Smalofski

Hey Na enkele mooie verhalen hier gelezen te hebben, besloot ik zelf ook eens een verhaal te schrijven. 't is m'n allereerste, dus waarschijnlijk maak ik nog een hoop fouten. Maar je kan niet leren zonder te proberen he :) . Anyway, zoals *iedereen* hou ik wel van reacties, dus hou je vooral niet in. Stuur maar een pb'tje of reageer op het reageertopic, maakt niet uit. Ik heb ook een poll, dus als je daar even je mening wilt geven? (Als je het volledige verhaal gelezen hebt, plz! Of toch meer dan twee hoofdstukken...) Ik ben je eeuwig dankbaar. :wink: Mijn verhaal gaat over het leven van Lily Evers. Ik weet het, niet echt origineel, maar ja. :oops: Ik hoop dat het verhaal zelf wat origineler zal zijn dan het onderwerp. :P Owja, blablabla, alles is van Rowling ^^' Behalve Nick en Lizzie 8) Van MIJ :twisted: Hier is alvast de proloog! (*) Smalofski (*) Ik zie dat ook SH ten prooi is gevallen aan de verplaatsing van de server, want hij staat vol rare tekens. Ik zal het opruimen, als ik er eens tijd voor heb. Mensen die niet zo lang kunnen wachten, zijn vrij mijn een pb te sturen, dan stuur ik het wordbestand wel.

http://i118.photobucket.com/albums/o106/orkytje/SH-goud.gif Overzicht: ProloogDeel 1: Eerste jaar op ZweinsteinDeel 2: Tweede jaar op ZweinsteinDeel 3: Derde jaar op ZweinsteinDeel 4: Vierde jaar op ZweinsteinDeel 5: Vijfde jaar op ZweinsteinDeel 6: Zesde jaar op ZweinsteinDeel 7: Zevende jaar op ZweinsteinDeel 8: Eerste jaar na ZweinsteinDeel 9: Tweede jaar na ZweinsteinDeel 10: Derde jaar na ZweinsteinDeel 11: Vierde jaar na Zweinstein Epiloog

Proloog Ergens in Londen, gaf een vrouw leven aan een baby. Het kleine meisje opende haar oogjes en startte meteen met het veroveren van de harten van iedereen in haar buurt. Niemand die zich toen kon voorstellen dat het meisje geen gewoon meisje was. Ze zou een van de belangrijkste figuren in de geschiedenis van de wereld worden, zonder dit ooit te beseffen. De verpleegster bracht de baby naar de trotse vader. Proficiat Meneer Evers, het is een meisje.

----------------------------------Smalofski

Deel 1: Het eerste jaar Hoofdstuk 1 Where do I begin to tell the story of how great a love can be? (Love story - Andy Williams) Zenuwachtig lag Lily in haar bed te woelen. Morgen zou ze naar haar nieuwe school gaan. Op zich niet een reden om zo zenuwachtig te zijn, maar Lilys nieuwe school was een beetje... vreemd. Een paar weken geleden had ze een rare brief gekregen, die vertelde dat ze een heks was en naar Zweinstein, hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus mocht gaan. Ze had gedacht dat het een grap was geweest, maar toen was de lege enveloppe die nog op tafel lag, veranderd in een hamstertje. Ze had het hele huis bij elkaar gegild tot haar ouders en zusje kwamen aangestormd. Ze had verteld wat ze gekregen had en wat er in die brief stond. Haar vader had de brief van de vloer geraapt en las hem toen in snel tempo door. Er groeide een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht en tenslotte haalde hij zijn schouders op en zei: Wel, de hamster heeft mij in ieder geval overtuigd, net zoals hier staat. Hij wees op de onderkant van de brief. Lily had de brief terug gegrepen en zag dat er nieuwe woorden waren verschenen aan de onderkant van de brief. He! riep ze verbaasd uit. Dit stond er net nog niet! ps: Wij begrijpen dat Dreuzelkinderen die magie bezitten zonder dit te beseffen sceptisch kunnen staan t.o.v. het idee van heks of tovenaar te zijn. In een poging u ervan te overtuigen dat dit geen grap is, hebben wij de enveloppe voor u in een hamster veranderd. Indien u van mening bent dat dit niet voldoende bewijs is, of indien u nog vragen heeft, voel u dan vrij om een brief te sturen naar onderstaand adres. Dit mag met Dreuzelpost gebeuren. We zijn meer dan bereid u persoonlijk bij te staan. De hamster mag u vanzelfsprekend houden. Eronder had een adres gestaan van het hoofd van Zweinstein, een zekere Perkamentus. Ze had de brief verbluft terug neer gelegd. Ze kon het niet helpen, maar ze had de schrijver van de brief geloofd. De hamster had ze aan Petunia gegeven, die er blij mee naar haar kamer was gelopen. Lilys moeder had gefascineerd naar de hamster zitten kijken, maar toen Petunia er de kamer mee was uitgelopen, vroeg ze aan Lily: Wil je echt naar die school gaan? Lily had even nagedacht en toen geknikt. Ze zou haar vrienden wel missen, maar kunnen toveren leek haar wel wat. Op de achterkant van de brief hadden ze het adres van De Lekke Ketel gevonden waar ze, volgens de brief, alles zouden vinden om het schooljaar mee aan te vangen. Dus hadden ze de volgende dag naar het adres gereisd. Haar ouders waren wel drie keer zoekend voorbij de ingang van de groezelige kroeg gelopen, toen Lily ze gefrustreerd mee naar binnen had getrokken. Waren ze blind of zo? Lily had even gedacht dat het een vergissing was. Hoe kon ze hier alles van op haar lijstje vinden? Het was geen winkel geweest, maar een grauwe, donkere pub. Ze had zich zelfs afgevraagd

of ze hier ooit wel al eens van Cola hadden gehoord. Haar vader was op de barman afgelopen en zei voorzichtig tegen de kalende man: Excuseert u mij. Volgens mij heeft er iemand een grap met ons willen uithalen. De man had hem verbaasd aangekeken en Lilys vader had, op fluistertoon, uitgelegd wat hij bedoelde. Blijkbaar wou hij niet afgaan voor al te veel mensen als hij over magie begon. We zouden euhm,... toverspullen moeten hebben. Tot ieders verbazing had de oude man geglimlacht en gezegd dat ze hem maar moesten volgen. Dreuzels h? had hij gevraagd en lachte breed zodat ze konden zien dat hij maar een paar tanden over had. Ze hadden niet geweten wat die dreuzels eigenlijk waren, maar ze hadden het woord herkend van Lilys brief, en dus hadden ze maar geknikt. De barman was hen voorgegaan naar een binnenplaatsje met een paar lege kratten bier en twee stampvolle vuilnisbakken. Niemand van het gezin Evers had geweten wat ze hier eigenlijk deden. Petunia had haar moeders hand nog wat steviger vastgegrepen toen de man een stokje uithaalde. Hij had op een bepaalde steen in de massieve muur getikt, en naar de familie Evers gelachen, die achter hem gespannen hadden staan wachten. Even had Lily gedacht dat er niets was gebeurd, maar toen had ze gezien dat er een klein wriemelend gaatje was ontstaan, dat groter en groter werd tot ze plots voor een poort hadden gestaan. Erachter hadden ze een lange winkelstraat gezien. Welkom op de Weg-is-weg grijnsde de barman bij het zien van de verbaasde gezichten. Als u terug wilt naar Dreuzel-Londen, gaat u gewoon terug door de poort en dan komt u hier wel weer terecht. Apropos, ik heb heerlijk boterbier en pittige fire-whisky, indien u straks dorst zou hebben. Ze hadden vriendelijk geknikt naar de barman en liepen door de poort, denkend dat ze nooit van hun leven iets zouden drinken in d-e pub. De Weg-is-weg bleek fantastisch te zijn. Ze hadden een winkel gevonden waar ze Lilys ketel konden kopen, maar de man achter de toog, een kleine man met kort, grijs haar, had gelachen toen Mr. Evers zijn portefeuille had uitgehaald om te betalen. Jullie moeten je Dreuzelgeld wel eerst wisselen hoor. lachte hij vrolijk. Hij had hen verteld over de tovenaarsbank en even later werden ze geholpen door de vreemdste wezens die Lily ooit gezien had. Ze waren kleiner dan mensen, met grote, vleermuisachtige oren en een grimmige uitdrukking op hun gezicht. Ze hadden niet echt vriendelijk gekeken toen Mr. Evers hen had aangesproken aan de balie, maar hun stemmen waren beleefd geweest en ze hadden hen verder geholpen. Er werd een rekening geopend voor Lily. Toen ze buiten waren gekomen, had Lily een zakje met grote gouden munten, kleinere zilveren munten en kleine bronzen muntjes in haar hand geklemd. Gelukkig hadden de winkels dit geld wel aanvaard en een paar uur later hadden ze bijna alles van Lilys lijstje gekocht. Enkel nog een toverstok. Dit was hetgeen geweest waar Lily het meest naar uitgekeken had. Ze hadden een klein winkeltje gezien naast een grote dierenzaak, waarboven een bordje had gehangen met 'Olivander' en een toverstok. Olivander was een klein mannetje geweest die Lily nogal nerveus had gemaakt, maar even later was ze trots met haar nieuwe toverstok naar buiten gelopen. Ze had het gevoel gehad dat dit haar werkelijke inschrijving in de toverwereld was geweest. Oh mama! Kijk! had ze Petunia horen zeggen. Ze had omgekeken en gezien dat Petunia naar een prachtige sneeuwwitte uil wees in de dierenzaak naast Olivanders. Wat denk je, schat? Zullen we de meisjes een diertje kopen? had haar moeder glimlachend aan haar vader gevraagd. En dus liepen ze even later alle twee met een dier onder de arm uit de winkel. Petunia had toch geen uil gekocht, toen ze gezien had hoeveel die vuil maakten, en haar moeder had gedreigd dat ze het zelf zou moeten opruimen. In plaats daarvan had ze een prachtige vis gekocht die om de haverklap van kleur veranderde. Lily had een schattig langharig, wit poesje gekocht, dat spinnend in een mand lag. Op de weg naar huis had het op Lilys schoot gelegen en zat gefascineerd naar de vis van Petunia te kijken. Let je wel op dat jouw kat niets met mijn vis doet? had Petunia angstig gevraagd, toen de kat haar poten had gestrekt en een paar scherpe klauwen tevoorschijn waren gekomen.

Natuurlijk. glimlachte Lily en ze had de kat zachtjes in haar nek geaaid. Hoe ga je hem noemen, schat? had haar moeder gevraagd van op de passagierszetel, vooraan in de auto. Lily dacht even na. Snoezie. had ze tenslotte geantwoord. Het is zon dotje, en zo te zien, houdt ze wel van snoezen. Lily had bijna niet kunnen wachten tot de vakantie gedaan was, en dat was absoluut nog nooit voorgekomen. Een week voor het einde van de vakantie had ze een feestje gegeven voor al haar vriendinnen. Ze had niet mogen zeggen waar ze naar toe ging, want Dreuzels mochten niets weten van de tovenaarswereld, maar ze had hen beloofd veel te schrijven en haar ouders hadden hen verzekerd dat ze alle brieven voor Lily zouden doorsturen. Naarmate de laatste week ten einde liep, was ze zenuwachtiger geworden en nu, op de vooravond van haar vertrek, stonden haar zenuwen op springen. Wat als niemand haar leuk vond? Of stel dat ze de trein miste? Wat als toveren nu heel moeilijk bleek te zijn, en dat ze het gewoon niet kon? Of stel dat het toch allemaal n grote grap was? De maan scheen door een kier in de gordijnen in de kamer en verlichtte de brief op haar bureau. De felgroene inkt leek bijna te gloeien in het donker. Maar het was geen eng gezicht. Het had iets vertrouwelijks. Pas enkele uren voor haar moeder haar wakker maakte, viel Lily in slaap.

----------------------------------Smalofski

Hoofdstuk 2 We were strangers, starting out on a journey. Never dreaming, what wed have to go through. (At the beginning - Richard Marx and Donna Lewis (Anastasia soundtrack)) De volgende ochtend was nogal chaotisch. Lily had haar hutkoffer naar beneden gesleurd en haar vader had hem in de koffer van de auto getild. Die was niet op zon grote vracht berekend en puilde uit. Mr. Evers moest het kofferdeksel vastbinden, zodat hij niet halverwege de rit open zou springen. Lily nam afscheid van Petunia toen die naar haar Dreuzel-school vertrok. Petunia was boos geweest op haar ouders omdat ze met Lily meegingen en niemand met haar. Het is ook mijn eerste schooldag hoor! had ze woedend geroepen toen haar moeder haar had proberen uitleggen dat Lily naar een nieuwe school ging waar alles nog onbekend en nieuw was. Tenslotte waren ze dan toch op Kings Cross geraakt, maar nu wisten ze niet wat te doen. Op Lilys kaartje stond dat ze naar perron 9 moest, maar dat bestond helemaal niet. Lilys vader liep nerveus naar de stationschef op het perron. Excuseer meneer, heeft u ook een perron 9 ? De man keek hem verbaasd aan en begon toen te lachen. Wat is dit? U bent al de tweede die mij dat vraagt! Zit Jef hier soms achter? De man keek Lilys vader aan in de overtuiging dat die zou toegeven dat het allemaal een grap van zijn collega was, maar Mr. Evers vroeg enkel: Wie heeft er nog genformeerd naar perron 9 ? Oh zei de man, die blijkbaar door had dat Meneer Evers geen grapje maakte, en die hem nu argwanend aankeek. Die mensen daar net nog.

Hij wees met zijn vinger achter zich zonder te kijken naar waar hij wees. Meneer Evers keek naar de lege plek voor het hek dat perron negen van perron tien scheidde en vroeg zich af wie de man bedoelde. Welke mensen? Die mensen die daar...staan... De mond van de stationschef viel open. Drie seconden geleden stonden ze er nog! Ik zei dat ik nog nooit van perron 9 had gehoord, en toen werden ze geroepen door een groepje mensen dat daar stond en ZE STONDEN DAAR! Ze keken rond zich maar er stond helemaal niemand binnen een straal van 30 meter. De man schudde verward zijn hoofd en liep weg. Meneer Evers keek nieuwsgierig naar het hek. Het leek een doodgewoon, zwartgeverfd, ijzeren hek, maar hij wist ondertussen al dat niets is wat het lijkt in de tovenaarswereld. Voorzichtig voelde hij aan de ijzeren staven van het hek in de hoop dat een wriemelend gaatje of zo zou verschijnen. Maar ze voelden heel normaal en solide aan. Lily kwam dichterbij en volgde haar vaders voorbeeld. Tot haar stomme verbazing ging haar hand dwars door het stevige metaal. Met een klein gilletje trok ze haar hand terug. Het lijkt erop dat alleen jij verder kan. zei haar vader toen hij nog eens geprobeerd had, maar zijn hand werd steeds tegengehouden door het ijzerwerk. Ze namen uitgebreid afscheid op het perron voor het hek. Let goed op jezelf! Veel schrijven! snikte haar moeder toen ze haar oudste dochter nog een laatste knuffel gaf. Nadat ze ook haar vader een knuffel had gegeven, haalde Lily diep adem, greep haar koffer en de mand met Snoezie, en stapte resoluut door het hek. Even dacht ze dat ze op een kermis was terechtgekomen, maar toen besefte ze dat de felle kleuren die ze zag, afkomstig waren van de knalrode trein, die stomend op zijn passagiers stond te wachten en de kleurrijke gewaden van de volwassen tovenaars. Wat een verschil met Dreuzels! Die droegen meestal neutrale kleuren zoals wit, zwart en beige. Maar in de toverwereld liepen mensen rond in hemelsblauw, smaragdgroen, fuchsia, kanariegeel, oranje, en tal van andere kleuren. Lily keek haar ogen uit. Veel kinderen liepen rond te sleuren met hutkoffers zoals de hare, met bezorgd kijkende ouders achter zich aan, gekooide uilen die vrolijk zaten te krassen onder de arm en bezems stevig in de hand. Hier en daar zag ze wat mede-eerstejaars te herkennen aan de zenuwachtige blik in hun ogen. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Kon ze zonder meer instappen? Aangezien niets op het tegendeel wees, liep ze in de richting van de trein, haar loodzware hutkoffer achter zich aan sleurend. Plots werd haar aandacht getrokken door het vreemdste stukje architectuur dat ze ooit gezien had. Een haardvuur dat uitkwam op het perron. Ze moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. Wie probeerde er nu een perron te verwarmen? Die warmte ging toch onmiddellijk verloren! En dan nog wel een haardvuur dat leek of het net pootjes had gekregen en uit een 19de eeuws landhuis was weggelopen en besloten had zich hier te nestelen. Ze liep wat dichterbij, maar met een luide gil sprong ze snel weer een meter of twee achteruit. Enkele mensen op het perron staarden haar aan en begonnen te lachen, maar Lily merkte ze niet op. Ze staarde verbijsterd naar de lange vrouw die net uit het haardvuur tevoorschijn was gekomen en nu roet van haar kleren aan het kloppen was. Ze keek naar Lily toen die haar gil uitte, en zei bezorgd: Oh, liefje, heb ik je laten schrikken? Lily knikte en met een bibberende stem vroeg ze: Hoe... U... Bent u door het haardvuur gekomen? De vrouw keek haar glimlachend aan. Lily schatte haar rond de veertig. Ze was best wel knap. Ze had lang, stijl, zwart haar, dat over haar schouders viel, en vriendelijke, bruine ogen. Dreuzelkind h? Lily snapte niet hoe iedereen dat zo snel wist, maar veronderstelde dat tovenaars het de normaalste zaak van de wereld vonden dat er mensen uit haardvuren kwamen gewandeld.

Ondanks het feit dat ze nu al wist wat er kon gebeuren, schrok ze toch toen plots ook een meisje van ongeveer haar leeftijd, uit het haardvuur rolde. In tegenstelling tot haar moeder, had ze haar evenwicht niet kunnen bewaren en haar knien kwamen onzacht in aanraking met de vloer. Ze vloekte luid. Elizabeth! Haar moeder keek haar vermanend aan. Het meisje mompelde iets onverstaanbaars en trok zich weg van haar moeder, die het roet uit haar haar wou schudden. Ma! Het lag nu eindelijk zoals ik wou. Toen kreeg ze Lily in de gaten. Hey! zei ze vriendelijk. Lily antwoordde de groet met een zachte Hallo. Elizabeth leek sterk op haar moeder. Hetzelfde lange pikzwarte haar en bruine ogen, maar haar neus was iets anders en ze had meer krullen in haar haar. Ik ben Lizzy. zei het meisje en ze stak haar hand uit. Lily Lily schudde de uitgestoken hand. Het meisje lachte: Lizzy en Lily, wij zijn voorbestemd om beste vriendinnen te worden. Lily lachte breed om het enthousiasme van Lizzy. Zijzelf maakte niet zo gauw vrienden, maar dit meisje had daar blijkbaar geen enkel probleem mee. Toen er een jongen uit het vuur stapte, schrok Lily zelfs niet meer op. Ah, de Zweinsteinexpress. zuchtte de jongen nostalgisch en keek naar de rode trein. Dit is mijn broer Nicolas. stelde Lizzy hem voor. Nicolas hoorde zijn naam en bevrijdde zich ook uit de handen van zijn moeder, die het roet en de as uit zijn oren probeerde te blazen. Nicolas was een stuk ouder dan zijn zusje. Hij trok helemaal niet op zijn moeder, maar na een blik geworpen te hebben op het haardvuur, waar net een man met kort blond haar en een vriendelijk, knap gezicht uit stapte, zag Lily dat Nicolas net zo op zijn vader trok, als Lizzy op haar moeder leek. Nicolas had hetzelfde knappe gezicht als zijn vader, maar zijn haar was wat langer, en het viel speels over zijn voorhoofd. Net als zijn zus, moeder en vader bezat Nicolas een soort natuurlijke charme die hem best aantrekkelijk maakte. Hij wende zich tot zijn zus en Lily. Hoorde ik mijn naam? Lizzy rolde verveeld met haar ogen. Ik stelde je toevallig voor aan mijn beste vriendin in spe! Nicolas keek naar Lily en stak toen glimlachend zijn hand uit. Nicolas. Nick voor de vrienden. En als ik mijn zusje hier mag geloven, zal jij wel een vriend worden, aangezien ik de vervelende taak heb gekregen dit kleine engeltje (hij wees op Lizzy) in toom te houden. Lily lachte toen ze het gezicht van Lizzy zag, die het blijkbaar niet leuk vond om zusje en engeltje genoemd te worden. Phoe, als je hem hoort zou je denken dat hij minstens 10 jaar ouder is. We schelen maar 3 jaar hoor! beet ze hem toe, maar Lily zag dat ze niet echt kwaad was. Haar broer leek dit ook te weten, want hij ging op luchtige toon verder: Zullen we een coup zoeken? Ik moest ma beloven om bij Lizzy te zitten op haar eerste treinrit naar Zweinstein. Anders is ze zo zielig alleen. Ik bleef haar maar zeggen dat ze sowieso zielig is, (Hij ontweek behendig een uithaal van Lizzy) maar ze was niet van haar stuk te brengen. Hij haalde lachend zijn schouders op. Nou, gaan jullie maar al vast een coup uitzoeken, dan sleur ik en pa al dat gerief wel naar binnen. Hij wees op de hutkoffers van Lizzy, Lily en zichzelf. Opgelucht en dankbaar dat ze die loodzware koffer niet zelf de trein op moest sleuren, pakte Lily Snoezies mand op en liep achter Lizzy aan naar de deur van de trein.

Ze liepen de lange gang door en keken door de glazen ruiten en deuren. Uiteindelijk zagen ze een lege coup en ze gingen binnen. Ze gingen elk aan een kant van het raampje zitten en Lily begon de riempjes van Snoezies mand open te prutsen. Een koude windvlaag deed haar opkijken, en ze zag dat Lizzy door het geopende raam met haar ouders praatte. Lily wenste dat haar ouders ook op het perron mochten komen. He, he, jullie hebben echt wel de verste coup uitgezocht he? Hijgend kwam Nick de coup binnen en liet zich naast Lily op de bank vallen. Even uitblazen en dan til ik ze wel op het bagagerek. Lily keek hem vol medelijden aan, en bood hem aan te helpen. Is wel goed hoor. Wat voor gentleman zou ik zijn als ik niet eens de hutkoffer van deze lieftallige dame omhoog kan tillen? Lily bloosde lichtjes omdat ze net een lieftallige dame genoemd was, maar Lizzy proestte het uit. Gentlemen? Kom nou! Ok, wil de jonkvrouw misschien zlf haar koffer naar boven heffen? vroeg Nick met een gespeeld-boze blik op zijn zusje. Lizzy stak haar tong uit en draaide zich weer naar het raampje en nam verder afscheid van haar ouders. Even later waren de drie koffers in de bagagedrager geraakt en hadden Nick en Lily van plaats gewisseld, zodat hij ook gedag kon zeggen door het raampje. Lily keek op haar horloge en zag dat het al drie voor elf was. De ondertussen bekende zenuwen kwamen terug, maar ze waren stukken minder erg dan de vorige nacht. Ze had nu tenminste al twee vrienden, n ervan zelfs een beste vriendin! Ze hoorde buiten het fluitje van de stationchef en Lizzy gaf haar moeder nog een laatste zoen. Dag schatje! Dag Nicolas! Dag Lily! Toen begon de trein te rijden en al snel was het perron niet meer zichtbaar. Snoezie jankte zachtjes. Lily ging snel verder met aan de riempjes te prutsen. Is het goed dat ik Snoezie even uit zijn mand laat? vroeg Lily aan Lizzy en Nick.Hij zit er al zo lang in. Geen probleem, Lil. Goed als ik ook even mijn lieveling zijn poten laat strekken? Nick haalde een terrarium met een enorme zwarte, harige spin boven. Lily kon haar gil niet onderdrukken en deinsde achteruit. Lizzy staarde de spin vol walging aan. Bah, wat een vies beest is dat toch! Nick, pa had toch gezegd dat je hem thuis moest laten? Maar ze zou zo eenzaam zijn. pruilde Nick. Geen nood, Lily, ik laat ze heus niet los. Lily was naar het einde van de bank geschuifeld en zat daar vol angst en walging naar de spin te staren. Ze was altijd al als de dood voor spinnen geweest. Ze glimlachte flauwtjes, maar haalde haar ogen niet van de spin. Nick zette het terrarium terug in zijn koffer, en Lily boog zich snel naar de mand van Snoezie. Het kleine, sneeuwwitte katje sprong gracieus op de lege plaats naast Lizzy, rolde zich op, en begon luid te spinnen. ----------------------------------Smalofski

Voila, hier is hoofdstuk 3. Ik vind het zelf leuker dan de twee vorige.

Hoofdstuk 3 'Yeah, she caught my eye, as we walked on by...' (Youre beautiful - James Blunt) De zon scheen door de ramen van de trein en het was lekker warm binnen. Een vriendelijke dame met een karretje vol snoep kwam langs en ze spendeerden een vrolijk half uurtje met snoep uit te wisselen en naar chocokikkerkaartjes te kijken. Een van de chocokikkers sprong uit Lizzys hand en landde naast Snoezie op de bank. De jonge kat keek er verbaasd naar. Lily lachte vrolijk toen Snoezie angstig achteruit deinsde toen het levendige stukje snoepgoed zijn keelzak opblies. Op dat moment passeerden er twee jongens hun coup. De eerste keek recht voor zich uit, maar de tweede liet zijn blik achteloos door de coup dwalen, toen hij passeerde. Toen zijn blik over Lily ging, keek zij net op en al wat ze zag waren een paar prachtig bruine ogen. Het was of de rest van de coup in lucht was opgegaan. De jongen bleef stokstijf staan, zijn blik recht op die van Lily gericht. Lily lachte verlegen en wende haar blik af, maar kon zichzelf niet tegenhouden om meteen weer naar de jongen te kijken. Hij lachte wat schaapachtig naar haar. Ze glimlachte terug en voelde zich weer verdrinken in de mooie ogen. Plots kwam de eerste jongen terug en keek eerst naar zijn vriend, en toen de coup in. Hij scheen niets interessants te zien, want hij haalde zijn schouders op, rolde met zijn ogen, en trok toen zijn vriend mee. Het gesjor aan zijn mouw leek de jongen wakker te schudden, want hij wendde voor het eerst zijn blik af, en bracht als in een net aangeleerd automatisme zijn hand naar zijn pikzwarte haar en schudde het nog meer in de war, voor hij zijn hand opstak bij wijze van groet en afscheid. Het was zon vertrouwd gebaar, alsof ze elkaar al jaren kenden. Toen verdween hij achter de eerste jongen de gang in. Lily bleef staren naar de plek waar de jongen net was weggelopen, met een lichte, dromerige lach op haar gezicht. Halloooohooooo? Aarde aan Lily? Ze schrok op toen ze Nicks hand voor haar ogen zag zwaaien. Ze bloosde toen ze hem verbaasd zag kijken naar de plek waar Lily net naar staan staren had, in de hoop te kunnen zien wat haar zo fascineerde. Wat? vroeg hij haar verbaasd. Waar zat je nou zo naar te kijken? Naar Lilys gevoel had de zwartharige jongen er wel een half uur gestaan, en was het onmogelijk dat Nick hem niet zien staan had, maar ze besefte dat het waarschijnlijk maar enkele seconden was geweest. Ze keek naar Lizzy, en de uitdrukking op haar gezicht was zo dromerig, dat Lily het uitproestte van het lachen. Zo had z-j er waarschijnlijk net k uitgezien. Zag je die knappe jongen? Lily knikte blozend. Dat haar, zwart als de nacht... zei Lizzy, in een dromerige, potische bui. Lily knikte instemmig. En die ogen... van het lichtste grijs. Lily schrok op. Grijs? Nee, bruin! Wat? Over wie heb je het? Nou, over die jongen die hier net passeerde. En zijn vriend trok hem mee. Jij had het over die jongen die bleef stn? Ik had het over zijn vriend! Lizzy en Lily keken elkaar aan en barstten weer in lachen uit. Nick keek verbijsterd, rolde toen met zijn ogen en mompelde: Meiden! Hikkend van het lachen kwamen de twee meisjes weer boven water. Weet je, Lily, wij gaan cht beste vriendinnen worden! We zullen nooit vechten om jongens!

Ze bleven de rest van de treinrit verder praten over de jongens, maar Lily vertelde niet hoe ze zich cht had gevoeld toen de jongen naar haar gekeken had. Dit was meer dan een stomme verliefdheid. Bestond liefde op het eerste zicht? Nick had zich niet meer in het gesprek gemoeid, en zat in een van zijn schoolboeken te lezen. Het viel Lily op dat hij al twee uren lang op dezelfde pagina zat te kijken. Ze kreeg de indruk dat hij toch hun conversatie volgde. Uiteindelijk was Nick het gegiechel beu en zei dat ze zich maar moesten omkleden, want ze zouden bijna aankomen op Zweinstein. En inderdaad, een paar minuten later hoorden ze de piepende remmen, en vertraagde de trein. Een stem riep om dat ze hun bagage mochten laten staan, en dus stopte Lily Snoezie terug in haar mand, en zette het mandje op haar koffer. Geen nood Snoezie! Ze komen je straks halen. Ze stapten af, en bevonden zich nu op het overvolle perron, en wisten niet goed waar ze naar toe moesten. Geen probleem, straks komt de terreinknecht om de eerstejaars naar het kasteel te brengen. zei Nick geruststellend, maar Lily keek een beetje angstig om zich heen. Waar is die dan? Zou hij al weg zijn zonder ons? Misschien hebben we hem niet gezien? Nick lachte vrolijk. Weinig kans. Lily wou net vragen waarom, toen ze de grootste man zag staan, die ze ooit had gezien. Hij was wel twee keer zou groot als een normale man, en minstens drie keer zo breed. Hij had een grote bos zwart haar, en een beginnende ruwe baard. Hij zag er wat angstaanjagend uit, maar toen hij sprak klonk er pure goedheid in zijn stem en haar angst verdween ogenblikkelijk. Ze lachte, samen met Lizzy en Nick, om het gedacht dat ze hm niet zouden gezien hebben. Eerstejaars! Hierheen! bulderde de enorme man. Nick zei dat hij met de koetsen naar het kasteel zou gebracht worden. Maar nog voor ze twee stappen in de richting van de koetsen en de grote man hadden gezet, hoorde Lily een luide splash achter zich, en ze draaide zich vliegensvlug om. Nick lag languit in de modder. Achter hem stond de jongen die zo naar haar had gekeken in de trein, en hij trok snel zijn voet terug, waarmee hij net Nick had doen vallen. Haar mond viel open. Ze sloot hem snel en stapte boos op de jongen af, terwijl Lizzy haar broer rechtop hielp. Waar was dat nou goed voor? vroeg ze verontwaardigd. De jongen haalde zijn schouders op. Nog voor ze een woedend antwoord kon geven op zijn reactie, stond Nick naast haar en zei sussend: Laat maar, Lily. Ik weet wel een betere manier om hem zon dingen af te leren. Hij haalde zijn toverstok uit zijn zak en wees ermee naar zijn besmeurde gewaad. Hij mompelde een paar ingewikkelde woorden en wees toen met zijn toverstok naar de jongen die hem net had laten struikelen. Alle modder op Nicks gewaad vloog met een grote boog op de jongen. Hij bleef beteuterd staan. Lily lachte luid mee met de andere leerlingen die waren blijven staan om Nicks wraak te zien. Toen keerde ze de jongen de rug toe en liep ze met Nick naar Lizzy. Dat was briljant! sprak Lizzy vol bewondering. Ik kan bijna niet wachten tot -k dat kan. Nou, dan zou ik maar snel naar de bootjes gaan, ze zijn al bijna weg. grijnsde Nick, een beetje trots op zichzelf. Lizzy en Lily haastten zich naar de rand van het enorme meer, waar de al even enorme man bij de laatste drie bootjes stond te wachten. Eentje was blijkbaar voor hem alleen, en Lily dacht dat het al een wonder zou zijn, moest het niet halverwege zinken. In een ander bootje zaten twee jongens te wachten tot hun bootje volzet was. Lily en Lizzy namen plaats in het laatste bootje. Net toen ze goed en wel neerzaten, kwamen de laatste eerstejaars toe. Het was de jongen van de trein, nog steeds onder de modder, en zijn vriend, die nu stikte van het lachen. Ze zag de bemodderde jongen even twijfelen, maar hij volgde toen zijn vriend in het andere bootje.

Wel, hij lijkt me dat jullie de laatste zijn. Wat heb je trouwens met je gewaad gedaan? vroeg de terreinknecht. De jongen werd rood en mompelde iets. De man liet langs de bootjes en gaf ze elk een tik met een roze paraplu die merkwaardig afstak tegen de grote man. De bootjes kwamen vanzelf in beweging, en begonnen op eigen houtje het meer over te steken. Lily keek haar ogen uit. Ze zag het grote kasteel waar ze les zou gaan krijgen, en de prachtige, groene velden eromheen. Ze hoorde de raarste dierengeluiden, en ze zag een tentakel van, wat ze vermoedde, een enorme inktvis. Veel te vroeg naar Lilys mening stopten de bootjes en stonden de angstige eerstejaars voor de enorme houten poort van het kasteel. Lily werd weer een beetje nerveus. Ze wou dat Nick hier was. Het was leuk om iemand om je heen te hebben die wist wat er allemaal stond te gebeuren. De terreinknecht klopte, of liever gezegd, bonkte drie keer op de deur. ----------------------------------Smalofski

Hey, hey! Alweer hoofdstuk 4 ('k had nogal veel tijd vandaag ;-) ) Reacties zijn altijd welkom! (goede en slechte) (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 4 So come on, Welcome to our family time. Welcome to our brotherly time. Were happy giving and taking. To the friends were making. (Welcome - Phil Collins) De deur opende onmiddellijk, en een heks van middelbare leeftijd kwam tevoorschijn. Ze had een rol perkament in haar hand, en deed teken dat ze binnen mochten komen. Een voor een stapten de eerstejaars over de drempel van Zweinstein, hun thuis voor de komende zeven jaar. Toen de laatste eerstejaars binnen was, sloot de heks de deuren en ging voor de groep beginnende heksen en tovenaars staan. Welkom op Zweinstein. Ik ben Prisilda Waggeman, vervangend schoolhoofd en hoofd van Ravenklauw. Ik ben tevens jullie professor in Magische kruidenkunde. Zo meteen gaan jullie de grote zaal in, waar de rest van de leerlingen al zitten te wachten. Daar zullen jullie verdeeld worden over de afdelingen. Elke afdeling heeft zijn eigen leerlingenkamer, met slaapzalen. Jullie zullen per afdeling een klas vormen. Jullie zullen echter vaak merken, dat meerdere afdelingen samen les krijgen, om niet al te veel van elkaar te vervreemden. Er zijn vier afdelingen, met elk hun kwaliteiten waarin ze uitblinken. Er is Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf en Zwadderich. Elke afdeling heeft zijn eigen afdelingshoofd. Voor Ravenklauw ben ik dat, zoals eerder vermeld. Jullie zullen ongetwijfeld straks meer leren over de afdelingen. Nog n ding. Bij wijze van aanmoediging voor goed gedrag, wordt er elk jaar een afdelingskampioenschap gehouden. Studenten die hun lessen kennen en goed meewerken in de les, kunnen punten verdienen. Studenten die de boel op stelten zetten, verliezen punten. De afdeling met het hoogst aantal punten op het einde van het jaar, wint de afdelingsbeker. Ze keek liet haar blik over de eerstejaars glijden.

Zo, dat lijkt me wel voldoende voor nu. Nu gaan we de zaal in waar jullie zullen worden gesor... Lieve hemel! Wat heeft u met uw gewaad gedaan? Haar ogen waren op de zwartharige jongen gevallen en ze staarde vol walging naar zijn bemodderde gewaad. Gevallen. mompelde hij amper hoorbaar. Ze tuitte afkeurend haar lippen, gaf een kort zwikje met haar toverstaf, en de modder verdween onmiddellijk. Dat is beter. Ze draaide zich om, en duwde een paar enorme deuren aan de linkerkant van de hal open. Een beetje trillend liepen de eerstejaars in de enorme hal, waar vier lange tafels stonden, waaraan de oudere leerlingen zaten. Aan ander kant van de zaal stond nog een tafel, dwars op de vier lange tafels, waaraan de professoren zaten. Bijna onmiddellijk werd Lilys aandacht (en niet alleen die van Lily, maar ook van zowat alle andere eerstejaars) getrokken door het prachtige plafond, dat net op de buitenlucht leek. Ze voelde de blik van de oudere studenten op zich, en werd een beetje nerveus. Professor Waggeman had niet gezegd hoe ze ingedeeld werden. De eerstejaars bereikten een klein krukje voor de tafel van de professoren, waarop iets lag, dat op een oude zak leek. Maar toen Lily een beetje beter keek, zag ze dat het een oude hoed was. Iedereen in de zaal keek nu naar de hoed, voor een reden die haar nog niet duidelijk was. Plots begon de hoed te zingen, en ze snapte meteen waar iedereen op zat te wachten. De hoed beschreef de vier afdelingen en de kwaliteiten waar ze voor gekenmerkt werden. Ze had niet de indruk dat ze bij een van die afdelingen paste. Ze keek een beetje nerveus in de zaal, en zag opeens aan een van de tafels Nick zitten. Hij zwaaide vrolijk, en ze zwaaide snel terug. Toen rolde professor Waggeman de rol open, die ze in haar hand had gehad en begon de namen van de eerstejaars in alfabetische volgorde af te roepen. Een voor een liepen de leerlingen naar de kruk, en zetten de hoed op. Die riep dan de afdeling waarin ze geplaatst werden, waarop de leerling naar zijn of haar nieuw eettafel liep, onder luid applaus van de andere leerlingen. Opeens vervloekte ze het feit dat ze een achternaam had die zo vroeg in het alfabet kwam. Het duurde inderdaad niet lang voor professor Waggeman haar naam afriep. Met trillende benen liep ze naar het krukje en zette ze de hoed op, die over haar ogen zakte. Plots klonk er een zacht stemmetje in haar oor, dat haar deed opschrikken. Wat hebben we hier? Laat eens kijken. Een groot hart, zie ik. Aan jou hebben ze een echte vriend. En een flink stel hersenen, dat is zeker. Misschien is Ravenklauw wel wat voor jou? Maar wacht, we vergeten nog iets. Rechtvaardigheid, ja... en moed. Ja, daar heb je beslist ook veel van. En hemeltje, wat een temperament! Ik zou niet graag tegenover jou staan in een duel, dat is zeker. Ja, ja, ik weet het al. Jij wordt een GRIFFOENDOR! Opgelucht haalde ze terug adem en zette de hoed af, alvorens naar de tafel van Griffoendor te lopen, waar Nick snel een plaatsje voor haar vrijmaakte. Goed gedaan Lily! Dank je. grijnsde ze. Ik hoop maar dat Lizzy ook in Griffoendor komt. Vervolgde ze een beetje angstig. Ha! lachte Nick. Als er ooit een geboren Griffoendor heeft bestaan, is zij het wel! Niet bepaald op haar mondje gevallen, nietwaar? Je zou eens moeten weten wat zij vroeger allemaal heeft uitgespookt. Nee, aan moed ontbreekt het bij haar echt niet. Aan respect voor oudere en wijzere mensen daarentegen... (hij trok zijn kraag recht, en stak zijn borst vooruit) Lily proestte het uit. Nick bleek echter gelijk te hebben en niet veel later liet Lizzy zich naast Lily op de bank neerploffen. Wat heb ik je gezegd? knipoogde Nick naar Lily. Voorspeld of niet, Lily was blij dat Lizzy in haar afdeling zat. Even later was de zwartharige jongen aan de beurt. Eindelijk wist ze wat zijn naam was. James Potter. Ze herhaalde die naam een paar keer in gedachten, toen ze keek hoe hij de hoed op zijn hoofd zette. Het duurde niet lang voor de hoed had uitgemaakt dat hij een griffoendor was. Ze was zeker dat de mensen rondom haar de vlinders in haar buik konden horen juichen. Enthousiast klapte ze met de

andere Griffoendors mee toen Potter naar de tafel van griffoendor liep, en grijnzend ging zitten. Hij leek zijn aanvaring met Nick alweer vergeten te zijn. Lily keek naar Nick, en zag dat hij niet meeklapte, en nogal onvriendelijk naar James staarde. Was hij toch bozer geweest dan dat hij liet blijken toen Potter hem liet struikelen? Potters vriend Sirius Zwarts was de laatste van de lijst. Hij werd ook een griffoendor en ging met een stralend gezicht naast James zitten. Het was duidelijk dat ook zij blij waren dat ze niet gescheiden werden. Toen de kruk en de hoed uit de hal gehaald waren, stond een oude man, met lange, witte baard en haren op van de middelste stoel aan de hoofdtafel. Welkom aan alle nieuwe en niet zo nieuwe studenten! Wie is dat? vroeg Lily zachtjes aan Nick Perkamentus! Een van de grootste tovenaars van deze eeuw. Hij is het schoolhoofd. En knettergek! Lily giechelde, en luisterde toen weer naar Perkamentus die ondertussen weer beginnen praten was. Een nieuw jaar, nieuwe gezichten! Ik reken erop dat de oudere studenten hen snel wegwijs maken in ons kasteel. En nu lijkt het me hoogste tijd om te gaan eten! Hij spreidde zijn armen en prompt werden de tafels gevuld met massas eten. Lily hoorde haar maag knorren en schepte snel allerlei lekker dingen op haar bord. Het werd Lily snel duidelijk dat Nick een van de populairdere leerlingen was. Hij had veel vrienden, en iedereen die hem passeerde leek goedendag te zeggen. Niet dat hij daar iets voor deed. Het was gewoon deel van hem. Tijdens het eten stelde Nick Lily en Lizzy voor aan zijn vrienden, maar Lily had al snel door dat die een stelletje eerstejaars niet zon interessante gesprekspartners vonden. Maar Nick had niets door, en zijn vrienden leken het hem ook niet duidelijk te willen maken. Toen ook alle toetjes op waren, nam Perkamentus weer het woord: Voor we allemaal gaan slapen, nog enkele opmerkingen. Ten eerste wil ik er iedereen aan herinneren dat studenten niet in het Verboden Bos mogen komen. Ze mogen ook niet na negen uur in de gangen of lokalen rondlopen. Dat is te zeggen: ze mogen niet gezien worden in de gangen na negen uur. Na een strenge blik van zowat alle leraren, vervolde Perkamentus snel: Euh, misschien is het toch beter dat jullie de eerste versie onthouden. Mijn tweede punt gaat over een nieuwe aanwinst voor onze school. Morgen wordt een beukwilg geplant op het domein van Zweinstein. Ik wil jullie waarschuwen. Beukwilgen slaan naar alles dat te dicht in hun buurt komt, en zullen geen uitzondering maken voor studenten. Wees voorzichtig in zijn buurt, en kom niet dichter dan veilig is. En dan nu: naar bed! Lily en Lizzy volgden Nick en zijn vrienden naar de toren van Griffoendor. Ze keken zich de ogen uit onderweg. Lily vond de bewegende en sprekende schilderijen fantastisch. Lizzy was daar niet zo onder de indruk van, zij had nooit iets anders geweten, maar de verschuivende trappen waren wel iets nieuws voor haar. Toen ze uiteindelijk voor het portret van een dikke dame in een roze jurk stonden, vroeg Lily zich verbaasd af waarom iedereen stopte. Toen hoorde ze achter zich zeggen: Het paswoord is krulstaart! Zeg het door! Degene die het dichts bij het schilderij stond, zei tegen de Dikke Dame: krulstaart Helemaal correct ja! Welkom terug! En met een grote zwaai, vloog het schilderij open en konden ze de leerlingenkamer van Griffoendor binnenstappen. Het was een knusse, ronde kamer, met vele sofas en zetel, vol gouden en rode accenten. Lily voelde zich meteen thuis. Een klassenoudste toonde hun de trap naar hun slaapkamers. Lily en Lizzy namen afscheid van Nick, en liepen naar hun slaapzaal. Daar stonden vier hoge hemelbedden, in dezelfde rode tinten van de leerlingenkamer. Lily zag haar koffer voor een van de bedden staan, en zag Snoezie opgerold op haar bed liggen slapen. Dag Snoezie! Het kleine katje opende slaperig de ogen en rekte zich uit. Lily lachte vrolijk.

Toen ze even later in bed lag, viel ze in slaap met een gelukkig glimlach op haar gezicht. Ze wist het zeker: leven op Zweinstein zou fantastisch worden! ----------------------------------Smalofski

Hoofdstuk 5 Yeah, were flying, feels just like flying. Were such a long way up, from the ground. Just you and me, flying. So high n Im never gonna come down. (Flying - Bryan Adams) Toverkunsten leren was moeilijker dan Lily had gedacht. Het was niet simpelweg wat met een stokje zwieren en alles gebeurde zoals zij het wou. Er moesten moeilijke toverstokbewegingen worden onthouden en nog moeilijkere spreuken. Sommige vakken, zoals Geschiedenis van de magie, hadden naar Lilys mening veel te weinig met magie te maken. Maar al vanaf de eerste les Toverdranken werd het duidelijk dat dit iets was dat ze werkelijk het allerliefste deed. Ze vond het verbazingwekkend hoe al de ingredinten, die apart niets speciaals deden, zon wonderbaarlijke effecten konden veroorzaken, eens ze op de juiste manier bij elkaar werden gevoegd. Maar het allerbeste van Zweinstein was James Potter. Ze had zichzelf, tegen beter weten in, wijsgemaakt dat hij Nick cht per ongeluk had laten struikelen en kon het niet helpen dat ze tijdens de les haar ogen nogal vaak in zijn richting liet afdwaalden. Meer dan eens was ze net een fractie van een seconde te laat om haar ogen af te wenden als hij achter zich keek. Ze werd dan vuurrood en keek snel de andere kant op. Hij glimlachte dan eens en keek weer naar voor, alsof de enige reden waarom hij naar achter keek, was om haar te zien. Op een zaterdag, eind oktober, liepen Lily en Lizzy van het ontbijt terug naar de leerlingenkamer, terwijl ze druk overlegden wat ze die dag zouden doen. Lily stelde voor hun huiswerk te gaan maken in de bibliotheek, maar Lizzy vond dat huiswerk meer iets voor zondagen was. Zelf stelde ze voor te gaan schaken, maar Lily had iets gehoord over levende schaakstukken die elkaar kapot sloegen en ze vond dat idee maar een beetje eng. Ze waren net in een discussie of schaakstukken wel of geen gevoelens hadden, toen ze een druk op hun schouders voelden, waardoor ze bijna voorover vielen. Nick had Lily en Lizzy van achteren beslopen en zijn armen in hun nek gelegd toen hij tevoorschijn sprong. Aha! Hier zijn mijn favoriete eerstejaars! Pindakaas met Boter, Nick, je doet me haast een hartstilstand krijgen! vloekte Lizzy, terwijl ze haar boeken van de grond opraapte, die uit haar handen waren gevolgen. Sorry grinnikte hij. Maar hoe dan ook, ik kon het niet helpen dat ik jullie conversatie heb gehoord. Ja, vast, je kon het niet helpen, zal wel. onderbrak Lizzy hem sarcastisch. En... ging Nick koppig verder. Lily giechelde. Ze vond het altijd grappig als Lizzy en Nick op elkaars dak zaten. En het leek me dat de gevoelens van schaakstukken een behoorlijk saai onderwerp is voor een zaterdag. Wat is er aan de hand? Jullie veranderen toch niet in een stel nerds he? Hij bekeek hen van top tot teen alsof ze voor zijn ogen geitenwollen sokken in sandalen spruiten en een bril groeiden. Hihi. giechelde Lily weer. Nee, we waren aan het bedenken wat we vandaag zouden gaan doen. Lizzy wilt gaan schaken, maar ik vind die schaakstukken niet zo leuk.

Schaken, pfff. Niets waard. Weten jullie wat? Over een half uurtje zijn de try-outs voor het zwerkbalteam van Griffoendor. Waarom komen jullie je favoriete speler niet aanmoedigen? Hij stak trots zijn borst vooruit Oh, goed idee. zei Lizzy enthousiast. Maar dan betrok haar gezicht. Maar we hebben geen tijd meer om spandoeken te maken met Hup Andy, Hup! Lily proestte het uit. Andy Mcgoland was een zesdejaars die er tot nu toe niet in geslaagd was in het team te raken, maar vastbesloten was om Nick van zijn Jagersplaats te stoten. Maar jij zit toch al in het team, Nick? Waarom moet jij dan nog naar de try-out gaan? vroeg Lily, niet-begrijpend. Oh, er is een nieuwe kapitein en de regels zijn dat de kapitein zijn eigen team zelf moet opstellen, dus moeten alle oude teamleden ook try-outs doen. Hij trok zijn schouders op. Dus, jullie komen straks? Reken er maar niAuw. begon Lizzy, maar Lily gaf haar een por in de ribben. Natuurlijk komen we. glimlachte Lily. Prima! Dan zie ik jullie straks wel op het veld! Nick zwaaide nog even en ging er toen vandoor. Hij lijkt zich niet echt zorgen te maken he? vroeg Lily aan Lizzy, toen Nick weg was. Hoeft ook niet. Hij is tien keer beter dan elk ander lid van de ploeg en waarschijnlijk twintig keer beter dan Andy Mcgoland. En hij wt het. Favoriete speler, pfoe. Oh, dat was toch maar een grapje. Kan best zijn, maar dan nog We gaan toch niet echt naar die try-outs he? Wat? Natuurlijk wel! We hebben het toch net beloofd. JIJ hebt het net beloofd. IK heb helemaal niets gezegd. kaatste Lizzy de bal terug. He, kom nou Lizzy. Het wordt vast leuk. Ik heb nog nooit Zwerkbal gezien. smeekte Lily. Ze gaan vast niet cht zwerkballen. Gewoon wat ballen in de ring gooien. Kan mn oma ook. Het wordt vast heel saai. klaagde Lizzy. Toe? Oh, vooruit dan maar. gaf Lizzy zuchtend toe aan de puppyblik van Lily. Maar enkel tot Nick geweest is en dan zijn we weer weg hoor. Afgesproken. glunderde Lily. En dus zaten Lily en een licht-mopperende Lizzy even later op de hoogste rij van de tribune. Ze zwaaiden vanaf de tribune naar de minuscule Nick die op het veld stond, maar waren niet zeker dat hij hen gezien had. De try-outs waren al begonnen, maar ze waren nog maar bezig met de drijvers. Het team van Griffoendor had twee goede drijvers en die waren nu bezig met hun kunsten te vertonen. Lily ging helemaal op in het spel van slaan en ontwijken. Ze hapte naar adem toen een van de twee drijvers bijna geraakt werd en juichte mee toen ze de beukers tegen de kop van een strooien tegenspeler sloegen. Toen was het de beurt aan de jagers. Er was een grote opkomst van kandidaat-jagers en Lily zag Andy Mcgoland er bovenuit toornen. En voor n mochten de jagers trachten de wachter te ontwijken en de Slurk in de ring te gooien. Velen slaagden er niet eens in om n keer te scoren, maar sommigen scoorden toch drie of vier keer van de vijf. Andy Mcgolands bal ging vier keer door de hoepel, maar de laatste keer werd hij onderschept door de wachter. Toen was de beurt aan Nick. Hij steeg op en het werd Lily meteen duidelijk dat Lizzy niet gelogen had toen ze zei dat hij tien keer beter was dan al de andere leden van het team. In geen tijd scoorde hij vijf keer. Toen maakte hij nog een zegerondje rond het stadium. Uitslover! hoorde ze Lizzy mompellen, maar ze zwaaide toch met Lily mee, toen Nick hen passeerde. Toen Nick terug op de grond stond, riep de kapitein van het team de jagers bijeen en deelde mee wie mocht blijven en niet. Blijkbaar zat Andy weer niet in het team, want hij droop boos af. Nick had het, zoals verwacht, wel gehaald. Ze zagen hem vanuit de verte een high five doen met de kapitein van het team, alvorens deze verder ging met de try-outs.

Lily en Lizzy stonden recht en begonnen de tribune af te dalen, net toen Nick de tribune beklom, bezem nog in de hand. Ze ontmoetten elkaar in het midden. Goed gedaan Nick! feliciteerde Lizzy hem. Je was fantastisch! viel Lily haar bij. Ik wist niet dat vliegen zo leuk kon zijn! Wat? Nog nooit gevlogen? vroeg Nick verbijsterd. Ja, natuurlijk wel. We krijgen vliegles in het eerste jaar, weet je nog? Maar dat is niets vergeleken met dit. Oh, ja, ik weet het nog. Vliegles, phuh. Een paar meter boven de grond zweven. Ja, gaf Lily toe, Het was behoorlijk saai. Maar dit is fantastisch! Weet je wat? Waarom vlieg je niet eens met me mee? Je zal het fantastisch vinden! Lily schrok. Kijken naar andere mensen die acrobatische toeren deden op een bezem was n ding, maar zelf tientallen meters boven de grond vliegen? Oh, ik weet niet, ik denk niet dat ik dat durf. zei ze bedeesd. Maar hij pakte haar hand vast, en duwde de bezem erin. Onzin, je zal het fantastisch vinden. Zo, op de bezem. Lily, ik ga al naar binnen hoor. zei een verkleumde Lizzy, toen Nick haar op de bezem hielp. Goed. k zie je straks dan. Hopelijk antwoordde Lily een beetje bibberend. Nick ging voor haar zitten en steeg op. Snel greep ze zijn middel beet om niet van de bezem te glijden, kneep haar ogen hard dicht en gaf een gil van angst, die al snel veranderde in een kreet van plezier. Voorzichtig opende ze haar ogen. Dit was fantastisch! Als snel waren ze dertig, veertig meter boven de grond. Ze vlogen ver boven de andere leerlingen uit en die leken net kleine poppetjes. Het uitzicht was sprookjesachtig. Het kasteel van Zweinstein, aan de rand van het glinsterend meer, stond statig tussen de glooiende heuvels. Dicht tegen Nick aangedrukt voelde ze zich merkwaardig veilig, ook al zou haar moeder het besterven als ze zag hoe hoog haar dochter boven de grond was. Wat heb ik je gezegd? Is dit fantastisch of is dit fantastisch? Het is geweldig! beaamde Lily ademloos. Haar hart sloeg tweehonderd per uur. Zullen we dan eens alles uit deze bezem halen? vroeg hij ondeugend en voor ze antwoord kon geven, zette Nick een steile duikvlucht in. Weer gilde ze het uit, maar deze keer was haar gil gemengd met lachen. Het was alsof ze op een achtbaan zat. Nick dirigeerde zijn bezem moeiteloos tussen de nauwste doorgangen en deed de moeilijkste manoeuvres. De try-outs waren ondertussen afgelopen en de menigte beneden was aan het kijken hoe Nick zijn vliegkunsten vertoonde, terwijl het meisje achter op zijn bezem het uitgilde toen ze op geen meter afstand van een van de torens een scherpe bocht namen, zodat ze er net niet tegenop botsten. Al met al was Lily toch blij dat ze terug veilig op de grond stonden. Wauw! Dat was geweldig! Bedankt Nick. En ze zag hem een zoen op de wang. Geen probleem, Lil. lachte Nick. Ik geloof dat je fans hebt. zei Lily giechelend en wees naar de andere kant van het veld, waar het groepje leerlingen dat naar hen gekeken had, nu hun kant op kwam. Lily begreep wel hoe het kwam dat Nick zo populair is. Niemand die hem had zien vliegen kon hem niet bewonderen. Het was raar hoe weinig Nick zelf om zijn populariteit gaf, op de occasionele grapjes na. Ik ga je laten handtekeningen uitdelen. grapte ze. Nog eens bedankt voor de vlucht! Ze liep terug naar het kasteel en zwaaide nog eens voor ze achter de hoek verdween. Hey! Hier is dus hoofdstuk 5. Merci aan de mensen die mijn verhaal zo'n goede score gaven in de poll! (*) Smalofski (*)

----------------------------------Smalofski

Hey! Dit vind ik zelf een heel mooi hoofdstuk. Het was leuk om te schrijven en om te lezen. Hopelijk delen jullie mijn mening! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 6 'Come and sit with me, and cry on my shoulder. Im a friend.' (Cry - James Blunt) Lily liep de volgende maandag alleen naar de kerkers voor Toverdranken. Lizzy had haar boek op de slaapzaal vergeten en liep er snel even om. Lily was niet gehaast; ze had nog vijf minuten voor de bel zou gaan. Ze had geen zin in drukke gangen en glipte achter een wandtapijt door, in n van de verborgen gangen. Ze volgde de smalle, verlaten gang de hoek om en bleef staan. De weg werd even verder geblokkeerd door een kussend koppeltje. Ze draaide met haar ogen. Moesten ze dat nu echt hier doen? Ze wilde zich omdraaien en terug lopen, want ze wilde niet trachten zich tussen het koppeltje en de muur te persen om door te kunnen. Dan maar de drukke gangen. Maar plots herkende ze de jongen. Het was James! James kuste een meisje vlak voor haar ogen. Even kon ze niet bewegen. Haar geest was leeg. Dan kwam ze weer tot zichzelf en haastte zich terug de hoek om voor hij wist dat ze hem betrapt had. Haar hart bonkte in haar keel. Het leek alsof ze kiezelsteentjes had gegeten als ontbijt. Ze hoorde het meisje plots vragen: Hoorde jij ook iets? Ze wachtte niet tot ze om de hoek zouden kijken, rukte ruw het wandtapijt uit de weg en stormde de gang uit. Ze voelde haar ogen nat worden. Dit was belachelijk! Ze huilde omdat ze die stomme James met die stomme slet had zien kussen. Wat kon haar dat nu schelen? Ze was er zich maar half van bewust dat de mensen haar aanstaarden toen ze met tranen in de ogen door de mensenmassa stapte. 'Pindakaas met Boter Lily, verman je! Waar ben je nu zo jaloers op? Het is een eikel. Hij heeft nooit gezegd dat hij je leuk vond. Maar jij moest zo nodig je fantasie weer laten werken. Het is je eigen schuld!' Liefje, wat is er? Ze schrok op uit haar gedachten en zag de Dikke Dame bezorgd naar haar kijken. Ze was onbewust terug naar de leerlingenkamer gelopen. Tartaarsaus zei ze met gesmoorde stem. Ze kon het niet helpen. De tranen stroomden over haar gezicht ondanks haar mentale uitbrander aan zichzelf. Het portret zwaaide open en ze klom naar binnen. De leerlingenkamer was verlaten. 'Natuurlijk,' dacht ze bij zichzelf, 'iedereen is naar de les. Ik zou k in de les moeten zijn.' Maar ze wist dat ze niet in deze staat naar de les kon gaan. Ze plofte neer in een zetel voor het vuur en staarde naar de vlammen. Had ze het zich echt allemaal ingebeeld? Al die keren dat hij naar haar zitten kijken had? Die blik op de trein? Ze kon het bijna niet geloven. Opeens hoorde ze het portret open gaan en ze keek verschrikt om, terwijl ze haastig de tranen van haar gezicht veegde. Het laatste wat ze wou was aan iemand uitleggen waarom ze hier voor het vuur zat te huilen in plaats van in de les te zijn.

Lily? Waarom ben je niet in de les? hoorde ze Nick verbaasd vragen. Toen merkte hij blijkbaar haar tranen want hij vroeg snel: Lily? Alles in orde? Wat is er? Hij liep naar haar toe en keek haar bezorgd aan. Heb je je pijn gedaan? Lily schudde haar hoofd. Ze had het gevoel dat als ze nu iets zou proberen te zeggen, haar stem dienst zou weigeren. Hij ging naast haar zitten en legde zijn hand op haar schouder. De aanraking deed haar goed. Nou, wat is er dan? vroeg hij zachtjes. Ze hoorde de oprechte bezorgdheid in zijn stem en dacht dat ze het hem wel zou kunnen zeggen. Het is zo stom. snikte ze. Ach, vertel het toch maar. Zelfs stomme dingen moeten af en toe gezegd worden. glimlachte hij geruststellend. Ze glimlachte terug. Ze was blij dat ze zon goede vriend had. Er was die jongen die ik... die ik wel leuk vond. Ze voelde zich rood worden. En hij vond mij leuk. Ze zweeg even. Nick zei niets en liet Lily haar verhaal afmaken. Dat dacht ik tenminste. Maar hij... nouja, ik betrapte hem net toen hij een ander meisje kuste. Ze voelde de tranen weer uit haar ooghoeken ontsnappen. Nick sloeg zijn armen om haar heen en liet haar rustig uithuilen op zijn schouder. Ach Lily. zei hij zachtjes sussend terwijl ze snikkend haar hoofd op zijn schouder liet rusten. Als hij niet besefte dat jij honderd keer meer waard bent dan dat meisje, is hij jou niet waard. Ze glimlachte bij die lieve woordjes. Ze liet hem los en keek naar zijn knappe gezicht. Een tsunami aan vlinders leek zich te nestelen in haar maag. Al wat ze wilde was dicht bij hem zijn. Langzaam bogen ze naar elkaar toe. Ze sloot haar ogen en voelde hoe zijn lippen zachtjes die van haar bereikten. Hoelang die kus had geduurd wist ze niet volgens haar minstens 50 jaar maar het volgende moment hoorde ze een bekende stem achter zich. Ahum. Betrapt kneep ze haar ogen dicht. Oh-oh. Ze draaide zich langzaam om, met een fakeonschuldig gezicht. Ze lachte even schuldbewust. Dag Lizzy. Ik laat je ventjes alleen om mijn boek te halen, ik kom terug en je ligt te rollebollen met mijn broer! zei ze, alsof ze sprak tegen een klein kindje dat net betrapt was met een gestolen koekje. Maar Lily kon zien dat ze een lach moest onderdrukken. Ik lag niet te rollebollen! antwoordde ze verontwaardigd. Ik was gewoon,... euh. Ze voelde zich rood worden. Je stak gewoon je tong in zijn keel? vervolledigde Lizzy haar zin behulpzaam. Lily kon haar lach niet onderdrukken en Lizzy keek haar streng aan. We moesten al lang in Toverdranken zijn. Ik dacht dat jij naar daar op weg was? Ja, dat was ik. zei Lily snel. Maar halverwege,... euh. Ze zweeg. Ze wou dit nu niet opnieuw aanhalen. Ze zou het later wel met Lizzy bespreken. Nouja, dat vertel ik je later wel. zei ze snel. Lizzy keek haar verbaasd aan, maar drong niet verder aan. En jij, Cassanova? Waarom ben jij hier nog? vroeg ze even streng aan Nick. Die stond echter waardig op en zei, neerkijkend op zijn zusje: Ik? Ik moest toevallig naar ziekenzaal, als je het echt moest weten. Klein ongevalletje met een paar vingerbijtende lieverdjes uit kas drie. Kon iedereen overkomen. Niets dat Mevr. Pierce niet in een secondje kon oplossen. Maar het leverde mij wel een goed excuus om de rest van de les weg te blijven. En toen ik hier toch was, besloot ik maar om je dag goed te maken en dit leuke prentje in je geheugen te griffen.

En prompt trok hij Lily recht en gaf haar een lange, tedere kus. Ze had er zich niet aan verwacht en verschoot even, maar ontspande al snel en beantwoorde zijn kus, terwijl ze op de achtergrond Lizzy kotsende geluiden hoorde faken. ----------------------------------Smalofski

Hey! Hier is hoofdstuk 7! Reacties? (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 7 Im letting you go, but I wont let you know (Dont turn around - Ace of base) Lily en Lizzy haastten zich door de gangen van het kasteel naar de kerkers. Misschien zouden ze nog niet l te laat zijn. Buiten adem kwamen ze aan voor het lokaal van Toverdranken en wachtten even om op adem te komen, voor ze klopten en binnen gingen. Ze hadden afgesproken dat Lily voor het excuus zou zorgen. Hij geloof toch alles wat jij zegt. giechelde Lizzy alvorens ze de deur openden. Sorry professor, dat we te laat zijn. Ik voelde me even niet zo goed en we zijn even langs de ziekenzaal gegaan voor een pilletje. loog Lily tegen haar favoriete professor. Geen probleem, Juffrouw Evers. Alles in orde nu, hoop ik? informeerde professor Slakhoorn. Ja hoor. antwoordde ze vlug en ze ging naast een nog steeds giechelende Lizzy op de achterste rij zitten, waar nog een paar plaatsjes vrij waren. Ze zag dat James door het lokaal keek met iets wat leek op bezorgdheid op zijn gezicht. Maar Lily negeerde hem en concentreerde zich op het drankje dat ze moesten maken, eentje die de drinker een stel extra oren gaf, wat goed van pas kon komen bij het afluisteren. Om de zoveel tijd voelde ze James ogen op zich branden, maar ze negeerde ze volhardend. Lizzy merkte dit vreemde gedrag maar al te snel op. Normaal beantwoorde Lily James blik... Ga je me nog vertellen wat er gebeurd is, dat jou terug deed keren naar de leerlingenkamer? siste ze tegen Lily toen ze haar mes leende om haar salamandermilten fijn te snijden. Niet hier Lizzy, straks hoort iemand ons nog. Is die iemand toevallig James? vroeg Lizzy, toen ze Lily een duistere blik zag werpen op James. Lily zuchtte zacht en knikte. Zachtjes, zodat alleen Lizzy haar kon horen, vertelde ze wat er gebeurd was. Ik nam die smalle gang, achter het wandtapijt van Wallik de Weerzinwekkende op het eerste verdiep, maar die werd geblokkeerd door een kussend koppeltje. Ze zweeg. James? vroeg Lizzy ongelovig. Lily knikte. Heeft hij je gezien? vroeg ze ademloos. Ik denk het niet. zei Lily. Maar zijn vriendinnetje heeft me wel gehoord. Lizzy snoof. Wat een eikel! Hoe kan hij jou dat aandoen? Hij heeft me nooit echt gezegd dat hij iets voor me voelde. Misschien was het gewoon mijn verbeelding. zei Lily zacht.

Ha! Je verbeelding, zal wel! zei Lizzy sarcastisch. Iedereen zag hoe hij naar je keek. Dit was niet alleen je verbeelding, meid. Lily was blij dat Lizzy ook had gedacht dat hij iets voor haar voelde. Maar als hij echt wat voor haar voelde, was het feit dat hij haar bedroog nog zoveel erger. In dat geval is het juist erger dat hij dat meisje kuste... zei ze zachtjes. Lizzy besefte dat ze onbewust haar vriendin had gekwetst. Oh, Lily, misschien heb je wel gelijk en heeft hij je niet bewust belogen. zei ze snel, maar Lily wist dat ze dat alleen zei om haar niet te kwetsen. Ze probeerde te doen alsof het haar niet kon schelen. Maakt niet uit. Er verscheen een grijns op Lizzys gezicht. Nee, jij hebt nu iemand beter, he? Je bent toch echt niet boos, he? vroeg Lily timide. Ze was bang dat Lizzy haar echte oordeel over haar relatie met Nick nog niet had uitgesproken. Zolang je maar niet meer zoent in mijn bijzijn. knipoogde Lizzy. Lily vloog haar vriendin, die rilling onderdrukte bij de herinnering, om de hals. Dank je Lizzy fluisterde ze in Lizzys oor. Lilys drankje lag een beetje onder haar normale niveau, vanwege de vele afleidingen in haar gedachten, maar professor Slakhoorn leek te denken dat het kwam omdat ze nog niet helemaal in orde was en was wat milder. Hopelijk bent u volgende les weer in topvorm, juffrouw Evers. zei hij vriendelijk toen ze het lokaal verliet. Lily duwde een proestende Lizzy voor zich uit, de deur door, maar professor Slakhoorn leek niets te merken. Ssst, stil nou, straks merkt hij het en dan is mijn hele geloofwaardigheid naar de maan. siste ze tegen Lizzy, toen ze eindelijk in de gang stonden. Lily! H, Evers! Lily keek om. James probeerde door te massa tot bij haar te geraken. Ze draaide zich meteen terug om en vroeg haastig aan Lizzy wat ze moest doen, maar nog voor die kon antwoord geven, was James al bij hen. Voel je je weer goed? vroeg hij. Lily keek hem verbaasd aan. Toen daagde het haar dat hij natuurlijk ook geloofde dat ze naar de ziekenzaal geweest was. Best. antwoordde ze bits. Niet dankzij jou voegde ze er in gedachten aan toe. James keek haar raar aan. Zeker? Ze wist dat hij haar botheid bedoelde, maar ze was echt niet van plan hem uit te leggen wat hij misdaan heeft. Ik zei toch ja! Lily, wat is er aan de hand? Ze staarde hem razend aan. Hoe durfde hij dat nog te vragen. Ze onderdrukte de neiging om hem een klap in het gezicht te verkopen en zei toen woedend: Laat me met rust. Ik wil niets meer met je te maken hebben. Hij keek haar totaal verbijsterd aan. Ze greep haar tas en liep woedend weg, met Lizzy op haar hielen. Toen Lily die avond terug kwam van de lessen, zat Nick al op haar te wachten in de leerlingenkamer. Ze wist niet goed hoe ze zich nu moest gedragen. Gelukkig was Nick haar voor en zei: Wij moeten eens praten. Ze knikte en Nick keek veelbetekenend naar Lizzy. Oh, oke, ik heb het door wanneer ik niet gewenst ben. Een beetje gerriteerd liep ze naar een tafeltje dat wat verder stond.

Lily, ik besef dat ik je niet echt een keuze heb gegeven daarnet. Dus ik wil het je graag officieel vragen. Wil je met me uitgaan? Lily glimlachte en zei: Weet je, Nick, ik heb jou altijd als een broer beschouwd. Maar je bent mijn broer niet en daar ben ik blij om. Ik besef nu dat wat ik voor je voel mr is dan vriendschap. Ja, ik wil met jou uitgaan. Nick straalde en gaf haar een lange kus. Toen keek hij om naar Lizzy en beet op zijn lip. Ik hoop dat Lizzy het niet al te erg vindt. Misschien moeten we het haar eerst eens vragen. Lily giechelde en zei toen: k was je voor. Ze zei dat ze het wel zou overleven. Werkelijk? t Is toch een schat bij momenten. glimlachte hij, terwijl hij naar haar keek. Ze voelde dat iemand naar haar keek, draaide zich om en vroeg hem met de mimiek van haar gezicht: Wat? Niets hoor. zei Nick onschuldig, liep naar haar toe, wachtte tot ze zich weer op haar huiswerk had geconcentreerd en gaf haar toen een grote zoen op haar wang. Wa- he bah, Nick! Doe dat bij Lily, wil je? Ze veegde haar wang schoon met haar mouw. Uitstekend idee! En hij gaf Lily ook een grote zoen op haar wang.

----------------------------------Smalofski

Hey! Hoofdstuk 8 is er. Ik krijg eigenlijk niet al te veel reacties, om maar niet te zeggen geen. En ik hou zo van reacties! :( Anyway, Enjoy! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 8 Im a survivor , Im not gonna give up, Im not gon stop, Im gonna work harder. Im a survivor, Im gonna make it, I will survive! (Survivor Destinys Child) Enkele dagen later zaten Lily, Lizzy en Nick hun huiswerk te maken in de leerlingenkamer. Lily rommelde even in haar boekentas, alvorens het haar te binnen schoot dat ze haar geschiedenisboek in de bibliotheek had laten liggen. Oh, nee, he! Mijn boek ligt nog in de bibliotheek. Ik ga er maar beter meteen om. En ze stond recht. Wil je dat ik er om ga? vroeg Nick behulpzaam, maar Lily schudde met haar hoofd. Je weet niet waar we gezeten hebben; je kan toch moeilijk de hele bibliotheek afzoeken, he? Ik ben zo terug. Ze haastte zich door het portretgat naar de bibliotheek. Toen ze terug kwam, stond er een groot meisje uit het vierde of vijfde jaar voor het portret van de Dikke Dame. Pardon, mag ik er even door? vroeg Lily beleefd en wachtte tot het meisje opzij ging, maar ze verroerde zich niet.

Euh kan je even opzij gaan? Ik zou graag naar binnen gaan. zei Lily weer, een beetje onzeker. Opeens herkende ze haar. Het was een van de vrienden van Nick die tijdens het openingsfeest nogal verveeld had zitten kijken. Wie denk je eigenlijk wel dat je bent? vroeg het meisje op harde toon. Lily staarde haar verbijsterd aan. Waar had die het in godsnaam over? Ik snap niet Doe maar niet zo onschuldig! Jij zit hier, wat? drie maanden of zo, op school en je denkt dat je met de populairste jongen van de school kunt gaan lopen? Laat mij eens iets zeggen, kleine slet, Nicolas is van MIJ en zon miezerig eerstejaartje gaat daar echt niet tussenkomen, begrepen? Lily was met stomheid geslagen. Met open mond staarde ze het boze gezicht voor haar aan. Ik hoop dat je het begrepen hebt, want de volgende keer blijft het niet bij een waarschuwing. Laat hem met rust of je hebt met mij te maken! Oh, en voor je huilend naar je grote held loopt: ik denk niet dat Nicolas van babys houdt die niet voor zichzelf kunnen opkomen! En toen liep ze weg, een verbijsterde Lily achter zich latend. Een van de meisjes die achter Lily stonden te wachten omdat ze ook niet door konden, zei tegen haar: Jij hebt echt de verkeerde uitgezocht om boos te maken. Lily keek haar vragend aan. Wie is dat dan? Dat was Lindsey Heaton. Eersteklas bitch. Likt de hielen van iedereen die populairder is dan zij en spuugt op diegenen die onder haar staan. En zo te horen heb je haar behoorlijk boos gekregen. Ik zou niet graag in jouw schoenen staan. Een goede raad: beperk de schade! Meer onder de indruk van de hele gebeurtenis dan dat ze zou willen toegeven, kwam Lily terug de leerlingenkamer binnen. Nick keek op van zijn huiswerk toen ze terug ging gaan zitten. Boek gevonden? Lily schrok op uit gedachten. Boek? Oh, euh, ja, gevonden. Ze stak haar boek op. Hij glimlachte even en ging toen terug aan het werk. Lily staarde voor zich uit, naar het vuur, dat vrolijk knetterde. Had die Lindsey gemeend wat ze zei? Joehoe? Aarde aan Lil? Alles in orde? Nicks hand zwaaide voor haar ogen. Euh, ja hoor. Je zit maar een beetje voor je uit te staren. Is er iets? Lily glimlachte even naar Nick. Nee, hoor. Ik zat maar een beetje te dromen. Ze besloot Nick niets te zeggen. Ze kon die Lindsey zelf wel aan. Oh? Van wie dan wel? Lily deed alsof ze heel hard moest nadenken en zei toen: Ik geloof dat het Andy Mcgoland was. Ik vind zijn manier van vliegen zo onweerstaanbaar. Hoe hij er toch altijd in slaagt om net n-et op die bezem te blijven zitten. Ze sloeg haar handen in elkaar en liet een smachtende zucht ontsnappen. Lizzy barste in lachen uit en Nick grinnikte. Andy? Zozo, Wel, mevrouw, ik vrees dat u aan een ernstige vorm van kwal-itis leidt. speelde Nick het spelletje mee. Oh, neen, dokter! Wat kunt u daar aan doen? Wel, de enige oplossing lijkt mij een onmiddellijke toediening van een hoge dosis humor. Houdt u even vast, dit doet maar even pijn. Hier komt het kietelmonster! Lily zag het gevaar te laat aankomen, probeerde nog weg te komen, maar werd halverwege getackeld door Nick, die haar op zn schoot trok en haar begon te kietelen. Haha! Nick! Haha Laat me los Haha! Ze gierde het uit van het lachen en kronkelde en worstelde om aan zijn handen te ontsnappen, maar hij had haar stevig vast. Hij stopte pas met kietelen toen de tranen in haar ogen stonden van het lachen. Lily was er zich vaag van bewust dat de hele leerlingenkamer naar hen keek, door het lawaai dat ze gemaakt had. De meesten grinnikten en gingen verder met hun bezigheden, maar Lindsey keek haar woedend aan en James deed alsof hij het

zelfs niet had opgemerkt. Lily zag Lindsey gedurende de hele week niet meer. Ze begon net te denken dat het loze dreigementen waren geweest toen ze haar plots zag staan in de meisjestoiletten. Lindsey keek op, zag Lily staan en er verscheen een gemene lach op haar gezicht. Ik was van plan je nog eens op te zoeken, maar als jij naar mij komt Lily schrok, maar wou zich niet laten kennen. Wat moet je eigenlijk van mij? vroeg ze boos. Lindsey keek haar schattend aan. Niet al te slim, he? Ik had gedacht dat mijn waarschuwing wat langer zou blijven hangen zijn. Ik wil dat je Nicolas met rust laat! Hij is van MIJ en jij komt daar niet tussen! Moedig keek Lily Lindsey in de ogen. Nick is niet van jou en zal ook nooit van jou zijn! Het is niet mijn fout dat hij smaak heeft! Ze greep haar toverstok vast in haar zak. Ha! Smaak? Je bent een ordinaire slet! schreeuwde Lindsey haar toe. Oh, Nick, ik heb nog nooit gevlogen. Waarom zitten we niet samen op jouw bezem, zodat ik me dicht tegen je aan kan drukken? Oh! Wat een grote spieren! bootste ze Lily n a met hoge stem Ik heb je wel gezien hoor! Lid van de fanclub zie ik? sneerde Lily, neerkijkend op het meisje dat twee koppen groter was dan zij. Lindsey negeerde haar opmerking, maar trok ook haar toverstok. Wel, het is duidelijk dat mijn waarschuwing niet gewerkt heeft. Misschien blijft dit je langer bij. Zelfs al had Lily op tijd kunnen reageren, dan zou ze nog niets kunnen doen hebben. Ze kende nog niet genoeg magie om Lindseys aanval af te weren. Ze bracht haar armen beschermend naar haar gezicht en draaide zich een beetje, zodat Lindseys vloek haar schouder trof en niet haar volle gezicht. Auw! gilde ze uit. Tranen sprongen in haar ogen. Laat dat een les zijn. Volgende keer blijft het niet bij een simpele schroeistraal! Zonder Lily nog een blik waardig te gunnen, verliet Lindsey de toiletten. Met een pijnlijk gezicht keek Lily in de spiegel naar haar schouder. Het zag eruit, en voelde ook zo, alsof ze veel te lang in de zon had gelegen. Ze vloekte stil. Dit zou nog wel een paar dagen pijn doen. Het was niet zozeer de pijn in haar schouder die haar irriteerde, maar het gevoel van machteloosheid dat ze gevoeld had, toen ze niets kon doen om Lindseys spreuk af te weren. Ze wist dat al die spreuken later nog zou leren, maar voorlopig was ze even machteloos als een vlieg, die verstrikt zat in een spinnenweb. Een beetje miserabel zat Lily die avond in de leerlingenkamer. Haar schouder voelde nog steeds verbrand en nu deed haar ander schouder ook pijn, omdat ze de hele dag haar tas aan dezelfde kant had moeten dragen. Lily zat in een tweezit, haar benen onder zich getrokken en naar Lizzy gedraaid, die aan het tafeltje ernaast haar huiswerk aan het doen was. Of trachtte te doen. Snoezie vond dat Lizzys perkament ht slaapplaatje bij uitstek was en liet zich niet zomaar wegjagen. Ronkend en snorrend kronkelde ze zich rond Lizzys arm, die niet veel andere keuze had, dan met het kleine poesje te spelen. Lily was blij dat ze dat de vorige dag al allemaal gedaan had. Nick kwam net terug van de Zwerkbaltrainig. Fris gedoucht en in opperbest humeur liep hij naar de meisjes, ging naast Lily in de zetel zitten, sloeg zijn armen langs achter om haar nek en gaf haar een grote zoen op haar wang. Auw. Ze kon een kleine uitlating van pijn niet onderdrukken. Verbaasd liet Nick haar los. Wat is er? Oh, euh

Lizzy keek haar vanuit haar ooghoek aan. Lily had haar verteld over Lindseys vloek, maar had haar gevraagd niets te zeggen tegen Nick. Gewoon een pijnlijke schouder. Te zware boekentas denk ik. zei ze zo onschuldig mogelijk, maar ze voelde dat ze een beetje rood werd. Laat eens zien. zei Nick bezorgd en trok voorzichtig haar gewaad wat opzij, zodat een deel van haar schouder te zien was. Wauw, jouw schooltas moet jou echt haten, om je zo te verbranden. Hij keek haar afwachtend aan. Euh Even stond Lily met haar mond vol tanden. Misschien was het toch niet mijn schooltas. biechtte ze op. Hij zuchtte even. Waarom heb je me niet verteld dat iemand je lastig viel? vroeg hij zachtjes. Ze hoorde de teleurstelling in zijn stem. Nick zei ze stil. Ze legde haar hand op die van hem en keek hem aan. Ik wou dat je me genoeg vertrouwde, om niet te moeten liegen. Ik kan je helpen. zei hij, haar blik ontwijkend. Nick, ik vertrouw je wl. Ze zocht oogcontact. Ik wou gewoon aan mezelf bewijzen dat ik dit zlf aankon. Het gevoel van machteloos zijn, vind ik onverdraaglijk. Ik weet dat je me enkel wilt beschermen, maar dit moet ik gewoon even zelf oplossen. Hij keek haar even gekwetst aan, maar glimlachte toen. Ik begrijp het. Maar volgende keer, zeg het me gewoon, je hoeft niet te liegen. Ze lachte terug. Ok, ik vond dat deel toch niet zo leuk. Ik veronderstel dat je met niet gaat zeggen over wie we het eigenlijk hebben? Lily schudde haar hoofd. Ik vraag me af wie het over zijn hart krijgt om jou pijn te doen. Ze dacht bij haarzelf Je zou nog verbaasd zijn, als je het wist., maar zei niets en gaf hem een zoentje. Lily bevrijde Lizzy van Snoezie en begon met haar te spelen. Nick zat een beetje zenuwachtig naast haar in zichzelf te mompelen. He! Zenuwpees! Kan je je voet stilhouden aub? beet Lizzy hem uiteindelijk toe, toen hij uiterst lawaaierig met zijn voet op de grond begon te tikken. Het vreet je op he? vroeg Lily lachend. Ja! riep Nick gefrustreerd uit. Je hebt gelijk, dit gevoel van machteloosheid is dodelijk! Ik wil je gewoon kunnen helpen. Mijn grote held. zuchtte ze plagerig en kroop wat dichter tegen hem aan. Opeens schoot haar iets te binnen. Weet je wat je kunt doen om me te helpen? Wat dan? Alles, je zegt het maar! Leer me hoe ik vloeken kan afweren. Vloeken Hij werd een beetje bleek. Vloeken afweren, ja. Ik weet dat er spreuken bestaan die je kunnen beschermen, maar we hebben ze nog niet gezien. Je zou er me heel wat mee helpen. Nick leek even het beeld van Lily in een gevecht uit zijn gedachten te moeten zetten, maar zei toen: Ok, daar kan ik je wel mee helpen.

