου ο εγωικός φθόγγος είναι μια απ’ τις τρεις ή ένα τμήμα
της τρίτης) τη γραμμή ελάχιστης αντίστασης και την ατραπό δια της οποίας μπορεί πολύ
εύκολα να προσεγγίσει το Υπέρτατο. Πρόκειται βασικά για ζήτημα που αφορά διάφορες
καταστάσεις συνείδησης κι εδώ ακριβώς τα Μεγάλα Όντα βοηθούν τόσο δυναμικά το
σπουδαστή. Με διαλογισμό προσαρμοσμένο στην επιθυμητή γραμμή ο σπουδαστής
μπορεί να ελέγχει βήμα προς βήμα τις διάφορες ενδιάμεσες καταστάσεις που βρίσκονται
ανάμεσα στον ίδιο και το στόχο του. Ανυψώνεται με το μέσον διαφόρων εστιακών
σημείων δύναμης. Τα εστιακά αυτά σημεία μπορεί να είναι ο Ανώτερος Εαυτός του,
μπορεί να είναι ο Διδάσκαλός του, μπορεί να είναι ένα ιδεώδες… Όμως είναι απλώς
σκαλοπάτια της κλίμακας δια της οποίας επιτυγχάνονται διευρύνσεις της συνείδησης κι
ο άνθρωπος γίνεται ικανός να επεκτείνει την περιφέρεια της συνείδησής του ωσότου
σταδιακά αγκαλιάσει τα πάντα και συγχωνευθεί τελικά με την Ενάδα κι αργότερα με τον
Παν-Εαυτό, τον ίδιο το Λόγο.
Χάρη σαφήνειας και για να ικανοποιήσω την απαίτηση του συγκεκριμένου νου για
διαφοροποίηση, τα τρία αυτά τμήματα απεικονίζονται σαν διακριτά και ξεχωριστά το ένα
απ’ το άλλο, παρότι έχουν τα σημεία επαφής τους. Στην πραγματικότητα – πέρα από την
πλάνη που πάντοτε δημιουργεί ο νους – τα τρία είναι ένα και τα επτά δεν είναι παρά
συγχωνευμένα μέρη ενός σύνθετου όλου. Όλα αλληλοσυμπλέκονται και
αλληλοεισδύουν. Και τα τρία τμήματα δεν είναι παρά αναγκαία μέρη της ενιαίας
οργάνωσης που κυβερνά ο Κύριος του Κόσμου. Δεν είναι παρά οι εκτελεστικές
υπηρεσίες που χειρίζονται τις υποθέσεις του πλανήτη και κάθε υπηρεσία εξαρτάται από
άλλες κι όλες εργάζονται σε στενότατη σύμπραξη. O άνθρωπος που βρίσκεται σε μια
γραμμή πρέπει να θυμάται ότι με το χρόνο και προτού επιτύχει τελειότητα πρέπει ν’
αντιληφθεί τη σύνθεση του όλου. Πρέπει να τη συλλάβει σαν γεγονός πέρα από κάθε
αμφισβήτηση κι όχι μόνο σαν νοητική έννοια και στο διαλογισμό του θα έρθει τελικά
ένα σημείο όπου αυτή η αντίληψη της ουσιώδους ενότητας θα γίνει κτήμα του και θα
γνωρίσει τον εαυτό του σαν κομμάτι ενός απέραντου όλου.
Στα τρία αυτά τμήματα η μέθοδος προσέγγισης του Αρχηγού ενός Τμήματος είναι ο
διαλογισμός και το μέσον δια του οποίου ο σπουδαστής έρχεται σε επικοινωνία με την
ουσιώδη Ζωή αυτού του τμήματος (όλα είναι ζήτημα όρων) διαφέρει. Η ζωή μέσα στη
μορφή εκδηλώνεται – σαν αποτέλεσμα διαλογισμού – με τρεις διαφορετικούς τρόπους.
Τα αποτελέσματα του διαλογισμού όπως καταδεικνύονται με όρους χαρακτήρα, αν
μπορώ να το εκφράσω έτσι, είναι πράγματι οι ίδιες όψεις της εκδήλωσης υπό
διαφορετικούς όρους ή συνθήκες. Ας τις κατατάξω για χάρη σας:
Γραμμή του Μανού

Ισχύς, Σθένος, Δύναμη εξουσίας.
Γραμμή του Bοδισάττβα
Μαγνητισμός, Έλξη, Θεραπεία.
Γραμμή του Μαχατσόχαν
Ηλεκτρισμός, Σύνθεση, Oργάνωση.
Επιδιώκω να επισημάνω εδώ ότι το αποτέλεσμα επί της ζωής του σπουδαστή του
διαλογισμού σε μια απ’ τις τρεις αυτές γραμμές θα είναι όπως απαριθμήθηκε παραπάνω,
παρότι όλα βέβαια θα χρωματίζονται απ’ την ακτίνα της προσωπικότητάς του και το
επιτευχθέν σημείο εξέλιξης. Αν μελετήσετε τις τρεις λέξεις που εφαρμόζονται στις τρεις
γραμμές, θα τις βρείτε πολύ διαφωτιστικές. (Δεν επιδιώκω να μεγεθύνω το νοητικό σώμα
αλλά να εκγυμνάσω την ενόραση.) Oι λέξεις αυτές καταδεικνύουν το νόμο όπως
λειτουργεί δια των τριών ομάδων και την πραγμάτωση σε ενεργό έκφραση στους τρεις
κόσμους της αρμόζουσας τήρησης της επιθυμητής γραμμής. Κάθε γραμμή έχει τις ειδικές
μορφές της δια των οποίων επιτυγχάνονται τα αποτελέσματα αυτά κι έρχεται η ώρα που
τα στοιχεία αυτών των μορφών (οι πρώτες θεμελιώδεις φόρμουλες) θα δοθούν στους
σπουδαστές οι οποίοι θεωρούνται έτοιμοι κι έχουν κάνει την αναγκαία προκαταρκτική
εργασία.
1. Η Γραμμή του Μανού.
Θα μπορούσαμε κάπως εδώ να υποδείξουμε την κατά προσέγγιση μέθοδο και να
θέσουμε ορισμένους κανόνες που θα χρησιμεύσουν στην αποσαφήνιση όταν έρθει ο
καιρός.
Η πρώτη αυτή γραμμή είναι ειδικά η γραμμή της διακυβέρνησης, της φυλετικής
ανάπτυξης, της εργασίας με κι επί της ύλης όλων των μορφών σ’ όλα τα πεδία της
ανθρώπινης εξέλιξης. Είναι, όπως είπα πριν, η γραμμή του αποκρυφισμού. Δίνει έμφαση
στην ιεραρχική μέθοδο, ενσωματώνει το θείο δεσποτισμό κι είναι η γραμμή δια της
οποίας ο Ηλιακός μας Λόγος επιβάλλει τη Θέλησή Του στους ανθρώπους. Συνδέεται
στενά με τους Κυρίους του Κάρμα και το τμήμα του Μανού χειρίζεται το Νόμο του
Αιτίου κι Αποτελέσματος. Oι τέσσερις Κύριοι του Κάρμα εργάζονται στενά με τον
Μανού, γιατί επιβάλλουν το Νόμο κι Αυτός χειρίζεται τις μορφές των ανθρώπων, των
ηπείρων, των φυλών και των εθνών, έτσι ώστε ο νόμος να βρίσκει τη σωστή του
εφαρμογή.
Κατά συνέπεια ο άνθρωπος που μέσω διαλογισμού επιχειρεί να έρθει σε επαφή μ’
αυτές τις δυνάμεις, ν’ ανυψωθεί σε ένωση μ’ αυτά τα μέσα και να επιτύχει τη συνείδηση
της όψης Θέληση, εργάζεται κάτω από ορισμένους κανόνες, ανέρχεται από σημείο σε
σημείο μέσω κατάλληλων μορφών και στοχάζεται πάντοτε το Νόμο και τις λειτουργίες
του. Επιδιώκει να κατανοήσει, να διακρίνει και να μελετά· τον απορροφά το
συγκεκριμένο και η θέση του στο θείο σχέδιο. Δέχεται το γεγονός της ενοικούσας ζωής
αλλά συγκεντρώνεται πρώτιστα στη μέθοδό της και στη μορφή εκδήλωσής της. Oι
βασικοί κανόνες έκφρασης και διακυβέρνησης απορροφούν την προσοχή του και
μελετώντας τους κανόνες και νόμους κι επιδιώκοντας να κατανοήσει, έρχεται κατ’
ανάγκη σε επαφή με τον Κυβερνήτη. Ανυψώνεται από στάδιο σε στάδιο – απ’ τον
κυβερνήτη του μικρόκοσμου στους τρεις κόσμους ως τον εγωικό όμιλο και το εστιακό
του σημείο, ένα Διδάσκαλο· απ’ τον κυβερνήτη του ομίλου ανέρχεται στον Μανού, τον
Κυβερνήτη του τμήματος όπου έχει τη θέση του, από εκεί στον Κυβερνήτη του Κόσμου,
αργότερα στον Πλανητικό Λόγο κι από εκεί στον Ηλιακό Λόγο.
2. Η Γραμμή του Βοδισάττβα.
Aυτή είναι η γραμμή της θρησκείας και της φιλοσοφίας και της ανάπτυξης της
ενοικούσας ζωής. Ασχολείται περισσότερο με τη συνείδηση εντός της μορφής παρά με
την ίδια τη μορφή. Είναι η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για τους πολλούς.
Ενσωματώνει την όψη σοφία του Λόγου και είναι η γραμμή δια της οποίας η αγάπη Του
εκδηλώνεται με κυρίαρχο τρόπο. Επειδή το ηλιακό σύστημα είναι άμεση έκφραση του
Λόγου και της αγαπητικής Του όψης, τα πάντα στην εκδήλωση βασίζονται πάνω της –
αγάπη στη διακυβέρνηση, αγάπη σε αφθονία, αγάπη στη δράση – αλλά στη δεύτερη αυτή
γραμμή η παραπάνω εκδήλωση είναι υπέρτατη και θ’ απορροφήσει τελικά όλες τις άλλες.
O άνθρωπος που διαλογίζεται στη γραμμή αυτή επιδιώκει πάντα να εισέλθει στη
συνείδηση όλων όσων αναπνέουν και με βαθμιαίες διευρύνσεις της συνείδησης να
φτάσει τελικά στην Παν-Συνείδηση και να εισέλθει στη ζωή του Υπέρτατου Όντος. Έτσι
εισέρχεται στη ζωή των πάντων εντός της Λογοϊκής Συνείδησης.
Στοχάζεται όχι τόσο το Νόμο όσο τη ζωή που διέπεται απ’ αυτό το Νόμο. Δια της
αγάπης κατανοεί και δια της αγάπης συγχωνεύεται πρώτα με το Εγώ του, κατόπιν με το
Διδάσκαλό του, έπειτα με τον εγωικό του όμιλο και μετά με όλους τους ομίλους, ωσότου
εισέλθει τελικά στη συνείδηση της ίδιας της Θεότητας.
3. Η Γραμμή του Μαχατσόχαν.
Είναι η γραμμή του νου ή νοημοσύνης, της γνώσης και της επιστήμης. Είναι η γραμμή
του αφηρημένου νου και των αρχέτυπων ιδεών. O άνθρωπος δε στοχάζεται τόσο το Νόμο
ή τη Ζωή όσο τα αποτελέσματα αμφότερων στην εκδήλωση και το γιατί όλων αυτών. O
άνθρωπος στην πενταπλή αυτή γραμμή ρωτά πάντοτε γιατί και πώς και από πού κι
επιδιώκει να συνθέσει, να κατανοήσει και να καταστήσει τα αρχέτυπα και τα ιδεώδη
γεγονότα στην εκδήλωση. Στοχάζεται τα ιδεώδη όπως τα νιώθει· στοχεύει να έρθει σ’
επαφή με τον Παγκόσμιο Νου, να αποσπάσει απ’ αυτόν τα μυστικά του και να τους δώσει
έκφραση. Είναι η γραμμή της οργάνωσης επιχειρήσεων κι επίσης η γραμμή στην οποία
έχουν τη θέση τους οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί, οι επιστήμονες και οι εργάτες του
κόσμου. Τα Πνεύματα της Αγάπης και της Δραστηριότητας περνούν πολύ χρόνο στο
καθένα από τα πέντε της τμήματα προτού προχωρήσουν στις γραμμές της αγάπης και της
δύναμης.
Στο διαλογισμό ο άνθρωπος παίρνει κάποιο ιδεώδες, κάποιο τμήμα του θείου σχεδίου,
κάποια φάση κάλλους και τέχνης, κάποιο επιστημονικό ή φυλετικό πρόβλημα και
στοχαζόμενος πάνω του και χρησιμοποιώντας τον κατώτερο νου βρίσκει όλα όσα
μπορούν να γίνουν γνωστά κι αισθητά. Έπειτα, αφού τα κάνει όλα αυτά, επιδιώκει ν’
ανυψώσει τη συνείδησή του ακόμη πιο ψηλά, κρούει την πηγή της φώτισης και αποκτά
το φως και την απαιτούμενη πληροφορία. Ανυψώνεται επίσης εισερχόμενος στη
συνείδηση όσων είναι μεγαλύτεροι απ’ τον ίδιο, όχι τόσο από τη σκοπιά της αγάπης
(όπως στη δεύτερη γραμμή) όσο από θαυμασμό και χαρά για την επίτευξή τους και από
ευγνωμοσύνη για όσα έδωσαν στον κόσμο και από αφοσίωση στην ίδια ιδέα που τους
παρακινεί σε δράση.
Βλέπετε λοιπόν ακόμη και από την πιο επιπόλαιη μελέτη των παραπάνω τριών
γραμμών πόσο φανερό είναι ότι όλοι οι υιοί των ανθρώπων ανυψώνονται. Ακόμη κι
εκείνοι – που τόσο πολύ τείνουν να περιφρονούνται – που είναι οι δραστήριοι εργάτες
του κόσμου, μπορεί στη θέση τους και με την αφοσίωσή τους στα ιδεώδη της εργασίας
ή της επιστήμης ή ακόμη της επιχειρησιακής οργάνωσης να είναι το ίδιο προχωρημένοι
μ’ εκείνους που τυγχάνουν μεγαλύτερης εκτίμησης κι εκδηλώνουν εναργέστερα την όψη
αγάπη του θείου Εαυτού. Μην ξεχνάτε ότι η δραστηριότητα είναι το ίδιο θεία και το ίδιο
θεμελιώδης έκφραση του Πατρός των Πάντων όσο και η αγάπη στη θυσία κι ακόμη όσο
αυτό που γνωρίζουμε σαν δύναμη, γιατί η όψη δύναμη δεν είναι προς το παρόν
κατανοητή από κανένα σας ούτε και θα είναι πριν από μια περαιτέρω εκδήλωση.
Μορφές που Χρησιμοποιούνται για την Κλήση Ντέβα και Στοιχειακών.
Λαμβάνοντας τα δύο σημεία που αριθμήσατε σαν έξι κι επτά, πρέπει ν’ ασχοληθούμε
μαζί τους σαν ένα, γιατί τα μάντραμ και οι μορφές που χρησιμοποιούνται για την επαφή
με τους ντέβα, αγγέλους ή δομητές, καθώς και για την κλήση των στοιχειακών ή των
υπανθρώπινων μορφών ύπαρξης είναι πρακτικά ίδιες και σαν τέτοιες πρέπει να
θεωρηθούν στις επιστολές αυτές.
Σαν προκαταρκτικό βήμα ας αποσαφηνίσουμε τελείως πού έγκειται η διάκριση
μεταξύ των δύο αυτών ομάδων.
Τα στοιχειακά είναι στην ουσιώδη τους ουσία υπανθρώπινα. Το γεγονός ότι μπορούν
να προσεγγισθούν στο συναισθηματικό πεδίο δεν αποτελεί εγγύηση ότι βρίσκονται στην
εξελικτική ατραπό. Αντίθετα βρίσκονται στην ατραπό της ενέλιξης, στο καθοδικό τόξο.
Απαντώνται σε όλα τα πεδία και οι αιθερικές στοιχειακές μορφές – όπως τα ξωτικά, οι
καλικάντζαροι και οι νεράιδες – είναι πολύ γνωστές. Μπορούν πολύ γενικά να
διαιρεθούν σε τέσσερις ομάδες:
1. Στοιχειακά της γης.
2. Στοιχειακά του ύδατος.
3. Στοιχειακά του αέρος.
4. Στοιχειακά του πυρός.
Αποτελούν την ουσία των πραγμάτων, αν μόνο μπορούσατε να το αντιληφθείτε. Είναι τα
στοιχειακά πράγματα του ηλιακού συστήματος στις τέσσερις βαθμίδες τους όπως τις
γνωρίζουμε στον παρόντα τέταρτο κύκλο του τέταρτου ή γήινου πλανήτη.
Oι ντέβα βρίσκονται στην εξελικτική ατραπό, στον ανοδικό δρόμο. Όπως γνωρίζετε,
είναι οι Δομητές του συστήματος, εργαζόμενοι σε διαβαθμισμένες και πυκνές τάξεις.
Απαντώνται ντέβα της ίδιας βαθμίδας με τους Πλανητικούς Λόγους και οι Κυβερνήτες
των πέντε πεδίων της ανθρώπινης εξέλιξης είναι ίσης βαθμίδας μ’ ένα Διδάσκαλο της
έβδομης Μύησης. Άλλοι είναι ίσης ανάπτυξης (στη δική τους γραμμή) μ’ ένα Διδάσκαλο
της πέμπτης Μύησης κι εργάζονται συνειδητά κι εσκεμμένα με τους Διδασκάλους της
Απόκρυφης Ιεραρχίας. Μπορούν να απαντηθούν ακολούθως σε όλες τις μικρότερες
βαθμίδες μέχρι τους μικρούς δομητές ντέβα που εργάζονται πρακτικά ασυνείδητα μέσα
στις ομάδες τους, δομώντας τις πολλές μορφές που είναι αναγκαίες στην εξελισσόμενη
ζωή.
Προηγουμένως – προτού σας υπαγορεύσω αυτές τις επιστολές – λάβατε μια
ανακοίνωση πάνω στη γραμμή της μαντρικής επίκλησης των στοιχειακών και των ντέβα.
Oι πληροφορίες που δόθηκαν ήταν σωστές μέχρι του σημείου που έφταναν κι αν
επιθυμείτε μπορείτε να τις ενσωματώσετε εδώ:
“Η δύναμη στην ανέλιξη και η δύναμη στην ενέλιξη είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Πρόκειται
για προκαταρκτική δήλωση. Στη μία έχετε καταστροφή, βία, τυφλές στοιχειώδεις δυνάμεις σε δράση.
Στην ενέλιξη το μεγαλύτερο μέρος του έργου γίνεται από τα στοιχειακά που εργάζονται τυφλά,
ελεγχόμενα από τους Δομητές. Το έργο είναι εποικοδομητικό, συνεκτικό, μια βαθμιαία από κοινού
αύξηση, αρμονία απ’ την παραφωνία, ομορφιά απ’ το χάος. Τα κατώτερα βασίλεια των ντέβα
εργάζονται υπό την καθοδήγηση των μεγάλων Δομητών Ντέβα και όλα κινούνται ανοδικά με
διευθετημένο κάλλος από πεδίο σε πεδίο, από σύστημα σε σύστημα, από σύμπαν σε σύμπαν.
Μελετώντας λοιπόν την αποκρυφιστική παράδοση, χρειάζεται να θυμάστε δύο πράγματα:
α. Ότι ελέγχετε τις στοιχειακές δυνάμεις.
β. Ότι συνεργάζεσθε με τους ντέβα.
Στη μια περίπτωση κυριαρχείτε, στην άλλη προσπαθείτε να συνεργασθείτε. Ελέγχετε μέσω της όψης
δραστηριότητα με τη συγκεκριμένη εκτέλεση ορισμένων πραγμάτων, με την προετοιμασία ορισμένων
τελετών, για παράδειγμα, δια των οποίων μπορούν να δράσουν ορισμένες δυνάμεις. Πρόκειται για
αντίγραφο σε μικροσκοπική κλίμακα μικρογραφίας εκείνου που έκανε ο τρίτος Λόγος κατά τη
δημιουργία του κόσμου. Oρισμένες δραστηριότητες είχαν ορισμένα αποτελέσματα. Αργότερα μπορούν
να γίνουν αποκαλύψεις ως προς τα τυπικά και τις τελετουργίες με τις οποίες μπορείτε να έρθετε σε
επαφή με διάφορα στοιχειακά και να τα ελέγξετε. Η Τελετουργική Ακτίνα – ερχόμενη σε ενσάρκωση
αυτή τη στιγμή – κάνει τα πράγματα πολύ πιο εύκολα στην ιδιαίτερη αυτή γραμμή.
Στοιχειακά του πυρός, πνεύματα των υδάτων και κατώτερα στοιχειακά, όλα μπορούν να
χαλιναγωγηθούν με τυπικά. Τα τυπικά είναι τριών ειδών:
1. Προστατευτικά τυπικά που αφορούν τη δική σας προστασία.
2. Τυπικά προσέλκυσης που καλούν κι αποκαλύπτουν τα στοιχειακά.
3. Τυπικά που τα ελέγχουν και τα κατευθύνουν όταν συγκεντρωθούν.
Όταν εργάζεσθε με τους ντέβα χρησιμοποιείτε την όψη σοφία ή αγάπη, τη δεύτερη όψη του Λόγου, τη
δομητική όψη. Με την αγάπη και την επιθυμία τους προσεγγίζετε και το πρώτο σας βήμα (καθώς
βρίσκεστε στην ατραπό της ανέλιξης, όπως κι αυτοί) είναι να έρθετε σε επαφή μαζί τους, γιατί μαζί
πρέπει να εργασθείτε στο μέλλον για την καθοδήγηση των στοιχειακών δυνάμεων και τη βοήθεια της
ανθρωπότητας. Δεν είναι ασφαλές για τα ανθρώπινα όντα, φτωχά ανόητα πλάσματα, να παραβιάζουν
τις δυνάμεις της ενέλιξης προτού τα ίδια συνδεθούν με τους ντέβα μέσω αγνότητας χαρακτήρα κι
ευγένειας ψυχής.
Μέσω τυπικών και τελετουργιών μπορείτε να νιώσετε τους ντέβα και να τους προσεγγίσετε, όχι
όμως με τον ίδιο τρόπο ούτε για τον ίδιο λόγο όπως τα στοιχειακά. Oι ντέβα παρακολουθούν ελεύθερα
τις τελετουργίες και δεν προσκαλούνται· έρχονται όπως κι εσείς για να αγγίξουν τη δύναμη. Όταν οι
κραδασμοί σας είναι αρκετά αγνοί, οι τελετουργίες χρησιμεύουν σαν ένας κοινός τόπος συνάντησης.
…Θέλω να πω τελειώνοντας ότι όταν μάθετε να χρησιμοποιείτε την όψη δραστηριότητα στο έργο
με τις ενελικτικές δυνάμεις και την όψη σοφία στη συνεργασία με τους ντέβα, τότε θα προχωρήσετε
ενωμένοι στη χρήση της πρώτης όψης, εκείνης της θέλησης ή δύναμης.”
Πριν προχωρήσουμε παραπέρα ζητώ να κρούσω μια νότα προειδοποίησης για τον
κίνδυνο που βρίσκεται στην κλήση και την επαφή με αυτές τις ομάδες δομητών και
ειδικότερα την επαφή με τις στοιχειακές δυνάμεις. Γιατί ειδικά τις τελευταίες; Επειδή οι
δυνάμεις αυτές βρίσκουν συνεχώς ανταπόκριση σε κάποιο από τα τρία κατώτερα σώματα
του ανθρώπου (θεωρούμενα σαν ξεχωριστά περιβλήματα) που απαρτίζονται από τις
ενελικτικές αυτές ζωές. Γιαυτό εκείνος που θ’ αφεθεί απερίσκεπτα ανοικτός σε άμεση
επαφή με οποιοδήποτε στοιχειακό, διατρέχει κίνδυνο και μπορεί να το μετανιώσει πικρά.
Αλλά καθώς ο άνθρωπος πλησιάζει στο βαθμό του μύστη κι επιτυγχάνει κυριαρχία του
εαυτού του και μπορούν συνεπώς να του εμπιστευθούν την κυριαρχία επί άλλων μορφών
ζωής, ορισμένες δυνάμεις θα γίνουν κτήμα του. Oι δυνάμεις αυτές – καθόσον
στηρίζονται στο νόμο – θα θέσουν στα χέρια του την εξουσία επί των κατώτερων μορφών
ζωής και θα του διδάξουν εκείνη τη συνεργασία με τις ντεβαϊκές στρατιές, η οποία θα
αποβεί τόσο ουσιώδης στο τελευταίο στάδιο της εξέλιξης.
Μάντραμ Δύναμης.
Τα μάντραμ που κρύβουν το μυστικό της δύναμης, όπως γνωρίζετε και σας ειπώθηκε
παραπάνω, είναι διαφόρων ειδών αλλά κυρίως τέσσερα:
α. Πρώτιστη σπουδαιότητα έχουν τα προστατευτικά μάντραμ.
β. Μάντραμ που καλούν τα στοιχειακά και τους μικρότερους ντέβα και τους φέρνουν
στη μαγνητική ακτίνα εκείνου που καλεί.
γ. Μάντραμ που επιβάλλουν στα στοιχειακά και στους μικρότερους ντέβα τη θέληση
εκείνου που καλεί.
δ. Μάντραμ που σπάζουν τη γοητεία – αν μπορώ να το εκφράσω έτσι – και θέτουν τα
στοιχειακά και τους ντέβα πάλι έξω από τη μαγνητική ακτίνα του καλούντος.
Αυτές οι τέσσερις ομάδες μάντραμ αναφέρονται ειδικά στην κλήση και την επαφή με τις
κατώτερες βαθμίδες και δε χρησιμοποιούνται πολύ, παρά σε σπάνιες περιπτώσεις από
μυημένους και μύστες που κατά γενικό κανόνα εργάζονται μέσω της συμβολής των
μεγάλων οδηγών ντέβα και δομητών. Η Σκοτεινή Αδελφότητα εργάζεται με τις δυνάμεις
της ενέλιξης και υποτάσσει στη θέλησή της τις ανύποπτες κατώτερες μορφές ζωής. Η
αληθινή διαδικασία – όπως ακολουθείται από την Αδελφότητα του Φωτός – είναι να
ελέγχει τις ενελικτικές αυτές ομάδες και τους χαμηλής βαθμίδας ντέβα μέσω των
ανώτερων τάξεών τους, τις λεγεώνες των δομητών ντέβα με τους Ντεβαϊκούς Κυρίους
τους.
Αυτό με φέρνει σε μια άλλη ομάδα μάντραμ που χρησιμοποιούνται σε συνάφεια με
τους ίδιους τους ντέβα:
α. Ρυθμικά μάντραμ που θέτουν εκείνον που τα χρησιμοποιεί σε επαφή με τη ντεβαϊκή
ομάδα που αναζητεί. Τα μάντραμ αυτά είναι βέβαια μορφές Ακτινικών Μάντραμ αφού
καλούν ντέβα κάποιας ακτίνας. Άλλωστε τα μάντραμ αυτά διαφέρουν, αν ο άνθρωπος
βρίσκεται στην ίδια ακτίνα με την ομάδα που καλεί. Ρωτάτε γιατί δε χρησιμοποιούνται
πρώτα τα προστατευτικά μάντραμ όπως στην περίπτωση της κλήσης στοιχειακών. Για
τον εξής κυρίως λόγο: Τα μάντραμ που καλούν στοιχειακά βρίσκονται και
χρησιμοποιούνται ευκολότερα από εκείνα που καλούν ντέβα. Η ιστορία είναι γεμάτη
περιπτώσεις που έγινε αυτό και σ’ ολόκληρο τον κόσμο (ακόμη και στην εποχή μας)
υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν το μυστικό για να έρθουν σε επαφή με στοιχειακά του
ενός ή άλλου είδους. Στις μέρες της Ατλαντίδας ο καθένας ήξερε πώς να το κάνει και
μεταξύ των αγρίων λαών και μερικών ατόμων στις πολιτισμένες χώρες είναι ακόμη
γνωστή και ασκείται αυτή η τέχνη. Δεύτερο, ο μέσος άνθρωπος ακόμη κι αν γνωρίζει το
μάντραμ, θ’ αποτύχει μάλλον να καλέσει ένα ντέβα, γιατί αυτό συνεπάγεται κάτι
περισσότερο από το να ψάλλει απλώς τις λέξεις και τους ήχους. Αυτό το κάτι είναι
μυστικό της μύησης. Όταν ο άνθρωπος είναι μυημένος ή μύστης δε χρειάζεται
προστατευτικά τυπικά, γιατί είναι νόμος στον απόκρυφο κόσμο ότι μόνον εκείνοι των
οποίων η ζωή είναι αγνή και τα ελατήρια ανιδιοτελή μπορούν να προσεγγίσουν με
επιτυχία τη ντεβαϊκή εξέλιξη, ενώ σε συνάρτηση με τις στοιχειακές ζωές λειτουργεί
αντίστροφα.
β. Μάντραμ που επιτρέπουν την επικοινωνία με τους ντέβα εφόσον κληθούν. Η ομιλία
όπως την ξέρουμε δεν είναι κατανοητή στους ντέβα, όμως παρορμήσεις, δυνάμεις,
κραδασμοί μπορούν να εδραιωθούν με τη χρήση ειδικών μορφών που οδηγούν στο
ποθητό αποτέλεσμα και παρακάμπτουν την ανάγκη ομιλίας. Αυτές οι μορφές διανοίγουν
λεωφόρους αμοιβαίας κατανόησης.
γ. Μάντραμ που επηρεάζουν ομάδες κι άλλα που επηρεάζουν ειδικούς ντέβα. Θα
ήθελα εδώ να επισημάνω ότι κατά κανόνα οι ντέβα αντιμετωπίζονται σε ομάδες κι όχι
σαν άτομα, ωσότου έρθετε σε επαφή με ντέβα πολύ υψηλής τάξης.
δ. Μάντραμ που επισύρουν αμέσως την προσοχή ενός απ’ τους ντεβαϊκούς κυρίους
κάποιου υποπεδίου, ή του κραταιού Ντεβαϊκού Κυρίου κάποιου πεδίου. Είναι γνωστά σε
πολύ λίγους και χρησιμοποιούνται μόνον απ’ όσους έλαβαν υψηλή μύηση.
Η Κατανόηση της Δύναμης.
…Η σημερινή ένταση είναι μεγάλη και η δύναμη που εισρέει στα διάφορα κέντρα
τείνει – εκτός κι αν ρυθμιστεί κατάλληλα – να προκαλέσει ένα αίσθημα κόπωσης,
υπερέντασης, έξαψης και αναταραχής. Το μυστικό της ρύθμισης που βρίσκεται στη μη
αντίσταση είναι γνωστό σε πολύ λίγους και συνεπώς η ένταση των συναισθημάτων, οι
βίαιες αντιδράσεις και η τωρινή εξάπλωση του εγκλήματος είναι σε μεγάλο βαθμό
αποτελέσματα της κακής χρήσης και κακής εφαρμογής της δύναμης. Μπορεί να ιδωθεί
εκδηλούμενη σ’ όλες τις τάξεις της ζωής και μόνο εκείνος που γνωρίζει το μυστικό να
είναι απλώς αγωγός και να διαμένει ήρεμος στο μυστικό τόπο μπορεί να διέλθει την
παρούσα κρίση δίχως αχρείαστη συντριβή και πόνο. Η διέγερση – όπως κυριαρχεί τώρα
– οδηγεί σε πόνο και σε επακόλουθη αντίδραση και πρέπει να προφυλασσόμαστε απ’
αυτή με την ίδια προσοχή όπως κι από το αντίθετό της, την απώλεια ζωτικότητας – να
προφυλασσόμαστε όχι με την έννοια του αποκλεισμού απ’ τη διεγερτική δύναμη, αλλά
της πρόσληψης αυτής της δύναμης, της διαβίβασής της από την ύπαρξή μας και της
απορρόφησης τόσο μόνο μέρους της όσο μπορούμε να φέρουμε. Το υπόλειμμα θα

εξέλθει κατόπιν σαν θεραπευτικός πράκτορας κατά την επιστροφή του στο γενικό
απόθεμα. Η αληθινή και απόκρυφη σημασία της δύναμης στη φύση, των ηλεκτρικών
ρευμάτων του σύμπαντος και της λανθάνουσας θερμότητας που είναι αποθηκευμένη σε
όλες τις μορφές, κατανοείται ελάχιστα προς το παρόν από τους εξωτερικούς σας
επιστήμονες ή τους επίδοξους αποκρυφιστές σπουδαστές σας. O… προσέγγισε τη μελέτη
του αποκρυφισμού απ’ αυτή τη σκοπιά και γιαυτό έφτασε σε βαθιά γνώση του νόμου.
Έθιξα το ζήτημα αυτό γιατί υποκρύπτεται σε κάθε οδηγία πάνω σε αποκρυφιστικές
γραμμές. Αν μπορέσετε κάπως να συλλάβετε το νόημά του και να κατανοήσετε πως ο
νόμος δεν είναι παρά η προσαρμογή της μορφής στο ένα ή το άλλο από τα μεγάλα αυτά
ρεύματα δύναμης, θα φωτίσετε ολόκληρη τη ζωή σας και θα μεταφερθείτε πάνω σ’ αυτά
τα ρεύματα δύναμης, στις μαγνητικές αυτές ροές, στο ζωτικό αυτό ρευστό, στις
ηλεκτρικές αυτές ακτίνες (ανεξάρτητα ποιος όρος χρησιμοποιείται) κατ’ ευθείαν στην
καρδιά του αγνώστου.
Η ίδια ιδέα της δύναμης και των μαγνητικών ροών του ηλιακού συστήματος διέπει
όλα όσα έχω δώσει για το διαλογισμό σ’ όλα τα παρακλάδια του – ειδικά, ατομικά και
συλλογικά, βασιζόμενα στη μορφή ή άμορφα· είναι το μέσον δια του οποίου λειτουργούν
τα μάντραμ, από εκείνα που άπτονται των στοιχειακών ζωών μέχρι τις μεγάλες Λέξεις
που ψάλλονται ρυθμικά και καλούν τον Κύριο μιας Ακτίνας, το Ντέβα ενός Πεδίου, ή
τον ίδιο τον Κύριο ενός Ηλιακού Συστήματος. Η ήχηση αυτών των Λέξεων, η άνοδος
μέσω διαβαθμισμένων μορφών σε κάποιο ειδικό σημείο και η ψαλμωδία των μάντραμ
απλώς ευθυγραμμίζουν εκείνον που εργάζεται έτσι με κάποιο ρεύμα δύναμης. Πρόκειται
για την ανεύρεση της γραμμής ελάχιστης αντίστασης δια της οποίας θα φτάσουμε σε
κάποιο στόχο, θα επικοινωνήσουμε με κάποια ατομική Διάνοια, θα ελέγξουμε κάποια
ενελικτική ζωή και θα έρθουμε σε επαφή και θα συνεργασθούμε με κάποια ομάδα ντέβα.
Η παραπάνω παρέκβαση μπορεί να βοηθήσει κάπως στη σύνοψη όσων έχω μεταδώσει
τελευταία σχετικά με τις μορφές, μαντρικές ή άλλες, όπως χρησιμοποιούνται από το
σπουδαστή του αποκρυφιστικού διαλογισμού.
Όπως μπορείτε να φαντασθείτε, η κλήση των ντέβα ή των στοιχειακών μπορεί ν’
αναληφθεί με ασφάλεια μόνον από κάποιον που έχει τη δύναμη να τα χρησιμοποιήσει
συνετά αφού τα καλέσει, γιαυτό και τα μάντραμ που απαριθμήσαμε παραπάνω δίνονται
στα χέρια μόνον όσων βρίσκονται στην πλευρά των εποικοδομητικών δυνάμεων του
συστήματος ή όσων μπορούν να ελέγξουν εποικοδομητικά τα καταστροφικά στοιχειακά,
υποτάσσοντάς τα στη γραμμή των διασπαστικών δυνάμεων που αποτελούν καθαυτές
μέρος του μεγάλου εποικοδομητικού σχήματος. Αν κάποιος – χωρίς αυτή την ικανότητα
– μπορούσε να έρθει σε επαφή με τους ντέβα και με τη χρήση μάντραμ τους συγκαλούσε
κοντά του, θα διαπίστωνε ότι η δύναμη που μεταφέρουν θα έπεφτε επάνω του
καταστροφική και θα προέκυπταν σοβαρές συνέπειες σε κάποιο απ’ τα σώματά του.
Σκεφθείτε το λοιπόν διεξοδικά ενθυμούμενοι ότι οι κίνδυνοι αυτοί βρίσκονται στη
γραμμή της υπερδιέγερσης, της αιφνίδιας συντριβής και της διάσπασης απ’ το πυρ ή τη
θερμότητα. Αν συγκαλούσε γύρω του ενελικτικές ζωές, οι κίνδυνοι θα ήταν διαφορετικοί
ή μάλλον θα εκδήλωναν το αντίθετο αποτέλεσμα – όπως απώλεια ζωτικότητας λόγω

βαμπιρισμού, απομύζηση των δυνάμεων κάποιου απ’ τα σώματά του, αφύσικη δόμηση
υλικού σε κάποιο σώμα (εξαιτίας της δράσης τέτοιων ενελικτικών ζωών όπως τα φυσικά
ή επιθυμητικά στοιχειακά) και θάνατο δια του ύδατος, της γης ή του πυρός, νοούμενου
με αποκρυφιστική έννοια.
Ασχολήθηκα εδώ με τους κινδύνους που διατρέχει οποιοσδήποτε καλεί στη μαγνητική
του ακτίνα τη μια ή την άλλη απ’ τις δύο αυτές ομάδες, χωρίς να κατέχει την αναγκαία
γνώση να προστατεύει, να ελέγχει και να χρησιμοποιεί. Γιατί ασχολήθηκα με το θέμα
αυτό; Επειδή οι μαγικές αυτές μορφές υφίστανται και θα χρησιμοποιηθούν και θα
γνωστοποιηθούν όταν ο μαθητής είναι έτοιμος και το έργο το απαιτεί. Κάποια μέρα οι
κατώτερες μορφές θα δοθούν σταδιακά σε όσους θα έχουν προετοιμασθεί και θα
εργάζονται ανιδιοτελώς για την αρωγή της φυλής. Όπως είπα νωρίτερα, ήταν γνωστές
στις Ατλάντειες ημέρες. Oδήγησαν εκείνη την εποχή σε φρικτά αποτελέσματα, γιατί
χρησιμοποιήθηκαν από εκείνους των οποίων η ζωή ήταν ρυπαρή, με ιδιοτελείς στόχους
και κακοποιούς σκοπούς. Καλούσαν τα στίφη των στοιχειακών για να διαιωνίσουν την
εκδίκησή τους εναντίον των εχθρών τους· καλούσαν τους κατώτερους ντέβα και
χρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις τους για να προωθούν τις φιλοδοξίες τους· επεδίωκαν όχι
να συνεργάζονται με το νόμο αλλά να χειρίζονται το νόμο για μηχανορραφίες επί του
φυσικού πεδίου που πήγαζαν από τις επιθυμίες τους. Η διοικούσα Ιεραρχία έκρινε
υπερβολικά μεγάλο τον κίνδυνο, γιατί απειλείτο η εξέλιξη των ανθρώπων και των ντέβα,
έτσι απέσυρε σταδιακά από την ανθρώπινη συνείδηση τη γνώση των τύπων και των
Λέξεων μέχρι εκείνη την εποχή που θα αναπτυσσόταν κάπως η λογική και ο πνευματικός
νους θα έδειχνε σημάδια αφύπνισης. Με τον τρόπο αυτό οι δύο μεγάλες εξελίξεις και η
λανθάνουσα τρίτη εξέλιξη (που απαρτίζεται από ενελικτικές ζωές) διαχωρίσθηκαν κι
αποκλείσθηκαν μεταξύ τους. Προσωρινά η όλη κλίμακα του κραδασμού επιβραδύνθηκε,
γιατί ο αρχικός σκοπός ήταν μια παράλληλη ανάπτυξη. Το μυστικό της φαινομενικής
αυτής οπισθοδρόμησης των σχεδίων του Λόγου κρύβεται στα υπολείμματα του ενεργού
κοσμικού Κακού που εισχώρησαν στην εκδήλωση – υπόλειμμα του πρώτου ηλιακού
συστήματος, ή της δραστηριότητας, το οποίο είναι η βάση του παρόντος συστήματος της
αγάπης. Το κακό δεν είναι παρά κατακάθι ενός ανεξόφλητου κάρμα κι έχει τις ρίζες του
στην άγνοια.
Αυτός ο διαχωρισμός σε τριπλή κλίμακα των ανελισσόμενων και των ενελισσόμενων
ζωών συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με την είσοδο της έβδομης Ακτίνας της Τελετουργικής
Μαγείας θα επιτραπεί κάπως μια δοκιμαστική προσέγγιση των δύο ανελισσόμενων
ομάδων, αν κι όχι ακόμη με την ενελισσόμενη ομάδα. Να θυμάστε αυτή τη δήλωση. Η
ντεβαϊκή και η ανθρώπινη εξέλιξη στη διάρκεια των επόμενων πεντακοσίων ετών θ’
αποκτήσουν μια κάπως μεγαλύτερη συνείδηση η μια της άλλης και θα μπορούν συνεπώς
να συνεργάζονται πιο ελεύθερα. Με την αυξανόμενη αυτή συνείδηση θα υπάρξει και η
αναζήτηση μεθόδων επικοινωνίας. Όταν η ανάγκη επικοινωνίας για εποικοδομητικούς
σκοπούς γίνει ειλικρινά αισθητή, τότε με τη συνετή καθοδήγηση των Διδασκάλων θα
επιτραπεί η κυκλοφορία ορισμένων απ’ τα παλαιά μάντραμ. Η δράση, η αλληλεπίδραση
και η αντίδρασή τους θα μελετάται και θα παρακολουθείται στενά. Ελπίζεται ότι το

όφελος για τις δύο ομάδες θα είναι αμοιβαίο. Η ανθρώπινη εξέλιξη πρέπει να δίνει
δύναμη στη ντεβαϊκή και η ντεβαϊκή χαρά στην ανθρώπινη. O άνθρωπος πρέπει να
μεταβιβάσει στους ντέβα την αντικειμενική οπτική γωνία, ενώ αυτοί με τη σειρά τους θα
εκχύνουν πάνω του το θεραπευτικό τους μαγνητισμό. Είναι οι θεματοφύλακες της πράνα,
του μαγνητισμού και της ζωτικότητας, όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι ο θεματοφύλακας
της πέμπτης αρχής ή μάνας. Έδωσα εδώ διάφορες νύξεις και περισσότερες δε γίνεται.
Αύριο θα επιληφθούμε μάλλον της ζωτικότατα ενδιαφέρουσας υποδιαίρεσης για τις
μορφές που συνδέονται με το πυρ. Για σήμερα αρκεί η ύλη που μετέδωσα.
Μαντρικές Μορφές που Συνδέονται με το Πυρ.
Θα ήταν ίσως χρήσιμο αν έθιγα κάπως το ρόλο που παίζει το πυρ στην εξέλιξη, καθώς
και τα διάφορα τμήματα που συνδέονται με το πυρ, τα οποία απαντώνται στο ηλιακό μας
σύστημα. Δίνω ειδική έμφαση σ’ αυτό επειδή με το διαλογισμό εισερχόμαστε στην
επικράτεια του πυρός και λόγω της πρωταρχικής του σημασίας. Τα τμήματα στα οποία
παίζει ρόλο το πυρ είναι πέντε. Ας τα απαριθμήσουμε λοιπόν. Θα ασχοληθώ πρώτα με
το πυρ στο Μακρόκοσμο κι αργότερα θα δείξω τη μικροκοσμική του αντιστοιχία:
1. Το ζωτικό πυρ που εμψυχώνει το αντικειμενικό ηλιακό σύστημα. Όπως
μαρτυρείται, για παράδειγμα, στην ενδότερη οικονομία του πλανήτη μας και στην
κεντρική σφαίρα πυρός, τον ήλιο.
2. Το μυστηριώδες εκείνο κάτι που η Ε.Π.Μπ. ονόμασε Φοχάτ, του οποίου μερικές
εκδηλώσεις είναι ο ηλεκτρισμός, ορισμένες μορφές φωτός και το μαγνητικό ρευστό
οπουδήποτε συναντάται.
3. Το πυρ του νοητικού πεδίου.
4. Τα πύρινα στοιχειακά που στην ουσία τους είναι καθαυτό πυρ.
5. O ζωτικός σπινθήρας που ονομάζουμε “θεία φλόγα”, λανθάνουσα σε κάθε
ανθρώπινο ον, η οποία διακρίνει τον Ηλιακό μας Λόγο απ’ όλους τους άλλους
Λόγους και είναι το άθροισμα όλων των χαρακτηριστικών Του: “O Θεός ημών Πυρ
καταναλίσκον”.
Όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις του πυρός είναι πρακτικά διαφοροποιήσεις ενός και του
αυτού πράγματος· είναι βασικά ίδιες παρότι ποικίλλουν στην εκδήλωση. Προέρχονται
θεμελιωδώς από το κοσμικό πυρ που απαντάται στα κοσμικά νοητικά επίπεδα. Στο
μικρόκοσμο συναντούμε πάλι την πενταπλή αυτή διαφοροποίηση και με την αναγνώριση
της αντιστοιχίας αυτής έρχεται η φώτιση κι επιτυγχάνεται ο σκοπός του διαλογισμού:
1. Τα ζωτικά πυρά που διατηρούν την ενδότερη οικονομία του ανθρώπινου όντος –
του μικροκοσμικού συστήματος – σε πλήρη εκδήλωση. Με την παύση της
εσώτερης αυτής καύσης επακολουθεί ο θάνατος και το φυσικό αντικειμενικό
σύστημα περνά σε συσκότιση. Το ίδιο συμβαίνει στο Μακρόκοσμο. Όπως ακριβώς
ο ήλιος είναι το κέντρο του συστήματός μας, έτσι και η καρδιά είναι το εστιακό
σημείο της μικροκοσμικής θερμότητας· παρόμοια όπως η γη ζωογονείται απ’ την
ίδια θερμότητα κι αποτελεί για την άλυσό μας το σημείο της πυκνότερης ύλης και
της μεγαλύτερης φυσικής θερμότητας, έτσι και τα κατώτερα γεννητικά όργανα
αποτελούν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το δευτερεύον κέντρο για το
ενδότερο πυρ. Η αντιστοιχία είναι ακριβής, μυστηριώδης κι ενδιαφέρουσα.
2. Η αντιστοιχία του Φοχάτ στο Μικρόκοσμο βρίσκεται στα πρανικά ρεύματα τα
οποία δια του αιθερικού σώματος διατηρούν το πυκνό φυσικό ζωογονημένο και
μαγνητισμένο. Τα αποθέματα του πρανικού ρευστού είναι απεριόριστα κι ελάχιστα
κατανοητά και στη σωστή τους κατανόηση κρύβεται το μυστικό της τέλειας υγείας.
Θα το θίξουμε αυτό αργότερα.
3. Η αντιστοιχία του πυρός του νοητικού πεδίου είναι εύκολα καταδείξιμη. Γιατί το
έργο των Κυρίων της Φλόγας στην εμφύτευση του σπινθήρα του νου έχει τόσο
αναπτυχθεί κι αυξηθεί, ώστε το πυρ της διανόησης παρατηρείται σήμερα να καίει
σ’ όλους τους πολιτισμένους λαούς. Όλες οι ενέργειες στρέφονται στην
τροφοδότηση αυτού του σπινθήρα και στη στροφή του προς το μεγαλύτερο όφελος.
4. Τα πύρινα στοιχειακά είναι γνωστά σε κάποιο βαθμό στο μικρόκοσμο από τις
σκεπτομορφές που επικαλείται και ζωογονεί ο άνθρωπος του οποίου η δύναμη της
σκέψης επαρκεί για να το κάνει. Αυτές οι σκεπτομορφές που δομούνται απ’ τον
άνθρωπο ο οποίος μπορεί να σκέφτεται ισχυρά, ζωογονούνται απ’ τη ζωή του ή την
ικανότητα να θερμαίνει και διαρκούν όσο έχει τη δύναμη να τις εμψυχώνει. Δε
διαρκούν πολύ αυτή την περίοδο καθόσον η πραγματική δύναμη της σκέψης είναι
ελάχιστα κατανοητή. Στον πέμπτο μεγάλο κύκλο, ο οποίος σ’ αυτή την άλυσο θα
δει το κορύφωμα της πέμπτης αρχής του νου, η αντιστοιχία αυτή θα γίνει
περισσότερο κατανοητή. Προς το παρόν η σχέση είναι κατ’ ανάγκη σκοτεινή.
5. O ζωτικός σπινθήρας που λανθάνει σε κάθε ανθρώπινο ον και το σημαδεύει ως
έχοντα ίδια φύση με τον Ηλιακό Λόγο.
Εδώ έχετε το πυρ όπως μπορεί να παρατηρηθεί στο μείζον και το έλασσον σύστημα.
Θα ήθελα εδώ να συνοψίσω για λογαριασμό σας το σκοπό του πυρός στο μικρόκοσμο κι
αυτό στο οποίο πρέπει να στοχεύετε. Έχετε τα τρία πυρά:
1. Το ζωτικό θείο σπινθήρα.
2. Το σπινθήρα του νου.
3. Την Κουνταλίνι, τη διπλή συγχώνευση της ενδότερης θερμότητας και του πρανικού
ρεύματος. Εστία της δύναμης αυτής είναι το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής
στήλης και η σπλήνα σαν τροφοδότης αυτής της θερμότητας.
Όταν τα τρία αυτά πυρά – εκείνο της τετράδας, της τριάδας και της πέμπτης αρχής –
συναντηθούν και σμίξουν με τον πρέποντα γεωμετρικό τρόπο, κάθε κέντρο ζωογονείται
επαρκώς, κάθε δύναμη εκφράζεται ικανοποιητικά, κάθε ρυπαρότητα και σκωρία
κατακαίεται κι έτσι επιτυγχάνεται ο στόχος. O σπινθήρας γίνεται φλόγα και η φλόγα είναι
μέρος της μεγάλης εγωικής αναλαμπής που εμψυχώνει όλο το αντικειμενικό σύμπαν.
Φτάνουμε λοιπόν λογικά στη θέση ότι θα υπάρχει για τους τρεις αυτούς τύπους
μάντραμ ένα άλλο μάντραμ που θα επιφέρει την ένωση και τη συγχώνευσή τους.
Πράγματι έχετε:
Μάντραμ που επηρεάζουν την κουνταλίνι και την αφυπνίζουν με το σωστό τρόπο. Με
τη δύναμη του κραδασμού τη στέλνουν σε κυκλοφορία μέσω των κέντρων
σύμφωνα με τη φυσική γεωμετρική τους πρόοδο. Ένας δευτερεύων κλάδος αυτών
των μάντραμ ασχολείται με τη σπλήνα και τον έλεγχο των πρανικών ρευστών για
σκοπούς υγείας, για ζωογόνηση και για επηρεασμό του πυρός στη βάση της
σπονδυλικής στήλης.
Μάντραμ που επενεργούν στην ύλη του νοητικού πεδίου, στη μια ή την άλλη απ’ τις
δύο κύριες υποδιαιρέσεις της – αφηρημένη και συγκεκριμένη – και λειτουργούν
εκεί με διπλό τρόπο, προκαλώντας αυξημένη ικανότητα για σκέψη, χειρισμό ή
χειραγώγηση της νοητικής ύλης κι ενεργώντας σαν ερέθισμα του αιτιώδους
σώματος, εξοπλίζοντάς το ταχύτερα σαν φορέα συνείδησης και προετοιμάζοντάς
το για την τελική διάσπαση που πραγματοποιείται δια του πυρός.
Μάντραμ που εφελκύουν τον ένδον Θεό κι επενεργούν ειδικά στο Εγώ. Από εκεί
εδραιώνουν έναν ισχυρό κραδασμό στην ανώτερη Τριάδα κι έτσι προκαλούν μια
καθοδική ροή εναδικής δύναμης στο αιτιώδες σώμα. Όλα αυτά τα μάντραμ
μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωριστά κι επιτυγχάνουν τα δικά τους
αποτελέσματα.
Υπάρχουν επτά μεγάλα μάντραμ, ένα για κάθε ακτίνα, που (όταν χρησιμοποιούνται
από ένα Διδάσκαλο ή από ένα μέλος της Ιεραρχίας) συνδυάζουν και τα τρία
αποτελέσματα. Αφυπνίζουν την κουνταλίνι, δρουν στον αιτιώδη φορέα στο
νοητικό πεδίο κι εδραιώνουν έναν κραδασμό στην Τριάδα κι έτσι επιφέρουν
ενοποίηση του κατώτερου, του ανώτερου και της πέμπτης αρχής. Πρόκειται για
αντανάκλαση εκείνου που συνέβη με την έλευση των Κυρίων της Φλόγας. Oδηγεί
σε πλήρη ενοποίηση και σημαδεύει τον άνθρωπο στο εξής σαν κάποιον στον οποίο
η αγάπη εκδηλώνεται στην πράξη με τη βοήθεια του φωτισμένου νου.
Αυτά είναι τα τέσσερα σπουδαιότερα μάντραμ όσον αφορά την ατομική εξέλιξη και
ανάπτυξη και είναι πολύ γνωστά σ’ όλους όσους εκπαιδεύουν μαθητές για μύηση. Αλλά
από μόνα τους, ακόμη κι αν τα ανακάλυπτε κάποιος ανέτοιμος, ελάχιστα θα μπορούσαν
να επιτύχουν, αφού η χρήση τους πρέπει να συνοδεύεται από τη δύναμη που προέρχεται
απ’ την εφαρμογή της Μυητικής Ράβδου. Η Ράβδος αυτή, μέσω του επιστέφοντος
αδάμαντος, εστιάζει τα τρία πυρά κατά τον ίδιο τρόπο που ένας φακός αντιδρά στον ήλιο
και προκαλεί ανάφλεξη.
Σας έδωσα εδώ πολλές πληροφορίες σε πολύ λίγες λέξεις. Το ζήτημα είναι πολύ
συμπυκνωμένο. Έχει ειδική σημασία για τον άνθρωπο που προσεγγίζει την Ατραπό της
Μύησης. Συλλογισθείτε προσεκτικά όσα σας μετέδωσα, γιατί με το στοχασμό σ’ αυτά
μέσα στη σιωπή της καρδιάς μπορεί να έρθει φως και το εσώτερο πυρ να λάμψει με
μεγαλύτερη θερμότητα.
Μπορούν επίσης ν’ απαριθμηθούν κι άλλα μάντραμ που σχετίζονται με το πυρ.
Υπάρχουν δύο ομάδες που προσεγγίζονται με τη χρήση ορισμένων ρυθμικών ήχων:
Τα πύρινα στοιχειακά και τα ποικίλα στίφη τους στα βάθη της γης, στην επιφάνεια
της γης και στον αέρα πάνω απ’ τη γη.
Oι ντέβα του νοητικού πεδίου, που ουσιαστικά είναι ντέβα του πυρός.
Για τα μάντραμ που επηρεάζουν τα στοιχειακά του πυρός δεν υπάρχει τίποτε να
ειπωθεί ή να μεταδοθεί. Είναι κατά πολλούς τρόπους τα πιο επικίνδυνα και πιο ισχυρά
απ’ όλα τα στοιχειακά που συντηρούν τη γήινη οικονομία. Κατ’ αρχή είναι
πολυπληθέστερα όλων των άλλων στοιχειακών κι έπειτα απαντώνται σε κάθε πεδίο, απ’
το ανώτατο ως το κατώτατο. Τα στοιχειακά του ύδατος ή της γης απαντώνται μόνο σε
ορισμένες τοποθεσίες ή σφαίρες του ηλιακού συστήματος, ενώ τα επόμενα πιο
πολυπληθή στοιχειακά είναι εκείνα του αέρα.
Τα μάντραμ που τα καλούν, τα ελέγχουν και τα απολύουν ήταν σε κοινή χρήση μεταξύ
των Ατλάντειων. Oι κίνδυνοι που προέκυπταν και η απειλή που επικρεμόταν στη γη απ’
την αδιάκριτη χρήση των στοιχειακών, παρενόχλησαν τόσο την ακριβή λειτουργία των
λογοϊκών σχεδίων και δυσαρέστησαν τόσο τους Oδηγούς της φυλής, ώστε η γνώση
αποσύρθηκε. Η Ατλάντεια φυλετική ρίζα έφυγε μέσα από υδάτινες καταστροφές,
πλημμύρες και καταποντισμούς· αν θυμηθείτε ότι το ύδωρ είναι ο φυσικός εχθρός του
πυρός κι ότι οι δύο ομάδες στοιχειακών δεν έχουν σημείο ενοποίησης σ’ αυτό το στάδιο,
μπορεί να κατανοήσετε ένα ενδιαφέρον σημείο σχετικό με τους Ατλάντειους
κατακλυσμούς.
Τα μάντραμ που καλούν τους πύρινους ντέβα φρουρούνται εξίσου καλά, όχι μόνο
λόγω των συνεπαγόμενων κινδύνων αλλά και λόγω των κωλυμάτων στο χρόνο που
προκαλούνται όταν οι ντέβα αυτοί καλούνται απρόσεκτα και συγκρατούνται με μαντρική
γοητεία απ’ τη συνέχιση του αναγκαίου προορισμού τους. Κάτω απ’ τις δύο αυτές ομάδες
μαντρικών μορφών βρίσκονται πολλές μικρότερες ομάδες που εργάζονται ειδικά με
διάφορα σύνολα στοιχειακών και ντέβα.
Απαριθμήσαμε εδώ έξι ομάδες μάντραμ που συνδέονται με το πυρ. Υπολείπονται λίγα
ακόμη που θα μπορούσα να τα απαριθμήσω σύντομα:
Εξαγνιστικά μάντραμ που αφυπνίζουν ένα πυρ που εξαγνίζει και καίει σε ένα από τα
τρία κατώτερα πεδία. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της δραστηριότητας των
στοιχειακών που ελέγχονται από πύρινους ντέβα και είναι κάτω από την άμεση
καθοδήγηση ενός μυημένου ή μαθητή για κάποιο ειδικό καθαρτήριο στόχο. O
στόχος μπορεί να είναι η κάθαρση κάποιου από τα σώματα ή ο εξαγνισμός μιας
περιοχής, μιας κατοικίας ή ενός ναού.
Μάντραμ που καλούν το πυρ για τη μαγνήτιση φυλακτών, λίθων και ιερών τόπων.
Μάντραμ που προκαλούν θεραπεία με την απόκρυφη χρήση της φλόγας.
Μάντραμ που χρησιμοποιούνται:
α. Απ’ τον Μανού για το χειρισμό εκείνου που χρειάζεται στη μετακίνηση ηπείρων
και την καταβύθιση περιοχών.
β. Απ’ τον Bοδισάττβα για τη διέγερση της εσώτερης φλόγας κάθε ανθρώπινου
όντος.
γ. Απ’ τον Μαχατσόχαν στο έργο Του με τη νοημοσύνη ή την πέμπτη αρχή.
Όλες αυτές οι μαντρικές μορφές και πολλές άλλες υφίστανται… Το πρώτο βήμα για
την επίτευξη αυτών των μάντραμ είναι η απόκτηση της ικανότητας του αποκρυφιστικού
διαλογισμού, γιατί δεν είναι μόνο η ήχηση των λέξεων που κατορθώνει τον επιθυμητό
στόχο, αλλά η νοητική συγκέντρωση που οραματίζεται τα αποτελέσματα που πρόκειται
να επιτευχθούν. Αυτή πρέπει να συνοδεύεται από τη θέληση που κάνει τα αποτελέσματα
αυτά να κυριαρχούνται από εκείνον που ψάλλει τους ήχους. Oι μαντρικές αυτές μορφές
είναι επικίνδυνες κι άχρηστες δίχως τη συγκεντρωμένη νοητική ισορροπία του ανθρώπου
και τη δύναμή του να ελέγχει και να ζωογονεί.
Φτάνουμε πλέον στην τελευταία υποδιαίρεση της έκτης επιστολής μας:
Η Χρήση της Μορφής Συλλογικά.
Προτείνω να καταπιαστώ με το θέμα κάτω από τρεις επικεφαλίδες τις οποίες για
λόγους σαφήνειας θα ονομάσουμε:
1. Χρήση του ήχου συλλογικά σε διαλογιστική μορφή.
2. Χρήση του ρυθμού συλλογικά στο διαλογισμό.
3. Ειδικές περιπτώσεις στις οποίες χρησιμοποιούνται αυτές οι μορφές.
…Εξετάσαμε μάλλον διεξοδικά σ’ αυτή τη σειρά επιστολών τον ατομικό διαλογισμό
και προσεγγίσαμε το ζήτημα από πολλές και ποικίλες οπτικές γωνίες. Στο χειρισμό του
όλου θέματος κοινοποιήσαμε μόνο όσα ήταν αρκετά για να αφυπνίσουν το ενδιαφέρον
του σπουδαστή και να τον παρακινήσουν σε μεγαλύτερη προσπάθεια, προσεκτικότερη
μελέτη και βαθύτερη έρευνα. Μόνο ό,τι κατανοείται και συλλαμβάνεται από την
εσώτερη συνείδηση σαν γεγονός της εμπειρίας, χρησιμεύει στη δύσκολη ατραπό της
αποκρυφιστικής ανάπτυξης. Oι θεωρίες και οι διανοητικές συλλήψεις είναι ανώφελες.
Αυξάνουν απλώς την ευθύνη. Μόνο όταν οι θεωρίες αυτές υποβάλλονται σε δοκιμασία
και κατά συνέπεια γίνονται γνωστές σαν γεγονότα της φύσης και μόνο όταν οι νοητικές
συλλήψεις καταβιβάζονται κι εκδηλώνονται σε πρακτική εμπειρία στο φυσικό πεδίο,
είναι σε θέση ο σπουδαστής να δείξει το δρόμο σ’ άλλους ερευνητές και ν’ απλώσει χείρα
βοηθείας σ’ όσους ακολουθούν. Όταν λέμε “ακούω” μπορεί ν’ αποδειχθεί χρήσιμο κι
ενθαρρυντικό· όταν προσθέτουμε τη λέξη “πιστεύω” μπορεί να δοθεί πρόσθετη
επιβεβαίωση, αλλά όταν ηχούμε μια σαλπιγκτήρια νότα και λέμε “γνωρίζω” είναι εκείνο
που χρειάζεται στην πιο σκοτεινή αυτή ώρα της Κάλι Γιούγκα. Oι γιγνώσκοντες είναι
προς το παρόν λίγοι. Όμως το να γνωρίσουμε είναι απόλυτα εφικτό και υπόκειται μόνο
στην επιμέλεια, την ειλικρίνεια και την ικανότητα του μαθητή στην ατραπό να στέκει
σταθερός στον πόνο.
Έχοντας πλέον μια αμυδρή ιδέα των αποτελεσμάτων που πρέπει να επιτευχθούν και
των μεθόδων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν στον ατομικό διαλογισμό κι έχοντας
επεκταθεί λίγο στη χρήση των μορφών από τα άτομα, μπορούμε πια να ασχοληθούμε με
το ζήτημα απ’ τη συλλογική σκοπιά.
Απ’ τα πιο σπουδαία πράγματα που σημειώνουμε στη συλλογική χρήση μορφών είναι
ότι έχει παγκόσμια αποδοχή, είναι πολύ αποτελεσματική και μπορεί να είναι πολύ
επικίνδυνη. Η συλλογική λατρεία της Θεότητας και η από κοινού τέλεση θρησκευτικών
τυπικών αποτελεί τόσο πολύ μέρος της δημόσιας ζωής όλων των λαών ώστε τείνουμε να
παραβλέπουμε το λόγο ύπαρξής τους και τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται. Κάθε
θρησκεία – Χριστιανική, Βουδδιστική, Ινδουιστική, Μωαμεθανική μέχρι την πιο
διαστρεβλωμένη φετιχιστική λατρεία της πιο καθυστερημένης φυλής – έδωσε έμφαση
στην αξία κι αποτελεσματικότητα της ενωμένης προσπάθειας προσέγγισης στο Θείο.
Αναπόφευκτα επιτυγχάνονται αποτελέσματα που εκτείνονται από το γαλήνιο και
ειρηνικό αίσθημα που διακατέχει τους μετέχοντες στα Χριστιανικά μυστήρια μέχρι τη
φρενίτιδα και τους στροβιλισμούς του πιο έξαλλου δερβίση ή του πιο βαθιά νυχτωμένου
Ζουλού. Η διαφορά βρίσκεται στην ικανότητα του πιστού ν’ αφομοιώνει δύναμη και
στην ικανότητά του να τη συγκρατεί και να τη μεταφέρει. Τα σημεία αυτά αποφασίζονται
από τη θέση του στην κλίμακα της εξέλιξης κι απ’ το συναισθηματικό και νοητικό έλεγχο
που διαθέτει.
Το πρώτο αξίωμα που πρέπει να θυμόμαστε καθώς εξετάζουμε τη συλλογική χρήση
μορφών στο διαλογισμό είναι ότι οι μορφές αυτές, καθώς χρησιμοποιούν ήχο και ρυθμό,
πρέπει να διανοίγουν ένα χωνί επικοινωνίας ανάμεσα σ’ εκείνους που συμμετέχουν σ’
αυτές και στις Διάνοιες ή τις Δυνάμεις που επιδιώκουν να προσεγγίσουν. Μέσα από το
χωνί αυτό, που διαπερνά το φυσικό ως το συναισθηματικό ή ακόμη υψηλότερα μέχρι
κάποιο νοητικό επίπεδο, οι Διάνοιες ή Δυνάμεις μπορούν να διαχύσουν σ’ όσους Τις
προσεγγίζουν ένα διαφωτιστικό φως ή κάποιου είδους δύναμη ή κάτι άλλο. Το χωνί
σχηματίζει έναν αγωγό δια του οποίου γίνεται η επαφή. Η όλη διαδικασία είναι καθαρά
επιστημονική και στηρίζεται στον κραδασμό και στη γνώση της δυναμικής. Εξαρτάται
απ’ τον ακριβή σχηματισμό ενός κενού μέσω αποκρυφιστικής γνώσης. Η απόκρυφη
δήλωση ότι “η Φύση απεχθάνεται το κενό” αληθεύει απόλυτα. Όταν με τη σωστή εκφορά
ορισμένων ήχων σχηματισθεί αυτό το κενό ή άδειο χωνί μεταξύ ανώτερου και
κατώτερου, τότε δύναμη ή ισχύς κάποιας εκδήλωσης της φοχατικής ενέργειας εισρέει
στο χωνί υπό την αναπόφευκτη λειτουργία του νόμου και μέσω αυτού του χωνίου φτάνει
στο αντικείμενό της.
Στην κατάχρηση αυτής της γνώσης βασίζεται μεγάλο μέρος εκείνου που ονομάζουμε
μαύρη τέχνη ή κακοποιό μαγεία. Μέσω επίκλησης και μορφών οι Σκοτεινοί Αδελφοί (ή
όσοι παραβιάζουν ό,τι εν αγνοία σας ονομάζετε δυνάμεις του κακού) άπτονται δυνάμεων
που συνδέονται με σκοτεινές διάνοιες σε υψηλούς τόπους. Έτσι κινητοποιούν γεγονότα
στο φυσικό πεδίο που έχουν την απαρχή τους στα σκοτεινά μυστηριώδη σπήλαια του
κοσμικού κακού όπως απαντάται στο ηλιακό μας σύστημα. Έτσι μπορούν επίσης να
ψαυστούν οι ακόμη μεγαλύτερες δυνάμεις του φωτός και του καλού και να εφαρμοσθούν
στην πλευρά της εξέλιξης.
Η Χρήση του Ήχου Συλλογικά σε Διαλογιστικές Μορφές.
Θα ασχοληθούμε τώρα με το ζήτημα ειδικά από τη σκοπιά του ήχου. Κατά τη μελέτη
της Ιερής Λέξης και της χρήσης της βρήκαμε ότι έχει ένα τριπλό αποτέλεσμα,
καταστροφικό, εποικοδομητικό και προσωπικό – αν μπορώ να το εκφράσω έτσι – ή ότι
δρα άμεσα και με διεγερτικό τρόπο στα κέντρα του σώματος. Τα τρία αυτά αποτελέσματα
μπορούν να ιδωθούν στη χρήση κάθε ήχου συλλογικά κι από ένα μεγάλο σώμα ατόμων.
Θα μπορούσαμε, χάρη σαφήνειας, να προσθέσουμε στην αρίθμησή μας ένα τέταρτο
αποτέλεσμα, εκείνο της δημιουργίας χωνίου. Το τέταρτο αυτό αποτέλεσμα είναι απλώς
η σύνθεση των άλλων στην πράξη, γιατί πρέπει να γίνουν διευθετήσεις στην ύλη των
τριών κατώτερων πεδίων κατά τη δημιουργία του χωνίου επικοινωνίας. Oι διευθετήσεις
αυτές καταλήγουν πρώτα απ’ όλα στην καταστροφή της παρεμποδιστικής ύλης κι έπειτα
στην κατασκευή ενός χωνίου προς χρήση. Αυτή επηρεάζεται σαφέστατα με τη χρήση
των κέντρων. Το τελευταίο αυτό σημείο έχει θεμελιώδες ενδιαφέρον και κρύβει το
μυστικό της πιο δυναμικής χρήσης του ήχου. Η χρήση αυτή έγκειται στην προβολή του
σε νοητική ύλη μέσω του ενός ή του άλλου κύριου κέντρου. Τα αποτελέσματα που
επιτυγχάνονται από μια ομάδα ατόμων που έχουν τη δύναμη να εργάζονται σε νοητικά
επίπεδα και να χρησιμοποιούν ταυτόχρονα κάποιο απ’ τα κύρια κέντρα (είτε
αποκλειστικά το κεφαλικό κέντρο είτε κάποιο απ’ τα κύρια κέντρα σε συνάρτηση με το
αντίστοιχό του κεφαλικό κέντρο) μπορεί να είναι απίστευτα ισχυρά. Είναι καλό για τη
φυλή ότι προς το παρόν τέτοια δύναμη δεν της ανήκει. Μόνο όταν μπορεί να βρεθεί ένας
συνδυασμός αγνότητας ελατηρίου και αφίλαυτης προσήλωσης στο καλό όλων, θα
επιτραπεί να επανέλθει η δύναμη αυτή στην κοινή γνώση των ανθρώπων. Προς το παρόν
είναι πρακτικά αδύνατο να βρεθεί επαρκής αριθμός ατόμων στο ίδιο στάδιο εξέλιξης, στο
ίδιο σημείο της κλίμακας, οι οποίοι να χρησιμοποιούν το ίδιο κέντρο και να
ανταποκρίνονται στον ίδιο ακτινικό κραδασμό, για να συναντηθούν με ομοφωνία και να
ηχήσουν μαζί τον ίδιο φθόγγο ή μάντραμ. Πρέπει επίσης να εμψυχώνονται από καθαρή
αγάπη και να εργάζονται με νοημοσύνη για την πνευματική εξύψωση όλων.
Μέρος της δύναμης της Ιεραρχίας βασίζεται στην ικανότητά Της να κάνει αυτό
ακριβώς το πράγμα. Καθώς βαίνει η εξέλιξη και το ζήτημα γίνεται πληρέστερα
κατανοητό, οι διαλογιστικοί όμιλοι θα μεταβάλουν την τωρινή τους κατάσταση – η οποία
είναι εκείνη ενός συνόλου ένθερμων ζηλωτών που ζητούν φώτιση – σ’ εκείνη ενός
συνόλου εργατών που θα εργάζονται μαζί εποικοδομητικά και με νοημοσύνη για
ορισμένους στόχους. Στη Χριστιανική Βίβλο έχετε το απομεινάρι ενός μύθου που έφτασε
ως εμάς απ’ τους Ατλάντειους καιρούς. Στους καιρούς εκείνους κατανοούσαν κι
εφάρμοζαν τη χρήση του ήχου στα φυσικά και συναισθηματικά επίπεδα, τον
χρησιμοποιούσαν όμως για ιδιοτελείς σκοπούς στις περισσότερες περιπτώσεις.
Διαβάζετε ότι με τον ήχο των σαλπίγγων που ήχησαν ορισμένες φορές μετά τη ρυθμική
περιφορά γύρω από τα τείχη της Ιεριχούς, τα τείχη αυτά κατέρρευσαν. Αυτό έγινε εφικτό
με την απόκρυφη γνώση των ηγετών του λαού, οι οποίοι – όντας έμπειροι στην επιστήμη
του ήχου κι έχοντας μελετήσει τα καταστροφικά και τα δημιουργικά του αποτελέσματα
– γνώριζαν την ακριβή στιγμή για να εφαρμόσουν την επιστήμη αυτή και να επιτύχουν
τον επιθυμητό σκοπό.
Τους ήχους αυτούς μπορούμε να ομαδοποιήσουμε σε τρεις επικεφαλίδες:
Η Ενωμένη Ήχηση της Ιερής Λέξης.
Πρόκειται για μια από τις συνηθέστερες μεθόδους και τον πιο άμεσο τρόπο
σχηματισμού χωνίου για τη διαβίβαση δύναμης. Αν είναι τόσο αποτελεσματική στην
περίπτωση του ατόμου, όπως κατ’ επανάληψη έχει δειχτεί, η ενωμένη της χρήση είναι
ασφαλώς τρομακτικά αποτελεσματική κι ακόμη σαφώς επικίνδυνη. Η απώλεια της
χρήσης αυτής της Λέξης ακρωτηρίασε και παρεμπόδισε την αποτελεσματικότητα όλων
των τωρινών εξωτερικών θρησκειών, αλλά η απώλεια αυτή προκλήθηκε εσκεμμένα λόγω
των συνοδευτικών κινδύνων του χαμηλού σημείου εξέλιξης της ανθρώπινης ιεραρχίας.
Όταν αποκατασταθεί η χρήση αυτής της Λέξης συλλογικά κι όταν συναθροίσεις
ανθρώπων θα μπορούν να την ηχούν ορθά στο σωστό φθόγγο και στο σωστό μέτρο ή
ρυθμό, τότε η εισροή δύναμης από ψηλά (της οποίας η ποιότητα θα εξαρτάται από την
κλείδα και τον τόνο) θα είναι τέτοια ώστε η ζωογόνηση του μικρόκοσμου θα επηρεάζει
τη γύρω περιοχή και το περιβάλλον. Θα προκαλεί αντίστοιχη διέγερση σε όλα τα
βασίλεια της φύσης, γιατί το ανθρώπινο βασίλειο σχηματίζει ένα δεσμό μεταξύ του
ανώτερου και του κατώτερου και σε σύνδεση με το ντεβαϊκό βασίλειο παρέχει έναν τόπο
συνάντησης για τις δυνάμεις της ζωής.
Τα αποτελέσματα αυτά στα διάφορα κέντρα θα είναι σαφώς αισθητά στο ένα ή το
άλλο πεδίο των τριών κόσμων. Ας δώσω ένα παράδειγμα, γιατί είναι επιθυμητή η
σαφήνεια. Όμως πρέπει να σας προειδοποιήσω να έχετε υπόψη ότι δεν πρέπει να δώσετε
καμία σημασία στη σειρά που ορίζεται εδώ. Δεν ωρίμασε ο χρόνος για την έναρξη μιας
ακριβούς πληροφόρησης στο ζήτημα αυτό.
Θα υποθέσουμε ότι μια συνάθροιση ανθρώπων επιθυμεί να συνδεθεί μ’ εκείνο τον
αγωγό δύναμης που εργάζεται δια των συναισθημάτων κι έτσι διεγείρει σε μεγαλύτερη
έφεση και αγάπη. Θα σταθούν σε ενωμένη σιωπή ωσότου με μια συγκεκριμένη λέξη του
αρχηγού κάθε μονάδα της ομάδας θ’ αποσύρει εσκεμμένα τη συνείδησή της στο
καρδιακό κέντρο κι έπειτα από το καρδιακό αυτό κέντρο (διατηρώντας σταθερά τη
συνείδηση εκεί) θα εκπέμψει τον ήχο της Ιερής Λέξης, συντονισμένο στην κλείδα που
ανταποκρίνεται η πλειονότητα της ομάδας. Η κλείδα αυτή θα διακριβώνεται από τον
ψυχορατικό αρχηγό της ομάδας που θα επισκοπεί γοργά τις αύρες όσων συναθροίζονται
ενώπιόν του. O ήχος αυτός θα δημιουργεί το αναγκαίο χωνί και το αποτέλεσμα θα είναι
μια τεράστια πρόσκαιρη επέκταση της περιφέρειας των συναισθηματικών σωμάτων των
συμμετεχόντων και μια έντονη ζωογόνηση των καρδιακών τους κέντρων. Μ’ αυτό το
μέσον θα μπορούν οι άνθρωποι να φτάνουν σε ύψη και να δέχονται ευλογίες που
διαφορετικά δε θα ήταν εφικτές χωριστά. Μπορείτε να σκεφθείτε μόνοι σας κι άλλες
περιπτώσεις. Η χρήση της φαντασίας στα ζητήματα αυτά έχει πραγματική σημασία και
αναπτύσσει μια σύνδεση ανάμεσα σ’ αυτή την ικανότητα και στην ανώτερη αντιστοιχία
της, την ενόραση. Oι σπουδαστές του διαλογισμού πρέπει να μάθουν να φαντάζονται
περισσότερο.
Η ενωμένη ήχηση ορισμένων μάντραμ που θα χρησιμοποιούνται για ειδικούς σκοπούς.
Παραδείγματα τέτοιων σκοπών είναι:
α. Η κάθαρση μιας πόλης.
β. Η μαγνήτιση τόπων που θα χρησιμοποιηθούν σαν θεραπευτικά κέντρα.
γ. Η διαύγαση των διανοιών των συναθροισθέντων, προκειμένου να γίνουν ικανές να
δεχτούν την ανώτερη φώτιση.
δ. Η θεραπεία ατόμων που συναθροίστηκαν γι’ αυτό το σκοπό.

