Ολοι Οι Άνθρωποι Του Μαρτινισμού. G.ventura

Όλοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού
Aldebaran
(Gastone Ventura)
«Όλοι οι Άνθρωποι του Μαρτινισμού»
(c)
2018 Παναγιώτης Λιβιεράτος
Μετάφραση: Παναγιώτης Λιβιεράτος

e-mail: plivieratos@live.com
Επιμέλεια εκδόσεως: Δημήτριος Πολυχρόνης

e-mail: demgpol@yahoo.gr
«Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος του μεταφραστή».
Το παρόν δεν πωλείται.

Διατίθεται δωρεάν
www.martinismos.gr
1
Gastone Ventura
Πρόλογος του μεταφραστή
Οι Μυστηριώδεις Διδάσκαλοι του παρελθόντος, καταπιστευ-

ματοδόχοι της Παράδοσης (με την ουσιαστική έννοια της λέξης)
και των κλειδιών της Μυητικής πραγμάτωσης, της επανενσωμά-
τωσης, της αναγέννησης και της συμφιλίωσης του Ανθρώπου, υ-
ποκίνησαν τον Jacques de Livron Joachim de la Tour de las Casas
Martinez de Pasqually, τον Jacob Böhme αλλά και άλλους, από
τους οποίους ο Louis Claude de Saint Martin εμπνεύσθηκε το δικό
του σύστημα της μίας και μοναδικής μύησης μέσω της οποίας ο
Άνθρωπος αποκαθιστά σταδιακά τις εξουσίες εκείνες οι οποίες θα
του επιτρέψουν να αποκατασταθεί στο Βασίλειο που κατείχε αλλά
από το οποίο εξέπεσε.
To 1890 oι Gerard Encausse (Papus) και Augustin Chaboseau,
αφού αλληλοαναγνωρίσθηκαν ως Μυημένοι από τον Louis
Claude de Saint Martin μέσω μυητικής διαδοχής στην πιο πάνω
ατραπό, ίδρυσαν μαζί με άλλους Μυηθέντες και ζηλωτές της Μύ-
ησης, το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος,
επιθυμώντας να θέσουν σε μία ελάχιστη οργανωτική βάση την
ατραπό της ατομικής και συλλογικής αναγέννησης και της Μυη-
τικής πραγμάτωσης μέσω της Μαρτινιστικής Μύησης.
Έτσι γεννήθηκε το πρώτο Μαρτινιστικό Τάγμα, το οποίο εξα-
κολουθεί μέχρι σήμερα, μέσω των διαδόχων τους, να μεταδίδει
αδιάκοπα εκείνη την πρώτη Μύηση του Louis Claude de Saint
Martin.
Το 1888 ο Μαρκήσιος Stanislas de Guaita είχε δημιουργήσει
στο Παρίσι το Καββαλιστικό Τάγμα του Ρόδου και Σταυρού, στο
Ύπατο Συμβούλιο του οποίου συμπεριέλαβε, μεταξύ των 12 με-
λών του, τους Gerard Encausse (Papus), Josephin Peladan,
Augustin Chabouseau, Marc Haven, Yvon le Loup (Sedir) και τον
ηγούμενο Alta.
Ο Μαρτινισμός απευθύνεται σε εκείνες ή εκείνους που επιθυ-
μούν με την συμμετοχή τους να θέσουν τον εαυτόν τους, μέσα
από μία διαδικασία φώτισης και αυτοβελτίωσης, σε πειθαρχία με
τον Ανώτερο εαυτό. Επικεντρώνεται σε μία οδό αποκλειστικά ε-
2
σωτερική που απαρτίζεται από συγκέντρωση, διαλογισμό και

προσευχή, προκειμένου να ανυψώσει τη σκέψη πέρα από τις συν-
θήκες των αισθήσεων και της υλικότητας, υποχρεώνοντας έτσι
τον αναζητητή να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα επι-
τρέψουν να εκδηλωθεί το θείο, ως σπινθήρας της εσωτερικότητάς
του.
Ο Μαρτινιστής προσπαθεί να κυριαρχήσει στις σκέψεις του
δημιουργώντας μία ήρεμη διάνοια η οποία ευνοεί την κάθοδο του
Παρακλήτου (Αγίου Πνεύματος) με τη βοήθεια του μυητικού
συνδέσμου ο οποίος πραγματοποιείται από τον Μυητή, το προ-
στατευτικό Εγρηγορός και την Απόκρυφη Μυητική Άλυσο.
Ο Louis-Claude de Saint-Martin είχε διαχωρίσει τους ανθρώ-
πους στις πιο κάτω κατηγορίες:
• Άνθρωπος του Ρεύματος (ο οποίος άγεται και φέρεται από τις
καταστάσεις και ισορροπίες της καθημερινής ζωής).
• Άνθρωπος της Επιθυμίας (ο οποίος διαισθάνεται την θεία φύση
εντός της ανθρώπινης φύσης).
• Νέος Άνθρωπος (πρόκειται για τον αναγεννημένο άνθρωπο).
• Άνθρωπος Πνεύμα (ο αποκατεστημένος άνθρωπος ως θείος
λειτουργός)
Το βιβλίο
Ο Gastone Ventura, ο οποίος διετέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος
Διδάσκαλος του Μαρτινιστικού Τάγματος της Ιταλίας, το οποίο
παρέμεινε απόλυτα πιστό στις διδασκαλίες και Τυπικά του Gerard
Encausse (Papus), παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες «προσαρ-
μογής» σε άλλα πρότυπα, μας παρουσιάζει στο βιβλίο αυτό την
Μαρτινιστική ατραπό όπως αυτή διαμορφώθηκε στον πλανήτη
μας καθώς και τους ανθρώπους που σηματοδότησαν την πορεία
αυτού του πνευματικού κινήματος.
Η διαχρονική ιστορία των Μυητικών Ταγμάτων (είτε κάτω από
ένα Μαρτινιστικό είτε κάτω από οποιοδήποτε άλλο Εγρηγορός)
είναι γεμάτη δυστυχώς, από εξυπηρετήσεις προσωπικών φιλοδο-
ξιών. Μέσα από τις θλιβερές αυτές (και όχι λίγες) εξαιρέσεις, α-
ναδύεται ένα και μόνον συμπέρασμα: Η πίστη στην Παράδοση, με
την πλέον κυριολεκτική έννοια του όρου, καθώς και η πίστη ότι ο
3
Gastone Ventura
Άνθρωπος οφείλει να εγκαταλείψει την έννοια του «φαίνεσθαι»

προς δόξαν του «είναι» είναι η μόνη εγγύηση της επίτευξης του
διαχρονικού σκοπού όλων των Μυήσεων οποιασδήποτε ατραπού.
Μέσα από τις ιστορικές και όχι μόνον περιγραφές του βιβλίου,
θα έλθουμε σε επαφή με τις Διδασκαλίες του Louis Claude de
Saint Martin και τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος, αντιλαμβα-
νόμενος τα δεσμά της φυλακής του, (εκτός των θλιβερών εξαιρέ-
σεων που περιγράφονται ιστορικά) επιχειρεί να απελευθερωθεί
από αυτήν σαν άλλος δέσμιος του μύθου του σπηλαίου του Πλά-
τωνα ο οποίος «εξαίφνης», αντιλαμβανόμενος την πλάνη των αι-
σθήσεων, εξέρχεται προς το φως.
Τέλος να σημειώσουμε ότι αρκετά πρόσωπα αναφέρονται μό-
νον με το Μαρτινιστικό «μυητικό» όνομα, χωρίς το κανονικό, ενώ
άλλα με το «μυστικό», διότι κατά τη συγγραφή του βιβλίου ήσαν
εν ζωή και ο συγγραφέας θεωρούσε ότι ενδεχομένως να παραβία-
ζε τα προσωπικά τους δεδομένα. Εμείς, σήμερα που δεν είναι εν
ζωή, όπου τα γνωρίζουμε, τα αναφέρουμε. Επίσης με την ένδειξη
Σ.τ.Μ. (σημείωση του μεταφραστή) προστέθηκαν επεξηγήσεις
που υποβοηθούν το έργο του αναγνώστη, ενώ με την ένδειξη Σημ.
του Επιμελητή, αναφέρονται πρόσθετες χρήσιμες σημειώσεις του
Επιμελητή.
Καλό ταξίδι στον κόσμο του Μαρτινισμού.
Παναγιώτης Λιβιεράτος
2018
Σύμβολο της Αληθινής Μύησης (ΙΧη κάρτα Ταρώ «ο Ερημίτης»)
4
Πρόλογος του Επιμελητή της Εκδόσεως
Μέσα στον μαινόμενο υλισμό της Γαλλίας τού δεκάτου ογδόου

αιώνα, δύο Μύστες – ο δον Μαρτίνες ντε Πασκουάλλυ και ο Λου-
ΐ-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν – σε πείσμα της εποχής τους, θεμελίω-
σαν μία μυσταγωγική παράδοση την οποίαν οι ιστορικοί και οι
μελετητές απεκάλεσαν με το συμβατικό όνομα «Μαρτινισμός»,
(από τα επώνυμα των δύο θεμελιωτών της), ελλείψει κάποιας άλ-
λης, καταλληλότερης ονομασίας.
Τι είναι ο Μαρτινισμός; Κατ’ ουσίαν, είναι η παράδοση χωρίς
όνομα. Και δεν έχει όνομα, όχι επειδή τάχα στερείται περιεχομέ-
νου... Το αντίθετο. Δεν έχει όνομα επειδή το περιεχόμενό της δεν
μπορεί να περιγραφεί με λέξεις· διότι οι λέξεις των ανθρώπων εί-
ναι πολύ φτωχές για να μπορούν να περιγράψουν το μεγαλείο και
την ιερότητα αυτής της μυσταγωγικής παραδόσεως.
Είναι η ατραπός εκείνη η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στην προ-
πτωτική κατάστασή του, με σκοπό την ανάληψη του αρχέγονου
έργου το οποίον είχε να επιτελέσει προ της Πτώσεως.
Είναι η ατραπός η οποία καθιστά τον άνθρωπο Βασιλέα και
Ιερέα, ικανό να «προστάζει» και να «εξορκίζει».
Είναι η ατραπός που βοηθά τον άνθρωπο ν’ ανεύρει εκείνον
τον «λόγο» τον οποίον απώλεσε ένεκα της πτώσεώς του και τον
διδάσκει πώς να τον αξιοποιήσει για το γενικό και το παγκόσμιο
καλό1.
1
Σημ. του Επιμελητή : Ο Μαρτινισμός αφορά στην πορεία τού ανθρώπου προς
την αρχέγονη, προπτωτική του κατάσταση, ως ενσυνείδητο Τέκνο τού Φωτός ή
ως «Νέος Άνθρωπος», ως «Καινός Άνθρωπος». Η δε ανάληψη τού αρχέγονου
πνευματικού του λειτουργήματος τού ανθρώπου – δια της ορθής χρήσεως τού
Λόγου, αυτού του πανίσχυρου πνευματικού οργάνου δράσεως – θα μπορούσε να
νοηθεί ως «Ροδοσταυρισμός». Με άλλα λόγια, ο αληθής και ορθώς νοούμενος
Ροδοσταυρισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η κατάληξη ή η πραγμάτωση του
Μαρτινισμού. Η διαλογιστική παρατήρηση τού Μαρτινιστικού Εμβλήματος θα
αποκαλύψει πολλά στον απροκατάληπτο αναγνώστη... Περισσότερα σχετικώς
στο δωδέκατο κεφ. τού παρόντος έργου και στην σχετική μας υποσημείωση εκεί.
5
Gastone Ventura
Κι είναι μία ατραπός ουσιωδώς χριστιανική, χριστοκεντρική,

της οποίας τα βήματα περιγράφονται ένα-ένα στο κορυφαίο έργο
τού Σαιν-Μαρτέν, Ο Νέος Άνθρωπος.
Το ανά χείρας βιβλίο, η μετάφραση του οποίου αποτελεί καρπό
του μόχθου τού φιλτάτου Παναγιώτη Λιβιεράτου, εισάγει τον α-
ναγνώστη στην ιστορία αυτής της μυσταγωγικής παραδόσεως.
Ευχόμασθε από καρδίας ν’ αποτελέσει έμπνευση για τους αλη-
θινούς εσωτεριστές και να τους παράσχει ένα ακόμη έναυσμα, ένα
ακόμη ερέθισμα για περαιτέρω μυητικές πραγματώσεις!
Δημήτριος Πολυχρόνης
Χαλάνδρι, 2018
6
Εισαγωγή
ΕΜΕΤ ( Αλεφ, Μεμ, Τάου) είναι η λέξη που σημαίνει

«Αλήθεια» και ο αριθμός της είναι «441».
Εάν αφαιρέσουμε το πρώτο γράμμα (Άλεφ) που έχει ως αριθμό
του το «1» μας μένει η λέξη ΜΕΤ (Μεμ, Τάου) που έχει αξία
«440» και σημαίνει «θάνατος».
Από το Sepher Ghematriot, Καββαλιστικό χειρόγραφο του 13ου αιώνα.
ΜΑΡΤΙΝΙΣΤΙΚΟ ΤΑΓΜΑ
«Το Μαρτινιστικό Τάγμα2 υπό την προεδρία του Κυρίαρχου

Μεγάλου Διδασκάλου του, αποφάσισε ομόφωνα (πλην ενός) να
παραχωρήσει την έγκρισή του στον συγγραφέα του παρόντος,
προκειμένου να λάβει γνώση, με όλες τις εγγυήσεις που απαιτού-
νται κατά περίπτωση, όλων των εγγράφων του ιστορικού του αρ-
χείου, για την διευκόλυνση της συγγραφής ιστορικού πονήματος
όσον αφορά στο Μαρτινιστικό Τάγμα».
Υπογράφουν:
Aldebaran, Altair, Apollonius,

Arjuna, Ignis, Immanuel,
Paolo, Soham, Spartacus,
Theofilus, Vega, Vergilius,
Zorobabel, (απών Emmanuel)
2
Σ.τ.Μ.: Ιταλίας
7
Gastone Ventura
Αφιερωμένο στην Βάννα

Βενετία, Ρώμη 1977
Σημείωση του συγγραφέα
Αποδεχόμενος, αμήχανα, το καθήκον να συγγράψω ένα βιβλίο

για την ιστορία του Μαρτινισμού, έλαβα υπόψη μου τις δυσκολίες
ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ωστόσο, έχοντας υπόψη όσα ήδη γρά-
φτηκαν στην Γαλλία από την έλευση του Μαρτινιστικού Τάγμα-
τος μέχρι σήμερα, έγινε άμεσα φανερή – για όποιον ενδιαφέρεται
για θέματα παράδοσης – η ύπαρξη εμποδίων, προσπερνώντας μά-
λιστα ορισμένες διδασκαλίες καθώς και τις ερμηνείες τους από
κάποιες ομάδες αυτοαποκαλούμενες Μαρτινιστικές. Εμπόδια, τα
οποία ωστόσο ήσαν δύσκολο να ξεπερασθούν δεδομένων των
διαφόρων αναλύσεων από διάφορους συγγραφείς, διαφόρων τά-
σεων, αυθεντικών ή μη, οι οποίοι προφανώς «τραβούσαν το νερό
στο μύλο τους»3.
Μου φάνηκε τότε αρχικά, ότι μεταξύ των έργων για τα οποία
μιλάμε, το πιο συστηματικό και τεκμηριωμένο, πάνω στις πηγές
του Μαρτινισμού, (εκτός από τις πρόσφατες, λίγο γνωστές και εν-
διαφέρουσες μελέτες και αναζητήσεις του Robert Amadou4) ήταν
το «Le Martinisme» του Robert Ambelain5, το οποίο δημοσιεύθη-
κε στο Παρίσι το 1946 από τις εκδόσεις NICLAUS (Rue Saint
Jacque 34). Ο ίδιος ο R. Ambelain (Aurifer) βεβαιώνει ότι «Πρό-
κειται για ένα βιβλίο δυστυχώς πολύ ατελές, λαμβανομένου υπό-
ψη του χρόνου κυκλοφορίας του, το οποίο όμως φανερώνει, μέσα
στον ζόφο της Χιτλερικής κατοχής, την πρώτη εμφάνιση του Μα-
τινισμού, εκτός της πενταετούς παρανομίας του». Αυτή η δήλωση
3
Σ.τ.Μ.: Ιταλικός ιδιωματισμός για την τάση παρουσίασης γεγονότων μονο-
μερώς και με υποκειμενικό τρόπο.
4
Robert Amadou. 1924-2006. Γάλλος Εσωτεριστής, Μαρτινιστής (Ignifer),
Ιερωμένος και συγγραφέας. Εξέδωσε πολλά πρωτογενή μαρτινιστικά κείμενα.
5
Robert Ambelain. 1907-1997. Γάλλος Τέκτων, Μαρτινιστής (Aurifer) και 7ος
(1960-1969) Πατριάρχης της Γνωστικής Εκκλησίας (Tau Jean III). Συγγραφέας.
8
θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα σεμνότητας, εάν ο Robert Am-

belain δεν ήταν ο συγγραφέας που αναφέρεται συχνά σε ό,τι έχει
σχέση με Αποκρυφισμό. Βρήκε όμως δυστυχώς την επιβεβαίωσή
της σε επακόλουθα συγγράμματά του. Και συγκεκριμένα τον
Μάρτιο του 1948 στο «Le Martinisme contemporaine et ses veri-
tables origines» 6, και 10 χρόνια αργότερα με το φυλλάδιο με τίτλο
«Le Martinisme contemporaine et se filiation»7 στα οποία αποκα-
θιστούσε, λίγο κάθε φορά, μέρος των προηγούμενων διαβεβαιώ-
σεών του, υποστηρίζοντας, τελικά, το 1968 ότι τα πάντα απλοποι-
ούνται στο «να μελετούμε, και να συνεχίσουμε το έργο της ομά-
δας ανθρώπων των οποίων ο Papus8 ήταν ο αδιαμφισβήτητος οδη-
γός». Τελικά, το 1971, όπως προκύπτει από μία επιστολή του,
διαβεβαίωνε ότι: «Είναι κρίμα για τον Μαρτινισμό. Όμως είναι
σημείο της εποχής. Όλα αυτά που προέρχονται από τον Χριστια-
νισμό, θα εξαφανισθούν, και μαζί του και η εποχή των Ιχθύων.
Είναι πολύ ευοίωνο. Η εποχή του Υδροχόου μας φέρνει άλλα
πράγματα».
Περίεργη διαβεβαίωση, για έναν Πατριάρχη της «Γνωστικής
Οικουμενικής Αποστολικής Εκκλησίας»9, με την οποία, πρακτικά
6
«Ο σύγχρονος Μαρτινισμός και η πραγματική του προέλευση».
7
«Ο σύγχρονος Μαρτινισμός και η διαδοχή του».
8
Σ.τ.Μ.: Ο Gerard Anaclet Vincent Encausse, όπως ήταν το πραγματικό του
όνομα, γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1865, στην Κορόνι της Ισπανίας, από
Γάλλο πατέρα και Ισπανίδα μητέρα. Υπήρξε επίσης, εξαιρετικός ιατροφιλόσο-
φος, γιατρός και θεραπευτής, σωμάτων και ψυχών, εφαρμόζοντας όλες τις μεθό-
δους της ιατρικής (αλλοπαθητική, ομοιοπαθητική, ενεργειακή, πνευματική κλπ),
αναλόγως της περιπτώσεως και του επιπέδου του προβλήματος. Το 1914 ξεκίνη-
σε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, κατά τον οποίο ο Δρ. Gerard Anaclet Vincent
Encausse, αφιερώθηκε στην περίθαλψη των ασθενών του πολέμου. Δύο χρόνια
μετά την έκρηξη του πολέμου, το 1916, αποσαρκώθηκε σε ηλικία 51 ετών, όρ-
θιος ως στρατιώτης, κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός του προς την Πατρίδα
του, αφού προσβλήθηκε από φυματίωση, λόγω των κακουχιών στο μέτωπο, όπου
υπηρετούσε ως Αρχίατρος στα στρατιωτικά κινητά νοσοκομεία.
9
Σ.τ.Μ.: Ως «Γνωστικισμός» θεωρείται ένας ψυχοφιλοσοφικός Θρησκευτικός
προβληματισμός. Δεν είναι «Εκκλησία» με την κλασσική έννοια του όρου, αλλά
φιλοσοφικό σύστημα. Ο όρος «Γνωστικισμός» προέρχεται από την έννοια της
«Γνώσης» εκείνης η οποία αφορά την Γνώση των Θείων Μυστηρίων. Γνώση η
9
Gastone Ventura
έθετε εκτός Εκείνον τον οποίο θαύμαζε για πολλά χρόνια! Περί-
εργη διαβεβαίωση επαναλαμβάνω, εάν αυτή δεν φωτιζόταν από
όσα – εν μέρει – θα προκύψουν από μερικά έγγραφα τα οποία θα
παρουσιασθούν στο παρόν βιβλίο.
Ακολούθως, μπροστά στις ασάφειες, τις δυσκολίες και την ο-
ριστική διαβεβαίωση του πιο επιβεβαιωμένου και συμμορφωμέ-
νου με το θέμα Συγγραφέα, άρχισε να εκλείπει πλέον η βασική
πηγή πάνω στην οποία, για πάνω από είκοσι χρόνια, βέβηλοι και
ερασιτέχνες καθώς και «βέβαιοι Μαρτινιστές», είχαν βασισθεί,
και το πρόβλημα άρχισε να γίνεται πιο δύσκολο· επιπλέον δε, α-
νόητο για όποιον θα ήθελε να συγγράψει ιστορικό βιβλίο έχοντας
προηγουμένως συμβουλευθεί επιβεβαιωμένα στοιχεία.
Σε αυτό το σημείο, όταν είχα αρχίσει να υιοθετώ την ιδέα να
αναλάβω αυτό το εγχείρημα, τέθηκε στη διάθεσή μου, για να πού-
με την αλήθεια, μετά από πολλούς δισταγμούς και ελέγχους, το
αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος της Ιταλίας (κατά τη γνώμη
μου το μοναδικό αληθινό απευθείας διαδοχής από τους G.
Encausse [Papus], Dunstano Cancellieri, A. Sacchi [Sinesius], M.
E. Allegri [Flamelicus], O. U. Zasio [Artephius], F. Bandarin
[Manas], Aldebaran10 με πολύ επακριβή και εξειδικευμένη τεκμη-
ρίωση, μέχρι πολύ ευαίσθητων εγγράφων που ανάγονται από τα
«Mysteria», «Initiation», «O Thanatos» (επίσημες Ιταλικές και
Γαλλικές περιοδικές εκδόσεις περί Μαρτινισμού), μέχρι την επί-
σημη αλληλογραφία-ανταπόκριση 1910-1971, τις πράξεις, διπλώ-
ματα, χάρτες λειτουργίας, αρχεία, Τυπικά κ.α. στα οποία ανέτρε-
ξα, ακόμη και σε ελαφρώς αναφερόμενα έργα μεταξύ των οποίων
και το «Sciences occultes. Papus, sa vie, son oeuvre»11 του
οποία επιφυλάσσεται για λίγους. Ο Ερμητισμός, έχοντας πάρα πολλά κοινά με

τον Γνωστικισμό, θεωρήθηκε «μη χριστιανικός Γνωστικισμός». Περιέχει τρία
στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους: Θρησκεία, Ψυχολογία, Φιλοσοφία.
10
Σ.τ.Μ. : Aldebaran είναι ο συγγραφέας του παρόντος G. Ventura. Η μετέπει-
τα διαδοχή που ακολούθησε έχει ως εξής: S. Caracciolo (Vergilius) – B. Barosi
(Enoch) – R. Randellini (Gabriel)
11
«Απόκρυφες επιστήμες, PAPUS, η ζωή του, το έργο του».
10
Philippe Encausse (Jean)12 υιού του Gerard Encausse (Papus), δη-

μοσιευμένου στο Παρίσι το 1949 από τις εκδόσεις OCIA, Rue
Cardinal Mercier.
Συμβουλεύθηκα επομένως, προκειμένου να αποτυπώσω με ευ-
κρίνεια και αντικειμενικότητα, την ιστορία του Μαρτινισμού, με
ιδιαίτερη αναφορά στην ιστορία του Μαρτινισμού της Ιταλίας,
αυτήν την εκτενή τεκμηρίωση, την οποία εν μέρει αναπαρήγαγα,
φωτίζοντας τα κρίσιμα σημεία της εξέλιξης του Μαρτινισμού, των
αγώνων για την επιβίωση του Μυητικού και Παραδοσιακού Τάγ-
ματος, της αριθμητικής αποδυνάμωσής του, και της επανάκαμψής
του στα πλαίσια μιας στενής αναζήτησης «Ανθρώπων της Επιθυ-
μίας», όπως χαρακτηριστικά αρέσκονται να αποκαλούνται οι
Μαρτινιστές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα Τάγμα Παραδο-
σιακό, και θα προσπαθήσω να το αποδείξω, ακόμη και εάν κά-
ποιοι διάβασαν κάποια αόριστη αναφορά γύρω από αυτό, κυρίως
μέσα σε Τεκτονικά Τάγματα, θεωρώντας ότι πρόκειται για μία ορ-
γάνωση παρατεκτονική, ένα είδος Τεκτονικού Τύπου13 ή πανεπι-
στημιακού οικοδομήματος. Ακόμη και εάν άλλοι θεωρούν ότι
πρόκειται για μία «μυστηριώδη» σχολή όπου διδάσκονται από-
κρυφες διδασκαλίες που «μεταδίδουν εξουσίες» και ανάλογες με-
θόδους προκειμένου να προβλέψουμε το μέλλον και να γίνουμε
μάγοι και προφήτες. Σε όλους αυτούς, αξίζει να απαντήσουμε ότι
ο Μαρτινισμός, όπως προκύπτει από τις θεμελιώδεις διδασκαλίες
του, τα παραδοσιακά Τυπικά του, και τα αρχεία του, δεν είναι ού-
12
Σ.τ.Μ. : Philippe Encausse . (1906-1984). Υιός του Gerard Encausse
(Papus), Μαρτινιστής, Γιατρός, Επιθεωρητής του Υπουργείου Παιδείας.
13
Σ.τ.Μ.: η λέξη «Τύπος» με «Τ» κεφαλαίο, αφορά την έννοια του Τύ-
που=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ. Πρόκειται για τον ορισμό ενός συνόλου ενεργειών
οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να επιτυγχάνουν την «επαφή του άνω με το κά-
τω», εις τρόπον ώστε να επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο από τον Μυητικό Οργα-
νισμό αποτέλεσμα. Ο κάθε Τύπος (Rite) έχει δικά του Τυπικά (Rituals) τα οποία
εάν αλλοιωθούν, τότε ακυρώνεται και η επιδιωκόμενη «επαφή του άνω με το
κάτω».
11
Gastone Ventura
τε μία ομάδα παραψυχολογίας ούτε, ακόμη περισσότερο το «ερ-

γαστήρι του Δρα Καλιγκάρι»14 .
Όσον αφορά την δική μου διαβεβαίωση ότι πρόκειται για ένα
Τάγμα Μυητικό, θέλω να αναφέρω το τι διάβασα σε ένα έγγραφο:
ότι δηλαδή το πρώτο καθήκον ενός Μαρτινιστή είναι εκείνο του
να «ενώσει και να μεταφέρει κατά μήκος του ποταμού τα καθαρ-
τήρια ύδατα και ποτέ να μην διαιρεί ή να διασκορπίζει σε εκατό
ρεύματα, ύδατα ακάθαρτα ή όχι και τόσο καθαρά». Και αυτό μου
φαίνεται μία διδαχή υψηλά μυητική, καθαρή και θεμελιώδης για
όποιον πιστεύει ότι είναι Άνθρωπος της Επιθυμίας.
Εδώ θα αναρωτηθεί κάποιος τί ακριβώς θα πρέπει να θεωρεί
ως Άνθρωπο της Επιθυμίας. Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω με
άλλον τρόπο πλην του ίδιου του Louis Claude de Saint Martin:
«Le désir ne resulte que de la séparation ou de la distinction de
deux substances analogues soit par leur essence, soit par leurs pro-
prietés; et quand les gens à maxime disent qu’on ne desire pas ce
qu’on ne connait point, il nous donnent la preuve que si nous dé-
sirons quelque chose, il faut obsoluement que nous avons en nous
cette chose que nous désirons». Δηλ.: «Η επιθυμία προκύπτει μό-
νο από τον διαχωρισμό ή τη διάκριση δύο ουσιών, ανάλογων είτε
ως προς την ουσία τους είτε ως προς τις ιδιότητές τους΄ και όταν
οι άνθρωποι λέγουν ότι δεν επιθυμούν κάτι που δεν γνωρίζουν,
μας δίδουν την απόδειξη ότι εάν επιθυμούμε κάτι θα πρέπει απο-
λύτως να το έχουμε εντός μας αυτό που επιθυμούμε». Αυτό μας
αποδεικνύει ότι για να επιθυμούμε να «ενώσουμε και να μεταφέ-
ρουμε κατά μήκος του ποταμού, τα καθαρτήρια ύδατα, κλπ κλπ»
θα πρέπει να διακατέχουμε ένα μέρος αυτών των καθαρών υδάτων
περί των οποίων ομιλούμε.
Γύρω από την παραδοσιακότητα του Μαρτινιστικού Τάγματος,
θεωρώ αναγκαίο να θυμηθώ ποιοί είναι οι θεμελιώδεις παράγο-
ντες που εδραιώνουν την συμμετοχή στον παραδοσιακό κόσμο.
14
Σ.τ.Μ.: Γερμανικό ασπρόμαυρο έργο του βωβού κινηματογράφου του 1920.
Θεωρείται ως έργο-ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου και περιγράφει
τις περιπέτειες του Δρα Καλιγκάρι, περιπλανώμενου Μάγου…
12
Και ο René Guénon15 και ο Julius Evola16, αμφότεροι μεγάλοι

σύγχρονοι συγγραφείς πάνω σε παραδοσιακά θέματα, βεβαιώνουν
ότι ο κόσμος της παράδοσης γνώρισε την πράξη διέλευσης: την
Μύηση. Τις δύο μεγάλες οδούς της προσέγγισης που είναι η δρά-
ση και η ενατένιση· η παρέμβαση, δηλαδή ο Τύπος και η Πίστη,
και το Μεγάλο Έρεισμα/Στήριγμα, δηλαδή η ιεραρχία. Τώρα το
Μαρτινιστικό Τάγμα, όπως προκύπτει από τα αρχεία του, διακα-
τέχει αυτά τα τέσσερα θεμελιώδη στοιχεία ακόμη και εάν άργησε
να αναδυθεί για λόγους που μπορούν να κατανοηθούν καθαρά εάν
λάβουμε υπόψη ότι όλα αυτά που ήσαν παραδοσιακά, ή τουλάχι-
στον είχαν μία όψη παραδοσιακότητας, εξαφανιζόντουσαν, μέσα
σε μία μανία θετικισμού και έλευσης θεωριών αθεΐας εκείνης της
περιόδου. Οργανωτικά το Μαρτινιστικό Τάγμα κατέχει/υιοθετεί
τον θεσμό της Μεγάλης Διδασκαλίας και της ελευθερίας της συ-
νείδησης του Μυητή. Κατέχει/υιοθετεί την πράξη μετάδοσης που
είναι η απευθείας Μύηση. Μελετά και εφαρμόζει τις δύο οδούς
της προσέγγισης δηλαδή την ηρωϊκή (δράση) και την στοχαστική
(διαλογισμός), εφαρμόζοντας με αυτές την παρέμβαση διαμέσου
του Τύπου και της Πίστης. Σέβεται απόλυτα17 τον νόμο της ιεραρ-
χίας στην μυητική γραμμή, δηλαδή το Μεγάλο Έρεισμα (ή Στή-
ριγμα), θεωρούμενο με την καθαρή του σημασία ως πυραμιδοει-
δές σε τρείς βαθμούς, συν ένα λειτούργημα Μυητικό.
15
Σ.τ.Μ.: René Jean Marie Joseph Guénon. (1886-1951). Γνωστός και
ως Σεΐχης Αμπντούλ Ουάχιντ Γιάχια (το όνομα που χρησιμοποιούσε αφότου α-
σπάστηκε το Ισλάμ). Ήταν Γάλλος Εσωτεριστής, συγγραφέας και στοχαστής.
Εντυπωσιάσθηκε από τον Τεκτονισμό και τον Γνωστικισμό. Έγραψε πολλά βι-
βλία Εσωτεριστικού περιεχομένου. Το βιβλίο του «Επισκοπήσεις επί της μυήσε-
ως» παραμένει για πολλούς το Ευαγγέλιο της Μυητικής διαδικασίας.
16
Σ.τ.Μ.: Julius Evola. Ο βαρόνος Giulio Cesare Andrea Evola (1898-1974)
ήταν Ιταλός Φιλόσοφος, ζωγράφος και Εσωτεριστής. Έγραψε αρκετά βιβλία.
Παρά τις αμφιλεγόμενες και ίσως ακραίες πολιτικές του θέσεις, υπήρξε σημαντι-
κός συγγραφέας βιβλίων Εσωτερισμού, μεταξύ των οποίων το πολύ σημαντικό
και ίσως μοναδικό για το θέμα του: «Η Μεταφυσική του φύλου».
17
Σ.τ.Μ.: Η λέξη που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι «pedissequamente»
που μεταφράζεται και «δουλικά»
13
Gastone Ventura
Όμως σε αυτά τα πεδία, το παραδοσιακό και το μυητικό, θα

πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι, όπως μπορεί να βεβαιώσει όποιος
θα έχει την υπομονή να διαβάσει αυτό το πόνημα, δεν μπορούν να
υπάρχουν πολλά Μαρτινιστικά Τάγματα, παρά μόνον για όποιον
θέλει να θεωρείται Άνθρωπος της Επιθυμίας και όχι για εκείνους
που αναζητούν τίτλους και σχετικές τιμές ή κατακτήσεις ψευ-
δοϊσχύων, εξωτερικευμένες σε ανώφελες αγγελικές (ή δαιμονι-
κές;) επικλήσεις, ή σε μία μάταιη επιδίωξη χορήγησης μυητικών
ισχύων είτε λόγω αρχαιότητας είτε λόγω συμπάθειας. Αυτοί τεί-
νουν, τουλάχιστον όσο είναι δυνατόν, να επιβεβαιώσουν τα λεγό-
μενά τους, κρύβοντάς τα πίσω από κλισέ, χάρτες λειτουργίας άνευ
αντικρύσματος, διπλώματα και σιγίλλια18 που ποτέ δεν επεστρά-
φησαν σε όσους τα έδωσε. Και αυτό διότι, όταν χρησιμοποιείται ο
όρος «παραδοσιακός» αναφερόμαστε πάντοτε στις πηγές και επι-
πλέον λέμε ότι κάτι είναι παραδοσιακό μόνον όταν αυτό που το
αφορά προέρχεται από την πηγή του. Ωστόσο, αναφερόμενοι στο
Μαρτινιστικό Τάγμα, το αναδυθέν το 1887 και ιδρυθέν επίσημα
το 1891, θεωρούμε παράδοση αυτό που τότε αποφασίσθηκε, και ο
Μαρτινισμός, ως Τάγμα παραδοσιακό, είναι απαραίτητο να δια-
τηρεί ό,τι προέρχεται από την ίδρυσή του.
Εξετάζοντας τον όρο «μυητικό» και ειδικά σε ό,τι αναφέρεται
στην μυητική ιεραρχία (δηλαδή, όπως προείπαμε, στο Μεγάλο
Έρεισμα), πιστεύω ότι είναι ευκαιρία να επαναλάβουμε εδώ ό,τι
βρήκα σε μία επιστολή στους Ιταλούς Μαρτινιστές του 1971: «Η
Μύηση διαμέσου των βαθμών ακυρώνει τις κοινωνικές, κοινωνι-
κές και φυλετικές διαφορές και δημιουργεί μία αριστοκρατία Αν-
θρώπων της Επιθυμίας που επιθυμούν και οφείλουν να προσεγγί-
σουν την εσωτερική γαλήνη και να διαπεράσουν τη φλόγα της
παράδοσης. Στα Μυητικά Τάγματα οι διαφορές τάξης, φυλής ή
καταγωγής ακυρώνονται από την μύηση. Όποιος συμμετέχει σε
ένα Μυητικό Τάγμα συμμετέχει σε μία φυλή, ή μάλλον καλύτερα
στην μοναδική καταγωγή. Η εισδοχή στο Τάγμα μέσω ενός Μυη-
τικού Τύπου είναι μία νέα γέννηση και μία νέα καταγωγή. Η κα-
18
Σ.τ.Μ. : Σιγίλλιο: Σφραγίδα, βούλα, συνήθως ανάγλυφη.
14
τάκτηση ενός βαθμού – εάν πραγματικά έχει κατακτηθεί και δεν

είναι αποτέλεσμα σφετερισμού ή φιλίας ή συμπαθειών – είναι η
ακύρωση της καταγωγής και η επανασύνδεση στα Χέρια της μίας
Καταγωγής».
Η επιστολή συνεχίζει διευκρινίζοντας ότι: «Η απόκτηση ενός
βαθμού μύησης δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός, αλλά κα-
τακτάται από μόνη της: είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι
ληφθέντες από τους μυητές βαθμοί, σε γενικές γραμμές, δεν μπο-
ρούν να αντιπροσωπεύσουν μία απόκτηση μεγαλύτερης μυητικής
γνώσης και, ακόμη περισσότερο, μια προσέγγιση της πραγμάτω-
σης19, αλλά μόνον μία απαραίτητη ιεραρχική ανάθεση για να δο-
μηθεί ή να διατηρηθεί η πυραμίδα ενός Τάγματος που κατέχει τις
ισχύς της μετάδοσης της μυητικής οδού και αυτή η μετάδοση
πρέπει να πραγματοποιείται για να συνεχίσει η παράδοση υποδει-
κνύοντας την οδό της πραγμάτωσης· όμως, η εν λόγω πραγμάτω-
ση δεν μπορεί να μεταδοθεί (και αυτό είναι προφανές, αλλιώς το
Τάγμα δεν θα ήταν, όπως είναι, μία οργάνωση ανθρώπινη, αλλά
υπερφυσική) διότι η πραγμάτωση είναι ένα θέμα αποκλειστικά
προσωπικό».
Λέγει ακόμη ότι οι βαθμοί παρέχονται εμπιστευτικώς σε εκεί-
νους που απέδειξαν ότι έχουν μελετήσει και κατανοήσει τις διδα-
σκαλίες και τα σύμβολα που είναι επιφορτισμένα να ανοίξουν την
οδό για την προσέγγιση ανώτερων καθεστώτων συνείδησης.
Και συνεχίζει η επιστολή: «Όποιος δεν κατάλαβε την σημασία
των τριών θεμελιωδών συμβόλων του Τάγματος, δεν είναι Μαρτι-
νιστής ούτε θα μπορέσει να γίνει, και θα συνεχίσει να ενδιαφέρε-
ται για ερωτήματα που θεωρεί εσωτερικά και που είναι μόνον α-
ποκρυφιστικά, και που στην πραγματικότητα αφορούν τον βέβηλο
κόσμο. Ή μάλλον μία ανόητη υπερηφάνεια για βαθμούς που έλα-
βε (ή μία λαχτάρα για αυτούς που ακολουθούν). Αυτό δε που είναι
χειρότερο, είναι ότι αφορούν, διαμάχες για ‘ισχύς’ προς κατάκτη-
ση, υποδουλώνοντας ομάδες στους σκοπούς τους ή σε σκοπούς
19
Σ.τ.Μ.: «Μυητική πραγμάτωση»: Ολοκλήρωση της Μυητικής διαδικασίας
εντός μας.
15
Gastone Ventura
που δεν είναι ούτε καν δικοί τους αλλά αυτών που τους χειραγω-
γούν, όλα αυτά δε, προς χάριν δήθεν του πνεύματος ή κάποιας πο-
λύχρωμης στολής. Κάνοντας αυτή τη διάκριση μεταξύ μύησης και
ιεραρχίας ενός Τάγματος (διάκριση που εξηγεί το πώς ένα απλό
μέλος μπορεί να κάνει να βλαστήσει ο σπόρος του ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
ΕΑΥΤΟΥ, ενώ Εμείς οι ίδιοι, τοποθετημένοι στην πυραμίδα του
Τάγματος, και ίσως ακριβώς γι’ αυτό, δεν καταφέραμε, ενώ συνε-
χώς προσπαθούμε να διατηρήσουμε) οφείλουμε να θυμήσουμε
στους Μαρτινιστές την ύπαρξη κανονισμών και βασικών κανόνων
που πρέπει να γίνονται σεβαστοί. Το Μαρτινιστικό Τάγμα, σε α-
ντίθεση με όσα κακώς συνέβησαν στη Γαλλία20 με την αλλαγή
θεμελιωδών και παραδοσιακών Τυπικών, δεν ζητά όρκους. Όταν
λέμε ότι ένα πρόσωπο είναι τίμιο, δεν υπάρχει λόγος να τον βά-
λουμε να ορκισθεί, διαφορετικά δεν του έχουμε εμπιστοσύνη.
Από την άλλη, εάν το πρόσωπο δεν είναι τίμιο, δεν θα λάβει ποτέ
σοβαρά τους όρκους που έδωσε. Αντιθέτως οι υποσχέσεις που δί-
δονται από έναν τίμιο άνθρωπο, γίνονται σεβαστές, επί ποινή ά-
μεσης απομάκρυνσης από τη Μυητική άλυσο η οποία αμέσως ε-
νισχύεται».
Η επιστολή την οποία αναπαράξαμε στα σημαντικά της μέρη,
ως ακριβή έκφραση του Μαρτινιστικού πνεύματος, καταλήγει:
«Σε όλους (τους Μαρτινιστές), απευθυνόμαστε για άλλη μία φορά
προσκαλώντας τους να αναλογισθούν, να μελετήσουν, να διαλο-
20
Σ.τ.Μ.: Ένας από τους διαδόχους (μη επιβεβαιωμένος) του Papus, ο Jean
Bricaud επεχείρησε να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του Τάγματος έτσι όπως είχε
διαμορφωθεί από το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο, τροποποιώντας τους κανονισμούς
(του Papus), θεσπίζοντας νέα Τυπικά…, αποκλείοντας εισαγωγή γυναικών…,
και απαιτώντας ο νεόφυτος να είναι ήδη Διδάσκαλος Τέκτων… και Γνωστικός,
ανακηρύσσοντας τη «Γνωστική Οικουμενική Εκκλησία», ως επίσημη εκκλησία
του Μαρτινισμού…. Ως συνέχεια των ανωτέρω γεγονότων η Ιταλική δικαιοδο-
σία, διαχώρισε τη θέση της από την επιλογή αυτή της ηγεσίας του Jean Bricaud
και συνέχισε να λειτουργεί όπως ακριβώς ο Papus (G. Encausse) είχε θεσπίσει με
την πρώτη του Διακήρυξη. Στο μεταξύ η αλλοιωμένη γραμμή του Jean Bricaud
διαλύθηκε οριστικά. Το Μαρτινιστικό Τάγμα Ιταλίας (και όχι μόνον) εξακολου-
θεί μέχρι σήμερα να λειτουργεί όπως ακριβώς οι Gerard Encausse (Papus) και
Augustin Chaboseau είχαν θεσπίσει.
16
γισθούν πάνω στους κανονισμούς, τις βασικές διακηρύξεις, τα εγ-

χειρίδια· να πεισθούν ότι ο Μαρτινιστής δεν αναζητά γήϊνη ισχύ,
δεν έχει βέβηλες φιλοδοξίες, δεν θέλει να προσεγγίσει θέσεις ε-
ξουσίας στην πολιτική ή κοινωνική αρένα, αλλά είναι ένας Άν-
θρωπος της Επιθυμίας που αναζητά Γνώση, και που θέλει να βρεί
το σπόρο του ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΑΥΤΟΥ του κάνοντάς τον να
βλαστήσει, εάν είναι ικανός, προκειμένου να προσεγγίσει την
πραγμάτωση. Όμως, ακόμη και εάν δεν κατορθώσει να κάνει να
βλαστήσει αυτός ο σπόρος, και μόνον η ανεύρεσή του ή η λαχτά-
ρα της αναζήτησής του, θα του δώσει εκείνη την εσωτερική γαλή-
νη η οποία ήδη, δια του εσωτερικού του εαυτού, αντιπροσωπεύει
μία πραγμάτωση που θα τον κάνει να «ζήσει» σε έναν κόσμο που
το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας έχει παντελώς λησμονή-
σει».
Σε μένα φαίνεται, ότι πιο σαφές από αυτό δεν γίνεται. Όμως,
εάν κάποιος έχει ακόμη αμφιβολία, η επιστολή, σε ένα συγκεκρι-
μένο σημείο βεβαιώνει: «Η κατάκτηση, σε τρείς βαθμούς, των
τριών θεμελιωδών συμβόλων του Τάγματος, δεν εξαρτάται από
την μετάδοση βαθμών αλλά από την εσωτερική βεβαιότητα ότι
τους έχουμε προσεγγίσει διαμέσου της βαρειάς οδού της μελέτης,
της απάρνησης, της ικανότητας να ανασύρουμε από το ΕΓΩ το
σπέρμα του ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΑΥΤΟΥ. Αυτό, με λίγα λόγια θέλει
να πει ότι όποιος βρήκε αυτό το σπόρο και είναι σε θέση να τον
κάνει να βλαστήσει, δεν δίδει πλέον καμμία σημασία στην μαται-
ότητα των βαθμών και των σεβαστών τίτλων, και όλων αυτών τα
οποία απορρέουν από το βέβηλο κόσμο και δεν έχουν καμμία
σχέση με τη μύηση, αντιθέτως κατευθύνουν προς την αντιμύηση»
Εν τέλει, με αυτή την αναφορά μου, θεωρώ ότι ανέσυρα από τα
έγγραφα του Αρχείου που μου δόθηκε όσα είναι αρκετά για να ε-
πικεντρωθώ στον Μαρτινισμό και την αληθινή του φύση. Ιδού ένα
απόσπασμα που αποδεικνύει, αν ακόμη υπάρχει ανάγκη μετά από
όσα αναφέρθηκαν, την απόλυτη ανεξαρτησία του Μαρτινιστικού
Τάγματος από οποιαδήποτε άλλη οργάνωση και τους κανόνες που
καθορίζουν αυτήν την ανεξαρτησία και την συνεπακόλουθη ελευ-
θερία των Μαρτινιστών: «Η ομοιογένεια (των Μαρτινιστικών ο-
17
Gastone Ventura
μάδων) δεν πρέπει να είναι ούτε Τεκτονική21, ούτε Θεοσοφική,

Πνευματιστική, μαντική ή οποιουδήποτε άλλου είδους. Πρέπει να
είναι ομοιογένεια Μαρτινιστική, και γι’ αυτό οι αληθινές ομοιογε-
νείς ομάδες είναι εκείνες όπου οι ταινίες, οι βαθμοί και τα καθή-
κοντα άλλων οργανώσεων έχουν μείνει έξω από την κοινότητα
εκείνη που προέρχεται από τον ενστερνισμό όλων στο ‘fratres in
unum’ (Σ.τ.Μ.: ‘Αδελφοί στο Ένα’) όπου όλοι είναι αδιάφοροι σε
πιέσεις και παρακλήσεις, μακρυά από πληρωμή μυήτρων ή περιο-
ριστικούς όρκους. Άνθρωποι ελεύθεροι, με εκείνη την εσωτερική
ελευθερία που προέρχεται από το να αισθανθούμε κοντά στον
Δημιουργό μας, και γι’ αυτό αδέσμευτοι από εντολές ή συνειδη-
σιακές δεσμεύσεις».
Πριν κλείσουμε αυτήν την αναφορά, οφείλω να ειδοποιήσω
τον αναγνώστη ότι η ιστορία που πρόκειται να διαβάσει, ενώ σέ-
21
Σ.τ.Μ. : Θεωρώ αναγκαίο να διευκρινήσω ότι ο Μαρτινισμός συγχέεται
πολλές φορές με τον Τεκτονισμό. Ο Gerard Encausse ή Papus ήταν παράλληλα
και Τέκτων. Όμως αυτή η παράλληλη συμμετοχή αποδεικνύει ότι άλλη είναι η
γραμμή του Μαρτινισμού και άλλη του Τεκτονισμού. Παρόλον ότι και τα δύο
συστήματα θέτουν ως προϋπόθεση την πίστη σε έναν Θεό, και χρησιμοποιούν
βαθμούς, στολές, εργάζονται σε κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους που απο-
καλούνται Ναοί, πρόκειται για δύο ανεξάρτητα, διαφορετικά συστήματα πνευμα-
τικοποίησης του Ανθρώπου. Πολλοί Μαρτινιστές είναι και Τέκτονες, και τανά-
παλιν, αλλά αυτό δεν τον καθιστά άλλο ένα είδος Τεκτονισμού, ούτε έχει κά-
ποιου είδους ιεραρχική ή άλλου είδους συγγένεια με τον Τεκτονισμό. Έχει δια-
φορετική ιεραρχική, λειτουργική και μυητική δομή. Δυστυχώς αυτή η σύγχυση
είναι που κατέστρεψε πολλές προσπάθειες δημιουργίας Μαρτινιστικών θυλάκων,
διότι αποδείχθηκε ότι οδηγήθηκαν από τάση ματαιόδοξης ικανοποίησης προσω-
πικών φιλοδοξιών Τεκτόνων οι οποίες τάσεις για κάποιους λόγους δεν είχαν βρει
ανταπόκριση στον Τεκτονισμό. Ή και διότι η όποια ανάδειξη τελικά σε Τεκτονι-
κά αξιώματα, θεωρήθηκε ότι έπρεπε να συνοδευθεί οπωσδήποτε και από «αυτο-
νόητη» Μαρτινιστική «ανάδειξη».
Η απάντηση είναι μία:
«Non nobis, Domine, non nobis sed Nomini Tuo da gloriam»
(«Όχι σ΄ εμάς Κύριε, όχι σ΄ εμάς, αλλά στ΄ Όνoμά Σoυ πρόσφερε τη δόξα...»).
18
βεται κατά το δυνατόν την χρονολογία των γεγονότων, δεν ανα-

φέρεται μόνον στα εξωτερικά αλλά θεμελιώδη γεγονότα αλλά κυ-
ρίως στις αιτίες και τους όρους που τα δημιούργησαν.
Χρησιμοποιώντας σύγχρονους όρους, δεν πρόκειται απλά για
μία παρουσίαση «ειδήσεων» αλλά για μία είσοδο εντός αυτών.
Παρουσίαση αυτού που είναι εντός της είδησης. Αυτό είναι εμφα-
νές από τη χρήση των εγγράφων του αρχείου τα οποία είναι τα
μοναδικά τα οποία, περιέχοντας το παρασκήνιο της ιστορίας, είναι
σε θέση να φωτίσουν τα ιστορικά γεγονότα, πλαισιώνοντάς τα μέ-
σα στο αυθεντικό τους περιβάλλον. Αξίζει, επιπλέον να πούμε ότι
υποδεικνύοντας τα πρόσωπα που εκ των γεγονότων προκύπτουν
ως πρωταγωνιστές ή ακόμη δημιουργοί των γεγονότων, χρησιμο-
ποίησα ψευδώνυμα ή μονογράμματα αντηχούντα στο μυητικό πε-
δίο, εκτός φυσικά όσων έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί.
Gastone Ventura
(Aldebaran)
Ιανουάριος 1978
19
Gastone Ventura
Κεφάλαιο 1
Μαρτινεζισμός, Μαρτινισμός, Βιλλερμοζισμός
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πηγές, συλλεγείσες πάνω από ε-

κατό χρόνια πριν, από Διδασκάλους του Papus, και οι οποίες δια-
τηρήθηκαν ως ορθές από αυτόν, στα 1720 ο Σουηδός Emanuele
Swedemborg22 θεωρήθηκε (σωστό ή λάθος είναι ακόμη υπό συζή-
τηση) ως ο πατέρας όλου του «Ιλλουμινισμού» του XVIII αιώνα.
Εφευρέτης μεταξύ άλλων της μηχανικής αντλίας υδραργύρου, κα-
τόρθωσε να συντονίσει τους βαθμούς του αναθεωρημένου Τεκτο-
νισμού με τους προϋπάρχοντες βαθμούς ορισμένων Στοών επονο-
μαζόμενων «τελειοποιήσεως» (βαθμοί επιφυλασσόμενοι για «α-
ποδεδεγμένους») και με εκείνους που προέκυψαν από αλχημικές
και ερμητικές κοινότητες που ηγούνταν του Σεβασμίου Τάγματος
του Χρυσού Ρόδου και Σταυρού, δημιουργώντας με αυτόν τον
τρόπο23 ένα σύστημα Τεκτονικο-Ιλλουμινιστικό αποτελούμενο
από δέκα βαθμούς σε τρείς σειρές, η τελευταία των οποίων απο-
τελούσε τον επονομαζόμενο «Εσωτερικό Ναό»24.
• 1η σειρά (Τεκτονική) με τους βαθμούς του Μαθητή, Εταίρου,
Διδασκάλου και Εκλεκτού Διδασκάλου (1 ο , 2ο , 3ο , 4ο )
22
Emanuele Swedemborg. Γεννήθηκε στην Στοκχόλμη το 1688 και πέθανε
στο Λονδίνο το 1772. Ήταν μηχανικός στην υπηρεσία του Καρόλου του ΧΙΙ της
Σουηδίας. Εφηύρε την μηχανική αντλία υδραργύρου. Επιβεβαίωσε την ηλιακή
πηγή των πλανητών πριν από τον Buffon. Αστρολόγος και Αστρονόμος διεθνούς
φήμης, επονομάσθηκε και μάντης. Ενδιαφέρθηκε για την Θεοσοφία αφήνοντας
πολυάριθμα γραπτά γύρω από το θέμα αυτό.
23
Αυτές οι ειδήσεις έχουν μεταφερθεί από διάφορες πηγές, σχεδόν όλες τους
Τεκτονικές και αποτελούν μέρος της μυθολογίας της οργάνωσης.
24
Αναλογικά, σχεδόν όλα τα Τεκτονικά και Ιλλουμινιστικά συστήματα είχαν
κάποια στιγμή τους Εσωτερικούς τους Ναούς, από τους Νέο-Ναΐτες μέχρι τους
ψευδο-Ναΐτες, από διάφορους Τύπους στην καρδιά των Τεκτονικών Γαλλικών
Στοών και αλλού κατά τον XVIII αιώνα, μέχρι το Τάγμα του Μισραΐμ και Μέμ-
φις, με τον «Μυστικό του Ναό» (32 ο 90ο 94ο), προθάλαμο του τελευταίου του
βαθμού (33ο 90ο 95ο).
20
• 2η σειρά (Ιλλουμινιστική) ή σειρά των Cohens (Ιερείς), με τους

βαθμούς του Μαθητή Cohen, Εταίρου Cohen και Διδασκάλου
Cohen (5ο , 6ο , 7ο )
• 3η σειρά (ενεργή) επονομαζόμενη και σειρά του Ρόδου και
Σταυρού, με άλλους τρείς βαθμούς: Πρώτος Διδάσκαλος Co-
hen ή Μεγάλος Αρχιτέκων Μαθητής Ροδόσταυρος, Ιππότης
Ροδόσταυρος, Kaddosh ή Πεφωτισμένος Ροδόσταυρος.25
Οι τρείς σειρές ακολουθούσαν μία διδασκαλία βασισμένη θε-
μελιωδώς σε θέματα αγαπητά (?) στον Swedemborg. Η πρώτη με-
λετούσε τη Γένεση (δημιουργία και πτώση του ανθρώπου). Η δεύ-
τερη με ιερατικό χαρακτήρα, ήταν αφιερωμένη στην μελέτη των
απόκρυφων επιστημών. Η τρίτη στην οποία μπορούσαν να γίνουν
δεκτοί μόνον εκείνοι οι οποίοι από την θεουργική διδασκαλία ή-
σαν σε θέση να περάσουν σε δράση και πρακτική, επιφυλασσόταν
για την ανάπτυξη και την εξάσκηση υπερφυσικών ψυχικών δυνά-
μεων.
Σε αυτό το σύστημα, σύμφωνα πάντοτε με τις ίδιες ανεπιβε-
βαίωτες πληροφορίες, ήσαν παρόντα όλα τα στοιχεία και οι αξίες,
είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά, ορατά και αόρατα, τα οποία οι
διάφοροι Τεκτονικοί οργανισμοί ήθελαν να επιτύχουν. Είναι προ-
φανές ότι ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορούσε να δώσει παρά μόνον
εμπειρίες μαντικού χαρακτήρα, προκαλώντας αργότερα πάνω στη
βάση πρακτικών «μαγικών» ή, όπως βεβαιώνεται από διάφορες
ομάδες, «θεουργικών», τη δημιουργία Τυπικών τα οποία ακόμη
και σήμερα ακολουθούνται από συγκεκριμένο αριθμό Μαρτινι-
στών.
Αποδεχόμενοι την άποψη του Τάγματος που δημιουργήθηκε
από τον Swedemborg, θα ήταν λάθος να αποδώσουμε στον Mar-
25
Βλ. Papus: «Μαρτινεζισμός, Βιλλερμοζισμός, Μαρτινισμός και Ελευθερο-
τεκτονισμός, σελίδες 5,6. Αυτή η ονοματολογία μεταφέρθηκε και στην σελ. 23
σημ.1 του «Το μεγάλο βιβλίο της Φύσης» του Vincenso Soro (Εκδόσεις
ATANOR, Todi 1921). Ωστόσο, πρέπει να επισημάνουμε ότι η είδηση δεν είναι
ορθή, ακόμη δε περισσότερο εάν υπολογισθεί ότι ο βαθμός του Kaddosh αναδύ-
θηκε το 1762 στο Metz και από εκεί, πέρασε στην Λυών (βλ. N. de Castro: «Ι-
στορική σύνθεση του Τάγματος του Ναού», εκδόσεις ARS UNA σελ.9)
21
Gastone Ventura
tines de Pasqually,26 την πρώτη αναφορά στους Cohens, δεδομέ-

νου του ότι η ιεραρχία ακόμη και η ονοματολογία των βαθμών εί-
ναι περίπου ίδια, ακόμη και εάν ο σκοπός ήταν, όπως υποστηρίζε-
ται όχι με πολλή βεβαιότητα όμως, μάλλον διαφορετικός.
Έμβλημα του Τάγματος των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπα-
ντος (Ordre des Chevaliers Maçons Elus Cohen del’ Univers) του M.d.Pasqually
Η θεοσοφία27 του Martines de Pasqually στόχευε στην απευ-

θείας επαφή των μαθητών του με τα όντα του θείου κόσμου, και
με αυτήν την επαφή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την
επανενσωμάτωση του ανθρώπινου όντος στο προηγηθέν της Πτώ-
26
Το 1750 ο Jacques de Livron Joachim de la Tour de la Case Martines de
Pasqually (1727-1774) ίδρυσε το Τάγμα των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέ-
ων του Σύμπαντος (Ordre des Chevaliers Maçons Elus Cohen deI’ Univers). Κα-
θολικός βαπτισμένος και καθηγητής της καθολικής θρησκείας. Σύμφωνα με τον
Robert Amadou, ο πατέρας του, αβέβαιου ονόματος, γεννήθηκε στην Alicante
(Ισπανία) το 1671 και ήταν Εβραίος παντρεμένος με μία καθολική Susanne Du-
mas de Rainau, στο Bordeaux («L’ initiation», 1952, sel. 168,169). Σύμφωνα με
την ληξιαρχική πράξη γάμου της χήρας του Marguerite Collas με τον καπετάνιο
του πλοίου Jean Delabarats λεγόταν: Ευγενής Jacques de Lyoron Latour de La-
caze Joachim dom Martines Pasqually. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου
του λεγόταν: Joachim dom Martines de Pascali Delatour.
27
Σ.τ.Μ. : Ο όρος «θεοσοφία» εδώ δεν συνδέεται με την Θεοσοφική Εταιρία
της E. Blavatsky, αλλ’ αναφέρεται κυριολεκτικώς στην «ερωτική» σχέση του
ανθρώπου με την Θεία Σοφία.
22
σης του επίπεδο. Επρόκειτο για «Θεουργία» στις εσωτερικές της

μορφές, που δεν θα πρέπει να συγχέεται με τις επικλήσεις και τις
εντολές στις δυνάμεις του αοράτου, που θα παρέπεμπαν στην ο-
νομαζόμενη «τελετουργική μαγεία». Η προσευχή, ο διαλογισμός,
η άσκηση της φιλανθρωπίας ήσαν σημεία προβλεπόμενα από τους
κανονισμούς που προέβλεπαν συγκεκριμένες πρακτικές, επιφυ-
λασσόμενες για τους συμμετέχοντας στους υψηλούς βαθμούς,
πρακτικές ορισμένες ως «εξέταση για την παρουσία της ενέργειας,
πρώτα στους ιερούς μας κύκλους», κατά τη διάρκεια της λειτουρ-
γίας αυτών των βαθμών. Σχετικά με αυτό το Τεκτονικό σύστημα,
αναφερόμενο με το όνομα του «Τάγματος των Τεκτόνων Ιπποτών
Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος» χαρακτηρισμένο αδίκως ως
Μαρτινιστικό μέσα στην επακόλουθη σύγχυση μεταξύ των διαφό-
ρων Μαρτινιστικών δογμάτων, και εκείνων που προερχόντουσαν
από τον Louis Claude de Saint Martin, θα μπορούσαμε να το θεω-
ρήσουμε ως μία απευθείας Σβεντεμποργιανή (από το όνομα του
Swedemborg) παρέκκλιση, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι πιο ορ-
θό να το θεωρήσουμε ως Μαρτινεζισμό (από το όνομα του
Martines de Pasqually).
Σύμφωνα με τον Papus (ιατρός Gérard Encausse, για τον οποίο
θα μιλήσουμε πιο κάτω), μία ουσιαστική διαρρύθμιση του Μαρτι-
νεζιστικού Τάγματος των Elus Cohen (ή Εκλεκτών Ιερέων), έγινε
το 1773 ή 1774 από τον Louis Claude de Saint Martin28, που ήταν
ένας από το πλέον αγαπημένους μαθητές του Martines de
Pasqually. Ήταν Γραμματέας του. Μεταξύ των μαθητών του Mar-
tines de Pasqually ήταν και ένας πάμπλουτος έμπορος από τη
28
Louis Claude de Saint Martin. Λουδοβίκος Κλαύδιος του Αγίου Μαρτίνου.
Υπολοχαγός του συντάγματος του Foix. Γεννήθηκε στην Amboise (Tourraine)
στις 18 Ιανουαρίου 1743. Πέθανε στο Aulnay στις 13 Οκτωβρίου 1803. Ονομά-
σθηκε Άγνωστος Φιλόσοφος. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια αναφερόταν ως
Μαρκήσιος Saint Martin. Στην πραγματικότητα ήταν ούτε περισσότερο ούτε λι-
γότερο ευγενής (noble et gentilhomme) όπως προκύπτει από την ταυτότητα ευγε-
νείας που είχε χορηγηθεί στον πρόγονό του Jean de Saint Martin, Πρώτο Ταξίαρ-
χο της Γαλλικής φρουρά στις 27 Απριλίου 1674 από τον Λουδοβίκο του XIV
(Robert Amadou: «L’Initiation» 1963 No 4, σελ. 152-157)
23
Gastone Ventura
Λυών, ο Jean Baptiste Willermoz29. Το Τάγμα των Elus Cohen (ή

Εκλεκτών Ιερέων) ήταν δομημένο ως ακολούθως30:
• 1η τάξη: Τρείς γενικοί Τεκτονικοί βαθμοί (1 ο, 2ο, 3ο), 4ο Αρχαί-
ος Διδάσκαλος, 5ο Εκλεκτός, 6ο Μεγάλος Αρχιτέκτων, 7ο Οι-
κοδόμος του Μυστικού.
• 2η τάξη: 8ο Πρίγκηψ της Ιερουσαλήμ, 9ο Ιππότης της Παλεστί-
νης, 10ο Καδώς ή Τέλειος.
Επρόκειτο για έναν Μυστικο-Θεοσοφικό Τύπο ο οποίος λει-
τούργησε στην Τεκτονική Στοά «Les Chevaliers Bienfaissants»31
της Λυών, όπου κατόπιν επαναλειτούργησε το 1782, επωμιζόμενο
τον τίτλο του Αναμορφωμένου Σκωτικού Τύπου του Saint Martin,
με μία ονοματολογία μόνον επτά βαθμών: 1 ο, 2ο, 3ο τρεις γενικοί
Τεκτονικοί βαθμοί, 4ο Τέλειος Διδάσκαλος, 5ο Εκλεκτός, 6ο Σκώ-
τος 7ο Σοφός.
Είτε αληθείς είτε όχι, αυτές οι πληροφορίες, φαίνεται προφανές
από τις πληροφορίες που θα αναδείξουμε ότι ο L. C. de Saint-
Martin, έλαβε – εάν έλαβε – ελάχιστο μέρος, ενώ οι διαρρυθμίσεις
αποδίδονται κυρίως στον J. B. Willermoz. Πρόκειται ούτως ή άλ-
λως για Τάγματα τα οποία είχαν αντιγράψει τα Τεκτονικά συστή-
ματα (τρείς πρώτοι βαθμοί) σε θεοσοφικά, με βαθμούς και Τυπικά
που πραγματεύονταν λειτουργίες επονομαζόμενες θεουργικές.
Και είναι ευκαιρία να θυμηθούμε πώς οι θεοσοφικοί και μαντι-
κοί (ή θεουργικοί) βαθμοί ακολουθούν πάντοτε τους γενικούς Τε-
29
Jean Baptiste Willermoz. Ιωάννης Βαπτιστής Βιλλερμόζ. Γεννήθηκε στη
Λυών της Γαλλίας στις 10 Ιουλίου 1730 και απεβίωσε στις 5 Μαΐου του 1824.
30
Σ.τ.Μ.: Η πλήρης διάρθρωση είχε 3 βαθμίδες (ή 2 τάξεις) και μία Μυστική:
Η 1η περιείχε τους 3 Βαθμούς του Αγίου Ιωάννη ή του Συμβολικού Τεκτονι-
σμού, δηλ. τους βαθμούς της Τέχνης (Craft) του ΕλευθεροΤεκτονισμού. Αυτή,
χωρίστηκε από την ακόλουθη Κλάση με έναν συμπληρωματικό Βαθμό, τον 4ο
βαθμό.
Η 2η περιείχε τους τρεις Βαθμούς των Προπυλαίων.
Η 3η περιείχε τους 3 Βαθμούς του Ναού.
Η Μυστική Βαθμίδα ή Τάξη περιείχε τον Βαθμό του: «Ρεώ+Κρουά»
(“Reau+Croix”, “R+”). Καμμία σχέση με τον «Ροζ+Κρουά», ή “Rose+Croix”, ή
“R+C”.
31
Σ.τ.Μ.: «Αγαθοεργοί Ιππότες».
24
κτονικούς βαθμούς, αιτία για την οποίαν ένας Τέκτων με βαθμό 3 ο

(Διδάσκαλος) πάντοτε είχε πάντοτε ανοιχτές τις πόρτες στους ε-
πονομαζόμενους Εσωτερικούς Ναούς, ακόμη και εάν δεν είχε λά-
βει τις μυήσεις του συγκεκριμένου Τάγματος. Αυτές οι σκέψεις
πρέπει να ληφθούν υπόψη προκειμένου να κατανοήσουμε καλύ-
τερα τις θέσεις που έχουν πάρει ορισμένες Μαρτινιστές στην επο-
χή μας.
O L. C. de Saint-Martin, Βασιλικός Αξιωματικός, μυημένος
στους Τέκτονες Ιππότες Εκλεκτούς Ιερείς του Σύμπαντος (Cheva-
liers Maçons Elus Cohen del’ Univers) από κάποιον Balzac, εγκα-
τέλειψε το στρατό και έγινε γραμματέας του Martines de Pasqual-
ly στο Bordeaux. Στις 17 Απριλίου 1772 μυήθηκε στον ανώτατο
βαθμό του Reau Croix32, δύο εβδομάδες πριν την – εξ όσων γνω-
ρίζουμε – αναχώρηση του M.d.Pasqually για το Port au Prince33
της Αϊτής όπου πήγε να συλλέξει μία κληρονομιά της συζύγου του
Marguerite Collas, και όπου πέθανε δύο χρόνια αργότερα, τον Σε-
πτέμβριο του 1774.
Από τα έργα του L. C. de Saint-Martin (μεταξύ άλλων τα:
«Περί Πλανών και Αληθείας» 1775, «Φυσικός πίνακας σχέσεων
ανθρώπου, Θεού και φύσεως» 1782, «ο Άνθρωπος της επιθυμίας»
1790, «Ecce Home» [Ιδού ο Άνθρωπος] 1792, «ο Νέος Άνθρω-
πος» 1792) μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε την αναστάτωση
και την κάθαρση που διαδραματίσθηκαν στην ψυχή του. Ήταν
σαφές ότι είχε αμφιβολίες και μάλιστα μεγάλες για τις θεουργικές
θεωρίες του M. de Pasqually και τις μαντείες του J. B. Willermoz,
ενώ άρχισε να απομακρύνεται από τον Τεκτονισμό. Ουσιαστικά,
γίνεται Μυστικιστής ο οποίος αναλαμβάνει να εφαρμόσει ένα σύ-
στημα Τυπικών Μυήσεων και απευθείας εντός αλύσου.
Έγραψε (ο L. C. de Saint-Martin): «Η μόνη Μύηση που κη-
ρύσσω (…) και που αναζητώ μ’ όλη τη θέρμη της ψυχής μου, εί-
32
Σ.τ.Μ.: «Reau-Croix». Υψηλός βαθμός του Τάγματος των Elus Cohen του
M.d.Pasqually.
33
Σ.τ.Μ.: Πορτ ο Πρενς (Port au Prince) είναι πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη
πόλη της Αϊτής (Νήσος-Χώρα της Καραϊβικής).
25
Gastone Ventura
ναι αυτή, δια της οποίας μπορούμε να μπούμε στην Καρδιά του
Θεού και να κάνουμε την Καρδιά του Θεού να μπει μέσα μας, για
να τελέσουμε εκεί έναν ακατάλυτο γάμο, που θα μάς καταστήσει
φίλο, αδελφό και σύζυγο του Θείου Λυτρωτή μας. Δεν υπάρχουν
άλλα μέσα για να φτάσουμε σ’ αυτήν τη Θεία Μύηση, εκτός από
το να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο μέχρι τα τρίσβαθα του
όντος μας και να μη σταματήσουμε, μέχρι να κατορθώσουμε να
βγάλουμε απ’ εκεί, την ζωντανή και ζωοποιό ρίζα».
Η γνώμη του για τις θεουργικές επικλήσεις (μετά και από ένα
γεγονός της 29ης Απριλίου 1785, όπου με την «ενδιάμεση μεσολά-
βηση» μίας Maria Luisa de Monspey, επονομαζόμενη και Mad-
ame Valiere, εμφανίσθηκε ο «άγνωστος παράγων»), ήταν η ακό-
λουθη: «Une voie particulière s’est ouverte à Lyon en 1785. J’y
fus appelé pour parteger la récolte. Au milieu des nombreuses
richesses qu’elle offrait, elle renfermait aussi de la fausse mon-
naie, et l’on a fini par s’en dégouter». Δηλαδή: «Μία ιδιαίτερη ο-
δός ανοίχθηκε στην Λυών το 1785. Κλήθηκα σε αυτήν για να μοι-
ραστώ του καρπούς της. Εν μέσω του μεγάλου πλούτου τον οποίο
προσέφερε αυτή η οδός, περιείχε επίσης και κίβδηλα νομίσματα
και καταλήξαμε τελικά να την αποστραφούμε». Και συνεχίζει:
«Πιστεύω ότι αυτές οι προσπάθειες οι οποίες είναι έξω από την
θεσπισμένη από την Θεία Πρόνοια Τάξη, μπορεί να έχουν πιο πο-
λύ καταστροφικές παρά ευεργετικές συνέπειες ως προς την βελ-
τίωσή μας».
Η γραμμή που έπρεπε να ακολουθηθεί, λοιπόν, σύμφωνα με
τον L. C. de Saint-Martin, τον Άγνωστο Φιλόσοφο, είναι η ατομι-
κή και όχι τόσο η συλλογική. Γράφει ο Βαρώνος του Gleichen34
στο κείμενό του με τίτλο «Αναμνήσεις», αναφερόμενος ακριβώς
στον L. C. de Saint-Martin: «Είχε ανυπόφορες επιφυλακτικότητες.
Σταματούσε στο πιο όμορφο, την στιγμή κατά την οποία φαινόταν
ότι βρίσκεται στο σημείο να αποκαλύψει ένα από τα μυστικά του.
Υπάκουε σε μία εσωτερική φωνή που του απαγόρευε να τα απο-
34
Σ.τ.Μ. : Karl Heinrich von Gleichen. (1733-1807). Γερμανός Τέκτων και
Διπλωμάτης.
26
καλύψει. Η μεγάλη του αρχή ήταν ότι στο πεδίο του πνεύματος,
δεν πρέπει να ανατρέπουμε την πορεία του ανθρώπου. Έμπαινε
στον κόπο πιο πολύ στο να απομακρύνει μαθητές από το να ανα-
ζητήσει νέους, θεωρώντας τον εαυτόν του υπεύθυνο για τις κατα-
χρήσεις που θα μπορούσαν να κάνουν πάνω σε αυτά που τους δί-
δασκε».
Δεν ξεχνιέται το γεγονός ότι αυτός ο μετασχηματισμός που
συνέβη στον L. C. de Saint-Martin συνέβαλε ουσιαστικά στο να
γνωρίσει το έργο του μεγάλου Γερμανού Θεοσόφου
Jacob Böhme.35
Από αυτό το σημείο, από την ατομική μύηση του L. C. de
Saint-Martin με απευθείας προσωπική μετάδοση, μεταξύ «αγνώ-
στων», ο Μαρτινεζισμός του M.d.Pasqually μετασχηματίσθηκε
στον Μαρτινισμό του L. C. de Saint-Martin, στον οποίο δόθηκε το
όνομα του Αγνώστου Φιλοσόφου, το οποίο θα τον χαρακτηρίζει
ως αποκαταστάτη της κλασσικής παράδοσης της μυητικής μετά-
δοσης από τον Διδάσκαλο στον Μαθητή, ή σε ομάδες Μαθητών
εις τρόπον ώστε η Γνώση να μην χάνεται. Αυτό το σύστημα βρήκε
άμεση ανταπόκριση στη Ρωσία όπου εξάλλου οργανώθηκε ως
σωματείο μέχρι το 1785.36
35
Jacob Böhme. Ιάκωβος Μπαίμε. Γερμανός υποδηματοποιός, γεννημένος στο
Alteseidenberg, κοντά στο Goerlitz στις 8 Μαρτίου 1575. Πέθανε στις 17 Νοεμ-
βρίου 1624. Ανώτερη διάνοια, ενάλλασε την σεμνότατη εργασία του (υποδημα-
τοποιός) με τον διαλογισμό και τη μελέτη, οικοδομώντας ένα μυστικό σύστημα
στο οποίο η φιλοσοφία η ονομαζόμενη φυσική αναπτυσσόταν σε συνδυασμό με
το Ευαγγέλιο. Πιθανώς τα έργα του («Τα ουράνια και γήϊνα μυστήρια», «Η ανα-
δυόμενη Αυγή», «Η υπογραφή όλων των πραγμάτων», «Περί της αληθούς μετα-
μελείας», «Περί της θείας ενατένισης» και άλλα) επηρέασαν τη σκέψη των Spi-
noza, Schelling και ίσως του Hegel. Το θεοσοφικό του σύστημα βρήκε συνεχι-
στές τους Heinrich Khunrath, William Law, Giovanni Roth και Louis Claude de
Saint Martin ο οποίος μετέφρασε στα Γαλλικά μέρος των έργων του.
36
Όσον αφορά το θέμα του Μαρτινισμού στην Ρωσία, όπου τα τελευταία χρό-
νια (Σ.τ.Μ.:το βιβλίο γράφτηκε το 1978) έγιναν διάφορα αρνητικά γεγονότα, αξί-
ζει τον κόπο να αναφερθούμε κάπως ιδιαιτέρως. Οι θεωρίες του L. C. de Saint-
Martin, μη απελευθερωμένες ακόμη από τις Τεκτονικές επιδράσεις και τις Μαρ-
τινεζιστικές επιρροές, μεταφέρθηκαν στην Ρωσία από τον Πρίγκηπα Kourakine,
Ρώσο διπλωμάτη στο Παρίσι, ο οποίος είχε γνωρίσει τον φιλόσοφο της Amboise
27
Gastone Ventura
Ο J.B.Willermoz, αντίθετα, όπως αναφέρεται, συνδύασε το

πάθος του για Τεκτονικές στολές και τις εύηχες ονομασίες που τις
συνοδεύουν, με το θεουργικό λειτούργημα. Η μύησή του στον
Γερμανικό νεο-Ναϊτισμό του Βαρώνου Karl Gotthel Von Hund37
ή αλλιώς ονομαζόμενο «Τάγμα της Αυστηράς Τηρήσεως», τον
έκανε να ενδιαφερθεί κυρίως για ερωτήματα πρακτικής φύσεως,
διοικητικής και επιπλέον πολιτικής. Οι σχέσεις του με την Μεγά-
λη Ανατολή της Γαλλίας (G.O.d.F.), δημιουργημένης το 1773, και
οι προσπάθειες να απεξαρτήσει τις Γαλλικές Στοές από την Με-
γάλη Στοά της Αγγλίας (U.G.L.E.), τις Σκωτικές ομάδες και την
ίδια την «Αυστηρή Τήρηση» που πήγαινε να επιβληθεί στην Ευ-
ρώπη, τον ώθησαν να μελετήσει και να θέσει σε εφαρμογή ένα
σχέδιο που θα απέκλειε την Αγγλοσαξωνική και την Γερμανική
υπεροχή επικεντρωνόμενος στην υπεροχή των μυστικών οργανώ-
σεων με αβέβαιο χαρακτήρα στην Γαλλία, με όρους ψευδοουμα-
νιστικούς και κοινωνικούς. Εν προκειμένω όσον αφορά τις σχέ-
(L. C. de Saint-Martin), συνδεόμενος μαζί του με αδελφική φιλία. Σύμφωνα με

την επονομαζόμενη «Παράδοση Novikov» (βλέπε χειρόγραφα του 18 ου και 19ου
αιώνα του Μουσείου Πούσκιν της Μόσχας) ο Nicola Novikov, πρώην Αξιωματι-
κός της Φρουράς, ο οποίος είχε συμμετάσχει στο πραξικόπημα που έφερε στον
θρόνο την Αικατερίνη την 2 η, είχε λαβει την απευθείας μετάδοση από τον Kou-
rakine γύρω στα 1780, και είχε δημιουργήσει μία σημαντική ομάδα, η οποία με
διάφορες εναλλασόμενες δυσκολίες είχε υποστηρίξει τον Τεκτονισμό, ακολου-
θώντας τη μοίρα του, το 1791, όταν ο Novikov προσήλθε σε δίκη και κλείσθηκε
στο φρούριο του Scliseburgo τον επόμενο χρόνο. Το 1803 ο Ρωσικός Μαρτινι-
σμός, με επικεφαλής έναν Labzine ξαναπήρε την παράδοση του Novikov, ακο-
κοπτόμενος από τον Τεκτονισμό. Μετά το δεύτερο ταξίδι του Papus στην Ρωσία
το 1905, και την δημιουργία ενός Υπάτου Ρωσικού Μαρτινιστικού Συμβουλίου,
του οποίου Γενικός Αντιπρόσωπος ήταν ο Czynsky Czeslav (Punar Bhava), ο
Ρωσικός Μαρτινισμός ενδιαφέρθηκε κυρίως για αποκρυφισμό, πνευματισμό και
παρόμοιες «επιστήμες». Στα 1922 μία ομάδα από Ρώσους εξόριστους στο Παρίσι
υπό την διεύθυνση του Serge Marcotoune, έλαβε από τον Jean Bricaud την άδεια
για την συμμετοχή της στο Ύπατο Μαρτινιστικό Συμβούλιο της Ουκρανίας.
37
Γύρω στα 1750 ο Βαρώνος Karl Gotthel von Hund, κύριος του Altengrotkau
και της Lipse, μυημένος στον Τεκτονισμό του Περιστυλίου του Clemont στην
Γαλλία, δημιουργησε το Τάγμα της «Ναϊτικής Αυστηράς Τηρήσεως», κάνοντας
να σταθεί και πάλι στα πόδια της η οργάνωση των Ναϊτών με τις εννέα ιστορικές
επαρχίες της.
28
σεις μεταξύ J.B.Willermoz και L. C. de Saint-Martin, έχουν πολύ

ενδιαφέρον όσα αναφέρει ο Robert Amadou στο «L’Initiation»,
1965. Νο 2 σελ. 82/89.
Ήταν η εποχή των εγκυκλοπαιδιστών, πηγή των πολιτικών και
κοινωνικών ζυμώσεων. Η υπεροχή της αριστοκρατίας και του
Κλήρου και πολύ συχνά των κυβερνώντων Πριγκήπων, ή των α-
ντιπροσώπων τους στις Τεκτονικές Στοές, έτεινε να αντικαταστα-
θεί από τους αντιπροσώπους της αστικής τάξης, δικηγόρους και
ιατρούς εμποτισμένους με κοινωνικές θεωρίες και εσφαλμένες
ερμηνείες της κλασσικής περιόδου – λίκνο, κατά τη γνώμη τους,
του αισθητικού νατουραλισμού και της δημοκρατίας.
Αναμφίβολα ο J. B. Willermoz ενεργούσε με απολύτως καλή
πίστη, αλλά η συμπαιγνία του στο Wilhelmsbad38 με τον Βαρώνο
Adolph Freiherr Knigge των Illuminati της Βαυαρίας (η πρώτη
οργάνωση με κομουνιστικό χαρακτήρα), οργάνωση δημιουργημέ-
νη από τον Adam Weishaupt39, και στην οποία έλαβαν μέρος αρ-
κετοί εκ των μελλοντικών αρχηγών της Γαλλικής Επανάστασης,
αποδεικνύει ότι υπήρξε θύμα της ίδιας του της μη ψύχραιμης βού-
λησής του να ελευθερώσει την αποκρυφιστική Γαλλία από την ξέ-
νη υπεροχή και τις αμέτρητες Τεκτονικές της φιλοδοξίες.
Ο J. B. Willermoz, ο οποίος μαζί με τον L. C. de Saint-Martin
είχαν δώσει μεγάλη ώθηση στο Τάγμα του M. de Pasqually, ήθελε
να πάρει στην κατοχή του την «Αυστηρά Τήρηση» υποτάσοντάς
την στον Μαρτινεζισμό. Στην Σύνοδο της Λυών ή των Γαλατών,
το 1778, αναδύθηκε το «Τάγμα των Αγαθοεργών Ιπποτών τη Αγί-
ας Πόλεως», σχίσμα του νεοΝαϊτικου Γερμανικού Τάγματος, τίτ-
38
Στην Σύνοδο του Wilhelmsbad, το 1782, είχαν προσκληθεί όλες οι Τεκτονι-
κές δυνάμεις της Ευρώπης που ακολουθούσαν το «Σκωτικό» σύστημα. Στο κλεί-
σιμο της Συνόδου, έγινε αποδεκτός ο βαθμός του Αγαθοεργού Ιππότη της Αγίας
Πόλεως «ως το σημείο συνάντησης μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού
Τάγματος της Αυστηράς Τηρήσεως». Ο J.B.Willermoz αποκόμισε αυτό που επι-
θυμούσε.
39
Johann Adam Weishaupt. Ο Γιόχαν Άνταμ Βάισχαουπτ, (6 Φεβρουαρίου
1748 – 18 Νοεμβρίου 1830) ήταν Γερμανός φιλόσοφος και ιδρυτής τη οργάνω-
σης των Ιλλουμινάτι.
29
Gastone Ventura
λος του ενάτου βαθμού της Στοάς «Les Amis Bienfaisant» (Οι ευ-
εργέτες Φίλοι) της Λυών, ταυτόσημο με τον ένατο βαθμό (Ιππό-
της της Παλεστίνης) της υποτιθέμενης αλλαγής του 1773/74 που ο
L. C. de Saint-Martin είχε πραγματοποιήσει στο εσωτερικό του
Ταγματος των Εκλεκτών Ιερών του Σύμπαντος (Chevaliers Ma-
çons Elus Cohen deI’ Univers)40.
Martines de Pasqually Jean Baptiste Willermoz L. C. de Saint Martin
Όσον αφορά στο ποιά ήταν η έκβαση αυτης της «Μαρτινεζι-

στικής αποστολής/αντιπροσώπευσης», (την οποία κάποιος εξακο-
λουθεί να θεωρεί ως Μαρτινιστική, ενώ προκύπτει, αντίθετα, ότι
ήταν μόνον Βιλλερμοζιστική) την οποία έφερε ο έμπορος της
Λυών (δηλ. ο J.B.Willermoz) μέσα στην «Αυστηρά Τήρηση», εί-
ναι σαφές, από τη στιγμή που ο Γερμανικός νεο-Ναϊτισμός (ή κα-
λύτερα ο ψευδο-Ναϊτισμός) έφτασε στην Γαλλία την παραμονή
της επανάστασης, και έμειναν μόνον μερικοί επαναδιατυπωμένοι
Τύποι όπως ο επονομαζόμενος Αναθεωρημένος Σκωτικός, για τον
οποίο θα ξαναμιλήσουμε.
Δεν θεωρούμε ότι αξίζει τον κόπο να μπούμε στην ανάλυση
στοιχείων που θα μπορούσαν να μας απομακρύνουν από την αντι-
40
Είναι επομένως προφανές, όπως προκύπτει και από άλλες μαρτυρίες (Hi-
ram:J.B.Willermoz et le Rite templaire à l’Orient de Lyon, Paris F.N.C.1935,
σελ. 212. & A.Joly: Un mystique Lyonnais etc., Macone, Probat 1938 σελ.60),
ότι ο L. C. de Saint-Martin δεν μετέτρεψε το Τάγμα των Elus Cohen, και ότι το
1774, βρισκόταν στην Ιταλία. Ομοίως και για την δεύτερη αλλαγή των επτά βαθ-
μών.
30
κειμενικότητα την οποία έχουμε προτείνει. Παραμένει, οπωσδή-

ποτε επαρκώς σαφές από όσα αναφέραμε, ότι τρεις είναι οι κλάδοι
από τους οποίους μπορεί να αντλήσει, τουλάχιστον ένα μέρος των
διδασκαλιών του, ο σύγχρονος Μαρτινισμός, χωρίς να χαθεί στο
βάθος των αυθαίρετων διαφωνιών:
• Μαρτινεζισμός (Από το όνομα του Martines de Pasqualy):
Εκλεκτοί Ιερείς (Elus Cohen) του Σύμπαντος του
M.d.Pasqually, Τεκτονικό Τάγμα αναδυθέν πάνω σε ονοματο-
λογία Σβεντεμποργκιανή χάρις σε μία χορηγηθείσα άδεια, ί-
σως από κάποιον Carlo Eduardo Stuart (?), πιθανώς διαμέσου
τον Ιππότη του Ramsay, στον πατέρα του Martines de
Pasqually.
• Μαρτινισμός. (Από το όνομα του Louis Claude de Saint
Martin):
Πάνω στη βάση των διδασκαλιών του Louis Claude de
Saint Martin και της ανακαινισμένης κλασσικής παράδοσης
της απευθείας προσωπικής μυητικής μετάδοσης, στην οποία,
κατόπιν, όλες οι οργανώσεις και οι Μαρτινιστικές ομάδες λί-
γο-πολύ γνήσιες, θα αναφερθούν για να αποδείξουν την κανο-
νικότητά 41 τους.
• Βιλλερμοζισμός. (Από το όνομα του Jean Baptist Willermoz):
Μείγμα Τεκτονισμού ψευδο-Ναϊτικού, Μαρτινεζισμού των
Εκλεκτών Ιερέων και Σκωτισμού λίγο πολύ Αναθεωρημένου.
41
Σ.τ.Μ.: «ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ»: Η ταυτότητα ή αυθεντικότητα διαδοχής ενός
Μυητικού Οργανισμού καταδεικνύεται από το Εγρηγορός του. Η σύνδεση με το
Εγρηγορός εξασφαλίζεται όταν τηρούνται:
1) οι πρωταρχικοί κανονισμοί του, και
2) τα πρωταρχικά Τυπικά του.
Στις Μυητικές Οργανώσεις χρησιμοποιείται πολλές φορές ο όρος «κανονικό-
τητα», για να καταδείξει την λειτουργία σύμφωνα με τους κανονισμούς και τα
Τυπικά όπως αυτά καθορίσθηκαν από τους ιδρυτές, προκειμένου να τις διαχωρί-
σει από σχισματικές ενέργειες, οι οποίες συχνά δεν εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό
που ενέπνευσε τον εκάστοτε ιδρυτή, αλλά προσωπικές φιλοδοξίες. Η «κανονικό-
τητα» αυτή, είναι που εξασφαλίζει την σύνδεση με το Εγρηγορός του Τάγματος.
31
Gastone Ventura
Όπως θα δούμε πιο κάτω, από αυτούς τους τρείς κλάδους, ο

