Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

3 4
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

3 4
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

(၁)
ညေနခင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းကို ေရာက္တတ္ရာ
ရာ ေျပာေနၾကတယ္။ ဒါကလည္း ေန႔စဥ္ လုပ္ေနက် အလုပ္ပါ။ လွဦးက ေဒၚလာနဲ႔ လစာရမယ္ဆိုၿပီး
လိမ္သြားတဲ့ Company တစ္ခုအေၾကာင္းေျပာျပေနတယ္။ သူ႔ညီ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ ငါးသိန္းပါ
သြားဆုိပဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားေနတုန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကလူေတြ အာေမဋိတ္

သံမ်ဳိးစံုနဲ႔ လမ္းမကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို
သူစားဖို႔၀ယ္လာတဲ့ ၾကံေခ်ာင္းနဲ႔အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွံေနတာကိုေတြ႔တယ္။ ရိုက္တာေတာ့ မ်က္ႏွာ
ကို ရိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက အရပ္ပုေတာ့ ပခံုးနဲ႔ လည္ပင္းကိုပထ
ဲ ိတယ္။

ေကာင္ေလးက မ်က္ႏွာကေလး ေဘးေစာင္းၿပီး ေပခံေနတာခင္ဗ်။ လက္ကေလး ဘာကေလးနဲ႔

ေတာင္မကာဘူး။ ထြက္လည္းမသြားဘူး။ ေကာင္မေလးကလည္းအံကိုႀကိတ္ၿပီး သူ႔ရွိသမွ် အားက
ေလးနဲ႔ မုန္းမုန္းတီးတီးကိုေဆာ္ေနတာ။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ျခမ္းျခမ္းလာတဲ့ႀကံဟာ လက္ကိုင္ တစ္ဆစ္ပဲ
က်န္ေတာ့သည့္အထိပ.ဲ ....။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္မေလးကလက္ထဲမွာက်န္တဲ့ ႀကံဆစ္နဲ႔ေတာင္
ေကာက္ေပါက္လိုက္ေသးတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ရင္ဘတ္ကို တည့္တည့္ထိပါတယ္။

3 4

ဒါေပမယ့္ကိုယ့္ဆရာကေတာ့ေနရာက တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး။ ေကာင္မေလးကို ေတြေတြက
ေလး ေငးလို႔။ အေၾကာင္းမသိၾကတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြဆိုရင္ လင္မယားရန္ျဖစ္တာလို႔ေတာင္
ထင္ခ်င္ထင္မွာ။ ေယာက္်ားကအမွားတစ္ခုက်ဴးလြန္၊ မယားျဖစ္သူကုိလိုက္ေတာင္းပန္၊ ဟိုက
ေဒါသမေျပေသးဘဲ ေဆာ္ေပါ့ဗ်ာ။
အမွန္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္ေလးကအခုမွ ေကာင္မေလးကိုလိုက္စကားေျပာတဲ့ အဆင့္ပဲ ရွိပါ
ေသးတယ္။ ေကာင္ေလးနာမည္က ေက်ာ္စိုးတဲ့။ ေကာင္မေလးက ေမျမတ္မိုးဦးတဲ့။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းက ကမၻာမေက်ာ္ေပမယ့္ ရပ္ကြက္ေတာ့ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလး
က ေမျမတ္ကိုခ်စ္ခဲ့တာ ရွစ္တန္းႏွစ္ကတည္းက ခင္ဗ်။ေကာင္ေလးခ်စ္တယ္ဆိုတာကို သိရေတာ့
ေကာင္မေလးကေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးတယ္။ တူသလား၊ တန္သလား။ ဒင္းလိုေကာင္မ်ဳိး ငါ့ကို မွန္းရ
သလားေပါ့ေလ။
ေမျမတ္ ေျပာခ်င္လည္းေျပာခ်င္စရာေပါ့ေလ။ ေကာင္ေလးအေဖက ဆိုက္ကားနင္းတယ္။ အခု
ေတာ့ဆံုးသြားရွာပါၿပီ။ ေကာင္ေလးအေမက မနက္ဆိုဘိန္းမုန္႔ေရာင္းတယ္။ အိမ္မွာ ခ်ဥ္ဖတ္မ်ဳိးစံုကို
စဥ့္အိုး ကေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္းတယ္။ ကတက္ခ်ဥ္၊ မုန္လာဥခ်ဥ္၊ ပဲတီခ်ဥ္၊ ဒညင္းသီးဆားစိမ္၊
တမာခ်ဥ္၊ သရက္သီးဆားစိမ္ စတဲ့ ရာသီေပၚ ခ်ဥ္ဖတ္ေတြ အကုန္ေရာင္းတယ္။
သူ႔သားနဲ႔ ေမျမတ္သတင္းကို တစ္ရပ္ကြက္လံုးကသိသလို ေဒၚဘုမရဲ႕ ခ်ဥ္ဖတ္ကလည္း တစ္ရပ္
ကြက္လံုးက ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သန္႔ရွင္းတာရယ္၊ တို႔လို႔ေကာင္းတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ေဒၚဘုမက
ဘိန္းမုန္႔ေရာင္းျပန္လာၿပီး ဆယ္နာရီဆို ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္က သူ႔
စဥ့္အိုးကေလးေတြေနာက္မွာထုိင္ၿပီး အနားမွာလည္း ဗာဒံရြက္တစ္ထပ္နဲ႔ေပါ့။
မေရာင္းရဘူးဆိုရင္ တစ္ေန႔ ေလးရာဖိုးေလာက္ေအာက္ထစ္ပ။ဲ ေကာင္ေလးကရွစ္တန္းေအာင္
ေတာ့ မနက္ခင္းသတင္းစာပို႔တယ္။ သူ႔အေမအတြက္ ဗာဒံရြက္လိုက္ေကာက္၊ အပင္ရွင္က ခြင့္ျပဳ
ရင္ အပင္ေပၚတက္ခူးတန္ခူး၊ ၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲမွာသူ႔အေမအတြက္ ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ဖုိ႔ သြား၀ယ္ေပး
အဲဒီလိုေပါ့ဗ်ာ။ ေမျမတ္မိုးဦးတို႔ အေဖကအိမ္ေရွ႕မွာ သစ္ေတြေရာင္းတယ္၊ သစ္ကုန္သည္ ဆိုပါ
ေတာ့။ အနီးအပါး ရပ္ကြက္အားလံုးက အိမ္ေဆာက္အိမ္ျပင္ဆို သူ႔ဆီက ၀ယ္ၾကတာပဲ။ ဘိလပ္ေျမ၊
အုတ္တိုင္၊ သံ၊ သြပ္၊ သစ္ဆိုဒ္မ်ဳိးစံု၊ ေက်ာက္၊ သဲ အကုန္ရတယ္။ ေငြမမွီလည္း အေႂကြးထားလို႔
5 6
နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္
ရတာကိုး။ ဦးမိုးဦးက သေဘာေကာင္းပါတယ္။
ေမျမတ္မိုး အေမကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ရင္ကိုေကာ့ၿပီး ေခါင္းကို ေမာ့ေနတာပဲ။ သံုးက်ပ္ခြဲသား
ဘတ္ႀကိဳးႀကီးကလည္း ရင္ဘတ္မွာ ဘတ္လပ္ဘတ္လပ္နဲ႔၊ ညာဘက္ လက္ေခ်ာင္းမွာလည္း
လက္သန္းကလြဲလို႔ လက္စြပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ လက္ေကာက္က တံေတာင္ဆစ္နား ေရာက္ေတာ့မယ္။
သကၤန္းကၽြန္း ေစ်းထဲမွာ ေရႊဆိုင္နဲ႔ အထည္ဆိုင္ကလည္း တြဲၿပီး ဖြင့္ထားေသးတာကိုး။
ပစၥည္းမာန၊ ဂုဏ္မာနေၾကာင့္ စကားအေျပာအဆို အထက္စီးက ေျပာတတ္ေပမယ့္ စိတ္ယုတ္မာ
ရွိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အထည္ကို ေန႔သြင္း၊ လသြင္း ေရာင္းျပန္ေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုး
မွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ေဒၚေစာလွ ၾသဇာနဲ႔ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ။ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အသည္းကေလး
တစ္ဦးတည္းေသာသမီးကေလး ေမျမတ္မိုးဦးဆိုေတာ့ ေမျမတ္မိုးဦးဟာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက ဦးစား
အေပးခံရဆံုး မိန္းကေလးေပါ့ဗ်ာ။
အေျခအေနကေတာ့ ျမန္မာဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြ အႀကိဳက္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္
ဆိုတာက ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းမွ မဟုတ္ေတာ့ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္တာေပါ့။
စစခ်င္း လိုက္တဲ့ေန႔မွာတင္ ေမျမတ္က ေက်ာ္စိုးေခါင္းကို ေပတံနဲ႔ ရိုက္တယ္။ ေပတံက ကၽြန္ေတာ္
တို႔ ေခတ္တုန္းကေက်ာင္းကထုတ္ေပးတဲ့ ေပတံအ၀ါေဇာင္းႏွစ္ဖက္ကအေခ်ာသပ္ထားၿပီး သံေခ်ာင္း
ထည့္ထားတယ္။ ေက်ာင္းသားတုိင္း ကိုင္ၾကတဲ့ေပတံပါ။
ေက်ာ္စိုးေပးတဲ့စာကို ဆြဲၿဖဲၿပီး အဲဒီေပတံႀကီးနဲ႔ ေခါင္းကို သံုးေလးခ်က္အားရပါးရတီးတာ။ ေကာင္မ
ေလးရဲ႕ အရပ္ကေက်ာ္စိုးကို မမီေပမယ့္ ဟိုေကာင္က ၿဖဲၿပီးလႊင့္ပစ္လုိက္တဲ့ စာေတြကို ငံု႔ေကာက္
ေနတုန္း တီးတာဆိုေတာ့ အားရပါးရႀကီးကြက္တိေပါ့။
ေက်ာ္စိုး ဂ်ဳိေစာင္းေပါက္သြားတယ္။ ေသြးေတြ စီးက်လာေပမယ့္ ေမျမတ္မိုးကမသနားပါဘူး။
သူ႔ေဘးက အေဖာ္ေတြကလည္း မသနားပါဘူး။ အားလံုး ေမျမတ္မိုးဘက္ကခ်ည္းပဲ။
“နင္လို ခ်ဥ္ဖတ္သည္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကူးဘူး။ ရိုက္တာေတာင္သနတယ္”
အဲဒီလို ေျပာၿပီး ေမျမတ္မိုးက သူ႔ေပတံကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့
လည္း မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ကအထြက္မွာလိုက္စကားေျပာေတာ့ ေမျမတ္မိုးကမုန္႔ဟင္းခါး ခ်ဳိင့္နဲ႔ေကာက္

