1. hugvekja sasta sumardag Slm. 74, 17. ", Drottinn! settir ll takmrk jararinnar; sumar og vetur myndair .

"

J, annig er essu vari. S Gu, sem gaf oss vori, sumari og hausti, hefir n lka flutt oss fram a njum vetri, svo alltaf rtist etta hans or: "mean jrin er vi li skal hvorki linna sumar n vetur." S sami Gu, sem gaf oss lfi og l furlega nn fyrir oss allt fr murlfi, hefir einnig essu tlandi sumri veitt oss margfalda lkamlega blessun; hann hefir vaxta vinnu vora og bjargrisvegu, gtt vor og vihaldi lfi voru fram ennan dag. S sami Gu, sem gaf sinn eingetinn son dauann fyrir oss sem tk oss a sr eins og mlga brn, veitti oss inntku sitt rki og gjri oss a erfingjum eilfs lfs, hann hefir einnig essu tlandi sumri veitt oss margfalda andlega blessun; hann hefir gefi oss kost a heyra sitt sluhjlplega or; fyrirgefi oss vorar mrgu syndir, egar vr hfum bei hann af hjarta, og me snum anda leitast vi a sna oss til sn, leitast vi a vekja gurkilegar tilfinningar og einlg betrunarform 4 slum vorum og verja oss hrsun. , Drottinn! hver getur tali allar r hinar teljandi velgjrir, sem hefir ausnt oss allt fram ennan dag; hvern morgun, j, oss, og etta tlandi sumar var, eins og allt vort umlina lf, vitjunartmi innar nar og vottur um na eilfu miskunnsemi. Er a ekki tilhlilegt, a vr essu sasta sumarkvldi verjum feinum augnablikum til a lofa Gu og akka honum? ttum vr ekki hver og einn af innsta grunni hjartans a taka undir me Dav og segja: "lofa Drottin, sla mn! og allt hva mr er, hans heilaga nafn! Lofa Drottinn sla mn! og gleym ekki llum hans velgjrum: hans sem fyrirgefur r na synd og lknar na veiki, sem leysir lf itt fr grfinni og krnir ig me n og miskun?" (Slm. 103; 1-3) En um lei og vr annig snum hjrtum vorum til Drottins og sendum vort veika bnarkvak upp hirnar til hans me lofgjr og akklti, um lei og vr annig endurminnumst hans stgjafa og narrku velgjra vi oss essu sumri, getum vr ekki hj v komist einnig a renna huganum til sjlfra vor og spyrja sjlfa oss, hvernig vr hfum vari essum nja nartma og hverja vexti hann hafi bori oss? Hfum vr , krir brur! hver sinni sttt og stu rkilega gegnt vorri tmanlegu kllun essu tlandi sumri, svo vr ekki einungis hfum unni dyggilega

5 og kappsamlega a sem oss bar a vinna, heldur og llu fremur unni Gus tta, og jafnan bei hann a vera verki me oss og blessa vor verk me sinni mildirku hjlp og asto? Hfum vr lka essu tlandi sumri rkilega gegnt vorri andlegu kllun og leitast vi a efla vora sluhjlp me tta og andvara? Hefir essi sumartmi, sem er svo talsverur hluti vorra fu hrvistardaga, gjrt oss guhrddari og betri, eins og hann hefir gjrt oss eldri? Hefir hann flutt oss nr himninum eins og hann hefir flutt oss nr grfinni, nr daua, eilf og dmi? Hafa r velgjrir, sem vr hfum egi af Drottni andlegum og tmanlegum efnum, gjrt oss akkltari vi hann, gltt hj oss elsku til hans og gjrt oss fsari a hla hans heilgu boum? Hfum vr gefi ngan gaum a hans furlegu bendingum og minningum? Hfum vr lti r aftra oss fr a brjta hans boor; lti r kenna oss sjlfsafneitun og a stjrna girndum vorum og tilhneigingum? Ea hefir Gus gska n eins og fyrri ori til ntis oss? Hfum vr vari essu sumri hyggjum og sorgum essa lfs og lti r kfa hj oss allar andlegar hugsanir, allar gar og gurkilegar tilfinningar? Hfum vr unni vor lkamlegu verk n bnar, egi Gus velgjrir hugsunarleysi og n akkltis vi gjafarann allra gra hluta? Hfum vr lti allar hans avaranir, bendingar og 6 minningar eins og vind um eyrum jta og irunarlaust btt synd synd ofan? Hfum vr burt sa essum sumartma, essum nja nartma, n ess a hugleia, hva til vors friar heyrir? Hefir hann einungis auki vora syndasekt, sta ess a auga oss a kristilegum dyggum; einungis leitt oss nr grf og gltun, sta ess a flytja oss nr himninum og vorum himneska fur? einn Drottinn! ekkir oss alla best; skynjar vorar hugrenningar lengdar; r einum er kunnugast vort sanna slarstand og hvort oss hefir fari fram eur aftur etta sumar helgunarinnar vegi. , kenn oss einnig, himneski fair! a ekkja sjlfa oss, v ekking sjlfum oss er skilyri fyrir v, a vr getum laga vora bresti og lagt stund vora betrun og fullkomnun. egar vr ltum nttruna umhverfis oss, sjum vr, a fegur sumarsing er horfin, blm og grs liggja visnu og flnu og frost og kuldi fara hnd; ! - er etta sorgleg lking vors innra manns? Er vor tr dau og dofin? Eru trarinnar vextir visnair og skrlnair hjrtum vorum? Eru au kld og krleikslaus? Ea ltum vr tlit nttrunnar minna oss, eins og vera ber, stugleika essa lfs og daua sjlfra vor? Ltum vr hi fallna gras og hin flnuu blmin minna oss , a; "mannsins dagar eru sem gras, a hann blmgast eins og blmi vellinum, en egar vindurinn fer ar yfir, er a ei framar " 7