μόνος που διατήρησε την Χριστιανική του έμπνευση42 που είναι η
βάση του Μαρτινισμού, είναι εκείνος που ακολούθησε τις υποδεί-
ξεις του L. C. de Saint-Martin, ενώ είναι παραδεκτό ότι στους άλ-
λους κλάδους, αναδυθέντες ή εκλιπόντες, επαναναδυθέντες ή επα-
νεκλιπόντες, ή ακόμη και λειτουργούντες στην σκιά Τεκτονικών
οργανώσεων, δύναται να βρεθεί η κανονικότητα της Μαρτινιστι-
κής μετάδοσης, για λόγους που θα αναδειχθούν ακολούθως, ακό-
μη και εάν τελικά, πρόκειται για σχίσματα, συχνά προσωπικού
χαρακτήρα.
Είναι προφανές ότι με την έλευση της επανάστασης και της
τρομοκρατίας, οι οργανώσεις μυστικού χαρακτήρα διασκορπί-
σθηκαν, όταν δεν υπήρχαν άλλοι λόγοι και πολιτικές πιέσεις όπως
αποδεικνύεται με την δημιουργία, στην θέση των Τεκτονικών ορ-
γανώσεων, ομάδων Ιακωβίνων, επονομαζόμενων «Εταιρίες Φίλων
της Ελευθερίας και της Ισότητας»43. Ιστορικά, είναι αρκετά δύ-
σκολο να αποδειχθεί ότι όλα έγιναν ακριβώς έτσι εκείνη την περί-
οδο στην Γαλλία: Ο Martines de Pasqually είχε ήδη πεθάνει εδώ
και χρόνια (1774). Ο L. C. de Saint-Martin είχε εγκαταλείψει εδώ
42
Σ.τ.Μ.: Καθίσταται αναγκαίο να διευκρινισθεί ότι ο Μαρτινισμός δεν έχει
σχέση με τον Χριστιανισμό ως Θρησκεία, διότι δεν είναι Θρησκεία. Ο Μαρτινι-
σμός ενθαρρύνει την μελέτη όλων των Θρησκειών, διότι πιστεύει ότι ο Θεός εί-
ναι Ένας, ανεξάρτητα από την ονομασία και την κατά τόπους ή εποχή, επίγεια
απόδοση της φύσης Του από τις διάφορες Θρησκείες. Ως Μυητικός Οργανισμός,
δεν θέτει ως προϋπόθεση την πίστη σε συγκεκριμένη Θρησκεία. Δεν ασχολείται
με την πολιτική και ακόμη λιγότερο με θέματα θρησκευτικού χαρακτήρα. Ο
Μαρτινισμός, θεωρεί τον Χριστό ως τον Επανορθωτή, Αποκαταστάτη της Επαν-
σωμάτωσής μας με την Θεία Πηγή της Δημιουργίας. Θα μπορούσε να ονομασθεί
και «Χριστιανικός Μυστικισμός», όχι όμως «Μυστικός Χριστιανισμός» (διότι
τότε θα ήταν θρησκεία). Θεωρείται «Χριστιανικός Μυστικισμός» διότι εστιάζε-
ται στο πρόσωπο του Χριστού, ως Σωτήρα και Μεγάλου Επανορθωτή. Μαρτινι-
στής μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε πιστεύει στις αρχές αυτές, ασχέτως της Θρη-
σκείας την οποία ασπάζεται.
43
Σ.τ.Μ.: «Ιακωβίνοι» ή «Λέσχη των Ιακωβίνων». Πολιτική οργάνωση, η ο-
ποία ήταν κύρια πολιτική δύναμη κατά την Γαλλική Επανάσταση. Ιδρύθηκε το
1788, λίγο πριν την έκρηξή της.
32
και ένα χρόνο τις Τεκτονικές Στοές, απομονωμένος όλο και πε-
ρισσότερο στην μελέτη του Jacob Böhme44. Ο J. B. Willermoz
επανεμφανίσθηκε μόνον με την ανακήρυξη της Αυτοκρατορίας
και πέθανε το 1824.
Η αναβίωση έγινε το 1804 με την έλευση του Αρχαίου και Α-
ποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, ο οποίος είχε επανεπεξεργασθεί
στην Αμερική την ονοματολογία του επονομαζόμενου Τύπου Τε-
λειοποιήσεως ή του Ερεδώμ με 25 βαθμούς, επακολουθούμενου,
πριν την Επανάσταση, από την Στοά των Αυτοκρατόρων Ανατο-
λής και Δύσεως, που αναδύθηκε στην Σύνοδο του Clermont45.
44
Είναι απολύτως εσφαλμένο ότι ο L. C. de Saint-Martin, ήδη Βασιλικός Α-
ξιωματικός, ευγενής εκ γενετής, ιδιαίτερος της Δούκισσας του Borbone, πήγε να
κάνει τον φύλακα κατά την φυλάκιση των ανωτέρων του. Και είναι επίσης ε-
σφαλμένο, αυτό που βεβαιώνει ο Louis Blanc στο βιβλίο του «Ιστορία της Επα-
νάστασης», όπου υποστηρίζει ότι η τριλογία «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα»
επινοήθηκε από τον L. C. de Saint-Martin. (βλ. «Ο Τεκτονικός συμβολισμός»
του J. Boucher, Παρίσι 1948, σελ. 344, Εκδόσεις ATANOR). Αξίζει να μεταφέ-
ρουμε όσα έγραψε ο A. Franck στο «Μυστική φιλοσοφία στην Γαλλία του 18 ου
αιώνα», αναφορικά με την «συμπάθεια» του L. C. de Saint-Martin προς τους ε-
παναστάτες: «Ένας άνθρωπος ο οποίος, εν μέσω τρομοκρατίας, είχε απορροφη-
θεί από παρόμοιες μελέτες (Jacob Böhme), ασφαλώς δεν ήταν επικίνδυνος για
την επανάσταση. Παρ΄όλον ότι αποτελούσε σκιά των αρχών της εποχής. Του
στάλθηκε κλήση για να παρουσιασθεί σε Δικαστήριο, και αυτός ήταν έτοιμος να
παρουσιασθεί ενώπιον του Επαναστατικού Δικαστηρίου (ή μάλλον της αγχόνης),
όταν η πτώση του Ροβεσπιέρου και η Θερμιδοριανή αντίδραση (το πέρας της
Επανάστασης) συνέβαλαν στην απελευθέρωσή του.
45
Το 1762 (μη επιβεβαιωμένη ημερομηνία) ο Stefano Morin με ένα δίπλωμα
του συμβουλίου των Αυτοκρατόρων σύμφωνα με την οποία ήταν Γενικός Επιθε-
ωρητής για Αμερικανικές αποικίες, προσέγγισε την Λουιζιάνα (η οποία τότε συ-
μπεριελάμβανε μεγάλο μέρος της Αμερικανικής ζώνης στα δεξιά του Μισ-
σισσιπή) όπου επρόκειτο να δικαιοδοτήσει τον Enrico Andrea Franken ως ανα-
πληρωτή Γενικό Επιθεωρητή, ο οποίος, στα 1767, είχε δημιουργήσει στην Πολι-
τεία της Νέας Υόρκης, στο Albany, μία [Τεκτονική] Έξοχη Μεγάλη Στοά Τε-
λειοποιήσεως. Από εδώ προκύπτει ένα νέο δίπλωμα αναπληρωτή Μεγάλου Γενι-
κού Επιθεωρητή σε έναν M.Hayes που το πέρασε ανά χείρας του Isaac Da Costa,
ο οποίος το 1783, είχε δημιουργήσει μία νέα Μεγάλη Στοά Τελειοποιήσεως στο
Τσάρλεστον, στην Νότια Καρολίνα. Η Τεκτονική Στοά αυτή γέννησε στις 20
Φεβρουαρίου 1788 ένα Μεγάλο Συμβούλιο των Πριγκηπων της Ιερουσαλήμ. Ο
Al di Costa διαδέχθηκε τον José Myers ο οποίος ονόμασε έναν άλλον Μεγάλο
33
Gastone Ventura
Πάνω σε αυτήν την αναβίωση των Τεκτονικών Τύπων γεννά-

ται ένα ερώτημα που αφορά τον Μαρτινισμό. Πόσοι Μαρτινιστές
έλαβαν μέρος στην αναδιοργάνωση των Στοών Σκωτικού Τύπου;
Από αυτήν την άποψη, ακόμη και χωρίς αποδείξεις και χωρίς
λογικούς συνειρμούς, μερικοί Τέκτονες συγγραφείς, μεταξύ των
οποίων σύγχρονοι επικεφαλής Μαρτινιστικών Ταγμάτων, υπο-
στηρίζουν την (μη λογική) σύνδεση μεταξύ Σκωτισμού και Μαρ-
τινισμού. Για παράδειγμα οι Vincenso Soro (Marsilio) και Umber-
to Gorel Porciatti (Zeteo).46
Σύμφωνα με την άποψή μας, θεωρούμε ότι η επαναδιοργάνω-
ση του Τεκτονισμού, μετά την επαναστατική έκλειψη, πιστοδοτή-
θηκε σε εκείνους τους Μαρτινιστές που παρακολουθούσαν τις
Τεκτονικές Στοές του Αιγυπτιακού Τύπου (Arcana Arcanorum ή
Βασίλειο ή Κλίμακα της Napoli) οι οποίοι είχαν συλλέξει, σε ένα
Τάγμα επονομαζόμενο «Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύ-
πος του Μισραΐμ seu Aegypti47» του 63 Σκωτικούς βαθμούς, (ε-
πονομαζόμενους «υψηλούς») γνωστούς στην Ευρώπη, τοποθετώ-
ντας τους πάνω από τους τρείς κλασσικούς βαμθούς του λειτουρ-
Επιθεωρητή για την Πενσυλβάνια, τον Salomone Bush ο οποίος χορήγησε τον
ίδιο τίτλο για την Γεωργία στον Barend M.Spitzer. Τέλος, στις 31 Μαΐου 1801,
αφού πρόσθεσαν οκτώ βαθμούς στους ήδη 25 του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου
Σκωτικού Τύπου, και τοποθετώντας στην κορυφή τους τον βαθμό του Κυρίαρχου
Μεγάλου Γενικού Επιθεωρητή (33 ο), οι John Mitchell και Federico Dalchò εγκα-
τέστησαν στο Τσάρλεστον το Πρώτο Ύπατο Συμβούλιο των Κυρίαρχων Μεγά-
λων Επιθεωρητών του 33ου βαθμού. Ο John Mitchell ονομάσθηκε Κυρίαρχος
Μεγάλος Επιθεωρητής. Στις 21 Φεβρουαρίου 1802 αυτό το Ύπατο Συμβούλιο
χορήγησε στον Κόμη De Grasse Tilly ένα δίπλωμα για την δημιουργία Υπάτου
Συμβουλίου στην Ευρώπη. Ο De Grasse Tilly, επαναπατρισθείς από την Αϊτή,
μετά την εξέγερση κατά των Γάλλων, δημιούργησε το 1804 στο Παρίσι το πρώτο
Ευρωπαϊκό Ύπατο Συμβούλιο (βλ. «Εγχειρίδιο Τεκτονισμού» του Andres Ces-
sard. Εκδ. Macoy y Sickles, 1861).
46
Το «Μεγάλο βιβλίο της Φύσης», όπου αναφέρεται ότι ο Μαρτινισμός είναι
συμπλήρωμα του Σκωτικού Τύπου. «Ο Μαρτινισμός και η ουσία του» όπου α-
ναφέρεται ότι ο Μαρτινισμός, εάν δεν είναι αντίγραφο του Σκωτισμού, του απε-
λευθέρωσε ένα μέρος.
47
Σ.τ.Μ.: «seu Aegypti»: «Της Αιγύπτου». Και η λέξη «Μισραΐμ» σημαίνει
«Γη του Μισρ, ή της Αιγύπτου»
34
γούντος Τεκτονισμού και προσθέτοντας δύο σειρές υψηλών βαθ-

μών, μία μυστική με τέσσερις τάξεις, μία άλλη με τρεις τάξεις,
στην τελευταία των οποίων περιλαμβάνονται οι βαθμοί της
Napoli, οι Καββαλιστικοί και οι Μαρτινιστικοί48.
Δεν είναι κατάλληλη περίσταση να σταθούμε και να φωτί-
σουμε περισσότερο αυτήν την υπόθεση, όμως είναι βέβαιο ότι πέ-
ρασαν πάνω από εβδομήντα χρόνια για να ξανακούσουμε περί
Μαρτινισμού. Θα πρέπει, πράγματι, να προσεγγίσουμε τον Gerard
Anaclet Vincent Encausse (Papus) και το έτος 1887, όταν χάρις
σε ένα σύνολο περιστάσεων που αρχίζουν με την δημιουργία του
Καββαλιστικού Τάγματος του Ρόδου και Σταυρού 49, επανεμφανί-
σθηκαν οι μεταδόσεις του L. C. de Saint-Martin ως αιτιολόγηση
της ανάγκης ενός «φυτωρίου» προσώπων με υψηλά προσόντα,
που θα μπορούσαν να αναλάβουν τους εξεταζόμενους ως μέλη για
την προαναφερθείσα Ροδοσταυρική Οργάνωση.
Ακόμη και με αυτήν την ευκαιρία θα μπορούσαν να αναδυθούν
διάφορες υποθέσεις, ορισμένες εξ αυτών επιβεβαιωμένες, όπως
για παράδειγμα της ανάγκης επανεμφάνισης του Μαρτινισμού
προκειμένου να καταπολεμηθεί η γενική αποσύνθεση των Τεκτο-
νικών και Ιλουμινιστικών οργανώσεων καθώς και η επέκταση ε-
48
Το Τάγμα αυτό, αναδυθέν στη Napoli υπό την Μεγάλη Διδασκαλεία του
Πρίγκηπα Raimondo di Sangrο το 1747, ή με έργα του Ιππότη d’Acquino, αδελ-
φού του Πρίγκηπα του Caramanico και εξαδέλφου του Πρίγκηπα di Sangrο, εμ-
φανίσθηκε στην Βενετία, την εποχή που ο Foscolo ήταν Γραμματέας του Δήμου.
(1796-97), κατόπιν στο Μιλάνο, μετά πάλι στην Βενετία το 1801 και μετά στην
Γαλλία με ενέργειες των αδελφών Bédarride. (Σ.τ.Μ. : βλέπε: «Οι Τεκτονικοί
Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις», ιδίου συγγραφέα)
49
Σ.τ.Μ.: Tο 1888, ο Stanislas de Guaita, δημιούργησε το «Καββαλιστικό
Τάγμα του Ρόδου και του Σταυρού» (ή «Καββαλιστικό Τάγμα R+C»). Το Τάγμα
αυτό ήταν μία μυητική γραμμή αποτελούμενη από ένα 12μελές Ύπατο Συμβού-
λιο, του οποίου μέλη ήσαν μεταξύ των άλλων οι Josephin Peladan και Gerard
Encausse (Papus). Όπως έγραψε ο Papus στο περιοδικό του με τίτλο «Initiation»
: «Το διακριτικό των μελών του Υπάτου Συμβουλίου του Καββαλιστικού Τάγμα-
τος του Ρόδου και του Σταυρού, είναι το Εβραϊκό γράμμα Aleph ‫ א‬. Το Καββα-
λιστικό Τάγμα του Ρόδου και του Σταυρού, διατήρησε πάντοτε έναν πολύ κλει-
στό χαρακτήρα.
35
Gastone Ventura
κείνη την χρονική περίοδο των θετικιστικών και αθεϊστικών θεω-

ριών, οι οποίες κατέστρεφαν ο,τιδήποτε το πνευματικό είχε κα-
τορθώσει να επιβιώσει, κάτω από τη θύελλα που σάρωνε την Ευ-
ρώπη μετά την Γαλλική Επανάσταση, την τρομοκρατία, την Θερ-
μιδοριανή ανίδραση50, τους Ναπολεόντειους πολέμους, την Ιερή
Συμμαχία51 και την αντίδραση που την χαρακτήριζε.
Πριν περάσουμε στην παρουσίαση του σύγχρονου Μαρτινι-
σμού – στον οποίο σήμερα είναι αναγκαίο να αναφερόμαστε (και
όλοι το κάνουν) προκειμένου να δημιουργηθεί μία νόμιμη διαδοχή
και, μαζί με αυτήν, το δικαίωμα να μεταδοθούν τα σύμβολα του
Τάγματος – θεωρούμε κατάλληλη την ευκαιρία να θυμηθούμε μα-
ζί με τον Jean Chaboseau52, τελευταίο νόμιμο Μεγάλο Διδάσκαλο
του επονομαζόμενου «Παραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγματος»,
ότι: «Το Τάγμα που δημιουργήθηκε από τον M. d. Pasqually, επί-
σημα και ανεπίσημα, εξαφανίσθηκε στην Σύνοδο του Wilhmesbad
(1782) και αποτελούμενο από Τέκτονες, είχε ένα σκοπό και μία
μέθοδο εργασίας όλως ιδιαίτερα.
Ο L. C. de Saint-Martin δεν συνέχισε ποτέ του αυτό το Τάγμα
(των Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων ή Elus Cohen), το οποίο εξάλλου
δεν υπήρχε ως Μαρτινιστικό Τάγμα. Πώς, κατόπιν, κατάφερε να
το κάνει αυτός που είχε δώσει όλες τις παραιτήσεις από όλα τα
Τεκτονικά Τάγματα, με επιστολή του της 4ης Ιουλίου 1790, και
που άρχισε να διαδίδει το δικό του προσωπικό σύστημα, τρία χρό-
νια μετά; Όσο για τον J. B. Willermoz, απασχολημένο με τον α-
50
Σ.τ.Μ.: Ονομάστηκε έτσι από τον μήνα Θερμιδόρ του Επαναστατικού Γαλ-
λικού Ημερολογίου οπότε και εκδηλώθηκε η συνωμοσία εναντίον του Ροβεσπιέ-
ρου.
51
Σ.τ.Μ.: «Ιερή Συμμαχία»: Πολιτική διακήρυξη που εξελίχθηκε σε πολιτικό
σύστημα και καθόρισε την Ευρωπαϊκή ζωή την περίοδο 1815-1830.
52
Σ.τ.Μ.: Jean Chaboseau: Υιός του Augustin Chaboseau. Τρίτος και τελευ-
ταίος Μεγάλος Διδάσκαλος του «Παραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγματος» μετά
τους Victor-Emile Michelet et Augustin Chaboseau. Ο συγγραφέας αναφέρει τον
Jean Chaboseau ως τελευταίο νόμιμο/γνήσιο Μεγάλο Διδάσκαλο του «Παραδο-
σιακού Μαρτινιστικού Τάγματος» διότι ο τίτλος αυτού του Τάγματος, δυστυχώς,
έγινε αργότερα αντικείμενο σφετερισμού από άλλη Οργάνωση, η οποία ενέταξε
στους κόλπους της, και Μαρτινισμό....
36
βέβαιο Τεκτονισμό, αφιέρωσε την δραστηριότητά του, μετά το

θάνατο του M.d.Pasqually, στον Τεκτονισμό του αναθεωρημένου
Σκωτικού Τύπου, έναν Τύπο διχογνωμούντα, αλλά πάντα Τεκτο-
νικό53».
Απομένει επομένως, και μόνον αυτό, η μέθοδος η θεωρούμενη
«νέα» που αντιθέτως είναι παλαιά όσο ο κόσμος, δηλαδή η πραγ-
ματική, παραδοσιακή, της απευθείας μετάδοσης, που δεν έχει
καμμία σχέση με τους Elus Cohen, αλλά ίσως με την «Εταιρία
των Αγνώστων Φιλοσόφων» στην οποία θα ήθελαν να ανήκουν
(αλλά ποιος μπορεί να το αποδείξει;) οι Khunrath54, Gichtel,
Salzman, Böhme, και πάνω στην οποία ο L. C. de Saint-Martin θα
είχε διαπλάσει την ομάδα «Εταιρία των φίλων του L. C. de Saint-
Martin», όπως αποδεικνύει ίσως μία επιστολή του Καθηγητή Ko-
ëster του 1795.
Ενώπιον αυτών των καταλήξεων, μπορεί να αναδυθεί καθαρά
το πώς το ίδιο αποδεικτικό στοιχείο, τυπωμένο το 1897 55, αναφο-
ρικά με το Μαρτινιστικό Τάγμα, (το μοναδικό, δηλαδή εκείνο που
ίδρυσε ο Gerard Encausse ή Papus), αποδεικτικό στοιχείο που
διακηρύσσει την συνέχεια του Τάγματος από τον M.d.Pasqually
στον LC.d.Saint Martin και τον J.B.Willermoz μέχρι τον ίδιο τον
Papus, είναι ένα αβέβαιο έγγραφο, και σύμφωνα με την δική μας
οπτική γωνία, καθαρής φαντασίας, διαποτισμένο με την ευγενική
επιθυμία να δικαιολογήσει την οργάνωση ενός Τάγματος επισή-
53
Βλ. Επιστολή του Jean Chaboseau, δημοσιευμένη από τον Philippe
Encausse, υιό του Gerard Encausse (Papus)
54
Σ.τ.Μ.: Heinrich Khunrath: Χάινριχ Κούνρατ. (1560-1605) Γερμανός ια-
τρός, Αλχημιστής, Καββαλιστής. Γνωστός έγινε κυρίως για τις χαλκογραφίες του
στο βιβλίο «Amphitheatrum Sapientiae Aeternae» (Αμφιθέατρο της Αιώνιας Σο-
φίας), πάνω στις οποίες βασίσθηκε για να αποσυμβολίσει την Εσωτερική πορεία
του ανθρώπου προς την Μυητική πραγμάτωση. Έργο ορόσημο στην Εσωτερι-
στική βιβλιογραφία.
55
Σ.τ.Μ.: η ημερομηνία δεν είναι επιβεβαιωμένη.
37
Gastone Ventura
μως ανύπαρκτου μέχρι τότε και που διέθετε κανόνες που θυμίζουν
παλαιότερους Ιλουμινιστικούς σχηματισμούς56.
«Τί είναι ο άνθρωπος όσο δεν έχει το κλειδί της φυλακής του;»
Louis Claude de Saint Martin
56
Σημ. του Επιμελητή: Τα όσα αναφέρει εδώ ο συγγραφέας ως προς την σχέση
Μαρτινισμού και Μαρτινεζισμού αποτελούν την εξωτερική όψη τού εν λόγω θέ-
ματος. Όμως, οι Μεμυημένοι στον Μαρτινισμό γνωρίζουν ότι ο Μαρτινισμός
τού Σαιν-Μαρτέν και ο Μαρτινεζισμός τού Μαρτίνες ντε Πασκουάλλυ αποτε-
λούν δύο διαφορετικά στάδια της ιδίας Ατραπού. Το δεύτερο στάδιο προϋποθέτει
υποχρεωτικώς την ουσιαστική ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ του πρώτου σταδίου. Ίσως γι’
αυτό σήμερα ο αληθινός Μαρτινεζισμός να είναι εξαιρετικά σπάνιος. Δεν θα
πρέπει να λησμονούμε ότι οι Εκλεκτοί Κοέν είχαν έναν διπλό στόχο: αφ’ ενός
μεν, την επαφή και σύνδεσή τους με τον Φύλακα Άγγελό τους (στο πλαίσιο της
«διάσημης» τελετουργίας των Ισημεριών), με σκοπό την επανένταξή τους στο
Αρχέγονο Πλήρωμα, δηλαδή στην Προπτωτική κατάσταση· η επαφή αυτή πι-
στοποιείτο μέσω αισθητών σημείων τα οποία αξιολογούντο αρμοδίως (πρόκειται
για το περίφημο «La Chose»)· αφ’ ετέρου δε, την απόκτηση κατά χάριν ιερωσύ-
νης (εξ ού και ο τίτλος Coen, ιερέας), μέσω μακράς ασκητικής, με σκοπό την
άσκηση του αρχέγονου λειτουργήματος του ανθρωπίνου όντος, όπως περιγράφε-
ται στα έργα του Σαιν-Μαρτέν και στην «Πραγματεία περί Αποκαταστάσεως των
Όντων» του δον Μαρτίνες ντε Πασκουάλλυ. Εξ άλλου, στην άσκηση αυτού τού
ιερατικού καθήκοντος καλεί τον άνθρωπο η θεμελιωδώς μαρτινιστική αντίληψη
ότι τα πάντα αποτελούν Ναό, αφού ο Θεός είναι Πανταχού Παρών. Κατά τον
Μαρτινιστή, λοιπόν, υπάρχει ο ατομικός Ναός (ο κάθε άνθρωπος), ο ιδιαίτερος
Ναός (των μαρτινιστικών συνεδριάσεων), ο γενικός Ναός (ολόκληρος ο πλανή-
της), ο παγκόσμιος Ναός (ολόκληρο το Σύμπαν).
38
Κεφάλαιο 2
Πώς αναδύθηκε το Μαρτινιστικό Τάγμα
«Οι πρώτες Μαρτινιστικές Στοές57», έγραψε ο Papus, «εργά-

σθηκαν στην Μονμάρτρη από το 1887 έως το 1889, υπό την αιγί-
δα του Poirel, και είχαν μεταξύ των μυητών τους τους Guaita58,
Peladan59, Papus και όλους τους μέχρι τότε απομονωμένους απο-
κρυφιστές. Από το 1889 (έτος ενός διεθνούς συνεδρίου 60 με 30000
57
Σ.τ.Μ.: Ο όρος «Στοά» δεν χρησιμοποιείται συνήθως από τον Μαρτινισμό.
Χρησιμοποιείται κυρίως για τον Τεκτονισμό. Πολλοί Μυητικοί Οργανισμοί (με-
ρικές φορές και Μαρτινιστικά Τάγματα), χρησιμοποιούν αυτήν την ορολογία, όχι
επειδή συνδέονται με κάποιο τρόπο με τον Τεκτονισμό, αλλά επειδή υποδηλώνει
ένα σύστημα εργασίας, γνωστό από την Αρχαία Ελλάδα, το επονομαζόμενο σύ-
στημα «Στοάς», όπου μιλούσαν Σοφιστές και Φιλόσοφοι στου μαθητές τους. εξ
ού και «Στωϊκισμός», «Στωϊκοί Φιλόσοφοι» κ.α. Ο Μαρτινισμός χρησιμοποιεί
περισσότερο τον όρο «Ομάδα» ή «Ομάδα εργασίας». Πολλές φορές επίσης χρη-
σιμοποιείται από όλους τους Μυητικούς οργανισμους ο όρος «Εργαστήριο».
58
Σ.τ.Μ.: Stanislas De Guaita. (1861-1897). Γάλλος Εσωτεριστής, Μυστικι-
στής, Ροδόσταυρος, Συγγραφέας και ποιητής. Το 1888 ίδρυσε με τον Joséphin
Péladan (και μάλλον με δική του αρχική πρωτοβουλία) το «Καββαλιστικό Τάγμα
του Ρόδου και του Σταυρού», στου οποίου το 1ο Ύπατο Συμβούλιο συμμετείχαν
πλην αυτών των δύο, μεταξύ άλλων οι Papus, Francois-Charles Barlet, Paul Ad-
am, Gabrol, Thorion. Ασχολήθηκε με τον τον αποκρυφισμό ενθουσιασμένος ό-
ταν διάβασε το βιβλίο του J.Peladan: «Le vice supreme». Κεραυνοβολημένος
βαθειά από τον αποκρυφισμό τον κρυμμένο στον αποσυμβολισμό του βιβλίου, ο
S.d.Guaita προσέφερε φιλοξενία στον J.Peladan, εγκατέλειψε την ποίηση, και
ασχολήθηκε με την μελέτη των απόκρυφων επιστημών, γινόμενος όπως τον ο-
μόμασε ο Victor Emil Michelet «ο Λόγιος του Μυστηρίου». Έργα του ήσαν:
«Στο κατώφλι του Μυστηρίου», «το κλειδί της μαγείας», «ο όφις της Γένεσης»
(ημιτελές), «Το πρόβλημα του κακού στο αστρικό πεδίο».
59
Σ.τ.Μ.: Joséphin Péladan. (1858-1918). Ηταν συγγραφέας και Μαρτινιστής.
Έγινε γνωστός για τις προσπάθειές του να διαδώσει την πνευματικότητα και τον
Εσωτερισμό μέσα από την Τέχνη. Συνιδρυτής με τον S.d.Guaita του «Καββαλι-
στικού Τάγματος R+C»
60
Αυτό το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε 9-16 Σεπτεμβρίου 1889 στο Παρίσι
στην οδό Cadet 16 (Σ.τ.Μ.: σημερινή έδρα της Grand Orient de France). Στο θέ-
μα: «Αποκρυφισμός (Θεοσοφία, Καμπαλά, Τεκτονισμός) ο Papus ήταν εξουσιο-
δοτημένος να παρουσιάσει την εισήγησή του. Στην σχετική συζήτηση, παρενέ-
βησαν οι Lermina, Lemerie, Mac-Nab, Reyboud, Chazarain, Delanne,
39
Gastone Ventura
εκπροσώπους πνευματιστές όλων των Σχολών) έως το 1898, απο-

χώρησαν, και σχημάτισαν το δικό τους Ύπατο Συμβούλιο από 21
μέλη στο Παρίσι και εξαπλώθηκαν σύντομα σε Ευρώπη και Αμε-
ρική».
Augustin Chaboseau
Ο Papus, είχε μυηθεί το 1882 στους «Φίλους» (Intimi) του L.
C. de Saint-Martin από τον Henri Delaage61 ο οποίος τον είχε
μυήσει ως Ανώτερο Άγνωστο (S I ). Ο Augustin Chaboseau62,
με την σειρά του, είχε λάβει την ίδια μύηση από μία θεία του, την
Amalie de Boisse Mortemerte. Και οι δύο ήσαν μέλη του Καββα-
λιστικού Τάγματος του Ρόδου και Σταυρού το οποίο είχε ιδρύσει ο
Μαρκήσιος Stanislas de Guaita. Την ίδια χρονιά αλληλοαναγνω-
ρίσθηκαν (τουλάχιστον εξ όσων έχουν αναφέρει οι Aug.
Chaboseau και Robert Ambelain), ως νόμιμοι και κανονικοί Μα-
θητές του L. C. de Saint-Martin, και αντάλλαξαν αμοιβαία τις
ληφθείσες Μυήσεις τους.
Varchawsky, Raymond Pognon, Bosc, Foveau de Courmelles, Darlex και ο ομι-

λητής.
61
Henri Delaage (1825-1882). Συγγραφέας και Μαρτινιστής μυημένος από τον
Barnois.
62
Σ.τ.Μ.: Augustin Chaboseau. (1868-1946). Τέκτων και Μαρτινιστής. Μετά
τον θάνατο του Papus, μαζί με άλλους Μαρτινιστές, ίδρυσε το «Παραδοσιακό
Μαρτινιστικό Τάγμα», του οποίου Τάγματος ο τίτλος έγινε, δυστυχώς, αργότερα
αντικείμενο σφετερισμού από άλλη Οργάνωση…
40
Από εδώ προκύπτει η πραγματική και βέβαιη γέννηση του

Μαρτινιστικού Τάγματος, του οποίου το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο
συγκροτήθηκε από δώδεκα μέλη και συγκεκριμένα από τους:
Gerard Encausse (Papus), Augustin Chaboseau. Stanislas de Guai-
ta, Lucien Chamuel, Yvon Le Loup (Paul Sédir), Paul Adam,
Maurice Barrés, Josephin Péladan, Julien Lejay, Montière, Fran-
cois-Charles Barlet και Jacques Burget63.
Ο Papus, όπως έγραψε ο Jean Chaboseau, υιός του Augustin,
ήταν η ψυχή και ο εμψυχωτής αυτού του κινήματος. «Η ύπαρξη
ενός Μαρτινιστικού Τάγματος είναι μία εύστοχη κίνηση και όλοι
γνωρίζουν ότι δημιουργήθηκε από τον Papus, ήδη μυημένο στην
Παράδοση από τον L. C. de Saint-Martin. Αυτός συγκέντρωσε
γύρω του Μαρτινιστές, ήδη μυημένους όπως και ο ίδιος. ατομικά,
για να δώσει σάρκα σε αυτό το Τάγμα που γεννήθηκε το 1891 64».
Το Μαρτινιστικό Τάγμα γνώρισε μία τέτοια δραστηριότητα,
ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, που σήμερα δεν μπορούμε πλέον να
μιλάμε για Louis Claude de Saint Martin ή για Μαρτινισμό, χωρίς
να επικαλεσθούμε την ύπαρξη του Τάγματος. Τα θεμέλιά του ή-
σαν και είναι ακόμη τα εξής: Μυητικό σύστημα σε τρεις βαθμούς:
Εταίρος (εξωτερικό Τάγμα), Μυημένος και Ανώτερος Άγνωστος
(εσωτερικό Τάγμα). Οι Ανώτεροι Άγνωστοι μπορούσαν να γίνουν
Ελεύθεροι Μυητές διαμέσου ιδιαίτερων μυήσεων.
«Το Τάγμα είναι ουσιαστικά πνευματικό, μάχεται με όλες του
τις δυνάμεις τον αθεϊσμό και τον υλισμό και, σε συνεργασία με τις
άλλες μυητικές αδελφότητες, μάχεται την άγνοια και δίδει στον
συμβολισμό τη μέγιστη σημασία όπως και σε όλες τις μυητικές
οργανώσεις. Δεν ασχολείται με πολιτική και ακόμη λιγότερο με
θέματα θρησκευτικά. Επιτρέπει και ενθαρρύνει την μελέτη, δια-
τηρώντας την πιο απόλυτη ανοχή».65
63
Robert Ambelain: «Le Martinisme». Εκδ. NICLAUS, Παρίσι 1946
64
Robert Ambelain: «Le Martinisme» σελ. 150 και Philippe Encausse: «Sci-
ences occultes. Papus, sa vie, son oeuvre»
65
Βασικές αρχές του Μαρτινιστικού Τάγματος, δημοσιευμένες στο Παρίσι το
1893. Στην Ιταλία έγιναν απολύτως σεβαστές και ήσαν η βάση πάνω στην οποία
41
Gastone Ventura
«Όταν κριθεί αναγκαίο και υπάρχει ο απαραίτητος αριθμός

μυημένων, δημιουργείται μία Μαρτινιστική ομάδα εργασίας (ή
Στοά), που ανήκει στην ευθύνη του δημιουργού της υπό τον μόνον
όρο της πειθαρχίας στους κανονισμούς του Τάγματος και υπό την
επιφύλαξη των ειδικών κατά περίπτωση προσαρμογών που ο κάθε
Κυρίαρχος Γενικός Αντιπρόσωπος, διορισμένος από το Ύπατο
Συμβούλιο, μπορεί να καθορίσει για τα ξένα Κράτη. Έτσι, περισ-
σότερες Μαρτινιστικές Στοές μπορούν να δημιουργήσουν ομο-
σπονδία για να δημιουργήσουν ένα Μεγάλο Μαρτινιστικό Συμ-
βούλιο, υπό την εξουσία του Κυρίαρχου Γενικού Αντιπροσώ-
που».66
Αυτή η οδός ακολουθήθηκε πάντοτε στην Ιταλία με επιτυχία,
και στη Γαλλία μέχρι τον θάνατο του Papus. Στις Βρυξέλλες, το
1934, υπογράφηκε μία συνθήκη, για την οποία θα αποφύγουμε να
εκφέρουμε κρίση, κάνοντας όμως σχετική αναφορά πάνω σε όσα
γράφει ο Jean Chaboseau (βλ. το σχετικό αναφερθέν βιβλίο του
Ph. Encausse): «Μία διεθνής οργάνωση που υποστηρίζει ότι είναι
ανώτερη των άλλων και που παρουσιάζεται ως ενεργοποιημένη
(κανείς δεν ξέρει από ποιόν) για να κανονικοποιεί τις μυητικές
οργανώσεις, ενσωμάτωσε στις Βρυξέλλες, το 1934, τον Μαρτινι-
σμό. Αναγνώρισε ως μοναδικό «κανονικό» το Μαρτινιστικό και
Συναρχικό Τάγμα του Victor Blanchard67 και, το 1939, «αναγνω-
ρίσθηκε» με τη σειρά του, εκείνο που προεδρευόταν από τον Au-
gustin Chaboseau (Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα). Οι δεσμοί
πραγματοποιήθηκε η σύμπτηξη απομονωμένων ομάδων με το Μαρτινιστικό

Τάγμα στην Ανκόνα το 1962 (βλ. Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος)
66
Συμπληρωματικοί Κανονισμοί για τους Προέδρους των Στοών και τους Ε-
λεύθερους Μυητές, δημοσιευμένοι στο Παρίσι το 1893. (βλ. Αρχείο Μαρτινιστι-
κού Τάγματος)
67
Σ.τ.Μ.: Victor Blanchard. (1877-1953). Τέκτων της Μεγάλης Ανατολής της
Γαλλίας (G.O.d.F.) Εισήλθε στον Μαρτινισμό το 1900 (Sar Yesir). Το 1908 ί-
δρυσε μία ιδιαίτερη Μαρτινιστική Στοά «Melchisédech». Μέχρι το 1918 ήταν
μέλος του Καββαλιστικού Τάγματος R+C. Το 1920 ίδρυσε το «Μαρτινιστικό και
Συναρχικό Τάγμα». Το 1927 έλαβε μέρος στο «Πυθαγόρειο Τάγμα» ή «Τάγμα
του Ερμή του Τετραμέγιστου». Το 1934 μπήκε στην «Fraternité des Polaires»,
στην οποία ήταν πρόεδρος μέχρι το 1939.
42
αυτής της οργάνωσης, της F.U.D.O.S.I. (Παγκόσμιας Ομοσπονδί-

ας Μυητικών Ταγμάτων68) με το A.M.O.R.C. των Ηνωμένων Πο-
λιτειών, και διάφορες άλλες ανάλογες οργανώσεις, αποτρέπουν
οποιοδήποτε σοβαρό πρόσωπο να την λάβει στα σοβαρά».
Ακόμη και όσον αφορά εκείνο το μέρος της οργάνωσης που θα
μπορούσε να θεωρηθεί ως «παρατεκτονική», διευκρινίζεται ότι,
στην σκέψη του Papus και των συνεργατών του, υπήρχε αναφορά
σε μορφές υιοθετημένες από Ιπποτικές οργανώσεις και από επο-
νομαζόμενες «στρατιωτικές θρησκείες», οι οποίες με την σειρά
τους, είχαν λάβει αυτή την μορφή από προγενέστερες μυητικές
οργανώσεις. Πράγματι ο Papus είχε προδιαγράψει τα χαρακτηρι-
στικά του Μαρτινιστικού Τάγματος σε ένα γραπτό του (βλ: σχετι-
κό αναφερθέν βιβλίο του Ph. Encausse: «Sciences occultes. Papus,
sa vie, son oeuvre») από το οποίο μεταφέρουμε τα ουσιαστικά
σημεία:
«Το Τάγμα είναι κυρίως μία σχολή ηθικής Ιπποσύνης που ερ-
γάζεται για την ανάπτυξη της πνευματικότητας των μελών του με
την μελέτη του αόρατου κόσμου και των νόμων του, με την ά-
σκηση της θυσίας, την πνευματική βοήθεια, και την ανάπτυξη,
μέσα στο πνευματικό μέρος του καθενός, μιάς πίστης πιο στέρεης,
εφόσον θα βασίζεται στην παρατήρηση και την επιστήμη. Σχημα-
τίζοντας τον πραγματικό πυρήνα αυτού του ζωντανού πανεπιστη-
μίου, το οποίο κάποια μέρα θα αντιπροσωπεύει την ένωση της α-
διαίρετης επιστήμης με την άνευ όρων πίστη, ο Μαρτινισμός αγω-
νίζεται να καταστεί άξιος του ονόματός του, εγκαθιστώντας σχο-
λές ανώτερες εκείνων των μεταφυσικών επιστημών που έχουν πε-
ριφρονητικά απορριφθεί από τις κλασσικές σπουδές, θεωρούμενες
ως αποκρυφιστικές. Μη ζητώντας χρήματα από τα μέλη του, ο
Μαρτινισμός έμεινε πιστός στο πνεύμα του και στις πηγές του,
κάνοντας την υλική πενία πρώτο του κανόνα. Οι Μαρτινιστές δεν
εξασκούν μαγεία, ούτε λευκή ούτε μαύρη. Μελετούν, προσεύχο-
68
F.U.D.O.S.I. (Fédération Universelle des Ordres et Sociétés Initiatiques -
Παγκόσμια Ομοσπονδία Μυητικών Ταγμάτων). Δημιουργήθηκε στις 14 Αυγού-
στου 1934, και διαλύθηκε το 1951.
43
Gastone Ventura
νται και συγχωρούν και τις μεγαλύτερες προσβολές. Ο Μαρτινι-

σμός δεν ζητά από τα μέλη του κανέναν όρκο παθητικής πειθαρ-
χίας και δεν επιβάλλει κανένα δόγμα, αφήντας απολύτως ελεύθε-
ρες τις πράξεις τους. Για τους Μαρτινιστές δεν υφίσταται Τύπος
που να ακυρώνει τον Θεό από την δημιουργία του».
Η ιστορία του Μαρτινισμού, κατά την περίοδο που ξεκινά από
την δημιουργία του το 189169, μέχρι τον θάνατο του Papus to
1916, είναι η ιστορία μιάς συνεχούς επιβεβαίωσης (μέχρι το 1914
που άρχισε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος) ενός πνευματικού κι-
νήματος με μυητικό χαρακτήρα, κάτι για το οποίο έχουμε σπάνια
παραδείγματα. Ο Papus προήδρευε αδιάκοπα.
Το 1892, με διάταγμα του Stanislas de Guaita, ανυψώθηκε σε
μέλος του Δώματος Διοίκησης του Καββαλιστικού Τάγματος
R+C, και Γενικός Αντιπρόσωπος για δέκα χρόνια. Με τον θάνατο
του S. de Guaita, ο Papus τον διαδέχθηκε. Από τότε, ακόμη και
αργά, (και εξ αιτίας του επονομαζόμενου «πολέμου των δυο Ρό-
δων»70) η σημασία αυτών των ιδρυμάτων μειώθηκε μέχρις σχεδόν
την εξαφάνισή τους, ενώ ο Μαρτινισμός δυνάμωνε συνεχώς του-
λάχιστον όσον αφορά τον αριθμό των μελών και των ομάδων.
Με αυτήν την ευκαιρία πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Papus κα-
τηγορήθηκε για αύξηση μελών και προσηλυτισμό χωρίς έλεγχο.
Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί αληθές, ενώπιον όσων θα εξακρι-
βωθούν κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Όμως πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο Papus ήταν ένας εκλαϊ-
κευτής πάνω σε θέματα που ήσαν κάτω από την ετικέτα του απο-
69
Σημ. του Επιμελητή: Εννοείται, από την συγκρότησή του ως Τάγματος, αφού
ως μύηση, ως παράδοση και ως διαδοχή, ο Μαρτινισμός προϋπάρχει κατά του-
λάχιστον έναν αιώνα.
70
Με αυτόν τον όρο, ο οποίος προέρχεται από τον περίφημο πόλεμο μεταξύ
των οικογενειών Lancaster και York (1455-1485), περιγράφεται ειρωνικά η πο-
λεμική που αναπτύχθηκε το 1890 και ακολούθησε για πολλά χρόνια, μεταξύ α-
φενός των «Ροδόσταυρων του Ναού και του Graal» (Τάγμα ονομαζόμενο και
«Καθολικό Ροδοσταυρικό») που δημιουργήθηκε από τον Josephin Peladan, αφε-
τέρου δε του «Καββαλιστικού Τάγματος R+C» από το οποίο ο Josephin Peladan
είχε αποχωρήσει.
44
κρυφισμού. Και ότι ο αγώνας του ήταν το να γλυτώσει όσους πε-

ρισσότερους μπορούσε από υλιστικές και αθεϊστικές θεωρίες. Ε-
πίσης θα πρέπει να θυμηθούμε ότι εάν κατά κάποιο τρόπο αφέθη-
κε να νικηθεί από αυτήν την επιθυμία του – αιτία παρεκκλίσεων
και σχισμάτων, καθώς και διείσδυσης πολυμορφικών διδασκαλιών
– αυτό πρέπει να καταλογισθεί σε εκείνους που κάλυπταν διάφο-
ρες διοικητικές θέσεις και συχνά ανεξέλεγκτες από το Τάγμα, συ-
χνά σε περιόδους που ο ίδιος είχε αποτραβηχτεί σε διάφορα άλλα
καθήκοντα, επαγγελματικά και στρατιωτικά. Και δεν θα πρέπει να
εξαιρέσουμε, όπως θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε, ότι η υπε-
ρηφάνεια και η λαγνεία αξιωμάτων και ισχύος αυτών των ανθρώ-
πων, ήσαν οι βασικές αιτίες, και ότι ο ίδιος βρέθηκε πολλές φορές
προ τελεσμένων γεγονότων.
Να θυμηθούμε, επίσης, ότι, (σύμφωνα με όσα έγραψε ο Con-
stant Chevillon71), ένας από τους βασικούς συντελεστές του Υπά-
του Μαρτινιστικού Συμβουλίου και γενικός Γραμματέας του, ο
Charles Detré (Téder), Ανώτερος Άγνωστος S I , απασχολημέ-
νος με προσλήψεις χωρίς έλεγχο, ενωμένος με άλλους, πλησίασε
τον Jean Bricaud72 (πέθανε το 1934), Πατριάρχη της Γνωστικής
Οικουμενικής Εκκλησίας της Λυών, ο οποίος βοηθούμενος από
τον Charles Detré, ενεθάρρυνε τις φιλικές σχέσεις αυτής με το
Μαρτινιστικό Τάγμα, προσβλέποντας ως εκ τούτου σε μία δεξα-
71
Βλέπε «Βιογραφία του Jean Bricaud», δημοσιευμένη το 1934, όπου αναφέ-
ρεται και ότι: «Ο Charles Detré (Téder) είναι αυτός που παρέσειρε τον Papus
στην σύνδεση με τον Γνωστικισμό». Σύνδεση η οποία είναι εκτός τόπου, αφού
προκάλεσε όσα θα αποδείξουμε αργότερα. Ο Constant Chevillon διαδέχθηκε τον
Jean Bricaud στην διεύθυνση του Μαρτινιστικού Τάγματος του επονομαζόμενου
«της Λυών», από το 1934 έως τον θάνατό του στη Λυών στις 25 Μαρτίου 1944,
θάνατος που επήλθε, όπως αναφέρει ο Philippe Encausse: «από Γάλλους στρα-
τιωτικούς προσκείμενους στους Γερμανούς»
72
Σ.τ.Μ.: Jean (ή Joanny) Baptiste Bricaud. (1881-1934). Γάλλος μελετητής
του εσωτερισμού. Πατριάρχης της Γνωστικής Οικουμενικής Εκκλησίας. Χειρο-
τονήθηκε από τον Louis-Marie-François Giraud ως «Tau Jean II». Προσπάθησε
να τροποποιήσει τον τρόπο λειτουργίας του Μαρτινιστικού Τάγματος όπως υτό
είχε διαμορφωθεί από το πρώτο του Ύπατο Συμβούλιο, ευτυχώς τελικώς όμως
ανεπιτυχώς.
45
Gastone Ventura
μενή νέων μελών για την Γνωστική Οικουμενική Εκκλησία της

οποίας ηγείτο. Επίσης, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι στις επακό-
λουθες ανακαλύψεις του Jean Bricaud, αμέσως μετά τον θάνατο
του Gerard Encausse (Papus) και του Charles Detré (Téder), με
βάση τις οποίες εισήλθε στον Μαρτινισμό το 1901 και έγινε Ανώ-
τερος Αγνωστος το 1903, ήταν και το ότι βρέθηκε να έχει απευ-
θείας κατιούσα διαδοχή από τον Martines de Pasqually (ο οποίος
μέχρι τότε του ήταν άγνωστος).
Ο Jean Bricaud, μεταξύ άλλων χειραφετήσεων των αρχών του
Τάγματος, επεδίωκε, όπως και έκανε αργότερα, να αποκλείσει τις
γυναίκες, να επανδρώσει τον Μαρτινισμό με Τέκτονες κατόχους
του βαθμού του Διδασκάλου (3 ο) και άνω, και να τους κάνει θια-
σώτες της Γνωστικής Εκκλησίας (του).
Μία πρώτη πράξη, προς αυτήν την κατεύθυνση πραγματοποιή-
θηκε το 1911, με την υπογραφή ενός συμφώνου φιλίας μεταξύ
Γνωστικής Εκκλησίας και Μαρτινιστικού Τάγματος. Σε αυτό το
σημείο, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, προκειμένου να αποκατα-
σταθεί η ιστορική αλήθεια και η Μαρτινιστική τάξη, να αρνηθού-
με κατηγορηματικά όσα έχουν δηλωθεί αυθαίρετα σε κείμενα του
Μαρτινιστικού Τάγματος της Λυών, ότι δηλαδή η Γνωστική Οι-
κουμενική Εκκλησία του Jean Bricaud, έγινε η επίσημη εκκλησία
του Μαρτινισμού. Το έγγραφο το υπογεγγραμμένο από τον Papus
και τον Jean Bricaud λέγει συγκεκριμένα:
«Μεταξύ των ανεξάρτητων υπογραφόντων: 1) Το Ύπατο Συμ-
βούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος, εδρευομένου στο Παρίσι,
2) Το Ύπατο Συμβούλιο της Υψηλής Συνόδου της Οικουμενικής
Γνωστικής Εκκλησίας, εδρευομένης στην Λυών, αντιπροσωπευο-
μένων από τους αρμόδιους εξουσιοδοτημένους τους, συμφωνήθη-
καν τα εξής: 1) Υπογραφή συμφώνου φιλίας ανάμεσα στα δύο μέ-
ρη. 2)Το Μαρτινιστικό Τάγμα αναγνωρίζει ως κανονικό Πατριάρ-
χη της Γνωστικής Εκκλησίας τον Tau Jean II73 (Σ.τ.Μ.: Jean Bri-
caud) ο οποίος είναι και ο μόνος Πατριάρχης. 3) Οι Γνωστικοί Ε-
73
Σ.τ.Μ.: «Tau»: είναι παραδοσιακός τίτλος Γνωστικού Επισκόπου. «Jean II»:
Το ιερατικό όνομα του Jean Bricaud.
46
πίσκοποι που έχουν καθαγιασθεί από τον Tau Jean II θα μπορούν

να είναι επίτιμα μέλη του Υπάτου Μαρτινιστικού Συμβουλίου. Τα
μέλη που φέρουν τον τίτλο του μέλους του Υπάτου Μαρτινιστι-
κού Συμβουλίου θα μπορούν να είναι επίτημα μέλη του Υπάτου
Συμβουλίου της Υψηλής Συνόδου της Οικουμενικής Γνωστικής
Εκκλησίας. 4) Θα οργανωθεί ένα κέντρο της Οικουμενικής Γνω-
στικής Εκκλησίας στο Παρίσι κάτω από την δικαιοδοσία του Πα-
τριάρχη Tau Jean II. Το περιοδικό ‘L’Initiation’ καθίσταται επί-
σημο όργανο της Οικουμενικής Γνωστικής Εκκλησίας. Η παρού-
σα συμφωνία επικυρώνεται από τους εξουσιοδοτημένους αντι-
προσώπους».
Σε συνέχεια αυτού του αδελφικού συμφώνου φιλίας, όλοι οι
Αξιωματούχοι Μαρτινιστές που θα επιθυμούσαν να λάβουν μέρος
στην Οικουμενική Γνωστική Εκκλησία, παρακαλούνται να αλλη-
λογραφήσουν με το Ύπατο Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγμα-
τος. Υπογράφουν : Papus & Jean Bricaud74.
Δεν υπήρχε καμμία ένδειξη ότι η Γνωστική Εκκλησία του J.
Bricaud έγινε η επίσημη εκκλησία του Μαρτινισμού, κάτι αδιανό-
ητο, το οποίον θα ακύρωνε τις θεμελιώδεις και προγραμματικές
βάσεις του Μαρτινιστικού Τάγματος. Οι οποίες βάσεις, όπως ήδη
είπαμε, διαβεβαιώνουν ότι «… δεν ασχολείται με πολιτική και
ακόμη λιγότερο με θέματα θρησκευτικά. Επιτρέπει και ενθαρρύνει
την μελέτη, διατηρώντας την πιο απόλυτη ανοχή». Πώς, από την
άλλη, θα μπορούσε να γίνει συμβιβασμός μεταξύ μιας Εκκλησίας,
και των μελών ενός Τάγματος που δέχεται πρόσωπα κάθε τάσης
και θρησκείας, αρκεί μόνον να μην είναι άθεοι και υλιστές;
Προκύπτει σαφώς από το προαναφερόμενο κείμενο ότι επρό-
κειτο μόνον για μία ανταλλαγή τίτλων, τιμητικού χαρακτήρα, και
στην πραγματικότητα, πολλαπλά προνόμια για τον Jean Bricaud
74
Βλέπε «Βιογραφία του Jean Bricaud», δημοσιευμένη το 1934, όπου αναφέ-
ρεται και ότι «ο Charles Detré (Téder) είναι αυτός που παρέσυρε τον Papus στην
σύνδεση με τον Γνωστικισμό κλπ κλπ».
47
Gastone Ventura
και την Οικουμενική Γνωστική Αποστολική Εκκλησία75 του, η

οποία, προφανώς, αφού πριν το έγγραφο δεν ήταν καθόλου ανα-
γνωρίσιμη, έμπαινε στον κατάλογο των θρησκευτικών πίστεων,
και χωρίς να ληφθεί υπόψη του τί θα προέκυπτε από πρόσωπα που
δεν γνωρίζουν να διαβάζουν ή είναι κακής πίστης. Ωστόσο, αυτό
το «σύμφωνο φιλίας», παραγωγικά ερμηνευόμενο σύμφωνα με
την οπτική του Jean Bricaud, καθώς και η έκδοση Τυπικών το
1913 από τον Charles Detré (Téder), προκάλεσε, πολύ σύντομα
όπως θα δούμε, και δημιούργησε, τον μύθο της «επίσημης εκκλη-
σίας» του Μαρτινισμού.76
75
Σ.τ.Μ.: Θεωρούμε κατάλληλη την ευκαιρία να διευκρινήσουμε ότι η συμπε-
ριφορά της συγκεκριμένης ηγεσίας της συγκεκριμένης Γνωστικής Οικουμενικής
Εκκλησίας, ουδόλως πρέπει να αμαυρώνει την αξία του Γνωστικισμού ως ψυχο-
φιλοσοφικού Θρησκευτικού προβληματισμού.
76
Στο αναφερόμενο έγγραφο, γίνεται μνεία μόνον για Γνωστικούς Επισκόπους
και για μέλη του Υπάτου Μαρτινιστικού Συμβουλίου. Αναφέρεται επίσης, στην
τελευταία παράγραφο στους «Αξιωματούχους Μαρτινιστές» που «…θα επιθυ-
μούσαν…». Δεν υφίσταται καμμία αναφορά στους Μαρτινιστές των 3 βαθμών,
ούτε στους Ελεύθερους Μυητές, ούτε, ακόμη λιγότερο, στο ότι αυτή η Εκκλησία
γίνεται επίσημη εκκλησία του Μαρτινιστισμού. Επίσης, στο έγγραφο δόθηκε μία
λανθασμένη ερμηνεία, και πιθανόν μετά τον θάνατο του Papus από τους θεω-
ρούμενους διαδόχους του, η οποία διατηρήθηκε ακολούθως και από άλλους,
πρόθυμους να παίξουν με ιερείς και επισκόπους. Για περισσότερα τεκμήρια πά-
νω στη Γνωστική Εκκλησία, πάνω στην οποία θα αναφερθούμε αρκετές φορές σε
αυτό το βιβλίο, βλέπε: «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» (Σ.τ.Μ.
:του ιδίου) Κεφάλαια: «Από τις Πυραμίδες στην Γνωστική Εκκλησία» και «Από
την Γνωστική Εκκλησία στον Αθεϊσμό»
48
Κεφάλαιο 3
Ο Μαρτινισμός στην Γαλλία μετά τον θάνατο του Papus
Με τον θάνατο του Papus, η διαδοχή έμεινε ανοιχτή, αφού ο

ίδιος δεν είχε υποδείξει κανένα όνομα. Διάδοχος ονομάσθηκε ο
Charles Detré (Téder), ενώ ο Jean Bricaud είχε φύγει για τη Λυών
με το πολύ αγαπητό του Γνωστικο-Μαρτινιστικό σύστημα, στελε-
χώνοντάς το με Τέκτονες.
Όπως γράφει ο Constant Chevillon, ο Jean Bricaud βρέθηκε,

και με την υποστήριξη του Charles Detré (Téder), σε πολύ πλεο-
νεκτική θέση μετά την υπογραφή του συμφώνου το 1911, για το
λανσάρισμα της Γνωστικής Εκκλησίας. Όταν δύο χρόνια αργότε-
ρα, το 1918, ο Charles Detré (Téder) πέθανε, χωρίς ούτε αυτός να
έχει υποδείξει κανένα όνομα ως διάδοχό του, (στο μεταξύ ο Jean
Bricaud διαβεβαίωνε ότι είχε επισήμως διαδοχή), ο Γνωστικός
Πατριάρχης Jean Bricaud ανέλαβε την θέση τού Μεγάλου Διδα-
σκάλου.
49
Gastone Ventura
Το περιοδικό «ATANOR», (Σ.τ.Μ.:«Αθάνωρ») υπό τη διεύ-

θυνση του Arturo Reghini (Maximus)77, στο τεύχος 4, Απριλίου
1924, με το οποίο συνεργαζόταν ο René Guénon, γράφει ότι: «Ο
C. Detré (Téder) εκλέχτηκε με ομοφωνία, από μία διοικούσα επι-
τροπή αποτελούμενη από τρία άτομα, ένας εκ των οποίων ήταν ο
ίδιος ο C. Detré (Téder)». Όσον αφορά τον J. Bricaud, πάντοτε
στο ίδιο τεύχος του ίδιου περιοδικού, βεβαιώνει: «Δύο χρόνια με-
τά ο Μεγάλος Διδάσκαλος C. Detré (Téder) πέθανε σε ένα νοσο-
κομείο στο Clermont Ferrand, όπου ο J. εργαζόταν Bricaud, σαν
από τύχη, ως νοσοκόμος. Αυτό το γεγονός του επέτρεψε, να απο-
σπάσει την διαδοχή, και να προσθέσει ακόμη ένα τίτλο σε όσους
είχε». Ακόμη πιο ακριβής πάνω στο ίδιο θέμα, ο Robert Ambelain
(Aurifer), στο βιβλίο του «Le Martinisme» σελ. 151, μεταφέρει
ένα απόσπασμα από το «Notice sur le Martinisme» (Σημειώσεις
πάνω στον Μαρτινισμό) του J. Bricaud στο οποίο ο ίδιος ο J. Bri-
caud υποστηρίζει την απευθείας διαδοχή του από τον M. De
Pasqually. Επίσης και σε μία επιστολή του απευθυνόμενη στον
Alfredo Vitali (Philalettes) στο Udine της Ιταλίας, που τότε είχε
γίνει δεκτός ως Γενικός Γραμματέας του Γαλλικού Μαρτινισμού
και Γενικός επιθεωρητής των Κύκλων που σχετίζονται με τους
Cohen, την οποία έστειλε και στους Dypon, Encausse και στους
μεγάλους Αξιωματικούς των Elus Cohen της Ιταλίας. Στο βιβλίο
αναφέρεται: «Ο Δρ Encausse (Papus), μας λέει ο J. Bricaud στο
‘Notice sur le Martinisme’, αγνοούσε εκείνη τη στιγμή ότι η κα-
νονική διαδοχή των Elus Cohen δεν διακόπηκε ποτέ και ότι αυτή
η παράδοση διατηρήθηκε, τόσο στη Λυών, όσο και σε άλλες ξένες
χώρες. Η διαδοχή αυτή εκπροσωπήθηκε από τους αδελφούς Ber-
geron και Bréban-Salomon στη Λυών. Τον Carlo Michelsen στη
Δανία. Τον Δρα Eduard Blitz78 στην Αμερική. Ο Δρ Eduard Blitz
ήταν Αγαθοεργός Ιππότης της Αγίας Πόλεως και υψηλόβαθμος
77
Arturo Reghini (1878-1946. Ιταλός Εσωτεριστής, Συγγραφέας. Μαθηματι-
κός και Φιλόσοφος. Εκδότης του περιοδικού «Atanor» (Αθάνωρ)
78
Σ.τ.Μ.: Eduard Emanuel Blitz. Γεννήθηκε στο Βέλγιο το 1860. Πέθανε το
1915. Μαρτινιστής και Τέκτων.
50
του Τεκτονικού Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ79. Υπήρξε εξίσου απευ-

θείας διάδοχος του Antonio Pont και του J. B. Willermoz. Έγινε
πρόεδρος του Μεγάλου Συμβουλίου του Μαρτινιστικού Τάγματος
του Papus για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Βάσει αυτής
της ιδιότητας (αντιπρόσωπος και άμεσος κληρονόμος του M. De
Pasqually), αποφάσισε να επανιδρύσει το Τάγμα στις Ηνωμένες
Πολιτείες της Αμερικής, πάνω σε παλαιές Παραδοσιακές βάσεις.
Στη Γαλλία οι αντιπρόσωποι του ήσαν ο Δρ Fugarion και ακολού-
θως ο C. Detré, ο οποίος κάτω από το μυητικό του όνομα ‘Téder’
καθιέρωσε το Γαλλικό Μαρτινιστικό Τυπικό σε πλήρη συμφωνία
με τον Papus».
Και συνεχίζει ο Robert Ambelain (Aurifer): «Εδώ ο Jean Bri-
caud, ανεπαρκώς τεκμηριωμένος, και βάσει προφορικών ανεπαρ-
κών μεταδόσεων από τους συμβουλάτορές του, διέπραξε άθελά
του ιστορικά λάθη».
Ενθυμούμενος ότι έχει στην κατοχή του πολλές επιστολές ε-
κείνης της εποχής, ο R. Ambelain ξαναχτυπά:
«Η προφορική παράδοση των Μαρτινιστών της Λυών, που ή-
θελαν να έχει μεταδώσει ο Charles Detré (Téder) την νόμιμη δια-
δοχή των Elus Cohen (Εκλεκτών Ιερέων) στον Gerard Encausse
(Papus) είναι λανθασμένη».
Ένα επίσημο έγγραφο προερχόμενο από το Ύπατο Συμβούλιο,
με ημερομηνία 29 Σεπτεμβρίου 1918 μας λέγει:
«Λυών 29 Σεπτεμβρίου 1918
Προς τους Κυρίαρχους Γενικούς Αντιπροσώπους,

Κύριους Επιθεωρητές.
Τους Αντιπροσώπους και Γενικούς Επιθεωρητές,
Αντιπροσώπους και Ειδικούς Επιθεωρητές.
79
Σ.τ.Μ.: Τεκτονικός Τύπος «Μέμφις-Μισραΐμ». Μία ένωση του Τύπου
«Μέμφις» με τον Τύπο «Μισραΐμ» η οποία, σε αντίθεση με τον Τύπο «Μισραΐμ-
Μέμφις», ενσωματώθηκε κατά κύριο λόγο στα Μεγάλα Τεκτονικά Τάγματα δια-
μορφώνοντας ένα διαφορετικό σύστημα Τυπικών και Κανονισμών ξένο προς τα
αρχικά των δύο αυτών Τύπων.
51
Gastone Ventura
Τους προέδρους των Στοών, αρχηγούς των ομάδων

και σε όλα τα μέλη του Τάγματος.
Αγαπητά και λαμπρά μέλη, Αδελφές και Αδελφοί,

Το πρώτο φως του Τάγματος εξαφανίσθηκε. Ο Σεβάσμιος Με-
γάλος μας Διδάσκαλος, Εκλαμπρότατος Αδ Téder, απέθανε την
νύχτα μεταξύ 25 και 26 Σεπτεμβρίου στο Νοσοκομείο Clermont
Ferrand. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να ακολουθήσουμε τα βή-
ματα της σκληρής δραστηριότητας του Εκλαμπρότατου Μεγάλου
μας Διδασκάλου Téder. Μυήθηκε στον Μαρτινισμό στην Αγγλία
από τον Εκλαμπρότατο Αδελφό Papus, κατόπιν ονομάσθηκε αντι-
πρόσωπος και αργότερα Γενικός Επιθεωρητής του Τάγματος για
την Βρεταννική Αυτοκρατορία και τις Ινδίες.
Υπογραφή
Jean Bricaud 33ο 90ο 95ο
Πρόεδρος του Γενικού Υπάτου Συμβουλίου του Τάγματος»
Ο Jean Bricaud επομένως, αντιφάσκει. Και θα πρέπει να ση-

μειώσουμε ότι, ενώ ονομάζεται «Πρόεδρος» κλπ κλπ, υπέγραφε
μόνον με τον βαθμό του στο Μέμφις-Μισραΐμ, και μάλιστα όχι ως
96ο όπως θα συμβεί λίγο αργότερα βάσει ενός διπλώματος που ο
ίδιος βεβαιώνει ότι έλαβε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής,
σε αναγνώριση ενός διπλώματος που του δόθηκε το 1919 από τον
Karl Theodor Reuss80.
Πιθανόν η αναγνώριση να προερχόταν από τον Eduard Blitz, ο
οποίος ήταν απαλλαγμένος από τα καθήκοντά του ως Γενικός Α-
ντιπρόσωπος για τις Η.Π.Α. από τον Papus, βλέποντας ότι αυτός,
80
Albert Karl Theodor Reuss. (1855-1923). Αγγλο-Γερμανός αποκρυφιστής,
Τέκτων, δημοσιογράφος, τραγουδιστής και μυστικός πράκτορας. Μετά τον θά-
νατο των Franz Hartmann, Heinrich Klein και Karl Kellner, ανέλαβε την Μεγάλη
Διδασκαλεία του Ordo Templis Orientis (Τάγμα του Ναού της Ανατολής). Το
1912 μύησε στο O.T.O. τον Aleister Crowley, τον οποίο ήθελε να αποβάλλει το
1914, αλλά η έκρηξη του 1 ου παγκοσμίου πολέμου τον πρόλαβε.
52
ο Blitz, είχε κάνει κάποιο σχίσμα, αυτοανακηρυσόμενος Μεγάλος

Διδάσκαλος του Μαρτινισμού.
Στην επιστολή ο Robert Ambelain είναι ακόμη πιο σαφής. Α-
ναφέρουμε όσα αφορούν τον J.Bricaud και την υποτιθέμενη δια-
δοχή:
«Ο C. Detré (Téder) κορόϊδευε τον Jean Bricaud ότι ήταν μα-
θητής του Eugène Vintras81. Τον κατηγορούσε ότι είχε ιδρύσει
την εκκλησία του Carmelo d’Elia, κατόπιν την Ιωαννιτική Εκκλη-
σία82, (βεβαίως πριν από την νέο-Γνωστική Καθολική Εκκλησία)
και ότι παρίστανε τον ιερέα. Όσον αφορά τα δικαιώματα τα οποία
ο Jean Bricaud παρείχε στον βαθμό του Μεγάλου Διδασκάλου του
Μαρτινιστικού Ταγματος μετά το θάνατο του C. Detré (Téder),
ιδού ακόμη διάφορες μαρτυρίες που μπόρεσα να συλλέξω.
»Ένας από τους μάρτυρες, ζει ακόμη και μάλιστα εδώ στο Πα-
ρίσι. Ο Αδ Nicola Choumitsky, από παλαιά Ρωσική οικογένεια
Μαρτινιστών, μαθητής του Francois-Charles Barlet μου είπε: Ε-
πανήλθα στην Γαλλία το 1919. Ο C. Detré (Téder) είχε πεθάνει.
Ρώτησα τον Chacornak (πατέρα) ποιος ήταν τότε Μεγάλος Διδά-
σκαλος του Μαρτινιστικού Τάγματος και μου απήντησε ότι ήταν
ο V. Blanchard. Ήρθα τότε σε επαφή με τον V. Blanchard. Οργα-
νώθηκε μία συνάντηση μεταξύ J. Bricaud και V. Blanchard, η ο-
ποία έλαβε χώρα σε ένα καφέ. Ο V. Blanchard έφτασε μαζί με
διάφορα μέλη του Υπάτου Συμβουλίου του. Ο J. Bricaud ήρθε
μόνος, φέρνοντας σε γυάλινη κορνίζα ένα κείμενο το οποίο ανέ-
φερε ότι ο C. Detré (Téder) τον όριζε διάδοχό του. Ο V.
Blanchard κατελήφθη από βίαιη οργή, και έπειτα από έλεγχο επε-
κράτησε η ομόψυχη άποψη ότι το έγγραφο δεν ήταν αυθεντικό. Ο
J. Bricaud έδωσε στους παρευρισκόμενους, την εντύπωση ανθρώ-
που χωρίς κανένα βάθος. Στράφηκα τότε προς τον Francois-
Charles Barlet και τον ρώτησα ποιος ήταν ο αληθινός διάδοχος
81
Eugène Vintras. (1807-1875) . Eμπνευστής μιας αίρεσης, ισχυριζόμενος ότι
είναι η μετενσάρκωση του προφήτη Ηλία.
82
Ιωαννιτική Καθολική Εκκλησία. Τέθηκε εν ύπνω πρακτικά μετά το θάνατο
του Fabré Palaprat.
53
Gastone Ventura
του C. Detré (Téder). Χαμογέλασε και μου είπε ότι ο Μαρτινισμός

ήταν “ένας κύκλος του οποίου η περίμετρος ήταν παντού και το
κέντρο πουθενά”. Με αυτό ήθελε να πεί ότι δεν υπήρχε Μεγάλος
Διδάσκαλος. Εν συνεχεία η σύζυγος του C. Detré (Téder) μου είπε
ότι ο σύζυγός της δεν είχε κατορθώσει να ορίσει διάδοχο διότι δεν
περίμενε καθόλου ότι θα πεθάνει! Κατ’ αυτήν πέθανε από κάποια
μαγική ενέργεια. «Εν πάση περιπτώσει», συνεχίζει η επιστολή του
R. Ambelain, «παραμένει ένα έγγραφο το οποίο θέτει την διαδοχή
του J. Bricaud σε αμφιβολία. Πρόκειται για την κοινοποίηση την
οποία ο τελευταίος κρίκος απηύθυνε στους Αξιωματούχους του
Μαρτινιστικού Τάγματος, για να τους ενημερώσει για το θάνατο
του C. Detré (Téder). Το έγγραφο υπάρχει ακόμη στα αρχεία του
Μαρτινιστικού Τάγματος. Φέρει την υπογραφή: J. Bricaud, 33ο
90ο 95 Πρόεδρος του Υπάτου Συμβουλίου και Γενικός Μεγάλος
Διδάσκαλος του Τάγματος. Δεδομένου ότι οι αξιωματούχοι του
Τάγματος έμαθαν ότι ο C. Detré (Téder) πέθανε, και ότι ο J. Bri-
caud έδινε στον εαυτόν του τον τίτλο του Γενικού Μεγάλου Διδα-
σκάλου στη θέση εκείνου, άρα δεν τους είχε συμβουλευθεί. Δεν
είχαν εκείνοι εκλέξει83 τον J. Bricaud στη θέση του Μεγάλου Δι-
δασκάλου, και αφού ο C. Detré (Téder) δεν τον είχε υποδείξει,
τους εμφανίσθηκε ως Μεγάλος Διδάσκαλος χωρίς να το αναμέ-
νουν. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν άμεσο. Το Μεγάλο Συμβούλιο
της Ιταλίας, το Μεγάλο Συμβούλιο της Ισπανίας, και το Μεγάλο
Συμβούλιο της Μεγάλης Βρεταννίας, έκοψαν κάθε σχέση με το
Ύπατο Συμβούλιο της Λυών. Ένα μεγάλο μέρος Γάλλων Μαρτι-
νιστών προσχώρησαν στο Μαρτινιστικό και Συναρχικό Τάγμα του
V. Blanchard, οι άλλοι δε παρέμειναν απομονωμένοι84 ή προσχώ-
83
Σ.τ.Μ.: Στα Μυητικά Τάγματα, τουλάχιστον όσα λειτουργούν με Παραδο-
σιακούς Μυητικούς Κανονισμούς, εκλογές προβλέπονται μόνο σε περίπτωση
που ο απελθών Μεγάλος Διδάσκαλος δεν αφήσει διαδοχή. Στην συγκεκριμένη
περίπτωση, δεν άφησαν διαδοχή ούτε ο G.Encausse (Papus), ούτε ο C.Detré
(Téder).
84
Υφίσταται και ο θεσμός των «απομονωμένων» S I I (Ανώτεροι Άγνω-
στοι Μυητές) οι οποίοι λειτουργούν άνευ «ομάδας εργασίας» είτε εξαιτίας απο-
μακρυσμένης διαμονής τους είτε διότι επιθυμούν να λειτουργούν έτσι.
54
ρησαν 12 χρόνια αργότερα στο ‘Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγ-

μα’ του Augustin Chaboseau».
Δεν είναι κατάλληλη περίσταση να σχολιάσουμε παρόμοια έγ-
γραφα, που θα μας έκαναν να αναρωτηθούμε για την επίσημη συ-
μπεριφορά των Μεγάλων Διδασκάλων του ενός ή του άλλου Τάγ-
ματος, που έχοντας επίγνωση των ανωτέρω, εξακολουθούν να πα-
ρουσιάζουν γενεαλογίες85, σύμφωνα με τις οποίες, Μαρτινισμός,
Καββαλιστικό Τάγμα R+C, και Μεγάλες Διδασκαλίες του Mem-
phis & Misraim θα κατάγοντο από παρόμοια γεγονότα.
Όμως πάντοτε αναφορικά με τον J.Bricaud – εάν ανταποκρίνο-
νται στην αλήθεια οι διαβεβαιώσεις του C. Detré (Téder) ότι αυ-
τός ήταν «οπαδός του Eugène Vintras» και δημιουργός και αφυ-
πνιστής της Εκκλησίας του Carmelo d’Elia – αυτό θα έδινε μεγα-
λύτερη βαρύτητα στις αποφάσεις του Μεγάλου Ιταλικού Συμβου-
λίου και στην ανακήρυξή του ως «Συμπαντικού»86 Υπάτου Συμ-
βουλίου το 1923. Πράγματι, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε
όσα έγραφε ο Stanislas de Guaita για τον E.Vintras και για την
Εκκλησία του Carmelo d'Elia, για να καταλάβει.
Την εποχή λοιπόν που πέθανε ο Charles Detré (Téder) και ο
Jean Bricaud ανέλαβε την Μεγάλη Διδασκαλία (1918) είναι η ε-
ποχή που άρχισαν τα σχίσματα, τα οποία είχαν ξεκινήσει στο εξω-
τερικό (και αρχικά στην Ιταλία) μετά τον θάνατο του Papus. Οι
ισχυροί του εξωτερικού δεν αναγνωρίζουν πλέον την Μεγάλη Δι-
δασκαλία της Γαλλίας, κυρίως εξ αιτίας των αλλαγών που έγιναν
85
Σ.τ.Μ. : Γενεαλογία είναι όρος που υπονοεί «Μυητική διαδοχή», δηλ. μετά-
δοση της Μύησης με αυθεντικό τρόπο.
86
Σ.τ.Μ. : Διαχωρίζοντας αργότερα (1923) πλήρως τη θέση του από τις μετα-
μορφώσεις που ήθελε να επιφέρει ο J.Bricaud, Το Μαρτινιστικό Τάγμα της Ιτα-
λικής Δικαιοδοσίας ενημέρωσε τα μέλη του επίσημα δεν αναγνωρίζει καμμία
επιδιωχθείσα αλλαγή του χαρακτήρα του Μαρτινισμού, και παραμένει έτσι όπως
είχε θεσπισθεί από το πρώτο Ύπατο Συμβούλιό του από τους G.Encausse και
A.Chaboseau. Έτσι «ανέλαβε» λειτουργία με χαρακτήρα «Συμπαντικό» ως προ-
ερχόμενο απευθείας από το Τάγμα που είχαν ιδρύσει οι G.Encausse και
A.Chaboseau.
55
Gastone Ventura
από τους C. Detré (Téder) και J. Bricaud και των επιδράσεων της
Γνωστικής Εκκλησίας.
Φθάνουμε έτσι, αρκετά χρόνια αργότερα, στην παρεκτροπή
στην οποία αναφέρεται ο Jean Chaboseau, δηλαδή στην παρέμβα-
ση μιας Οργάνωσης αυτοανακηρυσσόμενης ως ανώτερης των άλ-
λων87, που «αναγνωρίζει» και «διαβιβάζει», χωρίς να έχει κανένα
παρόμοιο δικαίωμα, βρίσκοντας όμως μεμονωμένα άτομα που υ-
πογράφουν, άλλες φορές με καλή πίστη, άλλες φορές για να κερ-
δίσουν μία αναγνώριση. Γεγονότα για τα οποία θεωρούμε καλύτε-
ρο να σιωπήσουμε, από το να τα προφέρουμε.
Έγραφε ο Jean Chaboseau, Μεγάλος Διδάσκαλος μετά τον πα-
τέρα του ενός από τα χωριστά Τάγματα (ίσως το περισσότερο
γνήσιο), το επονομαζόμενο «Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα»,
και με δεδομένη την παραίτησή του το 1947: «Μετά τον θάνατο
του Papus δεν υπήρχε πλέον καμμία συνέχεια στην προεδρία του
Μαρτινιστικού Τάγματος. Ο Papus δεν είχε προσδιορίσει διάδοχο
και εάν κάποια μέλη εξέλεξαν τον C. Detré (Téder), ένα μεγάλο
μέρος του Τάγματος δεν τον αποδέχθηκε. Ο Victor Blanchard, τό-
τε Γενικός Γραμματέας του Τάγματος, που είχε υπογράψει την
ανακήρυξη του C. Detré (Téder), αρνήθηκε να ακολουθήσει την
οργάνωσή του (πραγματικά νέα). Περισσότερο εξαιτίας των Τύ-
πων που εφαρμοζόντουσαν παρά για την συγκρότηση και τις υπο-
χρεώσεις που επέβαλε στα μέλη της. Με την σειρά του (ο Victor
Blanchard) έφτιαξε ένα Μαρτινιστικό Τάγμα, στο οποίο αναγνω-
ρίσθηκε ως Μεγάλος Διδάσκαλος. Ο C. Detré (Téder) θα είχε ορί-
σει τον J. Bricaud, άλλα πρόσωπα όμως θεωρούσαν ότι είχει ανα-
κηρυχθεί από μόνος του, και ο J. Bricaud όρισε ως διάδοχό του
τον Constant Chevillon. Μετά την δολοφονία του τελευταίου, το
Μαρτινιστικό Τάγμα, συνέχισε με τους αδελφούς Henri-Charles
Dupont88 και Pierre Debeouvais89. Δεδομένου μάλιστα ότι ήσαν
ήδη τονισμένες οι Τεκτονικές επιρροές και δημιουργείτο μία υ-
87
Σ.τ.Μ. : F.U.D.O.S.I.
88
Σ.τ.Μ. : Henri-Charles Dupont (1877-1960).
89
Σ.τ.Μ. : Pierre Debeouvais. (1885-1974)
56
βριδική συγχώνευση με διαφορετικές οργανώσεις. Σήμερα, δεν

γνωρίζουμε ποιοι είναι οι διάδοχοί τους, παρά τις διαβεβαιώσεις
τους για μοναδική Μαρτινιστική κανονικότητα 90.
Ο Jean Chaboseau, βεβαίωνε το 1945 ότι: «Με τον θάνατο του
Papus, υπήρξε μία ανθοφορία μελών του Υπάτου Συμβουλίου οι
οποίοι αυτοανακηρύσονταν Μεγάλοι Διδάσκαλοι, και αναγνωρί-
ζονταν ως τέτοιοι από τμήμα Μαρτινιστών. Όποιος δημοσιεύει
ένα Τυπικό, όποιος θέλει να συνεχίσει με το σύστημα των ελεύθε-
ρων μυήσεων, τελικά δεν ικανοποιείται με μία παράδοση με πα-
λαιότητα ενός τετάρτου του αιώνα, αλλά κάνει αυτές τις αλλαγές,
μαρτυρώντας ότι πρόκειται για τη γέννηση ενός νέου Τάγματος.
Επαναλαμβάνοντας για λογαριασμό του τις διαβεβαιώσεις του
Papus και διατεινόμενος ότι είναι ο νόμιμος διάδοχος, αυτός ο άν-
θρωπος διατείνεται επίσης ότι κατέχει την κανονική διαδοχή από
τον M. de Pasqually, διαμέσου ελεύθερων μυήσεων που του μετε-
δόθησαν. Κλείνει κατόπιν το Τάγμα που είχε ανανεωθεί από μη
Τέκτονες, απαιτώντας Τεκτονικούς βαθμούς για την εισδοχή, α-
ποκλείοντας τις γυναίκες, και εφευρίσκοντας Τυπικά»91.
Είναι προφανές ότι ο J.Chaboseau καταδεικνύει τον C. Detré
(Téder) και κυρίως τον J. Bricaud για τα αναφερόμενα περί της
διαδοχής από τον M. de Pasqually και για το Μαρτινεζιστικό Τυ-
πικό της Λυών.
Αναδύεται έτσι, μετά την ανακήρυξη του J. Bricaud, το Μαρ-
τινιστικό του Τάγμα, εξ ολοκλήρου καινούργιο, για το οποίο υ-
πάρχουν πολλές αμφιβολίες, κατόπιν δε το «Μαρτινιστικό και Συ-
ναρχικό» με Μεγάλο Διδάσκαλο τον Victor Blanchard, το «Παρα-
δοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα» προεδρευόμενο από τον Augustin
90
Βλέπε επιστολή του Jean Chaboseau προς τους Μαρτινιστές, τον Σεπτέμ-
βριο του 1947, η οποία μεταφέρθηκε (σελ. 75) στο έργο του Philippe Encausse:
«Απόκρυφες επιστήμες, PAPUS, η ζωή του, το έργο του».
91
Βλέπε επιστολή του Jean Chaboseau προς τους Μαρτινιστές, το 1945, η ο-
ποία μεταφέρθηκε (σελ. 69-70) στο έργο του Philippe Encausse: «Απόκρυφες
επιστήμες, PAPUS, η ζωή του, το έργο του».
57
Gastone Ventura
Chaboseau92, το Αναθεωρημένο Μαρτινιστικό Τάγμα, το Μαρτι-

νιστικό Μαρτινεζιστικό Τάγμα, έτσι απλά για να αναφέρουμε τα
πιο γνωστά, και χωρίς να μνημονεύσουμε τα Αμερικανικά, Ελβε-
τικά, Ολλανδικά, Βελγικά και Νοτιο-Αμερικανικά σχίσματα.
Προφανώς, άρχισαν αμέσως οι πολεμικές και οι αναζητήσεις
«αναγνωρίσεων» ακόμη και από την πλευρά οργανώσεων που δεν
είχαν καμμία Παραδοσιακή χροιά, όμως όλοι αναζητούσαν γενεα-
λογική κατασκευή (αναδύθηκαν δεκάδες) που εκκινούσαν από τον
M. de Pasqually ή τους θεωρούμενους απευθείας διαδόχους του,
αλλά και που κατέληγαν να επανασυνδέονται, απολύτως δικαιο-
λογημένα, με την σύγχρονη διαδοχή του Papus. Όλες αυτοαποκα-
λούντο οργανώσεις που υφίσταντο για έναν η δύο αιώνες (προφα-
νώς για να βγεί το καθένα αρχαιότερο από τα άλλα), βεβαιώνο-
ντας όμως ότι όλοι ήσαν γνήσιοι διάδοχοι του Papus!!!
Μόνον από περιέργεια, (διότι δεν είναι δυνατόν ένας ιστορικός
που θέλει να είναι ακριβής και δεν θέλει να εγγυάται για φαντα-
στικές, αν και ευγενικές, τουλάχιστον στις προθέσεις, δικαιολογη-
μένες εφευρέσεις, να παρουσιάζει κάτι σαν πιστευτό), μεταφέ-
ρουμε εδώ τις βασικές γενεαλογίες τις παρουσιασμένες εν καιρώ
και ιδιαιτέρως μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, και που κυ-
κλοφορούν ακόμη ως αυθεντικές. Από την άλλη μεριά, η ιστορική
πραγματικότητα παραμένει σταθερή (και μπορούμε να βεβαιώ-
σουμε και παραδοσιακή και μυητική, που αναδύεται από τις διδα-
σκαλίες και τη μέθοδο της μετάδοσης του Louis Claude de Saint
Martin). Ότι δηλαδή, η κορυφή του Μαρτινισμού, θεωρούμενου
ως οργανωμένου Τάγματος, έτσι όπως προκύπτει από τις βάσεις
του και τους κανονισμούς του, με την ονοματολογία που έχει υιο-
θετηθεί από όλους, είναι ο Gerard Encausse (Papus) και ότι η δια-
δοχή του δεν μπορεί παρά να είναι ενιαία ακριβώς πάνω στη βάση
μιάς μετάδοσης αμετάβλητης, σύμφωνα με όσα καθορίσθηκαν
από τις βάσεις του Τάγματός του.
92
Αναδύθηκε το 1931, από μερικά μέλη του Συμβουλίου του Papus που ανα-
κήρυξαν ως Μεγάλο Διδάσκαλο τον πατέρα Chaboseau (Augustin)
58
Ιδού λοιπόν, για την αξία που έχουν, οι γενεαλογίες των επτά
βασικών Ταγμάτων, που αναδύθηκαν και διατηρήθηκαν στη Γαλ-
λία πριν ή μετά του δύο μεγάλους πολέμους:
1. Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα: M.d.Pasqually, L. C. de
Saint-Martin, La Noue, Hannequin, La Touche, Desbarolles,
Boisse de Montmartre, Augustin Chaboseau, Papus, Augustin
Chaboseau, Victor-Emile Michelet, Jean Chaboseau (τελευ-
ταίος Μεγάλος Διδάσκαλος το 1947)93.
2. Μαρτινιστικό Τάγμα, επονομαζόμενο της Λυών: M. de
Pasqually, L. C. de Saint-Martin, Chaptal, Barnois (?), Henri
Delaage, Papus, C. Detré (Téder), J.Bricaud, C.Chevillon.
3. Μαρτινιστικό Μαρτινεζιστικό Τάγμα: M. de Pasqually, L. C.
de Saint-Martin, Chaptal, Barnois (?), Henri Delaage, Papus,
C. Detré (Téder), J. Bricaud, C. Chevillon, Henri-Charles
Dupont.
4. Μαρτινιστικό Τάγμα και Συναρχικό: M. de Pasqually, L. C. de
Saint-Martin, Chaptal, Barnois (?), Henri Delaage, Papus, C.
Detré (Téder), Victor Blanchard.
5. Αναθεωρημένο Μαρτινιστικό Τάγμα: M. de Pasqually, L. C.
de Saint-Martin, Le Noue, Hannequin, La Touche,
Desbarolles, Boisse de Montmartre, Augustin Chaboseau,
Papus, Augustin Chaboseau, Boucher, Fusiller, Rob. Am-
belain (Aurifer).
6. Μαρτινιστικό Τάγμα των Elus Cohen: M. de Pasqually, Bacon
de la Chevalerie, J. B. Willermoz (με δεσμούς με το Τεκτονι-
93
Σημ. Του Επιμελητή: Όπως παρατηρεί ο αναγνώστης, σ’ αυτήν την άλυσο
μυητικής διαδοχής αναφέρεται δύο φορές το όνομα του Augustin Chaboseau: μία
φορά πριν και μία φορά μετά από το όνομα του Papus. Τούτο οφείλεται στο ε-
ξής: Στην άλυσο μυητικής διαδοχής του Papus υπήρχε ένας απροσδιόριστος κρί-
κος (η ταυτότητα του οποίου δεν μπορεί να προσδιορισθεί). Γι’ αυτό λοιπόν, και
προκειμένου ν’ αποφευχθούν τυχόν αμφισβητήσεις της διαδοχής του και συνε-
πώς και της Μαρτινιστικής του ιδιότητας, ο Papus ζήτησε από τον Chaboseau να
«ανταλλάξουν μυήσεις», ούτως ώστε η διαδοχή τού Papus να καταστεί αδιαμφι-
σβήτητη. Βλ. όμως και την άποψη του συγγραφέα σχετικώς με την εν λόγω «α-
νταλλαγή μυήσεων», σε επόμενη υποσημείωση.
59
Gastone Ventura
κό Τάγμα του Αναθεωρημένου Σκωτικού Τύπου και την Αυ-

στηρά Τήρηση, μέχρι τους Αγαθοεργούς Ιππότες της Αγίας
Πόλεως, Georges Bogé de Lagrèze (Mikael), (και Camille Sa-
voir), Rob. Ambelain (Aurifer).
7. Μαρτινιστικό Τάγμα, επονομαζόμενο του Papus: Μυητική κα-
ταγωγή απευθείας από τον Papus στον υιό του Philippe En-
causse (Jean), αφυπνισμένο το 1951, και με διαδόχους τους
Henri-Charles Dupont, Rob. Ambelain (Aurifer), και Ivan
Mosca ή Giovanni Mosca (Hermete).
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι όλοι αυτοί που συμμετείχαν

