Show me the Way!

>

Geschreven door: X_Maryampjuh

Proloog:

Stilstand in de tijd, niet wetend hoe het verder moet zoekt Umniya een weg. Een
weg die haar pijn en verdriet zal verlichten. Een weg van verlichting en blijde
tijdingen. Een weg van herkenning en erkenning. In de koude wereld waar ze haar
familie verloor heeft ze alleen haar vertrouwen in Allah, Hij is de enige die haar niet
in de steek heeft gelaten. Zal ze ooit nog haar geluk terug vinden? Volg Umniya in
de zoektocht naar de leidende weg.

Copyright. Dit verhaal mag niet gepubliceerd of vermenigvuldigd worden.

Inhoudsopgave:
De doodstrijd zal komen! .. 6
2. Schone lei.. 8
3. Supermouss op het veld. 9
4. Amira.. 11
5. Weg van hier! .. 13
6. Misschien China? .. 15
7. Afscheid nemen en Waluyo Satria. 16
8. Singapore Airlines.. 19
9. Exotisch vliegveld 22
10. Tuc Tuc? 24
11. Nieuwe bekeerling.. 26
12. De Sultan Moskee. 29
13. Innerlijke Vrede 31
14. Satria... 33
15. De Duivel
1.

36

16. Helder als glas... 38

17. Een apart geval.. 40
18. Titanic. 43
19. Afscheid nemen zal komen!
45
20. Herinneringen
47
21. Kwetsbaar.. 49
22. Missing.. 50
23. Terecht 52
24. The Story 53
25. Dramaserie 56
26. Training beindigd
58

27. Marokkaans eten. 60

28. Aankondiging van vertrek
62

29. Tijd om verder te gaan. 64

30. Maleisi 66
31. One Room.. 68
32. When the rain falls
69

33. Kuala Lumpur 71

34. Eye on Malaysia 73
35. Een gunst van Allah. 74
36. Groeten vanuit Maleisi
76

37. Klapband 78
38. In the middle of nowhere 80
39. Verloren hoop82
40. Pulau Pinang..
85

41. Alor Setar.

88
42. De nacht er voor... 89
43. Vergeven en vergeten.. 91
44. I wish you were here ... 93
45. Wit strand en babyblauwe zee
95
46. In the jungle, the mighty jungle 97
47. a Lion sleeps tonight! .. 100
48. When the Sun shines in your life.. 101
49. Boeraq 103
50. Say cheese! .....
105

51. Telefoontje uit het verleden 107

52. Chaiya Station109
53. Knowing 111

54. Overmeesterd 113

55. Smile
115

56. Best friend..... 116

57. Gevaar op de weg..
118
58. A Melody from my heart..
121
59. Myanmar122
60. You got me! ... 124
61. Feelings.. 125
62. Anaconda
126
63. Oh Indih
129
64. Springtouwen132

65. Cant control the heart.. 134

66. Avondeten137
67. He knows. 138
68. The Wish.. 140
69. Youre my soulmate 143
70. Finally, youre mine. 144
71. The Bride and the Groom 146
72. De Volle Maan148

73. Dawn152
74. Kisses and Hugs153
75. Dont you ever leave me! .155
76. It worked 157

77. Litteken159
78. Ik heb er recht op. 160
79. Waterval.
162

80. Calcutta
164

81. His Birthday. 166

82. Closing a chapter
168
83. Flight to Egypt
169
84. Nachtmerrie.. 171
85. Challenging the past. 172
86. Al Qahira.
174

87. Al Azhar University..175

88. Omars onbewuste fout178
89. Ongewenste ruzie. 180
90. Truth pays.. 183
91. Mannen onder elkaar. 186
92. De Piramides van Giza 189
93. Cadeau van waardering
192
94. De Picknick.
195

95. Last night in Caro.196

96. Koorts. 200
97. Ontwaken....
202
98. el Hakimi.
203
99. Schuldgevoel 205
100.
101.
102.
103.
104.
105.

Confrontatie. 207
The story of Youssef 209
The story of Youssef II 211
Sweet home Morocco. 214
Cleaning the house..217
Aan de rand van de afgrond...
219

106.

Afwezig..
222
5

107.

Angst..
224

108.
109.
110.
111.
112.
113.
114.
115.
116.
117.
118.

Verdoofd.. 227
Honger.. 228
Tweestrijd. 231
Years pass by235
Bakr238
Vreemde vogel.242
Het gevoel.245
Sincerity248
Het ijs breken... 251
Succesvol.. 253
Happy Ending! ... 255

1. De doodstrijd zal komen!

Ze veegde haar tranen weg en trok haar benen dichter naar zich toe. Ze miste ze zo erg, de
stilte in huis was niet te verdragen. Een anderhalf maand geleden waren haar meest dierbare
mensen verongelukt in een auto-ongeluk. Van een gezin dat vijf mensen telden was er nu nog
maar n over. Ze ging er aan kapot, ze kon niet alleen leven. Ze was er niet klaar voor. Haar
lieve kleine broertje was de enige die nog in leven was, de rest had meteen een snelle dood
ervaart. Hysterisch was ze het ziekenhuis in gerend op zoek naar haar familie, en toen kreeg

ze te horen dat niemand het had overleefd behalve haar broertje Mohammed. Ze zakte door
haar knien neer en niemand die haar kon troosten, niemand die haar kon zeggen dat alles
goed zou komen. Ze was verloren. Later die dag kon ze naar haar broertje gaan, ze hadden
haar verteld sterk te zijn in zijn aanwezigheid want hij had ook maar hoogstens een paar uur
te leven. Ze konden niets meer voor hem doen, ze konden alleen zorgen dat hij geen pijn
voelde. Het stond al vast, hij zou het einde van de dag niet halen. Hoe kon ze dan zonder
tranen naast hem gaan staan? Het was een jongen die zij had grootgebracht. Het was een
jongen die altijd troost bij haar zocht. Zij was zijn tweede moeder. Hij was als een radio die je
niet uit kon zetten, hij kon wel uren praten en ze zag altijd al helemaal voor zich hoe hij de
clown van de klas zou worden. De jongen die humor en vreugde bracht. Hij was dan nog
maar 8 jaar, maar Umniya was degene die veel woordjes van hem overnam. Woordjes die niet
bekend waren maar die grappig klonken. Hij die uren speelde met zijn speelgoedzwaard en
gilde Allah oe Akbar! en fantaseerde dat hij in de tijd van de Profeet leefde en op Jihad ging
tegen de polythesten. Hoe vaak had Umniya de serie Khalid ibn Walid op tv genegeerd
omdat ze naar haar broertje keek die ook in zijn oorlog was verwikt. Hij kon het zo goed
nadoen, vallen en opstaan, wegduiken en neerhalen. Hij zette er zelfs geluidseffecten in. Met
zijn mond maakte hij geluiden hoe zwaarden tegen elkaar insloegen. Hij had al haar
interesses overgenomen hij at zelfs wat zij at, ze nam hem onder haar hoedde en beschermde
hem tegen iedereen en ze voedde hem op haar manier op. Hij had al heel snel haar humor
overgenomen en hij bleef haar iedere keer verassen. Zij was gek op Jackie Chan en Bruce Lee,
hij ook. Ze was gek op de Islamgeschiedenis, hij ook. Hoe kon ze dan nu sterk zonder tranen
voor hem staan, wetend dat haar enige familielid voor wie ze acht jaar lang heeft gezorgd het
einde van de dag niet zou halen. Ze had gedwongen haar tranen weggeveegd en liep toen
zijn kamer in. Hij keek haar moe aan. Hij zat aan allemaal buisjes vast, en haar hart kon het
bijna niet verdragen. Met een kleine glimlach sprak ze hem toe.
H lieverd.
Met zijn kinderstemmetje vroeg hij haperend:
Waar is Mama?
Die is in de kamer hiernaast. Ze slaapt. Had ze tegen hem gelogen.
Waar is Baba? vroeg hij haar weer.
Ze had toen haar brok weggeslikt en deed er alles aan om de trilling in haar stem niet te laten
merken.
Hij is wat lekkers voor je gaan halen.
Hij kreeg een kleine glimlach op zijn lijkbleke gezicht.
En Warda? Is zij ook hier?
Ze schudde toen lichtjes haar hoofd.
Ze is met Baba mee.
Voorzichtig klom ze bij hem het bed in en sloeg haar armen om hem heen. Hij kon haar
gezicht niet zien dus liet ze haar tranen op de vrije loop.
Weet je nog wat ik je allemaal over het paradijs heb verteld?
Hij knikte en zij ging door.
Het is een Prachtige plek. Bomen hebben daar een gouden Boomstam niet een houten. En er
zijn daar vliegende paarden die je van plek naar plek vervoeren.
Hebben ze vleugels? Had hij gevraagd.
Ja. Had ze geantwoord.
Wow zo cool, ik wil ook zon paard en dan wil ik ervan af springen.

Door haar tranen heen moest ze glimlachen.

Ja dat kun je doen, want daar zul je nooit pijn of verdriet voelen. Je zult daar voor eeuwig
leven en nooit dood gaan. Je zult nooit meer slapen of je moe voelen. En alles wat je wenst
komt ter vervulling.
Dan wil ik een playstation 3 wensen. Had hij gezegd. Ze moest nu nog harder lachen en
hield hem strakker tegen zich vast. Om zijn wens niet te bespotten, zei ze dat, dat mogelijk
was. Zachtjes sloot hij zijn ogen dicht en zei:
Um, ik ben zo moe.
Haar ogen vulden zich met tranen en zachtjes fluisterde ze:
Weet dat je in Djennah nooit moe zal worden. Je zult voor altijd jong blijven, daar is het
eeuwige geluk.
Hij kreunde zachtjes om te laten weten dat hij nog luisterde en het alleen moeilijk vond om te
reageren. Zachtjes maar net hoorbaar reciteerde ze de Qoraan voor hem:
En hetgeen Wij u hebben geopenbaard van het Boek is de Waarheid, vervullend hetgeen voordien
(geopenbaard) was. Voorzeker, Allah kent en doorziet Zijn dienaren.
Dan gaven Wij het Boek als erfdeel aan diegenen Onzer dienaren die Wij uitkozen. En onder hen zijn
er die zich zelven te kort doen, anderen die de middenweg bewandelen en nog anderen die in goedheid
en deugd uitmunten naar Allah's gebod. Dat is de grote genade.
In tuinen der eeuwigheid zullen zij binnengaan, zij zullen er in worden getooid met gouden
armbanden en met parelen; en hun kleding zal van zijde zijn.
En zij zullen zeggen: "Alle lof zij Allah, Die droefheid van ons heeft weggenomen. Onze Heer is
voorzeker Vergevensgezind; Waarderend.
Hij, Die ons door Zijn genade deze verblijfplaats heeft toegewezen, waarin ons geen last, noch
vermoeienis raakt."
Ze merkte dat zijn ademhalingsritme rustiger werd, ze bleef door reciteren tot ze van de
hartmonitor en eentonige piep hoorde. Allerlei artsen kwamen aanlopen maar niemand die
ook maar iets uitvoerde. Allen keken met medelijden naar haar terwijl ze haar broertje strak
vasthield en huilend meerderenmalen reciteerde: De doodsstrijd zal werkelijk komen, dat is
waarvoor jullie proberen te vluchten.
Vanaf dat moment had ze niemand meer, slechts herinneringen van de personen waarvan ze
dacht dat ze haar nooit zouden verlaten. Maar waarlijk, dit had haar wakker geschud en haar
uit haar rooskleurige leventje gehaald. Welkom in de echte wereld Umniya.
________________________________________
: Allah is de Grootste
: Paradijs
: Surah Fatir 35:31-35
: Surah Qaaf 50:19

2. Schone lei
Met lood in haar schoenen liep ze richting school. Haar vorige opleiding kon ze niet afmaken
wegens te veel verzuim, dus ze begon opnieuw maar nu een andere richting op en een
andere school. Alles wat ze had, heeft ze laten vallen en besloot opnieuw te beginnen. Een
schone lei.

We hebben vandaag een nieuwe leerling erbij. Hoorde ze de docent zeggen. Damn moest
dit? Dacht ze. Ze konden zelf ook wel zien dat er een nieuwe leerling bij was gekomen.
Umniya stel jezelf eens voor. Zei hij met een brede glimlach.
Tientallen ogen waren op haar gericht en met tegenzin stond ze op en zei:
Ik ben Umniya el Hakimi, ik ben 19 jaar en woon hier in Utrecht.
Alsof ze nog niet tevreden waren, bleven ze haar aanstaren en ze ging al heel snel weer
zitten.
Ok bedankt Umniya. Wij verwelkomen je hier op school en hopelijk zul je veel leren over je
opleiding. Zei de docent.
Ze mompelde nog een bedankt, en was niet van plan nog maar een woord te zeggen. Ze
merkte dat een paar ogen op haar waren gericht en verstoord keek ze op. Een meisje staarde
naar haar, maar wendde toen snel haar blik weg.
Umniya had totaal geen zin in de les en begon haar gedachten op papier te zetten. Ze
tekenden hier en daar wat, en met een paar krachtige teksten was het blanke vel papier nu
helemaal getransformeerd in een glimp van haar toestand. Ze was zo druk mee bezig dat ze
niet doorhad dat de les alweer voorbij was.
Met een doorverwijzingbrief zocht ze naar het administratiekantoor. Ze moest snel een
kluisje regelen want het was niks voor haar om met haar boeken de hele dag rond te lopen.
Ze hield een meisje tegen die haar tegemoet liep.
Sorry, maar weet jij misschien waar het administratiekantoortje is?
Ja hoor. Dat is dat kantoortje. Ze keek mee en zag dat ze er eigenlijk al praktisch naast
stond.
Bedankt. Zei ze nog en liep snel door. Het bleek dat ze niet de enige nieuwe leerling
vandaag was want er stonden voor haar nog vijf anderen. Na een kwartiertje mocht ze haar
woordje doen.
Ik wil graag een kluisje.
Een Nederlandse concirge aan de andere tafel zei met een zwaar accent:
Heb je die dan niet?
Nee.
Ok, kom even hier staan. Heb je een doorverwijzingbrief?
Ze gaf hem het blaadje en hij keek m onderzoekend na alsof ze hem mogelijk had
gefraudeerd. Hij opende daarna een laatje en haalde een sleutel er uit waarna hij opstond en
een kast opende.
Hier is je sleutel meisje. Mocht je problemen met je kluisje hebben dan moet je bij mij
wezen. Ze knikte, bedankte hem nog en liep daarna weg. In een dolhof van kluisjes zocht ze
naar haar kluisje. 678. Na een paar keer heen en weer te hebben gelopen vond ze haar
kluisje. Naast haar stond nog iemand met zijn hoofd in de kluis. Ze gooide haar tas erin en
voelde zich verlicht.
H mijn buurvrouw.
Ze keek verbaasd op en zag dat de jongen van het kluisje ernaast haar met een bigsmile
aanstaarde.
Ben je nieuw hier? vroeg hij haar nieuwsgierig.
Ja, dat klopt. Vandaag is mijn eerste schooldag. Zei ze niet bepaald enthousiast.
Ik ben vorige week begonnen. Zei hij glimlachend.
Ik ben Umniya. Glimlachte ze terug.

Dat is een aparte naam, ben je wel Marokkaans?

Ja, ik ben Marokkaans.
Iewa aangenaam kennis te maken ik heet Moussa, onthoud die naam want jij en ik gaan
dikke maatjes worden. Zei hij spontaan en het zorgde ervoor dat ze moest glimlachen. Dat
lukte haar al een tijdje niet, en hij kon in n zin in de eerste ontmoeting al een glimlach op
haar gezicht zetten.
Zal ik doen Moussa. Had ze geantwoord.

3. Supermouss op het veld

Samen liepen ze naar de Kantine, en ze zag meteen dat een paar ogen op haar waren gericht.
Ze voelde zicht totaal niet lekker in haar vel zitten, maar ze wist ook wel dat ze gewoon
nieuwsgierig waren naar de nieuwe leerlingen.
Ben je goed in tafelvoetballen. Vroeg Moussa haar.
Ik ben een pro. Zei ze zelfverzekerd.
Hij moest grinniken en zei:
Dat wil ik dan wel eens zien. Ik heb gisteren met twee Turkse meisjes gespeeld nou het
was gewoon lachwekkend. Met de spelersvoeten in de lucht proberen ze met het hoofd de
bal tegen te houden.
Ze moest lachen en zei:
Geloof me, dat zal echt niet bij mij gebeuren. Ik maak je helemaal in.
Eerst zien dan geloven. Zei hij met een grijns.
H kardash ben je bijna klaar? vroeg hij aan n van de twee jongens die het tafelvoetbal
bezette.
Nog n bal a sahbi. Antwoordde hij in totale concentratie.
Ok schiet op, Umniya en ik gaan spelen. Zei Moussa. De jongen keek op bij het horen van
haar naam, want het was geen bekende in zijn oren. Doordat hij opkeek kreeg de andere de
kans om de bal erin te schieten.
Gewonnen ouwe.riep de andere blij.
Hij keek weer naar het tafelvoetbal en zei wat in het Turks tegen de andere.
Hier jullie mogen. Zei hij en Moussa en Umniya namen het ding over. Ze moest lachen toen
ze zag hoe Moussa de handvatten schoon aan het vegen was met zijn mouwen.
Heb je smeetvrees? vroeg ze.
Ja man, is toch vies, het zit helemaal onder hun zweet.
Hoofdschuddend hield ze de handvatten vast met een grijns.
Zied, doe het geld er in, zodat ik je snel kan inmaken. Zei ze zelfverzekerd.
Hij gooide er een vijftigeurocent in en tien ballen kwamen te voorschijn.
Het ging allemaal snel en Umniya voelde de gedrevenheid in haar terugkomen. Haar oude
ik, kwam weer naar boven en even was ze alles vergeten. Ze zat helemaal in het spel, en was
zwaar van plan om van hem te winnen. Inmiddels waren er nog maar vijf ballen over en het
stond 3 2 voor Umniya.
Ik moet je eerlijk zeggen meisje, je bent echt goed.
Ik zei het je toch. Zei ze quasi arrogant.

10

Maar, nu ga ik echt spelen ik dacht ik speel wel makkelijk voor je maar zo te zien speel je
best wel goed. Tijd om Supermoes het veld op te laten.
Ze moest lachen en ze zag hoe hij zijn mouwen opstroopte.
Al speel je met nog een persoon in jouw team, je zult niet van me winnen. Zei Umniya
zelfverzekerd.
Dat zullen we dan nog wel eens zien. En hij stak zijn tong uit als een manier van
concentratie. Ze vond het een lachwekkend beeld.
Al heel snel stond het 5 4 voor Umniya en het leek er op alsof zij zou winnen, maar toen
schoot Moussa een klinker er in waardoor hij twee punten scoorde.
Tarr. Zei ze teleurgesteld en moest wel 5 minuten lang naar Moussas vreugdedansje
kijken.
Je hebt de Champions league niet gewonnen hoor. Zei ze spottend.
Geloof me het is maar zelden dat ik verlies, en het had zonet kunnen zijn dat ik voor het
eerst had verloren van een meisje.
Oh nee, en dat zou echt een schande zijn. Zei ze sarcastisch.
Voor mij wel. Maar meid jou wil ik wel voortaan in mijn team hebben. Zei hij met een
knipoog.
Saffie is goed. Zei ze lachend.
Ze keek op haar horloge en zag dat ze eigenlijk al 5 minuten geleden alweer in de les had
moeten zijn.
Shit ik ben te laat. Supermouss ik spreek je nog wel. Zei ze haastig.
Is goed Umniya, hoe laat ben je uit?
Volgens mij 2 uur.
Ik wacht wel op je.
Is goed. En ze haastte zich naar de les.
De lessen voor vandaag zaten er op, en Umniya keek er zwaar tegen op om naar huis te gaan.
Ze had niks om voor thuis te komen en binnenkort zou ze verhuizen naar een kleinere flat
aangezien ze niet in haar eentje de huur kon betalen van haar ouderlijke huis. Ze baalde
enorm. Ze wilde zo graag in dat huis blijven wonen, maar het kon niet anders. Met lood in
haar schoenen liep ze de trap af, bij de laatste treed zat Moussa al op haar te wachten.
Hiewa. Zei hij vrolijk.
H.
Hij kon duidelijk merken dat haar stemming minder was. Samen liepen ze de school uit.
Woon je hier in de buurt? Vroeg hij aan haar.
Ja, maar ik ga binnenkort verhuizen dus dan wordt het reizen met het openbaar vervoer.
Antwoordde Umniya.
Hij keek naar haar handen en werd plots nerveus. Ze had twee trouwringen om.
Ben je getrouwd?vroeg hij zenuwachtig aan haar.
Ze keek hem vragend aan en zei toen:
Nee hoezo?
Al snel kon je de tekenen van opluchting op zn gezicht zien staan.
Vanwaar die trouwringen dan? Probeer je mannen het idee te geven dat je getrouwd bent?
zei hij lachend. Want dat werkt echt. Vervolgde hij.
Ze blikte op de trouwringen die ze om had, en beet zachtjes op haar lip. De trouwringen
waren van haar ouders. Om ze nog altijd wat dichter bij zich te hebben had ze hun

11

trouwringen om gedaan. Ze wilde de liefde van hen voelen. Ze wilde ze in leven houden.
Een brok vestigde zich in haar keel en tranen verzamelden bij haar ogen. Ze draaide bij
Moussa vandaan want ze wilde niet dat hij haar tranen zag. Hij merkte dat het voor haar een
erge persoonlijke vraag was en had meteen spijt dat hij die gesteld had.
Ik moet gaan. Zei ze snel en ze zette het op rennen.
Umniya! riep hij nog, maar het was al te laat. Hij had haar doen beseffen dat ze deze
middag haar toestand was vergeten, hij had haar aan het lachen gekregen. Haar schuldgevoel
werd groot en toen ze uit het zicht was stopte ze om even bij te komen.
Ze wilde niet naar huis, maar waar kon ze anders heen? Haar straat was nog maar twee
straten verwijderd. De eerste die bij haar op kwam was haar beste vriendin Amira. Ze had
haar zo verwaarloosd sinds het verlies van haar familie, maar nu had ze haar toch wel nodig.
____________________________________________
: Broer in het Turks
: Vriend

4. Amira
De deur ging open en eventjes kon Amira niet geloven wie er voor haar deur stond.
H. Zei Umniya zachtjes met een kleine glimlach.
Amiras glimlach werd breder en aan haar gezicht te zien was ze opgelucht. Haar beste
vriendin was weer terug. Amira merkte de rode ogen van Umniya op en zei:
Kom hier lieverd.
En ze nam haar in omhelzing. Umniya kon haar tranen nu op de vrije loop laten en voelde
zich veilig en beschermd.
Ik heb je zo gemist. Piepte Umniya.
Ik jou ook wollah, ik ben zo blij dat je bent gekomen.
Ze trok haar mee naar binnen en Umniya ging op de bank zitten, terwijl Amira de keuken
indook. Umniya veegde haar tranen weg en bekeek de woonkamer, er waren een paar
veranderen in gebracht merkte ze op.
Is Jaouad thuis? vroeg Umniya luidkeels.
Nee, die is gaan werken. Zei Amira vanuit de keuken.
Haar beste vriendin was een half jaar geleden getrouwd met Jaouad. Umniya had in het
begin niet zo veel vertrouwen in hem, maar toen het bleek dat hij zijn woorden nakwam en
om Amiras hand ging vragen was haar houding tegenover hem veranderd.
Amira kwam uit de keuken met twee koppen chocolademelk. Alleen zij wist precies wat
Umniya wilde. Dat zou overigens ook wel moeten aangezien die twee al een Achtjarige
vriendschap hadden.
Shokran, precies wat ik nodig heb. Zei Umniya dankbaar.
Hoe is het met je Um?
Het gaat wel.
Wil je er over praten? Je weet mijn deur staat altijd wagenwijd voor je open.
Umniya keek haar ogenblikkelijk aan en wilde zo graag haar hart bij haar vriendin storten
maar het was moeilijk. Umniya was nooit een open meisje geweest tot ze Amira had ontmoet.
Ze vertrouwde haar en vertelde haar van alles Ze kroop uit haar schulp. Maar na de dood
van haar familie had ze zich weer helemaal ingetrokken ook tegenover haar beste vriendin.
Ik weet niet het is moeilijk. Zei ze onzeker.

12

Het is beter als je het niet opkropt anders heb je er nooit vrede mee.
Het zit me dwars dat ik zo meteen het huis uitmoet. Zei Umniya terwijl ze haar blik
neersloeg.
Het huis uit waar ik in ben opgegroeid. Het huis dat zoveel herinneringen van mijn
verleden vasthoudt. Ik kan het niet verlaten maar ik kan het me ook niet veroorloven er in te
blijven. Het frustreert mij en zorgt ervoor dat ik me ouders alleen maar nog meer mis.
Haar stem begon te trillen en de tranen schoten omhoog. Met een hakkelende stem vervolgde
ze:
Zij op wie ik altijd terug kon vallen, ik heb niemand meer. Ik zit de hele dag alleen wat me
alleen maar nog meer doet herinneren aan hun dood. Je weet zelf hoe sfeervol het huis bij
ons was, nu kan ik zelfs een speld horen vallen. Het is de stilte. Ik kan niet tegen die stilte!
Ze barstte in volledige tranen uit, en je kon duidelijk zien dat alles nu naar buiten kwam.
Haar vriendin zweeg, ze moest slechts een luisterend oor voor haar zijn. Daarna zou ze haar
troosten.
Ik kan niet tegen die eenzaamheid, ik mis ze allemaal zo erg! Mijn vaders humor die me op
elke moment aan het lachen kreeg. Hij was zo apart, ik hield zoveel van hem ik had zon
zwak voor m. Als ik boos op hem was, en heel boos naar hem keek, keek hij mij met lach aan
en met al mijn kracht probeerde ik mijn boze gezicht op te houden maar automatisch moest
ik dan ook lachen. Dat kon alleen hij.
Ik zelf was ook dol op je vader Allah ie Rahmoe. Bij de eerste ontmoeting dat ik hem had
gezien, had hij mij meteen verwelkomd wat meestal niet bij andere vaders het geval was.
Zei Amira die ook in tranen was geroerd. De vader van Umniya was inderdaad een aparte.
Hij was leuk, grappig en zelfs voor Amira kon hij een steunpilaar zijn.
En mijn moeder zei Umniya gebroken terwijl ze haar gezicht in haar handen verborg.
Mijn moeder! herhaalde ze hartverscheurend.
Hoe moet ik verder zonder een moeder? Zeg me hoe?! ze keek wanhopig naar Amira
hopend dat zij het juiste antwoord voor haar had. Amira kon de aanblik van haar gebroken
vriendin bijna niet verdragen. Ze voelde zo vreselijk met haar mee, haar familie was ook een
deel van haar familie geworden.
Je moet vertrouwen op Allah. Had Amira geantwoord terwijl ze haar tranen wegveegde en
de nieuwe lading alweer tevoorschijn kwam.
Umniya sloeg haar blik neer. Ze wist dat haar vriendin gelijk had, maar het was moeilijk, ze
voelde zich verloren. Als er niet snel een verandering in haar leven kwam dan zou ze zich
nog een ongeluk kunnen huilen.
Met haar ogen wijd open staarde ze in de donkerte. Ze lag in het logeerbed bij Amira thuis.
Amira stond er op dat ze hier zou blijven logeren. Al twee uur lang lag Umniya na te denken.
Ze moest alles op een rijtje krijgen maar het leek alsof dat niet hier kon. Morgen had ze
school maar ze keek er zwaar tegen op. Dat was geen goede houding. Ze was opnieuw
begonnen maar haar oude handelingen waren nog aanwezig. Zo meteen bracht ze weer twee
jaar door op die school en daarna zou ze weer zonder diploma stoppen. Hoe kan iemand nu
leren? Vroeg ze zich af. Na nog wat na te hebben gedacht kreeg ze een idee waar ze tevreden
over was. In haar hoofd was dat de juiste oplossing. Morgen vroeg zou ze het aan Amira
vertellen.
_________________________________
: Bij Allah

13

: Moge Allah hem genadig zijn

5. Weg van hier.

Wie zijn bestemming kent,
vindt de weg.
Lao Tze

Ik heb gisteren nagedacht. Zei Umniya terwijl ze haar broodje insmeerde met pindakaas.
En? vroeg Amira nieuwsgierig.
Ik weet je gaat het een gek idee vinden, maar je moet het serieus nemen. Zei ze
waarschuwend.
Yek meh je gaat trouwen? vroeg Amira met een onderdrukt lachje.
Nee, dat is wel het ltste.
Vertel dan want ik ben echt benieuwd.
Ik ga reizen,
Alleen al bij het woord Reizen keek Amira haar krankzinnig aan.
Laat me uitpraten voordat je iets gaat zeggen. Zei Umniya snel.
Ok ga door.
Ik ga reizen over de wereld, ik moet mijn weg vinden want ik kan het niet hier vinden. Ik
heb het gevoel dat ik hier maar steeds terug blijf vallen in die donkere put. Ik moet hier weg,
en hoe langer ik erover nadenk hoe sterker die drang wordt.
Umniya denk even goed na. Jij en reizen? Met wie wil je gaan dan?
Het liefst met jou. Zei Umniya met onschuldige ogen die Amira probeerden over te halen.
Vergeet het maar. Ik ben getrouwd heb een goede baan en ik kom niks te kort. Ik kan niet
met je mee. Zei Amira zonder er nog over na te denken.
Dan ga ik alleen. Dat is ook geen probleem.
Alleen? Ben je gek? Je bent een meisje alleen op reis? Je zult de grens van Belgi niet eens
bereiken.
Luister. Zei Umniya nu serieus.
Ik heb er over nagedacht en dit is wat ik wil. Er is op dit moment niets dat me van me
gedachten af kan halen.
En je opleiding dan?
Die ga ik laten vallen. Ik heb geen behoefte aan school op dit moment. Anders verspil ik
weer mijn tijd aan een opleiding waar ik vervolgens weer spijt van ga krijgen. Ik heb ze nog
niet betaald dus het kan nog.
Dit is een slecht idee Umniya.
Als het zon slecht idee is waarom voelt het dan zo goed? vroeg Umniya met tinteling in
haar ogen. Amira zweeg. Ze wist dat haar vriendin door een moeilijke periode ging maar dat
het haar zo ver heeft gekregen dat ze van alles en iedereen weg wil vluchten baarde zorgen
bij haar.
Je hebt er echt over nagedacht h?vroeg Amira schor.
Ja. Zei Umniya kort.

14

Waar ben je dan van plan om te beginnen?

Maakt niet uit waar. Als mijn laatste bestemming maar Marokko is.
Amira keek haar verbaasd aan.
Laatste bestemming Marokko? vroeg ze zacht. Kom je niet meer terug naar Nederland?
Nee, ik weet niet, liever niet. Zei ze twijfelend.
Me ouders hebben een huis daar gebouwd het is pas sinds twee jaar geleden af en ik heb het
gerfd. Ik woon dan liever daar, dan in een miezerig flatje hier.
Ze zweeg even en ging met haar hand over hun trouwringen.
Het was hun droom om van hier weg te gaan en zich daar te bevestigen. Ze hebben hard
gespaard om daar een hele flat voor ons neer te zetten. Ik ga daar in wonen zodat hun droom
toch nog uit gaat komen. Ik heb hier niks om voor te leven, ik sta hier slechts stil. Het is tijd
om door te gaan, voor hen. Maar dat kan niet hier, en ook niet tot ik mijn weg heb gevonden.
Amira begon het nu te begrijpen. Ze had gelijk, en ze kon maar beter achter haar gaan staan
want ze wilde haar vriendin niet voor een tweede keer kwijtraken.
Ik zie het al voor me Um, jij met een koffer langs de snelweg lopen.
Umniya moest lachen en schudde zachtjes haar hoofd.
Ik ga geen koffer nemen. Slechts een minitasje met geld, paspoorten, benodigde papieren,
telefoon en zo er in. En een Qoraan.
Nu kwam die krankzinnige blik weer in Amiras ogen.
Jij bent gek!
Helemaal niet, ik ga geen onbenodigde spullen meenemen. Meer dan dat heb ik niet nodig.
Wat ga je aandoen dan?
Lange zwarte Abaya met een spijkerbroek eronder, goede sneakers, me jas en me zwarte
Hijaab, Thats all I need. Zei ze zelfverzekerd.
Ga je alleen dat meenemen?
Yup, als ik kleren wil dan koop ik het gewoon. Ik heb geld zat. Ik heb de auto van me vader
al vorige week verkocht. Sommige spullen heb ik al verpand omdat ik het huis uit moet. Plus
het geld dat ze voor me achtergelaten hebben, en het geld dat ik zelf al heb gespaard. Dit is
het juiste moment om van hier weg te gaan.
Amira moest glimlachen, eigenlijk kreeg ze nu zelf ook die sterke drang om mee te gaan, en
misschien was ze ook meegegaan als ze niet getrouwd was enz.
Ik wil je laten gaan maar ik kan je niet alleen laten gaan.
Umniya glimlachte en zei zelfverzekerd:
Ik ga niet alleen, Allah de Verhevene is met mij.
___________________________________________
: Een zwarte jurk die door moslimas gedragen wordt.
: Hoofddoek op de juiste manier

6. Misschien China?
Een beetje haastend liep ze door de lange gang van de school. Ze moest haar opleiding snel
opgeven zodat ze weg kon. Ze klopte op de deur en kreeg toestemming om naar binnen te
komen. Na een uurlang gesprek te hebben gehad zou ze nog morgen terug moeten komen

15

om met administratie alles goed te zetten. Ze had gezegd dat ze een ander opleiding ging
doen want van haar grootse plannen hoefden zij te weten.
Zuchtend ging ze aan de kantinetafel zitten, ze moest even uitrusten voor ze weer weg kon.
Moussa kwam niet lang daarna de kantine inlopen. Hij zag haar zitten en twijfelde even om
naast haar te komen zitten, vanwege hetgeen gisteren was gebeurd. Umniya begon zich nog
ongemakkelijker te voelen onder zijn blik. Na met een paar jongens en paar woorden te
hebben gewisseld liep hij haar richting op en toen hij bij de stoel tegenover haar kwam vroeg
hij:
Is deze stoel bezet?
Ze kreeg een glimlach op haar gezicht en schudde haar hoofd. Hij nam tegenover haar plaats
en begon niet over wat gisteren was gebeurd.
Ik ben de les uitgeschopt. Zei hij quasi somber.
Waarom?
Ik heb me boeken nog niet besteld, en zonder boeken mag je de les niet in. Zei hij terwijl hij
zijn wenkbrauwen optrok.
Dat komt dan even goed uit. Zei Umniya met een verkoperglimlach.
Hoezo?
Ik verkoop je mijn boeken voor de halve prijs.
Jij hebt je boeken toch ook nodig?vroeg hij verward.
Nee, niet meer. Ik stop met school.
Zijn mond ging automatisch open en hij bleef haar zwijgend aangapen.
Hallo? zei ze terwijl ze voor zijn ogen zwaaide.
Hoe bedoel je, je stopt met school? Gisteren was nog je eerste schooldag.
Ja en ook gelijk mijn laatste. Zei ze grinnikend. Ik heb besloten om wat anders te doen.
Wat dan?
Ik ga weg van hier.
Van school?
Van Nederland.
De frons op zijn voorhoofd werd nog dieper, en je kon zien dat hij er niets meer van begreep.
Heb ik iets gemist? Ben je toch wel getrouwd of zo?
Ze schudde lichtjes haar hoofd.
Nee, ik kan gewoon hier niet meer blijven.
Hoezo? Ben je een voortvluchtige?
Ze moest lachen maar hij kon de lol er niet inzien. Hij begreep nog steeds niets van het
verhaal.
Is dit een grap. Even serieus Umniya ik snap er niets van.
Kijk, er zijn een aantal dingen gebeurd waar ik niet over wil praten. Ik moet weg om na te
denken wat ik met mijn leven wil doen, en dat gaat niet hier in Nederland. Ik voel me hier
niet meer thuis om het even zo te zeggen. Vandaar dat ik weg ga.
Hij knipperde even met zijn ogen, en zei toen:
Ok, en waar ga je dan naar toe?
Ik weet niet, misschien begin ik ergens in China of zo zei ze schouderophalend.
China? Jij bent gek. Ik heb nog nooit iemand zoals jou ontmoet. China?hij moest lachen
terwijl hij zijn hoofd lichtjes schudde.
Ik denk dat je mij gewoon voor de gek houdt. Welke ouders laten hun dochter naar China
gaan? Vervolgde hij.

16

Ze slikte even en sloeg haar blik neer. Ze hield haar lippen stijf op elkaar. Het deed pijn.
Inderdaad haar ouders zouden haar nooit naar China of welke plek dan ook alleen laten
gaan, maar haar situatie dwingt haar om te gaan. Als zij nog in leven waren dan was het niet
nodig. Maar ze moest haar weg naar huis terug zien te vinden. Thuis. Een plek waar je met
plezier naar toe gaat, een veilige haven. Dat was niet haar huis hier in Nederland. Dat kon
een huis zijn overal op de wereld, en die moest ze zien te vinden. Als ze daarvoor helemaal
naar China zou moeten gaan, dan moet het maar.
Ik houd je niet voor de gek. Vanaf morgen zie je me hier niet meer. Dus wil je mijn
boeken?
Hij zweeg en keek haar met een moeilijk gezicht. Hij zat te bedenken hoe hij haar kon
overhalen om te blijven, maar niets zou overtuigend uitkomen dus hij knikte maar.
Ja, zei hij kort. Is goed.
Een kleine glimlach vormde er op haar gezicht.
Mooi, morgen krijg je ze van me.
Wanneer ga je? hij kon het onderwerp niet loslaten tot hij er genoeg vanaf zou weten.
Ik denk over een week of twee.
En wanneer denk je terug te komen?
Ze aarzelde even en zei toen stammelend:
Ik kom niet terug.
Hij knikte ongelovig met zijn mond half open.
Met wie moet ik nu tafelvoetballen? Je bent de enige uitdaging hier op school. Vroeg hij om
schuldgevoel aan te praten. Ze moest lachen en zei:
Er zijn hier genoeg mensen op school die mij kunnen vervangen.
Zullen we nog n potje dan spelen. Een afscheidsmatch? Vroeg hij liefjes.
Ja kom maar op.
Samen liepen ze naar het tafelvoetbal, waarna Umniya hem versloeg met 6 4.

7. Afscheid nemen en Waluyo

Satria
Zelfs een mars van duizend mijl
begint met de eerste stap.
Lao Tse

Drie weken later;

Met vochtige ogen stond ze tegenover haar beste vriendin. Haar hart klopte in een razend
tempo en ze wilde geen afscheid nemen. Maar het was niet meer zeker of die twee elkaar ooit
nog zouden zien.
Moet je echt gaan? vroeg Amira met een trillende stem terwijl de tranen over haar wangen
stroomden. Umniya knikte en zette een stap dichterbij.

17

Ik moet dit doen. Onthoud lieverd dat ik altijd van je zal blijven houden. We zullen elkaar
nog wel zien dat moet!
Ik houd ook van jou!
Ze vlogen in elkaars armen, en geen van beide kon de ander loslaten.
Kun je niet meegaan? vroeg Umniya hartbrekend.
Kun jij niet blijven? vroeg Amira op haar beurt.
Ze streek over haar rug, en hoopte zo erg dat haar vriendin van gedachten zou veranderen en
zou blijven. Ze lieten elkaar los en keken elkaar gebroken aan. Afscheid nemen was
verschrikkelijk, vooral voor de achterblijver.
Een stem galmde door het schiphol, en gaf aan dat alle passagiers van vlucht 524 snel
aanboord moesten gaan.
Dat ben ik. Zei Umniya snikkend.
Ga lieverd. Wees voorzichtig.
Umniya omhelsde haar vriendin en plaatste een lange kus op haar wang.
We houden contact. Zei ze en veegde haar tranen weg. Amira knikte.
Bel me zodra je landt.
Zal ik doen.
Ze zette een paar stappen naar achteren en zwaaide gebroken naar Amira waarna ze zich
meteen omdraaide en doorliep. Ze voelde zich schuldig, ze had haar beste vriendin achter
gelaten. Maar aan de andere kant was ze opgelucht. Ze verliet het land dat een nare
herinnering vasthield, en ze was nieuwsgierig naar wat er op haar te wachten stond. Umniya
was altijd al een avonturier geweest, en nu ging ze als een 19-jarige op zoek naar haar pad.
Ze bekeek de brochure van de stad waar ze naartoe zou gaan. Singapore. Ze was dan niet
begonnen met China maar Singapore. Ze had gehoord dat de mensen daar gastvrij waren en
dat het een prachtig land was. Meteen zocht ze naar een vlucht en had de eerste beste
geboekt. Nu zat ze in het vliegtuig dat binnen enkele minuten zou opstijgen naar de andere
kant van de wereld.
Ze friemelde aan de knopjes voor haar stoel. Dit had ze nooit eerder gezien, een platte tvscherm was aan de achterkant van elke stoel gemonteerd. Even twijfelde ze dat ze niet in
eerste klasse zat. Ze hoopte dat ze een goede film zouden draaien. Die dertien uurtjes zou ze
zeker zonder verveling doorstaan.
Hallo?
Ze keek verstoord op en zag een Marokkaanse jongen voor haar staan. Niet te geloven dacht
ze bij zich zelf. Zelfs in een vliegtuig dat naar de andere kant van de wereld reist, zitten er
Marokkanen in.
Ja? vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw.
Je zit op mijn plek.
Ze blikte op haar kaartje en zag dat ze goed zat.
Nee hoor, ik zit hier goed.
Hij uitte een diepe zucht en zei wat gerriteerd:
Kun je dan niet gewoon een stoel opschuiven.
Ze dacht even na en ze wist dat als zij bij het raam ging zitten en hij naast haar, dat hij dan
haar weg blokkeerde naar de toiletten en dat ze iedere keer langs hem heen moest schuiven.
Dat zou ze erg onprettig vinden.

18

Ja, dat kan. Zei ze, maar bleef op haar plaats zitten.
Schuif dan op. Zei hij nu nog gerriteerder.
Nee, want ik doe het niet. Dat is jouw stoel, ga jij er maar op zitten. Zei ze met een fake
smile. Hij zond haar een vernietigend blik en schoof ongemakkelijk voor haar naar zijn
zitplaats. Twee Marokkanen in een vliegtuig en dan zitten die toevallig naast elkaar, dacht ze
bij zichzelf. Maar Umniya moest eens weten dat toeval niet bestaat.
Ze keek om zich heen en was verwonderd hoeveel verschillende mensen in het vliegtuig
zaten. Dit was weer eens wat anders dan in een vliegtuig zitten met alleen maar
Marokkanen. Ze keek naar een klein Maleisische meisje die bij de volgende rij stoelen zat. Ze
had een schattig hoofddoekje op en speelde met haar pop.
Mama, Kirina is bang voor vliegen. Zei het kleine meisje doelend op haar pop. Umniya
begreep dat ze eigenlijk zichzelf bedoelde. Haar moeder streek over de pop en zei
geruststellend:
Wees maar niet bang Kirina, er zal niets gebeuren met het vliegtuig.
Haar dochter antwoordde voor de pop:
Maar ze vraagt hoe jij dat weet?
Duizenden engelen houden het vliegtuig vast en laten het pas los als wij veilig zijn geland in
Singapore.
Haar antwoord gaf voldoening aan het meisje en ze hield haar pop strak tegen zich aan.
Zie je wel Kirina, er zal niks gebeuren. Sprak ze het pop moed aan.
Umniya kreeg een glimlach op haar gezicht en moest terug denken aan haar moeder. Hoe
haar moeder haar altijd geruststelde. Ze sloot haar ogen en probeerde het gemis te negeren.
Ze opende haar ogen toen ze merkte dat iemand aan haar rechterkant ging zitten. Ze keek
naast zich en zag een man die ongeveer in de 70 zat met een Aziatisch uiterlijk. Hij glimlachte
naar haar vriendelijk.
Hallo, jij gaat ook naar Singapore? vroeg hij met pretoogjes.
Ja, ik heb gehoord dat het een mooi land is.zei ze lachend.
Ze hield wel van een goed gezelschap, de vlucht zou immers zon 13 uurtjes duren en met
alleen tv kijken kom je er niet.
Oooohh hl mooi land. Zei hij bevestigend.
Is jouw eerste keer? vroeg hij weer.
Ja.
Je gaat echt mooi vinden. Jij bent op vakantie?
Ze negeerde zijn schoonheidsspelfoutjes en zei:
Soort van.
Hij begon te knikken en zei:
Ik begrijp jou. Jij bent een avonturier. Jij bent op zoek naar iets.
Ze moest lachen. Inderdaad, ze was op zoek naar haar weg.
Een vrouw gaf aan via de intercom dat het vliegtuig zou opstijgen en dat iedereen moest
gaan zitten en zijn gordel om moest doen.
Umniya maakte haar gordel vast en zag dat de man naast haar er problemen mee had. Met
trillende handen probeerde hij zijn gordel vast te zetten.
Laat mij u maar helpen. Zei ze lachend.
Hij knikte en ze zette snel zijn gordel vast, hij keek haar dankbaar aan en zei met een lach:
Shokran.
Ze keek hem verbaasd aan en zei:

19

Ken jij Marokkaans?

Hij moest lachen en zei: Klein beetje.
Wat goed. Zei ze enthousiast.
Ja, ik heb Marokkaanse buren, hele lieve buren. Zij hebben vorige zomer voor mij blouse
meegenomen uit Marokko. AbdelRahmaan en vrouw Aicha. Blouse echt mooi. Blauw.
Umniya moest lachen en vroeg zich af of hij moslim was.
Ben jij moslim?
Hij schudde zijn hoofd. Ondertussen begon het vliegtuig al te rijden richting de vliegbaan.
Nee, mijn oma was moslim. Zij heeft voor mij gezorgd. Ik was klein en zij echt lief voor mij
gezorgd.
Ja.Knikte Umniya.
Maar voor mij maakt niet uit of jij zwart bent of blank of geel of Marokkaans of Turks of
Chinees. Wij allemaal van zelfde gekomen.
Umniya knikte en wilde Profeet Adam noemen maar hij was haar voor en zei:
Allemaal van Abraham.
Ze ging er niet op in omdat hij niet hetzelfde religie als haar had.
Ik vind moslims heel goede mensen. Ik ken heel veel moslims.
Ze glimlachte en voelde binnen de trots.
Hoe heet jij eigenlijk?vroeg hij haar.
Umniya.
Mooi.
En wat is uw naam? vroeg ze belangstellend.
Waluyo Satria. Zei hij met een glimlach.
Mooie naam. Zei ze en keek hem met een big smile aan.
Ze hield zich vast aan de stoelleuning en het vliegtuig steeg de lucht in. Ze uitte een diepe
zucht en prevelde een schietgebedje in haar zelf, hopend dat het vliegtuig straks goed zou
landden.
_______________________________
: Bedankt

8. Singapore Airlines

Meneer Waluyo stootte Umniya aan en fluisterde:

Kun jij tegen hem zeggen om luik open te doen. Ik wil buiten zien.
Zei hij doelend op de Marokkaanse jongen die naast haar zat. Die egost had het luik dicht
gedaan en had hun uitzicht totaal verpest. Ze knikte en draaide zich naar de Marokkaanse
jongen. Zonder zijn toestemming te vragen schuif ze het luik open en een felle middagzon
scheen naar binnen.
Wat doe je? vroeg hij fronsend.
Dat zie je toch? zei ze onverschillig.
Hij hield zijn tanden strak op elkaar en vervolgens sloot hij het luik weer dicht.
Wat doe je? riep ze boos uit.
Dat zie je toch? zei hij terugkaatsend.
Het vliegtuig is niet van je vader, doe die luik open.
Nee, hij is van jouw vader toch? zei hij sarcastisch.
Ze kon hem wel levend vijlen.

20

Beste jongeman wij willen buiten kijken, anders weet ik niet of het nacht of dag is. Zei
Waluyo.
Ik laat het je wel weten wanneer het weer nacht is. Zei hij droog.
Doe niet zo egostisch en doe dat luik open. Zei Umniya gerriteerd.
Nee.
Oh ik snap het al. Je bent bang. Zei ze spottend.
Nee, dat ben ik niet. Zei hij verdedigend.
Wees maar niet bang jochie, als je wilt mag je mijn handje vasthouden. Wil je een lolly om je
gedachten op iets anders te vestigen. Ging ze door.
Plotseling greep hij naar haar hand en hield m strak vast. Ze probeerde zich los te trekken en
ze keek hem geschrokken aan.
Bedankt dit is precies wat ik nu nodig heb. Zei hij zogenaamd dankbaar. Hij wist haar
opslag te krijgen en dat is precies waar hij op uit was. Moest zij maar niet beginnen.
Laat me los. Zei ze sissend.
Waarom? Ik ben toch bang? zei hij met een speelse glimlach. Ze rukte haar hand los en
zond hem een vernietigend blik.
Klootzak. Zei ze met afschuw.
Yup. Antwoordde hij kort, en wendde zijn blik van haar af. Zo, dat is dan geregeld. Ze zou
het niet meer in haar hoofd halen om aan dat luik te zitten, dacht hij.
Umniya kon niet geloven dat hij echt naar haar hand had gegrepen. Het was totaal
onverwachts, ze was helemaal van haar stuk afgebracht en begon hem steeds minder te
mogen.
Willen jullie iets drinken? een stewardess met een vol karretje stopte voor hen.
Ja, ik wil ehmm meneer Waluyo keek bedenkelijk naar het karretje en vervolgde: Jus d
Orange.
Doe mij ook maar een Jus d Orange. Viel Umniya bij.
Ze vulde hun glazen en gaf het ze aan.
En wilt de Jongeman ook nog iets?
Ze keken alle drie naar hem en hij zei:
Ja, heb je Cola of Cassis?
Ik heb Cola. Zei ze met leuke lach. Aan haar blik te zien viel het op dat ze hem wel zag
zitten. Ze beet zachtjes op haar lip en keek hem recht in de ogen aan.
Dan wordt het Cola. Zei hij met een glimlach.
Ze vulde zijn glas vol en overhandigde hem sierlijk het glas aan.
Verder nog iets?
Zei ze tegen hen terwijl haar blik alleen op die van hem was gevestigd. Umniya werd zowat
misselijk en antwoordde een nee. De stewardess knipoogde nog naar hem en duwde toen het
karretje vooruit. Ze schudde lichtjes haar hoofd en kon niet geloven dat sommige mensen
geen schaamte kenden.
Een uur later gaf haar volle blaas aan dat ze nodig naar het toilet moest, ze excuseerde zich
bij Waluyo en liep langs hem richting de toiletten. Het voelde goed om haar benen even te
strekken. Nadat ze haar behoefte had gedaan waste ze haar handen en besloot even een
wandelingetje in het vliegtuig te houden. Ze kwam bij een gedeelte dat was afgeschermd met
een gordijntje ze gluurde naar binnen en zag dat het First Class was. Het was veel ruimer en

21

luxer dan waar zij zat. Iedereen had zijn eigen plekje dat afgeschermd was van de andere. Ze
hadden zelfs een voetbankje en een veel grotere tv. Wauw, dit zorgt ervoor dat reizen zelfs
leuk wordt, bedacht ze zich.
Mevrouw u mag hier niet komen.
Ze draaide zich om een keek betrapt de stewardess aan. Ze knikte en maakte zich snel uit de
voeten. Ze passeerde een klein keukentje en werd plots op haar schouders getikt. Ze draaide
zich om en zag de Stewardess van het karretje staan.
H.
Ja? vroeg Umniya.
Die jongeman die naast jou zit. Ken jij hem?
Nee.
Oh ok. Zou je dit aan hem willen geven.
Umniya keek naar het gevouwen papiertje. Moest ze nou echte als een tussenpersoon gaan
fungeren? Ze voelde de irritatie weer opkomen.
Geef maar. Zei ze en pakte het papiertje aan.
Bedankt.
Zonder nog wat te zeggen liep Umniya terug naar haar plaats. Tot haar verbazing zag ze dat
meneer Waluyo en de jongeman een praatje met elkaar hielden. Toen ze weer plaats nam
kon ze het niet geloven. Het luik was open. Blijkbaar lukte het meneer Waluyo beter dan zij.
Ze onderbrak het gesprek en zei droogjes:
Hier.
Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en zei:
Wat is dit?
Je sinterklaascadeau van vorig jaar. Zei ze sarcastisch. Wat denk jezelf. Het is het nummer
van die stewardess. Vervolgde ze.
Hij pakte het aan en vouwde het blaadje open. Ergens voelde Umniya jaloezie.
Oohoh Youssef je hebt de vis beet. Zei Waluyo grinnikend. Umniya vroeg zich af hoelang
het gesprek tussen hen had geduurd toen ze weg was, want zelfs zijn naam kwam boven
water.
Youssef keek met een nietszeggende blik naar papiertje haalde toen zijn kauwgom uit zijn
mond en plakte het toen op het papiertje.
Precies wat ik nodig had. Zei hij cynisch.
Ik wil al een uur me kauwgom dumpen, bedankt voor het papiertje. En hij schonk Umniya
een kleine glimlach, ze keek hem verbaasd aan.
Ga je haar niet bellen? vroeg ze fronsend.
Neh.
Ze had verwacht dat hij net zo genteresseerd was in de langbenige stewardess als dat zij in
hem was. Misschien was hij getrouwd, dacht ze. Ze keek onopvallend naar zijn handen en
zag dat hij geen ring omhad. Dat zegt niets dacht ze. Zij was niet getrouwd en had alsnog
twee trouwringen om. Ze keek op haar telefoon en zag dat ze nog wel zeker 6 uurtjes in het
vliegtuig vast zou zitten. Ze voelde dat ze best wel moe was en niet lang daarna dompelde ze
in slaap.

22

9. Exotisch vliegveld.
Langzaam opende Umniya haar ogen en zag dat het donker was in het vliegtuig. Toen ze
beter keek en wat helderder kon nadenken had ze pas door dat haar hoofd op iemands
schouder rustte. Ze keek op en kon zich wel voor de kop slaan. Al die tijd sliep ze op
Youssefs schouder. Hij keek haar met een kleine glimlach aan en zei:
Zo dus mevrouw de slaapkop is eindelijk wakker.
Hoe lang lag ik te slapen? vroeg ze beschaamd.
Lang genoeg om mijn schouder te verlammen.
Had me dan weggeduwd. Zei ze verwijtend.
Hij keek haar droog aan en zei:
Heb ik ook gedaan. Maar je kwam steeds met je kop terug.
Ze schaamde zich nu nog erger. Ze had gewoon op een wildvreemde schouder geslapen. Het
is niet echt passend maar als het kon was ze door de grond gezakt. Al moest ze daarvoor
3000 m voor neer crashen.
Had me dan wakker gemaakt. Zei ze boos
Hij keek haar grijnzend aan en zei:
Heb ik geprobeerd maar je noemde me steeds Mama, dus liet ik het maar zo.
Je verzint dit allemaal. Hoopte ze.
Tuurlijk joh, ik heb je naar me toe getrokken omdat ik je aardig vindt toch? vroeg hij
spottend. Ok, daar had hij een punt vond ze.
Ik kan niet het niet geloven. Aoedhoe billahi mina shaytani radjiem. Fluisterde ze ongelovig
en ze zou waarschijnlijk dit onbewuste daad van zichzelf nooit vergeven.
Nu geef je me het gevoel dat ik de duivel ben. Zei hij fronsend.
Ben je ook. Zei ze koudweg.
Ok, bedankt. Maar vergeet dan niet dat jij op de duivelsschouder hebt geslapen. Zei hij
met een knipoog.
Ze kon niet wachten tot het vliegtuig zou landden, en hem nooit meer zou zien. Dat was het
enige dat haar een beetje geruststelde. Over een uur was ze van deze onbeschofte idioot af.
Ze keek naast zich en zag dat meneer Waluyo al in slaap was gesukkeld. Ze kreeg een
glimlach op haar gezicht, hij zag er zo vredig uit. Ergens deed hij haar aan Mister Miyagi
denken van de film Karate Kid. Wax in Wax Out.
Het vliegtuig landde en Umniya voelde de adrenaline in haar lichaam stromen. Ze wilde zo
snel mogelijk het vliegtuig uitspringen en er op uit gaan. Ze wilde zien, horen, ruiken,
proeven en voelen. Haar nieuwsgierigheid groeide per minuut. Ongeduldig keek ze naar de
lange rij voor haar die het vliegtuig uit wilden stappen.
Kom op. Fluisterde ze ongeduldig.
Heb je haast? vroeg meneer Waluyo grinnikend.
Umniya kon haar enthousiaste glimlach niet verbergen en zei:
Ik ben eerder ongeduldig, ben erg benieuwd naar wat ik zo meteen te zien krijg.
Hij moest lachen, en zij moest weer om hem lachen. Hij had een typische Aziatische lach. De
n waarbij je, je hoofd naar achter houdt en een Ha-Ha-Ha-Ha lacht.
Je zult het echt mooi vinden hier. Zei hij en knipoogde naar haar.
Dat zorgde er alleen maar voor dat haar ongeduld nog groter werd.

23

De rij voor haar werd steeds kleiner en uiteindelijk kon ze het vliegtuig uit. Ze was verbaasd
hoe het vliegveld van Singapore eruit zag. Dertien uurtjes geleden nog zat ze in een saai
standaard vliegveld en nu stond ze in een exotisch vliegveld. Hoge Palmbomen, leuke sfeer
aantrekkelijke winkels. Ze keek haar ogen uit. Ze vroeg zich nu af waarom ze niet eerder met
dit idee was gekomen. Met een lach van oor tot oor liep ze al richting de douane.
H! Riep meneer Waluyo naar haar.
Ze draaide zich naar hem om en liep een paar stappen zijn richting op.
Je moet eerst bagage ophalen. Vervolgde hij.
Ze moest glimlachen en zei:
Ik heb geen bagage, dit is alles wat ik heb.
En ze wees naar het tasje dat ze om haar nek had. Hij keek haar verbaasd aan en zelfs Youssef
die even keek had een verbaasde uitdrukking op zijn gelaat.
Waarom heb je geen bagage? Jij blijft 1 dag?
Nee, ik heb meer dan dit niet nodig, ik weet niet hoelang ik blijf. Misschien een week, een
maand, een jaar. Ik weet het niet. Zei ze schouderophalend.
Youssef probeerde haar te begrijpen maar kon niet bedenken hoe een meid als haar naar
Singapore is gekomen zonder gezelschap en zonder bagage, en dan vervolgens ook niet weet
wanneer ze teruggaat. Zijn nieuwsgierigheid groeide, maar hij wist dat hij er niet achter zou
komen. Zijn Chinese vriend zat vast op hem te wachten achter de douane.
Meneer Waluyo knikte naar Umniya alsof hij haar begreep.
Heb jij plek, waar jij gaat logeren? vroeg hij aan haar.
Ja een hotel.
Hij begon hevig zijn hoofd te schudden.
Jij gaat met mij mee, ik heb groot huis. Ruimte zat.
Ze probeerde tegen te sputteren maar ze kon geen woord tussen krijgen.
Hotel is duur, jij komt bij mij gewoon vervolgde hij.
Maar, probeerde Umniya tussen te krijgen.
Niet zorgen maken, ik heb kleindochter daar wonen. Jullie worden vrienden.
Hij pakte zijn bagage en liep richting de douane gevolgd door Umniya die nog steeds aan het
tegensputteren was maar niet de juiste woorden kon vinden.
Hij draaide zich naar haar om en zei:
Jij wilt toch Singapore zien? Dan moet jij niet naar hotel gaan. Om Singapore echt te zien
moet jij bij een echte landbewoner logeren. Jij zult dan pas echt zien, proeven en ruiken. En
meisje je moet nooit een verzoek van een oude man weigeren.
Ze zweeg en een glimlach sierde haar gezicht.
Goed dan. Zei ze uiteindelijk en een tevreden blik verscheen er op zijn gezicht. Hij
strompelde met zijn bagage weer richting de douane. Ze bleef zich maar verbazen over de
spontaniteit van die man.
__________________________________________
: Ik zoek mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte duivel.

24

10. Tuc Tuc?

Een mens kan in zijn eentje
niet overleven, hij heeft de
nabijheid van anderen
nodig.
Dalai Lama
Umniya en Waluyo stonden net voorbij de douane, toen ook Youssef heelhuids door de
controle heen kwam.
Youssef vriend, jij met ons ook meegaan? vroeg Waluyo.
Umniya was verbaasd en hoopte dat Youssef het aanbod zou afslaan. Die oude man
vertrouwde ook echt iedereen. Als het kon had hij volgens haar de hele vliegtuig gevraagd
mee te gaan. Alleen zij was gek genoeg om ook dan echt de uitnodiging te accepteren.
Nee, bedankt. Ik heb al een onderkomen. Zei hij met een gemeende glimlach.
Fjieuw dacht Umniya, ze zag hem liever gaan dan komen.
Ok, het beste. Als je van gedachten veranderd ben je welkom.
Hij scheurde een stukje papier van de brochure en schreef daar zijn telefoonnummer op.
Umniya kon aan Youssefs blik zien dat hij ook verbaasd was. Hij nam het telefoonnummer
aan.
Goed wij moeten gaan. Zei Waluyo.
Ok take care. Zei Youssef met een glimlach en keek even Umniya doordringend aan.
Jij ook slaapkop. Vervolgde hij.
Ze gaf hem een vernietigend blik en zei:
Tot ziens, duivel.
Hij moest lachen en draaide zich van hen om en liep richting de uitgang. Waarom moest hij
lachen? Vroeg ze zich onzeker af. Weirdo.
Samen liepen ze het vliegveld uit en een heerlijke bries streelde haar wangen. Ze voelde zich
meteen goed hier.
Kom laten we een taxi nemen. Zei Waluyo.
Nee, laten we een tuc tuc nemen. zei Umniya, ze wilde altijd al in zon ding zitten.
Hij moest hard lachen waardoor ze onzeker mee ging lachen. Die man had een aanstekelijke
lach.
Daarvoor moet je naar Thailand gaan. Zei hij nog nagrinnikend.
Oh hebben ze die hier niet? vroeg ze teleurgesteld.
Misschien op platteland maar hier heb je gewoon taxi.
Ze knikte en al snel hielden ze een blauwe taxi aan die aangaf, dat hij shift draaide. Zo die
taxis hier zijn moderner dan die in Nederland, en dan komt zij met een tuc tuc. Ze had dit
land erg onderschat.
Haar hoofd hing ze uit het raam, en met een verbaasde uitdrukking op haar gelaat en een
wow staarde ze naar alle bezienswaardigheden. Het voelde aan alsof ze in een totaal andere
wereld was. Hier had het saaie, sobere Nederland niet eens een kans bij. Ze probeerde alle

25

plekken te onthouden zodat ze er later voor terug kon komen. De Taxi reed door een druk
wijkje waar van alles en nog wat was, de straten waren versierd met rode slingers en
lampionen, de heerlijke chaotische herrie klonk als muziek in haar oren. Ze had te lang stilte
moeten verdragen nu vond ze herrie het mooiste geluid dat er bestond. Een heerlijke warme
maaltijdgeur drong bij haar naar binnen, en wat haar deed herinneren dat ze wel trek had. Ze
reden de stad uit naar een buitenwijkje en vanuit waar ze nu waren zag de stad Singapore
nog mooier en betoverend uit. Al die lichtjes weerspiegelde zich in het water waardoor de
stad een 3 dimensionaal effect kreeg. Zoiets had ze nog nooit met haar eigen ogen gezien.
Waarom had Singapore in de jaren zestig geen gastarbeiders nodig uit Marokko. Dan leefde
ze nu hier, bedacht ze zich. Ze ging weer goed zitten en legde haar hoofd vermoeid naar
achteren. Geboeid luisterde ze naar het gesprekje van Waluyo en de taxichauffeur. Ze
begreep geen woord van wat ze zeiden, maar het stoorde haar ook niet.
Niet lang daarna stopte de taxi voor een huis dat omringd was met bomen en het zo
beschutte van de rest. Als ze er voorbij zou lopen zou het haar niet opvallen dat daar een
huis stond. Ze stapten uit en Waluyo betaalde de taxi, Umniya nam uit beleefdheid zijn
bagage over en met lach van oor tot oor liep Waluyo zijn terrein op.
Welkom in mijn huis. Zei hij lachend.
De voordeur ging open en een meisje van ongeveer 17 jaar kwam naar buiten lopen. Ze zag
er jong en fris uit, ze had mooie Aziatische ogen en een gave huid. Zo te zien was ze dol blij
dat haar opa terug was en ze vloog hem in de armen. Ze wisselden een paar woorden in hun
taal uit en toen wees hij naar Umniya. Umniya stelde zich een beetje ongemakkelijk op en
keek met een verlegen glimlach naar hen. Aan het meisje te zien was er geen teken van
ongenoegen en net als haar Opa verwelkomde ze Umniya gastvrij.
Umniya, dit is mijn kleindochter Kaya.
Umniya boog haar hoofd een beetje als een teken van begroeting en zei in het Engels:
Nice to meet you.
Ze begonnen allebei te lachen en Umniya vroeg zich af of ze iets verkeerds had gezegd.
Insgelijks. Zei het meisje terug in het Nederlands.
Oh, dacht Umniya het meisje sprak dus gewoon Nederlands.
Sorry, dacht dat je geen Nederlands sprak. Excuseerde Umniya zich.
Maakt niet uit, me opa heeft me al sinds kinds af aan al naar een priv-school gestuurd hier
om de Nederlandse taal te leren. Hij was namelijk van plan om mij naar Nederland mee te
nemen. Zei ze lachend.
Oh en ga je nu niet meer naar Nederland? vroeg Umniya nieuwsgierig.
Nee, ik vind het hier veel leuker.
Helemaal gelijk. Ik zou je ook adviseren om niet te gaan. Zei Umniya lachend.
Kom laten we naar binnen gaan, dan kunnen jullie uitgebreid praten. Zei Waluyo.
Ja grootvader. Gehoorzaamde Kaya. Kom mee Umniya. Zei ze liefjes tegen haar.
Umniya was toch wel blij dat ze toegaf om hier te komen logeren dan in een hotel. Een hotel
was geen haar beter dan haar huis in Nederland. Daar zou ze dan weer de stilte moeten
omarmen, hier had ze tenminste mensen met wie ze kon praten en lachen. Het zorgde er
voor dat ze haar problemen voor even kon vergeten, kon rusten en weer verder leven. Ze kon
haar gedachten weer op andere dingen vestigen, en helder nadenken. Ze kon eindelijk het
verdriet voor even op zij zetten. Ze bedankte God dat hij het voor haar mogelijk had gemaakt
op deze plek te zijn. En ze liet haar dankbetuigingen zeker niet achter tijdens haar gebeden.

26

11. Nieuwe Bekeerling.

Ze liep de woonkamer in en kreeg meteen trek toen ze warme rijst op tafel zag staan waarvan
de damp naar boven zweefde. Waluyo raakte de grond naast zich aan en gebaarde haar dat
ze naast hem moet gaan zitten. Ze nam naast hem plaats en ging in een kleermakerszit zitten.
Jij lust toch wel rijst? vroeg hij.
Ja tuurlijk. Zei Umniya glimlachend.
Hij schoof een kom met rijst er in naar haar toe en legde de eetstokjes voor haar neer. Kaya
ging tegenover Umniya zitten, en begon van haar rijst te eten. Ze was onder de indruk hoe
simpel het leek om met stokjes te eten.
Jij kan met stokjes eten? vroeg Waluyo.
Ik heb het nooit eerder gedaan. Zei ze met een verlegen glimlach.
Als jij wil, kan Kaya voor jou lepel halen?
Ze schudde haar hoofd en zei:
Nee, ik ben in jullie land, dan eet ik ook op jullie manier.
Goed zo. Zei Waluyo tevreden. Wat je niet kunt, kun je leren. Knipoogde hij.
Ze knikte glimlachend en trok de stokjes uit elkaar.
Bismillah. zei ze fluisterend en ze begon aan haar maaltijd waar haar maag zo erg naar
snakte.
Het was midden in de nacht en Umniya zat op het dakje van het huis. Ze was helemaal in de
ban van de stad Singapore. Het leek wel alsof het haar had gehypnotiseerd. Ze kon eindelijk
de beetje rust waar ze zo erg naar had verlangd vinden.
Voorwaar, Wij hebben voor de ongelovigen ketenen, ijzeren halsbanden en een laaiend Vuur bereid.
Maar de deugdzamen drinken uit een beker (een drank) gemengd met Kamfer.
De dienaren van Allah drinken uit een bron, welke zij in overvloed doen stromen.
Zij vervullen de gelofte, en vrezen een Dag waarvan het kwaad verstrekkend is.
En zij geven voedsel, uit liefde voor Hem, aan de armen, de wees en de gevangenen.
(Zeggende): "Wij voeden u slechts ter wille van Allah. Wij verlangen geen beloning noch dank van u.
Wij vrezen van onze Heer een moeilijke en drukkende Dag."
Daarom zal Allah hen voor het kwade van die Dag beschermen en zal hun blijdschap en geluk
schenken. En Hij zal hen voor hun standvastigheid belonen met een tuin en kleren van zijde. Zich
daarin nedervlijende op sofa's zullen zij het noch te koud noch te warm hebben.
En de schaduw der bomen zal dicht over hen zijn en de trossen fruit zullen gemakkelijk bereikbaar
worden gemaakt. En zilveren vaten zullen aan hen worden rond gereikt, en bekers. Kristalhelder, uit
zilver, in de juiste maat vervaardigd. En daarin zal hun een drank worden gegeven, vermengd met
Gember. Van een bron genaamd: Salsabiel.
En jonge mensen, die niet verouderen, zullen om hen rondgaan (om hen te bedienen). Wanneer gij hen
ziet, denkt gij dat zij verstrooide paarlen zijn. En waarheen gij ook kijkt, zult gij een zaligheid voelen
en een groot koninkrijk aanschouwen.
Zij zullen klederen van fijne groene zijde en zwaar brokaat dragen en zilveren armbanden. En hun
Heer zal hun een zuivere drank geven. (Hij zal zeggen): "Dit is uw loon, omdat uw streven waardevol
was." Voorwaar, Wij hebben de Koran aan u bij gedeelten geopenbaard.

27

Wees daarom geduldig volgens het gebod van uw Heer en gehoorzaam niemand die onder hen zondig
of ongelovig is. En gedenk de naam van uw Heer 's morgens en 's avonds.
En aanbid Hem gedurende (een deel) van de nacht en prijs Zijn eer gedurende een groot deel ervan.
Ze hield zoveel van de Qoraan te reciteren, de woorden hadden altijd een groot impact op
haar gehad. Ze hield ontzettend veel van haar geloof. Daar haalde zij altijd haar kracht en
geduld vandaan, en het geruststelde haar. Het gaf haar hoop. Wellicht was ze toch niet zo
verloren.
Het is prachtig.
Umniya schrok op en zag Kaya achter haar staan bij het raam. Ze klom ook naar buiten en
ging naast haar zitten.
Je liet me schrikken. Zei Umniya lachend.
Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Maar ik hoorde iets dat me uit mijn slaap haalde, en toen
ik op het geluid afkwam zag ik dat jij het was. Wat was dat wat je zong?
Umniya moest glimlachen en zei:
Ik reciteerde uit de Qoraan, het heilige boek van moslims.
Wauw, zijn alle verzen zo krachtig? vroeg ze nieuwsgierig.
Ja.
Kun je me vertalen wat je net zei? Het was duidelijk dat ze belangstelling had.
Umniya knikte en reciteerde stuk voor stuk een zin en volgde daarbij de vertaling. Kaya sloot
haar ogen en genoot van Umniyas recitatie.
Dit zijn werkelijk prachtige woorden.
Kan ook niet anders, ze komen immers van Allah de Verhevene. Zei Umniya glimlachend.
Mijn overgrootouders waren moslims, en ergens voel ik dat ik dat ook ben.
Ons religie leert ons dat je als moslim wordt geboren, en dat als je als kind sterft je naar het
paradijs gaat. Maar het zijn de ouders of je omgeving die je veranderen en daardoor iets
anders wordt. Zei Umniya.
Ik heb ook een paar moslimvrienden, en jullie geloof interesseert mij echt. Ik weet niet wat
het me doet. Net zoals net toen jij die Qoraan zong, ook al begreep ik geen woord leek het
alsof het voor mij bestemd was. Ik voelde iets in mij branden een soort van verlangen maar
tegelijkertijd voelde ik ook angst en vrees.
Umniya begon enthousiast te worden en zei:
Wellicht is het dan tijd om moslim te worden.
Kaya staarde haar met grote ogen aan en zei:
Ja, misschien wordt het inderdaad tijd.
Als je wilt kun je, je morgen bekeren dan ga ik met je mee naar een moskee?
Nee. Zei Kaya. Umniya begon een teleurstelling te voelen.
Ik wil nu moslim worden, wie weet sterf ik vandaag nog en dan wel liever als een moslim.
Zei Kaya vastbesloten. Umniya kreeg een lach van oor tot oor.
Dat is Prima zei Umniya dolenthousiast.
Wat moet ik doen om moslim te worden? vroeg ze.
Het is heel simpel, ik ga je niet in een zwembad dopen of zo. Zei Umniya lachend.
Maar voordat je de geloofsovertuiging gaat uitspreken, wil ik je wel eerst informeren over
de vijf zuilen van de Islam. Het is belangrijk dat je ze kent want als je een paar achterlaat
wordt je weer ongelovig. Dat kan er voor zorgen dat je uit Islam wordt gezet.
Ze knikte en hoopte dat het niet hele moeilijke dingen zouden zijn.

28

De eerste zuil is de Shahada, het geloofsgetuigenis. De tweede zuil is het gebed, de Salaat. Je
moet 5 keer per dag op tijd bidden, behalve als je menstrueert dan mag je niet bidden totdat
je weer rein bent. Voor je het gebed verricht moet je een wassing doen. Wees niet bang ik zal
je dit allemaal leren.
Ze zuchtte opgelucht en dacht voor heel even dat ze dit allemaal niet alleen zou kunnen.
De derde zuil is Zakaat, aalmoezen geven aan de armen de behoeftige, je dient dan 2,5% van
je netto-inkomen te geven per jaar aan de behoeftige. Die dien je te betalen in de maand
Ramadan De vierde zuil is het vasten van de maand Ramadan. Dan mag je niet eten en
drinken van zonsopgang tot zonsondergang. En de vijfde zuil is de Bedevaart. Als je een
gezond volwassen persoon bent en het geld en middelen er voor hebt dien je minstens
eenmaal in je leven naar Mekka te gaan.
Ben jij al daar naar toe gegaan? vroeg ze. Umniya schudde haar hoofd en zei:
Nee nog niet, maar hoop vurig dat ik daar op een dag mag gaan staan.
Kaya knikte en zei:
Ik hoop het ook voor mezelf.
Is het verder duidelijk? Heb je nog vragen.
Ze moest lachen en zei:
Ik heb zowat duizenden vragen.
Laten we eerst beginnen met de Shahada, dan komt de rest wel. Zei Umniya glimlachend.
Kaya knikte en zei:
Ok, laten we beginnen dan.
Zeg me na: Ash-hadoe,
Ashadoe.
La ilaha
Laa Ilaaha
Iela Allah
Ielaa Allah.
Umniya moest glimlachen en voelde binnen het enthousiasme sterker worden.
Wa Ash-hadoe anna
Ze herhaalde haar woorden na.
Mohammedan Rasouloellah
Umniya herhaalde nog n keer de hele zin en Kaya herhaalde mee.
Ash-hadoe la ielaha iela Allah, wa ash-hadoe an-na Mohammedan Rasouloellah.
Umniya vloog haar in de armen en schreeuwde de takbier:
Allah oe Akbar, Allah oe Akbar, Allah oe Akbar!
Kaya begon haar na te doen en ze vielen bijna van het dakje af.
Umniya kon haar nieuwe zuster in het geloof niet meer loslaten en kon haar enthousiasme
niet onder tafels schuiven.
Jij en ik zijn nu samen verbonden. Jij bent nu mijn zuster in het geloof. Kaya, al je
voorgaande zondes zijn nu vergeven door Allah. En je begint nu opnieuw net als een
pasgeboren kindje.
Dat is echt fijn. Zei ze met een lach van oor tot oor.
Het is aangeraden om een bad te nemen, als een teken van zuivering van alles wat vooraf is
geweest. Zei Umniya aanradend.

29

Ok, dan zie ik je zo. Zei ze en plaatste een kus op haar wang, waarna ze weer via de raam
naar binnen ging als een Moslima. SoebhanaAllah dacht Umniya net kwam ze nog als een
Ongelovige door die raam en is ze als een Gelovige weer naar binnen gegaan. Umniya was
dankbaar dat er door haar uitnodiging een gelovige bij was gekomen. Kaya was de eerste die
door Umniyas toedoen is bekeerd. Ze staarde weer naar de grote stad en besefte dat het bijna
Fadjr was. Zodra zou ze Kaya laten introduceren met haar eerste gebed. De Dageraad.
: Surah Al-Insaan 76: 4 -26
: Ik getuig dat er geen God is dan Allah, en dat Mohammed zijn boodschapper is
: Geprezen zij Allah.

12. De Sultan Moskee

Wanneer de mens sterft, houden zijn daden
op, behalve drie: een doorlopende
liefdadigheid, kennis waar anderen profijt
van hebben of een oprechte zoon (of dochter)
die smeekbeden voor hem verricht.
Profeet Mohammed

Samen liepen Umniya en Kaya door de Arabstreet. Het verbaasde haar dat 8 van de 10
mensen Chinezen waren. Zonet had Umniya een deel van haar geld gewisseld in Singaporese
dollars. Kaya was een goed gezelschap en het hielp ook dat ze de talen sprak.
Ze stopten bij een stoplicht en Umniya verbaasde zich over de massa mensen die zich aan de
andere kant van de weg hadden verzameld bij het stoplicht. Hoe zou ze ooit daar doorheen
dringen? Kaya leek er geen last van te hebben, al die mensen was hier gewoon. Vier miljoen
mensen in n stad gevestigd, allemaal leefden ze langs elkaar heen.
Kaya friemelde aan Umniyas hoofddoek en zei:
Ik wil ook hoofddoek dragen, net als hoe jij m om hebt.
Het stoplicht sprong op groen en beangstigd keek Umniya naar de massa mensen die op
haar afkwamen, Kaya trok haar mee en worstelde zich tussen al die mensen. Umniya knalde
wel tegen 4 mensen op voordat ze heelhuids de weg had overgestoken.
Ik zie daar een winkel die sjaals verkoopt. Zei Umniya wijzend.
Ze trok Kaya met zich mee naar het winkeltje. Zonder blikken of blozen pakte ze een sjaal en
draaide het om Kayas hoofd heen.
Ik zal het je eerlijk zeggen meisje, de Hijaab zal je beeldig staan.
Ze kneep in Kayas wangen en zei:
Oh je ziet er zo schattig uit.
Kaya moest blozen en bekeek zich in een verroeste spiegel. Aan haar blik te zien vond ze de
Hijaab haar ook heel mooi staan. Ze deed m af, en Umniya pakte nog 5 verschillende
kleuren uit het mandje en liep er mee naar de toonbank.
Wat doe je? Ik betaal. Zei Kaya toen ze zag dat Umniya al had afgerekend.

30

Zie het maar aan als een cadeautje. Zei Umniya lachend bij het zien van haar verbaasde
blik. Kaya omhelsde haar nieuwe beste vriendin en plaatste een lange kus op haar wang.
Je bent echt lief. Zei ze dankbaar.
Samen liepen ze weer naar buiten. Umniya genoot van de warme zonnestralen die op haar
wangen brandden. Ze hield ontzettend veel van de zon en een helder blauwe lucht. Ze werd
er automatisch vrolijk van.
Umniya stopte met lopen na het zien van de prachtige moskee dat boven alles uitstak. De
gouden koepel blonk door de zon en het leek wel een magnetisch effect te hebben.
Wauw. Zei Umniya net hoorbaar.
De moskee leek wel een schets uit het sprookjesverhaal van Aladdin. Nog even en ze stelde
zich een vliegend tapijt voor. De ramen, de minaretten, de palmbomen die het omringde alles
zorgde er voor dat ze opgewonden raakte. Kaya keek mee en zei toen:
Dat is de Sultanmoskee, de grootste moskee van de stad. Zullen we naar binnen gaan?
Als een gehypnotiseerde, knikte Umniya. Geen woord dat uit haar keel kwam door de
bewondering.
Voor de moskee stopten ze. Umniya haalde een hoofddoek uit het tasje voor Kaya en hielp
haar met het opzetten van haar hoofddoek. Toen ze beide tevreden waren liepen ze de
moskee in waar Umniyas ogen bijna uit hun kassen sprongen. Samen baden ze de tahiyaat el
masjied, en daarna bleven ze wachten tot het Asr was. Ondertussen legde Umniya een paar
dingen uit aan Kaya.
Moet ik opnieuw de wassing doen? vroeg Kaya onzeker.
Je hebt toch geen scheet gelaten? vroeg Umniya giechelend.
Nee.
Nou dan heb je nog steeds je wassing.
Ze hadden samen voor ze naar buiten gingen de wassing gedaan. Dat was een
standaardprocedure van Umniya, ze ging niet naar buiten tot ze haar wassing had gedaan.
De stem van de Moeadhin klonk door de moskee toen het Asr was.
Wat moeten we doen? vroeg Kaya.
Zeg hetzelfde als wat hij zegt. Alleen als hij zegt: Haast je tot het gebed, haast je naar het
succes dienen wij te zeggen: Er is geen kracht noch macht dan die van Allah. En daarna
moet je een smeekbede doen voor de Profeet Mohammed. Dat leer ik je zo meteen.
Ze herhaalden de woorden van de Moeadhin die krachtig in de moskee echoden. Toen hij
klaar was zei Umniya:
Iedere keer als de Adhaan eindigt moet je deze smeekbede zeggen omdat de Profeet het
ons gevraagd heeft. Wie deze smeekbede zegt zal voorspraak van de Profeet ontvangen op
de Dag des oordeels. De Smeekbede gaat als volgt:
O Allah, Heer van deze perfecte oproep en van het te verrichten gebed, schenk Mohammed
al-Wasielah en al-Fadielah en schenk hem de verheven positie die U hem heeft beloofd.
(Voorwaar, U verbreekt geen belofte). Zeg me na.
Kaya deed haar best om de uitspraak zo goed mogelijk na te zeggen, want ze had hiervoor
nog nooit Arabische woorden uitgesproken. Gelukkig voor Umniya was Kaya een snelle en
toegewijde leerling. Ze leerde snel en onthield veel van de dingen die Umniya zei. Tien
minuten later volgde de Iqamaah en begon het gebed. Toen het gebed tot zijn einde kwam
deed Umniya alle dingen die sunnah waren en daarna verrichte ze smeekbeden voor haar
ouders en zusje en broertje. Ze hoopte vurig dat ze een toegang tot het paradijs hadden.

31

Automatisch stroomden die tranen weer over haar wangen en ze voelde die pijn nog altijd in
haar hart. Kaya keek slechts met medelijden en wist niet wat er voor had gezorgd dat
Umniya in tranen was uitgebarst. Maar het was Kaya wel duidelijk, Umniya droeg iets met
zich mee. Ze had het al vreemd gevonden dat een Marokkaans meisje zonder bagage bij hen
in Singapore kwam logeren, maar toen ze het levendige karakter van haar ontdekte had ze
haar wantrouwen opzij gezet en Umniya als een vriendin genomen. Nu wist ze niet wat ze
moest doen, haar zou laten of troosten. Ze kroop naar haar toe en nam haar in haar armen.
Het komt goed. Fluisterde ze zachtjes tegen Umniyas slaap. Het komt goed.
Umniya werd rustiger en als een verlamde bleef ze voor zich uit staren. Ze haalde haar
moeders gezicht voor haar geest, ze kende die dag nog. Haar moeder die haar na school
kwam ophalen. Ze keek haar met een stralende lach aan waardoor Umniya als kind
automatisch blij werd en naar haar toerende. Dat was 14 jaar geleden maar alsnog was het
iets dat Umniya altijd bij was gebleven. Haar moeders stralende gezicht. Ze voelde die brok
weer in haar keel en de tranen stroomden stilletjes over haar wangen. Wie hield ze voor de
gek? Hoe zou ze ooit over zon groot verlies komen?
Gaat het? Wil je erover praten? vroeg Kaya voorzichtig.
Umniya ging rechtop zitten en veegde haar tranen weg. Met een gebroken blik schudde ze
zachtjes haar hoofd.
Het is nog te vers. Zei ze schor.
Kaya knikte begrijpend en had medelijden met haar. Ze wilde haar zo graag helpen en
plotseling wist ze ook hoe.
Jij gaat met mij mee. Zei ze en trok Umniya mee de moskee uit. Niet wetend wat Kaya van
plan was strompelde Umniya achter haar aan.
_______________________________________________________
: Gebed die je verricht als je de moskee in loopt, ook wel de Moskee groet genoemd
: Degene die tot het gebed oproept
: Namiddaggebed
: Oproep tot het gebed
: Een oproep tot het gebed na de Adhaan
: De weg/het gebruik van de Profeet (vzmh)

13. Innerlijke Vrede

De voornaamste eigenschap
van geluk is vrede. Innerlijke
vrede.
Dalai Lama

Kaya verteld mij dat je verdriet hebt. Zei Waluyo tegen Umniya.
Ze staarde naar hem met grote ogen aan en knikte toen.
Goed dan, laten we eens jouw verdriet wegnemen.
Ik denk niet dat, dat n, twee, drie gaat. Zei Umniya met een opgetrokken wenkbrauw.
Shhttt.. legde Waluyo haar het zwijgen op.

32

Met zon houding gaat dat inderdaad niet snel gebeuren. Vervolgde hij.
Ze zuchtte diep en vroeg zich af waar dit heen ging. Ze stonden allebei in zijn achtertuin en
Kaya had haar een Aziatische pak aanlaten trekken en haar aparte schoentjes gegeven. Ze
voelde zich een mini Bruce Lee.
Zeg eens Umniya, kan jij vechten? Vroeg hij terwijl hij met zijn rug naar haar toegekeerd
stond.
Ehm ja. Zei ze schouderophalend.
Wat voor technieken heb je onder de knie?
Nou ehm, haren trekken, bijten, gezicht open krabben, platte hand geven en zo.
Hij schudde zijn hoofd slecht keurend en zei:
Dat is niet vechten, dat is jezelf vernederen.
Hij draaide zich nu naar haar om en zei:
Ik heb het over vechten alsof je zweeft, vechten zonder woede, vechten zonder wraak.
Je bedoelt net als die Chinese films waar die ninjas vliegen. Zei ze met een spottende toon.
Nee, dat is nep. Kijk Umniya, en luister goed. In een goede vechtsport kun je innerlijke
vrede vinden. Vijf generaties hebben de Wing Chun geleerd en bestudeerd in mijn Familie,
en alle hebben zich in alle tijden kunnen verdedigen wanneer het erop aankwam.
De Wing wat? ontbrak Umniya hem.
De Wing Chun. Dat is een vechtkunst die voort kwam uit Kung Fu. Het zou prima bij jou
passen aangezien jij op het ene moment aanvalt en op een ander moment verdedigd.
Zei hij doelend op haar karakter.
Jij Umniya bent een kwetsbaar persoon door datgene wat je met je meedraagt. Je bent ook
helemaal alleen gekomen zonder iemand die je kan beschermen. Je moet jezelf kunnen
verdedigen, ik heb Kaya deze vechtkunst al op een zeer jonge leeftijd geleerd. Nu kan ik al
jaren zorgeloos naar Nederland gaan haar hier achterlatend alleen in het huis. Want ik weet
dat zij zich kan verdedigen. Nu is het ook tijd dat ik het jou leer.
Umniya voelde de gedrevenheid weer naar boven komen, ze had altijd al de Kung Fu willen
leren. Ze fantaseerde dat zij net als Jackie Chan en haar andere Chinese Idolen kon vechten.
Nu kreeg ze een kans om het te leren, en ze zou het met beide armen aannemen.
Maar wat doe je precies met Wing Chun? vroeg ze nieuwsgierig.
Hij moest grijnzen en zei:
Chinees boksen.
Boksen? vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw.
Nee, Chins Boksen. Zei hij met nadruk op het woord Chinees.
De Superstar Bruce Lee gebruikte ook deze vechtkunst.
Oh nou in dat geval, leer me maar wat van die Chinees Boksen.
Hij knikte.
Ho wacht even. Zei ze snel.
Wat? vroeg hij.
Je gaat me toch geen rotklusjes geven net als Mister Miyagi in Karate Kid om zo de
vechtkunst onder de knie te krijgen? Want dan hoeft het voor mij niet meer.
Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan en zei toen:
Mevrouw Umniya, jij moet even alles wat je in films hebt gezien vergeten. Zo ga je het niet
leren. Ik ga je geen klusjes laten doen want zo is deze vechtkunst niet ontstaan.
Ok zuchtte ze opgelucht.
Kun je me leren iemand te verlammen? Daar is toch een vechtkunst voor?

33

Ah Dim Mak.
Wat? Riep ze uit, het klonk verdacht veel op een Marokkaans scheldwoord.
Dim Mak. Dat is die jij bedoeld. Als je de Chi-punten van het lichaam kent kun je een ander
er mee genezen, verlammen of zelfs doden, dat is geen vechtsport maar een manier om je te
verdedigen. Maar dat ligt nu nog te ver van je bed. Laten we maar eerst zorgen dat je de
Wing Chun onder de knie krijgt.
Ze knikte en was er klaar voor.
Sluit je ogen en ontspan. Zij hij op een rustgevende manier.
Umniya sloot haar ogen.
Waluyo zweeg voor een enkele minuten, en liet de stilte haar omgeving worden. Zij kon zich
echter niet concentreren.
Everybody was Kung Fu fighting, begon ze met gesloten ogen te zingen.
Ze deed het geluid van de instrumenten na en ging verder:

Those cats were fast as lightning. In fact it was a little bit frightening, but they fought with
expert timing.
Wat doe jij? vroeg Waluyo haar fronsend. Ze opende haar ogen en zei lachend:
Is de achtergrondmuziek. Leek me wel gepast.
Hij schudde slecht keurend zijn hoofd en zei:
Je moet je concentreren. Zo ga je het niet leren.
Ok. Zei ze om hem tevreden te houden.
Ze sloot haar ogen en strekte haar armen uit.
Goed concentreer je op je omgeving. Luister en probeer te begrijpen.
Ze knikte en begon te luisteren maar ze hoorde niets. Stilte. Wat haatte ze toch stilte. Ze
begon weer diep in en uit te ademen. Haar gedachtes dwaalden af, en ze vroeg zich af wat ze
moest horen, want ze hoorde niets. Na tien minuten zo te hebben gestaan besloot ze haar
gedachtes af te sluiten. En toen hoorde ze het. Al die tijd floten de vogels maar ze kon ze niet
horen. Het geluid van stromend water uit een fonteintje, de wind die door de bladeren van
de bomen blies, nu pas hoorde ze al die dingen. Het was nooit stil geweest. Ze genoot van het
gezang van de vogels en ze voelde zich kalm worden. Ze had geen besef meer van tijd en
ruimte, ze wist niet eens hoe lang ze daar al stond met haar ogen gesloten. Na een halfuur
opende ze haar ogen en zag dat de zon al onder was gegaan en dat Waluyo nergens te
bekennen was. Ze kon niet geloven dat ze zolang daar had gestaan voor haar was het pas 10
minuten. Ze liep het huis in en zag Waluyo in een kleermakerszit zitten, terwijl hij zijn
noedels binnenwerkte.
Wanneer ben jij weggegaan?vroeg ze fronsend.
Meteen toen jij je ogen dicht had gedaan. Zei hij met een volle mond.
Ze keek hem verbaasd aan en hij slikte zijn eten door.
En hoe was het? Heb je, je innerlijke rust gevonden?
Ja. Zei ze nu met lach en ging naast hem zitten. Ik voel me nu echt rustig en goed.
Mooi, dan zit les nummer n er op. Morgen ga ik je echt introduceren met Wing Chun.
Geweldig. Zei ze met een glimlach.

14. Satria
34

Wie anderen kent, is wijs. Wie

zichzelf kent, is verlicht.
Wie anderen overwint, is krachtig.
Wie zichzelf overwint is sterk.
Lao Tzu

Het was zes uur s ochtends en Umniya en Waluyo zaten in de achtertuin. Umniya was
wakker geworden voor het ochtendgebed toen ze Waluyo in de tuin zag staan. Ze had samen
met Kaya het gebed gebeden en Kaya was daarna terug wezen slapen terwijl Umniya
nieuwsgierig was geweest naar wat Waluyo daar aan het doen was. Toen ze de tuin instapte
zag ze hem zijn vechtkunst beoefenen. Met bewondering had ze naar zijn bewegingen zitten
staren. Dat zon oude man nog zo kon bewegen, bedacht ze zich. Nu zaten ze samen bij te
kletsen terwijl de zon op begon te komen.
Deze vechtkunst stamt af van China hoe is het hier bij jullie terecht gekomen? vroeg
Umniya nieuwsgierig. Hij moest grinniken terwijl hij staarde naar de Horizon.
Het is een mooi verhaal. Mijn Opa was een Chinees, en mijn Oma Indonesisch. In die tijd
brak de tweede wereld oorlog uit. De Japanners veroorzaakte dood en verderf hier in Azi.
Mijn opa was een Sifu, die op de zwarte lijst stond. Hij kende vele Chinese vechttechnieken
en de Japanners wilden dat hij hen een paar technieken leerden. Dat zou een verraad zijn, en
hij was gevlucht waardoor hij als dood op stond geschreven. Hij kwam naar Indonesi waar
hij mijn Oma ontmoette. De Japanners hadden haar hele familie uitgeroeid. Hij nam haar
mee en bracht haar veilig in een onderkomen. Hij besloot terug te vechten en heeft vele
japanners de nek omgedraaid. Toen de oorlog voorbij was had hij zijn achternaam veranderd
in Satria. Dat betekent Strijder in het Indonesisch. Hij heeft daarna geholpen met het weer
opbouwen van wat de Japanners hadden verwoest. Hier heeft hij met zijn eigen handen dit
huis gebouwd. Zei hij wijzend naar zijn huis.
Umniya keek mee en vond het echt mooi om zon verhaal te horen. Ze hield van zulke
verhalen.
Heftig. Zei ze fluisterend. Hij knikte.
Nadat het huis af was, huwde hij mijn Oma en kregen ze 3 kinderen. Mijn vader was de
oudste. Mijn opa had ze al zijn technieken onderwezen, zodat zijn zonen zich altijd konden
verdedigen. Mijn vader heeft Wing Chun en andere vechtkunsten mij weer onderwezen. Ik
trouwde daarna met mijn vrouw Intan. Ik kreeg met haar twee kinderen. Mijn zoon Buwano
en mijn dochter Maleta. Mijn vrouw overleed op een jonge leeftijd. Maleta en ik besloten naar
Nederland te gaan en hebben Buwano hier achtergelaten. Hij kreeg een relatie met een
Chinese vrouw en ze raakte zwanger van Kaya. Toen Kaya geboren was heeft ze haar
achtergelaten bij mijn zoon en is ze er vandoor gegaan. Mijn zoon heeft haar opgevoed tot ze
5 jaar oud was en is toen vermoord tijdens een vechtpartij. Ik kwam terug voor haar, en
stuurde haar naar een priv-school om de Nederlandse taal te leren. Ondertussen onderwees
ik haar onder andere de Wing Chun zodat ook zij zich kon verdedigen. Toen ze 15 werd ben
ik terug gegaan naar Nederland omdat ik ook daar kleinkinderen heb van mijn dochter
Maleta. Kaya wilde niet meegaan, ze hield van dit land. Nu ben ik weer terug gekomen om te
kijken hoe het met Kaya gaat. Ze is altijd een sterke geweest. Neemt genoegen met weinig en
heeft altijd een glimlach op haar gezicht, ondanks hetgeen wat haar allemaal is overkomen.

35

Umniya slikte een brok weg, iedereen in deze familie heeft pijn geleden.
Ik vertel je dit deels ook om je te laten weten dat ondanks de pijn en verdriet wij verder zijn
gegaan omdat wij Innerlijk rust hebben gevonden door hetgeen wat mijn grootvader ons
heeft onderwezen, en hopelijk zul jij ook die innerlijke rust vinden.
Ze vond het een fijn gesprek en het deed haar realiseren dat niet alleen zij door een moeilijke
periode gaat. Bijna iedereen zal wel vroeg of laat beproefd worden doormiddel van degene
van wie hij houdt.
Bedankt. Zon gesprek had ik echt nodig. Zei ze oprecht dankbaar.
Hij knikte met een glimlach en zei:
Geen dank. Als je maar weet dat er genoeg mensen zijn op wie je kunt terugvallen ook al
zijn ze geen bekenden van je.
Ze had het niet door maar in de afgelopen drie dagen is ze echt gehecht geraakt aan deze
oude mannetje. Hij vroeg niks over haar verleden en dwong haar tot nergens toe. Hij wilde
slechts helpen. Een persoon met zon karakter was ze niet eerder tegen gekomen.
Om van onderwerp te veranderen zei hij:
Ik heb gehoord Kaya is nu Moslim.
Ja, dat klopt. Zei Umniya.
Goed, dat is beter voor haar.
Hoe bedoel je? Als het goed voor haar was, dan kon het toch ook goed van hem zijn,
bedacht ze zich.
Ik heb Kaya vrij opgevoed. Ze mocht het geloof aanhangen die het beste bij haar paste. Ze
wist alleen niet welke. Er zijn hier in dit land vele verschillende geloven. Nu ze moslim is
hoop ik dat ze nog een betere persoon wordt. Dat ze die dingen meekrijgt die haar ouders en
ik haar niet hebben kunnen onderwijzen.
Umniya begreep het nu en knikte.
Kaya vind het een geweldig geloof, het komt helemaal goed met haar.
Ik weet dat het goed met haar komt, ze is altijd al een slim meisje geweest. Ik maak me ook
niet zorgen om haar. Zij is de enige van wie ik weet dat ze gelukkig zal zijn. Zei Waluyo
zelfverzekerd.
Umniya kreeg een glimlach op haar gezicht. Hij had gelijk het zou helemaal goed komen met
Kaya.
De spierpijn werd Umniya veelte veel en moe viel ze achterover op de grond. De geur van het
verse gras rook nu opeens zo goed.
Wat doe jij? Zo kun je geen goede Wing Chun vechter worden. Zei Waluyo die op haar neer
keek.
Pauze. Zei ze buitenadem.
Nu al? We zijn pas twee uurtjes bezig.
Pas? Ik kan echt niet meer. Ik heb overal spierpijn. Alles doet zo pijn.
Goed dan. Vijf minuten pauze.
Ze keek hem met grote ogen en vroeg zich af of deze man geen mededogen met haar had.
Waar is de oude Waluyo? Zei ze zeurend.
Die vind je terug nadat de training beindigd is.
Ze miste de vriendelijke oude Waluyo, nu had ze een beul voor zich. Hij speelde zich te veel
in zijn rol als mentor vond ze. Hij hurkte zich naast haar neer en zei:

36

Leren doe je niet van een vriend. Leren doe je van een Leraar. Ik ben nu nog je Leraar, later
kun je me weer als je vriend beschouwen. Zei hij alsof hij haar gedachten kon lezen.
Ze bleef hem aanstaren en dacht na over zijn woorden.
Ok Sifu, maar kun je die pauze voor me niet wat verlengen?
Goed dan, omdat je me Sifu noemde.Zei hij met pretoogjes.
Kwartiertje pauze dan gaan we door.
Ze uitte een diepe zucht en verlangde nu naar een bed. Haar lichaam had de afgelopen twee
uurtjes nog nooit zo intensief getraind. Ze had te veel van haar lichaam gevraagd en nu vroeg
hij om zijn rust voor het komende paar jaren.
Ze sloot haar ogen maar al de bewegingen die ze net had uitgevoerd speelden zich als een
film weer af. Allemaal dingen die ze moest onthouden zorgden ervoor daar haar hersenen
nog overuren werkten. Maar het had een pluspunt, haar gedachtes gingen niet meer terug
naar de afgelopen drie zwarte maanden waar zij doorheen moest. Een paar momenten deden
haar dan wel aan hen denken, maar ze kon nooit te lang aan ze denken, dat liet de tijd haar
niet toe. Waluyo had haar zo bezig gekregen dat ze niet doorhad hoe snel de tijd ging.
Kaya kwam de tuin in lopen en zei tegen haar grootvader:
We hebben bezoek.
Hij knikte en keek naar Umniya die nog met haar ogen dicht gestrekt op de grond lag.
Umniya ik ben zo terug, waag het niet ergens naar toe te gaan.
Alsof ik me kan bewegen. Zei ze spottend terwijl ze n oog open deed.
Hij liep langs haar heen naar binnen. Net toen ze bijna in slaap daar viel hoorde ze een
bekende zeggen:
Hallo, slaapkop.

15. De Duivel
Ze opende haar ogen en keek verbaasd naar Youssef. Ze had verwacht hem nooit meer te
zien.
Wat doe jij hier? zei ze zonder blikken of blozen.
Volgens mij was ik hier welkom.
Ze ging rechtop zitten want ze vond het niet prettig dat hij op haar neer keek.
Waluyo kwam de tuin enthousiast in lopen en gaf Youssef schouderklopjes.
Umniya kijk eens wie er is gekomen. Zei hij vrolijk.
Umniya kon geen glimlach toveren en zei zonder schaamte:
Ja de duivel.
Youssef leek niet beledigd te zijn en keek haar geamuseerd aan.
Wat brengt je hier? vroeg ze nieuwsgierig.
Ik moest denken aan mijn fijne gezelschappen tijdens de reis hier naartoe en dacht laat ik ze
eens een bezoekje brengen. Zei hij terwijl hij naar Waluyo keek. Waluyo moest lachen en gaf
nog een klap op Youssefs rug door zijn enthousiasme.
Umniya integendeel keek hem wantrouwend aan en vroeg zich af wat hij van plan was. Zij
viel niet echt bepaald onder de categorie goed gezelschap voor Youssef.
Kom laten we naar binnen gaan, wil je iets drinken? Vroeg Waluyo aan Youssef.

37

Ik lus wel een glas water. Zei hij met een glimlach. Ze liepen beide richting het huis totdat
Waluyo zich Umniya weer herinnerde. Hij draaide zich naar haar om en zei:
We gaan morgen wel verder.
Misschien was dat bezoek van Youssef nog niet zo erg bedacht ze zich. Nu kon ze tenminste
goed uitrusten.
Ok.
Youssef keek hen nieuwsgierig aan en vroeg zich nu wel af wat Umniya daarvoor uitgestrekt
op de grond deed.
H, kun je me helpen met opstaan? Vroeg ze hulpeloos aan Waluyo.
Hij moest grinniken en zei:
Nee, dat hoort ook bij de training. Je moet zelf zien op te staan.
Ze keek hem smekend aan maar hij had geen zwak voor haar puppyogen. Hij hervatte zijn
weg naar binnen samen met Youssef.
Ze bleef een tijdje zo zitten, totdat Kaya haar kwam helpen. Samen gingen ze zitten op de
schommelbank.
Die jongen is leuk.zei Kaya ondeugend.
Umniya keek haar krankzinnig aan en schudde haar hoofd.
Nee, dat is hij niet. Hij is een egostische zak. Geloof me.
Echt niet het is een leuke jongen, dat straalt hij echt uit. Zei Kaya verdedigend.
Umniya moest lachen en vroeg:
Hebben wij het wel over dezelfde persoon?
Ik heb het over die knappe Marokkaanse jongen. Zei Kaya met een knipoog.
Umniya keek naar de woonkamer en kon Youssef net zien zitten. Hij was in gesprek met
Waluyo. Ze nam m even op en moest toegeven dat hij inderdaad knap was. Zijn donkerzwart
haar, zijn lichtbruine ogen die omringd werden door mooie lange wimpers. Hij moest lachen
waardoor de kuiltjes in zijn wangen zichtbaar werden. Zijn stoppelbaardje maakte hem
alleen maar nog aantrekkelijker. Plots keek hij naar buiten en hun blikken kruisten elkaar. Hij
hield haar blik vast en een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht. Waarom merkte ze nu
pas al die kenmerken op? Hij wendde zijn gezicht weer weg en ging weer op Waluyo in. Kaya
stootte Umniya aan en zei:
Iets zegt me dat je hem ook knap vindt.
Ze keek haar hoofdschuddend aan en zei:
Hij mag dan wel knap zijn, maar dat is dan meteen ook alles wat hij is. Die jongen haalt
serieus bloed onder mijn nagels vandaan.
Ze stond op en was vastbesloten niet meer over hem te hebben.
Ik ga slapen.
Oke, slaap lekker. Ik maak je wel wakker wanneer het Al Maghreb is. Zei Kaya met een
glimlach. Umniya plaatste een kus op haar wang en fluisterde bij haar oor:
Laat je niet misleiden door zijn uiterlijk.
Kaya moest lachen en schudde haar hoofd.
Ik weet wel beter. Zei ze verstandig.
Umniya liep via de keukendeur naar binnen zodat ze Youssef niet meer hoefde te zien. Na
haar schoonheidsslaapje zou Youssef weer weg zijn, geruststelde zij zichzelf.
Umniya wordt wakker het is Maghreb. Zei Kaya fluisterend.