"til og ess staur kannast ei framar vi a?" (Slm. 103; 15-16) Ltum vr snjinn minna oss lkblju vora, og kulda loftsins kulda grafarinnar og dauans? Gu gfi, a slkar hugleiingar jafnan vru lifandi slum vorum, svo vr t hefum a hugfast, a vr hfum hr engan varanlegan samasta, heldur erum {vr} hr tlendir og vegfarendur, sem erum a keppa til vors rtta furlands himnum; myndum vr ekki festa hjrtun of mjg vi etta fallvalta og hverfula lf; myndum vr ekki einungis bera umhyggju fyrir voru lkamlega lfi og safna oss vetrarfora fyrir a, heldur llu fremur leggja stund a auga voru daulega anda a kristilegum dyggum, og safna oss eim himnesku fjrsjum, sem hvorki mlur n ry fr granda; mundi trarlf vort rast og vaxa mitt vetrarhrkunum, elska vor til Gus og manna vera heitari og innilegri mitt frostum og kulda hinnar ytri nttru; mundi kristileg von og traust Gui veita oss sanna slarrsemi mitt vetrarstormunum; mundi gusor vera ljs vorum vegum og lampi vorra fta mitt nturmyrkrum og skammdegi vetrarins; mundum vr, egar slargangurinn er sem stystur, jafnan mna augum trar og vonar upp til eilfarinnar himins, og lta Gus narsl me ylgeislum snum lfga og verma vor dauu og kldu hjrtu; j, mundi vor innri maur endurnjast daglega vor ytri maur hrrnai, og vr mundum 8 hafa vora umgengni himnum. Fyrirgef oss, Drottinn! Jes nafni allt vanakklti vort vi ig, allt hiruleysi vort a fra oss nar bendingar rttilega nyt essu sumri og allri vorri umlinu vi. Gu! vr getum ekki anna en viurkennt vorn verugleik og aumkt oss fyrir r. vr sum n vanakklt og brotleg brn, dirfumst vr enn a bija na eilfu furgsku a tskfa oss ekki fr nu augliti, heldur lta niur til vor n og miskunnsemi eim vetrartma, sem n fer hnd. Vr felum oss me lfi og slu inni forsjn og furlegu handleislu hendur. Blessa oss, vor hs og heimili, vor strf og fyrirtki, af rkdmi innar nar; en umfram allt efl og tbreiddu itt rki vorum hjrtum svo vr alltaf tkum meiri og meiri framfrum num tta og elskunni til n og sum nir, hvort sem vr lifum ea deyjum! svo a srhvert ntt ftml, er vr stgum skeifleti lfsins, losi hjrtu vor meir og meir vi hgma heimsins og lyfti eim upp yfir breytingar tmans hirnar til n, sem ert eilfur og umbreytanlegur, anga til vr algjrlega leysumst han og fum a flytja til n slunnar land. Bnheyr oss Jes nafni! Amen.

r bkinni: Ptur Ptursson, Hugvekjur, 1858