Koi en variëteiten

Een weekendje
Japan
‘Af en toe een buitje.’ Piet Paulusma, Peter Timofeeff en zelfs Helga van Leur konden geen garantie geven voor
een droog showweekend in Hilvarenbeek. Deze 7e Nationale Koi- en Vijverdagen zou ik, tezamen met mijn
betere helft, gaan bestieren als deelnemer en standhouder. Het vertrek lag een uurtje verder in de tijd dan was
gepland. Dit was toch wel te wijten aan een wekker die niet goed functioneerde…toch?
TEKST Tiebo Jacobs Foto’s: Dorethe Gijsbertsen, Jasper Kuijper, Eugène van der Meeren

Afijn, na een woord van schuldverwijzing richtens el- waar op de juiste manier is bevestigd en ‘on y va.’
kander en de daaropvolgende goedmaakzoen, zijn wij
uitgeslapen en met het goede been uit ons bed gestapt. “Er moesten prijzen naar het
Vol goede moed werd het netten en verpakken van de
Koi die showvat nummer 63 zouden moeten gaan sie- noorden, zo zei hij, waarmee
ren, ten uitvoer gebracht. Het water had ik reeds voor
driekwart uit de vijver gepompt, zodat een en ander
de druk op mijn schouders toe-
zonder al te veel stress en tijdroof kon geschieden. Een nam.”
lokale koidealer uit Veendam had mij op eigen initiatief
wat zakken, dozen en zelfs een fles zuurstof op de bon- ‘It has gone up’
nefooi meegegeven, waarvoor ik hem zeer erkentelijk Terwijl het een voor mij bekende route is, gingen we
ben. Het was om de goede zaak te promoten. Er moes- toch op goed vertrouwen af op wat de ‘domdom’ dacht
ten prijzen naar het noorden, zo zei hij, waarmee de dat goed voor ons zou zijn. Nadat we dan vervolgens
druk op mijn schouders toenam. Wanneer de levende voor de komende 15 jaar geen campings en achteruit- BOVEN: Tiebo Jacobs
have in de speciaal voor deze gelegenheid gewassen gelegen hotels meer hoeven te zoeken, komen we er- (rechts) schouder aan
schouder met Dennis
stationwagon is ingepakt, checken we nog even of de achter dat de navigatie staat ingesteld op ‘Beekersberg’
Barten, hoofdredac-
losbreekreminrichting van de aanhanger met handels- en dus niet op Beekse Bergen. Zonder hier meer dan teur van Koi Wijzer.

Koi Wijzer 76

drie woorden voorzien van een negatieve intonatie aan
vuil te maken, herstelden we onze fout en vervolgden
onze weg in echtelijke harmonie. Op het showterrein
aangekomen stond er warempel een stand met onze
bedrijfsnaam erop. Dit is het dan. Hier mogen we de
komende dagen onze kunsten gaan vertonen. Onze
webshop was op dat moment nog geen week open en
het is dan alles best spannend. Marion, de strenge be-
drijfsleidster, stond te popelen om onze stand in te gaan
richten met al het oosterse handelswaar en ik, op mijn
beurt, wilde erg graag de vissen in hun vakantievat laten
zwemmen. Wanneer onze vissen worden gebenched,
herkent de Engelsman de Aka Sanke, die ik ook vorig
jaar al had ingezet. Na het classificeren, maakt hij boven
het vat een ronddraaiend gebaar met zijn hand, gevolgd
door twee open handen die hij op en neer laat gaan.
De gehele kwaliteit van mijn vissenbestand ‘has gone
up’, zo sprak Kieron Burns de woorden die mijn ego
streelden. Nog meer blij was ik om het feit dat alle vis-
sen gezond en onbeschadigd waren aangekomen. Als
alles dan staat en de vissen zwemmen fier hun rondes,
is de donderdag al ten einde. We trakteren ons, samen
met onze collega en buurman standhouder KoiCoach
op een maaltijd onbeperkt spareribs eten en wanneer
de ober een vierde keer langskomt, weten wij matig-
heid te betrachten en begeven ons naar een bedje van
veren alwaar wij al zappende nog even getuige konden
zijn van het niet-succesvolle optreden van de Toppers
op het Eurovisiesongfestival.
