In mijn praktijk als coach, maar ook in mijn dagelijks leven, kom ik veel

mensen tegen met een bijzondere levensvisie. Mensen die een verhaal te
vertellen hebben. Mensen die ons laten zien, dat het leven ook anders
kan. Toen ik bezig was met de ontwikkeling van de Choicez website,
kwam de vraag op of Choicez met een nieuwsbrief moest komen. Ja
natuurlijk, was het antwoord, maar ik zag er ook een mooie gelegenheid
in deze bijzondere mensen bij jullie te introduceren. Ik wijk in mijn leven
graag af van de gebaande paden, en ik ben altijd op zoek naar
onconventionele oplossingen. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden,
en wie onderscheidend wil zijn, verkent al die mogelijkheden. Soms
kunnen andere mensen ons daarbij inspireren. Ik vind het vaak jammer
dat ons leven zo netjes ingedeeld is in hokjes, en we eigenlijk weinig
mogelijkheden hebben om daar uit te breken. Het leven op een andere
manier benaderen. Werk op een andere manier benaderen. En
uiteindelijk ook de mens in al haar facetten leren kennen. In een
nieuwsbrief wilde ik vooral laten zien, dat de tijd van
standaardoplossingen voorbij is. De uitkomst is dit eerste Choicez
Magazine. Een magazine waarin eigenheid centraal staat. Wat is er
eigenlijk allemaal te koop in de wereld? Welke mensen gaan er schuil in
de vrije denkers en excentriekelingen? Wat zijn hun beweegredenen? En
hoe kunnen zij ons inspireren ook onze eigen unieke kenmerken te
ontplooien en alles uit het leven te halen? Het Choicez Magazine neemt
je mee in een wereld van mogelijkheden. Er valt in het leven heel veel te
kiezen. Meer dan je denkt. Als je het geijkte denken van je afgooit.
Chantal
Founder, coach & counselor

Life is change. Growth is optional. Choose wisely

 YTICITNEHTUA ESOOHC
CHOOSE CHANGE
EFIL ESOOHC
CHOOSE YOU

COACHING YOU TO BECOME YOU

WWW.CHOICEZ.NL | INFO@CHOICEZ.NL
 Mensen & Visies 3.
Chantal van den Berg
Je droom vertelt... 7.
Droomduiding
Moderne gezinnen 9.
Dossier
Ik neem ontslag 14.
Column Sophie Miller
Wie is Ginny Mooy? 15.
Choicez Special
Kwantum Fysica 25.
Moderne spiritualiteit
Human Capital 28.
Innovatief ondernemen
Deborah van Aelst 30.
Portretten
Persoonlijke ontwikkeling? My ass! 41.
Bloggers column
Van NL naar Kusadasi 42.
Het roer om
Life Cycle 47.
Choicez Nieuws
Man versus Vrouw 49.
Column Martijn Broekhoff
‘Ik zit verstopt in mezelf’ 51.
Artikel over Trichotillmanie
In de spotlights 55.
Beauty
Liefde? 58.
Column Jannis Dayn
Reïncarnatietherapeut 61.
Geen alledaags beroep
Chantal is een flamboyante persoonlijkheid. Ze loopt op
torenhoge hakken en draagt modieuze en übervrouwelijke
kleding. Ze lijkt rechtstreeks uit een fashionmagazine te zijn
weggelopen. Een moderne, hedendaagse vrouw, maar met een
aparte hang naar het lang vervlogen verleden. Chantal is naast
coach ook reïncarnatietherapeut. Een niet voor de hand
liggende combinatie. Zo op het eerste gezicht.

Chantal houdt van het ‘normale’ leven. Winkelen, terrasje, lange

weekenden luieren in de wereldsteden, en stappen. Maar ook een gezellig
en huiselijk thuisleven en urenlange onderonsjes met vriendinnen kleuren
haar dagelijks leven. Ze zit bovenop de nieuwste trends en hypes en is
niet vies van de nieuwste gadgets. Toch is ze beslist geen hersenloze
Betty Boop, want naast alle materialistische dingen die het leven te
bieden heeft, heeft Chantal een bijzondere band met spiritualiteit en een
diepere persoonlijke ontwikkeling.

Hoewel ze erg nuchter en aards is, kijkt Chantal graag voorbij de grenzen
van het ons bekende. Hoewel ze met volle teugen van het leven geniet, is
ze toch altijd op zoek naar wat er nog meer te koop is. Het geijkte
denken, de normale grenzen van het bestaan en de hokjes die we zo
overzichtelijk hebben aangebracht in ons dagelijks leven, zijn te nauw
voor haar. Met name als het om verdieping van ons innerlijk gaat. Voor
Chantal is het te absurd voor woorden dat we denken dat het leven begint
en eindigt bij onze dagelijkse gewoonten en denkbeelden.

“Zodra je je in de wereld van spiritualiteit begeeft, kom je vaak terecht in

een wereld van ongrijpbaarheid. Terwijl ik juist denk dat het leven is wat
je er zelf van maakt. Ik vind het een onbevredigende gedachte dat de
ratrace van het dagelijks, àlles zou zijn. En dus was ik jarenlang op zoek
naar de ‘ware’ spiritualiteit. Waarin ik een antwoord zou krijgen op hoe
ik in ‘ik’ terecht ben gekomen. Een vraag die me al sinds mijn zevende
bezighoudt.

Het idee dat wie we zijn en wat we worden in het leven voorbestemd zou
zijn, of door een hogere macht ingegeven, vind ik volkomen
onaanvaardbaar. Ik geloof juist dat wat we worden, de uitkomst is van de
keuzes en beslissingen die we nemen in het leven. Of onze levens. We
hebben het helemaal zelf in de hand. Ook als er dingen gebeuren die we
niet in de hand hebben, bepalen we zelf hoe we dat ons leven laten
beïnvloeden. Maar ik geloof wel dat we soms rare redenen hebben om
bepaalde keuzes te maken. En het is het kiezen, wat me intrigeert.”

3|
 “In het leven gebeuren soms afschuwelijke dingen.
Dingen die we niet plannen, en waar we ook
helemaal geen invloed op kunnen uitoefenen. Dan
kan je twee dingen doen: alles maar laten gebeuren,
en een speelbal worden van de gebeurtenissen, of
zelf de touwtjes in handen nemen, en de situatie naar
je hand zetten. Natuurlijk wordt dan niet ineens alles
weer ‘goed’ of verdwijnen je problemen als sneeuw
voor de zon. Maar dingen worden dan wel
aanvaardbaar, of draaglijk, en ontstaan er ook weer
mogelijkheden, naast de beperkingen die er zijn
ontstaan.
Soms hebben we de neiging te denken dat alles ons
maar overkomt. En dat is een grote valkuil. Want
ook al heb je de situatie niet in de hand, je moet toch
altijd kiezen. Ik probeer dat beslissingsproces te
doorgronden. Waarom doen we wat we doen? En
waarom zijn we soms zo passief? Waarom komen
sommige mensen terecht in een slachtofferrol,
terwijl anderen juist een haast onmenselijke kracht
lijken te bezitten om er weer bovenop te komen? Ik
zoek de antwoorden in ons innerlijk wezen. We zijn
allemaal onze eigen grootste raadgever. We maken
keuzes niet voor niets. Als je weet waarom je
bepaalde keuzes maakt, sta je ineens een stuk
bewuster in het leven. En maak je inderdaad dat van
je leven, wat je zelf wil.
De meeste mensen zoeken naar antwoorden en
oplossingen in het heden. Maar die benadering werkt
niet voor iedereen. Soms weten mensen gewoon echt
niet waar hun motivaties vandaan komen. Ook niet
als ze alles al hebben geprobeerd om daar achter te
komen.
4|
Karma? Sure. Maar niet voor iedereen.
Voor sommige mensen ligt het antwoord in het
verleden. Soms in hun kindertijd, maar soms ook
in hun karmische levenscyclus. Wie gelooft dat hij
eerder al heeft bestaan, kan daar ook de littekens
van met zich meedragen. Of dat nu een puur
psychologische valstrik is, of een realiteit, doet
daarbij niet zoveel terzake. Voor deze mensen kan
reïncarnatie antwoorden bieden.
Ik besteed als coach aandacht aan persoonlijke
ontwikkeling, en wil ik naast aandacht aan de
professional, de aardse mens, de diva of de
zakenman, ook aandacht besteden aan spirituele
ontwikkeling. Ik specialiseer me daarom in zaken
die met onze ziel te maken hebben. Karma? Sure.
Voor sommige mensen hèt antwoord op
onbeantwoordbare vragen. Maar dat geldt niet
voor iedereen. De ontwikkeling van onze ziel
verloopt ook volledig volgens onze eigen keuzes.
Ik heb een normale ‘aardse’ benadering. Ook als
het om spiritualiteit gaat. Als je niet gelooft in
karma en de ziel, zal je mij nooit over reïncarnatie
horen reppen. Dan richten we ons gewoon op het
nu. Het gaat in mijn benadering om de keuze. Jij
kiest. Ook in je coachingstraject.
Het leven is een aaneenschakeling van keuzes. Met
alles. Als je niet de juiste keuzes maakt, loop je
achter je zelf aan. Ik wil mensen helpen juist zelf
aan het roer te staan. Je kunt alles bereiken. Als je
maar de juiste keuzes maakt.”
Chantal van den Berg (33) is coach, trainer,
reïncarnatie- en regressietherapeut en oprichtster
van Choicez.
Foto’s & Tekst: Ginny Mooy
WhatYouWannaBe
WhenYouGrowUp

TANDARTS
Raychella wil het liefst tandarts worden.
Als het niet is wat ze ervan verwacht,
gaat zij voor het beroep advocaat.
Je Droom Vertelt...
“Ik loop in een groot gebouw, met heel veel ramen en kamers...het lijkt een
beetje op een oude fabriek, zo hoog als het gebouw is en wat is het breed.
Aan de buitenkant is duidelijk zichtbaar dat het al vele stormen heeft
doorstaan. Ik zie bekenden, maar ook veel onbekenden en we vieren feest.
Het lijkt wel een beetje op carnaval, zo uitbundig als iedereen doet...zo
opgewekt en uitgelaten."

Snel en nog wat slaperig krabbel ik deze zinnetjes in het schrift wat ik al jaren
trouw naast mijn bed heb liggen. Zo onderhand weet ik dat ik mijn dromen
meteen moet opschrijven. Als ik maar even denk van ach dat onthoud ik wel
en mezelf weer omdraai om nog even te soezen, is de helft me bij het
ontwaken ontschoten.

Ik schrijf dus nog wat onbeheersd alle details op die ik me herinner. Zelfs de
kleding die sommigen in mijn droom dragen herinner ik me en ik zet het er
trouw bij. Al begrijp ik nu nog niet precies waarom ik me dat herinner. Ik weet
dat het me ooit duidelijk zal worden.

Met een tevreden gevoel leg ik mijn schriftje weg en val nog even terug op mijn kussen. Dromen, ze lijken zo
fantasierijk en onwerkelijk maar ze vertellen ons enorm veel over onszelf en over ons leven. Dromen kunnen
ons zicht geven op situaties. Ze kunnen ons een kijkje geven in de diepste, donkerste kamertjes van onszelf.
En wanneer we de taal van onze dromen begrijpen en leren spreken, maken we dus kennis met een diepere
laag in onszelf en komen we tot een groter bewustzijn. Zo ligt er zomaar een gids, een wegwijzer, voor het
oprapen in de nacht.

Veel mensen herinneren zich hun dromen niet. Gehaast stappen ze uit hun bed om aan hun volle, drukke
programma te beginnen. Dat wat de nacht hen bracht alweer ver weggestopt onder de zorgen en gedachten
van de dag. Maar dromen zijn voor gehaaste mensen vaak de verwerking van de dag omdat er verder geen
rustmomenten zijn. Wie wel meerdere malen per dag de moeite neemt rustmomenten in te bouwen, zodat
het gebeurde een plekje vindt, zal merken dat er in hun dromen ruimte ontstaat voor andere boodschappen.
De droom is dan niet de verwerking van het gebeurde, maar een persoonlijke wegwijzer.

Op een groot scherm zie je in beeld, met geluid en vaak vol symbolen, gebeurtenissen zich afspelen.
Gebeurtenissen die ons veel vertellen over onze binnenkant. Over onze talenten, onze angsten en patronen.
Het lezen en begrijpen van dromen is vaak niet makkelijk, maar wie oefent en opschrijft ziet uiteindelijk
patronen en zal de symboliek kunnen begrijpen. Die symboliek kan heel persoonsgebonden zijn, want het is
jouw beleving die centraal staat...en jouw gevoelens die in elke droom van het grootste belang zijn.

Zo kun je dromen over je buurman maar hoeft dat helemaal niets te zeggen over de buurman. Allereerst is
jouw gevoel ten opzichte van de buurman erg belangrijk, want stel je vindt je buurman een vreselijk iemand,
bazig en dominant. Dan wil de droom je iets vertellen over het dominante, bazige stuk in jezelf wat je
waarschijnlijk niet zo leuk vindt.

Ten tweede is het belangrijk te kijken naar de functie van je droom, want was je die dag verwikkeld in iets
met je buurman dan is het dus gewoon een stuk verwerking. Het hele plaatje moet dus in ogenschouw
worden genomen en dan zul je je dromen prachtig kunnen gebruiken om patronen te doorbreken en om
inzichten te krijgen over jezelf en je gevoelens. Een droom is dus zeker geen bedrog maar eerder een eigen
lichtje op onze wegen door dit bestaan...

Cheronne Jansen geeft dromenworkshops. Kijk voor meer informatie op: www.cheronne.nl

7|
 LIFE B
ETWE
EN LIV
ES IS E
EN VER
KENN
INGSTOC
LU EX
HT
EEN R DOOR JE TU
EEN O EIS NAAR SSENB
OS PL F NTMO
ETING
JE ZIEL ESTAAN.
S
MET J ESSENTIE.

R O LE
LIF U RE SR
E WAR
E IK.

E OY Y UO
BE ER O Y
TW OL UR W
P ON
EE XE LI K
N FE
LIV
ES

COACHING YOU TO BECOME YOU

WWW.CHOICEZ.NL | INFO@CHOICEZ.NL
Moderne gezinnen

DOSSIER
Stiefmoeders!
Stiefouders, en dan met name stiefmoeders, hebben
al sinds mensenheugenis een slechte naam. In geen
enkel sprookje speelt de stiefmoeder bijvoorbeeld
een glorieuze rol. Ze is gemeen, jaloers, laaghartig
en veelal ook moordlustig. In sprookjes is de echte
moeder meestal overleden, en het achtergebleven
kind het slachtoffer in de klauwen van de grote,
boze stiefmoeder. In het traditionele plaatje, is de
stiefmoeder de onvermijdelijke bitch.
In deze tijd kom je het steeds vaker tegen.
Samengestelde gezinnen. Eén of beide partners
hebben kinderen uit een eerdere relatie. Maar
hoewel deze moderne gezinssamenstellingen
tegenwoordig veelvuldig voorkomen, botert het
vaak nog steeds niet in deze constructie. Maar juist
omdát samengestelde gezinnen steeds meer
voorkomen, doen we ook graag alsof er niets aan de
hand mag zijn. De partners kiezen voor elkaar, en
daar hoort ‘gewoon’ een kind bij. Punt uit. Daar
moet de (aanstaande) stiefouder maar niet moeilijk
over doen. Van het kind van je partner hoor je te
houden, een surrogaat ouder te worden, en er zo
mogelijk een nog betere ouderrol voor te vervullen
dan de biologische ouders.
Anno 2009 is stiefouderschap er echter nog altijd
niet ‘normaler’ op geworden. En in plaats van
verbetering, en meer begrip voor de moeilijke
positie van de nieuwe stiefouder, is het juist slechter
bespreekbaar geworden. Er heerst een
vreemdsoortige spanning rond het onderwerp. Een
relatie met een bestaand gezin aangaan, is anders
dan een relatie met zijn tweeën beginnen. En dat
biedt doorgaans al genoeg uitdagingen. Maar bij
stiefouderschap krijg je er meestal naast een kind,
ook automatisch een ex-geliefde bij. Natuurlijk, de
relatie is niet voor niets voorbij, rationeel weet je
dat. Maar toch kan er jaloezie ontstaan, zeker als de
ex nog veel contact heeft met je partner. Daarnaast
zal je moeten leren omgaan met het idee dat je
partner geen ‘groentje’ meer is. Zo heeft je geliefde
de bijzondere momenten van een eerste
zwangerschap bijvoorbeeld al met een ander
gedeeld.
Een belangrijke valkuil die je vaak tegen komt bij
samengestelde gezinnen is gebrek aan effectieve
communicatie. Waarin gevoelens erkend worden,
waarbij je je in elkaar kunt inleven en open kunt
blijven benoemen wat je voelt en ervaart, zodat je
naar een situatie toe kunt werken die voor alle
partijen bevredigend is.
Ik was 26 toen ik mijn vriend ontmoette,
en nog helemaal niet met kinderen
bezig. Hij had een zoontje van 3 jaar. Zijn
zoontje kwam om het weekend, dus ik
zag niet zoveel rode vlaggen. Als hij en ik
met z’n tweeën waren was het heerlijk,
intens en passioneel. We spraken
regelmatig af. De weekends dat hij zijn
zoontje had, vond ik ook heerlijk. Dan
had ik ‘me-time’ en deed ik van alles wat
ik ook deed voordat ik hem kende. De
perfecte balans vond ik.
Doordat hij alleenstaande vader is, is hij
ook heel verzorgend en verantwoordelijk.
Dat had ik eerder niet zo meegemaakt in
mijn relaties. Ik wist in ieder geval op
voorhand wat voor vader mijn vriend is. Ik
zag alleen maar voordelen. Ik zag zijn
zoontje wel eens, maar meestal liet ik ze
lekker samen. Zijn zoontje is van het
schattige soort. Ik zag geen enkele beer
op de weg.
Maar toen we gingen samenwonen,
veranderde dat. We wonen nu 3 jaar
samen en ik vind het samenleven met zijn
kind zwaar. Qua opvoeding zitten mijn
vriend en ik totaal niet op een lijn en dat
zorgt voor spanningen. Niet dat ik actief
opvoed, maar sommige basisregels die
voor mij heel normaal zijn, zijn voor mijn
stiefzoon helemaal niet zo normaal. Zoals
van beneden naar zolder schreeuwen.
40 keer in een minuut aan de voordeur
bellen en niet achterom kunnen lopen. 5
uur achter elkaar achter de playstation.
Met zes vriendjes binnen in de
woonkamer spelen terwijl het buiten mooi
weer is. Al zijn troep laten rondslingeren.
Speelgoed, kleding, schoenen. En als
stiefmoeder heb ik nauwelijks invloed op
de opvoeding, mijn mening wordt vaak
niet gewaardeerd. Het is dan ook niet
zozeer het kind of het stiefmoederschap
dat mijn relatie bemoeilijkt, maar ons
onvermogen om op één lijn te zitten en
een balans te vinden.
Liza (31). Accountmanager, Stiefzoon (8)