----------------------------------Smalofski

Hey! Hier is hoofdstuk 9. Let er op dat je het einde van hoofdstuk 8 gelezen hebt, want ik heb er eerst een stukje af gehaald, en later terug bijgezet, dus als je het in die tussentijd gelezen hebt, kan het zijn dat je niet alles gelezen hebt. :wink: (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 9 Tell me, why she in yo life, tryna get whats mine? She dont know me, shes about to know me, cause Im in your life, and thats how its gon be. (Case of the ex Mya) Om een beetje privacy te hebben, trokken Nick, Lily en Lizzy de volgende avond naar het Zwerkbalterrein, waar er die dag niemand was. Nick had resoluut geweigerd om Lily te bevloeken, dus moest Lizzy meekomen, zodat Lily ook echt wat kon oefenen. Lizzy was eerst niet zo blij geweest met deze oplossing, maar toen Lily haar subtiel duidelijk maakte dat z-j dan ook vloeken kon afweren, leek het haar al wat meer interessant. Ze spendeerden de hele avond aan het oefenen van verweerspreuken en Nick leerde haar zelfs enkele goede vervloekingen die ze nog niet kende. Toen ze die avond in haar bed lag, zat Lily onder de schrammen, maar had ze er toch vertrouwen in dat ze de volgende keer niet weerloos zou staan tegenover Lindsey. Toen ze de volgde morgen opstond, besloot ze dat ze deze keer niet zou wachten tot Lindsey in actie kwam. Ze was voorbereid, ze kon haar aan. En deze keer zou z-j beslissen wanneer. Ze liep naar de ontbijttafel en zag meteen haar kans. Nick was met zijn vrienden aan het praten en Lindsey zat luid te lachen om iets dat hij gezegd had. Goedemorgen zei ze vrolijk toen ze naast hem ging zitten. Uitdagend gaf ze hem een heel lange kus, voor de ogen van Lindsey. Ze zag in haar ooghoek dat de vrienden van Nick verveeld met hun ogen draaiden, maar Lindsey keek gewoonweg moordlustig. Nou, ook een goedemorgen voor jou. zei Nick een beetje overdonderd bij zoveel affectie, toen Lily hem eindelijk losliet. Lily pakte zijn hand vast en lachte eens onschuldig. Ze bleef zijn hand vasthouden, toen Nick terug begon te praten met zijn vrienden en wreef liefdevol met haar duim over de rug van zijn hand. Nicks vrienden hadden ondertussen door wat er aan de hand was en keken van Lindsey, die inwendig kookte van woede, naar Lily, die onschuldig glimlachte. Maar Nick, die nooit iets slechts zag in mensen, had niets door. Lindsey gaf het eerste op. Witheet stond ze op en verliet de tafel. Lindsey? Nick keek haar verbaasd na. Wat is er met haar? vroeg hij verwonderd aan de rest. Geen idee. loog Lily onschuldig en liet zijn hand eindelijk los. Het gevolg van haar actie liet niet lang op zich wachten. Toen ze die avond van de bibliotheek naar de leerlingenkamer liepen, zag Lily Lindsey verderop in de gang staan. Snel stopte ze Nick en zei: Oh, Nick, ik geloof dat ik dat ene boek in de bibliotheek toch nodig zou hebben voor mijn werkstuk. Zou jij misschien? Natuurlijk, welk was het ook al weer? Magische kruiden van Noord-Europa. Stond ergens vanboven in de kast met boeken over planten en kruiden. Ben zo terug! zei hij en liep terug naar de bibliotheek.

Lindsey had hen blijkbaar in het oog gehouden, want nu Nick weg was, ging ze uitdagend voor Lily staan. Jij hebt nogal wat lef, weet je dat? Lindsey had het niet als compliment bedoeld, maar Lily antwoordde vrolijk: G, bedankt Lindsey. Ik wou dat ik het terug kon zeggen, maar jammer genoeg denk ik niet dat jij een onsje lef bezit. Jij kleine begon Lindsey Slet? onderbrak Lily haar. Ja, dat weet ik ondertussen wel al. Leerlingen bleven staan om te kijken en blokkeerden al snel de hele gang. Lily en Lindsey stonden met opgeheven toverstok tegenover elkaar. Lily zette een stap opzij, Lindsey ook. Zo draaiden ze een halve cirkel rond, maar geen van beiden deed iets. Opeens vuurde Lindsey haar vloek af. Maar Lily was voorbereid deze keer. Reflecto! De vloek kaatste af op het onzichtbare schild dat Lily had opgeroepen en sloeg een lamp aan de muur kapot. Expelliarmus! schreeuwde Lily. Lindseys toverstok werd uit haar hand geblazen en viel even verder op de grond. Woedend en hijgend staarde Lindsey Lily aan. Ze spuugde op de vloer. Je hebt misschien de veldslag gewonnen, maar ik zal de oorlog winnen! Oh ja? vroeg Lily, niet onder de indruk. Je kan doen wat je wilt! Hij is van MIJ en zal dat ook blijven! Woedend draaide ze zich om en wou haar toverstaf oprapen die ergens achter haar lag, maar iemand had hem al opgeraapt. Nicolas? Haar houding veranderde meteen. Je hebt je toverstaf verloren. merkte Nick op en gaf haar behulpzaam haar toverstaf terug. Oh, kijk daar eens, ik heb hem inderdaad verloren. Lindsey probeerde de sfeer luchtig te houden. Euh we waren gewoon wat aan het praten. zei ze, terwijl ze naar haar en Lily wees. Meiden onder elkaar, je weet wel, kan soms anders lijken dan het eigenlijk is. Ze lachte een beetje nerveus. Nick glimlachte begrijpend. Ja, natuurlijk. Nou, ik euh, moet er vandoor. Bye. Snel liep ze weg. Oh, Lindsey? riep Nick haar achterna. Ze draaide zich met een geforceerde glimlach om. Ja, Nick? Als je ooit nog in Lilys of mijn buurt komt, zal je niet zo gemakkelijk wegkomen. Begrepen? En het is Nicolas voor jou. De glimlach droop van haar gezicht. Beteuterd sjokte ze weg. Nick sloeg zijn arm rond Lilys niet verbrande schouder en gaf een kusje op haar voorhoofd. Ik ben trots op je. Lily kon niets anders dan grijnzen. Lindsey Heaton nooit gedacht dat zij het zou zijn. zei hij hoofdschuddend. Lily bedacht dat hij het waarschijnlijk nog niet eens zou doorhebben als ze een bordje rond haar nek droeg met Ik val onschuldige eerstejaars aan, maar zei niets. Deze naviteit als het om mensen rondom hem ging, vond ze wel schattig. En? Hoe voelt het nu om te overwinnen? Fantastisch! grijnsde Lily. Hand in hand liepen ze terug naar de leerlingenkamer. Opeens had hij een binnenpretje. Waar lach je om? vroeg Lily nieuwsgierig. Ik heb opeens door waarom jij vanmorgen zo lief was. Jij hebt nogal wat lef, weet je dat? Lily giechelde. Het was niet alleen voor Lindsey hoor. Ik vind het wel leuk om lief tegen jou te zijn. knipoogde ze. Nou, mij zal je in ieder geval niet horen klagen.

Ze lachten alle twee.

----------------------------------Smalofski

Hey! Hier komt hoofdstuk 10! Ik heb het een beetje vooruit laten gaan, zoals je kan zien. Bedankt aan Sam en SarahLord voor de leuke reacties! Meer reacties zijn altijd welkom! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 10 Cant wait til the that day, when I see you face again. () Every step I take, every move I make, every single day, every time I pray, Ill be missing you. (Ill be missing you Puff Daddy) Het verhaal dat Lindsey Heaton het onderspit had moeten delven tegen een eerstejaars ging snel te ronde op Zweinstein. Het leverde Lily een zeker respect op. Niet veel eerstejaars konden het opnemen tegen een vierdejaars en nog minder konden w-nnen. Lindsey leek haar lesje geleerd te hebben, want ze viel Lily niet meer lastig en bleef uit haar buurt. Af en toe probeerde ze een gemene roddel te verspreidden, maar de leerlingen waren ook niet stom. Ze hadden al snel door dat als Heaton iets over Evers zei, het meestal niet waar was. Een van de gevolgen dat iedereen over haar confrontatie met Lindsey had gehoord, was dat iedereen ook meteen wist dat Lily met Nick ging. Ze merkte dat mensen achter haar rug praatten. Lizzy zei dat het normaal was. Nick was tenslotte drie jaar ouder dan zij, zij was een eerstejaars en Nick was populair. Het was niet echt een wonder dat mensen er van opkeken. In de les Transfiguratie zweefde er plots een briefje voor haar ogen. Verbaasd plukte ze het uit de lucht. Ze keek rondom zich om te zien van wie het was en zag dat James snel zn toverstaf terug op de kikker voor zich richtte. Ze vouwde het briefje open en las: Ik heb het gehoord van jou en Garci. Nu begrijp ik waarom je zo bot tegen me deed. Ze voelde haar bloed koken. Hij had het echt niet door. Ze pakte een veer en kraste snel een antwoord: Met Nicolas weet ik tenminste waar ik sta. Doe maar niet alsof het je iets kan schelen met wie ik ben of niet. Ze frommelde het papiertje op, nam zich de moeite niet om het tot bij hem te laten zweven, maar keilde het met een grote zwaai tegen zn hoofd. Ze keek boos voor zich uit. Wat dacht hij eigenlijk

wel? Dat hij haar zomaar aan het lijntje kon houden? Maar ze voelde zich toch wel een beetje verdrietig. Ze gluurde achter zich en zag James gefrustreerd het papiertje op de grond gooien en boos zijn aandacht terug op zijn kikker richten. In het Kerstverlof ging Lily naar huis. Ze mocht thuis niet toveren, maar ze toonde haar ouders prenten in boeken van de dingen die ze al kon. Petunia hing aan haar lippen. Het was duidelijk dat ze niet kon wachten tot zij ook naar Zweinstein mocht. Lily liet een paar details van Zweinstein achterwege, voornamelijk Nick. Ze wist dat haar ouders ongerust zouden zijn als ze vertelde dat ze nu al een relatie had, met iemand die drie jaar ouder was dan zij dan nog wel. Ze had later nog tijd genoeg om het te vertellen, redeneerde ze. En zolang ze het haar niet expliciet vroegen Op een koude zaterdag in januari zat Lily voor het vuur in de leerlingenkamer, met Snoezie op haar schoot en een boek in haar hand. Het was een Dreuzelboek dat ze met Kerst gekregen had. Een romantisch verhaal over een verboden liefde. He Evers! klonk het door de kamer. Met een zucht sloeg Lily haar bladzijde om. Ze wou niet stoppen met lezen en al zeker niet voor Potter. Het was net het mooiste gedeelte van het boek en ze wou de magie niet verbreken. De jongen in haar boek trok het meisje dicht tegen zich aan. Hij lag op zijn sterfbed. Hij had haar gered van onder een auto, maar was zo zelf aangereden. Het meisje hield snikkend zijn hand vast. Hij keek in haar ogen, boog zich naar haar toe en fluisterde zachtjes in haar oor: Evers? Kan je me hren? James had met zn handen een toeter gemaakt en schreeuwde nu in haar oor. Ze verschoot. Pindakaas met Boter Potter! Gerriteerd legde ze haar boek neer. Het meisje in haar boek was nu waarschijnlijk toch doof. Wat is er nu zo belangrijk dat het niet kan wachten tot mn boek uit is? Hij keek haar grijnzend aan. Zn haar zat ongelofelijk in de war, waarschijnlijk had hij er net extra in zitten wrijven. Wil je mee uit? Ze staarde hem ongelovig aan. Hij vroeg het haar n? N? Ze had drie maanden lang zitten wachten tot hij haar mee uit vroeg en net op de moment dat ze hem had opgegeven en met Nick was, vroeg hij haar mee uit? Waarom kon hij dat niet wat vroeger gedaan hebben? Waarom nu, op het moment dat ze onmogelijk nog ja kon zeggen? Ze verborg haar verbazing en frustratie meesterlijk, pakte haar boek terug op en zei kalm: Nee. De jongen keek haar in de ogen, boog zich naar haar toe en fluisterde zachtjes in haar oor: Ik heb altijd van je gehouden. Wil je met me trouwen? Waarom niet? Met een zucht keek ze weer op van haar boek. Omdat ik met Nicolas uit ga. zei ze, schouderoptrekkend. Je weet dat goed genoeg. Wil je met me trouwen? De ogen van het meisje blonken van de tranen. Ze kneep zachtjes in zn hand en zei: Ik wil dolgraag met je trouwen! Oh. zei hij, alsof hij dat detail even vergeten was. En als je nou niet met Garci zou geweest zijn? Gerriteerd keek ze nog maar eens op van haar boek. Potter, ik heb toch nee gezegd? Ik zou graag wat verder willen lezen. De jongen lachte naar het meisje. Opeens kromp hij ineen. Met zijn laatste adem zei hij de naam van het meisje. Toen was hij dood. Lilys boek was uit. Ze keek op. James was al weg. Ze voelde zich een beetje als het meisje in haar boek.

Het tweede deel van het schooljaar verliep z snel dat Lily zeker wat dat ze juni dit jaar vier maanden eerder lieten vallen. James gaf niet op in zijn pogingen om haar mee uit te vragen en hij was ook niet echt subtiel. Het duurde niet lang voor Nick het ook door had. Lily deed haar best om het zo duidelijk mogelijk te maken dat ze niet met James uit wou, maar Nick was toch behoorlijk onbeschoft en nijdig als James in de buurt was, ongewild ook tegen haar. Al snel waren de examens er en gingen alle studenten gebukt onder massas leerstof. Maar uiteindelijk haalde Lily meer dan behoorlijke punten voor haar examens. Vooral Toverdranken en Magische Kruidenkunde waren goed. Ook Lizzy en Nick hadden het goed gedaan. Op hun laatste dag in Zweinstein pakten ze hun koffers en namen afscheid van het kasteel. Het was alsof ze een goede vriend achterlieten. Gelukkig komen we volgend jaar terug. zuchtte Lily, toen ze op het perron van de Zweinsteinexpress stonden en nog een laatste blik wierpen op het kasteel. Dit rit naar huis duurde veel minder lang dan de heenreis, bedacht Lily toen ze op platform 9 stonden en afscheid namen. Ze hadden afgesproken dat Lily zou komen logeren en Lily had hun haar telefoonnummer gegeven en uitgelegd hoe een telefoon werkt en waar ze er meest waarschijnlijk een zouden kunnen vinden. Lizzy vond het systeem met al die nummertjes onnodig ingewikkeld. Waarom kon ze niet gewoon vragen aan de telefoon om haar door te verbinden met Lily? Hihi. Je kan het altijd eens proberen, Lizzy. Als hij niet wilt, kan je dit nummer draaien. Ze gaf Lizzy nog een grote knuffel en toen ging Lizzy naar haar ouders, die even verder stonden te wachten en vrolijk naar het drietal zwaaiden. Tot over een aantal weken! riep ze haar beste vriendin nog achterna. Toen draaide ze zich naar Nick en trok hem speels tegen zich aan. Zul je me missen? vroeg ze met een ondeugende glimlach. Wie missen? antwoordde hij plagend en grijnsde. Ze gaf hem een klein mepje op zijn borst. Hij grijnsde nog breder en zei toen: Elke dag een beetje meer, bloempje. Tot ik het niet meer kan houden en ik je kom kidnappen. Zijn ogen glinsterden ondeugend. Ze gaf hem een laatste afscheidskus. Toen ze toevallig de verbaasde uitdrukking op zijn ouders gezichten zag staan, keek ze hem streng aan: Je vond het, zie ik, niet nodig om iets tegen je ouders te zeggen? Wat moeten ze nu wel niet van me denken? Ze liet subtiel achterwege dat zij ook niets had gezegd tegen haar ouders. Niets dan het beste. Hoe kan ooit iemand iets anders van jou denken dan het allerbeste? Ze schoot in de lach bij dit overdreven compliment. Ze drukte zich nog een laatste keer in zijn armen en toen liep ook hij naar zijn ouders. Toen het hele gezin Garci in het haardvuur op het perron 9 verdwenen was, pakte Lily Snoezies mand en haar hutkoffer en liep ze naar de Dreuzelperrons aan de andere kant van het magische hek. Daar stonden haar ouders en Petunia al op haar te wachten. Ze vloog haar ouders in de armen en begroette ook haar zusje. Die was door het dollen heen. Volgend jaar mag ik ook naar Zweinstein, he Lily? Zonder op een antwoord te wachten vervolgde ze al even snel: Ik ben nu elf en nu mag ik ook mee, he? Dan leer ik toveren! Echt toveren! Haar ogen blonken. Dan laat dit stomme hek me door en ga ik met jou mee. Ze schopte tegen het hek, wat haar een boze blik van de stationschef opleverde. Lily schrok. Niet van de trap tegen het hek, of de blik van de stationchef, maar van het feit dat Petunia tegen het hek kn schoppen. Er bekroop haar een ongemakkelijk gevoel, maar ze wou de stemming niet verpesten en lachte met Petunia mee. Heel de reis naar huis praatte Petunia honderduit over de dingen die ze zou gaan doen als ook zij kon gaan toveren. Lily was merkwaardig stil.

----------------------------------Smalofski

Hey! Sneller dan verwacht, maar om bepaalde fans niet te doen ontploffen van ongeduld: hoofdstuk 11! :wink: Hoofdstuk 11 I need a hero. Im holding out for a hero til the end of the night. Hes gotta be strong, and hes gotta be fast, and hes gotta be fresh from the fight. (Holding out for a hero Frou Frou (Shrek 2 soundtrack)) In de eerste week dat ze terug thuis was, moest Lily wel even wennen dat ze geen magie meer mocht gebruiken. Voor alle veiligheid stak ze haar toverstokje in de kast, zodat ze niet onbewust ging gaan toveren. Ze voelde zich merkwaardig naakt en onbeschermd. Ook moest ze opnieuw wennen om met vier aan een tafel te zitten en niet met vierhonderd. Ze miste Lizzy en haar klasgenoten. Ze miste het kasteel met zijn duizenden gangen waar ze zo vaak in verloren was gelopen. Maar het meest van al miste ze Nick. Ze wou dat ze een uil had zodat ze hem een briefje kon schrijven, maar dat was niet het geval, dus moest ze wachten tot Nick een uil aan haar schreef. Ze was slechts drie dagen thuis toen ze al begon af te tellen tot ze bij Lizzy en Nick kon gaan slapen. Ze nodigde al haar vroegere vriendinnen uit, om bij te praten. Maar al snel werd duidelijk dat ze meer uit elkaar gegroeid waren, dan Lily had vermoed. Z-j praatten over wiskunde en filmsterren waar Lily nog nooit van gehoord had. Ze kon niets over haar school vertellen en kon niet vertellen waar het ergens lag. Ze kende geen van de populaire tv programmas, om van de muziek nog niet te spreken. Haar vriendinnen op hun beurt begrepen niet waarom Lily een vak had dat ze beschreef als iets in de aard van soep maken of Kruidenkunde, of dierenverzorging. Ze snapten niet waarom ze sterrenkaarten moest maken. Het enige dat ze snapten was geschiedenis, maar dat konden ze dan weer niet linken aan haar andere vakken. Lily, wat voor een rare richting volg jij eigenlijk? Euh... Ze voelde zich rood worden. Wat kon ze hier nu op antwoorden? Gelukkig kwam op dat moment haar moeder binnen met limonade en moest ze niet op die vraag antwoorden. Ze veranderde daarna snel van onderwerp. Aan het einde van de eerste week van de vakantie kreeg Lily haar eerste brief. Petunia was laaiend enthousiast over de prachtige kerkuil die de brief bezorgd had. In de enveloppe zaten drie briefjes. Het eerste was van Lizzy. Hoi Lily! Hoe is het daar in de Dreuzelwereld? Het is leuk om weer eens thuis te zijn, nietwaar? Al moet ik zeggen dat ik Zweinstein al een beetje mis. En jou natuurlijk ook.

Ik heb het aan mam gevraagd en ze zegt dat je de eerste twee weken van augustus kunt komen slapen. Ik denk dat Nick voorstander was om je morgen al op te halen. We komen je de derde augustus, om vier uur in de middag oppikken, als dat goed is. Mam en pap zijn ook heel enthousiast om je te ontmoeten. Ze hebben je natuurlijk al gezien op het perron, maar nog niet echt leren kennen. Ze hebben een briefje ingesloten, voor je ouders. Nou, ik moet gaan, want Nick staat hier ongeduldig met Aristoteles te zwaaien. Dat is onze uil, vind je hem mooi? Ik heb Nick gevraag te wachten met hem te sturen, zodat ik er ook een briefje bij kon steken. Nick wou hem eigenlijk gisteren al sturen, maar ik vertikte het om, om drie uur s nachts, een briefje naar jou te gaan schrijven. Het is niet mijn fout dat hij niet kan slapen! Ok, nu moet ik echt gaan, want hij trekt bijna het papier van onder mijn neus. Tot gauw! Lizzy. Ps: Schrijf snel terug!! Lily giechelde toen ze het briefje las. Ze kon zich Lizzys gezicht goed voorstellen als ze midden in de nacht wakker gemaakt werd om een briefje te schrijven. Snel opende ze het tweede stukje perkament en ze herkende onmiddellijk het sierlijke geschrift van Nick. Liefste Lily, Alles goed? Hoe bevalt het je om terug Dreuzel te worden? Mis je me een beetje? Hier gaat alles zn gangetje, buiten natuurlijk het feit dat ik niet zo goed lijk te functioneren zonder jou. Zeker dat je niet een stukje van mn hersenen mee hebt? (Of mn hart natuurlijk) Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar van mijn part mochten ze die vakanties afschaffen. Vrijdag neemt pa ons mee naar de stad en daar kunnen we je opbellen. Ik kan bijna niet wachten om je stem te horen. Het is verbazend hoe traag de tijd kan vooruit gaan, als je zo graag wilt dat ze snel gaat. In de eerste week van augustus zullen we je dan eindelijk komen halen. Dat is te zeggen, als ik het zo lang uithou en je niet persoonlijk kom halen, morgen of zo. Ik mis je en hoop snel iets van je te horen. Duizend kusjes, Jouw Nick. Ps: Ik veronderstel dat je huis niet echt op uilen voorzien is. Misschien kan je Aristoteles gewoon een beetje water geven en wat stukjes brood? Ze vouwde Nicks briefje met een glimlach terug dicht en liep naar de uil die nog steeds op de vensterbank zat, onder het bewonderend oog van Petunia. Ze pakte hem op en gaf hem aan Petunia. Petunia, kan jij hem even een bakje water geven, met wat brood of zo? Hij heeft een eindje gevlogen en zal wel moe zijn. Een beetje onder de indruk van de scherpe klauwen en bek van de roofvogel, pakte Petunia de uil aan en liep er mee naar de keuken. Uiteindelijk vouwde Lily het derde briefje open. Het was, zoals Lizzy gezegd had, een briefje van de ouders van Lizzy en Nick aan haar ouders, om te vragen of het goed was dat Lily bij hen bleef logeren. Lily besloot het briefje meteen aan haar ouders te geven, zodat ze zeker wist dat ze mocht gaan. Haar ouders waren een beetje verbaasd. Wie zijn die mensen eigenlijk, Lily?

Het zijn de ouders van Lizzy. Elizabeth eigenlijk, maar iedereen zegt Lizzy. Ze is mn beste vriendin op Zweinstein. Wel, ik denk niet dat we hier iets op tegen hebben, wat denk jij schat? vroeg haar moeder aan haar vader. Euh... begon Lily, ze dacht dat ze maar beter de hele waarheid vertelde. Ze zijn ook de ouders van mijn vriendje, Nick. Nicolas Haar ouders reageerden beiden anders. Haar vader keek haar verbaasd aan en zei toen met een kleine glimlach: Zo, zo, jij hebt er werk van gemaakt in je eerste jaar. Haar moeder sloeg haar handen in elkaar en begon zowaar te huilen: Mijn kindje wordt groot! Haar eerste vriendje. Beide reacties wekten schaamrood op haar wangen en ze mompelde iets in de aard van: He, toe nou. Haar vader lachte en zei: Wel, we kunnen jonge liefde niet zomaar negeren nietwaar? Je mag gaan logeren hoor, Lily. Ze gaf haar ouders een knuffel, bedankte ze en haastte zich toen naar boven om een antwoord te schrijven naar Lizzy en Nick. Zoals afgesproken, ging Lily de eerste twee weken van augustus bij de familie Garci gaan logeren. De tweede nacht van haar verblijf bij Lizzy en Nick had Lily een vreselijke nachtmerrie. Ze lag op de matras naast Lizzys bed te woelen en krioelen. Ze droomde dat ze gevangen zat in een reusachtig spinnenweb en uit alle hoeken kwamen er al even enorme spinnen aangekropen, die dreigend met hun kaken klikten. Gillend werd ze wakker. Ze lag zwetend en hijgend in haar bed en keek in paniek om zich heen, om te zien of de reuzenspinnen er nog waren. Wasser aane and? geeuwde Lizzy onverstaanbaar. Ze hoorden gestommel op de gang en de deur werd opgegooid door Nick die met toverstok in de hand en in pyjama broek binnen kwam gestommeld. Wat is er? Wie gilde zo? Ik. Ik had geloof ik een nachtmerrie. Lily merkte hoe haar stem trilde. O. Hij liet zijn toverstok zakken. Alles in orde hier? Meneer Garci stak zijn hoofd door de deuropening. Euh, ja, ik had een nachtmerrie. Sorry voor het lawaai. zei Lily verlegen. Oh, geeft niets hoor. Ben je nu weer in orde? Ja, dank je. Goed, dan ga ik weer naar bed. Hij geeuwde en trok zijn hoofd terug uit de deuropening. Lizzy was ook terug in slaap gevallen. Nou, dan ga ik maar. mompelde Nick en wou de kamer uitlopen. Nick? Zou je zou je nog even willen blijven? vroeg Lily angstig. Ze had tegen meneer Garci wel gezegd dat ze in orde was, maar ze was nog steeds geschrokken en een beetje bang. Spinnen waren altijd al haar doodsangst geweest. Ze voelde zich belachelijk, maar wou echt niet alleen zijn op dit moment. Natuurlijk was Lizzy er, maar die was ondertussen alweer een half bos aan het doorzagen. Nick glimlachte en ging op Lilys matras zitten, zijn rug steunend tegen Lizzys bed. Lily pakte haar deken en nestelde zich tussen zijn armen. Al snel werd haar ademhaling rustiger en even later was ze weer in slaap gevallen, in de armen van haar eigenste prins. Toen Lizzy de volgende morgen wakker werd, zaten Nick en Lily nog steeds in dezelfde houding, vredig te slapen. Lily lag met haar hoofd op Nicks borstkas en Nick lag met zijn hoofd op Lilys hoofd, zijn armen stevig rond haar, klaar om haar te beschermen tegen spinnen van alle soorten en formaten. Lizzy grijnsde, liep op haar tenen de kamer uit en stapte de gang op, waar toevallig haar moeder voorbij kwam.

H, mam, moet je zien. fluisterde Lizzy en duwde zachtjes haar slaapkamerdeur weer open. Mevrouw Garci kreeg tranen in haar ogen bij het vredige tafereel. ----------------------------------Smalofski

Haai! Hoofdstuk 12! Dit is het laatste hoofdstuk van deel 1. Hierna gaat Lily naar het tweede jaar, en dat wordt logischerwijs deel 2. :wink: Ik vond het idee van Petunia die de magiewereld zo haat altijd al fascinerend en daarom heb ik de reden daarvoor (zoals het in mijn fantasie gegaan is) in m'n verhaal verweven. Zoals altijd: Reacties zijn superwelkom! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 12 But I wont cry for yesterday. Theres an ordinary world. Somehow I have to find. And as I try to make my way, to the ordinary world, I will learn to survive. (Ordinary World Duran Duran) Hoe graag ze ook terug naar Zweinstein terug wou, Lily keek niet uit naar haar brief die nu elke dag kon gaan komen. Een ongemakkelijk gevoel overmeesterde haar telkens ze Petunia hoorde zeggen dat ze bijna niet kon wachten tot haar brief zou komen. Ze had eens voorzichtig gevraagd aan Nick of het hek tussen perron negen en tien ook tovenaars tegen hield als ze nog niet oud genoeg waren om naar Zweinstein te gaan, maar volgens hem kunnen alle tovenaars op het perron komen. Petunia had nooit echt geprobeerd erdoor te komen, maar ze had het kunnen aanraken en dat beviel Lily niets. Ze moest er niet aan denken hoe Petunia zou reageren als ze niet naar Zweinstein mocht. In de voorlaatste week voor het begin van het nieuwe schooljaar werd Lily al heel vroeg gewekt door Petunia die enthousiast haar kamer kwam binnengelopen en met een brief in haar handen stond te springen. LILY! Lily! Wakker worden! Je brief is er! Nu zal de mijne ook bijna komen. Echt waar! Vol spanning gaf ze de brief aan Lily. Het was inderdaad een uitnodiging om weer naar Zweinstein te gaan, met een lijst van nieuwe boeken die ze nodig had. Lily keek er maar met een half oog naar en vroeg aan Petunia: Jij hebt nog niets gehad? Nog niet. Ik hoop maar dat ze zich een beetje haasten! Lily stapte geeuwend uit haar bed, deed haar kamerjas aan en liep naar de keuken waar haar ouders al zaten, waarschijnlijk ook net wakker gemaakt door Petunia. Lily, Lily! Mag ik op jouw kamer door het raam kijken? Daar zie ik de uil veel beter komen! Lily knikte en Petunia stoof terug naar boven.

Ik zal blij zijn als die brief er is. Dan hebben wij tenminste weer wat rust. zuchtte haar moeder. Euh, mam? Ja, liefje? Ik denk niet dat er een brief gaat komen voor Petunia. Ze slikte even en keek in de verbaasde gezichten van haar ouders. Wat? Waarom niet? Jij hebt er toch ook een gehad en Ik ben een heks. onderbrak Lily haar moeder. Maar zon dingen zijn nogal willekeurig. Er is grote kans dat Petunia een gewone Dreuzel is. En dan kan ze natuurlijk niet naar Zweinstein. Haar moeder sloeg haar handen voor haar mond. Eerlijk gezegd. vervolgde Lily. Denk ik dat ls ze een brief zou krijgen, ze hem samen met de mijne zou gekregen hebben. De uilenpost is nogal stipt. Oh-oh. zei haar vader, die besefte dat ze met een probleem zaten. Even keken ze elkaar alleen maar aan, zonder iets te zeggen, alsof ze in stilte aan het uitvechten waren wie Petunia het slechte nieuws zou moeten brengen. Dan stond Lily recht en zei moedig: Ik praat wel even met haar. Ze liep naar haar kamer, waar Petunia gevaarlijk ver uit het raam hing, om de uil zo snel mogelijk te kunnen zien. Petunia! riep Lily en snelde naar het raam om haar zusje naar binnen te trekken. Je weet toch dat je niet zo ver uit het raam mag hangen! Straks val je nog. Sorry, Lily. zei Petunia ongeduldig en liep weer naar het raam om de komst van de uil af te wachten. Lily ging op het bed zitten en vroeg: Petunia, kom er eens even bij? Maar dan zie ik de uil niet! Die uil zal er niet sneller door komen, omdat jij op de wacht zit. Ik wil je wat vertellen. Met een zucht liet Petunia het raam voor wat het was en ging naast Lily op het bed zitten. Petunia, Ik wil je iets vertellen over de toverwereld. zei Lily. Petunia hing meteen aan haar lippen bij het woord toverwereld. Als twee tovenaars kinderen hebben, zijn die gewoonlijk ook tovenaars. Als dat niet zo is, dan noemen ze dat een Snul. Maar die zijn eerder zeldzaam. Zoals je wel weet, kunnen twee Dreuzelouders ook kinderen krijgen met toverkracht. Zoals ik. Maar, Petunia ze zweeg even en keek haar zusje aan. Dat betekent niet dat daarom l hun kinderen toverkracht hebben. Ze zweeg en Petunia keek haar verward aan. Wat bedoel je, Lily? Ik denk niet dat jij een heks bent, Petunia. Petunia opende haar mond en sloot hem terug. Niet niet een heks? Maar dat moet wel! Ik moet een heks zijn, anders kan ik niet naar Zweinstein! Het spijt me echt heel erg, Petunia. Lily legde haar hand op Petunias arm, maar die sprong boos recht. Het spijt je helemaal niet! Je hebt het fout! Mijn brief is gewoon te laat! Boos liep ze de kamer uit. De volgende dag zag Lily een lege bokaal bij het vuilnis staan en ze hoopte vurig, dat de arme vis lvend door de wc was gespoeld. Petunias brief kwam niet. Op de ochtend van de eerste september was ze wel gedwongen onder ogen te zien dat ze een simpele Dreuzel was en altijd zou blijven. Toen Lily haar gedag wou zeggen toen ze zouden vertrekken naar perron 9 was Petunia ronduit vijandig. Petunia, het is niet m-jn fout dat je niet mee mag! zei Lily uiteindelijk, gerriteerd door de houding van haar zusje.

Wat kan mij die stomme school nou schelen? Woedend greep ze haar eigen rugzak en vertrok naar school.

----------------------------------Smalofski

Hey! Een nieuw hoofdstuk. Een beetje (veel) korter dan normaal, maar 'k heb daar 3 redenen (lees: flauwe excuusjes) voor. 1) Ik heb een paar herexamens en daar kruipt nogal veel tijd in. 2) Mijn harde schijf is gecrashed en ik was dus alles kwijt wat ik al geschreven had. En dat opnieuw schrijven is altijd minder leuk dan het de eerste keer schrijven vind ik. Het is ook altijd minder goed. 3) Het volgende hoofdstuk zal een stuk langer zijn. (Da's niet echt een reden waarom dit zo kort is, maar toch een uitvlucht :wink: ). Dit hoofdstuk is het begin van het tweede deel. Bedankt aan SarahLord, voor de regematige reacties! (*)Smalofski(*) Deel 2: Het tweede jaar Hoofdstuk 13 Decide, decide. Make up your mind. Decide, decide, I told you what to say. Confuse, confuse, describe what I found. Confuse, confuse, I told you what to say. (Tentative Decisions Talking Heads) Lily was blij om Zweinstein weer te zien na de zomervakantie. Het was alsof ze thuis kwam na een vakantie in het buitenland. Het was leuk om niet meer de jongste van de school te zijn. Ze keek toe hoe de eerstejaars gesorteerd werden en herinnerde zich de dag dat ze daar zelf gestaan had, bang voor wat ging komen, gentimideerd door de vele ogen die op haar gericht waren. Nu ze niet meer met een maag vol zenuwen zat, kon ze rustig luisteren naar het lied van de sorteerhoed. Ze klapte enthousiast mee met de Griffoendortafel als een leerling bij hen werd ingedeeld en boe-de in gedachten mee als een leerling bij Zwadderich werd ingedeeld. Ze was verbaasd toen ze de naam Regelus Zwarts hoorde passeren, die bij Zwadderich werd ingedeeld. Toen ze de eerstejaars, die helemaal niet bang of nerveus leek te zijn, maar met veel zwier de hoed op zijn hoofd zette, wat beter bekeek, was de gelijkenis overduidelijk. Hetzelfde haar, dezelfde aantrekkingskracht die Sirius een van de populairste jongens van de school had gemaakt, zelfs dezelfde arrogante houding, alsof hij persoonlijk de wereld regeerde. Ze keek om naar Sirius, maar die keek stug naar het betoverde plafond, alsof hij sterren aan het tellen was of zo. Hij negeerde zijn broer compleet. Ze was niet de enige die van de ene Zwarts broer naar de andere keek. Veel andere leerlingen, vooral dan meisjes, hadden de gelijkenissen opgemerkt. Maar voor de eerste keer sinds Sirius op Zweinstein zat, genoot hij niet van de aandacht en negeerde hij de blikken die op hem gericht waren.

Toen schoot het Lily te binnen dat ze geruchten had gehoord over Sirius die thuis problemen zou hebben. Ze had er nooit veel aandacht aan besteed, maar nu begon ze de roddelaars te geloven. Nicolas werd in zijn vijfde jaar tot kapitein van het Zwerkbalteam verkozen. Dat betekende ook dat hij zijn team opnieuw moest samenstellen. Op een warme herfstdag eind september, verzamelden alle kandidaat-Zwerkbalspelers van Griffoendor op het Zwerkbalterrein. Lily zat binnen in de Griffoendorleerlingenkamer haar huiswerk te maken maar keek af en toe naar buiten waar Nick de try-outs voor de Drijvers, Jagers en Wachter hield. Die duurden niet al te lang en uiteindelijk werden het alle vroegere teamleden. De vorige kapitein was een Zoeker geweest, dus daarvoor was er wel nog een opening in het team. De spelers werden in groepjes van drie of vier ingedeeld. Dan werd de snaai losgelaten en wie hem het eerste te pakken had, ging door naar een volgende ronde. Ze waren net aan de tweede ronde begonnen toen Nick naar beneden vloog en de race vanop de grond volgde. Lily liep naar buiten en ging naast hem staan, terwijl ze alle twee naar boven keken. Hoe gaat het? Zit er wat talent tussen? vroeg ze genteresseerd. Nick schudde zijn hoofd. Niet veel. zei hij, terwijl hij peinzend naar de spelers boven hem keek. Een tweedejaars was zo verbaasd dat de snaai opeens vlak voor zn neus hing, dat hij met zoveel kracht het balletje probeerde te pakken, dat hij miste en zichzelf een bloedneus sloeg. Nick zuchtte. Allemaal nogal waardeloos. Op n na. Maar hij klonk niet echt vrolijk. Ze volgde zijn blik en zag wie hij bedoelde. Potter? Nick knikte en keek nog steeds zorgelijk naar boven. Er is maar n probleem. Ze voelde zijn ogen op haar branden maar toen ze naar hem keek, keek hij al weer naar boven. De kapitein vindt hem niet zo leuk. Potter vindt de kapiteins vriendin te leuk naar diens mening. zei hij, alsof hij een buitenstaander was. Lily slikte even. Misschien vindt zij dat wel helemaal niet leuk? Misschien. zei hij uitdrukkingloos en staarde weer naar boven waar James ook door had dat hij beter was dan de rest en opzettelijk wachtte om de snaai te pakken terwijl hij tussen de anderen vloog en zijn kunsten vertoonde. Lily pakte Nicks hand vast en fluisterde in zijn oor: Je hebt echt niets te vrezen van Potter. Maak hem Zoeker; als hij het meisje niet kan hebben heeft hij toch tenminste -ets. Hij keek haar aan maar lachte niet en ze knipoogde eens. Op dat moment vond James blijkbaar dat het lang genoeg geduurd had. Het zette een sprintje in en greep de snaai. Uitslover. mompelde Nick, toen hij terug opsteeg. Lily liep terug naar binnen. Toen een uurtje later Potter glunderend binnenkwam, wist ze dat Nick geluisterd had. Edit: 't is me net te binnen geschoten dat Sirius pas thuis weggaat op z'n 16de of zo... Geen idee waar ik met m'n gedachten zat toen ik dit stukje schreef... 'k heb het dus zo subtiel mogelijk aangepast :wink: ----------------------------------Smalofski

Hey! Een nieuw hoofdstuk. Langer, zoals beloofd. Reacties, tips, opmerkingen? (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 14 When you kissed her lips, did you taste my tears? When you looked in her eyes, did you see me here? Could you feel my body when you held her tenderly? Did you think about me? (Did you think about me Maura Fogarty) Lizzy en Lily liepen door de gangen van Zweinstein. Ze moesten helemaal naar de kerkers van het kasteel voor de les Toverdranken en ze waren al bedenkelijk laat. Lil? vroeg Lizzy bedeesd terwijl ze zich door de lege gangen haastten. Lily antwoordde niet, want ze wist wat Lizzy zou gaan vragen. Kunnen we niet voor n keer door die gang? Het zou ons een hele omweg besparen. D-e gang. Lily had de geheime gang achter het wandtapijt vermeden sinds ze er James gezien had. Ze was nu al bijna een jaar samen met Nick, maar ze kon het niet ontkennen dat ze een beetje misselijk werd, telkens ze aan die gang dacht. Maar Lizzy had gelijk, ze zouden minstens drie minuten uitsparen. Ze moest zich zo niet aanstellen. Ze knikte kort en al snel stonden ze achter het wandtapijt van Wallik de Weerzinwekkende. Ze haalde even diep adem en liep toen achter Lizzy de gang in. Lily volgde Lizzy om de hoek en botste pardoes tegen haar op. Waarom bleef Lizzy zo plots staan? Ze keek over Lizzys schouder en kreeg de schok van haar leven. Op exact hetzelfde plekje stond James, met hetzelfde meisje in zijn armen, net zoals ze verleden jaar had gezien. Ze kneep haar ogen dicht. Nee, dit was gewoon haar geest die zich zo had geconcentreerd op het beeld van James met dat meisje, dat ze dingen begon te zien. James was ondertussen groter geworden; dit kon cht niet waar zijn. Ze opende haar ogen en zag dat het inderdaad niet echt geweest was. Op de plek waar ze James had zien staan, stond Nick. Hij kuste een knap blondharig meisje dat Lily herkende als een vijfdejaars van Griffoendor. NEE! Ze vroeg zich af wie dat geroepen had en besefte toen dat ze het zelf had gedaan. Verschrikt keken Nick en het meisje op. Hij zag nog net een bos rood haar de hoek om waaien. Verblind door tranen stormde Lily de gang uit. Ze hoorde mensen haar naam roepen maar ze negeerde hen. Ze voelde zich misselijk worden en stoof het eerste meisjestoilet binnen dat ze zag. Ze bereikte net op tijd de toiletpot. Een seconde later kwam haar middageten terug naar buiten. Lily? Ze hoorde de deur open gaan en Lizzys stem, die haar zachtjes riep. Ben je hier, Lily? Lily antwoordde niet. Zo stil als ze kon, nam ze wat toiletpapier en veegde haar mond af. Ze wou dat ze haar tanden kon poetsen. De smaak in haar mond was verschrikkelijk. Maar niet zo erg als de pijn van haar verscheurde hart. Lil, kom op, ik wt dat je hier bent! hoorde ze Lizzy smeken. Maar nog steeds gaf ze geen antwoord. Voorzichtig knipte ze haar hokje op slot. Ze hoorde Lizzys voetstappen naar het verste wc-hokje lopen en dan traag terug komen waarbij ze regelmatig even bleef staan. Lily wist dat Lizzy onder de deuren aan het kijken was om te zien of ze daar zat en trok haar benen op de wc-pot. En inderdaad, weinig later zag ze Lizzys schoenen verschijnen onder de deur. Even raakten haar lange, zwarte haren de grond toen ze zich bukte om onder de deur te kijken. Toen richtte ze zich weer op en duwde tegen de deur, die natuurlijk niet meegaf omdat Lily ze op slot had gedaan.

Leuk geprobeerd Lily. Lily zuchtte en liet haar voeten weer op de grond vallen. Er viel echt niet te ontsnappen aan Lizzy als die vastbesloten is je te vinden. Ik kon het toch proberen, nietwaar? zei ze zachtjes. Enige kans dat deze deur open gaat? Lily schudde van nee, wat Lizzy natuurlijk niet kon zien maar door het uitblijven van de zachte klik van een deur die uit slot gaat, nam ze maar aan dat het nee was. Lily trok haar benen terug op de pot en legde haar hoofd tussen haar knien. Geruisloze tranen vielen op het deksel van de wc onder haar. Ze hoorde hoe Lizzy zich naast het hokje op de grond liet zakken. Geen van beiden zei iets. Lily kon het niet geloven. Haar Nick! Wat was ze naef geweest. Natuurlijk was hij haar al beu. Zij was maar een tweedejaars en hij was drie jaar ouder. Wat had ze verwacht? Niet dit, zei een stem in haar hoofd. God, wat was ze stom geweest. Steeds weer zag ze het beeld van het blonde meisje en Nick in die gang. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Lily was de eerste die de stilte doorbrak. Hij wist dat ik daar nooit kwam. Op die gang. Lizzy antwoordde niet. Wat kon ze er ook op zeggen? Misschien is het niet wat het leek. probeerde ze dapper. Lily snoof honend. Wat? Ze vielen gewoon tegen elkaar aan of zo? Je zou verbaasd zijn als je eens wist hoe lomp Nick kon zijn. zei Lizzy, met een kleine lach. Het was overduidelijk haar bedoeling om Lily wat op te vrolijken en tot haar eigen verbazing werkte het wel een beetje. Weet je wat Lily? Zullen we eens een middagje brossen en in de keukens wat warme chocolademelk halen? Lily antwoordde niet, maar een paar seconden later hoorde Lizzy het slot van de deur klikken en kwam Lily met een betraand gezicht naar buiten. Lizzy sloeg haar arm om haar heen en samen liepen ze de toiletten uit. Vlak voor ze de gang inliepen vroeg Lily nog: Hoe weet je eigenlijk waar de keukens zijn? Lizzy glimlachte mysterieus. Met een knipoog zei ze: Dt heb ik te danken aan de grote mond van Potter, die veel te luid verkondigde aan zijn vrienden hoe hij het mysterie van de keukens had opgelost. Lily grinnikte, ze kon zich precies voorstellen hoe James apetrots zijn pas ontdekte geheim ongewild aan de hele leerlingenkamer verkondigde. Een bezoek brengen aan de keukens, bleek een goed idee te zijn. Ze werden ontvangen door een troep van de raarste wezens die Lily ooit had gezien en die Lizzy benoemde als huiselven. De huiselven hadden een ontzettend medelijden met Lily, omdat haar gezicht nog duidelijke kenmerken vertoonde van haar gehuil. Ze brachten niet alleen een grote thermofles warme chocolademelk, maar ook een paar zakjes koekjes en een paar doosjes chocokikkers. Een van hen bracht haar zelfs een zakdoek. Het opgewekte humeur van de kleine kereltjes was besmettelijk en toen ze terug buiten stonden, elk met hun armen vol lekkers, was haar humeur al wat beter. Ze zochten de beste zetels van de verlaten leerlingenkamer uit, dicht bij het warme vuur en dronken de chocolademelk uit. Lily voelde zich helemaal ontspannen en wenste dat de tijd zou stilstaan. Ik vraag me af of Nick het zoeken al zou hebben opgegeven. giechelde Lizzy. Zoeken? Lizzy lachte een beetje gemeen. Hij stoof jou meteen achterna, maar is je kwijtgespeeld. Ik denk dat hij heel het kasteel ondersteboven aan het keren is. Ik had hem eigenlijk moeten waarschuwen dat ik je gevonden had Lily keek verschrikt op.

Geen nood, ik was dat nooit van plan hoor. Het is zijn eigen schuld. Laat hem maar wat zoeken. Lily ademde opgelucht terug uit. Ze hoopte dat hij haar niet zou vinden maar wist dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn. Zo luchtig als ze kon, vroeg ze: Liet hij zijn vriendinnetje dan gewoon achter? Lizzy beet op haar lip. Ze leek haar woorden zorgvuldig te kiezen. Het punt is Lily, ... ik denk niet dat het zijn vriendin of wat dan ook is. Hij duwde haar van zich af en keek niet meer naar haar om. Lily keek Lizzy wantrouwig aan. Zit je het nu op te nemen voor hem? Nee, Lily, natuurlijk niet. Ze haalde haar schouders op. Gewoon iets dat me opviel. Lily antwoordde niet. Ze wou het zelfs niet overwegen.

----------------------------------Smalofski

http://img233.imageshack.us/img233/6648/bannershatteredheartgo1.jpg

Hey! Hoofdstuk 15! 'k heb eens een banner gemaakt, zoals je kan zien. k ben geen held met Photoshop, maar hij is precies geworden zoals ik hem wou Simpel, zachte kleuren *Is trots op zichzelf* :D Ik heb ook de titel een beetje aangevuld, zodat het duidelijker is voor potentile lezers waarover dit verhaal gaat. Enjoy! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 15 You know how much I love you. You know how much I want to forget the way I saw you, in someons elses arms. But as much as I keep trying to, I cant seem to forgive you. (To forgive you Angel) Langzaam liep de leerlingenkamer vol, maar Nick was nog nergens te zien. Rozilde, een meisje dat bij hen op de kamer lag, vroeg aan Lily en Lizzy waarom ze niet in de klas waren. Last van mn maag. zei Lily. Ze bedacht dat ze niet eens gelogen had. En dan zit je hier chocomelk en snoepgoed te eten? vroeg Rozilde wantrouwig. Lizzy glimlachte. Het beste medicijn tegen dit soort buikpijn.

Het was duidelijk dat Rozilde er niets van snapte, maar ze zei niets en gaf hun het huiswerk dat ze die middag gekregen hadden. Ze besloten het avondeten over te slaan, want ze zaten nog vol van het overvloedige snoepgoed dat de huiselfen hun hadden meegegeven. Het werd wat rustiger in de leerlingenkamer toen de meeste leerlingen gingen eten. Plots vloog het portretgat open en iemand strompelde in alle haast naar binnen. Lily kreunde. Nick zag hen zitten en kwam naar hen toe. Lily wapende zich vanbinnen. Lily! Godzijdank dat ik je gevonden heb! Hij wou haar hand pakken om haar recht te trekken voor een kus, hun favoriete begroetingsgebaar, maar Lily trok ruw haar hand terug. Laat me met rust. Ze wist dat ze hem kwetste, maar ze kwetste zichzelf er evenveel door. Even bleef hij bedrukt staan. Toen ging hij op zijn knien zitten zodat zijn hoofd op dezelfde hoogte was als het hare. Lily, ik weet wat je denk, maar je moet het me laten uitleggen. smeekte hij. Woedend keek ze hem aan. Ik mt helemaal niets! schreeuwde ze. Ze voelde de tranen branden achter haar ogen. Ik wil je nooit meer zien! Ze sprong recht en liep naar de trap van de meisjeskamer. Ze hoorde hem haar naam roepen maar negeerde hem. Ze stormde haar kamer binnen, liet zich op haar bed vallen met haar gezicht in haar kussen en liet haar tranen de vrije loop. Ze schrok toen ze plots Lizzy naast voelde neerzitten. Ze had haar niet horen binnenkomen. Euh, Nick heeft me doen beloven dat ik je vraag of je naar beneden wilt komen. Ze rolde met haar ogen. Ik heb hem gezegd dat je toch niet zou willen Luister eens Lily, ben je niet een beetje hard? Hard? Hrd? IK zou hard zijn? Hij staat gewoon, gewoon.... met die blonde del! Ja, ik weet het wel, Lil, maar hij heeft heel het kasteel afgezocht naar jou. Lijkt dat op iemand die niets om je geeft? Misschien is het je daarnet niet opgevallen maar ik heb hem nog nooit zo gezien. Hij was kapot, Lily. En dan bedoel ik niet fysiek. Lily tilde haar hoofd een beetje op en keek schuin naar Lizzy. Hij is totaal de kluts kwijt Lily, totaal overstuur. Het is zijn eigen fout! Lilys stem klonk gesmoord, omdat ze opnieuw in het kussen praatte. Akkoord, maar misschien moet je hem maar eens zijn verhaal laten doen. Waarom? Ik heb het toch gezien? Wat valt daar nu nog aan uit te leggen?! Ik heb je al gezegd wat ik ervan dacht. Lily zweeg en ging in gedachten terug naar die vervloekte gang. Was er een kans dat Lizzy gelijk had? Ze moest toegeven, nu ze er goed over nadacht, dat het vooral het meisje was dat hem kuste en niet andersom. Denk je niet dat je er anders spijt van gaat krijgen? vroeg Lizzy zachtjes. Lily vloekte inwendig. Ze wist dat Lizzy gelijk had. Als ze hem zijn kant van het verhaal niet liet vertellen, zou ze zich altijd afvragen of ze niet tot voorbarige conclusies was gekomen. Maar ze had geen zin om weer naar hem toe te gaan. Ze woog de tegenstrijdige gevoelens tegen elkaar af en zei toen, nijdig op zichzelf: Ok. Ik laat het hem n keer uitleggen. Maar dit is echt zijn laatste kans. Lizzy glimlachte. Ik ga me eerst even opfrissen en dan kom ik naar beneden. Lizzy knikte en zei: Ik ga het hem vertellen voor hij zijn verstand helemaal verliest. Lily liep naar de badkamer en verzamelde wat water in haar handen dat ze over haar gezicht gooide. Ze begroef haar gezicht in een handdoek en keek toen haar spiegelbeeld aan. Haar ogen waren nog wat rood, maar het had erger kunnen zijn. Ze haalde een paar keer diep adem en liep toen traag de trap af.

Ze zag hem meteen zitten toen ze de leerlingenkamer inliep. Hij zat in een van de zetels, zijn hoofd in zijn handen. Hij tapte onrustig met zijn voet op de grond, een teken dat hij zenuwachtig was. Ze herkende het van de momenten voor belangrijke Zwerkbal wedstrijden. Het maakte haar altijd vrolijk. Behalve nu. Ze kuchte zacht en hij hief zijn hoofd onmiddellijk op. Hij sprong recht en liep naar haar toe, maar bewaarde wat afstand iets waar ze hem dankbaar voor was al was het duidelijk dat het hem veel moeite kostte. Met een hese stem zei ze: Je krijgt de kans om het uit te leggen maar ik wil geen uitvluchten horen. Ze verwenste zichzelf voor haar harde toon, maar ze wou niet zacht zijn. Ze keek hem niet aan. Die gekwetste en angstig blik in zijn ogen was te veel om aan te kunnen. Lieve Lily, Ik w-l geen uitvluchten verkopen. Ik wil het uitleggen maar je moet me geloven dat het de waarheid is. Ze zweeg en keek hem nog steeds niet aan. Ze voelde zijn ogen branden op de hare, maar bleef koppig de andere kant uitkijken. Hij kwam wat dichterbij en pakte haar hand. Dat meisje was een klasgenote. Ze was een vriendin van me. Maar gewoon vriendschappelijk. Voorzichtig keek Lily hem aan. Hij lachte zachtjes, maar werd toen terug ernstig en vervolgde: Ze had een vraagje over het huiswerk dat we gekregen hadden en ik wou het even uitleggen tussen twee lessen door. En opeens zei ze dat ze al jaren verliefd op me was. Ze zei dat ik toch niet een tweedejaars boven haar kon verkiezen en plots kuste ze me. Ik was totaal overrompeld en besefte niet goed wat er gebeurde. En dan stond jij opeens in die gang en je liep weg en... en ik vond je nergens... ik was zo ongerust, Lily. Deze keer kon ze een korte lach niet onderdrukken. Dit was weer de Nick die ze kende. Eeuwig bezorg om haar. Hij zag haar lach en leek een beetje te ontspannen. Dus,... je wou die kus echt niet? vroeg ze schuchter. Nee, Lily. De enige die ik ooit wil kussen, ben jij. Zij betekent niets voor me. Je moet me geloven. Lily beet op haar lip. Aan de ene kant wou ze hem geloven maar een deel van haar twijfelde nog. Ze wou niet nog meer gekwetst worden. Nick zag haar twijfelen en trok haar zachtjes wat meer naar zich toe. Hij tilde haar kin zachtjes op, zodat ze in zijn ogen keek. Ik heb je gekwetst, Lily. Ik zal daar altijd mee moeten leven. En ik weet dat het niet eerlijk is, als ik vraag dat je het me vergeeft. Maar je moet weten dat ik je de waarheid heb verteld en als je me niet vergeeft, kan je met net zo goed met een steen om mn enkels in het meer gooien want het leven heeft geen waarde zonder jou. Vergeef je me? Ze zweeg even en dacht na. Ze pakte zijn handen en liet ze toen weer los. Zachtjes, bijna fluisterend, zei ze: Ik geloof je, Nicolas. Maar je hebt me gekwetst toen ik jou daar zag staan, meer dan dat je je ooit kunt voorstellen. Ik kan het je nog niet vergeven. Ze deed een stapje achteruit. Het spijt me. Ze voelde de tranen achter haar ogen prikkelen en wende haar blik af van het radeloze gezicht voor haar. Ze liep snel de trap terug op, zonder achter zich te kijken.

----------------------------------Smalofski

Hey! Hoofdstuk 16 al weer. Persoonlijk vind ik dit een van de betere hoofdstukken. :D Reacties zijn superwelkom! Veel plezier! (*) Smalofski (*) ps: Ligt dat aan mij, of staat er echt een kanjer van een grammatica fout in die engelse lyrics? 'there WAS more kinds of animals'... hoort dat niet 'WERE' te zijn? Ik heb echt geen talenknobbel, dus misschien is dat een of andere uitzonderingsregel die ik niet ken. Ik heb die lyrics verschillende keren opgezocht en ze zeggen allemaal 'was'. Ofwel hebben ze gewoon allemaal dezelfde fout overgenomen. :roll: Ofwel is dat oud-Engels of zo... Anyway, 't is dus niet mijn fout. :wink:

Hoofdstuk 16 A long time ago, when the Earth was green, there was more kinds of animals than youve ever seen. Theyd run around free, while the Earth was being born. And the loveliest of all was the unicorn. (The unicorn song Rovers Irish) Lily had nooit geweten hoe zwaar het leven op Zweinstein kon zijn. De lessen leken plots drie keer zo lang te duren, het huiswerk was minstens vijf keer zo zwaar en ze kon zweren dat de nachten gehalveerd werden. Bovendien was het eten beduidend minder en het bleef maar regenen. De wolken waren nog steeds grijs en onweersachtig, toen Lily en de rest van de klas die woensdag naar de rand van het Verboden Bos liepen voor de les Verzorging van Fabeldieren, gegeven werd door professor Staartjes, een lange oude tovenaar die hier en daar een vinger miste en mankte. Zij en Lizzy voegden zich bij hun verkleumde klasgenoten en wachtten af tot professor Staartjes toekwam. He, Evers! Lily en Lizzy draaiden zich alle twee om en keken James aan. Ja? vroeg ze verveeld. Ze was niet in de stemming voor een van zijn flauwe grapjes. Ik zei Evers, niet Garci Hij wachtte onbeschaamd tot Lizzy verontwaardigd wegliep. Wat is er nou? Is het waar dat jij en Garci niet meer samen zijn? Lily staarde hem met open mond aan. Hoe was hij dat nou te weten gekomen? Ze besefte dat ze er nogal idioot moest uitzien en sloot snel haar mond. Euh ja, ik veronderstel dat dat wel klopt. Een enorme lach verscheen op James gezicht. Goed, nu kun je dus met mij uit. Vrijdag goed? Ze schudde even verward met haar hoofd. Had ze dat nou goed gehoord? Wat? Ik zei: nu kan je met mij uit, en ik vroeg of vrijdag goed was. Misschien liever zaterdag? Hij keek haar afwachtend aan, nog steeds met een enorme lach op zijn gezicht geplakt. Nee, vrijdag is niet goed! En zaterdag nog minder! beet ze hem toe. Wie denk je wel dat ik ben? Een hoer of zo, die met de ene na de andere uitgaat? En wie denk je eigenlijk wel dat JIJ bent? Je kan me niet zomaar gaan commanderen! Ik w-l helemaal niet met je uit!

Eindelijk smolt de lach van zijn gezicht. Boos draaide Lily zich om en liep naar Lizzy, die even verder geamuseerd toekeek hoe James zijn verdiende loon kreeg. Een paar minuten later was Lily James al weer vergeten. Ze moesten niet lang meer wachten want nog geen twee minuten later kwam hun leraar in Verzorging van Fabeldieren uit het bos gelopen. Klas, stilte graag! De klas verzamelde zich rond hun professor. Juist ja. Ik dacht dat we vandaag eens iets leuks zouden doen. Ik heb aan Hagrid gevraagd er een paar te zoeken. Het is natuurlijk zeer moeilijk er een te vangen maar Hagrid is natuurlijk niet de eerste de beste. Enkele leerlingen giechelden maar de meesten waren zo nieuwsgierig over welke dieren Professor Staartjes het had, dat ze gespannen over zijn schouders keken. De meeste mensen zien er in het hele leven nooit n, ze zijn nogal schuw. Maar ze bevatten veel magische kracht en zijn zeer gegeerd bij toverdrankmakers. Vooral de hoorns en staartharen worden duur verkocht. Ze zijn het symbool voor alles wat goed en zuiver is. Lizzy stak haar hand op. Ja, juffrouw euh? Professor Staartjes was gekend om zijn belabberd geheugen voor alles wat niets met Fabeldieren te maken had, van namen tot uurroosters. Garci, professor. Euh, over welke dieren heeft u het? Oh, hemel, vergeten zeggen. Eenhoorns natuurlijk! Overal klonken er Ooohs en Aaahs van studenten die diep onder de indruk waren zelfs al hadden ze nog niets gezien. De leerlingen die net over professor Staartjes schouder hadden gekeken stonden nu bijna te springen om als eerste een glimps op te vangen van de wonderbaarlijke dieren. Goed, waar was ik? Ah, ja, het symbool van goed en zuiver. Zoals gezegd zijn deze dieren schuw en dus lijkt het me beter dat de jongens in het begin niet te dicht bij ze in de buurt komen. Eenhoorns verkiezen vrouwen. Eenmaal ze op hun gemak gesteld zijn, kunnen de jongens dan ook komen. De leerlingen knikten en professor Staartjes ging hen voor naar een open plek, niet zo ver van de rand van het bos, waar een vijftal prachtige eenhoorns in een afgesloten stukje gras stonden. De jongens bleven op enkele meters afstand staan en de meisjes klommen over de houten afsluiting. De eenhoorns stonden bij elkaar aan de andere kant van de open plek en keken wantrouwig naar de leerlingen. Professor Staartjes ging voorzichtig naar voor en bleef halverwege staan. Het is belangrijk dat je een eenhoorn niet forceert. Hij moet naar jou komen. Als je je opdringt, kunnen ze gevaarlijk worden." Hij knikte kort naar de scherpe hoorn van de dichtstbijzijnde eenhoorn. Langzaam haalde professor Staartjes zijn toverstok tevoorschijn en toverde enkele suikerklontjes tevoorschijn op zijn hand. Dit is een handig trucje om eenhoorns te lokken. Net als paarden zijn ze dol op suiker en het is een goede manier om te laten zien dat je van goede wil bent. Niet dat ze daar suiker voor nodig hebben. Eenhoorns zijn opmerkelijke dieren. Ze weten ogenblikkelijk wie een zuiver hart heeft. En inderdaad, een van de eenhoorns kwam voorzichtig dichterbij. Hij snoof even aan de suiker, keek toen naar professor Staartjes en leek te besluiten dat hij te vertrouwen is, want hij begon de suikerklontjes op te eten. Professor Staartjes keek even liefdevol naar het felwitte dier dat uit zijn hand aan het eten was en gaf toen teken aan de meisjes dat ze hem moesten nadoen. Lily had echter niet geluisterd naar professor Staartjes. Ze stond tegen het hek geleund en was in gedachten verzonken. Ze merkte niet eens dat de andere meisjes naar voor gelopen waren, zodat ze de enige was die nog aan de rand van de afgesloten ruimte stond. Ze liet zich tegen de afsluiting naar beneden zakken en zat in het vochtige gras. Ze vroeg zich af of ze wel het juiste had gedaan om Nick niet te vergeven. Ze geloofde hem wel toen hij zei dat het niet zijn fout was, maar telkens opnieuw kwam dat verschrikkelijke beeld boven drijven

en stelde ze zichzelf de vraag of ze echt bereid was om zich weer in een positie te brengen waarin ze kwetsbaar was. Want hij had haar gekwetst, gewild of niet. En dat wou ze niet meer, dat kon ze niet nog eens aan. Maar ze miste hem. Veel meer dan dat ze ooit gedacht had. Ze miste de manier waarop hij naar haar zwaaide als ze zijn lokaal passeerde. Ze miste hoe ze s ochtends haar handen op zijn ogen legde aan de ontbijttafel en plagend vroeg wie het was. Ze miste hoe hij dan namen van andere meisjes opnoemde voor hij bij haar uitkwam. Ze miste hoe ze soms haar naam geschreven vond tussen de aantekeningen die hij tijdens de les maakte. Ze miste hoe hij met een kleine lach, al haar verdriet verdreef. Opeens hoorde ze een zacht gesnuif en ze keek op. Vlak voor haar stond een van de eenhoorns. Hij had de hele de open plek overgestoken onder de nieuwsgierige blikken van de andere leerlingen en professor Staartjes, die keken waarom de eenhoorn wegliep. Hallo, schoonheid. zei Lily, toen het dier dichterbij kwam. Voorzichtig ging het naast Lily neer zitten. Hij strekte zijn nek uit en liet zijn kop op haar schoot rusten. Zijn mooie zwarte ogen keken naar haar groene ogen. Lily glimlachte en begon de manen van de prachtige hengst te strelen. Toen ze achter zijn oren begon te krabbelen sloot hij genietend zijn ogen. Ze voelde zich helemaal ontspannen. Verbazingwekkend! Lily keek op en zag professor Staartjes staan, samen met de rest van de klas, die ongelovig naar de eenhoorn stonden te kijken. Echt verbazingwekkend. zei professor Staartjes opnieuw. Eenhoorns zijn zeer onafhankelijke dieren. Ze zullen nooit vrijwillig menselijk gezelschap opzoeken. Als ze al gedwongen worden zullen ze nooit verder gaan dan wat geaai en gestreel. U hebt hier een bijzonder dier, juffrouw euh... dinges. Hoe hebt u hem zo ver gekregen? Euh... Lily werd een beetje rood. Ik deed niets. Ik zat hier gewoon. Maar in plaats van boos te zijn omdat Lily de les niet volgde, schudde professor Staartjes ongelovig zijn hoofd en zei nog eens: Verbazingwekkend. Wel, dit toont maar aan hoe mysterieus deze dieren zijn. Net op het moment dat je denkt dat je ze helemaal door hebt, doen ze weer iets anders. De eenhoorn bleef voor de rest van de les op Lilys schoot liggen, wat haar enkele jaloerse blikken opleverde van leerlingen die minder geluk hadden met hun eenhoorns. Ze zag er zelfs enkele op de grond gaan zitten in de hoop dat een van de eenhoorns ook bij hen zou gaan liggen. Aan het einde van de les riep professor Staartjes zijn leerlingen weer bij elkaar en zei: Wel, ik denk dat het tijd wordt dat we deze prachtige dieren terug vrijlaten. Ze houden er niet van gevangen te zijn. Hij liep naar de afsluiting en opende het hek. Een voor een liepen de eenhoorns naar buiten en verdwenen in het bos. Ook Lilys eenhoorn stond recht en na een laatste aai van Lily, liep hij zijn vrijheid tegemoed.

----------------------------------Smalofski

Haai!

Nieuw hoofdstukje. Dit zal waarschijnlijk een van de laatste van het tweede jaar zijn, het moet een beetje vooruit gaan he. :wink: (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 17 Together in all these memories. I see your smile. All the memories I hold dear. Darling, you know Ill love you, til the end of time. (Memories Within Temptation) Lizzy vroeg Lily helemaal uit over hoe ze die eenhoorn zover gekregen had, dat hij op haar schoot ging liggen. Lily bleef herhalen dat ze geen idee had waarom die eenhoorn bij haar was komen liggen, dat ze daar gewoon gezeten had en helemaal niets speciaals gedaan had. Maar er moet toch -ets geweest zijn. Misschien kunnen ze wel gedachten lezen! Waar dacht je aan? Niemand! Lily begon een beetje gerriteerd te raken van Lizzys vele vragen. He? Ik vroeg toch niet aan w- je... Oh. Veel te laat viel Lizzys frank. Ze staarde beschaamd naar haar schoenen. Ik denk dat ik nog even een wandeling maak. zei Lily, om te onsnappen aan de gnante stilte. Maar het is al bijna donker buiten! Geeft niets. Ik ken mijn weg ondertussen wel al. Wil je dat ik meega? vroeg Lizzy bezorgd. Nee, laat maar. Ik wil eventjes alleen zijn. Oh. Oke. Dan zie ik je vanavond wel. Een beetje ongemakkelijk nam Lizzy afscheid en Lily liep naar de zware voordeuren van het kasteel. Even later snoof ze de typische avondgeur van het gras in. Ze dacht dat het best was niet t ver te gaan, Lizzy had immers gelijk, het was al bijna donker. Ze liep langs de rand van het Verboden Bos naar het meer en ging daar op een van de grote stenen zitten. Ze keek naar haar weerspiegeling in het water. Weer bekroop haar dat enge, verstikkende gevoel dat ze kreeg als ze haar gedachten de vrije loop liet, die steenvast bij een welbepaald iemand uitkwamen. Weer zag ze hem staan in die gang, met dat meisje in zijn armen. Ze wist dat ze hem gezegd had dat ze geloofde dat hij er niets aan kon doen maar ze kon de twijfel niet uit haar hart sluiten. KRAK! Lily schrok op. Er was iets in het Verboden Bos, achter haar. Met een trillende stem riep ze Wie wie is daar? Er kwam geen antwoord, maar ze hoorde weer geluiden. Geluiden van iets of iemand die dichterbij kwam. Ze tuurde het bos in, maar het was ondertussen al donker geworden en ze kon niet verder zien dan enkele meters. Ze werd bang en begon achteruit te lopen, haar ogen angstvallig op het bos gericht. Opeens zag ze een witte schim en haar besluiper kwam tevoorschijn. Ze haalde opgelucht terug adem. Daar stond de eenhoorn die een paar uren eerder op haar schoot was komen liggen. Voorzichtig liep ze vooruit en toverde enkele suikerklontjes tevoorschijn, bij wijze van welkomstgeschenk. Ze streelde hem over de manen. Hij hief zijn kop op en staarde haar aan. Ze voelde zijn blik door haar hele lichaam gaan, alsof hij haar doorlichtte met zijn ogen. Even moest ze denken aan Lizzys opmerking dat hij mischien gedachten kon lezen. Maar het waren niet haar gedachten dat hij las. Het waren haar gevoelens. Opeens liep hij naar de rand van het water en keek haar aan, alsof hij haar wou roepen. Ze volgde hem en keek in het water. Ze zag zichzelf en de eenhoorn terugstaren. De eenhoorn boog zijn hoofd en raakte het wateroppervlak even aan met de tip van zijn hoorn.

Er verschenen enkele rimpels en toen het oppervlak weer vlak was, zag ze zichzelf weer, maar ze was anders. Ze was blijer, gelukkiger. Ze zat aan de rand van het meer, op een rood-wit geblokt laken. Zij en Nick waren aan het picknicken. Ze herinnerde zich dit. Het was een prachtige dag geweest. Ze zag hoe ze de worst pakte en hem plagerig voor Nicks gezicht hield. Ze hield hem lachend achter haar rug, terwijl Nick hem probeerde te pakken. Even later lagen ze te rollebollen in het gras en lag de worst er vergeten bij. Ze hoorde zichzelf zelfs lachen, als in een bijna vervlogen echo. De eenhoorn raakte het water weer aan en een ander beeld verscheen. Ze zag zichzelf met een pijnlijk gezicht aan de voet van de trap zitten. Ze was gestruikeld over een verdwijnende trap en had haar voet omgeslaan. Nick kwam haastig aanrennen en bestudeerde haar voet. Hij haalde zijn toverstaf uit en sprak een spreuk uit die haar pijn deed weggaan. Toen gaf hij een klein zoentje op haar enkel, zoals een moeder bij haar kind zou doen en hielp haar rechtop. Ze speelde dat ze niet op haar voet kon staan en hoorde hem lachend zeggen: Wel, prinses, dan zal ik je moeten dragen. Hij tilde haar op en droeg haar weg. Nieuwe rimpels, nieuwe beelden. Verbaasd keek ze naar het beeld dat gevormd werd en toen naar de eenhoorn. Dit was niet een herinnering van haar. Ze had dit nooit gezien. De eenhoorn knipperde enkel met zijn ogen en staarde haar doordringend aan. Ze keek weer naar het beeld in het water. Nick en het blonde meisje stonden in de gang te praten. Hij deed zijn tas open en haalde een boek eruit. Hij sloeg het open, zocht een bepaalde pagina en duidde iets aan voor het meisje. Maar zij keek er amper naar, wat hij niet opmerkte. Hij gaf haar het boek. Ze zei iets, wat Lily niet kon verstaan, want het geluid kwam maar met flarden. Het was duidelijk dat hij schrok. Plots deed ze een stap dichterbij en kuste hem. Nog geen twee seconden later hoorden ze een luide gil. Lily hoefde niet verder te zien. Ze wist wie die gil geslagen had en ook hoe het verder ging. Maar de eenhoorn had alweer zijn hoofd gebogen en weer kwam er een beeld boven dat niet een van haar herinneringen was. Nick zat op zijn bed, zijn knien tegen zijn borst opgetrokken, met een foto in zijn hand. Lily schrok toen ze zag dat hij huilde. Ze had hem nooit echt zien huilen. Ze bracht haar gezicht dichter bij het wateroppervlak om te kunnen zien wat er op de foto stond. Ze herkende haar eigen gezicht. Zij had nooit geweten dat Nick een foto van haar had! Hij liet zijn vinger langs haar gezicht op de foto gaan. Het werd hem teveel en hij legde zijn armen op zijn knien en zijn gezicht in zijn armen. Ze zag aan het ritmische snokken van zijn schouders dat hij huilde. Haar hart brak. Ze wou hem aanraken, hem troosten, zijn tranen stoppen. Ze stak haar hand uit, maar raakte alleen het water. Rimpels deden het beeld verwazigen. Het water trok terug glad, maar het enige dat ze zag was haar eigen betraande gezicht dat terug staarde vanuit het water. Ze had niet gemerkt dat ze gehuild had, maar nu voelde ze de tranen over haar gezicht stromen. Ze sloeg haar armen rond de nek van de eenhoorn. Dank je, lief dier. Hij keek haar enkel doordringend aan, draaide zich toen om en liep terug het Verboden Bos in. Ze keek hem even na en begon toen terug naar het kasteel te lopen. Het was al laat en ze mocht eigenlijk niet meer buiten zijn. Opeens hoorde ze twee mensen haar naam roepen. Ze liep er op af en herkende hem onmiddellijk, zelfs in het donker. Ze rende naar hem toe en sloeg haar armen om Nicks nek. Het spijt me, het spijt me, het spijt me zo! huilde ze. Eenmaal Nick van de verbazing bekomen was, sloot hij zijn armen ook om haar en hield haar stevig vast, terwijl ze steeds snikkend Het spijt me bleef herhalen. Nee, fluisterde hij zachtjes in haar oor. Hij spijt m-j. Zo bleven ze minstens vijf minuten staan, elkaar vastgrijpend, alsof ze elkaar nooit meer zouden kunnen loslaten. Uiteindelijk lieten ze toch los en keken ze elkaar aan. Lizzy werd ongerust en vroeg me om mee te helpen zoeken. zei Nick. Wat doe je hier eigenlijk nog buiten op dit uur? En niet dat ik er rouwig om ben maar toch waarom deze plotse omslag?

Lily glimlachte even toen ze dacht aan de eenhoorn en antwoordde simpelweg: Laat ons gewoon zeggen dat ik een openbaring had. Als Nick het niet snapte, verborg hij dat goed. Hij drukte haar tegen zich aan en drukte een kus op haar voorhoofd. Nick?... Ze slikte even. Hier had ze al een tijdje mee geworsteld. Vind ... Vind je het niet erg dat je met iemand uitgaat die drie jaar jonger is dan jij? Nick lachte even. Voor mij ben je niet drie jaar jonger, Lily. Voor mij ben je perfect. Lily keek hem glimlachend aan en kwam langzaam dichterbij. Alsof het hun eerste was, gaf ze hem een lange kus. Toen legde ze haar hoofd op zijn schouder, hun armen nog steeds rond elkaar. He, Lily? vroeg Nick zacht. Ja? antwoordde ze al even zacht. Ik hou van je. Ze glimlachte tegen zijn schouder. Ze sloot haar ogen. Ik hou ook van jou. Opeens hoorden ze naast hen een stil gesnik. Daar stond Lizzy, met een zakdoek in haar hand. Stofje... in mn oog... snikte ze. Kom hier, klein zusje. Nick maakte zich los van Lily en sloeg ze arm overdreven joviaal over Lizzys schouder. Hij drukte een kus op haar voorhoofd. Je bent een schat. :wink: Sorry aan al de mensen die Nick niet leuk vinden. :P ----------------------------------Smalofski

Hey! Eigenlijk hoor ik dus eigenlijk te studeren voor mijn herexamens, maar ik ben tot de conclussie gekomen dat ik verslaafd ben aan m'n eigen verhaal. :oops: Anyway, dit is het laatste hoofdstuk van deel 2. Ik ben niet zo dol op dit hoofdstuk. 't Is zo'n overgangsstukje, en 't gaat misschien een beetje te snel. En misschien is het ook een beetje te melig. Nouja, je ziet zelf maar wat je er van vindt. Thx aan HP_tessa, tweelingfan, miss_sweet en Eefke voor de lieve reacties! :D (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 18 Confusion is nothing new. (Time after time Cyndi Lauper)

Lily keek niet uit naar de laatste schooldag. Ze was wel blij haar ouders opnieuw te zien na zon lange tijd, maar het vooruitzicht naar Petunias pesthumeur maakte haar niet echt gelukkig. En daarbij kwam nog eens dat ze Zweinstein verschrikkelijk zou gaan missen. Om van Lizzy en Nick nog maar niet te spreken. Maar, zoals algemeen geweten is, gaat de tijd twee keer zo snel als je wilt dat hij traag gaat en voor ze het wist, stonden ze op het perron 9 en was het tijd om afscheid te nemen. Ze omhelsde Nick en wilde hem nooit meer loslaten. Wel vijf volledige minuten hield ze hem vast, zonder iets te zeggen. Toen ze hem uiteindelijk los liet, had ze moeite om haar tranen te bedwingen. Ik wil geen afscheid nemen. Haar stem klonk onnatuurlijk. Ik ook niet, bloempje, maar jammer genoeg zal de stationchef het niet zo leuk vinden als we hier voor eeuwig blijven. Hij keek haar glimlachend aan. Ze lachte ook even. Je komt toch snel logeren he? Probeer me maar eens weg te houden. grijnsde Lily. Ze gaf hem nog een laatste kus. Ik hou van je. fluisterde ze. Ik hou ook van jou. antwoordde hij. En durf dat nooit te vergeten. Hij knipoogde. Toen liepen Nick en Lizzy naar hun ouders en Lily liep naar het hek dat haar naar het Dreuzelperron zou brengen. Een paar weken later volgens Lilys telling zeven, volgens de traditionele kalender drie kwamen ze haar eindelijk halen om te blijven slapen. Ze vloog Nick meteen in de armen toen ze hem zag, of haar ouders er nu op stonden te kijken of niet. Ze gaf hem een heel erg lange kus. Ik heb je zo gemist. fluisterde ze in zijn oor. Ik jou ook. fluisterde hij terug. Zo hard dat het pijn deed. En jij ben mn allerliefste medicijn. Aheum. hoestte Lizzy. Lily keek op. Ze was vergeten dat ze in het midden van de woonkamer stonden met hun beide ouders en Lizzy erbij. Gewoon zodat je het weet: Wij leven ook nog en ik heb je k gemist. Lily grijnsde breed en omhelste haar beste vriendin. Ik heb jou ook gemist! Ze twee weken bij de familie Garci vlgen voorbij. Letterlijk. Ze spendeerden het grootste deel van hun tijd in de lucht, Zwerkbal spelend. Lily mocht op een reserve bezem van het gezin vliegen. Lily en Lizzy waren beiden niet zon fantastische zwerkbalspelers, maar Nick hield zich expres in, zodat ze er ook wat plezier aan zouden hebben. Lily hield van vliegen. Maar nog meer hield ze ervan achterop bij Nick op de bezem te zitten. Niet alleen kon ze zich dan dicht tegen hem aan trekken, maar Nick was ook een veel betere vlieger dan zij. Ze had het gevoel dat ze niet op een bezem zat, maar op een wolkje, dat vliegensvlug door de lucht schoot. Een paar dagen voor het einde van de vakantie kreeg Lily eindelijk haar brief van Zweinstein met de boeken op die ze nodig had in het derde jaar. Ze sprak af met Nick en Lizzy dat ze hen op de Weg-isweg zou ontmoeten op de laatste dag van de vakantie. Ze kreeg geld mee van haar ouders, die haar afzetten aan de Lekke Ketel (of toch waar Lily zei dat die was). Lily liep de pub binnen. Ze voelde zich niet echt op haar gemak in het duistere cafe. Ze besefte dat ze niet wist op welke steen ze moest tikken om naar de Weg-is-weg te geraken en liep daarom naar de toog. De barman was ondertussen bijna al zijn tanden kwijt. Euh, pardon Meneer? De man keek haar grijnzend aan. Ik weet niet precies meer op welke steen ik moet tikken om op de Weg-is-weg te geraken. Kom maar mee, ik toon het je wel even. kraste de man met zijn oude stem. Hij ging haar voor naar het binnenplein en toonde welke steen het was. Ze tikte erop en de poort verscheen.

Bedankt! zei ze tegen de barman en liep de Weg-is-weg op. Ze was wat te vroeg. Lizzy en Nick zouden pas over een kwartiertje aan Goudgrijp staan. Zij moesten natuurlijk geen rekening houden met mogelijke verkeersopstroppingen in het hartje Londen. Ze liep wat te slenteren en keek naar de etalages. Haar aandacht werd getrokken door de bezems in de etalage van een van de Zwerkbalwinkels. Ze keek door het glas naar het nieuwste en snelste model van die tijd: de Leopard 1000. Blijkbaar hadden de makers van die bezem een raar gevoel voor humor, want de steel was geel met zwarte vlekken. Ze keek wat verder in de etalage en haar oog viel op een prachtige bezem. Ze nam elk detail van de bezem in zich op. De gladde, glanzende steel, de perfect geknipte twijgjes. Ze wist niet veel van bezems, maar deze bezem stond haar bijzonder aan. Het plakaatje naast de bezem somde de bijzonderheden op. Ze vergeleek het met de bezem in luipaardmotief. De bezem was een tikje trager, maar het scheelde echt niet veel. Maar volgens het plakaatje lag deze bezem goed in de hand en was hij makkelijk te besturen. Een schoonheid, he? Ze schrok zich haast lam. Ze sprong een halve meter in de lucht en draaide zich snel om. Potter! Djiezes, ik kreeg haast een hartaanval! Besluip de mensen zo eens niet! James stond grijnzend achter haar, een ijsje in de hand. Besluipen? Ik heb al twee keer je naam geroepen! Lily draaide zich terug om naar de bezem. James ging naast haar staan en keek er ook naar. Vind je hem mooi? vroeg hij, gebarend naar de bezem. Ja. gaf Lily toe. Hij heeft een soort k weet niet goed. Aantrekkingskracht of zo. Ze draaide met haar ogen. Klinkt stom, ik weet het. Hij spreekt me gewoon aan. Goed. zei James enkel. Hou dit even vast, wil je? Hij duwde het ijsje in haar hand. Voor ze nog een woord kon zeggen duwde hij de deur van de winkel open. Even later verscheen de verkoper in de etalage en haalde de bezem eruit. Nog wat later stond James terug naast Lily, met een lang, bruin pak in zijn hand. Haar mond viel open. Heb jij nou net die bezem gekocht? Yep Het ijsje drupte op haar hand, maar ze negeerde het. Waarom? vroeg ze. De bezems van Zweinstein zijn echt te traag om fatsoenlijk mee te Zwerkballen. En mn oude bezem is versleten. Lily schudde haar hoofd. Waarom dze? Hij trok zn schouders op. Ik vertrouw je oordeel. Haar mond viel open. Je drupt. merkte hij op. Het ijs liep nu langs haar hand naar beneden. Hij nam het ijsje terug over. k zie je wel op Zweinstein! zei hij en liep weg met zn nieuwe bezem. Ze staarde hem verbluft na. Had hij nou net een bezem gekocht omdat zij het een goede bezem vond? Dat was belachelijk! Nee, waarschijnlijk had hij al lang geleden zn keuze gemaakt, maar wou hij gewoon weer eens mn aandacht trekken. dacht ze, hoofdschuddend. Nou, dan is het hem toch weeral eens gelukt. moest ze toegeven. Ze zette James uit haar hoofd en liep naar Goudgrijp, waar Nick en Lizzy ondertussen wel al zouden zijn. Ze liepen de hele middag rond op de Weg-is-weg en s avonds had ze al haar spullen voor het volgende jaar.

