ΓΕΩΡΓΙΑ Ν.

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Μαλλούσα

Πατέρα
μου . . .
ΤΡΙΠΟΛΗ
2002

2
Πατέρα μου . . .

3
4
© Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου
Καλαβρύτων 14β, 221 00 Τρίπολη, τηλ.: 2710-226568

Στους εκλεκτούς

5
 Ευαισθησίες

Λύτρωση της ψυχής

είναι τα δάκρυα
όταν,
μέσα σου σε πνίγει
η πλημμύρα των αισθημάτων
είτε από χαρά
είτε από πόνο.
Είναι ωραίο
να κλαις χαμογελώντας
και να… χαμογελάς όταν κλαις
ακόμα
κι αν πονάς.
Ευαισθησίες…

6
 «Ο πατέρας μου…ο Ναούμ».
«Kωστούλα, ξύπνα να σου πω ένα όνειρο που
είδα. Τρόμαξα».
«Άσε με. Άσε με. Θέλω να κοιμηθώ. Σε λίγο
θα ξυπνήσει το παιδί. Θα βυζάξω».
«Ξύπνα σου λέω. Γύρισε προς τα μένα».
«Έλα, που πιστεύεις τα όνειρα, άντρα μου».
«Άκου. Άκου. Είδα το μακαρίτη τον αδελφό
μου, το μεγάλο.
»“Έλα να φύγουμε. Είναι καλύτερα εδώ. Έχω
βρει τη μάνα μας, τον αδελφό μας, όλους τους
συγγενείς. Έλα μαζί μου”, φώναζε.
»Όχι δεν έρχομαι τώρα. Παντρεύτηκα κι έχω
δύο παιδιά, του είπα.

7
 »“Έλα, εδώ είναι η ζωή. Εδώ να δεις ζωή.
Έλα”.
»Με τραβούσε, ακούς Κωστούλα;
»Καλά. Πήγαινε εσύ κι εγώ θα έρθω
μεθαύριο, απάντησα.
»Χαμογέλασε. Εδώ, τον έχασα. Δεν είναι
καλό τ’ όνειρο Κωστούλα μου. Θα σκοτωθώ. Δε θα
σας χαρώ άλλο. Να μεγαλώσεις τα παιδιά. Να μην
κλαις. Ν’ αντέξεις. Να φτιάξεις το σπίτι να μπείτε
μέσα. Ν’ αγωνιστείς. Μη λυγίσεις. Θα σας
προστατεύω. Σας αγαπάω».
«Τον μάλωσα παιδάκι μου, εκείνη τη νύχτα
της Πέμπτης. Ήμουν κοριτσάκι. Δεν πίστευα στα
όνειρα. Το Σάββατο το πρωί, μαύρη, αραχνιασμένη
μέρα… Έγινε μακελειό στο ύψωμα του Άη-Λιά…
Κάψανε το χωριό, κλέβανε και σκοτώνανε. Τα
γυναικόπαιδα κλείστηκαν στην εκκλησία και οι
άντρες, άοπλοι σχεδόν και όσοι επιστρατεύτηκαν
από τα γύρω χωριά, προσπάθησαν να σταματήσουν

8
το κακό. Δύο ώρες κράτησε η μάχη! Σκότωνε ο
αδερφός τον αδερφό… Τον πατέρα σου τον
πρόδωσαν. Τον πρόδωσαν οι συμπολεμιστές του.
Τον εγκατέλειψαν. Τον άφησαν μόνο, να ξεθυμάνει
εκείνος την οργή... Και θυσιάστηκε για τους
άμαχους. Παλικαρίσια τους ενθάρρυνε…
»“Γυρίστε πίσω. Πίσω όλοι. Θα σας καλύψω
εγώ. Κρατάω άμυνα, μη φοβάστε…”
»Αγωνίστηκε μαχόμενος μέχρι την τελευταία
του ανάσα. “Κακούργοι, δεν παραδίνομαι”, τον
άκουγαν να φωνάζει. Αυτοθυσιάστηκε. Σηκώθηκε
ορθός και με προτεταμένο το ένα χέρι, σαν
ελεύθερος σκοπευτής, με το αυτόματο έριχνε...
έριχνε… Γενναίος, ήρωας. Με μια χειροβομβίδα
τον ξάπλωσαν νεκρό. Γνώριζε ότι άμα τον έπιαναν,
θα του έκαναν μαρτύρια όπως στον άτυχο το
Γιώργη το ’44. Αυτός υπέφερε βασανιστήρια…
Του έβαλαν καλάμια στα νύχια, τον κρέμασαν
κατωκέφαλα σ’ ένα δέντρο κι έκαναν κούνια στα