Als ik niet zo veel van mijn vrouw zou houden
zou ik allang vertrokken zijn. Ik voed het kind
van haar en haar ex op. Haar ex heeft het
kind iedere twee weken een weekend.
Hij is altijd te laat, neemt nooit de moeite om
dan even te bellen of belt spontaan 5
minuten van tevoren dat hij zijn zoon van
school wil halen. Het komt geen seconde in
hem op dat er een hele organisatie aan
vooraf gaat.
Ik lees mijn stiefzoon elke avond voor. Ik breng
en haal hem van school. Ik maak huiswerk
met hem. Ik verzorg hem als hij ziek is. Als hij
ziek wordt terwijl hij bij zijn vader is, dan wordt
de jongen weer naar ons gebracht. Dat zegt
toch eigenlijk voldoende.
Maar wie zit er bij ouderavond geïnteresseerd
te wezen? Juist! De ex en mijn vrouw. Ik vind
het verder een goede vent. Maar ik zit in een
grijs gebied. Ik doe wel alle vader dingen, en
heb alle verantwoordelijkheden. Het wordt
ook van mij verwacht. Dit is mijn keuze en ik
neem die verantwoordelijkheid en zorg met
liefde. En toch, toch zou het fijn zijn als mijn rol
ook eens erkend werd.
Ik vind het raar dat er voor iemand die weinig
moeite doet om zijn kind te zien, zo de
uiterste best wordt gedaan. En dat dat wat ik
doe als normaal beschouwd wordt. Dan
moet ik maar geen relatie met een vrouw
met een kind beginnen.
En de verantwoordelijkheid van de vader
dan? Het lijkt wel dat het normaler wordt
gevonden dat de vader zijn
verantwoordelijkheid minimaal neemt, maar
owee als de stiefouder niet 200% betrokken is.
Raar toch?
Henry (36), Zelfstandig ondernemer, Stiefzoon
(6)
Stiefvaders!
Over stiefvaders hoor of lees je weinig. Terwijl hun
rol vaak groter is dan die van stiefmoeders. Het kind
blijft namelijk meestal bij de moeder wonen en in
veel gevallen heeft de moeder het grootste deel van
de zorg. Samenwonen betekent dan ook vaak een
actieve rol voor de stiefvader.
En net zoals beide ‘moeders’ met elkaar kunnen
botsen, lopen vaak ook beide ‘vaders’ tegen
problemen aan. Sommige biologische vaders lijken
alleen nog maar de lusten te willen nemen, terwijl de
lasten makkelijk bij de stiefvader worden gedumpt. In
dat soort gevallen is het voor de stiefvader belangrijk
het waaróm achter dit gedrag te weten.
Veel vaders blijken schuldgevoelens te ervaren omdat
zij hun kinderen na een scheiding ineens veel minder
zien. In het ‘papa-weekend’ willen ze dan vaak geen
confrontaties aangaan en gaan dan het opvoeden uit
de weg. Geen kwade wil dus, en als de stiefvader zich
hiervan bewust zou zijn, zou hij zich misschien niet zo
misbruikt voelen.
Doordat veel mensen een onbewuste negatieve
associatie met het woord stiefvader of stiefmoeder
hebben, is het een extra zware rol. Waarin de druk
om het goed te willen doen erg groot is. Ook ervaren
veel stiefouders dat ze best meer begrip zouden
willen voor de uitdagende rol die ze op zich nemen.
Open communicatie is de sleutel tot een harmonieus
gezinsleven. Een gezin is in balans als alle gezinsleden
de ruimte krijgen om te groeien. Er ligt daarom heel
wat druk bij de biologische ouders. Want
communicatie moet aan beide kanten open zijn:
zowel naar de nieuwe partner, als naar de ex. Wie
verwacht dat alle puzzelstukjes uiteindelijk vanzelf
wel op hun plek zullen vallen, houdt er onrealistische
verwachtingen op na. Jaloezie, onzekerheid en
twijfel zijn gevoelens die onvermijdelijk bij alle
betrokkenen leven. En ook al lijkt alles aan de
oppervlakte nog zo goed te gaan, onderhuids
kunnen ook heel wat negatieve emoties meespelen.
Durf de ander en jezelf de vraag te stellen of
bepaalde keuzes of gedrag bijdragen aan de
harmonie van het gezinsleven, of wordt er juist
afbreuk aan gedaan? Is er wel evenwicht in het
gezinsleven, en krijgen beide partners genoeg kansen
om de groei door te maken die bij hen past?
11 |
Het gezin
Stiefouderschap gaat vaak gepaard met tegenstrijdige
emoties. Ergens zou het vanzelfsprekend moeten zijn
dat je van het kind van je partner gaat houden. Maar
omdat stiefouders vaak weinig in de pap te brokkelen
hebben als het om opvoeding gaat, is het juist de
band tussen stiefouder en stiefkind die daardoor niet
tot bloei kan komen. De stiefouder wordt dan met
een vreemde ‘opgezadeld’, die een prettig
gezinsleven in de weg staat.
Een kind is kwetsbaar, en komt daardoor op de eerste
plaats. Maar wat vele ouders zich niet realiseren, is
dat niet perse het kind, maar zijn of haar groei op de
eerste plaats zou moeten komen te staan. Geen enkel
kind kan zich ontspannen ontwikkelen als er binnen
het gezin onderhuidse spanningen leven. Het is
daarom juist in het belang van het kind dat ook de
stiefouder mee komt in de nieuwe gezinsconstructie,
en dat vereist extra aandacht. Een stiefouder die zich
begrepen voelt, is een tevreden stiefouder. En dat
hoeft echt niet te betekenen dat de stiefouder het
ineens voor het zeggen krijgt. Leg daarom uit
waarom je bepaalde beslissingen neemt, en heb oor
voor de gevoelens van je partner. Praat over je
verwachtingen, en wees niet bang ze bij te stellen. En
onthoud: sommige dingen laten zich nu eenmaal niet
afdwingen.
Tot slot nog een aantal do’s & dont’s voor de
stiefouder:
Dont’s
Het te goed willen doen, stoppen met communiceren,
concurrentie aan willen gaan, ouder willen spelen
over het kind, jezelf wegcijferen.
Do’s
Jezelf tijd gunnen, zelfreflectie, benoemen wat je
ervaart, in contact blijven met jezelf en de
betrokkenen, loslaten van illusies en mentale ‘zo
hoort het’ beelden.
Chantal van den Berg
Coach & Counselor
12 |
Mirjam (34), Regiomanager, Stiefdochter (6)
Ik vind het nu erg leuk, maar dat heeft wel
even geduurd! In het begin vond ik het
moeilijk. Ik deed mijn uiterste best om een zo
geweldig mogelijke stiefmoeder en partner te
zijn en ook nog eens begrip te hebben voor
de nukken van zijn ex. Ik nam mijn partner
alles uit handen en ik was een geweldige
kopie van mezelf geworden.
Zijn dochter kwam elk weekend en het was
elke keer feest. Niks was te gek voor mij. Mijn
vriend had een award voor de meest luie
vader en man kunnen winnen, want hij deed
letterlijk niks meer. Ik deed en organiseerde
werkelijk alles. Als zijn dochter er niet was, was
ik superminnares en supervrouw. ‘Kijk mij eens
super geweldig en zoveel beter dan de
moeder van je kind zijn.‘ Daarnaast werkte ik
ook nog eens minimaal 40 uur als
regiomanager en volgde ik in die tijd een
studie. Als ik nu terugkijk denk ik: hoe kreeg ik
het voor elkaar?
Maar ik ergerde me rot aan het gebrek aan
schouderklopjes en de luiheid van mijn vriend.
Zijn ex en ik voerden een ander soort
toneelstukje op. ‘Doen alsof we heel
ontspannen zijn,’ heette het stuk. Terwijl je de
spanning echt kon snijden. Op een dag
kwam ik tot inkeer. Ik was gordijnen aan het
ophangen in de kamer van zijn dochter, toen
mijn vriend de kamer kwam binnenlopen. De
metamorfose viel hem nauwelijks op en
zonder op of om te kijken gooide hij wat
kleding op de grond. Mijn mond zakte op
mijn knieën. Niet door zijn actie, maar door
de mijne. Wie was ik nou zo voor de gek aan
het houden? Voor wie was ik supervrouw aan
het spelen?
Toen ik ophield de supervrouw te zijn, viel
hem overigens wel op. Ik heb gas
teruggenomen. Ik was zo over mijn grenzen
gegaan omdat ik gewoon heel onzeker was
in deze nieuwe situatie. En mijn vriend en zijn
ex waarschijnlijk ook. Dit was voor iedereen
nieuw. Ik ben met mijn onzekerheid aan de
slag gegaan en dat is heel bevrijdend
geweest. Ik neem nu meer een soort van
tante rol en hoef van mezelf ook niet altijd
mee te doen. Nu ik het niet meer vreselijk
goed wil doen, nu ik niet meer graag
geweldig gevonden hoef te worden, is de
sfeer een stuk meer ontspannen. We hebben
nu een goede balans. Zijn dochter en ik
hebben een leuke band en mijn vriend zou
nu een award voor de meest betrokken
vader en man kunnen winnen!
‘Ik neem ontslag...!
Ik staar naar de klok. De minuten tikken tergend langzaam voorbij. Ik ben nog geen uur binnen en ik verlang al naar
vrijdagmiddag. Voor de goede orde. Vandaag is het maandag. De week is nog maar net begonnen. Ik word moe van het
neppe gebeuren. Het zogenaamde overgeïnteresseerde, het hielen gelik. De een nog erger dan de ander. Vrouwen wier
baby’s weblogs schrijven, ik weet het, het is een wonder, komen me ook mijn strot uit. Kijk! Daar staat er weer één
verplicht te glimlachen om het onnozele verhaal over wat de dochter van 2 maanden op internet gepost heeft. Nee! Mijn
huggie zit niet lekker!

Ik kijk naar rechts, niet ver bij mij vandaan zit een stoffige vent. Eentje waarvan ik me met grote regelmaat afvraag of hij
überhaupt ooit doucht. Aan zijn kapsel kan ik precies zien of dat hij op zijn zij of op zijn rug heeft gelegen. Tegenover mij
zit een happy singel. Alleen is ze niet zo happy. Al doet ze nog zo haar best, de wanhoop druipt er vanaf. Het stralen
voorbij. Elke man zou een kans kunnen zijn. Een kans op een huis in een buitenwijk, 2 kinderen en een labrador.

Als ik heel eerlijk ben, vind ik mijn werk eigenlijk al een hele tijd niks aan. Het interesseert me eigenlijk helemaal niks
meer. Maar op een of andere manier vind ik het makkelijker om ontevreden te zijn. Ik besluit nu ter plekke dat ik dit zat
ben. Ik weiger, nee ik vertik het, om nog langer te wachten totdat de minuten ver genoeg vooruit getikt zijn zodat ik even,
twee dagen, 48 uur van mijn zuur verdiende vrijheid kan genieten. Eigenlijk is 48 uur best overdreven. Want ik moet op
zondagavond wel weer rekening houden met het feit dat ik de volgende ochtend weer fris in de file moet staan.

Ik kap ermee. Ineens ziet de werkvloer er heel anders uit. Ik ga jullie verlaten, denk ik. Ik ga ontsnappen. Ik ga mijn eigen
pad volgen. Ik weet nog niet hoe. En ik weet nog niet met wat. Maar ik ga weg. Ik voel dat ik vastberaden ben. Mijn
beslissing geeft me een heel vrij gevoel. Het is anders dan andere keren dat ik mij heldhaftig voornam ontslag te nemen
en de ‘wijde wereld’ in te trekken. De rest van de dag vliegt voorbij. De file kan me niet uit mijn gevoel krijgen. Nog
maar even, denk ik. Bij thuiskomst besluit ik dat ik het dit keer goed moet aanpakken. De komende drie maanden zit ik er
nog. Dat is mijn opzeg termijn. Tot die tijd wil ik goed werk afleveren en niet zeuren. Ik start mijn laptop op en schrijf
mijn ontslagbrief. Ik maak het meteen af. Printen, envelop en ook al moet ik het hele huis overhoop halen voor een
postzegel, ik zet door. Ik leg mijn ontslagbrief klaar, zodat ik het morgenochtend niet vergeet.

Terwijl ik de ravage van mijn postzegel zoektocht aan het herstellen ben, hoor ik mijn mobiel een aantal keren gaan ,maar
ik wil me niet af laten leiden. Ik wil het ook nog niet vertellen. Niet voordat ik die brief op de post heb gedaan. En ik ken
mezelf. Als ik opneem, vertel ik het toch. Als ik klaar ben met eten is het tijd voor stap twee. Opschrijven wat ik allemaal
wel zou willen doen, wat mijn kwaliteiten zijn, wat ik leuk vind. Dat soort dingen. Ik pak mijn mooie schrijfboekje en
mijn mooie pen. Dit wil ik zorgvuldig doen. Ik installeer mezelf op de bank en adem een paar keer diep in. Ik open mijn
mooie boekje, klik mijn pen ‘aan’ en er komt helemaal niks. Ineens vraag ik me af of dit wel zo een goed plan is.

14 |
 In het allereerste Choicez Magazine een
special over duizendpoot en
hoofdredactrice Ginny Mooy.
In één jaar schreef ze twee boeken,
begon haar eigen bedrijf, richtte een
stichting op en deed promotieonderzoek
naar kindsoldaten.

Foto’s: Ginny Mooy | Tekst: Patrick de Graaf | www.ginnymooy.nl

‘Ik kan niets met routine’
In haar autobiografische debuutroman ‘De Wil om te
Doden’, laat Ginny Mooy het achterste van haar tong
zien. Ze geeft zich in haar verslag over haar onderzoek
naar ex-kindsoldaten, volledig bloot aan de lezer. Ook
op haar weblog laat ze makkelijk het achterste van haar
tong zien. Ze schrijft provocerend, kleurrijk en
beeldend. In heilige huisjes lijkt ze niet te geloven. Ze
doet alles op haar manier.
Ginny Mooy (35) is afgestudeerd
antropologe. Ze bracht in September
2008 haar debuutroman ‘De Wil om te
Doden’ uit. Deze maand verscheen
haar tweede boek ‘Moordjongens’.
Een boek over kindsoldaten, voor
jongeren vanaf 12 jaar.

“Ik kan niets met routine. Ik hou van uitdagingen. Zodra ik Ginny woont in Sierra Leone, waar ze
iets onder de knie heb, is het tijd voor de volgende promotie onderzoek doet naar
ontdekking. Dat heeft me in het verleden genoeg problemen voormalig kindsoldaten. Samen met
opgeleverd. Zo heb ik nooit een mooi CV opgebouwd, waar hen richtte ze de stichting Mind to
een werkgever op slag op zou vallen. Mijn leven is een Change op, die kindsoldaten een
samenraapsel van allerlei verschillende soorten banen en tweede kans wil geven om een
specialisaties. Nu ik niet meer zonodig ergens in hoef te toekomst op te bouwen.
passen, ben ik daar blij om. Er zijn niet veel dingen die ik
niet kan, waardoor ik altijd mogelijkheden zie om het roer In Sierra Leone woont ze samen met
weer om te gooien. vriend Lansana, en wordt ze
binnenkort voor de eerste keer
Het is een onbewuste zoektocht geweest naar mezelf, mijn
werkelijke talent, en mijn interesses. Op de middelbare moeder. Naast haar vrijwilligerswerk is
school zat ik in een keurslijf van zinloosheid. Wat moest ik ze tekstschrijver en redacteur, en
met aardrijkskunde en biologie? Ik wist dat ik het nooit zou maakt ze grafische ontwerpen,
gebruiken. Ik zocht altijd naar concrete dingen. Het is websites, brochures en magazines.
daarom misschien raar dat juist ik op de universiteit terecht
kwam. Toch had me niets beters kunnen overkomen. Meer informatie over Ginny:
Eindelijk was ik bevrijd van het juk van de voorgekauwde www.ginnymooy.nl
kennis, en leerde ik de wereld op een hele andere manier
zien. Ik leerde met name dat de wereld draait om ideeën. Meer informatie over Mind to Change:
Van mensen. Waarom zou ik daar dan niet mijn eigen www.mindtochange.nl
ideeën in kwijt kunnen?

Ik sta met mijn benen in twee verschillende culturen. Mijn

ene been is Hollands, mijn andere been Indisch. Zo ben ik
ook opgevoed. Heel verwarrend soms, omdat beide
culturen tegenstrijdige waarden en gebruiken kennen. In
één opzicht komen de twee culturen echter opvallend veel
overeen: ‘het hóórt niet’. Dat principe heb ik ergens rond
mijn dertigste radicaal van boord gegooid. Voorgeschreven
gedragsregeltjes, de schone schijn, altijd een toneelstukje
moeten opvoeren. Hypocriete deftigheid noem ik dat. Ik
ben niet perfect, zal ik ook nooit worden. So be it. Hou van
me, haat me, het maakt me niets uit. Zolang ik maar mezelf
kan zijn. In de voorgeschreven rol van Hollandse
middenklasser verwelkte ik elke dag een beetje meer. Ik
wilde mezelf ontdekken, vrij zijn van schaamte, en gewoon
open tegenover het leven staan. Zodra je de gebaande
wegen verlaat, gaat er een hele nieuwe wereld voor je open.
Uiteindelijk heb ik mijn plekje weten te veroveren.
Routines horen daar nou eenmaal bij. Prima. Zolang ze
maar minimaal blijven, en ik ze zelf bepaal.”

