บทสวด "อภัยปริตร"

พระพุทธมนต์สำำหรับผู้ท่ีเกิด “วันจันทร์” เป็ นปริตรแห่งกำรใหูอภัย และอโหสิกรรม

อภัยปริตร

ยันทุนนิ มิตตัง อะวะมังคะลัญจะ

โย จำมะนำโป สกุณส
ั สะ สัทโท

ปำปั คคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง

พุทธำนุภำเวนะ วินำสะเมนตุฯ

ยันทันนิ มตตัง อะวะมังคะลัญจะ

โย จำมะนำโป สะกุณส
ั สะ สัทโท

ปำปั คคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง

ธัมมำนุภำำเวนะ วินำสะเมนตุฯ

ยันทุนนิ มัตตัง อะวะมังคะลัญจะ

โย จำมะนำโป สะกุณส
ั สะ สัทโท

ปำปั คคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง

สังฆำนุภำเวนะ วินำสะเมนตุฯ

คำำแปล

ลำงรูำยใด อัปมงคลใด เสียงนกที่น่ำสะพรึงกลัวใด เครำะห์รูำยและฝั นรูำยที่ไม่น่ำ

ปรำรถนำใด ดูวยพุทธำนุภำพ ดูวยธรรมำนุภำพ ดูวยสังฆำนุภำพ ขอควำมเลวรูำยทั้งปวงนั้น
จงพินำศไปสิ้นฯ

ในหนังสือ "พุทธำนุภำพ" ของพระมหำเทอด ญำณวชิโร วัดสระเกศ ซึ่งท่ำนพิมพ์เป็ นธรรม

ทำนมำเป็ นครั้งที่ ๑๔-๑๔ แลูว ซึง
่ ผมเคยบอกใหูท่ำนไปขอรับ หรือจะร่วมทุนจัดพิมพ์ครั้งต่อๆ
ไปก็ตำมสะดวก และท่ำนก็ไปขอรับกันพรึ่บเดียวเป็ นพัน-เป็ นหมื่นนั้น บอกถึงอำนุภำพกำร
ปู องกันจำกอภัยปริตรไวูดังนี้

1
 เนื้อควำมบทอภัยปริตร กล่ำวถึงกำรนูอมนำำเอำอำนุภำพแห่งพระรัตนตรัยมำช่วยบำำบัดปั

ดเป่ ำลำงรูำยอันเกิดจำกเสียงนกที่ทำำใหูไม่สบำยใจ บำปเครำะห์ ฝั นรูำยที่เป็ นลำงไม่ดี และสิ่ง

อันเป็ นอัปมงคลทั้งหลำยทั้งปวงใหูพินำศไป

"ลำง" คือสิ่งที่ผุดคิดในจิต หรือสิ่งที่เกิดขึ้นผิดไปจำกธรรมชำติของสิ่งนั้นๆ ไม่ว่ำจะเป็ น

สัตว์ สิ่งของ หรือธรรมชำติอ่ ืนๆ ก็สำมำรถที่จะปรำกฏเป็ นลำงไดู เช่น โดยธรรมชำติของสัตว์
บำงชนิ ดจะตูองอย่้ตำมป่ ำ แต่กลับเขูำมำอย่ใ้ นบูำนเรือนที่อย่อ้ ำศัยของคน แสดงถึงกำรผิด
ธรรมชำติของสัตว์ชนิ ดนั้น กำรผิดธรรมชำติเช่นนี้ เรียกว่ำ "ลำง"

ในกำรดำำเนิ นชีวิต เมื่อเกิดปรำกฏกำรณ์ท่ีผิดไปจำกธรรมชำติเช่นนี้ ย่อมจะทำำใหูเกิดควำม

ไม่สบำยอกไม่สบำยใจ เป็ นกังวล เกิดควำมไม่เชื่อมั่นในสิ่งที่เกิดขึ้น อันจะส่งผลต่อกำรตัดสินใจ
และกำรดำำเนิ นชีวิต หำกเกิดเหตุกำรณ์ท่ีเรียกว่ำลำงขึ้นในชีวิต ท่ำนใหูสวดอภัยปริตร เพื่อ
ระงับอัปมงคลอันจะเกิดจำกลำงนั้น

นอกจำกนั้น ท่ำนยังแสดงว่ำ หำกสวดอภัยปริตรก่อนนอนทุกคืน จะทำำใหูหลับสบำย ไม่ฝัน

รูำย

กำรสวดอภัยปริตรเชื่อว่ำ อำนุภำพของพระรัตนตรัยจะช่วยขจัดปั ดเป่ ำลำงรูำยและสิ่งอั

นเป็ นอัปมงคลทั้งหลำยอันเกิดจำกเสียงสัตว์ต่ำงๆ และธรรมชำติอ่ ืนๆ ตลอดจนลำงรูำยที่ปรำ

กฏทำงควำมฝั นใหูพินำศไปสิ้นฯ

"ขอท่ำนสำธุชนทั้งหลำยจงฟั งพระปริตรนั้น อันทำำใหูไดูบุญ มีเดชมำก มีคุณ มีเกียรติ

และมียศใหญ่ เป็ นประโยชน์เกื้อก้ลแก่ตนเองและผู้อ่ น
ื "

ในคำำแปลของอภัยปริตรตอนหนึ่ งมีว่ำ "เสียงนกที่น่ำสะพรึงกลัวใด" ผมตีควำมใหูเขูำกับยุค-

สมัยปั จจุบันนี้ ว่ำ "นก" นั้น น่ ำจะอนุโลมหมำยถึง "สื่อ" ทั้งสื่อใตูดิน บนดิน สื่อ
วิทยุ โทรทัศน์ หนังสือพิมพิ ์ ดำวเทียม อินเทอร์เน็ต ข่ำวครำวต่ำงๆ ที่แพร่ระบำดไปตำมระบบสื่อ
ทั้งหลำยนั้น บำงข่ำว บำงเจตนำก็ไม่ผิดไปจำก "เสียงนกที่น่ำสะพรึงกลัว"!

มนุษย์นับวันจะโนูมเอียงเขูำเป็ นวัตถุ ก็ย่อมห่ำงออกไปจำกแกนจิตใจอันเป็ นจุดสมดุล

สังเกตด้เถอะสังคมชำติท้ังโลกเวลำนี้ ตกอย่้ในภำวะ "วูำวุ่น-ตะเกียกตะกำย-สับสน" เพรำะใน
เมื่อต่ำงผละจำกจุดสมดุลอันเป็ นแกนมนุษยชำติ แลูวโผเขูำเกำะวัตถุโดยไม่สังเครำะห์ในร้ปที่
เรียกว่ำ เทคโนโลยีบูำง นวัตกรรมบูำง ระบบทุนบูำง ประชำนิ ยมบูำง สังคมนิ ยมบูำง
ประชำธิปไตยบูำง

ก็เหมือนว่ำยจำกฝั่ งส่้ทะเล เห็นนำ้ำจรดขอบฟู ำอย่้ลิบๆ แต่ว่ำยเท่ำไหร่ๆ ก็ยิ่งไกล และไปไม่

ถึง ต่อเมื่อ "กลับใจ" ไดูเมื่อไหร่น่ันแหละคือ "ฟำกฝั่ ง"!