-----------------------------------

Smalofski

Hey, hey! Nogal snel op elkaar, maar who cares... het volgende hoofdstuk! :D Deel 3, en dus het derde jaar. (De jaren volgen elkaar nogal snel op nu, maar de laatste jaren worden - om duidelijke redenen - een stuk langer, dus geeft het niet zo heel veel dat ik het een beetje laat opschieten :wink: ) Voel je een reactie opborrelen? (Of misschien de nood om anderen te wijzen op dit verhaal in het reageertopic...) Vooral niet tegenhouden! :wink: Have fun! (*) Smalofski (*)

Deel 3: Het derde jaar Hoofdstuk 19 All by myself. Dont wanna be, all by myself, anymore. (All by myself Celine Dion) De volgende ochtend zetten haar ouders haar af op het Dreuzelperron. Petunia had het vertikt mee te gaan, ook al begon haar school dit jaar pas de volgende dag, aangezien de eerste september een zondag was. Lily vond het jammer dat haar zusje zo deed. Ze vond het niet leuk dat Petunia altijd boos op haar was, maar wat ze ook deed, wat ze ook zei, niets kon haar van gedachten doen veranderen. Het leek erop dat Lily gewoon zou moeten aanvaarden dat haar zus haar haatte. Ze nam afscheid van haar ouders en liep door het hek naar perron 9. Ze keek rond in de massa leerlingen en ouders die afscheid namen, om te kijken of de familie Garci er al was, maar ze waren er nog niet. Dus hief ze haar hutkoffer de trein op en zocht alvast een lege coup op. Ze besloot te wachten tot Nick er was, zodat hij haar koffer in het bagagerek kon tillen want ze dacht niet dat ze dat zelf kon. Ze liet Snoezie uit zijn mandje. Luid spinnend sprong het katje op haar schoot, maar moest al snel terug opstaan, want Lily stond recht om het raampje open te doen, zodat ze over het perron kon kijken om Lizzy en Nick te wenken als ze hen zag. Maar om vijf voor elf waren ze er nog steeds niet. Ze werd een beetje ongerust. Het was niet hun gewoonte om zo op het nippertje toe te komen. Ze liep de coup uit en keek in de andere coups. Misschien zaten zij ook al in de trein en wachtten ze op haar? Maar Lizzy en Nick zaten nergens in de trein. Lily stapte van de trein terug op het perron. De meeste leerlingen zaten ondertussen op de trein en het perron was voornamelijk gevuld met zwaaiende ouders. Maar ook hier waren Lizzy en Nick nergens te bekennen. Het fluitje van de stationchef ging en Lily liep snel terug naar de trein. Ze liep terug naar haar coup, maar nog steeds waren ze nergens te bekennen. Ze was nu cht ongerust. De trein zou zo gaan rijden! Ze liep nog een laatste keer de hele trein door en keek in elke coup, maar ze waren nergens. Schokkend kwam de trein in beweging. Een gevoel van paniek ging door Lilys lichaam. Ze zaten er niet op! En nu was de trein vertrokken! Waarom waren ze er niet? Was er iets gebeurd? Waarom hadden ze haar niets laten weten?

Verward en ongerust liep ze terug naar haar eigen coup. Ze ging bij het raampje zitten en keek naar buiten. Snoezie sprong terug op haar schoot en Lily aaide het katje nogal onoplettend en ruw. Ze kreeg er meteen spijt van, want Snoezie zette verontwaardigd zijn tanden in haar hand om haar te waarschuwen en sprong van haar schoot. Boos keek Lily haar kat aan. Stom beest, wat doe je nu? Snoezies ogen keken haar verwijtend aan. Ze rolde zich op op de andere bank en viel in slaap. Zenuwachtig schoof Lily opzij op haar bank. Ze stond recht, keek even naar buiten en liet zich weer neer vallen. Ze voelde zich zo rusteloos en ongerust. Toen de dame met het karretje met snoepgoed langskwam, kocht Lily niets om te eten want ze had geen honger. Ze werd zowat gek van daar alleen ongerust te zitten en daarom besloot ze voor de laatste keer de hele trein te doorzoeken. In een coup, niet ver van die van haar, zaten Nicks vrienden. Nerveus opende ze de deur. De conversatie viel onmiddellijk stil en er viel een ongemakkelijke stilte. Euh, weten jullie toevallig waar Nicolas is? Een van de jongens keek haar nogal arrogant aan. Is hij je eindelijk beu dan? De anderen proestten het uit en Lily sloot de deur terug. Ze bedwong haar tranen. Per slot van rekening had ze het kunnen weten dat ze zo zouden reageren. Normaal gezien zou ze zichzelf verdedigd hebben, maar ze was zo ongerust dat ze daar geen tijd en energie aan wou verspillen. Zo te zien wisten zijn vrienden ook niet waar Nick was. Ze liep de rest van de trein door, waarbij ze in elke coup eens goed keek door de raampjes, behalve in die waar Potter en zijn vrienden zaten. Er was toch geen mogelijkheid dat Nick bij hen zou gaan zitten en ze wou niet dat James haar opmerkte. Ze wist wel dat Nick en Lizzy niet op de trein zaten maar toch was ze weer teleurgesteld toen ze de laatste coup bereikte. Bedrukt liep ze terug naar haar eigen coup. Na enkele lange, lange uren bereikte de trein Zweinstein. Ze stapte af en deelde een koets met drie tweedejaars. Bij het feestmaal die avond voelde ze zich nogal verloren. Ze zat naast Rozilde, maar luisterde niet naar haar relaas over hoe haar vakantie is geweest. Afwezig staarde ze naar de hoofdtafel, waar Perkamentus geamuzeerd praatte met professor Anderling. Zou hij weten dat twee studenten niet op de trein zaten? Zou hij weten waarom? Ze ze het moeten zeggen? Misschien is er wel iets heel ergs gebeurd en weet niemand ervan? En Lily, hoe was jouw vakantie? Lily schrok op. Rozilde keek haar verwachtensvol aan. Sorry, wat zei je? Ik vroeg hoe je vakantie is geweest. Oh, wel goed. Ben je nog ergens naar toe gegaan? Nee, niet dit jaar. Wij wel. We zijn naar Itali geweest. Eerst naar Rome, dan Firenze en Rozilde begon uitgebreid te vertellen over Itali, maar Lily luisterde niet echt. Af en toe knikte ze of zei ze Echt mooi, ja.. Eigenlijk wou ze liever met rust gelaten worden maar Rozilde leek zo enthousiast en ze wou niet onbeleefd zijn. Twee gangen en een halve reisbrochure over Itali verder, was het feestmaal afgelopen en hield Perkamentus zijn gebruikelijke toespraak. Welkom op Zweinstein! Een nieuw jaar, nieuwe leerstof om op te nemen, nieuwe vrienden om te maken. Eerst nog even snel de regels overlopen: Niet in het Verboden Bos komen, niet in de gangen na negen uur en geen getover buiten de klaslokalen. Nog n opmerking. Mevrouw Pierce, onze schoolverpleegster, heeft promotie gemaakt en heeft besloten ons te verlaten voor een zeer aantrekkelijke baan in St-Holistos. We wensen haar het allerbeste toe. Ze zal vervangen

worden door Mevrouw Plijster, de charmante dame die tussen Professor Anderling en professor Staartjes zit. Mevrouw Plijster had een vrolijk rond gezicht en ging even recht staan, toen alle ogen van de zaal op haar gericht werden. Jullie zullen zien dat zij zeer bekwaam is en alle pijntjes kan verhelpen in geen tijd. Goed, nu rest mij alleen nog om jullie allen een goede nachtrust toe te wensen. Dan mochten ze allemaal de tafel verlaten. Lily echter, bleef zitten. Ze had besloten aan Perkamentus te vragen waarom Nick en Lizzy er niet waren. Als er iemand was die het wist, was het hij wel. Kom je niet mee, Lily? Nee, ik moet nog even iets vragen. zei Lily vaag. Rozilde trok haar schouders op. Oke, tot straks dan. Het wachtwoord is Armadillo trouwens. Dank je. zei Lily en glimlachte even om te laten weten dat ze in orde was. Rozilde liep weg, met enkele van haar vriendinnen van Ravenklauw. Lily zag dat Perkamentus opstond, stond zelf ook op en liep snel naar voor. Professor Perkamentus? Perkamentus keek verbaasd om en zag Lily staan. Ah, juffrouw Evers geloof ik? Zijn vrolijke blauwe ogen keken haar aan boven zijn halvemaanvormige glazen van zijn bril. Ja, dat klopt. Wel, wat kan ik voor u betekenen? Euh Opeens voelde ze nogal stom, maar nu was het te laat om terug te krabbelen. Ik vroeg me af of u soms wist waarom Nicolas en Elizabeth Garci er niet zijn? U bent ongerust over hen? Lily voelde dat ze bloosde. Euh.. ja, een beetje. Ze hebben niets laten weten en ze zaten niet op de trein Hun moeder heeft deze ochtend een uil gestuurd. zei Perkamentus vriendelijk. Hun grootmoeder is deze nacht gestorven, de arme ziel. Nicolas en Elizabeth zullen ons over enkele dagen weer vervoegen. Oh. Lily wist niet goed of ze blij of verdrietig moest zijn. Oh Was dat alles? Ja, professor. Bedankt. Perkamentus knikte even en liep toen weg. Die avond kreeg ze een uil van Nick. Liefste Lily, Eerst en vooral: Het spijt me als we je ongerust hebben gemaakt. Ik kan me niet voorstellen wat ik zou doen als je plots niet zou opdagen op perron 9 . Ik stuur deze uil zo snel als ik een momentje tijd heb, maar het was nogal hectisch hier. De reden waarom we niet op de trein zaten, is omdat onze grootmoeder gestorven is deze nacht. Het was niet echt onverwachts - ze was al jaren aan het aftakelen - maar het kwam toch als een klap, vooral voor moeder. Daarom is het denk ik beter als we nog enkele dagen thuis blijven tot na de begrafenis, die trouwens woensdag is. Waarschijnlijk komen we donderdag naar terug Zweinstein. Ik denk veel aan je, ik mis je en ik wou dat je hier was. Kus! Nick en Lizzy.

Donderdagochtend waren Nick en Lizzy er inderdaad weer. Het was niet cht een gelukkig weerzien, vanwege de omstandigheden, maar Lily was toch blij dat ze zich nu niet meer zo alleen zou voelen. ----------------------------------Smalofski

Haai! Volgende hoofdstukje. Na twee stukjes die nogal waardeloos waren, eindelijk een hoofdstuk dat ik zelf wel leuk vind. Het zat er aan te komen, en eindelijk is het zover: De confrontatie Nick - James. :twisted: (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 20 But shell bring out the best and the worst you can be. Blame it all on yourself cause shes always a woman to me. (Shes always a woman to me Billy Joel) Rond Halloween stonden Lily en Lizzy in de bibliotheek te wachten op Nick. Ze hadden daar afgesproken, maar hij kwam maar niet af en uiteindelijk besloten ze hem te gaan zoeken in de leerlingenkamer. Toen ze de bibliotheek verlieten, hoorden ze een hoop lawaai en gejoel. Nieuwsgierig liepen ze op het geluid af. Bovenaan een trap werd hen de doorgang versperd door een menigte die naar twee vechtende jongens onderaan de trap keken. Met een doffe klap liet Lily haar boeken uit haar handen glijden. Daar stonden Nick en James, vuisten opgegeven, klaar om aan te vallen. James zag er het ergst uit. Hij had een blauw oog, een snee op zijn voorhoofd en zijn kaak begon blauw te zien. Nick had op het eerste zicht alleen een snee in zijn onderlip. Hun toverstokken lagen vergeten op de grond. Laat me door! Laat me dan toch door! Gefrustreerd worstelde Lily zich een baan door de kijkende mensen. Na wat een eeuwigheid leek, bereikte ze de onderkant van de trap, net op het moment dat Nick James nog een klap gaf. Nicolas! gilde ze. Even was hij afgeleid, waarop James hem een stomp in de maag verkocht. Nee! Stop! Ze ging tussen de twee jongens staan, in de hoop ze zo tegen te kunnen houden. Hou op, Nicolas! smeekte ze hem en probeerde hem weg te duwen van James. Lily, hou je der buiten! Ga weg! Nick duwde haar opzij, maar ze greep zijn arm beet en trok hem terug. Nick, alsjeblief, stop! Maar Nick deed weer een stap in de richting van James, die van de korte pauze gelegenheid maakte om even op adem te komen. Hij werd echter tegengehouden door Lily, die nog steeds aan zijn arm hing. Lily, laat mijn arm los. zei hij dreigend, maar Lily keek hem aan met een blik vol vuur.

Nee! Pas als je stopt met vechten! Maar Nick rukte zich los van haar greep. Hij stond terug voor James, die half wankelde en met het kleinste zuchtje wind om zou vallen. Verbeten spuugde hij op de grond en liep weg. De menigte week spontaan uiteen om hem door te laten. Toen hij Lily passeerde, legde ze haar hand op zijn arm, maar hij trok ruw zijn arm terug en gromde: Laat me met rust. Dit was een kant van Nick die ze niet kende en ze voelde zich een beetje verloren. Ze zag hoe Lizzy bovenaan de trap naar hem toe ging en hem volgde. Ze draaide zich om naar James, die ondertussen ondersteund werd door Sirius. Wat heb jij gedaan? Wat heb -k gedaan? Ik heb helemaal n-ets gedaan! Hij viel me gewoon aan! Volgens mij is die niet helemaal stabiel of zo! protesteerde James, maar nog voor het laatste woord helemaal zijn mond had verlaten, gaf Lily hem een klap met haar vlakke hand op zijn kaak, die sowieso al blauw zag. Leugenaar! Nicolas zou nooit zomaar beginnen te vechten. J-j hebt iets gedaan, waardoor hij zo woedend werd, dat hij geweld gebruikte! Misschien was het beter als ik hem gewoon zijn gang had laten gaan! Woedend draaide ze zich om en net als bij Nick vormde ook voor haar spontaan een gang in de menigte, alsof iedereen bang was dat ze spontaan vuur zou vatten. In de leerlingenkamer drukte Lizzy net een grote zak ijs tegen Nicks voorhoofd, terwijl hij zelf een kleinere zak tegen zijn onderlip hield. Hij zat boos voor zich uit te kijken. Voorzichtig liep ze naar hem toe, een beetje bang dat hij zou uitvliegen tegen haar, maar hij volgde haar alleen met zijn ogen en zei niets. Ze nam de ijszak over van Lizzy, ging naast hem zitten en drukte hem voorzichtig tegen zijn voorhoofd. Hij reageerde even op de koude van de zak, maar deed voor de rest niets. Ik kon hem heus wel aan, hoor. zei hij uiteindelijk verveeld. Weet ik wel. suste Lily. Maar wat dan? Je zult nu al blij mogen zijn als het bij wat strafwerk blijft. Nick antwoordde niet en bleef boos voor zich uit zitten kijken. Waarom vechtten jullie eigenlijk? vroeg Lily uiteindelijk. Nick gromde alleen: Dat wil je niet weten. Het onderwerp maakte hem duidelijk nog steeds woedend. Hij sprong recht en hij gooide de kleine ijszak met zon kracht tegen de muur, dat hij kapot spatte en de grond bestrooid werd met ijs. Lily schrok even van zijn uitval. Nick ging terug zitten en Lily drukte voorzichtig de ijszak terug tegen zijn hoofd. Ze keek hem doordringend aan, ook al weigerde hij in haar ogen te kijken en was hij nog steeds naar voor aan het staren. Ik wil het wl weten, Nick. Ik moet het weten. Eindelijk keek hij haar aan. Hij zag in haar ogen dat ze het meende, zuchtte en zei toen: Je gaat het niet leuk vinden. Zeg het toch maar. Ok, goed, prima. Ik hoorde dat Potterjoch tegen zijn vriend opscheppen dat dit jaar het jaar zou zijn waarin hij eindelijk Lily Evers zou krijgen. Wat? Ze staarde hem aan vol ongeloof. Wat een etter! Nick snoof eens sarcastisch. Wat moest dat voorstellen? Je gaat me toch niet echt gaan vertellen dat je hem geloofde, he? vroeg ze, terwijl ze zich boos begon te maken. Hoe kon hij dat nu denken van haar? Je nam het daarnet anders toch wel mooi op voor hem! Nee, Nick, dat deed ik niet! Ik wilde alleen maar zorgen dat j-j niet iets deed waar je later spijt van zou hebben! Ik geef niets om Potter, jij bent degene van wie ik hou. Maar Nick staarde weer voor zich uit. Zijn hele houding gaf te kennen dat hij haar niet geloofde. Nou, prima, geloof me dan maar niet. Een beetje vertrouwen zou ook geen kwaad kunnen hoor! Boos stond ze recht, maar voor ze weg kon lopen werd ze tegengehouden door zijn hand rond haar pols.

Nee, wacht Lily. Hij klonk al wat rustiger en ze ging terug zitten. Je hebt gelijk. Dit was niet jouw fout. Ik verloor het gewoon even, denk ik. Ze glimlachte. Zo kende ze hem weer. Ik zou jou echt nooit laten vallen voor Potter. zei ze zachtjes. Hij keek haar glimlachend aan. Weet ik. Ze gaf hem een tedere kus, maar voelde hem eventjes terugtrekken toen ze zijn pijnlijke onderlip aanraakte. Oeps, sorry. Maar hij kuste haar al weer opnieuw, pijnlijke lip of niet. Weet je wat? vroeg ze glunderend, toen Nick haar terug los liet. Ze wist dat dit hem ging plezieren. Wat? Ik heb James kaak nog wat blauwer geslagen. Hij keek haar lachend aan. Werkelijk? Ze knikte. Heb ik al gezegd dat ik van je hou? Hum, misschien moet je het nog maar eens herhalen voor de zekerheid. knipoogde ze. Toen ze even later alle twee in hun eigen gedachten verzonken zaten, vroeg ze zich af of Nick niet ergens gelijk had. Had ze het niet opgenomen voor James? Ze kon niet ontkennen dat ze minstens even bezorgd geweest over James, als over Nick, toen ze hen daar had zien vechten. Maar dat betekent toch niet dat ik iets voor Potter voel? vroeg ze zichzelf af. Ik wou gewoon niet dat hij gekwetst raakte, dat is alles. Met die gedachte stelde ze haar verstand gerust, maar haar hart was moeilijker beet te nemen.

----------------------------------Smalofski

Hey, hey! Hoofdstuk 21. Niet veel aan toe te voegen, eigenlijk... Veel plezier! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 21 People made me feel like life was unfair. And I did things that made me ashamed. (...) I grew taller than them in more ways. (Ugly Sugababes) Een paar uur later kwam James terug van de ziekenzaal. De meeste schade aan zijn gezicht was hersteld, maar zijn kaak zag nog steeds blauw en hij had hier en daar nog wat schrammen. Nick

volgende hem met zijn ogen door de leerlingenkamer, maar deed niets. James liep recht naar de slaapzalen en verdween uit het zicht. Ik denk dat ik hem maar eens uit het Zwerkbalteam kegel. gromde Nick, met een nogal gemene lach op zijn gezicht. Nicolas! zei Lily vermanend. Dit heeft bitter weinig met Zwerkbal te maken he? Het zou niet echt eerlijk zijn om hem er hiervoor uit te gooien. Je weet even goed als ik, dat hij de beste zoeker van de hele school is. Je wilt hem echt niet kwijt. Natuurlijk is hij niets waard, vergeleken met jou voegde ze er snel aan toe, toen ze hem argwanend zag kijken. Hij schoot in de lach. Ze streelde lief het haar uit zijn ogen en zei: Je toont je echt een beter man dan hij. Hij zou je zonder pardon wegsturen. Hij glimlachte even bij dat mooie compliment, maar even later zei hij toch mokkend: Wat is het nut van Zwerkbalkapitein te zijn, als je niet eens de kwallen uit je team kan gooien? Ze moest even lachen en zei toen een beetje ondeugend: Wel, de aanvoerder kan beslissen hoe vaak en hoe zwaar de trainingen zijn. En als hij nou moest denken dat zijn zoeker het een beetje laat afweten, kan hij hem bijvoorbeeld extra trainingen laten doen nogal vaakbij voorkeur in de regenhelpt karakter bouwen. Hij lachte al even ondeugend als zij, trok haar toen op zn schoot en vroeg: Wat zou ik ooit doen zonder jou? Je zou uitgaan met Lindsey Heaton. En je zou hier niet met een kapotte lip zitten, want iemand die verkondigt dat hij Lindsey van jou zou stelen, zou je op handen moeten dragen. Nick schaterde het uit. Het duurde niet lang voor de hele school wist dat de kapitein van het Griffoendor Zwerkbalteam gevochten had met zijn Zoeker. Het rare was dat niemand daar echt van onder de indruk was. Het was niet echt een geheim dat Nick James niet kon uitstaan.Wat ze echter wel fascinerend leken te vinden, was dat James nog steeds in het team zat. Er werd flink gespeculeerd over de mogelijke redenen. Het feit dat James de beste was, leek niet genoeg voor de meest volhardende roddelaars. Lily begon te merken dat ze achter haar rug begonnen te praten. Ze wist niet wat ze zeiden en het intresseerde haar niet veel, maar toen ze de kans kreeg te horen waarover al die roddels gingen, liet ze die toch niet gaan. Ze was net een wckotje binnengegaan toen ze twee meisjes de toiletten hoorden binnenkomen die net over haar bezig waren. Lily Evers, ja heb ik ook gehoord! Lilys nieuwsgierigheid werd gewekt bij het horen van haar naam en ze trok snel haar benen omhoog zodat ze haar niet zouden opmerken, maar de meisjes deden zelfs geen moeite om te zien of er toevallig iemand in de toiletten was die hun gesprek niet mocht horen. Ja, ik heb het van Evelien en zij heeft het van Lindsey Heaton, je weet wel die bitch van het zesde jaar. En zij heeft het van een tweedejaars die naast hen zat in de leerlingenkamer gisteren en hun gesprek heeft gehoord. Ze was behoorlijk bang ook. Ze zei dat Garci met een zak ijs had gegooid of zo aggressieven typ. Het meisje ratelde aan n stuk door. Wel, Lindsey zei dus dat dat tweedejaartje had gehoord hoe die Evers aan Garci gesmkt heeft om Potter niet uit het team te gooien. zei het meisje, alsof ze een of ander spannend horrorverhaal aan het vertellen was. Het andere meisje snakte naar adem. Ze zei dat Garci Potter het liefst meteen uit het team smeet, maar Evers vindt Potter blijkbaar leuk of zo en heeft het hem verboden. Gesproken van onder de sloef liggen Het andere meisje giechelde en de twee meisjes liepen weer naar buiten. Versuft liet Lily haar benen weer zakken. Had ze Nick echt gedwongen om James in het team te houden? Nee, natuurlijk niet, sprak ze zichzelf tegen. Je hebt hem alleen laten inzien wat hij te verliezen had. Trouwens, hij vond het uiteindelijk niet zo heel erg. Tenminste, hij lk het niet zo erg te vinden Wat als hij zich wel gedwongen voelde? Dat was niet haar bedoeling

geweest. Ach, nee, hij wist dat ook wel. Hij is groot genoeg om zelf te beslissen. Wat wisten die twee geiten er nu van? En Lindsey Heaton! Ze had het kunnen weten. Die trut was nog geen haar veranderd. Ze haalde een paar keer diep adem en verliet toen de toiletten, vastbesloten zich niet te laten kennen door roddelaars. Wist zij veel dat even later al haar moed met n woord terug in haar schoenen zou zakken? Evers! Een stem riep haar in de gang en die klonk niet al te vriendelijk. Wat nu weer? zuchtte ze inwendig en draaide zich om. James stond achter haar, zijn gezicht droeg nog enkele vage tekenen van het gevecht van de vorige dag. Ik moet met je praten. zei hij nors, pakte zonder op een antwoord te wachten haar arm beet en trok haar een leeg lokaal binnen. He, wat? Laat me los, Potter! protesteerde Lily, maar ze was al binnen voor hij haar losliet. Met een luide knal sloeg hij de deur achter zich dicht. Hij was zo te zien behoorlijk boos. Is het waar wat ze zeggen? vroeg hij brusk. Lily wist wel waarover hij het had, maar ze kon niet goed begrijpen waarom hij daar zo boos om was, dus vroeg ze, een beetje uitdagend: Is het waar wat w- zeggen? Iedereen! De hele school! viel hij uit. Lily werd stilletjes aan boos. Hoe moet ik nu weten wat de hele school zegt?! antwoorde ze nijdig en niet onder de indruk van een boze James. Stop met die onzin, Evers. siste James. Je weet goed genoeg wat ze zeggen. Dat j-j aan Garci hebt gezegd mij niet uit het team te gooien! Nee! loog ze recht in zijn gezicht. Ze snapte niet waar hij zo boos om was. Hij zou toch juist blij moeten zijn? Lieg niet! Ik wt dat het wel waar is! Garci haat mij al sinds dag n! Waarom zou hij zon goede reden om mij uit het team te gooien niet benutten? Als je het al zo goed weet, waarom heb je me dan hierheen gesleurd om het nog een te horen? beet ze hem kattig toe. Dus het is wel waar? En wat dan nog?! Je zou juist blij moeten zijn! Net als zij, leek James met de minuut bozer te worden. Ik ben op eigen kracht in het team geraakt! Ik heb jouw hulp niet nodig om mezelf in het team te houden! schreeuwde hij haar toe. Ze kon een sarcastische lach niet onderdrukken. Haar bloed kookte van woede. Ha! Wat moest dat betekenen? Maar Lily had hem de rug toegedraaid en staarde boos naar de muur. Ik zei: wat moest dat betekenen? herhaalde hij, dreigend. Trillend van woede draaide ze zich om. Ik zal je zeggen waar dat op sloeg. Zonder mijn hulp zou je niet eens in het Zwerkbalteam zitten! Zijn uitdrukking veranderde van woede naar shock. Wa-Wat? stotterde hij. Lily kon het niet helpen. Ze genoot van de uitwerking van haar woorden. Ze kon natuurlijk zeggen dat Nick hem sowieso de beste vond, maar ze was zo boos, dat ze hem liever liet twijfelen aan zichzelf. Het zou zijn ego wat deugd doen. Ik heb aan Nicolas gevraagd om jou in het team te laten. Dt is de reden waarom je gekozen werd. Herhaalde ze, luid en duidelijk. Ze wist dat ze zichzelf later zou vervloeken dat ze hem zo achterliet, maar op dat moment kon het haar niet veel schelen. Met een ietwat gemene uitdrukking op haar gezicht, liep het het lokaal uit.

----------------------------------Smalofski

Hey! Nieuw hoofdstukje. Bedankt voor de reacties op vorig hoofdstuk! :D (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 22 Do what you have to do, but remember: I helped you out. (Samaritan The Long Winters) Ze was zo zeker geweest dat Nick verlossing zou brengen aan het einde van de dag. Hij zou haar in zijn armen houden en alle nare herinneringen van die dag zouden verdwijnen. Hoe fout dat ze was. Ze merkte het van het moment dat hij binnen kwam in de leerlingenkamer. Zijn hele lichaamshouding en manier van stappen weerspiegelde dat hij behoorlijk boos was. Oh god kreunde ze. Ze schoof een beetje naar beneden zodat het topje van haar hoofd niet meer te zien was over de rugleuning van de zetel waar ze in zat. Ze had hier geen zin en energie meer voor. Al heel de dag had ze moeten opboksen tegen de roddels en de mensen die haar schuin aankeken. Zelfs hier, in de leerlingenkamer, voelde ze zich bekeken. En dan Potter nog. Maar als Nick nu ook al tegen haar begon Nick had haar gezien en liep nu op haar af. Lily! Ze schrok van de hardheid in zijn stem. Ze had hem nog nooit zo boos gezien en al zeker niet tegen haar. Ja? zei ze zachtjes, een beetje bang. Lindsey Heaton stond van aan de overkant van de leerlingenkamer genietend toe te kijken. In het slechtse geval leverde dit haar een nieuwe roddel op, in het beste geval een nieuwe kans met Nicolas. Nick boog zich voorover naar Lily en vroeg zachtjes maar dreigend: Heb jij aan Potter gezegd dat jij ervoor hebt gezorgd dat hij in het team zat? Lily knikte angstig. Waarom? Je weet toch ook dat ik hem zelf verkozen had? Nu denkt iedereen dat ik onder de sloef lig of zo! Ieder ander moment zou Lily het voor zichzelf hebben opgenomen maar die dag had ze al zoveel moeten doorstaan, dat ze het gewoon niet meer kon. Ze stond recht, wurmde zich langs Nick en holde de leerlingenkamer uit, tranen in haar ogen. Waarom konden ze haar niet gewoon met rust laten? Ze hoorde hem achter haar aan komen en dus bleef ze lopen. Mensen sprongen verschrikt uit haar weg, terwijl ze de trap opliep. Ze wist dat Nick sneller liep dat zij, maar hij was ook groter en zij kon sneller tussen de mensen door glippen. Ze liep zo snel als ze kon, probeerde te ontsnappen aan de werkelijkheid, zoekend naar een plekje waar ze gewoon even alleen kon zijn, met rust gelaten werd.

James liep gerriteerd te ijsberen voor de jongenstoiletten op de derde verdieping, waar hij op Remus stond te wachten. Hij had net aan Garci gezegd dat hij nieuwe try-outs wou voor Zoeker. Of anders zou hij uit het team stappen. Garci had hem verbaasd aangekeken en gevraagd waarvoor hij dat wou, hij was toch niet uit het team gegooid? De vijandigheid tussen de twee jongens was te snijden geweest, maar ze hielden zich alle twee in. James had gezegd dat hij zijn plaatsje in het team zelf wou verdienen en niet wou verkrijgen omdat Lily Nicolas gesmeekt had hem toe te laten. Dat was in het verkeerde keelgat geschoten. Nicolas had zich woedend omgedraaid en was, James compleet negerend, weggestormd. James draaide zich om en wou net weer naar de ander kant van de gang lopen, zoals hij als vierenzeventig keer had gedaan, toen hij bijna omver werd gelopen door een bos rood haar. Hij zwaaide met zijn armen, vond de muur en kon zich nipt staande houden. Verbaasd keek hij achter zich wie hem bijna tegen de vlakte had gegooid, maar die was al weer weg. Een paar tellen later, zag hij Nicolas Garci door de gang stormen. Hij liep James gewoon voorbij en snelde achter de bos rood haar aan, die net om de hoek was verdwenen. Het duurde James geen drie tellen om te beseffen aan wie het rode haar toebehoorde. Hij draaide ter plekke rond, dacht een tiende van een seconde na en stoof toen achter Lily en Nick aan. Er was eigenlijk maar n plek op Zweinstein waar Lily zich altijd rustig en veilig voelde. Met een paar sprongen liep ze de trap op en opende de deur naar de uilentoren. Snel sloot ze de deur achter zich en liep naar het glasloze venster. Een prachtige kerkuil keek haar doordringend aan. Ze aaide het dier over zijn kop en keek naar buiten. Met een luide knal werd de deur opengegooid en kwam Nick naar binnen gestormd. Hij stopte en keek Lily aan. Maar nog voor hij een woord kon zeggen, liep ook James door de deur. Wat doe jij hier? snauwde Nick tegen James, alsof hij het tegen een bijzonder lelijke pad had. Ik moet met Evers praten. antwoordde James, al even neerbuigend. Wel, dan moet je maar oprotten want -k was met haar aan het praten. Nick begon luider en luider te praten en ook James was bijna aan het roepen. Ik ga helemaal nergens heen! zei hij uitdagend. Oh nee?! vroeg Nick dreigend. Nee! antwoordde James moedig, ook al was Nicolas groter, breder en gespierder dan hij en had hij al eens bewezen dat hij James zonder moeite aankon. De twee jongens staarden elkaar aan, klaar om aan te vallen bij de minste beweging van de ander. GENOEG! Verschillende uilen schrokken zo erg dat ze van de balken onder het dak vielen, hun vleugels spreidden en in alle haast naar buiten vlogen. Nick en James draaiden zich alle twee naar Lily, die vergeten naast hen stond. Ze was nu verder dan woede. Ze was ziedend. NU GAAN JULLIE ALLE TWEE NAAR MIJ LUISTEREN! De twee jongens waren zo onder de indruk van Lily, dat geen van beiden nog een kik gaf. NICOLAS! Ik behoed je voor de grootste fout die ooit zou gemaakt hebben, tot twee maal toe, en dit is hoe je me bedankt?! Ze riep zo luid haar stem aankon. Nick zei niets, maar keek haar verbijsterd aan. Lily wende zich toen tot James. En jij! De enige reden waarom ik aan Nicolas moest vragen om jou tot het team toe te laten, was omdat jij zo stom was om mij maar steeds opnieuw uit te vragen! Nicolas wist heus ook wel dat je de beste was! Buiten adem van het roepen, stond ze voor de twee jongens. Ze stonden met hun mond vol tanden. Woede stroomde nog steeds door haar aderen. Ze voelde de adrenaline door haar lijf gieren. Dit was echt de laatste keer dat ik ooit nog probeer een van jullie te helpen! Als jullie zo graag fouten maken: ga je gang! Nicolas, gooi hem maar uit het team, als je dat zo graag wilt. Ze keek naar James en zei koud: Dat is je verdiende loon. Toen keek ze weer naar Nick en zei even kil: En jij verdient ook niet beter. Ze liep naar de deur en draaide zich in de deuropening nog eens om.

En waag het niet me achterna te komen! Toen liet ze hen achter en liep de trap af. Ze rende niet meer, want ze zouden haar nu toch niet meer achterna komen. En als ze dat toch deden, zouden ze er niet goed van zijn. Haar handen trilden nog. Ze was geschrokken dat ze zo alle controle over zichzelf verloren had. Ze kon niet geloven dat ze net zo tegen Nick had gesproken, of liever gezegd, had geschreeuwd. Ze was gewend boos te zijn op James en tegen hem te roepen, maar niet tegen Nicolas.

----------------------------------Smalofski

Hey! Yay! Vrije tijd = nieuw hoofstukje! Niet zo heel erg groot, want het is nogal een afsluitertje (van dit stukje verhaallijn wel te verstaan, niet van het verhaal :wink: ). En ik was zo enthousiast over het hoofdstuk dat hierna zal gaan komen, dat ik niet veel zin had om dit hoofdstuk nog nodeloos lang te gaan maken. Merci aan de mensen die zo'n lieve reacties hebben gestuurd!!! :D (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 23 You had a bad day. () Sometimes the system goes on the blink, and the whole thing turns out wrong. (Bad day Daniel Powter) Ze kwam Lizzy tegen op een van de trappen. Alles in orde, Lil? Je bent nogal rood. Lily stampte haar boos voorbij, maar bleef even verder staan en draaide zich om. Sorry. Lizzy haalde haar snel in. Wat is er? Lily zuchtte en liet zich neervallen op de koude vloer. Ze leunde tegen de muur. Deze dag was gewoon n lange nachtmerrie. En ik kan maar niet wakker worden. Vermoeid trok ze haar knien op, legde haar armen erop en haar hoofd vervolgens in haar armen. Het is alsof de hele wereld mij moet hebben vandaag. James en jouw stomme broer aan kop. Nick? Wat heef hij nu weer uitgespookt? zuchtte Lizzy en rolde met haar ogen. Echt waar, soms zou je zo vergeten wie hier de oudste is. Is nogal een lang verhaal. Om het kort te maken: Ik heb Nick gevraagd om Potter in het team te laten. Nick vond hem ook wel de beste, maar wou hem niet in zn team hebben omdat Potter mij maar bleef uitvragen enzo. Lily draaide met haar ogen. En gisteren nadat Potter en Nicolas gevochten hadden, wou Nick hem uit het team gooien en toen heb ik hem gevraagd dat niet te doen

omdat Potter nu eenmaal de beste Zoeker is die Zweinstein heeft en Nick kan hem echt niet missen in zn team. Lizzy knikte begrijpend. En deze middag werd ik nogal boos op Potter en heb ik het hem gezegd dat hij in het team zat, omdat ik dat gevraagd had. En dan werd hij boos en blijkbaar heeft hij het tegen Nick gezegd, want opeens was die k boos. Oh, Lily toch. zei Lizzy zachtjes, medelevend. En heel de dag was iedereen achter mn rug aan het roddelen en dan Potter die boos werd en dan Nick k nog eens Ik wou gewoon weg, maar ze lieten me maar niet met rust en opeens stonden ze daar alle twee, ruzie te maken met elkaar en met mij Ze zuchtte even. Een traan rolde over haar wang. Ik weet het niet, ik verloor het gewoon even. Ik wou ze alleen maar helpen en ze zijn alle twee boos op mij! En ik begon te roepen en te tieren. Ze verborg haar gezicht beschaamd in haar handen. En toen liep ik weg en verbood ze achter me aan te komen. Ik wil ze gewoon niet meer zien vandaag. Wow. zei Lizzy onder de indruk, toen Lily gedaan had met haar verhaal. Dat IS een rotdag. Denk je dat de keukens nog van die heerlijke chocolade melk hebben? vroeg Lily. Lizzy glimlachte. Ik denk het wel. Ze trok Lily recht en sloeg haar arm om haar heen terwijl ze samen naar de keukens liepen. Een tweetal tassen warme chocolademelk en een warm, ontspannend bad later, was Lily een stuk rustiger. Ze besloot vroeg naar bed te gaan en haar zorgen even te vergeten. De volgende morgen nam ze rustig een besluit en liep naar de leerlingenkamer. Net op het moment dat ze de laatste trede nam, kwam ook James naar beneden. Ze liep recht naar hem toen en zei rustig: Potter. Het spijt me dat ik gisteren zo geroepen heb. De waarheid is dat Nicolas je echt wel de beste vond en je ook zou toegelaten hebben zonder dat ik het hem moest vragen. James zei niets, maar keek haar alleen verbaasd aan. Ze draaide zich om en liep naar het portretgat. He, Evers, wacht! Ze draaide zich weer om. James liep tot bij haar en zei: Het spijt me ook. Lily glimlachte even en liet hem toen achter, terwijl ze door het portetgat kroop. Ze vond Nick aan het ontbijt. Toen hij haar zag, stond hij recht en wou iets zeggen, maar zij zei snel: Nee, zeg niets. Laat me dit even doen. Ze ging naast hem zitten en hij ging ook weer zitten. Het spijt me voor wat ik gezegd heb. Ik had niet tegen James moeten zeggen dat hij in het team zat omdat ik dat gevraagd heb, want ik weet dat jij hem sowieso wel in het team zou gelaten hebben. Ik was gewoon boos en dacht niet na. Het spijt me. En ik meende ook niet wat ik gisteren zei. Het werd met gewoon allemaal even teveel. Sorry. Nee, Lily. Het spijt m-j. Je had gelijk. Je helpt me, meer dan iemand ander ooit gedaan heeft en hoe bedank ik je? Door boos te zijn en je dingen te verwijten waar ik je eigenlijk dankbaar om zou moeten te zijn. Sorry. Lily glimlachte. Het kon toch soms zon schatje zijn. Laat ons zeggen dat we gelijk staan? Nick knikte. Ja, graag. Ik miste mn lieve meisje. Ik miste jou ook. zei ze en gaf hem een kus. Het voelde beter dan ooit tevoren. Dus je moet nu op zoek naar een nieuwe Zoeker? vroeg ze, veronderstellend dat Nick James gisteren uit het team gesmeten had. Maar tot haar verbazing schudde Nick zn hoofd. Nee Ik besefte dat je gelijk had en dat ik nooit meer zon goede Zoeker in mijn team zou hebben. Ik heb hem gezegd dat hij van mij kon blijven als hij dat wilde.

En wilde hij dat? Ja. Hij heeft zelfs zijn excuses aangeboden. Wauw. Ja, ik ben er nog niet goed van. zei Nick, een kleine grijns op zijn gezicht. Hij was er terecht trots op. James maakte nooit zijn excuses, bij niemand. Lily sloeg haar armen rond Nicks nek en fluisterde in zn oor: Ik ben echt trots op je. Ze gaf hem nog een kus.

----------------------------------Smalofski

Hey! Vl vrije tijd = Twee nieuwe stukjes op een dag. :D Ik hou van dit stukje :D 'k heb mij zo moeten inhouden om het niet vroeger te laten komen. 'k ben der mij te volle van bewust dat het totaal niet origineel is, maar ik trek er mij lekker niets van aan. :P Ik kan niet geloven hoe lang het geduurd heeft voor ik een passende lyrics vond voor dit stukje! :o Heel mijn playlist staat vol met van die zeemzoete romantische brol en wat kies ik uiteindelijk? Een liedje dat ik zelfs niet heb staan op mijn pc. Maar ik vond dat het er wel bij paste. Vl plezier ermee! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 24 Only you, can make this change in me. For its true, you are my distiny. When you hold my hand, I understand the magic that you do. Youre my dream come true. My one and only you. (Only You Elvis Presley) Op een avond in april, zaten Lily en Lizzy hun huiswerk te maken in de leerlingenkamer. Opeens keek Lizzy prompverloren op en vroeg aan Lily: Lily, zou je het heel erg vinden als ik niet met jou en Nick meeging naar Zweinsveld? Lily keek Lizzy verbaasd aan. Meestal gingen Lily en Nick alleen naar Zweinsveld, en Lizzy ging dan met Rozilde en Natalie (de twee andere meisjes die ook op hun kamer sliepen) en enkele van hun vriendinnen, maar deze keer hadden ze afgesproken met zn drien te gaan. Heb je geen zin om te gaan? Oh, jawel hoor. zei ze snel en Lily zag dat ze bloosde. Het is gewoon, nou, ik denk dat iemand mij wilt meevragen.

Lily was verrast. Lizzy was, net als Nick, nogal populair bij het andere geslacht. Er gingen geen twee weken voorbij zonder dat er een jongen op haar afstapte om te vragen of ze mee uit wou. Maar Lizzy wees ze systematisch vriendelijk af. Lily had haar eens gevraagd waarom dat was en Lizzy had geantwoord dat ze die jongens niet eens kende, en dat ze dus enkel met haar uit wouden, omdat ze er niet onaardig uitzag. En ze wou alleen iemand die haar wou vanwege haar innerlijke, niet haar uiterlijke. Normaal gezien maakte ze geen twee woorden meer vuil aan die jongens die haar mee uitvroegen en het feit dat ze hier nu zelf over begon, wees erop dat ze het overwoog ja te zeggen tegen deze jongen. Wie dan? Lizzy werd nu helemaal rood en vroeg verlegen: Zou je het heel erg vinden als ik uitging met een vriend van Potter? Lily kon haar oren niet geloven. Lizzy die op Sirius viel? Dat had ze nooit in de gaten gehad. Toegegeven, op de eerste rit naar Zweinstein had ze wel gezegd dat ze hem knap vond, maar Lily had altijd de indruk gekregen dat ze hem maar een kwal vond. Maarja, grinnikte ze inwendig ikzelf vind James ook niet zo erg als ik laat blijken. Maar zou ze het erg vinden als Lizzy met Sirius ging? Uiteindelijk had Lizzy er ook geen probleem mee gehad dat zij met Nick ging. Ik denk dat ik er wel mee zou kunnen leven. zei ze met een kleine glimlach. Lizzy straalde. Wat bedoel je eigenlijk met Je dnkt dat iemand je wilt uitvragen? Heeft hij je al gevraagd of niet? Tot haar verbazing begon Lizzy te giechelen. Zoiets. Hij begon heel nerveus me mee te vragen naar Zweinsveld, maar halverwege leek zijn moed hem in de schoenen te zinken en vroeg hij me de weg naar de bibliotheek. Ze rolde met haar ogen. Alsof ik niets door had. Hoelang denkt die eigenlijk dat we hier al op school zitten? Hij zit meer met zijn neus in de boeken dan alle derdejaars bij elkaar! En hij zou de bibliotheek niet weten zijn? Kom nou! Ze giechelde weer. Lilys mond viel open. Op al haar jaren op Zweinstein had ze Sirius nooit langer in een boek zien lezen dan absoluut noodzakelijk was, in zijn geval niet heel erg veel. Waar had Lizzy het toch over? Was ze misschien onder de invloed van een of andere spreuk die met haar hersenen had geknoeid? En wat was dat van zijn moed die hem in de schoen zonk? Sirius had nooit last van verlegenheid en hij was zeker niet bang om meisjes uit te vragen. Hij en James waren al met zowat elk Griffoendormeisje geweest en vele van andere afdelingen. Ze opende haar mond om iets te zeggen maar op dat moment tikte Sirius op Lizzys schouder en vroeg of hij haar even kon spreken. Ze werd helemaal rood en knikte. Ze gingen wat verderop staan. Lily zag hoe Sirius iets vroeg en Lizzy knikte, nog steeds blozend. Sirius lachte en liep weg. Lizzy kwam weer bij Lily zitten. Opnieuw opende Lily haar mond om iets te zeggen en opnieuw werd ze afgeleid voor ze een woord kon uiten. Weer was het Sirius, die ze nu over Lizzys schouder naar een knap meisje zag stappen en haar begroette met een lange kus. Lilys mond viel weer open. Lizzy volgde Lilys blik en keek haar toen verbaasd aan. Wat zit je nou naar hen te staren? Wat? Je vindt dat niet erg? Ze staarde haar vriendin aan. Waarom zou ik dat erg vinden? Zolang -k er maar niet op hoef te zitten kijken. Ze haalde haar schouders op. Hij vraagt je mee naar Zweinsveld en zit het volgende moment een ander meisje te kussen en dat kan jou niets schelen? Ze was verbijsterd toen Lizzy opeens begon te lachen. Zwarts? Je dacht dat ik en Sirius Zwarts? Kom nou, Lily, je weet toch ook wat voor een idioot dat is? Maar maar Hij heeft het je toch zeker net gevraagd! Ik zag het! hield Lily koppig vol. Nee, nee, Lily. Hij kwam vragen of ik met Remus Lupos mee naar Zweinsveld wou. Hij durfde het zelf niet meer te vragen. Oh! lachte Lily. Oh, gelukkig. Lizzy grijnsde breed.

Toen Lily en Nick terug kwamen van Zweinsveld, waren Lizzy en Remus nog niet terug. Ze gingen in een van de zetels zitten en praatten wat. Denk je dat Lizzy zich amuseert? vroeg Lily aan Nick, maar voor hij iets kon zeggen schrokken ze op van een luid gejoel. Ze keken om naar wie de lawaaimakers waren en zagen dat het James en Sirius waren. Lily keek naar wat zo grappig was en zag meteen waarom ze juichten. Remus en Lizzy waren verwikkeld in een lange, passionele kus. Ik denk dat ze zich prima vermaakt. zei Nick serieus en ze schoten alle twee in de lach. Even later kwam Lizzy bij hen zitten. Wel? vroeg Nick. Blijkbaar heb je je geamuseerd? En de hele leerlingenkamer mocht mee genieten? Dat wou ik niet zien van mn kleine zusje hoor! Lizzy keek hem vuil aan. Oh, hoor hm nou. Hypocriet! Wie zat er met mn beste vriendin te konkelfoezen onder mijn ogen? Ohja grijnsde Nick, alsof het hem net terug tebinnen schoot. Euh, recht van de oudste? Nu moest Lizzy pas echt lachen. Speels gaf ze hem een stomp tegen zijn arm en ging toen naast Lily zitten. Maar nu even serieus. zei Nick en streek zijn gezicht glad. Is het een leuke jongen? Ja, natuurlijk, ik zit toch niet zomaar om het even wie te kussen! zei Lizzy verontwaardigd. Een beetje dromerig vervolgde ze: Hij is nogal verlegen en niet zon grote initiatiefnemer. Maar hij is heel lief en behulpzaam en slim en bescheiden en Ik geloof dat we het wel door hebben, Lizzy. glimlachte Lily. Lizzy zuchtte even. Ze zat met haar gedachten aan de andere kant van de leerlingenkamer, waar Remus ondertussen flink geplaagd werd door zijn vrienden. Denk je dat ze iets van hem heel laten? vroeg Lily aan niemand in het bijzonder toen ze naar Remus keek. Geen spaander. antwoordde Nick grijnzend. Lizzy en Remus waren een schattig koppel om te zien. Er waren geen grote uitwendige tekens dat ze dolverliefd waren op elkaar, zoals die passionele kus na het uistapje in Zweinsveld, maar de kleine tekens waren overvloedig. Een vluchtige blik naar elkaar tijdens de les, een zachte zucht, een lief briefje dat werd doorgegeven. Lily bekeek hen toen Remus Lizzy hielp met haar lessen. Hij zat op het tapijt voor het haardvuur, zijn rug tegen een zetel, Lizzy tussen zijn benen, tegen hem aangeleund, haar neus in haar boek van Geschiedenis. Remus armen hingen losjes rond haar middel, zijn hoofd over haar schouder gehaakt en hij stelde haar met zachte stem vragen over het onderwerp. Lizzy bedekte de pagina met haar handen, dacht diep na en gaf twijfelend een antwoord. Hij knikte en beloonde haar met een kusje. Hij fluisterde iets in haar oor en ze giechelde, alvorens ze hem nog een zoentje gaf. Lily kon een glimlach niet weerstaan. Eerst had ze het een beetje raar gevonden dat Lizzy voor Remus gekozen had. Zij was nogal sociaal en had geen moeite om met vreemde mensen te praten, hij was introvert en nogal stil. Maar als ze zo naar hun keek, besefte ze dat ze elkaar perfect aanvulden. ----------------------------------Smalofski

Hey! Oh, wauw, zit ik echt al aan hoofdstuk 25? :shock: Goed, ik ben begonnen aan deel 4. Ik heb de hoofdstukken die onder deel vier vallen een beetje door elkaar gesmeten, omdat het anders te weinig variatie in zat. Daardoor komt het dat het hoofdstuk dat ik nu post begint rond Kerstmis... Normaal gezien zat er nog een stukje voor, maar 'k heb besloten dat pas later te laten komen... en ik kan dit hoofdstuk (25 dus) niet vroeger in het jaar laten vallen, want het hoort te sneeuwen, dusja... Laat ons gewoon zeggen dat het eerste deel van Lily's vierde jaar te saai was om iets deftigs over te schrijven. :P (*) Smalofski (*)

Deel 4: Het vierde jaar Hoofdstuk 25 I dont want a lot for Christmas, theres just one thing I need. I dont care about the presents, underneath the Christmas tree. I just want you for my own, more than you could ever know. Make my wish come true. All I want for Christmas isyou (All I want for Christmas is you Mariah Carey) Voor Lily het goed en wel besefte, was het derde jaar afgerond, was de vakantie voorbij en kon ze zichzelf een vierdejaars noemen. De leerstof werd lastiger, maar Lily was meer gemotiveerd dan ooit om te leren. Ze had in de vakantie, toen ze bij het gezin Garci was blijven logeren, een bezoek gebracht aan het tovenaarsziekenhuis omdat Lizzys oom een ongeluk had gehad. Het was niet zo ernstig en hij mocht na een paar dagen al naar huis. Maar Lily had het ziekenhuis fantastisch gevonden. Ze wist nu dat het dit was dat ze later wou gaan doen. Heler worden leek haar fantastisch. De doorslagevende factor was de drankjeskamer geweest. Daar stonden wel twintig ketels te pruttelen met verschillende drankjes in, waar de Helers aan bezig waren. De voorraadkasten zaten propvol met ingredinten die ze op Zweinstein nooit zouden kunnen gebruiken omdat ze te zeldzaam of duur waren. Haar handen hadden getinteld om zo mee te brouwen met de Helers. Maar ze wist dat Helerstudies lastig waren, en dat ze veel SLIJMBALlen en PUISTen verwachtten. Dus had ze zich voorgenomen zich vanaf nu geen honderd, maar honderdentien procent in te zetten. Twee weken voor Kerstmis sneeuwde het hard. De terreinen rond Zweinstein werden bedekt met een dik sneeuwtapijt. Lily en Lizzy ploeterden door de sneeuw terug naar het kasteel. Hun les Verzorging van Fabeldieren was net afgelast, wegens teveel sneeuw. Ze konden nu uitkijken naar een uurtje lekker luieren voor het haardvuur van de leerlingenkamer. Wat verderop waren de Griffoendor jongens van het vierde jaar verwikkeld in een sneeuwballen gevecht. Lily draaide met haar ogen en ze liep hen voorbij, zonder er naar te kijken. Ze zette drie stappen, knipoogde even naar Lizzy en deed toen snel een stap opzij, zodat de sneeuwbal die achter hen aanvloog haar net niet raakte. Je wordt voorspelbaar, Potter! riep ze hem zangerig toe, nog voor ze zich volledig had omgedraaid en gekeken had wie de sneeuwbal gegooid had. Ik niet alleen Evers! lachte James. Hij wees naar iets achter haar. Verbaasd draaide Lily zich weer om. Splat! De sneeuwbal die ze daarnet had ontweken, had een mooie bocht gemaakt en spatte nu uiteen in haar gezicht.

Boomerangspreuk! James schaterde het uit, terwijl Lily hoestend en naar adem happend de sneeuw uit haar gezicht wreef. Woedend greep ze wat sneeuw en stond klaar om het te gooien, maar James zei snel: Doe geen moeite! Niemand is er ooit in geslaagd mij te raken en jij zal niet de eerste zijn! Zijn arrogante woorden deden haar bloed koken, maar ze suste zichzelf en liet de sneeuw terug vallen. Kom op, Lizzy, laten we de kleutertjes maar fijn met de sneeuw spelen. Ietwat hooghartig beende ze weg, met Lizzy op haar hielen, die nog snel een handzoentje stuurde naar Remus, waardoor die afgeleid was en geraakt werd door een sneeuwbal van Peter. Goed geprobeerd, maat. zei Sirius lachend tegen James, die de meisjes nakeek. Maar dacht je echt dat je ze zover zou krijgen dat ze meedeed? James keek hem iets te snel en te betrapt aan, om geloofwaardig te zijn. Dat was heleml niet mn bedoeling! SPLASH!!! Een grote sneeuwbal raakte James in zijn nek. De natte sneeuw droop langs zijn nek over zijn rug. Aaaah! Koud! Koud! Hij gilde het uit en maakte een soort dansje in een poging de sneeuw uit zijn kleren te krijgen. Lily stond lachend te kijken naar het effect van haar sneeuwbal. Blijkbaar ben ik wel de eerste, Potter! riep ze hem lachend toe. Zon uitdaging kon ik toch niet negeren nietwaar? Al snel waren ze verwikkeld in een heuse sneeuwballenoorlog. Lily en Lizzy verscholen zich achter een grote brede eik, Sirius en James zaten achter een uitstekende rots. Remus stond in het midden nog wat te twijfelen. Zijn vrienden of zijn vriendin? Remus! Kom! riep Lizzy. Nee! Kom bij ons! riep Sirius. Uiteindelijk smeet Remus een sneeuwbal naar de meisjes, n een naar de jongens en richtte zijn eigen kamp op. Om het een beetje evenwichtig te houden kreeg hij gezelschap van Peter. Het gevecht duurde meer dan een uur. Lachend en gillend smeten ze de ene na de andere sneeuwbal naar elkaar. Een welgemikt schot van James deed de sneeuw van een grote tak van de boom waar Lily en Lizzy onder zaten, naar beneden vallen, recht op de twee meisjes. Dat was een gedroomde kans voor Sirius en James om een uitval te doen. Grijnzend, met een sneeuwbal in de hand, stonden ze voor Lily en Lizzy, die de sneeuw uit hun oren en neus trachtten te krijgen. Genade! Genade! riep Lily theatraal uit. James en Sirius keken elkaar ondeugend aan. Wat denk je? Tonen we genade voor de jonkvrouwen? Hum Goed, op voorwaarde dat ze opelijk toegeven dat wij vl beter zijn in sneeuwballen gooien dan zij. Nooit! riep Lily rebels, maar lachend, uit. James en Sirius trokken hun schouders op en duwden hun sneeuwballen fijn op Lilys en Lizzys hoofd. Lily voelde het koude water over haar voorhoofd druppen maar het kon haar niet veel schelen. Moe van het gevecht liet ze zich languit in de sneeuw vallen. James volgde haar voorbeeld en liet zich naast haar neerploffen. Lizzy zat nog vol energie en liep weg om Remus te gaan bestoken met sneeuwballen, gesteund door Sirius. Lily voelde de koude van de sneeuw niet eens. Ze had het zo warm, dat ze zeker was dat de sneeuw in een straal van een meter rond haar zou gaan smelten. Ik hou van Kerstmis zuchtte James. Ja, ik ook. zei Lily. Lily was vrijwel zeker dat hij niet cht bedoelde dat hij van Kerstmis hield, maar ze voelde zich merkwaardig veilig door deze dubbele bodem. Ze kon nog altijd doen alsof ze echt dacht dat hij bedoelde dat hij van Kerstmis hield.

Meteen was ze blij dat ze daarop kon terug vallen want James ging rechtop zitten en keek haar onderzoekend aan, alsof hij van haar gezicht kon aflezen of ze door had wat hij eigenlijk had gezegd. Kerstmis, Potter. zuchtte ze Ik hou van Kerstmis! Das alles waar ik van hou. Zal Garci leuk vinden. merkte hij droog op. Lily stond met haar mond vol tanden. Ze was Nick helemaal vergeten. Euh ja en Nick natuurlijk. zei ze snel, maar haar gezicht verried dat ze nog steeds in de war was omdat ze hem helemaal vergeten was. Ze stond recht. Het wordt koud. Ik ga naar binnen. zei ze kort, ondanks het feit dat ze nog steeds niets van de koude voelde. Ze draaide zich om en liep terug naar het kasteel. Nog even keek ze achter zich. James lag terug neer in de sneeuw, tevreden glimlachend naar naar wolk.

----------------------------------Smalofski

Hey, hey! Hoofdstukje 26. Oh, is het niet heerlijk als je - als lezer - meer weet dan het hoofdpersonage? :D 8) Oh ja, en Potter is een rotzakske :evil: (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 26 It certainly shows, when hes got a secret for you. Its there when he walks. Its there when he smiles. He kisses your cheek. And disappears for a while. Nothin in the worlds gonna cramp his style. If only he could keep it from you. (Hes got a secret - Bangles) De volgende dag hadden ze Verweer-tegen-de-zwarte-kunsten. Remus liep met Lily en Lizzy mee naar het lokaal en ging toen naast Peter zitten. Lily en Lizzy gingen schuin achter hen zitten. De les ging over weerwolven: hoe ze te herkennen hoe ze te doden. James en Sirius, die aan de bank voor Remus en Peter zaten, praatten zachtjes en lachten. Zo nu en dan draaiden ze zich om naar Remus en Peter, duidden iets aan in het boek en begonnen toen weer gedempt te lachen. Remus leek zich niet echt op zijn gemak te voelen en lachte maar flauwtjes. Lily stootte Lizzy aan. Zitten ze nu ook al hun eigen vrienden uit te lachen? Maar Lizzy luisterde niet. Ze staarde naar Remus rug met de meest bizarre uitdrukking op haar gezicht. Dan keek ze weer naar haar boek, las een paar zinnen en staarde weer naar Remus. Plots mompelde ze Nee! alsof iemand haar net had verteld dat Sinterklaas en de Kerstman het tegen elkaar zouden opnemen in een zangwedstrijd. Lizzy? Alles in orde? Iets met Remus?

Bij het horen van zijn naam schrok ze op. Heu? Wat zei je? Lily keek haar verbaasd aan. Ze moest wel heel diep in gedachten verzonken geweest zijn. Ik vroeg of alles in orde is? Je zit zo raar naar Remus te kijken? Hebben jullie ruzie gehad of zo? Nee, nee, natuurlijk niet. Alles in orde. Ik was gewoon even aan het dromen. Lily was niet overtuigd, maar dit was een belangrijke les en ze had al genoeg tijd verloren met rond zich te kijken dus concentreerde ze zich weer op haar boek. Ze had amper twee zinnen gelezen toen Lizzy haar plots vroeg: Heb jij nooit iets raars aan Remus gemerkt? Raars aan Remus? Buiten het feit dat hij nogal verlegen is en meer dan normaal leert? Niet het leren. Iets anders Lily dacht even na. Hij is wat vaker ziek dan anderen maar dat hoeft niet per se raar te zijn. Misschien heeft hij gewoon een zwakkere gezondheid. Misschien maar wat als mompelde Lizzy tegen zichzelf. Ze zuchtte. Ze opende haar mond om iets te zeggen maar veranderde van gedacht en sloot ze weer. Ze beet op haar lip. Lily kende haar vriendin goed genoeg om te weten dat ze een inwendige strijd voerde met zichzelf om te beslissen of ze haar gedachten met Lily zou delen of niet. Lily liet er haar rustig uitkomen ondanks haar nieuwsgierigheid wat er dan wel raar aan Remus zou zijn. Lizzy bleek echter te beslissen dat ze dit maar beter niet deelde met Lily, want ze zweeg verder. Wel bleef ze om de zoveel tijd blikken werpen naar Remus. Opeens keek Remus achter zich en ving Lizzys blik. Hij schrok zich rot en draaide zich snel weer om. Noch Lizzy, noch Remus keken elkaar nog aan gedurende de les. Ga jij maar al vooruit. Ik moet nog iets doen. zei Lizzy toen de les gedaan was en Lily stond te wachten tot Lizzy haar spullen had samengeraapt. Lily snapte er niets meer van, maar veronderstelde dat het iets met Remus te maken had. Waarom deed Lizzy zo raar? Als ze met Remus naar de volgende les wou lopen moest ze het toch maar gewoon zeggen? Ze haalde haar schouders op. Oke. k zie je straks! Ze wierp nog een blik op Remus en zag dat hij nog steeds geschrokken en lijkbleek was. Zo erg was Lizzys blik toch niet geweest? Lizzy noch Remus kwam opdagen voor de volgende les, die tevens de laatste van die dag was. Na de les liep Lily bezorgd naar de leerlingenkamer. Daar werd ze begroet door een al even bezorgde Nick. Lily! Wat is er een de hand met Lizzy? Ze zat hier voor het vuur te huilen, maar toen ik vroeg wat er was, liep ze weg zonder een woord te zeggen. En die vervloekte meidentrap laat me niet naar boven! Hij wierp een boze blik op de trap naar de meisjesslaapzalen. Zat ze te wenen? vroeg Lily geschrokken. Ik weet ook niet wat er met haar is, maar het heeft denk ik iets met Remus te maken. Ze zijn alle twee niet komen opdagen voor het laatste uur en Lizzy deed heel vreemd tijdens Verweer-tegen-de-zwarte-kunsten. Als die kleine rotzak haar hart gebroken heeft, breek ik iets van hem! Zijn benen of zo. Nick sloeg nijdig zijn vuist in zijn hand. Rustig maar, Nick. Ik zal eens gaan horen wat er allemaal aan de hand is. zei Lily sussend en liep naar haar slaapkamer. Daar zat Lizzy op haar bed, naar het raam te staren. Lizzy? vroeg Lily zachtjes. Alles in orde? Lizzy schrok op en veegde haar gezicht af. Toen keek ze om en Lily zag duidelijke sporen dat ze net gehuild had. Snel liep ze dichterbij. Ze ging naast haar zitten en sloeg haar arm om haar heen.

Lizzy, wat is er toch allemaal aan de hand? Maar Lizzy schudde haar hoofd. Met een trillerige stem zei ze: Kan ik niet vertellen Lily. Ik heb het beloofd. Aan wie beloofd? Remus? Lizzy knikte. Zijn jullie uiteen? Lizzy schudde haar hoofd. Nee, niet uiteen. Ik heb gewoon wat tijd nodig om om dingen te laten bezinken. Opeens barste ze weer in snikken uit. Lily trok haar tegen haar aan. Rustig maar. Het komt allemaal wel goed. Wat het ook is dat er fout is. Even later was Lizzy weer gekalmeerd. Het spijt me, Lil, maar ik mag het cht niet zeggen. Geeft niets hoor, Lizzy. Gaat het weer een beetje? Lizzy knikte. Ik ga naar beneden om Nick te zeggen dat Remus zijn benen nog even mag gebruiken. zei Lily, terwijl Lizzy zich in de badkamer even opfriste. Ze hoorde Lizzy lachen. Je hebt hem daarnet flink laten schrikken, weet je. vervolgde ze, tegen de half open badkamerdeur. Ik geloof echt dat het Remus zijn beste dag niet geweest zou zijn, moest hij je gedumpt hebben. Nick houdt echt veel van je, weet je? Lizzy stak haar hoofd door de deuropening en glimlachte. Ja, dat weet ik. Ze liep naar beneden waar Nick al ongeduldig op haar terugkomst zat te wachten. Eindelijk! En? Het was dat joch nietwaar? Oh, hij zal zijn beste dag nog niet hebben. Rustig maar, mijn kleine bokser. zei ze lief. Hij heeft haar niet gedumpt. Ze hebben gewoon wat probeempjes. Ze wou het me niet vertellen maar ze is weer wat beter nu. Oh. Goed. Nick klonk een beetje opgelucht, maar nog steeds was er een bezorgde ondertoon in zijn stem. Hij zweeg even en vroeg toen: Wat is een bokser? Lily giechelde. Een Dreuzelberoep. Professioneel vechter. Er zijn Dreuzels die vechten als hun beroep? vroeg Nick verbouwereerd. Laat nou maar zijn. zei Lily verveeld. Hou je liever bezig met belangrijke dingen. vervolgde ze flirtig. Ik geloof dat ik nog geen welkomskusje heb gehad? Mmmm, dan moeten we daar snel iets aan veranderen nietwaar? Ze pakte de voorkant van zijn gewaad vast en trok hem mee, terwijl ze achteruit naar een van de zetels stapte. Ze voede de rand van de zetel in de achterkant van haar knien duwen en ze viel lachend achterover in de zetel, terwijl ze hem mee naar beneden trok. Hij zette zijn handen aan weerszijden op leuning van de zetel, boog naar beneden en beantwoordde haar lange kus. Euh, hallo? Lily hoorde de vraag naar aandacht, ergens links van haar, wel, maar wou haar lippen niet van die van Nick halen of haar ogen opendoen. Konden ze nu niet zien dat ze bezig was? Snok! Iemand trok aan haar gewaad. Dit kon ze niet meer blijven negeren. Verveeld liet ze Nicks mond los en keek naar diegene die haar zo gestoord had. Nick stond nog steeds boven haar gebogen en sloot zijn ogen als in een vraag naar geduld. Wat? Zie je nu niet dat ik bezig ben? vroeg ze gerriteerd aan de angstige eerstejaars die naast haar stond. Euh, die jongen daar zei dat hij me een Galjoen geeft als ik je dit briefje gaf. Hij zei dat het onmiddellijk moest gebeuren. Nors pakte Lily het briefje aan en las het snel. Vergeet niet te ademen he!

Welke jongen vroeg je dit te geven? Die daar, met zijn zwart haar. zei de jongen angstig. Hij wees naar James, die eens onschuldig zwaaide. Godver- . Potter. Smeerlap! De eerstejaars liep snel weg, zodat Lily en Nick weer alleen waren, maar de magie van het moment was gebroken en Nick ging terug rechtstaan. Met een kleine zucht liep hij weg om aan zijn huiswerk te beginnen. Lily bleef nog even boos in de zetel zitten mokken. Wacht maar Potter Two can play that game! Ze trok de eerste eerstejaars die dicht genoeg bij haar sofa passeerde naar haar toe en gaf het mannetje een gouden munt, waar hij gretig naar keek. Die is voor jou als je die klootzak daar eens flink tegen de schenen trapt. Ze wees naar James. Even later hoorde ze een brul en zag ze James vloekend met zijn hand over zijn schenen wrijven. De volgende dagen was Lizzy nog vaak in de war. Ze was verzonken in gedachten tijdens de lessen en haar huiswerk trok op niets. Lily was net bezig met haar werkstuk van Toverdranken na te kijken of beter gezegd, opnieuw te maken, toen Lizzy opeens rechtveerde, de leerlingenkamer overstak en een uitermate verbaasde Remus vastpakte. Ze drukte een lange kus op zijn lippen. Druk legde ze iets uit en gaf hem toen een grote knuffel. De opluchting op Remus gezicht was enorm, toen hij Lizzys knuffel beantwoordde en haar stevig vastgreep. Nou, die heeft duidelijk een besluit genomen. zei Lily tegen niemand en lachte naar het perkament dat voor haar lag.

----------------------------------Smalofski

Hey! Merci voor al de lieve reacties die ik gehad heb! :) Volgende hoofdstukje is hier. 't is nogal een zwaar... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 27 I wanna comfort you. Just let your tears run wild. Like when you were a child. Ill do what I can do. I wanna comfort you. You put the weight on me. (Comfort you Van Morrison) Lily lag te woelen in haar bed. Ze had zich samen met Nick, Lizzy en Remus in het vooruitzicht van een dagje Zweinsveld tegoed gedaan aan het snoepgoed dat nog over was van de vorige keer, maar blijkbaar had ze te veel gegeten want haar maag kwam in opstand. Ze was wakker geworden met buikpijn en probeerde nu al een half uur lang tevergeefs terug in slaap te vallen. Ze besloot dat het

nooit zou lukken zo, stond op en liep naar de badkamer. Oh, wat voelde ze zich mottig. Hier moest toch iets aan te doen zijn? Natuurlijk! Het EHBO kistje in de leerlingenkamer! Daar zaten pilletjes en drankjes voor zulke kleine kwaaltjes in. Dat ze daar niet eerder aan gedacht had! Het zou haar een half uur buikpijn bespaard hebben. Boos op zichzelf en op haar maag, trok ze snel haar kamerjas aan boven haar korte nachtkleed. Ze nam zelfs de moeite niet hem dicht te knopen. Op dit uur zat er toch niemand meer beneden. Met haar hand op haar buik, in de hoop dat ze op die manier de pijn wat kon verminderen wat natuurlijk onzin was liep ze de trap af naar beneden. De koude stenen onder haar blote voeten deden haar rillen. Ze liep de ronde leerlingenkamer binnen en ging op zoek naar het EHBO kistje. Ze had het net gevonden toen ze iets hoorde. Ze keek rond zich. De leerlingenkamer was verlaten. Het haardvuur brande nog zwakjes, zo te zien waren de huiselfen nog niet langs geweest. Het gooide een warm, zacht, geel licht over de zetels en het effect was best gezellig. Maar voorlopig kon Lily daar nog niet van genieten. Ze opende snel het kistje, zocht naar Madam Plijsters zelfgemaakte pilletjes tegen buikpijn, vond er een en slikte hem in. Het effect was onmiddellijk te merken. Een warme gloed steeg op vanuit haar maag en een halve minuut later was haar buikpijn volledig over. Opgelucht bleef ze nog even staan en keek naar de zwak verlichte leerlingenkamer. Opeens hoorde ze het weer. Luider deze keer. Een zachte, ingehouden snik kwam van de kant van het haardvuur. Ze keek, maar zag niemand zitten. Nieuwsgierig liep ze naar het vuur. Er zat niemand. Had ze gedroomd? Twee keer? Ze schudde verward met haar hoofd. Ze zal zich wel vergist hebben. Ze draaide zich weer om en wou terug gaan slapen, toen haar oog op een beschreven stuk perkament viel, dat op een het tafeltje vlak bij haar lag. Iemand die zijn huiswerk vergeten was? Ze draaide haar hoofd een beetje, om te kunnen lezen wat er op het perkament stond. Nee! Samen met een stem verscheen een arm uit het niets en graaide het perkament van onder haar ogen weg. Aaaah! Geschrokken sprong ze achteruit, bij het zien van het vliegende lichaamsdeel. Ze belandde te dicht bij het vuur en haar kamerjas vatte vlam. Waaaaah! gilde ze weer, toen ze merkte dat ze in brand stond. Gelukkig kon ze op tijd haar kamerjas uitdoen voor ze gewond raakte. Aquamenti! zei ze snel en richte de waterstraal die uit haar toverstok verscheen, naar haar brandende kamerjas. De zwevende arm had ondertussen de onzichtbaarheidsmantel van zich afgetrokken. Lily wist niet wat een onzichtbaarheidsmantel was, maar ze stond er nu niet bij stil hoe hij zich onzichtbaar had gemaakt. Potter! Ze stond op het punt hem de langste preek te geven waar ze hem ooit op getrakteerd had, maar slikte snel haar woorden in, toen ze zag dat zijn ogen rood en gezwollen waren, en zijn gezicht nat van de tranen. James! Ze vergat helemaal dat ze hem niet met zijn voornaam aansprak, liep snel naar hem toe, ging naast hem zitten en pakte zijn hand beet. Ze leek compleet vergeten te zijn naast wie ze zat en hoe ze normaal met elkaar omgingen. Is alles wel in orde? vroeg ze bezorgd. Het was echter duidelijk dat niet alles in orde was. Hij deed een moedige poging zijn tranen weg te vegen, maar toen hij sprak, klonk zijn stem hoog en waterige. JaSorry dat ik je liet schrikken. Ik wou je niet in brand steken. Ze lachte flauwtjes. Geen probleem. Even zaten ze stil naast elkaar. James keek naar het stuk perkament dat hij voor haar neus had weggegraaid en ze zag nu dat het een brief was.

Euh, sorry voor euh Ik wou je post niet lezen, ik wist niet wat het was ik dacht huiswerk of zo. Hij waaide haar verontschuldiging weg. Maakt niet uit. zei hij vaag. James wat is er aan de hand? vroeg Lily. Te laat besefte ze dat James daar misschien wel helemaal niet over wou praten, maar nog voor ze zich kon verontschuldigen voor die persoonlijk vraag, gaf hij al antwoord. Ik heb een brief van thuis gekregen. Mijn vader heeft al een tijdje kanker. Zijn stem schoot de hoogte in en de tranen welden op in zijn ogen, maar hij verbeet ze. Lily zocht naar een zakdoek, maar aangezien ze nu enkel nog een nachtkleed aanhad, vond ze er geen. Het spijt me echt verschrikkelijk voor je. zei ze, goed wetend dat het inhoudsloze woorden waren voor hem, maar ze meende ze. Maar, kunnen ze dat niet genezen? De helers? Er moet toch iets zijn dat ze kunnen doen? James schudde zijn hoofd. De magische wereld staat nergens in de strijd tegen kanker. Zelfs de Dreuzels staan verder dan wij op dat vlak. En zelfs bij hen wordt de strijd vaker verloren dan gewonnen. En kan je vader zich niet laten behandelen door de Dreuzels? Hij heeft toch een kans? Maar James reageerde niet. Hij bleef naar het stukje perkament staren. Grote druppels vielen op de brief en lieten de inkt uitlopen. James had de strijd tegen zijn tranen verloren. Nee. Hij heeft een uur geleden zelfmoord gepleegd. Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond. Zonder na te denken, sloeg ze haar armen rond zijn nek en trok ze hem tegen haar schouder aan. Het kon haar niet schelen hoe boos ze altijd was in het verleden, nu zei haar hart dat ze hem hier niet zo kon laten zitten. Dankbaar greep James Lilys warme lichaam vast en liet zijn tranen de vrije loop. Ze voelde zijn warme tranen op haar schouder, en liet zelf ook een traan ontsnappen. Zoals een moeder die haar kind troost, hield ze hem stevig vast. En als een kind dat troost zoekt in de armen van zijn moeder, klampte James zich aan haar vast en huilde bittere tranen.

----------------------------------Smalofski

Hey! Nieuw hoofdstukje! Dit is het laatste hoofdstuk van deel 4 (dat zowaar 4 hele hoofdstukken bevatte... :oops: ). Maar deel 5,6 en 7 zullen een stuk intressanter en langer worden. Zoals altijd: Reacties, opmerkingen, wat dan ook,... allemaal welkom! Ohja, 'k heb ook eens vanuit het standpunt van James geschreven. Gewoon voor't grapje. En ik hou er wel van, het is eens wat afwisseling. 'k denk dat ik dat wel vaker ga doen, zo eens kleine stukjes schrijven waar Lily niet bij is, en die dan vanuit het standpunt van een ander personage vertellen. (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 28 Youve got a friend in me, youve got a friend in me. When the raod looks rough ahead, and yourre miles and miles from you nice warm bed () Youve got a friend in me. (Youve got friend in me Toy story lyrics) Langzaam opende Lily haar ogen. De felle zonnestralen die door de ramen in de leerlingenkamer schenen, hadden haar gewekt. Ze geeuwde en beseft vaag dat ze het aan een kant warm had en aan de andere kant koud. Ze keek naar beneden waarom dat was. Met een schok zag ze dat James tegen haar aan lag en haar warm hield. Alsof een film in haar hersenen werd teruggespoeld, herinnerde ze zich weer wat er gebeurd was de vorige avond. Hoe ze James huilend voor het uitdovende vuur had gevonden. Hoe ze hem op haar schouder had laten uithuilen, hoe ze uren lang gepraat hadden en hoe ze uiteindelijk alle twee door slaap werden overmand. Hoe James in haar armen in slaap gevallen was Ze keek naar de klok en zag dat het amper half zes was. Niemand stond zo vroeg op, dus was de kans klein dat iemand haar zo had gezien. Zo voorzichtig mogelijk maakte ze zich los van James armen. Zachtjes, zodat ze hem niet zou wekken, stond ze op. Ze toverde snel een paar kussens tevoorschijn en legde die onder James hoofd. Ze greep een van de dekens die over een zetel hing en legde die over hem heen. Nu had ze het helemaal koud. Niet te verwonderen, gezien het dunne, korte nachtkleedje dat ze aanhad. Ze werd een beetje rood, toen ze nu pas besefte dat ze gisterenavond heel die tijd zo met hem had zitten praten, en dat hij nota bene tegen dat nachtkleedje in slaap was gevallen. Ze keek naar haar doorweekte, half opgebrande kamerjas. Die is niet meer te herstellen. zuchte ze. Ze zou straks een uil naar huis sturen om te vragen of ze haar een nieuwe konden sturen. Ze keek even naar James. Kon ze hem hier gewoon laten liggen? Ze moest wel. Straks zouden de andere Griffoendors komen. Ze beet even op haar lip. Het leek zo fout hem hier zo maar te laten liggen. Ze besloot uiteindelijk voor de gulden middenweg te gaan. Ze zocht een leeg stukje perkament in een van de kasten, greep ook een veer en wat inkt, en schreef een kort briefje, dat ze naast zijn brief van thuis en een raar stukje stof dat ze maar met rust liet, legde. Nog even bleef ze stilstaan bij James en een steek van medelijden ging door haar heen. Daarna liep ze op haar tenen de trap op en hoopte dat ze nog wat slaap zou krijgen voor ze weer wakker gemaakt zou worden door haar ongenadigde wekker. James werd een uurtje later wakker, doordat de eerste leerlingen de leerlingenkamer binnengingen. Een vleugje geluk, waar hij de oorsprong niet zo meteen van kon herinneren, werd overspoeld door een vloedgolf aan verdriet die hij onmiddellijk kon plaatsen. Hij ging rechtop zitten en keek rond zich. Hij zat in de leerlingenkamer. Toen wist hij weer waar dat vleugje geluk vandaan was gekomen. Hij draaide snel zijn hoofd, maar zag dat ze weg was, veranderd in een hoop kussens. Hij zuchtte zacht. Ze was zijn redder in nood geweest gisteren. Als een vriend die hij niet verdiende, maar toch had gevonden, had ze hem getroost op het moment dat hij het meest iemand nodig had. En hij was haar daar dankbaar voor. Dankbaar dat ze hem door de nacht had geholpen, die hij alleen niet zou aangekunt hebben. Maar nu was het ochtend. Nu zou hij het misschien alleen aankunnen. Misschien Hij stond recht en keek naar het tafeltje, waar de onheilsbrief en zijn onzichtbaarheidsmantel lagen. Zou Lily beseft hebben wat het was? Hij dacht van niet. Ze had het ding geen halve blik waardig gegund. Opeens zag hij dat er een tweede stukje perkament op het tafeltje lag. Hij vouwde het open. Hij kende het handschrift niet, maar wist onmiddellijk aan wie het sierlijke geschrift toebehoorde. Beste James, Het spijt me dat ik zomaar weg ging, maar het leek me beter dat ze ons zo niet samen vonden. Ik wou enkel nog even zeggen, dat ik het heel erg voor je vind van je vader. Ik weet dat het vaak loze woorden lijken, maar het spijt me wel degelijk heel erg voor je.

En, euh, Ik weet niet goed hoe ik dit moet verwoorden. Dit is waarschijnlijk het laatste waar je hoofd nu naar staat, maar toch, om misverstanden te vermijden: Dit verandert niets tussen ons. Ik vind je niet opeens leuk of zo. Gisteren was gewoon even time-out. Desondanks, wens ik je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Liefs (wel, nog n keertje dan), Lily. Met een zachte zucht legde hij het briefje weer neer. Hij had wel gedacht dat ze niet van gedacht zou veranderd zijn. Maar ze had gelijk, dat was niet waar zijn hoofd nu naar stond. Hij slikte even om de krop in zijn keel te laten verdwijnen, maar het werkte niet. Hij dacht na over gisterennacht. Uren had hij tegen haar gepraat. Gewoon om het van zich af te praten. Ze was een goede luisteraar, Lily. Lily Jezus, James, kan je nu geen drie seconden niet aan Lily denken? dacht hij, boos op zichzelf. Wat is er mis met je? Je vader is dood en al wat jij aan kan denken, is dat nachtkleedje dat ze aanhad! Hoe langer hij gisterenavond had gepraat, hoe duidelijker het voor hem werd wat hij nu eigenlijk voelde als hij aan zijn vader dacht. En het was niet wat hij eerst gedacht had. Natuurlijk was er verdriet. Hij had van zijn vader gehouden en miste hem nu al. Maar er was iets sterker dan het verdriet. Hij was kwaad op zijn vader. Hoe had hij zomaar kunnen opgeven? Hoe had hij hem en zijn moeder zonder meer in de steek kunnen laten? Waarom had hij niet gevochten tegen zijn ziekte? Gevochten voor zichzelf en voor zijn gezin, die hem nodig had. Maar hij had het gewoon opgegeven, zonder zichzelf een kans te gunnen. De gemakkelijke uitweg. De laffe uitweg. James maakte daar en dan de belofte dat hij nooit de gemakkelijke uitweg zou nemen en zijn geliefden zomaar in de steek zou laten. Hij vouwde Lilys briefje op en stak het in zijn zak. Hij pakte ook zijn onzichtbaarheidsmantel en zijn brief, liep naar de slaapzaal om zich om te kleden en wat gerief samen te rapen, alvorens hij naar Perkamentus zou gaan om de situatie te gaan uitleggen. En dan naar huis James bleef een aantal weken weg. Nicolas was half kwaad op hem geworden omdat hij zoveel trainingen miste, maar Lily had hem toen verteld wat de reden was waarom James er niet was, en Nick was meteen stilgevallen. Hij had zelfs iets gemompeld dat hij het erg vond voor hem. Lily hoopte van harte dat Nick nooit zou vragen hoe ze dat eigenlijk wist. Want niemand, buiten zij en James vrienden, leek te weten waarom James weg was. Meer dan eens hoorde ze in de gangen geruchten dat hij weggestuurd zou zijn van Zweinstein. Lily nam niet de moeite hen te verbeteren. Ze dacht dat James het niet echt op prijs zou stellen moest ze beginnen roddelen over hem, ook al was het de waarheid. Toen James uiteindelijk terugkwam, was hij nog enkele maanden stiller dan normaal, maar uiteindelijk ging ook dat terug naar het normale. De eerste keer dat ze elkaar terug onder ogen kwamen na die nacht, voelde Lily zich nogal onwenning. Ze forceerde een kleine glimlach en hij kopierde die. Daarna gedroegen ze zich weer zoals altijd. ----------------------------------Smalofski

Haai everybody!