ေကာက္ေပါက္တာ သေကာင့္သား ရင္ဘတ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးရည္ အပူေလာင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္
ရတယ္ဆိုပဲ။ ဗီဒီယိုထဲကလို ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက ဟိုေကာင္ခံရတာကို ေျပာျပ၊ ေကာင္မေလးက
အခုမွ ကရုဏာစိတ္၀င္၊ အိမ္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားသလား မရဲတရဲေမးရင္း ေတာင္းပန္၊
နားလည္မႈရ၊ ရည္းစားျဖစ္၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။
ေမျမတ္မိုးတုိ႔ ဘက္ကေတာင္မွ သူ႔သမီးကို ေႏွာင့္ယွက္လို႔ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ရံုးခန္းကို တုိင္ေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီးလက္မွတ္ေတြ ဘာေတြ ထိုးလိုက္ရေသးတယ္။
ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္းခက္တယ္။ ဒီေလာက္ရက္စက္ေနတာလည္းေတြ႕တာနဲ႔ လိုက္တာ
ပဲ။ လိုက္တာနဲ႔ဟုိကလည္း ရက္ရက္စက္စက္ေျပာလႊတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၀ိုင္းေလွာင္တယ္။
တစ္ခါတုန္းက ဖိနပ္နဲ႔ေတာင္ေကာက္ေပါက္တယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ့္ဆရာကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာ ျပန္
လည္ ေျပာဆိုျခင္းမရွိ ျပကေတ့ သည္းခံေတာ္မူပါတယ္။
တစ္ခါကလည္း ေမျမတ္မိုးဦးကသူ႔အိမ္ကသစ္ပံုေစာင့္ဖို႔ ၀ယ္ေမြးထားတဲ့အင္းေခြးႀကီးနဲ႔ လမ္း
ေလွ်ာက္ထြက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုေကာင္ေျပးေပမယ့္မလြတ္လို႔ ေျခသလံုးကို မြစာႀကဲသာြ း
ေအာင္ အကိုက္ခံလိုက္ရတယ္။
ဦးမိုးဦးတုိ႔လည္း ရံုးခန္းေတြ ဘာေတြမတိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔သမီးကခ်ည္း ႏွံေနတာဆိုေတာ့
ေအးေဆးေပါ့။ ေက်ာ္စိုး အဲဒီလိုလိုက္လာတာ ငါးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့ နာမည္ေပ်ာက္ၿပီး
အားလံုးက သူ႔ကို “ခ်ဥ္ဖတ္”လို႔ ေခၚၾကတဲ့အထိပဲ။
ေက်ာ္စိုး အဲဒီေလာက္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ေမျမတ္မိုးကအရမ္းႀကီးကိုေခ်ာေနလို႔လား
ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလို ငါလုိထဲကပါပဲ။ အ၀တ္အစားေကာင္း အၿမဲတမ္း ၀တ္ႏိုင္တာရယ္၊
ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရေလေတာ့ ျဖဴျဖဴႏုႏုနဲ႔ရုပ္ရည္သန္႔တာရယ္၊ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္သမီးရယ္ ဆိုေတာ့
ေရႊထည္လည္း ၀တ္ႏိုင္တာရယ္ေၾကာင့္သာပါ။ အနီးအနားက ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေမျမတ္မိုးထက္
အမ်ားႀကီးလွတဲ့သူေတြ တစ္ပံုႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငတိကေတာ့ ေမျမတ္မိုးပဲ။ ငယ္ခ်စ္မို႔အစြဲႀကီး
စြဲေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ေက်ာ္စိုးက ရုပ္ရည္သန္႔ပါတယ္။ အေသာက္အစား Sorry ပဲ။ ေဆးလိပ္ေတာင္ေသာက္တတ္တဲ့
7 8
နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္
ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ စကားလည္း နည္းတယ္။ ရိုးရိုးပဲ ေနတတ္တယ္။ မုဆိုးမႀကီးကို လုပ္ေကၽြးေနရ
ေတာ့ အ၀တ္အစားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ႏိုင္ရွာဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အက်ႌကေလးနဲ႔တင္
သူ႔ရုပ္ရည္က ၾကည္လင္ပါတယ္။
ဆယ္တန္းေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇာတ္လိုက္က 5D ေတြဘာေတြနဲ႔ မေအာင္
ပါဘူး။ စာေမးပြဲက်ပါတယ္။ ေမျမတ္မိုးဦးကေတာ့ေအာင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အေျခအေနက ပိုၿပီး
ကြာသြားတာေပါ့။
ေက်ာ္စိုးကလည္း ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ပါဘူး။ ေရခဲစက္မွာ ၀င္အလုပ္လုပ္တယ္ေရခဲစက္
ဆိုတာ မနက္ေလးနာရီေလာက္ထ သံပံုးႀကီးထဲမွာခဲေနတဲ့ ေရခဲေတြကိုေရပိုက္နဲ႔ထိုး၊ ေခ်ာင္သြား
ေတာ့ သံခ်ိတ္နဲ႔ဆြဲၿပီး သစ္သားေရတစ္ေလွ်ာက္ကေနေအာက္ကိုတြန္းခ်ရတာပါ။ သစ္သားေရ
တေလွ်ာက္က ေရခဲတင္တဲ့ကားေနာက္မွာတင္ထားတာဆိုေတာ့ ေရခဲတံုးေတြကကားထဲ တန္းက်
ေပါ့ေလ။ အဲဒီအလုပ္က မနက္ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္မွာၿပီးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အသင္းတုိက္ ကိုေျပး၊
သတင္းစာေတြယူၿပီးသတင္းစာပို႔၊ သတင္းစာပို႔ရင္းနဲ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ ေမျမတ္ရဲ႕ ေက်ာင္းကား
ရပ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕က ဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူ႔အတြက္အေရးအႀကီးဆံုးနဲ႔ တန္ဖိုးထားဆံုးအခ်ိန္ပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့
ငတိကို သိၾကားမင္းကနတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကို လိုက္ျပမလို႔လိုက္ခဲ့ပါဆိုတာေတာင္ ဒီငတိက
လိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းႀကိဳကား ေနာက္က်လို႔ ေမျမတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ကားရပ္ေစာင့္ရတဲ့အခါမ်ဳိးဆို ေက်ာ္စိုးအႀကိဳက္ေပါ့။ သူ အၾကာႀကီး ေငးလို႔ရတာကိုး။
ေမျမတ္ကေတာ့ သူ႔ကို ငဲ့ၾကည့္တာတုိ႔၊ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္တာေလာက္ေတာင္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါပဲ။ ေမျမတ္မိုးေက်ာင္းကား ထြက္သြားရင္ ေခါင္းကေလး
ငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး သတင္းစာ ဆက္ပို႔တယ္။သူ႔အမူအရာက သိပ္မသြက္ေတာ့ဘူး။ ညဘက္ဆိုရင္
ေမျမတ္မိုးတို႔ အိမ္ေရွ႕ကေန ကိုးနာရီေလာက္ဆို ျဖတ္ေလွ်ာက္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိုးလြင္လြင္ရဲ႕
သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုတတ္တယ္။
မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ..... ေနာက္မလာနဲ႔လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္ .....
ကိုယ္႔ႏွလံုးသားမ်ားလည္း ..... ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္ .....
မင္းမာႏုိင္တယ္ ..... မင္းျပံဳးႏိုင္တယ္ ..... ကိုယ့္ကိုအၿမဲတမ္း အႏိုင္ယူပါကြယ္ .....
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

ဒါပဲ။ ဒီတစ္ပိုဒ္ပဲ။ အဲဒီ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ကိုးနာရီထိုးၿပီပဲမွတ္။ နာရီထၾကည့္ရင္ နာရီက ဓာတ္ခဲ ကိုမွ ေမျမတ္ကို ဘယ္လိုခ်စ္ေၾကာင္းႀကိဳက္ေၾကာင္းကိုရင္မဖြင့္တတ္ဘူး။ ေမးရင္လည္း ဘယ္ေတာ့
အားနည္းလို႔ မွားခ်င္ရင္မွားေနဦးမယ္။ မွ ၀န္မခံဘူး။ ဟိုလိုဒီလိုပဲ ေျပာတတ္တယ္။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ဘာေရာဂါရယ္ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနီးအနားကေလးငါးရပ္ကြက္
မွာ တရုတ္စက္ဘီးေတြ ညေနဆိုအရမ္းစီးၾကတာပဲ။ ကေလးေတြနဲ႔ လူပ်ဳိအပ်ဳိအရြယ္ေတြ စီးၾကတာ
ပါ။ ေမျမတ္မိုးကေတာ့ အေကာင္းစား ပန္းကမာၻၻကေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ သုဝဏၰ အားကစားကြင္းဘက္ကို
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညေနဆိုထြက္စီးေလ့ရွိတယ္။
ဒီေတာ့ ေက်ာ္စိုးကလည္း စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ ေနာက္ခပ္ခြာခြာကေန လိုက္တယ္။ စက္ဘီးက
သူ႔ကိုယ္ပိုင္စက္ဘီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စက္ဘီးကိုငွားၿပီးစီးတာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့
သုဝဏၰကြင္းကိုပတ္စီးၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငတိကေမျမတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ေအာင္ စီးတယ္။
ဒီေတာ့ ေမျမတ္ကသူ႔စက္ဘီးကို ေက်ာ္စိုးစက္ဘီးနဲ႔တည့္တည့္ျဖစ္ေအာင္ တည္ၿပီး တမင္တုိက္
တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငတိက စက္ဘီးခ်င္းမတုိက္မိေအာင္ သူ႔စက္ဘီးကို နံေဘးက
ေျမာင္းထဲကို ထုိးခ်ပစ္လုိက္တယ္။ စက္ဘီးေရာ လူေရာ ေျမာင္းထဲက်သြားတာေပါ့။
အဲဒါကို ေမျမတ္မိုးတို႔အဖြဲ႔က တဟီးဟီး တဟားဟားရယ္ရင္း ဆက္နင္းသြားၾကတယ္တဲ့။
အဲဒါေတြကို ၾကည့္မရတာေရာ၊ နည္းနည္း အကဲစမ္းခ်င္တဲ့ သူေတြကေရာ ေမျမတ္မိုးဦးကို လိုက္ဖို႔
ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရပ္သိရြာေက်ာ္ႀကိဳက္လာတဲ့ ဒီငတိကို အားနာၿပီး
မလိုက္ၾကဘူး။
စက္ဘီးကိစၥမွာ စက္ဘီးလည္းဘီးႏွစ္ဘီးစလံုးခြင္တယ္။ ေက်ာ္စိုးလည္း လက္က်ဳိး၊ ဂ်ဳိေစာင္းေပါက္၊
ပါးေတြနားေတြပြန္းသြားတယ္။ သုဝဏၰေဘာလံုးကြင္းေရွ႕ကေျမာင္းႀကီးက နည္းနည္းေနာေနာ
အနက္မွမဟုတ္တာ။ အဲဒီသတင္းကိုၾကားလို႔မခံခ်င္တဲ့သူနဲ႔ စပ္စုခ်င္တဲ့သူေတြက ေမးေတာ့ ငတိက
“သူနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာ မထိန္းႏိုင္လို႔ လဲတာပါ”
“မင္းကို သူက တမင္တည့္တည့္ ၀င္တိုက္တာဆိ”ု
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”
“မင္း သူ႔ကိုမတုိက္ရက္မွန္းသိလို႔ တမင္လုပ္တာကြ၊ ငါသာဆိုတိုက္ကိုတိုက္ပစ္တယ္”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”
ငတိက ဒီေလာက္ပဲ။ သူ ေမျမတ္ကို ႀကိဳက္ေနတာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက သိေနၾကေပမယ့္ ဘယ္သူ႔
ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ကိုးနာရီဆိုရံုးတက္၊ ညေနမွ
ျပန္တ့ေ
ဲ ကာင္ဆိုေတာ့ ညေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕မွဒီသတင္းေတြၾကားရတာပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕က လည္း
ဒီငတိျဖစ္ရပ္ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ေျပာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။
အခု တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ပထမဦးဆံုး ျမင္ရတာပါ။
“ဒီေကာင့္၀ဋ္ကလည္း မေသးပါလားကြာ”
လွဦးက ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာ္စိုးကို ၾကည့္ရင္း ေျပာၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္
ဆိုင္က လူေတြလည္း ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ၿပီး သူတို႔အေၾကာင္းကို ေျပာၾကတယ္။
“သူ႔ၾကည့္ရတာ ဒီေကာင္မေလးက ဒီလို အႏိုင္ရ ႏွိပ္စက္ရင္းနဲ႔ သူ႔ကို သနားၿပီးခ်စ္လာမယ္
လို႔ ထင္တယ္ ထင္တာကြ”
ေအးမင္းက ေခါင္းကို ခါသည္။
“ငါ့ညီမက ေျပာေတာ့ ဟိုကမသနားတဲ့အျပင္ သူကအခ်စ္လာဘ္ပိတ္လို႔ ဒီေကာင့္ကို
အမႈန္႔ေတာင္ ႀကိတ္ခ်င္ေနတာတဲ”့
ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ေက်ာ္စိုးအေၾကာင္းေျပာရင္ ေမျမတ္မိုးအေၾကာင္းကပါလာၿပီ။ ေမျမတ္မိုး
အေၾကာင္းကိုေျပာရင္ ေက်ာ္စိုးအေၾကာင္းက ပါလာၿပီ။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကက
ြ ္ထဲက သမီးရည္းစားေတြဆို
ခ်ဥ္ဖတ္က ေမျမတ္မိုးကို သည္းခံတာရဲ႕ တစ္၀က္ပဲ ငါ့ကိုသည္းခံစမ္းပါလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတာတဲ့။
“ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ သိေလာက္ပါၿပီကြာ၊ ဒီေကာင္ကိုကဒီေကာင္မေလးရဲ႕၀ဋ္
ပါလာတာေနမွာပါ”
သက္၀င္းက ပါးကို ကုတ္ရင္း ေျပာတယ္။
“ခက္တာက ေမျမတ္မိုးကလည္း ရည္းစားေတြ ဘာေတြ မထားဘူးကြ။ ဒီရပ္ကြက္ကျဖစ္ျဖစ္
ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ျဖစ္ျဖစ္ကြာ”
“လွဦးရာ၊ သူက ေက်ာ္စိုးကိုႏွံထားတာ ရပ္သိရာြ သိဆိုေတာ့ တစ္ခါႏွစ္ခါလိုက္ရံုနဲ႔
အေျဖေပးလိုက္ရင္ သူ႔နာမည္ပ်က္သြားမွာေပါ့၊ လိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြေတာ့ ရွိတယ္ကြ၊ ေမျမတ္မိုးက
သာမန္ေအာ္တာနဲ႔တင္ ဟိုေကာင္ေတြက ေက်ာ္စိုးလို႔ သည္းမခံေတာ့လစ္တာေပါ့”
“ေက်ာင္းမွာ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္က ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ကို ေျပာေတာ့ ေအးမင္းက ေခါင္းကို ခါသည္။

9 10
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

“ေက်ာင္းမွာလည္း မရွိဘူးလို႔ ငါ့ညီကေျပာတာပဲ၊ သူ႔ကို နည္းနည္းေလးရိသဲ့သဲ့ဆိုတာနဲ႔ ေကာင္မေလး လမ္းထဲ၀င္သြားေတာ့မွ လူ႕သဘာ၀အတိုင္း မလံုဘဲ တစ္ခံုတည္းထိုင္ေနတဲ့
သူက နည္းနည္းမွ မခံဘူး ေျပာတာေအာ္တာပဲတ”ဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပံဳးနဲ႔ တည့္တည့္တိုးတာေပါ့။ ငတိဟိုလိုဒီလို ျဖစ္သြားတယ္။
“အင္း ... ေယာက်္ားေလးေတြလိုက္ရင္ ေအာ္ရမယ္ဆိုတာ ဟိုငတိက သင္ေပးလုိက္သလို “မင္း ေကာင္မေလးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သလား ေက်ာ္စိုး”
ျဖစ္သြား တယ္ ထင္တယ္” ကၽြန္ေတာ္ အျပံဳးနဲ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို သူ မေျဖဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြေတြႀကီး စိုက္ႀကည့္ေနတယ္။
သက္၀င္းက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲ၀င္လာေသာ အေတြးတစ္ခုကို သူ႔အၾကည့္က သိရဲ႕သားနဲ႔ အစ္ကိုရာ ဆိုတာမ်ဳိး။
ေျပာျဖစ္သြားသည္။ “ေအးေလ.. မင္းအေၾကာင္းကလည္း ရပ္သိရြာသိဆိုေတာ့ ေမးစရာေတာင္ မလိုေတာ့
“ဒီငတိနဲ႔ ေကာင္မေလး ညားသြားရင္ မင္းတုိ႔ သေဘာတူသလား” ပါဘူး။ ဟိုေန႔က ၾကံနဲ႔ရိုက္ေတာ့ မင္းဘယ္လို ခံစားရသလဲ”
လွဦးက “အဟင္း” ဆိုၿပီး မဲ့ၿပံဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ေအးမင္းက ငတိက ခဏစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စကားနည္းတဲ့ေကာင္။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းက ေအာင္သြယ္လုပ္မလို႔လား၊ မင္းမေျပာနဲ႔ သိၾကားမင္း သႀကၤန္မက်ခင္ “မင္းေကာင္မေလးကို လိုက္စကားေျပာရင္ ဘာေတြေျပာသလဲ”
ဆင္းၿပီး ကူညီေတာင္ မရဘူးမွတ”္ “ခ်စ္တယ္ပဲ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ”
“ငါက ေအာင္သြယ္မလုပ္ပါဘူး၊ မင္းတို႔ေျပာတာ ၾကားရတာနဲ႔ အခု ငါျမင္လုိက္ရတာနဲ႔ ငတိေလသံက နည္းနည္းမာခ်င္တယ္။ သူမ်ားကိစၥကို ၀င္စပ္စုတဲ့ေကာင္လို႔ ...ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဒီေကာင့္ဘက္က မခံခ်င္လို႔ ကူညီမလို႔ပါ” ထင္ပံုပဲ။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေလသံကို တင္ရတယ္။
“မင္းက ဘယ္လို ကူညီမွာလဲ” “ေဟ့ေကာင္... ငါ မင္းကို အလကား စကားေရာ ေဖာေရာလုပ္ၿပီး လာစပ္စုေနတာမဟုတ္
ဘူး။ မင္း ဒီနည္းဒီပံုနဲ႔ပဲ လိုက္ေနလို႔ကေတာ့ ဒီဘ၀မဟုတ္ဘူး၊ ေနာင္ဘ၀တစ္သန္းလည္း
မရဘူးကြ၊ ငါ မင္းကို ကူမလို႔ ေမးေနတာ”