38

Umniya opende haar ogen en kroop langzaam overeind. Ze strekte zich uit en voelde zich
duizelig. Slapen in de middag was nooit goed geweest. Ze stond op en liep naar de
plastiekzak met kleren die ze de dag ervoor met Kaya had gekocht.
Ik ga even douchen. Zei ze gapend.
Kaya knikte en liep langs haar heen naar beneden. Umniya stapte de douche in en liet de
heerlijk warme waterstralen over haar vermoeide lichaam stromen. Voor even wilde ze de
douche niet uit maar ze herinnerde zich dat ze nog moest bidden en wel voor dat het
volgende gebed zou aanbreken. Ze reinigde zich grondig en toen ze volledig klaar was ook
met de kleine wassing stapte ze onder de douchekop vandaan en kleedde ze zich in een
pyjama die ze had gekocht. Ze wikkelde een sjaal om haar hoofd heen en liep de badkamer
uit. Ze bad haar gebed en deed daarna een smeekbede voor haar Familie en vervolgens voor
de gehele Ummah. Net toen ze haar sjaal af wilde doen bevroor ze toen ze de silhouet van
een mannelijke gedaante bij de deur zag staan. Het was te donker om het gezicht te zien.
_________________________________
: Gebed na de zonsondergang
: De gehele Islamitische gemeenschap

16. Helder als Glas.

Heb je ook een smeekbede voor mij gedaan?
Ze herkende de geamuseerde stem van Youssef. Fronsend keek ze naar hem. Ze was hem
helemaal vergeten, ze dacht dat hij nu wel weg zou zijn.
Als je onder de Ummah valt, dan ja.
Ze liep een paar stappen naar hem toe en vroeg toen:
Wat doe jij hier nog?
Wil je me weg hebben?vroeg hij grijnzend.
Gerriteerd keek ze hem aan en liep toen langs hem heen de kamer uit.
Zeg dan. Commandeerde hij.
Ze draaide zich naar hem om en zei:
Ja, wat denk je zelf.
Ik dacht dat je me nog een keer wilde zien. Zei hij schouderophalend.
Hallucineer je of zo? Ik heb nooit gezegd je ooit nog te willen zien. Zei ze met een
opgetrokken wenkbrauw.
Niet met zoveel woorden nee.
Jij bent niet te begrijpen. Zei ze verward.
Op het vliegveld zei je tot ziens.
Ze knipperde een paar keer met het ogen en probeerde na te denken wat hij daarmee
duidelijk probeerde te maken.
Dus?
Tot ziens betekent tot ik je weer zie. En jij zei niet doei of dag of tot nooit. Zei hij met een
grijns.
Oh mij God. Dat je door dat er van uit bent gegaan dat ik je nog wil zien. Jij bent gestoord.
Zei ze hoofdschuddend en liep door naar beneden. Hij ging tegen de muur leunen en keek
lachend naar hoe zij weg liep. Hij vond het leuk om haar op de stang te jagen. Haar
frustreren bezorgde hem een glimlach. Al hoewel ze niets van hem wilde weten vond hij haar

39

toch wel een mysterieuze meid. Ze was anders dan andere. Voor eens een keer dat een meid
hem helemaal niet zag zitten en het maakte hem nieuwsgierig. Waarom niet?
Daarbij was hij zo nieuwsgierig naar haar persoon geworden. De afgelopen drie dagen die hij
bij zijn vriend heeft doorgebracht hebben zijn hersenen overuren gewerkt. Hij moest weten
wat er van haar zou komen, en wat haar hier bracht. Wetend dat als hij er niet achter zou
komen hij zich altijd zou gaan afvragen, hoe het met dat meisje zou zijn vergaan. Ondanks de
omstandigheden waarvoor hij gevlucht was, had hij het gevoel dat dit meisje hem misschien
zou kunnen helpen. Ze zou het hem niet makkelijk maken maar hij hield wel van een
uitdaging.
In een gespannen sfeer aten ze met zn vieren hun avondeten. Waluyo en Kaya merkten dat
Umniya buitengewoon stil was geworden, en wellicht zodat komen door de aanwezigheid
van Youssef. Om het ijs te breken begon Kaya een gesprek met Youssef.
Dus Youssef, ik heb een vraag. Zei Kaya met een glimlach.
Umniya deed niet eens de moeite om op te kijken.
Wat is je vraag?
Ben jij ook moslim?
Hij moest lachen en zei:
Ja, el Hamdoelillah en wat is jouw godsdienst?
Ik ben ook moslim. Zei ze met een grote lach. Hij keek haar verbaasd aan en zei:
Wollah?
Ja Wollahi. Ik had een vraag waar Umniya geen antwoord op had, hopelijk weet jij het
antwoord wel.
Wie weet, stel je vraag.
Is het verplicht om je naam te veranderen in een islamitische naam als je je bekeerd?
Hij dacht even na over de vraag en zei toen:
Het is niet verplicht maar wel aangeraden. Als jouw naam een slechte betekenis heeft dat
aanduidt dat je anderen aanbidt dan Allah, dan eist de Islamitische wetgeving je, je naam te
veranderen in een islamitische naam. Ik weet niet wat jouw naam betekend?
Mijn naam betekent Rijk aan liefde.
Umniya keek ongemerkt op en luisterde naar hen conversatie.
Op zich kun je die naam houden, tenzij het een typische Christenennaam is dan is het sterk
aangeraden om je naam te veranderen, zodat mensen niet denken dat je Christen bent.
Nee het is geen Christennaam. Bedankt Youssef.
Geen dank. Zei hij met een glimlach en keek even naar Umniya die meteen haar blik weer
weg wendde. Ze moest eerlijk zijn ze had niet gedacht dat hij het antwoord op haar vraag
zou hebben. Ze zou het nog wel gaan nachecken voor de zekerheid, misschien zoog hij maar
wat uit zijn duim.
Maar ik begrijp dus dat je nog niet zo lang moslim bent? Vroeg Youssef.
Een verlegen glimlach verscheen er op haar gezicht en zei:
Ik ben sinds drie dagen geleden bekeerd.
Hij keek haar verbaasd aan en blikte even snel op Waluyo die met een glimlach zat te eten.
Het was een mannetje die tijdens eten niet mee deed aan een gesprek. Eten is zwijgen.
Nee maar. Wat goed. Welkom in ons geloof zuster. Zei hij enthousiast.
Hij keek even naar Umniya maar die keek niet verder dan haar kom noedels. Hij had het idee
dat zij achter de bekering zat van Kaya.

40

Bedankt. Zei Kaya verlegen.

Om Umniya te testen zei hij plagend tegen Kaya:
Wil je met me trouwen?
Umniya keek verbaasd op en blikte in de geamuseerde blik van Youssef. Hoofdschuddend
ging ze verder eten. Kaya moest lachen en zei:
Nee, ik denk niet dat je mijn type bent. Misschien is Umniya wel iets voor jou.
Umniya keek fronsend naar Kaya en zei op een gerriteerde toon:
Wat doet je denken dat Youssef mijn type is? Ik zou liever sterven dan dat ik zijn vrouw zou
zijn.
Waluyo moest hard lachen en zei:
Je bent me er n Umniya.
Youssef leek niet beledigd te zijn en keek haar met een glimlach aan.
Niet zo gemeen Umniya. Zo erg is hij ook weer niet. Zei Kaya verwijtend.
Schijn bedriegt mijn liefste. Integendeel tot anderen kijk ik dwars door hem heen.
Is dat zo? vroeg hij met een speelse glimlach.
Ja, voor mij ben je zo helder als glas.
Hmm, dat is interessant.
Umniya had geen zin meer in een gesprek met hem en stond op. Ze excuseerde zich bij
Waluyo en Kaya en liep toen naar de keuken. Gefrustreerd begon ze de berg afwas af te
wassen. Als iets haar boos maakte kon ze haar frustratie kwijt in het schoonmaken. Hij
verpestte alles voor haar. Ze uitte een diepe zucht en prevelde een smeekbede, hopend dat hij
zo snel mogelijk weg zou gaan.
________________________________
: Alle lof is voor Allah

17. Een apart geval

Umniya was vroeg op gestaan voor haar training. Ze had geen oog dicht gedaan die nacht
wetend dat de persoon die haar zo op stang kreeg een kamer naast haar sliep. Hij was
kennelijk niet van plan om weg te gaan. Nu kon ze haar frustratie gebruiken om energiek te
vechten. Ze maakte zich een doel voor ogen om zo snel mogelijk de Wing Chun te leren
zodat ze Youssef een pak slaag kon geven.
Je doet het veel beter Umniya. Zei Waluyo met een glimlach.
Ik zie een sterke verandering.
Ze knikte en ze besloot extra hard te werken. Ze leerde alle afweertechnieken en paste die toe
op de houten dummy. In het begin sloeg ze op de houten armen langzaam maar ze kreeg de
snelheid erin, en ze negeerde de pijn die ze voelde.
Goed. Zei Waluyo die naast haar stond en mee keek.
Kom even tegenover mij staan.
Ze ging tegenover hem staan in vechtpositie, en hij leerde haar verschillende aantalen
verdediging tactieken die tegelijkertijd ingezet werden. Hij sloeg zachtjes op haar nek om te
laten zien waar ze de rake klap kon uitdelen. Ze nam het over en probeerde het zachtjes weer
uit op Waluyo. Hij leerde haar de vijf principes van Wing Chun die ze goed moest inprenten
en uitvoeren.

41

Na een half uur lang alleen maar de zelfde techniek te hebben zitten leren gaf Waluyo haar
de opdracht om te gaan hardlopen. Ze moest haar conditie halen en haar snelheid
verbeteren. Ze nam een fles water mee en begon met de straat uit te lopen. Met oordoppen in
haar oren luisterde ze naar de Qoraan terwijl ze rondjes om de wijk rende. Het was nog
vroeg in de ochtend en de stad lag nog te slapen. Om de tien minuten kon ze een auto zien
voorbij rijden met een gapende man erin. Ze stopte bij een boom om uit te rusten, haar
ademhaling was te snel en zorgde er voor dat ze zuurstof te kort kwam. Plots ging haar
telefoon af, ze keek op het beeldscherm en zag dat het Amira was.
Hallo. Nam ze hijgend op.
H Hbiba met mij Amira.
H, hoe is het met je?
Is alles wel goed? Waarom zit je zo te hijgen?
Ik heb zitten rennen.
Ok, dus ik heb je niet wakker gebeld? Ik was nogal onzeker wat betreft de tijd die jullie
daar hebben.
Nee, ik ben klaarwakker. Zei Umniya grijnzend terwijl ze neerzakte op de grond.
Iewa a verwaande, je hebt sinds je was geland niets meer van je laten horen.
Sorry, de tijd gaat zo snel voorbij. Zei Umniya schuldig.
Hoe is het daar?
Oh Amira, het is hier geweldig. Echt jammer dat je er niet bij bent. De mensen bij wie ik
logeer zijn echt lieve en gastvrije mensen. Die kleindochter is bekeerd h.
Echt? vroeg Amira verbaast.
Ja Wollah. Het is een schat van een meid. Alles is hier perfect behalve op n persoon na
dan.
Wie dan?
Zon Marokkaanse jongen is nu ook bij hen komen logeren. Hij maakt mij echt ma3sab.
Een Marokkaanse jongen? Zijn er dan daar nog meer Marokkanen?
Nee, ik geloof dat wij de enige zijn en dan nog toevallig onder n zelfde dak slapen.
Toeval bestaat niet. Zei Amira op een ondeugende manier.
Wat wil je daarmee zeggen?
Daarmee wil ik zeggen, dat jij en hij misschien wel bij elkaar zijn gebracht met een reden.
Ik hoop niet om de reden die jij denkt. Zei Umniya droog.
Ze wist dat haar vriendin dacht aan huwelijk en die hele poppenkast van verliefde gevoelens.
Is hij zo erg? Hoe heet hij be3da en hoe ziet hij er uit?
Youssef heet hij, en tja hoe hij eruit ziet hmm, gewoon normaal niet echt iets
afschrikwekkend of zo. Antwoordde Umniya luchtig.
Het is dus een knappe jongen. Antwoordde Amira lachend.
Umniya kreeg een glimlach op haar gezicht, en veranderde van onderwerp.
Hoe is het met Jaouad?
Gaat prima met hem, hij doet je de groeten. Zei ze enthousiast.
Groeten terug.
Met Amira aan de lijn liep Umniya kletsend terug richting het huis. Ze sprak uitgebreid over
van alles en nog wat en Amira was een goede luisteraar. Door alle verhalen van Umniya vond
Amira het jammer dat ze niet mee was gegaan. Het leek een totaal andere wereld waar zij het
over had. Een wereld die ze slechts op tv in een film zou zien maar wellicht nooit zelf zou

42

ervaren. Umniya naderde Waluyos huis waar ze hem zag wachten. Ze zocht er niet achter tot
ze zijn gerriteerde blik zag.
Umniya. Zei hij streng.
Ik denk dat ik moet ophangen. Ik spreek je nog wel lieverd. Zei ze tegen Amira.
Laat wat van je horen zo nu en dan. Dan weet ik dat je nog in leven bent.
Ze moest lachen en zei:
Zal ik doen, ik houd van jou.
Ik ook van jou. Beslama.
Beslama. En ze hing op.
Ze liep naar Waluyo en hij keek haar hoofdschuddend aan.
Ik dacht dat je was gaan rennen blijkt het dat je met iets totaal anders bezig bent.
Sorry, maar ik kreeg een telefoontje. Zei ze verdedigend.
Ga maar nog twee rondjes rennen.
Ze besloot maar niet tegen te sputteren, en rende bij hem vandaan.
Ze liep de tuin in na een half uurtje te hebben gerend om de wijk. Ze zag dat Youssef met een
ontblootte lichaam naast Waluyo stond en dat Waluyo naar zijn sinaasappelboom wees.
Ze huiverde even bij het zien van zijn strakke spieren en getinte huidskleur. Wat weerhield
hem ervan een T-shirt aan te doen vroeg ze zich af.
Ah, Umniya je bent er weer. Ga maar ontbijten dan gaan we verder. Zei Waluyo die haar
aanwezigheid opmerkte.
Is goed. Zei ze met een glimlach.
Met wat zijn jullie eigenlijk bezig? vroeg Youssef nieuwsgierig.
Ik leer Umniya de Wing Chun.
Wat is dat? Het doet me denken aan een kippenvleugel.
Ze moest lachen en schudde haar hoofd.
Dat is Chicken Wing slimbo. Zei ze spottend.
Dat weet ik ook wel. Ik zeg alleen dat het me daaraan doet denken. Zei hij met een
opgetrokken wenkbrauw.
Ja, ja.
Waluyo wist al waar dit weer heen zou gaan en besloot maar snel een einde te zetten achter
hun gekibbel.
De Wing Chun is een vechtkunst Youssef. Zei Waluyo met zijn handen achter zijn rug.
Youssef moest lachen en wees spottend naar Umniya.
En je leert haar die Chicken Wing.
Ze keek hem vernietigend aan en zei corrigerend:
Wing Chun a debiel.
Wat is daar zo grappig aan. Kan een vrouw niet leren vechten? vroeg Waluyo fronsend.
Youssefs lach vervaagde en probeerde zich nu goed te praten.
Tuurlijk wel, dat zeg ik niet. Maar Umniya is een apart geval.
Daar ben ik het niet met je eens. Nam Waluyo voor haar op. Ze ging achter Waluyo staan
met een grijns en om hem te ergeren ging ze met haar wenkbrauwen op en neer.
Umniya is een lief meid. Die ook nog eens haar best doet om deze vechtkunst onder de knie
te krijgen. Jij hebt haar niet gezien toen ze om zes uur s ochtends al uit bed was om met mij
te trainen. Jij lag toen nog te slapen. Umniya is een toegewijde leerling van mij, en ik sta het
niet toe dat jij haar beledigd.

43

Het was verassend om te zien dat Waluyo zo voor haar opkwam. Zelfs Umniya stond er van
op te kijken.
Je hebt gelijk. Gaf Youssef tot Umniyas verbazing toe. Ze had verwacht dat hij koppig bij
zijn eerste mening zou blijven hangen zoals de meeste arrogante kwallen dat doen.
Ik lag inderdaad te slapen toen zij al begonnen was met de training. Maar begrijp me niet
verkeerd Waluyo. Met apart geval wilde ik zeggen, dat ze anders is dan andere. En dat hoeft
niet perse op een negatieve manier te zijn.
Umniyas grijns verdween en ze keek hem verward aan. Waarom vond ze het zo moeilijk om
zijn zinnen te begrijpen. Wat probeerde hij haar duidelijk te maken.
Je hebt gelijk. Waluyo verzachtte en de vriendelijke blik verscheen weer op zijn gezicht. Hij
draaide zich naar Umniya en zei:
Je bent inderdaad een apart geval.
Echt niet. Zei ze verdedigend.
Hij moest lachen om haar gezichtsuitdrukking.
Laten we allemaal maar gaan ontbijten. Zei Waluyo terwijl hij al een paar stappen richting
het huis liep. Umniya volgde hem met Youssef op haar hielen. Toen ze voorbij een stoel
kwam waar Youssefs blouse lag pakte ze die op, en draaide zich naar hem om.
Hier, fatsoeneer jezelf. Zei ze en gooide die blouse in zijn handen. Hij moest lachen en keek
toe hoe ze weer verder liep. Hij trok zijn blouse aan en knoopte de knopjes dicht. Hij had het
hele huis afgezocht naar die blouse maar kon m nergens vinden. Vervolgens raakte hij aan
de praat met Waluyo die met verhalen aan de proppen kwam die afstammen van een jaartal
voor de geboorte van Jezus.
Hij liep verder de woonkamer in en nam plaats tegenover Umniya. Hij wist dat ze dat niet
leuk vond, wat hem alleen maar nog meer aanspoorde om het te doen. Zijn nieuwe doel in
het leven was immers Umniya gek maken.
__________________________________
: Lieverd
: Woedend
: Tenminste

18. Titanic

Samen met Kaya zat Umniya in een bootje varend over zeewater dat in de stad was omgeleid.
Het was prachtig te zien hoe ze werden omringd door verschillende bezienswaardigheden.
Ze trok Kaya mee naar de puntige voorkant van de boot en gebood haar, haar armen uit te
strekken.
Ken je Titanic?vroeg Umniya lachend.
Haha, ja wie niet.
Ik heb het altijd al willen uit proberen. Zei Umniya terwijl ze haar armen uitstrekte en voor
zich alleen de zee zag. Het bootje was maar een kleintje waar ongeveer vier mensen in
pasten, en stelde helemaal niets voor met de gigantische Titanic.
Wij kunnen de wereld aan! gilde Kaya haar longen uit. Umniya proestte het in lachen uit.
Verschillende mensen die langs het water liepen draaide zich naar hen om.
Wij zijn werkelijk niet goed in onze hoofd. Zei Umniya lachend terwijl ze nog steeds met
haar armen uitgestrekt stond. Ze sloot haar ogen voor even en genoot van het moment. Ze
had nooit gedacht dit ooit te kunnen doen maar op deze plek was hier alles mogelijk.

44

Ze opende haar ogen weer en keek in het stralende gezicht van Kaya.
Umniya zonder jou zou ik nooit deze dingen hebben gedaan. Zei ze lachend.
Door jou verbreed ik mijn horizon.
Geloof me ik zelf sta van mezelf de laatste tijd versteld. Ik zou dit ook nooit hebben
gedaan. Zei Umniya met een glimlach. Kaya wilde haar omhelzen maar haar voet haakte
aan het touw die daar lag en ze viel letterlijk op Umniya die tot haar schrik in het water viel
en Kaya met zich mee trok.
Het koude water verkende haar lichaam en door de bubbels kon ze niets zien, ze zwom naar
de oppervlakte en begon naar adem te happen. De boot waar ze van waren gesprongen
sleurde Kaya nog een paar meter mee omdat haar voet nog vast zat aan het touw.
Kaya! gilde Umniya terwijl ze in het water dreef.
Ze begon ongerust te worden toen ze Kaya nergens zag.
Kaya!
De boot keerde terug om de gevallen passagiers op te halen. Umniya bedachts zich dat Kaya
misschien niet wist hoe ze moest zwemmen en begon zwaar ongerust te worden tot ze tot
haar geluk Kaya zon 15 meter verderop zag zwemmen.
Ze zwom naar haar toe en zag dat Kaya een zware ademhaling had.
Gaat het? vroeg Umniya toen ze haar naar zich trok.
Dat touw. Zei ze hijgend.
Ik zat vast maar heb me net los kunnen krijgen. Vervolgde ze. Umniya zwaaide naar de
bestuurder van de boot om m te laten weten waar ze waren.
Je kunt zeggen dat we gezonken zijn als de Titanic. Zei Kaya lachend.
Umniya moest hard lachen en kreeg de slappe lach.
Jij bent me een onhandige Leonardo Di Caprio. Zei Umniya lachend.
Ik denk dat ik gewoon te erg op je ben gesteld dat ik je maar blijf omhelzen en kussen. Zei
Kaya onschuldig.
Umniya trok haar nog strakker tegen zich aan en plaatste een kus op haar hoofd.
En heb je horizon nu genoeg verbreed? vroeg Umniya plagend.
Ja, en ik denk ook mijn verticaal. Zei Kaya grappend doelend op de verticale zinking in het
water. Umniya kon bijna niet meer stoppen met lachen en Kaya zwaaide naar de mensen die
langs het water waren gaan staan kijken naar die twee. Sommigen hadden de werkelijke val
gezien. En hadden terug geschreeuwd:
Zeker kunnen jullie de wereld aan!
Umniya vond het allemaal maar grappig en deze blunder kon bij de rest van haar publieke
blunders gaan aansluiten. De bestuurder hielp hen de boot in en als twee sardientjes lagen ze
daar te staren naar de helder blauwe lucht terwijl ze hun blunder naar boven haalden en
helemaal stuk gingen.
Samen liepen ze drijfnat de steile weg op richting het huis van Waluyo. Geen enkele taxi
wilde hen een lift geven bang dat het interieur nat zou worden. Ze belden aan en niet veel
later opende Youssef de deur. Verbaasd keek hij naar de zeiknatte dames.
Wat is er met jullie gebeurd? vroeg hij met grote ogen.
Wat doet je denken dat er wat is gebeurd? vroeg Umniya alsof het de normaalste zaak van
de wereld was om kletsnat in een Abaya te staan.
Kaya moest lachen en zei:
We hebben een duikje genomen. Thats all.

45

In jullie kleren? vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw.

We houden ons gewoon strikt aan de kledingsvoorschriften van de Islam. Zei Kaya
grijnzend waardoor Umniya weer de slappe lach kreeg te pakken.
Ze stapten naar binnen terwijl Youssef nog bleef doorvragen.
Waar is mijn grootvader? vroeg Kaya.
Die is even naar de markt. Zei Youssef.
Wie als eerste boven is, mag als eerste douchen. Gilde Umniya en rende de trap op terwijl
ze een spoor water achter zich liet. Kaya deed geen moeite om er achter aan te rennen
waardoor Youssef vroeg:
Waarom ren je niet achter haar aan?
Umniya weet niet dat we twee badkamers hebben. Zei ze lachend.
Ah zo. Zei hij lachend.
Maar goed ik ga maar douchen, als ik de badkamer uitkom wil ik een glaasje thee van jou
ontvangen. Zei ze grappend.
Is goed, als jij mij daarna verteld wat er echt is gebeurd. Zei hij over handelend.
Deal. Zei ze lachend en ze liep als een Pingun richting de tweede badkamer.
Umniya kwam weer fris en schoon de douche uit. Ze was in een uiterst goede bui vandaag.
Neurind liep ze naar beneden met haar natte kleren in een emmer. Ze had niets anders om
aan te doen behalve haar pyjama. Ze gooide haar kleren de wasmachine in bij de rest van de
zwarte kleren en liep naar de woonkamer waar ze Kaya en Youssef gezellig zag kletsen.
Ze ging naast hen zitten en schonk ook een glas thee voor zichzelf in.
Kaya heeft me verteld over jullie duik in het kanaal. Zei Youssef lachend.
Umniya moest lachen en herdacht het voorval.
Allemaal door haar. Zei ze lachend terwijl ze naar Kaya wees.
Kaya grinnikte schuldig.
Als straf ben ik ook nog meegesleurd door die boot voor enkele meters. Zei ze.
Youssef moest lachen.
Jammer dat ik er niet bij was. Ik zou rijk worden als ik het had gefilmd en naar Funny home
videos had gestuurd.
Wellicht heeft iemand het wel gefilmd aangezien we een heel publiek hadden. Zei Kaya
lachend.
Ik hoop het niet. Zei Umniya beschaamd.
Zullen we vanavond samen buiten gaan eten? vroeg Kaya.
Ik heb geen zin om het eten vandaag klaar te maken.
Ik weet het niet hoor. Nog zon blunder met jou en dan wordt ik het land uitgezet. Zei
Umniya plagend.
Ik vind het een goed idee. Zei Youssef.
Ik beloof je, ik zal je niet meer dodelijk omhelzen. Zei Kaya plechtig tegen Umniya.
Umniya keek haar bedenkelijk aan en zei toen:
Ik heb niks om aan te doen, me kleren moeten nog gewassen worden.
Als dat het is waar jij je om druk om maakt dan is dat zo opgelost. We hebben dezelfde
maat, ik geef je wel iets van mij.
Mooi dat is dan geregeld. Zei Youssef, om Umniya geen ruimte te geven terug te krabbelen.
Ze keek hen beide aan en dacht toen: Ach waarom ook niet?

46

19. Afscheid nemen zal komen.

Met zn drien zaten ze aan een tafel in Chinatown. Waluyo had de voorkeur om toch maar
thuis te blijven genomen. Met zn drien spraken ze over van alles en nog wat. Alleen Kaya
was open over haar verleden maar de andere twee vermeden beiden gesprekken dat naar
hun verleden zou leiden.
Ok, Youssef nu ben ik toch wel nieuwsgierig. Zei Umniya.
Over wat?
Wat de echte reden is waarom jij bij Waluyo bent komen logeren?
Hij zweeg even en Kaya zei:
Hoezo? Is toch niet erg dat hij er is.
Nee, dat zeg ik ook weer niet. Ik heb niks te zeggen over wie er bij jouw grootvader komt en
wie niet. Maar ik wil weleens de reden van hem weten.
Een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht en hij wendde zijn gezicht weg en keek haar
toen weer aan. Hij besloot maar de oppervlakkige reden te geven en niet de ware reden.
De vriend bij wie ik logeerde, moest onverwachts op zakenreis naar Japan voor drie weken.
En in me eentje die drie weken doorbrengen zag ik niet zitten. Ik ken de taal en de plekken
hier niet. Ik overwoog om terug te gaan naar Nederland maar dat zag ik niet zo zitten. Toen
herinnerde ik me het aanbod van Waluyo en bedacht me dat ik daar wel even kon blijven
voor ik zou besloten hoe ik het verder zou aanpakken.
Umniya keek hem even wantrouwend aan en nam toen het antwoord van hem maar aan.
Ik ben blij dat je bent gekomen Youssef. Hoe meer zielen hoe meer vreugde. Ik heb twee jaar
lang alleen in dat huis doorgebracht. Ik vind het dus superfijn dat ik nu daar gezelschap
heb. Zei Kaya oprecht. Hij blikte haar dankbaar, Umniya bleef hem onopvallend aankijken
en nam hem nauwkeurig in haar op. Zijn gelaatsuitdrukking die altijd zelfverzekerdheid
uitstraalde, zijn uitspraken die een spottend tintje hadden, zijn ogen die iets verborgen
hielden. Plotseling stond ze erbij stil. Eerst had ze totaal geen aandacht voor hem maar nu
vielen haar kenmerken op die ze eerst niet zag. Wellicht kwam het doordat ze nu met hem al
drie dagen onder het zelfde dak sliep.
Hij merkte de twee ogen die hem aanstaarde op en hij keek naar haar. Al snel wendde ze haar
blik weg.
Wat is jouw reden waarom jij Waluyos aanbod hebt aangenomen? vroeg hij haar nu.
Ze moest lachen en zei:
Je was zelf er bij toen Waluyo mij zowat dwong om mee te gaan.
Ja, maar je had altijd nee kunnen zeggen. Zei hij.
Ik denk dat ik behoefte had aan mensen om mij heen. En in het hotel zou ik alleen zijn. zei
ze schouderophalend.
Maar met welke reden ben je hier naar toe gekomen? vroeg hij door.
Ze voelde zich ongemakkelijk worden door die vraag. Ze keek voor zich uit en zei:
Ik denk door mezelf te vinden.
Hij keek haar niet begrijpend aan, maar besloot er niet op door te vragen. Hij was hier naar
toe gekomen door te vluchten van zijn oude ik. En zij omdat ze zich wilt vinden.
Binnenkort ga ik weer verder. Vervolgde ze.

47

Somberheid overviel Kaya en ze keek haar bedroefd aan. Ze is zo aan haar gehecht geraakt
dat ze niet meer zou weten hoe ze zonder haar verder moet. Ze was nog een beginner qua
geloof en had de hulp van Umniya hard nodig.
Wat? Dat meen je niet? vroeg Kaya.
Ja wel. Zodra ik de training heb voltooid ga ik verder. Je had toch niet verwacht dat ik zou
blijven? Vroeg Umniya voorzichtig.
Ik had nog niet nagedacht over jouw vertrek. Zei ze somber.
Waar ga je dan naar toe? vroeg Youssef.
Ik ga via Maleisi naar Thailand, en vanuit Thailand richting India. Zei ze vastbesloten.
Misschien kon ze dan toch nog in een tuc tuc rijden.
Alleen?vroeg hij.
Ja.
Ze zwegen alle drie, vooral Kaya was nu in een mindere sfeer. Net dat ze hen gewend was
geraakt en het huis als een thuis aanvoelde, zou ze binnenkort weer verlaten worden. Het
zette haar aan het denken en dat bracht haar stilte te weeg.
Nadat ze hadden gegeten en door de straten hadden gelopen tot in de latere uren, begaven ze
zich weer naar huis. Umniya liep meteen de trap op naar Kayas kamer waar ze zou gaan
slapen. Door dat ze elke ochtend vroeg opstond was het vanzelfsprekend dat ze ook vroeg
sliep om aan haar benodigde energie te komen. De andere twee integendeel sliepen uit tot ze
vonden dat het tijd was om wakker te worden.
Samen met Kaya zat Youssef op de sofa. Die twee konden goede gesprekspartners zijn. Nadat
een uur was gestreken waarin Umniya was gaan slapen, kwamen die twee bij haar op het
onderwerp.
Wat is de reden denk je dat Umniya hier is?vroeg Youssef nieuwsgierig.
Ik weet het niet, maar het kan alleen verdriet zijn. Misschien is iemand overleden die haar
zo dierbaar was dat ze is gevlucht. Zei Kaya nadenkend.
Youssef zweeg en dacht na, hij zelf was ook gevlucht omdat hij een dierbare had verloren.
Heb je weleens naar haar vingers gekeken? Vroeg Kaya.
Hij schudde zijn hoofd.
Ze heeft twee trouwringen om. Een vrouwelijke en een mannelijke.
Hij keek haar verbaasd aan. Was ze getrouwd? De zaken werden nu een stuk ingewikkelder.
Dan kan het zo zijn, dat ze haar echtgenoot heeft verloren. Dat zou op zich al een reden
genoeg zijn waarom je zou vluchten. Een vrouw is haar niets meer geliefd dan haar
echtgenoot. Tenminste als het een goede echtgenoot was. Zei Kaya.
Dat zou een boel verklaren, dacht Youssef. Dat zou verklaren waarom zij minder
belangstelling in hem had afgezien van alle andere vrouwen. Daarom was ze zou vijandig.
Ze wilt haar hart niet nog een keer weg geven en dan vervolgens alleen achterblijven. Hij
slikte en keek weg.
Ik ga maar slapen. Zei hij verslagen.
Ze glimlachte naar hem en ze begreep zijn blik. Ze had al iets door, en de manier hoe zich nu
gedroeg bevestigde het alleen maar.
Slaap lekker. Zei ze en ze werd vervolgens alleen achtergelaten denkend aan de arme
Umniya.

48

20. Herinneringen
Hoog op een muur zat Umniya te staren naar de stad dat nog niet had besloten om te slapen.
Ze had als een wilde kat die muur beklommen die het huis van Waluyo omringde en
verborgen tussen de boombladeren was ze als altijd gehypnotiseerd door de prachtige
kleuren die de lichten afgaven afkomstig van de stad. Een grote volle maan verlichtte het
water en de duizenden sterren aan de hemel lachten haar tegemoet. Een rilling van
bewondering ging er door haar lichaam. Ze had de maan meer lief dan de zon. De maan
straalde een mysterie uit. De maan paste bij haar.
Zachtjes begon ze te reciteren:
En voor hen is de nacht een teken. Wij nemen de dag weg en ziet! Zij zijn in duisternis.
En de zon beweegt zich naar haar bestemming. Dat is het gebod van de Almachtige, de Alwetende. En
voor de maan hebben Wij fasen bepaald tot zij als een oude tak van een palmboom wordt. De zon mag
de maan niet achterhalen noch kan de nacht de dag voorbijstreven. Zij zweven elk in hun eigen baan.
En het is voor hen een teken, dat Wij hun nakomelingen in het geladen schip dragen.
Ze sloot haar armen om haar heen om de koele wind buiten te sluiten. En herinnering schoot
haar te binnen en verzonken in gedachten, dacht ze terug aan de dagen die ze met haar
familie doorbracht.
Umniya, ga zitten ik kan niks zien. Zei haar moeder. Umniya stond met bewondering voor de tv te
staren naar de pelgrimage die de moslims die jaar weer verrichtten en blokkeerde zo de zicht van haar
moeder op de tv. Ze nam plaats naast haar moeder op de bank terwijl ze beiden naar de tv keken.
Ik verlang er naar om er nog een keer heen te gaan met je vader. Zei haar moeder.
InshaAllah gaan jullie nog wel een keer. Zei Umniya, alsof ze genoeg tijd hadden.
Oh kijk, dat is het gedeelte speciaal voor de vrouwen. Riep haar moeder enthousiast uit. Ze dacht
terug aan het moment toen zij daar bad.
Ik geef je een nasiha mijn dochter. Ga daar naartoe jong, en zo vroeg als je kan. Het is de beste plek
op aarde.
InshaAllah.
Haar zusje kwam de woonkamer binnen en keek naar de tv.
Waar kijken jullie naar?
Ben je blind dat zie je toch. Zei Umniya met opgetrokken wenkbrauw.
Niet zo tegen je zusje praten. Zei haar moeder.
Ik kan er niks aan doen dat zij altijd van die domme opmerkingen heeft. Zei Umniya verdedigend.
Domme opmerkingen? Ik doe wel HAVO-VWO! zei Warda inwrijvend omdat Umniya een VMBOniveau had gedaan toen zij haar leeftijd had.
Ik merk het ja. Zei Umniya droog. Die twee kibbelden altijd over de kleinste dingen en konden zo
uren doorgaan terwijl geen van beide er van vermoeid raakte.
Als er niet iemand tussenbeide kwam, kon je ze nog uren horen.
Jullie zijn zussen van elkaar, jullie horen goed voor elkaar te zijn.zei hen moeder.
Een traan rolde over haar wang en de brok vestigde zich weer in haar keel. Ze miste haar
zusje en haar moeder. Ze miste de zinloze discussies die ze altijd met Warda had. Ze misten
dingen die ze in die tijd haatte. Ze zou nooit meer met haar moeder op een bank kunnen

49

zitten en tv kijken ze zou nooit meer met haar zusje ruzie kunnen maken. De tranen
vermeerderden zich en snikkend besefte ze dat ze die dingen nooit meer zou kunnen doen
met hen.
Ya Rabbi verlicht mijn pijn. Zei ze hartverscheurend terwijl haar hart weer bloedde.
Mama! vervolgde ze wenend. Haar tranen blokkeerden haar zicht en het voelde alsof ze
terug was bij af. Hoe kun je ooit over het verlies van je moeder heen komen? De moeder is je
meest geliefd na Allah en Zijn Boodschapper.
Ya Allah ik zet mijn vertrouwen op U. Ik smeek U verlicht mijn pijn. Schenk me geduld,
waarlijk U bent de Barmhartige de Genadevolle.
Een andere jeugdherinnering schoot haar te binnen:
Umniya, psst kom naar beneden. Fluisterde haar vader. Voorzichtig liep ze de trap af en keek
verdacht om zich heen.
Heb je gehaald?vroeg ze fluisterend.
Hij haalde twee toegangskaarten te voorschijn en Umniyas ogen begonnen te glinsteren.
Waar is Mama? vroeg ze.
Ze zit in de woonkamer, maar niets tegen haar zeggen. Anders kun je het wel vergeten dat ik met je
mee ga.
Mijn lippen zitten op slot.zei ze grijnzend.
Nu nog kijken hoe ik er onderuit ga komen. Zei haar vader.
We regelen wel wat.
Umniya en haar vader waren echte voetbalfanaten. Het was 1999 en Marokko zou tegen Nederland
spelen. Een wedstrijd waar haar hele buurt het erover had. Als een tienjarig ettertje had ze haar vader
verleidt om die toegangskaarten te kopen. Het probleem was dat de wedstrijd viel op de trouwdag van
haar ouders. Haar moeder hechte veel waarden aan die dag, haar vader aan de andere kant vond de
wedstrijd belangrijker en volgend jaar was er toch weer een trouwdag maar weer geen wedstrijd. De
overweging werd dus gemaakt met de hulp van Umniya en het werd dus voetbalwedstrijd.
Als echte Marokko supporters stonden ze tussen de toeschouwers in koor te zingen:
H Ho, Mabrouk Alina, Hadi el Bidaya oe mezal mezal
Omhuld in rood en groene kleren en een Marokkaanse vlag in haar handen zwaaide Umniya vrolijk
mee. Die dag was een dag dat zij wist dat haar vader haar beste vriend was. Ze was altijd al een
vaderskindje geweest. Ze ging eerder achter hem aan dan achter haar moeder. In uiterste spanning keek
ze hoe Bassir een doelpunt maakte. Het publiek werd gek van enthousiasme en Umniya sprong als een
gek op haar vader die haar optilde en samen schreeuwde ze hun enthousiasme uit.
Bassir, Bassir, Hoe Hoe! Bassir Bassir Hoe Hoe!
Haar moeder kwam er achter dat haar vader helemaal niet die dag moest gaan werken en dat Umniya
niet naar haar koranles was gegaan. Een weeklang had ze hen boos genegeerd, maar dat onthield hen er
niet van af dat ze een geweldige dag samen hadden gehad.
Door de tranen heen kreeg ze een kleine glimlach. Ze had een goede jeugd gehad. Ze bofte
met haar familie. Ze sprong van het muurtje af terwijl ze haar tranen probeerde weg te vegen
kwam er telkens weer een nieuwe lading. Haar lichaam schokte nog een klein beetje en in het
totale duister liep ze het huis weer in. Iedereen lag te slapen toen zij het huis uitsloopte. Net
toen ze de woonkamer inliep knalde ze tegen iemand op.
Surah Ya Seen 36: 37- 41

50

: Advies
: Oh mijn Heer
: H Ho, Felicitaties aan ons, dit is pas het begin, en nog meer, meer. Marokkaanse vreugde lied bij voetbal.

21. Kwetsbaar
Umniya? hoorde ze Youssef zachtjes zeggen. Ze kon haar tranen niet bedwingen te stoppen
en haar lichaam schokte nog steeds van het verdriet.
Hij hoorde haar snikken en voelde medelijden voor haar. Ze was nog lang niet zo sterk als
dat ze zich voordeed. Het was een kwetsbaar meisje die zich verborg achter een spottende
houding. Ze schoof langs hem heen naar de trap, niet van plan om ook maar een woord te
zeggen. Maar dat stond hij haar niet toe. Hij hield haar vast bij de pols, en ze durfde geen
woord te uiten, hopend dat hij niet doorhad dat ze huilde. Maar Youssef was niet achterlijk
wat zij verborgen probeerde te houden had hij in n tel al opgemerkt.
Wat is er? vroeg hij fluisterend. Ze durfde zich niet om te draaien of om te zeggen dat hij
haar onmiddellijk los moest laten. Op de meest normale toon terwijl de tranen stroomden zei
ze:
Wat moet er zijn?
Kijk me eens aan en zeg dat dan nog een keer.
Toen hij dat zei, wist ze dat hij het al had opgemerkt en stroomden de tranen nog harder.
Zachtjes trok hij haar naar zich toe. Ze stond nu voor hem met een gebogen hoofd in een
kwetsbare houding. Met zijn wijsvinger hield hij haar kin op, waardoor ze gedwongen was
hem aan te kijken. Door de licht van de volle maan die binnen scheen kon hij haar tranen zien
glinsteren. Zn hart begon sneller te kloppen haar zo te zien. Zo kwetsbaar, zo fragiel. Al het
leed dat ze probeerde te verbergen was nu te zien aan haar gezicht.
Soms moeten we los laten, wat ons het meest dierbaar is. Fluisterde hij haar toe. Ze keek
hem verward aan en het leek alsof hij haar begreep. Alsof hij het al die tijd al wist. Ze begon
nu nog harder te huilen, wetend dat wat hij net zei waar was.
Zachtjes veegde hij haar tranen weg terwijl zij haar ogen dicht deed en haar hart neerstortte.
Ze had de kracht niet om zijn hand weg te duwen en ook niet de kracht om weg te gaan. Ze
huilde nu om verschillende redenen;
- Om het verlies van haar gezin.
- Om Youssef die nu haar op haar kwetsbaarst heeft gezien.
- Om zijn daad, dat hij haar aanraakte en zij hem niet tegensprak.
- Om het feit dat hij haar al doorhad.
Je bent lang niet zo sterk als dat jij je voordoet. Fluisterde hij, en verslagen wendde ze haar
blik weg. Ze kreeg de beweging weer in haar benen en liep te neergeslagen en gebroken de
trap op. Hij keek haar na totdat het duister het hem niet meer mogelijk maakte om haar te
zien. Hij keek naar de achterkant van zijn hand en zag haar tranen die op zijn hand waren
gevallen. Het bewijs dat Umniya een kwetsbaar persoon is. Het bewijs dat ze wellicht een
weduwe is.
Uren vlogen voorbij maar de slaap stelde zich uit. Van alle keren had hij haar nu het meest
van haar stuk afgebracht. Van alle woorden die hij had kunnen zeggen koos hij voor die
bepaalde woorden. Het was anders. Eens een keer zei iemand niet dat het goed zou komen.

51

Die zin had ze zo vaak gehoord dat ze er niet meer in geloofde. Ze wilde niet getroost
worden met die woorden, en hij wist het. Hij had in n zin gezegd wat ze zou lang wilde
horen. Ze moest hen loslaten, omdat zij ze nooit bezat. Allah nam terug wat Hem
toebehoorde. Hij herinnerde haar, aan haar eigen woorden. Woorden die ze vergat door de te
grote verlies.
Ze greep naar haar telefoon en ging op internet. Ze moest nog namelijk uitzoeken of het waar
was wat hij de vorige keer had gezegd tegen Kaya over een islamitische naam nemen.
Ze begon hier en daar wat te zoeken tot ze vond dat hij gelijk had. Sheikh Bin Baaz had een
fatwa over samengesteld die overeenkwam met Youssefs woorden. De gedachtes die zij over
hem had moesten nodig hervormd worden. Ze schilderde Youssef af als een jongen die zijn
geloof was vergeten, omdat de meeste jongens die zij kende zo waren. Ze legde haar telefoon
weg en dacht weer na over zijn woorden: Je bent lang niet zo sterk als dat jij je voordoet. Nee
inderdaad, dat was slechts schijn. Van binnen was ze kapot, gebroken. Haar hart dat maar
niet wilde stoppen met bloeden. Haar hart dat nog steeds huilde. Haar hart die de liefde mist
van haar dierbaren. Ze was inderdaad lang niet zo sterk als dat ze zich voordeed.

22. Missing
De volgende morgen ontweek ze Youssef zoveel mogelijk. Ze wilde hem niet meer onderogen
zien te komen na gisteren. Ze schaamde zich dood.
Daarbij waren haar ogen nog steeds rood en het was overduidelijk dat ze had gehuild. Ze
vluchtte het huis uit richting de Sultan Moskee. Daar zou ze de rest van de dag doorbrengen
tot in de avond voor ze weer terug zou keren. Ze liep de moskee in en nadat ze de tahiyaat
masjied had gebeden ging ze tegen de muur aanzitten en pakte haar edele Qoraan te
voorschijn. Ze besluit zoveel mogelijk te lezen als dat ze kon.
Ondertussen in de villa van Waluyo.
Youssef heb jij Umniya gezien? vroeg Kaya terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef.
Nee hoezo?
Ik kan haar nergens vinden en me opa zei dat hij haar ook niet heeft gezien.
Hij zweeg en begon nadenkend van zijn thee te drinken. Ze vluchtte, merkte hij op. Ze wilde
hem niet zien dus is ze het huis uitgegaan.
Heb je haar echt niet gezien? vroeg ze en nam tegenover hem plaats aan tafel.
Nee. Heb je gekeken of haar spullen er nog liggen?
Welke spullen? Umniya heeft niet echt bepaald spullen alles draagt ze bij zich in die
minitasje. Zei Kaya schouderophalend.
Hij hoopte zo dat ze nog terug zou komen en niet voorgoed was gevlucht.
Misschien is ze even naar de markt of zo. Ze komt vast zo binnen huppelen. Zei Kaya met
een glimlach. Het idee dat Umniya misschien weg was gegaan was nog niet bij Kaya
opgekomen.
Een halve middag was verstreken en Umniya was nog steeds niet terug. Waluyo begon zich
zorgen te maken terwijl Youssef zweeg.
Ze heeft haar training gemist. Zei hij hoofdschuddend.
Misschien is ze opgehouden door iets. Nam Kaya voor haar op.

52

Misschien is er wat gebeurd. Vulde Waluyo aan. Zijn gezicht liet tekenen van ongerustheid
zien en hij ijsbeerde voor hen heen en weer.
Ze kent die Chicken Wing toch? vroeg Youssef, hopend hem zo gerust te stellen.
Ik maak me ook niet zorgen om verdediging maar om een ongeluk of zo.
Luister we wachten nog tot 8 uur als ze dan niet binnen is, gaan we even wat rond zoeken.
Stelde Youssef voor.
Goed. Zei Waluyo.
Het was al weer kwart over 8 en Umniya was nog steeds niet terug. De eerst zo rustige Kaya
was nu zo ongerust dat ze het kussen in haar handen helemaal fijn kneep.
Ze is toch niet weggegaan? En dat zonder afscheid te nemen. Ik kan niet geloven dat ze dat
doet. Ze is toch mijn vriendin dan dien je eerst afscheid te nemen vooraleer je weggaat. Ik
snap het niet. Hebben we iets verkeerd gedaan? ratelde ze aan n kant door.
Youssefs schuldgevoel werd groter denkend aan het feit dat ze misschien weg is gegaan door
hem. Hij vond het tijd hen op de hoogte te brengen over de situatie van gisteren.
Ik moet jullie vertellen wat jullie niet weten.
Ze keken hem grote ogen aan en ongemakkelijk ging hij verder:
Gisteren werd ik midden in de nacht wakker door mijn droge keel. Ik liep naar beneden om
wat te drinken toen ik tegen haar opknalde.
Hij keek naar de grond en zag haar gebroken gezicht nog zo helder voor zich.
Jullie moesten haar eens zien. Dat meid wordt verteerd door verdriet. Aan haar gezicht te
zien had ze uren zitten huilen. Ze heeft een masker op in onze bijzijn, maar als ze alleen is
gaat dat masker er af en is het een kwetsbaar verdrietige meid die niet precies weet hoe het
verder moet.
Wat heb je tegen haar gezegd? vroeg Waluyo.
Niet echt iets dat gezegd hoeft te worden. Ze is gevlucht omdat ik haar op haar kwetsbaarst
heb gezien. Ze mag mij het minst. Ze moet zich beschaamd voelen vandaar.
Waarom zeg je dit nu pas. Vroeg Kaya verwijtend.
Ik hoopte dat ze gewoon even weg was, en terug zou keren. Zei Youssef schuldig.
Jullie gaan haar nu zoeken. Zei Waluyo vastbesloten.
Neem mijn auto.
Hij pakte een sleutel uit een potje en overhandigde het aan Youssef. Kaya sprong op en liep
met Youssef naar de auto. Een oud roestige wagentje vol met deuken stond voor hem en na
wat te hebben getrokken ging de deur open.
Hij kroop achter het stuur en na een rommelige geluid te hebben gehoord dat aangaf dat de
auto was gestart reed hij met volle vaart richting Chinatown hopend dat ze een hapje was
gaan eten.
Wat heeft je opa met deze auto gedaan? vroeg Youssef met opgetrokken wenkbrauw
terwijl hij zijn blik op de weg hield.
Laten we zeggen dat hij nooit zijn rijbewijs heeft gehaald. Zei ze lachend.
Rijdt hij al zo lang zonder rijbewijs?
Yup al sinds 1959.
Dat verklaart een hoop. Zei Youssef hoofdschuddend.
Hij parkeerde de auto en samen met Kaya liep hij zoekend langs de eettentjes.
Na een kwartier zonder enig resultaat zei Kaya:
Hoe groot is de kans dat zij hier is?

53

Ik weet niet. Ik ken haar nog niet zo goed. Jij gaat met haar om. Waar zou ze volgens jou nu
zijn?
Kaya keek bedenkelijk en probeerde zich in te leven in Umniya.
Als ik Umniya zou zijn, dan zou ik misschien naar de moskee gaan. De Sultan Moskee! Daar
moet ze zijn.
Ze holden snel naar de auto en reden richting the Arabstreet.

23. Terecht
Umniya! riep Kaya opgelucht uit toen ze haar in een hoekje zag zitten. Umniya keek op bij
het horen van haar naam.
Oh el Hamdoelillah, alles is met je ok. En ze vloog haar vriendin in de armen.
Kaya zette toen weer een stap naar achteren en zette een boos gezicht op.
We waren allemaal zo ongerust. Ik dacht dat je vergoed weg was. Waarom zei je niet dat je
hier was. Hoe kon je me dit aandoen. Ik wilde wel gaan janken. Vuurde Kaya in een adem
op haar af. Umniya glimlachte schuldig, en mompelde een Sorry.
Sorry? Sorry is niet genoeg. Ik dacht dat ik je kwijt was. Was je eigenlijk nog wel van plan
om terug te komen?
Ja natuurlijk, ik zou nooit weggaan zonder afscheid van je te nemen.
Waarom zei je niet dat je naar de moskee ging?
Ik wilde denk ik alleen zijn.
Komt het door Youssef? vroeg Kaya nu wat rustiger. Ze herinnerde zich de woorden van
Youssef waarin hij zei dat Umniya een kwetsbaar persoon was. Umniya vervloekte hem, hij
had het dus tegen hen gezegd.
Wat heeft hij gezegd? vroeg Umniya nu met een Boze blik.
Dat hij je vannacht heeft zien huilen.
Hij liegt! schoot Umniya in de verdediging.
Ik was niet aan het huilen.
Umniya je hoeft je niet sterk te houden voor mij. Wij weten allemaal wel dat er iets is
gebeurd waar jij ons niet over verteld. Wij zijn niet blind. Alleen we forceren het je niet om
het ons te vertellen. Zei Kaya terwijl ze haar hand op Umniyas schouder plaatste. Umniya
zweeg en wendde haar gezicht weg.
Kom laten we naar huis gaan, iedereen is ongerust. Een kleine glimlach verscheen er op
Umniyas gezicht. Ze had er niet echt bij stilgestaan dat er anderen zo druk om haar maakten.
Ze knikte en liep met haar mee de moskee uit. Ze stopte met lopen toen ze Youssef tegen de
auto zag aanleunen. Toen hij haar zag ging hij rechtop staan, en voelde zich opgelucht
worden. Met kleine stappen liepen ze elkaar tegemoet. Ze richtte haar blik op de grond toen
hij voor haar stond.
Umniya. Zei hij zacht.
Voorzichtig keek ze op en haar blik ontmoette de zijne. Haar hart begon sneller te kloppen en
ze voelde zich zenuwachtig worden. Beschaamd sloeg ze haar blik weer neer.
Ik ben opgelucht dat je niet weg bent. Zei hij nu op een normale toon.
Hij opende de deur voor haar en ze stapte in. Kaya ging voor zitten naast Youssef, en er
volgde een hele stille rit naar huis. Ieder in zijn eigen gedachtes gezonken.

54

Toen ze allemaal weer thuis waren en de aandacht op Umniya wegzakte liep zij de tuin in
naar Waluyo die op een stoel zat. Ze vond het tijd om haar verhaal te vertellen aan hem. Ze
wilde het niet aan Kaya of Youssef vertellen, omdat ze niet naar medelijden verlangde maar
naar een helpend advies. En op dat moment vond ze niemand wijs genoeg dan Waluyo. Op
de n of een andere manier liet hij haar dingen zien vanuit een ander perspectief waardoor
zaken zich vergemakkelijkten voor haar.
Heb je even? vroeg Umniya.
Voor jou altijd. Zei hij glimlachend. Ze nam naast hem plaats en keek met hem mee naar de
sterrenhemel.
Ik wil je graag mijn verhaal vertellen. Waarom ik hier ben.
Hij keek haar aan en een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht.
Ik wist dat je op een dag het zelf zou komen vertellen. Ga je gang ik ben n en al oor.
Ze uitte een zucht en begon in haar handen te knijpen.
Ongeveer drie maanden geleden, is er iets gebeurd wat mijn hele wereld op de kop heeft
gezet

24. The Story

Umniya. Schiet op we wachten op jou. Riep haar vader ongeduldig.
Ik ga niet mee, vergeet het maar. Riep ze van boven.
Je gaat mee, of je nou wilt of niet. Eindelijk dat we eens wat leuk gaan doen met het gezin wil jij niet
meegaan.
Dierentuin is niet echt wat je leuk noemt. En ik heb al afgesproken met Amira.
Oh dus je vrienden zijn belangrijker dan je familie?
Ze liep de trap af nog in haar pyjama terwijl de rest al helemaal aangekleed stond bij de deur.
Je hebt je kleren nog niet eens aan! Riep haar moeder uit.
Omdat ik niet meega. Zei ze droog.
Abdellah laten we gaan, ze wilt niet mee en de kinderen worden ongeduldig.
Haar vader keek Umniya zwijgend aan terwijl hij stond na te denken vervolgens zei hij met een strakke
blik:
Onthoud dit goed.
De woorden hadden een grote impact op haar maar ze deed alsof het niets was. Als haar vader zei
onthoud dit, dan onthield ze het ook. Dat betekende dat als ze de volgende keer haar mond zou
opentrekken om te zeggen dat ze nooit ergens heen gingen ze dit voorval moest herinneren.
In grote stappen liep hij het huis uit gevolgd door de rest.
Maar ik wil dat Umniya meegaat.mijmerde kleine Mohammed. Schuldgevoel overnam Umniya toen
haar moeder hem meetrok en zei:
Maar zij wilt niet met ons meegaan. Kom. Ze krijgt van zelf wel spijt.
Ze trok de deur dicht en in een stil huis bleef Umniya achter. Ze hebben vanaf dat moment geen stap
meer in het huis gezet. En het stond vast, ze zou dat moment voor de rest van haar leven onthouden.
Na de hele middag in schuldgevoel te hebben doorgebracht met Amira en haar nicht besloot ze naar
huis te gaan. Hopend dat ze alweer terug waren. Ze opende haar voordeur en slechts stilte kwam haar
tegemoet. Ze keek op de klok en zag dat het al na zessen was. Ze zouden nu wel terug moeten zijn,
bedacht ze zich. Ze ging haar gebed bidden en net toen ze klaar was hoorde ze de huistelefoon afgaan.

55

Ze nam op en toen hoorde ze hetgeen wat haar hart deed stilstaan, wat kippenvel over het lichaam
veroorzaakten, en haren overeind deed staan. Die medelijdende stem van een vrouw aan de andere kant
achtervolgt haar nog steeds in de dromen.
Je ouders en je zusje zijn overleden tijdens een auto-ongeluk, je broertje is nog in leven en we
verzoeken u zo snel mogelijk te komen.
Dat moment was de meest afschuwelijke en pijnlijkste uit haar leven. Het nieuws dat aangeeft dat je
dierbaren er niet meer zijn. Ze hield de telefoon klampachtig tegen haar oor vast hopend dat ze het niet
goed had gehoord.
Nee, nee, nee. Zei ze ongelovig terwijl er van alles door haar heen ging.
Het spijt ons zeer.
Zonder nog maar iets te zeggen hing ze op en in paniek zocht ze haar spullen bij elkaar. Tranen
stroomden als een op hol geslagen rivier, en zonder jas rende ze het huis uit.
Ya Rabb laat het niet waar zijn. Bleef ze herhalen.
Ze zag haar buurjongen Faisal voor zijn auto staan, en in paniek rende ze naar hem toe.
Faisal leen me je auto alsjeblieft! riep ze hysterisch.
Hij keek haar geschrokken aan.
Wat is er Umniya? vroeg hij verbijsterd.
Ik heb geen tijd om uit te leggen, er is iets gebeurd met me familie.
Hij gooide de sleutels naar haar toe, en ze stapte in. Met volle vaart reed ze richting het ziekenhuis. Ze
rende met een ongekende snelheid het ziekenhuis in terwijl ze overstuur riep:
Waar is mijn Familie?! Waar is mijn Familie!
Een aantal zusters snelde naar haar toe en n vroeg:
Bent u mevrouw el Hakimi?
Ja!
Kom even mee.
Ze rende achter haar aan en liet haar het kantoortje instappen.
U moet begrijpen dat hetgeen wat ik u zo ga zeggen, schokkend voor u kan zijn.
Zeg me niet dat ze dood zijn. Zei ze smekend Ik smeek u, zeg niet dat ze dood zijn.
De verpleegster keek haar met medelijden aan en schudde haar hoofd.
Het spijt me. Maar niemand is nog in leven behalve Mohammed.
Nee! zei ze hartverscheurend en viel gebroken op haar knien. Haar hart brak in duizenden stukjes,
ze voelde dat ze niet meer kon ademen en dat ze zuurstof te kort kreeg. De verpleegster zag dat ze
begon te hyperventileren en snelde naar haar toe om haar te helpen.
La ilaha iela llah, la ilaha iela llah. Bleef ze huilend herhalen. Toen kreeg ze ook nog te horen dat
haar broertje het einde van de dag niet zou halen.
Ik wil ze zien. Had ze huilend gezegd.
Ik weet niet of dat zon goed idee is. Zei de zuster.
Ik wil ze zien!zei ze nu schreeuwend.
De verpleegster hield haar mond en knikte toen.
Huilend had ze staan kijken naar de vier levenloze lichamen. Er waren vier mensen overleden tijdens
het ongeluk waarvan drie uit haar gezin kwamen. Zachtjes liep ze naar het lichaam van haar moeder
dat bedekt was met een laken en ze hoopte zo dat het niet haar moeder was. Dat er een misverstand was
ontstaan. Ze sloot haar ogen en haalde het laken trillend van haar gezicht weg. Ze durfde niet te kijken,
haar hart klopte in een razend tempo en trillend van angst opende ze haar ogen.

56

NEE. Zei ze geschokt bij het zien van haar moeders gezicht. Het gezicht dat haar zo na stond. Het
prachtige gezicht van haar moeder dat nu besmeurd was onder bloed.
Haar knien begonnen te knikken en de tranen vermeerderden zich tot haar zicht niet meer duidelijk
werd. Ze streek over haar moeders haren terwijl ze geen woord meer kon uiten. Haar keel zat vast en
haar hart bloedde.
Het spijt me. Zei ze haperend na een tijdje.
Je hebt me alleen gelaten, mama! Hoe kon je me alleen laten. Waarom dwong je me niet mee te gaan.
Zei ze snikkend.
Ik kan niet zonder je, kom alsjeblieft terug! Ik smeek je kom terug of neem me mee!
Ze legde haar hoofd op haar moeders borst en stortte zich neer. Ze kon haar niet loslaten. Haar geween
vulde de kamer en ieder die haar zo gebroken zou zien zo het niet droog kunnen houden.
Ik houd van je. Laat me niet alleen.
De bloed van haar moeders wond bevlekte Umniyas hoofddoek, en Umniya was niet te troosten. Na
een kwartier te hebben gehuild om haar moeders dood liep ze naar haar vaders lijk. Ze haalde het witte
laken van zijn gezicht en keek naar zijn vredige gezicht. Het gezicht dat haar altijd aan het lachen
kreeg. Haar beste vriend.
Oh vader, is dit je manier om mij te straffen? vroeg ze verwijtend.
Je hebt er voor gezorgd dat ik dit voorval nooit meer zal vergeten, is dit wat je wou?
Met wie moet ik nu lachen? Wie gaat me nu opvrolijken, nu je wegbent. Hoe kan iemand jou ooit
vervangen?
Haar tranen belandden op zijn gezicht.
Hoe moet ik verder zonder jou, vooral nu? Aan wie laat je me achter? Wie gaat zich nu over mij
ontfermen?
Ze greep naar zijn hand en streek er mee over haar wang.
Zeg mij hoe moet ik nu verder zonder jou. Ik ben er nog niet klaar voor.
Ze voelde zich verloren en kon het verlies nog niet verwerken. Vele factoren drongen er nog niet tot
haar door, ze hoopte vurig dat dit een erge nachtmerrie was en dat ze zo zou wakker worden. Of ze
hoopte dat dit een slechte grap van hen was om haar terug te pakken. Dat ze in PunkD zat of iets in
die richting.
Ze haalde de zilveren trouwring van zijn vinger vandaan en deed m om haar vinger.
Ik houd van jou! Zei ze gebroken en plaatste een kus op zijn voorhoofd.
Ze kon bijna niet meer lopen door de zwaarte van het verlies dat ze was opgelopen.
Ze haalde nog de trouwring van haar moedersvinger af en deed m ook om haar eigen vinger. Haar
hoofd bonkte van de pijn door het denken en duizelig van al het verdriet stond ze voor het kleinste
lichaam. Het lichaam van haar zusje. Haar zusje keek met een gepijnigde blik en het was duidelijk dat
zij de zwaarste klap had gehad. De diepe wonden van glasscherven waren gekerfd in haar gezicht.
Zwijgend met stille tranen keek ze haar zusje aan. Ze bedacht zich het moment voor hen dood. Het
meisje dat grote dromen had lag nu op een lijkentafel. Het meisje dat dacht een lang leven te leiden had
een vervroegde dood gekregen.
Oh zusje, zei ik niet tegen jou, dat je moest bidden voor het te laat was? Heb ik je niet duidelijk
gemaakt dat er wellicht geen morgen zou zijn? Waarom was je zo koppig om te luisteren. Hoe moet je
jezelf nu redden? Warda! Spreek me dan tegen! Oh mijn moeders oogappeltje zeg dan iets!
Ze viel op haar knien en greep naar haar zusjes hand, terwijl ze zich neerstortte.
Hoe moet ik mij gerust voelen, als ik weet dat je maar zelden bad.
Haar lichaam begon te schokken en meer dan dit kon ze niet verdragen.

57

Moge Allah je vergeven.zei ze machteloos. Ze plaatste een kus op haar wang en liep gebroken naar de
enige die nog in leven was, haar broertje Mohammed.
___________________________________
: Er is geen god dan Allah

25. Dramaserie
Waluyo luisterde aandachtig naar het verhaal en voelde medelijden voor haar. Hij had al een
vermoeden dat het om de dood van een dierbare ging, maar had nooit gedacht dat het er om
vier gingen. Hij wist wat voor een klap dat voor haar zou zijn geweest. Iemand verliezen was
altijd moeilijk geweest en hij kon dat uit zijn eigen ervaring wel vertellen.
Umniya het spijt me voor de verlies van je familie, het is moeilijk zoiets te verdragen. Maar
jij bent er sterk mee omgegaan.
Ze schudde haar hoofd.
Ik ben juist heel zwak. Zei ze zachtjes terwijl ze de tranen wegveegde.
Nee Umniya. Ik heb mensen gezien die om de dood van n dierbare nooit meer hebben
gelachen. Die helemaal afgezonderd zijn geraakt. Die de hoop op geluk hebben opgegeven. Jij
bent die persoon niet geworden. Jij hebt vier dierbaren verloren, en toch heb jij je lach niet
verloren. In plaats van je te verstoppen in je huis afgezonderd van de rest, ben je hiernaartoe
gekomen op zoek naar gezelschap. Jij bent sterker dan je denkt en ik wil dat je dat onthoudt.
Ze knikte.
Tijd heelt alle wonden. Als jij maar weet dat wij er voor jou zijn. Jij bent nu ook lid van onze
familie.
Ze kreeg een glimlach op haar gezicht, en voelde zich helemaal opgenomen in de familie. Het
voelde fijn dat ze weer ergens bij hoorde. Ook al was deze familie in een totaal andere
werelddeel en had het zijn eigen cultuur voelde het toch aan als haar familie.
Dank je wel Waluyo. Dit gesprek heeft echt geholpen ik voel me nu veel lichter. Zei ze
dankbaar. Hij legde zijn hand op haar hoofd en zei:
Geen dank, je kunt altijd bij mij terecht.
Je hebt me in vele opzichten geholpen en ik weet niet hoe ik je moet bedanken. Ik heb je echt
lief voor hetgeen dat je voor me hebt gedaan. Ik waardeer echt je hulp en respecteer je en heb
jullie ook opgenomen als mijn familie.
Hij moest glimlachen en zei:
Daar ben ik blij om. Ik heb je lief net als mijn eigen dochter. Mocht je iets dwars zitten kun je
altijd op mijn deur kloppenbehalve tussen 14:00 en 15:00 want dan doe ik mijn dutje.
Ze moest lachen om zijn grapje en ze stond op.
Ik ga maar even kijken wat die twee aan het doen zijn.
Ze liep de woonkamer in en zag hoe Youssef en Kaya helemaal stuk gingen om een serie op
tv. Ze ging naast Kaya zitten in een kleermakerszit en keek even mee naar de serie. Ze
verstond niets van wat ze zeiden maar wist al meteen waar het over ging. Het was een
typische dramaserie die altijd hetzelfde verhaallijn had. Het meisje wordt verliefd op de
jongen, maar de jongen is verliefd op haar vriendin. Dan na een tijdje vindt hij het meisje
leuk, maar door een ruzie net voor hen bruiloft gaan ze uit elkaar. Dan na zon twintig
afleveringen komen ze elkaar weer tegen en willen het opnieuw proberen en net als ze weer

58

gaan trouwen gaat n van hen dood. Als je n serie hebt gezien dan heb je ze allemaal
gezien. Ze herinnerde zich hoe haar moeder gek was op zulke series, ze had Umniya al sinds
kleins af aan laten mee kijken naar Guadelupe en Maria Clara en al die andere Mexicaanse
series, die Arabisch waren ingesproken.
Dit is zo nep. Zei Youssef lachend.
Je gaat toch niet iemand proberen te vermoorden met een schaar?
Kaya kreeg de slappe lach en Umniya moest ook lachen.
Als je iemand gaat vermoorden doe het dan tenminste goed. Met een knuppel, of een
slagersmes of met een wapen. Je gaat toch ook niet iemand proberen te vermoorden met een
smeermes?
Heb je ervaring of zo? vroeg Umniya spottend. Hij keek haar even zwijgend aan en
verbaasde zich over haar plotse losse houding.
Geen commentaar. Zei hij daarop volgend, met een kleine glimlach.
Dat verbaast me niet. Zei ze geamuseerd terwijl haar blik alweer gericht was op de tv.
En hoezo niet? vroeg hij nieuwsgierig.
Ik had al opgemerkt dat je een psychopathische houding hebt. Ik vroeg me al af of je een
moordenaar was.
Zijn stemming sloeg over en ze had een gevoelige snaar geraakt. Toen ze merkte dat hij niks
zei vroeg ze:
Ben ik warm?
Hij stond op en beende zich de woonkamer uit. Ze keek hem verbaasd na en had dat dus
totaal niet verwacht.
Heb ik iets verkeerds gezegd? vroeg ze aan Kaya.
Kaya zuchtte en zei:
Ik snap jullie twee totaal niet. De ene keer ga jij boos weg en de andere keer gaat hij boos
weg. Wanneer is het mijn beurt om boos weg te gaan?
Ik maakte maar een grapje met hem. Misschien ben ik achter zijn ware identiteit gekomen.
Kaya keek haar boos aan en zei:
Geloof je het zelf? Youssef een moordenaar? Nu overtref je het echt. Wanneer ga je hem ooit
een kans geven. Hij is echt een leuke aardige jongen, maar jij ziet in hem blijkbaar dingen die
een ander niet ziet. Ik vind het echt jammer. En ze stond op.
Is het nu tijd voor jou om boos weg te gaan?vroeg Umniya spottend.
Misschien wel ja. En ze liep ook de kamer boos uit.
Met een diepe zucht liet ze zich achterover vallen en staarde naar die stomme serie. Hoe heeft
ze het voor elkaar gekregen om ze beide boos te krijgen, vroeg ze zich af.

26. Training beindigd

De dagen vlogen voorbij en Umniya boekte een grote vooruitgang in haar vechttechniek.
Waluyo vond het tijd dat ze het in praktijk ging brengen. Tegenover haar stond Kaya in
vechtpositie. Ze voelde zich helemaal beheerst en had volle vertrouwen in zichzelf. Waluyo
gaf het sein dat ze mochten beginnen en in een cirkel liepen ze rond wachtend tot de andere
de aanval zou uitvoeren. Toen nam Kaya de zet en Umniya weerde haar klap af.
Goed. Hoorde ze Waluyo zeggen.

59

Kaya voelde de drang om haar tegenstander eens goed uit te proberen. Het was alweer een
tijdje geleden dat ze tegen iemand vocht.
Ze schopte hoog maar Umniya greep haar been terwijl ze met de andere voet haar neer
schopte. Kaya sprong meteen op van de grond om weer aan te vallen. Met volle vuistkracht
probeerde ze Umniya neer te krijgen. In hoge snelheid weerde ze alle klappen af en ging
vandaar uit in de aanval. Kaya gaf een paar rake klappen maar Umniya negeerde de pijn. Ze
vond het heerlijk om zo te vechten. Elke seconde moest in uiterste concentratie worden
doorgebracht anders zou je een klap kunnen ontvangen. Alles gebeurde zo snel dat het leek
alsof het automatisch ging. Haar droom om als haar Chinese vechtidolen te vechten is
uitgekomen. Kaya schopte hoog waardoor Umniya achterover viel. Ze liet een kreun van pijn
maar sprong snel lenig weer op. Ze voerde een reeks klappen op Kaya uit tot dat Kaya
neerviel en niet meer kon opstaan en om genade vroeg. Umniya boog uit respect en hielp
haar toen met opstaan.
Je bent goed.Zei Kaya met een gepijnigde uitdrukking terwijl ze over haar zij wreef.
Ze keken allebei op toen ze een eenzaam geklap hoorden. Ze keken naar het dak van
Waluyos huis en zagen Youssef geamuseerd kijken. Umniya keek hem fronsend aan en
vroeg zich af hoelang hij daar al stond.
And the winner is Umniya. Zei hij met een grijns.
Dat was echt een goede entertainment. Het leek alsof ik naar een levensecht videospel keek
van Tekken 6.
Umniya, Zei Waluyo. Ze keek van Youssef naar hem en hij vervolgde:
Ik ben blij je mee te delen dat hierbij je training is geindigd. Je hebt de Wing Chun
helemaal onder de knie.
Ze voelde zich helemaal trots worden en met een lach van oor tot oor boog ze met haar
vuisten in n uit respect voor haar Sifu.
Dus dit was wat hij bedoelde, zweven terwijl je met beide voeten op de grond staat. Vechten
zonder wraak vechten zonder woede. Het voelde aan alsof ze een niveau hoger was gestegen.
Ze was gegroeid in persoon. Ze voelde zich nu sterker in haar schoenen staan, en had meer
zelfvertrouwen geworven.
Kaya omhelsde haar en zei hoe trots ze op haar was.
Youssef was inmiddels naar beneden gekomen en keek haar met een glimlach aan.
Ik moet nu wel twee keer nadenken voor dat ik iets zeg wat je niet bevalt h.
Ze moest lachen en zei:
Ja zeker, anders laat ik wat van mijn Bruce Lee moves op je af.
Hmm ik weet niet of ik dat zo erg ga vinden. Zei hij met een grijns. Ze gaf m een harde
stoot en met een frons wreef hij over de pijnlijke plek.
e77, waarom deed je dat?
Ik had je gewaarschuwd. Zei ze met haar neus in de lucht.
Hij moest nu lachen en hoofdschuddend staarde hij haar na terwijl zij naar Waluyo liep.
Umniya en Kaya lagen beide in hun bedden, en waren in hun gewoonlijke gesprekken
geraakt die ze in de nacht met elkaar voerden.
Ben jij ooit echt verliefd geweest? vroeg Kaya aan Umniya.
Ze staarde naar het plafond en zei:

60

Nee, ik heb me nooit echt bezig gehouden met jongens. Ik heb ze nooit leren te vertrouwen
en ze bleken nooit te zijn als dat ik dacht dat ze waren. En de persoon die echt bij mij past
ben ik nog niet tegengekomen.
Maar je bent heus wel een keer verliefd geweest. Zei Kaya met een grijns.
Ja dat wel, maar nooit lang omdat ik snel afknapte. Dat kwam dus omdat het niet bleek dat
ze waren zoals ik dacht.
Hmm, droom jij er nooit van dat jouw prins je vasthoudt en liefkoost, en dat je die vlinders
in je buik gaat voelen en zo? vroeg Kaya dromerig.
Umniya ging op haar zij liggen met haar rug naar Kaya toegekeerd. Met haar hand streek ze
over het laken, terwijl ze dat gevoel probeerde buiten te sluiten.
Ik denk dat elke meisje daarover droomt. Zei Umniya toen met een glimlach.
Voor heel even haalde ze Youssefs gezicht voor haar geest. Ze kreeg kippenvel toen ze aan
hem dacht. Niet omdat ze bang voor hem was, maar omdat hij bleek anders te zijn dan dat ze
over hem dacht. Van alle keren dat ze hem beledigde is hij nooit echt boos op haar geweest.
Hij keek haar slechts lachend aan alsof hij ervan genoot dat ze hem beledigde. Ze begreep
helemaal niets van hem, hij kwam niet over met de stereotype beeld dat ze over jongens had.
Ze moest iedere keer haar mening over hem herzien.
Kaya ging op haar bed staan en zei:
Ik kan niet wachten tot ik mijn prins vindt. En ze sloeg haar armen om zich heen alsof ze
omhelsd werd. Umniya draaide voor een kwartslag naar haar om en moest lachen.
Geduld is een schone zaak prinses. Zei ze met een knipoog.
Ik kan niet wachten! zei ze net iets te hard.
Shhtt. Zei Umniya lachend en ze ging rechtop het bed zitten. Kaya trok haar omhoog en
beide stonden ze op de bedden te springen.
Im waiting for you my love. Begon Kaya gemproviseerd te zingen.
Come take me with you-u! Im seriously in love with you- u! Umniya begon er gek op te
dansen en voelde zich terug in de tijd getrokken toen zij zo gek deed met Amira.
Umniya legde haar hand onder Kayas kin en zong haar eigen gemproviseerde stuk.
Be patient my Dear, and your prince will stand right here. Taking you away, one day, to a
place far far far away!
Be Patient my Dear! begon ze nu heel hoog te zingen. Kaya keek haar met grote ogen aan
en sprong op haar van enthousiasme waardoor ze beiden van het bed afvielen.
Auw.gilde Umniya het uit terwijl Kaya op haar lag.
Je kan echt goed zingen! riep Kaya uit.
Sprong je daarom op me? vroeg Umniya fronsend terwijl ze over haar hoofd wreef.
Ja sorry. Zei Kaya met de slappe lach.
Ga eerst van me af, ik kan niet ademen.
Kaya stond op en hielp Umniya met opstaan.
Ok, wat hadden we afgesproken over je dodelijke omhelzingen? vroeg Umniya
hoofdschuddend.
Kaya begon Umniyas wangen vol te kussen en belaagde haar met duizenden sorrys.
Ik wist niet dat je zo goed kon zingen.
Ik ga de rest van leven ook niet meer zingen dankzij jou. Zei Umniya nu lachend terwijl ze
op het bed ging zitten. Plots werd er op de deur geklopt, en in turbosnelheid gooide Umniya
het laken over zich heen.

61

De deur van de kamer ging krakend op en ze hoorde Youssef praten. Ze zat rechtop met een
laken die niets van haar liet zien. Ze had haar hoofddoek niet op en als reflex had ze dat
gedaan.
Waluyo stuurde mij om te kijken of het wel goed met jullie gaat. We hoorden namelijk een
val die de lamp van beneden deed bewegen.
Umniya proestte het uit in het lachen en ook Kaya kwam niet meer bij.
Is dat de geest van Umniya?vroeg hij grijnzend aan Kaya terwijl hij naar het witte laken
wees.
Yup, ik heb haar dodelijk omhelsd waardoor ze dood viel. Zei Kaya grappend.
Mooi, we zijn eindelijk van haar verlost. Zei Youssef lachend.
H! riep ze uit.
Beter donder je op voor ik bij jou kom spoken. Zei ze spottend.
Mer7babiek. Zei hij lachend.
Ze beet op haar lip met een glimlach en sloot haar ogen dicht.
Nou ik zie dus dat er niets aan de hand is, Slaap lekker dames. En hij trok de deur dicht.
Meteen barstten ze in lachen uit.
Dat was op het nippertje. Zei Umniya lachend terwijl ze het laken liet vallen, en haar
krullen schudde.
___________________________________
: Je bent van harte welkom

27. Marokkaans eten.

Samen met Kaya stond Umniya in de keuken. Het was eens tijd om hen te introduceren met
de Marokkaanse keuken.
Je doet wat veel van deze kruiden. Zei Umniya tegen Kaya terwijl ze de kruiden
sprenkelde over de kip. Ze deed de pan erop en draaide zich om naar Kaya en zei:
En nu is het wachten.
Ik heb er echt trek in gekregen. Zei Kaya terwijl het water al in haar mond liep.
Geloof me je gaat je vingers er aan af likken. Zei Umniya met een grijns.
Ze gingen samen op de schommelbank in de tuin zitten en begonnen te praten over islam.
Wacht ik haal me telefoon dan kunnen we het opzoeken.zei Umniya toen ze bij een
onderwerp kwamen waar Umniya geen antwoord op durfde te geven en ze liep het huis
weer in. Ze liep de gang door en kwam bij de kamer van Youssef, onbewust keek ze naar
binnen totdat ze terugliep om te kijken of haar ogen haar niet bedrogen.
Geknield zat hij op het gebedskleedje zijn gebed uit te voeren. Ze wist niet dat hij bad, de
meeste jongens verwaarloosden hun gebed. Hij ging weer rechtop zitten en toen ze merkte
dat hij zijn gebed afsloot maakte ze aanstalten om weg te rennen. Maar het was te laat net
toen hij de linkerkant van zijn schouder begroette ving zijn blik haar op. Ze liep snel door
naar haar kamer en zocht naar haar telefoon, toen ze m had gevonden en wilde weglopen
zag ze Youssef in de deuropening staan. Hij keek haar achterdochtig aan en zei toen:
Ik heb je wel gezien.
Opeens kon ze geen woord over haar tong krijgen, terwijl ze er normaal duizend heeft.
Hij zette een paar stappen dichterbij en ging recht voor haar staan.

62

Ik moet gaan. Zei ze terwijl ze langs hem heen probeerde te lopen. Hij greep haar bij de
pols en een flashback schoot haar te binnen van de nacht dat hij haar huilend betrapte.
Ga je me niet zeggen wat je bij mijn kamer deed?vroeg hij zacht.
Ze blikte in zijn ogen die haar uitdagend aankeken.
Laat me los. Zei ze kalm.
Ze bleven elkaar strak aankijken totdat hij zachtjes haar pols los liet. Ze snelde toen de kamer
uit, terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde. Hij liep naar de raam en zag hoe zij de tuin
inliep en naast Kaya plaatsnam. Hij nam haar goed in zich op en wilde het als een foto in zijn
geheugen nemen, zodat als hij alleen zijn ogen dicht deed haar gezicht voor zich kon nemen.
Haar grote onschuldige ogen lieten hem niet koud staan, haar ogen die donkerbruin van
kleur waren en omringd werden door volle lange wimpers. Haar mooie lippen die haar
gezicht sierden als ze lachte. De roze blos op haar wangen, en de Hijaab die haar beeldig
stond. Ze was een plaatje om naar te kijken. Maar er was nog iets dat hij niet kon
identificeren, iets dat er voor zorgde dat zijn ogen op haar waren gevallen. Het was haar
uitstraling, ze was een gemanierd meisje. Dat kon hij zien aan de manier hoe zij met anderen
omging. Alleen tegen hem kon ze vijandig zijn. Maar er waren momenten dat zij beiden
moesten lachen en dat ze stiekem van elkaars gezelschap genoten. Ze keek naar de raam en
hun blikken ontmoeten elkaar, al snel wendde zij haar blik weer weg en hij uitte een diepe
zucht. Umniya. Fluisterde hij.
Het eten werd op tafel geserveerd, en het heerlijke geur vulde de kamer.
Mmm het ruikt lekker en ziet er lekker uit. Zei Waluyo.
Net toen Umniya wilde gaan zitten merkte ze Youssefs afwezigheid.
Weten jullie waar Youssef is? vroeg ze aan Kaya en Waluyo.
Die is volgens mij nog op zijn kamer, hij zei dat hij hoofdpijn had. Zei Kaya.
Umniya stond op en liep naar de keuken en vulde een bord voor Youssef apart. Ze wist niet
waarom maar ze had het gevoel dat ze hem niet kon laten uithongeren. Ze had iets met zieke
mensen, ze zorgde ook altijd voor haar broertje als hij ziek was. Ze liep met het bord en een
stuk brood naar boven, toen ze bij de deur kwam aarzelde ze even maar haar bezorgdheid
was sterker dan haar koppigheid.
Ze klopte op de deur en toen ze niets hoorde opende ze de deur. Daar zag ze Youssef op zijn
rug liggen met zijn linkerarm onder zijn hoofd. Hij keek verbaasd toen hij zag dat het
Umniya was. Hij had haar niet verwacht.
Ze zeiden dat je hoofdpijn hebt. Zei ze zacht en aarzelend bleef ze bij de deurpost staan.
Nog steeds bleef hij haar verbaasd aankijken.
Ze liep naar binnen en deed de deur dicht.
Ik dacht dat je misschien wel honger had.
Een kleine glimlach vormde zich op zijn gezicht en zei toen om de situatie voor haar
aangenamer te maken:
Is dat kip?
Een glimlach sierde haar gezicht en ze antwoordde ja.
Ik heb al zolang geen kip gegeten.
Ze liep naar hem toe en hij ging recht op zitten.
Heb jij dat klaargemaakt? vroeg hij.
Ze knikte en legde het bord voor hem neer op de grond. Hij pakte een stukje brood en depte
het in de saus van de kip. Hij slikte het door en keek glimlachend naar Umniya.

63

Het is heerlijk.
Moet ik een aspirientje voor je halen? vroeg ze.
Hij schudde zijn hoofd en zei:
Mijn hoofdpijn is ter plekke verdwenen.
Ze keek beschaamd neer en zei toen:
Mooi, nou eet smakelijk.
Ze maakte aanstalten om weg te lopen naar de deur toen hij zei:
Umniya
Ze draaide zich naar hem om en hij vervolgde:
Blijf.
Haar hart begon sneller te kloppen, en ze bleef twijfelend staan.
Ik houd er niet van om alleen te eten. Zei hij met een kleine glimlach.
Ze liep na een paar seconden terug en nam tegenover hem plaats op de grond. Hij keek haar
glimlachend aan en paste haar het brood aan.
Bedankt. Zei hij. Ze bleven elkaar even aankijken maar ze wendde al snel haar blik weg. Ze
kon hem nooit te lang aankijken, en ze wist dondersgoed wat de reden daarvan was.
Dus je was bezorgd? Vroeg hij geamuseerd.
Nee. Ging ze meteen in de verdediging.
Ik was gewoon ja gewoon vervolgde ze, en hij keek haar afwachtend aan met een
ingehouden lach.
Ja? vroeg hij toen ze stil viel. Ze keek hem bedenkelijk aan, en hij barste in lachen uit, ze
moest mee lachen terwijl ze haar hoofd schudde.
Houd je mond en eet. Zei ze lachend.
Het is lief van je, dat je aan mij dacht. Zei hij met een kleine glimlach. Ze voelde zich
ongemakkelijk worden en zwijgend at ze door. Om de goede sfeer terug te brengen zei hij
grappend:
Mag ik die Chicken Wing van je?
Ze moest lachen en legde het voor hem neer.
Alsjeblieft duivel. Zei ze met een glimlach om hun oude rivaliteit naar boven te brengen.

28. Aankondiging van vertrek.

Het was inmiddels alweer drie weken dat Umniya bij Waluyo thuis doorbracht, en ze begon
nu na te denken over haar vertrek. Het was tijd om verder te gaan met haar reis. Ze was te
lang in Singapore gebleven, als ze bij elke plaats er zolang over zou doen dan zou ze na twee
jaar nog niet in Marokko aankomen. Ze vond het alleen moeilijk om het hun bekend te
maken aangezien zij haar in de familie hadden opgenomen en haar hadden geholpen te
groeien en te revalideren over haar families dood. Ook was ze erg gehecht aan hen geraakt.
Ik moet jullie wat vertellen. Zei ze tegen Kaya en Waluyo. Youssef zat er ook bij maar ze
richtte zich niet naar hem toe.
Wat is het dat je ons wilt vertellen? vroeg Waluyo.
Het is moeilijk voor mij om jullie dit te zeggen, maar ik heb besloten om verder te gaan met
mijn reis.

64

Kaya keek haar somber aan, en Waluyo met een begrijpende blik. Youssef aan de andere
hand keek haar strak aan en het was duidelijk dat hij aan het nadenken was.
Kaya stond op en rende met tranen weg naar boven. Umniya voelde de tranen achter haar
oogleden prikken, wetend dat Kaya het erg moeilijk vond. Ze waren zo hecht geworden en
naast Amira was zij nu ook haar beste vriendin.
Ik snap het Umniya, maak je maar geen zorgen om Kaya ze komt er wel overheen. Zei
Waluyo aanmoedigend.
Ik ga even naar haar toe.zei Umniya vol schuldgevoel.
Ze klopte op de deur en liep toen naar binnen. Met medelijden keek ze naar Kaya die op haar
buik lag te huilen. Ze sloot de deur achter zich dicht en ging toen op de rand van het bed
zitten.
Kaya. Probeerde Umniya.
Ga eens even goed zitten.
Kaya bleef doorhuilen en was niet van plan om te doen wat Umniya vroeg. Echter wist
Umniya hoe ze haar zittend kreeg.
Je mag niet op je buik liggen, dat is hoe de mensen van de Hel liggen.
Langzaam ging ze rechtop zitten.
Je mag niet weggaan.zei ze snikkend.
Lieverd ik kan hier niet blijven. Ik moet verder.
Maar ik wil niet dat je gaat.
We zullen elkaar heus wel nog een keer zien. Probeerde Umniya haar gerust te stellen.
Helemaal niet.
Tuurlijk wel, denk je dat ik jou niet meer zal willen zien? Je bent als een zusje voor mij Kaya,
ik kom heus wel nog een keer, en jij moet mij ook komen opzoeken in Marokko. Als jij niet
volgende maand met school ging beginnen dan had ik je echt meegenomen.
Ik hoef niet naar school.
Ja wel. Ik sta het niet toe dat jij uit school valt. Je opa zou dat ook niet willen. Zodra je klaar
bent met school kun je naar mij toe komen wanneer je maar wilt. Ik zal toch alleen wonen in
dat eenzame huis, en wil zeker wel jou als gezelschap hebben.
Kaya veegde haar tranen weg en keek bedroefd voor zich uit.
Krijg ik geen dodelijke omhelzing? vroeg Umniya met een pruillipje.
Ben je gek. Je gaat me verlaten en dan verwacht je omhelzing? Je verdient een Wing Chun
trap onder je kont geen omhelzing. Zei Kaya terwijl ze haar neus snoot. Umniya schaterde
het uit in het lachen en omhelsde toen Kaya stevig.
Ik ga je heel erg missen kluns van me.
Kaya sloot ook haar armen om Umniya heen en samen huilden ze het uit.
Terwijl Umniya haar gewassen Abaya ophing in de tuin tikte Youssef haar op de schouder
aan. Ze draaide zich om en kon hem haast niet zien door de felle zon die achter hem scheen.
Ze plaatste haar hand voor haar ogen om de zon af te schermen.
Heb je even? vroeg hij haar.
Ze knikte.
Wanneer ga je?
Morgen.
Ik ga met je mee. Zei hij vervolgens.

65

Ze staarde hem verbaasd aan en zei:

Wacht, opnieuw?
Ik ga met je mee.
Nee, nee. Begon ze gelijk tegen te sputteren.
Waarom niet?
Daarom.
Ik heb al besloten om met je mee te gaan Umniya, dus je hoeft niet tegen te stribbelen. Zei
hij vastbesloten.
Hoezo wil je meegaan? Moet jij niet terug naar Nederland of naar je Chinese vriend? vroeg
ze verbaasd.
Ik wil voorlopig niet terug naar Nederland en mijn Chinese vriend kan ook wel zonder mij.
Daarbij is dit nu ook mijn kans om wat van de wereld te zien.
Ga dan alleen wat van de wereld zien. Zei ze nu boos.
Waarom doe je zo?vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.
Denk je dat ik dom ben Youssef? Je denkt dat ik een zwakke vrouw ben die niet
onafhankelijk kan zijn van een begeleider. Dat ik maar een zieliger ben die de hele tijd huilt
en een man in mijn leven nodig heb. Zei ze boos.
Maar daar is het waar jij het mis hebt. Ik red me prima zonder jou of wie dan ook. Want ik
ben verdomme niet zwak ja!
Ze wilde weglopen maar hij versperde haar weg en hield haar bij haar boven armen vast.
Jij weet helemaal niet wat ik denk. Zei hij kalm.
Laat me los. Riep ze ziedend van woede.
Niet voordat je mij uithoort.
Ik wil met je mee gaan als gezelschap, en om je te beschermen. Umniya je hebt nog geen
idee hoe het erbuiten aan toe gaat. Vrouwen zoals jou zijn een makkelijk prooi voor moord,
beroving en verkrachting. Mannen kicken op vrouwen die alleen op reis zijn.
Net als jij toch? beet ze hem toe.
Nee, niet zoals ik. Ik zweer het je bij Allah, ik wil je slechts beschermen tegen die mensen.
Ze zweeg en moest er niet aandenken om verkracht of vermoord te worden.
Goed dan je gaat mee, maar je moet het niet in je hoofd halen om mijn vrijheid te beperken.
Ik ga heen waar ik maar naar toe wil, als jij daar niet mee eens bent dan pak jij maar een
andere weg.
Is goed, maak je maar geen zorgen.
Ze keek hem strak aan en hij liet haar nu los, waarna ze langs hem heen naar binnen liep.

29. Tijd om verder te gaan.

Huilend nam Kaya Umniya in een omhelzing, en was niet meer van plan haar los te laten.
Waluyo tikte Kaya op de rug aan om te laten weten dat ze Umniya los moest laten.
Met betraande ogen veegde Umniya, Kayas tranen weg.
We zullen elkaar nog een keer zien, als God het wil. Zei ze geruststellend.
Kaya knikte terwijl de tranen bleven stromen.
Waluyo ik wil je heel erg bedanken voor je gastvrijheid, je hebt me in vele aspecten geholpen
en ik zal je altijd dankbaar blijven. Zei Umniya terwijl een traan zijn weg naar buiten
baande.

66

Hij sloeg zachtjes op haar schouder met een glimlach en zei:

Geen dank Umniya. Ik ben jou ook dankbaar dat je deze afgetakelde oude man de kans hebt
gegeven om weer een levendige jonge vrouw als jou les te mogen geven.
Een kleine bescheiden glimlachje sierde haar gezicht terwijl er nog meer tranen volgden.
Ik snap dat jij weggaat, maar waarom gaat Youssef ook weg? Vroeg Kaya mijmerend.
Het spijt me Kaya, maar ook voor mij is het tijd om te gaan.antwoordde Youssef.
Beloof me dat jullie samen een keer terugkomen.
Umniya en Youssef keken elkaar aan en stotterend zei Umniya:
Ik kan je zoiets niet beloven.
Youssef aan de andere hand zei zelfverzekerd:
Ik beloof het je.
Er vormde een kleine glimlach op Kayas gezicht bij het antwoord van Youssef. Het waren
veelbetekende woorden.
Ze bleven nog zo staan tot de Taxi toeterde om hen te laten weten dat het hem te lang
duurde. Ze namen toen snel afscheid, en samen renden ze naar de taxi. Kaya achterlatend
met haar grootvader.
De taxi zetten hen af bij de bussen die naar het buitenland vertrokken.
Welke bus gaat naar Maleisi? vroeg ze terwijl ze rondje om haar eigen as draaide. Hij was
twee koppen langer als haar en had beter zicht.
Shit! riep hij uit.
Wat?vroeg ze verbaasd.
Zied rennen, hij rijdt weg.
Hij begon een sprintje te trekken richting de bus gevolgd door Umniya. Hij zwaaide voor de
deur naar de buschauffeur om zijn aandacht te trekken.
Stop! riep hij naar hem.
De buschauffeur remde af, en opende de deur.
Thank you. Zeiden ze dankbaar en zochten naar een plaats in de bus.
Ze ploften neer bij twee zitstoelen en hijgden nog wat uit.
Dat was net op tijd. Anders zaten we hier nog 6 uurtjes te wachten op de volgende bus. Zei
Youssef.
Ze keken beiden uit het raam en blikten nog even naar de prachtige stad Singapore. Umniya
hoopte vurig op een dag terug te komen.
De bus reed inmiddels al drie uurtjes en Umniya begon slaap te krijgen. Youssef merkte dat
en zei toen plagend:
Kijk uit dat je straks niet weer op mijn schouder in slaap valt.
Ze keek hem verschrikt aan, en deed nu extra veel haar best om niet in slaap te vallen.
Ik blijf wel wakker. Zei ze vastberaden om niet nog zon daad op haar geweten te hebben.
Na een half uurtje dompelde ze tegen het raam aan in slaap. Hij nam haar in zich op en met
een glimlach trok hij haar naar zich toe en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Zijn hart
sloeg een slag over, en met een gevoel van voldoeningen staarde hij voor zich uit naar de weg
die hen hopelijk naar een toekomst samen zou leiden.

30. Maleisi
67

Samen liepen ze door het platteland van Maleisi. Ze genoten van het prachtige landschap
die ze in Nederland niet konden waarnemen. Hier kon je duidelijk de wonderen van Allah
zien en erkennen. Een heerlijke bries deed de hoofddoek van Umniya wapperen terwijl ze
met open armen een rondje draaide.
Is dit niet heerlijk of wat?
Youssef die een paar stappen achter haar liep keek haar glimlachend aan en zei:
Meer dan dat.
Wie had gedacht dat ik hier ooit zou zijn. Zei ze lachend.
Me leeftijdsgenoten zitten m te stressen op school, stages en werk en ik sta hier aan de
andere kant van de wereld te genieten van de schoonheid die ik nooit eerder heb gezien.
Ze zwaaide naar een paar plattelandsmensen die naar hen tween keken.
Het lot blijft je verassen. Zei hij op zijn beurt.
Ze stopte met lopen en wachtte tot hij naast haar liep.
Zeg eens Youssef, wat deed je hiervoor in Nederland? Vroeg ze nieuwsgierig.
Ik werkte bij de Rabobank. Drie jaarlang heb ik mij beziggehouden met de bankenwereld.
Het is een echte zakenwereld, en het paste wel bij mij. Maar dan op korte termijn.
Ze keek hem opnemend aan en zag hem wel in een strak pak staan.
En je werkt daar nu niet meer?
Nee. Hij uitte een diepe zucht en keek naar de oneindige verte en vervolgde:
Wegens bepaalde omstandigheden ben ik gestopt.
Zoals? vroeg ze door.
Dat hoef jij niet te weten nieuwsgierige Aagje.
Waarom mag ik het niet weten?
Het is persoonlijk.
Maar hoe oud ben jij dan? vroeg ze door.
Hoe oud denk je dat ik ben?
27 a 28?
Hij moest lachen en schudde zijn hoofd.
Ik ben 25 jaar.
Lichtjes verbaasd keek ze hem aan. Hij was nog best wel jong.
En hoe oud ben jij? vroeg hij op zijn beurt.
19.
Hij stopte met lopen en keek haar verbaasd aan.
Wat? vroeg ze toen ze merkte dat hij was gestopte met lopen.
Wanneer ben je dan getrouwd?vroeg hij ongelovig.
Ze keek hem voor een paar seconden zwijgend aan, en vroeg zich af of ze het wel goed had
gehoord. Ze liep een paar stappen naar hem toe en zei toen:
Getrouwd? Waar heb jij het over?
Kaya dacht dat je een weduwe was. Zei hij nog met een verwarde blik.
Umniya proestte het in lachen uit en vroeg ongelovig:
Een weduwe? En waarom dacht ze dat dan?
Hij greep naar haar rechthand en hield haar hand op bij haar ooglengte, en haar lach
verdween als sneeuw voor de zon.
Daarom.

68

Ze keek naar de twee trouwringen die in de zon glommen. Hij liet haar hand los en wachtte
op een verklaring.
Ik kan niet geloven dat jullie twee over mij roddelden. Zei ze om de aandacht rond de
ringen te verdoezelen.
We roddelden niet, we waren slechts nieuwsgierig en aangezien jij niets loslaat proberen we
zelf de vragen in te vullen.
Sommige zaken, dien je voor jezelf te houden. Zei ze boos.
Daar geef ik je gelijk in, maar je moet weten dat als je zelf iets niet loslaat, anderen zelf naar
de antwoorden gaan zoeken. Hoe moest ik me erbij voelen toen ik je die nacht zag huilen h
Umniya? Je was gebroken en het was hartverscheurend je zo te zien. Vind je het dan gek dat
je, je gaat afvragen wat iemand zo kwetsbaar kan krijgen
Ze slikte en wendde haar hoofd weg.
En dan als je ziet dat iemand twee trouwringen om heeft een mannelijke en een
vrouwelijke dan ga je wel even zitten nadenken. En geen antwoord was bevredigend behalve
dat de reden dat jij zo kapot bent, is omdat jij je echtgenoot hebt verloren.
Ze draaide zich van hem weg en blikte op de trouwringen. Ze kon niet geloven dat haar
toestand hen zo heeft beziggehouden, waardoor ze met idiote theorien kwamen. Umniya
getrouwd? Dat was een lachwekkende idee. Ze had zich altijd voorgesteld om eerst alles op
een rijtje te hebben, vooraleer ze zou gaan trouwen. En hoe moest zij haar ware liefde vinden
op zon jonge leeftijd als ze altijd zich wantrouwend had opgesteld tegen over jongens.
Dus als je niet getrouwd was, dan was je misschien wel verloofd? vroeg hij uitlokkend.
Ze draaide zich boos naar hem toe en riep boos uit:
NEE, ik ben niet getrouwd of verloofd of gescheiden! Ik heb ook geen vriendje! En zat ook
niet in de loverboy circuit! Dus als je nog enige gedachte hebt dat deze twee ringen met een
jongen te maken hebben, zou ik ze maar snel wissen! Want dat is verdomme niet zo!!
En boos liep ze door, terwijl hij nog verbaasd was van haar onverwachtse uitbarsting. Hij
rende naar haar toe en blokkeerde haar weg door voor haar te staan. Een paar tranen rolde
over haar wangen en hij had spijt dat hij er over was begonnen.
Het spijt me Umniya.
Ze keek weg terwijl ze niets kon zeggen door de brok in haar keel. Het leed achter de
trouwringen was veel groter dan dat hij zich ooit kon voorstellen.
Alsjeblieft vergeef mij. Zei hij zachtjes terwijl hij haar tranen probeerde af te vegen. Ze
sloeg zijn hand weg en zei toen:
Dit is de laatste keer dat je me aanraakt, nog n keer en ik breek die hand van je.
Hij kreeg een speelse glimlach op zijn gezicht en zij veegde haar tranen weg.
Ok, het spijt mij, zijn we weer vrienden? zei hij in een poging om haar op te vrolijken.
Ze liep langs hem heen met haar neus in de lucht, en hij keek haar geamuseerd na. Plots
struikelde ze over een steen heen en viel ze in een diepe kuil. Verbijsterd rende Youssef naar
haar toe en toen hij zag dat ze niets mankeerde begon hij heel hard te lachen.
Auw. Zei ze gepijnigd.
Zie je dat krijg je ervan als je hoog gaat doen! Uiteindelijk val je hard neer! en hij schaterde
het uit van het lachen. Ze probeerde op te staan maar haar hand zat vast.
Ze hief haar rechterhand op en zei:
Help mij hier uit.
Hij begon nu nog harder te lachen en zei:

69

Oh mooi niet, je bent erg duidelijk net geweest. Als ik je nog een keer aanraak dan breek je
mijn hand. Ik zou het normaal niet serieus nemen, maar nu jij die Chicken Wing kent weet ik
wel beter.
Doe normaal idioot, en help mij! zei ze boos maar hij schudde zijn hoofd.
Je kunt niet opeens je dreigement intrekken. Ik zou maar snel opstaan als ik jou was, want
de zon gaat bijna onder.
En om haar te ergeren liep hij weg. Ze vervloekte hem en met veel moeite lukte het haar daar
uit te komen, ze veegde de stof van haar kleren af en zag dat Youssef al een stuk voorop liep.
Boos en gerriteerd liep ze dezelfde kant op maar was niet van plan om hem in te halen. Daar
was ze te koppig voor.

31. One Room

Samen liepen ze een klein land op met een groot huis dat moest dienen als een slaapplaats
voor toeristen. Het was net donker geworden en ze besloten te stoppen voor vandaag. Ze
liepen naar binnen en zagen vele blanke toeristen zitten. Youssef liep naar de balie en vroeg
naar twee kamers.
Im sorry, but we have only one room left.
Umniya stond al bij de deur om te vertrekken totdat Youssef zei:
We will take it.
Hoor je niet wat die man zegt?vroeg Umniya ongelovig.
Hij keek haar zwijgend aan en zij vervolgde:
1 kamer? Ik ga niet met jou op die kamer slapen.
Dan niet. Maar we overnachten in ieder geval hier. Ik ga niet in het donker door het
platteland trekken.
Hij nam de sleutel aan en liep richting de trappen. Met lood in haar schoenen liep ze achter
hem aan naar de kamer. Toen ze er waren bekeek ze de kamer grondig. Het was een kleine
met twee bedden. Ze wist nu al dat ze daar niet zou gaan slapen. Youssef liet zich achterover
vallen op het bed en sloot zijn ogen terwijl Umniya ongemakkelijk om zich heen keek op
zoek naar een oplossing. Ze greep naar een stoel en trok die mee de kamer uit en sloot de
deur dicht. Ze zou maar op de gang gaan slapen op de stoel, alles is beter dan met hem op
die kamer. Enkele minuten later ging de kamerdeur open en een fronsende Youssef keek haar
aan.
Dat meen je niet ben je van plan om hier te slapen?
Yup.zei ze kort en ze keek recht voor zich uit.
Ok, slaap lekker. Zei hij en trok de deur dicht.
Hij was niet van plan om haar te smeken binnen te slapen, ze moest het zelf weten. Hij zou
haar niet bespringen, als dat is waar ze bang voor is.
Koppig als dat ze was probeerde ze te slapen, maar de stoel zat niet lekker en zittend slapen
was ze niet gewend. Na twee uur lang op die stoel te hebben gezeten viel ze uiteindelijk in
slaap. Youssef opende de deur en keek met een glimlach naar de slapende Umniya. Ze zat
totaal niet lekker kon hij zien. Hij uitte een diepe zucht en liep toen naar haar toe waarna hij
haar vervolgens optilde. Umniya sloeg onbewust haar armen om zijn nek en zijn hart begon
sneller te kloppen. Ze moest eens weten wat ze nu deed, dacht hij bij zichzelf. Haar hoofd
rustte op zijn borst en hij droeg haar de kamer in. Hij ging op het bed zitten met nog steeds

70

een slapende Umniya in zijn armen. Met een kleine glimlach staarde hij naar haar
onschuldige gezichtje. Hij wenste dat hij ooit naast haar wakker mocht worden als haar
wettige echtgenoot. Maar Umniya gaf zich niet makkelijk weg. Het zou hem veel zweet en
bloed kosten om haar als zijn vrouw te overwinnen. Hij begreep niet wat er door haar heen
ging en ze bleef een mysterie voor hem. Hij legde haar hoofd op het kussen stond toen op en
legde zachtjes haar benen op het bed neer. Hij drapeerde het dunne laken over haar lichaam
en fluisterde toen:Welterusten hartendief.
En liep toen naar de gang om daar zijn nacht door te brengen.
Haar wekker ging af en langzaam gingen haar ogen open. Ze moest bidden bedacht ze zich
slaperig. Ze had nog niet door waar ze lag tot ze recht uit het raam keek en zich terplekke
doodschrok van een tropische vogel die haar aanstaarde. In een reflex ging ze rechtop zitten
en ze vroeg zich af hoe ze daar terecht was gekomen.
Ze keek de kamer rond en zag dat Youssef er niet was. Haar hart begon te kloppen vanwege
het onbekende. Hoe was ze hier terecht gekomen? Ze stapte uit het bed en deed de deur open
van de gang. Verbaasd staarde ze naar Youssef die op de stoel sliep. Ze was helemaal in de
war en maakte hem wakker.
Zijn ogen sprongen open, en hij keek haar slaperig aan.
Wat doe jij hier?vroeg ze door meteen met de deur in huis te vallen.
Ik probeer te slapen. Zei hij gapend.
Hoe ben ik daar terecht gekomen?wees ze naar het bed.
In de nacht kwam je naar me toe, schopte me het bed uit, en bedreigde mij te slaan als ik
niet op de gang zou gaan slapen. Zei hij bloedserieus. Dit antwoord zou haar veel beter
aanstaan dan de echte waarheid.
Je liegt. Zei ze ongelovig.
Nee, ik lieg niet, als jij slaapt doe je de gekste dingen. Fluisterde hij. Ze probeerde die
gebeurtenis zich te herinneren, maar haar geheugen liet haar in de steek.
Als je op het bed nu wilt slapen ga je gang. Zei ze en ze liep naar de gemeenschappelijke
badkamer die nu nog leeg was. Ze deed de kleine wassing en toen ze terug naar de kamer
liep zag ze dat Youssef al in slaap was gedompeld. Ze maakte hem wakker en stuurde hem
naar de badkamer voor de kleine wassing.
Ze verrichtte haar gebed, en sloot het af met smeekbedes. Toen Youssef de kamer in kwam
lopen, verliet zij de ruimte en ging ze beneden zitten voor een vroege ontbijt.

32. When the rain falls.

Samen vervolgden ze hun weg naar Kuala Lumpur. Umniya was in een vrolijke bui terwijl
Youssef achter haar aansjokte met slaap tekort.
Vond jij ook niet Waluyo op Mister Miyagi lijken? vroeg ze opgewekt.
Hij moest lachen en schudde zijn hoofd.
Nee, zijn naam deed me denken aan Pokmon.
Pokmon? vroeg ze lachend.
Ja Echt zo van: Waluyo! Kom nu uit je bol en dat er dan een dikke schildpad tevoorschijn
zou komen.

71

Umniya schaterde het uit in het lachen. Ze zag het helemaal voor zich Waluyo die uit een
pokbal rolde en dan Wing Chun aanvallen ging uitvoeren.
Jij bent echt gek. Zei ze lachend.
Nee, jij dan met je Mister Miyagi, zei hij grinnikend.
Hoe kom je erop? vroeg ze nog steeds niet uitgelachen.
Het schoot me gewoon binnen.
Net als met Chicken Wing? Vroeg ze grijnzend.
Precies. Zei hij lachend.
Plots voelde Youssef een druppel water op zijn gezicht belandden. Hij keek op naar de
regenwolken en er volgden meer regendruppels.
Het begint te regenen. Zei Umniya die een regendruppel in haar hand ving.
Kom laten we schuilen bij die boom. Zei Youssef toen hij al kon voorstellen dat het een
zware regenbui zou gaan worden. Ze snelden naar de boom en tegen de boomstam schuilden
ze tegen de regen.
Ash tata tata, a wlad al Haratha, a 3ami Boezekri, Tayebli khoebzi bekri... Zong haar vader op een
regenachtige zondag. Umniya schaterde het uit in het lachen en begreep maar de helft van het lied
maar het klonk leuk zoals haar vader het altijd zong. Het was een standaard lied dat hij zong in het
weekend als het regende. Het kenmerkte haar jeugd.
Nog een keer. Zei Umniya lachend terwijl ze haar kleine handjes verwarmde aan haar glas
Marokkaanse thee.
Drink eerst je thee op.
Ze nam een slok en haar vader vertelde over zijn jeugd in de bergen van Marokko. Volgens hem was er
geen andere beste plek waar je kunt opgroeien als daar. Hij vertelde haar vaak van zijn jongensstreken
en het verbaasde haar vaak dat haar vader dat irritante jochie was in zijn jeugd.
De Imam van het dorp ging in de nacht water halen uit de bron. Want dan is er niemand en is nog
voldoende water voor hem. Ik werd ook door mijn vader gestuurd midden in de nacht. Ik durfde niet te
gaan omdat je in het donker door de bos moet maar je kunt geen nee zeggen tegen je pa. Niet zoals
jullie tegenwoordig. Dus ik ging als een tienjarig jongetje midden in de nacht om water te vullen. Toen
ik daar aankwam zag ik dat de Imam mij voor was, en dat hij al het water vulde. Ik kon onmogelijk met
lege handen terug gaan dat zou mijn dood worden.
Umniya moest lachen en was blij dat zij dat niet in deze tijd hoefde te doen.
Dus ik dacht na en ben toen op een rots gaan klimmen. Ik begon stenen te verzamelen en sloeg ze in
het water van de bron. De arme Imam dacht dat het een Djinn was en begon alle suwar op te lezen
die hij kende. Maar ik bleef doorgaan met stenen gooien totdat de Imam zo bang werd dat hij alles daar
had achtergelaten en de benen had gepakt. Ik vulde mijn ton met water en ging tevreden naar huis.
Volgende dag vertelde die Imam aan de mensen dat hij in aanraking was gekomen met een heel erg
kwaadaardige Djinn gisterennacht. Hij moest eens weten dat ik die grote erge Djinn was. Zei hij
lachend. Umniya schaterde het uit in het lachen en vond het een leuk verhaal van haar vader. Ze hield
van zulke regenachtige ochtenden. Ze nam nog een slok van haar thee en haar vader vertelde nog meer
verhalen.
Tegen de boomstam aanleunend staarden ze naar de regen dat in grote hoeveelheden naar
beneden stortte. Een grote druppel viel op Umniyas gezicht en toen ze op keek zag ze dat de
plek waar zij stond niet meer langer droog zou zijn. In feite zou ze daar zijn blijven staan als
Youssef haar niet dichter naar zijn kant toe had getrokken. Ze stonden nu zo dicht bij elkaar

72

waardoor hun schouders tegen elkaar aanleunden. Youssef genoot van haar aanwezigheid en
het zou hem niet ergeren als het nog twee uurtjes door zou regenen. Het maakte hem niet uit
waar hij was of wat de omstandigheden waren, alles was prima als Umniya maar naast hem
stond. Hij had zich nog nooit zo goed en vrij gevoeld als op dit moment. En nog nooit
verlangde hij naar een meisjes gezelschap tot hij Umniya ontmoette. Zelfs met zijn verloofde
had hij nooit zulke gevoelens gevoeld. Zijn verloofde. Hij kreeg er rillingen van als hij er aan
terug dacht. Hij heeft haar gewoon in de steek gelaten, ze moet hem nu vast wel haten. Ze
was mooi, lief maar ook naef. Ze deed zo haar best om zijn hartje te winnen wat er eigenlijk
alleen maar voor zorgde dat hij afstandelijker werd. In feite had hij er zelf voor gekozen om
met haar te trouwen maar ze bleek toch niet bij hem te passen. Hij miste iets spanning, pit,
humor. Ze voerden samen van die oppervlakkige gesprekken die je eigenlijk met je baas
houdt of een collega. Hij zag niet in haar een vriendin aan wie hij alles kon vertellen en met
wie hij samen kon lachen.
Een bloemetje voor je gedachte. Onderbrak Umniya zijn gedachten. Met een glimlach hield
ze een klein roze bloem voor hem op. Hij keek haar aan en hield haar blik vast. Umniya had
het allemaal. Zij was degene die hij zocht. Een glimlach verscheen er op zijn gezicht en hij
nam de bloem aan.
Ik moest aan jou denken. Zei hij met zijn ogen gericht op het bloemetje. Ze keek hem
lichtjes verbaasd aan en ook haar blik ging naar het bloemetje. Hij keek haar nu met een
glimlach aan en bedankte haar voor de bloem. Ze ging weer tegen de boomstam aanleunen
en vroeg zich af wat hij daarmee bedoelde. Waarom was hij zo moeilijk om te begrijpen. Zou
ze hem wel ooit begrijpen?
________________________________________________
: Regen, regen regen, oh kinderen van Haratha, oh oom Boezekri, bak mijn brood vroeg
: Demon
: Hoofdstukken uit de koran.