17 |
‘chapter: sierra leone’
Na een opleiding in mode en kleding,
grafische vormgeving, cursussen boekhouden,
een eigen kledingbedrijf en een studie
financieel management, besloot Ginny op
haar 29e het roer radicaal om te gooien. Ze
gaf haar comfortabele bestaan met
veelbelovende baan en carrière op, om
antropologie te gaan studeren aan de
Universiteit van Amsterdam.
Ze specialiseerde zich in oorlog en extreme
geweldpleging. Voor haar eindscriptie vertrok ze
eind 2006 naar Sierra Leone, om onderzoek te doen
naar ex-kindsoldaten. Ze bleef vier maanden, maar
ging korte tijd later weer terug. Ze had haar hart
verloren aan het land, vriend Lansana, en ‘haar’ ex-
kindsoldaten. Ze wilde promotie onderzoek doen. En
tegelijkertijd iets betekenen voor de ex-kindsoldaten
die haar in hun levens hadden opgenomen. Samen
met hen startte ze het initiatief Mind to Change. Een
humanitaire organisatie die kindsoldaten een nieuwe
kans op een toekomst wil bieden.
Om de ex-kindsoldaten beter te kunnen begrijpen,
leefde ze meer dan twee jaar met hen samen, en
deelde hun dagelijks leven. Tijdens haar onderzoek
kwam ze terecht onder de armsten van de Sierra
Leoonse bevolking. Een groot contrast met haar
leven in het rijke Nederland. Van een leventje in
luxe, naar een bestaan zonder schoon water,
elektriciteit en voorzieningen. Een situatie waarin ze
niet alleen het land, haar inwoners en de ex-
kindsoldaten beter leerde begrijpen, maar vooral
zichzelf leerde kennen.
“Ik ben altijd een luxe meisje geweest. Ik hou van
kleding, make up, schoenen, en dure snufjes. Toch is
dat allemaal nooit zo belangrijk voor me geweest,
dat ik er mijn leven naar zou hebben ingericht. Als ik
het kon kopen was dat mooi meegenomen, maar ik
deed toch liever iets wat ik leuk vond. Een hoog
salaris is nooit een hoofdmotivatie voor me geweest.
Misschien was het daarom uiteindelijk niet moeilijk
me aan te passen aan het leven in Sierra Leone. Al
heb ik wel veel moeilijke momenten gehad
natuurlijk.
‘Natuurlijk móet je die auto
hebben, en dat paar roze
hakken...’
18 |
Koken op houtvuur
In het begin heb ik nog vaak met weemoed
gedacht aan mijn wasmachine, stofzuiger, tosti
ijzer en het gasfornuis. In Sierra Leone gaat alles
met de hand. Strijken met een kolenbout en koken
op een houtvuurtje, het kostte allemaal zoveel tijd
dat ik er soms gek van werd. Maar tegelijkertijd
waren het ook sociale bezigheden. Je staat nooit in
je eentje te wassen. Kleding op de hand schrobben
in een emmertje op de binnenplaats was vaak zelfs
leuk, als ik samen met de buurtkinderen stond te
zingen en te dansen.
Mijn leven kwam automatisch in een andere
versnelling, waardoor ik me realiseerde dat ik
jarenlang op de automatische piloot had geleefd. In
Nederland zat ik zozeer vast in de ratrace, dat ik
nauwelijks grip had op mijn eigen leven. En dat
terwijl ik toch altijd gedacht heb dat ik mijn eigen
koers vaarde. In Sierra Leone leerde ik het leven
van dag tot dag te nemen, en kleine dingen te
waarderen. Veel dingen zijn niet vanzelfsprekend,
en hobbelen van het ene behaalde doel, naar de
andere ‘must’ sloopt uiteindelijk je
persoonlijkheid.
Natuurlijk moet en zal je die auto hebben, en dat
ene paar roze hakken, of die videocamera.
Ongemerkt word je slaaf van je eigen
materialisme. Als alle materialisme dan ineens
wegvalt, moet je hele nieuwe levensdoelen stellen.
En dat was zeker in het begin niet makkelijk. Het
gevoel van bevrijding kwam pas veel later, bij één
van mijn bezoeken aan Nederland. Ineens voelde
ik me in mijn oude leventje niet meer thuis, en
merkte ik dat ik uit de ratrace gestapt was.
Nederland was een geoliede machine. Aan de ene
kant fijn, omdat alles geregeld is, maar aan de
andere kant is het in die machine ook moeilijk je
eigen draai te vinden.
Maar hoewel het leven in Sierra Leone als dag en
nacht verschilt van dat in Nederland, zijn de
mensen er in opvallend veel opzichten hetzelfde.
Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar
zekerheden en zelfverwerkelijking. De
belangrijkste les die ik daar uit trok, is dat het
leven echt is wat je er zelf van maakt. Het oh zo
makkelijke cliché werd ineens ook een hele
makkelijke werkelijkheid. Alleen eten en drinken
moet, de rest wíl je. Als je dat eenmaal weet, biedt
het leven ineens veel meer mogelijkheden.”

Moordjongens - Ginny Mooy
ISBN: 9789022323465
Adviesprijs: € 14,95
Moordjongen en De Wil om te Doden zijn te
koop bij alle boekwinkels in Nederland en
België, en daarnaast ook te koop bij Stichting
Mind to Change. Als je je exemplaar via Mind to
Change koopt, gaat de opbrengst naar een
scholingsproject voor voormalig kindsoldaten
in Sierra Leone.
www.mindtochange.nl
20 |
Fictie - Mei 2009
Idrissa is elf als hij door zijn oom wordt ingelijfd bij
het rebellenleger. De eerste keer dat hij moet
vechten, staat hij doodsangsten uit, maar als hij
geconfronteerd wordt met het doorgeladen geweer
van de vijand, schiet hij zonder te kijken. Hij heeft
zijn eerste slachtoffer gemaakt. Daarna is doden niet
moeilijk meer. Onder invloed van drugs wordt hij
een wrede generaal, die andere jonge jongens
dwingt om mee te vechten.
Jim is zeven als hij samen met zijn moeder door de
rebellen wordt ontvoerd. Hij moet toekijken hoe zijn
moeder wordt doodgeschoten. Als hij later tijdens
gevechten aan zijn moeder denkt, wordt hij zo
razend dat hij moeiteloos het ene na het andere
slachtoffer maakt. Al snel is hij een van de meest
gevreesde krijgers in zijn eenheid, en beschermt hij
andere jonge jongens tijdens de gevechten.
Na jaren vechten komen de jongens terecht in een
tehuis, waar ze ontwapend worden, en hun
moeizame integratie in de naoorlogse samenleving
begint. Zonder geweer zijn ze machteloos, en weten
ze niet hoe ze zich staande moeten houden. List en
bedrog worden hun wapens, terwijl ze diep in hun
hart niets liever willen dan geaccepteerd worden en
erbij horen.
Nonfictie - September 2008
2007. Studente Ginny Mooy vertrekt naar Sierra
Leone om onderzoek te doen naar ex-kindsoldaten,
Samen met haar assistent Lansana, die al snel meer
wordt dan dat, gaat ze op zoek naar jonge mannen
die hun oorlogservaringen willen vertellen. Door
haar grote betrokkenheid dringt ze diep in hun
levens door. Hun verhalen zijn schokkend en
aangrijpend.
De wil om te doden is een verslag van haar eigen
zoektocht, door een wereld die tegelijkertijd
gruwelijk en liefdevol is.
De Wil om te Doden - Ginny Mooy
ISBN: 9789025363659
Adviesprijs: € 17,50
‘chapter: schrijven’
Schrijven
“Ik heb eigenlijk altijd een hekel gehad aan lezen. Ik
vond de verhalen wel mooi, maar ik genoot er meer
van als mijn moeder ze voorlas. En haar eigen
verzonnen verhaaltjes vond ik nog veel mooier. Ik
had als kind al een voorliefde voor zelf schrijven. Op
mijn achtste begon ik met het bijhouden van
dagboeken. Met name over mijn stiekeme
verliefdheden en onzekerheden, die ik dan zo
cryptisch mogelijk probeerde te omschrijven, zodat
andere familieleden niet zouden kunnen ontcijferen
waar ik over schreef.
Schrijven was een persoonlijke uitlaatklep van
pijnen en pijntjes. Wie mijn dagboeken van vroeger
zou lezen, zou denken dat ik vreselijk ongelukkig
was als kind. Ik schreef eigenlijk altijd alleen maar
over de dingen die me niet bevielen. Het was een
mooie manier om mijn boosheid over verdriet te
verwerken, zonder daarmee andere mensen voor hun
hoofd te stoten. Pas veel later is het ook een manier
geworden om aandacht te vragen.
Toen in 2006 mijn relatie verbroken werd, begon ik
een weblog. Ik was zo verontwaardigd, en eenzaam
in mijn gevoel, dat ik het van me af wilde schrijven.
Ik knalde alles op het internet, en kreeg verrassende
reacties terug. Maar ik merkte al snel dat het soort
reacties sterk afhing van de manier waarop ik dingen
schreef. En daarom ben ik met mezelf gaan
experimenteren in mijn stukjes. Het was grappig om
te zien hoe een bepaalde woordvolgorde ineens een
hele andere respons kon ontlokken. En leuk ook hoe
mensen proberen je karakter te ontleden uit je
schrijfstijl.
‘Ik laat graag het achterste
van mijn tong zien. Ik ken
geen schone schijn.’
Sommigen van mijn lezers konden me al snel
doorgronden. Andere lezers denken me door en door
te kennen, maar eigenlijk begrijpen ze helemaal niets
van me. Woordspelingen komen niet bij iedereen
aan. Of mensen hangen er hun eigen interpretatie
aan. Dat vind ik intrigerend aan het geschreven
woord. Hoewel ik in mijn stukjes toch echt het
achterste van mijn tong laat zien, zijn er toch mensen
die het helemaal anders oppakken. Dat zegt meer
over hen dan over mij. Maar het is mooi om te zien
hoe dingen een eigen leven gaan leiden.”
Autobiografisch
“Mensen zijn vaak verbaasd dat ik zo makkelijk
over mijn privé leven schrijf. Vind ik dat niet eng,
dat iedereen zomaar weet wat er bij mij van binnen
leeft? Ik vind dat juist prettig. Ik draag mijn hart
op mijn tong. Schone schijn werkt niet voor mij.
Wat ik voel of beleef, mag iedereen weten. Maar
misschien komt dat ook wel omdat ik geen echte
zware geheimen heb. Wat ik menselijk vind aan
mezelf, mogen mensen weten. Ik zal heus niet de
enige ter wereld zijn die kampt met onzekerheden,
twijfels, verdriet en levensvraagstukken. En het
feit dat mijn weblog heel goed gelezen wordt, wil
toch zeggen dat er mensen zijn die zich in mij
herkennen. Of juist het tegenovergestelde, maar
wel graag willen weten hoe een ander mens denkt,
voelt en leeft.
Ondanks mijn openheid was het toch moeilijk een
autobiografisch boek te schrijven. Toen ik
terugkwam van mijn eerste onderzoek in Sierra
Leone kreeg ik van uitgeverij Athenaeum het
aanbod mijn ervaringen in een boek te schrijven.
Ik accepteerde het aanbod met terughoudendheid.
Want mijn ervaringen in Sierra Leone gaan niet
alleen over mij, maar ook over de jongens waar ik
mee werk. Stel, je irriteert je aan mij, als
persoonlijkheid, dan ben je misschien ook niet
geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb over
kindsoldaten. En dat is mijn grootste drijfveer in
het leven: iets voor hen te kunnen doen. Ik vond
dat ik mezelf ondergeschikt moest maken aan de
boodschap die ik te verkondigen had. Uiteindelijk
heb ik mijn ervaringen in Sierra Leone toch vanuit
de ik-vorm besproken. ‘De wil om te doden’ is een
combinatie geworden van mijn eigen verhaal en
die van de ex-kindsoldaten die ik in Sierra Leone
ontmoette.
Mijn tweede boek ‘Moordjongens’ is niet
autobiografisch. De eerste keer dat ik een verhaal
schreef, dat niet berust op mijn eigen ervaringen.
Dat was spannend, want nu moest ik de wereld
vanuit het perspectief van andere mensen
beschrijven. Drie weken zat ik op een terrasje in
Sierra Leone met mijn notitieboekjes, en schreef ik
in één ruk het verhaal op van de kindsoldaten waar
ik mee werk. Dat was erg intensief, want hoewel
ze me veel over hun gevoelens en ervaringen
verteld hebben, had ik me nooit eerder zo sterk in
hun situatie ingeleefd. Ik heb daardoor best wat
confrontaties met mezelf gehad, en stond mijn
beeld van de mensheid even totaal op zijn kop.”
‘chapter: kindsoldaten’
Kindsoldaten
Ik vertrok naar Sierra Leone met de gedachte dat ik
onderzoek zou doen, daar een mooi
wetenschappelijk stuk over zou schrijven, en dan
weer door zou gaan naar de volgende bestemming.
Ik wilde heel graag iets doen voor kindsoldaten,
maar dan wel op beleidsmatig niveau. Maar doordat
ik dag en nacht samenleef met ex-kindsoldaten, en
hen door en door leer kennen, kreeg ik ook een
bijzondere band met ze. Ik leerde in Sierra Leone dat
mijn gedachte van helpen heel goed is voor lange
termijn oplossingen, maar dat ik daarmee de jongens
waar ik op dat moment mee werkte, nooit meer zou
kunnen helpen.
Hun problemen waren zo accuut, en zo
overweldigend, dat ik me realiseerde dat er echt nú
iets moest gebeuren. Daarom begon ik samen met
hen een project zodat zij een nieuwe toekomst op
zouden kunnen bouwen. Want hoewel er de laatste
jaren best veel aandacht is voor kindsoldaten, is er
niemand die hen structureel op weg helpt. De ex-
kindsoldaten in Sierra Leone zijn opvallend sterk, en
willen koste wat het kost iets van hun levens maken.
Ze hebben het allemaal niet voor niets overleefd. Ze
willen verder, maar ze zitten muurvast. Sierra Leone
is het armste land ter wereld, ze hebben vaak geen
ouders meer die hen op weg kunnen helpen. Hoe
moeten ze in godsnaam een leven opbouwen?
22 |
Kracht
Door mijn werk met ex-kindsoldaten, leerde ik dat
mensen heel wat veerkrachtiger zijn dan we
denken. Ik kom zelden een ex-kindsoldaat tegen
die willoos in het leven staat. Ze hebben een zwaar
leven gehad, maar ze zijn ook gewend te knokken
voor hun bestaan. Dat is voor velen van hen de
rode draad in hun levens. De meeste ex-
kindsoldaten zijn trots dat ze dapper en sterk zijn
geweest. Anders waren ze doodgegaan, en daar
zijn ze zich sterk van bewust. Ze hebben het
geweld achter zich gelaten, maar de vechtlust
hebben ze nog steeds. Als je kindsoldaten weer op
weg wil helpen, is dat een goed aanknopingspunt
om ze zelf de regie over hun levens te laten nemen.
Wat voor hen voorop staat is zelfstandigheid. Ze
willen niet meer afhankelijk van anderen zijn. Niet
voor hun levensonderhoud, maar ook niet voor het
achterhalen van waarheden. Toen ze met een
geweer het slagveld op werden gestuurd, werd hen
verteld dat moorden goed was. Ze wisten niet beter
en deden wat hen gezegd werd. Pas na de oorlog
begrepen ze dat ze voorgelogen en misbruikt
waren. Die ontwetendheid, daar willen ze van af.
Ze willen zelf kunnen bepalen wat goed en slecht
is, en hoe zij zich in de wereld kunnen ontplooien.
Maar dat gaat moeilijk in een land als Sierra
Leone, waar informatie niet voor het oprapen ligt,
en je dus steeds van anderen afhankelijk bent voor
interpretaties. Door scholing leren ze ruimer te
denken, en weten ze hoe ze op zoek moeten naar
betrouwbare informatie. Die algemene kennis is
voor hen bijzonder belangrijk.
Soms is het een frustrerende gedachte dat er zoveel
kindsoldaten ter wereld zijn die hulp nodig
hebben. Er lijkt geen einde aan te komen. Maar
hulp is echt nodig. Als kindsoldaten niet mee
kunnen draaien in de samenleving, komen ze
misschien in de criminaliteit terecht. Een
afschrikwekkende gedachte, want hoewel ze geen
geweld meer wíllen plegen, kunnen zich in zo’n
leven dingen voordoen, waardoor ze niet anders
kunnen. En voor iemand die al eerder gemoord
heeft, is het niet moeilijk meer. Voor de
samenleving is het dus ook belangrijk dat ze
geholpen worden. Dat soort mensen wil je niet op
straat. Daarom volhard ik, en blijf met hen
samenwerken aan een nieuwe toekomst.
 Kindsoldaten
Mind to Change zet zich in om ex-
kindsoldaten een betere toekomst te
geven. We richten ons op de lange termijn,
want stabiliteit en zekerheid is voor ex-
kindsoldaten het allerbelangrijkst om hun
leven weer op te kunnen bouwen. Geen
onzekerheid meer, maar een stabiele basis.
Wij bieden ze de mogelijkheid, de rest doen
ze zelf. Door middel van scholing, training
in praktische vaardigheden, of in
ondersteuning bij het starten van een
kleine onderneming.

Stuur een ex-kindsoldaat naar school en betaal mee aan schoolgeld, boeken, examengeld, een
uniform en lunchgeld. Betaal je liever mee aan een taxi, om een ex-kindsoldaat te helpen zijn
eigen bedrijf op te zetten? Of voor een kapsalon voor een meisjessoldaat? Een opleiding tot
timmerman? Of elektriciën? Kleermaakster? Of een eigen bouwbedrijf? Of wil je gewoon een
bescheiden bijdrage leveren? Dat kan allemaal.

Meer informatie vind je op onze website. Bezoek onze website ook voor artikelen over
kindsoldaten, voorlichting, video’s, verhalen, chats met voormalig kindsoldaten en
activiteiten.