Gezelligheid troef
De eerste showdag breekt aan. Met de laatste zenuwen
achtergelaten, moet het nu dan toch gaan gebeuren. De
vrijdag was een weinig enerverende, doch zeer gezel-
lige dag. De bezoekersaantallen vielen weliswaar te-
gen, maar de goede zin lieten wij ons niet ontnemen.
Ook toen het water, tijdens een kortstondige stortbui, tot
over de rand van onze standvloer stroomde, namen wij
gedwee de nodige maatregelen, waarna we beloond
werden met een droge middag. Het was goed om de fo-
rummers, die je kunt vergelijken met die vakantievrien-
den die je ieder jaar weer ontmoet op die ene camping
in Frankrijk, weer eens in levenden lijve te mogen be-
groeten. Samen met Fr@ns bekeken we eens hoe onze
vissen erbij zwommen in de Saki Hikari Tategoi Com-
petitie, waaraan wij beiden deelnemer waren. Er zaten
erg goede Koi tussen en de strijd beloofde spannend te
worden. Zaterdag ontmoette ik nog meer mensen met
Koi Wijzer 77
Koi en variëteiten
wie sinds jaar en dag kennis en ervaring wordt gedeeld
op de .com van onze vereniging. Zo had ik het samen
met Bramble nog eens over de inrichting van een meer-
kamersysteem en met Ewit over de new hybride Koi.
Ralfkoi twijfelde om een vis aan te kopen en de levens-
echte tategoi van nog twee andere forumgangers waren
al weer flink gegroeid. Daarnaast natuurlijk het gebrui-
kelijke praatje pot en tezamen met de overige stand-
houders en onophoudelijk enthousiaste vrijwilligers
was het zonder meer de gezelligheid die troef was.
Jeetjemina
Als ik wat tijd heb gevonden, sjok ik tezamen met Jelle
Bijker en Bram Rohaan, twee redacteuren van dit blad,
eens langs de wedstrijdtent om de deelnemende vissen
te bekijken. Over de gehele breedte is de kwaliteit erg
toegenomen dit jaar en zeker de Go-Sanke in de klasses
twee (25 tot 35 cm) en drie (35 tot 45 cm) waren erg sterk
vertegenwoordigd. Wat ik persoonlijk erg kon waarde-
ren was dat meerdere hobbyisten en dealers hun best
hadden gedaan om niet alleen goede vissen in te zetten,
maar ook om een leuk vat samen te stellen. Kleuren die
elkaar versterken in elegantie of juist in soberheid. Zo
steek ik er zelf ook in. Werkelijk om te smullen al die
schoonheden die je mag aanschouwen op een dergelijke
show. Ook redelijk zeldzame Koi waren ingezet, waar-
onder Shochikubai (Doitsu Metallic Ai Goromo), >>
LINKS: Bezoekers
vergapen zich aan
de oogverblindende
schoonheden in de
showvats.
 Koi en variëteiten
een naar ik geloof Doitsu Ginga, een Goromo Goshiki
en een Pearl Ginrin. De laatste ging er met de ‘Most
Unique’ award vandoor. De Jumbo was al snel duide-
lijk. Nog nooit had ik een Koi gezien van het formaatje
‘jeetjemina’, die tegelijkertijd over een formidabele li-
chaamsbouw en een puntgave, smetteloze huidkwali-
teit beschikte. Deze mosterdgele Karashigoi van 92 cm
zou deze eer met verve dragen. Ook Jelle, die al een
poosje op zoek is naar een mooie Kigoi voor zijn ei-
gen vijver, was tamelijk onder de indruk. In het hoogste
segment ging het klaarblijkelijk tussen twee Kohaku en
een Sanke. Mijn eigen voorliefde ging uit naar de San-
ke. Bram, die al eens enkele maanden op een Japanse
Koifarm heeft mogen werken, herkende in de Sanke het
Matsunosuke-bloed. Het sumi is namelijk typisch voor
deze bloedlijn. Deze Sanke werd dan ook de terechte
winnaar, maar ten aanzien van de runner-up bestond
nog een leuke discussie bij het vat, tussen de eigenaars,
een handjevol hobbyisten en de Japanse delegatie. Niet
één van de Kohaku werd namelijk Supreme Champion,
maar de Sanke die luistert naar de naam Domino ging
er met die eer vandoor.