ε. O έλεγχος των δυνάμεων της φύσης έτσι ώστε να προκαλούνται γεγονότα στο
φυσικό πεδίο.
ζ. Η μύηση ατόμων στα Ελάσσονα Μυστήρια.
Στην παράγραφο αυτή, όπως σωστά νομίζετε, περιέχεται υλικό που αν αναπτυσσόταν
θα κάλυπτε έναν τόμο. Αποτελεί μέρος της λευκής εκείνης μαγείας που θ’ αποκατασταθεί
ξανά στη φυλή και μέσω της οποίας θα επιτευχθεί μια δόξα κι ένας πολιτισμός που απλώς
εθίγησαν στους Ατλάντειους καιρούς και συνιστούν ένα από τα όνειρα των οραματιστών
της φυλής.
Μάντραμ ή λέξεις που εκφέρονται συλλογικά μέσω των οποίων θα επιτυγχάνεται
επικοινωνία με το ντεβαϊκό ή αγγελικό βασίλειο. Πρόκειται για μια ιδιόμορφη ομάδα
μάντραμ που συνδέονται με το τμήμα του Μαχατσόχαν και θ’ ασχοληθώ μαζί τους
αργότερα…
Η Χρήση του Ρυθμού Συλλογικά στο Διαλογισμό.
O ρυθμός θα μπορούσε να εκφρασθεί σαν η τακτή εκείνη κίνηση που αυτόματα
παρασύρει όσους την εφαρμόζουν σε ευθυγράμμιση με ορισμένες δυνάμεις της Φύσης.
Είναι η κατευθυνόμενη εκείνη δράση που ακολουθείται ομόφωνα από ένα σώμα
ανθρώπων και καταλήγει σε ορισμένες ευθυγραμμίσεις κι αποτελέσματα πάνω σε κάποιο
απ’ τα σώματα ή σε όλα. Έχει συνεπώς σαν αντικείμενό της:
α. Να παρασύρει ένα σώμα ή μια σύναξη σωμάτων στην ακτίνα δράσης κάποιου
ρεύματος δύναμης.
β. Να επιφέρει διευθέτηση της ύλης κάποιου από τα διάφορα σώματα ή όλων των
σωμάτων που συμμετέχουν στο σχηματισμό του προσωπικού μιας ομάδας.
γ. Να συγχωνεύσει – σύμφωνα με ορισμένες γεωμετρικές εξισορροπήσεις και
συνδυασμούς – τις αύρες των διαφοροποιημένων μονάδων μιας ομάδας και ν’
αναγκάσει τις αύρες αυτές να σχηματίσουν μια ενωμένη ομαδική αύρα,
επιτρέποντας έτσι τη ρυθμική ροή δύναμης προς ορισμένες ειδικές κατευθύνσεις
για ορισμένους ειδικούς σκοπούς.
Αυτά κατανοήθηκαν επαρκώς στη διάρκεια των αιώνων, ακόμη κι αν οι μέθοδοι, η
διαδικασία και τα αποτελέσματα δεν έγιναν αντιληπτά επιστημονικά ούτε
ταξινομήθηκαν, παρεκτός από διάφορα αποκρυφιστικά κι εσωτερικά σώματα. Στα
αρχαία, παγανιστικά λεγόμενα, τυπικά η αξία του ρυθμού ήταν πολύ κατανοητή, ώστε
ακόμη κι ο Δαυίδ, ο ψαλμωδός του Ισραήλ, χόρεψε ενώπιον του Κυρίου. Το λίκνισμα
του σώματος με ορισμένο ρυθμό και η ταλάντευση του σκελετού του φυσικού φορέα
προς διάφορες κατευθύνσεις, ακολουθώντας κατά καιρούς το μουσικό ήχο οργάνων, έχει
μια ιδιάζουσα και σαφή επίδραση στην ύλη των δύο λεπτοφυέστερων φορέων. Με τη
ρυθμική αυτή κίνηση:
1. Η δύναμη που εκχέεται κατ’ αυτό τον τρόπο κατευθύνεται (σύμφωνα με το ρυθμό)
στο ένα ή το άλλο κέντρο του σώματος.
2. Η ύλη του συναισθηματικού και νοητικού σώματος αναπροσαρμόζεται κι

αναμειγνύεται ολοκληρωτικά, οδηγώντας σε ορισμένα αποτελέσματα που έχουν μια
πιθανή φυσική εκδήλωση.
3. Επηρεάζεται η ευθυγράμμιση των φορέων και μπορούν να παραμορφωθούν ή να
εκτραπούν ή να ευθυγραμμισθούν ορθά και να έρθουν σε επαφή με το αιτιώδες.
Αποτελεί ένα από τα κύρια αντικείμενα της αληθινής ρυθμικής κίνησης,
διαστρεβλώσεις της οποίας έφτασαν ως εμάς διαμέσου των αιώνων και βρήκαν την
αποθέωσή τους στο χαμηλού τύπου μοντέρνο χορό. Στο μοντέρνο χορό απαντάται η πιο
διεφθαρμένη εκδήλωση της ρυθμικής κίνησης και κύριο αποτέλεσμα του ρυθμού είναι η
κατεύθυνση της δύναμης που εκχύθηκε απ’ αυτόν στο συναισθηματικό φορέα και στον
κατώτατο τύπο ύλης αυτού του φορέα. Καταλήγει στο φυσικό πεδίο στην πιο
ανεπιθύμητη διέγερση των σεξουαλικών οργάνων. Στην αληθινή χρήση της ρυθμικής
κίνησης το αποτέλεσμα είναι η ευθυγράμμιση των τριών κατώτερων φορέων με τον
αιτιώδη φορέα και η ευθείαση αυτή – όταν συνδυάζεται με εντονότατη έφεση και διακαή
επιθυμία – καταλήγει σε επίχυση δύναμης από ψηλά. Αυτή προκαλεί ζωογόνηση των
τριών κύριων κέντρων και σαφή φώτιση.
Όταν μια ολόκληρη σύναξη ανθρώπων εμψυχώνεται έτσι από μια μοναδική υψηλή
επιθυμία, όταν οι αύρες τους σμίγουν και σχηματίζουν έναν ενωμένο αγωγό για επίχυση,
το αποτέλεσμα εντείνεται τρομακτικά και μπορεί η εμβέλειά του να παγκοσμιοποιηθεί.
Έχετε ένα παράδειγμα στο θαυμάσιο φεστιβάλ του Βεσάκ που διατηρείται καθολικά
στην Ινδία μέχρι τις μέρες μας, οπότε η Ιεραρχία σχηματίζει έναν αγωγό για τη διαβίβαση
δύναμης κι ευλογίας από τα επίπεδα στα οποία απαντάται ο Βούδδας. Δρα σαν εστιακό
σημείο αυτής της δύναμης και – διοχετεύοντάς την μέσω της Αύρας Του – τη διαχύνει
στο ανθρώπινο γένος δια του αγωγού που παρέχεται απ’ τους συναθροισμένους Κυρίους,
Διδασκάλους, διαβαθμισμένους μυημένους και μαθητές. O αγωγός αυτός σχηματίζεται
με τη χρήση του ήχου και του ρυθμού που χρησιμοποιούνται συγχρόνως. Με την
ψαλμωδία ορισμένων μάντραμ δια των αργών, μετρημένων κινήσεων που συνοδεύουν
τον ψαλμό, σχηματίζεται το χωνί που φτάνει προς τα πάνω στον επιθυμητό τόπο. Τα
γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζονται στην ύλη του πεδίου πιο πάνω απ’ το φυσικό
(που είναι αποτέλεσμα της γεωμετρικής κίνησης της σύναξης που πραγματοποιείται σ’
αυτό το κέντρο των Ιμαλαΐων) διαμορφώνονται σε θαυμαστές λεωφόρους προσέγγισης
του κέντρου ευλογίας για τους ενοίκους, ντέβα ή άλλους, από οποιοδήποτε ιδιαίτερο
πεδίο. Για όσους μπορούν να παρατηρήσουν ψυχορατικά τη σκηνή, το κάλλος των
γεωμετρικών μορφών είναι απίστευτο και το κάλλος αυτό επιτείνεται από τις
ακτινοβόλες αύρες των Μεγάλων Όντων που συναθροίζονται εκεί.
Στους καιρούς που θα έρθουν, η αξία του συνδυασμού μουσικής, ψαλμού και
ρυθμικής κίνησης θα κατανοηθεί και θα χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη ορισμένων
αποτελεσμάτων. Oμάδες ανθρώπων θα συγκεντρώνονται για να μελετούν τα
δημιουργικά αποτελέσματα ή την εξαγνιστική αποτελεσματικότητα του ρυθμικού ήχου
σε συνδυασμό με την κίνηση και την ενότητα· το εποικοδομητικό αποτέλεσμα στα τρία
σώματα θα μελετάται ψυχορατικά· το εξαλειπτικό αποτέλεσμα επί της ύλης αυτών των
σωμάτων θα ταξινομείται επιστημονικά κι όλη η αποκτηθείσα γνώση θα εφαρμόζεται

συγκεκριμένα στη βελτίωση αυτών των σωμάτων. Η ποιότητα της εκχυόμενης δύναμης
και τα εξυψωτικά, ζωογονητικά και διεγερτικά της αποτελέσματα θα παρακολουθούνται
στενά. Τα κέντρα θα μελετώνται στη σχέση τους με τα ρεύματα δύναμης που
προσεγγίσθηκαν και θ’ αναλαμβάνεται οριστικά η καλλιέργεια κι η ενίσχυση της
περιστροφικής τους κίνησης.
Από μια άλλη σκοπιά το όλο ζήτημα ανάγεται σε έργο στον κόσμο και παρότι
εξαρτάται απ’ την περιωπή και το προσωπικό της ομάδας, δεν είναι πρωτίστως για
ομαδικούς σκοπούς. Oι ομάδες θα προσηλώνονται στο έργο της επαφής με ορισμένους
τύπους λογοϊκής δύναμης, της διοχέτευσής της μέσω του ομαδικού χωνίου και της
αποστολής της στον κόσμο για ορισμένους εποικοδομητικούς στόχους. Το έργο αυτό
συνδέεται στενά με εκείνο που αναλαμβάνεται απ’ τους Νιρμανακάγια ή Διανομείς της
Δύναμης και θα είναι σε μεγάλο βαθμό υπό τη διεύθυνσή Τους, γιατί – όταν έρθει η
σωστή στιγμή – θα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν αυτές τις ομάδες σαν εστιακά
σημεία των δραστηριοτήτων Τους. Το έργο Τους έχει τώρα το εστιακό του σημείο κυρίως
στο νοητικό πεδίο και κάπως στο συναισθηματικό. Όταν το μυστικό της αιτιώδους
ευθυγράμμισης συλληφθεί καλύτερα κι όταν ομάδες ανθρώπων σε φυσική ενσάρκωση
θα μπορούν να εργάζονται με πραγματική συνεργασία (κάτι αδύνατο προς το παρόν,
αφού η προσωπικότητα διαφαίνεται ακόμη υπερβολικά), τότε οι Νιρμανακάγια θα
μπορούν να έρχονται σε άμεση επαφή με το φυσικό πεδίο κι έτσι να ενεργούν με μεγάλη
δύναμη στις εξελίξεις που απαντώνται εκεί.
Oι θεραπευτικοί όμιλοι θα εργάζονται ως εξής: O κύκλος των εργατών με τη μονάδα
που πρόκειται να θεραπευθεί τοποθετημένη στο κέντρο του, θα προσηλώνεται οριστικά
στη θεραπεία αυτής της μονάδας με τη χρήση ενός συνόλου μάντραμ και την υιοθέτηση
ορισμένων κινήσεων που θα καθιστούν το άρρωστο μέλος στο κέντρο τους εστιακό
σημείο της κατερχόμενης δύναμης. Με τη διεγερτική ισχύ αυτής της δύναμης, με την
αναδομητική της ποιότητα, ή με την ικανότητά της να καταστρέφει και να εξαλείφει,
αυτά που αποκαλείτε θαύματα θα γίνουν καθημερινά συμβάντα. Το ζήτημα είναι
υπερβολικά αχανές για να δώσουμε εδώ κάτι περισσότερο από νύξεις. Όμως καθώς η
φυλή προοδεύει και κατανοείται περισσότερο το μυστικό της επίτευξης ενοποίησης, όταν
πολλοί άνθρωποι θα βαδίζουν τη Δοκιμαστική Ατραπό, όταν το ποσοστό των μυημένων
θα είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι είναι τώρα κι όταν μεγάλοι αριθμοί της ανθρώπινης φυλής
θα είναι αμεσότερα ευθυγραμμισμένοι με το εγωικό σώμα, θα δείτε την επιστημονική
εφαρμογή των νόμων του ήχου και του ρυθμού.
Ταυτόχρονα θα δείτε την κατάχρηση αυτών των δυνάμεων – κατάχρηση που θα είναι
πρόδρομος μιας απ’ τις τελικές συγκρούσεις μεταξύ των Κυρίων του Φωτός και των
Κυρίων του Σκότους. Μεγάλος θα είναι ο κατακλυσμός και τρομακτική η καταστροφή,
αλλά το Φως λάμπει πάντα στο σκοτάδι κι Εκείνος που βασιλεύει υπεράνω όλων και
συγκρατεί τα πάντα στην περιφέρεια της Αύρας Του, γνωρίζει την ώρα της ευκαιρίας και
γνωρίζει επίσης πώς να χρησιμοποιήσει αυτό που μπορεί να προστατέψει.
Ειδικές Περιπτώσεις στις οποίες θα Χρησιμοποιούνται οι Μορφές αυτές.

Το μεγάλο γεγονός στον πλανήτη σε άμεση σχέση με την ανθρώπινη φυλή είναι το
φεστιβάλ του Βεσάκ. Υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη στιγμή στο ημερολόγιο, όταν
δημιουργείται ένα χωνί απευθείας ανάμεσα στη γη και τον ίδιο τον υπέρτατο Κυβερνήτη,
το Λόγο του συστήματός μας. Αυτή επιτυγχάνεται με τη δύναμη ορισμένων μάντραμ και
τις ενωμένες προσπάθειες της Ιεραρχίας και των Ντεβαϊκών Κυρίων των πεδίων. Oι
Ντεβαϊκοί αυτοί Κύριοι βοηθούνται απ’ τη ντεβαϊκή εξέλιξη και η Ιεραρχία απ’ εκείνους
της ανθρώπινης φυλής που είναι σταθεροί. Εστιάζονται μέσω των Κυρίων των Ακτίνων
που είναι τότε σε εκδήλωση καθώς και μέσω του Πλανητικού Λόγου του πλανήτη. Η
ημερομηνία του συμβάντος αυτού δεν είναι ακόμη για εξωτερική κοινοποίηση.
Και στις τρεις κύριες γραμμές προσέγγισης – εκείνη του Μανού ή Κυβερνήτη, του
Bοδισάττβα ή Παγκόσμιου Δασκάλου και του Μαχατσόχαν ή Κυρίου του Πολιτισμού –
βρίσκουμε τις δικές τους ειδικές ομάδες που υπόκεινται σε ορισμένα μάντραμ και λέξεις
και κινούνται κάτω από ορισμένους ρυθμικούς νόμους. Θα δώσω μία μόνο νύξη εδώ,
αλλά νομίζω ότι θα τη βρείτε ενδιαφέρουσα. Έρχεται η ώρα που όσοι εργάζονται υπό
τον Μανού, χειραγωγώντας έθνη, κατευθύνοντας την προσοχή τους στη διακυβέρνηση
και την πολιτική, παρακαθήμενοι στις συνελεύσεις του λαού, παραδίνοντας νόμους κι
απονέμοντας δικαιοσύνη, θα αρχίζουν κάθε έργο τους με μεγάλα ρυθμικά τελετουργικά.
Μέσω του ενωμένου ρυθμού τους και των ψαλλόμενων λέξεων θα επιδιώκουν να
έρχονται σε επαφή με τη συνείδηση του Μανού και το μεγάλο κυβερνητικό Του τμήμα,
φέρνοντας έτσι καθαρότερα στην πράξη την εκπλήρωση των σχεδίων Του και τη
διατύπωση των προθέσεών Του. Έχοντας ευθυγραμμίσει τα σώματά τους και δομήσει το
αναγκαίο χωνί, θα προχωρούν στην εργασία τοποθετώντας στο μέσο τους σαν εστιακό
σημείο φώτισης ένα ή δύο ανθρώπους που θα αφιερώνουν ολόκληρη την προσοχή τους
στη διακρίβωση της πρόθεσης του Μανού και των υφισταμένων Του για το προκείμενο
ζήτημα.
Στο τμήμα του Bοδισάττβα θα ακολουθείται επίσης μια παρόμοια διαδικασία για την
οποία έχει ήδη οργανωθεί η δομή. Εστιακό σημείο θα είναι ένας ιερέας και ύστερα απ’
την κατάλληλη τελετουργία και ρυθμό από μέρους της ενωμένης σύναξης, θ’ αποτελούν
τους διαβιβαστές πληροφόρησης από ψηλά. Όμως εδώ ενυπάρχει ένα σημείο
κεφαλαιώδους ενδιαφέροντος: Το ιερατείο εκείνων των ημερών δε θα είναι ένα χωριστό
σώμα ανθρώπων. Όλοι τότε θα είναι ιερείς κι ένας λαϊκός θα μπορεί να αναλαμβάνει
αυτό το αξίωμα, επιλεγόμενος δεόντως στην αρχή της τελετουργίας. Το μόνο
απαιτούμενο προσόν θα είναι η ικανότητα να ευθυγραμμίζεται με το ανώτερο και να
συνεργάζεται με όλες τις άλλες μονάδες της σύναξης.
Στο τμήμα του Μαχατσόχαν, του Κυρίου του Πολιτισμού και της Κουλτούρας και
αρχηγού της τρίτης γραμμής εξέλιξης, θα παρατηρείται πάλι μια ανάλογη
δραστηριότητα. Κανένα πανεπιστήμιο ή σχολείο δε θ’ αρχίζει τις παραδόσεις του χωρίς
το τελετουργικό ευθυγράμμισης, ενώ τη φορά αυτή ένας δάσκαλος θα είναι η εστιακή
γραμμή πληροφόρησης απ’ το τμήμα που ελέγχει τη δραστηριότητα του νου. Με τον
τρόπο αυτό η διέγερση των νοητικών σωμάτων των μαθητών και η ενίσχυση του αγωγού
ανάμεσα στον ανώτερο και τον κατώτερο νου θα βοηθείται σε μεγάλο βαθμό. Επίσης θ’
αναπτύσσεται και θα προσεγγίζεται η ενόραση. Με τις παραπάνω δηλώσεις δεν κάλυψα
κατά κανένα τρόπο το έδαφος. Υπέδειξα απλώς το πλατύ περίγραμμα εκείνων που μια
μέρα θα συνιστούν γεγονότα σε εκδήλωση στο φυσικό πεδίο. Η σκέψη αυτή περιέχει
πολύ υλικό για εξέταση και εικασίες και είναι εξαιρετικά υποβοηθητική για το γνωστικό
σπουδαστή. Oτιδήποτε διευρύνει τον ορίζοντά του κι αυξάνει την εμβέλεια της όρασής
του είναι καλοδεχούμενο, έστω κι αν η από μέρους του αντίληψη αυτών των γεγονότων
μπορεί να είναι σφαλερή και η ικανότητά του για αφομοίωση υπολείπεται κατά πολύ της
επιθυμητής.
ΕΠΙΣΤOΛΗ VII
Η ΧΡΗΣΗ ΤOΥ ΧΡΩΜΑΤOΣ ΚΑΙ ΤOΥ ΗΧOΥ
1. Απαρίθμηση των Χρωμάτων και Oρισμένα Σχόλια.

2. Τα Χρώματα και ο Νόμος των Αντιστοιχιών.
3. Αποτελέσματα των Χρωμάτων.
4. Εφαρμογή των Χρωμάτων και Μελλοντική τους Χρήση.
ΕΠΙΣΤOΛΗ VII
Η ΧΡΗΣΗ ΤOΥ ΧΡΩΜΑΤOΣ ΚΑΙ ΤOΥ ΗΧOΥ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσοι παραβαίνουν το νόμο χάνονται δια του νόμου, ενώ
όσοι τον τηρούν ζουν απ’ αυτόν. Η αληθινή μελέτη του αποκρυφισμού είναι η μελέτη
του γιατί και του πώς των φαινομένων. Είναι η εξεύρεση της μεθόδου δια της οποίας
επιτυγχάνονται αποτελέσματα και συνεπάγεται προσεκτική ανάλυση των συμβάντων και
των περιστάσεων προκειμένου ν’ ανακαλύψει τους διέποντες νόμους τους. Oδηγήθηκα
να κάνω τις προκαταρκτικές αυτές παρατηρήσεις σήμερα, επειδή είδα καθαρά τα
ερωτήματα που ελέγχουν το νου σας. Τα ερωτήματα αυτά είναι πολύτιμα εφόσον
συνεχίσετε να ερευνάτε για την ορθή απάντηση. Oρισμένοι συγκεκριμένοι νόμοι διέπουν
τη ζωή του μαθητή. Είναι οι ίδιοι νόμοι που ελέγχουν όλη τη ζωή. Η διαφορά βρίσκεται
στη μερική αντίληψη – από μέρους του μαθητή – του σκοπού αυτών των νόμων, του
λόγου ύπαρξής τους και της συνειδητής συνετής εφαρμογής τους στις περιστάσεις που
αντιμετωπίζει στην καθημερινή ζωή. Με τη συμμόρφωση στο νόμο μετουσιώνεται η
προσωπική ζωή… Πάρτε για παράδειγμα το Νόμο της Oυσίας. O νόμος αυτός φέρνει το
μαθητή σε θέση να χρησιμοποιεί συνετά το παγκόσμιο απόθεμα. Είναι ο χειρισμός της
ύλης και η προσαρμογή της στις αλληλεπιδρώσες δυνάμεις της προσφοράς και
ζήτησης… H τυφλή πίστη ταιριάζει στο μυστικιστή. Είναι ένα από τα μέσα για την
είσοδο στη Θεία αποθήκη, αλλά είναι ακόμη καλύτερο να κατανοούμε τη μέθοδο με την
οποία ξαναγεμίζει αυτή η αποθήκη και να καταλαβαίνουμε τα μέσα με τα οποία η
γενναιόδωρη προσφορά του Πατρός Όλων έρχεται σ’ επαφή με την ανάγκη των τέκνων.
Μπορώ να δώσω εδώ ένα απόφθεγμα σχετικό με την προσφορά και ζήτηση. Μόνο όταν
γίνεται επιδέξια χρήση της προσφοράς για τις ανάγκες του εργάτη και του έργου (επιλέγω
την καθεμιά απ’ αυτές τις λέξεις με περίσκεψη) εξακολουθεί να εισρέει η προσφορά αυτή.
Το μυστικό είναι: χρησιμοποίησε, ζήτησε, πάρε. Μόνο όταν ξεκλειδώνεται η θύρα απ’
το νόμο της ζήτησης, μια άλλη κι ανώτερη θύρα ξεκλειδώνεται επιτρέποντας την
προσφορά. O νόμος της βαρύτητας κρύβει το μυστικό. Σκεφθείτε το.
Μερικές Παρατηρήσεις για το Χρώμα.
Πρέπει τώρα να συνεχίσουμε την εργασία. Το θέμα που θα εξετάσουμε το απόγευμα
αυτό έχει βαθύ και περίπλοκο ενδιαφέρον. Η έβδομη αυτή επιστολή μου έχει να κάνει με
τη χρήση του χρώματος και του ήχου στο διαλογισμό.
Όπως ξέρετε, ασχοληθήκαμε πολύ με το ζήτημα του ήχου σε προηγούμενες επιστολές
μας, τόσο στη μελέτη της χρήσης της Ιερής Λέξης όσο και στη μελέτη των μορφών και
των μάντραμ. Είναι κοινοτοπία να πούμε ότι ο ήχος είναι χρώμα και το χρώμα είναι ήχος,
Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΧΟΥ 162
όμως έτσι συμβαίνει και το θέμα που επιδιώκω πραγματικά να φέρω στην προσοχή σας
δεν είναι τόσο ο ήχος σαν ήχος, αλλά τα χρωματικά αποτελέσματα του ήχου. Επιδιώκω
να τονίσω στην επιστολή αυτή ειδικά τη χρωματική όψη και σας παρακαλώ να θυμάστε
πάντοτε ότι όλοι οι ήχοι εκφράζονται σαν χρώμα.
Όταν ο Λόγος εκφώνησε τη μεγάλη κοσμική Λέξη γι’ αυτό το ηλιακό σύστημα,
πρόβαλαν τρία κύρια ρεύματα χρώματος που διασπάσθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα σ’ άλλα
τέσσερα, δίνοντάς μας έτσι τα επτά ρεύματα χρώματος δια των οποίων γίνεται εφικτή η
εκδήλωση. Τα χρώματα αυτά είναι:
1. Κυανούν.
2. Ινδικό.
3. Πράσινο.
4. Κίτρινο.
5. Πορτοκαλί.
6. Ερυθρό.
7. Ιώδες.
Δεν τα τοποθέτησα απερίσκεπτα στη σειρά αυτή, όμως η ακριβής σημασία αφήνεται
ν’ ανακαλυφθεί από εσάς.
Θέλω να τονίσω μια δεύτερη σκέψη: Τα επτά αυτά ρεύματα χρώματος ήταν προϊόν
λογοϊκού διαλογισμού. O Λόγος διαλογίσθηκε, στοχάσθηκε, συνέλαβε νοητικά,
σχημάτισε έναν ιδεατό κόσμο και τον δόμησε σε ύλη της σκέψης. Τότε άστραψε σε
ύπαρξη το αντικειμενικό μας σύμπαν, ακτινοβολώντας τα επτά χρώματα με το
βαθυκύανο ή ινδικό σαν συνθέτοντα υποτόνο. Μπορούν λοιπόν να δηλωθούν ορισμένα
πράγματα σχετικά με το χρώμα:
1. Έχει να κάνει με τον αντικειμενικό διαλογισμό, συνεπώς έχει να κάνει με τη μορφή.
2. Είναι αποτέλεσμα του ήχου που εκφωνήθηκε στο κορύφωμα του διαλογισμού.
3. Στα επτά αυτά χρώματα και στη σώφρονα κατανόησή τους βρίσκεται η ικανότητα
του ανθρώπου να κάνει ό,τι έκανε ο Λόγος και να δομεί.
4. Τα χρώματα έχουν ορισμένα αποτελέσματα στους διάφορους φορείς και στα πεδία
όπου λειτουργούν αυτοί οι φορείς. Όταν γίνει γνωστό απ’ τον αποκρυφιστή ποιο
χρώμα εφαρμόζεται σε κάθε πεδίο κι επομένως ποιο χρώμα αποτελεί τη βασική
χροιά αυτού του πεδίου, τότε έχει συλλάβει το θεμελιώδες μυστικό της
μικροκοσμικής ανάπτυξης και μπορεί να δομήσει το σώμα εκδήλωσής του μέσω
των ίδιων νόμων που χρησιμοποίησε ο Λόγος στη δόμηση του αντικειμενικού Του
ηλιακού συστήματος. Είναι το μυστικό που τελικά θα δώσει στο συνετό σπουδαστή
ο ακτινικός διαλογισμός. Τα τέσσερα αυτά σημεία θέτουν τα θεμέλια για όλα όσα
θ’ ακολουθήσουν.
Θα ήθελα εδώ να σας καθησυχάσω για το κατά πόσο τα χρώματα που απαρίθμησα
διαφωνούν με όσα απαρίθμησε η Ε.Π.Μπ. Θα διαπιστώσετε ότι δε διαφωνούν, αλλά και
οι δύο χρησιμοποιούμε συγκαλύψεις και μάλιστα χρησιμοποιούμε τις ίδιες συγκαλύψεις,
όπως μπορούν να δουν όσοι έχουν μάτια. Μια συγκάλυψη παύει να είναι τέτοια όταν
αναγνωρισθεί και δεν προσφέρω το κλειδί. Όμως μπορώ να δώσω μια ή δυο νύξεις:
Στα αποκρυφιστικά βιβλία τα συμπληρωματικά χρώματα μπορεί να αναφέρονται
εναλλακτικά. Το ερυθρό μπορεί να ονομάζεται πράσινο και το πορτοκαλί να ονομάζεται
κυανούν. Το κλειδί της ακριβούς ερμηνείας του χρησιμοποιούμενου όρου βρίσκεται στο
σημείο επίτευξης της υπό συζήτηση μονάδας. Αν μιλάμε για το Εγώ, μπορεί να
χρησιμοποιείται ο ένας όρος· αν για την Προσωπικότητα, ο άλλος· ενώ η Ενάδα ή η
ανώτερη αυρική σφαίρα μπορεί να περιγράφεται συνθετικά ή με όρους της εναδικής
ακτίνας.
Τα χρώματα του ανώτερου ή κατώτερου νου αναφέρονται κάποτε με όρους του πεδίου
κι όχι με όρους της ενεχόμενης ακτίνας.
Τα κυανούν-ινδικό, επειδή σχετίζονται κοσμικά και δεν είναι απλώς ανάλογα, μπορεί
να χρησιμοποιούνται εναλλακτικά για λόγους συγκάλυψης. Ας δώσω ένα παράδειγμα:
Oι Κύριοι της Φλόγας στο έργο τους σχετικά μ’ αυτό τον πλανήτη μπορεί ν’
αναφέρονται με τέσσερα χρώματα:
α. Ινδικό επειδή είναι στη γραμμή του Bοδισάττβα σε συνάρτηση με την Ακτίνα της
Αγάπης ή Σοφίας. O Κύριος του Κόσμου αποτελεί άμεση αντανάκλαση της
δεύτερης Όψης.
β. Κυανούν λόγω της συγγένειάς του με το ινδικό και της σχέσης του με το αυρικό
ωόν· όπως ακριβώς ο Ηλιακός Λόγος αναφέρεται σαν “Κυανούς Λόγος” (κυριολε-
κτικά ινδικός), έτσι και το χρώμα του τελειωθέντος ανθρώπου και του αυρικού
περικαλύμματος δια του οποίου εκδηλώνεται θα είναι κυρίως κυανούν.
γ. Πορτοκαλί που είναι συμπληρωματικό του κυανού κι έχει άμεση σύνδεση με τον
άνθρωπο σαν διάνοια. Είναι θεματοφύλακας της πέμπτης αρχής του μάνας στη
σχέση του με την ολότητα της προσωπικότητας.
δ. Κίτρινο επειδή είναι συμπληρωματικό του ινδικού κι επίσης το χρώμα του βούδδι
και στην άμεση γραμμή της δεύτερης Όψης.
Δίνω το παραπάνω παράδειγμα για να σας δείξω τη μεγάλη περιπλοκή που
συνεπάγεται η χρήση των συγκαλύψεων, όμως να σας δείξω επίσης ότι για όσους
διαθέτουν τον ορώντα οφθαλμό, ακόμη κι η επιλογή των συγκαλύψεων αυτών δεν είναι
αυθαίρετη αλλά υπόκειται σε κανόνα και νόμο.
Σας είναι λοιπόν φανερό γιατί τόσο συχνά τονίζεται ότι στην ενασχόληση με
εσωτερικά ζητήματα το κατώτερο μάνας δε βοηθεί. Μόνον εκείνος που έχει την ανώτερη
όραση σε διαδικασία ανάπτυξης μπορεί να ελπίζει ότι θ’ αποκτήσει κάποιο μέτρο
ακριβούς διάκρισης. Όπως ακριβώς το πράσινο της δραστηριότητας της Φύσης
σχηματίζει τη βάση της αγαπητικής όψης ή του ινδικού κραδασμού στο παρόν σύστημα
της αγάπης, έτσι συμβαίνει και στο νοητικό πεδίο. Περισσότερα δεν μπορούν να
ειπωθούν, αλλά εδώ υπάρχει τροφή για σκέψη. Το πορτοκαλί κρύβει επίσης το μυστικό
των Υιών του Νου και με τη μελέτη της φλόγας (που ακόμη κι εξωτερικά σμίγει όλα τα
χρώματα) προκύπτει φώτιση.
Μελετώντας το ζήτημα του χρώματος και του ήχου στο διαλογισμό, πώς μπορούμε
άραγε να υποδιαιρέσουμε το απέραντο αυτό θέμα; Ας το εξετάσουμε υπό τις ακόλουθες
επικεφαλίδες:
1. Απαρίθμηση των χρωμάτων κι ορισμένα σχόλια γι’ αυτά.
2. Τα χρώματα κι ο Νόμος των Αντιστοιχιών.
3. Τα αποτελέσματα του χρώματος:
α. Στα σώματα του μαθητή.
β. Σε ομάδες και στο ομαδικό έργο.
γ. Στο περιβάλλον.
4. Η εφαρμογή του χρώματος:
α. Στο διαλογισμό.
β. Για θεραπεία στο διαλογισμό.
γ. Για εποικοδομητικό έργο.
5. Η μελλοντική χρήση του χρώματος.
Υπό τις πέντε αυτές επικεφαλίδες θα συνοψίσουμε όσα πρέπει να ειπωθούν προς το
παρόν. Ίσως λίγα απ’ όσα πω θα είναι βασικά νέα, αφού δε δίνω τίποτε που να μην
περιέχεται στο θεμελιώδες εκείνο βιβλίο της Ε.Π.Μπ. Όμως με μια νέα παρουσίαση και
με τη συγκέντρωση του υλικού σε ένα κεφάλαιο μπορεί να προκύψει φώτιση και μια
παραπέρα συνετή διευθέτηση της γνώσης. Θα ασχοληθούμε με τις πέντε αυτές
υποδιαιρέσεις αργότερα. Απόψε θα προσθέσω μόνο λίγα ακόμη σχόλια σ’ όσα ήδη
έδωσα.
Τα χρώματα όπως εκδηλώνονται στο φυσικό πεδίο εμφανίζονται άξεστα και τραχιά.
Ακόμη και η πιο εξαίσια χροιά, παρατηρούμενη με το φυσικό μάτι, είναι σκληρή και
άξεστη σε σύγκριση με εκείνες του συναισθηματικού πεδίου και καθώς προσεγγίζεται η
λεπτοφυέστερη ύλη των άλλων πεδίων, η ομορφιά, η απαλότητα και η εξαίσια ποιότητα
των διαφόρων αποχρώσεων αυξάνουν με κάθε μετάβαση. Όταν προσεγγισθεί το
υπέρτατο και συνθετικό χρώμα, η ομορφιά υπερβαίνει κάθε σύλληψη.
Τα χρώματα – όπως ασχολούμαστε τώρα μαζί τους στην εξέλιξη – είναι χρώματα του
φωτός. Oρισμένα χρώματα που είναι υπολείμματα του προηγούμενου ηλιακού
συστήματος, έχουν αρπαγεί σαν τρόποι έκφρασης απ’ το μυστηριώδες εκείνο κάτι που
ονομάζουμε “κοσμικό κακό” (και το ονομάζουμε έτσι από άγνοια). Είναι ενελικτικά
χρώματα και είναι μέσα για τη δύναμη της Σκοτεινής Αδελφότητας. Μ’ αυτά ο ζηλωτής
της Ατραπού του Φωτός δεν έχει τίποτα να κάνει. Πρόκειται για αποχρώσεις όπως το
καφετί, το γκρίζο, το αηδές πορφυρό και τα ζοφερά πράσινα που απαντώνται στους
σκοτεινούς τόπους της γης, στο συναισθηματικό πεδίο και στο κατώτερο επίπεδο του
νοητικού πεδίου. Είναι αρνήσεις. O τόνος τους είναι χαμηλότερος από το φθόγγο της
φύσης. Είναι γέννημα της νύχτας, νοούμενης εσωτερικά. Αποτελούν τη βάση της
γοητείας, της απόγνωσης και της διαφθοράς και πρέπει να εξουδετερώνονται από το
μαθητή των Μεγάλων Όντων με την αποδοχή των χρωμάτων που συνδέονται με το φως.
6. Η σύνθεση όλων των χρωμάτων, όπως προειπώθηκε, είναι η συνθετική ακτίνα του
ινδικού. Υπόκειται των πάντων κι απορροφά τα πάντα. Αλλά στους τρεις κόσμους της
ανθρώπινης εξέλιξης το πορτοκαλί της φλόγας καταυγάζει τα πάντα. Το πορτοκαλί αυτό
εκπορεύεται απ’ το πέμπτο πεδίο, υπόκειται της πέμπτης αρχής και είναι το αποτέλεσμα
που παράγεται από την εσωτερική ήχηση των απόκρυφων λέξεων: “O Θεός ημών πυρ
καταναλίσκον”. Τα λόγια αυτά εφαρμόζονται στη μανασική αρχή, σε εκείνο το πυρ της
νοημοσύνης ή της λογικής που μετέδωσαν οι Κύριοι της Φλόγας και το οποίο διεγείρει
και καθοδηγεί τη ζωή της ενεργού προσωπικότητας. Είναι το φως της λογικής που οδηγεί
τον άνθρωπο διαμέσου της Αίθουσας της Μάθησης στην Αίθουσα της Σοφίας. Στην
τελευταία αίθουσα ανακαλύπτονται οι περιορισμοί του κι εκείνη η κατασκευή που
δόμησε η γνώση (το αιτιώδες σώμα ή ο Ναός του Σολομώντος) καταστρέφεται απ’ το
καταναλίσκον πυρ. Το πυρ αυτό καταναλίσκει τη λαμπρή φυλακή που ύψωσε ο
άνθρωπος μέσα από πολλές ενσαρκώσεις κι απελευθερώνει το εσώτερο θείο φως. Τότε
τα δύο πυρά συγχωνεύονται, υψώνονται και χάνονται στο Τριαδικό Φως.
Κάποια χρώματα ανήκουν αποκλειστικότερα στην ανθρώπινη Ιεραρχία, άλλα στη
ντεβαϊκή. Στην ύστατη ανάμειξη και συγχώνευσή τους έρχεται τελικά η τελείωση…
1. Απαρίθμηση των Χρωμάτων.
Απόψε πρέπει να συνεχίσουμε τη μελέτη μας για το χρώμα και θα καταπιαστούμε με
το πρώτο μας σημείο.
Στην πορεία θα κάνω κάποια σχόλια και θα σας δίνω ορισμένα δεδομένα,
εντυπώνοντάς σας όμως πάλι το γεγονός ότι χρησιμοποιώ εξωτερικούς όρους κι ότι η
συζήτηση αυτή γίνεται απλώς για ενδεικτικούς σκοπούς. Η καθαυτή χρήση της λέξης
“χρώμα” δείχνει την πρόθεση εφόσον, όπως ξέρετε, ο ορισμός της λέξης μεταδίδει την
ιδέα της απόκρυψης. Το χρώμα λοιπόν είναι “αυτό που συγκαλύπτει”. Είναι απλώς το
αντικειμενικό μέσον δια του οποίου διαβιβάζεται η εσώτερη δύναμη· είναι η
αντανάκλαση στην ύλη του τύπου επιρροής που εκπορεύεται απ’ το Λόγο κι έχει
διεισδύσει στο πυκνότατο τμήμα του ηλιακού Του συστήματος. Την αναγνωρίζουμε σαν
χρώμα. O μύστης τη γνωρίζει σαν διαφοροποιημένη δύναμη και ο μυημένος των
ανώτερων βαθμών τη γνωρίζει σαν υπέρτατο φως, αδιαφοροποίητο κι αδιαίρετο.
Απαριθμήσαμε χθες τα χρώματα και με ορισμένη σειρά. Σκοπεύω πάλι να τα
απαριθμήσω έτσι, μόνο που τη φορά αυτή θα σας υπενθυμίσω ότι η μία Ακτίνα της
οποίας όλες οι άλλες δεν είναι παρά υποακτίνες, πρέπει να θεωρηθεί σαν κύκλος
επταπλού φωτός. O σπουδαστής έχει την υπερβολική τάση να απεικονίζει επτά δέσμες
που εισχωρούν εγκάρσια στα πέντε κατώτερα πεδία ωσότου έρθουν σ’ επαφή με το γήινο
πεδίο και απορροφηθούν απ’ την πυκνή ύλη. Δε συμβαίνει έτσι στην πραγματικότητα.
Τα επτά χρώματα μπορούν να θεωρηθούν σαν μια δέσμη επτά χρωμάτων που
περιστρέφονται και συνεχώς μετατοπίζονται και κινούνται διαμέσου των πεδίων προς
την εκπορευτική τους πηγή… Oι επτά αυτές δέσμες χρώματος εκπορεύονται από τη
συνθετική Ακτίνα. Η ινδική υποακτίνα της ινδικής Ακτίνας σχηματίζει την ατραπό της
ελάχιστης αντίστασης απ’ την καρδιά της πυκνότατης ύλης πίσω πάλι στην πηγή. Oι
δέσμες του χρώματος σχηματίζουν έναν περιστρεφόμενο δακτύλιο ο οποίος καθώς
κινείται με διάφορες κραδασμικές ταχύτητες περνά διαμέσου όλων των πεδίων,
στρεφόμενος προς τα κάτω κι έπειτα πάλι προς τα πάνω. Ό,τι επιδιώκω ειδικά να φανεί
εδώ είναι ότι οι επτά αυτές δέσμες δεν κινούνται όλες με την ίδια ταχύτητα κι εδώ
κρύβεται το κλειδί της περιπλοκής του θέματος. Μερικές κινούνται με μεγαλύτερη

ταχύτητα κραδασμού από κάποιες άλλες. Oπότε έχετε εδώ – καθώς μεταφέρουν τις
αντίστοιχες ενάδες τους – την απάντηση στο ερώτημα γιατί κάποια εγώ φαίνεται να
προοδεύουν ταχύτερα από μερικά άλλα.
Oι έγχρωμοι αυτοί δακτύλιοι δεν ακολουθούν μια ευθεία ανεμπόδιστη πορεία αλλά
αλληλοσυμπλέκονται με τον πιο περίεργο τρόπο, σμίγοντας μεταξύ τους, απορροφώντας
ο ένας τον άλλο σε τακτούς κύκλους κι ομαδοποιούμενοι σε ομάδες των τριών ή πέντε,
όμως κινούμενοι πάντοτε προς τα εμπρός. Αυτή είναι η πραγματική βάση της
αδαμαντοειδούς διάταξης στη ράχη του όφεως της σοφίας. Τρεις κύριες γραμμές
χρώματος πρέπει ν’ απεικονισθεί ότι σχηματίζουν το δικτυωτό στο δέρμα του όφεως, με
τα τέσσερα άλλα χρώματα ν’ αλληλοσυμπλέκονται. Κάποια μέρα κάποιος σπουδαστής
του χρώματος και της Θείας Σοφίας πρέπει να συντάξει ένα μεγάλο χάρτη των επτά
πεδίων κι επί των πεδίων αυτών να τοποθετηθεί ένας επτάχρωμος όφις της σοφίας. Αν
σχεδιασθεί σωστά υπό κλίμακα, θα βρεθούν μερικά ενδιαφέροντα γεωμετρικά σχήματα
καθώς οι κύκλοι τέμνουν εγκάρσια τα πεδία και θα μεταδοθεί οπτικά κάποια εντύπωση
της περιπλοκής του ζητήματος των επτά ακτίνων…
Oρισμένες σύντομες δηλώσεις φαίνεται να έχουν θέση εδώ:
Το αληθινό ινδικό είναι το κυανούν του ουράνιου θόλου μια ασέληνο νύχτα. Είναι το
κορύφωμα και με την επίτευξη σύνθεσης απ’ όλους θα επέλθει η ηλιακή νύχτα. Έτσι το
χρώμα αντιστοιχεί σε ό,τι διακηρύσσει κάθε νύχτα ο ουρανός. Το ινδικό απορροφά.
Το πράσινο αποτελεί τη βάση της δραστηριότητας της Φύσης. Υπήρξε το συνθετικό
χρώμα του συστήματος 1 και είναι το θεμέλιο του παρόντος εκδηλωμένου συστήματος.
O φθόγγος της Φύσης είναι πράσινος και κάθε φορά που ο άνθρωπος ατενίζει το χιτώνα
που ενδύεται η γη, έρχεται σε επαφή με ένα μέρος της δύναμης η οποία έφτασε το
επιστέγασμά της στο σύστημα 1. Το πράσινο διεγείρει και θεραπεύει.
Θα ήθελα εδώ να επισύρω την προσοχή σας στο γεγονός ότι δεν είναι ακόμη επιτρεπτό
να δοθεί η εσωτερική σημασία αυτών των χρωμάτων ούτε οι ακριβείς πληροφορίες για
τη σειρά και την εφαρμογή τους. Oι κίνδυνοι είναι υπερβολικά μεγάλοι, γιατί στη σωστή
κατανόηση των νόμων του χρώματος και στη γνώση (λόγου χάρη) ποιο χρώμα
αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερη ακτίνα, βρίσκεται η δύναμη που χειρίζεται ο μύστης.
Σχόλια για τα Χρώματα.
Oρισμένα χρώματα είναι γνωστά και θα ήταν καλό να τα απαριθμήσουμε εδώ. Η
συνθετική ακτίνα είναι το ινδικό ή βαθύ κυανούν. Είναι η Ακτίνα της Αγάπης και της
Σοφίας, η μεγάλη θεμελιώδης ακτίνα του τωρινού ηλιακού συστήματος και είναι μια από
τις κοσμικές ακτίνες. Η κοσμική αυτή ακτίνα υποδιαιρείται για σκοπούς εκδήλωσης σε
επτά υποακτίνες ως εξής:
1. Ινδικό...................... κι ένα χρώμα που δεν αποκαλύπτεται.
2. Ινδικό-ινδικό .......... Η δεύτερη υποακτίνα της Αγάπης και Σοφίας. Βρίσκει τη
μεγάλη της έκφραση στο δεύτερο εναδικό πεδίο και κύρια εκδήλωσή της είναι οι
ενάδες αγάπης.
3. Ινδικό-πράσινο ....... Η τρίτη υποακτίνα, η τρίτη κύρια Ακτίνα της Δραστηριότητας
ή Προσαρμοστικότητας. Eίναι η βασική ακτίνα του δεύτερου συστήματος. Είναι η