33. Kuala Lumpur

Ze keken hun ogen rond in de prachtige stad Kuala Lumpur, het had dezelfde schoonheid als
die van Singapore. Ze besloten eerst wat te eten voordat ze rond zouden toeren. Ze stapten
een eettent in waar een bordje aanhing met het Halal logo er op. El Hamdoelillaah was
Maleisi een islamitische staat en liepen er hier veel moslims rond.
Wat neem jij? vroeg Youssef met zijn ogen gericht op het gigantische lichtbord met allerlei
gerechten erop.
Ehmm Ik denk dat ik voor vis ga. Heb dat wel gemist. Zei ze bedenkelijk.
Nadat ze daar even hadden staan nadenken nam de een vis en de ander vlees.
Ze gingen aan tafel zitten met hun eten en drinken en benuttigden hun maaltijd.
Je blijft me verassen. Zei Youssef lachend.
Hoezo?vroeg Umniya nieuwsgierig.
De meeste meisjes die ik ken zouden op dit moment een dieet shake hebben gekozen boven
alle gerechten.
Ze moest lachen en zei:
Ik weet niet welke meisjes jij kent, maar dat zijn vast wannabe supermodellen. Waar ik
vandaan kom lette we niet op de vetten en calorien.

73

Mooi, want er mogen wel een paar kilos bij komen. Zei hij lachend tegen haar.
Ze gooide een gevallen komkommer naar zijn hoofd die hij snel wist te ontwijken en die in
een glas drinken terecht kwam van een man die voorbij liep met zijn dienblad. Geschrokken
keek ze naar de man waarna ze snel onschuldig naar Youssef wees. Youssef die niet had
gezien waar die komkommer terecht was gekomen draaide zich voorzichtig om en keek oog
in oog met de boze man.
Oh fijn. Kon hij net mompelen voordat de man boos begon te vloeken in zijn taal. Umniya
moest stiekem grijnzen en vond het eigenlijk wel leuk om Youssef in problemen te brengen,
dat maakte alles van daarvoor goed.
Im sorry. Probeerde hij de man stil te krijgen.
Hij haalde een paar geldbiljetten tevoorschijn en gaf het aan de man.
Go buy yourself another drink, were sorry.
De man nam het aan en liep met een geheven hoofd weg. Youssef ging weer zitten en uitte
een diepe zucht.
Ik ga nooit meer ergens met jou eten. Zei hij niet gemeend.
Umniya moest grijnzen en vroeg toen onschuldig:
Waarom?
Jij wordt nog eens mijn dood. Waar haalde je het lef vandaan om mij aan te wijzen. Vroeg
hij lachend.
Ik dacht dat jij hetzelfde zou doen in mijn situatie vandaar. Zei ze grinnikend.
Dus niet, ik ben wel mans genoeg om de schuld op me te nemen.
Dat is ook de reden dat jij mij mag vergezellen tijdens deze reis. Zei ze grappend.
Hij schudde zijn hoofd lachend en zij begon weer wat van haar pangafilet te eten, om haar
terug te pakken wilde hij haar onzeker maken. Hij wees naar haar gezicht om zo aan te
duiden dat ze wat van de etensresten op haar gezicht had. Onzeker begon ze weg te vegen,
maar hij bleef nog steeds aanwijzen.
Een beetje naar links. Dat is te ver. Daar boven ja. Je hebt daar ook een beetje.
Waar?vroeg ze onzeker terwijl ze op en neer ging met haar hand over haar gezicht. Hij
vond het een lachwekkend beeld en schaterde het uit in het lachen.
Waar? vroeg ze nu nog onzekerder.
Daar bij je bovenlip. Ze veegde weg en keek hem vragend aan.
Nee het zit er nog.
Ze pakte haar telefoon en probeerde via het scherm naar haar spiegelbeeld te kijken.
Waar ik zie het niet?
Ok, ik maak maar een grapje met je. Je had niks. Zei hij lachend. Ze keek hem
verontwaardigd aan en greep naar een andere komkommer waarmee ze dreigde te gooien.
Niet gooien! zei hij lachend. Maar het was al te laat. Hij ontweek het weer en plots kwam
het weer terecht bij die man van net in zijn nieuwe drinken. Umniyas grijns vervaagde en
aarzelend met een angstige blik wees ze weer naar Youssef. Youssef kon het al bijna raden en
langzaam draaide hij zich om terwijl hij slikte. De mans ogen puilden er bijna uit van woede
en hij hield het dienblad trillend vast.
Dat meen je niet. Mompelde Youssef ongelovig.
De man barstte nu uit in volledige woede en iedereen staarde naar hen.
Im really really sorry, it was an accident. Probeerde Youssef weer.
Dit keer kon Umniya er niet om lachen, ze vreesde het ergste.
De boze man greep Youssef bij zijn trui en trok hem op.

74

Let me Go al Haloef! Zei Youssef nu boos. In n paar rake klappen kreeg Youssef zich uit
zijn greep. Hij streek zijn blouse weer recht en net toen de man een uithaal wilde geven
kwam de eigenaar van de eettent naar buiten gestormd en begon te schreeuwen dat ze zo
snel mogelijk het pand moesten verlaten voordat hij de politie zou bellen. Umniya stond snel
op en legde het geld voor het eten neer terwijl ze de pangafilet en haar drinken oppakte.
Kom Youssef. Zei ze haastig en Youssef liep achter haar aan.
Komt hij achter ons aan?vroeg Youssef aan Umniya terwijl hij doorliep.
Ze keek voorzichtig om en zag hem nergens staan.
Nee. Zei ze opgelucht. Ze nam een slokje van haar drinken en nam toen een hap van haar
vis. Hij keek haar ongelovig aan en zei:
Dat jij nog kan eten.
H, ik ben niet degene die net de dood in de ogen heeft gekeken en daarbij heb ik er wel
voor betaald, dat jij nou zo nodig wilde vechten met die man. Zei ze met een grijns terwijl ze
alle schuld naar hem toe schoof.
Ik kan niet geloven dat jij je niet eens schuldig voelt. Zei hij hoofdschuddend.
Jij begon! zei ze lachend.
Bazz. Kon hij slechts nog uitten en samen liepen ze door naar de winkelstraten.
_______________________________________
: Iets dat volgens de Islam toegestaan is
: A varken.

34. Eye on Malaysia

Youssef en Umniya groeiden steeds dichter naar elkaar toe. De afgelopen twee dagen in
Kuala Lumpur bewees dat. Ze maakten grapjes en lagen constant in een deuk. Al hoewel de
rivaliteit tussen die twee nog niet helemaal was verdwenen.
Umniya streek met haar hand over een prachtige roze stof.
Psstt. Zei Youssef zachtjes.
Ze keek op, en hij maakte een foto met zijn telefoon. Ze keek hem verbaasd aan en liet de stof
los.
Je gaat nu verwijderen. Riep ze uit.
Mooi niet. Zei hij grijnzend.
En ze maakte al aanstalten naar hem toe, en hij zette het op rennen. Samen renden ze door de
markt heen. Toen de weg doodliep, hield hij zijn telefoon hoog terwijl ze de telefoon
probeerde te pakken.
Je gaat verwijderen.
Nee,zei hij lachend, Die gaat in mijn vakantieplakboek. Vervolgde hij grappend.
Toen ze merkte dat het weinig uithaalde al dat gespring, draaide ze zich om en liep geacteerd
boos weg. Hij verborg zijn telefoon veilig in zijn broekzak en liep achter haar aan.
Je kunt zo boos kijken als je wilt maar die foto verwijder ik niet. Zei hij lachend.
Ze negeerde hem en samen liepen ze de markt uit.
Samen maakten ze in de avond een wandeling door een prachtig park waarnaast het water
verschillende prachtige kleuren weerspiegelde. De sfeer die er hing deed hen bijna zweven

75

naar de zevende hemel. Umniya probeerde alle gevoelens uit te schakelen, maar het lukte
niet niet op deze plek. Ze liepen samen langzaam terwijl Youssef rustig een verhaaltje
vertelde. Umniya sloot voor heel even haar ogen en liet zijn stem haar gevoelens benvloeden.
Ze had de gevoelens te lang genegeerd en nu verplichtten ze haar om te luisteren. Ze opende
haar ogen en keek naar Youssef terwijl ze naar zijn ogen staarde. Ze hielden haar zo in de ban
en zorgde ervoor dat ze het warm kreeg.
Luister je wel? Vroeg hij glimlachend terwijl er een kuiltje in zijn wang verscheen.
Ze knikte en keek toen weg. Ze stopte met lopen en staarde naar het water, haar gedachtes
waren niet meer op aarde, wat ze dacht weerspiegelde zich voor haar in het water.
- Youssef die haar in een hartstochtelijke omhelzing nam Een grassprietje voor je gedachten. Zei hij lachend terwijl hij een grassprietje voor haar
hield. Lachend nam ze het aan en vroeg:
Geen bloem?
Helaas zie ik er hier geen.
Ik moest aan jou denken. Zei ze met een kleine glimlach terwijl ze hetzelfde zei als dat hij
toentertijd tegen haar had gezegd.
Oh ja? Aan wat dacht je dan? vroeg hij nieuwsgierig.
Daar is een grassprietje niet genoeg voor. Zei ze lachend terwijl ze weer begon te lopen.
Hij keek haar na en met een glimlach dacht hij aan haar woorden. Hij hoopte zo dat het was
wat hij dacht. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en liep toen om haar in te halen.
Zullen we daarin?vroeg Youssef terwijl hij naar een gigantisch reuzenrad wees die een wit
licht straalde. Umniya knikte enthousiast en samen liepen ze er heen. Net toen het bijna hun
beurt was zei Youssef:
H, ik kom er zo aan.
Waar ga je naar toe? vroeg ze verbaasd aangezien zij de ene volgende waren.
Maar hij antwoordde niet en verdween als een speer tussen de rij mensen achter hen. Niet
veel later was het hun beurt maar Youssef was er nog niet. Ze stapte naar binnen en ging bij
het glas staan, kijkend naar het prachtige water. Het moest nu wel twaalf uur s nachts zijn
bedacht ze zich. Toen ze hoorde dat de deur dicht ging draaide ze zich snel om te kijken of
Youssef al was ingestapt. Haar adem stokte en zwijgend keek ze naar Youssef die nu voor
haar stond. De Eye on Malaysia begon te draaien, en Youssef haalde een boeket rode rozen
achter zijn rug vandaan. Een glimlach verscheen er op haar gezicht en evenzo een roze blos
op haar wangen. Hij zette een paar stappen naar haar toe, en overhandigde haar het boeket.
Voor jou. Zei hij met een glimlach.
Waar heb ik deze aan te danken?vroeg ze terwijl ze de rozen aannam.
Voor je vriendschap die je met mij hebt gesloten. Zei hij glimlachend.
Maar ook vooral omdat ik je net slechts een grassprietje heb kunnen aanbieden.
Ze moest lachen en hield het grassprietje op.
Ik heb m nog steeds.
Hij keek er verrast naar en zijn lach werd breder. Ze stopte het grassprietje tussen de rozen en
legde die toen vervolgens neer op het kleine bankje. Samen staarden ze uit het glas naar de
prachtige betoverende stad terwijl de Eye on Malaysia hen vervoerde naar de zevende hemel.

35. Een gunst van Allah

76

Gewikkeld in een satijnen laken lag Umniya op haar bed te staren naar de rozen die op het
nachtkastje stonden. Ze had een hele mikmak van gevoelens die ze zelf niet begreep. Het was
te gecompliceerd en het zorgde ervoor dat haar hersenen overuren werkten. De slaap stelde
zich uit terwijl het al weer 4 uur s ochtends was. Over een uur kon ze het gebed gaan
verrichten. Ze uitte een diepe zucht en ging weer op haar rug liggen. Ze beet op haar lip en
sloot haar ogen. Nee ze zou het niet toelaten, dacht ze vastbesloten. Dit kon nog eens heel
verkeerd lopen, en ze moest het zien te voorkomen. Nu was het nog vroeg en was dat nog
mogelijk. Ze zouden slechts vrienden blijven tot de weg hun zou scheiden. Ze hadden
besloten morgen verder te reizen naar Thailand, aangezien ze nog een heel lange weg
hadden. Vandaag was het vrijdag en stond er op de planning de moskee. Kuala Lumpur had
prachtige moskeen, en ze besloten ze allemaal n voor n te bezoeken. Haar hart was
altijd al verbonden met de moskee, en nu had ze de kans de mooiste moskeen te bezoeken
die ze normaal alleen op tv of Internet zag. Met haar gedachten gericht op de volgende dag
viel ze in een droomloze slaap.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel en was tevreden. Toen ze met Youssef op de markt was de
dag ervoor had ze een leuke witte Abaya jurk gekocht en een witte hoofddoek. Het was weer
eens wat anders dan zwart. Ze hoorde geklop op de deur en ze pakte snel haar tasje waarna
ze de deur open deed en Youssef zag staan.
Wit staat je goed. Was het eerste wat hij zei.
Thanks. Zei ze lachend.
Kunnen we gaan? vroeg hij met zijn handen in zijn zakken.
Ze trok de deur dicht en knikte.
Umniya luisterde aandachtig naar de preek die door de Imam werd gegeven in het Arabisch.
Ze begreep niet alle woorden, maar wist wel waar het over ging. Eenzaamheid overnam haar
en met een gebogen hoofd luisterde ze. Het ging om gehoorzaamheid tegenover je Ouders.
Ze wilde zowat in huilen uitbarsten maar ze hield zich sterk. Hij onderbouwde zijn preek
met een aantal Ahadith en verzen uit de Qoraan die ze wel eens eerder had gelezen of
gehoord:
En Abu Bakr, moge Allah met hem tevreden zijn, heeft overgeleverd: "De Profeet heeft
gezegd: "Zal ik jullie op de hoogte stellen van wat de allergrootste zonden zijn?' Wij zeiden:
O, jawel Gezant van Allah. Hij zei: 'Veelgodendienst en ongehoorzaamheid aan de ouders'.
Hij lag uitgestrekt, ging zitten en zei: 'en zeker het vertellen van een onwaarheid, onwaarheid
bij een getuigenverklaring' en bleef dat herhalen totdat wij hoopten dat hij zou stoppen.
En Allah Ta'ala openbaart in de Heilige Qur'aan:
Wij hebben de mens op het hart gedrukt betreffende zijn ouders, zijn moeder droeg hem in zwakte op
zwakte, en zijn zogen nam twee jaren in beslag; zeg Mij en uw ouders dank, tot Mij is de terugkeer.
En Allah openbaart in Surah Al-Ahqaf:
En Wij hebben de mens vriendelijkheid jegens hun ouders geboden; zijn moeder draagt hem met
ongemak en baart hem met smart; en zijn dragen en spenen nemen dertig maanden in beslag totdat,
wanneer hij zijn volle kracht bereikt heeft en veertig jaren wordt, hij zegt: Mijn Heer, stel mij in staat,
dat ik dankbaar moge zijn voor de gunsten die Gij mij en mijn ouders hebt bewezen en dat ik het goede

77

moge doen, dat U behaagt; en laat mijn nakomelingen rechtvaardig zijn; ik wend mij tot U; en
waarlijk, ik behoor tot de moslim.
En Allah zegt:
En wees teder voor hen in embarming; en zeg, mijn Heer, ontferm u over hen daar zij mij opvoedden
toen ik jong was.
Umniya voelde de tranen prikken en hoe sterk ze zich ook wilde houden de verzen van de
Qoraan hadden haar allang geroerd. De Imam had ze op een zeer mooie en emotionele
manier gereciteerd waardoor zij tot haar opluchting niet de enige was die een traantje
wegpinkte. Ze huilde nu niet meer om het verlies van haar familie maar om hun
bestemming. Ze hoopte vurig dat ze zonder enig bestraffing het paradijs zouden
binnentreden. En misschien was dat ook de reden waarom zij nog in leven was. Zij was nog
de enige die smeekbedes voor hen kan verrichten en hopen op de Barmhartigheid van Allah.
Het was een gunst besefte ze. Een gunst van Allah aan haar ouders.
_______________________________________
: Meervoud van Hadith, uitspraken, handeling (stilzwijgende) goedkeuringen van de Profeet Mohammed.
: [Uiteindelijke overlevering door Boekhaarie en Moesliem]
: Surah Luqmaan 31: 14
: Surah al-Ahqaf 46: 15
: Surah al-Isra 17: 23-24

36. Groeten vanuit Maleisi

Na een hele dag de huizen van Allah te hebben bezoekt, besloten ze nog n groot rondje te
lopen voor ze naar het hotel zouden gaan. Morgenvroeg zou er een bus vertrekken richting
Thailand die ze niet mochten missen aangezien die pas na drie dagen weer zijn volgende
shift zou draaien.
Zullen we Kaya een aanzichtkaart sturen?vroeg Umniya toen ze stilstond bij een rek vol
met aanzichtkaarten.
Heb je het adres dan? Vroeg hij met opgehaalde schouders.
Ja tuurlijk, anders zou ik het toch niet voorstellen. Zei ze spottend.
Ja, waarom niet.zei hij daarna.
Ze kozen samen een kaart uit en Umniya schreef op:
Lieve Kaya,
Hopelijk verkeer je in een goede staat.
Wij zijn op dit moment in Kuala Lumpur,
En we missen je heel erg.
Doe de groeten aan Waluyo.
Groetjes vanuit Maleisi,
Umniya en Youssef

78

Ze kochten nog postzegels en samen brachten ze de aanzichtkaart naar een postbus.

Samen wandelden ze door en Umniya vroeg aan Youssef:
Voor hoe lang denk je mij te vergezellen op deze reis?
Zo lang het nodig is voor jou, om je bestemming te bereiken.glimlachte hij.
Dat kan wel een jaar duren. Zei ze en ze wendde haar gezicht weg.
Dan vergezel ik jou een heel jaar. Zei hij niet van zijn stuk gebracht. Als het aan hem lag
vergezelde hij haar de rest van zijn leven.
Samen keren we terug naar Nederland.vervolgde hij.
Ze stopte met lopen waardoor hij automatisch ook stopte.
Mijn bestemming is niet Nederland. Zei ze met een kleine glimlach.
Oh wat dan?
Mijn bestemming is als God het wil, Marokko.
Hij moest lachen en zei:
Nog beter.
Hoezo? vroeg ze niet begrijpend.
Nederland heeft mij niets meer te bieden. Ik zou de rest van me leven daar niet willen
slijten.
Waar wil je dat dan wel?vroeg ze nieuwsgierig.
Dat weet ik nog niet precies, maar misschien is Marokko een optie.
Ze begonnen weer door te lopen en spraken over hun land van herkomst. Het zorgde er
alleen maar voor dat ze nog sneller naar toe wilden gaan.
De volgende dag stonden ze al vroeg bij de verzamelplaats van bussen. Verward keken ze
naar de vele bussen en wisten niet precies welke zij moesten hebben.
Misschien wordt het tijd om een auto te huren. Zei Youssef grinnikend.
Mooi niet, dat telt niet als reizen. Zei Umniya lachend.
Ik geloof dat, dat onze bus is. Zei Youssef terwijl hij wees naar een grote bus.
Ze maakten aanstalten er naar toe en het bleek dat het de juiste bus was. Ze namen plaats en
Umniya leunde met haar hoofd tegen het glas. Ze was moe. De afgelopen paar dagen heeft ze
niet zo goed geslapen, en het was meer dan dat ze kon verdragen. Ze staarde naar de menigte
mensen die allemaal de bus in probeerden te komen. Haar oog ving een meisje op die een
Arabisch uiterlijk had. Ze zou dezelfde leeftijd als Umniya kunnen hebben. Ze sloot haar
vermoeide ogen dicht en wachtte tot de bus zou optrekken.
Waar is dat boekje? vroeg haar moeder haastend.
Welke boekje a Fatima? vroeg haar vader terwijl hij de straat uitreed. Umniya had de zomerkriebels
te pakken en kon niet wachten tot ze in Marokko zou aankomen. De aankomende twee reisdagen
zouden als een avontuur worden beleefd.
Dat smeekbedenboekje. Ik kan m nergens vinden. Antwoordde haar moeder.
Dames, kijk eens daar bij jullie. Zei ze tegen Umniya en Warda.
Hier Mama, is dit die je bedoeld. Vroeg Warda.
Ja! zei haar moeder opgelucht bij het zien van het boekje.
Mama ik heb honger. Zei Mohamed.
Honger? vroeg haar vader lachend.
SoubhanaAllah we zijn nog niet eens de straat uit en hij wil al eten.vervolgde haar vader lachend.

79

Umniya mag ik wat van jouw snoep? vroeg hij poeslief. Ze had m al door, hij had gewoon trek en
niet honger.
Ja daag. Die zak snoep gaat pas open als we de Belgische grens over zijn. Ik moet wel wat op voorraad
houden voor de volgende dag.
Traantjes verschenen er in zijn ogen.
Mama, zeg tegen Umniya dat ze mij snoep moet geven. Zei hij huilend.
Umniya keek hem gerriteerd aan en hoopte dat haar moeder nee zou zeggen.
Niet nu Mohammed, ik ben die smeekbede aan het zoeken. Zei haar moeder afwezig.
Maar ik heb honger. Zei hij door zijn tranen heen en begon te doen alsof hij geen adem kreeg.
Ik ga dood. Zei hij met grote uitpuilende ogen.
Hij had die truc al veelte vaak gebruikt waardoor Umniya er niet intrapte. Daarbij was zij diegene die
hem die truc had geleerd.
Umniya geef hem snoep, zodat hij stil kan worden. Zo kan ik me niet concentreren op de weg. Bazz,
we zijn nog niet eens de wijk uit en jullie veranderen in dieren. Riep haar vader uit.
H!riep Warda verontwaardigd uit. Mij hoor je niet.
A7iyeni, jij bent de ergste van hen allemaal. Zei haar vader spottend.
Hier.zei Umniya boos tegen haar broertje en gooide de zak snoep naar hem toe. Meteen moest hij
duivels lachen en hij veegde zijn geacteerde tranen weg.
Ik heb m gevonden. Zei haar moeder blij.
Allah is de grootste, Allah is de grootste, Allah is de grootste. Geprezen is Degene Die dit voor ons
mogelijk heeft gemaakt en wij hebben er geen macht over. En voorwaar, tot onze Heer zullen wij zeker
terugkeren. O Allah, wij vragen U om goedheid en vroomheid tijdens deze reis en om werken die U
behagen. O Allah, vergemakkelijk deze reis voor ons en maak de afstand makkelijk (te overbruggen)
voor ons. O Allah, U bent tijdens deze reis onze gezelschap en U bent Degene aan Wie we de zorg over
onze familie hebben overgelaten. O Allah, ik zoek toevlucht bij U tegen de slechte gebeurtenissen en
nare uitzichten van deze reis. Bescherm mijn familie en bezittingen tegen een slechte toestand bij
terugkeer.
Umniya opende haar ogen toen ze merkte dat de motor van de bus begon te draaien. Ze uitte
een diepe zucht en keek naar Youssef die met zijn telefoon speelde. De deur van de bus ging
dicht en ze prevelde net niet hoorbaar de smeekbede van reizen, terwijl de bus begon te
rijden naar zijn hopelijk bestemming, Alor Setar.

37. Klapband
Alles heeft zijn schoonheid,
maar niet iedereen ziet haar.
Confucius

Ze zaten al twaalf uurtjes in de bus toen de bus plotseling op en neer begon te rijden.
Wat is dit?vroeg Umniya verbijsterd.

80

Een klapband, denk ik.zei Youssef terwijl hij om zich heen keek.
De bus stopte aan de zijkant en de Buschauffeur raasde naar buiten. Teleurgesteld begon hij
aan de achterband te schoppen terwijl alle passagiers uit het raam naar hem keken.
En nu?vroeg Umniya onwetend.
Ik denk de band verwisselen h.
Ze ging met een zucht weer recht zitten.
Kom laten we naar buiten gaan, ik wil me benen strekken.zei Youssef terwijl hij opstond.
Samen liepen ze de bus uit en niet veel later volgde de rest.
Een heerlijke koele wind blies in Umniyas gezicht terwijl ze om zich heen keek naar het
landschap. Prachtig gebergte die de vorm hadden van een kamelenrug omringden hen,
terwijl de zon hoog aan de hemel stond. Alles zag er zo kleurvol uit. Samen met Youssef liep
ze een ommetje.
Is dit niet prachtig? vroeg ze bewonderend.
Hij moest glimlachen en knikte.
Dat is het zeker. Ik zou best wel in een huisje op deze platteland kunnen wonen. Elke keer
als je hier wakker wordt zul je blijven genieten van het uitzicht.
Ze moest glimlachen en sloot voor heel eventjes haar ogen, fantaserend over een vredig
leventje hier. Ze opende haar ogen, en net toen ze omdraaide vloog er een vogel boven hun
hoofd en die op Youssefs schouder poepte. Umniyas ogen werden groot van verbazing en al
snel proestte ze het uit in het lachen.
Dit meen je niet. Zei Youssef gerriteerd terwijl hij naar zijn schouder staarde.
Umniya vond het hilarisch en kwam haast niet bij.
Lach maar.zei hij met verwijtende blik terwijl er op zijn lippen een kleine glimlach rustte.
Je zult rijk worden. Zei Umniya nog steeds lachend.
Hoezo dat? en hij ontknoopte zijn blouse.
Me moeder zei dat vroeger altijd. Als er een vogel op je poept wordt je rijk. Zei ze lachend.
Haar moeder kwam altijd met de gekste dingen aanzetten. Hij moest nu ook lachen en zag de
verhouding tussen vogelpoep en rijk worden, niet.
Dat is mooi om te weten dan, misschien kan ik dan toch nog een huisje hier op het
platteland laten bouwen met mijn toekomstige rijkdom. Zei hij grappend.
H, fifty-fifty!
En hoezo dat dan, ik geloof dat die vogel op mijn schouder heeft gepoept en niet op die van
jou dus je mag al blij zijn als ik je een euro aanbied.zei hij quasi arrogant.
Dan moet je eens goed luisteren meneertje ondankbaar, dankzij mijn toestemming om mij te
vergezellen op deze reis was je precies hier op dit precieze moment waarop de vogel op je
kon poepen. Dushalve winst van je toekomstige rijkdom is van mij. Zei ze op haar beurt
arrogant.
Hij moest lachen en schudde zijn hoofd.
Hoor ons praten over vogelpoep en rijkdom. Alles ligt in de hand van Allah, en mocht ik
iets binnenkrijgen dan mag jij de helft saffie?
Ze moest lachen en knikte:
Saffie.
Hij trok zijn blouse uit en stond nog slechts in zijn strakke witte hemd, die de goedgevormde
opbouw van zijn bovenlichaam liet zien. Umniya draaide zich ongemakkelijk om en deed
alsof ze naar iets staarde.

81

Mag ik jullie iets vragen?

Youssef en Umniya draaide zich beiden om toen ze iemand Nederlands hoorden praten.
Umniya blikte in het Arabische meisje dat ook met hen in de bus zat.
Ik hoorde jullie in de bus Nederlands praten, en vroeg me af of jullie het erg zouden vinden
als ik met jullie kan staan.
Ja tuurlijk geen probleem. Zei Youssef met een glimlach, en Umniya knikte met een brede
glimlach bevestigend.
Het meisje had prachtige bruine krullen, en verleidelijke groene ogen. Haar huid was
lichtgetint, en haar volle lippen waren gekleurd met een roze lipgloss. Het was een
schoonheid om aan te zien, moest Umniya toegeven.
Wat is jullie afkomst? Vroeg ze met een oogverblindende glimlach die haar rechte witte
tanden ontblootte.
Wij zijn Marokkaans, en jij? vroeg Youssef belangstellend.
Oh wat leuk, ik zelf ben Algerijns. Zei ze vrolijk.
Ben je alleen op reis? vroeg Umniya nieuwsgierig.
Ja, momenteel wel, ik ben mijn reisgroep in Kuala Lumpur kwijt geraakt, en ze wachten me
nu op in Alor Setar. Als ik niet voor morgen daar ben, gaan ze verder zonder mij.
Dan moet die buschauffeur maar snel opschieten met die band. Zei Youssef lachend.
Ja, dat is het probleem nou juist. Hij zegt geen reserveband te hebben meegenomen, en hij
heeft lopen bellen naar zijn bedrijf en die zegt dat ze de band pas morgen kunnen leveren.
Umniya staarde haar verbaasd aan en zei:
Dat meen je niet, moeten we hier blijven tot morgen?
Ja, ik denk het, of we zouden kunnen lopen naar de dichtstbijzijnde stad. Het blijkt dat die
maar 2 uur hiervandaan is. Van daaruit zou ik een taxi kunnen pakken naar Alor Setar.
Youssef blikte naar Umniya en vroeg haar toen:
Wat denk jij, zullen we lopen of hier nutteloos zitten wachten tot de volgende morgen.
Voor mij maakt het niet uit, ik heb toch geen haast. Zei Umniya schouderophalend.
We zouden haar kunnen brengen. Zei Youssef doelend op het meisje. Waarom probeerde
hij het verantwoordelijkheidsgevoel bij haar aan te wakkeren, vroeg ze zich af. Ze had niets
met het meisje, dus het zou ook niet haar taak hoeven te zijn om haar veilig te begeleiden
naar de dichtstbijzijnde stad. Ze voelde slechts medelijden maar niet die drang om haar over
te beschermen. Zonder nog op haar antwoord te wachten draaide hij zich naar haar om.
We zullen je brengen naar de dichtstbijzijnde stad. Zei hij met een glimlach.
Geweldig, ik ben trouwens Chams. zei ze terwijl ze haar hand uitstak naar Youssef.
Hij nam het aan en terwijl hij haar hand schudde zei hij:
Ik ben Youssef, en dit is Umniya.
Umniya glimlachte naar haar, maar keek er zwaar tegenop straks een heel end te lopen. Door
de reis van de bus was ze suf geworden.
Leuk om jullie te ontmoeten. Zei Chams lachend.

38. In the middle of nowhere

Sjokkend liep Umniya paar meters achter Youssef en Chams. Die twee waren in zon diepe
flirterig gesprek geraakt dat Umniya haar best deed om de inhoud van haar maag binnen te
houden. Zodra Chams te horen kreeg dat Umniya en Youssef op geen enkele manier met

82

elkaar verbonden waren, greep ze haar kans bij Youssef. Umniya die zich al een paar dagen
wijs zat te maken dat ze niets voor Youssef voelde, werd nu zwaar ten proeve gelegd. Ze kon
niets doen of zeggen om haar ongenoegen te tonen. Iedere keer als ze zich in hun gesprek
probeerde te mengen werd ze genegeerd en ging ze weer een paar meters achter hen lopen.
Dus jij wilt mij wijs maken dat Marokkaanse jongens knapper zijn dan Algerijnse?vroeg ze
giechelend.
Ja, dat lijkt me vanzelfsprekend. Zei hij zelfverzekerd.
Bewijs het dan. Zei ze lachend terwijl haar hand op zijn bovenarm rustte.
Hij wees naar zijn gezicht en zei lachend:
Dit is volgens mij bewijs genoeg.
Ze moest weer giechelen en zei vervolgens op een zeer verleidelijke toon:
Ik geef toe je bent een zeer mooi en aantrekkelijke man Youssef.
Umniya stopte zelfs met lopen bij het horen van die zin. Hoe schaamteloos? Dacht ze.
Hij keek Chams voor een ogenblik aan en schonk haar toen een glimlach.
Bedankt voor je compliment.
Zeg eens Youssef, heb je een vriendin?
Umniyas benen wilden nog steeds niet bewegen en met een hart die zich vast hield wachtte
ze zijn antwoord af.
Ja. Zei hij kort.
Umniyas hart begon sneller te kloppen terwijl de hitte naar haar hoofd steeg. Had hij een
vriendin? Wie was zijn vriendin? Bedoelde hij misschien haar? Allemaal vragen gingen door
haar gedachte. Hij stopte met lopen en draaide zijn hoofd een kwartslag om naar Umniya hij
hield haar blik voor een paar seconden vast en keek toen weer naar Chams.
Jij bent mijn vriendin.zei hij tegen Chams.
Umniya vergat bijna te ademen bij het horen van dat antwoord. De tranen schoten naar haar
ogen maar ze hield ze met alle kracht tegen. Ze begreep er niks meer van en verward sloeg ze
haar blik neer. Ze sloot haar ogen om na te kunnen denken en zachtjes begon te knikken. Ze
had in eerste instantie al gelijk, Youssef hoorde bij het stereotypebeeld die ze over jongens
had. Al haar hoop verdween, er zou nooit een jongen komen die het tegendeel bewees. Ze
opende te neergeslagen en hopeloos haar ogen en zag hoe die twee verder liepen met zn
tween. Als het kon was ze weer teruggelopen naar de bus maar daar was het nu te laat voor,
ze moest die twee maar zien te volgen voor ze hier achter zou blijven. Want zoals het nu eruit
zag, zou Youssef het niet eens merken als ze weg was. Hij was helemaal in de ban van
Chams, en Umniya kon het hem ook niet verwijten ze was zeer mooi en kon met n blik een
mans hart stelen. Met tegenzin sjokte ze weer achter hen aan, hopend dat ze snel zouden
aankomen.
Hoe bedoel je we zijn verdwaald? riep Umniya uit.
We hebben denk ik de verkeerde weg genomen. zei Youssef terwijl hij op zijn telefoon keek.
Hoe kon dat gebeuren? riep Umniya woedend. De nachtmerrie was nog steeds niet voorbij,
blijkbaar zou ze nog langer met die twee moeten rondhangen.
Ik lette even niet op.
Umniya moest nu ironisch lachen en schudde haar hoofd.
Je lette even niet op? Ik geloof dat sinds we waren begonnen met lopen je al niet meer
oplette, misschien was je afgeleid door haar. Zei ze verwijtend terwijl ze naar Chams wees.
Niet zo brutaal Umniya. Zei Youssef terwijl hij haar mond dichtsnoerde.

83

Umniya stond op het punt uit te barsten, maar voordat ze een woord uitte liep ze boos weg
terwijl ze alle steentjes op haar pad wegtrapte en begon toen pas te vloeken. Verbijsterd keek
ze naar het laatste stukje licht van de zon die onderging. Ze waren in middle of nowhere en
straks zouden ze hier moeten overnachten.
Ik heb het idee, dat dit mijn schuld is. Zei Chams op een zielige toon.
Umniya wilde naar haar schreeuwen en zeggen dat het inderdaad haar schuld was, maar kon
zich net inhouden.
Nee natuurlijk niet, maak je niet druk. We moeten maar hier overnachten en morgen zul je
op tijd terug zijn bij jouw reisgroep. Zei Youssef geruststellend.
Bedankt Youssef. Zei ze zacht en plaatste toen een kus op zijn wang.
Zowel Youssef en Umniya raakten sprakeloos. Youssef draaide zich bij Chams vandaan en
ging op de grond zitten en haalde een slaapzak uit zijn reistas. Hij spreidde de slaapzak
breed op de grond en ging er op liggen, en Chams ging naast hem liggen. Umniya voelde
zich op dat moment zo alleen en kwetsbaar, en wilde van hier gered worden.
De zon was nu volledig onder en ze ging volgens haar gevoel richting de Qibla staan. Zon
10 meter van hen vandaan verrichtte ze haar gebed, en daarna smeekte ze Allah om haar
geduld te schenken en haar op de rechte pad te leiden.
Liggend op haar dunne jas staarde ze angstig naar de sterrenhemel, hopend dat alle insecten
genade met haar zouden hebben, en haar met rust zouden laten. Hopend dat een kolonie
mieren op Chams afgingen en haar zondige flirterig gedrag zouden afleren.
Haar gegiechel was zo irritant geworden dat het zeker Umniya zou gaan achtervolgen in haar
nachtmerries.
Ga je me beschermen in de nacht?vroeg ze giechelend aan Youssef.
Misschien. Antwoordde hij koeltjes.
Als jij nu gaat slapen, dan bescherm ik je.vervolgde hij emotieloos.
Weet je Youssef, ik weet niet waarom maar ik voel me tot je aangetrokken. Zei ze met een
verleidelijke toon. Dat was voor Umniya de druppel die de emmer deed overlopen. Ze stond
razend op en greep haar jas van de grond. Ze was van plan om geen minuut langer in hun
gezelschap te verkeren.
______________________
: De qibla is de gebedsrichting binnen de islam voor het gebed. (richting Mekka)

39. Verloren hoop

Youssef merkte op dat Umniya was op gestaan en ging rechtop zitten. Verbijsterd keek hij toe
hoe zij vloekend haar jas afveegde.
Umniya wat doe je? vroeg hij haar verbaasd.
Ze vloekte binnensmonds en keek om zich heen, ze besloot het noorden op te gaan.
Umniya! zei hij bevelend.
Ze draaide zich woedend naar hem om en riep:
Ik ga weg!
Ze maakte meteen aanstalten om weg te lopen maar Youssef sprong op en haalde haar in en
greep naar haar pols.

84

Je kunt nu niet weggaan. Zei hij bespottelijk.

Ze blikte dreigend naar haar pols en hij liet haar meteen los.
Als jij denkt dat ik ook meer n minuut langer met jullie ga doorbrengen, dan heb je het
goed mis. Ik word spontaan misselijk in jullie bijzijn. Vrees jij Allah niet? Idioot! zei ze
woedend.
Umniya de zon is al onder, waar wil je heen gaan? vroeg hij haar verwijting negerend.
Ik heb mijn eigen weg. Daar heb ik jou of haar niet voor nodig, aangezien jullie mij alleen
maar laten verdwalen. Zei ze letterlijk en figuurlijk.
Weet je Youssef, ik had je beter ingeschat maar ik ben God dankbaar dat hij je ware aard
naar boven heeft laten komen. Dit is mijn reis, die jij mij in mocht vergezellen. Dus ik ga niet
op mijn eigen reis zich voelen als een vijfde wiel aan een wagen.
Umniya zei hij zachtjes maar ze schudde al haar hoofd.
Ik dacht in jou een vriend te hebben gevonden, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Het gaat je
goed Youssef. Zei ze nu wat zachter en ze draaide zich om.
Klaar om haar reis in haar eentje te nemen, net zoals zij in eerste instantie al van plan was.
Niet wetend wat te doen staarde Youssef, Umniya na. Ze zou vast wel terug komen dacht
Youssef, in haar eentje zou ze vast nergens heen durven. Hij uitte een diepe zucht, zn
plannetje was niet precies gelopen als dat hij dacht. Hij hoopte Umniya jaloers te krijgen
zodat ze haar gevoelens naar hem toe zou erkennen, maar in plaats daarvan heeft hij haar
nog verder van zich af gedreven. Hij blikte op Chams die hem onschuldig aankeek. Ze was
mooi maar niet zijn type. Umniya was de juiste voor hem. Hij kon zich wel voor de kop slaan
en dacht na over haar woorden. Ze dacht in hem een vriend te hebben gevonden. Moe en
schuldig liep hij terug naar zijn slaapzak. Hopelijk zou ze zo terug komen dacht hij.
Met angst reciteerde Umniya Ayatul Koersi, hopend op de bescherming van Allah. Ze had
de juiste weg gevonden wat alleen maar meer bevestigde dat ze beter af was zonder hen. In
de holste van de nacht liep ze alleen met slechts haar gedachtes. Hoewel ze pas twee uurtjes
geleden weg was gegaan bij Youssef, miste ze hem nu al. Herinneringen schoten haar
allemaal binnen, en ze merkte dat ze genoeg herinneringen aan hem had voor de rest van
haar leven.

Wat doe je? riep ze boos uit.

Dat zie je toch? zei hij terugkaatsend.
Het vliegtuig is niet van je vader, doe die luik open!
Nee, hij is van jouw vader toch? zei hij sarcastisch.

~~~~~~~~

Hoe lang lag ik te slapen? vroeg ze beschaamd.

Lang genoeg om mijn schouder te verlammen.

~~~~~~~~
Wat doe jij hier nog?

85

Wil je me weg hebben?vroeg hij grijnzend.