(၂) ဒီေတာ့မွ ငတိ နည္းနည္းအံ့ၾသၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ သူ႔ မ်က္လံုးလည္း နည္းနည္းအေရာင္

ကၽြန္ေတာ္ အရင္ဆံုး ကိုယ့္လူကို ကိုယ္အရင္ ေလ့လာရတယ္။
ညေနခင္း ေက်ာင္းဖယ္ရီ ရပ္ေလ့ရွိတဲ့ စိန္ကဖီးကို ကၽြန္ေတာ္ တမင္သြားၿပီး ဒီေကာင္ထုိင္တဲ့၀ိုင္းမွာ
၀င္ထုိင္တယ္။ ဒီငတိကလည္း ကၽြန္ေတာ္၀င္ထုိင္တာကိုဘာမွမေျပာပါဘူး။ လမ္းကိုပဲ ေငးေန
တယ္။ ဒီေကာင္က ေအးမင္းညီမနဲ႔မွ အတန္းအတူတူဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ေလးႏွစ္ေလာက္
ငယ္ပါတယ္။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းကားလာတယ္။ ဒီငတိမ်က္ႏွာ၀င္းသြားတာပဲ။ ေကာင္မ
ေလးက ကားေပၚကဆင္းတယ္။ ေအးမင္းညီမရယ္၊ ေနာက္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္နဲ႔ ကား
ေပၚကဆင္းၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လမ္းထဲ ၀င္သြားတာပဲ။ ငတိကေတာ့ မ်က္ေစ့တဆံုး ေငးလို႔။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ေဖ်ာ့သြားတယ္။
“အခ်စ္ဆိုတာက တစ္မ်ဳိးကြ၊ မင္းတို႔ ငါတို႔ ရင္ထဲရွိတဲ့အခ်စ္က တစ္မ်ဳိး၊ အဲဒီအခ်စ္ကို
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ ျပရတာက တစ္မ်ဳိးကြ၊ ကဲ... မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက်္ားေလးတစ္
ေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္လဲ သိလား”
ငတိက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေနတယ္။ ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး။
“ပညာအရမ္းေတာ္လို႔၊ ဂုဏ္ရွိလို႔၊ နာမည္ႀကီးလို႔၊ ရုပ္လွလို႔ အားလံုးကို ျခံဳေျပာရင္အထင္
ႀကီးလို႔ခ်စ္တာကြာ၊ တစ္ခုခုကို အားကိုးခ်င္လုိ႔ခ်စ္တာကြာ၊ ငါ့အေမကလည္းငါ့အေဖကို ဒီလိုပဲ၊
မင္းအေမကလည္း မင္းအေဖကို ဒီလိုပဲ၊ ဘယ္မိန္းကေလးမွ အထင္မႀကီးတဲ့ ေယာက်္ားကိုမယူဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့ ငတိက သက္ျပင္းခ်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကိုလည္းသူ ျငင္းလို႔မရ
ဘူး။ သူ႔မွာကလည္း ဒါေတြ ဘာေတြမရွိဘူးမဟုတ္လား။
“မင္း စြန္လႊတ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား”
ငတိ နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္တယ္။

11 12
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

“ေအး... အခ်စ္က စြန္လႊတ္တာနဲ႔ နည္းနည္းတူတယ္ကြ၊ ပထမဦးဆံုး ေလေၾကာင္းဘယ္
ကိုတိုက္သလဲဆိုတာသိရတယ္၊ အဲဒီေလေၾကာင္း တိုက္တ့ဘ
ဲ က္မွာ ကိုယ့္စြန္ၿငိႏိုင္မယ့္ ဓာတ္တုိင္
တုိ႔၊ သစ္ပင္တို႔ရွိလား သိရၾကည့္ရတယ္”
ငတိက ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။
“ကဲ... ကြင္းထဲမွာ လႊတ္တယ္ဆိုၾကစို႔ကြာ၊ မင္းစြန္ကို မင္းေလွ်ာ့လြန္းအားႀကီးရင္ စြန္က
မင္းနဲ႔ ေ၀းသြားလိမ့္မယ္။ ပိုေလွ်ာ့ေလပိုေ၀းေလပဲ၊ ပိုေလွ်ာ့ေလ စြန္က အျမင့္ကိုေရာက္ေလ၊ ေလက
ၾကမ္းေတာ့ထိန္းမရေလဘဲ၊ ေအး... ရစ္လြန္းအားႀကီးေတာ့လည္း မင္းစြန္ကေကာင္းကင္မွာ မရွိ
ေတာ့ဘဲ ေအာက္ျပန္ေရာက္လာမွာေပါ့၊ စြန္လႊတ္တယ္ဆိုတာကစြန္က ကိုယ္ျမင္ရတဲ့ ေနရာမွာ
ဟိုဘက္၀ဲလိုက္၊ ဒီဘက္တိမ္းလိုက္၊ ခ်ာလပတ္လည္လိုက္၊ စိုက္က်သြားလိုက္၊ ျပန္ေထာင္တက္
လာလိုက္မွ အရသာရွိတာမဟုတ္လား”
ငတိက ေခါင္းကို သံုးေလးခါ ညိတ္တယ္။
“ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လႊတ္တင္ထားတဲ့ ကိုယ့္စြန္အေၾကာင္းကိုလည္း သိထားရတယ္၊စြန္က
ညာဘက္ ဘက္လိုက္ေနသလား၊ ဘယ္ဘက္ ဘက္လိုက္ေနသလား၊ ေခါင္းႀကိဳးတင္းေနသလား၊
ဒါမွ မင္းေကာင္းေကာင္းထိန္းႏိုင္မွာေပါ့၊ ကဲ... အခု မင္းကငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အေလွ်ာ့ေပးၿပီးၿပီဆို
ေတာ့ မင္းစြန္က မင္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေ၀းေနၿပီ”
ဥပမာကေလးနဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုေတာ့ ငတိ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ညိတ္လာတယ္။
“ကဲ ... မင္း သူ႔အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ”
“ငယ္ေပါင္းပဲ အစ္ကိုရာ၊ သူငယ္တန္းကတည္းက အတူတူေနလာတာ”
ကၽြန္ေတာ္ မဲ့ၿပီး ေခါင္းကို ခါရတယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညိႇတယ္။
“မလံုေလာက္ဘူးကြ၊ ေမျမတ္မိုးဦးက ဘာကိုႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးကိုေလးစား
တယ္၊ ဘယ္လို၀ါသနာဗီဇရွိတယ္၊ ဘာကို အထင္ႀကီးတယ္၊ သူ ရည္းစားထားရင္ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးကို
ထားခ်င္တယ္၊ ဘယ္လို ကိစၥေတြကို မုန္းတယ္၊ ဘာကိုေၾကာက္တတ္တယ္ စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို
မင္းသိထားကို သိထားရမယ္”
“ဒါ ... ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ အစ္က”ို
ကၽြန္ေတာ့္ စကားကို ခဏရပ္ထားလိုက္တယ္။ တမင္တကာရပ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့သူ႔မ်က္ႏွာကို
ေစ့ေစ့ၾကည့္တယ္။ သူ႔ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးခ်င္တဲ့စိတ္၊ယံုၾကည္တဲ့စိတ္ကို ေတြ႕ရေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္ စကားစတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးပါတယ္။
“မင္းစြန္ကို မင္း ျပန္ရစ္ရမယ္”
“ဗ်ာ...”
“ေအး ... ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းအေလွ်ာ့ေပးထားတဲ့ မင္းနဲ႔အေ၀းႀကီးကို ေရာက္ေနတဲ့
စြန္ကို မင္းနဲ႔နီးေအာင္ ျပန္ရစ္ပစ္ရမယ္”
“ဘယ္လို ရစ္ရမွာလဲ အစ္က”ို
“ေအး ... ငါ အစီအစဥ္ေတြကို မစခင္မွာ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ကတိတစ္ခုေတာ့ ထားရလိမ့္မယ္။
အဲဒီကတိက ဘာလဲဆိုေတာ့ မင္းက ငါေျပာတဲ့ စကားကို ငါခိုင္းတာကို တိတိက်က်လုပ္ရမယ္၊ ငါ
မခိုင္းဘဲ မင္းသေဘာနဲ႔ မင္း ဘာမွ ေလွ်ာက္မလုပ္ရဘူး၊ ေအး... လုပ္ခ်င္တာရွိရင္လည္း မင္းငါ့ကို
တုိင္ပင္ရမယ္၊ ငါေျပာတဲ့အတုိင္းသာေန၊ တစ္လ ႏွစ္လအတြင္းမင္း ေမျမတ္မိုးကို ရေစရမယ္”
ငတိ ပါးစပ္ႀကီး ၿပဲသြားတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ ငါးႏွစ္ေက်ာ္လိုက္တာ အနားေတာင္ ကပ္လို႔မရတဲ့ ေကာင္မေလးကို
ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္လဆိုေတာ့ ဒီငတိ ပါးစပ္ၿပဲတာေပါ့။ ၿပီးတာ့ ၿငိမ္ၿပီး စဥ္းစားတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ အစ္ကို”
“မင္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး၊ ငါခိုင္းတာလုပ္၊ ငါေျပာသလိုေနရံုပဲ၊ မင္းလုပ္
ခ်င္တာရွိရင္လည္း ငါ့ကို အသိေပးရမယ္၊ ဒါပဲ”
“ဒါေတာ့ ရတယ္ အစ္ကိုရာ”
“ေအး... ေယာက်ာ္းဆိုတာ ကတိေပးၿပီးရင္ ကတိတည္ရတယ္ေနာ္ ေက်ာ္စိုး”
ငတိက ေခါင္းကို အံႀကိတ္ၿပီး ညိတ္တယ္။
“မင္းမွာ ငါခုနက ေျပာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အထင္ႀကီးေလာက္တဲ့ အခ်က္ေတြ
မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရိုးဂုဏ္ရွိတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကူညီတာ”
“ကၽြန္ေတာ့္စြန္ကို ျပန္ရစ္ရမယ္ဆိုတာေရာ အစ္က”ို
“ေအး.. အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ အေရးႀကီးတယ္၊ ငါေျပာတဲ့အတုိင္း မင္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး
ဆုိရင္ မင္းနဲ႔ငါ ကိစၥက ၿပီးၿပီ”
“လုပ္ပါ့မယ္အစ္ကို၊ ေျပာသာေျပာပါ”
“ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းကိုငါ ယံုပါတယ္၊ မင္းအခု မနက္ေကာင္မေလးေက်ာင္းအတက္ကို ဒီဆိုင္
ကလာၾကည့္တယ္၊ ညေန ေက်ာင္းအျပန္လည္းဒီလိုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ညဘက္က်ရင္ စိုးလြင္လြင္
သီခ်င္းကို ကိုးနာရီမွာ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ဆိုတယ္”
ငတိက ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ညိတ္ပါတယ္။
“ေအး... အဲဒီသံုးခုထဲက တစ္ခုကို လံုး၀မ မလုပ္ဘဲေနရမယ္၊ ဘာမလုပ္နဲ႔ေတာ့ဆိုတာ
ေတာ့ ငါ မေျပာခ်င္ဘူး၊ မင္းဘာသာေရြး”

13 14
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

ငတိမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး စဥ္းစားတယ္၊ ဘာသေဘာလဲေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ဘာမွမရွိေတာ့တဲ့ လက္ဖက္