μεγάλη ακτίνα της ντεβαϊκής εξέλιξης.
4. Ινδικό-κίτρινο ......... Η Ακτίνα της Αρμονίας.
5. Ινδικό-πορτοκαλί ... Η Ακτίνα της Συγκεκριμένης Γνώσης.
6. Ινδικό...................... κι ένα χρώμα που δεν αποκαλύπτεται. Η Ακτίνα της
Αφοσίωσης.
7. Ινδικό-ιώδες ........... Η Ακτίνα της Τελετουργικής Τάξης.
Θα σημειώσατε ότι δεν κατονομάζω τώρα τα δύο χρώματα, ινδικό-ερυθρό και ινδικό-
κυανούν, ούτε τα αποδίδω σε ορισμένες ακτίνες ή πεδία. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να το
κάνω, αλλά η παρασιώπηση της πληροφορίας αυτής είναι εκείνη που δημιουργεί το
αίνιγμα. Πρέπει πάντοτε να θυμάστε ορισμένα πράγματα όταν καταπιάνεστε μ’ αυτά τα
χρώματα:
Ότι έδωσα τα εξωτερικά τους ονόματα κι εφαρμογή κι ότι απ’ όλα όσα έδωσα δύο
μόνο αντιστοιχούν στην εσωτερική εφαρμογή τους – ινδικό και πράσινο. Η Συνθετική
Ακτίνα και η Ακτίνα της Δραστηριότητας είναι οι μόνες δύο στο στάδιο αυτό για τις
οποίες μπορείτε να είστε απόλυτα σίγουροι. Η μία είναι ο στόχος της προσπάθειας και η
άλλη είναι το θεμέλιο χρώμα της Φύσης.
Ότι τα άλλα πέντε χρώματα τα οποία αφορούν την πενταπλή μας εξέλιξη,
μεταβάλλονται, σμίγουν, συγχωνεύονται και δεν κατανοούνται εσωτερικά με την ίδια
έννοια που θα μπορούσατε να φαντασθείτε από τη χρήση των λέξεων, ερυθρό, κίτρινο,
πορτοκαλί, κυανούν και ιώδες. Εσωτερικά ταιριάζουν ελάχιστα με τα ονόματά τους και
τα καθαυτά ονόματα αποσκοπούν να συγκαλύψουν και να παραπλανήσουν.
Ότι καθένα απ’ τα τρία αυτά χρώματα και τα υπόλοιπα δύο κατανοούνται προς το
παρόν μόνο μέσω τεσσάρων από τις μικρότερες υποακτίνες τους. Αυτός είναι ο τέταρτος
γύρος κι έχουν διακριθεί προς το παρόν μόνο τέσσερις υποακτίνες των χρωμάτων αυτών.
Όταν έχουμε υπόψη τα τρία αυτά σημεία, δε θα δίνουμε υπερβολική έμφαση στη
φαινομενική πληροφόρηση κι ο σπουδαστής θα είναι συνετά επιφυλακτικός στη γνώμη
του.
Το κίτρινο είναι ένα άλλο απ’ τα χρώματα που έφτασαν σε μας απ’ το σύστημα 1. Η
ανάμειξη του κυανού και του κίτρινου σ’ εκείνο το σύστημα είχε πολλά να κάνει με την
πρόκληση δραστηριότητας. Το κίτρινο εναρμονίζει, σημαδεύει την ολοκλήρωση και την
καρποφορία. Σημειώστε πώς στο φθινόπωρο, όταν οι διεργασίες της φύσης έχουν
διανύσει την πορεία τους κι ο κύκλος έχει συμπληρωθεί, απλώνεται στο τοπίο το κίτρινο
του φθινοπώρου. Σημειώστε επίσης ότι όταν ο ήλιος ξεχύνεται ανεμπόδιστος,
παρατηρείται επίσης το κίτρινο της συγκομιδής. Το ίδιο συμβαίνει με τη ζωή του
πνεύματος. Όταν επιτευχθεί το τέταρτο πεδίο της αρμονίας ή του βούδδι, τότε είναι το
επιστέγασμα. Όταν ολοκληρωθεί το έργο της προσωπικότητας κι όταν ο ήλιος του
μικρόκοσμου, το Εγώ, ξεχύνεται ανεμπόδιστος στην προσωπική ζωή, τότε έρχεται η
καρποφορία και η συγκομιδή. Η ενοποίηση ή η εναρμόνιση έχει συντελεσθεί κι
επιτυγχάνεται ο στόχος. Το κυανούν και το κίτρινο σε ανάμειξη καταλήγουν σε πράσινο
και το συνθετικό κυανούν ή ινδικό (η όψη της αγάπης και σοφίας) δεσπόζει όταν
προσεγγισθεί το πεδίο της αρμονίας. Oδηγεί τότε στο τρίτο πεδίο του άτμα όπου
κυριαρχεί το πράσινο της δραστηριότητας…
Συνεχίζοντας τη μελέτη μας για το χρώμα και το διαλογισμό και το συγκεκριμένο
τμήμα της μελέτης αυτής, θα ήθελα – για ενθάρρυνσή σας – να επισημάνω ότι ο ρόλος
που σας αναλογεί είναι η λήψη και η δημοσίευση αυτών των επιστολών και των
μεταδιδόμενων δεδομένων, ενώ η ευθύνη αυτών των δεδομένων ανήκει σε μένα. Ακόμη
κι αν δεν τα κατανοείτε, ακόμη κι αν σας φαίνεται ότι μερικά δεδομένα μπορεί να είναι
αντιφατικά, θα ήθελα να σας υποδείξω να λάβετε υπόψη ότι στην εσωτερική ερμηνεία
κρύβεται το μισό μυστήριο και το άλλο μισό συγκαλύπτεται απ’ το γεγονός ότι κάθε
ερμηνεία εξαρτάται απ’ τη σκοπιά του ερμηνευτή και το πεδίο όπου λειτουργεί η
συνείδησή του. Η αξία όσων παραδίδω τώρα συνίσταται στο εξής: ότι με τη μελέτη του
χρώματος (που είναι μια μορφή μελέτης του κραδασμού) έρχεται η ικανότητα να
κατανοούμε τον προσωπικό κραδασμό, να συντονίζουμε αυτό τον κραδασμό με τον
εγωικό και να τον συγχρονίζουμε αργότερα μ’ εκείνο του Διδασκάλου. Μια απ’ τις κύριες
μεθόδους επίτευξης αυτού του συγχρονισμού είναι ο διαλογισμός. Όταν η νοημοσύνη
αδράξει τα επιστημονικά γεγονότα σχετικά με το θέμα, ακολουθεί έπειτα η
χρησιμοποίηση αυτών των γεγονότων για την αύξηση του κραδασμού και τη συνετή
ανάπτυξη των αναγκαίων χρωμάτων.
Ασχοληθήκαμε στην τελευταία μου επιστολή με τα τέσσερα χρώματα – κυανούν,
ινδικό, πράσινο και κίτρινο – και στην αρχική αυτή κατάταξη υπάρχει μεγάλο
ενδιαφέρον. Ερχόμαστε τώρα σε μια διαφορετική ομάδα χρωμάτων, η οποία απαρτίζεται
φυσιολογικά απ’ το πορτοκαλί, το ερυθρό και το ιώδες.
Πορτοκαλί. Το χρώμα αυτό συνιστά για το σκοπό μας το χρώμα του νοητικού πεδίου,
το χρώμα που σημαδεύει την καύση· είναι το σύμβολο της φλόγας κι αρκετά περίεργα το
χρώμα που συνοψίζει το χωρισμό. Όμως θα ήθελα να σημειώσετε ότι το αποκρυφιστικό
πορτοκαλί δεν είναι ακριβώς το χρώμα που νοείτε μ’ αυτό τον όρο. Το εξωτερικό
πορτοκαλί αποτελεί ανάμειξη κίτρινου κι ερυθρού· το εσωτερικό πορτοκαλί είναι ένα
καθαρότερο κίτρινο και το ερυθρό μόλις διακρίνεται. Το πορτοκαλί αυτό εισέρχεται σαν
κραδασμός που εδραιώνεται από μια κοσμική ακτίνα, γιατί πρέπει να θυμάστε ότι η
πέμπτη αυτή ακτίνα (όπως ακριβώς το πέμπτο πεδίο κι η πέμπτη αρχή) συνδέεται στενά
με την κοσμική ακτίνα της νοημοσύνης, ή με εκείνη την όψη της δραστηριότητας που
βρήκε τη μεγάλη της έκφραση στο πρώτο ηλιακό σύστημα. Η συνθετική ακτίνα εκείνης
της περιόδου ήταν η πράσινη ακτίνα και είχε βρει μια από τις στενότερες συγγένειές της
στην πορτοκαλιά ακτίνα, ή νου ή νοημοσύνη που καταδεικνύεται μέσω της μορφής. Μια
αντιστοιχία στο παρόν ηλιακό σύστημα έχετε στη συνθετική Ακτίνα της Αγάπης και
Σοφίας και στη στενή της σχέση με την τέταρτη Ακτίνα της Αρμονίας. Καταδεικνύεται
στο τρίγωνο που σχηματίζεται απ’ την αλληλενέργειά τους ως εξής:
Στο σύστημα της δραστηριότητας έχετε την τρίτη όψη του παγκόσμιου νου ή
δραστηριότητας να εκδηλώνεται με το πορτοκαλί της συγκεκριμένης υποακτίνας…
προσαρμοστικότητα δια της μορφής – μορφής που εκφράζει τέλεια τη λανθάνουσα αυτή
δραστηριότητα. Επίσης στο δεύτερο σύστημα της αγάπης έχετε την όψη αγάπη να
εκδηλώνεται με το κίτρινο της ακτίνας της αρμονίας ή κάλλους – αγάπη που εκφράζεται
τέλεια με ενότητα, αρμονία ή κάλλος. Σημειώστε εδώ ότι χρησιμοποιώ πάλι όρους των
οποίων η ορθότητα εξαρτάται απ’ την εξωτερική ή εσωτερική ερμηνεία.
Για να επιστρέψουμε λοιπόν σε ό,τι έλεγα νωρίτερα, το πορτοκαλί εισέρχεται σαν
κραδασμός που εδραιώθηκε από την προγενέστερη κοσμική ακτίνα της δραστηριότητας
στο προηγούμενο ηλιακό σύστημα· η πορτοκαλιά δύναμη (που είναι επιστημονική
κατανόηση απ’ τη νοημοσύνη) εισέρχεται για να τελειοποιήσει το δεσμό μεταξύ
πνεύματος και μορφής, μεταξύ ζωής και φορέων μέσω των οποίων επιδιώκει έκφραση.
Μπορούμε ν’ αποδώσουμε τα μεγάλα βασικά χρώματα με διάφορους όρους που χρη-

σιμοποιούμε για να εκφράσουμε την ολότητα του εκδηλωμένου σύμπαντος:
1. Όψη Ζωή 2. Όψη Μορφή 3. Όψη Νοημοσύνη
Πνεύμα .................... Ύλη ............................. Νους
Συνείδηση ............... Φορέας ........................ Ζωτικότητα
Εαυτός ..................... Μη Εαυτός .................. Σχέση μεταξύ
Ακτίνα Ακτίνα Ακτίνα
2. Αγάπη και Σοφία ..... 1. Δύναμη ή Θέληση........... 3. Δραστηριότητα ή Προσαρμοστικότητα
4. Αρμονία................... 7. Τελετουργικός Νόμος ..... 5. Συγκεκριμένη Γνώση
6. Αφοσίωση ............... 5. Συγκεκριμένη Γνώση
O τελευταίος είναι ένας απ’ τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να αποδοθούν οι
ακτίνες και να θεωρηθούν σαν επιρροές που έχουν ένα άμεσο αποτέλεσμα στην
εξελισσόμενη ζωή ή στη μορφή στην οποία εξελίσσεται μέσω του τρίτου εκείνου
παράγοντα, της νοημοσύνης. Oι τρεις αυτές υποδιαιρέσεις σχηματίζουν τις τρεις κορυφές
ενός κοσμικού τριγώνου:
και το ρεύμα των ακτίνων που επιδρά μακροκοσμικά μεταξύ των τριών έχει τη
μικροκοσμική του αντιστοιχία στο πυρ της κουνταλίνι (που αφυπνίζεται μέσω
διαλογισμού) το οποίο επιδρά με ακριβή γεωμετρική μορφή μεταξύ των τριών κύριων
κέντρων:
Και οι επτά ακτίνες αλληλενεργούν ανάμεσα στη ζωή, τη μορφή και τον εσώτερο νου
και στην καθαυτή ουσία τους είναι αυτά τα τρία. Είναι ζωή, είναι μορφή, είναι νοημοσύνη
και η ολότητά τους είναι το εκδηλωμένο σύμπαν. Και οι επτά σε διαφορετικούς χρόνους
επιδρούν στις διάφορες όψεις.
Η πιο σημαντική αλληλενέργεια υφίσταται μεταξύ:
α. Της Ακτίνας της Αγάπης-Σοφίας και της Ακτίνας της Αρμονίας, όπως συμβαίνει
μεταξύ του εναδικού πεδίου και του βουδδικού.
β. Της Ακτίνας της Δύναμης κι εκείνης του Τελετουργικού Νόμου, όπως ακριβώς
μεταξύ του πρώτου κι έβδομου πεδίου.
γ. Της Ακτίνας της Δραστηριότητας ή Προσαρμοστικότητας κι εκείνης της

Συγκεκριμένης Γνώσης ή Επιστήμης, όπως ακριβώς μεταξύ του τρίτου πεδίου του
άτμα και του πέμπτου πεδίου του νου. Το πράσινο και το πορτοκαλί ήταν
συνενωμένα στο πρώτο ηλιακό σύστημα και συνεχίζουν τη συνένωσή τους εδώ.
Άνοιξα για όλους τους αληθινούς σπουδαστές απέραντα βασίλεια σκέψης.
Στη σχέση ανάμεσα στο ινδικό, το κυανούν και το κίτρινο κρύβεται ένα μυστικό.
Στη σχέση ανάμεσα στο πράσινο, το πορτοκαλί και το ερυθρό αποκαλύπτεται ένα
άλλο.
Στη σχέση ανάμεσα στο κυανούν, το ερυθρό και το ιώδες βρίσκεται ένα ακόμη
μυστήριο.
O σπουδαστής που κατανοεί τα τρία αυτά μυστήρια, χρησιμοποιώντας την ενόρασή
του, έχει βρει το κλειδί του μεγαλύτερου κύκλου και κρατά το κλειδί της εξελικτικής
ανάπτυξης. Να θυμάστε λοιπόν όταν μελετάτε το μικρόκοσμο ότι θα βρεθεί η ίδια σχέση
και θ’ ανοίξει την πύλη της “Βασιλείας του εντός ημών Θεού”.
Το ερυθρό για όλους τους προφανείς λόγους είναι ένα από τα δυσκολότερα χρώματα
να εξετασθεί. Κατατάσσεται σαν ανεπιθύμητο. Γιατί; Επειδή θεωρήθηκε σαν χρώμα του
κάμα ή κακής επιθυμίας και η εικόνα των σκοτεινών και ζοφερών ερυθρών στο
συναισθηματικό σώμα του ανεξέλικτου ανθρώπου προβάλλει πάντοτε στην όρασή μας.
Όμως – σε κάποια μακρινή εποχή – το ερυθρό θα αποτελεί τη βάση ενός ηλιακού
συστήματος και με την τέλεια συγχώνευση ερυθρού, πράσινου και κυανού θα προκύψει
τελικά το ολοκληρωμένο έργο του Λόγου και το επιστέγασμα του αγνού λευκού φωτός.
Το σύστημα της δραστηριότητας ήταν πράσινο.
Το σύστημα της αγάπης είναι κυανούν.
Το σύστημα της δύναμης θα είναι ερυθρό.
Το αποτέλεσμα της συγχώνευσης ερυθρού, κυανού και πράσινου είναι – όπως γνωρίζετε
– το λευκό και τότε ο Λόγος θα έχει εσωτερικά “πλύνει τα ιμάτια Αυτού και λευκάνει
αυτά εν τω αίματι”, όπως ακριβώς κάνει ο μικρόκοσμος σε μικρότερη κλίμακα κατά τη
διαδικασία της εξέλιξης.
Ιώδες. Κατά έναν περίεργο τρόπο η ιώδης Ακτίνα του Τελετουργικού Νόμου ή Τάξης
είναι συνθετική ακτίνα όταν εκδηλώνεται στους τρεις κόσμους. Όπως ακριβώς η
συνθετική Ακτίνα της Αγάπης και Σοφίας αποτελεί τη σύνθεση όλων των ζωικών
δυνάμεων, έτσι και στους τρεις κόσμους η έβδομη ακτίνα συνθέτει όλα όσα έχουν να
κάνουν με τη μορφή. Στο πρώτο πεδίο η ζωή στην αγνότερη, ανώτερη, αδιαφοροποίητη
συνθετική της όψη· στο έβδομο πεδίο η μορφή στην πυκνότερη, χονδροειδέστερη, πιο
διαφοροποιημένη της όψη· η μια συνοψίζεται στη συνθετική Ακτίνα της Αγάπης, ενώ η
άλλη επηρεάζεται από την έβδομη.
Διαπιστώνεται επίσης μια σύνθεση στο γεγονός ότι με το μέσον του ιώδους το
ντεβαϊκό και το ανθρώπινο βασίλειο μπορούν να βρουν έναν τόπο επαφής. Εσωτερικά
το ιώδες είναι λευκό. Με τη συγχώνευση των δύο αυτών βασιλείων οι επτά Oυράνιοι
Άνθρωποι επιτυγχάνουν τελείωση και πληρότητα κι εσωτερικά θεωρούνται ότι είναι
λευκοί, συνώνυμο της τελειότητας.

Άλλο ένα σημείο σύνθεσης είναι το γεγονός ότι με την κυριαρχία της έβδομης αυτής
ακτίνας προκύπτει ένα σημείο συγχώνευσης μεταξύ του πυκνού φυσικού και του
αιθερικού σώματος. Αυτό έχει προεξάρχουσα σημασία για το μακρόκοσμο και το
σπουδαστή του διαλογισμού. Είναι ανάγκη να επιτευχθεί αυτή η συγχώνευση και η
ευθυγράμμιση προτού μπορέσει να θεωρηθεί ακριβής κατά οποιονδήποτε τρόπο η
διαβίβαση διδασκαλίας στον πυκνό φυσικό εγκέφαλο. Έχει στενή σχέση με την
ευθυγράμμιση των κέντρων.
Με τα παραπάνω σχόλια επεδίωξα να υποδείξω αποκλειστικά γραμμές σκέψης οι
οποίες, αν ακολουθηθούν πιστά, μπορεί να οδηγήσουν σε εκπληκτικά αποτελέσματα. Με
τη μελέτη των χρωμάτων και των πεδίων, με τη μελέτη του χρώματος και του
αποτελέσματός του καθώς και της σχέσης του με τη ζωική πλευρά και με τη μελέτη της
μορφικής πλευράς του νου θα προκύψουν πολλά χρήσιμα για το σπουδαστή του
διαλογισμού, υπό την προϋπόθεση ότι θα κάνει πάντοτε τρία πράγματα:
1. Θα επιδιώκει να βρίσκει τα εσωτερικά χρώματα και την ορθή τους εφαρμογή στα
πεδία και τα κέντρα, στα σώματα δια των οποίων εκδηλώνεται και στα σώματα δια των
οποίων εκδηλώνεται ο Λόγος (οι επτά ιεροί πλανήτες)· στους γύρους και τις φυλές και
στους κύκλους της δικής του ατομικής ζωής. Όταν θα μπορεί να το κάνει, θα κρατά στα
χέρια του το κλειδί κάθε γνώσης.
2. Θα προσπαθεί να εφαρμόζει πρακτικά κάθε υποδειχθείσα αλήθεια στην προσωπική
του ζωή υπηρεσίας στους τρεις κόσμους και θα προσπαθεί να συμμορφώνει τις μεθόδους
εργασίας του με τις μεθόδους που κατέδειξε ο Λόγος δια των επτά ακτίνων ή επιρροών.
Μ’ αυτό εννοώ ότι μέσω διαλογισμού θα οδηγεί τη ζωή του συστηματικά και σε τακτούς
αποκρυφιστικούς κύκλους υπό τις επτά αυτές μεγάλες επιρροές κι έτσι θα παράγει ένα
διευθετημένο κάλλος στην από μέρους του εκδήλωση του Εγώ.
3. Θα θυμάται πάντοτε ότι η τελειότητα, όπως τη γνωρίζουμε, είναι μόνο μερική κι
όχι πραγματική κι ότι ακόμη κι η καθαυτή τελείωση – όπως τη συλλαμβάνει ο
ανθρώπινος νους – δεν είναι παρά πλάνη κι ότι μόνο η επόμενη λογοϊκή εκδήλωση θ’
αποκαλύψει την αποσκοπούμενη υπέρτατη δόξα. Όσο υπάρχει διαφοροποιημένο χρώμα
θα υπάρχει ατέλεια. Να θυμάστε ότι το χρώμα όπως το ξέρουμε είναι η αντίληψη εκ
μέρους του ανθρώπου που χρησιμοποιεί ένα πέμπτης φυλετικής ρίζας σώμα στον τέταρτο
γύρο της τέταρτης αλύσου, ενός κραδασμού που έρχεται σ’ επαφή με το ανθρώπινο μάτι.
Τι θα είναι άραγε το χρώμα που θα βλέπει ο άνθρωπος του έβδομου γύρου σε ένα έβδομης
φυλετικής ρίζας σώμα; Aκόμη και τότε μια ολόκληρη περιοχή χρωμάτων θαυμαστής
ομορφιάς θα βρίσκεται έξω και πέρα απ’ την αντίληψή του. O λόγος είναι ότι δύο μόνο
μεγάλες όψεις της λογοϊκής ζωής εκδηλώνονται πλήρως και η τρίτη μόνο μερικά θ’
αποκαλυφθεί, αναμένοντας “έως κατορθώση η ημέρα” η μεγάλη για ν’ αστράψει με
τέλεια ακτινοβολία. Αυτή η λέξη “ακτινοβολία” έχει ένα αποκρυφιστικό νόημα που
αξίζει να εξετάσετε.
3 Σεπτεμβρίου 1920
Με τη σταθερή προσήλωση στο επόμενο καθήκον και τη στέρεη στήριξη του ποδιού
στο επόμενο κατά σειρά βήμα βρίσκεται ο ανοιχτός δρόμος προς το Διδάσκαλο και η
συνακόλουθη εξάλειψη κάθε δυσκολίας. Με τη διατύπωση υψηλών νοητικών εννοιών
και την έκφρασή τους στο φυσικό πεδίο βρίσκεται εκείνη η ανάπτυξη του νοητικού
σώματος που επιτρέπει μια διαρκώς μεγαλύτερη εισροή ζωής από ψηλά. Με τη
σταθεροποίηση των συναισθημάτων και τη μεταφορά της επιθυμίας απ’ αυτό το πεδίο
στο βουδδικό έρχεται η ικανότητα ν’ αντανακλούμε αληθινά την ανώτερη προοπτική.
Με το πειθαρχημένο, εξαγνισμένο φυσικό σώμα έρχεται η ικανότητα να
αντιλαμβανόμαστε αυτό που γνωρίζει ο εσώτερος άνθρωπος. Αν τηρηθούν τα τρία αυτά
πράγματα, μπορεί τότε να λειτουργήσει ο νόμος και να επισπευσθεί η χειραφέτηση.
Διερωτώνται οι άνθρωποι, πώς λειτουργεί ο νόμος; Ποιος είναι ο ρόλος μας στην
ανάληψη δράσης που αποδεσμεύει το νόμο στη ζωή του ατόμου; Απλούστατα η
προσήλωση, όπως δήλωσα παραπάνω, στο ύψιστο καθήκον και η διευθέτηση της ζωής
της προσωπικότητας, έστι ώστε αυτό το καθήκον να εκπληρώνεται τέλεια.
Εσωτερικά κι Εξωτερικά Χρώματα.
Το θέμα μας σήμερα είναι το δεύτερο της επιστολής μας για τη χρήση του χρώματος
και ασχολείται με το νόμο των αντιστοιχιών και του χρώματος… Η εσωτερική έννοια
των εξωτερικών χρωμάτων δεν έχει ακόμη μεταδοθεί πλήρως, όπως ήδη σας είπα.
Mερικές από τις έννοιες αυτές δόθηκαν απ’ την Ε.Π.Μπ., όμως η σημασία τους δεν έχει
κατανοηθεί επαρκώς. Δίνω μια νύξη για να την εξετάσετε με σύνεση. Μερικές από τις
πληροφορίες που δίνονται στη Μυστική Δοξασία για το χρώμα και τον ήχο αφορούν το
πρώτο ηλιακό σύστημα και μερικές αφορούν ένα μέρος του δεύτερου ηλιακού
συστήματος. Η διάκριση δεν έγινε φυσιολογικά αντιληπτή, αλλά σαν βασικό γεγονός για
μελέτη στη νέα σχολή η αποκάλυψη θα είναι μεγάλη. Με τη δήλωση αυτή για την
εσωτερική σημασία των χρωμάτων θα ήθελα τώρα να σας κάνω μια κατάταξη (παρότι
μπορεί να βρεθεί στη Μυστική Δοξασία), προκειμένου ν’ αποτελέσει τη βάση
μεταγενέστερων κοινοποιήσεων που μπορεί να επιδιώξω να κάνω:
Εξωτερικό Εσωτερικό
Πορφυρό Κυανούν
Κίτρινο Ινδικό
Κρεμ Κίτρινο
Λευκό Ιώδες
Τέσσερα μόνο χρώματα μπορούν προς το παρόν να κοινοποιηθούν, αλλά αν
κατανοηθούν σωστά θα δώσουν το κλειδί του παρόντος τέταρτου γύρου και της ιστορίας
του. Εφόσον είμαστε στην τέταρτη άλυσο και τον τέταρτο γύρο, θα σημειώσετε λοιπόν
πώς στον αριθμό τέσσερα βρίσκεται η ιστορία του παρόντος. Παροτρύνω ειδικά εσάς,
που είστε δάσκαλοι και σπουδαστές της ερχόμενης γενιάς, να συλλογισθείτε τη σημασία
του λευκού που εσωτερικά είναι ιώδες. Έχει ειδική εφαρμογή τώρα με την είσοδο της
ιώδους ακτίνας, επειδή η έβδομη ακτίνα είναι μια απ’ τις τρεις κύριες ακτίνες σ’ αυτό το
γύρο· χειρίζεται δύναμη ως προς το τέσσερα, επί το τέσσερα και υπό το τέσσερα.
Tα εσωτερικά χρώματα για το εξωτερικό ερυθρό, πράσινο και πορτοκαλί δεν μπορούν
ακόμη να μεταδοθούν στο πλατύ κοινό, παρότι οι σπουδαστές και οι αποδεγμένοι τσέλα,
των οποίων μπορεί κανείς να εμπιστευθεί τη διάκριση, μπορούν να επιτύχουν με
προσπάθεια την αναγκαία γνώση.
Θα ήθελα εδώ να υποδείξω κάποιες άλλες απόψεις που εξετάζονται καλύτερα με μια
σύντομη μελέτη του νόμου της αναλογίας και της αντιστοιχίας. Θα εξετάσουμε λοιπόν
τα εξής σημεία:
α. Την αντιστοιχία μικρόκοσμου και μακρόκοσμου.
β. Τις βασικές αντιστοιχίες.
γ. Το χρώμα στο μικρόκοσμο και το μακρόκοσμο.
Ας πάρουμε σύντομα κάθε σημείο, γιατί με τη σωστή κατανόηση του νόμου
αποκτάται η ικανότητα να σκεφτόμαστε εσωτερικά και να εξάγουμε το εσώτερο νόημα
των εξωτερικών συμβάντων.
Μικροκοσμική και Μακροκοσμική Αντιστοιχία.
Η σχέση ανάμεσα στο μικρόκοσμο και το μακρόκοσμο είναι ακριβής και υφίσταται
όχι μόνο γενικά αλλά και στη λεπτομέρεια. Είναι ένα γεγονός που πρέπει να συλληφθεί
και να εφαρμοσθεί. Καθώς αυξάνει η γνώση κι επιτελείται πρόοδος και καθώς η
ικανότητα για διαλογισμό καταλήγει στην ικανότητα διαβίβασης από την ανώτερη
Τριάδα στην Προσωπικότητα μέσω του αιτιώδους, τότε τα γεγονότα αυτά θα
καταδεικνύονται με συνεχώς μεγαλύτερη σαφήνεια στη λεπτομέρεια και θα προκύψει
τέλεια κατανόηση. Το “ως άνω, ούτω κάτω” είναι μια κοινοτυπία που επαναλαμβάνεται
επιπόλαια αλλά συνειδητοποιείται ελάχιστα. Τι λοιπόν βρίσκεται πάνω και τι συνεπώς
θα αναπτυχθεί κάτω;
Πάνω θα βρεθεί η Θέληση, η Αγάπη και η Δραστηριότητα, ή η Δύναμη, η Σοφία και
η Νοημοσύνη, όροι που εφαρμόζονται στις τρεις όψεις της θείας εκδήλωσης. Κάτω θα
βρεθούν τα τρία αυτά σε διαδικασία εμφάνισης:
α. Η Προσωπικότητα εκφράζει ενεργό νοημοσύνη.
β. Το Εγώ εκφράζει αγάπη ή σοφία.
γ. Η Ενάδα εκφράζει δύναμη ή θέληση.
Στους τρεις κόσμους της Προσωπικότητας έχετε:
α. Το φυσικό που εκφράζει μια αντανάκλαση της όψης δραστηριότητα.
β. Το αστρικό που εκφράζει μια αντανάκλαση της όψης αγάπη ή σοφία.
γ. Το νοητικό που εκφράζει μια αντανάκλαση της όψης θέληση ή δύναμη.
Τι έχετε σαν χρώματα των τριών αυτών σωμάτων, περιγραφόμενα εξωτερικά;
α. Το ιώδες του φυσικού όπως εκφράζεται απ’ το αιθερικό.
β. Το ρόδινο ή ερυθρό του αστρικού.
γ. Το πορτοκαλί του νοητικού.
Τι έχετε στην Τριάδα ή στον κόσμο του τριπλού Εγώ;
α. Το ανώτερο μάνας που εκφράζει την όψη δραστηριότητα ή νοημοσύνη.

β. Το βούδδι που εκφράζει την όψη αγάπη ή σοφία.
γ. Το άτμα που εκφράζει την όψη θέληση ή δύναμη.
Ποια είναι επίσης τα χρώματα των σωμάτων αυτών, περιγραφόμενα εξωτερικά;
α. Το κυανούν των ανώτερων μανασικών επιπέδων.
β. Το κίτρινο του βουδδικού επιπέδου.
γ. Το πράσινο του ατμικού επιπέδου.
Βρίσκονται σε διαδικασία μετουσίωσης. Πρέπει να επιτύχετε την αντίστοιχη αλλαγή
χρώματος από το κατώτερο στο ανώτερο. Συνδυάστε την πληροφορία που κοινοποίησα
εδώ με εκείνη που έδωσα σε προηγούμενη επιστολή για τη μεταφορά της πόλωσης.
Υφίσταται άμεση αντιστοιχία ανάμεσα:
α. Στο ιώδες του αιθερικού επιπέδου και το κυανούν του ανώτερου νοητικού.
β. Στο ρόδινο του αστρικού και το κίτρινο του βουδδικού.
γ. Στο πορτοκαλί του νοητικού και το πράσινο του ατμικού.
Το μυστικό όλων αυτών θα βρεθεί με την εφαρμογή των απόκρυφων νόμων του
διαλογισμού.
Μπορείτε επίσης να μετατοπίσετε ψηλότερα την όλη κλίμακα των χρωμάτων και να
εφαρμόσετε την αντιστοιχία στην Ενάδα:
α. Το πράσινο της τρίτης όψης.
β. Το συνθετικό κυανούν ή ινδικό της δεύτερης όψης.
γ. Το ερυθρό της πρώτης όψης.
Θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι καθώς επιστρέφετε στο κέντρο της συστημικής εξέλιξης
η ορολογία αυτών των χρωμάτων είναι εξαιρετικά παραπλανητική. Το ερυθρό, λόγου
χάρη, δεν έχει καμιά ομοιότητα με αυτό που ονομάζουμε ερυθρό ή ρόδινο στο κατώτερο
πεδίο. Το ερυθρό, το πράσινο και το ινδικό των υψηλών αυτών επιπέδων είναι από κάθε
νοητή άποψη καινούργια χρώματα με ασύλληπτη ομορφιά και διαφάνεια. Αν ερμηνευθεί
σωστά, έχετε εδώ μια νύξη για την αντιστοιχία ανάμεσα στο μικρόκοσμο και το
μακρόκοσμο.
Τα χρώματα εξωτερικά έχουν να κάνουν με τη μορφή. Oι δυνάμεις ή ποιότητες που
συγκαλύπτουν και κρύβουν τα χρώματα αυτά έχουν να κάνουν με τη ζωή που
εξελίσσεται μέσα στις μορφές αυτές. Με τη χρήση του διαλογισμού σχηματίζεται η
γέφυρα που συνδέει αυτά τα δύο. Διαλογισμός είναι η έκφραση της νοημοσύνης που
συνδέει ζωή και μορφή, εαυτό και μη εαυτό και στο χρόνο και στους τρεις κόσμους η
διαδικασία αυτής της σύνδεσης συντελείται στο πεδίο του νου που συνδέει το ανώτερο
με το κατώτερο. Θα διαπιστωθεί ότι η αντιστοιχία είναι πάντοτε τέλεια. Επομένως δια
του διαλογισμού θα προκύψει εκείνη η γνώση που θα επιφέρει τρία πράγματα:
1. Θα δώσει την εσώτερη σημασία του εξωτερικού χρώματος.
2. Θα δομήσει τις ποιότητες που τα χρώματα αυτά καλύπτουν.
3. Θα προκαλέσει την απαιτούμενη μετουσίωση των χρωμάτων από την

Προσωπικότητα στην Τριάδα κι αργότερα από την Τριάδα στην Ενάδα.
Το αιτιώδες σώμα δρα σαν σύνθεση αυτών των χρωμάτων στη ζωή του
επανενσαρκούμενου Εγώ, όπως ακριβώς η συνθετική ακτίνα σμίγει όλα τα χρώματα της
λογοϊκής έκφρασης. Προσπαθήστε να διατηρήσετε σαφές στο νου σας… ότι τα χρώματα
είναι εκφράσεις δύναμης ή ποιότητας. Κρύβουν ή καλύπτουν τις αφηρημένες ποιότητες
του Λόγου, ποιότητες που αντανακλώνται στο μικρόκοσμο στους τρεις κόσμους σαν
αρετές ή ικανότητες. Συνεπώς, όπως ακριβώς τα επτά χρώματα κρύβουν ποιότητες του
Λόγου, έτσι κι αυτές οι αρετές εκδηλώνονται στη ζωή της προσωπικότητας και
παρουσιάζονται αντικειμενικά με την πρακτική του διαλογισμού· έτσι θα παρατηρηθεί
ότι κάθε ζωή αντιστοιχεί μ’ ένα χρώμα. Συλλογισθείτε σ’ αυτό.
Oι Βασικές Αντιστοιχίες.
Με τη μελέτη αυτών των αντιστοιχιών στα διάφορα μέρη του εκδηλωμένου
σύμπαντος και την εφαρμογή αυτών των χρωμάτων στην πρέπουσα αναλογία τους
προκύπτει η ομορφιά της σύνθεσης του όλου και η φώτιση της μικροκοσμικής ζωής. Ας
δώσουμε μια απαρίθμηση ή κατάταξη με πλατύ και γενικό τρόπο, αφήνοντας την
επεξεργασία των λεπτομερειών στο σπουδαστή του διαλογισμού. Περισσότερα σ’ αυτό
το στάδιο δεν είναι εφικτά.
1. Το τριπλό ηλιακό σύστημα.
Oι τριπλοί εξελισσόμενοι τζίβα.
Oι τρεις όψεις του Λόγου.
Η τριπλή Ενάδα.
Η πνευματική Τριάδα, το Εγώ.
Η τριπλή Προσωπικότητα.
Oι τρεις κόσμοι της ανθρώπινης εξέλιξης.
Τα τρία πρόσωπα της Θεότητας.
2. Oι τέσσερις Κύριοι Λίπικα.
Oι τέσσερις Μαχαράτζα.
O τετραπλός κατώτερος άνθρωπος, η τετράδα.
3. Τα πέντε πεδία της ανθρώπινης εξέλιξης.
Oι πέντε αισθήσεις.
Το πενταπλό τμήμα του Μαχατσόχαν.
Τα πέντε βασίλεια της φύσης:
α. Το ορυκτό βασίλειο.
β. Το φυτικό βασίλειο.
γ. Το ζωικό βασίλειο.
δ. Το ανθρώπινο βασίλειο.
ε. Το πνευματικό ή υπερανθρώπινο βασίλειο.
Η πέμπτη αρχή του μάνας.
4. Oι επτά ακτίνες ή ιεραρχίες.
Τα επτά χρώματα.
Τα επτά πεδία της εκδήλωσης.
Oι επτά Κουμάρα.
Oι επτά αρχές του ανθρώπου.
Τα επτά κέντρα.
Oι επτά ιεροί πλανήτες.
Oι επτά άλυσοι.
Oι επτά σφαίρες.
Oι επτά γύροι.
Oι επτά φυλετικές ρίζες και υποφυλές.
Oι επτά μυήσεις.
Αυτό που επιδιώκω να τονίσω στον παραπάνω πίνακα είναι ότι η αντιστοιχία όλων
αυτών είναι τέλεια γνωστή στο μύστη και υφίσταται με όρους συνείδησης, με όρους
μορφής και με όρους νοημοσύνης. Τα γνωρίζει – αν μπορώ να το εκφράσω έτσι – με
όρους χρώματος όταν ασχολείται με τη μορφή· με όρους ήχου όταν ασχολείται με τη
ζωική πλευρά και με όρους ζωτικότητας όταν ασχολείται με τη νοημοσύνη ή την όψη
δραστηριότητα. Η παραπάνω δήλωση θα ανταμείψει πολύ τη σοβαρή σκέψη· περιέχει τη
δήλωση ενός αποκρυφιστικού γεγονότος. Ανάλογα με τις τρεις γραμμές προσέγγισης,
όπως αναλύθηκαν στην προηγούμενη επιστολή μας, θα είναι και η χρήση των όρων όπως
περιγράφονται παραπάνω.
Το Χρώμα στο Μικρόκοσμο και το Μακρόκοσμο.
Εδώ περιέχεται πολλή δυσκολία λόγω της διαδικασίας της συνεχούς μεταλλαγής. Το
χρώμα στο μικρόκοσμο υπόκειται στους ακόλουθους παράγοντες:
1. Στον παράγοντα της ακτίνας του Εγώ.
2. Στον παράγοντα της ακτίνας της Προσωπικότητας.
3. Στον παράγοντα του σημείου εξέλιξης.
Εδώ μπορεί να δοθεί μια νύξη. Σ’ ένα χαμηλό σημείο εξέλιξης τα χρώματα βασίζονται
κυρίως στην όψη δραστηριότητα. Αργότερα έρχεται η εργασία στην όψη αγάπη ή σοφία,
η οποία επιφέρει τρία αποτελέσματα:
α. Την απόρριψη απ’ τα κατώτερα περιβλήματα χρωμάτων που είναι υπολείμματα
ενός προηγούμενου συστήματος. Συνεπάγεται την εξάλειψη αποχρώσεων όπως το
καφετί και το γκρίζο.
β. Τη μετουσίωση ορισμένων χρωμάτων σ’ εκείνα του ανώτερου τόνου.
γ. Ένα αποτέλεσμα διαφάνειας ή υποκείμενης ακτινοβολίας ή λαμπρότητας που είναι
συνέπεια της μεγαλύτερης αγνότητας των σωμάτων και των διαστάσεων της
διαρκώς αυξανόμενης εσώτερης φλόγας.
4. Στον παράγοντα της ακτίνας ή των ακτίνων που εμφανίζονται να εξέρχονται της
εκδήλωσης ή να έρχονται σε εκδήλωση. Oι ακτίνες αυτές επηρεάζουν κατ’ ανάγκη τα
εγώ σε ενσάρκωση· προκαλούν αλλαγή του κραδασμού ή μια επακόλουθη αλλαγή του
χρωματισμού ή της ποιότητας. Αν ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, βρίσκεται στην

Ακτίνα της Επιστήμης και υπαχθεί στην επίδραση της εισερχόμενης Ακτίνας της
Αρμονίας, το αποτέλεσμα στη ροπή της σκέψης του κι επομένως στο χρώμα που θα
εμφανίζει, θα είναι τελείως έκδηλο. Όλοι αυτοί οι παράγοντες προκαλούν συγχώνευση,
ανάμειξη κι ένωση που είναι πρακτικά αξεδιάλυτα χαώδης στον άνθρωπο απ’ τη σκοπιά
των τριών κόσμων.
…Καταλαβαίνω την αίσθησή σας ότι ακόμη κι αυτές οι νύξεις δεν οδηγούν
φαινομενικά παρά σε μεγαλύτερη σύγχυση. Όμως με τη συνεχή εφαρμογή στο υπόψη
θέμα, το συχνό στοχασμό και διαλογισμό στα χρώματα και την προσπάθεια να επιτύχει
την εσωτερική τους σημασία και τη μικροκοσμική τους εφαρμογή, θα προβάλει σταδιακά
το νήμα που θα οδηγήσει το σπουδαστή έξω από τη σύγχυση στο καθαρό φως της τέλειας
γνώσης. Να έχετε λοιπόν θάρρος, πλατιά ελαστικότητα άποψης και την ικανότητα να
είσθε επιφυλακτικοί ωσότου προκύψουν περισσότερα δεδομένα και ν’ αποφεύγετε
επίσης τους δογματικούς ισχυρισμούς. Αυτά θα είναι οι καλύτεροι οδηγοί σας στις
πρώτες μέρες της έρευνάς σας. Πολλοί με το διαλογισμό και τη δεκτικότητα στην
ανώτερη διδασκαλία βρήκαν το δρόμο τους έξω απ’ την Αίθουσα της Μάθησης στην
Αίθουσα της Σοφίας. Μόνο στην Αίθουσα της Σοφίας μπορεί να γίνει αληθινά γνωστή η
εσωτερική ερμηνεία των χρωμάτων. Στην Αίθουσα αυτή εισέρχεται κανείς δια του
διαλογισμού που προετοιμάζει το σπουδαστή για τη μύηση που του ανοίγει τη θύρα.
Γιαυτό επιμείνετε στο διαλογισμό και μην ταλαντεύεστε στο σκοπό.
Θα συζητήσουμε σήμερα κάτι που έχει πραγματική πνευματική εφαρμογή με
πρακτική έννοια. Πολλά απ’ όσα σας μετέδωσα προσφέρουν τροφή για σκέψη και
εικασίες. Τείνουν στην ανάπτυξη του ανώτερου νου και με τη διέγερση της φαντασίας
αναπτύσσουν κάπως την ενόραση. Πολλά έχουν τη φύση προφητείας και διατηρούν ένα
ιδεώδες που κάποια μέρα θα επιτευχθεί. Μόνον υποδεικνύοντας το στόχο και τονίζοντας
αυτό το σημείο θα υποκινηθεί ο άνθρωπος να κάνει την αναγκαία προσπάθεια κι έτσι να
προσεγγίσει κάπως την επιθυμητή θέση. Όμως σήμερα ερχόμαστε στην πρακτική βίωση
και στην επιβολή στην προσωπικότητα μιας ορισμένης ταχύτητας ρυθμού. Θα το
κάνουμε μελετώντας το τρίτο σημείο για το αποτέλεσμα του χρώματος:
α. Στα σώματα του σπουδαστή.
β. Στις ομάδες με τις οποίες συνδέεται.
γ. Στο περιβάλλον του.
Το σημείο που επιδιώκω ειδικά να τονίσω είναι η ζωική πλευρά κι όχι η μορφική
πλευρά του χρώματος. Όπως έγραψα νωρίτερα, το χρώμα δεν είναι παρά η μορφή που
προσλαμβάνει η δύναμη κάποιου είδους, όταν η δύναμη αυτή κινείται με ορισμένο μέτρο
κι όταν η δράση και η κίνησή της εμποδίζονται ή δεν εμποδίζονται απ’ το υλικό δια του
οποίου επιδρά. Στην πρόταση αυτή βρίσκεται το κλειδί της λύσης του προβλήματος για
τις χρωματικές διαφορές στα ανώτερα πεδία και στα κατώτερα. Η αντίσταση της ύλης
στη ροή δύναμης ή ζωής και η σχετική της πυκνότητα ή αραίωση εξηγεί σε μεγάλο βαθμό
τη χρωματική διάκριση. Μια απ’ τις διακρίσεις έχει κατ’ ανάγκη κοσμική βάση κι
επομένως είναι δύσκολο να την αντιληφθεί ο τρισδιάστατος άνθρωπος του τέταρτου
αυτού γύρου. Αλλά ο βασικός λόγος της διαφοράς μπορεί να γίνει επαρκώς κατανοητός
για να επιτρέψει στο μαθητή να αντιληφθεί την απόλυτη αναγκαιότητα της σταθερής
εκλέπτυνσης των φορέων του, έτσι ώστε η δύναμη να μπορεί να ακτινοβολεί απ’ αυτούς
με μεγαλύτερη ευχέρεια. Αποτελεί λοιπόν επί των τριών κατώτερων πεδίων ζήτημα
πρακτικής διαβίωσης και υπαγωγής των τριών σωμάτων σε σαφείς κανόνες εκλέπτυνσης.
Oι δυνάμεις αυτές με όρους πνευματικής ανάπτυξης κι όχι τόσο με όρους μορφής
καταδεικνύονται μέσω των αρετών, όπως τις αποκαλείτε, μέσω μαγνητισμού και μέσω
ζωτικότητας και νοημοσύνης. Για να το διατυπώσω τελείως σύντομα, καθώς ο
σπουδαστής δομεί ένα αγνό φυσικό σώμα κι ένα εκλεπτυσμένο αιθερικό, καθώς
αναπτύσσει συναισθηματικές αρετές και καθώς συντονίζει και διευρύνει το νοητικό του
σώμα, μεταβάλλει διαρκώς την ταχύτητα κραδασμού του κι αλλάζει το ρυθμό του,
αλλαγή που στο μάτι του ψυχορατικού εμφανίζεται σαν μεταλλαγή χρώματος. Όπως
έχετε διδαχθεί, τα χρώματα όπως φαίνονται στην αύρα ενός αγρίου και σ’ εκείνη ενός
μέσης ανάπτυξης ανθρώπου είναι εξαιρετικά ανόμοια. Γιατί; Επειδή η μια κινείται ή
δονείται με βραδύ ρυθμό και η άλλη με πολύ αυξημένη ταχύτητα. Η μια έχει ρυθμό αργό,
ληθαργικό και βαρύ, η άλλη πάλλεται και κινείται με τρομακτική ταχύτητα, επιτρέποντας
συνεπώς μια ταχύτερη επίδραση στο υλικό απ’ το οποίο κατασκευάσθηκαν αυτά τα
σώματα.
Θα ήθελα λοιπόν να επισημάνω ότι καθώς η φυλή προοδεύει σαν συλλογική μονάδα,
Εκείνοι που την ατενίζουν από ανώτερο πεδίο έχουν επίγνωση της σταθερής βελτίωσης
απ’ τα παρατηρούμενα χρώματα και τη μεγαλύτερη αγνότητα και διαύγεια της χροιάς
στην αύρα της φυλής που απαρτίζεται από τις συνιστώσες αύρες των μονάδων της φυλής.
Για παράδειγμα, η αύρα της Ατλάντειας φυλετικής ρίζας κι εκείνη της Αρείας είναι
πλατιά διαφοροποιημένες και ριζικά διαφορετικές. Δείξαμε επομένως το πρώτο σημείο
μας ότι καθώς οι μονάδες εξελίσσονται, τα χρώματα αλλάζουν κι αυτό προκαλείται απ’
τη μετουσίωση εκείνου που αποκαλείτε ελαττώματα σε αρετές. Ελάττωμα είναι η
κυριαρχία μιας ενελικτικής ποιότητας της ίδιας δύναμης, που σε μεταγενέστερη περίοδο θα
εμφανισθεί σαν αρετή.
To δεύτερο σημείο που επιζητώ να θίξω είναι ότι οι επιδράσεις αυτές (που
εμφανίζονται σαν χρώματα όταν έρθουν σ’ επαφή με την ύλη) κινούνται σε δικούς τους
τακτούς κύκλους. Περιγράφουμε τους κύκλους αυτούς σαν την είσοδο ή την έξοδο
κάποιας ακτίνας. Στον τέταρτο αυτό γύρο τέσσερις ακτίνες βρίσκονται συνήθως σε ροή
κάθε δεδομένη στιγμή· μ’ αυτό επιδιώκω να σας εντυπώσω πως παρότι όλες οι ακτίνες
εκδηλώνονται στο ηλιακό σύστημα, σε ορισμένα στάδια εκδήλωσης περισσότερες ή
λιγότερες απ’ αυτές δεσπόζουν συγχρόνως. Αυτές οι ακτίνες, δυνάμεις, επιδράσεις ή
συντονισμένες ποιότητες, όταν εκφράζονται με όρους φωτός, χρωματίζουν τα υλικά επί
των οποίων κρούουν με ορισμένες αναγνωρίσιμες χροιές κι αυτές δίνουν τον τόνο στη
ζωή της προσωπικότητας ή στο Εγώ. Αναγνωρίζονται από σας σαν σύνθετος χαρακτήρας
και φαίνονται στον ψυχορατικό σαν χρώμα.
Oμάδες λοιπόν μονάδων που συγκλίνουν λόγω ομοιότητας κραδασμού φαίνονται να

έχουν κατά προσέγγιση την ίδια βασική απόχρωση, μολονότι με πολλές μικρότερες
διαφοροποιήσεις χρώματος και τόνου. Όπως δηλώθηκε πριν, το χρώμα μεγάλων
ανθρώπινων μαζών μπορεί να υπολογισθεί και να αξιολογηθεί. Μ’ αυτό τον τρόπο τα
μέλη της Ιεραρχίας, στα Χέρια των Oποίων έχει ανατεθεί η εξελικτική ανάπτυξη στους
τρεις κόσμους, κρίνουν το στάδιο που επιτεύχθηκε και την πρόοδο που έγινε.
Διάφορες ακτίνες εισέρχονται μεταφέροντας μονάδες χρωματισμένες απ’ αυτή την
ακτίνα. Άλλες ακτίνες απέρχονται μεταφέροντας μαζί τους μονάδες διαφορετικής
βασικής χροιάς. Στην περίοδο της μετάβασης η ανάμειξη του χρώματος έχει μεγάλη
περιπλοκή, αλλά είναι αμοιβαία υποβοηθητική κι ευεργετική. Κάθε ακτίνα μεταδίδει κάτι
στις άλλες ακτίνες σε ενσάρκωση την ίδια περίοδο και η ταχύτητα του ρυθμού
επηρεάζεται ελαφρά. Από τη σκοπιά του παρόντος και του χρόνου στους τρεις κόσμους
μπορεί να είναι σχεδόν ανεπαίσθητη, αλλά με τη συχνή συνάντηση κι αλληλεπίδραση
δυνάμεων και χρωμάτων και τη συνεχή αμοιβαία δράση κι αντίδραση θα προκύψει μια
σταθερή εξύψωση και προσέγγιση κραδασμού. Βλέπετε λοιπόν πώς επιτυγχάνεται η
σύνθεση στο πέρας μιας μείζονος μαχα-μανβαντάρα. Oι τρεις ακτίνες απορροφούν τις
επτά και οδηγούν τελικά σε συγχώνευση στη συνθετική ακτίνα.
Στο μικρόκοσμο οι τρεις ακτίνες της Ενάδας, του Εγώ και της Προσωπικότητας
δεσπόζουν παρόμοια και απορροφούν τις επτά και με το χρόνο οδηγούν επίσης σε
συγχώνευση στη συνθετική ακτίνα της Ενάδας. Θα βρεθεί ότι η αντιστοιχία είναι τέλεια.
Αυτές οι δυνάμεις ή αρετές ή επιδράσεις (επαναλαμβάνω συνώνυμους όρους λόγω
της ανάγκης για διαυγή σκέψη από μέρους σας) προσλαμβάνονται σταδιακά από τα
σώματα της προσωπικότητας με όλο και μεγαλύτερη ευκολία και πληρέστερη έκφραση.
Καθώς τα σώματα εκλεπτύνονται, προσφέρουν καλύτερα μέσα για τις εισρέουσες
δυνάμεις και η ποιότητα κάθε ιδιαίτερης δύναμης – ή, για να το αντιστρέψω, η δύναμη
κάθε ιδιαίτερης ποιότητας – εκφράζεται τελειότερα. Εδώ εισέρχεται το έργο του
σπουδαστή στο διαλογισμό. Νωρίς στην εξέλιξη οι δυνάμεις αυτές επενεργούσαν
διαμέσου κι επί των σωμάτων του ανθρώπου με ελάχιστη κατανόηση από μέρους του και
μικρή ικανότητα να επωφεληθεί. Όμως με την πάροδο του χρόνου κατανοεί όλο και
περισσότερο την αξία όλων όσων συντελούνται κι επιδιώκει να ωφεληθεί από το σύνολο
των ποιοτήτων της ζωής του. Εδώ παρουσιάζεται η ευκαιρία. Με τη νοήμονα κατανόηση
της ποιότητας, με την επιδίωξη της αρετής και τη δόμηση Θεϊκής ιδιότητας έρχεται η
ανταπόκριση σ’ αυτές τις δυνάμεις και η διευκόλυνση της δράσης τους. O σπουδαστής
του διαλογισμού συλλογίζεται αυτές τις δυνάμεις ή ποιότητες, επιδιώκει να εξαγάγει την
ουσία τους και να κατανοήσει την πνευματική τους σημασία· στοχάζεται τη δική του
έλλειψη ανταπόκρισης, αντιλαμβάνεται τις ελλείψεις του φορέα του σαν μέσου αυτών
των δυνάμεων· μελετά την ταχύτητα του ρυθμικού του κραδασμού κι επίπονα μοχθεί να
αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία για ν’ ανταποκριθεί στην ανάγκη. Συγκεντρώνεται στην αρετή
και (αν έχει τέτοια θέση ώστε να έχει επίγνωση της εισρέουσας ακτίνας ή της ακτίνας
που δεσπόζει την εποχή αυτή) επωφελείται της στιγμής της ευκαιρίας και συνεργάζεται
με την υπάρχουσα δύναμη. Όλα αυτά τα κάνει μέσω καθορισμένων μορφών του
αληθινού και αποκρυφιστικού διαλογισμού.

Με την πάροδο του χρόνου – ναι, πάλι προφητεύω – θα δοθούν στους αποκρυφιστές
σπουδαστές ορισμένα δεδομένα σχετικά με τις δεσπόζουσες ακτίνες, τα οποία θα τους
επιτρέψουν να επωφεληθούν της ευκαιρίας που προσφέρει οποιαδήποτε ακτίνα.
Αποτέλεσμα στο Περιβάλλον.
Όσον αφορά το τρίτο σημείο μας, το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω στο
περιβάλλον, θα γίνει αμέσως φανερό στον προσεκτικό σπουδαστή ότι το αποτέλεσμα στο
περιβάλλον θα είναι αξιοσημείωτο, ειδικά καθώς όλο και περισσότερα μέλη της
ανθρώπινης φυλής θα περιέρχονται υπό το συνειδητό έλεγχο του ανώτερου εαυτού τους
και θα συντάσσονται με το νόμο. Τότε θα γίνουν εφικτά ορισμένα πράγματα:
α. Θα επέλθει άμεση επαφή με τη ντεβαϊκή ή αγγελική εξέλιξη, παρότι είναι ανέφικτη
τώρα λόγω αστάθειας κραδασμού.
β. Θα εισέλθουν πολλές πολύ αναπτυγμένες ψυχές που εμποδίζονται προς το παρόν
από τη χαμηλή ταχύτητα κραδασμού και την επακόλουθη βαρύτητα χρώματος της
πλειονότητας της ανθρώπινης φυλής. Υπάρχουν στον ουράνιο κόσμο και στο αιτιώδες
επίπεδο μερικές μεγάλες κι ακατάληπτες για σας μονάδες της τέταρτης Δημιουργικής
Ιεραρχίας που περιμένουν ευκαιρία έκφρασης, όπως ακριβώς μερικοί από σας περίμεναν
κάποια περίοδο στην Ατλάντεια φυλή προτού λάβουν ενσάρκωση σ’ αυτό τον πλανήτη.
Όταν η ταχύτητα κραδασμού ενός μεγαλύτερου ποσοστού της φυλής φτάσει ένα
ορισμένο μέτρο κι όταν η χρωματική όψη στις συντονισμένες αύρες των ομάδων θα έχει
ορισμένο τόνο, θα επιστρέψουν και θα φέρουν στη γη πολλά πολύτιμα πέρα από την
αντίληψή σας.
γ. Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο για το οποίο δεν έχουμε χρόνο να επιμείνουμε είναι
ότι το ρυθμικό αποτέλεσμα ακόμη κι επί των δύο βασιλείων κάτω του ανθρώπινου θα
καταδειχθεί αντικειμενικά. Δεν ήταν κάποια ανόητη καυχησιολογία του προφήτη του
Ισραήλ όταν είπε: “και πάρδαλις συναναπαύσετε ερίφω” ή ότι “έρημος ανθήτω ως
κρίνον”. Θα επέλθει με την κυριαρχία ορισμένων κραδασμών και την είσοδο ορισμένων
χρωμάτων που καλύπτουν κάποιες αρετές ή επιρροές.
Σήμερα θ’ ασχοληθούμε με το θέμα της εφαρμογής του χρώματος. Αν τα χρώματα
δεν είναι παρά ένας πέπλος που ρίχνεται πάνω από κάποια επίδραση κι αν μπορείτε με
τη χρήση της ενόρασης να βρείτε ποια χρώματα σκεπάζουν έτσι μια αρετή, έχετε το
κλειδί του θέματος που εξετάζουμε. Θα έχετε σημειώσει δύο γεγονότα που προβάλλουν
μέσα απ’ αυτές τις επιστολές:
Ότι το θέμα που θίγεται είναι τόσο απέραντο, ώστε μόνο το περίγραμμά του μπορεί
κατά κάποιο τρόπο να δοθεί.
Ότι κάθε πρόταση που γράφεται σ’ αυτές τις επιστολές στοχεύει στην ακριβή
μετάδοση μιας ολοκληρωμένης σκέψης και είναι πλήρης υλικού για εξέταση. Γιατί άραγε
δεν πραγματεύθηκα το θέμα περισσότερο λεπτομερώς και γιατί δεν υπεισήλθα σε
μακροσκελείς επεξηγήσεις και δεν επεξέτεινα τις προτάσεις σε παραγράφους; Για τον
αποκλειστικό λόγο ότι αν έγινε από το σπουδαστή το προκαταρκτικό έργο στο
διαλογισμό των περασμένων ετών, θα διαπιστώσει ότι το υλικό των επιστολών αυτών
συντελεί στην ανάπτυξη της αφηρημένης σκέψης και στη διεύρυνση του αγωγού που
επικοινωνεί με την ενόραση. Επιδιώκω να είμαι απλώς υπαινικτικός. Στόχος μου είναι
μόνο να υποδεικνύω. Η χρησιμότητα της διδασκαλίας που δίνω εξαρτάται από την
ενόραση του μαθητή. Όταν λοιπόν λέω ότι το χρώμα έχει ορισμένα αποτελέσματα όταν
εφαρμόζεται, θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ότι θα χρειασθεί να το ερμηνεύσετε με
όρους ζωής, με όρους μορφής και με όρους νου.
Η Εφαρμογή του Χρώματος:
α. Στο διαλογισμό.
β. Στη θεραπεία.
γ. Σε εποικοδομητικό έργο.
Το χρώμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους και οι παραπάνω τρεις
τρόποι δεν καλύπτουν το ζήτημα. Υποδεικνύουν απλώς τρεις τρόπους που έχουν άμεση
και πρακτική χρησιμότητα για το σπουδαστή. Το χρώμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για
επαφή με άλλες εξελίξεις, υπανθρώπινες ή υπερανθρώπινες· για συγκεκριμένο έργο
καταστροφής ή διάσπασης· μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με άλλες μεθόδους,
όπως η μουσική ή η κίνηση ή σε σχέση με γνωστά μάντραμ, προκαλώντας έτσι ορισμένα
αποτελέσματα, όμως με όλα αυτά δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε σ’ αυτή τη σειρά των
επιστολών. Η ανάπτυξη του ατόμου και η αυξημένη του ικανότητα να είναι χρήσιμο
επέρχεται με τη συνετή χρήση του αποκρυφιστικού διαλογισμού. Ας εξετάσουμε λοιπόν
το πρώτο μας σημείο.
Χρήση του Χρώματος στο Διαλογισμό.
Όλα τα χρώματα εκπορεύονται από μία πηγή ή ένα πρωταρχικό χρώμα – στο παρόν
ηλιακό σύστημα η κοσμική ακτίνα του ινδικού συγκαλύπτει την κοσμική αγάπη ή σοφία
– κι έπειτα διασπάται σε τρία κύρια χρώματα και κατόπιν στα τέσσερα δευτερεύοντα,
απαρτίζοντας τα επτά χρώματα του φάσματος. Αναμένετε να δείτε το ίδιο αποτέλεσμα
στη ζωή του ατόμου, αφού πάντοτε ο μακρόκοσμος επηρεάζει το μικρόκοσμο. Το
πρωταρχικό του χρώμα θα είναι η εναδική του ακτίνα που εκδηλώνεται κατόπιν στα τρία
χρώματα της Τριάδας και στα τέσσερα χρώματα της Τετράδας. Τα χρώματα αυτά στην
ατραπό της επιστροφής ανάγονται στα τρία κι έπειτα πάλι στo ένα.
Η ατραπός της εκδήλωσης ή διαφοροποίησης είναι η ατραπός της απόκτησης. Είναι
το ομογενές που αποβαίνει τα πολλά ή ετερογενές. Είναι η διάσπαση του ενός βασικού
χρώματος στα πολλά συστατικά του μέρη. Είναι η μορφική πλευρά, η έκφραση εκείνου
που συγκαλύπτει τη ζωή. Στη ζωική πλευρά είναι η ανάπτυξη από τη μία βασική ποιότητα
των πολλών εγγενών αρετών· είναι η λανθάνουσα δυνατότητα της θειότητας που
φανερώνεται σαν οι πολλές ιδιότητες του θείου· είναι η μία ζωή που εκδηλώνει τις πολλές
της ποιότητες μέσω της πολλαπλότητας της μορφής. Είναι ο εαυτός με τις εγγενείς
ικανότητες του Παν-Εαυτού, που χρησιμοποιεί τις μορφές για την κατάδειξη της
παμπεριεκτικής του τελειότητας. Στην πλευρά της νοημοσύνης είναι η μέθοδος με την
οποία η ζωή χρησιμοποιεί τη μορφή και αναπτύσσει την τέλεια της κατανόηση, ανάλυση
και νόηση. Είναι η σχέση μεταξύ ζωής και μορφής, εαυτού και μη εαυτού, μεταξύ
πνεύματος και ύλης, που εκδηλώνεται σαν τρόποι έκφρασης δια των οποίων η ενοικούσα
θειότητα επιβάλλει τα χαρακτηριστικά της στο υλικό που παρέχεται για χρήση της. O
ένδον Θεός εκφράζει όλες τις λανθάνουσες αρετές του μέσω των μορφών,
χρησιμοποιώντας δραστηριότητα ή νοημοσύνη. Η ζωή εμφανίζει χρώμα και η μορφή
τελειοποιεί αυτά τα χρώματα καθώς η όψη νοημοσύνη (που αποτελεί τον ενεργοποιό
δεσμό) εξελίσσεται περισσότερο κι αναπτύσσεται η κατανόηση.
Στην ατραπό της επιστροφής ο κανόνας είναι η απάρνηση, σε αντιδιαστολή με την
προηγούμενη μέθοδο. Η ενοικούσα ζωή απαρνείται τις μορφές που μέχρι τώρα
θεωρούνταν (κι αναγκαστικά έτσι) ουσιώδεις. Με τη χρήση πλέον της νοημοσύνης, που
ένωσε τα δύο αυτά ζεύγη αντιθέτων, πνεύμα και ύλη, συνείδηση και μορφή, οι μορφές
που δομούνται από ύλη με τη βοήθεια της νοημοσύνης, αποκηρύσσονται η μια μετά την
άλλη με τη βοήθεια της ίδιας αυτής νοημοσύνης, ή της ικανότητας της λογικής που
μετουσιώθηκε σε σοφία. Oι μορφές απέρχονται, αλλά η ζωή παραμένει. Τα χρώματα
βαθμιαία επαναπορροφούνται, αλλά οι θείες αρετές μένουν, σταθερές πλέον και με
διαρκή χρησιμότητα λόγω εμπειρίας. Δεν είναι δυνητικές οι θείες αυτές ιδιότητες, αλλά
αναπτύχθηκαν σε δυνάμεις προς χρήση. Η εγγενής ικανότητα μετατράπηκε σε ενεργά
χαρακτηριστικά που έφτασαν στη νιοστή δύναμη. Τα πέπλα απορρίπτονται ένα προς ένα·
τα περιβλήματα εκπίπτουν και υποκαθίστανται· οι φορείς περιττεύουν και οι μορφές δε
χρειάζονται πια, αλλά πάντα η ζωή παραμένει κι επιστρέφει στην πατρική της ακτίνα.
Ανάγεται στην πρωταρχική της συν τη δραστηριότητα και την έκφραση μαζί με την
εμπειρία και την ικανότητα για εκδήλωση· μαζί με όλα όσα συνιστούν τη διαφορά
ανάμεσα στον αδαή άγριο και τον ηλιακό Λόγο. Έφτασε στο επιστέγασμα με τη χρήση
απ’ τη ζωή πολλών μορφών, ενώ η νοημοσύνη αποτελούσε το μέσον με το οποίο η ζωή
χρησιμοποίησε τις μορφές σαν τρόπο μάθησης. O επανενσαρκούμενος τζίβα αφού
εκδηλώθηκε σαν μια όψη της πρωταρχικής αυτής ακτίνας, αφού μέσα από πολλές
ενσαρκώσεις διαφοροποίησε την ακτίνα αυτή στα πολλά συστατικά της μέρη, αφού
καλύφθηκε και με τα επτά χρώματα που απαρτίζουν αυτή την ακτίνα, παίρνει την ατραπό
της επιστροφής κι απ’ τα επτά γίνεται τρία κι απ’ τα τρία γίνεται πάλι ένα.
Όταν ο άνθρωπος το κάνει συνειδητά, όταν εκούσια και με πλήρη κατανόηση εκείνου
που πρέπει να επιτελέσει, επιχειρεί να απελευθερώσει την ενοικούσα ζωή απ’ τα πέπλα
που κρύβουν κι από τα περιβλήματα που φυλακίζουν, ανακαλύπτει ότι η μέθοδος με την
οποία συντελείται αυτό είναι μέσω της υποκειμενικής ζωής του αποκρυφιστικού
διαλογισμού και της αντικειμενικής ζωής της υπηρεσίας. Στην υπηρεσία βρίσκεται η
απάρνηση κι επομένως υπό τον αποκρυφιστικό νόμο στην υπηρεσία το υποκειμενικό
βρίσκει τη λύτρωση κι απελευθερώνεται από την αντικειμενική εκδήλωση. Σκεφθείτε το
αυτό, γιατί κρύβονται πολλά κάτω από το πέπλο των λέξεων.
Συνεπώς ο αποκρυφιστής σπουδαστής από τη σκοπιά του χρώματος έχει να κάνει δύο
πράγματα στο διαλογισμό:
1. Ν’ ανακαλύψει τα τρία του κύρια χρώματα, όπως εκδηλώνονται στην
Προσωπικότητα, στο Εγώ και την Ενάδα.
2. Ν’ αναγάγει έπειτα την κατώτερη τετράδα στα τρία, με πρώτο στάδιο τη συνειδητή
απόσυρση στο Εγώ κι έτσι την ατροφία του κατώτερου εαυτού. O σπουδαστής αρχίζει
με την εξάλειψη των χρωμάτων που είναι ανεπιθύμητα, εξοντώνοντας κάθε χαμηλό ή
χονδροειδή κραδασμό και τελικά εκλεπτύνοντας έτσι τους φορείς του, ώστε τα τρία
κύρια χρώματα – των οποίων αποτελεί έκφραση – να λάμπουν με τέλεια διαύγεια. Αυτό
τον οδηγεί μέχρι την τρίτη μύηση. Ύστερα επιδιώκει να αναγάγει τα τρία στο ένα,
ωσότου αποσύρει όλη του τη συνείδηση από τους κατώτερους φορείς στο εναδικό
περίβλημα.
Δεν ήταν πρόθεσή μου, όπως λανθασμένα υποθέσατε, να σας δώσω πληροφορίες για
το αποτέλεσμα των χρωμάτων που επιδρούν στα σώματα κατά το διαλογισμό. Επεδίωξα
μόνο να σας δώσω μια ιδέα του χρώματος σαν πέπλου που πρέπει τελικά να
παραμερισθεί. Κάτω απ’ την επικεφαλίδα “Μελλοντική χρήση του χρώματος” μπορεί να
θίξω αυτό που σας ενδιαφέρει, αλλά η κατανόηση των θεμελιωδών είναι πολύ καλύτερη
απ’ το να σας δίνουν φόρμουλες για πειραματισμό.
Μόλις θα θίξουμε σήμερα το δεύτερο σημείο μας που αφορά την εφαρμογή του
χρώματος για θεραπευτικούς σκοπούς κι ο λόγος αυτής της συντομίας είναι ότι για να
χειρισθούμε το θέμα σωστά κι επομένως με ασφάλεια, πρέπει να το πραγματευθούμε σε
έκταση και συνεπώς θ’ αποδειχθεί εδώ αληθινό το παλιό γνωμικό ότι “η λίγη γνώση είναι
κάτι επικίνδυνο”. Εκτός κι αν το ζήτημα της θεραπείας με χρώμα εξετασθεί με το σωστό
τρόπο και με τεχνική γνώση και σε έκταση, τα αποτελέσματα που θα προκύψουν
μπορούν ν’ αποβούν ολέθρια παρά ευεργετικά. Το θέμα θα διευκρινισθεί πλήρως
αργότερα όταν το μέλλον φέρει αυτό που σκοπεύει, ενώ στο μεταξύ μπορώ, για
πληροφόρησή σας, να περιγράψω ορισμένα χαρακτηριστικά αυτού του έργου, να
υποδείξω ορισμένες καταστάσεις που συνοδεύουν την επιτυχία και να προβλέψω κάπως
για σας την τροπή που πιθανόν να πάρει το ζήτημα.
Εφαρμογή του Χρώματος στη Θεραπεία.
Ασχολούμαστε τώρα με το ζήτημα από τη σκοπιά του διαλογισμού. Είναι λοιπόν
ουσιώδες να εξετάσουμε το θέμα απ’ αυτή τη γωνία. Στο διαλογισμό το έργο της
θεραπείας αντιμετωπίζεται εξ ολοκλήρου απ’ τη νοητική σκοπιά. Η διεύθυνση κάθε
προσφερόμενης δύναμης γίνεται από το νοητικό σώμα του ασθενούς κι εργάζεται από
εκεί προς το φυσικό μέσω του συναισθηματικού.
Συνεπάγεται από μέρους του προσώπου ή του ομίλου που αναλαμβάνει αυτό το έργο
τη διακρίβωση ορισμένων γεγονότων. Ας τα απαριθμήσουμε σύντομα προκειμένου να
διευκρινισθούν στο νου του αναγνώστη:
1. Το έργο θα είναι κυρίως υποκειμενικό και θα ασχολείται με αίτια κι όχι με
αποτελέσματα. O πρώτιστος στόχος της θεραπευτικής ομάδας θα είναι ν’ ανακαλύψει τη
γενεσιουργό αιτία της δυσχέρειας κι αφού αυτή εντοπισθεί στο συναισθηματικό ή το
νοητικό σώμα, τα μέλη της ομάδας θα προχωρούν κατόπιν στην ενασχόληση με το
αποτέλεσμα όπως εμφανίζεται στο φυσικό ή το αιθερικό. Αν η δυσχέρεια είναι εντελώς
φυσική, όπως στην περίπτωση κάποιου ατυχήματος ή κάποιας αναπηρίας που είναι
σαφώς αποτέλεσμα κληρονομικότητας ή συγγενούς διαταραχής, θα εφαρμοσθούν πρώτα
οι συνήθεις υψηλής τάξης επιστημονικές μέθοδοι του φυσικού πεδίου και το έργο των
θεραπευτών θα είναι η υποβοήθηση αυτών των μεθόδων με τη συγκέντρωση στα
λεπτοφυέστερα σώματα. Αυτό θα ισχύσει στη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου στην
οποία εισέρχεται τώρα η φυλή. Αργότερα, όταν θα υπάρχει μεγαλύτερη εξοικείωση με
τη γνώση της αποκρυφιστικής θεραπευτικής και θα είναι περισσότερο γνωστοί οι νόμοι
που διέπουν τα λεπτοφυέστερα σώματα, η επιστήμη του φυσικού πεδίου θ’
αντικατασταθεί απ’ την προληπτική επιστήμη των λεπτοφυέστερων πεδίων, την
επιστήμη που στοχεύει στην παροχή ορθών συνθηκών και τη δόμηση σωμάτων που θα
αυτοπροστατεύονται και θα είναι ουδέτερα σε κάθε προσβολή. Θα διαπιστωθεί ότι η
κατανόηση του νόμου του κραδασμού και το αποτέλεσμα του ενός κραδασμού πάνω
στον άλλο κρατά το κλειδί της εδραίωσης καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και υγιών
σωμάτων σ’ όλα τα πεδία.
Όπως είναι όμως τώρα τα πράγματα, η ασθένεια, η διαφθορά διαφόρων ειδών και η
διαταραχή όλων των σωμάτων απαντάται παντού κι όταν είναι έτσι οι συνθήκες, πρέπει
σοβαρά να αναζητηθούν μέσα αρωγής. Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο σημείο μας:
2. Η διακρίβωση από την ομάδα που ασκεί τη θεραπεία όλων των πληροφοριών
σχετικά με τον ασθενή, που θα βασίζονται στις ακόλουθες ερωτήσεις:
α. Ποιες είναι οι βασικές του γραμμές σκέψης;
Από ποιες σκεπτομορφές κυρίως περιστοιχίζεται;
β. Ποια είναι η κυρίαρχη χροιά του συναισθηματικού του σώματος; Ποια είναι η
ταχύτητα του κραδασμού του;
Υπόκειται ο ασθενής σε αιφνίδιες αναστατώσεις που οδηγούν σε αταξία ολόκληρο
το συναισθηματικό σώμα;
γ. Ποια είναι τα πιο συνήθη θέματα στις συζητήσεις του; Ποια είναι τα κύρια του
ενδιαφέροντα;
Τι είδους βιβλία μελετά;
Ποιες είναι οι αγαπημένες του επιδιώξεις;
δ. Ποια είναι η κατάσταση των κέντρων στο σώμα του; Ποια κέντρα είναι
αφυπνισμένα;
Υπάρχουν κέντρα που περιστρέφονται με τετραδιάστατη τάξη; Ποιο κέντρο είναι
το κυριότερο σε κάθε ιδιαίτερη περίπτωση;
ε. Ποια είναι η κατάσταση του αιθερικού σώματος;
Μήπως παρουσιάζει συμπτώματα αποζωτικοποίησης ή συμφόρησης;
Εμφανίζει ο ασθενής έλλειψη ζωτικότητας;
Ποια είναι η αξία της μαγνητικής του δράσης πάνω σε άλλους ανθρώπους;
Αφού μελετήσει τον ασθενή απ’ όλες αυτές τις πλευρές κι όχι νωρίτερα, η ομάδα που
αποσκοπεί στη θεραπεία θα μελετήσει λεπτομερώς τον καθαυτό φυσικό φορέα. Κατόπιν
– έχοντας κάποια ιδέα των εσώτερων συνθηκών που υπόκεινται της διαταραχής – θα
μελετήσει τα ακόλουθα:
ζ. Την κατάσταση του νευρικού συστήματος, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στη
σπονδυλική στήλη και στην κατάσταση του εσώτερου πυρός.