Gerriteerd keek ze hem aan en liep toen langs hem heen de kamer uit.
Zeg dan. Commandeerde hij.
Ze draaide zich naar hem om en zei:
Ja, wat denk je zelf.
Ik dacht dat je me nog een keer wilde zien. Zei hij schouderophalend.

~~~~~~~~
Soms moeten we los laten, wat ons het meest dierbaar is. Fluisterde hij haar toe.
~~~~~~~~
Ik moet nu wel twee keer nadenken voor dat ik iets zeg wat je niet bevalt h.
Ze moest lachen en zei:
Ja zeker, anders laat ik wat van mijn Bruce Lee moves op je af.
Hmm ik weet niet of ik dat zo erg ga vinden. Zei hij met een grijns. Ze gaf m een harde stoot en met
een frons wreef hij over de pijnlijke plek.
~~~~~~~~~~
Dit is de laatste keer dat je me aanraakt, nog n keer en ik breek die hand van je.
Hij kreeg een speelse glimlach op zijn gezicht en zij veegde haar tranen weg.
Ok, het spijt mij, zijn we weer vrienden?
~~~~~~~~~~
Een bloemetje voor je gedachte.
Ik moest aan jou denken. Zei hij met zijn ogen gericht op het bloemetje.
..
Een grassprietje voor je gedachten. Zei hij lachend terwijl hij een grassprietje voor haar hield.
Lachend nam ze het aan en vroeg:
Geen bloem?
Helaas zie ik er hier geen.
Ik moest aan jou denken. Zei ze met een kleine glimlach terwijl ze hetzelfde zei als dat hij toentertijd
tegen haar had gezegd.
~~~~~~~~~~
H, fifty-fifty!
En hoezo dat dan, ik geloof dat die vogel op mijn schouder heeft gepoept en niet op die van jou dus je
mag al blij zijn als ik je een euro aanbied.zei hij quasi arrogant.
Dan moet je eens goed luisteren meneertje ondankbaar, dankzij mijn toestemming om mij te
vergezellen op deze reis was je precies hier op dit precieze moment waarop de vogel op je kon poepen.
Dushalve winst van je toekomstige rijkdom is van mij. Zei ze op haar beurt arrogant.
Hij moest lachen en schudde zijn hoofd.

86

Hoor ons praten over vogelpoep en rijkdom. Alles ligt in de hand van Allah, en mocht ik iets
binnenkrijgen dan mag jij de helft saffie?
Ze moest lachen en knikte:
Saffie.

Allerlei herinneringen die ze nu koesterde. Ze besefte nu pas wat voor een goed gezelschap
hij voor haar was. Ze vergat bij hem al haar leed en verdriet en kon zichzelf zijn. Maar ze had
ook het slechte in hem ontdekt en ook al hadden ze niks met elkaar deed het haar veel. Het
had haar hoop gebroken. Ze moest nu ironisch lachen en schudde haar hoofd. Ze had
eigenlijk nooit hoop. De dag dat haar familie stierf wist ze dat ze geen kans op liefde maakte
of op een huwelijk. Er was niemand die haar zijn zegen kon geven, ze was praktisch een
wees. Wie wilt nou trouwen met iemand die niets heeft? Ze had nooit hoop gehad en dat was
ook de reden dat ze in het begin al een eind aan haar gevoelens wilde maken. Ze uitte een
diepe zucht en met pijn in haar hart dacht ze aan hem. Ze stond op het punt te huilen want
ze had het gevoel nog een dierbare kwijt te zijn geraakt. Ze kon dit er niet bij hebben. Het
zorgde ervoor dat ze haar families dood weer herdacht, en aan al haar leed die het met zich
had meegebracht. Ze was verloren, net als haar hoop.
____________________________
: Ayatul Koersi betekent het troonvers en is daarmee het hoogste vers van de Koran.

40. Pulau Pinang

Haar benen waren moe, en elke lichaamdeel protesteerde bij elke stap. Ze kon niet meer, ze
wilde niet meer. Ze twijfelde of ze wel de goede kant op ging. Ze keek op haar telefoon en
zag dat het drie uur in de nacht was. Ze was moe en wilde slapen, maar hoe zou ze hier ooit
kunnen slapen. Er bewogen hier dieren die ze nooit eerder heeft gezien. Er was geen mens te
bekennen en ze kon geen hand voor ogen zien. Eens in de zoveel tijd passeerde een auto.
Maar het was nu immers een uur geleden dat een auto deze weg had genomen. Ze keek
achterom en zag in de verte slechts twee lichten schijnen. Ze hoopte dat het koplampen van
een auto waren.
Oh Ya Rabb, laat het een auto zijn met een vrome persoon erin. Smeekte ze.
Ze bleef staan aan de zijkant van de weg, wachtend op die auto met angst in haar hart. Toen
de auto dichterbij kwam begon ze met haar jas te zwaaien. Hij passeerde haar en stopte toen
een paar meters bij haar vandaan.
Ya Rabb bescherm mij, want waarlijk U bent de beste Beschermer. Zei ze snel in een
schietgebedje.
Ze liep naar de auto toe en zag tot haar geluk een kindje op de achterbank slapen. Hij opende
de raam aan de passagierskant en groette haar.
Salaam Alaykoem. Zei hij tegen haar.
Wa Alaykoem Salaam. Zei ze met een wanhopige glimlach. Het was een moslim dacht ze
blij voor heel even was ze vergeten dat Maleisi een islamitische staat was.
Are you going to Pulau Pinang? vroeg ze aan hem.
Hij knikte en opende de deur voor haar.

87

Yes, step in.

Bismillah.prevelde ze zachtjes en ze stapte voor in.
De hele reis werden enkele vragen aan elkaar gesteld in gebroken Engels en ze hoopte dat ze
niet met een psychopaat in de auto zat.
Half slapend half wakker, zat ze op een bankje wachtend op de taxi, het was alweer 12 s
middags en Umniya had het overleefd. Ze was veilig en wel in Pulau Pinang aangekomen. Ze
greep naar de granaatappel en begon ervan te eten. De man was haar zo aardig geweest om
haar een granaatappel aan te bieden. Ze proefde de zoete smaak ervan en genoot van het
fruit.
Would you like to share with me?
Ze keek op en zag een jongeman naar haar kijken. Ze was te moe om te praten dus brak ze de
granaatappel door tween en bood hem het grootste stuk aan. Hij nam naast haar plaats en
begon van zijn fruit te nuttigen.
You are a toerist?
Ze knikte en staarde weg.
You cant speak?
Ze uitte een diepe zucht en zei toen in het Engels:
Ik ben moe.
Dat is aan je te zien. Zei hij lachend.
Waar ga je naartoe? vroeg hij nieuwsgierig.
Alor Setar.
Ik ga daar ook naar toe. Zei hij lachend en trok zijn rugzak op, die voorzien was van allerlei
reisspullen.
Ze schonk hem een kleine glimlach en wilde niet meer praten. Ze wilde slapen.
Kan ik je vergezellen op deze reis?
Ze keek hem aan maar zweeg, wat was het aan haar waardoor mensen zich aanboden om
haar te vergezellen. Ze haalde haar schouders op als een wijze van dat het haar niet
uitmaakte.
Geweldig, ik ben Zamir. Zei hij enthousiast.
Ze glimlachte naar hem en zei:
Ik ben Umniya.
Umniya deze granaatappel is heerlijk! Riep hij uit.
Ze moest lachen en verbaasde zich om zijn spontaniteit. Bijna heel Azi had een spontaan
karakter, Nederland integendeel was zijn spontaniteit verloren.
Een taxi parkeerde zich voor het bankje en riep naar Umniya.
Dat is mijn lift. Zei Umniya tegen Zamir.
Hij stond meteen op en liep achter haar aan. Umniya stapte achter in en Zamir ging naast de
bestuurder zitten. Zamir begon enthousiast met de chauffeur praten en Umniya merkte op
dat hij een opgewekt karakter had, want haar slaap verdween terplekke.
Ze pakte de Qoraan uit haar tas en voor ze begon te lezen opende ze de laatste bladzijde van
het boek en haalde een roos te voorschijn tezamen met het grassprietje die ze van Youssef
had gekregen. De roos was n van de rozen uit het boeket die ze van Youssef had gekregen.
Ze uitte een diepe zucht en dacht aan die nacht in Kuala Lumpur toen ze in de Eye on
Malaysia waren gestapt. Somberheid overviel haar en ze miste Youssef. Zijn grapjes, zijn
droogheid, zijn bespottende opmerkingen. Ze kon niet begrijpen hoe hij opeens zo kon

88

veranderen door de aanwezigheid van Chams. Hij had haar compleet buitengesloten, en toen
ze op het punt stond weg te lopen is hij niet achter haar aan gekomen. Het deed pijn, en
vooral toen hij tegen Chams zei, dat zij zijn vriendin was. Hij en Umniya brachten een maand
met elkaar door, hadden samen vele momenten gedeeld en Chams kende hij pas twee uurtjes
en zei toen dat zij haar vriendin was. Ze begreep er letterlijk niks van, hoe kon iemand zoveel
persoonlijkheden hebben. Ze was in hem teleurgesteld, maar deels ook in zichzelf. Hoe kon
ze denken dat hij anders was? Ze plaatste de roos en het grassprietje weer achter in het boek,
en ging toen naar haar favoriete Surah, namelijk Ar-Rahmaan.
De taxichauffeur stopte bij een benzinepomp, en Umniya liep samen met Zamir het
benzinestationwinkeltje in. Ze stonden samen voor een koelkast met allerlei drinken erin.
Umniya pakte een koude fles water en plaatste die tegen haar verhitte gezicht. Het was een
warme dag.
Zeg eens Samir, waar kom je vandaan?
Hij moest lachen en hij corrigeerde haar:
Zamir h en niet Samir. Ik kom uit Indonesi, en jij?
Nederland.
Echt waar? Je ziet er Arabisch uit.
Ik ben Marokkaans maar ben in Nederland geboren. Zei ze lachend.
Oh apart. Jij bent toch moslim?
Ze knikte.
Ik ook, ik ben onderweg naar Mekka om Umrah te doen.
Ze keek hem verbaasd aan en vroeg:
Umrah? Ga je liftend naar Mekka?
Hij knikte.
Ik kom uit een arme familie, en kan het me niet veroorloven om met het vliegtuig te gaan.
Maar dat houdt me dan niet tegen om te gaan. Ik heb er zon sterk verlangen naar dat ik
tegen mezelf zei: Zamir je bent een volwassen man, je bent gezond, jong en je hebt de
voorzieningen om te gaan. Als je niet met het vliegtuig kan gaan, dan zijn er nog andere
manieren. Dus hier ben ik dan. Ik reis al twee weken non-stop, en daarnet kreeg ik zo honger
en hoopte zo erg dat je met mij die granaatappel zou delen. El Hamdoelillah moge Allah je
belonen, je hebt me voorzien van eten. Zei hij dankbaar.
Ze moest lachen en was verrast om het doel van zijn reis.
Moge Allah je heelhuids in Mekka laten aankomen. Zei ze tegen hem.
Amien.
Ze opende de koelkast en pakte ook een drinken voor Zamir en gaf het aan hem maar hij
weigerde aan te nemen.
Ik kan het niet aannemen. Zei hij.
Zamir, Allah heeft je op mijn pad gebracht met een doel. Kijk, ik heb het geld voor een Hadj
maar ik heb geen mahram. Jij hebt het geld niet maar je kunt wel gaan. Laat mij jou helpen,
zodat ik er inshaAllah ook voor beloond mag worden. En laat ik beginnen met jouw dorst te
lessen. En ze bood hem opnieuw het waterflesje aan. Een enthousiaste glimlach verscheen er
op zijn gezicht en hij nam het flesje aan.
Bedankt Umniya. Er zijn werkelijk maar weinig mensen als jou.
Ze kreeg een bescheiden glimlachje en pakte nog wat snacks die ze afrekende samen met het
drinken. De taxichauffeur gebaarde hen te komen en samen liepen ze naar de taxi.

89

Samen zaten ze op de achterbank te kletsen terwijl ze aan het snacken waren. Ze hadden
genoeg gesprekstof, waardoor ze geen onaangename stiltes hadden. Zamir was een persoon
die je niet stil kreeg, hij deed haar denken aan haar broertje en aan Moussa van school. Hij
maakte grapjes en zorgde ervoor dat Umniya vergat wat voor een zware nacht ze achter de
rug had. De tijd vloog voorbij en voor ze het wisten reden ze al in Alor Setar.
________________
: Islamitische groet; Vrede zij met jou.
: Vers: De Barmhartige
: Kleine bedevaart naar Mekka
: Amen
: De bedevaart naar Mekka
: Een toegestane beschermer van de vrouw.
: Als Allah het wil.

41. Alor Setar.

Zamir en Umniya werden afgezet bij een bussenstation in Alor Setar.
Zamir, als je haast hebt kun je gaan, maar ik moet echt slapen. Ik ben al meer dan 24 uur
wakker. Zei Umniya moe.
Wat stel je voor?vroeg hij.
Ik stel voor dat we een hotel boeken, even gaan rusten of in dit geval slapen en vanavond
rond negen uur verder reizen.
Zamir begon zich ongemakkelijk op te stellen en zei toen:
Ga jij maar in een hotel slapen ik ga wel even wat rond lopen en dan zie ik je hier om
negenuur.
Zamir, je begrijpt mij niet, ik betaal je kamer maak je niet druk.
Hij keek haar aarzelend aan en ze besloot het op haar vaders manier aan te pakken.
Je gaat sowieso mee, ik zweer bij Allah. Maak je niet druk, ik vind het niet erg om het te
betalen, ik ben degene die het je aanbiedt hoor.
Maar
Ze snoerde zijn mond dicht en zei onwrikbaar:
Ik heb al gezworen.
Goed dan. Gaf hij toe.
Ik ga even kijken hoe laat de bus komt die naar de stad rijdt. Zei hij.
Is goed. Zei ze, en hij liep weg.
Haar hoofd voelde zwaar, ze ging op een bankje zitten en plaatste haar hoofd op haar
handen. Ze uitte een diepe zucht en keek voor zich uit terwijl ze het geluid van een drukke
stad hoorde. Overal klonk er getoeter van autos, een sirene van een Ambulance in de verte
en de stemmen van mensen op het station. En daarbij was het ook nog eens warm. Umniya
verlangde naar een koude douche en naar een zacht bed. Ze sloot haar ogen en voelde toen
een aanwezigheid in de buurt. Haar ogen sprongen open op zoek naar Youssef en wat
teleurgesteld blikte ze in het gezicht van Zamir. Ze wist niet waarom maar ze begon zich
onrustig te voelen, alsof Youssef in de buurt was.
De bus vertrekt over een kwartier. Zei Zamir.

90

Ze keek afwezig om zich heen en ze kon bijna zweren dat ze Youssefs aanwezigheid voelde.
Ze stond op en liep paar stappen op haar gevoel af. Maar ze zag hem nergens staan.
Is alles wel ok?vroeg Zamir bezorgd.
Ze draaide zich naar hem om en knikte met een klein glimlachje.
Gaat prima. Zei ze met een zucht, en net toen ze wou gaan zitten sloeg haar hart 3 slagen in
n seconden.
Umniya.
Hoorde ze hem zeggen, met ingehouden adem draaide ze zich naar hem om. Hij die haar in
de steek had gelaten, en haar gevoelens ten proeve heeft gelegd. Ze keek hem strak aan niet
van plan om haar emoties aan hem te tonen.
Ik ben zo blij dat jou niets mankeert. Zei hij opgelucht en aan zijn gezicht te zien had hij
ook een zware dag achter de rug.
Wat doe je hier?zei ze koudweg.
Ik heb me rot naar je gezocht. Zei hij vol emotie.
Hoezo? Ik was toch duidelijk, ik heb jou niet nodig. Zei ze emotieloos terwijl ze van binnen
gek werd.
Dat meen je niet. Zei hij zelfverzekerd. Umniya je hebt me nodig, net zoals ik jou nodig
heb.
Ze schudde haar hoofd en zei:
Tuurlijk joh. Jij hebt mij nodig? Je hebt me als een steen laten vallen toen Chams er bij kwam.
Ik bestond niet eens meer, je zou het niet eens hebben opgemerkt als ik weg was.
Umniya je snapt niet waarom ik zo heb gehandeld, ik
Ze onderbrak hem en zei:
En waar is Chams eigenlijk nu?
Ze is met haar reisgroepje mee.
Oh ik snap het al. Chams laat jou vallen en dan zoek je mij weer op.
Nee, ik heb haar laten vallen. Ik heb haar nooit gemogen.
Umniya keek hem nu krankzinnig aan en begreep niets meer van hem.
Youssef je hoort niet wat je zegt. Je mocht haar in ieder geval meer dan mij, toen jij tegen
haar zei dat ze jouw vriendin was.
De tekenen van wanhoop waren duidelijk aan hem te zien.
Ik had zoiets niet mogen zeggen, het was dom van me. Maar jij weet de achterliggende
reden daarvan niet, ik
Alweer onderbrak ze hem en ze zei:
Ik wil die reden ook niet weten. Een reispartner die zich zelf niet kan bedwingen hoeft mij
niet te vergezellen. Hoe moest ik mij voelen toen ik mij als het vijfde wiel aan een wagen
voelde. Blij? Enthousiast? Ik had de neiging om terug te lopen als het niet was dat we al te
ver waren. Ik had je veel hoger ingeschat dan dat. Maar daarna besefte ik dat ik beter af was
zonder jou. Dus je vergist je Youssefik heb jou niet nodig.
Kom op Umniya. Probeerde hij in een poging het goed te maken.
Umniya, de bus komt zo. Zei Zamir die hun gesprek onderbrak.
Youssefs blik verstrakte en hij keek van Umniya naar Zamir, en van Zamir naar Umniya.
Ik ben hier toch al klaar. Zei ze tegen Zamir terwijl ze Youssef strak aankeek.
Wie is hij? vroeg Youssef nu emotieloos in het Nederlands wetend dat Zamir hem niet zou
begrijpen. Hij verborg nu alles achter een masker hopend dat Umniya niet zou zien hoe
kwetsbaar hij zich nu voelde.

91

Dit is Zamir. Ik vergezel hem op zijn reis. Zei ze nonchalant.

Hij keek haar geprikkeld aan en begon zachtjes met zijn hoofd te knikken.
Ik snap het al, je hebt me niet meer nodig omdat je me al vervangen hebt. Jammer want
voor mij ben jij onvervangbaar.

42. De nacht er voor

Hij voelde zich leeg van binnen worden. Hij wist niet meer wat hij moest doen of zeggen. De
afgelopen nacht was zowat een nachtmerrie voor hem. Toen ze niet terug was gekomen
begon hij zich zorgen te maken, en de gedachte dat ze echt weg was beangstigde hem. Hij
wilde haar bellen maar hij realiseerde zich dat hij nooit haar nummer had gekregen. Na wat
Chams hem probeerde te flikken was hij opzoek gegaan naar Umniya. In het donkerste van
de nacht zocht hij zich suf in niemandsland. De gedachte dat Umniya gebeten zou zijn door
een slang of dat ze was aangevallen door een beest maakte hem gek. En al helemaal bij de
gedachte dat een psychopaat haar misschien had meegenomen.
Terwijl de ochtend aanbrak en hij nog steeds naar Umniya zocht met Chams in zijn kielzog
zagen ze hun reisbus op hen afrijden. Gelukkig stopte de chauffeur en liet hen er in. Ze reden
tot aan Pulau Pinang waarna de bus naar een garage werd gebracht. Chams nam een taxi en
eindelijk was Youssef van haar verlost, maar hij was Umniya nog altijd kwijt. De wanhoop
stond hem nabij. De bus reed rond half 12 weer richting Alor Setar waar Youssef vurig
hoopte, Umniya daar te vinden. De hele reis keek hij eenzaam naar de foto van Umniya op
zijn telefoon. Wat was ze toch prachtig, en hij had het prachtige fluweeltje laten gaan. En
ding beloofde hij zichzelf als hij haar had gevonden zou hij nooit meer de zelfde daad
begaan. Rond n uur s middags kwam de bus aan in Alor Setar, en niet wetend hoe het
verder moest ging hij zitten op het station. Moest hij de bus terugpakken naar Singapore, of
naar Kuala Lumpur? Hij zat vast, en voelde zich verlaten. Niet veel later stond hij op om naar
de reistijden te kijken en hij had alle hoop laten varen. Hij had het zelf verknald, hij besloot
de bus terug te pakken naar Singapore als hij niet dacht Umniya te hebben gezien. Hij
begon te rennen hopend dat zijn ogen hem niet hadden bedrogen. Ongelovig met een
bonkend hart stond hij voor Umniya en het leek alsof ze hem had opgemerkt want ze draaide
zich verbaasd naar hem om.
Ik snap het al, je hebt me niet meer nodig omdat je me al vervangen hebt. Jammer want
voor mij ben jij onvervangbaar. Zei hij gebroken.
Ze verzachtte bij die uitspraak en haar hoofd begon pijn te doen van al het denken.
Youssef, ik ben je echt dankbaar voor alles maar
Maar wat?onderbrak hij haar, Waag het niet om te zeggen dat hier onze wegen scheiden.
Ik heb je beloofd om je te vergezellen tot aan je bestemming, en die belofte ga ik waarmaken.
Youssef probeerde ze nu wat zachter.
Nee, niets Umniya. Ik ben niet zover met je gekomen om dan vervolgens weer alleen terug
te gaan. Deze reis maak ik met jou af. En geen Samir die daar tussen komt. Zei hij
vastbesloten.
Zamir. Corrigeerde ze hem.
Luister Umniya. Zei hij kalmer. Ik heb mijn redenen voor wat ik heb gedaan. Ik erken zelf
dat het dom was maar zolang jij de achterliggende reden niet weet zul je het niet begrijpen.

92

Ze uitte een zucht en zei toen zacht:

Wat was je reden dan?
Hij klapte dicht en kreeg bijna geen woord meer over zijn keel. Uiteindelijk zei hij:
Dat kan ik je nog niet vertellen, tenminste nog niet totdat je het mij verteld.
Wat moet ik jou vertellen? vroeg ze niet begrijpend.
Dat begrijp je dan wel. Zei hij met een kleine glimlach.
Umniya de bus rijdt bijna weg. Kwam Zamir weer er tussen.
Umniya uitte een diepe zucht en zei tegen Youssef.
Ik kan nu niet helder nadenken. Ik moet slapen dan zie ik wel hoe het verder moet.
Hij knikte begrijpend, hij kon ook elke moment in elkaar zakken. Met alle kracht dat hij had
hield hij zich op de been. Ze liepen gezamenlijk naar de bus en in een gespannen sfeer reed
de bus niet lang daarna de stad in. Zamir ratelde van nature aan n kant door terwijl
Umniya met haar gedachten totaal anders was. Youssef keek onzeker uit het raam terwijl hij
alleen zat, hopend dat Umniya hem een tweede kans zou geven.
Ze liepen een goedkoop hotel in en Umniya boekte voor zichzelf en voor Zamir een kamer.
Youssef keek argwanend op naar Zamir toen Umniya voor hem betaalde en Zamir het zonder
tegensputteren aannam. Youssef boekte ook een kamer voor zichzelf, en liep toen naar
Umniya.
Hoe laat gaan jullie straks vertrekken? vroeg Youssef.
Rond negen uur.zei ze zonder hem aan te kijken.
Daarvoor moeten jij en ik praten, zonder Samir.
Ze uitte een diepe zucht en blikte in zijn ogen.
Maak me dan wakker. Zei ze kort.
Ze wilde weglopen maar hij hield haar tegen.
Nog n ding, geef me jouw telefoonnummer. Als ik die had, dan had het me veel moeite
bespaard afgelopen nacht.
Ze keek hem strak aan en haalde daarna haar telefoon te voorschijn. Ze noemde haar
nummer op en liep daarna weg, naar de kamer waar ze zo naar verlangde.
Ze plofte neer op het bed en eindelijk werd haar behoefte bevredigd. Slapen. Je kunt er niet
zonder leven. Haar ogen gingen dicht en als een blok viel ze in slaap.
Toen ze Youssef op het station zag, was ze blij en opgelucht, maar dat liet ze niet aan hem
merken. Ze wilde Youssef niet het idee geven dat het haar dwars zat, dat hij er niet was. Ze
wilde onafhankelijk overkomen, terwijl ze al die tijd hoopte Youssef nog een keer te zien. Op
haar reis voelde ze zich beschermd door zijn aanwezigheid, en alleen God weet hoe bang ze
was afgelopen nacht toen ze alleen was. Maar vergeven dat is een ander verhaal.

43. Vergeven en vergeten.

Er werd geklopt op de deur en Umniya liep de badkamer uit. Ze had een heerlijk bad
genomen en voelde zich weer energiek. Ze opende de deur en zag Youssef staan met twee
koffiebekers. Met een kleine glimlach bood hij haar n beker aan.
Ik dacht dat je er misschien wel trek in had.
Ze nam m aan en zei glimlachend:

93

En is misschien niet eens genoeg.

Heb je tijd? vroeg hij daarna.
Ze knikte en trok de deur van haar kamer dicht en liep samen met hem het hotel uit. In
ongemakkelijke stilte liepen ze naar een bankje waar ze vervolgens op zaten. Toen ze er zon
vijf minuten zwijgzaam op zaten begon Youssef eindelijk te praten:
Umniya, ik wil dat je weet dat toen je zei dat je weg ging ik je niet serieus nam. Ik dacht dat
je gewoon een rondje zou lopen en terug zou keren. Het was ten slotte midden in de nacht en
je kon geen hand voor ogen zien.
Ze zweeg en besloot niets te zeggen, want wat er nu allemaal door haar heen ging waren
allerlei verwijten naar hem toe.
Ik heb Chams nooit echt gemogen, en alles wat ik heb gezegd en gedaan was om jou te
pesten maar met een andere reden.
Ze keek hem onzinnig aan en hij knikte:
Ik weet, het was dom en ik weet niet wat mij bezielde. Het resultaat was uiteindelijk het
omgekeerde. Je ging namelijk weg. Vervolgens probeerde Chams iets bij mij uit.
En hij zweeg even.
Wat?vroeg Umniya beheerst.
Het is stom, ik weet niet of ik het je moet vertellen Ik schaam me er namelijk best wel
voor.
Ze heeft je benaderd tot ontucht of niet soms? vroeg Umniya berustend.
Hij keek haar aan en zijn blik bevestigde het.
Ik heb mezelf en haar tegengehouden van deze grote zonde. En het liet me weten dat ik
daarvoor me losbandig gedroeg, en Chams het idee gaf zon type jongen te zijn. Maar het
ergste is, is dat ik jou dat idee heb gegeven. Ik weet dat je een bepaald beeld over mij hebt
maar je moet me geloven als ik zeg dat ik anders ben. Ik heb nooit ontucht gepleegd.
Ze keek hem ongelovig aan en zei toen:
Dat is moeilijk om te geloven.
Waarom? Omdat je denkt dat elke jongen ontucht pleegt?
Ze haalde haar schouders op als wijze van wel.
Ik ben niet zoals die jongens. Me moeder heeft me niet voor niets Youssef genoemd.
Ze keek hem vragend aan en hij vervolgde.
Me moeder heeft me naar de Profeet Youssef genoemd. Ze heeft mij zijn verhaal zo vaak
verteld dat ik het nu foutloos kan na vertellen. Maar het heeft geholpen, iedere keer als ik op
het punt stond ontucht te plegen moest ik denken aan het verhaal van Profeet Youssef.
Vertel me het verhaal. Zei ze genteresseerd.
Hij begon haar het verhaal vertellen zoals zijn moeder het aan hem had verteld. Ze stonden
op en maakten een wandelingetje.
Youssef (as) groeide op tot een zeer aantrekkelijke jongeman en de vrouw van de Aziz voelde zich erg
aangetrokken tot hem. Maar Youssef (as) ging hier niet op in uit vrees voor Allah. Op een dag
probeerde de vrouw van de Aziz, Youssef(as) te verleiden. Ze ging naar hem toe met haar slechte
bedoelingen, maar Youssef (as) wilde hier niets van weten en probeerde van haar los te komen. Terwijl
Youssef (as) weg rende, trok de vrouw van de Aziz van achter aan zijn hemd en hierdoor scheurde het.
Op dat moment kwam de Aziz binnen en zei de vrouw dat Youssef (as) haar had aangevallen. Youssef
(as) beweerde juist dat hij het slachtoffer was. En zij in wiens huis hij (Youssef) verbleef,
probeerde hem te verleiden, tegen zijn wil en zij sloot de deuren en zei: "Kom hier." Hij zei:

94

"(Ik zoek mijn) toevlucht bij Allah. Voorwaar Hij is mijn Heer. (Hij geeft mij) mijn beste
plaats. Voorwaar de onrechtplegers zullen niet slagen." (Soerat Youssef: 23-25)
Wat moest de Aziz nu doen? Wie sprak de waarheid? Een familielid van de Aziz zei dat als zijn vrouw
gelijk had het overhemd van Youssef (as) aan de voorkant gescheurd moest zijn omdat de vrouw dan de
aanval van Youssef (as) zou proberen af te weren en hierdoor zijn overhemd (van voren) zou scheuren.
Maar als het overhemd van achter zou zijn gescheurd dan zou Youssef (as) de waarheid spreken want
dan zou hij juist proberen weg te rennen van haar aanval en moest zij van achter hebben getrokken.
Youssef's onschuld werd dus bewezen.
De Aziz vroeg aan Youssef (as) om niets over het voorval door te vertellen. Sommige prinsessen en
andere rijke vrouwen werden echter op de hoogte gebracht van wat de vrouw van de Aziz had gedaan.
Zij wezen haar na en zeiden:
De vrouw van de Aziz probeert haar slaaf te verleiden, voorwaar zij houdt heftig van hem.
Waarlijk wij zien haar in een duidelijke dwaling. (Soerat Youssef: 30)
Toen de vrouw van de Aziz hoorde dat er zo over haar gesproken werd wilde zij haar daad duidelijk
maken en laten zien dat deze slaaf niet zo was zoals zij dachten. Zij nodigde hierop al haar
vriendinnen uit en bereidde een maaltijd voor hen. Als dessert werd er fruit gebracht dat met messen
gesneden moest worden. Alle vrouwen kregen een mes en toen riep zij Youssef (as), die op dat moment
zijn mooiste kleren moest aantrekken.
Toen de vrouwen naar hem keken vielen hun monden van verbazing open, zij hadden nog nooit zo een
aantrekkelijke man in hun hele leven gezien. Zij zeiden:
"Hoe volmaakt is Allah, dit is geen mens. Dit is niets anders dan een edele engel!" (Soerat
Youssef: 31)
Door de wonderbaarlijke verschijning van Youssef (as) raakten de vrouwen zo in de war dat ze
vergaten dat ze een mes in hun handen hadden. Zij sneden zichzelf in hun handen in plaats van het
fruit, maar ze voelden zelfs de pijn niet.
Zij zei: "Dit is hij, waarover jullie mij beschuldigden en ik heb hem geprobeerd te verleiden,
maar hij weigerde. Maar als hij niet doet wat ik hem beveel, dan zal hij zeker gevangen
gezet worden en zal hij zeker tot de vernederden behoren." (Soerat Youssef: 32)
De vrouw van de Aziz zei dat dit de man was die zij wilde verleiden. Ze prees Youssef (as) voor zijn
vroomheid. De vrouwen begonnen Youssef (as) nu te dwingen om naar zijn meesteres te luisteren
maar hij weigerde dit en zocht zijn toevlucht tot Allah en zei:
"O mijn Heer! De gevangenis is mij liever dan datgene waar zij mij naar uitnodigt en als U
hun list niet van mij afwendt, zal ik zeker tot hen neigen, en zal ik tot de onwetenden
behoren."
Youssef (as) wordt onterecht gevangen gezet
De Aziz dacht dat het voor zijn vrouw beter zou zijn om Youssef (as) niet in de buurt te hebben. Zij
wilden de mensen ook een beetje wijs maken dat Youssef (as) degene was die haar probeerde te
verleiden. Zo werd Youssef (as) onterecht in de gevangenis gezet.
Ze vond het een mooi verhaal en besloot Youssef het voordeel van de twijfel te geven. Ze
stopten met lopen voor het hotel en Youssef hoopte voor het beste.
Alsjeblieft Umniya geef me nog n kans.
Ze zweeg en keek hem daarna in de ogen aan en zei:
Ik vergeef het je Youssef. Maar je kunt me dit niet nog een keer flikken.
Hij schudde zijn hoofd en zei plechtig:
Ik beloof het je.

95

Er vormden een glimlach op hun beide gezichten en samen liepen ze het hotel in om Zamir
op te halen. De klok sloeg negen en het werd tijd om weer verder te gaan.

44. I wish you were here

Zamir dit is Youssef, en Youssef dit is Zamir. Stelde Umniya hen aan elkaar voor.
Ze schudden elkaars hand en Zamir zei:
Het is leuk om je te ontmoeten.
Van hetzelfde. Antwoordde Youssef.
Zamir is onderweg naar Mekka om Umrah te doen. Vertelde Umniya aan Youssef.
Echt? riep Youssef verbaasd.
Zamir moest lachen en knikte.
Het werd eens tijd dat ik ging.
Ben je van plan om het vliegtuig te nemen?
Nee, Zamir gaat liftend naar Mekka, een vliegtuig kan hij zich niet veroorloven.
Antwoordde Umniya in zijn plaats. Dat verklaarde een hoop dacht Youssef. Zamir was een
arme jongeman en Umniya bood haar hulp aan. Vandaar dat ze ook zijn hotelkamer betaalde.
Deze daad zorgde er alleen maar voor dat zijn bewondering voor haar steeds meer groeide.
Ja helaas. Maar vliegtuig is niet pers nodig. Als je verhalen hoort van mensen die lopend of
op de fiets zijn gegaan dan vraag je jezelf wel af wat voor een excuus je dan hebt. Zei Zamir.
Ja klopt. Echt goed van je Samir. Hopelijk zal je reis goed verlopen.
Zamir wilde Youssef net gaan corrigeren of Umniya zei tegen Zamir:
Je hoeft m niet te corrigeren want zodra hij zich aan een woordje vasthoudt kun je
onmogelijk het bij hem veranderen.
Ze keek lachend naar Youssef en zei:
H met je Chicken Wing.
Ze moesten lachen en Youssef zei:
Ze heeft gelijk, dus ik zou er maar aan wennen dat ik je Samir ga noemen.
Samir is ook goed. Zei Zamir lachend.
De bus reed de grens over en ze bevonden zich alweer in Thailand. Ze zouden richting de
hoofdstad gaan van Thailand namelijk Bangkok. Umniya wist het n en ander over Bangkok
via films, en dat waren allemaal actie/criminelenfilms. Zolang ze uit de buurt van de
sloppenwijken zouden blijven zou het wel goed komen dacht ze. Umniya zat naast Youssef in
de bus terwijl Zamir in slaap was gevallen en twee stoelen gebruikte als bed. Umniya had de
ruzie met Youssef vergeven en ook meteen vergeten. Ze hield er niet van om oude koeien uit
de sloot te houden, dus heeft ze dat hoofdstuk met hem afgesloten. Ze besloten verder te
gaan met hun vriendschap zoals het was voordat Chams er bij was gekomen.
Zeg eens Umniya, wat betekend jouw naam? Ik heb het nooit eerder gehoord. Vroeg
Youssef nieuwsgierig. Ze moest glimlachen en zei:
Het betekent: Wens. Me moeder wilde zo graag een dochter dat ze dat maar bleef wensen.
Uiteindelijk kwam haar wens uit, en werd ik geboren. Toen heeft ze mij Umniya genoemd, en
vertelde mij toen ik klein was dat ik een lopend wensputje ben. Dat als ik maar iets wilde dat
ik het moest wensen en dat als Allah het wil, mijn wens ter vervulling zou komen.
Ze zuchtte diep en dacht terug aan die momenten met haar moeder.

96

Dan ben ik blij dat ik naast een wensputje zit. Ik heb namelijk nog een paar wensen die ik
graag ter vervulling wil hebben.zei Youssef met een warme glimlach.
Je vergeet dat je een muntje in een wensput moet gooien. 1 Baht per wens. Zei ze lachend.
Slim van je. Zei hij grijnzend. Je weet dat ik me geld nog niet heb gewisseld.
Ze haalde haar wenkbrauwen op en neer om m te plagen waardoor hij moest lachen.
Mama, mag ik een gulden? vroeg Umniya aan haar moeder.
Ze was acht jaar en samen met haar ouders en zusje waren ze naar het pretpark Efteling gegaan.
Voor wat wil je een gulden? vroeg haar moeder verbaasd.
Ik wil het daar gooien.wees Umniya, haar moeder zag niet waar en vroeg:
Weggooien? Sinds wanneer zijn wij zo rijk dat wij geld weggooien?
Nee mama. Zei Umniya en trok haar moeder mee naar een wensfontein.
Als je hier geld in gooit, mag je een wens doen en dan komt je wens uit.
Haar moeder hurkte neer waardoor ze nu op ooglengte stonden.
Luister Umniya, dit is allemaal nep dit heeft het park verzonnen zodat ze geld binnenkrijgen. Aan het
einde van de dag komt een mannetje met een netje en haalt hij al het geld eruit en doet het in zijn zak
terwijl hij de mensen uitlacht en zegt: Wat zijn dat toch idioten ze denken dat door geld hun wens
uitkomt.
Echt? vroeg Umniya verwart.
Ja mijn dochter. Wat ik je probeer te zeggen is, dat als je iets wilt wensen je daarvoor slechts je ogen
dicht hoeft te doen en te wensen en inshaAllah zal je wens uitkomen door Allah en niet door een
gulden. Ik heb je niet voor niets Umniya genoemd lieverd. Wens en misschien komt je wens uit.
Umniya dacht terug aan dat moment, ze zuchtte diep en keek uit het raam naar de
schaapachtige wolken en fluisterde zachtjes: Ik wens dat je hier bent. En hopeloos sloot ze
haar ogen wetend dat die wens niet ter vervulling zou komen.
De bus stopte bij Surat Thani, een stadje vlak bij de zee. Vanaf daar zouden ze met ze drien
door Thailand trekken. Zamir was niet van plan om helemaal mee naar Bangkok te gaan, dat
zou een hele omweg voor hem zijn. Hij zou een stukje meereizen en dan oversteken naar het
land Myanmar. Ze besloten voor een dagje even in Surat Thani te blijven en de volgende dag
door te reizen door de oerwouden van Thailand. Het beloofde een leuke reis te worden.
___________________
: Munteenheid van Thailand

45. Wit strand en babyblauwe

zee
Umniya genoot van het water dat over haar voeten stroomden. Het rustgevende geluid van
de golven van de zee deden haar alles vergeten. Ze luisterde naar de omgeving zoals Waluyo
haar had geleerd. Het voelde aan alsof de grond onder haar wegzakte toen een golf al het
water weer de zee introk. Het was heerlijk. Ze dacht terug aan de stranden van Marokko.
Kamelen die voorbij trokken, hennaversierders die aan je opdrongen, zonnepittenverkopers
die al hun producten in een snel tempo riepen, de sfenjverkopers en natuurlijk de

97

Marokkaanse fluitbands die je een liveoptreden gaven. Een glimlach vormde er op haar
gezicht als ze terugdacht aan haar strandavonturen. Helaas veranderen de tijden en is je
leven net als eb en vloed. De ene keer heb je alles in overvloed en de andere keer trekt alles
zich weer terug.
H, wat sta je hier zo alleen.
Ze keek op en moest glimlachen bij het zien van Zamirs gezicht.
Ik werd jullie zat daarom.zei ze grappend.
Hij keek haar quasi verontwaardigd aan en bij de eerst volgende golf pakte hij een handjevol
water die hij in haar gezicht gooide. Geschrokken keek ze hem aan terwijl het water over
haar gezicht naar beneden drupte. Ze kon niet geloven dat hij echt het lef had dat te doen.
Oh-mij-God!riep ze ongelovig.
Ben je ons nog steeds zat?vroeg hij lachend terwijl hij haast niet bij kwam.
Ze knipperde nog steeds ongelovig met haar ogen, haar hoofddoek was nat en haar tong
proefde zeezout.
Ik ga je laten zien hoe zat ik jou ben. Riep ze uit en kwam meteen in actie. Ze rende achter
Zamir aan tot ze hem inhaalde en met een kung fu techniek hem onderhaalde waardoor hij
viel en nat werd gemaakt door een golf water. Hij sprong meteen op toen hij in aanraking
kwam met het water en, moest het harde gelach van Umniya aanhoren. Met een wijzende
vinger naar Umniya zei hij geshockeerd:
Jij bent gevaarlijk.
Youssef had lachend het tafereel aanschouwd. Yup, zo was Umniya als je iets bij haar flikte
kreeg je het tien keer zo erg terug. Hij zat op een zandheuveltje zon 9 meter bij hen vandaan,
hij genoot van de rust en ook hij vergat zijn zorgen. Umniya was als het ware een medicijn
voor zijn lasten. Ze bracht een frisse wind in zijn leven. Door haar vergat hij al zijn leed en
problemen. Ze was energiek, spontaan, vriendelijk en tegelijkertijd mysterieus. Na al die tijd
die hij met haar heeft doorgebracht, begrijpt hij haar nog steeds niet. Hij kent haar verhaal
niet, haar zorg niet. Hij wist nog steeds evenmin over haar verleden net zoals zij over zijn
verleden niets wist. Maar toch voelde het aan alsof hij haar kende. Haar stem was inmiddels
al in zijn hart gaan wezen zingen. Haar glimlachende gezicht was als een foto in zijn
geheugen geprint. Nog nooit voelde hij zich zo gehecht geraakt aan een meisje, als met
Umniya. Hij zal nooit vergeten hoe wanhopig hij was geworden toen hij dacht haar kwijt te
zijn geraakt. Het bevestigde dat hij geen ander vrouw aan zijn zij kan hebben dan Umniya.
Zamir kwam kletsnat aanlopen en ging op het zandheuveltje zitten naast Youssef.
Als ik had geweten dat ze kon vechten was ik nooit naast haar gaan staan. Zei Zamir
terwijl hij het water uit zijn blouse wrong.
Je kunt geen misbruik van haar maken, al lijkt ze zo breekbaar.zei Youssef lachend.
Kijk wat ze heeft gedaan!riep Zamir uit terwijl hij naar zijn kleren wees.
Dat stelt nog niets voor, in Kuala Lumpur heeft ze me in de nesten gekregen toen ik haar
even plaagde. Een man was bereid mij te slaan door haar streken.
Zamir moest grinniken en keek naar Umniya die hem in de verte uitdagend aankeek.
Zij is prettig gestoord. Zei Zamir lachend.
Je bent toch niet over mij aan het roddelen h! riep Umniya quasi dreigend.
Hij keek betrapt naar Youssef en vroeg:
Heeft ze supersonische oren of zo?
Youssef moest lachen en zei:

98

Dat zou best wel kunnen.

Ik zou niet durven! riep Zamir terug naar Umniya.
Dat is je geraden.riep ze lachend terug, en ze draaide zich weer met haar gezicht richting
de zee.
Gelukkig is het warm, mijn kleren zullen zo opdrogen. Zei Zamir tegen Youssef.
Ondertussen kun je ook zonnen. Zei Youssef lachend.
Zamir was vrij donker van huidskleur, dus bronzen was niet echt wat hij wilde doen.
Umniya keek verbaasd op toen een golf een prachtige schelp aan land liet strandden. Ze
pakte m op en keek er bewonderend naar. Een perfect souvenir van dit stadje, dacht ze. Ze
verborg m veilig in haar tas en liep naar de twee heren. Ze hoorde hen praten over de
Umrah, en besloot naast ze te gaan zitten en luisteren naar wat ze te zeggen hadden.
Morgen om 10:00 uur verzamelen we hier.zei Youssef.
Is goed. Zei Umniya.
Zamir en Youssef liepen beiden naar de kamer die ze samen hadden geboekt, en Umniya liep
naar die van haar. Morgen zouden ze optrekken door het gebergte en jungles van Thailand.
Het was spannend en eng tegelijk want Umniya was niet echt een dierenvriend. Het
geruststelde haar dat ze met twee heren was die haar konden beschermen indien nodig. Ze
liep haar kamer in en verloste zich van haar kleren en hoofddoek. Het was warm en al die
kleren benauwden haar. Ze kiepte wat water over haar gezicht en toen ze de wc inliep kwam
ze er geschrokken weer uit. Shit, dacht ze. Haar maandelijkse vijand kwam weer om de hoek
kijken, ze was ongesteld. Chagrijnig en veel minder in de stemming liet ze zich op het bed
vallen. Morgen zou een hel voor haar zijn. Ze kon onmogelijk tegen de jongens zeggen of ze
voor een paar dagen nog in Surat Thani konden blijven want dan zouden ze een verklaring
opeisen vooral Zamir die zo snel mogelijk naar Mekka wilde gaan. Ze probeerde iets te
bedenken maar tevergeefs niets was goed genoeg om mee te komen. Verslagen sloeg ze het
witte katoenen laken over zich heen, morgen zou ze wel met iets komen suste ze zichzelf. En
ze viel daarna in een onprettige slaap.
_____________________
: Donutverkopers

46. In the jungle, the mighty

jungle
Chagrijnig en helemaal niet in de stemming sjokte ze achter Youssef en Zamir aan. Ze voelde
zich totaal niet lekker in haar vel zitten en ze verlangde naar een heerlijk zacht bedje. De twee
heren merkten dat ze haar vandaag maar beter met rust konden laten na een Boze uitval van
haar kant. Tijdens haar periode begreep ze zelf maar weinig van zichzelf. Ze had dan altijd
een kort lontje, en ze kon om de kleinste dingen ruzies veroorzaken. Daarom sloot ze zich
altijd thuis op als ze menstrueerde. Dat was het beste voor iedereen.
Youssef keek zijn ogen uit bij het zien van de prachtige groene natuur dat Thailand beheerste.
Het was zo apart, nog nooit had hij eerder in een levensechte jungle gelopen. Er waren hier

99

dieren waarvan hij niet eens wist dat ze bestonden. Samen met Zamir was hij in een gesprek
verwikkeld. Zamir vertelde uitbundig over het leven in Indonesi, en vertelde over zijn
gigantische familie. Hij somde alle namen op en Youssef raakte al snel de tel kwijt. Hij vroeg
zich af wanneer er een einde aan zou komen. Umniya aan de andere kant liep stilletjes achter
hen aan terwijl ze pissig keek. Youssef begreep niet wat haar zo kreeg. Negeren was het
beste, besefte hij. Het laatste wat hij wilde was een ruzie met haar krijgen om niks.
Ze liepen langs een wilde rivier en zochten naar een plek waar de rivier smaller zou worden
waardoor het makkelijker te overbruggen zou zijn. Ze vonden een smallere kant met een
touw brug het zag er niet bepaald veilig uit, maar ze hadden weinig keus. Dat was de enige
manier om de rivier over te steken. Zamir klom handig richting het touw brug en Youssef
volgde hem in de voetsporen. Toen Youssef op de wiebelende touwbrug stond, wachtte hij
Umniya op, zodat hij haar kon helpen.
Geef me je hand. Zei hij tegen haar.
Ze keek hem fronsend aan en als blikken konden doden, dan zou Youssef niet meer leven.
Ik heb je hulp niet nodig. Zei ze kil.
Ik bied je slechts mijn hulp aan, ik snap niet waarom je zo chagrijnig bent.zei Youssef
fronsend.
Ik heb niet gevraagd om je hulp dus loop maar door. Zei ze bot.
Ben je ongesteld of zo? riep hij gerriteerd.
Net toen ze een stap op de brug wilde zette keek ze hem geschrokken aan.
Ben je ziek in je hoofd of zo? Dat vraag je toch niet? Wat denk je wel niet idioot. Echt een
schaamteloze reactie. Ik ben niet n van je dolmaatjes waardoor je zo tegen mij kunt praten
Sukkel.
Hij had meteen spijt dat hij tegen haar had gesproken, dit was precies wat hij probeerde te
voorkomen.
Ik weet genoeg. Zei hij droog en hij liep door over de touwbrug. Ze zocht het maar uit,
dacht hij. Ze voelde de woede in haar borrelen samen met een huilbui. Ze wilde naar een
hotel, en dat wilde ze nu meteen. Ze had totaal geen geduld meer, en ze voelde zich
machteloos. Ze kon niets doen om van haar menstruatie af te komen. Ze zette een paar
stappen op de touwbrug, en haar hart begon in haar keel te kloppen. Angstig keek ze naar de
wilde rivier met puntige rotsen die onder haar door stroomde. Met trillende benen zette ze
nog een stap op het krakende hout onder haar voeten. Ze had het gevoel dat ze elk moment
door de houten vloer kon zakken. Ze sloot slikkend haar ogen dicht en begon stap voor stap
te lopen. Plots zakte ze met n been door het hout, gevolgd met een angstige kreet. Youssef
draaide zich geschrokken om en zag dat Umniya midden op de brug zat terwijl ze in paniek
haar voet los probeerde te krijgen. Hij aarzelde geen moment en rende naar haar toe. Ze
negeerde de pijn in haar been en probeerde zichzelf eruit te redden terwijl ze niet naar
beneden probeerde te staren. Het ijzige gekraak van het hout onderhaar liet merken dat het
niet lang meer zou duren voordat de vloer onderhaar weg zou zakken tezamen met haar.
Umniya!riep Youssef uit.
Ze keek hem angstig aan en riep in paniek:
Youssef help me snel, me been zit vast.
Zamir kwam aanrennen, maar toen merkte Youssef dat het de situatie alleen maar
verslechterde.
Samir Stop!riep hij naar hem.

100

Ga terug, anders houdt de brug hier niet.

Zamir keek hem twijfelend aan en wilde helpen, maar hij realiseerde dat het beter was om
terug te lopen. Van afstand keek hij met ingehouden adem mee.
Zet je arm om mij heen.
Ze keek hem twijfelend aan maar besloot hem maar te vertrouwen, ze deed wat hij van haar
vroeg. Hij sloeg op het hout waar haar been vast zat, en hij brak m in stukken. Haar
broekspijp was omhoog gekropen en bloed drupte van haar wond naar beneden. Ze hield
haar tanden strak op elkaar van de pijn en ze weigerde een traan te laten vallen. Doordat
Youssef de hout had gebroken stond de rest op het punt ook te breken. Hij stond snel op en
trok Umniya omhoog. Hij tilde haar op in zijn armen en rende haastig naar de overkant. Dat
moment leek voor Umniya in slow motion te gaan. Ze staarde met een zware ademhaling
naar Youssef terwijl ze al het pijn vergat en in welke situatie ze zat. Ze slikte en kon de
bewondering voor hem niet negeren. Hij riskeerde zijn eigen leven om die van haar te
redden. Ze sloot haar ogen en genoot van dit korte moment. Want hierna zou ze nooit meer
in zijn armen kunnen liggen, want alleen deze situatie sprak dit moment goed. Ze had
namelijk geen keus. Ze was gewond en de brug kon elk moment neerstorten, ze moest wel
door Youssef opgetild worden.
Oh mij Allah, wat is er met jou gebeurd?riep haar moeder verbijsterd uit.
De opgedroogde tranen hadden hun spoor achtergelaten op haar gezicht terwijl de bloed haar witte jurk
helemaal had bevlekt. Gebroken en vermoeid stond ze in de deuropening.
Ik ben opgeknald tegen een andere fietser.zei ze zacht terwijl ze naar troost zocht.
Ze had schafwonden op haar ellebogen en knien, en een lelijke snee op haar arm en been. Haar moeder
hielp haar naar binnen en liet haar zitten op een stoel.
Waarom doen jullie altijd zo gevaarlijk op de weg.zei haar moeder hoofdschuddend terwijl ze een
verbanddoos pakte.
Hij knalde tegen mij op. Ik ga nooit meer de fiets nemen, begin maar met de maandkaart voor me te
betalen.
Oh ik zie het, je hebt het expres gedaan, zodat je zogenaamd een excuus hebt om niet meer met de fiets
naar school te gaan. Nou mijn dochter je moet wel met iets beters komen.
Umniya keek ongelovig naar haar moeder.
Tuurlijk geloof je het zelf. Dan gooi ik mezelf expres van het dak, dan hoef ik helemaal niet naar school
te gaan Goed? Zei ze sarcastisch.
Haar moeder begon haar wonden te ontsmetten terwijl Umniya het uitgilde. Vervolgens bond ze haar
wonden vast en bracht haar naar haar kamer.
Trek je pyjama aan en ga liggen. Ik ga wat te eten voor je halen.
Umniya gehoorzaamde en ging gebroken liggen wachtend tot haar moeder haar zou komen verwennen
met eten en aandacht.
Youssef legde opgelucht een stap op de vaste grond, en keek met een bonzend hart om en
zag hoe de brug langzaam aan begon in te storten. Hij legde Umniya op een rots en trok haar
broekspijp omhoog.
Niet doen! riep ze uit.
Shhtt laat me kijken. Zo meteen infecteert die wond. Zei hij commanderend.
Ze slikte en voelde zich totaal niet op haar gemak. Hij tilde nogmaals haar broekspijp op en
zag dat er een diepe snee in haar been was gekerfd.

101

Samir ga wat water halen. Gebood Youssef hem.

Zamir knikte ernstig en liep langs de rotsen naar beneden naar de rivier.
Umniyas hart klopte als een gek toen Youssef haar been raakte.
Je hebt hier een lelijke wond. Zei hij hoofdschuddend.
De tranen prikten achter haar ogen, en ze voelde zich schuldig tegenover hem. Ze had hem
net afgekafferd om niets.
Youssef zei ze zachtjes.
Hij uitte een diepe zucht en keek haar toen in de ogen aan.
Het spijt me van daarnet. Ik weet niet wat me bezielde. Vervolgde ze.
Het is al goed. Ik snap het al. Ik heb 20 jaar geleefd met een zus. Ik weet wanneer de knop
bij jullie wordt omgedraaid waardoor jullie veranderen in monsters. Zei hij met
humoristisch tintje.
Een kleine glimlach verscheen er op haar gezicht.
Waarom blijf je mijn gestoorde acties altijd goed praten? vroeg ze zacht.
Hij staarde naar de grond met een kleine glimlach en zweeg even vervolgens keek hij haar
weer aan en zei hij:
Ik weet niet, ik denk omdat ik veel voor je overheb.

47. a Lion sleeps tonight!

Ze sloeg dicht en kon geen woord meer over haar lippen krijgen. Haar hart klopte in een
razende tempo, zijn woorden hadden een grote impact op haar. Met al haar kracht hield ze
alle gevoelens tegen en blokkeerde ze. Dit was wel het laatste wat ze erbij wilde hebben.
Zamir kwam aanrennen met een fles, gevuld met het water uit de rivier.
Sorry dat het zolang duurde. Excuseerde hij zichzelf.
Youssef nam de fles aan en trok zijn blouse uit. Umniya keek verbaasd toen hij zijn blouse
scheurde in lappen stof en het met water dempte.
Youssef wat doe je! Scheur dan tenminste wat van mij.
Het is niet erg Umniya. Ik heb nog een blouse in me tas.zei hij geruststellend en hij streek
met het lapje van zijn blouse over haar been. Ze sloot haar ogen en probeerde de pijn te
negeren. Hij probeerde zo voorzichtig mogelijk haar wond te verschonen. Vervolgens bond
hij haar been vast met een droog stuk stof.
Probeer eens te staan. Zei hij tegen haar.
Ze stond met veel pijn op maar kon haar been niet recht krijgen.
Au!riep ze uit.
Je moet op me leunen.zei Youssef.
Het gaat wel. Loog ze.
Hij trok zijn wenkbrauw op en kon niet geloven dat ze zou koppig was. Hij besloot haar maar
niets op te dwingen voordat ze hem weer onverwachts zou aanvallen. Met een ongelofelijke
pijn hinkelde ze achter hen aan. Iedere keer als Youssef omkeek, trok ze een pijnloos gezicht
en liep ze zo normaal mogelijk waarna ze nog meer pijn voelde. Ze verdiende een

102

Oscarnominatie voor haar acteerprestatie. Ze kon niet wachten tot ze in de bewoonde wereld
van mensen zouden aankomen.
Inmiddels liepen ze al een uur na het brugincident. Youssef begon zich moe te voelen maar
hij zette door. Heel even was hij vergeten dat Umniya er ook bij was totdat hij haar van de
verte rennend hoorde gillen. Hij keek verbijsterd om en wat hij toen zag was zowel
schrikwekkend als lachwekkend tegelijk. Hinkelend rende ze met een reep chocola in haar
handen terwijl ze achter na werd gezeten door een aap.
Help!gilde ze en Youssef wist niet of hij haar moest helpen of zelf wegrennen. Die Gibbon
was niet bepaald vrolijk. Ze rende met een angstig gezicht richting Youssef hopend dat hij
haar kon redden.
Youssef! Schreeuwde ze.
Samir help. Zei hij op zijn beurt tegen Zamir.
Umniya bereikte Youssef en ging achter hem schuilen terwijl ze hem strak vast hield en hem
gebruikte als een menselijk schild. Youssef begon diep in en uit te ademen denkend over zijn
volgende zet. Hij heeft nooit gevochten met een dier, dus hij wist niet wat hem te wachten
stond. Toen de Gibbon hem bijna bereikte, dook Zamir tussen hen in en greep de arm van de
aap en gaf m een trap onder zn kont. De gibbon rende geschrokken weg en vluchtte een
boom in. Youssef staarde met wijd versperde ogen naar Zamir terwijl hij zijn ingehouden
adem uitblies.
Zo doen we dat. Zei Zamir met een knipoog.
Is hij weg? Is hij weg?vroeg Umniya angstig met haar ogen gesloten.
Hij is weg.zei Youssef geruststellend.
Ze opende haar ogen en keek voorzichtig over zijn schouder heen. Toen ze de aap nergens
zag voelde ze zich rustig worden.
Oh mij God. Ik heb volgens mij een hartverzaking. Zei ze hijgend terwijl ze haar hand op
haar hart plaatste en van de schrik probeerde bij te komen. Vervolgens nam ze een hap van
haar chocoladereep.
Hoe heb je het in Godsnaam voor elkaar gekregen een pissige aap achter je aan te krijgen?
vroeg Youssef fronsend, ook hij moest van de schrik bijkomen.
Die male malloot wilde mijn chocoladereep!riep ze onredelijk uit.
Youssef keek haar verbaasd aan en kon niet geloven dat dit allemaal ging om een
chocoladereep.
Waarom gaf je het dan niet aan m? vroeg hij verbaasd.
Omdat ik het wilde eten. Ik ga niet me chocola delen met een aap. Hij moet zn manieren
leren.
Youssef schudde ongelovig zijn hoofd, en probeerde zichzelf te sussen met het feit dat ze niet
haar zelf was.
Als Samir er niet was, dan had die aap ons beiden een lesje geleerd. We mogen hem wel
dankbaar zijn. Zei hij in het Engels.
Geen probleem.zei Zamir lachend. In Indonesi hebben we ook apen, ik ben er praktisch
mee opgevoed.
Bedankt Zamir. Echt je hebt onze leven gered. Zei Umniya lachend.
Ze wilden nu door lopen maar door het geren was de pijn in Umniyas been verergerd. Met
moeite had ze die gedwongen sprintje gerend, en nu kon ze amper meer op die been lopen.
Youssef draaide zich om en zag dat ze met moeite vooruit kwam.

103

Kom leun op mij. Gebood hij haar.

Het gaat wel.zei ze weer.
Dit keer geloofde hij er niets van en dwong haar handhandig op hem te leunen. Zo wist hij
ook zeker dat ze niet ruzie zou gaan zoeken met een leeuw om een koekje of iets dergelijks.
Zonder nog tegen te sputteren leunde ze op Youssef de hele weg tot ze uit de Oerwouden
van Thailand liepen en in een klein plaatsje Khoa Than genaamd kwamen.

48. When the Sun shines in your

life.
Drie dagen lang hadden ze doorgebracht in Khoa Than. Omdat Umniya verwond was had ze
een goed excuus om langer in Khoa Than te blijven. Haar menstruatie begon al bijna aan zijn
einde te komen tot haar opluchting. Ze was weer vrolijk aangezien het ergste al achter de rug
zat. Ze opende voorzichtig de lap stof rond haar been, en ze bekeek de wond. Hij begon al
langzamerhand dicht te gaan. De pijn was al wat minder geworden maar de snee was nog
niet helemaal genezen. Er werd op de deur geklopt, en snel liet ze de Abaya zakken over
haar benen. Ze liep naar de deur en opende die vervolgens. Verrast keek ze naar de dienblad
die Youssef op hield.
Roomservice? vroeg ze lachend.
Jazeker. Zei hij glimlachend.
Ze liet hem de kamer instappen en hij legde het op een tafel neer. Umniya keek haar ogen uit
naar de mihoensoep, loempias en gebakken rijst.
Mmm ruikt heerlijk. Zei ze hongerig.
Ik dacht dat je wel honger zou hebben.
Je bent echt geweldig! zei ze lachend.
Ze greep naar een stoel en ging voor de tafel zitten.
Pak ook een stoel. Gebood ze hem.
Dit is wel allemaal voor jou. Verduidelijkte hij haar.
Nee, ik krijg dit nooit in me eentje op. Ga zitten en eet mee.
Hij pakte glimlachend een stoel erbij en ging met zijn ellebogen op tafel zitten. Ze nam een
hap van de loempia en proefde de heerlijke smaak. Toen ze zag dat Youssef niet mee at en
alleen meekeek, commandeerde ze hem te eten door een loempia in zijn handen te duwen.
Hoe is het met je been? vroeg hij belangstellend.
Gaat wel weer, heb er niet meer zo last van alleen de wond is nog niet genezen.
Hij knikte en zei toen:
We blijven nog een paar dagen hier, en dan gaan we verder. Het is belangrijk dat je het
rustig aandoet.
Ze schudde haar hoofd en zei:
Nee, laten we snel verder gaan. Ik kan Zamir niet ophouden van zijn doel.
Ik heb het al met Zamir besproken, hij is bereid nog een paar dagen te blijven. Denk ook
eens een keer aan jezelf. Je moet het rustig aandoen. Zei Youssef verstandig.
Ze zuchtte diep maar ze voelde zich nog steeds schuldig tegenover Zamir.
Ik wil hem niet vertragen. Zei ze zacht.

104

Als hij vond dat je hem vertraagde dan had hij allang zijn weg gepakt. Hij is begripvol en
geeft ook om jouw gezondheid.
Ze moest glimlachen en zei toen:
Goed dan, we blijven hier nog wel een paar dagen.
Met een glimlach liep ze langs een paar akkers. De ontelbare zonnebloemen glimlachten
allen vriendelijk naar haar. Ze voelde zich sinds tijden weer gelukkig. Na regen komt
zonneschijn en heel eerlijk moest ze toegeven dat Youssef de zonneschijn was die haar leven
verlichtte. Een heerlijk bries deed haar lange witte rok dansen, en met een gevoel van blijheid
luisterde ze naar het gezang van de vogels. Prachtige liederen die muzikaal haar hart
binnendrongen. Het was een liefdeslied, dat moest haast wel.
Haar ogen vingen een paar kinderen op die haar riepen en naar haar gebaarde om te komen.
Ze liep een platteland op, en de kinderen kwamen haar tegemoet. Ze riepen allen iets naar
haar met enthousiaste gezichten maar ze begreep er niets van. Vervolgens trokken ze haar
naar een jongeman die een paard borstelde. Verlegen stond ze voor hem, niet wetend wat die
kinderen van haar wilden en waarom ze haar naar hem toe brachten.
H.zei ze zacht.
Hij draaide zich naar haar om en keek haar verbaasd aan. Vervolgens keek hij naar de
kinderen die verder op aan het giechelen waren, waarna hij moest lachen.
Spreek je Engels?vroeg hij haar.
Ja.
Mooi. Zei hij lachend.
Ik weet niet wat die kinderen van me willen.zei ze lachend en ze vervolgde, En waarom
ze mij naar jou toe hebben gebracht.
Je bent een slachtoffer geworden van hun spelletjes.zei hij lachend.
Ze keek hem vragend aan en hij vervolgde:
Ze wilden dat ik ging paardrijden, maar ik zei tegen hen dat ik dat pas zou doen als ze
iemand zouden vinden die mee zou rijden.
Ze moest lachen en zei:
Oh zo, kinderen zijn echte deugnieten niet?
Hij knikte lachend en zei:
Wil je mee rijden?
Ze had niet verwacht dat hij haar uiteindelijk toch mee zou vragen en ze begon te stotteren.
Ehh, ik weet niet, of eh dat eh
Hij moest lachen en zei:
Met meerijden bedoel ik dat jij je eigen paard krijgt.
Haar ogen werden groot, en ze begon hevig met haar hoofd te knikken.
Geweldig. Zei hij lachend.
Hij pakte een vrouwenzadel en zette het op het paard die hij net borstelde. Vervolgens haalde
hij een ander paard uit de stalling.
Ze klom handig op het paard en gelukkig was haar rok wijd genoeg om haar beide benen te
bedekken en nog steeds losjes te zitten.
Weet je hoe je moet rijden?
Niet echt, ik heb alleen op paarden gezeten voor vakantiefotos. zei ze bekennend.
Ok, dat is geen probleem.

105

Hij trok aan de teugels van het paard en langzaam begon hij te lopen. Umniya voelde zich
geweldig op de grote hoge paard. Ze pareerden langs de kinderen die nu begonnen te
juichen. Ze moesten beide lachen om hun enthousiasme.
Vertel mij jouw naam.zei hij glimlachend.
Umniya.
Hij knikte glimlachend en staarde naar de horizon. De zee was vanaf daar goed te zien.
En wat is jouw naam?
Pravat. zei hij kort maar krachtig.
Pravat was een jongeman met olijfbruine huidskleur, prachtige Aziatische ogen en een
geweldige jeugdige lichaam. Zijn haar was stijl en kwam tot net onder zijn oren. Aan zijn
uitstraling te zien, leefde hij een vredig leventje en was het een gelukkige persoon.
Samen voerde ze een aangenaam gesprek terwijl ze richting het strand reden.

49. Boeraq
Umniya voelde de adrenaline door haar lichaam stromen, en met volle vaart raasde ze over
het strand terwijl ze op het paard zat. Ze voelde zich vrij. Vrij van denken, vrij van haar
verstand. En toen ze eenmaal vrij was van haar angsten, ontwikkelde ze een band op met het
paard en noemde hem Boeraq. Net als het paard dat de Profeet (saws) had gedragen op de
hemelsreis. Pravat was op een lange afstand achtergebleven en liet Umniya zich uitleven.
Kom Boeraq, laten we vliegen. Fluisterde ze bij het oor van het paard.
En net alsof Boeraq haar begreep begon hij nog harder te galopperen. Het geluid van de hoef
die over het strand springt, de stemmen van mensen die door de snelheid vervagen het
gevoel van opwinding in haar maag. Het was geweldig!
Youssef liep met Zamir richting het strand toen hij plots in de verte een paard voorbij zag
razen bij de watergrens. Hij knipperde met zijn ogen en kon bijna zweren dat het Umniya
was. Het was een prachtig beeld. De silhouet van Umniya op een paard met op de
achtergrond een prachtige oranje zon die ondergaat en die in het zeewater weerspiegeld.
Is dat vroeg Zamir ongelovig.
Umniya.maakte Youssef af.
Zij is echt gevaarlijk. Zei Zamir verbaasd.
Youssef kende haar al wat langer dan een maand, maar ze bleef hem iedere keer verrassen.
Umniya aaide de hoofd van het paard terwijl ze hem lieve woordjes toefluisterde.
H Zorro!
Ze draaide zich om en keek naar het glimlachende gezicht van Youssef.
H wat doe jij hier? zei ze lachend.
Ik kwam hier even met Zamir om de zonsondergang mee te maken, toen wij jou plots
voorbij zagen flitsen op deze bliksemstraal. Zei Youssef terwijl hij ook het paard begon te
aaien.
Hebben jullie dat gezien?vroeg ze verbaasd.
Hij knikte.
Waar is Zamir eigenlijk?vroeg ze.
Hij is bij dat winkeltje. Zei hij wijzend.
Van wie is dit paard eigenlijk? vroeg hij nieuwsgierig.

106

Pravat. Zei ze kort.

Wat?
Ze moest lachen omdat het rijmend overkwam en grappend zei ze:
Ik geloof dat je een dichter als beroep hebt laten schieten. Pravat is een wie Hij staat daar.
Hij keek om en zag een jongen op een paard langzaam in de verte hun kant op draven.
Wanneer heb je hem ontmoet? vroeg hij verbaasd.
Vandaag. Zei ze kort.
Hij verbaasde zich om hoe snel zij vriendschappen sluit met anderen. Zo had je eerst Waluyo,
toen Kaya, Zamir en nu ook ene Pravat. Alsof ze in elke land een vriend achterlaat. Alleen
met hem deed ze zo moeilijk in het begin om een vriendschap mee te sluiten. Maar dat kwam
ook door zijn botte gedrag in het begin moest hij toegeven. Zijn schouders voelde zwaar aan
door de problemen die hij er op droeg. Hij kon niet anders dan vluchtten er voor. Hij wilde
alles op een rijtje krijgen, en ergens anders een toekomst beginnen. En toen hij zag dat er een
Marokkaanse meisje naast zijn plek zat, kon hij het bijna niet hebben. Ondanks dat ze mooi
was en een leuke uistraling had kon hij het niet laten om bot tegen haar te doen. Helaas
merkte hij ook meteen aan haar dat het niet iemand was die over zich heen liet lopen. In het
begin irriteerde dat hem, maar na een paar uurtjes met haar in het vliegtuig bewonderde hij
dat aan haar. Alleen dat liet hij haar toen niet merken. En nu. Nu was hij ook n van haar
vrienden. Maar hij zou daar geen genoegen mee nemen. Vriend was hij nu, maar nu wilde hij
haar partner in leven worden. Hij wilde haar aan zijn zij, hij wilde met haar oud worden, hij
wilde haar openlijk liefkozen, hij wilde dichter tot haar komen. Haar hart en gevoelens
beheren. Hij wilde haar, koste wat het kost.
Voor een beginner ben je wel heel erg goed. Weet je zeker dat je niet eerder op een paard
hebt gereden?vroeg Pravat toen hij dan eindelijk bij hen aankwam.
Umniya moest lachen en zei:
Ik weet het heel zeker.
Pravat mag ik je voorstellen aan Youssef. Vervolgde ze.
Pravat keek glimlachend naar Youssef en vervolgens schudden ze de hand. Zamir kwam op
dat moment ook aanlopen en Umniya stelde hem ook voor.
En dit is Zamir.
Zamir begon zich meteen uitgebreid voor te stellen, en was openlijk zoals hij altijd was.
Je hebt prachtige paarden, ik heb er ook n in Indonesi dat is echt een donderstraal.zei
Zamir lachend.
Vind je het goed als ik een rondje erop ga rijden? vroeg hij aan Pravat.
Ja natuurlijk. En hij klom van zijn paard af.
Zamir ging er handig op zitten en keek Umniya aan.
Wie doe ik na. Oh Aboe Djahl, hoe durf je tegen mijn neef te vechten.
En Zamir maakte een zwaaibeweging in een vorm van een klap.
Vecht mij dan als je durft. Sla dan terug!
Umniya moest hard lachen en riep:
Hamza!!
Zamir knikte lachend en zei:
Leek het er een beetje op?
Ja! De stem, de houding echt een acteerprestatie. Nog even en ik dacht echt dat je Hamza
was. Zei ze lachend.

107

Zamir deed een stuk uit de islamitische film Rissalah na, en Umniya herkende het meteen.
Ze was zowat opgegroeid met die film. De karakters van de personen in de film spraken haar
zo erg aan. De heldhaftige mannen die het beginnende geloof beschermde. Hoe de
geschiedenis in die tijd werd geschreven. Als ze boeken erover las ging ze terug in de tijd en
leefde dat moment mee.
Umniya klom nu ook haar paard op en begon in een kleine cirkel te draven en acteerde:
I am the son of many chiefs. My sword is sharp and terrible. It is the mightiest of things When the pot
of war boils fiercely."
Youssef riep voor Zamir dat kon:
Khalid ibn Walied!
Ze moest hard lachen en knikte. Dat was een beroemd citaat van Khalid ibn Walied bij de
veldslagen.
Wedstrijdje doen? vroeg Zamir aan Umniya.
Kom maar op! zei ze grijnzend.
Samen begonnen ze in volle vaart op te trekken op het bijna verlaten strand. Uiteindelijk won
Zamir van Umniya met een kleine voorsprong.
_________________
:Aboe Djahl was een grote vijand van de Islam
: Hamza Abdoel Moethalieb was de oom van de Profeet Mohammed. De meester van de martelaren. De leeuw
van Allah.
: Rissallah is een film over het leven van de Profeet vanaf het moment dat hij zijn eerste openbaring krijgt tot aan
zijn dood.
: Khalid ibn Walid was een metgezel van de Profeet. Een held die heel wat heldhaftige acties op zijn naam heeft
staan. Een hardcore man, die oprecht de titel; Het zwaard van Allah heeft verdiend.

50. Say Cheese!

Met een brede lach stapte ze de douche uit. Haar menstruatie was eindelijk tot zijn einde
gekomen. Ze voelde zich meteen prettiger in haar vel zitten. Ze legde een laken op de grond
en ging haar gebed verrichten. Wat had ze dat gemist. Mensen noemen dat vakantie nemen
van het gebed als ze het worden, maar voor haar was het echt geen vakantie. Ze voelde zich
altijd rustig worden tijdens het gebed. Toen ze klaar was vroeg ze om vergeving, en
bescherming.
Vervolgens ruimde ze al haar spullen op in haar nu wat ruimere tas die ze in Khoa Than had
gekocht. Ze liep naar het balkonnetje en met een zucht staarde ze naar de zee die van verte te
zien was. Ze had hier een leuke week gehad, vooral de afgelopen drie dagen. Pravat had hen
de beste plekken laten zien, en nu was het tijd om verder te gaan. Straks zou hij hen
begeleiden naar het railstation van Khoa Than.
SoebhanaAllah wa Bihamdieh, SoebhanaAllahie el Adhiem. Fluisterde ze zacht.
Met zn allen stonden ze te wachten op de trein die hen naar de Chaiya Station zou brengen.
Waarschijnlijk zou Zamir daar uitstappen en alleen verder gaan met zijn reis.
Pravat, ik wil je graag bedanken voor je tijd die je met ons hebt gedeeld. Het was erg
gezellig. Zei Zamir tegen hem.
Pravat keek hem glimlachend aan en legde zijn hand op Zamirs schouder.
Geen dank vriend, ik vond het ook erg leuk om met jullie rond te hangen.

108

Umniya moest glimlachen en haalde daarna haar telefoon uit haar zak.
Zullen we even snel op de foto gaan voordat de trein komt?vroeg ze aan de heren.
Ze knikten allemaal en hielden een vrouw aan. Pravat vroeg aan haar of ze een foto van hen
wilde maken en ze knikte bereidwillig.
Umniya was het kortste van hen allen en werd voorgezet waarna Youssef, Zamir en Pravat
achter haar stonden.
Say Cheese! zei Umniya lachend.
Net op het moment dat de foto werd genomen riep iedereen Cheese en stonden ze met
mislukte glimlachjes op de foto. Ze bedankten de vrouw voor de foto en begonnen daarna te
lachen om de mislukte foto.
Kijk Zamir, je ogen zijn dicht!riep Umniya lachend uit.
Laat me kijken. Zei hij lachend.
Echt niet! riep hij daarna uit. Me ogen zijn open, alleen als ik lach worden ze smaller. Dat
zijn nu eenmaal Indonesische ogen.
Tuurlijk, beroep jezelf daar maar op.zei ze grappend.
H Dames, de trein komt. Zei Youssef en hij begon daarna te lachen bij het zien van het
beledigde gezicht van Zamir.
Umniya kun je me die foto sturen als herinnering. Vroeg Pravat aan haar.
Ja tuurlijk, ik heb je nummer. Ik MMS het je wel.
Geweldig. Zei hij blij.
De trein arriveerde en stopte piepend op het station. Ze namen afscheid van Pravat en
eenzaam bleef hij achter. Ze stapten de trein in en namen plaats bij een plek van vier stoelen.
Er werd op een fluitje gevlochten en niet lang daarna begon de trein te rijden. Hangend uit
het raam zwaaiden ze Pravat gedag. Pravat de Paardentemmer.
Youssef haalde een appel uit zijn reistas en net toen hij een hap wilde nemen bedacht hij zich
en tikte hij Umniya aan.
Zin in een appel?
Ja lekker.
Hij gaf haar de appel, en net toen zij ervan wilde eten bedacht ze ook zich en vroeg hem:
Heb je wel een appel voor jezelf?
Nee maar eet m maar op.
Ze begon haar hoofd te schudden en gaf Youssef de appel terug.
Nee bedankt, het is jouw appel dus eet jij m op.
Umniya, ik bied het je aan hoor.
En dat is erg beleefd van je, maar nee shokran.
Ben je vergeten toen ik tegen je zei, dat wat ik binnen krijg met jou fifty/fifty deel. Zei hij
haar herinnerend. Ze moest lachen en zei:
Eet jij dan de helft van de appel, dan eet ik de andere helft.
Nee juist andersom.
Goed dan, maar oh wee als je dan de appel niet aanneemt. Zei ze waarschuwend, hij moest
lachen en zei:
Maak je daar maar niet druk om.
En hij bood haar opnieuw de appel aan. Ze nam een hap en proefde het zoetige sap ervan. Ze
staarde naar Zamir die met zijn ogen dicht tegen het raam lag. Zo dadelijk zou hij hen

109

verlaten om zijn droom waar te maken. Het was een spontane leuke jongen, en ze wist zeker
dat ze zijn gezelschap zou missen. Gelukkig had ze Youssef nog dacht ze.
___________
: Lof en prijzingen aan Allah. Prijzingen aan Allah de Almachtige

51. Telefoontje uit het verleden

Umniya was weer eens in haar gedachten verzonken, en net als altijd had ze die onderdrukte
blik in haar ogen. De tekenen van gemis en verdriet tekenden haar gezicht. Youssef wilde zou
graag weten waar ze dan op zulke momenten aan dacht. Wat haar altijd zo bezig hield, en
wat ervoor zorgde dat ze in stilte raakte.
Umniya dacht vaak aan het laatste gesprek dat ze met haar broertje voerde. Ze raakte
verdrietig als ze zijn gezicht weer voor haar geest haalde. Alles was nog zo helder. De
woorden die hij op dat moment uitsprak, zouden nooit vergeten worden. Dat
hartverscheurende moment zou nooit haar leven verlaten. En wat er die dag was gebeurd
zou altijd haar leven blijven benvloeden. Het was een deel van haar geworden, en als er stille
momenten waren gingen haar gedachtes automatisch naar de tijden die zij met haar
dierbaren had doorgebracht. Ze werd terug in de tijd getrokken, en herleefde opnieuw die
momenten. Het waren haar herinneringen, die ze koesterde en nooit wilde vergeten.
Umniya werd uit haar gedachten gehaald, toen Youssefs telefoon af ging.
Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak, en keek naar het scherm. Plots raakte hij verbijsterd,
en liep hij bleek aan. Het was een telefoontje uit zijn verleden. Als een standbeeld bleef hij
gefixeerd naar de naam kijken op zijn telefoonscherm.
Ga je die niet opnemen?vroeg Umniya nieuwsgierig.
Hij slikte en keek naar Zamir die hem ook nieuwsgierig aankeek. Hij keek toen naar Umniya
en zei:
Ja, excuseer me even. En hij stond op. Umniya knikte en hij liep een paar stappen door de
trein heen. Met een nerveus hart leunde hij tegen een muur aan. De telefoon ging opnieuw
af, en gedwongen nam hij op. Slechts stilte aan de andere kant van de lijn, wachtend tot hij
het gesprek zou beginnen.
Hallo. Zei hij op zijn meest normale toon.
Hallo Youssef. Zei de bekende.
Zijn hart begon sneller te kloppen, en allerlei emoties kwamen los. Voornamelijk
schuldgevoel.
Majdoulinne zei hij kort.
Je had zeker geen telefoontje meer van mij verwacht.vroeg ze zacht.
Eerlijk gezegd, nee. Antwoordde hij eerlijk.
Ik vroeg me af hoe het met je gaat.
Het gaat goed, en met jou?
Ook goed.
Mooi.antwoordde hij kort.
Een stilte viel weer over hen beiden. Het deed hem denken aan de dagen met haar. Ze
hadden vaak die onaangename stiltes. Majdoulinne was niemand anders dan zijn verloofde.

110

In feite wist hij niet eens meer wat hij haar moest noemen, want verloofd waren ze misschien
niet meer sinds hij was vertrokken zonder iets te zeggen.
Luister Youssef, ik ga het makkelijk maken voor ons beiden. Ik heb eindelijk het lef getoond
om je te bellen nadat jij als een lafaard weg bent gegaan. Ik begrijp je situatie, maar je moet
mij nu iets duidelijk maken, zodat ik weet hoe ik verder moet. Zijn wij nog verloofd ja of
nee?
Hij zuchtte diep, en zag dit al aankomen. Hij keek naar het klokhuis van de appel in zijn
andere hand. De appel die hij en Umniya daarnet samen hadden gedeeld. Hij raapte al zijn
moed bij elkaar en antwoordde toen:
Nee Majdoulinne, dat zijn we niet meer.
Een kort gesnik was te horen aan de andere kant. Ze hield zich sterk merkte hij, maar hij kon
er niets aandoen. Hij zou nooit meer met haar kunnen zijn, om zo veel redenen.
Goed, dan weet ik dat. Zei ze met een teleurstelling in haar toon.
Ik vind het alleen jammer dat je het me niet eerder hebt verteld. Dan had ik een punt achter
jou kunnen zetten. Maar in plaats daarvan liet je mij hangen.
Hij was niet van plan om nog iets te zeggen. Hij wist dat wat hij gedaan had niet goed was.
Maar het was sterker dan hem zelf. Hij kon niets meer aan, en de laatste persoon aan wie hij
verantwoording af wilde leggen was zij.
Waar ben je eigenlijk Youssef? Waar ben je naar toe gevlucht? vroeg ze nadat hij niets zei.
Wil je dat echt weten? vroeg hij haar.
Ja. Zei ze met teveel emotie.
Ik zit in een totaal andere wereld op dit moment. En eerlijk gezegd voelt het goed dat ik hier
ben. Majdoulinne het is niet belangrijk om te weten waar ik precies ben.
Je hebt gelijk, dat is nu niet meer belangrijk.
Hij slikte en zei toen:
Het spijt me dat het zo is gelopen.
Mij ook.
Dag Majdoulinne. Zei hij hopend dit af te sluiten, en nooit meer opnieuw te openen.
Daag Zei ze zacht, en meteen daarna hing hij op.
Verlost van de enige link nog naar zijn verleden. Dat was dan ook afgehandeld. Met een
kleine beetje schuldgevoel liep hij terug naar zijn zitplaats.
Umniya die uit het raam keek, merkte dat Youssef weer terug was. Hij zag eruit alsof het
leven uit hem was gezogen.
Alles goed? vroeg ze hem bezorgd.
Een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht en hij knikte. Ze keek hem argwanend aan,
en hoopte dat hij de waarheid sprak. Want aan zijn houding te zien was het geen prettige
telefoongesprek geweest.
Zo Samir, zo meteen ga je ons verlaten. Zei Youssef tegen Zamir.
Hij knikte en zei:
Het duurt niet lang meer, voordat de trein bij Chaiya station aankomt.
Oh dat herinnert mij, kun je even mee lopen Zamir. Zei Umniya nadat iets haar te binnen
schoot.
Ehh ja. En hij stond op.
Umniya pakte haar tas en liep voorop terwijl Youssef hen verbaasd nakeek. Hij werd
nieuwsgierig en wilde weten wat Umniya ging doen.

111

Toen ze op een veilige afstand stonden sprak Umniya Zamir aan.

Zamir, je bent een goede vriend geworden, en ik bewonder je wilskracht. Ik heb geprobeerd
je zoveel te helpen als mogelijk, en je reis te vergemakkelijken. Maar zodra zullen onze wegen
scheiden, en gaat ieder naar zijn bestemming toe. Ik wou dat ik kon zeggen, dat we elkaar
vast wel nog een keer zullen zien, maar dat betwijfel ik.
Zamir knikte begrijpend, ook hij was zich bewust dat hij na dit uur, hen waarschijnlijk niet
meer zou zien.
Hoe dan ook, ik zal smeekbeden voor je doen, en hopen dat je daar goed aankomt. Maar
alleen dat is niet genoeg.
Ze opende haar tas en haalde een stapeltje biljetten tevoorschijn omringd met een elastiekje.
Zijn ogen werden groot en hij begon voordat ze de kans kreeg om iets te zeggen al tegen te
sputteren.
Nee, Umniya dat geld ga ik nooit aannemen.
Zamir, je gaat het aannemen hoe dan ook!
Nee, Umniya. Ik kan dat niet! zei hij wat luider.
Mensen begonnen om te kijken en Umniya hield het geld uit hun zicht.
Zamir.riep ze hem tot vermanning.
Als jij het geld niet aanneemt, dan gooi ik het uit de trein. En je moet niet denken dat ik
bluf.
Hij keek haar ongelovig aan en zei:
Dat doe je niet.
Neem je het geld aan?
Nee.
Ze liep naar de raam en stak haar hand met het geld eruit. Verbaasd keek hij haar aan. Zou ze
het echt doen. Hij dacht terug aan allerlei momenten en kon daaruit halen dat Umniya wel
iemand was die daad bij woord voegde.
Drie, twee, n... Zei ze aftellend, terwijl Zamir een tweestrijd met zichzelf voerde. Wat
moest hij doen?

52. Chaiya Station

Net op het moment dat haar vingers bijna het elastiekje weghaalde, riep hij haar tot halt.
Stop, ok.
Een glimlach van voldoening verscheen er op haar smoel en ze haalde haar hand weer naar
binnen. Hij uitte een diepe zucht waarna hij zijn hoofd schudde.
Je bent me er toch eentje.
Ze bood hem opnieuw het geld aan en dit keer nam hij het aan.
Je weet niet wat je me aandoet. Zei hij zuchtend.
Ik doe je alleen een plezier.zei ze hem herinnerend.
Umniya, wat jij de afgelopen anderhalf week hebt gedaan, was meer dan genoeg. Je hebt me
gevoed, mij een slaapplaats aangeboden, en je hebt me genomen als een vriend. Dat is al iets
wat ik nooit zou kunnen vergeten, maar nu jij mij dit geld geeft weet ik niet hoe ik het ooit
recht kan zetten met jou.

112

Zamir ik doe dit zowel voor jou als voor mij. Hopelijk zal ik ervoor beloond worden in het
hiernamaals. Ik doe dit voor de Aangezicht van Allah. Als jij heel en zonder problemen in
Mekka aankomt, dan is dit het allemaal waard. Je zult jezelf reinigen van zonden daar, en je
kunt me terugbetalen door veel smeekbedes voor me te doen. Want ik heb ze wel nodig.
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zei Zamir zacht.
Je hoeft niets te zeggen, als je maar begrijpt wat ik zojuist heb gezegd.
Hij knikte, en zei:
Moge Allah je belonen met het Paradijs, zuster. Smeekbedes zal ik zeker voor je doen, als
God het wil. Ik zal iedereen vertellen, wie deze reis voor mij vergemakkelijk heeft Umniya.
Zodat mensen kunnen weten dat er nog wel een paar mensen zijn die Godvrezend zijn en
een broeder of een zuster in geloof helpt.
Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze haar best deed om geen tranen te laten vloeien. Ze
zou hem missen, dat wist ze zeker. Zijn woorden hadden haar ontroerd, en ze was blij dat ze
hem had kunnen helpen op zijn reis.
Zullen we maar weer terug gaan. Zei ze zacht.
Hij knikte en stopte het geld in zijn broekzak. Samen liepen ze terug, en namen naast Youssef
plaats. Hij merkte dat ze allebei ontladen waren en dat er een rustige sfeer rond hen hing. Hij
was zo nieuwsgierig maar liet het hen niet merken. Umniya had niet voor niets Zamir
meegenomen, anders mocht hij wel weten wat ze gingen bespreken. Zamir begon weer
grapjes te maken en honderduit te praten. Ze luisterden beiden naar hem aandachtig en
lachte met hem mee, want na dit moment zou dat dus niet meer kunnen.
De trein vertraagde, en Zamir stond op om al zijn spullen bij elkaar te rapen.
Nou luitjes, het is voor mij tijd om te vertrekken.
Umniya begon het steeds moeilijker te krijgen met afscheid te nemen maar hield zich vol.
Zamir, vriend ik wens je een fijne reis toe.zei Youssef die ook opstond.
Zowel Zamir als Umniya keken Youssef verrast aan.
Wat?vroeg Youssef toen hij merkte dat ze hem zo aankeken.
Je noemde hem Zamir. Zei Umniya lachend.
Zo heet hij toch ook. Zei Youssef onverschillig.
Maar je noemt hem al een anderhalve week lang Samir. Vervolgde ze.
Ik vond het wel een goede afsluiting zo. Zei Youssef nu ook lachend.
Dus je kunt het wel.
Ja, als het echt moet.
Zamir moest lachen en zei:
Jij mijn vriend, bent echt een luilak.
En hij gaf m een zachte stoot. De trein stopte en verschillende mensen stonden op om uit te
stappen.
Ik moet er nu uit. Zei Zamir die naar buiten keek.
Ik hoop dat je veilig aankomt in Mekka. Vergeet ons niet in je smeekbeden.zei Youssef met
een warme glimlach.
Nee zeker niet, zei Zamir en hij blikte naar Umniya die stilletjes naar hem keek.
Ik wens jullie twee ook een goede en veilige reis toe, en bedankt voor alles vooral jij
Umniya.
Ze knikte terwijl er een brok in haar keel vormde. Ze wist niet waarom maar het afscheid
nemen viel haar harder dan ze dacht.

113

Zamir omhelsde Youssef waarna ze elkaar rugkloppingen gaven, toen ze elkaar los lieten
knikte Zamir naar Umniya als ook een manier van afscheid nemen. Een gefluit was weer te
horen, en Zamir pakte zijn reistas.
Wa Salaam Alaykoem wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh. Zei hij glimlachend en liep toen
de trein uit, waarna de trein weer begon op te trekken.
Wa Alaykoem Salaam wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh. Fluisterden Youssef en Umniya
terug waarna Umniya haar tranen op de vrije loop liet gaan.
Ze ging weer op het bankje zitten en liet haar hoofd tegen het muur rusten.
Youssef raakte verbaasd bij het zien van haar tranen. Hij ging tegenover haar zitten waar
Zamir eerst zat en vroeg:
Wat scheelt er Umniya?
Ze veegde haar tranen weg maar een nieuwe lading verscheen weer.
Ik weet het niet. Zei ze zacht.
Hij doet me denken aan iemand.

53. Knowing
Ons leven is wat ons denken ervan
maakt.
Marcus Aurelius

Zittend op een bankje, keek ze naar haar broertje die in de glijbaan klom. De lentezon van Nederland
verwarmde haar gezicht en met een glimlach keek ze trots naar Mohammed die naar haar zwaaide.
Goed zo lieverd, glijd maar naar beneden.
Hij ging zitten en vervolgens gleed hij lachend naar beneden. Ze hield haar duim op, om hem te laten
weten dat hij het goed had gedaan. Op die dag was hij vier jaar oud. Hij had een knap gezichtje, waar
een paar littekens ingekerfd waren van waterpokken, maar die bederfde zijn schoonheid niet. Zijn
zachte lichtbruine haar, en prachtige ogen omringd door lange donkere wimpers konden al voorspellen
dat hij later veel vrouwtjes gek zou krijgen. Umniya moest altijd lachen bij die gedachte. Haar broertje
die later meisjes van zijn arm moest afslaan.
Hij rende naar haar toe, maar struikelde door zijn veters. Ze snelde geschrokken naar hem toe terwijl
hij begon te huilen. Ze tilde hem op van de grond terwijl hij zijn kleine armpjes om haar heen sloeg.
Niet huilen lieverd. Suste ze hem stil.
Ik heb didi.zei hij snikkend.
Waar? vroeg ze hem liefjes terwijl ze op het bankje ging zitten met hem op haar schoot.
Hij hief zijn rechterhand op, waar een paar zandkorrels en kleine steentjes tegen aan waren gedrukt. Ze
veegde zijn hand schoon en gaf er toen een kus erop.
Nog steeds pijn? vroeg ze hem.
Hij knikte en hief nu zijn linkerhand op. Ze moest lachen en plaatste daar ook een kus op.
Umm, ik spelen.

114

Ze moest glimlachen en ze zette hem weer op de grond waarna hij weer richting de glijbaan rende.
Umm zo noemde hij haar. Moeder, in het Arabisch. En zo voelde het ook, ze gaf zoveel om hem, als een
moeder om haar kind geeft.
Aan wie? vroeg Youssef zacht.
Ze keek Youssef weer aan, en ze veegde haar tranen opnieuw weg. Met al haar kracht hield
ze de opkomende tranen tegen.
Niemand. Zei ze daarna, niet van plan om alles naar buiten te brengen. Ze wist niet
waarom maar met Youssef kon ze gewoon niet helemaal open zijn. Bang dat hij haar zwakte
leerde kennen. Bang dat hij zou weten wat haar zo kwetsbaar maakt.
Je kunt het me gewoon vertellen Umniya, ik snap niet waarom je iedere keer een muur
tussen ons bouwt.
Een muur wordt alleen gebouwd voor bescherming. En ik bescherm mezelf.
Tegen wat? vroeg hij niet begrijpend.
Niks, laat maar.
Hij uitte een diepe zucht en ging nu goed zitten. Hij zou haar niet dwingen om iets te
vertellen, hij wilde dat ze het uit vrije wil zou doen. Maar zoals het er nu uit zag, zou het nog
heel lang gaan duren voordat zij wat los zou laten.
Het deed pijn, om me te weten dat zij de komende feesten en verjaardagen ze alleen moest
doorbrengen. Moederziel alleen. Om te weten dat op de momenten dat families bij elkaar
komen zij waarschijnlijk alleen thuis zou zitten voor de rest van haar leven. Met haar zou er
geen vreugde of goede tijdingen worden gedeeld. Het hart deed zeer, als ze er aan dacht.
Nog meer tranen stroomden nu over haar wangen heen, en machteloos keek Youssef toe. Hij
wilde haar omhelzen, troosten en als het nodig was haar pijn overnemen. Maar hij kende
Umniya, en Umniya zou dat nooit van hem accepteren.
Ze kon niet meer blijven zitten. Youssef mocht haar tranen niet zien, het was vernederend in
haar ogen. Gebroken stond ze op en zocht ze een lege plaats in de trein, en Youssef liet haar
gaan zonder vragen te stellen.
Ok, wie vind je beter Umniya of mij? vroeg Warda in de hoop dat hij haar zou kiezen.
Umniya duhh.
Umniya moest hard lachen, en Warda keek Mohammed quasi geschrokken aan.
Waarom? We zijn toch vrienden? zei Warda waarna ze begon te grinniken. Zelfs een dwaas zou
weten dat je Warda en Mohammed altijd apart moest zetten. Anders stelde de orkaan Katrina niks
voor in hun aanwezigheid.
Jij slaat mij altijd. Zei Mohammed duidelijk.
Echt niet. Zei Warda lachend. Ze moesten allemaal lachen waarna Umniya zei:
Mohammed heeft zo vaak de dood in de ogen gekeken door jou, dat als hij nu geslagen wordt hij
begint te lachen omdat het als gekietel overkomt bij hem. Hij heeft genoeg martelingen van jou moeten
doorstaan, dat pijn geen pijn meer bij hem doet. En deze dwerg is nog maar pas acht jaar.
Warda begon duivels te lachen, wetend dat wat Umniya zei waar was.
Dwerg? riep Mohammed verontwaardigd.
Umniya sloeg haar armen om hem heen en plaatste een kusje op zijn wang.
Ja a dwerg van mij. Je weet dat ik van je houd.

115

Umniya was zo bezig met zichzelf dat ze niet doorhad dat een brede man met een lelijk
litteken op zn gezicht haar in de gaten hield. Sinds het moment dat ze Zamir het geld gaf,
waren zijn ogen gevestigd op zijn prooi. Ze had misschien wel meer van dat geld bij zich, en
dat wilde hij als zijn buit meenemen. Hij wachtte zodra de volgende halte in zicht zou zijn,
zou hij toeslaan.

54. Overmeesterd
Ze veegde haar tranen weg, en uitte een diepe zucht. Ze snoot haar neus in een zakdoek en
stond vervolgens op, de trein vertraagde en kon elk moment stoppen bij de volgende halte.
Ze pakte haar tas en toen ze omdraaide schrok ze zich ter plette. Een grote man, met een
verminkt gezicht stond voor haar. Ze wilde gillen, maar hij duwde snel zijn hand voor haar
mond waardoor ze met een klap tegen het raam viel. Angstig staarde ze deze onbekende
man aan. Zijn gezicht zorgde voor koude rillingen over haar lichaam, en de menige tattoos op
zijn armen liet weten dat het zeker geen lieverdje was. Hij haalde een kapmes te voorschijn en
legde het bedreigend tegen haar keel aan. Gek genoeg voelde ze zich nog beheerst en leek het
alsof ze niet bang was. Niet bang om haar leven te verliezen.
Ze keek via haar ooghoeken naar een paar dorpsvrouwen, en magere mannen die in dezelfde
wagon als haar zaten. Hun gezichten lieten tekenen van angst zien, en met ingehouden adem
keken ze toe. Niet in staat om haar te verlossen van deze man. Ze probeerde te kijken naar de
volgende wagon waar Youssef zat, maar de man hield het mes strakker tegen haar strot aan.
Hij fluisterde iets in een onbekende taal, en de geur die uit zijn mond kwam deed Umniya
bijna kokhalzen. Ze keek in zijn donkere ogen die geen genade toonden en lichtjes begon ze
haar hoofd te schudden. Ze begreep m niet, en dat begon hij door te krijgen. De trein kwam
dichter bij zijn halte en het geduld van de man begon steeds meer op te raken.
Money!siste hij.
Ze schudde haar hoofd alsof ze hem niet begreep en zei in het Nederlands:
Wat zeg je? Ik begrijp je niet.
Hij duwde haar nog een keer tegen het glas aan, en toen wakkerde hij het vuur in haar.
Niemand die haar zo behandelt. Niemand die zijn gore handen op haar lichaam zet. De stem
van Waluyo klonk op dat moment zo helder. Ze was zijn lessen zeker niet vergeten, en dit
was het moment. Dit was waarvoor zij weken had getraind. Om zich te kunnen verdedigen,
en te beschermen in alle situaties. Dit was waar Waluyo naar toe had gewerkt. Hij had van
haar een Wing Chun vechter gemaakt, en dit was het gevecht waarin haar techniek vereist
was.
De man begon aan haar tas te trekken en dat was het moment waarin ze het mes dat tegen
haar strot aangedrukt was onschadelijk maakte door zijn pols te breken. Ze duwde hem
daarna met haar handen van haar af, en alle mensen in de trein stonden op om te kijken.
Verbaasdheid op hun gelaat. Hoe heeft ze het voor elkaar gekregen om de situatie naar haar
hand te krijgen. De rollen waren nu duidelijk omgedraaid. Ze voerde een snelle reeks van
klappen op zijn zij uit, net als hoe ze die klappen op de houten dummy had geoefend. De
man brulde het uit van de pijn en legde zijn gebroken hand op nu zijn gebroken ribben. Het
leek alsof hij zich niet meer kon verroeren. Ze sprong op het treinbankje, haar ogen spuwden
vuur, op dat moment kende zij ook geen genade meer. In een gewelddadige sprong, was ze
van plan om hem nog meer schade te berokkenen, maar de man was zich hier bewust van en

116

hij rolde weg. Hij zag zijn kans om haar te vloeren, en met een pijnlijke klap viel ze op de
grond. Ze voelde zich duizelig worden en met een zachte kreun legde ze haar hand op haar
hoofd. De man rolde zich boven op haar, en van de schrik gilde ze de longen uit haar lijf. Dit
was niet de bedoeling, dit ging fout.
Vechten! Vechten! Vechten!
Alle buurtkinderen hadden om haar heen een cirkel gevormd. Ze balde haar handen in een vuist, en
onverschrokken keek ze naar haar tegenstander. Ze was het zat, het werd tijd dat ze voor zichzelf
opkwam. Zouhair, haar buurjongen die twee jaar ouder als haar was, had jarenlang misbruik gemaakt
van haar zachtheid. Er moest een einde aan zijn pesterijen komen. Als je geen oudere broer had, was je
een makkelijke prooi voor pestkoppen.
Ze had m een klap in zijn gezicht gegeven na een rotopmerking van zijn kant. Op dat moment stopten
alle kinderen in de straat met hun bezigheden. Alle hoofden draaiden een kwartslag naar hen toe. En al
snel begon iedereen zich om hen heen te verzamelen.
Vechten! Vechten! Vechten!
Ik ben jou zat Zouhair. Je bent een ezel, en ik ga je helemaal verrot slaan. Vastberadenheid was te
horen in haar kinderstemmetje.
Ze liepen op elkaar af en Umniya sloeg met haar kinderarmpjes zo hard als ze kon op het
jongenslichaam. Hij begon terug te slaan, maar Umniya sloeg harder. Al heel snel begonnen de
kinderen haar naam te roepen, en de jongen verloor zijn waardigheid. Ze vielen op de grond en
Umniya lag boven op de jongen terwijl ze nog steeds stoten gaf. Plots werd ze met een ruk om hoog
getrokken, en geschrokken keek ze in het gezicht van haar vader.
Umniya wat doe je?riep hij verbijsterd.
Ik sla m in elkaar, leg me neer Baba!
Haar vader sleurde haar verbaasd mee naar huis, terwijl ze tegenstribbelde. Ze was nog niet klaar met
hem. Zouhair begon te huilen toen alle buurtkinderen hem begonnen uit te lachen. Hij stond toen op
en rende verslagen naar huis, om getroost te worden door moederlief. Sindsdien durfde niemand meer
een neerbuigende opmerking richting Umniya te geven. Ze had immers gewonnen.
Nu begon ze de echte angst te voelen. Haar kleine dunne lichaam, was niet bestendig tegen
zijn grote lichaam, en de vieze man had haar overmeesterd. Overmeesterd worden is een
nachtmerrie voor elke vechter. Op dat moment kon ze wel huilen. Dit wilde ze niet. Ze wilde
liever dat er meteen een eind aan haar leven kwam dan dat ze machteloos bleef toekijken hoe
hij boven op haar lag. De man zou wraak nemen, daar was ze zich van bewust. Stille tranen
rolden uit haar ogen als een plezier voor die man. Ze slikte en zijn grijns zorgde voor
kippenvel. Plots keek ze toe hoe het zware lichaam van de man met een ruk van haar af werd
gerukt. Ze keek recht in de ogen van Youssef. Ogen die onweer voorspelden.

55. Smile
Ziedend keek hij naar de man. Zijn kaken hield hij strak op elkaar, terwijl hij zijn handen in
vuisten balden. Zijn knokkels trokken wit aan, en een rood waas verscheen voor zijn ogen.
Zijn lichaamshouding liet zien dat hij niet van plan was om deze man te laten leven. Umniya
kroop snel van de grond af en een paar passagiers snelden naar haar toe. De trein stopte bij
Tha Chana station en vele mensen stapten uit.

117

Youssef greep de man bij zijn kraag en takelde hem hard. Hij pakte hem weer van de grond
op en sloeg zijn hoofd tegen het raam aan. Hij bleef dit een paar keer doen tot er een spoor
van bloed uit een hoofdwond van de man kwam. Vervolgens smeet hij hem tegen de grond
aan en, bleef zijn lichaam schoppen. De man verroerde zich bijna niet meer, en het leven in
hem begon steeds verder weg te zakken. Youssef begon het zat te worden en greep het
kapmes van de grond. Hij wilde er een eind aanmaken, hij zag niks meer, voelde niks meer
en dacht aan niets meer. Umniya zag wat hij van plan was en snelde naar hem toe.
Youssef niet doen! Riep ze uit terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Umniya ga aan de kant. Zei hij op een gevaarlijke toon.
Nee Youssef, doe dit niet voor mij! smeekte ze hem
Umniya, ga aan de kant! schreeuwde hij nu woedend.
Haar hart stond haast stil, nog nooit had hij zijn stem tegen haar verheft en nu schreeuwde hij
tegen haar. Ze schrok ervan, en zag dat Youssef onhandelbaar werd.
Nee!schreeuwde ze terug.
Hoe graag dat ik ook wil dat deze man doodgaat, wil ik niet dat het door jouw handen
komt! Ik weet dat je zei dat je veel voor me overhebt, maar hier ga je te ver mee.
Woorden begonnen weer tot hem door te dringen, zijn verstand keerde terug en het rode
waas voor zijn ogen verdween. Zijn hart sloeg een slag over bij het zien van Umniyas
gebroken blik. Hij verzachtte, en zo ook de greep in zijn vuisten. Hij uitte een diepe zucht en
liet het mes uit zijn handen vallen.
Hij trok haar naar zich toe, en de tranen vermeerderde zich. Schuilend in Youssefs armen, liet
ze alles bezinken terwijl ze van de schrik probeerde bij te komen. Ze wilde er niet aandenken
als Youssef niet kwam opdagen. Van alle plekken waar ze tot nu toe was geweest was geen
plek veiliger dan de plek tussen Youssefs armen.
Het gefluit op het fluitje liet merken dat de trein weer verder zou rijden.
Kom laten we hier weggaan. Zei Youssef en hij trok Umniya nog net voordat de deuren
dichtgingen de trein uit.
Ga zitten. Gebood hij haar.
Huilend nam ze plaats op een bankje terwijl ze in haar handen kneep. Haar handen deden
ongelooflijk veel pijn. Youssef hurkte voor haar neer en zei:
Gaat het?
Ze schudde haar hoofd.
Hij heeft op mij gelegen.zei ze ontroostbaar.
Hij had me overmeesterd, als jij niet kwam dan ze begon nu nog harder te huilen.
Maar ik kwam, dus het is niet nodig om verder te denken Umniya. Probeerde hij haar te
troosten.
Ze opende haar ogen, en keek in zijn geruststellende ogen. Ogen die haar nooit minachtend
hebben aangekeken, ogen die boekdelen spraken, maar die zij liever negeerde. Ze kon het
niet meer. Het negeren hielp niet meer. Want haar eigen ogen toonden nu dezelfde blik voor
hem. Hij was er voor haar op elke moment van de dag. Hij hielp haar, beschermde haar,
troostte en geruststelde haar. Het negeren hielp niet meer.
Wat moet ik toch zonder jou? fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar blik neersloeg en tranen
over haar wangen rolden.

118

Youssefs hart begon sneller te kloppen. Was dat een erkenning? Hij slikte en hoopte dat het
waar was. Eindelijk na al die tijd zei ze iets dat hem een beetje zekerheid gaf. Hij wist dat het
een retorische vraag was, dus een antwoord was niet nodig.
Ze keek naar zijn hand en ze zag dat zijn knokkels bloedde. Ze greep onbewust naar zijn
hand, en keek hem met schuldgevoel aan.
Je hand bloedt.
Hij moest lachen en ze keek hem verbaasd aan.
Wat is er zo grappig?vroeg ze verward.
Jij.zei hij kort en begon nog harder te lachen. Ze keek hem verontwaardigd aan en ze
veegde snel haar tranen weg.
Ik?
Je raakte mijn hand aan, als je dat nog n keer doet, dan breek ik jouw hand. Zei hij
lachend, en een kleine glimlach verscheen er op haar gezicht. Ze herinnerde het zich toen ze
dat tegen hem had gezegd in Maleisi. Hij stopte met lachen en keek haar met een glimlach
aan, en hij zei:
Ik ben blij, dat je weer kunt glimlachen.
Haar glimlach werd breder, en ze herinnerde zich haar vader. Hij kon haar ook aan het
lachen krijgen, als ze verdrietig of boos was.
Youssef.
Ja?
Ik wil niet meer verder reizen naar Bangkok. Ik wil zo snel mogelijk uit dit land.
Hij knikte begrijpend en zei:
Dit is jouw reis, dus jij bepaald waar we heen gaan.
Myanmar. Zei ze duidelijk en hij knikte.
We gaan er dan zo snel mogelijk er naar toe, maar eerst moeten we zien te komen weten
waar wij nu zijn.

56. Best Friend.

Youssef liep eenzaam langs een markt en stopte bij een kraampje dat fruit verkocht. Hij greep
naar een banaan en betaalde de man. Vervolgens liep hij door. Zijn gedachten gingen iedere
keer automatisch terug naar een week geleden. De dag waarop Umniya werd aangevallen.
Iedere keer voelde hij opnieuw die woede. Hij had het gevoel dat het beter was geweest als
hij er een einde aan had gemaakt. Dat iemand misbruik van haar had gemaakt zorgde er voor
dat hij in de nacht niet meer kon slapen. Hij wilde ergens zijn frustratie kwijt. Maar nergens
waar hij terecht kon. Hij had gefaald. Hij was meegekomen met de hoofdreden om haar te
beschermen tegen zulke mannen, en toen zij aangevallen werd was hij er in het begin niet bij
om haar te beschermen. Ergens wist hij ook dat het zijn schuld niet was aangezien zij zelf was
opgestaan en van plaats was veranderd. Maar toch verweet hij zichzelf van wat haar is
overkomen. Hij heeft haar niet meer zien lachen sinds haar kleine glimlach op Tha Chana
station. Het was anders, hij wist dat ze iets met zich meedroeg en nu leek het alsof er een hele
nieuwe lading op was gekomen. Ze kon eerst nog wel lachen maar nu kon ze dat zelfs niet
meer. Een week lang heeft ze niet zo spontaan met hem gepraat. Ze antwoordde slechts
wanneer het nodig was en voor de rest was ze stil terwijl ze bedroefd voor zich uit keek. Ze

119

moest nog van de schrik bijkomen, maar het vergeten ging bij haar zo moeilijk. Elke man die
ze zag keek ze wantrouwend aan en vooroordeelde hem als een viespeuk en een dief.
Youssef liep richting het kleine hotel waarin zij verbleven tot hij een idee kreeg bij het zien
van iets wat Umniya zou kunnen opvrolijken.
En Allah belast geen ziel dan naar haar vermogen.
Kijkend vanuit het balkon dacht ze na over dit vers. Ze voelde zich zo rot de laatste paar
dagen. Ze vroeg zich af waarom ze die man niet gewoon had gegeven waar hij om vroeg.
Haar spullen waren niet belangrijker dan haar eigen leven. Maar dat was het juist, dat was
wat haar dwars zat. Ze had het gevoel alsof ze het zat was. Ze was het leven zat. Ze wilde
niet meer doorgaan. Haar hart stond op het punt om het te begeven. Maar de woorden van
Allah troostten haar. Dit wetend gaf haar nog een klein beetje kracht. Hopelijk net genoeg
kracht om door haar pijn en verdriet uit te breken. Al hoewel haar zoektocht naar geluk tot
stop was gekomen aangezien ze bijna verdronk in haar ongeluk. Er was slechts n hand die
haar aangeboden werd. Als ze naar die hand kon grijpen dan zou ze haar geluk terugvinden.
Maar ze was te blind om te zien van wie de hand was.
Een eenzame traan baande zijn weg naar buiten. En traan die al haar verdriet bezat. Door
het hart dat huilde, kwam deze traan naar boven. Hopend zijn weg uit te vinden, en daarmee
een stop aan haar verdriet te brengen.
Ze schrok op bij het horen van haar telefoon, en lusteloos keek ze naar haar telefoon die op
het bed lag. Ze uitte een diepe zucht en stapte uit het balkon. Ze greep naar haar telefoon en
nam op:
Salaam Alaykoem wa Rahmatoellah.
Wa Alaykoem Salaam wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh. Hoorde ze Youssef zeggen.
Youssef? Waar ben je? vroeg ze verbaasd. Ze had hem sinds de dag ervoor niet meer
gezien.
Kom naar buiten, ik heb een leuke verrassing voor je. Zei hij vrolijk.
Nee, ik heb geen zin in een verrassing. Zei ze weigerend.
Kom op Umniya! Je gaat het echt een leuke verrassing vinden.
Youssef ik heb hier geen zin in.
Hij uitte een diepe zucht en zei nu wat minder vrolijk:
Luister Umniya, Je gaat jezelf niet opsluiten en jezelf isoleren tegen mensen van buitenaf.
Dat is niet hoe jij in elkaar steekt. Het is niet van jouw aard, om stil binnen te zitten.
Alsjeblieft laat die levendige Umniya die ik ken niet vallen.
Een brok vestigde zich in haar keel en stilletjes liep ze naar de spiegel. Het leek alsof het
leven uit haar was gezogen. Grote donkere kringen onder haar ogen lieten zien dat ze niet
sliep. Ze schrok van zichzelf. Zo was ze inderdaad niet meer sinds ze had besloten om naar
Singapore te gaan. De Umniya van drie maanden geleden keek haar nu aan, en dat was iets
dat ze niet meer wilde. Ze wilde zichzelf niet meer met een bedroefde blik in haar eigen
spiegelbeeld zien.
Anders ga ik me alleen maar nog slechter en eenzamer voelen. Vervolgde hij.
Youssef zei ze zacht, maar hij liet geen ruimte voor terugkrabbelen.
Ik begrijp dat jij je rot voelt, maar geloof me door binnen te blijven ga je, je niet beter
voelen.
Een kleine stilte over nam haar.

120

Ik mis je je bent mijn beste vriendin. Zei hij wat zachter vol emotie.
Ze slikte en hield de telefoon nog strakker tegen haar oor aan. Haar hart begon sneller te
kloppen en haar tempratuur steeg. Zijn woorden hadden altijd een impact op haar.
Kom naar buiten en wacht bij de deur van het hotel. Ik beloof je dat je het leuk gaat vinden.
Ok. Zuchtte ze.
Tot zo dan.
InshaAllah. En ze hing op.
Ze bekeek zichzelf nog een keer in de spiegel, en sprak zich moed in.
Umniya je kunt je hier wel doorheen slepen. Youssef heeft gelijk! Dit ben jij niet. Niet
meer
Met wat verse moed deed ze haar hijaab op, en liep ze naar beneden. Benieuwd naar wat de
verrassing van Youssef zou zijn. Toen ze buiten stond was er geen spoor van Youssef. Ze
begon van links naar rechts te kijken totdat ze hem zag. En wat zij toen zag, zorgde ervoor
dat ze in haar handen begon te klappen van enthousiasme, en zorgde ervoor dat ze weer
uitbundig kon lachen. Het was hem gelukt.
_______________
: Surah Al Baqarah 2

57. Gevaar op de weg

Youssef reed de oprit op en Umniya keek hem lachend aan. In een paar seconde had ze zich
meteen fit gevoeld. Ze liep hem tegemoet terwijl ze nog steeds verrast naar haar verrassing
keek. Hij stopte bij haar en zei toen:
Ik zei toch dat het een leuke verrassing zou zijn.
Oh my God Youssef, hoe weet jij dit! Riep ze uit.
Ik had het gehoord toen je het tegen Waluyo zei op het vliegveld van Singapore.
Echt? vroeg ze lachend.
Hij knikte lachend, en voelde zich trots. Het was m gelukt om de oude Umniya terug te
krijgen. Voor Umniya stond niets anders dan een tuc tuc. Iets waar ze altijd al in wilde rijden.
Mag ik rijden!
Ja natuurlijk, het is helemaal van jou. Ik heb m voor je gekocht.
Ze keek hem verbaasd aan en vroeg:
Gekocht?
Ja, hij was niet duur, en ik denk dat we met dit ding naar Myanmar gaan.
Geweldig! Schuif op, ik moet de straten van Thailand onveilig maken.
Hij moest lachen en zei:
Ik geloof dat die al onveilig genoeg zijn.
Hij schoof een plek op en ze ging zitten.
Weet je wel hoe je moet rijden?vroeg hij.
Daar komen we zo meteen achter. Zei ze grinnikend.
Umniya, kijk uit.riep haar vader uit.
Chill, maak je niet druk. Riep ze hem tot vermanning.
Chill? Umniya je had die fietser bijna overgereden! Riep hij verbijsterd.
Je zegt het zelf bijna. Zei ze onverschillig.

121

Nee Umniya klaar zet de auto aan de kant. Met zon houding ga ik je niet leren rijden. Zei hij
verstandig.
Nee Nee! Please saffie ik ga goed rijden. Ik ga goed opletten.
Ya Rabb laat mij niet in deze auto met haar sterven. Zuchtte hij diep.
Zijn smeekbede was toen ook ter vervulling gekomen. Ongeveer een jaar later overleed hij in
een auto ongeluk en Umniya zat niet met hem in de auto.
Ze schaterde het uit in lachen. Dat haar vader bang was, was voor haar lachwekkend.
Je hebt de rijstijl van je moeder. Bijna alle deukjes op deze auto zijn van haar afkomstig. La
Hawlillah.
Ze moest alweer lachen, haar moeder kon inderdaad niet rijden. Ze reed altijd met twee rechterbanden
op de stoep en de andere banden op de weg. Ze veroorzaakte hersenschuddingen bij de stoplichten als ze
te hard remde. Met haar moeder in de auto was ze altijd waakzaam bang dat een ongeluk in een klein
hoekje zat.
Als jij je rijbewijs haalt, dan halen we een auto voor je uit de sloop.zei hij serieus.
Maakt mij niet uit, als hij maar vier wielen heeft en rijdt. Zei ze lachend.
Het was vroeg in de ochtend op een zondag, en de wegen waren verlaten. Haar vader nam haar dan
met tegenzin mee en liet haar oefenen op de wegen. Alleen moest zij nog heel lang gaan oefenen.
Ik mis iets. Zei ze speurend.
Wat?
Oh ja natuurlijk. Zei ze toen het haar te binnen schoot.
Ze dook richting het dashboard terwijl ze met n hand het stuur vasthield. Haar ogen waren allang
niet meer op de weg gericht.
Umniya!schreeuwde haar vader.
Ik heb m. zei ze blij en gooide een cdtje van Sheikh Sudais in de cd-speler. Haar vader voelde zijn
hart in zijn keel kloppen en op dit moment kon hij haar wel wurgen.
Umniya! Houd je ogen op de weg en je handen op het stuur!
Ze deed wat hij van haar vroeg nadat de recitatie van Sudais door de auto galmde. Haar vader kon niet
wachten tot ze haar rijbewijs had, zodat hij op zulke zondagen gewoon lekker kon tuinieren in plaats
van de dood in de ogen kijken.
Umniya reed tientallen rondjes om het dorpje terwijl Youssef genoot van haar enthousiasme.
Een paar toeristen dachten dat ze in dienst waren, en Umniya liet voor de grap hen
instappen. Toevallig wilden ze naar de markt en wist Youssef wel de weg erheen. De twee
oudjes begonnen langzamerhand door te krijgen dat Umniya en Youssef geen Thaise uiterlijk
hadden.
Zijn jullie Arabieren? vroeg de Engelse vrouw.
Ja mevrouw. We zijn hiernaar toe gekomen om te werken. Zei Youssef overtuigend.
Umniya deed haar best om haar lach in te houden.
Ziet u wij zijn broer en zus, en we hadden altijd al een droom om mensen te vervoeren in
een tuc tuc. Daarom zijn we naar Thailand gekomen. Vervolgde Youssef.
De mevrouw keek haar man krankzinnig aan en wist niet of ze het moest geloven. De
Engelse man aan de andere kant hield de weg scherp in de gaten, want iets zei hem dat de
vrouw achter het stuur onverschillig reed.

122

Umniya begon harder te rijden tot ze plots een koe zag opduiken. Ze reed recht op m af, en
iedereen begon te gillen. Van angst deed ze haar ogen dicht, terwijl Youssef zijn ogen van
angst wijd open had. Hij trok net op tijd het stuur naar rechts waardoor ze de koe op n
haartje na konden ontwijken.
Oh My Lord!! bleef de mevrouw gillen.
Maakt u niet druk. Dit is heel gewoon hier.zei Umniya geruststellend.
Stop hier! Ik wil er nu onmiddellijk uit! riep de Engelse man geschrokken.
Umniya zette de tuc tuc aan de kant en wees naar de markt.
U hebt uw bestemming bereikt meneer. Zei ze glimlachend terwijl hij haar bars aankeek.
Ik zou maar een andere droom zoeken, want in een tuc tuc rijden zal het sterftegetal in
Thailand doen verhogen met jullie.zei de vrouw verbijsterd.
Umniya negeerde hun opmerking en de man wilde geld te voorschijn halen om het ritje te
betalen.
Nee meneer, dit ritje was gratis. Zei Umniya met een brede en tegelijkertijd enge glimlach.
De man keek haar achterdochtig aan en stopte langzaam het geld weer in zijn portemonnee
terug.