9
σκέλια του… Ο κακομοίρης, ο έρημος φώναζε:
“Είμαι αθώος, ρε παιδιά! Είμαι αθώος!” Ύστερα
τον έδεσαν μισοζώντανο σ’ ένα μουλάρι, του
’ριξαν σκυλιά ξοπίσω και τον έφαγαν… Δεν τον
έθαψε κανείς. Ο πατέρας σου ήταν αιχμάλωτος κι
άκουγε τις φωνές του. Αργότερα έψαχνε με τα
χέρια του μαζί με το θείο σου το Μήτσο, τη γύρω
περιοχή για να τον εντοπίσουν…
»Τον άλλο το συγχωρεμένο τον Αλέξη τον
χτύπησαν αλύπητα, τον έκλεισαν σ’ ένα υπόγειο κι
έπαθε φυματίωση. Πέθανε κι αυτός κι άφησε
τέσσερα ορφανά. Τα πρόσεχε ο παππούλης σας, ο
Γιαννίκος, μέχρι που σκοτώθηκε ο πατέρας σου και
ύστερα ήρθε και προστάτευε εμένα, γιατί ήσασταν
μωρά κι εγώ πήγαινα στις δουλειές κι αυτός σας
φρόντιζε μαζί με τη γιαγιά σας, τη μάνα μου.
Πονεμένη κι αυτή. Όλο μοιρολογούσε τα δυο
μικρά αδέρφια μου κι το πατέρα μου. Τους
σκότωσαν στου Μελιγαλά με τους άμαχους.

10
 »Αχ! Δεν μ’ έπαιρνε μια σφαίρα στο
Μελιγαλά, παιδάκι μου κι εμένα. Τι μ’ άφησε ο
Θεός να ζήσω τόσα βάσανα;
»Το απόγευμα έμαθα το κακό μαντάτο.
Ούρλιαξα πάνω στα γόνατά μου. Όταν μου τον
έφεραν νεκρό στην καρότσα ενός αμαξιού, όσο τον
κατέβαζαν, θυμήθηκα τ’ όνειρο. Όλα είναι τυχερά,
Γιωργία μου. Δε χάρηκε τα νιάτα του. Δε χάρηκε
ούτε γυναίκα, ούτε παιδιά. Τον έφαγε η διχόνοια.
Τον έφαγε η μαύρη γης».

Η διχόνοια! H διχόνοια πότισε τo χώμα της

πατρίδας μας με τόσο αίμα! Άνθρωποι χαμένοι,
αγαπημένοι όλοι από χέρι άδικο…
Ο Εμφύλιος πόλεμος, είχε σπείρει τον πόνο σε
πολλές οικογένειες.
Τέσσερα αγόρια κι ένα κορίτσι γέννησε ο
καλοκάγαθος παππούς μου. Παιδιά με χαρίσματα
και δυνατή προσωπικότητα.

11
 «Γέρο, τον γνωρίζεις αυτόν;» Έδειχναν τη
φωτογραφία του πατέρα μου και γελούσαν.
«Τον σκοτώσατε κι αυτόν, ρε παιδιά… Όχι…
Όχι, Θεέ μου κι άλλα αρφανά…»
«Το καλύτερο αρνί φάγαμε. Το φάγαμε…»
Έφυγαν. Του πήραν και τα παπούτσια για τον
αγώνα…
Αλίμονο!
Έθαψε τα τρία αγόρια του στα καταραμένα
χρόνια της φωτιάς…
Το κορίτσι πρόλαβε και παντρεύτηκε. Έκανε
οικογένεια. Μια πληγωμένη λαφίνα κι αυτή. Ένα
αγόρι 19 χρόνων, το μικρότερο του έμεινε, αλλά κι
αυτός είναι ζωντανός νεκρός. Άρρωστος. Ήταν και
είναι ακόμα και σήμερα ο πατέρας μας!.. Ο
αγαπημένος θείος μας… Τη μπουκιά του, μας έδινε
απ’ όση φτώχεια είχαν με τη θεία την Αγγελική…
Του χρωστάμε αγάπη κι ευγνωμοσύνη…