η. Την κατάσταση των διαφόρων οργάνων του σώματος και ειδικά του οργάνου ή των
οργάνων που προκαλούν την ενόχληση.
θ. Την καθαυτή δομή, με τη μελέτη των οστών και της σάρκας και της κατάστασης
του ζωτικού ρευστού, του αίματος.
Ανώτερη Όραση και Υγεία.
Αυτή, όπως μπορείτε να δείτε, συνεπάγεται αναγκαστικά είτε την άμεση επιστημονική
γνώση είτε προϋποθέτει διαφορετικά την ικανότητα της εσώτερης όρασης η οποία βλέπει
τη διαταραχή όπου κι αν είναι και μπορεί ψυχορατικά να επιθεωρήσει ολόκληρο το
σκελετό και τα όργανα, εντοπίζοντας έτσι αμέσως οποιαδήποτε διαταραχή. Η ικανότητα
αυτή προϋποθέτει την ανάπτυξη των εσώτερων εκείνων δυνάμεων που δίνουν γνώση
στους τρεις κόσμους κι έτσι αποκλείουν τα ολέθρια λάθη που συμβαίνουν τόσο συχνά
στη σύγχρονη άσκηση της ιατρικής, όπως αποκαλείτε την τέχνη της θεραπείας. Δε θα
υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος λάθους στις μελλοντικές εποχές της θεραπευτικής, αλλά
αυτό που επιδιώκω να επισημάνω είναι πως παρότι τέτοια λάθη θ’ αποφεύγονται στην
περίπτωση του φυσικού σώματος, θα περάσει ωστόσο πολύς καιρός προτού η πλήρης
κατανόηση του συναισθηματικού σώματος φτάσει στο σημείο που η σύγχρονη επιστήμη
έχει φέρει το φυσικό. Η θεραπεία του φυσικού σώματος και η κατάλληλη κατανόηση και
μελέτη του μπορούν να γίνουν απ’ τον άνθρωπο που διαθέτει εσώτερη όραση. Με την
ικανότητά του να βλέπει στα συναισθηματικά επίπεδα μπορεί να συνεργάζεται με το
σύγχρονο φωτισμένο γιατρό κι έτσι να τον προφυλάσσει από λάθη, επιτρέποντάς του να
κρίνει σωστά την έκταση της διαταραχής, την έδρα της ενόχλησης, τη συμβολή της και
την πρόοδο της θεραπείας.
Η συναισθηματική διαταραχή που εκδηλώνεται στο φυσικό σώμα, όπως στην
περίπτωση της πλειονότητας των φυσικών ασθενειών σήμερα, μπορεί συνήθως να
εντοπισθεί και να εξαλειφθεί με την πρέπουσα περίθαλψη. Αλλά η συναισθηματική
διαταραχή που είναι βαθιά ριζωμένη στο λεπτοφυές σώμα, πρέπει να αντιμετωπισθεί από
νοητικά επίπεδα, οπότε χρειάζεται ένα νοητικό ψυχικό άτομο για να τη χειρισθεί και να
την εξαλείψει. Βέβαια όλες αυτές οι μέθοδοι συνεπάγονται την ενεργό συνειδητή
συνεργασία του ίδιου του ασθενούς.
Η νοητική επίσης διαταραχή πρέπει να αντιμετωπισθεί απευθείας από το αιτιώδες
επίπεδο και απαιτεί συνεπώς την αρωγή του Εγώ και τη βοήθεια κάποιου που διαθέτει
αιτιώδη όραση και συνείδηση. Η τελευταία αυτή μέθοδος και το μεγαλύτερο μέρος αυτού
του τύπου διαταραχών βρίσκονται πολύ μακριά για τη φυλή κι επομένως ελάχιστα μας
αφορούν αυτή τη στιγμή. Μολαταύτα η θεραπεία των φυσικών ενοχλήσεων που έχουν
την έδρα τους στο συναισθηματικό σώμα άρχισε κιόλας να γίνεται γνωστή και να
μελετάται σε μικρό βαθμό. Με τη μελέτη της ψυχολογίας και την κατανόηση των
νευρικών ασθενειών και διαταραχών καθώς και της αμοιβαίας τους σύνδεσης θα
προκύψει το επόμενο κατά σειρά βήμα της ιατρικής επιστήμης. O σύνδεσμος ανάμεσα
στο σώμα των συναισθημάτων και το φυσικό σώμα είναι το αιθερικό σώμα. Το αμέσως
επόμενο βήμα είναι να εξετασθεί το αιθερικό σώμα με δύο τρόπους, είτε σαν διαβιβαστής
της πράνα, της ζωικής δύναμης, της ζωτικότητας ή μαγνητισμού, ή σαν φορέας που
συνδέει τη συναισθηματική φύση με το πυκνό φυσικό. Το φυσικό ακολουθεί
απαράλλακτα τα κελεύσματα αυτής της φύσης όπως διαβιβάζονται μέσω του αιθερικού.
Όταν σχηματίζετε ομίλους για θεραπεία κάτω από ιδανικές συνθήκες, θα έχετε
επικεφαλής του ομίλου ένα πρόσωπο με αιτιώδη συνείδηση, το οποίο θα μπορεί να
χειρίζεται κάθε διαταραχή στο νοητικό σώμα και θα μπορεί να μελετά την ευθυγράμμιση
όλων των σωμάτων με το Εγώ. O όμιλος θα περιλαμβάνει επίσης:
α. Ένα πρόσωπο ή πρόσωπα που θα μπορούν να επιθεωρούν ψυχορατικά το
λεπτοφυές σώμα των συγκινήσεων.
β. Έναν αριθμό ατόμων που θα γνωρίζουν κάπως τα στοιχεία του νόμου του
κραδασμού και θα μπορούν σαφώς με τη δύναμη της σκέψης να εφαρμόζουν
ορισμένα κύματα χρώματος για να επιφέρουν κάποιες θεραπείες και να προκαλούν
με επιστημονική κατανόηση τα επιθυμητά αποτελέσματα.
γ. Κάποιο μέλος του ομίλου θα ανήκει επίσης στις τάξεις του ιατρικού επαγγέλματος
και θα εργάζεται με το φυσικό σώμα υπό την καθοδήγηση συνειδητών
ψυχορατικών. Θα μελετά την αντίσταση του σώματος, θα εφαρμόζει ορισμένα
ρεύματα, χρώματα και κραδασμούς που θα προκαλούν ένα άμεσο φυσικό
αποτέλεσμα και με τη συνεργασία όλων των μονάδων του ομίλου θα
επιτυγχάνονται αποτελέσματα στα οποία θα ταίριαζε το όνομα του θαύματος.
δ. Στον όμιλο θα υπάρχει επίσης ένας αριθμός ανθρώπων που θα μπορούν να
διαλογίζονται αποκρυφιστικά και θα μπορούν με τη δύναμη του διαλογισμού τους
να δημιουργούν το αναγκαίο χωνί για τη διαβίβαση των θεραπευτικών δυνάμεων
του ανώτερου εαυτού και του Διδασκάλου.
ε. Επιπλέον σε κάθε όμιλο θα υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα μπορεί να καταγράφει
με ακρίβεια όλα όσα συμβαίνουν κι έτσι θα τηρεί αρχεία που θα αποβούν η
βιβλιογραφία της νέας σχολής της ιατρικής.
Σκιαγράφησα εδώ τον ιδανικό όμιλο. Δεν είναι ακόμη εφικτός κατά κανέναν τρόπο,
όμως μπορεί να γίνει μια αρχή με τη χρήση κάθε γνώσης και δύναμης που μπορεί να
βρεθεί μεταξύ όσων ζητούν να υπηρετήσουν τη φυλή τους και το Διδάσκαλο.
Όπως θα σημειώσατε από τα παραπάνω, τα χρώματα μπορούν να εφαρμοσθούν με
δύο τρόπους:
1. Στα λεπτοφυέστερα πεδία με τη δύναμη της σκέψης και
2. Με έγχρωμα φώτα που θα εφαρμόζονται στο φυσικό σώμα.
Στο φυσικό πεδίο θα εφαρμόζεται το εξωτερικό χρώμα, ενώ στο λεπτοφυέστερο το
εσωτερικό. Το έργο συνεπώς θα είναι κυρίως (ωσότου το εσωτερικό γίνει εξωτερικό) στα
χέρια των αποκρυφιστών σπουδαστών του κόσμου, που θα εργάζονται σε οργανωμένες
ομάδες κάτω από ειδικευμένη επίβλεψη.
Ρωτάτε ποιο ακριβώς είναι το σημείο απ’ το οποίο οι ομάδες αυτές θα μπορούν πλέον
ν’ αρχίσουν να εργάζονται με το χρώμα; Eκείνο που βρίσκεται τώρα μπροστά για να
κατακτηθεί και να γίνει είναι η ανάπτυξη της αναγκαίας γνώσης για το αιθερικό, η
εγχάραξη της δόμησης αγνών σωμάτων και η μελέτη του αποτελέσματος των διαφόρων
χρωμάτων στο πυκνό φυσικό. Έχει ελάχιστα μελετηθεί προς το παρόν. Θα βρεθεί ότι
ορισμένα χρώματα επηρεάζουν σαφώς κάποιες ασθένειες, θεραπεύουν ορισμένες
νευρικές διαταραχές, εξαλείφουν κάποιες νευρικές τάσεις, τείνουν στη δημιουργία νέων
ιστών ή στην καύση των αλλοιώσεων. Όλα αυτά πρέπει να μελετηθούν. Μπορούν να
γίνουν πειράματα στη γραμμή της ζωογόνησης και της μαγνήτισης, τα οποία
συνεπάγονται άμεση δράση επί του αιθερικού κι αυτό πάλι θα βρεθεί ότι κρύβεται στο
νόμο του κραδασμού και του χρώματος. Αργότερα… θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε
λεπτομερέστερα με το έργο των θεραπευτικών αυτών ομάδων, όταν θα συγκεντρώνονται
για διαλογισμό. Θα προσθέσω εδώ απλώς ότι ορισμένα χρώματα έχουν συγκεκριμένο
αποτέλεσμα, παρότι μπορώ ν’ απαριθμήσω προς το παρόν μόνο τρία κι αυτά με
συντομία:
1. Το πορτοκαλί διεγείρει τη δράση του αιθερικού σώματος· απομακρύνει τη
συμφόρηση κι αυξάνει τη ροή της πράνα.
2. Το ρόδινο δρα στο νευρικό σύστημα και τείνει να ζωογονεί και ν’ απομακρύνει την
ατονία και τα συμπτώματα της εξασθένησης· αυξάνει τη θέληση για ζωή.
3. Το πράσινο έχει ένα γενικό θεραπευτικό αποτέλεσμα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί
ακίνδυνα σε περιπτώσεις φλεγμονής και πυρετού, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο προς
το παρόν να προσφέρετε τις ορθές συνθήκες για την εφαρμογή αυτού του
χρώματος, ή να πετύχετε τη σωστή απόχρωση. Είναι ένα από τα χρώματα που θα
χρησιμοποιηθούν τελικά στη θεραπεία του πυκνού φυσικού σώματος, όντας το
χρώμα του φθόγγου της Φύσης.
Μήπως σας φαίνονται αυτά περιληπτικά και ανεπαρκή; Είναι έτσι κι ακόμη
περισσότερο απ’ ό,τι μπορείτε να συλλάβετε. Μην ξεχνάτε όμως αυτό που συχνά σας
είπα, ότι ακολουθώντας τις σύντομες νύξεις θα βρούμε την ατραπό που οδηγεί στην πηγή
κάθε γνώσης.
Φτάνουμε πλέον στο τελευταίο μέρος των σκέψεών μας για τη χρήση του χρώματος
στο διαλογισμό. Ασχοληθήκαμε με το θέμα κατά τέτοιο τρόπο ώστε αν ακολουθηθούν
επαρκώς οι νύξεις που είναι διάσπαρτες στην επιστολή, θ’ αποτελέσουν τη βάση μερικών
αναπόφευκτων συμπερασμάτων. Τα συμπεράσματα αυτά θα αποδειχθεί τελικά ότι είναι
τα αξιώματα στα οποία οι νεότερες σχολές της ιατρικής ή της επιστήμης θα στηρίξουν
τη συνέχιση του έργου τους. Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τα μεταδοθέντα δεδομένα
υπό μορφή συγκεκριμένων δηλώσεων:
1. Ότι τα βασικά χρώματα της Προσωπικότητας πρέπει να μετουσιωθούν στα
χρώματα της Τριάδας ή του τριπλού Πνεύματος. Αυτό επιτυγχάνεται με τον
αληθινά αποκρυφιστικό διαλογισμό.
2. Ότι τα χρώματα με τα οποία θα ασχοληθεί πρώτιστα ο αρχάριος είναι το πορτοκαλί,
το ρόδινο και το πράσινο.
3. Ότι η ιώδης ακτίνα κρατά το μυστικό του άμεσου κύκλου.
4. Ότι το επόμενο σημείο της κατανοηθείσας γνώσης θα είναι οι νόμοι που κυβερνούν
το αιθερικό σώμα.
5. Ότι με την ανάπτυξη της ενόρασης έρχεται η επίγνωση των εσωτερικών χρωμάτων
που καλύπτονται απ’ τα εξωτερικά.
6. Ότι το χρώμα είναι η μορφή και η δύναμη της αρετής (υπό αποκρυφιστική έννοια)
στην εσώτερη ζωή.
Συνόψισα τα πρακτικά σημεία που απαιτούν άμεση προσοχή για σκοπούς
αποσαφήνισης. Με αυτά σαν βάση μελέτης ο σπουδαστής μπορεί ν’ αναμένει τελικά να
δει την πλήρη μεταμόρφωση του τύπου του έργου που γίνεται τόσο στις ιατρικές σχολές
όσο και στις έδρες ψυχολογίας. Εδώ μπορώ να κάνω μερικές προφητείες που μπορείτε
να τις καταγράψετε προς όφελος εκείνων που θα έρθουν μετά.
Προγνώσεις για το Μέλλον.
1. Η φρασεολογία των ιατρικών σχολών θ’ αρχίσει να βασίζεται όλο και περισσότερο
στον κραδασμό και θα εκφράζεται με όρους ήχου και χρώματος.
2. Η θρησκευτική διδασκαλία του κόσμου και η εγχάραξη της αρετής θα μεταδίδονται
επίσης με όρους χρώματος. Oι άνθρωποι θα ομαδοποιούνται τελικά με βάση το
ακτινικό τους χρώμα κι αυτό θα γίνει εφικτό καθώς η ανθρώπινη φυλή θα
αναπτύσσει την ικανότητα να βλέπει αύρες. O αριθμός των ψυχορατικών είναι ήδη
μεγαλύτερος απ’ ό,τι αντιλαμβάνεσθε λόγω της αποσιώπησης του αληθινού
ψυχικού.
3. Η επιστήμη των αριθμών, επειδή είναι στην πραγματικότητα η επιστήμη του χρώ-
ματος και του ήχου, θα αλλάξει κάπως τη φρασεολογία της και τελικά τα χρώματα
θα αντικαταστήσουν τους αριθμούς.
4. Oι νόμοι που διέπουν την ανέγερση μεγάλων κτηρίων και το χειρισμό μεγάλων
βαρών θα κατανοούνται κάποια μέρα με όρους ήχου. O κύκλος επιστρέφει και στις
μέρες που έρχονται θα δούμε την επανεμφάνιση της ικανότητας των Λεμουρείων
και των πρώιμων Ατλάντειων ν’ ανυψώνουν μεγάλες μάζες – τη φορά αυτή σε
ανώτερη στροφή του σπειροειδούς. Θα αναπτυχθεί η νοητική κατανόηση της
μεθόδου. Ανυψώνονταν δια της ικανότητας των αρχικών οικοδόμων να
δημιουργούν κενό μέσω του ήχου και να το χρησιμοποιούν για τους σκοπούς τους.
5. Καταστροφή, όπως θα καταδειχθεί, μπορεί να επέλθει με το χειρισμό ορισμένων
χρωμάτων και τη χρήση συνδυασμένου ήχου. Με τον τρόπο αυτό θα
επιτυγχάνονται τρομακτικά αποτελέσματα. Το χρώμα μπορεί να καταστρέψει όπως
ακριβώς μπορεί να θεραπεύσει· ο ήχος μπορεί να διασπάσει όπως ακριβώς μπορεί
να επιφέρει συνοχή· στις δύο αυτές σκέψεις κρύβεται το επόμενο κατά σειρά βήμα
για την επιστήμη του άμεσου μέλλοντος. Oι νόμοι του κραδασμού πρόκειται να
μελετηθούν πλατιά και να κατανοηθούν και η χρήση αυτής της γνώσης του
κραδασμού στα φυσικά επίπεδα θα επιφέρει πολλές ενδιαφέρουσες αναπτύξεις. Θα
είναι κατά ένα μέρος παρακλάδι της μελέτης του πολέμου και των συνεπειών του,
ψυχολογικών κι άλλων. Περισσότερα προέκυψαν, για παράδειγμα, από τον ήχο
των μεγάλων πυροβόλων παρά απ’ την πρόσκρουση του βλήματος στο φυσικό
πεδίο. Τα αποτελέσματα αυτά παραμένουν προς το παρόν αδιάγνωστα και είναι

κυρίως αιθερικά και αστρικά.
6. Η μουσική θα χρησιμοποιηθεί κυρίως στις κατασκευές και σε εκατό χρόνια από
τώρα θα αποτελεί χαρακτηριστικό συγκεκριμένου έργου κατασκευαστικής φύσης.
Αυτό σας φαίνεται τελείως αδύνατο, αλλά θα είναι απλώς η χρήση του ρυθμικού
ήχου για την επίτευξη ορισμένων σκοπών.
Θα ρωτήσετε ποια θέση έχουν όλα αυτά σε μια σειρά επιστολών για το διαλογισμό;
Απλώς την εξής: ότι η μέθοδος που θα εφαρμόζεται για τη χρήση του χρώματος και του
ήχου στη θεραπεία, την προώθηση της πνευματικής ανάπτυξης και την εξωτερική
κατασκευή επί του φυσικού πεδίου θα στηρίζεται στους νόμους που διέπουν το νοητικό
σώμα και θα πρόκειται για μορφές διαλογισμού. Mόνο καθώς η φυλή θα αναπτύσσει τις
δυναμικές δυνάμεις και ιδιότητες της σκέψης – δυνάμεις που είναι προϊόν διαλογισμού
που εκτελείται σωστά – θα γίνει αντικειμενικά εφικτή η ικανότητα χρησιμοποίησης των
νόμων του κραδασμού. Μη νομίζετε ότι μόνο ο θρησκευόμενος οπαδός ή ο μυστικιστής
ή ο άνθρωπος που διαπνέεται απ’ ό,τι ονομάζουμε ανώτερη διδασκαλία είναι εκφραστής
των δυνάμεων που αποκτώνται με το διαλογισμό. Όλοι οι μεγάλοι κεφαλαιοκράτες και
οι ανώτατοι διευθυντές στα οικονομικά ή στις οργανωμένες επιχειρήσεις είναι εκφραστές
παρόμοιων δυνάμεων. Είναι προσωποποιήσεις της μονομερούς προσήλωσης σε μια
γραμμή σκέψης και η εξέλιξή τους είναι παράλληλη με εκείνη του μυστικιστή και του
αποκρυφιστή. Επιδιώκω να δώσω την πιο μεγάλη έμφαση σ’ αυτό το γεγονός. Πρόκειται
για εκείνους που διαλογίζονται στη γραμμή του Μαχατσόχαν ή του Κυρίου του Πολιτισμού
ή της Κουλτούρας. Η υπέρτατη συγκεντρωμένη προσοχή στο ανά χείρας θέμα τους κάνει
αυτό που είναι κι από πολλές απόψεις επιτυγχάνουν μεγαλύτερα αποτελέσματα από
πολλούς σπουδαστές του διαλογισμού. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να
μετουσιώσουν το κίνητρο που υπόκειται της εργασίας τους και τότε η επίτευξή τους θα
ξεπεράσει εκείνη των άλλων σπουδαστών. Θα προσεγγίσουν ένα σημείο σύνθεσης και
τότε θα έχει διανυθεί η Δοκιμαστική Ατραπός.
O Νόμος του Κραδασμού θα κατανοείται λοιπόν βαθμιαία όλο και περισσότερο και
θα τον δούμε να διέπει τις δραστηριότητες και στα τρία τμήματα του Μανού, του
Παγκόσμιου Δασκάλου και του Μαχατσόχαν. Θα βρει τη βασική του έκφραση και την
οικεία του ορολογία σ’ εκείνες του χρώματος και του ήχου. Η συναισθηματική ανωμαλία
θα θεωρείται σαν παράφωνος ήχος· ο νοητικός λήθαργος θα εκφράζεται με όρους
χαμηλού κραδασμού και η φυσική ασθένεια θα εξετάζεται αριθμητικά. Κάθε
εποικοδομητικό έργο θα εκφράζεται τελικά με όρους αριθμών, με χρώματα και δια του
ήχου.
Τα παραπάνω αρκούν για το θέμα και στο σημείο αυτό δεν έχω τίποτε περισσότερο
να ανακοινώσω. Το ζήτημα είναι δυσνόητο και δύσκολο και μόνο με τον υπομονετικό
στοχασμό θα φωτισθεί το σκοτάδι. Μόνο όταν η ακτίνα της ενόρασης προσκρούσει πάνω
στο σάβανο του σκότους (το οποίο σάβανο είναι η άγνοια που κρύβει κάθε γνώση) θα
ακτινοβολήσουν και θα γίνουν γνωστές οι μορφές που καλύπτουν την υποκειμενική ζωή.
Μόνο όταν το φως της λογικής αμαυρωθεί από τον ακτινοβόλο ήλιο της σοφίας, θα
ιδωθούν όλα τα πράγματα στις σωστές τους αναλογίες και οι μορφές θα προσλάβουν τα
ακριβή τους χρώματα και θα γίνει γνωστός ο αριθμητικός τους κραδασμός.
ΕΠΙΣΤOΛΗ VIII
ΠΡOΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΜΕΣΩ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
1. Ποιοι είναι οι Διδάσκαλοι;

2. Τι Συνεπάγεται η Προσέγγιση ενός Διδασκάλου:
α. Από τη Σκοπιά του Μαθητή;
β. Από τη Σκοπιά του Διδασκάλου;
3. Μέθοδοι Προσέγγισης του Διδασκάλου κατά το Διαλογισμό.
4. Το Αποτέλεσμα αυτής της Προσέγγισης στα Τρία Πεδία.
ΗΛΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ
“Το διάγραμμα αυτό αποτελεί περιγραφή ενός τμήματος της Ιεραρχίας την
παρούσα στιγμή και δίνει μόνο τις εξέχουσες Μορφές σε συνάρτηση με την
ανθρώπινη εξέλιξη. Ένα παρόμοιο διάγραμμα από τη σκοπιά της ντεβαϊκής
εξέλιξης θα είχε διαφορετική διευθέτηση.”
(Oι συνδετικές γραμμές υποδεικνύουν δυναμικές ροές.)
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΜΕΣΩ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ 195
ΚΛΕΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ

ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
Η ΗΛΙΑΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ
Ο Ηλιακός Λόγος.
Η Ηλιακή Τριάδα ή Λόγοι

Ι Ο Πατήρ .............................................................Θέληση.
ΙΙ Ο Υιός ................................................................Αγάπη-Σοφία.
ΙΙΙ Το Άγιο Πνεύμα .................................................Ενεργός Νοημοσύνη.
Οι Επτά Ακτίνες
Τρεις Ακτίνες Όψης.
Τέσσερις Ακτίνες Ιδιότητας.
Ι. Θέληση ή Δύναμη ......... ΙΙ. Αγάπη-Σοφία .............. ΙΙΙ. Ενεργός Νοημοσύνη.
4. Αρμονία ή Κάλλος.
5. Συγκεκριμένη Επιστήμη.
6. Αφοσίωση ή Ιδεαλισμός.
7. Τελετουργική Μαγεία.
Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ
Σ. Σανάτ Κουμάρα, ο Κύριος του Κόσμου.

(Ο Αρχαίος των Ημερών. Ο Ένας Μυσταγωγός.)
Οι Τρεις Κουμάρα
(Οι Βούδδες Δράσης.)
1 2 3
Οι αντανακλάσεις των 3 κύριων και των 4 μικρότερων Ακτίνων.

Οι 3 Αρχηγοί Τμημάτων.
Ι. Όψη Θέλησης ............. ΙΙ. Όψη Αγάπης-Σοφίας .................... ΙΙΙ. Όψη Νοημοσύνης.
Α. Ο Μανού. Β. Ο Βοδισάττβα. Γ. Ο Μαχατσόχαν.
(Ο Χριστός. Ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος) (Κύριος του Πολιτισμού)
β. Διδάσκαλος Δίας. β. Ένας Ευρωπαίος Διδάσκαλος.
γ. Διδάσκαλος Μ. γ. Διδάσκαλος Κ.Χ. γ. Ενετός Διδάσκαλος.
δ. Διδάσκαλος Ντ.Κ. 4. Διδάσκαλος Σέραπις.

5. Διδάσκαλος Ιλλαρίων.
6. Διδάσκαλος Ιησούς.
7. Διδάσκαλος Ρ.
Τέσσερις βαθμίδες μυημένων.
Διάφορες βαθμίδες μαθητών.
Άνθρωποι επί της Δοκιμαστικής Ατραπού.
Μέση ανθρωπότητα όλων των βαθμών.

ΕΠΙΣΤOΛΗ VIII
ΠΡOΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΜΕΣΩ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
H Αναζήτηση του Στόχου.
Ίσως είναι εφικτό σήμερα να θίξουμε κάπως το θέμα των Διδασκάλων και πώς
μπορούν να προσεγγισθούν μέσω διαλογισμού. Γνωρίζω πως πρόκειται για ένα θέμα
αγαπητό στην καρδιά σας όπως και στην καρδιά όλων όσων ακολουθούν με θέρμη το
ένδον φως. Επιδιώκω να χειρισθώ το ζήτημα αυτό μαζί σας με τέτοιο τρόπο ώστε στο
πέρας αυτής της επιστολής οι Διδάσκαλοι να είναι για σας περισσότερο πραγματικοί απ’
όσο ποτέ πριν· η σημασία της προσέγγισής Τους να γίνει καλύτερα κατανοητή και η
μέθοδος ν’ απλοποιηθεί περισσότερο· και το αποτέλεσμα της επαφής μαζί Τους να
καταδειχθεί με τέτοιο τρόπο στη ζωή, ώστε η άμεση και πρακτική της επίτευξη να
επιδιωχθεί ειλικρινά. Ας υποδιαιρέσουμε λοιπόν το θέμα μας, όπως κάνουμε πάντοτε, σε
ορισμένες επικεφαλίδες και τμήματα:
1. Ποιοι είναι οι Διδάσκαλοι;
2. Τι συνεπάγεται η προσέγγισή Τους:
α. Από τη σκοπιά του μαθητή;
β. Από τη σκοπιά του Διδασκάλου;
3. Μέθοδοι προσέγγισης των Διδασκάλων μέσω διαλογισμού.
4. Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης στα τρία πεδία.
Παντού σ’ ολόκληρο τον κόσμο είναι αισθητή η παρόρμηση η οποία ωθεί τον
άνθρωπο να αναζητήσει κάποιον που ενσωματώνει για τον ίδιο το ιδεώδες. Ακόμη κι
εκείνοι που δε δέχονται την ύπαρξη των Διδασκάλων αναζητούν κάποιο ιδεώδες και
κατόπιν οραματίζονται το ιδεώδες αυτό ενσωματωμένο σε κάποια μορφή στο φυσικό
πεδίο. Ίσως απεικονίζουν τον εαυτό τους σαν εκφραστή της ιδεώδους δράσης, ή
οραματίζονται κάποιο μεγάλο φιλάνθρωπο, κάποιον κορυφαίο επιστήμονα, κάποιον
επιφανή καλλιτέχνη ή μουσικό ότι ενσωματώνει την υπέρτατη σύλληψή τους. Tο
ανθρώπινο ον – απλώς επειδή το ίδιο είναι κατακερματισμένο και ατελές – έχει πάντα
μέσα του αυτή την παρόρμηση ν’ αναζητά κάτι άλλο και μεγαλύτερο απ’ το ίδιο. Αυτή
είναι που το οδηγεί πίσω στο κέντρο της ύπαρξής του κι αυτή είναι που το εξωθεί να
πάρει την ατραπό της επιστροφής προς τον Παν-Εαυτό. Πάντα στη διάρκεια των αιώνων
ο Άσωτος Υιός εγείρεται και οδεύει στον Πατέρα του και πάντα λανθάνει μέσα του η
ανάμνηση του οίκου του Πατρός και της δόξας που υπάρχει εκεί. Αλλά ο ανθρώπινος
νους είναι έτσι συγκροτημένος ώστε η αναζήτηση του φωτός και του ιδεώδους να είναι
αναγκαστικά μακρά και δύσκολη. “Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε
πρόσωπον προς πρόσωπον”· τώρα έχουμε αναλαμπές άλλων και μεγαλύτερων από μας
Όντων από τα περιστασιακά παράθυρα που περνάμε καθώς αναρριχώμαστε στην
κλίμακα· μας τείνουν χείρα βοηθείας και μας καλούν με σαλπιγκτήριους τόνους ν’
αγωνιστούμε με γενναιότητα, αν ελπίζουμε κάποτε να σταθούμε εκεί που στέκουν τώρα.
Νιώθουμε κάλλος και δόξα γύρω μας, όμως δεν μπορούμε ακόμη να χαρούμε·
φτερουγίζουν στην όρασή μας κι αγγίζουμε τη δόξα σε κάποια υψηλή στιγμή, μόνο για
να χάσουμε πάλι την επαφή και να βυθιστούμε ξανά στη ζοφερή σκοτεινιά που
περιβάλλει. Όμως ξέρουμε ότι έξω και πέρα βρίσκεται κάτι ποθητό· μαθαίνουμε επίσης
το μυστήριο ότι το εξωτερικό αυτό θαύμα μπορεί να προσεγγισθεί μόνο με την απόσυρση
εντός, μέχρι να βρεθεί το κέντρο της συνείδησης που πάλλεται αρμονικά με τα αμυδρώς
αντιληπτά αυτά θαύματα και με τις ακτινοβόλες Ψυχές που αυτοαποκαλούνται
Πρεσβύτεροι Αδελφοί μας. Μόνο ποδοπατώντας τα εξωτερικά περιβλήματα που
καλύπτουν και κρύβουν το εσώτερο κέντρο επιτυγχάνουμε το στόχο και βρίσκουμε
Εκείνους που αναζητούμε. Μόνο κυριαρχώντας όλες τις μορφές και φέρνοντας τις
μορφές αυτές υπό το κράτος του ένδον Θεού, μπορούμε να βρούμε το Θεό στα πάντα,
γιατί μόνο τα περιβλήματα με τα οποία κινούμαστε στο πεδίο της ύπαρξης είναι εκείνα
που μας κρύβουν τον εσώτερο Θεό μας και μας αποκλείουν από Εκείνους στους Oποίους
ο Θεός υπερβαίνει όλες τις εξωτερικές μορφές.
O μεγάλος Μυημένος που είπε τα λόγια που παρέθεσα, πρόσθεσε κι άλλα λόγια
ακτινοβόλου αλήθειας: “Τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην”. To μέλλον
επιφυλάσσει για τον καθένα και για όλους όσους αγωνίζονται σωστά, υπηρετούν
αφίλαυτα και διαλογίζονται αποκρυφιστικά την υπόσχεση να γνωρίσουν Εκείνους που
ήδη έχουν πλήρη γνώση του αγωνιζόμενου. Εδώ βρίσκεται η ελπίδα για το σπουδαστή
του διαλογισμού· καθώς αγωνίζεται, καθώς αποτυγχάνει, καθώς επιμένει και καθώς
επαναλαμβάνει επίπονα από μέρα σε μέρα το κουραστικό έργο της συγκέντρωσης και
του νοητικού ελέγχου, στέκουν στην εσώτερη πλευρά Εκείνοι που τον γνωρίζουν και
παρακολουθούν με θερμή συμπάθεια την πρόοδο που πραγματοποιεί.
Μη λησμονείτε το αρχικό τμήμα των παρατηρήσεων του Μυημένου όπου επισημαίνει
τον τρόπο με τον οποίο διαλύεται το σκοτάδι κι επιτυγχάνεται η γνώση των Μεγάλων
Όντων. Τονίζει ότι μόνο με την αγάπη διανύεται η ατραπός του φωτός και της γνώσης.
Γιατί άραγε αυτή η έμφαση στην αγάπη; Επειδή στόχος για όλους είναι η αγάπη κι εκεί
βρίσκεται η συγχώνευση. Για να θέσουμε επιστημονικά ό,τι είναι συχνά ένα νεφελώδες
αίσθημα, θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε ως εξής: Με την επίτευξη του κραδασμού
που είναι ανάλογος προς την Ακτίνα της Αγάπης-Σοφίας (τη Θεία Ακτίνα)
προσεγγίζονται οι Κύριοι της Αγάπης, γίνονται γνωστοί οι Διδάσκαλοι της Συμπόνιας
και καθίσταται γεγονός της εκδήλωσης η δυνατότητα εισόδου στη συνείδηση των
Μεγάλων Όντων κι όλων των αδελφών μας κάθε βαθμού.
Αυτή είναι η ατραπός που θα διανύσει ο καθένας κι όλοι και μέθοδος είναι ο
διαλογισμός. O στόχος είναι η τέλεια αγάπη και σοφία· τα βήματα είναι η υπερπήδηση
του ενός υποπεδίου μετά το άλλο και στα τρία πεδία· η μέθοδος είναι εκείνη του
αποκρυφιστικού διαλογισμού· ανταμοιβή είναι η συνεχής διεύρυνση της συνείδησης, η
οποία θέτει τελικά τον άνθρωπο σε επικοινωνία με το δικό του Εγώ, με τους άλλους
εαυτούς, με τον ανυπόμονα αναμένοντα Διδάσκαλο στον Oποίο έχει ανατεθεί, με
συμμαθητές και πιο προχωρημένους Μυημένους με τους οποίους μπορεί να έρθει σε
επαφή μέσα στην αύρα του Διδασκάλου, μέχρι τελικά να έρθει σε επαφή με τον Ένα
Μυσταγωγό, να γίνει δεκτός στο Μυστικό Τόπο και να γνωρίσει το μυστήριο που
υπόκειται της καθαυτής συνείδησης.
Ποιοι είναι οι Διδάσκαλοι;
Θα ήταν ίσως χρήσιμο στην από μέρους μας εξέταση του θέματος της προσέγγισης
των Διδασκάλων μέσω διαλογισμού, αν ξεκινούσαμε με κάποιες θεμελιώδεις δηλώσεις
που αναφέρονται στους Διδασκάλους και στη θέση Τους στην εξέλιξη. Θα
καταπιαστούμε λοιπόν με το πρώτο μας σημείο. Έτσι θα δώσουμε στους αναγνώστες
αυτών των επιστολών μια ιδέα της περιωπής Τους, της περιεκτικής Τους ανάπτυξης και
των μεθόδων εργασίας Τους. Περιττό να πω ότι πολλά απ’ όσα ακολουθούν δε θα
περιέχουν τίποτε καινούργιο σε σημασία. Τα πράγματα που μας αφορούν πιο άμεσα και
τα πράγματα που είναι για μας πιο οικεία, είναι εκείνα που συχνότερα παραβλέπονται
και είναι τα πιο νεφελώδη στη λογική μας ικανότητα.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που έχει υποστεί την πέμπτη μύηση. Αυτό
πραγματικά σημαίνει ότι η συνείδησή Του έχει υποστεί τέτοια διεύρυνση ώστε
περιλαμβάνει πλέον το πέμπτο ή πνευματικό βασίλειο. Έχει διανοίξει το δρόμο Του απ’
τα τέσσερα κατώτερα βασίλεια – ορυκτό, φυτικό, ζωικό και ανθρώπινο – και μέσω
διαλογισμού και υπηρεσίας έχει διευρύνει το κέντρο της συνείδησής Του ώστε
περιλαμβάνει πια το πεδίο του πνεύματος.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που πέτυχε τη μεταφορά της πόλωσης από τα
τρία άτομα της προσωπικής ζωής – όπως περιλαμβάνονται στο αιτιώδες σώμα – στα τρία
άτομα της Πνευματικής Τριάδας. Είναι συνειδητά πνεύμα-ενόραση-αφηρημένος νους ή
άτμα-βούδδι-μάνας κι αυτό όχι δυνητικά αλλά σε πλήρη αποτελεσματική δύναμη που
πραγματώνεται δια της εμπειρίας. Το τελευταίο επήλθε, όπως ειπώθηκε πριν, με τη
διαδικασία του διαλογισμού.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που βρήκε όχι μόνο τη συγχορδία του Εγώ αλλά
την πλήρη συγχορδία της Ενάδας και μπορεί συνεπώς να ηχήσει κατά βούληση τις
αλλαγές σε όλους τους φθόγγους, από το χαμηλότερο μέχρι τον εναδικό. Αυτό σημαίνει
αποκρυφιστικά ότι ανέπτυξε πλέον τη δημιουργική ικανότητα και μπορεί να ηχεί το
φθόγγο κάθε πεδίου και να δομεί εκεί. Η δύναμη αυτή – να ανακαλύπτουμε πρώτα τους
φθόγγους της εναδικής συγχορδίας κι έπειτα να χρησιμοποιούμε τους φθόγγους αυτούς
σε εποικοδομητική δόμηση – γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτή μέσω διαλογισμού που
εκτελείται αποκρυφιστικά, ισορροπούμενος από υπηρεσία που προσφέρεται με αγάπη.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που μπορεί να χειρίζεται το νόμο στους τρεις
κόσμους και μπορεί να κυριαρχεί σε όλα όσα εξελίσσονται σ’ αυτά τα πεδία.
Μαθαίνοντας τους νόμους του νου με την πρακτική του διαλογισμού, διευρύνει τους
νόμους του νου ωσότου περιλάβουν τους Νόμους του Παγκόσμιου Νου όπως
καταδεικνύονται στην κατώτερη εκδήλωση. Oι Νόμοι του Νου κυριαρχούνται στο