Wil je graag meehelpen bouwen aan het succes van Mind to Change? Een activiteit voor
school, de kerk, je jongerencentrum? Fondsenwerving? Of wil je graag bij ons werken? Ook
daar zijn we blij mee! Laat ons weten wat je voor ons wil doen!

www.mindtochange.nl | info@mindtochange.nl

Change a mind - Change a spirit - Change a life - Change the future

Heel vroeger werd onze maatschappij en
ons denken gedomineerd door de kerk. De
kerk vertelde ons wat wij wel of niet
mochten doen, predikte af en toe hel en
verdoemenis om ons een legaat afhandig te
maken. En spoorde ons aan zo veel
mogelijk zielen toe te voegen aan de
parochie.
Vervolgens werd onze maatschappij en ons
denken gedomineerd door de wetenschap. Als
we het niet konden bewijzen, dan was het niet
waar. Dat we mogelijk de techniek niet
hebben om het een en ander te bewijzen
wordt gemakshalve buiten beschouwing
gelaten. Maar spiritualiteit en
nieuwsgierigheid naar zingeving en onze
oorsprong zijn altijd blijven bestaan. Het
werd een subgroep, die zich afzette tegen de
rest van de wereld en een geheel eigen hokje
vormde.
Met kledingvoorschriften, gedragsnormen,
werk-wijzen en voorkeuren. Maar
tegenwoordig is in de wetenschappelijke
wereld een verschuiving waar te nemen.
Kwantumfysica zette de wereld van de
wetenschap op zijn kop door aan te tonen dat
in de wereld van de kleinste deeltjes van
materie geheel andere natuurwetten gelden,
dan in de tot nu toe algemeen aanvaarde
natuurwetten van Newton.
Kwantumfysica wordt ook wel de
wetenschappelijke spiritualiteit genoemd en
gaat ervan uit dat materie beïnvloed wordt
door waarneming. Vanuit verschillende
proeven lijkt de intentie van de waarnemer
invloed te hebben op de uitslag van het
experiment. Met andere woorden. Men
creëert de eigen werkelijkheid.
Spiritualiteit anno 2009 is allang niet meer
exclusief voorbehouden aan fashion
victims en stoffige sandalen. Dertigers, en
jonger, betrekken al een behoorlijke tijd
spiritualiteit in hun dagelijks leven. Bij
spiritualiteit ligt de nadruk op de
persoonlijke en innerlijke ervaring. Je eigen
waarheid. Diepzinnige gesprekken worden
niet meer perse vergezeld door kruiden thee
en new age muziek. Een cocktail in een
leuke lounge bar doet het er ook prima bij.
In mijn praktijk kon ik dit verschijnsel
goed waarnemen. De een na de ander, net
onder de twintig, meldde zich aan voor
reïncarnatietherapie, en vond hierin een
middel om met de uitdagingen van nu om
te gaan. De diepgang van deze jonge
mensen en de vragen die zij zich stellen
waren vroeger voorbehouden aan de eind
veertiger.
Spiritualiteit wordt steeds meer een
onderdeel van ons dagelijks leven.
Spiritualiteit is er altijd geweest en is bezig
zich te integreren in onze samenleving.
Zingeving, idealisme, levensdoelen en
vragen, de mens wordt steeds zelfbewuster.
De moderne spiritualiteit richt zich op de
mens van nu. Mondig, zelfstandig,
onafhankelijk en spiritueel. Deze nieuwe
aardse, spirituele mens noem ik ‘Hippie
Chique’. En ze komen steeds vaker voor.
Tekst: Chantal van den Berg Foto: Stock XCHNG
25 |
Een toekomst met jezelf

Praktijk voor holistische therapie, intuïtief coach/counselor,

rouwbegeleiding, rouwverwerking, lezingen & workshops
www.deborahvanaelst.net | info@deborahvanaelst.net

Deborah van Aelst

Human Capital
‘File? Ga e-werken!’ staat op de nieuwerwetse elektronische borden langs de A6
Lelystad – Amsterdam. Een aardige gedachte van de overheid, maar een typische
verkeerdomme gedachte. Want menig werknemer vervloekt de dagelijkse filestress. De
dagelijkse 2 uur tijdverlies in ‘langzaam rijdend en stilstaand verkeer’ zou immers veel
beter besteed kunnen worden. Met een beetje pech staan tweeverdieners tegelijkertijd
in de file, een situatie waarin gezinsleven en vrije tijd steeds meer op de achtergrond
gedrongen worden. Het zijn de werkgevers die zo’n elektronisch ‘ga e-werken’ bord in
hun directiekamers geïnstalleerd zouden moeten krijgen.

Hoewel de tijden veranderen, en het ‘9 tot 5’ principe voor steeds meer gezinnen onhoudbaar
wordt, houden de meeste grote bedrijven nog steeds hardnekkig vast aan dit verouderde
systeem. Bedrijven gaan daarbij niet alleen voorbij aan de behoeften van de hedendaagse
werknemer, maar ook aan moderne mogelijkheden om de bedrijfsproductiviteit te verhogen.
Want hoewel alle moderne techniek aanwezig is, die e-werken mogelijk maken, houden
bedrijven hun werknemers liever binnen het systeem. Dat wijst niet alleen op een gebrek aan
innovatief ondernemerschap, maar ook op een klimaat van wantrouwen, waarbij bedrijven
het zelfsturend vermogen volkomen negeren.

28 |
We leven in een snelle wereld, waar de ene
ontwikkeling de andere ontwikkeling in een razend
tempo opvolgt. Bedrijven kunnen de concurrentie
alleen het hoofd bieden, als ze bovenop de
ontwikkelingen zitten. En daar zijn competente
werknemers voor nodig. Meedenkers, die zich
continu kunnen blijven ontwikkelen. Maar welke
werknemer heeft daar nu eigenlijk nog tijd voor? Een
fulltime baan, een druk gezin, een druk sociaal leven
en steeds vaker komt daar ook mantelzorg bij. Waar
moeten ze de tijd vandaan halen? In het weekend? En
de kinderen dan?
En e-werken is slechts één van de dingen waar
bedrijven straal aan voorbij lijken te gaan. Bedrijven
investeren al een tijd in de fysieke gezondheid van de
mens. Veel grote bedrijven faciliteren sport. Ook
verzorgen veel bedrijven trainingen om vaardigheden
te verbeteren en te ontwikkelen. Er wordt echter maar
weinig geïnvesteerd in persoonlijke ontwikkeling, en
juist daar valt veel winst te behalen. Vernieuwing van
organisaties begint immers bij vernieuwing van de
mens. Een gezond lichaam en een gezonde en
gelukkige geest, en een persoonlijkheid die zijn
beperkende overtuigingen kent en weet om te buigen
en zijn talenten kan benutten, draagt bij aan een
positieve werksfeer en betere resultaten.
Mensen zijn tot grotere prestaties in staat als zij een
gevoel van idealisme beleven of zich geïnspireerd
voelen. En hoewel spiritualiteit in onze ‘verlichte’
samenleving bijna een scheldwoord is geworden,
biedt het in deze periode van chaos en verandering
voor veel mensen juist een antwoord. Spirituele
ontwikkeling stimuleert onder andere de creativiteit,
wat weer het probleemoplossend vermogen versterkt.
Doordat mensen zich spiritueel ontwikkelen, worden
ze zich bewuster van hun eigen kracht, talenten en
potenties. Niks zweverigs dus, en bedrijven die de
ruimte bieden aan persoonlijke en spirituele
ontwikkeling hebben daar alleen maar baat bij.
ABN AMRO bracht in 2008 een rapport over Human
Capital in de 21ste eeuw uit. In dit rapport ligt de
nadruk op het investeren in de mens: Als bedrijven
hun talenten willen behouden, zullen ze ook in
zingeving moeten investeren. De vraag naar flexibele
arbeid neemt toe. Het systeem zal moeten meebuigen
met de snelle veranderingen in de maatschappij en
het leven van de mens.
De beginnende werknemer van nu, de zogenaamde
generatie Y’er, is een andere werknemer dan
bedrijven gewend zijn. De balans werk en privé is
voor hen erg belangrijk. Zij vragen flexibele
werktijden en ruimte voor persoonlijke en spirituele
ontwikkeling. Voor bedrijven ligt hier een mooie
uitdaging. Zij moeten deze zelfbewuste en mondige
twintigers en dertigers gaan managen. De generatie
Y’er weigert zich in het keurslijf van het systeem te
proppen en vraagt om een balans in werk en privé,
ruimte voor zingeving en spiritualiteit. Aandacht
voor levensstijl en grote veranderingen, zoals het
krijgen van kinderen.
The War for Talent, zo’n elf jaar geleden beschreven
door McKinsey, is nog steeds actueel. McKinsey
voerde uitgebreid onderzoek en betrok wetenschap,
HR management & topmanagement bij zijn
onderzoek. De vraag naar managementtalent neemt
toe en het aanbod, mede als gevolg van de
demografische ontwikkelingen, neemt af. Van
talentvolle mensen wordt er in het huidige klimaat
ook steeds meer kennis en vaardigheden gevraagd.
Goede mensen behouden blijkt in de praktijk best
moeilijk. Die blijken in de praktijk namelijk niet
zozeer voor salaris te kiezen, maar voor ruimte voor
persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Ondanks de
financiële crisis. Bedrijven zullen daar dus toch echt
op in moeten gaan spelen.
Spirituele en persoonlijke ontwikkeling zouden voor
professionele ontwikkeling moeten gaan. Hoe
gelukkiger en meer in balans de mensen zijn die het
bedrijf dragen, hoe gezonder de onderneming. We
weten allemaal dat wat we investeren, altijd weer
terug komt. Vaak met winst. Een slim bedrijf ziet in
de combinatie van status quo, e-werken en
persoonlijke ontwikkeling van haar medewerkers
geen ‘moeilijk gedoe’, maar de ongelimiteerde
mogelijkheden. Of zijn we tegenwoordig niet meer
op zoek naar de pot met goud?
Tekst: Chantal van den Berg & Ginny Mooy
Foto: Stock XCHNG
Rapport ABN AMRO:
www.abnamro.nl/nl/zakelijk/sectoren/zakelijke_dien
stverlening/introductie.html
 Mensen vragen mij wel eens; waar heb je
de kracht vandaan gehaald om woede, pijn,
haat en verdriet om te zetten in zoveel
positiviteit? Ik kan daar geen antwoord
opgeven. Het begon met het gevoel dat het
allemaal niet meer goed voelde. Het leven
wat ik leefde. Of eigenlijk de manier waarop
ik leefde. Ik zat in een relatie waar geen
echte liefde aan te pas kwam, ik voelde
niks, emotieloos. Het klopte gewoon niet.
Dat was een van de dingen die ik wel wist.
Ik ben maar eerst begonnen met het zoeken
naar een therapeut. Want ik heb nooit over
de dood van mijn moeder en alles wat
daarna kwam kunnen en mogen praten.