στην διασπορά94 του Papus και του Augustin Chaboseau, μέχρι το
θάνατο του Papus, είχαν πάντοτε αναγνωρίσει ως νόμιμη και μο-
ναδική έκγυρη παραδοσιακή διαδοχή, εκείνη για την οποίαν ήταν
υπεύθυνος ο ίδιος (και που εκείνος υπέδειξε μέχρι τους «φίλους»
του L. C. de Saint-Martin) και επικυρωμένη από την ανταλλαγή
μυήσεων του 1888 μεταξύ του ιδίου και του Augustin
Chaboseau95.
Με τον θάνατο του Papus, όπως ήδη είπαμε, όλοι βρέθηκαν να
αναζητούν προσωπικές γενεαλογίες που θα έφταναν απευθείας
στον Martines de Pasqually (αν όχι και αλλού), αλλά και συγχρό-
νως να βεβαιώσουν την μυητική μετάδοση από Papus, αν όχι α-
πευθείας από τον ίδιο, μέσω της διασποράς του. Όλοι αναζητού-
σαν αυτές τις γενεαλογίες, εκτός του Augustin Chaboseau, ο οποί-
94
Σ.τ.Μ.: Πρόκειται για όρο που χρησιμοποιείται στον Μαρτινισμό για την
σειρά ή ακολουθεία μυήσεων που εκτελεί κάθε Μυητής. Κάθε Μυητής δημιουρ-
γεί τη δική του «διασπορά», η οποία «εμφανίζεται» στο Μυστικό όνομα που
λαμβάνει ο Μαρτινιστής όταν μυηθεί στον 2 ο βαθμό (Άγνωστος Μυημένος)
95
Όσον αφορά την μυητική μετάδοση προς τον A. Chaboseau από τη θεία του
Amalie de Boisse Mortemerte, κάποιος είχε διατυπώσει την υπόθεση ότι δεν
μπορεί να θεωρηθεί κανονική, επειδή μεταδόθηκε από μία γυναίκα. Πράγματι οι
γυναίκες δύνανται μόνον να συντηρήσουν αλλά όχι να διασπείρουν. Με αυτό το
σκεπτικό, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έχουμε μία συναισθηματική μετάδοση η
οποία οπωσδήποτε ισχυροποιήθηκε και νομιμοποιήθηκε μετά την ανταλλαγή
μυήσεων μεταξύ Papus και Augustin Chaboseau. Και δεν θα πρέπει να αποκλεί-
σουμε το γεγονός ότι αυτή η ανταλλαγή μυήσεων ίσως να έγινε και γι' αυτό.
60
ος διεκδικεί μυητική καταγωγή απευθείας από τον Louis Claude

de Saint Martin, μέσω της μύησης που έλαβε από τη θεία του
Amalie de Boisse Mortemerte και του Papus με την ανταλλαγή
μύησης, πριν την επίσημη εμφάνιση του Μαρτινιστικού Τάγμα-
τος.
Επιβεβαιώνουμε, και ορθώς, ότι όποιος έχει την Μαρτινιστική
«κανονικότητα»96 δηλαδή όποιος έχει λάβει την κανονική97 μυη-
τική Μαρτινιστική μετάδοση, δηλαδή την «ελεύθερη» 98, από Δι-
δάσκαλο προς Μαθητή, έχει το πλήρες δικαίωμα να θεωρείται
Μαρτινιστής με όλα τα δικαιώματα και ισχύς, και να μπορεί επο-
μένως να αξιώνει την διαδοχή του από τον Papus. Είναι αναγκαίο,
ωστόσο, να δούμε και να εξακριβώσουμε, ποιά ακριβώς «ελεύθε-
ρη μύηση» έχει λάβει κάποιος, διότι δεν αρκεί να επικαλείται τον
Papus για να είναι έγκυρη και κανονική. Θα πρέπει η μυητική με-
τάδοση να πραγματοποιείται με το μυητικό σύστημα εκείνο που
χρησιμοποιείται από το πρωτογενές Τάγμα και όχι με άλλα99. Με
96
Σ.τ.Μ. : Η «κανονικότητα» αυτή, είναι που εξασφαλίζει την σύνδεση με το
Εγρηγορός του Τάγματος.
97
Σ.τ.Μ. : «Κανονική» ή «Έγκυρη» ή «Αυθεντική» θεωρείται μία μύηση, όταν
αυτή πραγματοποιείται σύμφωνα με τους Μυητικούς κανόνες που θέλουν:
1)αυθεντικό Τυπικό δηλ. αυτό που χρησιμοποιείται από την εποχή του πρωτογε-
νούς Τάγματος, 2)αυθεντική διαδοχή του Μυητή, δηλ. να έχει και αυτός λάβει
την Μύηση από προγενέστερο κάτοχο τη ίδιας Μύησης με την προϋπόθεση ‘1’,
σε μία αλυσίδα που πρέπει να φτάνει στην πηγή και τη δημιουργία του Τάγμα-
τος, και 3)ενσυνείδητη συμμετοχή του μυούμενου και καλλιέργεια της Μύησης.
98
Σ.τ.Μ. : Στον Μαρτινισμό, χρησιμοποιείται πολλές φορές ο όρος «Ελεύθε-
ρος Μυητής» για τον κάτοχο του βαθμού του Μυητή, με την έννοια ότι είναι ε-
λεύθερος να επιλέξει τους προς Μύηση Μαθητές του, και να δημιουργήσει την
δική του «διασπορά». Ελεύθερος αλλά και Υπεύθυνος…
99
Σ.τ.Μ. : Η διαχρονική ιστορία των Μυητικών Ταγμάτων (είτε κάτω από ένα
Μαρτινιστικό είτε κάτω από οποιοδήποτε άλλο Εγρηγορός) είναι γεμάτη από
εφευρέσεις Τυπικών, (ψευδο)Μυητικών γραμμών με απλή επινόηση νέου τίτλου,
που απλά εξυπηρέτησαν προσωπικές φιλοδοξίες για ηγετική διαχείρηση ανθρώ-
πων, φιλοδοξίες για (ψευδο)Διδασκαλική επιρροή, ή που προήλθαν από διασπά-
σεις άλλων Μυητικών χώρων, εξ αιτίας απογοήτευσης από απώλεια αξιωμάτων
και στολών. Η έκδοση «διπλωμάτων» και «ταυτοτήτων» δυστυχώς πολλές φορές
(όχι όλες) έγινε απλά μία βιομηχανία παραγωγής εγωϊσμού, επίδειξης και μαται-
61
Gastone Ventura
άλλα λόγια πρέπει να μεταδίδεται ακριβώς αυτό που πρέπει να με-

ταδίδεται. Είναι προφανές, ότι όποιος δεν διαθέτει τις «κανονικές»
ισχύς της μετάδοσης100 (Παράδοση με την ορθή της έννοια) δεν
δύναται να «μεταδώσει» τίποτε απολύτως. Είναι επίσης προφανές,
ότι εάν κάποιος κατέχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτές τις ι-
σχύς, αλλά οι «μεταδόσεις» του δεν πραγματοποιούνται σύμφωνα
με τον Τύπο101 ή τις Διδασκαλίες με τα οποία ο ίδιος τις έλαβε, ή
ίσως με μέσα δικής του επινόησης, τα οποία αν και παραδοσιακά,
δεν τυγχάνει να είναι ίδια με εκείνα που έχουν καθορισθεί από το
πρωταρχικό Τάγμα με το οποίο τα έλαβε ο ίδιος, (και στο οποίο
Τάγμα εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτόν του συμμετέχοντα), τό-
τε αυτό που «μεταδίδεται» είναι μία απλή «επινόηση» ή στην κα-
λύτερη των περιπτώσεων είναι «μετάδοση» άλλου Τάγματος, ή
άλλων πραγμάτων και πάει λέγοντας. Με άλλα λόγια, τότε δεν
ακολουθείται και δεν συνεχίζεται η Παράδοση, αλλά κάτι άλλο το
οποίο αυτός ή αυτοί που τα επιτελούν, θεωρούν ως πιο βολικό.
Πολλοί από αυτούς που έλαβαν τέτοιου είδους «μετάδοση», δη-
λαδή μη Παραδοσιακή, θεωρούν εν αγνοία τους, ότι έχουν λάβει
κανονική μετάδοση και ακολουθούν μία οδό η οποία δεν είναι η
προερχόμενη από το πρωταρχικό Τάγμα. Και με τη σειρά τους με-
ταδίδουν, με καλή πίστη, αυτό που έλαβαν, κάτω από την ετικέτα
του Μαρτινισμού.
ότητας. Πρόκειται για μία εκμετάλλευση του γεγονότος ότι τα αποτελέσματα

μιας «αυθεντικής» Μύησης, ούτε φαίνονται, ούτε αποδεικνύονται, ούτε μετρώ-
νται. Απλά τα αναγνωρίζουμε μέσα μας, διότι εκεί προορίζονταν.
100
Σ.τ.Μ. : Στον Μαρτινισμό, χρησιμοποιείται για τη Μύηση συχνά ο όρος
«μετάδοση», διότι πρόκειται για μία εργασία που πραγματοποιείται προσωπικά
μεταξύ Μυητή Διδασκάλου και μυούμενου Μαθητή.
101
που=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ. Πρόκειται για τον ορισμό ενός συνόλου ενεργειών
οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να επιτυγχάνουν την «επαφή του άνω με το κά-
τω», εις τρόπον ώστε να επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο από τον Μυητικό Οργα-
νισμό αποτέλεσμα. Ο κάθε Τύπος (Rite) έχει δικά του Τυπικά (Rituals) τα οποία
εάν αλλοιωθούν, τότε ακυρώνεται και η επιδιωκόμενη «επαφή του άνω με το
κάτω».
62
Έτσι δημιουργούνται αναρίθμητα Τάγματα, επονομαζόμενα

Μαρτινιστικά, δημιουργώντας σύγχυση και προκαλώντας απώ-
λεια της Παράδοσης. Και, δεδομένου ότι όταν λέμε Παράδοση εν-
νούμε «μετάδοση» αυτού που υπήρχε από την πηγή, τότε αυτή
χάνεται, και όσοι κατέχουν κάτι τέτοιο, δεν κατέχουν τίποτε απο-
λύτως από τον πρωταρχικό Μυητικό Οργανισμό.
Ενώ γράφουμε αυτά τα πρώτα κεφάλαια (Σ.τ.Μ.: το βιβλίο
γράφτηκε το 1978), το μεγαλύτερο μέρος των Ταγμάτων των προ-
ερχομένων από τον Papus δεν υπάρχουν πιά, ή κινούνται ασταθώς
στην Ευρώπη, ενώ άλλα ακολούθησαν άλλες διδασκαλίες στην
Λατινική Αμερική και τις Η.Π.Α.
Στη Γαλλία το μοναδικό Μαρτινιστικό Τάγμα που επεβίωσε
είναι αυτό του Philippe Encausse (Jean), υιού του Gerard En-
causse (Papus), το οποίο έχει αρκετά παρακλάδια σε πολλές Ευ-
ρωπαϊκές χώρες καθώς και άλλες άλλες Ηπείρους 102. Ακολουθεί
μία μυστικιστική οδό η οποία ακολουθεί την παράδοση του Papus
αλλά και το έργο του Διδασκάλου Philippe ή αλλιώς «Διδασκάλου
Philippe της Λυών» (Nizier Anthelme Philippe) τον οποίο ο Papus
αποκαλούσε «Πνευματικό Πατέρα».103
Πάνω στο θέμα της εξαφάνισης αυτών των Ταγμάτων της α-
ποκρυφιστικής Γαλλίας, μεταφέρουμε ένα μέρος μιας δακτυλο-
γραφημένης δημοσίευσης του 1958, αναδημοσιευμένη σε πολύ-
γραφο το 1960, που προέρχεται από τον Πρόσθετο Μεγάλο Διδά-
σκαλο του Μαρτινισμού που δραστηριοποιείτο στην Ιταλία κάτω
από τον τίτλο του «Μαρτινιστικού Τάγματος ή των Elus Cohen»:
102
Σημ. του Επιμελητή: Υπάρχει επίσης και το παλαιό, Μαρτινιστικό Τάγμα τού
Augustin Chaboseau, αλλά με διαφορετική πλέον ονομασία, έπειτα από την κλο-
πή τού αρχικού ονόματός του από κάποιον αμερικανικό οργανισμό, διαρκούντος
τού παγκοσμίου πολέμου.
103
Nizier Anthelme Philippe (1849-1905). Γάλλος Μυστικιστής και θεραπευ-
τής. Παρά το ότι κατηγορήθηκε ότι ασκούσε μαγικές πρακτικές για τις θεραπείες
του, ωστόσο κέρδισε τον σεβασμό του Τσάρου Νικολάου του ΙΙ, του βασιλέα της
Ιταλίας, του Αυτοκράτορα της Αυστρίας, του Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γου-
λιέλμου του ΙΙ, του βασιλέα του Ηνωμένου Βασιλείου Εδουάρδου του VII, αλλά
και των Εσωτεριστικών κύκλων. Ο Papus τον θεωρούσε «πνευματικό του πατέ-
ρα».
63
Gastone Ventura
«Σήμερα θα πρέπει να λειτουργούν στη Γαλλία, ίσως απομονωμέ-

να, και με ένα σεβαστό αριθμό μελών, τα εξής:
• Το Μαρτινιστικό Τάγμα επονομαζόμενο του Papus, το οποίο
αξιώνει την καταγωγή του από το Παραδοσιακό, που διαλύ-
θηκε το 1947 και είχε τελευταίο του Μεγάλο Διδάσκαλο τον
Jean Chaboseau. Μεγάλος του Διδάσκαλος είναι ο Philippe
Encausse (Jean) υιός του Gerard Encausse (Papus), ο οποίος
διατηρεί το σημαντικότατο αρχείο του Papus, Το Τάγμα αφυ-
πνίσθηκε το 1951.
• Το Μαρτινιστικό Μαρτινεζιστικό Τάγμα που επανασυνδέθηκε
με μία γραμμή μεταξύ Constant Chevillon και Henri-Charles
Dupont (πατέρα της Γνωστικής Εκκλησίας) με Μεγάλο Διδά-
σκαλο τον ίδιο τον H. C. Dupont.
• Το Μαρτινιστικό Τάγμα των Elus Cohen, με Μεγάλο Διδά-
σκαλο τον Robert Ambelain (Aurifer), αφυπνισμένο το 1942
(?) από τους Georges Bogé de Lagrèze (Mikael) και Camile
Savoir, νόμιμους διαδόχους – σύμφωνα με τους ίδιους – του J.
B. Willermoz, διαμέσου μιας διαδοχής που αρχίζει από τους
Αγαθοεργούς Ιππότες της Αγίας Πόλεως.
»Ανεξάρτητα από την νομιμότητά τους, είναι ωστόσο βέβαιο

ότι στο πεδίο των απευθείας Μαρτινιστικών μυήσεων, όλα λει-
τουργούν κανονικά. Γι’ αυτό, βάσει των κανονισμών που καθορί-
σθηκαν το 1891 από το Ύπατο Συμβούλιο το προεδρευόμενο από
τον Papus, δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία πάνω στην εκγυρό-
τητα κάποιας από αυτές τις ομάδες104. Άλλο θέμα είναι η μύηση
και άλλο η οργάνωση. Αυτός είναι ένας διαχωρισμός πάνω στον
οποίο δεν χωράει καμμία αμφιβολία. Όμως, είναι τουλάχιστον ε-
πιλήψιμο το γεγονός ότι κάθε τόσο βρίσκεται και κάποιος που έχει
το θράσος να ονομάζεται Μεγάλος Διδάσκαλος αυτού ή του άλ-
λου Μαρτινιστικού κλάδου, προσπαθώντας να διατηρηθεί στην
μυητική άλυσο, και όλο αυτό επιβαρύνει δυστυχώς και τη μύηση.
104
Προφανώς μιλά για «ομάδες» και όχι για «Τάγματα»
64
»Σε κάθε περίπτωση, κάθε Μαρτινιστική ομάδα, όσο και εάν

είναι μυητικά νόμιμη (δηλαδή το κάθε μέλος της να έχει λάβει κα-
νονικές και παραδοσιακές μυήσεις διαμέσου κάποιου που κατείχε
τέτοια ισχύ), μπορεί να οργανωθεί όπως εκείνη θεωρεί ορθότερα,
υπό τον όρον ότι δεν δημιουργεί νέα Τυπικά ή δεν εισάγονται νέα
στοιχεία δήθεν κοντινότερα σε κάποια ορθοδοξία τα οποία χρησι-
μοποιούνται από συστήματα και ονοματολογίες πάνω στα οποία
δεν υπάρχει ποτέ σαφής τεκμηρίωση, όπως έχει αντικειμενικά α-
ποδειχθεί εν καιρώ. Κατά τη γνώμη μας, θα ήταν προτιμότερο,
τουλάχιστον θεωρητικά, τα πάντα να υπαγόντουσαν σε ένα διοι-
κητικό και πειθαρχικό όργανο. Δεν είναι αρμοδιότητά μας να
μπούμε στη διαδικασία να το κάνουμε. Όμως, εάν μας επιτρέπεται
ένας λόγος ελπίδας, αυτός είναι ότι πρέπει να επιστρέψουμε σε
μία εποχή όχι πολύ μακρυνή, σε εκείνη την ένωση η οποία για
πολλά χρόνια αντιπροσώπευε την αυθεντική άλυσο της σκέψης
και της ισχύος που ο Papus και οι Μαρτινιστές του μας πρότει-
ναν105».
Αυτή ήταν λοιπόν η κατάσταση που δημιουργήθηκε στη Γαλ-
λία μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Διάφορες ομάδες, των
οποίων οι αρχηγοί, (όπως έγραφε ο J. C haboseau: «κανείς δεν
γνωρίζει ποίου διάδοχοι είναι»), είχαν διαφορετικού είδους Μεγά-
λες Διδασκαλίες. Μπορούμε να θυμηθούμε ένα κείμενο του Um-
berto Gorel Porciatti (Zeteo)106 ο οποίος, αφού προσπάθησε να έλ-
θει σε επαφή με κάποιον στη Γαλλία, έγραψε ότι η σύγχυση που
αντιμετώπισε ήταν τέτοια, που δεν εμπιστευόταν πλέον κανέ-
να107.
105
Βλέπε «Ιστορικές σημειώσεις πάνω στον Μαρτινισμό». Εγχειρίδιο Αγνώ-
στου Εταίρου (1ο). Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος: Τυπικά και Εγχειρίδια.
106
Umberto Gorel Porciatti (Zeteo). Ιταλός Τέκτων και Μαρτινιστής. Πέθανε
το 1948. Έγραψε τα: «O Μαρτινισμός και η ύπαρξή του», «O Σκωτικός Τύπος
και η ύπαρξή του», «Τεκτονική συμβολολογία», «Τεκτονική εκκίνηση», «Κυα-
νούς Τεκτονισμός».
107
Βλέπε επιστολή του Umberto Gorel Porciatti στον Ottavio Ulderico Zasio
(Artephius). Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος, Σύνοδος της Napoli, 1947
65
Gastone Ventura
Ωστόσο, μεταξύ αυτών των γεγονότων, σύμφωνα με τον Rob-

ert Ambelain, φαίνεται ότι κάτι υπήρχε το αξιοσημείωτο. Στις 4
Απριλίου 1942, όπως έγραφε108, ένας Ανώτερος Άγνωστος, ο Au-
rifer, αφού μύησε σύμφωνα με την παράδοση των Ελεύθερων
Μυητών του L. C. de Saint-Martin δύο άλλους αποκρυφιστές, δη-
μιούργησε «ένα Μαρτινιστικό Τρίγωνο που είχε σκοπό να αφυ-
πνίσει την παράδοση του Τάγματος των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλε-
κτών Ιερέων του Σύμπαντος (Ordre des Chevaliers Maçons Elus
Cohen del’ Univers), και να ανακτήσει όλες τις εργασίες τους,
συμπεριλαμβανομένων των θεουργικών». Στο Τρίγωνο δόθηκε το
όνομα «Bethelios», το οποίο σύμφωνα με τον Robert Ambelain,
σήμαινε «Bethel» που στα Εβραϊκά σημαίνει «Θείος οίκος», αλλά
και «Beth», η Σελήνη και Hè (Helios) Ήλιος. Οι τρεις αυτοί, με-
λέτησαν τα ιστορικά στοιχεία του Martines de Pasqually και των
διαδόχων του, καθώς και τα Τυπικά, «και καθιέρωσαν μια νέα
λειτουργική μορφή, λαμβάνοντας υπόψη τη σύγχρονη εποχή, το
πνεύμα (διαφορετικό από αυτό των ανθρώπων του XVIII αιώνα)
και παρ’ όλα αυτά σε αυστηρή συμφωνία με τη μαγική παράδοση
και το Μαρτινισμό109».
Από αυτήν την αρχή αναδύθηκε, δια της μετάδοσης που πραγ-
ματοποιήθηκε «στο κέντρο του κύκλου του σημειωμένου από δύο
ονόματα και το Shin ‫ש‬, και περικυκλωμένο από οκτώ ονόματα
και οκτώ φώτα110», η ισχύς πάνω στα δικαιώματα, τα καθήκοντα
και τις υπηρεσίες «των Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων (Elus Cohen)
και Reau-Croix». Δεν είναι η κατάλληλη περίσταση για να ασχο-
ληθουμε με την νομιμότητα αυτής της μετάδοσης των ισχύων και
βαθμών ενός Τάγματος που τέθηκε εν ύπνω το 1778 από τον Se-
bastiano de Las Casas ο οποίος είχε κανονίσει ότι τα έγγραφα θα
108
«Le Martinisme», σελ.162
109
«Le Martinisme», σελ. 163. Αυτό θα μπορούσε να αποδεικνύει ότι τα Τυπι-
κά (εάν είχαν τα αυθεντικά) τα είχαν αλλοιώσει. (…καθιέρωσαν μια νέα λει-
τουργική μορφή…κλπ) και ακολούθως, δεν μπορούσαν να μεταδώσουν τίποτε
και οι εργασίες τους ήσαν ολοκληρωτικά χωρίς αποτέλεσμα.
110
«Le Martinisme», σελ. 166.
66
μεταβιβαζόντουσαν στους «Φιλαλήθεις» του Savalette des

Langes111.
Επανερχόμενοι όμως στον R. Ambelain (σελ. 149 του «Le
Martinisme»), θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι «Η απόκρυφη δι-
δασκαλία του M. de Pasqually μεταδόθηκε κατά τον XIX αιώνα,
κατά ένα μέρος διαμέσου των Καββαλιστικών Αρείων Πάγων 112
που δημιουργήθηκαν από τους Elus Cohen, οι οποίοι δεν είχαν
συμφωνήσει με την παράδοση των αρχείων στους ‘Φιλαλήθεις’
και, κατά ένα άλλο μέρος μέσω κάποιου Τέκτονα του Αναθεωρη-
μένου Σκωτικού Τύπου, κατόχου των μυστικών διδασκαλιών του
J. B. Willermoz και Αγαθοεργού Ιππότη της Αγίας Πόλεως. Τέλος
δε, δια των Ανωτέρων Αγνώστων του L. C. de Saint-Martin. Αυ-
τοί οι τελευταίοι, διέδωσαν τη φιλοσοφία του Αγνώστου Φιλοσό-
φου στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Δανία και κυρίως τη Ρωσία.
Ήσαν οι περίφημοι Ελεύθεροι Μυητές που μετέδιδαν το «Μυστή-
ριο» του Τάγματος, με δική τους προσωπική υπευθυνότητα, και
χωρίς να ανήκουν σε καμμία ομάδα».
Ο R. Ambelain όμως, μερικά χρόνια μετά, άλλαξε γνώμη: τον
Μάρτιο του 1948, σε φυλλάδιό του οριζόμενο ως συμπηρωματικό
του «Le Martinisme», και με τίτλο «Ο σύγχρονος Μαρτινισμός
και οι αυθεντικές πηγές του» βεβαίωνε καταλήγοντας: «Διαγρά-
ψαμε διαδοχικά: 1) την διαδοχή του L. C. de Saint Martin, 2) την
διαδοχή του J.B.Willermoz, της οποίας καμμία μαρτυρία και κα-
νένα ιστορικό έγγραφο δεν καταφέραμε ν’ ανακαλύψουμε. Ακόμη
χειρότερα, δεν συναντήσαμε ανάμεσα σε αυτές, παρά μόνον αντί-
111
Σ.τ.Μ. : Τάγμα των «Φιλαλήθων» ή «Κοινωνία των Φιλαλήθων». Δημιουρ-
γήθηκε από τον Μαρκήσιο Savalette des Langes, στη Γαλλία το 1773. Σκοπός
του ήταν να ενώσει αρχές που είχαν χαθεί όπως 1) προώθηση αλύσου μεταξύ
των ελευθεροτεκτόνων διαφορετικών χωρών και δικαιοδοσιών 2) υποστήριξη
έρευνας και μελέτης Τεκτονικών θεμάτων και 3) παρότρυνση προς τους Τέκτο-
νες να γίνουν ζωντανοί κυβικοί λίθοι της κοινωνίας.
112
Σ.τ.Μ. : Στην ορολογία του Τεκτονισμού χρησιμοποιείται ο όρος «Άρειος
Πάγος» για μία σειρά υψηλών βαθμών του Σκωτικού Τύπου. Δεν έχουμε πολλές
πληροφορίες για τους «Καββαλιστικούς Άρειους Πάγους» που δημιουργήθηκαν
από τους Elus Cohen και κληροδότησαν την απόκρυφη διδασκαλεία τους. Ω-
στόσο δεν υπάρχει καμμία σχέση με τον Σκωτικό Τεκτονικό Τύπο.
67
Gastone Ventura
θετες ενδείξεις. Αυτό είναι σοβαρό για τα Μαρτινιστικά Τάγματα

τα οποία ως Οργανώσεις μη Τεκτονικές, δεν κατέχουν πλέον από
τότε, καμμία διαδοχή. Ιδού το πρόβλημα: τί παραμένει από το κί-
νημα που άφησε ο M. de Pasqually και πού μπορεί να βρεθεί μία
αδιάσπαστη, αδιαμφισβήτητη και Τυπική διαδοχή; Η απάντηση
είναι σαφής: στην αγκαλιά του Αναθεωρημένου Σκωτικού Τύ-
που».
Ο R. Ambelain, αφού συνολικά υπέδειξε τα εξετασθέντα έγ-
γραφα, βεβαίωσε: «ο Θεωρητικός Μαρτινισμός αγνοήθηκε από το
μεγάλο μέρος των Τεκτόνων του Αναθεωρημένου Σκωτικού Τύ-
που. Ο πρακτικός (δηλαδή ο Θεουργικός) ομοίως και εκείνος, α-
διαμφισβήτητα, από τους αξιωματούχους του εσωτερικού Τάγμα-
τος (Αγαθοεργοί Ιππότες της Αγίας Πόλεως). Δεν είναι λιγότερο
αληθές ότι οι σύγχρονοι Μαρτινιστές, διακαείς να συμμετάσχουν
και πάλι, με την μυητική έννοια της λέξης, στον πραγματικό ιστο-
ρικό Μαρτινισμό, θα πρέπει να πάνε να λάβουν το ‘φως’ από την
πηγή των Στοών του Αναθεωρημένου Σκωτικού Τύπου».
Τελικώς ο R. Ambelain (Aurifer), Μεγάλος Διδάσκαλος του
«αφυπνισμένου» Τάγματος (…που καθιέρωσε μια νέα λειτουργι-
κή μορφή…) στις 4 Απριλίου 1942113, πρακτικά βεβαίωνε ότι το
Τάγμα δεν υπήρχε, λόγω έλλειψης διαδοχής, και εξέφραζε σαφώς
την Τεκτονική του κλίση. Όμως, μετά από λίγο καιρό ακόμη, οι
απόψεις του μεταβλήθηκαν και πάλι. Στις 2 Οκτωβρίου 1958, η-
μερομηνία με ιστορική σημασία κι αυτή, αφού είναι πολύ κοντινή
με την επέτειο του θανάτου του Papus, (αλλά και συγχρόνως επει-
δή συμπίπτει με αμοιβαίες αναγνωρίσεις μεταξύ διαφόρων Μαρ-
τινιστικών Ταγμάτων της Γαλλίας, δηλαδή εκείνων που σύμφωνα
με τον R. Ambelain, δεν είχαν καμμία μυητική αξία), δημοσίευσε
ένα νέο φυλλάδιο με τον τίτλο «Ο σύγχρονος Μαρτινισμός και η
καταγωγή του», όπου αναφέρει: «Σε ένα φυλλάδιο δημοσιευμένο
το 1948, και με τίτλο ‘ο σύγχρονος Μαρτινισμός και οι αληθινές
του πηγές’ προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι η Μαρτινιστική
διαδοχή που αποδίδεται στον L. C. de Saint-Martin, είναι ιστορι-
113
Βλέπε έργο του «Le Martinisme» σελ.162
68
κά, παραπάνω από αμφίβολη. Πιστεύουμε ότι έχουμε φτάσει στο

σημείο να υποστηρίζουμε αυτά τα επιχειρήματα. Ωστόσο, υπάρχει
ένα σημείο στο οποίο η συνέχεια των μελετών μας και των ιστο-
ρικών αναζητήσεών μας σχετικά με τον Ιλλουμινισμό, μας επέ-
τρεψε να μελετήσουμε πιο ενδελεχώς, και είναι απαραίτητο να γί-
νουμε ακριβείς. Πρόκειται για τις σχέσεις μεταξύ του Αναθεωρη-
μένου Σκωτικού Τύπου και των Elus Cohen, σε παρομοίωση με
τους «Αγαθοεργούς Ιππότες της Αγίας Πόλεως» και των αξιωμα-
τούχων του δεύτερου Τάγματος (Elus Cohen)».
Σύμφωνα με το κείμενο του φυλλαδίου, το Τάγμα των Elus
Cohen διαιωνίσθηκε από τον J. B. Willermoz στο εσωτερικό του
Τάγματος της Αυστηράς Τηρήσεως (C.B.C.S.)114, του οποίου οι
δύο μεγαλύτεροι βαθμοί ήσαν υπό τον Αναθεωρημένο Σκωτικό
Τύπο στον οποίο, εκτός αυτού, δεν ανήκαν οι μυστικοί βαθμοί του
εσωτερικού Τάγματος (Χειροτονημένος και Μέγας Χειροτονημέ-
νος). Ακολούθως δε, του έλειπε και η Μαρτινιστική Παραδοσιακή
μετάδοση. Όμως, οι Χειροτονημένοι και οι Μεγάλοι Χειροτονη-
μένοι (πάντα σύμφωνα με τον R. Ambelain) είναι συνδεδεμένοι με
κάποια θρησκεία, και εκ καταγωγής, το Εσωτερικό Τάγμα του J.
B. Willermoz ήταν ανοιχτό μόνον για Χριστιανούς. Ιδού, λοιπόν η
λύση που δόθηκε από τον R. Ambelain σε αυτήν τη νέα ανακάλυ-
ψή του: «Η Γνωστική Εκκλησία είναι εκείνη που μπορεί, λόγω
του ότι είναι αδιαμφισβήτητητα κάτοχος της Αποστολικής διαδο-
χής, να δώσει στους ‘Αγαθοεργούς Ιππότες της Αγίας Πόλεως’ τη
δυνατότητα να επανιδρύσουν αυτή την χαμένη υπόθεση στις μέ-
ρες μας». Και κατέληγε: «Εμείς επομένως σκεφτόμαστε ότι εάν η
Τεκτονική διοικητική κανονικότητα υπολείπεται (και αυτό εύκολα
μπορούμε να το δεχθούμε) της σύγχρονης Μαρτινιστικής πρακτι-
κής, που αναδημιουργήθηκε το 1943115, αυτή κατέχει τουλάχιστον
114
Chevaliers bienfaisant de la Cité Sainte (Αγαθοεργοί Ιππότες της Αγίας Πό-
λεως).
115
Αυτό το «αναδημιουργήθηκε το 1943» αναγνωρίζει άνευ αμφιβολίας ότι
επρόκειτο για κάτι νέο και επομένως ασύνδετο με την Παραδοσιακή και Μυητι-
κή οδό του Μαρτινισμού ή του Μαρτινεζισμού, και σε απόλυτη αντίθεση με ότι
δηλώνεται αμέσως μετά.
69
Gastone Ventura
μια μυητική διαδοχή κανονική και αδιαμφισβήτητη, που μπορεί

να αποδειχθεί, μετά τον J.B.Willermoz και πριν από αυτόν από
τον M. de Pasqually, δια του C.B.C.S., και κατέχει την δυνατότη-
τα, επιπλέον και δια των μεταδοθεισών ισχύων σε κάποιους υψη-
λούς αξιωματούχους της Γνωστικής Εκκλησίας, να οργανώσουν,
δυνάμει της Αποστολικής Διαδοχής116, αυτής που έχουν κατά τον
XVIII αιώνα, και να κάνουν θεουργίες διότι, δεν πρέπει να λη-
σμονούμε ότι αυτή η διαδοχή (η Γνωστική) ενώνει την ιεροσύνη
του Μελχισεδέκ με εκείνη την Ααρών» (συγγνώμη εάν αυτό είναι
λίγο!)».
Ακολούθως, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης πάνω σε αυτό
το θέμα (στην οποία ενέπλεξε και τη Γνωστική Εκκλησία για την
οποία ο R. Ambelain ισχυριζόταν ότι ο Πατριάρχης τον ανακήρυ-
ξε αρχηγό, δηλαδή Πάπα) οι νέο-Ναΐτες ή καλύτερα οι ψευδο-
Ναΐτες της Αυστηράς Τηρήσεως παρουσιάζονταν ως Μαρτινιστές
χάρις στον J.B.Willermoz και τους παράτυπους του 1943 (αφυ-
πνισμένου, όπως είδαμε από τον ίδιο τον R. Ambelain, με εκείνον
τον όχι και τόσο ορθόδοξο τρόπο), και αναφέρθηκαν ως τέτοιοι
χάρις στον Ααρών και τον Μελχισεδέκ. Προφανώς ο Γνωστικός
Πατριάρχης λησμόνησε ότι δέκα χρόνια νωρίτερα είχε αρνηθεί
την διαδοχή του J. B. Willermoz. επιβεβαίωνε και μάλιστα αυταρ-
χικά την έλλειψη διαδοχής από τον L. C. de Saint-Martin, λησμο-
νώντας ότι κατείχε τις ισχύς του ελεύθερου μυητή κυρίως από αυ-
τή τη διαδοχή, και που μόνον από αυτή είχε προέλθει τον Απρίλιο
του 1942 το περίφημο Τρίγωνο «Bethelios» από το οποίο προήρ-
χετο όλη αυτή η ιστορία.
Πλαισιώνοντας αυτήν την αποκατάσταση του Robert Am-
belain (Aurifer), μέσα στα Μαρτινιστικά πλαίσια εκείνης της χρο-
νικής περιοδου του 1958, δεν μπορεί να αποκλεισθεί η εξής υπό-
θεση: Επρόκειτο για ένα είδος επίβλεψης της Οργάνωσης στη
Γαλλία, από ένα επονομαζόμενο «Δώμα Διεύθυνσης των Μαρτι-
νιστικών Ταγμάτων», (φαίνεται προταθέν από τον R. Ambelain)
και ακολούθως, προσπάθεια να παρουσιασθεί όλο αυτό όσο καλύ-
116
Όπως φαίνεται δεν ήταν μόνο ο Jean Bricaud που έπαιζε τον ιερέα.
70
τερα γινόταν. Έτσι το Τρίγωνο «Bethelios» περνούσε σε δεύτερη

μοίρα και το «Μαρτινιστικό Τάγμα των Elus Cohen» (στο οποίο ο
R.Ambelain είχε ανακηρυχθεί Μεγάλος Διδάσκαλος) προέκυπτε
αφυπνισμένο, με τη σταδιακή μελέτη των εγγράφων, από τον
Georges Bogé de Lagrèze117 και τον Camille Savoire118, νόμιμους
διαδόχους του Jean Battiste Willermoz διαμέσου της διαδοχής του
C.B.C.S. με τις νέες προσθήκες των αξιωμάτων του «Profès» και
του «Grand Profès»119 από τον Γνωστική Εκκλησία του Πατριάρ-
χη R.Ambelain (Jean III120). Το παιχνίδι ολοκληρώθηκε!
Ωστόσο, φαινόταν ότι ο G. B. de Lagrèze (Mikael) δεν ήταν
απόλυτα σύμφωνος (αν εμπιστευθούμε τον Jean Chaboseau), α-
φού το 1945, τρία χρόνια μετά την «αφύπνιση» των επονομαζόμε-
νων «Cohen», ο G. B. de Lagrèze έπεισε τον Augustin Chaboseau
να αφυπνίσει το «Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα» του οποίου
ο ίδιος ο Chaboseau ήταν Μεγάλος Διδάσκαλος από το 1931121.
Εάν δεν κάνουμε λάθος, ακριβώς το 1958, την ημέρα επετείου
του θανάτου του Papus, ή κάποια ημέρα εκεί κοντά, δημιουργή-
θηκε στο Παρίσι το επονομαζόμενο «Δώμα Διεύθυνσης των Μαρ-
117
Σ.τ.Μ. : Georges Bogé de Lagrèze, (1882-1946). Διευθυντής του θεάτρου
του Στρασβούργου. Τέκτων και Μαρτινιστής
118
Σ.τ.Μ. : Camille Savoire. (1869-1951), Γάλλος Ιατρός, Τέκτων και Μαρτινι-
στής.
119
Σημ. του Επιμελητή: Στο Τάγμα των «Αγαθοεργών Ιπποτών της Αγίας Πό-
λεως» (C.B.C.S.), ο έκτος βαθμός εθεωρείτο «επισήμως» ως ο ανώτατος. Όμως,
υπεράνω αυτού υπήρχαν δύο άλλοι, μυστικοί βαθμοί, που έφεραν την ονομασία
«Profès» και «Grand Profès». Οι βαθμοί αυτοί θα μπορούσαν να μεταφρασθούν
ως «Ομολογητής» και «Μέγας Ομολογητής», συνήθως όμως παραμένουν αμε-
τάφραστοι.
120
Σ.τ.Μ. : «Tau Jean III» ήταν το ιερατικό όνομα του Robert Ambelain στη
Γνωστική Εκκλησία.
121
Βλέπε επιστολή του Jean Chaboseau το 1947, η οποία μεταφέρθηκε (σελ.
76) στο έργο του Philippe Encausse: «Απόκρυφες επιστήμες, PAPUS, η ζωή του,
το έργο του».. Όσον αφορά τον G. B. De Lagrèze (Ανώτερος Άγνωστος
‘Mikael’), o R. Ambelain στο έργο του «Le Martinisme», τον αναφέρει ως
«πρώην μέλος του παλαιού Υπάτου Συμβουλίου του 1884, με την ιδιότητα του
Γενικού Επιθεωρητή, μυημένος από τον Charles Detré (Téder) το 1908». Πρό-
κειται για ένα λάθος, προφανώς τυπογραφικό.
71
Gastone Ventura
τινιστικών Ταγμάτων», στο οποίο εισήλθαν να συμμετάσχουν ο

ίδιος ο R. Ambelain (Aurifer) ως Μεγάλος Διδάσκαλος του ‘αφυ-
πνισμένου’ το 1942 «Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen»,
ο Philippe Encausse (υιός του Papus) ως Μεγάλος Διδάσκαλος
του αφυπνισμένου το 1951 «Παραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγ-
ματος» και ο Henri-Charles Dupont ως Μεγάλος Διδάσκαλος του
«Μαρτινιστικού και Μαρτινεζιστικού Τάγματος» βάσει μιας δια-
δοχής την οποία ο ίδιος ο H. C. Dupont ανήγαγε μέχρι τον C.
Chevillon. Με τον θάνατο του H. C. Dupont ο Philippe Encausse
(Jean) κληρονόμησε τη Μαρτινεζιστική διαδοχή και έτσι, στο
Δώμα Διοίκησης έμειναν δύο: ο Philippe Encausse και ο Robert
Ambelain.
Το 1962 τελικώς, το Δώμα Διοίκησης αποφάσισε να ενώσει τα
δύο Τάγματα και προέκυψε έτσι ένα Μαρτινιστικό Τάγμα αποτε-
λούμενο από δύο «γραμμές», η πρώτη με τέσσερις βαθμούς, επο-
νομόμενη «της καρδιάς» με Μεγάλο Διδάσκαλο τον Philippe En-
causse (Jean), και η δεύτερη επονομαζόμενη «θεουργική» με Ύ-
πατο Μεγάλο Ταξιάρχη τον Robert Ambelain. Πρακτικά είχαν
συνδεθεί, ενάντια σε κάθε Μαρτινιστική Παράδοση, σε Μεγάλη
Ανατολή ή Μεγάλη Μαρτινιστική Στοά και σε Ύπατο Συμβούλιο
Cohen, Τύπος των Μαρτινιστών.
Αυτή η ιδιαίτερη ψευδο-Μαρτινιστική μορφή, είχε και τα ι-
διαίτερα Τυπικά της122, τα οποία ωστόσο, (τουλάχιστον βάσει των
122
Όσον αφορά τα Τυπικά αυτά, το «Rituel martiniste operatif et général» (Γε-
νικό και τελετουργικό Μαρτινιστικό Τυπικό) δημοσιεύθηκε στο περιοδικό
«L’Initiation» (Νο 1 του 1962 σελ. 3-22), προλογιζόμενο από ένα διάταγμα της
Ένωσης Μαρτινιστικών Ταγμάτων, με το οποίο βεβαιωνόταν, μεταξύ άλλων, ότι
αυτό αντιπροσώπευε «μία επιστροφή στις πιο παραδοσιακές πηγές, δεδομένου
ότι αποτελεί την εκδήλωση μιας πραγματικής λατρείας, με την έννοια που έχει
αποδοθεί σε αυτή τη λέξη από τους αρχικούς ιδρυτές της αλύσου μας». Έφερε
την υπογραφή του Philippe Encausse (Jean) και του Robert Ambelain (Aurifer)
και αποτελείτο από: Προκαταρκτικά, Μυστήριο, Τυπικό. Ακολούθως, το Μαρτι-
νιστικό Τάγμα (εξωτερικός κύκλος) δημοσίευσε τις 25 Οκτωβρίου 1963, τα ι-
διαίτερα Τυπικά για τις τελετουργίες των τρεχόντων εργασιών, για τους τρείς
βαθμούς καθώς και τις μυήσεις τους. Επρόκειτο (για τον 1ο) για δεήσεις, ψαλ-
μούς, επικλήσεις, καθαρμούς και προσευχές για το Μαρτινιστικό Τάγμα, για την
72
εγγράφων που έχουμε στη διάθεσή μας) ήσαν ελάχιστα Μαρτινι-

στικά, σύμφωνα με τη γνώμη ενός μεγάλου μέρους των συμμετε-
χόντων στους τρεις πρώτους βαθμούς.
Επανερχόμενοι στο θέμα μας: Δεν γνωρίζουμε, εξάλλου, τους
λόγους για τους οποίους ο R. Ambelain (Ανώτερος Άγνωστος
‘Aurifer’) στις 29 Ιουνίου 1967 απαρνήθηκε τη θέση του Ύπατου
Μεγάλου Επιθεωρητή για λογαριασμό του Ivan Mosca123, Ανώ-
τερος Άγνωστος ‘Hermete’, μέχρι την αντικατάστασή του. Το
ποιοι ήσαν οι λόγοι, δεν έχει εδώ καμμία σημασία. Σημασία έχει
ότι αυτή η άρνηση πραγματοποιήθηκε κανονικά, όπως προκύπτει
από μία εγκύκλιο του R. Ambelain (Aurifer), με ημερομηνία 21
Ιουλίου 1967, όπου γράφει: «Υπογράφω για τελευταία φορά ως
‘Aurifer’, Ύπατος Μεγάλος Ταξιάρχης του Μαρτινιστικού Τάγ-
ματος. Από αυτό το γεγονός, η προώθηση του Σεβασμιώτατου
Αδελφού Ivan Mosca είναι ενεργή, αυτός δε, αναλαμβάνει την ευ-
θύνη της Υπάτης Μεγάλης Ταχιαρχίας του Τάγματος που συγκε-
ντρώνει τους Elus Cohen124».
Σε συνέχεια αυτής της νέας κατάστασης και των θεμελιωδών
διαφορών που υπήρχαν ανάμεσα στις δύο οδούς, την «καρδιακή»
ειρήνη, την αρμονία, την εμπιστοσύνη μεταξύ των αδελφών, για την καθοδήγηση
των αξωματούχων, για το θρίαμβο της πνευματικότητας, για τα φυσικά φαινόμε-
να, τις ασθένειες, τους αναχωρήσαντες διδασκάλους, τους φυλακισμένους, για
τους αρχηγούς κρατών, χριστιανικών και μη, για όλη την ανθρωπότητα, για τα
πνεύματα που εξέπεσαν στο ορυκτό βασίλειο, εκείνα που εξέπεσαν στο φυτικό
βασίλειο, εκείνα που εξέπεσαν στο ζωϊκό βασίλειο, για την εκδίωξη αρνητικών
πνευμάτων, σε ένα σύνολο 24 ξεχωριστών προσευχών. Τα υπόλοιπα, αναγό-
ντουσαν σε Τεκτονικά Τυπικά, με όρκους και άλλες παρεμβολές, περιέχοντας
όμως στον 2ο και 3ο βαθμό μέρος των μυητικών τετραδιων (εγχειριδίων) του
Papus.
123
Σ.τ.Μ. : Ivan Mosca. Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Giovanni Mosca (1915-
2005). Ιταλός ζωγράφος. Τέκτων (Πρόσθ.Μεγ.Διδάσκαλος στην Μεγ.Ανατολή
Της Ιταλίας G.O.I.) και Μαρτινιστής («Hermete»). Μετείχε στο C.B.C.S. με το
μυητικό όνομα «Eques Peregrinus a Stella Matutina».
124
Με την ίδια ημερομηνία (21 Ιουλίου 1967) ο Robert Ambelain, υπογράφων
ως ‘Jean III’ (Σ.τ.Μ. : Γνωστικό ιερατικό του όνομα) αρνείτο την Πατριαρχεία
της Γνωστικής Εκκλησίας για λογαριασμό του André Mauer, Πριμάτου της Γαλ-
λικής κομητείας, που ανέλαβε το όνομα ‘T. Andréas’.
73
Gastone Ventura
και τη «τελετουργική», οι Philippe Encusse και Ivan Mosca απο-

φάσισαν, από τις 14 Αυγούστου 1967, να ακυρώσουν την ένωση
που έλαβε χώρα το 1962 (Σ.τ.Μ.: από το επονομαζόμενο «Δώμα
Διοίκησης»), δίδοντας έτσι στις δυο οδούς την ελευθερία τους. Η
«καρδιακή» ως Μαρτινιστικό Τάγμα (και όχι Τεκτονικό όπως
προκύπτει από τη φύση του, τους κανονισμούς του, τις Διδασκα-
λίες του L. C. de Saint-Martin και τους κανόνες που θέσπισε ο
δημιουργός του Papus). Η άλλη ως Τεκτονικό Τάγμα των Ιπποτών
Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος (Elus Cohen). Από εδώ προκύ-
πτει μία αναθεώρηση των «καρδιακών» Τυπικών και του ονομα-
ζόμενου «Μαρτινιστικού τελετουργικού και γενικού Τυπικού125»
και μία εγκύκλιος με ημερομηνία 5 Απριλίου 1968 του Philippe
Encausse (Jean) στην οποία, ως Μεγάλος Διδάσκαλος του Μαρτι-
νιστικού Τάγματος, βεβαίωνε ότι: «η συμμετοχή στο Μαρτινιστι-
κό Τάγμα και η ιδιότητα του Μαρτινιστή, προϋποθέτει την πίστη
στο Θεό και τον Κύριό μας Ιησού Χριστό”126.
Αναμφίβολα, αυτή η διαβεβαίωση ήταν λίγο υπερβολικά επι-
τακτική, προσβάλλοντας τη θρησκευτική ελευθερία των Μαρτινι-
στών, εγγγυημένη από τους καθιερωμένους κανονισμούς του
Papus. Όμως, παρατηρώντας καλά, εάν η Γνωστική Εκκλησία ή-
ταν η επίσημη Εκκλησία του Μαρτινισμού127 (όπως βεβαίωναν
στη Γαλλία και αλλού), η θεότητα του Χριστού (δηλαδή του απε-
125
Με την ίδια ημερομηνία (14 Αυγούστου 1948), ο Ivan Mosca, υπογράφο-
ντας ως «Hermete», έθετε σε ύπνο το Τάγμα των Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του
Σύμπαντος (Elus Cohen), απήλασσε το Κυρίαρχο Δικαστήριο του Τάγματος και
τον Γενικό του Γραμματέα, καταργούσε όλα τα καθήκοντα και τις λειτουργικές
και διοικητικές ιεραρχίες που ο ίδιος και οι προκάτοχοί του είχαν καθιερώσει και
κατήργησε όλες τις συλλογικές εργασίες, ανακοίνωνε τη μελέτη των κατατεθει-
μένων εγγράφων, τη σύγκληση μιάς παγκόσμιας Συνόδου, μετά από την ευνοϊκή
γνώμη μίας ειδικής επιτροπής που θα επαλήθευε την παρουσία της πρωταρχικής
ενέργειας στους ιερούς κύκλους κλπ («L’Initiation», Νο 4, σελ 230-231, και Αρ-
χείο Μαρτινιστικού Τάγματος)
126
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος.
127
Βλέπε: «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» (Σ.τ.Μ. :του ιδίου)
Κεφάλαια: «Από τις Πυραμίδες στην Γνωστική Εκκλησία» και «Από την Γνω-
στική Εκκλησία στον Αθεϊσμό»
74
σταλμένου του Θεού, του Κυρίου, του ενσαρκωμένου Λόγου, του

Σωτήρα) ήταν αναμφίβολη και δογματική.
Βλέποντας, κατόπιν, ότι ο Χριστός των Χριστιανών ταυτο-
ποιείται με τον Ιησού (και ως γνωστόν ο Μαρτινισμός τέτοια ταυ-
τοποίηση βεβαιώνει επικαλούμενος το Πενταγράμματο Iod, Hé,
Shin, Vau, Hé, δηλ. , το οποίο από λάθος προφέρεται
Jessouàh, που θα σήμαινε Ιησούς, ενώ είναι απρόφερτο128), η δια-
βεβαίωση αυτή, θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι περισσότερο από
νόμιμη, τουλάχιστον από τη πλευρά του Μεγάλου Διδασκάλου.
Δεν τη θεωρεί όμως νόμιμη ο Robert Ambelain, κανείς δεν ξέ-
ρει με ποιό δικαίωμα, αφού είχε απαρνηθεί τα καθήκοντά του εδώ
και ένα χρόνο περίπου. Με μία εγκύκλιό του, (η οποία αγνοούσε
ότι οι Hermete και Encausse είχαν με πλήρη επισημότητα ακυρώ-
σει το πρωτόκολο του 1962 και ότι τα δύο Τάγματα129 είχαν δια-
λύσει την νοθογενή ένωσή τους αναλαμβάνοντας εκ νέου τα μυη-
τικά και διοικητικά χαρακτηριστικά τους και ότι κατόπιν, τα Τυ-
πικά του 1962 δεν είχαν πλέον κανένα λόγο ύπαρξης), ο Robert
Ambelain, απευθυνόμενος «σε όλους τους Μεγάλους Διδασκά-
λους, Μεγάλους Αξιωματικούς, Διδασκάλους Στοών, Αδελφές και
Αδελφούς Μαρτινιστές διαφορετικών Εθνικών Μαρτινιστικών
Ταγμάτων, αλλά και Ελεύθερους Μαρτινιστές καθώς και ανεξάρ-
128
Στην πραγματικότητα, τα πέντε σημεία δεν έχουν καμμία προφορά στα Ε-
βραϊκά και, το πολύ, να πλησιάζουν στην προφορά Jeshouàh, το οποίο ωστόσο,
γράφεται Jod ‫ י‬Hé ‫ ה‬Shin ‫ ש‬Vau ‫ ו‬Aìn ‫ע‬. Η λέξη Ιησούς προφέρεται με άλλο
τρόπο και γράφεται Jod ‫ י‬Shin ‫ ש‬Vau ‫( ו‬Jeshu). [Σημ. του Επιμελητή: Σώζεται
παλαιοχριστιανικό κείμενο τού Ευαγρίου τού Ποντικού με τίτλο «Εις το ΠΙΠ’» ,
όπου αναφέρει ότι οι μεμυημένοι Εβραίοι έγραφαν συμβολικώς το Όνομα τού
Ιησού παρεμβάλλοντας το γράμμα Σιν στο μέσον τού Τετραγραμμάτου»].
129
Προς αποφυγή λανθασμένων ερμηνειών, πρόκειται για το Μαρτινιστικό
Τάγμα που προήλθε από την ένωση των «Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα»
και «Μαρτινιστικό και Μαρτινεζιστικό Τάγμα», με αρχηγό τον Philippe En-
causse, και του «Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen» που δημιουργήθηκε
από τον R.Ambelain, και το «Τάγμα των Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπα-
ντος (Elus Cohen)».
75
Gastone Ventura
τητους130», αναπαρήγαγε μέρος των πρωτοκόλων του 1962 και

βεβαίωνε μεταξύ άλλων:
«Ότι το Τάγμα των Elus Cohen, όπως εύκολα μπορεί να διαπι-
στωθεί, είχε κάνει σημαντικές παραχωρήσεις, χωρίς να είναι σε
θέση να ελέγξει την αμοιβαιότητα.
»Ότι, βλέποντας ότι η πλειοψηφία των μελών του Υπάτου
Συμβουλίου είχε κάνει μία εκστρατεία εναντίον του τελετουργι-
κού Μαρτινισμού και της Μαρτινιστικής θεουργίας, και ότι στις
ομάδες στο Παρίσι και την περιφέρεια, ασχολούνται με μελέτες
και τελετουργίες Σατανισμού και μαύρης μαγείας (…)
»Ότι με αυτόν τον τρόπο, και για πέντε χρόνια 131, το ονομαζό-
μενο Ύπατο Συμβούλιο, είχε παραβιάσει τη δέσμευση που ανέλα-
βε στις 28 Οκτωβρίου 1962,
»Για αυτούς του λόγους, αυτός, ο R.Ambelain, αποφάσιζε να
δημιουργήσει στη Γαλλία, με όλες τις δυνατές επεκτάσεις στο ε-
ξωτερικό, το «Μαρτινιστικό Μυητικό Τάγμα», βεβαιώνοντας κυ-
ριολεκτικά ότι: ‘…θα συγκεντρώσει από τώρα και στο εξής όλους
τους Μαρτινιστές και όσους έχουν ενδεχόμενες πιθανότητες να
ενταχθούν, να μελετήσουν και να συνεχίσουν το έργο του οποίου
ο Papus ήταν ο αδιαφιλονίκητος επικεφαλής’» 132.
Όπως φαίνεται, μετά από 26 χρόνια (από το 1942 έως το 1968)
και αφού ανακάλυψε και επανανακάλυψε διαδοχές και άλλα, α-
φού τροποποίησε και υιοθέτησε παλαιά και νέα Τυπικά, ο R. Am-
belain (Aurifer) συμφώνησε ότι η πηγή του Μαρτινισμού ήταν η
ελεύθερη μύηση (δηλαδή ο κανών του L. C. de Saint-Martin) και
130
Εγκύκλιος της 29-4-1968 υπογεγγραμμένη από τον R.Ambelain ως Μεγά-
λου Διδασκάλου του Καββαλιστικού Τάγματος R+C (??) και από τον G.Buisset
ως Προσθέτου Μεγάλου Διδασκάλου του «Μυητικού Μαρτινιστικού Τάγματος».
131
Είναι ακατανόητο γιατί μία τέτοια εκστρατεία αναμφίβολα προσβλητική και
δυσφημιστική, άντεξε για πέντε χρόνια (1962-1967) χωρίς ο Ύπατος Μεγάλος
Ταξιάρχης του Μαρτινιστικού Τάγματος (και συγγραφέας της εγκυκλίου) να πα-
ρέμβει.
132
Οι επιστολές και οι εγκύκλιοι, εστάλησαν από τον ίδιο συντάκτη, και στην
Ιταλική Μεγάλη Διδασκαλεία προς ενημέρωση.
76
ότι ο οδηγός, ο επικεφαλής του Μαρτινιστικού Τάγματος, δηλαδή

εκείνος που το δημιούργησε, ήταν ο Gerard Encausse (Papus).
Ας το ξεχάσουμε, διότι δεν πρόκειται πια για ιστορία αλλά για
πολεμική (και μάλιστα χυδαία): μιλάμε για την θέση που ελήφθη
στις 2 Μαΐου 1968, από την ομάδα με όνομα «Eliphas Levi» στο
Παρίσι, και την επιστολή του R. Ambelain, που εστάλη στις 26
Ιουνίου 1968 στον Πρόεδρο και τα μέλη του Υπάτου Συμβουλίου
του Μαρτινιστικού Τάγματος που είχε επικεφαλής τον Papus (α-
ντίγραφο της οποίας εστάλη και στην Ιταλία). Εκτός αυτού, δεν
μπορούμε να σιωπήσουμε στο γεγονός ότι το επονομαζόμενο
«Μαρτινιστικό Μυητικό Τάγμα», διέκοψε την δραστηριότητά του,
αφού διαλύθηκε στις 26 Αυγούστου 1974 (τουλάχιστον στη Γαλ-
λία), με επιστολή του «Εκλαμπρότατου αδελφού R. Ambelain»133,
από την οποία επιστολή προκύπτει επιπλέον ότι το Τάγμα αυτό θα
συνέχιζε να «διατηρεί» τη Ρωσική διαδοχή, υπό την καθοδήγηση
ενός νέου Μεγάλου Διδασκάλου ο οποίος θα είχε έδρα την Νότια
Αμερική134.
Δεν γνωρίζουμε πόσους υποστηρικτές συγκέντρωσε αυτή η
οργάνωση που προέκυψε από αυτή την κίνηση μπούμεραγκ του R.
Ambelain (Aurifer) και που ονομάσθηκε «Μαρτινιστικό Μυητικό
Τάγμα», λες και τα άλλα δεν ήσαν μυητικά. Μία ομάδα δεν ήταν
πυρήνας και, πιθανόν, όχι ο μόνος. Πρόκειται γι’ αυτό που επιση-
μάναμε, την ομάδα εργασίας «Eliphas Levi» στο Παρίσι, προε-
δρευόμενη από μία γυναίκα και αποτελούμενη, το 1968, από άλλα
έξι ή επτά άτομα135. Δεν είναι ωστόσο απίθανο αυτή η ομάδα, ή
μερικά μέλη της, να έδωσαν την συναίνεσή τους, ή να ήσαν ακό-
μη και οι ιδρυτές ενός νέου Τάγματος που αναδύθηκε στις 24 Ιου-
133
Περιοδικό: «L’Initiation», Νο 3, 1974, στη στήλη «Informations Martinistes
et autres».
134
«Journal Officiel» (Γαλλία). 13 Οκτωβρίου 1974. Δήλωση στην Υποδιεύ-
θυνση της Νομαρχίας του Mantes-la Joilie: «Η Οργάνωση ‘Μαρτινιστικό Μυη-
τικό Τάγμα’ αποφάσισε τη διάλυσή της»
135
Επιστολή: Απάντηση της ομάδας «Eliphas Levi» στην εγκύκλιο της 5ης Α-
πριλίου 1968, στον Πρόεδρο της Δώματος Διοίκησης. (Αρχείο Μαρτινιστικού
Τάγματος).
77
Gastone Ventura
λίου 1974 στο Παρίσι, με έδρα στην Boulevard Bessières 31.

Πρόκειται το «Ανεξάρτητο Μαρτινιστικό και Μαρτινεζιστικό
Τάγμα» !!!
78
Κεφάλαιο 4
Ο Μαρτινισμός στην Αμερική και ο Δρ Blitz
Δεν γνωρίζουμε επακριβώς την ημερομηνία κατά την οποία ο

Μαρτινισμός παρουσιάσθηκε στην Αμερική· όμως, εμπιστευόμε-
νοι όσα έχουν αναφερθεί στο βιβλίο του Philippe Encausse 136,
φαίνεται ότι το 1902 δημιουργήθηκε ένα σώμα, βάσει ενός διπλώ-
ματος του Υπάτου Μαρτινιστικού Συμβουλίου και υπογεγγραμμέ-
νου από τον Gerard Encausse (Papus), του οποίου κεφαλή (Γενική
Επιθεωρήτρια) ήταν η Margaret Bloodgood Peeke από το Ohio
(Η.Π.Α.)137 σε αντικατάσταση του Γενικού Αντιπροσώπου Δρα
Eduard Emanuel Blitz ο οποίος πιθανώς το 1898 είχε λάβει την
σχετική εξουσιοδότηση, και είχε ιδρύσει 36 ομάδες.
Οι πηγές του Δρα E. E. Blitz είναι ασαφείς και βρίσκονται, ε-
κτός από το προαναφερθέν βιβλίο του P. Encausse, και στο «Le
Martinisme» του R.Ambelain, και σε αυτά θα αναφερθούμε, προ-
κειμένου να αποσαφηνήσουμε μία κατάσταση η οποία έμεινε για
καιρό νεφελώδης και που καταλήγει το 1934 στις Βρυξέλλες, με
τη δημιουργία της F.U.D.O.S.I. (βλ. Κεφάλαιο: «Πώς αναδύθηκε
το Μαρτινιστικό Τάγμα»), καθώς και την αναγνώριση του «Πα-
ραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγματος» που είχε επικεφαλής τον
Augustin Chaboseau. Η Ένωση των επονομαζόμενων Πνευματι-
κών Ταγμάτων που μετείχαν στην F.U.D.O.S.I., διαλύθηκε το
1951, με μία διακήρυξη των τριών Imperators των τριών σημαντι-
136
Philippe Encausse: «Sciences occultes. Papus, sa vie, son oeuvre» («Από-
κρυφες επιστήμες, PAPUS, η ζωή του, το έργο του»)
137
Σ.τ.Μ. : Margaret Bloodgood Peeke. Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1838 και
πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1908. Υπήρξε διάσημη διδασκάλισσα του εσωτερισμού
και ιδιαίτερα της Ερμητικής Φιλοσοφίας. Ως Γενική Επιθεωρήτρια του Μαρτινι-
στικού Τάγματος στις Η.Π.Α., έγραψε αρκετά έργα σχετικά με τα Ταρώ και την
Καββαλιστική Τέχνη. Το περίφημο έργο της «Καββαλιστική τεχνική των γραμ-
μάτων και των αριθμών», μεταφράσθηκε το 2007 και στα Ελληνικά.
79
Gastone Ventura
κότερων Ταγμάτων138. Φαίνεται, ωστόσο, ότι οι Αμερικανοί δεν

έλαβαν καθόλου υπόψη τους αυτή τη διακήρυξη.
Επανερχόμενοι στα δεδομένα της εμφάνισης του Μαρτινιστι-
κού Τάγματος στις Η.Π.Α., ο R. Ambelain υποστηρίζει («Le Mar-
tinisme» σελ. 153) ότι δεν προκύπτει ότι ο Papus πήγε στις Η.Π.Α,
ούτε και ότι ο E. E. Blitz ήρθε στην Ευρώπη, ο οποίος, ακολούθως
– σύμφωνα με όσα βεβαιώνει ο J. Bricaud στο «Notice sur le Mar-
tinisme» (Σημειώσεις πάνω στον Μαρτινισμό) σχετικά με την α-
νάδειξη του E.E.Blitz ως Αντιπροσώπου για τις Η.Π.Α. – αναφέ-
ρεται σε ένα γεγονός επαληθευόμενο από αλληλογραφία. «Ο Δρ E.
E. Blitz, δεν διατήρησε για πολύ τις εξουσίες που του είχε δώσει ο
Papus» προσέθεσε ο R. Ambelain, και αναφέρει ένα έγγραφο του
Harvey Spencer Lewis139 του 1937 όπου βεβαιώνεται, με ακριβή
δεδομένα, αυτή η εκπαραθύρωση του E.E.Blitz και η ανάδειξη
στη θέση του, με καθήκοντα Γενικής Επιθεωρήτριας, της Κυρίας
Margaret Bloodgood Peeke. «Και ο ρόλος της M. B. Peeke, επιβε-
βαιώθηκε από μία επιστολή του J. Bricaud με ημερομηνία 5 Ια-
νουαρίου 1919», αναφέρει ο R. Ambelain.
Από την πλευρά του, ο P. Encausse, μεταφέρει (με ιδιαίτερους
χαρακτήρες), την επιστολή του Harvey Spencer Lewis, στις σελί-
δες 83 και 84 του έργου του πατέρα του, και εμείς μεταφέρουμε
εδώ τα σημαντικά της μέρη:
«Το 1889 οι Ειδικοί Γενικοί Αντιπρόσωποι του Μαρτινιστικού
Τάγματος, διορίσθηκαν σε έναν αριθμό Ευρωπαϊκών χωρών, και
επίσης στη Μεγάλη Βρεταννία στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην
Αργετινή, στη Γουεταμάλα κι μία ή δύο στις χώρες της Ανατολής.
Προς το 1902, ο Δρ Eduard Emanuel Blitz ο οποίος ήταν ο Ύπα-
138
Περιοδικό: «Inconnu», Lausanne. No 12, Οκτώβριος 1956: «Οι τρείς Impe-
rators (Αυτοκράτορες) των τριών πιο σημαντικών Ταγμάτων, αποφάσισαν με μία
κοινή διακήρυξη, να θέσουν τέρμα» στην απερίσκεπτη ένωση.
139
Harvey Spencer Lewis (1883-1939). Δημιουργός και πρώτος Αυτοκράτωρ
(1915-1939) του Ancient and Mystical Order Rosae Crucis (A.M.O.R.C.). Το
Μυητικό του όνομα ήταν ‘Sar Alden’. Ήταν ο βασικός οργανωτής της Συνόδου
των Βρυξελλών το 1934, όπου γεννήθηκε η F.U.D.O.S.I. της οποίας ήταν συν-
διευθυντής μαζί με άλλους δύο.
80
τος Αντιπρόσωπος του Τάγματος στην Αμερικη, διορισμένος από

τον Papus, είχε κατορθώσει να συγκροτήσει μία αρκετά σημαντι-
κή ομάδα μελών Μαρτινιστών με την άδεια του Papus μέσω Χάρ-
τας (Σ.τ.Μ. δηλαδή έγγραφης άδειας λειτουργίας) η οποία του είχε
χορηγηθεί από αυτόν τον τελευταίο. Το 1902 ο Δρ Eduard Emanu-
el Blitz εξέδωσε μία σημείωση επί του διαφοροποιημένου Αμερι-
κανικού Μαρτινιστικού Τάγματος. Ισχυριζόταν ότι επρόκειτο να
μετατρέψει το Αμερικάνικο τμήμα του σε ημιτεκτονικό Οργανι-
σμό, δεχόμενο αποκλειστικώς ελευθεροτέκτονες. Ισχυριζόταν ε-
πίσης ότι ήταν ο Ύπατος Μεγάλος Διδάσκαλος αυτού του διαφο-
ροποιημένου Μαρτινιστικού Τάγματος (…). Στις 2 Ιουνίου 1902,
εξέδωσε ένα μανιφέστο όπου διακήρυσσε ότι ο Μαρτινιστικός του
Οργανισμός και οι διαφοροποιημένοι Τύποι του, χρησίμευαν ως
κλείδα στην ερμηνία του ‘ελευθεροτεκτονικού τελετουργικού και
αλληγορίας’ (…). Σε αυτό το μανιφέστο δεν κάνει καμμία μνεία
περί του Υπάτου Συμβουλίου του Τάγματος στο Παρίσι ούτε για
την άδεια που του είχε δοθεί από το Παρίσι για να εγκαθιδρύσει
ένα Μαρτινιστικό Τάγμα στις Ηνωμένες Πολιτείες (…). Αυτή η
διαδικασία δεν εκγρίθηκε από τον Papus ούτε από το Ύπατο Συμ-
βούλιο της Γαλλίας (…). Σε ένα μικρό περιοδικό που λεγόταν ‘Ο
Αστέρας της Ανατολής’ δημοσιεύθηκε ένα διάγγελμα στην Ανα-
τολή Παρισίων. Δηλωνόταν εκεί ότι το Μαρτινιστικό Τάγμα το
εγκαθιδρυμένο στις Η.Π.Α δεν αποτελούσε ελευθεροτεκτονικό
Τύπο αλλά Τάγμα Χριστιανικής Ιπποσύνης Λαϊκών. Εξάλλου δη-
λωνόταν εκεί ότι το Μαρτινιστικό Τάγμα βασιζόταν σε Μαρτινι-
στικές αρχές κι όχι σε Τεκτονικές. Το διάγγελμα ανήγγειλε επίσης
ότι το αξίωμα του ‘Υπάτου Γενικού Αντιπροσώπου για τις
Η.Π.Α.’ που είχε χορηγηθεί στον Δρα Eduard Emanuel Blitz, είχε
ανακληθεί και ότι εκείνο το αξίωμα είχε αντικατασταθεί από το
αξίωμα της Γενικής Επιθεωρήτριας του Τάγματος για τις Η.Π.Α.
στο πρόσωπο της Margaret Bloodgood Peeke (…). Αυτό το διάγ-
γελμα του Papus και του Υπάτου Συμβουλίου διέλυε το Μεγάλο
Μαρτινιστικό Συμβούλιο στην Αμερική όπως είχε συγκροτηθεί
από τον Δρα Eduard Emanuel Blitz (…). Δεν γνωρίζουμε τίποτα
για το έργο του Δρα E. E. Blitz ή το έργο του Τάγματός του, έπειτα
81
Gastone Ventura
από την μομφή του Papus εν σχέσει προς το Αμερικάνικο Μανι-

φέστο του. Είναι πιθανότατο ότι ο Αμερικανικός Οργανισμός που
διαφοροποιήθηκε από τον Δρα E. E. Blitz εξαφανίσθηκε ταχέως
(…)».
Δίπλωμα του Eduard Blitz
Με την ευκαιρία, στην υπόθεση Eduard Emanuel Blitz και

στην παρέμβαση του Harvey Spencer Lewis, καθώς και στον τίτλο
του Γενικού Αντιπροσώπου που είχε χορηγηθεί από τον Papus,
είναι αρκετά διαφωτιστική μία επιστολή του Jean Chaboseau, με
ημερομηνία 10 Μαρτίου 1962, της οποίας βρήκαμε αντίγραφο στο
Αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος (Σ.τ.Μ. : Ιταλίας), κεφάλαιο
«Γαλλία» και τη μεταφέρουμε:
«Αγαπητέ μου Philippe, ευχαρίστως σου επιβεβαιώνω ό,τι α-
κολουθεί. Λίγο καιρό έπειτα από την ανασύσταση του Υπάτου
Συμβουλίου του ‘Παραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγματος’ ο
Αδ Georges Bogé de Lagrèze (Mikael) πρότεινε μία επέκταση
του Τάγματος σε δύο χώρες, όπου υπήρχαν αρκετοί φίλοι Αδελφοί
ή παλαιοί Αδελφοί του Τάγματος του Papus. Έτσι πρότεινε για το
αξίωμα του Γενικού Αντιπροσώπου στις Η.Π.Α. τον Αδελφό Lew-
is, ένα δε τεύχος του περιοδικού ‘The Rosicrucian Digest’ δημοσί-
ευσε, μαζί με ένα σύντομο ιστορικό του Μαρτινισμού, τη διαδοχή
του Augustin Chaboseau, εκείνη του Papus, και την επέκταση του
82
Τάγματος στην Αμερική. Διευκρινίσθηκε καλά όμως από το Ύ-

πατο Συμβούλιο, ότι οι μυήσεις όφειλαν να είναι δωρεάν και να
μεταδίδονται προφορικώς. Το Ύ. Συμβούλιο απέριπτε κάθε μύηση
δι’αλληλογραφίας. Ο Αδ Lewis ήταν επιφορτισμένος εντός της
δικαιοδοσίας του, αλλά πουθενά αλλού, να συστήνει Μαρτινιστι-
κές Στοές, έξω από κάθε άλλο Οργανισμό, σύλλογο κλπ.
»Διευκρινίζω ότι αυτός ο τίτλος του Γενικού Αντιπροσώπου
τον οποίο ο Papus είχε δώσει σε κάποιον αριθμό αδελφών κατά το
παρελθόν, δεν περιελάμβανε καμμία ιδιαίτερη αξία. Επρόκειτο για
ένα Διοικητικό λειτούργημα που απλώς παρείχε το δικαίωμα εκ-
προσώπησης, του επίτιμου μέλους και του μέλους επί τιμή του
Υπάτου Συμβουλίου του Τάγματος, χωρίς δικαίωμα ψήφου ούτε
συμβουλευτικό ρόλο.
»Αδελφικότατα δικός σου. Jean Chaboseau»
Σύμφωνα με όσα προκύπτουν από μία σημείωση, που υπάρχει
στην ίδιο κεφάλαιο «Γαλλία» των Αρχείων του Μαρτινιστικού
Τάγματος Ιταλίας, το αίτημα για αυτή την αποσαφήνιση που α-
πευθύνται στον Jean Chaboseau από τον απροσδιόριστο «Αγαπη-
τό Philippe» (που είναι ο Philippe Encausse), προκάλεσε μία στά-
ση στη Γαλλία και την Ιταλία, ενός Αμερικάνου Μαρτινιστή που
κατευθυνόταν στη Μέση Ανατολή, ονομαζόμενου Réné Amon. Ο
Réné Amon αναζητούσε φώτα στο Παρίσι, και κατόπιν και στη
Βενετία από τον Κόμη Ottavio Ulderico Zasio (Artephius)140, τότε
Μεγάλο Διδάσκαλο του Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus
Cohen. Στο αναφερόμενο σημείωμα, επιβεβαιωμένο από ένα αντί-
γραφο μιας επιστολής του Réné Amon στον Philippe Encausse141,
γίνεται μεταφορά μιας συνοπτικής περίληψης συζήτησης που
πραγματοποιήθηκε στη Βενετία μεταξύ του Αμερικανού Réné
140
Σ.τ.Μ. : Ottavio Ulderico Zasio. Δημοσιογράφος. Μεγάλος Διδάσκαλος του
Μαρτινιστικού Τάγματος ή των Elus Cohen (Μυητικό όνομα: Artephius) και
Kυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης του Τύπου Misraim-Memphis. 1949-
1966.
141
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος (Σ.τ.Μ. : Ιταλίας), κεφάλαιο «Γαλλία».
83
Gastone Ventura
Amon, του Κόμη Ottavio Ulderico Zasio και των Ανωτέρων Α-

γνώστων142 Aldebaran143 και Altair.
Ιδού: «Ο Réné Amon προσκεκλημένος στο Μιλάνο από τον
υιό του Papus για να συναντηθεί με την πρέσβειρά μας στις Ηνω-
μένες Πολιτείες, η Myriam που τον κατηύθυνε σε μας, μας εξέθε-
σε την κατάσταση των Ιλλουμινιστικών Ταγμάτων στην Αμερική
(Μαρτινισμός, Ροδοσταυρισμός, Ναΐτες, Memphis-Misraim και
άλλων που δεν μας ενδιαφέρουν), βεβαιώνοντας ότι οι μυήσεις
παραχωρούντο δι’αλληλογραφίας έναντι πληρωμής κάποιου πο-
σού. Ο Réné Amon μας έδειξε τουλάχιστον μία δεκάδα ταυτοτή-
των144 διαφόρων Τεκτονικών, παρα-Τεκτονικών και Ιλλουμινιστι-
κών οργανισμών. Τον πληροφορήσαμε, φωτίζοντάς τον για το τί
σημαίνει Μύηση γενικά στην Ευρώπη, και ιδιαιτέρως σε μας, και
συμφώνησε ότι εδώ ενεργούμε με σοβαρότητα. Είπε, επίσης, ότι
πρακτικά, από την πλευρά του υιού του Papus, είναι σε ισχύ μία
απόπειρα επανασύνταξης, στις Η.Π.Α., όλων εκείνων των Μαρτι-
νιστών, οι οποίοι εντάσσοντο μόνον για την ταυτότητα. Μας ρώ-
τησε κατόπιν εάν θέλουμε να τον μυήσουμε και εμείς παραπέμ-
ψαμε την απόφαση στον Μεγάλο Διδάσκαλό μας, ο οποίος μεν
αρνήθηκε, αλλά τον προσκάλεσε στο σπίτι του όπου του έδειξε
κάποια παλαιά έγγραφα. Ο Μεγάλος Διδάσκαλος είπε επίσης ότι
θα ήταν χαρά του εάν είχε Τυπικά του Τάγματος του Παρισιού και
ότι δεν είχε καμμία αντίρρηση, από το γεγονός ότι αυτά που ειπώ-
θηκαν από εμάς μεταφέρθηκαν στον υιό του Papus. Η συζήτηση
εξακολούθησε για δύο ώρες στο μελετητήριο του Κυρίου Réné
Amon, και κατέληξε με την υπόσχεση από την πλευρά του (R.
142
Σ.τ.Μ. : (S I ). Ανώτερος Άγνωστος, Superieur Inconnu, βαθμός 3ο του
Μαρτινισμού.
143
Σ.τ.Μ. : «Aldebaran» ήταν το Μυητικό όνομα του συγγραφέα Gastone Ven-
tura.
144
Σ.τ.Μ. : Εκείνη την εποχή τα Μυητικά Τάγματα συνήθιζαν να δίδουν ταυτό-
τητες στα μέλη τους, για να είναι εφικτή η αναγνώρισή τους. Δυστυχώς, παρά το
γεγονός ότι με τα σημερινά μέσα επικοινωνίας, η ταυτότητα καθίσταται περιττή,
πολλά Τάγματα, για λόγους ικανοποίησης της ματαιοδοξίας των μελών τους, ε-
ξακολουθούν να τις χρησιμοποιούν.
84
Amon) να μας αποστείλλει αντίγραφο των όσων έγραψε στο Πα-

ρίσι».
Το σημείωμα είναι υπογγεραμμένο από τον Aldebaran και έχει
συνημμένο το αντίγραφο (με καρμπόν145) της επιστολής για την
οποία μιλήσαμε, και της οποίας μεταφέρουμε τα σημεία που μας
ενδιαφέρουν μεταφρασμένα:
«Μιλάνο 25 Ιουλίου 1962
Κo Philippe Encausse
46, Boul. Du Montparnasse, Paris 15.e
Εκλαμπρότατε Αδελφέ μου και Αγαπητέ μου φίλε,
»Έλαβα στις 14 του μηνός την επιστολή σου της 9 ης τρέχοντος
μηνός, και ήρθα σε επαφή με την Αδελφή Mary Tibaldi Chiesa
που είναι μία γοητευτική Κυρία, και η οποία μου έδωσε την ευ-
καιρία να συναντήσω ορισμένους άλλους αδελφούς Μαρτινιστές
της περιοχής της Βενετίας απ’ όπου είχα περάσει για λίγες μέρες.
(…). Συνάντησα στη Βενετία τον Εκλαμπρότατο Αδελφό Κόμη
Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) και τους αδελφούς Aldebaran
και Altair. Μου έδωσαν αρκετές λεπτομέρειες γύρω από τον Ιτα-
λικό Μαρτινισμό και μου ζήτησαν να σου τις κοινοποιήσω. Τους
υποσχέθηκα να τους κοινοποιήσω την παρούσα επιστολή. Ο Ιτα-
λικός Μαρτινισμός ακολουθεί την διαδοχή του Papus, J. Péladan
και S. de Guaita, δεν διακόπηκε ποτέ, ούτε στα χρόνια του Φασι-
σμού οπότε και λειτουργούσε μυστικά, και οι συνεδριάσεις γινό-
ντουσαν στο σπίτι του Αδελφού μας Ottavio Ulderico Zasio (Ar-
tephius), Μεγάλο Διδάσκαλο ήδη, του οποίου σου κοινοποιώ την
κάρτα. Θα ήταν ευτυχής εάν σε γνώριζε. Το Τυπικό που χρησιμο-
ποιείται είναι πρακτικά ταυτόσημο με το δικό μας, εκτός από πολ-
λές διαφορές στον διάκοσμο του χώρου. Πιστεύω ότι κατάλαβες
ότι υπάρχουν πολλές ομάδες στην Ιταλία. Έχει προγραμματισθεί
μία Σύνοδος για το μήνα Δεκέμβριο στην Ancona (…). Ο Εκλα-
μπρότατος Αδ Artephius μου έδειξε επίσης διάφορα έγγραφα
και παλαιά Τυπικά.
145
Σ.τ.Μ. : «καρμπόν» Σύστημα αντιγράφων της εποχής: Μελανωμένο φύλλο
χαρτιού που δημιουργεί αντίγραφο των γραφομένων, δια πιέσεως.
85
Gastone Ventura
»Οι Αδδ της Βενετίας μου ζήτησαν ένα αντίγραφο των Τυπι-
κών μας αλλά τους είπα ότι μου είναι αδύνατον να το κάνω χωρίς
την δική σου εξουσιοδότηση. Εάν εσύ κρίνεις θα μπορούσα να τα
στείλω, λαμβάνοντας και τα δικά τους (…). Θα φύγουμε από το
Μιλάνο στις 27 για την Κωνσταντινούπολη για να δω τους γονείς
μου και θα μείνω εκεί μέχρι τις 20 Αυγούστου».
Το Αόρατο Ροδοσταυρικό Κολέγιο
86
Κεφάλαιο 5
Τα πρώτα χρόνια του Μαρτινισμού στην Ιταλία
Λείπουν τα ακριβή δεδομένα για να εξακριβώσουμε επακριβώς

πότε και πώς εδραιώθηκε η πρώτη Μαρτινιστική «ομάδα» στην
Ιταλία. Σύμφωνα με μία προφορική παράδοση, συλλεγείσα από
παλαιότερους αδελφούς, ήδη είχε οργανωθεί, ίσως στην Φολλόνι-
κα της επαρχίας του Γκροσσέτο146, ένας πρώτος πυρήνας, αμέσως
μετά το ταξίδι του Louis Claude de Saint Martin στην Ιταλία το
1774. Πρόκειται, όπως είναι προφανές, για εκείνες τις «φωνές»
που τείνουν να δίνουν κύρος σε ομάδες, και που σε αυτές αναφέ-
ρονται, αλλά που γενικά, στερούνται θεμελίωσης. Όπως και να
έχει, εάν η «φωνή» είναι αληθινή, αυτή δεν αναφέρεται στο Μαρ-
τινιστικό Τάγμα, αλλά τελικώς σε μία ομάδα των «Φίλων του L.
C. de Saint-Martin». Και αυτή όμως η πιθανότητα θα ήταν καθα-
ρά ιδανική, επειδή εκείνη τη στιγμή ο Άγνωστος Φιλόσοφος (L.
C. de Saint-Martin) δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει το Τεκτονικό
σύστημα του Martines de Pasqually (Elus Cohen) και ήταν επίσης
σε επαφή με τις ομάδες που είχαν ως επικεφαλής τον Jean Bap-
tiste Willermoz.
Θα μπορούσαμε επομένως να μιλήσουμε για μία πιθανή ομάδα
«Μαρτινεζιστών» ή «Elus Cohen», υπόθεση που βρίσκει επιβε-
βαίωση από όσα ακολουθούν: Υπάρχουν φυλαγμένα με ιδιαίτερο
ζήλο στο Αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος, τέσσερα φύλλα
χαρτιού βαρέως τύπου του 18ου αιώνα, όπου με ξεθωριασμένο με-
λάνι, και με πολλά σημεία δυσανάγνωστα, και άλλα τόσα Τυπικά
με μαγικούς κύκλους, επικλήσεις, εβραϊκές λέξεις, προσευχές, τα
οποία οι διοικούντες το Τάγμα διατήρησαν ως προερχόμενα από
μία «ομάδα» των Elus Cohen. Ένα από αυτά τα φύλλα (που μας
δόθηκε να παρατηρήσουμε με ηρεμία) αποτυπώνει ακριβώς το
σχέδιο των τελετουργιών των Ισημεριών του M. de Pasqually (ή
τουλάχιστον των τελετουργιών που προέρχονται από δικές του
οδηγίες). Εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι στην παλαιογραφία και σε
146
Σ.τ.Μ. : Κωμόπολη της περιοχής της Τοσκάνης. Κεντρική Ιταλία
87
Gastone Ventura
μελέτη αρχαίων εγγράφων, αλλά η ενασχόλησή μας με τα Αρχεία

του Κράτους, προκειμένου να συμβουλευθούμε παλαιά έγγραφα,
μας επέτρεψε να εκφράσουμε κρίση για το θέμα. Σε μας φαίνονται
ως αυθεντικά, είτε ως υλικό είτε ως γραφή με μελάνι, ή τουλάχι-
στον πολύ καλές απομιμήσεις. Από την άλλη ο Marco Egidio Al-
legri147 (Flamelicus), Ανώτερος Άγνωστος S I , ο οποίος διετέ-
λεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος από το 1945 έως το 1949,
διατηρούσε ισχύς σε ένα Τάγμα των Elus Cohen που ο ίδιος απο-
καλούσε «Τάγμα των Elus Cohen» και που σύμφωνα με τον ίδιο
λειτουργούσε στην Βόρεια Ιταλία ως απευθείας συνδεδεμένο με
το Μαρτινιστικό Τάγμα και το οποίο είχε Ροδοσταυρικές τελε-
τουργίες εντελώς ξεχωριστές. Χωρίζεται σε 10 βαθμούς, διανεμη-
μένους σε τρείς σειρές:
• Τεκτονική σειρά: 1ο 2ο 3ο 4ο (Συμβολικός Τεκτονισμός)
• Ιλλουμινατική σειρά: 5ο 6ο 7ο (Cohen)
• Ροδοσταυρική σειρά: 8ο 9ο 10ο (Ροδόσταυροι)
Η διοίκηση του Τάγματος αποτελείτο από επτά Ροδόσταυρους
Πεφωτισμένους ή Kaddoshim Cohanim (Σ.τ.Επιμ: «Αγίους Ιε-
ρείς») μετέχοντες στον Αληθή και Χρυσό R+C. Ο ορατός Πρόε-
δρος ονομαζόταν «Εξεταστής». Ο Τύπος ήταν στενά συνδεδεμέ-
νος με το Ύπατο Συμβούλιο των Ανωτέρων Αγνώστων του Μαρ-
τινιστικού Τάγματος. Ασχολείτο μόνον με υψηλή Μαγεία148.
Πάνω σε αυτές τις βάσεις, και πάνω σε όσα μπορούμε να συ-
μπεράνουμε από τις διαβεβαιώσεις που μεταφέρουμε, συγκλήθηκε
147
Σ.τ.Μ. : Marco Egidio Allegri. Τέκτων και Μαρτινιστής. Συγγραφέας. Διε-
τέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος του Μαρτινιστικού Τάγματος της Ιταλί-
ας. (Μυητικό όνομα: Flamelicus). Το 1945 ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενώσει
τους Τεκτονικούς Τύπους Μισραΐμ και Μέμφις, διατηρώντας απόλυτα την Πα-
ραδοσιακή τους λειτουργία, αφού διάφορες προηγούμενες παρόμοιες πρωτοβου-
λίες, τους είχαν αλλοιώσει. Διετέλεσε ο πρώτος επικεφαλής του νεοδημιουργη-
μένου πλέον Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ-Μέμφις. Κα-
τείχε την μυητική διαδοχή του του Τύπου Misraim από τον Luigi Bo και του Τύ-
που Memphis από τον Reginald Gambier Mac Bean.
148
Βλέπε «Εισαγωγή στο Τεκτονικό Μυστικό» του Marco Egidio Allegri, για
το Τάγμα του Αληθούς και Χρυσού R+C.
88
το Ύπατο Μεγάλο Μαρτινιστικό Συμβούλιο του 1945: «Στις 27

Δεκεμβρίου συνήλθε το Ύπατο Μεγάλο Συμβούλιο, με παρόντες
εννέα Κραταιότατους Αδελφούς του Αληθούς και Χρυσού Ροδό-
σταυρου…»149. Υπάρχει όμως, και ένας άλλος παράγοντας που
λειτουργεί υπέρ αυτών των υποθέσεων. Το γεγονός ότι για 17
χρόνια, το Μαρτινιστικό Τάγμα στην Ιταλία χρησιμοποιούσε έ-
ντυπα με αυτή την σήμανση:150:
Οπωσδήποτε πάντως, σύμφωνα με τις ημερομηνίες που προ-

κύπτουν από τα αρχεία του Papus151, το 1898 θα πρέπει να υπήρ-
χαν στην Ιταλία οκτώ Στοές (ή ομάδες) του Μαρτινιστικού Τάγ-
ματος και το 1911 έλαβε χώρα «μία υπολογίσιμη ανάπτυξη στην
Ιταλία με την αποδοχή, σε όλες τις Στοές και τα ανώτερα Δώματα
της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας152 των Μαρτινιστών που κα-
τείχαν τον δεύτερο βαθμό του Τάγματος». Αυτή η τελευταία είδη-
ση είναι επιβεβαιωμένη από ένα έγγραφο η αυθεντικότητα του
149
Φυλλάδιο επικοινωνιών του Αρχείου του Μαρτινιστικού Τάγματος, σελ.
81,82
150
Μετάφραση:
Σε δόξα του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος
ΜΑΡΤΙΝΙΣΤΙΚΟ ΤΑΓΜΑ Ή ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ (Σ.τ.Μ.: Elus
Cohen)
Υπό την αιγίδα του Υπάτου Συμβουλίου του Αληθούς και Χρυσού
ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΥ
151
Σ.τ.Μ. : Βλ. βιβλίο του υιού του, Philippe Encausse: «Sciences occultes.
Papus, sa vie, son oeuvre» («Απόκρυφες επιστήμες, PAPUS, η ζωή του, το έργο
του»).
152
«Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας». «Grande Oriente d’Italia» (G.O.I.) Το με-
γαλύτερο Τεκτονικό Τάγμα της Ιταλίας. Οι Τέκτονες της Μεγάλης Ανατολής της
Ιταλίας, κάποια στιγμή χωρίσθηκαν σε 2 ομάδες οι οποίες εξαιτίας της διεύθυν-
σης της έδρας τους επωμίσθησαν την προσθήκη στους τίτλους τους: «Palazzo
Giustiniani» («Μέγαρο Giustiniani») και «Piazza del Gesù» («Πλατεία του Ιη-
σού»).
89
Gastone Ventura
οποίου δεν αμφισβητείται. Πρόκειται για την Χάρτα (Σ.τ.Μ. έγ-

γραφη άδεια λειτουργίας Εργαστηρίου) για τη δημιουργία μιας
Μαρτινιστικής Στοάς υπογεγγραμμένη από τον Papus και αποδο-
θείσα το 1910 στον Dunstano Cancellieri153, έναν φωτεινό Ιταλό
Τέκτονα που τότε κατείχε τον βαθμό 18 ο (Πρίγκηψ R+C) του Αρ-
χαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου154.
Χάρτα δημιουργίας «ομάδας» προς Dunstano Cancellieri από Papus
Άλλες πληροφορίες έχουν εξασφαλισθεί από όσα μεταφέρει ο

Eduardo Frosini155, ο οποίος ουσιαστικά είχε από τον Papus την
Αντιπροσώπευση του Τάγματος, τουλάχιστον σύμφωνα με όσα
153
Σ.τ.Μ. : Dunstano Cancellieri. Επιφανής Ιταλός Τέκτων και Μαρτινιστής. Η
διαδοχή πέρασε διαδοχικά από PAPUS (Gerard Encausse) σε Dunstano Cancel-
lieri, SINESIUS (Alessandro Sacchi), FLAMELICUS (Marco Egidio Allegri),
ARTEPHIUS (Ottavio Ulderico Zasio), MANAS (Francesco Bandarin), AL-
DEBARAN (Gastone Ventura), VERGILIUS (Sebastiano Caracciolo), ENOCH
(B.Barosi), GABRIEL (σημερινό Κυρ Μεγ Διδάσκαλο). Ο Dunstano Cancel-
lieri, δεν διετέλεσε Μεγάλος Διδάσκαλος (παρόλο που του προτάθηκε), αλλά
απλά έλαβε Χάρτα λειτουργίας για την δημιουργία Μαρτινιστικών ομάδων α-
πευθείας από τον Gerard Encausse (Papus). Για τον λόγο αυτό, παρεμβάλλεται
το όνομά του στην σειρά διαδοχής, από τότε μέχρι σήμερα.
154
Η Χάρτα βρίσκεται στο αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος Ιταλίας.
155
Eduardo Frosini: «Ο Ιταλικός Τεκτονισμός». Pescara 1911
90
έγραψε ο Adolfo Banti (Ανώτερος Άγνωστος ‘Alembroth’) το

