Skender

Kulenovi (2.

septembra 1910, Bosanski

Petrovac -

25.

januar1978,

Beograd)

je

bosanskohercegovaki knjievnik i akademik. Pisao je pjesme i poeme, komedije, eseje, kritike, putopise,
crtice, prie te romane. U rodnom Bosanskom Petrovcu zavrio je osnovnu kolu, a potom, nakon naglog
osiromaenja porodice (agrarna reforma), prelazi u majino rodno mjesto Breza. Tu je kao vanjski uenik
zavrio Jezuitsku gimnaziju. Ve u treem razredu gimnazije javio se sa prvim knjievnim radom, zbirkom
soneta "Ocvale primule". Zatim je studirao pravo na Zagrebakom univerzitetu. Sarauje u brojnim
listovima i asopisima, a 1937. sa Hasanom Kikiem iSafetom Krupiem pokree u Zagrebu muslimanski
asopis Putokaz. Godine1941. stupa u prvi partizanski odred Bosanske krajine. Kulenovi u ratu pie
poeme, ureuje listove (Bosanski udarnik,Glas, Osloboenje). Odmah poslije rata je direktor
drame Narodnog pozorita u Sarajevu. Ureuje Pregled, Knjievne novine i Novu misao. Od 1. maja 1957.
pa sve do 31. maja 1970. bio je dramaturg Narodnog pozorita u Mostaru, a kasnije urednik u
beogradskoj Prosveti. Umro je 25. januara 1978. godine u Beogradu. Iz bibliografije: Stojanka majka
Kneopoljka, poema, 1945.,komedije (Djelidba, Veera, A ta sad?), 1947.,"eva", poema, 1952.,
Soneti, 1968.,Divanhana, pripovijetke, 1972., Gromovo ule, prie za djecu,1975., arenka,prie za
djecu,1975.,Ponornica, roman, 1977.

Enver olakovi (Budimpeta, 1913.- Zagreb, 1976.) bio jebosanskohercegovaki prozaik, pjesnik i prevodilac.
Prevodio je s maarskog i njemakog jezika, objavljivao je i strune tekstove izfizike i matematike, a radio je
kao profesor, pozorini reiser, korektor i urednik. Studirao je matematiku i fiziku u Beogradu i Budimpeti, a
historiju u Zagrebu. Pisati je poeo kao djeak, i to na dva jezika: bosanskom i maarskom. U periodu do 1945.
objavio je vie pripovjedaka i eseja te roman Legenda o Ali-pai (1944), proao je "krini put" od Bleiburga do
Zagreba, poslije proganjan i onemoguavan da objavljuje bilo ta osim prijevoda, a zna se da je bio anonimni
prevodilac djela Ervina Sinka s maarskog. Tek etvrt vijeka kasnije izalo je drugo izdanje njegovog romana
(1970), koji i jezikom i strukturom predstavlja veliko umjetniko djelo iz Bosne i o Bosni. Ostavio je u rukopisu
5 romana, vie pripovjedaka i pjesama.

Nedad Ibriimovi (20. oktobar 1940, Sarajevo - 15. septembar 2011, Sarajevo) je bio bosanskohercegovaki
knjievnik. U treoj godini je ostao bez oca i s majkom odlazi u epe gdje zavrava osnovnu kolu. Nakon
jednogodinjeg pohaanja tehnike kole u Zenici, 1957. godine prelazi u Sarajevo i pohaa srednju kolu za
primjenjene umjetnosti, odsjek vajarstvoi zavrava je 1961. godine. Nakon godinu dana nastavnikog rada u
epu, upisuje studij filozofije u Sarajevu i diplomira1977. godine. Bio je urednik u listovima "Nai dani" i
"Osloboenje", jedno vrijeme bio je nastavnik u Goradu, ali je uglavnom bio profesionalni knjievnik. U
toku agresije na BiH direktno se ukljuio u odbranu zemlje. Na Dobrinji je organizovao KZB "Preporod" koja je
radila i u doba blokade ovog dijela Sarajeva. lan je Udruenja likovnih umjetnika BiH od 1982. godine. Od
1982. do 2000. imao deset samostalnih izlobi. Bio je predsjednik je Drutva pisaca Bosne i Hercegovine,