12
13
14
15
ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΔΕΠΑΘΑ/ΓΡ. ΑΓΩΝ. ΠΟΛ./ΙΙ

ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ

ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΚΤΙΚΑΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ Α.Ν. 1836/51,

ΩΣ ΕΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗ ΔΙΑ ΤΟΥ Ν.Δ. 4185/61 % 61/68

Επειδή εκ των προσαγομένων επισήμων

εγγράφων διαβιβασθέντων δια του υπ’ αριθμ. 211714/2
της 3/9/48 εγγράφου του Υπουργείου Στρατιωτικών
(Γ.Δ.Υ.Σ. Κλάδος Ζ) προκύπτει ότι ο Ναούμ Ιωάννου
Αγγελόπουλος κλάσεως 1933 εκ Κούβελα Τριφυλίας
υπηρετών ως στρατιώτης εις Λόχον Κ.Α.Υ.
Κοπανακίου εφονεύθη την 15/1/1948 εις Κούβελα
Τριφυλίας εις μάχην εναντίον των συμμοριτών.
Επειδή εκ του προσαγομένου υπ’ αριθμ. 7 τη
19/2/1948 πιστοποιητικού του Προέδρου Κοινότητος
Κούβελα προκύπτει ότι ο ως ανωτέρω φονευθείς
κατέλιπεν εν ζωή την νόμιμον σύζυγόν του Κωστούλαν
και τα εκ του μετ’ αυτής γάμου του γεννηθέντα νόμιμα
τέκνα του Ναούμ και Γεωργίαν άγαμα.

ΔΕΠΑΘΑ/ΓΡ. ΑΓΩΝ. – ΠΟΛ./ΙΙ

16
 Κύριε Διευθυντά,
Κατ’ αρχήν συγχαίρω εσάς και τους
συνεργάτες σας για τον αγώνα που κάνετε για την
Αλήθεια και τη Δημοκρατία.
Θέλω να βοηθήσω κι εγώ με μία φωνή
διαμαρτυρίας.
Αναφέρω το εξής γεγονός:
Στις 22 Απριλίου 1989, ημέρα Σάββατο και
ώρα 7 το απόγευμα, άνοιξα την τηλεόραση. Η ΕΤ 2
παρουσίαζε μία συζήτηση που παρακολούθησα.
Κάποιες κοπέλες διηγούνταν παιδικές μνήμες
από τα χρόνια της Δικτατορίας. Έλεγαν ότι ήσαν οι
γονείς τους διωγμένοι και φυλακισμένοι. Μία δε
από αυτές έκλαιγε ασταμάτητα στην αναμόχλευση
αυτών των τραυματικών εμπειριών και είπε κάτι
που με συγκλόνισε.
«Ήμουν παιδί και μου είπε η μητέρα μου να
πάμε στην Κρήτη να δούμε τον πατέρα μου. Εγώ

17
όμως φοβόμουν το αεροπλάνο μη σκοτωθώ. Θ’
ακουμπούσε τ’ άστρα και δεν πήγα».
Ξέσπασε σε λυγμούς, ταράχτηκα κι εγώ,
έκλαψα και θυμήθηκα τη φράση και της δικής μου
μητέρας όταν τη ρωτούσα «πού είναι ο πατέρας;»
και μου απαντούσε «Να, εκεί στ’ άστρα, ψηλά
στον ουρανό».
Αλήθεια, τι σύμπτωση! Δυό όμοιες λέξεις, τι
δυνατός πόνος!
Ένιωσα τότε να πονάνε και τα δικά μου
τραύματα που είναι χειρότερα… νεκροταφεία,
μαύρα ρούχα, κλάματα, θάνατος παντού γύρω
μου… Έτσι μεγάλωσα.
Το 1944 και το 1948 οι αριστεροί Έλληνες,
σκότωσαν 7 άτομα από την οικογένειά μου μαζί
και τον πατέρα μου Ναούμ. Άφησαν τη μητέρα μου
πάμπτωχη 22 χρονών με δύο παιδιά 18 και 3
μηνών, στην κούνια.