Nederlandse klei
Wanneer we zien dat de borden worden geplakt, het-
geen inhoudt dat de prijzen bekend worden gemaakt,
stijgt bij mij, tegen verwachting in, de spanning toch
lichtelijk. Nog even en ze zouden ook bij mijn vat zijn.
Ik verwachtte er niet al te veel van, maar stiekem hoop
je dat je toch een prijsje mee naar huis mag nemen. Ter-
wijl we verder struinen langs die blauwe bakken, merk
ik aan mezelf dat ik onophoudelijk opkijk of ze niet toch
al bij mijn showvat zijn aangekomen. De handen die ik
voortdurend op mijn rug draag, vinden steeds minder
rust. Als ze dan eindelijk bij ‘mijn bakkie’ zijn aangeko-
men, besluit ik dat de zenuwen mij even te veel worden
en keer ik terug naar de stand van onze Modern-Oos-
terse webshop b-Zen voor lifestyle & woondecoratie.
Ik zou het mijn ondernemerszin toch niet waard zijn,
wanneer ik van deze gelegenheid geen gebruik had
gemaakt om enige sluikreclame voor www.b-zen.nl in
te passen. Mijn (ik zei toch betere helft) eega, snapt al
met een half woord wat er aan de hand is en stelt voor
dat zij maar even gaat kijken. Als dan uiteindelijk het
verlossende woord mijn oorschelp betreed, sla ik stijl
achterover. 5 Eerste prijzen en 4 tweede prijzen! Dat
had ik in mijn stoutste dromen niet durven hopen. Als ik
snel een kijkje neem, kan ik niet anders dan terecht trots
Koi Wijzer 78
zijn op het resultaat. Vooral de twee tweede prijzen in
de Kohaku-klasse en de twee eerste prijzen in de klasse
Showa zijn met recht prijzen om trots op te zijn. Maar
ook de eerste prijs voor een Tancho en vooral de tweede
prijs voor een Sanke zijn titels om trots op te zijn, daar
dit twee vissen zijn die op de Nederlandse klei in de
provincie Groningen zijn geboren en grootgebracht.
Interview
Op de zaterdagavond had ik, samen met Bram, de eer
om voor dit magazine de twee grootmeesters uit Japan
aan een vragenvuur te onderwerpen. Daar waar wij een
half uurtje tot uiterlijk een uur in conclaaf zouden mo-
gen treden met Takamisu Sekiguchi en Toshyaki Sakai,
is ons gesprek ontaard in een drie uur durend interview
waarin deze respectabele kwekers ons onbezwaard
voorzagen van informatie. Natuurlijk vroegen wij aan
hen naar de motivatie die schuilging in het toekennen
van de Grand Champion en de Supreme Champion. De
keus van de Grand Champion was unaniem en binnen
tien seconden beslist. De keus van de Supreme Cham-
pion had iets meer voeten in de aarde van Hilvarenbeek.
De Sanke van Interkoi was in centimeters groter dan
zijn soortgenoten zonder het zwart, en vertoonde daar-
bij een immense body. Nadat de Japanse keurmeesters
vernamen dat Domino van het mannelijk geslacht zou
zijn, waren ze compleet om en werd Domino met twee
tegen één de runner-up. Een bijzonder compliment van
de heren uit Niigata gaat uit naar de Jumbo Champion,
die zeker geen slecht… nee, zelf een goed figuur zou
slaan op de Shinkokai in Japan, de belangrijkste koi-
show op aard! Het complete interview kun je lezen in
de volgende editie van dit blad.