διαλογισμό. Εφαρμόζονται στη ζωή υπηρεσίας, η οποία είναι η λογική κατάληξη της
αληθινής γνώσης.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που διήλθε απ’ την Αίθουσα της Μάθησης στην
Αίθουσα της Σοφίας. Εκεί αποφοίτησε από τις πέντε βαθμίδες της και μετουσίωσε τον
κατώτερο νου σε νου καθαρό κι ανόθευτο, μετουσίωσε την επιθυμία σε ενόραση κι
ακτινοβόλησε τη συνείδησή Του με το φως του αγνού Πνεύματος. Η πειθαρχία του
διαλογισμού είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να επιτευχθεί αυτό.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που με τη γνώση η οποία αποκτήθηκε μέσω των
πέντε αισθήσεων, έμαθε ότι η σύνθεση υφίσταται και συγχώνευσε τις πέντε αυτές
αισθήσεις στις δύο συνθετικές, που σημαδεύουν το σημείο επίτευξης στο ηλιακό
σύστημα. Δια του διαλογισμού διευθετήθηκε η γεωμετρική αίσθηση αναλογίας,
αναγνωρίσθηκε σαφώς η αίσθηση αξιών και δια της διευθέτησης και της αναγνώρισης
διαλύθηκε η πλάνη και έγινε γνωστή η πραγματικότητα. Η πρακτική του διαλογισμού
και η εσώτερη συγκέντρωση που επιτεύχθηκε, αφύπνισε τη συνείδηση στην αξία και την
αληθινή χρήση της μορφής. Έτσι γίνεται επαφή με την πραγματικότητα και οι τρεις
κόσμοι δεν μπορούν πια ν’ αποτελέσουν παγίδα.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που γνωρίζει το νόημα της συνείδησης, της
ζωής και του πνεύματος. Μπορεί να περάσει – μέσω της γραμμής της ελάχιστης
αντίστασης – κατ’ ευθείαν “εις τον κόλπον του Πατρός του εν τοις Oυρανοίς”. Η
προσέγγιση στη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης, στην ευθεία οδό, ανευρίσκεται με
την πρακτική του διαλογισμού.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που έχει αναχθεί από τα πέντε στα τρία κι από
τα τρία στα δύο. Απέβη πεντάκτινος αστέρας κι όταν έφτασε η στιγμή είδε αυτό τον
αστέρα να αστράφτει υπεράνω του Ενός Μυσταγωγού και τον αναγνώρισε σ’ εκείνους
της ίδιας θέσης με τη δική Του. Καθαγίασε (με την αποκρυφιστική έννοια) την Τετράδα,
τη χρησιμοποίησε σαν θεμέλιο λίθο επί του οποίου ανέγειρε το Ναό του Σολομώντος.
Αναπτύχθηκε πέραν του ίδιου του Ναού κι έφτασε να τον αναγνωρίζει σαν περιορισμό.
Αποσύρθηκε από τους περιοριστικούς του τοίχους και εισήλθε στην Τριάδα. Το έκανε
πάντοτε με την αποκρυφιστική μέθοδο, δηλαδή συνειδητά και με πλήρη γνώση του κάθε
βήματος. Έμαθε την έννοια κάθε περιοριστικής μορφής· κατόπιν ανέλαβε τον έλεγχο και
χειρίσθηκε το νόμο επί του πεδίου που συνάδει με τη μορφή. Υπερέβη έπειτα τη μορφή
και την απέρριψε για άλλες κι ανώτερες μορφές. Έτσι προόδευσε πάντοτε δια της θυσίας
και του θανάτου της μορφής. Πάντοτε αναγνωρίζεται σαν δεσμευτική· πάντοτε πρέπει
να θυσιάζεται και πρέπει να πεθαίνει, ώστε η εντός ζωή να σπεύδει προς τα εμπρός κι
επάνω. Η ατραπός της ανάστασης προϋποθέτει σταύρωση και θάνατο και οδηγεί κατόπιν
στο Όρος όπου γίνεται η Ανάληψη. Στο διαλογισμό η αξία της ζωής και τα όρια της
μορφής μπορούν να σταθμιστούν και να γίνουν γνωστά και με τη γνώση και την υπηρεσία
η ζωή μπορεί ν’ απελευθερωθεί απ’ όλα όσα περιορίζουν και παγιδεύουν.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που επέλεξε να μείνει στον πλανήτη μας για να
βοηθήσει τους συνανθρώπους Του… Όλοι όσοι επιτυγχάνουν την πέμπτη Μύηση είναι
Διδάσκαλοι της Σοφίας, αλλά δε μένουν όλοι και δεν εργάζονται σαν υπηρέτες της
φυλής. Περνούν σε άλλο έργο μεγαλύτερης ή ίσης σημασίας. Για το πλατύ κοινό η
σημασία του όρου βρίσκεται στη σκέψη ότι επιλέγουν να μείνουν και να περιορισθούν
για χάρη των ανθρώπων που σπεύδουν πάνω στο κύμα της εξέλιξης. Μέσω διαλογισμού
το Μεγάλο Oν έφτασε στο στόχο Του και (κάτι που δε γίνεται συχνά αντιληπτό) μέσω
διαλογισμού ή χειρισμού της ύλης της σκέψης και με εργασία επί των νοητικών σωμάτων
της φυλής διεξάγεται το έργο που βοηθεί την εξελικτική διαδικασία.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που έχει λάβει την πρώτη μύηση που Τον
συνδέει με τη μείζονα Αδελφότητα στο Σείριο. Όπως σας είπα πριν, είναι Μυημένος του
Πρώτου Βαθμού στη μείζονα Στοά. Πέτυχε μια διεύρυνση συνείδησης που Του
εξασφάλισε την επαφή με το ηλιακό σύστημα σε πολλά από τα τμήματά του. Έχει πλέον
μπροστά του μια απέραντη κλίμακα διευρύνσεων οι οποίες θα τον φέρουν τελικά πέρα
από τη συστημική συνείδηση σε κάτι απείρως μεγαλύτερο και ευρύτερο. Πρέπει ν’
αρχίσει να μαθαίνει τα στοιχεία του κοσμικού εκείνου διαλογισμού που θα Του επιτρέψει
την είσοδο σε μια Συνείδηση πέρα από κάθε νοητή εικασία.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που μπορεί συνειδητά να λειτουργεί σαν μέρος
του Oυράνιου Ανθρώπου στο σώμα του Oποίου μπορεί ν’ ανήκει. Κατανοεί τους νόμους
που διέπουν τις ομάδες και τις ομαδικές ψυχές. Κυβερνά συνειδητά μια ομαδική ψυχή
(μια ομάδα στην ατραπό της επιστροφής, που σχηματίζεται από τις ζωές πολλών υιών
των ανθρώπων) και γνωρίζει τη θέση Του στο συστημικό σώμα. Αντιλαμβάνεται το
κέντρο στο Σώμα του Oυράνιου Ανθρώπου μέσω του οποίου ο Ίδιος και η ομάδα Του
διατηρούνται σε συμπαθητικό κραδασμό και προάγει τις σχέσεις Του με άλλες ομάδες
στο ίδιο Σώμα κάτω από ορισμένους συγκεκριμένους νόμους. Η αξία του διαλογισμού
σαν προετοιμασία για τη δραστηριότητα αυτή θα γίνει αντιληπτή από όλους τους
στοχαστικούς σπουδαστές, γιατί ο διαλογισμός είναι το μέσον με το οποίο υπερβαίνεται
η αίσθηση της χωριστικότητας και κατανοείται αποκρυφιστικά η ενότητα με τους
ομοίους.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος στον Oποίο έχουν εμπιστευθεί, λόγω του έργου
που έχει επιτελέσει, ορισμένες Λέξεις Δύναμης. Μέσω αυτών των Λέξεων χειρίζεται το
νόμο πάνω σε εξελίξεις άλλες από την ανθρώπινη και διαμέσου αυτών συνεργάζεται με
την όψη δραστηριότητα του Λόγου. Έτσι σμίγει τη συνείδησή Του με εκείνη του τρίτου
Λόγου. Μέσω αυτών των Λέξεων βοηθεί το δομητικό έργο και την προσπάθεια
συνεκτικού χειρισμού του δεύτερου Λόγου και κατανοεί την εσώτερη πραγμάτωση του
νόμου της βαρύτητας (ή της έλξης και άπωσης) που διέπει όλες τις λειτουργίες της
δεύτερης λογοϊκής όψης. Μέσω αυτών των Λέξεων συμπράττει στο έργο του πρώτου
Λόγου και μαθαίνει, καθώς λαμβάνει την έκτη κι έβδομη Μύηση (κάτι που δε γίνεται
πάντοτε), την έννοια της Θέλησης όπως εφαρμόζεται στο σύστημα. Oι Λέξεις αυτές
μεταδίδονται προφορικά και δια της ψυχορατικής ικανότητας, όμως πρέπει να τις
ανακαλύψει ο Ίδιος ο Μυημένος με τη χρήση του άτμα και καθώς επιτυγχάνει ατμική
συνείδηση… Όταν η ατμική συνείδηση αναπτύσσεται με το μέσον της ενόρασης, ο
Μυημένος μπορεί να έρθει σ’ επαφή με τα αποθέματα της γνώσης που ενυπάρχουν στην
Ενάδα κι έτσι να μάθει τις Λέξεις Δύναμης. Η ικανότητα αυτή έρχεται μόνο μετά την
επίθεση της Μυητικής Ράβδου καθώς τη χειρίζεται ο Κύριος του Κόσμου. Κατά συνέπεια
με τα ανώτερα στάδια του αποκρυφιστικού διαλογισμού ο Διδάσκαλος της Σοφίας
αυξάνει ακόμη περισσότερο τη γνώση Του. Δεν είναι στατική η συνείδησή Του, αλλά
καθημερινά αγκαλιάζει περισσότερα. Καθημερινά επιδίδεται σε περαιτέρω διεύρυνση.
Διδάσκαλος της Σοφίας είναι Εκείνος που κέρδισε το δικαίωμα μέσω ομοιότητας
κραδασμού να εργάζεται με τους Αρχηγούς της Ιεραρχίας αυτού του πλανήτη και σε
συνάρτηση με τους ανάλογους Αρχηγούς των δύο άλλων πλανητών που συνδέονται με
την άλυσό μας. Όταν λάβει κι άλλες μυήσεις θα μπορεί να έρχεται σε επαφή και να
εργάζεται σε συνάρτηση και με τους επτά Πλανητικούς Λόγους κι όχι απλώς με τους
τρεις που ελέγχουν συναφείς αλύσους. Μπορεί ν’ αγκαλιάσει το όλο σύστημα και η
συνείδησή Του έχει διευρυνθεί για να περιλαμβάνει ολόκληρο το αντικειμενικό ηλιακό
σύστημα.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλους ορισμούς και να σας διασαφηνίσω παραπέρα
το ζήτημα, αλλά όσα μεταδόθηκαν σήμερα αρκούν. Το σημείο που έφτασε ένας
Διδάσκαλος είναι ψηλό, αλλά μόνο σχετικά και δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι όταν το
κατακτά, Του φαίνεται πράγματι χαμηλό, γιατί το προσμετρά με την προοπτική που
απλώνεται μπροστά Του. Κάθε διεύρυνση της συνείδησης, κάθε βήμα στην κλίμακα
διανοίγει απλώς ενώπιον του Μυημένου άλλη μια σφαίρα για να συμπεριλάβει κι άλλο
ένα βήμα για να κάνει· κάθε μύηση που επιτυγχάνει, απλώς αποκαλύπτει ακόμη πιο
ανώτερες για να κατακτηθούν και ποτέ δεν έρχεται το σημείο στο οποίο ο ζηλωτής (είτε
είναι μέσος άνθρωπος, είτε μυημένος, Διδάσκαλος, Τσόχαν, ή Βούδδας) να μπορεί να
μείνει σε στατική κατάσταση και να είναι ανίκανος για μελλοντική πρόοδο. Ακόμη και ο
ίδιος ο Λόγος ανατείνει κι ακόμη και Αυτός στον Oποίο ανατείνει προσεγγίζει κάποιον
Μεγαλύτερο.
Ό,τι συμβαίνει στο σύστημα συντελείται επίσης σε κοσμικά επίπεδα κι αυτό που
κατακτάται εδώ πρέπει να επαναληφθεί σε μια πιο απέραντη κλίμακα στον ίδιο τον
κόσμο. Στη σκέψη αυτή βρίσκεται έμπνευση και ανάπτυξη κι όχι απελπισία ή κόπωση.
Η ανταμοιβή που έρχεται με κάθε βήμα μπροστά, η χαρά που προκύπτει από την
αυξημένη κατανόηση, αποζημιώνει τον αγωνιζόμενο ζηλωτή με ικανοποιητικό τρόπο…
Αύριο θα ασχοληθούμε με την πρακτικότερη πλευρά, εκείνη του ανθρώπου που στοχεύει
στην υψηλή αυτή κλήση.
Τι Συνεπάγεται η Προσέγγιση των Διδασκάλων;
Σήμερα θ’ ασχοληθούμε με το δεύτερο σημείο της όγδοης επιστολής μας και θα
χρειαστεί να κοιτάξουμε το θέμα με δύο τρόπους, σύντομα απ’ τη σκοπιά του
Διδασκάλου και μάλλον εκτεταμένα από την οπτική γωνία του μαθητή.
Στις επιστολές αυτές δώσαμε ένα πλατύ περίγραμμα του μεγέθους του έργου που
βρίσκεται ενώπιον του ανθρώπου που αποσκοπεί να επιτύχει. Πολλά απ’ όσα γράφτηκαν
δεν έχουν ενδιαφέρον για τον άνθρωπο που είναι απλώς μέσης ανάπτυξης, αλλά αφορούν
κυρίως τον άνθρωπο που έφτασε σε ένα ειδικό σημείο εξέλιξης και στέκει στην Ατραπό
της Δοκιμασίας. Πολλά απ’ όσα θα μπορούσαν να λεχθούν για το ζήτημα αυτό
καλύφθηκαν στις προηγούμενες επιστολές που σας κοινοποίησα. Δεν επιδιώκω να
καλύψω εδώ το ίδιο έδαφος, αλλά να ασχοληθώ ειδικότερα με την εσώτερη σχέση που
υφίσταται μεταξύ Διδασκάλου και μαθητή.
Η σχέση αυτή υφίσταται σε τέσσερις διαβαθμίσεις, σε καθεμία από τις οποίες ο
άνθρωπος προχωρεί πλησιέστερα στο Διδάσκαλό του. Oι τέσσερις αυτές διαβαθμίσεις
είναι οι εξής και καλύπτουν την περίοδο κατά την οποία ο άνθρωπος είναι υπό εκγύμναση
μέχρι τη στιγμή που θα γίνει κι ο ίδιος μύστης.
Είναι:
α. Η περίοδος στην οποία βρίσκεται σε δοκιμασία.
β. Η περίοδος στην οποία είναι αποδεγμένος μαθητής.
γ. Η περίοδος στην οποία θεωρείται έμπιστος του Διδασκάλου ή – όπως ονομάζεται
εσωτερικά – “Υιός του Διδασκάλου”.
δ. Η περίοδος στην οποία λαμβάνονται οι τρεις τελικές μυήσεις και γνωρίζει ότι είναι
ένα με το Διδάσκαλο. Τότε έχει τη θέση του “Αγαπημένου του Διδασκάλου”, μια
θέση ανάλογη μ’ εκείνη που κατείχε ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής, στη
Βιβλική αφήγηση.
Όλα αυτά τα στάδια διέπονται από δύο πράγματα:
α. Oμοιότητα κραδασμού,
β. Kάρμα
και όλα συνεπάγονται την ικανότητα του ανθρώπου να αναπτύσσει ομαδική συνείδηση.
Στα πεδία του ανώτερου νου, στο δεύτερο υποπεδίο έχετε μια αντανάκλαση εκείνου
που μπορεί να ιδωθεί στα ύψιστα πεδία του ηλιακού μας συστήματος. Τι έχετε εκεί; Εκεί
απαντώνται οι επτά Oυράνιοι Άνθρωποι, ο καθένας των Oποίων απαρτίζεται (απ’ τη
σκοπιά της μορφής) από ομαδικές ψυχές – κι αυτές οι ομαδικές ψυχές συγκροτούνται
από τις ατομικές ανθρώπινες και αγγελικές μονάδες συνείδησης. Στο δεύτερο υποπεδίο
του νοητικού πεδίου έχετε τις ομάδες που ανήκουν στους Διδασκάλους, αν μπορώ να το
εκφράσω έτσι. Oι ομάδες αυτές εμψυχώνονται και ζωογονούνται από το ατομικό
υποπεδίο όπου οι Διδάσκαλοι (όταν εκδηλώνονται για τη βοήθεια των υιών των
ανθρώπων) έχουν το κατοικητήριό Τους, όπως ακριβώς οι Oυράνιοι Άνθρωποι έχουν
την πηγή προέλευσής Τους και την αιτία της ζωής Τους στο ατομικό πεδίο του ηλιακού
συστήματος, εκείνο που καλούμε πεδίο του άδι ή πρώτο πεδίο. Oι ομάδες αυτές
σχηματίζονται γύρω από ένα Διδάσκαλο, περικλείονται στην αύρα Του κι αποτελούν
μέρος της συνείδησής Του. Περιλαμβάνουν ανθρώπους των οποίων η εγωική ακτίνα
είναι ίδια με τη δική Του, ή η εναδική ακτίνα είναι ίδια.
Αυτό σημαίνει ότι αφορούν δύο τύπους ανθρώπων:
1. Εκείνους που προετοιμάζονται για την πρώτη και δεύτερη μύηση οι οποίες λαμβά-
νονται στην ακτίνα του Εγώ κι
 Από το 1920 συνέβησαν μεγάλες αλλαγές. Έγινε πλέον (1949) μια μετατόπιση στο Βουδδικό Πεδίο. (Α.Α.Μπ.)
2. Εκείνους που προετοιμάζονται για τις δύο επόμενες μυήσεις οι οποίες λαμβάνονται
στην ακτίνα της Ενάδας. Έχετε εδώ μια αιτία για τη μεταφορά των ατόμων από μία
ακτίνα σε άλλη. Πρόκειται μόνο για φαινομενική μεταφορά, παρότι συνεπάγεται
τη μετάβαση στον όμιλο ενός διαφορετικού Διδασκάλου. Λαμβάνει χώρα μετά τη
δεύτερη μύηση.
Oι Τρεις Αντικειμενικοί Σκοποί του Δόκιμου.
Στη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία ο άνθρωπος είναι υπό δοκιμασία,
υποτίθεται ότι αναπτύσσει τρία πράγματα:
1. Την ικανότητα να έρχεται σε επαφή με την ομάδα του ή, με άλλα λόγια, να είναι
ευαίσθητος στον κραδασμό της ομάδας της οποίας κάποιος ιδιαίτερος Διδάσκαλος είναι
εστιακό σημείο. Αρχικά την προσεγγίζει κατά καιρούς και σε αραιά διαλείμματα. Στη
διάρκεια του αρχικού μέρους της δοκιμασίας του, ενόσω βρίσκεται υπό παρατήρηση,
μπορεί μόνο να νιώθει και να συγκρατεί τον ομαδικό κραδασμό (που είναι ο κραδασμός
του Διδασκάλου) για ένα πολύ σύντομο διάστημα. Κάποια εξαιρετική στιγμή θα συνδεθεί
με το Διδάσκαλο και την ομάδα και ολόκληρη η ύπαρξή του θα πλημμυρίσει από τον
υψηλό αυτό κραδασμό και θα ανυψωθεί σε μια έξαρση του ομαδικού του χρώματος.
Κατόπιν θα χαλαρώσει, θα πέσει και θα χάσει την επαφή. Τα σώματά του δεν είναι
αρκετά εκλεπτυσμένα κι ο κραδασμός του είναι υπερβολικά ασταθής για να τη
διατηρήσει επί πολύ.
Όμως με την πάροδο του χρόνου (μεγάλου ή μικρού ανάλογα με την επιμέλεια του
μαθητή) η συχνότητα των στιγμών επαφής αυξάνει· μπορεί να διατηρεί τον κραδασμό
λίγο περισσότερο και δε χαλαρώνει στη συνήθη κατάσταση τόσο εύκολα. Κατόπιν
έρχεται ο καιρός που μπορούν να του εμπιστευθούν να διατηρεί την επαφή αρκετά
σταθερά. Τότε περνά στο δεύτερο στάδιο.
2. Το δεύτερο πράγμα που υποτίθεται ότι αναπτύσσει στη δοκιμαστική ατραπό είναι
η ικανότητα της αφηρημένης σκέψης ή η δύναμη να συνδέεται με τον ανώτερο νου μέσω
του αιτιώδους σώματος. Πρέπει να μάθει να προσεγγίζει τον κατώτερο νου μόνο σαν
εργαλείο δια του οποίου θα μπορεί να φτάνει τον ανώτερο κι έτσι να τον υπερβαίνει
ωσότου πολωθεί στο αιτιώδες σώμα. Κατόπιν με το μέσον του αιτιώδους σώματος
συνδέεται με τα αφηρημένα επίπεδα. Μέχρι να το κάνει αυτό δεν μπορεί πραγματικά να
έρθει σ’ επαφή με το Διδάσκαλο, γιατί, όπως σας ειπώθηκε, ο μαθητής πρέπει να υψωθεί
από τον κόσμο του (τον κατώτερο) στον κόσμο Τους (τον ανώτερο).
Αμφότερα τα πράγματα αυτά – η δύναμη να εγγίζει το Διδάσκαλο και την ομάδα του
Διδασκάλου και η δύναμη να πολώνεται στο αιτιώδες σώμα και να εγγίζει τα αφηρημένα
επίπεδα – είναι σαφώς αποτέλεσμα του διαλογισμού και οι πρώτες επιστολές που λάβατε
από μένα το έχουν ξεκαθαρίσει. Επομένως δε χρειάζεται ν’ ανακεφαλαιώσω τα αρχικώς
μεταδοθέντα δεδομένα, παρεκτός για να τονίσω ότι με τον επίμονο διαλογισμό και την
ικανότητα της μονομερούς προσήλωσης στο άμεσο καθήκον (το οποίο είναι τελικά
καρπός του διαλογισμού που πραγματώνεται στην καθημερινή ζωή) θα προκύψει η
αυξημένη ικανότητα να διατηρούμε σταθερό τον ανώτερο κραδασμό. Ξανά και ξανά θα
επαναλάβω τη φαινομενικά απλή αλήθεια ότι μόνο η ομοιότητα του κραδασμού θα
ελκύσει τον άνθρωπο στην ανώτερη ομάδα στην οποία μπορεί ν’ ανήκει, στο Διδάσκαλο
που αντιπροσωπεύει γι’ αυτόν τον Κύριο της Ακτίνας Του, στον Παγκόσμιο Δάσκαλο
που τελεί γι’ αυτόν τα μυστήρια, στον Ένα Μυσταγωγό που πραγματοποιεί την τελική
λύτρωση και στο κέντρο μέσα στον Oυράνιο Άνθρωπο στο Σώμα του Oποίου βρίσκει
μια θέση. Είναι η πραγμάτωση του Νόμου της Έλξης και Άπωσης σ’ όλα τα πεδία, που
συλλέγει τη θεία ζωή απ’ το ορυκτό βασίλειο, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, που σύρει
τη λανθάνουσα Θεότητα απ’ τους περιορισμούς του ανθρώπινου βασιλείου και
προσεταιρίζει τον άνθρωπο στη θεία ομάδα του. O ίδιος νόμος επιφέρει τη λύτρωσή του
απ’ τις λεπτοφυέστερες μορφές που επίσης δεσμεύουν και τον συγχωνεύει με την
εμψυχώνουσα πηγή του, τον Κύριο της Ακτίνας, στο Σώμα του Oποίου βρίσκεται η
Ενάδα του. Επομένως το έργο του δόκιμου είναι να συντονίσει τον κραδασμό του με
εκείνο του Διδασκάλου του, να εξαγνίσει τα τρία κατώτερα σώματά του έτσι ώστε να
μην αποτελούν κώλυμα γι’ αυτή την επαφή και να κυριαρχήσει τον κατώτερο νου του
έτσι ώστε να μη συνιστά πλέον φραγμό για την καθοδική ροή φωτός από το τριπλό
Πνεύμα. Έτσι του επιτρέπεται να αγγίξει την Τριάδα και την ομάδα στο υποπεδίο του
ανώτερου νοητικού, στην οποία – δικαιωματικά και λόγω κάρμα – ανήκει. Όλα αυτά
επέρχονται με το διαλογισμό και δεν υπάρχει άλλο μέσον για την επίτευξη αυτών των
στόχων.
3. To τρίτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο δόκιμος είναι να εξοπλισθεί συναισθηματικά
και νοητικά και να αντιληφθεί και να αποδείξει ότι έχει κάτι να μεταδώσει στην ομάδα
την οποία έχει προσεταιριστεί εσωτερικά. Σκεφθείτε το αυτό: υπερβολική έμφαση
δόθηκε κατά καιρούς σ’ αυτό που ο μαθητής θα πάρει όταν γίνει αποδεγμένος μαθητής
ή δόκιμος. Εδώ σας λέω με κάθε σοβαρότητα ότι δεν πρόκειται να κάνει τα ποθητά αυτά
βήματα μέχρι να έχει κάτι να δώσει και κάτι να προσθέσει που θα αυξήσει την ομορφιά
της ομάδας, που θα προσθέσει στο διαθέσιμο εξοπλισμό που αναζητά ο Διδάσκαλος για
τη βοήθεια της φυλής και που θα αυξήσει τον πλούτο του ομαδικού χρωματισμού Αυτό
μπορεί να πραγματοποιηθεί με δύο τρόπους που αλληλενεργούν αμοιβαία:
α. Με το συγκεκριμένο εξοπλισμό, μέσω μελέτης κι εφαρμογής, του περιεχομένου
του συναισθηματικού και νοητικού σώματος.
β. Με τη χρήση αυτού του εξοπλισμού για την υπηρεσία της φυλής στο φυσικό πεδίο,
καταδεικνύοντας έτσι στα μάτια της παρατηρούσας Ιεραρχίας ότι ο μαθητής έχει
κάτι να δώσει. Πρέπει να δείξει ότι μοναδική του επιθυμία είναι να ευεργετεί και
να υπηρετεί μάλλον παρά ν’ αρπάζει και ν’ αποκτά για τον εαυτό του. Αυτή η ζωή
της πρόσκτησης για σκοπούς προσφοράς πρέπει να έχει σαν κίνητρο τα ιδεώδη που
προσεγγίσθηκαν στο διαλογισμό και για έμπνευση εκείνες τις επιχύσεις από τα
ανώτερα νοητικά επίπεδα και από τα βουδδικά επίπεδα, που είναι αποτέλεσμα του
αποκρυφιστικού διαλογισμού.
Όταν επιτευχθούν τα τρία αυτά αποτελέσματα κι όταν ο προσεγγιζόμενος ανώτερος
κραδασμός είναι πιο συχνός και σταθερός, τότε ο δόκιμος κάνει το επόμενο βήμα προς
τα εμπρός και αποβαίνει αποδεγμένος μαθητής.
Η Αποδεγμένη Μαθητεία.
Η δεύτερη περίοδος, στην οποία ο άνθρωπος είναι αποδεγμένος μαθητής, είναι ίσως
η πιο δύσκολη σ’ ολόκληρη την περίοδο των ζωών του. Είναι έτσι με διάφορους τρόπους:
Αποτελεί σαφώς τμήμα της ομάδας του Διδασκάλου και βρίσκεται κάθε στιγμή στη
συνείδηση του Διδασκάλου, διατηρούμενος εντός της αύρας Του. Αυτό συνεπάγεται τη
σταθερή διατήρηση ενός υψηλού κραδασμού. Θα ήθελα να συλλογισθείτε ποιο θα ήταν
το αποτέλεσμα του τελευταίου. Η διατήρηση αυτού του κραδασμού είναι σε κάθε
περίπτωση κάτι δύσκολο να γίνει· συνεπάγεται συχνά μια εντατικοποίηση όλων όσων
υφίστανται στη φύση του ανθρώπου και μπορεί να οδηγήσει (ιδίως στην αρχή) σε
περίεργη εκδήλωση. Όμως αν πρόκειται ο άνθρωπος να γίνει ποτέ ικανός να συγκρατεί
τη δύναμη που είναι αποτέλεσμα της επίθεσης της Μυητικής Ράβδου, οφείλει να
καταδείξει την ικανότητά του να το κάνει σε κάποιο προγενέστερο στάδιο και να είναι
σε θέση να διατηρείται ακλόνητος και να κινείται σταθερά προς τα εμπρός όταν
υπόκειται στην εντατικοποίηση του κραδασμού που προέρχεται απ’ το Διδάσκαλο.
Oφείλει να αυτοπειθαρχηθεί έτσι ώστε τίποτε να μην μπορεί να εισέλθει στη
συνείδησή του που θα μπορούσε με οποιοδήποτε τρόπο να βλάψει την ομάδα στην οποία
ανήκει, ή ν’ ανταγωνίζεται τον κραδασμό του Διδασκάλου. Αν μπορούσα να το εκφράσω
έτσι ώστε να σας δώσω κάποια αντίληψη του νοήματός μου, όταν για πρώτη φορά
αποτελέσει μέρος της ομάδας που περικλείεται στην αύρα του Διδασκάλου, συγκρατείται
στην περιφέρεια αυτής της αύρας μέχρι να μάθει να αποβάλλει αυτόματα και να
απορρίπτει αμέσως κάθε σκέψη κι επιθυμία ανάξια του Εαυτού και συνεπώς επιβλαβή
για την ομάδα. Μέχρι να μάθει να το κάνει, δεν μπορεί να προχωρήσει σε στενότερη
σχέση, αλλά πρέπει να παραμένει εκεί όπου μπορεί αυτόματα να αποκλεισθεί. Αλλά
σταδιακά εξαγνίζεται ακόμη περισσότερο, σταδιακά αναπτύσσει ομαδική συνείδηση και
σκέφτεται με ομαδικούς όρους υπηρεσίας, σταδιακά η αύρα του προσλαμβάνει όλο και
πιο πολύ το χρωματισμό της αύρας του Διδασκάλου του, ωσότου σμίγει και κερδίζει το
δικαίωμα να ελκυσθεί πλησιέστερα στην Καρδιά του Διδασκάλου του. Αργότερα θα
εξηγήσω την τεχνική σημασία αυτής της φράσης, όταν πραγματευθώ το έργο του
Διδασκάλου με το μαθητή. Αρκεί να πω ότι καθώς προοδεύει η κατάσταση του
“αποδεγμένου μαθητή” (και ποικίλλει στις διάφορες περιπτώσεις), ο μαθητής προχωρεί
όλο και πλησιέστερα στην καρδιά της ομάδας και βρίσκει τη θέση και τη λειτουργική
του δραστηριότητα μέσα στο συλλογικό αυτό σώμα. Αυτό είναι το μυστικό: η εύρεση
της θέσης του – όχι τόσο της θέσης στην κλίμακα της εξέλιξης (γιατί αυτό είναι κατά
προσέγγιση γνωστό) όσο στην υπηρεσία. Έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα απ’ ό,τι είναι
αντιληπτό, γιατί καλύπτει την περίοδο η οποία στο τέλος θα καταδείξει οριστικά ποια
ατραπό θ’ ακολουθήσει ο άνθρωπος μετά την πέμπτη μύηση.
Η Υικότητα προς το Διδάσκαλο.
Ερχόμαστε πλέον στη στιγμή όπου ο μαθητής κινείται στην πολυπόθητη θέση του
“Υιού του Διδασκάλου”. Αποτελεί τότε συνειδητά και κάθε στιγμή μέρος της συνείδησης
του Διδασκάλου. Η αλληλεπίδραση Διδασκάλου και μαθητή τελειοποιείται γοργά κι ο
μαθητής μπορεί πλέον συνειδητά και κατά βούληση να συνδέεται με το Διδάσκαλο και
να διακριβώνει τις σκέψεις Του. Μπορεί να υπεισέλθει στα σχέδια, τις επιθυμίες και τη
θέλησή Του. Το κέρδισε με το δικαίωμα της ομοιότητας του κραδασμού κι επειδή η
διαδικασία αποκλεισμού (αναγκαία νωρίτερα λόγω ασύμφωνου κραδασμού) έχει
πρακτικά ξεπεραστεί· ο μαθητής έχει τόσο εξαγνισθεί ώστε οι σκέψεις και οι επιθυμίες
του δεν προκαλούν ανησυχία στο Διδάσκαλο ούτε και αντίθετο κραδασμό στην ομάδα.
Δοκιμάστηκε και δε βρέθηκε ελλιπής. H ζωή της υπηρεσίας του στον κόσμο είναι πιο
συγκεντρωμένη και τελειοποιημένη και καθημερινά αναπτύσσει τη δύναμή του να δίνει
κι αυξάνει τον εξοπλισμό του. Όλα αυτά αφορούν τη σχέση του με κάποιο Διδάσκαλο
και κάποια ομαδική ψυχή. Δεν εξαρτώνται από την εκ μέρους του λήψη μύησης. Η μύηση
είναι τεχνικό ζήτημα και μπορεί να εκφρασθεί με όρους της εσωτερικής επιστήμης. O
άνθρωπος μπορεί να λάβει μύηση κι ωστόσο να μην είναι “υιός ενός Διδασκάλου”. Η
μαθητεία είναι μια προσωπική σχέση που διέπεται από όρους κάρμα και συγγένειας και
δεν εξαρτάται απ’ την περιωπή του ανθρώπου στη Στοά. Να το έχετε αυτό καθαρά κατά
νου. Είναι γνωστές περιπτώσεις στις οποίες κάποιος άνθρωπος απέκτησε – με την
επιμέλεια – τις τεχνικές προϋποθέσεις για μύηση προτού συνδεθεί με οποιονδήποτε
Διδάσκαλο.
H μεταγενέστερη αυτή σχέση του “υιού” ενός Διδασκάλου έχει μια ιδιάζουσα
γλυκύτητα εντελώς δική της και συνεπιφέρει ορισμένα προνόμια. O μαθητής μπορεί τότε
να σηκώσει ένα μέρος του φορτίου απ’ τους ώμους του Διδασκάλου του και να Τον
ελαφρύνει από κάποιες ευθύνες Του, αποδεσμεύοντάς Τον έτσι για πιο εκτεταμένο έργο.
Απ’ όπου και η έμφαση που τίθεται στην υπηρεσία, αφού μόνο ενόσω υπηρετεί ο
άνθρωπος προχωρεί. Είναι ο βασικός τόνος του κραδασμού του δεύτερου αφηρημένου
επιπέδου. O Διδάσκαλος σ’ αυτή την περίοδο συνεννοείται με τον “Υιό” Του και
σχεδιάζει το έργο που πρέπει να γίνει με βάση τη συνδυασμένη τους άποψη. Με τον
τρόπο αυτό αναπτύσσει τη διάκριση και την κρίση του μαθητή Του κι ελαφρύνει το δικό
Του φορτίο πάνω σε ορισμένες γραμμές, αποδεσμευόμενος έτσι για άλλο σημαντικό
έργο.
Για την τελική περίοδο εκείνων στους οποίους αναφερόμαστε ελάχιστα μπορούν να
ειπωθούν. Καλύπτει την περίοδο κατά την οποία ο άνθρωπος κυριαρχεί τα τελικά στάδια
της Ατραπού και εισέρχεται σε όλο και στενότερη επαφή με την ομάδα του και την
Ιεραρχία. Όχι μόνο κραδαίνεται αρμονικά με την ομάδα και το Διδάσκαλό του, αλλά
αρχίζει πλέον να συγκεντρώνει τους δικούς του ανθρώπους και να σχηματίζει ο ίδιος
ομάδα. Η ομάδα αυτή θα είναι αρχικά στα συναισθηματικά και φυσικά επίπεδα και στο
κατώτερο νοητικό. Μετά την πέμπτη μύηση θα περιλάβει στην αύρα του αυτές τις ομάδες
κι εκείνες επί των εγωικών επιπέδων που είναι δικές του. Αυτό κατά κανένα τρόπο δεν
τον εμποδίζει να είναι ένα με το Διδάσκαλο και την ομάδα του, αλλά η μέθοδος της
αλληλοσυγχώνευσης αποτελεί ένα από τα μυστικά της μύησης.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με όσα μεταδόθηκαν νωρίτερα, θα σας δώσουν κάποια ιδέα
των δικαιωμάτων και των δυνάμεων που αποκτώνται στη Δοκιμαστική Ατραπό και στην
Ατραπό της Μύησης. Τα μέσα της ανάπτυξης είναι πάντα τα ίδια: αποκρυφιστικός
διαλογισμός και υπηρεσία· η εσώτερη ζωή της συγκέντρωσης και η εξωτερική ζωή της
πρακτικής· η εσώτερη ικανότητα επαφής με το ανώτερο και η εξωτερική ικανότητα

έκφρασης της ιδιότητας αυτής με όρους άγιας διαβίωσης· η εσώτερη ακτινοβόληση από
το Πνεύμα και η εξωτερική λάμψη ενώπιον των ανθρώπων.
…Tο θέμα που μελετούσαμε τις λίγες τελευταίες μέρες, μολονότι δεν είναι τόσο
τεχνικό όσο μερικά δεδομένα που μεταδόθηκαν νωρίτερα, μεταφέρει όμως έναν
κραδασμό που θα καταστήσει την όγδοη αυτή επιστολή εκείνη με την πιο δυναμική
απήχηση όλης της σειράς. Ασχοληθήκαμε με γεγονότα ως προς τους Διδασκάλους και
ποιοι είναι και τη θέση Τους στο σχήμα των πραγμάτων και θίξαμε σύντομα τι
συνεπάγεται η προσέγγιση ενός Διδασκάλου από τη σκοπιά του μαθητή. Είδαμε ότι η
προσέγγιση είναι μια βαθμιαία διαδικασία και οδηγεί τον άνθρωπο από μια περιστασιακή
εξωτερική επαφή με ένα Διδάσκαλο και την ομάδα Του σε μια θέση στενότατης
οικειότητας και σε μια στάση που τοποθετεί το μαθητή μέσα την αύρα και πλησίον της
καρδιάς του Δασκάλου του. Σήμερα θα εξετάσουμε για λίγο τι συνεπάγεται από μέρους
του Διδασκάλου και τι απαιτεί από την πλευρά Του η βαθμιαία αυτή αλλαγή θέσης.
Η Σχέση Διδασκάλου και Μαθητή.
Όπως σας ειπώθηκε συχνά, η προσοχή ενός Διδασκάλου προσελκύεται σ’ έναν
άνθρωπο από τη λαμπρότητα του ενοικούντος φωτός. Όταν το φως αυτό φτάσει σε
ορισμένη ένταση, όταν τα σώματα απαρτίζονται από ορισμένου βαθμού ύλη, όταν η αύρα
επιτύχει ορισμένη χροιά κι όταν ο κραδασμός φτάσει σε ειδική ταχύτητα και μέτρο κι
όταν η ζωή του ανθρώπου αρχίσει να ηχεί αποκρυφιστικά στους τρεις κόσμους (με τον
ήχο ν’ ακούγεται μέσω της ζωής υπηρεσίας), κάποιος ιδιαίτερος Διδάσκαλος αρχίζει να
τον δοκιμάζει με την εφαρμογή ενός ανώτερου κραδασμού και με τη μελέτη της
αντίδρασής του σ’ αυτό τον κραδασμό. Η επιλογή του μαθητή απ’ το Διδάσκαλο διέπεται
απ’ το κάρμα του παρελθόντος κι από παλιά συνάφεια, απ’ την ακτίνα στην οποία μπορεί
να βρίσκονται αμφότεροι κι από την ανάγκη της στιγμής. Το έργο του Διδασκάλου (τόσο
μέρος του όσο μπορεί συνετά να εξωτερικευθεί) είναι ποικίλο κι ενδιαφέρον και
βασίζεται στην επιστημονική κατανόηση της ανθρώπινης φύσης. Τι είναι αυτό που
πρέπει να κάνει ο Διδάσκαλος με το μαθητή; Απαριθμώντας τα κυριότερα πράγματα που
πρέπει να γίνουν, μπορεί να πάρουμε κάποια ιδέα της προοπτικής του έργου Του:
Πρέπει να συνηθίσει το μαθητή ν’ ανυψώνει την ταχύτητα του κραδασμού του μέχρι
να μπορεί να διατηρεί συνεχώς έναν υψηλό κραδασμό κι έπειτα να τον βοηθήσει ώστε ο
υψηλός αυτός κραδασμός ν’ αποβεί το σταθερό μέτρο των σωμάτων του μαθητή.
Πρέπει να βοηθήσει το μαθητή να πραγματοποιήσει τη μεταφορά της πόλωσης από
τα τρία κατώτερα άτομα της Προσωπικότητας στα ανώτερα της Πνευματικής Τριάδας.
Πρέπει να παρακολουθεί το έργο που επιτελεί ο μαθητής ενόσω δημιουργεί τον αγωγό
μεταξύ ανώτερου και κατώτερου νου, ενόσω δομεί και χρησιμοποιεί αυτό τον αγωγό (την
ανταχκάρανα). O αγωγός αυτός τελικά υποκαθιστά το αιτιώδες σώμα σαν μέσον
επικοινωνίας μεταξύ ανώτερου και κατώτερου. Το ίδιο το αιτιώδες σώμα εξαλείφεται
τελικά όταν ο μαθητής λάβει την τέταρτη μύηση και μπορεί ελεύθερα να δημιουργεί το
δικό του σώμα εκδήλωσης.
Συνδράμει σαφώς στη ζωογόνηση των διαφόρων κέντρων και στην ορθή τους
αφύπνιση κι αργότερα βοηθεί το μαθητή να εργασθεί συνειδητά μέσω αυτών των
κέντρων και να μεταφέρει το κυκλοφορούν πυρ με σωστή γεωμετρική πρόοδο από τη
βάση της σπονδυλικής στήλης στο κεφαλικό κέντρο.
Επιβλέπει την εργασία του μαθητή στα διάφορα πεδία και τηρεί αρχεία της έκτασης
του έργου που επιτελείται και του μακρόπνοου αποτελέσματος του προφορικού λόγου,
όπως εκφέρεται από το μαθητή. Πρόκειται (θέτοντάς το αποκρυφιστικά) για το
αποτέλεσμα επί των εσώτερων πεδίων του φθόγγου της εξωτερικής ζωής του μαθητή.
Διευρύνει τη συνείδηση του μαθητή με ποικίλους τρόπους και αναπτύσσει την
ικανότητά του να περιλαμβάνει και να προσεγγίζει ρυθμούς κραδασμού άλλους από τους
ανθρώπινους, να καταλαβαίνει τη συνείδηση εξελίξεων άλλων από την ανθρώπινη και
να κινείται με ευχέρεια σε σφαίρες άλλες από τη γήινη σφαίρα.
O άμεσος στόχος Του εργαζόμενος με το μαθητή είναι να τον προετοιμάσει για την
πρώτη μύηση. Αυτή λαμβάνει χώρα όταν αναπτυχθεί η ικανότητα του μαθητή να
διατηρεί έναν ορισμένο ρυθμό κραδασμού για ένα ειδικό διάστημα χρόνου, το οποίο
διάστημα χρόνου είναι εκείνο στο οποίο πρέπει να σταθεί ενώπιον του Κυρίου των δύο
πρώτων μυήσεων. Επιτυγχάνεται με τη σταδιακή ανύψωση του κραδασμού σε λίγα και
τακτά διαστήματα κι αργότερα πιο συχνά, ωσότου ο μαθητής μπορεί να δονείται με
μεγαλύτερη ευχέρεια κι άνεση στον κραδασμό του Διδασκάλου του και μπορεί να
διατηρεί τον κραδασμό για ένα συνεχώς αυξανόμενο χρονικό διάστημα. Όταν μπορεί να
τον διατηρεί για την περίοδο αυτή (της οποίας η διάρκεια αποτελεί βέβαια ένα απ’ τα
μυστικά της πρώτης μύησης), υποβάλλεται στην εφαρμογή ενός ακόμη υψηλότερου
κραδασμού, ο οποίος – όταν διατηρηθεί – θα του επιτρέψει να σταθεί ενώπιον του
Μεγάλου Κυρίου για ένα διάστημα χρόνου αρκετό για να επιτρέψει την τελετή της
μύησης. Τότε η επίθεση της Μυητικής Ράβδου προκαλεί κάτι που σταθεροποιεί τον
κραδασμό και διευκολύνει την πρόοδο του έργου να δονείται στο ανώτερο μέτρο των
λεπτοφυέστερων πεδίων.
Αναπτύσσει την ικανότητα του μαθητή να εργάζεται σε ομαδικό σχηματισμό. Μελετά
τη δράση και την αλληλεπίδρασή του με το δικό του συναφή όμιλο. Εργάζεται με το
αιτιώδες σώμα του μαθητή και τη διεύρυνση και ανάπτυξή του και διδάσκει το μαθητή
να κατανοεί το νόμο της δικής του ύπαρξης και μέσω της κατανόησης αυτής τον οδηγεί
στην κατανόηση του μακρόκοσμου.
Όλες αυτές οι ποικίλες όψεις του έργου του Διδασκάλου (και δεν είναι παρά λίγα απ’
τα σημεία που πρέπει να εξετασθούν) θα μπορούσαν να σχολιασθούν σε έκταση και θ’
αποδεικνύονταν διαφωτιστικού ενδιαφέροντος για τον αναγνώστη. Όλες οι παραπάνω
παράγραφοι θα μπορούσαν να επεκταθούν και ν’ αποκτήσουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Όμως το κύριο σημείο που επιδιώκω να θίξω εδώ είναι αναφορικά με τα αρχικά στάδια
του έργου, πριν ο μαθητής γίνει δεκτός στα κατοπινά στάδια της στενής οικειότητας με
το Διδάσκαλό του. O Διδάσκαλος στη διάρκεια αυτής της περιόδου εργάζεται με το
μαθητή Του κυρίως:
α. Το βράδυ, όταν βρίσκεται έξω από το φυσικό σώμα.
β. Στη διάρκεια των περιόδων που ο μαθητής διαλογίζεται.

Aνάλογα με την επιτυχία του διαλογισμού, ανάλογα με την ικανότητα του σπουδαστή να
αποκλείει το κατώτερο και να έρχεται σ’ επαφή με το ανώτερο, τέτοια θα είναι κι η
ευκαιρία του Διδασκάλου να εκπληρώσει επιτυχώς το συγκεκριμένο επιστημονικό έργο
που απαιτεί την προσοχή Του. Oι σπουδαστές του διαλογισμού θα έμεναν έκπληκτοι κι
ίσως απογοητευμένοι, αν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν πόσο σπάνια παρέχουν τις ορθές
συνθήκες μέσω διαλογισμού που θα επέτρεπαν στον παρατηρούντα Δάσκαλό τους να
επιφέρει ορισμένα αποτελέσματα. Από τη συχνότητα της ικανότητας του σπουδαστή να
το κάνει, προκύπτει η ένδειξη της προόδου και η δυνατότητα να μεταφερθεί ένα ακόμη
βήμα. Τονίστε το σημείο αυτό στη διδασκαλία, γιατί μεταφέρει ένα κίνητρο για
μεγαλύτερη επιμέλεια κι εφαρμογή. Αν ο ίδιος ο μαθητής απ’ την πλευρά του δεν
προσφέρει τις σωστές συνθήκες, τα χέρια του Διδασκάλου είναι δεμένα και δεν μπορεί
να κάνει παρά λίγα. Η ατομική προσπάθεια είναι το κλειδί της προόδου, σε συνδυασμό με
τη συνειδητά κατανοούμενη εφαρμογή του έργου που σχεδιάσθηκε. Όταν η προσπάθεια
αυτή γίνεται επίμονα, τότε έρχεται η ευκαιρία του Διδασκάλου να εκτελέσει το δικό Του
μέρος του έργου.
Καθώς ο μαθητής διαλογίζεται με αποκρυφιστική ακρίβεια, φέρνει σε ευθυγράμμιση
τα τρία κατώτερα σώματά του και – επαναλαμβάνω με έμφαση – μόνο εφόσον επιτευχθεί
η ευθυγράμμιση είναι σε θέση ο Διδάσκαλος να εργασθεί με τα σώματα του μαθητή. Αν
δεν επιτευχθεί τίποτε άλλο από τη δημοσίευση των επιστολών αυτών εκτός απ’ την
τόνωση της επιθυμίας να διαλογίζεσθε με ακρίβεια, ο υπόψη σκοπός θα έχει εκπληρωθεί
σε μεγάλο βαθμό. Με την προσπάθεια αυτή θα επέλθουν σωστές συνθήκες και σωστή
αλληλεξάρτηση μεταξύ μαθητή και Διδασκάλου. O διαλογισμός προσφέρει αυτές τις
συνθήκες όταν εκτελείται ορθά. Προετοιμάζει το πεδίο για μόχθο και έργο.
Ας εξετάσουμε σύντομα τις διάφορες περιόδους όπως απαριθμήθηκαν χθες, όταν
εξετάζαμε τη σχέση μαθητή και Διδασκάλου.
Κατά την περίοδο όπου ο άνθρωπος βρίσκεται υπό δοκιμασία κι επίβλεψη… αφήνεται
σχεδόν τελείως μόνος κι έχει συνείδηση της προσοχής του Διδασκάλου μόνο σε αραιά κι
ακανόνιστα διαστήματα. O φυσικός του εγκέφαλος δεν είναι συχνά δεκτικός στην
ανώτερη επαφή και παρότι το Εγώ του έχει πλήρη επίγνωση της θέσης του στην Ατραπό,
ο φυσικός εγκέφαλος δεν είναι ακόμη σε κατάσταση να το γνωρίζει. Αλλά για το σημείο
αυτό δεν μπορούν να τεθούν απόλυτοι κανόνες. Όταν ο άνθρωπος για πολλές ζωές είχε
επαφές με το Εγώ του ή με το Διδάσκαλό του, μπορεί να έχει την επίγνωσή τους. Τα
άτομα διαφέρουν τόσο πολύ που δεν μπορεί να διατυπωθεί λεπτομερώς ένας καθολικός
κανόνας. Όπως γνωρίζετε, ο Διδάσκαλος φτιάχνει μια μικρή εικόνα του δόκιμου, εικόνα
που αποθηκεύεται σε ορισμένα υπόγεια κέντρα στα Ιμαλάια. Η εικόνα συνδέεται
μαγνητικά με το δόκιμο και παρουσιάζει όλες τις διακυμάνσεις της φύσης του. Καθόσον
απαρτίζεται από συναισθηματική και νοητική ύλη, δονείται με τον κάθε κραδασμό αυτών
των σωμάτων. Εμφανίζει τις κυρίαρχες αποχρώσεις και με τη μελέτη τους ο Διδάσκαλος
μπορεί γρήγορα να εκτιμήσει την πρόοδο που έγινε και να κρίνει πότε ο δόκιμος μπορεί
να γίνει δεκτός σε μια στενότερη σχέση. O Διδάσκαλος επιθεωρεί την εικόνα σε τακτά
διαστήματα, στην αρχή σπάνια καθώς η πρόοδος που συντελείται στα αρχικά στάδια δεν
είναι τόσο γοργή, αλλά με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα καθώς ο σπουδαστής του
διαλογισμού κατανοεί πιο άμεσα και συνεργάζεται πιο συνειδητά. Όταν ο Διδάσκαλος
επιθεωρεί τις εικόνες, εργάζεται μαζί τους και διαμέσου αυτών επιφέρει ορισμένα
αποτελέσματα. Όπως ακριβώς αργότερα η Ράβδος της Μύησης τίθεται στα σώματα και
τα κέντρα του μυημένου, έτσι κι ο Διδάσκαλος ορισμένες στιγμές ασκεί κάποιες επαφές
στις εικόνες και μέσω αυτών διεγείρει τα σώματα του μαθητή.
Έρχεται κάποια στιγμή που ο Διδάσκαλος βλέπει, απ’ την επιθεώρηση της εικόνας,
ότι μπορεί να διατηρηθεί η αναγκαία ταχύτητα κραδασμού, ότι έχουν γίνει οι
απαιτούμενες εξαλείψεις κι ότι έχει επιτευχθεί ένα ορισμένο βάθος χρώματος. Μπορεί
τότε να διακινδυνέψει (γιατί είναι κίνδυνος) να δεχθεί το δόκιμο στην περιφέρεια της
αύρας Του. Γίνεται τότε αποδεγμένος μαθητής.
Στη διάρκεια της περιόδου που ο άνθρωπος είναι αποδεγμένος μαθητής, το έργο που
γίνεται από το Διδάσκαλο έχει πολύ πραγματικό ενδιαφέρον. O μαθητής εντάσσεται σε
ειδικές τάξεις που διευθύνονται από πιο προχωρημένους μαθητές υπό την επίβλεψη του
Διδασκάλου και μολονότι μπορεί ακόμη να παρακολουθεί τις μεγαλύτερες γενικές τάξεις
στο Άσραμ (την αίθουσα διδασκαλίας του Διδασκάλου), υποβάλλεται σε πιο εντατική
εκγύμναση… Στα πρώτα στάδια ο Διδάσκαλος εργάζεται με τέσσερις κύριους τρόπους:
α. Κατά διαστήματα κι όταν το δικαιολογεί η πρόοδος του μαθητή, ο Διδάσκαλος
“έλκει το μαθητή στην Καρδιά Του”. Πρόκειται για την εσωτερική δήλωση μιας
πολύ ενδιαφέρουσας εμπειρίας στην οποία υπόκειται ο μαθητής. Στο πέρας
κάποιας τάξης στο άσραμ, ή στη διάρκεια κάποιου ειδικά επιτυχούς διαλογισμού
όπου ο μαθητής φτάνει έναν ορισμένο βαθμό κραδασμού, ο Διδάσκαλος τον ελκύει
πλησίον Του, οδηγώντας τον από την περιφέρεια της αύρας Του στο κέντρο της
συνείδησής Του. Έτσι του προκαλεί μια τρομακτική προσωρινή διεύρυνση
συνείδησης και του επιτρέπει να δονηθεί σε μια ταχύτητα ασυνήθιστη γι’ αυτόν.
Απ’ όπου κι η ανάγκη για διαλογισμό. Η ανταμοιβή μιας τέτοιας εμπειρίας
υπερβαίνει κατά πολύ τα οποιαδήποτε επίπονα τμήματα του έργου.
β. O Διδάσκαλος εργάζεται επί των σωμάτων του μαθητή Του με χρώμα κι επιφέρει
αποτελέσματα στα σώματα αυτά που επιτρέπουν στο μαθητή να πραγματοποιήσει
ταχύτερη πρόοδο. Βλέπετε τώρα γιατί… δίνεται τόσο μεγάλη έμφαση στο χρώμα.
Δεν είναι μόνο γιατί κρύβει το μυστικό της μορφής και της εκδήλωσης (μυστικό
που πρέπει να είναι γνωστό στον αποκρυφιστή), αλλά η έμφαση τίθεται για να
μπορέσει να συνεργασθεί συνειδητά με το έργο του Διδασκάλου στα σώματά του
και να ακολουθήσει με νοημοσύνη τα αποτελέσματα που προκαλούνται.
Συλλογισθείτε σ’ αυτό.
γ. Σε τακτά διαστήματα ο Διδάσκαλος παίρνει τους μαθητές Του και τους επιτρέπει
να έρθουν σ’ επαφή με άλλες εξελίξεις, όπως οι μεγάλοι άγγελοι και οι ντέβα, οι
μικρότεροι δομητές και οι υπανθρώπινες εξελίξεις. Αυτό μπορεί να γίνει ακίνδυνα
από το μαθητή μέσω του προστατευτικού αποτελέσματος της αύρας του
Διδασκάλου. Βραδύτερα, όταν ο ίδιος θα είναι μυημένος, ο μαθητής θα διδαχθεί
πώς να προστατεύεται και να κάνει τις δικές του επαφές.

δ. O Διδάσκαλος προΐσταται του έργου της διέγερσης των κέντρων στα σώματα του
μαθητή και της αφύπνισης του εσώτερου πυρός. Διδάσκει στο μαθητή την έννοια
των κέντρων και της ορθής τους τετραδιάστατης περιστροφής και με τον καιρό
οδηγεί το μαθητή στο σημείο όπου μπορεί συνειδητά και με πλήρη γνώση του
νόμου να εργασθεί με τα κέντρα του και να τα φέρει σε σημείο όπου θα μπορούν
να διεγερθούν με ασφάλεια απ’ τη Ράβδο της Μύησης. Περισσότερα γι’ αυτό το
ζήτημα δεν είναι προς το παρόν εφικτά
Έθιξα με το συντομότερο τρόπο λίγα από τα πράγματα που ο Διδάσκαλος πρέπει να
κάνει με τους μαθητές Του. Δε θα εξετάσω τα μεταγενέστερα στάδια της προόδου του
μαθητή. Τους οδηγούμε όλους με σταδιακά βήματα και προς το παρόν ακόμη κι οι
αποδεγμένοι μαθητές είναι σπάνιοι. Αν με το διαλογισμό, την υπηρεσία και την κάθαρση
των σωμάτων όσοι είναι τώρα υπό δοκιμασία μπορέσουν να οδηγηθούν σε ταχύτερη
πρόοδο, τότε θα έρθει η ώρα για την παροχή περαιτέρω πληροφόρησης. Σε τι ωφελεί να
δίνουμε γεγονότα τα οποία ο σπουδαστής δεν μπορεί προς το παρόν να χρησιμοποιήσει;
Δε σπαταλούμε χρόνο για να κινούμε το διανοητικό ενδιαφέρον όσων επιζητούμε να
βοηθήσουμε. Όταν ο μαθητής εξοπλισθεί, όταν εξαγνισθεί κι όταν δονείται επαρκώς,
τίποτε δεν μπορεί να κατακρατήσει κάθε γνώση μακριά του. Όταν ανοίξει τη θύρα και
διευρύνει τον αγωγό, το φως και η γνώση θα εισρεύσουν.
Αύριο θα ασχοληθούμε με το τρίτο σημείο μας, τις μεθόδους προσέγγισης ενός
Διδασκάλου μέσω διαλογισμού· θα επεκταθούμε σε ορισμένους τύπους διαλογισμού που
διευκολύνουν την επαφή, όμως μην ξεχνάτε ότι η ζωή της αντικειμενικής υπηρεσίας
πρέπει να συμβαδίζει με την υποκειμενική ανάπτυξη· μόνο όταν τα δύο αυτά
παρατηρηθούν μαζί κι εγκριθούν, θα επιτραπούν τα αναγκαία βήματα για την επαφή. O
Διδάσκαλος ενδιαφέρεται για έναν άνθρωπο μόνο από τη σκοπιά της χρησιμότητάς του
στην ομαδική ψυχή και της ικανότητάς του να βοηθήσει.
Μπορούμε σήμερα να καταπιαστούμε πρακτικά συγχρόνως με τα δύο τελευταία μας
σημεία. Αφορούν τις μεθόδους προσέγγισης των Διδασκάλων και τα αντικειμενικά
αποτελέσματα στα τρία πεδία της ανθρώπινης εξέλιξης. Μερικά από τα σημεία που θα
θίξουμε είναι ήδη πολύ γνωστά. Άλλα μπορεί να μην είναι τόσο οικεία στο μέσο
σπουδαστή… Στις επιστολές αυτές ασχοληθήκαμε με τον ίδιο το σπουδαστή και μ’ αυτό
που πρέπει να συνεισφέρει στην προσπάθεια· υποδείξαμε επίσης το στόχο του και – πολύ
αδρά – τις μορφές και τις μεθόδους δια των οποίων μπορεί να έρθει η επιτυχία.
Ασχοληθήκαμε επίσης μ’ εκείνα τα βοηθήματα του διαλογισμού – την Ιερή Λέξη, το
Χρώμα και τον Ήχο – και υποδείξαμε εκείνο που (όταν το στοχασθούμε στη σιωπή)
μπορεί να οδηγήσει το σπουδαστή να κάνει μερικές ανακαλύψεις για λογαριασμό του.
Τέλος προσπαθήσαμε να φέρουμε τους Διδασκάλους και την πραγματικότητά Τους
πλησιέστερα στο σπουδαστή κι έτσι να διευκολύνουμε την προσέγγισή του σ’ Αυτούς.
Τι απομένει πλέον να κάνουμε; Να υποδείξουμε πέντε πράγματα στα οποία μπορεί να
προσβλέπει με εμπιστοσύνη ο σπουδαστής που προσπαθεί να συμμορφώσει τη ζωή του
στις γραμμές που έθεσα στις επιστολές αυτές. Αν ο σπουδαστής παρέχει τις ορθές
συνθήκες, αν συμμορφώνεται με τους αναγκαίους κανόνες, αν στοχεύει πάντα στην
κανονικότητα, στην ηρεμία, στην εσώτερη εκείνη συγκέντρωση που κρύβει το μυστήριο
των Υψηλών Τόπων, σε ορισμένες περιπτώσεις και με συνεχώς αυξανόμενη συχνότητα
θα αφυπνίζεται σε κάποιες συγκεκριμένες αντιλήψεις. Oι αντιλήψεις αυτές θα είναι η
εξωτερική αναγνώριση των εσώτερων αποτελεσμάτων και θ’ αποτελούν γι’ αυτόν την
εγγύηση ότι βρίσκεται στο σωστό μονοπάτι. Aλλά θα επεσήμανα πάλι εδώ ότι τα
αποτελέσματα αυτά επιτυγχάνονται μόνο ύστερα από μακρά εξάσκηση, επίπονο αγώνα,
επιμελή πειθάρχηση του τριπλού κατώτερου ανθρώπου και καθαγιασμένη υπηρεσία στον
κόσμο.
Μέθοδοι Προσέγγισης κι Αποτελέσματα που Επιτυγχάνονται.
Oι μέθοδοι προσέγγισης είναι γενικά τρεις και θα μπορούσαμε να επισημάνουμε πέντε
αποτελέσματα που προκύπτουν από τη χρήση αυτών των μεθόδων. Oι τρεις μέθοδοι
είναι:
1. Καθαγιασμένη υπηρεσία.
2. Αγάπη που εκδηλώνεται με σοφία.
3. Διανοητική εφαρμογή.
Και οι τρεις δεν είναι παρά διαφοροποιημένες μέθοδοι έκφρασης του ενός και του ιδίου
πράγματος – της ενεργού προσήλωσης που εκφράζεται σε υπηρεσία προς τη φυλή μέσω
αγάπης και σοφίας. Όμως μερικά άτομα την εκφράζουν μ’ έναν τρόπο και μερικά με
άλλο· μερικά δείχνουν την εξωτερική εμφάνιση της διανοητικότητας κι άλλα της αγάπης,
όμως πριν γίνει εφικτή η επίτευξη, η διανοητικότητα πρέπει να βασισθεί στην αγάπη, ενώ
η αγάπη δίχως νοητική ανάπτυξη κι εκείνη τη διάκριση που παρέχει ο νους τείνει σε
ανισορροπία κι αφροσύνη. Τόσο η αγάπη όσο κι ο νους πρέπει να εκφρασθούν με όρους
υπηρεσίας πριν επιτευχθεί η πλήρης άνθισή τους. Ας εξετάσουμε καθεμιά από τις
μεθόδους αυτές χωριστά, υποδεικνύοντας το διαλογισμό που πρέπει ν’ ακολουθηθεί:
Καθαγιασμένη Υπηρεσία. Είναι η μέθοδος του ανθρώπου που χειρίζεται το νόμο, η
μέθοδος του αποκρυφιστή και τα στοιχεία της μεθόδου εκτίθενται στη ράτζα-γιόγκα…
Η λέξη “καθαγίαση”, όπως γνωρίζετε, υποδηλώνει στη βασική έννοια την πλήρη
παράδοση ολόκληρης της ύπαρξης σε ένα αντικείμενο, στον Κύριο ή Κυβερνήτη.
Υπονοεί το πλήρες δόσιμο σ’ εκείνον προς τον οποίο ανατείνει ο αφιερωμένος. Υπονοεί
την καθαγίαση του όλου τριπλού ανθρώπου στο άμεσο έργο. Συνεπάγεται λοιπόν την
εφαρμογή ολόκληρου του χρόνου και του εαυτού για να οδηγηθεί κάθε σώμα στην
υποταγή απ’ το Εγώ και να κυριαρχηθεί πλήρως κάθε πεδίο και υποπεδίο. Περιλαμβάνει
την κατανόηση κάθε εξέλιξης και μορφής της θείας ζωής όπως απαντάται σ’ αυτά τα
πεδία και υποπεδία, με ένα μόνο στόχο υπόψη και μόνο έναν – την προώθηση του σχεδίου
της Ιεραρχίας του Φωτός. Η μέθοδος που ακολουθείται είναι αυτή της πιο έντονης
εφαρμογής στο έργο της ολοκλήρωσης των σωμάτων και της μετατροπής τους σε
κατάλληλα όργανα υπηρεσίας. Είναι ίσως ο δυσκολότερος δρόμος που μπορεί να βαδίσει
ο άνθρωπος. Δεν αφήνει άθικτο κανένα τμήμα της ζωής. Όλα υπάγονται στο νόμο. Στο
διαλογισμό λοιπόν η μορφή αυτού του διαλογισμού θα έχει μια τριπλή δομή:
α. Oι νόμοι που διέπουν το φυσικό σώμα θα γίνουν αντικείμενο μελέτης και
στοχασμού. O στοχασμός αυτός θα βρει έκφραση σε μια αυστηρή πειθαρχία του
φυσικού σώματος. Θα προορίζεται ολοκληρωτικά για υπηρεσία και θα υπόκειται
συνεπώς σε μια διαδικασία που θα το συντονίζει και θα το αναπτύσσει ταχύτερα.
β. Το σώμα των συναισθημάτων θα μελετηθεί επιστημονικά κι οι νόμοι του ύδατος
(νοούμενου αποκρυφιστικά) θα κατανοηθούν. Η σημασία του όρου “και η
θάλασσα ουκ έστιν έτι” θα γίνει γνωστή και η θάλασσα της τρικυμίας και του
πάθους θα αντικατασταθεί απ’ την υάλινη θάλασσα η οποία αντανακλά άμεσα την
ανώτερη ενόραση και την αντικαθρεφτίζει με τέλεια ακρίβεια, όντας ακύμαντη και
ατάραχη. Το συναισθηματικό σώμα θα προορίζεται ολοκληρωτικά για υπηρεσία κι
η θέση του στον τριπλό μικρόκοσμο θα θεωρηθεί αντίστοιχη με εκείνη στο
μακρόκοσμο, ενώ θα κατανοηθεί η αποκρυφιστική σημασία του γεγονότος ότι
αποτελεί τη μόνη πλήρη μονάδα της τριπλής κατώτερης φύσης κι αυτό θα
χρησιμοποιηθεί για να επιφέρει ορισμένα αποτελέσματα. Συλλογισθείτε σ’ αυτό.
γ. Θα μελετηθεί η θέση του κατώτερου νου στο σχήμα των πραγμάτων και θα
αναπτυχθεί η ποιότητα της διάκρισης. Διάκριση και πυρ συνδέονται
αποκρυφιστικά κι όπως ακριβώς ο Λόγος δοκιμάζει δια του πυρός τι είδους είναι
το έργο κάθε ανθρώπου, έτσι κι ο μικρόκοσμος σε μικρότερη κλίμακα πρέπει να
κάνει το ίδιο. Όπως ακριβώς επίσης ο Λόγος το κάνει κατεξοχήν στον πέμπτο γύρο
της κρίσης και του χωρισμού, έτσι κι ο μικρόκοσμος στη μικρότερη κλίμακά του
κάνει το ίδιο στην πέμπτη και τελευταία περίοδο της εξέλιξής του – την οποία
θίξαμε και περιγράψαμε νωρίτερα σ’ αυτές τις επιστολές. Kάθε δύναμη του νου θα
χρησιμοποιηθεί στο έπακρον για την προώθηση των σχεδίων της εξέλιξης· πρώτα
για την ανάπτυξη του ίδιου του ανθρώπου, έπειτα στο ειδικό πεδίο της εργασίας
όπου εκφράζεται και τέλος στη σχέση του με άλλες μονάδες της φυλής, καθόσον
συνιστά οδηγό και υπηρέτη τους.
Βλέπετε λοιπόν τη σύνθεσή του; Πρώτα η επίπονη προσήλωση που είναι σημάδι του
αποκρυφιστή, συγχωνευμένη με σοφία και αγάπη, που αντανακλώνται από το ανώτερο
στον καθρέφτη του συναισθηματικού σώματος κι έπειτα η διανόηση που εξαναγκάζεται
να ενεργεί σαν υπηρέτης του Εγώ μέσω προσηλωμένης προσπάθειας που εμψυχώνεται
από αγάπη και σοφία. Το αποτέλεσμα θα είναι ο αληθινός Γιόγκι.
Θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι αληθινός Γιόγκι είναι εκείνος που αφού εκτελέσει
σωστά τις καθορισμένες μορφές και περιόδους διαλογισμού, συγχωνεύει αυτό το
διαλογισμό στην καθημερινή ζωή και τελικά διατηρεί τη στάση του διαλογισμού όλη την
ημέρα. O διαλογισμός είναι το μέσον δια του οποίου προσεγγίζεται η ανώτερη
συνείδηση. Όταν η επαφή αυτή γίνει συνεχής, ο διαλογισμός, όπως τον κατανοείτε,
υποκαθίσταται. Στην πρώτη αυτή μέθοδο ο αποκρυφιστής σπουδαστής εργάζεται από την
περιφέρεια στο κέντρο, από το αντικειμενικό στο υποκειμενικό, από τη μορφή στη ζωή
εντός της μορφής. Με την έμφαση συνεπώς που δίνεται από τη Ράτζα Γιόγκα στο φυσικό
σώμα και στο συνετό του έλεγχο, ο αποκρυφιστής αντιλαμβάνεται την ουσιαστική
σπουδαιότητα του φυσικού και το ανώφελο όλης της γνώσης του ανεξάρτητα από ένα
φυσικό σώμα με το οποίο μπορεί να εκφράζεται και να υπηρετεί τη φυλή. Είναι η γραμμή
της πρώτης ακτίνας και της συγγενικής ή συμπληρωματικής της ακτίνας.
Aγάπη και Σοφία. Η μέθοδος αυτή είναι η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για τους
υιούς των ανθρώπων. Είναι η υποακτίνα της συνθετικής ακτίνας του ανάλογου
κραδασμού, της οποίας το ηλιακό μας σύστημα αποτελεί αντικειμενική εκδήλωση. Θα
ήθελα όμως να επισημάνω ότι η αγάπη που επιτυγχάνει ο σπουδαστής του διαλογισμού
που ακολουθεί αυτή τη γραμμή, δεν είναι η συναισθηματική σύλληψη που τόσο συχνά
αναφέρεται. Δεν είναι η αδιάκριτη αγάπη που δε βλέπει περιορισμούς, ούτε παραδέχεται
ένα σφάλμα. Δεν είναι η αγάπη που δε ζητά να διορθώσει και που εκφράζεται με μια
άκριτη στάση για όλα όσα ζουν. Δεν είναι η αγάπη που παρασύρει όλους στην υπηρεσία
– κατάλληλους ή ακατάλληλους – και δεν αναγνωρίζει διαφορά στο σημείο ανάπτυξης.
Πολλά που ονομάζονται αγάπη – αν ακολουθούνταν λογικά – θα καταργούσαν προφανώς
την κλίμακα της εξέλιξης και θα κατέτασσαν όλους ως ισάξιους. Όλοι είναι δυνητικά,
αλλά με όρους υπηρεσίας του παρόντος δεν είναι.
Η αληθινή αγάπη ή σοφία βλέπει με τέλεια διαύγεια τις ελλείψεις κάθε μορφής και
καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να βοηθήσει την ενοικούσα ζωή ν’ απελευθερωθεί απ’
τα εμπόδια. Αναγνωρίζει συνετά εκείνους που χρειάζονται βοήθεια κι εκείνους που δε
χρειάζονται την προσοχή της. Ακούει με ακρίβεια και βλέπει τη σκέψη της καρδιάς και
πάντοτε επιζητεί να συγχωνεύσει σ’ ένα όλο τους εργάτες στο πεδίο του κόσμου. Το
κατορθώνει όχι με την τυφλότητα αλλά με τη διάκριση και τη σοφία, διαχωρίζοντας τους
αντίθετους κραδασμούς και θέτοντάς τους σε διαφορετική θέση. Υπερβολική έμφαση
δόθηκε σε ό,τι αποκαλείται αγάπη (που ερμηνεύεται από τον άνθρωπο σύμφωνα με την
τωρινή του θέση στην εξέλιξη) και δε δόθηκε αρκετή στη σοφία, που είναι αγάπη
εκφραζόμενη στην υπηρεσία, μια υπηρεσία που αναγνωρίζει τον απόκρυφο νόμο, τη
σημασία του χρόνου και το σημείο που επιτεύχθηκε.
Είναι η γραμμή της δεύτερης ακτίνας και των συγγενικών και συμπληρωματικών της
ακτίνων. Αργότερα είναι η παμπεριεκτική γραμμή, ο διαλύτης κι ο απορροφητής. Μπορεί
να ακολουθηθεί, όντας συνθετική, είτε στη γραμμή της Ράτζα Γιόγκα είτε στη γραμμή
του Χριστιανικού Γνωστικισμού, λόγω της συνθετικής της σημασίας…
Διανοητική Εφαρμογή. Εδώ η σειρά αντιστρέφεται κι ο σπουδαστής, όντας συχνά
πολωμένος στο νοητικό του σώμα, πρέπει να μάθει μέσω αυτού του νου να κατανοεί τα
άλλα δύο, να κυριαρχεί και να ελέγχει και να χρησιμοποιεί στο έπακρο τις δυνάμεις που
είναι εγγενείς στον τριπλό άνθρωπο. Η μέθοδος εδώ δεν είναι ίσως τόσο δύσκολη από
μερικές απόψεις, όμως οι περιορισμοί της πέμπτης αρχής πρέπει να ξεπεραστούν πριν
μπορέσει να γίνει πραγματική πρόοδος. Oι περιορισμοί αυτοί είναι κυρίως η
κρυστάλλωση κι αυτό που αποκαλείτε υπερηφάνεια. Αμφότερες πρέπει να συντριβούν
προτού μπορέσει ο σπουδαστής που προοδεύει μέσω της διανοητικής εφαρμογής να
υπηρετήσει τη φυλή του με αγάπη και σοφία σαν την εμψυχώνουσα αιτία.
Πρέπει να μάθει την αξία των συναισθημάτων και καθώς τη μαθαίνει πρέπει να
κυριαρχήσει το αποτέλεσμα του πυρός επί του ύδατος, νοούμενο αποκρυφιστικά. Πρέπει
να μάθει το μυστικό αυτού του πεδίου, το οποίο μυστικό (όταν γίνει γνωστό) του δίνει
το κλειδί για την εισροή φώτισης από την Τριάδα μέσω του αιτιώδους κι από εκεί στο
αστρικό. Κρατά επίσης το κλειδί του τέταρτου αιθερικού επιπέδου. Το τελευταίο δε θα
γίνει προς το παρόν κατανοητό από σας, όμως η παραπάνω νύξη κρύβει για το σπουδαστή
πολλά που έχουν αξία.
Είναι η γραμμή της τρίτης ακτίνας και των τεσσάρων επικουρικών της ακτίνων και
είναι μεγάλης δραστηριότητας, συχνής μετάθεσης και πολλής νοητικής έκθεσης στους
κατώτερους κόσμους.
Μόνο όταν ο σπουδαστής ο οποίος προοδεύει με τη διανοητική εφαρμογή μάθει το
μυστικό του πέμπτου πεδίου, θα βιώσει τη ζωή της καθαγιασμένης υπηρεσίας κι έτσι θα
σμίξει τις τρεις ακτίνες. Πρέπει πάντα να επιτυγχάνεται σύνθεση, αλλά πάντα ο
θεμελιώδης χρωματισμός ή τόνος παραμένει. O επόμενος ή πέμπτος γύρος θα δείξει τη
μέγιστη έκθεση αυτής της μεθόδου. Θα είναι ο γύρος της υπέρτατης νοητικής ανάπτυξης
και θα μεταφέρει τις εξελισσόμενες Ενάδες του σε ύψη που δεν ονειρευθήκαμε ως τώρα.
O παρών γύρος σημαδεύει το κορύφωμα της δεύτερης μεθόδου, της αγάπης ή σοφίας.
Πρόκειται για τον τέταρτο γύρο στον οποίο το συναίσθημα φτάνει σ’ ένα υψηλό σημείο
κραδασμού και υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στο τέταρτο πεδίο της αρμονίας,
ανάμεσα στο συναισθηματικό σώμα, ή την τέταρτη αρχή, την τετράδα, την τέταρτη
φυλετική ρίζα ή Ατλάντεια, η οποία συντόνισε το αστρικό. Στις αντιστοιχίες αυτές σας
δίνω τροφή για σκέψη.
Πέντε Αποτελέσματα του Διαλογισμού στους Τρεις Κόσμους.
Σήμερα πρόκειται να καταπιαστούμε με τα πέντε αποτελέσματα στα τρία σώματα
στους κατώτερους κόσμους, των οποίων αποκτά συνείδηση ο σπουδαστής του
διαλογισμού αν ακολουθήσει δεόντως την πορεία που καταστρώθηκε.
Τα αποτελέσματα αυτά δεν είναι ειδικά αποτελέσματα στη ζωή όπως φαίνεται στον
κόσμο που παρατηρεί, όπως μεγαλύτερη αγάπη ή πνευματικότητα ή ικανότητα για
υπηρεσία. Ό,τι επιδιώκω σήμερα να προβάλω είναι οι ενδείξεις στη συνείδηση του
φυσικού εγκεφάλου του σπουδαστή ότι έχει κάνει μέρος του αναγκαίου έργου κι
επιτυγχάνει κάπως το ποθητό αντικείμενο. Να το έχετε αυτό σαφώς κατά νου. Δεν
επιδιώκω να διευκρινίσω τα πολλά και ποικίλα αποτελέσματα που προκύπτουν από την
επιτυχή τήρηση των απόκρυφων νόμων του διαλογισμού. Εδώ ασχολούμαι μόνο με μια
φάση του ζητήματος κι αυτή είναι η αντίληψη στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου
ορισμένων αποτελεσμάτων στη γραμμή του άμεσου θέματός μας – της προσέγγισης των
Διδασκάλων.
Αυτό περιορίζει το θέμα μας στη συνειδητή αντίληψη από μέρους του σπουδαστή στο
φυσικό του εγκέφαλο των Διδασκάλων και κάποιου ιδιαίτερου Διδασκάλου. Η αντίληψη
αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη από τη θέση του στην Ατραπό, την εγγύτητα ή
την απόστασή του από τη μύηση. Μερικά πολύ προχωρημένα εγώ μπορεί να εργάζονται
σ’ αυτό το πρόβλημα και να είναι πράγματι πλησίον του Διδασκάλου τους χωρίς να είναι
σε θέση να μεταφέρουν στο φυσικό εγκέφαλο ειδικά γεγονότα που ν’ αποδεικνύουν αυτή
την εγγύτητα. Μερικοί επιτυγχάνουν αυτή τη γνώση σε πιο πρώιμα στάδια από άλλους.
Εξαρτάται απ’ τον τύπο σώματος που χρησιμοποιείται και το έργο που έγινε σε
προηγούμενες ζωές, γεγονός που καταλήγει σ’ ένα φυσικό φορέα που είναι ακριβής
εκφραστής του εσώτερου ανθρώπου. Συχνά ο άνθρωπος έχει πολύ μεγαλύτερο βεληνεκές
κι επίτευξη στα εσώτερα πεδία απ’ ό,τι στο φυσικό. Πολλοί από τους πιο ειλικρινείς
εργάτες μας στο ιδιαίτερο αυτό ήμισυ του αιώνα εξοφλούν κακό κάρμα με την κατοχή
ανεπαρκών σωμάτων. Με την επιμέλεια, την εφαρμογή, την υψηλή προσπάθεια και τη
μακρά και υπομονετική τήρηση των κανόνων που ορίσθηκαν, έρχεται η στιγμή που ο
σπουδαστής αποκτά αιφνίδια συνείδηση – μέσα ακριβώς στο φυσικό εγκέφαλο –
ορισμένων απρόσμενων γεγονότων, μιας φώτισης ή όρασης που πριν ήταν άγνωστες.
Είναι κάτι τόσο πραγματικό κι όμως τόσο στιγμιαία εκπληκτικό ώστε κανένας βαθμός
επακόλουθης φαινομενικής ανασκευής δεν μπορεί να του αφαιρέσει τη γνώση ότι είδε,
ήρθε σ’ επαφή, ένιωσε.
Όπως συχνά σας είπα, δεν είναι κατά κανέναν τρόπο εφικτό σ’ αυτή την εργασία να
κάνουμε κάτι περισσότερο από πλατιές γενικεύσεις. Εξήντα δισεκατομμύρια ψυχών σε
διαδικασία εξέλιξης, καθεμιά ακολουθώντας ορισμένους γύρους ζωών τελείως
διαφορετικούς από των άλλων, προσφέρουν ένα πλατύ πεδίο επιλογών και καμιά
εμπειρία δεν είναι ακριβώς ίδια με μια άλλη. Μπορεί όμως να τεθεί γενικά ότι υπάρχουν
πέντε τρόποι (από πολλούς πιθανούς) που έχουν τόσο συχνή εμφάνιση, μιλώντας
συγκριτικά, ώστε να δικαιολογούν την απαρίθμησή τους. Τους υπαινιχθήκαμε όλους,
αλλά θα επεκταθώ κάπως στα μεταδοθέντα δεδομένα.
Η όραση του Διδασκάλου και του εαυτού μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς. Όπως
γνωρίζετε, έχει συχνά ειπωθεί στο σπουδαστή να οραματίζεται τον εαυτό του και το
Διδάσκαλο – στο μέγεθος περίπου ενός τετάρτου της ίντσας – μέσα στην περιφέρεια της
αιθερικής καρδιάς. Του έχει ειπωθεί να εικονίζει προς το τέλος του διαλογισμού του την
αιθερική καρδιά κι εκεί να δομεί μικροσκοπικές μορφές του Διδασκάλου στον Oποίο
ελκύεται και του εαυτού του. Το κάνει με τη δέουσα και λεπτομερή φροντίδα, με την
αρωγή της φαντασίας και της αγαπητικής προσπάθειας, εργαζόμενος καθημερινά με τις
εικόνες του ωσότου αποβούν γι’ αυτόν πολύ πραγματικές και η δόμηση κι ο σχηματισμός
τους καταστούν ένα σχεδόν αυτόματο μέρος της διαλογιστικής του μορφής. Τότε έρχεται
μια μέρα (συνήθως όταν ταιριάζουν οι αστρολογικές συνθήκες κι η σελήνη πλησιάζει
στην πανσέληνο) οπότε αποκτά συνείδηση μέσα στον εγκέφαλό του ότι οι εικόνες αυτές
δεν είναι οι μικρές κούκλες που νομίζει, αλλά ότι ο ίδιος βρίσκεται μέσα στην εικόνα που
αντιπροσωπεύει τον εαυτό του κι ότι στέκει κυριολεκτικά και αληθινά ενώπιον του
Διδασκάλου. Αυτό συμβαίνει στην αρχή σε αραιά διαστήματα και η συνείδηση του
γεγονότος διατηρείται μόνο για λίγα σύντομα δευτερόλεπτα· καθώς συντελείται πρόοδος
κι αναπτύσσεται κάθε τμήμα της φύσης του και της υπηρεσίας του, η εμπειρία έρχεται
με μεγαλύτερη συχνότητα, σημαδεύεται από μεγαλύτερες περιόδους, ωσότου έρθει η
στιγμή που ο μαθητής μπορεί να συνδέεται με το Διδάσκαλό του με τον τρόπο αυτό τόσο
εύκολα όσο προηγουμένως σχημάτιζε τις εικόνες του.
Τι ακριβώς συνέβη; O μαθητής πέτυχε τρία πράγματα:
1. Να ταυτισθεί με την εικόνα μέσα στην καρδιά και να ανατείνει προς το Διδάσκαλο.
2. Να φτιάξει ένα συγκεκριμένο αγωγό μεταξύ του καρδιακού κέντρου (όπου
προσπαθεί να εστιάσει τη συνείδησή του) και του αντίστοιχου κεφαλικού του κέντρου.
Καθένα από τα επτά κέντρα του σώματος, όπως ξέρετε, έχει ένα αντίστοιχο στο κεφάλι.
Με τη σύνδεση ενός κέντρου με το αντίστοιχό του στο κεφάλι έρχεται η φώτιση. Αυτό –
στην περίπτωσή μας – πραγματώθηκε απ’ το σπουδαστή. Συνέδεσε την καρδιά με το
κεφαλικό της κέντρο.
3. Όχι μόνο πέτυχε τα δύο παραπάνω πράγματα, αλλά εξάγνισε τόσο εκείνο το τμήμα
του φυσικού εγκεφάλου που αντιστοιχεί στο ιδιαίτερο κεφαλικό κέντρο, ώστε μπορεί ν’
ανταποκριθεί στον αναγκαίο ανώτερο κραδασμό και να καταγράψει συνεπώς με ακρίβεια
όσα έχουν συμβεί.
Η αναγνώριση του κραδασμού. Στην περίπτωση αυτή η μέθοδος δεν είναι εντελώς ίδια.
O σπουδαστής αποκτά συνείδηση στις στιγμές της πιο έντονης έφεσής του στο
διαλογισμό ενός ορισμένου ιδιάζοντος κραδασμού ή αίσθησης στο κεφάλι του. Μπορεί
να είναι σε μια από τις τρεις περιοχές:
α. Στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης.
β. Στο μέτωπο.
γ. Στην κορυφή της κεφαλής.
Δε μιλώ εδώ για την αίσθηση που προκύπτει όταν αναπτύσσεται η ψυχιστική ικανότητα,
παρότι υπάρχει συγγένεια μεταξύ των δύο, αλλά μιλώ για ένα σαφή κραδασμό που
συνοδεύει την επαφή με ένα από τα Μεγάλα Όντα. Στην αρχή ο σπουδαστής έχει απλώς
συνείδηση ενός αισθήματος στιγμιαίας ανύψωσης, που παίρνει τη μορφή κυματισμού ή
κίνησης στο κεφάλι. Μπορεί στην αρχή να συνοδεύεται από κάποια ενόχληση, αν γίνει
αισθητή στο μέτωπο μπορεί να προκαλέσει δάκρυα και κλάμα, αν στην κορυφή της
σπονδυλικής στήλης ή στη βάση του κρανίου έξαρση κι ακόμη ζαλάδα κι αν στην κορυφή
της κεφαλής μια αίσθηση διεύρυνσης με ένα αίσθημα πληρότητας, ωσάν το περιβάλλον
κρανίο να ήταν πολύ περιοριστικό. Αυτή εξασθενίζει με την εξοικείωση. Όλα
προκαλούνται από μια επαφή, στιγμιαία στην αρχή, με κάποιο Διδάσκαλο. Με τον καιρό
ο σπουδαστής οδηγείται στην αναγνώριση αυτού του κραδασμού και στη σύνδεσή του
με κάποιο ιδιαίτερο Μεγάλο Oν, γιατί κάθε Διδάσκαλος έχει το δικό Του κραδασμό που
εντυπώνεται στους μαθητές Του με έναν ειδικό τρόπο. Αυτή η μέθοδος επαφής
συνοδεύεται συχνά από άρωμα. Με τον καιρό ο μαθητής μαθαίνει πώς να ανυψώνει τον
κραδασμό του σε ορισμένο ύψος. Αφού το επιτύχει, διατηρεί σταθερά τον κραδασμό
ωσότου νιώσει τον απαντητικό κραδασμό του Διδασκάλου ή το άρωμα. Κατόπιν
προσπαθεί να συγχωνεύσει τη συνείδησή του με του Διδασκάλου όσο αυτό είναι δυνατό,
να διακριβώσει τη θέληση του Διδασκάλου και να κατανοήσει τι ακριβώς έχει να
κοινοποιήσει ο Διδάσκαλος. Με την πάροδο του χρόνου και την αύξηση της
ανταπόκρισης του μαθητή ο Διδάσκαλος απ’ την πλευρά Του προσελκύει την προσοχή
του ή του δίνει σημάδι επιδοκιμασίας (λόγου χάρη, με την έγερση του κραδασμού μέσα
στο κεφάλι του)…
…Πρέπει πλέον να ασχοληθούμε με τα τρία εναπομένοντα σημεία μας, έχοντας ήδη
καταπιαστεί με τα δύο που θίγουν την επαφή με το Διδάσκαλο στο σπήλαιο της καρδιάς
και την αναγνώριση του κραδασμού Του. Υπάρχουν τρεις ακόμη τρόποι (από πολλούς,
μην ξεχνάτε) με τους οποίους ο ένθερμος σπουδαστής μπορεί να αποκτήσει συνείδηση
στο φυσικό του εγκέφαλο ότι έκανε επαφή με το Διδάσκαλό του.
Η μεταφορά στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου της ανάμνησης του άσραμ του
Διδασκάλου και των μαθημάτων που παραδόθηκαν εκεί. Καθώς ο σπουδαστής επιμένει
στο διαλογισμό του, καθώς αυξάνει την ικανότητά του να αποκτά το σωστό κραδασμό,
δομεί μια δίοδο (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) που τον οδηγεί κατ’ ευθείαν στο
Διδάσκαλό του. Πρόκειται για κυριολεκτική δήλωση γεγονότος. Η καλή εργασία
κερδίζει με τον καιρό για τον άνθρωπο το δικαίωμα να βρίσκεται με το Διδάσκαλο σε
τακτές περιόδους. Συνεπάγεται καλή εργασία στο διαλογισμό σε συνδυασμό με ενεργό
υπηρεσία για τη φυλή. Τα διαλείμματα αυτά είναι σπάνια στην αρχή αλλά γίνονται
συχνότερα καθώς επιτελείται πρόοδος. Τότε αποκτά επίγνωση αυτής της επαφής μέσω
ανάμνησης κατά την αφύπνιση. Βλέπει το δωμάτιο του Διδασκάλου και θυμάται τους
συντρόφους του στην εργασία της τάξης. Θυμάται ορισμένες προτάσεις όπως τις είπε ο
Διδάσκαλός του και ανακτά τη μνήμη της εργασίας που προτάθηκε ή της παραίνεσης.
Είναι μια από τις μεθόδους που είναι ενδεικτικές για το μαθητή ότι επιτυγχάνει με την
ικανότητα που δομείται στο διαλογισμό ν’ αποκτήσει πρόσβαση στο Διδάσκαλο.
Η επίτευξη ενός ορισμένου ποσού αιτιώδους συνείδησης. Είναι ενδεικτική ότι ο
μαθητής έχει αναπτύξει (ίσως σε μικρό βαθμό, αλλά σαφώς αντιληπτή) τη δύναμη να
εισέρχεται κάπως στον κόσμο Τους. H ικανότητα της αφηρημένης σκέψης και
ενατένισης, η δύναμη υπέρβασης των περιορισμών του χρόνου και του χώρου είναι
δυνάμεις του εγωικού σώματος και καθόσον όλες οι εγωικές ομάδες – όπως ειπώθηκε –
ελέγχονται από κάποιο Διδάσκαλο, η ανάπτυξη της εγωικής συνείδησης (όταν
αναγνωρίζεται συνειδητά) είναι ενδεικτική επαφής και προσέγγισης. Πολλές ψυχές
ασυνείδητα έρχονται σε επαφή με το Εγώ τους κι έχουν πρόσκαιρα εκλάμψεις εγωικής
συνείδησης, όμως όταν ο μαθητής μπορεί συνειδητά ν’ ανυψωθεί, όταν εσκεμμένα
εντείνει τον κραδασμό του και μεταφέρει την πόλωσή του στο εγωικό σώμα, έστω και
για μια σύντομη στιγμή, τότε μπορεί να γνωρίζει ότι για τη σύντομη αυτή στιγμή δονείται
στην κλείδα του Διδασκάλου της ομάδας του. Έκανε επαφή. Μπορεί αρχικά να μη
θυμάται στο φυσικό του εγκέφαλο τις λεπτομέρειες αυτής της επαφής, μπορεί να μην
αντιλαμβάνεται την εμφάνιση του Διδασκάλου ή τα λόγια που βγήκαν απ’ τα χείλη Του,
αλλά αφού συμμορφώθηκε συνειδητά με τον κανόνα και εισήλθε στη σιωπή των υψηλών
τόπων, ο νόμος λειτουργεί πάντα κι έχει κάνει την επαφή του. Μερικοί μαθητές
γνωρίζουν το Διδάσκαλό τους στενά στα εσώτερα πεδία και εργάζονται υπό την
καθοδήγησή Του, αλλά μπορεί να περάσουν πολλές ζωές προτού κατανοήσουν το νόμο
κι εσκεμμένα μπορέσουν να κατασκευάσουν τον αγωγό προσέγγισης δια της δύναμης
που αναπτύχθηκε στο διαλογισμό.
Με την πάροδο του χρόνου αυτή η ικανότητα για επαφή αυξάνει ωσότου φτάσει στο
σημείο οπότε ο μαθητής μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να διακριβώνει ποια είναι η θέληση
του Διδασκάλου και να έχει πρόσβαση στην καρδιά Του.
Η πέμπτη αυτή μέθοδος δεν είναι τόσο συνήθης, αλλά είναι γνωστή σε μερικές φύσεις.
Μέσω του ήχου ο ζηλωτής έχει επίγνωση της επιτυχίας. Ακολουθεί τη συνήθη μορφή του
διαλογισμού του. Επιμένει από μέρα σε μέρα κι εργάζεται και στα τρία πεδία στο έργο
που πρέπει να γίνει. Ανυψώνει συνεχώς τον κραδασμό του και ανατείνει στην αναγκαία
προσπάθεια, συνδυάζοντας όλη την εσώτερη προσπάθεια με την εξωτερική ζωή της
αγαπητικής υπηρεσίας. Σε κάποιο διαλογισμό αποκτά αιφνίδια την επίγνωση ενός
μουσικού φθόγγου που φαίνεται να ηχεί στο κεφάλι του ή να εκπορεύεται από την καρδιά
του. Δεν προκαλείται από την ήχηση της Ιερής Λέξης, η οποία Λέξη όταν ηχείται από
τον άνθρωπο σε ορισμένη κλείδα μπορεί να προκαλέσει μια μουσική ανταπόκριση από
το Εγώ, αλλά έρχεται σαν αποτέλεσμα ή κορύφωμα του διαλογισμού κι ο ήχος του
φθόγγου δονείται μέσα στο κέντρο τόσο ευδιάκριτα ώστε να μη λησμονηθεί ποτέ. Είναι
πάλι ένδειξη επιτυχίας. O Διδάσκαλος προσεγγίσθηκε κι ανταποκρίθηκε ηχώντας τον
τόνο του Εγώ του ανθρώπου. Aυτή είναι πραγματικά η βάση του εθιμοτυπικού του
φύλακα της θύρας που ανταποκρίνεται στο μελλοντικό ζηλωτή των μυστηρίων της
ομάδας. Όταν το έργο γίνει σωστά, ο ζηλωτής θα ηχήσει τη λέξη εισδοχής στη δική του
κλείδα ή τόνο, προσπαθώντας να κρούσει το φθόγγο που θα εφελκύσει το Εγώ. O
φύλακας της θύρας θα ανταποκριθεί και θα ψάλλει την απάντηση στον ίδιο πλήρη και
ηχηρό τόνο, συνδέοντας έτσι με τη δύναμη του ήχου τον άνθρωπο με το Διδάσκαλο των
επικείμενων τελετών. Αυτό θέτει κάθε μέλος της ομάδας – μέσω της δικής του
προσπάθειας και μέσω του τρίτου παράγοντα, του φύλακα της θύρας – σε επικοινωνία
με το Διδάσκαλο. Με τον καιρό αυτό θα κατανοηθεί πληρέστερα και θα γίνεται
προσπάθεια να διατηρείται η αντήχηση του τόνου ανάμεσα σε όσους εισέρχονται και σε
όσους φρουρούν το Κατώφλι. Όταν επιτευχθεί τέλεια (πράγμα ανέφικτο τώρα) θα
αποτελέσει τέλεια προστασία. Θα συγκροτούνται όμιλοι ανάλογα με τον εγωικό
σχηματισμό και τον ιδιαίτερο Διδάσκαλο. O φθόγγος του ομίλου θα είναι γνωστός σ’
εκείνον που φρουρεί την είσοδο και κανείς δε θα μπορεί να εισέλθει που δε θα ηχεί το
φθόγγο στην ανώτερη ή την κατώτερη οκτάβα. Αυτό ισχύει για ομίλους που είναι
αφιερωμένοι στην εσώτερη πνευματική ανάπτυξη και τους αφορά άμεσα το έργο κάποιου
Διδασκάλου με τους συνδεόμενους σπουδαστές ή μαθητές ή δοκίμους Του. Άλλοι όμιλοι
που θα σχηματίζονται από ποικίλες μονάδες και σε διαφορετικές ακτίνες και
Διδασκάλους, θα φρουρούν τη θύρα τους με μια άλλη μέθοδο που θ’ αποκαλυφθεί
αργότερα.
Όταν στο διαλογισμό ο σπουδαστής ακούσει τον εσώτερο αυτό μουσικό φθόγγο,
πρέπει να προσπαθήσει να τον καταγράψει και να καλλιεργήσει την ικανότητα να τον
αναγνωρίζει και να τον χρησιμοποιεί. Δεν είναι εύκολο στην αρχή, καθόσον η ήχηση
είναι μη αναμενόμενη και πολύ σύντομη για να συλληφθεί. Όμως με την πάροδο του
χρόνου και καθώς ο μαθητής επιτυγχάνει ξανά και ξανά να δέχεται μια παρόμοια
ανταπόκριση, τότε μπορεί ν’ αρχίσει να βρίσκει τη μέθοδο και να παρακολουθεί τα αίτια
που θέτουν σε κίνηση τον κραδασμό.
Όπως είπα πριν, πολλές είναι οι μέθοδοι με τις οποίες ο μαθητής αποκτά επίγνωση της
επιτυχίας στην ατραπό της προσέγγισης. Παραπάνω έχουμε πέντε από τις πολλές αυτές.
Αργότερα, όταν οργανωθούν οι Σχολές κι επιτηρούνται από ένα Διδάσκαλο με συνείδηση
φυσικού πεδίου, θα τηρούνται αρχεία των χρόνων και των τρόπων επαφής κι έτσι θα
συσσωρευθεί πολλή γνώση. Θα ήθελα καταλήγοντας να επισημάνω ότι πάντοτε η
πρόκληση ανταπόκρισης πρέπει να είναι έργο του μαθητή κι ότι η ώρα της ανταπόκρισης
αυτής εξαρτάται από την ειλικρίνεια του έργου του, την αφιέρωση στην υπηρεσία του
και τις καρμικές του υποχρεώσεις. Όταν δικαιούται ορισμένης ανταπόκρισης, αυτή θα
φαίνεται στα άστρα του και τίποτε δεν μπορεί να την εμποδίσει ή να την καθυστερήσει.
Αλλά και τίποτε δεν μπορεί πράγματι να την επισπεύσει κι έτσι ο μαθητής δε χρειάζεται
να σπαταλά χρόνο σε μελαγχολικές σκέψεις για την έλλειψη ανταπόκρισης. O ρόλος του
είναι να υπακούει στους κανόνες, να συμμορφώνεται με τις μορφές που τίθενται, να
στοχάζεται και να προσηλώνεται συνετά στις καθορισμένες οδηγίες, να εργάζεται
οριστικά και να υπηρετεί με ζέση τους συνανθρώπους του. Όταν τα κάνει όλα αυτά, όταν
δομήσει το απαραίτητο δονούμενο υλικό στα τρία κατώτερα σώματά του, όταν τα
ευθυγραμμίσει με το εγωικό σώμα (έστω και μόνο για ένα σύντομο λεπτό), ξαφνικά
μπορεί να δει, ξαφνικά μπορεί ν’ ακούσει, ξαφνικά μπορεί να νιώσει έναν κραδασμό και
τότε για πάντα θα λέει ότι η πίστη συγχωνεύθηκε με την όραση και η έφεση έγινε
αναγνώριση.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΙΧ
ΜΕΛΛOΝΤΙΚΕΣ ΣΧOΛΕΣ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
α. Η Μία Θεμελιώδης Σχολή.