18
 Θέλω να φωνάξω πως λυπήθηκα αυτή την
κοπέλα, μα θέλω να της πω κιόλας ότι αυτή
μπορούσε να δει τον πατέρα της, τον χάρηκε μετά
ίσως τον έχει ακόμα στη ζωή. Εγώ όμως δεν έπεσα
ποτέ στην αγκαλιά του, δε γνώρισα το χάδι του, δε
φώναξα τη λέξη «πατέρα».
Θέλω ακόμα να της πω, πως λυπήθηκα που
δέχθηκε να παίξει το αισχρό παιχνίδι κάποιων. Και
λέω αυτό, γιατί αν και αυτή με άκουγε θα
οργιζόταν το ίδιο και θα συμπέραινε πόσο κακό
μας κάνουν, όταν μας ξύνουν μια βαθιά πληγή που
πονάει.
Σπέρνουν μίσος, μίσος. Είναι δόλιοι!
Το κατάλαβε κανείς;
Σας ερωτώ:
Μήπως οι κύριοι αυτοί που μας κυβερνάνε θα
έπρεπε να βοηθήσουν να ξεχάσουμε τα μίση και τα
πολιτικά πάθη;

19
 Μήπως θα έπρεπε να μη γυρίζουμε πίσω σε
καμιά μνήμη Εθνικής ντροπής;
Υπάρχουν τόσες καλές και ένδοξες στιγμές
που η ομοψυχία και η υπερηφάνεια έκαναν τους
Έλληνες να μεγαλουργήσουν και τους εξύψωσαν.
Θέλω να πιστεύω πως δικαιούμεθα να έχουμε
δίπλα μας πολιτικούς με Εθνική συνείδηση και
υπευθυνότητα.
Να έχουν Ελληνική ψυχή!

Τρίπολη, 24 Απριλίου 1989

Ευχαριστώ
Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου
Καλαβρύτων 14β΄- 221 00 Τρίπολη
(Προς την εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ»)

20
ΕΘΝΟΣ – Δευτέρα 8 Μαΐου 1989 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

21
 Σπέρνουν μίσος από την T.V.

MIA επιστολή για τις… εκπομπές της T.V.:

«Κύριε διευθυντά,
Καταρχήν συγχαίρω εσάς και τους συνεργάτες σας για τον
αγώνα που κάνετε για την αλήθεια και τη Δημοκρατία. Θέλω και
εγώ να βοηθήσω με μια φωνή διαμαρτυρίας.
Αναφέρω το εξής γεγονός:
- Στις 22/4/1989, ημέρα Σάββατο και ώρα 7μ.μ. άνοιξα την
τηλεόραση. Η ΕΤ-2 παρουσίαζε μια συζήτηση που
παρακολούθησα. Κάποιες κοπέλες διηγούνταν παιδικές μνήμες
από τα χρόνια της δικτατορίας. Έλεγαν ότι ήσαν οι γονείς τους
διωγμένοι και φυλακισμένοι. Μια δε από αυτές έκλαιγε
ασταμάτητα στην αναμόχλευση αυτών των τραυματικών
εμπειριών και είπα κάτι που με συγκλόνισε:
“Ήμουν παιδί και μου είπε η μητέρα μου να πάμε στην
Κρήτη να δούμε τον πατέρα μου. Εγώ όμως φοβόμουν το
αεροπλάνο, μη σκοτωθώ, γιατί θ’ ακουμπούσε τα άστρα και δεν
πήγα”.
Ξέσπασα σε λυγμούς, ταράχτηκα κι εγώ, έκλαψα και
ένιωσα να πονάνε και τα δικά μου τραύματα που είναι
χειρότερα… νεκροταφεία, μαύρα ρούχα, κλάματα, θάνατος
παντού γύρω μου… Έτσι μεγάλωσα. Το 1944 και το 1948 οι
αριστεροί Έλληνες σκότωσαν 7 άτομα από την οικογένειά μου,
μαζί και τον πατέρα μου. Άφησαν τη μητέρα μου πάμπτωχη 22
χρονών με δύο παιδιά 18 μηνών και 3 μηνών στην κούνια.
- Θέλω να φωνάξω πως λυπήθηκα αυτή την κοπέλα, μα
θέλω να της πω κιόλας ότι αυτή μπορούσε να τον δει τον πατέρα
της, τον χάρηκε μετά, ίσως τον έχει ακόμα στη ζωή. Εγώ όμως
δεν έπεσα ποτέ στην αγκαλιά του, δεν γνώρισα το χάδι του. Θέλω
ακόμα να της πω, πως λυπάμαι που δέχτηκε να παίξει το αισχρό
παιχνίδι κάποιων και το λέω αυτό γιατί αν και αυτή με άκουγε θα
οργιζόταν το ίδιο και θα συμπέραινε πόσο κακό μας κάνουν, όταν