od 1993. do 2001. godine, a od 1995. do 1998. glavni i odgovorni urednik asopisa za knjievnost "ivot".
Prevoen je na eki, turski, albanski, engleski, francuski, panski, njemaki i italijanski. Nakon izlaska iz
tampe remek djela "Vjenik" (2005.), Drutvo pisaca BiH ga je kandidiralo za Nobelovu nagradu. Roman
"Vjenik" je oborio sve rekorde u izdavakoj kui Svjetlost iz Sarajeva, ukljuujui i Selimoviev "Dervi i
smrt". U januaru2009. godine u izdanji IKD "ahinpai" objavljeno je osmo izdanje "Vjenika", a ukupan tira
svih izdanja je 12.000 primjeraka. Umro je 15. septembra 2011. godine u Sarajevu u 71. godini ivota.

Mehmed Mea Selimovi bio je jugoslavenski knjievnik roen 26. aprila1910. godine u Tuzli, Bosna i
Hercegovina. U rodnom gradu zavrio je osnovnu kolu i gimnaziju. 1930. godine upisao se na studijsku
grupu srpskohrvatski

jezik i jugoslovenska

knjievnost Filozofskog

fakulteta Univerziteta

Beogradu.

Diplomirao je 1934. godine, od 1935. do1941. godine radi kao profesor Graanske kole, a potom je (1936)
postavljen za suplenta u Realnoj gimnaziji u Tuzli. Prve dvije godine rata ivi u Tuzli, gdje ga hapse zbog
saradnje sa NOP-om, a u maju 1943. godine prelazi na osloboenu teritoriju, postaje lan KPJ i lan Agitprop-a
za istonu Bosnu. Potom je politiki komesar Tuzlanskog odreda, a 1944. godine prelazi uBeograd i obavlja
politike i kulturne funkcije. Od 1947. godine ivi u Sarajevu i radi kao: profesor Vie pedagoke kole,
docent Filozofskog fakulteta, umjetniki direktor Bosna Filma, direktor drameNarodnog pozorita, glavni
urednik Izdavakog preduzea Svjetlost. 1971. godine penzioniran je i seli u Beograd. Biran je za
predsjednika Saveza knjievnika Jugoslavije, bio je poasni doktor Sarajevskog univerziteta (1971), redovni
lanANUBiH i SANU.

Dobitnik

je

brojnih

nagrada,

od

kojih

su

najznaajnije NIN-ova

nagrada (1967), Goranova nagrada (1967),Njegoeva nagrada (1967), potom Dvadesetsedmojulska nagrada SR
BiH, nagrada AVNOJ-a, itd. Umro je 11. jula 1982. godine u Beogradu.

Abdurezak Hivzi Bjelavac (Mostar, 8. juni 1886. - Zagreb, 25. februar 1972.),bosanskohercegovaki knjievnik,
publicist i prevodilac. kolovao se u Galata-saraju u Istanbulu, te radio kao inovnik u mnogim mjestima BiH, a
od 1941. u Zagrebu. Saraivao je novinarskim prilozima u svim vanijim jugoslavenskim novinama izmeu
dvaju svjetskih ratova, te ureivao asopise Novi vijek i Behar. Pisao je pripovijetke, drame i romaneo
ivotu bosanskohercegovakih Muslimana, u kojima prikazuje tradicijski svijet koji iezava u sudaru sa
zapadnjakom civilizacijom. Djela: Pod drugim suncem (1918) Minka (1917) Aprilske kie Ana Zolotti
Na kraju (1921) Iahureni leptiri (1925) Melika (1927) Zidanje srenog doma (1934) Muhammed
(a.s.) (1942) Istanbul (1944) Carica Ahzer (1994)

Rusmir Mahmutehaji je roen 1948. godine u Stocu, gdje je zavrio osnovnu kolu i gimnaziju. Diplomirao
je 1973. na Elektrotehnikom fakultetu Univerziteta u Sarajevu, a 1975. magistrirao i 1980. doktorirao na
Univerzitetu

u Zagrebu.