1922156.
Ο Eduardo Frosini, για να πούμε την αλήθεια, όχι και πολύ α-
κριβής, έγραψε μετά το «πνευματιστικό» συνέδριο του 1908 157 ό-
τι: «Το Μαρτινιστικό Τάγμα, είχε πρόσφατα συγκροτήσει την
Μεγάλη Μαρτινιστική Στοά (?) της Ιταλίας, η οποία σε κοινή
συμφωνία με την Παγκόσμια Τεκτονική Ομοσπονδία και με την
δική του νόμιμη Ιταλική αντιπροσώπευση, είχε αποκτήσει έναν
ιδιαίτερο χαρακτήρα διασταύρωσης με τις διάφορες αποκρυφιστι-
κές σχολές».
Έγραφε, επίσης, με ύφος αυταρχικό, ότι: «Τώρα είναι που
πραγματικά είμαστε στο Μαρτινιστικό Τάγμα. Τώρα που με τους
Ανώτερους Άγνωστους, εμφανίζεται στα μάτια του ανίδεου Τέ-
κτονα ως μία σκοτεινή αίρεση, ενώ είναι ένα απόκρυφο Πανεπι-
στήμιο Τεκτονικών και Ερμητικών επιστημών (…). Εμείς είμα-
στε ευτυχείς που λαμβάνουμε, ακόμη και ως τιμητικό τίτλο, τη
μύηση του Μαρτινιστικού Τάγματος και, παρόλες τις μικρές δια-
φορές προσωπικών απόψεων μεταξύ ημών και των Γάλλων Μαρ-
τινιστών, αισθανόμαστε ευτυχείς που καλλιεργούμε αδελφικούς
δεσμούς με αυτό το μυητικό κίνημα που τόσα καλά έκανε και τό-
σους θυμούς προκάλεσε. Και θα είμαστε πάντοτε υπηρήφανοι για
την Μαρτινιστική ιδιότητα, κάτι που δεν σημαίνει, όπως από κά-
ποιους υποννοείται, κάποια αφιέρωση σε κάποιον άνθρωπο ή σε
156
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος Ιταλίας. Επιστολή του Adolfo Banti
(Alembroth) στον M.E.Allegri (Flamelicus) στις 24 Αυγούστου 1922, όπου ανα-
φέρει: «…από το 1909 είχα απευθυνθεί στον Gerard Encausse (Papus) και εκεί-
νος μου είχε ευγενικά απαντήσει ότι θα μπορούσα να απευθυνθώ στον Eduardo
Frosini στη Φλωρεντία.
157
Το 1908, έγινε στο Παρίσι ένα «πνευματιστικό» Συνέδριο κατά τη διάρκεια
του οποίου ιδρύθηκε η Παγκόσμια Τεκτονική Ομοσπονδία που συγκέντρωνε Τύ-
πους και Οργανώσεις «μη αναγνωρισμένες» από την «Μεγάλη Ανατολή της Ιτα-
λίας (G.O.I.)», την «Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (G.O.d.F.)» και μερικές Με-
γάλες Στοές. (E.Frosini: Σημειώσεις στο «Ο Ιταλικός Τεκτονισμός», G.Ventura:
«Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis»)
91
Gastone Ventura
κάποιο εκκλησάκι, αλλά επιβεβαίωση μιάς μεγάλης πίστης: εκεί-

νης της θείας γνώσης και της ανθρώπινης επαναγέννησης158».
Ο Eduardo Frosini, όπως όλοι οι αποκρυφιστές, ή οι θεωρού-
μενοι ως τέτοιοι, υπερέβαλε. Βεβαίως, για έναν Τέκτονα (εμποτι-
σμένο με «αναγεννησιακές» ιδέες και με ανησυχίες «Ελευθερίας»,
«Ισότητας» και «Αδελφότητας»159 σε συνδυασμό με βέβηλες και
κοινωνικές ιδέες οι οποίες δεν πραγματοποιούνται ποτέ) το Τρί-
κηρο, η προσωπίδα, και ο Μαρτινιστικός μανδύας ήσαν σύμβολα
«Πανεπιστημιακά» και στόχοι ανεκπλήρωτοι ακόμη και με την
πιο βολική έκφρασή τους. Ωστόσο, αυτός εξέφραζε μία ευγενική
άποψη και υπογράμμιζε τους «θυμούς» που μέχρι τότε είχε προ-
καλέσει και από τους οποίους είχε υποφέρει ο Μαρτινισμός (και
που θα συνέχιζε να προκαλεί και να υποφέρει).
Εκείνα τα χρόνια, πριν το «μεγάλο πόλεμο» του 1914-18160
βρίσκουμε να κατέχουν τον μέγιστο Μαρτινιστικό βαθμό του Α-
νωτέρου Αγνώστου Ελευθέρου Μυητή 161, οι αδελφοί Fulgenzio
Bruni, Giovanni Saba, Angelino Corrias, Michele de Vincenzo
Maiulli, ο οποίος – αυτός ο τελευταίος – ήταν επίσης μέλος του
Υπάτου Συμβουλίου στο Παρίσι, μαζί με τον E. Frosini ο οποίος
κλήθηκε σε αυτή τη θέση το 1912162. Με το τέλος του πολέμου,
158
Βλ. Eduardo Frosini: «Ο Ιταλικός Τεκτονισμός». Pescara 1911.
159
Σ.τ.Μ. : Ο συγγραφέας αναφέρει την τριλογία αυτή με αυτόν τον τρόπο, διό-
τι ο Τεκτονισμός, στην πλειοψηφία του (πλην ελάχιστων πολύ παραδοσιακών
Ταγμάτων) «παγιδεύθηκε» στον κοινωνικό χαρακτήρα αυτής της τριλογίας, ε-
γκαταλείποντας την μυητική της σημασία.
160
Σ.τ.Μ. : Πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο πρώτος, ονομαζόταν απλά
«μεγάλος πόλεμος».
161
Σ.τ.Μ. : 4ο
162
Από την αλληλογραφία της Υπάτης Συνόδου της Γνωστικής Συμπαντικής
Εκκλησίας, (Αρχείο Μαρτ.Τάγματος Ιταλίας) και Aldebaran (G.Ventura): Εγχει-
ρίδιο διδασκαλείας για τον βαθμό του Εταίρου (Αρχείο Μαρτ.Τάγματος Ιταλίας):
«Ο εκλαμπρότατος αδελφός Eduardo Frosini 33ο 90ο 96ο, VII, Γενικός Μεγάλος
Διδάσκαλος του Ιταλικού Φιλοσοφικού Τύπου και Πρόεδρος του Συμπαντικού
Υπάτου Συμβουλίου των Ενωμένων Τύπων, εδρεύων στη Φλωρεντία, δέχθηκε
με χαρά να είναι ο σύνδεσμος του Υπάτου Γνωστικού Συμβουλίου με το Ύπατο
92
και με παραλυμένη την μυητική δραστηριότητα εξ αιτίας του ότι

σχεδόν όλοι όσοι κατείχαν διοικητικές θέσεις είχαν επιστρατευθεί,
μετά από μία περίοδο αβεβαιότητας εξ αιτίας της ασάφειας λόγω
της αβέβαιης διαδοχής του Papus (ήδη στη Γαλλία οι ειδήσεις ή-
σαν αποσπασματικές), ο Δικηγόρος Alessandro Sacchi (Ανώτερος
Άγνωστος S I ‘Sinesius’) ανέλαβε την Προεδρεία του Μεγά-
λου Ιταλικού Μαρτινιστικού Συμβουλίου163.
Μόλις τότε, αρχίσαμε να έχουμε ακριβείς πληροφορίες για το
τί οργάνωνε ο Jean Bricaud στη Γαλλία, δηλαδή την αγκίστρωση
του Μαρτινισμού στη «Γνωστική Εκκλησία», την αξίωσή του ό-
ποιος δεν είναι Διδάσκαλος Τέκτων να μην γίνεται δεκτός στον
Μαρτινισμό, οι γυναίκες να αποκλείονται από οποιαδήποτε Μαρ-
τινιστική μύηση, και την αλλαγή των Τυπικών με το σκεπτικό ότι
τα νέα είναι τα αυθεντικά του 18 ου αιώνα από τον M. de
Pasqually. Εξ αιτίας όλων αυτών αλλά και εξ αιτίας της αμηχανίας
από τη μία και της πολεμικής από την άλλη, ενισχύθηκε η αβεβαι-
ότητα για την νομιμότητα του Γνωστικού Πατριάρχη της Λυών (J.
Bricaud) και για το δικαίωμά του να μεταβάλλει τις θεμελιώδεις
βάσεις πάνω στις οποίες δομήθηκε το Μαρτινιστικό Τάγμα.
Ένα ταξίδι του Alessandro Sacchi (Sinesius) στο Παρίσι και
ένα του Jean Bricaud στην Ιταλία δεν βελτίωσαν τις αντίστοιχες
θέσεις των δύο αυτών επικεφαλής Μαρτινιστών. Ο Jean Bricaud
έμενε σταθερός στις θέσεις του, ενώ ο Alessandro Sacchi (Sinesi-
us) ήταν αποφασισμένος να μην δεχθεί τη νέα γραμμή και να σε-
βασθεί την Παράδοση του Papus. Το θέμα κατέληξε σε ένα εσω-
τερικό Ιταλικό σχίσμα με δύο γραμμές. Μία που εκπροσωπείτο
στο Μεγάλο Συμβούλιο με έδρα τη Ρώμη, και η άλλη του Vincen-
so Soro (Marsilio) αντιπροσώπου του Jean Bricaud που υποστήρι-
ζε την επέμβαση της Γνωστικής Εκκλησίας.
Συμβούλιο του Ιταλικού Φιλοσοφικού Τύπου και το Ύπατο Συμβούλιο των Ε-

νωμένων Τύπων»
163
Αρχείο Μαρτ.Τάγματος Ιταλίας. Δίπλωμα αποδοθέν στον Francesco Asaro
στις 27 Σεπτεμβρίου 1920, υπογεγγραμμένο από τον Alessandro Sacchi
(Sinesius), μέλος του Μεγάλου Ιταλικού Μαρτινιστικού Συμβουλίου, κατατεθέν
με αριθμό 55018.
93
Gastone Ventura
Πάνω στο θέμα αυτό ο Vincenso Soro μετέφρασε το βιβλίο «Η

Αγία Γνώση» των Louis-Sophrone Fugarion (Tau Sophronius) και
Jean Bricaud (Tau Jean II), πάνω στο οποίο ο Arturo Reghini
(Maximus) στάθηκε με την μαχητική του πέννα164.
Φτάνουμε έτσι στο 1923 και στην δήλωση του Υπάτου Συμ-
βουλίου του Μαρτινιστικού Τάγματος το οποίο, στο περιοδικό «O
Thanatos», επίσημο όργανο του Τάγματος, προλόγιζε με το ακό-
λουθη ενημέρωση: «Η Διοίκηση του Μαρτινιστικού Τάγματος
ενημερώνει για άλλη μία φορά ότι δεν έχει ιεραρχική σχέση και
μέχρι τώρα ούτε σχέση φιλίας, με τον Μεγάλο Διδάσκαλο Jean
Bricaud και, προκειμένου να αποφευχθούν τωρινές και μελλοντι-
κές παρεξηγήσεις, δηλώνει ότι δεν έχει αποδεχθεί οποιαδήποτε
συμφωνία μεταξύ Μαρτινισμού και οποιασδήποτε Εκκλησίας, τη
Γνωστικής συμπεριλαμβανομένης»165.
Ήδη στο με αριθμό 2 του Φεβρουαρίου 1923 τεύχος του, το
πιο πάνω περιοδικό στην σελίδα 42, με μία ενημέρωση όχι τόσο
ακριβή πάνω σε ιστορικά θέματα αλλά και όχι τόσο σαφή για άλ-
λα θέματα, που οφείλεται στον Άγνωστο Φιλόσοφο του Ζενίθ166
της Ancona, είχε γράψει, με εξουσιοδότηση του Μεγάλου Διδα-
σκάλου Alessandro Sacchi (Sinesius), ότι οι Ιταλοί Μαρτινιστές
«παρόλον ότι σέβονται και ανέχονται οποιαδήποτε Θρησκευτική
δοξασία, αποσχίσθηκαν από το Γαλλικό Ύπατο Συμβούλιο και
τον Κυρίαρχο Πατριάρχη και Μεγάλο Διδάσκαλο (J.Bricaud), μη
επιθυμώντας, σεβόμενοι όλες, να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε
164
Βλ. Περιοδικό «Atanor», Νο 3, 1924, σελ. 93
165
Σ.τ.Μ. : Με την διακήρυξη αυτή, ξεκαθαρίσθηκε πλήρως η κατάσταση και
το Μαρτινιστικό Τάγμα ανελάμβανε εκ νέου και επίσημα πλέον πλήρως την λει-
τουργία του βάσει των καθορισθέντων από τους G.Encausse (Papus) και
A.Chaboseau στο πρώτο ιδρυθέν από αυτούς Μαρτινιστικό Τάγμα. Ουσιαστικά η
μορφή του Τάγματος ήταν «Συμπαντική» αν και ελάχιστες φορές θα το συνα-
ντήσουμε στους επίσημους τίτους του.
166
Σ.τ.Μ. : «Ζενίθ …», «Ανατολή …», «Όρος …», «Λόφος …» είναι ορολογί-
ες που χρησιμοποιούνται από τους Μυητικούς Οργανισμούς για να υποδηλώ-
σουν την έδρα λειτουργίας. «Λόφος…» είναι η έδρα μίας ομάδας, ενώ «Όρος…»
είναι η έδρα του Τάγματος. «Άγνωστος Φιλόσοφος» ονομάζεται ο προεδρεύων
σε Μαρτινιστική ομάδα.
94
Εκκλησία, και δημιούργησαν ένα Μεγάλο Ιταλικό Συμβούλιο στο

Ζενίθ της Ρώμης».
Οι αποφάσεις του Μεγάλου Ιταλικού Συμβουλίου, κοινοποιή-
θηκαν στο περιοδικό του Τάγματος («O Thanatos»), και μεταφέρ-
θηκαν κατόπιν από τον Arturo Reghini στο περιοδικό «Atanor»
του Ιανουαρίου 1924 και στα επόμενα τεύχη, με μαχητικούς χα-
ρακτηρισμούς.
Σχετικά με τη διακήρυξη του νέου Μεγάλου Συμπαντικού
Συμβουλίου, ο Μεγάλος Διδάσκαλος Alessandro Sacchi (Sinesius)
έγραψε σε μία επιστολή167 του ότι αυτή η συνέλευση είχε αποφα-
σίσει «Να αποκόψει και το τελευταίο νήμα που θα μπορούσε να
προσεγγίσει ομοφωνία με τον Μεγάλο Διδάσκαλο J. Bricaud, ή
αλλιώς Αυτού Μακαριότητα Tau Jean II, Πατριάρχη της Γνωστι-
κής Εκκλησίας, ή υποτιθέμενης Γνωστικής Εκκλησίας. Είχε επο-
μένως αποφασίσει να μας απελευθερώσει από εδαφικούς περιορι-
σμούς, να οικομοδήσουμε ένα Τάγμα με πλήρη συμπαντικότητα
και σε πλήρη αντίθεση με το Γαλλικό, να μετασχηματίσει το Με-
γάλο Ιταλικό Συμβούλιο σε, σίγουρα, Ύπατο Συμβούλιο. Ωστόσο,
θεωρήσαμε μία νέα επίσημη αναγνώριση στο Μεγάλο Διδάσκαλο
Sinesius περιττή. Αρκεί να του δοθεί η Μεγάλη Διδασκαλία, η ε-
πίθεση των χειρών, να του δοθούν οι επτά επίσημες υποσχέσεις
που και ο ίδιος έδωσε και οι επακόλουθες υπακοές από τους Ε-
κλέκτορές του, εν ονόματι όλου του Τάγματος».
Η αντικειμενική ιστορικότητα που επιδιώκει το παρόν βιβλίο,
μας απαγορεύει να αποσιωπήσουμε το γεγονός ότι ο Μεγάλος Δι-
δάσκαλος Alessandro Sacchi (Sinesius), ωθούμενος ίσως από την
επιθυμία να μην φανεί υποδεέστερος από τον Γάλλο ανταγωνιστή
του (J. Bricaud) και ερμηνεύοντας πολύ υποκειμενικά τις ισχύς
του ως Μεγάλος Διδάσκαλος ενός Τάγματος πολύ Παραδοσιακού,
θεώρησε ότι έπρεπε να δώσει στους 3 βαθμούς του Τάγματος νέα
Τυπικά ανοίγματος και κλεισίματος εργασιών και να αντικατα-
στήσει την λέξη «μύηση» με τον όρο «καθαγιασμός». Πράγματι,
167
Αρχείο Μαρτ.Τάγματος Ιταλίας. Χειρόγραφη επιστολή του Alessandro Sac-
chi (Sinesius) στον Ottavio Ulderico Zasio (Artephius).
95
Gastone Ventura
υπάρχουν στο αρχείο του Τάγματος αρκετές φωτογραφίες αυτών

των Τυπικών και ένα πλήρες φωτοστατικό αντίγραφο ενός χειρο-
γράφου που βρέθηκε στη Ρώμη μετά τον πόλεμο και που, σύμφω-
να με όσα προκύπτουν, χρησιμοποιήθηκε από μία ομάδα εργασίας
της Ρώμης. Ακόμη και ο Alessandro Sacchi (Sinesius) αφέθηκε να
νικηθεί από την τάση μιμητισμού με τον Τεκτονισμό και να δια-
μοιράσει τίτλους «Αρχιστρατήγου», θεωρώντας τις εργασίες αυ-
τής της ομάδας, εξαιρετικά δύσκολες να πραγματοποιηθούν.
Φαίνεται ότι λησμόνησε την απλότητα που τήρησε ο Louis
Claude de Saint Martin και από την οποία εμπνεύσθηκε ο Papus
με τα τρία τετράδια/εγχειρίδια που μπορούσαν να εφαρμοσθούν
σε κάθε τόπο και περίσταση. Ωστόσο, αυτή η εκτροπή έμεινε α-
πραγματοποίητη. Σε όλες σχεδόν τις Ιταλικές ομάδες, ειδικά σε
εκείνες που συνέχισαν τις εργασίες τους ακόμη και στην περίοδο
της παρανομίας του Τάγματος, από το 1925 έως το 1945, συνέχι-
σαν να ακολουθούν τον προηγούμενο κανόνα, την διακήρυξη των
Τυπικών ονομαζόμενων «του Téder»168, από το μυητικό όνομα
του εκδότη τους, τον αδελφό Charles Detré.
Εκείνη την εποχή, και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1922,
έγινε η συνάντηση του Adolfo Banti (Alembroth) με τον Marco
Egidio Allegri (Flamelicus), μέλος του Μεγάλου Μαρτινιστικού
Συμβουλίου169 και Γενικού Αντιπροσώπου για τις Βενετίες170 και
η μύηση του ίδιου του A. Banti στον Μαρτινισμό.
168
Αυτό το παρατεκτονικό Τυπικό, γνωστό ως «Téder» συντάχθηκε και δημο-
σιεύθηκε το 1913, και ακολουθήθηκε κυρίως από τους Μαρτινιστές τους ονομα-
ζόμενους «της Λυών». Κατόπιν δε και κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Διδασκα-
λείας του ίδιου του Charles Detré (Téder) από τις Γαλλικές ομάδες (όχι όλες).
Στην Ιταλία έχουμε πληροφορίες μόνον άμεσες μετά τον πόλεμο του 1918. Δε-
δομένης της δυσκολίας να έχουμε αντίγραφο, προκύπτει ότι αυτό θα χρησιμο-
ποιήθηκε, ενίοτε σε μία ομάδα της Ρώμης που λειτουργούσε με έναν Άγνωστο
Φιλόσοφο Sorgi (Porfirio). Ο Charles Detré (Téder) βγήκε στην επιφάνεια κατό-
πιν από τον Robert Ambelain το 1968 όταν δημιούργησε το επονομαζόμενο
«Μαρτινιτικό Μυητικό Τάγμα».
169
Ο Adolfo Banti (Alembroth) τοποθετήθηκε στον Λόφο της Ανκόνας όπου
αναδύθηκε η περίφημη ομάδα «O Thanatos», και τυπώθηκε, για τρία χρόνια πε-
ρίπου, το ομώνυμο περιοδικό το οποίο μετά έγινε επίσημο όργανο του Τάγματος.
96
Ο Marco Egidio Allegri (Flamelicus), ο οποίος διατηρεί στην

ιστορία του Ιταλικού Μαρτινισμού μία θέση πρωταρχικού επιπέ-
δου, μυήθηκε το 1918 από τον Alessandro Sacchi (Sinesius), όταν
ήδη κατείχε έναν πολύ υψηλό βαθμό στον Τεκτονισμό Σκωτικού
Τύπου. Αξιωματικός Λεγεωνάριος, μετά την επάνοδό του από την
επιχείρηση στο Fiume, στην οποία είχε συμμετάσχει μαζί με τον
Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) ο οποίος τότε ήταν δεκαέξι
ετών και τον είχε ακολουθήσει ως «ακόλουθος», επέστρεψε στη
γενέτειρά του Βενετία, όπου έφτιαξε τις ομάδες: «Il Veneziano»,
«Poseidonia», «Saint Martin» και στη Montagnana στην επαρχία
της Πάδοβας το «Hoené Wronscki»171.
170
Σ.τ.Μ.: έκφραση για τις 3 περιοχές που συνθέτουν την περιοχή της Βενετίας,
δηλ. Veneto, Trentino-Alto Adige και Friuli-Venezia Giulia
171
Είναι ενδιαφέρουσα για το περιεχόμενο της, η επιστολή της 21ης Αυγούστου
1922 απευθυνόμενη στον M.E.Allegri από τον Ανώτερο Άγνωστο «Mokalé»,
Άγνωστο Φιλόσοφο της ομάδας «Hoené Wronscki». Σε φύλλο χαρτιού με τον
τίτλο του Τάγματος και της ομάδας, ο «Mokalé» έγραψε: «Λάβαμε τους δύο πε-
ρίφημους πίνακες σου (Σ.τ.Μ.: άρθρα) με ημερομηνία 12 και 18 τρ. μηνός. Σε
ευχαριστούμε πραγματικά για τον βιργίλιο πίνακά σου. Θα αγωνιζόμαστε πάντο-
τε με αρετή και αγάπη για την Alma Mater (Σ.τ.Μ. : «Μητέρα Τροφός»: ιδιωμα-
τισμός που είναι συνώνυμος του χώρου σπουδών). Στην Πάδοβα λοιπόν, έγινε
μία αποστασία. Σε παρακαλώ να μου πεις εάν μπορούμε να έλθουμε σε επαφή με
τον Κραταιότατο αδελφό «Sommer» τον αγαπητό αδελφό Realdon. Εάν δεν έχεις
αντίρρηση, σε παρακαλώ να μου δώσεις την διεύθυνση. Ο …… γνωρίζει τα σχέ-
διά σου. Είναι πράγματι οδυνηρό να βλέπεις αυτές τις αποστασίες να δημιουρ-
γούνται για στολές και χρήματα αλλά εγώ πιστεύω ότι λίγο κακό θα κάνουν.
Χθές γράψαμε στον Κραταιότατο αδελφό Arturo Reghini και διαμέσου αυτού
στείλαμε τους χαιρετισμούς μας στον αδελφό V.Soro (Marsilio). Σήμερα κιόλας
θα ενημερώσω τον Μεγάλο Διδάσκαλο για τις εργασίες μας. Με την πιο αδελφι-
κή αγάπη και αφοσίωση, Mokalé, Ανώτερος Άγνωστος S I ». Η επιστολή φέ-
ρει μία πρόσκληση και μία σημείωση. Η πρόσκληση λέει: «σκέφθηκα ότι είναι
καλύτερα να αναμένω πριν γράψω στη Ρώμη. Σε ποιόν πρέπει να στείλω την ε-
πιστολή, για να φτάσει στον Μεγάλο Διδάσκαλο; MKL». Η σημείωση αναφερό-
μενη στην πτώση του Gabrilele D’Annunzio (Ariel) από τον εξώστη του Vitto-
riale (Σ.τ.Μ. : συγκρότημα κτιρίων που ανεγέρθηκε από τον ίδιο) λέγει: «Αι-
σθάνθηκες την ντροπή να αγγίζει τον Κραταιότατο Αδελφό ‘Ariel’; Τώρα αισθά-
νεται καλύτερα. Ελπίζουμε να διατηρηθεί μοντά μας και στην Πατρίδα. MKL».
(Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος 1898-1925). Σημείωση: σύμφωνα με όσα προ-
κύπτουν ο Gabriele D’Annunzio ήταν Ανώτερος Άγνωστος του Τάγματος με το
97
Gastone Ventura
Το 1923, αντίθετα, αναδύθηκε η ρήξη μεταξύ του Arturo

Reghini (Maximus) και του Μαρτινιστικού Τάγματος. Το πολεμι-
κό πνεύμα αυτού του Διδασκάλου τον έκανε να μην εξοικονομεί
τα βέλη του, αρχικά στο «Atanor», και μετά στο «Ignis» (περιοδι-
κά διευθυνόμενα από αυτόν) ενάντια στα οργανωτικά λάθη που
έγιναν τότε, στην κορυφή του Τάγματος, ακόμη και εξ αιτίας της
τάσης (όπως αναφέραμε) του Δικηγόρου Alessandro Sacchi
(Sinesius) και άλλων, συμπεριλαμβανομένου του Adolfo Banti
(Alembroth), να θεωρούν τον Μαρτινισμό ως ένα είδος υπερ-
Τεκτονισμού, πάνω στην λανθασμένη γραμμή των όσων συνέβη-
σαν στο Παρίσι.
Από αυτή τη ρήξη έχουμε μία ιδέα από ένα γράμμα του Ales-
sandro Sacchi (Sinesius) στον Marco Egidio Allegri (Flamelicus),
του Ιουνίου του 1923, σε απάντηση επιστολής του τελευταίου ο
οποίος αμύνθηκε του Arturo Reghini (Maximus), υπερασπιζόμε-
νος τις ικανότητές του ως Εσωτεριστή καθώς και τα Τεκτονικά
του προσόντα: «Ως Μεγάλος Διδάσκαλος του Τάγματος», έγραψε
ο A. Sacchi (Sinesius), «με σεβασμό στο πνεύμα των επίσημων
υποσχέσεών μας προς τους Εκλέκτορες και τους θεσμούς μας, δεν
μπορούμε να αφεθούμε να επηρεασθούμε από πληροφορίες και
ερμηνείες άλλων μυητικών Τύπων και εξακολουθούμε να βαδί-
ζουμε, όμως ήδη ξεκινήσαμε να κάνουμε, την Μαρτινιστική μας
ατραπό (που είναι εκείνη που μας υποδείχθηκε από το ακριβό μας
καθήκον να διαφυλάξουμε και να προωθήσουμε την μυητική μας
άλυσο), σε σχέση με τον αδελφό μας Arturo Reghini (Maximus).
Εάν η απομόνωση, στην οποία θα έπρεπε να τεθεί από τους αδελ-
φούς της οργάνωσής μας προς εξιλέωση της καταδίκης του, θα
μπορούσε να τον οδηγήσει να μετασχηματισθεί το τεταρτογενές
του στοιχείο, (με θεοσοφική αναγωγή172) σε δυαδικό, τότε αυτό θα
μυητικό όνομα «Ariel» και ο Arturo Reghini, τουλάχιστον εκείνη την εποχή ήταν
μέλος του Μαρτινιστικού Τάγματος και διατηρούσε σχέσεις και με τις ομάδες
του στην Βενετία και με εκείνη του Vincenso Soro (Marsilio)
172
Σ.τ.Μ. : Πρόκειται για ένα αριθμοσοφικό σύστημα, στον Εσωτερισμό, με το
οποίο ένας αριθμός ή μία συστοιχία αριθμών ή γραμμάτων (που ανάγονται σε
αριθμούς) προστίθενται μέχρι μονοψηφίου. Π.χ. : 5763 = 21 = 3. Μη γνωρίζο-
98
προκαλούσε την τελική του πτώση. Και αυτό είναι κάτι που δεν
ευχόμαστε ούτε σε αυτόν ούτε σε μας. Είναι ανεπίδεκτος σε ο-
ποιοδήποτε πνεύμα πειθαρχίας. Δεν νομίζουμε ωστόσο, ότι η ά-
γρυπνη υπερηφάνειά του θα του επιτρέψει να την εκμεταλλευθεί
ενάντια στο 666. Είναι εκτός του τόνου συνομιλίας μας, και απα-
ντά άσχημα στους δικούς μας ηχηρούς λόγους 173 με τους δικούς
του άναρχους κραδασμούς. Θα συμφωνήσουν ακόμη και οι ελά-
χιστοι που τον σέβονται ως ανεύθυνο Θεό174».
Ο Alessandro Sacchi (Sinesius), προφανώς, «δίκαζε» ακόμη
και αριθμοσοφικά, εξέφραζε όμως κρίση προς τον άλλο διανοού-
μενο και την άγρυπνη υπερηφάνεια του Arturo Reghini
(Maximus), η οποία κρίση θα μπορούσε να θεωρηθεί κεντραρι-
σμένη και ακριβής.
Από πολλές πλευρές έχει υποστηριχθεί ότι ο Arturo Reghini
(Maximus) δεν υπήρξε ποτέ του Μαρτινιστής και οι κατηγορίες
εναντίον του από τον Alessandro Sacchi (Sinesius) θα οφειλό-
ντουσαν σε προσωπικά πείσματα. Θα μπορούσαν ίσως να υπάρ-
χουν αισθήματα κακεντρέχειας μεταξύ τους, και ίσως οι αιτίες
που ώθησαν τον Alessandro Sacchi (Sinesius) να λάβει πειθαρχι-
κά μέτρα, να εξαρτιώντουσαν από ορθές συμβουλές ή παρατηρή-
σεις του Arturo Reghini (Maximus) τις οποίες ο Alessandro Sac-
chi (Sinesius) εξέλαβε κακόπιστα. Οι αιτίες δεν έχουν καταγρα-
φεί. Σίγουρα όμως, η θηριώδης πολεμική του εναντίον του Τάγμα-
τος και των ανθρώπων του, από τον Papus έως τον J. Bricaud, από
αυτούς στον Vincenso Soro (Marsilio), από τον A. Sacchi στον A.
Banti και τον C. de S. Miniaci, παραλείποντας όσα έγραψε ακόμη
και εναντίον του L. C. de Saint-Martin, δεν μπορούν να δικαιολο-
γηθούν παρά μόνον από τη φαινομενική και προληπτική απο-
στροφή που είχε για τον κλήρο και το Χριστιανισμό. Η Χριστια-
ντας τί ακριβώς εννοεί ο επιστολογράφος (A.Sacchi) υποθέτουμε ότι εννοεί ότι

από το «ιερό τετραγράμματο» έπεσε στην «ανταγωνιστική δυάδα».
173
Σ.τ.Μ. : Ο συγγραφέας αναφέρει τη φράση «στα δικά μας diapason».
174
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος Ιταλίας. Χειρόγραφη επιστολή του Ales-
sandro Sacchi (Sinesius) στον Marco Egidio Allegri (Flamelicus).
99
Gastone Ventura
νική175 κατεύθυνση του Μαρτινισμού από τον Papus, σίγουρα δεν

του ήταν συμπαθής, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από την
πολεμική του αρθρογραφία στα περιοδικά «Atanor» και
«Ignis»176. Πολεμική αρθρογραφία η οποία και από τη μία και
175
Σ.τ.Μ. : Είναι αναγκαίο να διευκρινισθεί ότι ο Μαρτινισμός δεν είναι Θρη-
σκεία, μολονότι δέχεται τον Χριστό ως τον Μεγάλον Αποκαταστάτη και Λυτρω-
τή. Εν τούτοις, ο Μαρτινισμός ενθαρρύνει την μελέτη όλων των Θρησκειών, διό-
τι πιστεύει ότι ο Θεός είναι Ένας, ανεξάρτητα από την ονομασία και την, κατά
τόπους ή εποχή, επίγεια απόδοση της φύσης Του από τις διάφορες Θρησκείες. Ο
Μαρτινισμός θεωρεί τον Χριστό ως τον Επανορθωτή, τον Αποκαταστάτη της
Επανενσωμάτωσής μας με την Θεία Πηγή της Δημιουργίας. Θα μπορούσε να
ονομασθεί και «Χριστιανικός Μυστικισμός», όχι όμως «Μυστικός Χριστιανι-
σμός» (διότι τότε θα ήταν θρησκεία). Μαρτινιστής μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε
πιστεύει στις αρχές αυτές, ασχέτως της Θρησκείας την οποία ασπάζεται.
176
Στην αντι-Μαρτινιστική του πολεμική ο A. Reghini, στα τεύχη 10-11 του
«Atanor», 1924, απαντώντας με την οξυδέρκειά του και τον καταστροφικό του
σαρκασμό σε ένα άρθρο του Constantino de Simone Miniaci που παρουσιάσθηκε
στο «Turbine» σελ.350, παρατηρούσε: «Το ότι από τη μία ο René Guénon ήταν,
όπως βεβαιώνει ο C. De S. Miniaci, πρώτα αποκρυφιστής, Τέκτων, Μαρτινιστής
και μετά όπως θεωρήθηκε σίγουρα από τον F.B., αποβληθείς από όλες τις Στοές
με κανονική διαδικασία· το ότι από την άλλη ο Reghini ήταν ίδιος και με την
ίδια διαδικασία απομακρυνθείς από τα Ιταλικά (Μαρτινιστικά) Εργαστήρια, διότι
αναγνωρίσθηκε ως μη έμπιστος και σε αντίθεση με την επίσημη ιδιότητά του,
είναι κάτι που δεν έχει καμμία σχέση με την αλήθεια και τη ορθότητα». Και συ-
νεχίζει «είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε και να αποδείξουμε με μάρτυρες και
επίσημα έγγραφα, ότι η διαβεβαώση του C. de S. Miniaci είναι παντελώς λανθα-
σμένη», συνεχίζοντας να μαίνεται εναντίον του καημένου του C. de S. Miniaci
που ανοήτως λησμόνησε να βάλει στις κατηγορίες του, ανάμεσα στις λέξεις «ι-
ταλικά» και «εργαστήρια» τη λέξη «Μαρτινιστικά», δίδοντας ευκαιρία για παι-
χνίδι στον ευφυέστατο και μαχητικό ανταγωνιστή του. Η απευθυνθείσα κατηγο-
ρία στον René Guénon, εάν την θεωρήσουμε ως κατηγορία, προκύπτει στην
πραγματικότητα, από μία ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό
«L’Initiation», του Ιουνίου 1909, τιτλοφορούμενη «Μαρτινιστικό Ταγμα και
Μεγάλη Συμβολική Ισπανική Στοά», όπου ο Victor Blanchard έγραφε στον Ε-
κλαμπρότατο Αδελφό Papus την απόκουθη επιστολή: «Σε συνέχεια της ακύρω-
σης της Χάρτας της Μαρτινιστικής Στοάς ‘Μελχισεδέκ’ και την παραμονή της
επίσημης κατηγορίας ενώπιον της Σεβαστής Στοάς ‘L’Umanidad Νο 240’ από
κάποιους αδελφούς για τους οποίους μέχρι τούδε έτρεφα αποκλειστικώς ειλικρι-
νή και βαθειά αγάπη, θεωρώ χρήσιμο να διαλύσω δια μίας επίσημης δηλώσεως
κάθε ασάφεια και κάθε παρεξήγηση την οποία, η παρατεινόμενη σιωπή μου θα
100
μπορούσε να γεννήσει μέσα στα πνεύματα των αναγνωστών των περιοδικών μου
‘Hiram’ και ‘Initiation’. Δεν διστάζω να ομολογήσω δημόσια ότι επί πολλούς
μήνες είμαι μέλος του ‘Τάγματος του Ναού’, του ανακαινισθέντος από τους Α-
δελφούς RG, TD, και F. Αλίμονο! Δεν μπορούσα να σκεφθώ τότε, ότι κάποια
μέλη της Διοικούσας επιτροπής – στην οποία συμμετείχα και ο ίδιος - επεδίωκε
μέσα στη σκιά έναν σκοπό απόλυτα αντίθετο προς τις ανώτερες επιδιώξεις και
την υγιή ζωτικότητα του Ελευθεροτεκτονισμού ή του Μαρτινισμού. Γνωρίζοντας
επίσης, ότι το σώμα των Αξιωματούχων του ‘Τάγματος του Ναού’ έχει μολυνθεί
βαρύτατα από την παρουσία στους κόλπους του δύο μελών ενός τρίτου Ρωμαιο-
καθολικού Τάγματος, σπεύδω να σας δώσω αντίγραφο της επιστολής την οποία
προσφάτως απηύθυνα στον Αδελφό RG, Ναΐτη Μεγάλο Ταξιάρχη, για να του
αναγγείλω την παραίτησή μου από μέλος του προαναφερθέντος μυστικού οργα-
νισμού… Καλώ όλα τα μέλη της Στοάς ‘Μελχισεδέκ’ να θέσουν τους εαυτούς
τους, ταπεινά και χωρίς κανένα δισταγμό, στη διάθεση του προέδρου του Υπά-
του Μαρτινιστικού Συμβουλίου. Ασφαλώς, μου είναι ιδιαιτέρως οδυνηρή η λήψη
μίας τέτοιας απόφασης, αλλά δεν μπορώ να λησμονήσω ότι υπάρχουν σοβαρά
καθήκοντα από τα οποία κάθε Χριστιανός Μυημένος δεν θα μπορούσε να παρα-
λείψει χωρίς να καταστεί επίορκος ή προδότης και χωρίς να συμπράξει ως εκ
τούτου, άμεσα ή έμμεσα, είτε με τους θηριώδεις εκμεταλλευτές του Θρησκευτι-
κού αισθήματος, είτε με τους άθεους ή τους υλιστές, οι οποίοι, θέλοντας να απο-
λαύσουν με την άνεσή τους τις τιμές και τα αγαθά του κόσμου τούτου, διασπεί-
ρουν την απελπισία την ερήμωση και την εγκατάλειψη μέσα στις καρδιές και στα
μυαλά των ομοίων τους κλπ.». Αυτό το εδάφιο δημοσιεύθηκε και από τον
Philippe Encausse στο έργο του «Sciences occultes. Papus, sa vie, son oeuvre»,
στο οποίο έχει προστεθεί μία επιστολή την οποία έστειλε ο Victor Blanchard
στον René Guénon, χωρίς αυτός να έχει στείλει κάποια απάντηση: «Έχοντας α-
ποκτήσει την πεποίθηση ότι το Ναϊτικό πεδίο των Παρισίων δεν είναι παρά δη-
μιουργία ορισμένων μελών της Μεγάλης Ανατολής (Σ.τ.Μ.: της Γαλλίας) που
έχει συμπράξει με τους Ιησουΐτες, σας παρακαλώ να με διαγράψετε από τους
πίνακες του Τάγματος του Ναού, διότι οι τίτλοι μου του 33ου, του 90ου και του
Ανωτέρου Αγνώστου δεν μου επιτρέπουν να συνεχίσω επί μακρόν τη διατήρηση
αδελφικών σχέσεων με τους οπαδούς ή τους εκπροσώπους μίας αποσχιστικής
πολιτικής και ως εκ τούτου, αντιμαρτινιστικής ή αντιτεκτονικής».(προαναφερθέν
έργο o.cit. σελ 64, στην υποσημείωση)
Η είδηση επιβεβαιώθηκε από τον Robert Ambelain στο ‘Le Martinisme’ σελ
155, όπου μεταφέρει χωρίς προσποίηση τα ονόματα του René Guénon και του
Jean Desjobert και ένα φάκελλο του Charles Detré (Téder) όπου φαινόταν το κα-
τηγορητήριο εναντίον τους καθώς και του Victor Blanchard. Σύμφωνα με τον
Robert Ambelain, ο Charles Detré (Téder) τους κατηγορούσε ότι ήθελαν να δη-
μιουργήσουν μία διχόνοια στο εσωτερικό του Τάγματος, να αποκτήσουν την λί-
στα των μελών, να δημιουργήσουν στις παρυφές του Μαρτινισμού μία άλλη Ορ-
101
Gastone Ventura
από την άλλη πλευρά, υπέρ ή κατά του Τάγματος, αντιπροσωπεύει

μία ελάχιστα μυητική σελίδα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας τα
πρόσωπα που την προκάλεσαν και την οδήγησαν σε δημοσιεύσεις
που κυκλοφορούσαν ελεύθερα στα «Atanor», «Ignis», «Il
Turbine», «O Thanatos» και που με κάποιο τρόπο αντικατοπτρί-
ζουν τουλάχιστον από τη πλευρά του Arturo Reghini (Maximus),
ως διευθυντή των δύο πρώτων και του Adolfo Banti (Alembroth)
ως διευθυντή του τελευταίου, τη εν ενεργεία διαμάχη μεταξύ των
δύο μεγαλύτερων Τεκτονικών Οργανώσεων εκείνης της εποχής,
των δύο γραμμών της «Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας» (G.O.I.)
γάνωση της οποίας σκοπός θα ήταν να προσελκύσει και να αποσπάσει τους απο-
κρυφιστές και ετερόδοξους πάνω σε μία βάση ισορροπίας εξ ανταλλαγής, κατό-
πιν δε να την διαλύσουν. Ο Charles Detré (Téder), προσθέτει ο Robert Ambelain
(Aurifer), κατηγορούσε συγκεκριμένες στρατιωτικο-κληρικαλικές οργανώσεις
τις οποίες δεν κατονόμαζε, και την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (G.O.d.F.),
οργανώσεις εχθρικές προς τους Illuminati και άλλα Μυστικά Τάγματα. Εξαιρου-
μένης κάθε εκτίμησης πάνω στις τότε και τις επόμενες συμπεριφορές, πάνω στο
οποίο θέμα θα εκθέσουμε τη γνώμη μας πιο κάτω, προκύπτει προφανές ότι ο
René Guénon, συμμετέχει στο Μαρτινιστικό Τάγμα και όχι μόνον, και ότι είναι
δημιουργός και αρχηγός ενός Τάγματος του Ναού, παρόντος στο Παρίσι εκείνη
την εποχή, κάτι που διαψεύδει τους ισχυρισμούς του Arturo Reghini. Κατά τη
γνώμη μας, εφόσον επρόκειτο για μία υπόθεση στο εσωτερικό Μυητικών Ταγμά-
των, το θέμα θα έπρεπε να λυθεί χωρίς δημόσιες κατηγορίες δημοσιευμένες σε
περιοδικά που κυκλοφορούν και μεταξύ βεβήλων. Επιπλέον δεν είναι δυνατό να
δεχθούμε ότι ο René Guénon ήταν συνδεδεμένος με την Μεγάλη Ανατολή της
Γαλλίας (G.O.d.F.), ότι ήταν άθεος και υλιστής (το μνημειώδες έργο του το δια-
ψεύδει). Παράλληλα δεν μπορούσε να στηθεί κατηγορία ότι προσχώρησε σε άλ-
λη οργάνωση παρόμοια όπως ήταν το Τάγμα του Ναού. Οι κανονισμοί του Μαρ-
τινιστικού Τάγματος δεν απαγορεύουν τη συμμετοχή σε άλλου είδους οργανώ-
σεις. Επιπλέον ο Μαρτινισμός, στους κανονισμούς του, δεν ζητούσε όρκους αλ-
λά μόνον την υπόσχεση να μην αποκαλυφθεί το όνομα του Μυητή, τα Τυπικά
και μυστικά του Τάγματος, αφήνοντας τον καθένα σε ελευθερία συνείδησης.
Όλο αυτό θα φαινόταν να οφείλεται σε ένα Τεκτονικό ξεκαθάρισμα, διαμέσου
της Ισπανικής Μεγάλης Συμβολικής Στοάς και της Στοάς ‘Humanidad’ και στην
κατηγορία από τον Charles Detré (Téder) του οποίου φαινόντουσαν καθαρά οι
προθέσεις αμέσως μετά το θάνατο του Papus. Από την πλευρά του René Guénon,
είναι προφανές ότι αποδοκίμαζε τέτοια ξεκαθαρίσματα μεταξύ πνευματικών ορ-
γανισμών στο εσωτερικό του Μαρτινισμού. (βλέπε έργο του: «Το πνευματικό
λάθος»).
102
οι οποίες, εξαιτίας της διεύθυνσης της έδρας τους επωμίσθησαν

την προσθήκη στους τίτλους τους: «Palazzo Giustiniani» («Μέγα-
ρο Giustiniani») και «Piazza del Gesù» («Πλατεία του Ιησού»)177.
Το Τάγμα συνέχιζε να εργάζεται λίγο πολύ ανοιχτά μέχρι το
1926, παρόλον ότι μέχρι τα μέσα του 1923, είχαν υιοθετηθεί σε-
μνοί τρόποι και η αλληλογραφία μεταξύ των ομάδων και του κέ-
ντρου είχε μειωθεί 178. Κατόπιν, κάτω από μυστικότητα, συγκέ-
ντρωσε υπό το Τρίκηρό του179 πολυάριθμους Αδελφούς άλλων
Μυητικών Οργανισμών (Τάγμα του Ναού, Τεκτονικός Τύπος της
Μέμφιδας, Τεκτονικός Σκωτικός Τύπος)180. Αυτή η δραστηριότη-
τα συνοψίσθηκε δια χειρός O. U. Zasio (Artephius)181, και εδώ με-
ταφέρουμε τα πιο σημαντικά μέρη:
1925:
Το Μαρτινιστικό Τάγμα, το Τάγμα του Ναού, και ο Τύπος
Μέμφις, συνεχίζουν τις εργασίες τους παρόλον ότι ενθαρρύνο-
νται τα βίαια περιστατικά εναντίον των Οργανισμών των επο-
νομαζόμενων Μυστικών.
1926:
Αντιπαραθέσεις δημοσιογραφικού χαρακτήρα προς υπεράσπι-
ση της μυητικής έννοιας, κυρίως από τον Άγνωστο Φιλόσοφο
της Βενετίας εναντίον του Κόμη Pietro B….
1927:
Ο M.E.Allegri (Flamelicus) πηγαίνει στην Αίγυπτο όπου έχει
επαφές με τον Σκωτικό Τεκτονικό Τύπο (Στοές «Garibaldi»
177
Ο Adolfo Banti συμμετείχε στο 1ο μέχρι το τέλος του 1923. Ο Arturo
Reghini στο 2ο.
178
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Εμπιστευτική Εγκύκλιος του Alessandro
Sacchi (Sinesius) στα μέλη του Μεγάλου Ιταλικού Συμβουλίου.
179
Σ.τ.Μ. : Το Τρίκηρο είναι να από τα βασικότερα σύμβολα κατά τις συνε-
δριάσεις, και η έκφραση «υπό το Τρίκηρο» εννοεί «στους κόλπους του Τάγμα-
τος».
180
G. Parise: πρόλογος στο «Εκτιμήσεις πάνω στο Τυπικό του Μαθητή Ελευ-
θεροτέκτονα» του Arturo Reghini (Napoli 1948) και U.G.Porciatti: «Ο Μαρτινι-
σμός και η ύπαρξή του. Σημειωματάρια». (Napoli 1946).
181
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος.
103
Gastone Ventura
και «Matteoti» και με τον Αιγυπτιακό Τύπο με στόχο την Σου-

φική182 δημιουργία «El Siufi», μία αραβόφωνη Στοά με έδρα
το Κάϊρο. Ο O. U. Zasio (Artephius) τον διαδέχθηκε στην δι-
εύθυνση των εργασιών.
1928:
Γυρνώντας από την Αίγυπτο, ο M. E. Allegri (Flamelicus) συ-
νελήφθη για «μυητική προπαγάνδα». Μετά από ένα χρόνο πε-
ρίπου, μεταξύ φυλακής και εξορίας, ελευθερώθηκε. Όμως ε-
πειδή έδωσε αφορμή για νέες διώξεις, κατέφυγε σε ένα Πα-
τριαρχικό Μοναστήρι στον Άγιο Δομήνικο όπου έμεινε οκτώ
μήνες. Ο O. U. Zasio (Artephius) ήλθε σε επαφή με τον Adol-
fo Banti (Alembroth) και ξεκίνησε εργασίες με επιζώντες
Μαρτινιστές και Ναΐτες.
1929:
Ο M. E. Allegri (Flamelicus) καταφεύγει στη Napoli, και μετά
στο Capo Miseno (Νότια Ιταλία) όπου ακολουθεί στην μυητική
του οδό.
Ο O. U. Zasio (Artephius) πηγαίνει στην Ελβετία, Indra, Αμε-
ρική, Τακέο (Ιαπωνία), Nereus (Ινδία).
1930-32:
Ο O. U. Zasio (Artephius) ακολουθεί τις εργασίες στη Βενετία,
χρησιμοποιώντας το σπίτι του183.
182
Σ.τ.Μ. : «Σουφισμός»: Ο όρος «Σουφισμός» προέρχεται από το «σουφ» που
σημαίνει «μάλλινο» και αυτός που το φορά λέγεται "σούφι". Κατά μία άλλη εκ-
δοχή, προέρχεται από την Ελληνική Λέξη «ΣΟΦΙΑ». Για κάποιους, μέσα από τη
Σουφική παράδοση εκφράσθηκε ο Ισλαμικός Μυστικισμός, ενώ για άλλους ο
Σουφισμός προϋπήρχε του Ισλάμ. Ο Σουφισμός επηρεάστηκε από τις αρχαιότε-
ρες παραδόσεις και φιλοσοφίες της Ανατολής και της λεκάνης της Μεσογείου,
όπως ο Νεοπλατωνισμός, ο Ιουδαϊσμός, ο Γνωστικισμός, ο Βουδισμός, ο Χρι-
στιανισμός και ο Ισλαμισμός. Σύμφωνα με τους Σούφι «όλες οι Παραδόσεις οδη-
γούν στην μια και μόνη αλήθεια». Ο Σουφισμός απαιτεί αυστηρή πειθαρχία και ο
στόχος του μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν ο Μυημένος ριχτεί στο Πυρ της Θεϊκής
Αγάπης.
183
Σ.τ.Μ. : Ο Μαρτινισμός απαιτεί ελάχιστο λειτουργικό διάκοσμο, μικρά Τυ-
πικά και μικρό αριθμό συγκεκριμένων συμβόλων, μέσα από τα οποία επιτελεί το
104
Ο M. E. Allegri (Flamelicus) επιστρέφει και ασχολείται μαζί

του με την αναζήτηση και συλλογή εγγράφων του Τάγματος
καθώς και τη συντήρησή τους.
1933:
Νέα γεγονότα από την ομάδα εργασίας του Αδελφού Gastone
Bolpin (Phoras) επιτρέπουν να ενταθούν και να διαδοθούν οι
Ερμητικές σπουδές.
Στο τέλος του έτους ο M. E. Allegri (Flamelicus) μετακομίζει
στην επαρχία του Belluno (Σ.τ.Μ.: Βόρεια Ιταλία, κοντά στη
Βενετία), όπου εξαπλώνει την μυητική άλυσο.
Ο O. U. Zasio (Artephius) στη Βενετία εισάγει νέα στοιχεία
στο Τάγμα.
1934:
Συνεχίζουν, περιστασιακά, οι εργασίες στην Βενετία.
1935:
Ο M. E. Allegri (Flamelicus) γυρίζει στην Αφρική.
Καταρχήν ακολουθεί τις εργασίες στην Ανατολική Αφρική,
ακολούθως δε, με μία γεωγραφική αποστολή, αποκλείει την
περιοχή των μεγάλων λιμνών στην Μαργαρίτα184.
1936:
Ο O. U. Zasio (Artephius) βρίσκεται στη Γαλλία όπου πειρα-
ματίζεται με τη μυητική σκέψη αντιμετωπίζοντας τους εξόρι-
στους Αδελφούς.
1937:
Ο M. E. Allegri (Flamelicus) επιτρέφει στη Βενετία. Μαζί με
τον Gastone Bolpin (Phoras), για ένα χρόνο περίπου, ασχολεί-
ται με τη μελέτη του Ταοϊσμού185.
Ακολουθούν εργασίες.
ιερό του έργο. γι' αυτό το λόγο, πολλά Τάγματα λειτουργούν μέσα σε σπίτι (συ-
νήθως του Μυητή).
184
Σ.τ.Μ. : Τρίτο υψηλότερο όρος στην Ανατολική Αφρική.
185
Σ.τ.Μ. : «Ταοϊσμός». Μια φιλοσοφική σχολή βασισμένη στα κείμενα του
Τάο Τε Κινγκ (αποδίδονται στον Λάο Τσε και εκφέρονται εναλλακτικά ως Ντάο
Ντε Τζινγκ).
105
Gastone Ventura
Ο O. U. Zasio (Artephius), υπό μορφή συνδιάσκεψης, γράφει

μία Εσωτερική ιστορία της Βενετίας που θα διαδοθεί κατόπιν
στην Πολωνία.
1938:
Συνεχίζονται στην οικία του O. U. Zasio (Artephius) οι Μαρτι-
νιστικές εργασίες με την συμμετοχή του M. E. Allegri (Flamel-
icus).
Στην εφημερίδα «Daily Mail», ο O. U. Zasio (Artephius) δη-
μοσιεύει ένα Ναϊτικό μανιφέστο.
1939:
Οι Marco Egidio Allegri (Flamelicus) και Gastone Bolpin
(Phoras) προσπαθούν να εισαγάγουν μυητικές ιδέες στον κινη-
ματογράφο με τα έργα «Cardano» και «La famiglia
qualunque».
Ο M.E.Allegri (Flamelicus) καλείται στον στρατό.
1940-42:
Το τρίκηρο παραμένει αναμμένο στο σπίτι του Ottavio Ulderi-
co Zasio (Artephius)
1942:
Επιστροφή του M. E. Allegri (Flamelicus) στον πόλεμο.
Πραγματοποιούνται αρκετές συνεδριάσεις στην οικία του
Rueck με νέες μυήσεις.
1943:
Ιούλιος. Συνεδρίαση στο ξενοδοχείο «Saturnia» της Βενετίας
όπου προβλέπεται ότι το Ζενίθ θα παραμείνει παράνομο, ά-
γνωστο μέχρι πότε.
1945:
Επανάληψη των εργασιών την 1η Μαΐου και αναδιοργάνωση
των Ταγμάτων και των Τύπων.
106
Κεφάλαιο 6
Από το 1945, στο 1947 και τη Σύνοδο στη Napoli
Από τα αρχεία που διατηρούνται στο αρχείο του Μαρτινιστικό

Τάγμα Ιταλίας, προκύπτει ότι οι πρώτες προφυλάξεις που ελήφ-
θησαν στον τομέα του Μαρτινισμού φαίνεται να ήταν μία προσω-
ρινή αρίθμηση των διπλωμάτων που δινόντουσαν σε εκείνους οι
οποίοι, κατά τη διάρκεια της παρανομίας, συμμετείχαν στις εργα-
σίες, καθώς και ένας προσωρινός κατάλογος των τριών ομάδων
«Il Veneziano», «Adolfo Banti» και «La Stella Fiammegiante»,
σύμφωνα με τον οποίο (κατάλογο), υπήρχαν 35 ενεργά άτομα.
Λείπουν οι ημερομηνίες της ομάδας «Poseidonia», της οποίας τα
μέλη, όλοι ξένοι, είχαν σχεδόν όλοι επιστρέψει στις χώρες κατα-
γωγής του και οι Ιταλοί ή είχαν εκπατρισθεί ή ήσαν επιστρατευ-
μένοι στη μία ή την άλλη πλευρά της επονομαζόμενης «Γοτθικής
γραμμής186».
Από τον Μάϊο μέχρι τον Αύγουστο του 1945, οι προσπάθειες
της Μεγάλης Διδασκαλίας της Βενετίας, αναλώθηκαν κυρίως (ε-
κτός της τοπικής επαναδιοργάνωσης και σε γραφειοκρατικό επί-
πεδο, σύμφωνα με όσα προκύπτουν από τα επίσημα πρακτικά της
ομάδας «Il Veneziano» και από τα διπλώματα που είχαν δοθεί)
στην επανεδραίωση των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων περιοχών.
Τρεις Αδελφοί, ονομαζόμενοι για την περίσταση «Pelle-
grini187» εξοπλισμένοι με τεράστιες δυνάμεις, επιστρατεύθηκαν
186
Σ.τ.Μ. : «Γοτθική γραμμή». Αποκαλείται έτσι η οχυρωμένη αμυντική γραμ-
μή που δημιουργήθηκε από τον Γερμανό Στρατάρχη Albert Kesselring, το 1944,
στην προσπάθειά του να ανακόψει την προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων υπό
τον Στρατηγό Harold Alexander προς τη Βόρεια Ιταλία. Με την ονομασία «Μά-
χη του Ρίμινι» είναι γνωστή η κύρια επίθεση των Συμμάχων στη «Γοτθική Γραμ-
μή» των Γερμανών το 1944, κατά την Ιταλική Εκστρατεία του Β΄ Παγκόσμιου
Πολέμου. Η Μάχη του Ρίμινι έχει χαρακτηρισθεί ως η μεγαλύτερη μάχη από υ-
λικής πλευράς που έγινε ποτέ σε Ιταλικό έδαφος. Πάνω από 1.200.000 άνδρες
έλαβαν μέρος στη μάχη, που έληξε με νίκη των Συμμάχων, παρότι δεν επιτεύ-
χθηκε η αποφασιστική διάσπαση του μετώπου στην οποία έλπιζαν.
187
Σ.τ.Μ. : «Προσκυνητές», «Οδοιπόροι».
107
Gastone Ventura
για την αναζήτηση, στους διάφορους Λόφους 188 Μαρτινιστών, οι

οποίοι είχαν τέτοια ιδιότητα πριν την περίοδο της παρανομίας,
και αυτών οι οποίοι είχαν δημιουργήσει περιστασιακές σχέσεις
μέχρι την Αγγλο-Αμερικανική εισβολή του Νότου, και την Γερ-
μανική στο Βορρά. Αναπτύχθηκαν σχέσεις ακόμη και με μυητι-
κούς Οργανισμούς οι οποίοι είχαν επαναλάβει τις εργασίες τους
μετά τις πολεμικές επιχειρήσεις, και έτσι είχαν επανασυντάξει τις
δυνάμεις τους. Επανενεργοποίησαν τις σχέσεις παρόλο το χαοτικό
κλίμα που είχε δημιουργηθεί με το τέλος του πολέμου. Έμεναν σε
εκκρεμότητα οι διάφορες διασυνδέσεις. Τα Ταχυδρομεία λειτουρ-
γούσαν όπως μπορούσαν, τα τρένα ταξίδευσαν σε ημικατεστραμ-
μένες ράγες. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών που είχαν διοικητικά
καθήκοντα είκοσι χρόνια πριν, ή είχαν περάσει ένα όριο ηλικίας, ή
η ηλικία τους δεν τους επέτρεπε να επαναλάβουν τη μυητική τους
δραστηριότητα. Μία ηχώ αυτής της κατάστασης έχουμε από μία
επιστολή της 22ας Αυγούστου 1935, ενός Αδελφού Som…. από
την Πάντοβα, ο οποίος προπολεμικά είχε καλύψει σημαντικά κα-
θήκοντα και ήταν πάντα στη πρώτη γραμμή:
«Αγαπητέ M. E. Allegri. Έλαβα με μεγάλη χαρά του χαιρετι-
σμούς σου διαμέσου ενός φίλου, του Μηχανικού Mattei. Είμαι
αρκετά καλά στην υγεία μου, αν και πέρασα από διάφορα. Ο
Mattei θα σου πει σχετικά. Όταν θα είμαι λίγο ελεύθερος από τις
υποχρώσεις μου θα έρθω μέχρι τη Βενετία για να χαιρετήσω εσέ-
να και τους φίλους σου. Ασφαλώς αυτά τα χρόνια δεν πέρασαν
άσκοπα και άφησαν βαθειά σημάδια στο νου μου, που τώρα έχει
ένα προσανατολισμό αρκετά διαφορετικό (δεν θα έλεγα αντίθετο,
διότι υπάρχει κάτι ακόμη σε μας που δεν μπορεί να αλλάξει). Ό-
μως, θα έχουμε το χρόνο να μιλήσουμε για όλα αυτά 189».
Οφείλεται κυρίως στην άμεση επανάληψη των εργασιών από
τις Βενετικές ομάδες και στο πέρασμα από την παρανομία στο
188
Σ.τ.Μ. : «Λόφος …» είναι ορολογία που χρησιμοποιείται από πολλά Μαρτι-
νιστικά Τάγματα για να υποδηλώσουν την έδρα λειτουργίας μιας ομάδας.
189
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Μεγάλη Διδασκαλεία M. E. Allegri. Ομά-
δα εγγράφων C.
108
φως του ήλιου, του «Μυστικού Ναού των Πατριαρχών της Μέμ-
φιδας190» για τη Βενετία και Λομβαρδία, αλλά και στην αφύπνιση
του Τύπου Μισραΐμ και στην ένωσή τους191, το ότι σε τρεις μήνες,
ένας Οργανισμός που λειτουργούσε μόνον σε τοπικό επίπεδο, αλ-
λά που είχε αποκαταστήσει τις επαφές του με όλα τα βασικά Μυ-
ητικά κέντρα, προετοιμαζόταν να αποκαταστήσει το ύπατο σώμα
του Τάγματος.
Πράγματι, αναζητώντας ένα πρόσωπο στο οποίο θα προτεινό-
ταν η υποψηφιότητα για το αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου του
Τάγματος, η οποία θέση έμεινε κενή μετά το θάνατο λίγα χρόνια
νωρίτερα του Alessandro Sacchi (Sinesius), το Μεγάλο Περιφε-
ρειακό Συμβούλιο των Ανωτέρων Αγνώστων της Βενετίας, δεδο-
μένου του γεγονότος ότι ήταν το μόνο που ήταν σε λειτουργία
στην Ιταλία, απευθύνθηκε στον Αδελφό Dunstano Cancellieri, του
οποίου η μυητική προσωπικότητα ήταν καθολικά γνωστή, και ο
οποίος το 1910 είχε λάβει από τον Papus την εντολή να δημιουρ-
γήσει Μαρτινιστική ομάδα εργασίας στη Ρώμη, για να πληροφο-
ρηθεί εάν θα αποδεχόταν το ζητούμενο αξίωμα.
Για την αποστολή αυτή, εξουσιοδοτήθηκε ο Ottavio Ulderico
Zasio (Artephius), ο οποίος έφυγε για τη Ρώμη, περιβεβλημένος
190
Σ.τ.Μ. : «Μυστικός Ναός των Πατριαρχών της Μέμφιδας» είναι υψηλό Δώ-
μα του ενιαίου Τεκτονικού Τύπου Μισραΐμ-Μέμφις (ΑΑΑΤΜΜ).
191
Ο Τύπος «Μισραΐμ», ο οποίος τέθηκε εν ύπνω στη Βενετία το 1867, διατη-
ρήθηκε ζωντανός διαμέσου μιας σειράς Υπάτων Συντηρητών (Σ.τ.Μ. : Κατόχους
της μυητικής διαδοχής). Το 1925 ο Ύπατος Συντηρητής Bos…ανέλαβε να περά-
σει τη φροντίδα του σε έμπιστο πρόσωπο, έτοιμο να αντιμετωπίσει τις ευθύνες
που προέκυπταν από το επικίνδυνο γενονός της (Σ.τ.Μ. : τότε) απαγόρευσης του
Τεκτονισμού. Η επιλογή ήταν στο πρόσωπο του Marco Egidio Allegri που του
είχε χορηγηθεί και η χάρτα (Σ.τ.Μ. : Χάρτα μυητικής διαδοχής) του Τύπου
«Μέμφις» του Παλέρμο. (για περισσότερα βλ. «Οι Τεκτονικοί Τύποι Μισραΐμ
και Μέμφις» του ιδίου).
Σ.τ.Μ. : Εκμεταλλευόμενος τις εξουσίες που απορρέουν από τις δύο αυτές
προαναφερθείσες μυητικές διαδοχές (του Μισραΐμ και του Μέμφις), ο Marco
Egidio Allegri το 1945, ένωσε τους δύο αυτούς Τύπους, δημιουργώντας τον
«Αρχαίο και Αρχέγονο Ανατολικό Τύπο Μισραΐμ-Μέμφις», ο οποίος λειτουργεί
μέχρι σήμερα.
109
Gastone Ventura
με τις πλέον ευρείες εξουσιοδοτήσεις από τον Marco Egidio Alle-

gri (Flamelicus)192, και επισκέφθηκε τον Dunstano Cancellieri, ο
οποίος έδειχνε ευνοϊκός χωρίς να δεσμευθεί, όπως προκύπτει από
μία επιστολή του O. U. Zasio (Artephius) στον D. Cancellieri την
10η Οκτωβρίου 1945: «Ακόμη και εν ονόματι των Αδελφών Μαρ-
τινιστών που με συνόδεψαν στη Ρώμη», έγραφε ο O. U. Zasio
(Artephius), «σε ευχαριστώ για την φιλόξενη υποδοχή και την συ-
μπάθεια που μας επέδειξες. Το ταξίδι μας διαμέσου της Ιταλίας,193
με σκοπό την επανένωση των μυητικών γραμμών, είχε, από την
επαφή μαζί σου, το πλέον ποθητό αποτέλεσμα».
Συνέχιζε κατόπιν ο O. U. Zasio (Artephius) διαβεβαιώνοντας
ότι δεν ήταν κατάλληλη η περίσταση να περιμένουν, όπως προτά-
θηκε από τον D. Cancellieri, το 1947 που θα γινόταν η Εθνική Σύ-
νοδος των Ανωτέρων Αγνώστων, και ότι κατά τη γνώμη του ήταν
απολύτως απαραίτητο «να προχωρήσουν το συντομότερο δυνατό
στη δημιουργία του Υπάτου Συμβουλίου του Τάγματος και στην
κάλυψη της θέσης του Μεγάλου Διδασκάλου». Με αυτή την ευ-
καιρία, συνέχιζε, έχω την τιμή να σου κοινοποιήσω ότι θα ήταν
ζώσα επιθυμία μας, να εμπιστευθούμε στο πρόσωπό σου τη διοί-
κηση του Τάγματος, ή εναλλακτικά, σε πρόσωπο της υπόδειξής
Σου»194.
Μετά τα όσα συνέβησαν, ως μετεωρίτης, στις επόμενες εβδο-
μάδες, εναντίον των M. E. Allegri (Flamelicus) και O. U. Zasio
192
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Επιστολή του M.E.Allegri στον
D.Cancellieri.
193
Ο O.U.Zasio (Artephius) και οι Αδδ XZS/AF-26 και XZS/AD-26 επι-
σκέφθηκαν το Milano, Genova, Bologna, Ancona, Firenze, Roma και Napoli.
Σ.τ.Μ. : XZS/AF-26 και XZS/AD-26 Μυστικά κωδικά ονόματα. Οι μυημέ-
νοι από τον 2ο και άνω λαμβάνουν (εκτός του μυητικού ονόματος που έχουν από
την αρχική μύησή τους) μυστικό κωδικό όνομα, (ή όνομα αλύσου) από το οποίο
προκύπτουν, ο Μυητής τους, η μυητική διασπορά του Μυητή, και η σειρά μύη-
σής τους.
194
Στην επιστολή μεταφέρεται ακόμη και η εντύπωση ότι ο Τεκτονικός Σκωτι-
κός Τύπος της «Unificata», σε συμφωνία με το Τεκτονικό Τάγμα «Το Ανθρώπινο
Δίκαιο» (Le Droit Humain), διοικούμενο από τον Δρα Valentino di Fabio είχε
ενθαρρύνει την ένωση όλων των Μυητικών Οικογενειών.
110
(Artephius), στο εσωτερικό της Τεκτονικής Στοάς «Stella d’Italia»

υπό την αιγίδα του Υπάτου Συμβουλίου του Τεκτονισμού του ε-
πονομαζόμενου «Unificato» (ενοποιημένο), και η επιμονή του D.
Cancellieri, που ήθελε να περιμένει την αναδιοργάνωση του Τε-
κτονισμού195 για να οργανώσει τον Μαρτινισμό, αποφάσισαν ώ-
στε το Μεγάλο Περιφερειακό Συμβούλιο της Βενετίας, μοναδικό
εν ενεργεία στην Ιταλία να οργανώσει τη Σύνοδο των Ανωτέρων
Αγνώστων.
Σιγίλλιο του Χρυσού και Αληθούς Ροδόσταυρου

του Λατινικού Κλάδου
Στις 20 Νοεμβρίου 1945 το «Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο

της Αδριατικής»196 εξουσιοδοτήθηκε να οργανώσει τη συνάντηση
στη Βενετία για τις 27 Δεκεμβρίου 1945 και ο O. U. Zasio (Ar-
tephius) εξουσιοδοτήθηκε να προεδρεύσει στη Σύνοδο των Φιλα-
ληθών που θα είχαν φροντίσει το προπαρασκευαστικό μέρος κα-
θώς και τα επόμενα της συνεδρίασης στην οποία «ευχόμαστε» έ-
195
O Dunstano Cancellieri ήταν Υπατος Μεγάλος Ταξιάρχης του Σκωτικού
Τύπου (ενοποιημένου) από τον Ιούνιο του 1943 μέχρι τις 6 Ιουνίου 1945, οπότε
και σύμφωνα με μία δέσμευση που είχε, έθετε το αξίωμά του στην διάθεση του
Υπάτου Συμβουλίου, με δεδομένη την δημιουργηθείσα κατάσταση με το τέλος
του πολέμου. Ήταν, επομένως, σε αναμονή νέων εκλογών.
196
Σ.τ.Μ. : «Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής» : Ανώτατο Διοι-
κητικό και Μυητικό όργανο του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου
Μισραΐμ και Μέμφις. Παγκόσμιο Ύπατο Συμβούλιο.
111
Gastone Ventura
γραφε το διάταγμα197, «να δούμε κυρίως τους Κραταιότατους Α-

δελφούς Mario De Conca, D. Cancellieri, Di Fabio, Ascalese, Pa-
gano, Reghini, Gamberini. Μετά τη συνάντηση θα ακολουθήσει η
Σύνοδος των Φιλαλήθων και των Eletti Cohanim (Εκλεκτών
Κοέν) και Αυτός που θα έχει τις ζητούμενες απαιτήσεις θα επικα-
λεσθεί τη Θεία βοήθεια που τόσο ευχόμαστε».
Marco Egidio Allegri (Flamelicus)
Από το πρακτικό της προαναφερθείσης συνάντησης, της οποί-

ας στο Αρχείο του Τάγματος υπάρχει το πρώτο λεπτό του O. U.
Zasio (Artephius), προκύπτει ότι σε αυτήν την ημερομηνία «συ-
νήλθε το Ύπατο Μεγάλο Συμβούλιο, με εννέα Κραταιότατους
Αδελφούς του Αληθούς και Χρυσού Ρόδου και Σταυρού και τους
κανονικούς αντιπροσώπους των βασικών Τύπων που υπήρχαν
στην Ιταλία», το οποίο προχώρησε στον ορισμό του Marco Egidio
Allegri (Flamelicus) ως Γενικού (Σ.τ.Μ. ή Κυρίαρχου) Μεγάλου
Διδασκάλου ορίζοντας ότι «η δραστηριότητα του Τάγματός μας
αυτή τη στιγμή εμπνέεται κυρίως από τις αρχές της ανοχής προς
197
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Μεγάλη Διδασκαλεία M.E.Allegri. Καρ-
τέλλα ΙΙ. Ομάδα Α.
112
όλες τις πίστεις, ενότητα αδελφικής δράσης έξω από πολιτικά πά-
θη, αδελφική ευημερία και συμφωνία».
Οι αποφάσεις της 27ης Δεμεμβρίου 1945, δημοσιεύθηκαν ως
αλληλογραφία υπ.αριθμ. 1 του Μαρτινιστικού Τάγματος, Ύπατο
Μεγάλο Συμπαντικό Συμβούλιο, με ημερομηνία 12 Ιανουαρίου
1946 και την υπογραφή του «Μεγάλου Υπουργού του Κράτους»
Dino Hobbes Cecchini Ανωτέρου Αγνώστου (Σ.τ.Μ. : 3ο), και ε-
παναδημοσιεύθυκαν στο επόμενο φύλλο Αλληλογραφίας
υπ.αριθμ. 2 του Μαρτίου 1946 με την ακόλουθη πρόβλεψη: «Με-
ταξύ των βασικών αποφάσεων που ελήφθησαν, θυμόμαστε την
δημιουργία των Μεγάλων Διοικητικών Εθνικών Στοών που θα
αναλάβουν να φροντίσουν τα υλικά ενδιαφέροντα του Τάγματος,
στις οποίες μπορούν να απευθυνθούν όλοι οι Αδδ προκειμένου
να διατηρήσουν την κανονικότητα της θέσης τους, Τυπικά, Δι-
πλώματα, υλικά μελέτης, εγχειρίδια, δημοσιεύσεις κλπ. Οι Μεγά-
λες Στοές θα φροντίσουν επίσης την απογραφή των Αδελφών στις
δικαιοδοσίες τους».
Στο Ύπατο Συμβούλιο του Τάγματος ήσαν επικεφαλής, κατά
τα μέσα του 1946, τα ακόλουθα τοπικά συμβούλια: Λομβαρδία:
Πρόεδρος Mario de Conca (Lycnus), Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε:
Πρόεδρος Giovanni Cester (Saulle), Τοσκάνη: Πρόεδρος Gastone
Bolpin (Phoras), Λάτσιο: Πρόεδρος Valentino di Fabio (Valenti-
nus), Καμπάνια: Πρόεδρος Pietro Mangiaracina (Camar), Πούλια:
Πρόεδρος Liborio Granone (Libero), Σικελία: ειδικός αντιπρόσω-
πος Leoluca Bellomo, Καλάμπρια: ειδικός αντιπρόσωπος Βαρώ-
νος Giuliani (Simone). Στη Ρώμη ήταν σε λειτουργία ακόμη μία
σημαντική ομάδα με επικεφαλής τον Sorgi (Porfirio) μυημένο από
τον A. Sacchi (Sinesius)198. Στη Napoli συμμετείχε στην ομάδα
εργασίας «Sȗr» ο Umberto Gorel Porciatti (Zeteo).
198
Αυτή η «Ομάδα εργασίας» ζήτησε και έλαβε μία Χάρτα Λειτουργίας από
τον Μεγάλο Διδάσκαλο M.E.Allegri (Flamelicus). Η Χάρτα, πρακτικά, έπρεπε
να βρίσκεται στα χέρια του Αδελφού Ivan Mosca (Hermete) Ανωτέρου Αγνώ-
στου, Μεγάλου Διδασκάλου των «Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύ-
μπαντος» (Elus Cohen).
113
Gastone Ventura
Το Τάγμα, συμπερασματικά, είχε αναδιοργανωθεί στις θεμε-

λιώδεις γραμμές και πλαίσιά του. Σύμφωνα με το αρχείο μελών
του οι Μαρτινιστές έφταναν τους τριακόσιους, αριθμό αρκετά α-
νεβασμένο για τις προσδοκίες του Μεγάλου Διδασκάλου και,
σύμφωνα με τη γνώμη μας, υπερβολικό και που θα μπορούσε να
δημιουργήσει, όπως στη συνέχεια έγινε, δυσφορία, ακόμη και κυ-
ρίως εξ αιτίας, ίσως, των Τεκτονικών έριδων που ήσαν σε εξέλιξη
και του γεγονότος ότι σχεδόν όλα τα μέλη (και οι επικεφαλής) εί-
χαν επιλεγεί από τον Τεκτονισμό. Ο σκοπός αυτής της επιλογής
ήταν σημαντικός: Ο Marco Egidio Allegri (Flamelicus) ήθελε να
πραγματοποιήσει μία ένωση, ή τουλάχιστον μία Ομοσπονδία ό-
λων των Τεκτονικών Δικαιοδοσιών, υπό την αιγίδα του Μαρτινι-
στικού Τάγματος199.
Ο Μαρτινισμός ήταν σε πλήρη επέκταση όταν, στις αρχές Ια-
νουαρίου του 1947, ο Μεγάλος Διδάσκαλος αρρώστησε πολύ σο-
βαρά και αναγκάσθηκε, δεδομένου του ότι δεν είχε τη δυνατότητα
να κινηθεί, να παραμείνει στο σπίτι του κλινήρης μέχρι τις 23
Μαρτίου. Μετά από μία σύντομη περίοδο ανάρρωσης, είχε νέα
επιπλοκή η οποία τον ανάγκασε να υποστεί χειρουργική επέμβα-
ση, πρώτη ένδειξη της οδυνηρής νόσου που τον έστειλε στον θά-
νατο δύο χρόνια μετά. Ο Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), ως
αναπληρωτής του200, για λόγους ανεξάρτητους της επαγγελματι-
κής του δραστηριότητας (δημοσιογράφος), δεν ήταν πάντοτε σε
θέση να διατηρήσει τις κατάλληλες επαφές με τις Μαρτινιστικές
ομάδες, και ως εκ τούτου, τα καθήκοντα αναλήφθηκαν από τη
Μεγάλη Διοικητική Στοά η οποία, προκειμένου να λειτουργήσει
υπέρ των συμφερόντων του Τάγματος, παρακάμπτοντας τον Ανα-
πληρωτή Μεγάλο Διδάσκαλο O. U. Zasio (Artephius), ανέλαβε
πέραν των Διοικητικών, τα Μυητικά και Τυπικά201 καθήκοντα, και
199
Βλ. : «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis», του ιδίου συγγραφέα.
200
Σ.τ.Μ. : Με ιδιόχειρη επιστολή του από το κρεββάτι του νοσοκομείου, ο
M.E.Allegri (Flamelicus), είχε παραχωρήσει τις εξουσίες του και τη διαδοχή της
ηγεσίας του Τάγματος, στον O.U.Zasio (Artephius)
201
που=Ρυθμού=Rite=Rito . Εξού και η λέξη Τυπικό (Ritual).
114
τη διατήρηση των απαραίτητων επαφών με τις Μαρτινιστικές ο-

μάδες της Νότιας Ιταλίας και της Ρώμης και την φροντίδα για την
δημιουργία μιας Εθνικής Συνόδου για τον Δεκέμβριο του 1947 με
θέμα «αλλαγή επιτηρητή» στα καθήκοντα και την κεφαλή του
Τάγματος.
Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος όλης της οργανωτικής φάσης, το
οποίο κατέληξε με την κλήτευση της προαναφερόμενης Συνόδου
η οποία επρόκειτο να εκλέξει Εθνικό Μεγάλο Διδάσκαλο και τον
αναπληρωτή του. Σύνοδο η οποία ήταν ανοιχτή για τον βαθμό του
Μυημένου (Σ.τ.Μ. : 2ο) και η οποία, με τις εκλογές που θα έκανε,
ισχυριζόταν ότι ο εκλεγμένος έπρεπε να αντικαταστήσει τον Γενι-
κό Μεγάλο Διδάσκαλο και ότι το Μεγάλο Εθνικό Συμβούλιο θα
έπαιρνε τη θέση του Υπάτου Συμβουλίου. Όλο αυτό, λησμονώ-
ντας ότι η Σύνοδος του 1945, θεμέλιος λίθος της επανοργάνωσης
του Τάγματος, είχε συγκληθεί μεταξύ των Ανωτέρων Αγνώστων
(Σ.τ.Μ. : 3ο) και εξέλεξε έναν Κυρίαρχο Γενικό Μεγάλο Διδάσκα-
λο του Συμπαντικού Υπάτου Συμβουλίου του Μαρτινιστικού
Τάγματος. Λησμονώντας, επίσης, ότι αυτό το Ύπατο Συμβούλιο,
κάνοντας χρήση της αιγίδας του Υπάτου Συμβουλίου του Αλη-
θούς και Χρυσού Ρόδου και Σταυρού202 και επίσης από τη στιγμή
που η παράδοση ουδέποτε τροποποιήθηκε στο Τάγμα, ο Κυρίαρ-
χος Μεγάλος Διδάσκαλος, από τη στιγμή που εδραιώθηκε βάσει
των επτά επίσημων υπoσχέσεων από την πλευρά του, και των ε-
πτά επίσημων υπακοών από την πλευρά των εκλεκτόρων του (ή
202
Βλ. : «Εισαγωγή στο Τεκτονικό Μυστικό» του Marco Egidio Allegri, σχετι-
κά για το Τάγμα του Αληθούς και Χρυσού R+C, καθώς και τα αναφερόμενα στο
Κεφάλαιο 5 του παρόντος. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι όλοι οι συμμετέχοντες
στη Σύνοδο της Napoli, χρησιμοποιούσαν και θα συνέχιζαν να χρησιμοποιούν
ακόμη και μετά, επιστολόχαρτο του Τάγματος με την ένδειξη «Υπό την αιγίδα
του Τάγματος του Αληθούς και Χρυσού R+C». Αυτοί δεν συμμετείχαν στη συ-
γκεκριμένη Ύπατη σύσκεψη όπως είναι εμφανές από μία περγαμηνή που υπάρχει
το Αρχείο του Τάγματος. Αυτό δεν θα είχε καμμία σημασία εάν, μετά την απο-
σαφήνιση ότι θα έπρεπε να μπλοκάρει την τάση αντιποίησης, και μετά τον θάνα-
το του Umberto Gorel Porciatti, δεν υπήρξε κανείς που να συνέχισε να χρησιμο-
ποιεί το συγκεκριμένο επιστολόχαρτο με εκείνη την «αιγίδα», χωρίς να γνωρίζει
ούτε να έχει κάποια πληροφορία περί ποίας Αδελφότητος επρόκειτο.
115
Gastone Ventura
εκείνων που αναγνώρισαν ως κανονική της διαδοχή του), ήταν

«ad vitam» (Σ.τ.Μ. : Ισόβιος)203.
Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι, σύμφωνα με τον Αδελφό
Umberto Gorel Porciatti (Zeteo), ο M. E. Allegri (Flamelicus) τον
είχε διορίσει Αντικυβερνήτη για το διάστημα που διαρκούσε η πε-
ρίοδος ασθένειάς του. Αυτός όμως ο διορισμός, δεν προκύπτει
από κανένα επίσημο έγγραφο του Αρχείου του Τάγματος. Είναι
πιθανότερο, ένας τέτοιος διορισμός να δόθηκε προφορικά, εφόσον
ο Umberto Gorel Porciatti (Zeteo) βεβαιώνει ότι ταξίδεψε στην
Βενετία επισκεπτόμενος τον κλινήρη στο νοσοκομείο M. E. Alle-
gri, όπως προκύπτει από μία επιβεβαίωση αυτής της επίσκεψης
από την πλευρά του O. U. Zasio (Artephius)204.
203
Είναι γνωστό και καταγεγραμμένο ότι στον Μαρτινισμό, η διαδοχή των ι-
σχύων πραγματοποιείται βάσει διορισμού (Σ.τ.Μ. : διαθήκης) και εκλογές πραγ-
ματοποιούνται μόνον σε περίπτωση έλλειψης αυτού του διορισμού, με εκλέκτο-
ρες τα μέλη του Υπάτου Συμβουλίου των Ανωτέρων Αγνώστων, κατόχων των
Μυητικών ισχύων (Σ.τ.Μ. : Πέραν του τρίτου βαθμού, δηλ. του Ανωτέρου Α-
γνώστου, υφίσταται ο βαθμός του Μυητή, επονομαζόμενος τέταρτος. Ο κάτοχός
του, είναι ο μόνος που δύναται να μεταδώσει Μαρτινιστική Μύηση).
Ο Marco Egidio Allegri (Flamelicus), ο οποίος ήταν, όπως προκύπτει από τα
χειρόγραφα του Alessandro Sacchi (Sinesius), ενεργό μέλος του Υπάτου Συμ-
βουλίου του Τάγματος και Περιφερειακός Μεγάλος Διδάσκαλος, αλλά και ο μο-
ναδικός επιζών, ή τουλάχιστον παρών, θα μπορούσε να απαιτήσει να είναι ο
«διορισθείς». Ειδικά μάλιστα εφόσον υπήρξε αυτός που διατήρησε αναμμένη τη
φλόγα του Τάγματος κατά τη διάρκεια είκοσι δύσκολων ετών, υποφέροντας φυ-
λακή και εξορία. Αποφάσισε, όμως, να θέσει τον εαυτόν του κάτω από τις απο-
φάσεις των Ανωτέρων Αγνώστων των συμμετεχόντων στο Ύπατο Συμβούλιο,
μετά την πρόταση για την ανάληψη της Μεγάλης Διδασκαλείας προς τον Dun-
stano Cancellieri ή σε κάποιον διορισθέντα από αυτόν, υπό την αιγίδα πάντοτε
εκείνης της Συναδελφότητας με την οποία ο ίδιος περιέβαλε τον υψηλό του βαθ-
μό.
204
Σε μία επιστολή του της 7ης Οκτωβρίου 1947, ο Umberto Gorel Porciatti έ-
γραψε: «Ασφαλώς σου έχει γνωστοποιηθεί ότι ο M.E.Allegri (Flamelicus), μπαί-
νοντας στο νοσοκομείο, με διόρισε αντιβασιλέα του Τάγματος, ζητώντας μου να
καταλάβω αυτή τη θέση με αγάπη. Ήμουν στη Βενετία και μίλησα με τον ίδιο
και τον G.Bolpin (Phoras). Επέστρεψα στη Ρώμη και πήγα στη Napoli όπου
προσπάθησα να ασχοληθώ με τον Pietro Mangiaracina (Camar). Ήρθα σε επαφή
με τον Mario de Conca (Lycnus) και τον Γάλλο Πρόεδρο του Τάγματος (είναι
116
κρίμα για το Τάγμα στη Γαλλία εκτός από την Ιταλία! Πρακτικά δεν υπάρχει τί-
ποτα πλέον, τα πάντα είναι για να ξαναγίνουν από την αρχή και μου φαίνεται ότι
λείπει το κατάλληλο πνεύμα)».
Πιο πριν στην ίδια επιστολή και αναφορικά με την οργάνωση της Συνόδου
έγραφε: «…πέσμου εάν μπορείς να επιμεληθείς την ενημέρωση όσων την χρειά-
ζονται διότι εγώ δυστυχώς, δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα, αφού ο Allegri με ξανά-
στειλε στον Bolpin, αυτός δε, μου έδωσε ακατάλληλες πληροφορίες και με ξα-
νάστειλε στον O.U.Zasio (Artephius) ο οποίος δυστυχώς δεν απάντησε σε δύο
επιστολές μου, και έτσι βρίσκομαι σε πυκνό σκοτάδι. (βλ. Αρχείο
Μαρτ.Τάγματος: Σύνοδος Napoli). Σχετικά με τις προαναφερθείσες επιστολές
του U.G.Porciatti στον O.U.Zasio (Artephius), δεν προκύπτει καμμία τέτοια α-
ποστολή πριν τον Οκτώβριο, ούτε μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου, πιθανόν να
χάθηκαν αφού ο O.U.Zasio (Artephius) εκείνη την εποχή ήταν στην Cortina
d’Ampezzo (Σ.τ.Μ. : Βόρεια Ιταλία, Ιταλικές Άλπεις) και το σπίτι του στη Βενε-
τία ήταν κλειστό. Υπάρχουν στο Αρχείο μας, στο οποίο επιμελώς ανατρέξαμε,
πολυάριθμες επιστολές του U.G.Porciatti. Μόνον μία όμως, απευθυνόμενη στον
O.U.Zasio (Artephius), εκείνη της 21ης Νοεμβρίου 1947, μία άλλη της 8 ης Ιανου-
αρίου 1948, και μία τελευταία της 3 ης Απριλίου 1948. Υπάρχουν επίσης, δύο α-
ντίγραφα πολλών επιστολών του O.U.Zasio (Artephius) στον U.G.Porciatti, μία
της 27ης Νοεμβρίου και η άλλη χωρίς ημερομηνία. Όμως, συγκρινόμενες με τις
επιστολές του U.G.Porciatti, κατά πάσα πιθανότητα είναι απαντητική της επι-
στολής του της 18ης Ιανουαρίου.
Η πρώτη λέει: «Λίγες ήσαν μέχρι τώρα οι επαφές μεταξύ των ‘αρχαιοτέρων’
και των ‘νέων’ αντιβασιλέων του Τάγματος, έτσι ώστε πολλοί φαντάσθηκαν ότι
η Μαρτινιστική Παράδοση εφαρμόζεται και προσανατολίζεται όπως οι Τεκτονι-
κές Αδελφότητες, ενώ εμείς οφείλουμε συνεχώς να κατευθυνόμαστε στις πηγές
του Εσωτερισμού. Όπως και να έχει, λίγο λίγο θα καταφέρουμε να επαναφέρου-
με στο ύψος τους, τις ληφθείσες Διδασκαλίες και κάθε παρέμβαση θα αποκρου-
σθεί. Από τότε που ανέλαβες την αντικυβέρνηση για την Ιταλία, δεν έλαβα από
εσένα καμμία επιστολή για το Συνέδριο. Με λυπεί διότι θα ήθελα να συμβάλλω
στην προετοιμασία των εργασιών με κάποια βολική συμβουλή. Όσον αφορά το
Συνέδριο, με μεγάλη μας λύπη, ούτε ο Κυρίαρχος Μεγάλος ούτε εγώ μπορούμε
να παρέμβουμε, συνδεδεμένοι με κοινά καθήκοντα (…). Και ο Κυρίαρχος και
εγώ, όπως και άλλα μέλη του Υπάτου Κολεγίου είμαστε της γνώμης ότι πρέπει
να συμβουλεύσουμε το Συνέδριο να περιορισθεί σε προσωρινές προτάσεις αντί
να κατακυρώσει. Να δώσει δηλαδή στην συνεδρίαση έναν προπαρασκευαστικό
χαρακτήρα εργασιών που θα γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας σε επόμενη συνά-
ντηση. Στην δική του (επιστολή) της 20 ης Νοεμβρίου ο Κυρίαρχος σου έστειλε
ήδη μερικές οδηγίες σχετικά με την ημερήσια διάταξη, η οποία φαίνεται ότι θα
μπορούσε να οδηγήσει σε ψηφίσματα δύσκολα να επικυρωθούν…»
117
Gastone Ventura
Ωστόσο, η χορήγηση αυτής της εξουσιοδότησης (Σ.τ.Μ. : περί