β. Oι Εθνικές της Υποδιαιρέσεις.
γ. Η Τοποθεσία, το Προσωπικό και τα Oικήματα της Σχολής.
δ. Oι Βαθμίδες και οι Τάξεις.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΙΧ
ΜΕΛΛOΝΤΙΚΕΣ ΣΧOΛΕΣ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ
Θα ασχοληθούμε σήμερα με μια ακόμη επιστολή της σειράς των επιστολών επί του
αποκρυφιστικού διαλογισμού, εξετάζοντας τις “Μελλοντικές Σχολές Διαλογισμού”.
Στην επιστολή αυτή θα επιχειρήσω να δείξω κάπως τον τρόπο που θα εφαρμοσθεί η
εκγύμναση και η ανάπτυξη που υποδεικνύεται στις υπόλοιπες επιστολές και θ’ ασχοληθώ
κάπως με την προφητεία, επισημαίνοντας εκείνο που κάποια μέρα θα είναι εφικτό και
υπαρκτό κι όχι αυτό που προς το παρόν είναι κατά κάποιο τρόπο προσιτό. Είναι αναγκαίο
να έχουμε πάντοτε υψηλά ιδανικά και πάντοτε ο ανθρώπινος νους έκανε άλματα προς
έναν τεθέντα στόχο. Αν εδώ περιγράφω ό,τι μπορεί να φανεί σαν ανέφικτος οραματισμός,
είναι επειδή επιδιώκω να διατηρήσω ένα τέτοιο ιδανικό και να δώσω στη φυλή έναν
αντικειμενικό σκοπό που αξίζει πολύ τις καλύτερες προσπάθειές της.
Προκαταρκτικές Παρατηρήσεις.
Ας σταματήσουμε μια στιγμή για να θέσουμε ορισμένα αξιώματα αναφορικά με το
παρόν, τα οποία (ας πούμε) θα ξεκαθαρίσουν το έδαφος για μελλοντική δράση.
Η αξία του διαλογισμού αρχίζει να γίνεται δεκτή παντού. Σχολές για τη συγκέντρωση
και μέθοδοι νοητικής ανάπτυξης διαφημίζονται σαν κάτι συνηθισμένο στις καθημερινές
εφημερίδες.
O αληθινός διαλογισμός ελάχιστα κατανοείται προς το παρόν. Η συγκέντρωση δεν
είναι παρά το θεμέλιο στο οποίο θα στηριχθεί το μελλοντικό έργο.
Δεν μπορεί ακόμη ν’ ανεγερθεί το μελλοντικό οικοδόμημα, κυρίως για δύο λόγους:
α. Της εγγενούς αδυναμίας του ανθρώπου σ’ αυτή τη συγκυρία να φτάσει το αιτιώδες
επίπεδο και τη συνείδηση του αιτιώδους επιπέδου.
β. Της απουσίας ενός Διδασκάλου σε προσωπική παρουσία, ικανού κι εξοπλισμένου
να διδάξει την αληθινή επιστημονική ανάπτυξη, που είναι ο στόχος του αληθινού
διαλογισμού.
Η ταραγμένη κατάσταση του κόσμου επί του παρόντος αποτελεί επαρκή φραγμό για
τη γενική αποδοχή κάθε εκγύμνασης και την επιστημονική ανάπτυξη των φορέων.
Oι προτάσεις αυτές θέτονται εδώ σαν σημείο εκκίνησης. Το γεγονός ότι ορισμένα
άτομα εδώ κι εκεί επιτυγχάνουν το στόχο, ότι κάποιοι άνθρωποι κυριαρχούν πράγματι το
σύστημα του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού κι επιτελούν την επιθυμητή πρόοδο είναι
αναμφισβήτητο, αλλά είναι μόνο λίγοι σε αριθμό κι ο αριθμός αυτός είναι αμελητέος σε
σύγκριση με τον τεράστιο όγκο των ανθρώπινων όντων που βρίσκονται την ίδια στιγμή
σε ενσάρκωση. Το κατορθώνουν με το δικαίωμα της μακραίωνης προσπάθειας κι επειδή
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ 226
σε προηγούμενες ζωές βάδισαν την Ατραπό ή προσέγγισαν την πύλη της μύησης. Όμως
ακόμη κι ο μέσος νοήμων άνθρωπος σήμερα – το προϊόν, για παράδειγμα, του δυτικού
πολιτισμού – απέχει πολύ από το να είναι έτοιμος για αποκρυφιστική εκγύμναση.
Γίνονται τώρα πειράματα, χωρίς να έχουν γνώση συχνά τα ίδια τα υποκείμενα, για να
φανεί πόσο γρήγορα μπορεί ένας άνθρωπος να προωθηθεί δια της εμπειρίας και μιας
γενικής επιτάχυνσης της εξελικτικής διαδικασίας σε μια θέση στην οποία θα είναι
ασφαλές να εκγυμνασθεί παραπέρα. Άνθρωποι σε πολλές πολιτισμένες χώρες βρίσκονται
υπό παρακολούθηση κι εφαρμόζεται μια μέθοδος διέγερσης κι εντατικοποίησης που θα
φέρει στη γνώση των Μεγάλων Όντων μια μάζα πληροφοριών οι οποίες θα μπορέσουν
να χρησιμεύσουν σαν οδηγός στις μελλοντικές Τους προσπάθειες για τη φυλή.
Ασχολούνται ειδικά με ανθρώπους στην Αμερική, την Αυστραλία, την Ινδία, τη Ρωσσία,
τη Σκωτία και την Ελλάδα. Λίγοι στο Βέλγιο, τη Σουηδία και την Αυστρία βρίσκονται
επίσης κάτω από παρατήρηση κι αν η ανταπόκριση είναι αυτή που ελπίζεται, θα
αποτελέσουν έναν πυρήνα για περαιτέρω διεύρυνση.
Μελλοντικές Σχολές Διαλογισμού.
Για να χειρισθούμε αυτό το θέμα μπορούμε, όπως το συνηθίζουμε, να διαιρέσουμε
την ύλη σε διάφορες επικεφαλίδες:
1. Η μία θεμελιώδης Σχολή.
2. Oι εθνικές της υποδιαιρέσεις.
3. Η τοποθεσία, το προσωπικό και τα οικοδομήματα της Σχολής.
4. Oι βαθμίδες και οι τάξεις.
Θα ήθελα τώρα να σας τονίσω με έμφαση το γεγονός ότι όλα όσα πρόκειται να
μεταδώσω αποτελούν μέρος ενός δοκιμαστικού σχεδίου που έχει στόχο την επίσπευση
της εξέλιξης του ανώτερου νου και την υπαγωγή σε έλεγχο των σωμάτων των ανθρώπων
μέσω της δύναμης του ένδον Θεού. Το σχέδιο αυτό καταστρώθηκε εν όψει της
κραυγαλέας ανάγκης ενός κόσμου στον οποίο ο νοητικός εξοπλισμός των ανθρώπων
αυξάνει πέρα από κάθε αναλογία ως προς τη συναισθηματική τους ισορροπία και το
φυσικό τους εξοπλισμό. Η γοργή πρόοδος της γνώσης, η εξάπλωση του εκπαιδευτικού
συστήματος που φέρνει το προϊόν πολλών διανοιών στο περιβάλλον των πολύ φτωχών,
η ικανότητα όλων να διαβάζουν και να γράφουν σε μια χώρα όπως η Αμερική ή οι άλλες
Αγγλοσαξωνικές φυλές, υπήρξε η αιτία ενός πολύ πραγματικού (θα έλεγα σχεδόν
αναπάντεχου) προβλήματος που προβάλλει για ν’ αντιμετωπισθεί από τα Μεγάλα Όντα.
H νοητική ανάπτυξη όταν παραλληλίζεται με τη συναισθηματική σταθερότητα και μ’
ένα δυνατό υγιές σώμα αποτελεί στόχο για όλους. Τώρα όμως έχετε νοητική ανάπτυξη
που παραλληλίζεται μ’ ένα ασταθές αστρικό κι ένα αδύναμο, υποσιτισμένο, κακώς
αναπτυγμένο φυσικό. Απ’ όπου και η διαταραχή, η έλλειψη ισορροπίας, η συσκότιση του
οράματος κι η δυσανάλογη εξέταση. O κατώτερος νους αντί να είναι μέσον για κάποιο
σκοπό κι όπλο προς χρήση, οδηγείται να γίνει κυβερνήτης και τύραννος, εμποδίζοντας
το ρόλο της ενόρασης και αποκλείοντας τον αφηρημένο νου.
Γιαυτό οι Διδάσκαλοι, αν μπορεί να επιτευχθεί κατά κάποιο τρόπο, αποσκοπούν σ’
ένα κίνημα που θα έχει σαν στόχο τη χαλιναγώγηση του κατώτερου νου με όργανο τους
ίδιους τους ανθρώπους. Με αυτό το αντικείμενο υπόψη σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν
την εισερχόμενη Ακτίνα του Τελετουργικού Νόμου ή Oργάνωσης και την περίοδο που
συμπίπτει ή ακολουθεί την έλευση του Μεγάλου Κυρίου για ν’ αρχίσουν αυτές τις σχολές
(με μικρό αφανή τρόπο στην αρχή) και να φέρουν στη συνείδηση των ανθρώπων παντού
τα εξής τέσσερα θεμελιώδη πράγματα:
α. Την εξελικτική ιστορία του ανθρώπου από τη νοητική πλευρά.
β. Την επταπλή σύσταση του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου.
γ. Τους νόμους που διέπουν την ύπαρξη του ανθρώπου.
δ. Τη μέθοδο της αποκρυφιστικής ανάπτυξης.
Μια αρχή έγινε ήδη… μέσω των διαφόρων σχολών που υφίστανται επί του
παρόντος… Όλες αυτές αποτελούν την αρχή του σχεδίου. Όταν θεμελιωθούν στέρεα,
όταν θα εργάζονται ομαλά και με δημόσια αναγνώριση κι όταν ο κόσμος των ανθρώπων
θα αρχίσει να χρωματίζεται κάπως απ’ αυτές και την υποκειμενική τους έμφαση, όταν θα
παράγουν ερευνητές κι εργάτες, πολιτικούς κι επιστήμονες και εκπαιδευτικούς ηγέτες
που θα εντυπώνουν το περιβάλλον τους, τότε ίσως έρθει ο χρόνος για την ίδρυση με
εξωτερικό τρόπο της αληθινής αποκρυφιστικής σχολής. Μ’ αυτό εννοώ ότι αν οι αρχικές
σχολές και τα κολλέγια κάνουν το έργο τους ικανοποιητικά, θα έχουν δείξει στον κόσμο
των ανθρώπων ότι το υποκειμενικό είναι η αληθινή πραγματικότητα κι ότι το κατώτερο
δεν είναι παρά σκαλοπάτι για το ανώτερο. Η υποκειμενική αυτή πραγματικότητα, όταν
γίνει οικουμενικά παραδεκτή, θα επιτρέψει ακολούθως την ίδρυση μιας αλυσίδας
εσώτερων σχολών… οι οποίες θα αναγνωρισθούν δημόσια. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ και
σε καμιά στιγμή να εξαλείψει την ανάγκη να έχουμε πάντοτε ένα εσωτερικό και μυστικό
τμήμα, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν ορισμένες αλήθειες και γεγονότα με επικίνδυνο
περιεχόμενο για τον αμύητο· αλλά εκείνο που επιδιώκω να επισημάνω είναι ότι τα
μυστήρια θα γίνουν τελικά αποδεκτά ως γεγονότα παγκόσμιας αναγνώρισης και
παγκόσμιας επιδίωξης και στόχου. Θα γίνεται προετοιμασία γι’ αυτά και η εισδοχή θα
πραγματοποιείται από σχολές που θ’ αναλαμβάνουν συγκεκριμένα, υπό ειδικευμένη
καθοδήγηση, να εκπαιδεύσουν αρχάριους για τα μυστήρια.
Τέτοιες σχολές υπήρχαν πριν και με το γύρισμα του τροχού θα έρθουν πάλι σε
εκδήλωση.
Ρωτάτε, πότε; Αυτό εξαρτάται από την ίδια την ανθρωπότητα και απ’ όλους εσάς που
εργάζεσθε με πίστη και έφεση στις απαρχές του σχεδίου.
Η Ε.Π.Μπ. έθεσε το θεμέλιο λίθο της πρώτης σχολής στον ιδιαίτερο αυτό ελάσσονα
κύκλο (ο οποίος όμως είναι σχετικά σημαντικός, όντας συνέπεια της πέμπτης φυλετικής
ρίζας, του απανθίσματος της πέμπτης αρχής). Πρόκειται για θεμέλιο λίθο. Το έργο
προχωρεί με την ίδρυση, όπως ειπώθηκε πριν, διαφόρων σχολών και η νοητική επιστήμη
έχει επίσης τη θέση της. Θα προχωρήσει όπως είναι επιθυμητό, αν ο καθένας που
βρίσκεται τώρα σε αποκρυφιστική εκγύμναση εντείνει τις δυνάμεις του και καταβάλλει
κάθε προσπάθεια στο άμεσο έργο. Αν γίνει ό,τι είναι δυνατό, όταν έρθει ο Μεγάλος
Κύριος με τους Διδασκάλους Του, το έργο θα δεχθεί μια επιπρόσθετη ώθηση και
σταδιακά θα διευρυνθεί και θα αναπτυχθεί, ωσότου καταστεί μια δύναμη στον κόσμο.
Τότε θα έρθει η μέρα των αποκρυφιστικών σχολών που οριστικά θα εκπαιδεύουν
ανθρώπους για μύηση.
Σήμερα πρέπει ν’ ασχοληθούμε με το πρώτο μας σημείο, γιατί μόνο όταν θέσουμε
σωστά τα θεμέλια, η υπερδομή ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις.
1. Η Μία Θεμελιώδης Σχολή.
Είναι λοιπόν πολύ ουσιώδες να δοθεί έμφαση στο γεγονός ότι, ανεξάρτητα απ’ τα
παρακλάδια, βασική σχολή του αποκρυφισμού είναι εκείνη που έχει τις ρίζες της στο
ιερό κέντρο του πλανήτη, τη Σαμπάλλα. Στο μέρος αυτό, απ’ ευθείας κάτω από τα μάτια
του Ενός Μυσταγωγού, που είναι – όπως σπάνια γίνεται αντιληπτό – η ανώτατη έκφραση
της Ακτίνας της Διδασκαλίας στη γη, βρίσκεται ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί κεντρικό
γραφείο του εκπαιδευτικού επιμορφωτικού έργου εκγύμνασης της Ιεραρχίας. Εκεί
βρίσκεται ο Τσόχαν που είναι άμεσα υπεύθυνος των διαφόρων εγχειρημάτων και στον
Oποίο είναι άμεσα υπεύθυνοι όσοι Διδάσκαλοι προσλαμβάνουν μαθητές και οι Αρχηγοί
των διαφόρων αποκρυφιστικών σχολών. Όλα βαίνουν με νόμο και τάξη.
Ένα σημείο που χρειάζεται εδώ να τονιστεί είναι ότι η Αδελφότητα του Φωτός, όπως
εκπροσωπείται από τους Διδασκάλους των Ιμαλαΐων, έχει τους υπόλοιπους
εκπροσώπους της αλλού, οι οποίοι εκτελούν ειδικό έργο κάτω από δέουσα κι επαρκή
επιτήρηση. Oι Θεοσοφιστές τείνουν να νομίζουν ότι μόνον αυτοί είναι κάτοχοι της
θρησκείας της σοφίας. Δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα. Την ιδιαίτερη αυτή στιγμή
(με στόχο την ανάπτυξη και την παροχή ευκαιρίας στην πέμπτη υποφυλή) η Αδελφότητα
των Ιμαλαΐων είναι ο κύριος αγωγός προσπάθειας, δύναμης και φωτός. Όμως το έργο με
τις άλλες φυλές προχωρεί ταυτόχρονα και πολυάριθμα άλλα εγχειρήματα, που όλα
προέρχονται από το κεντρικό γραφείο της Σαμπάλλα, παραλληλίζονται με το έργο των
Ιμαλαΐων. Να το έχετε αυτό σαφώς κατά νου, γιατί το σημείο είναι σημαντικό. Oι Σχολές
και η Στοά των Ιμαλαΐων είναι εκείνη που αφορά κυρίως τη Δύση και η μόνη σχολή χωρίς
καμιά εξαίρεση που πρέπει να ελέγχει το έργο και την απόδοση των αποκρυφιστών
σπουδαστών στη Δύση. Δεν επιδέχεται αντιπάλους ούτε σύγχρονο έργο για τους μαθητές
της, όχι για χάρη των δασκάλων της αλλά για να περιφρουρήσει την ασφάλεια των
μαθητών της. O κίνδυνος ενεδρεύει στο δρόμο του αποκρυφιστή σπουδαστή και οι
μύστες των Ιμαλαΐων γνωρίζουν επαρκώς πώς να προστατεύουν τους μαθητές Τους, υπό
την προϋπόθεση ότι οι μαθητές αυτοί μένουν μέσα στην περιφέρεια της συνδυασμένης
αύρας Τους και δεν περιπλανώνται σε άλλες σχολές. Όλες οι αληθινές αποκρυφιστικές
σχολές το απαιτούν αυτό από τους μαθητές τους και όλοι οι αληθινοί Διδάσκαλοι
αναμένουν από τους μαθητές Τους να αποφεύγουν να λαμβάνουν άλλες αποκρυφιστικές
οδηγίες την ίδια στιγμή που λαμβάνουν απ’ τους Ίδιους. Δε λένε: “Η δική μας μέθοδος
είναι η μόνη σωστή κι αληθινή μέθοδος”. Λένε: “Όταν λαμβάνετε οδηγίες από Μας είναι
δείγμα σοφίας και γραμμή ασφαλείας ν’ αποφεύγετε την αποκρυφιστική εκγύμναση σε
άλλη σχολή ή με άλλο Διδάσκαλο”. Εφόσον ο σπουδαστής επιθυμεί να το κάνει είναι
τελείως ελεύθερος ν’ αναζητήσει άλλες σχολές και δασκάλους, όμως πρέπει πρώτα να
διακόψει τη σύνδεσή του με τους προηγούμενους.

Η μία θεμελιώδης σχολή μπορεί ν’ αναγνωρισθεί από ορισμένα εξέχοντα
χαρακτηριστικά:
Από το βασικό χαρακτήρα των διδασκόμενων αληθειών, όπως ενσωματώνονται στα
ακόλουθα αξιώματα:
α. Στην ενότητα όλης της ζωής.
β. Στα διαβαθμισμένα βήματα ανάπτυξης όπως αναγνωρίζεται στον άνθρωπο και στα
διαβαθμισμένα βήματα του προγράμματός της, που οδηγούν τον άνθρωπο από τη
μια διεύρυνση συνείδησης στην άλλη, ωσότου φτάσει αυτό που ονομάζουμε
τελείωση.
γ. Στη σχέση μεταξύ μικρόκοσμου και μακρόκοσμου και στην επταπλή της
εφαρμογή.
δ. Στη μέθοδο αυτής της ανάπτυξης και στη θέση του μικρόκοσμου μέσα στο
μακρόκοσμο όπως αποκαλύπτεται απ’ τη μελέτη της περιοδικότητας κάθε
εκδήλωσης και του βασικού νόμου του αιτίου και αποτελέσματος.
Από την έμφαση που δίνεται στη δόμηση χαρακτήρα και στην πνευματική ανάπτυξη
σαν το θεμέλιο της ανάπτυξης όλων των ικανοτήτων που είναι έμφυτες στο μικρόκοσμο.
Από την απαίτηση που τίθεται σ’ όλους τους σχετιζόμενους μαθητές ανεξαιρέτως, ότι
η ζωή της εσώτερης ανέλιξης κι ανάπτυξης πρέπει να παραλληλίζεται με μια ζωή
εξωτερικής υπηρεσίας.
Από τις διαβαθμισμένες διευρύνσεις της συνείδησης που είναι αποτέλεσμα της
παρεχόμενης εκπαίδευσης· αυτές οδηγούν τον άνθρωπο βήμα προς βήμα ωσότου έρθει
σ’ επαφή με τον ανώτερο εαυτό του, το Διδάσκαλό του, τον εγωικό του όμιλο, τον Πρώτο
Μυσταγωγό, τον Έναν Υπέρτατο Μυσταγωγό, ωσότου προσεγγίσει τον Κύριο της
Ακτίνας του και εισέλθει στους κόλπους “του Πατρός του εν τοις Oυρανοίς”.
Αυτά είναι τα εξέχοντα χαρακτηριστικά που περιγράφουν τη μία θεμελιώδη Σχολή.
Η θεμελιώδης αυτή σχολή έχει τρεις κύριους κλάδους κι έναν τέταρτο που βρίσκεται
σε διαδικασία σχηματισμού και οι οποίοι θ’ αποτελέσουν τους τέσσερις κλάδους του
παρόντος τέταρτου γύρου. Oι κλάδοι αυτοί είναι οι ακόλουθοι:
1. O πέραν των Ιμαλαΐων Κλάδος.
2. O Κλάδος της Νότιας Ινδίας.
(Αυτοί είναι Άρειοι Κλάδοι.)
3. Ένας Κλάδος που εργάζεται με την τέταρτη φυλετική ρίζα κι έχει επικεφαλής δύο
μύστες της ίδιας φυλετικής ρίζας.
4. Ένας Κλάδος σε διαδικασία σχηματισμού, που θα έχει το κέντρο του στη Δύση σε
κάποια θέση που δεν αποκαλύπτεται ακόμη. Έχει σαν κύριο αντικείμενό του τη
διδασκαλία όσων συνδέονται με την ερχόμενη έκτη φυλετική ρίζα.
Oι κλάδοι αυτοί είναι και θα είναι στενά συναρτημένοι και συνεργάζονται στενότατα,
όντας όλοι εστιασμένοι και υπό τον έλεγχο του Τσόχαν στη Σαμπάλλα. Oι αρχηγοί του
καθενός από τους τέσσερις κλάδους επικοινωνούν μεταξύ τους συχνά και μοιάζουν
πράγματι με τη σχολή ενός τεράστιου πανεπιστημίου, όπου οι τέσσερις κλάδοι μοιάζουν

με τα διάφορα μεγάλα τμήματα των ιδρυμάτων – σαν επικουρικά κολλέγια. Στόχος όλων
είναι η εξέλιξη της φυλής, αντικείμενο όλων είναι να οδηγήσουν τους πάντες στο σημείο
να σταθούν ενώπιον του Ενός Μυσταγωγού, οι χρησιμοποιούμενες μέθοδοι είναι βασικά
ίδιες, παρότι διαφέρουν στις λεπτομέρειες λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των
φυλών και των τύπων με τους οποίους ασχολούνται και του γεγονότος ότι μερικές σχολές
εργάζονται κυρίως με μια ακτίνα κι άλλες με άλλη.
Η πέραν των Ιμαλαΐων σχολή έχει τους μύστες της που σας είναι γνωστοί κι άλλους
των Oποίων τα Oνόματα δεν είναι γνωστά.
Η νότια Ινδική σχολή έχει ειδικό έργο με τη ντεβαϊκή εξέλιξη και με τη δεύτερη και
τρίτη υποφυλή της Αρείας φυλής.
Η σχολή των Ιμαλαΐων εργάζεται με την πρώτη, την τέταρτη και την πέμπτη υποφυλή.
O κλάδος της τέταρτης φυλετικής ρίζας εργάζεται υπό τον Μανού αυτής της φυλής
και τον αδελφό Του της Ακτίνας της Διδασκαλίας. Το κέντρο τους βρίσκεται στην Κίνα.
O Διδάσκαλος Ρ. κι ένας απ’ τους Άγγλους Διδασκάλους ασχολούνται με τη βαθμιαία
ίδρυση του τέταρτου κλάδου της σχολής, με τη βοήθεια του Διδασκάλου Ιλαρίωνα.
Στοχασθείτε τα μεταδιδόμενα αυτά γεγονότα, γιατί η σημασία τους έχει βαθιά
σπουδαιότητα.
Αύριο θ’ ασχοληθούμε με το μέλλον. Σήμερα απλώς σας έδωσα γεγονότα στην
παρούσα εκδήλωση.
Σήμερα έχει σειρά για εξέταση το δεύτερο σημείο μας και για την αποσαφήνισή του
θα εισέλθουμε στην περιοχή της προφητείας. Θα ήθελα εδώ να σας επισημάνω ότι εκείνο
που υποδεικνύεται ως υφιστάμενο στο μέλλον μπορεί να μην πραγματώνεται πάντοτε
λεπτομερώς όπως προβλέφθηκε. Επιδιώκω μόνο να σας εκθέσω το μεγάλο γενικό σχέδιο
στις γενικές του γραμμές. Η πραγμάτωσή του στο μέλλον θα εξαρτηθεί από την ενόραση
ή την ανώτερη σύλληψη των στοχαστών της φυλής κι από την ικανότητα των
ενσαρκωνόμενων τζίβα να αδράξουν τις ευκαιρίες και να εκπληρώσουν το πεπρωμένο
τους.
Θίξαμε χθες τη μία θεμελιώδη σχολή με τους τέσσερις κλάδους της. Σήμερα θα
ασχοληθώ με τις:
2. Εθνικές Υποδιαιρέσεις της Μιας Σχολής.
Απ’ την αρχή θα ήθελα να σας τονίσω ότι δε θα έχει κάθε έθνος στον κόσμο την
αποκρυφιστική του σχολή. Μόνο όταν το αιτιώδες σώμα της εθνικής ομάδας φτάσει μια
ορισμένη ταχύτητα κραδασμού, θα γίνει εφικτή η θεμελίωση και η ίδρυση των σχολών
αυτών. Μόνο όταν το εκπαιδευτικό έργο του έθνους φτάσει ένα ορισμένο επίπεδο, θα
γίνει εφικτή η χρησιμοποίηση του νοητικού εξοπλισμού του έθνους σαν σκαλοπάτι για
παραπέρα διεύρυνση και η χρησιμοποίησή του σαν βάση για την αποκρυφιστική σχολή.
Kαι αρκετά περίεργα μόνο σε εκείνα τα έθνη που αρχικά είχαν κάποια σχολή εκγύμνασης
για τα μυστήρια (με τρεις εξαιρέσεις) θα επιτραπεί να έχουν και πάλι εθνικές σχολές στα
πρώτα στάδια. Oι εξαιρέσεις είναι:
1. Μεγάλη Βρετανία.
2. Καναδάς και Ηνωμένες Πολιτείες.
3. Αυστραλία.
Ακόμη κι αυτές οι εξαιρέσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν μόνο μία, η περίπτωση της
Αυστραλίας, αφού οι άλλες δύο στις Ατλάντειες ημέρες είχαν τις αποκρυφιστικές τους
βάσεις όταν αποτελούσαν μέρος της αρχικής ηπείρου. Με το γύρισμα του τροχού η ίδια
η γη επανενσαρκώνεται· περιοχές περνούν σε πραλάγια και αναδύονται σε εκδήλωση,
διατηρώντας μέσα τους τα σπέρματα που θα καταλήξουν σε παρόμοιο κραδασμό και θα
φέρουν πάλι σε ύπαρξη παρόμοιους τρόπους έκφρασης και παρόμοιες μορφές.
Θα διαπιστωθεί αργότερα, όταν ιδρυθούν οι Αποκρυφιστικές Σχολές, ότι θα εδρεύουν
εκεί όπου υφίσταται ακόμη κάποιος αρχαίος μαγνητισμός κι εκεί όπου σε μερικές
περιπτώσεις ορισμένα αρχαία φυλακτά διατηρήθηκαν από την Αδελφότητα μ’ αυτό
ακριβώς το στόχο υπόψη.
Κλάδοι που θα συνδέονται με κάποια από τις τέσσερις κεντρικές υποδιαιρέσεις της
μιας αποκρυφιστικής βάσης, θα ιδρυθούν στις ακόλουθες χώρες:
1. Αίγυπτος. Θα είναι μια απ’ τις τελευταίες σχολές που θα ιδρυθούν και θα είναι βαθιά
αποκρυφιστική και προχωρημένη σχολή σε απευθείας επικοινωνία με τους εσώτερους
βαθμούς. Αυτό θα το θίξουμε αργότερα.
2. Oι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν μια προπαρασκευαστική σχολή κάπου στο νότιο
τμήμα των Μεσοδυτικών πολιτειών κι ένα εκτενώς αποκρυφιστικό κολλέγιο στην
Καλιφόρνια σ’ ένα μέρος που θα αποκαλυφθεί αργότερα. Η σχολή αυτή θα είναι μια απ’
τις πρώτες που θα ξεκινήσουν όταν ο Μεγάλος Κύριος αρχίσει τη γήινη σταδιοδρομία
Του και στη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών μπορούν να τεθούν οι σπόροι της εφόσον
οι σπουδαστές κατανοήσουν ορθά το έργο που πρέπει να γίνει.
3. Θα υπάρξει μια σχολή για τις Λατινικές χώρες πιθανόν στην Ιταλία ή στη Νότια
Γαλλία, όμως πολλά εξαρτώνται από το πολιτικό κι εκπαιδευτικό έργο των προσεχών
δέκα ετών.
4. Μεγάλη Βρετανία. Σ’ ένα από τα μαγνητισμένα σημεία είτε στη Σκωτία είτε στην
Oυαλλία θα ξεκινήσει ένας κλάδος αποκρυφιστικής εκπαίδευσης προτού παρέλθει πολύς
χρόνος, ο οποίος θα θέσει τα θεμέλια και θα περιλάβει το πρόγραμμα των αρχικών
βαθμών. Αφού υπάρξει για λίγα χρόνια κι αποδείξει την αποτελεσματικότητα της
εκγύμνασής του κι αφού η ταραγμένη Ιρλανδία διευθετήσει τα εσωτερικά της
προβλήματα, μια σχολή για περισσότερο προχωρημένους βαθμούς και για οριστική
προετοιμασία για τα μυστήρια θα ξεκινήσει στην Ιρλανδία σ’ ένα από τα μαγνητισμένα
σημεία που υπάρχουν εκεί. Η σχολή αυτή θα είναι σαφέστατα μια σχολή όπου θα
παρέχεται προπαρασκευή για κάποια μείζονα μύηση και θα είναι κάτω από το βλέμμα
του Bοδισάττβα που θα προετοιμάζει το μαθητή για μύηση επί της δεύτερης ακτίνας. Η
πρώτη σχολή στην Αίγυπτο θα είναι για εκείνους που θα λαμβάνουν μύηση στη Δύση επί
της πρώτης ακτίνας.
Όσοι θα λαμβάνουν μύηση στη γραμμή του Μαχατσόχαν ή επί της τρίτης ακτίνας, θα
τη λαμβάνουν στην προχωρημένη αποκρυφιστική σχολή στην Ιταλία. Με τον τρόπο αυτό
η Δύση θα έχει το κέντρο της όπου θα δίνεται ενεργός διδασκαλία σύμφωνα με τις τρεις
γραμμές προσέγγισης κι όπου θα παρέχεται προπαρασκευή για τα εσώτερα μυστήρια.
5. Μια προπαρασκευαστική αποκρυφιστική σχολή θα ιδρυθεί επίσης στη Σουηδία για
όσους των βορείων και Γερμανικών φυλών αναζητούν την Ατραπό κι όταν θα υφίσταται
για κάποιο διάστημα, μπορεί τότε η Ρωσσία να είναι σε θέση να στεγάσει το κέντρο της
πιο προχωρημένης σχολής που θα συνδέεται με την προπαρασκευαστική στη Σουηδία.
Σε σύνδεση με την προχωρημένη σχολή της Αιγύπτου θα υπάρχει μια
προπαρασκευαστική στην Ελλάδα ή τη Συρία.
Έχετε λοιπόν τις ακόλουθες σχολές όπως σχεδιάσθηκαν και πρέπει να έχετε υπόψη
ότι οι σχολές που θα παρέχουν την προπαρασκευαστική εργασία και τους αρχικούς
βαθμούς θα είναι οι πρώτες κατά χρονική σειρά και βρίσκονται τώρα σε διαδικασία
ίδρυσης ή θα ιδρυθούν στη διάρκεια της περιόδου που προηγείται ακριβώς της Έλευσης
του Μεγάλου Κυρίου. Η ίδρυση των άλλων θα είναι σαφώς αποτέλεσμα του έργου Του
και των Διδασκάλων Του και θα εξαρτηθεί από την απόφασή Τους ως προς την επιτυχία
της αρχικής προσπάθειας.
Προπαρασκευαστικοί Βαθμοί Προχωρημένη Σχολή
1. Ελλάδα ή Συρία που θα οδηγεί στην...................... Αίγυπτο
2. Μεσοδυτικές Πολιτείες, H.Π.Α. ............................ Καλιφόρνια
3. Νότια Γαλλία.......................................................... Ιταλία
4. Σκωτία ή Oυαλλία .................................................. Ιρλανδία
5. Σουηδία .................................................................. Ρωσσία
6. Νέα Ζηλανδία......................................................... Αυστραλία
Σχεδιάζεται επίσης μια προπαρασκευαστική σχολή για τα προχωρημένα εγώ της
τέταρτης φυλετικής ρίζας. Θα βρίσκεται κάτω από τον Μανού αυτής της φυλής και θα
εδρεύει στην Ιαπωνία, με τον πιο εσωτερικό της κλάδο στη δυτική Κίνα. Είναι η έβδομη
στην ομάδα των σχολών που περιγράφηκαν.
Δεν υπάρχει πρόθεση προς το παρόν να έχουμε κλάδους στη Νότια Αφρική ή τη Νότια
Αμερική. Δεν ήρθε ακόμη η μέρα τους, όμως έρχεται στον επόμενο κύκλο.
Τώρα με κάθε σοβαρότητα θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι
οι σχολές θα κάνουν απλώς μια μικρή αρχή και θα ξεκινήσουν μ’ έναν τρόπο που θα
φανεί αρχικά εξαιρετικά ασήμαντος για να προσεχθεί. Μια αρχή θα γίνει με τα μέλη των
διαφόρων αποκρυφιστικών σχολών, όπως τα εσωτερικά τμήματα της Θεοσοφικής
κίνησης και άλλα. Το έργο στη Βρετανία, την Αμερική και την Αυστραλία είναι ήδη σε
διαδικασία έναρξης, ενώ εκείνο της Σουηδίας θα ξεκινήσει σύντομα. Oι άλλες θα
ακολουθήσουν σε κάπως μεταγενέστερες ημερομηνίες.
Μόνο τόσο από το σχέδιο έχει επιτραπεί να δημοσιευθεί σαν κίνητρο για όλους σας
να μελετήσετε με μεγαλύτερη έφεση και να εργασθείτε με εντατικότερη εφαρμογή. O
καθένας και όλοι έχουν τη θέση τους στο σχέδιο, αν αποκτούσαν τα προσόντα κάνοντας
το αναγκαίο έργο. Το έργο αυτό είναι:
Η προσπάθεια να αναγνωρίσουμε το Θείο μέσα στον καθένα. Με τον τρόπο αυτό η
αληθινή αποκρυφιστική υπακοή, που είναι κάτι ουσιώδες σε κάθε αποκρυφιστική
εκπαίδευση, θα καλλιεργηθεί και θ’ αναπτυχθεί επειδή δε βασίζεται, όπως θεωρείται

συχνά, στην προσωπικότητα, αλλά στην ενστικτώδη εκείνη αντίληψη ενός Διδασκάλου
και στην πρόθυμη συμμόρφωση που προκύπτει από την αναγνώριση των δυνάμεών Του,
την αγνότητα της ζωής και των στόχων Του και το βάθος της γνώσης Του.
Η προσπάθεια να σκεφτόμαστε με ομαδικούς όρους και σαφώς για λογαριασμό μας,
χωρίς να εξαρτώμαστε από τα λόγια των άλλων για διευκρινίσεις.
Η προσπάθεια να εξαγνίσουμε και να εκλεπτύνουμε όλα τα σώματα και να τα
καταστήσουμε πιο αξιόπιστους υπηρέτες.
Η προσπάθεια να εξοπλίσουμε το νοητικό φορέα και να αποθηκεύσουμε μέσα του τα
γεγονότα στα οποία θα βασισθεί η εκτενής γνώση.
Αν γίνουν τα πράγματα αυτά, θα είναι μεγάλη η ημέρα της ευκαιρίας.
2 Oκτωβρίου 1920
Με την αυστηρή πειθαρχία του εαυτού σας έρχεται τελικά η τελείωση. Για το μαθητή
τίποτε δεν είναι πολύ μικρό για να το αναλάβει, αφού με την αυστηρή διευθέτηση των
λεπτομερειών της ζωής στον κατώτερο κόσμο έρχεται στο τέλος η επίτευξη του στόχου.
Η ζωή του μαθητή δε γίνεται ευκολότερη καθώς προσεγγίζει την Πύλη, αλλά η
επαγρύπνηση πρέπει πάντα να είναι πιο σχολαστική, η ορθή δράση πρέπει πάντα ν’
αναλαμβάνεται χωρίς να προσβλέπουμε στο αποτέλεσμα και πρέπει πάντα να παλεύουμε
και να υποτάσσουμε το κάθε σώμα σ’ όλο το άθροισμα των λεπτομερειών του. Μόνο με
τη βαθιά κατανόηση του αξιώματος “Γνώθι σαυτόν” θα προκύψει εκείνη η κατανόηση
που θα επιτρέψει στον άνθρωπο να χειρίζεται το νόμο και να γνωρίζει την εσώτερη
λειτουργία του συστήματος από το κέντρο στην περιφέρεια. Να αγωνίζεσθε, να μοχθείτε,
να πειθαρχείτε και να υπηρετείτε με αγαλλίαση χωρίς καμιά ανταμοιβή πέρα από την
παρανόηση και την ύβρι εκείνων που ακολουθούν έπειτα – αυτός είναι ο ρόλος του
μαθητή.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με το τρίτο σημείο μας:
3. Η Τοποθεσία, το Προσωπικό και τα Oικήματα της Αποκρυφιστικής Σχολής.
Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω εδώ από την αρχή ότι πολλά που θα μπορούσα να πω
γι’ αυτό το θέμα πρέπει να μην ειπωθούν, λόγω της έλλειψης ικανότητας να κατανοείτε.
Μπορεί να θέσω κάποιους προσεγγιστικούς κανόνες και να κάνω ορισμένες θεμελιώδεις
εισηγήσεις που θα βρουν τη θέση τους στην τελική επεξεργασία. Δεν μπορώ να θέσω
κανέναν κανόνα που να πρέπει να τηρηθεί. Δεν είναι αυτός ο απόκρυφος νόμος. Στην
εδραίωση των αποκρυφιστικών αυτών σχολών στις δύο υποδιαιρέσεις τους,
προπαρασκευαστικές και προχωρημένες, στα διάφορα καθορισμένα κέντρα υπό κάποιον
από τους τέσσερις κλάδους της μίας θεμελιώδους Σχολής του Αποκρυφισμού, το έργο θα
αρχίσει με αφανή τρόπο κι εκείνοι οι μαθητές και τα προχωρημένα εγώ που έργο τους
είναι να κάνουν την αναγκαία αρχή, πρέπει να βρουν για λογαριασμό τους τη μέθοδο,
τον τόπο και τον τρόπο. Όλα πρέπει να τα κατεργασθούν στην κάμινο της προσπάθειας
και του πειράματος και το τίμημα που θα πληρωθεί θα είναι μεγάλο, αλλά μόνο εκείνο
που υποβάλλεται σε τέτοια κατεργασία προσφέρει το υπόλειμμα ή τον πυρήνα πάνω στον
οποίο θα στηριχθεί το περαιτέρω έργο. Τα λάθη δεν ενδιαφέρουν· τίποτε δεν υποφέρει
παρά οι φευγαλέες προσωπικότητες. Εκείνο που πράγματι ενδιαφέρει είναι η έλλειψη

έφεσης, η ανικανότητα για προσπάθεια και η αδυναμία να μαθαίνουμε το μάθημα που
διδάσκει η αποτυχία. Όταν οι αποτυχίες θεωρούνται πολύτιμα μαθήματα, όταν το λάθος
εκλαμβάνεται σαν προειδοποιητικό σήμα που αποτρέπει την καταστροφή κι όταν δε
χάνεται ποτέ χρόνος από ένα μαθητή σε μάταιη απελπισία κι ανώφελη αυτοϋποτίμηση,
τότε οι παρατηρούντες Διδάσκαλοι της φυλής γνωρίζουν ότι το έργο που το Εγώ
επιδιώκει να κάνει με κάθε έκφραση στο κατώτερο πεδίο προχωρεί όπως είναι επιθυμητό
κι ότι η επιτυχία πρέπει να επακολουθήσει αναπόφευκτα. Θα ασχοληθούμε εδώ με την
κάθε λεπτομέρεια του θέματός μας χωριστά όπως απαριθμήθηκε παραπάνω.
Η Τοποθεσία. Πρόκειται για ζήτημα πολύ μεγάλης σημασίας, αλλά διαφέρει ανάλογα
με την ανάγκη εξεύρεσης τοποθεσίας για την ίδρυση προπαρασκευαστικής ή
προχωρημένης σχολής. Μιλώντας γενικά (γιατί οι εθνικές απαιτήσεις ποικίλλουν πολύ),
η σχολή για το προπαρασκευαστικό έργο θα εδρεύει σε λογική απόσταση από κάποιο
μεγάλο κέντρο ή πόλη, ενώ η σχολή για τους προχωρημένους βαθμούς θα είναι πιο
απομονωμένη κι όχι τόσο εύκολα προσιτή.
Ας το δούμε για μια στιγμή. Ένα από τα θεμελιώδη πράγματα που πρέπει να μάθει ο
αρχάριος είναι να βρίσκει το κέντρο του μέσα στον εαυτό του, ανεξάρτητα από τις
συνθήκες του περιβάλλοντος και κατά προτίμηση παρά τις συνθήκες του περιβάλλοντος.
Το κέντρο πρέπει να βρεθεί σε αξιοσημείωτο βαθμό προτού μπορέσει να περάσει σε πιο
προχωρημένους βαθμούς και να εργασθεί στη δεύτερη σχολή. Η προπαρασκευαστική
σχολή συγκεντρώνεται πάνω από καθετί στην ανάπτυξη του τριπλού κατώτερου
ανθρώπου και στην εκγύμνασή του για υπηρεσία. Η προχωρημένη σχολή προετοιμάζει
οριστικά για Μύηση κι ασχολείται με την αποκρυφιστική κληρονομιά, τη μετάδοση της
κοσμικής αλήθειας, την αφηρημένη ανάπτυξη του μαθητή και το έργο στα αιτιώδη
επίπεδα. Η μια μπορεί καλύτερα να λειτουργήσει στον κόσμο των ανθρώπων και δια της
επαφής με τον κόσμο· η άλλη κατ’ ανάγκη απαιτεί ένα περιβάλλον σχετικής απομόνωσης
κι απαλλαγής από περισπασμούς. Μπορούμε να το εκφράσουμε ως εξής: οι
προπαρασκευαστικοί βαθμοί ασχολούνται με το βασίλειο του ένδον Θεού, ενώ η
προχωρημένη σχολή επεκτείνει αυτή την εκπαίδευση σε εκείνη που περιλαμβάνει το
βασίλειο του έξωθεν Θεού. Κατά συνέπεια η πρώτη θα εδρεύει ανάμεσα στους
εργαζόμενους υιούς των ανθρώπων, έτσι ώστε ο μαθητής απ’ τις αντιδράσεις και τις
αλληλεπιδράσεις του μαζί τους, στην υπηρεσία και τον αγώνα, να μάθει να γνωρίζει τον
εαυτό του. Η άλλη θα προορίζεται για όσους έχουν κάπως κατακτήσει αυτά τα πράγματα
και είναι έτοιμοι να μάθουν περισσότερα για τις άλλες εξελίξεις και το σύμπαν. Ωσότου
ο άνθρωπος γίνει κύριος του εαυτού του σε αξιοσημείωτο βαθμό, δεν μπορεί να εργασθεί
με ασφάλεια, λόγου χάρη, με τη ντεβαϊκή ή αγγελική εξέλιξη. Στην προπαρασκευαστική
σχολή μαθαίνει αυτή την κυριαρχία· στην πιο προχωρημένη σχολή μπορούν πλέον να
του εμπιστευθούν την πραγματοποίηση επαφών άλλων από την ανθρώπινη. Σε αμφότερες
τις σχολές αυτές η βασική εκπαίδευση είναι ο διαλογισμός σε όλους τους βαθμούς του.
Γιατί; Επειδή στις αποκρυφιστικές σχολές ποτέ δε δίνονται πληροφορίες, σαφείς οδηγίες
ή συνολικά γεγονότα, ούτε χρησιμοποιούνται ποτέ οι μέθοδοι των εξωτερικών
εγχειριδίων. O όλος στόχος είναι να τοποθετηθεί ο σπουδαστής στο δρόμο της εξεύρεσης
για λογαριασμό του της απαιτούμενης γνώσης. Πώς; Με την ανάπτυξη της ενόρασης
μέσω διαλογισμού και την επίτευξη εκείνου του μέτρου νοητικού ελέγχου που θα
επιτρέψει στη σοφία της Τριάδας να διαχυθεί στο φυσικό εγκέφαλο μέσω του αιτιώδους.
Στην προπαρασκευαστική σχολή θα δοθεί συνεπώς έμφαση στο διαλογισμό που αφορά
το νου και θα εφαρμοσθεί η διδασκαλία που ενσωματώνεται σ’ αυτό το βιβλίο. Αυτό
απαιτεί ένα περιβάλλον στο οποίο θα γίνονται πολλές και ποικίλες ανθρώπινες επαφές
και στο οποίο η συγκεκριμένη γνώση του κόσμου των ανθρώπων θα είναι εύκολα
προσιτή (μουσική, βιβλιοθήκες και διαλέξεις), γιατί στην προετοιμασία για την αληθινή
αποκρυφιστική εκγύμναση ο αστρικός και νοητικός εξοπλισμός του σπουδαστή θα
συνιστά μια από τις πρώτες μέριμνες. Όταν αυτή ολοκληρωθεί κάπως κι όταν ο
ψυχορατικός αρχηγός της σχολής δει ότι η ολοκλήρωση του κατώτερου αυρικού ωού
προσεγγίζει το επιθυμητό σημείο, τότε θα εισέλθει ο μαθητής στην πιο προχωρημένη
σχολή και θα διδαχθεί πώς από το σταθερό του κέντρο θα έρθει σε επαφή με το κοσμικό
κέντρο κι από το σημείο μέσα στον εαυτό του θα διευρύνει τη συνείδησή του ωσότου
εγγίσει την περιφέρεια του μακροκοσμικού συστήματος και περιλάβει όλα όσα ζουν –
ζουν υπό αποκρυφιστική έννοια. Αυτό απαιτεί στη διάρκεια της περιόδου εκγύμνασης
μια σχετική απομόνωση κι αυτή θα την παρέχει η προχωρημένη σχολή. Γιαυτό η
προπαρασκευαστική σχολή θα εδρεύει κοντά σε κάποια μεγάλη πόλη, κατά προτίμηση
κοντά στη θάλασσα ή σε μια μεγάλη υδάτινη έκταση, αλλά ποτέ μέσα στην πόλη· θα
βρίσκεται μέσα στα όρια των κέντρων μάθησης της πόλης και θα είναι εύκολα προσιτή.
Η προχωρημένη σχολή θα βρίσκεται μακριά από τους συνωστισμένους τόπους της γης
και κατά προτίμηση σε κάποια ορεινή περιοχή, γιατί τα βουνά έχουν ένα άμεσο
αποτέλεσμα πάνω στον αποκρυφιστή και του μεταδίδουν εκείνη την ποιότητα της ισχύος
και της σταθερότητας που είναι το προέχον χαρακτηριστικό τους και πρέπει επίσης να
είναι του αποκρυφιστή. Η θάλασσα ή η υδάτινη έκταση κοντά σε μια
προπαρασκευαστική σχολή θα μεταδίδει στη διάνοιά του τη συνεχή υπόμνηση του
εξαγνισμού που αποτελεί το πρωταρχικό του έργο, ενώ τα βουνά θα εμποτίζουν τον
προχωρημένο σπουδαστή με κοσμική ισχύ και θα διατηρούν σταθερά μπροστά του τη
σκέψη του Όρους της Μύησης, το οποίο σκοπεύει σύντομα να βαδίσει.
Αύριο θα εξετάσουμε το σπουδαίο παράγοντα του προσωπικού και των μελών της
σχολής και τον τύπο των οικοδομημάτων.
Θα πραγματευθούμε σήμερα εκείνο το τμήμα του τρίτου σημείου μας της επιστολής
για τις “Μελλοντικές Σχολές Διαλογισμού”, που αναφέρεται στο Προσωπικό της Σχολής.
O όρος αυτός περιλαμβάνει τόσο εκείνους που επιτηρούν όσο κι εκείνους που
βρίσκονται υπό επιτήρηση και το θέμα είναι κατ’ ανάγκη μεγάλο. Όπως είπα στα πρώτα
μέρη αυτής της επιστολής, οι σχολές θα έχουν δύο τμήματα οπουδήποτε κι αν
βρίσκονται:
α. Μια προπαρασκευαστική σχολή για τους αρχικούς βαθμούς της αποκρυφιστικής
διδασκαλίας, η οποία θα εδρεύει κατά προτίμηση κοντά σε κάποια μεγάλη υδάτινη
έκταση και κοντά σε κάποια κεντρική πόλη.