ရည္ ပန္းကန္ကို ေယာင္ၿပီး ေသာက္တယ္။
“မင္း ေန႔တုိင္းဒီအခ်ိန္ဆို လက္ဖက္ရည္ေသာက္တယ္ကြာ၊ မေသာက္ရဘူးဆိုရင္ အဲဒီ (၃)
အခ်ိန္ေရာက္ရင္ လက္ဖက္ရည္ကို သတိမရဘူးလား”
ငတိ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားဟန္တူသည္။ ေမျမတ္မိုးဦးက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာကိုသိဖို႔ခက္ပါတယ္။ ေက်ာ္စိုးကို
“ဒါဆို ညဘက္ သီခ်င္းဆိုတာကို ေလွ်ာ့မယ္ အစ္ကိုရာ၊ အဲဒါက သူ႔ကို ျမင္ရတာလည္း ၀င္လံုးၿပီးေမးလို႔ရတာလည္း မဟုတ္ေတာ့တစ္မ်ဳိးႀကံရတယ္။ ေအးမင္း ညီမနဲ႔ သူနဲ႔ကငယ္ငယ္
မဟုတ္ဘူး၊ သူ ၾကားမၾကားလည္း မေသခ်ာဘူး” ကေလးတည္းက တြဲလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ေအးမင္း ညီမဆီကပဲ သူ႔အေၾကာင္းစံုစမ္းဖို႔
“ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆို ဒီေန႔ကစၿပီး မဆိုနဲ႔ေတာ့” ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ေအးမင္းနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႔ညီမနဲ႔ကလည္း
“ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုရေတာ့ဘူးလား အစ္က”ို မိသားစုလို ခင္ၿပီးသားပါ။
“ငါ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ရစ္စရာရွိရင္ ရစ္မယ္၊ ေလွ်ာ့စရာရွိရင္ ေလွ်ာ့ရမယ္လို႔၊ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ “ဟဲ့ ... ေအးေအးလင္း၊ နင္တုိ႔အုပ္စု တကၠသိုလ္တက္တာ ဒုတိယႏွစ္ရွိၿပီ၊ တစ္ေယာက္မွ
ေပါ့ကြာ” မစြံေသးဘူးလား”
“စိတ္ခ်အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ည လံုး၀ကို မသြားဘူး” “အံမာ ... ကိုရဲကလည္း သမီးတို႔က ပညာသြားရွာတာပဲ၊ ဘြဲ႔ရမွ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားမယ္၊
“ေနာက္ အေရးအႀကီးဆံုးကိစၥက မင္းနဲ႔ငါ တိုင္ပင္တ့က
ဲ ိစၥကို ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔၊...အဲဒါ အခုေတာ့ Sorry ပဲ”
အေရးအႀကီးဆံုးပဲ”
“စိတ္ခ်ပါ အစ္ကို၊ စိတ္ခ်ပါ” ဒါမိန္းကေလးေတြ သံုးေနက် စကားပါ။ အဲဒီလို မိန္းကေလးမ်ဳိးက ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္က်တာ
ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္ေလးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်ားတယ္။
ငတိက စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းထဲကလို “ကိုယ္ကေတာ့ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းသိတယ္”ဆိုတဲ့ ေကာင္မ်ဳိး။ “နင့္ကို လုိက္တဲ့သူေတြ ဘာေတြ မရွိဘူးလားဟ”
“ဟြန္း ... မိုးဦးက်သရက္ေစ့ကို ယင္ေကာင္အံုတဲ့အတုိင္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ယင္ေကာင္ဆိုေတာ့
ကိုယ္က ကတိေပးၿပီးၿပီ။ ေအးမင္းတုိ႔၊ လွဦးတို႔နဲ႔လည္းစိန္ေခၚၿပီးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာကလည္း ေမာင္းထုတ္ရတာေပါ့”
ဘာအစီအစဥ္မွ မယ္မယ္ရရ ရွိေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီးေမျမတ္မိုးဦးကို ေလ့လာ “ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြေရာ မရွိဘူးလား”
ရေတာ့မယ္။ အဲဒါ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ “ဒါေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေလးေတြ ေတာင္းဖုိ႔ ထားရတယ္ေလ”

သူ႔အေၾကာင္း အရင္ေမးၿပီး သူ စိတ္ပါလာေတာ့မွ ေမျမတ္မိုးဦးအေၾကာင္း စရတယ္။ တိုက္ရိုက္ဆိုရင္

စကားမထြက္တတ္ဘူး။
“ေမျမတ္မိုးေရာ ရေရာေပါ့”
“သူ႔မွာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ သူကတစ္မ်ဳိး ကိုရဲရ၊ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူ႔မွာ ဆိုက္ကုိ
ရွိတယ္”
“ဟ... ဘာဆိုက္ကိုလည္းဟ၊ လုပ္စမ္းပါဦး”
“သူ႔ကို လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို သူက တစ္ခါတစ္ေလ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ဆံ

15 16
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

ပါတယ္၊ ေနာက္က်ေတာ့လည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိဘဲ မေခၚေတာ့ မေျပာေတာ့ျပန္ဘူး ” ေအာ္ေရာ၊သူကသာ ခ်ဥ္ဖတ္ကိုမု န္းေနတာ၊ သူ႔အေဖကေတာ့ ေဒၚဘုမခ်ဥ္ဖတ္မွ ေဒၚဘုမခ်ဥ္
“ေက်ာ္စိုးကို ေဘသလိုေရာ မေဘဘူး လား” ဖတ္၊ သိပ္ႀကိဳက္တာ”
“အဲဒီလိုေတာ့မလုပ္ဘူး အစ္ကိုရ ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ျပန္ေအာ္တာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ “ကိုရဲက ဒီေန႔ မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး လာေမးေနတာလဲ”
ရပ္ကြက္ထဲ မွာလို သြ ားလုပ္ရင္ သူ ျပႆနာ တက္မွာေပါ့ ” “ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျပာၾကလြန္းလို႔ ငါကလည္း ရံုးတက္ေန
“ေက်ာ္စိုးကို သူဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနရတာလဲ ၊ ဟိုငတိက ဘာေတြ ရတာဆိုေတာ့ မသိလို႔သူတုိ႔ေျပာတာ စိတ္၀င္စားၿပီးေမးမိတာပါ၊ ညည္းလည္း တကၠသိုလ္မွ ာ
လုပ္လို႔လဲ” ရည္းစားရေအာင္ ႀကိဳးစား၊ တကၠသိုလ္မွာထားတဲ ့ ရည္စားဆိုတာ နီးနီးကပ္ ကပ္ ေနခြင့္ရတယ္၊
“ေအးတို႔ သိသေလာက္ေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ့လာလို႔ရတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကိ ု၊ အက်င့္ကို ေအးေအးေဆးေဆး
ေနာက္ကေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္လိုက္ေနတတ္တာ၊ ေျပာေတာ့လည္း နင့္ကို ငါအရမ္းခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ေလ့လာလို႔ရတယ္”
ပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ေမျမတ္က ေအာ္ေရာ” “ကိုရဲ ေျမႇာက္ေပးတာေနာ္၊ ေအးမင္းဆူရ င္ ကိုရဲ ထားခိုင္ းလိုက္တာလို႔ ေျပာလိုက္မွာ ”
“အင္း.. ဒီေကာင္ကလည္း ငေၾကာင္ပဲ၊ နင္တုိ႔ကို ေအာင္သြယ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မခိုင္း “ေျပာေပါ့၊ ငါက မွန္တာ ေျပာတာပဲ”
ဘူးလား” ေအးမင္းညီ မ စပ္ ၿဖဲၿဖဲ နဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔စ ၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေလးနဲ ႔ဆံုးေပးလိုက္ ေ
“အမေလး ... ဒီကိုယ္ေတာ္က ေမျမတ္ပါမွ ေနာက္ကလိုက္တာ၊ ေအးတို႔ခ်ည္းပဲဆို တာ့ ေမျမတ္အေၾကာင္းစံုစမ္းတာ သိပ္မသိသာေတာ့ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
လွည့္ေတာင္ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး ” ကလည္း ေထြေထြထူးထူးေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္လ ိုၾကံရမလဲ ဆိုတာ
“နင္တုိ႔ကေရာ နည္းနည္း တြန္းမေပးဘူး လား” နည္းလည္းေရးေရးေတာင္ မေပၚဘူး။
ေအးေအးလင္းက ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပခံုးကိုတ ြန္႔တယ္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမျမတ္မိုးဦးတို႔အိမ္မွာ နတ္ကနား ေပးတယ္ခင္ဗ်။
“စက္ဘီး နဲ႔ ေျမာင္ းထဲက်တုန္းကေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္၊ သနားပါတယ္ ဟာ ဘာညာေပါ့၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုးေရာ၊ အနီးအနားရပ္ကြက္က လူေတြေရာ အံုးအံုးကို ထေနတာပဲ။ နတ္ကနားက
သူက တကယ္၀င္တုိက္တာ ကိုရဲ ရ၊ အဲဒီေတာ့ သူက သနားရင္ ညည္းႀကိဳက္လိုက္တဲ့၊ ေက်ာ္စိုးအ သံုးရက္ေပးတာ၊ ဦးမိုးဦးကလည္း ပြဲၿပီးခါနီးဆို ႏွစ္ရာတန္ေတြ အုပ္လိုက္က်ဲတတ္ေတာ့
ေၾကာင္း စကားစပ္မိလို႔ေျပာရင္ သူကအရမ္းစိတ္ဆိုး တယ္ ၊ အဲဒီေတာ့ ေအးတို႔လည္း မေျပာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ သံုးရက္စလံုး လူက တိုးမေပါက္ဘူး။
ေတာ့ဘူး”
ေအးေအးလင္းဆီက တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြလည္း သိရပါတယ္။ ေမျမတ္မိုးက ေရႊငါးကေလးေတြေမြ းတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့သာြ းၾကည့္တာ ေကာင္း
၀ါသနာပါတဲ ့အေၾကာင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္တာ ၀ါသနာပါတဲ့အေၾကာင္း၊ သရဲအရမ္းေၾကာက္ မယ္ ဆိုၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမျမတ္မိုးဦးက
တတ္ေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾသဇာမေပးတတ္ေပမယ့္ သူျဖစ္ခ်င္သလိုမျဖစ္ရင္ နတ္ေခ်ာ့တာတဲ့။ အစိမ္းေရာင္ဇာ၀မ္းဆက္နဲ႔၊ အစိမ္းေရာင္ ပု၀ါရင္စည္းနဲ႔။သူ နတ္မ၀င္ပါဘူး။ ဟိုခုန္
စိတ္ေကာက္တတ္ ေၾကာင္းေတြပါ။ ကၽြန္ေ တာ့္အထင္ေတာ့ သာမန္ပါပဲ။ ဒီကပါ၊ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေျခလက္ေတာ့ဆိုင္းနဲ႔အညီ ခ်ဳိးတတ္လွည့္တတ္ ပတ္တတ္တာ
“သရဲေၾကာက္တာေတာ့ မေျပာနဲ႔ ကိုရဲ ေရ၊ ေန႔ဘက္ေတာင္ သူ သန္႔စ င္ခန္းသြားရင္ ေပါ့ေလ။ ပရိသတ္ကလည္း အားေပးလိုက္ၾကတာအရမ္းပဲ။
သမီးတို႔က သူ႔အခန္းနားကေစာင့္ေပးရတာ၊ တံခါးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဂ်က္မခ်ဘူး ၊ တစ္ခုခုျဖစ္
ရင္ ေျပးလို႔ရေအာင္လို႔တဲ့ ေၾကာင္တာ ေၾကာင္တာ” ေမျမတ္မိုး နတ္ေခ်ာ့တာ ၿပီးတဲ့အထိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ
“ေက်ာ္စိုးအေၾကာင္း ညည္းတု ိ႔ကို ဘာေျပာေသးလဲ” အႀကံတစ္ခုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုစြန္႔စားရလိမ့္မယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
“သူကေတာ့ တစ္ခါမွ စမေျပာဖူ းဘူး ကိုရဲရ၊ ေအးတို႔ေျပာရင္လည္း မ်ားလာရင္ ကၽြန္ေ တာ့္ အၾကံအစည္ကို အဘက္ဘက္က ေထာင့္စံုေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။

17 18

ကၽြန္ေတာ္ ႀကံမိတ့အ
ဲ ႀကံကေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္း တယ္
ဆိ လို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတြ ပါတာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အႀကံက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔မၿပီးဘူး။ ေဘးလူေတြပါရမယ္။ ပါရမယ့္ ေဘးလူ
ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ လုပ္တယ္ဆိုတာကို သိလို႔မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့ ငတိေတာင္ ပြဲမၿပီးခင္ သိလို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့စာရြက္တစ္ရက
ြ ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကို တစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ ခ်ေရးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ဟိုငတိ ထိုင္တတ္တဲ့
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ အခု ညဘက္မသြားတာ ဆယ့္တစ္ရက္ရွိၿပီ အစ္က”ို
ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိတယ္။ ဒီငတိက အရက္ျဖတ္တဲ့လူလိုပဲမေသာက္တာေလးရက္ႀကီးေတာင္ ရွိသြားၿပီ
ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိး။ သူေတာ္ေတာ္ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။
“ေအး ... ေကာင္းတယ္၊ မင္း ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေလွ်ာ့ရဦးမယ္”
“ေအး ... မင္း ေနာက္တစ္ခု ထပ္ျဖဳတ္ခ်ရဦးမယ္”
“ဗ်ာ ...”
“မဗ်ာနဲ႔၊ မင္း ၿဂိဳဟ္တုလႊတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို သိသလား”
ငတိ နည္းနည္းေၾကာင္သာြ းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုကုတ္တယ္။ ဒီလူ ဘာေတြလာေျပာေနပါလိမ့္
ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ ေခါင္းကို ခါတယ္။
“ေအး ... ၿဂိဳဟ္တုကို ကမၻာေျမျပင္လႊတ္ေတာ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္တပ္ၿပီး လႊတ္ရ
တယ္၊ ကမာၻ႕ေလထုကိုျဖတ္ဖုိ႔ အင္ဂ်င္အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္တပ္ၿပီး လႊတ္ရတယ္။ ကမၻာ့ေလထု
ကို ေက်ာ္ၿပီး သူ႔ပတ္လမ္းထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မလိုအပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ အားလံုးကိုျဖဳတ္ခ်
ရတယ္၊ သူ လိုအပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းနဲ႔ပဲ အာကာသထဲမွာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ဒီေတာ့မင္းလည္း
ဒုတိယအစိတ္အပိုင္းကို ျဖဳတ္ခ်ရေတာ့မယ္”
“ဘာကို ျဖဳတ္ခ်ရမွာလဲ အစ္က”ို
“မင္း အခု မနက္ၾကည့္တာရယ္၊ ညေနၾကည့္တာရယ္ထဲက တစ္ခု ျဖဳတ္ခ်ရမယ္၊ ေရြးတာ
ေတာ့ မင္းဘာသာေရြး”
ငတိ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားပံုရတယ္။ ဒီလူ ကူညီေနတာမွဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ အၾကည့္န႔ၾဲ ကည့္တယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္သားရပါတယ္။
“မင္း ငါ ေျပာတဲ့အတုိင္း မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း ရတယ္၊ မင္း ဘာသာဆက္ဒုကၡခံေပါ့၊
တစ္ရက္ေတာ့ စဥ္းစားဦး၊ မင္းကို ငါေပးတဲ့အႀကံက မင္းအတြက္ခ်ည္းပဲဆိုတာေတာ့ မင္းသိထား၊ ငါ
19
နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္
သြားမယ္”
“ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လုပ္ရတာလဲ အစ္က”ို
“ခုခ်ိန္မွာ မလိုအပ္ေတာ့လို႔ဘဲ ေျပာႏိုင္ေသးတေယ္၊ ဒီထက္ ငါ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊
မလုပ္ခ်င္လည္း မင္းနဲ႔ငါ ၿပီးၿပီေပါ့၊ မနက္ျဖန္ ထပ္ေတြ႔မယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ထလာခဲ့တယ္။ ငတိကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့
ေလရဲ႕။
ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ ငတိက တက္တက္ၾကြၾကြပဲ ဆိုပါတယ္။
“မနက္ဖက္ ၾကည့္တာကိုျဖဳတ္ခ်မယ္ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းသတင္းစာ စိတ္ေျဖာင့္
ေျဖာင့္ ပို႔ရတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို ယံုပါတယ္”
“ေအး ... ဒါဆိုလည္း တို႔လုပ္ငန္းဆက္ၾကတာေပါ့၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ မင္း
ငါ့စကားအတုိင္းပဲ ေနရမယ္ ဆိုတာပဲ”
“စိတ္ခ်အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု သီခ်င္းသြားမဆိုေတာ့ အိမ္ေဘးနားက ေကာင္မေလးေတြ
က သူ႔ကို သြားေမးၾကတယ္တ”ဲ့
သူ ပထမဦးဆံုးရတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈအတြက္ ေတာ္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာေနပံု ရပါတယ္။
“ဒါေပါ့ကြာ၊ မင္းစြန္က မင္းနဲ႔ နီးလာပါၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ ငတိန႔ဲ ေတြ႔ၿပီးေတာ့ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို သြားပါတယ္။ က်ဳိကၠဆံဘုရားကကၽြန္ေတာ့္အိမ္
ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ရင္ စိန္ဖူးေတာ္ကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္
ရင္ ေရာက္ပါတယ္။ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ တန္ခိုးအႀကီးဆံုး ဘုရားေပါ့။
ဘုရား၀င္းအ၀မွာ မုခ္တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီအထိ ဖိနပ္စီးလို႔ရပါတယ္။ က်ဳိကၠဆံဘုရားက တန္
ေဆာင္းမရွိပါဘူး။ ဘုရားအ၀င္ ဒုတိယမုခ္မွာဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ေလွကားငါးထစ္တက္တာနဲ႔ ဘုရား
ရင္ျပင္ကို တန္းေရာက္ပါတယ္။ ပထမမုခ္ဦးနဲ႔ ဒုတိယမုခ္ဦးအၾကား ေျမကြက္လပ္ ပတ္လည္မွာ
ဘုရားပြဲဆို ပြဲသင
ြ ္းပါတယ္။ ဆိုင္ေတြကို ၾကပ္ညႇပ္လို႔။
ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားေပၚမွာ ခဏနားရင္း ကၽြန္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို ျပန္စဥ္းစားတယ္။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
ကို ကူညီမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးဒုတိယလူကိုရွာဖို႔ ဘုရားေအာက္ပဲခ
ြ ံေျမကြက္လပ္ကို ဆင္းခဲ့တယ္။
အဲဒီေျမကြက္လပ္မွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္၊ ပန္းျဖဴပန္းနီ၊ ထီးျဖဴထီးနီ၊ တံခြန္၊ ကုကၠား၊ပုလႅင္၊ နတ္ရုပ္၊
မွန္ေ ရးပန္းခ်ီနတ္ရုပ ္ စတာေတြကို ေရာင္းပါတယ္။ ၀ယ္သူကေတာ့မရွိသေလာက္ ပါဘဲ။ အဲဒီ ဆိုင္
20