Yay! Deel vijf! Nu begint het leuk te worden he. 't is nogal een kort stukje deze keer, maar volgend wordt langer, beloofd! (*) Smalofski (*) Deel 5: Het vijfde jaar Hoofdstuk 29 You could call me six times, but still I won't pick up the phone. You could spend all your money on me, but still I'll say no. (Secret The Veronicas) In Lilys vijfde jaar werd ze tot klassenoudste aangesteld. Haar ouders waren apetrots, haar zus stikjaloers en zijzelf vond het fantastisch. Ze was een groot voorstander van rechtvaardigheid en nu had ze de autoriteit om er ook effectief iets te kunnen doen. Bij de jongens was Remus gekozen. Lily vond het een goede keuze, als je naar de andere jongens keek. Remus had nog het meeste gevoel van verantwoordelijkheid en rechtvaardigheid. Maar hij was niet meteen een jongen die zijn nek zou gaan uitsteken en ze verwachtte niet dat hij zijn vrienden in de hand zou kunnen houden. Aangezien Nick het jaar ervoor was afgestudeerd, zat hij niet meer op Zweinstein. Hij hoopte nu carrire te kunnen maken als Zwerkbalspeler. James werd aangesteld als zijn opvolger als kapitein van het Zwerkbalteam. Hij werd er mogelijks ng arroganter en zelfingenomen van. Hij liep door de gangen van Zweinstein alsof het zijn persoonlijke bezit was en schrok er niet voor terug om iedereen die zijn mening niet deelde een lesje te leren. Het leek alsof Lily de helft van haar tijd verspilde met James tegen te houden om onschuldige mensen te vervloeken in de gangen. Ze wist goed genoeg dat hij alleen maar aandacht probeerde te trekken, maar ze kon zijn slachtoffers toch niet aan hun lot overlaten door hem te negeren? Het was een koude septemberavond en Lily zat bij het vuur in de hoop zich te kunnen warmen. De wind kroop door de kleinste gaatjes in de dikke muren van Zweinstein en verspreidde zich door het hele kasteel. Ze was moe van een hele dag lessen te volgen, en liet haar ogen achteloos door de leerlingenkamer dwalen. Ze bleven rustten op Sirius, die de wandelende tak van een bange eerstejaars ballet deed dansen. Haar ogen dwaalden verder, over Peter, die in zijn handen klapte als een kleine kleuter, naar Remus, die een boek las en hard zijn best deed om te negeren wat zijn vrienden aan het doen waren, en tenslotte naar James, die geamuzeerd naar de dansende wandelende tak keek. Lily zuchtte zacht. Eigenlijk zou ze Sirius op zn kop moeten geven, maar ze had geen zin in ruzie op dit moment. Uiteindelijk leek hij de wandelende tak geen pijn te doen en de eerstejaars zou het ook wel overleven. Ze was nog steeds afwezig naar James aan het staren en haar gedachten versprongen van de wandelende tak naar de knappe Zwerkbalaanvoerder. Plots keek hij op en ving haar blik. Ze wendde snel haar blik af en voelde zich betrapt. Om zichzelf een houding te geven, liep ze naar het groepje, vermijdde zorgvuldig James onderzoekende blik en zei vermoeid tegen Sirius: Geef dat beest nou maar terug, Zwarts. Wat als ik dat nou niet wil? antwoordde hij uitdagend. Lily rolde met haar ogen. Ze had het kunnen weten. Waarom moet je het me altijd zo moeilijk maken? Geef dat stomme beest gewoon terug en wordt nu eens volwassen! Ze wist goed genoeg dat Sirius dit niet zou pikken en hij zette inderdaad een dreigende stap in haar richting. Lily was niet bang van hem, maar had geen zin of energie voor ruzie. James hield Sirius echter tegen en zei sarcastisch: Ja, Sluipvoet! Wanneer wordt je nu eens groot? Hoewel ze dankbaar was dat ze het nu niet moest opnemen tegen Sirius, hoorde ze zichzelf zeggen:

Jij moet zo nodig spreken! Jij bent al even erg als hij! Theatraal deed James alsof een grote speer hem doorboorde. Ouch! Lily rolde weer met haar ogen. Peter, kan je even die dolk uit mn rug halen? Peter giechelde op de meest meisjesachtige manier. Ook Sirius was aan het grinnikken. Remus was nog steeds naar dezelfde pagina in zijn boek aan het kijken en deed alsof hij niet door had dat er iets aan de hand was. Opzettelijke slagen en verwondingen zijn strafbaar hoor, Evers. zei James serieus, terwijl hij een onzichtbaar mes uit zijn rug trok en het tussen zijn vingers liet draaien. Maar omdat jij het bent, laat ik het deze keer zo als je met me uit gaat. Wat een klootzak. dacht Lily bij zichzelf. Ik geef nog liever een modeshow in mn bikini aan een stel ijsberen op de noordpool! snauwde ze hem toe. James grijnsde en Lily besefte dat ze een fout had gemaakt. Je gaat mij niet horen klagen hoor, als jij in je bikini gaat rondparaderen! Aaaah! Lily liet een kreet van pure frustratie ontsnappen, greep de wandelende tak die ondertussen was gestopt met dansen beet, gaf hem terug aan de eerstejaars en stormde de trap naar haar slaapkamer op. Ze hoorde James en Sirius achter haar brullen van het lachen.

----------------------------------Smalofski

Hey! Hoofdstuk 30. Had ik al vermeld dat ik het wel tof vind als je als lezer meer weet dan je hoofdpersonage? :wink: :D Merci aan de mensen die zo trouw reacties geven, vooral dan tweelingfan! Enjoy! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 30 Whats wrong? Whats wrong? Whats going on? (Whats wrong Zornik) Later die avond, keek Lily door het raampje naast haar bed naar de gronden rond het kasteel. Dat deed ze wel vaker als ze in gedachten verzonken was. Nick zou morgen een oefensessie met het nationale team van Engeland meedoen en hopelijk vinden ze hem goed genoeg om hem een proefcontract aan te bieden. Het speet Lily erg dat ze er niet bij kon zijn, maar ze kon nu eenmaal niet zomaar Zweinstein verlaten. Ze had hem een briefje geschreven waarin ze hem veel succes wenste en zei dat ze wou dat ze er bij kon zijn. Plots schrok ze op. Hoewel ze de poort van Zweinstein niet kon zien vanuit het torenraampje, wist ze dat iemand de deur had geopend, want er viel een lichtstreep op het gras. Ze zag een schaduw in het licht verschijnen. Toen werd de lichtband smaller en smaller en verdween uiteindelijk toen de deur

weer gesloten werd. De volle maan verlichtte de graslanden en Lily tuurde ingespannen naar beneden. Met een beetje geluk kon ze zien wie naar buiten was geglipt. En inderdaad, een paar tellen later zag ze een gedaante over het gras sluipen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, maar zelfs in het volle daglicht zou het moeilijk geweest zijn om de persoon te herkennen. Ze vloekte zachtjes. Haar nieuwsgierigheid was gewekt en ze wou weten wie daar buiten rondsloop. Opeens schoot haar iets te binnen. Ze draaide zich om en dook haar koffer in. Lily? Wat zoek je? vroeg Lizzy verbaasd. Ze had op haar bed een boek zitten lezen, maar Lilys verwoedde pogingen om de inhoud van haar koffer zo snel mogelijk over de hele slaapzaal te verspreiden, had haar doen opkijken. Mijn omniscoop! Die we in de vakantie van Nick gekregen hebben om hem te kunnen zien tijdens het Zwerkbal. Lizzy gniffelde. Ik denk niet dat je hem van hieruit helemaal in Londen zult zien hoor. Lily keek haar even verward aan. Wat? Oh, nee, ik wou hem ook niet zien. Ik wou zien wie daar over de velden loopt. Ze dook weer in haar koffer en kwam even later terug boven met de opgeviste omniscoop. Lizzy had haar aandacht terug op haar boek gevestigd. Lily zette de omniscoop aan haar ogen en tuurde naar de velden. Ze hoopte dat ze de geniepigaard nog zou zien. Ze had hem vrij snel gevonden. Hij stond bij de Beukwilg met een lange stok. Lily zoomde nog wat verder in en plots herkende ze hem. Sneep? Wat? Lizzy keek verveeld op van haar boek. Het is dat Sneepjoch, buiten. Lizzy draaide met haar ogen. Nou en? Hij mag helemaal niet buiten komen op dit uur! Lily, laat die klassenoudstezaken nu maar voor wat ze zijn. Je kan hem toch niet in het midden van de nacht achterna gaan omdat hij niet buiten mag zijn. Laat hem toch zijn. Maar Lily luisterde niet meer. Haar mond viel open toen ze Sneep met de stok tegen de stam zag porren. Wat is die nu aan het doen? Heeft hij zijn verstand verloren? Lizzy had een binnenpretje. Welk verstand? Lily kon het niet laten om even mee te lachen met Lizzy. Dat rotjoch had altijd neergekeken op haar, ondanks de vele keren dat ze hem uit de klauwen van Potter en Zwarts had gered. Ze richtte haar aandacht echter al snel terug op Sneep en de zwaaiende boom. Alleen zwaaide de boom niet meer. De eens zo bewegelijke boom stond stokstil en Sneep was verdwenen. H! Lizzy zuchtte diep en keek nog maar eens op van haar boek. Wat nu weer? Ik zou graag het einde van dit boek nog weten vr het einde van de eeuw hoor! De beukwilg! Hij staat stil! En Sneep is verdwenen. Hoe heeft hij dat gedaan? Lily had gedacht dat Lizzy iets zou zeggen in de aard van Wat doet het er toe?, maar Lizzy sprong zo snel recht dat het boek met een luide bons op de grond viel. Lily schrok van het geluid. Lizzy haastte zich naar het raam en nam de omniscoop over van Lily. Ze keek er even door en vloekte toen luid. Oh nee, oh nee, oh nee! Niet vandaag, niet vandaag! Ze jammerde en leek in paniek te zijn. Lily staarde haar verbijsterd aan. Miste ze soms iets? Waarom was Lizzy zo geschrokken omdat de Beukwilg stil stond? Ze zou juist blij moeten zijn, die boom was echt de meest pretentieuze boom die ze ooit gezien had.

Nog steeds met een lijkbleek gezicht draaide Lizzy zich om naar Lily en pakte haar beet bij de schouders. Lily! Je moet Potter zoeken! Wat?! Waar heb je het over? Waarom zou ik Potter willen zoeken? Maar Lizzy luisterde niet. Lily, luister naar me! Ik heb geen tijd om het uit te leggen nu. Het is een kwestie van leven of dood. Ga naar Potter en zeg dat Sneep op weg is naar Maanling. Ik ga Perkamentus waarschuwen. Lily pruttelde nog na, maar werd door Lizzy de kamer uit geduwd. In de leerlingenkamer snelde Lizzy het portretgat uit en kon Lily niets anders doen dan uitvoeren wat Lizzy haar had opgedragen, ook al snapte ze er niets van. Maar Lizzy was echt in paniek geweest en het leek haar maar best James de boodschap te geven. Ze keek om zich heen, maar zag hem nergens. Natuurlijk, als je dat joch eens nodig heb, kun je hem nergens vinden. Ze twijfelde even of ze wel naar de slaapkamers van de jongens moest gaan stel dat er ook een beveiligingssysteem was zoals bij de meisjes? maar besloot het toch maar te doen. Ze liep de trap op, die tot haar opluchting niet in een stenen glijbaan veranderde en bleef staan voor de deur met het opschrift Vijfdejaars. Ze haalde diep adem en klopte aan. Sirius? Ben jij dat? Waarom klop je nou, debiel? Waar bleef je nu toch? t Is bijna v- hoorde ze James zeggen. Euh,... Neen. onderbrak ze hem door de deur heen. Ze hoorde een gestommel in de kamer toen James besefte dat er een meisje voor de deur stond en even later deed hij de deur open terwijl hij haastig een T-shirt aandeed. Evers? Wat doe jij nou hier? Lily voelde zich rood worden. Hij zou vast denken dat ze een klap van de molen had gehad of zo. Om tijd te rekken, vroeg ze: Wat wou je zeggen? Het is bijna v-? Deze keer was het zijn beurt om rood te worden. Euh,... ik wou zeggen... euh... Het is bijna ... euh ... vakantie! Het is bijna vakantie? Ze keek hem ongelovig aan. Dat wou je zeggen tegen Zwarts? Het is bijna vakantie? t Is midden september! Euh, altijd optimistisch zijn he! Luister, niet dat ik het erg vind dat je me met een bezoekje komt vereren, we kunnen het lekker gezellig maken of zo, maar is er eigenlijk een reden waarom je hier bent? Ohja, bijna vergeten. Euh... Lizzy vroeg me te zeggen dat Sneep op weg was naar Maanling of zo? Ze leek nogal in paniek. Ze had het laatste woord nog niet uitgesproken toen ze ook op James gezicht een uitdrukking van paniek zag verschijnen. Oh-oh. Dit is niet goed. zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen Lily. Hij leek haar zelfs volledig vergeten te zijn. Ik vermoord Sirius! Hij had gezegd dat hij het niet ging doen! Met die woorden liep hij langs haar heen en stormde de trap af. He! Wacht eens even! riep Lily hem na. Wat is hier allemaal aan de hand? Wie is Maanling? Waarom is iedereen in paniek? James leek terug te beseffen dat Lily er ook nog was en draaide zich terug om. Lily, jij moet hier blijven! Ik heb geen tijd om het uit te leggen. Beloof me gewoon dat je hier blijft! En zonder op een antwoord te wachten, was hij de trap al af. ----------------------------------Smalofski

Hey! Hoofdstuk 31. :) Ik heb een beetje gesleuteld aan m'n layout. Normaal gezien zet ik gesproken zinnen tussen "dubbele aanhalingstekens", en gedachten tussen 'enkele aanhalingstekens', maar 'k heb besloten dat dat een beetje te lastig is, dus gedachten worden nu 'ook in italics geschreven'. 'k ga het in de andere hoofdstukken ook aanpassen. Just so you know... :wink: Anyway, nieuw hoofdstukje. 't is een redelijk lang deze keer. Veel plezier ermee! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 31 Dont worry, dont worry. You know my lips are sealed. (Keep it a secret Jay Jay Johanson) Lily volgde James tot in de leerlingenkamer, waar ze nog net het portretgat zag dichtvallen. Wat was hier allemaal aan de hand? Wie was Maanling? De naam kwam haar bekend voor, maar ze kon er zo snel niet opkomen. Waarom was het zo erg dat Sneep op weg was naar hem? En waarom moest ze hier blijven? Iedereen leek op de hoogte te zijn van alles, behalve zij. Ze liep terug naar de slaapzaal. Ze mocht dan misschien niet meegaan, maar niemand kon haar tegenhouden om alles te volgen vanuit het raam. Ze greep haar omniscoop terug beet en keek weer naar de gronden. Het duurde even voor James de voordeur bereikte, maar uiteindelijk zag ze toch de strook licht op het gras verschijnen. Maar er was geen schaduw van iemand die door de deur ging. De deur sloot weer. Nog steeds was er niemand te zien. Ze snapte er niets van. Ze keek van het plukje gras waar het licht op geschenen had toen de deur opende, naar de Beukwilg. Telkens heen en weer. Opeens zag ze James bij de Beukwilg staan. Hoe was die daar nou gekomen? Hij had dezelfde stok in zijn handen die Sneep even daarvoor ook had vastgehad en blijkbaar op de grond had gegooid. Ze zag hoe James, net als Sneep, met de stok tussen de takken manoeuvreerde en tegen de stam porde. De Wilg bevroor. Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Wat was hier allemaal aan de hand? James liep tussen de takken naar de wortels van de boom en verdween daar in wat leek op een gat in de grond. H dacht Lily Ik heb nooit geweten dat daar een gat in de grond zat. Zou het een geheime gang zijn? Een paar minuten later besloot ze dat het wel een geheime gang moest zijn, anders zouden ze wel behoorlijk stom zijn om in een put in de grond te zitten voor zo lang. Een vol kwartier gebeurde er niets, maar Lily hield haar ogen strak op de put aan de voet van de Beukwilg gericht. Ze wou niet weer iets missen. Toen zag ze James terug uit het gat klimmen. Hij sleurde iets achter zich aan, dat niet meegesleurd wou worden. Lily zoomde wat meer in en zag het het Sneep was, die zich uit alle macht uit de handen van James trachtte te bevrijden. James had grootste moeite om vooruit te komen met de spartelende Sneep achter zich aan. Ze waren slechts een paar meter van de Beukwilg verwijderd, toen de deur van Zweinstein weer geopend werd en een lange schaduw verscheen. De deur werd niet onmiddellijk gesloten en Lily zag hoe het schoolhoofd op de twee jongens afliep. James liet Sneep eindelijk los. Lily zag hoe Sneep schreeuwde en tierde, maar kon er niets van horen. Wat bezielde Sneep om zichzelf zo te verliezen en dat nog wel in het bijzijn van het schoolhoofd, terwijl hij eigenlijk helemaal niet buiten mocht zijn? Ze richtte haar blik op James en in het licht van de openstaande deur zag ze dat hij de verwensingen

van Sneep zomaar over zich liet gaan. Hij zag er zelfs opgelucht uit. Wat was hier in godsnaam aan de hand? Lily werd hoe langer, hoe meer verbijsterd. James pikte nooit een slecht woord van Sneep over hem en nu stond hij opgelucht te luisteren naar de verwensingen aan zijn adres. Sneep was altijd stil en nu stond hij zijn longen uit zijn lijf te tieren. Stond de wereld soms op zn kop? Perkamentus kon Sneep uiteindelijk kalmeren en ze liepen terug het kasteel in. Lily legde haar omniscoop neer. Lizzy zou flink wat mogen uitleggen als ze terug kwam. Maar het duurde nog een uur voor Lizzy terugkwam en tegen die tijd had de vermoeidheid zich meester gemaakt van Lily en was ze met kleren en al in slaap gevallen op Lizzys bed, waar ze zitten wachten had. Lizzy grinnikte in zichzelf toen ze Lily zag liggen. Die wou zeker zijn dat ik haar niet ontsnapte. dacht ze bij zichzelf, alvorens ze Lily zachtjes wakker schudde. Lily? Zou ik mijn bed terug kunnen krijgen? He? Wat? Oh! Sorry Lizzy, ik moet in slaap gevallen zijn. Geeft niets hoor. Even bleef het stil. Waarom zat je op mijn bed? vroeg Lizzy, maar ze wist het antwoord allang. Lily herinnerde zich weer waarom ze op Lizzy had zitten wachten en was op slag klaarwakker. Ze sprong op. Omdat jij mij een hele hoop moet uitleggen! Lizzy zuchtte zacht. Ze wist dat ze het ooit aan Lily zou moeten zeggen, maar ze had gehoopt dat het nog wel even zou geduurd hebben. Misschien moesten we maar even ergens gaan zitten waar het wat minder bevolkt is. Ze keek naar de bedden waar de andere vijfdejaars sliepen. Gehoorzaam volgde Lily haar naar de verlaten leerlingenkamer, waar ze allebei in een zetel gingen zitten. Ik heb Remus beloofd niets te zeggen maar ik denk dat ik niet veel keuze heb. Remus? Wat heeft Remus er mee te maken? Alles. Lizzy zweeg even en dacht na hoe ze het best kon overbrengen. Remus heeft er alles mee te maken omdat... omdat hij een weerwolf is. Lily was voor een moment zeker dat Lizzy een grapje maakte en wou bijna gaan lachen, maar Lizzys gezicht stond serieus. De lach op Lilys gezicht smolt weg. Wat?! Ze was er zeker van dat ze het verkeerd gehoord had. Remus is een weerwolf. Eens in de maand gaat hij via een ondergrondse tunnel naar het Krijsende Krot en veranderd daar in een wolf. Lilys mond viel open. En jij wist dat? Lizzy zuchtte. Ja, ik wist het. Sinds die les over weerwolven. Hij heeft me gesmeekt om niets te zeggen, Lily. Wat kon ik anders doen? En Potter en Zwarts? Zij euh weten het ook. Lily kreeg de indruk dat ze eigenlijk iets anders wou zeggen, maar zich op het laatste nippertje bedacht heeft. En Sneep...? Zwarts heeft Sneep verteld hoe hij bij de ingang van de geheime tunnel moest komen. Wat?! Ja, ik weet het, niet echt slim. Maar je kent Zwarts he? Alles om Sneep te pesten. Maar hem de weg naar een weerwolf tonen? Ik denk niet dat Zwarts echt heeft nagedacht over wat hij gedaan heeft en wat de gevolgen konden zijn. Hij vond het, denk ik, grappig. Lizzy zweeg even.

Toen jij daarnet zag hoe Sneep de Beukwilg stopte, wist ik dat hij op weg was naar Remus. Het is volle maan, dus Sneep zou een weerwolf vinden aan het einde van de gang. Remus kan zichzelf niet controleren als wolf. Hij scheurt alles aan stukken dat hem onder handen, klauwen komt. Ze zweeg weer en Lily zag dat er een traan over haar gezicht liep. Arme Lizzy, ze heeft dit al die tijd voor zich moeten houden. Gelukkig heeft Potter Sneep net op tijd kunnen tegenhouden. Hij heeft hem de gang terug uitgesleurd tot Zweinstein. Daar vond professor Perkamentus hen. Hij heeft Sneep verboden te zeggen wat Remus is. Denk je dat Sneep zich daar aan houdt? Ik denk het wel. Perkamentus liet wel te verstaan dat, als het uitlekte wat Remus was, Sneep onmiddellijk van school zou gestuurd worden en ik denk niet dat Sneep dat graag wilt. Perkamentus kan het je knap lastig maken als je hem tegen je hebt. Sneep weet dat ook wel. Het duizelde in Lilys hoofd. Ze had nog zoveel vragen voor Lizzy. Lily, misschien zouden we beter wat slapen. Het even laten bezinken. Het is al laat. zei Lizzy wijs. Lily wou liever eerst al haar vragen stellen, maar wist dat Lizzy waarschijnlijk wel gelijk had en drong niet verder aan. Toen ze even later alle twee in bed lagen, lag Lily naar het plafond te staren. Lily? hoorde ze Lizzy in het duister fluisteren. Ja? Zou je alsjeblieft tegen niemand willen zeggen wat Remus is? Hij,... hij heeft het al zo moeilijk en als het uitlekt... zal hij waarschijnlijk niet meer op Zweinstein kunnen blijven. Lily hoorde hoe Lizzy haar tranen verbeet. Natuurlijk Lizzy. fluisterde ze terug. Het duurde even voor ze antwoord kreeg. Dank je. De volgende ochtend liep Lily verward en vol vragen naar de ontbijttafel. Lizzy zat tussen Remus en Rozilde in, zodat er enkel een plaatsje vrij was aan de andere kant van Remus, recht tegenover James. Ze twijfelde. Normaal gezien zou ze het niet zo erg gevonden hebben daar te zitten. Zelfs zij kon Potter wel een half uurtje verdragen, als hij tenminste geen walgelijke dingen deed met zijn ontbijt. En met Remus kwam ze normaal gezien goed overeen, maar ze kon niet ontkennen dat het idee van een weerwolf haar wel wat angst inboezemde. Remus had niet door dat Lily achter hem stond te twijfelen, maar James zag haar wel. Hij keek op van zijn kop koffie, volgde haar blik naar Remus en besefte onmiddellijk dat Lizzy haar verteld had wat Remus was. Langzaam liet hij zijn kopje zakken, zijn ogen op haar gericht. Ze keek hem recht aan, maar zag geen oordeel in zijn blik. Hij wachtte rustig af tot ze zelf haar beslissing had genomen en zou die respecteren, wat de uitkomst ook zou zijn. Lily sloeg haar ogen naar beneden en staarde even naar de lege plaats naast Remus. Goedemorgen, Remus. zei ze toen, even vrolijk als altijd en ging naast hem zitten. Oh, goedemorgen Lily. Goed geslapen? Hij zag er een beetje ziekjes uit. Gaat wel. loog ze. Morgen, Potter. voegde ze er wat minder vriendelijk aan toe tegen James. Ze zei elke ochtend goedemorgen tegen hem, ook al mocht ze hem soms niet. Maar haar moeder had haar geleerd dat zelfs mensen die ze niet aardig vond, recht hadden op goede manieren. Meestal negeerde ze hem compleet en keek ze hem zelfs niet aan als ze het zei, maar deze ochtend maakte ze een uitzondering en glimlachte, vooral om te bevestigen dat ze besloten had dat Remus een vriend was, wat hij ook mocht zijn. Hij glimlachte even dankbaar terug en richtte zijn aandacht toen weer naar zijn koffie. Gek eigenlijk, dacht Lily, dat Potter en co Remus zomaar aanvaard hebben. Toen lachtte ze even in zichzelf. Eigenlijk niet zo gek. Wat is tenslotte cooler dan bevriend zijn met een weerwolf? -----------------------------------

Smalofski

Haai! Blijkbaar vielen vorige twee stukjes niet in zo'n goede aarde, want ik kreeg er bijna geen reacties op. :cry:. 't was ook wel niet het allerorigineelste stukje dat ertussen zat, moet ik toegeven. Misschien ben ik in het verleden gewoon verwend geweest door al jullie leuke reacties... Anyway, nieuwe verhaallijn. Ik vond het zo grappig om dit te schrijven. :P (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 32 Parlez-vous francais? Please say "oui". Parlez-vous francais? Speak to me. How do you say: "Vous etes jolie, Mam'selle? Cherie, where do I commencer? If you wont parler francais with me? (Parlez-vous francais? Aspects of love soundtrack) Het was ruim twee maanden later, toen Lily naar de les Toverdranken liep. Vlak voor het lokaal echter, werd de gang geblokkeerd door een groep Griffoendors, die gefascineerd naar een spektakel stonden te kijken dat zich iets verder in de gang leek af te spelen. Lily, als klassenoudste, baande haar weg door de mensen tot ze opeens Lizzy verveeld tegen de muur zag staan wachten. Lizzy! riep Lily haar toe en ze worstelde zich naar haar toe. Ha, Lily, goed dat je er bent. Ze maken het weer eens te dol. Ik zou er zelf iets aan doen maar je weet hoe ze zijn. Ze rolde met haar ogen. Ik vind twee oren een perfect aantal en heb geen ambitie om er plots acht te hebben of zo. Lily grinnikte bij de gedachte aan Lizzy met acht oren. Wat is er eigenlijk aan de hand? Wie zijn ze? Maar ze wist het eigenlijk al. Lizzy bevestigde meteen haar vermoedens. Wie dacht je? Potter en Zwarts natuurlijk weer. Blijkbaar hebben ze iets uitgespookt met Sneeps tas, want halverwege de gang vatte die plots vuur. Sneep was woedend en schold hen uit voor alles wat je maar kan bedenken. En nu moeten Potter en Zwarts natuurlijk weer eens laten zien wie hier de stoerste is. Ze rolde nog eens met haar ogen. En Remus doet natuurlijk weer niets! Zo soms is hij even erg als die twee. Hij is toch k klassenoudste! Maar als het op zijn vrienden aankomt, lijkt het of hij plots blind, doof en stom is. De enige die ik weer naar voor zie proberen komen, ben jij. Ach, kom op Lizzy, je zei het zelf. Voor je het weet heb je een paar extra ledematen. Je kan Remus toch niet verwijten dat hij niets doet, als je zelf ook niets doet? Even leek ze met haar mond vol tanden te staan, maar antwoordde toen nog steeds verveeld kijkend: Alsof ze hm iets zouden doen. Jij loopt meer risico dan hem hoor. Lily glimlachte even tegen Lizzy. Wel dan, als ik straks terug kom met zes armen kan ik drie opstellen tegelijk maken. Is toch mooi meegenomen? Ze knipoogde naar Lizzy en worstelde zich dan verder naar voor. Ze ging nog wat dichter naar de cirkel in het midden van de mensenmassa staan. Ze stond niet aan de rand van de cirkel, er stond nog een paar mensen voor haar, maar ze kon zien wat er gebeurde en bleef staan. Ze stond een beetje schuin achter Sneep die nog steeds aan het schelden en het vloeken was op James en Sirius, zodat ze zowel Sneeps als de anderen hun gezichten kon zien. Sneep was woedend. James

en Sirius stonden aan de andere kant van de menselijke cirkel en keken vuil en hooghartig naar Sneep. Lily zag tussen Sneep en de twee jongens een smeulend hoopje as, de laatste overblijfselen van Sneeps tas. Sneep leek eindelijk uitgeraasd te zijn, want hij zweeg en stond hijgend te kijken naar James en Sirius. Lily zag dat tranen van woede in zijn ogen blonken. Tsss, tsss Sirius zwaaide vermanend met zijn vinger naar Sneep. Wat een taal toch serpentje. Sneep haalde zijn toverstok uit en stak hem uitdagend vooruit. Weet je, Sirius, ik denk dat het in ieders voordeel is, als we Secretus eens een ietwat ... geraffineerdere vocabulair aanleren? Wat jij? Sirius keek naar James vragend aan en leek toen plots te snappen wat James bedoelde, want er verscheen een uiterst gemene grijns op Zwarts gezicht. Uitstekend idee, mijn beste James. Sneeps ogen flitsten angstig van de ene naar de andere. Ze hadden beiden hun toverstok in de hand, maar geen van hen leek van plan iets te doen. Lily vroeg zich net af of er nog iets ging gebeuren, toen Sneep plots een spreuk afvuurde. Expelliarmus! Met een ongelofelijk snelle reflex, die James een plaatsje in het Zwerkbalteam had opgeleverd, stak hij zijn toverstok vooruit en bulderde: Reflecto! Sneeps vloek weerkaatste op het onzichtbare schild dat James opgetrokken had en raakte hm in de plaats. Zijn toverstaf vloog in de lucht en werd handig gevangen door Sirius. Te traag! lachte James uitdagend. Nu eens kijken wat we kunnen doen aan die woordenschat van jou. Op dat moment gebeurden er een paar dingen tegelijk. Lily besloot dat het nu wel welletjes was en duwde de laatste mensen opzij, toen ze naar de cirkel toe bewoog. James riep Multilanguage! en een lichtstraal spoot uit zijn staf, recht naar Sneep toe. Sneep zag het gevaar op zich afkomen en dook omlaag, net op het moment dat Lily de rand had bereikt en vlak achter Sneep stond. De straal raakte haar vol in het gezicht. Een warm, tinteld gevoel verspreidde zich over haar gezicht en dan de rest van haar lichaam. Het was niet onaangenaam, maar Lily verstijfde bij de gedachte aan wat de spreuk kon aanrichten. James hield zich nooit in als het om Sneep ging. Ook alle omstaanders leken te bevriezen. Iedereen staarde haar aan. De hooghartige lach op de gezichten van James en Sirius waren aan het wegsmelten, nu ze beseften wat er gebeurd was en Sneep keek achter zich om te zien waarom iedereen zo stil was. Lily greep het spiegeltje dat het meisje naast haar in haar hand had en keek er angstig in. Maar het enige dat ze zag, was haar eigen bange gezicht. Nog steeds rood haar, nog steeds groene ogen, geen extra neus of oren. Snel checkte ze ook de rest van haar lichaam, maar alles leek normaal te zijn. Misschien was de spreuk niet gelukt? Was het eigenlijk wel een spreuk? Misschien wou James Sneep gewoon bang maken. Lily wierp een blik naar achter, naar Lizzy, maar die haalde haar schouders op. Zij zag blijkbaar ook niets abnormaals aan Lily. Toen richtte Lily zich weer naar James, haalde diep adem en begon aan de grootste preek die ze hem ooit zou gaan geven. Bien, et maintenant, toi! Quest-ce que tu pense que tu est en train de faire?! "Goed, en nu jij! Wat denk je dat je aan het doen bent?!" Ze sloeg haar handen voor haar mond. Had ze nou net Frans gesproken? Voorzichtig nam ze de hand van haar mond en probeerde ze iets in het Nederlands te zeggen. Quest-ce quil sest pass ? "Wat is er gebeurd?" Ze zweeg onmiddellijk. Ze zag iedereen naar haar staren, inclusief Sneep, James en Sirius. Langzaam drong het tot haar door. James had haar vervloekt en nu... nu kan ze alleen nog maar Frans spreken! Ze voelde de tranen in haar ogen opkomen en draaide zich om. Alsof ze besmettelijk

was, weken de leerlingen uit elkaar. Ze liep, half woedend, half trillend van angst, tussen de mensen door, tot ze plots Lizzy zag die naar haar toen kwam snellen. Lily! Oh hemel! Lily voelde er niets voor om in het midden van al die starende blikken te blijven staan en greep daarom een mouw van Lizzys gewaad en sleurde haar mee. Viens! "Kom mee!" Terwijl ze door de gangen renden dacht Lily na. Waar zou ze naar toe gaan? De ziekenzaal? Ze was niet echt ziek... alleen een beetje... buitenlands. En trouwens, wat als Mvr. Plijster geen Frans verstaat? Maar wie dan? Opeens schoot het haar te binnen. Natuurlijk! Ze liep een gang door en rende toen de trap op. He, Lily! De ziekenzaal is die kant op hoor! hoorde ze Lizzy roepen. Waar wil je naar toe? Percamentoes zei ze, met een verschrikkelijk accent.

Oke, ik heb dus gn talenknobbel en ik ben niet zo goed in Frans, maar een vriendin van mij (die daar een stuk beter in is) heeft me geholpen met het vertalen van de zinnetjes, dus *normaal gezien* zouden er geen fouten in mogen staan. Als je toch nog een foutje vindt in de franse zinnetjes, zeg het me dan aub. :) Ik dacht dat het het beste was om het te vertalen in de tekst zelf, zo is het makkelijker te lezen denk ik. ----------------------------------Smalofski

Hey! Ik krijg weer reacties! :D *is happy* Een nieuw stukje. Hoofdstuk 33 als ik me niet vergis. Zelfde opmerking als vorige keer... m'n Frans is verre van perfect :P . Geen idee eigenlijk wat me bezielde om plots in het Frans te gaan schrijven. :lol: Anyway, hier komt het dus. (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 33 Isnt it funny how we dont speak the language of love? (Misunderstood Robbie Williams) Vijf minuten later stonden de twee meisjes hijgend voor de waterspuwer, die de trap naar Perkamentus' kantoor bewaakte. Als klassenoudste kende Lily het wachtwoord, maar het probleem

was dat ze chocoladekikker nu alleen maar in het Frans kon uitspreken en de waterspuwer accepteerde dat niet. Oh, merde! riep ze gefrustreerd uit, toen ze voor de vijfde keer grenouille de chocolat had geschreeuw naar het stenen beeld, dat onbeweeglijk bleef. Lily, rustig. Laat mij het eens proberen. Chocolat, dat is chocolade. Maar wat is grenouille? Lily werd wanhopig. Hoe kon ze Lizzy ooit uitleggen dat het een kikker is? Ten einde raad zette ze zich op handen en voeten en begon rond te springen als een kikker. Quack, quack! Lizzy begon te lachen en tot haar grote schrik hoorde ze achter haar handengeklap. Ze sprong recht met een hoofd als een tomaat en zag James, Sirius en Sneep staan. Sirius was geamuseerd in zijn handen aan het klappen en James lachte vrolijk met hem mee. Sneep keek haar vuil aan, zoals altijd. Lizzy stopte snel met lachen en beet hen kattig toe: Ja, lach maar! Het is toevallig wel jullie fout dat ze nu geen zinnig woord meer kan uitbrengen! Wat doen jullie hier trouwens? De lach verdween van James en Sirius gezichten. James rolde met zijn ogen. Slakhoorn vond het niet zo amusant wat we met zijn lievelingetje hebben gedaan. Hij vond dat we het maar beter aan Perkamentus kwamen vertellen. Normaal gezien zou ze hem toegebeten hebben dat ze niet Slakhoorns lievelingetje was, ondanks het feit dat ze zelf heel goed wist dat ze wl voorgetrokken werd, maar ze had geen zin om hun gezichten te zien als ze weer in het Frans zou gaan beginnen. Dat gunde ze hen niet. Maar serieus, Evers, we wouden jou niet raken. Het is allemaal zijn schuld. James wees naar Sneep, die wat achter hen stond. Als hij was blijven staan als een man en niet was weggedoken als een bange wezel, had jij normaal gepraat. Lily snoof en Sneep keek ziedend, maar net op dat moment sprong de waterspuwer opzij en kwam het schoolhoofd tevoorschijn. Wat is hier allemaal aan de hand? Ik hoor jullie ruziemaken tot boven! Hij keek neer op de schuldige gezichten. Juffrouw Evers! zei hij toen verbaasd. Ik had toch wat meer van jou verwacht. Ce nest pas de ma faute! "Het is niet m-jn fout!" Perkamentus wenkbrauwen rezen omhoog, toen hij haar onderzoekend aankeek. Lizzy legde snel de situatie uit: Die twee, Ze wees naar James en Sirius. vonden het grappig om Lily te vervloeken. Nu kan ze alleen nog maar Frans spreken. We wouden hr niet vervloeken! We wouden hm vervloeken. Sirius wees verontwaardigd naar Sneep. Tot hun grote verbazing giechelde Perkamentus een beetje en zei toen: Misschien is het beter als jullie allemaal naar boven komen. En dus liepen ze n na n de trap op en stonden ze even later in het kantoor van Perkamentus. Lily was hier al een paar keer geweest, vanwege haar klassenoudsteverplichtingen. Het was duidelijk dat James en Sirius hier ook al vele keren naar toe gestuurd waren, want zij keken ook niet rond. Lizzy en Sneep echter, keken hun ogen uit naar de vele boeken schilderijen en rare apparaatjes die het kantoor van Perkamentus versierden. Lilys oog viel op Felix die, prachtig als altijd, zat te slapen op zijn stokje naast het bureau van Perkamentus. He, Lizzy! Ze stootte Lizzy aan. Wat? Loiseau! "De vogel!" Het was duidelijk dat Lizzy haar niet begrepen had, maar ze keek naar de richting waarin Lily knikte en zag de prachtige vogel. Ooooh! liet ze zich ontsnappen.

Perkamentus grinnikte. Mooi he? Dit is Felix, de Feniks. Hij is prachtig. zei Lizzy een beetje verlegen. Welnu, we zijn hier niet om mijn vogel te bewonderen, al moet ik zeggen: dat is een uiterst bevredigende bezigheid, als je moet nadenken of een oplossing moet vinden voor een moeilijk probleem. Maar nu is niet zon moment. Hij zweeg even. Laten we beginnen met de verhalen op dezelfde golflengte te brengen. Juffrouw Evers, begint u maar. Ik denk dat ik het Frans genoeg beheers om je te verstaan. In rap Frans begon Lily te vertellen hoe ze de massa in de gang had aangetroffen, wat Lizzy haar verteld had, hoe ze James en Sirius had zien lachen met Sneep. Ze vertelde hoe Sneep hen had willen ontwapenen, maar dat James een schild had opgetrokken. Ze twijfelde even of ze erbij zou vermelden dat het echt een knap staaltje duelleertalent was en besloot dat het wel kon. James zou haar toch niet verstaan en misschien was Perkamentus dan niet te streng voor hem. Ze was natuurlijk wel boos op James, maar ze besefte ook wel dat hij haar niet had willen raken. Waarom moest hij ook altijd van die stomme dingen uithalen? Toen ze zei dat ze wel bewondering had voor de snelle reflectie waarmee James Sneeps spreuk had weerkaatst, dacht ze dat ze een kleine twinkeling in Perkamentus blauwe ogen zag, die zo snel weer verdween dat ze niet zeker was dat het niet haar eigen verbeelding was geweest. Toen vertelde ze dat James een spreuk had afgevuurd op Sneep, maar dat die haar had geraakt, omdat Sneep zich bukte. Daarna liet Perkamentus ook James en Sneep hun verhaal doen. Uiteindelijk kregen Sirius en James een week straf. Mokkend verlieten ze de kamer. Ook Sneep en Lizzy werden weggestuurd. Welnu, juffrouw Evers. Ik veronderstel dat jij graag weer Nederlands zou willen praten? Oui, Sil vous plait. "Ja, alsjeblieft" Die spreuk die jou geraakt heeft, is een heel uitzonderlijke spreuk. Zelfs hier in de tovernaarswereld gaat leren niet vanzelf. Dingen zoals talen kunnen niet zomaar aangeleerd worden door spreuken. Anders zou iedereen alle talen perfect beheersen. Toch zie ik hier voor mij het levende voorbeeld dat er bij elke regel uitzonderingen bestaan. Potter en Zwarts zijn heel getalenteerd, dat is zeker. Lily snoof. Ce sont des imbciles! "Het zijn idioten!" Aah, Bien sure, zeker, de rden waarom ze deze spreuk gebruikten was heel ... imbiciel, om het met u woorden te zeggen, juffrouw Evers, maar desalniettemin, moet dit een zeer ingewikkelde spreuk geweest zijn, die ze, als ik me niet vergis, zelf hebben uitgevonden. Natuurlijk is het vergeten van de moedertaal een klein minpuntje. Ik vermoed dat jongeheer Sneep hun proefkonijn zou worden voor ze de spreuk op zichzelf wilden uittesten. En door een speling van het lot, bent u nu dat proefkonijn geworden. Ik denk niet dat ze de spreuk nog verder zullen gebruiken en al zeker niet op zichzelf. Lily deed haar mond open om iets te zeggen maar Perkamentus onderbrak haar. Wees niet ongerust, juffrouw Evers. Ik denk niet dat uw moedertaal geheel uit uw geheugen is gewist. U kunt mij immers nog verstaan, neem ik aan? Lily knikte. Goed zo, het Nederlands zit dus nog zeker in uw hersenen. Alleen een beetje,... naar de achtergrond verschoven. Ik denk dat dit enkel op te lossen is met tijd. Na verloop van tijd, zullen uw hersenen zich aanpassen aan het Nederlands dat rondom u gesproken wordt. Het voordeel voor u is, in dit geval, dat u waarschijnlijk voor de rest van uw leven moeiteloos Frans zal kunnen praten. Niet slecht voor enkele dagen ongemak nietwaar? Quelques jours?! "Enkele dagen?!"

Als u aan Mvr. Plijster een drankje voor verscherping van de geest vraagt, bent u er al in twee dagen vanaf, lijkt me. Demander? En franais? vroeg Lily sarcastisch. "Vragen? In het Frans?" Perkamentus glimlachte even. Niet aan gedacht. Vergeef me. Ik zal haar een briefje schrijven dat u kan afgeven. En ik zal aan uw docenten vragen u niet teveel aan het woord te laten tijdens de les. Merci. Lily bedankte Perkamentus en nadat hij een briefje schreef waarin Lilys situatie uitgelegd werd, verliet ze zijn kantoor. Ze liep de stenen trap naar beneden en zag tot haar grote verbazing niet Lizzy, maar James staan wachten in de gang voor de waterspuwer. Lizzy was waarschijnlijk in de leerlingenkamer gaan wachten op haar, want buiten James was de gang verlaten. Potter? vroeg ze verbaasd. Hij draaide zich razendsnel om en keer naar haar. Evers! Ik euh... Lily keek hem verbaasd en afwachtend aan. Ze was nog steeds boos op hem, maar haar nieuwsgierigheid belette haar om er gewoon vandoor te gaan. Quoi? "Wat?" Hij keek nogal nerveus en zenuwachtig. Euh, kan je mij verstaan? Lily moest er bijna om lachen. Ze knikte kort en zei: Oui. Ah, oke. Wel, euh, ik wou eigenlijk alleen maar zeggen dat het me spijt dat ik jou geraakt heb met die spreuk. Dat was echt niet mijn bedoeling. Sorry. Lily was oprecht verbijsterd door de eerlijkheid in James stem. Het kon hem wel iets schelen wat hij haar had aangedaan? Hij bracht haar in de war. Waarom zou ze hem vergeven? Door hem zou ze nu dagen geen Nederlands meer kunnen. Maar door hem zou ze ook de rest van haar leven Frans kunnen. En het was ook niet echt zijn schuld geweest dat ze geraakt was. Natuurlijk, hij had die spreuk nooit moeten afvuren, zelfs niet tegen die kwal van een Sneep. Dit was weer een van die typische dingen die James en Sirius deden, om toch maar de meest populaire jongens van de school te zijn. Dat er echt nog meiden zijn die daar intrappen Maar was ze er zelf ook niet ingetrapt? Diep vanbinnen kon ze niet echt meer ontkennen dat ze hem soms wl leuk vond. Maar, dacht ze bij zichzelf, ik vind hem niet leuk vanwege al dat macho gedrag, ik vind hem leuk, ondnks al dat macho gedrag. Ze dacht even na en zei toen met een kleine glimlach: Toi, tu est un imbcile pour faire des choses come a. Et moi, je suis une imbcile que je te pardonne telle choses. Et pourtant, nous le faisons tous les deux. Ze trok haar schouders op. Je ne sais pas pourquoi. "Jij, jij bent een imbiciel omdat je zulke dingen doet. En ik, ik ben een imbiciel omdat ik je zulke dingen vergeef. En nogthans, doen we het alle twee. Ik weet niet waarom." Ze draaide zich om en liet een verwarde James achter. Net voor ze de hoek om ging, hoorde ze hem naroepen: Dus, dat betekent dat je me vergeeft? Peut-tre! riep ze hem lachend na. "Misschien!" ----------------------------------Smalofski

Hey mensjes! :D Bedankt voor de superlieve reacties! :D :D 'k heb m'n nieuwe hoofdstuk voor jullie. Nu ik het eens herlees besef ik dat mijn originaliteit echt wel een absoluut dieptepunt heeft bereikt. :oops: Maar ik vond het te mooi om eruit te laten. En het is goed mogelijk dat ze dat toen ook deden, en als ik over Lily's leven vertel, moet dat er dan toch in he... (smoesjes :P) Dusja... ik ben er mij van bewust :P

Hoofdstuk 34 What I really wanna do, is dance with you. And feel your body tight. Show ya how to do it right. I can show you every move, I know just what to do. Each step we do is refine. One dance and youll be mine. (Dance with me Debelah Morgan) Toen Kerstmis naderde, deed professor Anderling een mededeling aan het einde van de les. Beste jongens en meisjes, als jullie nog even blijven zitten kan ik jullie wat vertellen over het Kerstbal dat dit jaar gegeven wordt. Opeens gonsde het lokaal van de fluisterstemmen. Iedereen die in het vierde jaar of hoger zit, kan komen. Het bal vereist vanzelfsprekend een aangepaste kledij, galagewaden voor de jongens en baljurken voor de meisjes, zoals jullie ongetwijfeld wel weten. Enkele opgewonden meisjes van Huffelpuf begonnen druk te overleggen hoe hun jurk eruit zou zien. Om het bal een beetje in goede banen te laten leiden, zal volgende les besteed worden aan het aanleren van enkele elementaire dansen. Opeens was het wel muisstil in het lokaal. Peter piepte, alsof hij niet zo goed werd van het idee alleen al: Dansen? Anderling keek hem aan met die blik die ze speciaal voor Peter bewaarde en waar hij een beetje ziek van werd. Dansen, inderdaad. Het is een van de dingen des levens die iedereen moet kunnen. En omdat ook jullie opvoeding volledig moet zijn, zal er dus een dansles ingelast worden. En wie gaat ons leren dansen? vroeg Sirius, die duidelijk niet onder de indruk was van de dansles. Ik, Meneer Zwarts. Heeft u daar soms een probleem mee? Nee, natuurlijk niet. Ik zal er naar uitkijken. Professor Anderling keek hem even raar aan en zei toen weer tegen de hele klas: Dat was alles, jullie kunnen gaan. Vergeet volgende les geen gemakkelijke schoenen aan te doen! Opgewonden pratend liep de klas naar buiten. Leuk he, zon bal? vroeg Lizzy opgewekt aan Lily. Maar Lily deelde niet echt haar enthousiasme. Ik wou dat ze dat hadden gedaan toen Nick nog op Zweinstein zat. Nu kan ik daar leuk een hele avond zielig alleen zitten. Ohja. Lizzy zag dat Remus haar wenkte.

Ik kom eraan! riep ze hem toe en zei toen tegen Lily: Je kan ook altijd gewoon iemand meevragen, als vriend. Wie dan? Maar Lizzy haalde haar schouders op en liep naar Remus. Nou, bedankt voor de hulp, hoor. mompelde Lily sarcastisch. De volgende les Gedaanteverwisseling was, zoals beloofd, vervangen door een dansles. Alle tafels en stoelen stonden tegen de muren zodat er plaats was om vrij te bewegen. Stilte graag, we gaan beginnen. Iedereen zoekt een danspartner uit! Lizzy liep naar Remus en Lily liep naar Thomas, een Huffelpuffer waar ze goed mee overeen kwam. Hoi, Thomas! Zin om met mij te dansen? Tot haar verbazing begon Thomas te grinniken. Zou wel willen, Lily, maar ik geloof dat je al bezet bent? He? Wat? Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Waar heb je het over? Thomas wees naar iets achter haar. Verbaasd keek ze om. Potter? Wil je met me dansen? Nee! zei ze nogal bot en draaide zich terug naar Thomas, om hem duidelijk te maken dat ze niet met James danste, maar Thomas was al weggelopen naar een ander meisje. Lily liep naar een andere jongen maar James liep achter haar aan, zodat iedereen dacht dat hij met haar danste. Uiteindelijk waren alle jongens bezet en stond James nog steeds grijnzend naast haar. Is er een probleem, juffrouw Evers? vroeg Professor Anderling streng. Euh, ik heb geen danspartner, professor. Professor Anderling keek verbaasd naar James, leek iets te willen zeggen, maar schudde haar hoofd en zei toen: Ik geloof dat Pippeling nog vrij is. En ze liep weg naar vooraan in de klas om instructies te geven. Verschrikt keek Lily naar Peter die inderdaad nog alleen stond, greep James hand en trok hem mee naar de dansvloer. Vooruit dan maar. zuchtte ze. H, Peter is wel een vriend van mij hoor! zei James, ietwat verontwaardigd bij haar reactie op idee dat ze met Peter Pippeling zou moeten dansen. Dan weet jij waarschijnlijk als een van de besten wat voor een kluns het is. Het is niet omdat hij niet op zijn eigen voeten kan staan, dat hij niet op die van andere mensen kan staan. Ik zou graag nog kunnen lopen op het bal. Onmiddellijk gaf ze zichzelf een uitbrander, toen ze een lach op James gezicht zag verschijnen. Ze had over het bal moeten zwijgen. Wil je met mij naar het bal, Evers? Lily rolde met haar ogen. Nee, Potter, ik wil niet met je naar het bal. Ik wil zelfs niet met jou in dezelfde kamer zijn en ik wil al zeker niet met jou dansen, maar blijkbaar heb ik geen keus! Plots begon de muziek en kwamen de mensen rond hen in beweging. James legde zijn hand op haar heup en trok haar tegen zich aan, een stuk dichter dan nodig was. Ze bevrijde zich een beetje uit zijn greep, tot er wat meer ruimte tussen hen was, keek hem waarschuwend aan en siste: Je kan er maar beter iets van bakken. Ik heb niet al te veel geduld meer over vandaag. Maar tot haar eigen verbazing en die van veel klasgenoten, kon James behoorlijk goed dansen. Heel goed eigenlijk. Zelf kon ze het ook wel goed, want haar vader had erop gestaan dat ze in de vakantie bepaalde Dreuzeldingen, zoals dansen, onder de knie kreeg. Ze gleden over de dansvloer en trokken zich niet veel aan van de andere leerlingen die meer dan eens uit hun weg moesten springen. Meer zelfs, Lily had zelfs niet door dat er nog andere leerlingen waren. Ze raakte verstrikt in zijn ogen en deed geen moeite om te ontsnappen. Ze droomde weg naar een wereld waar alleen zij, James en de muziek waren. Ze voelde zich zo vrij.

Maar toen stopte de muziek en kwam ze terug naar aarde. Ze keek rond zich heen en zag dat iedereen hen verbluft aankeek, zelfs professor Anderling. Nu pas had Lily door dat ze het grootste deel van het liedje alleen hadden staan dansen, terwijl al de andere leerlingen naar hen hadden staan kijken. Een luid applaus barste los. Blozend liet Lily James los. Ze liep naar de kant en keek naar de andere koppels die een nieuwe dans hadden ingezet. Ze kreeg al snel gezelschap van James. Lily voelde dat ze weer begon te blozen. Ze was er zich pijnlijk van bewust dat ze net een heel liedje in zijn ogen had zitten kijken. Waar heb je zo leren dansen? brak James het ijs. Blij dat ze ergens over kon praten zonder gegeneerd te moeten zijn, antwoordde Lily snel: Oh, mijn vader heeft me dat geleerd. Hij vindt dat alle meisjes dat moeten kunnen, heks of niet. En jij? Mijn moeder. Ze was in haar tijd een bekende danseres en heeft het mij en Sirius geleerd. Maar ik geloof dat Sirius wat meer last heeft met zijn danspartner. Lily keek naar Sirius op de dansvloer en zag dat hij inderdaad wat moeite had om zijn danspartner te laten dansen. Hoe komt het eigenlijk dat Zwarts nu bij jullie thuis woont? Ze had van iemand gehoord dat hij deze zomer bij de Potters was ingetrokken, maar de verhalen rond de reden waarom, waren zo wild dat ze ze niet kon geloven. James keek opeens nogal serieus. Het spijt me, dat was nogal een persoonlijke vraag. zei Lily snel. Nee, ik denk niet dat hij het heel erg zou vinden als je het wist. antwoordde James, terwijl hij naar Sirius en zijn klungelende danspartner keek, Ga het gewoon niet aan heel de school rondbazuinen, ok? Ze knikte. Sirius familie is heel oud, een van de oudste families van het land, denk ik. Maar ze hebben nogal rare ideen en gewoontes. Ze zijn niet vies van duistere krachten en hebben de opvatting dat sommige heksen en tovenaars meer waard zijn dan andere. Hij keek haar even veelbetekenend aan. Sommige heksen en tovenaars, zoals in puurbloed heksen en tovenaars? vroeg Lily timide. James knikte. Lily slikte even. Ze had zelf al ondervonden hoe sommige leerlingen van Zweinstein, voornamelijk Zwadderaars, op haar neerkeken omdat ze een Dreuzelkind was. Maar Sirius vindt dat allemaal onzin. Hij weet dat halfbloeds of Dreuzelkinderen even goed, of zelfs beter kunnen zijn dan puurbloeds. Daarom komt hij helemaal niet overeen met zijn familie. En toen heeft zijn familie hem gedwongen iets bij te wonen. Lily vroeg niet naar wat dat iets was, want ze besefte dat dat een t persoonlijk detail was, dat James toch niet zou vertellen. Ze was trouwens niet eens zeker dat ze het wel w weten. Dat was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Hij bezwoer zijn ouders dat het enige dat ze nog gemeenschappelijk hadden, die zes letters achter zijn voornaam was. En dat die achternaam voortaan een last zou zijn, die hij zou verafschuwen tot zijn dood. Of zoiets in die aard toch. Het was allemaal nogal dramatisch en zo. Hoe dan ook, hij heeft zn koffers gepakt en is bij mij komen wonen. Lily werd er even stil van. Ze had nooit gedacht dat Sirius zo iets juist zou doen. James keek haar onderzoekend aan. Je bent echt geschokt dat Sirius niet zo slecht is als je gedacht had he? vroeg James met een kleine lach. Nee! Nee, nou ja, een beetje dan. gaf ze toe. Zoals je ziet, Sirius is de kwaadste nog niet. Net op dat moment had Sirius genoeg van het geklungel van zijn danspartner. Hij liep naar het dichtstbijzijnde paartje toe, greep het meisje vast en zette de jongen bij het meisje waar hij net had

mee staan dansen en dat bijna in huilen uitbarstte. Een beetje verbaasd keken de jongen en het meisje hem aan, maar hij was al begonnen dansen met het nieuwe meisje, dat het beter deed dan de vorige. Zo te zien vond het meisje het niet l te erg dat de knapste jongen van de school met haar aan het dansen was. Zoals je ziet, hij is echt de slechtste nog niet. herhaalde James. Lily moest lachen. Ik trouwens ook niet. Zeker dat je niet met me mee wilt naar het bal? Heel zeker, Potter. En zelfs al vraag je het me honderd keer, dan nog blijft het nee. Het was raar om zo luchtig met James te kunnen praten. Normaal gezien was zij altijd boos, of hij onuitstaanbaar, of was z-j boos omdat h-j onuitstaanbaar was. Ze moest lachen toen ze zijn beteuterde gezicht zag. Ach, kop op, iemand als jij heeft toch binnen de kortste keren een meisje gevonden? Ja, zal wel denk ik. Hij klonk nogal mat en niet zo luchtig meer. De muziek stopte weer en de leerlingen verlieten de dansvloer. Goed, ik denk dat iedereen het een beetje door heeft. Ik zie dat onze tijd erop zit. Volgende les verwacht ik van iedereen dat werkstuk dat ik verleden keer heb opgegeven. Spierpijn telt niet als geldig excuus om het niet gemaakt te hebben! Luid pratend verlieten de leerlingen het klaslokaal. Wauw, Lily! Jij en Potter konden nogal dansen! zei Lizzy vol bewondering. Ja zei ze een beetje onenthousiast. Ze wou dat ze zich niet zo had laten gaan. Zeg dat maar niet te luid als Nick erbij is. Ik wil niet dat hij verkeerde ideen krijgt. Waarom dat? Jullie dansten toch maar? Het is toch niet alsof je echt met Potter wu dansen. Hij was gewoon de enige die overbleef. Ja, natuurlijk. Maar toch, zeg het toch maar niet. Ze wist dat Lizzy niet kon weten wat ze had gevoeld toen ze met James danste, maar diep vanbinnen voelde het alsof ze Nick bedrogen had en dat voelde absoluut niet goed. ----------------------------------Smalofski

Hey! Het bal! Een van m'n lievelingsstukjes. :) (*) Smalofski (*) EDIT: mrs. Diggory heeft zich geamuzeerd met Dollz en heeft de personages van m'n verhaal gemaakt voor mij! :D Ik vind ze zo leuk! Het zijn dus Nick, Lizzy, Lily, James, Sirius, Remus en Peter op het bal. (ook al ging Nick niet naar het bal, maar geef toe, hij kon toch echt niet ontbreken he?) Check Lily's jurk. Is die perfect of wat? Anyway, een grote knuffel voor mrs. Diggory en hier zijn ze: http://img84.imageshack.us/img84/7928/opbalkleinhd2.jpg

Hoofdstuk 35 Close encounters of a different kind. Open up the part thats shielded inside. (Teardrops The Radios) Enkele dagen later was het Kerstmis. De meeste leerlingen bleven die vakantie op school. Lily was liever naar huis gegaan, maar Lizzy had haar gesmeekt te blijven en dus had ze maar toegegeven. Nick was een beetje teleurgesteld geweest dat hij haar niet zou zien die vakantie, maar hij vond ook dat ze naar het bal moest gaan en zich moest amuseren. En zo kwam het dat ze voor de spiegel stond in haar gloednieuwe baljurk. Vanboven was hij nauw aansluitend en vanonder liep hij wijd uit. Het had een zachte lila kleur, die naar beneden toe donkerder werd. Op het borststuk was er met kleine kristallen pareltjes een prachtige bloem geborduurd. Het was gemaakt van een soepele, zachte stof, die als water over haar lichaam gleed. Het geheel werd afgewerkt met een doorzichtige sjaal in dezelfde tint paars als het kleed en een klein handtasje. Haar groene ogen en rood haar stonden prachtig bij het zachte paars. Ze had haar haar opgestoken en ze vond het resultaat best wel geslaagd. Goed? vroeg ze een beetje onzeker aan Lizzy. Je ziet er prachtig uit. glimlachte die. Dank je. Je ziet er zelf ook stralend uit. Dank je. Nu dat we elkaars zelfvertrouwen weer opgekrikt hebben, kunnen we dan naar beneden gaan? Remus zal al staan wachten. Ze liepen naar de leerlingenkamer, waar Remus inderdaad al stond te wachten. Wauw, Lizzy, je ziet er fantastisch uit. Lizzy glimlachte blozend en gaf hem snel een kusje. Lily voelde een steek van jaloezie. Ze wou dat Nick hier ook was. Alsof hij haar gedachten kon lezen zei Remus: Jij ziet er ook heel goed uit, Lily. Dank je, Remus. glimlachte ze. Samen liepen ze naar de grote hal, waar Perkamentus het bal officieel opende. Al snel kreeg ze spijt dat ze gegaan was. Ze danste een keer met Remus, een keer met een jongen die ze eigenlijk niet kende en eventjes met Sirius, die blijkbaar een tikje teveel op had en haar niet al teveel keuze gaf. Maar het grootste deel van de avond zat ze alleen aan een tafeltje, kijkend naar de dansende koppeltjes. Ze zag James dansen met een meisje uit het vierde jaar. Tegen half twaalf werd het haar een beetje te warm binnen. Ze liep de trappen van het kasteel af naar buiten en ging daar op een tak van een boom zitten, die horizontaal was gaan groeien en een goede meter boven de grond zweefde. Ze toverde een straal warme lucht uit haar toverstok, die rond haar bleef cirkelen zodat ze het niet al te koud kreeg in de decembernacht. De muziek uit het kasteel was tot buiten te horen. Ze keek naar de sterren. Ze had nooit naar het bal moeten gaan. Ze had kunnen weten dat het waardeloos zou zijn zonder Nick. Ze miste hem. Hij zou zon bal fantastisch gevonden hebben. Hey. Mag ik er even bij komen zitten? Ze schrok op. Ze had zo naar de sterren zitten staren dat ze niet door had dat er iemand naar haar toe was gelopen. James? vroeg ze, verbaasd hem hier buiten te zien. Ze besefte zelfs niet dat ze hem geen Potter had genoemd. Dat is mijn naam, ja. Nou? Mag ik komen zitten? Oh. Ze was zijn vraag helemaal vergeten. Ik veronderstel dat ik je niet kan tegenhouden. zei ze, alsof het haar niet veel kon schelen, maar ze schoof toch een beetje op zodat hij ernaast kon zitten. Boterbier? vroeg hij en stak twee flesjes omhoog. Dank je. Ze nam het flesje aan en nam een slokje. Even zeiden ze alle twee niets.

Wat doet het mooiste meisje van de school eigenlijk buiten in de kou, tijdens het bal? Lily schoot in de lach. Het mooiste meisje van de school? Ik? Komaan, dat geloof je zelf toch niet? Maar hij haalde gewoon zijn schouders op en zei: Ik vind van wel. Lily bloosde hevig en keek voor zich uit. Hij bracht haar een beetje in de war als hij zo deed. En de moeilijkste om te krijgen mompelde hij haast onverstaanbaar. Sorry, ik verstond je niet? vroeg Lily, hoewel ze hem wl verstaan had. Oh, niets, laat maar. zei hij snel. Opeens hoorden ze het liedje inzetten waar ze tijdens de dansles op gedanst hadden. James sprong recht, stak zn hand naar haar uit en vroeg: Mag ik deze dans van u? Misschien doen we dat beter niet. zei Lily aarzelend. Ze was nog niet vergeten wat er gebeurd was op de dansles. O kom op, ik eet je heus niet op. t Is maar n dansje! Beter dan hier in de kou alleen te zitten. Euh, Ik denk dat je vriendin het leuker zou vinden als je met hr danst. Wie? Lisa? Oh, zij is mijn vriendin niet. Lily keek hem niet-begrijpend aan. Ze is mn ex. Ze was bang om alleen naar het bal te moeten dus heb ik haar gezegd dat ik wel met haar mee zou gaan. Wauw. zei Lily zachtjes. Dat is best wel lief. Ze wist dat ze het beter niet deed, maar legde toch haar hand in de zijne en stond recht. Ik zei het je toch, dat ik best een aardige kerel ben? Ze lachte even en toen begonnen ze te dansen op het gras. Hij had haar weer dichter tegen zich aangetrokken dan nodig was, maar ze deed geen moeite om zich losser te maken. Ok, Lily, als je gewoon je hoofd erbij houdt, niet laat meesleuren door belachelijke emoties, kan er niets gebeuren. Ze had het laatste woord nog niet volledig gedacht, of ze was alweer helemaal in de ban van de dans, en vooral van James. Ze keek in zijn bruine ogen en zag hem weer in de trein staan. Het elfjarig jongetje waar ze zo verliefd op geworden was. Maar hij was geen elfjarig jongetje meer en zij was ook geen elfjarig meisje meer. Maar ze was nog steeds verliefd op hem. Ze voelde het in haar maag en in haar hart. Ze legde haar armen in zijn nek. Hij kwam dichterbij. Steeds dichterbij. Ze sloot haar ogen. Ze voelde zijn adem op haar lippen. Zo dichtbij.

Oh, I'm evil... Of beter gezegd: Cliffhangers zijn evil! :twisted: Over het algemeen ben ik niet zo'n fan van cliffhangers, maar deze keer vond ik het wel noodzakelijk :P ----------------------------------Smalofski

Hey!

Cliffhangers zijn leuk! Ik krijg er zo lekker veel reacties op! :P Maar geen nood, 'k zal ze niet vaak gebruiken. :wink: Ik voelde een lichte druk om snel verder te schrijven :wink: en om te bewijzen dat ik niet door en door slecht ben, doe ik dat maar. :) Ik heb het laatste deel van het vorige hoofdstuk even eraangeplakt, om terug in de mood te komen. :wink: So, here it comes... (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 36 Why does my heart cry? Feelings I cant fight! (El tango de Roxanne Moulin Rouge soundtrack) Ze keek in zijn bruine ogen en zag hem weer in de trein staan. Het elfjarig jongetje waar ze zo verliefd op geworden was. Maar hij was geen elfjarig jongetje meer en zij was ook geen elfjarig meisje meer. Maar ze was nog steeds verliefd op hem. Ze voelde het in haar maag en in haar hart. Ze legde haar armen in zijn nek. Hij kwam dichterbij. Steeds dichterbij. Ze sloot haar ogen. Ze voelde zijn adem op haar lippen. Zo dichtbij. Wacht. Ze opende haar ogen en keek hem aan. Waar was ze mee bezig? Ze hield van Nick! Ik Ik Ze trok zich los uit zijn armen. Ik kan dit niet doen. Lily Zijn stem klonk hees en smekend. Ze zette een paar stappen achteruit. Het spijt me. Ik had dit nooit mogen doen. Vergeet Vergeet wat er gebeurd is. Of bijna gebeurd is. Beloof me dat je dit tegen niemand zegt. Beloof het me! Ze hoorde haar stem half hysterisch worden. Langzaam knikte hij. Het spijt me. herhaalde ze nog eens. Totaal overstuur liep ze weg, en liet ze hem alleen achter, zijn arm naar haar uitgestoken alsof hij iets wou grijpen dat net buiten zijn bereik lag. Haar jurk bleef haperen aan de doornen van de rozenstruiken waartussen ze liep, maar ze trok het zich niet aan. Ze ging het kasteel terug in, liep de grote zaal binnen en vond Lizzy en Remus aan het tafeltje waar zij zolang had gezeten. Lily, waar zat je nou? Ik was even naar buiten. Luister, ik ga naar bed. Amuzeer jullie nog. Nog voor Lizzy iets kon terugzeggen liep Lily alweer de zaal uit. Ze liep regelrecht naar haar slaapkamer, plofte neer op haar bed en begon te huilen. En het ergste van al was dat ze niet eens wist of ze huilde omdat ze James bijna gekust had, of omdat ze James bijna gekust had. De volgende ochtend liepen Lily en Lizzy naar de grote zaal om te ontbijten. Zijn jullie nog lang gebleven gisteren? vroeg Lily. Redelijk. Tot Zwarts dronken genoeg was om te beginnen zingen. Potter en Remus moesten hem bijna de trap op dragen! Ze giechelde even. Zingen? De trap op dragen? Van boterbier? Er zit bijna geen alcohol in dat spul! Niet in boterbier, dat is juist. Maar hij had een paar andere, minder onschuldige, dranken mee naar binnengesmokkeld. Waarom verbaast me dat niet? Lizzy grinnikte. Tja, ik denk dat hij zich deze ochtend zal amuzeren. Ze gingen naast Remus zitten en Lizzy zei vrolijk Goedemorgen!

Ssssst! Lily en Lizzy bogen zich over Remus om te zien wie hen tot stilte had aangemaand en zagen Sirius zitten, of beter gezegd liggen, met zijn handen op zijn oren. Hij had duidelijk last van een kater. Komt ervan! zei Lizzy wijs en giechelde een beetje. Sirius hief zijn hoofd een beetje op en waaide haar woorden weg met een vage Jajaja. Op dat moment passeerde er een lang meisje van Zwadderich langs hun tafel. Hallo, Sirius! kirde ze en ze gaf hem een vette knipoog, voor ze verder liep. Remus, Peter, Lily en Lizzy schoten in de lach bij het zien van Sirius verbijsterde gezicht. Wie wat dat nu weer? vroeg hij beduusd. Weet je dat niet meer? vroeg Lizzy ondeugend. Je leek haar gisteren anders nogal goed te kennen. Oh neee! kreunde Sirius en liet zijn hoofd weer op tafel zakken. Wederom schoten ze alle vier in de lach. Nog een kreun en Sirius drukte zijn handen weer tegen zijn oren. Zal ik hem er nu aan herinneren dat hij strafwerk heeft van professor Waggeman, die het niet kon appreciren dat hij haar Baby noemde, of laten we hem nog even genieten van de ochtendgeluiden? fluisterde Lizzy tegen Lily, met een nogal gemene lach op haar gezicht. James liet zich die ochtend niet aan het ontbijt zien, waar Lily wel blij mee was. Toen ze elkaar de volgende dagen passeerden deed hij Lily in niets herinneren aan die jongen waarmee ze gedanst had op het bal. Hij was ng arroganter, ng luidruchtiger en ng onuitstaanbaarder. Hij leek echter wel zijn belofte om niets te zeggen te houden. Na een tijdje was alles weer bij het normale. Dat is te zeggen: Hij opschepperig en hooghartig, zij lichtontvlambaar en ontollerant voor alles wat hij deed. Nu het eerste deel van het schooljaar voorbij was, begonnen de SLIJMBALlen verdacht dicht in de buurt te komen. De vijfdejaars werden bedolven onder huiswerk en hadden amper een momentje rust. Voor het eerst was Lily blij dat Nick niet meer op Zweinstein zat, zodat hij haar niet kon afleiden bij het studeren. Ze wist niet hoe hij erin geslaagd was te leren voor zijn SLIJMBALlen, terwijl zij hem steeds had afgeleid. Ze werden bij het hoofd van hun afdeling geroepen om hun latere beroepskeuze te bespreken. Lily vertelde professor Anderling dat ze graag Heler wou worden. Anderling keek haar onderzoekend aan en zei op strenge toon: Heler? Heleropleiding vereist een hoop SLIJMBALlen en PUISTen. Ze telde op haar vingers. Minstens een PUIST voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, Toverdranken, Kruidenkunde, Bezweringen en Gedaanteverwisselingen. Ze zijn niet mals bij de toelatingscommisie. Je zal voor al deze vakken minstens een Uitmuntend moeten behalen. Lily glimlachte een beetje nerveus. Ze legden de lat wel heel erg hoog. Maar toen schonk professor Anderling haar een van haar zeldzame glimlachen. Ik heb echter geen enkele twijfel dat je in staat bent je doel te bereiken, als je je hart erin legt. Ik heb hier een brochure die handig van pas kan komen. Ze gaf Lily het boekje over de Heleropleiding. Heb je nog vragen? Ja, is er een toelatingsexamens, zoals bij de Schouweropleiding? Nee, geen examen of test. Maar de kandidaten worden wel zorgvuldig gecontroleerd en gevalueerd door de toelatingscommissie. Maar zolang je goed je best doet, denk ik niet dat dat echt een probleem zal worden. Je aanstelling als klassenoudste zal ook in je voordeel werken. Het toont dat je gevoel voor verantwoordelijkheid en rechtvaardigheid hebt, eigenschappen die goed van pas komen als Heler. Toen mocht ze gaan. Ze was nerveus geworden door het gesprek. Op al die vakken een U halen, leek wel erg moeilijk. Maar Lily was niet een meisje dat zich liet kennen zonder een slag of stoot. Ze zou gewoon haar uiterste best doen, en alles zou wel goed komen. Hopelijk

----------------------------------Smalofski

Hey! Iedereen zal volgende scne wel herkennen. Ik heb er het boek bijgenomen, en de dialogen letterlijk overgenomen. (OotF, p 498 500 (toch in mijn versie :P)) Toen ik het schreef was het mijn bedoeling om deze scne in een ander daglicht te stellen dan hoe Harry het zag. Harry schrok van de manier waarop zijn moeder met zijn vader omging, maar Harry is nooit echt goed geweest in het begrijpen van meisjes. Anyway, ik ben er wel blij mee. ps: Let op de manier waarop Lily met angst omgaat ;-) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 37 Theres a million things I dont remember. But thats the one thing that I wont forget. (I wont forget Kenny Rogers) De examens waren een verschrikking. Iedereen was gestresseerd en zat op elkaars nek. Maar uiteindelijk brak de dag van de laatste examens aan. In de voormiddag hadden ze het schriftelijke gedeelte van Verweer tegen de Zwarte Kunsten, in de namiddag zouden ze nog Gedaanteverwisseling krijgen. Lily dacht dat ze het er best wel goed vanaf had gebracht voor Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Misschien zelfs goed genoeg voor een Uitmuntend. Opgelucht zat ze met Lizzy, Rozilde en Natalie aan het meer in de zon. Ze lieten hun voeten in het frisse water bengelen en vergeleken hun antwoorden. Lizzy was heel nerveus geweest voor dit examen, maar zo te zien, had ook zij het wel goed gedaan. Opeens hoorden ze een hoop lawaai. Ze keken naar waar het vandaan kwam en zagen het maar al te snel. Sneep lag hijgend op de grond gepind door een of andere vloek. Zijn toverstok lag een paar meter verder in het gras. James en Sirius stonden arrogant naar hem te kijken en amuseerden zich zo te zien prima. Langzaam vormde er zich een groep rond de drie jongens. Pindakaas met Boter, Potter, niet wr. zuchtte Lily teleurgesteld. Ze sprong recht, deed snel haar schoenen terug aan en stapte naar hen toe. Sneep lag te spartelen op de grond en er drupte schuim uit zijn mond, zodat hij op een hondsdolle vos leek. Laat hem met rust! riep ze woedend toen ze het trio bereikte. Is er iets Evers? vroeg James onschuldig. Alsof je dat niet weet! Laat hem met rust! herhaalde ze boos. Wat heeft hij je gedaan? Nou, zei James. Hij fronste peinzend zijn voorhoofd. het is meer het feit dat hij bestt, als je begrijpt wat ik bedoel En of ik het begrijp dacht ze boos. Ik begrijp dat jij een walgelijke kwal bent!

Je denkt dat je leuk bent, zei ze neerbuigend, maar je bent gewoon een arrogante, misselijke pestkop, Potter! Laat hem met rust! Ok, als jij met me uitgaat, Evers. Zijn antwoord kwam zo snel, dat ze begon te twijfelen of hij niet begonnen was met Sneep te pesten in de eerste plaats, zodat zij naar hem zou komen en hij haar kon uitvragen. Wel, dan heeft hij mooi pech gehad! Kom op ga met me uit, dan zal ik Secretus nooit meer vervloeken. Yeah, right Ze staarde hem woedend aan. Zijn bruine ogen stonden geamuseerd. Ik ga nog liever met de reuzeninktvis uit dan met jou! beet ze hem toe, maar ze wist dat die woorden toch geen indruk zouden maken op hem. Hij zou gewoon volgende keer opnieuw proberen, en opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Sirius grijnsde en zei: Pech gehad, Gaffel. Hij draaide zich naar Sneep, ongetwijfeld om hem nog wat meer te vervloeken, maar zag dat die net zijn toverstok had weten te bereiken. H, jij daar! Maar het was al te laat. Sneep greep zijn stok, richtte die naar James en vuurde een vloek af, die een diepe snee in James wang veroorzaakte. Lily schrok toen ze het bloed zag. Ze onderdrukte de neiging om Sneep zelf te gaan vervloeken. James draaide zich woedend om en met een kleine beweging van zijn toverstok, hing Sneep ondersteboven in de lucht. Zijn gewaad viel naar beneden en zijn onderbroek was te zien. Mensen begonnen te lachen rondom hen en Lily deed haar uiterste best om niet ook te lachen. Sneep kreeg de tranen in zijn ogen van woede en vernedering. Laat hem zakken! zei ze. Natuurlijk. zei James beleefd. Met een doffe bons viel Sneep op de grond. Hij sprong recht maar werd meteen verstijfd door Sirius. Nu werd het een beetje te veel. Waarom lieten ze hem niet gewoon gaan? Hadden ze hem niet al genoeg vernederd? Een of andere dag, zal Sneep er genoeg van hebben en dan zal James er spijt van hebben dat hij Sneep zo getreiterd heeft. De gedachte maakte haar een beetje bang. Voor James was dit allemaal maar n grote grap, maar Sneep zou dit niet licht vergeten. Een rilling liep over haar rug. LAAT HEM MET RUST!schreeuwde ze woedend. Om haar woorden kracht bij te zetten, trok ze haar toverstok. Ze haatte het anderen te vervloeken, maar ze had met Lindsey Heaton in haar eerste jaar al bewezen dat ze haar mannetje kon staan als ze gedwongen werd. Ze had echter nog nooit James vervloekt, en eigenlijk wou ze dat ook niet doen, maar hij ging te ver, en het moest stoppen. Blijkbaar leek haar bluf te werken, want James en Sirius haalden hun ogen niet van haar toverstok. Kom nou, Evers, je wilt toch niet dat ik jou ook vervloek? James klonk dreigend, maar Lily wist dat ook hij slechts blufte. De oorlog tussen hen was nooit fysiek uitgevochten en hij had haar nog nooit lichamelijk gekwetst. Misschien was het omdat ze een meisje was, maar ergens twijfelde ze eraan dat dat de reden was. Het was alsof er een soort wederzijds respect tussen hen hing dat haar belette hem zonder meer van zijn sokken te blazen. Hef die vloek dan op! Eindelijk luisterde James. Hij hief de vloek op en keek haar gerriteerd aan. Alsjeblieft. Toen keek hij hooghartig neer op Sneep, die rechtkrabbelde. Je boft dat Evers er was, Secretus. Ik heb geen hulp nodig van smerige Modderbloedjes zoals zij. Hij sprak alsof ze er niet bij was, alsof ze het niet waard was om tegen haar te praten. Ze was gekwetst, maar liet zich niet kennen. Even hapte ze verontwaardigd naar lucht en toen zei ze:

Nou, goed. Dan knap je het voortaan zelf maar op. En ik zou mn ondergoed maar eens wassen als ik jou was, Secretus! Waarom deed ze eigenlijk nog steeds de moeite om hem te redden? Hij verdiende wat Potter en Zwarts met hem uitspookten. Maak je excuses tegen Evers! James staarde Sneep dreigend aan, en zwaaide met zijn toverstaf. James nam het op voor haar? Nadat ze hem een arrogante, misselijke pestkop had genoemd? Maar ze had hem niet nodig. Hij ws een arrogante misselijke pestkop. Ik wil niet dat j-j hem dwingt om zijn excuses te maken. riep ze hem woedend toe. Jij bent al net zo erg als hij! Wat?! Ik zou je NOOIT een- een jeweetwel noemen! Daar had hij misschien wel gelijk in, maar er waren een triljoen andere dingen die hij wl deed en die haar minstens even erg irriteerden. Steeds maar je haar door de war maken, omdat het dan lijkt alsof je net van je bezem bent gestapt, steeds maar laten zien hoe goed je bent met die stomme Snaai, op de gang iedereen vervloeken die je niet aardig vindt, omdat je dat toevallig zo goed kunt je hebt zon gigantisch ego dat het me verbaast dat je bezem nog van de grond komt. Ik word ZIEK van je! Woedend draaide ze zich om en liep weg. Ze hoorde hem haar naam roepen, maar negeerde hem. Een paar tellen later hoorde ze een gejoel achter zich en wist ze dat Sneep weer ondersteboven in de lucht hing. Wie wil er zien hoe ik de onderboek van Secreetje uittrek? Ze stopte. Dit ging te ver. Modderbloedje of niet, dit ging echt te ver. Ze draaide zich om. Niemand lette nog op haar. Iedereen keek naar Sneep die in de lucht hing te bengelen en naar James, die zn toverstok ophief om Sneep van zijn grauwe ondergoed te bevrijden. Ze was hem voor en met een korte zwaai van haar toverstok schoot James broek naar zijn schoenen en bleef daar tegen de grond geplakt, hoe hard hij er ook aan trok. Nu lachte iedereen James uit, die in zn onderbroek wanhopig zn broek naar boven trachtte te trekken. Goed zo, nu weet je eens hoe het is. Ze draaide zich weer om en liep verder, een zelfvoldane glimlach op haar gezicht. ----------------------------------Smalofski

Hey mensjes! Eerst en vooral: MERCI voor al de superlieve reacties! Oke, 't vijfde jaar zit er bijna op. :( Maar geen nood, 'k heb gisteren de stukken die ik al geschreven heb eens goed gerangschikt en verdeeld in hoofdstukken en zo, en ik zit voor het moment aan hoofdstuk 92, dus we zijn nog lang niet bij het einde. :D Oke, hoofdstuk 38 dus. Nick is back! :D. 't was echt veel te lang geleden dat ik nog eens iets over Nicolas heb geschreven. (*) Smalofski (*)

ps: Over vorig hoofdstukje. Ik had het 5 minuten gepost, en het schoot me te binnen dat James natuurlijk k gewaden droeg, en geen broek. (Eventueel een broek onder een gewaad, maar dan ziede dus zijn onderbroek niet.) Maar gelukkig leek niemand dat opgemerkt te hebben. :P pps: Euh, ja, dat van dat verdwijnselbrevet... Ik weet het, 't is zo een van die dingen die de schrijfster (ik dus :P) erbij sleurt om haar verhaal toch maar te laten kloppen. :oops: Het staat nogal gekunsteld, maar dat gaan we gewoon negeren, afgesproken? :wink:

Hoofdstuk 38 Congratulations and jubilations. I want the world to know Im happy as can be. (Congratulations Cliff Richard) In de vakantie kreeg Lily een uil met de resultaten van haar SLIJMBALlen. Ze was opgelucht toen ze zag dat ze het zeer goed had gedaan en de vereiste SLIJMBALlen had gehaald, zodat ze toegelaten zou worden in de PUIST-klassen die ze nodig had. Traditiegetrouw bleef Lily die zomer enkele weken logeren bij de familie Garci. Het was een prachtige donderdag toen Nick Lily meenam naar de training. Het stadium waarin ze speelden was reusachtig, wel vier of vijf keer groter dan dat van Zweinstein. Je kan op de tribune meevolgen. zei Nick, voor hij naar de kleedkamer liep om zich om te kleden. Lily zocht een mooi plaatsje uit en keek gefascineerd toe hoe het nationale team trainde. Het was zwerkbal zoals ze nog nooit gezien had. De teams van Zweinstein verdwenen in het niets tegen de snelheid, behendigheid en samenspel dat deze spelers vertoonden. Toen de training afgelopen was, landden de spelers en Lily zag hoe Nick haar wenkte. Ze liep het veld op en voegde zich bij het groepje spelers waartussen Nick stond. Heb je je zusje meegenomen? bulderde een reusachtige man, die Lily herkende als Peter Byington, de aanvoerder van het team. Nick leek niet door te hebben hoe kleinerend die opmerking was tegenover Lily en stelde haar voor. Dit is Lily Evers, mijn vriendin. Beleefd gaf Lily iedereen een hand, maar ze kon op hun gezichten lezen wat ze zich allemaal afvroegen. Ze was altijd al volwassen geweest voor haar leeftijd en het was raar om te beseffen dat iedereen haar maar een klein kind vond. Byington was de laatste aan wie ze een hand gaf en die vroeg zonder pardon: Schoolvakantie? Hij bulderde het uit en enkele anderen lachten mee. Ze glimlachte eens flauw. Ze vond Byington geen aardige man. Hij trok Nick naar zich toe en sprak op luide toon tot de hele groep: Vrienden, het is me een genoegen om te kunnen meedelen dat Nicolas proefcontract vandaag eindigt en dat we hem met trots een cht contract kunnen aanbieden. Gejuich en felicitaties stegen op vanuit de groep en Nick straalde. Dat moeten we vieren! Wat dachten jullie van een vijf-sterren-restaurant? En waarom niet: Parijs! Weer gejuich. Wel, dat is dan afgesproken. We geven de dames de tijd om hun mooiste jurk uit te zoeken, Hij keek even naar de drie vrouwelijke spelers in het team. en dan spreken we aan de kleedkamers af, rond negen uur? Vrolijk ging de groep uit elkaar. Byington sloeg zn arm rond Nicks schouders en liep met hem en Lily het veld af.