β. Μια προχωρημένη σχολή για τους μεταγενέστερους βαθμούς, η οποία θα
προετοιμάζει σαφώς το δρόμο για τη μύηση και θα εκπαιδεύει τους μαθητές στην
απόκρυφη παράδοση.
Όπως λοιπόν βλέπετε, το προσωπικό και των δύο σχολών θα διαφέρει κατ’ ανάγκη,
καθώς και το πρόγραμμα. Θα ασχοληθούμε ξεχωριστά με τον κάθε τύπο σχολής και θα
διατυπώσουμε ορισμένες θεμελιώδεις αρχές τις οποίες πρέπει ν’ αναζητούμε στους
διδάσκοντες και τους διδασκόμενους.
Η Προπαρασκευαστική Αποκρυφιστική Σχολή. Αυτή – για τον έξω κόσμο – δε θα
φαίνεται πολύ διαφορετική από ένα συνηθισμένο κολλέγιο. Oι διαφορές δε θα είναι
αναγνωρίσιμες στην αρχή απ’ τον άνθρωπο του κόσμου, παρότι οι διαφορές θα είναι εκεί
και θα καταδεικνύονται στο σχολικό έργο, στους μαθητές και στα εσώτερα πεδία. Oι
θεμελιώδεις αρχές αναφορικά με τους διδάσκοντες είναι οι εξής:
O Αρχηγός της σχολής θα είναι αποδεγμένος μαθητής· είναι ουσιώδες να μπορεί κάθε
στιγμή ο Διδάσκαλος που βρίσκεται πίσω απ’ το έργο μιας ιδιαίτερης σχολής, να
επηρεάζει τη συνείδηση αυτής της σχολής όπως εστιάζεται μέσω του μαθητή. O Αρχηγός
αυτός θα μπορεί να δρα ως μέσον επικοινωνίας μεταξύ των σπουδαστών και του
Διδασκάλου και σαν εστιακό σημείο για να ρέει η δύναμή Του σ’ αυτούς. Πρέπει να
μπορεί συνειδητά να λειτουργεί στο αστρικό πεδίο τη νύχτα και να διαβιβάζει τη γνώση
στο φυσικό εγκέφαλο, γιατί μέρος του έργου του θα είναι με τους σπουδαστές στο
αστρικό πεδίο, οδηγώντας τους στο άσραμ του Διδασκάλου σε ορισμένα διαλείμματα για
εξειδικευμένο έργο. Θα πρέπει επίσης να τους εκπαιδεύσει στη συνειδητή αυτή
λειτουργία.
Κάτω απ’ αυτόν θα εργάζονται έξι εκπαιδευτές, απ’ τους οποίους ένας τουλάχιστον
πρέπει να είναι συνειδητός ψυχορατικός και ικανός να βοηθεί τον Αρχηγό με τις
πληροφορίες του ως προς την αυρική ανάπτυξη των σπουδαστών· πρέπει να μπορεί να
αξιολογεί τα χρώματα και την έκταση των φορέων των σπουδαστών και να συνεργάζεται
με τον Αρχηγό στο έργο της διεύρυνσης και του συντονισμού αυτών των φορέων. Oι
εκπαιδευτές αυτοί πρέπει να βρίσκονται στη Δοκιμαστική Ατραπό και να είναι βαθιά
αφοσιωμένοι στο έργο της αρωγής της εξέλιξης και αφιερωμένοι στην υπηρεσία κάποιου
Διδασκάλου. Πρέπει και θα επιλέγονται προσεκτικά έτσι ώστε να συμπληρώνουν και να
ολοκληρώνουν ο ένας τον άλλο και στη σχολή θα αποτελούν μια ιεραρχία σε
μικρογραφία, παρουσιάζοντας στο φυσικό πεδίο ένα μικροσκοπικό αντίγραφο του
αποκρυφιστικού πρωτοτύπου. Καθώς το έργο τους θα είναι κυρίως να αναπτύξουν τον
κατώτερο νου του μαθητή και να τον συνδέσουν με την ανώτερη συνείδηση και καθώς
το εστιακό σημείο της προσπάθειάς τους θα είναι η ταχεία δόμηση του αιτιώδους
σώματος, θα είναι άνθρωποι πολυμαθείς και της γνώσης, εδραιωμένοι στη γνώση της
Αίθουσας της Μάθησης και ικανοί να διδάξουν και να συναγωνιστούν τους
εκγυμνασμένους δασκάλους των πανεπιστημίων του κόσμου.
Σε κάθε κολλέγιο το έργο των εκπαιδευμένων αυτών επτά ανδρών θα επικουρείται
από εκείνο τριών γυναικών που θα επιλέγονται για την ικανότητά τους να διδάσκουν, την
ενορατική τους ανάπτυξη και την πνευματική και λατρευτική υφή που θα φέρνουν στις
ζωές των σπουδαστών. Στους δέκα αυτούς δασκάλους θ’ ανατεθεί το έργο της εδραίωσης
των σπουδαστών στα σημαντικά ουσιώδη, της επίβλεψης στην απόκτηση των στοιχείων
της απόκρυφης παράδοσης κι επιστήμης και της ανάπτυξής τους στον ανώτερο ψυχισμό.
Oι δέκα αυτοί πρέπει να είναι εμβριθείς σπουδαστές του διαλογισμού και ικανοί να
επιτηρούν και να διδάσκουν στους μαθητές τα στοιχεία του αποκρυφιστικού
διαλογισμού, όπως λόγου χάρη διδάσκονται σ’ αυτό το βιβλίο. Τα αποκρυφιστικά
γεγονότα θα μεταδίδονται απ’ αυτούς στους μαθητές καθώς και οι βασικοί νόμοι οι
οποίοι – στην προχωρημένη σχολή – θα είναι θέμα συγκεκριμένης πρακτικής από το
μελλοντικό μυημένο. Θα διδάσκονται απ’ αυτούς – όντας οι ίδιοι ειδήμονες σ’ αυτές τις
τεχνικές – ασκήσεις στην τηλεπάθεια, αιτιώδης επικοινωνία, υπόμνηση του έργου που
αναλαμβάνεται στη διάρκεια των ωρών του ύπνου και η ανάκτηση της μνήμης των
περασμένων ζωών μέσω ορισμένων νοητικών διεργασιών.
Όπως βλέπετε εδώ, όλοι αυτοί οι δάσκαλοι θα είναι αφοσιωμένοι στη συγκεκριμένη
εκπαίδευση και την εσώτερη ανάπτυξη του τριπλού ανθρώπου.
Κάτω απ’ αυτούς θα εργάζονται διάφοροι άλλοι δάσκαλοι που θα εποπτεύουν άλλους
τομείς της ζωής των μαθητών. Η εξωτερική επιστήμη θα διδάσκεται και θ’ ασκείται από
ειδήμονες δασκάλους κι ο κατώτερος νους θα αναπτύσσεται όσο το δυνατόν περισσότερο
και θα ελέγχεται από τους άλλους δέκα δασκάλους που θα επιβλέπουν την ισόρροπη
ανάπτυξη και τη δεξιότητα του σπουδαστή στο σωστό διαλογισμό.
Μαζί μ’ όλα αυτά θα υπάρχει η ζωή της παγκόσμιας υπηρεσίας που θα απαιτείται
αυστηρά από κάθε μαθητή. Αυτή η ζωή υπηρεσίας θα παρακολουθείται και θα
καταγράφεται προσεκτικά. Ένα πράγμα που πρέπει να σημειωθεί εδώ είναι ότι σ’ αυτή
δε θα υπάρχει εξαναγκασμός. O μαθητής θα ξέρει τι αναμένεται απ’ αυτόν και τι πρέπει
να κάνει αν πρόκειται να περάσει στις πιο προχωρημένες σχολές και τα διαγράμματα της
σχολής (που θα καταγράφουν την κατάσταση των φορέων του, την πρόοδο και την
ικανότητά του να υπηρετεί) θα είναι όλα διαθέσιμα για την προσωπική του εξέταση και
σε κανέναν άλλο. Θα γνωρίζει καθαρά πού στέκει, τι πρέπει να κάνει και τι μένει να κάνει
και θα εναπόκειται στον ίδιο να βοηθήσει το έργο με την πιο στενή συνεργασία. Θα
δίνεται ορισμένη προσοχή στην εισδοχή μαθητών στη σχολή κι αυτό θα εξαλείφει την
ανάγκη της μεταγενέστερης αποπομπής λόγω ανικανότητας ή έλλειψης ενδιαφέροντος,
αλλά θ’ ασχοληθώ μ’ αυτό αργότερα όταν εξετάσω τις βαθμίδες και τις τάξεις.
Έχετε λοιπόν δέκα επιβλέποντες δασκάλους που θ’ αποτελούνται από επτά άνδρες και
τρεις γυναίκες και θα περιλαμβάνουν έναν Αρχηγό που θα είναι αποδεγμένος μαθητής.
Κάτω απ’ αυτούς θα εργάζεται μια ομάδα εκπαιδευτών οι οποίοι θα ασχολούνται κυρίως
με τον κατώτερο νου και με το συναισθηματικό, φυσικό και νοητικό εξοπλισμό του
μαθητή και με την εισδοχή του στην προχωρημένη σχολή σε μια κατάσταση ώστε να
επωφεληθεί απ’ τη διδασκαλία που θα μεταδοθεί εκεί. Θα ήθελα εδώ να τονίσω ότι
σκιαγράφησα το ιδεώδες και σας απεικόνισα τη σχολή όπως ελπίζεται ότι τελικά θα είναι.
Αλλά όπως σε κάθε αποκρυφιστική ανάπτυξη, η αρχή θα είναι μικρή και με λίγη εμφανή
σημασία. Αύριο θα εξετάσουμε τους κανόνες που θα διέπουν την εισδοχή των
σπουδαστών και το προσωπικό της πιο προχωρημένης σχολής.

…Σήμερα θα εξετάσουμε:
Το προσωπικό της προχωρημένης σχολής και τους κανόνες εισδοχής στην
προπαρασκευαστική και την προχωρημένη. Το τελευταίο αυτό μέρος θα είναι σε μεγάλο
βαθμό τεχνικό.
Το πρώτο σημείο που ζητώ να τονίσω εδώ είναι ότι οι προχωρημένες αυτές σχολές θα
είναι αριθμητικά λίγες κι αυτό για ένα πολύ μεγάλο διάστημα στο μέλλον και το
προσωπικό θα είναι αντίστοιχα μικρό… Επικεφαλής της σχολής θα βρίσκεται πάντοτε
ένας Μυημένος του πρώτου ή δεύτερου βαθμού, αφού στόχος της σχολής θα είναι να
προετοιμάζει μαθητές για την πρώτη μύηση. Αυτό απαιτεί κατ’ ανάγκη ένα Μυημένο
αρχηγό. O Μυημένος αυτός αρχηγός θα διορίζεται σαφώς από το Διδάσκαλο που θα έχει
την ευθύνη της σχολής και θα είναι – μέσα στα όρια της σχολής – απόλυτος κριτής και
μονάρχης. Oι κίνδυνοι της αποκρυφιστικής εκπαίδευσης είναι πολύ μεγάλοι για να
επιτρέπουν επιπολαιότητες κι ό,τι αξιώνει ο Αρχηγός πρέπει να υπακούεται. Όμως η
υπακοή αυτή δε θα είναι υποχρεωτική αλλά εκούσια, γιατί κάθε μαθητής θα
αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα και θα προσφέρει υπακοή λόγω πνευματικής
αναγνώρισης. Όπως ειπώθηκε πριν, οι διάφορες αυτές αποκρυφιστικές σχολές θα είναι
πρακτικά ακτινικές σχολές και θα έχουν σαν προσωπικό τους δασκάλους σε κάποια
ακτίνα ή τη συμπληρωματική της ακτίνα, με μαθητές στην ίδια ή τη συμπληρωματική
ακτίνα. Για παράδειγμα, αν η σχολή είναι δεύτερης ακτίνας – όπως προορίζεται να είναι
εκείνη της Ιρλανδίας – θα βρίσκονται εκεί δάσκαλοι και μαθητές στη δεύτερη, τέταρτη
κι έκτη ακτίνα. Τουλάχιστον ένας δάσκαλος πέμπτης ακτίνας θα βρίσκεται σε κάθε
σχολή αποκρυφισμού. Αν η σχολή είναι πρώτης ακτίνας, το προσωπικό και οι μαθητές
θα είναι της πρώτης, τρίτης κι έβδομης ακτίνας, πάλι με ένα δάσκαλο πέμπτης ακτίνας
ανάμεσα στους άλλους.
Κάτω από το μυημένο Αρχηγό θα υπάρχουν δύο άλλοι δάσκαλοι που θα είναι
αποδεγμένοι μαθητές και κάθε μαθητής κάτω απ’ αυτούς πρέπει να έχει περάσει από την
προπαρασκευαστική σχολή και να έχει αποφοιτήσει απ’ όλες τις κατώτερες βαθμίδες.
Πιθανόν οι τρεις αυτοί να απαρτίζουν ολόκληρο το διδακτικό προσωπικό, επειδή οι
μαθητές κάτω απ’ αυτούς θα είναι σχετικά λίγοι σε αριθμό και το έργο των δασκάλων θα
είναι μάλλον έργο επίβλεψης παρά διδασκαλίας, γιατί ο αποκρυφιστής είναι πάντοτε
εσωτερικά αυτοδίδακτος.
Μεγάλο μέρος του έργου που θα γίνεται απ’ αυτούς τους τρεις θα είναι στα εσώτερα
πεδία και θα εργάζονται περισσότερο στην απομόνωση των δωματίων τους παρά στην
αίθουσα διδασκαλίας με τους ίδιους τους σπουδαστές. Oι μαθητές – προϋποτίθεται – θα
είναι έτοιμοι να εργάζονται για λογαριασμό τους και να βρίσκουν το δρόμο προς την
πύλη της μύησης μόνοι. Το έργο των δασκάλων θα είναι συμβουλευτικό και θα είναι
διαθέσιμοι ν’ απαντούν στις ερωτήσεις και να επιθεωρούν το έργο που εγκαινίασε ο ίδιος
ο μαθητής και δεν επιβλήθηκε απ’ το δάσκαλο. Η διέγερση του κραδασμού, η
ευθυγράμμιση των σωμάτων, η επιθεώρηση του έργου στα εσώτερα πεδία και η εισροή
δύναμης με την προστασία από τον κίνδυνο των αποκρυφιστικών μεθόδων, θα είναι κατά
ένα μέρος το έργο των Δασκάλων, σε συνδυασμό με την επίβλεψη ενός συγκεκριμένου
κι εντατικού διαλογισμού. Κατά διαστήματα θα οδηγούν τους μαθητές στο Διδάσκαλο,
θα συμβουλεύουν για το πέρασμά τους στις διάφορες βαθμίδες της μαθητείας, θα
αναφέρουν κατά διαστήματα για την ποιότητα της ζωής υπηρεσίας τους και θα τους
βοηθούν στη δόμηση του βουδδικού φορέα τους που πρέπει να είναι σε εμβρυώδη
κατάσταση όταν λαμβάνεται η πρώτη μύηση. Oι δάσκαλοι θα επιβλέπουν επίσης την
εφαρμογή στην πράξη των θεωριών σχετικά με την άλλη εξέλιξη, τη ντεβαϊκή εξέλιξη,
που θα δίνονται στις προπαρασκευαστικές σχολές· θα επιτηρούν το χειρισμό της ύλης
από το μαθητή και την από μέρους του κατάδειξη των νόμων της κατασκευής· θα τον
προστατεύουν όσο είναι δυνατό στην επαφή του με υπανθρώπινες και υπερανθρώπινες
εξελίξεις και θα του διδάσκουν να χειρίζεται το νόμο και να υπερβαίνει το κάρμα. Θα
του επιτρέπουν με τις οδηγίες τους να ανακτά τη γνώση των περασμένων ζωών και να
διαβάζει τα ακασικά αρχεία αλλά, όπως βλέπετε, ο μαθητής στη σχολή αυτή είναι εκείνος
που εγκαινιάζει κι επιτελεί το έργο, επιτηρούμενος και περιφρουρούμενος από τους
δασκάλους και η πρόοδός του και η διάρκεια της διαμονής του στη σχολή εξαρτώνται
από τη δική του προσπάθεια και τις δικές του εγκαινιαστικές δυνάμεις.
Oι κανόνες εισδοχής στην προπαρασκευαστική σχολή θα είναι περίπου ως εξής, αλλά
υποδεικνύω μόνο πιθανότητες κι όχι διακριβωμένα και παγιωμένα γεγονότα:
1. O μαθητής πρέπει να είναι ελεύθερος από το υποχρεωτικό κάρμα και σε θέση να
παρακολουθεί τα μαθήματα χωρίς να παραμελεί τα άλλα του καθήκοντα και τους
οικογενειακούς δεσμούς.
2. Δε θα χρεώνονται δίδακτρα ή χρήματα ούτε θα γίνεται οικονομική συναλλαγή. O
μαθητής πρέπει να είναι κάπως αυτοσυντήρητος και σε θέση να κερδίζει τα
βιοποριστικά μέσα ενόσω βρίσκεται στη σχολή. Oι σχολές σε αμφότερες τις
υποδιαιρέσεις τους θα συντηρούνται απ’ τις εκούσιες συνεισφορές των ανθρώπων
και με τη γνώση των νόμων της προσφοράς και ζήτησης, ερμηνευόμενων
αποκρυφιστικά.
3. O μαθητής πρέπει να μπορεί να ανταποκρίνεται στα μέσα εκπαιδευτικά πρότυπα
των ημερών και της γενιάς του και πρέπει να είναι επιδέξιος σε κάποια γραμμή
σκέψης.
4. Πρέπει να φαίνεται ψυχορατικά ότι έχει έναν ορισμένο βαθμό συντονισμού κι
ευθυγράμμισης και το αιτιώδες σώμα πρέπει να είναι ορισμένης τάξης ή ποιότητας
πριν γίνει δεκτός. Oι δάσκαλοι του αποκρυφισμού δε σπαταλούν χρόνο με εκείνους
που δεν είναι έτοιμοι. Μόνο όταν το εσώτερο φως λάμπει, μόνο όταν το αιτιώδες
σώμα έχει ορισμένη ικανότητα μπορεί ο μαθητής να επωφεληθεί απ’ το
πρόγραμμα. Συνεπώς ο Αρχηγός της σχολής θα αποφαίνεται τελικά κατά πόσο ένας
μαθητής μπορεί να εισαχθεί ή όχι. O λόγος αυτός θα είναι τελεσίδικος και θα
δίνεται ύστερα από τη δέουσα επιθεώρηση του μαθητή απ’ τον Αρχηγό της σχολής
με ψυχόραση κι αιτιώδη όραση και ύστερα από αναφορά στο Διδάσκαλο του
ανθρώπου.
5. Πρέπει να έχει δείξει σε μια προγενέστερη περίοδο υπηρεσίας την ικανότητά του
να εργάζεται σε ομαδικό σχηματισμό και να σκέφτεται με όρους των άλλων.
6. Oι περασμένες ενσαρκώσεις του πρέπει κάπως να εξετασθούν κι από τη μελέτη
τους να δοθούν οι ενδείξεις που θα καθοδηγήσουν τον Αρχηγό στην τελική του
απόφαση.
7. O μαθητής πρέπει να είναι άνω των είκοσι ενός και κάτω των σαράντα δύο ετών.
8. Το αιθερικό του σώμα πρέπει να είναι σε καλή κατάσταση και να είναι καλός
διαβιβαστής της πράνα και δεν πρέπει να υπάρχει φυσική ασθένεια ή
παρεμποδιστική φυσική παραμόρφωση.
Αυτοί είναι οι θεμελιώδεις κανόνες που προς το παρόν είναι δυνατό να δοθούν. Θα
υπάρξουν κι άλλοι και το πρόβλημα της επιλογής θα περάσει κάποιες περιπέτειες προτού
λυθεί.
Oι κανόνες εισδοχής στην προχωρημένη σχολή είναι πολύ πιο εσωτερικοί και
αριθμητικά λιγότεροι. Oι μαθητές θα επιλέγονται από την προπαρασκευαστική σχολή,
αφού θα έχουν περάσει τη διαβαθμισμένη σειρά μαθημάτων. Όμως η επιλογή δε θα
εξαρτάται από τη νοητική ανάπτυξη και την αφομοίωση συγκεκριμένης γνώσης, αλλά
από την εσώτερη αντίληψη και την αποκρυφιστική κατανόηση του σπουδαστή, από την
ποιότητα του τόνου της ζωής του όπως ηχεί στον εσώτερο κόσμο, από τη λαμπρότητα
του ενοικούντος φωτός κι από τη δύναμή του στην υπηρεσία.
Αυτά αρκούν για σήμερα· αύριο θα ασχοληθούμε με την τελευταία υποδιαίρεση του
τρίτου αυτού σημείου – τα οικοδομήματα της σχολής.
Ασχολούμενοι σήμερα με το θέμα των κτηρίων των δύο τύπων αποκρυφιστικών
σχολών, λίγα μπορούν να ειπωθούν και μόνο ένα γενικό περίγραμμα μπορεί να δοθεί. Oι
κλιματικές συνθήκες και το επιθυμητό μέγεθος των σχολών θα ποικίλλουν σε μεγάλο
βαθμό και το επακόλουθο συγκρότημα θα διαφέρει αναλόγως…
Τα κτήρια της προπαρασκευαστικής σχολής δε θα διαφέρουν πολύ από εκείνα ενός
κοινού κολλεγίου του εξωτερικού κόσμου. Ένας μόνο κανόνας θα ισχύει – κάθε
σπουδαστής πρέπει κατ’ ανάγκη να έχει το δικό του ξεχωριστό δωμάτιο. O τύπος του
κτηρίου δεν ενδιαφέρει, αρκεί να πληρούνται αυτοί οι όροι. Κανένα δωμάτιο δεν πρέπει
να επικοινωνεί εκτός με τον κεντρικό διάδρομο και πρέπει να έχει τρία τμήματα,
αναγκαστικά μικρά αλλά διακριτά. Ένα τμήμα θ’ αφιερώνεται στη ζωή και τη μελέτη
του σπουδαστή· ένα άλλο στο μπάνιο και το τρίτο θα είναι το μέρος για διαλογισμό και
θα έχει τις εικόνες των Μεγάλων Όντων δεόντως καλυμμένες. Το τρίτο αυτό τμήμα θα
είναι για τον αποκλειστικό σκοπό του διαλογισμού και θα περιέχει ελάχιστα εκτός από
το χαλί όπου θα κάθεται ο σπουδαστής, μια κλίνη όπου θ’ αναπαύει το φυσικό του φορέα
στη διάρκεια ορισμένων τακτών ασκήσεων κι ένα μικρό σκαμνί μπροστά από τις εικόνες
των Διδασκάλων όπου θα βρίσκεται το θυμιατήριο κι ένα βάζο για προσφορές ανθέων.
Oι ένοικοι δάσκαλοι θα μένουν με τους σπουδαστές, οι γυναίκες έχοντας την ευθύνη
των σπουδαστριών και οι άνδρες διαμένοντας με τους σπουδαστές. O Αρχηγός της
σχολής θα κατοικεί μόνος σε χωριστή οικία που θα περιέχει – εκτός απ’ τα δωμάτια όπου
θα ζει την ιδιωτική του ζωή – μια αίθουσα υποδοχής μικρών διαστάσεων για την εργασία
του με τα άτομα κι ένα μεγαλύτερο δωμάτιο για κοινές συνδιαλέξεις, εκτός από έναν ιερό
χώρο για τις συναντήσεις ολόκληρου του σώματος των μαθητών.
Tα οικοδομήματα των προχωρημένων σχολών, μολονότι δε μας αφορούν άμεσα
ακόμη, θα δίνουν με την κατασκευή τους πολλά αποκρυφιστικής σημασίας για όσους
έχουν μάτια για να βλέπουν. Το κύριο χαρακτηριστικό της αποκρυφιστικής
προχωρημένης σχολής θα είναι ο κεντρικός ναός κυκλικού σχήματος που θα παρέχει σε
κάθε μαθητή (και πρέπει να θυμάστε ότι αριθμητικά δε θα είναι πολλοί) ένα ιδιωτικό ιερό
με είσοδο από το πίσω μέρος με κλειστή πόρτα κι ένα παραπέτασμα ανάμεσα σ’ αυτό
και το μεγάλο κεντρικό ιερό όπου θα γίνονται οι ομαδικές συγκεντρώσεις.
Το μεγάλο αυτό κεντρικό ιερό θα έχει δάπεδο στο οποίο θα είναι σχεδιασμένο το
τρίγωνο και μέσα στο τρίγωνο θα κάθεται η ομάδα, ενώ οι τρεις χώροι έξω από το
τρίγωνο θα έχουν τραπέζια όπου θα υπάρχουν διάφορα σύμβολα και λίγα βασικά
συγγράμματα για τα σύμβολα, καθώς και κάποιες μεγάλες περγαμηνές στις οποίες θα
απεικονίζονται τα κοσμικά σύμβολα.
Το χρώμα του ιερού θα εξαρτάται από την ακτίνα που αντιπροσωπεύει. Τα
διαχωριστικά παραπετάσματα θα έχουν επίσης το ακτινικό χρώμα και το παραπέτασμα
κάθε ατομικού ιερού θα φέρει τα σημεία του ωροσκοπίου του μαθητή – ζώδιο, ωροσκόπο
και κυβερνώντες πλανήτες. Τα παραπετάσματα αυτά θα είναι ιδιοκτησία του μαθητή,
καθώς και το χαλί μέσα στο ιερό, το οποίο θα φέρει το σύμβολο της ακτίνας του, εγωικής
και προσωπικότητας.
Στον τοίχο του μεγάλου κυκλικού διαδρόμου θα υπάρχουν τα σύμβολα του ζωδιακού
και οι τέσσερις είσοδοι θα εκπροσωπούν τους τέσσερις Μαχαράτζα.
Ένας τετραγωνικός τοίχος θα περιβάλλει το όλον, περικλείοντας έναν κήπο που θα
βρίσκεται στη φροντίδα των μαθητών. Θα υπάρχει μόνο μια είσοδος απ’ αυτό τον τοίχο,
στη βόρεια πλευρά. Έξω θα βρίσκονται μικρά οικήματα που θα στεγάζουν όχι
περισσότερους από τρεις μαθητές και μια οικία στην οποία θα διαμένουν οι τρεις
εκπαιδευτές. O Μυημένος Αρχηγός θα έχει επίσης την ιδιωτική του κατοικία, που θα τη
διακρίνει ένας θολωτός πύργος στη μια πλευρά. O θολωτός αυτός πύργος θα εξυπηρετεί
δύο σκοπούς: Θα είναι ο τόπος για την αστρονομική και αστρολογική διδασκαλία και θα
έχει τον πιο σύγχρονο επιστημονικό εξοπλισμό για τη μελέτη των πλανητών και της
μικροκοσμικής ζωής κι επίσης θα χρησιμεύει σαν ασφαλές καταφύγιο για εκείνους τους
μαθητές που θα μπορούν συνειδητά να εγκαταλείπουν το φυσικό τους σώμα και να
λειτουργούν αλλού στο φυσικό πεδίο.
Αυτά είναι όλα όσα μπορώ να δώσω προς το παρόν. Καταγράφετε, παρατηρείτε και
αναμένετε την ώρα που θα υλοποιηθεί το ιδεώδες.
Το τέταρτο σημείο μας έχει σήμερα σειρά να εξετασθεί και στη συζήτησή του θα σας
δώσω κάποια πράγματα που αφορούν την προπαρασκευαστική αποκρυφιστική σχολή
αλλά αφορούν ελάχιστα την προχωρημένη. Το τέταρτο αυτό σημείο είναι σχετικά με τις
βαθμίδες και τις τάξεις.
4. Oι Βαθμίδες και οι Τάξεις.
Θίξαμε σε μια προηγούμενη επιστολή το πρόγραμμα των προπαρασκευαστικών
σχολών και είδαμε ότι το πρόγραμμα αυτό θα ασχολείται πολύ με την ανάπτυξη του
κατώτερου νου, με την τοποθέτηση των θεμελίων πάνω στα οποία θα οικοδομηθεί το
κατοπινό έργο και με τη διατύπωση, τη μελέτη και την απομνημόνευση των θεωριών και
των αποκρυφιστικών νόμων πάνω στους οποίους ο αληθινός αποκρυφιστής θα στηρίξει
αργότερα το πρακτικό του έργο. Είδαμε επίσης ότι πολλά απ’ όσα θα διδάσκονται είναι
κατ’ ανάγκη στενά συνυφασμένα με την εξωτερική διδασκαλία του κόσμου, κάτι που
καθιστά αναγκαία τη στενή επαφή της σχολής με τα κέντρα της σύγχρονης σκέψης. Θα
επιδιώξω σήμερα να επισημάνω ορισμένα πράγματα που θα παρατηρούνται στο πλάνο
εργασίας του σπουδαστή και να δείξω τη μέθοδο με την οποία θα οδηγηθεί σταδιακά,
ωσότου καταστεί κατάλληλος να περάσει στο πιο προχωρημένο κολλέγιο. Θα
διαιρέσουμε όπως συνήθως το θέμα μας σε τρεις επικεφαλίδες:
α. Oι ώρες της μελέτης.
β. Oι τύποι εργασίας.
γ. O μετασχηματισμός της δυνητικής ικανότητας σε ενεργές δυνάμεις μέσω άσκησης.
α. Oι Ώρες της Μελέτης.
Όλη η εργασία της σχολής θα βασίζεται στην αποκρυφιστική γνώση των καιρών και
των εποχών και θα τηρούνται προσεκτικά δύο πράγματα: 1. Το σχολικό έτος θα διαιρείται
σε δύο μισά, ένα στο οποίο οι μαθητές επίπονα θ’ αποκτούν γνώση και η περίοδος αυτή
θα είναι εκείνη κατά την οποία ο ήλιος κινείται βόρεια ή το πρώτο μισό του έτους κι ένα
άλλο – που θα χωρίζεται απ’ το πρώτο με ένα διάλειμμα έξι εβδομάδων – στο οποίο θα
αφομοιώνει και θα εφαρμόζει στην πράξη ό,τι διδάχθηκε νωρίτερα. Στους πρώτους μήνες
του χρόνου θα υποβάλλεται σε ένα δραστικό σύστημα πρόσληψης, μάθησης, σκληρής

μελέτης, συσσώρευσης γεγονότων και συγκεκριμένης γνώσης. Θα παρακολουθεί
διαλέξεις, θα διαβάζει πολλά βιβλία, θα μελετά στο εργαστήριο και με τη βοήθεια του
μικροσκοπίου και του τηλεσκοπίου θα επεκτείνει την εμβέλεια της όρασής του και θα
δομεί στο νοητικό του σώμα ένα απέραντο απόθεμα επιστημονικών δεδομένων.
Στη διάρκεια των έξι εβδομάδων διακοπών θα συνιστάται πλήρης ανάπαυση από κάθε
νοητική προσπάθεια εκτός από εκείνη που συνδέεται με την άσκηση του ανατεθέντος
αποκρυφιστικού διαλογισμού. Θα ακολουθεί νοητικά τον κύκλο και θα εισέρχεται
προσωρινά σε πραλάγια. Στο τέλος των έξι εβδομάδων θα επιστρέφει στην εργασία του
έχοντας σαν αντικείμενο τη συστηματοποίηση του όγκου των πληροφοριών, την από
μέρους του τελειοποίηση της κατανόησης των γεγονότων που μελέτησε πριν, την άσκηση
εκείνου του μέρους της αποκρυφιστικής παράδοσης που επιτρέπεται, στοχεύοντας να
καταστεί ειδήμων και ν’ ανακαλύψει τα αδύνατα σημεία του. Θα συγγράφει στο
διάστημα της “σκοτεινής περιόδου” του χρόνου τα θέματα και τα δοκίμια, τα βιβλία και
τα φυλλάδια που θα ενσωματώνουν το προϊόν των αφομοιωμένων πληροφοριών. Τα
καλύτερα απ’ αυτά τα βιβλία θα εκδίδονται κάθε έτος από το κολλέγιο για χρήση του
κοινού. Mε τον τρόπο αυτό θα υπηρετεί την εποχή και τη γενιά του και θα εκπαιδεύει τη
φυλή στην ανώτερη γνώση. 2. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα διευθετούνται οι μελέτες
του κάθε μήνα, έτσι ώστε το δυσκολότερο μέρος (που αφορά τον ανώτερο νου) θ’
αναλαμβάνεται στη διάρκεια του τμήματος του μήνα που ονομάζεται λαμπρό ήμισυ, ενώ
το έργο του σκοτεινού ημίσεος θα αφιερώνεται περισσότερο σε πράγματα που αφορούν
τον κατώτερο νου και την προσπάθεια διατήρησης του κέρδους των προηγούμενων
εβδομάδων. Κάθε ημέρα θα διαιρείται επίσης σε τακτές περιόδους, με τις πρώτες ώρες
ν’ αφιερώνονται σε πιο αφηρημένα κι αποκρυφιστικά δεδομένα, ενώ το άλλο μέρος της
ημέρας θ’ αφιερώνεται σε πιο πρακτικό τύπο έργου.
Η βάση κάθε αποκρυφιστικής ανάπτυξης είναι ο διαλογισμός ή εκείνες οι περίοδοι
σιωπηρής κυοφορίας στις οποίες η ψυχή αναπτύσσεται στη σιωπή. Επομένως στη
διάρκεια της ημέρας θα υπάρχουν για κάθε μαθητή της σχολής τρεις περίοδοι
διαλογισμού – την ανατολή, τη μεσημβρία και τη δύση. Kατά το πρώτο μέρος της
φοίτησης του μαθητή στη σχολή οι περίοδοι αυτές θα διαρκούν τριάντα λεπτά η καθεμιά.
Αργότερα θα αφιερώνει μία ώρα στην άσκηση του αποκρυφιστικού διαλογισμού τρεις
φορές την ημέρα και στη διάρκεια του τελευταίου του χρόνου θα αναμένεται να
αφιερώνει πέντε ώρες την ημέρα στο διαλογισμό. Όταν θα μπορεί να το κάνει και να έχει
αποτελέσματα, θα είναι σε θέση να περάσει στην προχωρημένη σχολή. Είναι η μεγάλη
δοκιμασία και το σημάδι της ετοιμότητας.
Oι ώρες της σχολής θ’ αρχίζουν με την ανατολή και θα τελειώνουν με τη δύση. Μετά
τη δύση του ηλίου κι επίσης μία ώρα μετά την καθεμιά από τις δύο άλλες περιόδους
διαλογισμού θα επιτρέπεται στο μαθητή να χαλαρώνει, να παίρνει τα γεύματά του και να
ψυχαγωγείται. Θα απαιτείται απ’ όλους τους μαθητές ν’ αποσύρονται για ανάπαυση το
βράδυ στις δέκα, έπειτα από προσεκτική ανασκόπηση τριάντα λεπτών της εργασίας της
ημέρας και τη συμπλήρωση ορισμένων διαγραμμάτων τα οποία θα συμβάλλουν στην
ολοκλήρωση του μητρώου του.

Η διάρκεια της παραμονής του μαθητή στη σχολή θα εξαρτάται ολοκληρωτικά από
την πρόοδο που έκανε, τις εσώτερες δυνάμεις αφομοίωσης και την εξωτερική ζωή
υπηρεσίας. Εξαρτάται συνεπώς από το σημείο εξέλιξης στο οποίο εισέρχεται στη σχολή.
Όσοι έχουν μόλις εισέλθει στην Ατραπό της Δοκιμασίας θα μένουν εκεί για πέντε ως
επτά χρόνια και περιστασιακά ακόμη περισσότερο· όσοι είναι παλιοί μαθητές κι όσοι
έλαβαν μύηση σε προηγούμενες ζωές θα μένουν εκεί μόνο για ένα σύντομο διάστημα,
καλύπτοντας γοργά το πρόγραμμα και μαθαίνοντας απλώς να ανακτούν για χρήση τη
γνώση που αποθήκευσαν νωρίτερα. Η περίοδος παραμονής τους θα είναι μεταξύ ενός και
πέντε ετών, συνήθως περί τα τρία έτη. Η έμφυτη γνώση τους θα αναπτύσσεται με την
ενθάρρυνσή τους να διδάσκουν τους νεότερους αδελφούς. O μαθητής θα αποφοιτά από
τη σχολή, όχι σαν αποτέλεσμα κάποιας εξωτερικής εξέτασης αλλά απλώς ύστερα από
ειδοποίηση του Αρχηγού της Σχολής, ο οποίος θα βασίζει την απόφασή του στα
εσωτερικά αποτελέσματα των σωμάτων του μαθητή, στη διαύγεια των αυρικών του
χρωμάτων και στον τόνο της ζωής του και την κλείδα του κραδασμού του.
β. Τύποι Εργασίας.
Πρώτα και κύρια η άσκηση του διαλογισμού, όπως εκτίθεται σ’ αυτές τις επιστολές
κι όπως μπορεί να ανατεθεί από τον Αρχηγό της σχολής. Μια ή δυο φορές το χρόνο ο
μυημένος Αρχηγός της σχολής με την οποία θα συνδέεται η προπαρασκευαστική σχολή,
θα υποβάλλει τους μαθητές σε επιθεώρηση και ύστερα από συνεννόηση με τον Αρχηγό
της σχολής θα αναθέτει ειδικό διαλογισμό προσαρμοσμένο στις ανάγκες του μαθητή.
Μία φορά το χρόνο ο Διδάσκαλος που ευθύνεται και για τις δύο σχολές θα τους
υποβάλλει επίσης σε επιθεώρηση και θα κοινοποιεί στον Αρχηγό κάθε αναγκαία
αναπροσαρμογή. (Θα ήθελα εδώ να σας υπενθυμίσω ότι η σχέση του Διδασκάλου με το
μαθητή είναι ιδιωτική και παρότι μπορεί να είναι σε διαρκή επαφή με το μαθητή Του
ιδιωτικά, αυτή δεν επηρεάζει την επίσημη επιθεώρησή Του της συνδυασμένης αύρας της
σχολικής ομάδας.)
Δεύτερο, μια βαθμιαία επιστημονική μελέτη του μικρόκοσμου, που θα περιλαμβάνει
τα ακόλουθα θέματα με τη χρήση του μικροσκοπίου όπου χρειάζεται:
O Μικρόκοσμος.
α. Στοιχειώδης ανατομία, φυσιολογία, βιολογία.
β. Εθνολογία.
γ. Μελέτη του αιθερικού σώματος και των συγγενικών θεμάτων της ζωτικότητας και
του μαγνητισμού.
δ. Μελέτη της γεωλογίας· του φυτικού βασιλείου ή της βοτανικής· και του ζωικού
βασιλείου.
ε. Μελέτη της ιστορίας του ανθρώπου και της ανάπτυξης της επιστήμης.
ζ. Μελέτη των νόμων του μικροκοσμικού σώματος.
O Μακρόκοσμος.
α. Μελέτη των νόμων του ηλεκτρισμού, του φοχάτ, της πράνα και του αστρικού
φωτός.
β. Μελέτη της αστρονομίας και της αστρολογίας.

γ. Μελέτη της απόκρυφης κοσμογονίας.
δ. Μελέτη της ανθρώπινης ιεραρχίας.
ε. Μελέτη της ντεβαϊκής εξέλιξης.
ζ. Μελέτη των νόμων του ηλιακού συστήματος.
η. Μελέτη της τηλεπάθειας, της νοητικής δημιουργίας, της ψυχομετρίας.
O Νους.
α. Μελέτη του νοητικού πεδίου.
β. Μελέτη των νόμων του πυρός.
γ. Μελέτη του αιτιώδους σώματος.
δ. Μελέτη της πέμπτης αρχής.
ε. Μελέτη του χρώματος και του ήχου.
Σύνθεση.
α. Μελέτη πνεύματος-ύλης-νου.
β. Μελέτη των αριθμών και της συμβολικής.
γ. Μελέτη των ανώτερων μαθηματικών.
δ. Μελέτη των νόμων της ένωσης.
ε. Μελέτη των νόμων του σεξ.
Ψυχική Ανάπτυξη.
α. Μελέτη του πρακτικού αποκρυφισμού.
β. Μελέτη του ψυχισμού.
γ. Μελέτη του αστρικού φωτός και των ακασικών αρχείων.
δ. Μελέτη του μεντιουμισμού και της έμπνευσης.
ε. Μελέτη των περασμένων ζωών.
ζ. Μελέτη των μακροκοσμικών και μικροκοσμικών κέντρων.
Πρακτικό Έργο.
α. Υπηρεσία προς τη φυλή.
β. Μελέτη του ομαδικού έργου.
γ. Έργο επισκόπησης.
δ. Εργασία στα λεπτοφυέστερα σώματα με την προοπτική δημιουργίας συνέχειας
συνείδησης.
ε. Μελέτη της μαγείας.
ζ. Μελέτη της έβδομης ακτίνας.
Βλέπετε και μόνοι σας ότι όταν ο μαθητής συμπληρώσει το παραπάνω πρόγραμμα, θα
είναι δυνητικά μάγος και θα είναι εμβρυώδες μέλος της Αδελφότητας του Φωτός. Θα
είναι εξοπλισμένος κι έτοιμος να προχωρήσει στην προχωρημένη σχολή, όπου θα
εκπαιδευθεί στη χρήση της γνώσης που ήδη απέκτησε, όπου τα κέντρα του θ’
αναπτυχθούν επιστημονικά ώστε να γίνει συνειδητός ψυχικός νοητικού τύπου, όπου θα
εκγυμνασθεί να προσεγγίζει και να ελέγχει τις κατώτερες εξελίξεις και να συνεργάζεται
με άλλες εξελίξεις όπως η ντεβαϊκή κι όπου όλα τα σώματά του θα είναι τόσο
ευθυγραμμισμένα και διευθετημένα ώστε θα μπορεί στο τέλος της περιόδου – που θα
κυμαίνεται από δύο έως τρία χρόνια – να είναι έτοιμος να σταθεί ενώπιον του
Μυσταγωγού.
γ. Δυναμικότητες που Αποβαίνουν Δυνάμεις.
Αυτός ο τρίτος τύπος έργου βασίζεται στο προηγούμενο πρόγραμμα κι αφορά ευθέως
την ατομική ανάπτυξη. Καλύπτει τα παρακάτω θέματα:
α. Ευθυγράμμιση των σωμάτων με στόχο την εγωική επαφή.
β. Δόμηση της ανταχκάρανα και ανάπτυξη του ανώτερου νου.
γ. Ανάπτυξη της ενόρασης και οριστική πνευματική αφύπνιση του μαθητή.
δ. Μελέτη του κραδασμού, της ακτίνας, του χρώματος και του τόνου του μαθητή.
ε. Συνειδητή εκλέπτυνση όλων των σωμάτων, αρχίζοντας από το φυσικό.
Όταν τα ζητήματα αυτά μελετηθούν δεόντως και όταν όλη η αποκτηθείσα γνώση
εφαρμοσθεί στην πράξη, οι ενδόμυχες δυνάμεις της ψυχής θα γίνουν συνειδητές
δυνάμεις. Πάνω απ’ όλα θα τεθεί η έμφαση στο γεγονός ότι λευκός μάγος είναι εκείνος
που χρησιμοποιεί κάθε δύναμη και γνώση για την υπηρεσία της φυλής. Η εσώτερη
ανάπτυξή του πρέπει να εκφρασθεί με όρους υπηρεσίας πριν του επιτραπεί να περάσει
στην προχωρημένη σχολή.
Υπέδειξα αρκετά για να προσφέρω πολύ χώρο για ενδιαφέρουσες εικασίες.
ΕΠΙΣΤOΛΗ Χ
Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΦOΡΕΩΝ
α. Το Φυσικό Σώμα.
β. Το Συναισθηματικό Σώμα.
γ. Το Νοητικό Σώμα.
ΕΠΙΣΤOΛΗ Χ
Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΦOΡΕΩΝ
7 Νοεμβρίου 1920
Προκύπτει τις ημέρες αυτές η ανάγκη για δοκιμασμένα όργανα. Όταν Εκείνοι που
καθοδηγούν την ανθρώπινη εξέλιξη την περίοδο αυτή ρίχνουν το βλέμμα Τους στη φυλή
αναζητώντας τέτοια όργανα, βλέπουν προς το παρόν λίγους έτοιμους για την
απαιτούμενη υπηρεσία. Αλλά βλέπουν επίσης μερικούς που με κάποιο βαθμό
εκπαίδευσης θα καλύψουν ικανοποιητικά την ανάγκη.
Καθώς βαίνει η εξέλιξη μεταβάλλεται η πόλωση της φυλής. Oι άνθρωποι είναι τώρα
πολωμένοι κυρίως στα συναισθηματικά τους σώματα – τα αισθήματα, οι επιθυμίες, οι
μέριμνες της προσωπικότητας τους παρασύρουν. Το συναισθηματικό σώμα είναι το
εστιακό σημείο της προσωπικότητας. Λειτουργεί σαν καθαρτήριος οίκος για όλα όσα το
αφορούν και σαν σύνδεσμος του κατώτερου με το ανώτερο. Είναι σαν ένας πολυάσχολος
σιδηροδρομικός σταθμός που δέχεται φορτία από κάθε κατεύθυνση και τα αδειάζει στη
μεγάλη πολιτεία της προσωπικής ζωής στο φυσικό πεδίο. Κατόπιν με τη συντελούμενη
πρόοδο το σκηνικό μετατοπίζεται ψηλότερα και το νοητικό σώμα αποβαίνει εστιακό
σημείο. Αργότερα το αιτιώδες σώμα γίνεται η σημαντική μονάδα κι ακόμη πιο ύστερα
έρχεται η υπέρτατη θυσία ακόμη κι αυτού, ωσότου ο άνθρωπος αποστερηθεί απ’ όλα όσα
κραδαίνονται στους τρεις κόσμους και όλα τελειώσουν όσον αφορά την προσωπική ζωή
– τίποτα δεν απομένει παρά η ζωή του Πνεύματος και η εκούσια προσφορά αυτής της
ζωής για τη βοήθεια του κόσμου.
Κατά την επίσπευση της εξέλιξης ορισμένα πράγματα πρέπει να πραγματοποιηθούν
προτού μπορέσει ο άνθρωπος να χρησιμοποιηθεί σαν αξιόπιστο όργανο, αληθινό όπως
το σφυρηλατημένο ατσάλι, για την αρωγή της φυλής του. Μην ξεχνάτε ότι κατά κανόνα
ο άνθρωπος (όταν δοκιμασθεί και κριθεί) αποτελεί το καλύτερο εργαλείο, επειδή
κατανοεί πλήρως τη φυλετική συνείδηση κι επειδή εισχωρεί στα προβλήματα του καιρού
του με τρόπο ενδελεχέστερο ενός Εγώ μιας προγενέστερης περιόδου. Γιαυτό οι
Διδάσκαλοι επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν όσους από σας ζείτε τώρα, για να
θεραπεύσουν τις πληγές της τωρινής γενιάς που υποφέρει. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Το
υλικό που δίνω τώρα δεν περιέχει τίποτε το ασυνήθιστο, όμως περιέχει σκέψεις για να
εξετασθούν από όσους επιθυμούν να βοηθήσουν… Προετοιμάζοντας μια ψυχή για
υπηρεσία οι Oδηγοί της φυλής πρέπει ν’ ασχοληθούν με το κάθε σώμα:
Η Εκγύμναση του Φυσικού Σώματος.
Αυτή συνεπάγεται ορισμένες συγκεκριμένες απαιτήσεις:
Τη δόμηση ύλης ανώτερων υποπεδίων και την εξάλειψη της κατώτερης και πιο
Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ 250
χονδροειδούς ύλης. Χρειάζεται επειδή είναι αδύνατο για όσους έχουν χονδροειδή
σώματα να έρθουν σε επαφή με υψηλό κραδασμό. Είναι αδύνατο για το Εγώ να
διαβιβάσει την ανώτερη γνώση και καθοδήγηση μέσω ενός χονδροειδούς φυσικού
σώματος. Είναι αδύνατο για τα ανώτερα ρεύματα σκέψης να κρούσουν σ’ έναν
υπανάπτυκτο φυσικό εγκέφαλο. Απ’ όπου και είναι ουσιώδης η εκλέπτυνση του φυσικού
σώματος. Επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους κι όλοι είναι λογικοί και χρήσιμοι:
Με αγνή τροφή. Συνεπάγεται χορτοφαγική δίαιτα που επιλέγεται με σύνεση και
διάκριση· απαιτεί την κατανάλωση μόνο εκείνων των λαχανικών και φρούτων που
ζωογονούν. Η προσεκτική κρίση στην επιλογή της τροφής, η συνετή αποφυγή του
υπερβολικού φαγητού και λίγη καθαρή καλή τροφή που αφομοιώνεται τέλεια είναι το
μόνο που χρειάζεται ο μαθητής. Ρωτάτε ποιες τροφές; Γάλα, μέλι, ψωμί ολικής
άλεσης, όλα τα λαχανικά που έρχονται σ’ επαφή με τον ήλιο, πορτοκάλια (κυρίως
πορτοκάλια), μπανάνες, σταφίδες, ξηροί καρποί, λίγες πατάτες, ρύζι μη
αποφλοιωμένο – κι ας επαναλάβω πάλι, μόνο τόσα απ’ τα παραπάνω όσα
διασφαλίζουν τη δραστηριότητα.
Με καθαριότητα. Πολλή χρήση νερού, εξωτερικά κι εσωτερικά, είναι ζωτικά
αναγκαία.
Με ύπνο. Πρέπει πάντοτε να είναι μεταξύ της δεκάτης βραδινής και της πέμπτης
πρωινής και όσο το δυνατό περισσότερο στην ύπαιθρο.
Με ηλιακό φως. Πρέπει να επιδιώκεται επαφή με τον ήλιο και η ζωογόνηση που
προκύπτει από τις ακτίνες του. O ήλιος σκοτώνει όλα τα μικρόβια και απαλλάσσει
από την ασθένεια.
Όταν οι τέσσερις αυτές απαιτήσεις τηρηθούν επαρκώς, επιτελείται μια συγκεκριμένη
διαδικασία εξάλειψης και με την πάροδο λίγων ετών ολόκληρο το φυσικό σώμα
μετατοπίζει σταδιακά την πόλωσή του πιο ψηλά, ωσότου τελικά θα έχετε ένα σώμα που
θα συνίσταται από ύλη του ατομικού υποπεδίου… Aυτό μπορεί να χρειασθεί αρκετές
ενσαρκώσεις, αλλά πρέπει να έχετε κατά νου ότι σε κάθε νέα ενσάρκωση λαμβάνεται
ένα σώμα της ίδιας ακριβώς ποιότητας (αν μπορώ να το θέσω έτσι) με εκείνο που
προηγουμένως απορρίφθηκε κατά το θάνατο. Γιαυτό ποτέ δε χάνεται χρόνος κατά τη
δόμηση. Τελικά θα γίνουν διαθέσιμες δύο άλλες μέθοδοι με τις οποίες θα επέλθει
ταχύτερη εκλέπτυνση:
Η χρήση έγχρωμων φώτων. Τα φώτα αυτά επιδρούν στο σώμα του μαθητή και
προκαλούν μια διαδικασία αποτίναξης και μια ταυτόχρονη διέγερση των ατόμων. Δεν
μπορεί να επιτευχθεί μέχρι να δοθούν πρόσθετες πληροφορίες για τις Ακτίνες· όταν
είναι γνωστή η ακτίνα ενός ανθρώπου, θα προκύπτει διέγερση με τη χρήση του δικού
του χρώματος, θα πραγματοποιείται δόμηση με τη χρήση του συμπληρωματικού του
χρώματος και θα επιτυγχάνεται διάσπαση της ανεπιθύμητης ύλης με τη χρήση ενός
ανταγωνιστικού χρώματος. Η γνώση αυτή θα κοινοποιηθεί αργότερα στα μεγάλα
σώματα που είναι θεματοφύλακες των Μυστηρίων, της Εκκλησίας και των Τεκτόνων.
Περιμένετε γιατί δεν έφτασε ακόμη η στιγμή. Όταν αποκατασταθούν τα Μυστήρια,
κάποιες απ’ τις πληροφορίες αυτές θα βρεθούν στα χέρια των δύο σωμάτων στα οποία
αναφέρομαι.
Η διέγερση με τη μουσική. Oρισμένοι ήχοι θρυμματίζουν και διασπούν. Oρισμένοι
άλλοι ήχοι διεγείρουν και προσελκύουν. Όταν είναι γνωστή η κλείδα της ζωής του
ανθρώπου, όταν αναγνωρίζεται ο ήχος στον οποίο ανταποκρίνεται, τότε έρχεται η
δυνατότητα χρήσης του ήχου στην εκλέπτυνση. Ό,τι είναι προς το παρόν εφικτό για
όσους από σας προσπαθείτε να υπηρετήσετε, είναι να προσέξετε τα παραπάνω
ουσιώδη και να επιδιώξετε επαφή με τον ανώτερο κραδασμό.
Θα ήθελα να δώσω ένα ακόμη σημείο κι αυτό είναι ότι στο χειρισμό του ηλεκτρισμού
κρύβονται πολλά που αφορούν τη ζωογόνηση των σωμάτων, ειδικά τώρα του αιθερικού.
Η κύρια χρησιμότητα που έχει ο ήλιος είναι η ζωογόνηση του αιθερικού. Η θερμότητα
του ηλίου είναι ηλεκτρική δύναμη προσαρμοσμένη στις ανάγκες της μεγάλης μέσης
πλειονότητας όλων των βασιλείων της φύσης. Καθώς επιτελείται πρόοδος θα γίνει εφικτή
η ένταση της δύναμης αυτής σε ατομικές περιπτώσεις. Εδώ βρίσκεται ένα από τα μυστικά
της μύησης. Στους αρχαίους καιρούς η Ράβδος της Μύησης δρούσε πραγματικά σαν
αγωγός αυτής της δύναμης στα κέντρα του μυημένου· ήταν έτσι κατασκευασμένη ώστε
ικανοποιούσε αυτό το σκοπό. Τώρα σε μια ανώτερη στροφή της σπείρας εξυπηρετείται
η ίδια ακριβώς ανάγκη και σκοπός, παρότι η μέθοδος επίθεσης κατ’ ανάγκη διαφέρει
λόγω αλλαγής της πόλωσης της φυλής. Τώρα η πόλωση δεν είναι πλέον φυσική, αλλά
είναι είτε συναισθηματική είτε νοητική. Η μέθοδος επίθεσης διαφέρει και στις τρεις, απ’
όπου κι η περιφρούρηση του μυστικού. Κρατά κρυφό το μυστήριο.
Η Εκλέπτυνση του Αιθερικού.
Αυτή συμπίπτει μ’ εκείνη του φυσικού σώματος. Η μέθοδος συνίσταται κυρίως στη
διαβίωση υπό το ηλιακό φως, στην προστασία από το κρύο και στην αφομοίωση
ορισμένων συγκεκριμένων συνδυασμών βιταμινών που θα δοθούν στη φυλή πριν
περάσει πολύς χρόνος. Θα τυποποιηθεί ένας συνδυασμός των βιταμινών αυτών και θα
παρασκευάζεται υπό μορφή χαπιών, με άμεσο αποτέλεσμα στο αιθερικό σώμα. Δεν
πρόκειται όμως να πραγματοποιηθεί μέχρι ν’ αναγνωρισθεί απ’ την επιστήμη ο αιθερικός
αυτός φορέας και να περιληφθεί σαφώς στην παρεχόμενη εκπαίδευση από τις σχολές
ιατρικής. Η μελέτη των αιθερικών ασθενειών – συμφόρηση και ατροφία – θα γίνει πριν
περάσει πολύς χρόνος μια αναγνωρισμένη σπουδή και θα οδηγήσει σε συγκεκριμένες
θεραπείες και φόρμουλες. Όπως ειπώθηκε πριν, το μόνο που μπορείτε τώρα να κάνετε
για την ευαισθητοποίηση του διπλού φυσικού είναι να ακολουθήσετε τους παραπάνω
κανόνες και ν’ αφήσετε το χρόνο να πραγματοποιήσει το υπόλοιπο έργο.
Η Εκλέπτυνση του Συναισθηματικού Σώματος.
Εδώ η μέθοδος της διαδικασίας είναι διαφορετική. Το συναισθηματικό σώμα είναι
απλώς ένας μεγάλος ανακλαστήρας. Προσλαμβάνει χρώμα και κίνηση από το
περιβάλλον του. Δέχεται την εντύπωση κάθε περαστικής επιθυμίας. Έρχεται σε επαφή
με κάθε ιδιοτροπία και φαντασίωση στο περιβάλλον του· κάθε ρεύμα το θέτει σε κίνηση·
κάθε ήχος το κάνει να δονείται εκτός κι αν ο ζηλωτής αναστείλει μια τέτοια κατάσταση
πραγμάτων και το εκπαιδεύσει να δέχεται και να καταγράφει μόνο εκείνες τις εντυπώσεις
που έρχονται από το ενορατικό επίπεδο μέσω του Ανώτερου Εαυτού και συνεπώς μέσω
του ατομικού υποπεδίου. Στόχος του ζηλωτή πρέπει να είναι να εκγυμνάσει με τέτοιο
τρόπο το συναισθηματικό σώμα ώστε να καταστεί ήρεμο και διαυγές όπως ο καθρέφτης,
προκειμένου να μπορεί να αντανακλά τέλεια. Σκοπός του πρέπει να είναι να το κάνει να
αντανακλά μόνο το αιτιώδες σώμα, να προσλαμβάνει χρώμα σε ευθυγράμμιση μόνο με
το μεγάλο Νόμο και να κινείται κάτω από συγκεκριμένη διεύθυνση κι όχι όπως πνέουν
οι άνεμοι της σκέψης ή υψώνονται οι παλίρροιες της επιθυμίας. Ποιες λέξεις πρέπει
άραγε να περιγράφουν το συναισθηματικό σώμα; Oι λέξεις: ήρεμο, γαλήνιο, ακυμάτιστο,
ήσυχο, ατάραχο, διάφανο και διαυγές, με ποιότητα κατόπτρου, με επιφάνεια ομαλή, ένας
καθαρός ανακλαστήρας – ένας ανακλαστήρας που διαβιβάζει με ακρίβεια τις επιθυμίες,
τους πόθους, τις εφέσεις του Εγώ κι όχι της προσωπικότητας. Πώς πρέπει άραγε να
επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Με διάφορους τρόπους, μερικούς από την κατεύθυνση του
ζηλωτή και μερικούς από την κατεύθυνση του Διδασκάλου:
α. Με τη συνεχή επιτήρηση όλων των επιθυμιών, των κινήτρων και των πόθων που
διασχίζουν καθημερινά τον ορίζοντα και την επακόλουθη έμφαση όλων εκείνων
που είναι υψηλής τάξης και την αναστολή των κατώτερων.
β. Με τη συνεχή καθημερινή προσπάθεια επαφής με τον Ανώτερο Εαυτό και την
αντανάκλαση των επιθυμιών Του στη ζωή. Στην αρχή θα γίνονται λάθη, όμως σιγά-
σιγά η διαδικασία δόμησης θα προχωρεί και η πόλωση στο συναισθηματικό σώμα
θα μετατοπίζεται βαθμιαία σε κάθε υποπεδίο μέχρι να προσεγγισθεί το ατομικό.
γ. Mε συγκεκριμένες καθημερινές περιόδους που θα κατευθύνονται στην ηρέμηση
του συναισθηματικού σώματος. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στο διαλογισμό για την
ηρέμηση του νου, αλλά πρέπει να θυμάστε ότι η ηρέμηση της συναισθηματικής
φύσης είναι προκαταρκτικό βήμα για τη γαλήνευση του νοητικού· η μια ακολουθεί
την άλλη και είναι φρόνιμο να αρχίζουμε από τη βάση της κλίμακας. Κάθε ζηλωτής
πρέπει να ανακαλύψει για λογαριασμό του πού υποκύπτει ευκολότερα σε βίαιους
κραδασμούς, όπως ο φόβος, η στενοχώρια, η κάθε είδους επιθυμία της
προσωπικότητας, η αγάπη της προσωπικότητας για κάτι ή κάποιον, η
αποθάρρυνση, η υπερευαισθησία στην κοινή γνώμη· έπειτα πρέπει να υπερνικήσει
αυτό τον κραδασμό επιβάλλοντάς του έναν καινούργιο ρυθμό που να είναι σαφώς
εξαλειπτικός κι εποικοδομητικός.
δ. Με έργο που γίνεται στο συναισθηματικό σώμα το βράδυ υπό τη διεύθυνση πιο
προχωρημένων εγώ που εργάζονται υπό την καθοδήγηση ενός Διδασκάλου.
Διέγερση του κραδασμού ή κατασίγαση του κραδασμού ακολουθεί την εφαρμογή
ορισμένων χρωμάτων και ήχων. Την ιδιαίτερη αυτή περίοδο δύο χρώματα
εφαρμόζονται σε πολλούς ανθρώπους για τον ειδικό σκοπό της εναρμόνισης του
λαιμού και πρώτιστα του κεφαλικού κέντρου, δηλαδή το ιώδες και το χρυσό.
Να θυμάστε ότι το έργο είναι βαθμιαίο και καθώς η πόλωση μετατοπίζεται, η στιγμή της
μετάβασης από ένα υποπεδίο σε άλλο σημαδεύεται από oρισμένες δοκιμασίες που
εφαρμόζονται τη νύχτα, σε ό,τι θα μπορούσε κανείς να ονομάσει σειρά μικρών μυήσεων
οι οποίες κορυφώνονται τελικά στη δεύτερη μεγάλη μύηση, που είναι το σημάδι της
τελειοποίησης του ελέγχου του σώματος των συναισθημάτων.
Τέσσερις μικρές μυήσεις βρίσκουν την κορύφωσή τους στην καθαυτή μύηση. Είναι
οι μυήσεις στο συναισθηματικό πεδίο, που ονομάζονται αντίστοιχα μυήσεις της γης, του
πυρός, του ύδατος και του αέρος και κορυφώνονται στη δεύτερη μύηση. Η πρώτη μύηση
σημαδεύει το ίδιο σημείο επίτευξης στο φυσικό πεδίο. Κάθε μύηση σημαδεύει την
επίτευξη μιας ορισμένης αναλογίας ατομικής ύλης στα σώματα. Oι τέσσερις μυήσεις,
πριν από εκείνη του Μύστη, σημαδεύουν αντίστοιχα την επίτευξη ενός αναλογικού
ποσού, όπως λόγου χάρη: Στην πρώτη μύηση ένα τέταρτο ατομικής ύλης, στη δεύτερη
ένα δεύτερο ατομικής ύλης κι έτσι μέχρι την κορύφωση. Η ενόραση (ή βούδδι) όντας
ενοποιητική αρχή κι έτσι συνενώνουσα τα πάντα, στην τέταρτη μύηση απέρχονται οι
κατώτεροι φορείς κι ο μύστης στέκει στο ενορατικό του σώμα και δημιουργεί από εκεί
το σώμα εκδήλωσής του.
Η Εκλέπτυνση του Νοητικού Σώματος.
Είναι αποτέλεσμα σκληρής εργασίας και διάκρισης. Απαιτεί τρία πράγματα πριν
επιτευχθεί το πεδίο της νοητικής μονάδας και πριν προσεγγισθεί η αιτιώδης συνείδηση
(η πλήρης συνείδηση του Ανώτερου Εαυτού):
Διαυγή σκέψη, όχι μόνο σε θέματα που μας κινούν το ενδιαφέρον, αλλά σε όλα τα
ζητήματα που επηρεάζουν τη φυλή. Συνεπάγεται διαμόρφωση της ύλης της σκέψης και
ικανότητα να ορίζουμε. Σημαίνει την ικανότητα να φτιάχνουμε σκεπτομορφές με ύλη της
σκέψης και να χρησιμοποιούμε αυτές τις σκεπτομορφές για τη βοήθεια του κοινού.
Όποιος δε σκέφτεται καθαρά κι έχει ένα ατελές νοητικό σώμα, ζει σε μια καταχνιά κι
ένας άνθρωπος σε καταχνιά δεν είναι παρά τυφλός οδηγός τυφλών.
Ικανότητα ηρέμησης του νοητικού σώματος, έτσι ώστε σκέψεις απ’ τα αφηρημένα
επίπεδα κι απ’ τα ενορατικά πεδία να μπορούν να βρίσκουν μια δεκτική επιφάνεια επί
της οποίας να μπορούν να εγχαραχθούν. Η σκέψη αυτή έχει αποσαφηνισθεί σε πολλά
βιβλία για τη συγκέντρωση και το διαλογισμό και δε χρειάζεται τη δική μου διευκρίνιση.
Είναι αποτέλεσμα σκληρής άσκησης που συνεχίζεται για πολλά χρόνια.
Μια συγκεκριμένη διαδικασία που επιφέρει ο Διδάσκαλος με τη συναίνεση του
μαθητή, η οποία συνενώνει σ’ ένα μόνιμο σχήμα τις σκληρά κερδισμένες προσπάθειες
και τα αποτελέσματα πολλών ετών. Σε κάθε μύηση η εφαρμοζόμενη ηλεκτρική ή
μαγνητική δύναμη έχει ένα σταθεροποιητικό αποτέλεσμα. Καθιστά διαρκή τα
αποτελέσματα που πέτυχε ο μαθητής. Όπως ο αγγειοπλάστης πλάθει και δίνει σχήμα
στον πηλό κι έπειτα εφαρμόζει τη φωτιά που στερεοποιεί, έτσι κι ο ζηλωτής δίνει σχήμα,
πλάθει, δομεί και προετοιμάζεται για το στερεοποιητικό πυρ. Η μύηση σημαδεύει μια
μόνιμη επίτευξη και την αρχή ενός νέου κύκλου προσπάθειας.
Πάνω απ’ όλα πρέπει να υπογραμμισθούν δύο πράγματα:
1. Η σταθερή, ακλόνητη εμμονή που δεν προσέχει το χρόνο ή τα εμπόδια, αλλά
συνεχίζει. Αυτή η ικανότητα της εμμονής εξηγεί γιατί ο μη θεαματικός άνθρωπος τόσο
συχνά επιτυγχάνει τη μύηση πριν τον ιδιοφυή και πριν τον άνθρωπο που προσελκύει
μεγαλύτερη προσοχή. Η ικανότητα για μόχθο είναι πολύ επιθυμητή.
2. Η πρόοδος που πραγματοποιείται χωρίς υπερβολική αυτοανάλυση. Μην ξεριζώνετε

τον εαυτό σας για να δείτε αν αναπτύσσεσθε. Δαπανάτε πολύτιμο χρόνο. Ξεχάστε την
πρόοδό σας συμμορφωνόμενοι με τους κανόνες και βοηθώντας τους άλλους. Κάνοντας
αυτό μπορεί να έρθει ξαφνικά η φώτιση και να προβάλει η αντίληψη ότι προσεγγίσθηκε
το σημείο που ο Ιεροφάντης μπορεί να ζητήσει την παρουσία σας για να σας απονείμει
μύηση. Πρέπει με σκληρή δουλειά και καθαρή προσπάθεια να συμμορφωθείτε με το
Νόμο και ν’ αγαπάτε τους πάντες, να δομείτε στα σώματά σας το υλικό που θα σας
καταστήσει ικανούς να σταθείτε στην Παρουσία Του. O μεγάλος Νόμος της Έλξης σας
σύρει κοντά Του και τίποτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στο Νόμο.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΧΙ
Η ΠΡOΚΥΠΤOΥΣΑ ΖΩΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
α. Κίνητρα για Υπηρεσία.

