Verdieping

Zullen ze over een aantal jaar nog steeds kinderen lijfstraffen geven op de Don Bosco
school?
Ik heb een stuk gevonden op internet over het opvoeden van kinderen in Indonesi, dit vond
ik een mooi en informatief stuk.
Hier bestaan geen moeilijke leeftijden. Conflicten met ouders komen hier zelden voor.
Opstandig gedrag jegens ouders, komt hier niet voor. De jongeren hier zijn buitengewoon
plezierig, behulpzaam en beleefd naar ouderen en ouders. Hoe kan dat? Kinderen, van baby
af aan, wordt geleerd om de ouders en ouderen te hormat (respecteren). Op de scholen
wordt dit eveneens geleerd. In Nederland ga je naar school om jezelf te zijn; dit is een groot
goed, zo heb ik meermalen uit verschillende programmas op TV kunnen opmaken. Jezelf
zijn: zeggen, wat je denkt en doet. Of het nu beledigend is voor anderen of pijnlijk of
ongemakkelijk, het maakt niet uit. Dit is wezenlijk anders in Indonesi, waar geleerd wordt
om in harmonie met elkaar te leven. In Indonesi genieten onderwijzers groot respect. Het is
de taak van de ouders om het de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken; totdat ze
eenmaal het huis uit gaan om te werken of om een gezin te stichten. Er is hier ook geen
puber-probleem. De jeugd is buitengewoon plezierig en behulpzaam. Geklier, vervelend bij
elkaar klitten, grote mond, het is onbekend hier, het gebeurt gewoon niet.
Aangezien de voorvallen die ik heb gezien heb op school mij erg raken lijkt dit mij een goed
stuk om een verdieping over te schrijven. Ik heb op internet informatie gezocht over
lijfstraffen en het vroegere onderwijs, maar hier zijn geen artikelen over te vinden. Een deel
van de oudere docenten geeft de kinderen lijfstraffen. Wanneer ze druk zijn, worden hun
voeten vastgebonden aan de tafel. Wanneer de kinderen te laat komen of telkens door de
klas lopen, wordt hun stoel afgepakt zodat ze een paar uur moeten blijven staan. Wanneer
een kind het verkeerde antwoord geeft wordt het kind in het gezicht geknepen en/of
geslagen. Onze mentor stond erbij op het moment dat een kind geslagen werd, omdat wij de
les over zouden gaan nemen. Zij dook ineen en schaamde zich enorm voor wat we zagen.
Ze bood haar excuses aan voor wat de andere leerkracht zojuist had gedaan. Het typische
was dat de oudere leerkracht totaal geen schaamte voelde of schrok dat wij het zagen. Ik
denk dus dat zij niet doorheeft dat dit totaal anders in dan hoe wij in het onderwijs met
kinderen omgaan. Aan mijn mentor heb ik gevraagd hoe het kwam dat deze leerkracht dit zo
deed. Ze zegt dat zij de manier van vroeger nog steeds hanteert. Zij denkt oprecht dat dit de
beste manier van onderwijs is.
Aangezien er nog maar relatief weinig oudere leerkrachten zijn op de Don Bosco school
denk ik dat zeker over een paar jaar deze manier van onderwijs niet meer gehanteerd wordt.
Jonge leerkrachten geven geen lijfstraffen hier en schamen zich voor wat er nog gebeurt op
school. Ik denk dat de oudere leerkrachten niet meer gaan veranderen. Wanneer je al heel je
carrire er heilig van overtuigd bent dat dit de juiste manier is lijkt het me lastig om dit te
veranderen in je laatste jaren binnen het onderwijs. Plus als je het artikel leest wat ik hier
boven een stukje heb beschreven, als er geen onplezierig gedrag is vanuit de kinderen,
waarom moeten ze dan zo gestraft worden wanneer ze uit enthousiasme druk zijn of
wanneer ze een fout antwoord geven?

Het beste toekomstperspectief wat ik de school zou wensen is dat er officieel geen kinderen
meer geslagen etc. mogen worden en dat hier sancties voor zouden komen. Geen enkel kind
wordt positief gestimuleerd door lijfstraffen.