Proficiat jongen. Vanaf nu ben je officieel lid van het team. Tot straks bij het etentje! Oh en vanzelfsprekend is juffrouw Evers ook welkom. Als ze zo lang mag opblijven natuurlijk. Hij stootte weer zijn bulderende lach uit en liep naar de kleedkamers toe. Phoe, wat een blaaskaak. zei Lily gefrustreerd, toen Byington uit het zicht was. Wat? Peter? Ah, nee, hij maakte maar een grapje. suste Nick. Lily wou hem zeggen dat ze het anders niet zo grappig vond, maar ze wou de sfeer niet verpesten dus zei ze maar lachend: Maar wat belangrijker is: Je zit officieel in het team! Ja Hij moest het nog even laten bezinken maar toen drong het tot hem door. Ja! Woooohoooo! Zij vreugdekreet weergalmde door het lege stadium. Hij pakte Lily op en zwierde haar rond. Aaah! Zet me neer! Nicolas! lachte Lily. Maar het was al te laat. Lachend verloor Nick zijn evenwicht en vielen ze alle twee achterover. Ze bleven nog even nalachen in het gras, terwijl ze naar de prachtig blauwe hemel keken. Ik moet er vandoor, Nick. zei Lily na een tijdje. Ik moet thuis een jurk gaan halen. Ik had niet echt aan chique etentjes gedacht toen ik mn koffer pakte. Oh, goed. Dan zie ik je hier vanavond? Ja. Ze stonden op en namen afscheid. Dan verdwijnselde Lily naar haar slaapkamer thuis. Ze was blij dat ze haar verschijnselbrevet had. Dit was zoveel makkelijker dan met de auto of Brandstof te reizen. Zij en haar klasgenoten waren waarschijnlijk een van de laatsten die dat hun op zestienjarige leeftijd mochten behalen. De leeftijdsgrens zou binnenkort verplaatst worden naar zeventien jaar, wegens teveel versprokkelongevallen. Snel liep ze naar beneden om haar ouders gedag te zeggen. Lily! Haar moeder liep op haar af en gaf haar een grote knuffel. Nu al thuis? Je ging daar toch tot volgende week blijven? Ja, da klopt hoor. Maar vanavond is er een chic diner in een toprestaurant van Parijs en ik moet een mooie jurk aan. Ooooh zei haar moeder onder de indruk. In Parijs? Wat chic! Weet je al wat je gaat aandoen? Ik denk mijn baljurk van verleden jaar. Die heb ik maar n keertje aangehad. Ja, ja, die zal je mooi staan. beaamde haar moeder. Wil je dat ik straks je haar kom doen? Oh, ja, graag. Dank je, mama. Geen probleem schat. Roep me maar als je er klaar voor bent. Lily liep terug naar haar kamer, terwijl haar moeder in de keuken nog een paar keer Parijs! bleef herhalen. Ze trok haar kast open en haalde het kleed eruit. Snel sprong ze onder de douche en daarna stak haar moeder haar haar op. Even later was Lily klaar en keek haar moeder naar het eindresultaat dat een beetje zenuwachtig voor haar stond. Je ziet er prachtig uit, kindje. Dank je, mam. Ik hoop dat het niet t is? Nee, schatje, je zult zien: ze zullen er weg van zijn. Met wie ga je eigenlijk dineren? Oh. Het nationale zwerkbalteam. Haar moeders mond viel open. Ze had genoeg van Lily gehoord over Zwerkbal om te beseffen wat voor eer het was. We gaan vieren dat Nick officieel is toegelaten tot de ploeg. Is dat zo? Tjonge. Breng hem mijn gelukwensen. Zal ik doen. Ohjee, ik kan maar beter maken dat ik weg ben, ik ben al bijna te laat. Veel geluk, liefje!

----------------------------------Smalofski

Ahoi hoi... Nieuw hoofdstukje voor jullie. Dit is het laatste stukje van deel 5. Het etentje met de Zwerkbalploeg... mrs. Diggory heeft met Dolls de personages van m'n verhaal gemaakt. :D De afbeelding staat bij het stukje van het bal (Hoofdstuk 35) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 39 Cause Im just a little girl, you see. But theres a hell of a lot more to me. Dont ever underestimate what I can do. (Just a little girl Amy Studt) Ze zag de groep al verzameld staan bij de kleedkamers en ze haalde diep adem, alvorens ze er naar toe liep. Nick stond met zijn rug naar haar te praten met de Zoeker, maar die werd afgeleid, net als zowat alle andere mannen, door Lily die toekwam. Lily wenste dat ze niet allemaal zo naar haar zouden staren. Ze deden haar ongemakkelijk voelen. Nick keek om en zijn mond viel bijna open. Ze moest ervan lachen. Wauw, je ziet er fantastisch uit. Dank je. antwoordde ze verlegen. Ik ben een beetje laat, sorry. Ach, meisie, vrouwen zijn altijd te laat. knipoogde de Drijver. Dat is hun recht. Anna, Clarice en Maggie zijn er ook nog niet. Lily keek om zich heen en zag dat de drie vrouwelijke spelers van het team er inderdaad ook nog niet waren. Ze ontspande een beetje. Tien minuten later waren de drie andere vrouwen ook toegekomen, maar Lily merkte dan geen van hen zo aangestaard werd, als ze bij haar hadden gedaan. Wel, dan zijn we maar eens weg. Op naar Parijs! Iedereen verdwijnselde en even later zat de groep in een van de chicste restaurants van Parijs. De man bij het gastenboek begreep niet hoe hij zich niet kon herinneren dat er een grote groep ging komen die dag, maar het stond duidelijk in het boek geschreven dat ze al drie maanden geleden gereserveerd hadden, dus leidde hij hen naar een grote ronde tafel. Enkele grappen over schoolvakanties, kinderbedtijd en kabouter Plop later, waren ze in de menus aan het kijken. Nick moest even naar het toilet. Vraag voor mij maar hetzelfde als jij neemt. zei hij tegen Lily, want op dat moment kwam de ober er net aan. Vous avez choisi? (Heeft u beslist? ) vroeg hij aan Byington. Het werd meteen duidelijk dat Byington er niets van begrepen had, want hij zei een beetje onzeker: Wie, wie. Hij greep zijn menukaart vast en ging met zijn vingers over de gerechten.

Ah, La couleuvre! Klinkt niet slecht, nietwaar? (Oh nee ik verpruts de verassing nog niet :wink: ) De ober krabbelde iets op zijn boekje. De andere spelers snapten duidelijk even weinig van de menukaart want ze deden allemaal teken dat zij hetzelfde wouden. Lily zei echter in perfect Frans tegen de ober: Je voudrais lcrevisse. Deux fois sil vous plat (Ik zou graag de kreeft hebben. Twee maal, aub.) Ze gebaarde naar Nicks lege plek. Trs bien Madam. Et comme boisson? (Zeer goed, mevrouw. En als drank?) Lily keek de groep aan en vroeg onschuldig: Is rode wijn goed voor iedereen? Ze was er zich van bewust dat iedereen haar met open mond aanstaarde, maar niemand gaf antwoord, dus zei ze tegen de ober: Une bouteille de vin rouge de la maison, sil vous plat. (Een fles rode wijn van het huis, aub.) De ober maakte een korte buiging en ging weg. Nog steeds waren alle blikken van de tafel op haar gericht, maar op dat moment kwam Nick terug en ze was blij dat ze iets anders had om naar te kijken dan haar bord. Ik heb kreeft voor ons gevraagd, dat is toch goed? Mmm, lekker. Toen even later het eten op tafel stond, keek Nick verbaasd naar de borden van zijn medespelers, waar enkele dunne reepjes wit vlees op lagen, afgewerkt met wat groenten. Lily? vroeg hij haar stil. Waarom hebben wij niet hetzelfde als iedereen? Was dat niet makkelijker geweest? Oh, ja, misschien wel. Maar ik denk niet dat ik slangenvlees lust. zei ze, met geveinsde onschuld. SLANG?! Anna, die naast Lily zat, keek naar de reepjes slangenvlees op haar bord en schoof toen haar bord wat van haar vandaan. De anderen hadden nu ook door wat op hun bord lag. Ze keken er even beteuterd naar en begonnen toen te lachen. Komt ervan als we willen doen alsof we Frans kunnen. hikte de Drijver van het lachen. Al gauw zag iedereen, zelfs Anna, de humor ervan in en werd de slang verorberd. Maar Lily was zeker dat ze ook liever kreeft gehad zouden hebben. Het restaurant had een danszaal en na het eten vroeg Nick haar: Mag ik deze dans van u? Ze stond op en volgde Nick naar de dansvloer. Zachtjes zweefden ze op de tonen van de muziek. Je kan goed dansen. merkte Nick op. Dank je. Mn vader heeft het me geleerd tijdens de vakanties. Hij vond dat een meisje zulke dingen moest kunnen. Jij kunt er anders ook wel wat van. Nick lachte. Dat is het lot van de enige broer van een meisje dat wil leren dansen, maar geen danspartner heeft. Lily moest lachen. Ze dansten verder. Lily legde haar hoofd op Nicks schouder. Dit was leuk, maar ze voelde niet het vuur dat ze bij James had gevoeld toen ze dansten. Nee! Ze verbood haar geest daar aan te denken. Ze was met Nick. Ze hield van Nick. Na zon tien minuten gedanst te hebben, tikte er plots iemand op Nicks schouder. Ze stopten met dansen en keken op. Daar stond Byington. Mag ik even overnemen? vroeg hij beleefd aan Nick. Nick gaf Lilys hand aan Byington en verliet de dansvloer. Er zette een wals in en ze begonnen te dansen. Wel, wel, dit is weer een van uw verborgen talenten, juffrouw Evers. U danst allercharmants. Lily bloosde een beetje en glimlachte.

Ik moet u, denk ik, mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik heb u te vlug en verkeerd beoordeeld. Het is duidelijk dat u veel meer in uw mars heeft dan het oog laat zien. Ik zie nu wat Nicolas meteen in u gezien heeft. Mijn oprechte excuses. Lily bloosde nog heviger. Geeft niets, Meneer Byington. Ik geloof dat ik u k te vroeg beoordeeld heb. Wel, laat ons dan opnieuw beginnen met een schone lei. Hij stak zijn hand uit. Ze schudde hem. Afgesproken. Hallo, Ik ben Lily Evers. Byington lachte. Hij pakte haar hand en gaf er een klein handkusje op. Aangenaam, Lily Evers. Ik ben Peter Byington. Leuk u te ontmoeten Mr. Byington. Voor jou, is het Peter. knipoogde hij. Lachend liepen ze terug naar de tafel. Ze vond hem al een stuk aardiger. Het was drie of vier uur s nachts toen Lily en Nick terug voor het huis van de familie Garci stonden. Op hun tenen liepen ze de trap op. Boven aan de trap gekomen, bleef Lily even staan. Hier zeiden ze altijd slaapwel, waarop Lily naar links ging, naar Lizzys kamer en Nick naar rechts ging, naar zijn eigen kamer. He? Lily, wat doe je nu? Das mijn kamer hoor! Lizzys kamer is Oh! Plots had Nick het door. Oooh. grijnsde hij, volgde Lily zijn kamer in en knipte de deur op slot.

----------------------------------Smalofski

Haai! Deeltje zes. Wauw, het voorlaatste jaar al. :o Hoofdstuk 40. Nogal een tam stukje, maarja... :wink: Ze kunnen niet allemaal even spannend zijn he. :wink: Desondanks vond ik het wel een leuk stukje om te schrijven. Het past in mijn beeld van Lily en James. 'k weet niet of dat eigenlijk duidelijk is in m'n verhaal, maar ik zoals ik het zie is het eigenlijk alleen op moment dat James iets uitspookt, dat Lily zo boos is op hem. Op momenten dat hij niets verkeerds doet, praat ze er wel gewoon mee en zo... Ze is niet continu boos op hem, en kan hem af en toe wel goed verdragen. Anyway, ik hoop dat het lukt om het te posten, want Telenet :roll: heeft mij op smallband gesmeten (:x Stomme broers die te veel uploaden), en dus werkt mijn internet maar half... :( Maar aangezien jullie dit kunnen lezen, is het dus gelukt :P Ohja, en Thx voor alle leuke reacties! :D (*) Smalofski (*)

Deel 6: Het zesde jaar Hoofdstuk 40 You wont believe the things Ive seen. Far beyong you wildest dreams. (Things Ive seen Spooks) Lilys ouders waren nogal gehaast toen ze hun dochter afzetten aan Kings Cross, maar Lily kon het wel alleen ondertussen. Met de hulp van een vriendelijke voorbijganger hief ze haar hutkoffer op een karretje en reed ermee naar perron 9, waar ze door het hek liep en op perron 9 terecht kwam. Wat had ze de toverwereld gemist! De familie Garci was er al. Ze liep snel op hen af. Nick was meegekomen om Lizzy uit te zwaaien en om Lily nog eens te zien voor ze weer naar Zweinstein vertrok. Ze genoten van de laatste minuten samen, maar toen moest Lily echt de trein in. Ik zal je missen. fluisterde Lily. Ze moest haar tranen verbijten. Ik zal je ook missen. Maar voor je het weet is het Kerstmis en dan ben ik er weer. Ze gaf hem nog een laatste kus en haastte zich de trein in. Zij en Lizzy zochten een coup uit en ze zwaaiden naar Nick en zn ouders tot ze niet groter waren dan een muis. Lizzy had voor haar verjaardag een prachtige kerkuil gekregen, die nu in een kooi naast haar op de bank stond. Snoezie keek er nieuwsgierig naar. Ze zakte door haar voorpoten, wiegelde met haar achterwerk in de lucht en maakte zich klaar voor de sprong. De uil bleef statig op zijn stokje zitten, maar volgde de bewegingen van de kat nauwkeurig. Snoezie sprong, landde boven op de kooi, draaide zich op tot een bolletje en viel in slaap. De uil draaide zowaar met zijn ogen. Ze waren nog maar een half uurtje aan het rijden toen de deur van hun compartiment opengleed en de laatste persoon van wie ze ooit gedacht hadden dat die bij hen zou binnenkomen, stapte door de deur. Sneep keek hooghartig neer op de twee meisjes. Niemand zei iets. Wat doe je hier, Sneep? vroeg Lizzy uiteindelijk. Geloof me, het is niet voor mijn plezier dat ik hier ben. snauwde hij haar toe. Nou, voor ons hoef je het anders ook niet te doen, hoor! beet Lily hem toe. Hou je kop, Modderbloedje! Hij trok zijn neus op en keek haar vuil aan. Ik ben hier alleen omdat iemand haar verantwoordelijkheden aan het vergeten is. En ik had pech degene te zijn die gestuurd werd om jou te zoeken. Ohnee! Geschrokken sprong Lily recht en keek Lizzy in paniek aan. Ik moest patrouilleren in de gangen! Helemaal vergeten! Ja, wel nog een leuk leven. zei Sneep ongentresseerd en stapte weer naar buiten. Daar draaide hij zich om en keek haar hatelijk aan. Of wacht Maak daar maar gn leuk leven van. Ze negeerde hem compleet en zei tegen Lizzy: Het spijt me, ik moet er vandoor! En wat moet ik ondertussen doen? vroeg Lizzy ontstemd. Sorry, sorryIk denk dat ik over een uurtje of zo er wel van onderuit kan muizen. Ze trok een verontschuldigend gezicht en snelde toen naar vooraan in de trein om zich aan te melden. Anderhalf uur later mocht Lily gaan en ze liep terug naar haar coup, maar vond die helemaal leeg. Lizzy, Snoezie en de kerkuil waren weg, enkel de hutkoffers lagen nog in het bagagerek. Verward liep ze langs de andere coups om Lizzy te vinden. Ze vond haar in de op n na laatste coup van de trein. Ze zat naast Sirius, tegenover Peter en James, en liet net haar uil bewonderen door een enthousiaste Peter. Tot haar stomme verbazing lag Snoezie op James schoot te genieten van alle aandacht. Verveeld schoof ze de deur op. Iedereen keek op.

Ah, Lily, daar ben je. glimlachte Lizzy. Ik dacht wel dat je me zou vinden. Ik werd het beu daar in mn eentje en dus wou ik bij Remus gaan zitten, maar ik was vergeten dat hij natuurlijk ook in de gangen moest lopen. Lily keek Lizzy aan en vroeg met haar ogen: En waarom zit je dan h-r?! Lizzy haalde haar schouders op. Potter zei dat ik erbij mocht komen zitten. Beter dan alleen zitten. Ze ging verder met uitleg te geven over haar uil. Op dat moment kwam ook Remus terug van zijn klassenoudstetaken. Lily deed een stapje opzij, zodat hij er langs kon. H, Lily! Besloten erbij te komen zitten? vroeg hij vriendelijk en ging tussen Lizzy en Sirius zitten. Lily twijfelde even, maar besloot toen dat Lizzy wel gelijk had en dat het waarschijnlijk beter is dan alleen te zitten, want Lizzy leek geen aanstalten te maken om met Lily terug mee te gaan naar de lege coup. Ze kon Potter en zijn vrienden wel verdragen als ze normaal deden, wat bijna nooit het geval was. Maar nu waren ze geen flauwe grappen aan het uithalen, of mensen aan het vervloeken, dus gaf ze maar toe en ging naast James op de bank zitten. Die maakte meteen van de gelegenheid gebruik om met een grote zwaai zijn arm over haar schouder te leggen. Onmiddellijk stond ze weer recht en ging aan de overkant naast Sirius zitten. Die grijnsde breed en kreeg een jaloerse blik van James toegeworpen, maar hij liet hr tenminste met rust. Kom, Snoezie! Kom dan! Ze probeerde haar katje te lokken, maar Snoezie opende even lui haar ogen, keek haar aan en besloot toen lekker te blijven liggen op James schoot. Verraadster. mompelde Lily net iets te luid, zodat de hele coup in lachen uitbarstte. Al bij al viel het nog wel mee om bij James en zijn vrienden te zitten. Het was leuk om eens niet heel de tijd boos te hoeven zijn op hen. Toen ze Zweinstein naderden, gingen zij en Lizzy terug naar hun eigen coup om zich om te kleden en even later stonden ze voor de koetsen die hen naar Zweinstein zouden brengen. Lily vroeg zich net luidop af hoe het toch mogelijk was dat die koetsen vanzelf reden, toen een sombere stem achter haar zei: Dat doen ze ook niet. Ze schrok, draaide zich om en zag Sirius staan, die nogal neerslachtig naar de koetsen keek. Hoe bedoel je? Jij kunt ze niet zien, maar ze worden getrokken door een soort paarden. Lily was te nieuwsgierig naar de vreemde onzichtbare wezens die de koetsen trokken, om door te hebben dat Sirius, die normaal gezien altijd vrolijk was, helemaal niet vrolijk klonk. Waarom kan ik ze niet zien? Wees daar maar blij om. Het zijn geen My Little Pony-look-a-likes. Maar hoe komt het dan dat jij ze wel kunt zien? Wees nou maar gewoon blij dat jij geen geschifte ouders hebt, die hun kinderen willen tonen in wat voor wereld we leven. Nu had Lily wel door dat dit iets was waar hij het liever niet over had en slikte verdere vragen in. Sirius ging met James, Peter en Remus in een koets zitten. Maar in plaats van met hen mee te lachen, keek hij stilletjes door het raampje naar de andere koetsen en de wezens waardoor die getrokken werden. Een herinnering schoot door haar hoofd. Zijn ouders dwongen hem iets bij te wonen Het was James die haar dit verteld had, tijdens de dansles verleden jaar. Ze wist niet waarom, maar ze had het voorgevoel dat het dat iets was, waar Sirius het net over had. De reden waarom hij wl zag, wat zij niet kon zien. Lily was opeens blij dat de wezens voor haar onzichtbaar waren.

-----------------------------------

Smalofski

Haaidie Hoofdstukje 41... Ik ben echt dol op dit hoofdstuk :D 8) 'k ga niet te veel zeveren... lees maar! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 41 I cant resist your smell. It reminds me of a scent I knew one time in another sphere. (Arlita Popa chubby)

Snel haastte Lily zich door de gangen van het kasteel. Ze had zich overslapen ondanks Lizzys pogingen om haar wakker te krijgen. Ze propte de rest van haar boterham in haar mond en begon verwoed te kauwen. Hopelijk zou professor Anderling niet al te boos zijn, maar ze vreesde er een beetje voor. Stiptheid was een van de stokpaardjes van professor Anderling. Opeens bleef ze stokstijf staan. Ze draaide zich om en liep het lokaal binnen dat ze net voorbij gelopen was. Ze rook iets wonderbaarlijks. Ze volgde haar neus en lette niet al te veel op de rest rondom haar. Ze vond de bron van die heerlijke geur: een ketel vol pruttelende toverdrank. Goedemorgen, juffrouw Evers. Lily verschoot zich een ongeluk. Ze had Professor Slakhoorn achter de ketel niet gezien, zo geconcentreerd was ze op de geur. Oh, Professor! riep ze verschrikt uit. Het spijt me, ik wou niet zomaar binnenlopen. Ik rook gewoon die geur en Ah, natuurlijk. U bent al de derde vandaag, juffrouw Evers. Ik geloof dat ik hem een beetje te sterk heb gemaakt. Hij roerde peinsend in de ketel. Kunt u raden welke drank dit is? Lily dacht even na terwijl ze naar de kronkelende damp keek die oprees vanuit de ketel. Toen schoot het haar te binnen. Het was overduidelijk. Natuurlijk! Amortentia! Professor Slakhoorn knikte. Zeer goed, Lily. Vijf punten voor Griffoendor. We bespreken deze drank volgende les en ik bereid alvast een ketel. Hij dacht even na en roerde toen twee maal tegen de klok in. Een nieuwe waas van dampen steeg kringelig op van de drank. Diezelfde geur die haar het lokaal had binnengeroepen nestelde zich weer in haar neusgaten. Ze rookt een vage geur van bloemen en gras. Er was nog iets anders bij, maar ze herkende het niet. Ze boog zich wat meer boven de ketel, snoof diep en probeerde zich te herinneren waar ze die geur nog geroken had. Lukt het niet? vroeg professor Slakhoorn lachend. Ik kan me niet herinneren waar ik deze geur van ken. zei Lily verbrouwereerd. Ik dacht dat iedereen rook waar hij het liefst van hield? Hoe komt het dan dat ik het niet herken? Ah. zei professor Slakhoorn wijs. Soms weten mensen niet waar ze van houden.

Koppig boog Lily zich nog eens boven de drank, maar het kwam echt niet terug. Professor Slakhoorn keek haar geamuzeerd aan. Hij haalde een flesje uit zijn zak, schepte wat drank in en duwde er een kurkje in. Hier. Niet van drinken, alleen ruiken! Misschien komt je geheugen wel eens terug. Glimlachend nam Lily het flesje aan. Dank u, professor. Geen probleem kindje. Maar moest jij niet in de les zitten nu? Verschrikt veerde Lily recht. Oh nee! kreunde ze. Ik ben veel te laat. Ze haastte zich naar de deur. Bedankt voor het drankje, professor! zei ze nog snel voor ze door de deur stoof en naar haar lokaal liep. De volgende dagen liep Lily rond met het flesje in haar gewaden. Wanneer er niemand op haar lette, rook ze eraan en probeerde ze uit alle macht te herinneren waarom ze van gras en bloemen zou moeten houden. Maar het was vooral die andere geur die haar parten speelde. Ze kon het gewoon niet thuisbrengen. In een poging om haar probleem door redenering op te lossen, stelde ze een lijst op met dingen waarvan ze vermoedde dat het zou kunnen zijn, met Nick aan kop. Maar ze snapte het niet. Niets van deze dingen had iets met bloemen of gras te maken. Ze kende deze geuren en de geur van het flesje was anders. Niet nieuw, want ze was er ondertussen wel zeker van dat ze het al eens geroken had. Maar waar of wanneer, dat wist ze niet meer. Het was alsof het een herinnering was, die op het puntje van haar tong lag, maar zich voorlopig nog niet liet herkennen. Telkens als ze dacht dat het niet teveel opviel, rook ze aan de dingen rondom haar, in de hoop die geur terug te vinden, maar voorlopig had ze nog niet veel succes. Het duurde niet lang voor Lizzy door had dat Lily nogal raar deed de laatste tijd. Lily, voel je je wel goed? vroeg Lizzy bezorgd, toen ze op een avond aan de puree zat te ruiken. Niet dat ze zo van puree hield, maar ze werd wanhopig. Ja hoor. zei Lily snel en zette snel de puree terug op tafel. Ik rook alleen maar of of de puree nog goed is. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Lizzy staarde haar vreemd aan en Lily schepte een grote hoop puree op en zei: Helemaal in orde. Drie hoeraatjes voor de huiselfen van Zweinstein. Toen nam ze snel een grote hap en hoopte dat Lizzy niet dacht dat ze compleet knetter was. Dit hoofdstuk is nog niet af (daarom is het ook zo kort), maar ik wacht nog even voor ik het volgende stukje eraan plak. Spanning is leuk :twisted: ... Wie kan raden wat Lily (specifiek) ruikt, krijg de rest van het hoofdstuk in avant-premire. :wink: (Ik bedoel dus niet gewoon 'Ze ruikt James :P', maar met het gras en de bloemen...) Oke, hier komt de rest van het hoofdstuk: En keer dacht ze de geur vaag te ruiken toen een meisje haar voorbij liep. Zo subtiel als ze kon, draaide ze zich om en volgde het meisje, in de hoop de oorsprong van de geur te lokaliseren. Maar nu rook ze het niet meer, waarschijnlijk omdat ze te ver van haar was. En toen ze ook nog eens recht naar James leek te lopen, draaide ze zich weer om en liep weg. Waarschijnlijk had ze zich toch vergist. Het was op een avondwandeling op de terreinen van Zweinstein dat de doorbraak in haar zoektoch kwam. Zij en Lizzy hielden ervan om s avonds wat te wandelen om hun gedachten wat op een rijtje te zetten. Zoals gewoonlijk spraken ze ook die avond niet, maar liepen ze gewoon rustig na te denken, toen plots de geur van rozen zich vermengde met de geur van gras s avonds en Lily stokstijf bleef staan. Lizzy had niets door en liep verder.

Lily was er zeker van. Het was dit gras en deze rozen die ze had geroken. Ze keek rondom zich en zag de rozenbosjes bij de ingang van Zweinstein staan. Ze liep er naar toe. Ze snapte er niets van. Waarom hield ze van deze rozenstruiken? Ze stond nu voor de deuren van Zweinstein, rook waar ze zo lang naar gezocht had en snapte er niets van. Verward liep ze wat verder het pad rond het kasteel op, tussen de rozenstruiken. Voor de tweede keer ging er een schok door haar heen en bleef ze stokstijf staan. Ze herkende deze plek. Ze bevond zich voor de laaghangende tak, waar ze op het bal op had gezeten. Het bal! Meteen wist ze ook wat die andere geur was. Het Amortentia drankje deed haar haar dans met James herinneren. Ze haalde het drankje uit haar gewaad, maar liet de kurk zitten. Ze kende de geur ondertussen vanbuiten. Nee. zei ze tegen het flesje. Je vergist je. Ze haalde de kurk van het flesje en goot de inhoud leeg op de grond. Ze rook de geur waar ze zo lang naar op zoek was geweest voor de laatste keer en toen was het vervlogen. Ze voelde zich ontgoocheld. Zo lang had ze gezocht naar wat het was en nu bleek het drankje verkeerd te zijn. Lily? Wat doe je daar nu toch? Ik was je even kwijt. Lizzy kwam achter haar staan. Wat was dat dat je net weggegoten hebt? Het ruikt zo goed. Ze snoof nog eens diep. Oude boeken en een of ander dier. Amortentia. zei Lily. Maar er is iets mis mee. Ze draaide zich om en liep zonder nog een woord te zeggen naar binnen.

----------------------------------Smalofski

Hey hey! 't is m'n verjaardag vandaag (al 15 volle minuten :P ), en daarom trakteer ik jullie op een extra mooi stukje! (naar mijn mening toch... :wink: ) Ah, waarom is de wereld in het echt niet zo perfect... Hou u vast, hier komt ie: (*) Smalofski (*) ps: Voor diegenen die het nog niet gezien hebben, het vervolg van vorig hoofdstuk is ondertussen ook eraan geplakt. Hoofdstuk 42 Do you think that you love me? Cause I do, I do, I do. Do you want that forever? Cause I do, I do, I do. Do you want me to share your life with you? I do, I do, I do. (I do Dashboard Confessional)

Op een zaterdag, eind november, was er een bezoek naar Zweinsveld gepland. Ondanks het gure weer van de voorbije dagen, leek het die dag een stuk warmer te worden. Toen Lily de slaapzaal verliet en naar de grote zaal liep om te ontbijten was ze in een opperbest humeur. Ze plofte naast Lizzy neer en begon haar boterham op te eten. Eindelijk eens wat zon! Zweinsveld zal wel leuk worden vandaag. Lizzy leek een binnenpretje te hebben, maar toen Lily vroeg waar ze zo om lachte, zei ze simpelweg: Je weet nog niet half hoe leuk het zal zijn. En met een knipoog stond ze op en verliet de tafel. Lily staarde haar na. Wat bedoelde ze? En waarom wachtte ze niet even op haar? Ze schrokte de rest van haar boterham op en haastte zich naar de hal om te zien waar Lizzy was. Opeens sloeg ze een blije kreet en rende de hal door. Nicolas!. Ze vloog hem lachend om de hals. Dag mn bloempje. groette Nick haar. Verrassing! Lily liet zijn nek los en kuste hem stralend. Deze dag wordt gewoon beter en beter. dacht ze bij zichzelf. Lizzy besloot hen wat privacy te geven want ze sloot zich niet bij hen aan in de rij om naar Zweinsveld te gaan. Hand in hand liepen Lily en Nick onder de zon in de hoofdstraat van Zweinsveld. Geen van hen beide had zin in de drukte van de winkels of de Drie Bezemstelen. Ze wouden gewoon elke minuut dat ze konden van elkaars gezelschap genieten. Ze liepen naar het kleine beekje dat achter Zweinsveld door liep en rustten even uit op een klein, gezellig bruggetje. Lily deed haar schoenen en kousen uit en liet haar tenen in het frisse water bengelen. Ze legde haar hoofd op Nicks schouder en voelde zich op en top gelukkig. Nick streek met zijn hand door haar rode haren, die schitterend pasten bij de mooie herfstkleuren. Ze sloot haar ogen en liet de zon haar gezicht opwarmen. Nick stopte opeens met strelen en bewoog een beetje, zodat Lily haar ogen opendeed en haar hoofd optilde. Ze keek hem vragend aan. Weet je, Lily,... Nick keek haar serieus aan. Ik denk niet dat ooit van iemand zoveel heb gehouden als van jou. Lily glimlachte en kuste hem zachtjes. Zou je met me willen trouwen? Lily bleef even bewegenloos. Niet nu meteen natuurlijk, je bent nog zo jong. Maar later, als je ook van school bent. Zou je dan met me willen trouwen? Lily keek hem liefdevol aan en fluisterde in zijn oor: Het maakt met niet uit hoe oud ik ben en of ik nog op school zit. Ik wil met je trouwen wanneer je maar wilt.. Hij kuste haar zachtjes en schoof een prachtige ring om haar vinger. Het was een gouden ring met een bloemvorm in, gevormd door diamanten. De vorm van een lelie. zei hij zachtjes. Hij is prachtig antwoordde ze even zacht. Dank je. Ze legde haar hoofd terug op zijn schouder en hij legde zijn hand om haar middel. Ze spraken niet meer tot ze terug gingen naar Zweinstein, maar wisten precies wat de ander dacht en voelde. Ze voelden zich volmaakt. De volgende dag moest Lily even denken waarom ze zich zo intens gelukkig voelde, maar al snel wist ze weer waarom. De zon scheen vrolijk en de vogeltjes kwetterden om het luidst. Lily dacht zelfs dat ze het gehinnik van een eenhoorn hoorde toen ze langs het Verboden Bos naar het meer liep. Het voelde alsof ze op wolkjes liep. Zij en Lizzy maakten hun huiswerk terwijl ze hun voeten in het meer lieten bengelen. Lily vertelde wat er gebeurd was de vorige dag en toonde haar ring. Lizzy was eerst verstomd en toen buiten zichzelf van vreugde. Hij vroeg je ten huwelijk? HIJ VROEG JE TEN HUWELIJK? Ze sprong rond Lily heen als een hyperactief konijn en viel haar vriendin om de hals, waarbij ze nog steeds op en neer sprong, zodat Lily bijna gewurgd werd. Uiteindelijk Lily moest haar van zich af duwen om haar kalm te krijgen.

Sssst, stil! Niet iedereen moet het weten Nog niet. Ze keek vermanend, maar kon de gelukkige lach niet van haar gezicht vegen. Lizzy vervolgde op stillere toon: Dit is gewoon fantastisch! We gaan zusjes worden!. Ze grijnsde van oor tot oor. Maar opeens keek ze een beetje bedenkelijk. Maar je bent nog zo jong en je zit nog op school en zo. Lily grijnsde om de gelijkenis in denken van broer en zus en zei toen: Nick zei dat het niet voor meteen bedoeld was. Gewoon, voor als ik van school ben. Lizzy grinnikte. Typisch Nick. Maar mij maakt het niet uit. Ik zou morgen met hem willen trouwen als hij dat wilde. Lizzy keek haar even geschokt aan, maar lachte toen en zei: Je houdt echt veel van hem he? Heel veel zuchtte Lily. Even later zaten ze terug hun huiswerk te maken, Lily met een gelukkige glimlach op haar gezicht en Lizzy die steeds maar dingen mompelde als: Ik heb de meest prachtige bruidsjurk zien hangen de andere dag. of We worden chte zussen!. Lily besloot te wachten met haar ouders in te lichten tot Nick erbij kon zijn. Ze hadden hem wel al eens ontmoet, maar dat was vrij kort geweest en ze wou dit fatsoenlijk doen. Nicks ouders wisten er wel al van. Lily had Lizzy niet kunnen tegenhouden om hen een uil te sturen. Ze had alleen ervoor kunnen zorgen dat Nick het zelf kon zeggen voor ze Lizzy een uil liet sturen. Lily had de volgende dag een brief gekregen met felicitaties van haar toekomstige schoonouders en ze hadden haar in de familie verwelkomd. Het leven was een stuk mooier, vond Lily. Ze liep hele dagen met een lach op haar gezicht en al haar schoolwerk ging een stuk beter, wat ze zelf wel raar vond, want ze droomde vaak weg tijdens de les. Lizzy had haar beloofd niets te vertellen tegen de andere leerlingen en die snapten niet waarom Lily de laatste tijd zo gelukkig rond liep. Het leven was gewoon perfect. Sorry voor de overdreven meligheid :P I kinda like it :wink: ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen! Een nieuw hoofdstuk voor jullie (Tot zover de ik-post-op-woensdag-en-zaterdag-regel :roll: ). Maar eerst nog iets over het vorige hoofdstukje: In zowat *alle* reacties die ik kreeg kwamen volgende punten naar boven: 1) OMG! Hoe kan ze nu met Nick trouwen, ze ruikt toch James? Ja, maar vergeet niet dat ze echt van Nicolas houdt. Ze geeft dan wel (tegen zichzelf) toe dat ze een beetje verliefd is op James ook, maar ze doet heel hard haar best dat te negeren. (Nee. zei ze tegen het flesje. Je vergist je. Remember? :wink: )

Maar ik geef toe, op dit moment lijkt het wel een onlogische stap, zeker na het vorige hoofdstuk. Dat komt eigenlijk omdat ik de rare gewoonte heb niet chronologisch te schrijven. Veel van de stukken die op het einde komen heb ik al lang geschreven, en de nieuwe en oude stukken zitten dus door elkaar... Dat stukje van Amortentia is een redelijk nieuw (dat wat ik nu post ook trouwens), en dat van dat hele ten huwelijk vragen is een oud... Misschien is dat wel te merken in de stijl van schrijven, en het is ook wel te merken doordat ze niet zo heel goed op elkaar aansluiten. Een tweede factor die belangrijk is, is dat jullie (natuurlijk) nog niet het hele verhaal kennen. Ik denk dat uiteindelijk, als het verhaal af is, jullie die scne niet zo heel raar meer zullen vinden... Dan past ze wat beter in het geheel...denk ik :P 2) Nick gaat zo zielig zijn als Lily voor James kiest. :'( I know :-( Sorry... En nee, ik ga niet plots mega afwijken van de boeken. :wink: Tempting, but no Goed, nu iedereen gerustgesteld is, het volgende hoofdstuk. Geen nood als je er niets van snapt... Ik had zin om eens raar te gaan schrijven :P... (*) Smalofski (*) Ps: Naart schijnt weten Nederlanders niet wat confituur is Dat is dus jam zoals jullie dat noemen Jezus, wat een verschrikkelijk woord. :P

Hoofdstuk 43 I dont remember, I dont recall, I got no memory of anything at all. (I dont remember Peter Gabriel) Ongeveer een week later, werd Lily gewekt door haar wekker die meedogenloos afging. Slaperig duwde ze het knopje in om het irritante geluid te doen stoppen. Voor het eerst sinds ze verloofd was, voelde ze zich verschrikkelijk. Alsof ze de hele nacht wakker was geweest, terwijl ze toch geslapen had. Haar hoofd deed pijn. Ze ging rechtop zitten in haar bed en keek toe hoe de andere meisjes vrolijk opstonden en zich klaar maakten voor de lessen. Ze wist niet of ze daar de fut voor ging vinden. Ze voelde zich zo raar. Alsof ze duizelig was of zo, maar toch weer niet. Ze keek naast zich en zag dat Lizzys gordijnen rond het bed nog niet open waren. He, Lizzy! Opstaan! riep ze haar toe. Ze kreeg een mompelend antwoord dat nog het meeste leek op: Lamemerust Lilys ene wenkbrouw schoot omhoog. Lizzy was normaal gezien degene die met veel energie de dag begon en Lily altijd uit haar bed moest sleuren. Lizzy? Is alles wel in orde? Je klinkt zo zo Zo net als -k me voel. vulde ze zichzelf in gedachten aan. Meuh? Jaja, ben gewoon moe. Eindelijk gingen de gordijnen rond Lizzys bed open. Zo te zien had die ook niet al te veel slaap gehad. Ze had grote wallen rond haar ogen en geeuwde. Hoe laat ben jij gisteren gaan slapen? vroeg Lily. Lizzy opende haar mond om te antwoorden, fronste toen haar wenkbrouwen, sloot haar mond weer en dacht na.

Weet je, ik weet het niet meer. Ik kan me niet herinneren dat ik ben gaan slapen gisterenavond. Eerlijk gezegd, kan ik me helemaal niets meer herinneren van gisterenavond. Wat hebben we na het eten gedaan? Hoe bedoel je, je kan je je niets meer herinneren van gisterenavond? Nou, wat ik zeg. Ik weet dat we gegeten hebben, en dan dan weet ik het gewoon niet meer. Wel, dan zijn we gewoon naar de leerlingenkamer gegaan en hebben we hebben we euh. Lily viel stil. Dit was belachelijk. Het lag op het puntje van haar tong. Wat hadden ze gedaan? Zie je? Jij weet het ook niet meer! Gentrigeerd door hun plots geheugenverlies, sprong Lizzy recht van haar bed en ging op dat van Lily zitten. Zie je wel! We weten alle twee niet meer wat we gisteren gedaan hebben! Lily lachte het idee weg. Liz, dat is belachelijk! We hebben gewoon huiswerk gemaakt! Toch? Lizzy keek haar ongelovig aan. Misschien. We zullen het snel genoeg zien. Ze stond op en liep naar haar boekentas waar ze een hoop perkament uithaalde. Eens even kijken Nee, dit heb ik maandag al gedaan Deze twee woensdag Deze verleden week al Hier ben ik dinsdag aan begonnen, maar heb ik nog niet afgemaakt En deze is ook van maandag. Dat was het. Geen huiswerk van gisteren. Lily staarde verbluft naar de rollen perkament die nu op haar bed verspreid lagen. Euh, nou dan hebben we vast een vrije avond genomen. Even geen huiswerk Maar wat hebben we dan wl gedaan? Lizzy keek haar aan, en Lily kon een beetje angst in haar ogen lezen. Ze moest toegeven dat ze het zelf ook wel eng begon te vinden. Ze schudde met haar hoofd, in de hoop dat de angst door haar oren zou wegvliegen. Rozilde? riep ze naar haar kamergenote. Ja? klonk het vanuit de badkamer. Weet jij toevallig wat Lizzy en ik gisteren gedaan hebben? Rozilde stak nieuwsgierig haar hoofd door de badkamerdeur en keek hen aan. Hoezo? Weten jullie zelf niet meer wat jullie gedaan hebben? Wel, euh nou, nee, eigenlijk niet. Lily voelde zich rood worden. Ze kon het niet helpen, maar ze moest steeds maar denken aan mensen die teveel gedronken hebben en zich de volgende dag niets meer herinneren. Wel eerlijk gezegd weet ik ook niet wat jullie gedaan hebben, hoor. Ik heb wat ronggehangen in de leerlingenkamer, maar het was daar nogal saai gisteren. Ik geloof dat ik jullie er wel gezien heb. Maar ik ben het nu niet meer zeker. Oh, ja, nu weet ik het weer.Bedankt! riep Lily terug. Ze keek Lizzy even aan. We zaten dus gewoon in de leerlingenkamer. Lizzy keek haar ongemakkelijk aan. Het was duidelijk dat geen van beiden het echt geloofde. Lily haalde haar schouders op en zei: Och, waarschijnlijk hebben we al zoveel avonden hetzelfde gedaan, dat we niet meer weten of het nu vandaag of gisteren of twee weken geleden was. Kom, we moeten ons haasten, anders zijn we te laat. Lizzy leek nog niet helemaal overtuigd te zijn, maar ze ruimde haar huiswerk op van Lilys bed en begon zich ook klaar te maken. Tegen de tijd dat ze naar beneden gingen, hadden ze het voorval al weer uit hun gedachten gezet. Ze gingen naar de grote zaal om te ontbijten. Na zon tien minuten in rust van haar toost genoten te hebben, viel het Lily op dat het wel heel rustig was die ochtend. Ze keek rond zich en besefte toen wat ze miste: het gebruikelijke lawaai dat James en zijn vrienden maakten tijdens het ontbijt. Ze keek naar de vier vrienden, maar die zaten maar wat futloos te eten. Als je dat al eten kon noemen. Ze te zien hadden ze met zn vieren samen een halve boterham op. Wat een rare dag is het toch vandaag. dacht Lily bij zichzelf.

Ze besloot er zich niet meer druk om te maken, en te genieten van die zeldzame ochtend dat ze van haar ontbijt kon genieten zonder walgelijke geluiden te horen verderop de tafel. Lizzy, kan je de confituur even aangeven? vroeg ze aan Lizzy. Lizzy deed braaf wat haar gevraagd werd en gaf het potje door. Lizzy? Wat is er? vroeg Lily, toen ze merkte dat ook Lizzy uitzonderlijk stil was. Zat ze nu nog te piekeren over gisterenavond? Nou, gewoon begon Lizzy, maar maakte haar zin niet af. Lizzy, kom op, je weet dat je mij alles kan vertellen. spoorde Lily haar vriendin aan. Lizzy keek Lily even aan, en Lily was zeker dat ze angst zag staan in Lizzys ogen. Wel Remus Hij is nog niet eens gedag komen zeggen! Ze flapte eruit wat haar dwarszat. Hij komt altijd goedemorgen zeggen! voegde ze er met een ongelukkig gezicht aan toe. Nou, ga dan gewoon naar hem toe? Lizzy leek even te twijfelen. Wat als hij dat nu niet wilt? Lily lachte vrolijk. Waarom zou hij dat niet willen? Lizzy beet op haar lip. Ik weet niet Iets zegt me dat het niet zon goed idee is om nu naar hem toe te gaan. Lily haalde haar schouders op. Dan wacht je toch gewoon tot na het eten? Dan kunnen jullie samen naar de les lopen. Ja, goed. Lizzy leek niet echt overtuigd. Het was volle maan gisteren, weet je Oh Lily was het vergeten. Oh Ja. Ja Er viel een zeer ongemakkelijke stilte tussen de twee meisje. Lily wist niet waarom het die ochtend zo moeilijk was om tegen Lizzy te praten. Het was cht een vreemde dag. Toen Lily en Lizzy onstonden nadat ze gedaan hadden met eten en de zaal uitliepen, werd Lizzy halverwege de zaal tegengehouden door Remus, die haar achterna kwam, en vroeg of ze even konden praten. Zie je nou wel? Alles komt wel goed. fluisterde Lily in Lizzys oor, alvorens ze hen alleen liet praten. James keek op van zijn onaangeroerde boterham op het bord voor hem. Hij voelde zich bekeken en keek rond zich. Hij zag nog net hoe Lily zich naar Lizzy draaide en haar vroeg de confituur door te geven. Hij staarde afwezig naar het knappe meisje dat al jaren geleden zijn hart veroverd had, en het maar niet wou teruggeven. Zo te zien had de spreuk zijn werk gedaan. Ze zag er wat moe uit, maar lachte, een teken dat ze zich niets meer herinnerde van de gebeurtenissen de vorige avond. Hij zuchtte. Het was het beste voor iedereen dat de meisjes zich niets meer herinnerden van het voorval de vorige dag, maar het voelde verkeerd om zomaar met haar geheugen te knoeien. Maar het was noodzakelijk geweest. Ergens hij had het idee dat ze het geweten had, dat ze van plan waren haar geheugen te wissen. Hij nam een slokje koffie en hoopte zo het ongemakkelijke gevoel in zijn maag weg te spoelen. ----------------------------------Smalofski

Hey! 't is zaterdag! 't is zaterdag! 't is zaterdag! * Maakt huppeldansje * Hehehe, sorry :P. Maar geloof mij, vaak heb ik zelf goesting om het volgende stukje al veel sneller te posten... Maar dan krijgen jullie geen kans om erop te reageren (en ik wil reacties :P) en dan is m'n verhaal op 2 weken gedaan, en dat wil ik ook niet :P. Oke, het is echt vl te lang geleden dat ik m'n fans nog eens bedankt heb voor hun reacties! Ik vind ze echt wel super! En vooral m'n vaste fans verdienen wel een vermelding: SarahLord, tweelingfan, mrs. Diggory en potterfreaky *hoopt dat ze niemand vergeet*. Goed, maar nu over waarom jullie al deze zever zitten te lezen: het volgende hoofdstukje! Het was echt met pijn in het hart dat ik dit stukje schreef. Waarom? Waarom? Waarom schrijf ik geen stukjes waarin iedereen gelukkig is? Waarom moet ik het altijd gaan zitten verpesten? *zucht* Nouja, lees maar (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 44 Is this the end? Are you sure? How should you know when youve never been here before? Its so hard to just let go, when this is the one and only love Ive ever known. So, how do you find the words to say, to say goodbye? When your heart, dont have the heart to say, to say goodbye. (Goodbye Alicia Keys) Het eerste uur dat Lily die dag had, was Bezweringen en dat was een vak dat Lizzy niet volgde. Zij had Dreuzelkunde op dat moment. Dus liep Lily tijdens de pauze tussen het eerste en het tweede lesuur naar de leerlingenkamer, waar ze elkaar meestal ontmoetten. Een paar gangen voor de leerlingenkamer echter, werd ze ingehaald door een Ravenklauwer waarvan ze wist dat hij ook in het zesde jaar zat. Hey! Jij bent Lily Evers, toch? Jij bent toch bevriend met Lizzy Garci? Lily knikte. Goed, ik ben Kenneth. Kan je dit aan Lizzy geven? En zeg haar dat de prof heeft gezegd dat als ze nog een les mist, ze strafwerk kan verwachten. Hij propte wat huiswerk in haar armen en Lily keek hem verbaasd aan. Ng een les mist? Ja, ze was niet in de les daarnet. Oh? Geef je het bericht door? Oh, ja natuurlijk. Bedankt voor het huiswerk. Graag gedaan hoor. Trouwens, denk je dat ze met me uitwilt? Lily was even overdonderd door de vrijmoedigheid van de jongen, maar zei toen: Lizzy heeft al een vriendje. Ah, tja. Pech gehad dan. Hij haalde zijn schouders op. Nouja, doe haar in ieder geval de groeten! Zal ik doen. Ze zwaaide nog even toen hij weer tussen de leerlingen verdween.

Ze liep verder naar de leerlingenkamer, en dacht na. Waarom was Lizzy niet naar de les gegaan? Het was niet van haar gewoonte om te spijbelen en al zeker niet zonder Lily op de hoogte te brengen. Misschien voelde ze niet helemaal lekker? Ze zag er die ochtend al niet helemaal pips uit. Ze gaf het wachtwoord op aan de Dikke Dame en klauterde het portretgat in. Ze keek de leerlingenkamer rond, maar zag Lizzy nergens zitten. Wel zag ze Remus, die voor zich uit zat te staren in een van de zetels en op zijn nagels aan het bijten was, alsof hij zich heel erg concentreerde op een moeilijk vraagstuk. H, Remus, weet jij soms waar Lizzy is? Hij schrok op, keek haar verwilderd aan, hapte een paar keer naar lucht om iets te zeggen, maar zei uiteindelijk niets, en ging er zonder nog een woord te zeggen vandoor. Ze staarde hem verbijsterd na. Wat was dat allemaal? Ze ging de trap naar de slaapzalen op, en kruiste Natalie die net naar beneden ging. Natalie, is Lizzy boven? Natalie schudde haar hoofd. Nee, er is niemand meer boven. Teleurgesteld liep Lily dan maar terug naar de leerlingenkamer. Ze keek op haar horloge en besefte dat ze moest vertrekken naar de volgende les. Met tegenzin gaf ze haar zoektocht naar Lizzy op, en ging naar de lessen. Elk momentje tijd dat ze die dag had tussen de lessen door, benutte ze om Lizzy te gaan zoeken. Ze was nu ook zeker dat Remus haar mijdde, en dat stond haar niet aan. Eindelijk was de laatste les gedaan en kon Lily fatsoenlijk op zoek gaan. Ze zocht in de leerlingenkamer en hun slaapzaal, maar daar zat ze niet, zoals verwacht. Ze liep dan maar het hele kasteel kriskras door, in de hoop haar toevallig tegen te komen. Na een uur leunde ze moe van al het lopen tegen een muur om even uit te blazen. Opeens hoorde ze een zacht gesnik. Ze keek wat verder de gang in, maar zag niemand. Ze haatte het als mensen dat deden. Wel hoorbaar, maar niet zichtbaar zijn. Gelukkig was het mysterie in dit geval snel op te lossen, want ze besefte opeens in welke gang ze stond. Voor haar was het wandtapijt van Wallik de Weerzinwekkende, en daarachter lag de gang der Doom, zoals ze die gang in haar gedachten noemde. De gang waar ze zowel James als Nick in de armen van een ander had gezien. Ze vermeed die gang halsstarig, hoe laat ze ook was voor de lessen. Lizzy? vroeg ze voorzichtig door het tapijt heen. Ga weg! Niet de woorden deden Lily schrikken, maar gebroken stem die ze uitsprak. Ze kroop achter het wandtapijt en zag Lizzy in de gang zitten. Ze zat naast een berg gebruikte zakdoeken en was zo te zien de hele dag nog niet van die plaats opgestaan. Haar ogen waren rood en haar gezicht nat. Haar haar zat helemaal in de war. Lizzy! Ze knielde neer voor Lizzy en keek haar medelevend aan. Wat is er? Maar in plaats van een antwoord te geven, rolden er steeds meer en grotere tranen over haar wangen. Lily boog zich voorover en sloeg haar armen rond Lizzys nek. Huilend lag Lizzy tegen Lilys schouder aan, en eindelijk zei ze wat er aan de hand was: Remus heeft het het is over, gedaan, uit. Met de woorden, kwam een nieuwe vloedgolf aan tranen. Het spijt me zo erg voor je. fluisterde Lily. Heeft hij gezegd waarom? Alles leek zo goed te gaan tussen jullie. Nee snikte Lizzy, nog steeds tegen Lily schouder. Hij zei helemaal niets. Enkel iets over vrienden blijven en dat we niet meer samen konden z De rest van haar zin verdronk in haar tranen. Ik wil hem niet kwijt, Lily. Ik heb hem nodig!

Zachtjes wreef Lily met haar hand over Lizzys hoofd. Stil maar Lizzy. Lizzy maakte zich los uit Lilys armen en keek haar recht aan. Zonder ook maar n snik zei ze: Ik hou van hem. Ik weet het. zuchtte Lily. Ik weet het. Lizzy glimlachte even flauwtjes en duwde zichzelf weer in Lilys armen en huilde verder. Lizzy was helemaal uitgeput en overstuur, dus Lily dacht dat het maar beter was om even langs de ziekenzaal te gaan, voor een kalmeringsdrankje. Ze hielp Lizzy recht door haar arm te nemen en haar rechtop te trekken. Auw. Met een pijnlijk gezicht wreef Lizzy over haar arm. Wat is er? vroeg Lily. Doet je arm pijn? Ja, maar ik zou niet weten van wat Maar veel tijd om er verder over na te denken was er niet. Lily hielp Lizzy mee naar de ziekenzaal. Ah, juffrouw Graci. zei Madam Plijster vriendelijk toen ze daar toe kwamen. Hoe is de arm? Mijn arm? vroeg Lizzy oprecht verbaasd. Ze keek even naar haar arm waar ze daarnet even pijn in gehad had, maar die nu weer goed voelde, en wierp toen een vragende blik naar Lily, die haar schouders ophaalde, ten teken dat zij er ook niets van begreep. Helemaal genezen zo te zien. lachte Mevrouw Plijster die de verbijstering van Lizzy als een positief teken opvatte. Maar zeg het eens, waarom zijn jullie hier? Lily legde uit dat Lizzy nogal overstuur was, en of ze geen kalmeringsdrankje had voor haar? Madam Plijster stond erop dat Lizzy een nacht in de ziekenzaal doorbracht, voor alle veiligheid. Ze kreeg een drankje om snel en droomloos te slapen, en lag al snel te slapen in het ziekenhuisbed. Lily liep in gedachten verzonken terug naar de leerlingenkamer. Ze had niet veel haast, en sjokte op haar gemak de gangen door. Ze stak haar handen in de zakken van haar gewaad en voelde daar iets vreemds. Ze haalde het tevoorschijn en zag dat het een stukje opgevouwen perkament was, aan haar gericht, in haar eigen handschrift. Verbaasd trok ze een wenkbrouw op. Het was zeker haar eigen handschrift, maar ze kon zich niet herinneren dat ze een brief naar zichzelf had geschreven. Ze ging op een van de leuningen van de overloop zitten en vouwde het perkament open. Er zat nog een ander opgevouwen stuk perkament tussen. En van de stukjes was klein, en beschreven met haar eigen handschrift, het ander was groot, en blanco. Ze nam het kleine, beschreven stukje vast en las het briefje aan zichzelf. Beste Lily (ik dus.), Ik kan me voorstellen dat dit een beetje raar is. Als alles goed gegaan is, kan je je niet meer herinneren dat je dit geschreven hebt. De reden waarom je niet meer weet dat je dit geschreven hebt, is omdat je geheugen gewist is. Ze denken dat ik nog niet wakker ben, maar dat ben ik wel. Ik hoor ze praten over mij en Lizzy. Ze gaan ons geheugen wissen. Ik weet het niet, misschien is het wel een goed idee, gezien de aard van de herinnering die ze zullen wissen. Ik weet dat het allemaal nogal raar klinkt, maar de reden waarom ik dit briefje schrijf, is dat ik vind dat ik zelf mag beslissen of ik dit wil onthouden of niet. Ik zal ze niet kunnen tegenhouden straks, als ze mn geheugen wissen, maar ik kan wel zorgen dat de herinnering niet volledig verloren gaat. Ik heb alles opgeschreven op het tweede stukje perkament dat hierbij zat. Het is beveiligd met een antileesspreuk, zodat ik het niet per ongeluk begin te lezen, zonder goed na te denken of ik het wel wil weten.

Want, Lily, dit is niet iets dat je je wilt herinneren. Soms is onwetendheid beter dan kennis, en dit is zon geval. Ik gun mezelf de kans om zelf te beslissen of ik deze herinnering wil houden, maar adviseer mezelf om het niet te doen. Geloof me, meid, je zult me er dankbaar voor zijn. Indien je toch beslist de brief te lezen, moet je eerst de anti-lees spreuk opheffen. Tik het perkament aan en zeg: Ik heb besloten dat ik wil het weten. Onmiddellijk zul je het kunnen lezen. Maar denk goed na, Lily! Je kan meer verliezen dan dat je wint met deze herinnering! Ik Verward schudde Lily haar hoofd. Dit was echt t raar. Maar het verklaart wel waarom ze allebei niet konden herinneren wat ze gisterenavond gedaan hebben. En hoogstwaarschijnlijk, zal het ook kunnen verklaren waarom Remus het plots uitmaakte met Lizzy. Ze beet op haar lip en dacht na. Moest ze het lezen? De Lily die het zich kon herinneren, was er blijkbaar niet al te blij mee. Kon ze zichzelf vertrouwen in dit? En wie waren de ze-s waar naar verwezen werd in de brief? Ze twijfelde. Ze sprong recht van de trapleuning en liep verder naar de leerlingenkamer. Ze besloot er een nachtje over te slapen, en ging vroeg naar bed.

Wat? Ik heb nooit gezegd dat in dit stukje ging verklaard worden wat er de vorige dag gebeurd is... ----------------------------------Smalofski

Hey! Wegens een totaal gebrek aan zelfdicipline: het volgende stukje al op dinsdag ipv woensdag. Ik vond dit persoonlijk een zeer mooi stukje... Alle, niet 'mooi-'mooi, maar 'zielig-'mooi... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 45 I still love you. Please take my hand. Let me help you to understand. Aint nobody gonna love you like I do. Aint nobody gonna do the things I do for you. This is something that I cant understand. Why couldnt you just be my man? And all the love that weve given. I dont want it to be wasted. (I still love you Amanda Perez) Toen Lizzy de volgende ochtend wakker werd, zat Lily naast haar bed op een stoel. Ze zag er ongerust uit. Goedemorgen. zei Lizzy en ging rechtop in bed zitten. Goedemorgen. antwoordde Lily, en Lizzy merkte dat er inderdaad een tikkeltje neveuziteit en bezorgdheid in haar stem zat. Hoe voel je je?

Verdrietig Maar fysiek al wat beter dan gisteren. Lily glimlachte flauwtjes. Dat is dan toch al een beetje vooruitgang. Er viel een ongemakkelijke stilte. Lizzy merkte aan Lilys houding dat er iets was dat ze wou vertellen, maar dat ze niet goed durfde. Lily, is er soms iets? Lily zuchtte. Ze zou nooit iets kunnen verbergen voor Lizzy. Ja, eigenlijk wel. Zie je, ik heb een brief gevonden. En die ik aan mezelf heb geschreven. Ik weet het, het klinkt allemaal nogal raar. Maar, tja, lees maar. Ze stak het kleine stukje perkament uit naar Lizzy, en die las het snel. Haar mond viel open. Ons geheugen is gewist? vroeg ze ongelovig. Lily knikte. Heb je het gelezen? vroeg Lizzy nieuwsgierig. Neen. Ik denk dat ik mezelf ga vertrouwen deze keer, en het zo ga laten. Lizzy knikte begrijpend. Maar, vervolgde Lily. ik dacht, misschien wil jij het wel lezen? Misschien staat erin waarom Remus je weet wel. Lily haalde het tweede, nog steeds blanco vel perkament uit, en gaf het aan Lizzy. Je mag het houden. Maar onthou wat ik mezelf heb aangeraden. Misschien wil je het wel niet weten. Lizzy nam het stukje perkament aan en keek ernaar. Hier kon de verklaring op staan waarom Remus haar heeft gedumpt. Zou ze het moeten lezen? Bedankt, Lil. Lily glimlachte. Graag gedaan. Luister, ik moet er vandoor, de lessen beginnen zo. Wanneer mag je weg? Madam Plijster zei dat ik deze ochtend wel weg zal mogen, maar dat ik beter vandaag even een vrije dag neem. Niet te veel stress en zo. Ja, dat lijkt me een goed idee. Dan zie ik je bij het eten? Ja, tot vanmiddag! Lily liep de ziekenzaal uit en liet Lizzy alleen met het lege stukje perkament. Lizzy zuchtte en wist niet wat te doen. Zou ze het lezen? Madam Plijster zag dat ze wakker was, en liep naar haar toe. Voel je je al weer wat beter? vroeg ze vriendelijk. Lizzy knikte. Goed. Wel, dan denk ik dat je wel weg mag. Sla de lessen vandaag maar een dagje over, voor de veiligheid. Ik zal een briefje schrijven. Ze liep terug naar haar kantoortje om een briefje te schrijven, en Lizzy kleedde zich aan. Madam Plijster kwam terug met het briefje en Lizzy verliet de ziekenzaal. Remus sjokte achter zijn vrienden het lokaal uit. Hij voelde zich miserabel. Waarom had hij Lizzy ook zo moeten kwetsen? Hij wou haar geen pijn doen, hij hield van haar. Maar het kon niet zijn. Het mocht niet. Hij had het moeten doen. Het moest Alsof ze recht uit zijn gedachten was gesprongen, stond ze plots voor hem in de gang. God, wat was ze mooi. Veel te mooi voor hem. Waarom had zon mooi meisje met hem uit willen gaan? Hij had het zich vaak afgevraagd. Remus? vroeg ze zachtjes. Kunnen we even praten? Hij knikte wat oncomfortabel. Dit zou geen gemakkelijk gesprek worden. Ze leidde hem voor naar een leeg lokaal en ging op een van de tafels zitten, terwijl hij een stoel greep en daarop ging zitten. Euh, hoe gaat het met je? vroeg hij. Wat dacht je dan? Natuurlijk gaat het niet goed met haar! En wiens schuld is dat? Gaat wel, beter dan gisteren in ieder geval. antwoordde ze. Goed. Hij forceerde een kleine glimlach, maar wist dat ze hem zo doorzag.

En met jou? Verschrikkelijk Goed. Ook zij forceerde een glimlach. Ze haalde een brief uit haar tas. Ik wil dat je dit even leest. Ze stak het briefje dat Lily haar gegeven had uit naar Remus, en hij las het door. Oh-oh was zijn enige antwoord. Hun briljante plan viel in duigen. Wanneer heeft Lily in godsnaam tijd gehad dit te schrijven? Oh-oh, inderdaad. Tot zijn opluchting klonk Lizzy niet echt boos, maar de teleurstelling in haar stem was mogelijk nog erger. Heeft Lily heeft ze het gelezen? Nee. Een vleug van opluchting. James had dan toch geluk. Heb j-j? Neen. antwoordde ze. Nog niet. Dus je bent van plan het te lezen? vroeg hij angstig. Dit was het dus. Als ze het las, was elke kans op vriendschap tussen hen voorbij. Ik weet het niet, Remus. Ze sprong van de tafel en begon rond te lopen. Wat moet ik hier van denken? Jij maakt het zomaar uit, zonder enige reden, en het volgende moment ontdek ik dat jullie onze geheugens hebben gewist?! Remus zuchtte. Lizzy, je hebt recht op de waarheid, dat weet ik. Maar ik kan je die niet geven. En die herinnering? Kan die mij vertellen waarom jij opeens besloten hebt dat je me niet meer wilt? Haar stem klonk hard, bitter. Lizzy Ik Het is niet zoIk ik Hij stotterde maar een beetje aan. Hoe kon hij haar zeggen dat hij haar wl nog wou? Dat ze alles was wat hij wou? Die brief kan je vertellen wat je wilt weten, dat is waar. zei hij uiteindelijk. Hij liet zijn hoofd moedeloos zakken en zuchtte. De tranen sprongen in Lizzys ogen. Waarom deed hij zo? Waarom kon hij niet zeggen dat alles in orde zou komen? Waarom nam hij haar niet in zijn armen en trooste hij haar niet? Waarom gooide hij haar langs de kant, als een stuk afval? Hij stond daar maar te stotteren! Waarom zei hij niet wat ze wou horen? Het was dus waar. Het was voorbij Die brief kan je vertellen wat je wilt weten, dat is waar. Dat was alles wat hij zei. Het kon hem niet schelen dat ze zich gekwetst voelde. Het enige waar hij mee inzat was die stomme herinnering! Ze draaide zich om en liep de deur uit. Hij mocht haar tranen niet zien. Ze hoorde nog een schorre Lizzy! achter zich, maar ze liep door. Enkele uren later zat Remus op zijn bed een boek te lezen. De woorden die hij las, drongen niet tot hem door, want zijn gedachten zaten mijlenver. Bij Lizzy en de brief die ze ondertussen wel al gelezen zou hebben. Hij begroef zijn hoofd in zijn handen. Wat een rotzooi! En het was allemaal zijn fout. Een zacht geklop op de deur deed hem opschrikken. Kom maar binnen. riep hij naar de bezoeker aan de deur. Tot zijn stomme verbazing was het Lizzy die schuchter de deur opende. Lizzy Hij legde zijn boek neer op het nachtkastje. Ze liep naar zijn bed toe en ging zitten. Dus, je hebt? Ik moest wel Remus. zuchtte ze. Ik wou het weten. Hij zuchtte en liet zn hoofd hangen. Ik begrijp het. Ik wou het weten, zei Lizzy weer. Maar Remus, ik kon het.

Ze zuchtte en haalde het lange stuk perkament tevoorschijn. Remus zag dat het nog steeds leeg was. Ongelezen. Hij keek haar verbaasd aan. Ik wil vrienden blijven. zei ze. En ik was niet zeker dat dat nog zou kunnen als ik het wl gelezen had. Remus knikte bevestigend. Die herinnering zou elke kans op vriendschap een stuk onwaarschijnlijker gemaakt hebben. Hij glimlachte naar haar. Niet geforceerd, maar echt, en dankbaar. Dank je, Lizzy. zei hij opgelucht. Jij bent me meer waard dan de waarheid. antwoordde ze. Ze pakte zijn hand vast, en duwde het lege perkament erin. Ze zuchtte en verbeet de tranen die weer naar boven kwamen. Ik hou wl van jo, Remus. Ze gaf hem nog een laatste kus op zijn lippen, voor ze enkel nog vrienden meer waren, en verliet de kamer. Oke, ik beken: t was eigenlijk nooit mijn bedoeling echt te gaan vertellen wat er precies gebeurd is. *duikt weg voor de stenen, takken, vervloekingen en computerschermen die in haar richting komen gevlogen* *steekt voorzichtig haar hoofd omhoog om te kijken of tenminste alle scherpe en zware projectielen al gepasseerd zijn* ^^ Ik vrees dat als ik het niet vertel, ik geen lezers meer overhou :P Maar effe ter verduidelijking: Het is niet door een gebrek aan inspiratie, maar omdat het beter paste in het verhaal dat ze het niet lazen. Zeg eens eerlijk, zouden jullie echt gewild hebben dat Lizzy het gelezen had? Remus zou het haar nooit vergeven hebben (of Lizzy zou Remus nooit vergeven hebben voor wat er in die herinnering staat) En ze zijn zo schattig Correctie Ze wren zo schattig *snik* Maar oke *zucht* Ik ben dan mss wel evil, maar niet gemeen :P. Bij deze beloof ik plechtig dat ik het wl ga vertellen, alleen kan het nog een tijdje duren *fluit onschuldig* Het spijt me zeer (maar niet heus :P) ps: Mensen die hun zware en/of scherpe projectielen terug willen: Dikke pech gehad, ze zijn nu van MIJ! Muhahahaha :twisted: ----------------------------------Smalofski

Haai, Ik, euh... *stilte* (*) Smalofski (*) Edit: Ik verander de lyrics effe. Het is nu wel een liedje van K3, maar het past gewoon zo mooi... Je moet de lyrics maar eens opzoeken, het past echt zo perfect ^^

Hoofdstuk 46 Als je eindelijk rust, zal ik dicht bij je zien. Als je mij voor het laatst kust, zal ik dicht bij je zijn. Voor liefde, tranen en tederheid. En voor eeuwig en altijd. Voor eeuwig en altijd. (Eeuwig en altijd K3) Twee weken daarna, bij het ontbijt, kwam een wel heel bekende uil de grote zaal binnenvliegen. Aristoteles vloog netjes tot bij Lilys bord en wachtte geduldig tot ze Nicks briefje had losgemaakt. Daarna spreidde hij zijn vleugels en met enkele slagen vloog hij door het raam naar buiten. Met een bonkend hart opende Lily het briefje en begon ze te lezen. Ze was zo blij en opgewonden, ook al stuurde Nick haar heel regelmatig briefjes. Maar ze kon het niet helpen. Denken aan hem legde een knoop in haar maag en zette haar hart in brand. Liefste, Het is slechts drie dagen geleden sinds je laatste bericht en het voelt alsof het drie jaar is. Ik mis je zo, het valt gewoon niet met woorden te beschrijven. Al wat ik wil doen, de hele dag lang, is je in mijn armen houden en bedekken met kleine kusjes. Je bent het waard. Je bent al mijn liefde waard. Over een paar dagen spelen we tegen Roemeni. Het wordt een moeilijke match, ik heb gehoord dat hun zoeker zeer goed is. Ik wou dat je hier was om ons aan te moedigen Maar ik weet dat je dat vanop Zweinstein zult doen. Byington vraagt wanneer je nog eens naar de training komt. Ik hem hem verteld van onze trouwplannen, en hij was euforisch. Ik geloof dat hij erg op je gesteld is geraakt. Ik zal hem in het oog moeten houden, straks steelt hij je nog. Dat zal zijn vrouw leuk vinden ;-) Ik heb hem gezegd dat je tijdens het jaar niet kunt komen kijken omdat je nog op school zit, maar hij mompelde iets over een hartig woordje spreken met Perkamentus. Als het moest, zelfs in het Fransdat snapte ik niet goed, eerlijk gezegd. Ik heb hem beloofd dat je met Kerst zal komen. Kerstmis. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar Kerstmis als dit jaar, want Kerstmis brengt jou bij mij. Hoe kan ik nog zolang wachten, zonder jou aan mijn zijde? Het enige dat mij door deze eenzame dagen helpt, is de herinnering van jouw lach, jouw liefelijke gezicht en vooral jouw sprankelende ogen. En de wetenschap dat jij er altijd zult zijn voor mij. Laat me niet te lang op een antwoord wachten, ik ben niet zeker dat ik dat overleef. Ik hou van je, voor altijd en eeuwig. Jouw Nicolas. Lily drukte het briefje dicht tegen zich aan en wou zich achterover laten vallen in het zachte gras met die heerlijk geurende bloemen, maar besefte net op tijd dat ze niet op een of andere alpenweide zat, maar nog steeds gewoon in de grote zaal vertoefte. En de stenen vloer zou alles behalve zacht en geurig zijn. Ze schudde verward haar hoofd om de droomwereld waar Nicks briefje haar naar toe had geleid, weg te vagen en terug naar de werkelijke wereld af te dalen, maar het lukte maar half. Ze staarde dromerig naar het betoverde plafond, en merkte dat alle wolken Nicks gezicht hadden. Hallooohooo? Aarde aan Lily? Iemand thuis hier vanbinnen? Lizzy zwaaide met haar hand voor Lilys ogen en die rukte met veel moeite haar ogen af van de wolken, glimlachte even naar Lizzy en at verder. Een paar nachten later lag Lily te slapen, toen ze opeens met een schok wakker werd en niet snapte waarom ze zich zo raar voelde. Het was alsof ze ergens diep ongelukkig over moest zijn, maar ze kon met de beste wil van de wereld niet ontdekken waarover. Ze sloot haar ogen met een ongemakkelijk gevoel en viel terug in slaap.

Toen ze die ochtend wakker werd, kon ze zich niet meer herinneren dat ze die nacht was wakker geweest en was ze weer gewoon gelukkig. Ze kleedde zich aan en liep naar de grote zaal. Lizzy was al weg geweest toen Lily was opgestaan en ze zocht de Griffoendortafel af naar haar vriendin, maar kon haar nergens vinden. Ze zette zich dan maar tussen Rozilde en Natalie en luisterde naar hun roddelpraatjes. Ze kreeg er echter al snel genoeg van, propte het laatste stukje brood in haar mond en liep terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor om Lizzy te zoeken. Daar bleek ze ook niet te zijn. Waar zit die toch? vroeg ze zich af. Maar ze zou te laat zijn voor de eerste les en dus haastte ze zich naar haar kamer om haar tas op te halen die ze daarnet vergeten was. Ze duwde de deur open en zag meteen Lizzy staan. Ah, dr ben.... Haar stem zweefde weg. Tranen stroomden over Lizzys gezicht en ze had een brief in haar hand. Lily haastte zich naar Lizzy. Wat is er? Ze duwde Lizzy zachtjes op het dichtstbijzijnde bed en ging naast haar zitten met haar arm om Lizzys schouders. Lizzy leek geen geluid te kunnen maken maar stak haar de brief toe. Met trillende handen pakte Lily de brief aan. Liefste Elizabeth, Het spijt me verschrikkelijk om je dit vreselijk nieuws te moeten brengen. Je broer, Nicolas, heeft tijdens de zwerkbalwedstrijd van gisteren ernstige verwondingen opgelopen en is deze nacht daaraan bezweken. Je ouders zijn te overstuur om je zelf te schrijven maar willen je snel zien. Ik kom je deze middag halen om je naar hen en naar Nicolas te brengen. De begrafenis is over twee dagen. Ik heb begrepen dat Nicks vriendin een klasgenoot van jou is? Zou je haar op de hoogte kunnen brengen van dit slechte nieuws, tot er officieel bericht komt? Mijn gedachten zijn bij jou en je familie. Veel sterkte gewenst aan jou en je vriendin. Je nonkel, Patrick. Lily staarde naar de brief, maar zag hem niet eens. Haar hersenen leken uitgezet te zijn. De brief dwarrelde zachtjes op de grond. Ze was er zich niet bewust van hem ooit los gelaten te hebben. Ze keek naar Lizzy, maar kon de pijnlijke blik in haar ogen niet aan en stapte naar de deur. Haar geest leek niet te bevatten wat in de brief stond. Ze liep naar de rumoerige leerlingenkamer, maar ze hoorde het lawaai niet eens. Plots leek haar lichaam door te hebben wat haar geest nog steeds niet wilde bevatten. Ze zakte half door haar knien en kon maar net vermijden dat ze tegen de grond viel door de rugleuning van de dichtsbijzijnde zetel vast te grijpen. Van ver kwam een stem. Evers, alles in orde? Ze gaf geen antwoord. Ze voelde tranen over haar wangen lopen. Plots leken haar knien van rubber gemaakt te zijn en ze zeeg naar de grond. Halverwege haar val echter werd ze opgevangen door twee sterke armen die haar staande hielden. Het waren mannenarmen, ze deden haar denken aan de krachtige greep van Nick. Met de kracht van een atoombom die afging in haar hersenen, besefte haar geest plots dat Nick er niet meer was en nooit meer zou zijn. Ze klemde zich vast aan degene die haar vasthield en huilde. Ze drukte haar gezicht tegen zijn trui en huilde alsof ze nog nooit gehuild had. Ze was er zich half van bewust dat nu ook de rest van haar lichaam volledig dienst weigerde en dat ze zachtjes opgetild werd. Ze wist niet wanneer ze weggleed in de duisternis van het buitenbewustzijn

I killed him :shock: ... Sorry

Das dan een kenmerk dat ik gemeenschappelijk heb met Rowling: Ik vermoord ook het leukste personage :cry: ps: Reacties zijn nog altijd welkom! ----------------------------------Smalofski

Hey mensen! Bedankt voor alle lieve reacties. Ik zal hem ook missen... :cry: Nieuwe regel vanaf nu: Nieuwe hoofdstukken komen op dinsdag en zaterdag (ipv woensdag en zaterdag). Dat komt beter uit met mijn lessenrooster. Oke, dus we zitten ondertussen aan hoofdstuk 47. De twee vorige hoofdstukjes waren niet zo leuk maar nu ga ik stoppen met jullie te pesten. :wink: Jullie weten, hoop ik, allemaal nog wel dat ze op het einde van het vorig hoofdstukje flauw viel (in de armen van een zeker iemand (A) )? Het was eigenlijk niet zo gemakkelijk om dit te schrijven, omdat het een beeld is dat voor iedereen anders is, en het is moeilijk om met symboliek uit te leggen wat er eigenlijk aan de hand is. Het is nu behoorlijk vaag, en eigenlijk had ik het nog wat vager gewild, maar dan zouden jullie het niet meer gesnapt hebben, dus heb ik het maar bij dit gelaten. De lyrics van dit hoofdstuk zijn van het liedje 'Our farewell' van Within Temptation. Ik draaide dat liedje echt zot toen ik dit hoofdstukje schreef. Ik vind het echt een heel krachtig en mooi liedje en ik kan het alleen maar aanraden ;-) En in de context van dit hoofdstukje moet je het eerste deel van de lyrics die ik gequote heb vanuit het standpunt van Lily zien, en het tweede stukje vanuit het standpunt van ... nouja, dat merk je wel als je het leest :P (*) Smalofski (*) EDIT: Naar aanleiding van dit hoofdstukje heeft thinkie_1990 een heel mooi gedichtje geschreven dat naar mijn mening heel mooi bij de sfeer van dit hoofdstuk past. Big thx! :mrgreen: twee kanten een stuk papier voor en achter een boek het begin en het einde een mens leven of dood

ik sta op een punt eentje waar ik moet kiezen waar ik een weg moet maken tussen daar of daar twee kanten welke zal ik kiezen het licht of het licht je zou denken het is toch het zelfde 'nee' dat is niet zo bij de een zal ik mijn ogen openen bij de ander zullen deze voor altijd gesloten blijven twee kanten open of gesloten?

Hoofdstuk 47 Never thought this day would come so soon. We had no time to say goodbye. How can the world just carry on? I feel so lost when you are not at my side. But theres nothing but silence now. Around the one I loved. Is this our farewell? So sorry your world is tumbling down. Ill watch you through these nights. Rest you head and go to sleep. (Our Farewell Within Temptation) Zwart, overal zwart. Geen emotie, geen verdriet, enkel leegte. En zwart. Ze dwaalde rond in het duister. Ze wist de uitgang niet, maar dat kon haar niet schelen. Ze wou nog even hier blijven. Helemaal alleen Maar toen was er iets anders... Licht. Ze wou naar het licht, maar met het licht kwam het verdriet. Dat overweldigende verdriet dat haar deed wensen dat ze eeuwig in de leegte van het zwart kon blijven. Ja, zwart was goed. Leegte was goed. Alles was goed, zolang het maar niet dat hartverscheurend verdriet was. Stemmen,... stemmen in het donker. Ze kwamen uit het licht. ...nipt... ...zweeft... niet lang... Maar ze wou niet luisteren, niet denken. Ze wou leeg blijven. Dan moest ze nergens meer aan denken. Maar die stemmen. Ze werden steeds luider. Ze doorsneden het donker als vlijmscherpe messen. ...de shock... ... als de koorts niet zakt... fataal... Koorts? Hier was geen koorts. Hier was geen goed en geen kwaad. Hier was niets. ...Nicolas...

Nick! Ze hadden het over Nick. Ze wou bij Nick zijn. Maar hij was er niet meer. Hij zou er nooit meer zijn. Voorzichtig liep ze naar het licht. Ze voelde hoe ze op een tweesprong stond. Ze moest kiezen. Het licht of de duisternis? Het licht bracht pijn. Ze twijfelde. Ze wou niet langer in het donker blijven, maar ze wou ook niet naar het licht gaan. In het licht zou ze nog steeds niet bij Nick zijn, maar ze zou pijn voelen. Bewijs dat hij bestaan heeft, bewijs dat ze van hem gehouden had. Ja, ze moest naar het licht gaan. Maar ze was zo moe. Zo moe Ze voelde zich weer wegglijden in het donker. Het licht was weg, de stemmen werden verdrongen door de stilte. Ze liep weer rond in het donker. Het donker begon haar te irriteren. Hier was helemaal niets! Ze kon niet vooruit gaan en niet achteruit. Ze zat vast. Plots was het licht er weer. Maar het was anders. Niet het felle, heldere wit, maar een zacht gouden licht. Voorzichtig liep ze er naar toe. Dit was niet hetzelfde licht. Dit licht bracht rust, vrede. Een heerlijk gevoel. Maar er was iets dat haar belemerde het gouden licht in te gaan. Ze wist dat als ze daar naar toe zou gaan, er geen weg terug zou zijn. Ze keek weg van het gouden licht, naar de duisternis achter zich. Daar was ook het witte licht weer, recht tegenover het gouden licht, als twee tegenpolen. Yin en Yang, leven en dood. Zij stond er tussen in en moest kiezen. Hoe meer ze twijfelde, hoe feller en duidelijker het witte licht werd. Ze nam een beslissing. Ze zou eerst het witte licht bezoeken. Kijken of het de moeite waard was om te blijven leven. Dan zou ze naar het goud gaan Het was nu of nooit. Ze concentreerde zich uit alle macht op het licht en met een vlaag van verdriet en wanhoop, kwam ook een vlaag onaangename warmte. Het was stil nu. Geen stemmen. Met een immense krachtinspanning opende ze haar ogen. Ze lag in een bed. De maan scheen in haar gezicht door het raam. Ze had het te warm. Zweet stond op haar voorhoofd. Ze draaide haar hoofd en zag een kom met water en een spons op haar nachtkasje staan. Maar dit was niet haar nachtkasje, niet haar bed. Haar hoofd deed pijn en ze voelde zich zo zwak, maar dwong zichzelf te denken. De ziekenhuiszaal. Ze lag op de ziekenhuiszaal. Ze keek naar het raam, naar de halve maan die erdoor scheen. Het was zo vredig buiten. Maar hier binnen, in haar eigen geest, was het niet vredig. Ze was zo moe en had zoveel verdriet. Waarom ging ze niet terug naar het donker? In het donker zou ze niets voelen. Voor altijd. Ze had zich vergist. Ze had naar het gouden licht moeten gaan. Maar het was nog niet te laat. Ze voelde zich weer wegglijden en wist dat ze nooit meer terug zou keren. Ze kon het niet aan. Maar plots zag ze iets voor het raam. Ze dwong haar versufte geest wakker te blijven om te beseffen wat het was. Een... een dier. Een hert. Een prachtig hert dat door het raam naar haar keek. Zijn prachtig gewei roerloos, zijn ogen gefixeerd op haar. Ze keek naar die ogen die iets vertrouwelijks hadden. Prachtig bruin. Ze voelde zich kalm worden. Ze voelde het verdriet afnemen. Het was niet weg, maar het was niet meer zo allesomvattend, zo onleefbaar. Die ogen... Ze deden haar aan iets denken. Maar ze wist niet aan wat. Er glinsterde iets op het gezicht van het hert. Een traan? Plots was het hert weg en Lily sloot haar ogen. Ze zou slapen, maar niet teruggaan naar het duister of het gouden licht. Ze had voor het witte licht gekozen. Voor het leven. Langzaam werd ze wakker. Ze hoorden weer stemmen maar dat warme, klamme gevoel was weg. Ze was rustig. Ze luisterde zonder haar ogen te openen. De koorts is grotendeels weg. Zal ze het halen? Ja, nu wel. Het heeft echter niet veel gescheeld. Nog even zon hoge koorts en ze zou nooit meer wakker geworden zijn.