22
μας ξύνουν μια βαθιά πληγή που πονάει. Σπέρνουν μίσος, μίσος.
Είναι δόλιοι!!! Το κατάλαβε κανείς;
Σας ερωτώ: Μήπως οι κύριοι αυτοί που μας κυβερνάνε θα
έπρεπε να βοηθήσουν να ξεχάσουμε τα μίση και τα πολιτικά
πάθη; Μήπως θα έπρεπε να μη γυρίζουμε πίσω σε καμιά μνήμη
εθνικής ντροπής; Υπάρχουν τόσες καλές και ένδοξες στιγμές που
η ομοψυχία και η υπερηφάνεια έκαναν τους Έλληνες να
μεγαλουργήσουν και τους εξύψωσαν.
Θέλω να πιστεύω πως δικαιούμεθα να έχουμε δίπλα μας
πολιτικούς με εθνική συνείδηση και υπευθυνότητα.
Να έχουν ελληνική ψυχή!!!»

Ευχαριστώ.
Γεωργία Παπαβασιλείου
Καλαβρύων 14β΄- 221 00 Τρίπολη

23
 ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ Κυριακή 14 Μαΐου 1989

24
Με κοινό νου
Σταματήστε τους ασυνείδητους

ΠΩΛΗΤΕΣ ΜΙΣΟΥΣ

Τα «ξερονήσια» ανασύρονται, οι «εκτελέσεις», οι

εμφυλιοπολεμικές μνήμες όλες, η δικτατορία… Μεταξά, ακόμα
και το …1932, όπου πάλι η καταραμένη Δεξιά έδιωξε, λέει, τον
Βενιζέλο!...

***

ΜΙΑ συγκλονιστική επιστολή γυναίκας από την Τρίπολη

δημοσίευσε προ ημερών το «Έθνος». Αφορμή το κύμα
μισαλλοδοξίας που εξαπέλυσε η αδίστακτη Συμμορία των
Απατεώνων, εν όψει τον εκλογών. Γράφει:
«- Στις 22/4/1989, ημέρα Σάββατο και ώρα 7μ.μ. άνοιξα
την τηλεόραση. Η ΕΤ-2 παρουσίαζε μια συζήτηση που
παρακολούθησα. Κάποιες κοπέλες διηγούνταν παιδικές μνήμες
από τα χρόνια της δικτατορίας. Έλεγαν ότι ήσαν οι γονείς τους
διωγμένοι και φυλακισμένοι. Μια δε από αυτές έκλαιγε
ασταμάτητα στην αναμόχλευση αυτών των τραυματικών εμπειριών
και είπα κάτι που με συγκλόνισε:
“Ήμουν παιδί και μου είπε η μητέρα μου να πάμε στην
Κρήτη να δούμε τον πατέρα μου. Εγώ όμως φοβόμουν το
αεροπλάνο, μη σκοτωθώ, γιατί θ’ ακουμπούσε τα άστρα και δεν
πήγα”.
»Ξέσπασα σε λυγμούς, ταράχτηκα κι εγώ, έκλαψα και
ένιωσα να πονάνε και τα δικά μου τραύματα που είναι χειρότερα…
νεκροταφεία, μαύρα ρούχα, κλάματα, θάνατος παντού γύρω μου…
Έτσι μεγάλωσα. Το 1944 και το 1948 οι αριστεροί Έλληνες
σκότωσαν 7 άτομα από την οικογένειά μου, μαζί και τον πατέρα