ေတြလန
ြ ္ေတာ့ ေဗဒင္ဆိုင္ခန္း ေလးငါးခန္းကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာရပါတယ္။ စတုတၳေျမာက္ဆုိင္က်ေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကို သြားေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ထားၿပီး ေရွ႕က ဆိုင္ေတြကို ထပ္ၾကည့္ရ
တယ္။ လကၡဏာေဗဒင္ႏွင့္ အဂၤ၀ိဇၹာ ၾဆာမ်ဳိးေဆြသန္းတဲ့။ ပိတ္စအျဖဴေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာလံုး
ေတြက ေဟာင္းေနၿပီ။ လက္၀ါးေထာင္ရက္ပံု ဆြဲထားတာကလည္း အခ်ဳိးမက်ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ပိတ္အျပာစေပၚမွာ သူ႔ဆီမွာေဗဒင္ေမးေနတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေတြ၊ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္
ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံပံုေတြကို ကပ္ထားတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးေဟာင္းေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္
က ရပ္ၾကည့္ေနတာကို အထဲက သူ ရိပ္မိပံုရပါတယ္။ ဂါထာလိုလိုဘာလိုလို ရြတ္သံကို စတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဗဒင္လကၡဏာႏွင့္ ဓာတ္ရိုက္ဓာတ္ဆင္ ပါရမီရွင္ ဆရာေအးဘေက်ာ္တ့။ဲ
သူလည္း ဓာတ္ပံုအေဟာင္းေတြ ဘာေတြကပ္ထားတာပါပဲ။ အေမႊးတုိင္နံ႔ေတြလည္း မႊန္လို႔။ ဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ထားတဲ့ ဆိုင္ကိုပဲ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတယ္။
သူကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ ေရးထားပါတယ္။ စိတ္ကို စိတ္ျဖင့္သာ ေဟာသည္တ့။ဲ ေအာက္မွာဆရာမႀကီး
ေဒၚတင္မိုးလြင္တဲ့။ သင္မသိေသာ သင့္စိတ္ကို သိေသာဆိုတဲ့ နာမ၀ိေသနေလးေတာ့ ပါတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးဆရာမပဲ ရခ်င္တာ။ အခု သူတစ္ေယာက္ပဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရြးမေန
ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကို ၀င္လုိက္တယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ပုတီးစိပ္ေနတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ မင္စိပ္တာ
လားေတာ့ မသိပါဘူး။ သူ႔အဓိဌာန္နဲ႔သူ စိပ္တာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္
ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဟန္ျပစိပ္တာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သူ႔အဓိဌာန္နဲ႔ သူစိပ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားကိုဦးခ်ၿပီး သက္ဆုိင္ရာနတ္ေတြကို အမွ်ေ၀ ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္တယ္။
ဆရာမရုပ္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွည့္ပါတယ္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ေသေသသပ္သပ္ ထံုးထား
တယ္။ မိတ္ကပ္ပါးပါး လိမ္းထားေပမယ့္ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုးေတြက အခ်ဳိးအစားေျပျပစ္တယ္။ ႏွာတံ
21
နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္
ေပၚတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကရွည္ရွည္ကေလးရယ္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေတြ
အႀကိဳက္ပဲ။ ထုိင္ေနတာေတာင္မွ အခ်ဳိးအစားက်ပါတယ္။
ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးျပပါတယ္။ သြားကေလးေတြက ရွည္ရွည္သြယ္သယ
ြ ္ညီၿပီးေဖြးေနတာပဲ။
ဆရာမ သြားကေလးေတြက ပစၥတိုက်ည္ဆန္ေလးေတြ ညီေနေအာင္စီၿပီး ေထာင္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ။
ပါးခ်ဳိင့္ကလည္းပါေတာ့ ၿပံဳးလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ အသက္၀င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့
ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေမးပါတယ္။
“ကဲ ... သား ဘာသိခ်င္လို႔လ”ဲ
ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သာြ းတယ္။ ေခါင္းတစ္
ခ်က္ကုတ္ၿပီး “အကုန္ပါပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမက ထပ္ျပံဳးတယ္။
“ဒါဆိုရင္ သားမွာ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာအပူအပင္မွ ရွိပံုမရဘူး၊ သားရဲ႕ ေရွ႕ေရး
ကိုပဲ သိခ်င္တာ မဟုတ္လား”
ဆရာမက Physiology ကို ေတာ္ေတာ္ေလ့လာထားပံု ေပၚပါတယ္။ ဆရာမဟာ ပညာတတ္တစ္
ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔လည္း မ်ားတယ္။ သူ႔အသံက ခ်ဳိေအးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုလႊမ္းမိုး
ႏုိင္တ့ဲ ၾသဇာနဲ႔လည္း ျပည့္စံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ေတာ့ ကြက္တိပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာမကိုျပန္ၿပီး တြက္ခ်က္ေနမိတယ္။ ဒီေလာက္ေခ်ာလွၿပီး ၾကည့္လို႔ေကာင္း
တဲ့ ဆရာမဟာ အၾကားအျမင္ေဟာေနတယ္ဆိုေတာ့ အပ်ဳိႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သူနဲ႔အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့
သူ႔ခ်စ္သူက သူ႔ကိုပစ္သြားေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္မေလရေအာင္ ထိန္းတဲ့သေဘာနဲ႔ ဘုရားတရား
ဖိလုပ္ရင္း ဒီလိုင္းကို ေရာက္လာပံု ေပၚပါတယ္။
“ကဲ ... သားရဲ႕ ေမြးေန႔ ေမြးလ၊ ခုႏွစ္နဲ႔ နာမည္ေျပာပါ”
“၂ ရက္ ႏို၀င္ဘာ ၁၉၆၆ ပါ၊ ဗုဒၶဟူးသား၊ နာမည္က ရဲ၀င္းပါ”
ဆရာမက ႏွစ္တစ္ရာ ျပကၡဒိန္ကို လွန္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာမ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကလည္း
ရွည္ရွည္သြယ္သယ
ြ ္ကေလးရယ္။
“သားက ျမန္မာျပကၡဒိန္အရဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၄)ရက္ေန႔ပဲ၊ ကဲ ... သား
ဘုရားရွိခိုးလုိက္ပါဦး သား”
ခဏခဏ သားအေခၚခံရေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဗ်။ ဆရာမက အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ပဲရွိဦးမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ ဆရာမကအေနအထိုင္ျပင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ ခဏၿငိမ္
ၿပီး ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
22
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

“ဆရာမက သားရဲ႕စိတ္ကို အာရံုျပဳမယ္၊ သားက ဘုရားကို စိတ္ထဲက အာရံုျပဳထားပါ”
ဆရာမက မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီးတရားထုိင္သလိုထုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္
က်ဳံ႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားအာရံုမျပဳဘဲ ဆရာကိုပဲ ေလ့လာေနမိတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ရုပ္အဂၤါက
သန္႔ရွင္းတည္ၾကည္ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို တစ္ဖက္သား ေကာင္းေကာင္း ယံုလြယ္ေစ
ႏိုင္တ့ဲ ရုပ္လကၡဏာမ်ဳိးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အစီအစဥ္အတြက္ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာ ကြက္တိရလို႔၀မ္းသာေနမိတယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ မ်က္ေစ့မွိတ္ထား၊
ၿပီးေတာ့မွ ဆရာမက သက္ျပင္းကိုခ်ၿပီး မ်က္ေစ့ဖြင့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္အတိတ္ကို
အရင္ေဟာပါတယ္။
မွန္တာေတြ အေတာ္မွန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြလည္း လြဲပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔
ေဟာတာေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးမွာ ေရာဂါရွိတ့အ
ဲ ေၾကာင္း။ ေလေရာ
ဂါနဲ႔ အေညာင္းမိေရာဂါရွိေၾကာင္း၊ သတိထားသင့္ေၾကာင္းေတြပါ။
ေရွ႔ျဖစ္ေဟာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေဟာတဲ့ဆီကိုမေရာက္ဖူးေသးေတာ့ မွန္ မမွန္မသိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ တျခားဆရာေတြလို ေမြးႏွစ္ေက်ာ္ရင္ အားလံုးေကာင္းၿပီလို႔ေတာ့မေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္
စီးပြားေရးနဲ႔ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈက (၂၉)ႏွစ္ေလာက္မွ စမယ္တဲ့။ အခု ကၽြန္ေတာ္က (၂၅)ႏွစ္ဆိုေတာ့
ေလးႏွစ္ေေတာင္ ေစာင့္ရဦးမယ္ေပါ့ေလ။
မွန္းသြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အသံမၾကားေအာင္အသာၾကည့္ေတာ့ ဆရာမက ထံုးစံအတိုင္း ပုတီးစိပ္
ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားတစ္ပတ္ပတ္၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ခဏထုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို
ဘုရားေတြ ဘာေတြေရာက္မွဘုရားရွိခိုးရမွန္း သိတဲ့ေကာင္ပါ။ အိမ္မွာဆိုရင္ ေမ့ေနတာနဲ႔ သတိမရ
တာနဲ႔။
ဆရာမ ပုတီးပတ္ေစ့ခ်ိန္ေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္၀င္သြားၿပီး လက္ေဆာင္ေတြေပးေတာ့ ဆရာမ
ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ လိေမၼာ္သီး ငါးလံုးကိုဘုရားကပ္ပါတယ္။ ဆရာမနဲ႔ အလႅာပ
သလႅာပ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာၿပီး ဆရာမ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲေမးေတာ့
“ဆရာမလည္း ဒီလိုပဲ ပုတီးစိပ္ရင္းနဲ႔ အာရံုရလာတာပဲ၊ ဒီလိုေဟာဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး၊
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဆရာမလည္း မသိဘူး သားရဲ႕”
“ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲနဲ႔ ဘယ္လို ေဟာေျပာသြားတာလဲ”
“အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ဒီပညာနဲ႔ လူေတြကိုကူညီရမယ္တ့၊ဲ ကိုယ္ပဲ သိထားလို႔အက်ဳိးမရွိဘူးတဲ့၊
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ သူ႔ပညာနဲ႔ လူေတြကို အက်ဳိးျပဳရသလိုေပါ့”
ဆရာမတင္မိုးလြင္ရဲ႕စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ကိုလက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟာၿပီး
တုန္းကလည္း ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် မေတာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လွဴသမွ်ကို ဘုရားကို တစ္၀က္ကပ္ၿပီး
သူကတစ္၀က္ယူပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေကာင္းေနတုန္း ေမးသူႏွစ္ဦးလာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
ျပန္လာခဲ့တယ္။