Ssst, stil Poppy, misschien kan ze ons horen. De stemmen zwegen. Langzaam deed Lily haar ogen open. Het duurde even voor alles in focus kwam. Ze zag de schoolverpleegster mevrouw Plijster staan praten met het schoolhoofd. Ze zetten nu hun gesprek verder op fluistertoon en met hun rug naar haar toe. Ze draaide haar hoofd een beetje en zag Lizzy naast haar bed zitten. Haar ogen waren rood en ze zette net een kaartje op het nachtkastje naast Lilys bed. Dat was echter al zo afgeladen vol met fruit en groeten dat het niet goed bleef rechtstaan. Daar rechts is nog een plekje vrij. zei Lily met een zwakke stem. Lizzy sprong wel twintig centimeter in de lucht van het verschieten en liet toen een gil ontsnappen. Lily! Je bent wakker! Godzijdank! Lily glimlachte alleen. De gil had mevrouw Plijster doen opschrikken en toen ze zag dat haar patinte wakker was, snelde ze naar haar toe en jaagde ze het schoolhoofd en Lizzy uit de ziekenzaal met de woorden Ze heeft rust nodig! RUST! Ze gaf Lily allerlei drankjes en pilletjes zonder iets te zeggen. Maar daarna keek ze even naar het jonge meisje voor haar en zei met een zucht: Het heeft echt niet veel gescheeld, weet je. Ze schudde zachtjes met haar hoofd. En ik snap niet hoe de koorts opeens afnam. Je lag al bijna twee weken met hoge koorts in bed, geen teken dat het zou minderen en opeens, deze ochtend, was ze helemaal weg. Ze keek in gedachten verzonken naar Lily, schrok toen op en pakte een bordje met wat geplette aardappelen en appelmoes. Lily at een beetje, maar niet al teveel. Mevrouw Plijster liet het bord naast haar bed staan en ging terug naar haar kantoortje. Lily dacht na. Het hert. Het hert had haar gekalmeerd. Het had zo vertrouwelijk geleken. Zo rustgevend, alsof ze het al haar hele leven kende. Maar herten kwamen niet zo dicht bij het kasteel. En herten gingen al zeker niet staan staren naar zieke mensen die met koorts in bed liggen. En nog minder gingen ze voor hen huilen. Misschien had ze het zich verbeeld. Door de koorts. Dat moest het zijn. Ze wist dat het de enige logische conclusie was, maar ze kon er zichzelf niet helemaal van overtuigen.

----------------------------------Smalofski

Hey! 't is zaterdag! (Ja, na 12u vrijdag avond is k zaterdag! :P :wink: ) En je weet wat dat betekend: Nieuw stukje *YAY*. (Ok, ben weer eens overenthousiast.) 't is een beetje een zielig stukje... (zo zijn ze tegenwoordig wel allemaal maar ssst :wink: ) Niet een van hetzelfde niveau als het vorige, maar toch ook niet slecht denk ik... Bij het vorige hoofdstukje heb ik een mooi gedichtje gezet dat thinkie_1990 heeft geschreven nadat ze het gelezen had... dus zeker allemaal eens gaan kijken :) En aan iedereen die gereageerd heeft: I love you guys! :love: Veel plezier ermee!

(*) Smalofski (*) ps: Kom ook eens kijken naar de lessen

Hoofdstuk 48 Angel, you were born to fly. If you get too high, Ill catch you when you fall Ill catch you when you fall (When you come back down Nickel creek) De volgende dagen gingen in een waas voorbij. Lily was nog steeds zwak en moet nog enkele weken in de ziekenboeg blijven. Haar ouders kwamen op bezoek. Lily wist dat ze opgewonden moeten geweest zijn, om in dit magische kasteel te mogen komen, maar ze lieten er niets van merken. Lily nam niet de moeite om hen te vertellen over het huwelijksaanzoek. Wat deed het er nu nog toe? Ook Nicks ouders kwamen op bezoek en Lizzy zat bijna elke dag naast haar zijde, tenminste, zovaak als Madam Plijster het toeliet. Lizzy vertelde dat ze haar achterna was gegaan toen Lily de brief had gelezen en weggelopen was uit hun kamer en dat ze gezien had hoe ze haast flauwviel. Gelukkig heeft Potter je nog net gevangen. Anders had je er nog een hersenschudding bij ook! Was dat James? vroeg Lily verbaasd. Wacht, Jmes? Nee, Potter! Ja, wist je dat niet? Hij ving je op toen je dreigde te vallen en toen begon je ongeloofelijk te huilen. Zijn gezicht toen je bij hem zat uit te huilen was eigenlijk wel grappig, moest de situatie niet zo ernstig geweest zijn. Hij was totaal in de war. Maar toen viel je flauw en bracht hij je naar hier. Ze maakte een armgebaar naar de ziekenzaal. Ohjee Lily beet op haar lip. Dus je wist cht niet dat het Potter was? interpreteerde Lizzy correct. Nee, ik wist eigenlijk niet zo heel erg veel toen. Lizzy knikte begrijpend. Je ouders wilden je naar het ziekenhuis laten overbrengen maar Perkamentus wou dat niet. Lily keek verbaasd op. Waarom niet? Lizzy keek haar fronsend aan. Ik weet het niet. Hij had zo zijn redenen zei hij. Ik denk dat hij dacht dat deze vertrouwde omgeving je misschien zou doen kalmeren. Lily schrok. Zou Perkamentus iets geweten hebben van het hert? De Helers van het ziekenhuis drongen trouwens niet al teveel aan. Volgens hen was jou verplaatsen een riskante onderneming omdat je zo zwak was. En er was niet veel dat ze voor je konden doen. Ze zeiden dan jij de enige was die je er bovenop kon helpen. Lily slikte even en staarde naar haar dekens. Er viel een ongemakkelijke stilte. Het spijt me dat je de begrafenis hebt gemist. fluisterde Lizzy op zachte toon. Je zou het mooi gevonden hebben. Lily zei niets. Aan Nicolas denken deed nog steeds veel pijn. Zou dit ooit overgaan? Ze hebben zelfs gebeden voor je. Dat je snel terug beter werd. vervolgde Lizzy. Lily knikte. Haar ogen hadden zich weer gevuld met tranen. Weet je, Lizzy, het spijt me dat ik je alleen liet toen je me die brief liet lezen. Ik had er voor jou moeten zijn. Maar ik liep weg. Ik kon het even niet aan. Lily keek naar haar vriendin die naast haar bed zat en wiens ogen ook niet helemaal droog waren. Ze knipperde een paar keer om de tranen uit haar ogen te wissen.

Nee, Lily, neem jezelf dat nu niet kwalijk. We verloren die dag alle twee iemand die ons nauw aan het hart lag. Ik wist dat ik toen niet op jou kon leunen. Niet met die vracht die je zelf al te verwerken had en waar je bijna aan ten onder ging. Ze lachte flauwtjes, maar Lily wist dat Lizzy het haar echt niet kwalijk nam. Ze voelde zich al een beetje beter. Maar het spijt me toch. Ik wou je niet helemaal alleen laten op een moment als dat. Lizzy liet een kleine zucht onsnappen, en zei toen: Ik was niet alleen. Remus heeft me gesteund, deze twee weken. Ik heb echt veel aan hem gehad. Lily glimlachte. Dat leek haar wel iets dat Remus zou doen. Lizzy wreef haar ogen droog met haar mouw. En nu je wakker bent, nu neemt hij weer afstand. Lizzy zuchte en slikte een traan weg. Ze was hem dankbaar voor de hulp die hij haar bood toen ze hem nodig had, maar soms wou ze dat hij gewoon uit haar leven verdween. Ze hield van hem met hart en ziel maar het was haast onhoudbaar om zo dicht bij hem te zijn en te weten dat hij alles voor haar zou doen, maar dat ze hem nooit meer de hare zou kunnen noemen Lily zag hoe Lizzy het moeilijk kreeg toen het onderwerp op Remus viel. Even bleef het stil, en toen haalde Lizzy een paar keer diep adem om tot rust te komen en met een laatste gebaar van haar arm veegde ze wat verloren traantjes uit haar ogen. Opeens schoot Lily iets te binnen dat ze al een tijdje had willen vragen. Lizzy, hoe is het eigenlijk gebeurd? Lizzy zweeg, maar Lily wist dat ze begrepen had waarover ze het had. Ze slikte even voor ze begon te vertellen en ze kon de kleine bibbering in haar stem niet onderdrukken. De wedstrijd was bijna afgelopen. De zoekers waren aan het racen voor wie de Snaai het eerste te pakken zou krijgen. Alle spelers, van beide ploegen, deden geen moeite meer om te scoren. Nick had de Slurk, maar was ook naar de zoekers aan het kijken. Hij heeft de beukers nooit zien komen. Ze raakten hem vlak na elkaar recht in het gezicht. Lizzy slikte even. Normaal gezien staan de verplegers klaar om spelers af te remmen als ze naar beneden vallen maar die waren k naar de racende zoekers aan het kijken. Het moest echt spannend geweest zijn. Hij viel van dertig meter hoogte. Tegen de tijd dat ze eindelijk doorhadden dat hij aan het vallen was, was het al te laat. Er liep een traan over Lizzys wang. Ze hebben hem nog in allerijl naar Sint-Holisto's gebracht, maar hij had teveel inwendige schade. Hij is niet meer bij bewustzijn geweest. Lily staarde naar de muur aan de overkant van de zaal. Ze kon Lizzy even niet aankijken. Hij was gevallen en zij was er niet geweest om hem te vangen James had hr gevangen, maar zij had Nicolas laten vallen Grote tranen rolden over haar gezicht. Hij is gelukkig gestorven Lily. Dat is het belangrijkste. Ja, hij was gelukkig geweest. Z-j was gelukkig geweest. Het was alsof ze samen met hem gestorven was en enkel haar lege lichaam had achtergelaten. Een pop, die praatte en ademde, maar inwendig dood was. Op dat moment kwam Mvr. Plijster aanlopen en ze joeg Lizzy uit de ziekenzaal. Genoeg bezoek voor vandaag! Juffrouw Evers moet rusten! Lily protesteerde even hard als Lizzy tegen het vervroegde einde van het bezoek, maar in stilte was ze Mvr. Plijster wel dankbaar. Ze ws moe en ze hd rust nodig. Ze sloot haar ogen en viel al snel in slaap. Oeh, funky, symboliek die je letterlijk n figuurlijk kunt opnemen!

----------------------------------Smalofski

Hey! Ik weet het, ik weet het, een dag te laat... Maar ik had het vandaag/gisteren (dinsdag dus) echt veel te druk. 't is nu tien voor twee en in plaats van in mijn bed te kruipen en wat broodnodige slaap in te halen, post ik nog snel even het nieuwste hoofdstukje. Is dat niet lief van mij? (A) Yeah 8) Voornaamstadium... Awkwardness :wink: (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 49 How can you see into my eyes like open doors? Leading you down into my core. (Bring me to life Evanescence) Toen ze wakker werd was het donker buiten. Ze was nog moe en ze wou net weer gaan slapen toen ze iets hoorde aan de andere kant van de ziekenzaal. Ze kon niet zien wat het geluid veroorzaakte, want er stond een scherm langs n kant van haar bed. Plots hoorde ze heel duidelijk voetstappen door de zaal lopen. Ze wou kijken wie het was, maar het scherm blokkeerde nog steeds het zicht, en ze wist niet of ze sterk genoeg was om helemaal rechtop te gaan zitten en vooruit te leunen. De voetstappen stopten en Lily kon iemand horen staan aan de andere kant van het scherm. Ze keek naar beneden, waar er een opening van een tiental centimeter was onder het scherm, maar zag geen schaduw achter het scherm. Dat was gek. Stond de bezoeker dan toch verder van het scherm dan dat ze dacht? Voorzichtig, zodat ze niet al te duizelig werd, ging ze rechtop zitten. Opeens verscheen er een schaduw onder het scherm en de persoon die door de ziekenzaal had gelopen kwam van achter het scherm. James! Nee, Lily! Niet Jmes, Ptter! Po-tter! James schrok zichtbaar. Lily! Je bent wakker! Hij had duidelijk niet verwacht een wakkere Lily aan te treffen en stond wat onzeker naar haar bed te kijken. Lily? Niet Evers? Hoe ben je hier binnen gekomen? Mvr. Plijster laat toch zeker geen bezoekers toe in het midden van de nacht? Tot haar verbazing verdween zijn onzekerheid en verscheen er een grijs op zijn gezicht, alsof hij een uitermate amuzant binnenpretje had. Hij frunnikte aan zijn tas die over zijn schouder hing, alsof hij er iets dieper in wou duwen. Ik heb zo mijn manieren. antwoordde hij simpelweg. Lily keek hem fronsend aan, maar besefte dat hij toch niet zou vertellen wat zijn manieren waren. Waarom ben je hier eigenlijk? vroeg ze dan maar. Oh. Hij zweeg even. Oh, gewoon. Ik hoorde dat je beter aan het worden was en kwam even kijken.

In het midden van de nacht? Euh,... Hij zweeg. Lily keek hem aan. Het licht van de maan scheen op zijn nerveuze gezicht en deed zijn ogen blinken. Even waren ze alle twee stil. Ik hoorde dat ik het aan jou te danken heb dat ik geen hersenschudding op de koop toe heb. zei ze zachtjes. Oh! Hij schrok op uit gedachten. Nou ja, ik kon je toch niet gewoon laten vallen? Lily glimlachte. Bedankt. Zelfs in het duisternis van de nacht, zag ze hem rood worden. Hij ziet er best wel schattig uit, als hij nerveus is. dacht ze bij zichzelf. Ze had zich altijd gergerd aan de manier waarop hij zijn haar in de war bracht, maar ze moest toegeven dat het zijn effect niet miste. Hij had iets rebelachtigs. En welk meisje in de geschiedenis van de mensheid heeft ooit de rebel kunnen weerstaan? En dan die ogen. Ze herinnerde de eerste keer dat ze James had gezien op de trein. Ze was totaal van de kaart geweest van die ogen. Telkens als ze naar hem keek, de voorbije jaren, moest ze opletten dat ze niet in die ogen verdronk. Ze vond het stom van zichzelf. Vaak was ze echt boos op hem, maar n blik en ze zou hem alle zonden van de wereld vergeven. Maar dat liet ze niet toe en ze vocht altijd tegen die blik. Maar nu kon ze het niet laten. Ze keek in die mooie bruine ogen en er klikte iets in haar hersenen. Die ogen! Ze herkende zijn ogen. Het hert... fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen hem. Het hert,... die ogen. Euh, Lily,... Alles in orde? James keek haar bezorgd aan. Ja, ja, alles is in orde. Het hert! Jij bent het hert! James lachte even stilletjes. Maar in zijn ogen zat geen lach. Lily, ik geloof dat je nog koorts hebt hoor. Je bent aan het ijlen. Wat is die onzin over een hert? Het is geen onzin! Jij was een hert! Een paar dagen geleden was jij een hert en je keek door dat raam naar mij! James keek haar bezorgd aan. Maar Lily zag een tikkeltje nerveuziteit in zijn ogen. Weer frunnikte hij zenuwachtig aan zijn tas. Misschien is het beter dat ik ga. Wacht! Nee! protesteerde Lily, maar James liep al weg. Hij was net achter het scherm verdwenen toen ze het licht zag aangaan in Mvr. Plijster kantoor. Een tel later kwam ze de ziekenzaal binnengestormd. Ojee, nu is James erbij dacht Lily. Er was geen kans dat ze hem niet onmiddellijk zag staan. Maar ze liep recht naar Lilys bed en keek zelfs niet naar waar James stond, hoewel die, net buiten Lilys oogbereik maar zeker binnen Mvr. Plijsters oogbereik, duidelijk te zien moest zijn. Ze leek echter dwars door hem te kijken. Alles in orde liefje? vroeg ze aan Lily. Lily scheurde haar blik los van het scherm waarachter James moest staan en antwoorden flauwtjes: Ja,... euh, ja, ik had geloof ik een nachtmerrie. Dat is begrijpelijk. Hier, drink dit maar op, het helpt. Ze gaf Lily een grote lepel met een drankje in dat bitter smaakte en liep toen terug naar haar kantoortje. Niet veel later viel Lily in slaap. Het meest onverwachte bezoek kwam van Peter Byington. Hij schuifelde de ziekenboeg binnen en leek in niets nog op de struise, vrolijke man, met die bulderende lach waar ze van gaan houden is. Telkens ze mee ging naar de training van Nick, maakte hij een praatje met haar. Ze was erg op hem gesteld, als een oom of zo. Hij keek haar niet aan en ging naast haar bed zitten. Ik hoorde dat je wakker was. Dat is goed. Hij leek erg in de war te zijn. Peter. Ze probeerde hem te doen opkijken maar hij bleef naar haar laken staren. Ik ben een paar weken geleden ook op bezoek geweest, maar dat zul je je wel niet herinneren. Je was nog niet Uiteindelijk keek hij op. Er liep een traan over zijn wangen. Het was zo moeilijk om je daar zo te zien liggen. Toen ik je het eerst zag, op de training en dan in dat Frans restaurant, was je zo sterk. Je gaf geen kik, ook al legde ik het vuur aan je schenen. Toen

wist ik zeker dat niets jou zou kunnen breken. Maar toen lag je daar, op het randje na dood, gebroken. Albus Perkamentus zei dat je je wil om te leven kwijt was. Lily knikte, en sloeg haar ogen naar beneden. En het is allemaal mijn fout. Hij begroef zijn hoofd in Lilys laken. Peter, nee. Het was niet jouw fout. Je kon er niets aan doen. Het was m-jn team. Ik moest zorgen dat de Drijvers hun job deden. Ik moest zorgen dat mijn spelers veilig waren. Maar ik heb gefaald. Ik keek, net als iedereen, naar die vervloekte snaai. Peter, het was niet Ja, dat was het wel! En als jij ook dood was geweest, zou ik daar niet mee kunnen leven hebben. Lily schrok van de hardheid in zijn woorden. Peter, luister naar mij Ik vergeef het je. Verbaasd keek hij op. Je? Ik vergeef je. Ze glimlachte even om haar woorden kracht bij te zetten. Even staarde hij haar aan, zijn mond half open. Zij staarde even koppig terug. Dank je. fluisterde hij uiteindelijk. Een waterige glimlach verscheen op zijn gezicht. Ze glimlachte terug. Peter, kan ik je een gunst vragen? Natuurlijk, wat je maar wilt. Ze legde hem uit wat ze nodig had. Hij glimlachte. Kom in orde, hoor. Dat is wel het minste dat ik kan doen. Ga nu en maak ons land trots! Aya, aya, kapitein. Hij drukte nog een kus op haar hand, net zoals hij gedaan had in het Franse restaurant en liep weg. Daar gaan de man met Engelands meest geliefde job, dacht Lily, toen ze hem nakeek, En hij gaat er bijna aan ten onder. Een paar dagen later kreeg ze via de uilenpost een brief van Byington. Ze las het briefje dat erbij zat. Beste Lily, Ik heb het gevraagde bijgesloten. Ik denk dat je er blij mee zult zijn. Het team stuurt je zn groeten en ze wensen je allemaal veel beterschap. We willen je op het hart drukken dat je altijd welkom bent bij ons en hopen je nog te zien. Je hebt, denk ik, al onze harten gestolen. Veel beterschap van ons allemaal! Peter Byington. Ze keek in de enveloppe en zag dat Peter inderdaad veel moeite had gedaan. Deze waren perfect. Na een paar weken mocht Lily de ziekboeg verlaten. Volgens Lizzy had Perkamentus ervoor gezorgd dat niet al te veel mensen echt wisten wat er gebeurd was, om lastige vragen te vermijden. Natuurlijk had het in de krant gestaan dat een speler van de Engelse Nationale Zwerkbalploeg was omgekomen maar niemand had de link met Lily gelegd. Al Nicks schoolmaten waren van Zweinstein af en weinig andere leerlingen wisten dat Lily samen was met Nick. De leerkrachten waren wel op de hoogte en Lily zou bijles krijgen om terug bij te kunnen benen met haar klasgenoten. Ze was blij met het extra werk, want dan kon haar geest niet afdwalen naar pijnlijkere onderwerpen. -----------------------------------

Smalofski

Hey iedereen! Een nieuw hoofdstukje voor jullie. Gedaan met Lily die op de ziekenzaal ligt, ze heeft er lang genoeg gezeten. Eerlijk gezegd vind ik dit hoofdstuk nogal saai. Het is eerder meer een aanzet naar het volgende hoofdstuk, dat (naar mijn mening dan toch) wel wat leuker is. Anyway, veel plezier ermee! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 50 And I wonder if you know, how it really feels, to be left outside alone, when its cold out here. Well maybe you should know, just how it feels, to be left outside alone, to be left outside alone (Left outside alone Anastacia) Een paar dagen voor Kerstmis zat Lily bezorgd in de leerlingenkamer. Ze had overal gezocht, maar kon Snoezie niet vinden. Tijdens de warme maanden bleef de kat soms wel eens een nachtje buiten maar nu vroor het stevig en Snoezie bleef dan liever binnen. Ze had verwacht het sneeuwwitte katje slapend op haar bed te vinden maar tot haar grote verbazing had ze daar niet gelegen toen ze terug kwam van het avondeten. Ze had zich eerst nog geen zorgen gemaakt, maar nu was het ruim elf uur en het poesje was nog steeds nergens te bespeuren. Dit was niet normaal. Ze had de slaapzaal al ondersteboven gekeerd, tot grote ergernis van haar kamergenoten. Ze had ook in elk gaatje van de leerlingenkamer gekeken maar nergens vond ze een wit, slapend bolletje. Ze beet op haar lip. Wat als Snoezie door het kasteel aan het dwalen was? Of erger, buitengesloten zat in de vrieskou? Euh... Lily? Ze schrok op en keek om naar wie haar aangesproken had. Oh, Remus, ben jij het? Je deed me schrikken. Ze glimlachte even maar zijn gezicht bleef serieus staan. Is er iets? Met mij niet, nee, maar euh... ik heb James en Sirius iets horen zeggen. Ze vonden het blijkbaar grappig. Het klonk haast alsof hij zich verontschuldigde voor iets. Lily kreeg een ongemakkelijk gevoel in haar maag. Wat hebben die twee nu weer gedaan? Ze hebben... euh,... ze hebben je kat op het dak gezet. Lilys mond viel open. Wat?! Het is minstens min tien buiten! Ze was uiteraard geschrokken dat Snoezie buiten zat, maar het meest van al was ze geschrokken van het feit dat James dat met hr kat had gedaan. Tot nu toe was ze altijd al gespaard gebleven van hun grappen Remus antwoordde niet, maar keek haar weer verontschuldigend aan. Woedend stormde Lily naar haar slaapzaal en haalde haar jas. Toen ze terug in de leerlingenkamer was, liep ze naar het

portretgat, maar werd halverwege tegengehouden door een stem achter haar die haar naam riep. Ze draaide zich om en zag Lizzy naar haar toe lopen. Lily? Waar ga je naar toe? Je weet toch dat we niet meer buiten de toren van Griffoendor mogen komen zo laat? En waarom heb je je jas aan? Je wou toch niet naar buiten gaan, he? Lizzy, ze hebben Snoezie op het dak gezet. Op het dak! Het vriest buiten! Zon nacht in de kou overleeft ze niet. Ik moet haar gaan halen. Wie? Wie heeft haar op het dak gezet? Wie dacht je? Potter en Zwarts natuurlijk! Idioten! Lizzy beet op haar lip. Wacht even, ik ga mee. Ze draaide zich om en liep ook naar de slaapzaal van de zesdejaars. Even later stond ze met haar jas in de hand naast een ongeduldige Lily. Lily keek snel even rond of iemand naar hen keek en duwde toen het portretgat open. Ze zette n voet door het gat en hoorde toen een stem achter zich. Waar denken jullie naar toe te gaan? Ze bevroor. Waren ze nu al gesnapt? Ze waren nog niet goed vertrokken. Ze draaide zich om en stond op het punt degene die hen had gestopt eens goed op zijn nummer te zetten zodat hij zich in het vervolg met zijn eigen zaken zou bemoeien. Ze opende haar mond, maar toen ze zag wie het was, sloot ze hem terug. Daar stond Remus Lupos, met zijn jas aan. Dat is te zeggen waar denken jullie naar toe te gaan zonder mij? Lily glimlachte even. Het betekende veel als Remus zijn nek uitstak voor iets. Lizzy glimlachte vertederd, nam zijn hand vast en met zn drien klauterden ze door het gat. Op hun tenen slopen ze door de donkere gangen van het kasteel. Ze durfden hun toverstokken niet doen oplichten uit angst dat iemand de lichtstraal zou opmerken. Het enige dat hun pad verlichte was het schijnsel van de halfvolle maan die door de ramen scheen. De eerste drie gangen gingen goed, maar op de vierde gang die ze wilden doorkruisen hoorden ze plots voetstappen. Snel verscholen ze zich in een verlaten lokaal en wachtten tot de voetstappen hen gepasseerd waren. Toen ze zich na een paar minuten terug durfden bewegen, zetten ze hun nachtelijke uitstap verder. Zonder al teveel grote problemen bereikten ze een van de balkons aan de noordvleugel. Lily deed de balkondeuren voorzichtig open en een snijdende kou kwam haar tegemoet. Ze bibberde even en ging toen snel verder. Er lag een flink pak sneeuw op het balkon en ze ploeterde vooruit tot ze aan de balustrade kwam en niet verder kon. Toen draaide ze zich om en keek naar het dak. Snoezie was nergens te bekennen. Maar Zweinstein was een groot kasteel en het oppervlakte aan daken was aanzienlijk. Voor het zelfde geld zat Snoezie helemaal aan de andere kant. Voorzichtig riep ze Snoezies naam. Misschien dat ze haar hoorde en op het geluid afkwam. Snoezie? Snoezie?! Ze wachtte even maar er kwam geen reactie. Waarschijnlijk zat ze op een van de andere daken. Lily baande zich een weg terug naar de balkondeuren waarachter Lizzy en Remus op de uitkijk stonden. Net toen ze de deurknop vastgreep, hoorde ze een zwak gemiauw. Snoezie? Miauw! Ze schrok toen ze hoorde hoe zwak haar katje klonk. Ze liep terug naar de balustrade en keek weer omhoog. Het witte poesje was moeilijk te zien in de sneeuw die op het dak lag, maar toen het plots bewoog, zag Lily het zitten. Ze zat half verscholen achter een van de schoorstenen en leek doodsbang en verkleumd te zijn. Snoezie! Lily kon bijna huilen van opluchting. Snel haalde ze haar toverstok uit en wees naar het bange poesje. Accio Snoezie! Het katje miauwde angstig toen het door de lucht vloog en in Lilys armen terecht kwam. Daar kroop het snel onder haar warme mantel. Lily glimlachte opgelucht naar Lizzy en Remus als teken dat ze Snoezie gevonden had en liep nog maar eens terug naar de balkondeuren. Eenmaal binnen deed ze haar jas uit en wikkelde hem rond het doornatte poesje alsof het een babytje was. Ze krabbelde

even achter haar oortjes en Snoezie ronkte zachtjes. Toen ze vijf minuten later op de terugweg waren, was ze al in slaap gevallen in de warme mantel van Lily. ----------------------------------Smalofski

Hey! Nieuw hoofdstukje. Ik vond het wel een leuk... Bedankt voor alle reacties! :D Enjoy! (*) Smalofski (*) Edit: Woops, Mvr. Norris is het engels... snel effe veranderen naar het nederlands...

Hoofdstuk 51 When youre down and troubled. And you need a helping hand. And nothing, whoa nothing is going right, close your eyes and think of me. And soon I will be there, to brighten up even your darkest nights. (Youve got a friend James Taylor) Als Lily had gedacht dat het moeilijkste deel over was, vergiste ze zich zwaar. Ze waren slechts enkele gangen van het portret van de Dikke Dame verwijderd, toen ze op het vreemdste tafereel ooit stuitten. Er kwam een gang uit op de gang waarin zij liepen. Lily, die voorop liep, hoorde opeens voetstappen en deed Lizzy en Remus stoppen terwijl zij voorzichtig om de hoek keek, voor het geval dat er iemand in de gang liep, die hen kon zien oversteken. Er was inderdaad iemand in de gang. En nog niet de minste. Vilder! Met zijn kat, Mevrouw Norks. Maar ze waren niet alleen. Achter een van de zuilen die uit de wanden van de gang staken, stond enkel zichtbaar vanaf de kant van de gang waar Lily, Lizzy en Remus stonden James. Hij ademde jachtig en keek angstig naar Vilder, die steeds dichterbij kwam en hem snel zou zien. Hij kon geen kant meer op. Goed zo, laat hem maar gestraft worden. Zijn verdiende loon! dacht Lily en ze fluisterde tegen Lizzy en Remus dat Vilder in die gang liep en dat ze snel terug moesten keren en een andere weg moesten nemen. Ze zei er niet bij wie nog meer in de gang was. Lizzy en Remus gingen er snel vandoor, maar nog voor zijzelf zich uit de voeten kon maken, hoorde ze Vilder tegen Mevrouw Norks zeggen: Wat ruik je, lieverd? Een student uit bed? Oho! Ik hoop dat het dat rotjoch van een Potter of Zwarts is! Wat zal ik blij zijn als ze eindelijk van school gestuurd worden! Als het van mij afhing, zouden ze al lang weg geweest zijn, maar Perkamentus leek te denken dat ze een tweede kans verdienden. Mevrouw Norks miauwde luid.

Ja, -k denk ook niet dat het iets uitmaakt, eens een verloren geval, altijd een verloren geval. Maar deze keer ontsnappen ze niet! Deze keer zijn ze erbij! Ze hoorde hem gniffelen. Hij moest eens weten hoe dicht hij bij het vervullen van zijn levensdroom stond. Voorzichtig gluurde ze opnieuw om de hoek. Vilder was maar een paar meters van James verwijderd. Het was een kwestie van seconden en hij zou hem zien. Ze beet op haar lip. Ze wou James gestraft zien, maar van school gestuurd worden? Zelfs in het zachte maanlicht zag ze dat James bleek was en bang afwachtte tot Vilder hem zou vinden en hij van school zou gestuurd worden. Nog twee stappen. De gedachten raasden door Lilys hoofd. Nog n stap. Er klikte iets in haar hoofd. Ze sprong tevoorschijn. Twee gezichten draaiden zich naar haar, de ene al verbaasder om haar daar te zien dan de andere. Vilder snelde naar haar toe en zag James zelfs niet, toen hij hem passeerde. Wie is dat? Maar... juffrouw Evers? Vilder leek verbijsterd om haar te zien. Maar al snel verscheen er een gemene lach op zijn gezicht. Hij had zelfs niet door dat ze expres te voorschijn was gekomen. Wel, wel, een klassenoudste uit bed. Niet echt een goed voorbeeld nietwaar? Lily antwoordde niet. Uit de hoeken van haar ogen zag ze hoe James haar aanstaarde. Gaat die idioot nog bewegen of moeten we allebei betrapt worden? dacht ze woedend. Zo subtiel als ze kon gaf ze met haar hand teken dat hij er vandoor moest gaan. Euh, mijn kat... Vilder keek naar het slapende katje in Lilys armen. Wat is er met uw kat? Heeft z-j u soms bevolen om midden in de nacht door de gangen te gaan zwerven? Blijkbaar ging Vilders liefde voor katten niet verder dan zijn eigen kat. James leek eindelijk in actie te komen en sloop van zijn schuilplaats verder de gang in. Vilder was zo geconcentreerd op Lily, dat hij zelfs het gemiauw van Mevrouw Norks niet hoorde, die wl door had dat James er vandoor ging. James keek nog even naar Lily en verdween toen achter de hoek. Nee, natuurlijk niet. Po.... euh, iemand heeft haar op het dak getoverd en ik ben haar gaan halen. Op het dak? Jullie mogen helemaal niet op het dak komen en jullie huisdieren al evenmin. Ik zei toch net dat iemand haar er bij wijze van grap had opgezet! Het was heus niet mijn bedoeling om op het dak te klimmen voor de lol hoor! Ze voelde dat ze boos werd. Die hoorde ook alleen maar wat hij wou horen! Bij wijze van grap? Denkt u soms dat de regels er voor de grap zijn? Nou juffrouw Evers, ik denk dat we eens duidelijk zullen moeten maken dat de regels er n-et voor de grap zijn. Morgen avond, strafwerk, mijn kantoor, acht uur en geen seconde later! En nu naar bed, voor we er twee avonden van maken! Lily hoorde haar straf gelaten aan. Ze wist waar ze voor gekozen had, door tevoorschijn te komen. Maar James zou veel harder gestraft zijn, moest hij gepakt zijn. Zij had nog geen strafblad en zijn strafblad besloeg waarschijnlijk een hele schuif. Snel liep ze bij Vilder vandaan, voor hij haar nog meer straf gaf en een paar minuten later stond ze voor het portret van de Dikke Dame, die haar met tegenzin doorliet. Wanneer laten jullie mij nu eens slapen? Jij bent al de derde die mij wakker maakt! De volgende blijft maar lekker in de gang slapen! Eenmaal binnen liep ze snel naar de slaapzaal. Ze had geen zin om aan Lizzy en Remus uit te leggen waarom ze hen niet gevolgd was en nog minder zin om aan James uit te leggen waarom ze zich laten pakken had. James en Remus wist ze te ontlopen, maar aan Lizzy viel niet te ontsnappen. Blijkbaar had ze haar naar de slaapzaal zien snellen want een paar seconden na haar kwam ze de slaapzaal binnen. Lily liet Snoezie uit haar mantel glijden en hing hem terug in haar kast.

Lily, waar bleef je nou toch? We dachten dat je vlak achter ons aan liep, maar opeens bleek je weg te zijn! We dachten bijna dat Vilder je gepakt had! Heeft hij ook gedaan. Wat?! Hoe kan dat nou? Ik heb me laten zien. Lizzys mond viel open. Het tocht, Lizzy. lachte Lily zachtjes. Lizzy sloot snel haar mond en staarde Lily aan. Waarom heb je je laten zien?! En waarom lijk je dat helemaal niet erg te vinden? Je hebt toch wel straf? Ze keek Lily onderzoekend aan. Ja, morgen op Vilders kantoor. Maar waarom, Lily? Omdat we s nachts niet in de gangen mogen komen natuurlijk. En omdat Vilder een lelijke, verbitterde man is, die graag strafwerk geeft. Lizzy keek haar streng aan. Je weet goed genoeg wat ik bedoelde en je probeert je er snel vanaf te maken! Waarom heb je je laten zien? Lily zweeg even. Hoe kon ze dit nu uitleggen? Vilder stond op het punt om Potter te pakken. Hij zou van school gestuurd worden, Lizzy. was haar simpele antwoord. Toen zei ze slaapwel en trok de gordijnen van haar bed dicht, ten teken dat het gesprek gedaan was. Ik bedenk me net dat Vilder geen strafwerk mag geven... Of wel? Nouja, dan moet je maar denken dat dat in die tijd wel nog mocht of zo ;-) ----------------------------------Smalofski

Hey, Deel zes begint langzaam op z'n einde te lopen. Hierna nog 2 hoofdstukjes denk ik en dan zitten we aan Deel 7. Hoofdstuk 52. Het kan hier en daar wat bekend voorkomen van andere verhalen, maar je zult er mijn woord voor moeten nemen dat het niet is afgekeken... Ik heb het grootste deel van dit verhaal al maanden geleden geschreven, en blijkbaar ben ik niet de enige die op sommige ideen kom. :) Just so you know :wink: Oke, ik vind dit wel een leuk stukje... Het relativeert het rotzak-gehalte van James een beetje :wink: Veel plezier ermee! (*) Smalofski (*) En er is weer wat Belgisch dialect tussen geslopen. 'Tiens' (uitgesproken op z'n frans!) betekent zoveel als: 'Duhu' of 'Natuurlijk'

Hoofdstuk 52 And its no sacrifice. Just a simple word. Its two hearts living in two separate worlds. But its no sacrifice, no sacrifice Its no sacrifice at all. (Sacrifice Elton John) Het strafwerk de volgende dag was geen pretje. Ze moest het zilveren bestek, dat gebruikt werd bij feestmalen, poetsen. Toen Vilder haar eindelijk liet gaan, zagen haar handen helemaal rood en ze betwijfelde of ze ooit nog een veer zou kunnen vastnemen zonder pijn. Ze keek op haar Dreuzelhorloge dat ze altijd was blijven dragen ze vond de tovervarianten onnodig ingewikkeld en zag dat het bijna n uur s nachts was. Ze kreunde. De volgende keer laat ik hem gewoon gepakt worden! dacht ze bij zichzelf toen ze eindelijk bij het portret van de Dikke Dame was, die bijzonder gerriteerd was dat Lily haar voor de tweede nacht op rij wakker maakte. De leerlingenkamer was verlaten toen Lily binnenkwam. Ze besloot nog even voor het smeulende vuur te gaan zitten voor ze naar bed ging. Het kantoor van Vilder was alles behalve warm geweest. Ze vleide zich neer in een gemakkelijke zetel bij het vuur en liet haar hoofd rusten op de armleuning terwijl ze in de vlammen staarde. Plots schrok ze op van een geluid. Er was nog iemand in de leerlingenkamer, die ze nog niet opgemerkt had. In een van de lange sofas zag ze iemand liggen slapen. Zijn hoofd lag naar de rugleuning toe gedraaid en ze kon niet meteen zien wie het was. Voorzichtig kwam ze dichterbij. Ze herkende het warrige zwarte haar. James. Was hij opgebleven voor haar? Nee, natuurlijk niet Lily, stop met je aan te stellen. Ze zette zich neer in een zetel vlak bij hem en keek naar zijn slapende gezicht. Hij was best wel schattig als hij sliep. Zonder dat ze echt besefte wat ze deed, liet ze een vinger langs zijn gezicht glijden. Ze streek wat haar uit zijn ogen. Plots bewoog hij en ze hoorde hem duidelijk Lily zeggen. Verschrikt trok ze haar hand terug en verstijfde. Was hij wakker geworden? Had hij gevoeld dat ze hem aangeraakt had? Ze durfde niet te bewegen. Maar hij deed verder niets. Blijkbaar had hij haar naam in zijn slaap gezegd. Dat bracht haar echter nog meer in de war. Langzaam stond ze op en op haar tenen sloop ze naar de slaapzaal. Ze zou die nacht veel piekeren en niet veel slapen. He, Evers! Lily slikte even. Ze wist wie haar geroepen had, maar keek niet om. Ze was er de vorige dag redelijk goed in geslaagd James te ontlopen maar nu zat ze aan de ontbijttafel en er was geen ontsnappen meer aan. Aarde aan Lily? Kan je me hren? toeterde James opeens in haar oor. Wat?! Je hoeft zo niet te schreeuwen hoor, ik ben niet doof! Oh, gelukkig, even dacht ik dat je in slaap was gevallen boven je bord. Hoe laat was je gisteren terug? Ze staarde hem aan. Had hij dan toch zitten wachten op haar? Hij duwde Lizzy opzij en ging tussen hen beide inzitten, Lizzys boze blikken negerend. Wat gaat jou dat aan? Nou, heel wat, lijkt me. Aangezien het mijn schuld is dat je dat strafwerk kreeg in de eerste plaats. Waarom heb je dat eigenlijk gedaan? Lily wist precies wat hij bedoelde, maar besloot zich van den domme te houden. Wt gedaan? Vlak voor Vilder zijn voeten springen zodat ik er vandoor kon gaan, tiens! Ze haalde haar schouders op.

Ik liet me heus niet zien zodat jij er vandoor kon gaan, als dat is wat je denkt. Ik was onvoorzichtig, das alles. Hij keek haar ongelovig aan. Onvoorzichtig? Ik denk het niet, Lily. Het leek mij dat je heel goed wist wat je aan het doen was. Ze zweeg even en zocht naar een goed antwoord, maar kon op niets komen. Tenslotte zei ze dan maar: Dat heb je dan verkeerd. Maar ze wist dat ze hem niet had overtuigd. Ze veranderde snel van onderwerp. Ik heb trouwens nog een appeltje met jou te schillen. Waarom zet jij mijn kat op het dak? Ze was haast doodgevroren! Oh Hij haalde zijn schouders op. Sirius vond dat haar kleur zo mooi bij de sneeuw paste. Lily kon haar oren niet geloven. Wat een stel imbecielen! Ze kookte vanbinnen. Ik had Vilder je gewoon moeten laten pakken! Dat zou je verdiende loon geweest zijn! vloog ze woedend tegen hem uit. Dus je geeft toe dat je Vilder expres hebt afgeleid? pikte hij snel in. Hij leek totaal niet onder de indruk van haar uitval, ook al was de helft van de eetzaal, waaronder Perkamentus, naar hen aan het kijken. Woedend stond ze op en stampte de zaal uit. Hij maakte haar zo boos! H, Lily, wordt toch niet altijd zo boos! Ze stak net de hal door en bleef staan. Hoe kon hij haar nu verwijten dat ze boos werd, terwijl ze alle reden had om boos te zijn?! Ze draaide zich om en opende haar mond om hem haar gedacht te zeggen maar hij was haar voor. Ja, ja, ik weet het wel, ik ben een idioot, blablabla. Ik wou maar gewoon zeggen ... nou ja, Dank je. Lily slikte de verwensingen die ze hem naar het hoofd wou smijten terug in en wist niet goed wat te zeggen. Dit had ze niet verwacht. Oh. Euh... Ze zweeg. Ik denk dat Vilder er dit keer echt voor gezorgd zou hebben dat ik van school getrapt zou worden. Maar er is hier teveel dat ik niet zou willen achterlaten. Lily had een flauw vermoeden wat (of liever, wie) hij bedoelde met dingen die hij niet wou achterlaten en werd een beetje rood. Dus ik ben je wl dankbaar voor wat je gedaan hebt. Ook al verdiende ik het misschien niet. Lily voelde haar gezicht gloeien en zei zachtjes: Is wel goed hoor. Hij glimlachte. Ik hoop dat Vilder je niet teveel heeft afgebeuld? Het eerlijke antwoord zou zijn eigenlijk wel, maar Lily zei enkel: Viel wel mee. Hij glimlachte weer. Het viel Lily weer op hoe knap hij kon zijn. Goed zo. Toen zwegen ze allebei even en er viel een ietwat ongemakkelijke stilte. Wel, euh, ik ga maar eens mijn ontbijt verder eten. zei hij tenslotte en verdween weer in de eetzaal. En hoewel Lily maar een paar happen van haar toost had gegeten, had ze het gevoel dat haar maag vol zat. Volledig gevuld met duizenden vlinders, die ze koppig negeerde.

-----------------------------------

Smalofski

Hey! Eerst en vooral: Bedankt aan iedereen die zo trouw reageert! :love: Dan het volgende hoofdstukje. Denk allemaal eens terug aan het bezoek van Byington aan Lily terwijl ze op de ziekenzaal lag, en dan kan je vast wel raden waar dit hoofdstuk over gaat... :wink: Ik heb nog eens een stukje vanuit het standpunt van James geschreven want Lily was er nu eenmaal niet bij... (mag ik hopen... :? :P) Ahja, over de lyrics van deze keer. Ik kende het liedje langs geen kanten maar het zag er mij een beetje gospel-achtig uit. Grappig ^^ Veel plezier ermee! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 53 When I think about how you saved my soul, Im compelled to praise you. () I take advantage of this chance to say thank you. When I think about what you brought me through, Im reminded to praise you for all that you had to do. () So from the bottom of my heart I say: Thank you, thank you, thank you. (Thank you Yolanda Adams) Op Kerstmis werd James Potter wakker met een hoop cadeautjes op zijn bed. Gretig griste hij het dichtstbijzijnde pakje van zijn bed en scheurde het open. Toen bijna alle pakjes open waren zag hij, half onder het laatste pakje, een enveloppe liggen. Er stond alleen zijn naam op in een sierlijk handschrift dat hij niet meteen kon plaatsen. Van wie is dit nou weer? vroeg hij zich verbaasd af. Hij scheurde de enveloppe open en zijn mond viel open. Daar zaten twee kaartjes voor de Zwerkbalwedstrijd tussen Engeland en Ierland, waar het ganse land al een half jaar naar uit keek. Deze waren goud waard! Zelfs op de zwarte markt waren ze zeldzaam. Hij keek met grote ogen naar welke plaatsen het waren en dacht dat hij droomde. Stond daar echt Topbox? Welke volslagen idioot gaf hem nu zon fantastische kaartjes? Hij was er zeker van dat het zijn moeder niet was geweest. Geen gewone tovenaar kon aan zon plaatsen geraken. Daarvoor moest je al minister of zo zijn. Toen zag hij dat er een briefje bij zat. Snel griste hij het uit de enveloppe en las het: James, Ik wt dat jij op een of andere manier iets te maken had met het hert aan de ziekenboeg. Ik weet niet waarom en al zeker niet hoe, maar ik weet het. Je wilt het niet toegeven maar met deze kaartjes wil ik je toch graag bedanken.

Er is een meet-and-greet verbonden aan die kaartjes, als je na de wedstrijd de spelers wilt ontmoeten. Ik hoop dat je het leuk vind. Veel plezier op de match! Vrolijk Kerstfeest! Lily. Versuft legde James de brief neer. Lily had hem zowat de beste kaartjes voor de beste wedstrijd van het jaar, van het decenium gegeven! Even bedacht hij zich dat hij zich eigenlijk zorgen hoorde te maken, over Lily die op een haar na zijn grootste geheim had ontdekt, maar hij kon het op dat moment niet opbrengen om een zorgelijk gezicht te trekken. Het vooruitzicht naar de Zwerkbalwedstijd liep hem alle zorgen vergeten. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Wacht tot Sirius dit hoort! Hij flipt! grinnikte hij en hij liep zijn kamer uit om Sirius het goede nieuws te brengen. Lily stond met haar hutkoffer op het perron van Zweinsveld. Gelukkig was deze niet zo zwaar als in het begin van het jaar, want ze had heel wat spullen op Zweinstein kunnen laten voor de Kerstvakantie. Opeens werd er een arm om haar nek geslagen en kreeg ze een dikke zoen op haar wang gedrukt. He, bah, Zwarts, wat heb ik jou misdaan om dat te verdienen? Maar Sirius luisterde niet. Nog steeds met een arm rond Lilys nek, zei hij: Van mijn part mag jij nog meer van herten dromen hoor! Die tickets waren in n woord briljant! Hij strekte de arm die niet rond Lilys nek hing uit, alsof hij nog steeds in het stadium zat. Schijnbeweging, Links, Rechts en SCORE! Engeland wint!! Lily probeerde zich uit zijn greep te verlossen maar Sirius sprong nu enthousiast op en neer, met zijn arm nog steeds rond haar nek. Ze zag hoe een paar vierdejaars nors stonden toe te kijken en zich waarschijnlijk jaloers stonden af te vragen hoe Lily de knapste jongen van de school zo ver gekregen hadden dat hij zo rond haar hing. En dan die Meet-and-greet! De beste spelers van Engeland in hoogst eigen persoonlijk. Hij staarde dromerig in de verte, alsof hij ze nog kon zien. Zwarts, zou je me los kunnen laten? Ik stik! Eindelijk liet Sirius haar los. Peter vroeg opgewonden aan Sirius: Ben jij echt naar de wedstrijd geweest? Hoe was het? Spannend? Sirius begon in geuren en kleuren uit te leggen aan Peter hoe de wedstrijd was verlopen. Lily masseerde haar nek en deed een paar stappen achteruit, voor het geval Sirius besloot dat hij haar nog niet genoeg bedankt had. Te laat besefte ze dat er iemand achter haar stond en ze liep er prompt tegen op. Oh, sorry, zei ze terwijl ze haar evenwicht trachtte te bewaren. Toen keek ze om en zag ze wie het was. James. Hoi. zei hij vriendelijk Hey antwoordde ze een beetje verlegen. Stilte. Euh Zwarts heeft zich blijkbaar geamuseerd tijdens de wedstrijd? Ja. grinnikte James Hij was nogal enthousiast, ja. Bedankt voor die tickets trouwens. Geen probleem. Leuk dat jullie je geamuseerd hebben. Ja Lily, waar heb je die tickets eigenlijk vandaan? Oh, euh van Byington gekregen. Byington? Pter Byington? D Peter Byington? Er verscheen een uitdrukking van puur ongeloof op zijn gezicht. Ja, die Byington.

Jij kent Peter Byington, aanvoerder van het Engels Zwerkbalteam en beste Zwerkbal speler van de hele wereld?! Nou of hij echt de beste speler is van de hele wereld, weet ik niet, maar ja, ik ken hem. Wauw. was het enige dat James kon uitbrengen. Bye. Wauw. Lily liep weg en vond Lizzy terug in de drukte op het perron. Wat was dat allemaal met Zwarts? vroeg ze Lily verbaasd. Oh, hij was een beetje overenthousiast over de Zwerkbalwedstrijd waar ik hem en James tickets voor gegeven heb. Wat? Jij hebt Potter en Zwarts tickets gegeven? Euh, Ja, met Kerstmis. Maar Lily, waarom? Je haat hen! Ik haat hen niet! Niet altijd tenminste. Ik vind ze gewoon onuitstaanbaar. Maar waarom zit je hen dan tickets te geven voor Kerst? Lily trok alleen haar schouders op en liep door. Lizzy keek haar fronsend aan. Je bent soms raar, weet je dat Lily? Ja, ik weet het. Ze barsten alle twee in lachen uit.

----------------------------------Smalofski

Hey iedereen! 't laatste hoofdstuk van deel zes. Ik zag dit helemaal voor mij, en 'k vond het zo grappig... 'k was gelijk iemand die met zijn eigen grap aan het lachen was :wink: Anyway, Enjoy! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 54 Dont want you best friend. Dont need a godsend. Dont want your new trends. I want you. (Dont want your best friend Chris Rea) Op een mooie lentedag in april klauterden Lily en Lizzy door het portretgat de leerlingenkamer binnen. Lily had het briefje aan het prikbord met de aankondiging niet eens nodig om te weten dat er

weer een uitstapje naar Zweinsveld gepland was. Ze zag James grijnzend staan wachten op haar toen ze binnenkwam en wist meteen hoe laat het was. Ev- begon James, maar Lily liep hem voorbij terwijl ze gerriteerd zuchtte: N, Potter, ik ga niet mee naar Zweinsveld met jou. Sirius, die naast hem stond, opende hoopvol zijn mond om ook iets te zeggen, maar Lily was hem voor. En nee, Zwarts, ook niet met jou. Sirius mond viel meteen terug dicht. Beide jongen bleven even bedremmeld staan. Lily liep ze voorbij en knipoogde even naar Remus, die aan een tafeltje voor haar niet meer bijkwam van het lachen bij het zien van de gezichten van James en Sirius, die net alle twee waren afgewezen. Het lachen verging hem onmiddellijk, toen hij zag hoe Sirius zijn schouders ophaalde en naar Lizzy riep: En jij, Garci? Wil jij niet met mij naar Zweinsveld? Lily, die nog steeds met haar rug naar James en Sirius en haar gezicht naar Remus stond, verstijfde en keek geschrokken naar Remus. Er lag nog een vage lach op zijn gezicht, die nog niet helemaal weggesmolten was van daarnet, maar in zijn ogen stond angst. Hij werd bleek en staarde uitdrukkingsloos naar Sirius. Lizzy draaide zich langzaam om en bestudeerde Sirius van kop tot teen. Hij lachte eens op een manier die hij voor charmant hield. Ok, is goed. zei Lizzy uiteindelijk. Ze keek even recht in Remus ogen, treuzelde nog wat en ging toen recht naar de slaapzalen van de meisjes. Terwijl Sirius de felicitaties van James in ontvangst nam, keek Lily vol medelijden naar Remus, die het even niet meer had. Hij keek verward rond zich, niet wetend wat te doen, niet wetend wat te denken, niet wetend wat te voelen. Verward, bleek en helemaal van slag, schraapte hij al het perkament op zijn tafeltje bij elkaar en propte alles in zijn tas. Hij liet de helft ernaast vallen, maar merkte het niet. Lily stond nog steeds verstijfd naar hem te kijken. Voorzichtig deed ze een stap dichterbij, maar wist niet goed wat te zeggen. Ze bukte zich en raapte de rollen op die hij had laten vallen. Je had deze laten vallen. zei ze zachtjes en gaf ze hem aan. Hij keek haar verward aan, pakte geheel automatisch het perkament aan en propte ze bij in zijn tas. Nog steeds compleet in shock, stond hij recht, vergat zijn tas en liep naar zijn slaapzaal. Tegen de tijd dat hij bij de trap was, had hij door dat hij iets vergeten was, draaide zich om om zijn tas te halen, maar Lily was hem achterna gegaan met de tas en gaf ze hem aan. Oh dank je. zei Remus afwezig en liep naar boven. Lily keek hem na. Wat had Lizzy bezield? Hoewel het officieel al maanden uit was, kende Lily geen twee mensen die meer om elkaar gaven dan Lizzy en Remus. Verschrikt sloeg ze haar hand voor de mond toen ze besefte wat Lizzy had bezield. Ze draaide zich resuluut om en stapte op Sirius af, die nog steeds stond te glunderen omdat Lizzy met hem mee uit wou. Lizzy was altijd al populair geweest bij de jongens, maar op Remus na, had iedereen die haar al uitgevraagd had, bot gevangen. Lily ging recht voor Sirius staan en moest naar boven kijken om in zijn gezicht te kijken, want ze was een stuk kleiner dan hij. Maar ze was totaal niet onder de indruk van zijn lengte of arrogantie en keek hem vastberaden aan. Ze prikte haar wijsvinger tegen zijn borst en zei streng: Het eerste wat jij morgen gaat doen, is aan Lizzy zeggen dat je niet met haar naar Zweinsveld gaat! Sirius stond even met zijn mond vol tanden, gooide toen zijn hoofd in zijn nek en lachte op zijn typisch blaffende manier. Echt, Evers, soms ben je z grappig! Lily keek hem woedend aan. Zwarts! Ik maak gn grap! Jij kunt maken dat je Lizzy afzegt, of je hebt het met mij aan de stok! En waarom zou ik niet met Liz uit mogen gaan? vroeg Sirius grinnikkend. Ben je misschien jaloers? Opgestaan is plaats vergaan hoor. Jij hebt je kans gehad.

Lily had veel zin om hem een mep te geven, maar hield zich met alle macht in. Omdat, siste ze met opeengeklemde kaken. jij je wel eens iets van je vrienden mag aantrekken! Sirius begreep er duidelijk helemaal niets meer van. Evers, praat eens normaal, ik heb geen flauw idee waarover je het hebt. Lily rolde met haar ogen. Hoe maakte ze dit nu aan Sirius verstand? Ze besloot het over een andere boeg te gooien. Weet je wat Lizzy met Valentijn gedaan heeft dit jaar? Sirius trok zijn wenkbrouwen op. Nope, geen flauw idee. Ze heeft haar werkstuk voor Anderling, een bijna perfect pareltje van drie rollen parkament, in de fik gestoken. Sirius keek met de minuut verbaasder. Hij had geen flauw idee waar Lily naar toe wou gaan. Weet je waarom ze dat gedaan heeft? Sirius knikte van nee. Hij begon nu toch wel nieuwsgierig te worden wat Lily eigenlijk bedoelde. Ze heeft het gedaan, zodat ze de hele dag in de bibliotheek eraan kon zitten werken. Sirius keek haar bedenkelijk aan. Misschien is het toch niet zon goed idee om haar mee te nemen Ze mist blijkbaar een vijs of twee. Gefrustreerd sloeg ze hem met haar vuist tegen zijn borst. Doe nu eens normaal! Ik probeer je uit te leggen waarom je een goede vriend zou verliezen als je Lizzy mee uitvraagt en jij zit hier maar stomme grapjes te maken! Nu was het Sirius zijn beurt om gerriteerd te raken. Praat dan ook niet zo in raadsels he! Na het zien van Lilys dodelijk blik, zuchtte hij: Ok, ok, ik luister. Waarom heeft Lizzy haar werk in brand gestoken, buiten natuurlijk omdat ze dan opnieuw kon beginnen? Omdat ze het dan in de bibliotheek opnieuw kon maken. herhaalde Lily, met nadruk op in de bibliotheek. Sirius keek haar verward aan. Lily zuchtte gefrustreerd. Hoorde Sirius niet slim te zijn? Wie ken je nog die vaak in de bibliotheek zit? vroeg ze, alsof ze tegen een klein kind bezig was. Euh Madam Rommella? Op dat moment mengde James zich nieuwsgierig in het gesprek. Waar gaat het over? Evers slaat een beetje door, geloof ik. antwoordde Sirius droog. Ik geloof dat ze wilt dat ik Madam Rommella meevraag naar Zweinsveld. Dat was de druppel voor Lily. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en gilde van frustratie. James en Sirius hielden allebei hun hoofd een beetje schuin en keken haar verwonderd aan. Praten jongens nooit eens met elkaar of zo? vroeg ze gefrustreerd. Potter! Misschien kan jij pinda-brein hier een beetje verlichten. Waarom zou Lizzy op Valentijnsdag heel de dag in de bibliotheek willen zitten? En nee, het is niet voor Madam Rommella. zei ze, met een boze blik naar Sirius. Euh Denk na wie zit er nog hele dagen in de bibliotheek? Het was zo duidelijk voor Lily, dat ze niet snapte hoe die idioten het nu nog niet door hadden. Euh Remus? zei James uiteindelijk, een beetje onzeker. EINDELIJK! zuchtte Lily opgelucht. Ze keek opgelucht lachend naar de jongens, in de volle overtuiging dat ze het nu wel zouden doorhebben. Maar Sirius keek naar James, met een blik van snap jij nu wat ze bedoelt?. Tot haar frustratie antwoordde James met een blik van geen ene moer. Oh, the hell with it. dacht Lily. Subtiele hints zijn blijkbaar niet besteed aan die twee.

Zwarts, Remus is nog steeds tot over zijn oren verliefd op Lizzy, en Lizzy is nog steeds stapel op Remus. De enige reden waarom ze daarnet ja zei, is omdat ze Remus jaloers wilt maken, in de hoop dat hij op zijn beslissing terugkomt. Heb je Remus gezicht daarnet niet gezien? Als jij met Lizzy naar Zweinsveld gaat, vergeeft hij het je nooit. Eindelijk drong het tot James en Sirius door. Ze was opgelucht toen ze de geschrokken blikken op hun gezichten zag. Die praten dus cht niet met elkaar. Ben je daar zeker van, Evers? vroeg Sirius. Oh, heel zeker. antwoordde Lily zelfverzekerd. Waarom heeft Remus het dan uitgemaakt? vroeg James schamper. Lily zuchtte en schudde niet-begrijpend haar hoofd. Ze besloot maar niets te zeggen over de herinnering. Geen idee. Voor zover Lizzy begrepen heeft uit zijn onsamenhangende zinnen die hij uitte toen hij het uitmaakte, is er iets gebeurd tijdens een van zijn ... transformaties Sirius schrok zichtbaar toen ze dat zei hij had geen idee dat Lily wist wat Remus was maar James maakte snel een geruststellend gebaardje dat het in orde was. Maar waarom vertel ik dit eigenlijk allemaal? Jullie zijn zijn vrienden, jullie weten er waarschijnlijk meer van dan ik! Een herinnering die bij Lily gestolen was, gleed over hun gezichten. Ze keken elkaar even onwennig aan. Uiteindelijk besloot Sirius niet op het onderwerp in te gaan en zei: Oh Maar waarom zei ze dan ja? Nogal duidelijk toch? Maar Lily snapte ondertussen al dat het niet zo heel duidelijk was voor James en Sirius, en zei toen, verveeld dat ze echt alles moest uitleggen: Ik zei het toch: Ze wou gewoon Remus jaloers maken. Sirius keek James even verward aan, die echter net zo verward terug keek, maar ze leken het idee toch wel door te hebben. Oh, dan zeg ik morgen wel dat ik niet met haar kan gaan. H, h, eindelijk! zuchtte Lily opgelucht. Goede raad: probeer eens te praten met elkaar in plaats van steeds die onnozele grappen uit te halen. En praat met Remus! Met die woorden draaide ze zich om en liep ze naar haar slaapzaal. Boven vond ze Lizzy een beetje treurig op haar bed zitten. He, Liz? Ja? Zeg me alsjeblieft dat je alleen ja tegen Zwarts hebt gezegd om Remus jaloers te maken? Lizzy lachte even zuur en zei: Ja, dat was wel het plan Maar blijkbaar kon het Remus niet veel schelen dat ik met hem ga Hij zei niet eens iets! Ze staarde ongelukkig naar haar schoenen en een traan bengelde aan het topje van haar neus. Lily ging naast Lizzy zitten, sloeg haar arm rond haar beste vriendin en zei glimlachend: Geloof me, het deed hem wl iets. Je kent Remus toch Hij is niet een jongen die iets zal zeggen. Maar ik heb hem gezien toen je weg was. Hij houdt wel van je, maak je geen zorgen. Lizzy lachte even flauwtjes en zuchtte toen. Maar hij gaat nooit meer terugkomen op zijn beslissing. Lily zuchtte ook, want ze wist dat Lizzy gelijk had. En nu moet ik nog met Zwarts uit ook. Ze draaide verveeld met haar ogen. Lily grijnsde. Ik heb je daar al onderuit gekregen. Tenzij Sirius een complete idioot is, die in een hoop problemen wilt geraken, gaat hij morgen komen vertellen dat hij toch niet met je uit wilt. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Hoe krijg ik ooit iets voor elkaar bij die idioten? Je wordt boos en begint te roepen. Bingo.

----------------------------------Smalofski

Hey mensjes! We beginnen aan deel zeven. Dit is het grootste deel dat er tussen zit, en er gebeurt veel in. Wat? Dat zal je wel lezen ;-). Geloof het of niet, maar ik vond de lyrics bij dit stukje ndat ik m'n verhaal een titel had gegeven. Ik vind ze er zeer mooi bij passen. In dit stukje wordt trouwens ook de titel verklaard (voor zover die nog niet duidelijk was ;-)) Veel plezier! (*) Smalofski (*)

Deel 7: Het zevende jaar Hoofdstuk 55 Hana yo Kirei to, Odaterare. Saite Mitanara, Sugu Chirasareru Youre beautiful, youre the flower, he praises you. But if you bloom, he will get you scattered. (Urami Bushi Meiko Kaji) In het zevende jaar werd Lily aangesteld als Hoofdmonitor. Tot haar enorme verbazing werd de Hoofdmonitor bij de jongens niet Remus, maar James. Wie met een klein beetje gezond verstand maakt in godsnaam Ptter hoofdmonitor? Ze moest toegeven dat hij veel verbeterd was de laatste tijd, maar niemand zou hem kunnen omschrijven als braaf. Ze hoopte maar dat Perkamentus wist wat hij deed. Want persoonlijk had ze niet het gevoel dat James heel onpartijdig zou zijn tegenover de Zwadderaars, en vooral dan Sneep. Na het feestmaal aan het begin van het schooljaar werd ze even apart genomen door professor Anderling. Juffrouw Evers. Bij ons gesprek over de carrirekeuze die u overwoog, hebt u gezegd dat u graag Heler zou worden. Bent u dat nog steeds van plan? Lily knikte en zei: Ja, dat wil ik nog steeds. Als mijn punten er goed genoeg voor blijven tenminste. Wel, in dat geval heb ik een intressante aanbieding voor u. Hier op Zweinstein proberen we onze studenten zo goed mogelijk voor te bereiden op het leven na Zweinstein. In dat kader organiseert de schoolverpleegster, Madam Plijster, een voorbereidende cursus voor alle zevendejaars die van plan zijn voor Heler te gaan studeren. In deze lessen kunnen ze de basistechnieken al leren, om zo hun studies hopelijk zo goed voorbereid als mogelijk aan te vangen. Deze lessen zijn optioneel en u bent niet verplicht dit aanbod te aanvaarden, maar ik zou het u ten zeerste aanraden.

Ze keek Lily afwachtend aan. Ja! zei deze onmiddellijk. Ja, het lijkt me echt heel leuk om dit te doen. Professor Anderling glimlachte. Madam Plijster zal tevreden zijn als ze hoort dat ze een beschermeling heeft. De Heler-lessen werden gegeven door Madam Plijster, en enkel zij en een jongen van Ravenklauw zaten in de les. Lily leerde verschillende spreuken om wonden te genezen, leerde enkele belangrijke drankjes voor zieken en kreeg ook enkele technieken onder de knie, zoals het aanleggen van verband en het spalken van gebroken armen en benen. Ze vond de lessen fantastisch en was zeker dat ze ze een goede keuze had gemaakt met voor Heler te kiezen. De woensdag voor het volgende bezoek aan Zweinsveld zag Lily hoe James door de volgepakte leerlingenkamer zich een baan trachtte te maken tot bij haar. Oh nee, dacht ze bij zichzelf. Daar gaan we weer. Dit was een van de dingen die ze nog het meest haatte aan hem. Het kostte haar telkens opnieuw alle kracht van de wereld om hem af te wijzen zonder het te laten opvallen dat ze eigenlijk wel met hem naar Zweinsveld wou. Lizzy, die met Lily aan het praten was, merkte plots dat haar gesprekspartner haar compleet negeerde. He, Lily, ik praat tegen je! Ze volgde Lilys blik en begreep onmiddellijk waarom ze zo afgeleid was. Hij geeft het echt nooit op, he? vroeg ze aan Lily. Lily schudde haar hoofd en zuchtte zacht. Ze was volop moed bij elkaar aan het scharrelen. k zie je straks wel, hier wil ik geen getuige van zijn. zei Lizzy snel toen James hen bijna bereikt had. Lily knikte dat ze het begrepen had. Lizzy wurmde zich tussen de mensenmassa naar de trappen van de slaapzalen. Toen ze James passeerde, zei ze sarcastisch, maar met een glimlach: Blijven proberen James. Hij grijnsde naar haar. Lily keek toe hij zich door de laatste paar mensen wurmde. Wat als ze eens gewoon ja zei? James moet toch ook zijn zachte kanten hebben? Misschien is hij veranderd? Hij kan toch niet voor de rest van zijn leven een klein ettertje blijven? He, Lily! Ze was in gedachten verzonken geweest en had niet door dat James de laatste eerstejaars van voor zijn voeten had geveegd en nu recht voor haar stond. Ze schrok op en keek hem half vragend, half verveeld aan. Ze was altijd al een goede actrice geweest. Ja? Daar ging die hand weer. Alsof zijn haar nog niet erg genoeg in de war was. Kijk, Lily, sprak ze tegen zichzelf in gedachten, dit is nou precies waarom het nooit iets zal worden tussen jou en hem. Hij is veel te vol van zichzelf. James zal nooit veranderen. Heb je zin om met mij naar Zweinsveld te gaan? Ze rolde met haar ogen. Word je het nou zelf nooit moe om afgewezen te worden? Hij haalde zijn schouders op. Slecht voor de reputatie, hoor. voegde ze er aan toe, alsof ze vermelde dat suiker slecht voor de tanden was. Weer haalde hij zijn schouders op. Het verbaasde haar wel een beetje. Betekende zijn reputatie dan toch niet zoveel voor hem als hij liet uitblijken? Ze keek hem schattend aan. Lily, waarom wil je nooit met me mee? Opeens klonk hij zo breekbaar, zo gekwetst, dat haar hart bijna brak. Ze staarde hem aan. Dit was zo on-James. Met de stoere, macho James wist ze om te gaan. Hoe irritanter hij deed, hoe makkelijker het voor haar was om zichzelf te bedwingen en niet toe te geven. Maar dit? Hier kon ze niet tegen op! Ik, ... Ik... stotterde ze. Ze was compleet in de war. Ik moet ... weg... ja, weg... brief... uilentoren. Ze deed een paar stappen weg van James. Hij stak zijn arm uit om haar tegen te houden maar veranderde halverwege van gedacht en liet zijn arm mistroostend naast zich hangen. Hij had nog steeds die gekwetste blik op zijn gezicht. Ze dacht dat ze hem zacht hoorde zuchten voor ze tussen de leerlingen verdween.

Bij het portretgat keek ze nog eens om. James zat al weer bij zijn vrienden maar praatte niet met hen en lachte niet mee om het konijn dat Sirius in een huppelende krop sla had veranderd. Hij staarde, diep nadenkend, naar de krop sla, die nu aan een paar worteltjes aan het ruiken was. Lily kreeg de indruk dat hij de sla zelfs niet zag, maar mijlenver zat met zijn gedachten. Misschien wel bij haar? Ze kreeg een warm gevoel in haar maag toen ze zichzelf voor n seconde deze gedachte toeliet, voor ze kwaad tegen zichzelf zei dat ze moest stoppen met dagdromen. Maar toch,... De manier waarop hij daarnet naar haar gekeken had, waardoor ze z in de war was gebracht... Zou ze misschien toch wat voor hem betekenen? Meer dan een overwinning in de versier-zoveel-mogelijkmeisjes-en-wordt-benoemd-tot-de-grootste-zak-ter-wereld-wedstrijd? Misschien was hij toch niet zo egocentrisch als ze altijd had gedacht? Nee, Lily, wordt nu niet soft! Hij zal je hart breken als je niet op je hoede bent. Ze zuchtte zacht. Maar aan de andere kant, hoe kan hij iets breken dat in duizend stukjes uit elkaar spat bij elk afkeurend woord over hem dat haar lippen verlaat? Ze wierp nog een laatste blik op hem en klom toen verder door het portretgat.

----------------------------------Smalofski

Hey! Nog eens bedankt aan iedereen die een reactie heeft gegeven. :love: Ik denk dat er veel mensen zijn (inclusief ikke) die dit hoofdstukje wel leuk zullen vinden ;-). Oke, Ik had dus een hoofdstuk waar ik eigenlijk liever twee hoofdstukjes van gemaakt had, maar die stomme 1000-woorden regel stak daar een stokje voor *sluipt stiekem dichterbij met een schaar in aanslag en knipt het lekker toch in twee* ssssst! :wink: (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 56 I wanna go with you to that other world. The one your love takes me to. I wanna go with you. (I want to go with you Eddy Arnold) Toen Lily terug kwam van de uilentoren zat James niet meer in de leerlingenkamer. Ze liep naar Lizzy, die bij aan een tafeltje zat te werken. Hey. Oh, Hoi. Ik vroeg me al af waar je naar toe was. He, kan ik je werkstuk voor Kruidenkunde eens zien? Dit raakt nooit meer op tijd af! Werkstuk voor...? Lily, zeg me nou niet dat je het werkstuk voor Kruidenkunde vergeten bent! Over hondsetend draf?

Lily kreunde. Hoe kon ze dat nou vergeten zijn? Oh-oh. Jij zit in de problemen... Professor Waggeman heeft het eeuwen geleden al opgegeven! Je weet toch nog welk boek we moesten gelezen hebben om het werk te maken? Dt heb je toch wel gedaan? Lily beet op haar lip. Driekwart. Ik moet nog zon vijftig paginas. En dan nog het hele werkstuk maken. Lizzy floot. Ik zou er maar snel aan beginnen als ik jou was. Lily ging snel haar boek halen en begon te lezen. Naarmate het later werd, werd het rustiger in de leerlingenkamer. Tegen elf uur had Lily haar boek uit. Met een enorme zucht haalde ze een lang stuk perkament uit en schreef de titel. Haar hersenen deden pijn, maar dit moest echt af. Ze had maar tien cm geschreven toen de klok twaalf sloeg en Lizzy geeuwend opstond. Eindelijk af! Ik ga naar bed. Als je wilt, laat ik mijn werk hier liggen, dan kan je het eens overlopen? Lily knikte en wenste Lizzy goedenacht. Lizzy liep naar de trap van de meisjeskamers. Ze keek nog even naar de volle maan door het raam, zuchtte en liep toen de trap op. Lily wist dat ze evenveel werk zou hebben om Lizzys werk onherkenbaar in het hare te verwerken dan dat het zou kosten om het zelf te maken, dus besloot ze Lizzys werk links te laten liggen en het zelf te doen. De klok sloeg n uur. Wanhopig keek Lily naar haar perkament. Dit was nog lang niet af en ze was zo moe. Ze was ondertussen de enigste in de leerlingenkamer. Het zou vast geen kwaad kunnen als ze even haar ogen sloot. Heel even maar en dan weer verder werken... Heel...eventjes... Psst, Lily, word eens wakker! Hu? Versuft hief ze haar hoofd op. Waarom plakte er een blad aan haar wang? Ze keek om zich heen in het donker en besefte dat ze in de leerlingenkamer zat. Oh, ja, het werkstuk, juist Toen keek ze naar diegene die haar wakker had gemaakt. Potter? vroeg ze slaperig. Hoe laat is het? Hij keek op zijn horloge. Bijna half zes. Wat?! Half zes! Lily kreunde en liet haar hoofd op haar armen vallen op de tafel. O nee. Nu raakt dat werkstuk nooit meer af. Waggeman vermoordt me! Nee hoor. zei James vrolijk. Verbaasd keek Lily op. Als je dit overschrijft, ben je nog op tijd klaar. Hij schoof een stuk perkament naar haar toe. Lily las het diagonaal en zag dat het het werkstuk van Kruidenkunde was. Het begon waar zij was geindigd en de inkt van de laatste regels was nog niet helemaal droog. Maar... wat? stamelde ze. Waarom had hij dit voor haar gedaan? James grinnikte. Je lag zo vredig te slapen. Ik kreeg het niet over mn hart je wakker te maken om je verder te laten werken. Hij stond op en zei lachend: De rekening krijg je later wel. Opgelucht dat ze toch iets had om in te dienen lachte ze met hem mee. Hij was bijna bij de trap naar de jongenskamers, toen ze hem terugriep. He, James? James? Wat is er mis met Potter? Misschien was het door het slaapgebrek, of omdat ze hem dankbaar was dat hij haar geholpen had, maar ze vond zijn humor opeens een stuk beter te verteren dan anders. Ik was, denk ik, een beetje te hard gisteren. Misschien kunnen we, als jij nog wilt tenminste, toch samen naar Zweinsveld gaan? Het was eruit voor ze het besefte, maar ze voelde verbazingwekkend genoeg geen spijt dat ze het gevraagd had. Hij glimlachte naar haar. Lijkt me heerlijk. Zij glimlachte terug en even viel er een stilte, die echter niet ongemakkelijk was. Wel, trusten Evers! En hij liep de trap op en uit het zicht.

 trusten James. mompelde Lily. Vanuit de verte hoorde ze James een tiomfantelijke Wooohooo! roepen. Lachend trok ze het perkament met het vervolg van haar werkstuk dichterbij en begon het over te schrijven. Ze merkte dat het best goed was, zelfs beter dan als ze het zelf zou gedaan hebben. Perkamentus had gelijk toen hij gezegd had dat James en Sirius bijzonder intelligent waren, dacht Lily geeuwend. Al zou ik dat nooit toegeven.

----------------------------------Smalofski

Hey! Jullie dachten toch niet dat het zo simpel ging gaan he? :twisted: Laat de complicaties aanrukken! (*) Smalofski (*) ps: Mensen met een bijzonder levendige fantasie: Pas een beetje op met dit hoofdstukje Het kan een beetje eng worden als je het een beetje t grafisch gaat voorstellen klein beetje maar hoor ^^

Hoofdstuk 57 The ghost of love keeps haunting me. Although you're gone, I can't get free. Just when I think I'm over you, the ghost of love says, "Peek-a-boo". (The ghost of love Tavares) Donderdag verliep uiterste traag voor Lily, die verlangde naar haar bed. Lizzy snapte niet hoe Lily haar werkstuk afgekregen had, maar Lily had geen zin om haar te vertellen wie het eigenlijk had afgewerkt. Die avond ging Lily vroeg naar bed. Duizenden gedachten tolden door haar hoofd toen ze in een diepe slaap viel. Ze stond op een strand. De zon scheen warm op haar huid en de geluiden van de zee werkten kalmerend. Ze keek naar het water en zag Lizzy en Remus spelen in het water. Ze zwaaide naar hen en zij zwaaiden terug. Ze hoorde iemand haar naam roepen en draaide zich om. James kwam op haar afgelopen. He! Lily! Zin om een wandeling te maken? Het was alsof ze al jaren vrienden waren. Ze begroette hem met een lach. Heerlijk was dit. Geen aanstellerij, gewoon zichzelf kunnen zijn. Ze knikte en liep naast hem op het mulle zand. Opeens

pakte hij haar hand vast en ze voelde een tinteling door haar lijf gaan. De vlinders in haar buik hadden vrij spel en ze voelde zich fantastisch. Ze merkte niet eens dat ze blijven staan waren. Hij legde zijn handen rond haar wangen en kwam langzaam dichterbij. Zijn lippen raakten de hare en ze wist zeker dat ze nog nooit zo gelukkig was geweest. Een koude windvlaag deed haar opkijken. De stralend blauwe hemel was verdwenen. Grauwe wolken blokkeerden de zon. De rustige zee was veranderd in een kolkende watermassa. Wat was er aan de hand? Ze keek weer naar James, maar hij leek steeds verder weg te staan, ook al bewoog hij niet. Uiteindelijk was hij slechts een klein stipje in de verte en stond ze alleen op het donkere en koude strand. Ze rilde. Ze hoorde iets bewegen achter zich en draaide zich vliegensvlug om. Daar stond Nick. Maar het was niet de Nick die ze kende. Zijn gezicht was ingevallen en miste hier en daar wat huid. Er zaten wormen in zijn haar en hij miste een oog. Zijn kleren waren gescheurd en vuil. In feite waren het niet meer dan een paar lompen. Hij strompelde dichterbij en stak een hand uit. Lily zag dat het niet meer was dan een paar kootjes. Ze gilde het uit en trachtte weg te komen, maar struikelde over haar eigen voeten en viel in het zand. Lily! Een holle, onnatuurlijke stem riep haar toe. Lily! Waarom heb je me bedrogen? Ze krabbelde wanhopig achteruit. Ik hield van je en je hebt me bedrogen! N-nee fluisterde Lily hees. Hij was nu vlak boven haar. Ze kon de rottende geur ruiken en werd bijna ziek. Neeeeeeeeeeeeeeee! Het spijt me! Ze gilde het uit, maar niemand kon haar horen. Hij stak zijn handen uit en sloot die rond haar nek. Ze greep zijn polsen maar hij was veel te sterk voor haar. Ze voelde hoe zijn greep strakker werd. Het spijt me. fluisterde ze met het laatste restje adem dat ze nog had. Het spijt me, het spijt me! Lily! Word nou wakker! Het spijt- Met een gil veerde ze overeind. Ze was nat van het zweet, trilde en was helemaal buiten adem. Ze keek recht in de verschrikte gezichten van Lizzy, Rozilde en Natalie. De angst van haar droom was nog zo echt, dat ze de tranen niet kon tegenhouden. Lily, rustig maar, het was maar een nachtmerrie. probeerde Lizzy haar te sussen. Ze zette zich neer op Lilys bed en nam Lily in haar armen. Hij kwam terug! snikte Lily. Nicolas! Hij kwam terug en zei dat ik hem bedrogen heb! Ze kon en wou haar tranen niet tegenhouden. Stil maar Lily, het was maar een droom. Maar hij had gelijk! Waar ben ik allemaal mee bezig? Het was maar een droom, het was niet echt. Toen Lily na een tiental minuten weer een beetje gekalmeerd was, ging Lizzy terug slapen. Lily lag in het donker te kijken naar de binnenkant van de gordijnen rond haar bed. Op zon momenten miste ze Nick nog het allermeest. Ze miste zijn troostende armen om haar heen zoals hij zoveel jaar geleden had gedaan toen ze een nachtmerrie had. Die sterke armen waarin ze zich altijd veilig voelde. Die zachte woordjes die haar altijd gerust stelden. Hoe kon je mij zo alleen laten? Ik heb je nodig! Ze speelde onbewust met haar ring rond haar vinger. Er rolden enkele laatste tranen over haar wangen. Ik ben je nodig, Nicolas! Kom terug kom terug Lily wist dat ze die nacht niet meer zou slapen.

----------------------------------Smalofski

Hey! Het hoofdstukje van vandaag bestaat eigenlijk uit twee deeltjes die te klein waren om elk een hoofdstuk van te maken. Het eerste deel, daar ben ik niet zo dol op... maar ik had een aanleiding nodig, dusja :roll: Het tweede stukje, is een van mijn lievelingsstukjes. 'k kan niet goed uitleggen waarom, maar ik vind het echt leuk om te lezen. Hopelijk delen jullie mijn mening. Ook de lyrics van die hoofdstuk gaan over het tweede stukje, en ze passen eigenlijk wel heel goed, als je er over nadenkt... Anyway, gedaan met erover te zeveren, hier komt het! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 58 I wish I could scream out loud that I love you. I wish I could say to you Dont go!. As he walks away, he feels the pain getting strong. People in your life, they dont know whats going on. Too proud to turn around. Hes gone. (Ace of Base Dont turn around) Juffrouw Evers! Een geschrokken en boze stem deed haar ontwaken. Het duurde even voor ze zich kon orinteren. Toen besefte ze dat ze in het klaslokaal van Transfiguratie zat. Voor haar stond professor Anderling. Haar handen op haar heupen maakten onmiddellijk duidelijk dat ze diep geschokt was dat Lily is slaap was gevallen tijdens haar les. Lily kreunde. Twee nachten met bitter weinig slaap hadden haar doen indommelen in de les. En het feit dat professor Anderling hoofd van Griffoendor was, zou n-et in haar voordeel werken. Het spijt me, professor. Ik heb niet zo goed geslapen deze nacht. Niet zo goed geslapen was een enorm understatement, helemaal niet geslapen zou er beter op trekken of gevechten geleverd op leven en dood, maar Lily wist dat ze niet op al teveel medelijden moest rekenen en wou niet overdrijven. Wel, het spijt mij ook om u te moeten meedelen dat ik vijftien punten aftrek van Griffoendor. Haar klasgenoten wierpen haar boze blikken toe. En nu gaan we verder met de les, als jullie wakker kunnen blijven tenminste. Enkelen lachten, maar de meesten waren nog niet over de vijftien punten heen die Lily hen net had gekost. Het kostte Lily behoorlijk wat moeite om niet opnieuw in slaap te vallen tijdens de les en ze was dan ook blij toen de bel ging en de les gedaan was. Toen viel het haar te binnen dat ze ng vijf lessen had die dag. Moedeloos liet ze haar hoofd in haar armen op haar bank vallen terwijl de rest van de klas hun spullen bij elkaar scharrelden. Lily, kom je? vroeg Lizzy ongeduldig.