Goed dan.zei hij wantrouwend.
We wensen u nog een fijne vakantie toe hier in Thailand, Sawadee! Zei Umniya en met
haar handen tegen elkaar, knikte ze met haar hoofd. Dat was de Thaise groet die ze van
Pravat had geleerd.
Ja van hetzelfde. Zei de man en hij trok zijn vrouw mee.
Nadat ze uit het zicht waren, schaterde Umniya en Youssef het uit.
Droom om mensen in tuc tuc te vervoeren? vroeg ze met slappe lach. Youssef moest nog
harder lachen en zei:
Ik moest iets snel verzinnen.
Wollah ik deed echt mijn best om mijn lach in te houden. Zei ze schaterend.
En die vrouw dan: Oh My Lord! zei Youssef terwijl hij haast niet meer bij kwam. Ik werd
bijna doof door haar.
Ze zullen nooit meer durven om in een tuc tuc te zitten. Zei Umniya giechelend.
Vind je het gek. Kijk wie achter het stuur zat. Zelfs ik, durf haast niet meer naast jou te
zitten. Nog even en we hadden die koe gevloerd.zei Youssef spottend terwijl hij nog niet
uitgeput raakte van het lachen.
Ja Hallo! Die koe kwam uit het niets. Zei ze verdedigend terwijl ze moest grinniken.
Ja tuurlijk. Houdini had m zeker uit het circus weggetoverd naar Thailand toch?zei hij
grijnzend. Ze bleven lachen tot ze uitgeput raakten en alleen maar nog met een glimlach
bleven staren.
Youssef, ik ben je echt dankbaar. Het voelt echt weer goed om te kunnen lachen. Zei ze
daarna.
Ik ben ook blij dat je weer kunt lachen. Zei hij oprecht. Haar gelach was altijd als muziek in
zijn oren. Hij werd er altijd automatisch vrolijk van, en moest dan altijd door haar
aanstekelijke lach mee lachen.
Gaan we nog een rondje rijden? vroeg ze grijnzend.
Hij moest lachen en zei spottend:
Ik weet niet of ik dat wil. Je bent een gevaar op de weg.

123

58. A melody from my heart

Een uur verwijderd van de grens van Myanmar zaten Umniya en Youssef in de tuc tuc. Ze
reden al vijf uurtjes waarvan Umniya de eerste twee uurtjes had gereden. Ze zat half liggend
achter en luisterde naar een deuntje die Youssef neuriede. Ze merkte op dat het niet de eerste
keer was dat hij die deuntje neuriede. De melodie kwam haar bekend voor, alhoewel ze zich
niet kon herinneren waar ze m ooit gehoord had. Ze vond het prachtig klinken. Ze
ontspande helemaal en voelde de rust op haar neerkomen. Een kleine glimlach rustte op haar
lippen, wetend dat ze een zware week achterwege liet. Hij stopte met neurin tot Umniyas
grote spijt.
Ze ging goed zitten en leunde met haar armen op het bankje waar Youssef op zat.
Waarom stopte je?
Hij keek voor heel even over zijn schouder naar haar en richtte zich toen weer op de weg.
Waarom stopte ik met wat?vroeg hij niet begrijpend.
Met neurin.
Hij moest lachen en zei:
Vond je het mooi dan?
Ja, het lijkt alsof ik m eerder heb gehoord.
Dat komt doordat ik m vaak neurie. Zei hij bijdehand.
Nee, ik bedoel voordat ik jou heb ontmoet.
Dat is niet mogelijk.zei hij uitsluitend.
Ze moest fronzen en vroeg:
En hoezo niet?
Hij zweeg en keek naar de oneindige verte voor hem. Umniya wachtte nog steeds op een
antwoord dat zich kennelijk uitstelde. Via de zijkant van het voertuig klom ze makkelijk naar
voren. Ze zat nu naast hem en keek hem aan:
Hoezo niet? herhaalde ze.
Hij blikte weer voor een paar seconden naar haar, en hield het stuur van de tuc tuc
klampachtig vast, met zijn blik weer strak op de weg. Er reed bijna geen auto op de weg maar
toch hield hij zijn ogen gefixeerd op de weg. Hij merkte dat hij er niet onderuit zou komen, hij
moest het haar vertellen want ze keek hem nog steeds vragend aan. Hij zuchtte diep en zei:
Omdat ik m zelf heb verzonnen. Het is een melodie gevormd door mijn hart.
Ze keek hem verbaasd aan en zei:
Hoe komt het dan, dat het mij bekend voorkomt?
Zijn hart begon sneller te kloppen en hij slikte.
Ik heb geen idee. Antwoordde hij.
Hmm gek. Zei ze.
Hij hoopte dat ze niet meer door zou gaan vragen. Want anders zou hij zich verplicht voelen
om te antwoorden. En als hij zou antwoorden zouden zijn gevoelens voor haar kenbaar
worden. En dat mocht niet nog niet. Het zou haar afschrikken, dat wist hij zeker. Op een
dag zou hij het haar vertellen, een dag met zekerheid, een dag met een Jawoord. En hoe
graag hij ook wilde dat die dag snel zou aanbreken, wist hij dat hij met Umniya het langzaam
moest aan pakken. Ze was onzeker, kwetsbaar, gebroken en eenzaam. En al deze aspecten
benvloedde haar hart, haar leven, haar emoties. Hier was hij zich bewust van, en het nodige
geduld kon hij opbrengen hopend dat hij daarvoor beloond zou worden.

124

Haastend liep hij door, als het goed was dan was dit het huis van Waluyo. Zijn hart klopte in zijn keel,
en hij vroeg zich af of hij hier wel goed aandeed. Misschien was het aanbod van de oude man niet meer
geldig. Nu hij er was, kon hij moeilijk terug. Alhoewel een taxi bellen en dat was zo gepiept. Maar
zijn hart was sterker dan zijn verstand, hij moest haar zien. Waarom wist hij niet. De afgelopen drie
dagen was ze niet uit zijn hoofd te slaan. Hij bracht iedere keer hun conversaties omhoog en moest dan
automatisch lachen. De pit in dat meid sprak hem aan. Hij wilde meer weten, en als het hem tegenviel
dan kon hij nog altijd weggaan. Hij moest snel zijn want het meisje zelf was een logee bij die oude man
en wanneer ze weg zou gaan, daar had hij geen weet op. Hij uitte een diepe zucht en belde aan. Het
duurde niet lang of een meisje van een jaar of zeventien opende de deur. Met een mond vol tanden
stond hij sprakeloos voor haar. Wat moest hij zeggen hij had daar niet eerder aangedacht. Al snel
vormde zijn tong woorden, en het meisje liet hem naar binnen. Het meisje ging haar grootvader halen
terwijl hij om zich heen begon te kijken, hopend een spoor van het mysterieuze meisje te vinden. Hij
hoorde stemmen uit een tuin komen en nerveus hoorde hij de stem van de oude man die dichterbij
kwam. Zou hij welkom zijn? Ja de man nam hem met beide armen in ontvangst. Hij begon zijn
zelfverzekerdheid terug te krijgen en de man begeleidde hem niet lang daarna de tuin in en toen
Toen vormde zijn hart een melodie, iets wat hem nooit was overkomen. Hij zag het licht aan het einde
van de tunnel, hij zag rust na een donkere periode, hij kon weer ademen
Het meisje Umniya lag op de grond en de schoonheid die zij straalde verlichtte de tuin. Het gras leek
opeens groener, de warme wind wat kouder, het gezang van vogels mooier toen zong zijn hart:

Show me the way and I will follow you.

Follow you with a heart rhythm of love.
Loving you is just not enough, you must love
me too!

59. Myanmar
Het regende pijpenstelen in Myanmar. Op een verlaten weg reden ze dwars door het land.
Umniya vond dit een apart land. Ze zag dingen de ze nooit eerder had gezien. Aparte
tempels en ook grote standbeelden van afgoden. Ze vond ze eng en kreeg er de kriebels van.
Het was een land van polythesme, en ze voelde zich niet thuis in dit land. Er was geen
zuiverheid. Ondanks dit allemaal had het land prachtige landschappen. De gebergten,
bossen en weilanden hadden haar allemaal in stomheid geslagen. De meeste tijd van de reis
keek ze zwijgend rond, terwijl ze nadacht over de schoonheid van de schepping.
En Hij heeft de aarde voor Zijn schepselen gemaakt. Daarop zijn vruchten en palmbomen met
scheden, en gebolsterd graan en geurige bloemen, welke van de gunsten van uw Heer wilt gij dan
ontkennen?
Ze uitte een diepe zucht bij het herinneren van dit vers. Alles was een gunst van Allah.
Youssef merkte haar zucht op, en draaide zijn hoofd een kwartslag naar haar toe.

125

En om wat moet mevrouw zuchten? Vroeg hij nieuwsgierig.

Oh om zoveel. Dit land doet me alleen maar meer beseffen hoe sterk mijn geloof in Allah is.
Ja gek h, al die standbeelden van afgoden.
Eerder griezelig, dat mensen denken dat er leven in zon beeld zit. Zei ze hoofdschuddend.
Umniya liep de woonkamer in en zag haar moeder bidden. Ze was vijf jaar oud die dag, en
nieuwsgierig keek ze naar haar moeder. Haar rolmodel. Ze wandelde weg en niet veel later kwam ze
terug met een lange sjaal die ze over de grond sleepte. Ze probeerde die sjaal om haar hoofd te wikkelen
net zoals haar moeder m omhad. Met heel veel moeite was het haar voor een deel gelukt, aan alle
kanten staken haar haarplukjes uit. Ze greep naar nog een gebedskleedje en legde die naast die van
haar moeder. Vervolgens ging ze staan en hield elke beweging van haar moeder scherp in de gaten, en
probeerde die zo goed mogelijk na te doen. Toen ze bij het laatste knieling kwamen en, haar moeder de
Tasliem zei, greep ze naar haar dochter en omhelsde ze haar stevig en plaatste tientallen kusjes op haar
hoofd.
MachaAllah mijn dochter bidt ook! Riep ze enthousiast uit.
Umniya werd verlegen en staarde haar moeder slechts aan.
Moge Allah je laten opgroeien tot een vrome vrouw. Zei haar moeder in een smeekbeden en gaf haar
toen nog n grote smak op haar wang.
Het plan was om Myanmar uit te rijden en zo snel mogelijk voet op India te zetten. Umniya
had er zin in. Ze was een grote fan van Bollywood films en wilde altijd zo graag naar India.
Alleen om te kijken of het waar was. Of het land inderdaad was zoals in films te zien was.
Youssef reed een klein dorpje in om bij te tanken, ze passeerden veel monniken met oranje
gewaden. Umniya keek hen na, en vroeg zich af hoe het leven van een monnik zou zijn, vrij
simpel leek het haar.
Ze stapte uit, en strekte zich. Youssef pakte de slang met brandstof en gooide de tank vol.
Zullen we een rondje lopen voor we gaan? vroeg Youssef toen hij klaar was.
Ja lijkt me wel leuk. Stemde Umniya in.
Het regende niet meer zo hard als voorheen en samen ontweken ze alle grote waterplassen
op de grond. De geur van natte grond steeg de lucht in en gaf een muffe geur.
Is dat een huwelijksceremonie? vroeg Youssef toen ze voorbij een tempel liepen waar een
man en een vrouw opvielen. Een aantal monniken zaten op een verhoogde podium terwijl de
man en de vrouw voor hen zaten op twee stoelen. Andere bezoekers zaten achterin kijkend
naar de ceremonie.
Volgens mij wel. Zei Umniya.
Aah moet je kijken, hoe gelukkig de bruid is. Ze straalt helemaal. vervolgde Umniya
lachend.
De bruidegom ziet er anders nerveus uit. Grinnikte Youssef.
Zal vast met de bruidschat te maken hebben. Zei Umniya grinnikend.
Zou jij willen trouwen? vroeg hij plotseling onverwachts. Haar glimlach vervaagde en
nieuwsgierig wachtte hij af. Ze slikte en zuchtte daarna diep.
Trouwen is niet voor mij weggelegd. Zei ze uiteindelijk en ze draaide zich om, om weg te
lopen.

126

60. You got me!

Hij haalde haar in en blokkeerde haar weg. Ze keek hem verbaasd aan maar hij was nog niet
uitgesproken.
Waarom is trouwen niet voor je weggelegd?
Ze vond het niet leuk dat hij haar zulke vragen vroeg, lichtgerriteerd keek ze hem aan en
antwoordde:
Misschien heb je het nog niet opgemerkt, maar ik heb niemand. Geen Familie! Hoe kan ik
trouwen?
Hij keek haar verbaasd aan. Zoiets had hij al door maar nu werd het bevestigd.
Is dat dan niet juist de reden om dan te gaan trouwen zodat je niet alleen blijft? vroeg hij
verbaasd.
Ze sloeg haar blik neer en zei toen de woorden die ze vaak tegen zichzelf had gezegd maar
nooit hardop had uitgesproken:
Wie zou dan met mij willen trouwen? Ik ben niemand, en heb niemand.
Hij slikte, zijn hart klopte met een ongekende snelheid. Zijn hart wilde roepen Ik wil met je
trouwen! Je hebt mij! zijn armen wilden haar omhelzen en zijn lippen wilde haar kussen.
Maar het verstand overwon van het hart en geen woord dat uit zijn mond kwam, bang iets
verkeerds te zeggen. Toen hij niets zei deed het haar nog meer pijn. Hij bevestigde haar vraag.
Niemand die met haar zou willen trouwen. Tranen verzamelde zich voor haar ogen en
langzaam blikte ze in zijn ogen.
Precies, niemand. Antwoordde ze in zijn plaats, en met een brok in haar keel draaide ze
zich van hem weg en liep ze weg. Ze moest even alleen zijn.
Op een verlaten muurtje zat ze met tranen voor zich uit te staren. Ze voelde dat ze voor de
duizendste keer gebroken was. Hij gaf haar geen antwoord en dat deed pijn. Ze hield van
hem merkte ze. Het was te laat hetgeen wat ze wou voorkomen is nu geschied. Haar lege hart
maakte plaats voor hem. Ze hield verdomme van hem. Ze had gevoelens voor hem en ze
verlangde naar hem. Maar hij zou haar niet willen omdat ze niemand heeft. Zijn zwijgen had
dat bevestigd. Nu voelde ze zich nog eenzamer dan ze was, en nog hopelozer dan ze was, en
nog meer gebroken. Ze had liefdesverdriet voordat ze doorhad dat ze verliefd op hem was.
Ze voelde zich zo nietig, zo klein en troostende armen van haar dierbaren zouden haar niet
omhelzen en stil sussen. Haar gedachtes dwaalden af naar die dag:
Ze haalde het witte laken van zijn gezicht en keek naar zijn vredige gezicht. Het gezicht dat haar altijd
aan het lachen kreeg. Haar beste vriend.
Oh vader, is dit je manier om mij te straffen? vroeg ze verwijtend.
Je hebt er voor gezorgd dat ik dit voorval nooit meer zal vergeten, is dit wat je wou?
Met wie moet ik nu lachen? Wie gaat me nu opvrolijken, nu je wegbent. Hoe kan iemand jou ooit
vervangen?
Haar tranen belandden op zijn gezicht.
Hoe moet ik verder zonder jou, vooral nu? Bij wie laat je me achter? Wie gaat zich nu over mij
ontfermen?
Ze greep naar zijn hand en streek er mee over haar wang.
Zeg mij hoe moet ik nu verder zonder jou. Ik ben er nog niet klaar voor.

127

Ze begon nu nog harder te huilen het gezicht van haar vader was zo helder.
Babaaa ik heb je nodig! schreeuwde ze.
Babbaaa!!
Ze raakte uitgeput van het schreeuwen en huilend verborg ze haar gezicht in haar handen,
terwijl haar lichaam schokte. Plots voelde ze een aanwezigheid en toen ze op keek zag ze net
hoe Youssef plaats naast haar nam op het muurtje. Een mengeling van emoties zorgde er
voor dat ze hem verward aankeek. Ze wilde op dat moment verdwijnen, hij mocht haar niet
in deze staat zien. Hij keek haar zachtmoedig aan en hij kon het niet laten het werd tijd dat hij
zijn hart liet praten.
Umniya, je hebt mij. zei hij vol overtuiging.

61. Feelings
Youssef stond achter het muurtje en hoorde haar roep om haar vader. Zijn hart brak, het was
hartverscheurend hij begreep nu wat haar van binnen uit kapot maakte. Het verlies van
dierbaren. Hij voelde zich schuldig, hij wilde hetzelfde meemaken. Hoe kwam het dat hij niet
hetzelfde voelde. Hoe was het hem gelukt om zich ervan af te sluiten. Hoe had hij al het
verdriet weggestopt. Hij keek naar het muurtje waar Umniya op zat. Door haar besefte hij.
Door haar kende hij geen verdriet meer, ze was het medicijn tegen al zijn ongelukkigheid.
Maar het knaagde aan hem dat hij niet haar medicijn was tegen haar verdriet. Ondanks dat
hij met haar is, weet hij dat ze kwetsbaar en verdrietig is. Wat was dan haar medicijn?
Umniya je hebt mij. Zei hij vol overtuiging.
Ze hield haar lippen strak op elkaar terwijl ze haar hoofd schudde. Zijn antwoord bevrijdde
haar niet van haar pijn. Het maakte het alleen maar erger.
Niet waar Youssef, je zegt het slechts uit medelijden.
En jij mag geen medelijden voor mij voelen! vervolgde ze. Ze veegde haar tranen weg maar
de dijk was al kapot.
Medelijden? vroeg hij verbaasd.
Ik heb alleen medelijden met mezelf, dat ik geen tranen kan laten vallen. Vervolgde hij.
Nee medelijden voel ik niet voor jou, maar voor mezelf. Umniya je bent niet de enige die
door een moeilijke periode is gegaan. Maar jij kunt het nog uiten, jij kan nog pijn voelen,
verdriet. Jij huilt tranen maar ik ik kan zelfs dat niet meer.
En dat is erg? vroeg ze verward.
Ja en nee.
Ze slikte en begreep niet wat hij bedoelde.
Ja het is erg, omdat ik verdrietig hoor te zijn. Ik hoor de meest depressieve persoon op aarde
te zijn. Ik hoor mijn leven te haten.
Maar nee het is ook niet meer erg, omdat jij Umniya mijn verdriet hebt weggenomen. Ik kan
weer lachen en gelukkig zijn door jou. Ik heb jou nodig omdat jij mijn medicijn bent. En jij
hebt mij Umniya. Ik ben er voor je. Je bent niet alleen!
Nog meer tranen stroomden over haar wangen.
Umniya stop met huilen. Je hebt genoeg gehuild.

128

Door haar tranen heen keek ze hem met een kleine miezerige glimlachje aan. Ze kon haast
geen woord meer uiten. Zijn woorden hadden haar geraakt, ze wist niet dat ze die effect op
hem had, dat zij de reden was dat hij gelukkig was. Ze schrok lichtjes toen ze een kriebelend
gevoel kreeg in haar buik. Beschaamd sloeg ze haar blik neer, en een rode blos verscheen op
haar wangen. Ze raakte verlegen van zijn woorden en langzaam veegde ze haar tranen weg.
Ze slikte haar brok weg en keek hem toen weer aan.
Bedankt. Kon ze net nog uiten.
Hij keek haar slechts glimlachend aan en weer keek ze weg. Ze kon hem niet meer recht in de
ogen kijken. Niet nu ze weet dat ze van hem houdt. Ze was bang dat hij uit haar ogen kon
lezen wat ze voor hem voelde. Dat zou alles alleen maar nog ongemakkelijker maken. Ze
sloeg haar armen om zich heen om de kou buiten te sluiten. Dromend dat het zijn armen
waren die haar omhelsden. Maar nee, ze mocht het slechts bij dromen houden.
Samen zaten ze daar dan beiden zwijgend. Zwijgend over hun gevoelens voor elkaar. Beide
denkend over elkaar op een hartstochtelijke manier.
Youssef haalde zonnepitten uit zijn broekzak, en om de stilte te breken vroeg hij of Umniya
zonnepitten wilde. Ze knikte en met een glimlach plaatste hij een handje vol in haar hand. Ze
beet op n zonnepit en een luide krak verstoorde de stilte. Ze moesten beide lachen om het
geluidje
Zullen we maar weer eens gaan?
Ja.antwoordde ze zacht.
Hij sprong van het muurtje af en wachtte op haar. Bang dat ze verkeerd naar beneden zou
springen. Ze sprong netjes van de muur af en veegde haar kleren schoon. Zwijgend liepen ze
terug naar hun tuc tuc. Klaar om hun reis te vervolgen.

62. Anaconda
Ze liep recht op hem af en duwde hem tegen de muur aan. Ondeugend keek ze hem aan
terwijl ze zijn weg blokkeerde. Hij was voor heel even verbaasd maar al snel verscheen er een
grijns op zijn gezicht. Dit overtrof zijn wildste dromen. Hij pakte haar beet en zachtjes
draaide hij haar richting de muur en zorgde ervoor dat hij macht over haar had. Ze keek hem
verleidelijk aan en plaatste haar armen om zijn nek terwijl ze hem dichter naar zich toe trok.
Kus me. Zei ze fluisterend.
Zijn lach werd breder en ondeugend fluisterde hij:
Uw wens is mijn bevel.
Ze sloot haar ogen dicht en wachtte op zijn warme lippen.
Plots hoorde ze hem sissen, ze opende haar ogen en zag hoe een slangentong uit zijn mond
kwam.
Gillend werd ze wakker, ze probeerde bij te komen van haar droom tot ze tot haar schrik nog
steeds het gesis hoorde. Haar ogenpupillen werden groter door angst en slikkend draaide ze
zich om. In een schokkende reflex sprong ze gillend op van de grond en begon ze op haar
handen weg te kruipen. Youssef die wakker schrok door haar gegil, sprong ook overrompeld
op. Hij snelde naar haar toe terwijl ze nog steeds gilde. Ze sprong op en neer toen ze op het
harde asfalt stond, en hield haar hoofd stevig vast.

129

Umniya! riep hij verbijsterd.

Stop! Kijk uit! schreeuwde ze naar hem. Ze zag dat hij rende over de plek waar ze net sliep.
Hij bevroor toen hij haar bevel hoorde.
Slang! Er is daar een slang! schreeuwde ze.
Zijn ogen werden groter, en als hij nog enig vorm van slaap had dan was dat nu verdwenen.
Hij begon zwaar in en uit te ademen, en kon niet zien waar hij stond. Slechts licht van een
halve maan verlichtte de aarde.
Youssef ga terug! riep Umniya vol angst.
Hij zette een stap naar achteren tot dat hij een eng gesis hoorde.
Shit. Vloekte hij en hij voelde zich gevangen. Die slang was vlak bij hem maar hij wist niet
precies aan welke kant.
Youssef! riep ze overbezorgd. Ze was bang dat die slang hem zou bijten en dat hij dood
zou gaan aan een giftige beet.
Ren naar me toe! schreeuwde ze.
Hij slikte en hij wist dat hij snel een besluit moest nemen. Die slang zat m daar niet te
chillen, hij kon m elk moment aanvallen. Hij haalde een diepe adem in, prevelde nog een
schietgebedje en zette het toen op rennen. Umniya hield haar adem in totdat Youssef veilig en
ongedeerd naast haar stond. Ze kon wel in zijn armen springen van opluchting.
El Hamdoelillaah, je hebt het gehaald. Zei ze met een trillende stem. Ze wilde bijna huilen
van angst.
Dit is geen leuke manier om wakker te worden. Zei hij hijgend.
Vertel mij wat, die slang lag naast mij. Zei ze terwijl een koude rilling over haar lichaam
ging.
Ik ga nooit meer buiten slapen! vervolgde ze.
Gaat het? vroeg hij bezorgd.
Ik moet deze traumatische schok nog verwerken.zei ze hoofdschuddend.
Wat voor slang is het? Weet je dat? Was het een cobra? Vroeg hij aan n stuk door terwijl
hij onderzoekend om zich heen keek.
Volgens mij was het een anaconda. Zei ze overdreven.
Youssef keek haar aan en kon toen zijn lach niet meer inhouden.
Wat lach je? riep ze verbaasd.
Hoe kun je op zon moment lachen? vroeg ze door.
Ik kan het niet helpen. Zei hij lachend. Je bent echt grappig.
Grappig? Ik pis m in mijn broek en jij noemt mij grappig? vroeg ze verbaasd.
Hij moest nu nog harder lachen, en ze kon hem op dat moment niet begrijpen.
Ik word echt melig door jou. Zei hij nog steeds niet uitgeput van het lachen.
Youssef stop alsjeblieft met lachen, ik ben echt bang! Smeekte ze.
Ok. Zei hij nog nagrinnikend.
Laten we stenen zoeken. Dan stenig ik die slang. Zei hij daarna serieuzer.
Stenen zoeken? Ik durf amper op de grond te staan laat staan dat ik in het donker met mijn
handen over de grond ga voelen op zoek naar stenen. Als het aan mij lag zat ik nu op jouw
rug, als het niet was dat, dat niet kan. Zei ze met een serieuze blik.
Hij moest lachen en zei plagend:
Ja, dat zijn de voordelen als je trouwt.
Ze keek hem fronsend aan en zei:
En wat wil je daarmee zeggen meneertje?

130

Ik denk dat je dat wel weet.

Nog voordat ze wat kon zeggen zei hij:
Ik ga stenen zoeken, die slang kon misschien al hier zijn tijdens ons gesprekje.
Haar fronsende blik maakte plaats voor een bange blik en ze knikte.
Ja, ga maar snel stenen zoeken.
Hij zette een paar passen toen ze zei:
Wacht ik ga met je mee, laat me niet hier alleen.
Youssef verzamelde een handjevol stenen en liep terug naar hun slaapplaats met Umniya in
zijn kielzog. Hij gebruikte het licht van zijn telefoonscherm om de slang op te speuren, en hij
zag toen twee glanzende slangenogen die het licht van zijn telefoon weerspiegelde. De slang
lag vlak naast de tas van Umniya. Youssef pakte de grootste steen en sloeg die op een veilige
afstand tegen de slang. De slang keek woest omhoog en opende zijn bek. Een angstaanjagend
gesis liet weten dat Youssef de slang boos had gemaakt. Hij pakte snel de andere stenen en
gooide ze allemaal raak totdat de slang zich niet meer verroerde.
Is hij dood? vroeg Umniya van tien meter afstand.
Ik weet het niet, misschien doet hij alsof. Antwoordde Youssef.
Hij liep een kleine stap naar voren, terwijl de spanning er van af droop.
Kom op slangenvriend, beweeg n keer als je nog leeft en blijf stil liggen als je dood bent.
Fluisterde hij.
Hij vond een dikke tak voor zijn voeten en pakte die op. Vervolgens tikte hij de slang op
afstand maar er kwam geen beweging in hem. Youssef zuchtte opgelucht en liep toen naar
Umniyas tas. Net toen hij de tas vast pakte bewoog de kop van het slang en hij opende zijn
bek waar een tong uitgleed, Youssef slaakte een kreet van angst. De slang kwam moeizaam in
beweging wegens zijn verwondingen maar Youssef zette het al op rennen. Hij rende richting
zijn reistas, greep die van de grond en rende richting Umniya.
Tuc Tuc! riep hij naar haar.
Ze knikte bang en rende zo hard als ze kon richting de tuc tuc alsof de slang achter haar
aanzat. Ze wilde m starten maar besefte dat Youssef de sleutel had.
Youssef sprong de tuc tuc in terwijl hij de sleutels aan Umniya gaf. Ze startte het voertuig en
trok met volle vaart weg.
Heb je mijn tas?
Ja. Antwoordde Youssef.
Ok El Hamdoelillah.
Wat is dat wat jij hebt met dieren? vroeg hij fronsend.
Wat heb ik met dieren? vroeg ze verward.
De ene keer heb je een aap achter je aan en de andere keer een slang.
Ze zuchtte diep en antwoordde:
Ik heb geen idee, in Nederland waren het honden maar hier krijg ik allemaal roofdieren
achter me aan.
Echt dat van net was n van de engste momenten van me leven, ik voelde me net als Dude
versus Wild.
Ze moest hard lachen en dacht terug aan die afleveringen op Discovery Channel die ze met
haar vader altijd keek.

131

Lach maar, maar mijn leven flitste in een paar seconden voor mijn ogen.zei hij zogenaamd
verwijtend. Umniya kreeg de slappe lach toen ze het voorval herdacht. Youssef bleef nog de
hele weg zielig doen terwijl Umniya pijn kreeg in haar kaken van het lachen.
Samen reden ze naar India die nog maar een halve dag van hen verwijderd was. Een nieuwe
dag brak aan terwijl zij een herinnering er bij hadden die ze samen konden koesteren voor de
rest van hun levens.

63. Oh Indih
Mag ik je paspoort zien? vroeg Youssef nieuwsgierig toen ze net uit de douane van India
kwamen.
Nee, ik heb een afschuwelijke foto.zei Umniya lachend.
Daar kan ik mij niets bij voorstellen. Zei Youssef flirtend.
Umniya trok haar wenkbrauw op en zei:
Ben je nou met mij aan het flirten, Youssef?
Hij moest grinniken en zei:
Dat doe ik geloof ik al sinds Singapore.
Ze verborg haar paspoort veilig in haar tas en zei:
Goed dat je dan even zegt, weet ik ook meteen hoe je in elkaar steekt.
Niet verkeerd over mij denken. Zei hij lachend. Ik complimenteerde je alleen.
Nou shokran dan maar. Maar mijn paspoort krijg je toch niet te zien. Zei ze plagend.
Wacht maar, ik pak m toch wel op een dag van je af. Zei hij belovend.
Ze liepen beiden door en roken de verse geur van India. Ze waren weer n land dichterbij
Marokko, hun eindbestemming.
Oh Indih. Zei Umniya met een Indisch accent. Youssef moest er om lachen en zei:
Ik denk dat ik je naar Mumbai moet brengen, misschien word je ontdekt door een
Bollywood regisseur.
Goed idee, dan wil ik dat mijn tegenspeler Sharukh Khan wordt. Zei ze dromerig.
Youssef barstte in lachen uit en zei:
Ik bedoelde dat je ontdekt wordt voor de rol van een oud omaatje, en niet voor de rol van de
hoofdrolspeelster.
Oh Indih! riep hij haar na met een oud stemmetje.
Ze keek hem quasi verontwaardigd aan en riep:
Jij jij onderkruipsel!
En ze sloeg hem met haar tas.
Geen Chicken Wing stomp dit keer? zei hij spottend.
Die ben je niet eens waard. Zei ze hooghartig en ze zette haar tas netjes op haar schouder
waarna ze met haar neus in de lucht langs hem liep.
Ze stonden beiden bij de balie van een hotel. De receptioniste overhandigde hen twee
verschillende sleutels aan.
Beloof me dat we nooit meer buiten gaan overnachten. Zei Umniya toen ze richting de
liften liepen. Hij moest lachen en zei:
Waarom? Het was best wel avontuurlijk.
Ze keek hem verdwaasd aan en zei:

132

Jij bent gek, ga jij maar in je eentje buiten overnachten voortaan. Dan mag je Indiana Jones
uithangen.
Nee zonder jou zal het niet hetzelfde zijn. Alleen jij trekt wilde dieren en hagedissen aan.
Zei hij plagend.
De liftdeuren gingen open en ze stapten naar binnen.
Jij kickt op actie merk ik. Zei ze opmerkend.
Yup, en enige actie die ik vind is in jouw buurt. Zei hij grijnzend.
Daarom wilde je zo nodig met mij mee op deze reis. Zei ze alsof ze hem doorhad.
Onder ander wel ja.
Ze stapte hoofdschuddend de lift uit terwijl ze haar lach onderdrukte. Ze was dol op hun
conversaties.
Luister, zullen we zo iets drinken? stelde hij voor.
Ze knikte en zei: Ja.
Ik leg even mijn spullen neer en dan wil ik India ontdekken. Zei ze glunderend.
Ze liepen door een drukke winkelstraat en Umniya was onder de indruk van de cultuur waar
deze mensen zoveel van hielden. Overal zag ze winkels met saris te koop en kleurvolle
armbanden. Onbewust stopte ze bij een winkel, ze werd getrokken door de felle en mooie
kleuren die het uitstraalde.
Maar toen gebeurde er iets geks, er zat geen Youssef liep nog een paar stappen door,
denkend met Umniya te praten tot hij doorkreeg dat mensen hem vreemd aankeken.
Waarom kijken ze me allemaal zo hij draaide zich om, en zag dat Umniya nergens te
bekennen was.
Umniya? vroeg hij nog fronsend, hopend dat ze ergens uit zou poppen.
Hij liep terug terwijl hij zich afvroeg hoelang hij tegen zichzelf stond te praten. Hij liep langs
de kleurrijke winkel en niet lang daarna liep hij een paar stappen terug. Hij zuchtte diep toen
hij Umniya daar zag staan. Hij stapte de winkel in keek haar observerend aan. Het leek alsof
ze geen besef had van haar omgeving want ze hield als een gehypnotiseerde een aantal
armbanden vast terwijl ze er gefixeerd naar keek. Alsof die armbanden haar iets vertelden.
Alsof haar lichaam aanwezig was, maar haar ziel elders was.
Balle balle je soniya de rang dekhlo, bina dor di udh di patang dekh lo.
Galmde door Cd-speler. Samen met de moeder van Umniya zat Amira op de bank. Ze wachtten beide
op de opkomst van Umniya. Het was vrijdag avond en ze hadden het huis voor zichzelf. De meiden
waren toen zestien/zeventien en dol op Bollywood. De woonkamerdeur ging met een zwaai open en
Umniya stond daar in de deuropening omhuld in een witte katoenen laken die moest dienen voor een
sari. Amira schaterde het uit terwijl haar moeder haar hand op haar wang sloeg van verbazing.
Umniya kwam dansend naar binnen en begon haar ingeprente hindoe dansjes te demonstreren terwijl
ze met de cd-speler mee zong. Plots viel haar geknutselde sari uit elkaar en stond ze in haar pyjama
met alleen nog de armbanden. Ze raapte lachend het laken van de grond en trok toen Amira naar haar
toe.
Oohh Dusti. Riep Umniya zingend naar haar.
Amira begon met haar schouders op en neer, om Umniya heen te dansen, terwijl haar moeder zich
afvroeg wat ze met haar moest.
Ze begonnen steeds gekker te dansen totdat ze uitgeput op de grond vielen. Haar moeder zette de Cdspeler uit die naast haar stond en zei toen:

133

Allah heeft mij een gekke dochter geschonken. Welke man gaat jou nou huwen? zei ze spottend.
Umniya en Amira moesten hard lachen, en bijdehand zei Umniya:
Niemand anders dan een andere gekke man.
Dacht het niet, iemand van jullie moet verstandig zijn. En aangezien jij gestoord bent moet je
aanstaande man dat maar zijn.
Mama relax, ik ben zestien, ik trouw pas op mijn 35ste zo blijf ik lekker lang met jou en kan ik voor je
zorgen als je oud bent. Zei Umniya plagend.
Nee nee bedankt. Ga maar eerst voor jezelf zorgen, ik heb je hulp niet nodig. Op je twintigste wil ik je
het huis uithebben.
De meiden moesten weer uitbundig lachen en Umniya zei tegen Amira:
Zie je wat voor moeder ik heb ze heeft al een deadline voor me opgesteld. Welke moeder wenst haar
dochter het huis uit?
Amira moest lachen en zei:
De mijne wilt mij op mijn negentiende al weg hebben.
Zie je, jouw moeder is nou dus een wijze vrouw. Zei Umniyas moeder complimenterend.
Nou of je het leuk vindt of niet maar ik ga je niet verlaten.zei Umniya terwijl ze haar tong uitstak.
Ze hoorden de voordeur open gaan en niet lang daarna hoorden ze m dicht gaan. Warda verscheen in
deuropening en met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hen observerend aan.
Wat doen jullie?
Kom mijn dochter, je moet kijken naar dit stelletje gekken.
Haar zusje keek naar het katoenen laken, de hindoe armbanden die Umniya omhad en naar de Cdspeler die uitstond. Ze keek spottend naar het tweetal en zei:
Zijn jullie weer bezig met jullie wannabe Sharukh Khans acties.
Heb je daar problemen mee. Beet Umniya haar toe.
Wordt toch eens volwassen. Zei haar zusje te verstandig voor haar leeftijd en wierp nog een
spottende blik naar het tweetal. Ze keek toen naar haar moeder en zei:
Ik kom net van de buurvrouw ze vraagt of je komt.
Haar moeder sprong meteen van de bank op en zei:
Ja, beter naar haar toe, dan dat ik mijn avond met hen doorbreng.
En ze liep met Warda mee. Umniya riep nog naar haar moeder plagend:
Ik zal je nooit verlaten.
Toen ze uit het zicht waren vroeg Amira:
Wat heeft je zusje?
Geen idee, iets met spontaniteitverlies sydroom gemixt met nerdovirus. Erg besmettelijk als je te lang
in haar buurt blijft.
Vind je ze mooi?
Umniya liet van de schrik de armbanden vallen en keek naar Youssef die naast haar stond. Ze
slikte en probeerde de flashback nog te verwerken.
Wat? vroeg ze verward.
Hij wees naar de gevallen armbanden en zei:
Je keek er met bewondering naar. Vind je ze mooi?
Ze raapte de armbanden op en nam er een blik op vervolgens knikte ze.
Ze zijn prachtig.
Ok. Zei hij kort en pakte ze van haar af, en liep richting de kassa.
Ze keek hem fronsend na, en toen ze merkte wat hij van plan was liep ze snel naar hem toe.

134

Je gaat ze toch niet kopen?

Ja wel.
Niet voor mij hoop ik? vroeg ze nieuwsgierig.
Ja wel, je ziet mij er toch niet mee lopen? zei hij lachend.
Maar ik heb er niet om gevraagd.
Dat hoeft ook niet, het is een cadeau.
Ze moest blozen en zei:
Maar ik kan het niet aannemen.
Hij betaalde de armbanden en haalde het plastic er van af. Hij draaide zich naar haar om en
greep onverwachts naar haar rechter arm. Ze keek hem met grote ogen aan en voor ze iets
kon zeggen schoof hij de armbanden om haar hand heen en zei:
Nu kun je ze niet meer teruggeven.
Haar wangen werden nog roder terwijl haar hart bijna uit haar borstkas sprong. Ze blikte van
de armbanden naar zijn ogen en zachtjes kon ze nog net bedankt zeggen.
_____________________
: Balle Balle, kijken naar de kleuren van deze schoonheden, Kijk naar deze vliegeren zonder een string
: Vriend in het hindoe

64. Springtouwen
Umniya en Youssef waren in een klein dorp waar iedereen elkaar kende. Het deed Umniya
herinneren aan de plaats waar haar oma vroeger woonde. Ze liepen samen een winkeltje in
waar ze hun boodschappen deden. Nadat ze voorzien waren van levensmiddelen liepen ze
via een klein parkje terug naar het hotel. Een groep meisjes waren vrolijk aan het
springtouwen toen ze Umniya opmerkten. En van de meisjes had meer lef en vroeg Umniya
onverwachts of ze mee wilde doen. Umniya moest lachen en keek Youssef vragend aan.
Ga maar. Zei hij lachend.
Ze liet haar zakjes bij hem achter en liet zich meetrekken door de meisjes. Tegen een boom
aanleunend keek hij geamuseerd naar het tafereel. Hij was blij dat Umniya kon lachen en
haar dierbaren even kon vergeten. Hij was die dag in Myanmar niet vergeten toen ze huilend
haar vader riep. Het was een schreeuw om hulp. En hij wilde haar helpen, net zoals zij hem
heeft geholpen. Hij had slechts een teken nodig, een teken van haar liefde voor hem. Een
beetje zekerheid om geen blauwtje te lopen. Een teken van haar kant zou voldoende zijn om
haar ten huwelijk te vragen. Om haar last over te nemen, om haar te troosten en haar hoop te
geven, en zodat zij hem ook hoop kon geven. Hij wist het zeker, samen konden ze alles
doorstaan.
Met een onbeschrijfelijk gevoel staarde hij naar de vrouw van zijn dromen, voor hij het
doorhad stond ze al voor hem en trok hem mee.
Umniya? Wat ga je doen? vroeg hij verbaasd.
Zied je gaat mee doen. Zei ze lachend.
Ben je gek? Zie je mij al springtouwen met meisjes?
Ze stopte met lopen en draaide zich naar hem om.
Wat is er daar zo gek aan?
Ja nou gewoon, het is gewoon hij kwam moeilijk uit zijn woorden, gek.

135

Als je mij een beetje mag, dan doe je mee. Zei ze afwachtend.
Zijn hart begon sneller te kloppen. Hij mag haar niet alleen, maar hij houdt zelfs van haar. Hij
was bang dat als hij dit zou afslaan hij haar het idee zou geven dat hij haar niet mag. Wat dus
overduidelijk niet zo is, om haar tevreden te houden stemde hij toch maar in.
Ok vooruit. Zei hij met gebrek aan enthousiasme.
Ze sleurde hem mee, en zei tegen een meisje dat Engels verstond dat hij mee zou doen. Het
meisje vertaalde weer aan de andere wat Umniya zei. Ze moesten allemaal giechelen en
Youssef voelde zich al helemaal niet meer op zijn gemak.
Twee meisjes begonnen het touw te draaien en op een teken moesten Youssef en Umniya
tegelijkertijd in springen. Umniya sprong er snel in en was verbaasd dat het Youssef ook was
gelukt. Samen stonden ze daar dan te springen wachtend tot de ander af zou gaan.
Ik wist niet dat je touwtje kon springen. Zei Umniya grijnzend.
Er zijn zoveel dingen die jij niet weet. Zei hij plagend.
En om indruk op haar te maken deed hij de handstand tijdens het springen. Umniyas ogen
werden groot van verbazing en alle meisjes begonnen te gillen van enthousiasme. De meisjes
stopte met draaien en iedereen kwam om Youssef staan. Hij moest lachen toen hij naar
Umniya keek. Ze keek hem verrast aan en zei:
Wow Youssef hoe deed je dat?
Tja zei hij met zijn neus in de lucht, Het is een gift. Vervolgde hij hooghartig.
Ze moest lachen en alle meisjes wilden dat hij het nog een keer deed maar de bijeenkomst
werd verstoord toen een ouder meisje aankwam lopen. Het werd wat later duidelijker dat het
de zus was van het meisje dat Umniya vroeg mee te springen. Alle meisjes begonnen door
elkaar te roepen en wilden de eerste zijn die haar vertelde wat Youssef net had gedaan.
Jullie zijn niet van hier? vroeg ze in het Engels.
Nee, wij komen uit Nederland. Antwoordde Umniya.
Oh ken ik niet. Zei het meisje onwetend.
Blijven jullie hier lang? vroeg ze daarna door.
Umniya keek Youssef vragend aan en hij antwoordde op de vraag:
We blijven hier nog een paar dagen.
Oh in dat geval nodig ik jullie uit om bij ons te eten. zei het meisje gastvrij.
Oh dat hoeft niet, we willen je niet lastig vallen. Zei Umniya snel.
Dat doe je ook niet. Dit is een vrij kleine dorp, en mijn vader is de voorman van dit dorp.
Zijn voornaamste taak is om gasten te ontvangen die onze dorp komen bezoeken. Ik verzeker
jullie dat hij blij zal zijn met jullie komst.
Vooruit. Zei Umniya glimlachend.
Welkom, welkom! groette de voorman hen gastvrij.
Umniya lachte bescheiden en bedankte de man. De man was ongeveer 60 jaar en had een
vriendelijk gezicht. Voordat ze aan hadden gebeld stonden ze eerst versteld van het prachtige
terrein dat deze man bezat. Hij had het grootste huis van heel het dorp. Ze namen plaats op
een paar mooie Sofas terwijl er koude drinken voor hen werd geserveerd.
Ik kan aan jullie zien dat jullie Arabieren zijn, maar van welke land dat blijft me een
raadsel. Zei de man met pretoogjes.
Ze moesten beiden glimlachen en Youssef zei:
Wij zijn Marokkanen uit Nederland.
Marokkanen uit Nederland. Herhaalde de man nadenkend.

136

Ze knikte weer allebei.

Marokko ken ik wel, maar Nederland zegt me niets. Zei de man.
Nederland ligt vlak bij Engeland. Zei Umniya.
Er begon een lampje te branden bij de man en hij wist nu waar het ongeveer lag.
Vertel mij jullie namen, beste mensen.
Ik ben Umniya, en dit is Youssef.
Aangenaam kennis te maken, ik ben Ramash Mirza Singh maar jullie mogen mij Mirza
noemen.
Onder de indruk van zijn lange naam zei Umniya:
Mirza je hebt een prachtig huis.
Dank u voor uw compliment.
Op dat moment kwam een lange knappe jongen de kamer inlopen, hij was breed van postuur
en had zwarte zachte haar dat in model was gebracht.
Vader het bestuur van de school wacht op u, in de vergaderkamer. Sprak de jongen zijn
vader aan.
Zijn ze er nu al? Nou goed dan. Youssef Umniya dit is mijn zoon Rahul, hij maakt jullie hier
even wegwijs voordat wij elkaar weer treffen bij het avondeten goed?
Ze knikten weer beide ja, en Mirza stond op.
Mooi dan, tot vanavond en excuseer mij.
En hij beende zich de kamer uit.
Youssef en Umniya staarden naar Rahul die niet wist waar hij moest beginnen.
Zullen we in mijn auto wat rondrijden. Stelde hij toen maar voor.
Ja lijkt me leuk. Zei Youssef terwijl Umniya aan de andere kant er geen trek in had. Ze
hoorde zachte gegiechel en toen ze omdraaide zag ze het kleine meisje naar haar toe wenken
achter een muur.
Kom. Fluisterde ze zacht.
Welke auto heb je? hoorde ze Youssef tegen hem zeggen.
Meteen stond ze op en liep ze naar het meisje toe, n ding was zeker ze zou niet met de
jongens gaan zitten en luisteren naar jongensdingen.

65. Cant controll the heart.

In een kleine cirkel zaten de meisjes. Umniya was gelukkig niet de oudste dus ze voelde zich
nog op haar gemak. De meisjes waren luid aan het zingen terwijl Umniya lachend meeklapte.
Iedere keer sprong er een meisje in de cirkel en begon dan te dansen. De zus van het kleine
meisje dat Simran heette stond op en begon prachtig traditioneel te dansen. Op een gegeven
moment trok ze Umniya op van de grond. Umniya probeerde bescheiden weer terug te gaan
zitten maar werd door alle meisjes tegengehouden.
H meiden we moeten Umniya ook Hindoestaans opmaken. Zei Simran.
Nee, nee bedankt. Zei Umniya lachend.
Ja! riep iedereen in koor.
Ze trokken haar allemaal richting de kledingkast van Simran en zochten een leuke
traditionele jurk voor haar uit.
Met jouw figuur gaat deze je geweldig staan. Zei Simran blij.

137

Umniya keek naar het driedelige setje dat bestond uit een boventopje dat net stopt onder je
boezem, een rok en een sari. Ze begon al haar hoofd te schudden.
Dat ga ik niet aandoen. Zei ze vastbesloten.
Ah toe nou, het zal je prachtig staan.
Dat geloof ik best, aangezien het prachtige stof en kleurtjes heeft, maar ik mag wegens
geloofsredenen dat niet aan doen in jullie bijzijn. Probeerde Umniya hen duidelijk te maken.
Jammer, dan kun je geen nee tegen deze zeggen. Zei Simran die een ander setje kleding
had gepakt dat wel het lichaam bedekte.
Umniya moest glimlachen en haar werd de badkamer aangewezen.
Je kunt je daar omkleden.
Ze zuchtte diep en liep toen naar de badkamer.
Ze bekeek zich in de badkamerspiegel en vroeg zich af hoe het zover had kunnen komen. Ze
had een marineblauwe jurk aan met ontelbare zilveren kraaltjes. Ze had haar haar in een
strak knotje gezet en liet de sari voor een deel haar haar bedekken.
Schiet op, we willen zien. Riepen de meiden ongeduldig.
Ze opende de badkamerdeur en ging in de deuropening staan. Alle meiden raakten
sprakeloos. Toen niemand meer wat zei, wilde Umniya bijna de badkamer weer inlopen en
zich in haar eigen bescheiden kleding omkleden.
Wacht, kom hier. Riep Simran.
Ze greep naar Umniyas hand en trok haar naar zich toe.
Meid ik wist dat je mooi was, maar zo mooi? Je hebt ons in stomheid geslagen.
Schei toch uit. Zei Umniya lachend.
Die jongen mag van geluk spreken met jou. Zei Simran vleiend.
Umniya begon haar hoofd te schudden en stotterde:
Maar hij en ik zijn geen stel.
H echt? Ik zou zweren dat jullie getrouwd zijn. Zei ze verbaasd.
Waarom dacht je dat?
Ik weet niet, dat idee gaven jullie mij. Ik zie een goede band tussen jullie, en niet het soort
band dat een broer en zus hebben maar een band van twee geliefde.
Umniya was verbaasd om haar antwoord en wist dat ze er dus slecht aandeed om zo vrij met
Youssef om te gaan.
Maar wat zijn jullie dan? vroeg het jongere zusje van Simran nieuwsgierig.
Vrienden. Antwoordde Umniya terwijl ze een teleurstelling voelde van binnen. Ze wilde
niet een vriendin van hem zijn, ze wilde meer zijn en meer betekenen. Maar dan op de
toegestane manier, en ze kon niet meer zijn dan een vrouw van hem. Ze wilde hem
liefhebben op een toegestane manier, haar liefde aan hem tonen.
Iets zegt mij dat je zelf niet tevreden bent met je antwoord.
Umniya glimlachte zwakjes en zei:
Misschien ben ik dat ook niet.
Ze zaten weer allemaal in een cirkel, en alleen Umniya en Simran stonden in het midden te
dansen. Het was het moment dat ze gemproviseerd mochten zingen. Simrans stem galmde
door de kamer en iedereen kon merken dat ze het vanuit haar hart zong:
Having gained a companion I lost you, what a fate I have. I have separated from you, your
memories are near me. You are in my devotion, you are in my callings. You are in my prayers.

138

My nights won't pass, my days won't pass. All my dreams are incomplete, my life is
incomplete without you.
Het was duidelijk dat Simran iemand miste, haar lied raakte haast iedereen en haar zusje
begon te huilen. Simran stapte uit de cirkel en ging bij het raam staan.
Oh ik mis hem. Zei haar zusje snikkend.
Umniya liep naar Simran en legde haar hand op haar schouder.
Simran, wat scheelt er?
Ze bleef even stil en met een brok in haar keel zei ze:
Het is het hart. Het hart dat niet in controle kan worden gehouden.
En de tranen stroomden over haar wangen. Verward probeerde Umniya het te begrijpen.
Onze Simran was verliefd geworden op Aman. Vertelde Poonam de vriendin van Simran.
Umniya draaide zich naar haar om en luisterde naar wat Poonam zei.
Maar het probleem was dat Aman hun tuinier was. Volgens de sociale status die de vader
van Simran bezit is Aman veelte laag in rang om ook maar een woord te wisselen met
Simran, laat staan om met haar in het huwelijksbootje te stappen.
Simran begon nu nog harder te huilen omdat het niet eerlijk was.
Aman kwam om haar hand vragen, maar werd bruut behandeld. Hij werd het huis uitgezet
en was daarbij op staande voet ontslagen. Niemand heeft ooit nog wat van hem gehoord.
Umniya voelde met haar mee en haar ogen werden vochtig.
Haar vader heeft maatregelingen genomen, en een huwelijkskandidaat voor Simran
gevonden. Maar niemand mag hem, vooral Manju mag hem niet. Zei ze doelend op het
zusje van Simran.
Dat kan toch niet. Zij kan hem toch weigeren? Zei Umniya hoopvol.
Het meisje schudde hopeloos haar hoofd.
Nee, dat kan ze niet, anders verliest haar vader zijn baan als voorman van dit dorp. De
jongen is namelijk de zoon van de Burgemeester van de stad waar dit dorp een deel van is.
Het is een ingewikkelde situatie waar Simran slechts mee in kan stemmen.
Umniya draaide zich om naar Simran en zei:
Ik leef met je mee, ik zal voor je bidden en hopelijk trouw je met diegene aan wie je jouw
hart hebt verloren.
Bedankt Umniya. Ik wens dat ik in jouw situatie zit, waarin ik kan reizen met degene van
wie ik houd.
Umniyas ogen vulden zich met tranen en ze schudde haar hoofd.
Mijn situatie wens ik niemand toe, ik heb mijn familie verloren dat is de enige reden
waarom ik nu op deze plek ben met hem. En ik zeg je eerlijk in het begin mocht ik hem niet
eens. Zei ze doelend op Youssef.
Maar nu kan ik niet meer zonder hem, ik heb gemengde gevoelens waardoor mijn hart en
verstand met elkaar in strijd zijn. Ik heb onverklaarbare gevoelens en als het aan mij lag had
ik ze niet. Dus nee Simran wens niet dat je in mijn situatie zit.
Simran glimlachte zwakjes terwijl de tranen nog niet opgedroogd waren, zachtjes herhaalde
ze:
Het hart heb je niet in controle.
Umniya schudde haar hoofd en dacht aan Youssef terwijl haar hart naar hem verlangde. Een
vaag deuntje kwam in haar naar boven. Ze herkende het als het melodie dat Youssef had
bedacht en het hart liet zich spreken:

139

Oh, remember the first vow of love, sweetheart. Remember the first step of love. I cant
remember the moment when I lost my heart. I cant remember when I felt in love. This is a
promise, my promise. I will never stop loving you, and you must love me too.

66. Avondeten
Tast toe. Zei Mirza uitnodigend.
Het eten was op tafel geserveerd, en Umniya had geen trek meer. Ze kon niet rustig eten,
terwijl ze wist dat Mirza een groot fout beging door dit zijn dochter aan te doen. Mirza
merkte op dat Umniya haar hand niet reikte naar het eten en zei als opmerking:
Het eten is Halaal, ik heb rekening met jullie gehouden.
Oh dank u wel. Antwoordde Youssef beleefd.
Hij had de hele dag met Mirzas zoon Rahul doorgebracht. Het deed hem goed om even met
een jongen te zijn en over jongenszaken te praten. Hij had daar wel behoefte aan. Rahul had
hem de beste plekken van het dorp laten zien in zijn gloednieuwe auto. Hij liet zelfs Youssef
een paar rondjes rijden.
Hoe zijn jullie eigenlijk hier terecht gekomen? Ik ben best wel nieuwsgierig.vroeg Mirza.
Voordat Youssef kon antwoordden zei Umniya:
Tja waar zal ik beginnen. Youssef en ik zijn samen weggelopen, en stiekem getrouwd. Mijn
vader is namelijk de hoofdcommissaris van de politie in Nederland. En Sociale status is alles
voor hem.
Youssef wilde net een hap nemen toen hij bevroor en ongelovig haar aanstaarde. Hij wist niet
waar ze naar toe wilde gaan met dit verhaal. Ook Simran keek haar aan en hoopte dat
Umniya niet iets doms zou zeggen wat haar in de problemen zou brengen.
Youssef komt uit een arme familie ziet u, en ik kom uit een rijke familie. We zijn verliefd op
elkaar geworden
Youssef slikte en hoopte dat ze dat laatste meende. Dat ze verliefd op hem was geworden.
Maar mijn ouders konden dat niet hebben, ze zworen mij te verstoten als ik hem nog zou
blijven zien, ik heb mijn best gedaan om hem te vergeten.
Umniya keek ogenblikkelijk in Youssefs ogen, en Youssef dacht een twinkeling in haar ogen
te hebben gezien. Ze keek toen weer naar Mirza en vervolgde:
Maar het was onmogelijk om hem te vergeten ik houd teveel van hem.
Youssef raakte haast verward. Het leek alsof die woorden recht uit haar hart kwamen maar
hij wist niet of ze alles volledig acteerde of dat er een stukje waarheid achter schuilde.
Op een dag pakte ik mijn spullen en ben ik naar Youssef gevlucht. Maar omdat mijn vader
hoofdcommissaris is kan hij mij makkelijk vinden en zonder reden Youssef opsluiten.
Daarom waren we zo snel mogelijk gevlucht uit Nederland, en zijn we zo ver mogelijk daar
vandaan gereisd. Mijn vader heeft nog contact met mij opgenomen en zijn spijt betuigd. Maar
het is niet voldoende meer voor mij om terug naar Nederland te keren. Ik ben gelukkig met

140

hem. Het hart heb je immers niet in controle, het kan zomaar van iemand houden en zomaar
iemand haten. Ik ben van Youssef wezen houden en niets of niemand die tussen ons in kan
komen en ik ben mijn vader wezen haten en ook niets kan dat doen veranderen. Zei Umniya
en eindigde haar verhaal. Hopend dat het Mirza aan het denken heeft gezet. Mirza blikte
even snel naar Simran terwijl zij haar ogen nederig neersloeg.
Indrukwekkende verhaal Umniya. Maar misschien was het verstandig geweest om naar je
vader te luisteren. Zei Mirza.
Nee, soms weet een vader niet wat het beste is voor zijn kind. Soms zit hij er naast en blijkt
dat hij zijn ego volgt en graag van aanzien houdt ten kostte van zijn kinderen. Mijn vader
wenste dat ik ongelukkig zou leven zodat hij hoger in status kon stijgen. Dat is niet
verstandig maar dat is dwaasheid.
Mirza zweeg en had opeens ook geen trek meer in eten. Nu pas kon Umniya weer wel eten,
ze had haar zegje gedaan en op een dubbelzinnige manier duidelijk gemaakt wat haar dwars
zat. Ze nam een hap van haar eten en zei:
Complimenten aan de kok, dit is zalig.
Umniya stond op het terras van het huis toen Simran op haar afkwam.
Bedankt. Je hebt een rijke fantasie en ik denk dat mijn vader erin is getrapt. Hopelijk doet
het hem van gedachten veranderen.
Dat hoop ik ook, het was het minste wat ik kon doen.
Bedankt. En ze overhandigde Umniya een bord met eten.
Kom snel weer langs en laat me weten wanneer je weggaat. Zei Simran.
Zal ik doen. Beloofde Umniya.
Ik ga maar weer naar binnen.
Is goed.
Ze namen nog even snel afscheid en Youssef liep samen met Rahul het terras op.
Ik zie je morgen dan. Zei Youssef tegen hem.
Rahul knikte en liep toen samen met zijn zusje naar binnen. Umniya en Youssef vervolgde
samen hun weg naar buiten, het was al aardig donker buiten.
Ok wat was dat net binnen, want ik snap er niets van.
Ik moest Mirza iets duidelijk maken zonder zijn dochter bij te betrekken. Hij wilt haar
namelijk uithuwelijken terwijl ze van een ander houdt.
Oh ok dus alles wat je net vertelde was gelogen.
Ze moest lachen en zei spottend:
Wat denk jij dan? Dat mijn vader echt de hoofdcommissaris was van het Nederlandse
politiecorps.
Nee niet dat, maar dat je van mij houdt? vroeg hij serieus. Haar lach stierf, en ze keek hem
even aan. Ze wist niet wat ze moest zeggen en om haar zelf te beschermen tegen
kwetsbaarheid zei ze tot Youssefs teleurstelling:
Ik heb alles geacteerd.

67. He knows
Youssef en Umniya zaten samen op een bankje terwijl ze aan het kletsen waren. Het dorpje
had een aangename sfeer waardoor ze besloten een paar dagen langer te blijven. Umniya

141

keek naar de plek waar ze de dag ervoor touwtje hadden gesprongen. Ze herinnerde zich hoe
Youssef de handstand deed tijdens het springen.
Oh ja je hebt me niet verteld hoe je dat hebt gedaan. Jongens kunnen totaal niet touwtje
springen laat staan een handstand doen tijdens het springen.
Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij blikte ook op de plek waar het de dag ervoor
was gebeurt.
Toen ik zestien was, begon ik met kickboksen, ik heb dat gedaan tot mijn twintigste.
Vandaar dat ik ook touwtje kan springen.
Umniya was verrast om dat te horen. Het bevestigde dat ze nog niet veel van hem af wist.
Waarom heb je dat alleen gedaan tot je twintigste? vroeg ze nieuwsgierig.
Hij zuchtte diep, en zijn gedachten gingen terug in de tijd.
Ik had een blessure opgelopen tijdens een belangrijke wedstrijd. Het heeft een tijdje
geduurd voordat ik volledig hersteld was van de blessure. Mijn moeder wilde helaas dat ik
ging stoppen, omdat ze moeilijk tegen slecht nieuws kon. Ze was die dag zo geschrokken
toen ze hoorde dat ik in het ziekenhuis was opgenomen, dat ze ziek was geworden. Om haar
een plezier te doen ben ik uiteindelijk gestopt met kickboksen. Dat is nu alweer vijf jaar
geleden.
Umniya merkte op, dat dit de eerste keer was dat hij over zijn moeder begon of over
berhaupt een familielid.
Vandaar dat je in Kuala Lumpur jezelf uit de klauwen kon bevrijden van die Boze man, en
in Thailand die dief bijna de dood in had geslagen. Zei ze zacht.
Hij glimlachte zwakjes en zei:
Of ik nou kon kickboksen of niet, ik zou die man hoe dan ook de dood in hebben geslagen
enkel en alleen omdat hij je aanraakte. Daarvoor hoef ik niet in bezit te zijn van een
vechtkunst.
Umniyas hart stond haast stil van zijn woorden. Nu was het niet alleen maar zeker dat
Umniya van hem hield maar ook dat ze nooit meer van een ander kan houden. Hem
vervangen was onmogelijk en haar liefde voor hem groeide per ademhaling. Het waren
veelbetekende woorden die hij net had uitgesproken. Zijn mannelijkheid had haar veroverd
maar ook zijn zachtmoedigheid. Ze kon trots zeggen dat hij haar eerste liefde is. Ze was op
de juiste persoon gevallen. Maar haar verliefdheid nam veel moeilijkheden met zich mee. Ze
was zo bang dat ze iets verkeerds zou doen of zeggen. Dat ze zich niet langer meer kan
bedwingen en haar gevoelens aan hem bloot legt. Ze was bang. Bang dat ze haar gevoelens
vertelt en dan aan de kant wordt gezet en bang dat als ze het niet zegt, er een dag zal komen
waarop het te laat is om het te zeggen. Ze was verward, en ze haatte het. Ze hield van helder
en duidelijk en nu vonden haar hersenen geen rust van al het denken aan hem.
Ze bleven nog even zo zitten totdat ze terug gingen naar het hotel.
Oh Amira, ik heb je advies nodig.zei Umniya wanhopig aan de telefoon.
Wat voor advies kan ik jou geven, volgens mij ben jij het verstandigst van ons twee. Zei
Amira lachend.
Jij bent een expert op dat gebied, ik ben slechts een beginner. Zei Umniya.
Expert? Ho wacht dat betekend op het gebied van LIEFDE! Gilde ze het op het laatste
moment uit.
Umniya moest blozen en moest een aantal vreugdekreetjes aanhoren.

142

Ok vertel mij! Je gaat vanaf het begin beginnen. Ik wil alles weten! Oh wat ben ik blij. Ok,
vertel mij wie vind je leuk? Toch niet die oude opaatje bij wie je logeerde? Ratelde Amira
aan n kant door. Umniya proestte het uit van het lachen toen Amira, Waluyo bedoelde.
Nee gestoorde, ik ben ook niet gek hoor. Zei Umniya spottend.
Op wie dan? vroeg Amira nieuwsgierig.
Umniya voelde het schaamrood naar haar wangen stijgen, en ze vond het zo moeilijk om het
te vertellen.
Laat het mij niet uit je trekken. Zei Amira lachend toen Umniya niks meer zei.
Ik schaam mij echt dood. Piepte Umniya.
Hoezo? Het is toch geen idioot?
Nee, verre van dat. Hij is haast perfect voor woorden en ik ben gek op hem. Ik kan niet meer
zonder hem, hij is net als zuurstof voor me geworden. Ik kan op hem rekenen en hij is er voor
me wanneer ik troost nodig heb en wanneer ik in gevaar ben weet hij me altijd te redden. Oh
Amira ik heb het zwaar te pakken, ik houd van hem. Zei Umniya nu met een trillende stem
en tranen schoten naar haar ogen. Eindelijk kon ze het met iemand delen.
Ik houd zoveel van hem dat het bijna pijn doet.
Wie Umniya wie? Vertel mij wie diegene is die jou zo ver heeft gekregen om van hem te
houden. Want echt het is een wonder dat het hem is gelukt. Zeg mij wie?
Umniya ging op de grond zitten en hield de telefoon strak tegen haar oor aan. Zachtjes
fluisterde ze:
Youssef.
En de tranen stroomden over haar wangen.
Is dat die jongen die jij totaal niet mocht? vroeg Amira verbaasd.
Umniya knikte, alsof Amira haar kon zien en zei:
Hij heeft mijn hart veroverd, zonder dat hij het weet.
Oh mij God, zei ik je niet dat Toeval niet bestaan en jullie misschien met een reden bij elkaar
zijn gebracht. Riep Amira verrast.
Ja maar met wat voor reden? Ik word haast gemarteld met deze gevoelens voor hem.
Tijd zal het vertellen lieverd. Ik zelf kan niet geloven dat ik jou dit hoor zeggen.
Ik kan het zelf ook niet geloven dat ik dit zeg.zei Umniya terwijl ze haar traantjes
wegveegde.
Ik heb echt mijn best gedaan, wollahi. Ik heb mijn gevoelens genegeerd en geprobeerd te
onderdrukken hopend dat ik een minpunt in hem zou vinden die mijn gevoelens voor hem
zouden doen vernietigen. Maar integendeel ik houd met de dag meer van hem.
Ik wil m zien! Ik wil m zien! riep Amira uit.
Oh Amira als je hem zou zien, zou je versteld raken van zijn schoonheid.
Je maakt me alleen maar nieuwsgieriger. Je gaat me vertellen vanaf het begin hoe dit
allemaal is begonnen.
Umniya moest glimlachen en begon met vertellen terwijl Amira aandachtig luisterde. Er
werd aan de telefoon gelachen en gehuild. En alles kwam naar boven. Het was fijn dat ze
eindelijk haar gedachte kon delen met iemand, het praten vergemakkelijkte veel dingen voor
Umniya.
Wat Umniya niet wist was dat Youssef het gesprek had meegeluisterd. Niet ver van haar
vandaan op de gang stond hij daar dan. Leunend tegen het muurtje terwijl hij alles moest
laten bezinken. Wat hij zo juist mee had gekregen had hem verbaasd doen staan. Ze hield al

143

die tijd van hem zonder dat hij het doorhad. Zijn hart maakte tientallen vreugdevolle
sprongetjes en hij wist nu wat hem te wachten stond. Nu hij alle zekerheid had, kon niets met
de wil van Allah hem nog stoppen.

68. The Wish

Umniya had twee leuke dagen doorgebracht met Simran en na het telefoongesprekje met
Amira voelde ze zich ook wat lichter. Youssef zag ze haast niet meer, die deed geheimzinnig
met Rahul. Maar ze maakte zich geen zorgen.
De zon ging bijna onder toen Manju op Umniya af kwam rennen in een winkel. Hijgend bleef
ze voor haar staan.
Alles goed Manju? Waarom ben je komen rennen?
Hijgend antwoordde het kleine meisje:
Simran vraagt of je kunt komen.
Is alles goed met haar? vroeg Umniya bezorgd.
Ja prima, alleen ze moet je nu hebben.
Umniya legde haar boodschappen neer en volgde Manju naar het huis van Mirza. Toen ze
thuis aankwam haastte Umniya zich op de trap en stapte de kamer van Simran in.
Ik moest komen? vroeg Umniya bij de deur toen ze Simran bij haar bed zag staan. Een
glimlach sierde haar gezicht en ze gebood Umniya te gaan zitten.
We gaan wat leuks doen vandaag. Zei Simran.
Moest ik daarvoor helemaal haastend komen? vroeg Umniya verbaasd.
Ja, want het begint laat te worden. Zei Simran.
Wat gaan we doen dan? vroeg Umniya nieuwsgierig.
Dat is een verrassing.
Ik heb een leuk kledingsetje hier voor je klaarliggen. Kleed je om, dan kunnen we gaan.
Vervolgde ze.
Wat is er mis met mijn kleren?vroeg Umniya beledigd.
Niks, alleen ze zijn niet geschikt voor de gelegenheid. Kleed je nou maar om.
En Simran liep de kamer uit, Umniya daar met vraagtekens achterlatend. Umniya opende het
papieren omhulsel dat om de kleding was gewikkeld en haar ogen keken uit naar een
prachtige jurk die je met een bijpassende broek aandoet. Het was een prachtige
hindoestaanse jurk met een prachtige sari. Umniya haalde het er uit en hield het donkerroze
stof met groene kraaltjes tegen zich aan en bekeek zich in de spiegel. De jurk zelf was te mooi
om aan te doen, vond Umniya maar omdat Simran op haar wachtte kleedde ze zich snel om.
Ze hield haar hijaab op en gebruikte de sari als een sjaal. Ze liep de kamer uit waar ze Simran
op haar zag wachten.
Je ziet er prachtig uit. Zei ze stralend.
Dank je, ga je me nu zeggen waar we heen gaan?
Nee, het is nog steeds een verrassing.
Umniya begon ongeduldig te worden en samen liepen ze het huis uit. De chauffeur van het
huize Singh bracht hen naar de uitgekozen plek. Umniya stapte uit de auto, en merkte dat
Simran niet uitstapte.
Moeten we hier niet zijn? vroeg Umniya verward.

144

Jij moet hier wel zijn, ik niet. Zei Simran lachend.

Loop het padje uit, en dan kom je zelf je verrassing tegen.
En ze trok de deur dicht en de auto reed weg. Umniya begon het eng te vinden en vroeg zich
af wat er zich hier afspeelde. Daar kon ze op maar n manier achter komen.
Ze liep het padje op, en op dat moment was de zon al volledig onder. De struiken waren
verlicht met honderdtallen lichtjes en haar hart begon sneller te kloppen. Toen ze aan het
einde van het padje kwam zag ze een prachtige ronde tempeltje, dat verlicht was met vele
kaarsjes. Ze liep drie treetjes op en liep een rondje om haar eigen as terwijl ze verbaasd was
om het uitzicht. Het tempeltje was aan het water en in het midden van het meertje zat een
fonteintje. Ze ging aan het randje staan en liet zich hypnotiseren door de schoonheid van
deze plek. Voor heel even was ze vergeten dat er een verrassing haar te wachten stond totdat
ze een aangename stem haar naam hoorde zeggen. Ze draaide zich om en zag niemand
anders dan Youssef staan in een prachtige zwarte pak.
Youssef? vroeg ze verrast.
Hij stapte het tempeltje in en keek haar met een kleine glimlach aan. Hij was nerveus van
binnen.
Wat is er aan de hand?vroeg ze zachtjes.
Ik heb gevraagd of ze je hier naar toe wilde brengen.
Waarom?
Omdat ik je iets wil vertellen. Maar ten allereerste wil ik je zeggen dat het jurk je prachtig
staat, ik wist dat het je mooi zou staan.
Heb jij m gekocht? vroeg ze verbaasd.
Hij knikte.
Ik snap het even niet meer.zei ze verward.
Umniya ik heb je hier naar toe laten komen, omdat ik je iets ga vertellen.
Ze zweeg en wist niet wat ze kon verwachten.
Sinds het moment dat jij in het vliegtuig naar Singapore zat en ik naast jou kwam zitten, heb
ik jou leuk gevonden.
Ze raakte verbaasd van zijn woorden, en haar hart begon in een razend tempo te kloppen. Hij
vervolgde:
Er is geen dag voorbij gegaan of ik wilde in jouw gezelschap zijn. Ik heb je eerder al verteld
dat ik niet zonder je kan, en ik weet dat jij ook niet zonder mij kan. Je bent de medicijn waar
ik zo lang naar heb zitten verlangen. De zonnestraal in mijn leven, de regenboog in moeilijke
tijden. Ik heb mijn best gedaan om je te beschermen tegen alles en iedereen, maar ik ben bang
dat ik je niet langer meer kan beschermen tegen mezelf.
Hij wendde zijn blik weg, en zei op een wat zachtere toon:
Want mijn zwakte ben jij.
Hij probeerde de zenuwen te negeren, hij slikte en keek haar weer aan.
Ik kan er niet aan denken dat ook maar iets je kan overkomen. Je hebt me sinds dag n gek
op je gekregen zonder dat je het doorhad. Wat ik voor je voel heb ik nooit meegemaakt. Het
lijkt alsof dit hart nog alleen maar voor jou klopt. Je zult vast verbaasd zijn van wat ik je nu
allemaal vertel, maar Umniya het werd tijd dat ik mijn hart liet spreken.
Haar ogen vulde zich met tranen, ze kon niet geloven dat ze hem dit hoorde zeggen. Het leek
een droom die te mooi was om waar te zijn.

145

Die andere dag vroeg je mij wie met jou zou willen trouwen en dat je niemand bent en
niemand hebt. Umniya voor mij ben je alles, en je hebt mij. En ik zou dolgraag met je willen
trouwen.
Een brok vestigde zich in haar keel en stille tranen stroomden naar beneden. Zijn
ontroerende hartveroverende woorden veroorzaakten kippenvel. Zijn twinkelende ogen
toonden zijn oprechtheid, en voor het eerst zag ze duidelijk de tekenen van liefde voor haar
op zijn gezicht.
Wat ik het mooiste van je vind is dat je een mens dichterbij Allah brengt. In jou bijzijn voel
ik mij zo sterk en voelt het alsof ik bergen kan verplaatsen. Je inspireert mij en je hebt het
leven weer overspelbaar voor mij gemaakt. Zonder jou zou ik het niet redden. Ik dank God,
dat hij mij jou op mijn pad heeft gestuurd. Ik snap zelf niet waar ik dat aan heb verdiend.
Zonder jou leven is alsof een mens probeert te overleven in een woestijn zonder water.
Ze sloeg haar blik neer terwijl de tranen sneller vielen, ze voelde precies hetzelfde voor hem
het was alsof hij voor haar sprak. Hij zweeg even want anders zou hij zich niet kunnen
bedwingen om haar teder aan te raken. Om haar in zijn armen vast te houden en te vertellen
hoeveel hij van haar houd. Hij moest zich bedwingen tot hij haar als zijn vrouw had
veroverd.
Ik erken dat ik mijn tekortkomingen heb, maar ik zal mijn best doen om je goed tegemoet te
komen. Ik zal mijn best doen om je pijn te verlichten, ik zal je troosten, liefkozen en
koesteren.
Vertederd door zijn woorden keek ze betraand in zijn ogen terwijl hij zachtjes vervolgde:
Vandaag beroep ik mij op jouw naam, Umniya.
En met n knie ging hij op de grond zitten, Umniyas hart sloeg drie slagen in een seconde
en was bang voor hetgeen wat er nu zou komen. Hij haalde een doosje te voorschijn en
opende het voor haar. Ze glimlachte zwakjes door haar tranen heen toen ze geen ring in het
doosje zag liggen maar de Thaise munt Baht.
Umniya ik wens dat je mijn vrouw wordt. Zei hij met twinkelende ogen en een
zachtmoedige glimlach.

69. Your my soulmate

De tranen stroomden nog harder en voor heel even was Youssef bang dat hij haar had
afgeschrikt, maar hij had niet door dat het tranen van vreugde waren, tranen van
dankbaarheid. Ze bleef hem met betraande ogen aan kijken. Zachtjes hurkte ze ook neer en
ze ging op haar knien zitten.
Youssef, je bent mijn beste vriend. Zei ze met een brok in haar keel.
Voordat ik je leerde kennen geloofde ik niet in soulmates, maar na vandaag kan ik niet
ontkennen.. dat jij mijn wederhelft bent. Je bent alles voor me wezen betekenen.
Ze sloeg haar blik neer en vervolgde:
Ik heb het gevoel dat alleen jij mij door en door kent.
Ze keek hem aan en glimlachte zwakjes:
Jij verrast mij met dingen die mij raken, en die waarde hebben. Niets is romantischer dan
deze munt in dit doosje. Omdat dit betekend dat je echt luistert naar wat ik zeg en moeite
doet. Mijn hart heb ik al aan jouw verloren en ik weet dat ik in goede handen bij jou ben.
Hij moest glimlachen en vond het fijn dat ze dit zei.

146

Ik voel mij nergens veilig als bij jou. Ik vertrouw jou blindelings alsof ik je mijn hele leven al
ken. Je hebt mij op zoveel momenten gered, en je hebt veel geduld met mij gehad. Ik weet van
mij zelf dat ik soms raar kan zijn, maar je bleef mijn daden altijd goed praten. Maar Youssef je
kent mijn verleden niet, ik laat niets los.
Hij hield haar blik vast en zei:
Ik hoef je verleden niet te kennen om te zeggen wat voor een geweldig persoon jij bent. Ik
vind je leuk zoals je bent. Ik weet dat je, je vader hebt verloren en wie weet wat nog meer.
Maar dat zorgt er niet voor dat ik je minder leuk vindt. Daarbij heb ik ook mijn eigen
verleden, die ik met je zal delen zodra jij er klaar voor bent om mij over jouw verleden te
vertellen.
De tranen stroomden sneller, en haar beslissingen werden helder. Ze hield van niemand als
van hem. Ze snakte naar hem, hoe kon ze dan nog twijfelen. Nee het antwoord was al
duidelijk. Ze sloeg haar blik weer neer en met tranen fluisterde ze:
Ja, ik wil jouw vrouw worden.
Deze woorden te hebben uitgesproken durfde Umniya hem niet meer aan te kijken. Een
onbeschrijfelijk gevoel over nam haar, en nog steeds leek het een droom. Youssef aan de
andere kant voelde zich de gelukkigste man op aarde. Hij had de meeste kostbare schat op
aarde veroverd. Het juweel van de juwelen. De zon van alle sterren. De maan van alle
planeten. Umniya kon eindelijk zijn vrouw worden.
Op de grond zittend zei Youssef:
Ik heb je beloofd om uit te leggen wat de reden was waarom ik zo met Chams deed in
Maleisi als jij mij dit zou vertellen. Umniya de enige reden waarom ik zo heb gehandeld en
ik herhaal dat het dom van me was, is dat ik je jaloers probeerde te maken. Ik wilde dat jij je
gevoelens voor mij ging erkennen. Ik had het dom aangepakt maar je moet weten dat ik dat
soort type niet ben.
Ik geloof je. Zei ze zacht.
Het maakte al niet meer uit, wat geweest is, is geweest. Het ging alleen nog maar om hier en
nu vond Umniya.
Rahul en ik hebben geregeld dat we morgen bij de imam kunnen trouwen. We missen wel
twee getuigen maar we hebben de situatie aan de imam voorgelegd en hij zegt dat hij jouw
voogd kan zijn.
Ze knikte en veegde haar tranen weg, zachtjes zei ze:
Ja, hoe eerder we trouwen hoe beter.
Ze stonden op en gingen tegen de rand van de tempel staan terwijl ze zachtjes praatten. Dit
was n van de magische avonden, net als die avond in Kuala Lumper bij The Eye on
Malaysia.
Umniya had het nooit zo verwacht ze dacht altijd dat ze de jongen naar haar vader kon
doorverwijzen. Maar vandaag de dag had ze geen voogd en kon ze slechts de makkelijkste
manier kiezen en dat was bij de imam trouwen. Het was voor haar nog niet werkelijk dat ze
zou gaan trouwen met Youssef. Haar droomprins. Ook net als dat het onwerkelijk is dat er
niemand van haar familie erbij zou zijn als ze gaat trouwen. Het deed pijn, vreselijk veel pijn
om dit te weten. Op dat moment had ze advies van haar moeder nodig, maar helaas kon ze
daar niet op rekenen. Hopend dat de hulp van Allah voldoende was keek ze uit naar morgen.
De dag dat ze zich trots de vrouw van Youssef mag noemen.

147

70. Finally, youre mine.

Met een verliefd gevoel werd Umniya wakker, het eerste waar ze aan dacht was Youssef. De
herinnering van de afgelopen nacht deed haar twijfelen of het geen droom was. Maar toen ze
het doosje zag met de Thaise munt Baht erin, wist ze zeker dat het geen droom was. Ze
haalde de nacht van gisteren naar boven en dacht aan elke moment. Elke woord die Youssef
gezegd had herdacht ze drie keer. Zodat ze geen woord zou vergeten. Haar tempratuur steeg
als ze terugdacht aan zijn lichaamshouding. Hoe mannelijk hij voor haar stond, hoe hij tegen
haar sprak maar toch netjes afstand bewaarde. Ze was tot over haar oren verliefd op hem. Ze
bleef nog uren in haar bed liggen terwijl ze aan hem dacht.
Na een lang bad te hebben genomen, kleedde Umniya zich om in een witte Abaya. Simran
zat op Umniyas bed en keek haar stralend aan.
Ik kan niet geloven dat je zo gaat trouwen.
Umniya was vreselijk nerveus en terwijl ze haar haren droogde in een handdoek zei ze:
Ik ook niet, ik hoop niet dat Youssef van gedachte veranderd.
Ben je gek! Youssef houdt echt van je.
Umniya ging ook op het bed zitten.
Oh Simran, gisteravond was echt n van de mooiste momenten uit mijn leven. Ik ben echt
gek op hem, maar ik ben bang dat ik zelf weg ga rennen.
Simrans ogen keken haar verbaasd aan en zei:
Waarom?
Ik kan niet trouwen terwijl mijn moeder er niet aanwezig is. Ik ben zo nerveus en ik heb
haar op dit moment echt nodig. Hoe kan ik trouwen terwijl niemand aanwezig is om die
vreugde met mij te delen. Vroeg Umniya terwijl haar ogen vochtig werden.
Ze hief haar handen op en zei:
Zelfs mijn handen hebben de versiering niet van de bruid. Ik ben op niks voorbereid, en
weet niet waar ik aan moet denken. Dit is allemaal zo nieuw voor mij, en niemand die mij
hier doorheen kan begeleiden.
Umniya vergeet niet, dat dit ook nieuw is voor Youssef. Je hebt het vrij simpel, je hebt zelfs
geen schoonmoeder die je kan bekritiseren.
Oh ja! Een Schoonmoeder. Zelfs dat heb ik niet! en Umniya barste nu in huilen uit.
Ik weet niet of ze weet dat ik met Youssef ga trouwen. Of dat ze nog berhaupt leeft. En als
ze wel leeft hoe ga ik haar ooit uitleggen als ik haar tegenkom dat ik de vrouw van Youssef
ben. Volgens mij neem ik een te snelle beslissing en had ik erover na moeten denken.
Simran begon bang te worden dat Umniya terug zou krabbelen.
Umniya, je moet rustig blijven. Het belangrijkste is dat jij van Youssef houdt en dat hij van
jou houdt. En nu dit bekend is kunnen jullie niet zo met elkaar blijven reizen tenzij jullie
trouwen. Wat wil je liever, dat Youssef met je reist als een vriend of als je super knappe
geweldige echtgenoot?
Umniya veegde haar tranen weg en zei zacht:
Dat tweede natuurlijk.
Nou dan, doe je hoofddoek op en laten we gaan. Dan ben je voordat de zon ondergaat
helemaal van Youssef, en is hij helemaal van jou.

148

Oh mij God! Dat is waar straks is het mijn huwelijksnacht. Riep Umniya geschrokken uit.
En de tranen stroomden weer naar buiten.
Simran schrok weer van Umniyas onverwachte huilactie, en begon moe te worden met
Umniya stil te sussen. Nog heel even en ook zij zou in huilen uitbarstten.
Wat is er zo erg aan dat? vroeg Simran.
Alles! riep Umniya uit.
Ik wil mijn moeder. En ze legde haar gezicht in een kussen terwijl ze ontroostbaar begon te
worden.
Umniya wil jij Youssef vasthouden?
Umniya keek haar aan en knikte.
Wil je hem omhelzen?
Umniya knikte weer.
Wil je hem kussen?
Alweer knikte Umniya.
Als je dit allemaal wilt hoe kun je dan bang zijn? vroeg Simran.
Ik ben nooit intiem geweest met een jongen.
Voor alles is er een eerste keer. En Youssef is niet zomaar een jongen, hij is jouw
droomprins.
Umniya knikte en veegde haar tranen weg.
Je hebt gelijk. Het is Youssef.
Simran stond op en pakte Umniyas witte hijaab.
Kom laten we gaan, Youssef zal zich vast afvragen waar je al die tijd blijft.
Umniya nam de sjaal aan, en ging voor de spiegel staan en zette haar Hijaab op.
Moge Allah mij bijstaan. Prevelde Umniya zacht.
De zenuwen gierden door haar lichaam, en met ingehouden adem zat ze voor de imam. Nog
even en ze zou zuurstof te kort hebben en buiten bewustzijn vallen. Ze vond het vreselijk
eng, en wilde dolgraag dat iemand was meegekomen. Maar Simran was geen moslim en
moest wachten tot Umniya terug zou komen.
Ik heb begrepen dat je geen getuige mee hebt kunnen nemen. Zei de imam.
Umniya knikte en zei:
Ik heb niemand meer die leeft, en mijn buren en vrienden wonen in Nederland en ik ga daar
niet meer naar toe.
De Imam knikte en zei:
Kun je me zweren dat je familie niet meer leeft.
Wollahi ze zijn dood. Antwoordde Umniya zacht terwijl haar ogen waterig werden.
Inna lilahi wa inna ilayhi radjioen. zei de Imam
Laten we beginnen, zodat we voor Salaat el Asr klaar zijn.
Ze knikten beiden en de Imam vroeg:
Wat is de bruidschat die je aan haar geeft?
2000,- euro. Antwoordde Youssef.
Ben je daarmee akkoord gegaan? vroeg de Imam.
Umniya knikte.
Wil je haar als je vrouw nemen? vroeg de Imam.
Ja. Antwoordde Youssef.
En wil jij hem als je man nemen?

149

Umniya zweeg, omdat het Sunnah was om te zwijgen als je akkoord met het huwelijk ging.
En ze hield haar blik netjes laag.
Goed, willen jullie dan hier tekenen als bewijs.
Umniya tekende na Youssef, en de Imam overhandigde hen een bewijscertificaat dat aan gaf
dat ze getrouwd waren. Hij deed nog een lange doea en feliciteerde hen daarna met hun
huwelijk.
Mijn taak zit er op, moge Allah jullie zegenen met dit huwelijk.
Ameen. Antwoordden ze beide, en de imam stond op om hen te verlaten. Ze bleven samen
achter in een kleine ruimte en met een kleine glimlach keek Youssef Umniya aan.
Ze blikte even in zijn ogen die haar betoverde en van blijdschap sprong ze in zijn armen en
hij omhelsde haar stevig. Een kleine traan ontsnapte uit haar oog, terwijl ze eindelijk van
haar zenuwen was verlost. Met een kloppend hart luisterde ze naar zijn zachte gefluister:
Eindelijk ben je van mij.
En ze sloot haar ogen en genoot van zijn omhelzing.

71. The Bride and the Groom

Umniya bad salaat el Asr bij de vrouwen. Om haar dank aan Allah te betuigen bad ze nog
extra gebeden uit dankbaarheid. Vervolgens smeekte ze Allah om een gelukkig leven vol
zegeningen. Nadat ze klaar was liep ze naar buiten. Verrast zag ze Youssef bij een paard
staan. Hij aaide over de rug van het paard. Toen ze naast hem stond merkte hij haar op toen
ook zij het paard begon te aaien.
Is hij niet mooi? vroeg Youssef.
Hij is prachtig.
Kom, laten we gaan. Zei Youssef terwijl hij handig op het paard ging zitten. Hij bood
Umniya zijn hand en met een glimlach keek ze naar zijn hand. Eindelijk kon ze die zonder
schuldgevoel vasthouden. Ze pakte zijn hand vast terwijl ze zijn blik vasthield. Hij moest
lachen en zei:
Eindelijk vorm je geen bedreiging meer.
Ze moest lachen en liet zich toen optrekken door hem. Hij liet haar voor zitten dicht tegen
zich aan terwijl ze naar achteren tegen hem aanleunde. Ze voelde zich heerlijk rustig en
vrede was weer teruggekeerd. Youssef pakte de teugels vast en rustig galoppeerden ze
richting Simrans huis.
Mirza was niet thuis dus konden Rahul, Simran en Manju uitbundig Umniya en Youssef
feliciteren.
Jullie stralen helemaal. Zei Simran lachend.
Umniya en Youssef keken elkaar even aan en moesten toen mee lachen.
En hoe voelt het om getrouwd te zijn? vroeg Rahul.
Het voelt aan als een opluchting. Antwoordde Youssef.
Volgens mij was Youssef bang dat je een ander zou vinden. Zei Simran lachend waarna ze
allen begonnen mee te lachen.
Hij had niks te vrezen, een ander als hem vinden is onmogelijk. Zei Umniya met een
zwakke glimlach.

150

Een zachte hand werd op die van haar geplaatst onder de tafel, en rustig blikte ze naar zijn
hand. Ze hield zijn hand strakker vast terwijl ze zachtjes weer in zijn ogen blikte. Zijn
prachtige lichtbruine amandelvormig ogen die in haar ziel konden kijken.
Ze slikte en bekeek zichzelf in de spiegel, achter haar stonden Simran, Manju en Simrans
vriendin Poonam. Ze keek naar het sieraad op haar voorhoofd, en de prachtige
Hindoestaanse bruidsjurk die ze aanhad. Ze herkende zichzelf niet meer. Simran had haar
lichtjes opgemaakt en haar haar in model gebracht. Een paar krullende plukken vielen over
haar gezicht heen en haar grote donkere ogen werden extra opgemaakt zodat ze nog mooier
naar buiten kwamen. In haar gedachte verzonken verzorgden de meiden haar en maakten
van haar een echte bruid.
Umniya we zijn klaar. Zei Simran met een grote glimlach.
Umniya verliet haar gedachten en bekeek zich nog een keer in de spiegel. Het leek alsof een
totaal ander persoon haar spiegelbeeld had overgenomen. Ze draaide zich om naar de
meiden en met een zwakke glimlach bedankte ze hen.
Ben je zenuwachtig? vroeg Poonam.
Umniya knikte en sloeg haar blik neer.
Ik kan elke moment flauw vallen van de zenuwen. Zei ze zacht.
De meiden moesten glimlachen en zeiden:
Wees maar niet bang, je kent Youssef nu goed genoeg. Het is geen vreemde van je.
Umniya knikte en zei toen schor:
Laten we maar gaan, hij wacht vast op mij.
Rahul had hen zijn vakantiehuisje uitgeleend, dat uitgestrekt was met prachtige tuinen.
Umniya werd daar afgezet en met een snelle hartritme draaide ze zich om naar Simran.
Ik durf niet meer.
Wees niet bang. Zei Simran.
Youssef, zal geen gekke dingen doen. Probeerde ze haar gerust te stellen.
Ja dat weet ik. Zei Umniya zacht.
Maar ik ben bang dat ik gekke dingen ga doen. Vervolgde ze wanhopig.
Simran moest lachen en zei:
Maak je niet druk, je zult de nacht van je leven beleven.
Dat betwijfel ik ook niet. Zei Umniya zacht en ze draaide zich om en keek naar het
gigantische hek dat voor een deel openstond.
Morgen mag je me alles vertellen, nou veel succes. Zei Simran waarna ze de deur van de
auto dicht trok voor de tweede keer en wegreed.
Umniya slikte en uitte een diepe zucht, vervolgens tilde ze haar jurk op van de grond en
begon richting het huis te lopen.
Slechts het geluid van haar enkelbanden verstoorde de stilte, ze liep op het harde grind
terwijl ze nadacht over hoe ze zich zou kunnen redden. Er leek geen einde te komen aan het
lange pad totdat ze Youssef aan het einde zag staan met zijn handen in zijn broekzakken. Ze
stopte met lopen, en liet haar jurk zakken. Haar hart stond haast stil en ze kreeg het
bloedheet. Hij zag er zo zelfverzekerd uit en de zwarte pak die hij aanhad maakte hem nog
mannelijker als hij al was. Enkele minuten gingen voorbij terwijl ze elkaar op afstand
sprakeloos aankeken. Beiden in stomheid geslagen door de schoonheid van de ander. Youssef

151

had nooit gedacht dat Umniya nog mooier kon worden als dat ze al was. Slechts licht van een
volle maan liet haar schoonheid het hele park doen verlichten. Laat staan als het licht van de
zon op haar scheen. Hij wilde wat zeggen, bewegen, lopen, ademen maar alles leek vergeten
te zijn. Umniya sloeg haar blik neer, en probeerde zich te bedwingen.
Houd je in dacht ze maar het lukte niet meer ze blikte in Youssefs ogen die haar lokten te
komen. De aantrekkingskracht was zo groot, en zijn lippen sierde zich tot een warme
glimlach. Haar hart begon razend te kloppen en voor ze het doorhad rende ze smachtend
naar hem toe. Hij opende zijn armen en wachtte tot ze in zijn armen zou vallen. Ze rende op
het harde grind en viel in zijn armen en nam hem in een strakke omhelzing. Hij sloeg zijn
armen om haar heen en drukte haar nog steviger tegen zich aan. Hun harten klopten nu op
de zelfde plek, terwijl op dat prachtige moment de tijd voor hen even stilstond. Zodat ze van
elkaar mochten genieten.

72. De volle maan

In n van de mooiste tuinen stonden ze tegenover elkaar. Ze streelde zijn gezicht en hij kuste
de achterkant van haar hand. Ze legde haar hand op zijn schouder en liet haar hoofd tegen
zijn borst rusten. Zijn hand omvatte haar middel en hij genoot van haar aanwezigheid. Het
was te mooi om waar te zijn, Umniya die met haar hele lichaam tegen die van hem stond. Na
al die maanden dat hij afstand moest bewaren, kon hij haar nu gewoon in zijn armen nemen.
Hij wilde van haar genieten op de meest passievolle manier. Alles moet zijn tijd krijgen, er
zou in deze nacht geen overhaasting zijn. Rustig begon hij met haar te dansen. Ze sloot haar
ogen terwijl ze nog steeds in een omhelzing zat en ze liet hem leiden. Waar hij ook maar naar
toe zou gaan, zij zou hem volgen. Zachtjes begon hij vlak bij haar oor zijn melodie te neurin.
Een glimlach verscheen er op haar gezicht, nog nooit was ze zo gelukkig geweest. Ze hield
van hem zielsveel. Hij was haar held, haar vriend, haar wederhelft, haar echtgenoot.
Ik heb het je niet verteld. Zei hij zachtjes, haar ogen gingen open en hij vervolgde, Maar
deze melodie is gevormd door mijn hart toen ik jou zag in de tuin van Waluyo.
Ze stopten met dansen en ze maakten een kleine afstand tussen elkaar.
Echt? vroeg ze zacht.
Ja, vanaf dat moment wist ik dat ik jou als mijn vrouw wilde hebben.
Ze staarde hem aan met twinkelde ogen, en ze slikte. Ze keek vervolgens naar haar hand dat
op zijn schouder rustte. Haar rechterhand dat in bezit was van twee trouwringen. Ze maakte
zich helemaal los van hem en draaide een kwartslag bij hem vandaan.
Wist je nog in Maleisi toen je mij vroeg waarom ik twee trouwringen omhad.
En zachtjes haalde ze haar vadersring uit haar vinger.
Ja. Antwoordde hij.
Deze trouwringen behoren tot mijn vader en mijn moeder. Zei ze zacht terwijl ze nog een
keer blikte op haar vadersring. Ze draaide zich weer naar hem toe en zei:
Ik wil dat je mijn vadersring draagt.
Ze pakte zachtjes zijn hand en schoof de ring om zijn ringvinger. Hij paste precies. Youssef
raakte sprakeloos en Umniya zette zijn hand en die van haar naast elkaar en liet de licht van
de maan erop schijnen.

152

Ik weet zeker dat mijn ouders blij zouden zijn geweest met jou als schoonzoon. Zei ze
zacht. Hij blikte op de ringen die perfect bij elkaar pasten. Hij kon niet geloven dat ze die ring
aan hem had gegeven. Iets dat erg persoonlijk voor haar was.
Nu kan ik met een gerust hart zeggen, dat ik in goede handen ben.
Hij liet zijn hand zakken en zachtjes raakte hij Umniyas kin aan. Hij liet haar hem aankijken
en zei toen van uit zijn hart:
Ik zal mijn best doen om je op alle fronten goed tegemoet te komen. Als je ooit verdrietig zal
zijn, dan smeek ik God dat het niet door mijn toedoen komt. Ik wil je slechts gelukkig
maken.
Ik ben gelukkig. Zei ze fluisterend en ze sloeg haar blik neer.
Hij haalde een pluk voor haar ogen vandaan die uit haar sari stak en zachtjes blikte ze weer
in zijn ogen, en dat was het moment dat hij haar hartstochtelijk kon kussen.
Hij kwam vrij dichtbij haar gezicht maar kuste haar nog niet. Zijn ogen gefixeerd op haar
volle lippen wachtte hij tot zij de kus zou beginnen. Nog nooit had ze zon
aantrekkingskracht gevoeld. Maar een paar centimeter waren zijn lippen bij haar vandaan. Ze
blikte in zijn ogen en zachtjes zette ze haar handen om zijn hals en trok hem volledig naar
zich toe. Eindelijk vonden de lippen elkaar en een vurige chemie ontstond er tussen die twee.
Vonken spatten uit alle kanten, en de vlam des liefde brandde vurige in hen beide. Een sterk
verlangen zorgden ervoor dat ze elkaar niet los konden laten. Hartstochtelijke, vol passie kus
die te kennen gaf dat ze erg veel van elkaar hielden. Een warme tinteling ging door zijn
lichaam toen ze zachtjes achter zijn oor streelde. Ze woelde met haar hand door zijn haar en
had zich niet meer in controle. Ze had haar ziel en lichaam aan hem over gegeven. De
kriebels in haar buik wilden dat deze heerlijke eerste kus niet tot zijn einde zou komen, maar
de longen smeekten om lucht. Het idee dat dit pas de eerste kus was gaf hen voldoening om
op adem te komen. Langzaam maar toch smachtend naar meer kwamen hun lippen los. Nog
nagenietend van wat er zonet plaats had gevonden openden ze hun ogen en, blikten ze in
elkaars glinsterende ogen. Een roze blos verscheen op haar wangen en zachtjes beet ze op
haar lip. Ze voelde de afdruk van zijn lippen nog vers op die van haar. Haar longen
probeerden de voldoende zuurstof te vinden en zachtjes liet ze zich tegen zijn lichaam vallen.
Hij voelde hoe haar borst op en neer ging en zachtjes streelde hij haar rug. Het leek alsof al
het energie uit zijn lichaam was getrokken en was verbruikt in de kus. De volmaakte kus.
Zijn lippen smachtten naar haar zoete hemelse lippen die hem naar de zevende hemel
brachten. Een heerlijke zweverige gevoel over nam hem. Toen hij zijn kracht weer gevonden
had tilde hij haar op in zijn armen. Ze keek hem vragend aan, maar praten was onnodig. Hij
zou haar laten genieten en alles doen vergeten. Dit zou haar nacht worden.
Voorzichtig plaatste hij haar zittend op een laag muurtje. Het idee dat er niemand zich
bevond op straal van drie kilometer zorgde ervoor dat ze nergens bang voor hoefden te zijn.
Zachtjes haalde hij de sari boven haar hoofd vandaan en beschaamd sloeg ze haar blik neer.
Hij blikte op haar prachtig donker haar dat in een bruidskapsel was gezet. Hij zag dat ze in
verlegenheid was geraakt en zachtjes kuste hij haar voorhoofd. Ze slikte en blikte weer in zijn
ogen. Voorzichtig haalde hij de speldjes uit haar haar, en pluk na pluk kwam haar haar los.
Simran had ontelbare speldjes gebruikt waardoor Umniya en Youssef zachtjes lachten, als hij
weer n van de zoveel speldjes los had gemaakt. Uiteindelijk was Umniya verlost van alle
speldjes en Youssef keek met bewondering naar haar prachtig lang haar. Voorzichtig gingen
zijn handen naar haar poncho die haar lichaam en haar jurk bedekten. Hij trok de touwtjes

153

los en de poncho viel van haar schouders af. Zijn hart stond stil bij het volgende aan blik.
Nog nooit had hij zoveel huid van haar gezien. Haar armen en buik waren ontbloot en hij
had een prachtige inkijk op haar decollet. Haar figuur en rondingen waren nog nooit zo
mooi en duidelijk te zien als nu. De hitte steeg naar zijn bol en zachtjes plaatste hij zijn koude
hand op haar warme zij. Ze plaatste haar armen op zijn schouders en hij haalde haar van het
muurtje af.
Haar sieraden glinsterden in het licht van de maan en Youssef kon zich haast niet meer
bedwingen, ook voor Umniya werden de verleidingen te groot. Elke aanraking maakte haar
gek van binnen. Als een koorts voelde ze hoe haar lichaam koud en warm tegelijk werd.
Als een magneet werd haar lichaam tegen die van hem getrokken. De lichamen probeerden
elkaar te verkennen. Umniya plaatste haar gezicht tegen die van hem. Hij was een kop groter
dan haar.
Zachtjes fluisterde hij tegen haar slaap:
Je weet hoe je een man gek kan krijgen.
Een kleine glimlach verscheen er op haar gezicht en haar ogen gingen automatisch dicht. Hij
duwde haar ruw om waardoor ze met haar rug tegen hem aanstond. Hij haalde haar haar bij
haar hals weg en plaatste zijn lippen op haar naakte huid. Haar ademhaling werd heviger
terwijl ze voelde hoe hij haar lichaam veroverde door een spoor van tientallen brandende
kusjes achter te laten op haar hals. Zijn zachte handen waren geplaatst op haar platte buik en
trokken haar nog dichter naar zich toe. Umniya raakte bedwelmd door zijn mannelijke geur
en wilde dat de ochtend zich zou uitstellen. Hij was nog altijd gekleed in zijn zwarte pak en
Umniya wilde nu wat van zijn lichaam zien. Ze draaide zich naar hem om en duwde hem in
kleine stappen tegen de boomstam van een hoge boom.
Hij moest grijnzen en zijn ogen keken verlangend naar haar lippen.
Ze maakte zijn stropdas los en als een obstakel gooide ze het weg. Ze trok zijn colbertje uit en
ook dat gooide ze naast haar neer. Hij moest lachen en zei:
Zo ken ik je nog niet.
Ze knoopte het bovenste knoopje van zijn blouse los en zei met een speelse lach:
Zo ken ik mezelf ook niet.
Ze maakte alle knoopjes los en het open blouse gaf hem een nonchalante look. Zachtjes
zweefde haar hand naar zijn bovenlichaam. Alsof ze het niet kon geloven dat ze hem
aanraakte. Ze herinnerde zich de dag toen ze voor het eerst zijn ontblootte bovenlichaam zag
in de tuin van Waluyo. Nooit zou ze toen hebben gedacht dat ze hem vandaag strelend zou
aanraken.
Hij kuste haar strelend vanaf haar bovenarm naar haar hals. Dat was n van haar
gevoeligste plekken. Als hij haar daar kuste dan zoog hij al het leven uit haar. Ze voelde zich
helemaal zwak toen hij haar daar kuste en zachtjes steunde ze leunend tegen de boomstam
terwijl Youssef achter haar kwam staan. Met een kloppend hart sloot ze haar ogen. Ze voelde
hoe Youssefs vingertoppen over haar rug gleden en strelend stopte hij bij haar onderrug.
Haar ademhaling werd heviger en voorzichtig begon hij de touwtjes van het topje van haar
jurk los te maken. Ze voelde hoe haar lichaam overgenomen werd door de zenuwen. Hij
ontblootte haar rug en plaatste een verkoelende kus op haar schouderblad. Hij draaide haar
naar zich toe en in de duisternis van de nacht liet hij haar topje op de grond vallen. De
bladeren van de boom hielden haar verborgen tegen het licht van de volle maan. Van
schaamte verborg ze haar naakte bovenlichaam bij hem. Hij sloeg zijn armen om haar heen
en voelde haar rondingen tegen zijn naakte bovenlichaam. Alle verleidingen werden groter

154

en zo ook de lusten. Hij pakte haar sari van de muur en zachtjes drapeerde hij die over haar
boezem. Ze maakte er een nieuw topje van en hij zakte op zijn knien en plaatste zijn handen
op haar heupen. Beheerst opende hij de rits van haar lange wijde bruidsjurk rok en het viel in
een ogenblik op de grond. Het schaamrood steeg naar haar wangen. Ze stond alleen nog in
haar onderbroek voor hem. Zijn handen gleden met bewondering over haar benen. Hij pakte
vervolgens het lange uiteinde van haar sari en maakte er een klein rokje van en liet de rest
van het stof als een sleep staan. Het enige wat haar weerhield van naakt zijn was de lange
witte sari met rode kraaltjes. Hij ging rechtop staan en keek naar zijn prachtige bruid.
Umniya de bewoonster van zijn hart. De heerster over zijn gedachten. De koningin van zijn
gevoelens. Hij voelde zich als een overwinnaar. Zijn geduld werd beloond want het was hem
eindelijk gelukt. Hij had verkregen wat zijn hart het meest begeerde. Zijn doel was behaald;
hij had haar gek gekregen, gek op hem. Ze verlangde en snakte naar hem, nadat het hem veel
zweet en bloed had gekost. Dit was wat zijn wildste dromen wilden.
De mooiste vrouw met goede manieren, schaamte en bescheidenheid was zijn vrouw
geworden.
Haar hart klopte nu ook voor hem, elke ademhaling wilde zijn naam fluisteren en haar
ledematen wilden hem vasthouden. Het was hem gelukt.
De lippen zochten elkaar als magneten op, nu was de tijd aangebroken. Hees trok hij zijn
lippen weg en hij fluisterde zacht:
Ben je er klaar voor?
Ze keek in zijn donkere ogen die aangaven dat hij er klaar voor was om de volgende stap te
ondernemen. Ze plaatste haar hand op zijn hals en ze knikte zelfverzekerd, ook zij was er
klaar voor. Hij had geen seconde langer nodig om na te denken. Hij tilde haar in zijn armen
op en met haar sari als een sleep bracht hij haar de nacht in die ze nooit zou vergeten.

73. Dawn
De nacht was het donkerst voor de dageraad. De vogels ontwaakten en strekten zich uit,
zodra zouden zij hun dagelijkse liederen fluiten. De wind liet de bladeren van de bomen
dansen en verkoelde hun zachte huiden. Beiden waren nog wakker, rustend lagen ze deels op
elkaar terwijl ze probeerden te luisteren hoe de wereld begon te ontwaken. Zwijgzaam. Met
kleine glimlachjes hielden ze elkaar vast en dachten terug. Hoe het allemaal begonnen was.
Ongemerkt keken ze dan van tijd naar tijd naar elkaar, om te kijken of het wel de realiteit
was. Het hart nam zijn normale ritme en het lichaam was oververmoeid. Maar door de
tevredenheid kon geen van beide de slaap vatten. Dus ze luisterden. Ze luisterden naar de
geheimen van hun zielen.
Youssef lag op een tuinstoel met Umniya in zijn armen. Ze pasten maar net met zijn tween
erop. Umniya lag met haar hoofd op zijn borst en ze keek richting de tuinen. Haar
rechterarm had ze om zijn middel geslagen. Met haar rechteroor luisterde ze naar zijn
hartkloppingen. Het werkte ontspannend en ze kon wel uren in dezelfde houding blijven
liggen. Slechts een dunne katoenen laken bedekte hun aura.

155

Je kietelt me. Zei ze zachtjes terwijl ze haar lach onderdrukte.

En waar kietel ik je precies. Vroeg hij met een speelse lach.
Zachtjes raakte ze zijn gezicht aan en ging met haar vingertoppen over zijn stoppelbaardje.
Hier. Zei ze met een glimlach en ze raakte vervolgens haar voorhoofd aan.
Jij kietelt mij ook. Zei hij geamuseerd.
Waar? vroeg ze nieuwsgierig.
Hij pakte een pluk van haar haar en legde die zachtjes neer over haar schouder.
Je haar kietelt mijn wang. Zei hij glimlachend.
Ze nam hem in een strakkere omhelzing en zei:
Wen er maar aan, want ik heb een nieuwe slaaphouding gevonden.
Hij moest lachen en plaatste een kus op haar hoofd.
Mooi, want er zal geen nacht meer passeren waarin ik je niet in mijn armen ga vasthouden.
Zei hij warm. Ze sloot glimlachend haar ogen, en voelde hoe zijn liefde haar in de greep nam.
Umniya wordt wakker. Fluisterde Youssef zacht.
Net tien minuten voor het gebed Fadjr was Umniya in slaap gevallen. Haar ogen gingen
vermoeid open en haar ogen analyseerden de omgeving. Ze kreeg door dat ze nog op
dezelfde plek lag en dat de ochtend niet was aangebroken.
Hoe lang lag ik te slapen?vroeg ze slaperig.
Lang genoeg om mijn lichaam te verlammen.zei hij grappend.
Ze blikte even in zijn ogen en moest toen lachen. Ze ging weer goed liggen en vroeg:
Hoe doe je dat toch?
Wat? vroeg hij lachend.
Je weet altijd te antwoorden met iets dat wij samen gedeeld hebben.
Ik heb een scherp geheugen, zei hij lachend en hij vervolgde: En daarbij zal ik nooit onze
conversaties vergeten. Ik ben er altijd dol op geweest als wij onze momenten hadden.
Umniya moest glimlachen.
Ik ook. Gaf ze toe.
Ze ging vervolgens rechtop zitten en bedekte haar voorkant met het laken terwijl Youssef een
goede kijk had op haar blote rug.
Ik ga even een bad nemen, zodat ik kan bidden. Zei ze en ze wreef met n hand de slaap
uit haar ogen.
Laat je dat laken wel hier. Zei hij lachend.
Nee. Zei ze plagend.
Wat? Ga je me hier naakt achterlaten? vroeg hij quasi verbaasd.
Ze moest lachen en zei:
Wees creatief, je hebt de natuur hier om je heen. Denk als Tarzan.
Ze stond op en liep met een grijns weg terwijl ze het laken meetrok en hem zonder
bedekking achter liet.
Wacht maar je bent nog niet van mij af. Hoorde ze hem bedreigend zeggen.
Met een glimlach stapte ze het huis in waar ze zich verfriste. Wat houd ze toch veel van hem.

74. Kisses and Hugs

156

Daar ben je.

Umniya draaide zich om zag hoe Simran op haar af kwam stappen. Ze moest glimlachen en
stapte het balkon uit om haar tegemoet te komen.
Ik heb overal naar je gezocht, voor heel even was ik bang dat je gevlucht was. Zei Simran
grappend.
Simran. Zei Umniya warm en ze groetten elkaar met drie kusjes op de wang.
Goedemiddag bruidje. Groette Simran haar.
Umniya moest lachen en Simran nam plaats op een stoel.
Ik sterf van de nieuwsgierigheid. Ben helemaal lopend gekomen vanuit mijn huis naar dit
huis.
Echt? vroeg Umniya verbaasd, het was zeker twintig kilometer lopen.
Nee grapje, Rahul heeft mij gebracht. Zei ze lachend.
Umniya moest mee lachen en keek naar de ongeduldige Simran.
Nou? vroeg ze nog met grote ogen.
Wat? vroeg Umniya zogenaamd onwetend.
Vertel!
Umniya moest blozen en draaide zich van haar weg terwijl ze haar geluk probeerde te
verbergen.
Wat moet ik vertellen? ging ze door.
Oh kom op Umniya moet ik het uit je slaan. Afgelopen nacht was je huwelijksnacht en jij
doet alsof er niets is. Vertel me hoe het was.
Een aantal flashbacks van afgelopen nacht schoten door haar hoofd en zachtjes legde ze haar
hand op haar gloeiende wang.
Het was geweldig. Zei ze zacht.
Echt? Geweldig-geweldig of gewoon geweldig?
Umniya beet zachtjes op haar lip terwijl haar ogen twinkelden:
Het was Geweldig-geweldig.
Simran moest lachen.
Het dringt nog niet tot mij door, is dit een droom Simran? Want daar lijkt het wel op. Het
was een magische nacht.
Umniya stapte het balkon weer op en keek naar de plek waar het gisteren was begonnen. De
prachtige tuin herinnerde haar aan elke detail van gisteren.
Youssef liep op dat moment de tuin in samen met Rahul en haar adem stokte ze kon haar
ogen niet van hem afhouden. Hij vertraagde met lopen en alsof hij wist dat ze naar hem keek,
blikte hij op naar het hoge balkon waar zijn droomvrouw stond. Hij vergat alles om zich heen
en het leek alsof alleen zij nog bestonden. Hij hief zijn hand even op en Umniya zwaaide
terug. Hij liep door met Rahul en Umniya uitte een diepe zucht.
Hij was zo lief voor me. Fluisterde ze zacht.
Hij overhaastte geen moment en deed alles om het mij gemakkelijk te maken. Het was
gewoon magisch. En ze draaide zich om naar Simran.
Hij maakt je gelukkig. Zei Simran zacht.
Umniya knikte en zei:
Nog nooit ben ik zo gelukkig geweest. Als ik al die tijd eens wist dat het geluk bij hem lag
dan had ik mijzelf veel verdriet bespaard. Ik geniet nu opeens veel meer. De kleuren zijn nog
nooit zo kleurrijk geweest, de lucht is nooit zo helder geweest en dit hart zei Umniya
terwijl ze haar hand op haar hart plaatste,

157

Is nog nooit zo gelukkig geweest.

Simran glimlachte zwakjes en zei zacht:
Je herinnert mij aan Aman. Ik was ook zo gelukkig in die tijd, en nu vraag ik mij af waar die
tijden aan op zijn gegaan.
Je zult je geluk wel vinden, Simran. Je moet je gouden hart alleen nooit verruilen.
Een sombere wolk hing nu boven Simran en ze zuchtte zacht.
Als ik met Vik moet trouwen, zal dit hart langzaamaan zeker steen worden.
Zeg dat niet Simran, je weet nooit waar je geluk precies ligt.
Het kan onmogelijk bij hem liggen, mijn geluk ligt bij Aman ook al heeft hij mij in de steek
gelaten. Ik weet niet eens of hij nog in leven is. Maar n ding is zeker ik zal nooit meer
zoveel van iemand houden zoals ik van Aman houd.
Hand in hand liepen Youssef en Umniya door een bos. Prachtige zonnestralen schenen door
de boombladeren heen, waardoor het zonlicht in stralen was verdeeld.
Ze is best wel verdrietig. Vertelde Umniya zachtjes.
Simran zal over haar verdriet komen, ze moet het alleen tijd geven. Zei Youssef.
Ik ben alleen zo blij, dat ik jou hier bij me heb... en je niet hoef te missen. Zei Umniya met
een zwakke glimlach.
Ze stopten met lopen en Youssef legde zijn handen op haar heupen terwijl hij haar dichter
naar zich toe trok.
Ik zal je nooit verlaten. Zei hij belovend.
Ze blikte in zijn lichtbruine ogen die een gloed kregen door het zonlicht.
Dat is je geraden. Zei ze quasi dreigend.
Hij keek haar geamuseerd aan en zei ondeugend:
Kom hier jij, hartendief.
Hij trok haar dichter naar zich toe en kuste haar teder. Ze voelde hoe de vlinders in haar buik
rond dwarrelden. Ze maakte zich zachtjes los van hem en zei:
Wat als iemand ons ziet?
Laat ze dan kijken, ze zullen allemaal getuige zijn van hoe jij mij verslaafd hebt gekregen.
Verslaafd op jouw zachte zoete lippen. Zei hij zacht terwijl zijn ogen gleden naar haar
lippen. Een roze blos verscheen er op haar wangen en ze nam hem in een omhelzing.
En ik ben verslaafd aan jouw omhelzingen.zei ze terwijl ze haar ogen sloot.
Hij moest lachen en zei:
Volgens mij moeten wij naar een afkickkliniek gaan, straks laten we elkaar niet meer los.
Jij misschien wel, maar mijn omhelzingen zijn goed voor je gezondheid.
Ja daarom, voel ik mijn ribben bijna verbrijzelen. Zei hij sarcastisch waarna ze beiden
moesten lachen, en hun wandeling in het bos vervolgden.

75. Dont you ever leave me!

Umniya pakte haar reistas in, en toen ze haar bruidsjurk vasthield keek ze er een ogenblik
naar en ging vervolgens op het bed zitten. Zachtjes streek ze met haar hand over het stof.
Haar gedachten gingen automatisch terug naar die nacht. Ze had zich in geen tijden zo
gelukkig gevoelt en wat ze er zo fijn aan vond was dat het een blijvend geluk was. Vier dagen
waren er verstreken sinds ze met Youssef was getrouwd en geen traan die ze van verdriet

158

heeft laten vallen. Het was een wonder. Een record. Het verlies van haar ouders was nu
lichter geworden, en ze voelde dat ze nu een toekomst had. Een toekomst met hem. De
gedachte dat ze niet meer alleen zou zijn, voor de rest van haar leven had haar uit een
depressie gehaald. Hij was een geschenk van Allah, en wat was ze Hem dankbaar. Ze begon
nu de dagen met een ongewoon enthousiasme, en ze voelde de last op haar schouders
verdwijnen. Ze moesten eens weten met wie ze was getrouwd, dacht ze doelend aan al haar
nieuwe vrienden. Waluyo, Kaya, Zamir en Pravat en niet te vergeten Amira. Ze had het haar
nog niet verteld. Door alle vreugde had ze nog niet de kans gekregen om haar te bellen.
Ze stond op en vouwde netjes haar bruidsjurk op en legde die voorzichtig neer in haar tas. Ze
moest haar vriendin Amira vertellen over haar huwelijk met Youssef.
Bel je mij voor meer liefdes en versiertips? vroeg Amira plagend, nadat ze elkaar hadden
gegroet aan de telefoon.
Nee die ik heb ik niet nodig. Zei Umniya lachend.
Het blijkt dat ik ook een expert ben op dat gebied, alleen ik had het niet door. Vervolgde
ze.
Hoezo! Wat heb je gedaan? vroeg Amira opgewekt.
Umniya moest lachen en zei:
Ik heb met hem geslapen.
Wat! klonk er geschrokken door de telefoon.
Nadat ik met hem ben getrouwd. vervolgde Umniya snel, terwijl ze haar lach moest
onderdrukken.
Slechts stilte aan de andere kant was te horen. Voor heel even begon Umniya te twijfelen, of
de lijn niet was verbroken.
Hallo? Amira?
Wacht herhaal dat nog eens. Hoorde ze Amira verbaasd zeggen.
Ik ben met Youssef getrouwd. Herhaalde Umniya met een glimlach.
Is dit een grap? Want je moet weten dat 1 april al voorbij is.
Nee, is geen grap.
Maar hoe dan? Huh ik snap het niet. Een week geleden belde je mij voor advies. Is mijn
advies dan zo goed, dat je in een week bent getrouwd?vroeg Amira verward.
Drie dagen na je telefoontje, vroeg hij mij ten huwelijk. De dag erna zijn we getrouwd bij de
imam. En nu ben ik al voor vier dagen zijn vrouw.
Je overvalt mij hier wel mee. Dit kan toch niet het is zo ongelovig.
Wollahi ik ben met hem getrouwd.
Moet ik je een kopietje sturen van het bewijspapiertje. Vroeg Umniya sarcastisch.
Eindelijk klonk er een oorverdovende gil aan de andere kant van de telefoon, zo liet Amira
altijd haar enthousiasme horen. Umniya hield de telefoon een meter bij haar oor vandaan
toen Youssef de kamer in kwam lopen. Hij keek verbaasd naar de telefoon, waar een
vrouwelijke stem hard uitgalmde.
Wie is dat? vroeg Youssef lachend.
Is dat Youssef! Dat is Youssef! Geef mij Youssef ik wil met hem praten! hoorde hij een
meisje gillend van enthousiasme zeggen. Voor heel even wilde hij bijna wegrennen.
Hier, mijn beste vriendin Amira wil met je praten. Zei Umniya waarna ze haar telefoon in
zijn handen drukte.

159

Aarzelend keek hij naar Umniya, die weer naar hem gebaarde dat hij met Amira moest
praten.
Eh Hallo?
Youssef? H ik ben Amira, vriendin van Umniya. Ze zegt dat jullie met elkaar zijn getrouwd
klopt dat? Hoorde hij haar opgewekt zeggen.
Ja, dat klopt.
Oh my God! Dit kan ik niet geloven.
Youssef moest om haar lachen en vroeg:
Waarom kan je dat niet geloven?
Niet eens een week geleden vertelde ze mij huilend hoe gek ze op je is, en nu zijn jullie
getrouwd.
Youssef begreep nu dat zij degene was met wie Umniya aan de telefoon zat de vorige keer.
Al Mektab fie yadie llah. Antwoordde Youssef.
Klopt, SoubhanaAllah.
Ik moet je echt complimenteren. Jij bent n van de weinige die Umniyas aandacht heeft
gekregen, ze kan nogal erg terughoudend zijn.
Youssef moest grijnzen en zei:
Daar ben ik mij van bewust, het heeft mij veel tijd, zweet en bloed gekost maar het was het
allemaal waard. Ze is nu van mij.
Umniya luisterde naar wat hij zei, en voelde zich geliefd. Ze had nu iemand die van haar kon
houden, en van wie zij kon houden.