25
μου. Άφησαν τη μητέρα μου πάμπτωχη 22 χρονών με δύο παιδιά
18 μηνών και 3 μηνών στην κούνια.
»Θέλω να φωνάξω πως λυπήθηκα αυτή την κοπέλα, μα
θέλω να της πω κιόλας ότι αυτή μπορούσε να τον δει τον πατέρα
της, τον χάρηκε μετά, ίσως τον έχει ακόμα στη ζωή. Εγώ όμως δεν
έπεσα ποτέ στην αγκαλιά του, δεν γνώρισα το χάδι του. Θέλω
ακόμα να της πω, πως λυπάμαι που δέχτηκε να παίξει το αισχρό
παιχνίδι κάποιων και το λέω αυτό γιατί αν και αυτή με άκουγε θα
οργιζόταν το ίδιο και θα συμπέραινε πόσο κακό μας κάνουν, όταν
μας ξύνουν μια βαθιά πληγή που πονάει. Σπέρνουν μίσος, μίσος.
Είναι δόλιοι!!! Το κατάλαβε κανείς;
»Σας ερωτώ: Μήπως οι κύριοι αυτοί που μας κυβερνάνε θα
έπρεπε να βοηθήσουν να ξεχάσουμε τα μίση και τα πολιτικά πάθη;
Μήπως θα έπρεπε να μη γυρίζουμε πίσω σε καμιά μνήμη εθνικής
ντροπής; Υπάρχουν τόσες καλές και ένδοξες στιγμές που η
ομοψυχία και η υπερηφάνεια έκαναν τους Έλληνες να
μεγαλουργήσουν και τους εξύψωσαν.
Θέλω να πιστεύω πως δικαιούμεθα να έχουμε δίπλα μας
πολιτικούς με εθνική συνείδηση και υπευθυνότητα.
Να έχουν ελληνική ψυχή!!!
Ευχαριστώ.
Γεωργία Παπαβασιλείου
Καλαβρύων 14β΄- 221 00 Τρίπολη»

Μετά από τη δραματική, τη συγκλονιστική μαρτυρία,

αυτής της τραγικής γυναίκας, τι θα μπορούσε να προσθέσει ο
αρθρογράφος; Εκτός από το να καταγγείλλει τους ασυνείδητους
πωλητές μίσους, μέσα από τα ΕΡΤικά εκτροφεία φασισμού,
από τα οποία περνούν την πιο απεχθή μορφή της μονόπλευρης
λήθης;
Αναρωτιέμαι μόνον αν όλοι αυτοί οι πληρωμένοι
εγκληματίες και δολοφόνοι των ελληνικών ψυχών, θα
πληρώσουν κάποτε και ποινικά το ανόσιο έγκλημά τους.

26
 Πονώ…
Ο «Σχολιαστής» της 24ης Ιουνίου 1988 έχει
δημοσιεύσει ένα συγκλονιστικό κείμενο.
Ο αρθρογράφος, είχε τα κότσια να πει:

«Όντως ο ΕΛΑΣ έσφαξε χιλιάδες ανθρώπους,

που το μόνο τους παράπτωμα ήταν πως δεν είχαν
οργανωθεί στο ΕΑΜ. Η σφαγή αυτή ήταν
προαποφασισμένη και εκτελέστηκε μεθοδικότατα.
Δεν αναφέρομαι στα Δεκεμβριανά, όπου, στο κάτω
– κάτω της γραφής είχε φουντώσει ο ανοιχτός
πόλεμος. Μιλάω για τις ύπουλες σφαγές στα χωριά
και τις κωμοπόλεις, όπου ο ΕΛΑΣ καθάρισε μερικές
χιλιάδες ανθρώπους».

27
 Τον αρθρογράφο επιβεβαιώνουν ιστορικοί με
αποσπάσματα πολιτικών κειμένων, των 2 Ελλήνων
πρωθυπουργών, εκείνης της ταραγμένης περιόδου
που, σημειωτέον, και οι δύο ανήκαν στον
κεντροαριστερό πολιτικό χώρο.
Ο Νικόλαος Πλαστήρας, σχετικά με την
παράδοση των όπλων από τον ΕΛΑΣ (Ελληνικό
Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό) γεγονός
πασίγνωστο, χωρίς βέβαια το προσδοκώμενο
αποτέλεσμα, σε ανάλογες προσκλήσεις των κατά
καιρούς κυβερνήσεων της χώρας μας, δήλωσε στις
5 Ιανουαρίου 1944:
«Παρακαλώ τους παραπλανηθέντας να
πιστεύουν από σήμερον τουλάχιστον εις τον λόγο
μου, ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει επιβολής
βιαίας καταστάσεως και να καταθέσουν άνευ
και της ελάχιστης αναβολής τα όπλα,
προσερχόμενοι εις τας τάξεις του νόμιμου
κράτους. Η νομιμότης και η ασφάλεια θα