Specijalizaciju

je

obavio 1982.

Meunarodnom

centru

za

teoretsku fiziku u Trstu, Italija,

postdoktorske

studije 1988.

na

Katolikom

univerzitetu

u Leuvenu, Belgija.Radio je kao istraiva i direktor u Institutu zatite na radu univerziteta u Sarajevu, te kao
direktor Instituta za ergonomijuistog univerziteta; od 1985. do 1991. godine radio je kao profesor i dekan
Elektrotehnikog fakulteta Univerziteta u Osijeku,Hrvatska.
Od 1991. do 1992. godine bio je podpredsjednik Vlade Bosne i Hercegovine, a od 1992. do 1994. ministar
za energetiku,rudarstvo i industriju Bosne i Hercegovine. U uem naunom podruju objavio je preko stotinu
strunih i naunih radova, od kojih osam knjiga. Objavio je i sedamnaest knjiga autorske proze, politikih
i filozofskih eseja te prijevoda na bosanski jezik. Neka od djela: Krhkost; Sarajevo,Veselin Maslea, 1977.,Krv i
tinta; Sarajevo, Veselin Maslea, 1983., Zemlja i more; Sarajevo, Svjetlost, 1986., iva Bosna: Politiki eseji i
intervjui; I izd., Ljubljana, Osloboenje International, 1994., iva Bosna: Politiki eseji i intervjui; II izd.,
Ljubljana, Osloboenje International, 1995., O nauku znaka; Sarajevo, DID, 1996.,Dobra Bosna; Zagreb,
Durieux, 1997.,etrdeset kaligrafskih listova azima Hadimejlia; Sarajevo, DID, 1997.

Hamdija Muli ( 1881-1944). je bio i prvi nas djecji pisac, jer je upravo brojne svoje radove posvetio djeci i
mladezi. Pisao je cistim narodnim jezikom, nastojeci da pouci i da ga svako razumije. Knjizevni, a narocito
pedagoski rad Hamdi efendije je veoma obiman i vazan. Narocito to vrijedi za one njegove radove koji tretiraju
vjersku nastavu kod nas i njeno unaprjedjenje. Bez poznavanja tih materijala ne moze se u potpunosti imati
pravilan uvid u nas vjersko-prosvjetni zivot dvadeset zadnjih godina proslog i cetiri prve decenije ovoga
stoljeca. Hamdija Mulic, ucitelj, knjizevnik i pedagoski pisac, rodjen je u Konjicu 1881. godine. U rodnom
mjestu zavrsio je mekteb i osnovnu skolu, a u Sarajevu nizu gimnaziju i uciteljsku skolu. Odmah poslije
zavrsetka skole 1901. godine postavljen je za ucitelja-pripravnika, a po polozenom strucnom uciteljskom ispitu
za stalnog ucitelja. Kao ucitelj sluzbovao je u nekoliko mjesta Bosne i Hercegovine, da bi 1913. godine bio
premjesten u Sarajevo, gdje ostaje do odlaska u mirovinu. Uz uciteljski poziv, Hamdi ef. je predavao pedagoske
predmete na nasim vjersko-prosvjetnim zavodima, Darul-mualliminu, Gazi Husrevbegovoj medresi, Islamskoj
vjerskoj zenskoj skoli (kasnije Gazi Husrevbegova zenska medresa). Na ovoj posljednjoj predavao je sve do
kraja skolske 1943/44. godine. U devet godista Behara objavio je brojne clanke, 31 pripovijetku, 27 narodnih
pjesama koje je sam zabiljezio, 3 narodne pripovijetke, 13 anegdota, 29 zagonetki, 21 primjer u rubrici "Sta ne
valja raditi". Izvor : Hafiz Mahmud Tralji, Istaknuti Bonjaci. Zagreb: Meunarodna zajednica za pomo
muslimanima Bosne i Hercegovine, 1994, str. 134-39.