β. Μέθοδοι Υπηρεσίας.
γ. Η Στάση που Ακολουθεί την Υπηρεσία.
ΕΠΙΣΤOΛΗ ΧΙ
Η ΠΡOΚΥΠΤOΥΣΑ ΖΩΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
Θα επιδιώξω να σας δώσω σήμερα, ολοκληρώνοντας τη σειρά αυτή, κάτι γενικής
χρήσης. Επιθυμώ να σας μιλήσω για την υπηρεσία και την τέλεια προσφορά της. Ό,τι
σας δώσω σχετικά μ’ αυτή μπορεί να είναι ζωτικά χρήσιμο. Να θυμάστε πάντοτε ότι το
υλικό κέρδος σε γνώση για το άτομο προκαλεί στασιμότητα, παρακώλυση, δυσπεψία και
πόνο, αν δε μεταδοθεί με σώφρονα διάκριση. Η τροφή που απορροφάται απ’ το
ανθρώπινο σώμα, αν δεν αφομοιωθεί και διοχετευθεί στο σύστημα, προκαλεί τις
παραπάνω ακριβώς καταστάσεις. Η αναλογία είναι σωστή. Πολλή διδασκαλία φτάνει σε
πολλούς τις μέρες αυτές, αλλά προορίζεται για έναν κόσμο που βρίσκεται σε ανάγκη κι
όχι για το δικό τους αποκλειστικό όφελος.
Στην προσφορά υπηρεσίας τρία πράγματα έχουν βαρύτητα:
1. Το κίνητρο.
2. Η μέθοδος.
3. Η στάση που ακολουθεί την πράξη.
Με λανθασμένα κίνητρα και μεθόδους δεν ασχολούμαι. Σας είναι γνωστά. Υποδεικνύω
το σωστό και με τη διευθέτηση της ζωής της υπηρεσίας σύμφωνα με τις υποδείξεις μου
θα προκύψει διόρθωση κι έμπνευση. Μια ζωή πολλής υπηρεσίας διανοίγεται για πολλούς
τις μέρες αυτές· φροντίστε όλοι σας να ξεκινήσει σωστά. Mια ορθή αρχή τείνει να
εξελιχθεί συνεχώς ορθά και βοηθεί πολύ την όλη προσπάθεια. Όταν ακολουθεί αποτυχία
σε μια τέτοια περίπτωση, το μόνο που χρειάζεται είναι η αναπροσαρμογή. Στην αποτυχία
που ακολουθεί μια λανθασμένη αρχή (την αναπόφευκτη αποτυχία), χρειάζεται η
ανανέωση των εσώτερων ελατηρίων της δράσης.
1. Τα Κίνητρα για Υπηρεσία.
Τα κίνητρα αυτά είναι τριών ειδών κατά σειρά σπουδαιότητας:
α. Η αντίληψη του σχεδίου του Θεού για την εξέλιξη, η συναίσθηση της φρικτής
ανάγκης του κόσμου, η γνώση του άμεσου σημείου της παγκόσμιας επίτευξης και η
επακόλουθη προσφορά του συνόλου των εφοδίων μας για την προώθηση αυτού του
στόχου.
β. Ένας συγκεκριμένος προσωπικός στόχος επίτευξης, κάποιο μεγάλο ιδανικό – όπως
η αγιότητα του χαρακτήρα – που επισύρει την καλύτερη προσπάθεια της ψυχής· ή η
αντίληψη της πραγματικότητας των Διδασκάλων της Σοφίας και η ισχυρή εσώτερη
απόφαση ν’ αγαπούμε, να υπηρετούμε και να Τους φτάσουμε με κάθε τίμημα. Όταν έχετε
τη διανοητική αυτή σύλληψη του σχεδίου του Θεού σε συνδυασμό με την έντονη
Η ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΣΑ ΖΩΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ 258
επιθυμία να υπηρετήσετε τα Μεγάλα Όντα με δραστηριότητες του φυσικού πεδίου, θα

έρθει η πραγμάτωση.
γ. Η αντίληψη κατόπιν των ενδόμυχων ή επίκτητων ικανοτήτων μας και η εφαρμογή
των ικανοτήτων αυτών στην ανάγκη που διακρίναμε. Η υπηρεσία είναι πολλών ειδών κι
εκείνος που την προσφέρει συνετά, που επιδιώκει να βρει την ιδιαίτερη σφαίρα του και
που, βρίσκοντάς την, αφιερώνει με χαρά τις προσπάθειές του προς όφελος του συνόλου
είναι ο άνθρωπος του οποίου η ανάπτυξη προχωρεί σταθερά. Ωστόσο ο στόχος της
προσωπικής προόδου παραμένει δευτερεύων.
2. Oι Μέθοδοι Υπηρεσίας.
Αυτές είναι πολλές και ποικίλες. Μπορώ μόνο να επισημάνω αυτές που έχουν
πρωταρχική σημασία:
Πρώτα και κύρια έρχεται, όπως συχνά τόνισα, η ιδιότητα της διάκρισης. Όποιος
νομίζει ότι μπορεί να επιχειρήσει τα πάντα, όποιος δε διστάζει σε οτιδήποτε συμβαίνει
στο δρόμο του, όποιος ορμά ασυγκράτητα εκεί όπου οι σοφότεροι απέχουν, όποιος
νομίζει ότι έχει ικανότητα για ό,τι ανακύπτει, όποιος δείχνει ζήλο αλλά καθόλου μυαλό
για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υπηρεσίας και διασπαθίζει τη δύναμη, αυτός
προσφέρει συχνά καταστροφική δράση, σπαταλά το χρόνο των σοφότερων και
μεγαλύτερων στη διόρθωση των καλοπροαίρετων λαθών του και δεν υπηρετεί κανένα
σκοπό παρά μόνο τις επιθυμίες του. Μπορεί να του ανήκει η ανταμοιβή της καλής
πρόθεσης, αλλά συχνά εξουδετερώνεται από τα αποτελέσματα της ανόητης δράσης. Mε
διάκριση υπηρετεί όποιος αντιλαμβάνεται συνετά τη θέση του, μεγάλη ή μικρή, στο
γενικό σχήμα· όποιος υπολογίζει σοβαρά τη νοητική και διανοητική του ικανότητα, τη
συναισθηματική του εμβέλεια και το φυσικό του ενεργητικό και κατόπιν με το άθροισμα
του συνόλου προβάλλει για την κάλυψη της θέσης.
Με διάκριση υπηρετεί όποιος κρίνει με τη βοήθεια του Ανώτερου Εαυτού και του
Διδασκάλου του ποια είναι η φύση και η έκταση του προβλήματος που πρέπει να λυθεί
και δεν καθοδηγείται από καλοπροαίρετες παρότι συχνά άκριτες εισηγήσεις,
παρακλήσεις και απαιτήσεις των συντρόφων του στην υπηρεσία.
Με διάκριση υπηρετεί όποιος εισάγει την αντίληψη του χρόνου στη δράση και
κατανοώντας ότι η κάθε ημέρα έχει μόνο είκοσι τέσσερις ώρες κι ότι η ικανότητά του
επιδέχεται την ανάλωση τόσης μόνο δύναμης κι όχι περισσότερης, προσαρμόζει συνετά
μεταξύ τους την ικανότητά του και το διαθέσιμο χρόνο.
Ακολουθεί έπειτα ο συνετός έλεγχος του φυσικού φορέα. O καλός υπηρέτης δεν
προκαλεί στο Διδάσκαλο αγωνία για φυσικά αίτια και μπορούν να τον εμπιστευθούν ότι
θα περιφρουρεί και θα χειρίζεται έτσι τη φυσική του δύναμη, ώστε θα είναι πάντα
διαθέσιμος για την εκτέλεση των αιτημάτων του Διδασκάλου. Δεν αποτυγχάνει λόγω
φυσικής αδυναμίας. Φροντίζει ώστε ο κατώτερος φορέας του να έχει αρκετή ανάπαυση
κι επαρκή ύπνο. Σηκώνεται νωρίς και αποσύρεται την πρέπουσα ώρα. Χαλαρώνει όποτε
είναι δυνατό· τρώει υγιή και κατάλληλη τροφή και απέχει από το υπερβολικό φαγητό.
Λίγη τροφή, καλά διαλεγμένη και καλά μασημένη, είναι πολύ καλύτερη από ένα βαρύ
γεύμα. Η ανθρώπινη φυλή τρώει τις μέρες αυτές, κατά κανόνα, τέσσερις φορές
περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται. Σταματά την εργασία όταν (λόγω ατυχήματος ή της
επανεμφάνισης κάποιας κληρονομικής φυσικής αδυναμίας) το σώμα αντιδρά στη δράση
και κραυγάζει για προσοχή. Tότε επιζητά την ανάπαυση, τον ύπνο, τις διαιτητικές
προφυλάξεις και την αναγκαία ιατρική μέριμνα. Υπακούει κάθε συνετή οδηγία, δίνοντας
χρόνο για την ανάρρωσή του.
Το επόμενο βήμα είναι η σταθερή φροντίδα και ο έλεγχος του συναισθηματικού
σώματος. Είναι ο πιο δύσκολος απ’ τους φορείς ως προς τη φροντίδα, όπως καλά ξέρετε.
Κανένα υπερβολικό συναίσθημα δεν επιτρέπεται, παρότι επιτρέπεται να το σαρώνουν
ισχυρά ρεύματα αγάπης για όλα όσα αναπνέουν. Η αγάπη, επειδή είναι ο νόμος του
συστήματος, είναι εποικοδομητική και σταθεροποιητική και μεταφέρει τα πάντα σε
συμφωνία με το νόμο. Κανένας φόβος ή στενοχώρια ή μέριμνα δεν κλονίζει το
συναισθηματικό σώμα του ανατείνοντος υπηρέτη των πάντων. Καλλιεργεί τη
νηφαλιότητα, τη σταθερότητα κι έχει μια αίσθηση ασφαλούς εξάρτησης από το νόμο του
Θεού. Μια χαρούμενη εμπιστοσύνη χαρακτηρίζει τη συνηθισμένη του διάθεση. Δεν
κατέχεται από ζηλοτυπία, ή από ομιχλώδη γκρίζα κατάπτωση, από απληστία ή
αυτολύπηση, αλλά – αντιλαμβανόμενος ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια κι ότι όλα
όσα είναι, υπάρχουν για όλους – συνεχίζει ήρεμα το δρόμο του.
Kατόπιν έρχεται η ανάπτυξη του νοητικού του φορέα. Στον έλεγχο του
συναισθηματικού σώματος ο υπηρέτης παίρνει τη στάση της εξάλειψης. Στόχος του είναι
να εκγυμνάσει με τέτοιο τρόπο το συναισθηματικό σώμα ώστε να είναι απαλλαγμένο
χρώματος, να έχει ήρεμο κραδασμό και να είναι διαυγές και λευκό, διάφανο σαν
λιμνούλα μια γαλήνια καλοκαιρινή μέρα. Στην προσαρμογή του νοητικού σώματος για
υπηρεσία ο εργάτης μοχθεί για το αντίθετο της εξάλειψης· επιδιώκει να δομήσει
πληροφορίες, να προμηθεύσει γνώση και γεγονότα, να το εκγυμνάσει διανοητικά κι
επιστημονικά έτσι ώστε να αποβεί με την πάροδο του χρόνου σταθερό θεμέλιο γα τη θεία
σοφία. Η σοφία υποκαθιστά τη γνώση, όμως απαιτεί τη γνώση σαν προκαταρκτικό βήμα.
Πρέπει να θυμάστε ότι ο υπηρέτης περνά από την Αίθουσα της Μάθησης πριν εισέλθει
στην Αίθουσα της Σοφίας. Εκπαιδεύοντας το σώμα του νου επιδιώκει συνεπώς την
τακτική πρόσκτηση γνώσης, την παροχή εκείνου που μπορεί να λείπει, τη διαδοχική
σύλληψη της εγγενούς νοητικής ικανότητας που συσσωρεύθηκε σε προηγούμενες ζωές
και τέλος τη σταθεροποίηση του κατώτερου νου ώστε να κυριαρχήσει ο ανώτερος και η
δημιουργική ικανότητα της σκέψης να προβληθεί μέσα από την ηρεμία. Aπό τη Σιωπή
του Απόλυτου προβλήθηκε το σύμπαν. Από το σκοτάδι προέκυψε φως, από το
υποκειμενικό εκπορεύθηκε το αντικειμενικό. Η αρνητική ηρεμία του συναισθηματικού
σώματος το καθιστά δεκτικό στην εντύπωση από ψηλά. Η θετική ηρεμία του νοητικού
σώματος οδηγεί στην ανώτερη έμπνευση.
Αφού επεδίωξε να ελέγξει και να χρησιμοποιήσει συνετά την προσωπικότητά του στα
τρία της τμήματα, ο εραστής της ανθρωπότητας επιζητεί πλέον την τελειότητα στη δράση.
Δεν απορροφούν την προσοχή του μεγαλόσχημα όνειρα μαρτυρίου ούτε οι ένδοξες αλλά
εφήμερες χίμαιρες μιας θεαματικής υπηρεσίας, αλλά η άμεση εφαρμογή όλων των
δυνάμεών του στο επόμενο καθήκον αποτελεί τη γραμμή της προσπάθειάς του. Γνωρίζει
ότι η τελειότητα στο προσκήνιο της ζωής του και στις λεπτομέρειες του εξωτερικού του
έργου θα επιφέρει ακρίβεια και στο παρασκήνιο και θα καταλήξει σε μια ολοκληρωμένη
εικόνα σπάνιας ομορφιάς. Η ζωή προχωρεί με μικρά βήματα, αλλά κάθε βήμα που γίνεται
στο σωστό χρόνο και κάθε στιγμή που χρησιμοποιείται συνετά, οδηγεί στην κάλυψη
μεγάλης απόστασης και σε μια ζωή καλά βιωμένη. Εκείνοι που οδηγούν την ανθρώπινη
οικογένεια εξετάζουν όλους τους υποψήφιους για υπηρεσία στις μικρές λεπτομέρειες της
καθημερινής ζωής κι εκείνος που παρουσιάζει ένα μητρώο πιστής δράσης στα
φαινομενικά επουσιώδη, θα μετακινηθεί σε μια σφαίρα μεγαλύτερης σπουδαιότητας.
Πώς σε μια έκτακτη ανάγκη ή σε μια κρίση θα μπορέσουν να βασισθούν σε κάποιον που
στα καθημερινά ζητήματα κάνει πρόχειρη και άκριτη δουλειά;
Μια παραπέρα μέθοδος υπηρεσίας παρουσιάζεται στην προσαρμοστικότητα. Αυτή
συνεπάγεται την ετοιμότητα ν’ αποσύρεται όταν άλλοι ή πιο σημαντικοί άνθρωποι
στέλνονται να καλύψουν τη θέση που μπορεί να κατέχει, ή (αντίστροφα) την ικανότητα
να εγκαταλείπει κάποια αρμοδιότητα για έργο μεγαλύτερης σημασίας, όταν κάποιος
λιγότερο ικανός εργάτης μπορεί να κάνει την εργασία του με την ίδια ευκολία και καλή
κρίση. Αποτελεί ένδειξη σοφίας για όλους όσους υπηρετούν να μην υπερτιμούν ούτε να
υποτιμούν τον εαυτό τους. Κακή εργασία προκύπτει όταν οι ανεπαρκείς κατέχουν μια
θέση, αλλά υπάρχει η ίδια απώλεια χρόνου και δύναμης όταν επιδέξιοι εργάτες κατέχουν
θέσεις όπου η επιδεξιότητά τους δεν έχει μεγάλα περιθώρια κι όπου λιγότερο
εξοπλισμένοι άνδρες και γυναίκες θα απέδιδαν το ίδιο καλά. Να είστε λοιπόν έτοιμοι,
όλοι εσείς που υπηρετείτε, να παραμείνετε για μια ολόκληρη ζωή σε κάποιο λειτούργημα
μη θεαματικό και φαινομενικά ασήμαντο, γιατί αυτό μπορεί να είναι το πεπρωμένο σας
και η θέση που θα υπηρετήσετε καλύτερα· όμως να είστε εξίσου έτοιμοι να μετακινηθείτε
σε έργο πιο εμφανούς αξίας όταν ο λόγος του Διδασκάλου ηχήσει κι όταν οι περιστάσεις
– κι όχι οι σχεδιασμοί του υπηρέτη – δείξουν ότι ήρθε η ώρα. Συλλογισθείτε την
τελευταία αυτή φράση.
3. Η Στάση που Ακολουθεί τη Δράση.
Ποια πρέπει να είναι αυτή η στάση; Υπέρτατη απάθεια, υπέρτατη αυτοπαραγνώριση
και υπέρτατη απορρόφηση στο επόμενο βήμα που πρέπει να γίνει. Τέλειος υπηρέτης είναι
εκείνος που κάνει στο έπακρο της ικανότητάς του αυτό που πιστεύει ότι είναι η θέληση
του Διδασκάλου και το έργο που πρέπει ο ίδιος να κάνει σε συνεργασία με το σχέδιο του
Θεού. Κατόπιν, αφού εκτελέσει το μέρος του, προχωρεί στη συνέχιση του έργου και δε
νοιάζεται για το αποτέλεσμα της πράξης του. Γνωρίζει ότι πιο σοφά μάτια απ’ τα δικά
του βλέπουν το τέλος από την αρχή· ότι μια διόραση βαθύτερη και πιο στοργική απ’ τη
δική του ζυγίζει τον καρπό της υπηρεσίας του· κι ότι μια κρίση πιο βαθιά απ’ τη δική του
εξετάζει τη δύναμη και την έκταση του κραδασμού που εδραιώθηκε και προσαρμόζει
αυτή τη δύναμη σύμφωνα με το κίνητρο. Δεν πάσχει από υπερηφάνεια για ό,τι έκανε,
ούτε από υπερβολική κατάπτωση λόγω έλλειψης επίτευξης. Κάθε φορά κάνει το
καλύτερο που μπορεί και δε σπαταλά χρόνο κοιτάζοντας πίσω, αλλά σταθερά προχωρεί
μπροστά στην εκτέλεση του επόμενου καθήκοντος. Η ανάμνηση περασμένων πράξεων
και η στροφή του νου πίσω στις παλιές επιτεύξεις έχει τη φύση ενέλιξης κι ο υπηρέτης
επιδιώκει να εργασθεί με το νόμο της ανέλιξης. Πρόκειται για σημαντικό σημείο που
πρέπει να σημειώσετε. O συνετός υπηρέτης, ύστερα από τη δράση, δε δίνει καμιά
προσοχή σε ό,τι λένε οι σύντροφοί του στην υπηρεσία, αρκεί οι ανώτεροί του (είτε
ενσαρκωμένοι άνδρες και γυναίκες, είτε τα ίδια τα Μεγάλα Όντα) να είναι
ικανοποιημένοι ή σιωπηλοί· δε νοιάζεται αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που
προσδοκούσε, αρκεί να έκανε πιστά το καλύτερο πράγμα που ήξερε· δε νοιάζεται αν τον
πλήξει η κατηγορία και η μομφή, αρκεί ο εσώτερος εαυτός του να παραμένει γαλήνιος
και να μην τον κατακρίνει· δεν τον νοιάζει αν χάσει φίλους, συγγενείς, παιδιά, τη
δημοτικότητα που κάποτε απολάμβανε και την επιδοκιμασία των συντρόφων του
περιβάλλοντός του, αρκεί η εσώτερή του αίσθηση επαφής μ’ Εκείνους που καθοδηγούν
και οδηγούν να παραμένει άθραυστη· δεν τον νοιάζει αν φαίνεται ότι εργάζεται στο
σκοτάδι κι έχει ελάχιστη αίσθηση του αποτελέσματος των κόπων του, αρκεί το εσώτερο
φως ν’ αυξάνει και η συνείδησή του να μην έχει τίποτα να του πει.
Για να τα συγκεφαλαιώσω όλα:
To κίνητρο μπορεί να συνοψισθεί στις λίγες αυτές λέξεις: Θυσία του προσωπικού
εαυτού για το καλό του Ενός Εαυτού.
Η μέθοδος μπορεί να διατυπωθεί σύντομα: Συνετός έλεγχος της προσωπικότητας και
διάκριση στην εργασία και το χρόνο.
Η προκύπτουσα στάση θα είναι: Πλήρης απάθεια και αυξανόμενη αγάπη για το
αόρατο και το πραγματικό.
Όλα αυτά θα ολοκληρωθούν με τη σταθερή εφαρμογή του αποκρυφιστικού
Διαλογισμού.
ΓΛΩΣΣΑΡΙO
Άγκνι. O Κύριος του Πυρός στις Βέδες. O αρχαιότερος και πιο τιμημένος απ’ τους Θεούς
της Ινδίας. Μια από τις τρεις μεγάλες θεότητες – Άγκνι, Βαγιού και Σούρυα – κι επίσης
και οι τρεις μαζί καθόσον είναι η τριπλή όψη του πυρός· το πυρ είναι η ουσία του
ηλιακού συστήματος. Η Βίβλος λέγει: “O Θεός ημών πυρ καταναλίσκον”. Είναι
επίσης το σύμβολο του νοητικού πεδίου του οποίου ο Άγκνι είναι ο κατεξοχήν κύριος.
Αγκνιτσάιταν. Oμάδα πύρινων ντέβα.
Άδι. Το Πρώτο· το αρχέγονο· το ατομικό πεδίο του ηλιακού συστήματος· το ανώτατο από
τα επτά πεδία.
Αιθερικό Σώμα. (Αιθερικό Αντίγραφο.) Το φυσικό σώμα ενός ανθρώπινου όντος,
σύμφωνα με την αποκρυφιστική διδασκαλία, απαρτίζεται από δύο μέρη, το πυκνό
φυσικό σώμα και το αιθερικό σώμα. Το πυκνό φυσικό σώμα αποτελείται από ύλη των
τριών κατώτατων υποπεδίων του φυσικού πεδίου. Το αιθερικό σώμα σχηματίζεται
από τα τέσσερα ανώτατα ή αιθερικά υποπεδία του φυσικού πεδίου.
Αιτιώδες Σώμα. Το σώμα αυτό από τη σκοπιά του φυσικού πεδίου δεν είναι σώμα,
υποκειμενικό ή αντικειμενικό. Είναι όμως το κέντρο της εγωικής συνείδησης και
σχηματίζεται από τη σύζευξη του βούδδι και του μάνας. Είναι σχετικά μόνιμο και
διαρκεί για ολόκληρο το μακρύ κύκλο των ενσαρκώσεων και διαλύεται μόνο μετά την
τέταρτη μύηση, οπότε η ανάγκη για παραπέρα επαναγέννηση του ανθρώπινου όντος
δεν υφίσταται πλέον.
Ακτίνα. Ένα από τα επτά ρεύματα δύναμης του Λόγου· τα επτά μεγάλα φώτα. Η καθεμία
αποτελεί ενσωμάτωση μιας μεγάλης κοσμικής οντότητας. Oι επτά Ακτίνες μπορούν
να υποδιαιρεθούν στις τρεις Ακτίνες Όψης και στις τέσσερις Ακτίνες Ιδιότητας ως
εξής:
Ακτίνες Όψης
1. Ακτίνα της Θέλησης ή Δύναμης.
2. Ακτίνα της Αγάπης-Σοφίας.
3. Ακτίνα της Δραστηριότητας ή Προσαρμοστικότητας.
Ακτίνες Ιδιότητας
4. Ακτίνα της Αρμονίας, Oμορφιάς, Τέχνης ή Ενότητας.
5. Ακτίνα της Συγκεκριμένης Γνώσης ή Επιστήμης.
6. Ακτίνα του Αφηρημένου Ιδεαλισμού ή Αφοσίωσης.
7. Ακτίνα της Τελετουργικής Μαγείας ή Νόμου.
Τα παραπάνω ονόματα έχουν απλώς επιλεγεί από πολλά άλλα κι ενσωματώνουν τις
διάφορες όψεις της δύναμης μέσω της οποίας εκδηλώνεται ο Λόγος.
Ανταχκάρανα. Η ατραπός ή γέφυρα μεταξύ του ανώτερου και κατώτερου νου, που
χρησιμεύει σαν μέσον επικοινωνίας ανάμεσα στους δύο. Δομείται απ’ τον ίδιο το
ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ 264
ζηλωτή σε νοητική ύλη.

Αξεπέραστος Δακτύλιος. Βρίσκεται στην περίμετρο του εκδηλωμένου ηλιακού
συστήματος και είναι η περιφέρεια της επίδρασης του ηλίου, νοούμενη εσωτερικά κι
εξωτερικά. Το όριο του πεδίου δράσης της κεντρικής ζωικής δύναμης.
Άσραμ. Το κέντρο στο οποίο ο Διδάσκαλος συγκεντρώνει τους μαθητές και ζηλωτές για
προσωπική καθοδήγηση.
Ατλαντίδα. Η ήπειρος που καταποντίστηκε στον Ατλαντικό ωκεανό, σύμφωνα με την
απόκρυφη διδασκαλία και τον Πλάτωνα. Η Ατλαντίδα ήταν η πατρίδα της τέταρτης
φυλετικής ρίζας την οποία τώρα ονομάζουμε Ατλάντειους.
Άτμα. Το Παγκόσμιο Πνεύμα· η θεία Ενάδα· η έβδομη αρχή· έτσι ονομάζεται στην
επταπλή σύσταση του ανθρώπου. (Βλέπε διάγραμμα στην Εισαγωγή).
Ατομικό Υποπεδίο. Η ύλη του ηλιακού συστήματος υποδιαιρείται από τους αποκρυφιστές
σε επτά πεδία ή καταστάσεις, υψηλότερο των οποίων είναι το ατομικό πεδίο.
Παρόμοια καθένα απ’ τα επτά πεδία υποδιαιρείται σε επτά υποπεδία, από τα οποία το
υψηλότερο ονομάζεται ατομικό υποπεδίο. Υπάρχουν συνεπώς σαράντα εννέα
υποπεδία κι επτά απ’ αυτά είναι ατομικά.
Αύρα. Μια λεπτοφυής αόρατη ουσία ή ρευστό που εκπορεύεται απ’ τα ανθρώπινα και
ζωώδη σώματα κι ακόμη από τα πράγματα. Είναι ψυχική εκροή στην οποία μετέχουν
ο νους και το σώμα. Είναι ηλεκτροζωτική κι επίσης ηλεκτρονοητική.
Αυρικό Ωόν. Μια ονομασία που δόθηκε στο αιτιώδες σώμα εξαιτίας της μορφής του.
Βεσάκ. Ένα φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα στα Ιμαλάια, την πανσέληνο του Μαΐου
(Ταύρου). Λέγεται ότι στο φεστιβάλ αυτό, στο οποίο παρευρίσκονται όλα τα μέλη της
Ιεραρχίας, ο Βούδδας για ένα σύντομο διάστημα ανανεώνει την επαφή και τη σύνδεσή
Του με το έργο του πλανήτη μας.
Bιβέκα. Στα Σανσκριτικά, “διάκριση”. Το πρώτο βήμα στην ατραπό του
αποκρυφισμού… είναι η διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και το μη πραγματικό,
ανάμεσα στην ουσία και το φαινόμενο, ανάμεσα στον Εαυτό και το Μη Εαυτό,
ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη.
Bοδισάττβα. Κυριολεκτικά εκείνος του οποίου η συνείδηση έχει καταστεί νοημοσύνη ή
βούδδι. Όσοι χρειάζονται μια επιπλέον ενσάρκωση για να γίνουν τέλειοι βούδδες.
Όπως χρησιμοποιείται στις επιστολές αυτές, Bοδισάττβα είναι η ονομασία του
αξιώματος που προς το παρόν κατέχει ο Κύριος Μαϊτρέγια ο Oποίος είναι γνωστός
στη Δύση ως Χριστός. Το αξίωμα αυτό μπορεί να ερμηνευθεί σαν εκείνο του
Παγκόσμιου Δασκάλου. O Bοδισάττβα είναι Αρχηγός όλων των θρησκειών του
κόσμου και Διδάσκαλος των Διδασκάλων και Δάσκαλος αγγέλων και ανθρώπων.
Boύδδας. Το όνομα που δόθηκε στον Γκωτάμα. Γεννημένος στην Ινδία περί το 621 π.Χ.
έγινε τέλειος βούδδας το 592 π.Χ. Βούδδας είναι κάποιος που είναι “Φωτισμένος” κι
έχει επιτύχει τον ύψιστο βαθμό γνώσης που είναι εφικτή για τον άνθρωπο σ’ αυτό το
ηλιακό σύστημα.
Βούδδι. Η Παγκόσμια Ψυχή ή Νους. Είναι η πνευματική ψυχή του ανθρώπου (η Έκτη
Αρχή) κι επομένως ο φορέας του Άτμα, του Πνεύματος, που είναι η Έβδομη Αρχή.
Γιόγκα. (1) Μια από τις έξι σχολές της Ινδίας, που λέγεται ότι θεμελιώθηκε απ’ τον
Πατάντζαλι, αλλά στην πραγματικότητα πολύ παλαιότερης προέλευσης. (2) Η
πρακτική του Διαλογισμού σαν μέσου που οδηγεί στην πνευματική απελευθέρωση.
Γκουρού. Πνευματικός Δάσκαλος. Διδάσκαλος στα μεταφυσικά και ηθικά δόγματα.
Eγωικές Oμάδες. Στο τρίτο υποπεδίο του πέμπτου πεδίου, του νοητικού, απαντώνται τα
αιτιώδη σώματα των ανδρών και γυναικών. Τα σώματα αυτά, που είναι έκφραση του
Εγώ ή της ατομικοποιημένης αυτοσυνείδησης, είναι συγκεντρωμένα σε ομάδες
ανάλογα με την ακτίνα ή ποιότητα του ενεχόμενου Εγώ.
Ενάδα. O Ένας. Το τριπλό πνεύμα στο δικό του πεδίο. Στον αποκρυφισμό σημαίνει συχνά
την ενοποιημένη τριάδα – Άτμα, Βούδδι, Μάνας, ή Πνευματική Θέληση, Ενόραση
και Ανώτερο Νου – ή το αθάνατο τμήμα του ανθρώπου που επανενσαρκώνεται στα
κατώτερα βασίλεια και βαθμιαία προοδεύει απ’ αυτά στον άνθρωπο κι από εκεί στον
τελικό στόχο.
Iεραρχία. Η ομάδα των πνευματικών όντων στα εσώτερα πεδία του ηλιακού συστήματος,
που αποτελούν τις νοήμονες δυνάμεις της φύσης κι ελέγχουν τις εξελικτικές
διαδικασίες. Υποδιαιρούνται σε δώδεκα Ιεραρχίες. Στην πλανητική μας διάταξη, τη
γήινη διάταξη, υφίσταται μια αντανάκλαση αυτής της Ιεραρχίας που ονομάζεται από
τον αποκρυφιστή Απόκρυφη Ιεραρχία. Η Ιεραρχία αυτή αποτελείται από τσόχαν,
μύστες και μυημένους που εργάζονται μέσω των μαθητών τους και δι’ αυτών στον
κόσμο. (Βλέπε διάγραμμα, σελ. 254.)
Κάλι Γιούγκα. “Γιούγκα” είναι μια εποχή ή κύκλος. Σύμφωνα με την Ινδική φιλοσοφία η
εξέλιξή μας διαιρείται σε τέσσερις γιούγκα ή κύκλους. Κάλι-γιούγκα είναι η τωρινή
εποχή. Σημαίνει τη “Σκοτεινή Εποχή”, μια περίοδο 432.000 ετών.
Κάρμα. Φυσική δράση. Μεταφυσικά ο νόμος της ανταπόδοσης· ο νόμος αιτίου και
αποτελέσματος ή της ηθικής αιτίασης. Υπάρχει κάρμα της αξίας και κάρμα της
απαξίας. Είναι η δύναμη που ελέγχει όλα τα πράγματα, το προϊόν της ηθικής πράξης
ή το ηθικό αποτέλεσμα μιας πράξης που έγινε για την επίτευξη κάποιου πράγματος
που ικανοποιεί μια προσωπική επιθυμία.
Κουμάρα. Τα ανώτατα επτά αυτοσυνείδητα όντα στο ηλιακό σύστημα. Oι επτά αυτοί
Κουμάρα εκδηλώνονται με το μέσον μιας πλανητικής διάταξης με τον ίδιο τρόπο που
ένα ανθρώπινο ον εκδηλώνεται με το μέσον ενός φυσικού σώματος. Oνομάζονται απ’
τους Ινδούς “γεννημένοι απ’ το νου υιοί του Βράχμα” μεταξύ άλλων ονομασιών.
Αποτελούν το άθροισμα της νοημοσύνης και της σοφίας. Μέσα στην πλανητική
διάταξη παρατηρείται επίσης η αντανάκλαση της συστημικής τάξης. Επικεφαλής της
εξέλιξης του κόσμου μας στέκει ο πρώτος Κουμάρα, βοηθούμενος από έξι άλλους
Κουμάρα, τρεις εξωτερικούς και τρεις εσωτερικούς, οι Oποίοι είναι τα εστιακά σημεία
για τη διανομή της δύναμης των συστημικών Κουμάρα.
Κουνταλίνι. Η δύναμη της Ζωής· μια από τις δυνάμεις της φύσης. Είναι μια δύναμη
γνωστή μόνο σ’ όσους ασκούν τη συγκέντρωση στη γιόγκα κι επικεντρώνεται μέσα
στη σπονδυλική στήλη.
Κύριος Ράτζα. H λέξη “Ράτζα” σημαίνει απλώς Βασιλιάς ή Πρίγκηπας· η λέξη
χρησιμοποιείται για τους μεγάλους εκείνους αγγέλους ή οντότητες που εμψυχώνουν

τα επτά πεδία. Πρόκειται για μεγάλους ντέβα που αποτελούν το άθροισμα και την
ελέγχουσα νοημοσύνη ενός πεδίου.
Κύριοι της Φλόγας. Μια από τις μεγάλες Ιεραρχίες πνευματικών όντων τα οποία
καθοδηγούν το ηλιακό σύστημα. Ανέλαβαν τον έλεγχο της εξέλιξης της
ανθρωπότητας σ’ αυτό τον πλανήτη πριν από 18 εκατομμύρια έτη, στη διάρκεια των
μέσων της Λεμούρειας ή τρίτης φυλετικής ρίζας.
Λεμουρεία. Σύγχρονος όρος που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από κάποιους φυσιοδίφες και
υιοθετήθηκε πλέον από τους Θεοσοφιστές για να περιγράψει μια ήπειρο η οποία,
σύμφωνα με τη Μυστική Δοξασία της Ανατολής, προηγήθηκε της Ατλαντίδας. Ήταν
ο τόπος της τρίτης φυλετικής ρίζας.
Λόγος. Η θεότητα που εκδηλώνεται μέσα από κάθε έθνος και λαό. Η εξωτερική έκφραση
ή το αποτέλεσμα του αιτίου που παραμένει πάντοτε σφραγισμένο. Έτσι η ομιλία είναι
ο Λόγος της σκέψης, γιαυτό και αποδίδεται εύστοχα ως “ρήμα” και “λέξη” στη
μεταφυσική της έννοια. (Βλέπε Ιω. Ι, 1-3.)
Μάγια. Σανσκριτικά, “Πλάνη”. Της αρχής της μορφής ή του περιορισμού. Το
αποτέλεσμα της εκδήλωσης. Γενικά χρησιμοποιείται με σχετική έννοια για φαινόμενα
ή αντικειμενικές εμφανίσεις που δημιουργούνται από το νου.
Μαγιάβι Ρούπα. Σανσκριτικά, “Απατηλή Μορφή”. Είναι το σώμα εκδήλωσης που
δημιουργείται απ’ το μύστη με μια πράξη θέλησης για να χρησιμοποιηθεί στους τρεις
κόσμους. Δεν έχει υλική σύνδεση με το φυσικό σώμα. Είναι πνευματικό κι αιθέριο
και περνά παντού χωρίς κώλυμα ή εμπόδιο. Δομείται απ’ τη δύναμη του κατώτερου
νου, του ανώτατου τύπου αστρικής ύλης.
Μακρόκοσμος. Κυριολεκτικά το μεγάλο σύμπαν· ή ο Θεός που εκδηλώνεται μέσω του
σώματός Του, του ηλιακού συστήματος.
Μάνας ή Μανασική Αρχή. Κυριολεκτικά ο Νους, η νοητική ικανότητα· αυτό που
ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το απλό ζώο. Είναι η ατομικοποιούσα αρχή· εκείνο που
επιτρέπει στον άνθρωπο να γνωρίζει ότι υπάρχει, αισθάνεται και γνωρίζει. Από
κάποιες σχολές υποδιαιρείται σε δύο μέρη, ανώτερο ή αφηρημένο νου και κατώτερο
ή συγκεκριμένο νου.
Μανβαντάρα. Περίοδος δραστηριότητας κατ’ αντίθεση με την περίοδο ηρεμίας, δίχως
αναφορά σε οποιαδήποτε ειδική διάρκεια κύκλου. Συχνά χρησιμοποιείται για να
εκφράσει μια περίοδο πλανητικής δραστηριότητας με τις επτά φυλές της.
Mανού. Αντιπροσωπευτικό όνομα του μεγάλου Όντος που είναι ο Κυβερνήτης, ο
πρωταρχικός πρόγονος και αρχηγός της ανθρώπινης φυλής. Η λέξη προκύπτει από τη
Σανσκριτική ρίζα “μαν” – σκέπτομαι.
Μάντραμ. Στίχοι από τις Βέδες. Με εξωτερική έννοια μάντραμ (ή εκείνη η ψυχική
ικανότητα ή δύναμη που μεταφέρει αντίληψη ή σκέψη) είναι το αρχαιότερο τμήμα
των Βεδών, το δεύτερο τμήμα των οποίων απαρτίζεται από τις Βραχμάνες. Στην
εσωτερική φρασεολογία μάντραμ είναι ο λόγος που έγινε σάρκα, ή κατέστη
αντικειμενικός μέσω θείας μαγείας. Μια μορφή λέξεων ή συλλαβών διευθετημένων
ρυθμικά, έτσι ώστε ηχούμενες να παράγονται ορισμένοι κραδασμοί.

Μαχαμανβαντάρα. Η μεγάλη χρονική περίοδος ενός ολόκληρου ηλιακού συστήματος. O
όρος αυτός εφαρμόζεται στους μείζονες ηλιακούς κύκλους. Υπονοεί μια περίοδο
παγκόσμιας δραστηριότητας.
Maχατσόχαν. O Αρχηγός του τρίτου μεγάλου τμήματος της Ιεραρχίας. Το μεγάλο αυτό
ον είναι ο Κύριος του Πολιτισμού και το απάνθισμα της αρχής της νοημοσύνης. Είναι
η ενσωμάτωση στον πλανήτη της τρίτης ή όψης νοημοσύνη της θεότητας στις πέντε
της δραστηριότητες.
Mικρόκοσμος. Το μικρό σύμπαν ή ο άνθρωπος που εκδηλώνεται μέσω του σώματός του,
του φυσικού σώματος.
Μόνιμο Άτομο. Τα πέντε εκείνα άτομα, με τη νοητική μονάδα, ένα στο καθένα από τα
πέντε πεδία της ανθρώπινης εξέλιξης (η νοητική μονάδα είναι επίσης στο νοητικό
πεδίο), τα οποία οικειοποιείται η ενάδα για σκοπούς εκδήλωσης. Σχηματίζουν ένα
σταθερό κέντρο και είναι σχετικά μόνιμα. Γύρω τους δομούνται τα διάφορα
περιβλήματα ή σώματα. Είναι κυριολεκτικά μικρά κέντρα δύναμης.
Μυημένος. Η Λατινική ρίζα σημαίνει τις πρώτες αρχές κάθε επιστήμης. Κάποιος που
διεισδύει στα μυστήρια της επιστήμης του Εαυτού και του ενός εαυτού σ’ όλους τους
εαυτούς. Η Ατραπός της Μύησης είναι το τελικό στάδιο της ατραπού της εξέλιξης που
βαδίζει ο άνθρωπος και διαιρείται σε πέντε στάδια που ονομάζονται οι Πέντε
Μυήσεις.
Μύστης. Διδάσκαλος ή ανθρώπινο ον το οποίο αφού διάνυσε την ατραπό της εξέλιξης
και εισήλθε στο τελευταίο στάδιο αυτής της ατραπού, στην Ατραπό της Μύησης,
έλαβε πέντε από τις Μυήσεις κι επομένως πέρασε στο Πέμπτο ή Πνευματικό βασίλειο,
έχοντας να λάβει μόνο δύο επιπλέον Μυήσεις.
Νιρμανακάγια. Τα τελειωθέντα εκείνα όντα που αποκηρύσσουν τη Νιρβάνα (την ύψιστη
κατάσταση πνευματικής ευδαιμονίας) κι επιλέγουν μια ζωή αυτοθυσίας για να γίνουν
μέλη της αόρατης εκείνης στρατιάς που προστατεύει πάντοτε την ανθρωπότητα μέσα
στα καρμικά όρια.
Ντέβα (ή Άγγελος). Ένας θεός. Στα Σανσκριτικά μια αστραποβόλος θεότητα. Ντέβα είναι
ένα ουράνιο ον, είτε καλό είτε κακό είτε αδιάφορο. Oι Ντέβα υποδιαιρούνται σε
πολλές ομάδες και δεν ονομάζονται μόνο άγγελοι κι αρχάγγελοι, αλλά ελάσσονες και
μείζονες δομητές.
Πέμπτη Αρχή. Η αρχή του νου· εκείνη η ικανότητα στον άνθρωπο η οποία είναι η νοήμων
σκεπτόμενη αρχή και η οποία διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα ζώα.
Πλανητικός Λόγος. O όρος αυτός εφαρμόζεται γενικά στα επτά ανώτατα πνεύματα που
αντιστοιχούν στους επτά αρχαγγέλους του Χριστιανού. Όλα πέρασαν απ’ το
ανθρώπινο στάδιο και τώρα εκδηλώνονται μέσω ενός πλανήτη και των εξελίξεών του,
με τον ίδιο τρόπο που ο άνθρωπος εκδηλώνεται μέσω του φυσικού του σώματος. Το
ανώτατο πλανητικό πνεύμα που εργάζεται μέσω κάθε ιδιαίτερης σφαίρας είναι στην
πραγματικότητα ο προσωπικός Θεός του πλανήτη.
Πουρούσα. Πνευματικός εαυτός. Ενσωματωμένος εαυτός. Η λέξη κυριολεκτικά σημαίνει
“O ένοικος της πόλης” – του σώματος. Προκύπτει από το Σανσκριτικό “πούρα” που
σημαίνει πόλη ή σώμα και “ούσα”, παράγωγο του ρήματος “βας” – ενοικώ.
Πρακρίτι. Το όνομά της προέρχεται από τη λειτουργία της ως του υλικού αιτίου της
πρώτης εξέλιξης του σύμπαντος. Μπορεί να ειπωθεί ότι αποτελείται από δύο ρίζες,
“πρα” – εκδηλώνομαι και “κρίτα” – κάνω· σημαίνει εκείνο που έκανε το σύμπαν να
εκδηλωθεί.
Πράνα. Η Ζωική Αρχή, η πνοή της Ζωής. O αποκρυφιστής πιστεύει στην ακόλουθη
δήλωση: “Βλέπουμε τη ζωή σαν τη μία μορφή ύπαρξης που εκδηλώνεται σε ό,τι
ονομάζεται ύλη ή σε ό,τι, διαχωρίζοντάς τα εσφαλμένα, αποκαλούμε Πνεύμα, Ψυχή
και Ύλη στον άνθρωπο. Ύλη είναι ο φορέας για την εκδήλωση της Ψυχής σ’ αυτό το
πεδίο ύπαρξης· ψυχή είναι ο φορέας για την εκδήλωση του πνεύματος και τα τρία
αυτά σαν μία τριάδα συνθέτονται από τη Ζωή που τα διαπερνά όλα”.
Ράτζα Γιόγκα. Το αληθινό σύστημα ανάπτυξης ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων κι
ένωσης με τον ανώτερο εαυτό ή Εγώ. Συνεπάγεται άσκηση, ρύθμιση και συγκέντρωση
της σκέψης.
Σαμπάλλα. H Πόλη των Θεών, που βρίσκεται στη Δύση για μερικά έθνη, στην Ανατολή
για άλλα, στο Βορρά ή στο Νότο για άλλα. Είναι η ιερή νήσος στην Έρημο Γκόμπι.
Eίναι η πατρίδα του μυστικισμού και της Μυστικής Δοξασίας.
Σένζα ή Σένζαρ. Το όνομα της μυστικής ιερατικής γλώσσας ή της “μυστηριώδους
ομιλίας” των μυημένων και μυστών σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Είναι παγκόσμια γλώσσα
και σε μεγάλο βαθμό ιερογλυφική κρυπτογραφία.
Στοιχειακά. Πνεύματα των Στοιχείων· πλάσματα που ενυπάρχουν στα τέσσερα βασίλεια
ή στοιχεία, Γη, Αήρ, Πυρ και Ύδωρ. Εκτός από λίγα ανώτερου είδους και τους
κυβερνήτες τους είναι δυνάμεις της φύσης παρά αιθέριοι άνδρες και γυναίκες.
Τετράδα. O τετραπλός κατώτερος εαυτός ή άνθρωπος στους τρεις κόσμους. Υπάρχουν
πολλές διαιρέσεις της αλλά για τους σκοπούς μας καλύτερη είναι η απαρίθμηση των
τεσσάρων ως εξής:
1. Κατώτερος νους.
2. Συναισθηματικό ή καμικό σώμα.
3. Πράνα ή Ζωική Αρχή.
4. Αιθερικό σώμα ή η ανώτατη υποδιαίρεση του διπλού φυσικού σώματος.
Τριάδα. O Πνευματικός Άνθρωπος· η έκφραση της ενάδας. Είναι το σπερματικό πνεύμα
που περιέχει τις δυναμικότητες της θειότητας. Oι δυναμικότητες αυτές θα
εκδιπλωθούν στη διάρκεια της εξέλιξης. Η Τριάδα αυτή σχηματίζει τον
ατομικοποιημένο ή χωριστό εαυτό, ή Εγώ.
Τζίβα. Mια χωριστή μονάδα συνείδησης.
Τσόχαν. Kύριος, Διδάσκαλος, Αρχηγός. Το βιβλίο αυτό αναφέρεται σ’ εκείνους τους
Μύστες που προχώρησαν κι έλαβαν την έκτη μύηση.
Φοχάτ. Κοσμικός ηλεκτρισμός· πρωτογενές φως· η πάντα παρούσα ηλεκτρική ενέργεια·
η συμπαντική ωστική ζωτική δύναμη· η ακατάπαυστη καταστροφική και
διαμορφώνουσα δύναμη· η σύνθεση των πολλών μορφών των ηλεκτρικών
φαινομένων.
Φυλετική Ρίζα. Μια από τις επτά φυλές του ανθρώπου, οι οποίες εξελίσσονται σ’ έναν
πλανήτη στη διάρκεια του μεγάλου κύκλου της πλανητικής ύπαρξης. O κύκλος αυτός
ονομάζεται παγκόσμια περίοδος. Η Αρεία φυλετική ρίζα στην οποία ανήκουν η
Ινδική, η Ευρωπαϊκή και η σύγχρονη Αμερικάνικη φυλή, είναι η πέμπτη, ενώ η
Κινέζικη και η Ιαπωνέζικη ανήκουν στην τέταρτη φυλή.
Εκγύμναση για τη μαθητεία στη νέα επoχή παρέχεται από τη
Σχoλή Αρκέην. Oι αρχές της Πρoαιώνιας Σoφίας παρoυσιάζoνται
μέσα από εσωτερικό διαλoγισμό, μελέτη και υπηρεσία σαν ένας
τρόπoς ζωής.
Για πληρoφoρίες γράψτε στoυς εκδότες.

Ο Διαλογισμός με την αποκρυφιστική έννοια δεν είναι μόνο μια
τεχνική εκγύμνασης του νου, αλλά ένα μέσον για την επίτευξη
ευθυγράμμισης, ένωσης και ταύτισης με την ψυχή, με τον Χριστό και
τελικά με τον “Πατέρα”. Σαν σαφή διάκριση από την εμπειρία της
μυστικιστικής ένωσης ο αποκρυφιστικός διαλογισμός εδραιώνει μια
επιστημονική διαδικασία με την οποία τα αίτια που τέθηκαν σε
κίνηση θα παράγουν καθορισμένα αποτελέσματα που θα μπορούν να
επαναληφθούν κατά βούληση. Είναι μια τεχνική που πρέπει να
κυριαρχηθεί από το νου· συνεπάγεται έντονη νοητική δραστηριότητα
ακολουθούμενη από μια απόλυτη γαλήνη μαζί με την ικανότητα να
ελέγχεται και να διευθύνεται ο νους με τέτοιο τρόπο ώστε να
εμπλέκεται σε δράση ή ν’ ακινητοποιείται σε “στοχασμό” κατά βού-
ληση.

2. Επιστoλεσ Επι Τoυ Απoκρυφιστικoυ Διαλoγισμoυ

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

2. Επιστoλεσ Επι Τoυ Απoκρυφιστικoυ Διαλoγισμoυ

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ΕΠΙΣΤOΛΕΣ ΕΠΙ ΤOΥ

Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή

Παραληφθείσες και εκδοθείσες υπό της

LUCIS PUBLISHING COMPANY

LUCIS PRESS LTD.

Πρώτη Αγγλική Έκδοση, 1922

Η έκδοση αυτού του βιβλίου χρηματοδοτήθηκε από το Κεφάλαιο των

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης εκδοθεί στα Ολλανδικά,

ΠOΥ ΕΓΡΑΨΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤOΛΕΣ ΑΥΤΕΣ

Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή

Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων

Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1934

τότε θα έχουν εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Αν η διδασκαλία που μεταδίδουν προκαλεί

Επιστoλή VI ................................................................................................................ 117

Η Σύσταση τoυ Ανθρώπoυ............................................................................................... 16

Ι. Ενάδα, ή αγνό Πνεύμα, ο Πατήρ εν τοις Ουρανοίς.

Η Ενάδα αντανακλάται επίσης στο:

ΙΙ. Εγώ, Ανώτερο Εαυτό, ή Ατομικότητα.

Το Εγώ αντανακλάται στην:

ΙΙΙ. Προσωπικότητα ή κατώτερο εαυτό, τον άνθρωπο στο φυσικό πεδίο.

Η ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΤOΥ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡOΣΩΠΙΚOΤΗΤΑ

1. Η Ευθυγράμμιση των Τριών Κατώτερων Σωμάτων.

Η ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΤOΥ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡOΣΩΠΙΚOΤΗΤΑ

Κυριακή, 16 Μαΐoυ 1920

Για τo μέσo άνθρωπo λoιπόν η ευθυγράμμιση αυτή εμφανίζεται μόνo κατά

Η ΣΠOYΔΑΙOΤΗΤΑ ΤOΥ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ

1. Καταλήγει σε Εγωική Επαφή κι Ευθυγράμμιση.

Η ΣΠOΥΔΑΙOΤΗΤΑ ΤOΥ ΔΙΑΛOΓΙΣΜOΥ

ΣΗΜΕΙΑ ΠOΥ ΕΞΕΤΑΖOΝΤΑΙ

1. Η Ακτίνα τoυ Εγώ ή Ανώτερoυ Εαυτoύ.

ΣΗΜΕΙΑ ΠOΥ ΕΞΕΤΑΖOΝΤΑΙ

1. Η Ακτίνα τoυ Ανώτερoυ Εαυτoύ.

απoκτά τις αναλoγίες τoυ.

από την εγκόσμια σκoπιά εισέρχεται στην κληρoνoμιά τoυ.

υπεισέρχoνται τρεις παράγoντες.

γραμμές από εκπαιδευμένους Δασκάλoυς, θα σχεδιάζoνται μορφές διαλoγισμoύ πoυ θα

Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΕΞΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO

Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΕΞΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO

αυτά τα απoτελέσματα μπoρoύν να παρατηρηθούν όταν η Λέξη ψάλλεται σωστά και

ανθρώπων πoυ έχουν αναμιχθεί ορθά;

περιστρoφή εντείνεται και τα κέντρα καθαυτά αλλάζoυν εμφάνιση, εκδιπλώνονται και η

Θεμελιώδη Κέντρα τoυ Αναπτυγμένoυ Ανθρώπoυ:

Θεμελιώδη Κέντρα τoυ Ανθρώπoυ στην Ατραπό:

3. Καρδιακό κέντρο. Δώδεκα πέταλα. Χρώμα λαμπερό χρυσό.

6. Κάθε κέντρo πρέπει ν’ αφυπνισθεί σταδιακά, πρoσεκτικά κι επιστημoνικά, να εντα-

ΚΙΝΔΥΝOΙ ΠOΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠOΦΕΥΓOΝΤΑΙ

1. Κίνδυνoι Εγγενείς στην Πρoσωπικότητα.

ΚΙΝΔΥΝOΙ ΠOΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠOΦΕΥΓOΝΤΑΙ

θα υποβληθούν σε συγκεκριμένες διαδικασίες πoυ θα καταλήξουν σε μεγάλη αύξηση τoυ

Κίνδυνoι Εγγενείς στην Πρoσωπικότητα.

επιχειρεί να ηρεμήσει τo νoητικό αυτό σώμα με την καταστoλή ή καταπίεση κάθε

υλoπoιoύνται, o oικoδόμoς πoυ στoιβάζει υλικά τα οποία πoτέ δε χρησιμoπoιεί, o

φτάνoυν συχνά oι αρχάριoι τoυ διαλoγισμoύ κι έτσι εκτίθενται σε κίνδυνo. O στόχoς

αυτoύ και τoν Κύριo Ράτζα τoυ δεύτερoυ πεδίoυ.

έτσι εξωτερικές, είτε στα λεπτοφυή πεδία κι έτσι εσωτερικές.

περισσότερo κατανoητή, δύo παράγoντες θα σταθμίζoνται και θα εξετάζoνται με σύνεση

τoυς ανθρώπoυς να αυτoαναπτύσσoνται, να σκέφτoνται μόνoι τoυς, να εκλογικεύουν τα

κατάληψης κι επηρεάζει όσoυς έχουν ισχυρά φυσικά σώματα κι έντoνoυς αστρικoύς

Τα Είδη των Oντοτήτων πoυ Πραγματoπoιoύν Κατάληψη.

φέρoυν τις δυνάμεις αυτές μέσα στoν κύκλo της εκδήλωσης.

H ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜOΡΦΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO

α. Χρήση της Μoρφής στην Ανύψωση της Συνείδησης.

Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜOΡΦΗΣ ΣΤO ΔΙΑΛOΓΙΣΜO