De grote dag
De zondag is dan de grote dag, traditioneel de dag met
de meeste bezoekers, de dag van de prijsuitreiking en
ook de dag dat de uitslag van de Saki Hikari Tategoi
Competitie bekend zal worden gemaakt. Het is wel wat
bewolkt aan het begin van de dag, maar een beetje re-
gen zou deze dag niet meer kunnen verpesten. Op een
enkele drup na houden we het deze dag dan ook goed
droog en in de middag zien we zelfs de zon verschij-
nen. Een goede 4.000 bezoekers doen het showterrein
deze dag aan en op het drukste moment van de dag is
dan ook de prijsuitreiking daar. op het podium mag ik
onder een goedkeurende blik en een ferme hand van de
Japanse grootmeesters de prijzen in ontvangst nemen.
 Bruisend Japans dorp BOVEN: Mr. Toshiyaki
Sakai.
In de namiddag, als de show ten einde loopt, moet ik
onderkennen dat dit weekend weer eens veel te snel is MIDDEN: Mr. Takamisu
Sekiguchi
gegaan. Ik dacht dat het lange dagen zouden worden,
om van 10 tot 5 in een stand te staan, maar dat viel reu- ONDER: Uitzicht
vanuit de reusachtige
ze mee. Het contact met mensen en vooral ook met de
showtent.
overige standhouders en vrijwilligers is zo leuk, dat de
tijd werkelijk voorbij vliegt. Ik zie Takamisu Sekiguchi
nog een visje verpakken in de stand naast mij en drink
zelf een kopje groene thee bij een andere standhouder.
Als ik naar de overkant kijk, zie ik kinderen prachtig
geschminkt worden tot Tancho, Kohaku, of Shiro Utsuri.
De Showa vond ik zelf het meest geslaagd. Mijn com-
plimenten voor Edie en Dorethe, de ‘geisha’s’ die dit
mogelijk maakten. Van links komt nog een jongetje met
een ballon en bij ons in de stand klinkt geschater van
mensen om de ludieke asbakken en flesopeners in ons
assortiment, terwijl vrijwilligers in de stand van KOI
2000 nog iemand blij maken met een gewonnen Koi
die zij met een lot uit de tombola wonnen. Deze sfeer
vindt je nergens. Op die paar honderd vierkante meter
in Hilvarenbeek ontstaat dat ene weekend in het jaar
een bruisend Japans dorpje, vol enthousiasme en de
mooiste Koi. Nadat ik twee vrijwilligers nog een beeldje
heb weten aan te smeren en de stand is ingepakt, is het
tijd om de vissen weer op te halen van hun vakantie-
adres. Het showterrein is inmiddels verworden tot één
grote rotonde met hindernissen, maar de behulpzame
beveiligingsmensen die het hele weekend het showter-
rein dag en nacht hebben bewaakt, schromen ook niet
om het verkeersvestje aan te trekken en maken ruim
baan voor onze auto. Deze mensen wil ik graag bedan-
ken voor hun enorme inzet.

Volgend jaar
Als we de vissen, na een voor hen perfect geconditio-
neerd weekend, gereed maken voor transport, ontvan-
gen we de hulp van Arthur, een vrijwilliger die tevens
deel had genomen aan de tategoi competitie. Samen
was dat zo gepiept. Ook Marion wist de vissen zon-
der problemen te verpakken en nadat ze allemaal in de vrienden vrijwilligers, van Tim Barbé, de koidokter die
doos zitten en ik het zuurstof al bijna weer terug wilde toegezien heeft op de gezondheid van de Koi, en van
brengen, zei ze: “je moet toch nog twee vissen, die ta- Hilvarenbeek, die we beloven volgend jaar weer bij
tegoi, toch?” Nog in de dromen van mijn negen prijzen, haar terug te komen. Na een korte stop, waarbij ik er
stelde Artur mij gerust dat mijn tategoi wel een goed door drie mensen tegelijk op wordt gewezen de achter-
huisje zouden hebben gekregen. Als alles dan in kan- klep niet vergeten dicht te doen, rijden we veilig naar
nen en krui…eh…zakken en dozen is, bedanken we huis, waar de vissen trots hun verhaal vertellen aan de
nog even de organisatie en nemen afscheid van onze achterblijvers. “Volgend jaar mag jij ook.” <<

Koi Wijzer 79