You are on page 1of 1

Satria

Aya maung keur ngalungsar wa handapeun kiara, geus teu bisa


walakaya, tina kakolotan jeung gering ripuh deuih. Beurang peuting ngan
gegerungan wa gawna, kahujanan kapanasan th teu bisa ingkah. Atuh da
sumawonna kaduga ingkah, geus teu kuateun usik-usik acan; ayeuna mah ngan
emps-emps wa, sahoseun th lain bobohongan.
Tadina mah sato-sato nu sjn mani gigis sarieuneun, euweuh nu wanieun
deukeut-deukeut acan ngadng gaurna maung th. Tapi, barang geus
kanyarahoan mah yn ta maung keur sakarat, rob ba pada ngaronom, pada
narempo, pada nalokran sagala.
"Euleuh, kutan kitu bangusna anu sok nekuk batur aing th? Cing pk aing udag,
Corlng!" ceuk peucang ditompokeun kana ceulina bari keletrak tarang maung
th ditakol.
"Hayoh siah, ari wani mah urang jogol jeung aing, montong mak pplyan!"
ceuk munding bari jekuk wa digadil ku tandukna.
Ari beurit mah ngan kalacat wa kana sirahna, ngadon gagalacangan dina
cukang irungna bari iirihilan.
"Pk euy, pada nyurilam ka dinya ta mangkeluk th, tuman! Bongan ka urang th
tara aya pisan ras-rasan, kna-kna boga kuku rangtng!" omong bagong.
"Na Sakadang Kuda ngan dikir wa, mun jeplak wa kadinya spak tah iga
burungna! Na teu inget barto anak sampan, Si Belo, dikerekeb ku ieu
mangkeluk?" ceuk peucang. Kuda malngos bari cumalimba, omongna,
"Kadongdora wani og ka nu geus teu daya teu upaya. Muga-muga ku Pangran,
aing mah jeung turunan aing, ulah dipaparin tkad hayang nganiaya ka nu lian,
sumawonna ka nu teu aya tangan pangawasa geusan ngalawan mah!"

You might also like