Meuh. was het enige antwoord dat ze kreeg. Ik neem maar aan dat dat een ja was? Ik hou wel een plaatsje vrij. Zorg maar dat je niet weer in slaap valt! Gniffelend liep Lizzy naar buiten. Met een zucht hief Lily haar hoofd terug op, klaar om recht te staan en Lizzy te volgen, maar ze keek recht in het gezicht van professor Anderling. Oh nee, wat nu weer? dacht Lily vermoeid. Jufrouw Evers? Kan ik u even spreken? Tot haar grote verbazing klonk de immer streng professor Anderling niet streng, maar zacht, zelfs moederlijk. Lily knikte en volgde professor Anderling naar haar kantoortje, achter het lokaal. Ga zitten. Professor Anderling wees naar de stoel voor haar bureau en Lily ging zitten. Wil je soms wat thee? Ze zwaaide even met haar toverstok en er verschenen twee kopjes en een dampende theepot. Ze schonk een kopje in voor Lily en voor zichzelf. Ik ben een beetje bezorgd om u, juffrouw Evers. Het is niet jouw gewoonte om de les niet te volgen en om dan nog in slaap te vallen... Ze keek Lily streng aan. Je zei dat je niet goed hebt kunnen slapen vannacht. vervolgde ze, wat zachter. Een speciale reden daarvoor? Lily aarzelde even maar antwoordde toen toch: Ik had een nachtmerrie. Nogal een erge. Ze keek naar haar handen. Professor Anderling zou vast zeggen dat ze zich niet zo moest aanstellen. Misschien lucht het op om er eens over te praten. Als je wilt, wil ik er wel naar luisteren. Ik heb het niet zo op waarzeggerij en zon dingen, maar ik geloof wel dat elke droom, of nachtmerrie, een oorzaak en een boodschap heeft, die je kunnen helpen jezelf beter te begrijpen als je ze juist interpreteert. Ik geloof dat u nog niet zo lang geleden een groot persoonlijk verlies hebt geleden? Lily wou niet echt haar droom vertellen aan professor Anderling, maar haar mond was al begonnen en ze merkte dat het inderdaad opluchtte om erover te praten. Ze had natuurlijk Lizzy wel, maar hoe kon ze zo iets vertellen aan Nicks zus? Toen ze gedaan had met vertellen, bleef het even stil in het kantoortje. Lily nipte van haar thee. Uiteindelijk begon professor Anderling weer te praten. Wel, zoals ik al zei, elke droom heeft een oorzaak en een boodschap. Ik denk dat ik wel weet wat de boodschap is van deze droom. zei Lily stil. Werkelijk? Ik denk echter dat u de boodschap en de oorzaak met elkaar verwisselt. Ik verwissel... h? Lily keek professor Anderling niet-begrijpend aan. U verwisselt boodschap en oorzaak. Als ik me niet vergis, denkt u dat de boodschap van deze nachtmerrie is dat u zich schuldig moet voelen omdat u verder gaat met uw leven en misschien iemand anders leuk begint te vinden? Lily voelde zich rood worden en concentreerde zich weer op haar vingers. Maar dat is niet de boodschap, lijkt me. Ik denk dat u deze nachtmerrie hebt gekregen omdat u zich schuldig voelt. Maar, maar wat is dat de boodschap? vroeg Lily verward. De jongen in jouw droom, was jouw vriendje, juist? Hij is ws mijn verloofde. fluisterde Lily, zo stil dat het haar verbaasde dat professor Anderling haar verstaan had. Het proces van rouwen, is een lange weg, juffrouw Evers. Ik denk dat jouw droom je duidelijk wilt maken dat je klaar bent om de laatste stap te zetten. De jongen in jouw droom was niet zoals jij je hem herinnert, mag ik hopen. Je geest beseft dat hij er niet meer is en is klaar om hem te laten gaan. Maar jij moet dat zelf ook willen. Maar dat wil ik ook,... denk ik. Ik denk het niet. Je moet er afstand van nemen. Lily staarde weer naar haar handen, niet helemaal begrijpend waar ze het over had, tot een schittering van het licht het haar duidelijk maakte. Verschrikt keek ze op. Nee, dat... dat kan ik niet! Als je wilt verder gaan met je leven, zul je wel moeten.

Maar... mijn ring... Ik weet dat het niet makkelijk is, juffrouw Evers. Ze legde even haar hand op die van Lily. Er viel een stilte. Wel, het lijkt me dat u al genoeg gemist heeft van de volgende les. Laat ons de thee opdrinken en dan kunt u uw klasgenoten vervoegen. Lily had lang en diep nagedacht over de woorden van professor Anderling en was tot een besluit gekomen. Die middag, na het laatste lesuur in de voormiddag bleef ze expres wat treuzelen en volgde James en zijn vrienden die lachend naar de eetzaal liepen. Vlak voor hij de Grote Zaal wou binnengaan, riep ze zijn naam. James? Verbaasd keek hij achterom en zag Lily staan. Hij grijnsde naar Sirius en gaf teken dat ze alvast een plaatsje moesten zoeken. Hey, Lily! Kon je niet wachten tot zaterdag om van mijn aanwezigheid te genieten? Met een groot gebaar legde hij zijn arm om haar schouders. Een aangename tinteling ging door Lilys lichaam, maar ze onderdrukte die. Ze bevrijde zich van zijn arm op haar schouder en vroeg: Euh, kan ik je even spreken? Een beetje meer... priv? Ho, ho lachte hij. Niet t hard van stapel lopen he! Ze rolde met haar ogen. Mannen! Kom gewoon even mee, alsjeblieft? vroeg ze rustig. Ze leidde hem naar een van de ongebruikte leslokalen die uitkwamen op de hal. Toen ze daar met hun tween stonden voelde ze zich wat ongemakkelijk. Moest hij echt zo dichtbij komen staan? Euh begon ze. Ik weet niet goed hoe ik je dit moet vertellen,... Haar toon deed hem haar wantrouwig aankijken. Ze keek hem niet aan. Dit moest maar snel. Het spijt me, maar ik kan niet met je mee naar Zweinsveld. Zijn mond viel open. Wat?! Maar, waarom niet? Heb ik iets misdaan? Dat van dat te hard van stapel lopen was gewoon een grapje hoor. Nee, zei ze vlug. Het is niet jouw fout. Het is gewoon... er is iets dat ik moet doen. Iets dat je moet doen... herhaalde hij langzaam. En je kunt me niet zeggen wat het is? Nee. antwoordde Lily zacht. Tot haar schrik zag ze zijn gezicht verharden. Hij deed een stap achteruit, in de richting van de deur. Weet je, als je liever met iemand anders wilt gaan, kon je dat ook zeggen hoor. Ze keek hem verschrikt aan. Ze wou niet dat hij dacht dat ze liever met iemand anders wou gaan! Nee, dat is het niet, ik... Maar ze werd onderbroken door James, die blijkbaar niet meer naar haar luisterde. Je hoeft niet te liegen. Ik wil niemand dwingen om met me uit te gaan. Ze hoorde zijn stem luider en bozer worden. Wanhopig probeerde ze het hem duidelijk te maken dat hij het verkeerd op had. Je begrijpt het niet, ik... Ik begrijp het heel goed! Je wilt niet meer met mij uit en dus verzin je zon doorzichtig smoesje! James keek haar woedend aan. Weet je wat? Je zoekt het zelf maar uit! Ik heb het echt gehad met jou! Wees gerust, ik zal je niet meer meevragen! Nooit meer! Hij draaide zich om een stampte de kamer uit. Het kleine, elfjarige meisje in Lilys hart riep hem wanhopig na: Nee! Wacht! Ik wil wl met je uit!. Maar niemand kon haar horen. Ze verdronk in een zee van tranen. Tranen die wanhopig verbeten werden door het zeventienjarige meisje dat alleen in de lege kamer stond en wist dat ze haar enige kans op geluk voorgoed verjaagd had. En enkele traan rolde over haar gezicht toen ze hem nariep:

Prima! Alsof het mij wat kan schelen!

----------------------------------Smalofski

Hey! Vandaag komen jullie te weten wat Lily zo dringend moest gaan doen, waardoor ze niet meekon met James naar Zweinsveld. Veel plezier ermee! :-D (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 59 Begrieving snow falls in the dead morning. Stray dogs howls and the footsteps of Geta pierce the air. I walk with the weight of the Milky Way on my shoulders. But an umbrella that holds onto the darkness is all there is. Im a woman who walks at the brink of life and death. Whos emptied my tears many moons ago. (The flower of Carnage Meiko Kaji) De volgende dag konden de leerlingen van het derde jaar of hoger een bezoek brengen aan Zweinsveld. Lily voelde James blik op haar branden maar vermeed oogcontact toen ze door de leerlingenkamer liep, met haar jas en tas in de hand, en door het portretgat naar buiten klom. Ze liep samen met Lizzy, Natalie en Rozilde naar Zweinsveld en nam daar afscheid. Ze wandelde naar een verlaten hoekje, dat uit het zicht lag van de hoofdstraat. Ze wou geen aandacht op zich vestigen, want leerlingen van Zweinstein mochten eigenlijk Zweinsveld niet verlaten op hun uitstapjes, zelfs al hadden ze hun verdwijnseldiploma. Met een zachte plop was ze verdwenen en bijna tegelijkertijd verscheen ze onder een oude treurwilg. Het was koud en de wind blies guur door de bladeren. Ze trok haar jas wat dichter en begon tussen de graven van het kleine kerkhof te wandelen. Ik heb dit echt veel te lang uitgesteld. dacht ze bitter bij zichzelf. Ze wist niet waar ze moest zijn, maar liep doelloos tussen de graven heen zonder te kijken aan wie ze toebehoorden. Ze voelde zich zoveel ouder dan ze eigenlijk was. Meisjes van haar leeftijd hoorden niet op een kerkhof rond te lopen, treurend om hun geliefden. Jongens van zijn leeftijd hoorden hier niet te liggen Opeens stond ze stil. Hier was het. Dat wist ze zeker, zonder zelfs maar naar de steen te kijken. Hallo Nicolas. Ze stond voor zijn graf en keek neer op de prachtige marmeren steen. Nicolas Lorenzo Garci 1957 - 1977

Zoon, Broer, Verloofde. Veel te vroeg gegaan, maar in ons hart. Druppels die niets te maken hadden met de motregen die neerdwarrelde, liepen over haar gezicht, toen haar ogen bleven rusten op het derde woordje. Ze ging op haar knien zitten. Ze merkte de kou niet eens, die door de stof van haar gewaad heen, haar knien ongevoelig maakte. Lange tijd was ze stil. Toen begon ze zachtjes te praten. Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik zo lang gewacht heb om te komen. In de verte jankte een hond. Zijn gehuil doorsneed de stilte en klonk kil in Lilys oren. Hier komen maakt alles zo veel reeler. Je bent niet gewoon thuis of op vakantie... Tranen verstrikten haar keel. Ze slikte ze door en dwong zichzelf verder te praten. Dit moest ze doen. En waarom ik hier nu zit en tegen mezelf aan het praten ben? H Het gaat niet zo goed met me, Nick. Nachtmerries, schuldgevoel. Met haar handen groef ze een kuiltje vlak onder de steen. Ik hou van je, Nick en ik zal altijd van je houden. Je hebt altijd een plaatsje in mn hart dat niemand je kan afnemen. Maar ik moet verder met mijn leven. Ze schoof de ring die Nick haar gegeven had op het bruggetje van Zweinsveld van haar vinger. Het gaf een vreemd, naakt gevoel. Voorzichtig legde ze hem in het kuiltje. Vaarwel, Nicolas. Ooit zien we elkaar terug, dat ben ik zeker. Ze vulde het kuiltje terug op en veegde haar handen af. Ze bleef nog even voor het graf geknield. Tenslotte stond ze recht en veegde haar tranen af. Volgende keer zal het niet zo lang duren. beloofde ze hem en ze liep traag en aangeslagen terug naar de treurwilg. Eenmaal terug in Zweinsveld liep ze in de richting van het kasteel van Zweinstein. Voor haar liepen een paar Huffelpufmeisjes vrolijk te giechelen. Ze moest langer op het kerkhof geweest zijn dan ze besefte, want zij en de meisjes leken de laatste te zijn die nog in Zweinsveld waren. Zo zou mijn leven moeten zijn. zuchtte ze tegen zichzelf, terwijl ze naar de meisjes keek, Lachend en giechelend, mn enige zorg de vraag of mn lipstick bij mn kousen past. Ergens is het helemaal fout gegaan. Ze volgde de meisjes tot het kasteel, maar toen ze door de grote eikenhoute deuren wou stappen, versperde iemand haar de weg. James, asjeblieft, niet nu. Laat me door. zuchtte ze. Hij keek haar schamper aan. Wat is er? Afspraakje niet zo goed verlopen? Is het daarom dat je alleen terug gekomen bent? Heeft hij je laten zitten? Hij klonk helemaal niet bezorgd, in tegendeel, hij genoot ervan. Ik was helemaal niet op een afspraakje. En laat me nu door. zei Lily vermoeid. Ze was zo moe en verdrietig Ze had hier echt geen energie meer voor. Geen date he? Maar met mij kon je niet naar Zweinsveld en toch kom je er vandaan. Welke andere reden kan er zijn dan dat je met iemand anders bent gegaan. H? Nog steeds versperde hij hooghartig haar weg. Je hebt geen idee waar je het over hebt. siste ze waarschuwend. En zelfs al ws ik met iemand anders, dan ng zou het je niets aangaan! Ik hoef aan jou geen verantwoordelijkheid af te leggen! Och ja, begin maar te huilen. Je speelt met mensen hun gevoelens en denkt er geen seconde aan dat je ze misschien kwetst! Je bent niet diegene die ik dacht dat je was! Doe me een lol, en stop met de onschuldige uit te hangen. schreeuwde hij haar toe. Iets knapte in haar. Ze keek hem recht in de ogen en liet haar opgekropte emoties de vrije loop. IK speel met mensen hun gevoelens?! IK kwets mensen?! Wil je echt weten waar ik naar toe was? Ik was het graf gaan bezoeken van mijn dode verloofde! Blij nu? Ik kan niet geloven dat ik met jou uit

zou gaan! Je bent een ongevoelige zak, Potter! Ik ben blij dat ik dat nu inzie, voor ik de fout maakte om met je uit te gaan! EN IK HUIL NIET! schreeuwde ze nog luider dan hij, ook al was haar gezicht nat van de tranen. Woedend staarde ze hem aan, geheel buiten adem van het roepen. Geschrokken keek hij haar aan. Was was dt waar je naar toe was? Ma maar je kwam van Zweinsveld! stotterende hij. Ja! In ben vanuit Zweinsveld verdwijnseld! En als je me nu niet door laat, vervloek ik je zo dat je weken niet kunt neerzitten! Maar we mogen helemaal niet verdwijnselen als we in Zweinsveld zijn! Ha! Hoor hem eens bezig, de hypocriet! Alsof jij je ooit aan de regels houdt! Zijn houding was helemaal veranderd. Hij stond een beetje slap tegen de deurpost en was zo te zien haar woorden in zijn hoofd aan het herhalen. Woest stormde ze hem voorbij en stampte ze het kasteel binnen. De meisjes die voor haar hadden gelopen, keken haar verbaasd aan toen ze hen passeerde, nog steeds met tranen in de ogen. ----------------------------------Smalofski

Hey! We beginnen aan de eindspurt. (Alle ja, niet de eind- eindspurt, ik ga nog wel een tijdje door hoor, maar de eindspurt naar Lily en James samenkomen dinges, je snapt wel he :-D) De laatste tijd krijg ik minder en minder reacties :-(. Ik sta open voor tips, opmerkingen, enzo... Anyway, veel plezier met dit stukje :-). (*) Smalofski (*) Oh, wauw, pagina 5 al :-D Dat verdient wel eens een nieuwe banner/kaft: http://i118.photobucket.com/albums/o106/orkytje/BannerShatteredHeart3.gif Zelf gemaakt, inclusief tekening (

Hoofdstuk 60 Im not ready to make nice, Im not ready to back down. Im still mad as hell, and dont have time to go round and round. Its too late to make it right, I probably wouldnt if I could. Cause Im mad as hell, cant bring myself to do what it is you think I should. (Not ready to make nice Dixie Chicks)

De volgende dagen waren een paar van de moeilijkste uit haar leven. Al die jaren had ze inwendig gesteund op de vage hoop dat achter al die aanstellerij, iets chts had gescholen zoals bij haar achter al die minachtig ook iets heel echts had gescholen. Maar nu was het wel duidelijk dat ze niets voor hem betekende. Ze herinnerde zich maar al te goed in blik in zijn ogen toen hij tegen haar geschreeuwd had. Die woedende ogen die haar meer gekwetst hadden dan al zijn woorden bij elkaar. Die ogen die ooit zo heerlijk bruin waren geweest, waren gevuld met woede en haat. De gedachte aan zijn blik deed haar keel dichtknijpen en haar maag omdraaien. Ze kon zich niets meer wijsmaken. James hield niet van haar. Hij kon haar waarschijnlijk niet eens uitstaan Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Hij had precies gedaan waar ze zichzelf al die jaren tevergeefs had trachten te beschermen. Hij had haar hart gebroken. En het was allemaal haar eigen fout. Toen ze na Transfiguratie haar naam hoorde roepen wist ze meteen wie haar aandacht trachtte te trekken en ze wou liefst zo ver mogelijk van hem verwijderd zijn. Wat wou hij nu weer? Ze had het toch overduidelijk gemaakt dat hij niets meer van haar moest verwachten? En hij had duidelijk gemaakt dat ze niets meer van hem moest verwachten Met een knikje liet Lizzy weten dat ze begrepen had dat Lily graag even alleen was en ze verdween in de gang. Lily draaide zich om en met de verveelde uitdrukking, die ze al zo lang op haar gezicht forceerde telkens hij haar aansprak, antwoordde ze: Ja? Kunnen we even praten? Praten? Heb jij niet al genoeg gepraat? Of valt roepen tegenwoordig niet meer onder de noemer praten? Ze keek hem snerend aan. James keek ongemakkelijk naar de nieuwsgierige blikken van zijn klasgenoten die op hem en Lily gericht waren en vroeg smekend: Toe, Lily, kom even mee. Lily wou eigenlijk ook niet dat heel de klas getuige was van hun gesprek en stemde dus maar toe en even later stonden ze in een van de verlaten gangen. Wel? vroeg ze hem, een beetje harder dan bedoeld. Ze was er zich van bewust dat James wel reden had gehad om boos op haar te worden. Ze had tenslotte een wel erg vage reden gegeven waarom ze niet mee kon naar Zweinsveld. Maar dat zou ze hm niet toegeven! James keek een beetje ongemakkelijk naar zijn handen. Zo was Lily hem niet gewoon. Normaal gezien wist hij zich altijd een houding te geven. Opeens leek hij heel veel op die elfjarige jongen die ze op de trein had gezien. Ik wou gewoon zeggen dat het me spijt dat ik zo tegen je geschreeuwd heb. Ik was, geloof ik, een beetje jaloers. zei hij snel. Toen Lily niet reageerde vervolgde hij al even snel: Maar je snapt het niet. Ik heb er alles aan gedaan je te vergeten. Al die meisjes geen enkel dat jou deed vervagen. Ik heb geprobeerd om jou me te doen haten! Ik heb zelfs je kat op het dak gezet! Alles in de hoop dat je niet meer door mn gedachten zou dwalen bij elk onbewaakt moment. Maar je wou gewoon niet weg! Telkens als ik dacht dat je me echt door en door haatte, en dat ik je rustig kon vergeten, deed je iets en begon ik weer te twijfelen Ik kn je gewoon niet vergeten, hoe hard ik ook probeer. Lily keek hem aan met een mengeling van gevoelens, die allemaal vochten om de bovenhand te krijgen. Verwarring, woede, medeleven, liefde, irritatie, verdriet, verbazing. Ze wist niet hoe ze zich eerst moest voelen. Hij klonk zo eerlijk. Meende hij wat hij zei? Toen vond hij blijkbaar zijn gewone manier van doen terug, want hij bracht zijn hand naar zijn haar om het in de war te brengen en zei: Waarom ga je niet gewoon met me uit, zoals al de rest? Je bent altijd boos op me, zelfs al heb ik niets gedaan. De ommezwaai naar de arrogante James kwam zo plots dat Lily even uit haar lood geslagen was, maar ze herpakte zich al snel en rolde met haar ogen:

Waarom? Je bent een arrogante kwast, James! Je denkt dat de hele wereld aan je voeten ligt! schreeuwde ze. Ze voelde de tranen opwellen. Ze was nog bozer op zichzelf dan op James. Hij had het weer voor elkaar! Telkens opnieuw bleef ze vallen voor die puppyblik. Met de roekeloosheid die meegebracht werd door de woede, hoorde ze zichzelf schreeuwen: Wil je weten waarom ik steeds boos op je ben? James deinsde achteruit. Hij was een beetje bang van Lily als ze zo tegen hem uitviel. Omdat jij het onmogelijk maakt voor mij om mezelf te zijn! Schreeuwen en boos zijn is zoveel makkelijker dan vertellen wat ik zou willen zeggen! Ze viel stil. Ze kon niet geloven dat ze dit net gezegd had! Met een schok besefte ze dat James haar verward aankeek. Wat bedoel je? Jezelf zijn? Hij had het niet begrepen. Zij had net haar ziel blootgelegd en hij begreep niet wat ze gezegd had! Waarom had ze ooit gedacht dat hij zou veranderen? Met een kreet van frustratie en opwellende tranen in haar ogen, draaide ze zich om en wou ze de kamer uitlopen maar ze voelde dat ze tegengehouden werd door zijn hand rond haar arm. Nee, wacht! Loop niet weg! Hij klonk niet zo arrogant meer, dus trok ze zich los uit zijn greep, maar liep niet verder. Ze staarde hem woedend aan. Wat bedoelde je nou eigenlijk? Waarom zou je jezelf niet mogen zijn? Wat zou je willen zeggen? Lily schudde met haar hoofd. Aan de ene kant was ze woedend en haatte ze alles dat iets te maken had met James Potter. Maar aan de andere kant wou ze wanhopig zeggen wat ze al die tijd voor hem gevoeld had. Ze wist dat dit ht moment was. Als ze ooit iets zou zeggen zou het nu moeten zijn. Maar ze was zo bang. Bang dat hij haar zou dumpen van het moment dat hij haar kon krijgen. Bang dat ze Nick bedroog als ze iets met James begon. Bang dat James helemaal niets voor haar voelde... Lily, van mij mag je helemaal jezelf zijn En voor ze zichzelf kon tegenhouden voelde ze zichzelf naar hem toen buigen. James leek niet goed te begrijpen wat er allemaal aan de hand was, want hij bewoog niet. Ze ging op de tippen van haar tenen staan, nam zijn verbaasde gezicht in haar handen en zonder ook maar de kleinste aarzeling gaf ze zich eindelijk over aan haar hart. Ze kuste hem zachtjes. James leek helemaal in shock te zijn, want nog steeds bewoog hij niet. Het was alsof haar maag ontplofte en haar hart elk moment uit haar lichaam kon springen. Een traan ontsnapte van onder haar gesloten oogleden. Toen maakte ze zich los van hem en keek hem aan. Zijn ogen stonden dromerig. Met haar vlakke hand gaf ze hem een slag op zijn kaak. Geschrokken en verward liep ze de kamer uit. ----------------------------------Smalofski

Hey! Yay! Ik krijg weer reacties :-D Thx guys! :love: En dan nu: het hoofdstuk waar iedereen op aan het wachten was! Misschien ligt het aan het feit dat ik het al zo'n triljoen keer gelezen heb, of misschien omdat ik helemaal in mijn 'Avatar, the last airbender'-fase ben (Zutara rules! 8) ) en eigenlijk veel meer zin

heb om daar over te schrijven, maar hoe meer ik dit hoofdstuk lees, hoe ambetanter ik er van word. Ik heb het gevoel dat ik het echt helemaal verprutst heb... Maar ik ga het nu toch niet meer veranderen, dus jullie zullen er maar moeten mee leren leven :P. Volgende hoofdstukken zijn beter, beloofd. Ook heb ik nog wat vervelend nieuws. Ik denk erover (nog niet zeker, niet gaan flippen allemaal) om een winterslaap in te bouwen. Niets dramatisch, gewoon maar 1 hoofdstuk per week ipv 2. Want aan het tempo dat we nu gaan zit ik binnenkort (namelijk: midden in mijn examens) zonder nieuwe hoofdstukken. Ik heb nog klaarliggen tot het einde van jaar 7, maar de jaren na Zweinstein zijn een heel stuk moeilijker, vooral omdat alles dan ongeloofelijk snel gaat. (Lily moet bijvoorbeeld al trouwen en zwanger raken op haar 20ste.) En alles moet dus op het juiste moment gebeuren en dat is niet altijd even simpel... Dus ik heb meer tijd nodig om het wat aan te passen, stukken bij te schrijven, alles chronologisch te zetten en zo... En tijd is iets dat mij de laatste tijd niet gegund is, en daar zal niet zo veel verandering in komen binnenkort... Dusja... Jullie horen het nog wel als de kogel door de kerk is :-). Oke, na een autherscomment die bijna langer is dan het hoofdstuk zelf: Hier komt het! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 61 Maybe I didn't treat you quite as good as I should have. Maybe I didn't love you quite as often as I could have. Little things I should have said and done, I just never took the time. You were always on my mind, You were always on my mind. (You were always on my mind Willie Nelson) Oh, Lizzy, wat moet ik nu doen? Ik heb het allemaal verpest! Lily en Lizzy zaten aan de rand van het meer. Lily had haar handen over haar gezicht gelegd om haar tranen te verbergen en Lizzy zat met een arm rond Lilys schouders naast haar. Wat is er gebeurd? Ik...ik kuste hem. snikte Lily. En dan gaf ik hem een mep in het gezicht en liep ik weg. Ze begon wat harder te snikken. Lizzy trok haar vriendin wat steviger tegen haar aan. Waarom deed ik dat nou? Wat? Het kussen of het slaan? Beide! Lily nam haar handen van haar gezicht en staarde over het meer. Tranen stroomden nog steeds over haar gezicht, maar ze deed geen moeite om ze weg te vegen. Wel, waarom deed je het? vroeg Lizzy op zachte toon. Ik weet het niet. bracht Lily, tussen twee snikken heen uit. Hij zei dat ik van hem mezelf mocht zijn... Ik was zo in de war, Lizzy! Ik wist niet of ik hem moest kussen of moest slaan... Ze snikte luid. Alles wat ik ooit voelde voor hem kwam naar boven. Lizzy zuchtte diep. Ik kuste hem... Lily zweeg even. Ze dacht na. Ze kon het nog steeds niet geloven. Die kus was zalig geweest. Even werden alle emoties uitgeschakeld in haar hoofd. Alle, behalve een. Puur geluk. En toen moest ik aan Nick denken. Ik kan toch niet met James beginnen? Hij was zijn vijand. Hij was m-jn vijand. Lilys snikken waren gestopt, maar de tranen stroomden nog steeds over haar gezicht.

Ws, Lily. Lizzy wachtte even voor ze vervolgde. Je moet verder met je leven. Je kan zo niet verder. Je houdt van hem, je weet het zelf ook wel. Al die jaren dat je zo je best deed hem te haten. Ze schudde met haar hoofd. Iedereen die je een beetje kende, kon zien dat je het niet echt was. Zelfs Nick wist dat je een zwakke plek had voor James. Waarom denk je dat hij hem nooit aardig vond? Lily nam de moeite niet om het te ontkennen. Ze zou nooit Lizzy kunnen bedotten. Alleen jij en James zagen niet van elkaar wat iedereen allang wist. Dat jullie van elkaar houden. Sinds je allereerste treinreis. Niet ontkennen want ik was er zelf bij. Maar Lily wist dat ze gelijk had. Ik wou alleen dat ik hm dat kon zeggen, want ik word er echt helemaal gek van. Maar ik ben zo bang dat hij me gaat kwetsen. Ik denk niet dat ik dat aan zou kunnen. Hoe weet ik of ik niet gewoon een of andere scharrel van hem ben? En trouwens, ik heb het toch al verpest. Na die klap wilt hij me vast nooit meer zien. Geef hem eens ongelijk. Ze liet een zachte snik ontsnappen en veegde met een hand de tranen van haar wang. Oh, daar zou ik nog zo zeker niet van zijn. Hij was niet Lizzy die deze woorden uitsprak, maar een stem achter hen. De twee meisjes draaiden zich om en zagen James staan. Lilys handafdruk stond nog in zijn kaak. Lily draaide meteen weer naar voor en staarde naar het meer. Lizzy keek van James naar Lily en zei toen: Juist. Ik laat jullie even alleen. Ze stond op en liep weg. Lily voelde hoe James haar plaats innam. Ze zwegen alle twee. Lily merkte dat naar het meer staren veel makkelijker was dan James onder ogen komen. Hoe lang stond je daar al? vroeg ze zachtjes, al wou ze het antwoord eigenlijk niet weten. Lang genoeg. Lily zuchtte zacht. Weet je, Lily, Ik snap jou niet. Ze zag uit de hoek van haar oog dat hij naar haar keek, maar bleef haar blik op het water fixeren. De meeste meisjes zijn zo ingewikkeld niet. Ik ben ook niet een van die meisjes. zei ze zacht. Tot haar verbazing grinnikte James en hoorde ze hem zeggen: Nee, jij bent niet een van mijn scharrels. Lily kon een kleine lach op haar betraand gezicht niet onderdrukken. Ah, daar is die lach waar we zo van houden. hoorde ze hem zeggen en onwillekeurig keek ze hem aan. Hij bracht zijn hand naar haar gezicht en veegde voorzichtig de tranen weg. Haar maag maakte een sprongetje bij de zachte aanraking. Veel beter! Lily lachte voorzichtig. En om een antwoord te geven op je vraag: Normaal gezien pik ik het niet van mijn scharrels dat ze mijn kaak blauw slaan. Hij wreef even met een pijnlijk gezicht over zijn blauwe wang. Lily beet op haar lip. Sorry daarvoor. zei ze zachtjes. James grijnsde. Geeft niet hoor, had ik waarschijnlijk wel verdiend. Dit ging Lily niet ontkennen en ze richtte haar blik weer op het meer. Die kus daarentegen, daar zit ik wel mee. Lily keek hem opnieuw aan en zag dat zijn gezicht ernstig stond. Je kunt me niet eerst kussen en dan weglopen om me nooit meer opnieuw te kussen. Dat kan ik niet toestaan. Je breekt mn hart, weet je. Lily wist niet goed wat te doen. Zijn luchtige manier van praten stelde haar op haar gemak, maar ze voelde dat hij het allemaal meende. Ze keek hem aan. Zijn toon was dan wel luchtig, zijn ogen weerspiegelden wanhoop en angst. Ze herkende die angst. Hoe vaak had ze zelf niet die angst gevoeld...? Angst dat de andere niet hetzelfde voelde als zij. Angst dat ze nooit samen zouden zijn. Haar hart smolt. Hij was zo breekbaar. En voor het eerst geloofde ze werkelijk dat hij evenveel voor haar voelde als zij voor hem. Voorzichtig kwam ze dichterbij en kuste hem aanzelend. Hij legde zijn

handen op haar gezicht en streelde haar wang zachtjes. Ze maakte haar lippen los van de zijne en keek hem in de ogen, toen ze zei: Beloof me dat je me nooit meer opnieuw laat gaan? Hij keek haar vragend aan. Opnieuw? Heb ik je dan ooit al eens laten gaan? Lily knikte zacht. James keek haar nietbegrijpend aan. Je had me van het moment dat ik je het eerst zag. In onze allereerste treinrit, weet je nog? Ik viel echt halsoverkop voor jou, maar je liet me gaan. Je duwde me weg, en gaf me zomaar over aan Nicolas. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Het voelde zo goed om dicht bij hem te zijn. Ze zag hem nadenken over haar woorden. Dat spijt me dan heel erg. zei hij uiteindelijk op zachte toon. Hij keek niet naar haar, maar tuurde in de verte. Want jij had mij ook sinds dat moment. Maar ik dacht dat je me haatte. Ik heb je nooit gehaat. fluisterde ze. Ik wu je haten op sommige momenten. Maar ik kon het niet. Niet in mn hart. Even bleven ze alle twee stil en toen zei James: Ik beloof het. Ik zou je nooit kwetsen Lily. Maar dat heb je al gedaan. Ohja? Hoe denk je dat ik me voelde toen je met al die andere meisje was? Hoe denk je dat ik me voelde als ik weer eens nee te je moest zeggen? Hoe denk je dat ik me voelde toen je tegen me schreeuwde? Hoe denk je dat ik me voelde toen -k tegen j moest schreeuwen? Nou, jou met Nicolas zien, was anders ook geen pretje hoor. Lily bleef stil. Waarom moest hij ook over Nick beginnen? Sorry zei hij, toen hij merkte dat hij iets geraakt had dat nog gevoelig lag. Ze keek hem recht in de ogen en glimlachte flauwtjes. Geeft niets. Het is gewoon het zal nog wel even duren voor ik daar volledig over ben. Hij knikte en slikte. Lily, beloof je me dat je altijd zult zeggen wat je voelt? Beloofd. Ze lachte en voorzichtig drukte James nog een kus op haar lippen. Ze bleven zitten in stilte. Lily dacht na. Dit was niet hetzelfde gevoel dat ze bij Nick had gehad. Haar liefde voor James was complexer, maar daardoor ook simpeler. Ze had Nick door en door gekend, maar James... Ze moest nog zoveel over hem ontdekken. Ze wist dat ze nog vaak zouden ruzin. Maar ze wist ook dat James haar nooit zou laten gaan, wat ze ook deed, wat er ook mocht gebeuren. En zij wist ook dat zij hem nooit zou laten gaan. Zelfs hetgene dat haar en Nick gescheiden had, zou haar en James niet kunnen scheiden. Hun liefde zou de Dood overwinnen.

Wauw, klinkt als een afsluiter he? Wel, oorspronkelijk ging dit ook het laatste hoofdstuk zijn, maar toen besefte ik dat ik nog veeel te veel in de sfeer van het verhaal zat en dan ik onmogelijk niet kon verder schrijven, dus jullie hebben geluk, want er komen nog eens zoveel hoofdstukken na! *yay* ----------------------------------Smalofski

Hey! Eerst en vooral: Ik heb besloten dat het waarschijnlijk niet nodig zal zijn om terug te schroeven naar 1 post per week Normaal gezien kom ik nog wel toe tot na de examens. Voorlopig houden we het dus op 2 per week :-). Dankbetuigingen, huldigingen en bloemen neem ik graag per pb in ontvangst. Grapje natuurlijk ;-) Nu beginnen we aan wat ik het post-get-together deel van het verhaal noem. Ze zijn nu eindelijk samen, k ga ze niet nog 100 keer uit elkaar gaan trekken, maar gewoon samen avonturen laten beleven. De rest van deel 7 zal veel meer samenhangend zijn dan de vorige delen. Daarmee bedoel ik dat het minder kleine gebeurtenissen zijn, en meer langere stukken (wel onderverdeeld in hoofdstukken, maar die gaan daan over gebeurtenissen die zich opvolgen in een dag of een paar dagen.) Beetje moeilijk uitgelegd, maar jullie zullen het wel zien, het wordt nog leuk :-) Dan over dit stukje: Ik weet dat Remus ooit zei dat hij niet dacht dat Lily wist dat James Sneep nog steeds vervloekte in het zevende jaar, maar volgens mij is Lily niet zo naef. Ik denk eerder dat ze het af en toe (ook niet altijd) wel door had, maar het soms eens door de vingers zag, (als het om onschuldige dingetjes ging) omdat Sneep nu eenmaal een kwal is :-P. Herinneren jullie je nog waarom Lily zo boos werd op James toen hij Sneep ondersteboven hing aan het meer in het euhm 5de jaar? Nu werd het een beetje te veel. Waarom lieten ze hem niet gewoon gaan? Hadden ze hem niet al genoeg vernederd? Een of andere dag, zal Sneep er genoeg van hebben en dan zal James er spijt van hebben dat hij Sneep zo getreiterd heeft. De gedachte maakte haar een beetje bang. Voor James was dit allemaal maar n grote grap, maar Sneep zou dit niet licht vergeten. Een rilling liep over haar rug. Een ding is zeker: Hij is het niet vergeten

Hoofdstuk 62 I want vengeance and I want it now. I want vengeance, gonna get it somehow. Im gonna hit him, Im gonna kill him; Im gonna really make him pay for what hes done. Im gonna hit him, Im gonna kill him. (Vengeance Dropkick Murphys) Op een ochtend, begin februari, liep Lily door de gangen op zoek naar James. Ze moest hem iets vragen maar kon hem nergens vinden. Ze had er net een uurtje Magische Kruidenkunde opzitten en had nu een uurtje vrij. Na een paar gangen door gelopen te hebben, zag ze James en Sirius in een lege gang. Ze gooiden net buiten adem een deur dicht en zetten er hun volle gewicht tegen. James stak zijn toverstaf in het sleutelgat, mompelde een spreuk om de deur te vergrendelen en het volgende moment stonden ze allebei te gieren van het lachen. Lily draaide met haar ogen. Er was geen genie voor nodig om te begrijpen wat hier aan de hand was. De hoofdmonitor in haar kwam naar boven. JAMES POTTER!

Lilys stem rolde door de gang en bereikte James, die onmiddellijk ophield met lachen. Hij gaf Sirius een kleine mep tegen zijn hoofd, zodat die ook stopte met lachen. Het was geen goed teken als Lily James met zijn volledige naam aansprak. Met haar handen op haar heupen liep Lily op de twee jongens af, die nu hun onschuldigste gezicht hadden opstaan. Ze kon z zien wat er door James hoofd ging. Hij was zorgvuldig aan het afwegen in wat voor humeur Lily was, of het verstandig zou zijn om snel te maken dat hij wegkwam, of om er mee te lachen Geamuseerd stond ze met haar handen in haar zij te wachten tot hij zijn keuze had gemaakt. Dag, Lily! zei James vrolijk. Lachen dus goede keuze. Hoi. zei Sirius al even onschuldig. Lily was een kop kleiner dan beide jongens, maar ze liet zich niet afschrikken. Met een streng gezicht keek ze naar James en vroeg: Wat doen jullie? Wij? Wij staan hier gewoon een beetje. Lily keek hen sarcastisch aan. Jullie staan hier gewoon een beetje, h? Dus als ik deze deur hier opendoe, vind ik geen woedende Sneep? James krabte in zijn warrige haar. Tja, ik weet het niet. antwoordde hij serieus. Misschien houdt hij er wel van in donkere kasten te kruipen. Sirius proestte het uit en Lily moest heel hard haar best doen om niet te lachen. Met veel moeite kon ze haar mondhoeken bedwingen van naar boven te schieten. Maar toch haalde ze haar toverstaf uit en opende de bezemkast. Tot niemands verbazing viel daar een totaal verstijfde Sneep uit. Wel, wel. grijnsde James. Zo te zien heeft Vilder het vuilnis nog niet buitengezet. Sirius zocht steun bij de muur om niet op de grond te vallen van het lachen en Lily draaide zich discreet even om, om Sneep niet recht in zijn verstijfde gezicht uit te lachen. Sneeps woedende ogen flitsten van de een naar de andere, maar zijn verstijfde ledematen gaven niet mee. Toen Lily zichzelf weer in de hand had, sprak ze vermanend tot James: James, je bent hoofdmonitor! Snel sprak ze de tegenvervloeking uit, zodat Sneep weer kon bewegen. Die sprong recht, greep zijn toverstaf en vuurde bliksemsnel een spreuk af naar Sirius, die nog steeds lachend tegen de muur geleund stond. Het lachen verging hem snel toen hij door de spreuk geraakt werd en vijf meter verder op de grond smakte. Zijn hoofd botste hard tegen de koude vloertegels en hij bleef roerloos liggen. Lily gilde het uit. Ze wou naar Sirius lopen om hem te helpen maar ze kon Sneep niet veilig te passeren. Daar zal je voor boeten, Secretus! James sprong op Sneep af, richte zijn toverstok en schreeuwde Expelliarmus! Maar Sneep was net iets sneller en pareerde de vloek. Nog voor James iets kon doen vuurde hij dezelfde vloek op hem af. James toverstok vloog met een grote boog door de lucht en landde niet zo ver van Sirius hoofd, waar ondertussen een klein straaltje bloed aan het uitsijpelen was. Sneep hield zijn toverstok trillend op James gericht. Wel, wel. Zijn stem klonk koud en wraakzuchtig. Er droop een beetje speeksel uit zijn mondhoek en hij had een rare tick in zijn oog. In zijn geheel zag hij er nogal geschift uit. Het ziet er naar uit dat de rollen omgekeerd zijn. Ik zal je laten boeten voor de jaren dat je mij het leven zuur hebt gemaakt, Potter! Bij het woord Potter besproeide hij James met speeksel. Trillend van woede stonden beide jongens tegenover elkaar. Sneep met zijn toverstaf stevig in de hand geklemd en naar James hart gericht, James hulpeloos zonder toverstaf, maar fier rechtopstaand. CRU- PARALITIS!

Lily schreeuwde de spreuk zo hard ze kon. Sneep kon de onvergeefelijke vloek niet afmaken en zakte in elkaar. Met een bleek gezicht keek James naar het hoopje Zwadderaar voor zich. Zijn knien gaven mee en hij zeeg naar de grond. Trillend liep Lily naar hem toe en gooide opgelucht haar armen rond zijn nek. Gi-ging hij nou net een on onvergeefelijke vloek uitspreken? vroeg James bibberend. Zo te zien had zelfs h-j niet verwacht dat Sneep tot ziets in staat kon zijn. Ik denk het. antwoordde Lily naar waarheid. Ze hielp James rechtop. Alles in orde? Ja, ik denk het. Auw! Sirius was bijgekomen en hield zijn hoofd vast met beide handen alsof het er vandoor kon gaan, als hij het niet goed vasthield. Verdwaasd keek hij naar het bloed aan zijn linkerhand, dat uit zijn hoofd gesijpeld was. James en Lily liepen snel naar hem toe en dwongen hem te blijven zitten. Wat is er gebeurd? vroeg Sirius verward. Lily trok voorzichtig Sirius hand van zijn hoofd en keek naar de wonde. Het was maar een snee, die ze zo geheeld had. Lily, je kan wonderen doen. Dat is een stuk beter.glimlachte hij opgelucht. Sneep is wat er gebeurd is. Hij heeft je vervloekt en je hebt je hoofd gestoten tegen de vloer. lichtte James hem in. Je hebt hem toch zijn verdiende loon gegeven he? vroeg Sirius woedend. Wel, eerlijk gezegd: nee. gaf James eerlijk toe. Maar Lily wel! Moet je zien. James ging een stapje opzij zodat Sirius het hoopje Sneep kon zien liggen. Hij floot goedkeurend tussen zijn tanden. Lily bloosde een beetje. Je raad nooit wat die rotzak van plan was te doen! Waarschijnlijks iets lafs, gemeen en smerigs. voorspelde Sirius duister. Hij stond op het punt de Curciatusvloek uit te spreken! zei James. Sirius mond viel open. WAT?! Maar! Maar dat is een overgeefelijke vloek! Daarvoor wordt je naar Azkaban gestuurd! James knikte, hielp Sirius recht en die gaf een flinkte trap tegen de verlamde Sneep. We moeten het melden aan Perkamentus. zei Lily, maar James schudde neerslachtig zijn hoofd. Ze gaan hem echt niet naar Azkaban sturen omdat twee van zijn aardsvijanden bewren dat hij op het punt stond een overgeefelijke vloek uit te spreken. Maar Lily kan getuigen! probeerde Sirius hem nog te overtuigen. Maakt niets uit. Hij praat er zich wel weer uit, zoals altijd. En, sorry Lily, maar het feit dat je met mij omgaat, zal niet in het voordeel van je geloofwaardigheid spelen. Sirius moest toegeven dat James wel een punt had. Maar laten we dat stuk ongeluk dan gewoon zomaar gaan? vroeg Sirius onthutst. Dt heb ik nooit gezegd. Er verscheen een grote grijns op de gezichten van James en Sirius. Even later hadden ze gedaan met hun wraak en ze konden er best wel vrede mee nemen. En wat nu? vroeg Lily, terwijl ze naar de nog steeds verlamde Sneep keek. Hoezo? Wat nu? We kunnen hem hier toch niet zomaar laten liggen! Tuurlijk wel. grijnsde James. Maar straks stapt er nog iemand op hem! Zoveel geluk hebben we vast niet. James sloeg zijn arm over haar schouder en leidde haar weg van Sneep. Lily keek nog een paar keer achter zich, afvragend of ze hem echt wel zo konden laten liggen, maar toen schoot het haar weer te

binnen wat die rotzak bijna had gedaan en hoopte ze vurig dat de volgende die er passeerde zwaarlijvig was en een bril nodig had. Sirius ging voor de zekerheid nog eens langs bij Mevrouw Plijster en dus liepen Lily en James alleen terug naar de leerlingenkamer. Door het hele gedoe met Sneep, was Lily bijna vergeten dat ze James iets moest vragen. James? Uhu? Heb je al iets gepland voor Valentijn? Euh James krabte onwennig in zijn haar. Nee, nog niet, maar als je dat graag hebt... Oh, nee, dat bedoelde ik niet. Ik wou alleen maar even vragen om niets te plannen. Ik heb namelijk al iets voorbereid. Ohja? James keek haar verwachtingsvol aan. Ik ga het je niet vertellen hoor! lachte Lily. Wat voor een verrassing zou dat zijn?! Ik kan altijd doen alsof ik verrast ben probeerde James hoopvol. James Potter, niet zo ongeduldig zijn. Je ziet het wel op Valentijn. Met een laatste knipoog ging ze het portretgat binnen. Een paar uur later zat James in de leerlingenkamer, wat achterstallig huiswerk te maken, toen een derdejaars kwam binnengestormd en enthousiast riep: Kom kijken! Er is daar een Zwadderaar die niet uit zijn neus kan blijven! Lachend gingen enkele leerlingen mee met de derdejaars, maar James bleef zitten. Hij moest niet gaan kijken wie de viespuik was die met zijn vinger in zn neus zat, want hij had zelf Sneeps vinger in zijn overgroeide neus geplakt. ----------------------------------Smalofski

Hey, hey! Valentijn komt er (bijna) aan. (voor Lily en James dan toch ;-) ) Bedankt voor de reacties! :mrgreen: (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 63 And even if the sun refused to shine. Even if romance ran out of rhyme. You would still have my heart until the end of time. Youre all I need, my love, my Valentine. (Valentine Martina McBride)

James maakte er een sport van op de meest onverwachte momenten te vragen wat ze zouden doen met Valentijn, in de hoop dat ze het er eens per ongeluk uitflapte, maar Lily was op haar hoede. Ze vond het zo schattig als hij weer eens beteuterd afdroop omdat ze zich niet laten verrassen had. Op de ochtend van Valentijn, een vrijdag, kwam Lily geeuwend de leerlingenkamer binnen, waar James haar al ongeduldig op stond te wachten. Gelukkige Valentijn, prinsesje. Lily giechelde een beetje en antwoordde: Gelukkige Valentijn, koene ridder. Hij keek haar verwachtensvol aan en ze wist niet goed wat hij van haar verwachtte. Euh je krijgt je cadeautje vanavond? Nog voor ze haar zin had afgemaakt, wist ze waar hij op aan het wachten was. Vanavond, bij de verrassing. Ze glimlachte eens mysterieus. Ik moet nog helemaal tot vanavond wachten? vroeg hij, ongeduldig als een klein kind. Je wacht al twee weken, die ene dag zal het verschil nu niet maken zeker? Ze plaagde hem een beetje. Ze wist dat hij bijna ontplofte van ongeduld. Waarschijnlijk zou zij dat ook gedaan hebben, als ze in zijn schoenen stond. Blijkbaar hadden de leerkrachten geen persoonlijk leven, want ze leken niet te beseffen wat de verliefde zielen in hun klassen beleefden die dag. Overal liepen koppeltjes hand in hand door de gangen, uilen vlogen de hele dag rond om Valentijnskaarten te bezorgen en lege klaslokalen zaten plots bomvol kussende koppeltjes. Na het laatste lesuur vroeg James voor de zoveelste keer die dag of hij al mocht weten wat de verrassing was. Nee, James, je mag het nog niet weten. herhaalde Lily met een zucht. Na het eten dan? Misschien wel, misschien niet Ze glimlachte eens en liep naar de eetzaal. James was zo zenuwachtig, dat hij bijna niets at. James, is alles in orde, maat? Ben je ziek? vroeg Remus bezorgd, bij het zien van de enorme hoeveelheid eten die James links laten liggen had. Hij is niet ziek, alleen ziekelijk nieuwsgierig. grijnsde Lily. Ze had haar desertje nog niet goed op, of James sprong al recht en hielp haar op haar voeten. Nu? James, je hoort het wel als je het mag weten! Ga maar alvast naar de leerlingenkamer, ik kom er zo aan. Hopend dat hij in de leerlingenkamer een aanwijzing zou vinden naar wat Lily van plan was, spurtte James weg. He, Sirius? vroeg Lily aan Sirius, wiens eetlust niet aangetast was door zoiets onbenulligs als Valentijn en net begon aan zijn derde puddinkje. Je zou eens iets voor me moeten doen. Ze legde uit wat ze nodig had en waarom. Oke, komt in orde. knipoogde Sirius en at snel de rest van zijn pudding op. Oh, en Lily? Mag ik James alsjeblieft vertellen dat ik eerder wist wat de verrassing was dan hij? Hij keek haar met grote puppy-ogen aan, maar Lily zei lachtend: Doe dat maar niet. Even later liep Sirius weg om te gaan halen wat ze hem gevraagd had. Lily bleef nog even bij Lizzy en Remus aan tafel zitten, maar besefte al snel dat ze een beetje het vijfde wiel aan de wagen was, ook al waren die twee niet meer samen. Dus liet ze hen alleen en ging naar de leerlingenkamer, waar James al stond te wachten. Maar nog voor hij voor de tienduizendste keer kon vragen of hij het al mocht weten, kwam Sirius naar hen toe en gaf Lily een bundeltje, dat ze snel in haar tas propte voor James er goed naar kon kijken. Serieus, man, ruim je kast eens op! voegde Sirius er nog aan toe tegen James en liep toen naar zijn eigen vriendinnentje om Valentijn te vieren.

Goed. Wel, ik moet nog even weg, wat dingetjes voorbereiden. Zorg ervoor dat je over een uur in je slaapkamer bent, alleen. Tot dan! Snel gaf ze hem een zoentje en nog voor James iets kon zeggen, was Lily al weer het portretgat uitgelopen. Een uur later zat James op zijn bed te wachten. Hij had net de deur voor Peters verontwaardigde neus dichtgeslagen en op slot gedaan. Het was een simpele spreuk geweest, zo te breken met Alohamora, maar blijkbaar was Peter zelfs tot dat niet in staat. Hij had een paar minuten zielig staan klagen dat hij niet alleen in de leerlingenkamer wou zitten vandaag, maar James had hem vrolijk genegeerd. Maar nu voelde hij zich stom. Daar zat hij dan, alleen in een afgesloten slaapkamer, op Valentijnsdag. Waar was Lily toch mee bezig? Tik. Verward keek James op. Had hij nou net iets gehoord? TIK. Nu was hij het zeker. Er had iets of iemand op het raam getikt. Hij liep er naar toe, maar zag niets. Moeizaam opende hij het raam, dat in geen jaren nog open was geweest. Verluchten was niet echt iets waar de Marauders zich mee bezig hielden. Hij stak zijn hoofd in de bittere winterkou en keek rond zich heen, maar zag nog steeds niets. Boe! Lilys hoofd was uit het niets verschenen en zweefde nu een meter voor hem. Aaaah! James viel achterover van het schrikken en landde op de grond. Hij zat een paar tellen te bekomen van de schrik, besefte toen wat er aan de hand was, stond recht en liep lachend terug naar het raampje. Alles in orde? vroeg het hoofd van Lily. James knikte. Sirius heeft je mn onzichtbaarheidsmantel gegeven, zie ik? Lily knikte bevestigend en gooide de mantel nu volledig van zich af, zodat James kon zien hoe ze er in geslaagd was voor zijn raam te verschijnen. Is dat mijn bezem? Euhm, ja ik heb hem even geleend. Heb je nog meer van mijn dingen geleend? vroeg James, geamuseerd dat ze erin geslaagd was twee van zijn meest kostbare bezittingen weg te nemen, zonder dat hij het gemerkt had. Hum misschien. Ze lachte eens vrolijk. Nou, kom je nog of hoe zit het? Komen? Wat bedoel je? vroeg James verward. Je wilt toch zo graag je verrassing? Nou, kom dan! Ze liet de bezem wat dichter bij het raampje zweven, zodat hij erop kon klimmen. Maar hij aarzelde. Maar we mogen helemaal niet weg! Ja, daarom hebben we ook de onzichtbaarheidsmantel! Kom op, straks ziet iemand mij en dan kunnen we het wel vergeten. James was even onthust door haar manie om de regels te breken, trok toen zijn schouders op en liet zich achter haar op zn bezem zakken. Ze sloeg de onzichtbaarheidsmantel over hen beiden en vroeg: Wel, Meneer Potter. Klaar voor de verrassing? Kom maar op. grijnsde James. Lily steeg op en ze vlogen de koude nacht in. -----------------------------------

Smalofski

Hey! Hier is ie dan, de verrassing. Ik hoop dat jullie het leuk vinden, ik zou het in ieder geval wel leuk vinden moest iemand zoiets voor mij doen. ^^ Er was nog iets dat ik moest zeggen... *denk denk* Ohja! De nieuwe kaft/banner. Hij staat vanboven op deze pagina. :-) Enjoy! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 64 I'd do anything for you. I'd change the world, And give it back to you. And everything I got, I'd give it all to you. I'd do anything for you (Walters Jamie Id Do Anything for You) Ze vlogen slechts een half uurtje en toen liet Lily de bezem dalen. Ze stonden op een donker veldje, langs alle kanten omgeven door landbouwgronden, behalven aan n kant, waar een huis stond. Het warme licht gooide oranje trapeziums op het gras en er klonk aanlokkelijk gelach binnen. James keek rond zich heen, om te zien waar ze waren. Lil, waar zijn we ergens? Voor het Dreuzelrestaurant De gouden vork. antwoordde Lily. James stopte meteen met rond zich te kijken en keek in plaats daarvan naar het stralende gezichtje voor zich. Gelukkige Valentijn. fluisterde ze glimlachend. Ik denk dat ik van je hou. James sloot zijn armen rond haar en fluisterde terug: Ik hou ook zielsveel van jou. Even bleven ze kussend in de kou staan, maar toen gingen ze snel naar binnen om te gaan genieten van een overheerlijke maaltijd. Na het eten stond James erop te betalen, maar toen Lily hem vroeg met welk geld hij dat van plan was te doen, viel zijn frank dat ze in een Dreuzelrestaurant zaten. Dus had hij geen andere keuze dan Lily te laten betalen. Even later stonden ze weer buiten, bij de bezem. Het was heerlijk. Een geslaagde verrassing. complimenteerde James haar, maar ze keek hem lachend aan. Het is nog niet voorbij hoor. Er komt ng?

Lily antwoordde niet, maar stapte op de bezem en nodigde hem uit hetzelfde te doen. Lachend kroop hij achter haar op de bezem en ze stegen op. Deze keer duurde de vlucht maar een tiental minuten. Toen ze terug op de grond stonden, zag James dat ze aan de rand van een enorm, bevroren meer stonden. Het ijs was net een grote, diamanten spiegel die glinsterde van jewelste. Lily rommelde even in haar tas en haalde er twee paar schaatsen uit. Ze gaf er een aan James. Ik hoop dat ze passen. Ik heb je schoenmaat gevraagd aan Peter, maar die wist het niet. En Sirius zei dat het rond de zestig lag. Gelukkig was Remus zo lief eens in je schoenen te kijken. James paste de schaatsen en ze pasten precies. Perfect! Net als jij. Hij gaf haar snel een kus op haar neus. Verlegen schaatste ze achteruit het ijs op. James kwam achter haar aan en al snel lagen ze alle twee te gieren van het lachen op het ijs. Een uur of twee later zaten ze moegeschaatst met hun ruggen tegen elkaar op het ijs en hadden ze hun schaatsen weer geruild voor schoenen. Klaar voor het derde deel van de verrassing? Dat meen je niet Ze grinnikte bij het zien van zijn verbijsterde gezicht. Ogen dicht! En niet kijken! Verbaasd deed James wat Lily hem gezegd had. Lily stond recht, ademde even diep in en uit en deed toen haar mantel uit. De februari-kou wikkelde zich rond haar lichaam en ze rilde, maar deed toch haar trui uit. Toen ze ook haar T-shirt uitdeed en ze enkel nog haar bikinitop aan had, gaf ze de T-shirt plagend aan James. Hier, hou dit even vast, wil je? Nog steeds met gesloten ogen nam James het kledingstuk aan, voelde er even aan, besefte wat het was en werd knalrood. Lily ging verder met zich uit te kleden tot ze enkel nog haar bikini aan had. Ze pakte James handen vast en trok hem recht. Goed, je mag kijken. James opende zijn ogen en zijn mond viel open. Weet je nog dat ik zei dat ik nog liever een modeshow gaf in mn bikini, aan een stel ijsberen op de noordpool dan dat ik met jou zou uitgaan? Wel, er zijn geen ijsberen en het is niet echt de noordpool, maar: belofte maakt schuld. James lachte hoofdschuddend. Ik kan niet geloven dat jij een longontsteking wilt riskeren, alleen maar voor mij. Kom hier! Hij hiel zijn mantel uitnodigend open en dat liet Lily zich geen twee keer zeggen. Zo snel als ze kon, vluchtte ze naar hem toe en verwarmde zich aan zijn lichaamswarmte. Toen ze weer wat opgewarmd was, zei ze: Er is nog een reden waarom ik hier in mn bikini sta. James keek grijnzend naar het meer. Te koud om te zwemmen hoor. Trouwens, het meer is dichtgevroren, remember? Maar Lily zei niets, sloeg haar eigen mantel rond zich, raapte haar kleren op en ging hem voor naar een ijzeren hek dat een grot afsloot. Uit de grot kwam een klein dampend stroompje dat tussen de koude afsluiting stroomde en zich wat verder in het meer stortte. Op de plaats waar het stoompje samensmolt met het meer, was het meer niet bevroren. Dreuzels moeten hier normaal voor betalen, maar nu is er toch niemand. Ze haalde haar toverstok uit en opende de deur in het hek. Ze pakte zijn hand en leidde hem de grot in. Naarmate ze dieper en dieper de grot binnendrongen, werd het warmer en warmer. Uiteindelijk kwamen ze uit in een enorme hal in de grot. In het midden van de hal was er een ondiepe put waar warm water naar boven kwam geborreld. James keek zijn ogen uit. De grot op zich

was al prachtig, maar door de duizenden waterdruppeltjes die zich hadden gecondenseerd aan de wanden, was het zicht pas echt schitterend. Machtige stalactieten hingen aan het plafond, en statige stalagmieten wezen fier naar boven. De Dreuzeleigenaars van de grot hadden van de warmwaterbron hun goudmijntje gemaakt. Er waren zitjes gekapt in het gesteente, en de vloer was gepoleisd, zodat het meer op een zwembad leek dan op een natuurverschijnsel. Lily dook weer even in haar tas en haalde er twee grote badhanddoeken met het logo van Zweinstein uit en het andere deel van het pakketje dat Sirius haar gegeven had, het eerste deel de onzichtbaarheidsmantel zijnde. Nu hij er goed naar kon kijken, besefte hij al snel dat het zijn zwemshort was. Daar kan je je omkleden. Lily wees naar de paskotjes aan de rand van de hal.

----------------------------------Smalofski

Hey! 't tweede deel van Valentijn. 't is een beetje langer dan het vorige stukje. Hope you like it... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 65 I know the color of love, and it lives in side of you. I know the color of truth, its the image of you. If it comes for the heart, then you know that its true, I will color you soul, like a rainbow. And the color of love, is in you. (The color of love Boyz II Men) Toen James terugkwam, zat Lily al in het water. Hij liet zich naast haar zakken. Het water was precies de juiste temperatuur. Zo genoten ze een tijdje in stilte van het warme water, de prachtige grot en vooral van elkaar. En? Was het nu de moeite waard om helemaal tot vanavond te wachten? vroeg Lily, zijn ongeduld van die ochtend nabootsend. Elke seconde. zuchtte James tevreden. Elke seconde. Lily giechelde en toen schoot haar iets te binnen. Ze greep blind achter zich naar haar tas en trok het aan een van de riempjes naar zich toe. Ze rommelde er even in en haalde er toen een klein, rond pakje met een grote strik uit. Gelukkige Valentijn. James nam het geschenkje aan en opende het papier. Hij hield een kleine, doorzichtige, glazen bal in zijn hand; niet zo groot als een geheugensteen, maar verder zeer gelijkend. Een geheugensteen?

Nee, nee, geen geheugensteen. Een gedachtenverklikker. Die toont of iemand aan jou denkt als jij aan die persoon aan het denken bent. Wacht, ik doe het je voor. Ze griste de glazen bal uit zijn hand, sloot haar vingers errond en keek hem recht in de ogen. Toen glimlachte ze en opende haar hand. De bal had een prachtige tint paars gekregen. Hij maakt niet uit welke kleur het is, dat hangt een beetje af van de gevoelens die je op dat moment hebt, maar zolang het gekleurd is, weet je dat die persoon op dat moment ook aan jou denkt. Wauw. Hij nam het balletje terug aan en gaf haar een lange kus. Toen legde hij de gedachtenverklikker, die ondertussen knalrood was geworden, aan de kant en trok zijn kleren dichterbij. Hij zocht in zijn zakken van zijn broek en haalde er ook een klein rond pakje uit, wat groter dan dat van Lily, zo ongeveer ter grootte van een golfbal. Hij gaf het aan haar. Ze keek vertederd naar het balletje dat hij zo te zien met veel moeite had ingepakt. Voorzichtig scheurde ze het papier los en hield het gouden balletje in haar hand. Met open mond keek ze naar de snaai die ze net van James gekregen had. Ik wou je iets persoonlijks geven en ik vond niets persoonlijker dat dit. De snaai sloeg zijn tedere zilveren vleugels uit en zoefde weg. Oh nee! Hij gaat er vandoor! riep Lily verschrikt uit, maar James keek haar lachend aan en begon te vertellen: Dit is de allereerste snaai die ik ooit ving. Ik was een jaar of zeven en we waren bij vrienden van mn ouders. Er waren nog enkele kinderen van mijn leeftijd en we besloten te gaan Zwerkballen met de Zwerkbalset die een van die kinderen gekregen had. Spiksplinternieuw, nog nooit gebruikt. We haalden stiekem de echte bezems uit het bezemkot, want op die nep-kinderdingen konden we echt niets doen. Ik mocht zoeker zijn, maar toen het moment daar was, wou het jongetje van wie de set was eigenlijk liever zoeker zijn. Dus raceden we naar de snaai en ik ving hem, zo voor de ogen van dat kind. Hij werd woedend en liep naar zijn vader, roepend dat ik een valsspeler was en wat weet ik nog allemaal. Zijn vader vroeg waar die snaai was, maar ik zei dat ik hem al weer had laten vliegen. Dat was niet waar, ik had hem nog. Maar ik wou hem niet teruggeven aan dat rotkind. Ze hebben de hele middag gezocht naar die snaai, maar natuurlijk vonden ze niets en uiteindelijk mocht mijn vader een nieuwe betalen. Ik denk dat hij wel wist dat ik hem nog had, maar ik geloof dat hij mij dat pleziertje gunde. Nu ik er over nadenk, waarschijnlijk was hij wel trots of zo. Hij zweeg even en Lily wist dat hij het moeilijk had om over zijn vader te praten. Maar hij haalde diep adem en vervolgde op dezelfde vrolijke toon: In ieder geval, sindsdien heb ik die snaai altijd bij mij. Hij is zich beginnen hechten aan mij. Zie je, snaaien zijn gebouwd om weg te vliegen, maar deze keert steeds terug naar mij. En waar genoeg, de snaai die ontsnapt was, had een paar rondjes rond de grot gevlogen en hing nu weer rond James hoofd te zoemen. Peter trapt er nog steeds in. grinnikte hij. Meestal zeg ik dat ik het gepikt heb, als ze er naar vragen. Is eigenlijk nog waar ook, gewoon niet op het moment dat zij denken. Hij plukte het balletje uit de lucht en stopte het in haar hand. Maar nu is hij voor jou. Lily had het verhaal met open mond aanhoord. Maar je gebruikt hem toch niet bij wedstrijden of zo he? Als het eens niet goed gaat? Oh nee, natuurlijk niet. Dat zou het hele spel verpesten. Nee, tijdens wedstrijden laat ik hem in mn koffer, voor de veiligheid. Stel dat hij halverwege ontsnapt Gerustgesteld bekeek Lily de snaai langs alle kanten. He! riep ze opeens uit. Mijn initialen staan hier in. En inderdaad, er stonden een kleine L en een E in het goud gekrast. Ja zei James nogal verlegen, Die staan er al een tijdje in. Deed dat geen pijn? Ze wreef voorzichtig over het beschadigde goud. Oh nee. zei James snel. Ooit een snaai horen giechelen? Probeer er dan maar eens iets in te krassen met een scherpe veerpunt.

Voorzichtig liet Lily het balletje weer los. Het schoot een halve meter naar boven en bleef op ooghoogte hangen. Toen draaide het vliegensvlug een paar rondjes rond haar hoofd en bleef boven haar hoofd vrolijk zoemend hangen. Ik geloof dat hij je wel aardig vind. glimlachte James. Hij is prachtig. Dank je wel. Ze drukte haar lippen op de zijne. Zo bleven ze nog een tijdje in het warme water zitten. Doodgewoon gelukkig. Op de terugweg liet Lily James vliegen. Ze zat achter op de bezem en dutte een beetje in tegen zijn rug. Het werd al licht toen ze Zweinstein zagen liggen. James liet de bezem onder het raam van haar slaapkamer zweven en ze wurmde zich door het smalle raampje van haar slaapzaal. Slaapwel bloempje. Slaapwel James. Na nog een laatste kus, sloot Lily de gordijnen en viel uitgeput in slaap, zonder zich de moeite te nemen om zich nog om te kleden. Het leek alsof ze nog maar vijf minuten lag te slapen toen Lizzy haar al weer wekte. Opstaan Lily. Het is al twaalf uur en straks mis je het middageten ook nog. Het liefst van al zou Lily gewoon doorgeslapen hebben, maar haar maag knorde en ze wist dat ze het niet tot s avonds zou uithouden. Dus sleepte ze zich naar de douche en kwam er even later nog even moe terug uit. Ze liet zich aan tafel naast James neerploffen en nam een croissant. Goedemorgen of zoiets. mompelde ze en geeuwde. Morgen. Ik heb je gemist aan het ontbijt. antwoordde James. Wat dacht jij dan? Ik sliep toen hoor! Jij niet? Nee Hij wierp een duistere blik naar Sirius, die eens onschuldig zwaaide. Sluipvoet hier vond dat halfzeven het uitgelezen moment was om mij met vragen te bestoken over hoe de warmwaterbron was. Iedereen, behalve James, schoot in de lach. Het is een wonder dat hij er nog steeds zo knap uit ziet. bedacht Lily. James vertelde nog iets interessants daarnet. begon Sirius, terwijl James naast Lily haastige gebaren maakte dat hij zn kop moest houden. Sirius negeerde James vrolijk en ging verder. Is het waar dat jij in het midden van de nacht, op een bevroren meer, in je bikini hebt staan paraderen? Lily keek James even verontwaardigd aan, maar hij zag het niet omdat hij beschaamd zn handen over zn ogen had geslagen. Maar Lily zag er eigenlijk de humor er wel van in en knikte. Sweet! grijnsde Sirius. Maar Lil, ik herinner mij ook dat jij iets gezegd hebt over nog liever met de reuzeninktvis uitgaan, dan met Potter-boy? Oh nee. lachte Lily. Ze haakte haar arm in die van James en legde haar hoofd op zijn schouder. Vergeet dat maar. De enige inktvis waar ik mee uitga, is James. Blijkbaar was James toch vermoeider dan hij liet blijken want het duurde wel tien volledige seconden voor hij verontwaardigd H! uitriep. Voor de mensen die niet goed snappen waar die Peter trapt er nog steeds in op slaat Denk aan de herinnering van Sneep, en Harry die zijn vader met een snaai ziet spelen, onder het aanbiddend oog van Peter ;-) ----------------------------------Smalofski

Hoi! 't is al weer zaterdag, dus krijgen jullie een nieuw stukje. Dit is het allernieuwste dat ik (nouja, ik? zie voetnoot) geschreven heb. Deze lyrics zijn een parodie op 99 luftballons van Nena. Het gaat heel toepasselijk over een Hoofdstuk 66 Someone says Food Fight, 99 plastic spoons go by. 99 plastic spoons, Floating across the canteen high. Panic bells, it's red alert. Jelly flung a favorite desert. Flan is tossed at the teachers, why? Opens doors to custard pies. Focusing it on the sky as 99 plastic spoons go by. (99 Plastic Spoons Alex Zander) Op een zonnige maandagochtend ging Lily naast James aan de ontbijttafel zitten, nam een broodje, gaf James snel een zoentje omdat hij zo zielig zat te kijken en ging toen verder met het besmeren van haar brood met confituur. Op een of andere manier krijg ik de indruk dat je meer geeft om je boterham dan om mij. pruilde James. Lily grijnsde met het brood tussen haar tanden. De dag dat jij zo lekker smaakt als deze heerlijke boterham, krijg je net zoveel aandacht aan het ontbijt. Hoe kun je dat nou weten als je niet eens proeft? Hij keek haar met een uitdagende lach aan. Lily grijnsde ook, want ze wist waar James op uit was. Hmmm, je hebt gelijk. Ze sloeg haar armen rond zijn nek en begon hem uitgebreid te kussen. He, gedver, dat is nu elke ochtend hetzelfde. mopperde Sirius gerriteerd terwijl hij naar James en Lily keek, die recht over hem zaten en zich niet bewust waren dat ze in het midden van de goed gevulde grote zaal zaten. Liefde maakt blind, maar in hun geval ook misselijk. Een gemene lach verscheen op zijn gezicht. Met een zwikje van zijn toverstok liet hij de theepot boven hun hoofden zweven en met nog een zwikje was hij verdwenen de theepot, niet de thee. Die kwam met een luide splash bovenop Lily en James terecht, die onmiddellijk gedaan hadden met kussen. Lizzy, Remus en Peter die het eigenlijk ook niet zo'n appetijtelijk zicht hadden gevonden, lachten mee met het doorweekte koppeltje. En zij niet alleen, zowat iedereen in de zaal was nu aan het lachen. Sorry, maat, het was voor je eigen goed. lachte Sirius toen James hem woedend aankeek. Nog even en ze had je gezicht opgegeten. Niet dat bij jou zon groot verlies zou zijn Moest het nu m-jn gezicht geweest zijn Ohja? Sirius knikte overtuigd van ja, en nog geen halve seconde kreeg hij een kwak pap in zijn gezicht gegooid. Sorry, maat, het was voor je eigen goed. grijnsde James die de lege paplepel nog vasthad. Nog even en je was gestikt in je eigen ego. Jij! Even kwam hij niet meer uit zijn woorden, maar in plaats van boos te zijn, sprong Sirius op tafel en riep voor heel de zaal: VOEDSELGEVECHT! Geen drie seconden later vloog het eten alle kanten op. Lily amuzeerde zich kostelijk met haar plichten als hoofdmonitor te vergeten en een zachtgekookt ei kapot te wrijven in het haar van de andere hoofdmonitor, zijnde James, om vervolgens lachend weg te duiken voor de wentelteefjes die James in haar gezicht wou duwen. De paar leerkrachten die het waagden om de leerlingen tot orde aan te manen werden helemaal bedolven onder de donuts en marmelade. Professor Perkamentus

zat glimlachend te kijken naar de totale choas in de zaal en professor Anderling had een paar keer van professor Perkamentus naar de zaal gekeken en terug, alvorens te besluiten dat de ochtendprofeet een wel zeer interessante aanbieding had staan op de voorpagina, waarop ze zich dringend moest concentreren. Vilder was de tranen nabij. Door de regen van eten liep een lange zwartharige zwadderaar naar de plaats waar het voedselgevecht was ontstaan: Sirius en zijn vrienden. Hij had duidelijk een spreuk over zichzelf uitgesproken, want hij werd tegen het rondvliegend eten beschermd door een onzichtbare bel. Even bleef hij gerriteerd naast Sirius staan, tot deze door had hij er stond. Wat moet je? snauwde Sirius, toen hij zag wie zijn aandacht van het voedselgevecht had afgeleid. Moeder heeft dit meegegeven met mijn post van thuis. Ze vond het een verspilling om Nero er alleen voor te laten vliegen. zei Regulus koeltjes en stak onenthousiast een brief uit. Al even koud griste Sirius de enveloppe uit zijn handen. Verbaasd keek hij naar de brief. Het moest iets belangrijks zijn; zijn moeder had nog nooit iets van zijn post doorgegeven sinds hij thuis weggelopen was. Het zal wel iets te maken hebben met oom Alphard. vervolgde Regulus, nog steeds hooghartig en zo te zien niet al te blij dat hij met zijn broer stond te praten. Die is dood of zo Sirius mond viel open. Wat? Is oom Alphard dood? Dat nieuws kwam hard aan. Zijn oom Alphard was een van de enigste van zijn familie waar Sirius respect voor had, en van wie hij respect, liefde en af en toe een snoepje had gekregen. Nu geeuwde Regulus zowaar. Achja, de wereld is een betere plaats zonder uitschot zoals hij Sirius staarde met een blik vol walging naar wat hij ooit zijn broer had genoemd. Hoe kon iemand zo harteloos, en gewoonweg verkeerd zijn? Dat doet er mij aan denken, nicht Andromeda is ook dood. WAT?! Sirius kon zijn oren niet geloven. De twee enigste familieleden die hij nog wou kennen waren dood?! Nouja, zo goed als Ze trouwt met een Dreuzel Het is slechts een kwestie van tijd voor ze inziet wat ze gedaan heeft en zelfmoord pleegt. Sirius kon Regulus wel slaan. Andromeda is het enigste van de hele vervloekte familie die nog een beetje hersenen heeft! siste hij met stevig op elkaar geklemde kaken. Herhaal dat nog eens als je durft? dreigde Regulus. Sirius had een gevoelige snaar geraakt door zijn familie te beledigen. Met getrokken toverstokken stonden ze tegenover elkaar. Rond hen was het voedselgevecht stilgevallen, en mensen begonnen te kijken naar de Zwarts-broers die op het punt stonden elkaar aan te vallen. Veel meisjes stonden besluiteloos naar de twee jongens, die beschouwd werden als de knapsten van de school, te kijken, niet in staat te kiezen wie van de twee ze nu eigenlijk steunden. Blijkbaar had Sirius zelfs met zijn haar vol restjes ontbijt een onweerstaanbare aantrekkingskracht op sommige meisjes. James en Remus probeerden Sirius tot bedaren te brengen, maar hij negeerde hen compleet een staarde woedend naar Regulus. Jij en de hele familie mogen van mij part naar de hel gaan. Of wacht, toch niet, daar voelen jullie je te veel thuis! Sirius stem was doordrenkt van haat. Regulus zwaaide zijn stokarm naar achter, klaar om toe te slaan, toen een donderende stem door de zaal rolde. GENOEG! Iedereen keek naar rechts, naar professor Perkamentus die over de besmeurde vloer naar de twee broer toeliep. Lily schrok toen ze zijn gezicht zag. Professor Perkamentus was niet gauw boos, maar Sirius en Regulus waren er net in geslaagd die grens te overschrijden. Blijkbaar waren ze zich daar ook van bewust want ze lieten allebei snel hun toverstok zakken en keken een beetje benauwd naar het schoolhoofd, die in een mum van tijd naast hen stond.

Honderd punten aftrek van zowel Zwadderich als Griffoendor! En beiden een week strafwerk! Professor Anderling stond naast het schoolhoofd en keek hem een tikje verbaasd aan. Hij werd niet boos om een ware voedseloorlog, maar een broederruzie bestrafte hij zo streng? Maar zelfs professor Anderling durfde professor Perkamentus niet tegen te spreken nu hij zo boos was. De twee broers wierpen nog een laatste minachtende blik op elkaar en liepen toen weg, elk in de tegengestelde richting. James holde snel achter Sirius aan, om hem een beetje te doen kalmeren. Lily zag dat professor Perkamentus nog even bleef staan op de plek waar de twee jongens hadden gestaan, en die nu verlaten werd door leerlingen die het zekere voor het onzekere namen en maakten dat ze wegkwamen. Maar professor Perkamentus had geen boze uitdrukking meer op zijn gezicht. Hij keek naar etensresten op de grond en was zo te zien in gedachten verzonken. De oude man zuchtte zacht en teleurgesteld, draaide zich om en liep de zaal uit. Lizzy had blijkbaar ook naar professor Perkamentus staan kijken, want ze ging naast Lily staan en zei zachtjes: Professor Perkamentus was wel heel boos omdat Sirius en zijn broer elkaar bijna vervloekten he? Lily knikte. Ze was blij dat het niet z-j was die zon zorgelijke uitdrukking op professor Perkamentus gezicht had doen verschijnen. Kom, laten we ons gaan verkleden. zei ze tegen Lizzy en samen liepen ze naar de leerlingenkamer, vergezeld met een hele hoop andere Griffoendors die liever niet met choco op hun gezicht de lessen volgden. De meeste leerlingen ging recht naar de slaapkamers om te douchen, maar Lily en Lizzy bleven in de leerlingenkamer, want daar troffen ze ook James, Sirius, Peter en Remus. Sirius had de brief die Regulus hem gegeven had, in zijn handen. Alles goed? vroeg Lily toen ze erbij gingen zitten. Zo ongeveer. mompelde James. Sirius oom is dood. Het spijt me voor je. zei Lily tegen Sirius en Lizzy knikte ook. Sirius was wat teneergeslagen toen hij antwoordde: Ik kende hem eigenlijk niet zo goed, ik heb hem al tijden niet gezien. Het is niet alsof ik nog uitgenodigd word voor familiefeestjes Hij ook niet trouwens. Lily glimlachte verdrietig. Het was duidelijk dat zijn oom een voorbeeld was voor Sirius. Hij zuchtte, en vervolgde toen: Maar hij heeft me wel zijn hele bezit nagelaten. Een huis en behoorlijk wat geld op de bank. Echt waar? Wauw! Nu glimlachte ook Sirius. Het ziet er naar uit dat ik niet langer beroep zal moeten doen op jullie gastvrijheid. grijnsde hij naar James. Aaaaw, James trok een zielig gezicht, Wat moet ik nu met al die roommates forever! stickers doen? De leerlingenkamer vulde zich met luid gelach. Het is grappig hoe een verhaal zijn eigen leven kan gaan leiden. Het was mijn bedoeling om in dit stukje Regulus gewoon naar Sirius toe te laten stappen en hem de brief te geven, misschien een paar rake opmerkingen, maar het verhaal heeft het heft in eigen handen genomen en kijk wat er uitkwam! Een voedselgevecht! Vergis u dus niet he. IK schrijf dit verhaal niet, het verhaal schrijft zichzelf, ik voorzie het gewoon van een pc om het op te slaan en een paar handen om het te typen. ^^ :lol: :wink:

-----------------------------------

Smalofski

Hoi! Weer een stukje met Sirius in de hoofdrol (toevallig). Aan de ene kant vind ik dit een leuk stukje, maar aan de andere kant toch weer niet... 't is een dubbel gevoel... Het was behoorlijk moeilijk om te schrijven, want het is nogal emotioneel. 'k was, geloof ik, in een filosofische bui :-D Ochja, je ziet maar he :-) Ohja, nog iets. Er zit een fout in (en ik bedoel dan geen schrijffout, maar een andere soort fout), maar ik kan het niet meer verbeteren, dus zolang jullie het niet opmerken ga ik het ook niet zeggen ;-) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 67 The bittersweet taste of fate. We can't outrun the past. Destined to find an answer. A strength I never lost. I know there is a way. My future is not set. For the tide has turned. But still I never learned to live without regret. (Regret Anathema) Op de dag dat het precies n jaar geleden was dat Nick gestorven was, werd Lily wakker met een vreemd, onbehaagelijk gevoel in haar maag. Ze merkte dat ook Lizzy wat stiller was dan normaal, maar geen van beiden sprak erover. Tijdens het ontbijt had Lily geen honger en ze zat maar een beetje naar haar eten te staren. Ze vroeg zich af hoe haar leven zou geweest zijn als er iemand door had gehad dat Nick aan het vallen was. Zouden ze al getrouwd zijn? Waarschijnlijk niet. Ze zou eerst afstuderen van Zweinstein. Misschien zouden ze al een huis gezocht hebben. Ze vond het raar om eraan te denken. Misschien was ze toch niet zo klaar geweest om die stap te zetten dan dat ze had gedacht Lily, geef je de boter eens door? Volledig automatisch gaf ze de boter aan Lizzy, terwijl ze verder nadacht. Als Nick niet ze slikte even gestorven was, zou ze nooit met James begonnen zijn. Opeens voelde ze zich nog rotter dan ervoor. Alsof hij wist dat ze aan hem dacht, stond James plots achter haar. Hij pakte haar vast bij haar middel en wou haar een zoen in haar nek geven maar het ambetante gevoel in haar maag overweldigde haar en ze duwde hem nogal ruw van zich af. Laat me met rust, James! Ze hoorde de hardheid in haar stem en wist dat hij dit niet verdiende, maar het kon haar even niet schelen. Niets kon haar schelen. Lily? Wat? pruttelde James verbaasd, terwijl hij naast haar ging zitten. Laat me gewoon even met rust, oke? Ze forceerde wat vriendelijkheid in haar stem. Maar wat heb ik iets verkeerds gedaan? Ongewild stelde James haar geduld behoorlijk op de proef. Kon hij nu niet gewoon even stil zijn en haar wat ruimte laten? Ze voelde zichzelf boos worden. Niet op James speciaal, maar op alles en iedereen. Ze veerde recht. Iedereen rond haar aan de tafel Lizzy, James, Peter, Sirius, Remus,

Rozilde en een paar tweedejaars keken naar haar toen ze haar bestek met veel lawaai op haar bord liet vallen. Laat me met rust! snauwde ze naar James. Iedereen behalve Lizzy, die wel besefte wat er scheelde, staarde haar verbijsterd aan. Ze stormde de zaal uit. Fijn, dacht ze boos, Nu ben ik nog boos op mezelf ook! Ze liep de frisse ochtendlucht tegemoet toen ze de voordeuren van Zweinstein uit liep en naar het meer wandelde. Ze liet zich uit het zicht achter een struik neerploffen in het gras en keilde wat stenen in het water. Toen sloeg ze boos en verdrietig haar armen over haar benen en staarde over het meer. Ze begreep zelf ook niet waarom ze zo overdreven prikkelbaar was. Ze voelde zich zo rot. Zonder reden en zonder dat ze ze kon tegenhouden rolden de tranen over haar wangen. Ze lag nog steeds overhoop met zichzelf toen ze plots iemand achter zich hoorde. Ah, hier heb je je verstopt. Ze herkende de stem, veegde haastig haar wangen droog en keek verbaasd achter zich. Ze had gedacht dat James of Lizzy achter haar aan zouden gaan. Desnoods Remus, maar daar stond Sirius. Zo verbaasd mij te zien? lachte hij bij het zien van haar verbaasde gezicht. Nou, ja, eigenlijk wel. Ik dacht Lizzy, of James En niet zo snel Tja. James zoekt je ook wel hoor, maar ik heb er een betere neus voor. Hij tikte even met zijn wijsvinger tegen zijn neus, alsof hij haar gerken had. Lily snapte er niets van, maar was ergens wel blij dat het niet James was die haar gevonden had. Tegen hem zou ze zich moeten verantwoorden, maar aan Sirius was ze niets verplicht. Ze keek terug voor zich uit, over het meer. Sirius ging naast haar zitten. Lizzy heeft verteld waarom je zo euh, van slag bent vandaag. Lily zei niets, maar greep haar benen wat steviger vast. Wil je erover praten of zo? stelde Sirius voor. Hij klonk nogal onzelfzeker. Lily keek hem verbaasd aan. Niet alleen had ze nooit gedacht dit soort conversatie met Sirius te voeren, maar ze had ook nog nooit gewoon neergezeten en over Nick gepraat, op het korte gesprek met Lizzy in de ziekenboeg en het rare gesprek met professor Anderling na. Ze opende haar mond een beetje verbaasd en sloot hem weer, niet goed wetend wat te zeggen. Sirius zag haar aarzeling en zei snel: Als je liever met iemand anders praat Nee, dat is het niet. onderbrak Lily hem snel, voor hij voorstelde om James te gaan halen. Het is gewoon Ik heb eigenlijk nog nooit met iemand erover kunnen praten. Ik bedoel Ik kan er moeilijk tegen James over beginnen he? En Lizzy, het was haar broer, ze moet hem kunnen herinneren zoals zij hem kende. Was Nicolas Lizzys broer? vroeg Sirius verbijsterd. Dat wist ik niet. Ze liet niets merken daarnet Jij dacht dat ze gewoon toevallig dezelfde achternaam hadden of zo? grijnsde Lily. Maar ze werd snel weer serieus. Lizzy laat zoiets niet merken. Ze is sterker dan ik in zon dingen. Even waren ze alle twee stil. Mis je hem nog? vroeg Sirius dan. Nicolas bedoel ik Lily zuchtte even zacht. Ja. zei ze uiteindelijk. Ik hield echt van hem en ik denk dat ik hem wel voor de rest van mn leven zal missen Ze pauzeerde even en slikte voor ze weer begon te praten. Maar soms ik ben soms blij dat alles zo gelopen is. Een traan liep over haar gezicht. Ik weet dat het vreselijk is om dat te denken en ik ga eraan onderuit. Maar diep, diep vanbinnen ben ik opgelucht dat Nick weg is. Ze veegde de traan van haar gezicht met haar mouw.