Αντικυβέρνησης στον Umberto Gorel Porciatti) είναι αρκετά σκο-
τεινή205, ακόμη και εάν, μετά τη Σύνοδο, αντιμετωπίζοντας το τε-
Η δεύτερη λέει: «Τα ονόματα περί των οποίων ομιλεί η πρόβλεψη της 20 ης
Νοεμβρίου είναι…… Αυτοί δεν έχουν συμμετάσχει καθόλου στην επαναδιοργά-
νωση του Τάγματος, αλλά απλά ακολούθησαν μερικές εντολές και ανέλαβαν κά-
ποια καθήκοντα. Αφού η συμπεριφορά τους ήταν αντίθετη με το μυητικό πνεύ-
μα, με αυτή τη πράξη, έθεσαν, με δική τους ευθύνη, τον εαυτόν τους εκτός μυη-
τικής αλύσου (…). Οι ενδιαφερόμενοι, αν και ανώριμοι από πλευράς Τυπικής
γνώσης, εγνώριζαν τις συνέπειες στις οποίες θα εξετίθοντο ipso facto (Σ.τ.Μ. : εκ
των πραγμάτων) μέσα στη μυητική τάξη σε επίσημη μορφή. Όπως και να έχει,
κανόνισα να έλθουν ενημερωμένοι. Η ημερήσια διάταξη του Κυρίαρχου που
σου κοινοποιήθηκε στις 20 Νοεμβρίου είναι από μόνη της το εκτελεστικό έγγρα-
φο για το καλό του Τάγματος….».
Υπάρχουν ακόμη άλλες τρείς επιστολές του U.G.Porciatti, όλες του 1946,
προς τον O.U.Zasio (Artephius), όπου τίθεται υπό τις διαταγές του και του
M.E.Allegri (Flamelicus). Είναι Αυγούστου 1946 και 3 & 8 Νοεμβρίου 1946.
Υπάρχουν επίσης και πολυάριθμες άλλες και παραπομπές στη Σύνοδο της Napoli
απευθυνόμενες σε άλλα πρόσωπα.
205
Σε άλλη επιστολή, πάντοτε του U.G.Porciatti, της 27ης Μαΐου 1947, είναι
γραμμένο: «Ο M.E.Allegri (Flamelicus), παρακινούμενος από εμένα να έλθει σε
επαφή με τον Pietro στη Napoli και τον Dunstano Cancellieri, δεν έκανε τίποτα..
Διατηρεί επαφή μαζί μου για λόγους που έχουν να κάνουν με την συνεργασία
του στο ‘Atanor’, αλλά στο Τάγμα δεν λέει κουβέντα. Απόλυτη σιωπή».
Σε άλλη επιστολή του της 1η Ιουλίου λέει: «Εδώ στη Ρώμη, δεν είμαι ευχα-
ριστημένος, διότι ο V.Di Fabio (Σ.τ.Μ. : Ύπ.Ταξιάρχης του ‘Le Droit Humain’)
εγκατέλειψε την πόλη για λόγους υγείας. Συστήθηκα να αναλάβω τα καθήκοντά
του…»
Σε μία επιστολή του στον Αδελφό Pietro Mangiaracina (Camar) της 25ης Ιου-
λίου 1947 προκύπτει ότι στη Napoli εγνώριζαν για την νοσηλεία του M.E.Allegri
στο νοσοκομείο, αλλά ότι η ‘αντικυβέρνηση’ δεν είχε ακόμη χορηγηθεί: «Σίγου-
ρα θα έμαθες για την σοβαρή ασθένεια που έπληξε τον Γενικό Μεγάλο Διδάσκα-
λο και την αδυναμία του να διοικήσει το Τάγμα. Δεν γνωρίζω τί έκανε διότι το
Σεβάσμιο Τάγμα μας δεν έχει λύση συνέχειας. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν γνω-
ρίζει για πόσο καιρό θα στετούμαστε της φωτισμένης του καθοδήγησης. Θα ή-
μουν της άποψης να κάψω τους φραγμούς που μας χωρίζουν από την ανανέωση
της Ύπατης ηγεσίας και να μας ζητήσω, ελεύθερα και αυθόρμητα, να μας οδη-
γήσει ο Κραταιότατος και Σοφότατος Αδελφός Umberto Gabriel Porciatti».
Σε μία υποσημείωση στις άκρες της επιστολής, ο Pietro Mangiaracina
(Camar), ανησυχώντας για την παρουσία του αναπληρωτή Μεγάλου Διδασκάλου
118
τελεσμένο γεγονός, ο M. E. Allegri (Flamelicus) αποκατέστησε τα

πράγματα με επίσημη επιστολή, υπογεγγραμμένη «κατ’εντολήν»
από τον Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), στην οποία εκτός των
άλλων, ήταν συνημμένη άλλη προσωπική και εμπιστευτική επι-
στολή, η οποία, ως τέτοια, ζητούσε αυστηρά την μη δημοσιοποίη-
ση ούτε μιάς γραμμής.
Όπως και να έχει, στο Αρχείο του Τάγματος βρίσκονται πάνω
από μία εκατοντάδα εγγράφων σχετικών με τη περίοδο εκείνη.
Περίοδο που ξεκινά από την μεταφορά της Μεγάλης Διοικητικής
Στοάς της Ιταλίας από τη Βενετία σε άλλη έδρα μέχρι τη Σύνοδο
της Napoli. Τα έγγραφα αυτά φωτίζουν με ένα φως θα λέγαμε
σκοτεινό εάν, αντίθετα, δεν αποδεικνυόταν απλά δυσδιάκριτο,
προσπαθώντας να το δούμε με καλή πίστη αλλά αναμφίβολα ενά-
ντια στο ρεύμα της ψευδαίσθησης που υπήρχε να δυναμώσει το
Τάγμα δίδοντάς του κανονισμούς, εντολές και οργανωτική διάρ-
θωση Τεκτονική: Από την επιμονή στη μελέτη των εγγράφων,
διαπιστώσαμε ότι η μακρά περίοδος αιχμαλωσίας είχε δημιουργή-
σει μία τάση απομάκρυνσης των «παλαιών» η οποία χωρίς τύψεις
κατέληγε στο «ο μυούμενος σκοτώνει τον μυητή».
Δεν θα πούμε περισσότερα επομένως γι' αυτή τη σελίδα της ι-
στορίας του Τάγματος, συμφωνώντας να ανακεφαλαιώσουμε τα
αποτελέσματα της Συνόδου της Napoli στην οποία δεν συμμετεί-
χαν ούτε ο Marco Edigio Allegri (Flamelicus) ούτε ο Ottavio
Ulderico Zasio (Artephius), και η οποία Σύνοδος αντί να δυναμώ-
σει και ισχυροποιήσει το Τάγμα, το διαίρεσε και πρακτικά, το διέ-
σπειρε, ακόμη και με το θάνατο, πρώτα του Umberto Gorel Porci-
atti (Zeteo), μετά του Marco Edigio Allegri (Flamelicus) και τις
προφανείς περιπλοκές γύρω από τη διαδοχή του.
του Τάγματος Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), ζητούσε: «Μπορείς να μου

πεις ποια είναι η σημερινή θέση του O.U.Zasio;».
Αναμφίβολα, ανησυχούσε για την υγεία του M.E.Allegri (Flamelicus) και για
το ενδεχόμενο του θανάτου του ή το ενδεχόμενο αναπηρίας που θα του απαγό-
ρευε να αναλάβει τα καθήκοντά του, αλλά ανησυχούσε επίσης και για τον
O.U.Zasio(Artephius) ο οποίος, κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής των επιστολών
για την διοργάνωση της Συνόδου, κρατούσε κλειστά τα χαρτιά του.
119
Gastone Ventura
Όπως είπαμε, με μία νοοτροπία Τεκτονική και ειδικά «Σκωτι-

κού Τύπου»206, η Εθνική Σύνοδος πραγματοποιήθηκε στη Napoli
στα 4 και 5 Δεκεμβρίου 1947. Έλαβε χώρα δε, παρά το γεγονός
ότι ο Μεγάλος Διδάσκαλος, ειδοποιημένος για το τί συνέβαινε
ενώ ήταν άρρωστος δίδοντας την εξουσιοδότησή του για τη συνά-
ντηση, είχε αναστείλλει ορισμένους Αδελφούς που είχαν φροντί-
σει την οργάνωση της Συνόδου και ό,τι άλλο ήταν κάτω από αυτή.
Στη Napoli, στις ήδη προεξοφλημένες εκλογές από τη στιγμή
που υπήρχαν εκ των προτέρων δημιουργημένες συμφωνίες, ο
Umberto Gorel Porciatti (Zeteo) ονομάσθηκε Εθνικός Μεγάλος
Διδάσκαλος. Αναπληρωτής του ο Elia Jordan (για τέσσερα χρό-
νια) υπό τον όρο ότι στις επόμενες εκλογές, στη λήξη των τριών
ετών, θα διοριζόταν ο διάδοχος του U. G. Porciatti (Zeteo) ως ι-
σόβιος (ad vitam)207. Αντιλαμβανόμαστε επίσης ακόμη και σύμ-
φωνα με τα γραφόμενα στο «Voce Fraterna»208 (Σ.τ.Μ. : «Αδελ-
φική Φωνή») «θεωρείται ως εδραιωμένο (και για το σκοπό αυτό
με πλήρη πίστη σε ό,τι αφορά τους ασχοληθέντες με τα μέχρι
στιγμής οργανωτικά) ότι ο Μαρτινισμός της Γνωστικής Εκκλησί-
ας στην Ιταλία αναλαμβάνει την αυτόνομη Παράδοση του Συμπα-
ντικού Μαρτινισμού συνδεόμενος με τη Μεγάλη Διδασκαλία του
L. C. de Saint-Martin».
206
Η εγκύκλια πρόσκληση, πράγματι, έχει ημερομηνία την «13 η ημέρα της Σε-
λήνης Hesvan 5708», (που αντιστοιχεί στις 27 Οκτωβρίου 1947, «Χρονολογίας
Κοινής»). Όμως η αρίθμηση αυτή χρησιμοποιείται από τον Τεκτονισμό και ειδι-
κά αυτόν που ακολουθεί τον «Σκωτικό» Τύπο.
Μαρτινιστικά, όπως θα έπρεπε να είναι, η εγκύκλια πρόσκληση έπρεπε να
έχει ημερομηνία με τα Ζωδιακά σημεία των μηνών, τα σημεία των πλανητών και
των εννέα ειδικών σημείων συν το σημείο 0, για τον αριθμό του έτους και των
ημερών.
207
Λησμόνησαν τους κανονισμούς του ιδρυτή του Τάγματος Papus, ότι ο διο-
ρισμός των Αντιπροσώπων του Υπάτου Συμβουλίου ή των Εθνικών Μεγάλων
Διδασκάλων προέρχεται από αυτόν που έχει αυτό το προνόμιο, δηλαδή τον Κυ-
ρίαρχο Γενικό Μεγάλο Διδάσκαλο.
208
«Voce Fraterna». Έτος ΙΙ, Νο 3, 3-3-1948, εκδοθέν στο Chieti. Το άρθρο
φέρει την υπογραφή του Carlo Gentile. πιθανόν του Ανωτέρου Αγνώστου «Ante-
lius» σημαντικού συγγραφέα Τεκτονικών θεμάτων.
120
Αυτό σήμαινε ότι στη Σύνοδο της Napoli συμμετείχε και ο

Mario de Conca (Lycnus), ο οποίος, πράγματι, υποστήριζε τη
Γνωστική Εκκλησία, αλλά (όπως προκύπτει σαφές από τα γραφό-
μενα στο «Voce Fraterna») αγνοούσε – όπως το αγνοούσε και ο
συγγραφέας του εντύπου – ότι ο L. C. de Saint-Martin δεν υπήρξε
ποτέ Μεγάλος Διδάσκαλος κάποιου Μαρτινιστικού Τάγματος,
αλλά μόνον ο εμνευστής της δημιουργίας του, το οποίο αναδύθη-
κε το 1887 και ανακηρύχθηκε το 1889 με πρώτο Μεγάλο Διδά-
σκαλο τον Gerard Encausse (Papus). Το τί σχέση θα είχε ο Saint
Martin με τη Γνωστική Εκκλησία, είναι κάτι που θα θέλαμε να
γνωρίζουμε. Όμως ήδη, οι επονομαζόμενοι Τεκτονικοί και παρα-
Τεκτονικοί ιστορικοί δεν κοίταζαν τόσο τις λεπτομέρειες.
Στις 16 Ιανουαρίου 1948, μετά την επίσημη επιστολή που ανα-
γνώριζε τον τίτλο του Εθνικού προέδρου και του ενεργού μέλους
του Υπάτου Μεγάλου Συμπαντικού Συμβουλίου στον Umberto
Gorel Porciatti (Zeteo)209, δημιουργόταν, από την πλευρά των νέ-
ων εκεγμένων, η αξίωση να μην αναγνωρίζεται η εξουσία του Γε-
νικού Μεγάλου Διδασκάλου, ούτε εκείνη του Υπάτου Συμπαντι-
κού Συμβουλίου και αυτό προκάλεσε, ακόμη και με πολύ τακτ και
περιστροφές, μία διαμάχη μεταξύ της Μεγάλης Διδασκαλίας και
της Συμπαντικής διακυβέρνησης.
Αυτή η κατάσταση πιθανόν να συνεχιζόταν εάν οι ίδιοι υπεύ-
θυνοι του συμβάντος δεν είχαν παρατηρήσει ότι αυτοί τους οποί-
ους εμπιστεύθηκαν και τους υποστήριξαν, τους πρόδιδαν. Μπή-
καν επίσης στον πειρασμό να προσεγγίσουν τον Ottavio Ulderico
Zasio (Artephius), αφήνοντάς τον να παρακολουθεί210 και να προ-
209
Διάταγμα του Υπάτου Κολεγίου του Τάγματος. (Αρχείο Μαρτινιστικού
Τάγματος. Σελ 18)
210
Μεταφέρουμε την πρόταση που απεστάλλη στον Umberto Gorel Porciatti
για την προσέγγιση του Ottavio Ulderico Zasio (Artephius): «…Πιστεύω ότι ο
O.U.Zasio (Artephius) εάν ληφθεί με το καλό (να τον κάνουμε να καταλάβει ότι
η θέση του ως ανθρώπου αδιάφορου του επιτρέπει να ερμηνεύει λάθος, και ότι
αντίθετα πιέζοντάς τον να παραιτηθεί θα δημιουργούσε συνθήκες εκτίμησής του
ως μεγάλου Μυημένου κλπ κλπ) θα μπορούσε να εγκαταλείψει, δείχνοντας του
121
Gastone Ventura
νοεί την βεβαιότητα ενός σημαντικού καθήκοντος, ίσως και πε-

ρισσότερο από όσο μπορούσαν να αναμένουν από τη πλευρά τους,
εάν είχε συμμορφωθεί με τα αιτήματά τους. Και η επιστολή απά-
ντησης του Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), που εδώ μεταφέ-
ρουμε, θέτει πρακτικά τέλος σε αυτή την δυσοίωνη κατάσταση,
ακόμη και εάν στον επίλογό του συνέβαλαν προσωπικές θλίψεις
του Umberto Gorel Porciatti (Zeteo), προδομένου από όποιον θε-
ωρούσε δίπλα του και κατόπιν από την εγκατάλειψή του.
Ιδού η απάντηση του Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) με
ημερομηνία 2 Απριλίου 1948:
«Όπως γνωρίζεις, δεν έχω προσωπικές φιλοδοξίες. Πιστεύω
βαθειά στην αλήθεια, την πίστη, την καλωσύνη, την αγάπη. Όπως
γνωρίζεις ποτέ δεν έκανα τίποτα σε περιφρόνηση αυτών των αρε-
τών, θεωρώντας με πάντοτε ανάξιo να τις διδάξω.
»Έλαβα το συστημένο σου. Προσωπικά, ήπια εδώ και καιρό
το ‘νερό της Λήθης’211. Είναι γλυκό όταν δεν το φοβάσαι. Είναι το
πέρασμα στην άλλη όχθη. Ίσως αυτό να ήταν το έπαθλο για την
ζωντανή μου οδύνη. Δεν κατοικούν μέσα μου, ούτε η έχθρα, ούτε
η κακεντρέχεια, αλλά μόνον η ανάγκη μιάς μεγάλης ειρήνης, που
πάντα ονειρεύθηκα και ποτέ δεν πρόδωσα. Σωστά ή λάθος, διατη-
ρώ στον εσωτερικό μου Ναό, και θα τα διατηρήσω για τις λίγες
ημέρες που μου απομένουν σε αυτή τη γη, τρείς σεβαστές εικόνες:
κατανόηση», ευγνωμοσύνη και πίστη.
»Όλα τα υπόλοιπα, στα μάτια μου που μπορούν να δουν λίγα ή
πολλά είναι ανώφελες πούλιες. Οι ανθρώπινες αξιοπρέπειες εξέ-
πεσαν σαν ένα παιχνίδι πονηρών ή ένοπλων προσαρμογών.
»Ψάξε και βρες κάποιον που μπορεί. Εγώ θα είμαι πάντα ευτυ-
χής να διαδώσω λόγους ανθρώπινου σεβασμού ή να τεμαχίσω το
ψωμί της λίγης επιστήμης που μου μεταδόθηκε. Και θα είμαι ευ-
(αγαπά τους καλούς τρόπους) σημάδια αναγνώρισης από όλους». (Αρχείο Μαρ-
τινιστικού Τάγματος Σύνοδος της Napoli. Ομάδα ΙΙ)
211
Σ.τ.Μ. : «Νερό της λήθης», δηλαδή της λησμονιάς. Από τη Λήθη πήραν το
όνομά τους μία πηγή και ένας από τους πέντε ποταμούς του Άδη από τα ύδατα
του οποίου έπιναν οι κατερχόμενοι νεκροί για να λησμονήσουν το παρελθόν, την
επίγεια ζωή τους.
122
τυχής να σε δω, όπου παρουσιασθεί η ευκαιρία. Αλλά δεν μπορώ

να λησμονήσω ότι οφείλω πειθαρχία και ευγνωμοσύνη στον
πνευματικό μου πατέρα. Εκείνος που βαδίζει έναν άλλον δρόμο,
μπορεί να ενδυθεί όλους τους μανδύες όλων των διδασκαλειών.
Αλλά όταν θα εμφανισθεί σε αυτόν ο ‘Φύλακας του Κατωφλίου’
θα λυπηθεί που θα σβήσει τη συνείδησή του μόνον με εξωτερική
μορφή υπέρβασης. Ελπίζω ότι εσύ θα μπορέσεις να κάνεις τα ελά-
χιστα από αυτή την υπόδειξη. Ήταν οπωσδήποτε καθήκον μου να
στη δώσω. Καλή τύχη, ευχαριστώ και σε ασπάζομαι».
Μεγάλη, ευγενική και συγχρόνως φοβερή επιστολή που απο-
δεικνύει πόσο ευγενής εκ καταγωγής και τί μυημένος ήταν ο Otta-
vio Ulderico Zasio (Artephius).
O Umberto Gorel Porciatti (Zeteo), προδομένος από τους «α-
δελφούς του» τους πιο κοντινούς, ακόμη και αυτούς που συνδέο-
νταν μαζί του με βέβηλα συμφέροντα, είχε ήδη από τον Απρίλιο
εκείνου του έτους εγκαταλείψει πρακτικά τις απόπειρες προώθη-
σης του «εθνικού» Μαρτινισμού, αυτού που αναδύθηκε από τη
Σύνοδο της Napoli και που επαναδιοργανώθηκε μεταξύ των ομά-
δων της Νότιας Ιταλίας και κυρίως της Napoli, επάνω στην ε-
σφαλμένη Τεκτονική γραμμή. Θύμα μιας κρίσης αποκαρδιωτι-
κής212 (ίσως να μην ήταν τόσο σύμφωνος με το πραγματοποιηθέν
λάθος) ασθένησε. Αποσυρθείς στο Poggio Mirteto (Σ.τ.Μ. : πε-
ριοχή στην Κεντρική Ιταλία) παραιτήθηκε από τη θέση του Εθνι-
κού Μεγάλου Διδασκάλου αντικαθιστούμενος από τον αναπλη-
212
Από μία επιστολή από τη Φλωρεντία προς την Βενετία με ημερομηνία 26
Απριλίου 1948 από τον S.J.(Ambros), αποσαφηνίζεται: «Βλέπω ότι αγνοείτε (…)
ότι η Τεκτονική Στοά «Pitagora» έχει καταρεύσει και τα μέλη της, αφού πέρασαν
στην Δικαιοδοσία της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (γραμμή Palazzo Giustini-
ani) με επικεφαλής τον Pon….. ο οποίος με μία άλλη προσωπικότητα κατάφερε
να απομακρύνει τον U.G.Porciatti, εμπιστευόμενη την διεύθυνση στον Salvatore
Farina. Δεν γνωρίζω το παρασκήνιο που ο U.G.Porciatti από τη μία και ο Pon…..
από την άλλη, προτιμούν να μην γράφουν αλλά μόνον να λυπούνται. Ο
U.G.Porciatti φαίνεται (έτσι μου γράφει) είχε μία κρίση νεύρων εξ αιτίας της ο-
ποίας για δύο μήνες περίπου δεν ήταν ικανός για ενεργή δράση και μόνον επιλε-
κτικά προσανατολισμένη προς νέα βιβλία και μελέτες. Ιδού πώς εξηγούνται οι
σιωπές του U.G.Porciatti και οι δικές μου». Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος.
123
Gastone Ventura
ρωτή του Elia Jordan στις 3 Αυγούστου του επομένου έτους (XVI
ημέρα της Σελήνης AV του 5708!), με ένα διάταγμα που προφα-
νώς, δεν εγκρίθηκε από τον Κυρίαρχο Μεγάλο Διδάσκαλο και που
δημοσιεύθηκε στο «Voce Fraterna» κάτω από τον τίτλο «Αλληλο-
γραφία του Μαρτινιστικού Τάγματος» μόνον μετά το θάνατό του,
ο οποίος επήλθε στην Πολυκλινική Umberto No 1 της Ρώμης, στις
7 Δεκεμβρίου 1948, σε ηλικία 58 ετών (σύμφωνα με την πράξη
θανάτου του Δήμου της Ρώμης).
Δεν προκύπτει ότι ο Elia Jordan (Σ.τ.Μ. : είχε ορισθεί αναπλη-
ρωτής του) ανέλαβε τα ηνία του Τάγματος. Φαίνεται ότι αυτό έγι-
νε από τον Αδελφό Pietro Mangiaracina (Camar) και κατόπιν από
τον ‘Antelius’, σημαντικού συγγραφέα Τεκτονικών θεμάτων.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Umberto Gorel Porciatti (Zeteo),
ξαναρρώστησε ο Marco Edigio Allegri (Flamelicus) που παρέμει-
νε ανενεργός τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο και μέρος του Μαρτίου
1949, όπως είχε ήδη διαπιστωθεί τους ίδιους μήνες το 1947. Και,
ακριβώς μετά από μία σύντομη περίοδο μέτριας δραστηριότητας,
με την έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου, ο Κυρίαρχος Μεγάλος
Διδάσκαλος έπρεπε να εγκαταλείψει τη Βενετία και να μετακομί-
σει στις πλαγιές των προ-Άλπεων, στο Crespano del Grappa, ό-
που πέθανε στις 14 Οκτωβρίου του ιδίου έτους σε ηλικία 52 ετών.
124
Κεφάλαιο 7
Η Μεγάλη Διδασκαλία του
Ottavio Ulderico Zasio (Artephius)
-Α. Η ενδιάμεση διακυβέρνηση-
Κατά τη διάρκεια της επιδείνωσης της ασθένειας που τον τα-

λαιπωρούσε, τον Ιανουάριο του 1949, ο Marco Edigio Allegri
(Flamelicus), ανησυχώντας για τα Τάγματα των οποίων είχε την
ευθύνη, είχε συντάξει την πράξη γενικής διαδοχής, με την οποία
έδιδε στον αντικαταστάτη του Ottavio Ulderico Zasio (Artephius),

«…όλες τις ισχύς του Μαρτινιστικού Τάγματος και του Τύπου
Misraim-Memphis για το διάστημα της παραμονής του σε ανάρ-
ρωση, καθώς και, για την περίπτωση περάσματος στην Αιώνια
Ανατολή, τις ισχύς της Διαδοχής213».
Στον παρατηρητή του εγγράφου, εμφαίνεται προφανής η σο-
βαρότητα της κατάστασης στην οποία βρισκόταν ο M. E. Allegri.
Η διαθήκη αυτή έχει συνταχθεί με τρεμάμενο χέρι, σε ένα
213
Θησαυροφυλάκιο του Αρχείου του Μαρτινιστικού Τάγματος Ιταλίας. Αυθε-
ντική ιδιόχειρη διαθήκη του M. E. Allegri στον O. U. Zasio. Βλέπε επίσης έργο
του ιδίου «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim & Memphis».
125
Gastone Ventura
κρεββάτι πόνου και, αποδεικνύεται, ειδικά από αυτό, πόσο τον

απασχολούσε το θέμα, περισσότερο και από την υγεία του, καθώς
και η ανάγκη το Μαρτινιστικό Τρίκηρο και ο Θρόνος του Οσίρι-
δος, να μην εγκαταλειφθούν στο εμπόριο των ψευδοπροφητών.
O O. U. Zasio (Artephius) ήταν πολύ διστακτικός. Στην «κα-
τανόηση» την «ευγνωμοσύνη» και την «πίστη», αρετές που ο ί-
διος πάντοτε καθομολογούσε, προσέθεσε και την διακριτικότητα.
Η Ιταλική κατάσταση στον τομέα των Μυητικών Ταγμάτων, ειδι-
κά όσον αφορά τον Τεκτονισμό, ήταν ακόμη χαοτική και το μεγα-
λύτερο μέρος των Μαρτινιστών, αφού έμειναν στο περιθώριο,
(μετά από όσα επαληθεύθηκαν με την διάλυση της Στοάς «Pitago-
ra»214 στην οποία είχε συμμετάσχει ο U. G. Porciatti, και το «κά-
ψιμο», όπως διαπιστώθηκε στη Ρώμη, από την πλευρά του Ύπα-
του Μεγάλου Ταξιάρχη του «Le Droit Humain215» Valentino di
Fabio, του Ανωτέρου Αγνώστου «Ermes» – απλά και μόνον για
να αναφέρουμε δύο επεισόδια216) – προτίμησαν να αναμείνουν να
214
Βλ. Κεφάλαιο 6.
215
Σ.τ.Μ. : Le Droit Humain (Το Ανθρώπινο Δίκαιο). Μικτό Τεκτονικό Τάγμα
(με ανδρικά Τυπικά) που ιδρύθηκε στη Γαλλία και λειτουργούσε και στην Ιταλί-
α.
216
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Καρτέλα Νο 2. Ομάδα C. Δεν επρόκειτο
γι' αυτές τις δύο περιπτώσεις μόνον. Μαρτινιστές που συμμετείχαν στη μία ή την
άλλη Τεκτονική δικαιοδοσία, βρισκόντουσαν σε δύσκολη θέση διότι έμπαιναν
στη διαδικασία να παρακολουθούν χώρους με Τέκτονες αντίπαλων δικαιοδο-
σιών. Στις συναντήσεις τους οι Μαρτινιστές, λησμονώντας την ιδιότητά τους, και
βάζοντας από πάνω το «(παρα)τεκτονικό τους πνεύμα» έκαναν προπαγάνδα για
την δική τους ο καθένας δικαιοδοσία. Με αυτόν τον τρόπο κατέστρεφαν την γα-
λήνη και την αδελφότητα που έπρεπε να βασιλεύει μεταξύ των Μαρτινιστών και,
ορθά εκείνοι που ήθελαν να παραμείνουν ξένοι με αυτές τις αντιπάθειες και τις
ελάχιστα μυητικές υποθέσεις, προτιμούσαν να απομονωθούν. Μόνον οι «αρχαιό-
τεροι» και όχι όλοι, (οι οποίοι στην περίοδο της αιχμαλωσίας (παρανομίας) είχαν
κατανοήσει τί ακριβώς είναι το μυητικό πνεύμα και που, στην αυθεντική αδελ-
φότητα των δύσκολων στιγμών, είχαν ξεπεράσει την βέβηλη νοοτροπία, εκεί που
δεν υπήρχαν «δικαιοδοσίες, βαθμοί, στολές, αλλά μόνον η χαρά της συνεύρε-
σης), ήσαν αυθεντικοί Μαρτινιστές που είχαν προσεγγίσει τον μανδύα αφού φό-
ρεσαν την προσωπίδα (Σ.τ.Μ. : δύο βασικά σύμβολα του Μαρτινισμού). Ο O. U.
126
ξεκαθαρισθεί το Τεκτονικό τοπίο, για να μην βρεθούν αναμεμειγ-

μένοι στις διαμάχες (αυτή ήταν η νοοτροπία των νεωτέρων αλλά
και αρκετών αρχαιοτέρων) μεταξύ του ενός και του άλλου Τεκτο-
νικού Τάγματος. O O. U. Zasio (Artephius), προτίμησε να συγκε-
ντρώσει γύρω του έναν συγκεκριμένο αριθμό έμπιστων, αυτών
δηλαδή που δοκιμάσθηκαν κατά την διάρκεια της παρανομίας του
Τάγματος, και να ασχοληθεί με Τεκτονικές εργασίες, σεβόμενος
την συνθήκη φιλίας και συμμαχίας που είχαν υπογράψει το Μαρ-
τινιστικό Τάγμα αλλά και ο Τεκτονικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις
το 1945 με το Μικτό Τεκτονικό Τάγμα «Le Droit Humain» («Αν-
θρώπινο Δίκαιο»).
Στο μεταξύ στη Napoli, μετά την εγκατάλειψη και το θάνατο
του U. G. Porciatti (Zeteo), κανένας δεν αισθάνθηκε ικανός ούτε
ανέλαβε το θάρρος να αναλάβει τη διαδοχή η οποία δεν θα μπο-
ρούσε να είναι νόμιμη, παρά μόνον με την έγκριση και επιβεβαί-
ωση του Υπάτου Μεγάλου Συμπαντικού Συμβουλίου. Ωστόσο, ο
Αδ Pietro Mangiaracina (Camar), σύμφωνα με όσα προκύπτουν
από δύο επιστολές απευθυνόμενες στον O. U. Zasio (Artephius)
της 14ης και της 27ης Φεβρουαρίου 1949 από τη Φλωρεντία, είχε
λάβει την κατάσταση στα χέρια του στο Νότο με την πρόθεση να
συνδεθεί με τον Βορρά. Ο Ανώτερος Άγνωστος Αδ S. J. (Am-
bros), ο οποίος υπέγραφε τις επιστολές, διαμαρτυρήθηκε για την
έλλειψη απάντησης σε μία επιστολή του και αναφέρθηκε στην
ασθένεια του καθηγ. M. E. Allegri (Flamelicus), παρακαλώντας
τον O. U. Zasio (Artephius) να: «…απευθύνει στις πιο θερμές ευ-
χές και την αφοσίωσή του στον Μεγάλο Διδάσκαλο». Αναφερό-
μενος κατόπιν σε έγγραφα του Σεβάσμιου Μαρτινιστικού Τάγμα-
τος, έγραφε: «Μου γράφει ο P. Mangiaracina (Camar), στον οποίο
θα πρότεινα ο ιατρός ……. της Ρώμης να τακτοποιήσει τα έγγρα-
φα του όψιμου U. G. Porciatti, δίνοντάς μου παραγγελία να δια-
πραγματευθώ μαζί του αφού εγώ είχα προτείνει ότι, όταν ο U. G.
Porciatti κατείχε τα έγγραφα του Μαρτινιστικού Τάγματος, τελι-
Zasio (Artephius) ήξερε καλά, ότι μόνον σε αυτούς μπορούσε να βασισθεί και
αποφάσισε να το κάνει αναμένοντας να ξεκαθαρισθεί η κατάσταση.
127
Gastone Ventura
κώς κατέληγε στο αυθεντικό Αρχείο. Σε αναμονή απάντησης από

τον ……, πιστεύω ότι δεν θα ήταν άσχημη η ιδέα μιας επίσης ε-
ξουσιοδότησης σε μένα για την ανάληψη των εγγράφων και αυτό,
εάν ο ….. δημουργούσε δυσκολίες και εξ αιτίας αυτού εάν αυτό
έπρεπε να πάω στη Ρώμη, θα ήταν καλή μία απάντηση στην δική
μου επιστολή για τους αδέσποτους Μαρτινιστές για τους οποίους
μου γράφεις».
Έκλεινε την αναφερθείσα επιστολή με το ακόλουθο σχόλιο:
«Εγκάρδιες ευχές στον Μεγάλο μας Διδάσκαλο καθηγ. M. E. Al-
legri, στον οποίο παρακαλώ να μεταβιβάσεις και τους γεμάτους
σεβασμό χαιρετισμούς μου217».
Όπως είναι προφανές από αυτές τις προσεγγίσεις, ο θάνατος
του U. G. Porciatti στις 7 Δεκεμβρίου 1948, και η σιγή από πλευ-
ράς εκείνων που τον είχαν ωθήσει, παρά τη θέλησή του, σε μία
συνομωσία που κράτησε πάνω από έξι μήνες, για να συγκληθεί η
Σύνοδος της Napoli και, κατόπιν, με επιστολές και παρακινήσεις
για άλλους τέσσερις μήνες, προκειμένου να «φανεί δυνατός», να
«μην πισωγυρίσει από τον δρόμο που ξεκίνησε»218, είχαν ανοίξει
την πόρτα σε δεύτερες σκέψεις. Όμως η ασθένεια του Μεγάλου
Διδασκάλου M. E. Allegri (Flamelicus) και η διακριτικότητα του
O. U. Zasio (Artephius), έκαναν τα πράγματα να μείνουν όπως
θέλησαν εκείνοι οι οποίοι τα είχαν δημιουργήσει, χωρίς την απα-
ραίτητη εμπειρία, χωρίς Μαρτινιστική γνώση και εγκλωβισμένοι
στις Τεκτονικές έριδες.
Οι τρέχουσες φωνές και η αποκατάσταση κάποιων σημαντικών
εγγράφων, που ήταν γνωστό ότι ήσαν στα χέρια του U. G. Porciat-
ti, από τη βιβλιοθήκη του Salvatore Farina219, μεταφερθέντα σε
217
Η επιστολή της 18ης Φεβρουαρίου δεν υπάρχει στο Αρχείο του Τάγματος.
Πιθανόν ο O.U.Zasio (Artephius) να την έδωσε στον Μεγάλο Διδάσκαλο
M.E.Allegri (Flamelicus) και αυτός να την κράτησε.
218
Οι μαρτυρίες προκύπτουν από μία τριανταριά επιστολές που ανακτήθηκαν
μετά το θάνατο των M.E.Allegri (Flamelicus) και O.U.Zasio (Artephius) και υ-
πάρχουν στο Αρχείο του Τάγματος, Τομέας: Σύνοδος Napoli.
219
Salvatore Farina. Ιταλός Τέκτων. Συγγραφέας Τεκτονικών βιβλίων. Υπηρέ-
τησε τον Σκωτικό Τύπο. Στις 4/12/1943, στο σπίτι του, συνήλθαν μέλη της Με-
128
άλλους Αδελφούς μετά το θάνατο αυτού του φωτισμένου ανθρώ-

που του Σκωτικού Τύπου, αποδείκνυαν ότι τα έγγραφα στα οποία
αναφερόταν ο S.J.(Ambros) στην επιστολή, είχαν εμπιστευθεί
στον ίδιο τον Salvatore Farina.
Από κάποιες άλλες φωνές από τα Τεκτονικά περιβάλλοντα της
Ρώμης, βεβαιώθηκε ένα είδος σχίσματος στις ομάδες της πρωτεύ-
σουσας, σε μέρος εκείνων που είχαν χαρακτηρισθεί ως αδέσποτοι,
ενώ ένα άλλο μέρος είχε συγκεντρωθεί γύρω από τον Salvatore
Farina.
Ακριβώς εκείνη την περίοδο, αμέσως μετά το θάνατο του U. G.
Porciatti, ο Gianni Camar ίδρυσε στη Napoli το περιοδικό «La
Fenice», περιοδικό πνευματικών μελετών και αναζητήσεων. Σε
δημοσίευση στο περιοδικό αυτό, που διευθυνόταν από τον Ettore
Marino και είχε ως συνεργάτη τον Carlo Gentile, ο οποίος με ένα
άρθρο του με τίτλο «Μαρτινισμός και Ιλουμινατισμός»220 βεβαίω-
νε αυταρχικά και εξίσου ακατάλληλα, ότι: «Ο Μαρτινισμός είναι
ένα Ιλλουμινιστικό Τάγμα και ίσταται μεταξύ Τεκτονισμού και
του απόκρυφου πνευματικού κόσμου. Η πηγή του είναι φυσικά ο
Ροδοσταυρισμός». Και επιπλέον: «Αφού προηγήθηκαν ο Emanu-
ele Swedemborg και ο Martines de Pasqually, αυτός που ονομά-
σθηκε ‘Άγνωστος Φιλόσοφος’, ο Louis Claude de Saint Martin,
δημιούργησε μία κοινότητα φιλοσόφων συνδεδεμένων μεταξύ
τους με δεσμούς απόκρυφης κοινότητας (μαγνητική άλυσος) και
αφιερωμένων στην πρακτική της μύησης, προερχόμενοι από όλα
τα πεδία και συγκεντρώνοντας όλες τις φωνές της ελπίδας, της ε-
πιθυμίας, της αναζήτησης που αναδίδει η ανθρωπότητα από μέσα
της, μέσα στο αιώνιο ταξίδι της προς το φως της τελειότητας».
Σε ένα άλλο άρθρο με τίτλο «Η Μαρτινιστική μύηση και η ι-
στορική εμπειρία»221, ο Carlo Gentile και πάλι, επανέλαβε το λά-
γάλης Στοάς της Ιταλίας και ίδρυσαν το Ύπατο Συμβούλιο του Σκωτικού Τύπου,
εκλέγοντας ως Ύπατο Ταξιάχη τον Carlo de Cantellis.
220
Περιοδικό «La Fenice» (Ο Φοίνιξ). Νο 1-2, Φεβρουαρίου Απριλίου 1949,
σελ 6 και επόμενες.
221
Περιοδικό «La Fenice» . Νο 3, , σελ 66.
129
Gastone Ventura
θος του U. G. Porciatti, και όχι μόνον, υποστηρίζοντας ότι «μία

τέτοια μύηση απαντά στον μητρικό τόνο της Ιωνικής μύησης»,
λές και η μύηση θα μπορούσε να είναι Ιωνική, Δωρική ή
και…Κορινθιακή!!!222 Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ωστόσο, ότι
σε αυτό το δεύτερο άρθρο, ο Carlo Gentile, μέσα στη σύγχυση με-
ταξύ Τεκτονικών διδασκαλιών, ψευδοδημοκρατικών Ιλλουμινι-
στικών θεωριών και μακρυνών Ευαγγελικών παραπομπών, εξατο-
μίκευσε την πηγή του Μαρτινισμού και την πνευματικότητά του
και έγραψε ότι ο Μαρτινισμός αποτελεί: «Μέρος της θεμελιώδους
επιθυμίας της επανενσωμάτωσης223 του ανθρώπου με τη θεία του
ύπαρξη». Ουσιαστικά, ενώ έδωσε επακριβείς εξηγήσεις (όπως π.χ.
«ο Μαρτινισμός είναι σαν μία σχολή πνευματικής ανύψωσης της
σκέψης») παρερμήνευσε, ασφαλώς με καλή πίστη, τις μεθόδους,
τις Διδασκαλίες, και τη μορφή πραγματοποίησης. Πράγματι, δεν
ανταποκρίνεται στην αλήθεια ότι ο Louis Claude de Saint Martin
υποστήριξε ότι «ο Θεός, ο άνθρωπος και το Σύμπαν είναι αχώρι-
στες μορφές». Τί σημαίνει αυτό; Ο Louis Claude de Saint Martin,
έθεσε, αντίθετα, το πρόβλημα των σχέσεων μεταξύ Ανθρώπου,
Θεού και Σύμπαντος, και αυτό είναι αρκετά διαφορετικό, ενώ γί-
νεται κατανοητό τί ακριβώς ήθελε να πει. Μπορεί, επίσης, να γίνει
κατανοητό ότι ο άνθρωπος της πτώσης μπορεί να επιχειρήσει να
222
Είναι προφανής ο επηρεασμός από τον U.G.Porciatti και το βιβίο του: «O
Μαρτινισμός και η ύπαρξή του», όπου υποστηρίζεται, προσπαθώντας να δικαιο-
λογήσει μία ανύπαρκτη συμπληρωματικότητα μεταξύ Μαρτινισμού και Τεκτονι-
σμού Σκωτικού Τύπου, ότι η στήλη Β (ή Δωρική, αρσενική, Οσιριακή) αποδίδε-
ται στον Τεκτονισμό, ενώ η στήλη J (ή Ιωνική, θηλυκή, Ισιακή) αποδίδεται στον
Μαρτινισμό. Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε αυτό που πολύ λαμπρά παρατήρησε
ο Ανώτερος Άγνωστος «Vergilius» (Σ.τ.Μ. : Πρόκειται για τον μετέπειτα
Μεγ.Διδάσκαλο Sebastiano Caracciolo) σε μία παρέμβασή του στο φυλλάδιο του
U.G.Porciatti (βλ. Αρχείο Μαρτ.Τάγματος) όπου ανέφερε ότι η μύηση είναι συγ-
χρόνως Δωρική και Ιωνική (εάν θα θέλαμε να ταιριάξουμε αυτούς τους αρχιτε-
κτονικούς ρυθμούς στη μύηση) διότι ο Ναός έχει ανάγκη και τις δύο στήλες για
να υποβαστάξει το επιστύλιο (Σ.τ.Μ. : κατασκευή με δύο στήλες) και να στηρίξει
τη Βασιλική Αψίδα.
223
Σ.τ.Μ. : «επανενσωμάτωση», «αναγέννηση», «συμφιλίωση». Όροι που χρη-
σιμοποιούν τα Μαρτινιστικά Τάγματα για την «Μυητική πραγμάτωση»
130
να ξανανέβει στο σημείο από το οποίο εξέπεσε. Αυτός είναι ο

σκοπός του Μαρτινισμού, τουλάχιστον εξ όσων μελετήσαμε στα
Τυπικά του, και κανένας άλλος. Η αναζήτηση του εαυτού, εκείνου
του κρυμμένου στίγματος που είναι η Σοφία, το Ρόδο του Φωτός,
το Άγιο Πνεύμα, που ο κάθε άνθρωπος (είτε άνδρας είτε γυναίκα)
κατέχει αλλά δεν γνωρίζει πώς να το βρει να το κάνει να αναπτυ-
χθεί να το κάνει να τυλιχθεί από αυτό, αντί να το τυλίξει με το υ-
λικό του σώμα.
Σταθήκαμε ψυχαγωγικά στο «La Fenice» και τον Carlo
Gentile, διότι υποθέτουμε ότι είναι ο ίδιος με τον Ανώτερο Άγνω-
στο «Antelius», στον οποίο αναφερόμαστε, με όλες τις επιφυλά-
ξεις για σχολιασμούς τέτοιου είδους224, αφού εκλείπει οποιαδήπο-
τε εξουσιοδότηση από τη Μεγάλη συνέλευση εκείνη, υπό την αι-
γίδα της οποίας αναδύθηκε, τουλάχιστον στα χαρτιά, η απόπειρα
διατήρησης ζωντανού εκείνου του πνεύματος που προέκυψε από
τη Σύνολο της Napoli το 1947.
Οφείλεται πράγματι στον «Antelius», η δημιουργία το 1950
ενός επονομαζόμενου «Ανεξάρτητου Μαρτινιστικού Κέντρου»
που ανήκε στην Στοά «Intelletto e Amore», υπό την αιγίδα της
οποίας αργότερα, το 1951, δημιουργήθηκε στο μιλάνο ένα Μεγά-
λο Ιταλικό Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος με βάση την
ακόλουθη διευκρινιστική διακήρυξη: «Το Μεγάλο Ιταλικό Εθνικό
Συμβούλιο προτείνει να αφυπνισθεί ο Μυητικός Ιλλουμινατισμός
που υφίσταται σε ορατές μορφές στη γη της Ρώμης και να τον ε-
νώσει, στον ελεύθερο παραδοσικό και ομόσπονδο δεσμό στο Συ-
μπαντικό και Λατινικό κίνημα. Ο Μαρτινισμός θεωρείται Τάγμα
Ιεραποστολικό εντός της απόκρυφης κοινότητας των Διδασκάλων
της Δύσης και Σχολή Εσωτερικής Φιλοσοφίας. Αντλεί μέλη του
224
Βλ. Αναφορά της Σεπτής Στοάς «Intelletto e Amore», της 9-7-1950 (συντε-
ταγμένη σε επιστολόχαρτο του «Μαρτινιστικού Τάγματος ή των Elus Cohen»,
υπό την αιγίδα του Υπάτου Συμβουλίου του Αληθούς και Χρυσού Ρόδου και
Σταυρού). Εξακολουθούσε δε να χρησιμοποιεί το Τεκτονικό ημερολόγιο Σκωτι-
κού Τύπου. Λέγεται ότι στο 2 ο φύλλο, κάτω από τον τίτλο «Τυπικός εορτασμός»
έγραφε: «Μνημόσυνο του M.E.Allegri», κάτι που αποδεικνύει ότι εκείνη την
ημερομηνία ο Antelius διατηρούσε επαφές με το κανονικό Τάγμα.
131
Gastone Ventura
Τεκτονισμού κάθε Τύπου, και αναπτύσσει τη δράση του (ακαδη-

μαϊκή, ανθρωπιστική, και μυστική) στο πλαίσιο των υπέρτατων
στόχων της λειτουργικής κοινωνίας. Ο πρώτος βαθμός του Τάγ-
ματος, ολοκληρωτικά ενσωματωμένος στην ιεραρχία του Τύπου
και με αντιστοιχία στο Φιλοσοφικό Δώμα 225, δεν μπορεί να δίδε-
ται σε βέβηλους, αλλά μόνον σε όσους εργάζονται με κάθε τρόπο,
για την οικοδόμηση του Ναού»226.
Εάν εξαιρέσουμε τις καλές προθέσεις, τέτοια παρόμοια συγκέ-
ντρωση πομπωδών λόγων δεν είχε ποτέ μέχρι τότε φανεί από την
ίδρυση του Τάγματος και μετά. Έγινε γνωστό κατόπιν ότι μέχρι
την εκλογή του Μεγάλου Διδασκάλου, ιδρύθηκε ένα «συμβολικό
πλαίσιο» αποτελούμενο από βασικούς Άγνωστους (γενικούς α-
ξιωματούχους του Ιταλικού Μαρτινισμού) που εργάσθηκε με την
ακόλουθη υποδιαίρεση καθηκόντων: «Σχέσεις με τον διεθνή
Μαρτινισμό», «Σχέσεις με τις Μυητικές Αδελφότητες της Ιταλί-
ας», «Οργάνωση και Διοίκηση», «Τυπικό κέντρο και κέντρο Ι-
λουμινατικού προσηλυτισμού». Στην συνεδρίαση, πλήν του Ante-
lius, είχαν συμμετάσχει ο Γνωστικός Πριμάτος της Ιταλίας Mario
de Conca (Lycnus), ο Αξιωματούχος του Ιλλουμινατικού Κέντρου
της Λυών (μάλλον ο ίδιος ο Lycnus) ο Άγνωστος Φιλόσοφος του
«Όρους» της Ρώμης και άλλοι.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1951 που ακολούθησε, ο Antelius, έστειλε
στους «Φίλους του L. C. de Saint-Martin, αδελφούς κάθε Τάγμα-
τος και Τύπου, τους εργάτες κάθε γης, Αγάπη στο Φως» μία σύ-
νοψη των εργασιών του «Φιλοσοφικού Δώματος» της Στοάς «In-
telletto e Amore», η οποία, δια μέσου του Αγνώστου Φιλοσόφου
της, είχε εγκαινιάσει «εποικοδομητικές σχέσεις με τον «σύγχρονο
εσωτερικό πνευματισμό», την «Γνωστική δράση», την «Μυστική
σχολή», το «Ινδικο-Ελβετικό Κέντρο μελετών», την «Πνευματι-
στική Εκκλησία της Νότιας Αφρικής», το «Συμβούλιο του πνεύ-
ματος του κόσμου», την Πνευματική ένωση της εσώτερης όρα-
225
Σ.τ.Μ. : Σε όλους τους Τεκτονικούς οργανισμούς, μετά τα 3 πρώτα Δώματα
(Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος) ακολουθούν τα Φιλοσοφικά Δώματα.
226
Δελτίο Ιταλικής Αλληλογραφίας του Μαρτινιστικού Τάγματος. 21-5-1951.
132
σης», με την «Onde», την «Θεοσοφική Εταιρία», την «R.M.L.

Αναδυόμενη Ιταλία», το «Περιοδικό Ψυχολογικών μελετών Α-
δελφότητα», την «Λευκή Αδελφότητα του Διδασκάλου Deinor»
και άλλες περίεργες και πολυάριθμες κλίκες παρόμοιου είδους227.
Στην Βενετία ο Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) και η ομά-
δα του, πληροφορήθηκαν μεταξύ σοβαρού και αστείου τα γεγονό-
τα αυτά, αναμένοντας ότι αυτή η πρωτοβουλία θα εξέπιπτε. Και
πράγματι τερματίσθηκε, αφού διήρκησε μέχρι τον Φεβρουάριο
του 1954 όταν είδαν ότι η απόπειρα του 1951 δεν έδωσε τίποτα
άλλο παρά μόνον τα αποτελέσματα των γενναιόδωρων προσωπι-
κών σχέσεων. Τότε ο Antelius, από το «Ζενίθ της τριπλής φλόγας,
την 1η ημέρα της Σελήνης του Shevat του έτους 5714 Έτος του
Κόσμου, που αντιστοιχεί στις 18 του 1 ου μηνός του 1954 Χρονο-
λογίας Κοινής, και με την εμφάνιση στο φυσικό πεδίο του Αγνώ-
στου Φιλοσόφου» (??), απέστειλε μία εγκύκλιο επιστολή σε επι-
στολόχαρτο του Μαρτινιστικού Τάγματος Ιταλικής Κοινότητας
όπου έλεγε: «Intelletto e Amore, Μητέρα Στοά του Μαρτινιστικού
Τάγματος, θεωρώντας ότι η εργασία που έλαβε χώρα έως τώρα σε
πλήρη Τυπικότητα, έφθασε στα καθορισμένα από την οδηγία σας
σημεία κλπ…», ελευθέρωνε του Αδελφούς του Εργαστηρίου και
τα υιοθετημένα μέλη228.
Έτσι έλαβε τέλος η προσπάθεια του Antelius να συνεχίσει ε-
κείνο τον «Μαρτινισμό» που έμεινε ακέφαλος από τη Σύνοδο της
Napoli και που ίσως, να είχε αναπτυχθεί περισσότερο εάν ο Um-
berto Gorel Porciatti δεν πέθαινε πρόωρα229.
227
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Μεγ.Διδασκαλεία Artephius. Εκγύκλιος ΙΙ
της Στοάς «Intelletto e Amore». Ετος V. Σελήνη του Hesvan 5711.
228
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Μεγ.Διδασκαλεία Artephius. Εκγύκλιος ΙΙ
της Στοάς «Intelletto e Amore». Ετος V. Σελήνη του Hesvan 5711.
229
Με την εγκύκλιο για τη δημιουργία στο Μιλάνο του επονομαζόμενου Με-
γάλου Ιταλικού Συμβουλίου και τα πρότυπα που ήσαν ίδια με εκείνα που προκά-
λεσαν το 1923 τα γεγονότα που οδήγησαν τελικά στην ανακήρυξη της Ιταλικής
ανεξαρτησίας από τις απόπειρες του J.Bricaud να υποτάξει τον Μαρτινισμό στην
Γνωστική Εκκλησία, οι συμμετέχοντες στην συνεδρίαση του Μιλάνου και οι ο-
παδοί τους τέθηκαν οριστικά έξω από την Μαρτινιστική άλυσο, ή τουλάχιστον
133
Gastone Ventura
Στη Ρώμη, ωστόσο, η ομάδα που είχε ως επικεφαλής τον Ανώ-

τερο Άγνωστο Sorgi (Porfirio), στον οποίο είχε δοθεί στη Βενετία
μία κανονική ταυτότητα (χωρίς όμως να αναφέρεται ποιος ήταν ο
Άγνωστος Φιλόσοφος)230 συνέχισε αδιάκοπα τις εργασίες της ως
απομονωμένη ομάδα και μερικά από τα μέλη της είχαν επαφές με
Μαρτινιστικές ομάδες που προσπαθούσαν κοπιαστικά να ανα-
διοργανωθούν στη Γαλλία, με νέους κανονισμούς, νέες Διδασκα-
λίες και νέους Μεγάλους Διδασκάλους. Πράγματι, μέχρι το 1952,
ο Sorgi (Porfirio) είχε επαφές με το «Αναθεωρημένο Μαρτινιστι-
κό Τάγμα» που είχε δημιουργηθεί από τον Jules Boucher231 το
1948 (αφού απομακρύνθηκε το 1946 από το «Παραδοσιακό Μαρ-
τινιστικό Τάγμα», το οποίο αφυπνίσθηκε μετά τον πόλεμο από τον
από το Ιταλικό της τμήμα που ασπαζόταν τον Papus και το δημιουργηθέν από
αυτόν Τάγμα, και τον L. C. de Saint-Martin όσον αφορά τις Διδασκαλίες του.
Προφανώς, οι δημιουργοί των νέων κανόνων και προτύπων δεν εγνώριζαν ότι ο
L. C. de Saint-Martin, δεν συμμετείχε σε καμμία Γνωστική Εκκλησία (η οποία
αναδύθηκε από τον Doinel το 1890 δηλαδή πολύ μετά το θάνατο -το 1803- του
Αγνώστου Φιλοσόφου L. C. de Saint-Martin) και ότι το 1790 είχει ζητήσει να
διαγραφεί από όλα τα μητρώα μελών οποιουδήποτε Τεκτονικού Τάγματος. Πρα-
κτικά, αυτοί δημιούργησαν, πάνω στην λανθασμένη γραμμή του J.Bricaud, ένα
είδος Τεκτονικού Τύπου που με τον Μαρτινισμό είχε σχέση μόνον κατ’όνομα.
Σ.τ.Μ. : Δυστυχώς, όπως είναι γνωστό στους περισσότερους, ο Τεκτονισμός,
αν και συνέχεια των Αρχαίων μυστηρίων, χρησιμοποιήθηκε από την πρώτη στιγ-
μή της δημιουργίας του (στη σύγχρονη εποχή), για σκοπούς αλλότριους της
πραγματικής αποστολής του. Αυτό όμως, «βοήθησε» τους τυχάρπαστους και α-
ριβίστες των Ταγμάτων, που αναζητούσαν απλά να φορέσουν άλλη μία στολή,
να προσπαθήσουν να αλλοιώσουν και τον Μαρτινισμό. Ευτυχώς μάταια.
230
Πρόκειται για την ομάδα εργασίας «Silentium», ανασυσταθείσα το 1969 με
την Χάρτα Νο 17 στη Ρώμη και κατόπιν αποπεμφθείσα από την άλυσο του Τάγ-
ματος. Η πρώτη Χάρτα, κατατεθειμένη στα χέρια του Αδελφού Giovanni Mosca
ή (ψευδ) Ivan Mosca (Hermete) είχε περιγραφεί από τον Ανώτερο Άγνωστο
Francesco Bandarin (Manas), τότε Γενικό Γραμματέα της Μεγάλης Διοικητικής
Στοάς και ήταν υπογγεραμμένη από τον M.E.Allegri (Flamelicus). Η δεύτερη δεν
επεστράφη στο Τάγμα, και με το θάνατο του κατόχου της, ο Αδελφός Ανώτερος
Άγνωστος ‘Aloysius’ δεν γνωρίζει πού κατέληξε. Αιτία για την οποία δεν βρί-
σκεται στο Αρχείο του Τάγματος.
231
Jules Boucher (1902-1955). Γάλλος συγγραφέας του: «Η Τεκτονική συμβο-
λολογία». Αλχημιστής, Τέκτων, Μαρτινιστής.
134
Μεγάλο του Διδάσκαλο Augustin Chaboseau, ο οποίος πέθανε την

ίδια χρονιά) διατηρώντας μία ταυτότητα αντιπροσώπευσης με την
οποία αναγνωριζόταν η ομάδα εργασίας «Silentium» ως αυτόνομη
Στοά του «Αναθεωρημένου Μαρτινιστικού Τάγματος». Η σύμβα-
ση θα διατηρόταν με εναλλασσόμενες δυσκολίες μέχρι το 1956
όταν ο Λόφος της Ρώμης, αντιλαμβανόμενος ότι το «Αναθεωρη-
μένο Μαρτινιστικό Τάγμα» υπήρχε μόνον «στα χαρτιά», συγκά-
λεσε Συμβούλιο των Ανωτέρων Αγνώστων του Μαρτινιστικού
Τάγματος της Ιταλίας και των εξαρτώμενων από αυτό, και ανέ-
στειλε τις σχέσεις του με το Γαλλικό Τάγμα υπό τον M. Fussiler,
άνοιξε επαφές με άλλες ομάδες, συμπεριλαμβανομένης εκείνης
του Philippe Encausse (υιού του Papus) και κατόπιν με τον Robert
Ambelain, ανακηρυσσόμενοι ως Cohen232.
232
Ιδού οι δηλώσεις του Giovanni Mosca ή (ψευδ.) Ivan Mosca (Hermete) μα-
γνητοφωνημένες στην επονομαζόμενη Σύνοδο της Perugia τον Δεκέμβριο του
1958:
«Ο Αδελφός Sorgi (Porfirio), πρακτικά είχε την διαδοχή από τον Umberto
Gorel Porciatti (Zeteo), που οποία δεν είναι εκείνη της αντικυβέρνησης. Με την
απώλεια των σχέσεων με τη Βενετία και αφού επί τρία χρόνια κανείς δεν έδωσε
σημεία ζωής, σε μία συγκεκριμένη στιγμή οι Αδελφοί της Ρώμης έφτιαξαν ένα
Μεγάλο Συμβούλιο. Όμως, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, έστειλαν Αδελφούς
στο εξωτερικό για να έλθουν σε επαφή με τις Μαρτινιστικές δικαιοδοσίες. Κάτι
που έκανα εγώ το 1951 και το Αδελφός Sc… που τώρα βρίσκεται στο Λονδίνο
με αποτελεσματικές επαφές. Πήραμε έτσι την αντιπροσώπευση του ‘Αναθεωρη-
μένου Μαρτινιστικού Τάγματος’ και ακολούθως εκείνου του Papus, ορίσαμε δε
Μεγάλο Διδάσκαλο τον Manfredo di Franchis αναγνωριζόμενο από τους του ‘Α-
ναθεωρημένου Μ.Τ.’, από τον υιό του Papus και από το ‘Παραδοσιακό Μ.Τ.’.
Όμως, υπήρχαν και στη Γαλλία διάφορες ομάδες και γινόταν ένα απεχθές έργο.
Κατόπιν, αναρωτήθηκαμε μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε το ‘Μαρτινιστικό Τάγ-
μα των Elus Cohen’, αλλάζοντας την επωνυμία από ‘Μαρτινιστικό Τάγμα ή των
Elus Cohen’ σε ‘Τάγμα Μαρτινισικό και των Elus Cohen’, και ανακηρυχθήκαμε
Cohen. Πρακτικά, επομένως φτιάξαμε ένα Τάγμα εξ αρχής το οποίο συνδέθηκε
με τους Elus Cohen και συγκεκριμένα με τον Robert Ambelain».
Και οι δηλώσεις του Giovanni Mosca ή (ψευδ) Ivan Mosca (Hermete) μα-
γνητοφωνημένες στην Σύνοδο των Ανωτέρων Αγνώστων της Bologna τον Νο-
έμβριο του 1971:
«…συνοπτικά κατά την συνεδρίαση των Γαλλικών Μαρτινιστικών Ταγμά-
των στο Παρίσι το 1958, αποφασίσθηκε μία Σύνοδος που συνήλθε στην Perugia
135
Gastone Ventura
Η Μεγάλη Διδασκαλία στην Βενετία σιωπούσε. Ο Ottavio

Ulderico Zasio (Artephius), παρά τις απόψεις εκείνων που βρι-
σκόντουσαν δίπλα του, και τις επιστολές που του εμφάνιζαν, ω-
θώντας τον να παρέμβει233, δεν σκόπευε να εκτεθεί, ούτε να εκθέ-
σει το αυθεντικό Ιταλικό Μαρτινιστικό Τάγμα αμφισβητούμενος
από ακέφαλες φατρίες και γεννώντας πολεμικές που δεν θα απέ-
φεραν τίποτα το καλό. Η σκέψη του ήταν ότι όποιος είχε πραγμα-
τικά την επιθυμία να συνδεθεί με την πηγή, γνώριζε πώς θα το κά-
νει: Από τους Mario de Conca (Lycnus), Pietro Mangiaracina
(Camar), Sorgi (Porfirio), Giuliani, μέχρι τον ίδιο τον Antelius,
εγνώριζαν όλοι ότι υπήρχε πάντοτε αυτός, ως διάδοχος του M. E.
Allegri (Flamelicus), ότι ο U. G. Porciatti (Zeteo) είχε ανακηρυ-
χθεί Εθνικός Πρόεδρος με διάταγμα υπογεγραμμένο από τον ίδιο
κατ’ εντολήν του M. E. Allegri. Άρα εγνώριζαν πού να τον βρουν.
Στην χειρότερη των περιπτώσεων, εάν είχαν χάσει την διεύθυνση
της κατοικίας του (η οποία παρέμενε ίδια από τα χρόνια της παρα-
νομίας), μπορούσαν να βρούν το τηλέφωνό του από τις δημόσιες
υπηρεσίες. Ο S. J. (Ambros) το είχε ήδη κάνει κατά τη διάρκεια
της επιδείνωσης της υγείας του M. E. Allegri (Flamelicus), το
1949, μετά το θάνατο του U. G. Porciatti (Zeteo), ενώ ένας ακόμη
τον αναζήτησε και τον βρήκε αμέσως, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Σύμφωνα και με μία εμπιστευτική επιστολή μου προς τον Mer-
curius στην Perugia, θεωρούσα ότι ο Ottavio Ulderico Zasio (Ar-
tephius), σκεφτόταν ότι, σύμφωνα με τη κατάσταση που επικρα-
τούσε στον βεβηλο κόσμο, θεωρούσε ότι ήταν καλύτερα να παρα-
χωρήσει χρόνο. Να ακολουθήσει τον δρόμο που του είχε υποδεί-
ξει ο M. E. Allegri (Flamelicus). Όσες φορές έθιγαν μπροστά του
το θέμα της διαδοχής έλεγε: «Είμαι ένα είδος Συμβολαιογράφου
του Στέμματος. Αναζητώ».
με τον Philalettes, τον Mercurius κλπ, αλλά μετά έγινε μία απόπειρα επαφής με
το Παραδοσιακό Τάγμα, νόμιμο αυθεντικό Ιταλικό που είναι εκείνο που αντι-
προσωπεύεται από τον δικό σας Μεγάλο Διδάσκαλο και που πριν ήταν ο
O.U.Zasio (Artephius), πριν ο M.E.Allegri (Flamelicus), ο A.Sacchi
(Sinesius)….»
233
Βλ. Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος.
136
Το 1955 εμφανίσθηκε ο A. V. (Philalettes), για τον οποίο είναι

ευκαιρία να αναφέρουμε την απόπειρά του να συνδεθεί με την
ομάδα εργασίας του Antelius, τουλάχιστον εξ όσων αναφέρθηκαν
στην Φλωρεντία σε μία επιστολή της 2ας Ιουλίου 1968, προς τον
τότε Μεγάλο Διδάσκαλο: «ψάχνοντας παλαιά αρχεία, βρήκα μία
επιστολή προς εμένα της 4 ης Δεκεμβρίου 1952 από τον ονομαζό-
μενο Philalettes (A.V.) στην οποία μετά από μία βιαστική επίσκε-
ψή του εδώ, με διαβεβαίωνε ότι από το Διοικητικό Δώμα του
‘Καββαλιστικού Τάγματος R+C’ της Λυών είχε λάβει εν καιρώ
ένα διορισμό ‘διά νεύματος’234, ως Ανωτέρου Αγνώστου του
Μαρτινιστικού Τάγματος. Με παρακάσεσε να γνωστοποιήσω
στον Καθηγητή Carlo G…. ότι ο A. Vitali (Philalettes) (παρόλο
ότι είχε λάβει μία πληρεξουσιότητα/αντιπροσώπευση για την Ιτα-
λία235) προτιμούσε να προσεγγίσει τον Carlo G…., ο οποίος τότε
ήταν μέλος της Ιταλικής Θεοσοφικής Εταιρίας236. Φυσικά δεν έγι-
νε τίποτε ούτε από την πλευρά μου ούτε από την πλευρά του Car-
lo G…., ο οποίος ίσως, να ενημερώθηκε για τον A. V.
(Philalettes) από τον M. de Conca (Lycnus)».
Αφού απέτυχε, εξ όσων προκύπτουν από την αναφερόμενη ε-
πιστολή, η προσπάθεια προσέγγισης με τον Carlo G…., ο Alfredo
Vitali (Philalettes) ο οποίος συμμετείχε στο Τεκτονικό Τάγμα «Le
Droit Humain», ίσως εκμεταλλευόμενος τη συνθήκη φιλίας του
1945 μεταξύ Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) και Valentino di
Fabio (Υ. Ταξιάρχη του Le D.H.), κατέφυγε στην Βενετία όπου
234
Σ.τ.Μ. : «Διά νεύματος» ή «δια βλέμματος», είναι διαδικασίες μετάδοσης
μύησης, χωρίς την εξωτερική τελετουργία, από πρόσωπα που «δικαιούνται μυη-
τικά» να το κάνουν.
235
Σ.τ.Μ. : «Πληρεξουσιότητα», «Αντιπροσώπευση». Πρόκειται για θέσεις Α-
ξιωματούχου. Η Ιταλική λέξη είναι «DELEGATO».
236
Όσον αφορά την Θεοσοφική Εταιρία (που δημιουργήθηκε από τον Helena P.
Blavatsky το 1875) λέγεται ότι ο Papus, όταν δημιούργησε το Μαρτινιστικό
Τάγμα, εγκατέλειψε την Θ. Ε. παραιτούμενος την 19 η Ιανουαρίου 1890, και διε-
γράφη στις 7 Ιουλίου 1890, μετά από πρόταση του Προέδρου του Παρισινού
τμήματος προς τον Συνταγματάρχη H. S. Olcott. (βλ. : «Sciences occultes. Papus,
sa vie, son oeuvre» («Απόκρυφες επιστήμες, PAPUS, η ζωή του, το έργο του»)
137
Gastone Ventura
κατάφερε να πείσει τον Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) να τον

ονομάσει Ανώτερο Άγνωστο και να επαναπροσεγγίσει τους πα-
λαιότερους απομονωμένους Μαρτινιστές237.
Θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο πιο λακωνικοί γίνεται ό-
σον αφορά αυτή τη νέα απόπειρα εξαπάτησης (μάλλον κανείς
Μαρτινιστής, τουλάχιστον στην Ιταλία δεν γλύτωσε από τέτοιες
αντιμυητικές απόπειρες), όμως είναι απαραίτητο να σταθούμε διό-
τι ο A. V. (Philalettes) συμπλήρωσε τις επινοήσεις του, αξιοποιώ-
ντας την ανοχή και την αξιοπιστία εντύπων διαφόρων μυητικών
οργανώσεων με τις οποίες ήταν συνδεδεμένος.
Στο Αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος (πηγή Philalettes
1955-61 και επόμενα), υπάρχουν 45 αυθεντικές επιστολές, χειρό-
γραφες ή δακτυλογραφημένες, υπογεγγραμμένες από τον ίδιο, είτε
με το Μυητικό είτε με το βέβηλο όνομά του, που παρουσιάζουν
μία σαφή εικόνα αυτού του επονομαζόμενου μυημένου, κανονικό-
τατου στην βέβηλη ζωή του, όμως ασφαλώς θύμα μίας έπαρσης
237
Βλ. επιστολή του Philalettes στον Philippe Encausse από το Udine (Βόρεια
Ιταλία) στις 8 Δεκεμβρίου 1955, στην οποία κρυφά από τον O.U.Zasio (Ar-
tephius), έγραφε: «Το 1952 έλαβα την Μαρτινιστική μύηση στις Βρυξέλλες και
κατόπιν μου έδωσαν δικαιοδοσία για την Ιταλία προκειμένου να συνενωθούν
όλοι οι Αδελφοί οι οποίοι επιθυμούν να κτίσουν εκ νέου το Σεβάσμιο Τάγμα μας
στη χώρα μας. Προς τούτο, ο Λόφος ‘Viscum’ που διαδέχθηκε τον
‘K.V.M.R.I.S.’ με δέχθηκε ως Ανώτερο Άγνωστο. Εγώ, έχοντας κάνει επαφές με
το Ζενίθ Βενετίας αποφάσισα να εργασθώ υπό την φωτισμένη καθοδήγηση του
Μεγάλου Διδασκάλου Κόμη Ο. U. Zasio (Artephius) της Βενετίας ο οποίος έλα-
βε την διακυβέρνηση του Τάγματος την στιγμή της ‘επανόδου’ του Μεγάλου
Διδασκάλου M. E. Allegri (Flamelicus) στην Αιώνια Ανατολή…».
Θα ήταν ενδιαφέρον να γράψουμε όλα τα καπρίτσια του A. Vitali
(Philalettes), αλλά αρκεί να γράψουμε το τέλος:
«Αδελφέ μου και Διδάσκαλέ μου Philippe Encause, τέκνο ενός μεγάλου ό-
ντος, είμαι έτοιμος να βαδίσω υπό τις σημαίες σας, υπό το σημείο του πολικού
αστέρα του πνεύματος που φωτίζεται εδώ κάτω από την Agartha η οποία, ως
Omphalus Mundi σαν μία φωτεινή νήσος, εμφανίζεται μέσα στη νύχτα της θά-
λασσας της Kali Yuga για να δείξει την οδό στους ανθρώπους καλής θελήσεως
και για να δώσει ελπίδα σε όλους τους Ιππότες που μάχονται για την Αγία Αυτο-
κρατορία και που είναι σύμφωνα με τη Μαρτινιστική λέξη του Papus: ‘Deo
Fidelis et Regi’ (Σ.τ.Μ. : Πιστός στον Θεό και Βασιλέα).
138
μεγαλομανίας και εγωκεντρικότητας στους τομείς που τον ενδιέ-

φεραν. Όταν έλαβε από τον O. U. Zasio (Artephius) (τον οποίο
μιμείτο επιδέξια και στον οποίο συμπεριφερόταν με μία υποτιθέ-
μενη υποταγή) μία πληρεξουσιότητα, πρώτα για τον Μαρτινισμό,
κατόπιν δε για το Misraim-Memphis, προκάλεσε με τα κατορθώ-
ματά του (σε Ιταλία και Γαλλία) έριδες, πολεμικές και σχίσματα,
από τα οποία κατόρθωνε να ξεγλυστρά. Δεν έχει ξεχαστεί μέχρι
σήμερα (Σ.τ.Μ.: το βιβλίο γράφτηκε το 1978), μία καταγγελία
που έκανε προς την Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας και παρουσιά-
σθηκε από έναν πιστό του οπαδό, αναφερόμενη στον Ιταλικό Φι-
λοσοφικό Τύπο, του οποίου βεβαίωνε ότι είχε την παρακαταθήκη
δια μέσου του Memphis-Misraim από μία κατ’ επινόησή του δια-
δοχή John Yarker238, Eduardo Frosini, M. E. Allegri239.
238
Σ.τ.Μ. : John Yarker: Συγγραφέας πάνω από δέκα έργων πάνω στον Τεκτο-
νισμό και τον αποκρυφισμό, Δήλωνε επίτιμος ισόβιος Μέγας Διδάσκαλος του
Ιταλικού Φιλοσοφικού Τύπου και Μέγας Κουστωδός της Ελλάδας, Μέγας Διδά-
σκαλος της Μεγάλης Στοάς της Κούβας, Σύνδεσμος και Στρατηγός του Ναού της
Αγγλίας, 33ο του Α. Α. Σκωτικού Τύπου διαφόρων κρατών, Μέγας Διδάσκαλος
του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Τεκτονισμού, Μέγας Ιεροφάντης των
συνομόσπονδων κρατών 97 ο, Μέγας Διδάσκαλος του Τύπου του Swedenborg,
επίτιμος 9ο της Ροδοσταυρικής Κοινότητας κλπ κλπ κλπ.
239
Ο E.Frosini δεν είχε διαδοχή από τον J.Yarker, όμως δημιούργησε τον Ιτα-
λικό Φιλοσοφικό Τύπο με βάση δίπλωμα από την «Κυρίαρχη Συμβολική Στοά
του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου Memphis-Misraim», την εξαρτώμενη από το
Κυρίαρχο Μεγάλο Γενικό Ιβηρικό Συμβούλιο με έδρα την Μαδρίτη. Και ο
M.E.Allegri δεν είχε καμμία διαδοχή από τον E.Frosini. Ο M.E.Allegri είχε δια-
δοχή από τον Reginald Gambier Mac Bean για τον Τύπο Memphis και από τον
Luigi Bo για τον Τύπο Misraim. Ακολούθως ο Τύπος Misraim-Memphis που δη-
μιούργησε ο M.E.Allegri δεν είχε καμμία δικαιοδοσία πάνω στον Ιταλικό Φιλο-
σοφικό Τύπο, ο οποίος είχε 7 Σκωτικούς βαθμούς κατ’επινόηση του E.Frosini.
Το χειρότερο όμως είναι ότι ο A.Vitali (Philalettes) δεν έλαβε ποτέ καμμία δια-
δοχή από τον M.E.Allegri, όπως αποδείξαμε και αποδεικνύουμε.
Όσον αφορά την καταγγελία που έκανε προς την Μεγ.Ανατολή της Ιταλίας,
ο Philalettes την υπέγραψε ως εξής: «Ημείς, ο Alfredo Francesco Maria… και
ακολούσαν πάνω από 15 τίτλοι, βαθμοί και διαδοχές μυητικές, εκκλησιαστικές,
επισκοπικές, Τεκτονικές, Μαρτινιστικές, Μαρτινεζιστικές, Βιλλερμοζιστικές
κ.α., για τις οποίες προφανώς η Μεγ.Ανατολή της Ιταλίας θα είχε μείνει έκπλη-
κτη.
139
Gastone Ventura
Για τρία περίπου χρόνια, από το 1955 έως το 1958, ο Alfredo

Vitali (Philalettes) προσπαθούσε να αποσπάσει από τον O. U. Za-
sio (Artephius) κάτι παραπάνω από τον τίτλο του Πληρεξουσίου.
Ήθελε τον τίτλο του Εθνικού Μεγάλου Διδασκάλου και, μη μπο-
ρώντας να τον αποκτήσει δια της μυητικής και παραδοσιακής ο-
δού, τον απέκτησε από τους Γάλλους διαμέσου μιας σειράς πρά-
ξεων τις οποίες δεν αναφέρουμε εδώ από διακριτικότητα. Αφού
απειλήθηκε τον Νοέμβριο του 1956240, με ανάκληση της πληρε-
ξουσιότητας, και μετά του δόθηκε χάρη, προσπάθησε τον Ιανουά-
ριο του 1958 να θέσει τον Διδάσκαλό του ενώπιον τετελεσμένων,
αναδεικνύοντας τα πράγματα σύμφωνα με την δική του οπτική,
αποστέλλοντάς του την ακόλουθη επιστολή, αυθαίρετα απευθυ-
νόμενος στην Δικοίκηση του Μαρτινιστικού Τάγματος, από το
Udine με ημερομηνία «Θεοφάνεια 1958»:
«Προς τον
Κραταιότατο και Εκλαμπρότατο ‘Artephius’ S I L I
(IV)241 Πρόεδρο του Μεγάλου Συμβουλίου των S I του Μαρ-
τινιστικού Τάγματος της Ιταλίας
»Σου αποστέλλω το εγχειρίδιο των S I και το εισαγωγικό
κείμενο καθώς και τα Τυπικά Μύησης, που είναι εμπιστευμένα
μόνον σε Ελεύθερους Μυητές. Εγώ αυτά χρησιμοποιώ. Πάντως
χρησιμοποιώντας τα διαπίστωσα ότι έδωσαν μία δυνατή ώθηση
μυητικού χαρακτήρα σε όποιον αδελφό τα ένοιωσε στην ψυχή
του. Εξάλλου, προσπαθώντας να κάνω κάτι για τους προς δη-
μιουργία Λόφους (μία ομάδα εδώ κοντά, στην Τεργέστη), προκει-
μένου να εργασθούμε έκανα ένα πρακτικό (υποθετικό) αποφάσε-
ων του Μεγάλου Εθνικού Συμβουλίου το οποίο σου αποστέλλω
για την αποδοχή του από εσένα, με τo οποίo δίδεται ένας κανονι-
σμός και μία διαίρεση αρμοδιοτήτων στο Τάγμα, χωρίζοντας την
ισχύ του Τάγματος από την δικαιοδοσία, θέτοντας αυτήν κάτω
από τις εντολές του πρώτου, με τρόπο απολύτως μυητικό. Δη-
μιουργείται ένα Μυστικό Συμβούλιο μόνον από τους S I
240
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Κεφάλαιο: Philalettes
241
Σ.τ.Μ. : Ανώτερος Άγνωστος Ελεύθερος Μυητής (4 ο)
140
L I δηλ. Ανώτερους Άγνωστους Ελεύθερους Μυητές (όχι λι-

γότερους των 3 και όχι περισσότερους των 5) το οποίο έχει εκτε-
ταμένες εξουσίες, και το οποίο συγκεντρώνει τις ισχύς του Τάγμα-
τος και της δικαιοδοσίας.
»Για να μπορέσω να εργασθώ πιο γρήγορα σε παρακαλώ να
εγκρίνεις την τοποθέτησή μου ως Εθνικού Μεγάλου Διδασκάλου
με επικεφαλής μου την διοίκηση και τα εκτελεστικά όργανα του
Τάγματος, ενώ εσύ θα κρατήσεις τα καθήκοντα του Προέδρου του
Μαρτινιστικού Τάγματος και του επικεφαλής του Μυστικού Συμ-
βουλίου. Με αυτόν τον τρόπο εσύ, σκιωδώς θα διευθύνεις την
διοίκηση, αφήνοντάς της εκείνη την αυτονομία και πρωτοβουλία
εργασίας την οποία πρακτικά εσύ, με την συγκέντρωση εξουσιών
που θα έχεις, θα είναι αδύνατον να εφαρμόσεις. Θα διατηρήσεις,
με νόμο, το δικαίωμα του veto επάνω σε όλες τις αποφάσεις τους,
θα δώσεις εξουσιοδότηση για τις ανώτερες μυήσεις242, θα συλλέ-
γεις για τις ανάγκες του Τάγματος το μισό των εσόδων του ενώ το
άλλο μισό θα πηγαίνει για διοικητικά έξοδα των δικαιοδοσιών. Το
Μυστικό Συμβούλιο των S I L I θα έχει ως σιγίλλιο την
σφραγίδα του Λατινικού κλάδου του Αληθούς και Χρυσού
R+C243. Θα σου αποστείλλω στην Βενετία την μεγάλη σφραγίδα,
ενώπιον της οποίας το Τάγμα, με νόμο θα πρέπει να τεθεί εν σιγή
και τάξει. Επίσης θα σου αποστείλλω την σφραγίδα του Προέδρου
και την σφραγίδα του Γραμματέα του Μεγάλου Συμβουλίου ο ο-
ποίος θα ονομάζεται Frater Cancillarius.
»Επιπλέον, φτιάχνω ένα προσωπικό σιγίλλιο του Προέδρου
του Μαρτινιστικού Τάγματος με το εξάγραμμα στο μέσον. Διατη-
ρώ το δικαίωμα να κρατήσω την σφραγίδα που βλέπεις στο κάτω
μέρος, ως Εθνικός Μεγάλος Διδάσκαλος, που ισχύει και για τα
καθήκοντα του Μεγάλου Διδασκάλου των κυανών 244 Στοών του
242
Σ.τ.Μ. : Εννοεί τον βαθμό του Μυητή ο οποίος δίδεται μόνον από τον Κυρί-
αρχο Μεγάλο Διδάσκαλο.
243
Σ.τ.Μ. : βλ. εικόνα Σιγιλλίου στο κεφ. 6.
244
Σ.τ.Μ. : Κυανές Στοές ονομάζονται οι Τεκτονικές Συμβολικές Στοές, (που
λειτουργούν στους 3 πρώτους συμβολικούς βαθμούς Μαθητή, Εταίρου, Διδα-
σκάλου).
141
Gastone Ventura
Ελευθεροτεκτονισμού. Κατόπιν, σε παρακαλώ, σε συνεδρίαση

του Μυστικού Συμβουλίου να διορίσεις τους Περιφερειακούς Με-
γάλους Διδασκάλους ή Περιφερειακούς Αντιπροσώ-
πους/Πληρεξουσίους. Από τα δύο αντίγραφα των αποφάσεων που
θα υπογράψεις, σε παρακαλώ να μου στείλεις το ένα για να τις
στείλω στις Στοές.
»Το Μεγάλο Εθνικό Συμβούλιο χρησιμοποιεί το πράσινο χρώ-
μα και θα σου αποστείλλω το σχετικό μελάνι σφραγίδας. Η Με-
γάλη Διοικητική Στοά και η Διοίκηση χρησιμοποιούν το μαύρο.
Τα μέλη του Μυστικού Συμβουλίου στην αλληλογραφία στο επί-
πεδό τους καθώς και οι αποφάσεις και διατάγματα του Μυστικού
Συμβουλίου σε κόκκινο. Σε παρακαλώ να μην αφήσεις το Τάγμα
να εξοκείλει τώρα που έχει ανοδική πορεία, ασχολούμενος με το
Μικτό245 διότι, εάν δεν ισχύει ότι μόνος εσύ δεν κάνεις τίποτα, εί-
ναι ορθό να σου δοθεί βοήθεια με τον πλέον αποδοτικό τρόπο.
Στο τέλος του μηνός θα σου αποστείλω λογαριασμό εσόδων, εξό-
δων τα οποία βάσει κανονισμών σου οφείλω. Με τον τριπλό246
αδελφικό ασπασμό, με αγάπη και σιγή, σε αναμονή ανάγνωσης
της απάντησής σου, δέξου τα σημεία της αφοσίωσής μου. Phila-
lettes».
Στο περιθώριο της επιστολής, υπάρχει χειρόγραφη σημείωση:
«Σου επισυνάπτω 3 διπλώματα για του PSR, DMR, PLTT, τα δύο
πρώτα αφορούν μέλη του Μικτού απαλλαγμένα συνδρομής, ο άλ-
λος είναι της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (γραμμής
Giustiniani) και εξακολουθεί να καταβάλλει συνδρομή. Σε παρα-
καλώ να μου τα επιστρέψεις υπογεγραμμένα με ευγενική αλλη-
λεγγύη. Δεν γνωρίζω πότε θα έλθω στην Βενετία γέρο μου, αλλά
όταν έλθω θα είναι για να σου φέρω τις σφραγίδες.
245
Σ.τ.Μ. : Αναφέρεται στο Μικτό Τεκτονικό Τάγμα «Le Droit Humain» («Αν-
θρώπινο Δίκαιο»). Βλ. αρχή του Κεφαλαίου όπου γίνεται αναφορά στην συνθή-
κη φιλίας και συμμαχίας που είχαν υπογράψει το Μαρτινιστικό Τάγμα αλλά και
ο Τεκτονικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις το 1945 με το Μικτό Τεκτονικό Τάγμα
«Le Droit Humain» («Ανθρώπινο Δίκαιο»).
246
Σ.τ.Μ. : Τεκτονική έκφραση χαιρετισμού.
142
Σε ασπάζομαι, Alfredo
N.B. Σου επισυνάπτω ένα ποίημα μου Rock and Roll».
Στην επιστολή247, ήσαν επισυναπτόμενα: Αντίγραφο των απο-
φάσεων που επινοήθηκαν από το ανύπαρκτο Μεγάλο Συμβούλιο,
με την σημείωση των καθηκόντων ως εξής:
«Εκλογές και καθήκοντα των S I για το μυητικό έτος 1958:
Το Μεγάλο Εθνικό Συμβούλιο των S I αποφάσισε όσα α-
κολουθούν:
1. Πρόεδρος του Μεγάλου Εθνικού Συμβουλίου των S I AR-
TEPHIUS S I L I (IV)
2. Εθνικός Μεγάλος Διδάσκαλος PHILALETTES S I L I
(IV)
3. Αντιπρόσωπος Άνω Ιταλίας ORTHRUS S I (III)248
4. Αντιπρόσωπος Κεντρικής Ιταλίας U/V S I (III)
5. Αντιπρόσωπος Νότιας Ιταλίας ANTELIUS S I (III)
6. Αντιπρόσωπος Νησιωτικής Ιταλίας ORPHEUS S I (III)»
Επίσης ήσαν επισυνεπτόμενα ένα Τυπικό για την εισδοχή νεο-
φύτου (1ο), ένα για την μύηση «Μυημένου» (2ο) και ένα ένα για
τη μύηση «Ανωτέρου Αγνώστου» (3 ο), ένα εγχειρίδιο του 3ου
βαθμού και τέσσερα διπλώματα νέας μορφής, όλα επινοημένα από
τον Philalettes249.
Το να μιλάς για χρήματα σε έναν ευγενή άνθρωπο, προσπαθώ-
ντας να τον «πάρεις μαζί σου» στο επίπεδο των υλικών ενδιαφε-
ρόντων, είναι σαν να του εκτοξεύεις αιμόφυρτη ατίμωση. Το να
μιλάς για μετατροπή Τυπικών και κανονισμών (αποφασισμένες
αυθαίρετα, χωρίς να συμβουλευτείς κανέναν, χωρίς συνεδριάσεις
με εξουσιοδοτημένους να αποφασίσουν, και να τα θεωρείς ως α-
247
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Τυπικά και διπλώματα που παρέμειναν
στο αρχείο ως αποδείξεις της δράσης του Philalettes.
248
Εκείνη την εποχή, ο Ανώτερος Άγνωστος «Orthrus» είχε απλά τον 3ο βαθμό
του Τάγματος (S I ) και δεν ήταν Ελεύθερος Μυητής. Αυτό το γεγονός πρέπει
να ληφθεί υπόψη πάνω σε όσα καταγράφηκαν επίσημα στην Σύνοδο της Perugia
τον Δεκέμβριο του 1958.
249
στο αρχείο ως αποδείξεις της δράσης του Alfredo Vitali (Philalettes).
143
Gastone Ventura
ληθινά και επιβεβαιωμένα) σε έναν μυημένο είναι σαν να του

προτείνεις να περάσει στην αντιμύηση.
Μετά από τρία χρόνια επισκέψεων, συζητήσεων, διαφωνιών
και αλληλογραφίας με τον O. U. Zasio (Artephius), ο A. Vitali
(Philalettes) δεν κατάλαβε τίποτα. Και, η απάντηση του Ottavio
Ulderico Zasio (Artephius) στις επινοήσεις, τους διορισμούς και
αυτοδιορισμούς, στα συστήματα του Alfredo Vitali (Philalettes)
δεν άργησε. Στο ίδιο κεφάλαιο εγγράφων του Αρχείου του Τάγμα-
τος διατηρούνται δύο αντίγραφα (με καρμπόν) του εγγράφου που
του απέστειλε ο O.U.Zasio (Artephius) στις 9 Ιανουαρίου 1958:
«Διοίκηση του Τάγματος
»Από το Μεγάλο Όρος
»9 Ιανουαρίου 1958 Χρονολογία κοινή
»Ζενίθ Udine
»Προς τον Ανώτερο Άγνωστο PHILALETTES
»Αγαπητέ Αδελφέ,
»Δεν ξέρω με ποια εξουσία αυτοδιορίσθηκες Εθνικός Μεγάλος
Διδάσκαλος του Σεβασμίου Τάγματός μας, και έφτασες στο ση-
μείο να φτιάξεις σιγίλλια που σε καθιερώνουν σε τέτοιο αξίωμα.
»Επιπλέον δε, δεν μπορώ να καταλάβω πώς τόλμησες να βά-
λεις αυτά τα σιγίλλια στο προσωπικό μου μυητικό τετράδιο (εγ-
χειρίδιο), σχεδόν ως επιβεβαίωση της αναγνώρισής σου. Αυτά εί-
ναι σημεία της τεράστιας αδιαφορίας σου ακόμη και για τις προ-
σωπικές μυητικές μας σχέσεις.
»Εκτός αυτού, εσύ εδώ και καιρό παίρνεις προσωπικές πρωτο-
βουλίες, κάνοντας, ξανακάνοντας, τροποποιώντας, οργανώνοντας
κανονισμούς, συντάγματα κ.α. χωρίς να λάβεις πιστά υπόψη σου
ότι εάν σου εμπιστευθήκαμε μία Πληρεξουσιότη-
τα/Αντιπροσώπευση, αυτό έγινε μέσα στα μετρημένα όρια της ε-
ντιμότητάς σου, και του σεβασμού σου στην Παραδοσιακή ιεραρ-
χία.
»Ό,τι έκανες, δυστυχώς, δημιούργησε πολλές περιπλοκές. Όχι
ότι δεν εκτιμούμε τον ενθουσιασμό σου. Η προετοιμασία σου εί-
ναι κατά κάποιο τρόπο σημαντική, αλλά μακρυά από το επίπεδο
εμπειρίας που αποκτάται με αχαλίνωτες θυσίες προς αναζήτηση
144
της σχέσης μεταξύ δράσης και αγωγής. Της αναζήτησης μιάς γέ-
φυρας δια μέσου της οποίας ο λόγος και η δράση δονούνται από
την ίδια συμπαντική αρμονία ενώ λαμβάνουν από αυτήν ισχύ και
ικανότητα.
»Αυτά έμαθα από τους Διδασκάλους μου, και αυτήν την μυη-
τική Αρχή είμαι απολύτως αποφασισμένος να διατηρήσω και να
σεβασθώ. Οι «Πληρεξουσιότητες» που σου εμπιστεύθηκαν από το
Τάγμα, βασισμένο στην πίστη και την καλή σου θέληση, δόθηκαν
με την πλήρη πεποίθηση του σεβασμού από την πλευρά σου, της
ιεραρχίας και της Παράδοσης.
»Εσύ, παρά τις συνεχείς μου προειδοποιήσεις, αφέθηκες να
αγνοήσεις σχεδόν ηθελημένα ότι δεν έχεις το δικαίωμα να αυτοα-
νακηρύσσεσαι Πρόεδρος, για παράδειγμα, ενός Συμβουλίου Ανω-
τέρων Αγνώστων, ούτε ο ‘Καίσαρ’ των Αγνώστων Φιλοσόφων
των εργαστηρίων που λειτουργούν και των οποίων δεν γνωρίζεις
την ύπαρξη. Δεν αρκούν αγαπητέ τα σιγίλλια, τα οποία παντού
μπορούν να φτιαχτούν, ούτε αρκεί το επιστολόχαρτο του Τάγμα-
τος. Και, είναι ατυχές το γεγονός ότι έβαλες χέρι, όπως έκανες,
ακόμη και ως πρόθεση, πάνω στα Τυπικά αυτά καθεαυτά. Πρόκει-
ται για αρχές που κράτησαν το Τάγμα ζωντανό και το βοήθησαν
να επιβιώσει, σε καιρούς που εσύ ακόμη ήσουν μωρό.
»Επομένως καταλήγω, και με τη σύμφωνη γνώμη άλλων επι-
φανών Αδελφών, πολύ αρχαιότερων εσού, στην επίπονη αναγκαι-
ότητα να σε ανακαλέσω στην τάξη. Και να αποφασίσω ότι, εφό-
σον εσύ τείνεις πολύ να ερμηνεύεις, με διαφορετικό τρόπο από
εκείνον που σου έχει καθορισθεί, τις διάφορες Πληρεξουσιότητες
που σου εμπιστεύθηκε το Τάγμα βασισμένο στην πίστη και το
πνεύμα ιεραρχίας, το μόνο που απομένει να γίνει, τουλάχιστον
όσο εσύ δεν καταφέρνεις να δεις τα πράγματα με πιο λογικό τρό-
πο και να σκεφτείς και να πράξεις Παραδοσιακά, είναι να ακυρώ-
σουμε κάθε Πληρεξουσιότητα που σου έχει δοθεί, και να σε προ-
σκαλέσουμε να δώσεις λόγο για τις πράξεις σου.
»Το διάταγμα ακύρωσης των ισχύων σου είναι απολύτως δι-
καιολογημένο και, εφόσον εφαρμοσθεί σε βάθος, ακόμη και α-
145
Gastone Ventura
πρόθυμα, σου εγγυώμαι ότι θα είναι σύμφωνα με τα Ναϊτικά,