ပညာေရးက်ေတာ့ လြဲတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာအက်ဳိး ခံစားရမတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို တစ္ပတ္ သံုးရက္ေလာက္ေရာက္ၿပီး ဆရာမနဲ႔၀င္၀င္စကား
ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခ်င္လို႔ေမးတဲ့လူမွမဟုတ္တာ။ ဒီဆရာမဟာကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္မွာ ေျပာတယ္။ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသြားပါၿပီ။ သားအစား
အေရးအႀကီးဆံုး ကူညီသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္ဘဲသိခ်င္တာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမ မင္းနဲ႔ငါ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြကေတာ့ လူမႈေရးနဲ႔ ဂႏၶာရီကိစၥေတြပါ။
ကို အမွတ္ျပည့္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ “ဆရာမကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ေဟာရဦးမယ္၊ ဆရာမဟာ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့
လူတစ္ေယာက္န႔ဲ အၾကာႀကီး ခ်စ္ၿပီးေတာ့မွလမ္းခြဲလိုက္ရတာ ျဖစ္မယ္၊ ဆရာမ အႀကီးအက်ယ္
ေနာက္ေန႔ ဟိုငတိ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္မေထာင္ မနက္ခင္း ထုိင္ေနက်ဆိုင္ကို အသည္းကြဲခဲ့ရဖူးတယ္”
သြားေခ်ာင္းတယ္။ ငတိ မလာဘူး။ ေနာက္ေန႔ ... ေနာက္ေန႔။ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမ အႀကီးအက်ယ္ မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။
ငတိကို စိတ္ခ်သြားၿပီ။ “အံမယ္ ... မင္းက တယ္ဟုတ္ပါလား၊ မင္း ငါ့အေၾကာင္းကို စံုစမ္းထားသလား”
“မစံုစမ္းပါဘူး။ ဆရာမကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါ၊ ဆရာမမွာသာ ခင္ပြန္းရွိရင္ ဒီအလုပ္ကို
ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္အရ စိတ္ကို စိတ္န႔ေ
ဲ ဟာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကို ဖေယာင္း လုပ္ခိုင္းပါ့မလား၊ ေရႊေပၚျမတင္ ထားမွာေပါ့၊ ဆရာမ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ တာ၀န္အရ လုပ္ရတယ္ဆိုရင္လည္း
တုိင္ႏွစ္ထုပ္၊ အေမႊးတိုင္ႏွစ္ထုပ္၊ လိေမၼာ္သီး ငါးလံုးနဲ႔ သြားရပါတယ္။ သူ ပုတီးစိပ္တဲ့အခ်ိန္ကို တမင္ အႀကိဳအပို႔ေတာ့လုပ္မွာေပါ့၊ အခုေတာ့ဆရာမက တစ္ေယာက္တည္းရယ္”

23 24

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ ဆရာမက လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး အားရပါးရရယ္ပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္... ဟုတ္တယ္” လို႔လည္း ရယ္ရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။
“မင္း ဒီဘက္နားမွာ ဆိုင္လာဖြင့္ရင္ ငါ အာနႏၵာဘုရားကို ေျပာင္းေတာ့မယ္”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူရယ္ျဖစ္ၾကၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က စကားစရတယ္။
“ဒီစကားကို အခုမွ ေျပာရတာ ဆရာမနဲ႔ရင္းႏွီးမႈရမွေျပာရမယ့္စကားမို႔ပါ။” ကၽြန္ေတာ္က
ကၽြန္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို ေျပာျပတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စကားလည္း ဆံုးေရာ ခုနကေပ်ာ္ေနျပံဳးေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕မ်က္ႏွာဟာေဒါသနဲ႔နီရဲေနတာပဲ။
“ေဟ့ ... ဒီမွာ မင္းမို႔လို႔ ဒီစကားကို ငါ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္တယ္လို႔ မွတ္ပါ၊ မင္း
အခုငါ့အခန္းထဲက ထြက္သြား၊ ငါ့ပညာက လူေတြကို လိမ္ဖုိ႔ညာဖို႔ ပညာမဟုတ္ဘူးကြ၊ လူေတြကို
ကူညီဖို႔၊ ဒုကၡနည္းႏိုင္သမွ် နည္းဖို႔ ရထားတဲ့ ပညာကြ၊ ငါ တစ္သက္လံုး အဲဒီအလုပ္မ်ဳိးမလုပ္ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ေက်ာ္စိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေတာ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က သက္သက္၀င္ကူညီတာပါ၊ ဆရာမ
ပညာကို ေစာ္ကားခ်င္တဲ့စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္စက္မွမရွိပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥကဆရာမ ကူညီမွ
ရမွာပါ၊ ဆရာမက အေရးအႀကီးဆံုးပါ၊ ကိုယ္က ခ်စ္ရက္နဲ႔ ျပန္အခ်စ္မခံရတဲ့ဒုကၡကို ဆရာမလည္း
ခံစားခဲ့ဖူးတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကူညီလို႔ သူတို႔အဆင္ေျပသြားၾကရင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ပါ ဆရာမ
ရယ္၊ ဆရာမပညာကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ကန္ေတာ့ပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့တာပါ။ ဒီေတာ့မွ ဆရာမ မ်က္၀န္းထဲက ေဒါသရိပ္ဟာတျဖည္း
ျဖည္းနဲ႔ ေလွ်ာ့က်လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းၿငိမ္ၿပီးတစ္ေနရာတည္းကို ေခါင္းငံု႔ၾကည့္ေန
လိုက္တယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ဆရာမက သက္ျပင္းကိုခ်တယ္။
“မင္း ငါ့ကို အဲဒီအႀကံနဲ႔ လာေပါင္းတာလား”
“အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ဟုတ္ပါတယ္ဆရာမ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္တာေတာ့အခု တကယ္ခင္
သြားတာပါ”
ဆရာမက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္တယ္။ ဆရာမမ်က္ႏွာမွာ ေဒါသရိပ္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပ
မယ့္ အရင္လိုရႊင္ရႊင္ျပျပလည္းမရွိျပန္ဘူး။ ခပ္တည္တည္ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ေျပာရင္ ရမယ္ဆိုမလား
ဘဲ။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုငတိ ေက်ာ္စိုးခံရပံုေတြကိုမရဲတရဲနဲ႔ေျပာျပရတယ္။ ဆရာမက ဘာမွ
၀င္မေမးဘဲ နားေထာင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့မွ ေလသံမွန္မွန္နဲ႔
“မင္း ျပန္ေတာ့၊ ငါ စဥ္းစားဦးမယ္၊ ေနာက္အပတ္မွ လာခဲ”့
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ”
25
နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္
(၄)
ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ ႏြားအလကားေက်ာင္းရတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္။ ႀကီးေတာ္က
ကိုယ့္အမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ကိုယ့္ထက္လည္း အသက္ႀကီးေတာ့ ကုသိုလ္လည္းရေသးတယ္မဟုတ္လား။
အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္လက္ဖက္ရည္ ကိုယ္ေသာက္ရတဲ့အျပင္ ဟိုငတိ ေက်ာ္စိုးနဲ႔ထုိင္ရင္
သူ႔ဆီက မစားရက္လို႔ ကိုယ္က ရွင္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဗဒင္ဖိုးလည္း ကုန္ရေသးတယ္။ အဆူ
အေျပာလည္းခံရ၊ စိတ္ကေလည္း ေမာရေသးတယ္။ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ။
အခုလည္း ဟိုငတိေခၚ လက္ဖက္ရည္တုိက္ရင္း ေမးရတယ္။
“ဘာမွ မထူးျခားေသးဘူး အစ္ကို၊ တစ္လလည္းေက်ာ္လာၿပီ၊ အစ္ကိုခိုင္းတဲ့အတုိင္းပဲ
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနတာပဲ”
“ေအး ... အခ်ိန္ကို သိရတယ္ကြ၊ ဘုရားေတာင္မွ ကၽြတ္ခ်ိန္တန္တ့သ
ဲ ူကို သူ႔အခ်ိန္ေရာက္
မွ ခၽြတ္လို႔ရတာ၊ မင္းကံေကာင္းရင္ ေရွ႕အပတ္ထမ
ဲ ွာ ထူးျခားလာမွာပါ။
အဲဒီအပတ္ထဲမွာပဲ ေမျမတ္မိုးဦးတို႔အိမ္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕အေမ
အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ အခုအေကာင္း၊ ေတာ္ၾကာဆို မူးတယ္ မူးတယ္ဆုိၿပီး အိပ္ရာထဲလူတြဲပို႔ရတယ္။
ညညဆို ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက အသက္
(၅၀)နားနီးတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ေသြးဆံုးကိုင္တဲ့သေဘာလို႔ ထင္တာပါပဲ။
တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဆုိေတာ့ အထူးကုေဆးခန္းေတြ စံုသြားတယ္။ ဗမာဆရာေတြလည္းစံုသာြ းတယ္။
ေရာဂါက မသက္သာဘူး။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ဦးမိုးဦးက သစ္ကားလာၿပီး သစ္ခ်ရင္းသစ္ေခ်ာင္းတစ္
ေခ်ာင္းက ခုန္ၿပီးေျခဖမိုးကိုပိတယ္။ ဂ်ဳိင္းေထာက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ျဖစ္သြားတယ္။
26
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

ကၽြန္ေတာ့္ စီမံကိန္းအရဆိုရင္ေတာ့ ဒီငတိ ကံေကာင္းၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အကုသိုလ္ေတာင္ စာအုပ္ကို ရွာ၀ယ္ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔နည္းကို ဖတ္ရ၊ မွတ္ရ၊ ေလ့လာရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္
အပိုရလိုက္ေသးတယ္။ ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေအးမင္းညီမကို ေတြ႔ပါတယ္။ ေအးေအးလင္းတင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔
သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကိုပါေတြ႔တယ္။ ေမျမတ္မိုးေတာ့မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔ စကားေရာေဖာ
တစ္ပတ္ျပည့္လို႔သြားေတာ့ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္က အရင္တုန္းကလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏႈတ္ဆက္ ေရာလုပ္ၿပီးမွ စကားကို စရတယ္။
တာ စကားေျပာတာမရွိေတာ့ဘူး။ အေတာ္တည္သာြ းတယ္။ သူ႔ကိုအႀကံနဲ႔ေပါင္းတယ္ဆိုတာကို “နင္တို႔ ေဗဒင္ယံုသလား”
အခဲမေၾကေသးပံုပါပဲ။ အပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ေလ။အပ်ဳိႀကီးေတြက အရွက္လြန္တတ္တယ္ “မယံုဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ ဘုရားပဲယံုတယ္”
မဟုတ္လား။ ေအးေအးလင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထလုပ္ေရာ။
“မင္း ကူညီပါဆိုတုိင္း ငါကမကူညီႏိုင္တာ အမွန္ပဲ၊ ငါ့ပညာကို ငါတန္ဖိုးထားရမယ္၊ “မဟုတ္ေသးဘူးဟ၊ ေဗဒင္လကၡဏာ အၾကားအျမင္ဆိုတာ ငါတုိ႔ ဗုဒၶမပြင့္ခင္ကတည္းကရွိခဲ့တဲ့
ဒီေတာ့မင္းကို ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးတစ္ခုေပးမယ္၊ မင္းေျပာတဲ့အစီအစဥ္မွာပါတဲ့ ေကာင္ေလး ပညာေတြဟ၊ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ဘုရား ဖြားေတာ္မူၿပီးေတာ့ ေတာထြက္ရင္ ဘုရားျဖစ္မယ္၊ မထြက္ရင္
ေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ေမြးသကၠရာဇ္ကို လိုခ်င္တယ္၊ သူတို႔ဟာ ေပါင္းသင့္ေပါင္းထိုက္ စၾကာ၀ေတးမင္းျဖစ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေဟာတာ အဲဒီပညာနဲ႔ ေဟာတာေပါ့”
သူေတြဆိုရင္ ငါ ကူညီမယ္၊ မေပါင္းသင့္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ငါ လံုး၀မကူညီႏုိင္ဘူး၊ ဒါပဲ” ဒီေတာ့မွ ကေလးမေတြ နည္းနည္းၿငိမ္သြားတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ဆိုတာ တစ္ခုခုကို
ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားရၾကပ္သာြ းတယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာမ်ဳိးက ေမြးသကၠရာဇ္ ဟိုးအရင္တုန္းကလို မ်က္ေစ့မွိတ္ မယံုၾကေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။
မေျပာနဲ႔၊ အသက္သိဖို႔ေတာင္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ “ကိုရဲက ေဗဒင္တတ္လို႔လား”
“အဲဒါေတာ့ နည္းနည္းခက္မယ္ ဆရာမ၊ တျခားနည္း မရွိဘူးလား၊ ရွိရင္..” ေအးေအးလင္းက ေမးတယ္။
ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္လံုးကေလးမွိတ္ၿပီး ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းကေလး ခါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေဗဒင္ေတာ့ မတတ္ဘူးဟ၊ ကိုင္ရို ဂဏန္းေဗဒင္ေတာ့ ရတယ္၊ နင္တို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ေတြ
“ဒါ ငါ့ေနာက္ဆံုးစကားပဲ၊ မရရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ငါ့ပညာမပါဘဲနဲ႔ ဘာအလုပ္ကိုမွ ငါ ကို ေျပာ၊ အားလံုးေပါင္းၿပီး ေနာက္ဆံုးရတဲ့ ဂဏန္းကိုၾကည့္ၿပီး ေဟာတာေလ”
မလုပ္ႏုိင္ဘူး” “ေမြးသကၠရာဇ္ တူေနတဲ့သူက်ေတာ့ေရာ”
“ဆရာမဆီ ေရာက္လာရင္ သိမွာပဲဟာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာင္ပိတ္ေမးတဲ့ ေမးေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကက
ြ ္ကမဟုတ္ပါဘူး။
“ငါက ငါ့ဆီလာမယ့္သူေတြ အေၾကာင္းကို ငါ့ပညာနဲ႔ငါ ႀကိဳသိထားခ်င္တာ၊ ကဲ ... ကဲ... သုဝဏၰ ကပါ။ နာမည္က ေမေမၿငိမ္းတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေနာက္ၿပီးမာမီၿငိမ္းလို႔ ေခၚတယ္။
မင္းျပန္ေတာ့ ငါ ပုတီးစိပ္ရဦးမယ္၊ မင္းက ႀကံရည္ဖန္ရည္ ေကာင္းပါတယ္၊ ရမွာပါ” “ေမြးရက္ ေမြးလ ခုႏွစ္တူရင္ ေမြးခ်ိန္နကၡတ္န႔ဲ ခြရ
ဲ တယ္၊ လကၡဏာနဲ႔ တြဲရတယ္၊ အဲဒီအထိ
ေတာ့ ဘယ္သူမွ မတူႏုိင္ၾကဘူးေပါ့ဟာ”
ေနာက္ဆံုးစကားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိလိုက္မွန္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေျပာ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ဂဏန္းေဗဒင္ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေအးေအးလင္းနဲ႔ ရီရီျမင့္က
မေနေတာ့ဘဲ ဘုရားေပၚတက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေပၚမွာ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထက
ဲ ဆိုေတာ့ သိပ္အေရးမႀကီးဘူးေပါ့ေလ။ သူတုိ႔အေၾကာင္းက သိၿပီးသား
ဘူး။ ဒီအတိုင္း သြားေမးရေအာင္ကလည္း ေမျမတ္မိုးဦးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွစကားေျပာဖူးတာ ကိုး။ ေရွ႕ျဖစ္ကေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က်က္ထားတာနဲ႔ သူတုိ႔ သေဘာက်မယ့္ အေၾကာင္း
မဟုတ္ဘူး။ ဟိုငတိကေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့။ ခ်က္ခ်င္း ေမးလို႔ရတယ္။ ကေလးေတြ တြဲေဟာရတယ္။

စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဖ်ပ္ခနဲ သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္စကား ကိုယ္ေမ့ေနတာကိုး။ ေဗဒင္ေမးရင္ မာမီၿငိမ္းအလွည့္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးသတိထားေဟာရတယ္။ အိမ္မွာကိုယ္ေျပာ
ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ေမြးသကၠရာဇ္ေတာ့ ေပးရတာပဲ။ ဒါနဲ႔ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ ဘုရားလမ္းကေန ကားစီး ရင္ ယံုတဲ့သူမရွိဘူး။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚနဲ႔ အိမ္က သေဘာထား အၿမဲဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနတတ္
ၿပီး ပန္းဆိုးတန္းလမ္း စာအုပ္အေဟာင္းတန္းကို ေျပးရတယ္။ ေရာက္ေတာ့ကိုင္ရိုဂဏန္း ေဗဒင္ တယ္၊ အႀကံအ စည္ လွ ်ဳိ ႕႔၀ ွက ္တ ယ္ ၊ မၿပီး ခင္ မေျပာတတ္ဘူ း၊ လက္ စားေခ်တတ္တယ္၊ မုန္ းရင္

27 28
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

တစ္သက္လံုးပဲဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ သူက ေတာ္ေတာ္မွန္တယ္လို႔၀န္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုင္ရို

ထဲက က်က္ထားတာေတြနဲ႔ သူ႔အေျခအေနေပါင္းၿပီးရႊီးတာပါ။

ေနာက္ဆံုး ေအးမင္းကေတာင္ စိတ္၀င္စားၿပီး လာေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတုိင္း

ကိုင္ရိုမဟုတ္ဘဲ ကိုင္ရႊီးေပါ့ဗ်ာ။အားလံုးၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကို စရတယ္။
“ဟဲ့ ... နင္တို႔ ေမျမတ္မိုးဦးရဲ႕ေမြးသကၠရာဇ္ကို မသိဘူးလား၊ ဒီေကာင္မေလး
အခုတေလာေတာ္ေတာ့္ကို ကံနိမ့္ေနတယ္၊ သူ႔ကို တြက္ၾကည့္ရေအာင္ဟာ”
“မိလင္း သိတယ္ ကိုရဲ၊ တြက္ၾကည့္စမ္းပါ” (၅)
ကၽြန္ေတာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က ၾကားတာေရာ၊ ကိုင္ရိုနဲ႔ေရာ ေပါင္းၿပီး ကိုင္ရႊီးလုပ္ပါတယ္။မမွန္ရင္
“မဟုတ္ဘူး ကိုရဲရ၊ ဒါက ဒီလ”ို ဆိုၿပီး ေအးေအးလင္းက ရွင္းျပေတာ့ ေမျမတ္အေၾကာင္းစံုကို “မင္း ၿဂိဳဟ္တုက ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲကို ေရာက္သြားၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကိုပါ ျဖဳတ္ခ်လိုက္
ကၽြန္ေတာ္ ပိုသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုေပ်ာ္ေနတာ။ ကိုယ့္အႀကံ ေတာ့ ေက်ာ္စိုး”
ေအာင္တာကိုး။
ငတိ ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ၾကည့္တယ္။ “ဒါေလး
ေနာက္ေန႔မွာဆရာမဆီသြားၿပီး ေမြးသကၠရာဇ္ေတြေပးၿပီးတစ္ေယာက္စီရဲ႕အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိး။
သိသမွ် အကုန္ေျပာျပရတယ္။ ဆရာမက အေသအခ်ာ Note အတိုေတြနဲ႔ မွတ္ၿပီးမွ - “အစ္ကိုရာ ဒီကေန ထိုင္ၾကည့္တာေလးေတာ့ ...”
“ဒီေမြးသကၠရာဇ္ေတြက အမွန္ပဲေနာ္” “ေက်ာ္စိုး၊ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ၊ ငါ့စကားကို မင္းယံုစမ္းပါ၊ ငါ့ စကားနား
“ဆရာမဆီ လာေမးေတာ့ မွန္မမွန္ ဆရာမ သိရမွာပဲဟာ” ေထာင္လို႔ မင္း ဘယ္တုန္းက ဒုကၡေရာက္ဖူးလို႔လဲ”
“သူတို႔ကို မင္း တကယ္ ေခၚလာမွာလား” “ဟုတ္ပါတယ္၊ အစ္ကိုက ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သာလုပ္ေနရတာ
“လာမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ႀကံရည္ဖန္ရည္ ေကာင္းပါတယ္” ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး”
အင္း ... ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ဒီေကာင့္ကို အသိေပးသင့္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔စကားကို သူေကာင္းေကာင္း ဆံုးျဖတ္ၿပီးသူ႔ဆီက ဒီအေၾကာင္းေတြကိုဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာပါဘူးဆိုတ့ဲ ကတိေတာင္းၿပီး အားလံုး
မွတ္မိပံုေပၚပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူရယ္လုိက္ၾကတယ္။ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ ရွင္းျပလိုက္တယ္။ ငတိ ပါးစပ္ႀကီးကိုၿပဲလို႔။
ေတာ့္ၾကားမွာရွိတဲ့ အဖုအထစ္ေတြ ေျပၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ “ေအး ... ဒီအေၾကာင္းေတြကို မင္းရယ္ ငါရယ္ ဆရာမရယ္ပဲ သိတယ္၊ စတုတၳတစ္
“ဒီအပတ္ထဲေတာ့ မင္းမလာနဲ႔ဦးကြ၊ ငါ သူတို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ေတြနဲ႔ အာရံုခံၾကည့္ရဦးမယ္၊ ေယာက္သိလို႔ကေတာ့ မင္းဘ၀ ပ်က္ၿပီသာမွတ”္
မင္းက်ိန္းေသလည္းမတြက္န႔ဥ
ဲ ီးေနာ္၊ ငါ ေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလို႔ ေကာင္းက်ဳိး
မျမင္ရင္ေတာ့ ငါ မကူညီဘူး၊ ကံအတုိင္းပဲ” ဆရာ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကလည္း Password ရပါၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေပါင္းသင့္ေပါင္း
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္” ထုိက္တဲ့သူေတြတဲ့။ အက်ဳိးစီးပြားလည္း ျဖစ္မတဲ့။ ေက်ာ္စိုးကို အရင္ေခၚလာခဲ့ဆိုလို႔ အရင္ ေခၚသြား
ရတယ္။ ေဒၚတင္မိုးလြင္ကေက်ာ္စိုးရုပ္လကၡဏာကို ၾကည့္ၿပီးသေဘာက်ပံုရပါတယ္။ စီးပြားေရးကိစၥ
ကိုလည္း ေဟာေပးလိုက္တယ္။

29 30

ေနာက္ေန႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆံုး ေအာ္ပေရးရွင္းကို စရတယ္။
“ဟဲ့ ... ေအးေအးလင္း၊ ငါနဲ႔ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို ခဏ လိုက္ခဲ့စမ္းပါဟာ”
ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေအးေအးလင္း မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။ လွဦးနဲ႔ chess ထိုးေနတဲ့
ေအးမင္းကလည္း ဖ်ပ္ခနဲလွည့္ၾကည့္တယ္။ သူ႔ႏွမကိုကၽြန္ေတာ္ကဘုရားေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ...
“Sorry ဟာ၊ ငါ စကားေျပာ ေလာသြားလို႔၊ ငါ တစ္ေန႔က အိမ္မွာ အရမ္းပူတာနဲ႔
က်ဳိကၠဆံဘုရား စာသြားဖတ္ရင္း ဆရာမတစ္ေယာက္ဆီမွာ အပ်င္းေျပ ၀င္ေမးတာဟာ၊ သူက
အၾကားအျမင္နဲ႔ေဟာတာ၊ မွန္လိုက္တာဟာ၊ ငါ့အေမက ငါ့အေၾကာင္း ထုိင္ေျပာေနတဲ့အတိုင္းပဲ”
“ဘယ္က ဆရာမလဲ”
“ဟ ... ဘယ္မွာေနသလဲေတာ့ ငါလည္း ဘယ္သိမလဲ၊ ဆရာမ တင္မိုးလြင္တ”ဲ့
“မွန္ေရာ မွန္လား”
“ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ငါ့အေမက ထိုင္ေျပာေနတဲ့ အတုိင္းပါလို႔၊ အဲဒါ ငါ ကံအရမ္းနိမ့္ေနတယ္တဲ့၊
ငါ့ေမြးနံေထာင့္မွာ ငါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ေန႔၊ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္က ဖေယာင္းတုိင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္နဲ႔
ေရသက္ေစ့ ပူေဇာ္ေပးရမယ္တ့၊ဲ နင္က တနဂၤေႏြသမီး မဟုတ္လား၊ နင္ ကူညီစမ္းပါဦးဟာ”
“ကိုႀကီးေအးမင္းကလည္း တနဂၤေႏြပဲဟာ”
“ဟ ... ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုတာ ငါက ေယာက်ာ္ေလးဆို မိန္းကေလးမွ ရမွဟ၊ ကူညီပါဟာ”
ေအးေအးလင္းက ခဏစဥ္းစားတယ္။ ေအးမင္းကိုလည္း လွမ္းၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာရီရီျမင့္
လည္း ေရာက္တာေတာ့ ပိုအဆင္ေျပသြားတယ္။ ေအးမင္းကလည္း သူပါလိုက္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္
သူ႔အိမ္ ခဏခဏလာတာရယ္၊ ေအးေအးလင္းနဲ႔ခ်ည္းစကားေျပာတာရယ္ကို ဒီငတိက သိပ္သကၤာ
ခ်င္ပံု မေပၚဘူး။
ဘုရားေမြးနံေထာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥၿပီးေတာ့မွ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကို ၀င္ရတယ္။ ယၾတာ
ေခ်ၿပီးေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ဖြဲ႕တစ္ခုေပးပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားရမတဲ့။
ဒီလို အရမ္းမွန္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးက မေမးဘဲေနမွာလဲ။ ပထမ
ရီရီျမင့္က အရင္စေမးတယ္။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟာတုန္းကလိုပဲ။ အာရံုခံၿပီးေဟာပါတယ္။
မွန္တာမွ ကြက္တိပဲ။ မွန္မွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က အကုန္ေျပာထားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေျပာမထားတဲ့ (မသိတဲ)့ ကိစၥေတြကိုပါ သူ႔ပညာနဲ႔သူ ေဟာတယ္။ ဒါေတြလည္း မွန္တာပဲတဲ့။
ရီရီျမင့္ဆို ပါးစပ္ကို ၿပဲေနတာပဲ။
31
နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္
ၿပီးေတာ့ ေအးေအးလင္း။ မွန္လိုက္တာ ကြက္တိကို တိတိ တိတိနဲ႔ကို ေနတာပဲ။ ရည္းစား
တစ္ေယာက္ထားဖူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ျပတ္သြားတယ္ဆိုတာကို ဆရာမကေဟာေတာ့ ေအးေအး
လင္း ၿငိမ္သြားတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ေအးမင္းက
“ဟုတ္လား”
လို႔ ေဒါသနဲ႔ ေမးေတာ့ ေအးေအးလင္းက ေခါင္းကိုညိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေအးမင္းကို
လက္ကုတ္ရတယ္။
ေနာက္ဆံုး သိပ္မယံုပါဘူးဆိုတဲ့ ေအးမင္းပါ၀င္ေမးတယ္။ ဒီေကာင္လည္းခံရတာ ေက်ာကိုေကာ့ေန
တာပဲ။
“အရက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေသာက္သလဲသား”
“တစ္ခါ ႏွစ္ခါပါ ဆရာမ”
“မဟုတ္ဘူး၊ ညေနဆို မင္းအၿမဲေသာက္တယ္၊ မင္းကို ေစာင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က အဲဒါမႀကိဳက္ဘူး”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအးေအးလင္းက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထုိးတယ္။ ေက်ၿပီေပါ့ေလ။ အျပန္လမ္းမွာအရမ္း
မွန္တာပဲ၊ သိပ္မွန္တာပဲ။ ေဒၚတင္မိုးလြင္ အရမ္းမွန္တာပဲ။ ငါ့ဟိုကိစၥကိုဘယ္လိုသိသလဲ မသိဘူး။
သိပ္မွန္တာပဲ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္။ ရီရီျမင့္ကလည္း ငါ့အေဖနဲ႔အေမ ကြဲတာႏွစ္ကကြက္တိပဲ၊ ေဒၚတင္မိုး
လြင္။ ေခ်ာလည္း ေခ်ာတယ္ေနာ္။ သိပ္မွန္တာပဲေတြ နားညည္းေအာင္ ၾကားရေတာ့တာပဲ။
သံုးရက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။ ေအးေအးလင္းက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို စက္ဘီးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။
“ကိုရဲ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို လိုက္ခဲ့စမ္းပါ”
“ေအာင္မာ ... နင္ကမ်ား .. ငါ့က”ို
“ကိုရဲ၀င္း မရစ္နဲ႔ေနာ္၊ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီ သြားမလို႔ဥစၥာကိ”ု
“ဟ ... နင္တို႔ကိစၥေတြက မၿပီးေသးဘူးလား”
“ခု လင္းတို႔သြားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမျမတ္သြားမွာ”
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးသြား
တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျဖစ္လာတာကိုး။
“နင္တို႔ေနရာလည္း သိေနၿပီပ၊ဲ သြားၾကေပါ့ဟာ၊ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ေပါ့”
“ကိုရဲ၀င္းပါေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ကိုရဲ၀င္း ေခၚတုန္းကက်ေတာ့ လင္းက
လိုက္ရတယ္”
32
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