28
επικρατήσουν καθ’ όλην την επικράτειαν μέχρι
την ημέρα της διενέργειας ελευθέρων εκλογών».
Ο Γεώργιος Παπανδρέου επίσης είχε
δηλώσει στις 24 Δεκεμβρίου 1944:
«Η άκρα Αριστερά στην Ελλάδα κατά τη
διάρκεια της Κατοχής κατόρθωσε να
συγκροτήσει τρομοκρατία και βία. Επειδή δε
έχει και δικτατορικό πρόγραμμα και
χρησιμοποιεί κατά της Ελλάδας τα όπλα που της
έδωσαν οι σύμμαχοί μας, η άκρα Αριστερά είναι
ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Αποτελεί τον νέον εχθρόν
του έθνους καθώς μετέργεται την ένοπλη στάση
και ως μέσον διαδόσεως των ιδεών της. Προτιμά
όχι την πειθώ αλλά τη σφαγή».

29
 Συγχαρητήρια στους Μπιζαίους

Θ
έλω να συγχαρώ και να ευχαριστήσω
τα μέλη του Εξωραϊστικού Συλλόγου
«ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ» Κυψέλης
Μεσσηνίας «Μπιζώ» για τους παρακάτω λόγους:
1. Στις 10 Αυγούστου 1996, ημέρα Σάββατο,
λάμπρυναν το χωριό τους με τη Θεία Λειτουργία
που έκαναν στην εκκλησία τους «Άγιος Γεώργιος»
και μετάλαβαν των αχράντων μυστηρίων, όλοι όσοι
παραβρέθηκαν, συγχωριανοί και ξένοι καλεσμένοι.
2. Έψαλλαν τρισάγιο στους τάφους των
αγαπημένων τους νεκρών, που είναι δίπλα στο
κοιμητήριο της ίδιας εκκλησίας και
3. Παρουσίασαν ένα έργο, που άφησε όλους
κατάπληκτους. Έφτιαξαν ένα Ηρώο – Μνημείο,
τιμή στους νεκρούς πατριώτες, ένας εκ των οποίων
και ο πατέρας μου, από το χωριό τους. Στ’

30
αποκαλυπτήρια, τα ονόματα των πεσόντων για την
Πατρίδα και ο Ιστός της γαλανόλευκης Σημαίας
μας, έκαναν την ημέρα εκείνη σημαντική.
Ο Εθνικός μας ύμνος ακούστηκε πάλι από μια
χούφτα Έλληνες ψυχωμένους, οι μνήμες
ξετυλίχθηκαν, οι καρδιές σκίρτησαν και τα μάτια
όλων δάκρυσαν.
Η οργάνωση της γιορτής και η
συναισθηματική φόρτιση, ήταν ένα παράδειγμα και
μήνυμα των ανθρώπων αυτών
ότι…
οι αξίες και τα ιδανικά των αγνών Ελλήνων
πατριωτών τους που χάθηκαν, άφησαν το σπόρο
της παλικαριάς ριζωμένο και ποτίζεται αιώνια από
το αίμα εκείνων…
ότι…
τιμούν, δεν ξεχνούν και συνεχίζουν να
δείχνουν με καμάρι και θάρρος στους απογόνους

31
τους το δρόμο της ελευθερίας και των παραδόσεων
που μόνο…
Έλληνες και Έλληνες σαν Εκείνους που
χάθηκαν και σαν Αυτούς που ζουν και οργάνωσαν
τη γιορτή Τολμούν και Πράττουν.

Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου

(Προς την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ ΤΩΝ
ΚΟΥΒΕΛΑΙΩΝ»)

32
 Πατέρα
Έμεινες Ήρωας!
Ήσουν γενναίος Άνδρας!
Ήσουν γενναίος Έλληνας!
Είμαι υπερήφανη για σένα!

33
 Αγώνας ελευθερίας
Χαρά κι αλίμονο
σ’ αυτόν
που γεννήθηκε επαναστάτης.
Κάποια ημέρα
θα πεθάνει
πολεμώντας στη μάχη.
Τότε θα ’ναι ελεύθερος…

34