Μεμφιτικά και Μαρτινιστικά έθιμα.
Η επιστολή του A.Vitali (Philalettes) της 24ης «Ιχθύων» του 1958
»Το διάταγμα σου έχει κοινοποιηθεί. Χάριν αγάπης και εκτί-

μησης, και με προσωπική μου ενασχόληση ενώπιον των Ανωτέ-
ρων Δυνάμεων, παρακάλεσα για την αναστολή της εκτέλεσης του.
Και εξακολουθώ να το κάνω για λογαριασμό της εκτίμησης και
της φιλίας μας, επιτυγχάνοντας την μη δημοσίευσή του, μέχρι να
λάβω γνώση των επίσημων εξηγήσεών σου. Πέραν αυτού, δεν
μπορώ να κάνω τίποτε άλλο. Τώρα, ρώτα την ψυχή σου και διευ-
θετήσου όσο καλύτερα μπορείς. Έλαβες κάθε δυνατή διαβεβαίω-
ση για την αδελφική αγάπη και την αδελφική κατανόηση».
146
Όμως, ο Alfredo Vitali (Philalettes), αντί να παραιτηθεί από τις

παράλογες απαιτήσεις και επινοήσεις του, αισθανόμενος δυνατός
από τις διαβεβαιώσεις περί συγχώρεσης, επέκρινε τον Διδάσκαλό
του ότι βλέπει παντού συνωμοσίες, ότι δεν ξέρει να διαβάζει, ότι
δεν καταλαβαίνει. Κατόπιν δε, ανήσυχος για τις απειλές περί ανά-
κλησης των αξιωμάτων (πληρεξουσιοτήτων) του, έγραψε:
«Δεν καταλαβαίνω ένα πράγμα. Εάν ο υπογράφων είναι ένοχος
στο Μαρτινιστικό Τάγμα, τί σχέση έχει το Τάγμα του Μέμφις κλπ,
το Ναϊτικό και τα παρόμοια;»
Κατόπιν δε, συνέχισε με βεβαιώσεις σεβασμού και αφοσίωσης,
τιθέμενος κάτω από τις αποφάσεις του Ottavio Ulderico Zasio
(Artephius). Εκτός του ότι ήταν σχεδόν σίγουρος για την συγχώ-
ρεση, εξακολούθησε να ραδιουργεί και αυτό προκάλεσε την δη-
μοσιοποίηση του διατάγματος ανάκλησης των αξιωμάτων του στις
8 Φεβρουαρίου 1958.
Έγινε ακόμη μία απόπειρα: ο Alfredo Vitali (Philalettes) πήγε
στην Βενετία όπου είχε μία συζήτηση με τον Διδάσκαλό του, αλ-
λά βρέθηκε ενώπιον αμετάκλητης απόφασης. Εξού και η επιστολή
του της 24ης «Ιχθύων» του 1958 με την οποία φαντάστηκε ότι θα
επανέλθει στις τάξεις του Τάγματος250.
«Επιστρέφω στα χέρια σου, όπως τυπικά κάνω με αυτή την ε-
πιστολή, την γενική πληρεξουσιότητα/αντιπροσώπευση, προκει-
μένου να είσαι ελεύθερος να λάβεις οποιαδήποτε πρωτοβουλία
εγχείρησής της σε άλλους Αδελφούς (…). Θα φροντίσω ως ενα-
πομένον καθήκον την ομάδα εργασίας της Perugia251. Σε ασπάζο-
μαι αδελφικά, αν και το Σάββατο δεν το κάναμε».
Επόκειτο, όμως για μία υποχώρηση τυπική, διότι ο Alfredo Vi-
tali (Philalettes) εξακολούθησε να περιπλέκει συνομωσίες ειδικά
κάνοντας χρήση των προσώπων εκείνων που ο ίδιος είχε μυήσει
250
στο αρχείο ως αποδείξεις της δράσης του Alfredo Vitali (Philalettes). Βλέπε επί-
σης «Οι Τεκτονικοί Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις» του ιδίου.
251
Ο A. Vitali (Philalettes) είχε ήδη ξεκινήσει απόπειρες σύνδεσής του με τους
Γάλλους, εμφανιζόμενος ως διάδοχος του M.E.Allegri (Flamelicus), διαμέσου
του Orthrus, στηριζόμενος στους Αδελφούς της Perugia.
147
Gastone Ventura
με τα επινοημένα του Τυπικά. Ο Ottavio Ulderico Zasio (Ar-

tephius) ειδοποιήθηκε από μία περιοχή της επαρχίας της Padova:
«Ήλιος στους Ιχθείς, 21 Ιουνίου
»Προς τον Αδελφό Ottavio Ulderico Zasio (Artephius)
»Ειρήνη βαθειά και Γαλήνη
»Σκοτεινές δυνάμεις προσπαθούν να υπαρπάξουν το Όρος!
»Προκειμένου να σε βοηθήσουμε στην αντιμετώπισή του, θα εί-
μαστε, μαζί με άλλους, κοντά σου.
Caph Beth Schin (Shabacon) Ανώτερος Άγνωστος252».
252
στο αρχείο ως αποδείξεις της δράσης του Alfredo Vitali (Philalettes).
148
Κεφάλαιο 8
Η Μεγάλη Διδασκαλία του
-Β. Η Σύνοδος στην Ancona-
Πέρασε περίπου μία εβδομάδα από τότε που ο Ottavio Ulderi-

co Zasio (Artephius) ανακάλεσε τα αξιώματα/πληρεξουσιότητες
του Alfredo Vitali (Philalettes) και σκέφτηκε να καλέσει δίπλα
του ένα φίλο253 ο οποίος, μέχρι τότε, είχε αρνηθεί να αποδεχθεί
αξιώματα οποιασδήποτε μορφής. Αναφερόμενος αόριστα στα πε-
πραγμένα του ζήτησε να προχωρήσει σε μία αναψηλάφηση και
συνολική κατηγοριοποίηση του Αρχείου του Τάγματος. Μετά από
μία συνεδρίαση, με παρόντες την Αδελφή Myriam
(XZX/26AAAQ) και τον Αδελφό Ornitius (XZS/26AAAAI), και
αφού άκουσε ιδιαιτέρως τους Αδελφούς Carolus (XZS/26AZ),
Espero (XZS/26AC), Delphus (XLLGR/25AAS), Alcione
(XZS/26AAC) και Marius (XLLGR/25AAT) αποφάσισε να ανα-
στείλλει κάθε πρωτοβουλία για επαφή με μία ομάδα που λειτουρ-
γούσε στο Rovigo (Σ.τ.Μ. : περιοχή Padova) και με τον Caph Beth
Schin (Shabacon) που είχαν επαφές με τον A. Vitali (Philalettes).
Οι προαναφερόμενοι ακολουθούσαν επίσης τον A. Vitali (Phila-
lettes) και στις σχέσεις του με το Μικτό «Le Droit Humain», στο
οποίο κατείχε τον βαθμό 18 ο του Σκωτικού Τύπου και διατελούσε
επίσης Σεβάσμιος Διδάσκαλος μιας Στοάς στην οποία ο Ottavio
Ulderico Zasio (Artephius) κατείχε δικαιοδοτικές ισχύς254. Έτσι το
253
Το Μυστικό του όνομα ήταν XLLGR/25AAF. Σ.τ.Μ. : Υπενθυμίζουμε ότι
oι μυημένοι από τον 2ο και άνω λαμβάνουν (εκτός του μυητικού ονόματος που
έχουν από την αρχική μύησή τους) «μυστικό» κωδικό όνομα (ή «όνομα αλύ-
σου»), από το οποίο προκύπτουν, ο Μυητής τους, η μυητική διασπορά του Μυη-
τή, και η σειρά μύησής τους.
254
Ο Ottavio Ulderico Zasio ήταν Γενικός Μεγάλος Αντιπρόσωπος του «Le
Droit Humain» με δικαιοδοσία την περιοχή των τριών Βενετιών και την Λομ-
βαρδία. (Απόφαση 21-5-57 του «Le Droit Humain» και 19-2-57 του
Μαρτ.Τάγματος) Σ.τ.Μ. : Υπήρχε από το 1945 συνθήκη φιλίας και συμμαχίας
που είχαν υπογράψει το «Μαρτινιστικό Τάγμα» αλλά και ο ΑΑΑΤ«Μισραΐμ-
149
Gastone Ventura
Τάγμα, στο Βενετικό σύμπλεγμα των αποτελούντων το Ύπατο

Κολέγιο του Τάγματος, παρέμενε ενωμένο, έτοιμο να παρέμβει
εάν καθίστατο απαραίτητο.
Η πρώτη παρέμβαση έγινε με την χορήγηση μιάς κανονικής
Χάρτας λειτουργίας σε ομάδα εργασίας στην πόλη Rovigo με επι-
κεφαλής τον M. E. Allegri (Flamelicus) η οποία κατόπιν παραδό-
θηκε στον Ανώτερο Άγνωστο Vergilius (Σ.τ.Μ. : Πρόκειται για
τον μετέπειτα Μεγ. Διδάσκαλο Sebastiano Caracciolo). Η δεύτερη
παρέμβαση έγινε όταν ο A. Vitali (Philalettes) άρχισε να παρου-
σιάζεται στο «Le Droit Humain» ως Μέγας Μυητής του Μαρτινι-
σμού και να δίδει τιμητικά διπλώματα. Σε μία επιστολή του προς
τον Ύπατο Μεγάλο Ταξιάρχη του «Le Droit Humain», ο Ottavio
Ulderico Zasio (Artephius) ενθυμούμενος το σύμφωνο φιλίας που
είχε υπογράψει ο ίδιος με τον Valentino di Fabio (από την πλευρά
του «Le Droit Humain») το 1945, έγραφε:
«Τον Οκτώβριο του 1945, ο Κραταιότατος Αδελφός Valentino
di Fabio, μετά από πρόταση του M. E. Allegri (Flamelicus) ως
Μεγάλου Διδασκάλου του Μαρτινιστικού Τάγματος και Μεγάλου
Ιεροφάντη του Τεκτονικού Τύπου Μισραΐμ-Μέμφις (Κυρίαρχο
Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής-Superum), εδραίωσε ένα
σύμφωνο φιλίας μεταξύ Μαρτινιστικού Τάγματος, Τεκτονικού
Τύπου Μισραΐμ-Μέμφις και ‘Le Droit Humain’. Ταυτόχρονα ο
Κραταιότατος Αδελφός Valentino di Fabio εγκατέστησε τον υπο-
γράφοντα ως ‘Όμηρο φιλίας’255.
Μέμφις» το 1945 με το Μικτό Τεκτονικό Τάγμα «Le Droit Humain» («Ανθρώπι-

νο Δίκαιο»). Ειδικά για τον Τεκτονικό Τύπο Μισραΐμ-Μέμφις καθορίσθηκε από
την υπογραφή του συμφώνου ότι η ζώνη της πρώτης εργασίας του (βαθμοί 1 ο,
2ο, 3ο) θα λειτουργούσε ως εξαρτώμενη από το «Le Droit Humain», με εξουσιο-
δότηση να ακολουθεί όλους τους βαθμούς του Σκωτικού Τύπου, ενώ τα ανώτερα
Δώματα του Μισραΐμ και Μέμφις, θα συνέχιζαν το έργο των Ιλλουμινιστικών
και Ροδοσταυρικών σπουδών.
255
Σ.τ.Μ. «Όμηρος Φιλίας». Όταν δύο ή περισσότεροι Μυητικοί Οργανισμοί
υπογράφουν σύμφωνο φιλίας και αλληλοαναγνώρισης, ορίζουν και τους «Ομή-
ρους Φιλίας» οι οποίοι είναι οι αρμόδιοι επικοινωνίας μεταξύ τους.
150
»Έχοντας την απευθείας διαδοχή, σύμφωνα με την Παράδοση,

της Μεγάλης Διδασκαλίας του Μαρτινιστικού Τάγματος, πριν το
πέρασμα στην Αιώνια Ανατολή του Κραταιότατου M. E. Allegri
(Flamelicus), ο υπογράφων αποφάσισε να βρεί πιο εύθετο χρόνο
για την αναζωογόνηση του Μαρτινισμού αλλά και του Μισραϊμι-
τικο-Μεμφιτικού κλάδου, πάντοτε όμως με πλήρη και πραγματικό
σεβασμό του συμφώνου φιλίας με το ‘Le Droit Humain’.
»Επειδή διαπιστώθηκε μια δόλια πράξη από την πλευρά ενός
Αδελφού του ‘Le Droit Humain’256, η οποία παρέμεινε γι' αυτό το
λόγο κρυφή, και αφορά θέματα γεννημένα από τη φαντασία του,
επιτρέψτε στον υπογράφοντα να επιστήσει την προσοχή της Διοί-
κησης της Ιταλικής Δικαιοδοσίας του ‘Le Droit Humain’ για τις
πράξεις του … οι οποίες βλάπτουν όσα συμφωνήθηκαν με τον
Κραταιότατο Valentino di Fabio».
Ωστόσο, ο A.Vitali (Philalettes) είχε ολοκληρώσει, μεταξύ
1958 και 1959, μία προσέγγιση με Γάλλους οι οποίοι μετά από
όσα διαπιστώθηκαν στην Ιταλία και με όσα συνέβησαν εκεί, δεν
ενδιαφέρθηκαν ποτέ. Η δε «αποβολή» του από το «Le Droit Hu-
main» του αύξησε κι άλλο τη μεγαλομανία του.
Στην επιστολή του257 όπου αναφερόταν στην επιστροφή των
πληρεξουσιοτήτων του, ανέφερε ότι θα φρόντιζε την ομάδα της
Perugia ως εναπομένον καθήκον του. O O. U. Zasio (Artephius)
δεν έδωσε σημασία, και διότι, όπως θα δούμε πιο κάτω, ως ομάδα
του εκείνος θεωρούσε όσους ατάκτως συνδεόντουσαν μαζί του.
Προφανώς, ο A. Vitali (Philalettes) ανέμενε την επανασύνδεσή
του με τον O. U. Zasio (Artephius), και σε κάθε περίπτωση είχε
υπολογίσει σε συγκεκριμένους ακόλουθους, υποθέτουμε για την
περίπτωση διαπραγμάτευσης με κάποια κίβδηλη ομάδα, ή ακόμη
και με Γάλλους.
Είναι απαραίτητο, εδώ, προκειμένου να γίνει σαφές ό,τι διαπι-
στώθηκε αμέσως μετά, αλλά και τα επόμενα χρόνια, να κάνουμε
ένα βήμα πίσω φωτίζοντας στο πώς δημιουργήθηκε η ομάδα ερ-
256
Σ.τ.Μ. : Αναφέρεται στον A.Vitali (Philalettes)
257
Βλ. επιστολή του A.Vitali (Philalettes) της 24ης «Ιχθύων» του 1958
151
Gastone Ventura
γασίας της Perugia και ποιες απευθείας επαφές είχε με την Μεγά-
λη Διδασκαλία.
Την 25 Ιανουαρίου 1956, ο Αδ Mercurius από την Perugia,
μετά από μία ανταλλαγή επιστολών με τον A. Vitali (Philalettes),
ο οποίος τότε δρούσε υπό τον O. U. Zasio (Artephius) με προσω-
πικές του μεθόδους όπως είδαμε, έγραψε: «Σας διάβασα με περισ-
σή προσοχή και σας είμαι ευγνώμων για τις συμβουλές και τις α-
ποσαφηνίσεις που μου στείλατε. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Ά-
γνωστο Φιλόσοφό μας Πρόεδρο του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσια-
στηρίου258 Artephius R+C διότι μου χορήγησε τον αρχικό βαθμό,
με την ελπίδα ότι θα καταστώ άξιος και ότι θα έχω την επιθυμία
να εργασθώ για την κατάκτηση των άλλων βαθμών. Για τον σκο-
πό αυτό, επισυνάπτω το βιογραφικό μου, ελπίζοντας ότι είναι αρ-
κετό, ενώ μένω σε αναμονή περισσοτέρων οδηγιών (…). Θα ήθε-
λα να γνωρίζω τις αντιστοιχίες του ημερολογίου, αλλιώς θα χρη-
σιμοποιήσω την Κοινή Χρονολογία259».
Μας λείπουν ειδήσεις μέχρι τον Αύγουστο του 1958, όταν από
τον Λόφο της Perugia εστάλη επιστολή σις 10-8-1958 προς το
Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής για το Μισραΐμ-Μέμφις (ε-
ξαιτίας του μπερδέματος των λειτουργιών δύο Ταγμάτων που είχε
γίνει από τον Philalettes) όπου έγραφε: «Από αυτόν τον Λόφο σας
αποστέλλουμε την παρούσα ενημέρωση για να ζητήσουμε οδηγίες
γύρω από διοικητικά θέματα: 1) Δεν μας έχει αποσταλλεί η βε-
βαίωση μύησης του βεβήλου C….. Από ποιόν πρέπει να ζητήσω
την βεβαίωση για τον βέβηλο P…. που μετά από λίγο θα γίνει δε-
κτός μαζί με άλλον έναν ο οποίος ζήτησε την είσοδό του στην Α-
δελφότητά μας. 2) Δεν εστάλησαν τα μυητικά εγχειρίδια. Ποιος
258
Ο A. Vitali (Philalettes) είχε ανακατέψει τα πάντα. Το Κυρίαρχο Μεγάλο
Θυσιαστήριο της Αδριατικής (Superum) είναι το ανώτατο όργανο (Παγκόσμιο
Ύπατο Συμβούλιο) του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ-
Μέμφις στο οποίο Μεγάλος Ιεροφάντης ήταν ο ίδιος ο O. U. Zasio. Υπήρχε
σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας με το Μαρτινιστικό Τάγμα. Όμως ο A. Vitali
(Philalettes) είχε ανακατέψει τα πάντα, μπερδεύοντας τα δύο Τάγματα και τις
λειτουργίες τους.
259
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Πηγή: Σύνοδος στην Ancona.
152
πρέπει να τα στείλει; 3) Τί πρέπει να κάνουμε για να αυξήσουμε

τους βαθμούς στους Αδελφούς που έγιναν δεκτοί; Με αδελφικούς
ασπασμούς, Mercurius Ανώτερος Άγνωστος κλπ κλπ».
Στις 21 Αυγούστου 1958 ο Mercurius έγραψε: «Χαιρετισμούς
από τον Mercurius προς τον Artephius. Είχαμε τη χαρά, εμείς του
Λόφου της Perugia, να λάβουμε την αναμενόμενη επιστολή (χω-
ρίς ημερομηνία) με τις ζητούμενες οδηγίες και αφού μας παρακι-
νείτε να σας ξαναγράψουμε, θα το κάνουμε σύντομα».
Μετά από αιτήματα και για άλλες διευκρινήσεις και χορηγη-
σεις διπλωμάτων, η επιστολή έλεγε ότι στην Perugia έκαναν τα
πάντα για να προμηθευθούν το κατάλληλο Τυπικό για τις Τυπικές
εργασίες ομάδας αλλά «τους έλειπαν στοιχεία για τη ράβδο και το
ξίφος».
Πέντε ημέρες μετά (26-8-1958) ο Mercurius έγραψε στον Ot-
tavio Ulderico Zasio (Artephius): «Λησμόνησα να σε ρωτήσω α-
νάμεσα σε τόσα πράγματα σχετικά με το λάδι για τα χρίσματα κα-
τά τη διάρκεια των μυήσεων. Δεν γνωρίζω εάν πρέπει εγώ να το
παρασκευάσω, όπως τα άλλα πράγματα, ή πρέπει να ετοιμασθεί
από εσάς και μετά να μου αποσταλεί. Σε πρώτη ευκαιρία πες μου
τί να κάνω».
Ήταν προφανές ότι τα ερωτήματα του Mercurius, ο οποίος
δρούσε με καλή πίστη, εξαρτώντο από τις οδηγίες που είχε λάβει
από τον A. Vitali (Philalettes) και από τα Τυπικά που είχε αυτός
επινοήσει. Δεν προκύπτει ότι ο O. U. Zasio (Artephius) απάντησε.
Και αυτό, παρόλον ότι στις 13 Σεπτεμβρίου 1958 έλαβε την ακό-
λουθη αλληλογραφία από την Perugia: «Από τον Λόφο της Peru-
gia, σήμερα την 13η-9-1958, οι συνευρισκόμενοι Αδδ για την
μύηση του Sagittarius και του Marcus, αποστέλλουν στον Εθνικό
Μεγάλο Διδάσκαλό τους, τον Αδελφικό τους χαιρετισμό. Mer-
curius S I , Phoebus, Sagittarius, Sirius, Lucius, Marcus»
Στις 22 Σεπτεμβρίου 1958 (ημερομηνία την οποία βρήκαμε
από την σφραγίδα του ταχυδρομείου), σε ένα σημείωμα το οποίο
έφερε την βέβηλη του Mercurius ανέφερε: «Προσπάθησα να κάνω
το καλύτερο δυνατόν».
153
Gastone Ventura
Ο ίδιος, αργότερα, ισχυρίσθηκε ότι δεν γνώριζε ότι Μεγάλος

Διδάσκαλος ήταν ο O. U. Zasio (Artephius)…
Όπως προέκυψε αργότερα, ο A. Vitali (Philalettes) εγκατέλει-
ψε κάθε ελπίδα επαναπροσέγγισης με τον O. U. Zasio (Artephius)
και ήρθε σε επαφή με τους Γάλλους, και με την ομάδα εργασίας
της Ρώμης που είχε παλαιότερα επικεφαλής τον Sorgi (Porfirio),
με σκοπό να δημιουργήσει στην Ιταλία ένα Τάγμα συνδεδεμένο
με τους Γάλλους, ανεξάρτητο από τον O. U. Zasio (Artephius)
σχεδιάζοντας έτσι να τεθεί πάνω από αυτόν.
Θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή την λεπτομερή εξέταση των εγ-
γράφων που μας δόθηκαν από την πλευρά εκείνων που αφέθηκαν
να πεισθούν από τους κομπασμούς του A. Vitali (Philalettes). Με-
ταφέρουμε, επομένως, το έγγραφο που στάλθηκε από τον Mer-
curius τον Απρίλιο του 1961 στην Μεγάλη Διδασκαλία, αφού ήρ-
θε σε επαφή με τον Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), και αφού
αυτός είχε εμπιστευθεί στον Aldebaran (Σ.τ.Μ.: το Μαρτινιστικό
όνομα του συγγραφέα) την αποστολή να αποσαφηνίσει και να με-
λετήσει τον τρόπο επανεισόδου της ομάδας της Perugia στους
κόλπους του κανονικού και παραδοσιακού Μαρτινισμού 260.
Το έγγραφο, το οποίο μεταφέρουμε όπως ακριβώς είναι, με τα
λάθη και παραλείψεις του, (οι οποίες θα αποκατασταθούν από άλ-
λο έγγραφο ίδιας πηγής) και χωρίς να πειράξουμε ούτε ένα κόμμα,
λέγει:
260
Ο Aldebaran είχε προσκληθεί από τον Μεγάλο Διδάσκαλο O.U.Zasio (Ar-
tephius) στο πλευρό του για να τον βοηθήσει. Μέχρι τότε, δεν είχει ενδιαφερθεί
για διοικητικά θέματα, αλλά μόνον για τις εσωτερικές μελέτες, καθώς και ό,τι
είχε να κάνει με την ιστορία των Ταγμάτων. Το πρώτο καθήκον που του ανατέ-
θηκε ήταν εκείνο του Συντηρητή του Αρχείου του Μαρτινιστικού Τάγματος, και
των συνδεδεμένων με αυτό. Στις 31 Οκτωβρίου 1960 ονομάσθηκε «Πληρεξού-
σιος Υπουργός» του Τάγματος με το αξίωμα του «Πρόσθετου Μεγάλου Διδα-
σκάλου» με την ιδιότητα του «ισόβιου» (βλ. Αρχείο του Τάγματος, σελ. 26. Διά-
ταγμα διορισμού). Στις 20 Απριλίου 1961 ο Μεγάλος Διδάσκαλος O.U.Zasio
(Artephius) με επιστολή του (σελ.27 του προαναφερθέντος Αρχείου) ανέφερε:
«Τα καθήκοντα που σας απονέμω είναι αποτέλεσμα της αποδεδειγμένης σοφίας
και σύνεσής σας». Ο O.U.Zasio (Artephius) αναφερόταν στα καθήκοντα δια-
πραγμάτευσης με την ομάδα της Perugia.
154
«Την ίδια περίοδο (1958), ακόμη και ο O. U. Zasio (Artephius)

είχε περιορίσει τις ισχύς του A. Vitali (Philalettes) στο εσωτερικό
του Κολεγίου των Ανωτέρων Αγνώστων του ‘Μαρτινιστικού
Τάγματος ή των Elus Cohen της Ιταλίας’, το οποίο διατηρούσε
την κανονική και νόμιμη Μαρτινιστική διαδοχή σύμφωνα με την
γραμμή Gerard Encausse (Papus), Adolfo Banti (Alembroth),
Alessandro Sacchi (Sinesius), Marco Egidio Allegri
(Flamelicus)261. Τέτοιες διδασκαλίες ζωής, προφανώς δεν ήσαν
αρκετές γι' αυτό, όταν συναντήθηκε με τον Ivan Mosca (Hermete),
αυτοανακηρύχθηκε έγκυρος αντιπρόσωπος του Ιταλικού Μαρτι-
νισμού, ικανός να επανεντάξει στο παραδοσιακό ρεύμα τριακό-
σιους Ιταλούς Μαρτινιστές. Την ίδια στιγμή, δυσφημούσε τον O.
U. Zasio με εκείνη την τέχνη που τον χαρακτήριζε σε παρόμοιες
εκδηλώσεις, ο δε Ivan Mosca ή Giovanni Mosca (Hermete), θεω-
ρούσε κατάλληλη την ευκαιρία για περισσότερες επαφές. Για να
καθησυχάσει τους επιπλέον δισταγμούς του Ivan Mosca
(Hermete), ο A. Vitali (Philalettes) του άφηνε να εννοηθεί η πιθα-
νότητα διαδοχής του Marco Egidio Allegri (Flamelicus), ήδη Με-
γάλου Διδασκάλου του Μαρτινιστικού Τάγματος Ιταλίας, να δοθεί
στον Αδελφό Orthrus και όχι στον Κόμη Ottavio Ulderico Zasio
(Artephius)….. Με αυτόν τον τρόπο, ο V…. Γινόταν Επίτροπος
της Ιταλίας στο Δώμα Διοίκησης των Μαρτινιστικών Ταγμάτων
και επιτετραμμένος να οργανώσει μία Μαρτινιστική Σύνοδο στην
Ιταλία (…). Στην Σύνοδο παρέστησαν: Hermete και Anas-
simandro για το Μαρτινιστικό Τάγμα των Elus Cohen, Mercurius
261
Η αναφερόμενη σειρά διαδοχής είναι λανθασμένη. Ο Adolfo Banti (Alem-
broth) μυήθηκε από τον Marco Egidio Allegri (Flamelicus) το 1922 (βλέπε Κε-
φάλαιο 5) και δεν θα μπορούσε επομένως να είναι Μεγάλος Διδάσκαλος πριν
από τη μύησή του… Η ορθή διαδοχή είναι Gerard Encausse (Papus), Dunstano
Cancellieri, Alessandro Sacchi (Sinesius), Marco Egidio Allegri (Flamelicus) και
Ottavio Ulderico Zasio (Artephius). Ο Dunstano Cancellieri, δεν διετέλεσε Με-
γάλος Διδάσκαλος (παρόλο που του προτάθηκε). Απλά έλαβε Χάρτα λειτουργίας
για την δημιουργία Μαρτινιστικών ομάδων απευθείας από τον Gerard Encausse
(Papus). Για τον λόγο αυτό, παρεμβάλλεται το όνομά του στην σειρά διαδοχής,
από τότε μέχρι σήμερα. Ο Adolfo Banti (Alembroth) είχε απλά διατελέσει Περι-
φερειακός Διδάσκαλος για την περιοχή Marche (Κεντρική Ιταλία).
155
Gastone Ventura
ως προσωπικός αντιπρόσωπος του μακαρίτη Βαρώνου Enrico

Giuliani, A.Vitali (Philalettes) και Orthrus.
»Οι Hermete, Anassimandro και Mercurius είχαν πλήρη άγνοια
των ελιγμών που έκανε ο A. Vitali (Philalettes) για να απομακρύ-
νει τους Μαρτινιστές από τη Σύνοδο η οποία είχε οργανωθεί α-
κριβώς για να τους επανενώσει. Στην Σύνοδο, ο ίδιος υποστήριξε
τη θέση ότι ο νόμιμος διάδοχος του Marco Egidio Allegri (Flamel-
icus) δεν ήταν ο Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), αλλά ο Or-
thrus 262 (…). Το Διοικητικό Δώμα των Μαρτινιστικών Ταγμάτων
αναγνώριζε το Τάγμα του A. Vitali (Philalettes) ως το μόνο θε-
σμικό και νόμιμο Μαρτινιστικό Τάγμα και το αποδεχόταν στον
κλάδο του Gerard Encausse (Papus), ενώ παρέμενε εν ισχύι η α-
ναγνώριση του «Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen» στην
Ιταλία263, με Μεγάλο Διδάσκαλο τον Krishna Frater. Σε μία επό-
μενη στιγμή ο Orthrus, έδωσε την παρίτησή του, ορίζοντας ως
διαδοχό του τον A.Vitali (Philalettes).
»Ο σκοπός φάνηκε αρχικά να εκπληρώνεται. Όμως ορισμένα
μέλη του Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen, κατάπληκτοι
από λανθασμένες και καθόλου αδελφικές συμπεριφορές, άλλο τό-
σο δε καθόλου μυητικές, μη έχοντας διερευνήσει την πραγματική
διαδοχή, συμβουλεύθηκαν τον Κόμη Ottavio Ulderico Zasio (Ar-
tephius)264. Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώθηκε, πράγματι, ότι
262
Δεν ίσχυε καθόλου αυτό το γεγονός. Από τα γεγονότα της Συνόδου εμφανί-
ζονται πολύ διαφορετικές επιβεβαιώσεις, όπως θα φανεί πιο κάτω.
263
Αυτό το Τάγμα (Μαρτινιστικό Τάγμα των Elus Cohen) αντιπροσωπευόταν
στην Ιταλία από την πρώην ομάδα «Silentium» της Ρώμης (βλ. Κεφάλαιο 7) που
πέρασε από το «Αναθεωρημένο Μαρτινιστικό Τάγμα» στο Τάγμα του Philippe
Encausse υιού του Ger.Encausse (Papus), το οποίο αφυπνίσθηκε το 1951, και
μετά σε εκείνο των Elus Cohen που ιδρύθηκε (ή αφυπνίσθηκε όπως βεβαιώνει ο
ίδιος) από τον Robert Ambelain.
264
Πράγματι, όπως προκύπτει σαφές από τις επιστολές του Mercurius το 1958,
δεν υπήρχε καμμία ανάγκη για «διερεύνηση» της πραγματικής διαδοχής, αφού η
επιστολή του της 13ης Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς, που κατέληγε με «αδελ-
φικό χαιρετισμό» απευθυνόταν στον Μεγάλο Διδάσκαλο. Ασφαλώς ο Mercurius,
αναζητώντας μία μυητική οδό δέθηκε στη θηλιά του A.Vitali (Philalettes) που
ήταν και ο μυητής του.
156
Μεγάλος Διδάσκαλος του Μαρτινιστικού Τάγματος στο Ζενίθ της

Βενετίας ήταν ο ήδη κάτοχος αυτής της θέσης Εκλαμπρότατος
Αδ Ottavio Ulderico Zasio (Artephius)265».
Από τα δεδομένα όμως της Συνόδου του 1958 στην Perugia266,
στην οποία συμμετείχαν πέντε πρόσωπα, όπως φάνηκε, ο Orthrus
διαβεβαίωσε:
«Όταν μπήκαμε το 1945, και είμασταν αρκετοί υπό τον Μεγά-
λο Διδάσκαλο του Τάγματος Marco Egidio Allegri (Flamelicus)
της Βενετίας, γνωρίζαμε ήδη ότι σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας
υπήρχαν στοιχεία που ανήκαν στο Τάγμα. Ο Marco Egidio Allegri
(Flamelicus) αναγνωριζόταν από όλους ως Μεγάλος Διδάσκαλος
και το Ζενίθ της Βενετίας είχε αρχίσει να λειτουργεί με μία συ-
γκεκριμένη κανονικότητα, αξιωσύνη και τάξη, όταν προκειμένου
να μπούν νέα ετερογενή στοιχεία, απροετοίμαστα και φιλόδοξα
και με σκοπούς λίγο πολύ δυσνόητους, φάνηκε ότι άρχισε να χά-
νεται η συνοχή. Κάποια στιγμή που ξεκίνησε η ασθένεια του M.
E. Allegri (Flamelicus) και αποτραβήχτηκε για λίγο για να ασχο-
ληθεί με την θεραπεία του, ξεκίνησε και ένα είδος απειθαρχίας.
Ωστόσο ο M. E. Allegri (Flamelicus) επιδεινωνόταν και μπήκε
στο νοσοκομείο για να θεραπευθεί από την πολύ βαρειά ασθένειά
του. Ένας από τους μεγαλύτερους Αδελφούς, ο Κόμης Ottavio
Ulderico Zasio (Artephius) και εγώ, πηγαίναμε συχνά να τον δου-
με πριν τον θάνατό του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι συλλέξαμε
τις τελευταίες του λέξεις. Εγώ προσωπικά δεν τον είδα να πεθαί-
νει. Είναι όμως, σαν να τον είδα και, λίγες ώρες πριν και με αυτή
265
Το έγγραφο παρουσιάσθηκε στο «Nota sul Martinismo in Italia», το οποίο ο
Mercurius απέστειλε στον Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), συνημμένο στην
επιστολή του τη 23ης Απριλίου 1961 στην οποία υπέβαλλε προτάσεις τιμητικών
«ad honorem» διορισμών με πράξεις αμοιβαιότητας κλπ. (Αρχείο Μαρτινιστικού
Τάγματος. Πηγή: Philalettes & Σύνοδος στην Ancona)
266
Καταγεγραμμένες και μεταφερμένες σε έγγραφα μαγνητοφωνήσεις των ομι-
λιών που παρουσιάσθηκαν στην επονομαζόμενη Σύνοδο της Perugia τον Δεκέμ-
βριο του 1958, και οι οποίες απεστάλησαν από τον Mercurius στον Ottavio
Ulderico Zasio (Artephius). (Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος)
157
Gastone Ventura
την ευκαιρία, εγώ, μαζί με τον O. U. Zasio (Artephius) έμαθα ότι

ανέλαβα την Γραμματεία του Τάγματος.
»Hermete: Ο Κόμης Zasio έγινε ο διάδοχος του Allegri; Με ποιόν
τρόπο;
»Orthrus: Δεν μπορώ να γνωρίζω με ακρίβεια διότι δεν έτυχε να
συμμμετάσχω στις τελευταίες συζητήσεις με τον Allegri, διότι
φαίνεται ότι από αυτά που είπαν ο Zasio και η χήρα του Allegri,
παρευρισκόταν εκείνες τις ημέρες και είχε λάβει κάποια διαθήκη,
χωρίς να γνωρίζω εάν ήταν επίσημη ή με άλλο τρόπο.
»Hermete: Έχετε έγγραφα;
»Orthrus: Όχι, εγώ δεν έχω κανένα έγγραφο.
»Hermete: Ο Zasio έχει κάποιο έγγραφο;
»Orthrus: Όχι. Ίσως και να έχει, αλλά εγώ δεν γνωρίζω».
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι ο Orthrus παραδέχεται ότι δεν
κατείχε κανένα έγγραφο ότι ο ίδιος ήταν ο διάδοχος του M. E. Al-
legri (Flamelicus), ενώ αναγνώριζε ότι δεν συμμετείχε στις τελευ-
ταίες συζητήσεις μεταξύ Allegri και Zasio, και επιπλέον ότι ο Za-
sio μπορεί να είχε την διαδοχή όπως προκύπτει εξ όσων είπε η χή-
ρα του Allegri. Στην πραγματικότητα, όπως γνωρίζουμε, ο O. U.
Zasio (Artephius) είχε την χειρόγραφη διαθήκη δια χειρός Allegri
καθώς επίσης ότι και ο Orthrus και ο A.V. (Phillalettes) το εγώρι-
ζαν διότι την είχαν δει αρκετές φορές267.
Όπως προκύπτει από την καταγραφή, πρόκειται για έναν αυθε-
ντικό εξοβελισμό του O. U. Zasio (Artephius), εν ανγοία του, και
την δόλια επιδίωξη αντικατάστασής του από τον Orthrus. Και αυ-
267
Όσον αφορά τον Orthrus, είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσε να είναι ο
διάδοχος του M.E.Allegri (Flamelicus), όπως προκύπτει από επιστολή του A.V.
(Philalettes) προς τον O.U.Zasio (Artephius), στα Επιφάνεια του 1958, όπου α-
ναφέρεται απλά ως Ανώτερος Άγνωστος και προτεινόμενος από τον ίδιο τον
O.U.Zasio (Artephius) ως Αντιπρόσωπος για την Άνω Ιταλία (βλ. υποσημείωση
του προηγούμενου Κεφαλαίου όπου αναφέρεται ότι: «Εκείνη την εποχή, ο Ανώ-
τερος Άγνωστος «Orthrus» είχε απλά τον 3ο βαθμό του Τάγματος (S I ) και
δεν ήταν Ελεύθερος Μυητής»). Σ.τ.Μ. : Η κατοχή του τελευταίου βαθμού (Μυη-
τή ή 4ο) είναι προϋπόθεση για την διαδοχή και τοποθέτηση στο αξίωμα του Με-
γάλου Διδασκάλου.
158
τό γίνεται ακόμη πιο σοβαρό, καθόσον στους πέντε συμμετέχο-

ντες στη Σύνοδο (του 1958 στην Perugia), οι τρεις, μεταξύ των
οποίων ο Orthrus και ο A. V. (Phillalettes) είχαν μυηθεί από αυ-
τόν, και ο Mercurius που είχε γίνει δεκτός στον Μαρτινισμό από
αυτόν, όπως προκύπτει από επιστολή του ίδιου του Mercurius στις
25 Ιανουαρίου 1956 (βλ. αρχή του Κεφαλαίου: «…Ευχαριστώ
από καρδιάς τον Artephius διότι μου χορήγησε τον αρχικό βαθ-
μό…κλπ», στην οποία επιστολή μάλιστα, είχε ανακατέψει τους
τίτλους του Μαρτινιστικού Τάγματος με εκείνους του Μισραΐμ-
Μέμφις).
Στα έγγραφα που εστάλησαν από τον Mercurius, κατά τη διάρ-
κεια των διαπραγματεύσεων για την επάνοδο των σκορπισμένων
Μαρτινιστών ή εκείνων που συναθροιζόντουσαν σε απομακρυ-
σμένες από την πηγή τους ομάδες, υπάρχει και η απόφαση του
Μεγάλου Δικαστηρίου του Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus
Cohen, με ημερομηνία 18 Οκτωβρίου 1961, με την οποίαν εκδιώ-
χθηκε από τα Γαλλικά Τάγματα268.
Ωστόσο, μεταξύ Απριλίου του 1961 και Δεκεμβρίου 1962,
πραγματοποιήθηκαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Aldebaran
(Σ.τ.Μ. : του συγγραφέα) και του Mercurius, ενώ αυτός ο τελευ-
ταίος είχε απαρνηθεί αυτό το μυητικό του όνομα, αντικαθιστώ-
ντας το με το μυητικό όνομα ‘Nebo’ που ήταν του Francesco Bru-
nelli269 το οποίο έχει μεν την ίδια σημασία, θα μπορούσε όμως κα-
νείς και να το μπερδέψει με το ομώνυμο Όρος που πέθανε ο
Μωϋσής αφού είδε την Γη της Επαγγελίας.
Ο Francesco Brunelli (Nebo) είχε προγραμματίσει την επάνοδο
της ομάδας των επονομαζόμενων Cohen, επί ίσοις όροις, με κατα-
νομή αρμοδιοτήτων και αποδοχή, τουλάχιστον μερική, των διδα-
σκαλιών και των Τυπικών που προερχόντουσαν από το Παρίσι,
268
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Απόφαση του Δικαστηρίου του Μαρτινι-
στικού Τάγματος των Elus Cohen. Ομάδα C. Τμήμα 3
269
Francesco Brunelli (Nebo). 1927-1982. Ιταλός Μαρτινιστής και Τέκτων.
Συγγραφέας και αρθρογράφος. Μεγάλος Διδάσκαλος του Καββαλιστικού Τάγ-
ματος R+C. Πριμάτος της Γνωστικής Αποστολικής Εκκλησίας.
159
Gastone Ventura
προμηνύοντας μία αναγνώριση του Παρισιού ως έδρα Συμπαντι-

κής Μεγάλης Διδασκαλίας, εις τρόπον ώστε να του δοθεί κύρος.
Όλα αυτά ενώ ο Aldebaran, ακολουθώντας τις οδηγίες του O. U.
Zasio (Artephius)270, δυνατού από την αδιάρρηκτη νομιμότητα και
συμπαντικότητα του Ιταλικού Τάγματος, η οποία αν και αφηρη-
μένη ήταν πολύ πραγματική, υποστήριζε την απορρόφηση με τη
μορφή επανόδου των διασκορπισμένων αλλά και άλλων Μαρτινι-
στών στην Δικαιοδοσία του Μεγάλου Όρους. Αυτό φαίνεται κα-
θαρά από την επίσημη επιστολή του Aldebaran προς τον Frances-
co Brunelli (Nebo) στις 23 Σεπτεμβρίου 1961, η οποία παρουσία-
σε τις βασικές αρχές από τις οποίες η Μεγάλη Διδασκαλία δεν
προτίθετο ποτέ να παρεκκλίνει. Παρουσιάζουμε εδώ τα βασικά
τμήματα της επιστολής αυτής (Aldebaran προς Nebo):
«Δεν ζητήσαμε καμμία αναγνώριση, αφού προφανώς δεν την
έχουμε ανάγκη. Από την πλευρά σας ζητήθηκε, πιστά αν και αρ-
γά, μία αποσαφήνιση πάνω στην πραγματική κατάσταση της νό-
μιμης και μοναδικής καταγωγής του Μαρτινισμού στην Ιταλία.
Αφού σας δόθηκαν τα τμηματικά αλλά θεμελιώδη έγγραφα για
την μοναδική και αδιαμφισβήτητη νομιμότητά μας, ήταν προφα-
νές ότι οποιαδήποτε κατάσταση στην Ιταλία, για να είναι νόμιμη
θα έπρεπε να κατέχει την αναγνώρισή μας 271. Ιδιαιτέρως μάλιστα
270
Στο Αρχείο (πηγή: Σύνοδος Ancona, φάκελλος ΙΙ, τμήμα Α) βρίσκονται επτά
φύλλα σημειώσεων, χειρόγραφα του O.U.Zasio (Artephius) όπου σημειώνονται
οι αποσαφηνίσεις κατά ζήτηση, οι αλληλογραφίες για παράδοση, ό,τι επίσης δεν
έπρεπε να δοθεί, καθώς και η γραμμή που θα έπρεπε να ακολουθηθεί. Μεταξύ
O.U.Zasio (Artephius) και Aldebaran υπήρχαν σχεδόν καθημερινά ανταλλαγές
ιδεών και εδραιωνόντουσαν, σε συμφωνία με άλλους φωτισμένους Μαρτινιστές,
συνιστώσες του Υπάτου Κολεγίου, οι πράξεις που θα έπρεπε να γίνουν και οι
τυχόν παραχωρήσεις.
271
Σ.τ.Μ. : Υπενθυμίζουμε ότι το Μαρτινιστικό Τάγμα της Ιταλίας βάσει της
διαδοχής (μέχρι την συγγραφή της παρούσας μετάφρασης) G.Encausse (Papus) –
D.Cancellieri (χωρίς να διατελέσει Μεγ.Διδάσκαλος) – A.Sacchi (Sinesius) –
M.E.Allegri (Flamelicus) – O.U.Zasio (Artephius) – ο συγγραφέας του παρόντος
G.Ventura (Aldebaran) – S.Caracciolo (Vergilius) – B.Barosi (Enoch) –
R.Randellini (Gabriel), είναι το μόνο στην Ιταλία που ακολούθησε πιστά την
γραμμή Gerard Encausse (Papus), ακόμη και μετά την αποτυχημένη απόπειρα
160
μετά το λάθος στο οποίο υποπέσατε αποδεχόμενος και καλύπτο-

ντας την τρελλή κτηνωδία εκείνου ο οποίος με αντιτυπικές πρά-
ξεις και χωρίς καμμία πραγματική πιστοποίηση ανακηρύχθηκε
Μεγάλος Διδάσκαλος του εαυτού του (…). Όλες οι αποσαφηνί-
σεις που σας έγιναν, έγιναν μέσα στα όρια μιάς ενδεικτικής αδελ-
φικής ενημέρωσης. Τα υπόλοιπα μπορούν να έλθουν αργότερα,
όταν, ως Μαρτινιστές, και όπως αφήσατε να εννοηθεί με την αί-
τησή σας για αποσαφηνίσεις, θα μας επισκεφθείτε.
»Θα πρέπει να μου αναγνωρίσεις ότι αρνήθηκα πάντοτε – του-
λάχιστον μέχρι τώρα – κάθε δυνατή επαφή με το Παρίσι. Θα ήταν
απλά γελοίο το Μεγάλο Όρος (Σ.τ.Μ. : Διοίκηση) να δεχόταν να
ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με αυτούς που το περιφρονούσαν.
Και όχι μόνον το περιφρονούσαν αλλά έδιδαν ταυτότητες και α-
ξιώματα στους απατεώνες (…).
»Ανακεφαλαιώνοντας: 1) Με την επιφύλαξη των εγγράφων
που έχουμε στην κατοχή μας από το 1923 και προγενέστερα, βα-
σίζουμε τα δικαιώματά μας στην Μεγάλη Σύνοδο της 27 ης Δεκεμ-
βρίου 1945 (…) διότι κάθε διαδοχή εκείνης της Συνόδου υπάγεται
στο Μεγάλο Όρος. Επομένως, αφορά εκείνη στο να ζητήσει πι-
στοποιήσεις, να βεβαιώσει και να αναγνωρίσει διαδοχές που υ-
πάρχουν στην Ιταλία και οπουδήποτε. 2) Εφόσον εδραιωθούν αυ-
τές οι αναγνωρίσεις και βεβαιωθούν οι ενδεχόμενες ‘παρεκκλί-
σεις’, εάν προκύψει η ανάγκη, θα δοθούν οι εξηγήσεις, οι θέσεις,
οι πραγματοποιηθείσες μυήσεις και ότι άλλο απαιτείται (…). 3)
Επάνω σε αυτές τις βάσεις θα ξεκινήσει μία Σύνοδος των Ανωτέ-
ρων Αγνώστων η οποία θα μπορέσει να μελετήσει ότι προκύψει,
μελετώντας σοβαρά, με την επιφύλαξη των ισχύων του Μεγάλου
Όρους, όλες τις μορφές φιλίας, ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες
ακόμη και με ξένες δυνάμεις. Αυτά είναι τα τρία θεμελιώδη ση-
αλλοίωσής της από τον Jean Bricaud (βλ. Κεφάλαιο Νο 2). Οι ‘γραμμές’ Gerard
Encausse (Papus), και Augustin Chaboseau ήσαν οι δύο βασικές μυητικές γραμ-
μές στις οποίες βασίσθηκαν όλα τα μετέπειτα Μαρτινιστικά Τάγματα, αφού αυ-
τοί οι δύο ήσαν οι πρώτοι ιδρυτές του το 1891. Εξαιρέσεις ασφαλώς υπήρξαν,
αφού πάντα επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει κανόνας….
161
Gastone Ventura
μεία επάνω στα οποία μπορούμε να θέσουμε επι τάπητος μία συ-
ζήτηση χωρίς να παρεκκλίνουμε από τα καθήκοντα που μας ανα-
τέθηκαν από τους Αναχωρήσαντες Διδασκάλους 272.
Aldebaran273»
Πέρασε ένας χρόνος πριν φθάσουμε στη σύγκληση της Συνό-
δου. Στο μεταξύ έγιναν δύο συναντήσεις μεταξύ Aldebaran και
Francesco Brunelli (Nebo) και μία μεταξύ O. U. Zasio (Artephius)
και Aldebaran με τον Claudio Travaglini (Lucius) Μεγάλο Γραμ-
ματέα των ονομαζομένων Ιταλών Elus Cohen και μία πυκνότατη
ανταλλαγή επιστολών και υλικού.
Βρισκόμασταν προ των θυρών της Συνόδου (της Ancona), η
οποία είχε καθορισθεί για τις 9, 10, 11, και 12 Δεκεμβρίου 1962,
όταν κάποιες προσκλήσεις σε πρόσωπα που δεν ήσαν Μαρτινι-
στές και σε κάποιους άλλους που ευθύνονταν για αυτό το συμβάν,
προκάλεσαν ένα «έξω, έξω» από την πλευρά του Ottavio Ulderico
Zasio (Artephius) ο οποίος, με μία επιστολή του στις 20 Νοεμβρί-
272
Σ.τ.Μ. : Στον Μαρτινισμό γίνεται πάντοτε αναφορά στους «Αναχωρήσαντες
Διδασκάλους» οι οποίοι εποπτεύουν, καθοδηγούν και προστατεύουν τη Μαρτι-
νιστική πραγμάτωση.
273
Η επιστολή αυτή του Aldebaran (Σ.τ.Μ. : του συγγραφέα) προκάλεσε μία
περίοδο σιωπής από την πλευρά του Francesco Brunelli (Nebo), ο οποίος πιθα-
νόν να ανέφερε τα γεγονότα στο Παρίσι. Κατόπιν έγινε ανταλλαγή «ομήρων φι-
λίας» μεταξύ των δύο Ταγμάτων. Στο μεταξύ, η ομάδα της Perugia έστειλε στην
Βενετία την ακόλουθη πιστοποίηση: «Το Μεγάλο Συμβούλιο των Ανωτέρων
Αγνώστων της Ιταλίας (Μαρτινιστικό Τάγμα των Elus Cohen [R.Ambelain]) α-
φού εξέτασε τα έγγραφα, αναγνώρισε την νομιμότητα της διαδοχής στην κεφαλή
του Μαρτινιστικού Τάγματος στον Εκλαμπρότατο και Κραταιότατο αδελφό O.
U. Zasio (Artephius) Aνώτερο Άγνωστο & 33ο 90ο 96ο. Αναγνώρισε επίσης ως
ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΝΟΜΙΜΟ κλάδο στην Ιταλία, διαμέσου των συνεχών και κανονι-
κών μεταδόσεων των ισχύων του Papus για πάνω από 40 χρόνια, το Μαρτινιστι-
κό Τάγμα (της Βενετίας) κλπ. Η διακήρυξη έφερε τις υπογραφές του Μεγάλου
Καγκελαρίου Giuseppe Rossi (Sirius), και για το Μεγάλο Κολέγιο των Ανωτέ-
ρων Αγνώστων του Μεγάλου Γραμματέα Claudio Travaglini (Lucius), δηλαδή
των δύο υπογραφόντων την επιστολή που εστάλη στον O. U. Zasio (Artephius)
στις 13 Σεπτεμβρίου 1958.
(Σ.τ.Μ. : Αναφέρεται συχνά ως «της Βενετίας» διότι εκεί ορίσθηκε ο πρώτος
του Μεγάλος Διδάσκαλος M.E.Allegri (Flamelicus) στις 27 Δεκεμβρίου 1945.
Βλ.Κεφάλαιο 6).
162
ου 1962 προς τον Francesco Brunelli (Nebo) έγραφε μεταξύ άλ-

λων:
«Τα τελευταία νέα γύρω από τη Σύνοδο της Ancona προκάλε-
σαν εδώ σοβαρές περιπλοκές και ένα καθεστώς στεναχώριας και
θλίψης, κάτι που οδήγησε το Μεγάλο Όρος να αναλάβει μία πιο
δραστική θέση και επιφύλαξη καθώς και την απόφαση να μην δε-
χθεί υποσχέσεις, πριν παρουσιασθούν οι αναγκαίες εξηγήσεις
(…). Ο Κραταιότατος και πιστότατος Πρόσθετος Μεγάλος Διδά-
σκαλος Aldebaran δεν παρέλειψε να σας ειδοποιήσει για τον κίν-
δυνο να επαναληφθούν τα λάθη της περιόδου 1957-58 καθώς και
για άλλους κινδύνους, δεδομένου ότι επιστήθηκε η προσοχή από
άλλες δυνάμεις, οι οποίες ασφαλώς θα ήθελαν λιγότερες ή περισ-
σότερες εγγυήσεις πριν αναλάβουν πράξεις αλληλεγγύης (…)»
Η επιστολή συνεχίζει αναφέροντας ότι ο Aldebaran έχει ανα-
κηρυχθεί Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος και Πληρεξούσιος
Υπουργός του Τάγματος και ότι έχει διαπιστώσει ότι υπάρχουν
αυτοσχεδιασμοί εν αγνοία του που δεν ταίριαζαν με την οργάνω-
ση της Συνόδου της Ancona. Αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί δυσκόλε-
ψαν το έργο του και τη θέση του ως ‘ομήρου φιλίας’.
«Το Μεγάλο Όρος», συνέχιζε η επιστολή, «είχε συμφωνήσει
γενναιόδωρα, ελπίζοντας με σε μία καλόπιστη συνάντηση ψυχής,
να δώσει τόπο στην οργή για τα γεγονότα που προκλήθηκαν από
κάποιους κακόπιστους. Σας είναι απολύτως σαφές αγαπητέ Nebo,
και σας παρακαλούμε, διαβάζοντας αυτό το σημείωμα, να το πείτε
στους οργανωτές της Συνόδου, ότι το Μεγάλο Όρος, του οποίου
είναι λαμπρό μέλος ο Κραταιότατος Aldebaran, επιθυμεί την συ-
νένωση, προτίθεται όμως να πράξει και το ‘solve e coagula’274,
μία λειτουργία που σας είναι γνώριμη…
»Το Μεγάλο Όρος, εν ονόματι των Παραδόσεων που του με-
ταδόθηκαν κανονικά, δεν θα συμφωνήσει να παραχωρήσει ‘passe
274
Σ.τ.Μ. : «solve e coagula». Αλχημικός όρος που κατά λέξη σημαίνει «διά-
λυσε και επανασύνθεσε». Παραπέμπει στο προσωπικό μας Αλχημικό έργο δηλα-
δή την εκ του μηδενός αναθεώρηση των σκέψεων, λόγων και δράσεων του αν-
θρώπου, στην πορεία της πνευματικής αναγέννησής του.
163
Gastone Ventura
partout’, κάτι για το οποίο υπάρχει μεγάλη ζήτηση, ειδικά μάλιστα

μετά τις χαοτικές συγχύσεις που γνωρίζετε. Συγχύσεις που έλαβαν
χώρα μεταξύ του τέλους του περασμένου αιώνα και του σήμερα
και στις οποίες είχε λάβει μέρος και ο αξέχαστος Adolfo Banti
(Alembroth)275».
Θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε ότι, εάν ο M. E. Allegri (Flame-
licus) ήταν εκείνος ο οποίος διατήρησε την Παράδοση για την
οποία μιλά ο O. U. Zasio (Artephius), και εξαιτίας αυτού του γε-
γονότος κατέληξε και στη φυλακή, ο αντικαταστάτης του O. U.
Zasio (Artephius) κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του υπήρξε ο
παλινορθωτής και αποκαταστάτης αυτής της Παράδοσης η οποία
είχε προδοθεί από το 1947 έως το 1958. Και οφείλεται στην προα-
ναφερθείσα επιστολή το γεγονός ότι η Σύνοδος της Ancona έλαβε
χώρα σε ένα κλίμα αμοιβαίας κατανόησης και αδελφοσύνης, όπως
άλλωστε ταίριαζε σε μία συνάθροιση προσώπων που αποκαλού-
νται Μαρτινιστές.
Δημοσιεύουμε μόνον το τέλος της επιστολής που απέστειλε ο
O. U. Zasio (Artephius) στον Aldebaran (Σ.τ.Μ.: Gastone
Venura), διότι η περιφρόνηση και τα σκληρά λόγια προς τους
διοργανωτές της Συνόδου, τα οποία απευθυνόντουσαν μέσω αυτής
της επιστολής είναι προτιμότερο να παραμείνουν εντός των μυ-
στικών του Τάγματος.
«Όπως και νά ’χει», έγραφε ο O.U.Zasio (Artephius) στον Al-
debaran στις 13 Δεκεμβρίου, «το Μεγάλο Όρος, ενώ σε ευχαρι-
στεί, ίσως από προσωπική ευγένεια, σε ενημερώνει ότι στην An-
cona δεν θα συλλέξουμε ούτε ένα χαμόγελο».
Μόλις παρέλαβε την επιστολή ο Aldebaran, μαζί με αντίγραφο
εκείνης που είχε αποστείλει ο O. U. Zasio (Artephius) στον F.
Brunelli (Nebo), απέστειλε επίσημα επιστολή προς τον F. Brunelli
(Nebo), ενημερώνοντάς ότι σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην ε-
275
Βλ. Κεφάλαιο 5 όπου αναφέρονται οι συγχύσεις μεταξύ Τεκτονισμού και
Μαρτινισμού με υπαιτιότητα των Adolfo Banti (Alembroth) και Alessandro Sac-
chi (Sinesius)
164
πιστολή του Νοεμβρίου κλπ κλπ, «…θα αναγκασθούμε να μην

συμμετάσχουμε στην εκδήλωση με τίτλο Σύνοδος του Λόφου της
Ancona εφόσον διαθέτετε την παραδοχή του Κυρίου …… ανε-
ξάρτητα κάτω από ποιά ιδιότητα». Η επιστολή καταλήγει με την
προειδοποίηση να μην περιπέσει στα λάθη της περιόδου 1957-58.
Στις 22 του επομένου, ο F. Brunelli (Nebo) απάντησε αποδε-
χόμενος τα αιτήματα, και έτσι η Σύνοδος μπορούσε πλέον να
πραγματοποιηθεί, στις βάσεις που υπέδειξε η επιστολή του Aldeb-
aran:
«Από Aldebaran. Μεγάλο Υπουργό, προς F.Brunelli (Nebo),
με τη δέουσα κοινοποίηση στον Γενικό Μεγάλο Διδάσκαλο O. U.
Zasio (Artephius).
»Μία νέα συνεδρίαση έλαβε χώρα στο Μεγάλο Όρος, μετά την
επιστολή σου στην οποία βρήκαμε μία γαλήνια και αδελφική ο-
πτική, η οποία πάντοτε σε χαρακτήριζε και η οποία σε καθοδήγη-
σε και σε αυτή την περίπτωση». Η επιστολή συνέχισε επισημαίνο-
ντας την ικανοποίηση του Γενικού Μεγάλου Διδασκάλου για την
εξέλιξη αυτή, και την διαβεβαίωση ότι θα παραστούν τελικώς στη
Σύνοδο της Ancona, τον προσεχή Δεκέμβριο. Ζήτησε επίσης από
τον F. Brunelli (Nebo) να υπάρχει μία συνάντηση με τον Γενικό
Μεγάλο Διδάσκαλο για το καλό των εργασιών. Του επισήμανε ε-
πίσης, χωρίς να υπάρχει ανάγκη όπως ανέφερε, ότι ο Γενικός Με-
γάλος Διδάσκαλος θα παραστεί μεν ως παρατηρητής, αλλά με το
δικαίωμα που κατέχει της υψηλής παρέμβασης. Επίσης όσοι συμ-
μετάσχουν θα μπορούν να φέρουν τις εξουσιοδοτήσεις παρέμβα-
σης εκείνων που αδυνατούν να παραστούν, προκειμένου να προ-
τείνουν και να παρέμβουν κατά βούληση και εξ ονόματός τους276.
Τέλος κατέληγε με ευχές και ευχαριστίες καταλήγοντας: «Είθε η
άλυσος να προχωρήσει εμπρός και ποτέ να μην διαρραγεί 277».
276
Ουδεμία εξουσιοδότηση παρουσιάσθηκε από τα μέλη του Μεγάλου Όρους
και έτσι, αν και λιγότεροι σε αριθμό, ήσαν οι μόνοι νόμιμοι αντιπρόσωποι του
Ιταλικού Μαρτινισμού και της Μαρτινιστικής Παράδοσης.
277
Δυστυχώς, όπως θα δούμε, η ευχή δεν πραγματοποιήθηκε.
165
Gastone Ventura
Η Σύνοδος έκλεισε το απόγευμα της 12 ης Δεκεμβρίου 1962 με

την υπογραφή των συμμετεχόντων στο πιο κάτω πρωτόκολο:
«Σε δόξα του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος

ΜΑΡΤΙΝΙΣΤΙΚΟ ΤΑΓΜΑ
Υπό την αιγίδα του Υπάτου Συμβουλίου
του Αληθούς και Χρυσού Ρόδου και Σταυρού
»Πρωτόκολλο ενοποίησης των Ιταλικών Μαρτινιστικών Ταγ-
μάτων.
»Ως κατάληξη μιάς εσωτερικής προπαρασκευαστικής εργασίας
μεταξύ των Ομήρων φιλίας του ‘Μαρτινιστικού Τάγματος ή των
Elus Cohen’ και του ‘Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen’
αντιστοίχως Aldebaran S I και Nebo S I 278, πραγματοποιή-
θηκε στις 9,10,11 και 12 Δεκεμβρίου 1962 στον Λόφο της Ancona
Σύνοδος του Ιταλικού Μαρτινισμού στην οποία έλαβαν μέρος οι
εντεταλμένοι Αντιπρόσωποι των δύο Ταγμάτων, επενδεδυμένοι με
τις απαραίτητες εξουσίες, προκειμένου να καταλήξουν στην ενο-
ποίηση του Ιταλικού Μαρτινισμού.
»Με την κατάληξη των εξειδικευμένων και ουσιαστικών εργα-
σιών που πραγματοποιήθηκαν σε Δόξα του Μεγάλου
Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος και κάτω από την αιγίδα του Αγνώ-
στου Φιλοσόφου Σεβασμίου Διδασκάλου μας 279, η Σύνοδος σε
πλήρη ενότητα πνεύματος και αισθημάτων, έλαβε γνώση των εγ-
γράφων/τεκμηρίων που παρουσιάσθηκαν και αποσαφηνίσθηκαν
εκτενώς. Αποφάσισε επίσης, να πραγματοποιήσει την πολυπόθητη
ενοποίηση του Ιταλικού Μαρτινισμού αναφερόμενη στις Παρα-
δοσιακές πηγές του Papus που μεταδόθηκε και διατηρήθηκε στην
Ιταλία χωρίς διακοπή διαμέσου των A. Sacchi (Sinesius), M. E.
Allegri (Flamelicus), O. U. Zasio (Artephius), σύμφωνα με την πιο
278
Σ.τ.Μ. : S I : Supérieur Inconnu, Ανώτερος Άγνωστος, 3ος βαθμός του
Μαρτινισμού.
279
Σ.τ.Μ. : Ολες οι συνεδριάσεις των Μαρτινιστικών ομάδων, ή/και Σύνοδοι,
ακόμη και Διοικητικές, πραγματοποιούνται πάντοτε «σε Δόξα του Μεγά-
λου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος και κάτω από την αιγίδα του Αγνώστου Φιλο-
σόφου Σεβασμίου Διδασκάλου μας» (που είναι ο L. C. de Saint-Martin)
166
κάτω διακήρυξη: ‘Το Μαρτινιστικό Τάγμα έχει ως σκοπό την τε-

λειοποίηση και την πνευματική ανύψωση διαμέσου τη μελέτης,
της γνώσης και της πραγματοποίησης της μυητικής Παράδοσης.
Μάχεται με όλες του τις δυνάμεις τον αθεϊσμό και τον υλισμό και,
σε σύνδεση με τις άλλες μυητικές αδελφότητες, μάχεται την ά-
γνοια και δίδει στον συμβολισμό την μεγαλύτερη σημασία όπως
και σε όλες τις σοβαρές μυήσεις. Δεν ασχολείται με πολιτική και
ακόμη λιγότερο με θέματα θρησκευτικά, διατηρώντας την πιο α-
πόλυτη ανοχή πάνω στις μεθόδους μελέτης’.
»Οι Μαρτινιστές του ‘Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Co-
hen’, αναγνωρίζοντας ότι στην Ιταλία, η μόνη και αυθεντική
Μαρτινιστική διαδοχή είναι εκείνη που αντιπροσωπεύεται από το
Μεγάλο Όρος το εδρευόμενο στο Ζενίθ Βενετίας, αποφάσισαν να
επανενταχθούν στην Παραδοσιακή άλυσο του Ιταλικού Μαρτινι-
σμού που επωμίζεται τον τίτλο ‘Μαρτινιστικό Τάγμα’.
»Μορφοποιείται η επιθυμία, αφού επιτεύχθηκε η ποθητή ενό-
τητα σε εθνικό επίπεδο, να μπορέσει να πραγματοποιηθεί κάτι πα-
ρόμοιο και στα Μαρτινιστικά Τάγματα όλου του κόσμου.
»Για την πρακτική εφαρμογή του παρόντος προωτοκόλλου,
παραπέμπουμε στα προσαρηθέντα πρόσθετα πρωτόκολλα.
»Υπογράφουν:
»Aldebaran S I , Francesco Brunelli (Nebo) S I , Altair
S I , Nitya S I , Vega S I , F. Bandarin (Manas) S I , Fe-
lix S I , Luigi Furlotti (Aloysius) S I , Emmanuel S I ,
Lysis S I , Ivan Mosca (Hermete) S I , S.J.(Ambros) S I ,
Alessandro Gamerra (Melkior) S I .
»Λαβών πλήρη γνώση. O. U. Zasio (Artephius)280»
280
Ο Aldebaran υπέγραψε για το Μαρτινιστικό Τάγμα. Ο Francesco Brunelli
(Nebo) για το Τάγμα των Elus Cohen. Ο Ivan Mosca (Hermete) ως αντικαταστά-
της του Robert Ambelain και ο O. U. Zasio (Artephius) ως ο Μεγάλος Διδάσκα-
λος.
167
Gastone Ventura
Κεφάλαιο 9
Οι Αντικυβερνήσεις
(Περίοδοι διακυβέρνησης του Τάγματος από τον Αντικυβερνήτη)
Στη Σύνοδο της Ancona (9-12 Δεκεμβρίου 1962), οι

Aldebaran, Francesco Bandarin (Manas), Francesco Brunelli (Ne-
bo) και Giuseppe Rossi (Sirius), είχαν υπογράψει ένα επιπλέον
πρωτόκολλο που εδραίωσε την διοικητική επανίδρυση του Τάγ-
ματος, την χωροταξική του δικαιοδοσία και την δημιουργία δύο
επιτροπών. Η μία αποτελούμενη από τους Francesco Bandarin
(Manas) και Francesco Brunelli (Nebo), με καθήκοντα να καταρ-
τήσει Σύνταγμα και Κανονισμούς281, και η δεύτερη εμπιστευμένη
στους Aldebaran και Ivan Mosca ή Giovanni Mosca (Hermete), με
αποστολή να ενοποιήσει, επανεπεξεργαζόμενη, τα εν χρήσει Τυ-
πικά από τις δύο συνιστώσες που ενώθηκαν στην Σύνοδο της An-
cona282. Κατά τη διάρκεια αυτής της επανεπεξεργασίας, οι Ανώτε-
ροι Άγνωστοι ήσαν εξουσιοδοτημένοι να χρησιμοποιήσουν, μέχρι
την καθιέρωση των επεξεργασμένων ό,τι χρησιμοποιούσαν πριν
την ενοποίηση.
Έγινε ένα μεγάλο λάθος. Ήδη τα πρώτα δοκίμια του Συντάγ-
ματος είχαν παρουσιασθεί ως μία σύνοψη αντίστοιχων Τεκτονι-
κών. Η τάση, η οποία ουδέποτε δεν εγκατέλειψε όσους Μαρτινι-
στές ήσαν και Τέκτονες, να θεωρούν ως πρότυπο τον Ελευθερο-
281
Σ.τ.Μ. : Με τον τίτλο «Σύνταγμα» ορίζονται οι γενικές αρχές λειτουργίας
ενός Μυητικού Οργανισμού, ενώ με τον τίτλο «Κανονισμοί» ορίζονται οι κανό-
νες εφαρμογής τους. Οι «Κανονισμοί» που θεσπίσθηκαν με την ίδρυση του πρώ-
του Υπάτου Συμβουλίου του Μαρτινιστικού Τάγματος, από τους Gerard En-
causse (Papus) και Augustin Chaboseau, ήσαν πολύ γενικοί, περιγράφοντας κυ-
ρίως τις αρχές του νεοϊδρυθέντος Τάγματος. Προφανώς, ειδικά μετά από όσα
συνέβησαν κατά τη διάρκεια της μετά τον Papus περιόδου, κατέστη ανάγκη σύ-
νταξης λεπτομερούς Συντάγματος και Κανονισμών για την ορθή λειτουργία του
Τάγματος και την αποφυγή παρερμηνειών που τόσο το είχαν ταλαιπωρήσει, ό-
πως έχει φανεί στο βιβλίο αυτό. Όλη αυτή, βεβαίως, η προσπάθεια δημιουργίας
Συντάγματος και Κανονισμών έγινε χωρίς καθόλου να παρεκκλίνουν από τις βα-
σικές ιδρυτικές του αρχές.
282
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Σελ. 32. Μητρώο πρακτικών
168
τεκτονισμό (με όλα του τα προτερήματα, ελαττώματα και τον εκ-

φυλισμό της δημοκρατικοποίησής του), δυστυχώς οδήγησε και τις
σκέψεις των αποτελούντων την αρμόδια επιτροπή. Μόνον η φρα-
γή που επέβαλε ο O. U. Zasio (Artephius), υποστηριζόμενος από
τον Πληρεξούσιο Υπουργό του, κατάφερε και αναχαίτησε την ε-
πιχειρηθείσα υποβάθμιση των ισχύων της Μεγάλης Διδασκαλίας.
Στο Αρχείο υπάρχουν τέσσερεις εγγραφές τέτοιων επονομαζό-
μενων Συνταγμάτων, διορθωμένων και σχολιασμένων από τους O.
U. Zasio (Artephius) και Aldebaran. Από την τελευταία εγγραφή,
δακτυλογραφημένη από τον Francesco Bandarin (Manas) και α-
ναθεωρημένη από τον Κυρίαρχο Μεγάλο Διδάσκαλο και τον
Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο, θεσπίσθηκε στις 22 Νοεμβρίου
1964 το νέο Σύνταγμα283, δύο χρόνια μετά την υπογραφή του
πρωτοκόλλου ενοποίησης. Ο Μεγάλος Διδάσκαλος είχε αρρω-
στήσει με τα συνεχή σκαμπανεβάσματα και ο αντικαταστάτης του
βρέθηκε να ασκεί μία δύσκολη Αντικυβέρνηση εξαιτίας της δυ-
σκολίας και ανεπάρκειας της αλληλογραφίας για τόσο λεπτά θέ-
ματα284.
Αργότερα, αναδύθηκαν προβλήματα εξαιτίας της εισαγωγής
Τεκτόνων και μελών της Θεοσοφικής Εταιρίας, για λόγους αριθ-
μητικής αύξησης μελών, οι οποίοι θεωρούσαν ότι όφειλαν να επι-
βάλλουν τις απόψεις τους. Αυτά τα γεγονότα ακουμπούσαν και
πάνω στο γεγονός της δικαιολογημένης άρνησης του Μεγάλου
Διδασκάλου να τροποποιήσει τα Τυπικά εργασιών που είχαν θε-
σπισθεί από το 1945, από την Μεγάλη Διδασκαλία του
283
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Συντάγματα, Δοκίμια και δευτερεύοντα.
Διευρύνθηκαν οι εξουσίες της Μεγάλης Διδασκαλείας και του Πρόσθετου Με-
γάλου Διδασκάλου, ακυρώθηκαν οι εξουσίες των Στοών, κόπηκαν στο ήμισυ οι
όρκοι, ακυρώθηκε το Δικαστήριο, μειώθηκε ο αριθμός των ελάχιστων συμμετε-
χόντων σε μία ομάδα εργασίας (4, σύμφωνα με την Παράδοση), ελαχιστοποιή-
θηκαν οι εξουσίες των Περιφερειακών Μεγάλων Διδασκάλων καθορίζοντας συ-
γκεκριμένους κανόνες για τα προνόμια μυητικών ισχύων.
284
Σ.τ.Μ. : Την εποχή εκείνη το βασικό μέσο επικοινωνίας ήταν η ταχυδρομική
αλληλογραφία.
169
Gastone Ventura
M.E.Allegri (Flamelicus), προερχόμενα από την καθιέρωσή τους

το 1920 από το Alessandro Sacchi (Sinesius).
Μία μικρή ιδέα αυτών των ισχυρισμών έχουμε από μία επιστο-
λή που εστάλη από τον Francesco Brunelli (Nebo) συγχρόνως
στον Francesco Bandarin (Manas) και τον Aldebaran στις 13 Νο-
εμβρίου 1964, μόλις του έγινε γνωστό ότι το Σύνταγμα ήταν έτοι-
μο για δημοσιοποίηση. Σε αυτήν την επιστολή ο Francesco Bru-
nelli (Nebo) πρότεινε μία «διοικητική ενοποίηση» μέσω «Κανονι-
κοποίησης» με νέες εκδόσεις διπλωμάτων για τους Ανωτέρους
Αγνώστους, νέες χάρτες για τις Στοές και ενοποιημένους όρκους.
Η επιστολή προέβλεπε την ύπαρξη μιάς «Μητέρας Στοάς» και
μιάς «Μυστικής Στοάς»285.
Ταυτόχρονα ο F. Brunelli (Nebo), χωρίς να έχει λάβει καμμία
εξουσιοδότηση έστειλε σε όλους τους S I I (δηλ. Ανώτερους
Άγνωστους Μυητές, 4ου βαθμού) «της διαδοχής του» (έτσι ανέ-
φερε κατά λέξη), αλλά και τους «αφομοιωμένους» S I I (τί
εννοούσε άραγε αφού αυτούς που αποκαλούσε αφομοιωμένους
τους θεωρούσε «δικούς του»), μία εγκύκλιο με την οποία κοινο-
ποιούσε ένα Σύνταγμα, στο οποίο υπήρχαν οι προτεινόμενες από
αυτόν αλλαγές, ως ήδη θεσμοθετημένες286.
Είχε μόλις αρχίσει η ιστορία «της διαδοχής του ενός και του
άλλου» η οποία έτεινε να καταστρέψει ότι επιτεύχθηκε στην An-
cona.
Ο Aldebaran, σε συνεννόηση με τον O. U. Zasio (Artephius),
απάντησε στις 10 Δεκεμβρίου με επίσημη επιστολή της οποίας
μεταφέρουμε τα θεμελιώδη σημεία:
285
Σ.τ.Μ. : Φαίνεται καθαρά η προσπάθεια ανθρώπων καλής φαινομενικά πί-
στης, να προσπαθούν να προσαρμόσουν τον Μυητικό Οργανισμό που ανήκουν
στις επιθυμίες και επιδιώξεις τους. Η ένταξη του Ανθρώπου σε μία Μυητική ά-
λυσο προϋποθέτει την ακριβώς αντίθετη επιδίωξη. Την προσαρμογή του Ανθρώ-
που στις επιδιώξεις του Μυητικού Οργανισμού. Τότε η συμμετοχή στην Μυητι-
κή άλυσο φέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
286
Βλ. Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος.
170
«Από Aldebaran, Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο, προς Fran-

cesco Brunelli (Nebo) S I , με κοινοποίηση προς Francesco
Bandarin (Manas) S I .
»Όσον αφορά τα τεθέντα από εσένα αιτήματα για κανονικο-
ποίηση των Αδελφών αλλά και των Στοών από τις οποίες εξαρτώ-
νται, το ερώτημα, όπως καλά θυμάσαι, είχε τεθεί από εμάς μετά
τις αποσαφηνίσεις στην Ancoca, και σου είχε αποσταλλεί μετά
από αίτημά σου. Τίποτε δεν άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα. Το
Μεγάλο Όρος ως κουστωδός της Παράδοσης του Τάγματος και
για ό,τι προκύπτει από αυτήν για την μεγαλύτερη μυητική κανονι-
κότητα σε καλεί να αποδεχθείς όσα συμφωνήθηκαν δύο χρόνια
πριν και με τα οποία συμφώνησες μέσα σε υψηλό επίπεδο εργα-
σιών μεταξύ ημών, εσού, Manas και Hermete».
Η επιστολή συνέχιζε με προτεινόμενες ρυθμίσεις για τα δι-
πλώματα των S I I (όχι αντικατάσταση), αναμένοντας τον
κατάλογο με τα ονόματά τους και για τις Χάρτες των Στοών οι
οποίες θα παρέμεναν ως είχαν. Ζητούσε να μάθει την σύνθεση της
Μυστικής Στοάς «M.d.P», δεδομένου ότι η χορήγηση τέτοιου εί-
δους προσόντων απαιτούσε την μέγιστη μυστικότητα. Ζητούσε
επιπλέον να μάθει τί εννοεί με τον όρο «Μητέρα Στοά», ποιά θα
είναι τα προνόμιά της λαμβάνοντας υπόψη ότι το Σεβάσμιο Τάγμα
μας δεν είναι Τεκτονική Οργάνωση. Όσον αφορά τους όρκους,
διευκρίνιζε ότι ο Μαρτινισμός δεν ζητά τίποτε άλλο πέραν της μη
αποκάλυψης του ονόματος του Μυητή.
Όταν έγινε και η τελευταία τροποποιημένη σύνθεση του Συ-
ντάγματος από τους O. U. Zasio (Artephius) και Aldebaran, έμενε
πλέον μονο το ζήτημα των Τυπικών, στα οποία και ο Γενικός Με-
γάλος Διδάσκαλος O. U. Zasio (Artephius) και ο Πρόσθετος Με-
γάλος Διδάσκαλος Aldebaran (Σ.τ.Μ. : συγγραφέας του παρόντος
G.Ventura) αμφιταλαντευόντουσαν, θεωρώντας απολύτως επαρ-
κές και το Τυπικό εργασιών του 1946 διατυπωμένο από τον
M.E.Allegri (Flamelicus) και τα Μυητικά τετράδια (Εγχειρίδια)
του Papus που προερχόντουσαν από την εποχή της δημιουργίας
του Τάγματος το 1887-91. Ωστόσο, ο Francesco Brunelli (Nebo),
συνέχιζε να πραγματοποιεί συνεδριάσεις και μυήσεις πάνω σε μα-
171
Gastone Ventura
γικές βάσεις, ή μάλλον θεουργικές και με μία τελετουργία πιο πο-

λύ Γνωστικιστική παρά Μαρτινιστική. Ο Aldebaran επεδίωκε να
συναντηθεί με τον Ivan ή Giovanni Mosca (Hermete), Μαρτινιστή
από τα χρόνια του Sorgi (Porfirio), ο οποίος είχε κατανοήσει την
οπτική του Μεγάλου Όρους από την οποία προερχόταν η Μαρτι-
νιστική νομιμότητα, και που σε κάθε περίπτωση ήταν η μόνη Αρ-
χή που θα μπορούσε να θεσμοθετήσει ενδεχομένως νέα Τυπικά.
Όμως ο Ivan Mosca (Hermete) δεν έδινε σημεία ζωής και τα
αιτήματα του Aldebaran προς τον Francesco Brunelli (Nebo) για
να βρούν πού να επικοινωνήσουν με τον Ivan Mosca (Hermete)
κατέληγαν (με επιστολή 4 ης Ιουλίου 1964 του F.Brunelli-Nebo) με
την ακόλουθη απάντηση: «…ο Hermete πέρασε από την Ιταλία,
αλλά δεν έχουμε ειδήσεις του, μετά δε από όλα αυτά, δεν είναι
μέλος του Σεβάσμιου Μαρτινιστικού μας Τάγματος, ωστόσο μπο-
ρεί να είναι ευκαιρία να παραμελήσουμε το πρόσωπό του. Προ-
τείνω αντίθετα, να προχωρήσουμε στην ενοποίηση τουλάχιστον
των εγχειριδίων εγκαταλείποντας ή αφήνοντας για άλλη χρονική
στιγμή την ενοποίηση των Τυπικών. Θα μπορούσαμε να εξετά-
σουμε την ενοποίηση των Τυπικών που δεν είναι για μυήσεις, αλ-
λά για άνοιγμα και κλείσιμο εργασιών, είτε για τους τέσσερεις
πρώτους βαθμούς είτε για το Κολέγιο, ομοίως δε για διαφορετικές
εργασίες του Τάγματος (εάν παραστεί ανάγκη). Όσον αφορά την
ενοποίηση των εγχειριδίων, προβλέποντας ως άνω, είχα ζητήσει
κάποια στιγμή από τον Francesco Bandarin (Manas) να μου στεί-
λει κάποιο αντίγραφο αυτών που είχε, ενώ εγώ του είχα δώσει τα
δικά μας. Εκείνος είτε λόγω φόρτου εργασίας είτε λόγω το ότι έ-
φευγε για διακοπές, δεν έκανε τίποτα».
Στις 25 Αυγούστου 1964, ο Francesco Brunelli (Nebo) σε επι-
στολή του προς τον Francesco Bandarin (Manas), η οποία όμως,
δεν κοινοποιήθηκε στον Μεγάλο Διδάσκαλο O. U. Zasio (Ar-
tephius), έγραψε: «…Προφανώς δεν μπορώ να αποδεχθώ και να
επιδοκιμάσω μία επιτροπή Τυπικών που αποτελείται από εσένα
και τον Adlebaran. Ποιός θα αντιπροσωπεύσει την ομάδα μου η
οποία αριθμεί περισσότερα από τα μισά μέλη του Τάγματος; Για
τον Ivan Mosca (Hermete) έγραψα ήδη στον Aldebaran ότι δεν
172
έπρεπε να του έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη και πρότεινα την

αντικατάστασή του. Όμως ούτε σε αυτό μου απάντησε».
Ερχόταν και πάλι στο προσκήνιο η νοοτροπία της «ομάδας
μου», ως εάν να μην πραγματοποιηθεί τίποτε στην Ancona με την
ενοποίηση με την οποία, η ομάδα εργασίας αυτή μαζί με άλλες,
είχε «…επανενταχθεί στην μοναδική αυθεντική Μαρτινιστική
διαδοχή…»287, επανεντασσόμενη στην «…πολυπόθητη ενοποίη-
ση του Ιταλικού Μαρτινισμού αναφερόμενη στις Παραδοσιακές
πηγές του Papus που μεταδόθηκε και διατηρήθηκε στην Ιταλία
χωρίς διακοπή διαμέσου των A. Sacchi (Sinesius), M. E. Allegri
(Flamelicus), Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) …»288. Σε αυτήν
την ομάδα όμως, τα εγχειρίδια του Papus δεν επαρκούσαν. Όπως
θα δούμε, επιθυμούσαν τα Τυπικά του Robert Ambelain (Aurifer)
μετασχηματισμένα από τον συντάκτη της προηγούμενης επιστο-
λής, Francesco Brunelli (Nebo).
Για να αποφύγει τις διαμάχες ο Aldebaran, αλλά και για να α-
κολουθήσει τις προτροπές του Μεγάλου Διδασκάλου O. U. Zasio
(Artephius) που βασίζονταν στις Παραδοσιακές αρχές, έβαλε στο
αρχείο την υπόθεση, παραπέμποντάς την για μετά την δημοσιο-
ποίηση του Συντάγματος. Έκανε όμως ένα λάθος. Εάν όλα είχαν
διευθετηθεί όσο ήταν εν ζωή ο O. U. Zasio (Artephius), ακόμη και
με κάποιες θυσίες, πιθανόν να μην συνέβαιναν όσα συνέβησαν
αργότερα.
Το Τάγμα αφέθηκε να προχωρεί με αυτόν τον τρόπο για αρκε-
τό διάστημα, ακολουθώντας μία τακτική που απηχούσε τον O. U.
Zasio (Artephius), ο οποίος πρότεινε να διατηρηθούν σε δυναμι-
κότητα οι παλιότερες ομάδες οι οποίες ήδη εξαρτιόντουσαν από
το Μεγάλο Όρος, αφήνοντας επίσης τις επανενταγμένες να πειρα-
ματισθούν (όρος που χρησιμοποιούσε ο Μεγάλος Θησαυροφύλα-
κας του Τάγματος Immanuel S I I ) με τις επονομαζόμενες
287
Βλ. «Πρωτόκολλο ενοποίησης των Ιταλικών Μαρτινιστικών Ταγμάτων» στο
προηγούμενο Κεφάλαιο..
288
Βλ. «Πρωτόκολλο ενοποίησης των Ιταλικών Μαρτινιστικών Ταγμάτων» στο
προηγούμενο Κεφάλαιο.
173
Gastone Ventura
Γαλλικές επιρροές. Μία «καιροσκοπία», (δηλαδή το να περιμέ-

νουμε) – υποστήριζε ο Μεγάλος Διδάσκαλος – θα προκαλούσε εν
καιρώ τα αποτελέσματά της, όταν οι «πειραματισθέντες», θα είχαν
στο μεταξύ ενταχθεί στην νέα γραμμή, από την οποία τίποτα δεν
θα μας έκανε να ξεφύγουμε.
Φτάνουμε έτσι στην συνάντηση η οποία είχε οργανωθεί από
τον εξουσιοδοτημένο προς τούτο από το Μεγάλο Όρος, Francesco
Bandarin (Manas). Η συνάντηση θα γινόταν μεταξύ των αντιπρο-
σώπων του Γαλλικού Μαρτινιστικού Τάγματος που είχε επικεφα-
λής τον Philippe Encausse υιό του Gerard Encausse (Papus), και
του Ιταλικού Μαρτινιστικού Τάγματος που είχε επικεφαλής τον
O. U. Zasio (Artephius). Οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν στη Βε-
νετία στις 6 Ιουνίου 1965. Παρόντες για το Μαρτινιστικό Τάγμα
Γαλλίας ήσαν οι Philippe Encausse (Jean), Jacquelline Basse,
Gérard Buisset, Chistine Buisset (Γαλλία), ο Gustav Lambert
Brahy (Eleusis)289, (Βέλγιο), και ο José de Vya (Ισπανία και Νότια
Αμερική). Για το Μαρτινιστικό Τάγμα Ιταλίας παρόντες ήσαν οι
O. U. Zasio (Artephius), Gastone Ventura (Aldebaran), Francesco
Brunelli (Nebo) και Altair290. Η κατάληξη των εργασιών συνοψί-
σθηκε σην συγγραφή συμφώνου φιλίας στα Ιταλικά και Γαλλικά
σε δύο περγαμηνές εγχάρακτες δια χειρός Francesco Bandarin
(Manas). Ιδού το κείμενο:
«Οι Εκλαμπρότατοι Αδελφοί Philippe Encausse, Μεγάλος Δι-
δάσκαλος του Μαρτινιστικού Τάγματος Γαλλίας, και Ottavio
Ulderico Zasio, Μεγάλος Διδάσκαλος του Μαρτινιστικού Τάγμα-
289
Σημ. του Επιμελητή: Ο Gustav Lambert de Brahy (Eleusis) υπήρξε ο Μυητής
του αειμνήστου Maurice Warnon (Artifex), ο οποίος – ων ο Εθνικός Εκπρόσω-
πος του Μαρτινιστικού Τάγματος του Papus για την Ολλανδία από τις 26 Σε-
πτεμβρίου 1968 – ίδρυσε το 1970 το Μαρτινιστικό Τάγμα των Κάτω Χωρών
(Ordre Martiniste des Pays Bas) κατόπιν προτάσεως τού ιδίου του Philippe
Encausse (υιού του Papus), διά χάρτας εκδοθείσης από το Ύπατο Συμβούλιο των
Παρισίων στις 9 Νοεμβρίου 1970. (Τα σχετικά έγγραφα είναι δημοσιευμένα στο
διαδίκτυο και αντίγραφα αυτών ευρίσκονται στην κατοχή τού επιμελητή τής πα-
ρούσης εκδόσεως).
290
Οι Αδελφοί που αναφέρονται από τις άλλες χώρες ανήκαν στην Γαλλική
δικαιοδοσία
174
τος Ιταλίας, επικουρούμενοι αντιστοίχως από τους (αναγράφονται