“ေအးဟာ ... ဒါဆိုလည္း ေနေအးမွသြား၊ အခု ငါမအားေသးဘူး” “ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ အိမ္ကေတာ့ ေျပာထားဖူးပါတယ္”
ေအးေအးလင္း ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့မွန္းကို မသိတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ “မေကာင္းဘူးသမီး၊ ရေအာင္ ေရွာင္ပါ”
ေအာင္ျမင္မႈက ေလွ်ာက္ေျပာလို႔လည္း မရေတာ့ ကိုယ့္ပီတိ ကိုယ္ပဲ စားလိုက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ “သမီး ... သမီး ဘာလုပ္ရမလဲ ဆရာမ”
ေဒၚတင္မိုးလြင္က အသက္ကို ၀၀ႀကီး တစ္ခ်က္ရွဴၿပီး မ်က္ေစ့မဖြင့္ေသးဘဲ မ်က္ေမွာင္ကိုက်ဳံ႕
ဆရာမဆီေရာက္ေတာ့ ဆရာမက အာရံုျပဳၿပီး အတိတ္ကို စပါတယ္။ မွန္တာ ကြက္တိေပါ့။ တယ္။ ေမျမတ္မိုးဦး ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက Kiss me QuicK အရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိ
“သမီးကိုေမြးၿပီးမွ သမီးတို႔အိမ္ကစီးပြားပိုတက္တယ္၊ သမီးတို႔မိသားစုကို ပုဂၢိဳလ္တစ္ ေတာ့တယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အိုက္စပ္ေနတာရယ္၊ ဖေယာင္းတုိင္ကျမည္သံတဖ်စ္ဖ်စ္ရယ္၊
ေယာက္တည္းက ေစာင့္ေရွာက္တာကိုး၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကသမီးနဲ႔ပဌာန္းဆက္ရွိတယ္။ ေသာၾကာ အေမႊးတိုင္နံ႔ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈ။
နာမ္ျဖစ္တဲ့ သြပ္၊ သံ၊ သစ္၊ အဂၤါနံျဖစ္တဲ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ စက္ စတာေတြနဲ႔ အက်ဳိးေပးမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ” “ငါ့သမီးကို ေလးငါးႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္လို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့
“ၿပီးေတာ့ အခုလပိုင္းအတြင္း မိဘကံနိမ့္တယ္၊ ေရာဂါဘယ(သိ)ု႔ အမွတ္တမဲ့ ဒုကၡေရာက္ သူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သမီးက သူ႔အေပၚ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေအာင္အထိ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါ
တတ္တယ္၊ အမိမွာ သည္းေျခ၊ အဖမွာ ေျခဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္” ကို သမီးကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မႀကိဳက္ဘူး၊ သူ႔ကိုလည္း အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကပဲ ေစာင့္ေရွာက္တာ၊
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊အေဖက ေျခေထာက္ကိုသစ္ပိပါတယ္၊ အေမက ကေယာင္ကတမ္း သမီး သူနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ရင္ ၿမဲမယ္၊ သူ႔ကို ဒုကၡေပးေနရင္သမီးလည္း ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မယ္”
ေတြ ေအာ္ေအာ္ေနတယ္၊ ကယ္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ သမီး အဲဒီအတြက္ လာတာပါ” ထိခ်က္က ပြဲသိမ္းပါ။
ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ကို ျပန္မွိတ္ၿပီး အသက္ကို ရင္နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္လာသည့္အထိ
ရွဴပါတယ္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿပီး ဆရာမကို ေငးေနၾကတယ္။ ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ကို ဇာတ္သိမ္းမွာေတာ့ . .
မဖြင့္ဘဲ စကားဆံုးၿပီး ခဏၾကာမွ ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ဖြင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမျမတ္မိုးကိုၾကည့္တယ္။
“သမီး ရွစ္ႏွစ္အရြယ္က သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ ေပါင္နဲ႔ တင္ပါးမွာ ကြဲသြားတဲ့ ဒဏ္ရာ ေမျမတ္မိုး မ်က္ရည္၀ဲေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ ...
ရတယ္၊ မဟုတ္လား” “၀မ္းနည္းမေနနဲ႔၊ စိတ္မေကာင္းလည္း မျဖစ္နဲ႔၊ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ပါနဲ႔၊
“ဟုတ္ ... ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ မာလကာသီး တက္ခူးရင္း ျဖစ္တာပါ၊ တင္ပါးလည္း ပုဂၢိဳလ္ေျပာတဲ့အတုိင္းသာ လုပ္ပါ၊ အားလံုး အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္”
ကြဲသြားပါတယ္၊ ငါးခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္၊ သမီး အားကိုးပါတယ္”
ေဒၚတင္မိုးလြင္က အေဖ၊ အေမနဲ႔ ေမျမတ္အတြက္ ဘုရားပြဲတစ္ပြဲနဲ႔ ယၾတာ ကိုယ့္ဘာသာ ေခ်ဖို႔
ေဒၚတင္မိုးလြင္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားတုန္းပဲ။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြသီး ေပးပါတယ္။
ေနၿပီ။ ေအးေအးလင္းက ယပ္ခပ္ေသးေတာ့ မခပ္နဲ႔လို႔ ခပ္ထန္ထန္အသံနဲ႔ တားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔သြားတယ္။ သူ တင္ပါးၿပဲတာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ အျပန္လမ္းမွာ သူတို႔သံုးေယာက္ ေနာက္ကေန စကားတတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာရင္း ပါလာၾကတယ္။
“သမီး ေရွ႕႔ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ဖို႔ရွိတယ္” ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ပါဘူး။ ဘာေျပာတာဆိုတာ သိေနတာပဲ။ သူတို႔ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ
“ရွင္ ...” ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။
“အဲဒီ အိမ္ေထာင္ဘက္န႔ဆ
ဲ ိုသမီးၿမဲမွာမဟုတ္ဘူး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးစိတ္ေရာလူေရ ဒုကၡေရာက္မယ္”
“ၿပီးေတာ့ ကေလးရမွကြဲမွာ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္လည္း ျမင္တယ္၊ မေကာင္းဘူး၊ သမီး
ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္၊ အဲဒီလူက အဂၤါသား၊ ဟုတ္ရဲ႕လား”

33 34
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

ရင္ထဲကို ပီတိ အေနနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ ... ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔ေနာ္”
“ဟာ ... စိတ္ခ်ပါ အစ္ကိုရာ”
ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမျမတ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ဒီေကာင့္ကို သစ္တန္တြက္ေနတာကို
ေတြ႕လိုေတြ႕၊ ေၾကးအိုးထုပ္ေတြနဲ႔ အိမ္ထဲ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္တာ ျမင္လိုျမင္၊
ေမျမတ္နဲ႔ေစ်းအတူသြားတာ ႀကံဳလိုႀကံဳနဲ႔။ ေက်ာ္စိုးက အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲသားသားနားနား၊
၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႔ ပိုသြက္လက္ေနတယ္။
(၆)
ေမျမတ္အဖုိးႀကီးက ေျခဖမိုးေၾကာ ျပတ္သြားလို႔ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
“အစ္ကိုေျပာတဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကေနလိုက္ေတာ့ အရင္တုန္းကလို မေအာ္ေတာ့ဘူး အဖြားႀကီးကေတာ့ ဆီးခ်ဳိေရာဂါဘက္ကို ေျပာင္းၿပီး အစားေရွာင္ရင္း သက္သာေနပါၿပီ။
အစ္ကို၊ နင္ အဲဒီလိုလိုက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ငါသိကၡာက်တာေပါ့တဲ့၊ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေျပာပါတဲ့၊
အေအးဆိုင္ ထုိင္ၾကတယ္ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစ္ကိုသင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း မိုးကုန္လို႔ သီတင္းကၽြတ္ရင္ပဲ ငတိနဲ႔ ေမျမတ္ လက္ထပ္ၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို
ခ်စ္တယ္ဆိုတာႀကီးကို မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔အိမ္က မိသားစုအေၾကာင္းကိုပဲ ေမးတယ္၊ သူတို႔ ေရာ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္ကိုပါ ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ရိုးရိုးမ႑ပ္က ခံုမွာေပါ့။ ဆရာမကိုေတာ့
ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ အစ္ကို၊ ငွားတဲ့လူကလည္း သစ္ဖိုးေငြေတြ လိမ္ေျပးလို႔တဲ့၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တေလးတစားနဲ႔လက္တစ္ဖက္ဆီကတြဲၿပီး အိမ္ဦးခန္းကို ေခၚသြားၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ငါ ဘာကူညီရမလဲဆိုေတာ့ ... “ ဆရာမကလူအလစ္မွာကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ ေမးထိုးၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေျပာင္သြားပါေသးတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ ... ေရေသာက္ဦး” ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ငတိက ေရွ႕က ေရေႏြးခြက္ကို ဂြပ္ခနဲ ေမာ့ခ်ၿပီး ဆက္တယ္။
“သူ႔သစ္ဆိုင္ကို ၾကည့္ေပးႏုိင္မလားတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ လခေတာ့ ယူရမယ္တဲ့၊ ေၾသာ္ ... ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ ... ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ ... ။
ကၽြန္ေတာ္သြားရမလား အစ္က”ို
“ဟ .. သြားရမွာေပါ့၊ ငါ့မွာ ဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရတာ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာလို႔ ခြီးပဲ” ေနာက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဟိုငတိက စြတ္ႀကိဳးစားလို႔ စီးပြားေရးက ေလးငါးဆေလာက္
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အစ္ကိုရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလုိက္တာ၊ တကယ္ဆို တကယ္... တက္လာပါတယ္။ ငတိအေမကိုလည္း ေမျမတ္က သူ႔အိမ္မွာပဲ ေခၚထားပါတယ္။ အားလံုးကေပ်ာ္
တကယ္... တကယ္” စရာႀကီးပါ။ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္လည္း မသိသူ မရွိေလာက္ေအာင္ကို နာမည္ႀကီးသြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေျပာၾကတာဆိုရင္ ဒီငတိကကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို တစ္ေန႔ေတာ့ ေမြးေန႔ဖိတ္စာတစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ သားသားေလး ေမာင္ေက်ာ္ျမတ္ဦး၏ တစ္ႏွစ္
ဖက္ၿပီး အားရပါးရ နမ္းေတာ့မယ့္အတုိင္းပဲ။ အခု ဇ၀နမွတ္တိုင္ကဆိုင္မို႔သာ ေတာ္ေရာ့တယ္။ ျပည့္ေမြးေန႔။ လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ဆိုတဲ့ စာလည္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့
“ေအး ... သူ႔အိမ္ေရာက္ရင္ ေမျမတ္ထက္ သူ႔မိဘေတြကို ပိုဂရုစိုက္၊ လိုအပ္တာလုပ္ေပး၊ ေမျမတ္မိုးဦးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး
ရိုးရိုးပဲေန၊ ဒါဆို မင္း သတင္းစာကိစၥျဖဳတ္ၿပီေပါ့” “ကိုရဲတို႔က ဆရာမနဲ႔ေပါင္းၿပီး ႀကံၾကတာဆိ”ု
“ဟာ... မျဖဳတ္ဘူးအစ္ကို၊ ဒီေကာင္က (၁၀)နာရီခြဲဆို ၿပီးတာပဲ” ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမျမတ္က ရယ္ရင္း ေမာရင္း ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္
ငတိက လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ တက္ၾကြေနတဲ့ သူ႔အေပ်ာ္က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမျမတ္က ရယ္ရင္း ေမာရင္း ေျပာတာပါ။

35 36
 နီကိုရဲ (ဒဏ္ရာရ လိပ္ျပာအထူးကု)
Ballack (mmcybermedia) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္

“ပြဲက ၿပီးသြားၿပီပဲဟာ၊ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ အခု နင္ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ဆိုေတာ့”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္တစ္သိုက္၀င္လာလို႔ အသာလစ္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္ရတယ္။ ဟိုငတိကို
ေတြ႕ေတာ့ ဧည့္ခံေနတာကို အားမနာႏိုင္ဘဲ ဂုတ္အတင္းဆြဲၿပီး အခန္းထဲေခၚေမးေတာ့ -
“ဟုတ္တယ္ အစ္ကို၊ ကေလးရၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္ေသးရဲ႕လားဆိုၿပီး ခဏခဏ ငိုေမးလို႔
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ရ ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုႀကိဳးစားရေၾကာင္း ေျပာမိတယ္ အစ္ကို”
“ခြီးပဲကြာ၊ ေအးေလ ... ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျပႆနာမရွိေတာ့ပါဘူး၊ ေနာက္မွတ္ထား
လွ်ဳိ႕၀ွက္အပ္တဲ့ကိစၥကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ရတယ္ကြ၊ မေျပာရဘူး”
“အစ္ကိုကေရာ ခုထိ လွ်ဳိ႕၀ွက္တုန္းပဲလား”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဒီေကာင့္ကို အခန္းထဲက တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ေဒၚတင္မိုးလြင္အနား
သြားထုိင္ပါတယ္။
“သိသြားၾကၿပီ”
ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္က အၿပံဳးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ပါးခ်ဳိင့္က ေတာ္ေတာ္ နက္သြားပါၿပီ။

ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြရဲ႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ႏႈတ္ခမ္းအစပ္ေလးမွာ ေလးႀကိဳးေကြးရာကေလး

ေတြေရာက္ေနပါၿပီ။ ၿပံဳးလိုက္ေတာ့ မ်က္၀န္းေထာင့္မွာလည္း က်ီးေျခရာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ကဆိုေတာ့ ဆရာမလည္း ငါးဆယ္နားနီးေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္
ရင္း ေဖြးေနဆဲ ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။
“ေၾသာ္ ... “ပစၥတို က်ည္ဆန္ကေလးေတြ” “ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ” ဘယ္သူ႔ကိုမွ
မပစ္ရေသးပါကလား။’

နီကိုရဲ

10 Feb: 2005

37 38