Youssef, ik vertrouw er op dat je goed voor haar zal zorgen. Ze is meer dan een zus voor
mij, en ik zal het niet kunnen verdragen als haar ook maar iets zou overkomen. Ik denk dat jij
wel weet door wat voor een moeilijke tijd zij heen is gegaan, en het is belangrijk dat ze niet
nog zon grote klap te verduren krijgt. Dus je moet mij beloven dat je haar niet zal kwetsen of
haar nog meer schade zal berokkenen. Ze is net als een porseleinenkopje.
Ik beloof het, Umniya weet wat ze voor mij betekend. Het zou niet in mijn vermogen liggen
om haar pijn te doen.
Hij keek naar Umniya die hem weer vertederd aan keek.
Ik ben blij voor jullie, ik heb Umniya in geen tijden meer zo spontaan meegemaakt. Ik ben
blij dat je haar uit haar schulp hebt gekregen. Zei Amira dankbaar.
Haar zien lachen is voor mij meer waardevol dan alles wat deze wereld bevat.
Umniya moest glimlachen en alweer fladderden de vlinders in haar buik. Ze was tot over
haar oren verliefd op hem.
Nu snap ik hoe Umniya op jou is gevallen. Jouw woorden kunnen een grote impact
achterlaten. Ik ben blij dat ze je heeft gevonden.
Bedankt, Amira.
Geen dank, ik moet nu helaas gaan, mijn man wacht op me. Zeg tegen Umniya dat ik haar
later terug zal bellen. En houd je taai, en geniet van elkaar.
Is goed ik geef het door. Tot spreeks.
Ze namen snel afscheid en Amira hing op. Youssef drukte het telefoongesprek uit en legde
haar telefoon op tafel. Met zijn rug naar haar toegekeerd zei hij:
Amira belt je later terug ze moest weg.
Ze liep naar hem toe en stak haar armen onder zijn armen door en omhelsde hem stevig. Ze
omsloot haar handen op zijn borst. Haar hoofd rustte tussen zijn nek en schouders, en
aangenaam verrast legde hij zijn handen op die van haar.

160

Verlaat me nooit. Hoorde hij haar fluisterend zeggen.

Nooit. Zei hij zacht en draaide zich naar haar om.
Hij streelde haar gezicht en nestelde zijn vingers in haar haar. Met zijn wijsvinger streek hij
zachtjes over haar lip.
Ik zou gek moeten zijn, om jou te verlaten.
Zachtjes kuste ze zijn vinger, en met grote onschuldige ogen staarde ze hem aan. Hij wilde
haar kussen maar ze legde snel haar vinger op zijn mond. Vervolgens liep ze naar de deur
van de hotelkamer en hij keek haar na met een hongerige blik. Ze sloot de deur dicht zodat
niemand hen kon zien, en verleidelijk liep ze op hem af en met een opgetrokken wenkbrauw
keek ze hem uitdagend aan. Voor ze het door hadden, waren ze beide op het bed beland.
_________________________________________
: Het lot ligt in Gods handen.

76. It worked
Op een schommel zat Umniya diep in gedachten verzonken. Haar spullen waren ingepakt en
vroeg in de ochtend zouden ze hun reis vervolgen. Het was raar om dit dorpje te verlaten
aangezien hier haar huwelijk was begonnen. In n week had ze duizend herinneringen erbij
gekregen die verbonden waren met deze plek. Ook haar oude herinneringen maande haar tot
stilte. Het kwam in haar op dat over drie dagen haar broertjes verjaardag zou zijn. Hij zou
negen worden. Haar lieve kleine engeltje zou negen worden
Umniya, kom je broertje vasthouden.
Bij de deurpost stond Umniya te kijken naar haar pasgeboren broertje. Ze was verlegen en durfde de
kamer niet verder in te lopen. Ze wilde graag haar nieuwe broertje leren kennen, maar was
tegelijkertijd ook bang dat hij het zelfde zou zijn als haar zusje. Haar zusje was vijf maar was toen al
een duiveltje. Ze kneep altijd fijn in Umniyas armen en liet haar nagelafdrukken altijd achter op haar
huid. Umniya huilde dan, want het lag niet in haar vermogen om haar zusje pijn te doen.
Kom lieverd. Gebood haar moeder haar weer.
Umniya keek met grote ogen naar de kraamverzorgsters die in haar moeders kamer stonden.
Langzaam bewoog ze richting het bed, en ging op het randje zitten.
Kom hier zitten, dan mag je hem vasthouden.
Ze gehoorzaamde, en vervolgens legde haar moeder voorzichtig een fragiel babylichaampje in haar
armen. Een gevoel van liefde over nam haar, en rustig observeerde ze zijn gesloten gezichtje. Een
nieuw leven lag in haar armen. Een nieuw leven met een andere bestemming. Een nieuw leven met
een andere toekomst. Een jongen die beschermd diende te worden. Toen op dat moment besloot de
tienjarige Umniya dat haar armen zijn toevluchtsoord zouden worden. Dat zij zich over hem zou
ontfermen.
Mama, hoe heet mijn broertje? vroeg ze zachtjes.
Mohammed.
Ze keek weer naar haar broertje en fluisterde zachtjes bij zijn oor:
Ik houd van jou, Mohammed.
Umniya! Oh mij God je gelooft nooit wat er is gebeurd.

161

Ruw werd ze uit haar gedachte getrokken, en keek naar een superblije Simran die op haar af
kwam rennen. Ze verdrong haar flashback en zette een glimlach op.
Wat is gebeurd, want je gezicht voorspelt iets goeds.
Eindelijk bereikte Simran haar en viel op der knien op het zand.
Aman Aman zei ze hijgend.
Aman is hier. Vervolgde ze.
Echt? vroeg Umniya verrast.
Ik trof hem net thuis aan. Hij zat in de woonkamer met mijn vader. Oh mij God, Umniya ik
dacht dat ik waanideen had.
Wat deed hij bij jullie thuis! riep Umniya verbaasd uit.
Dat is dus wat ik je kom vertellen. Het is gelukt. Je hebt mijn vader overtuigd met je
woorden. Hij is bijgedraaid.
Umniyas ogen werden groot, en Simran vervolgde:
Ik mag met hem trouwen!
Nee! Riep Umniya verrast uit.
Ja! Ik ben je echt dankbaar het is dankzij jou dat mijn vader uit zijn wereldje is ontwaakt.
Ik ben van Vik af!
Umniya kon niet geloven dat haar woorden een impact op hem hadden gemaakt. Het voelde
goed dat ze haar heeft kunnen helpen. Ze vloog in Simrans armen van vreugde en samen
gilden ze het uit.
Heb je Aman al gesproken? vroeg Umniya.
Ze schudde haar hoofd beschaamd en zei:
Ik durf niet. Ik ben bang dat ik iets verkeerds ga zeggen.
Zoals wat?
Dat ik verwijtend ga vragen hoe hij mij heeft kunnen verlaten, waarom hij mij niet gewoon
had meegenomen.
Simran je weet nog niet waar hij precies zat en wat je vader hem heeft gezegd. Maar het gaat
er om dat hij er weer is en dat jullie gaan trouwen.
Simran knikte:
Na al die tijden van eenzaamheid, verdriet en ongeluk mag ik eindelijk zijn liefde weer
proeven.
Umniya glimlachte en was blij dat het licht weer in Simrans leven scheen. Ze stonden op en
gingen weer op de schommels zitten.
Wanneer vertrek je? vroeg Simran.
Morgenochtend vroeg.
Ik zal je missen eerlijk waar. Ik heb leuke dagen met je doorgebracht, en ik heb het gevoel
dat ik een vriendin rijker bent. Zei Simran zacht.
Ik zal je ook missen, wat jij en je broer voor ons hebben gedaan vergeet ik niet. En als je ooit
ergens mee zit, bel me dan.
Zal ik zeker doen, ik zou het contact met jou niet willen verbreken.
Ik ook niet met jou. Zei Umniya met een warme glimlach, en met blijdschap luisterde ze
naar Simran die haar geluk niet op kon. Umniya voelde zich nuttig en dat was een fijn gevoel.
Simran was herenigd met haar grote liefde Aman, en daar ging het om.

77. Litteken
162

Langzaam gingen haar ogen open en een gevoel van vermoeidheid ging door haar heen. Het
was nog vroeg. Haar ogen wilden weer dicht gaan maar ze merkte dat Youssef op de
bedrand zat met zijn rug naar haar toegekeerd. Er was iets merkwaardigs met hem aan de
hand. Hij zat in een denkhouding. Misschien was hij gewoon moe, dacht ze. Ze ging op haar
elleboog leunen en keek hem observerend aan. Plots merkte ze een grote operatie litteken op
aan zijn linkerzijde. Ze was verbaasd en vroeg zich af hoe hij daar aan kwam. Ze ging nu
recht op zitten en kroop dichter naar hem toe. Hij merkte het op en keek over zijn schouder
naar haar.
Op haar knien zittend vroeg ze bezorgd:
Lieverd, hoe kom je hier aan?
En zachtjes streek ze met haar vinger over zijn litteken. In een reflex stond hij geschrokken op
en verbaasd staarde ze hem na.
Wat is er? vroeg ze met een frons.
Niks. Zei hij haastig.
Ze ging van het bed af en liep argwanend naar hem toe. Ze ging recht voor hem staan en
merkte dat hij zenuwachtig werd.
Youssef, wat is er?
Hij kon niet in haar ogen kijken en keek telkens weg.
Niks er is niks.
Teder legde ze haar hand op zijn wang, en een tinteling ging door zijn lichaam. Zachtjes
blikte hij in haar ogen en kon de bezorgde blik in haar ogen niet missen.
Dat is niet niks. Zei ze doelend op zijn litteken.
Zachtjes legde hij zijn hand op die van haar en net op het moment dat zij dacht dat hij ging
toegeven, haalde hij haar hand weg en zei:
Ik wil er niet over praten. Laat me met rust.
En hij liep de slaapkamer uit. Verbaasd staarde ze hem na. Ze werd bijna gek van
nieuwsgierigheid. Ze ging op het bed zitten en woelde met n hand door haar haar terwijl
ze nadacht. Het leek voor heel even alsof een heel andere Youssef was opgestaan.
Umniya liep koppig voorop terwijl ze haar zware reistas over haar schouder droeg. Ze
hadden de tuc tuc verkocht en gingen nu op de voet verder. Het bleek dat ze door een
prachtige provincie liepen maar ze genoten er minder van. Geen van beide praatte. Het was
het eerste keer tijdens hun huwelijk dat ze elkaar negeerden. En het vrat aan hen.
Youssef nam Umniya in zich op. Ze had een zwarte hindoestaanse jurk aan met een zwarte
broek er onder. Haar sari danste verleidelijk achter haar rug en haar reistas boorde haar
schouder in door de zwaarte. Zo nu en dan verwisselde ze van schouder. Youssef uitte een
diepe zucht, en had medelijden met zijn vrouw. De tas zou haar nog rugklachten kunnen
geven bedacht hij. Hij liep wat sneller en haalde haar in.
Umniya, geef me jouw tas.
Ze keek m aan maar wendde zwijgend haar hoofd weg.
Umniya. Herhaalde hij fronsend.
Maar ze keek hem niet aan, en liep wat sneller door. Hij haalde haar weer in en blokkeerde
dit keer haar weg. Gedwongen stopte ze met lopen.
Ik praat tegen je.
Ze keek gerriteerd weg, en weigerde te praten.

163

Weet je wat zoek het maar uit. Zei hij nu ook gerriteerd, ze wilde weer langs hem heen
lopen tot hij onverwachts naar haar pols greep en haar terug trok. Verbaasd keek ze hem aan
toen ze recht voor hem stond, en uit het niets kuste hij haar. Ze had het totaal niet zien aan
komen, en haar hart begon weer snel te kloppen. Ze had bijna toegegeven en hem terug
gekust maar haar trots en koppigheid hielden haar tegen. Toen hij merkte dat ze hem niet
terug kuste voelde hij een teleurstelling en staakte de kus.
Waarom doe je zo? vroeg hij fronsend.
Ze keek hem gevoelloos aan en antwoordde:
Ik doe slechts wat je wilt. Ik laat je met rust.
En met die woorden nog echond in zijn hoofd liep ze door met haar waardigheid.
Umniya zat te luisteren naar haar moeders advies die ze aan haar getrouwde buurmeisje gaf.
Lieve schat, je moet geduldig zijn in het huwelijk. Het gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn.
Aan het begin van je huwelijk heb je een proefperiode van vijf jaar. Pas als die eerste vijf jaar voorbij
zijn en je huwelijk nog steeds staand houdt, dan pas kun je zeker zijn van je toekomst. In het begin
gaat het erom dat je elkaar gaat leren kennen. Wat je man leuk en niet leuk vindt, hoe zijn denkwijze
is. En hoe hij in het echt in elkaar steekt. Daarom is het begin altijd het moeilijkst. Je moet aan elkaar
wennen en je aanpassen. Sommige denken dat het huwelijk een spookje is en dat alles perfect is, terwijl
ze niet weten dat het hard werken is om het huwelijk staand te houden. Dus wees geduldig met je man,
hij draait vast wel bij.
Je hebt gelijk tante. Soms verwacht ik te veel van hem en wil ik hem perfect hebben. Terwijl ik vergeet
dat iedereen tekortkomingen heeft, zelfs ik.
Precies mijn dochter en dat moet je altijd onthouden.
Haar buurmeisje blikte Umniyas moeder dankbaar aan en zei oprecht:
Bedankt voor je wijze advies. Het heeft me zeker geholpen.
Daar ben ik blij om. Wil je nog meer thee?
Dat advies van haar moeder was haar nooit ontgaan. Haar moeder kon soms heel wijs zijn en al hoewel
ze vandaag de dag er niet meer is, sommige dingen zullen Umniya altijd bij blijven.

78. Ik heb er recht op

Umniya begon de gevolgen van haar koppigheid in te zien, toen haar schouder praktisch
verlamd was. Moe stopte ze bij een grote steen en ging er vervolgens op zitten. De pijn in
haar schouder was ondragelijk. Voor heel even twijfelde ze, of ze geen stenen in haar tas had.
Youssef ging op een andere steen zitten en keek de andere kant op. Hij voelde dat zijn
mannelijkheid gekrenkt was. Ze had hem op zijn plaats gezet, op een manier dat hem niet
aan stond. Umniya dacht telkens aan haar moeders advies en zag de wijsheid er in. Ze moest
aan haar huwelijk werken. Ze houdt van hem, en dat is het belangrijkst. Ze twijfelde even
maar zette toen toch haar trots op zij. Ze liep naar hem toe en stond voor hem stil. Hij merkte
dat en keek op.
Het spijt me.zei ze zacht.
Ik had je niet zo moeten negeren en weigeren. Ik wil dat je alleen weet dat als je ergens mee
zit, je altijd bij mij terecht kan.
Hij keek haar doordringend aan en na een tijdje te hebben gezwegen trok hij haar naar zich
toe en ging ze op zijn schoot zitten.

164

Het spijt mij ook. Fluisterde hij.

Ze blikten in elkaars ogen en genoten van elkaars oprechtheid. Teder streek ze met haar hand
over zijn gezicht en voorzichtig kuste ze hem. Hij sloot zijn ogen en liet haar, haar gang gaan.
Haar kus liet hem alles vergeten. Ze bedoelde het goed, begreep hij nu. Ze eindigde de kus
op een zachte tedere manier, en langzaam openden ze hun ogen.
Nog helemaal in de wolken fluisterde hij:
Een verslaving zeg ik je.
Ze bloosde en hij plaatste een snelle kus op haar lippen.
We moeten verder gaan. Zei hij daarna.
Ze knikte en stond van zijn schoot op.
Mag ik je tas nu wel dragen? vroeg hij plagend.
Ze knikte en zei:
Ja graag, deze tas kan nog eens mijn dood worden.
Hij lachte en nam haar tas over, en de vrede was weer terug gekeerd.
Wauw fluisterde Umniya met bewondering.
Boven op een rots keken ze met verbazing naar een prachtige ingesloten natuurwater waar
een kleine waterval tot zijn einde komt. Prachtige groene bomen beschutten de plek van de
buitenwereld en het schone heldere water gaf een lichtblauw kleurtje. Vogels floten prachtige
liederen en Umniya en Youssef waren in stomheid geslagen. Vreemd dat er geen mens te
bekennen was op zon prachtige plek.
Zeker wauw. Fluisterde Youssef.
Samen liepen ze over de gigantische rotsen naar beneden, en het water nodigde hen vrolijk
uit.
Ik ga een duikje nemen, do you wanna join me? vroeg Youssef.
Haha nee bedankt, ik blijf liever aan de droge kant.
Kom op, ik wil met jou zwemmen, dit is het enige manier om samen te zwemmen. Een
gratis privzwembad zo moet je het zien.
Nee blijf toch liever hier zitten. Zei Umniya lachend.
Moet je dan zelf weten. Zei Youssef lachend en hij trok zijn schoenen en blouse uit en
sprong vervolgens in het water in zijn spijkerbroek en zwarte hemd. Hij bleef een tijdje onder
water voordat hij naar boven kwam en genietend uitriep:
Dit is Heerlijk!
Umniya keek glimlachend toe en liet haar voeten dansen in het water. Ze merkte dat haar
hijaab te strak zat, en voorzichtig deed ze haar hoofddoek af nadat ze geen mens in de buurt
zag. Haar haar viel over haar schouders heen en elegant legde ze de sari over haar hoofd.
Dat aanblik zorgde er voor dat Youssef haar bij zich wilde hebben. Met ingehouden adem
keek ze naar het water dat zijn lichaam sierde. Zijn haar kreeg een nonchalante look, hij zag
er op dat moment onweerstaanbaar uit. Zijn ogen waren nog nooit zo mooi geweest, het
water vervolmaakte zijn wimpers. Ze merkte dat Youssef op haar af kwam en door de sterke
gevoelens keek ze weg. Hij liep over een paar rotsen terwijl het water van hem afdroop en
geamuseerd ging hij voor haar staan.
Komt mijn vrouw mij geen gezelschap houden?
Met onschuldige ogen keek ze hem aan. Met een onderdrukte glimlach schudde ze haar
hoofd.

165

Wat als ik het haar heel liefjes vraag? vroeg hij geamuseerd.
Weer schudde ze haar hoofd.
En als ik zeg, dat ik er recht op heb?
Ze slikte, nu kon ze moeilijk weigeren. Hij moest lachen en zei:
Dacht ik al.
Hij pakte haar handen vast en trok haar richting het water.
Youssef ik smeek je. Laat me los, mensen kunnen me zien.
Hij trok haar steeds dieper het water in, en haar kleding werd steeds natter en voor ze het
wist was ze aan het water gewend geraakt.
Vertrouw me. Fluisterde hij haar toe.
Meteen zweeg ze, en een glimlach sierde haar gezicht. Hij had recht op haar

79. Waterval
Schatje ik kan je niet meer weerstaan. Fluisterde hij zachtjes terwijl hij de waterdruppels
van haar gezicht wegstreek.
Met de dag word je mooier en mooier, ik begin te twijfelen of je geen engel bent.
Umniya keek hem vertederd aan, en het voelde aan dat haar eerst zo dode hart nu een tuin
van liefde was geworden. De leegte was totaal opgevuld, door haar liefde voor hem. Hij liet
al haar verdriet verdwijnen en liet haar een nieuw soort geluk ervaren. Een geluk dat twee
geliefden met elkaar delen. Recht voor haar stond de mooiste man die ze op aarde heeft zien
lopen. Mooi van zowel binnen als van buiten. Een man die ze nooit zou willen zien gaan, een
man die haar wensen laat uitkomen. Haar man.
Ik houd van jou.fluisterde ze liefdevol.
Zijn ogen kregen een twinkeling en zijn gezicht kreeg een gloed van straling. Dit was de
eerste keer dat ze haar liefde met die woorden liet blijken. Al hoewel het nooit nodig was,
omdat het overduidelijk was dat ze van hem hield, was het toch een speciaal moment.
En ik houd van jou, engel. Fluisterde hij terug.
Langzaam trokken ze elkaar aan, en onder de waterval kuste hij haar terwijl het water hun
gezichten streelden. Ze kusten elkaar heviger en heviger totdat ze buiten adem kwamen te
staan. Umniya genoot van het intense genot, maar door haar bescheiden karakter durfde ze
niet zo voor hem te staan. Met een glimlach dook ze het water in met een glimlach. Ze wist
dat hij achter haar aan zou komen. Ze zwom richting de diepte en onder het water wachtte ze
tot hij haar inhaalde. Ondeugend namen ze elkaar in een omhelzing, en ze voelde hoe
Youssefs handen onder haar jurkje waren gedrongen en op haar blote buik rustte. Hij trok
haar dichter naar zich toe en ze sloot haar ogen terwijl hij haar sensueel aanraakte. Enige
vorm van denken verdween, en het verstand werd op nul gezet.
Langzaam zweefden ze naar de oppervlakte en achter de waterval kwamen ze omhoog.
Umniya weefde haar been om zijn middel en liet zich in zijn arm achtervallen. Met zijn vrije
hand streelde hij van haar gezicht naar haar blote hals. Het zorgde voor kippenvel op haar
armen, en langzaam kwam ze overeind. Maar tien centimeter van elkaar verwijderd keken ze
elkaar intens aan. Youssefs wildste dromen kwamen uit, voor hem stond de meest
beeldschone dame. Het water had al haar vormen tentoongesteld en haar wilde haren
hadden zich opgekruld door het water. Het was de twinkeling in haar ogen dat aan gaf dat

166

ze naar hem verlangde. Met gevoel kuste ze, zijn kaaklijn en verleidelijk fluisterde ze bij zijn
oor:
Heb ik je weleens verteld hoe knap je bent.
Ze streelde zijn nek en waar zijn haargrens begon, dat was een gevoelige plek bij hem. Hij
beet op zijn lip, en liet haar zijn lichaam veroveren door ontelbare liefdevolle kusjes. Hij werd
bijna gek van binnen, met al zijn kracht beheerste hij zichzelf anders zou hij nog de kleren
van haar lijf kunnen scheuren.
Umniyafluisterde hij bezweken onder haar aanrakingen.
Ze onderdrukte haar lach terwijl ze stiekem genoot. Hem zo zien verlangend, deed haar een
deugd. Hij sloot zijn ogen terwijl zijn hart een klopping oversloeg.
Dat was het moment waar ze op wachtte, stiekem zwom ze weg, hem daar achterlatend. Ze
hield er van om hem te plagen en met een ondeugende grijns zwom ze richting de rotsen.
Umniya fluisterde hij zachtjes nog steeds in dezelfde trance.
Je hebt me dorstig gemaakt.
Hij merkte dat hij niet meer gekust werd en het was opeens verdacht stil. Langzaam gingen
zijn ogen open en verbaasd zag hij dat ze er niet was. Plots hoorde hij haar gegiechel en hij
zag haar lachend op de rotsen zitten terwijl ze veel zelfplezier had.
Ik zou maar beter wegrennen, voordat ik je pak. Zei hij quasi dreigend.
Ze schaterde het uit en sprong het water in, terwijl hij op haar afzwom. Ze zwom snel weg
maar hij was sneller en haalde haar in. Om hem te vertragen spetterde ze water in zijn
gezicht. Hij begon hetzelfde te doen, en hun gelach steeg op naar het allerhoogste niveau. Ze
viel in zijn armen en hij draaide rondjes om zijn eigen as. In een gemene bui gooide hij haar
met een plons in het water.
Je verdiende loon. Riep hij schaterend van het lachen.
Ze kwam boven water en veegde het water van haar gezicht af, en gilde:
Dat zet ik je betaald.
En ze tackelde hem waardoor ze beide in het water vielen. Youssef dronk wat water en met
slappe lach kwam hij boven water.
Stop! zei hij lachend en hijgend.
Ik moet op adem komen.
Umniya lachte hem hard uit en zei plagend:
Ben je nog dorstig, of wil je meer?
Nee, saffie is genoeg. Zei hij lachend en vervolgens trok hij zijn wenkbrauw ondeugend op.
Het is mijn honger die ik nu moet stillen.
Jij bent gek! riep ze geschrokken uit.
Hij liep zelfverzekerd op haar af met een grijns, en lachend rende ze gillend weg.
Youssef, ga weg!
Dacht het niet, lekkerding.
En voor ze het wist viel ze in zijn hongerige klauwen.

80. Calcutta
Ze kwam achter een rots vandaan toen ze zich had omgekleed in droge kleding.

167

Ik heb nog nooit zoiets wilds gedaan. Zei ze lachend.

Youssef grinnikte en knoopte zijn blouse dicht.
Ze wrong het water uit haar jurk en stopte het daarna met de andere natte kleren in een
plasticzak.
We zijn wel een halve dag kwijtgeraakt aan dit avontuur. Zei Youssef met een glimlach.
Maakt niet uit, we moeten gewoon even wat flink doorstappen.
Ze keken elkaar even aan toen ze klaar waren en met een glimlach vroeg ze:
Zullen we?
Hij knikte lachend en samen vervolgden ze hun reis.
De volgende dag waren ze in de stad Calcutta aangekomen. Op zoek naar voedsel liepen ze
dwars door het centrum.
Ik sterf van de honger. Jammerde Umniya.
Houd nog even vol. Ik zie een vistent verderop. Zei Youssef.
Ze hadden een heel dag niet gegeten wegens het slechte voedsel dat een hotel hen aanbood.
Ze stapten naar binnen en bestelden snel hun eten. Umniya keek Youssef ongelovig aan toen
hij meerdere verschillende maaltijden bestelde. Hij merkte haar blik op en vroeg met een
grijns:
Wat?
Ga je dat allemaal eten?
Hij moest lachen en knikte:
Ja dat allemaal en jou misschien ook erbij.
Volgens mij, heb jij zeven magen.zei ze grappend, en vervolgens gingen ze aan een tafel
zitten.
Ik heb gewoon een ontzettende honger. Op dit moment heb ik zin in alles. Verklaarde hij.
Ja, ik ken dat. Het lijkt alsof ik met mijn ogen eet.
Ze kletsten nog wat, en eindelijk werd hen hun eten gebracht.
Pas op. Niet weer met eten gooien. Ik wil nu rustig mijn eten opeten. Waarschuwde hij
spottend. Ze moest lachen en zei:
Maak je niet druk. Ik mag jou nu, ik gooi nu alleen eten in je mond. Geruststelde ze hem.
Je hield er echt van in die tijd om mij in problemen te brengen.
Ze moest lachen omdat hij sprak alsof het een eeuw geleden was.
Ik was er echt dol op. Je frustreerde mij heel erg toen.
Hij nam lachend een hap van zijn vis terwijl hij zijn hoofd schudde.
Ik vond het weer heerlijk om jou te plagen. Zei hij.
Dat weet ik. Zei ze met een glimlach.
Stiekem vond ik het ook leuk, duiveltje. Gaf ze toe.
Ik moet je trouwens wat bekennen slaapkoppie.
Wat dan? vroeg ze nieuwsgierig.
Ik had je eens een keer wijsgemaakt dat je gekke dingen doet in je slaap. Zei hij en hij nam
een slokje van zijn drinken.
Ja, ik sliep op je schouder, en trapte jou een keer het bed uit waardoor je op de gang ging
slapen. Ik heb nooit geweten dat ik zulke dingen doe tijdens het slapen.
Hij begon te grinniken en zei:
Dat komt omdat je het ook niet doet. Je hebt maar n keer onbewust op mijn schouder
geslapen en dat was in het vliegtuig. Ik had je wel vaker naar me toe getrokken toen je sliep.

168

En die ene nacht in Maleisi had ik jou opgetild en op het bed gelegd, en ging zelf op de gang
slapen.
Haar mond ging ongelovig open.
Jij duivel! Hoe kon je? vroeg ze verbaasd.
Hij moest lachen om haar gezichtsuitdrukking en zei:
Je zag er altijd onschuldig uit, en ik heb een zwak voor je. En moest je maar niet zo koppig
zijn.
Ze greep naar haar vork en dreigde er speels mee te gooien.
H, leg dat neer! riep hij lachend uit.
Je wordt steeds gevaarlijker. Vervolgde hij grijnzend. Best wel opwindend.
Ze legde haar vork neer, en schudde lachend haar hoofd.
Jij bent echt erg, als ik dat toen had geweten dan had je ze echt gevoeld. Het is maar dat we
nu getrouwd zijn. Je wilt niet weten hoe onzeker ik mij voelde als ik ging slapen.
Hij moest er hard om lachen en zij vervolgde:
Als straf krijg je niks van mij n week lang.
Hij stopte met eten en slikte snel zijn hap door.
Ook geen kus? Vroeg hij verbijsterd.
Ook geen kus. Bevestigde ze.
Hoe ga ik deze week dan overleven Je kunt me dit niet aandoen. Vroeg hij spottend.
Ze moest lachen om zijn overdrijving, en hij vervolgde:
Nou dan krijg jij ook niks van mij n week lang.
Ze moest hard lachen en vroeg:
Ook geen knuffel?
Ook geen knuffel. Bevestigde hij.
Prima. Antwoordde ze tevreden.
Wedden dat jij na n dag al naar me toe komt rennen voor een omhelzing. Zei Youssef
zelfverzekerd.
Haha dacht het niet, ik heb negentien jaar volgehoudeneen week kan er gemakkelijk bij.
Dat zullen we dan nog wel eens zien. Zei hij wenkbrauwophalend.
Ik wil een eerlijke weddenschap, dus je moet van mij afblijven in de nacht. Want blijkbaar
kun jij je handjes niet thuis houden. Zei ze spottend.
Maak je niet druk, je hebt jezelf een eerlijke weddenschap. Verzekerde hij haar, en
glimlachend aten ze hun maaltijden op.
Nadat hun maagjes gevuld waren liepen ze op verkenning uit.
Best wel anders dit, dan in die Bollywoodfilms.zei Umniya toen ze goed rond had gekeken.
This is the real World. Zei Youssef.
Ze keek hem met onschuldige ogen aan en vroeg quasi serieus:
Zou je voor mij willen zingen, wie weet komen er allemaal dansers te voorschijn.
Hij moest hard lachen en klopte op haar hoofd en zei spottend:
Kom uit je fantasie bollywood wereld.
Ik weet dat ik op n van die bollywood acteurs lijk, maar meer dan dat kun je ook niet
krijgen lieverd. Vervolgde hij daarna arrogant.
Lachend gaf ze hem een stoot, en zei:
Jij bent grappig.
Maar je hebt gelijk, je bent knap, veel knapper zelfs als die acteurs. Zei ze vleiend.

169

Ze wou hem bijna omhelzen, maar herinnerde zich snel weer de weddenschap.
Ik had bijna gewonnen. Zei hij lachend.
In jouw dromen, ik wilde je alleen uitproberen. Grapte ze.
Ze liepen verder, en opeens rende een kleine jongen rond de acht jaar langs Umniya heen. En
een pijnlijke herinnering schoot haar te binnen. Allerlei flashbacks deden haar terugdenken
aan hem.
Zachtjes sloot hij zijn ogen dicht en zei:
Um, ik ben zo moe.
Een steek ging door haar hart en kippenvel overnam haar lichaam. Ze voelde zich misselijk
worden. Vandaag was het zijn verjaardag. Kleine Mohammed zou negen worden.

81. His Birthday

Umniya wat is er? vroeg Youssef verbijsterd. Hij merkte op dat ze bleekjes was geworden,
en haar ogen waren vochtig geworden. Ze was het vergeten. Ze was vergeten wat voor dag
het vandaag was en dat verweet ze zich. Haar knien begonnen te knikken en ze kon bijna
door haar knien zakken. De vraag van Youssef hoorde ze niet, ze was weg Terug in de
tijd:
Maar ik wil dat Umniya meegaat.mijmerde kleine Mohammed. Schuldgevoel overnam Umniya toen
haar moeder hem meetrok en zei:
Maar zij wilt niet met ons meegaan. Kom. Ze krijgt van zelf wel spijt.
Een traan glipte nu over haar wang en al het verdriet kwam weer naar boven.
Jij bent mijn beste vriend.zei Mohammed met waterige ogen.
Umniyas lach werd breder en ze omhelsde hem strakjes.
En jij bent ook mijn beste vriend. zei ze bij zijn oor.
Hij moest glimlachen en zachtjes duwde hij haar weg.
Zo meteen zien mijn vrienden ons. En hij veegde zijn tranen weg.
Ok, Ok Machoman. Maar als ze je nog n keer pesten vanwege je schattige flaporen dan moet je
naar mij toe komen.
Hij knikte en snel gaf ze hem een kusje op zijn wang.
Mohammed, oh mijn Mohammed. Fluisterde ze huilend.
Youssef hield haar bij de schouders vast en raakte geschrokken. Hoe kon ze opeens in een
moment veranderen. Net maakte ze nog grapjes en nu werd ze verteerd door verdriet.
Youssef wist niet wat hij zag, en een vraag rees op, Wie is Mohamed?
Als ik jarig ben wil ik PSP van jou. Zei Mohammed grijnzend.
Droom lekker verder. Zei Umniya lachend, Denk je soms dat ik rijk ben?

170

Ja, je hebt meer geld dan Baba. Zei hij serieus.

Umniya moest nu nog harder lachen en vroeg:
Ik meer geld dan Baba? Hoe kom je daarbij?
Jij koopt voor mij dingen, hij bijna nooit. Hij zegt altijd nee.
Ze keek hem grijnzend aan en zei daarna:
Als je goed je best doet op school, krijg jij van mij een PSP.
Je hebt je best gedaan. Mijmerde ze.
Youssef schudde haar lichtjes heen en weer en geschrokken blikte ze in zijn ogen. Haar grote
waterige ogen keken hem verward aan, en ze was weer terug van tijd en ruimte. De
verdomde tranen stroomden over haar wangen naar beneden en Youssef slikte.
Umniya.fluisterde hij schor.
Haar zicht werd wazig en door de pijn in haar hart nam ze Youssef in een strakke omhelzing.
Ik was het vergeten. Fluisterde ze ontroostbaar
Mensen liepen hen voorbij en keken hen nieuwsgierig aan. Youssef streek sussend over haar
rug en probeerde haar te kalmeren.
Ik was het vergeten. Bleef ze herhalen.
Youssef trok haar mee, voordat ze een publiek zouden aantrekken. In een verlaten steeg liet
hij haar op een kratje zitten. Hij hurkte zich voor haar neer en veegde haar tranen teder weg.
Lieverd, huil niet. Fluisterde hij meelevend.
Ze blikte in zijn ogen en uitte een diepe zucht. Ze voelde zich alweer rustiger worden.
Hoe kon ik vergeten wat voor dag het vandaag is? vroeg ze hem zacht.
Wat voor dag is het dan vandaag? vroeg Youssef.
Ze slikte en keek naar haar handen die verstrengeld waren met die van hem.
Vandaag is mijn broertje jarig. Zei ze met een brok in haar keel.
Hij zou negen worden. Zei ze met een nieuwe laag tranen.
Hij voelde hoe zijn hart samengeknepen werd door haar leed. Alles wat haar pijn deed, deed
hem ook pijn, en alles wat haar blij maakte, maakte hem ook blij. Hij begreep dat haar
broertje er niet meer was. Het werd hem duidelijk dat ze veel verlies had opgelopen. Een
wond dat maar niet wilde helen. Het was haar verleden die ze kwijt was geraakt. Alles wat
met vroeger te maken had was weg. Daarom deed ze zo haar best om de meest herdenkbare
herinneringen niet te vergeten. Anders zou ze haar verleden vergeten. Een verleden dat ze
heeft gedeeld met de meest prachtige mensen. Mensen met wie ze elke minuut van de dag
was, mensen die haar door en door kenden. Haar familie. Haar thuisfront. Haar dierbaren.
Moge je broertje gelukkig zijn in het paradijs.
Een glimlach verscheen er op haar gezicht.
Ameen. Fluisterde ze.
Ze veegde haar tranen weg en keek Youssef met twinkelende ogen aan.
Ik vergeet soms dat het hiernamaals voor de gelovigen een prachtige plek is. Hij is veel
gelukkiger daar en het leven hier op aarde is het niet eens waard.
Youssef knikte en Umniya sloeg haar armen om zijn hals.
Ik ben zo blij dat ik jou nu heb. Het zorgt ervoor dat het gevoel van gemis minder wordt. Jij
bent nu mijn toekomst, mijn familie.
Een glimlach verscheen er op zijn gezicht en haar woorden gingen rechtstreeks naar zijn hart.
Jij bent mijn leven. Fluisterde hij terug.

171

Ze nam hem in een strakkere omhelzing en een glimlach verscheen er op zijn gezicht.
Lieverd. Zei hij met een onderdrukte lach.
Hmm?
Je hebt de weddenschap verloren. Zei hij lachend.

82. Closing a chapter.

Tevreden en tegelijkertijd teleurgesteld liepen ze een reisbureau uit. Ze hadden een vlucht
geboekt naar Egypte. Ze zouden het hoofdstuk Azi sluiten. Een werelddeel dat ontelbare
herinneringen met zich heeft meegebracht. Umniya zou nooit haar nieuwe vrienden vergeten
die ze heeft gemaakt in verschillende landen. Ze zou nooit hun hulp, hun gastvrijheid of hun
vriendschap willen of kunnen vergeten. In dit deel van de wereld heeft ze Youssef ontmoet.
En in dit werelddeel was ze met hem getrouwd. Als ze dan eerlijk terug kijkt zit ze een groei
in haar zelf. Het verlies van haar dierbaren was niet meer zo aangrijpend als eerst. Dat kwam
door Youssef, en dat besefte ze heel goed. Ze zouden het zeker missen, maar aan de andere
kant waren ze ook blij om naar Egypte te gaan. Ze kwamen dichterbij hun eindbestemming.
Het zou niet lang meer duren voordat ze zich zouden settelen in Marokko. Ze begonnen er
naar te verlangen om als een koppel in n huis te wonen. Na al dat gereis, hadden ze er wel
behoefte aan. Over twee dagen zouden ze op het vliegtuig zitten naar Egypte. Dat betekende
dus dat ze nog twee dagen konden doorbrengen in India.
Oh waarom heb ik ook naar jou geluisterd.vroeg Umniya verwijtend.
Youssef kreeg de slappe lach en zei:
Kom op, dit is leuk. Dit is India.
Van alle dingen waar ik op heb gezeten is dit toch echt het toppunt. Zei ze slikkend.
Wat als ik er van af val? vroeg ze daarna nog angstiger.
Dan breek je vast wat. Zei Youssef plagend.
Je geruststelling werkt niet. Zei Umniya sarcastisch.
Hij moest weer lachen en had echt plezier in haar zo bang te zien. Toen hij uitgelachen was,
sloeg hij zijn armen om haar middel en, liet zijn hoofd rusten op haar schouder.
Lieverd ik ben hier met jou. Niks kan jou overkomen. Dat zal ik niet laten gebeuren.
Fluisterde hij geruststellend. Umniya werd er kalm van en knikte.
Dat is je geraden. Zei ze speels.
Umniya en Youssef zaten op een gigantische olifant die hen op een wandeling nam. Door een
bebost gebied stampte hij richting een meer.
Kijk uit dat jij je hoofd niet stoot tegen een boomtak. Zei Youssef lachend.
Jij krijgt namelijk de eerste klap. Vervolgde hij.
Maak je niet druk, ik heb mijn ogen niet in mijn achterhoofd zitten. Zei ze sarcastisch.
Aah ik snap het al. Zei Youssef plagend.
De weddenschap zit je nog dwars. Vervolgde hij.
Wat? vroeg ze verbaasd.
Ja-ja, je kunt het niet hebben dat je van mij hebt verloren.
Hoe kom je daar opeens op? vroeg ze onbegrijpend.
Geef maar gewoon toe. Zei hij plagend.
Ze gaf hem een stoot en zei hoofdschuddend:

172

Jij bent maar niet te begrijpen.

Hij moest lachen en zei:
Had jij niet ooit gezegd dat ik zo helder als glas ben.
Ze moet grinniken en keek voor zich uit. Een prachtige meer hadden ze bereikt tijdens de
namiddagzon. De olifant liep een beetje in het water en Umniya voelde hoe twee sterke
armen haar omhelsden. Een zachte kus werd er op haar wang geplaatst en hij fluisterde:
Ik ben blij dat je hebt verloren, een week zou veelte lang zijn geweest.
Ze moest glimlachen en ze raakte helemaal overspoeld door warme gevoelens.
Ik houd van jou.fluisterde ze zacht.
En net toen hij hetzelfde wilde zeggen werden ze getroffen door massa water dat uit de slurf
van de olifant kwam. Umniya gilde het uit en opende haar ogen ongelovig.
Dit meen je toch niet! riep ze uit.
Plots zag ze de slurf van de olifant weer omhoog komen en kon toen wel voorspellen wat hij
van plan was. Ze gilde nog een nee maar dat haalde niks uit toen ze weer nat gespoten werd.
Stop, stop please ik smeek jou. Riep ze wanhopig uit naar de olifant.
Youssef kreeg de slappe lach en kon nog net zeggen:
Misschien moet je het in het Hindi zeggen.
Dit is niet grappig! Ik ben helemaal doorweekt.
De slurf kwam weer omhoog en weer werd ze nat gespoten. Youssef viel bijna van de olifant
af van het lachen.
Dit is niet leuk meer
Hij helpt jou om over jouw angst te komen. Zei Youssef gierend van het lachen.
Ik denk dat hij eerder op wraak uit is.
Ah nee, hij is woedhoe aan het doen. Drie keer neus snuiten. Grapte hij door.
Umniya moest nu ook lachen en zag het helemaal voor zich.
Oh we doen gezamenlijk de woedhoe, wie gaat zo het gebed leiden. Jij of de Olifant? Zei ze
op haar beurt grappend. De Olifant bleef hen natspuiten en de slappe lach wilde maar niet
voorbij gaan. Uiteindelijk hield het op en staarden ze uitgeput naar de bergen waar de zon
scheen. Een aangenaam stilte kwam tussen hen terwijl ze beide glimlachten. Youssef verbrak
de stilte en zei:
Ps. Ik houd ook van jou.

83. Flight to Egypt

In het vliegtuig naar Egypte zaten Umniya en Youssef kletsend naast elkaar. Het bracht veel
herinneringen met zich naar boven. Alweer drie maanden geleden ontmoetten ze elkaar voor
het eerst in het vliegtuig. Beide met eigen problemen. Meteen begon de rivaliteit tussen hen,
en beide wisten toen niet wat het lot voor hen in petto had. Hopend dat meteen na de
landing ze elkaar nooit meer zouden tegenkomen. En nu? Nu na drie maanden waren ze niet
alleen goede vrienden maar ook nog eens verbonden met het huwelijk.
Plagend zei Umniya tegen Youssef:
Doe eens dat luik open, het vliegtuig is niet van je vader.
Youssef moest grijnzen en herinnerde zich:
Nee, het is van jouw vader toch?

173

Ze moesten beide lachen en Umniya schudde haar hoofd:

Dat was me toch een vlucht.
Zeg dat wel, wat was jij irritant zeg. Zei Youssef plagend.
Nee jij was anders normaal. Jij begon wist je dat. Waarom moest ik een plaats opschuiven
eigenlijk? vroeg ze nieuwsgierig.
Hij moest glimlachen en dacht even na vervolgens zei hij:
Ik wilde gewoon in het midden zitten.
Ja, ja. Zei Umniya quasi wantrouwend.
En waarom doe je altijd dat luik dicht?vroeg ze door.
Ik houd van donker. Zei hij grijnzend.
Ik ben je vrouw je kunt het gewoon tegen mij zeggen.
Wat kan ik zeggen? vroeg hij quasi onwetend.
Dat je bang bent in het vliegtuig. Zei ze spottend.
Oh please niet weer dit verhaal. Zei hij smekend.
Ze moest lachen en zei:
Geef maar toe dat je bang bent. Je wilde niet bij het raam zitten omdat je bang bent en toen
je geen keus had deed je dat luik dicht zodat je niet naar buiten hoefde te staren.
Hij lachte betrapt en keek weg.
Zie je ik ken je door en door. Zei ze plagend.
Wil je een geheimpje weten. Vroeg hij mysterieus.
Ze knikte nieuwsgierig en hij zei:
Toen je op mijn schouder in slaap viel, verdween mijn angst ter plekke. Een gevoel van
veiligheid over nam mij.
Umniyas hart sloeg een slag over en staarde hem lichtjes verbaasd aan. Hij pakte haar hand
vast en verstrengelde zijn vingers met die van haar. Vervolgens trok hij het luik open en een
oranje zonlicht scheen naar binnen.
Als jij met mij bent overwin ik al mijn angsten. Behalve de angst om jou te verliezen.
Haar hart stopte nu zelfs even met kloppen en ook zij ervoer de angst hem te verliezen. Ze
slikte haar brok weg en ging met haar hoofd op zijn schouder leunen. Zachtjes sloot ze haar
vochtige ogen en fluisterde:
Al zouden ze mij alles wat deze wereld bevat aanbieden dan zou ik jou nog niet willen
verlaten. Waar ga ik iemand als jou vinden? Iemand die mij accepteert terwijl ik niks ben.
Hij schrok van haar reactie.
Niks? Ze zeggen arm is de man die geen vrouw heeft. En ik kan jou zeggen dat ik de rijkste
man ben omdat ik jou heb.
Een gelukzalig gevoel vrolijkte haar op, hij maakte haar gelukkig.
En ik ben de gelukkigste vrouw die jou heeft. Fluisterde ze terug.
Met een glimlach dachten ze aan elkaars woorden en staarden naar buiten waar het lucht
zich donker kleurde. Met ongeduld dachten ze aan hun toekomstige avonturen in Egypte.
Doodop kwamen ze rond vijf uur s ochtends aan op het vliegveld van Cairo. Hoe
nieuwsgierig ze ook waren en hoe graag ze ook op verkenning uit wilden, stond hun slaap
dat niet toe. Met moeite hielden ze hun ogen half open.
In een hotelkamer kwam Umniya tevoorschijn uit de badkamer in de boxershort van Youssef
en in zijn grote T-shirt. Ze waren net klaar met hun gebeden die ze hadden gemist.
Staat je goed, beter dan hoe het mij zou staan. Zei Youssef lachend toen hij haar zag.

174

Ze probeerde zijn T-shirt wat langer te maken toen ze bij de deurpost van de badkamer
stond.
Het zit ook lekker. Zei ze blozend.
Jij mag ook mijn nachtjurk lenen.zei ze vervolgens plagend.
Hij moest lachen en schudde zijn hoofd.
Dan slaap ik nog liever naakt.
Ze sprong op het bed en viel met een plof achter over, en meteen voelde ze hoe hij haar
dichter naar zich toe trok. Ze omhelsden elkaar en zachtjes speelde hij met haar haar en ze
sloten hun vermoeide ogen dicht.
Slaap lekker engeltje. Fluisterde hij tegen haar slaap.
Ze kroop dichter tegen hem aan en fluisterde terug:
Slaap lekker
En na een korte stilte vervolgde ze:
Duiveltje.

84. Nachtmerrie
Haar ogen gingen vermoeid open, en ze vroeg zich af wat haar wakker kreeg. Ze probeerde
het te negeren tijdens haar slaap maar het bleef aanhouden. Ze draaide zich op haar
rechterzij en leunde op haar elleboog toen ze merkte dat Youssef onrustig sliep. Het zweet
droop van zijn voorhoofd en hij bleef maar iets onverstaanbaars mompelen. Hij had een
nachtmerrie, en ze probeerde zijn woorden te ontraffelen. Hij vertoonde
gezichtsuitdrukkingen van angst en pijn. Kijk uit! Hoorde ze hem net mompelen en niet
lang daarna volgde er een het spijt mij. Umniya besloot hem uit zijn lijden te bevrijden, en
maakte hem rustig wakker, maar het leek alsof hij vast zat in zijn nachtmerrie.
Youssef, lieverd wordt wakker.
Ze veegde het zweet van zijn voorhoofd weg en bleef zijn naam fluisteren maar het kreeg
hem niet wakker. Ze bleef zijn naam herhalen met een toenemende toon en gaf hem zachte
klapjes maar hij wilde niet uit zijn nachtmerrie ontwaken.
Het spijt mij, hij ligt in een coma hoorde Youssef een verpleegster in de verte zeggen.
Ik hoop dat hij nooit ontwaakt. Hoorde hij daarna een bekende stem bitter zeggen.
Hij heeft het meest kostbare van mij afgepakt. Vervolgde dezelfde bekende stem.
Youssef probeerde zijn ogen te openen om die persoon te aanschouwen. Proberen te verklaren dat het
zijn schuld niet is, dat het een ongelukje was. Maar zijn ogen weigerden het licht te zien. Wat hij van
de verpleegster begreep is dat hij in een coma lag.
Mevrouw, u moet voorzichtig zijn met wat u zegt. Er is een kans dat hij u hoort. Hoorde hij de
verpleegster waarschuwend zeggen.
Laat hem dan dit horen: Ik haat hem, ik haat hem, ik haat hem!
Youssef voelde een steek door zijn hart gaan. Haar woorden konden niet nog meer pijn doen, en een
intens gevoel van verdriet en leed over nam hem. Hij besefte dat hij haar nooit duidelijk zou kunnen
maken dat hij het niet zag aankomen. Dat hij het niet kon voorkomen.
Hoor je mij Youssef! Ik haat je!
Opdat moment wenste hij dan ook dat zijn ogen nooit meer open zouden gaan.

175

Hoor je mij Youssef? Wordt wakker, je hebt een nachtmerrie.

Langzaam gingen zijn ogen open en hij blikte in twee bezorgde ogen die hem liefdevol
aankeken. Zijn oogpupillen werden groter en hij moest wennen aan het nieuwe contrast. Hij
zag hoe opgelucht ze werd toen hij haar aankeek. Zijn hart klopte razend en hij voelde hoe hij
zowat verdronk in zijn eigen zweet. Het was een droom. Het was niet echt, realiseerde hij
zich.
Gaat het, je had een nachtmerrie.
Ze ging rechtop zitten om hem ruimte te geven en langzaam kwam hij overeind. Hij slikte en
zat nog steeds in trans. Umniya wist niet of ze hem kon aanraken bang dat het hem zou
afschrikken net als de vorige keer, maar ze wilde een poging wagen. Zachtjes streek ze met
haar hand over zijn gezicht maar hij pakte haar hand in een reflex vast. Geschrokken keek ze
naar zijn onverwachtse handeling terwijl hij haar niet eens aankeek. Ze slikte en hoopte niet
dat hij haar zou weigeren als de vorige keer. Langzaam blikte hij in haar ogen en hij voelde
zich kalm worden. Zachtjes maakte hij de greep rond haar pols wat losser en Umniya
probeerde haar geschrokken gezichtsuitdrukking te lozen. Ze keken elkaar recht in de ogen
aan en Youssef probeerde zijn nachtmerrie los te laten en dat kon alleen als hij Umniya dicht
bij zich zou brengen. Hij trok haar voorzichtig naar zich toe en omhelsde haar stevig, en
langzaamaan verdween zijn angst. Umniya zat er wat houterig bij tot ze merkte dat hij haar
aanraking wel accepteerde. Zachtjes omsloot ze haar armen om hem heen en liet haar hoofd
rustig op zijn schouder rusten. Ze streek over zijn rug en, twijfelde of ze hem kon vragen
waarover hij gedroomd had. Ze wilde het niet opnieuw oprakelen want ze merkte dat het
hem in zijn greep had. Ze besloot het maar niet te vragen hopend dat hij het uit zichzelf zou
vertellen. Hij maakte zich een beetje los van haar, zoende haar en stond toen op om een bad
te nemen. Umniya begreep er niets van en liet zich achter over op het bed vallen. Hij had
geen woord gezegd.

85. Challenging the past

Opgefrist stapte Youssef de douche uit. Hij voelde zich stukken beter en vergat snel zijn
nachtmerrie. Zo nu en dan had hij last van zijn geweten. Hij begreep niet waarom zijn
schuldgevoel hem bleef achtervolgen. En als hij eerlijk moest zijn dan wilde hij het ook niet
weten. Hij wilde niet meer oog in oog staan met zijn problemen. Met zijn verleden. Al hoewel
hij een zooitje van zijn leven had gemaakt, was hij toch wel een optimistische persoon. Hij
geloofde in een mooie toekomst. Als hij ergens goed in was, dan was het wel zijn verleden
vergeten. Maar soms, heel soms klopte zijn verleden aan samen met spijt en schuldgevoel.
Dan wilde het verleden hem herinneren dat er geen toekomst is zonder eerst zijn verleden te
hebben geconfronteerd. Maar Youssef was altijd iemand geweest die van uitdagingen hield,
en hij was een uitdaging met zijn verleden aangegaan. Hij zou gelukkig leven met een mooie
toekomst. Hij wilde slechts een nieuwe identiteit, en die kreeg hij. Hij was niet meer slechts
Youssef. Nee, hij was nu Youssef echtgenoot van Umniya. Hij was nu iemand met een
toekomst. Het hoofdstuk over zijn verleden was wat hem betreft voor eeuwig gesloten. Want
met Umniya was hij nu onoverwinnelijk.
Gegiechel in de woonkamer trok zijn aandacht. Hij liep muisstil naar de salon en zag dat
Umniya tv keek. Ze keek naar een Egyptische komedie film waarin de hoofdpersoon zich op

176

een lachwekkende manier telkens in grotere problemen bracht. Het was duidelijk een oude
film vanwege het kleurloze beeld. Umniya schaterde het uit en Youssef die stiekem achter
Umniya meekeek gniffelde ook bijna geluidloos mee. Ze draaide zich om en zag dat Youssef
meekeek. Aan zijn houding te zien was hij over zijn nachtmerrie heen, merkte Umniya.
Aiwa ya habibi zei Umniya met een overdreven Egyptische accent.
Hij moest lachen en maakte zich los van de deurpost. Zachtjes plofte hij naast haar neer op de
sofa.
Aiwa ya Hayati. Antwoordde hij lachend terug.
Dit is echt onbetaalbaar. Zei Umniya glimlachend terwijl ze naar de tv wees.
Ik die hier in Egypte naar een Egyptische film kijk. Vervolgde ze.
Weet je, deze film kan ik mij herinneren als klein kind. Ik keek m samen met mijn vader. Hij
was een grote fan van zulke films. Ismail Yassin gniffelde ze.
Ismail Yassin was zijn komedieheld.
Youssef luisterde aandachtig en voelde zich vereerd om dit te weten van haar vader. Ze sprak
weinig over haar familie maar hij merkte de laatste tijd dat ze steeds meer losliet. Hij wilde
graag weten wie haar familie was, wat hun karaktereigenschappen waren. Waar ze van
hielden en hoe hun levens waren. Het was belangrijk voor hem om te weten waar deze bloem
was opgegroeid. Wie deze geweldige ouders waren die zon gemanierd dochter hadden
opgevoed. Hij kende ze niet, maar had een groot respect voor ze. Alleen als hij al stiekem
weleens naar Umniya keek kon hij al raden hoeveel ze van die mensen houdt. Anders was
het niet zo moeilijk geweest om ze los te laten.
Ik moet je eerlijk bekennen dat ik niet van Egyptische films houd. Zei Youssef grijnzend.
Oh nee Youssef, dat kan toch niet? Als ik dat had geweten was ik nooit met je getrouwd.
Zei Umniya quasi geschrokken.
Ik moet je ook wat bekennen. Vervolgde ze daarna grinnikend.
Ik houd er ook niet van. Ik vond het alleen leuk om ze met mijn vader te kijken. De films en
series van Chuck Norris vind ik ook niet leuk, maar met mijn vader waren ze opeens stuk
leuker.
Youssef glimlachte en begreep wat ze bedoelde.
Dat effect heb jij ook op mij. Dingen die ik niet leuk vind worden een stuk leuker als jij er bij
bent. Zei hij oprecht.
Umniya kreeg een roze blos op haar wangen door zijn woorden.
Zullen we maar Cairo eens gaan verkennen? Vroeg hij daarna glimlachend.
Ja! riep Umniya enthousiast.
Ik ga me opfrissen en aankleden en dan wil ik onder elke steen van Cairo kijken. Zei ze
lachend en stond al op om naar de badkamer te lopen.
Youssef greep naar haar pols en trok haar terug. Ze keek hem vragend aan en hij liet haar op
zijn schoot zitten. Hij krulde een pluk van haar haar om zijn vinger een keek haar met een
kleine glimlach aan terwijl zij houterig op zijn schoot zat. Ze wist niet waar dit opeens
vandaan kwam.
Ehmm Youssef? vroeg ze verbaasd.
Maar hij plaatste zijn vinger op haar lippen. Hij streelde haar wang en zachtjes kuste hij haar
op haar lippen. Ze was een beetje verbaasd maar tegelijkertijd ook aangenaam verrast. Ze
sloot haar ogen en kuste hem teder terug tot hij de kus langzaam eindigde. Met tintelende
ogen keek ze hem aan en hij fluisterde:
Bedankt dat je er voor mij bent.

177

Ze besefte dat dit over vanmorgen ging en ze knikte zachtjes.

Het is je recht. Fluisterde ze glimlachend en ze plaatste een vlugge kus op zijn wang
waarna ze opstond en naar de slaapkamer liep.
Ja, hij was er zeker van. Samen met haar had hij zijn verleden niet nodig. Het enige verleden
dat welkom is, is het verleden dat zij samen hebben gedeeld. En dat verleden begon op de
dag dat ze in het vliegtuig zaten naar Singapore. Wat er allemaal daarvoor is gebeurd, bestaat
niet meer. Dat was allemaal een nare droom. Een nachtmerrie die zoals alle nachtmerries n
keer in de zoveel tijd terug komt. Maar voor de rest zou zijn leven bestaan uit dromen. Mooie
herdenkbare dromen. Dromen met maar n droomvrouw Umniya.

86. Al Qahira
Met een lach van oor tot oor liep Umniya door het centrum van Caro. Ze voelde dat haar
hart sprongetjes maakte van vreugde. Ze was omringd door acht miljoen Arabisch sprekende
mensen, een chaotisch verkeer en ongelofelijk veel bezienswaardigheden. Ze voelde zich
helemaal thuis. Hier had ze altijd al naartoe willen komen. Ergens zag ze haar geliefde
Marokko in dit land terugkomen. Het gaf haar het gevoel dat ze niet ver meer van huis was.
Het was tegelijkertijd ook een geruststelling. Het intense verdriet was verdwenen. Ze voelde
zich lichter en het leven lachte haar toe. Ze had het gehaald. Ze had haar doel behaald.
Ik heb nog nooit zon drukke stad gezien. Zei Youssef verbaasd.
Het lijkt alsof de hele mensheid zich hier heeft gevestigd. Vervolgde hij.
Ze knikte en zei:
Ik had ooit gelezen dat Caro de grootste stad van Afrika en Midden Oosten is. Er wonen
ook veel buitenlanders hier.
Youssef kijk. Zei Umniya wijzend naar een moskee die haar oog opving. De moskee zag er
zo uitnodigend uit dat Umniya graag een kijkje binnen wilde nemen. Youssef keek op zijn
horloge en zei vervolgens:
Over een uur is Dohr, laten we een rondje lopen en dan komen we zo terug om hier ons
gebed te verrichten.
Ok is goed. Stemde ze mee in en ze liepen verder.
Nadat ze een hoop mensen hadden ontweken liepen ze een straatje in waar een kleine markt
van groente en fruit was. Een stank van verrotte groenten en fruit deed Umniya bijna
kokhalzen. Ook de vliegen die zowat in een aantal waren als de inwoners van Caro lieten
haar niet met rust.
Laten we hier weg gaan. Zei Umniya gerriteerd.
Wacht ik heb trek in fruit. Zei Youssef en hij liep naar een kratje met mandarijnen.
Schiet op, deze vliegen eten mij op.
Youssef greep naar twee mandarijnen en haalde zijn gewisselde geld te voorschijn. Hij
betaalde snel en liep toen met haar de straat uit. Hij gaf n mandarijn aan Umniya en net
toen hij zijn mandarijn open wilde schillen viel zijn oog op een bedelende kleine jongen. Zijn
hart verzachtte en hij voelde de drang hem te helpen.
Ik ben zo terug. Zei hij tegen Umniya en nieuwsgierig keek ze hem na.

178

Hij hurkte voor een kleine jongen en haalde geld uit zijn broekzak, zonder te kijken hoeveel
het was gaf hij het aan het kleine jongentje en gaf hem ook het mandarijntje die hij net had
gekocht. Vertederd keek Umniya naar hem en voelde een grote bewondering voor hem. Ze
was Allah dankbaar voor de vrijgevige man die Hij haar had geschonken. Als Umniya ergens
een afkeer voor had dan was het wel gierige mensen.
Youssefs hart verwarmde zich met de oprechte glimlach van het kleine jongetje. De
twinkeling in zijn groene ogen zou hij nooit vergeten. Hij moest lachen toen het kleine
jongetje hem Amoe noemde wat oom betekende- en hem bedankte. Youssef gaf het jongetje
een aai over de bol en liep toen terug naar Umniya die met een glimlach hem opwachtte en
haar arm in die van hem weefde.
Umniya keek uit naar de prachtige architectuur van de Mohammad Ali Moskee.
Honderdtallen lampen waren in een spiraal opgehangen, en het Arabische interieur hield
haar in zijn greep. Prachtig, was het enige woord waarmee ze deze moskee kon uitdrukken.
De Moskee liep aardig vol en Umniya genoot van het zusterschap dat er aanwezig was. Niet
lang daarna galmde een zuivere stem door de moskee die mensen opriep tot het gebed.
Umniya moest aan Kaya denken toen ze met haar in de Sultan moskee zat van Singapore. Ze
miste haar gezelschap en vroeg zich af of ze die aanzichtkaart had ontvangen. Met glimlach
dacht ze terug aan die tijd dat niet zo lang geleden was. Hopelijk had Kaya iemand
gevonden die haar beter kon helpen en stimuleren om het geloof op de juiste wijze te volgen.
Met nederigheid werden de rijen in de moskee gevuld. Een sfeer van eenheid heerste er, en
Umniya voelde een gelukkig gevoel toen de twee zusters naast haar hun voet tegen haar voet
deden en schouder aan schouder gingen staan. Het zou geen twistergebed worden kon ze
opgelucht denken.
Vul jullie rijen, zorg ervoor dat geen Shaytaan tussen jullie inkomt. Zei de Imam ter
herinnering en begon daarna het gebed. Haar hart vulde zich met Godsvrees en ze luisterde
aandachtig naar de woorden van Allah die de Imam reciteerde. Samen met honderd andere
zusters knielde ze neer voor Allah. Er was geen gevoel beter dan dit. Ze begon te houden van
deze stad en van haar mensen. Al Qahira een stad van haar dromen, een stad met een
geschiedenis.

87. Al Azhar University

Met een bokkend hart stond Youssef voor de Al Azhar University. Ongelofelijk was wat er
bij hem op kwam. Zoveel over gehoord, en nu stond hij er pal tegenover. Hij was het
vergeten, maar een paar van zijn beste vrienden studeerden hier. Ze verlieten Nederland om
in deze Universiteit over het geloof te leren. Sulaymaan en Omar. Hij had ze nu zeker al drie
jaar niet meer gezien. Ze moesten eens weten wie er in Caro was dacht Youssef stiekem. Als
ze er achter zouden komen dat hij hier was maar hen geen bezoekje had gebracht zouden ze
hem dat zeker de rest van zijn leven verwijten. Ondeugend dacht hij terug aan die tijden. Hoe
ze met zn drien dan in de sportschool aan het trainen waren. Omar was in feite vaak
kampioen geworden in kickboxen, Youssef en Sulaymaan durfde hem daarom ook nooit uit
te dagen in een potje stoeien. Deze jongens waren hardcore. Youssef was de rustigste van de
drie. Op een dag was Omar dit leventje zat. Hoe vaak hij ook kampioen werd het bevredigde

179

zijn gevoel niet. Hij miste iets, en op een dag toen hij de moskee binnenliep kwam hij er ook
als een nieuwe man eruit. Hij had het licht gezien. Hij begreep het doel van het leven en
verdiepte zich in de Islam. Niet snel daarna volgde Youssef hem in de voetsporen. Samen
stonden ze sterk zei Omar altijd. Na een blessure van Youssef besloot Omar te stoppen met
kickboxen, hij had iets beters gevonden. Omdat Omar altijd de sterkste van de drie was, was
het voor hem ook niet moeilijk om meteen zijn leven drastisch te veranderen. Hij liet zijn
baard staan, veranderde zijn spijkerbroek voor een broek boven zijn enkels en liet de nour
van het geloof zijn gezicht sieren. Sulaymaan verdiepte zich daarna ook in het geloof en niet
lang daarna haalde Omar hem over om naar Egypte te gaan om te studeren. Ze drongen bij
Youssef aan om mee te gaan maar hij kon zijn moeder niet verlaten. Misschien kom ik later.
Had hij tegen ze gezegd. Kort daarna moest hij afscheid nemen van zijn twee beste vrienden.
Door het gevoel van eenzaamheid stortte hij zich neer op het werk bij de Rabobank waardoor
het ook moeilijk voor hem was om zijn geloof te uiten. Nadat ze weg waren stapelde de
problemen zich op, en zijn vrienden waren er niet om hem te helpen.
Met een zucht dacht hij terug aan die tijden, dit was zijn verleden die weer aan kwam zetten
met herinneringen besefte hij. Mooi niet dacht hij. Er was geen plaats voor zijn verleden, hij
kon daarom Omar en Sulaymaan beter niet onder ogen zien te komen. Hij draaide zich om
en besloot maar terug naar het hotel te lopen. Net toen hij aanstalten maakte om weg te gaan
hoorde hij een stem uit zijn verleden die hem halt riep.
Als dat niet de adelaar is.
Youssef draaide zich om en stond oog in oog met zijn jeugdvriend Sulaymaan. Verrast
staarde hij hem aan, nog even en hij herkende hem niet.
Sulay? vroeg hij verbaasd.
Sulaymaan lachte breed en zei:
Wie anders. Ik kan dit niet geloven.
Ze namen elkaar in een omhelzing en gaven elkaar rugklopjes.
Youssef die hier in Qahira is.
Ze lieten elkaar los en Youssef knikte lachend.
Je bent echt totaal anders als drie jaar geleden.
Sulaymaan moest lachen en Youssef zag hoe het gezicht van zijn vriend straalde.
Een mens verandert. Zo heeft deze plaats mij ook veranderd. Zei Sulaymaan.
Maar wat doe jij hier? Ik heb zoveel vragen. We hadden de hoop al opgegeven dat je zou
komen. Vervolgde hij.
Ik ben hier voor een paar dagen. Antwoordde Youssef beschaamd.
Wacht eens even? Je was toch niet van plan om te komen en weg te gaan zonder ons eerst te
zien? vroeg Sulaymaan nu een stuk serieuzer.
Hier was Youssef bang voor hij wilde liegen en zijn vriend voor het gek houden maar dat kon
hij hem niet aan doen, hij zuchtte diep en zei:
Er is veel veranderd in de afgelopen jaren.
Ja maar onze vriendschap toch niet? Vroeg Sulaymaan verbaast.
Youssef keek hem fronsend aan en zei gerriteerd:
Wie houd je voor de gek Sulaymaan, ik heb jullie drie jaar niet gesproken. Wanneer heb je
mij gebeld en gevraagd hoe het met mij gaat? Blijkbaar was onze vriendschap niet zo
belangrijk.

180

Sulaymaan raakte geschrokken van Youssefs uitval en merkte dat hem iets dwarszat.
Wat is er gebeurd Youssef? vroeg Sulaymaan zachtjes.
Youssef slikte en vocht tegen zijn tranen. Hij wilde zich sterk houden, hij had er met niemand
over gesproken maar hier voor hem stond Sulaymaan. Een vriend die hem door en door
kende, een vriend die een deel uitmaakt van zijn verleden.
Ze is weg. Fluisterde Youssef terwijl zijn ogen vochtig werden. Sulaymaans ogen werden
groot van verbazing en snel sloeg hij zijn blik neer, hij voelde zich schuldig. Hij was
inderdaad geen goede vriend voor Youssef geweest. Wanneer hij hem het hardst nodig had
was hij er niet.
Inna lilahi wa inna ilayhi radjoen. Fluisterde hij zacht en vage herinneringen schoten hem
te binnen.
Hoe lang geleden? vroeg Sulaymaan meelevend.
Youssef staarde naar de grond en fluisterde net hoorbaar:
Zes maanden geleden.
Het spijt mij, Youssef. Ik had er voor je moeten zijn. Zei Sulayman spijtig.
Youssef verdrong zijn gevoelens en keek zijn vriend aan.
Vergeet het. Ik wil er niet over praten. Hoe is het met jou en met Omar?
Sulaymaan wilde het niet loslaten, maar hij wist dat Youssef er niet over wilde praten.
Youssef vond het altijd al moeilijk om te vertellen wat hem dwars zat.
Goed el Hamdoelillah, je gaat Omar niet herkennen als je hem zo ziet.zei Sulaymaan
glimlachend.
Is Omar hier? vroeg Youssef, wijzend naar de universiteit.
Ja hij is zo klaar met zijn les. In tussen tijd kunnen wij bijpraten. En Sulaymaan trok
Youssef mee naar binnen waarna ze op de binnenplaats van de universiteit plaats namen op
de grond.
Hoe gaat het met je zus? vroeg Sulaymaan nieuwsgierig.
Youssef keek weg en probeerde de steek in zijn hart te negeren.
Ik weet niet. Zei hij eerlijk.
Hoe lang ben je al hier in Egypte? vroeg Sulaymaan verbaasd.
Twee dagen.
En hoe lang heb jij je zus niet gezien?
Youssef zuchtte en zei:
Drie maanden.
Wat is er precies gebeurd?
Een koude rilling ging over zijn rug en hoe graag hij het ook aan Sulaymaan wilde vertellen
stond zijn geweten dat niet toe. Bang dat Sulaymaan hem zou haten.
Ik wil er niet over praten. Antwoordde Youssef.
Ok, ik begrijp het.
Sulaymaan broeder hoorde Youssef opeens een bekende stem in het Egyptisch zeggen.
Heb je geen les? Vervolgde hij.
Sulaymaan moest grinniken en schudde zijn hoofd.
Nee, maar je gelooft nooit wie er hier op deze Universiteit aanwezig is. Zei Sulaymaan in
het Nederlands. Omar keek naar een jongeman die op de grond met zijn rug naar hem
teruggekeerd zat.
Wie dan? vroeg Omar nieuwsgierig.

181

Youssef draaide zich om en Omars ogen werden groot van verrassing.

Nee! riep hij verrast uit.
Youssef grinnikte en al snel liep Omar op hem af en nam hem in broederlijke omhelzing.
Dit kan niet waar zijn! riep Omar uit. Youssef!
Ze lieten elkaar los en Youssef keek hem lachend aan.
Lang geleden Omar. Zei Youssef.
Veelte lang. Ik heb je gemist man. Wat doe je hier? Ben je eindelijk gekomen.
Nee ik reis door Egypte over een paar dagen ben ik hier weer weg.
Waarom? Ik dacht dat je was gekomen om te studeren.
Nee man. Hoe zit het met jou? SoubhanaAllah wat ben je veranderd.
Omar lachte bescheiden en zei:
Jij anders ook. Ik heb echt het gevoel dat ik je een eeuw niet heb gezien.
Omar draaide zich om naar Sulaymaan en vroeg:
Waar heb je hem gevonden?
Tegenover de ingang. Antwoordde Sulaymaan.
Kwam je ons opzoeken? vroeg Omar lachend aan Youssef.
Eigenlijk zag ik hem weggaan. Zei Sulaymaan.
Omar keek Youssef nu verbaasd aan en vroeg:
Wilde je weggaan zonder even gedag te zeggen?
Youssef voelde zich ongemakkelijk worden en zei:
Ik wist niet of ik jullie hier zou vinden. Ik twijfelde of jullie hier nog wel studeerden. Het is
alweer drie jaar geleden dat ik jullie heb gesproken. Ik kan dan ook niet n twee drie hier
naar binnen lopen en vragen naar ene Omar en Sulaymaan.
Omar keek Youssef een ogenblik aan en toonde daarna begrip.
Khair inshaAllah, wat er toe doet is dat jij nu hier bent.
Youssef knikte, en Omar vuurde daarna nieuwsgierig allerlei vragen op hem af. Drie jaar
lang hadden ze elkaar niet gezien, nu hadden ze een hoop in te halen. Uitbundig vertelden
Omar en Sulaymaan over hun leven in Egypte en ergens voelde Youssef jaloezie. Hij had het
gevoel alsof hij niet meer een deel uitmaakte van hun vriendschap. Omar en Sulaymaan
waren zo dicht naar elkaar toe gegroeid door de jaren heen waardoor Youssef van hun
vervreemd was geraakt. Hij negeerde het gevoel en besloot om van de dagen die hij hier in
Caro was goed gebruik te maken. Misschien zou hij ze hierna nooit meer zien.

88. Omars onbewuste fout

Omar keek op zijn horloge en zei:
Ik moet er nu vandoor, mijn volgende les begint.
Youssef knikte en Omar zei haastig:
Ik wil je straks zien, we gaan je Caro laten zien.
Ehmm eigenlijk was ik van plan om straks een kijkje te nemen bij de piramides zei
Youssef.
Dat is geen probleem hoor, we kunnen je daarnaar toe brengen. Zei Omar onverschillig.
Youssef keek zijn vrienden met een kleine glimlach en zei beheerst:
Ja maar ik ben van plan om met mijn vrouw te gaan.

182

Sulaymaan en Omar keken Youssef verbaasd aan en hun monden gingen half open.
Vrouw? vroeg Sulaymaan ongelovig.
Oh ja maar natuurlijk. Het spijt mij zo erg. Ik ben je helemaal vergeten te feliciteren vriend.
Zei Omar zich herinnerend. Youssef keek hem onbegrijpend aan en Omar nam Youssef in
een omhelzing.
Ik ben zo blij voor je. Als je het niet erg vind dan neem ik mijn vrouw mee dan gaan we met
zn vieren naar de Piramiden. Sulaymaan kan in de avond zich bij ons voegen als we weer
met zn tween zijn.
Ik vind het prima. Zei Sulaymaan.
Ik kan sowieso niet mee, moet ergens anders zo zijn. Vervolgde hij.
Youssef raakte in de war, en wilde vragen wanneer Omar was getrouwd, maar Omar had erg
veel haast.
Ik zie jullie om vier uur hier, dan kunnen we meteen vertrekken inshaAllah.
Youssef knikte en Omar schudde hem de hand.
Ik zie je dan straks. Wa Salaam Alaykoem. En Omar rende toen richting zijn les.
Ik moet er ook vandoor, ik moet om half 2 bij de dokter zijn voor mijn bloedresultaten. Als
ik nu vertrek haal ik het net.
Welke bloedresultaten? vroeg Youssef verbaasd.
Ah niets ernstigs, ik vertel je wel in de avond. Moet er nu echt vandoor. En ook hij vertrok
haastig weg. Youssef bleef verward achter, en langzaamaan begaf hij zich richting het hotel.
In tussentijd spookte er allemaal vragen door zijn hoofd Sinds wanneer was Omar
getrouwd? Met wie was hij getrouwd? En voor wat had Sulaymaan bloed geprikt? Maar n
vraag n vraag wilde hem niet loslaten. Iets wat hij gewoon niet begreep Hoe wist
Omar dat hij met Umniya was getrouwd. Het was niet mogelijk dat hij het wist maar zoals
Omar het over liet komen was hij er al van op de hoogte. Hij vond het maar vreemd en
besloot het hem later te gaan vragen.
Hij stapte de hotelkamer in en trok zijn schoenen uit. Hij begaf zich naar de kleine salon waar
hij Umniya zag brunchen.
Ben je nu pas aan het ontbijten? vroeg hij verbaasd.
Ze moest lachen en zei:
Ja, ik heb echt uitgeslapen.
Hij ging op de bank zitten en ze schonk voor hem een glas melk in.
Alsjeblieft. Hier word je groot en sterk van. Zei ze plagend en gaf hem het glas.
Bedankt. Heb ik wel nodig yek. Zei hij glimlachend en hij nam een slok van de melk.
Waar was je eigenlijk? vroeg ze nieuwsgierig.
Youssef legde het glas op de tafel neer en leunde achter over op de bank.
Ik was naar de Al Azhar universiteit gegaan.
Serieus?
Ja. Ik was vergeten dat twee van mijn vrienden daar studeren. Ik ben ze toevallig
tegengekomen. We hebben wat bijgepraat.
Umniya keek hem verrast aan en zei:
Echt? SoubhanaAllah wat leuk. Hoe lang zijn ze hier al?
Drie jaar.
Zo MachaAllah. Echt goed van ze dat ze hier naartoe zijn gekomen om te studeren.
Ja. Antwoordde Youssef kort en hij verzonk in zijn gedachten.

183

Gaan jullie wat leuks doen samen?

Youssef herinnerde zich alweer snel de activiteit voor de middag en zei:
Als je het niet erg vind, dan gaan we met mijn vriend en zijn vrouw die piramiden bekijken
vandaag.
Nee dat vind ik niet erg. Zei Umniya glimlachend.
Ze stond op en ruimde haar bord en glazen op.
Hoe laat gaan we?
Vier uur moeten we bij de universiteit zijn.
InshaAllah. En ze liep naar het keukentje.
Het was vijf voor vier toen Umniya en Youssef op een bankje zaten te wachten. Ze genoten
van het uitzicht en kletsten gezellig wat bij. Toen Youssef Omar en zijn vrouw zag aankomen
lopen stond hij op om hem tegemoet te komen. Umniya bleef een beetje op de achtergrond en
schoof ongemakkelijk achter Youssef.
As Salaam Alaykoem wa Rahmatoellah. Groette Omar vrolijk.
Wa Alaykoem salaam wa rahmatoellah. Antwoordde Youssef.
Ik moet er nog steeds aanwennen dat je hier bent Youssef. Zei Omar lachend.
Youssef lachte en zei:
Ik ook.
Heb je lang moeten wachten? vroeg Omar.
Nee we zitten hier net.
Ok el hamdoelillah, ik was bang dat we te laat waren. Hafsa die bleef treuzelen. Zei Omar
doelend op zijn vrouw. Het schaamrood steeg naar haar wangen.
Maakt niet uit, vrouwen zijn eenmaal zo. Zei Youssef plagend.
Voor dat ik het vergeet zei Youssef daarna lachend en hij trok Umniya zachtjes naar zich
toe.
Dit is
En voordat Youssef zijn zin af kon maken onderbrak Omar hem en maakte Youssefs zin af:
Majdoulinne

89. Ongewenste Ruzie

Umniya keek Omar lichtjes verbaasd aan maar zocht er niet veel achter. Misschien had hij per
ongeluk haar naam verkeerd gezegd. Youssef aan de andere kant stond bevroren aan de
grond. Nee, had hij nou echt Majdoulinne gezegd dacht Youssef wanhopig.
Ik heb veel over je gehoord. Zei Omar glimlachend, zich nog niet bewust van zijn fout.
Youssef hoopte de fout te herstellen maar Omar maakte het daarna onmogelijk.
Ik had een jaar geleden een mailtje ontvangen van Youssef voor jullie bruiloft maar ik kon
echt niet komen. Ik had in die periode veel werk te doen voor de universiteit.
Umniya begon nu in verwarring te raken, ze had geen idee waar Omar het over had.
Youssef stotterde en zei:
Dit is Umniya.
Omar keek verbaasd en zei:
Umniya? Waar is Majdoulinne dan? Ik dacht dat je zei dat jij je vrouw zou meenemen.

184

Umniya keek naar Youssef, maar hij kon haar niet aankijken. Hafsa de vrouw van Omar was
slimmer en begreep dat de situatie verwarring aan twee kanten met zich meebracht. Als ze
naar Umniya keek dan zag ze dat het arme meid wel duizenden vragen had, maar in hen
gezelschap kon ze niks zeggen.
Omar laten we even naar dat winkeltje gaan. Zei Hafsa en ze kneep zachtjes in zijn arm. Hij
begreep de hint en knikte.
Ehm ik zie jullie zo. Zei hij en hij liep weg met zijn vrouw.
Majdoulinne? vroeg Umniya toen de kust veilig was.
Youssef lachte zenuwachtig en zei:
Omar ook h hij kan nooit namen onthouden.
Umniyas gezicht verstrakte en ze keek Youssef met een pokerface aan.
Grappig. Blijkbaar wist Omar al een jaar geleden dan dat we zouden trouwen.
Hij heeft een slecht geheugen, hij heeft mij vast met iemand verwart.
Umniya keek Youssef nu boos aan en zei kwaad:
Als je de waarheid tenminste vertelt dan kan ik begrip tonen maar nu je hier tegen mij staat
te liegen heb ik mijn twijfels over jou.
Umniya het is echt niets, laten we gaan.
Ik heb geen zin meer om naar de piramiden te gaan, of naar welke plek dan ook met jou.
Ze draaide zich om en liep weg. Ze gaf Youssef de ruimte niet om te reageren.
Umniya! Riep hij haar nog na maar ze keek niet meer om.
Hij voelde zich schuldig en wist dat hij het verkeerd had aangepakt. Maar hij wilde zijn
verleden niet meer naar boven halen. Majdoulinne bestond voor hem niet meer. Maar
waarom bleven zulke dingen steeds naar boven komen. Waarom kon zijn verleden hem niet
met rust laten. Waarom gunde het hem geen vredige leven na zon miserabel periode. Hij liep
naar Omar toe en laste hun afspraak af.
Als je het niet erg vindt, dan ga ik vandaag met mijn vrouw alleen. Zei Omar voorzichtig.
Nee is prima.
Ik zie je vanavond toch wel? vroeg Omar onzeker.
Ja inshaAllah.
Hier mijn nummer, bel mij wanneer je kunt komen. Dan spreken we een plek af.
Youssef sloeg het nummer op zijn telefoon op en Omar zei:
Het spijt mij als ik iets heb gedaan waardoor Umniya boos is. Je moet me straks alles
uitleggen.
Youssef knikte en zei:
Ik ga maar naar haar toe.
Hij nam afscheid van Omar en haastte zich daarna naar het hotel. Bij het hotel aangekomen
stapte hij hun hotelkamer in. Hij kon nog net horen hoe het slot van de slaapkamerdeur
dichtviel. Ze had duidelijk geen zin om met hem te praten.
Achter de slaapkamerdeur zat Umniya met haar armen over haar knien heen geslagen. Ze
kreeg opeens vragen in haar hoofd die ze nooit eerder had gehad. Was het dan toch
misschien geen goed idee om meteen met Youssef te trouwen. Als ze eerlijk moest zijn dan
wist ze niets over zijn leven. Wat ze net wist was zijn naam en leeftijd maar zelfs zijn
achternaam en geboortedatum kende ze niet. Deze details werden opeens belangrijker. Ze
wist niets over haar echtgenoot. Hij kon zelfs een dubbelleven leiden zonder dat zij er iets

185

van zou merken. Majdoulinne dat naam wilde haar maar niet los laten. Wat als Youssef nog
een vrouw had, waar ze niets van wist. Ze werd gek door al deze vragen en de twijfels
namen toe. Een zacht geklop op de deur trok haar aandacht.
Umniya. Hoorde ze hem zeggen.
Doe alsjeblieft de deur open.
Ze sloot haar ogen en probeerde controle over haar gevoelens te houden. Ze hoorde hem
zachtjes zuchten.
Hij ging ook op de grond zitten en leunde met zijn rug tegen de deur. Hij kon hier niet tegen.
Hij haatte het als Umniya boos op hem was, het was het meest rotte gevoel dat hij dan kreeg.
Ik weet dat je mij kunt horen, laten we praten.
Je hebt je kans gehad om te praten klootzak dacht Umniya bitter.
Ok ik praat wel. Zei hij toen hij niks hoorde. Je vraagt je vast af wie Majdoulinne is.
Zuchtte hij.
Hij gaf haar de tijd om te reageren maar slechts stilte kwam hem tegemoet.
Majdoulinne was de dochter van mijn moeders vriendin. Iedereen wist dat ze mij leuk
vond. Iedereen ging er dan ook vanuit dat we vast iets met elkaar zouden krijgen.
Umniya probeerde de gevoelens van jaloezie buiten te sluiten, maar het lukte niet echt.
Maar daar is nooit wat van gekomen. Loog hij.
Zie je het stelt niets voor. Omar vergistte zich gewoon. Kom op lieverd zeg wat tegen mij.
Een paar minuten stilte gingen voorbij en Youssef had de hoop opgegeven. Plots ging de deur
open en hij viel achterover op de grond. Hij keek haar hoopvol aan maar het enige wat hij
terug kreeg was een minachtend blik. Ze liep zwijgend langs hem heen naar de salon. Hij
stond op en volgde haar, hij uitte een diepe zucht en zei een beetje gerriteerd:
Zeg iets.
Ze keek hem boos aan en zei:
Wat wil je dat ik zeg h? Dat ik je niet geloof! Dat je liegt?
Wat moet ik zeggen tegen een leugenaar? Vervolgde ze.
Kennelijk zie je mij als jouw achterlijke vrouw die leugens niet doorziet.
Nou dan heb je het mooi mis! Ik ben niet van gisteren! Als je dan toch wilt liegen doe het
dan tenminste goed!
Je moet begrijpen dat ik je niet alles kan vertellen!riep Youssef nu boven haar uit. Zijn
geduld raakte op.
Ik ben je vrouw in Godsnaam! Heb ik het recht niet om te weten met wie ik ben getrouwd?
Riep ze op haar beurt.
Hoor wie het zegt! Alsof jij mij alles hebt lopen vertellen. Zei Youssef boos.
Dat is niet eerlijk. Jij weet in wat voor situatie ik zit! Ik heb een moeilijke tijd achter de rug.
Nou als jij het nog niet door hebt dan moet je weten dat ik ook een helse periode achter de
rug heb. Ik heb dingen moeten doorstaan die zou jij nooit kunnen begrijpen!
Probeer het maar! daagde ze hem boos uit.
Jij eerst! riep hij gerriteerd.
Boos liep ze door naar de keuken, op dit moment kon ze hem wel wurgen. Hij liep achter
haar aan en zei nu kwaad:
Loop niet weg als ik tegen jou praat.
Als je zo nodig wilt dat ik naar je luister, spreek dan de waarheid.
Wat wil je horen? Riep Youssef uit.

186

Alles! Riep Umniya boven hem uit. De tranen sprongen in haar ogen ze haatte dit. Ze
had in lange tijd niet zon intense woede gevoeld. En nu maakte ze ruzie met die ene persoon
met wie ze nooit ruzie zou willen maken.
Alles. Zei ze nu wat zachter.
De tranen in haar ogen waren hem niet ontgaan. Maar haar alles vertellen dat zou hij niet
aankunnen. Het was schaamte die hij voelde, spijt en schuldgevoel. Hij zou Umniya nooit
meer onder ogen kunnen zien te komen.
Ik heb het gevoel dat ik niks van jou weet. Zei ze emotioneel.
Maar jij kent mij als geen ander. Zei hij nu ook wat kalmer.
Is dat zo? Want ik heb mijn twijfels. Ik weet niks. Ik weet niet waar je bent geboren, wat je
achternaam is, je geboortedatum, de naam van je ouders. Ik weet niks.
Waarom ben je met mij getrouwd? vroeg hij om iets te bewijzen.
Hoe bedoel je? Dat weet je toch wel.
Ik wil het jou horen zeggen. Waarom ben je met mij getrouwd?
Eerlijk?vroeg ze zacht. Hij knikte en ze sloeg haar blik neer.
Je geeft mij het gevoel dat ik iemand ben. Dat ik iemand mag zijn. Je maakt mij gelukkig en
geeft me hoop. Hoop op een mooie toekomst. Na al die tijd lijkt de zon weer in mijn leven te
schijnen. Omdat ik weet dat er iemand van mij houdt. Dat jij van mij houdt.
Hij liep zachtjes naar haar toe en zij vervolgde:
Je hebt mij getroost en gerustgesteld. Je hebt mij opgevrolijkt, en jij hebt mij liefde gegeven.
Je hebt mijn pijn verlicht en mijn verdriet omgezet in blijdschap. Je beschermt mij en je hebt
mij een gevoel van veiligheid gegeven. Je hebt mijn hart veroverd en er voor gezorgd dat ik
van jou houd. Zielsveel van jou houd. Onbeschrijfelijk veel van jou houd.
Ze keek hem voorzichtig in de ogen en een traan baande zijn weg naar buiten.
Daarom ben ik met jou getrouwd. Eindigde ze.
Hij pakte haar handen vast en veegde die eenzame traan weg.
Precies lieve schat. Je had al die andere informatie over mij niet nodig om je gelukkig te
voelen. Je leerde mij kennen zoals ik ben. Je bent met mij getrouwd om dat je mijn
karaktereigenschappen kende, en niet om mijn achternaam of om mijn sociale status.
Umniya begreep zijn punt. Hij had gelijk. Misschien was ze het zelf vergetenmaar Youssef
wist net zo min over haar als dat zij wist over hem. En hij had er vrede mee.
Je hebt gelijk. Zei ze zachtjes.
Hij streek over haar wang en zachtjes namen ze elkaar in een omhelzing.
Het spijt mij. Ik had niet tegen je moeten liegen. Fluisterde hij zacht bij haar oor.
Het is je vergeven.
Hij kuste haar teder en de frustratie van daarnet was als sneeuw voor de zon verdwenen.
Wij zouden nooit ruzie mogen maken. Zei hij glimlachend.
En hij nam haar weer in een omhelzing.

90. Truth pays

Aan het kleine keukentafeltje zaten ze dan. Youssef besloot een deel van het verhaal over
Majdoulinne te vertellen. Alleen zodat Umniya zich niet onzeker zou voelen, en hij haar
vertrouwen weer terug kon winnen.

187

Mijn moeder vond het tijd dat ik mij zou settelen. Ik was toen 24 jaar oud en nog niet klaar
om te trouwen. Ik begon steeds meer een workaholic te worden toen mijn twee beste
vrienden hier naar toe kwamen. Ik hield maar weinig tijd over voor leuke dingen en begon
mijn familie steeds minder te zien. Ik had op dat moment een eigen kleine appartementje
gekregen. Mijn moeder had liever dat ik thuis bleef wonen tot ik zou trouwen. Maar tegen
haar wil in ben ik het huis uit gegaan. Mijn vader was overleden toen ik vijf jaar oud was, we
bleven toen maar met zn drien over; mijn moeder, zus en ik. Daarom wilde mijn moeder mij
niet loslaten, ik was de enige man in huis. Op een dag kwam mijn moeder langs en beweerde
een ideale vrouw voor mij te hebben gevonden.
Majdoulinne? vroeg Umniya nieuwsgierig.
Hij schudde zijn hoofd glimlachend en vervolgde:
Nee, ze heette Loubna. Deze meid was alles behalve een ideale vrouw. Ik kende haar van de
middelbare school en wist hoe deze meid in elkaar stak. Het zou mij niet verbazen als ze met
iedereen gedate heeft en een relatie heeft gehad. Op school was het een feestbeest en thuis
een engeltje. Ik weigerde meteen het voorstel van mijn moeder en om te voorkomen dat ze
met nog meer van zulke typetjes zou komen maakte ik een deal met haar. Ik zou binnen zes
maanden zelf een vrouw vinden. En de zoektocht begon daarna meteen. Ik zocht me suf naar
een gezelschap waar ik mij goed bij zou voelen, die mij zou begrijpen. Ik deed wat navraag in
de buurt en toen kreeg ik te horen dat Majdoulinne graag wou trouwen. Ik kreeg zelfs te
horen dat ze mij zag zitten. Ik dacht er goed over na en besloot haar hand te gaan vragen.
Onze moeders kende elkaar goed en toen ze wisten dat ik een eigen huis had, een baan en
haar goed zou kunnen onderhouden, accepteerden ze mij. Ik dacht dat ik voldoening zou
voelen maar ik had het gevoel dat er iets onbrak. Ik voelde mij ergens er nog niet klaar voor.
Ik sprak vaak Majdoulinne in het bijzijn van haar broertje maar ik had het gevoel dat we
elkaar niet aanvulden. Ze was wel mooi en slim maar ik miste iets. We verloofden maar
naarmate de tijd verstreek voelde ik mij steeds ongelukkiger. Het voelde aan alsof ik mijzelf
in de diepte gooide. Ik zou met Majdoulinne trouwen alleen om anderen tevreden te stellen.
Maar ik stelde mijzelf er niet tevreden mee.
Umniya luisterde aandachtig naar het verhaal van Youssef en begon een inzicht te krijgen in
zijn leven. Ondanks dat Youssef vertelde dat Majdoulinne niet bij Youssef paste voelde ze
toch wel jaloezie. Het feit dat een andere vrouw voor een tijdje zich de verloofde van Youssef
mocht noemen irriteerde haar. Ook al kende ze Youssef in die tijd nog niet.
Elke dag dacht ik er aan, ik had advies nodig van iemand die ik vertrouwde en er waren
maar twee personen aan wie ik mijn leven zou toe vertrouwen. Maar die waren er niet.
Omar en Sulaymaan. Vulde Umniya aan.
Youssef knikte en vervolgde:
Ik had ze niks over mijn verloving verteld, en ik wou het ze ook niet vertellen. Ergens voelde
het niet echt aan. Ik had het gevoel dat Majdoulinne en ik nooit zouden trouwen. Dit was wel
vreemd aangezien de trouwvoorbereidingen al in volle gang waren. Het idee dat
Majdoulinne en ik onder n dak zouden gaan wonen was ongeloofwaardig. Ik had geen
idee hoe ik met haar om zou moeten gaan, of waar wij over zouden kunnen praten. Ik begon
me er langzaamaan tegen te verzetten. Ik wilde het niet meer. Ik had spijt. Trouwen moest uit
mijzelf komen en niet uit anderen realiseerde ik. Maar ik durfde de verloving niet te breken.
Hoewel Majdoulinne niet bij mij paste was het wel een lieve meid en ik was bang haar te
kwetsen. De uitnodigingen van de bruiloft waren al verstuurd en de helft van de
voorbereidingen waren al geregeld. Ik wist dat iedereen mij zou haten als ik de bruiloft af

188

zou lassen en zo ook het huwelijk met Majdoulinne. Maar ik wist ook dat ik mijzelf zou haten
voor de rest van mijn leven als ik met dit huwelijk doorging. Ik besloot het mijn moeder te
vertellen en dit was een grote fout. Wat daarna gebeurde houd ik voor mijzelf.
Vertelde hij met verdriet in zijn stem. Hij keek naar zijn handen en de pijnlijke herinneringen
kwamen onuitgenodigd. Umniya voelde zich ergens ook verdrietig en ze wist niet waarom
maar de tranen stroomden over haar wangen. Ze had inderdaad geen idee wat haar man
allemaal heeft moeten doorstaan. In haar ogen was hij super sterk en toonde hij bijna geen
zwakheden maar hier voor haar zat hij gebogen over de keuken tafel en iets hield hem bezig.
Dat zon sterke persoon als hem nu terneergeslagen voor zich uit keek kon alleen maar laten
zien dat iets hem kapot heeft gemaakt. Iets vreselijks moest er zijn gebeurd. Daarvoor kon
Umniya alleen maar huilen. Ze voelde zijn verdriet aan. Hij keek zachtjes op en zag dat zijn
geliefde vrouw huilde.
Umniya waarom huil je?vroeg hij verbaasd.
Ik weet niet, maar ik voel een brandende pijn in mijn hart. Ik voel jouw verdriet.
Het spijt mij. Vervolgde ze en de tranen vermeerderden.
Voor wat? vroeg hij zacht.
Ik ben zo egostisch geweest. Ik ben zo met mijzelf bezig geweest dat ik vergat dat jij mijn
steun nodig hebt. Dat jij ook jouw ei kwijt moet. Deze hele reis heb ik verdrietig lopen doen
en jij troostte mij. Maar jij hebt zelf ook iemand nodig die jou troost en jouw pijn verlicht. Het
spijt mij antwoordde ze met pijn in haar hart, een brok propte zich in haar keel en Umniya
voelde zich zo schuldig.
Kom hier. Gebood hij haar en zachtjes stond ze op en liep naar hem toe. Hij liet haar op zijn
schoot zitten en teder veegde hij haar tranen weg.
Ik heb jou. Er blijft geen verdriet of pijn over. Als jij tegen mij praat voel ik dat ik leef. Als je
mij plaagt wakker je het vuur in mij. Als jij mij liefkoost voel ik mij de gelukkigste persoon op
aarde en als jij lacht dan klopt dit hart met plezier.
Umniya begon nog harder te snikken om zijn lieve woorden en hij vervolgde:
Ik kom niks te kort als ik met jou ben, ik ben wie ik wil zijn omdat ik weet dat je mij
accepteert. Wil je weten waarom ik met jou ben getrouwd en waarom jij de ideale vrouw
voor mij bent?
Ze knikte en hij streek met zijn hand over haar haar.
Je bent de meeste leuke, lieve, grappige en beeldschone vrouw die ik ooit ontmoet heb. Ik
heb nog nooit zon meid als jou ontmoet. Jij bent uniek. Je bent grappig in de meest vreselijke
situaties zonder dat je het door hebt. Hoe erg de situatie ook is je krijgt mij wel aan het
lachen. En als je boos op mij bent ben je in mijn ogen nog steeds charmant. Kun je het je nog
herinneren in Malaysi? zei hij lachend.
Umniya keek hem met betraande ogen aan en hij vervolgde:
Toen je mijn hand wegsloeg en zwoer mijn hand te breken als ik je nog een keer zou
aanraken. Een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht en hij vervolgde:
Je was zelfs op dat moment erg charmant. En toen je even later doorliep en struikelde en in
een kuil viel toen was je hilarisch. Zei hij lachend en ook Umniya kon haar lach niet
onderdrukken.
Je hebt pit en je brengt altijd spanning in het spel. Je bent vriendelijk maar tegelijkertijd ook
een pestkop. Je bent avontuurlijk en tegelijkertijd ook een angsthaas. Je bent een vriend maar
tegelijkertijd een rivaal. Je bent sterk maar tegelijkertijd ook kwetsbaar. En alhoewel je koppig
bent, ben je ook zorgzaam, lief, schattig, aantrekkelijk en mysterieus.

189

Kortom je bent alles wat ik in een vrouw zoek. Ik weet dat elke dag met jou anders zal zijn
want je bent onvoorspelbaar. Jij bent mijn beste vriend en geen persoon die tegen jou op kan,
en nooit zou ik jou in de steek laten. Jij bent de medicijn die mijn wonden heelt. Dus maak je
niet druk lieve schat. Egostisch is een eigenschap die jou niet toebehoort. Jij hebt meer
gedaan om mij comfort te schenken dan je zou denken.
Haar hartslag klopte ongelofelijk snel en de vlinders bleven nog altijd in haar buik fladderen.
Jij hoeft alleen maar te lachen, en geen ellende die mij raakt. Zei hij glimlachend.
Haar glimlach werd breder en met vochtige ogen staarde ze in zijn ogen.
De zoektocht naar de ideale vrouw kwam aan zijn eind toen ik jou zag. Ik heb gevonden
wat ik zocht en ik heb gekregen waarnaar ik verlangde en daarom mijn lieve lieve schat ben
ik met jou getrouwd.
Betoverd keek ze hem aan en hij fluisterde:
Jij bent zo beeldschoon dat ik met al mijn kracht mijn best moest doen om je niet aan te
raken, om jou niet te kussen.
En zachtjes plaatste hij een kus op haar lippen, ze keek hem met tintelende ogen aan en
voorzichtig kuste ze hem.
Ik wou dat je nooit stopte met praten. Fluisterde ze zacht en weer kuste ze hem teder.
Ik houd van jou. Zei hij innemend.
Ik verlang naar je. Vervolgde hij hartstochtelijk.
Ze keek hem smachtend aan en hij wist al wat hem te doen stond. Hij tilde haar op in zijn
armen en nam haar richting de slaapkamer voor een romantisch uurtje.
Youssef realiseerde zich dat waarheid vertellen loonde. Achterdocht verdween en slechts
oprechtheid bleef over. Ze groeide steeds meer naar elkaar toe, en hun band werd hechter en
sterker. Hij versloeg alweer zijn verleden, en kwam als een overwinnaar uit de strijd. Het
maakte hem sterker en zelfverzekerder, en de trofee die hij won was niemand anders dan
Umniya.

91. Mannen onder elkaar.

Later die dag zat Youssef in een rustig cafeetje samen met Omar en Sulaymaan. Ze hadden
net hun drinken besteld en Omar begon voorzichtig het gesprek.
Ben je met dat meisje getrouwd?
Youssef knikte.
Mijn verloving met Majdoulinne had ik verbroken. Ik ben met Umniya getrouwd.
Had je dat niet even kunnen zeggen? Dan had ik die genante moment kunnen voorkomen.
Youssef moest glimlachen en zei:
Ik was vergeten dat ik jullie ooit een email had gestuurd met uitnodiging voor die bruiloft
met Majdoulinne. Het is alweer een tijdje geleden namelijk.
Ben je blij met Umniya als jouw vrouw? vroeg Sulaymaan nieuwsgierig.
Ik ben dolgelukkig met haar. Antwoordde Youssef.
Waar heb je haar gevonden misschien er nog een exemplaar. Vroeg Sulaymaan grappend.
Geloof me, er is maar n van haar soort. Ze is uniek. Lachte Youssef.
Je maakt ons wel nieuwsgierig Youssef. Vertel is wat meer waar heb je haar ontmoet?

190

Youssef moest glimlachen en dacht terug aan die dag toen hij gerriteerd het vliegtuig
instapte. Ondertussen legde de ober drie glazen met drinken op tafel neer.
Ik heb haar ontmoet in het vliegtuig naar Singapore.
Omar en Sulaymaan kijken hem verbaasd aan en riepen in koor:
Singapore!
Youssef lachte om hun reactie en vervolgde:
Ja Singapore. Ik was van plan om daar een onderneming te beginnen met Liang, als jullie
hem nog kunnen herinneren.
Die Chinees? vroeg Omar verbaast.
Ja, hij was vijf jaar geleden naar Singapore verhuisd meteen toen hij zijn opleiding
international business had afgerond. Ik moet zeggen hij heeft echt een meesterbrein.
Ja, ik kan me nog herinneren hoe slim hij was. Zei Sulaymaan.
In drie jaar tijd had hij een goedlopende onderneming gestart. Hij begon steeds meer te
groeien en Rabobank had in die tijd interesse in startende ondernemers in het Buitenland.
Omdat hij in Nederland heeft gewoond hadden ze hem gevraagd voor een weekje naar
Nederland te komen om een paar ideen te bespreken en misschien zaken te doen. Ik had de
mogelijkheid gekregen hem te spreken, ik wist toen nog niet dat het Liang was. Toen we
elkaar zagen moesten we echt hard lachen. Vier jaar geleden trapten we nog een balletje en
nu stonden we met nette zwarte pakken als zakenmannen tegenover elkaar.
Omar en Sulaymaan moesten lachen en Youssef vervolgde:
Hij vertelde mij over zijn onderneming, en ik kreeg goede ideen die ik met hem deelde.
Hoe vroeg mij om zijn creatieve partner te worden maar omdat ik in die tijd net bij de
Rabobank werkte had ik zijn aanbod afgeslagen. Ik kon sowieso niet zover weggaan van mijn
moeder, ze had me hard nodig. Liang zei dat zijn aanbod nog altijd zou gelden. Hij was weer
terug gegaan naar Singapore en ik bleef bij de Rabobank. In de volgende twee jaren gingen er
een paar dingen mis en ik wilde Nederland verlaten. Singapore klonk op dat moment zo
aantrekkelijk dat ik Liang belde en vroeg of zijn aanbod nog stond. Hij was erg enthousiast
en nodigde mij uit naar Singapore. Ik besloot om een eigen onderneming te beginnen in
plaats van creatieve partner van Liang te worden, en hij beloofde mij te helpen. Ik pakte mijn
spullen in en vertrok vier maanden geleden naar Singapore.
En wat is jouw onderneming uiteindelijk geworden? vroeg Omar nieuwsgierig.
Youssef moest harder lachen en zei:
Niets.
Omar en Sulaymaan keken hem nog verbaasder aan en begrepen maar weinig van Youssef.
Toen ik Umniya zag, had ik al mijn plannen weggegooid. Ik wist niet waarom maar iets zei
mij dat dit de reden was waarom ik naar Singapore ben gegaan. Om haar te vinden.
SoubhanaAllah, het lot. Antwoordde Sulaymaan.
Youssef knikte en zei:
Ik had niet echt veel zekerheid als het op haar aankwam, we waren niet echt vrienden. Ze
mocht me niet en kon me niet uitstaan om eerlijk te zijn. En in het begin was het niet
makkelijk. Umniya kwam erg sterk over maar het duurde even voordat ik doorhad dat ze erg
kwetsbaar was. Ze kwam heel erg open over, maar in feite was ze een gesloten boek. De
reden waarom zij naar Singapore was gekomen, was omdat ze nieuwe start wilde. Een weg
vinden voor haar problemen. Ze heeft namelijk geen familie meer en ze is maar negentien
jaar oud. Ze wilde slechts vrienden maken met mensen om zich goed te voelen, ze wilde zich

191

ergens thuis voelen. Ze besloot een kleine wereldreis te maken tot ze in Marokko zou
aankomen.
Zonder een Mahrem? vroeg Omar verbaast.
Ik denk dat ze toen nog niet wist dat je niet kunt reizen zonder een familielid die je kan
beschermen. Ik weet dat ik geen familielid ben, maar ik bood mij aan als haar beschermer.
Dat wilde ze natuurlijk niet, maar toen ze merkte dat ze geen keus had heeft ze maar
ingestemd.
Ik weet niet, maar iets zegt mij dat je dat niet had moeten doen. Jullie waren bij elkaar
terwijl jullie niet wettig voor elkaar zijn. Zei Omar.
Ja, dat weet ik. Maar ik heb haar nooit benaderd met iets, ze is een goede meid. Tijdens deze
reis heeft ze mij sterker gemaakt en mijn imaan werd hoger. Ze stimuleerde goede daden en
was een voorbeeld voor behulpzaamheid. Als het aan mij lag waren we al getrouwd in
Singapore, maar ik wist niet wat zij over mij dacht. Uiteindelijk kreeg ik het eerste teken in
India en meteen ben ik met haar getrouwd bij de imam. Ik moet jullie zeggen van alle dingen
die ik heb gedaan zal ik nooit spijt krijgen van mijn huwelijk met Umniya. Ze vult mij aan, en
doet mij al mijn problemen vergeten. Ik ben gelukkig met haar.
Ik ben blij voor je Youssef. Zei Sulaymaan oprecht.
Bedankt.
Nou jongens, ik denk dat ik een vlucht boek naar Columbia misschien kom ik ook mijn
toekomstige vrouw tegen. Zei Sulaymaan daarna grappend.
Ze moesten alle drie lachen. Youssef wendde zich naar Omar en zei:
Wanneer ben jij eigenlijk getrouwd?
Omar moest grinniken en zei:
Al een jaar geleden. Mijn verhaal is dan niet zo geweldig als die van jou maar ik ben ook
gelukkig met Hafsa.
Hoe heb je haar ontmoet? vroeg Youssef nieuwsgierig.
Ze volgt hier ook les op de Al Azhar University. Ik zag haar en vond haar leuk had navraag
gedaan bij mensen en ze vertelden mij dat het een lief en vrome meisje was. Meteen ben ik
om haar hand gaan vragen en toen waren we getrouwd. Antwoordde Omar
En ze leefden nog lang en gelukkig. Eindigde Sulaymaan grappend.
Youssef moest grinniken en Omar vervolgde:
Lekker simpel voor mij, ik houd niet van drama.
Ze moesten lachen en Youssef vond deze methode ook bij Omar passen. Hij was altijd al
straight to the point geweest. Als hij iets zag dat hij leuk vond dan ging hij er ook voor. Voor
hem waren er geen omweggetjes slechts n rechte weg ging er naar zijn doel, en die pakte
hij ook altijd vastberaden.
Hadden jullie het vandaag gezellig bij de Piramiden? vroeg Youssef belangstellend aan
Omar. Omar knikte lachend en zei:
Ja. Ik had al een tijdje niet iets leuks met haar gedaan. We hadden een drukke periode met
onze lessen. Maar el hamdoelillah was vandaag een goede dag om samen even op stap te
gaan.
El hamdoelillah. zei Youssef.
Is het nog wel goed gekomen tussen jullie?vroeg Omar schuldig.
Ja el hamdoelillah. We hebben het uitgepraat en nu is alles weer koek en ei tussen ons.
Oh gelukkig, ik voelde me al schuldig.
H jij kon er niks aan doen, je wist het niet. Zei Youssef geruststellend.

192

Wat gaan jullie nu doen? vroeg Sulaymaan nieuwsgierig aan Youssef.

We gaan doorreizen naar Marokko en ons daar settelen.
Ga je niet meer naar Nederland? vroeg Sulaymaan.
Nederland bestaat voor mij niet meer. Antwoordde Youssef.
Omar moest lachen en zei:
Wollah voor mij ook niet meer. Soms vergeet ik dat dat land bestaat.
Ik zeg eerlijk sinds ik weg ben gegaan, ken ik geen stress meer. vulde Youssef aan.
Ze moesten lachen, alle drie hadden ze het land verlaten waar zij in waren geboren en ze
waren er tevreden mee. Ze hadden alles achtergelaten dat hun jeugd kenmerkte en zochten
naar een gelukkig bestaan.
H jij zou mij nog vertellen over je bloedresultaten. Herinnerde Youssef zich.
Sulaymaan moest lachen en zei:
Het stelt niets voor. Ik voelde me een beetje moe de laatste tijd en had bloed geprikt om te
kijken wat de oorzaak kan zijn.
En? vroegen ze allebei nieuwsgierig.
Ik heb ijzertekort. Lachte Sulaymaan.
Je moet wat meer gezonder gaan eten vriend. Zei Omar hoofdschuddend.
Sinds we in Egypte zijn eet hij bijna alleen maar buiten.
Youssef moest lachen aangezien hij ook alleen maar buiten eet, maar zei niks voor hij ook een
preek van Omar zou krijgen.
Je moet snel gaan trouwen zodat je een vrouw kan vinden die voor jou kan koken.
Adviseerde Omar hem.
Maak je niet druk, ik heb eentje besteld op het internet ik kan elk moment mijn
droomvrouw binnen krijgen. Zei Sulaymaan grappend.
Ze moesten lachen en bleven gezellig nog kletsen en bijpraten. Youssef had zijn vrienden
gemist. Het waren deze gesprekken die hij mistte. Al hoewel ze alle drie waren veranderd
zouden ze nog altijd vrienden kunnen blijven. Het was de serieusheid van Omar die hen bij
elkaar hield en grappen van Sulaymaan waardoor ze altijd plezier hadden en het oprechte
hart van Youssef waardoor ze elkaar alles toevertrouwden.

92. De Piramides van Giza

De volgende dag stapten Umniya en Youssef in een zwart-witte taxi die hen naar de
Piramiden van Giza zou brengen. Umniya had er zin in, ze zou een stuk uit de geschiedenis
zien. Geschiedenis had haar altijd al gefascineerd. Ze was altijd al nieuwsgierig naar wat er
vroeger was gebeurd. Amira verklaarde haar altijd dan voor gek. Geschiedenis was voor
saaie mensen die geen leven hadden, zei ze dan. We leven in het hier en nu, lekker boeiend
wat er vroeger allemaal is gebeurd. Had ze zo vaak gezegd. Umniya negeerde altijd zulke
uitspraken, Amira had geen idee wat voor moois er allemaal vroeger was gebeurd. Wat voor
prachtige sterke mensen in die tijden leefden. De leerzame verhalen die ze aan ons hebben
achter gelaten. Amira moest eens weten, dacht Umniya dan. Nu zou Umniya het niet alleen
maar lezen maar ze zou als het ware haar geschiedenisboeken in stappen en alles van dichtbij
zien. In stilte keek ze uit de raam van de auto en ze staarde naar de mensen die ze telkens
passeerden. Nog nooit had Umniya zon chaotische verkeer meegemaakt. Ze had altijd
gedacht dat Marokko erg was maar nu moest ze haar woorden terug nemen. Van alle kanten

193

voegden autos, taxis, brommers, fietsers, en mensen zich op een eenbaansweg. Er was totaal
geen sprake van orde of voorrang geven. Het zou een toerist die anders gewend was gek
maken. Maar het stoorde Umniya niet, ze had alle tijd van de wereld. Het gaf haar een kans
om aan de zijkant van het leven te staan en te kijken. Te kijken hoe mensen op dat moment
door het leven gingen. Iedereen had zijn eigen bezigheid, ieder had een eigen leven.
Sommigen waren met elkaar verbonden terwijl anderen elkaar als vreemden passeerden.
Sommigen leken gelukkig, terwijl er andere met een frons boos keken. Umniya vond het
daarom heerlijk om even uit haar eigen leventje te stappen en gewoon te staren. Kijkend naar
de kinderen van Adam en hun levenswijze. Hoe al deze mensen met elkaar gerelateerd
waren zonder dat ze het doorhadden. Ze kwamen uiteindelijk allemaal uit twee mensen
n man en n vrouw. Adam en Hawae.
Kan die muziek uit? vroeg Umniya fluisterend aan Youssef.
De chauffeur had de radio aangedaan voor een zogenaamd gezellige sfeertje. Een typisch
Egyptische muziek uit zijn roestige radio probeerde haar te verleiden om te luisteren. Zelf
was ze te bang om het aan de chauffeur te vragen. Hij zag er niet uit als een begripvol
persoon. Youssef tikte de chauffeur aan en vroeg in half Arabisch en half gebarentaal of de
radio uit mocht. De chauffeur begon aan n stuk door te kleppen en Umniya begreep maar
half hoe hij zei dat dit zijn lievelingsnummer was. Uiteindelijk drukte hij zuchtend de radio
uit.
Shokran. Mompelde Youssef terug. Hij leunde achterover en Umniya keek hem dankbaar
aan. Niet lang daarna reed de taxi de stad uit en voor hen lag er een uitgestrekte woestijn
waar ze in de verte al de drie piramides herkenden. Niet meer ver voor hen lag het zevende
wereldwonder.
Umniya stapte de taxi uit dat bijna een oven was geworden. Het was 38 graden maar in die
taxi leek het wel 50 graden. Ze nam een slok uit haar warme waterfles en keek met
voldoening naar de drie piramiden en de Sfinx die voor haar lagen. Dat men in die tijd zoiets
had kunnen verwezenlijken.
SoubhanaAllah. Kon Umniya slechts tot uiting brengen.
Ze kreeg kippenvel van deze plek. Haar hart begon sneller te kloppen en ze Godsvrees
overnam haar. Het verhaal van de Farao deed haar hart sidderen. Hoe kon iemand zo koppig
zijn om de wonderen die tot hem kwamen te negeren, dacht ze. De Piramides waren zo hoog
dat Umniya zich nietig voelde. Als een druppel in de Oceaan. Een aantal prachtige verzen
schoten haar te binnen en zachtjes reciteerde ze:
Hal ataaka hadiethu Moessa, idh naadaahu rabbuhoe bil waadil muqaddasi Tuwaa. Idhab ilaa
Firawna innahoe Tagha. Faqul hal laka ila an tazakka. Wa ahdiyaka ila Rabbika fatagsja. Fa araahul
ayaatul Kubra. Fa kadhaba wa asaa. Thumma adbara yasaa. Fa hasjara fa naada. Fa qaala anna
Rabbukumul alaa. Fa agadha Allahu nakaalal aagiratoe wal oela. Inna die dhalieka la ibratal li may
yaghsjaa.
De tranen stroomden over haar wangen, dit was een vermaning voor iedereen die Allah
vreest. En een waarschuwing voor degene die zich hoogmoedig gedroeg tegenover het geloof
in Allah. Umniya hoopte nooit te behoren tot degene die trots op aarde liepen denkend dat er
geen Dag zou komen waarop iedereen afgerekend zal worden voor zijn daden.
Oh Heer, laat mij behoren tot degene die Uw Paradijs mogen binnentreden. Fluisterde ze
smekend, en ze veegde haar tranen weg. Opeens schoot Youssef haar te binnen, ze was hem

194

helemaal vergeten. Net toen ze wilde omdraaien en kijken waar hij uithing, floot hij naar haar
en riep haar:
H Cleopatra, kijk eens wat ik hier heb!
Ze draaide zich om en zag Youssef bij twee kamelen staan. Hij overhandigde de eigenaar van
de kamelen geld en trok de twee kamelen naar Umniya toe. Umniya liep hem tegemoet en
riep verrast:
Kamelen!
Hij moest lachen en overhandigde haar de teugels van de kameel.
Ik wist wel dat je het leuk zou vinden.
In Marokko zat ik weleens op een kameel. Ik moet eerlijk zeggen dat ze wel stinken. Zei
Umniya grinnikend.
Youssef moest lachen en fluisterde:
Niet te hard op zeggen, voor je weet neemt hij ook wraak op je net als die olifant in India.
Umniya grinnikte en aaide de kameel.
Nee, deze kameel is een lieverdje. Kijk dan hoe liefdevol hij mij aanstaart.
Youssef las niet echt een emotie in het gezicht van de kameel en moest lachen.
Je leeft nog steeds in je bollywood wereldje.
Laat mij. Zei ze lachend en ze klom op de rug van de kameel.
Samen wandelden ze rond de piramiden en Youssef vroeg:
Zouden er levende mummies daar in zitten? Je weet wel die mummies die onsterfelijk zijn.
Umniya keek hem ongelovig aan en barstte daarna in lachen uit.
Meen je die? En dan zegt hij tegen mij dat ik in een bollywood wereldje leef. Kom uit jouw
Hollywood wereldje Indiana Jones. Zei ze spottend.
Hij grinnikte en zei:
Praat maar zo, maar als zon Toetanchamon op je afkomt zal ik wel je redder in nood zijn.
Ze moest nog harder lachen en zei:
Wie rende 100 kilometer per seconde toen hij een slang zag?
En ze wees met twee vingers naar hem. Hij keek haar quasi geschokt aan en zei:
Jij!
Umniya moest terug denken en barstte daarna in lachen uit.
Oh ja dat was ik.
Youssef moest nu ook lachen en kreeg de slappe lach.
Vind je wel leuk h? Scenario veranderen. Jij stond daar te huilen als een baby toen ik jouw
tas ging halen. Ik blijf altijd jouw held hoe graag je het ook wil ontkennen en wilt denken dat
jij de redster in nood bent, je zult altijd de jonkvrouw zijn die om mijn ridderlijkheid roept.
Umniya kreeg nu ook de slappe lach en de tranen stroomden over haar wangen van het
lachen.
Zie je zelfs nu huil je. Veeg je tranen weg, je dappere ridder is hier.
Toen ze uitgeput raakte van het lachen zei ze grinnikend:
Maak je geen illusies schat, je gelooft in onsterfelijke mummies, denkt dat je een ridder bent,
en voor je het weet ga je claimen dat starwars echt is. Wake up honey! Sprookjes bestaan
niet.
Ik zou zweren dat ik met een prinses ben getrouwd, dus hoe bedoel je dat sprookjes niet
bestaan? Vroeg hij vleiend.
Hoe charmant van je. Je gaat nu vast ook beweren dat je Prince Charming bent?
Lijkt me logisch. Je wilt toch wel een happy ending bij ons verhaal?

195

Ze moest lachen en knikte.

Dan moet ik wel je Marokkaanse prins zijn op een gele kameel. Vervolgde hij zogenaamd
Hooghartig.
Een echt klassieke sprookjesverhaal yek? vroeg Umniya lachend.
Precies.
En kibbelend, lachend en spottend bleven ze nog een tijdje door de woestijn draven. Op dat
moment leek het alsof ze nooit genoeg van elkaar zouden krijgen. Ze pasten perfect bij elkaar,
een potje en een dekseltje. Ze vulden elkaar aan, en met de dag werd hun relatie sterker. Er
zou onmogelijk iets zijn wat hen uit elkaar zou drijven
___________________________________
: Is het verhaal van Moesa tot jou gekomen? Toen de Heer hem in de heilige Toewadal tot zich riep? Ga naar de
Farao, waarlijk hij heeft alle grenzen overschreden (in misdaad, zonden, polythesme, ongeloof) En zeg tegen hem:
Zou je jezelf willen reinigen (van de zonden van ongeloof door een gelovige te worden) En dat ik je naar je Heer
zal leiden, zodat je Hem zal vrezen? Toen toonde (Moesa) hem de grote tekenen (de wonderen). Maar hij
verloochende (het) en was ongehoorzaam. Toen keerde hij zijn rug toe en hard (tegen Allah) vechtend. Toen
verzamelde hij (Farao) mensen en riep luid zeggende: Ik ben jullie heer, de hoogste. Dus Allah greep hem met
bestraffing voor deze laatste overtreding. Waarlijk, hierin is een instructieve vermaning voor n ieder die Allah
vreest. (Surah An Naaziaat 79: 15-26)

93. Cadeau van waardering

Umniya en Hafsa, de vrouw van Omar wandelden door het centrum van Cairo, en
probeerden elkaar te leren kennen. Al snel klikte het tussen deze twee meiden, en eindelijk
vond Umniya eens een vriendin waarmee ze eindeloos over het geloof kon praten. Ze merkte
dat Hafsa een slimme meid was met veel kennis over het geloof, en dat zorgde ervoor dat
Umniya een plaats voor haar maakte in haar hart. Ze hield veel van mensen met kennis, en
stiekem wilde ze op Hafsa lijken. Zelfverzekerd en standvastig. Ze wandelden bijna alle
winkels in en uit. Ze proefden, voelden en probeerden van alles uit terwijl ze het over
lezingen hadden van Arabischsprekende geleerden. Hafsa was een pure Egyptenaar en sprak
alleen Engels en Arabisch, dus samen communiceerden ze in het Engels.
Prachtige schoenen, alleen prijzig. Zei Hafsa toen ze in een schoenenwinkel stonden.
Umniya keek naar het prijskaartje en ze waren inderdaad duur. Maar ze waren ook van goed
kwaliteit.
Omar ziet mij al aankomen met nieuwe schoenen. Hij gaat gek worden. Zei Hafsa lachend.
Ben jij zon typische schoenen-gek? vroeg Umniya grinnikend.
Hafsa lachte schuldig.
Onze schoenenkast zit alleen vol met mijn schoenen, hijzelf heeft maar n paar schoenen.
Umniya moest er om lachen, ze was zelf niet echt materialistisch ingesteld. Ze was tevreden
met weinig, het enige wat waarde bij haar had was haar Qoraanboek die ze van haar vader
had gekregen nadat hij terug was gekomen van Hadj. Met een kleine zucht dacht ze terug