τα πιο πάνω αναφερθέντα ονόματα των συμμετεχόντων), ανταλ-
λάσοντας τον αδελφικό ασπασμό, υπό την αιγίδα του Αγνώστου
Φιλοσόφου Σεβασμίου Διδασκάλου μας και εις μνήμην του Gér-
ard Encausse (Papus),
»Επαναβεβαιώνουν και καθιερώνουν την αμοιβαία Αδελφική
φιλία τους καθώς και των Μαρτινιστών της Γαλλίας και Ιταλίας,
ενωμένοι σε μυστική άλυσο, χέρι με χέρι, στήθος με στήθος, οφ-
θαλμοί με οφθαλμούς, με πόδια στην ίδια ατραπό και προλέγουν
μία όλο και πιο βαθειά ανταλλαγή σχέσεων σε ανθρώπινο και μυ-
ητικό επίπεδο, προκειμένου να ενδυναμωθεί η πνευματική ένωση,
να ενθαρρυνθεί και να συλλέξει τα δώρα της φύσης και να ευνοή-
σει τη δράση κάθε Μαρτινιστή, προς την κατεύθυνση της συγκρό-
τησης του εαυτού του καθενός και του εσωτερικού του Ναού, για
την αποκατάσταση και την αγάπη προς τον πλησίον.
»Ενώπιον των Φώτων και με Αγάπη, στο Ζενίθ της Βενετίας.
Philippe Encausse (Jean) και Ottavio Ulderico Zasio (Ar-
tephius)». Ακολουθούν οι υπογραφές των αναφερομένων συμμε-
τασχόντων.
Στην τελετή συμμετείχαν πολυάριθμοι Μαρτινιστές από τη Βε-
νετία αλλά και άλλοι που ήρθαν με την ευκαιρία αυτή, μεταξύ των
οποίων οι Ανώτεροι Άγνωστοι Hermete, Ignis, Immanuel, Zorob-
abel, Cuntactor, Myriam, Aristides, αντίστοιχα αντιπροσωπεύο-
ντες ο πρώτος ως 2ος τη τάξει του Robert Ambelain από το «Τάγ-
μα των Elus Cohen», οι δε άλλοι με τη σειρά, τους Λόφους της
Genova, Napoli, Bologna, Venezia, Milano και Trieste.
Δύο αγορεύσεις, η μία του Ottavio Ulderico Zasio (Artephius)
ως οικοδεσπότη Μεγάλου Διδασκάλου και η άλλη του Aldebaran,
Προέδρου της Τυπικής διάσκεψης, έγιναν στα Γαλλικά και μετα-
φέρουμε εδώ τα κείμενα:
Του Ottavio Ulderico Zasio (Artephius):
«Εκλαμπρότατε Πρόεδρε, προσφιλέστατοι συνάδελφοι, παρό-
ντες Αδδ . Έπειτα από μισόν αιώνα, εργασθήκαμε κατά τη διάρ-
κεια σκοτεινών ετών, με την μομφή των συνομωτών, αλλά με α-
κλόνητη πιστότητα στην αληθινή παράδοση.
175
Gastone Ventura
»Αυτή η συνεδρίαση Στοάς αφιερώνεται στον Διδάσκαλο

Philippe, στον Papus και ιδιαιτέρως σε εσάς. Είναι νομίζω η πρώ-
τη φορά μέσα στον τρέχοντα αιώνα (για τη δόξα αυτής της πόλε-
ως, της οποίας η μαγεία διαχέεται παντού, από τότε που όλοι οι
μεγάλοι μύστες άφησαν εδώ τα έγγραφα της διελεύσεώς τους) που
εσείς είστε εδώ. Και εμείς παραμείναμε σε εγρήγορση για να δού-
με ακόμη μία φορά, ή καλύτερα για να ακούσουμε την φωνή των
διαδόχων των πιο μεγάλων Διδασκάλων. Του Philippe και εσάς
Αδ μου με όλες τις αποχρώσεις της ψυχής του Διδασκάλου
Gerard Encausse (Papus).
»Κατά τη διάρκεια αυτής της συγκεντρώσεως, αυτής της συνε-
δριάσεως Στοάς, σε δόξα του Μεγάλου Αρχιτέκτονα
του Σύμπαντος και υπό την αιγίδα του Αγνώστου Φιλοσόφου,
μπορούμε να σας προσφέρουμε μόνον την ελπίδα μας για την πα-
γκόσμια αδελφοσύνη. Με τις ψυχές μας, με τις καρδιές μας, με το
ψυχικό μας ρευστό που μας οδηγεί παντού. Εντούτοις εσείς είστε
εδώ στεφανώνοντας μισόν αιώνα αναμονής. Σας ασπαζόμαστε.
»Τώρα ο μεγάλος Ιππότης της 12ης κλείδας του Ταρώ εξήλθε
από το αστρικό δάσος. Αποτελεί σχεδόν θαύμα. Το θείον των Αλ-
χημιστών ή των Φυσητών291 ανέρχεται μέχρι τον ουρανό ανε-
στραμμένο με τον μυστικό σταυρό της πνευματοποιημένης πύλης.
Ο Μέγας Ιππότης, ο ‘κρεμασμένος’, είναι εδώ μαζί μας, όρθιος
και τρομερός όλα αυτά μας δίνουν την εξουσιοδότηση και την ε-
πιθυμία να αφηγηθούμε επίσης, ιστορίες της γης χωρίς να προ-
σφύγουμε στο ψυχικό ρευστό: Οικογενειακές ιστορίες ήθελα να
πω. Θα ήθελα να ξεκινήσω ως σχολαστικός Καββαλιστής, αλλά
το θαύμα ανήκει σε σας οι οποίοι φέρατε το σημείο του θείου μέ-
σα στο οποίο δόθηκε στον κρεμασμένο Ναΐτη η δυνατότητα να
εξέλθει όρθιος από τα όρια του δάσους και εκείνη τη στιγμή το
‘θείο’ αναστρέφεται για μία ακόμη φορά σαν την καρδιά που
προσδοκά και ελπίζει. Ο σταυρός των τεσσάρων στοιχείων επι-
στρέφει κάτω. Το πνεύμα επανέρχεται στον ουρανό, για να εκ-
291
Σ.τ.Μ. : «Φυσητές» αποκαλούντο από τους Αλχημιστές εκείνοι που φυσού-
σαν το γυαλί για την κατασκευή των κατάλληλων δοχείων για το έργο τους.
176
πληρώσει τα θαύματα του ενός πράγματος. Ως εν τοις άνω και εν

τοις κάτω.
»Σας χαιρετίζω, αγαθοί Ιππότες του πνεύματος εν ονόματι της
Ιταλικής κοινωνίας και όλων των μυημένων του υλικού κόσμου
και του μυστικιστικού Ροδοσταύρου»
Του Aldebaran:
«Κύριε Πρόεδρε, Κραταιότατε Διδάσκαλε Artephius, προσφι-
λέστατοι Αδδ . Με βαθειά συγκινημένη ψυχή ετοιμάζομαι να ο-
μιλήσω σε αυτήν την Μαρτινιστική συγκέντρωση η οποία έπειτα
από μισόν αιώνα βρίσκει ενωμένους Μαρτινιστές και των δύο η-
μισφαιρίων συνδεόμενους από την κοινή αδελφική ανάμνηση του
αειμνήστου Διδασκάλου Gerard Encausse (Papus) Ανωτέρου Α-
γνώστου, με την ελπίδα να εργασθούμε για μας και την ανθρωπό-
τητα, μέσα στα όρια τα οποία (όπως οφείλει ο καθένας να θυμά-
ται) παριστούν την ισορροπία των δυνάμεων, το νόμο των αντιθέ-
των, επίσης συμβολιζόμενα από τα δύο αντιτιθέμενα τρίγωνα, που
βρίσκονται εν μέσω του Μαρτινιστικού Πεντακλέου του Σεβα-
σμίου Τάγματός μας. Τι μπορώ να σας πώ; Χωρίς αμφιβολία, τί-
ποτα που ήδη δεν γνωρίζετε, αλλά το οποίον (νομίζω τουλάχι-
στον) είναι πάντοτε απαραίτητο να θυμόμαστε ούτως ώστε η αλα-
ζονεία, και ορισμένες φορές το θράσος να μην μπορούν ποτέ να
υπερβούν τη σωφροσύνη. Έγραφα κάποτε για τους Εταίρους, ότι
δεν μπορούμε να είμαστε καλοί Μαρτινιστές εάν δεν δινουμε την
οφειλόμενη προσοχή στο βέβαιο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι
φτιαγμένος από πνεύμα και παό ύλη’ ότι το πνεύμα διέπει την ύ-
λη, εμποδίζοντας τον άνθρωπο να είναι κτήνος, και ότι η ύλη φυ-
λάσσει το πνεύμα το οποίον τείνει να λησμονεί ότι ο άνθρωπος –
φτιαγμένος επίσης από ύλη – υπόκειται στους νόμους της ύλης.
Ιδού γιατί ο άνθρωπος είναι αυτό που ενώνει τη φύση και τη θεό-
τητα, όπως μάθαμε όταν ο Μυητής μας μας μίλησε για πρώτη φο-
ρά, και όπως είναι γραμμένο στο Εγχειρίδιο του 1 ου βαθμού: ‘η
φύση, ο άνθρωπος και ο Θεός, δηλαδή το ασυνείδητο, η θέληση
και η συνείδηση, σχηματίζουν τα τρία στρώματα του Σύμπαντος’.
Προς τούτο ο άνθρωπος διαμέσου της ενσυνείδητης και υπερδια-
νοητικής δυνάμεως η οποία φθάνει σε αυτόν από τη Θεότητα,
177
Gastone Ventura
μπορεί πολλές φορές να κυριαρχήσει επί της μοιραίας δυνάμεως

της φύσεως, και των νόμων που κυβερνούν την ιδια τη φύση. Αλ-
λά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο νόμος των αντιθέτων δεν δύ-
ναται να υποκύπτει στις επιθυμίες του, διότι είναι ο νόμος της ι-
σορροπίας που κυβερνά τον κόσμο. Εάν εξαιτίας του μοιραίου
σπάσει αυτή η ισορροπία, τα πάντα περιπίπτουν στο χάος και τότε
θα πρέπει να περάσουν μυριάδες μυριάδων ετών προτού αποκα-
τασταθεί η κλονισθείσα ισορροπία.
»Αυτό είναι όλο Αδδ μου.
»Μέσα στην εποχή που ο άθεος υλισμός κερδίζει έδαφος, όπου
η πλειονότης των ανθρώπων επιδίδεται στην ακολασία, λησμονώ-
ντας ότι έχουν λάβει τη θεία και αθάνατη πνοή, θέλησα να σας
υπενθυμίσω ότι τα θεμέλια του σεβαστού μας Τάγματος είναι
κατ’ουσίαν πνευματοκρατικά. Ότι (όπως μας δίδαξε ο Papus)
πρέπει να πολεμούμε με όλες μας τις δυνάμεις τον αθεϊσμό και
τον υλισμό, και ότι η λογική (την οποία επικαλούνται πάντοτε οι
άνθρωποι για να δικαιολογήσουν τις πλάνες τους) μας διδάσκει
ότι υπεράνω του γεννάσθαι και του γίγνεσθαι της ανθρωπότητας,
υπάρχει η δημιουργός πνοή, το Ruach, υπάρχει ο Θεός, ο χωρίς
ίσον, ο αληθής, ο αιώνιος, μέσα σε ολόκληρο τον κόσμο»
Το σύμφωνο φιλίας που υπογράφηκε τότε, είναι ακόμη σε ισχύ
σήμερα και απόδειξη περί αυτού είναι η αδελφική αλλληλογραφία
μεταξύ Philippe Encausse (Jean), Francesco Bandarin (Manas) και
Aldebaran, η οποία δημοσιεύθηκε με την ευκαιρία αυτή στο πε-
ριοδικό «L’initiation» στο τεύχος του 1973, κάτω από τον τίτλο:
«Μαρτινιστικές ειδήσεις και άλλα»292.
Λίγο καιρό μετά το σημαντικό αυτό συμβάν, μία μολυσματική
ασθένεια του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου βρήκε τον Aldeb-
aran να πρέπει να αντιμετωπίσει μία σοβαρή κατάσταση, αυτήν
292
Σ.τ.Μ. :Το σύμφωνο φιλίας αυτό βρίσκεται σε πλήρη ισχύ μέχρι σήμερα
(2018). Στις ετήσιες Συνόδους του Μαρτινιστικού Τάγματος Ιταλίας που πραγ-
ματοποιούνται στο Rimini, παρευρίσκεται αντιπροσωπεία του Γαλλικού Μαρτι-
νιστικού Τάγματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο Διδάσκαλο Emile Lorenzo, διά-
δοχο του Philippe Encausse .
178
της βέβαιης διαδοχής293, κατάσταση η οποία ήταν ήδη επίπονη και

δύσκολη. Συγχρόνως σχεδόν, ασθένησε και ο Francesco Bandarin
(Manas), αιτία για την οποία, σε μία ανταλλαγή επιστολών μεταξύ
Aldebaran και Francesco Brunelli (Nebo), εξετάσθηκε η πιθανό-
τητα να ενεργοποιηθεί το άρθρο 8 του Συντάγματος, που αφορού-
σε την ενδεχόμενη αδυναμία άσκησης καθηκόντων του Κυρίαρ-
χου Μεγάλου Διδασκάλου. Όμως δεν χρειάσθηκε. Στις 3 Ιανουα-
ρίου 1966 ο Aldebaran συνόδεψε στο νοσοκομείο για τρίτη φορά
μέσα σε λίγους μήνες τον Διδάσκαλο και φίλο του, όταν την αυγή
της 5ης Ιανουαρίου 1966 ο Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) έ-
σβησε χωρίς να υποφέρει. Ήταν επομένως ανοιχτή πλέον η διαδο-
χή.
Στις 7 Ιανουαρίου 1966 ο Aldebaran, έχοντας υπόψη όλα τα
σχετικά έγγραφα του Τάγματος, ανακοίνωνε στα μέλη του Υπά-
του Συμβουλίου, στους Αγνώστους Φιλοσόφους (Σ.τ.Μ. : προέ-
δρους ομάδων) και στους απομονωμένους Ελεύθερους Μυητές
(Σ.τ.Μ. : ο Ελεύθερος Μυητής έχει δυνατότητα να δρα και ως α-
πομονωμένος), τον θάνατο του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου
και ανελάμβανε την Αντικυβέρνηση εν αναμονή της σύγκλησης
του Υπάτου Συμβουλίου για την προβλεπόμενη εξέλιξη της Δια-
δοχής, ή την εκλογή του νέου Μεγάλου Διδασκάλου, εντός του
ιδίου Κολεγίου294. Ας σημειώσουμε την πληθώρα επιστολών που
έφτασαν από Μαρτινιστές κάθε περιοχής της Γαλλίας, ως ένδειξη
συμπαράστασης στο Ιταλικό Μαρτινιστικό Τάγμα, με το οποίο
υπήρχε συνθήκη φιλίας. Δυστυχώς οι επιστολές των Ιταλών Μαρ-
τινιστών δεν ήσαν τόσες όσες θα έπρεπε.
Κατά την περίοδο αυτής της Αντικυβέρνησης, ο Aldebaran,
ενώ ήταν απασχολημένος με την ανάγκη να παραδώσει σε καλή
κατάσταση το Τάγμα προκειμένου να περάσει επίσημα σε όποιον
θα οριζόταν ως διάδοχος, πραγματοποιήθηκε μία ανταλλαγή επι-
293
Σ.τ.Μ. : Ήταν ήδη Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος
294
Σ.τ.Μ.: Στα Μυητικά Τάγματα, τουλάχιστον όσα λειτουργούν με Παραδο-
σιακούς Μυητικούς Κανονισμούς, εκλογές προβλέπονται μόνο σε περίπτωση
που ο απελθών Μεγάλος Διδάσκαλος δεν αφήσει διαδοχή.
179
Gastone Ventura
στολών με τον Francesco Brunelli (Nebo), ο οποίος από την An-

cona είχε αναλάβει ως ενδιάμεσος Μεγάλος Γραμματέας του
Τάγματος. Οι επιστολές αφορούσαν είτε το θέμα της διαδοχής, εί-
τε οργανωτικά θέματα και αποφασίσθηκε να απομακρυνθεί κάθε
πιθανότητα ενδιάμεσης αδράνειας και να επανέλθουν κανονικά
στην ενεργό δράση.
Συγκεκριμένα στις 25 Φεβρουαρίου 1966, πάνω στο θέμα της
διαδοχής, ο Francesco Brunelli (Nebo) έγραφε στον Aldebaran ότι
επειδή ούτε ο ίδιος ούτε άλλοι φίλοι του επιθυμούν να καλύψουν
ένα τέτοιο αξίωμα, επιθυμούσε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα
του αποδέκτη της επιστολής του. Από την πλευρά του, στις 4
Μαρτίου 1966, ο Aldebaran απαντούσε ότι εάν – όπως ήλπιζε – ο
Francesco Bandarin (Manas) μπορέσει να αναλάβει και πάλι την
πνευματική του δραστηριότητα (είχε ασθενήσει), τότε θα ήταν ο
καταλληλότερος να οδηγήσει το Τάγμα, ακόμη και εάν έχει πε-
ριορισμένη κινητικότητα. Η οικία του είναι πάντα ανοιχτή σε ό-
λους τους Αδελφούς και η σύζυγός του ένθερμη Μαρτινίστρια.
Επομένως επιθυμώ, έγραφε, αυτός να είναι ο εκλεκτός, και μέχρι
να είμαστε σε θέση να κρίνουμε εάν θα μπορέσει ή όχι να αναλά-
βει τα καθήκοντά του, θα μπορώ να βοηθώ από τη θέση της Αντι-
κυβέρνησης, αφού προς το παρόν τουλάχιστον δεν υπάρχει κανέ-
να θέμα υποψηφιότητάς μου». Και ενθυμούμενος τον O. U. Zasio
(Artephius) συνέχισε ότι θα μπορούσε ο ίδιος να έχει υπογράψει
ό,τι ήθελε αλλά δεν το έκανε διότι δεν ήθελε να τον φορτώσει με
την ιδέα του θανάτου. Εκείνος όμως, συνέχισε ο Aldebaran, είχε
υπογράψει ένα χαρτί που είχε γραφτεί τέσσερεις ή πέντε μήνες
πριν. «Το έχω στα χέρια μου. Δεν σκοπεύω να το δημοσιοποιήσω
παρά μόνον εάν αναγκασθώ. Επιθυμώ όλα να γίνουν όπως προεί-
πα, και ο Εκλεκτός ας είναι ο πιο Άξιος».
Τίποτε, αντίθετα, δεν έγινε γύρω από τα οργανωτικά (αλλά και
τα μυητικά) του Τάγματος, δεδομένης της διαφορετικότητας των
απόψεων, και εκείνου του δυϊσμού που επικρατούσε, (κάτι για το
οποίο είχε ήδη αποφασίσει η Σύνοδος της Ancona με την «ενο-
ποίηση») και από τη θέση που έλαβε η ομάδα εργασίας που προ-
ερχόταν από τους επονομαζόμενους Elus Cohen η οποία έκανε τα
180
πράγματα ακόμη πιο επικίνδυνα. Φτάσαμε έτσι, ανάμεσα στα δια-

τάγματα της Αντικυβέρνησης για τα οποία αδιαφορούσε η Μεγά-
λη Γραμματεία, και τις ανεπίσημες επιστολές που εναντιωνόντου-
σαν στις εξουσίες της Αντικυβέρνησης και τα προσωπικά προνό-
μια των Ανωτέρων Αγνώστων, στις 26 Ιουνίου 1966 και στη Σύ-
νοδο του Υπάτου Συμβουλίου στο Mogliano Veneto 295 στην οικία
του F. Bandarin (Manas), όπου και ομόφωνα ο τελευταίος ανακη-
ρύχθηκε ως ο νέος Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος.
Από το υπογεγγραμμένο πρακτικό από τους Aldebaran, F.
Brunelli (Nebo), Emmanuel, Lysis, Giuseppe Rossi (Sirius) και
Altair προκύπτει ότι: «Μετά τις αναφορές του αδελφού Francesco
Brunelli (Nebo), που εκτελούσε καθήκοντα Μεγάλου Γραμματέα,
ο Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran έλαβε υπόψη του
την εκπλήρωση των εργασιών κατά την περίοδο της έλλειψης Με-
γάλου Διδασκάλου. Αφού εγκρίθηκαν οι αναφορές, πραγματοποι-
ήθηκε η ψηφοφορία για την εκλογή του Κυρίαρχου Μεγάλου Δι-
δασκάλου, η οποία είχε ως εξής: Μέλη της Διοίκησης του Τάγμα-
τος και του Υπάτου Συμβουλίου: Επτά. Παρόντες και ψηφίσαντες:
Έξι (πλέον των δύο τρίτων όπως προβλέεται από το Σύνταγμα).
Έλαβαν: Francesco Bandarin (Manas): ψήφοι έξι. Επομένως ο
Αδ Francesco Bandarin (Manas) εκλέχθηκε ομόφωνα. Το Ύπα-
το Συμβούλιο προχώρησε κατόπιν στην προβλεπόμενη ‘επίθεση
των χειρών’ και την προβλεπόμενη υπακοή δια των επτά επίση-
μων Τυπικών υπακοών. Ο Εκλεκτός πρόφερε και υπέγραψε τις
επτά επίσημες Τυπικές υποχρεώσεις. Ακολούθως ο Πρόσθετος
Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran έθεσε την παραίτηση από το α-
ξίωμά του αυτό στην διάθεση του νέου Κυρίαρχου Μεγάλου Δι-
δασκάλου η οποία και απορρίφθηκε»296.
295
Πόλη στην περιοχή της Βενετίας.
296
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Πρακτικά.
Σ.τ.Μ. : Συνηθίζεται ως πράξη αναγνώρισης προς τον νεοεκλεγέντα ΜΔ, οι
κατέχοντες υψηλά αξιώματα, να θέτουν την παραίτησή τους στην διάθεσή του,
προκειμένου να επανατοποθετηθούν κατά την κρίση του.
181
Gastone Ventura
Η Μεγάλη Διδασκαλία του Francesco Bandarin (Manas) διήρ-

κεσε ακριβώς 17 ημέρες. Επανεισερχόμενος στο νοσοκομείο της
Βενετίας, απεβίωσε στις 13 Ιουλίου 1966.
Ο θάνατος του Francesco Bandarin (Manas)297 υποχρέωσε τον
Aldebaran να φροντίσει για το αρχείο του Τάγματος και να ανα-
λάβει εκ νέου την Αντικυβέρνηση σύμφωνα με τα οριζόμενα από
το Σύνταγμα. Ειδοποιήθηκε αμέσως ο Francesco Brunelli (Nebo)
ως υπεύθυνος της Μεγάλης Γραμματείας, και μετά από μία α-
νταλλαγή απόψεων μαζί του, εξέδωσε το διάταγμα υπ. αριθμόν
11/1966 με ημερομηνία 14 Αυγούστου 1966 με το οποίο το Τάγμα
τίθεται σε διαλογισμό για 90 ημέρες. Θεωρούμε κατάλληλη την
ευκαιρία να δώσουμε στη δημοσιότητα αυτούσιο αυτό το διάταγ-
μα για ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει μέσα στο επίπονο και ανασηχη-
τικό του κείμενο:
«Από Aldebaran Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο, προς τα μέλη
του Υπάτου Κολεγίου και τους Ανώτερους Άγνωστους, Άγνω-
στους Φιλόσοφους.
»Αγαπητοί και εκλεκτοί Αδδ ,
»Με λύπη στην ψυχή ετοιμαζόμαστε να αναλάβουμε για δεύ-
τερη φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα λίγων μηνών την
Αντικυβέρνηση του Σεβασμίου Τάγματός μας. 298
297
Ο Francesco Bandarin (Manas) μυήθηκε στον Μαρτινισμό από τον
O.U.Zasio (Artephius) το 1945. Το 1946 ήταν ήδη προτεινόμενος Ανώτερος Ά-
γνωστος, το 1947 ήταν Άγνωστος Φιλόσοφος της ομάδας CADORE, διορισμέ-
νος από τον Γ.Μ.Διδάσκαλο M.E.Allegri (Flamelicus) καθώς και επικεφαλής της
Διοικητικής Στοάς ITALIA, βοηθώντας την αναδιοργάνωση των ομάδων της
Νότιας Ιταλίας. Μετά τη Σύνοδο στην Napoli τον Δεκέμβριο του 1947 και το
θάνατο του U.G.Porciatti (Zeteo) και του M.E.Allegri (Flamelicus), τέθηκε σε
διαλογισμό αναλαμβάνοντας και πάλι δράση στα μισά του 1958 με την ιδρυση
της ομάδας ALETHEIA, στο Mogliano Veneto. Ανέλαβε ειδικός απεσταλμένος
και Πρέσβης του Τάγματος στη Γαλλία. Συνέβαλε στην διοργάνωση της Συνό-
δου της Βενετίας και συνυπέγραψε το σύμφωνο φιλίας του Ιταλικού Μ.Τ. με το
Γαλλικό Μ.Τ.
298
Στις 5-1-1966 πέθανε ο Artephius. Στις 29-6-1966 ανακηρύχθηκε διάδοχός
του ο Manas, ο οποίος πέθανε στις 13-7-1966.
182
»Μετά το πέρασμα στο Αιώνιο Μεγάλο Όρος του R+C Ar-

tephius, αυθεντικού μυημένου, εκεί που ο πόνος μας είχε αρχίσει
να ηρεμεί, οι σκιές να διαλύονται και νέο φως να αναδύεται από
την βεβαιότητα ότι βρήκαμε στον Εκλεκτό Αδελφό Manas τον
Οδηγό ο οποίος, σε όλους εμάς, θα υποδείκνυε την ορθή οδό που
θα διανύαμε σεβόμενοι την Παράδοση και τις υποδείξεις των Α-
ναχωρησάντων Διδασκάλων, ιδού μία νέα δοκιμασία μας βρήκε
εκ των Άνω.
»Δεν μπορούμε να κρυφτούμε, αγαπητοί Αδελφοί, ότι αυτή τη
στιγμή που οι σκιές φαίνεται να είναι πολύ κοντά μας, μέσα στη
σταθερότητα αυτών που γνωρίζουν πώς να κινούνται στην ορθή
οδό που μας φέρει στην θεία πηγή ‘Αρέθουσα 299’ ακόμη και οι μι-
σοί των Ανθρώπων της Επιθυμίας ανησυχούν.
»Ίσως διαπράξαμε κάποιο λάθος. Ίσως εγκαταλειφθήκαμε με
την έπαρση των ψευδομυημένων που συνήθως διακατέχει τον δυ-
τικό άνθρωπο, σε κερδοσκοπικές κινήσεις ή, ακόμη χειρότερα, σε
πράξεις που η έλλειψη φυσικής και πνευματικής μας προετοιμα-
σίας μας εμπόδισε να δράσουμε με τρόπο ορθό και τέλειο. Ίσως
τα Εγρηγορότα προκάλεσαν αρνητικές δυνάμεις, τις οποίες προς
το παρόν δεν φαίνεται να μπορούμε να ελέγξουμε. Και αυτό έγινε
εξαιτίας του ότι, παρά τις συμβουλές μας αλλά και του Artephius,
κάποιος ίσως από εμάς, πρόσφατα αλλά και στο παρελθόν, να θέ-
λησε να πειραματισθεί, αγνοώντας τους νόμους που καθορίζουν
τις μορφές και τις χρήσεις.
299
Σ.τ.Μ. : Σύμφωνα με την Μυθολογία, ο ποτάμιος Θεός Αλφειός αγάπησε
την Αρέθουσα. Αυτή για να τον αποφύγει, διαπέρασε τη μεταξύ Πελοποννήσου
και Σικελίας θάλασσα και, φθάνοντας νήσο Ορτυγία, μεταμορφώθηκε από την
Άρτεμη σε «πηγή» πλούσια σε γάργαρο νερό. Τότε, ο Αλφειός μεταμορφώθηκε
σε ισχυρό υποθαλάσσιο ποταμό, την ορμητικότητα του οποίου δεν μπόρεσε να
εμποδίσει ούτε ο Αδρίας (Αδριατικό πέλαγος), ώστε να ενώσει τα ύδατά του με
εκείνα της πηγής της Αρέθουσας. Αποτελεί αρχαιοελληνική συνειρμική ιδεατή
ανθρωπόμορφη παράδοση της «ένωσης» των γλυκέων υδάτων ποταμών και πη-
γών που ρέουν στη θάλασσα.
183
Gastone Ventura
»Αυτές είναι οι δικές μας ανησυχίες. Αυτές είναι οι αμφιβολίες

μας. Αμφιβολίες και ανησυχίες για τις οποίες σιωπούμε εδώ και
τριάντα ημέρες από τότε που ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος
Manas πέρασε στο Αιώνιο Μεγάλο Όρος. Μας είναι γνωστός για
την αδελφότητα και την μακρά και σημαντική φιλία με την οποία
είμασταν ενωμένοι, έτσι όπως ο Μεγάλος Διδάσκαλος Artephius
συμβούλευε και εφάρμοζε με σεμνότητα. γι' αυτό κλεινόμαστε
στον εαυτόν μας βέβαιοι ότι θα τιμήσουμε με αυτόν τον τρόπο και
μόνον έτσι, τη μνήνη του Manas.
»Αγαπητοί Αδδ ,
»Επανερχόμενος, ίσως ανάξια, για να αναλάβω εκ νέου την
Αντικυβέρνηση του Σεβασμίου Τάγματός μας είναι ζώσα επιθυμία
μου ώστε αυτή η Αντικυβέρνηση να είναι μία αυθεντική ‘επιτή-
ρηση’. Ας καθαρθούν οι σκιές και ας επιστρέψει πλήρες το φως,
άθαμπο και ασκίαστο, πριν από την πράξη Διαδοχής.
»Η δράση, και η αναγκαιότητα, συμβουλεύουν και συνοψίζο-
νται αυτή τη στιγμή στην λέξη ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ.
»Θέτουμε επομένως, το Τάγμα μας ‘σε διαλογισμό’. Ο καθέ-
νας μας ας κλειστεί στον εαυτόν του και ας διαλογισθεί με την
συνείδησή του, και ας εξαγάγει από αυτή την άσκηση όλες τις α-
παραίτητες υποδείξεις για τον εαυτόν του και τον Μαρτινισμό. Ας
αποτινάξει τις σκιές ακόμη και εάν από λάθος νομίζει ότι δεν έχει.
Ας ξεκαθαρίσει τις αμφιβολίες του ανακαλώντας ως στήριγμα την
εντός του Αλήθεια. Ας θυμηθεί ότι η Καμπαλά διδάσκει ότι η Α-
λήθεια ΕΜΕΤ ( Αλεφ, Μεμ, Τάου) είναι Αλήθεια εάν
έχει το Άλεφ. Διότι εάν το Άλεφ εκλείψει τότε η παραμένουσα
λέξη ΜΕΤ ( Μεμ, Τάου) σημαίνει Θάνατος. Η συμμετοχή
του καθενός μας σε μία άλυσο που αναζητά το Ζενίθ θα προκαλέ-
σει διακοπή εάν αναζητάται το Ναδίρ. Είναι πολύ εύκολο να κά-
νουμε λάθος διότι τα δύο αυτά σημεία είναι συμμετρικά, αντιπρο-
σωπεύουν και τα δύο από μία κορυφή, αλλά αντίθετα. Ποιός από
εμάς άραγε, είτε τώρα είτε στο παρελθόν μπέρδεψε τον Βορρά με
το Νότο και διέκοψε την ισορροπία του Μαρτινιστικού Πεντα-
κλέου; Ποιος ενόχλησε την σιωπή των περιπλανώμενων Εγρηγο-
ρότων, ακόμη και καλόπιστα; Αυτό, πρέπει να αποσαφηνισθεί,
184
μέχρις ότου ο κώνος της σκιάς εξαφανισθεί και το φως επιστρέψει

σε όλους μας.
»Για όλα αυτά, κάνοντας χρήση των ισχύων που μου έχουν
αποδοθεί αυτοδίκαια ελλείψει διαδοχής:
»Εντέλλουμε, αποφασίσουμε και διακανονίζουμε
»Αρχής γενομένης από σήμερα και για διάστημα ενενήντα η-
μερών, το Μαρτινιστικό μας Τάγμα τίθεται ‘σε Διαλογισμό’. Κά-
θε μέλος του Υπάτου Κολεγίου οφείλει να δράσει σύμφωνα με τις
ισχύς που του αναλογούν στην δικαιοδοσία του, έτσι ώστε οι Ά-
γνωστοι Φιλόσοφοι να φροντίσουν να διοργανώσουν κατάλληλες
συναντήσεις και να δώσουν τις ενδεδειγμένες οδηγίες στους απο-
μονωμένους Αδελφούς και Αδελφές, έτσι ώστε όλοι οι Μαρτινι-
στές να συμμετάσχουν στον διάλογο με τον εαυτόν τους και να
εξαγάγουν τα κατάλληλα γι' αυτούς συμπεράσματα. Το Ύπατο
Κολέγιο είναι εντεταλμένο με το πέρας αυτής της διαδικασίας να
δώσει το «ορθά και τέλεια» του χρόνου Διαλογισμού και να ορί-
σει την ημερομηνία των εργασιών Διαδοχής.
»Είθε η Ειρήνη να είναι με όλους εμάς και η Αλήθεια να είναι
οδηγός μας στον διαλογισμό μας.
»Μαζί με όλους εσάς, ενώπιον των Φώτων.
»Aldebaran300
Με την παραλαβή της επιστολής, δεν έλειψαν οι παραπομπές
σε μαντικές ή άλλες τεχνικές ούτε οι προτροπές να αναζητήσουν
ποιά είναι η «Αρέθουσα», το «Ζενίθ» και το «Ναδίρ». Όμως η α-
νταλλαγή απόψεων με τον Francesco Brunelli (Nebo) και φαινό-
μενα όπως οι αξιώσεις όσων βεβαίωναν ότι δήθεν κατείχαν «ιερα-
τικές» ή «βασιλικές» ισχύς, αλλά και οι πιέσεις μιάς ομάδας που
ήθελε την συνολική προσάρτηση του Τάγματος στο «αναγεννημέ-
νο Τάγμα της Γαλλίας»301, ανάγκασαν τον Αντικυβερνήτη Aldeb-
300
Σ.τ.Μ. : Η επιστολή αποτελεί κόσμημα μυητικής συμπεριφοράς, εκεί που
άλλοι συνήθως αναζητούν να αρπάξουν την ευκαιρία για να προβληθούν και να
καταλάβουν τα εκλιπόντα αξιώματα. Το τρίκηρο παρέμεινε αναμμένο…
301
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Θέμα: 2 η περίοδος Αντικυβέρνησης.
185
Gastone Ventura
aran να αναβάλλει για λίγο χρόνο τη σύγκληση του Υπάτου Κολε-

γίου για τον ορισμό του νέου Μεγάλου Διδασκάλου.
Σε επιστολή του Aldebaran προς τον Francesco Brunelli
(Nebo) στις 2 Νοεμβρίου 1966, τον ενημέρωσε για την αμηχανία
στην οποία είχε περιέλθει. Του έγραψε: «Θα σου ήμουν ευγνώμων
εάν επιτέλους μπορέσω να έχω τις ακριβείς διευθύνσεις των Α-
γνώστων Φιλοσόφων των άλλων περιοχών για να τους γράψω α-
πευθείας. Θεωρώ ότι μία απευθείας επαφή σε ανθρώπινο επίπεδο
θα επιφέρει την ένωση που μας λείπει αυτή τη στιγμή. Το γεγονός
αυτό καθεαυτό ότι η Μεγάλη Διδασκαλία θεωρήθηκε μέχρι στιγ-
μής απούσα θα μπορούσε, σύμφωνα την δική μου οπτική, να έχει
δημιουργήσει και ενισχύσει μία αίσθηση ρωγμής που προϋπήρχε
μεταξύ των δύο ομάδων που ενώθηκαν στην Ancona. Θα πρέπει
να καταστεί σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρχει κανένας δυϊσμός.
Δεν μπορεί να θεωρούνται ως κάτι διαφορετικό οι Cohen και ο
Μαρτινισμός. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον άλλον. Με κα-
νένα τρόπο δεν πρέπει να παρεμβαίνουν302».
Μέχρι τα μέσα Ιουλίου του 1967 έγιναν αρκετές ανταλλαγές
ιδεών. Ο Francesco Brunelli (Nebo) επέμενε στην αναγκαιότητα
να εκλεγεί ένας νέος Μεγάλος Διδάσκαλος και να ενωθούμε με
τους Γάλλους ενώ από την πλευρά της Αντικυβέρνησης υπήρχε
επιμονή στο να δοθεί στο Τάγμα μία κατεύθυνση ενιαία και εποι-
κοδομητική. Ας σημειώσουμε ότι ο Francesco Brunelli (Nebo) ε-
πεσήμανε πάντοτε ότι δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει καθή-
κοντα Μεγάλου Διδασκάλου, υποστηρίζοντας πάντοτε την ανα-
γκαιότητα υπαγωγής του Τάγματος την Γαλλική Δικαιοδοσία.
Μετά από μία συνάντησή του με τον Ivan ή Giovanni Mosca
(Hermete), o Francesco Brunelli (Nebo) έγραψε: «Ο Hermete μου
μίλησε για τη Μεγάλη Διδασκαλία του Τάγματος και εγώ του έ-
δωσα να καταλάβει ότι η όποια απόφασή μου εξαρτάται από τις
αποφάσεις του. Μιλώντας για μένα, δεν αισθάνομαι ούτε κατάλ-
302
186
ληλος, ούτε έτοιμος, ούτε διατεθειμένος για ενδεχόμενη επιλογή

στο πρόσωπό μου303».
Ο Aldebaran απάντησε στις 27 Απριλίου 1967, υποστηρίζο-
ντας την κρίση του και επισημαίνοντας ότι οι Μαρτινιστικές ομά-
δες θα πρέπει να ασχοληθούν με το πώς θα κατευθυνθούν προς
μία γενική και σαφή καθοδήγηση, που θα δημιουργήσουν μία οι-
κεία συνείδηση του τί πρέπει να κάνουν, και πώς θα το προσεγγί-
σουν. Διότι αν συνεχισθούν οι απροσεξίες που έχουν συμβεί, θα
γεμίσουμε με ανθρώπους που έρχονται απλά για να διασκεδάσουν
με ασκήσεις πνευματισμού, με παραψυχικές ενασχολήσεις και
διάφορα άλλα που θα μπορούσαν να τα βρούν αλλού. Όσον αφο-
ρά την έλλειψη Μεγάλου Διδασκάλου, επεσήμανε ότι δεν θα είχε
αντίρρηση να συζητήσει την πρότασή του για υπαγωγή στο Γαλ-
λικό Τάγμα, όμως σύμφωνα με την επιθυμία του εκλιπόντος Δι-
δασκάλου του O. U. Zasio (Artephius) αλλά και του διαδόχου του
F.Bandarin (Manas) δεν νομίζει ότι αυτός είναι ο ορθός δρόμος…
Θα πρέπει τόνισε, να βρεθεί τρόπος να εφαρμοσθούν στην Ιταλία
οι διδαχές των G. Encausse (Papus), A. Sacchi (Sinesius), A. Banti
(Alembroth), U. G. Porciatti (Zeteo) και O. U. Zasio (Artephius).
Ο Francesco Brunelli (Nebo) άρπαξε την ευκαιρία στις 4 Μαΐ-
ου 1967, αγνοώντας τις προτροπές που είχαν γίνει για την Μαρτι-
νιστική Διδασκαλία, ξαναδοκιμάζοντας με την προσπάθειά του
για υπαγωγή του Τάγματος στη Γαλλία, χωρίς να λάβει υπόψη του
ότι η Αντικυβέρνηση είχε υποδείξει την «μελέτη». Έγραψε χαρα-
κτηριστικά ότι παραμένει η προτίμησή του για την ψήφο του ενώ
θα έπρεπε να γίνει Διοικητική ένωση του Μαρτινισμού, και αυτό
σήμαινε πρακτικά την απλή και καθαρή αναγνώριση του Papus ως
Κυρίαρχου304, ενώ ο Ιταλός Μεγάλος Διδάσκαλος θα αναγνωριζό-
ταν από αυτόν…
303
Επειδή υποστήριζε πάντοτε την υπαγωγή του Τάγματος στη Γαλλική Δικαι-
οδοσία, είναι πιθανόν να υποστήριζε τον Philippe Encausse για την θέση του
Γενικού Μεγάλου Διδασκάλου.
304
Σ.τ.Μ. : Ουδέποτε το Μαρτινιστικό Τάγμα Ιταλίας είχε αποκηρύξει τον
Papus (κάθε άλλο), και επομένως δεν υπήρχε ανάγκη ειδικής πράξης «αναγνώρι-
σής» του. Απλά αυτή η πρότασή του ήταν για την υποστήριξη της προσπάθειάς
187
Gastone Ventura
Στις 16 Ιουλίου 1967, επανερχόμενος στα καθήκοντά του, ο

Francesco Brunelli (Nebo) πρότεινε την σύγκληση του Κολεγίου
των Ανωτέρων Αγνώστων που είχαν συμμετάσχει στις συζητήσεις
γύρω από αυτά τα ζητήματα. Έγραφε συγκεκριμένα: «Εάν από
την άλλη πλευρά θέλεις εσύ να αναλάβεις αυτό το καθήκον, τόσο
εγώ όσο και οι άλλοι θα συμφωνήσουμε (όπως ξέρεις ούτε από
την πλευρά μου ούτε από τους Ανώτερους Άγνωστους Μυητές
που προέρχονται από την πρώην ‘δική μου γραμμή’ υπάρχουν πα-
ρόμοιες με την δική σου υποψηφιότητα). Είτε στη μία είτε στην
άλλη περίπτωση καλό είναι να ανταλλάξουμε ιδέες. Δεν είναι α-
παραίτητο να σου επαναλάβω τις δικές μου, αλλά σου τις ανακε-
φαλαιώνω: 1) Επανένταξη του Τάγματος με αναγνώριση του
Papus ως Κυρίαρχου, 2) Διατήρηση των Τυπικών που χρησιμο-
ποιούνται από τους δύο κλάδους και επακόλουθη ενοποίηση σύμ-
φωνα με τις επιλογές των S I I όπως αυτοί θα θελήσουν να τα
εφαρμόσουν…305».
Η επιμονή του Francesco Brunelli (Nebo) για το θέμα της Με-
γάλης Διδασκαλίας (να εκλεγεί ένας Μ.Δ. ο οποίος όμως θα υπά-
γεται στην Γαλλία η οποία μετά θα τον αναγνωρίσει…), η επιμονή
του επίσης και η αναφορά του στον Ιταλικό Μαρτινισμό με έναν
τρόπο που τον έθετε αντίθετο προς τον αληθινό, η χρήση της λέ-
ξης «Επανένταξη», σαν να υπήρχε ένα μόνον Τάγμα, το Γαλλικό,
που αφυπνίσθηκε το 1951, δηλαδή τριάντα χρόνια μετά την δια-
κηρυχθείσα Συμπαντικότητα του Ιταλικού Μαρτινισμού, ο οποίος
αναγνωρίσθηκε στην Ancona ως ο νόμιμος και Συμπαντικός306, η
του για «υπαγωγή» του Τάγματος στο Γαλλικό, με ανακήρυξη του P. Encausse
υιού του Papus ως Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου.
305
Σ.τ.Μ. : Το Τάγμα λειτουργούσε ήδη υπό τις οδηγίες του Papus. Αγνοώντας
μάλιστα τις όποιες, από το 1911 προσπάθειες (από J.Bricaud) αλλοίωσής του. Η
«Επανένταξη» και «υπαγωγή» στο Γαλλικό Τάγμα, θα ακύρωνε τα συμφωνηθέ-
ντα στη Σύνοδο της Ancona στις 12-12-1962 περί ενοποίησης του Ιταλικού
Μαρτινισμού (βλ. Προηγούμενο Κεφάλαιο), που με τόσο κόπο επετεύχθησαν.
306
Ειδησεογραφία Ιανουαρίου-Μαρτίου 1963 του «Μαρτινιστικού Τάγματος
των Elus Cohen» στην οποία γίνεται αναφορά στη Σύνοδο της Ancona του Δε-
κεμβρίου 1962: «Παρόντων σε απαρτία των Αντιπροσώπων του «Συμπαντικού
Μαρτινιστικού Τάγματος (Βενετίας)» και του «Μαρτινιστικού Τάγματος των
188
αναφορά στην διατήρηση των Τυπικών «των δύο κλάδων» και η

ενδεχόμενη ενοποίηση «σύμφωνα με τις επιλογές» κλπ, αλλά και
μία σειρά ειδήσεων που έφτασαν από τη Γαλλία, επανέφεραν και
αφύπνισαν την αμηχανία και τη σύγχυση του Αντικυβερνήτη, ο
οποίος δεν στόχευε την Μεγάλη Διδασκαλία, αλλά την συντήρηση
εντός του Τάγματος μιας γραμμής παραδοσιακής και ορθόδοξης.
Να σημειώσουμε ότι ο Αντικυβερνήτης, αφού μετά τη Σύνοδο της
Ancona δεν μύησε κανέναν στον βαθμό του S I 307, γνώριζε ότι
σε αντιπαραβολή με τους S I I θα είχε την μειοψηφία, με ε-
πακόλουθο γεγονός η Παράδοση που άφησε ο Papus να κατέληγε
«andata a carte 48»308.
Ο Aldebaran έκρινε επομένως κατάλληλη την ευκαιρία να
συλλέξει ακριβείς πληροφορίες γύρω από την κατάσταση στη
Γαλλία, και για το σκοπό αυτό, συναντήθηκε με τον Ivan Mosca
(Hermete). Ακολούθως, συναντήθηκε με μερικούς λαμπρούς Α-
δελφούς της διασποράς309 των M. E. Allegri (Flamelicus) και O.
U. Zasio (Artephius) οι οποίοι τον παρότρυναν να εγκαταλείψει
την απροθυμία του και να αναλάβει τη Μεγάλη Διδασκαλία, κάτι
Elus Cohen», με το πέρας των εργασιών υπεγράφτηκε το «Πρωτόκολλο ενοποί-

ησης των Μαρτινιστικών Ταγμάτων της Ιταλίας. Το ενιαίο Τάγμα που προήλθε
από τη Σύνοδο ανέλαβε τον τίτλο «Μαρινιστικό Τάγμα». Στην ίδια σελίδα βλέ-
πουμε: «Η Σύνοδος, σε τέλεια ενότητα πνεύματος και συναισθημάτων, έλαβε
γνώση των παρουσιασθέντων εγγράφων και αποφάσισε να πραγματοποιήσει την
πολυπόθητη ενοποίηση του Ιταλικού Μαρτινισμού, επανεδραιωνόμενο στις θε-
μελιώδεις Παραδοσιακές αρχές της γραμμής του G.Encausse (Papus). Επιπλέον
Βλ. Κεφάλαια 3 & 5
307
Σ.τ.Μ. : Η μύηση σε υψηλούς βαθμούς, μπορεί να συνεπάγεται και δημιουρ-
γία «ψηφοφόρων» σε μελλοντικές εκλογές, αν δεν υπάρχει διορισμένος διάδο-
χος.. γι' αυτό το λόγο σε πολλές Αυθεντικές Μυητικές Οργανώσεις, ένας θάνατος
του Μεγάλου Διδασκάλου, συνεπάγεται αναστολή μυήσεων, μέχρι τον ορισμό ή
εκλογή νέου.
308
Ναπολιτάνικη έκφραση που σημαίνει «πηγαίνει στον αγύριστο…» ή «χάνε-
ται».
309
Σ.τ.Μ.: Πρόκειται για όρο που χρησιμοποιείται στον Μαρτινισμό για την
σειρά ή ακολουθεία μυήσεων που εκτελεί κάθε Μυητής. Κάθε Μυητής δημιουρ-
γεί τη δική του «διασπορά», η οποία «εμφανίζεται» στο Μυστικό όνομα που
λαμβάνει ο Μαρτινιστής όταν μυηθεί στον 2 ο βαθμό (Άγνωστος Μυημένος).
189
Gastone Ventura
που είχε απαρνηθεί ήδη από τον θάνατο του προπροηγούμενου

Μεγάλου Διδασκάλου O. U. Zasio (Artephius) στις 5-1-1966.
Πρακτικό διορισμού του Gastone Ventura (Aldebaran)

ως Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου
«Σκέφτηκα πολύ», έγραψε στις 22 Ιουλίου 1967 ο Aldebaran.

«Συνειδησιακά, δεν βλέπω, ακόμη και από άποψη ηλικίας, ότι θα
μπορούσα να αναλάβω ένα τόσο βαρύ καθήκον. Εάν συμφωνείς,
ακόμη και εάν πρώτος εγώ είμαι αυτός που δεν νοιώθω έτοιμος,
θα το κάνω για να μην δημιουργηθούν σχίσματα και να μην εγκα-
190
ταλείψω μία οδό της οποίας γνωρίζω τις λεπτομέρειες (ως ιστορι-
κός και συμμετέχων). Ασφαλώς θα χρειασθώ την βοηθειά σου
καθώς και όλων των Αγνώστων Φιλοσόφων310 που οφείλουν να
είναι απευθείας συνεργαζόμενοι και να μην αφεθούν να παρασυρ-
θούν εκτός αλύσου από την επιθυμία «πειραματισμού» σε νέες
οδούς και νέες εμπειρίες. Η γραμμή είναι μία, δεν μπορεί να υ-
πάρχει αμφιβολία, και είναι απαραίτητο να την ακολουθήσουμε,
εάν επιθυμούμε να φέρουμε κάτι σε πέρας».311
Η γραμμή που είχε υπόψη του ο Aldebaran να ακολουθήσει
εάν εκλεγόταν, ήταν καθαρά αποσαφηνισμένη. Την προσεχή 16 η
Οκτωβρίου προγραμματίσθηκε Σύνοδος του Υπάτου Κολεγίου
στην Bologna για τις 5 Νοεμβρίου 1967, με θέμα: «Εκλογή νέου
Γενικού Μεγάλου Διδασκάλου».
Ο Aldebaran εκλέχθηκε με 5 ψήφους έναντι 6 παρόντων μελών
και μιάς απουσίας. Το Ύπατο Κολέγιο που τον εξέλεξε αποτελείτο
από τους Francesco Brunelli (Nebo), Lysis, Giuseppe Rossi (Siri-
us), Emmanuel και Altair (Απών ο Cebete). Οι παρόντες υπέβα-
λαν τις παραιτήσεις τους από τα καθήκοντά τους και ο νέος Με-
γάλος Διδάσκαλος αφού έλαβε τις επτά επίσημες υπακοές και έ-
δωσε τις επτά επίσημες υποσχέσεις του, τους επανατοποθέτησε
άμεσα στα καθήκοντα που κατείχαν312. Με την βοήθεια του Κολε-
γίου εξέλεξε τον Francesco Brunelli (Nebo) ως Πρόσθετο Μεγάλο
Διδάσκαλο.
310
Πρόεδροι Μαρτινιστικών ομάδων.
311
312
Σ.τ.Μ. : Συνηθίζεται ως πράξη αναγνώρισης προς τον νεοεκλεγέντα ΜΔ, οι
κατέχοντες θέσεις στο Τάγμα, να θέτουν την παραίτησή τους στην διάθεσή του,
προκειμένου να επανατοποθετηθούν κατά την κρίση του.
191
Gastone Ventura
Κεφάλαιο 10
Η διαρχία
Αμέσως μετά την εκλογή του, ο νέος Κυρίαρχος Μεγάλος Δι-

δάσκαλος, κάνοντας πράξη τα όσα προέβλεπαν το γράμμα και το
πνεύμα των επίσημων υποσχέσεων που έδωσε ενώπιον των εκλε-
κτόρων του313, θεώρησε αναγκαίο να δώσει τέλος στην αποδιορ-
γάνωση του Τάγματος, προβλέποντας την επανεδραίωση (τουλά-
χιστον έτσι σχεδίαζε) μίας ενιαίας δογματικής και μυητικής διοι-
κητικής αρχής. Μέσα σε λίγους μήνες, και ενώπιον των συνεπειών
που είχαν προκύψει από όσα είχαν διαπιστωθεί στο Μαρτινιστικό
Τάγμα της Γαλλίας που προεδρευόταν από τον Philippe Encausse
(υιό του Papus), και σε συνέχεια της αποποίησης από τον Robert
Ambelain (Aurifer) της θέσης του Υπάτου Μεγάλου Ταξιάρχη του
επονομαζόμενου «Εσωτερικού»314 Τάγματος, ο Μεγάλος Διδά-
σκαλος συνέταξε μία δεκάδα διαταγμάτων, τα κυριότερα των ο-
313
Ιδού το κείμενο των επτά επίσημων υποσχέσεων, με τις οποίες δεσμεύονται
και υπογράφουν οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι κατά την ανάληψη των καθηκόντων
τους:
«Σε δόξα του Yod He Shin Vau He, Μεγάλου Αρχιτέκτονα του
Σύμπαντος, υπό την αιγίδα του Αγνώστου Φιλοσόφου Σεβασμίου Διδασκάλου
μας, και ενώπιον των Αναχωρησάντων Διδασκάλων, εγώ ο …… Ανώτερος Ά-
γνωστος Μυητής εκλεγμένος Μεγάλος Διδάσκαλος, υπόσχομαι και ορκίζομαι:
✓ Να αποδεχθώ την ύψιστη τιμή προς όφελος του Σεβασμίου Τάγματός μας.
✓ Να το υπηρετώ με απόλυτη και συνεχή πίστη.
✓ Να σέβομαι και να επιβάλλω ως σεβαστά τις διδασκαλίες και τους Κανονι-
σμούς του.
✓ Να διοικώ με σύνεση και πνεύμα αδελφοσύνης.
✓ Να αποκρούω με όλα τα μέσα που απορρέουν από την υψηλή μου θέση κά-
θε προσπάθεια παραβίασης ή παραποίησης της Παράδοσης.
✓ Να διατηρώ ακέραια τα Αρχεία και να τα διαβιβάσω με τον ίδιο τρόπο στον
Διάδοχό μου.
✓ Να εργάζομαι πάντοτε για την μεγαλύτερη Δόξα του Yod He
Shin Vau He, Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, και για την τιμή και
δόξα του Σεβασμίου Τάγματός μας.
314
Βλ.Κεφάλαιο 3, την υποσημείωση που αναφέρεται στο «Rituel martiniste
operatif et général» (Γενικό και λειτουργικό Μαρτινιστικό Τυπικό)
192
ποίων προέκυψαν από την οργάνωση μιάς Συνόδου Ανωτέρων

Αγνώστων που πραγματοποιήθηκε στην Perugia, τον Απρίλιο του
1968.
Μόλις συνέταξε το διάταγμα 08/1967 της 18ης Δεκεμβρίου, σε
συνέχεια της ανάδειξής του, με το οποίο έπαιρνε θέση ενάντια
στην Γαλλική αξίωση για ανάδειξη της Γνωστικής Εκκλησίας ως
επίσημης Εκκλησίας του Μαρτινισμού315, καθώς και εναντίον της
διακήρυξης με την οποία οι Elus Cohen θα μπορούσαν με την ι-
διότητά τους αυτή και μόνον να μεταδίδουν τους 3 πρώτους βαθ-
μούς του Μαρτινισμού, ξεκίνησε από την πλευρά του Πρόσθετου
Μεγάλου Διδασκάλου Francesco Brunelli (Nebo) μία πολεμική
την οποία δυστυχώς ακολουθούσε από χρόνια.
Το διάταγμα, παίρνοντας ως παράδειγμα την αποποίηση από
την πλευρά του Robert Ambelain (Aurifer) για χάρη του Ivan ή
Giovanni Mosca (Hermete) και το τέλος του νοθογενούς Τάγμα-
τος που ιδρύθηκε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1962, καθώς και
την διακήρυξη στο περιοδικό «L’initiation» (No 3-4, 1967) περί
της «επισημότητας» της Γνωστικής Εκκλησίας, διακήρυσε τα ε-
ξής:
«1. Αναστέλλεται προσωρινά η αναγνώριση των Elus Cohen
της Ιταλίας που υπογράφτηκε από εμάς στην Ancona, και αυτό
μέχρι να πραγματοποιηθούν νέες επαφές μεταξύ ημών και του
Υπάτου Μεγάλου Ταξιάρχη, προκειμένου να αποσαφηνισθούν οι
αντίστοιχες θέσεις των δύο Ταγμάτων.
»2. Το Μαρτινιστικό Τάγμα είναι «Κυρίαρχο». Αναφέρεται
στον Papus και στις διακηρύξεις αρχών του, οι οποίες ήσαν ορθό-
315
Υπήρχε όπως φαίνεται και στα Κεφάλαια 2,3,4 ήδη από το 1911 προσπάθεια
του Jean Bricaud, Πατριάρχη της Γνωστικής Εκκλησίας, και αμφιλεγόμενου δια-
δόχου του Papus, να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του Μαρτινισμού, απαγορεύο-
ντας την εισαγωγή γυναικών, επιβάλλοντας εισδοχή μόνον Τεκτόνων 3 ου βαθ-
μού, και μόνον Γνωστικών, καθώς και ανακήρυξης της Γνωστικής Εκκλησίας,
ως επίσημης Εκκλησίας του Μαρτινισμού, κατά παράβαση κάθε αρχής που είχε
θεσπισθεί από τους Gerard Encausse (Papus) και Augustin Chaboseau οι οποίοι
είχαν θεσpίσει ένα Τάγμα το οποίο: «…Δεν ασχολείται με την πολιτική και ακό-
μη λιγότερο με θέματα θρησκευτικού χαρακτήρα …»
193
Gastone Ventura
δοξα σεβαστές ανέκαθεν από εμάς και τους προγενεστέρους μας

και μας μεταδόθηκαν χωρίς κανένα συμβιβασμό.
»3. Κανένα Τάγμα, το οποίο δεν είναι Μαρτινιστικό και δεν
αναφέρεται σε αυτές τις θεμελιώδεις αρχές, δεν δύναται νόμιμα
και Παραδοσιακά να μεταδώσει τους τρείς βαθμούς του Αγνώ-
στου Εταίρου, του Αγνώστου Μυημένου και του Ανωτέρου Α-
γνώστου.
»4. Οι Ανώτεροι Άγνωστοι Μυητές S I I προκειμένου να
μεταδώσουν τους τρείς βαθμούς του Τάγματος, οφείλουν να λει-
τουργούν μόνον για τους Παραδοσιακούς σκοπούς του Τάγματος
αυτού καθεαυτού και όχι για άλλους λόγους.
»5. Ο S I I ο οποίος μεταδίδει τους προαναφερόμενους
βαθμούς με σκοπούς που δεν είναι για την εδραίωση του Τάγμα-
τος και την επίτευξη των σκοπών του, τίθεται αυτόματα εκτός
Μαρτινιστικής αλύσου.
»6. Ο S I I ως εκ της ιδιότητός του και από τη στιγμή που
βρίσκεται στην κορυφή της Μαρτινιστικής Πυραμίδας, είναι
πνευματικά ελεύθερος που δύναται επομένως να δρα σύμφωνα με
τη συνείδησή του, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες που απορρέ-
ουν από τις πράξεις του, συμπεριλαμβανομένης της εξόδου του
από την Μαρτινιστική άλυσο316».
Αντίγραφο του διατάγματος εστάλη και στον P. Encausse
(Jean) και στον Ivan Mosca (Hermete), όμως η ενέργεια αυτή
προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Πρόσθετου Μεγάλου Διδα-
σκάλου Francesco Brunelli (Nebo), ο οποίος με περισσή ειρωνεία
έγραψε στις 26 Δεκεμβρίου 1967:
«Έλαβα το διάταγμά σου, το οποίο, ξεκινώντας από τα εξωτε-
ρικά δεδομένα του Τάγματος (δηλαδή χωρίς να έχουν καμμία
σχέση με το Ιταλικό Τάγμα) διατυπώνει διάφορα σωστά πράγματα
τα οποία όμως ακούγονται παράφωνα, εξαιτίας έλλειψης σύνδε-
316
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Θέμα: Διατάγματα
194
σης». Συνέχιζε κατόπιν με άλλα προσβλητικά τουλάχιστον σχό-

λια317.
Η σκέψη του Πρόσθετου Μεγάλου Διδασκάλου Nebo ήταν σε
αντίφαση με όσα έγραφε. Είναι προφανές ότι οι αναφορές για
«διάφορα σωστά πράγματα», δεν θα μπορούσαν αφού είναι σω-
στά να ηχούν και παράφωνα. Όσον αφορά τα περί της Γνωστικής
Εκκλησίας, ο Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος Francesco Bru-
nelli (Nebo) ήταν Επίσκοπος, και βεβαίως απολύτως ελεύθερος να
είναι, αλλά οποιαδήποτε «σύνδεση» με την Γνωστική Εκκλησία
θα επέφερε μόνον μπερδέματα στο Μαρτινιστικό Τάγμα. Επιπλέ-
ον δεν ήταν καθόλου σωστό από την πλευρά του να κάνει προπα-
γάνδα για την ιδιότητά του αυτή.
Η Σύνοδος της Perugia που πραγματοποιήθηκε τον ερχόμενο
Απρίλιο απέδειξε ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ανωτέρων Αγνώ-
στων (S I ) που συμμετείχαν, ελάχιστα είχαν καταλάβει από την
αληθινή έννοια του Μαρτινισμού και ήσαν προσανατολισμένοι
προς οδούς διαφορετικές, εξαιτίας της έλλειψης ενιαίας διδασκα-
λίας.
Ο Μεγάλος Διδάσκαλος, έλαβε γνώση της ύπαρξης δύο Εγχει-
ριδίων ενός μαύρου και ενός κόκκινου με την Ιστορία του Μαρτι-
νισμού, μεταφερμένη από το βιβλίο «Le Martinisme» του Robert
Ambelain, με την διακήρυξη ότι η Γνωστική Εκκλησία είναι η ε-
πίσημη Εκκλησία του Μαρτινισμού…. Επίσης, Τυπικά μυήσεων
με προσευχές, επικλήσεις και όρκους. Αυτά τα Εγχειρίδια διανε-
μήθηκαν στους συνέδρους από τον Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο
Francesco Brunelli (Nebo), χωρίς να έχει καμμία εξουσιοδότη-
ση…
Ο Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran αφού έλαβε γνώση των Εγ-
χειριδίων θεώρησε αναγκαίο να ανακαλέσει άμεσα τον Αντικατα-
317
Αντίθετα, το διάταγμα του Aldebaran έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Στο τεύχος Νο 1 του 1968 του περιοδικού «L’initiation» σελ 1 και 2, βεβαιώνε-
ται ότι μεταξύ Γνωστικής Εκκλησίας και Μαρτινιστικού Τάγματος υφίσταται
μόνον σύμφωνο φιλίας. Στο τεύχος Νο 4, σελ. 230 και 231, βεβαιώνεται ότι ακό-
μη και κάποιος που είναι Elus Cohen δεν μπορεί να μεταδώσει Μαρτινιστικό
βαθμό παρά μόνον εάν είναι Μαρτινιστής S I I .
195
Gastone Ventura
στάτη του Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο F.Brunelli (Nebo) πριν

είναι πολύ αργά. Σε ανεπίσημη επιστολή του στις 4-6-1968, του
επεσήμανε σε σκληρό τόνο ότι: «Αυτή η επιστολή είναι μία πρό-
σκληση για την μέγιστη δυνατή συμμόρφωση σε όσα είναι και θα
είναι, όσο ζω και κατέχω αυτό το αξίωμα, οι αρχές του Τάγματος.
Φυσικά, έγιναν λάθη τα οποία όμως ωστόσο έχουν διορθωθεί, είτε
διαλογιζόμενοι πάνω σε αυτά είτε με θλιβερή λησμονιά, αλλά και
με Θυσίες (τις οποίες ο Θεός μέσα στο άπειρο Έλεός Του τις ά-
κουσε). Δεν θα πώ τίποτε άλλο».
Ο Aldebaran συνέχισε κάνοντας αναφορά στην αδελφική κα-
τανόηση με την οποία περιέβαλε τον αποδέκτη της επιστολής του,
επισημαίνοντας όμως ότι θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι δεν
είναι δυνατόν να εξακολουθήσει να συμπεριφέρεται με τρόπο που
θα τον φέρει προ τετελεσμένων γεγονότων, θεωρώντας ίσως ότι η
στοργή του προς αυτόν θα τον έκανε να υιοθετήσει πράγματα που
δεν έχουν καμμία σχέση με τον Μαρτινισμό. Ενθυμούμενος, πά-
ντα στην επιστολή του προς τον F. Brunelli (Nebo), ότι αυτός είχε
αφήσει αμετάβλητα τα εγχειρίδια που υπήρχαν στην Ιταλία, παρά
τις διαθέσιμες πηγές, πρόσθεσε: «Εσύ αντίθετα, επανεπεξεργά-
σθηκες τα εγχειρίδια των Cohen του R. Ambelain (Aurifer), προ-
σθέτοντας σε αυτά δικές σου υποδείξεις και διατηρώντας αμετά-
βλητες, πλην κάποιων σχολίων, τις προσευχές που υπήρχαν και τα
Amen, Amen Amen των Ναϊτών και Γνωστικών που προέρχονται
από την ομάδα εργασίας ‘Kumris’ των Βρυξελλών. Έδωσες κατό-
πιν, οδηγίες για έναν ‘Τύπο’ τον οποίο δεν εγκρίνω, διότι δεν είναι
Παραδοσιακός, είναι ψευδο-Καββαλιστικός και με αμφίβολη προ-
έλευση».
Εάν ο Aldebaran είχε τηρήσει έναν πιο συμβουλευτικό τόνο
ίσως ο F. Brunelli (Nebo) να μην του απαντούσε. Η απάντησή του
όμως, την οποία αποφεύγουμε να μεταφέρουμε, απέδειξε ότι αυτό
ακριβώς επεδίωκε, και ότι η συμμετοχή του στη Σύνοδο της An-
cona ήταν γι' αυτόν μόνον το μέσον για να αποκτήσει κάποια επί-
φαση Μαρτινιστικής νομιμότητας. Η απάντηση του F. Brunelli
(Nebo) στον Aldebaran ήταν μία προσπάθεια να υποστηρίξει ότι ο
Ιταλικός Μαρτινισμός δεν ήταν τίποτε άλλο από συζητήσεις χωρίς
196
βάθος, έλλειψη διδασκαλιών και αναφορές σε Διδασκάλους του

παρελθόντος.
Ο Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran απάντησε σε όλα τα σημεία
με μία επιστολή, στην οποία υπήρχαν συνημμένα τα διατάγματα
για τον ορισμό επιτροπής για την ενοποίηση των Τυπικών 318 και
την επανίδρυση της Μεγάλης Διοικητικής Στοάς, η οποία είχε α-
νατεθεί στον Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο F. Brunelli (Nebo), με
μη Τυπικές ούτε δογματικές αρμοδιότητες. Από την επιστολή αυ-
τή φαίνεται καθαρά η δυσκολία που υπήρχε να διατηρηθεί όρθια η
συνοχή που επιτεύχθηκε στην Ancona.
Στην επιστολή του ο Μεγάλος Διδάσκαλος αναρωτιέται τί έ-
κανε τον αποδέκτη του να σκέφτεται έτσι. «Με πλήρη ανοχή,
βγάζω τα συμπεράσματά μου όπως αρμόζει σε μένα και στο Σε-
βάσμιο Τάγμα μας», του έγραφε. «Η ανοχή όμως έχει και τα όριά
της. Εάν υπερβώ αυτή την ανοχή θα πρέπει καλύτερα να εγκατα-
λείψω το Τάγμα. Όμως αυτό θα ήταν δειλία, και εγώ δειλός δεν
είμαι. Επισήμως, θα λάβω κάθε απόφαση που απαιτείται για να
διαφυλάξω τον σεβασμό στο Σύνταγμα και την ζωή του Τάγμα-
τος».
Η επιστολή συνέχιζε σε τρία κεφάλαια: Α) Τη δράση του Nebo
ως S I I , Β) Την ανεπάρκεια του Τάγματος και των μελών του
και Γ) Γαλλικός Μαρτινισμός. Τα μεταφέρουμε περιληπτικά:
Στο κεφάλαιο «Α» (δράση σου ως S I I ): «Ουδέποτε επέ-
τρεψα στον εαυτόν μου να επέμβει στο τί έκανες ως S I I ,
αφού ως εκ της ιδιότητός σου αυτής είσαι συνειδησιακώς ελεύθε-
ρος. Όμως, βρήκα λάθη στα εγχειρίδια, σε δημοσιεύσεις και άλλα,
τα οποία δημοσιοποιήθηκαν εν ονόματι και για λογαριασμό του
Τάγματος, χωρίς να έχουν την υπογραφή και το σιγίλλιο του Κυ-
ρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου. Διαρχία δεν μπορεί να γίνει επι-
τρεπτή. Ήσουν ένας από τους εκλέκτορές μου, αφού εκλέφτηκα
ομόφωνα με διαφορά μιάς ψήφου και αυτή ήταν η δική μου αφού
318
Μετά την ενοποίηση του Ιταλικού Μαρτινισμού στην Ancona στις 9,10,11
& 12/12/1962, έπρεπε να «ενοποιηθούν» και τα Τυπικά των ενωθέντων Ταγμά-
των.
197
Gastone Ventura
εγώ εψήφισα λευκό. Καθήκον σου είναι να βοηθάς τον Κυρίαρχο

Μεγάλο Διδάσκαλο και να τον αντικαθιστάς όταν απουσιάζει, α-
σθενεί ή πεθάνει. Εγώ, δόξα τω Θεώ, είμαι ζωντανός και υγιής,
και σκοπεύω να λειτουργήσω τα καθήκοντά μου. Επομένως οφεί-
λεις να με βοηθήσεις. Όχι να με προσπεράσεις και να πράττεις κα-
τά δική σου βούληση χωρίς να με ενημερώνεις. Σε παρακαλώ να
ξαναδιαβάσεις τα καθήκοντά του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκά-
λου, όπου αναφέρεται ότι είναι ο Κουστωδός των δογματικών αρ-
χών του Τάγματος και μόνον αυτός έχει δικαίωμα να επικαλείται
και να δρα στο όνομά του. Είναι καθήκον μου να παρεμβαίνω ό-
ταν παραβιάζονται οι ιδέες, τα ιστορικά κριτήρια, τα δογματικά
και μυητικά θέματα που ακολουθούνται σε μία Στοά με την βού-
ληση του Αγνώστου Φιλοσόφου της, και γίνονται κανόνες μετά
για όλο το Τάγμα. γι' αυτό και εξέφρασα την αμηχανία μου σε ε-
πιστολή που σου είχα αποστείλλει την οποία διατήρησα ανεπίση-
μη. Η πόρτα μου ήταν πάντοτε ανοιχτή για εποικοδομητικές προ-
τάσεις. Μέχρι την Σύνοδο της Ancona, κάθε Άγνωστος Φιλόσο-
φος όριζε τα της ομάδας του, ανάλογα με την προέλευσή του.
Όμως μετά, μέχρι την Μεγάλη Διδασκαλία του F. Bandarin (Ma-
nas), ή έστω και μέχρι την δική μου εκλογή, με αδελφική ανοχή,
ίσως να γινόταν δεκτό. Όμως τώρα στην Ιταλία υπάρχει έναν μό-
νον Τάγμα, και εσύ οφείλεις να διδάξεις αυτούς που εξαρτώνται
από εσένα και μόνον ως Μυητής τους με την ευθύνη αλλά και τον
κίνδυνο που απορρέει από τα καθήκοντά σου αυτά. Όταν αυτοί θα
γίνουν Ελεύθεροι Μυητές θα αποφασίσουν γι' αυτούς. Οι επεμβά-
σεις σου επομένως, δημιουργούν Τυπική, οργανωτική, δογματική
και μυητική σύγχυση σε ένα Τάγμα που έχει Σύνταγμα το οποίο
εσύ ο ίδιος δημοσιοποίησες. Οι επτά επίσημες υποσχέσεις που
έδωσα με υποχρεώνουν να σεβαστώ και να επιβάλλω ως σεβαστές
τις Διδασκαλίες και τους Κανονισμούς με όλα τα μέσα που έχω
στη διάθεσή μου. Οι δε επτά επίσημες υπακοές που δόθηκαν ε-
νόρκως από εσένα και τους άλλους προβλέπουν ότι με αναγνωρί-
ζετε ως οδηγό και κυβερνήτη του Τάγματος, με υπακούετε, με σέ-
βεσθε και με τιμάτε, ζητώντας την συμβουλή μου σε όλα σας τα
198
ερωτήματα, και ότι δεν θα παίρνετε αποφάσεις που είναι ενάντιες

στην δική μου εξουσία».
Στο κεφάλαιο «Β» (Ανεπάρκεια του Τάγματος και των μελών
του) ανέφερε: «Μόνον εμείς φταίμε γι' αυτό. Εμείς αποδεχθήκαμε
όσους αποδεχθήκαμε για μέλη του Τάγματος. Η έλλειψη δημοσι-
εύσεων οφείλεται στην πενία του Τάγματος. Η έλλειψη διευθύν-
σεων δεν μπορεί να βαρύνει εμένα319. Πάντοτε επεσήμανα να
πρέπει να προσέχουμε τις Διδασκαλίες που εισάγονται στον Μαρ-
τινισμό, διότι πολλές φορές δεν έχουν καμμία σχέση μαζί του. Με
τα λίγα που γνωρίζω εδώ και 34 χρόνια μελετών ειδικά πάνω σε
ιστορικά και δογματικά θέματα, προσπάθησα πάντοτε να λύσω
όποια προβλήματα έβλεπα. Όμως φαίνεται ότι αυτά που έλεγα
προφανώς δεν αφορούσαν όσους ενδιαφερόντουσαν μόνον για
πνευματισμό, κοινωνικές συναθροίσεις, τελετουργική μαγεία, και
άλλα που σε τίποτα δεν εξυπηρετούν τις Μαρτινιστικές Διδασκα-
λίες. Κηρύσσω με πεποίθηση την ατομική μυητική επανενσωμά-
τωση του καθενός μας ενώ εσύ υπηρετείς την οικουμενική. Αυτό
προφανώς είναι ένα σημείο που φαίνεται ότι δεν μπορεί να ξεπε-
ρασθεί από εσένα320. Είμαι αποφασισμένος, και το έχω αποδείξει
αυτό ταξιδεύοντας από πόλη σε πόλη, να συνεχίσω να κάνω αυτό
που έκανα πάντοτε, σε συνδυασμό με τα καθήκοντά μου, να τη-
ρήσω επαφή με οποιονδήποτε το χρειασθεί, δίνοντας συμβουλές
και διδαχές, για να πετύχω κάτι καλό. Όμως, παράλληλα, έχω α-
νάγκη να ακολουθηθώ, να κατανοηθώ και να στηριχθώ, όχι να δέ-
χομαι εχθρότητα. Επίσης, δεν είναι καθόλου αληθές ότι δεν υπάρ-
319
Σ.τ.Μ. : Να θυμηθούμε ότι μετά το τέλος του 2 ου Παγκοσμίου Πολέμου, υ-
πήρξε μεγάλη αποδιοργάνωση του Τάγματος, εξαιτίας ασθενειών, θανάτων και
διασποράς των μελών του σε διάφορα μέρη, που χειροτέρεψαν την πριν τον πό-
λεμο υφισταμένη ήδη αποδιοργάνωση εξαιτίας των προσπαθειών αλλαγής της
φυσιογνωμίας του Τάγματος που αναφέρθηκε στα Κεφάλαια 2,3 και μετά.
320
Σ.τ.Μ. : Ο Εσωτερισμός, που μέρος του αποτελεί και ο Μαρτινισμός, διακη-
ρύσσει τον ατομικό μετασχηματισμό προς την τελική ατομική μυητική πραγμά-
τωση. Ορίζεται και ως το αντίθετο της νοοτροπίας της μάζας, διότι η εσωτερική
εργασία μέχρι το επίπεδο της μυητικής πραγμάτωσης είναι μόνον ατομική και
ουδέποτε μαζική.
199
Gastone Ventura
χει ουσία στον Ιταλικό Μαρτινισμό και ότι το μόνο που ασχολού-
μαστε είναι να επικαλούμαστε παρελθόντες Διδασκάλους (όπως
εσύ συνεχώς επαναλαμβάνεις ειρωνικά), κάτι που αποτελεί υπο-
κριτική διατύπωση όπως τόσες που περιλαμβάνονται σε επινοη-
μένα Τυπικά από όποιον αυτοανακηρύσσεται Μεγάλος Διδάσκα-
λος του ενός ή του άλλου ανύπαρκτου ή κρυμμένου Τάγματος. Οι
επιστολές που σου έχω στείλει υπάρχουν στο αρχείο, όπου σου
επαναλάμβανα συνεχώς ότι τα Εγχειρίδια ή μυητικά τετράδια του
ιδρυτή του Τάγματός μας Papus είναι τα μόνα που έχουν φτιαχτεί
εκ του μηδενός, σε αντίθεση με τα Τυπικά. Τα εγχειρίδια είναι η
μόνη αυθεντική εγγραφή του Τάγματός μας και έχουν μυητικό,
μυστικό, προγραμματικό και κατανοητό χαρακτήρα ακόμη και
από κάποιον αδαή Μαρτινιστή, και είναι τα μόνα που έμειναν ά-
θικτα από τον οποιονδήποτε του ενός ή άλλου σχίσματος. Όμως
δεν τα έλαβες υπόψη σου, καθότι μόνον ο R. Ambelain (Aurifer)
με τις αντιφάσεις του και τις ανακαλύψεις του αντιπροσώπευε (για
σένα) το Ευαγγέλιο του Μαρτινιστή!!! Εάν είχες μελετήσει τα
κείμενα και την επαρκή για τους 3 βαθμούς βιβλιογραφία που σου
έχω στείλει, δεν θα είχαμε φθάσει σήμερα στο σημείο που φθάσα-
με, όπου έχουν ανακατευθεί θεοσοφικές, τεκτονικές και άλλες ε-
πεμβάσεις, όπως φαίνεται από τα ερωτήματα που μου έθεταν Α-
δελφοί σε κάθε ταξίδι μου. Όσον αφορά το Σύνταγμα, θα πρέπει
να σου υπογραμμίσω ότι το προτεινόμενο κείμενο θα έπρεπε να
διαβασθεί να διορθωθεί και να διαγραφεί από τον O.U.Zasio (Ar-
tephius) και εμένα διότι αποτελούσε Τεκτονικό κακέκτυπο».
Στο κεφάλαιο «Γ» (Γαλλικός Μαρτινισμός) ανέφερε: «Αναφέ-
ρεις ότι εσένα δεν σε ενδιαφέρει. Εγώ έχω αποδείξει ότι δεν εν-
διαφέρει ούτε εμένα ακόμη περισσότερο. Διαφορετικά θα έπρεπε
σήμερα να ασχολούμαστε με προσευχές στην Παναγία οι οποίες
γίνονται σε οποιαδήποτε Εκκλησία. Αν διαβάσουμε την ιστορία
του Μαρτινισμού όπως την έχεις μεταφέρει στο Εγχειρίδιό σου,
φαίνεται ότι αγνοείς ότι ήδη από το 1923 ο Ιταλικός Μαρτινισμός
έχει διαδηλώσει την προσήλωσή του στις πρωταρχικές υπό Papus
αρχές. Άρα οποιαδήποτε αναφορά στο Γαλλικό Μαρτινισμό ισχύ-
200
ει μέχρι το 1923321. Μετά ισχύουν οι ημερομηνίες του Ιταλικού.