Deborah van Aelst

Foto’s: Deborah van Aelst | Tekst: Kirsten Vogel | www.deborahvanaelst.net

‘Ik heb veel liefde gemist...’
Deborah (29) zag 16 jaar geleden hoe
haar moeder werd vermoord. Ze
vond dat de hulpverlening faalde en
wil nu zelf haar eigen ervaringen
inzetten om haar steentje bij te
dragen.
Ze wist lange tijd niet met haar
verdriet om te gaan. In dit
openhartige interview vertelt ze hoe
het haar uiteindelijk is gelukt haar
verdriet een plaats te geven en zich
weer open te stellen voor gevoel en
emoties.
Deborah heeft een eigen praktijk
waar ze als coaching en counseling
aanbiedt. Daarnaast werkt ze als
freelance coach en counselor voor
Choicez.
Meer informatie over Deborah:
www.deborahvanaelst.nl
32 |
Door weer contact te maken met die energie, die pot die
jaren lang gesloten is geweest kwam er beweging. Door
te horen dat sommige dingen “normaal” waren, ben ik
dingen beter gaan begrijpen. Ik heb jaren lang anders
gehoord, ik was gehersenspoeld.
Als je jong en getraumatiseerd bent, ben je enorm
beïnvloedbaar. Als je dan van “volwassene” hoort dat je
je aanstelt, je egoistisch bent en niet goed bij je hoofd
ga je daar ook in geloven. Maar hun woorden matchten
niet meer met datgene wat ik in mij voelde. Ik wist dat
dit niet de manier van leven was. Ik voelde niets, kon
niks zelf beslissen, had geen eigen mening, geen doel.
Na therapie ben ik in contact gekomen met ‘familie
opstellingen’, regressie, reïncarnatie en cosmic&flower.
Dit en mijn eigen innerlijke kracht hebben er voor
gezorgd dat ik vandaag de dag in staat ben de
gebeurtenissen als positief te ervaren. Ik kan andere
mensen inzicht geven en voel, VOEL met alles wat ik
in mij heb, met mijn hart, dat dit het doel is van mijn
bestaan. Je hebt wel degelijk invloed op je eigen geluk.
Ik heb deze dingen niet voor niets mee gemaakt, en wil
met deze reeks ervaringen en inzichten andere mensen
bewust maken. De hulpverlening bewust maken,
getraumatiseerde mensen (groot en klein) bewust
maken. Niet helpen, want helpen doe je alleen jezelf,
maar bewust maken en inzichten geven.
In mijn praktijk hou ik mij in alle opzichten bezig met
mens en ziel. Want het werkt van binnen naar buiten.
De ziel is krachtiger dan wij denken, maar omdat we
geleerd hebben beperkt te denken beseffen we onze
mogelijkheden niet. Binnen in mijn praktijk maak ik
mensen hier bewust van. Spreek ik over mijn
ervaringen door het geven van lezingen, omdat
ervaringen niet bedoeld zijn om het voor onszelf te
houden, maar om ze te delen.
De mens iets mee geven, is een van de mooiste dingen
in het leven. Een paar jaar geleden had ik nooit gedacht
dit te kunnen doen, maar ik ben blij en zo ontzettend
dankbaar. Dankbaar dat ik leef, bewust leef en elke
emotie weer kan voelen. Deborah
‘Ik wil iets positiefs halen uit de moord op mijn moeder’
“Ik hoorde dat Slachtofferhulp nabestaanden
van moord beter wil gaan helpen. Dat vind ik
een heel mooi plan. Mijn moeder is vermoord
toen ik twaalf jaar oud was. Ik denk dat veel
hulpinstanties niet volledig bewust zijn van
wat er gebeurt in een gezin als een ouder
wegvalt door moord. Naast allerlei praktische
zaken, verandert er op emotioneel vlak ook
veel en dat heb ik de afgelopen jaren moeten
ondervinden.
Ons gezin bestond tot mijn twaalfde uit een
vader, moeder, mijn zusje en ik. Mijn moeder
was een pittige tante, met het hart op de tong.
Maar ze was ook een gezelschapsdier. Er
waren altijd veel vrienden over de vloer. Ze
was een harde werker die toch veel tijd
maakte voor ons, ik ben nooit een sleutelkind
geweest. Op zondags gingen we wat leuks
doen met het gezin.
Ze werd vermoord op een vrijdagavond in
november 1992. Mijn zusje van acht jaar
sliep, ik zat op zolder met een vriendinnetje
televisie te kijken. We hadden net nog
gegeten met het hele gezin, tot dan toe was
het een heel normale vrijdag.
Plotseling hoorde ik gegil. Zonder dat ik wist
wat er aan de hand was, zei ik dat mijn
vriendin in mijn kamer moest blijven en
rende ik naar beneden. Toen ik de trap af
kwam, zag ik overal bloed in de gang liggen.
Ik liep naar de garage, want daar ging het
bloedspoor naartoe. Ik zag nog net mijn
moeder in elkaar zakken. Er zat een gaatje in
haar rechterschouderblad.
Ik draaide me om en keek recht in het gezicht
van mijn vriendin. Ze moet me gevolgd zijn.
Ze was bleek en in tranen. Later hoorde ik
dat ik hard heb gegild, maar dat weet ik niet
meer. Het is lang geleden en ik heb veel
weggestopt, dus hoe het verder precies is
gegaan weet ik niet meer. Wel herinner ik me
dat mijn vader en de buurman mijn moeder
oppakten en in de auto legden. Mijn zusje
werd uit bed gehaald en samen met haar
mocht ik bij de buurvrouw blijven.”
Beetje bijzonder
“Twee jongens van achttien en zestien jaar
kregen de opdracht een overval te plegen. Die
avond belden ze aan. Mijn moeder deed open en
werd bedreigd door hen. Toen mijn moeder de
deur wilde sluiten, zette een van de jongens zijn
voet ertussen. Ze is met een schot van het leven
beroofd. De kogel ging door haar linkerborst en
kwam er rechtsachter weer uit.
Mijn vader kwam later die nacht terug uit het
ziekenhuis en zei dat mijn moeder was
overleden. Ik viel flauw, waarschijnlijk van alle
spanning. Daarna werden familieleden gebeld,
die langskwamen. Sowieso kwamen er veel
mensen uit de buurt binnenlopen, de dagen erna.
Een moord kwam in onze woonplaats weinig
voor. Ergens vond ik al die aandacht heel
interessant.
‘We waren allemaal met
ons eigen verdriet bezig.’
Natuurlijk was ik verdrietig omdat mijn moeder
er niet meer was, maar ik voelde me stiekem ook
wel een beetje bijzonder. Die week ging in een
soort roes voorbij. Ik herinner me nog dat ik voor
de begrafenis met mijn vader mee moest naar de
kist, om te bepalen of die tijdens de dienst open
of dicht moest zijn.
Ik keek naar mijn moeder en vond het heel
onwerkelijk. Ze leek niet meer op haarzelf. Zo
bleek en levenloos. Ik kon niet zo goed naar haar
kijken. Ik wilde nog wel een speech schrijven
voor de begrafenis, over hoe lief mijn moeder
was, alleen trok ik het niet om die tijdens de
begrafenis voor te lezen.
Zoals ik het me herinner heeft een goede vriend
van mijn moeder mijn tekst toen voorgelezen,
maar mijn vader zegt dat ik helemaal geen
speech heb gemaakt en dat die dus ook niet is
voorgelezen. Dat geeft denk ik wel aan hoe
verwarrend die weken waren, hoe vertroebeld
onze herinneringen zijn en hoeveel we allemaal
met ons eigen verdriet bezig waren.
‘Niemand wist mijn emoties los te krijgen’
“Ik hoorde dat Slachtofferhulp nabestaanden
Na een paar weken vertelde mijn vader dat de
daders waren opgepakt. Hij heeft me bewust
buiten de rechtzaken gehouden, omdat hij me
daar te jong voor vond. Ik hoorde later van hem
dat de oudste 8 jaar cel en tbs met
dwangverpleging kreeg, de jongste werd
veroordeeld tot jeugd-tbs. Het gekke is dat ik die
twee jongens een paar dagen na de moord nog
heb gezien. Ik wilde graag even naar de
dierenwinkel van mijn ouders, als een manier om
afscheid te nemen van mijn moeders werk daar.
Toen ik daar aankwam, zag ik twee jongens staan
bij de snackbar naast de winkel. De jongste
kende ik, die had ik vaker gezien in de winkel.
Achteraf hoorde ik dat die twee jongens de
daders waren. Ik vond het een vreemd toeval dat
ik ze naast de winkel had zien staan en hen echt
nog even aangekeken heb. Alsof ik het voelde. Ik
moet nog wel eens aan hen denken. Ik vraag me
af waarom ze dit gedaan hebben, zo jong. Ik heb
namelijk geen idee waarom ze zich hiertoe
hebben laten overhalen. Ik vermoed dat ze geen
idee hebben van de impact van hun daad. Ze
hebben ervoor gezorgd dat ons gezin uiteen is
gevallen en eigenlijk zou ik daar best wel eens
met ze over willen praten.”
Gevoelens geblokt
“De jaren na mijn moeders dood waren heel
zwaar. We hadden allemaal ons eigen verdriet en
mijn vader is er emotioneel gezien nooit meer
echt bovenop gekomen. De liefde van zijn leven,
de moeder van zijn kinderen, is voor zijn ogen
vermoord. Omdat ik de oudste van de twee
kinderen was, verwachtte mijn vader veel van
me. Na school ging ik niet met vriendinnetjes
spelen, maar deed ik boodschappen, maakte het
huis schoon en kookte het eten. Maar ik was
twaalf, ik had geen idee hoe ik moest koken.
Mijn vader gooide een keer de aardappelen naar
mijn hoofd omdat ze niet te eten waren.
Sinds haar dood heb ik een stuk opvoeding
gemist, want alles wat je normaal gesproken leert
van je moeder, kon ik niet leren. Ik zat wel eens
met zwarte vlekken in mijn nek op school, omdat
ik al een tijdje niet gedoucht had. Mijn vader
lette daar totaal niet op. Vriendinnetjes wezen me
daar dan op en ook mijn oma was - en is nog
steeds - een grote steun voor me.
Zij leerde me echte vrouwendingetjes. Ik vond
laatst in een oud dagboek terug dat ik zo blij was
als oma weer kwam, zodat ze me kon helpen en
steunen.
‘Mijn oma leerde me echte
vrouwendingetjes.’
Mijn zusje, die het bodemloos syndroom heeft
(een hechtingsstoornis), was moeilijk
opvoedbaar. In onze situatie was dat natuurlijk
helemaal lastig, mijn vader had zijn handen vol
aan zijn eigen verdriet, en daarom is ze
uiteindelijk uit huis geplaatst. Mijn vader en ik
spraken weinig over wat we voelden of vonden.
Hij was veel aan het werk, waardoor ik hem
weinig zag. En als we een poging deden erover te
praten, klapte ik vaak dicht omdat ik zelf
moeilijk uit mijn woorden kwam. Ik was te
getraumatiseerd, denk ik.
We kregen wel hulp aangeboden via de politie,
maar daar had ik niet zoveel aan. Ook omdat ik
zelf nog niet zo goed kon praten over het
onderwerp. Mijn vader heeft me nog een keer
naar het RIAGG gestuurd, maar ook daar was het
hetzelfde verhaal. De hulpverleners wisten mijn
emoties niet goed los te krijgen. Ik had thuis
geleerd om niet meer over mijn moeder te praten,
misschien was dat ook het probleem. Na drie jaar
kreeg mijn vader een nieuwe vriendin. Eigenlijk
vond ik dat veel te snel. Het liefste had ik
natuurlijk gezien dat hij geen nieuwe relatie
kreeg, want voor mijn gevoel hoorde mijn vader
bij niemand anders dan mijn moeder.
Die vriendin vond dat we niet meer moesten
huilen om mijn moeder, het was toch al een paar
jaar geleden. Ik weet nog dat ze dat zei en ik mijn
vader aankeek, hopend dat hij iets anders zou
zeggen. Maar hij knikte maar wat. Kennelijk
mocht ik niet verdrietig zijn, dus ik blokte mijn
gevoelens. Allemaal. Ik ging door met wat ik
deed: naar school gaan en het huishouden doen.
Met de vriendin die die avond bij me was, heb ik
er ook nog weinig over gepraat. Ik vond het ook
zo moeilijk om erover te beginnen. Ik kwam tot
mijn vijftiende nog regelmatig bij haar thuis en
was dan stiekem altijd een beetje jaloers dat zij
haar beide ouders nog wel had. Zodra we allebei
naar andere scholen gingen, verwaterde ons
contact.”
35 |
‘Ik zou zo graag willen dat ik haar even vast kon houden’
Weinig liefde
“De afgelopen jaren heb ik veel fysieke
gezondheidsklachten gekregen. Deels door het
trauma van de moord, maar ook omdat ik veel
liefde heb gemist. Op mijn zeventiende werd ik
verliefd op een jongen die ik kende van het
uitgaan. We zijn snel samen gaan wonen, dan
was ik in ieder geval thuis weg en bij iemand die
me duidelijk liefde gaf. Het was een moeilijke
relatie, het ging vaak uit en weer aan. Ik kon heel
moeilijk met mijn emoties omgaan, ik had geen
idee wat liefde was. Ik kende geen blijdschap,
geen hartstocht, ik was vrij apathisch in die
relatie.
Via wederzijdse vrienden leerde ik uiteindelijk
een jongen kennen die me voor het eerst echte
liefde liet voelen. Het gevoel dat hij om me gaf
om wie ik was en heel veel liefs met me wilde
doen en delen. Ik herkende dat gevoel totaal niet.
Sterker nog, het voelde niet als romantisch maar
als beklemmend en beangstigend. Het gevoel
drukte op mijn borst, waardoor ik soms moeilijk
kon ademen. Het verstikte me letterlijk. Dat kan
toch niet goed zijn? Ik herkende dit niet als
liefde, wist niet wat ik ermee moest en heb hem
de deur gewezen. Achteraf dacht ik: ‘stom, dit
was dus liefde’, want ik miste het gevoel daarna
wel.
In die jaren had ik regelmatig hartkloppingen en
ik hyperventileerde. Heel eng vond ik dat en ik
had ook geen idee waar het vandaan kwam. Een
goede vriendin van me dacht dat het misschien
een onverwerkt trauma was. Ik had immers nooit
meer over het verlies van mijn moeder gepraat,
nadat ik thuis hoorde dat ik er niet om mocht
huilen. Dat leek me een logische verklaring. Ik
besloot dat ik nu toch eens naar een goede
psycholoog moest gaan, ik was immers al twaalf
jaar verder en misschien zou ik nu minder
dichtklappen zoals vroeger het geval was. Het
was heel fijn dat ik nu over de moord kon praten,
voor het eerst. Ik vertelde over mijn
herinneringen, hoe ik mijn moeder had
aangetroffen en hoe daarna de sfeer thuis was.
Daardoor kwamen de geblokte gebeurtenissen
stukje bij beetje weer naar boven. Het
hyperventileren ging alleen niet weg. Ik besloot
mijn heil te zoeken in het alternatieve circuit. Ik
probeerde homeopathische druppels tegen het
hyperventileren en volgde regressietherapie.
36 |
Daarover had ik op internet gelezen. Je gaat in
gesprekken terug in de tijd om het onverwerkte
trauma nog een keer te beleven en zo te
verwerken. Van de therapeut hoorde ik over
familieopstellingen. Dan gaan wildvreemden zich
opstellen als, in dit geval, mijn vader, moeder, de
moordenaar, mezelf.
Het is een soort toneelstuk, waarbij de mensen
door energie voelen wat ze moeten doen en zo de
gebeurtenis van toen beleven. Ik werd de
toeschouwer van wat ik zelf ooit had
meegemaakt maar gedeeltelijk had weggestopt.
Dat leek me interessant en het proberen waard.
Van tevoren had ik bedacht even snel een
opstelling te doen en dan zou het wel klaar zijn.
Maar zo ging het niet. Er zijn eerst diverse
opstellingen geweest van gezinssituaties,
bijvoorbeeld aan tafel. Pas na een aantal keer
kwam alles samen in de avond van de moord. In
totaal duurde die laatste sessie 2,5 uur. Ik vond
het heel moeilijk om weer te zien wat er toen
gebeurde.
Het voelde alsof ik de moord opnieuw
meemaakte, maar nu met een volwassen geest.
De paniek, het ongeloof, het kwam weer allemaal
terug. Veertien jaar na dato kon ik de moord pas
goed gaan verwerken omdat ik nu weer zag hoe
het gebeurde. Ik werd elke nacht wakker op
hetzelfde tijdstip, van het geluid van een knal. Na
al die tijd was ik weer heel actief bezig met de
moord. Ik praatte erover met de therapeut en
begon zelf te accepteren dat ik mijn moeder mis.
Ik mag best verdrietig zijn als ik me rot voel en
ze er niet voor me kan zijn. Ik zou zo graag
willen dat ik haar even kon vasthouden, met haar
kon praten, bij haar mocht liggen. De veiligheid
en genegenheid die ouders normaal gesproken
geven was op mijn twaalfde in een klap weg.
Mijn vader kon me dat toen niet geven en dat
begon ik door de therapie langzamerhand te
begrijpen. Vroeger was ik boos op hem, omdat
hij niet voor me klaar stond. Maar hij heeft
hetzelfde meegemaakt als ik, nu begrijp ik dat hij
zijn handen vol had aan zichzelf. Ik groei weer
naar hem toe en zie hem weer vaker. Natuurlijk is
het niet in een klap allemaal goed en blij.”
‘Wrok zorgt er voor dat ik niet verder kan met mijn leven’
“Het lijkt me nog steeds moeilijk om weer een
relatie aan te gaan, omdat ik bang ben dat diegene
doodgaat of bij me weggaat. Ik vind het ook heel
eng om de zorg voor mijn hond uit handen te geven
als ik bijvoorbeeld op vakantie wil. Joy is zo
belangrijk voor me, hij is het liefste wat ik heb en
wil hem niet kwijtraken. Die verlatingsangst is er
dus nog wel.”
Een bevrijding
“Dankzij de familieopstellingen heb ik de moord
een plek gegeven. Ik heb gezien hoe het is gebeurd,
ik heb het herbeleefd en ik weet dat ik niets meer
kan veranderen aan hoe het is. Ik heb de
moordenaars in gedachten vergeven en ook de
vriendin van mijn vader heb ik vergeven dat ik van
haar eigenlijk niet mocht treuren om mijn moeder.
Niets is lekkerder dan in boosheid blijven hangen,
maar ik besef dat wrok er ook voor zorgt dat ik niet
verder kan met mijn leven. Nu ligt het achter me.
Ik hoef niet meer om te kijken. Dat voelt als een
bevrijding. Dat ik verder kan komen op eigen
kracht, is een waanzinnig gevoel.
Hiermee wil ik iets doen: mijn ervaringen omzetten
in iets positiefs. Als ik anderen kan helpen met wat
ik zelf heb geleerd, vind ik dat prettig. Het is
jammer dat ik in mijn jeugd goede begeleiding heb
moeten missen, maar ik kan dat nu niet meer
veranderen. Ik weet als ervaringsdeskundige goed
waar je op moet letten bij rouwbegeleiding van
zowel een ouder als een kind. Ik heb een eigen
praktijk opgericht, waar ik onder meer ook met
familieopstellingen werk. Maar bovenal bied ik een
luisterend oor, want dat is heel belangrijk. Dat heb
ik zelf zo gemist. Ook al ben je volwassen,
iedereen heeft een innerlijk kind in zich dat nog
gehoord wil worden. Ik wil mensen met trauma’s
helpen en daarnaast zou ik ook graag hulpinstanties
willen inspireren met mijn ervaringen. Het liefste
zou ik naar ze toegaan, vertellen wat ik heb
meegemaakt en waar ik tegenaan ben gelopen in
mijn jeugd. Hopelijk kan ik met mijn nare
ervaringen dan andere kinderen helpen.”
Target

Blog: Target.punt.nl
Blogt over: Seks, drank, en seks
Kenmerken: Single, cynicus, bot, eerlijk, tegendraads
Target’s waan: ‘Ik ben conventioneel en conservatief’
Keuze: Heeft graag dat anderen voor hem kiezen
Persoonlijke ontwikkeling? My ass!
Onderschat persoonlijke ontwikkeling in een
zo vroeg mogelijk stadium, en je zult
uiteindelijk zeer ontwikkeld uit de strijd
komen. De afgelopen jaren heb ik altijd met
ongezonde jaloezie gekeken naar mensen die
het voor elkaar kregen om naast hun studie
zichzelf ook nog persoonlijk te ontwikkelen,
zoals ze dat dan mooi zeiden. Ze geloofden er
zelf ook zo hard in! Na de wekelijkse
vergadering met corveecommissie van de
studentenvereniging gingen ze trouw naar hun
workshop ‘converseren met brandnetels en
bomen’. Ignorance is bliss als het gaat om
persoonlijke ontwikkeling.

In de praktijk komt persoonlijke ontwikkeling

voor de meeste mensen namelijk neer op het
geoorloofd kunnen aandikken van hun CV.
Uiteraard waardeert iedere werkgever het als je
kunt aantonen dat je in je vrije tijd actief bent
geweest in een commissie hier en daar, maar of
je jezelf daarmee echt hebt ontwikkeld is nog
maar de vraag. Als dat wel zo is, dan kan ik Blaat als een mak schaap de andere makke
mijn moeder - de penningmeester van de schapen na en iedereen zal je geloven op je
plaatselijke bridgeclub voor niet-rokers - iedere woord. Als zoveel mensen immers hetzelfde
werkgever van harte aanbevelen. Ze is zeer zeggen dan moet het wel waar zijn!
precies, toont een tomeloze inzet voor de goede Persoonlijke ontwikkeling zorgt voor éénheid.
zaak en weet precies wanneer ze haar troef Dip jezelf in een spiritueel sausje en je zult
moet uitspelen. helemaal geloofwaardig overkomen.

Vul je CV met allerlei onzinnige commissie Zijn je hobby’s kunstzinnig en avontuurlijk

activiteiten en je bent al zo goed als binnen.
Dat de meeste commissies helemaal niets
voorstellen doet er uiteraard niet toe, en dat
inefficiënt werken in de jeugdcommissie van
de voetbalclub meestal een nog grotere sport is
dan het voetballen zelf, vergeten we voor het
gemak ook maar even. Het gaat immers om het
gebaar dat je maakt. Je hebt je ingezet voor de
goede zaak en je bent zeer bewust met je vrije
tijd om gegaan.
Laat mensen een half jaar reizen en ze zullen
het op hun cv zetten als een wereldse ervaring
waarin ze zo enorm veel van het leven geleerd
hebben! Dat de meeste backpackers
voornamelijk reizen om rond te neuken en
dronken te worden om daar weer over te
kunnen pochen tegenover andere backpackers
maakt niet uit, het gaat erom dat je erbij was.
maar vind je het vooral fijn om met vrienden af
te spreken? Je zit gebeiteld! Niemand die jouw
persoonlijke ontwikkeling in twijfel zal
trekken, want jij hebt dondersgoed door wat
belangrijk is om als een ontwikkeld en beter
mens door het leven te gaan.
Nu ik op het punt in mijn leven sta dat
headhunters me plat zouden moeten bellen,
besef ik me dat ik niet zonder reden groen van
jaloezie zag. De meest incapabele personen
worden op de meest verantwoordelijke posities
geplaatst. En waarom? Omdat ze zich
aantoonbaar persoonlijk ontwikkeld hebben.
Papieren competenties worden trouw iedere
maand bijgesteld en met gespeelde openheid
benadrukken ze keer op keer hoezeer ze elke
kans aangrijpen om weer een beetje meer
persoonlijk ontwikkeld te raken.

41 |
Van NL naar Kusadasi
Chantal een levendige jonge vrouw die volop in het leven staat. Ze
emigreerde twee jaar geleden naar Kusadasi in Turkije. Haar
dromen achterna. Ze is 32 jaar, getrouwd met Halil (37) en moeder
van drie kinderen: Charel van bijna 9, Mikail van 15 maanden en
Jasmine, 3 maanden. Als zelfstandig ondernemer, echtgenote en
moeder, leidt ze een druk leven in het zonnige Turkije. Samen met
haar man runt ze Hotel Pamay.

Kusadasi
“Zolang ik me kan herinneren heb ik altijd de droom gehad om in het
buitenland te gaan werken. Hierin was vooral het klimaat een
belangrijke drijfveer. Ik ben een echt zomermens. Ik ben graag en veel
buiten en ik bloei op met mooi weer. Hoewel ik Nederland een heerlijk
land vind, staat dat grijze weer en het feit dat bijna alles binnen gebeurt
me toch erg tegen.

Daarnaast past de levensfilosofie ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ totaal niet bij mij. Ik
hou van een groots en meeslepend leven. Als ik later sterf, wil ik geleefd hebben en niet mijn tijd
hebben verdaan met leuke tv programma’s en me rot rennen in het systeem, om vervolgens naar de
creche te sjezen, mijn kinderen op te halen, naar huis te racen, koken, kinderen op bed en tv aan. Dat
leven ligt me niet.

Ik werk nu ook hard, leid ook een druk leven, en sjees nog steeds van hot naar her. Maar toch is het
anders. Tussen het gesjees door pak ik regelmatig een uurtje strand met mijn kinderen. Even quality
time. En na een lange dag zit ik niet binnen voor de televisie. In Nederland deed ik dat wel. Op een of
andere manier was mijn leven daar zo. Daar speelt het klimaat echt een rol in. Met mooi zomerweer
zijn de mensen in Nederland ook veel buiten en is de sfeer anders.”