aan die tijd. Twee jaar geleden waren haar ouders op bedevaartsreis gegaan. Umniya kreeg
hulp van haar buren bij het verzorgen van Warda en Mohammed. Haar zusje ging zelf naar
school en haar overbuurvrouw bracht haar broertje naar de Basisschool. Het was niet
makkelijk een maandje zonder haar ouders en toen ze terug kwamen hadden ze hen ook
feestelijk onthaald. Ze hadden toen pas door wat de waarde van hen ouders was. Toen moest

196

ze hen voor een maandje missen en dat was al moeilijk en nu nu zou ze hen voor de rest
van haar leven moeten missen
Heb je het boek; Riyaadhoe Salihien gelezen? vroeg Hafsa aan Umniya.
Umniya ging op een stoel zitten en legde de schoenen neer die ze wilde passen.
Ehmm is dat, dat boek dat samengesteld is door Imam Nawawi? vroeg Umniya
nadenkend.
Hafsa knikte en zei:
Ja, met revisie van Sheikh Albaani en commentaar van Sheikh Oethaymeen.
Umniya moest glimlachen en zei:
Nee, ik heb dat boek niet gelezen, maar het stond wel op mijn lijstje van boeken die ik wilde
kopen.
Ik heb dat boek voor je in het Engels. Zei Hafsa gul.
Echt? Hoeveel kost zon boek?
Hafsa moest hard lachen en zei:
Lieve schat ik bedoel dat ik jou het boek gratis geef. Als een cadeau.
Nee, ik kan dat niet aannemen. Zei Umniya hoofdschuddend.
De Profeet vrede zij met hem, nam giften aan. Zei Hafsa glimlachend.
Umniya kon nu niet meer weigeren en zei toen:
Moge Allah jou belonen met iets veel beters.
Ameen. Antwoordde Hafsa.
Umniya paste de schoenen en vond ze goed zitten. Haar andere schoenen waarmee ze de reis
was begonnen waren helemaal versleten. Ze had met die schoenen bijna door heel Azi
gewandeld.
Ik neem deze. Zei Umniya tevreden.
Ze staan je goed.
Umniya vond ze door Hafsas compliment nog mooier. Ze legde ze terug in de doos en liep
er mee richting de kassa. Ze passeerde de schoenen die Hafsa mooi vond, en stopte even.
Vervolgens pakte ze ook die schoenen met de juiste maat en liep door naar de kassa. Hafsa
zocht er niet veel achter tot Umniya afgerekend had, en Hafsa een plastiekzak gaf met een
schoenendoos in.
Wat is dit? vroeg Hafsa verbaasd, en kreeg het er benauwd van.
Een cadeau. Zei Umniya glimlachend.
Dat kan ik niet aannemen. Riep Hafsa uit.
Umniya moest er om lachen en herinnerde Hafsa aan haar eigen woorden:
De Profeet vrede zij met hem, nam giften aan.
Ja maar dit is een te grote cadeau. Die schoenen zijn echt duur. Stotterde ze.
Je bent ze waard meid, en iemand die mij cadeaus schenkt kan het zelfde terug
verwachten. Zei ze met een knipoog.
Ik heb je in feite dat boek nog niet eens gegeven. Zei Hafsa.
Maar je gebaar heeft mijn hart al verwarmd. Zei Umniya oprecht.
Hafsa nam de plastiekzak aan en keek Umniya vertederd aan.
BarakaAllahoe fiekie, je had het niet moeten doen, maar bedankt. En ze gaf Umniya twee
kusjes op haar wang.
Wa fiekie BarakaAllah. Antwoordde Umniya lachend.
Samen wandelden ze met ijsjes in hun hand naar het huis van Hafsa. Toen ze binnen liepen
zag Umniya, Youssef al naar haar kijken.

197

Zie je ze zijn alweer terug, je maakte je nergens druk om. Zei Omar lachend tegen Youssef.
Youssef lachte zenuwachtig mee en haalde opgelucht adem.
Zolang zijn we toch niet weggeweest? Vroeg Hafsa zacht.
Omar moest lachen en zei:
Nee, slechts vijf uurtjes. Dat is nog wel een record voor iemand als jou. Normaal als jij even
snel de stad in moet voor iets kleins, zie ik je pas na acht uurtjes verschijnen.
Umniya moest haar lach inhouden, en keek met een glimlach naar Youssef.
Youssef hier, begon al te ijsberen nadat jullie een uurtje weg waren. Hij was bang dat er wat
was gebeurd. Maar ik maakte hem duidelijk dat jij mee was gegaan. Vertelde Omar plagend
aan zijn vrouw en het schaamrood steeg naar haar wangen.
Ok niet overdrijven Omar. Zo overbezorgd was ik nou ook weer niet. Zei Youssef lachend
en Omar schaterde het uit.
Oh nee? Wilde jij niet bijna naar buiten gaan om ze te zoeken?
Youssef lachte schuldig en Umniya moest nu ook lachen.
Wat is dat in je handen. Oh nee toch niet weer schoenen! Riep Omar uit bij het zien van de
plastiekzak die Hafsa bij zich had.
Ik wilde ze niet kopen, maar Umniya gaf ze cadeau aan mij. Zei Hafsa terwijl ze haar lach
onderdrukte.
Blijkbaar wist Umniya niet, hoeveel schoenen jij hebt. Nog even en ze lopen naar buiten.
Ze moesten lachen en daarna liepen Umniya en Hafsa naar de keuken waar ze het avondeten
klaar gingen maken.
Later die avond zaten Umniya en Youssef weer in het hotel. Omar en Hafsa stonden er op dat
ze bij hun thuis bleven slapen, maar daar konden ze nooit mee instemmen. Het huisje was
smal, en Youssef en Umniya wilden hen niet tot last zijn.
Umniya stapte de slaapkamer uit, en liep naar de salon waar Youssef op zijn rug op de bank
lag. Ze leunde op de rugleuning van de bank en keek hem van boven aan. Hij keek haar aan
en zijn mondhoeken krulden zich tot een glimlach.
Ben je moe? vroeg ze zacht.
Nee. Antwoordde hij met een speelse glimlach.
Ik heb iets voor je gekocht vandaag.
Hij ging rechtop zitten en keek haar nieuwsgierig aan.
Echt?
Ze haalde haar handen achter haar rug vandaan en hij keek naar een kleine ingepakt pakje.
Alsjeblieft, voor mijn bezorgde lieve man. Zei ze lachend.
Hij nam het pakje aan en haalde er het cadeaupapier van af. Hij zag een luxe doosje waar in
met grote letters Emporio Armani gedrukt stond. Hij opende het doosje en zag een prachtig
zilveren horloge, dat zeker niet goedkoop was. Hij keek haar met een open mond aan en was
sprakeloos.
Vind je het mooi? vroeg ze lachend.
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zei hij verrast.
Mooi is nog wel zwak uitgedrukt. Ik vind t geweldig. Vervolgde hij enthousiast.
Ze haalde voor hem het horloge uit het doosje en pakte zijn hand vast.
Ik vind jou geweldig. Zei ze glimlachend en ze zette het horloge om zijn pols vast.

198

Hij trok haar over de bank naar zich toe waardoor ze lachend op hem viel, en hij omhelsde
haar stevig. Hij plaatste dikke smaken op haar wang en zei:
Nooit gedacht dat ik een Armani horloge cadeau zou krijgen.
Ze hief haar hand op en tien hindoestaanse armbanden maakten een harmonieus geluid.
Ik wilde je al een tijdje een cadeautje voor je kopen, sinds jij mij deze armbanden had
gegeven. Ik ben er erg blij mee, en ik wilde jou ook iets geven waar jij blij van werd.
Hij moest lachen en schudde zijn hoofd. In prijsklasse was er een groot verschil tussen deze
twee cadeaus. Maar Umniya wilde duidelijk maken hoe erg ze hem waardeerde. Sinds ze
getrouwd waren, liet hij haar niks betalen. Alles betaalde hij uit zijn eigen zak. De hotels, het
eten, taxis en al het andere. Altijd als zij op het punt stond iets te betalen dan zwoer hij dat
hij het zou betalen waardoor ze geen keus meer had. Op deze manier wilde ze hem
bedanken en blij maken. Hij omhelsde haar strakker en ze vroeg plagend:
Schat, hoe laat is het?
Hij keek quasi bedenkelijk naar zijn horloge en zei toen verleidelijk:
Het is tijd voor liefde.

94. De Picknick
In een park zaten Umniya, Hafsa en haar moeder gezellig te picknicken. Lachend keken ze
naar Youssef, Omar, Sulaymaan en de broer van Hafsa die een stevig potje aan het voetballen
waren. De zon verwarmden hen gezichten en een gezellige sfeer was aanwezig.
Ze zullen vast honger hebben. Zei Umniya lachend.
Laten we alvast het eten voor hen klaarzetten. Zei Hafsa.
Umniya knikte en samen maakten ze de broodjes klaar. Vier meter verderop hadden ze een
kleedje voor de mannen klaargezet met hun eten.
Mijn kinderen, kom eten. Riep de moeder van Hafsa naar de mannen.
Ze keken op maar al snel speelden ze verder.
Straks moeder! riep Omar, die helemaal in het spel zat.
Die gaan niet rusten tot ze een winnend team hebben. Zei Hafsa hoofdschuddend.
Umniya moest lachen en keek naar hun toernooitje al snel liet Sulaymaan, Youssef achter
zonder keeper en rende naar de broodjes toe. Youssef riep Sulaymaan terug en met een
broodje in zijn hand snelde hij het veld weer op maar het was te laat. Omar scoorde
gemakkelijk een doelpunt in het lege doel. Omar en Walid wonnen het spel en wreven dat
zwaar in bij Youssef en Sulaymaan. Samen begaven ze zich naar het picknickkleedje voor een
rustpauze.
Jij bent de meest waardeloze keeper ooit. Zei Youssef lachend tegen Sulaymaan.
H, wie heeft hier zes ballen tegengehouden? zei Sulaymaan hooghartig.
De jongens moesten lachen en Youssef vroeg plagend:
En wie heeft er zeven ballen doorgelaten?
Sulaymaan grinnikte en nam een hap van zijn sandwich.
Jullie nemen het spel te serieus, als we nou een halfuur geleden pauze hadden genomen dan
was er geen bal doorgegaan. Maar jullie weigerden te stoppen, en tja ik wilde eten.
Ze herkenden Sulaymaan helemaal hierin, dit was hoe hij was. Eten ging voor bij hem.
H, de adelaar kan niet altijd winnen. Zei Omar plagend tegen Youssef.
Nee, niet als ik met hem in een team zit. Lachte Youssef terwijl hij naar Sulaymaan wees.

199

De adelaar een bijnaam die Youssef had gekregen van Sulaymaan. Vage beelden van
vroeger schoten hem dan te binnen. Een voetbalveldje van asfalt dat omringd was met hoge
hekken. Ook wel de Kooi genoemd. Daar bracht hij zijn avonden door met zijn
buurtvrienden, waar ze altijd een balletje trapten. Youssef was altijd de aanvaller en vloog
zowat door het veldje met de bal in zijn macht. Sulaymaan gaf hem toen de naam Adelaar.
Een vogel dat bekend staat om macht, kracht en onafhankelijkheid. Een prachtige roofvogel
dat Youssef symboliseerde. Sindsdien stond hij bekend om die naam, vooral als hij weer de
bal had en al zijn tegenstanders uitdolde en scoorde in de Kooi. Hij was dan niet te stoppen.
Sulaymaan moet je een boksbal geven, niet een voetbal. Zei Omar grinnikend.
Kijk jij begrijpt mij. Zei Sulaymaan.
Klopt, op een voetbalveldje is hij een kipje, maar in de ring is hij een meedogenloze
tegenstander. Zei Youssef lachend.
Sulaymaan moest lachen en nam een grote hap van zijn broodje.
Jij bent ook een gevaarlijke tegenstander. Zei Youssef tegen Walid.
Hij moest lachen en zei:
Tja, ik ben een echte Egyptenaar.
Ze moesten allemaal lachen, wetend dat Egypte een jaar geleden de Afrika cup heeft
gewonnen. Ze begonnen nog te discussiren dat Marokko ooit Egypte zal verslaan en haar
eer terug zou winnen, wat hen weer aan het lachen kreeg, aangezien het onmogelijk leek.
De dames luisterden stiekem mee, en moesten lachen.
Wat hebben mannen toch met sport? vroeg Hafsa lachend.
Dat is het enige waar ze goed in zijn. Antwoordde Umniya plagend.
Hafsa glimlachte en keek toen even weg ze zuchtte daarna en keek Umniya aan.
Ik vind het zo jammer dat je morgen alweer weggaat. Ik heb je nog niet goed leren kennen.
Umniya schonk haar een glimlach en zei:
Ik vind het ook jammer, maar ik verlang naar Marokko. Ik ben echt toe aan een eigen huis,
en een stabiel leven. El hamdoelillah heb ik jou leren kennen, en als Hij het wil dan zien we
elkaar gauw weer. Egypte is niet zo ver van Marokko.
Ik begrijp het. We houden inshaAllah contact, onze mannen zijn beste vrienden en Omar is
zelf een Marokkaan en heeft familie in Marokko wonen. Ik zal zeker naar Marokko komen
inshaAllah met hem en dan wil ik je zien.
Umniya moest lachen en knikte.
Vergeet dan niet moeder mee te nemen. Zei Umniya terwijl ze naar de moeder van Hafsa
glimlachte. De moeder van Hafsa keek haar vertederd aan en plaatste haar hand op het
hoofd van Umniya en streek over haar hoofddoek.
Djazaaka Allahoe Khayraan, mijn dochter. Moge Allah jou zegenen.
Umniya voelde de genegenheid en kreeg er kippenvel van. Zo aaide haar moeder haar ook
precies. Wat verlangde ze nu naar haar moeder, en hoe graag wilde ze dat haar moeder hier
bij was. Dat haar hele gezin hier aanwezig was zodat ze compleet waren. Ze keek naar
Youssef die uitbundig aan het praten was met zijn vrienden en hoe gelukkig hij er uit zag.
De familie waarin ze de rol als een dochter en een zus had zou nooit meer compleet zijn.
Maar de nieuwe familie waarin zij een echtgenote is, is bijna compleet. Zodra ze zich zouden
vestigen in Marokko, zou ze kinderen willen hebben. Haar eigen kinderen aan wie ze al haar
liefde kwijt kon. Kinderen die haar als een moeder zouden zien. Dan zou haar familie weer
compleet zijn. Wat verlangde ze nu naar Marokko

200

95. Last night in Caro

Het was de laatste avond in Caro. Boven op het dak van Omars huis stond Youssef onder de
sterrenhemel. Een gevoel dat hij niet kon plaatsen overnam hem. Hij zuchtte en staarde naar
de stad. Hij hoorde gelach beneden. Sulaymaan moest vast wat grappigs hebben gezegd,
dacht Youssef. Een gevoel van eenzaamheid overspoelde hem. Het waren zijn vrienden, zijn
allerbeste vrienden, en morgen zou hij voor de tweede keer afscheid van hen nemen. De
eerste keer verlieten ze hem, en nu zou hij hen verlaten. Hij miste ze nu al, en hoopte dat elke
minuut langzaam voorbij zou gaan. Hij kon niet genoeg van hen gezelschap hebben. Hij
hoopte dat om n of een andere reden dat zijn vrienden met hem mee gingen, maar hij wist
dat dat niet mogelijk was. Ze hadden hun leventje hier opgebouwd en waren gelukkig hier.
Het idee om in Cairo te blijven kruiste zijn gedachten maar al snel zette hij dat idee opzij. Het
was zijn land niet, en Umniya zou hier niet willen blijven. Ze hadden een vertrouwde plek
nodig om hun sociaal leven samen op te bouwen. Een plek waar ze haar mensen en
gewoontes kenden. Nederland werd al snel doorgestreept en Marokko bleef over. Youssef
kon de tajines al bijna ruiken, en haar taal van mijlenver horen. Hij miste het land waar hij al
tien jaar niet was geweest. Hij vroeg zich af of het was veranderd of dat het hetzelfde was
gebleven. Hij uitte nog een diepe zucht. Deze avond leek net als al zijn vorige zomers. Elke
zomer zwaaide hij zijn vrienden uit toen ze met een hele stoet vertrokken naar Marokko,
waarna ze terug zouden keren met verhalen die hem jaloers kregen. Met een somber gevoel
bleef hij altijd achter, niet wetend hoe hij de zes weken van zomervakantie zou overleven
zonder zn vrienden. Marokko leek toen altijd zo ver weg. Als hij Marokko zou moeten
aanwijzen op een wereldkaart dan zou het voor hem vlak naast Antarctica liggen. Het was
bijna onbereikbaar. Ze konden zich vroeger geen vakanties veroorloven, zijn vader was er
niet meer en al het geld dat binnen kwam moesten ze gebruiken voor hun bestaan in
Nederland. Toen Youssef een eigen inkomsten kreeg en zich wel een vakantie kon
veroorloven had hij er geen tijd voor. Maar hij beloofde zich n ding; hij zou geld sparen en
dan op een dag ver weggaan. Hij had in die tijd geen idee dat hij zich zou bevinden op een
plek als deze en alle voorgaande plekken waar hij was geweest op deze reis zou bezoeken.
Het maakte die tien vakantieloze jaren goed, en het beste was dat hij ook nog eens goed
gezelschap had. Zijn vakantie was tot nu toe nog geen n keer saai geweest. Met Umniya
kon hij zich onmogelijk vervelen bedacht hij zich en het was een troost. Hij besefte dat hij
altijd een vriend bij zich zou hebben een beste vriendin, Umniya. Ze had tot nu toe het
leegte van vrienden goed opgevuld. Hij lachte met haar en vertrouwde haar alles toe en ze
hielden van elkaar. Een glimlach sierde zijn gezicht, zolang Umniya met hem was hoefde hij
zich niet eenzaam te voelen.
Youssef werd uit zijn gedachten gehaald door een hand op zijn schouder, hij draaide zich om
en zag dat het Omar was.
Hier ben je. Lachte Omar.
We dachten dat je was flauwgevallen op de wc. Voegde hij er grappend aan toe.
Youssef glimlachte en zei:
Ik wilde Caro vanaf dit punt eens bekijken.
Omar kwam naast hem staan en staarde in de verte. Een heerlijke koude bries verkoelde de
hitte die deze stad overdag verschroeide.

201

Het heeft iets magisch niet waar? Soms vergeet ik dat het lichtjes zijn van een stad het lijkt
dan alsof ik mij tussen de sterren bevind. Zei Omar.
Ik kom hier altijd om na te denken. Vervolgde hij.
Ze zwegen voor een tijdje en keken slechts vredig in de verte vervolgens zei Omar:
Sulaymaan vertelde mij over je moeder.
Youssef voelde hoe zijn hart samengeknepen werd bij het horen van het woord moeder. Zijn
stemming veranderde meteen en hij voelde het schuldgevoel weer naar boven komen.
Waarom had je het mij niet verteld? vroeg Omar voorzichtig.
Youssef sloeg zijn blik neer, hij wist niet wat hij moest antwoorden. De koude bries van net
veranderde in een ijskoude steek. Hij kreeg kippenvel en zachtjes antwoordde hij:
Ik praat er liever niet over.
Waarom? vroeg Omar.
Omdat het te pijnlijk is. Antwoordde Youssef gerriteerd.
Wat is er gebeurd?
Youssef blikte boos in de ogen van zijn vriend, en zei:
Houd erover op. Ik wil er niet over praten, nu niet en nooit niet.
Wat heb jij? Je doet alsof jij haar vermoord hebt. Vroeg Omar gefrustreerd.
Een steek doorboorde zijn hart, en als een verlamde staarde hij Omar aan. Lange secondes
gingen voorbij en de spanning tussen beide was te voelen.
Je hebt geen idee wat ik heb moeten doorstaan. Antwoordde Youssef terwijl hij zijn kaken
op elkaar hield.
Nee dat weet ik inderdaad niet als jij niets verteld. Zei Omar.
Vertel mij eerlijk hoe vaak heb je mij gebeld nadat je weg was gegaan? vroeg Youssef.
Omar zuchtte en zei:
Nul keer.
Precies. Antwoordde Youssef. Nul keer!
Uit het oog, uit het hart. Zo gaat dat bij jou. Verweet Youssef hem.
Jij hebt mij ook nooit gebeld. Beschuldigde Omar hem.
Oh jawel... antwoordde Youssef. Ik belde alleen je oude nummer was niet geldig. Je had
nooit moeite gedaan om mij jouw nieuwe nummer te geven. Het leek alsof je onze
vriendschap per definitief had verbroken. Ik heb obstakels moeten doorstaan afgelopen drie
jaren en mijn vrienden waren er niet voor wat advies. Waarom verwacht je dan dat ik jou op
de hoogte ga brengen van de dood van mijn moeder.
Ik ben je vriend! zei Omar. En ik wil je helpen.
Youssef kalmeerde en zei:
Bedankt, maar ik heb jouw hulp niet nodig. Ik kan het wel alleen af.
Omar zuchtte en ergens voelde hij zich wel schuldig. Youssef had wel gelijk. Omar had hem
laten zitten, en aan Youssefs houding te zien moest hij door een hoop ellende zijn geweest.
Je hebt gelijk, het spijt mij. Gaf Omar toe.
Ik heb het recht inderdaad niet om te weten wat er allemaal is gebeurd. Ik ben geen goede
vriend voor je geweest. Ik was er niet voor je toen je mij het meest nodig had. Maar n ding
heb je mis uit het oog betekend bij mij niet uit het hart. Ik heb vaak aan je gedacht en ik
wenste vaak dat je hier was. Sulaymaan en ik misten jou hier. We dachten er vaak aan terug
naar Nederland te gaan en jou te verrassen met een bezoekje en je vervolgens te dwingen
mee te gaan. Maar we raakten gewend aan dit leventje hier, we werden in de sleur
meegetrokken en er was altijd wel iets dat ons bezighield. Maar dat spreekt mijn gedrag niet

202

goed ik had je op zn minst kunnen bellen en vragen hoe het met je ging. Het spijt mij ik ben
een waardeloze vriend.
Youssef voelde zich nog slechter door zijn vriends schuldgevoel.
Het spijt mij ook. Zei Youssef toegevend.
Ik heb veel verloren, ik wens niet ook onze vriendschap te verliezen. Vervolgde Youssef.
Omar knikte en nam zijn vriend in een korte omhelzing. Omar liet hem los en zei:
Moge Allah jou verdriet en ellende wegnemen. Ik beloof dat ik vanaf nu een betere vriend
voor je zal zijn.
Youssef moest glimlachen en voelde zich ergens toch wel verlicht.
Amien. Prevelde hij.
Umniya en Youssef stonden op en namen met hartzeer afscheid van de nieuwe als oude
vrienden. Het begon al behoorlijk laat te worden en ze hadden het afscheid lopen uit te
stellen maar nu was het zover. Morgen zouden ze dit land verlaten en haar mensen. Hafsa
stond snel op en bracht Umniya een dik boek.
Voor ik het vergeet, jouw geschenk. Zei ze.
Umniya nam het boek glimlachend aan en bekeek het aantrekkelijke kaft waar met grote
letters Riyaadhoe Saalihien stond.
BarakaAllahoe fiekie. Bedankte Umniya haar oprecht en ze namen elkaar in een
omhelzing.
Ik wil je inshaAllah in de zomer zien. Herinnerde Umniya haar.
Hafsa moest lachen en antwoordde:
Als Allah het wil.
Youssef nam als eerst afscheid van de broer van Hafsa en keek toen Omar glimlachend aan.
Het moment is aangebroken. Ik wou dat ik jou aan een stoel kon vastbinden om zo je
vertrek te verhinderen maar dat zou te onvolwassen zijn of niet?
Youssef moest lachen en knikte:
Ja dat zou erg onvolwassen zijn.
Ze omhelsden elkaar en lieten elkaar los.
We houden dit keer contact. Zei Omar.
InshaAllah.
Ik heb het gevoel dat we elkaar snel weer zullen zien. Zei Omar belovend en Youssef
glimlachte.
Houd je taai broer. En ze schudden elkaars hand.
Moge Allah over jullie waken en jullie veilig in Marokko laten aankomen.
Amien. Antwoordde Youssef.
Na hun gesprek op het dak was hun band verstevigd en ze hadden er vertrouwen in dat hun
band sterk zou blijven. Youssef wilde net afscheid nemen van Sulaymaan maar Sulaymaan
zou mee lopen tot aan het hotel. Hij moest ook die kant op naar zijn appartementje. Na een
lang afscheid liepen ze uiteindelijk het huis uit. Met zn drien liepen ze richting het hotel dat
niet ver weg was.
Hoe gaan jullie morgen? Vroeg Sulaymaan nieuwsgierig.
Morgen vertrekt er een boot naar Tunesi. Antwoordde Youssef.
Gaan jullie met een boot? Vroeg Sulaymaan.
Youssef knikte en zei:
Het zal wel zon week duren voordat we aankomen.

203

Klinkt spannend. Lachte Sulaymaan. En week lang op zee, ik hoop voor je dat het geen
Titanic-schip zal zijn.
Umniya lachte stiekem en moest denken aan Kaya, toen ze samen in het kanaal van
Singapore vielen. Ze kletsten tot ze aankwamen bij het hotel en Umniya nam kort afscheid
van Sulaymaan en liep het hotel in.
Je boft. Zei Sulaymaan.
Youssef keek hem vragend aan en Sulaymaan vervolgde:
Je hebt een goede vrouw.
Youssef glimlachte en zei:
Je zult vast ook jouw wederhelft vinden.
Sulaymaan moest lachen en zei grappend:
Ja dat denk ik ook, maar op n of een ander manier hoop ik dat ze mij vindt.
Jij luilak. Lachte Youssef. Zo kun je nog lang gaan wachten.
Sulymaan grinnikte en haalde zijn schouders op.
Ik ben een geduldig persoon.
Ik ga je grappen eerlijk waar missen. Zei Youssef lachend.
Ik ga mijn aanvaller missen. Met jou maakte ik nog een kans om te winnen met voetbal.
Youssef moest lachen.
De volgende keer dat we elkaar zien, wil ik dat je een betere keeper bent geworden.
InshaAllah. Ik zal ervoor zorgen dat Van der Sar jaloers op mij zal zijn.
Youssef moest lachen.
Zo mag ik het horen.
Ze omhelsden elkaar en gaven elkaar rugkloppingen.
Reis voorzichtig, en misschien tot gauw inshaAllah.
InshaAllah. Let goed op jezelf Sulaymaan.
Vrede zij met jou. Sloot Sulaymaan af.
En met jou. Antwoordde Youssef.
Sulaymaan draaide zich om en liep door terwijl Youssef hem nastaarde. Net toen Youssef
beweging maakte om naar binnen te gaan riep Sulaymaan hem.
Mocht je een vrouw tegen komen, die knap, intelligent, grappig, schattig, pittig, goed kan
koken, van slechte keepers houdt en hoge imaan heeft stuur haar dan naar mij toe.
Youssef moest grinniken en zei:
Zal ik doen.
Tot ziens Adelaar.
Tot gauw kipje.
Lachend om zijn vriend liep hij het hotel in. Hij zou hem missen, maar dit keer was het
afscheid nemen anders. Dit keer bleef Youssef niet achter, en afscheid nemen is het moeilijkst
voor degene die achterblijft. Hij stapte de lift in en dacht glimlachend aan morgen. Een stap
dichter bij huis.

96. Koorts
Op het dek stond Umniya leunend tegen de reling naar het water te staren. Er was geen land
te zien slechts helder blauwe water van de Middellandse zee. Ze waren al twee dagen op zee
en het gevoel van misselijkheid was voorbij. Volgens Youssef waren ze nu in de buurt van

204

Libi. De boot was niet bepaald snel, het leek alsof ze rustig haar koers wilde varen. Als het
een euroferry boot was dan waren ze vast al in Tunesi, bedacht Umniya zich. Misschien
maakte de Kapitein stiekem rondjes en nam hij een omweg om ze zo langer op de boot te
houden, fantaseerde ze. Ze moest om die gedachte gniffelen. Plots zag ze dolfijnen uit het
water springen en met grote ogen keek ze met bewondering.
MachaAllah. Riep ze uit.
Ze keek om zich heen en wilde dit met Youssef delen, maar hij was nog niet terug van het
snackwinkeltje. Ze keek weer naar de dolfijnen en zag dat ze hun best deden om de boot in te
halen, alsof ze onderling wedstrijdje aan het spelen waren. Ze hield ze nauwlettend in de
gaten tot ze een gedaante naast zich opmerkte.
Ze keek op en zag dat Youssef haar een beker koffie ophield. Ze nam het aan en wees naar de
dolfijnen.
Kijk daar!
Youssef keek verrast bij het zien van deze prachtige schepsels.
Ik wilde altijd al dolfijnen zien!zei hij lachend.
Mijn vrienden vertelden mij altijd dat ze dolfijnen zagen als ze in de boot zaten naar
Marokko. Vervolgde hij.
Nu kun jij vertellen dat jij dolfijnen hebt gezien toen je onderweg naar Tunesi was. Zei
Umniya lachend. De dolfijnen keerden zich om en zwommen terug. Met een glimlach
aanschouwden ze de saltos van de dolfijnen tot ze niet meer in het zicht waren.
Wat zou je doen als dit boot zou zinken? vroeg Umniya fantaserend.
Van de boot springen. Antwoordde hij zorgeloos.
Echt? Ga je niet eens proberen om mij te redden? vroeg ze lachend.
Nee, dan is het ieder voor zich. Zei hij plagend.
Ze keek hem quasi verontwaardigd aan en zei:
Nou ja zeg. Nou als je er zo over nadenkt, dan mag jij niet in mijn reddingsbootje die ik dan
bemachtig.
Hij moest hard lachen en zij vervolgde:
Dan blijf je lekker in het water tot je gered wordt, terwijl ik lekker droog aan het zonnen ben
in mijn fijne bootje.
Ok, ik neem mijn woorden terug. Zei Youssef grinnikend.
Ik ga jou als eerste redden. Vervolgde hij en hij hield haar kin zachtjes op. Zijn prachtige
ogen betoverden haar en zachtjes fluisterde hij:
Ik zou mijn leven voor jou opofferen.
Haar hart begon sneller te kloppen en hij vervolgde:
Als ik mijzelf red, en jou achter laat heb ik mezelf van mijn eigen leven beroofd. Hoe moet ik
leven zonder jou?
Een glimlach sierde haar gezicht en ze omhelsde hem.
Je bent zo lief.zei ze verliefd.
Hij streek over haar rug en keek naar de zee. Hij hield van haar, zielsveel van haar. En hij had
niet gelogen. Soms beangstigde het hem dat hij haar kon verliezen. Nooit zou hij daaraan
willen denken. Hij wilde haar voor altijd bij zich hebben zodat ze hem kon omhelzen en
liefkozen. Als zij er niet meer zou zijn, dan had het leven geen zin meer. Hij zou nooit meer
van iemand kunnen houden. Nooit meer.

205

Dagen vlogen voorbij, en inmiddels waren Youssef en Umniya in Tunesi. Ze waren sneller in
Tunesi aangekomen dan geschat, en het was maar goed ook. Gelijk bij aankomst was
Umniya ziek geworden. Langzaamaan werd ze zieker en zieker tot ze een koorts had van 39
graden. Bibberend onder lakens verlangde ze naar beterschap. Ze werd niet vaak ziek, maar
als ze ziek werd had ze het meteen goed te pakken. Youssef maakte zich zorgen en was bang
dat het geen gewone koorts was. Hij verliet haar voor geen moment, het voelde aan als een
plicht om voor haar te zorgen en hij deed het met alle liefde. Haar gezicht was lijkbleek en
haar haar was futloos. Hij streek over haar haar en fluisterde:
Geen moslim lijdt aan iets, de prik van een doorn of erger, of Allah wist iets van zijn zonden
daardoor uit. En zijn zonden vallen van hem af zoals de bladeren van een boom.
Umniya hoorde wat hij zei en prees Allah in haar hart. Wat een gunst. Met klappertanden
vroeg ze of hij haar in nog een deken kon wikkelen. Hij begon zich nog meer zorgen te
maken het was 27 graden en ze lag inmiddels onder 4 dekens. Hij ging naast haar in het bed
liggen en trok haar naar zich toe en omhelsde haar stevig terwijl hij haar lichaam probeerde
warm te wrijven. Zachtjes reciteerde hij voor haar de Qoraan met een melodieuze stem, voor
heel even dacht ze dat ze aan het ijlen was want nog nooit had ze hem Qoraan horen
reciteren. Een prachtige heldere stem, die elke letter zijn recht gaf. Ze sloot haar ogen en viel
in een diepe slaap.

97. Ontwaken
Het was donker, angstig donker. Een ruimte met duister en geen sprankeltje licht.
Verschillende stemmen vulden de ruimte.
Je ouders en je zusje zijn overleden tijdens een auto-ongeluk, je broertje is nog in leven en we
verzoeken u zo snel mogelijk te komen.
Ze kreeg het benauwd, en probeerde het licht te zien.
Het spijt mij maar niemand heeft het overleefd behalve je broertje.
Het voelde aan alsof ze haar eigen stem kwijt was. Ze wilde iets zeggen maar het leek alsof ze
er niet bij was. Toen hoorde ze haar stem, maar het geluid kwam niet uit haar mond.
Waar is mijn Familie?! Waar is mijn Familie! Hoorde ze haar zelf hysterisch roepen.
Haar haren gingen er van overeind staan. Ze sloot haar ogen en probeerde te begrijpen waar
ze was. Was dit een droom? Maar het lijkt zo echt. Omdat het ook echt is, begreep ze. Ze
herleefde de gebeurtenissen van die dag opnieuw. De zwarte dag uit haar leven. Een dag
gevuld met duister. De dag waarop ze haar familie verloor. Ze kreeg het opeens koud, en
voelde hoe haar lichaam begon te bibberen.
U moet begrijpen dat hetgeen wat ik u zo ga zeggen, schokkend voor u kan zijn.
Zeg me niet dat ze dood zijn. Hoorde ze haar zelf smekend zeggen.Ik smeek u, zeg niet dat ze
dood zijn.
Het spijt me. Maar niemand is nog in leven behalve Mohammed.
Umniya voelde zich duizelig worden en wilde ontwaken, ze voelde hoe de grond onder haar
voeten begon te draaien en al snel veranderde haar omgeving. Een dof licht scheen op vier
lijken. Ze was in het mortuarium, de lijkenafdeling van het ziekenhuis. Ze zag zichzelf bij de
lijkentafels staan. Umniya begreep nu dat ze aan de zijkant stond en alles van een afstandje
zag gebeuren.
Je hebt me alleen gelaten, mama! Hoe kon je me alleen laten. Waarom dwong je me niet mee te gaan.

206

Ze zag hoe ze haar moeder omhelsde. Het was vreemd om alles vanuit een ander perspectief
te bekijken. Ze was erbij maar werd niet door anderen gezien. Alsof ze terug in de tijd was.
Een brok vestigde zich in haar keel en ze weigerde toe te geven aan haar verdriet. Ze
probeerde zich sterk te houden maar alles werd opnieuw herleefd. Net als een videoband dat
terug werd gespoeld.
Hoe moet ik verder zonder jou, vooral nu? Aan wie laat je me achter? Wie gaat zich nu over mij
ontfermen?
Ze zag dat ze nu bij het lijk van haar vader stond. Ergens wilde ze zichzelf stil sussen. Het
verleden tijd in stappen en tegen haar zelf zeggen dat alles goed zal komen. Dat Allah de
Verhevene voor haar zal zorgen net zoals Hij dat altijd heeft gedaan. Hij is de Beste
Onderhouder. En dat ze Youssef zal ontmoeten en dat ze geluk weer opnieuw zal meemaken.
Maar op de afstand waar zij stond kon ze niets doen, behalve toekijken.
Ze keek toe en zag hoe ze een kus plaatste op de wang van haar zusje. Dat was het pijnlijkst
moment en ze sloot haar ogen dicht
Ze opende haar ogen en zag licht. Vel licht. Ze moest even wennen aan het nieuwe contrast
en ze zag dat ze in een ziekenhuis kamer stond. Ze zag zichzelf op het bed liggen met
Mohammed in haar armen. De tranen stroomden over haar wangen wetend wat er over een
paar minuten zou gebeuren. Machteloos stond ze toe te kijken hoe haar broertje in enkele
minuten deze wereld zal verlaten. Zijn ogen gingen dicht en hij blies zijn laatste adem uit. Ze
keek naar zichzelf en zag hoe ze Mohammeds lichaam strak vasthield en hartverscheurend
reciteerde:
De doodsstrijd zal werkelijk komen, dat is waarvoor jullie proberen te vluchten.
Ze wilde er tegen vechten, maar langzaamaan verloor ze de strijd tegen haar verdriet.
Wetend dat ze die dag urenlang met het levenloze lichaam van haar broertje in haar armen
op dat bed bleef liggen. Hopend dat hij zou ontwaken uit de dood, of dat zij zou ontwaken
uit een nachtmerrie. Hoe ze die nacht in het ziekenhuis overnachtte omdat ze niet naar huis
kon. Omdat ze niet durfde alleen te zijn. Ze sloot haar ogen en wilde niet meer aan die dag
herinnerd worden. Ze ontmoette het duister opnieuw en de stemmen uit haar verleden
verdwenen. Slechts n stem bleef over, de stem van Youssef die de Qoraan reciteerde.
Youssef keek op en zag dat Umniya ontwaakte uit haar slaap. De tranen stroomden over haar
wangen en verbijsterd keek hij haar aan.
Lieverd gaat het? Vroeg hij zacht.
Ze schudde haar hoofd en hij tilde haar wat omhoog naar zich toe. Met haar hoofd op zijn
borst probeerde ze hem met haar zwakke armen te omhelzen.
Ik wil weg. Zei ze snikkend.
Hij was bang dat ze het volgende leven bedoelde. Dat ze genoeg had van deze wereld en haar
ellende, dat ze hem achter wilde laten.
Waar naar toe? vroeg hij zacht met de hoop dat ze iets anders bedoelde.
Ik wil naar Marokko. Antwoordde ze tot zijn opluchting.
Ik wil naar huis. Vervolgde ze.
Zodra je beter wordt, gaan we. Beloofde hij.
Ze probeerde wakker te blijven maar ze voelde zich nog steeds suf. Ze was bang weer in een
nachtmerrie terecht te komen maar ze was te zwak om wakker te blijven en al snel viel ze
weer in slaap.

207

De volgende morgen voelde zich al iets beter en besloot een bad te nemen. Nog steeds
duizelig liep ze naar de badkamer en ze sloot de deur achter zich dicht. Ze bekeek zich in de
spiegel en zag een emotieloze vrouw in haar spiegelbeeld. Haar ogen waren halfopen en een
stuk kleiner dan normaal. Haar huid voelde vettig aan en haar lippen waren uitgedroogd. Ze
zag er niet uit, vond ze. De grote donkere kringen rond haar ogen zouden wolven aan het
huilen krijgen. Een wonder dat Youssef niet weggelopen is, dacht ze. Ze zuchtte en liep naar
het bad die ze met warm water vulde. Ze ging er in liggen en wilde haar gedachten op nul
zetten. Ze wilde eventjes aan niets denken. Die nachtmerrie van gisteren hield haar in een
trance, en het werd tijd dat ze daar uit ontwaakte. Ze zuchtte diep en wilde zich zo snel
mogelijk weer goed voelen zodat ze niet een heel dag in bed zou verspillen. Ze voelde hoe
het warme water haar lichaam ontspande, en alweer gingen haar ogen dicht.

98. el Hakimi
Een maand vloog voorbij en niet ver van de Marokkaanse grens bevonden Umniya en
Youssef zich in Algerije. Umniya wilde zo snel mogelijk naar Marokko en Youssef stemde
daarmee in. Ze waren al dat gereis een beetje zat geworden. Over precies drie dagen zouden
ze de grens oversteken en eindelijk thuis zijn. Thuis nog nooit verlangde ze zo veel naar
een huis. Ze hadden er goed aangedaan om er even tussenuit te gaan om rust te vinden.
Want uiteindelijk hadden ze rust bij elkaar gevonden.
Ze waren in twee weken door Tunesi gereisd nadat Umniya beter was geworden. Ze vond
het een prachtig land met een mooi cultuur. Haar bezienswaardigheden waren prachtig.
Maar de tijd vloog voorbij en inmiddels waren ze alweer in Algerije. Samen zaten ze in een
stadsbus die hen rondtoerde door de stad Ouahran. Umniya was verrast bij het zien van deze
stad. Het leek wel een Spaans/ Franse stad. Umniya kon al raden dat er veel geschiedenis
achter deze stad zat.
Laten we hier uitstappen. Zei Youssef.
Umniya knikte en samen stapten ze uit. Samen liepen ze hand in hand over een kleine brug
en stopten even om naar het water te staren.
Ik heb de tickets voor de bus al gekocht. Zei Youssef.
Mooi, dan is dat ook geregeld.
Kun je het geloven? vroeg Youssef daarna...
Zon 400 kilometer verderop ligt Marokko.
Umniya voelde een warm gevoel in haar maag, denkend aan Marokko. Laatste keer dat ze
daar was, was toen ze haar familie moest begraven
Huilend zat ze op een berg dat uitkeek op de begraafplaats. De tranen suisden naar beneden en ze was
ontroostbaar. Ze mocht er niet bij zijn maar ze wilde het ook niet missen. Trillend keek ze naar de vier
lege graven die op haar familie wachtten. Haar zicht werd wazig en haar hart bleef bloeden. Bijtend op
haar lip keek ze naar het groepje mannen, dat daar aanwezig was. Haar hoofd deed ongelofelijk veel
pijn maar het stelde niets voor met de pijn in haar hart. Nog nooit had ze zich zo kapot en gebroken
gevoeld. Nog nooit had ze zon intense verdriet meegemaakt. Nog nooit voelde ze zich zo hopeloos en
alleen als deze dag. De dag dat ze afscheid van haar familie moest nemen voorgoed. Ze moest
afscheid nemen terwijl ze er nog niet klaar voor was om ze los te laten. Ze was er niet klaar voor

208

Ontroostbaar keek ze toe hoe haar vader als eerst het graf binnentrad.
Ya Rabbie, Maak het graf ruim voor hem. Smeekte ze nederig.
Vergeef hem, U bent de Barmhartige de Genadevolle. Schenk hem Uw Genade!
Ze verborg haar gezicht in haar handen. Ze kon niet toezien hoe zijn graf gevuld werd met aarde
Aarde aan Umniya!
Verdwaasd keek ze Youssef aan die voor haar zicht zwaaide.
Waar ben je toch met je gedachte? vroeg hij verbaasd.
Ze schonk hem een kleine glimlach en antwoordde geruststellend:
Nergens.
Ze keek naar het water en wilde die herinnering van net vergeten. Youssef keek haar
ondernemend aan en voelde medelijden met zijn vrouw. Hij wist dat ze met haar gedachten
bij haar familie was. Ze had diezelfde blik in haar ogen als alle andere keren toen ze diep
verzonken was in haar gedachten. Het was een sombere blik die een glimp was van haar
verdriet. Hij herinnerde zich goed hoe ze haar verdriet altijd probeerde te verbergen door een
glimlach. Hij hoopte dat ze ooit haar verhaal bij hem zou doen.
Ze liepen door en wandelden door de stad heen tot de zon onderging.
Het duurde niet lang of haar moeder was aan de buurt. Ook het einde aan haar levenslijn was
gekomen en ook zij heeft de dood geproefd. Umniya kreeg ademhalingsproblemen en kon het bijna niet
meer verdragen. Daar ging haar moeder het graf in. De vrouw die ze als eerste heeft gezien toen ze ter
wereld werd gebracht. De vrouw die haar opvoedde met ongelofelijk veel liefde. De vrouw die drie keer
zoveel recht op haar had. Een vrouw met een schitterend karakter. Haar moeder, die nu gewikkeld zat
in een witte doodslaken, haar moeder die opgegeten zou worden door wormen. Niets zou meer van haar
overblijven slechts herinneringen van haar dochter. Umniyas lichaam schokte over het verlies van haar
moeder. Verteerd door verdriet smeekte ze ook Allah voor Zijn genade voor haar dierbare moeder.
O Heer van de hemelen en de aarde Maak het graf ruim voor haar en geef haar het goede nieuw
van het Paradijs. Ze stond altijd in de nacht op voor het nachtgebed. Ik smeek U, vergeef haar waarlijk
U bent de Genadevolle de Vergevingsgezind.
De beurt van haar zusje was ook aangebroken en ook zij verdween onder de grond. Haar hart werd
samengeknepen door angst dat haar zusje misschien bestraft zou worden voor haar nalatigheid. Voor
het nalaten van het gebed. Ze smeekte Allah herhaaldelijk voor Zijn genade. Haar broertje werd ook
begraven maar ze maakte om hem minder zorgen dan om Warda. Mohammed was nog jong, en hij was
nog niet verantwoordelijk voor zijn daden terwijl haar zusje dat al wel was. De graven werden gevuld
met aarde en de overhoringen zouden beginnen. Snel zou zij hen in de voetsporen volgen want
niemand zou achterblijven
Pak jij de paspoorten. Vroeg Umniya aan Youssef.
Morgen avond zouden ze doorreizen naar Marokko, en Umniya wilde nu al alles op orde
zetten.
Ja is goed. Antwoordde Youssef en hij liep naar de kleine salon van de hotelkamer.
Hij pakte zijn paspoort op en die van haar. Toen besefte hij zich opeens dat hij haar paspoort
eindelijk te pakken had. Al die tijd weigerde ze hem haar afschuwelijke pasfoto te laten
zien. Nu kon hij haar eindelijk eens gaan plagen. Hij opende haar paspoort en zijn mond
krulde tot een glimlach. Het was een leuke foto vond hij. Hij las globaal haar gegevens door
tot hij twee keer haar achternaam moest lezen. Umniya el Hakimi. El Hakimiwaarom

209

kwam deze achternaam hem zo bekend voor? Hij bleef nadenken tot er een flashback hem te
binnen schoot. Van de schrik liet hij haar paspoort vallen Nee dit kan toch niet! Zijn hart
stopte met kloppen en voor heel even was er niet genoeg zuurstof in die kamer. Zijn lichaam
begon te trillen van de schok. Angstig keek hij naar het gevallen paspoort en al zijn ellende
kwam omhoog. Hij verloor hij verloor van zijn verleden.

99. Schuldgevoel
De deur viel met een klap dicht en verbaasd liep Umniya de slaapkamer uit. Ze keek om zich
heen en zag geen spoor van Youssef.
Youssef?
Maar ze kreeg geen antwoord terug. Ze liep de salon in en zag dat Youssef de deur uit was.
Waar is hij nou weer naartoe gegaan? Vroeg ze zich hardop af. Haar oog ving een paspoort
op, die op de grond lag. Ze liep er naar toe en pakte het op.
Wat een sloddervos. Zei ze hoofdschuddend.
Hij liet gewoon belangrijke documenten vallen. Ze besloot om zelf alles bij zich te houden.
Niets moest haar reis naar Marokko verhinderen. Ze opende het paspoort en zag dat het die
van haar was. Misschien is hij weggerend bij het zien van haar paspoortfoto, dacht ze
lachend. Ze borg haar paspoort veilig op en liep weer de slaapkamer in.
Hij balde zijn handen in een vuist en zijn knokkels trokken wit aan. Hij was boos, woedend.
Zijn hoofd zat vol met chaos. Hij kon niet meer helder nadenken. Hoe kon hem dit nou weer
overkomen? Waarom moest hij nou perse op haar verliefd worden van alle vrouwen in de
wereld? Waarom bracht het lot hen bij elkaar? Als hij zijn vlucht nou op een wat later tijdstip
had geboekt dat had hij haar nooit ontmoet in het vliegtuig naar Singapore. Hoe kon het dat
hetgeen waarvoor hij vluchtte al die tijd bij hem was zonder dat hij het doorhad. Hoe zou hij
ooit een toekomst hebben als al die tijd zijn verleden hem achtervolgde? Hij was woedend,
woedend op zichzelf. Hij haatte zichzelf opnieuw, gevoelens van spijt, schuldgevoel en
schaamte namen de overhand. Hij stond op het dak van het hotel en in de verte zag hij een
minaret van een moskee. Hij wilde zichzelf niet nog een keer verliezen, hij wilde niet meer
depressief worden Hij zuchtte diep en rende toen de trappen van het hotel af, en ging
richting de moskee toe. Hij had nodig behoefte aan leiding van zijn Heer. Alleen Hij was op
de hoogte van Youssefs probleem.
De tranen vloeiden over zijn wangen en hij knielde nogmaals neer voor zijn Heer. Hij voelde
zich verloren maar hij wanhoopte niet aan de Genade van Allah. Youssef was altijd al een
optimistisch persoon anders had hij zichzelf allang al wat aangedaan. Hij sloot het gebed af
en smeekte Allah voor Zijn leiding. Hij had geen idee welke volgende stap hij zou moeten
ondernemen. Maar Umniya mocht voorlopig nog niks weten, hij moest eerst alles op een rijtje
zetten. Hij veegde zijn tranen weg maar een nieuwe lading kwam weer. Nog nooit had hij
zich zo in tranen uitgestort. Schuldgevoel vrat aan hem en allerlei herinneringen schoten hem
te binnen
Ze stond nu voor hem met een gebogen hoofd in een kwetsbare houding. Met zijn wijsvinger hield hij
haar kin op, waardoor ze gedwongen hem aankeek. Door de licht van de volle maan die binnen scheen

210

kon hij haar tranen zien glinsteren. Zijn hart begon sneller te kloppen haar zo te zien. Zo kwetsbaar, zo
fragiel. Al het leed dat ze probeerde te verbergen was nu te zien aan haar gezicht.
Soms moeten we los laten, wat ons het meest dierbaar is. Fluisterde hij haar toe.
Dat hij van alle mensen dat tegen haar heeft gezegd, dacht Youssef gebroken.
Waarom is trouwen niet voor je weggelegd? Had hij haar gevraagd in Myanmar.
Lichtgerriteerd had ze hem aangekeken en antwoordde:
Misschien heb je het nog niet opgemerkt, maar ik heb niemand. Geen Familie! Hoe kan ik trouwen?
Hij had haar verbaasd aangekeken. Zoiets had hij al door maar nu werd het bevestigd.
Is dat dan niet juist de reden om dan te gaan trouwen zodat je niet alleen blijft?
Wie zou dan met mij willen trouwen? Ik ben niemand, en heb niemand.
Hij voelde een steek in zijn hart bij deze herinnering. Ze had geen familie meer en daardoor
had ze het gevoel dat ze niemand was en dat ze niemand had. Hij voelde een enorm
schuldgevoel opkomen en huilend verborg hij zijn gezicht in zijn handen.
Babaaa ik heb je nodig! had ze die dag huilend geschreeuwd. Het was een schreeuw om haar vader.
Babbaaa!!
Een ijskoude rilling trok over zijn lichaam heen.
Kun je me zweren dat je familie niet meer leeft. Had de Imam gevraagd toen ze zouden trouwen.
Wollahi ze zijn dood. Had Umniya zachtjes geantwoord terwijl haar ogen waterig werden.
Hoe had hij met haar kunnen trouwen, hij verdiende haar niet. Hij was haar niet waard. Ze
was te goed voor hem, maar toch had hij het voor elkaar kregen om haar te huwen. Ze hield
van hem en hij verdiende haar niet. Hij hield ontzettend veel van haar, maar hij kan niet met
schuldgevoel leven. Niet nu hij weet wie zij is
Het was twee uur s nachts toen Youssef terugkeerde naar het hotel. Zijn ogen waren rood en
hij was uitgeput. Mentaal uitgeput. Hij stond aan de rand van de afgrond, nog maar twee
millimeter en hij zou vallen in een diepe duistere ravijn. Hij liep naar de slaapkamer en zag
dat Umniya sliep. Ze had een mooie satijnen nachtjurk speciaal voor hem aangedaan, had hij
opgemerkt. Ze deed zo haar best om hem tevreden te houden en dat deed hem nu pijn. Ze
moest hem verafschuwen voor wat hij heeft gedaan vond hij. Hij zuchtte en liep naar de
badkamer waar hij zijn gezicht waste. Hij bekeek zichzelf in de spiegel en zag een zombie in
zijn spiegelbeeld. Hij had zin om die spiegel in duizend scherven kapot te slaan. Hij kon niet
meer naar zichzelf kijken. Hij haatte zichzelf. Hij liep de badkamer uit en kleedde zich om in
een pyjama. Hij deed het horloge uit die hij van Umniya had gekregen en stapte met
schuldgevoel het bed in waar zijn vrouw in sliep. Hij ging op zijn rug liggen en staarde naar
het plafond. Hij kon onmogelijk nu in slaap vallen, hij overdacht alles en voelde zich
depressief. Plots draaide Umniya slapend naar hem toe en automatisch kroop ze dicht tegen
hem aan en sloeg haar arm om hem heen. Hij slikte en zijn hart begon sneller te kloppen. Ze
moest eens weten dat hij de bron van al haar ellende was, dacht hij bedroefd. Dat het zijn
schuld is dat haar familie vandaag de dag niet meer leeft.

100. Confrontatie
Moeizaam gingen zijn ogen open en eigenlijk hoopte hij dat hij niet uit zijn slaap zou
ontwaken. Hij zag dat Umniya niet meer in het bed lag, en dat was al een opluchting voor
hem. Hij kon haar niet meer onderogen komen. Hij schaamde zich rot. Met spierpijn liep hij

211

naar de badkamer door alle spanningen en zenuwen en de zwaarte van de last op zijn
schouders was hij niet alleen mentaal uitgeput maar ook fysiek uitgeput.
Nadat hij zich had opgefrist wilde hij zich omkleden en meteen de deur uit gaan. Een heel
dag met Umniya doorbrengen zou hij niet aankunnen, schuldgevoel vrat aan hem. Dat
terwijl hij daarvoor niet uit haar gezelschap kon wijken. Hij hield er van om bij haar te zijn en
vond altijd rust bij haar, maar nu zou hij alleen maar innerlijke onrust krijgen als hij in haar
aanwezigheid zou zijn. Hij zou niet meer normaal kunnen functioneren. Hij was doodsbang
dat Umniya er achter zou komen wie hij was, ze zou niets meer met hem te maken willen
hebben. Hun huwelijk zou kapot gaan en een scheiding zou moeten worden geregeld. En dat
is wat hij wou voorkomen. Zonder Umniya was hij verloren, hij hield van haar en nooit zou
hij haar willen verlaten. Maar nu kwam zijn grootste angst uit hij was bang dat zij hem zou
verlaten
Hij ontweek de keuken waar Umniya was en wilde meteen de deur uit, maar Umniya riep
hem halt toe.
Waar ga je heen? vroeg ze verbaasd.
Hij draaide zich niet om en antwoordde:
Naar buiten.
Kom dan eerst ontbijten, ik heb croissantjes besteld.
Ze keek hem doordringend aan en merkte een verandering in zijn houding. Het leek alsof hij
uit haar buurt wilde blijven. Gisteren was hij zonder wat te zeggen weg gegaan en hij bleef
uren weg en nu wilde hij weer weg gaan zonder ook maar iets te zeggen. Umniya begon
bang te worden dat ze iets verkeerds had gedaan.
Ik heb geen honger. En hij greep naar de klink van de deur.
Youssef, wat is er? Heb ik iets gedaan? vroeg ze zacht.
Hij voelde een steek in zijn hart, nee maar ik heb jou wel wat aangedaan. Dacht hij ellendig.
Nee, er is niets. Antwoordde hij met schuldgevoel en hij opende de deur.
Kijk mij eens aan, en vertel wat er aan de hand is. Zei Umniya argwanend.
Ze liep naar hem toe en sloot de deur. Ze ging voor hem staan maar hij kon haar niet
aankijken. Ze merkte de donkere kringen onder zijn ogen en ze begreep maar niet wat er aan
hem mankeerde.
Youssef,fluisterde ze zacht. Wat is er aan de hand?
Hij blikte in haar ogen en gaf haar een kleine geruststellende glimlach.
Er is niets aan de hand.
Gedraag je dan niet zo vreemd, en kom ontbijten.zei ze niet helemaal overtuigd.
Vanavond gaan we naar Marokko en ik wil niet dat er van die vreemde momenten nu
tussen ons ontstaan. Ik heb echt lang op dit moment gewacht dus alsjeblieft als er iets is zeg
het nu. Vervolgde ze.
Hij begreep dat het een belangrijk moment voor haar was. Hij kuste haar op der lippen en
streek over haar haar.
Maak je geen zorgen het is niets. Kom laten we ontbijten. Zei hij met een kleine glimlach en
trok haar mee naar de keukentafel. Hij besefte dat dit het moment was om alles goed te
maken. Voor dat hij met haar trouwde had hij zich beloofd om haar gelukkig te maken, en ze
was gelukkig besefte hij. Dat had ze vaak genoeg gezegd. Misschien was dit een manier om
het verlies van haar ouders terug te betalen. Door haar alles te geven wat haar hartje begeert,
er voor te zorgen dat ze niets te kort kwam. Als hij zou bekennen wat er door hem is gebeurd

212

dan zou haar hart nog een keer breken. Ze zou nooit meer iemand vertrouwen en ze zou
verteerd worden door verdriet. Dat kon hij haar niet aandoen. Dat mocht hij haar niet
aandoen. Al moest hij daarvoor met schuldgevoel leven, hij had voor haar alles over.
Later die avond zaten ze in de bus die hen naar Marokko bracht. Met gemengde gevoelens
zat Youssef naast Umniya. Hij merkte dat hij zichzelf steeds meer verloor. Elke kilometer dat
hen dichter naar Marokko bracht zorgde er voor dat alle herinneringen van vroeger naar
boven kwamen. Van de vrouw van wie hij het meest hield, zijn moeder. Hij had een glimlach
op maar van binnen bloedde zijn hart en hij schreeuwde om leiding. Hij kon de pijn bijna niet
meer verdragen. Hij werd op een ongelofelijke manier geconfronteerd met zijn verleden. Hij
kon er niet meer van vluchtten het was tijd dat hij het verleden onder ogen zou zien te
komen.
Gedwongen dwaalden zijn gedachten naar die fatale dag De dag die zijn wereld deed
veranderen. De dag dat hij vijf dode mensen op zijn geweten kreeg. Waarvan n zijn moeder
was. Een dag van ellende Dit is het verhaal van Youssef:

101. The story of Youssef

Gestrest ijsbeerde hij door de gang. De zenuwen maakten hem nerveus. Zodra zouden ze naar
Majdoulinne en haar familie gaan. Al dagen lang wilde Youssef zijn moeder vertellen dat hij niet meer
wilde trouwen, maar hij was te laf. Hij durfde het niet te zeggen aangezien zijn moeder zo enthousiast
was, dat was ze al een tijdje niet meer. Sinds de dood van zijn vader heeft hij zijn moeder weinig zien
lachen. En nu na tijden had ze een oprechte glimlach op haar gezicht en, dat wilde hij haar niet
afnemen. Maar hij kon zichzelf ook niet ongelukkig maken. Zijn moeder liep de trap af in haar nieuwe
kaftan.
Hoe zie ik er uit? vroeg ze lachend.
Hij glimlachte zwakjes en zei:
Prachtig.
Zijn moeder straalde van zijn complimentje en zei:
Ik ben zo blij dat je gaat trouwen, Majdoulinne is een hele lieve meid.
Ze ging op de trap zitten en trok haar laarzen aan.
Moeder, ik... begon Youssef maar zijn moeder onderbrak hem.
Ik was al bang dat je bindingsangst hebt, maar el hamdoelillah zat ik er naast.
Het irriteerde hem dat ze hem nooit liet uitpraten, altijd onderbrak ze hem midden in zijn zin. Ze
stond op en pakte haar jas van de kapstok.
Moeder ik moet met je praten. Zei Youssef onzeker.
Ze keek op haar horloge en zei:
Kom vertel maar in de auto, we zijn al te laat.
En ze deed de voordeur open, wanhopig staarde hij haar na terwijl ze naar de auto liep. Hij had
gehoopt het thuis te vertellen maar zijn moeder leefde in een andere planeet. Kon het haar dan niets
schelen wat hij te zeggen heeft? Hij zuchtte en sloot de voordeur dicht. Met lood in zijn schoenen liep

213

hij naar de auto waar zijn moeder op hem aan het wachten was. Hij opende haar deur en liep toen om.
Hij startte de auto en reed extra langzaam de straat uit.
Moeder, ik wil even dat u goed naar mij luistert. Zei Youssef serieus. Wat ik u ga vertellen is erg
belangrijk voor mij.
Zijn moeder keek uit het raam en zei onverschillig:
Vertel maar zoon.
Hij ademde diep in en hield het stuur van de auto klampachtig vast. Zijn hart ging vreselijk te keer en
het zweet brak hem bijna uit.
Houdt u van mij? vroeg hij benauwd.
Zijn moeder keek hem verbaasd aan en zei:
Waarom vraag je dat zoon?
Ik moet het weten, want iemand die van een ouder houdt moet diegene dingen kunnen vergeven.
Een frons verscheen er op haar gezicht en ze zei:
Je weet dat ik van jou houd, maar als je iets doms gaat doen dan weet ik niet of ik je kan vergeven.
Hij zuchtte en de moed zakte naar zijn schoenen. Wat zijn moeder zonet had gezegd was geen
aanmoediging maar een ontmoediging. Hij hoopte dat ze hem op een dag het toch zou vergeven.
Als je van mij houdt ga je nu even luisteren naar wat ik te zeggen heb.
Vertel op. Zei zijn moeder streng.
De laatste tijd merk ik Hij stopte even met praten en keek zijn moeder aan. Hij slikte bij het zien
van haar strenge gezicht. Hij blikte weer op de weg en hij vervolgde:
Dat ik steeds ongelukkiger wordt. Ik heb het eerst lopen negeren maar het gevoel wordt steeds sterker.
Ik besefte dat ik er nog niet klaar voor ben
Dat je nog niet klaar bent voor wat? zei zijn moeder op een autoritaire toon.
De irritatie begon steeds erger te worden en zijn geduld begon op te raken.
Laat mij eerst uitpraten. Zei hij nog steeds kalm.
Ik heb het idee dat je iets belachelijks gaat zeggen. Iets dat mij boos gaat krijgen. Zei zijn moeder
waarschuwend.
Het zal u ongetwijfeld boos krijgen. Zei Youssef bewust.
Ik wil de bruiloft met Majdoulinne aflassen. Ik kan niet met haar trouwen. Zei Youssef ferm.
Het bloed trok uit haar gezicht en met een woedende blik keek ze haar zoon aan. Youssef zag haar
vuurspuwende ogen maar hij was al opgelucht dat hij het gezegd had.
Je wilt de bruiloft stop zetten! gilde zijn moeder.
Ben jij gek! En jij noemt je mijn zoon! schreeuwde ze oorverdovend in zijn oor.
Ik wil niet trouwen! schreeuwde Youssef nu terug.
De enige reden dat ik dit doe, is vanwege jou! Jij hebt mij gepusht om te trouwen. Jij hebt mijn leven
lopen verzieken en mij laten geloven dat ik een vrouw nodig heb! vervolgde hij boos.
Hij begon steeds minder op de weg te letten.
Geef jij mij nu de schuld?! schreeuwde zijn moeder bovenop.
Kon je dat niet eerder bedenken Ezel! Over twee weken is de bruiloft, alle uitnodigingen zijn
verstuurd en jij komt nu zeggen dat je de bruiloft wilt stoppen! Wat voor een dwaas heb ik als zoon
gekregen! Wil jij mij ten schande brengen!
Youssef voelde de woede in zijn hart opborrelen samen met alle frustraties die hij de aflopen maanden
heeft lopen opkroppen. Hij begon steeds minder door te hebben dat hij roekeloos begon te rijden. Hij
had niet door dat hij de snelheid vermeerderde.
Wat wil je nou! Dat ik met haar ga trouwen maar de week erna een scheiding ga aanvragen.
Voorkomen is beter dan genezen. Majdoulinne is niet mijn type, daarmee uit. Ik ga niet met haar

214

trouwen dan kunt u nog zo hoog en laag springen als u wilt maar de bruiloft gaat niet door. En dat ga
ik ze vandaag meteen duidelijk maken!schreeuwde Youssef.
Mooi niet! Jij gaat trouwen met Majdoulinne hoor je mij! Als jij het lef hebt om de bruiloft al te
lassen dan ben ik jouw moeder niet meer. Heb je mij begrepen! Dan ben jij mijn zoon niet meer!
Een steek ging in zijn hart en hij voelde de pijn die haar woorden achterlieten. Wenste ze hem echt een
ongelukkig leven? Hij bleef haar aanstaren met onbegrip. Zou ze hem echt niet meer als zoon willen?
Was dat het wel waard.
Dan niet, u zult mij toch wel ooit vergeven. Want ik blijf uw vlees en bloed. Ik ben uw eerste kind en
u zult het mij vergeven, want u zult voor altijd mijn moeder blijven.zei Youssef zelfverzekerd.
Ik ga niet trouwen met Majdoulinne het spijt mij!
Hij naderde een kruispunt en zijn moeder zei woedend:
Je bent een dwaas! Je brengt mij alleen maar verlies.
Die woorden troffen hem als bliksem aan en hij keek haar gekwetst aan en dat was een fatale fout. Het
moment dat hij niet meer op de weg lette en zijn moeder aankeek reed hij door roodlicht en met volle
snelheid reed hij over een kruispunt. Zijn moeder keek boos naar de weg en vanaf dat moment ging
alles in slowmotion. In een fractie van een seconde veranderde haar blik in een doodsangstige blik.
Youssef!gilde ze oorverdovend met angst.
Hij keek voor zich en zag nog net hoe een familiebusje voor zijn neus opdook. Hij besefte in een fractie
van een seconde meteen wat er zou gaan gebeuren. De auto zou nooit op tijd kunnen uitwijken.
Voordat hij kon knipperen knalde de auto met volle vaart tegen het familiebusje en hij voelde hoe ijzer
elkaar ontmoette. Zijn lichaam werd heen en weer geschud door de kracht van de botsing en hij stootte
zijn hoofd tegen het stuur, maar de gordel hield hem nog op zijn plek. Het glas van de vooruit
veranderde in duizend gevaarlijke scherven dat op hen afkwam. Een pijnscheut ging naar zijn hoofd en
een airbag schoot uit. Zijn ogen vielen dicht en hij begon bijna zijn bewustzijn te verliezen. Hij opende
moeizaam zijn ogen en keek naar zijn moeder naast hem die geen teken van leven gaf.
Moederfluisterde hij bijna geluidloos.
Het leek alsof hij verlamd was, hij kon niet bewegen en zijn zicht begon steeds waziger te worden. Een
traan rolde over zijn wang, van spijt. Zijn moeder bloedde van alle kanten en hij wilde haar helpen
maar hij had de kracht er niet voor.
Moeder fluisterde hij weer.
Hij hoorde het getoeter van tientallen autos, maar langzaam begon alles te vervagen. Zijn ogen gingen
dicht en alles werd zwart. Hij vluchtte van de wereld en wilde niet meer terugkomen. Hij was bang om
te ontwaken en te zien dat het geen nachtmerries was maar de realiteit. Bang om onderogen te komen
dat hij zijn moeder de dood in heeft gejaagd samen met nog wat andere mensen. Hij was te bang dus
hij sliep.

102. The story of Youssef II

Een monotoon piepgeluid bracht hem langzaam bij zijn bewustzijn. Wat was dat? Vroeg hij zich af.
Waarom was het zo donker? Het duurde even voordat zijn verstand op scherp stond. Hij probeerde zijn
ogen open te krijgen maar al snel had hij door dat hij daar de kracht niet voor had. Hij begreep niet
waar hij was en waar dat piepgeluid vandaan kwam. Een lichte paniek over kwam hem, hij had geen
idee wat er aan de hand was. Zijn zintuigen stonden op scherp toen hij voetstappen zijn richting op
hoorde komen. Het moesten twee mensen zijn waarvan n een vrouw was. Dat kon hij onderscheiden
aan het hak geluid van vrouwelijke schoenen.

215

We merken een kleine verandering in zijn voortgang, maar we kunnen niet voorspellen wanneer hij
uit de coma zal ontwaken. Zei een vrouwelijk stem.
Hij besefte nu waar hij was, en wat dat irritante piepgeluid was. Hij lag in het verdomde ziekenhuis.
Maar waarom lag hij hier, vroeg hij zich af, hij kon zich niets herinneren. Alles was n groot zwart
gat. Hij wist niet eens waar hij aan moest denken. Youssef Hij wist zijn eigen naam nog wel.
Kunnen we hem niet gewoon van de beademing af halen. Hoorde hij een bekende stem zeggen.
Hij schrok lichtjes. Haar stem klonk zo bitter. Alsof ze van hem af wou.
Nee, dat kunnen we niet doen. Hij is niet hersensdood. En de vooruitgang laat blijken dat hij het
wellicht wel zal halen. Hij heeft tijd nodig, het lijkt alsof hij de schok rustig aan het verwerken
is.Antwoordde de verpleegster op haar vraag.
Ze barstte in huilen uit en zei:
Ik hoop dat hij nooit ontwaakt, Hij heeft het meest kostbare van mij afgepakt, Mijn Moeder!
Een kille flashback bracht hem terug in de tijd en hij herleefde het moment opnieuw. Het geschreeuw,
het gevloek, het ongeluk en het laatste wat hij zag was het levenloze lichaam van zijn moeder. Een
ijskoude rilling ging over zijn lijf en hij huilde. Hij huilde in zijn hart en voelde een intens verdriet,
het verlies van een dierbare. Zijn moeder die hij en zijn zus alleen nog overhadden. Het verlies van hun
vader was al zo moeilijk te verwerken maar ze hadden er de kracht voor omdat ze nog hun moeder
hadden maar nu nu was zij er niet meer en het was allemaal zijn schuld. Hij had het ongeluk
veroorzaakt waar zijn moeder aan is overleden. Zijn zus Samya haatte hem nu.
Mevrouw, u moet voorzichtig zijn met wat u zegt. Er is een kans dat hij u hoort. Hoorde hij de
verpleegster waarschuwend zeggen.
Laat hem dan dit horen: Ik haat hem, ik haat hem, ik haat hem!
Hij besefte dat hij haar nooit duidelijk zou kunnen maken dat hij het niet zag aankomen. Dat hij het
niet kon voorkomen.
Hoor je mij Youssef! Ik haat je!
Opdat moment wenste hij dan ook dat zijn ogen nooit meer open zouden gaan. Zijn hartslag begon
sneller te kloppen en zijn lichaam begon daarna hevig te trillen, allerlei alarmerende signalen lieten
weten dat hij in levensgevaar was.
Wat gebeurt er? kon hij zijn zus geschrokken horen.
U moet weg hier! riep de verpleegster ferm.
Hij verloor zijn bewustzijn en hoopte nooit meer te ontwaken.
De verplegers deden alles op alles om Youssef te redden, het eentonige piepgeluid dat van de
hartmonitor kwam liet zien dat hij al theoretisch dood was. Zijn hart was gestopt met kloppen.
Laad de defibrillator op 180. gaf een verpleger de opdracht.
Twee ijskoude peddels werden op zijn borst gelegd.
Los! riep de verpleger.
Een elektrische schok ging door zijn lichaam en met ingehouden adem keken ze naar de hartmonitor
die geen hartslag aangaf.
Laden op 200.
Houd vol jongen. Fluisterde de verpleger met een beetje hoop.
Alweer werden de peddels op zijn borst gelegd.
Los!
De elektrische schok deed zijn lichaam met een klap op het tafel vallen. Ze keken naar de hartmonitor
en niet lang daarna zagen ze een hartslag verschijnen en liet het monitorgeluid weten dat hij het
gehaald had. Opgelucht keken de verplegers elkaar aan, het was ze gelukt.

216

Dagen gingen voorbij en Youssef was uit zijn coma ontwaakt. Zwak en moe keek hij voor zich uit en
wachtte op de dokter die hem voor het eerst zou spreken. Hij keek uit het raam en zag donkere wolken
waar regen uit voortkwam. Hij werd er nog depressiever van dan hij al was. Hij merkte dat de dokter
de kamer in kwam lopen met een dossier in zijn hand. Hij zag er goed gehumeurd uit in tegenstelling
tot Youssef.
Youssef Fadili!riep hij met een glimlach uit.
We zijn blij dat je bij je bewust zijn bent.
Hij greep naar een stoel en ging tegenover hem zitten.
Er is een vordering in je genezingsprocedure. Je had drie gebroken ribben toen we jou in het
ziekenhuis opnamen en het bleek dat je ook een hersensbloeding had.
Youssef luisterde zwijgzaam naar wat de dokter vertelde en kon het moeilijk verwerken.
De operatie was voor een deel niet geslaagd omdat je in coma ben geraakt.
Hoelang? fluisterde Youssef.
Je hebt een maand in coma gelegen. En daarbij heb je ook een keer een hartaanval gekregen.
Een maand? Zweefde hij 30 dagen tussen leven en dood? Hij kon het moeilijk omvatten het leek
allemaal n dag.
En mijn moeder?
De dokter keek hem medelijdend aan en zei:
Zij en de andere zijn al door de familie begraven.
Anderen? vroeg Youssef verbijsterd.
Was hij nu ook verantwoordelijk voor de dood van nog meer mensen.
We begrijpen dat dit nog allemaal moeilijk voor jou is om te bezinken, daarom raden we jou aan om
naar onze psychiater te gaan. Hij zal je zoveel mogelijk proberen te helpen alles te begrijpen.
Hij sloot zijn ogen en een traan glipte over zijn wang. Hij voelde zich ongelofelijk schuldig en wilde
terug in coma raken. Dit wilde hij allemaal niet horen.
Hij zal elke dag n uur met jou doorbrengen.
De dokter bleef nog doorpraten maar Youssef luisterde al niet meer. Hij was terug gegaan naar die dag.
Dertig dagen terug in de tijd.
Twee weken lang zat Youssef in het ziekenhuis. Langzaam begon hij op krachten te komen. Fysiek ging
het allemaal snel maar psychisch had hij veel tijd nodig. In die twee weken dat hij in het ziekenhuis lag
was geen n keer zijn zus of andere familielid hem komen opzoeken, behalve Majdoulinne. Hij had
haar woedend weggestuurd alsof hij haar ergens de schuld gaf. Huilend was ze weggegaan en
sindsdien was ze niet meer gekomen. De Psychiater probeerde hem te doorgronden, maar Youssef hield
zijn pokerface op en zweeg. Hij had geen behoefte aan praten, maar behoefte aan vluchten. Hij wilde
deze verdomde plek verlaten en nooit meer naar terug kijken. De Psychiater vertelde subtiel dat er vier
andere mensen bij het ongeluk zijn omgekomen. De familie el Hakimi. Een moeder, een vader, een
meisje van veertien en een jongetje van acht. Een Marokkaans gezin. Zijn hart moest er toen van
sidderen. Maar zelfs toen weigerde hij over zijn gevoelens te praten.
Hij verbleef nog een week in het ziekenhuis wat een eeuw leek te duren en was toen eindelijk ontslagen
en mocht hij naar huis. Hij had om de vier weken controles tot ze zagen dat het met zijn gezondheid
weer goed ging.
Hij besloot naar zijn moeders huis te gaan om te kijken of er iemand was die hem zou verwelkomen.
Hij wist dondersgoed dat niemand hem opwachtte en dat niemand hem wou zien, maar hij hoopte toch

217

op het goede. Hij opende de deur van de woonkamer en daar trof hij zijn zus Samya. Ze keek hem
geschrokken aan maar al snel verhardde haar gezicht. Ze draaide zich om en weigerde hem aan te
kijken. Alhoewel haar woorden hem die dag in het ziekenhuis veel pijn hadden gedaan, hield hij nog
van haar.
Samya. Zei hij zachtjes.
Hoe is het met je?
Ze draaide zich naar hem toe en zei gevaarlijk kalm:
Donder op uit dit huis, jij hebt het recht niet meer hier te komen.
Alsjeblieft. Zei Youssef hopend op een poging dit uit te praten.
Houd je bek! Ik wil jouw rotkop niet meer zien! schreeuwde ze woedend.
Youssef schrok van haar uitval, het was duidelijk dat ze veel woede in zich had.
Door jou ben ik haar kwijt jij lelijke aap! Beschuldigde ze hem.
Ik zag het niet gebeuren, die auto dook uit het niets op.
Niet liegen! Ooggetuigen hebben gezien dat je door rood bent gegaan. Je hebt het bewust gedaan,
alleen zodat je niet met Majdoulinne hoefde te trouwen.
De tranen schoten uit haar ogen en ze riep:
Als je verdomme niet met haar wilde trouwen kon je ook met lompe kop vluchten je hoefde daarvoor
niet mama dood te maken!
Hij slikte en raakte verbijsterd van haar beschuldiging. Alsof hij zijn moeder bewust de dood in zou
jagen alleen om zo een bruiloft te voorkomen. Daarvoor moet hij echt een psychopaat zijn.
Luister, die beschuldigingen van jou slaan nergens op. Je doet alsof ik moeder heb gedood. Het was een
ongeluk, ik kon het niet voorkomen. Zei hij meer tegen zichzelf dan tegen zijn zus. Hij wilde niet gaan
geloven dat het echt zijn schuld was, alsof hij expres een ongeluk zou veroorzaken.
Donder op! Ik wil jou niet horen praten! schreeuwde Samya hysterisch.
Niemand wilt nog iets met jou te maken hebben!
Wil jij niets meer met mij te maken hebben?vroeg hij voorzichtig.
Voor mij ben je al praktisch dood!
Let goed op met wat je zegt. Als jij mij niet meer gaat erkennen als je broertje dan ga ik weg en kijk ik
nooit meer om. Je zult nooit meer iets van mij horen. Waarschuwde hij haar met pijn in zijn hart.
Ik wil je nooit meer zien! zei ze duidelijk met al het woede dat ze in zich had.
Hij draaide zich om zonder nog een woord te zeggen en verliet het ouderlijke huis en ging naar zijn
eigen huis. Hopend daar wat rust te vinden.
In zijn akelig donkere woonkamer waar hij de gordijnen dicht had gedaan zat hij in zijn badkamerjas
op de bank de post te sorteren. Allerlei betalingen die nog gedaan moesten worden, zelfs als je in coma
ligt gaat de wereld nog steeds door. Give me a break dacht hij chagrijnig. Hij wist niet waar hij moest
beginnen. Binnenkort zou ook het ziekenhuisrekening binnenkomen dacht hij somber. Hij sorteerde al
zijn post netjes en besloot met de meest urgente te beginnen. Net toen hij bijna klaar was hoorde hij de
brievenbus open gaan en viel er een nieuwe laag post op de grond. Zuchtend liet hij zich op de bank
achter over vallen. Hij zou nooit volledig herstellen als hij in deze omgeving blijft. Hij pakte de
beterschapkaart op van zijn collegas op werk. Hij keek er tegen op om te gaan werken. Hij had de zin
en motivatie er niet meer voor. Plots herinnerde hij zich Liang weer. Singapore. Wat klonk dat op dit
moment zo aantrekkelijk. Ver weg van al het ellende. Een nieuwe start. Hij pakte zijn laptop op en
bekeek zijn spaarsaldo via telebankieren. Hij had op zich het geld er wel voor. Veel geld zou je niet
nodig hebben om daar een onderneming te openen dacht hij, niet zoals hier in Nederland.

218

Hij bleef er dagen over nadenken totdat hij een besluit nam. Hij nam ontslag, regelde alle papieren en
documenten, gaf zijn woning op en boekte zijn vlucht naar Singapore. Een vlucht waarmee hij kon
vluchten van al zijn problemen, pijn en verdriet. Hij beloofde zichzelf weer gelukkig te worden, een
belofte dat wellicht uit zou kunnen komen.

103. Sweet home Morocco

Een zachte hand kneep zachtjes in die van hem. Ze waren moe en uitgeput maar ze waren
eindelijk in Marokko. Nog nooit hadden ze zoveel moeite gedaan tijdens deze reis als nu.
Umniya en Youssef waren vergeten dat de grens tussen Algerije en Marokko dicht was. Ze
hoopten een uitzondering te krijgen maar ze hadden allebei Marokkaanse nationaliteiten.
Umniya kon niet geloven dat ze zo ver was gekomen, dat ze Marokko en haar vlag kon zien
maar dat ze niet toegelaten werd. Allemaal vanwege politieke redenen. Ze werd er boos om
en voelde zich machteloos. Na uren te hebben verspild aan de gesloten grens stelde Youssef
voor om het vliegtuig naar Malaga te pakken en vandaar met de bus naar Algeciras te reizen.
Umniya vond het onbegrijpelijk. Ze kon Marokko zien, slechts een douane hield haar tegen
om het land binnen te gaan, en nu nu zou ze via een ander land Marokko moeten
binnentreden... Onnodige moeite nemen, en de rust uitstellen. Maar het kon niet anders. Ze
verspilden nog n dag aan reizen. Na een hele middag op de douane van Marokko te
hebben gezeten en de frustraties hebben moeten opkroppen stonden ze eindelijk in het land
waar ze rust hoopten te vinden. Met glimlach van oor tot oor keek Umniya om zich heen. Ze
was alle irritaties van daarvoor vergeten. Aan haar linkerzijde was een prachtige blauwe
oceaan en voor haar strekte Marokko zich uit. Alles maakte haar nu gelukkig, zelfs die lelijke
gluiperige taxichauffeurs.
Welkom thuis Umniya. Zei Youssef op een warme toon.
Ze keek hem dolgelukkig aan en hij trok hij dichter naar zich toe en sloeg zijn arm om haar
schouder.
El Hamdoelillah. Prevelde ze.
Na vier maanden door verschillende onbekende landen te zijn gereisd, was ze eindelijk thuis.
Alles was voor haar hier bekend. Ze kende haar mensen, haar taal en haar cultuur. Zij maakte
een deel uit van dit land. Het land van haar ouders en voorouders. En nu ook haar land, en
30 kilometer verderop lag haar stad. Tetouan.
Ze verlangde vreselijk veel naar dat huis, geen hotels meer en geen roomservice meer. Ze was
dat helemaal zat geworden. Nu kon ze zich eindelijk settelen in haar nieuwe huis. Een huis
dat het begin gaat worden van een nieuw gezin. Een heerlijk warm gevoel deed het hart van
haar sneller kloppen. Ze was over het verdriet heen, dus het doel van deze reis was behaald.
Ze voelde zich ontzettend gelukkig, en dat kwam allemaal door Youssef. Een man die alles
op alles zette om het haar comfortabel te maken, die alles deed om haar te zien lachen. Een
man die haar tranen wegveegde en altijd vertelde dat hij haar niet zal verlaten, een man dat
alles deed om haar liefde te winnen. Haar man. Ze besefte dat ze nooit over het verdriet van
haar familie zou zijn gekomen als ze hem niet had ontmoet. Hij gaf haar de kracht om door te
zetten, en niet meer achterom te kijken. Met de dag hield ze meer van hem. Hij was haar
redder in nood, haar prins, haar held. Nog steeds had ze dat verliefde gevoel als ze naar hem
keek, ze zweefde tussen de hemel en de aarde als hij haar lieve woordjes toefluisterde.

219

Een taxi bracht hen naar de stad Tetouan, het was eind lente nu in Marokko en alles was
groen. Nog nooit had ze Marokko zo kleurrijk gezien. In de zomer was altijd alles droog.
Youssef keek stilletjes ook naar buiten, zijn ogen leken hem te bedriegen. Was Marokko zo
mooi? Hij herkende het even niet meer, hij was hier tien jaar niet geweest. Laatste keer was
toen hij vijftien was. Er was een prachtige boulevard aangelegd en er waren prachtige parken.
Over al hingen er Marokkaanse vlaggen, die de straten versierden.
De koning is hier. Zei Umniya terwijl ze om zich heen keek.
Hoe weet je dat? vroeg hij verbaasd.
Alles wordt uit de kast gehaald als de koning komt. Al deze vlaggen en versieringen zijn
voor hem.
Ze wees naar een jongeman in een schoonmaakuniform die naast de weg stond met een
bezem.
Deze mannen zijn dag en nacht bezig om de weg schoon te maken waar de koning langs
gaat rijden. Geen boomblad mag er op het weg liggen.
Is dat niet een beetje overdreven? vroeg Youssef verbaasd.
Dit is Marokko. Lachte Umniya, Niets is hier overdreven.
Youssef glimlachte en voelde zich als een toerist die voor het eerst naar dit land komt. Ze
reden langs allerlei visstadjes, die in de zomer altijd overvol waren door de mensen van het
buitenland. Ze passeerden Fnideq, Mdiq en Marina Smir en niet lang daarna reden ze de
stad Tetouan in. Umniya keek met ingehouden adem naar buiten, eindelijk was ze er. Ze
herkende alles en voor heel even verzonk ze in haar gedachten. Het contrast veranderde. De
Taxi werd haar vaders auto, de Taxichauffeur haar vader en de overige plaatsen werden
gevuld door haar moeder, Warda en Mohammed. Ze herinnerde zich vaag wat hun
gesprekken waren slechts de stem van Warda bleef haar bij. Vakantie! had ze boven
iedereen uitgegild uit enthousiasme.
De taxi stopte voor het huis en samen stapten ze uit. Umniya betaalde de chauffeur tien
dirham en hij reed weg. Voor hen stond hen huis.
Is dit het huis? vroeg Youssef verwonderd.
Het leek meer op een flat dan een huis. De kleuren waren uitnodigend en het leek een warm
sfeer te hebben.
Yup. Antwoordde Umniya met een grijns.
Dit is ons huis. Vervolgde ze.
Een glimlach sierde zijn gezicht en ergens vergat hij zijn zorgen. Umniya liep naar de deur
van de buren en belde aan. Youssef zag een man in het balkon verschijnen en hij keek Youssef
vragend aan. De man kon vanaf dat punt, Umniya niet zien en dacht dat Youssef aan belde.
Ja? vroeg de man nieuwsgierig.
Youssef blikte naar Umniya en al snel kwam ze naast Youssef staan waarna de man haar
herkende.
Umniya? vroeg hij verrast.
Salaam Alaykoem Oom.
Wa Alaykoem Salaam. Wat een verrassing! Wacht ik doe de deur voor jullie open.
Is goed. Antwoordde Umniya glimlachend en de man verdween uit het zicht.
Even later ging de voordeur open en dezelfde man kwam naar buiten gevolgd door een
vrouw.
Umniya, wat ben ik blij jou te zien. En de vrouw nam haar in een omhelzing.

220

Hoe is het met je? vroeg ze gelijk bezorgd.

De man zette zijn hand op Umniyas schouder en gaf er een zacht kneepje in.
Je ziet er goed uit. Zei de man met een warme glimlach.
Het gaat el hamdoelillah goed met mij. Hoe is het met jullie? vroeg Umniya bescheiden.
Met ons gaat het altijd goed el hamdoelillah. Antwoordde de man.
We maakten ons al zorgen om jou. Vervolgde de man.
Dat was nergens voor nodig oom, ik heb me prima gered. Antwoordde Umniya.
Dat zien we aan je. Complimenteerde de man haar.
Youssef stond er een beetje als een vijfde wiel bij. Hij vroeg zich af of die mensen hem wel
hadden gezien, ze leken erg bezorgd te zijn om Umniya. Umniya draaide zich naar Youssef
om en zei tegen hen:
Dit is Youssef, mijn man.
Ze keken haar verrast aan en de vrouw zei:
MachaAllah ben je getrouwd?
Umniya knikte verlegen en de man liep naar Youssef toe en schudde zijn hand.
Gefeliciteerd met jullie huwelijk. Ik ben Mohamed de buurman van Umniya.
Bedankt. Lachte Youssef bescheiden.
Kom laten we naar binnen gaan. Dan kunnen jullie even wat eten en bijkomen van jullie
reis. Antwoordde de vrouw zorgzaam.
Deze mensen wisten niet wat voor een reis Umniya achter de rug had. Ze dachten dat ze
vanuit Nederland meteen naar Marokko was gekomen. Ze liepen het huis van hun buren in
waar ze onder een glaasje thee even bij zouden praten.
Oom heeft u een sleutel gekregen van de man die de spullen heeft getransporteerd? vroeg
Umniya.
Ja, mijn dochter, je hebt geluk gehad dat het een betrouwbare man was, anders was hij met
al die waardevolle spullen weggegaan plus met de spullen in het huis.
Umniya knikte en zei:
Hij heeft vaker spullen voor mijn ouders getransporteerd en hij heeft een goede reputatie in
de moskee.
Toen Umniya besloot om weg te gaan uit Nederland, had ze een man ingehuurd die alle
waardevolle spullen uit haar huis in Nederland naar Marokko kon brengen. Slechts spullen
die niet vervoerd konden worden liet ze achter.
Ik zal de sleutel even voor je pakken. Zei Mohamed en hij stond op.
Dus je besluit om hier te blijven wonen, ga je niet meer terug naar Hollanda? vroeg Latifa
nieuwsgierig.
Nee, ik blijf hier. Ik ben Nederland zat. Antwoordde Umniya eerlijk.
Maar waarom mijn dochter, daar is het goede leven.
Umniya schudde haar hoofd.
Niet voor mij. Nederland is op sommige vlakken een goed land. Zoals het zorg is daar goed
en als je niet meer kunt werken dan wordt je geholpen. Maar op sociale vlakte vind ik het
daar niet goed. Mensen mogen ons daar niet en het wordt steeds erger met de dag. Het is
moeilijk voor ons om aan een werk te komen wegens onze religie en afkomst. Er zijn mensen
die nog goed zijn daar niet van, maar de merendeels wilt ons niet meer.
Khair inshaAllah. Hier is het leven op zich ook niet slecht. Zei Latifa aanmoedigend.

221

Umniya glimlachte en Mohamed kwam uit een kamer met haar huissleutel in zijn hand. Hij
gaf haar de sleutel en ze bedankte hem.
Ze opende haar voordeur en stapte met Bismillah naar binnen. Ze voelde hoe haar hart tot
rust kwam. Youssef ging achter haar staan en legde zijn handen op haar schouder.
We zijn er lieverd. Zei hij zacht.
Na al hun avonturen, belevenissen en alle plekken die ze hadden bezocht, waren ze eindelijk
thuis. En nog nooit waren ze zo blij om thuis te zijn.
Ze draaide zich naar hem om en omhelsde hem. Youssefs hart begon sneller te kloppen
maar hij besloot alles wat hij wist voor even te vergeten. Hij wilde ook rust.
Ik ben blij dat jij hier met mij bent. Fluisterde ze.
Hij glimlachte naar haar en streek over haar wang.
Ik ben ook blij om bij jou te zijn.
Een glimlach sierde haar gezicht en teder kusten ze elkaar. Youssef hoopte dat Umniya
begripvol zal zijn op de dag dat hij haar alles zou vertellen, want hij zou haar zelf nooit
willen verlaten.

104. Cleaning the house!

Met een tuinslang stond Youssef boven aan de trap. Het huis moest nodig schoongemaakt
worden zodat het bewoonbaar kon worden. Met een bezem schrobde Umniya al het
vuiligheid weg dat met het water naar beneden stroomde.
Je mag het wel van mij overnemen. Zei Umniya moe.
Youssef barste in lachen uit en zei:
Dacht het niet, dit is makkelijk. En hij zwaaide voor de grap met de tuinslang.
En jij noemt jezelf een man. Zei Umniya hoofdschuddend.
H, probeer me niet te beledigen. Zei hij zogenaamd gekwetst. Je mag blij zijn dat ik je
berhaupt help. Dit is namelijk niet het werk van een man.
Oh nee? Wat is dan het werk van een man volgens jou? vroeg ze met een opgetrokken
wenkbrauw.
Hij draaide aan een denkbeeldige snor en zei quasi nadenkend:
Het werk van een man is jagen, houthakken en op veldslagen strijden, maar aangezien dat
tegenwoordig bijna niet meer voorkomt zeg ik dat een man niets hoeft te doen.
Umniya barstte in lachen uit en zei:
Volgens mij ben jij in het verkeerde tijdperk geboren.
Youssef grinnikte en zei daarna wat meer serieus:
Ik maak maar een grapje met je. Ik help je graag met het huishouden, als de Profeet het
deed dan heb ik geen excuus om het niet te doen.
Umniya keek hem met bewondering aan en zei verliefd:
Wat ben ik Allah dankbaar voor de man die Hij mij heeft gegeven.
Hij liep een paar treden naar haar toe en gaf haar de tuinslang en nam van haar de bezem
over. Ergens voelde hij pijn toen ze die zin uitsprak. Hij erkende dat ze geweldig bij elkaar
pasten maar het feit dat ze elkaar ontmoet hebben wegens de dood van haar familie waar hij
de oorzaak van was zat hem niet lekker. Hoe kon hij daar ooit vrede mee hebben? Hij besloot
alles te negeren tot het niet meer te negeren was. Zo kon hij nog wat tijd met haar

222

doorbrengen voor dat hij de moed bij elkaar zou rapen om haar over zijn geweten te
vertellen.
Laten we maar opschieten, we hebben nog drie verdiepingen te gaan. Zei hij met een
glimlach.
Ok. Knikte ze.
Nadat ze al het viezigheid weg hadden gespoeld trok Umniya daarna al het water naar
beneden met een vloertrekker. Toen ze de laatste treed had gedaan en zich omdraaide stond
Youssef paraat met de tuinslang voor haar gezicht. Ze schrok en deinsde achteruit.
Freeze! Zei hij met een grijns en hield de tuinslang als een wapen op haar gericht.
Je liet me schrikken! riep Umniya uit.
Hierbij ben je gearresteerd. Zei hij plagend.
Op grond van wat? ging Umniya op in haar rol.
Volgens wetartikel acht sectie B ben je schuldig aan diefstal. Zei hij zogenaamd serieus.
Is dat zo? En wat heb ik gestolen? Vroeg ze quasi onschuldig.
Je hebt mijn hart gestolen. Zei hij met een speelse lach.
En wat is jouw bewijs? vroeg ze uitdagend.
Hij stapte dichter naar haar toe en ging dicht tegen haar aan staan. Hun gezichten waren
maar vijf centimeter van elkaar verwijderd. Ze keken elkaar met verlangen aan en er heerste
een verleidelijke sfeer tussen hen.
Bewijsstuk A, ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Fluisterde hij hees.
Hij verkleinde de afstand tussen hen en kuste haar teder.
Bewijsstuk B, ik verlang naar je zoete lippen.
En hij kuste haar weer, en Umniya vergat alles om zich heen en liet zich verleiden door hem.
Hij pakte de vloertrekker van haar af en ze fluisterde:
Wat ga je doen.
Hij legde haar het zwijgen op door haar nog een keer te kussen en fluisterde daarna:
Alles wat je zegt kan en zal tegen jouw gebruikt worden.
Ze moest glimlachen en zei speels:
Klinkt verleidelijk.
Hij glimlachte geamuseerd en net toen hij haar weer wilde kussen hield Umniya de tuinslang
op. Hij keek haar verrast aan en ze moest hard lachen.
Jij zou een waardeloze agent zijn geweest. Zei ze plagend.
Hij moest lachen en vroeg zich nog steeds af hoe ze die tuinslang van hem had afgepakt
zonder dat hij het doorhad.
Hoe deed je dat? vroeg hij grinnikend.
I could tell you, but then I'd have to kill you! zei ze grijnzend.
Jij zou het niet slecht doen als een slechterik. Zei Youssef lachend. Hij hield ervan hoe ze
hem bleef verrassen. Net toen hij dacht, dat hij alles naar zijn hand had toegebracht overtrof
ze hem weer.
Hmm wat zou ik eens met jou doen. Zei Umniya zogenaamd nadenken met de tuinslang
naar hem toe gericht.
Spaar me. Zei hij quasi smekend.
Maar volgens artikel negen sectie D ben jij te knap om droog te blijven. En ze opende de
tuinslang op hem. Lachend spoot ze hem nat tot hij achter haar aankwam. Met de slappe lach

223

probeerde ze weg te rennen maar ze kwam niet ver toen twee sterke armen haar te pakken
kregen.
I got you! zei hij lachend en hield haar strak tegen zich aan.
Umniya kwam nog steeds niet bij van het lachen en al snel richtte Youssef de tuinslang op
hen beide waardoor zij ook nat werd. Door het tegenstribbelen vielen ze beide lachend op de
grond terwijl Youssef haar nog steeds stevig vast hield. Langzaamaan raakten ze uitgeput
van het lachen en toen ze op adem kwamen zei Umniya:
Jij haalt het slechtste in mij naar boven.
en jij haalt het goede in mij naar boven. Zei hij oprecht.
Ze draaide zich naar hem om en keek hem met tinkelende ogen aan. Ze ging half op hem
liggen en kuste hem toen hartstochtelijk. Hij streelde haar teder en langzaam staakte ze de
kus. Met een zwevend gevoel liet ze haar hoofd op zijn schouder rusten, terwijl het water van
hen afdroop en zich in een plas vormde.
Volgens mij moeten we opnieuw dweilen. Zei Youssef daarna grinnikend waarna Umniya
het in lachen uitschaterde.

105. Aan de rand van de afgrond

Alle spullen werden vanuit de garage naar de tweede verdieping gebracht. Samen richtten ze
het huis opnieuw in met de spullen die ze hadden. Het huis werd een stuk luxer met een
plasma tv, computer, laptop en alle andere elektronische apparaten. Umniya liet de
slaapkamer van haar ouders dicht met een speciaal sleutel. Op de n of een ander manier
wilde ze dat niets in die kamer veranderde. Niets wat daar was mocht aangeraakt of verroerd
worden. Het idee dat haar ouders daar sliepen en daar ooit in en uit liepen zorgde er voor
dat Umniya dat plek koesterde. Bang dat als iets daar weggehaald wordt dat de
herinneringen zullen vervagen. Daarom werd die kamer een verboden terrein, zelfs voor
haar.
Umniya en Youssef hadden hun nieuwe slaapkamer helemaal ingericht en het huis begon
steeds meer een thuis te worden. Voor ze het door hadden stond Umniya al in de keuken een
avondmaal te koken en was Youssef tv aan het kijken. Alles begon steeds meer normaal te
worden en stabiliteit keerde terug in hun leven. Youssef maakte kennis met de mensen in de
buurt en paste zich aan zijn nieuwe leefomgeving aan, en soms vluchtte hij naar deze nieuwe
vrienden toe. Hij kreeg het benauwd als hij te lang in het huis bleef. Het idee dat hij woonde
in het huis van de mensen die hij de dood in heeft gejaagd beangstigde hem. Zijn geweten
wilde hem niet loslaten. Het huis was voor hen bedoeld, elke steen in het huis was met hun
zweet gebouwd. Hij dacht dan hoe de vader elke dag hard werkte met zweet op zijn
voorhoofd om zijn kinderen zekerheid te geven. Om hier in Marokko een huis te bouwen dat
altijd hun back-up kon zijn, en misschien op een dag zou hij terug naar zijn land keren.
Youssef werd gek van zulke gedachten. Hij durfde bijna niets aan te raken in het huis, al die
bezittingen waren van hen. Hij was bang dat hij de mp3-speler van Warda vast had of dat hij
uit dezelfde bord at als die van haar moeder. Hij begon paranode te worden. Dus hij vluchtte
vaak naar de buurtwinkel om even met Hakim te praten.

224

Samen met Hakim zat Youssef in de buurtwinkel naar een voetbalmatch te kijken. Het was
niet echt een interessant toernooi aangezien het twee kleine clubjes waren die tegen elkaar
speelden. Maar zo kwamen ze de middag door, buiten verschroeide de zon alles wat niet
onder schaduw stond, en Hakim weigerde de winkel in de middag te sluiten. Het was een
armzaaier die geen kans voorbij zou laten gaan om geld te verdienen. En terecht als je het
niet zo zou doen dan zou je niet goed kunnen leven in Marokko.
Binnenkort komen de mensen van het buitenland en dan raakt mijn kastje wel vol. Zei
Hakim glimlachend.
Denk je? vroeg Youssef.
Ja natuurlijk. In deze wijk wonen er veel mensen uit het buitenland. En op de vijf huizen
hier is van een buitenlander. Daarom maak ik weinig winst hier, vooral in de winter is het
hier soms akelig leeg, maar in de zomer is het bomvol. Uit alle hoeken van Europa komen ze
op vakantie en dan Ching Ching de kassa raakt vol.
Weet je wat ook in jouw nadeel is? Je hebt je gevestigd in een buurt met weinig mensen en
daarbij heb je ook nog veel concurrenten. Ze hebben hier wel genoeg buurtwinkels je had iets
beters moeten openen. Zei Youssef als een marketeer.
Ach dit is tijdelijk. Zei Hakim. Ik spaar slechts mijn geld en dan wil ik trouwen.
Youssef moest lachen en zei:
Ja, dat wordt ook weleens tijd. Hoe oud ben je nu, 30, 35?
Hakim keek quasi beledigd en zei:
Je geeft me het gevoel dat ik hartstikke oud ben. Ik ben 32 en nu klaar om te trouwen.
En wie gaat er trouwen met zon oude man? vroeg Youssef plagend.
Hakim lachte vals en zei toen als een betweter:
Jullie mensen van het buitenland zijn zo grappig. Wij in Marokko hebben niet hetzelfde
systeem als jullie. Jullie trouwen als jullie nog puppys zijn en vaak valt het huwelijk voor
jullie tegen en scheiden jullie voordat de henna bij de vrouw is vervaagd. Maar wij wij
trouwen pas wanneer wij echt verstandig zijn geworden en rijp zijn voor het huwelijk.
Daarbij vallen de vrouwen hier niet op jongetjes maar op echt mannen, een man zoals ik.
Youssef barstte in lachen uit en zei:
Jij bent bij lange na nog niet verstandig. Maar als je gaat trouwen wie heb je dan in
gedachten?
De ogen van Hakim begonnen te tintelen en hij kreeg een glazige blik. Verliefd tot over zijn
oren beantwoordde hij:
Nazieha.
Youssef moest grinniken om de houding van Hakim. Daarnet sprak hij over volwassenheid
en nu zat hij als een verliefde puber voor zich uit te staren.
Wie is dat? vroeg Youssef onverschillig.
Mijn toekomstige vrouw. Antwoordde Hakim nog zweverig. Hij keerde snel weer terug
naar aarde en vervolgde laconiek:
Het is jouw buurmeisje. De dochter van Mohamed.
Ik wist niet dat hij een dochter had. Zei Youssef.
Hoe oud is ze? Twaalf? vervolgde Youssef en hij moest lachen om zijn eigen grap.
Hakim keek hem droog aan en zei:
Nee ze is achttien.
Een puppy dus. Zei Youssef spottend.
En hoe oud is jouw vrouw? vroeg Hakim terugkaatsend.

225

Youssef moest lachen en zei:

Negentien bijna twintig maar dat maakt niet uit want ze is getrouwd met een puppy. En
samen worden we echte rashonden. Jij integendeel zal trouwen met een puppy terwijl jij al
afgetakelde pitbull bent wachtend op zijn dood.
Genoeg genoeg over honden ik word er helemaal stoned van. Zei Hakim die de draad
kwijt was. Youssef lachte hem uit en Hakim deed de tv uit.
Deze wedstrijd wordt toch niks. Zei hij toen het nog steeds nul-nul stond.
Youssef liep het huis in en liep twee verdiepingen omhoog. Hij hoorde dat de tv aanstond en
geluidloos liep hij naar binnen. Zijn adem stokte bij het zien van de beelden. Er was opeens
niet meer genoeg zuurstof in de kamer en hij voelde hoe zijn hart werd samengeknepen.
Daar zat Umniya op de Marokkaanse bank naar een videoband te kijken. Een videoband met
mensen uit haar verleden. Het was duidelijk een video dat in Nederland was opgenomen
allerlei verschillende mensen kwamen voor in het beeld en het leek alsof er een feest was.
Umniya kijk eens. Zei de man achter de camera. Een klein meisje van ongeveer negen jaar
oud keek recht in de camera en moest lachen.
Baba! zei ze giechelend.
Mama zegt dat je de camera moet wegdoen en het eten naar de mannen moet brengen. Zei
ze.
Waar is jouw moeder?
Het kleine meisje wees naar boven en samen liepen ze naar boven. De man filmde zelfs de
treden van de trap en het werd een rommelig beeld.
Fatima? riep hij.
Shhtt! klonk er vanuit een kamer.
Niet lang daarna filmde de camera een babybedje, en een vrouw verscheen in beeld.
Hij slaapt. Fluisterde ze.
Op beeld verscheen er een klein jongetje, dat duidelijk pasgeboren was. Vredig lag hij te
slapen met zijn kleine hand tegen zijn wang aan.
Youssefs handen begonnen te trillen en zijn geweten was niet te negeren.
Warda ben jij blij met je broertje. Vroeg de man net alsof hij een interview aflegde.
Op het tweepersoonsbed zat een kleine kleuter die verlegen glimlachte en ze knikte.
En jij Umniya?
Ik ben heel erg blij! zei het wat oudere meisje met een lach van oor tot oor.
Abdullah het is tijd dat de gasten eten krijgen, roep Faissal en Karim dan kunnen ze je
helpen met het eten naar de mannen toe te brengen. Zei de vrouw.
Jallah allemaal naar buiten, uit deze kamer. Mohammed slaapt eindelijk. Vervolgde ze en
iedereen liep de slaapkamer uit.
Dit waren ze dus. Dit was haar familie. Abdullah, Fatima, Warda en Mohammed. Haar
naasten. Youssef voelde hoe zijn knien begonnen te knikken bij het weten dat, dat schattige
kleutertje op het bed en die kleine lieve babytje niet meer in leven waren door hem. En die
geweldige ouders die Umniya opgevoed hadden en haar steunpilaren waren ook door zijn
toedoen niet meer leefden. Hoe durfde hij nog recht in Umniyas ogen te kijken en haar aan te
raken. Dat recht had hij niet vond hij. Hij verdiende haar niet, ze was veel tegoed voor hem.
Zijn geweten plantte allemaal zaadjes in zijn hoofd van schuld, spijt en angst. Het zou niet

226

lang meer duren voordat Youssef zou neerstorten. Hij stond aan de rand van de afgrond,
slechts nog n duwtje en hij zou vallen.

106. Afwezig
Op het dak van het huis zat Umniya op de grond met haar rug leunend tegen het lage
muurtje. Youssef lag op de grond terwijl zijn hoofd op haar schoot rustte. De lucht kleurde
zich langzaamaan donkerder en samen keken ze naar de schemering terwijl ze aan het
bijpraten waren. Eigenlijk bestond het gesprek meer uit het gepraat van Umniya, Youssef zei
niet veel. Hij staarde naar de zichtbare sterren die geduldig wachtten op de nacht. Hij bleef
maar nadenken over zijn leven en alle beproevingen die hij moest en moet doorstaan.
Wanneer eindigt het? Vroeg hij zich af. Maar hij begreep dat er geen einde aan zou komen.
We moesten immers getest worden om te kijken welke bestemming we in het hiernamaals
zouden krijgen. Het leven heeft haar ups en downs. En we vergeten vaak de goede dingen in
onze leven als we het slechte meemaken. En soms lijkt iets slecht maar kan er wat goeds
achter zitten, en soms lijkt iets goed maar achteraf kan er slecht inzitten. Het levenspad moet
je gewoon uit wandelen en je moet haar verrassingen je tegemoet laten komen. Maar altijd
moet je in je achterhoofd houden wat onze doel hier op aarde is, en wat er van ons wordt
verwacht dan wordt de kromme pad met de toestemming van Allah recht. Het rechte pad,
daar wilde hij zich op bevinden en dat vereiste geduld. Veel geduld.
maar soms heb ik het gevoel dat ik echt in die tijd leef. Dat boek brengt mij echt helemaal
terug naar het jaartal 620. Ik voel me dan echt als een soldaat die aanwezig is op die slagveld,
begrijp je. Zei Umniya aan n kant door, ze was erg enthousiast over een boek die ze
inmiddels al vijf keer had gelezen. Zo had ze een heel half uur vol lopen praten over de
gebeurtenissen in het boek.
emm. Zei de automatische piloot in Youssef.
Al een half uur lang antwoordde hij met Ja, ehu en geknik om haar het gevoel te geven dat hij
luisterde terwijl zijn gedachten ver weg waren.
Vooral op het moment toen het bleek dat die ruiter een vrouw was. SoubhanaAllah kun je je
voorstellen wat voor moed ze had. Ze deed alles op alles om haar broer te redden uit de
klauwen van de Romeinen en dat onder de vlag van Khalid ibn Walid. Dat dit echt gebeurd
is, dat kun je je toch niet voorstellen?
Yup.
Luister je wel? vroeg ze opeens fronsend.
mm.
Youssef. Zei ze terwijl ze om zijn aandacht vroeg.
Afwezig staarde hij naar de lucht en Umniya had het gevoel dat ze al die tijd tegen zichzelf
zat te praten. Ze merkte dat hij de afgelopen dagen wel vaker afwezig was met zijn
gedachten. Hij sprak niet veel maar glimlachte alleen om haar het gevoel te geven dat er niets
was. Maar nu begon haar intutie te zeggen dat er echt iets goeds mis was. Naast zijn
nachtmerries, onverwachtse schrikreflecties was er nu iets meer aan de hand. Hij begon te
zwijgen en stiller te worden. De gesprekken begonnen niet meer vanuit zijn kant, en zijn
oprechte lach was verdwenen. Het leek alsof hij geen plezier meer had en Umniya was bang
dat het door haar kwam, of dat hij erover nadacht om terug naar Nederland te gaan omdat
hij Marokko niks vond. Iets was veranderd en het zat Umniya niet goed.

227

Ze streek over zijn haar en probeerde de gevoelens van verlatingsangst te onderdrukken. Ze

was al door vier mensen in de steek gelaten, als hij haar zou verlaten zou ze nooit meer
iemand kunnen vertrouwen.
Ze staarde naar zijn ogen die glazig voor uit staarden zonder te knipperen. Waar zou hij toch
aan denken? Wat gaat er om in zijn hoofd vroeg ze zich af. Aan de andere kant merkte ze ook
dat hij een baardje liet staan wat hem alleen maar aantrekkelijker maakte. Ze merkte ook een
betere verandering bij hem op de vlakte van geloof. Hij reciteerde vaker de Qoraan, stond
vaak op voor het nachtgebed, bad bijna alle gebeden in de moskee en gaf veel aalmoezen
weg. Het was een grote vooruitgang als ze keek naar het begin toen ze hem leerde kennen.
Ze was blij dat ze samen op n lijn stonden.
Youssef? vroeg ze weer.
Ja. Antwoordde hij op een monotoon alsof hij instemde op iets wat ze zei. Hij had nog
steeds niet door dat Umniya uitgepraat was.
Hallo!! Je luistert niet! zei ze verbaasd.
Die zin bereikte hem en snel keerde hij terug uit zijn wereldje. De glazig blik verdween en
zijn geforceerde glimlach verscheen.
Ik luister wel. Zei hij snel ter verdediging.
Oh ja? Wat zei ik dan? testte ze hem uit.
Hij begon te grinniken en hij zei diep nadenkend:
Ehh je had het over dehoe heet dat ook al weer, dinges, ehm Ja over dat de tijd vliegt
en dat voor we het weten dat het laatste uur aanbreekt.
Umniyas wenkbrauw ging omhoog en verdwaasd zei ze:
Dat had ik gisteren gezegd.
Youssef keek betrapt en barstte toen in lachen uit. Umniya kon niet zo snel de lol er in zien,
en bleef hem met een vragende blik aankijken. Ergens was ze gekwetst, het idee dat hij niet
meer luisterde naar wat ze zei was een teken dat hij niet meer genteresseerd was in haar. Met
gemengde gevoelens bleef ze hem aankijken totdat hij uitgeput raakte van het lachen. Hij kon
uit haar blik lezen dat ze het totaal niet leuk vond en al snel verdween zijn lach.
Ze keek weg en probeerde haar best te doen om niet alle vragen op hem af te vuren. Hij
begreep dat ze gekwetst was en hij zuchtte zachtjes. Hij ging recht op zitten en ging voor
haar zitten.
Het spijt mij. Fluisterde hij.
Ze keek alweer weg en hij voelde zich een grote eikel.
Ik was te ver weg met mijn gedachten dat ik niet heb geluisterd. Vervolgde hij.
Langzaam blikte ze in zijn ogen en vroeg zachtjes:
Waar dacht je aan?
Hij slikte en hij voelde hoe hij tussen de muren klem kwam te staan. Hij had geen idee wat hij
hierop had moeten antwoorden, en met een vage blik staarde hij haar aan. Hij wilde iets
verzinnen maar niets dat hem meteen te binnen schoot, en de waarheid vertellen daar was hij
nog niet klaar voor. Teleurgesteld keek ze hem aan en ze stond zonder nog een woord te
zeggen op en liep meteen naar beneden hem daar achterlatend met een nog groter
schuldgevoel. Alles leek maar steeds meer verkeerd te gaan en misschien was dit het moment
om nu de waarheid te vertellen. Om verlost te worden van het duistere geheim dat hij met
zich meedroeg. Hij stond op en leunde tegen het muurtje van het dak en staarde naar de stad
Tetouan waarvan het centrum zich op een grote berg bevond. Haar lichtjes begonnen
zichtbaar te worden nadat de zon onder was gegaan. Hij zuchtte diep en voelde de zwaarte

228

op zijn schouder zwaarder worden. Zo kon hij niet leven en zo wilde hij niet leven. Als hij
haar niks zou vertellen dan zou hij haar kwijtraken en als hij het wel zou vertellen dan was er
ook een kans dat hij haar kwijt zou raken. Hij was moe en uitgeput en dit was niet gezond.
Hij beet zachtjes op zijn lip en met niet-goed-voorspellende vooruitblik besloot hij het risico
te nemen. Hij zou haar alles vertellen met de kans dat hij haar kon verliezen. Zij zal
uiteindelijk de beslissing moeten nemen. Morgen zal de waarheid aan licht komen, en dan
zal het op haar neer komen. Zal ze het hem vergeven of zal ze hem uit zijn leven verstoten,
hoe dan ook hij wilde rust en een schoon geweten. Want zo kon het verder niet meer

107. Angst.
Met een leeg gevoel zat hij op hun bed. Hij begon te twijfelen. De angst dat ze hem niet meer
zou willen zorgde ervoor dat hij bijna niet durfde. Ze had hem sinds gisteravond genegeerd.
Hij ademde diep in maar nog steeds had hij het benauwd. Nee, het was nu of nooit. Hij stond
op naar zijn kledingkast, en pakte zijn reistas in. Hij had niet veel kleren dus het inpakken
duurde niet lang. Zijn hart sloeg in een hoog tempo, hij was bang dat Umniya hem nu zou
betrappen en dan zou het een stuk moeilijker zijn om alles uit te leggen. Hij liep vervolgens
naar het nachtkastje van Umniya en pakte haar mobiel op. Snel zocht hij naar het nummer
van Amira en sloeg het op in zijn telefoon. Hij keek nog eens goed rond in de kamer, het kon
zo zijn dat dit het laatste keer was dat hij hier zou zijn. Vervolgens legde hij een envelop met
geld naast haar telefoon. Hij liep de slaapkamer uit en liep naar beneden waar hij zijn reistas
bij de voordeur neerlegde. Hij ademde diep in en uit en het was zover. Zodra zou hij die
trappen naar boven moeten lopen en haar alles vertellen. Hij raapte al zijn moed bij elkaar op
en liep naar de derde verdieping.
Hij trof haar achter de laptop en met lood in zijn schoenen liep hij op haar af. Ze merkte hem
op en keek hem aan. Ze kreeg meteen een slecht gevoel in haar maag. Zijn
gezichtsuitdrukking voorspelde weinig goeds.
Umniya, ik moet met je praten.
Haar hart begon sneller te kloppen en ze klapte de laptop dicht. Ze knikte en hij nam naast
haar plaats op de Marokkaanse bank.
Hij staarde een moment naar de grond voordat hij de kracht vond om haar aan te kijken.
Ik ga je iets vertellen, wat schokkend voor je kan zijn.
Umniyas ogen werden groot en ze wist niet wat ze kon verwachten.
Maar ik wil dat je eerst dit goed beseft. Ik houd van jou, en ik zal van jou blijven houden tot
de engel des doods mijn ziel komt halen.
Youssef fluisterde Umniya met angst in haar toon.
Dat besef je toch? Zeg me dat je dat beseft. Zei hij terwijl zijn ogen vochtig werden.
Snel knikte ze, terwijl ze nog steeds niet wist wat ze kon verwachten.
Het wordt tijd dat ik je over mijn verleden ga vertellen. Het hele verhaal. Het verleden
waarvoor ik mij diep schaam. Ik had je laatst verteld over Majdoulinne, en dat ik niet meer
met haar wilde trouwen, toch?
Wederom knikte ze weer.
Ik had je ook verteld dat ik het moeilijk vond om het mijn moeder te vertellen. Nu zit het zo
dat toen ik het haar wilde vertellen ik met haar in de auto zat. Mijn moeder was woedend

229

toen ik haar vertelde dat ik niet meer met Majdoulinne wilde trouwen. Ze had gezegd dat ik
haar zoon niet meer zou zijn als ik de bruiloft zou aflassen. Ik had tegen haar geschreeuwd
en haar onrespectvol behandeld en nu moet ik boete doen voor mijn handelingen. Want op
dat moment maakte ik een dodelijk ongeluk.
De tranen stroomden over zijn wangen toen hij dit vertelde. Nog nooit had Umniya hem met
tranen gezien en nu zat hij gebroken voor haar. Ze wilde iets zeggen maar ze wist dat dit niet
alles was, hij was niet uitgepraat. Dit was niet het schokkende.
Ik verloor mijn moeder die dag, en ik raakte in coma.
Geschrokken keek ze hem aan. Nooit had ze gedacht dat hij ooit in coma had gelegen.
Youssef. Fluisterde ze zachtjes met medelijden.
Wacht ik ben nog niet klaar. Zei hij met pijn in zijn hart.
Ik heb een maand in coma gelegen en toen ik ontwaakte en naar huis mocht had ik
niemand. Mijn zus verafschuwde mij en wilde niets met mij te maken hebben.
Waarom?Vroeg ze voorzichtig met een brok in haar keel.
Ze dacht dat ik expres het ongeluk had veroorzaakt. Twee maanden na mijn coma besloot ik
naar Singapore te gaan en ik ontmoette jou. Ik was kapot chagrijnig en ik kon het
schuldgevoel niet loslaten. Ik was me zelf kwijt totdat jij mij op mijn plaats zette in het
vliegtuig. Ik weet niet waarom maar het voelde goed. Je was lekker brutaal en het hield mijn
gedachten even weg van het verlies dat ik heb opgelopen. Ik wilde meer over jou weten en ik
weet nu niet of dat zo een goed idee was.
Umniya begreep niet wat hij met die laatste zin bedoelde. Wilde hij nou dat hij haar niet had
ontmoet.
Het lot had ons bij elkaar gebracht uiteindelijk, maar niet met de reden die ik dacht. Ik
voelde me bij jou thuis, gelukkig en levend. Ik wist dat jij ook verdrietig was en ik beloofde
mezelf jou gelukkig te maken net zoals jij mij gelukkig hebt gemaakt. Samen hebben we veel
dingen doorstaan. Maar wat we nu moeten doorstaan is individueel, het is iets wat we niet
samen kunnen doen.
Youssef waar heb je het over?vroeg Umniya angstig.
Dit is niet makkelijk voor mij om te vertellen Umniya. Wat ik jou zo ga vertellen is moeilijk
te verdragen. Ik wil dat je weet dat het mij vreselijk spijt. Ik wist niet wie je was toen ik jou
ontmoette, en als ik het had geweten dan had ik je met rust gelaten. Ik hoop dat je begripvol
zult zijn. Zei hij huilend.
De tranen stroomden nu ook over haar wangen, ze was bang voor hetgeen ze zo te horen zou
krijgen. Wat was het, waardoor Youssef nu ontroostbaar voor haar zat hopend dat zij
begripvol zou zijn. De verwarring en angst namen toe en met een trillende stem zei ze:
Vertel op Youssef.
Hij ademde diep in en zei toen gebroken:
In Ouahran had ik in jouw paspoort gekeken en zag dat je van achternaam el Hakimi heette.
Die achternaam kwam me bekend voor en toen wist ik wie jij was. Jij ben de dochter en de
zus van de mensen met wie ik een ongeluk heb gemaakt. Ik ben degene die verantwoordelijk
is voor de dood van jouw familie! zei hij hartverscheurend.
Voor heel even stopte de wereld met draaien. Haar hartritme vertraagde en de tijd leek stil te
staan. Ik ben degene die verantwoordelijk is voor de dood van jouw familie echode in haar
hoofd. De grond onder haar voeten begon te draaien en met ongeloof keek ze hem aan. De
woorden wilden nog niet tot haar door dringen.

230

Wat? fluisterde ze verbijsterd.