Αντιθέτως δεν κάνεις καμμία αναφορά σε όσους αγωνίσθηκαν για
να διατηρήσουν ακέραιη την αυθεντική γραμμή. Δεν υπάρχει
καμμία σκιά σε όλη αυτήν τη ιστορία, σε αντίθεση με την αντί-
στοιχη Γαλλική. Όπως και νά ’ναι, η επιδίωξή σου για συγγραφή
της ιστορίας του Μαρτινισμού θα ικανοποιηθεί. Συλλέγω το απα-
ραίτητο υλικό, ακόμη και από άλλες πηγές που δεν είναι του Αρ-
χείου στο οποίο έχεις πρόσβαση. Γνωρίζεις καλά πόσο βοήθησα
τους 3 τελευταίους Μεγάλους Διδασκάλους οι οποίοι προσέγγισαν
εκείνη την Αλήθεια την οποία εμείς θα προσεγγίσουμε «κάποτε».
Και ότι ήμουν πάντοτε ο σχολαστικός κουστωδός των σκέψεών
τους αλλά και των αδυναμιών τους. γι' αυτό θεωρώ ότι βλέπω πέ-
ρα από τις Άλπεις. Και γι' αυτό θεωρώ καθήκον μου να διατηρή-
σω ακέραιη την κληρονομιά του Ταγματός μας. Τίποτε άλλο. Θα
ήθελα, οι Άγνωστοι Εταίροι (1 ο) να είναι πραγματικοί Μαθητές
και όχι ψευτομάγοι. Θέλω το υλικό που έχουν για μελέτη να είναι
κατανοητό. Και εάν οι μέθοδοι δεν είναι σωστές, θα το νοιώσουν
εντός τους και μέσα από την προσωπική τους ενασχόληση και κα-
τανόηση του τί πρέπει να κάνουν. Αυτός είναι ο Μαρτινισμός. Όχι
αυτός που βάζει ενώπιον των αδαών και απερίσκεπτων θεωρίες
και πρακτικές που δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν. Όταν θα
έχουν διδαχθεί, τότε θα μπορούν να ξεχωρίσουν και να κρατήσουν
τα σωστά και να απομακρύνουν τα λανθασμένα. Αυτά ανέφερα
και στην Perugia, αν και δεν πιστεύω ότι δεν έγιναν κατανοητά,
και θα επιμένω να τα επαναλαμβάνω. Τελείωσα όσα είχα να πω,
και έχω μόνον την πικρία ότι τα είπα διότι ήλπιζα ότι θα με είχες
κατανοήσει. Γνωρίζω καλά όσα έχεις κάνει, και δεν θα σταματή-
σω να τα παρουσιάζω σε όλους. Όμως η συνείδησή μου μου λέει
ότι έχω δίκιο».
321
Το 1923 το Μαρτινιστικό Τάγμα της Ιταλικής Δικαιοδοσίας ενημέρωσε επί-
σημα τα μέλη του ότι δεν αναγνωρίζει καμμία επιδιωχθείσα (από τον J.Bricaud)
αλλαγή του χαρακτήρα του Μαρτινισμού, και παραμένει έτσι όπως είχε θεσπι-
σθεί από το πρώτο Ύπατο Συμβούλιό του από τους G.Encausse και
A.Chaboseau.
201
Gastone Ventura
Οι πολεμικές και οι αντιπαραθέσεις συνεχίσθηκαν μέχρι την

έξοδο αργότερα του Francesco Brunelli (Nebo) από την Μυητική
άλυσο, μαζί με ορισμένους που είχαν εισαχθεί στο Τάγμα από αυ-
τόν.
Όμως και εξαιτίας τού ότι η επιστολή του Μεγάλου Διδασκά-
λου έδινε μία ξεκάθαρη οπτική της εσωτερικής μάχης που όφειλε
ο Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος να πραγματοποιεί για πολλά
χρόνια ενώπιον του διλήμματος μεταξύ της ανάγκης να αποδεχθεί
υποσχέσεις που δεν είχαν καμμία σχέση με την ορθόδοξη γραμμή
του Τάγματος και εκείνης του να αναλάβει μία καθαρή θέση που
θα έφερε σχίσμα με τις επακόλουθες συνέπειές του. Η ανοχή του,
όπως θα δούμε, εναλλασσόμενη με σθεναρότητα (όπου δεν ήταν
δυνατόν να παραιτηθεί από κάτι χωρίς να αρνείται τις υποσχέσεις
του), αποτελούσαν λάθος εκτίμησης· αυτά ωστόσο ελευθέρωσαν
το Τάγμα από δογματικές ασάφειες και από ενδεχόμενη επακό-
λουθη διοικητική διαρχία, εάν συνεχιζόντουσαν: θα το υποβάθμι-
ζαν, ή ακόμη χειρότερα, θα το σκλάβωναν σε αλλότριες δυνάμεις.
Η πολεμική πράγματι, αν και χαλαρή, αναβλήθηκε. Ο Πρόσθε-
τος Μεγάλος Διδάσκαλος F. Brunelli (Nebo) είχε υιοθετήσει την
τακτική του συμβιβασμού για να κερδίσει έδαφος. Αποφάσισε να
μην χάσει τον έλεγχο σε όσα εκείνος θεωρούσε «διαδοχή του» και
να μην εγκαταλείψει την γραμμή του Robert Ambelain (Aurifer),
ελαφρώς μετασχηματισμένη και ενταγμένη στην «διαδοχή του».
Ενώπιον των σαφών απαντήσεων του Μεγάλου Διδασκάλου Al-
debaran τον εκανε να αφήσει κατά μέρος την πολεμική σε όσα
σημεία δεν υπήρχαν πιθανότητες να νικήσει και επέμενε στα ση-
μεία που θεωρούσε με κάποιο τρόπο ότι κατά τη γνώμη του πα-
ρουσίαζαν κάποιο μικρό ρήγμα απόπου θα εισχωρούσε για να αρ-
χίσει νέα πολεμική.
Πολεμική η οποία, αφού ανεστάλη για λίγο (μετά την επιστολή
του Μεγάλου Διδασκάλου Aldebaran με την οποία τον διόριζε ε-
πικεφαλής της Μεγάλης Διοικητικής Στοάς και για την δημιουρ-
γία της επιτροπής για την ενοποίηση των Τυπικών 322), ξεκίνησε εκ
322
Βλ. Κεφάλαιο 10
202
νέου αμέσως μετά την δημοσιοποίηση του διατάγματος 08/1968

με το οποίο η Μεγάλη Διδασκαλία δήλωνε ξένη προς όσα συνέ-
βαιναν στη Γαλλία με την δημιουργία ενός νέου Μαρτινιστικού
Τάγματος από τον Robert Ambelain (Aurifer), επονομαζόμενο
«Μυητικό»323, καθώς και προς τις διαμάχες που ετοιμαζόντουσαν.
Ο Μεγάλος Διδάσκαλος είχε αποστείλει ένα διάταγμα στην Διοι-
κητική Στοά με μία επιστολή προς τον Πρόσθετο στην οποία με-
ταξύ άλλων ανέφερε: «Tο διάταγμά μου 08/1968 είναι έτσι ώστε
οι Αδδ μας να γνωρίζουν και να μην θεωρούν εμάς ως κάλπι-
κους, τον Philippe ανακατωσούρα, τον Hermete καταχραστή, κι
εμένα το λιγότερο ψεύτη. Όπως θα δεις, ασκώ την μέγιστη ανοχή
και δεν μπαίνω στη ουσία των πραγμάτων, τα οποια όμως πρέπει
να επισημανθούν από τη στιγμή που ο ίδιος ο Robert Ambelain
αυτοανακηρύχθηκε ο Μέγας Μαρτινιστής Μυητής όλων, και
προσκαλεί με την ευκαιρία όλους τους Μαρτινιστές του κόσμου.
Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι είμαστε Κυρίαρχοι και (με δε-
δομένα αυτά τα γεγονότα) οι ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ κανονικοί. Αντίγραφο
του διατάγματος απεστάλλη από εμένα στον Robert Ambelain,
τον Philippe Encausse, τον Ivan Mosca (Hermete) και τον G. Bu-
isset. Για όλους τους υπόλοιπους σε παρακαλώ να φροντίσεις εσύ
σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από την Μεγάλη Διοικητική Στο-
ά».
Αυτή η επιστολή μαζί με το διάταγμα απεστάλη την 11 η Ο-
κτωβρίου 1968 και έδωσε αρχή για νέα πολεμική (βασιζόμενη σε
μία φερόμενη παραβίαση των δικαιωμάτων του Υπάτου Κολεγίου
των S I I πάνω στην ανάγκη να υπάρχει διακριτικότητα για
να μην δυσαρεστηθούν πολλά πρόσωπα και να προκληθεί απομά-
κρυνση νέων μυημένων) αλλά και στο μπλοκάρισμα του διατάγ-
ματος το οποίο ανάγκασε τον Μεγάλο Διδάσκαλο να αποστείλει
δακτυλογραφημένα αντίγραφα σε όλους τους S I I με νέα η-
323
Βλ. Κεφάλαιο 3 όπου γίνεται αναφορά στην Εγκύκλιο της 29-4-1968 υπο-
γεγγραμμένη από τον R.Ambelain ως Μεγάλου Διδασκάλου του Καββαλιστικού
Τάγματος R+C (??) και από τον G.Buisset ως Προσθέτου Μεγάλου Διδασκάλου
του «Μυητικού Μαρτινιστικού Τάγματος».
203
Gastone Ventura
μερομηνία 10 Δεκεμβρίου 1968. Ο Πρόσθετος Μεγάλος Διδά-

σκαλος Francesco Brunelli (Nebo) απείλησε να παρέμβει στο ε-
σωτερικό του Υπάτου Κολεγίου εναντίον του Μαρτινιστικού
Τάγματος του προεδρευόμενου από τον P. Encausse, αποκαλού-
μενον από τον ίδιο ως «παρεκκλίνοντα», κατηγορώντας τον ότι
κατέστρεψε την εσωτερική Παράδοση, προφανώς λησμονώντας
τον αγώνα που είχε κάνει με όλα τα μέσα για να πείσει τον Μεγά-
λο Διδάσκαλο Aldebaran να ενσωματώσει το Ιταλικό Τάγμα στο
Γαλλικό και να ανακηρυχθεί ο P. Encausse Συμπαντικός Μεγάλος
Διδάσκαλος324. Επιπλέον αρνείτο να αποδεχθεί πρόσκληση να συ-
ναντηθεί με τον Μεγάλο Διδάσκαλο Aldebaran διότι όπως ανέφε-
ρε: «Μία τέτοια συνάντηση θα έπρεπε να έχει ξεκάθαρους λόγους
για να πραγματοποιηθεί, τους οποίους δεν βλέπω».
Ωστόσο ακόμη και αυτή η πολεμική έδωσε λαβή για αναμό-
χλευση στο θέμα της ενοποίησης των Τυπικών. Βλέποντας ο Με-
γάλος Διδάσκαλος ότι δεν είχε λάβει καμμία πρόταση από την
πλευρά του Πρόσθετου, εκτός των Τυπικών που ο τελευταίος κυ-
κλοφόρησε στους επονομαζόμενους από αυτόν «της διαδοχής
του», άρχισε μαζί με τον Altair να μελετά το υλικό που υπήρχε
στη διάθεσή τους. Στις 12 Φεβρουαρίου 1969, ο Μεγάλος Διδά-
σκαλος Aldebaran έστειλε στον Πρόσθετο F. Brunelli (Nebo) ένα
δοκίμιο με τίτλο «Εγχειρίδιο οδηγιών, σχολίων, ειδικών εργασιών
και προτάσεων για τους S I I » σε 104 δακτυλογραφη-μένες
σελίδες με σχέδια, όπου περιλαμβανόντουσαν τα νέα Τυπικά μυή-
σεων των τριών πρώτων Μαρτινιστικών βαθμών, καθώς και του
βαθμού με το προνόμιο μυητικών μεταδόσεων (4 ο).
Η πρώτη αντίδρασή του F. Brunelli (Nebo) ήταν θετική: «Έ-
λαβα σήμερα το πρωΐ την εργασία σου» έγραψε στις 13-2-1969.
«Την ξεφύλλισα σελίδα προς σελίδα διαβάζοντάς τα όλα. Ανεξάρ-
τητα από κάθε συλλογισμό και συζήτηση που θα προκύψει από
την βαθειά μελέτη του στην οποία θα αφιερωθώ, θέλω να σου εκ-
φράσω τον θαυμασμό μου και τις ευχαριστίες μου, διατηρώντας
324
Βλ. Κεφάλαιο 9
204
την εκτίμησή μου για σένα, για το έργο που έχεις επιτελέσει και
σίγουρα εκλπηρώσει».
Η συζήτηση αυτή δεν άφησε περιθώρια αναμονής, παρά τα
«και σίγουρα εκλπηρώσει» που ανέφερε στην επιστολή του ο
Πρόσθετος F. Brunelli (Nebo). Ο Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran
επανερχόμενος, αποδέχθηκε ένα μέρος των προτεινόμενων ρυθμί-
σεων του F.Brunelli (Nebo) ως μέλους τη επιτροπής. Η πολεμική
συνεχίσθηκε μέχρι τις 2 Απριλίου 1969, όταν ο F. Brunelli (Nebo)
παραιτήθηκε με αυτό το σχόλιο: «Για την εργασία εντός αλύσου,
θα επανεπεξεργασθώ το συνολικό υλικό για δική σου χρήση μό-
νον. Σε αυτό θα προσθέσω μία δική μου δήλωση αποδοκιμασίας
οποιασδήποτε αλλαγής πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Επαφίεμαι
στην κοινή σου λογική, ελπίζοντας ότι μία εργασία αλύσου δεν θα
αντικατασταθεί με ασκήσεις ψυχής».
Θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσιοποιηθεί το σύνολο των ανταλ-
λαχθεισών επιστολών, αλλά επειδή αφορούν κείμενα Τυπικών,
κάτι τέτοιο θα παραβίαζε την μυστικότητά τους, και επιπλέον θα
χρειαζόταν άλλο ένα βιβλίο.
Είναι προφανές ότι η παραίτηση του F. Brunelli (Nebo) δεν έ-
γινε δεκτή, αυτός δε προσκαλέσθηκε σε συνάντηση με τον Μεγά-
λο Διδάσκαλο με απόφαση να προσκληθεί να παραμείνει. Έτσι,
και το θέμα των Τυπικών εξομαλύνθηκε, ακόμη και εάν μετά την
επίσκεψη αυτή ο Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος F. Brunelli
(Nebo) επέμεινε στις απόψεις του. Ωστόσο, μετά την δημοσιοποί-
ηση των Τυπικών, πέρασε αρκετός καιρός μέχρι αυτά να τεθούν
σε πλήρη χρήση από όλους τους Μαρτινιστές. Βεβαίως ο Μεγά-
λος Διδάσκαλος τα έστειλε απευθείας στους S I I 325.
325
Είναι χαρακτηριστική, με την ευκαιρία αυτή, η απάντηση του Aloysius ο
οποίος (καθυστερημένα λόγω δικού του φόρτου εργασίας όπως ανέφερε) τα επέ-
στρεψε στις 20 Νοεμβρίου 1970, με το αιτιολογικό ότι «τον υποχρεώνουν να α-
κολουθήσει σκέψεις αλαζονικές ειδικά μάλιστα με το 2ο μέρος που τιτλοφορείται
‘Εκτιμήσεις και Συμβουλές’»….
205
Gastone Ventura
Στη Μαρτινιστική Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε τον επόμενο

Οκτώβριο στο San Leo της Romagna (Περιοχή Rimini, Ανατολι-
κή Ιταλία), ο Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος F. Brunelli (Nebo)
προκάλεσε μία συνάντηση των S I I της «αλύσου του» και,
παρουσία του Μεγάλου Διδασκάλου διάβασε μία επιστολή που
επευθυνόταν στους Sirius, Lucius, Nytia, Lysis, Melkior, Imman-
uel, Galahad, Zorovavel, Ignis, Spartacus και Celsus η οποία έχει
επισυναφθεί στα πεπραγμένα της Συνόδου. Οι προαναφερόμενοι
είχαν προσκληθεί στη Σύνοδο αυτή, μετά την «ενοποίηση» που
πραγματοποιήθηκε στην Ancona. Δεν παρέστησαν οι Nytia, Lysis,
Melkior, Ignis και Celsus. Στην επιστολή, μετά από διάφορες ε-
κτιμήσεις αναφερόταν ότι: «Αφού ολοκλήρωσα την εργασία μου,
θα εξακολουθήσω φυσικά να παραμένω στο Τάγμα και θα δώσω
ότι μπορώ να δώσω, όμως άνευ αλύσου και παρόμοιων δεσμών,
διότι από σήμερα, με οριστική και αμετάκλητη απόφασή μου, δια-
λύω την ομάδα εργασίας μου, αφήνοντάς σας ελεύθερους, υπεύ-
θυνους και ευχόμενος να είστε πάντοτε S I I . Ο καθένας ας
προχωρήσει εμπρός σε σχέση με τα καθήκοντα και την ευθύνη
που έχει στο Τάγμα, χωρίς να εξαρτάται πνευματικά από εμένα,
διότι εγώ δεν έχω πλέον κανένα ιδιαίτερο δεσμό με εσάς, ούτε θέ-
λω να αποκτήσω, παρεκτός εκείνου που απορρέει από την συμμε-
τοχή μου και μία κοινή και φωτεινή κοινότητα. Κατά τα λοιπά, το
Τάγμα έχει τον δικό του αρχηγό, αρχηγό επιλεγμένο και εκλεγμέ-
νο από εμάς. Ακόμη και εάν αυτός, περιορίζει τη μύηση σε συ-
γκεκριμένα Ισιακά επίπεδα, γνωρίζοντας ίσως καλύτερα από μένα
πρόσωπα και πράγματα (και πράγματι του αποδίδουν δίκιο) αυτός
είναι και οφείλει να είναι σίγουρος οδηγός όλων σας».
Πλήν του «μύηση σε συγκεκριμένα Ισιακά επίπεδα» η δήλωσή
του έγινε αποδεκτή και ο Μεγάλος Διδάσκαλος δεν ανταπάντησε
και διότι θεώρησε, όπως ήταν προφανές, ότι ο Πρόσθετος Μεγά-
λος Διδάσκαλος Francesco Brunelli (Nebo), με αυτή τη δήλωσή
του αναγνώριζε ότι επί 7 συνεχή έτη, είχε προκλέσει στο Τάγμα
μία έκνομη κατάσταση με μία διαρχία που αυτός ως Μεγάλος Δι-
δάσκαλος έπρεπε να αποφύγει για να μην δημιουργηθεί σχίσμα.
Ίσως να ωθήθηκε από τις σκέψεις που αναφέρονται στις τελευταί-
206
ες λέξεις της δήλωσής του «κοινή και φωτεινή κοινότητα» και

«αυτός είναι και οφείλει να είναι σίγουρος οδηγός όλων σας». Ί-
σως, και πιθανότερα είναι εντύπωσή μας, να οφείλεται και στο
ό,τι ακολούθησε κατόπιν. Ο Francesco Brunelli (Nebo) συσχετί-
σθηκε αρχικά με τους Elus Cohen που ο Aldebaran είχε αφελώς
αναγνωρίσει στην Ancona. Επιπλέον είχε εκφράσει την επιθυμία
να παραμείνει συνδεδεμένος με τον «οδηγό» που ο ίδιος είχε ε-
κλέξει. Πρόκειται για ύστερες εκτιμήσεις διότι ο Francesco Bru-
nelli (Nebo) εκείνη τη στιγμή, όπως και ανέκαθεν, ήταν ειλικρι-
νής. Τα σκαμπανεβάσματά του οφειλόντουσαν πιθανόν και ίσως
σίγουρα, στην προσωπική φιλία που είχε με τον Robert Ambelain
και ίσως επίσης σε θεωρίες και Διδασκαλίες που του είχαν δοθεί.
Η συνάντηση που έγινε στη Βενετία μεταξύ Aldebaran και F.
Brunelli (Nebo) ήταν εγκάρδια και αδελφική και τίποτε δεν άφηνε
να εννοηθεί κάτι διαφορετικό. Η δακτυλογραφημένη επιστολή εί-
ναι κατατεθειμένη στο Αρχείο του Τάγματος.
207
Gastone Ventura
Κεφάλαιο 11
Το σχίσμα
Πολλοί συγγραφείς υποστηρίζουν ότι τα πρόσφατα αναφερθέ-

ντα γεγονότα δεν αποτελούν εξιστόρηση αλλά ανασκόπηση ή
χρονικό γεγονότων. Και αυτό, έχοντας υπόψη τους την σύγχρονη
θεώρηση περί ιστορίας που την θέλει ως απαρίθμηση των πραγ-
ματικών συμβάντων προς ενθύμηση και μέσα στο πλαίσιο των αι-
τιών και των αποτελεσμάτων, την δε ανασκόπηση ως μία υποτυ-
πώδη μορφή ιστορίας, δηλαδή απαρίθμηση γεγονότων με απλό
τρόπο και χρονικά καταταγμένων.
Έχοντας προσωπικά μία άλλη αντίληψη της ιστορίας και της
ανασκόπησης, επιθυμούμε να συμμορφωθούμε με τις πάνω αντι-
λήψεις, κάτι που αποδεικνύει ότι, όσον αφορά τα όσα μέχρι τώρα
περιγράψαμε, ήταν ιστορία ενώ παράλληλα θα ικανοποιήσουμε,
με όσα θα παρουσιάσουμε σε αυτό το κεφάλαιο την αντίληψη πε-
ρί «ανασκόπησης», απαρριθμώντας τα γεγονότα με απλό τρόπο,
όσο γίνεται πιο τεκμηριωμένα στα βασικά τους σημεία και χρονι-
κά καταταγμένα.
Όπως είδαμε στη Σύνοδο του San Leo το 1969, το Μαρτινιστι-
κό Τάγμα είχε δρομολογήσει την πορεία του στην προβλεπόμενη
οδό από το δημοσιευμένο 5 χρόνια πριν Σύνταγμά του. Έπρεπε
πλέον να λειτουργήσει μυητικά εφαρμόζοντας τα εγκεκριμμένα
από την ειδική επιτροπή Τυπικά, τα οποία είχαν διανεμηθεί με το
διάταγμα 01/1969 του Μεγάλου Διδασκάλου326. Και αυτό, με την
πεποίθηση ότι έχει επιτευχθεί επιτέλους η πολυπόθητη ενοποίηση
που υπογράφηκε στην Ancona 7 χρόνια πριν (9-12 Δεκ 1962) και
θεωρώντας ότι θα μπορεί πλέον ως Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκα-
λος να ασχοληθεί με την εσωτερική αναζήτηση, διοικώντας το
Τάγμα διαμέσου των Περιφερειακών Μεγάλων Διδασκάλων και
της Μεγάλης Διοικητικής Στοάς327.
326
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Κεφάλαιο: Τυπικά ΙΙ,Β
327
Το Τάγμα, μετά τον διαχωρισμό της θέσης του από τις προσπάθειες αλλαγής
της φυσιογνωμίας του το 1923, «ανέλαβε» λειτουργία με χαρακτήρα «Συμπαντι-
208
Τα πράγματα προχωρούσαν σε αυτήν την οδό και όλα φαινό-

ντουσαν να λειτουργούν καταπληκτικά, με αγάπη και με την πλέ-
ον ευθεία συνεργασία. Όμως, μία ομάδα ορισμένων S I I και
μελών του Υπάτου Κολεγίου ζήτησε αντίγραφα των νέων Τυπι-
κών τα οποία δεν είχε λάβει ποτέ. Αυτό τάραξε τον Μεγάλο Διδά-
σκαλο Aldebaran από την ηρεμία στην οποία βρισκόταν και τον
υποχρέωσε να τεθεί σε συναγερμό. Λαμβάνοντας δε υπόψη την
δικαιολογημένη αργοπορία (αλληλογραφίας) εξαιτίας της ανα-
διοργάνωσης του Τάγματος, προσπάθησε να αποφύγει την πολε-
μική328.
Το καμπανάκι συναγερμού όμως, ξαναχτύπησε όταν ο Πρό-
σθετος F. Brunelli (Nebo)329 απέστειλε στον Κυρίαρχο Μεγάλο
Διδάσκαλο Aldebaran μία επιστολή τον Αύγουστο του 1970 με
μία περίεργη πρόταση. Για την ακρίβεια του πρότεινε την ευκαι-
ρία να μεταφέρει προς έγκριση στο Τάγμα μία διαμόρφωση του
Τάγματος η οποία προέβλεπε την ύπαρξη όχι περισσότερων των
33 Μυητών (τετάρτου βαθμού), όχι περισσότερων των 72 Ανώτε-
ρων Άγνωστων (τρίτου βαθμού) και 255 συνολικά Άγνωστους
Μυημένους (δεύτερου βαθμού) και Άγνωστους Εταίρους (πρώτου
βαθμού), έτσι ώστε σε κάθε μία από τις πέντε Περιφέρειες που εί-
χαν καθορισθεί από το Σύνταγμα (το οποίο έπρεπε να έχει μορφο-
ποιηθεί με αυτή τη μορφή), οι Μαρτινιστές να μην υπερβαίνουν
τους 72. Η πρόταση προέβλεπε ότι κάθε ομάδα εργασίας, κανονι-
κό», ως προερχόμενο απευθείας από το Τάγμα που είχαν ιδρύσει οι G.Encausse

και A.Chaboseau.
328
O S I I Aloysius (Περιφερειακός) Μεγάλος Διδάσκαλος της 3 ης Περι-
φέρειας, έπρεπε να ζητήσει να δανεισθεί το αυθεντικό των Οδηγιών προς Μυη-
τές, και να το αντιγράψει, διότι η Μεγάλη Διοικητική Στοά δεν του το είχε απο-
στείλλει. Ομοίως, ένα άλλο μέλος του Υπάτου Κολεγίου, ο Immanuel, έπρεπε να
το ζητήσει από τον Μεγάλο Διδάσκαλο, και ήταν εξουσιοδοτημένος να δημιουρ-
γήσει συγκεκριμένο αριθμό αντιγράφων.
329
Με την απόφασή του που είδαμε στο προηγούμενο Κεφάλαιο, ο Nebo είχε
παραμείνει στο Τάγμα, αλλά χωρίς να έχει δική του «ομάδα εργασίας».
209
Gastone Ventura
κά εγκατεστημένη, δεν θα έπρεπε να έχει μέλη γυναικείου φύλου

περισσότερα του ημίσεως μείον ενός των μελών της330.
Ο Μεγάλος Διδάσκαλος προσπάθησε να λάβει υπόψη του από
ποιόν ακριβώς εσωτεριστικό υπολογισμό προέκυψε αυτή η πρό-
ταση μορφοποίησης. Σκέφτηκε την υπόθεση ότι ο αριθμός 72 έχει
μία σημαντική εσωτεριστική ερμηνεία331, όπως επίσης και ο αριθ-
μός 360 (72 μέλη σε κάθε μία από τις 5 περιφέρειες. 72x5=360)
αντιστοιχούσε στον κύκλο και τις μοίρες του, και είχε τουλάχι-
στον κάποιο εσωτερικό συμβολισμό. Όμως δεν μπορούσε να κα-
τανοήσει τη σημασία του αριθμού 33, εκτός και εάν επρόκειτο για
κάποια Τεκτονική εμμονή332. Με διάφορους υπολογισμούς, ακόμη
και αριθμοσοφικούς333 δεν κατόρθωσε να βρεί το γρίφο και προ-
τίμησε να μην απαντήσει διότι εκείνο το 33 τον έκανε να σκεφθεί
και να ανησυχήσει ότι ουσιαστικά ζητά το κλείσιμο του Τάγμα-
τος.
Εκτός αυτού, η ετήσια Σύνοδος του 1970, που πραγματοποιή-
θηκε για δεύτερη φορά, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στο San
Leo, έγινε χωρίς κανένα πρόβλημα, και με τον δέοντα σεβασμό
στον Μεγάλο Διδάσκαλο, ο οποίος δεν άφησε να δημιουργηθεί
καμμία υποψία για τίποτε, και η περίεργη πρόταση του Πρόσθε-
του ξεχάστηκε.
Τον ερχόμενο Ιανουάριο, ο Μεγάλος Διδάσκαλος έλαβε ένα
τεύχος του περιοδικού «Εσωτερική Παράδοση», μία προσωπική
έκδοση του F. Brunelli (Nebo) διανεμημένο με δική του φροντίδα
330
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Πρώτη ομάδα στοιχείων σχίσματος.
331
Ο αριθμός 36 (72/2) αντιπροσωπεύει το σύνολο των 22 σημείων ή αγωγών
της Εβραϊκής γραφής, μαζί με τις 10 Σεφίρες του Adam Kadmon, συν τους 4
τρόπους ερμηνείας της Tora ως Λόγου και γραφής του Θεού ή τα 4 σημεία ερμη-
νείας των καρτών Taro (σπαθιά, δηνάρια, ράβδοι, κύπελλα ή μπαστούνια, καρώ,
σπαθιά, καρδιές). 22+10+4=36 (36x2=72). Τα ονόματα του Θεού ή τα ονόματα
που αποτελούν το μεγάλο Schem Hammemphoras, ή ο αριθμός των Άγρυπνων
είναι 72.
332
Ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τεκτονικός Τύπος έχει 33 βαθ-
μούς.
333
Υφίστανται στο Αρχείο του Τάγματος οι υπολογισμοί για την ανεύρεση κά-
ποιας εσωτεριστικής σημασίας των προταθέντων αριθμών μελών.
210
στους «φίλους του Μαρτινισμού» (ποιοί θα ήσαν αυτοί, αν όχι

Μαρτινιστές;) όπου ανακοίνωνε την δημιουργία μιάς νέας ομάδας
εργασίας στην Φλωρεντία και την ανάδυση μιάς άλλης στην Σικε-
λία. Αυτό το τεύχος παρουσίαζε ένα σχέδιο εργασίας για το 1971
το οποίο δεν έπρεπε να γίνει γνωστό σε άλλους ακόμη και «φί-
λους». Επιπλέον, διανεμήθηκε ένα οργανωτικό σημείωμα για την
πρώτη Περιφέρεια του Τάγματος, όπου δηλωνόταν σε μία παρά-
γραφο, σε αντίθεση με την Μαρτινιστική Παράδοση, ότι δεν υφί-
σταται κανένα εμπόδιο, σε όποιον ήθελε να προσκαλέσει οποιον-
δήποτε, αρκεί να κατέχει τον βαθμό του Αγνώστου Μυημένου (2 ο)
από το μητρώο μελών του Τάγματος στις αντίστοιχες περιοχές.
Ακολούθως έπεσε στα χέρια του Μεγάλου Διδασκάλου ένα «ημε-
ρήσιο Τυπικό», αποκλειστικά για τα μέλη του Ιταλικού Μαρτινι-
στικού Τάγματος του Τύπου «Β», που παραβίαζε τα ενοποιημένα
Τυπικά και έθετε το Τάγμα στην αντίθετη κατάσταση.
Ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος έδειξε υπομονή. Οι προθέ-
σεις του Πρόσθετου Μεγάλου Διδασκάλου Nebo ήταν έξω από
κάθε πρόβλεψη. Ήθελε να δημιουργήσει ομάδες εργασίας χωρίς
καμμία εξουσιοδότηση, και να χωρίσει το Τάγμα σε Τύπο «Α» και
Τύπο «Β», εν αγνοία του Μεγάλου Διδασκάλου αλλά και του Υ-
πάτου Συμβουλίου, αν όχι όλου, τουλάχιστον ενός μέρους του.
Εν τω μεταξύ στις 13 και 14 Μαρτίου 1971 πραγματοποιήθηκε
στη Napoli με εξουσιοδότηση της έδρας, ένα Συνέδριο Μαρτινι-
στών της 5ης Περιφέρειας με θέμα: «Αλχημεία». Δέκα ημέρες αρ-
γότερα ο Περιφερειακός Μεγάλος Διδάσκαλος της 5 ης Περιφέ-
ρειας Spartacus, έδωσε την παραίτησή του, επικαλούμενος την ε-
πιθυμία του να απομονωθεί μαζί με την ομάδα εργασίας του από
την Διοικητική οργάνωση του Τάγματος, βεβαιώνοντας ότι «οι
οδυνηρές καταστάσεις που με αναγκάζουν και είναι ήδη γνωστές
στον αγαπητό μου Nebo, θα αποσαφηνισθούν σε ιδιαίτερη συνά-
ντηση». Ο Μεγάλος Διδάσκαλος απέκρουε τις παραιτήσεις βε-
βαιώνοντας ότι υποψιάζεται την αιτία τους. Η απάντηση ήρθε στις
4 Απριλίου με την υπόσχεση να αποσταλεί το συντομώτερο δυνα-
τόν λεπτομερής αναφορά. Όμως με άλλη του επιστολή στις 9 Α-
πριλίου, ο Περιφερειακός Μεγάλος Διδάσκαλος της 5 ης Περιφέ-
211
Gastone Ventura
ρειας επαναβεβαίωσε τις παραιτήσεις του υποστηρίζοντας ότι η

ηλικία του και η κατάσταση της υγείας του δεν του επέτρεπαν να
υπηρετήσει τα καθήκοντά του όπως θα επιθυμούσε. Ο Μεγάλος
Διδάσκαλος Aldebaran με δύο διατάγματα απέρριψε τις παραιτή-
σεις, ορίζοντας μία χρονική περίοδο αναμονής μέχρι την επούλω-
ση των προβλημάτων, αναλαμβάνοντας στο μεταξύ ο ίδιος την
διοίκηση της 5ης Περιφέρειας. Στις 15 Μαΐου 1971 ήρθε από τη
Napoli μία εμπεριστατωμένη αναφορά για τα διαδραματισθέντα
στο Συνέδριο που είχε πραγματοποιηθεί εκεί στις 13 και 14 Μαρ-
τίου 1971. Συγχρόνως στο Milano και τη Genova δημιουργήθηκε
μία διαμάχη δύο Ανωτέρων Αγνώστων (S I ). Ο ένας εναντίον
του μυητή του και ο άλλος σε συμμαχία με τον πρώτο. Και οι δύο,
αντί να παρουσιασθούν στον Κυρίαρχο Μεγάλο Διδάσκαλο Al-
debaran για να τον συμβουλευθούν, απευθύνθηκαν στον Πρόσθε-
το Μεγάλο Διδάσκαλο F. Brunelli (Nebo), ο οποίος τους έδωσε
κατευθύνσεις σύμφωνα με την κρίση του, χωρίς όμως καθόλου να
ενημερώσει την Μεγάλη Διδασκαλία. Στο μεταξύ έφταναν από το
εξωτερικό μερικές ειδήσεις γύρω από το τί είχε διαπιστωθεί και
διαπιστωνόταν στην Liguria334 στα πλαίσια του Τάγματος, αλλά
και από την Bologna ήρθε ειδοποίηση ότι το Συνέδριο της 1 ης και
2ης Περιφέρειας του Τάγματος που προγραμματίσθηκε κατ’ εντο-
λήν του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου αναβλήθηκε
επ’αόριστον με εντολή του Πρόσθετου Μεγάλου Διδασκάλου, και
ότι είχε ιδρυθεί μία νέα ομάδα εργασίας για την οποία ζητούσαν
την κανονικοποίησή της335.
Ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος, υπολογίζοντας την κατά-
σταση, και βάσει των ισχύων που κατείχε, όρισε με τα διατάγματα
03 & 04/1971 το Συνέδριο της 1ης και 2ης Περιφέρειας, για τις 17
Ιουλίου 1971 στη Bologna. Επίσης όρισε για την ακριβώς επομέ-
νη ημέρα έκτακτη σύνοδο του Υπάτου Κολεγίου με την ακόλουθη
ημερήσια διάταξη: «Αναφορές Περιφερειακών Μεγάλων Διδα-
334
Πόλη στην βορειοδυτική Ιταλία, κοντά στη Genova
335
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Καρτέλλες: Ianus, Celsus, Spartacus.
Ignis, Vergilius, Zorobabel.
212
σκάλων, Αναφορά του Πρόσθετου Μεγάλου Διδασκάλου, Ανα-

κοινώσεις του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου, Προτάσεις του
Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου και την αναδιάρθρωση του
Τάγματος, Έξοδος από την Μαρτινιστική άλυσο ορισμένων
Αδδ , Διάφορα».
Στην Σύνοδο του Υπάτου Κολεγίου, ήσαν παρόντες οι εξής
S I I : Aldebaran Κυρίαρχος Μεγ.Διδάσκαλος, F. Brunelli
(Nebo) Πρόσθετος Μεγ.Διδάσκαλος, Seb. Caracciolo (Vergilius)
Περιφερειακός Μεγ. Διδάσκαλος 2 ης Περιφέρειας, Giuseppe Rossi
(Sirius) Περιφερειακός Μεγ. Διδάσκαλος 3 ης Περιφέρειας, Luigi
Furlotti (Aloysius) Περιφερειακός Μεγ. Διδάσκαλος 4ης Περιφέ-
ρειας, Altair Μεγ. Καγκελάριος του Τάγματος, Immanuel Μεγ.
Θησαυροφύλακας, Spartacus Περιφερειακός Μεγ. Διδάσκαλος 5 ης
Περιφέρειας εκπροσωπούμενος επίσημα από τον Seb. Caracciolo
(Vergilius), και Vega Γραμματέας χωρίς δικαίωμα λόγου και ψή-
φου. Απών δικαιολογημένος, αφού έλειπε στο εξωτερικό, ο Αδ
Ignis Περιφερειακός Μεγ. Διδάσκαλος 1 ης Περιφέρειας.
Στη Σύνοδο τέθηκαν επί τάπητος όλα τα ζητήματα που προέ-
κυψαν κατά τους τελευταίους μήνες και ιδιαιτέρως οι κρυφές δη-
μιουργίες «ομάδων εργασίας» χωρίς εξουσιοδότηση από τη Με-
γάλη Διδασκαλία, το θέμα των Τυπικών «Α» και «Β» που διανε-
μήθηκαν από τον Πρόσθετο Μεγ. Διδάσκαλο F. Brunelli (Nebo)
χωρίς να έχει καμμία εξουσιοδότηση, οι διαφωνίες των δύο S I
στις πόλεις Genova και Milano καθώς και το θέμα της Napoli
(Σύνοδος 13 και 14 Μαρτίου 1971). Με πρόταση του Κυρ. Μεγά-
λου Διδασκάλου τέθηκε σε ψηφοφορία η θέση της Μεγάλης Δι-
δασκαλίας περί της δημιουργίας νέων ομάδων εργασίας που είχε
ως εξής: «Οι Μαρτινιστικές ομάδες για να είναι κανονικές οφεί-
λουν νε περιλαμβάνουν στα μέλη τους τουλάχιστον ένα μέλος γέ-
νους θηλυκού και ένα άλλο μη Τέκτονα ή, τουλάχιστον αν όλα τα
μέλη της ομάδας είναι Τέκτονες, να υπάρχει τουλάχιστον ένας
που να συμμετέχει σε άλλο Τεκτονικό Τάγμα από τους υπόλοι-
πους της ομάδας».
Η πρόταση, μετά από εκτενή συζήτηση έγινε δεκτή από την
πλειοψηφία δια ανατάσεως της χειρός, από έξι μέλη (Aldebaran,
213
Gastone Ventura
Vergilius, Immanuel, Altair, Aloysius, Spartacus) ενώ οι F. Bru-

nelli (Nebo) και Giuseppe Rossi (Sirius) ψήφισαν κατά. Κατόπιν
έγινε συζήτηση πάνω στο άρθρο 7 του Συντάγματος, διότι ο Κυρ.
Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran είχε κατηγορηθεί ότι λαμβάνει
πρωτοβουλίες χωρίς να συμβουλευθεί το Ύπατο Κολέγιο. Η κα-
τηγορία αυτή δεν ευσταθούσε. Όπως προκύπτει από τα πρακτικά
του Υπάτου Συμβουλίου (Αρχείο του Τάγματος), μετά τη συνε-
δρίαση της 5ης/11/1967 όπου ο Aldebaran εκλέχτηκε
Κυρ.Μεγάλος Διδάσκαλος ως διάδοχος του F. Bandarin (Manas),
συνήλθε επίσης στις 3/10/1969, και στις 16/10/1970. Σε όλες υ-
πήρχε ενυπόγραφη συγκατάθεση και αποδοχή των προτάσεων και
των θέσεων του Κυρ. Μεγάλου Διδασκάλου 336.
Τέθηκε σε ψηφοφορία, μετά από δύο μετατροπές, η αυθεντική
ερμηνεία του άρθρου 7, με πρόταση του Μεγάλου Καγκελαρίου
Altair που είχε ως εξής: «Ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος είναι
η κεφαλή του Μαρτινιστικού Τάγματος, ο θεματοφύλακας των
Παραδόσεών του, ο κουστωδός των θεμελιωδών του διδασκα-
λιών, και ο συντηρητής των αρχείων του τα οποία οφείλουν να
περάσουν ακέραια στον διάδοχό του. Αντιπροσωπεύει το Τάγμα
σε όλες τις περιστάσεις και μόνος αυτός έχει το δικαίωμα να χρη-
σιμοποιεί το όνομά του πλην των περιπτώσεων εξουσιοδότησης
προς τούτο προς τον Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο ή τα μέλη του
Υπάτου Κολεγίου. Ουσιαστικά ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκα-
λος κυβερνά το Τάγμα με κυρίαρχη προσωπική εξουσία. Όταν θε-
λήσει να συγκαλέσει και να ακούσει το Ύπατο Κολέγιο δεσμεύε-
ται από τις αποφάσεις του που λαμβάνονται με απόλυτη πλειοψη-
φία. Σε αυτές τις προβλέψεις του Υπάτου Κολεγίου δίδει εκτελε-
στική ισχύ θέτοντας την υπογραφή του και το σιγίλλιό του. Όσον
336
Στην συνεδρίαση αυτή της 18ης/7/1971 στη Bologna (όπου συζητήθηκε η
κατηγορία αυτή) η οποία προκάλεσε αργότερα το σχίσμα, ενώ υπήρξε συγκατά-
θεση και αποδοχή των αποφασισθέντων, δεν τέθηκε εκ παραδρομής υπογραφή
των συμμετασχόντων Aldebaran, Vergilius, Altair, Spartacus και Immanuel διότι
εξήλθαν στο μεταξύ της Μαρτινιστικής αλύσου οι F.Brunelli (Nebo), G.Rossi
(Sirius) και L.Furlotti (Aloysius). Σ.τ.Μ. : Τα πρακτικά πάντοτε υπογράφονται
αφού καθαρογραφούν. Στο μεταξύ είχε εξελιχθεί το σχίσμα.
214
αφορά τον Πρόσθετο Μεγάλο Διδάσκαλο, παραμένουν αμετάβλη-

τα τα προβλεπόμενα προνόμια και θέσεις του άρθρου 8. Το Ύπα-
το Κολέγιο, όταν δεν συγκαλείται από τον Κυρίαρχο Μεγάλο Δι-
δάσκαλο, μπορεί να συγκληθεί από το ήμισυ πλέον ενός των με-
λών του».
Η διατύπωση αυτή του άρθρου 7 έγινε δεκτή με δύο αποχές.
Του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου και του Πρόσθετου. Τέθη-
κε κατόπιν σε ψηφοφορία μία τρίτη πρόταση πάνω στο θέμα των
S I στις πόλεις Genova και Milano, με την οποία προσκλήθη-
καν οι Celsus και Ianus να παρουσιασθούν ενώπιον του Μεγάλου
Διδασκάλου για να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους. Η
πρόταση έγινε δεκτή ομόφωνα337.
Ο Μεγάλος Διδάσκαλος τέθηκε με όσα προαναφέρθηκαν στην

κρίση του Υπάτου Κολεγίου και επομένως, όσα ορίσθηκαν με κα-
νονικές διαδικασίες και ψηφοφορίες, αποτελούσαν πλέον αποφά-
σεις του Υπάτου Συμβουλίου αυτού καθεαυτού και όχι, όπως θέ-
λησαν κάποιοι να εμφανίσουν, αποτέλεσμα δικτατορικών ή ε-
337
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Αρχείο πρακτικών.
215
Gastone Ventura
κβιαστικών αποφάσεων. Τηρώντας τη δέσμευσή μας για μεταφο-

ρά των γεγονότων και ως ανασκόπηση, τα μεταφέρουμε εδώ χρο-
νικά καταταγμένα:
1) Την επομένη της συνεδρίασης (18/7/1971) ο Πρόσθετος
Nebo, επικαλούμενος ότι οι αποφάσεις που ελήφθησαν για την
δημιουργία Μαρτινιστικών ομάδων εργασίας θα επέφεραν ημιδιά-
λυση του Τάγματος, παραιτήθηκε από την Μεγάλη Διοικητική
Στοά, και παρέμεινε όπως έγραψε, σε αναμονή οδηγιών για την
παράδοση του υλικού του οργάνου αυτού που κατείχε.
2) Στις 19/8/1971 ο Κυρ. Μεγάλος Διδάσκαλος του απάντησε,
και στις 23/8/1971 ο Πρόσθετος Nebo του ανταπάντησε εμμένο-
ντας στην παραίτησή του και με τόνο συμβουλευτικό και ενδοτι-
κό, επιβεβαίωνε την διοργάνωση της γενικής Συνόδου του Τάγμα-
τος στο Spoleto338. Έξι ημέρες πριν όμως (18/8/1971) έστειλε επι-
στολή στους S I I Lucius, Nycia, Lysis, Immanuel, Galahad,
Zorobabel, Spartacus, Melkior, Ignis, Celsus, Giuseppe Rossi (Sir-
ius) και Luigi Furlotti (Aloysius), όπου αναφερόταν σε «κρίσιμη
καμπή του Ιταλικού Μαρτινιστικού Τάγματος» και στην ανάγκη
«επιτακτικής επιβεβαίωσης των ισχύων και καθηκόντων σας ως
S I I , καθορίζοντας και τα σημεία από τα οποία δεν πρέπει να
απομακρυνθείτε, και τα οποία επιβεβαιώνουν και ξεκαθαρίζουν
αυτές τις εξουσίες και καθήκοντά σας. Όποια κατεύθυνση και αν
πάρουν οι δρόμοι σας, πρέπει να μείνετε πιστοί και να μην προ-
δώσετε την εμπιστοσύνη με την οποία σας περιέβαλαν εν καιρώ οι
μυητές σας339». Η επιστολή ήταν γραμμένη σε επιστολόχαρτο του
338
Πόλη στην κεντρική Ιταλία. Περιοχή Perugia. Umbria
339
Ένας S I I (Ανώτερος Άγνωστος Μυητής – 4ο β.) δίνει λόγο μόνον στη
συνείδησή του και είναι ελεύθερος από τον Μυητή του γι' αυτόν ακριβώς τον
λόγο. Εάν συμμετέχουν στην Μαρτινιστική άλυσο δε, δίδουν λόγο και στο Τάγ-
μα. (Υφίσταται ο θεσμός των «απομονωμένων» οι οποίοι λειτουργούν άνευ ομά-
δας εργασίας είτε λόγω απόστασης είτε λόγω νοοτροπίας). Όσον αφορά την ε-
λευθερία των S I I , οφείλουμε να μεταφέρουμε εδώ τα οριζόμενα από τον
ιδρυτή του Τάγματος Gerard Encausse (Papus): «Εμπροσθοφυλακή του Τάγμα-
τος είναι οι Ελεύθεροι Μυητές οι οποίοι έχουν την ισχύ να μεταδίδουν μυήσεις
στους 3 πρώτους βαθμούς (1 ο: Άγνωστος Εταίρος, 2ο: Άγνωστος Μυημένος, 3ο:
Ανώτερος Άγνωστος) χωρίς κανέναν έλεγχο, παρεκτός της δικής τους συνείδη-
216
«Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen» και αυτό ήταν δηλω-

τικό του πώς ο Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος Francesco Bru-
nelli (Nebo) αντιλαμβανόταν την ενοποίηση (που είχε υπογρά-
ψει340) του Ιταλικού Μαρτινισμού που επιτεύχθηκε στην Σύνοδο
της Ancona. Εξακολουθούσε να λειτουργεί με την νοοτροπία «της
δικής του διαδοχής».
3) Ο Κυρ.Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran, ενημέρωσε τους
S I I πάνω σε όσα ανακριβή αναφερόντουσαν στην πιο πάνω
επιστολή (18/8/1971) του Προσθέτου.
4) Λίγες ημέρες μετά έφτασε στον Κυρ. Μεγάλο Διδάσκαλο
(αυτή τη φορά απευθείας από τον Πρόσθετο) αντίγραφο μιας επι-
στολής που είχε αποστείλει ο Πρόσθετος F. Brunelli (Nebo) προς
τον Κυρίαρχο Μεγάλο Διδάσκαλο Aldebaran με κοινοποίηση
στους S I I , χωρίς όμως να αναφέρεται σε ποιους εξ αυτών.
Αυτή η επιστολή, πέραν της πολεμικής, περιείχε απάντηση με 76
ισχυρισμούς του. Ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος απάντησε
αναφέροντας: «Δεν επιθυμώ σχίσματα. Λυπούμαι πολύ, διότι
στην συγκεκριμένη στιγμή, που τα νεανικά λάθη πρέπει να εκλεί-
πουν, θα έχεις παρατηρήσει ότι δεν προκύπτουν από εμένα αλλά
από τις λανθασμένες ερμηνείες περί Τεκτονικής ομοιογένειας των
Μαρτινιστικών ομάδων εργασίας. Σε ασπάζομαι ενώπιον των
τριών Φώτων διαβεβαιώνοντάς σε ότι δεν έχω τίποτε εναντίον σου
ούτε εναντίον κανενός». Επανερχόταν όπως φαίνεται η τάση δη-
μιουργίας σχίσματος.
σης. Αυτοί οι Ελεύθεροι Μυητές, εάν θελήσουν να ακολουθήσουν τις μελέτες, ή

να αυξήσουν τα μέσα δράσης τους, απευθύνονται στο Ύπατο Συμβούλιο».
340
Στην Σύνοδο της Ancona, o F.Brunelli είχε συνυπογράψει την ενοποίηση
των δύο τότε υπαρχόντων στην Ιταλία Μαρτινιστικών Ταγμάτων, ως εκπρόσω-
πος του «Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen». Όμως, δυστυχώς, εξακο-
λουθούσε, ως φαίνεται, να λειτουργεί ως μέλος του Τάγματος από το οποίο προ-
ερχόταν και όχι μέλος του Τάγματος που προήλθε από την υπογραφείσα ενοποί-
ηση και είχε αναλάβει εξαυτής της ενοποίησης τον τίτλο «Μαρτινιστικό Τάγμα»
217
Gastone Ventura
5) Διατηρώντας τις επαφές και τα καθήκοντά του, ο Πρόσθε-

τος F. Brunelli (Nebo)341 προσκάλεσε για τις 12 Σεπτεμβρίου 1971
στη Ρώμη μερικούς S I I . Για αυτή τη συνάντηση έχουμε
στοιχεία από μία επιστολή του Galahad ο οποίος συμμετείχε και
ψήφισε ό,τι εκεί αποφασίσθηκε. Ο Spartacus ενώ προσκλήθηκε
δεν παρουσιάσθηκε και έστειλε την εξής επιστολή στις 23 Σεπεμ-
βρίου 1971 προς τον Πρόσθετο, με κοινοποίηση στον Κυρίαρχο
Μεγ.Διδάσκαλο όπου αναφέρει: «Έλαβα την επιστολή σου της
19ης τρέχοντος η οποία ξεκινά με την εξής φράση: ‘Σε ευχαριστώ
για την εξουσιοδότηση που έλαβα’. Έμεινα αμήχανος. Πώς έλα-
βες εξουσιοδότηση που δεν έγραψα ούτε απέστειλα; Σε παρακαλώ
να μου την στείλεις για να φροντίσω να ελέγξω την υπογραφή»…
Παρόντες ήσαν σίγουρα οι Nebo, Galahad, Aloysius, Sirius, όπως
επιβεβαιώθηκε από μία επιστολή του Luigi Furlotti (Aloysius)
την επομένη της συνάντησης (13 Σεπτεμβρίου 1971)342.
6) Τρεις ημέρες μετά τη συνάντηση στη Ρώμη, ο Μεγάλος Δι-
δάσκαλος έλαβε επιστολή γραμμένη σε επιστολόχαρτο του «Μαρ-
τινιστικού Τάγματος των Elus Cohen» και υπογεγγραμμένη από
τον Μεγάλο Καγκελάριο Giuseppe Rossi (Sirius), όπου με διά-
ταγμα αφυπνιζόταν το πιο πάνω Τάγμα στον εξωτερικό του κύ-
κλο343 και καταγγελόταν η «ενοποίηση» που είχε υπογραφεί στην
Ancona. Ως Μεγάλος Επιθεωρητής του αφυπνισθέντος «Μαρτινι-
341
Στις 8-9-1971 είχε αποστείλει επιστολή με την οποία δήλωνε ότι θα μπο-
ρούσε και να παραιτηθεί από τα καθήκοντα του Πρόσθετου ως πράξη σεμνότη-
τας.
342
Ο Galahad σε επιστολή του προς τον Κυρ.Μεγάλο Διδάσκαλο ανέφερε:
«Συμμετείχα στην συνάντηση της Ρώμης στις 12/12/1971 και επικροτώ τα συ-
μπεράσματά της που είναι μία σεβαστή προσπάθεια να επανεξετάσει ο Κυρίαρ-
χος Μεγ.Διδάσκαλος τα σημεία που αποφασίσθηκαν στη Bologna σχετικά με την
δομή των Στοών (Σ.τ.Μ. : ή καλύτερα ‘ομάδων εργασίας’)» (Βλ. παρόν Κεφά-
λαιο. Σύνοδος Υπάτου Κολεγίου 18-7-1971).
343
Σ.τ.Μ. : Οι μυητικές Παραδόσεις υπάρχουν πάντοτε στα Εσωτερικά πεδία.
Η λειτουργία ενός Τάγματος είναι απλά η «εξωτερική έκφρασή τους». Με την
ενοποίηση που είχε υπογραφεί στην Ancona δεν υπήρχε η ανάγκη καμμίας αφύ-
πνισης, καθότι το συγκεκριμένο Τάγμα είχε «ενοποιηθεί» και ενσωματωθεί υπό
τον ενιαίο τίτλο «Μαρτινιστικό Τάγμα».
218
στικού Τάγματος των Elus Cohen» ανελάμβανε ο Luigi Furlotti

(Aloysius) οποίος επίσης ανελάμβανε και Πρόσθετος Μεγάλος
Διδάσκαλος. Σε αυτό το διάταγμα διακηρυσσόντουσαν οι ενδε-
δειγμένες πράξεις για την αρμονική συμβίωση με το Ιταλικό
Μαρτινισμό τον οποίο επονόμασαν: «Άλυσος Sinesius, Flameli-
cus, Artephius, Manas, Aldebaran». Το διάταγμα ήταν επισυνα-
πτόμενο σε μία επιστολή όπου αναφερόταν ότι «Σε αφήνω να δια-
λογισθείς πάνω σε όσα κατάφερες (ελπίζω ασυνείδητα) να απο-
συνθέσεις».
7) Ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος απάντησε στις 24 Σε-
πτεμβρίου 1971, παρά την αντίθετη άποψη σημαντικών Αδδ ,
δημοσιοποιώντας το διάταγμα 09/1971344 με το οποίο έθετε στην
κρίση του Υπάτου Συμβουλίου την ακόλουθη ημερήσια διάταξη:
Α) Επανεξέταση της ρύθμισης για την σύνθεση των Μαρτινιστι-
κών ομάδων πάνω στη βάση των υποδείξεων που έγιναν από τις
Αδελφές και τους Αδελφούς της ομάδας της Ρώμης 345. Ο Αδ
Luigi Furlotti (Aloysius) εντέλλεται για την σχετική αναφορά. Β)
Εξουσίες των S I I βάσει της ιδιότητάς τους ως μυητών και
Αγνώστων Φιλοσόφων των Μαρτινιστικών ομάδων. Ο Πρόσθετος
Μεγάλος Διδάσκαλος F. Brunelli (Nebo) εντέλλεται να καθορίσει
το χρόνο και τον τόπο της Συνόδου.
8) Η απάντηση του Πρόσθετου Nebo ήλθε με ημερομηνία 27
Σεπτεμβρίου 1971346 και απευθυνόταν και στον Luigi Furlotti
344
Το διάταγμα απεστάλλη στους Περιφερειακούς Μεγ.Διδασκάλους των 5
Περιφεριών, στους Lucius και Galahad και κοινοποιήθηκε στους Hermete Ύπατο
Μεγάλο Ταξιάχη των Elus Cohen και Philippe Encausse επίτιμο Πρόεδρο του
Διεθνούς Μαρτινιστικού Τάγματος.
345
Οι προτάσεις της ομάδας εργασίας της Ρώμης αφορούσαν την επανεξέταση
της σύνθεσης των ομάδων, με το σκεπτικό ότι δεν θα ήταν δυνατόν να επαλη-
θεύεται πάντοτε η ενδεχόμενη Τεκτονική ιδιότητα, την εξέταση των θέσης των
Ελεύθερων Μυητών, και τη δυνατότητα να συμπεριληφθεί στο Σύνταγμα η α-
συμβατότητα μεταξύ συμμετοχής μέλους στη Διοίκηση του Μαρτινιστικού Τάγ-
ματος και συμμετοχής σε παρόμοια θέση σε Τεκτονικό Τάγμα.
346
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε και όσα έγραψε στην επιστολή του αυτή ο
Nebo, σχετικά με την αναγγελθείσα αφύπνιση του «Μαρτινιστικού Τάγματος
των Elus Cohen». «Η αφύπνιση αυτή, είναι ένα γεγονός, και αυτό δεν μπορούμε
219
Gastone Ventura
(Aloysius) ο οποίος είχε αναλάβει Πρόσθετος Μεγ. Διδάσκαλος

του «αφυπνισμένου» Τάγματος των Elus Cohen. Στην ουσία αρ-
νήθηκε τη σύγκληση του Υπάτου Κολεγίου και πρότεινε μία συ-
νάντηση τριών προσώπων. Του Κυρ. Μεγάλου Διδασκάλου Al-
debaran, του Πρόσθετου Nebo και του Luigi Furlotti (Aloysius).
Η συνάντηση θα αφορούσε συζήτηση σε 13 σημεία, μερικά εκ
των οποίων συζητήσιμα και αποδεκτά, άλλα όμως προέβλεπαν τα
εξής: «Την ελευθερία των Μυητών να εφαρμόσουν μυστικές προ-
σωπικές πρακτικές, θεουργικές κ.α. που εκείνοι θα θεωρήσουν ως
απαραίτητες. Την ισοτιμία μεταξύ Περιφερειακής και Εθνικής
Μεγάλης Διδασκαλίας με ανάθεση καθηκόντων «pro tempore»
(Σ.τ.Μ. : ορισμένου χρόνου) ακόμη και για απλούς Ανώτερους
Άγνωστους (3ο). Μετακίνηση των δράσεων του Τάγματος στις
Περιφερειακές Μεγάλες Διδασκαλίες, με πλήρη αυτονομία. Καμ-
μία παρακώλυση θεουργικών πρακτικών στις ομάδες εργασίας.
Σαφής και οριστική διακοίνωση σε έχουν το δικαίωμα στην Ιταλία
να κυβερνούν παρόμοια Τάγματα και τη Γνωστική Αποστολική
Εκκλησία, με ανταλλαγή αναγνώρισης. Αναγωγή σε επιτροπή
διαιτησίας κάθε προσωπικού θέματος. Τα διοικητικά καθήκοντα
να ανατίθενται μόνον με πλήρη συμφωνία των μελών, εξαιρουμέ-
νων όσων θα ήθελαν να μετατρέψουν τις συνεδριάσεις σε συνα-
ντήσεις πανδοχείου ή σε όποιον ακολουθεί μυητικές θεωρίες τύ-
που Rasputin».
9) Ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος Aldebaran περίμενε τις
προτάσεις του Luigi Furlotti (Aloysius) ελπίζοντας σε μία απά-
ντηση για επανεξέταση του θέματος η οποία όμως δεν ερχόταν. Η
απάντησή του Aloysius ήρθε στις 29 Σεπτεμβρίου 1971, αποδεχό-
μενος συνάντηση στη Bologna των τριών που είχε προτείνει ο F.
Brunelli (Nebo), χωρίς όμως να λάβει υπόψη του το διάταγμα
να το αρνηθούμε. Η νομιμότητά της μπορεί να συζητηθεί από όλους, αλλά οι

γνώμες τους δεν έχουν καμμία αξία εάν θέλουν να αποδείξουν το αντίθετο»…
Στις 3 Οκτωβρίου 1971 σε άλλη επιστολή του έγραφε: «Είναι ανώφελη οποιαδή-
ποτε συζήτηση περί της νομιμότητας αυτής της αφύπνισης, καθότι μία ομάδα...
S I I οποιαδήποτε και εάν είναι, μπορεί να διατηρεί την αναγνώριση του υπό
τον Papus Μαρτινισμού ή του Ρωσικού Μαρτινισμού, οποιαδήποτε στιγμή».
220
09/1971 (βλ.σημείο 7) του οποίου όμως επιβεβαίωνε την παραλα-

βή. Παραπονέθηκε ότι όλοι βρίσκονται σε σύγχυση μετεξύ λόγων
και εγγράφων. Ο Κυρ. Μεγάλος Διδάσκαλος μη αποδεχόμενος να
διαπραγματευθεί την Παράδοση του Τάγματος και του Συντάγμα-
τός του, ακόμη δε περισσότερο με δύο πρόσωπα που είχαν ανακη-
ρυχθεί ή είχαν αποδεχθεί να ανακηρυχθούν ως Μεγάλος Διδάσκα-
λος και Πρόσθετος αντίστοιχα ενός Τάγματος «αφυπνισμένου» σε
αντιδιαστολή του κανονικού, θεώρησε ως καθήκον του να διακό-
ψει κάθε διαπραγμάτευση μη αποδεχόμενος να επανατοποθετηθεί
το θέμα ενώπιον του Υπάτου Κολεγίου.
Μεταφέρουμε την επιστολή του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδα-
σκάλου προς τον Luigi Furlotti (Aloysius) με κοινοποίηση στον
Francesco Brunelli (Nebo). Επιστολή που κανονικά θα έπρεπε να
έχει κλείσει αυτό το ατυχές συμβάν.
«Αγαπητέ Aloysius. Έχεις δίκιο. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος για
έγγραφα και λόγια. Είναι καιρός για έργα. Και τα έργα συνοψίζο-
νται ως εξής: Δεν υφίσταται κανείς ανταγωνισμός, διότι ανταγω-
νισμός σημαίνει εχθρικότητα, αντιζηλία, αντίθεση. Και εγώ, ευρι-
σκόμενος στην κεφαλή του Τάγματος δεν δύναμαι να ανταγωνι-
σθώ κανέναν. Εάν λοιπόν υφίσταται ανταγωνισμός, αυτός δεν
μπορεί να προέρχεται από εμένα αλλά από άλλους. Και στην πε-
ρίπτωση αυτή δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι ανταγωνι-
σμός αλλά μόνον με την έννοια της αντίθεσης και της απείθειας.
Όχι εναντίον μου, αλλά εναντίον του Τάγματος που αντιπροσω-
πεύεται από εμένα και το Ύπατο Συμβούλιό του.
»Άρα πρόκειται για έξοδο από τη Μαρτινιστική άλυσο δύο
προσώπων για δικούς τους λόγους που είναι καλύτερα να αγνοή-
σουμε.
»Σε ό,τι αφορά την ενδεχόμεη μορφοποίηση (κανόνων ομά-
δων), παραμένει σε εκκρεμότητα το διάταγμα 09/1971. Μία δηλα-
δή αναθεώρηση όσων αποφασίσθηκαν στην Bologna, πάνω στη
βάση των προτάσεων των Αδδ της Ρώμης, την οποία αναθεώ-
ρηση μόνον το Ύπατο Κολέγιο μπορεί να εξετάσει και όχι μεμο-
νωμένα άτομα μεταξύ των οποίων ο ένας θέλει να αντιπροσωπεύ-
σει ένα νέο Τάγμα και να καθορίσει τα σημεία που θα συζητή-
221
Gastone Ventura
σουμε. Ως να επρόκειτο για κάποια διαπραγμάτευση όρων από

αυτές που συνηθίζονται από τους πολιτικούς, αλλά το Μαρτινι-
στικό Τάγμα δεν λειτουργεί έτσι. Και δεν μπορεί να αποδεχθεί να
τεθούν υπό εξέταση θέματα πάνω σε προκαθορισμένες αποφάσεις
αφού δεν διαβλέπονται τα Παραδοσιακά, Δογματικά και Μυητικά
αγαθά που θα προκύψουν για να συγκαλέσουμε πρόσωπα τα ο-
ποία αποδεδειγμένα έχουν συμπεριφερθεί με διάθεση δημιουργίας
σχίσματος.
»Δεν προτίθεμαι να έλθω στη Bologna στις 10 του μηνός, πρώ-
τον διότι δεν μπορώ, αλλά ακόμη και εάν μπορούσα, δεν θα συζη-
τούσα ποτέ τα 13 σημεία που προτείνεις. Δεν θα τα εξετάσω διότι
μιλούν μόνα τους. Είχα την ελπίδα, και με αυτήν έγραψα στον F.
Brunelli (Nebo) όταν έλαβα εκείνη την επιστολή, ότι εσύ θα πρό-
τεινες κάτι που θα λαμβανόταν ως εκτιμητέο. Εσύ δεν προτείνεις
τίποτε, αλλά αποδέχεσαι αντίθετα την πρόσκληση σε μία συζήτη-
ση πάνω σε βάσεις τις οποίες εγώ ρυθμίζω με το διάταγμά μου:
Το Ύπατο Κολέγιο έχει συγκληθεί και θα συνεδριάσει. Θα φρο-
ντίσω εγώ για την ημερομηνία διαξαγωγής του. Όποιος δεν πα-
ρουσιασθεί (και εγώ γνωρίζω ήδη ποίοι είναι αυτοί) θα αποδείξει
οριστικά τί επιθυμεί.
»Σε ευχαριστώ, είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι επιθυμείς, και
έχω την αδελφική και ζώσα ελπίδα ακόμη και της μεταμέλειάς
σου, μετά τις θετικές ψήφους που κατέθεσες στη Bologna, όταν
μπορούσες να μπλοκάρεις μία κατάσταση την οποία κανείς πλέον
δεν μπορούσε να σταματήσει.
»Εύχομαι αντίθετα, να το ξανασκεφθεί ο Nebo.
»Δικός σου. Aldebaran».
Στην επιστολή είχε προστεθεί ένα χειρόγραφο κωδίκελλο: «Tα
γραπτά έλεγες δεν μετρούν. Ε, λοιπόν, δεν σου αποστέλλω αντί-
γραφο. Αυτή τη στιγμή όμως, ακριβώς πηγαίνοντας να το ταχυ-
δρομήσω, έλαβα επιστολή από τον Galahad ο οποίος βεβαιώνει
ότι είναι πιστός και δηλώνει ότι στη Ρώμη έπαιξε διότι όπως ανα-
φέρει επί λέξει: ‘επικροτώ τα συμπεράσματά της που είναι μία σε-
βαστή προσπάθεια να επανεξετάσει ο Κυρίαρχος Μεγ. Διδάσκα-
λος τα σημεία που αποφασίσθηκαν στη Bologna σχετικά με την
222
δομή των Στοών. Δεν θα επανέλθω, ούτε θα κάνω σχόλια. Σε α-

σπάζομαι347».
Δυστυχώς, η πολεμική συνεχίσθηκε, ακόμη και με αλληλο-
γραφία που στάλθηκε λίγο πολύ σε όλα τα μέρη και τελικά κατέ-
ληξε ως εξής: Οι διαφωνούντες συναντήθηκαν στη Ρώμη στις 31
Οκτωβρίου ανακηρύσσοντας ως Μεγάλο Διδάσκαλο τον Luigi
Furlotti (Aloysius) και Πρόσθετο τον Francesco Brunelli (Nebo).
Αργότερα μαθεύτηκε ότι ο Luigi Furlotti (Aloysius) ανακηρύχθη-
κε επίσης Πριμάτος (επικεφαλής) της Ιταλίας της Γνωστικής Α-
ποστολικής Εκκλησίας. Όμως ένα έμφραγμα τον ανάγκασε να ε-
γκαταλείψει τα καθήκοντά του, και μετά το θάνατό του το 1972,
αντικαταστάθηκε από τον F. Brunelli (Nebo). Το Τάγμα που προ-
έκυψε από τους διαφωνούντες ανέλαβε το όνομα «Μαρτινιστικό
Τάγμα της Ιταλικής γλώσσας» και εξακολούθησε ποιος ξέρει για-
τί, να εκδίδει διπλώματα, σφραγίδες και έγγραφα στο όνομα του
Τάγματος από το οποίο είχε αποχωρήσει, τα οποία δεν επέστρεψε
ποτέ παρά τις συνεχείς ενοχλήσεις. Πολλοί από τους Αδδ που
τους είχαν ακολουθήσει, αργότερα επέστρεψαν επιστρέφοντας και
τα διπλώματα που τους είχαν χορηγήσει οι διασπαστές348. Κατό-
πιν, ανακηρύχθηκε ένας Σύνδεσμος Ελευθέρων Τεκτόνων 349. Τέ-
λος, σύμφωνα με το περιοδικό «Conoscenza» επανοργανώθηκε ως
«Αρχαίο και Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα».
Φαίνεται ότι οι διδασκαλίες και οι «τεχνικές» που ακολούθησε
αυτό το «Αρχαίο και Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα» ήσαν
347
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Θέμα: Aloysius
348
Σ.τ.Μ. Η διαχρονική ιστορία των Μυητικών Ταγμάτων (είτε Μαρτινιστικών
είτε κάτω από οποιοδήποτε Εγρηγορός) είναι πλήρης από διασπάσεις που έγιναν
όχι από ιδεολογία αλλά για την εξυπηρέτηση φιλικών σχέσεων, προσωπικών
συμφερόντων, και ματαιοδοξίας. Απόδειξη είναι ότι λίγο καιρό πριν τη διάσπαση
αυτή στις 31/10/1971 είχαν, όπως είδαμε, «αφυπνίσει» άλλο Τάγμα (Σεπ/1971),
το οποίο «ξέχασαν» ένα μήνα μετά, δημιουργώντας διάσπαση αυτού που κατέ-
κριναν. Επιπλέον δυστυχώς, η ιστορία του επηρεασμού της Γνωστικής Εκκλησί-
ας που ξεκίνησε το 1911 (βλ. Κεφάλαιο 2), χρειάσθηκε πάνω από 60 χρόνια για
να ξεκαθαρίσει… Το τρίκηρο ευτυχώς παρέμεινε αναμμένο!
349
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Κεφάλαιο: Επακόλουθα των γεγονότων
του Alfredo Vitali (Philalettes).
223
Gastone Ventura
αυτές που προκάλεσαν τις πολεμικές τη διαρχία και τις διαφωνίες.

Προκύπτει εξάλλου από τα διπλώματα που επεστράφησαν στο
Αρχείο του Τάγματος από έναν αξιοσημείωτο αριθμό Ανθρώπων
της Επιθυμίας που άφησαν να εξαπατηθούν την στιγμή του σχί-
σματος αλλά επέστρεψαν στις αυθεντικές αρχές του Μαρτινισμού,
καθώς και από προσεγγίσεις που επιχειρήθηκαν από άλλους, ότι
αυτές οι διδασκαλίες και οι «τεχνικές» δεν είχαν καλά αποτελέ-
σματα, δίδοντας δίκιο σε όσους είχαν αντιταχθεί «με όλα τα μέσα
που είχαν τη διάθεσή τους». Αρχής γενομένης από την ανοχή και
την υπακοή ελπίζοντας σε κάτι καλό, μέχρι να φτάσουμε στο ση-
μείο που η ανοχή η υπακοή και η ελπίδα δεν επέτρεπαν άλλη ανα-
μονή αλλά επέβαλαν την αποφασιστικότητα.
Στο Αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος, υπάρχουν δύο μεγά-
λες καρτέλλες που περιέχουν τον «Φάκελλο Σχίσματος 1971»,
αποτελούμενο από 304 έγγραφα.
224
Κεφάλαιο 12
Περί των στενών σχέσεων αιτίων και αποτελεσμάτων
Σε αυτό το σημείο, μιλώντας για «στενές σχέσεις αιτίων και

αποτελεσμάτων» είναι ευκαιρία – απαιτείται θα λέγαμε – να εξε-
τάσουμε γιατί ο τελευταίος Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος του
Ιταλικού Μαρτινισμού350 προκάλεσε σχίσμα.
Δεν επιθυμούμε να μπούμε στα πλεονεκτήματα που θα μας έ-
δινε μία κριτική πάνω σε γεγονότα τέτοιου είδους, θεωρώντας ότι
αρκεί ο μεγάλος αριθμός τεκμηρίων που υπάρχουν στο Αρχείο
του Τάγματος, το οποίο τέθηκε στη διάθεσή μας. Δεν αφορά κά-
ποια δική μας φιλοδοξία, διότι η συμμετοχή σε Μυητικό Οργανι-
σμό τέτοιου είδους λίγα τέτοια περιθώρια αφήνει.
Τώρα, αν μας επιτρέπεται να εκφράσουμε τις εντυπώσεις μας,
δεν μας φαίνεται ότι ο Μεγάλος Διδάσκαλος ενός Παραδοδιακού
Μυητικού Τάγματος μπορεί να θεωρηθεί «Διδάσκαλος». Η ίδια
εκτίμηση ισχύει και για οποιονδήποτε οργανισμό που λειτουργεί
στο βέβηλο περιβάλλον, με νόμους και κανόνες. Γι' αυτόν το λόγο
δεν υπήρξε ποτέ Τάγμα Ροδοσταύρων. Εάν Ροδόσταυροι είναι οι
επιτυχόντες την «μυητική πραγμάτωση» και την «μυητική επα-
νενσωμάτωση», αυτοί δεν έχουν ανάγκη να συνταχθούν σε αν-
θρώπινα Τάγματα ή Αδελφότητες. Αντίθετα υπάρχουν οργανώ-
350
Ο θεσμός του Πρόσθετου Μεγάλου Διδασκάλου ανακλήθηκε το 1972 από
την επιτροπή που συγκαλέσθηκε από το Μεγάλο Συμβούλιο των Ανωτέρων Α-
γνώστων στη συνεδρίασή του στις 27 Νοεμβρίου 1971, επιτροπή που εδραίωσε
την επιστροφή στις βασικές αρχές του Τάγματος καθορίζοντας επίσης ότι η ιδιό-
τητα του «Ελεύθερου Μυητή» δεν είναι βαθμός αλλά «λειτουργία» όπως προκύ-
πτει και από το γράμμα και πνεύμα των διακηρύξεων του πρώτου Υπάτου Μαρ-
τινιστικού Συμβουλίου υπό την προεδρία του Papus.
Σ.τ.Μ. : Η ιδιότητα του Ελεύθερου Μυητή ή και απλά Μυητή αναφέρεται
συχνά ως βαθμός 4ο μόνον «κατ’οικονομίαν» και χάριν συνεννόησης καθότι οι
βαθμοί στον Μαρτινισμό είναι 3. Μετά τον βαθμό 3 ο υφίσταται το «λειτούργη-
μα» του Μυητή. Σε διάφορα άλλα Μαρτινιστικά Τάγματα δε, υφίστανται και άλ-
λες ονοματολογίες βαθμών που πάλι κατ’οικονομίαν και χάριν συνεννόησης α-
ναφέρονται αριθμητικά.
225
Gastone Ventura
σεις και Τάγματα Ροδοσταυρικά των οποίων οι συμμετέχοντες δεν

έχουν καμμία σχέση με τους Ροδόσταυρους της Παράδοσης351.
Αυτός που είναι επικεφαλής, είναι υποχρεωμένος να φροντίζει,
να προβλέπει, να κρίνει, και να συγκρούεται, όταν και όπου απαι-
τείται πάνω σε ό,τι αφορά το βέβηλο μέρος.
Αυτός που είναι επικεφαλής θα πρέπει να έχει κάποια ηλικία
και να έχει περάσει τις δικές του δοκιμασίες, να έχει στοιχειώδη
γνώση των Παραδοσιακών κανόνων, των θεμελιωδών διδασκα-
λιών που συνθέτουν την μυητική κληρονομιά, να έχει επαρκή
μόρφωση που θα του επιτρέπει να αντιμετωπίσει με γαλήνια κρί-
ση τις θεωρίες του συμβολισμού και της μεταφυσικής. Αυτός που
είναι επικεφαλής θα πρέπει στην σεμνότητα και την ανοχή να συ-
νενώνει την αποφασιστικότητα, με την οποία οφείλει να διακη-
ρύσσει ότι «ένα Μυητικό Τάγμα ούτε πρέπει ούτε μπορεί να προ-
σαρμόζεται στην οποιαδήποτε εποχή. Αντίθετα οφείλει να διδά-
σκει σε όποιον το προσεγγίζει από τον ‘προσαρμοσμένο κόσμο’
ότι η μυητική ζωή είναι έξω από το χώρο και το χρόνο, διότι στα
λεπτά πεδία, στον Παραδοσιακό και μεταφυσικό κόσμο και στα
351
Σημ. του Επιμελητή: Πράγματι. Το ζήτημα των «Ροδοσταύρων» είναι μεγά-
λο και ακανθώδες. Εδώ θα αρκεσθούμε να πούμε τα εξής: (α) Στα Ροδοσταυρικά
Μανιφέστα τού 1611 αναφέρεται ρητώς ότι «έργο μας είναι η θεραπεία ασθενών,
και μάλιστα δωρεάν». Η ρητή αυτή δήλωση δίνει ένα στίγμα και μία συνθήκη,
που κανένα από τα νεώτερα, αυτοαποκαλούμενα «Ροδοσταυρικά» τάγματα δεν
πληροί. (β) Στο υψηλό μυητικό επίπεδο στο οποίον νοείται ο αληθής Ροδοσταυ-
ρισμός, δεν υφίσταται δομημένος οργανισμός – κάποιο τάγμα, δηλαδή – το οποίο
να λειτουργεί κατά τον γνωστό, «ταγματικό» τρόπο, με κανονισμούς, τυπικά συ-
νεδριάσεων, διδασκαλίες κλπ. Στον αληθή Ροδοσταυρισμό ο κάθε Μύστης εργά-
ζεται μόνος, τελώντας θεουργικές θεραπείες «μέσα σ’ αυτό το απέραντο νοσο-
κομείο τού κόσμου» (η έκφραση αυτή είναι του Ερρίκου Κούνρατ). (γ) Κι εάν
«Ροδόσταυρος» σημαίνει τον Μεμυημένο ο οποίος έχει επιτύχει επαρκώς την
πνευματική του πραγμάτωση, ώστε να δύναται να θεωρηθεί Μύστης, τούτο προ-
ϋποθέτει την ύπαρξη μίας οδού πνευματικής μεν, αλλά πρακτικής, εφηρμοσμέ-
νης, επαληθευομένης, η οποία οδηγεί ασφαλώς τον άνθρωπο στον πνευματικό
του στόχο· και μάλιστα, μεσοπρόθεσμα (και όχι μακροπρόθεσμα): δεν έχει κανέ-
να νόημα να δαπανήσει κάποιος μίαν ολόκληρη ζωή για να φθάσει κάπου, και
μετά να μην έχει ούτε τον χρόνο ούτε τις δυνάμεις να αναλάβει το πνευματικό
του λειτούργημα...
226
ανώτερα επίπεδα συνειδητότητας από τα οποία εκκινεί, ο χώρος

και ο χρόνος είναι έννοιες αφηρημένες»352.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, θα μπορούσε να θεωρείται (αφού δεν
είναι Διδάσκαλος, αλλά μάλλον συνδεδεμένος με κάποια καθήκο-
ντα), ένας γνωστικός και συνετός. Θα μπορούσε να είναι αυτός
που νοείται ως Ανώτερος Άγνωστος (S I ). «Ένας Ανώτερος
Άγνωστος είναι πραγματικά τέτοιος όταν, με πλήρη σεμνότητα
αλλά και με πλήρη συνειδητότητα, έχει προσεγγίσει εκείνη την
εσωτερική ισορροπία που είναι συνώνυμη του διαχωρισμού εκεί-
νου που μορφοποιεί και προκαλεί ορθές αποφάσεις».
Ο εκφυλισμός των Μυητικών οργανισμών οφείλεται ακριβώς
στην αδυναμία προσέγγισης τέτοιων ανθρώπων και στην υιοθέτη-
ση διδαχών που απλά είναι προσαρμοσμένες στους καιρούς τους
και στις προσαρμογές που επιθυμούν να πετύχουν.
Είδαμε πόσο ταλαιπώρησαν το Μαρτινιστικό Τάγμα οι Τεκτο-
νικές προσαρμογές353. Από τα Τυπικά, τα εγχειρίδια μελέτης, τη
δομή των ομάδων, την ονοματολογία και τελικά την νοοτροπία
προσπάθησαν να επιβάλλουν τις απόψεις τους εις βάρος του
πραγματικού Μαρτινισμού, προσθέτοντάς του δήθεν απαιτούμενη
Τεκτονική υποστήριξη και υποτιμώντας έτσι και τον Τεκτονισμό.
Είναι προφανές ότι όποιος έχει ανάγκη από τέτοιες υποστηρί-
ξεις για να κάνει προσηλυτισμό, και ακόμη και με καλές προθέ-
σεις να κάνει πνευματικό έργο (το οποίο τελικώς δεν θα είναι τέ-
τοιο) δεν θα έχει πετύχει τίποτα.
352
Ένας Μυητικός Οργανισμός δεν πρέπει ποτέ να προσαρμόζεται στη μία ή
την άλλη εποχή. Η μία ή η άλλη εποχή είναι που οφείλει να προσαρμόζεται
στους μυητικούς Παραδοσιακούς νόμους.
353
Σ.τ.Μ. : Πολλοί Μαρτινιστές είναι και Τέκτονες, και τανάπαλιν, αλλά αυτό
δεν καθιστά τον Μαρτινισμό άλλο ένα είδος Τεκτονισμού, ούτε του προσδίδει
ιεραρχική ή άλλου είδους συγγένεια με τον Τεκτονισμό. Έχει διαφορετική ιεραρ-
χική, λειτουργική και μυητική δομή. Ο Τεκτονισμός, αν και συνέχεια των Αρ-
χαίων μυστηρίων, χρησιμοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του,
για σκοπούς αλλότριους της πραγματικής αποστολής του. Αυτό δυστυχώς, «βοή-
θησε» τους τυχάρπαστους και αριβίστες των Ταγμάτων, (που αναζητούσαν απλά
να φορέσουν άλλη μία στολή) να προσπαθήσουν να αλλοιώσουν και τον Μαρτι-
νισμό. Ευτυχώς όμως, το Τρίκηρο παρέμεινε αναμμένο…
227
Gastone Ventura
Λέγοντας αυτά, θεωρούμε ότι η συμπεριφορά του τελευταίου

Πρόσθετου Μεγάλου Διδασκάλου Francesco Brunelli (Nebo) ή-
ταν αποτέλεσμα ανάγκης υποστήριξης προς εκείνον που ο ίδιος
θεωρούσε ως «Διδάσκαλό» του. Δεν κάνουμε (ούτε έχουμε τέτοια
πρόθεση) κρίση αλλά μόνον υπόθεση. Ό,τι επιτρέπουμε στον εαυ-
τόν μας να πει, είναι επιβεβαιωμένο από τα αρχειοθετημένα τεκ-
μήρια που παρουσιάσαμε, και την μυητική και διδακτική του
προσκόληση στον Robert Ambelain (Aurifer). Τόσο μεγάλη ήταν
η εμπιστοσύνη στο ότι αυτός ήταν ο «Διδάσκαλός του» που τον
θεωρούσε ως τον αδιαμφισβήτητο επικεφαλής του Παραδοσιακού
Μαρτινισμού. Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με την δική μας κρίση όμως,
δεν ίσχυε, ακόμη και μετά την αποποίηση του αξιώματός του προς
χάριν του Ivan ή Giovanni Mosca (Hermete) και τον διαχωρισμό
του από τις αντιθετικές προς τον Μαρτινισμό θέσεις του, αλλά και
εκείνης της Γνωστικής Εκκλησίας της οποίας επί χρόνια διετέλεσε
Πατριάρχης.
Αυτή είναι η άποψη του Μεγάλου Διδασκάλου του Τάγματος η
οποία αναδύεται από τις αρχειοθετημένες σημειώσεις 354 όπου υ-
πάρχουν όλες οι δραστηριότητες του πρώην Προσθέτου Francesco
Brunelli (Nebo) ο οποίος πάντοτε αναζητούσε αποκρυφιστικές
δημοσιεύσεις και μαγικές πρακτικές που τον ωθούσαν να μοιρά-
ζεται μεταξύ Βιλλερμοζιστικού Μαρτινεζισμού, επικλήσεων, κα-
γικών κύκλων, γνωστικών προσευχών και μιας προσπάθειας να
δημιουργήσει «γραμμές δύναμης» για να μορφοποιήσει Εγρηγο-
ρότα… Ο Μαρτινισμός διδάσκει την αναζήτηση του εαυτού και
δεν απευθύνεται προς το εξωτερικό αλλά προς το εσωτερικό στή-
ριγμα, πέραν και των βεβαιώσεων των Γνωστικών Χριστιανών ότι
«Σεις είστε ο Ναός του θεού, και το πνεύμα του Θεού είναι εντός
σας».
Αυτές οι τάσεις του Προσθέτου Francesco Brunelli (Nebo) και
τα αποτελέσματά τους αποδεικνύονται από μία σειρά 11 εγχειρι-
δίων με τίτλο «Τετράδια Άλφα» προερχόμενα εν μέρει από ένα
δακτυλογραφημένο κείμενο αγνώστου που αφορούσε το «ΕΓΩ
354
Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Θέμα: Nebo
228
ΕΙΜΑΙ», μία τεχνική που χρησιμοποιούσε μία «Πνευματική κοι-

νότητα εσώτερης όρασης» που δημιουργήθηκε στην Φλωρεντία
από τον Ugo S. Whitaker, διπλωματικό ακόλουθο της Βρεταννι-
κής Πρεσβείας στη Ρώμη. Και αυτό χωρίς να λάβουμε υπόψη μα-
γικές πρακτικές και Μιθριακές τεχνικές που περιελάμβανε.
Η διανομή αυτών των κειμένων από τον F. Brunelli (Nebo) γι-
νόταν με το σκεπτικό ότι ο καθένας ήταν ελεύθερος να χρησιμο-
ποεί την δική του τεχνική, να αφήσει να αναδυθεί η δική του προ-
σωπικότητα για να μπορέσει να κατανοήσει τη λειτουργία των
Τύπων των λεγόμενων Ιλλουμινιστικών Ταγμάτων και πάει λέγο-
ντας.
Ο F. Brunelli (Nebo), οφείλουμε να πούμε ότι είχε μαθητεύσει
από το 1954 έως το 1962 σε Γαλλική σχολή που είχε επικεφαλής
τον Robert Ambelain, γινόμενος ο πλέον πιστός του μαθητής. Ε-
πίσης οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι σε αυτόν, σε συνεργασία
με τον Aldebaran, οφείλεται η υπογραφή της ενοποίησης του Ιτα-
λικού Μαρτινισμού. Με περισσή υπομονή και θέληση στήριξε το
έργο ομάδας Μαρτινιστών, μέσα στα πλαίσια του Τάγματος.
Το μόνο που θα προσθέταμε ως σχόλιο σε όλα αυτά είναι μία
λέξη: «Κρίμα!»
Όσα αναφέραμε, ασφαλώς περιλαμβάνουν και τα λάθη που
πραγματοποιήθηκαν από τον Κυρίαρχο Μεγάλο Διδάσκαλο Al-
debaran, ο οποίος, όπως είπαμε και στην αρχή του κεφαλαίου, α-
κόμη και εάν έχει ανακηρυχθεί ως «Μεγάλος», είναι μόνον η κε-
φαλή του Τάγματος, αναγνωρισμένος κανονικά, παραδοσιακά και
τυπικά και εκλεγμένος από το Τάγμα. Επομένως είναι άνθρωπος
υποκείμενος σε ανθρώπινη κρίση.
Λάθη έγιναν και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Ο καθέ-
νας μπορεί να τα βρεί σύμφωνα με τη κρίση του. Αναμφίβολα
όμως, η ενοποίηση που επιτεύχθηκε στην Ancona355 αν και παρέ-
355
Η οποία ενοποίηση ουσιαστικά ήταν ενσωμάτωση του «Μαρτινιστικού
Τάγματος των Elus Cohen» στο «Μαρτινιστικό Τάγμα ή των Elus Cohen», και
ουσιαστική αποκήρυξη της κυριαρχίας του, για την δημιουργία του «Μαρτινι-
στικού Τάγματος» με έδρα τη Βενετία, αναγνωρίζοντάς το ως Κυρίαρχο, αλλά
και αναγνωρίζοντας του την ιστορική και μυητική πατρότητα.
229
Gastone Ventura
μεινε ακέραιη σε παραδοσιακό και μυητικό επίπεδο, δεν κατόρ-

θωσε να αλλάξει τις ιδέες όλων των υπογραφόντων. Και εάν αυτό
φαίνεται άσχημο από τη μία πλευρά, βοήθησε από την άλλη να
διατηρήσει το «Μαρτινιστικό Τάγμα» την καθαρότητα και την
μυητική απλότητα τις οποίες ανέκαθεν υπηρετούσε εδώ και έναν
αιώνα, από την δημιουργία του, εναντίον τόσων προσπαθειών που
έγιναν για να παρεκτραπεί προς την πλευρά διδασκαλιών και ορ-
γανώσεων που του ήσαν ξένες.
230
Επίλογος του μεταφραστή
Ο Μαρτινισμός, όπως και κάθε «Μυητικός οργανισμός» είναι

Πνευματικός οργανισμός μεν, που όμως λειτουργεί στο βέβηλο
περιβάλλον των αδυναμιών και των εγωϊστικών προκλήσεων του
πεπτωκότος Ανθρώπου. Είναι φυσικό, σε αντίθεση με οργανι-
σμούς που έχουν ως αντικείμενό τους απτά, μετρήσιμα και ορατά
πράγματα, να διαθέτει στα μέλη του πολλούς πειρασμούς εγωϊ-
στικής ή άλλης αρνητικής συμπεριφοράς.
Εμπνέεται από τον αόρατο κόσμο, λειτουργεί όμως στον ορα-
τό. Ο επικεφαλής που θα θελήσει να διατηρήσει ανέπαφη την πα-
ραδοσιακότητα, την μυητικότητα και την αυθεντικότητα των δι-
δασκαλιών του, αλλά και την ορθή λειτουργία του, οφείλει να
συμβιβασθεί με τους κανόνες από τους οποίους διέπονται τα Ε-
γρηγορότα που είναι: «κάθε θαλασσοταραχή που διέρχεται ένα
Τάγμα, ενδυναμώνει, τελικά, το Εγρηγορός». Η ταυτότητα ή αυ-
θεντικότητα διαδοχής ενός Μυητικού Οργανισμού καταδεικνύεται
από το Εγρηγορός του. Η σύνδεση με το Εγρηγορός εξασφαλίζε-
ται όταν τηρούνται: 1) οι πρωταρχικοί κανονισμοί του, και 2) τα
πρωταρχικά Τυπικά του.
Κάθε προσαρμογή ή επινόηση θα είναι πάντα ανθρώπινη. Κά-
θε μύηση όμως συνδέεται στενότατα με την Παράδοση και αποτε-
λείται από γεγονότα τα οποία δεν δύνανται να είναι επινοημένα.
Μεταδόθηκε εδώ και αμνημόνευτους χρόνους αδιάσπαστα στις
ουσιώδεις γραμμές της και στους θεμελιώδεις κανόνες της. Μέσα
της παρεισφρύει ένα «μη ανθρώπινο» στοιχείο, απαρτιζόμενο από
μία πνευματική επιρροή η οποία, πραγματοποιεί τη σύνδεση με τη
Θεία τάξη. Προκειμένου, όμως, να συμβεί αυτό, είναι απαραίτητο
και υποχρεωτικό να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τους Παραδο-
σιακούς κανόνες.
Ευχόμαστε στην Ανθρωπότητα να βρεί το μονοπάτι εκείνο που
θα την κάνει να μην έχει ανάγκη πλέον την μύηση, διότι θα την
έχει προσπεράσει με την συμπεριφορά της…
231
Gastone Ventura
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Gastone Ventura γεννήθηκε το 1906 και πέθανε το

1981. Υπήρξε αντιναύαρχος του Ιταλικού Ναυτικού. Διετέλεσε
δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός, αλλά κυρίως μεταφυσικός
ερευνητής βαθειάς τιμιότητας. Κατηύθυνε τις μελέτες του στην
ιστορικο-παραδοσιακή έρευνα. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο, Υεμένη,
Ινδία και Ανατολική Αφρική. Ο θάνατος του, άφησε ένα βαθύ κε-
νό στο πανόραμα του διεθνούς Εσωτερισμού. Εκτός από τον Τε-
κτονισμό δραστηριοποιήθηκε και στο Μαρτινισμό (με το Μαρτι-
νιστικό όνομα Aldebaran). Υπήρξε από τους πρωτεργάτες στην
οργάνωση του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισ-
ραΐμ και Μέμφις. Διετέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφά-
ντης, Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος από το 1966 μέχρι το
1981.
Ασχολήθηκε με τη διάδοση της Γνώσης, όχι ως εκγυκλο-
παιδική συλλογή πληροφοριών αλλά ως παραδοσιακής Γνώσης με
την απόλυτα πνευματική έννοια. Η παραδοσιακή Γνώση, κατά τον
232
Gastone Ventura, βασίζεται στις παγκόσμιες αρχές της μεταφυσι-

κής.
Τα μηνύματα της Παράδοσης καταφθάνουν, σύμφωνα με τον
Gastone Ventura με το δρόμο που αποκαλούσε, οδό του αίματος,
κληρονομικότητα, προσκλήσεις από ένα απώτατο παρελθόν, μία
ιδιαίτερη κατάσταση συνείδησης, μνήμη και σκέψη. Μηνύματα
ασαφή, αποκαλυπτικά και ακατανόητα στους πολλούς. Μηνύματα
που περνούν διαμέσου του Τύπου και του Συμβόλου.
Εργα του ήσαν τα εξής:
• «Οι Τεκτονικοί Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις»
• «Η Τετρακτύς του Πυθαγόρα»
• «Γνωστικές Κοσμογονίες»
• «Cagliostro ένας άνθρωπος της εποχής του»
• «Ολοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού»
• «Ναΐτες και Ναϊτισμός»
• «Παραδοσιακή Νοοτροπία και Ερμητική Παράδοση»
• «Οι Μυστικές κοινωνίες στην Αναγέννηση»
• «Ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος»
• «Το Δυτικό Μυητικό σύστημα»
• «Το Μυστήριο του Θυσιαστικού Τύπου» (Στο βιβλίο αυτό,
δόθηκε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα ο «Ρουμπινένιος Πί-
νακας», αγνώστου συγγραφέα).
• «Το Μυστικό πνεύμα της Ιπποσύνης»
• «Ιστορικές και Παραδοσιακές εκτιμήσεις του μύθου της Βα-
σίλισσας του Σαββά».
• «Η γη των τεσσάρων δικαιοσυνών». Μυητικό διήγημα.
233

Ολοι Οι Άνθρωποι Του Μαρτινισμού. G.ventura

Uploaded by

Document Information

Copyright

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Ολοι Οι Άνθρωποι Του Μαρτινισμού. G.ventura

Uploaded by

Copyright:

Όλοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού

Μετάφραση: Παναγιώτης Λιβιεράτος

Επιμέλεια εκδόσεως: Δημήτριος Πολυχρόνης

«Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος του μεταφραστή».

Το παρόν δεν πωλείται.

Πρόλογος του μεταφραστή

Οι Μυστηριώδεις Διδάσκαλοι του παρελθόντος, καταπιστευ-

σωτερική που απαρτίζεται από συγκέντρωση, διαλογισμό και

Άνθρωπος οφείλει να εγκαταλείψει την έννοια του «φαίνεσθαι»

Σύμβολο της Αληθινής Μύησης (ΙΧη κάρτα Ταρώ «ο Ερημίτης»)

Πρόλογος του Επιμελητή της Εκδόσεως

Μέσα στον μαινόμενο υλισμό της Γαλλίας τού δεκάτου ογδόου

Κι είναι μία ατραπός ουσιωδώς χριστιανική, χριστοκεντρική,

ΕΜΕΤ ( Αλεφ, Μεμ, Τάου) είναι η λέξη που σημαίνει

Από το Sepher Ghematriot, Καββαλιστικό χειρόγραφο του 13ου αιώνα.

«Το Μαρτινιστικό Τάγμα2 υπό την προεδρία του Κυρίαρχου

Aldebaran, Altair, Apollonius,

Αφιερωμένο στην Βάννα

Σημείωση του συγγραφέα

Αποδεχόμενος, αμήχανα, το καθήκον να συγγράψω ένα βιβλίο

θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα σεμνότητας, εάν ο Robert Am-

οποία επιφυλάσσεται για λίγους. Ο Ερμητισμός, έχοντας πάρα πολλά κοινά με

Philippe Encausse (Jean)12 υιού του Gerard Encausse (Papus), δη-

τε μία ομάδα παραψυχολογίας ούτε, ακόμη περισσότερο το «ερ-

Και ο René Guénon15 και ο Julius Evola16, αμφότεροι μεγάλοι

Όμως σε αυτά τα πεδία, το παραδοσιακό και το μυητικό, θα

τάκτηση ενός βαθμού – εάν πραγματικά έχει κατακτηθεί και δεν

γισθούν πάνω στους κανονισμούς, τις βασικές διακηρύξεις, τα εγ-

μάδων) δεν πρέπει να είναι ούτε Τεκτονική21, ούτε Θεοσοφική,

βεται κατά το δυνατόν την χρονολογία των γεγονότων, δεν ανα-

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πηγές, συλλεγείσες πάνω από ε-

• 2η σειρά (Ιλλουμινιστική) ή σειρά των Cohens (Ιερείς), με τους

tines de Pasqually,26 την πρώτη αναφορά στους Cohens, δεδομέ-

Η θεοσοφία27 του Martines de Pasqually στόχευε στην απευ-

σης του επίπεδο. Επρόκειτο για «Θεουργία» στις εσωτερικές της

Λυών, ο Jean Baptiste Willermoz29. Το Τάγμα των Elus Cohen (ή

κτονικούς βαθμούς, αιτία για την οποίαν ένας Τέκτων με βαθμό 3 ο

Ο J.B.Willermoz, αντίθετα, όπως αναφέρεται, συνδύασε το

(L. C. de Saint-Martin), συνδεόμενος μαζί του με αδελφική φιλία. Σύμφωνα με

σεις μεταξύ J.B.Willermoz και L. C. de Saint-Martin, έχουν πολύ

Martines de Pasqually Jean Baptiste Willermoz L. C. de Saint Martin

Όσον αφορά στο ποιά ήταν η έκβαση αυτης της «Μαρτινεζι-

κειμενικότητα την οποία έχουμε προτείνει. Παραμένει, οπωσδή-

Όπως θα δούμε πιο κάτω, από αυτούς τους τρείς κλάδους, ο

Πάνω σε αυτήν την αναβίωση των Τεκτονικών Τύπων γεννά-

γούντος Τεκτονισμού και προσθέτοντας δύο σειρές υψηλών βαθ-

κείνη την χρονική περίοδο των θετικιστικών και αθεϊστικών θεω-

βέβαιο Τεκτονισμό, αφιέρωσε την δραστηριότητά του, μετά το

«Οι πρώτες Μαρτινιστικές Στοές57», έγραψε ο Papus, «εργά-

εκπροσώπους πνευματιστές όλων των Σχολών) έως το 1898, απο-

Varchawsky, Raymond Pognon, Bosc, Foveau de Courmelles, Darlex και ο ομι-

Από εδώ προκύπτει η πραγματική και βέβαιη γέννηση του

«Όταν κριθεί αναγκαίο και υπάρχει ο απαραίτητος αριθμός

πραγματοποιήθηκε η σύμπτηξη απομονωμένων ομάδων με το Μαρτινιστικό

αυτής της οργάνωσης, της F.U.D.O.S.I. (Παγκόσμιας Ομοσπονδί-

νται και συγχωρούν και τις μεγαλύτερες προσβολές. Ο Μαρτινι-

κρυφισμού. Και ότι ο αγώνας του ήταν το να γλυτώσει όσους πε-

μενή νέων μελών για την Γνωστική Οικουμενική Εκκλησία της

πίσκοποι που έχουν καθαγιασθεί από τον Tau Jean II θα μπορούν

και την Οικουμενική Γνωστική Αποστολική Εκκλησία75 του, η

Με τον θάνατο του Papus, η διαδοχή έμεινε ανοιχτή, αφού ο

Όπως γράφει ο Constant Chevillon, ο Jean Bricaud βρέθηκε,

Το περιοδικό «ATANOR», (Σ.τ.Μ.:«Αθάνωρ») υπό τη διεύ-

του Τεκτονικού Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ79. Υπήρξε εξίσου απευ-

«Λυών 29 Σεπτεμβρίου 1918

Προς τους Κυρίαρχους Γενικούς Αντιπροσώπους,

Τους προέδρους των Στοών, αρχηγούς των ομάδων