Hoe ben je ertoe gekomen om naar Turkije te verhuizen?

“Heel cliche, ik werd verliefd. Ik was met mijn dochter op
vakantie in Turkijke en ontmoette Halil, die nu mijn man is. Het
was liefde op het eerste gezicht. Samen hebben we nu twee
kinderen en runnen we Pamay, een prachtig hotel in Kusadasi.”

Hoe reageerde je omgeving toen je vertelde dat je ging emigreren?

“Mijn omgeving stond in de eerste instantie niet te springen. Als ik
keuzes maak, maak ik ze ook helemaal. Mijn huis onderverhuren
was bijvoorbeeld voor mij geen optie. Ik ga ergens 100% voor
Mijn omgeving had er in het begin weinig vertrouwen in, er
werden heel wat argumenten aangedragen om het niet te doen. Het
was voor mijn omgeving niet dan ook niet makkelijk. Ik zag heus
wel in dat hun weerstand te maken had met hun liefde voor mij.
Later draaiden ze bij, ze gunnen het me allemaal van harte. Maar
iemand loslaten van wie je houdt is nu eenmaal een proces, en ook
een voorwaarde voor liefde.”
43 |
Foto’s: Hotel Pamay & Tuareq | Tekst: Cindy Couwenberg
 “Daarbij wil ik mijn kinderen o.a. leren dat ze in het leven hun
eigen keuzes mogen maken. Dan vind ik het belangrijk om dat
dan ook zelf te leven. Anders leer ik het ze niet.”

Hoe ervaar je het wonen en werken in Turkije?

Ik zou op dit moment in mijn leven niet anders willen! Het
opvoeden van kinderen ervaar ik hier als makkelijker. Deze
cultuur is veel meer gericht op kinderen. Ze worden hier niet als
vervelend ervaren als ze bijvoorbeeld wat herrie in een
restaurant maken, dat doen kinderen nou eenmaal. Kinderen zijn
echt geliefd hier. Mijn schoonmoeder is een enorme steun.

In het begin was mijn grootste zorg mijn oudste dochter. Ik nam voor haar de beslissing hier te komen
wonen. Daar heb ik het soms best moeilijk mee gehad. Achteraf zijn die zorgen voor niks geweest. Ze heeft
het hier enorm naar haar zin en ze doet het hartstikke goed op de Turkse èn de Nederlandse school. Er zijn
altijd kinderen om mee te spelen, ze is vaak buiten en heeft een zwembad in haar ‘tuin’! Met haar vader en
familie in Nederland heeft ze veel contact. Ze ziet haar vader nu vaker en langer achter elkaar dan toen ze in
Nederland woonde.

Ik heb natuurlijk ook periodes gehad waarin ik het zwaar had en die heb ik heel soms nog steeds. Het is best
moeilijk om niet meer even bij mijn familie of bij een vriendin langs te kunnen wippen. De vriendschappen
die ik hier opbouw gaan logischerwijs minder diep en zijn anders. Je deelt je vriendschap vanaf het moment
waarop je elkaar ontmoet. Je hebt een ander soort gesprekken met vriendinnen die je al meer dan 20 jaar
kent. Aan de andere kant geeft het soms ook verrassend leuke invalshoeken.

Van de taal kon ik in het begin ook gek worden. Dat is zo irritant als je je niet goed verstaanbaar kan maken
en als je de hele dag naar klanken moet luisteren die geen enkele betekenis voor je hebben. Ondertussen
spreek ik een aardig woordje Turks. Ik kan me goed verstaanbaar en duidelijk maken. Daarnaast versta ik
het erg goed! Doordat iedereen hier veel buiten is en dus veel minder televisie kijkt, zijn de gesprekken ook
anders.

Veel gesprekken in Nederland gaan over wat er nu weer op televisie is

geweest of wat er nu weer in de krant heeft gestaan. Daar praat je dan
over op je werk. Niet dat ik nu van die diepzinnige gesprekken op
mijn werk heb, dat nou ook weer niet, maar het is anders. De media
heeft minder invloed, misschien voelt het daardoor rustiger minder
opgehitst of zo? Neem nu de recessie. We weten dat die er is. Maar we
worden er door onze levensstijl niet om de acht minuten mee
geconfronteerd, daardoor voelt het misschien lichter aan.

Mijn man en ik werken keihard in ons hotel Pamay. Acht maanden per
jaar heel hard werken en vier maanden per jaar iets rustiger aan doen.
Ik vind dat een prachtig systeem. In die vier maanden heb ik
voldoende tijd om echt op te laden, ideeen op te doen en uit te rusten.
In die acht maanden waken mijn man en ik er wel voor dat we
voldoende quality time met elkaar besteden.

Het hotel dat we runnen is prachtig, ik voel me er heerlijk. Voor ons is

het net als mensen thuis ontvangen. We willen dat ze met een goed
gevoel weer weggaan. Daarnaast runnen we zelf een druk gezin, we
weten hoe het is. We doen dan ook niet mee met die belachelijk hoge
prijzen! Gezinnen zijn van harte welkom om hier een heerlijke tijd
door te brengen! Meer weten? www.pamayhotel.com
45 |
lIFE cYCLE
Life Cycle

Life Cycle is een aparte tak binnen Choicez Spiritual en zal vanaf juli worden
aangeboden. Life Cycle richt zich puur op het versterken en vergroten van je
kwaliteiten en talenten. Choicez Life Cycle is geen counseling, training, coaching
of threrapie. ChoicezLife Cycle is voor mensen die al aan zichzelf gewerkt hebben
en al gevorderd zijn in hun persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Binnen
Choicez Life Cycle werken we met trance. De focus ligt op je kracht en talenten.

ChoicezLifeCycle bestaat uit:

Talent Scout!

Strengthen your strenghts. Gericht op het versterken van je kwaliteiten. We

brengen helder in kaart waar je talenten en kwaliteiten liggen. En werken met
trance in verschillende levensgebieden om de ervaringen, die in je essentie
besloten zijn, te herleven. Hoe heb je je talenten eerder gebruikt? Wat kun je daar
van leren? Zijn sommige talenten in meer of mindere mate geblokkeerd?

Life Between Lives

Het doel is het versterken van het contact met je essentie, zodat je beter je eigen
stroom kunt volgen en kunt werken en leven in overeenstemming met jezelf.
Tijdens life between lives maken we gebruik van hypnotische trance.

Flow
SelfCare. Je leert hoe je jezelf kunt coachen om dat wat je in gang gezet hebt
verder op te pakken en uit te diepen. Doel: het versterken van het zelf sturend
vermogen.

47 |
Man versus Vrouw
Of ik een column wilde schrijven over de
verschillen tussen mannen en vrouwen.
Natuurlijk wil ik dat, ik begrijp toch
helemaal niets van vrouwen dus die
verschillen kan ik zo stuk voor stuk op
papier voor je zetten. Een klein beetje
plaatselijke soulsearching en als echte man-
man kan ik je precies vertellen waar de
verschillen zitten. Thema’s als onzekerheid,
beleving van seks, persoonlijke verzorging,
praktische instelling, technisch inzicht,
prioriteiten stellen, gevoelsleven en interesses
zouden allemaal geschikt zijn als kapstok om
de verschillen tussen man en vrouw duidelijk
te maken. Zo duidelijk dat zelfs een vrouw
zou kunnen begrijpen waar ik het over heb.
En toen zei de hoofdredactrice iets waardoor ik
mijn al mijn ideeën voor een treffend stukje
tekst overboord kon gooien. “Hou het een
beetje mannelijk want het lijkt wel alsof elke
vent tegenwoordig zijn vrouwelijke kant
probeert te vinden.” Ja… En verdomme, ze
heeft nog gelijk ook! Mijn medemannen zijn
tegenwoordig minstens zo verstandig als de
gemiddelde vrouw. Mannen zijn opeens Viva
lezende ijdeltuiten geworden die een mooi
innerlijk minstens zo belangrijk vinden als een
verzorgd uiterlijk. Een beetje meegaan met de
tijd en de trends bijhouden zodat ze onder het
genot van een caffe latte kunnen discussiëren
over de modekleuren van het najaar van 2010.
De moderne man zuipt niet meer, maar nipt
begripvol en laat zijn smaakpupillen ten volle
genieten van de smaaksensatie van een glaasje
rosé. En bijbehorende tapas van de traiteur.
Subtiel doch overweldigend. Verstandig? Ja
dat is het zeker, maar echt mannelijk is het
natuurlijk niet. Echte mannen moeten ook niet
verstandig te zijn, daar heb je immers altijd
vrouwen voor gehad. Als man liet je dan op
zondagochtend je dankbaarheid voor haar
blijken met een ontbijt op bed bestaande uit
een aangebakken ei, half verbrande
croissantjes en verse jus d’orange uit pak.
“Omdat ik zo van je hou moppie!”
De ijzervretende man van weleer is een
papventje geworden die alleen nog maar met
ijzer in aanraking komt als hij pastasalade met
verse spinazie in garnalendressing eet. De
man is binnen een paar jaar een geweldige
gesprekspartner geworden, maar een oorlog
zal je er niet meer mee winnen. Daar hebben
we gelukkig dan wel weer carrièregerichte
haaibaaien op stilettohakken voor in de plaats
gekregen.

Mannen zijn tegenwoordig zelfkritische en

onzekere hormoonbommen geworden waar
geen normaal gesprek meer mee te wisselen
valt, want voor je het weet ben je onderdeel van
het roddelcircuit geworden. Mannen zijn
saladevretende en calorietellende cardiomietjes
die op de weegschaal staan en keurig aan de
eettafel met mes en vork eten. Klussende
zwakzinnigen die praktisch gereedschap kopen
dat voor meerdere doeleinden gebruikt kan
worden en gemakkelijk op te bergen is. Van A
naar Beter sukkels die niet zelf meer een route
uit kunnen stippelen.

49 |
‘Ik zit verstopt in mezelf’
Daniëlle (niet haar echte naam) heeft trichotillmanie. Een psychische aandoening waarbij je
de overmatige drang voelt om je eigen haar uit te trekken. Eén van de belangrijkste effecten
van deze aandoening is het schaamtegevoel over kale plekken. Iets wat nauwelijks te
verbergen valt. En dat is waar de ware lijdensweg begint. Daniëlle vertelt waarom een pruik
geen oplossing kan bieden, en hoe ze met haar schaamtegevoelens omgaat.
“Ik was een vrolijk kind, een blij kind, een druk
kind. Dat is nu wel anders. Ik voelde me als kind
niet bijzonder mooi. Ik droeg een beugel en had
heel veel en dik haar. In vergelijking met mijn
klasgenootjes en mijn zus voelde ik me mismaakt.
Ik kan me nog goed herinneren hoe het begon. Ik
was een jaar of 10 en stond in de badkamer voor
de spiegel. Ik had luizen en omdat ik zo veel en
zulk dik haar had werd ik er helemaal gek van.
Terwijl ik in de spiegel keek kon ik die luizen zien
en in een soort van trance begon ik mijn haar uit
mijn hoofd te trekken.
Op een vreemde manier gaf dat me een prettig
gevoel. Niet lang daarna ontdekte mijn moeder een
kale plek op mijn hoofd. Ze dacht dat het door
mijn beugel kwam. Ik sliep s’ nachts namelijk met
een kap om. Ik liet het zo. Ik weet nu niet waarom
ik toen niets gezegd heb. Ik denk dat ik aanvoelde
dat wat ik deed niet normaal was.
Nu, als ik foto’s van mezelf bekijk, van vroeger,
dan denk ik: er was helemaal niets mis met mij.
Mijn haar was prachtig! Een mooie volle
zwartbruine bos golvend haar. Ik zou willen dat ik
die dag over kon doen. Ik heb er veel spijt van. Ik
draag het altijd met me mee.
Elke minuut van de dag ben ik me bewust van
mijn mismaaktheid, besef ik dat ik kaal ben en dat
dat komt omdat ik mijn haren uit mijn hoofd trek.
Ik ben altijd bang dat anderen het aan me zien, dat
ze erachter komen en me dan uitlachen en
afwijzen.
Mijn ziekte kostte me vroeger heel veel tijd. Ik ben
lange tijd heel erg creatief geweest met het beetje
haar dat ik nog had. Later kocht ik vals haar en
mengde ik dat met mijn eigen haar, zodat de kale
plekken op mijn hoofd bedekt waren. Het spontane
van vroeger raakte ik kwijt. Ik kon niet zomaar
even snel de deur uit. Alles moest goed zitten.
Niemand mag het zien. Ik liep en loop steeds met
het gevoel rond dat ik door de mand val. Dat
iedereen ziet hoe mismaakt ik ben. Soms kijk ik in
de spiegel en dan denk ik: ”Jeetje meid wat doe je
jezelf aan?” Ik baal van mezelf en dan voel ik me
weer zo gefrustreerd, dat ik uiteindelijk toch weer
aan mijn haar ga trekken. Het is een vicieuze
cirkel, waar ik maar niet uit lijk te komen.
‘Ik zou me nooit zo
ongegeneerd met een
ander bemoeien!’
Ik heb me heel lang tegen een pruik verzet. Een
pruik hoort in mijn ogen bij zieken mensen, niet
bij een gezonde jonge vrouw als ik. Met een pruik
geef ik eigenlijk toe dat ik ook een ziekte heb.
Weliswaar niet fysiek, maar toch. Ongeveer een
halfjaar geleden ben ik overstag gegaan. Het
bedekken van mijn hoofd kostte teveel tijd en
aangezien ik al een tijdje helemaal kaal ben, werd
het ook steeds moeilijker. Je kon zien dat er iets
was met mijn kapsel.
Misschien kon je nog denken dat het erg apart of
anders was. Maar mensen keken er wel vaak naar.
Heel soms werd er een vraag over gesteld. Ik heb
geleerd om me daarvoor af te sluiten maar dat
betekent niet dat het me niet raakte. Daarnaast
dacht ik wel eens, waar bemoeien ze zich mee! Ik
zou me nooit zo ongegeneerd me met een ander
bemoeien. Je weet nooit wat erachter zit!
Ik had gehoopt dat de pruik mij verlichting zou
geven en dat doet het ook. Enigszins. Ik hou
tegenwoordig heel wat tijd over. En als ik nieuwe
mensen leer kennen, heb ik zo op het eerste oog
heel normaal haar. Maar ik verberg nog steeds
hetzelfde probleem, alleen nu op een andere
manier. Ik voel me nog steeds mismaakt en draag
nog steeds een zwaar geheim met me mee.”
51 |
Ik hou iedereen op afstand

“Ik hou mensen, met name mannen, op afstand. Ik ben nu vier jaar vrijgezel. Ik heb eerder samengewoond en
mijn toenmalige vriend wist er van. Geen idee hoe hij achter de ziekte trichotillmanie is gekomen, maar hij
confronteerde me er op een dag mee. In eerste instantie was dat schokkend, dat mijn geheim, wat ik zo
zorgvuldig verborgen hield, was ontdekt. Maar hij ging er goed mee om en accepteerde mij volledig. We zijn
ruim vijf jaar samen geweest en hij deed zijn best het te begrijpen. Maar hoe kon hij? Ik kon en kan zelf niet
eens begrijpen waarom ik het doe. Nu al tweeëntwintig jaar. Hij vroeg mij wel eens: “Waarom hou je er niet
gewoon mee op?” Tja, als het zo makkelijk was…..

Ik ben nu toe aan een relatie. Ik heb de afgelopen 4 jaar niet stil gezeten en als je me zou kennen, zou je niet
denken dat ik mij mismaakt voel. Ik leid een leuk en druk sociaal leven. Ik ga stappen, ik date, en ik heb
vriendinnen. Maar toch draag ik dit elke minuut met mij mee. Stel je eens voor dat je met een man in bed ligt,
doing the wild thing, en tegelijkertijd steeds bang bent dat hij je haar vastpakt. Niet wil dat hij het ontdekt. Ik
ben er zo moe van! Als ik nu een relatie zou krijgen, dan moet ik het toch een keer vertellen. Dat vind ik eng. Ik
ben bang dat mijn nieuwe geliefde me dan afwijst. Maar ik weet nu al dat ik niet zal zeggen dat ik aan
trichotillmanie lijd. Ik gooi het wel op haaruitval, dat is begrijpelijk.

Ik schaam me voor mezelf, dat ik deze ziekte heb. Ik bedoel, wie trekt nou zijn haar uit zijn hoofd? Neem
bijvoorbeeld anorexia. Daar is veel meer over bekend, veel meer aandacht voor. Mensen hebben daar op een
bepaalde manier toch medeleven en een vorm begrip voor. Ik denk dat mensen mijn ziekte over het algemeen
gek vinden. Dat is moeilijk om mee om te gaan. Mensen begrijpen dit niet. Je hoort of leest er weinig over.

Ik vertel mijn verhaal omdat ik hier bekendheid en begrip voor wil kweken. Ik heb geleerd om er op mijn
manier mee om te gaan en aan de ene kant accepteer ik dat ik deze ziekte heb. Maar aan de andere kant ben ik
het echt spuug zat! Ik blijf me er ook tegen verzetten. Ik zou me zo enorm bevrijd voelen als ik dit niet meer
zou hebben. Ik zou niet weten wat me dan nog tegen zou kunnen houden. Nu speelt het steeds mee, bij alles wat
ik onderneem. Mijn persoonlijkheid is er ook door veranderd. Ik laat nieuwe mensen niet echt dichtbij komen.
Ik zit verstopt in mezelf.

Toch geloof ik nog steeds in mezelf, en vertrouw ik erop dat ik hier op een dag vanaf ben. En ik heb enorme
behoefte aan echte intimiteit, waarin ik mijn masker kan laten vallen en kan zijn wie ik voel wie ik ben. Het feit
dat ik nu hier mijn verhaal doe betekent voor mij dat ik op de goede weg ben. Ik verbreek mijn stilzwijgen. Dat
is een stap in de goede richting.” Chantal van den Berg

52 |
Personal Mastery is de aanduiding die Peter Senge in ‘De Lerende Organisatie’ gaf aan de kwaliteit van
mensen die in leven en werk zich succesvol ontwikkelen. Mensen die dat hebben:
• kennen hun beperkingen, maar hebben zelfvertrouwen;
• ze zijn onderzoekend en ondernemend en krijgen steeds meer voor elkaar wat ze werkelijk willen;
• voelen een diepere betekenis achter hun visies en doelen;
• voelen zich verbonden met een groter geheel, een grotere stroom;
• zien de feitelijke situatie niet als een vijand, maar als een bondgenoot; ze vinden de krachten die de goede
kant opgaan en sluiten daar op aan.