Het spijt mij Umniya. Ik wist het niet zo lang en ik wilde het je vertellen maar ik durfde
niet. Met tranen keek hij haar aan, hopend dat ze hem zou vergeven.
Ze begon haar hoofd te schudden en al snel brak de dijk bij haar los. Ze verborg haar handen
voor haar gezicht en bleef herhalen:
Nee, nee dit kan niet waar zijn.
Het spijt mij!
Ze haalde haar handen weg en hij schrok van haar bittere gezichtsuitdrukking. Ze keek hem
nu woedend aan terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Het spijt jou! Het spijt jou! Door jou is mijn familie dood, je hebt alles van mij ontnomen!
Denk je dat spijt genoeg is?
Hij schrok van haar woorden en was bang dat dit het einde zou zijn. Haar toon werd steeds
hoger tot ze hysterisch begon te schreeuwen. Het verdriet waarvan ze dacht dat het weg was,
was nu terug met een grotere pijn. Met de pijn van verraad. Alles wat ze over Youssef wist
vergat ze, al zijn goede eigenschappen kon ze zich niet meer herinneren. Voor haar zag ze nu
de man die ze nooit hoopte te ontmoeten. De schuldige van al haar leed en verdriet. Iemand
voor wie ze wrok koesterde.
Door jou ben ik een wees! Mijn leven was kapot! Ik heb geen Vader, geen moeder allemaal
door jou! Weet je wel hoe het voelt als je ze allemaal in n klap kwijt raakt!
Ze balde haar vuisten met ongelofelijke pijn in haar hart.
Moordenaar! gilde ze nu hysterisch tegen hem.
Hij voelde hoe zijn hart in duizend stukken brak. Zijn allergrootste liefde maakte hem uit
voor een moordenaar.
Ik haat je, ik haat je! bleef ze herhalen terwijl ze hem sloeg.
Ze was niet te vergeten een Wing Chun vechter dus de klappen kwamen hard aan. Hij hield
haar polsen vast om zichzelf tegen haar klappen te weren. De woede in haar verdween maar
een ongelofelijk pijn van verdriet bleef.
Laat me los. Zei ze huilend en verslagen.
Haar emoties sloegen op hol en ze kon niet meer helder nadenken, ze wilde op dit moment
niet meer leven. Hoe kon haar echtgenoot diegene zijn die ze liever dood wenste. Hoe kon ze
met hem getrouwd zijn? Ze had het gevoel dat ze haar familie had verraden. Dat ze hun
moordenaar in huis heeft gebracht. Youssefs hart bloedde en had spijt dat hij haar dit had
verteld. Het huwelijk was kapot gegaan en daarbij had hij ook Umniya gebroken. Hij begreep
dat hij maar steeds de bron van haar ellende bleef zijn.
Het spijt mij. Herhaalde hij.
Ze schudde haar hoofd en fluisterde uitgeput:
Uit weg ik wil je nooit meer zien.
Zijn angst kwam uit, dit was wat hij wilde voorkomen.
Umniya fluisterde hij hartbrekend.
Er uit! gilde ze nu. Niet mijn naam zeggen!
Hij stond op, staarde haar met waterige ogen aan en liep toen weg naar beneden. Hij pakte
zijn reistas op en hield de klink van de deur vast. Zijn hart bloedde en hij hoopte dat ze haar
geluk terug zou vinden. Hij opende de deur en liep naar buiten.

231

Umniya liet zich op de grond vallen en terneergeslagen huilde ze. Dit kon niet waar zijn?
Waarom mocht ze niet gelukkig zijn? Waarom moest hij van alle mensen diegene zijn, die ze
nooit hoopte te ontmoeten. Het leven zat haar niet mee. Ze had gehoopt en verloren. Geluk
was niet voor haar weggelegd. Geluk was een illusie, ze wist al die tijd niet dat er nog meer
pijn en leed achterschuilde.
Met haat, verdriet, wrok en pijn liep ze naar het raam. Ze keek toe hoe hij wegliep. Hij
draaide zich om en zag haar bij de raam staan. Met een gekwetst blik keek hij haar en ergens
had hij hoop dat ze hem terug zou willen. Hij hoopte op een seintje van haar kant maar tot
zijn grootste teleurstelling trok ze het gordijn ruw dicht. Er was geen terugkeer voor hem, de
tranen stroomden nog nooit zo hard, hoewel hij onbeschrijfelijk veel van haar hield, was het
zij die hem verliet.

108. Verdoofd
In het hoekje van hun slaapkamer zat Umniya op de grond met haar benen naar zich
toegetrokken. Al twee uur lang zat ze daar als een levenloze zombie. Ze was lamgeslagen,
verlamd er wilde geen beweging meer in haar komen. Haar mascara had een spoor op haar
gezicht achtergelaten. Haar hart voelde dood aan, en heel even leek haar ziel vertrokken te
zijn, huilen kon ze niet meer de tranen waren opgeraakt. Ze hield haar kaken strak op elkaar
terwijl er een ongekende woede haar van binnen verteerde. Ze dacht na, en hoe meer ze
dacht hoe kwader ze werd. Ze was woedend op Youssef maar nog niet zo half als dat ze op
zichzelf was. Ze voelde zich dom omdat ze door hem geloofde dat er hoop voor haar was.
Van alle mannen die ze genegeerd had, had ze hem in haar leven toegelaten. Ze had haar tijd,
liefde en bed met hem gedeeld. De moordenaar van haar familie. Dom en naef kind dat ze
was. Als het mogelijk was voor haar ouders om hiervan op de hoogte te zijn, zouden ze diep
teleurgesteld in haar zijn. Ze balde haar vuisten en haar ogen keken verbijsterd voor zich uit.
Nee, nee, nee! schreeuwde ze uit van woede.
Ze herinnerde zich haar vaderstrouwring die ze aan hem had gegeven. Ze voelde een beetje
kracht in haar opkomen en vloekend gooide ze haar nachtkastje woedend om en alles viel op
de grond. Een glas, lamp en een fotolijstje braken in ontelbare gevaarlijke scherfjes en
verspreidden zich over de hele kamer. Hoe kon ze haar vaderstrouwring aan hem geven? Ze
was een verraadster. Ze had haar familie verraden. De tranen waarvan ze dacht dat ze
opgeraakt waren stroomden weer als een waterval naar beneden. Ze gaf zichzelf de schuld
van al haar problemen. Het waren haar verkeerde beslissingen die ervoor zorgden dat ze
alleen maar leed meemaakte. Als ze die dag gewoon met haar familie naar de dierentuin was
geweest dan was ze misschien ook omgekomen in het ongeluk. Dan hoefde ze niet te leven
en te ervaren hoe het leven is zonder familie. Dan was ze niet wanhopig opzoek geweest naar
geluk waardoor ze in het vliegtuig belandde naar Singapore met de schuldige naast zich. Dan
was ze niet op de dader verliefd geworden en was ze ook niet met hem getrouwd. Dan had
ze haar familie niet verraden. Kon ze maar terug in de tijd gaan om haar lotsbestemming te
veranderen. Maar slechts een dwaas denkt dat. Wat Allah bepaald heeft kan niet ongedaan
worden. Alles ligt in Zijn macht.
Uren gingen voorbij en nog steeds zat ze in diezelfde hoekje. Haar menstruatie maakte het
onmogelijk voor haar om te bidden en maakte het mogelijk om te blijven zitten. Het was ook

232

door haar menstruatie dat haar gevoelens extra scherp waren. Ze was te gevoelig waardoor
ze overdreven kwaad was. Ze bleef nadenken, haar hersenen dachten alles over na. Ze
herinnerde zich dingen die ze onbewust was vergeten. De puzzelstukjes die de puzzel
compleet maakten. Ze herinnerde zich het vierde lijk in het moratorium, ze had niet onder
dat laken gekeken maar dat was dus de moeder van Youssef. Of toen ze in Singapore voor
de grap hem uitmaakte voor moordenaar en hij als reactie daarop wegliep. Of hoe hij
klampachtig het stuur van de tuc-tuc vasthield op een lege weg in Myanmar. De grote
operatielitteken op zijn zij en zijn nachtmerries. Het gevallen paspoort en zijn plotselinge
vertrek uit het hotel kamer. Allemaal puzzelstukjes die nu pas een geheel vormden. Het
verhaal was compleet gewordenwist ze het maar eerder voordat ze gevoelens voor hem
had gekregen. Uitgeput sloot ze haar ogen, maar ze kon geen rust vinden. Ze was gebroken,
vernederd en bedrogen. Ze was door haar dromen bedrogen. Haar hoop had haar vernederd
en liefde had haar gebroken. Er was niemand meer voor wie ze kon leven, de toekomst zag er
donker en zwart uit en ze werd omringd door depressie. Een zware depressie waar men
moeilijk vanaf komt
Dagen gingen voorbij en Umniya raakte zich steeds meer kwijt. Het huis was een rommeltje
en ze vertoefde dagen op de bank met de afstandsbediening in haar hand. Ze verzorgde
zichzelf niet meer, en ze at bijna niks meer. Ze sloot zichzelf af van de buitenwereld. Zo nu en
dan hoorde ze de deurbel afgaan maar ze negeerde het en bleef op de bank liggen. Ze deed
alsof ze niet thuis was, maar daar trapte niemand in. Ze begreep dat haar buren ongerust
waren maar ze had geen behoefte aan mensen. Ze wilde niemand meer om haar heen
hebben, en ze wilde al helemaal niemands medelijden. Ze was van binnen dood, ze wilde
haar leven niet meer leiden. In plaats daarvan keek ze naar films en volgde hen fictieve leven.
Ze wilde slechts een toeschouwer zijn, ze wilde niets meer voelen, de pijn had haar al
verdoofd. Zij werd de eenzame vogel die zich los had getrokken van de groep. Dit was het
begin van haar solitair leven.

109. Honger
Sloffend liep ze naar de keuken. Haar maag gromde al een paar uur van de honger. Ze had
sinds die droge koekje van de dag ervoor niets meer gegeten. Maar nu begon het echt pijn te
doen, de steken van honger in haar maag dwongen haar wat te eten te zoeken. Ze liep de
keuken in en opende de koelkast. Zuchtend keek ze in een lege koelkast, naast de zure melk
was er verder niets. Ze sloeg de deur weer dicht en keek even rond in de keuken. Er was niets
meer eetbaars. Het was alweer sinds drie weken geleden dat ze boodschappen had gedaan.
Ze keek nog eens rond en haar oog ving toen twee kakkerlakken op, vlak naast het
gasfornuis. Een rilling ging over haar lichaam, ze had echt een kakkerlakkenfobie. Meteen
rende ze de keuken uit en trok de deur van de keuken dicht. Met een snelle ademhaling keek
ze om zich heen, bang dat er nog meer van die ranzige beestjes in haar buurt waren. Ze
herinnerde zich hoe ze Youssef altijd riep als ze een kakkerlak ontdekte. Snel joeg ze die
gedachte uit haar hoofd. Ze wilde niet meer aan hem denken. Nadat ze geen kakkerlakken
meer bespeurde, liet ze zich op de bank vallen. Wat nu? Ze had nog steeds honger en de
keuken was niet meer toegankelijk. Ze keek naar de gesloten raam waar maar een kleine
lichtstraal de woonkamer probeerde te verlichten. Misschien moest ze buiten maar wat te

233

eten kopen. Met tegenzin liep ze naar het raam en opende de luiken, gelijk verlichtte een
heldere namiddagzon de woonkamer. Het deed zelfs pijn aan haar ogen, zoveel licht was ze
niet meer gewend. Haar maag gromde alweer en zuchtend besloot ze wat te eten halen. Ze
wikkelde haar hoofddoek om haar hoofd en trok haar slippers aan. Ze pakte haar geld en
sleutels en liep toen moeizaam naar beneden hopend niemand van haar buren tegen te
komen. Ze kon al raden wat ze tegen haar zouden zeggen. Voorzichtig opende ze de deur en
met ingehouden adem gluurde ze naar buiten. Toen ze zag dat de kust veilig was trok ze de
deur achter zich dicht en liep snel weg. Het was belachelijk hoe ze uit haar eigen huis weg
probeerde te sneaken. Ze liep een paar mensen voorbij die haar verbaasd nakeken. Ze
negeerde hen blikken en toen kreeg ze haar lievelingseettent in het Vizier. Ze stapte naar
binnen en de aanwezigen stopten met eten en keken haar verbaasd aan. Sommige begonnen
van die gedurfde opmerkingen te maken. Ze negeerde het en wist ook wel dat ze de raarste
combinatiekleding aanhad maar wat de mensen vonden boeide haar niet meer.
Si Mohamed, ik wil n sandwich. Zei ze tegen de man achter de toonbank.
Hij knikte terwijl hij haar met een frons aankeek. Zo voelt het dus om een Marokkaan uit
Marokko te zijn, dacht ze bitter. De man achter de toonbank had haar vaak bediend met een
glimlach toen ze op vakantie kwam, ze kreeg kortingen en er was een gezellige sfeer. Maar
nu ze er uit zag als een lokale boerin, had niemand aandacht voor haar. Het grappige was dat
hij haar niet herkende, niet dat het wat uitmaakte ze had toch geen behoefte aan mensen.
Ze ging zitten op een kruk en zag een spiegel recht voor haar. Met een emo-blik staarde ze
naar haar eigen spiegelbeeld. Haar huid had een zieke kleur en de donkere kringen onder
haar ogen toonden slaaptekort. De lichtjes in haar ogen waren verdwenen en slechts een
doffe blik was overgebleven. Geen wonder dat niemand haar herkende.
Hier meid.
Ze keek op en pakte haar sandwich aan. Ze merkte dat hij haar een ogenblik aankeek met een
onderzoekende blik. Alsof hij haar herkende maar niet meteen kon plaatsen wie zij was. Ze
nam een stevige hap van haar sandwich toen hij opeens zei:
Ik ken jou ergens van. Ben jij niet Umniya uit Hollanda?
Zonder op te kijken bleef ze haar hap goed kauwen voordat ze kon doorslikken. Vervolgens
schudde ze haar hoofd en zei:
Nee, dat ben ik niet.
Verward bleef hij nog vanachter de toonbank haar aankijken. Hij had kunnen zweren dat zij
het was, maar omdat hij meerdere bestellingen had kon hij er niet teveel aandacht aan
besteden. In drie grote happen had ze haar sandwich op en nog steeds had ze honger.
Si Mohamed, nog n.
Hij knikte verbaasd en maakte weer een broodje voor haar klaar. Nog nooit had hij een dame
zo snel zien eten. Nadat ze vier broodjes op had en nog acht andere broodjes had gekregen
liep ze de winkel uit. Ze besloot de sandwiches in de diepvries te doen en wanneer ze honger
kreeg hoefde ze het dan alleen maar te ontdooien.
Ze liep haar straat in en toen ze nog maar tien meter van haar huis verwijderd was, ging de
deur bij de buren open en stapte Nazieha naar buiten. De dochter van Latifa.
Ja, Ja ik ben snel terug. Riep ze nog naar binnen waarna ze de deur dicht trok en zich
omdraaide. Umniya voelde zich betrapt toen Nazieha haar zag.
Umniya?vroeg ze verbaasd.
Umniya zuchtte en liep naar kant op.

234

Nazieha. Zei ze niet al te enthousiast.

Waar was jij? Het leek alsof je van de aardbodem was verdwenen. Vroeg Nazieha.
Umniya moest een goede leugen verzinnen want de waarheid vertellen zat er nu niet in.
Meteen zou haar zielige verhaaltje bij elke buren langs gaan met nog een overdosis aan
toegevoegde verhaaltjes. Umniya wist dondersgoed hoe het ging in de Marokkaanse
samenleving. Je kon deze mensen maar beter niets vertellen, anders zou je je gezicht niet
meer in publiek kunnen vertonen.
Ik was ziek, nou ben eigenlijk nog steeds ziek. Antwoordde Umniya.
Ah arme meid, dat kan ik aan je zien.
De belediging hield Umniya voor zich en Nazieha vervolgde:
We belden aan maar niemand deed open.
Ja klopt, ik lag in bed en had de kracht niet om op te staan.
Waar is jouw man dan? vroeg ze nieuwsgierig.
Die is terug naar Nederland, om een paar dingen te regelen. Zei Umniya alsof ze nog bij
elkaar waren. Ze moest wel zoiets zeggen, anders kon ze de geruchten al horen.Dat arme
meid, had al haar familie verloren en nu heeft die man haar gedumpt voor een betere vrouw. Want kom
op wie wilt nou een vrouw die nog rouwt om de dood van haar familie Nu is ze ook haar man kwijt,
en leeft als een oude kluizenaar in dat huis.
Umniya schudde snel die gedachte uit haar hoofd en Nazieha zei:
Ok, nou mijn moeder zou het echt leuk vinden als je langs komt vanavond. Ik weet niet of
je het weet maar mijn zus heeft een dochtertje gekregen.
Oh gefeliciteerd maar ik voel me nog niet lekker. Een andere keer. Zei Umniya.
Ah kom op Umniya, je mag bij ons thuis uitzieken. Rachida heeft je al heel lang niet gezien.
Bedankt voor de uitnodiging, maar echt ik voel me niet lekker. Ik zal Rachida en haar
kleintje gauw komen opzoeken ok.
Wat jij wilt Umniya. Ik moet nu gaan, mijn moeder wacht op een Knorr bouillon.
Is goed.
Ze nam snel gedag van haar en stapte toen eindelijk het huis in. Sloffend liep ze naar boven
met de zak vol sandwiches. Ze besloot ze in de diepvries te zetten en net toen ze de keuken
instapte herinnerde ze zich de reden waarom de keukendeur dicht was. Ze slaakte een kreet
van angst toen ze n van de kakkerlaken bij het aanrecht zag en snel stapte ze de keuken
weer uit. Met een kloppend hart ging ze op de bank zitten en het duurde niet lang voor ze in
tranen uitbarstte. Ze verborg haar gezicht in haar handen en stortte zich uit. Ze was haar zelf
verloren, ze loog tegen mensen en voelde zich verdomd alleen. Ze was in de afgrond
gevallen, en er was niemand die haar daar meer uit kon halen. Ze begon gewend te raken aan
verdriet, pijn en leed. Ze wist niet meer wat plezier en lachen was. Ze wist dat ze zichzelf niet
meer was, ze voelde dood aan. Zelfs toen ze haar familie pas verloren had voelde ze zich nog
niet zo beroerd als nu. Nu was er nog iemand die haar verlaten had, en hoe erg ze haar best
ook deed om hem te haten wist ze dat ze van hem bleef houden. Hoe erg ze haar best deed
om hem te vergeten wist ze dat hij niet te vergeten was. Nu had ze een enorm verdriet, het
liefdesverdriet.

110. Tweestrijd
235

De dagen die er op volgden waren hartstikke deprimerend. De tranen die ze weigerden te

laten vallen, stroomden nu dagenlang naar beneden. Het was alweer meer dan een maand
geleden sinds hij weg was gegaan en Umniya begon het steeds moeilijker te krijgen hem niet
te missen. Ze stond in een grote tweestrijd met zichzelf. Ze wilde hem erkennen als haar
echtgenoot maar dat liet haar verstand niet toe. Ze moest telkens terugdenken aan het
ongeluk van haar familie en wilde hem schuldig houden voor hen dood. Maar in hoeverre
was het zijn schuld? Zo bleef ze zichzelf steeds zieker maken totdat ze straks geen been meer
zou hebben om op te staan.
Ze liep haar slaapkamer in waar nog steeds glas op de grond lag van de kapotte voorwerpen
die op haar nachtkastje stonden. Haar oog ving plots een knipperde licht van haar telefoon
op. Snel liep ze naar haar telefoon en zag dat ze een smsje had. Met een kloppend hart
opende ze het bericht en las:
Beste Umniya, hoe gaat het met jou? Ik wil je heel erg bedanken voor jouw hulp. Ik heb de Hajj
verricht en ben weer veilig in Indonesi. Ik heb mijn familie over jullie verteld en ze zijn jullie ook
dankbaar en ze wensten jullie te ontmoeten. Ik zou jouw liefdadigheid nooit vergeten. Moge Allah jou
belonen. Doe de groeten aan Youssef voor me. Groetjes uit Indonesi, Zamir.
Haar ogen raakten betraand en ze las de sms zeker drie keer opnieuw. Ergens voelde ze zich
wel goed door die sms. Ergens op de wereld was iemand haar dankbaar en het was fijn om te
weten dat mensen nog aan haar denken. Ze herinnerde zich dat ze gelukkig was, en zachtjes
sloot ze haar ogen en dacht terug aan die dagen. Ze had de afgelopen weken haar best
gedaan om niets meer te herinneringen maar nu waren die herinneringen welkom. En in elke
herinnering speelde n persoon de hoofdrol. Die persoon was niemand anders dan haar
echtgenoot Youssef

Dit is Zamir. Ik vergezel hem op zijn reis. Zei ze nonchalant.

Hij keek haar geprikkeld aan en begon zachtjes met zijn hoofd te knikken.
Ik snap het al, je hebt me niet meer nodig omdat je me al vervangen hebt. Jammer want voor mij ben jij
onvervangbaar.

De pijn in haar borst werd erger, en nog meer herinneringen schoten haar te binnen.

Ze sloot slikkend haar ogen dicht en begon stap voor stap te lopen. Plots zakte ze met n been door het hout,
gevolgd met een angstige kreet. Youssef draaide zich geschrokken om en zag dat Umniya midden op de brug zat
terwijl ze in paniek haar voet los probeerde te krijgen. Hij aarzelde geen moment en rende naar haar toe. Ze
negeerde de pijn in haar been en probeerde zichzelf eruit te redden terwijl ze niet naar beneden probeerde te
staren. Het ijzige gekraak van het hout onderhaar liet merken dat het niet lang meer zou duren voordat de vloer
onderhaar weg zou zakken tezamen met haar.
Umniya!riep Youssef uit.
Ze keek hem angstig aan en riep in paniek:
Youssef help me snel, mijn been zit vast.
Zet je arm om mij heen.
Ze keek hem twijfelend aan maar besloot hem maar te vertrouwen, ze deed wat hij van haar vroeg. Hij sloeg op
het hout waar haar been vast zat, en hij brak m in stukken. Haar broekspijp was omhoog gekropen en bloed
drupte van haar wond naar beneden. Ze hield haar tanden strak op elkaar van de pijn en ze weigerde een traan te
laten vallen. Doordat Youssef de hout had gebroken stond de rest op het punt ook te breken. Hij stond snel op en
trok Umniya omhoog. Hij tilde haar op in zijn armen en rende haastig naar de overkant.

236

Een kleine glimlach verscheen er op haar gezicht.

Waarom blijf je mijn gestoorde acties altijd goed praten? vroeg ze zacht.
Hij staarde naar de grond met een kleine glimlach en zweeg even vervolgens keek hij haar weer aan en zei hij:
Ik weet niet, ik denk omdat ik veel voor je overheb.

De man zou wraak nemen, daar was ze zich van bewust. Stille tranen rolden uit haar ogen als een plezier voor
die man. Ze slikte en zijn grijns zorgde voor kippenvel. Plots keek ze toe hoe het zware lichaam van de man met
een ruk van haar af werd gerukt. Ze keek recht in de ogen van Youssef. Ogen die onweer voorspelden. Youssef
greep de man bij zijn kraag en takelde hem hard. Hij pakte hem weer van de grond op en sloeg zijn hoofd tegen
het raam aan. Hij bleef dit een paar keer doen tot er een spoor van bloed uit een hoofdwond van de man kwam.
Vervolgens smeet hij hem tegen de grond aan en, bleef zijn lichaam schoppen. De man verroerde zich bijna niet
meer, en het leven in hem begon steeds verder weg te zakken.
Hij had me overmeesterd, als jij niet kwam dan ze begon nu nog harder te huilen.
Maar ik kwam, dus het is niet nodig om verder te denken Umniya. Probeerde hij haar te troosten.
Ze opende haar ogen, en keek in zijn geruststellende ogen. Ogen die haar nooit minachtend hebben aangekeken,
ogen die boekdelen spraken, maar die zij liever negeerde. Ze kon het niet meer. Het negeren hielp niet meer. Want
haar eigen ogen toonden nu dezelfde blik voor hem. Hij was er voor haar op elke moment van de dag. Hij hielp
haar, beschermde haar, troostte en geruststelde haar. Het negeren hielp niet meer.
Wat moet ik toch zonder jou? fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar blik neersloeg en tranen over haar wangen
rolden.

Babbaaa!!
Ze raakte uitgeput van het schreeuwen en huilend verborg ze haar gezicht in haar handen, terwijl haar lichaam
schokte. Plots voelde ze een aanwezigheid en toen ze op keek zag ze net hoe Youssef plaats naast haar nam op het
muurtje. Een mengeling van emoties zorgde er voor dat ze hem verward aankeek. Ze wilde op dat moment
verdwijnen, hij mocht haar niet in deze staat zien. Hij keek haar zachtmoedig aan en hij kon het niet laten het
werd tijd dat hij zijn hart liet praten.
Umniya, je hebt mij. zei hij vol overtuiging.

Vandaar dat je in Kuala Lumpur jezelf uit de klauwen kon bevrijden van die boze man, en in Thailand die dief
bijna de dood in had geslagen. Zei ze zacht.
Hij glimlachte zwakjes en zei:
Of ik nou kon kickboksen of niet, ik zou die man hoe dan ook de dood in hebben geslagen enkel en alleen omdat
hij je aanraakte. Daarvoor hoef ik niet in bezit te zijn van een vechtkunst.
Umniyas hart stond haast stil van zijn woorden. Nu was het niet alleen maar zeker dat Umniya van hem hield
maar ook dat ze nooit meer van een ander kan houden. Hem vervangen was onmogelijk en haar liefde voor hem
groeide per ademhaling. Het waren veelbetekende woorden die hij net had uitgesproken. Zijn mannelijkheid had
haar veroverd maar ook zijn zachtmoedigheid.

Sinds het moment dat jij in het vliegtuig naar Singapore zat en ik naast jou kwam zitten, heb ik jou leuk
gevonden.
Ze raakte verbaasd van zijn woorden, en haar hart begon in een razend tempo te kloppen. Hij vervolgde:
Er is geen dag voorbij gegaan of ik wilde in jouw gezelschap zijn. Ik heb je eerder al verteld dat ik niet zonder je
kan, en ik weet dat jij ook niet zonder mij kan. Je bent de medicijn waar ik zo lang naar heb zitten verlangen. De
zonnestraal in mijn leven, de regenboog in moeilijke tijden. Ik heb mijn best gedaan om je te beschermen tegen
alles en iedereen, maar ik ben bang dat ik je niet langer meer kan beschermen tegen mezelf.
Hij wendde zijn blik weg, en zei op een wat zachtere toon:
Want mijn zwakte ben jij.
Ik kan er niet aan denken dat ook maar iets je kan overkomen. Je hebt me sinds dag n gek op je gekregen

237

zonder dat je het doorhad. Wat ik voor je voel heb ik nooit meegemaakt. Het lijkt alsof dit hart nog alleen maar
voor jou klopt. Je zult vast verbaasd zijn van wat ik je nu allemaal vertel, maar Umniya het werd tijd dat ik mijn
hart liet spreken.
Haar ogen vulde zich met tranen, ze kon niet geloven dat ze hem dit hoorde zeggen. Het leek een droom die te
mooi was om waar te zijn.
Die andere dag vroeg je mij wie met jou zou willen trouwen en dat je niemand bent en niemand hebt. Umniya
voor mij ben je alles, en je hebt mij. En ik zou dolgraag met je willen trouwen.
Een brok vestigde zich in haar keel en stille tranen stroomden naar beneden. Zijn ontroerende hartveroverende
woorden veroorzaakten kippenvel. Zijn twinkelende ogen toonden zijn oprechtheid, en voor het eerst zag ze
duidelijk de tekenen van liefde voor haar op zijn gezicht.
In jou bijzijn voel ik mij zo sterk en voelt het alsof ik bergen kan verplaatsen. Je inspireert mij en je hebt het
leven weer overspelbaar voor mij gemaakt. Zonder jou zou ik het niet redden. Ik dank God, dat hij mij jou op
mijn pad heeft gestuurd. Ik snap zelf niet waar ik dat aan heb verdiend. Zonder jou leven is alsof een mens
probeert te overleven in een woestijn zonder water.

Ze blikte even in zijn ogen die haar betoverde en van blijdschap sprong ze in zijn armen en hij omhelsde haar
stevig. Een kleine traan ontsnapte uit haar oog, terwijl ze eindelijk van haar zenuwen was verlost. Met een
kloppend hart luisterde ze naar zijn zachte gefluister:
Eindelijk ben je van mij.
En ze sloot haar ogen en genoot van zijn omhelzing.

Jullie stralen helemaal. Zei Simran lachend.

Umniya en Youssef keken elkaar even aan en moesten toen mee lachen.
En hoe voelt het om getrouwd te zijn? vroeg Rahul.
Het voelt aan als een opluchting. Antwoordde Youssef.
Volgens mij was Youssef bang dat je een ander zou vinden. Zei Simran lachend waarna ze allen begonnen mee
te lachen.
Hij had niks te vrezen, een ander als hem vinden is onmogelijk. Zei Umniya met een zwakke glimlach.

Oh kom op Umniya moet ik het uit je slaan. Afgelopen nacht was je huwelijksnacht en jij doet alsof er niets is.
Vertel me hoe het was..
Het was geweldig. Zei ze zacht.
Echt? Geweldig-geweldig of gewoon geweldig?
Umniya beet zachtjes op haar lip terwijl haar ogen twinkelden:
Het was Geweldig-geweldig.
Simran moest lachen.
Het dringt nog niet tot mij door, is dit een droom Simran? Want daar lijkt het wel op. Het was een magische
nacht.
Umniya stapte het balkon weer op en keek naar de plek waar het gisteren was begonnen. De prachtige tuin
herinnerde haar aan elke detail van gisteren. Youssef liep op dat moment de tuin in samen met Rahul en haar
adem stokte ze kon haar ogen niet van hem afhouden. Hij vertraagde met lopen en alsof hij wist dat ze naar hem
keek, blikte hij op naar het hoge balkon waar zijn droomvrouw stond. Hij vergat alles om zich heen en het leek
alsof alleen zij nog bestonden. Hij hief zijn hand even op en Umniya zwaaide terug. Hij liep door met Rahul en
Umniya uitte een diepe zucht.
Hij was zo lief voor me. Fluisterde ze zacht.
Hij overhaastte geen moment en deed alles om het mij gemakkelijk te maken. Het was gewoon magisch. En ze
draaide zich om naar Simran.
Hij maakt je gelukkig. Zei Simran zacht.
Umniya knikte en zei:

238

Nog nooit ben ik zo gelukkig geweest. Als ik al die tijd eens wist dat het geluk bij hem lag dan had ik mijzelf veel
verdriet bespaard. Ik geniet nu opeens veel meer. De kleuren zijn nog nooit zo kleurrijk geweest, de lucht is nooit
zo helder geweest en dit hart zei Umniya terwijl ze haar hand op haar hart plaatste:
Is nog nooit zo gelukkig geweest.

Ze liep naar hem toe en stak haar armen onder zijn armen door en omhelsde hem stevig. Ze omsloot haar handen
op zijn borst. Haar hoofd rustte tussen zijn nek en schouders, en aangenaam verrast legde hij zijn handen op die
van haar.
Verlaat me nooit. Hoorde hij haar fluisterend zeggen.
Nooit. Zei hij zacht en draaide zich naar haar om.
Hij streelde haar gezicht en nestelde zijn vingers in haar haar. Met zijn wijsvinger streek hij zachtjes over haar
lip.
Ik zou gek moeten zijn, om jou te verlaten.

Umniya waarom huil je?vroeg hij verbaasd.

Ik weet niet, maar ik voel een brandende pijn in mijn hart. Ik voel jouw verdriet.
Het spijt mij. Vervolgde ze en de tranen vermeerderden.
Voor wat? vroeg hij zacht.
Ik ben zo egostisch geweest. Ik ben zo met mijzelf bezig geweest dat ik vergat dat jij mijn steun nodig hebt. Dat
jij ook jouw ei kwijt moet. Deze hele reis heb ik verdrietig lopen doen en jij troostte mij. Maar jij hebt zelf ook
iemand nodig die jou troost en jouw pijn verlicht. Het spijt mij antwoordde ze met pijn in haar hart, een brok
propte zich in haar keel en Umniya voelde zich zo schuldig.
Kom hier. Gebood hij haar en zachtjes stond ze op en liep naar hem toe. Hij liet haar op zijn schoot zitten en
teder veegde hij haar tranen weg.
Ik heb jou. Er blijft geen verdriet of pijn over. Als jij tegen mij praat voel ik dat ik leef. Als je mij plaagt wakker
je het vuur in mij. Als jij mij liefkoost voel ik mij de gelukkigste persoon op aarde en als jij lacht dan klopt dit
hart met plezier.
Umniya begon nog harder te snikken om zijn lieve woorden en hij vervolgde:
Ik kom niks te kort als ik met jou ben, ik ben wie ik wil zijn omdat ik weet dat je mij accepteert. Wil je weten
waarom ik met jou ben getrouwd en waarom jij de ideale vrouw voor mij bent?
Ze knikte en hij streek met zijn hand over haar haar.
Je bent de meeste leuke, lieve, grappige en beeldschone vrouw die ik ooit ontmoet heb. Ik heb nog nooit zon meid
als jou ontmoet. Jij bent uniek. Je bent grappig in de meest vreselijke situaties zonder dat je het door hebt. Hoe
erg de situatie ook is je krijgt mij wel aan het lachen. En als je boos op mij bent ben je in mijn ogen nog steeds
charmant. Je hebt pit en je brengt altijd spanning in het spel. Je bent vriendelijk maar tegelijkertijd ook een
pestkop. Je bent avontuurlijk en tegelijkertijd ook een angsthaas. Je bent een vriend maar tegelijkertijd een rivaal.
Je bent sterk maar tegelijkertijd ook kwetsbaar. En alhoewel je koppig bent, ben je ook zorgzaam, lief, schattig,
aantrekkelijk en mysterieus.
Kortom je bent alles wat ik in een vrouw zoek. Ik weet dat elke dag met jou anders zal zijn want je bent
onvoorspelbaar. Jij bent mijn beste vriend en geen persoon die tegen jou op kan, en nooit zou ik jou in de steek
laten. Jij bent de medicijn die mijn wonden heelt. Dus maak je niet druk lieve schat. Egostisch zijn is een
eigenschap die jou niet toebehoort. Jij hebt meer gedaan om mij comfort te schenken dan je zou denken.
Haar hartslag klopte ongelofelijk snel en de vlinders bleven nog altijd in haar buik fladderen.
Jij hoeft alleen maar te lachen, en geen ellende die mij raakt. Zei hij glimlachend.
Haar glimlach werd breder en met vochtige ogen staarde ze in zijn ogen.
De zoektocht naar de ideale vrouw kwam aan zijn eind toen ik jou zag. Ik heb gevonden wat ik zocht en ik heb
gekregen waarnaar ik verlangde en daarom mijn lieve lieve schat ben ik met jou getrouwd.
Betoverd keek ze hem aan en hij fluisterde:
Jij bent zo beeldschoon dat ik met al mijn kracht mijn best moest doen om je niet aan te raken, om jou niet te
kussen.

239


De tranen stroomden hard naar beneden. Hoe had ze hem ooit kunnen uitmaken voor een
moordenaar terwijl hij altijd haar redder in nood was geweest. Hij kon zon onschuldig
persoon uitworden gemaakt voor een moordenaar? Terwijl hij diegene was die haar altijd aan
het lachen kreeg, haar troostte en altijd voor haar klaarstond. Hoe kon iemand met zulke
eigenschappen een moordenaar zijn? Het was onmogelijk. Hoe had ze kunnen vergeten wie
hij was en wat hij voor haar betekende. Hoe kon ze haar gevoelens voor hem proberen te
negeren terwijl elke adem die ze uitblies zijn naam riep. Hoe zou ze ooit zonder hem kunnen
leven nadat ze wist hoe geweldig het leven met hem was. Ze was een waardeloze echtgenote
door hem te verstoten op het moment toen hij haar het hardst nodig had. Toen hij hoopte dat
ze begripvol zou zijn was ze irrationeel. Hoe kon ze de liefde van haar leven wegsturen
terwijl hij er altijd voor haar was. Ze liet zich vallen op de grond en huilde van spijt. Hoe kon
ze zon prachtige man laten gaan alleen omdat hij ergens op de verkeerde tijd op de
verkeerde plaats was, en zelf het slachtoffer van het lot was.
Youssef, kom terug het spijt mij! huilde ze hartverscheurend, hopend dat hij haar zou
horen.
Je hebt mij beloofd me nooit te verlaten!
Haar stem echode door het lege huis en ze wist dat dit het resultaat was van haar slechte
beslissing. Hij zou niet meer terug komen, en het was haar eigen schuld, nu zou ze moeten
leven met haar eigen fouten. De pijn in haar borst werd erger en langzaam stond ze op en
pakte een sleutel op haar nachtkastje op. Met hartzeer liep ze naar de verboden kamer, die ze
vervolgens opende. Met bloedend hart liep ze de donkere slaapkamer binnen van haar
ouders, en ze liep langs de make-up tafel waar allerlei verschillende fotolijstjes opstonden.
Met betraande ogen keek ze naar hun familiefoto bij een fontein in Fes. Ze leken allemaal
gelukkig op die foto. Met haar vinger ging ze over die foto en ze voelde zich eenzaam. Ze liep
verder naar het bed en trok voorzichtig de deken omhoog. Ze kroop onder de dekens en
huilend keek ze naar het lege deel van het bed. Ze fantaseerde dat Youssef naast haar lag en
haar verbeelding leek zo echt. Ze greep naar zijn hand en hield het vast en zei hartbrekend:
Het spijt me. En langzaam gingen haar ogen dicht, waarna ze in een diepe slaap viel.

111. Years pass by

Er waren 750 dagen, zes uurtjes en 21 minuten verstreken sinds Youssefs vertrek, en er ging
geen dag of moment voorbij zonder dat ze aan hem dacht. Het gemis was bijna
onverdraagzaam maar ze vond een manier om er mee te leven. Ze was niet meer depressief
zoals aan het begin van zijn vertrek. In de afgelopen twee jaren heeft ze moeten leren hoe ze
haar problemen alleen moest oplossen. Ze groeide in haar ontwikkeling en met haar
levenservaringen verkreeg ze wijsheid. Ze was inmiddels alweer bijna 23 jaar oud, en ze was
goed gentegreerd bij het Marokkaanse volk. Ze had geleerd hoe ze in haar eentje stevig op
beide benen moest staan. Niemand die nog misbruik kon maken van haar vertrouwen, alleen
op deze manier zou ze in haar eentje het kunnen overleven in deze samenleving. Het leven
was niet meer als twee jaar geleden toen ze nog geld in haar zakken had. Nu moest ze voor
geld werken om in leven te blijven. Met verschillende baantjes probeerde ze rond te komen.
Ze gaf engels als bijles, ze paste op kinderen van rijke mensen en met de ramadan maakte ze

240

Marokkaanse deeghapjes die haar buurjongen verkocht in de stad. Samen splitsten ze de

winst van de dag. Het was op deze manier dat ze probeerde te overleven, als een
alleenstaande vrouw. Soms als de situatie te wanhopig werd ging ze naar de markt om
ingehuurd te worden als een eendaagse schoonmaakster. Dat was het meest rotte werk die ze
het liefst niet verrichtte. De hoop dat Youssef terug zou komen was klein geworden door de
jaren heen, en ze nam het hem ook niet kwalijk. Het was zij die tegen hem zei dat ze hem
nooit meer wilde zien. Soms probeerde ze zijn huidige leefomstandigheden in te schatten.
Zou hij hier in Marokko zijn of was hij terug gegaan naar Nederland of Singapore of Egypte,
daar waar zijn vrienden waren. Of misschien was hij opnieuw getrouwd, en had hij nu
kinderen, misschien leefde hij niet meer. Het waren zulke gedachten die haar gek kregen. Het
was gissen naar een antwoord, maar geen enkele antwoord was bevredigend. Ze hoopte
vurig dat hij haar niet vergeten was, dat zij nog steeds zijn eerste grote liefde was maar hoop
begon steeds meer iets verraderlijks te worden. Daarbij zat ze vast. Ze was nog altijd
islamitisch getrouwd, mocht er een periode komen waarin ze zeker wist dat hij niet meer
terug zou komen dan zou ze hem nodig moeten hebben om te scheiden. Maar het mooie
eraan was dat ondanks dat hij weg was ze nog steeds kon zeggen dat ze zijn vrouw was. Er
was niets op aarde dat ze liever wilde dan zijn echtgenote te zijn. Nooit zou ze van iemand
anders kunnen houden, nadat ze zijn liefde had geproefd. Er zou geen gelijke aan hem zijn.
Hij was haar wederhelft.
De vorige zomer was Amira op vakantie gekomen en verbleef een week bij Umniya thuis.
Het waren haar krachtige woorden die haar aanmoedigde om verder te leven. Haar steun
kreeg haar uit de zware depressie en Umniya begreep toen dat het niet zo verder kon gaan.
Haar gezondheid was erop achteruit gegaan door de last van het verdriet. Amira probeerde
haar op te vrolijken wat voor deels hielp. Maar nooit zou Umniya meer zo uitbundig lachen
als eerst, ze hield haar glimlach op maar haar glimlach verbreedde zich zelden tot een
oprechte lach. De enige persoon met wie ze altijd oneindig plezier had was Youssef, en nu hij
er niet meer was had ze ook niemand meer met wie ze haar grappen kon delen.
Soms was het huis akelig leeg, het huis bevatte vier verdiepingen zonder de garage erbij
geteld, en zij was de enige die er in leefde. Ze dacht er vaak aan om kinderen te adopteren en
zo omringd te worden door mensen om wie ze kon geven. Maar als ze nadacht over hoe zij
maar net haar hoofd boven water hield, dan zag ze af van dat plan. Ze wachtte af tot er wat
makkelijkere tijden zouden komen en er meer geld gespaard werd, misschien dat ze dan een
kindje kon adopteren.
Toen Amira de vorige zomer weer vertrok zocht Umniya een manier om van haar verdriet af
te komen, ze had toen haar Quraanboek geopend en er viel een gedroogde roos uit. Met
tranen in haar ogen had ze naar de roos gekeken die ze ooit van Youssef had gekregen in
Maleisi. Door veel Quraan te lezen en dagelijkse de Wing Chun te beoefenen verdreef ze al
het chaos uit haar hoofd. Op het dak van het huis probeerde ze de wijze woorden van
Waluyo altijd te herinneren, en probeerde de innerlijke rust te verkrijgen. Ze legde een hoge
lat bij zichzelf en wilde die vechtkunst perfect beheersen, ze wilde altijd haar gedachten op
iets anders vestigen maar toch verdween Youssef geen moment uit haar gedachten. Als ze
Wing Chun aan het oefenen was moest ze telkens denken aan het moment toen ze elkaar
leerde kennen en hoe ze altijd een discussie met elkaar hadden. Ze kreeg een glimlach als ze

241

zich herinnerde hoe hij deze vechtkunst de Chicken Wing noemde, nooit had hij het op de
juiste manier uitgesproken.
Ook had ze de afgelopen jaar zich weer gemengd onder de mensen. Ze besefte dat het
hartstikke slecht was om zich af te zonderen van de mensen. De mensheid leeft in groepen,
omdat het behoeftig is aan elkaars gezelschap. Ze hebben elkaar nodig om zich veilig, en
belangrijk te voelen. Zo was Umniya bijna elke avond bij haar buren, en overnachtte Nazieha
ook vaak bij haar thuis. Haar buren begrepen dat er iets tussen Umniya en Youssef was, want
welke echtgenoot gaat voor twee jaren even naar het buitenland om een paar zaakjes te
regelen. Uiteindelijk had Umniya Nazieha de waarheid toevertrouwd met de voorwaarden
dat ze het tegen niemand zou zeggen. Nazieha beloofde het en leefde vreselijk met Umniya
mee. Latifa en Mohamed wisten dat Umniya het soms moeilijk had om financieel rond te
komen en nodigden haar zo elke dag uit om bij hen te eten.
Nadat ze het gevoel kreeg dat ze haar veiligheid had opgebouwd door contact te maken met
de buren was het ook tijd om een sociaal contact op te bouwen met haar buurt. Zo werd ze
een vrijwilligster in de moskee en hielp op de zaterdag en zondagen kinderen de Quraan
melodieus te reciteren met de regels van de Tajweed. Ze wilde iets betekenen voor de
mensen, zodat als het haar beurt zou zijn om deze wereld te verlaten, dat ze dan weet dat ze
voor sommige iets heeft kunnen betekenen. Dat haar leven op deze aarde niet nutteloos was
geweest. En door zichzelf zo bezig te houden en contacten te leggen met mensen maakte ze
het voor zichzelf onmogelijk om af te zonderen.
Ze besloot voor Youssef te leven, want ze wist dat hij wenste dat ze gelukkig was, en ze wilde
dat zij zijn wens kon vervullen. Omdat hij zich altijd op haar naam zou beroepen. Ze trachtte
twee maanden na zijn vertrek hem te bellen en hem te vragen terug te komen maar tot haar
grootste teleurstelling was het nummer niet meer in gebruik. Zijn Nederlandse simkaart was
niet geldig in Marokko en zijn nieuwe nummer had ze in die tijd niet gekregen. Verder had
ze niet kunnen bedenken hoe ze in contact met hem zou kunnen komen, dus ze liet het over
aan het lot. Allah had bestemd dat ze elkaar zouden ontmoeten en misschien zou het weer
bestemd kunnen zijn om na deze jaren elkaar weer te ontmoeten. Umniya wist dat het
allemaal een beproeving was, en het was belangrijk dat ze geduldig bleef, want Allah helpt
de geduldige. Hun eerste trouwjubileum was vorige jaar, ze was toen naar haar kledingkast
gelopen en had haar trouwjurk bekeken. Vervolgens trok ze het aan en ze maakte zichzelf op,
alsof de bruidegom haar elke moment kon ophalen. Toen liep ze de trappen omhoog naar het
dak terwijl haar enkelbanden en armbanden een tinkelend geluid maakten. Het bracht haar
terug naar een jaar geleden toen ze rennend in de armen van Youssef viel, en hij haar toen die
nacht de zijne maakte. Ze liep toen het dak op en staarde richting de bergen wachtend op
haar bruidegom die haar zou komen ophalen. Nu een jaar verder stond ze weer op het dak
met diezelfde trouwjurk aan.
Vandaag was het hun tweede trouwjubileum. Haar hartritme vertraagde en de wind streelde
haar lichaam. Een paar plukjes van haar haar vielen over haar gezicht en stille tranen
stroomden over haar wangen. Met kippenvel keek ze naar de zonsondergang terwijl ze
terugdacht aan haar huwelijksnacht. Hoe magisch die nacht was, en ze sloot haar ogen dicht.
Ze herleefde elke moment opnieuw en ze kon horen hoe hij haar in haar oor een melodie
zong, terwijl ze dansten. Zachtjes begon ze die melodie te neurin en ze zong met een sterk
verlangen de volgende belovende woorden:

242

Oh, remember the first vow of love, sweetheart. Remember the first step of love. I cant
remember the moment when I lost my heart. I cant remember when I felt in love. This is a
promise, my promise. I will never stop loving you, and you must love me too.

112. Bakr
Ze stapte het winkeltje van Hakim in, en met een glimlach groette ze hem.
Heb je die fijne couscous voor me? vroeg Umniya terwijl ze rond keek in het winkeltje.
Hai hai Couscous, voor wie ga je koken? vroeg hij nieuwsgierig.
Umniya onderdrukte haar lach en zei:
Wil je wel weten, a weld a Zjoe3. Ik ga voor jouw verloving koken, ben je vergeten?
Echt waar? Komt Nazieha om mijn hand vragen? vroeg hij geamuseerd.
Ja het wordt een grote dag, ik zou maar even snel een bezoekje aan de Hamam nemen.
Hij overhandigde haar twee verschillende pakken couscous aan en net toen ze wilde
aannemen trok hij zijn handen terug.
Eerst wil ik iets weten. Zei hij lachend.
En dat is? vroeg ze nuchter.
Nazieha slaapt vaak bij jou, heeft ze het weleens over mij? vroeg hij met hoop.
Umniya trok haar wenkbrauw op en zuchtte vervolgens.
Geef mij die couscous. Zei ze hoofdschuddend.
Nee, eerst mijn vraag beantwoorden. Zei hij quasi chanterend.
Je weet dat ik ook naar de winkel hiernaast kan gaan, dan ben je meteen je beste klant
kwijt.
Hij moest lachen en zei vervolgens smekend:
Please Umniya ik moet het weten.
Goed dan. Zuchtte ze. Ja, ze heeft het weleens over jou.
Zijn gezicht klaarde op en met hartjes in zijn ogen vroeg hij zwevend:
Echt waar?
Ja, echt waar, ze zegt dat ze jou een irritant ventje vindt en dat ze jou wilt vertrappen als een
kakkerlak. Jallah geef mij mijn couscous.
Al snel viel hij teleurgesteld uit zijn droomwolk, en een donkere regenwolk hing nu boven
zijn hoofd. Hij gaf haar de couscous en met een klein beetje medelijden keek ze hem
vervolgens aan.
Luister Hakim, Nazieha moet je vergeten. Er zijn vast genoeg andere meiden die met jou
willen trouwen. Zei ze adviserend.
Welke meiden? vroeg hij depressief.
Ik weet niet, je nichtjes misschien? vroeg ze schouderophalend.
Hij keek haar nu droog aan en zei:
Is niet echt wat ik wilde horen.
Luister, er zwemmen genoeg visjes in de zee. Ik zou maar snel gaan trouwen voordat het te
laat is.
Was het maar zo makkelijk. Maar goed ander onderwerp. Zei hij snel.
Voor wie ga je koken? Vervolgde hij.
Ik krijg die kinderen van de moskee straks thuis en dan gaan we wat activiteiten doen.

243

Oh leuk.
Ik stuur je wel een bord couscous. Zei ze met een glimlach.
Lekker, kijk daarom ben jij mijn favoriete klant. Zei hij slijmend.
Leugenaar. Zei ze grinnikend.
Ok ok, mijn n na favoriete klant na Nazieha natuurlijk.zei hij toegevend.
Heb je nog munttheeblaadjes? vroeg ze terwijl ze in een ton keek.
Kijk daar. Zei hij wijzend naar een doos.
Ze pakte alles wat ze nodig had en betaalde hem toen. Hij gaf haar haar wisselgeld en zei:
Niet vergeten eten te sturen.
Ze glimlachte en zei:
Nee, wees gerust.
Ze draaide zich om en schrok van een persoon die recht achter haar stond. Ze deinsde
achteruit en slaakte een korte kreet. De jongeman schrok ook van haar reactie en moest
daarna lachen. Umniya keek hem nog steeds geschrokken aan alsof hij elke moment kon
transformeren in een demon. Langzaam kwam ze bij van de schrik.
Yeh Umniya, je liet me schrikken. Zei Hakim vanachter de toonbank.
Hij liet mij schrikken. Zei ze terwijl haar hart sneller klopte.
De jongeman moest lachen en zei:
Ben ik zo afschrikwekkend dan?
Umniya mompelde een ja, en liep toen met haar boodschappen het winkeltje uit.
Thuis aangekomen begon ze meteen met het voorbereiden van het middageten. Ze hoorde de
deurbel gaan toen ze bezig was met het snijden van een pompoen. Ze liep naar de intercom
en deed toen de deur open voor haar favoriete leerling Bakr. Niet lang daarna liep hij de
woning in.
Bakr ik ben hier in de keuken. Riep ze naar hem.
Hij liep naar de keuken en zag dat ze druk bezig was.
Vrede zij met u tante.
Umniya voelde een warm gevoel door haar hart gaan en keek hem aan.
En vrede zij met jou Bakr. Je bent wel vroeg gekomen, het feestje begint pas over een
anderhalf uur.
Hij keek naar de grond en zei:
Dat weet ik. Misschien kan ik u ergens mee helpen?
Ze keek hem onderzoekend aan en ze wist dat hij een verwaarloosd kind was. Hij kreeg
weinig aandacht thuis en zwierf vaak buiten rond. Umniya ontmoette hem op een dag buiten
laat toen hij rondzwierf en nodigde hem uit om de volgende dag naar de moskee te komen.
Tot haar verbazing was hij de volgende dag ook echt gekomen. Hij leerde Umniya kennen en
hield ervan om in haar gezelschap te zijn. Hij kreeg de nodige aandacht die hij thuis miste.
Hij was snel in het memoriseren van de Quraan en Umniya kreeg een zwak voor hem. Hij
kwam steeds vaker over de vloer om zo door Umniya verwend te worden.
Nee, maar je mag me wel gezelschap houden. Zei ze glimlachend.
Pak maar iets uit de koelkast om te drinken en ga op deze stoel hier zitten. Vervolgde ze.
Hij gehoorzaamde en haalde een fles cola uit de koelkast en schonk zichzelf een glas in.
Wilt u ook drinken? vroeg Bakr.
Nee, bedankt.
Hij pakte zijn glas drinken en ging vlak naast haar op een stoel zitten.

244

Heb je surah al Qiyamah uit het hoofd geleerd? vroeg ze terwijl ze tegelijkertijd de uien
sneed.
Ja.
MachaAllah goed van je. Begin maar met te reciteren.
Hij knikte en schraapte zijn keel, vervolgens begon hij met het reciteren. Als Umniya een
foutje opmerkte dan verbeterde ze hem meteen.
MachaAllah Bakr, je doet het echt goed. Het gaat ook best wel snel.
Bedankt. Zei hij blozend.
Pak uit die kast een reep chocola. Je verdient het.
Met een glimlach opende hij een kastdeurtje en pakte de reep die voor hem bestemd was.
Niet lang daarna stroomden dertien andere leerlingen van de moskee naar binnen en het
dagprogramma ging van start. Nazieha die kwam ook even om mee te helpen, en met veel
gelach kregen de kinderen een leuke herinnering erbij. Naast de stoelendans, kringspelletjes
en voorleesverhalen hadden ze op het dak ook het waterbalonnenspel en nadat ze allemaal
hadden gegeten was het alweer tijd voor hen om naar huis te gaan. Umniya nam van elk kind
afscheid en gaf het een bord eten mee naar huis. Niet lang daarna bleven alleen Nazieha en
Bakr over. Umniya viel achterover op de bank en zei toen:
Dit is echt vermoeiend.
Het huis is een rommeltje geworden.zei Nazieha.
Ach ja, het belangrijkste is dat het een geslaagde dag is, of niet Bakr? vroeg Umniya.
Ja Tante, het was super leuk. Vooral dat waterbalonnenspel.
Umniya moest lachen en zei:
Je vond het wel leuk om Souraya nat te maken.
Hij lachte betrapt en Umniya moest weer om hem lachen. Ze stond op en zei toen:
Ik ga even de stofzuiger van beneden halen.
Is goed, ik begin met de afwas. Zei Nazieha.
Mag ik jou helpen?vroeg Bakr aan Nazieha.
Ja natuurlijk.
En samen liepen ze naar de keuken.
Umniya pakte net de stofzuiger op toen ze de deurbel hoorde. Ze schreeuwde naar boven dat
zij de deur open zou doen en vervolgens opende ze de deur. Verbaasd zag ze dat de
jongeman die vanochtend in de winkel haar liet schrikken nu voor de deur stond. Hij was
ook evenzo verbaasd haar te zien en vroeg:
Wat doe jij hier?
Met een frons keek ze hem aan en zei:
Je belt niet aan om vervolgens te vragen wat diegene daar doet. Ik woon hier.
Ben jij die vrouw van de moskee waarover ze praten.
Ik heb geen idee waar jij het over hebt. Zei Umniya.
Heb jij hier activiteiten voor de kinderen gedaan? vroeg hij wat duidelijker.
Ja.
Ok goed van je, enben jij getrouwd?
Umniya keek hem verbaasd aan wegens zijn schaamteloze vraag.
Dat gaat jou helemaal niks aan. Ga je mij nog vertellen wat je hier komt doen of niet? zei ze
nu gerriteerd.

245

Zeg nou maar, er zit geen schande in het beantwoorden van zon vraag. Zei hij alsof het de
normaalste zaak van de wereld was om zoiets aan een vreemde te vragen.
Ja ik ben getrouwd, als je verder geen reden had om aan te bellen dan doe ik nu de deur
dicht.
En net toen ze de deur bijna dicht deed zei hij:
Wacht!
Zuchtend opende ze de deur weer en met ongeduld keek ze hem aan.
Ik kom mijn broertje ophalen.
Wie is jouw broertje? vroeg ze verbaasd.
Ben je echt getrouwd? zei hij terwijl hij haar vraag negeerde.
Jij bent echt raar. Zei ze gerriteerd en wilde de deur voor de tweede keer dicht doen.
Ok sorry, ik zal het je niet meer vragen! zei hij snel.
Maar ze sloot dit keer de deur echt dicht, en net toen ze een paar treden op de trap had
gelopen belde hij weer aan. Nu begon ze echt boos te worden en de rook kwam bijna uit haar
oren. Ze stampte naar beneden en met een ruk deed ze de deur open.
Wat moet je! zei ze boos.
Hij moest zijn lach inhouden en zei:
Ik zei toch dat ik mijn broertje kwam ophalen.
Is dit een zieke grap van jou?
Nee ik zou niet durven. Bakr is mijn broertje, ik heb vernomen dat hij hier is.
Ben jij de broer van Bakr? vroeg ze met ongeloof.
Ja, ik ben Abdelwahid aangenaam kennis te maken. Zei hij met een glimlach.
Als hij dacht dat ze blij was hem te ontmoeten dan had hij het goed mis. Ze liep een beetje
naar buiten toe en trok de deur bijna dicht. Berispend beet ze hem toe:
Als jij jezelf zijn broer noemt dan weet ik niet wat ik je aan ga doen.
Hoezo? vroeg hij verbaasd.
Wat voor een ziek familie zijn jullie, dat jullie zon pracht van een kind verwaarlozen. Jullie
zullen het amper opmerken als hij zou verdwijnen. Hij is bij mij hier vaker dan bij jullie thuis.
Ik weet niet hoe het bij jullie er aan toe gaat, maar zeg maar dit tegen jou moeder; Als je
kinderen baart is het wel de bedoeling dat je ze daarna nog opvoedt en niet op straat
dumpt!
Hij staarde haar met ongeloof aan en kon even de woorden niet vinden.
Zijn zelfvertrouwen is thuis met de grond gelijk gemaakt. Ik kan merken dat hij veel dingen
opkropt en je moet weten dat hij nooit over jullie heeft gesproken. Alsof jullie allemaal niet
bestaan als hij bij mij is. Als het niet tegen de regels was dan had ik hem van jullie afgepakt
en hem wel de nodige liefde gegeven die bij jullie duidelijk afwezig is.
Ehm, je begrijpt het niet zei hij maar Umniya onderbrak hem en zei:
Oh ik begrijp het heel goed. Ik ben niet achterlijk! Luister heel goed naar wat ik nu tegen jou
ga zeggen! Als je Bakr ook maar met n vinger aanraakt dan weet ik jou te vinden. Ik zal jou
leven runeren, begrepen?
De voordeur ging open en Bakr verscheen in de deuropening. Meteen zweeg Umniya toen ze
hem opmerkte.
Abdelwahid? vroeg hij verrast.
H kleintje. Zei Abdelwahid poeslief, en Umniya raakte even verbaasd.
Bakr sprong in zijn armen en zei:
Wanneer ben je uit Spanje gekomen?

246

Vanochtend, ik zocht al die tijd naar je.

Bakrs ogen klaarden op en hij leek oprecht blij te zijn, zijn broer te zien.
Ik was hier met Tante Umniya. We hebben allerlei leuke activiteiten gedaan, het was echt
leuk.
Ja dat vertelde ze mij net. Loog Abdelwahid.
Ga je mee naar mijn huis? vroeg hij vervolgens.
Bakr knikte enthousiast en zei:
Ja ik ga even mijn jas pakken.
Hij rende naar binnen en Umniya riep nog naar hem:
Vergeet je bord niet te pakken.
Met een zucht draaide ze zich daarna om naar Abdelwahid en voelde dat zichzelf net
verschut had gezet. Lag het aan haar of had ze de situatie verkeerd ingeschat.
Ok dit is gnant. Zei ze meer tegen zichzelf dan tegen hem.
Luister, wat je net zei was niet leuk om aan te horen, maar ik moet toegeven dat je gelijk
hebt. Voor ik naar Spanje vertrok keek ik ertegenop om Bakr achter te laten, omdat naast mij
hij niemand heeft die echt om hem geeft. We hebben een groot gezin van elf kinderen en we
leven niet goed. Mijn moeder heeft dan ook weinig aandacht voor de jongste van het gezin,
en mijn vader werkt dag en nacht om aan geld te komen dus die is er ook weinig voor ons. Ik
had besloten om over Bakr te ontfermen maar toen ik de kans kreeg om naar Spanje te gaan
moest ik die kans met beide armen grijpen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat hij jou
heeft gevonden, ik heb via via gehoord dat jij hem les geeft en dat hij minder buiten
rondhangt. Dus ik ben je echt dankbaar.
Ze wilde iets zeggen maar net op dat moment verscheen Bakr weer.
We kunnen gaan broer. Zei hij glimlachend en het was duidelijk dat Bakr tegen zijn grote
broer opkeek.
Ok dan, zeg maar dag tegen jouw lerares. Zei Abdelwahid.
Dag Tante. Zei Bakr glimlachend.
Niet vergeten volgende week de eerste tien verzen van Surah Al Mudathir te memoriseren.
Herinnerde ze hem.
Nee ik zal het niet vergeten. Dag!
Umniya zwaaide hem uit en Abdelwahid trok zijn broertje mee terwijl hij naar Umniya
knipoogde. Toen ze uit het zicht waren stootte Umniya haar hoofd tegen de muur. Ze had het
verkeerde vooroordeel voor hem klaarstaan voordat ze hem kende. Iets wat ze zelden had.
Ergens was ze opgelucht dat Bakr nog een broer had bij wie hij terecht kon. Ze zuchtte diep
en liep toen naar binnen met het vooruitzicht straks het huis van top tot teen te moeten
opruimen.
____________________________________
: Zoon van de honger
: Badhuis

113. Vreemde vogel

Samen met Nazieha liep Umniya richting de moskee, het was vrijdag en de vrijdagspreek
kon elk moment beginnen.

247

Kijk daar heb je Hakim. Zei Umniya plagend toen ze hem met een gebedskleedje de
moskee zag binnenlopen.
Dus? vroeg Nazieha schouderophalend.
Geef hem een kans.
Nazieha zuchtte en zei:
Umniya we hebben het hierover al gehad. Hakim en ik zullen nooit samen wat worden. Die
man is bijna even oud als mijn vader.
Maar hij houdt echt van je. Iedere keer als ik boodschappen bij hem doe blijft hij mij
lastigvallen met vragen over jou. Voor hem is er niemand anders dan jij.
Dat boeit me niet. Hij is gewoon niet mijn type en ik ga mezelf niet dwingen om hem aardig
te vinden. Hij is gluiperig en ik voel mij totaal niet op mijn gemak als ik boodschappen bij
hem doe. Dus alsjeblieft ik wil echt niet van een vriendin horen dat ik hem een kans moet
geven.
Ok, je hebt gelijk. Je kunt jezelf niet dwingen van iemand te houden. Zei Umniya
toegevend.
Samen stapten ze de moskee in, en namen plaats tussen de vrouwen. Sommige meisjes die
leerlingen zijn van Umniya zwaaiden naar haar en ze gaf hen de Salaam terug. Nadat ze de
tahiyatoel masjied had verricht begon niet lang daarna de Imam met zijn Khutba. Het
onderwerp van deze vrijdag was het huwelijk en allerlei overleveringen van de Profeet en
verzen uit de Quraan werden aangehaald om die preek te onderbouwen. Umniya voelde een
rilling langs haar rug gaan. Het was triest om te weten dat haar huwelijk maar vier maanden
heeft standgehouden. Als ze maar met hem in contact kon komen, dan zou ze hem smeken
om terug te komen. Maar het leek alsof hij van de aardbodem was verdwenen. Er waren al
twee jaren voorbij en hij had niets meer van zich laten horen. Haar hart voelde een leegte dat
alleen hij kon vullen. Net zoals hij in het begin haar hart vulde met warme en liefdevolle
gevoelens. De Imam reciteerde een vers uit de Quraan en stille tranen stroomden over haar
wangen.
En het behoort tot Zijn tekenen dat Hij jullie van jullie eigen soort echtgenotes heeft geschapen, opdat
jullie rust bij haar vinden en Hij bracht tussen jullie liefde en barmhartigheid. Voorwaar, daarin zijn
zeker Tekenen voor een volk dat nadenkt.
Stilletjes smeekte ze Allah om haar echtgenoot naar haar toe te brengen. Nooit zou ze boos op
hem worden als hij maar terugkwam. Ze zal alles op alles doen om hem tevreden te houden
als ze maar weer herenigd zouden worden. Ze veegde haar tranen weg en de imam sloot zijn
preek af de mensen stonden op om zich in rijen aan te sluiten voor de Duhr gebed. Met
nederigheid verrichtte Umniya het gebed hopend op de Barmhartigheid van Allah. Na het
gebed liep Umniya de moskee alweer uit met Nazieha en ze had haar glimlach alweer op.
Dat was een mooie khutba. Zei Nazieha terwijl ze haar hijaab recht trok.
Ja machaAllah deze imam heeft veel te vertellen.
Nazieha ging verder op die preek in toen Umniya opeens voelde dat er aan haar arm werd
getrokken. Ze draaide zich om en zag Bakr voor haar staan.
H Bakr! zei ze verrast en ze groette hem met de vredesgroet.
Salaam tante, was u net ook in de moskee? vroeg hij beleefd.
Ja ik ben net de moskee uitgestapt. Maar hoe is het verder met jou? Heb je een leuke tijd met
je broer? vroeg Umniya een tikkeltje bezorgd, ze vertrouwde Abdelwahid voor geen meter.
Ja, hij heeft mij gisteren nog mee naar het strand genomen. Zei Bakr enthousiast.
Leuk! Heb je gezwommen? vroeg Umniya genteresseerd.

248

Natuurlijk heeft hij gezwommen, is er iemand die naar het strand gaat en dan vervolgens
niet zwemt. Zei Nazieha lachend.
Bakr moest lachen en zei toen:
Abdelwahid staat daar op mij te wachten, hij vraagt of je even kan komen.
Umniya keek verbaasd op en zocht met haar ogen naar Abdelwahid, uiteindelijk vond ze
hem onder een lantaarnpaal. Hij zwaaide naar haar en Umniya keek Bakr weer aan.
Ik heb geen tijd, zeg maar tegen hem dat het niet kan.
Bakr knikte nam afscheid en rende toen naar Abdelwahid toe.
Wie is dat? vroeg Nazieha nieuwsgierig.
Dat is die rare broer van Bakr, waarover ik je verteld heb. Zei Umniya zuchtend terwijl ze
doorliepen richting hun huis.
Hij is niet lelijk. Zei Nazieha als een puber.
Hij is ook niet knap. Ik vind hem maar een irritante gozer.
Pff kreeg ik maar zon iemand achter mij aan in plaats van die Hakim.
Umniya moest lachen en zei:
Vergeet niet dat we net nog uit de moskee zijn gekomen, houd die gevoelens van jou nog
wel in de toom.
Nazieha lachte en zei:
Ik zeg alleen dat hij niet mis is.
En dat zegt iemand die alleen zijn uiterlijk heeft gezien. Aan een knap koppie heb je niet
genoeg die jongen kent geen schaamte.
Als iemand jou ten huwelijk zou vragen zou je overwegen om het te accepteren? vroeg
Nazieha plots nieuwsgierig.
Umniya schudde haar hoofd en zei een toon zachter:
Nee ik zou niemand accepteren na Youssef. Hij is mijn eerste en laatste liefde. Ik zou hem
nooit kunnen vervangen en ik zou hem ook nooit willen vervangen. Het leven met hem was
goed, en ik denk dat niemand mij zo zou begrijpen als hoe hij mij begreep.
Ik hoop voor je dat hij snel terugkomt. Zei Nazieha.
Dat hoop ik ook. Fluisterde ze.
Ze kwamen aan bij hun huizen en ze namen afscheid van elkaar, Nazieha stapte al snel haar
huis in toen Umniya nog naar haar sleutel zocht. Ze graaide in haar tas toen ze plots een
stevige hand op haar schouder voelde. In een reflex liet ze haar tas vallen en greep met
kracht naar die hand en in een fractie van een seconde hield ze die hand op zon manier vast
dat de hele lichaam zich over wou geven aan genade.
Umniya! Laat los. Zei Abdelwahid smekend.
Ze keek hem pissig aan en zei:
Nooit maar dan ook nooit moet je mij aanraken.
En ze versterkte de greep rond zijn pols.
Ok, ok laat me los je breekt zowat mijn hand.
Ze liet zijn hand los en met een gepijnigde blik wreef hij over zijn hand.
Waar was dat goed voor? vroeg hij verward.
Wat ben je nu? Een stalker? vroeg Umniya boos.
Dat krijg je ervan als je mij aanraakt. Vervolgde ze.
Jij wilde niet komen, toen ik Bakr naar je stuurde. Zei hij met een frons.

249

Ik ben je schoothondje niet dat ik naar je toe kom rennen als je mij roept. Daarbij weet ik dat
er alleen maar onzin uit jouw mond komt en daar heb ik geen tijd voor. Dus ik zou het erg
waarderen mocht je mij niet meer storen.
Je weet niet eens wat ik te zeggen heb. Zei hij gekrenkt.
Nou vertel dan snel. Zei ze ongeduldig.
Kijk Bakr ziet jou als een soort moeder, en mij als een soort vader. Als wij nou samen gaan
trouwen omwille van Bakr dan zal hij echt gelukkig zijn.
Umniya keek hem verdwaasd aan en raakte steeds verbaasd om de karaktereigenschappen
die Abdelwahid bezat. Hij had alle ingredinten die een persoon een dwaas maakten.
Wil je nou echt een serieus antwoord hierop? vroeg ze nog steeds verbaasd.
Ja graag. Antwoordde hij serieus.
Het antwoord is Nee! No! Never! Nada! La! Oho, in geen duizend miljoen jaar! Ik trouw niet
met jou al kan ik daarmee de aarde redden. Ik ben al getrouwd!
Ze stak haar hand uit en wees naar haar trouwring.
Zie je dit dit is mijn trouwring. Ik ben getrouwd met Youssef. Dus alsjeblieft ga weg. Bakr
heeft al een moeder, ik ben slechts zijn lerares die om hem geeft.
Je begrijpt het niet! probeerde hij er tussen te brengen.
Alsjeblieft, moge Allah genade hebben met jouw ouders, laat mij met rust. Ik heb hier echt
geen tijd en energie voor. Zei ze hoofdschuddend.
Kijk. Probeerde hij weer.
Er valt niets te kijken. De enige die moet kijken is de dokter die jouw hersenen moet
nakijken. Zei ze beledigend.
Laat ook maar, bij nader inzien ben je toch mijn type niet. Zei hij om zijn trots te redden.
Heb je eindelijk die inzicht gekregen! riep ze zogenaamd verrast.
Ja, wie wilt nou een vrouw die gewelddadig is en alleen maar andere beledigt. Zei hij
hoofdschuddend.
Vraag dat maar aan jezelf, aangezien je een getrouwde vrouw ten huwelijk probeert te
vragen! riep ze spottend.
Hij zuchtte en zei:
Ik ga maar, je bent toch maar niks voor mij.
Hij liep weg en Umniya raapte haar tas op van de grond en greep naar haar huissleutels. Ze
stapte naar binnen en niet lang daarna barstte ze in lachen uit. Wat een vreemde vogel, dacht
ze lachend. Zulke types kom je niet vaak tegen.
____________________________________
:Surah Ar-Roem, vers 21

114. Het gevoel.

Umniya was zich aan het omkleden toen ze de bel hoorde afgaan. Snel haastte ze zich naar
de intercom en vroeg toen wie er aanbelde.
Ik ben het Rachida.
Umniya drukte op de buzzer en zei:
Kom maar naar boven.
Niet lang daarna verscheen Rachida op de derde verdieping met haar kleintje in haar armen.

250

Salaam Alaykoem. Groette Umniya haar toen ze uit de slaapkamer kwam lopen.
Wa Alaykoem Salaam Umniya, ik kom je om een gunst vragen. Zei Rachida gelijk ter zake.
Ja zeg het maar.
Ik moet dringend naar het ziekenhuis en thuis is er niemand. Ik zou je graag willen vragen
om op Lamyae te passen. En ze keek haar met ogen aan waar je geen nee tegen kunt zeggen.
Tuurlijk pas ik op haar. Alleen ik moet zo naar de markt vind je het erg als ik haar
meeneem?
Nee, dat is prima als je maar goed op haar past.
Dat is vanzelfsprekend.
Shokran. Ik moet nu gaan ik hoop binnen twee uurtjes terug te zijn.
InshaAllah. Antwoordde Umniya en ze nam Lamyae van haar over.
Beslama lieverd, Mama is zo terug. Zei Rachida tegen haar kindje en plaatste nog een grote
smak op haar wang.
Als er iets dan kun je mij op mijn mobiel bereiken. Zei Rachida terwijl ze al richting de trap
liep.
Is goed. Zei Umniya en Rachida nam korte afscheid en rende toen de trappen af.
Toen Umniya de deur beneden dicht hoorde gaan, plaatste ze Lamyae op de bank en zei
tegen haar:
Wij gaan gezellig samen naar de markt.
Lamyae keek haar met grote ogen aan en Umniya was verbaasd over hoe snel de tijd ging.
Het leek alsof ze gisteren nog pas geboren was. Umniya pakte haar tas op waar alles in zat en
een rietenmand waar ze de groente in kon doen. Vervolgens tilde ze Lamyae op in haar vrije
arm en liep met haar het huis uit richting de bushalte. Het grappige was dat er niet echt een
bushalte was. De mensen hadden zelf een standaard plek uitgekozen waar ze konden
instappen. Toen Umniya voor het eerst met die bus ergens naar toe wilde gaan had ze
tientallen rondjes om de wijk gelopen op zoek naar een bushalte. Het duurde even voor ze
doorhad dat er geen was. De buschauffeur stopte voor iedereen die zijn hand opstak. Ideaal
voor iemand die niet van rennen hield. Met Lamyae in haar handen wachtte ze met een
kleine groep mensen op de bus. Niet lang daarna hoorde ze de grote roestbak aankomen en
met veel gekraak stopte de bus voor hen en de roestige deur ging met een klap open. Umniya
stapte naar binnen en moest drie grote treden oplopen voor ze een plaatsje uit kon kiezen. De
bus was aardig vol en een wat oudere man stond voor Umniya op.
Kom gaat u maar hier zitten mevrouw.
Moge Allah jou belonen. Zei Umniya dankbaar en ze nam plaats op zijn plek met Lamyae
op haar schoot.
De man die de buskaartjes verkocht stopte bij Umniya en ze gaf hem twee en een halve
dirham.
Mooie dochter hebt u. zei hij met een glimlach zonder haar echt aan te kijken en hij
scheurde een kaartje die hij vervolgens aan haar gaf. Umniya had geen zin om hem uit te
leggen dat het haar kindje niet was en bedankte hem dus maar. Na een paar haltes arriveerde
ze bij de markt waar overigens ook de helft van de bus uitstapte. Ze hield Lamyae stevig vast
en liep de markt op. Lamyae was nu haar verantwoordelijkheid en niets mocht haar
gebeuren.
Wat heb ik allemaal nodig. Zei Umniya hardop denkend.

251

Het was rumoerig op de markt overal riepen de kooplieden de producten die ze verkochten.
Elke verkoper had zijn eigen verzonnen rijmpjes om klanten te lokken.
Verse Tomaten, Aardappelen, Paprika kom hier voor de fijnste groenten voor in de marmita.
Rwina, Rwina sh7al ket zji zwina fel Kouzina!
Umniya moest grinniken en haar best doen om niet te hardop te lachen. Ze liep verder en
werd vrolijk van de kleurrijke markt. Al die verse groenten straalden kleur in de licht van de
zon. Gele meloenen blonken als goud in het zonlicht. Maar op de markt werd je ook
doodgergerd door de vliegen die op rotte groente en fruit afkwamen. Umniya liep op een
klein kraampje af dat alleen maar uit kratten bestond. Umniya greep naar een tomaat en zag
dat het verse waren.
Hoeveel voor deze tomaten?
Vijf dirham voor een kilo. Antwoordde de oude vrouw met een kleurrijke rietenhoed. Het
had iets van een sombrero.
Vijf dirham? Dat is best wel duur. Zei Umniya.
Verderop verkoopt iemand ze voor vier dirham. Vervolgde ze.
Deze zijn vanochtend nog geplukt. Ik kan je garanderen dat ze vers zijn. En zoals je ziet zijn
deze tomaten groter en rijper. Zei de vrouw.
Umniya moest toegeven dat deze tomaten zowat perfect waren er zaten geen rotte tussen.
Ok, geef mij maar dat bakje. Zei Umniya verkocht.
Ze kreeg een bakje en die ze vulde met zelfuitgezochte tomaten. Ze gaf dat bakje met
tomaten aan die vrouw en het bakje werd op de weegschaal gezet. Er werd n kilo gewogen
en Umniya betaalde die vrouw vijf dirham.
De sperziebonen zijn ook vers.probeerde de vrouw om zo meer producten te verkopen.
Nee, bedankt die heb ik nog thuis. Loog Umniya, ze was niet echt een fan van bonen.
En deze hete pepers zijn ook lekker. Ging die vrouw verder.
Ik ben niet echt van pittig voedsel. Zei Umniya en ze zette het tasje met tomaten in haar
rietenmandje.
Umniya nam zakelijk afscheid van het vrouwtje en liep verder de markt op en kocht zo nog
een paar groenten en fruit die ze thuis miste. Toen haar rietenmandje vol was legde ze
Lamyae op een laagmuurtje. Haar arm was bijna verlamd. Lamyae was niet zo zwaar maar
als je haar al een tijdje vasthoudt dan lijkt het alsof ze tonnen kilos weegt.
Ya Lamyae, Ya Lamyae. Jouw moeder moet je wat minder te eten geven. Zei Umniya
lachend, en het leek alsof Lamyae haar begreep want ze begon te lachen.
Lach mij maar uit. Zei Umniya lachend en ze tilde haar weer op.
Precies op dat moment begon haar hart sneller te kloppen en een gevoel van zenuwen
overspoelden haar. Het was het zelfde gevoel dat ze een keer had op het busstation in Alor
Setar. Het gevoel dat hij in de buurt was. Allerlei signalen gingen naar haar hart, en de tranen
schoten omhoog. Ze keek van links naar rechts maar ze zag hem nergens staan. Op haar
gevoel af begon ze harder te lopen terwijl ze alle kanten op keek. Allerlei emoties
overspoelden haar en haar hart wou bijna uit haar borstkas springen. Lamyae keek Umniya
met grote onschuldige ogen alsof ze merkte dat iets Umniya in de greep hield. De mensen op
de markt staarden Umniya aan terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Ze probeerde
over alle mensen heen te kijken, maar hij was nergens te bekennen. Ze stopte met lopen en
gaf het op. Hij was er niet, haar gevoel bedroog haar en ze liet alle hoop varen dat ze hem
ooit nog zou zien. Ze wilde in huilen uitbarsten maar ze hield zich nog in. Teleurgesteld keek
ze Lamyae aan toen opeens het kleine meid haar tranen wegveegde.

252

Ik moet het maar opgeven. Zei Umniya tegen Lamyae.

Lamyae staarde haar met onschuldige ogen aan en zei tot Umniyas verbazing.
La. Wat nee in het Marokkaans betekende. Umniya keek het kleine wondertje met waterige
ogen aan en zei toen:
Laten we maar naar huis gaan.
Met een teleurstellend gevoel draaide Umniya zich om toen ze opeens op het punt stond haar
rietenmandje te laten vallen. Met wijdgeopende ogen keek ze hem aan hopend dat haar ogen
haar niet bedrogen. Haar hart sloeg een paar hartslagen over. Ze knipperde terwijl de tranen
die zich in haar ogen verzamelden vielen. Ze keken elkaar aan terwijl de afstand tussen hen
zon dertig meter was. De tijd was gestopt met tikken en niemand leek meer te bestaan
behalve hen twee. Na twee jaar stonden de twee geliefden tegenover elkaar en ze raakten
beiden overspoeld met gevoelens en herinneringen die ze met elkaar deelden.
Geen van beide kon een woord zeggen noch zich verroeren. Ze konden elkaar slechts
aanstaren en hopen dat dit geen droom was.
_______________________________________
: Chaos, chaos wat staat dat altijd mooi in de keuken .

115. Sincerity
Umniya hield Lamyae strakker vast bang dat ze haar liet vallen van alle opwinding. Umniya
had Youssef zich vaak ingebeeld maar dit kon geen verbeelding zijn. Deze Youssef die ze zag
was iets ouder, had een verzorgd baardje, zijn haren waren kortgeknipt en hij was aangekleed
volgens de islamitische kledingvoorschriften. Dit was de echte Youssef. Na al die dagen dat
ze verlangde hem te zien, was haar wens dan eindelijk uitgekomen. Youssef zag de tranen die
over haar wangen stroomden, en wilde verdwijnen. Hij dacht dat het tranen van pijn waren
die hij veroorzaakt had. Maar hij vond nergens de kracht om weg te lopen, zijn ogen waren
gefixeerd op de vrouw waar hij nog altijd van hield. Hij was nog altijd bang dat ze hem
haatte en dat ze hem niet wilde zien maar tot zijn grootste vreugde krulde haar mond zich
tot een glimlach en na al die jaren kwam zijn hart tot rust. Hij hief zijn arm op als begroeting
en langzaam liepen ze op elkaar af, beide niet wetend waar ze moesten beginnen. Wat ze
elkaar moesten zeggen. Ze stopten met lopen toen ze recht tegenover elkaar stonden. Umniya
legde de rietenmand neer en veegde haar tranen weg.
Salaam Alaykoem. Groette hij haar en het was zo fijn om zijn stem weer te horen.
Wa Alaykoem Salaam. Zei ze een toon zachter.
Hoe is het met jou, Umniya? Vroeg hij bekommerend.
Het gaat goed el hamdoelillah. Zei ze met een zwakke glimlach.
En met jou? vervolgde ze belangstellend.
Met mij gaat het ook goed, vooral nu. Zei hij met een oprechte glimlach.
Umniya voelde hoe haar hart in haar keel klopte en ze deed ontzettend haar best om niet in
zijn armen te vliegen en hem te omhelzen.
Wie is dit? vroeg hij terwijl hij over de bol van Lamyae wreef.
Dit is jouw kind. Zei ze met een serieuze blik op haar gelaat.
Hij keek haar verbijsterd aan en zijn mond viel open. Hij kon geen woord meer uitbrengen.
Had hij een kind waar hij niets vanaf wist? Heeft hij twee jaren van zijn kind gemist? Ze had

253

de juiste leeftijd, nog voordat hij verder kon nadenken barstte Umniya in lachen uit bij het
zien van zijn gezichtsuitdrukking en zei toen:
Had ik jou even mooi beet. Dit is Lamyae mijn buurmeisje.
Langzaam ontdooide hij en tekenen van opluchting werden zichtbaar op zijn gezicht.
Ik zie dat je nog steeds dezelfde humor hebt. Je had me zonet een hartverzakking bezorgd.
Zei hij met een lach.
Ik verander niet zo snel. Zei ze glimlachend.
Hij staarde haar aan en Umniya sloeg haar blik neer. Ze moest niet vergeten dat zij hem uit
het huis had gebannen en dat ze hem zeker wel gekwetst had. Er moesten veel dingen recht
gezet worden.
Kunnen we even ergens gaan zitten om te praten. Vroeg Umniya terwijl ze eventjes in zijn
ogen blikte hij knikte en samen vonden ze een trappetje net buiten de markt. Ze gingen erop
zitten en Umniya plaatste Lamyae op haar schoot. Voor een ogenblik bleef het bij beide stil.
Er was zoveel dat gezegd moest worden maar waar moesten ze beginnen. Umniya wist niets
over Youssefs bestaan van de afgelopen twee jaren. Hij zou een gezin kunnen hebben.
Ze raapte de moed bij elkaar op en stelde toen de vraag die het meest aan haar knaagde.
Waarom heb je mij verlaten? Fluisterde ze.
Hij keek haar aan maar zij staarde naar de grond. Zijn hart begon sneller te kloppen en hij zei
toen:
Ik heb je nooit verlaten.
Ze blikte in zijn ogen en hij zag de tranen die ze probeerde tegen te houden.
Waar was je dan de afgelopen twee jaren?
Ik was hier. Ik heb nooit deze stad verlaten omwille van jou. Zei hij zacht.
Waarom ben je dan nooit teruggekomen? vroeg ze bijna verwijtend.
Hij zweeg even en zei daarna:
Ik dacht dat je mij niet meer wilde zien.
De tranen stroomden over haar wangen en ze zei toen:
En jij geloofde dat? Jij bent mijn echtgenoot. In de afgelopen twee jaren is er geen dag
voorbij gegaan of ik dacht aan jou en ik hoopte dat je terug zou komen.
Umniya de waarheid is dat jij mij hebt verlaten.
Het kwam als een klap aan in haar gezicht omdat het waar was en dat wist ze. De tranen
stroomden harder en ze sloeg haar blik neer.
Ik weet. Fluisterde ze.
Ik heb een grote fout gemaakt door jou te laten gaan. Vervolgde ze.
Ze stond op en tilde Lamyae op, hoewel ze hem niet wilde laten gaan wist ze dat ze hem niet
verdiende ze had hem pijn gedaan.
Ik begrijp het als je mij niet meer wilt. Fluisterde ze terwijl haar hart hoopte dat hij haar
toch wel zou willen. Ze veegde haar tranen maar haar tranen waren niet te stoppen. Hij keek
haar aan en was verbluft door wat ze zei.
Het spijt mij.fluisterde ze gebroken toen hij geen antwoord gaf.
Ze draaide zich om en wilde weglopen maar hij greep snel naar haar pols. Met een kloppend
hart stond ze met haar rug naar hem toegekeerd terwijl hij haar hand in zijn greep had. Hij
stond op en streek met zijn duim over haar hand. Ze sloot haar ogen terwijl de tranen zich
vermeerderden, het was de eerste aanraking na al die tijd. Ze had ongelofelijk lang verlangd
naar n aanraking van zijn kant en nu hield hij haar hand vast. Nog even en haar hart zou
het begeven van de opwinding. Hij draaide haar naar zich om en tilde Lamyae uit haar arm.

254

Het was hem niet ontgaan dat Umniya last had van Lamyaes gewicht. Hij veegde Umniyas
tranen teder weg en zachtjes hield hij haar kin op. Haar betraande ogen gingen open en ze
blikte in zijn prachtige kijkers. Zijn donkerbruine ogen die een waterig laagje hadden. Het
werden spiegels waarin ze verdronk.
Hoe kun je zoiets zeggen?Fluisterde hij emotioneel.
Ze blikte vragend in zijn ogen en hij vervolgde:
Er is geen dag voorbij gegaan waarin ik jou niet miste. Met de dag verlangde ik meer naar
jou en mijn liefde voor jou is onaangetast gebleven. Ik meende wat ik zei toen ik jou oprecht
vertelde dat ik nooit zou stoppen met van jou te houden. Het is niet mogelijk voor mij om jou
te vergeten en van een ander te gaan houden. Niet nadat jij mij bevrijd had van mijn ellende
en mij iets gaf om naar uit te kijken. Jij bent degene die mij met slechts n blik kan
betoveren, met slechts n woord kan veroveren en met slechts n aanraking kan
overmeesteren. Alleen jij. Ik zou mijzelf niet begrijpen als ik jou zou laten gaan, ik heb de wil
ook niet om jou te laten gaan. Zeg dat dus niet, mijn liefste.
Kippenvel trok over haar hele lichaam heen en haar hart sloeg een slag over. Het waren deze
woorden waar ze twee jaar lang naar verlangde.
Ik ben al meer dan blij dat je weer tegen mij praat, meer dan dat kan mijn hart niet wensen.
Vervolgde hij.
Ik hoop dat je mij kunt vergeven. Fluisterde ze schuldig.
Ik heb kwetsende woorden uitgesproken, die ik niet had mogen zeggen. Vervolgde ze.
Umniya, het is begrijpelijk dat je zoiets zegt als je zon slecht nieuws hoort. Zei hij met
begrip.
Nee! zei ze snel terwijl ze haar hoofd schudde.
Ik had beter moeten weten. Ik kende jou beter dan dat. Ik had jou nooit uit mogen maken
voor een moordenaar. Jij hebt het hart niet van een moordenaar en ik had zelfs in zon
situatie dat moeten weten. Na alles wat jij voor mij hebt gedaan, na al die keren dat jij er voor
mij klaarstond. Ik als jouw vrouw had beter moeten weten. Zei ze met spijt.
Zijn ogen begonnen te fonkelen, dit waren de woorden die hij zo hard nodig had om zelf niet
te geloven dat hij een misdadiger was. Het waren deze woorden die hij graag van haar kant
wilde horen, want hoe zij over hem dacht was hoe hij een zelfbeeld over zichzelf vormde.
Alleen haar mening telde, voor de rest kon het hem niet schelen wat anderen van hem
vonden. Hij keek haar dankbaar aan en fluisterde:
Bedankt, ik wenste dit graag te horen.
Ik hoop dat je het mij kunt vergeven. Zei ze nederig.
Ik had het je al vergeven het moment toen je die woorden uitsprak. Het is jouw fijne
karakter die mij dwingt om vergevingsgezind tegenover jou te zijn.
Bedankt. Fluisterde ze dankbaar.
Lamyae begon te huilen en Umniya herinnerde zich dat Rachida bij nu al thuis moest zijn.
Umniya nam Lamyae van Youssef weer over en begon haar stil te sussen. Vertederd keek
Youssef naar het beeldige plaatje dat Umniya uitstraalde. Hoe ze net als een moeder het
kindje probeerde stil te sussen, het verwarmde zijn hart.
Stil maar kleintje. We gaan al naar mama. Fluisterde ze in haar oortje.
Ze keek Youssef een beetje haastig aan en zei:
Ik moet haar terug naar haar moeder brengen, ik sta er op dat je mee komt en terugkeert
naar huis. Ons huis.
Ik ehm stammelde hij.

255

Alsjeblieft. Ik wens na vandaag niet meer van jou gescheiden te zijn. Sprak ze oprecht uit.
Zijn mond krulde zich tot een glimlach en hij knikte toegevend.
Geef haar maar aan mij, ik denk dat je wel moe bent.
Maar al te graag gaf ze Lamyae aan hem en ze tilde de rietenmand op. Ze liep al richting de
busplaats toen Youssef haar terugriep.
Mijn auto staat hier geparkeerd.
Ze keek hem verrast aan en het was apart om hem dat te horen zeggen. Samen liepen ze
richting de auto, terwijl ze beide het gevoel hadden dat hun hart tot rust was gekomen. Alles
zou weer goed komen, ze zouden niet meer verdeeld leven. Ze waren weer compleet.

116. Het ijs breken.

Nadat Lamyae naar haar moeder was gebracht bleven Youssef en Umniya alleen over. Een
beetje ongemakkelijk aten ze samen het avondmaal. Het was onaangenaam stil terwijl ze
elkaar eigenlijk zoveel te vertellen hadden. Ze zochten allebei naar een mogelijkheid om het
ijs te breken maar geen van beide durfde de eerste stap te zetten. Ze wisten niet eens waar te
beginnen, ze wilden hun gevoelens en gebeurtenissen met elkaar delen maar in plaats dat te
doen aten ze stilletjes wachtend tot de ander als eerste zou beginnen. Waar waren de tijden
gebleven toen ze elkaar alles toevertrouwde, elkaar plaagden en hen nooit ongemakkelijk
voelden in elkaars gezelschap. Het ijs moest gebroken worden.
Het was avond en Umniya zat in haar kamer. Ze kleedde zich om in haar pyjama en ging
toen op haar bed zitten. Haar hart klopte in haar keel. Ze verlangde naar hem maar durfde
dat niet openlijk kenbaar te maken. Het waren twee jaren die voorbij waren gegaan en het
zorgde ervoor dat er nog altijd een kleine afstand tussen hen zat. Het zou tijd innemen
voordat alles weer helemaal naar het oude zou gaan. Nu moesten ze weer aan elkaar wennen,
alsof ze pasgetrouwd waren. Ze wikkelde een sjaal om haar hoofd en stond op. Ze pakte een
paar dekens en liep toen in het donker naar zijn kamer. Ze aarzelde even toen ze voor zijn
deur stond maar uiteindelijk klopte ze op de deur.
Ja? hoorde ze hem zeggen.
Ze ademde diep in en opende toen de deur, ergens voelde ze zich zenuwachtig. Ze stapte de
kamer in waar geen enkel lichtje inbrandde. Slechts licht van een lantaarnpaal buiten scheen
een beetje licht naar binnen, waardoor ze wist waar hij lag. Met ingehouden adem keek ze toe
hoe hij op zijn rug op het bed lag. Zo lag hij altijd als hij aan het nadenken was. Voor heel
even vergat Umniya wat ze kwam doen. Ze ontwaakte uit haar trance en sloeg snel haar blik
neer.
Ik heb hier een paar dekens voor je, het kan koud worden in de nacht. Zei ze zacht.
Ze zag een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen en ze liep met de dekens naar het
uiteinde van het bed en legde ze toen netjes neer. Vervolgens liep ze twee kleine stappen naar
hem toe en nam hem in haar op.
Wil je nog iets? vroeg ze.
Het bleef eventjes stil voor hij kalm antwoordde:
Nee, bedankt.

256

Een beetje teleurstellend keek ze hem aan, ze had gehoopt dat hij in een romantische bui was.
In plaats daarvan was hij ergens anders met zijn gedachte dat hij niet eens door had dat zijn
vrouw naar hem verlangde.
Ok, mocht je iets nodig hebben dan weet je waar je mij kunt vinden. Zei ze om het hem zo
gemakkelijk mogelijk te maken. Ze liep daarna bijna geluidloos de kamer uit en langzaam
sloot ze de deur dicht terwijl ze stilletjes hem bekeek. Ze uitte een zucht toen ze de deur
helemaal dicht had getrokken, zachtjes streek ze met haar hand over de deur terwijl een
koude rilling over haar lichaam trok.
Ik houd van jou. Fluisterde ze onhoorbaar.
Sloffend liep ze langzaam naar haar kamer en liet zich toen vallen op het bed. Het was nog
niet laat maar omdat Youssef ging slapen besloot ze hetzelfde te doen. Langzaam vielen haar
ogen dicht terwijl een koude wind haar gezicht streelde. Niet lang daarna sliep ze een nacht
in vol dromen.
Langzaam opende ze haar ogen en verbaasd zag ze dat het nog steeds donker in haar kamer
was. Ze draaide zich om naar haar nachtkastje en keek naar de tijd die haar digitale wekker
aangaf. Ze had maar hooguit drie uurtjes geslapen, en fadjr zou pas over vier uurtjes zijn. Ze
trok haar deken weg en stapte toen uit haar bed. Ze had een droge keel en besloot toen water
uit de koelkast te halen. Op blote voeten liep ze in naar de keuken en bang dat Youssef
wakker werd liet ze alle lichten uitstaan. Stilletjes opende ze de koelkast en een fel licht
brandde in haar ogen. Met vernauwde ogen pakte ze de fles en dronk er uit. Toen ze haar
dorst gelest had zette ze de fles terug en sloot toen de koelkast. Duister keerde terug in het
huis en ze liep op gevoel de keuken uit tot ze plots tegen iets aanknalde. Ze wist voor heel
even niet wat het was, tot onverwachts twee armen haar omsloten.
Ze schrok en besefte in een korte tijd dat ze omhelsd werd.
Youssef? vroeg ze zacht terwijl ze geen hand voor ogen zag.
Ik kan niet slapen. Fluisterde hij hees.
Ze voelde dat hij haar los liet en een zachte hand streek er over haar gezicht.
Ik moet telkens aan jou denken. Vervolgde hij op een hartverwarmende toon.
Zachtjes streek ze met haar hand over zijn slaap en fluisterde toen:
Was dan naar me toe gekomen.
Ik wilde mezelf niet aan je opdringen.antwoordde hij zacht en ze voelde hoe hij zijn hand
op haar middel plaatste.
Ik heb je al eerder verteld dat jij mijn zwakte bent. Fluisterde hij bij haar oor en vervolgens
voelde ze hoe hij haar hals kuste. Ze voelde zich meteen zwak worden, betoverd door zijn
aanraking.
Youssef. Fluisterde ze zijn naam.
Hij hield haar hoofd teder vast en liet zijn voorhoofd tegen die van haar rusten. De hitte steeg
naar haar wangen en ze kon al bijna zijn lippen proeven. Slechts een centimeter bij haar
vandaan fluisterde hij:
Ik verlang naar vier woorden die ik zolang niet heb gehoord.
Haar hart begon sneller te kloppen, en alle gevoelens die ze voor hem had kregen hun recht.
Oprecht vanuit het hart, fluisterde ze liefdevol:
Ik houd van jou! En ik zal altijd van jou nog voordat ze haar zin had uitgesproken voelde
ze hoe zijn lippen haar mond dichtsnoerde. Ze kuste hem hevig terug en alle opgekropte
emoties van afgelopen twee jaren kwamen omhoog. Het was deze kus die alles van de

257

voorgaande jaren goed maakte. Het was deze kus die hen de eenzaamheid deed vergeten en
hen herinnerde hoeveel ze van elkaar hielden. Het was een zekerheid dat alles weer naar het
oude zal keren. Het maakte alle remmen los, en bracht hen dichterbij elkaar. Allerlei lieve
woorden werden naar elkaar toegefluisterd tijdens het kussen terwijl ze elkaar niet meer los
konden laten. Hij veroverde haar lichaam, ziel en gedachte en liet haar bezwijken onder elke
aanraking. Toen ze het gevoel had dat haar knien het bijna begaven tilde hij haar op in zijn
armen en alsof hij de weg bestudeerd had liep hij met haar in het donker naar de slaapkamer.
Het ijs was dan eindelijk gebroken.

117. Succesvol
Samen zaten Youssef en Umniya in de woonkamer terwijl ze aan het ontbijten waren. De
gezelligheid die ze eens hadden toen ze pas getrouwd waren was weer teruggekeerd. Ze
vertelden elkaar van alles en nog wat, en vertrouwden elkaar alles toe. Het verleden was nu
een openboek en het verdriet was verwerkt. Nu pas konden ze verder gaan met hun
toekomst, zonder te vluchten voor hun verleden. Vooral Youssef was nu een stuk opener en
hield bijna niks achterwege. Net toen Umniya een slok van haar glaasje thee wilde nemen
ging de deurbel af. Youssef keek naar de klok die aan de wand hing en vroeg zich af wie er
aanbelde om negen uur s ochtends.
Dat zal vast Bakr zijn. Zei Umniya terwijl ze opstond.
Wie is Bakr? vroeg Youssef verbaasd.
Om hem te plagen zei Umniya:
Een hele goeie vriend van mij, hij komt hier vaak over de vloer.
Ze liep naar de intercom en zoals ze verwacht had was het inderdaad Bakr.
Kom naar boven. En ze drukte op de buzzer.
Youssef had al meteen een beeld over deze Bakr gevormd, en ergens was hij niet tevreden.
Hij vond het maar niets dat een jongeman hier vaak over de vloer kwam terwijl het geen
mahrem van Umniya was. De enige vriend die Umniya moest hebben, was hij zelf.
Umniya stond bij de trappen en wachtte Bakr op. Met ingehouden adem wachtte Youssef op
het moment dat hij hem zou zien. Hij hoopte dat het geen knappe kerel was. Hij hoorde de
voetstappen op de trap steeds luider worden.
Salaam Alaykoem Bakr. Hoorde hij Umniya uitnodigend zeggen.
Ik heb je al een tijdje niet gezien. Vervolgde ze.
Youssef vernauwde zijn ogen en wachtte op het moment dat hij Bakr zou zien, en tot zijn
grote verbazing verscheen er een kleine jongen bij de deuropening. Is dit Bakr? Een achtjarig
knulletje? Een opluchting ging door Youssef heen en een glimlach verscheen er op zijn
gezicht.
Kom ik wil je aan mijn man voorstellen. Zei Umniya terwijl ze Bakr meetrok naar Youssef.
Dit is mijn man Youssef.
Salaam Alaykoem Oom. Zei Bakr beleefd.
Youssef schudde lachend de hand van Bakr.
En Youssef, dit is Bakr mijn favoriete leerling.
Wa Alaykoem Salaam Bakr.groette Youssef terug.

258

Bakr nam plaats op de bank en Umniya schonk een glas thee voor hem in. In het gezelschap
van Youssef was Bakr nog meer verlegen.
Hoe is het met jou? vroeg Umniya glimlachend.
Goed.antwoordde hij met een verlegen glimlachje.
El hamdoelillah, en heb je al de eerste tien verzen van Surah Al Modhatir onder de knie?
Hij knikte en Umniya complimenteerde hem. Ze besloot hem te overhoren na dat ze ontbeten
hadden.
Is Umniya een goede juffrouw? vroeg Youssef aan Bakr.
Bakr knikte en begon steeds losser te worden bij Youssef.
De beste juffrouw.
Umniya moest lachen en Youssef voelde meer bewondering voor zijn vrouw.
Later die middag vertrok Bakr naar huis en Umniya liep naar het dak om te kijken of Bakr
veilig thuis aankwam. Bakr woonde vier straten verderop en vanaf het dak was zijn huis
goed te zien. Youssef liep ook het dak op en nam zijn vrouw in zich op. Allemaal mooie
beelden van afgelopen nacht schoten hem te binnen. Hij liep naar haar toe en ging naast haar
staan.
Zie je dat plekje daar op die berg? vroeg hij terwijl hij naar een plaats ver weg wees.
Ja. Knikte Umniya.
Daar heb ik een zaal voor bruiloften gebouwd. Vervolgde hij.
Echt waar? vroeg Umniya verrast.
Hij knikte en zei:
De zaak loopt goed, elke zaterdag tot en met oktober is al volgeboekt. Ik krijg veel geld
binnen voor het verhuren van die zaal.
Zo, je bent echt succesvol geworden. Zei Umniya glimlachend en ze weefde haar arm met
die van hem.
El hamdoelillah ik kom niks meer te kort. Antwoordde hij dankbaar.
Toen ik bezig was met het bouwen van die zaal, was jij al die tijd mijn inspiratie. Ik heb
normaal geen verstand van inrichten maar iedere keer als ik aan jou dacht schoten mij allerlei
kleuren en designs binnen, en raad eens naar wie ik de zaal heb vernoemd? vroeg hij
lachend.
Een roze blos kleurde haar wangen en ze vroeg bescheiden:
Naar wie?
Hij moest glimlachen, kuste haar hoofd en trok haar dichter naar zich toe.
Naar jou. Zodat wensen uit mogen komen als Allah dat wil.
InshaAllah. Antwoordde ze vertederd terwijl ze hem met twinkelende ogen aankeek.
Herinner je het je nog? Toen we in Maleisi waren en een vogel op mijn schouder poepte en
jij zei dat ik rijk zou worden. Vroeg Youssef lachend.
Umniya moest lachen toen ze het zich nog herinnerde.
Hoe kan ik dat vergeten, ik rolde bijna over de grond van het lachen. Antwoordde ze
grinnikend. Youssef moest lachen en zei vervolgend:
Allah heeft mij begunstigd met rijkdom, en ik ben nu hier Umniya. Al jouw financile
problemen heb ik twee maanden geleden betaald.
Ze keek hem verbaasd aan en zei:

259

Hoe bedoel je twee maanden geleden? Was jij op de hoogte van mijn situatie? En dat kan
niet ik heb nog een achterstand die ik deze week moet betalen. Ik spaar al een tijdje
daarvoor.
Hij glimlachte bij het zien van haar verwarde gezichtsuitdrukking. Hij streek een plukje haar
voor haar gezicht weg en zei:
Je hebt al een tijdje geen achterstand meer. Amira bracht mij op de hoogte van jouw
financile situatie en ik haastte mij meteen om jouw achterstand te betalen.
Amira? vroeg ze verward.
Hij knikte en zei:
Twee jaar geleden, de dag dat ik jou alles vertelde had ik het nummer van Amira
opgeslagen in mijn telefoon. Dat deed ik voor het geval dat jij mij weg zou sturen. Nadat ik
weg ging bleef ik met Amira in contact. Via haar wist ik hoe het met jou ging.
Umniya was met stomheid geslagen. Stammelend zei ze:
Dan was je op de hoogte dat ik jou miste en jou terugwilde.
Hij schudde zijn hoofd en zei:
Nee, Amira heeft mij dat nooit verteld.
Ze zuchtte en kon dit niet geloven. Amira had er voor kunnen zorgen dat de afgelopen twee
jaren niet zo hadden hoeven lopen. Ze had Umniya in contact met Youssef kunnen brengen,
en dan waren de afgelopen twee jaren niet zo leeg geweest. Ze begreep niet waarom Amira
dat had gedaan, en het was beter als ze zich daar niet mee bezig zou houden. Het ging er nu
om dat hij er was en dat de aankomende jaren alle voorgaande jaren goed zouden maken als
Allah het wil.
Khair inshaAllah. Zei ze om het onderwerp rond Amira te veranderen.
Ik wil graag jouw trouwzaal zien. Vervolgde ze met een lach.
Hij moest glimlachen en zei:
Overmorgen kun je m pas zien.
Waarom overmorgen pas? vroeg ze nieuwsgierig.
Hij streelde haar wang en zei toen:
Omdat wij daar onze bruiloft gaan vieren.
Ze keek hem verrast aan en zei:
Maar we zijn al getrouwd.
Ja dat klopt. Maar nog niet op papier.
Umniya moest glimlachen en vroeg:
Een bruiloft over twee dagen? Wie gaat dat voor elkaar krijgen?
Hij moest glimlachen en zei:
Het is een bruiloft alleen voor jou en mij. Verder zal er niemand zijn. Ik wil jou een hele dag
voor mijzelf hebben.
Ze lachte en vroeg zich af of het dan nog wel een bruiloft was.
Ik wil jou voor de rest van mijn leven voor mijzelf hebben. zei ze terug, en ze zag de
fonkeling in zijn ogen. Ze keken elkaar intens aan en al snel zochten de lippen elkaar als
magneten op. Na heel veel regen was dan eindelijk de zon gaan schijnen in hun leven. Nadat
ze hadden ervaren dat het leven zonder elkaar niet te leven was, wisten ze nu zeker dat ze
elkaar nooit zouden verlaten. Wat er ook maar mocht gebeuren ze zouden nooit ervoor
kiezen om apart en gescheiden van elkaar te gaan leven. Niet nadat ze twee jaren beproefd
werden in hun liefde die ze voor elkaar voelden. Ze omhelsden elkaar en keken uit naar

260

overmorgen. De dag dat hun huwelijk op papier te komen zou staan. Het was een zekerheid
voor beide. Een zekerheid voor de toekomst.

118. Happy ending!

Met voldoening keek ze naar haar handtekening die haar huwelijk met Youssef officieel
maakte, ook hij had zijn handtekening op het bewijsdocument gezet. Youssef keek Umniya
glimlachend aan en voelde dat hij nu alles op orde had gezet. Alles werd geregeld en
uiteindelijk werden ze beide gefeliciteerd en mochten ze vertrekken. Hand in hand liepen ze
het gebouw uit en gingen meteen op weg naar de trouwzaal. Youssef beloofde haar een
gezellige avond samen en Umniya werd nieuwsgierig met wat hij voor haar in petto had. Ze
wist dat hij een romanticus was, dat had hij vaak genoeg bewezen.
Toen Umniya de auto instapte haalde Youssef een blinddoek te voorschijn.
Doe dit om. Zei hij lachend.
Waarom? vroeg ze verwonderd.
Ik wil dat alles een verrassing blijft. Zei hij geruststellend.
Ze nam de blinddoek aan en lachend bedekte ze haar zicht met het lapje stof.
Als je maar niet besluit om mij ergens te dumpen.zei ze grappend.
Vertrouw me.
Ze knikte en hij startte de auto en reed richting de trouwzaal.
Minder dan een kwartier later zette hij de auto aan de kant en stapte uit. Hij liep om en
opende de deur voor Umniya en hielp haar er uit.
Zijn we er al.
Ja.
Mag ik de blinddoek afdoen. Vroeg ze ongeduldig.
Hij moest gniffelen en zei:
Nee, nog even ophouden.
Hij begeleidde haar naar de ingang van de trouwzaal en stopte precies voor het hek. Hij
haalde toen haar blinddoek weg. Ze moest wennen aan het contrast en zag voor zich een
prachtige rozeningang en daarachter een prachtige trouwzaal dat veel op een grote villa leek.
Van buiten had het een Spaans uiterlijk en Umniya had het gevoel dat ze in een sprookje was
beland. Elke bruid zou wensen hier een feest te geven.
Wauw het is prachtig Youssef. Zei Umniya met hartjes in haar ogen.
Haar ogen vingen een bord op boven de ingang waar met sierletters haar naam op stond.
Umniya Paleis
Ze draaide zich naar hem om en hield zijn handen vast.
Ik weet niet wat ik moet zeggen, je hebt jezelf echt overtroffen. Zei ze verliefd.
Hij streek met zijn hand over haar gezicht en zei:
Jij bent mijn inspiratie, elke steen hier benadrukt mijn liefde voor jou.
Haar ogen begonnen te fonkelen en een glimlach sierde haar gezicht.
Kom laten we naar binnen gaan. Vervolgde hij en ze knikte instemmend.
Ze liepen de trappetjes op en Youssef haalde de sleutel van de zaal tevoorschijn. Hij opende
de grote houtendeuren en n blik op de zaal kreeg Umniya al bijna gehypnotiseerd. De
schoonheid van de zaal betoverde haar en geen woord kon haar expressie bewoorden. Het

261

leek op een koninklijk paleis van binnen en de kleuren rood en goud deden haar
terugdenken aan India. De combinatie van deze twee kleuren gaven de zaal een chique
uitstraling. Een gigantische trap liep in een ovaal naar beneden en de bijpassende
voorwerpen maakten het plaatje compleet. Haar ogen bewonderden elke detail die dit plekje
een kunstwerk maakten.
Wauw. Drukte ze nogal zacht uit.
Youssef lachte bescheiden en zei:
In dat kamer daar ligt een jurk voor je klaar. Ik zie je zo inshaAllah.
Een jurk? vroeg ze met bewondering terwijl ze al naar die kamer rende.
Hij moest om haar lachen en zag dat ze de kamer binnenstapte. Nu maar hopen dat ze m
mooi vind, dacht hij en liep zelf door naar zijn kleedkamer.
Met ingehouden adem bekeek ze de jurk die ze aanhad. De jurk stond haar beeldig dat zij het
zelf ook moest toegeven. Het was een baljurk in het wit gecombineerd met bordeauxrood. Ze
streek met haar hand over het stof en voelde een mengeling van gevoelens door haar heen
gaan. Na al die tijd was ze eindelijk weer gelukkig. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en zag nu
een volwassen vrouw terug in haar spiegelbeeld. De donkere kringen die ze eens onder haar
ogen had waren verdwenen en haar huid zag er gezonder uit. Ze straalde schoonheid uit en
in tijden voelde ze zichzelf weer mooi. Mooi van binnen als van buiten. Al het spijt en
schuldgevoel die ze eens voelde waren weg, de haat had haar hart verlaten. Niets bleef nog
over behalve liefde, passie en geluk. Er was geen verdriet meer, en geen pijn. Ze was klaar
met het rouwen om haar families dood, een hoofdstuk was gesloten en een nieuwe ging
open. En die alleen nog maar zou draaien over de toekomst van haar en Youssef. Een nieuw
begin. Ze verborg een plukje haar achter haar oor. Ze had haar haar losgelaten omdat ze wist
dat Youssef dat altijd mooi vond. Ze slikte en was klaar voor een avondje met haar
droomprins. Ze liep de kleedkamer uit en liep richting de zaal. Het was zo stil dat alleen het
geluid van haar hak door de hele ruimte weerklonk. Ze stapte de grote hal in en verlegen
keek ze naar Youssef die naast een tafeltje stond. Hij had zich ook omgekleed in een zwarte
pak en zag er verzorgd uit. Met een halfopen mond staarde hij haar aan, elke keer bleek ze
steeds mooier te zijn. Snel vermaande hij zichzelf en tegelijk liepen ze op elkaar af.
Je ziet er prachtig uit. Zei hij terwijl zijn ogen haar in zich opnamen.
Een roze blos verscheen op haar wangen en ze bedankte hem voor zijn compliment.
Jij ziet er anders ook beeldschoon uit. Complimenteerde ze hem lachend.
Hij lachte en hield vervolgens haar hand vast.
Komt u maar mevrouw uw reservering staat klaar. Zei hij grappend en hij begeleidde haar
naar de gedekte tafel waar twee kaarsen aanstonden. Giechelend nam ze plaats en hij ging
tegenover haar zitten.
Ik hoop dat je honger hebt, want ik heb van alles en nog wat besteld. Zei hij terwijl hij de
deksels van de tajines weghaalde.
Umniya moest lachen en zei:
Dit allemaal voor ons tweetjes, hier kun je denk ik heel Afrika meevoeren.
Youssef moest ook lachen en zei:
Niet overdrijven, dit is echt niks.
Sorry ik was vergeten wie ik voor me had meneertje met zeven magen. Plaagde ze hem.
Youssef lachte hard toen hij zich deze opmerking van haar van twee jaar geleden herinnerde.
Ik heb een speciaal gerecht voor jou hier. Zei hij met een speelse lach.

262

En wat is dit speciale gerecht? vroeg ze nieuwsgierig.

Hij haalde het deksel van een bord weg en zei lachend:
Chicken wings.
Umniya schaterde het uit van het lachen bij het zien van gebraden kipvleugels.
Jij bent echt gek! zei ze lachend.
Ja gek op jou. Zei hij grinnikend.
Met een warme glimlach keek ze hem aan, hopend dat deze avond bij lange na nog niet tot
zijn einde zou komen. Ze proefden van alle gerechten een klein beetje en nadat ze het toetje
hadden gehad bleven ze nog kletsen en lachen. Ze herdachten momenten die ze nooit
zouden willen vergeten. Momenten die ze koesterden. De eerste stappen van verliefd worden
waren de leukste van hun herinneringen nooit zouden ze toen hebben gedacht dat ze deze
avond zo ver samen zouden zijn gekomen. Hoe hun eerste stappen zo onzeker waren, en hoe
de pad die ze bewandelden zo onbekend voor hen in het begin was. Verliefd zijn, ondanks
alle onzekerheden was toch het leukst en verliefd blijven was het makkelijkst. Want ondanks
alles verveelden ze zich nooit in elkaars aanwezigheid. In elkaars gezelschap groeide hun
liefde alleen maar meer. Obstakels werden overwonnen en problemen werden uit de
weggeruimd. Hun liefde werd op vertrouwen gebouwd, en niemand die de fundamenten
van hun vertrouwen nog kon breken want hun liefde stond nu rotsvast. Na alles wat er
gebeurd was zou niks hen meer uit elkaar kunnen drijven behalve met de wil van Allah.
Mag ik deze dans van u. vroeg hij charmant terwijl hij zijn hand uitstak.
Ze nam zijn hand aan en knikte bescheiden. Hij leidde haar naar het midden van de zaal en
liet haar recht tegenover hem staan. Ze plaatste haar ene hand op zijn schouder en haar
andere hand omsloot die van hem. Ze voelde hoe hij zijn zachte hand op haar middel
plaatste. Ze blikten in elkaars ogen en zonder muziek zette Youssef de eerste stap naar rechts
terwijl hij Umniya dansend meetrok. Hij leidde de dans en zij volgde hem. Ze vergaten alles
om zich heen bij elke dansstap, het voelde alsof ze zich los hadden getrokken van de wereld.
Ze vertrokken naar hun eigen wereldje. Het wereldje waar woorden niet nodig waren om uit
te drukken wat ze op dat moment voor elkaar voelden, want het hart sprak via de ogen.
Langzaam liet Umniya haar hoofd op zijn schouder rusten terwijl hij lichtjes met haar over de
vloer danste. Ze voelde de innerlijke rust na tijden weer terug keren. Ze sloot haar ogen en
genoot. Youssef begon langzaam zijn bekende melodie te neurin en een glimlach verscheen
op haar gezicht. Sommige dingen zouden wellicht nooit veranderen. Een flashback van haar
huwelijksnacht schoot haar te binnen. Hoe ze toen ook in de tuin aan het dansen waren en
hoe hij zijn liedje neuriede. Ze kon bijna de zachte bries van die nacht op haar huid voelen.
Ik houd van jou. Fluisterde hij zachtjes in haar oor.
Ze ging recht op staan en blikte in zijn ogen, en ze zei oprecht vanuit het hart:
En ik houd van jou.
Hij glimlachte en zijn ogen gleden naar haar lippen, en langzaam begonnen ze elkaar te
kussen. Een kus dat zo teder en zoet was dat ze er bijna geen genoeg van kregen. De hele
avond door bleven ze elkaar lieve woorden toefluisteren en genoten van elkaar gezelschap.
Hopend dat een avond als deze nooit zou eindigen.
Weken vlogen voorbij en lachend liepen Umniya en Youssef een bekende tuin in, op weg naar
de voordeur van een groot huis. Met een warm gevoel keken ze om zich heen. Hier was het
allemaal begonnen. Ze belden aan en met een zenuwachtig gevoel wachtten ze tot de deur
opengemaakt zou worden. Het duurde niet lang voordat de deur opengemaakt werd en een

263

jong meisje met hijaab in de deuropening verscheen. Ze keek Youssef en Umniya een
ogenblik aan voordat ze doorkreeg wie ze waren. Het meisje zette haar ogen groot op van de
verrassing en gilde het van enthousiasme uit.
Umniya! Youssef! Jullie zijn gekomen! riep ze uit van vreugde en ze vloog met haar hele
gewicht in Umniyas armen. Umniya viel met een klap achterover op de grond terwijl ze het
meisje mee had getrokken hopend de val te voorkomen. Gestrekt op de grond liggend wreef
Umniya op haar hoofd terwijl ze hoorde hoe Youssef bijna stikte in zijn lach.
Ik heb jou ook gemist Kaya. Zei Umniya lachend om het feit dat er niets veranderd was.
Ik kan niet geloven dat jullie terug zijn gekomen! riep Kaya uit.
Ze stond van Umniya op en hielp haar met opstaan. Ze plaatste ontelbare kusjes op de wang
van Umniya en omhelsde haar stevig.
Ik heb je zo gemist, je wilt niet weten! Ik begon al te geloven dat we elkaar nooit meer
zouden zien! Ik ben zo blij dat jullie zijn gekomen! We hadden het zo leuk! Ik moet nog altijd
aan jullie denken! riep Kaya zonder een adempauze in te lassen. Umniya en Youssef
moesten om haar lachen, en konden weinig verandering in Kaya merken. Ze was nog altijd
het spontane meisje van twee jaar geleden. Kaya draaide zich naar Youssef om en zei
lachend:
Je hebt het onthouden!
Ik vergeet beloftes die ik maak niet zo snel. Zei hij lachend.
Mijn grootvader zal echt blij zijn met jullie komst! zei ze enthousiast en ze duwde hen naar
binnen en ze sloot de deur van het huis achter haar dicht. Het huis waar ze altijd welkom
zouden zijn, ontving hen beide arme. De belofte die Youssef eens aan Kaya gemaakt had was
vandaag waar gemaakt. Hij had haar beloofd terug te keren samen met Umniya en nu waren
ze teruggekeerd naar het land waar alles was begonnen. Waar Umniya haar eerste vrienden
tijdens de reis maakte en waar Umniya Youssef leerde kennen. Hier in dit kleine landje aan
de andere kant van de wereld waren zij door het lot samengebracht. Het land waar het
verhaal van Umniya en Youssef begon Dit was het verhaal van een stel die hun weg naar
geluk en liefde vonden.
Show me the way and I will follow you. Follow you with a heart rhythm, with a heart rhythm of
love. Loving you is just not enough, you must love me too!

The End

264

265