Maar hoe kan je mensen helpen dat meesterschap ontwikkelen? Hans ten Dam, 40 jaar management
consultant en 25 jaar regressietherapeut, heeft dat uitgewerkt in vijf kerncompetenties:
• mentale helderheid
• gelijkmoedigheid (kalmte, stressbestendigheid, evenwichtigheid)
• besluitvaardigheid
• energie en concentratie
• afstemming (aanpassen aan de omstandigheden zonder jezelf kwijt te raken)

Deze competenties zijn zo concreet uitgewerkt dat cursisten ze kunnen herkennen in de praktijk en bij
zichzelf. Cursisten ontdekken wat deze kwaliteiten bevordert en remt, zowel in de werk- en leefsituatie en in
innerlijke eigenschappen.
Individuele en groepssessies maken deze competenties vrij in transformerende exploraties en ervaringen.

Dit programma helpt de deelnemers deze kwaliteiten een voor een in zich te ontdekken en ze vrij te maken
en verder te ontwikkelen. En als er zwakke punten overblijven, weten ze welke dat zijn en wat ze er aan
kunnen doen. Deelnemers die zelf coach zijn, krijgen hiermee een instrument om in hun eigen praktijk toe te
passen.

De opleiding begint met een algemene inleiding over de vijf competenties waarbij de deelnemers ook een
persoonlijk gevoel ontwikkelen voor deze competenties en hoe zij zich daarin voelen. De volgende vijf dagen
zijn achtereenvolgend aan de vijf competenties gewijd. Door persoonlijk aan deze competenties te werken, ze
als het ware innerlijk vrij te maken, is de cursus niet alleen overdracht, maar ook persoonlijke groei.
De laatste dag wordt besteed aan de onderlinge samenhang tussen deze competenties en aan de toepassing
daarvan in de praktijk van de deelnemers.

Begintermen
De opleiding staat open voor wie in organsaties een leidinggevende of richtingbepalende rol vervullen, dat
wil zeggen in het management zitten of het management beleidsmatig ondersteunen. Daarnaast is de
opleiding bedoeld voor mensen die beroepshalve deze doelgroep adviseren, begeleiden of coachen. In beide
gevallen verwachten wij tenminste twee jaren praktijkervaring.

Eindtermen
Na afloop van deze opleiding is de deelnemer in staat rustiger, helderder en doeltreffender zijn
beroepsmatige verantwoordelijkheden te vervullen - en kan anderen daarin begeleiden.

Certificaat
De opleiding wordt afgesloten met een certificaat van deelname, indien aan de basisvoorwaarden van de
opleiding is voldaan.
De basisvoorwaarden bestaan uit een aanwezigheidsplicht van tenminste 6 workshopdagen en het steeds
tijdig inleveren van vijf korte huiswerkopdrachten die over het in de praktijk toepassen van het geleerde
gaan.

Duur van de opleiding

De studie behelst 7 workshopdagen. Zie voor plaats en data: www.spso.nl
‘In de spotlights’
Femia Bakboord werkt als freelance docent uiterlijke verzorging en visagie voor verschillende
opdrachtgevers. Naast haar werkzaamheden als docent wijdt zij zich aan haar andere passie:
fashiondesign! “In de loop der jaren ontwikkelde ik mijn eigen visie en werkmethodes op gebied van
mode en beauty. Via Choicez Magazine wil ik mijn opgedane kennis en ervaring graag delen. In de
maandelijks terugkerende column “In de spotlights” besteed ik aandacht aan een boeiend persoon,
product, merk, onderwerp of thema. Deze maand de aandacht voor het onderwerp: “Zelfexpressie
via mode” in het artikel “HOT or NOT!”

Wat zeggen de glossy’s?
Het is niet moeilijk je volgens de laatste trends
te kleden. De tijdschriften staan bol van
voorbeelden over hoe jij jezelf kunt en in het
ergste geval móet kleden. Want volgens de
meeste glossy magazines ben je “HOT or NOT”.
“DUN of DIK”, “LELIJK of MOOI”. Maar is
dat ook waar?
HOT or NOT!
Mode is altijd mijn ding geweest. Ik hou ervan
en heb een zware passie en verslaving voor
kleding, schoenen en accesoires. Er is echter één
ding wat mij stoort. Namelijk hoe de media
omgaat met mode door alles maar te
bestempelen met “HOT or NOT”! Ik vind dat
erg vermoeiend. Een terrasje pakken zou immers
een stuk minder aantrekkelijk worden als alles
wat voorbij loopt gehuld zou zijn in “HOT.”
Mijns inziens is mode, afgezien van de
praktische functie van het beschermen tegen
invloeden van buitenaf en het bedekken van ons
naakte lichaam, niets anders dan zelfexpressie.
Dus in dat geval geldt er maar één regel: “Hoe
dichter je bij jezelf blijft, hoe mooier je bent, en
des te beter jouw stijl tot z’n recht komt.” Je
draagt uit wat je voelt, waar je in gelooft en wie
je bent. Dat kan onopvallend basic zijn, maar
ook heel expressief zodat je je onderscheidt van
de massa. Je laten inspireren door alles wat de
media je voorschoteld is immers leuker dan saai
blindelings volgen toch? Wat blijft er anders nog
over van onze authenticiteit?
“HOT or “NOT!”
Creëer je eigen stijl
Voor alles en iedereen in het leven geldt: “Blijf
altijd bij jezelf.” Betekent dit voor jou de laatste
catwalktrends volgen? Prima! Vooral doen, want
dat is wie jij werkelijk bent! Voel jij je prettiger
in kleding die tijdloos is? Ook goed. Ik zal de
laatste zijn die zal zeggen “NOT!” Zolang jij je
er mooi in voelt, bén je dat ook en straal je dat
automatisch uit. Ik wil absoluut niet pretenderen
dat je trends moet negeren. ZEKER niet. Ga er
vooral in op, maar alleen omdat je ervan houdt
en je er lekker bij voelt. Anders gewoon niet.
Door je bewust af te vragen of datgene wat je in
je kast hebt hangen bijdraagt aan wie je
werkelijk bent, ga je anders naar jezelf kijken en
ben je beter in staat om je eigen stijl creeëren.
Wat mij betreft is dat de leukste en interessantste
manier om mode te benaderen.
Zelfexpressie via mode
In de komende edities van Choicez Magazine
zal ik verder ingaan op de verschillende
manieren van zelfexpressie via mode. Een
andere benadering van styling die veel vrijheid
biedt en voor iedere creatieve en nieuwsgierige
geest die graag iets nieuws uitprobeert.
Ontdekken wat echt bij je past is een leuke
uitdaging en kan ook heel verhelderend zijn op
je persoonlijkheid en je (onbewuste) patronen.
Ik wil ook de lezers van Choicez Magazine hier
graag bij betrekken. Hierover meer in de
volgende editie.
55 |
Beauty, inspiration & trends
Of de zon zich deze zomer nu wel of niet volop
laat zien, we willen in ieder geval ten allen tijde
de indruk wekken dat de zon ons huidje op z’n
mooist laat uitkomen. Gelukkig laten de make-
up trends van deze zomer dit perfect toe.
Natuurlijke tinten als brons, goud, bruin en
oranje verrijkt met prachtige zijdeachtige
glanzen doen wonderen voor je uitstraling. Met
highlights (natuurlijke parelmoerglans in poeder
of crèmevorm) laat je de zon optisch gezien in
het gezicht schijnen. Breng highlights aan op de
binnenste ooghoeken voor een stralend effect of
breng highlights aan op de jukbeenderen om de
vrouwelijke trekken te versterken. Voor
inspiratie kun je eens kijken naar de clip van J-lo
“waiting for tonight”. Daar kun je de effecten
van highlights heel mooi zien.
De basis
Let op je foundation. Je kunt deze mooi
transparant opbrengen met behulp van een
vochtig sponsje. Je kunt ook kiezen voor een
getinte dagcreme of een poeder foundation. Een
tip voor als je ‘s avonds gaat stappen:
Meng je foundation of getinte dagcrème met een
beetje losse bronzingpoeder voor die prachtige
glow. Poeder eventueel te veel aan glans af met
een transparante matte poeder. Het effect is
verbluffend
Ogen
De make-up voor de ogen mag geaccentueerd
worden met zowel natuurlijke tinten als felle
speelse kleuraccenten. Tip: Plaats een klein
accent met een contrasterende kleur bijvoorbeeld
turquoise in het midden van het bewegend
ooglid en vervaag dit om het geheel spannender
te maken en op te frissen.
We mogen royaal zijn met mascara of
kunstwimperstukjes deze zomer. Tip voor een
verleidelijke oogopslag: Breng de mascara
alleen aan op je bovenste wimpers. Hierdoor leg
je de nadruk op je oogopslag, waardoor deze
verleiderlijker wordt. Boven je prachtige volle
wimpers, echt of kunst, mag je een (gekleurde)
eyeliner aanzetten voor de finishing touch.
56 |
Lippen
De lippen kunnen zowel transparent als gekleurd
worden opgemaakt deze zomer. Houd de lippen
zacht en vrouwelijk. Wil je toch knallen met de
lippen zorg dan dat je de ogen zacht of neutral
opmaakt. Wil je knallen met de ogen? Maak dan
je lippen neutraal op.
Wangen
De wangen kun je mooi opmaken met een
bronzing poeder en een grote kwast. Werk in
laagjes voor een egale verdeling. Wil je de
poeder over je foundation gebruiken? Poeder
deze dan eerst (plaatselijk) af met een matte
(transparante) poeder om een vlekkerige
verdeling te voorkomen.
Tip: De producten van M.A.C. cosmetics staan
bekend om hun hoge pigmentgehalte waardoor
de kleuren zuiver en sprekend zijn. Ook de
donkere huid laat zich graag opmaken met de
producten van M.A.C. Tip: Vergeet niet om een
goede eyebase of concealer onder je
oogschaduw te gebruiken om de kleur van de
oogschaduw te intensiveren. Veel succes!
‘JIJ’ de mooiste accesoire
Mijn fashiontrick voor deze maand is:
“Express yourself door uit te stralen wie je bent.
Blijf altijd trouw aan aan jezelf. Dan draag je de
mooiste outfit die er bestaat. ‘JIJ…’
Choicez Beauty Workshop!
In de volgende editie van Choicez Magazine
verschijnt het eerste deel van een 6-delige serie
Beauty workshops. Het thema van deze serie is
“make-up”. In deze workshops wordt er stap
voor stap uitgelegd hoe je professionele make-
up technieken op jezelf kunt toepassen en de
juiste producten aanschaft. Als je Choicez
Magazine geen enkele maand mist heb je aan het
eind van de serie een mooi naslagwerk voor
jezelf. Na deze serie zal ik een nieuwe serie
beauty workshops schrijven met uiteraard een
geheel nieuw thema. Het eerste onderdeel van de
serie make-up workshops verklap ik alvast:
“The 15 minute facelift.” Mis ‘m niet!
Foto’s & Tekst: Femia Bakboord
Liefde
We zijn dat geworden wat we verafschuwden. Ik weet nog dat we uit eten waren en dat we
naar een stelletje keken die bijna de hele maaltijd geen woord met elkaar wisselden. We
keken elkaar aan: “Zo worden wij nooit he?” zeiden we tegen elkaar. Lachend, kussend,
pratend en etend zetten wij onze avond voort.

Uiteindelijk vroeg het personeel ons vriendelijk het restaurant te verlaten. We waren zo
opgegaan in elkaar dat we niet doorhadden dat het restaurant leeg was. De tijd had
stilgestaan en wij waren voor even de enige twee op aarde geweest. We waren verliefd. De
passie spatte eraf. Het verloop van de avond heeft geen verdere beschrijving nodig.

Vier jaar later. We zijn met vakantie. We zitten te eten en staren allebei een beetje om ons
heen. Ineens moet ik terugdenken aan dat stelletje dat de hele maaltijd nauwelijks iets
tegen elkaar zei. We zijn dat geworden wat we verafschuwden. Een doods stel. Onze
conversatie beperkt zich tot het eten, het weer en de accommodatie.

We hangen niet meer aan elkaars lippen. We kunnen rustig wachten om de kleren van
elkaars lijf af scheuren. En dat scheuren is er eigenlijk ook niet meer bij. We zijn met
vakantie. De vonken zouden er vanaf moeten springen. Maar dat doet het niet. We lijken
wel vreemden. Waar ging het mis? Is het op?

Die vakantie is ondertussen wel weer even geleden. Maar dat wat we ooit waren lijkt nog
steeds verdwenen te zijn. Dat heet houden van, zeggen ze. Ik vraag het me af. Maar de
vraag die mij het meest bezig houdt is: waar is die passie, interesse, liefde en seks naar
toe?

We bewegen ons als huisgenoten langs elkaar heen. De een begrijpt de ander allang niet
meer. Ik vraag me af of we het niet al een hele tijd geleden hebben opgegeven. Want
ergens moeten we beiden de keuze hebben gemaakt om niet meer te koesteren wat we
hebben. Of eigenlijk hadden.

Hoe kom je weer bij elkaar als de kloof steeds groter wordt en elke goed bedoelde poging
de verwijdering lijkt te bevorderen? Wanneer weet je dat het tijd is om los te laten? Deze
vragen spoken de laatste tijd door mijn hoofd. Het antwoord zal zich vormen, dat doet het
altijd. Maar een ding weet ik zeker. Ik vind liefde een ingewikkeld iets!

58 |
Geen alledaags beroep
Het is niet het meest gangbare beroep, dat geef
ik direct toe. Dat het effectief is en snel werkt,
dat geef ik ook meteen toe. Toen ik aan de
opleiding tot reïncarnatie therapeut begon had
ik allerminst de intentie om er ook
daadwerkelijk iets mee te doen. Ik deed de
opleiding vanuit mijn eigen nieuwsgierigheid.
Eindelijk een plek waar ik ongegeneerd de ene
na de andere ‘ zweverige’ vraag kon stellen.
Stiekem hoopte ik ook dat ik een hapklaar
antwoord zou krijgen op de vraag die me al
vanaf mijn 7e bezig houdt.
Hoe kom ik in ik?
Al tijdens de opleiding begonnen mensen zich bij
mij aan te melden. In het begin hield ik de boot
steeds af. Ik was nog niet afgestudeerd en ik had
ook het blok ‘ daderlevens’ nog niet gehad. De
mensen bleven aanhouden en mijn praktijk werd
geboren. Naast mijn praktijk werkte ik ook nog in
de ‘ gewone’ wereld, als mensen mij vroegen wat
ik dan precies nog meer deed dan schoof ik dat
een beetje onder de noemer van traumatherapeut.
Ik had moeite met het woord reïncarnatietherapeut
en was toen nog bang voor de reacties van
anderen. Ik wilde niet dat iets wat voor mij van
zo’n grote betekenis was, belachelijk gemaakt zou
worden. Ook binnen mijn privé omgeving werd
niet altijd enthousiast gereageerd op mijn beroep
en passie. Er zou geen droog brood in te
verdienen zijn. Waarom kies je geen echt beroep?
Na een tijdje begon ik de humor van het woord ‘
reïncarnatietherapeut’ op een saaie bankborrel in
te zien. Met 1 simpel woord kon ik hele discussies
plat krijgen en een stilte in leven roepen. ‘Wat doe
jij voor werk?’ En vanaf het moment dat ik er niet
meer moeilijk over deed, deed mijn omgeving dat
ook niet meer.
Binnen de reïncarnatietherapie gaan we ervan uit
dat de mens een ziel heeft. Deze ziel heeft
ervaringen opgedaan in meerdere levens.
Sommige van die ervaringen zijn niet goed
geïntegreerd en neem je als thematiek weer mee
het volgende leven in.
Vaak zie je dat de uitdagingen die je in je leven
ervaart steeds hetzelfde thema hebben. Macht –
onmacht, verbinden – loslaten, vrijheid –
onvrijheid, etc. Datzelfde thema komt steeds
weer terug, totdat je er iets mee doet. Dat kan op
verschillende manieren. Reïncarnatietherapie is er
een van. Kies wat bij je past.
Er komt een hoop aan bod tijdens de
counselingsessies en eigenlijk is de naam
reïncarnatietherapie te arm. Je werkt namelijk
ook met innerlijke kinderen; prenataal en in het
huidige leven. Daarnaast natuurlijk ook met
vorige levens en in het tussenbestaan.
Reïncarnatietherapie is echt werken met de
persoonlijkheid en ziel en richt zich op het
herstellen van je natuurlijke levensenergie en de
verbinding met de verschillende levens
domeinen. Tevens herstelt reïncarnatietherapie de
relatie tussen de persoonlijkheid en de ziel. Zodat
je je keuzes beter kunt afstemmen op jezelf en je
eigen stroom kunt volgen.
Een mooie aanvulling op reïncarnatietherapie is
Life between Lives. Een techniek, ontwikkeld
door Michael Newton, die zich enkel en alleen
richt op je belevingen in de periode dat je geen
lichaam hebt. Letterlijk dus op je leven tussen
(fysieke) levens in. LBL richt zich op je
zingevingvragen, je levensdoel, je reden waarom
je geïncarneerd bent. Wat je hier komt doen, en
waarom je het leven leidt dat je doet. Ik hou van
mijn vak. En als ik er perioden minder mee bezig
ben omdat andere werkzaamheden mijn aandacht
vragen dan ga ik het werk ook echt missen. Ik
ben dankbaar voor het vertrouwen dat door velen
in mij is gesteld. Dankbaar dat ik getuige mag
zijn en mag bijdragen aan diepte transformaties.
Mocht je ooit een reïncarnatietherapeut willen
consulteren, kijk dan wel op de lijst van de
NVRT. De therapeuten die daar vermeld staan
hebben allen een goede opleiding genoten en zijn
verplicht tot na- en bijscholing.
Tekst: Chantal van den Berg | Foto: Stock XCHNG
61 |
 Life - Between - Lives
June 20-27

Dr. Michael Newton’s

LBL Hypnotherapy Training ®

Westelbeers – N.Brabant
www.despreeuwel.nl

Admission: at least two years practice in

hypnosis and experience in past life
regression therapy.

Two places available till Mai 30

Information:
www.newtoninstitute.org
sluijters@planet.nl
Jazz in Duketown
Jazz is hip. Vooral de mengvormen waarbij pop, soul en blues een rol spelen doen het erg goed. En daar
speelt Jazz in Duketown op in. Bijvoorbeeld met Sensuàl, dat met hun Braziliaanse jazz superhippe klanken
voortbrengt. En met Alain Clark die momenteel erg populair is vanwege zijn soulhit Father and Friend. Maar
ook met New Cool Collective, Reboot Your Soul en Rose.

29 mei t/m 1 juni 2009, Den Boschwww.jazzinduketown.nl

Hexen
Met: Wivineke v.Groningen & Debby Petter Meedogenloos en vilein stuk van Youp van 't Hek Twee vrouwen
maken zich op in een hotelkamer. Beneden is het derde huwelijksfeest van hun beider ex met wie ze nog
een zuur appeltje te schillen hebben. En niet alleen met hem. Ook onderling staan er nog wat dure
rekeningen open. Hoe ze dat allemaal doen? Door op cabareteske wijze de verse bruid toe te spreken.
Meedogenloos en vilein wensen ze het jonge meisje succes, heel veel succes zelfs. Ook de rest van de
feestgangers moet eraan geloven. Twee vrouwen op oorlogspad.

3 juni Park Schouwburg, Hoorn

www.hetpark.nl

Ontwikkel je 6e zintuig
Minicursus Het Zesde Zintuig. Een waardevolle cursus van 6 wekelijkse avonden vol aandacht, ontwikkeling
en verbetering van uw zesde zintuig. Gek eigenlijk dat we het ons zesde zintuig noemen. Zeker als je
bemerkt dat dit het eerste zintuig was waar je optimaal mee kon omgaan tijdens de eerste momenten op
aarde. Pas vele maanden later, toen we andere zintuigen goed gingen ontdekken en ontwikkelen zijn we
onze eerste zintuig kwijtgeraakt. De mensen die hem op latere leeftijd weer herontdekten maakte daar het
zesde zintuig van. Zet uw ondergeschoven zesde zintuig weer op de eerste plaats. Ontdek dat via dat zintuig
je beter zaken kunt gaan doen, sterker in je vel zit, makkelijker goed en kwaad kunt onderscheiden, meer
toekomst gericht bent, het verleden makkelijker los kunt laten, meer plezier hebt in het leven. Eigenlijk zijn
er nog veel meer, maar ontdek dat zelf maar tijdens die minicursus Het Zesde Zintuig. In deze minicursus
Het Zesde Zintuig komen o.a. de volgende onderwerpen aan bod: Psychometreren, Intuitief tekenen,
Pendelen, Healing, Meditatie, Klankschalen, Visualisatie, Affirmatie, Helderziende waarnemingen, Aura`s,
e.v.a. Eigenlijk te veel voor die 6 prachtige avonden. De prijs op locatie is 125 euro per persoon. Neem je
iemand mee geef krijg je 25 euro korting per aangebrachte persoon.

Juni
www.tic-coach.nl

63 |
 Het fenomeen Bruno Groning
Bijzondere film

In 1949 overheerst één naam de krantenkoppen van de dagbladen: Bruno Gröning. Extra edities over hem
rollen van de persen. Radio en weekjournaal berichten. Een bioscoopfilm wordt vertoond. Waar hij ook
opduikt, dringen zich honderden, duizenden, tienduizenden mensen om hem heen. Ze komen van overal -
uit Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, maar ook uit België, Frankrijk en de Verenigde Staten. Gröning
wordt een wereldgebeurtenis.

Maar die zich daar tot hem wenden, zijn geen aanhangers, fans of groupies. Het zijn zieke mensen. Voor
velen is hij de laatste hoop. Door de oorlog terneergeslagen, door artsen opgegeven, kennen zij maar een
wens: gezond worden – vrij van nood en pijnen. Bruno Gröning moet hen helpen. En hij helpt: “Er bestaat
geen ongeneeslijk, God is de grootste arts!” zijn z’n woorden. En het onbegrijpelijke gebeurt: talloze zieken
worden gezond – lammen lopen, blinden zien... De documentaire “Het fenomeen Bruno Gröning – op het
spoor van de “Wondergenezer” toont op objectieve wijze de dramatische gebeurtenissen van die tijd.

Originele film- en geluidsdocumenten, archiefmateriaal, meer dan vijftig interviews met getuigen uit die
tijd en bovendien groots opgezette speelfilmscènes. Dit alles maakt de film tot een diep indrukwekkende
belevenis. Maar deze film is meer dan een documentaire terugblik. Vele bezoekers vertellen hoe zij bij het
zien van deze film plotseling een kracht, een kriebelen, een stroom in het lichaam hebben waargenomen.
Voor de meesten een volledig nieuwe ervaring. Sommigen berichten zelfs van het verdwijnen van pijnen,
lichamelijke gebreken en ander leed. Hoe is het mogelijk? Gröning is in 1959 gestorven.

De ophef over hem is allang voorbij. Maar ook tegenwoordig gebeuren er buitengewone genezingen. De
kracht die destijds door Bruno Gröning werkte, werkt nog altijd. De feiten spreken voor zich: genezingen
van kanker, angina pectoris, reuma en osteoporose, maar ook van drugsverslaving en andere
verslavingsvormen. Artsen bevestigen de successen. In Rijswijk zijn er voorstellingen op zondag 24 mei en
14 juni van 11.30 uur tot 17.30 uur, in drie delen incl. 2 pauzes. Reservering van plaatsen tot 2 uur tevoren:
Tel. 010-4612334 of via e-mail jitske.schaap@telfort.nl. Een trailer kunt u bekijken op:
www.youtube.com/watch?v=vD_8C1e5fUE

www.bruno-groening-film.org

64 |
Grote Relatie Dag 2009

De Grote Relatie Dag daagt stellen en singles uit om zich de kunst van het liefhebben verder eigen te maken.
Gastspreker André Meiresonne verkent in de openingslezing de kunst om jezelf te worden in je relatie. Hij vertelt
hoe zijn eigen relatie vastliep en hoe hij ontdekte waarom hij ook al weer aantrekkelijk was voor zijn vrouw. Ook de
zaal betrekt hij in het spanningsveld tussen verbinding en autonomie. André Meiresonne is managementtrainer,
auteur van de boeken Zin! en Vrij! en veelgevraagd spreker over verandering van binnenuit, inspiratie en zingeving.

Kies twee van twaalf inspirerende workshops. En laat je prikkelen door de lezing over jezelf worden in je relatie.
De workshops worden gegeven door de acht trainers van de Relatie Academie. Aan het einde van de dag komen
we samen voor een bijzonder slotritueel rond de kunst van geven en ontvangen.

Meer informatie over de workshops:

De kunst van een goed gesprek -Joyce Weber

Je ervaart op een speelse manier hoe je gelijkwaardig kunt onderhandelen over ingewikkelde gespreksonderwerpen.

Authentieke mannelijkheid (geen kunst) - Hans Engels

Mannelijke kracht en liefde gaan prima samen. Met mannen onder elkaar voel jij je weer een vent met ballen en een hart.

De kunst van zien en gezien worden- Inge Jager

Laat jezelf zien en zie de ander in het hier en nu. Dan kun je ervaren dat juist dát liefde is.

De kunst van het daten (voor singles)- Marion van der Stad
Ontmoet andere singles (laatbloeiers en gevorderden). Ontdek wat jij nodig hebt om een succes te maken van daten en
beginnende intimiteit.

De kunst van het vrouwzijn- Anja Brasser

Het denken en analyseren gaat ten koste van dat wat we in wezen zijn. Deze workshop ga je op zoek naar de oervrouw in
jezelf.

Leven in relatie, voorbij de kunstgrepen- Bert Terpstra en Marie José de Vreede

Geef je relatie de ruimte door los te komen uit oude familiepatronen. We werken met familieopstellingen

Van jezelf houden, een hele kunst- Caroline Franssen

Leer de kunst om van jezelf te houden, met je goede én je slechte eigenschappen. Dan wordt het ook makkelijker om van de
ander te houden.

De kunst van het single-zijn- Anja Brasser

Familieopstellingen voor alleenstaanden. Je ontdekt wat er in de weg staat om een partner te hebben en komt meer in het reine
met het alleen-zijn.

Verleidingskunst met lef en plezier- Hans Engels

Ook jij bent een uitstekend verleider/ verleidster. In deze workshop krijg je de verleidingskunst (weer)
in je vingers.

Relaties en de kunst van verwondering (voor paren)- Inge Jager

Bekijk je partner met een frisse blik en verwonder je over jezelf en over elkaar.

Aanmelden voor de Grote Relatie Dag kan in de RelatieWinkel op www.relatie-academie.com.

Locatie: Op 27 september op Landgoed de Horst in Driebergen.
Tot 1 juli betaal je € 100 in plaats van € 175.
Kleurrijke vrouwen
Voor kleurrijke dames die dromen van een eigen onderneming, organiseren Tori Oso
en stichting Vrouw in Zaken, de thema avond ‘Kleurrijk ondernemen’. Een
interactieve avond waar ondernemende vrouwen vertellen over hun motivatie om
een eigen onderneming te starten, vertellen over de valkuilen, de moeilijkheden, en
de aantrekkelijke kanten van het zelfstandig ondernemerschap. Een avond vol
inspiratie, tips, en uitwisseling.

Programma
- Introductie Yvonne Caspers (Stichting Vrouw in Zaken).
- Visies op ondernemerschap (interactief)
- Panel introductie
- Vragenronde
- Introductie leergang M Academie Ondernemerschap

Panelleden:
Rahma El Hannoufi / Directeur Empower Team uit Zeist ,
Lucinda Malbons / Eigenaresse Diamond Worthy Books uit Rotterdam,
Ineke Ooms Directeur ‘Onze Saar’ en bestuursvoorzitter Vrouw in Zaken.

Donderdag 4 juni 2009 Aanvang vanaf 19 uur, Start: 19.30 uur – 21.00 uur
Cultureel centrum OASE, Cartesiusweg 11 te Utrecht
Aanmelden via: torioso@gmail.com
Route zie: www.torioso.nl
 Tori Oso
Tori Oso (vrij vertaald praat huis) is een Surinaamse stichting, opgericht in
2001 te Utrecht. Stichting Tori Oso organiseert activiteiten die bijzonder zijn
voor de Surinaamse gemeenschap, maar die even boeiend kunnen zijn voor
andere geïnteresseerden. De Brasa Dey viering bijvoorbeeld (onafhankelijk-
heidsviering Suriname), of de Keti Koti viering (1 juli viering, de afschaffing
van de slavernij). Tori Oso is steeds op zoek naar de perfecte mix tussen oud
en jong, en richt haar activiteiten op beide generaties. Tori Oso is een mix van
jong talent, en ouderwetse tradities.

Tori Oso
Cartesiusweg 11, Utrecht
www.torioso.nl
'We verbinden mensen en organisaties op intrinsieke wijze met elkaar'

Sheila van der Meeren: “Ik weet mensen en organisaties op intrinsieke wijze te verbinden”. Haar rijke
ervaringen als reiki-master geven het geheel een bijzondere dimensie, hoewel Sheila de nuchterheid zelve
blijkt, behept met een sterk zakelijk en commercieel instinct.

Recruitment4You bemiddelt kandidaten voor functies in sales, IT, finance, administratie & office en management
binnen uiteenlopende sectoren, voor zowel vaste functies als tijdelijke en interimoplossingen. Het bureau zet in op
sterke verbintenissen en volgt daarvoor een geheel eigen pad. Sheila van der Meeren: “Het is belangrijk om heel goed
te kijken naar de juiste verbinding. Het karakter van een kandidaat moet passen bij de aard van een bedrijf. Daarom
kijken we nadrukkelijk naar het verhaal achter de persoon en de bedrijfscultuur. Mijn inlevingsinvermogen is
bijzonder groot; ik weet me snel en goed in te leven in een cultuur, de sfeer en de energie binnen een bedrijf. En daar
moet een kandidaat bij passen, zich prettig bij voelen. Alleen zo komt een goede match tot stand.”

Ondernemersschap
De oprichting van Recruitment4You betekent een radicale switch voor Van der Meeren. Enkele jaren gaf ze vorm aan
het Reiki Huys, waar ze als reiki-master behandelingen en cursussen verzorgde. “Als enige in Nederland
specialiseerde ik me in een meer dan 100 jaar oude reiki-techniek. Ik combineerde mijn praktijk met interim
opdrachten op gebied van finance, omdat ik mijn 'oude' vakgebied niet helemaal los wilde laten. Mede doordat ik
vaak in aanraking kwam met bedrijven en managers begon het commerciële gevoel steeds meer te kriebelen. Tijd
voor een keuze en een nieuwe stap!” Een korte periode werkte ze bij een detacheringsbureau, gespecialiseerd in IT-
personeel. Eind 2008 hakte ze de knoop door; ze besloot ze haar ervaringen op gebied van human resource
management op te pakken en zich hier volledig op te concentreren. “Het ondernemersschap heeft me altijd getrokken,
al jong droomde ik van een eigen winkeltje. Toen ik eenmaal ging werken, ontdekte ik dat ik het heerlijk vind om met
cijfers te werken. Ik heb diverse secretariële en officemanagementfuncties bekleed, waarin ik veel leerde over het
opzetten van een boekhouding en een goede bedrijfsvoering. Cijfermatig en zakelijk ben ik altijd geweest. Puur uit
interesse volgde ik diverse cursussen op gebied van reiki, wat me tot reiki-master bracht.”

Inzet zijn langdurige verbintenissen

In haar carrière bouwde ze een groot en sterk relatienetwerk op; Van der Meeren noemt zichzelf dan ook een echte
netwerker. Recruitment4You gaat het 'anders' doen dan bestaande bureaus. Wordt dat niet snel een holle kreet, want
dat wil toch iedereen? “Dat laatste klopt”, bevestigt ze. “Maar in praktijk blijken de meesten hun beloften niet waar te
kunnen maken. Ik zal mensen en organisaties op intrinsieke wijze met elkaar verbinden. Een onderneming is
succesvoller met de juiste mensen aan boord. Dat proces mogen begeleiden is geweldig!”

Scherp tarief
Recruitment4You onderscheidt zich tevens met een scherp tarief. “Het tarief is gebaseerd op de goede kwaliteiten van
de kandidaten en de relatief lage lasten van ons bureau. Bovendien past het in de huidige economische situatie niet
om torenhoge tarieven te vragen.” De recessie ziet Van der Meeren overigens als kans: “Snijden in budgetten dwingt
tot creatieve keuzes. En het blijft moeilijk om goede kandidaten te vinden. Daar sluit Recruitment4You perfect op
aan.”

Ambities
Ambities zijn er volop. Recruitment4You wil uitgroeien tot een sterke speler in de regio. Waarbij Van der Meeren
haar maatschappelijke betrokkenheid inhoud wil geven door ook mensen te helpen bij reïntegratie. “Veel mensen die
afstand hebben tot de arbeidsmarkt willen best aan de slag, maar slagen er niet in een passende werkomgeving te
bieden. Daar wil ik op termijn een rol in gaan vervullen.”

Nieuw in Waalwijk: Recruitment4You, een bureau dat bedrijven ondersteunt op gebied van
personeelsmanagement.
Kijk voor meer informatie op www.Recruitment4You.nl

69 |
 graphical design
webdesign . txt
brochures Tekstschrijver
magazines redigeren

Design . vertalingen
redactie
www. ginSoakedSense .nl

[be exceptional]

Dit magazine werd ontworpen door GSS, de design afdeling van Gin
Soaked Sense. Gin Soaked Sense is de creatieve outlet van schrijfster Ginny
Mooy. GSS zet jouw ideeën om in beelden, en ontwerpt concepten, die
jouw uitstraling, of die van je bedrijf, een boost geven.

Ginny Mooy schreef de ‘De Wil om te Doden’ (2008), en ‘Moordjongens’

(2009). Ze schrijft naast boeken ook artikelen, en voert redactie over
magazines en brochures.

[W] www.ginsoakedsense.nl | [E] gin@ginsoakedsense.nl

Adverteren? Artikel schrijven? Weet je iemand voor een interview? You are welcome...

Je bent aangekomen op de laatste pagina van het Choicez Magazine. Volgende maand is er weer een
nieuwe editie. We horen graag wat je van ons magazine vindt. Maar we zijn ook heel benieuwd naar
jouw bijdrage. Iedere maand geven we bijvoorbeeld gratis advertentieruimte weg aan Young
Professionals die hun business willen promoten. Heb je schrijftalent en wil je jouw visie op het leven in
een column kwijt? Weet je iemand die beslist niet mag ontbreken in onze portrettenserie? Of denk je
dat jij in het Choicez Magazine hoort te komen met een interview? Stuur je suggestie, aanmelding of
bijdrage naar info@choicez.nl.

Gedwongen ontslag? …. Grijp je kans!

Gedwongen ontslag, hang de vlag uit!
Identificatie met je lichaam
Interview met Patrick de Vries
kunstenaar & levensgenieter, over het volgen van je eigen stroom.
Interview met Maxim Schouten over succes na tegenslag.
Komkommertijd komt eraan Doe er je voordeel mee.
Het merk ik & authenticiteit Personal branding
Pay Attention Jaloezie onder vrouwen
Spiritualiteit Cases uit de praktijk van Hans ten Dam
Inner Choicez Keuzes in je leven
Relaties Ik weet niet of ik verder wil
Effectief ruzie maken

Hoofdredactie Ginny Mooy

Redactie Chantal van den Berg, Ginny Mooy, Femia Bakboord
Artikelen Chantal van den Berg, Ginny Mooy, Cindy Couwenberg,
Kirsten Vogel, Femia Bakboord
Columns Sophie Miller, Martijn Broefhoff, Jannis Dayn
Beeldmateriaal Ginny Mooy, Hotel Pamay, Stock XPERT, Stock
XCHNG

(c) 2009. Choicez.nl

Abonneren? www.choicez.nl/magazine.html

www.choicez.nl | info@choicez.nl

71 |