Begrijp me niet verkeerd: Ik hield echt van hem en dat doe ik nog steeds en ik ben zeker dat hij mij gelukkig zou gemaakt hebben. Maar zijn dood, hoe verschrikkelijk die ook was, gaf mij op een nieuwe kans, een ander leven Een beter leven denk ik. Het voelde alsof een enorm gewicht op haar schouders oploste in lucht en bubbels, nu ze zo schaamteloos kon vertellen wat ze voelde. Geloof het of niet, ik weet precies hoe je je voelt. zuchtte Sirius bedrukt. Kiezen is verliezen, Lily. Toen ik thuis weg zou gaan, dacht ik dat ik blij zou zijn dat ik weg kon, hoe sneller, hoe liever. Maar weet je wat? Ik voelde me rot. Mn ouders deugden van geen kanten en mn broer is een idioot eerste klas, maar het was, is en blijft mijn familie en ergens mis ik ze wel. Lily zweeg. Dit was de eerste keer dat ze Sirius zo open en zo vriendelijk over zijn familie hoorde spreken. Het punt is, dat ik blij was met een nieuwe kans, een kans om mijn eigen leven te leiden, maar zoals bij alles, is er een prijs te betalen. Jij hebt ook een keuze gemaakt, ook al lijkt het dat je niet echt veel te zeggen had in de situatie. Jij koos om verder te gaan met je leven. Je werd omver gegooid, maar stond terug recht, klaar om te vechten. Maar ook jij moest een prijs betalen: spijt over wat je achter je hebt gelaten. Wauw. fluisterde Lily, overdonderd bij zoveel wijsheid. Zo had ik het nog niet bekeken. Betekent dat dat ik geen spijt meer moet hebben? Oh, nee. Ik denk dat spijt er ons aan herinnert wat we hadden en hebben opgegeven voor deze nieuwe kans. Spijt houdt het echt. Ja Ze dacht na over zijn woorden. Het voelde goed om eens met een gerust hart haar gevoelens te aanvaarden. Je hebt gelijk. Het is goed om er eens over te praten. zei ze uiteindelijk en lachte even naar hem. Graag gedaan hoor. zei hij opgewekt. ----------------------------------Smalofski

Hey! Het vervolg van vorig stukje. (Nee, 't was nog niet gedaan ;-)) 't wordt eens tijd om de kosmos weer in balans te brengen na al die serieuziteit die Sirius uitkraamde de laatste tijd :-D Ik heb lang getwijfeld of ik dit stukje er wel tussen zou steken. Aan de ene kant vind ik het maar niets, maar aan de andere kant vormt het een soort compensatie voor al die serieusigheid die Sirius uitte in het vorige hoofdstukje. Het helpt een beeld te vormen van hoe ik Sirius zie: In staat om ernstig te zijn als het nodig is, maar het volgende moment weer vrolijk en Sirius-achtig xD Nouja, hier komt het dus (En sorry dat het zo kort is :oops: Het volgende is zeker langer!) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 68 Youre so funny, lets be friends, ok? Im not exactly the most wanted criminal. No, Im not, I wasnt and Ill never be. And may I question you interrogation stratagies? (Interrogation Waterdown) In de verte hoorden ze de bel die het eerste lesuur inluidde. Ze stonden recht en liepen in stilte terug naar het kasteel. Professor Stocks, een oude, halfdove en halfblinde tovernaar die hen dat jaar Verweer-tegen-de-zwarte-kusten gaf (James wist zeker dat ze deze zouden verliezen aan een hartaanval) besefte zelfs niet dat Lily en Sirius stiekem naar binnen slopen terwijl hij op het bord noteerde. Snel gingen ze aan een bank achter aan de klas zitten. Lily glimlachte eens naar James toen die achter zich keek toen ze binnenkwamen en deed teken dat ze weer in orde was. Toen professor Stocks zich terug omdraaide naar zijn klas, had hij niet door dat ze twee leerlingen meer telde dan even daarvoor. Lily, die gewend was naast Lizzy te zitten, vond naast Sirius zitten een hele nieuwe ervaring. Terwijl zij braaf aantekeningen maakte, gaf Sirius het luisteren al snel op. Hij deed een paar moedige pogingen zelf aantekeningen te maken maar begon al snel in de kantlijn te tekenen of zelf nieuwe wendingen aan het verhaal te geven. Daarna nam hij een tijdje Lilys aantekeningen over, maar dat hield hij ook niet lang vol. Vervolgens begon hij propjes te schieten naar de andere leerlingen, op zijn bank te schrijven, propjes te schieten naar professor Stocks hoofd, vliegtuigjes te vouwen en uiteindelijk legde hij zijn hoofd op zijn armen op zijn bank en deed zijn ogen dicht. Hoe slaag jij er eigenlijk in om er voor dit vak door te zijn? vroeg Lily gefrustreerd toen hij haar inkpot in een kikker veranderde, die nu luid naar de inktpot van Sirius zat te kwaken die in een goudvis mt bokaal was veranderd. Oh. grijnsde Sirius. Kopiren van Remus. Lily dacht dat ze dat eigenlijk wel had kunnen bedenken, probeerde verstrooid haar veer in de kikker te doppen die zo luid kwaakte toen ze hem prikte met de scherpe veerpunt, dat zelfs professor Stocks het merkte. Hoorde ik een kikker? vroeg hij verbaasd aan zijn klas. Sorry professor! piepte Lily snel. Toverstok schoot uit. Snel toverde ze haar inktpot terug. Professor Stocks keek even verwonderd door de klas, mompelde iets in zichzelf en begon terug te neuzelen over de verschillende manieren om een vampier af te weren. Een paar minuten later had Sirius een nieuw spelletje gevonden om zich bezig te houden: Lily uithoren. Dus, Eversjij bent een Dreuzelkind he? Ja, problemen mee? vroeg ze opstandig. Nee, hoor. Dreuzels zijn leuk. Zo goedgelovig. Hij had een binnenpretje en Lily was niet zeker dat ze wel wou weten waarover het ging. Ken je eigenlijk veel Dreuzels, buiten je familie dan. Vrienden en zo? Nee, niet echt. gaf Lily toe. Ik had wel vrienden voor ik naar Zweinstein ging, maar we zijn een beetje uit elkaar gegroeid. We hadden niet echt veel gemeenschappelijk om over te praten nietwaar? Ze haalde haar schouders op. Maakt niet uit, ik heb nu vrienden hier. En je hebt een zus die een jaar jonger is dan jij he? Lijkt ze wat op jou? Misschien kan je ze eens voorstellen aan mij? vroeg hij gretig. Ze keek hem vernietigend aan. Petunia trekt langs geen kanten op mij. Uiterlijk noch innerlijk. En ze verafschuwt alles wat met magie te maken heeft, inclusief mij. Dus je maakt geen schijn van kans. Waarom haat ze jou? Omdat je toevallig een heks bent? vroeg hij verbluft.

Ja. Beetje omgekeerde wereld, nietwaar? Ze was niet altijd zo hoor. Toen ik in het eerste jaar naar Zweinstein mocht, was ze dolenthousiast. Ze kon niet wachten tot ze ook mocht gaan. Maar toen werd ze elf en de langverwachte brief bleef uit. Ze raakte verbitterd en wou niets meer met magie te maken hebben. Ik geloof dat ze in het begin gewoon jaloers was, maar nu heeft ze een echte hekel aan magie. En aan mij. Oh. was het enige dat Sirius zei. Even was het stil. Volgende vraag. zei hij, een stuk opgewekter. Aantal vriendjes die je al gehad hebt in je hele leven. Lily rolde met haar ogen. Ze had zon vraag kunnen verwachten. Twee James meegerekend. Wat? Twee? Sirius klonk verbrouwereerd, alsof hij zich niet kon voorstellen dat iemand zo weinig vriendjes zou kunnen hebben. Jij, Lily Evers, een van de populairste, meest gewilde meisjes van de school, heeft maar tw vriendjes gehad? vroeg hij ongelovig. Oke, eerst en vooral: Ik ben NIET n van de populairste, meest gewilde meisjes van de school Al eens in een spiegel gekeken? was Sirius droge antwoord. Als het niet was dat James al sinds *altijd* achter je aan zat Hij maakte een voos geluidje dat ze verkoos niet te horen. Lily, neem het aan van iemand die toegang heeft tot de grafiti in de jongenstoiletten, je bent wl een van de populairste, meest gewilde meisjes van Zweinstein. Ze deed alsof ze hem niet gehoord had en vervolgde koppig: En ten tweede ze haalde haar schouders op. Ik was al sinds mn eerste jaar met Nick. Nooit behoefte gehad aan een resem andere jongens. Sirius schudde met zijn hoofd, alsof hij het nog steeds niet kon geloven dat iemand zo trouw kon zijn. Hoe zit het trouwens met jou? vroeg Lily met een ondeugende glimlach. Aan nummer hoeveel zit jij ondertussen? Pffff. Sirius blies tussen zn tanden. Eens denken. Eerst was er Jenny, dan Aniek, haar tweelingzus Jessica, Anna, Sofie, Marie, Lotte, Leen, Ilse,.. Hij telde mee op zijn vingers. En dan zitten we aan oktober van het eerste jaar. Lily grinnikte. Maar we dwalen af. Terug naar jou, Lily. Gelukkig ging op dat moment de bel en werd ze bespaard van verdere gnante vragen. Yay! 100 mensen hebben gestemd op m'n poll 8) ----------------------------------Smalofski

Hey! Weer een stukje vandaag. Persoonlijk vind ik dit best een leuk stuk. :D Ohja, mrs. Diggory heeft me overgehaald om haar m'n betareader te laten worden, dus bij deze: Bedankt daarvoor :)

Dit stukje heeft ze nog niet nagelezen, omdat ik op het laatste nippertje heb besloten het stukje dat ze wl heeft nagelezen pas na dit hoofdstuk te geven, omdat het anders een beetje te veel van hetzelfde werd. Maar ik heb het al 68 hoofdstukken gedaan zonder beta, die ene zal het verschil nu wel niet gaan maken veronderstel ik (hoewel ze echt wel goede verbeteringen maakt!) Dan rest mij alleen nog effe mijn allergrootste fans te bedanken, die me (bijna) elke keer een reactie sturen :D : flipdesterke, *kira*, edana, SarahLord, Potterfreaky, Josse, mrs. Diggory,... Ben ik iemand aan het vergeten? Maar ook alle andere mensen die me een reactie stuurden of in de poll stemden: Heel erg bedankt! :D En dan ga ik ulder niet langer meer ambeteren met m'n gezever: Hier is het! *tromgeroffel* (*) Smalofski (*) Ohja, zoals beloofd: Het is (een stuk) langer dan het vorige :wink:

Hoofdstuk 69 I knew that something was wrong. Right then I knew it babe. How could you do it babe? How could you tear my poor heart in two? (How could you? K-C & Jojo) Hup, naar je leerlingenkamer! Vermanend joeg Lily een derdejaars van Zwadderich, die al lang niet meer in de gangen mocht komen, weg. De laatste tijd waren er meer en meer gevallen van studenten die s nachts in de gangen liepen, en de hoofdmonitoren werden verzocht te patrouilleren. Eigenlijk hoorde ze hen straf te geven, maar Lily was mild en gaf ze de kans om naar hun leerlingenkamer terug te keren. James liep naast haar en was meer gentresseerd in haar dan in de leerlingen die ze uit de gangen aan het plukken waren. Het was behoorlijk moeilijk voor Lily om zich te concentreren op haar werk, als James heel de tijd rond haar zat te fladderen en haar kleine kusjes zat te geven Maar aan de andere kant: Wat kon haar die peuters ook schelen? Giechelend liet ze zich door James tegen de muur drukken en beantwoorde zijn passionele kus. Blij dat Lily eindelijk het saaie patrouilleerwerk had opgegeven, overstelpte hij haar met kussen. Wat rook ze goed! Kom. fluisterde hij, en trok haar mee. Lily voelde zich alsof ze op wolkjes liep. Als het verliefde schoolmeisje dat ze was, liet ze zich meesleuren naar een gang op de eerste verdieping, niet zo ver daar vandaan. Daar gingen ze gewoon verder met zoenen. Hierachter fluisterde James tussen twee kussen in. Lily strekte haar nek om over zijn schouder te kijken, terwijl James er handig gebruikt van maakte om haar nek te kussen. James giechelde ze. James, dat kietelt! Maar toen ze toch over zijn schouder kon kijken, verging het lachen haar wel Ze stonden voor de gang der doom. Geschrokken duwde ze hem van zich af. Nee, niet hier Verward keek hij haar aan. Wat? Jij kent die gang? Ze knikte en herhaalde: Ik ga daar niet in

Och, komop pruilde James en wou haar lachend nog een zoentje geven, maar ze hield hem tegen, en zei serieus: James, echt, ik meen het Ik ga niet in die gang. James leek te beseffen dat ze het meende en vroeg verward: Maar waarom dan niet? Lily wou er zelfs niet meer aan denken en schudde haar hoofd. Kom nu maar Ze nam zijn hand en leidde hem weg van die gang. Toen ze enkele gangen later zag dat hij nog steeds in de war was, leunde ze naar hem toe en gaf hem een kus op de wang. Het is niet omdat ik dr niet wou, dat ik helemaal niet meer wil knipoogde ze. Dat was al wat er nodig was om een grote lach op zijn gezicht te toveren. Als een roofdier kwam hij op haar af, tot ze lachend met de muur in botsing kwam en geen andere keuze had dan hem terug te kussen Lily sloop haar ogen en liet zich meevoeren met de kus Ze was zo blij Ze was zo gelukkig Niets kon dit moment verpesten Bijna niets... Ahum Ze negeerde de droge kuch en ging verder met gekust worden door James. AHUM! Met een schok drong het tot haar door dat er iemand naast hen stond. Snel verbrak ze de kus en keek om. Naast haar en James stond Professor Anderling en een tweedejaars. Ze tapte boos, maar tegelijk ook geamuseerd met haar voet op de vloer. James had blijkbaar nog geen zin om terug naar beneden te komen van de wolk waar ze net nog op zaten, en bleef pogingen doen om haar te zoenen. James! Anderling! Ze wacht wel even mompelde James. Anderlings wenkbrauwen schoten de hoogte in en Lily duwde James snel van zich af en fatsoeneerde haar kledij. Euh Sorry. mompelde ze met een hoofd als een tomaat. Er werd van jullie verwacht dat jullie leerlingen naar hun leerlingenkamers stuurden, niet dat jullie ze entertainden! zei professor Anderling en keek veelbetekend naar de tweedejaars naast haar, die daar blijkbaar al langer stond dan haar, en vol belangstelling naar de kussende hoofdmonitoren had zitten kijken. Lily werd nog wat roder, hapte even naar lucht, maar besloot dat ze eigenlijk toch niet wist wat te zeggen Laat het niet nog eens gebeuren zei professor Anderling, verrassend mild en maakte een gebaar dat ze weg mochten. Lily knikte dat ze het begrepen had, gaf de tweedejaars een duwtje zodat hij zou gaan stappen en ze hem naar de leerlingenkamer kon begeleiden. Toen ze zich nog even omdraaide en naar Anderling keek die in de andere richting liep, zag ze hoe die lachend haar hoofd schudde, en een gebaartje maakte alsof ze dacht: Wie had dat ooit gedacht? Die twee tesamen? Met een glimlach op haar gezicht en haar ene hand in die van James, en haar andere op de schouder van de nachtbraker, liep ze naar de leerlingenkamer. Een paar dagen later zat ze in de leerlingenkamer wat huiswerk te maken, toen er plots een stuk stof over haar ogen gespannen werd als een blinddoek. Wat? Wie? Wat gebeurt er? schrok ze op. Sssst Ze hoorde James zachtjes in haar oor fluisteren. Ik heb een verrassing kom Lachend gehoorzaamde ze zijn gefluisterde aanwijzingen. Ze mocht even haar blinddoek uit doen om door het portretgat te klimmen, maar dan moest hij weer aan van James. Ze liepen een paar gangen

door en net toen Lily helemaal de draad kwijt was, en totaal geen idee meer had waar ze waren, bleven ze staan. We zijn er fluisterde James. Waar dan? vroeg Lily. Ze had geen idee waar ze was. Het voelde aan als elke andere gang. Ze voelde hem naar haar toe leunen en zijn lippen raakten die van haar. Ben je bang? vroeg hij. Nee antwoordde ze naar eerlijkheid. Moet ik dat zijn misschien? Voel je je bedreigd, niet op je gemak? Nee antwoordde ze aarzelend. Hij maakte haar wel wat bang met zijn onheilspellende vragen. Wil je weg? James, wat is dit allemaal? Waar zijn we? Weer kuste hij haar kort. Antwoord even Wil je hier weg? Nee antwoordde Lily weer. Ik wil wl weten waar ik ben Hij nam haar blinddoek af en het duurde even voor ze gewend raakte aan de duisternis. Ze stond in een schijnbaar normale gang Misschien wat donkerder, maar voor de rest leek hij op elke andere gang Waar zijn we? Ze keek hem verbaasd aan. Waarom had hij haar hier gebracht? Ze keek nog eens goed rond zich, maar het deed niet meteen een belletje rinkelen. In de geheime gang op het eerste verdiep. Met een ruk keek ze hem geschrokken aan. WAT?! In paniek keek ze rond zich, zoekend naar de dichtstbijzijnde uitgang. Oh, James, hoe kn je? fluisterde ze ontgoocheld, voor ze met tranen in de ogen wegvluchtte van die verschrikkellijke plek. Ze voelde zijn hand op haar schouder, maar had niet de behoefte om die weg te slaan, ook al zeiden haar hersenen dat ze boos op hem hoorde te zijn, en dus liet ze hem liggen. Ze zat in opgerold in een van de zetels en staarde afwezig en in gedachten verzonken naar het vuur. Sorry. zei hij en ging op gelijke hoogte achter haar zetel zitten, zodat hij zijn hoofd en armen op de rugleuning kon laten rusten. Hij legde armen gekruisd over de rugleuning, legde zijn hoofd erin, en keek haar peinzend aan. Ik probeerde je te helpen. Je te doen inzien dat er niets eng aan die gang is Je over je angst heen helpen. Ze zweeg en bleef naar de vlammen kijken Er was niets eng aan die gang zelf Er was iets engs aan de herinneringen die verbonden waren met die gang. Maar ik snap het niet Je was niet bang, en wilde niet weg, tot je wist waar je was Waarom? Langzaam draaide ze haar hoofd, keek hem aan en zei zachtjes: Die gang doet me denken aan twee van de meest verschrikkelijke herinneringen die ik ooit op Zweinstein heb beleefd Oh zei James en keek schuldbewust, Daar had ik geen rekening mee gehouden Hij draaide ook zijn hoofd en keek mee naar het vuur. Sorry Het is wel goed. Je wist het niet. Hij glimlachte en zei: Dat maakt het nog niet juist van mij Lily glimlachte flauwtjes. James ging rechtop staan, liep rond de zetel en ging naast haar zitten. Ze liet zich tegen hem aanvallen en hij legde zijn arm rond haar schouder. Even bleven ze alle twee stil en toen vroeg James voorzichtig: Kan je me vertellen wat er zo verschrikkelijks is gebeurd in die gang? Lily bleef even stil en dacht na. Toen zei ze:

Neen. James klonk een tikje terleurgesteld maar zei Oke en bracht het onderwerp niet meer ter sprake. Hij respecteerde van toen af aan haar wens om haar niet meer mee te nemen naar die gang. Edit: Flipdesterke wees er me net op dat Anderling het waarschijnlijk al lang wist van Lily en James... en daar heeft hij waarschijnlijk wel gelijk in. Maar laten we dat negeren, oke? :wink: ----------------------------------Smalofski

Hoi, hoi! Nog een beetje vriendjes maken! Na Sirius, Peter! Groetjes, (*) Smalofski (*) ps: Reacties zijn welkom!

Hoofdstuk 70 There's a lot of talk going 'round you. Let them talk, you know you're the only one. There's a lot of walls need tearing down. Together we could take them down, one by one. (Lets be friends Bruce Springsteen) Op een zaterdagochtend, begin april, kwam Lily geeuwend de trappen van de slaapzaal af. Ze zag dat het al 10 uur was, maar Lizzy lag nog te slapen. Lily had gemerkt dat Lizzy altijd wat vermoeider was rond volle maan. Geen wonder, op die nachten lag ze vaak uren in haar bed te woelen Lilly zuchtte en zette het van zich af. Het was stil in de leerlingenkamer. Sommigen waren net gaan ontbijten, maar de meesten lagen simpelweg nog in hun bed. Aan de ene kant van de leerlingenkamer zag ze James en Sirius zitten geeuwen. Naast hen zat Peter aan een tafeltje apart, dat helemaal ingenomen werd door huiswerk. Hij zat gebogen over een stuk perkament en had blijkbaar moeite met de opgaven van professor Anderling. Lily had nog niet echt honger, dus liep ze naar hen toe en wenste hen een goedemorgen. James en Sirius zeiden vrolijk goedemorgen terug, maar Peter keek haar amper aan en mompelde iets, zijn blik niet van het huiswerk weghalend. Waarom is Peter toch altijd zo stil? vroeg Lily een beetje gerriteerd aan James. Het was haar al vaker opgevallen dat Peter nooit iets uit zichzelf zei tegen haar. En in de andere gevallen beperkte hij zijn antwoorden ook tot het minimum. Och, geeuwde James, en draaide met zijn ogen, Zo is Peter. Hij is bang van alles dat vrouwelijk is. Hij durft zelf poedels niet te aaien. Lily keek nadenkend naar Peters rug. Eigenlijk was het niet zo raar dat Peter een beetje gentimideerd was door haar. Nu ze er over nadacht, ze spendeerde altijd al haar aandacht aan

ofwel James, ofwel Sirius of Remus, maar nog nooit had ze zich echt bezig gehouden met Peter Ze had hem behoorlijk genegeerd, geen wonder dat hij niets zei tegen haar Dus stond ze op van James schoot, liep naar Peter, ging aan zijn tafeltje zitten en zei vrolijk: Goedemorgen! Peter schrok van haar stem, keek haar een beetje benauwd aan en zei snel: James zit daar. Hij wees naar de plek waar James zat. Lily staarde hem verbluft aan. Oh, euh, dank je Maar ik blijf liever hier even zitten als het goed is? Ze zag hem zenuwachtig zitten wippen op zijn stoel. Peter? Mag ik eens iets vragen? vroeg ze. Hij knikte zenuwachtig, nog steeds niet echt op zijn gemak met haar in zijn buurt. Ik snap echt helemaal niets van deze vraag. Ze wees naar de enige vraag op zijn perkament waar er een hele hoop bij geschreven stond, en waar het minste doorhalingen bij stonden. Oh, Peters gezicht fleurde op. Blijkbaar had ze goed gegokt, dat was inderdaad een vraag die hij wl wist. Die is eigenlijk niet zo moeilijk hoor! Met een glimlach op haar gezicht luisterde ze naar Peters uitleg, en zag hoe hij zich eindelijk een beetje begon te ontspannen. Toen hij gedaan had, zei ze stralend: Bedankt! Je hebt me echt geholpen, waarna ze glimlachte. Een meisje van het vijfde jaar liep naar hen toe. Ze was niet onaardig om te zien. Ze had lang lichtbruin haar en amandelvormig bruine ogen, achter een elegant brilletje. Met een zenuwachtigheid die niet onderdeed voor die van Peter, mompelde ze: Euh, mijn laatste veer is kapot. Zou ik er een kunnen lenen, alstublieft? Peter werd knalrood, stak zijn veer uit en hakkelde: Na-natuurlijk. Met een hoofd zo rood als een tomaat nam het meisje de veer aan en bleef even staan. Toen draaide ze zich snel om en haastte zich weg. Lily had het tafereel met een grote lach aanzien. Toen het meisje weg was, en Peter met een knalrood hoofd naar zijn perkament keek, duidelijk met zijn gedachten nog bij het meisje, vroeg ze lachend: Wie was dat? Oh, euh Hij werd zo mogelijk ng roder, Annie. Je vind haar leuk he? Lily amuseerde zich kostelijk. Het was zo duidelijk! Wat? Nee, nee nee, mompelde hij, maar Lily had hem helemaal door. Waarom vraag je haar niet eens uit? Peter mompelde iets, maar hij sprak zo stil dat Lily hem niet kon verstaan. Wat? Iemand als zij wil toch niet uit met iemand als ik, fluisterde Peter, zijn rode gezicht nog steeds naar het stuk perkament gedraaid. Lily glimlachte. Peter, ik ben zeker dat Annie geen nee zal zeggen als je het haar vraagt! Kom op, wat heb je te verliezen? Maar Peter schudde zijn hoofd nog steeds niet richting haar gedraaid en fluisterde: Ik durf dat nooit. Haar vriendinnen zijn er altijd bij. Ik weet een manier waarop ze zeker naar hier komt. Let maar eens op! Enigszins verbaasd en nieuwsgierig keek Peter haar aan. Snel boog Lily zich naar voren en ga hem een zoen op zijn wang. Als er een ding is dat ik weet, zei Lily toen ze zei verbijsterde gezicht zag dat nu nog amper te onderscheiden was van een tomaat, dan is het wel dat jaloezie ht middel bij uitstek is om een meisjes aandacht te trekken. Als ze hier niet binnen de vijf minuten weer staat, eet ik mn stok op. En dan vraag je haar gewoon of ze zin heeft mee te gaan naar Zweinsveld. En als ze nee zegt, dan eet zij mijn stok op!

Plots stond James achter hen en stak zn hand uit naar Lily om haar mee te nemen naar waar hij en Sirius zaten. Lily stond op en knipoogde, vlak voor ze James volgde, naar Peter: Het werkt ook bij jongens! Maar toen ze even later omkeek zag ze Annie inderdaad bij Peter staan. Ze waren zo te zien een stotterwedstrijd aan het houden. Lily moest even lachen, maar ze liet hen maar doen. Ze was er zeker van dat Annie haar stok niet zou hoeven opeten ----------------------------------Smalofski

Hoi hoi, Ja, misschien is het jullie niet opgevallen, maar al de vorige stukjes waren saai... Er gebeurde helemaal niets. :? Als dit een film was, waren jullie al lang weggezapt... Duuuuuus, Actie! *Yay* Dit is het begin van een laaaaaang stukje, geloof mij maar. ^^ En ik vind het een leuk lang stukje... :-D Eeeeeeeeeen het is geen volle maan! Dat hadden jullie niet verwacht he? (*) Smalofski (*) ps: Niet op mijn gezever hierboven letten, 'k ben een beetje in een rare bui... 'k heb gedroomd dat ik zwanger was en ze mijn buik aan het strijken waren om de baby warm te houden... :? Weird... :roll:

Hoofdstuk 71 'Help, I need somebody. Help, not just anybody. Help, you know I need someone, help.' (Help - The Beatles) Een paar weken voor de examens, schrok Lily wakker in haar bed. Ze keek op haar horloge en zag dat het tien voor twee was. Waarom was ze wakker geworden? Ze wist het niet meer. Ze ging terug liggen en sloot haar ogen, klaar om terug in slaap te vallen toen ze het opnieuw hoorde. Iemand riep haar! Roepen is eigenlijk niet het juiste woord. Het was geen geluid, niets hoorbaars. Het was een gevoel. Iemand had hulp nodig! Een of andere kracht probeerde haar aandacht te trekken. Versuft schudde ze met haar hoofd. Ja hoor, Lily, een of andere kracht probeert je aandacht te trekken. Ze stond op en liep naar de badkamer die aan de slaapkamer grensde. Ze schonk wat water in en dronk het langzaam op, terwijl ze naar zichzelf in de spiegel keek. Opeens voelde ze het weer. Duidelijker en meer gericht dan daarvoor. Iemand was in nood! In het verboden bos Iemand had haar hulp nodig! En het begon dringend te worden. Ze begon een beetje bang te worden. Ze vond

het niet aangenaam dat ze hier geen controle over had. Was ze nog steeds aan het dromen? Ze vond zichzelf anders behoorlijk wakker Ze nam wat water in haar handen en liet het over haar gezicht lopen. Het was koud en nat en ze was zeer zeker wakker. Maar het dringende gevoel bleef. Ze beet even op haar lip, terwijl ze twijfelde. Het was zo duidelijk. Ze voelde dat ze naar het Verboden Bos moest. Maar het was midden in de nacht en het Verboden Bos werd niet zo genoemd voor de grap. Zelfs overdag was het er levensgevaarlijk. Maar iemand had haar nodig Toen nam ze een besluit. Ze liep terug naar de slaapkamer, trok muisstil haar kleren en een warme jas aan en liep naar de leerlingenkamer. Daar twijfelde ze even, maar liep tenslotte toch de trap naar de jongensslaapkamers op. Bij de kamer van de zevendejaars, deed ze voorzichtig de deur op. Ze bevond zich op verboden terrein en wilde niet dat iedereen wakker werd. Op haar tenen liep ze langs de bedden en gluurde voorzichtig door de gordijnen om te zien welk bed dat van James was. Toen ze zijn bed gevonden had, keek ze even vertederd hoe hij vredig lag te slapen. Ze moest onwillekeurig glimlachen. Toen boog ze over hem heen en schudde voorzichtig aan zijn schouder. James! fluisterde ze zo luid als ze durfde. James! Wordt wakker! Maar James kreunde even, draaide zich om en sliep verder. Oh, wordt nou wakker! fluisterde ze gefrustreerd en schudde wat harder. Deze keer werd hij wel wakker. In een reflex greep hij naar de hand die hem had wakker gemaakt en schoot rechtop. Wat? Wie? vroeg hij gedesorinteerd. Toen keek hij verbaasd naar de pols die hij vast had en tenslotte naar de persoon aan wie die pols toebehoorde. Lily? vroeg hij stomverbaasd en liet haar hand los. Wat doe jij hier in godsnaam? t Is midden in de nacht! Ssst! zei ze vermanend. Ik wil niet dat iedereen wakker wordt! Ik wt dat het midden in de nacht is, maar ik moet naar het Verboden Bos. Iemand is in gevaar en heeft mij geroepen. Maar ik durf niet alleen gaan. James keek haar uitdrukkingsloos aan, terwijl hij haar woorden liet bezinken. Ho, Ho, wacht. Even opnieuw. Jij wilt in het midden van de nacht naar het Verboden Bos, omdat iemand je geroepen heeft? Hij keek haar aan alsof ze zot geworden was. Niet echt geroepen. Het is meer een gevoel. Maar het is heel sterk en ik wt dat ik naar het Verboden Bos moet. Nu! Ze keek hem smekend aan. Hij dacht even na en zei toen: Lil, je hebt gewoon raar gedroomd. Ga nou maar gewoon terug slapen. En hij liet zich ook terug neerploffen op het bed. Teleurgesteld liet ze haar hoofd hangen. Ze was niet boos op hem, ze kon hem tenslotte niet dwingen om zijn leven te wagen. Maar ze was zo bang om alleen te gaan Gaffel? klonk er plots een slaperige stem naast hen. Met wie praat je? Sirius had hen gehoord en kwam nu geeuwend aansloffen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes om in het donker te kunnen zien wie er naast James bed stond. Lily? Ben jij dat? Ja, Sirius. Maar wees stil, zodat de anderen niet wakker worden. fluisterde ze dringend. Oh, oke zei hij wat stiller. Wat doe je hier? t Is midden in de nacht! Ze ronselt mensen voor een nachtelijk uitstapje in het Verboden Bos. geeuwde James. Wat?! Wil jij graag dood of zo? vroeg hij haar verbaasd. Nee! siste ze, terwijl ze een boze blik op James wierp. Ik heb gewoon het gevoel alsof iemand me roept, iemand nodig heeft. Iemand is in gevaar, in het Verboden Bos. t Is heel erg sterk. Maar ik durf niet alleen gaan. Maar ik zal wel moeten want hij wilt niet mee. Ze knikte kort naar James, die al weer bijna lag te slapen. Cool. was Sirius antwoord. Het Verboden Bos is vast een stuk intressanter s nachts. Ik wil wel mee gaan hoor! zei hij enthousiast. Echt? Ja, hoor. Wacht even dan kleed ik me aan en zijn we weg.

Sirius grabbelde wat kleren bij elkaar, liep naar zijn badkamer om zich om te kleden en samen liepen ze voorzichtig de slaapzaal uit, ervoor zorgend dat de vloer niet teveel kraakte. Toen ze eenmaal in de leerlingenkamer waren, wou Sirius het portret van de Dikke Dame openduwen maar Lily hield hem tegen. H? Waar wacht je op? James antwoordde Lily, met een kleine lach op haar gezicht. Maar ik dacht dat hij niet mee wou? Weet ik wel, maar hij laat noch mij, noch jou in het midden van de nacht alleen door het Verboden Bos dwalen. Ze telde af op haar vingers. Drie Twee Een. H, wacht op mij! James verscheen onderaan de trap. Sirius lachte hoofdschuddend en Lily deed alsof ze verbaasd was hem te zien. James? Ik dacht dat jij niet mee wou. vroeg ze onschuldig. Sirius deed moedige pogingen zijn lach in te houden maar dat lukte niet echt. Nou, tja Jullie zouden toch maar verdwalen zonder mij. zei James verstrooid, terwijl hij naar Sirius keek die het nu bijna uitproeste. Wat heb jij? Niets hoor. hikte Sirius nog na van het lachen. Lily haalde haar schouders op en deed alsof ze van niets wist, maar toen James als eerste door het portretgat kroop, knipoogde ze even naar Sirius.

----------------------------------Smalofski

Hey! Na dat cliffhangertje van verleden keer: het vervolg! Er worden een paar vragen beantwoord ('Wie heeft Lily geroepen?', 'Wie is er in gevaar?',...) en er staat Lily een nare verrassing te wachten... Oeh, spannend! XD Bedankt voor de leuke reacties! :love: Groetjes, (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 72 I know theres something out there. I think I hear it move. Ive never felt like this before. I wish you never told me. I wish I never knew. I wake up screaming. Its all because of you (Scared Three Days Grace) Eenmaal buiten de leerlingenkamer, haalde James zijn onzichtbaarheidsmantel tevoorschijn, voor het geval ze onverwachts bezoek zouden tegenkomen en met zn drien veilig verstopt onder de

mantel, haastten ze zich naar de voordeur van het kasteel. Eenmaal buiten deden ze de mantel af. Er was bijna geen maan en niemand zou hun kunnen zien. Aan de rand van het Verboden Bos bleven ze even staan. Lily haalde een paar keer diep adem in de hoop haar angst te onderdrukken en stapte toen moedig het bos binnen. Geen van hun drien zei iets. Ze lieten hun toverstaffen oplichten zodat ze het pad konden zien en drongen dieper en dieper het bos in. Lily voelde welke kant ze op moesten en hoe verder ze liepen hoe sterker het gevoel was dat iemand haar riep. Ze kreeg het beangstende gevoel dat ze bekeken werden terwijl ze dieper en dieper het bos binnentrokken en een paar keer bleef ze verschrikt staan, omdat ze zeker was dat er een of ander wezen achter hen stond, maar ze zagen niets of niemand. Lily? Heeft dit niet al lang genoeg geduurd? zuchtte James uiteindelijk. Het enige dat hier is, is een troep monsters en wilde dieren die ons willen opvreten! Het is al een wonder dat we zo ver geraakt zijn. Laten we terugkeren. Lily twijfelde. James had gelijk. Ze waren dieper in het bos doorgedrongen dan dat ze ooit geweest was en nog steeds hadden ze niets gevonden. Wat als ze hen alle drie de dood aan het indrijven was? Nog een klein stukje. Als we over een minuut nog niets gevonden hebben gaan we terug. Beloofd. James zuchtte zacht, maar Lily liep al weer verder. Maar na een minuut waren ze nog niets tegengekomen. Ze sloot even haar ogen maar besloot toen dat ze het beloofd had en zei zachtjes en teleurgesteld: Laten we terug gaan. Je hebt waarschijnlijk gelijk dat hier niets is. Moedeloos liet ze haar schouders zakken en sjokte terug. Ze was teleurgesteld in zichzelf. Ze kon het niet helpen dat ze het gevoel had dat ze iets of iemand in de steek liet. James sloeg zijn arm over haar schouder en trooste haar een beetje. Kom nou maar. Er is niets gebeurd, dat is het voornaamste. Nou, dat zou dan wel eens kunnen veranderen zei Sirius, terwijl hij stokstijf bleef staan en met een lijkbleek gezicht achter zich keek. James en Lily keken ook om en zagen wat Sirius bedoelde. Iets groots kwam langzaam uit het struikgewas dichterbij. Het stond in het donker en ze konden niet zien wat het was. Langzaam hielf James zijn arm met zijn verlichte toverstok op en scheen met het licht op het wezen dat daar stond. Een golf van opluchtig ging door hen heen. Het was een prachtige eenhoorn. En niet zomaar een eenhoorn. Ik ken jou! zei Lily, terwijl ze naar de eenhoorn toeliep. Pas op, Lily! Hij rijgt je aan zijn hoorn als hij zich bedreigd voelt! siste James. Nee, nee, niet deze eenhoorn. lachte ze. Ze legde haar hand op zijn manen en streelde hem zachtjes. De eenhoorn keek haar vriendelijk aan. Ik ken deze eenhoorn. Weten jullie nog in het tweede jaar? Toen die eenhoorn op mijn schoot kwam liggen? Dat was deze eenhoorn. De eenhoorn knipperde langzaam met zijn ogen alsof hij haar woorden wou bevestigen. James en Sirius keken elkaar aan en lieten hun toverstokken zaken maar bleven toch op afstand. En ik wed dat jij het was die mij naar hier heeft geroepen. zei ze tegen de eenhoorn. Plots begon deze te stappen. Verbaasd volgden ze het prachtige dier naar een kleine open plek in het bos. Daar bleef de eenhoorn staan. Ze zagen iets groots en donker in het midden van de open plek liggen. Met een bang hart liep Lily langs de eenhoorn en keek naar wat er daar lag. Eerst dacht ze dat het een of ander gewond dier was, maar toen besefte ze dat het geen dier was maar een mens. Hagrid. Zijn gezicht zat onder het bloed en zijn arm lag in een rare kronkel. Zijn ogen waren dicht en hij bewoog niet. Ze voeld haar maag omdraaien en draaide zich snel weg van het tafereel. Ze trilde van top tot teen. Ondertussen waren James en Sirius ook naar voren gekomen en zagen Hagrid liggen. Oh, Jezus bracht Sirius uit. I-is h-hij ? vroeg Lily trillend, niet in staat zelf te kijken. Lijkbleek boog James zich voorover en zocht naar de pols van de niet-gebroken arm van Hagrid. Opgelucht keek hij op. Nee! Hij leeft nog! Ik voel een pols. Zwak, maar er is er zeker een.

Eindelijk durfde Lily weer om te kijken. Ze vermeed naar zijn hoofd te kijken en liet haar ogen over de rest van Hagrids lichaam gaan. Hij had scheuren en diepe wonden over zijn hele lichaam. Wat moeten we nu doen? We kunnen hem niet dragen! vroeg ze in paniek. We moeten Perkamentus halen. En de leraren. Zij kunnen Hagrid naar het kasteel brengen. Maar we kunnen hem hier niet alleen laten. zei James, die in koortsachtig nadacht. Hij keek Sirius aan. Ik zal gaan. Ik ben sneller en jij kan Lily beter beschermen, jouw tanden zijn scherper. Sirius knikte. Lily dacht dat ze het verkeerd gehoord had. Ze draaide zich naar Sirius en vroeg hem verbaasd: Jouw tanden zijn scherper? Waar slaat dat nu weer op? Euh Sirius gaf geen antwoord. Lily draaide zich terug naar James om te vragen wat hij bedoelde, maar in plaats van James stond er een enorm hert voor haar neus. Ze gilde het uit. Stil Lily! zei Sirius verschrikt. Straks is heel het bos op de hoogte dat we hier zijn! Doodsbang stapte ze achteruit, weg van het grote dier. Ze herkende het onmiddellijk. Ze herkende de grote, bruine ogen die haar doordringend aankeken. Dit was het hert dat ze gezien had toen ze tussen leven en dood zweefde verleden jaar. Dit was geen hert, dit was James. Het hert deed voorzichtig een stapje naar voor, maar Lily deed een stapje naar achter, tot ze tegen Sirius opbotste, die haar schouders vastnam en haar tot stilstand bracht. Rustig, Lily. Het is James. Ze wist dat het James was, maar was toch doodsbang toen het hert dichterbij kwam en haar een voorzichtig likje over haar wang gaf. Ze wende haar hoofd af en voelde de tranen aan haar gesloten ogenleden ontsnappen. Toen sprintte het hert er vandoor. Ze bleef trillend staan. Euh zei Sirius, niet goed wetend wat te zeggen. Hij had misschien een beter moment kunnen kiezen om het je te laten weten. Lily antwoordde niet. Ze trok zich los en ging wat verder tegen een boom op de grond zitten. Ze trilde van kop tot teen. Sirius gaf haar even wat ruimte en ging wat verder tegen een ander boom zitten. Haar geest wou niet geloven wat ze net gezien had. Voor het eerst was ze bang geweest van James. Niet van het grote dier dat zo dicht was gekomen, maar van James. In een poging om niet aan James te denken, liep ze naar Hagrid, die nog steeds bloedend op de grond lag. Ze pakte een zakdoek en veegde wat bloed van zijn gezicht, zorgvuldig de wonden vermijdend. Zijn wonden op zijn gezicht vielen uiteindelijk nog wel mee. Ze genas een paar kleinere en middelmatige wonden, maar hij had een paar diepe wonden op zijn romp en benen die ze niet kon genezen. Ze maakte een verband van haar sjaal en delen van Hagrids gescheurde kledij. Tot haar opluchting hielpen ze goed tegen het bloeden. Hagrid had wel veel bloed verloren toen hij zo in het bos lag en koude van de nacht deed hem ook geen deugd. Ze toverde een deken tevoorschijn en legde het over de halfreus.

Edit: Effe om het een beetje duidelijker te maken: Shattered Heart Smalofski eerst vond lilly de ogen van het hert zo droevig en mooi(toen ze schommelde tussen dood en leven) ... en nu is ze bang van het hert... maar ze wist toch zowiezo al dat hij dat hert was geweest... ze vermoedde het eerst... hmm en anders schrijf ik de reactie toe aan het meisjes zijnde ( ) maar ben benieuwd wat er precies met hagrid gebeurd is

(pbtje pbtje ) Lily wist niet dat James het hert ws, ze dacht gewoon dat hij er iets mee te maken had, ze had geen idee wat, en dat bracht haar wel een beetje in de war. Maar aangezien James bij hoog en laag beweerde dat hij er niets mee te maken had, raakte ze er niet echt aan uit en heeft ze het gewoon van zich afgezet. Ik denk niet dat ze echt had gedacht dat James het hert zelf was... En ze kende James op dat moment ook nog niet zo goed, zelfs al zou ze toen ontdekt hebben dat hij het hert zelf was, dan nog zou ze er zo niet op gereageerd hebben... Ze zou geschokt zijn, maar niet bang. Bovendien moet je rekening houden met de toestand toen ze het hert zag op de ziekenboeg. Op dat moment kon het haar niet schelen of ze stierf of bleef leven, dus waarom zou ze bang zijn? Bovendien was ze te verzwakt en te moe om echt in paniek te raken, en was ze niet echt helemaal 'fit van geest' om het zo uit te drukken... Bovendien was het hert buiten en zij binnen in een warm veilig bed. Nu is de situatie helemaal anders. Ze zit buiten in een donker gevaarlijk bos. Ze heeft net Hagrid gevonden die dodelijk gewond is, ze is helemaal in shock en is zowiezo al bang. Als ze dan nog eens ontdekt dat de enige wie ze volledig vertrouwt en op wie ze steunt op dat moment om niet doodsbang weg te lopen, niet blijkt te zijn wie zij dacht dat hij was,... Ze voelt zich gewoon zo in de steek gelaten,... (Dat wordt denk ik duidelijker in het volgende stukje) En wat ik ook probeerde te zeggen, is dat ze niet bang is van het hert zelf (als dier). Ze is bang van JAMES, die ze dacht te vertrouwen, en die zoiets verborgen heeft gehouden voor haar. Op dat moment is hij iemand die zij niet kent, en is ze bang van hem. (Maar dat komt ook in het volgende stukje naar voor :) ) Plus: Haar meisje-zijn heeft daar idd ook iets mee te maken. ^^ Ik hoop dat het zo een beetje duidelijker is wat er precies in haar omgaat. Misschien had ik het een beetje duidelijker moeten beschrijven, maar dat gebeurd in het volgende stukje wel een beter... ----------------------------------Smalofski

Hey mensjes! Een extra lang stukje vandaag. ^^ Ik hoop dat het nu wat duidelijker is hoe Lily zich voelt... Hope you like it... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 73 Its close to midnight and something evils lurking in the dark. Under the moonlight you see a sight that almost stops your heart. You try to scream but terror takes the sound before you make it. You start to freeze as horror looks you right between the eyes. Youre paralyzed! (Thriller Michael Jackson) In stilte wachtten ze tot de leraren zouden toekomen. Lily keek noch naar Hagrid, noch naar Sirius. Ze streelde afwezig de manen van de eenhoorn. Haar geest probeerde te bevatten wat ze net had gezien. James was een Faunaat? Maar dat kon niet. Er waren strenge regels daarvoor. En het was moeilijk! Oke, James was slim, maar dat hij tot zoiets in staat was? En waarom had hij haar nooit iets gezegd? Ze voelde zich bedrogen en voor de gek gehouden. Hij had recht in haar gezicht gelogen. Al snel werd het duidelijk dat Lilys gil wel degelijk meer in het bos had wakker gemaakt dan dat ze eigenlijk zouden willen. Ze hoorden van alle kanten een zacht gegrom. Bang liep ze naar het midden van de open plek, weg van de bomen en het gegrom. Toen kwam er een wolf uit de schaduw. De eenhoorn ging voor Lily, Sirius en Hagrid staan en zwaaide dreigend met zijn hoorn, maar de wolf rook Hagrids bloed en liet zich niet zomaar wegjagen. De eenhoorn viel aan. Onmiddellijk kwamen langs alle kanten wolven aangestoven die zich op de eenhoorn stortten. De eenhoorn kon er een paar afgeschudden maar de overmacht was te groot en hij moest vluchten. De wolven vormden een halve kring rond de drie overblijvers en kwamen grommend dichterbij. Paralitis! schreeuwde Sirius en vuurde een verlamspreuk naar een wolf. Het was echter al snel duidelijk dat dit geen gewone wolven waren. Zo snel dat ze amper een waas zagen, verplaatste de wolf zich een kleine meter naar rechts, zodat de spreuk miste. Uh-oh. zei Sirius zacht. Lily, niet verschieten! waarschuwde hij haar, alvorens hij in een grote, zwarte hond veranderde. Ze was dan wel gewaarschuwd, maar niet voorbereid. Nu begreep ze wat James bedoelde met scherpere tanden. De hond zijn tanden waren inderdaad vlijmscherp. Trillend en doodsbang, deinsde ze achteruit tot ze een boom tegenkwam. Haar benen begaven het en ze zakte tegen de stam naar beneden. Dit was teveel. Ze was nog nooit zo bang geweest. De wolven wierpen zich op de hond, die stevig van zich afbeet. Ze voelde zich in de steek gelaten. Ze wist wel dat Sirius er nog steeds was en voor haar neus met die wolven vocht, maar voelde zich toch helemaal alleen in dit donkere bos. Alsof ze naar een of andere thriller zat te kijken, zag ze hoe de hond enkele wolven kon afschrikken maar nu dreigde te bezwijken onder de tanden van de overgebleven wolven. Haar geest was leeg. Al wat ze kon doen was kijken De wolven voelden hoe hun slachtoffer zwakker werd. Het gaf hen kracht. Sneller en steviger beten ze zich vast. De hond zijn poten begaven het. Hij zakte ineen. De leider van de wolven gaf een korte huil. Onmiddellijk stopten de overige wolven met aanvallen. Het was aan de leider om de genadebeet toe te dienen. Triomfantelijk liep de wolf naar de hond die hulpeloos op de grond lag. Hij zette zich af, sprong, en werd midden in de lucht getroffen door een verlamstraal. De wolven waren zo in de war, dat ze ook Lilys tweede verlamstraal niet zagen komen. In paniek stoven ze weg. Sirius veranderde terug naar mens. Voorzichtig kwam Lily dichterbij. Hijgend en met grote scheuren in zijn gewaad lag Sirius op de grond. Zijn armen en benen zaten vol beten en hij had een grote wond op zijn schouder. Gaat het? vroeg ze timide. Kreunend kwam hij overeind. Auw. Gaat wel Alleen mijn schouder doet nogal pijn. zei hij met een pijnlijk gezicht. Kan ik geloven. zei Lily toen ze naar zijn schouder keek. Wacht, dit kan ik wel genezen geloof ik. Ze hield haar toverstok boven zijn wond en zei zachtjes Episkey!. Het bloeden stopte en de wond heelde zich. Dat is een stuk beter. zei Sirius opgelucht. Jij zal een prima heler worden! Lily bloosde en heelde hier en daar nog een paar wonden tot hij er weer zo goed als nieuw uitzag, op een paar schrammen en zo na.

Sorry dat het zo lang duurde voor ik in actie kwam. zei ze, zijn blik ontwijkend. Geeft niet. Sorry dat we niet verteld hebben dat we Faunaten zijn. antwoordde Sirius. Lily wende haar blik af. Het was waar. James had al die tijd gelogen tegen haar. Je bent boos he? merkte Sirius op. Lily knikte. Maar niet op jou. voegde ze er eerlijkheidshalve aan toe. Hij knikte dat hij het begreep. Voor een tijdje bleven ze alletwee stil. Hoe Waarom? Ze kon het zelfs niet uitspreken. Maar Sirius leek te verstaan wat ze probeerde te vragen en antwoordde: Vanwege Remus. Je weet ondertussen al wat hij is, he? Lily knikte. Ze begreep niet goed wat een weerwolf met Faunaten te maken had. Dat waren toch twee verschillende dingen? Remus was eenzaam. Elke maand zat hij een hele nacht alleen in dat oud krottige huis. We wilden hem gezelschap houden maar dat is nogal moeilijk, gezien zijn toestand. Maar dieren Dieren hebben niets te vrezen voor weerwolven. We konden hem aan, als het mis dreigde te lopen. Samen verlieten we het Krijsende Krot en zwierven rond in Zweinsveld. Is een stuk leuker dan heel de nacht binnen te zitten. Lily had haar hand voor haar mond geslagen. Het idee van een weerwolf op vrije voeten was beangstigend. Zeker nu ze in die donkere enge bos zat, zelfs al was het geen volle maan. En hij liet dat toe? vroeg ze verbaasd. Zo iets gevaarlijks en roekeloos was niet echt iets voor Remus. Zoals ik al zei: Hij was eenzaam. Werd half gek alleen in dat huis, niemand om zich op af te reageren behalve zichzelf. Ik denk dat vanbinnen hij ook wel bang is dat er iets misgaat, maar de angst voor eenzaamheid overwint. Geluiden in de verte deden hen alle twee opkijken. Angst sloeg Lily om het hart. Welke afschuwelijke beesten waren het deze keer? Maar toen hoorden ze stemmen. Bekende stemmen. Perkamentus en de leraren waren in aantocht. Euh, Lily? zei Sirius snel, voor de anderen hem konden horen. Vertel alsjeblieft niemand van wat we zijn? Maar nog voor ze ja of nee kon zeggen werden de struiken weggeblazen door Perkamentus, die met een ernstig gezicht kwam aangelopen, met achter zich de afdelingshoofden en James. Hagrid! zei Perkamentus grimmig en liep naar de enorme gedaante, die nog steeds bewusteloos op de grond lag. Ik heb een paar wonden kunnen helen. zei Lily bedeesd. En de grootste heb ik proberen te verbinden zodat hij niet al teveel bloed verloor. Perkamentus keek haar aan. Zijn gezicht weerspiegelde zorgen en angst. Lily werd bang. Had ze iets verkeerds gedaan? Had ze hem met rust moeten laten? Misschien heeft ze het wel erger gemaakt? Maar toen glimlachte Perkamentus. Het was maar een fractie van een seconde en daarna richtte hij zijn aandacht weer op Hagrid, maar het stelde Lily gerust. Professor Anderling maakte zich los van het groepje leerkrachten en liep naar Lily toe. Och, arm kind, je staat helemaal te beven. Lily merkte dat het waar was. Opeens voelde ze hoe zwak ze eigenlijk was. De doorstane angsten hadden haar helemaal uitgeput. James liep ook naar haar toe, maar ze draaide hem resoluut de rug toe. Ze voelde zich verschrikkelijk. Ze trilde van de schrik, was doodmoe en wou zo ver mogelijk van het Verboden Bos en van James verwijderd zijn. Professor Waggeman ontfermde zich over Sirius, terwijl Professor Slakhoorn een brancard tevoorschijn toverde, die een goede meter boven de grond bleef zweven. Met een gebaar van zijn toverstok, legde Perkamentus Hagrid voorzichtig op de brancard. Het lijkt me dat hoe sneller we hier weg zijn, hoe beter. zei hij en hij leidde met zijn toverstok de brancard door het pad dat hij daarnet gemaakt had. Sirius en James volgden Perkamentus en daarna kwamen Lily en Professor Anderling, nog steeds met haar hand op Lilys schouder en tenslotte de andere docenten. James kwam naast haar lopen. Onwillekeurig verhoogde haar ademhaling en begon ze weer lichtjes te trillen.

Ben je boos? vroeg hij onschuldig. Niet nu, James, alsjeblieft. fluisterde ze terug. Ze was wel boos op hem, maar wou daar nu even niet mee omgaan. Jongeheer Potter, het lijkt me niet de plaats, noch het moment om juffrouw Evers nog meer van streek te maken. sprak Professor Anderling hem aanmanend toe. James haalde zijn schouders op en ging weer naast Sirius lopen. Hoewel ze redelijk snel vooruitkwam, ondanks de brancard, duurde het volgens Lily minstens twee keer zo lang voor ze het bos weer uit waren. Mevrouw Plijster stond buiten al bezorgd te wachten. Toen ze het gezelschap uit het bos zag komen, haastte ze zich naar de brancard en keek naar Hagrid. Oh, hemeltje, hij ziet er niet zo goed uit. Ondanks Lilys pogingen om het bloed wat weg te vegen, was zijn hele gezicht nog bebloed. Juffrouw Evers heeft enkele van zijn kleinere wonden genezen. informeerde Perkamentus haar terwijl ze haastig naar binnen liepen en zich naar de ziekenboeg haastten. Is dat zo? Mevrouw Plijster keek op naar Lily. Nou, dat lijkt me zeer goed gedaan. Lily glimlachte flauwtjes. Eindelijk kwamen ze bij de ziekenzaal aan. Hagrid werd op een bed gelegd, dat kraakte onder zijn gewicht. Mevrouw Plijster boog zich onmiddellijk over hem. Perkamentus liet haar haar werk doen en keerde zich naar Lily, James en Sirius. Het lijkt me het best dat jullie ook hier blijven deze nacht. Mevrouw Plijster zal jullie een slaapdrankje geven. Ik wil dat jullie morgen de ziekenzaal niet verlaten voor ik met jullie gepraat heb. Ik wil precies weten wat er allemaal gebeurd is. Hij keek hen streng aan en ze knikten alle drie. Even later lag Lily in het ziekenhuisbed. Ze piekerde over James. Ze kon nog steeds niet geloven dat hij dit verborgen had gehouden voor haar. Waarom had hij haar niet vertrouwd? Ze had hem, nadat ze iets begonnen waren, expliciet gevraagd of hij iets te maken had met het hert dat ze gezien had. Hij had het ontkend en zij had hem geloofd. Hij had gelogen. Waarom? Maar toen begon het slaapdrankje te werken en gleed ze in een rustige droom.

----------------------------------Smalofski

Hey! Weer een lang stukje vandaag! ^^ Dit vind ik zelf een leuk stukje, omdat het een duidelijke karaktertrek van Lily weerspiegelt, die ik ook al een paar keer heb laten zien in de vorige stukjes, maar waar mss niet iedereen op gelet heeft... Onderandere het stukje met Sneep die ondersteboven hing bij het meer, heeft een verwijzing hiernaar... Je moet het maar eens opnieuw lezen als je dit gelezen hebt (en als je wilt natuurlijk ^^). Anyway, Lily is nog niet van plan James te vergeven... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 74 I heard the words come out, I felt like I would die. It hurt so much to hurt you. Then you look at me. You're not shouting anymore, You're silently broken. (Evanescence - Forgive me) De volgende morgen werd Lily als eerste wakker. Ze zag dat het al bijna middag was. Ze gleed uit haar bed en stapte op kousenvoeten door de ziekenzaal tot bij het bed van Hagrid. Hij lag zachtjes te snurken. Goed, dat betekende tenminste dat hij bij bewustzijn was. Mevrouw Plijster kwam aangelopen met een medicijn. Juffrouw Evers? Hoe voelt u zich vandaag? Beter, dank u. glimlachte Lily. Hoe gaat het met hem? Het had erger kunnen zijn. Hij heeft veel bloed verloren maar dat komt wel in orde. Hij heeft geluk gehad dat jullie hem gevonden hebben. Lily keek een beetje ongemakkelijk naar Hagrid. Het had niet veel gescheeld of ze hadden rechtsomkeer gemaakt. Wie zou hem dan gevonden hebben zo diep in het bos. En wanneer? Ik zal professor Perkamentus laten weten dat u wakker bent. zei Madam Plijster. Lily knikte. Ze wist niet goed wat ze straks tegen hem moest gaan zeggen. Dat ze een gevoel had gehad dat haar vertelde om naar het bos te gaan? Dat het een eenhoorn bleek te zijn die haar geroepen had? Dat haar vriendje een hert bleek te zijn en zijn beste vriend een hond? Over de wolven die hen hadden aangevallen? Mevrouw Plijster trippelde weg en Lily liep terug naar haar eigen bed. Ze kleede zich aan achter het scherm en wachtte tot professor Perkamentus kwam. Ze hoorde James en Sirius snurken in de andere bedden. Even later kwam Mevrouw Plijster terug. Professor Perkamentus verwacht u in zijn kantoor. Ik stuur de anderen achterna van zodra ze wakker zijn. Dat zal niet zo lang meer duren denk ik. Ohja, het wachtwoord is zuurstok. Lily knikte en liep de ziekenzaal uit, naar het kantoor van professor Perkamentus. Daar vertelde ze het wachtwoord aan de stenen waterspuwer die tot leven kwam en haar door liet. Ze klopte op de deur en een stem riep dat ze binnen mocht komen. Ze was al een paar keer op het kantoor van Perkamentus geweest en telkens vond ze het er weer fijner en fijner. Het straalde rust en wijsheid uit, net als zijn eigenaar. Ah, juffrouw Evers. Gaat u zitten. Hij gebaarde naar een gemakkelijke stoel voor zijn bureau. Lily ging zitten. Perkamentus hield haar een zak zuurtjes voor. Zuurtje? Ik geloof dat u deze wel kent, u bent Dreuzelkind nietwaar? Lily knikte en pakte een zuurtje. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst zo eentje gegeten had. Waarschijnlijk nog voor ze wist dat ze heks was. Het snoepje bracht herinneringen naar boven. Nu dan, kunt u mij misschien vertellen waarom u en jongeheer Potter en Zwarts in het midden van de nacht door het Verboden Bos dwaalden, terwijl jullie geacht werden te slapen? Lily slikte het snoepje door. Perkamentus had niet boos geklonken maar wel streng. En zijn ogen weerspiegelden teleurstelling. Euh begon ze nerveus. Het was eigenlijk allemaal mijn fout. Ik-ik had een soort gevoel dat iemand me riep. Vanuit het bos. Professor Perkamentus wenkbrouwen rezen naar boven. Een gevoel? Het klonk niet sarcastisch of ongelovig. Eerder nieuwschierig. Ja, een soort gevoel. Het werd steeds sterker en dringender. Iemand had mij nodig in het bos. Dus ik pakte mn jas en haalde James en Sirius, want ik durfde niet alleen in het bos. Ze zweeg even. Nu zouden zij ook in de problemen geraken terwijl het eigenlijk haar fout was! En zij wilden meteen mee?

Nou, nee, niet echt. James toch niet. Sirius wel, hij eigenlijk wel. Maar uiteindelijk ging James ook mee. Het was niet hun fout. Ze wilden mij gewoon niet alleen in het bos laten gaan Ik was nogal koppig geloof ik. Perkamentus zei niets en dus vervolgde Lily: We zijn dan naar buiten gegaan en het bos in gelopen. Na zon kwartier besloten we dat ik gedroomd had en wilden we terug keren. Maar op dat moment kwam mijn eenhoorn tevoorschijn. Nu onderbrak hij haar wel even. w eenhoorn? vroeg hij verbaasd. Nu, ja, niet cht de mijne. Ziet u, een paar jaar geleden toen we Verzorging voor Fabeldieren hadden, bespraken we de eenhoorns en deze eenhoorn kwam helemaal zelf naar mij en kwam bij mij zitten. Hij is daarna nog eens naar mij toe gekomen. Heeft me geholpen iets in te zien. Ik geloof dat we een soort band hebben. Ik denk dat hij het was die me geroepen heeft. Weer zweeg ze even. Perkamentus moest vast denken dat ze haar verstand verloren had. Eenhoorns zijn zeer nobele en pure dieren. Ze hebben het vermogen om mensen feilloos in te schatten. Ze bevatten veel magie en zijn vooral mysterieus. Ze maken niet veel contact met mensen. De meeste mensen hebben nog nooit een eenhoorn gezien. Het is waarlijk een voorrecht en een eer om een eenhoorn als vriend te hebben. Hij glimlachte naar haar. Ze lachte opgelucht terug. Zo ver geloofde hij haar toch al. Hij heeft ons naar die open plek in het bos geleid. En daar hebben we Hagrid gevonden. Hij zat helemaal onder het bloed. Ze voelde de koude rillingen over haar rug lopen als ze terug dacht aan het bebloedde gezicht van de terreinknecht. Hebben jullie gezien wat hem heeft aangevallen? vroeg Perkamentus dringend. Nee hij was al zo toen we hem vonden. Perkamentus zuchtte en dacht zo te zien diep na. Heeft u een idee wat wat hem zou kunnen aangevallen hebben? vroeg Lily uiteindelijk na een lange stilte. Perkamentus keek haar aan, alsof hij nu pas door had dat ze er ook nog was. Wat of wie. antwoordde Perkamentus. Lily keek hem raar aan. Waar had Perkamentus het nu over? Het zijn donkere tijden juffrouw Evers. Donkere tijden. was Perkamentus enige antwoord. Zijn toon maakte haar bang. Hij leek het te beseffen want glimlachte en zei: Vertelt u rustig verder. Oh, ohja. Euh Dan is James u en de andere professoren gaan halen. Ik heb Hagrid een beetje verzorgd en dan hebben we gewacht tot jullie kwamen. Maar toen kwamen de wolven Ze was er zich van bewust dat ze automatisch verzweeg wat James en Sirius waren. Wolven? Perkamentus klonk bezorgd. Geen gewone wolven. Lily schudde haar hoofd in horror toen ze terug dacht aan de wolven. Ze konden supersnel bewegen. Telkens we ze probeerden te vervloeken, sprongen ze een meter opzij en misten we. Hoe zijn jullie dan ontsnapt? Lily zag het weer voor zich. Hoe de hond die Sirius was bedolven werd onder de woeste wolven. Hoe de grootste en gemeenste van hen gehuild had. Hoe de andere wolven gewacht hadden tot hun leider de genadebeet gaf. Hoe ze eindelijk besefte dat ze iets moest doen. Hoe de leider door haar straal getroffen werd en de andere ervandoor gingen. Een tweede rilling liep over haar rug. Het had geen haar gescheeld. Sirius leidde ze af. Zo ongeveer. Ze keek naar haar handen. Zo ongeveer? vroeg Perkamentus, uitnodigend om meer uitleg te geven. Ze ze vielen hem aan. Ik ik was bang, durfde niets niets doenZe Hun leider zou zou Ze boog haar hoofd en ademde diep in. Hij zou hem doodbijten. Maar ik heb hem op tijd kunnen verlammen. Ze waren mij vergeten, ik heb hem kunnen verrassen. En een tweede De rest ging er vandoor. En toen kwamen jullie en gingen we terug naar het kasteel.

Net op dat moment klopte er iemand op de deur, riep Perkamentus Binnen! en kwamen James en Sirius binnen. Ah, jongeheer Potter en jongeheer Zwarts. Ga zitten. nodigde hij hen uit, terwijl hij twee stoelen tevoorschijn toverde. James en Sirius gingen langs beide kanten van Lily zitten die strak voor zich uit keek. Juffrouw Evers heeft mij net haar versie van het verhaal gebracht. Ze keken alle drie naar haar. Lily wist dat James en Sirius bang waren dat Lily hen verraden had, maar ze vertikte het om hen gerust te stellen. Maar wat ik niet begrijp, juffrouw Evers, is waarom u niet een docent heeft ingelicht toen u dit gevoel kreeg? Zijn stem klonk weer streng. Ik dacht dat ze me niet gingen geloven. antwoordde Lily eerlijk. Tenminste niet op tijd. Aha. zei Perkamentus simpel, niet duidelijk makend of hij dat een geldig excuus vond of niet. Heeft een van jullie nog iets te zeggen? vroeg hij, hen strak aankijkend. Lily kreeg het gevoel dat ze werd doorgelicht en hield er niet van. Ze dwong zichzelf de gedachten die Perkamentus niet mocht weten in haar achterhoofd te verbergen voor het geval dat Sirius en James knikten van nee. Toen stond Perkamentus op, liep naar het raam en dacht lang en diep na. De drie zevendejaars keken naar zijn rug en wachtten af. Lily! fluisterde James opeens zachtjes. We moeten eens praten. Oh, nu kan je opeens wl praten? Ze voelde zich onmiddellijk terug boos worden. Het was alsof hij een knopje indrukte en zij van 0 tot 100 ging in enkele seconden. Lil, alsjeblieft, ik wil het je uitleggen smeekte hij bijna. Ik denk dat dat een beetje te laat is, James. zei ze ijzig. Ze nam niet meer de moeite om te fluisteren. Ik denk dat ik een grote vergissing heb begaan. Het is voorbij, James. Ze stond recht en keek op hem neer. Lily, toe nou NEE! Ze schreeuwde het hem toe. Perkamentus keek verbaasd om. Lily stormde het kantoor uit en sloeg de deur achter zich dicht. Is alles in orde? vroeg Perkamentus rustig en ging terug zitten. James antwoordde niet. Hij dacht zo te zien diep na en beet een beetje op zijn lip. Sirius antwoordde dan maar: Lily is een beetje boos op James geloof ik. Aah. glimlachte Perkamentus. Weet je, er zijn mensen die wel vijfhonderd talen kennen, heel hun leven bezig gehouden met taal Maar er zijn niet veel mannen die de vrouwentaal kunnen verstaan. Nou, ik denk anders toch wel dat ik goed door heb wat ze net gezegd heb. zei Sirius koppig. Nogal duidelijk. Ze is boos! Maar Perkamentus glimlachte. Het was James die antwoordde. Ze is niet boos Ze is bang. Bang? Sirius staarde hem verbijsterd aan. James knikte. Zo gaat ze met haar angst om. Ze doet het al jaren. zei hij alsof dat zo klaar als een klontje is. Wist ik maar waarom ze zo bang isTenzij Hij had een inval. Ja, natuurlijk! Wat dom van me om dat niet meteen te zien. Hij sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd. Wat dan? vroeg Sirius in de war. Hetzelfde waar ze al die jaren bang voor was. Waarom ze altijd zo boos was! Sirius begreep er nog steeds niets van, maar James stond op en vroeg aan Perkamentus: Mag ik weg, alsjeblieft? Hij knikte.

Als je juffrouw Evers gerust gesteld hebt, kunt u ze dan terug meebrengen? Ik wil graag nog iets bespreken met jullie drien. James knikte en snelde Lily achterna. Hihi, ja ik weet dat ik gezegd heb dat ik ze niet nog 100 keer uit elkaar zou drijven, maar ik kon niet niet laten... :oops: :wink: ----------------------------------Smalofski

http://i118.photobucket.com/albums/o106/orkytje/BannerJamesaangepast.jpg

Hey mensjes, Dinsdag = nieuw stukje ;-) Pagina 6 = nieuwe banner :-D (Zelf gemaakt, De inspiratie voor dit stukje kwam van de film 'Mona Lisa Smile', al is het concept wel meer dan daar alleen gebruikt ;-) Maar dat was de enigste scene van die film die me echt bijgebleven is... Anyway, hope you like it... En ik hoop dat het duidelijk is, wat James in het vorige stukje nu eigenlijk bedoelde... :-) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 75 Hate is a strong word, but I really, really, really dont like you. Now that its over, I dont even know what I liked about you. Brought you around, and you just brought me down. Hate is a strong word, but I really, really, really dont like you. (Hate (I really dont like you) Plain White Ts) Lily stond in de uilentoren. Ze leunde uit de ramen zonder glas en keek naar buiten, naar de velden en bossen rond Zweinstein. Ze hield van dit plekje, ook al was het er smerig en stok het er verschrikkelijk. Niemand die haar hier kon storen. Niemand die er aan dacht haar hier te komen zoeken. Een klein donzig uiltje vloog nieuwsgierig naar haar toe en huppelde over de vensterbank naar haar hand, waar het voorzichtig met zijn kopje over haar hand streek, in de hoop een aaitje, of misschien zelfs een uilenvel te krijgen. Oh hallo daar. zei Lily vertederd toen ze het uiltje opmerkte. Voorzichtig streek ze over de veren van zijn kopje. Het vrolijke gekras leidde haar even af, maar niet voor lang.

Ach, ik had het kunnen weten. zuchtte ze bij haar zelf. Het had nooit iets kunnen worden. We zijn gewoon te verschillend. Er rolde een traan over haar gezicht. Als dat zo was, waarom voelde ze zich dan zo verschrikkelijk nu het voorbij was? De deur kraakte open achter haar. Wie kwam er nu hier? Ze besloot niet te kijken zodat wie het ook was die net binnenkwam, haar tranen niet zou zien. Lily? Ze verstijfde. Hoe had James haar hier kunnen vinden? Ze draaide zich nog steeds niet om en vroeg koud: Hoe heb je me gevonden? Ik heb een kaart, een kaart van Zweinstein, waar iedereen op staat en Weer een van die dingen die ik niet mag weten? Nee, dat is het niet, Lily Woedend draaide ze zich om. Wat is het dan wel? Zeg het mij, wat ik weet het niet meer! Waarom heb je niets van vertrouwen in mij? Waarom hou je al die dingen verborgen? schreeuwde ze hem toe, en ze maakte grote armbewegingen. James antwoordde niet. Hij stapte naar haar toe en sloeg zijn armen stevig rond haar heen. Lily ging als een razende tekeer. Ze sloeg met haar vuisten op zijn borst terwijl ze snikkend ademhaalde. Ze worstelde om los te raken, maar hij liet haar niet gaan. Tussen twee snikken heen schreeuwde ze stukken van zinnen: Laat melos!Je bent een rotzak en ik haat je! IK HAAT JE! Rustig maar Lily. Ik ben hier en ik ga nergens heen. Maak je geen zorgen. Laat me los! LAAT ME LOS! Langzaam gaf Lily op. Ze huilde tranen met tuiten maar stopte met op hem te timmeren met haar vuisten. Ik haat je.IkIk. Sssst, stil maar meisje. Ze legde haar armen rond zijn nek en huilde op zijn schouder. Ik haat je niet snikte ze. Weet ik, weet ik. suste hij haar. Ik was alleen zo bang dat je het niet tegen mij gezegd hebt omdat je niet niet Een nieuwe golf tranen kwam op en spoelde de woorden weg. Hij trok haar van zich af en keek in haar groene ogen. Lily, weet je dan niet dat ik van je hou? Ik kon kon geen andere reden bedenken waarom je het me niet zou verteld hebben. Hij trok haar weer tegen zich aan en aaide over haar hoofd. Ik heb dat niet verzwegen omdat ik niet van je hou. Ik was bang dat je te verliezen als ik het je vertelde. Ze keek hem aan en een waterige glimlach verscheen op haar gezicht. Er is meer nodig dan een gewei en een paar hoeven, voor ik jou niet meer wil. Ze lachten allebei opgelucht. Zo? Gerustgesteld? vroeg James uiteindelijk. Lily knikte. Sorry dat ik me zo heb aangesteld. Geeft niets. Sorry dat ik je reden heb gegeven om je aan te stellen. Geeft niets. Lily ging op haar tenen staan - James was een stuk groter dan zij - en gaf hem een zoen. Ik hou ook van jou. antwoordde ze met een beetje vertraging. Hij glimlachte en kuste haar weer. Ik heb Perkamentus beloofd je terug mee te brengen. zei hij toen ze terug loskwamen. Lily sloeg haar hand voor haar mond. Oh, nee, ik ben daar gewoon weggelopen! Is hij erg boos? James schudde zijn hoofd.

Niet boos, alleen een beetje verbaasd. Laten we ze niet langer meer laten wachten. Hand in hand liepen ze de uilentoren uit en gingen ze terug naar Perkamentus kantoor, waar Perkamentus en Sirius nog steeds zaten te wachten. Ze klopten en werden verzocht binnen te komen. Zo zei Perkamentus. Nu we terug volledig zijn, is er nog iets dat ik wil bespreken. Zijn gezicht stond ernstig en Lily wist dat die het deel zou zijn waar ze hun straf zouden bespreken. Ze kreeg onmiddellijk gelijk. Jullie hebben zowat elke regel van Zweinstein overtreden. Juffrouw Evers en jongeheer Potter, jullie als hoofdmonitoren zouden echt beter moeten geweten hebben. En jongeheren Zwarts en Potter zijn niet echt aan hun proefstuk toe. Lily slikte zenuwachtig. Maar jullie hebben veel moed getoond en hebben jullie eigen leven gewaagd om dat van een ander te redden. Mensenlevens staan boven regels, al betwijfel ik of jullie verwacht hadden een leven te redden toen jullie de regels braken. In mijn mening verdienen jullie een prijs voor bewezen diensten aan de school. James, Sirius en Lily keken elkaar uitgelaten aan. Ze zouden geen straf krijgen! Meer nog, ze zouden een prijs krijgen! Jammer genoeg vervolgde Perkamentus streng. De lach smolt van Lilys gezicht. heeft de raad van bestuur van de school besloten dat ze een speciale vergadering zullen houden om dit speciale geval te bespreken. Hij keek hen aan boven de rand van zijn halve-maan-vormig brilmontuur. En ik vrees dat zij wel eens een andere mening kunnen hebben dan ik. Lilys mond viel open. Hoe bedoelt u? vroeg ze nogal onbeleefd. Meneer? voegde ze eraan toe, om het een beetje beleefder te laten klinken. Ik vrees dat ze niet zo veel geduld zullen hebben met Potter en Zwarts, juffrouw Evers. Er is een rele kans dat ze van Zweinstein gestuurd zullen worden. Ze zullen waarschijnlijk ook uw aanstelling als hoofdmonitor opschorten, maar gezien de omstandigheden en aangezien dit uw eerste overtreding is, is de kans groot dat u mag blijven. Wat? Nu vergat Lily helemaal haar manieren. Maar Perkamentus leek het niet erg te vinden. Ze sprong recht van haar stoel. Nee, dat mag niet! Het was niet hn fout! Het was mijn fout! Zij mogen niet gestraft worden voor iets dat mijn fout was! Ik heb hen gevraagd mee te komen! Perkamentus trok zijn wenkbrouwen verbaasd op toen Lily zo tegen hem uitviel. Mag ik er u aan herinneren juffrouw Evers, dat ik deze mening niet deel? vroeg hij rustig, maar zijn ogen lieten weten dat ze heel dicht bij de grens stond, die ze echt niet wou overschrijden... Lily liet zich verslagen terug op haar stoel vallen. Het spijt me. mompelde ze. Goed. Morgen komt de raad van bestuur samen en dan zal er beslist worden of deze school met twee studenten minder het einde van het jaar bereikt, of niet. Drie. Iedereen keek naar Lily. Excuseer? vroeg Perkamentus beleefd. Drie Als zij van school geschopt worden, ga ik ook. sprak Lily vastbesloten. Nee, dat doe je niet. zei James, al even vastberaden. Jawel, dat doe ik wel. hield Lily koppig vol. Lily, ik verbied het je! siste James, kaken op elkaar geklemt. Zeg met niet wat ik wel of niet kan doen, James. antwoordde Lily gevaarlijk stil. Mijn besluit staat vast. Als jullie gaan, ga ik ook! Ze keek naar Perkamentus, om duidelijk te maken dat het een uitgemaakte zaak is. Euh, Goed, ik zal het meedelen aan de raad. zei hij. Lily was zeker dat ze een twinkeling in zijn ogen zag blinken.

Even later stonden ze in de gang voor Perkamentus kantoor. Ben je helemaal gek geworden? vroeg James verhit aan Lily. Nee, ik ben helemaal niet gek geworden. antwoorde ze rustig. Heel deze situatie was mijn fout en ik zal ook mijn verantwoordelijkheid opnemen. Lily, het helpt ons niet als jij ook van school gaat! zuchtte James gefrustreerd. Maakt niet uit. Mijn besluit staat vast. Laat ons nu gewoon hopen dat de raad een juiste beslissing maakt en dat niemand weg moet. James schopte gefrustreerd tegen de muur. Toe, laat ons nu geen ruzie meer maken. smeekte Lily. James kalmeerde. Ze lieten het onderwerp voor wat het was en liepen in stilte naar de leerlingenkamer. Daar kwamen ze een ongeruste Lizzy tegen. Ze legden haar uit wat er gebeurd was, waardoor ze nog meer ongerust werd. Ze aten die middag bijzonder weinig en er werd al even min gepraat. Remus en Peter werden ook ingelicht. Tijdens de lessen die middag, kon Lily zich niet concentreren. Haar gedachten dwaalden af naar de raad van bestuur en de beslissing die zij konden nemen. Wat als ze hen echt van school schopten? Ze wist dat tovenaars die niet afgestudeerd waren geen toverstok mochten hebben en geen magie mochten doen. Ze zuchtte zachtjes. Terug als Dreuzel leven? Ze zou terug naar af zijn! Mt het nadeel dat ze niets van de Dreuzelvakken kende en dus ook geen Dreuzeldiploma zou hebben. Ze slikte. Misschien had ze de situatie toch wat minder ernstig ingeschat dan ze was. Maar ze wist dat ze geen keuze had. Ze zou niet met zichzelf kunnen leven als door haar fout James en Sirius geschorst werden en zij wel mocht blijven Juffrouw Evers! Ik vraag het niet nog een keer! Verschrikt keek Lily op. Professor Anderling stond voor haar neus. Euh, sorry professor zei Lily snel, bij het zien van de strenge blik. In het vervolg wat meer aandacht, ja? Lily knikte. Professor Anderling draaide zich terug om en liep naar voor, maar vlak voor ze haar gezicht naar het schoolbord richtte, kon Lily zweren dat ze haar bemoedigend zag knipogen. Lily glimlachte vaagjes. Ze had dan wel Hagrids leven gered, maar wat voor prijs zou ze er voor moeten betalen? Hehe, de miserie is nog niet voorbij ;-) ----------------------------------Smalofski

Hey! Nee, ik ben jullie niet vergeten, ik was gewoon niet thuis vandaag ^^ Vergeef mij het complete gebrek aan opmaak, mijn pc doet lastig en als jullie niet tot volgende week willen wachten op het volgende stukje, doe ik het best effe snel snel zonder opmaak. Ik breng die siebiet (;-)) wel in orde Ik heb niets tegen homos, bis lesbis, werknemers van Mc-Donalds of domme blondjes, dus ga niet te veel zitten zoeken achter dit stukje owkee?

Edit: Oke, opmaak is gefixed ^^ M'n laptop heeft de geest gegeven... *zucht* Dat is behoorlijk irritant en gooit m'n plannen om verder te schrijven aan SH behoorlijk in de war... 'k zit nu op de algemene pc, waar het dus behoorlijk lastig is om te schrijven, aangezien iedereen hier altijd op zit :? Maar geen nood, ik heb nog voldoende hoofdstukken op overschot, en ik ben van plan niet te lang te wachten om een nieuwe laptop te kopen dus normaal gezien is er geen probleem (voor jullie dan toch niet ^^') (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 76 'Disasters all around, World despaired. Their only concern: Will they F*** up my hair?' (Stupid Girl - Pink) Die avond was de sfeer bedrukt. Het was buiten prachtig weer en zowat alle studenten profiteerden van de zwoele avondtemperaturen om nog wat buiten te zitten. De leerlingenkamer was bijna leeg. In een van de hoeken zaten Lily, Lizzy, James, Sirius, Remus, Peter en Kathy, Sirius nieuwste verovering. Kathy was een bijzonder mooi meisje. Haar lange blonde haar golfde over haar rug, haar ogen waren een prachtige tint blauw en haar huid was licht gebruind. Niemand zei iets, ze zaten er gewoon, zenuwachtig te wezen. Enkel Kathy leek deze bedrukte stemming niet te delen. Ze zat haar nagels te lakken. Echt waar, ik snap niet waar jullie je zo druk over maken. zei ze uiteindelijk. Iedereen keek haar ongelovig aan. Mijn broer is ook van Zweinstein gekegeld en hij is toch ook goed terecht gekomen. verduidelijkte ze. Wat doet je broer nu? vroeg Remus, meer uit beleefdheid dan uit interesse. Oh, hij werkt in een van die Dreuzel-fastfoodrestaurants. Over twee jaar heeft hij al kans manager te worden. zei ze, zowaar trots. Lily kreunde luid en liet haar hoofd in haar armen zakken. Ze wou niet de rest van haar leven frieten bakken! De anderen wisten niet echt wat een fastfoodketen was, maar Lilys reactie sprak boekdelen. Ik heb een idee. zei Peter opeens, na nog tien minuten stilte. Zo terug! Hij haastte zich naar de trap van de jongensslaapzalen. Even later kwam hij terug met een grote doos chocokikkers onder zijn arm. Ik had deze nog bewaard. hijgde hij van de inspanning. Maar ik denk dat dit wel een goed moment is? vroeg hij ietwat onzeker. Lily vond Peters idee inderdaad wel goed. Een beetje chocolade kon de moraal wat opkrikken. Weet je, Peter. zei James en hij nam een chocokikker. Ik vind het een prachtig idee. Chocolade is net wat we nu nodig hebben. Peter glunderde. Hij had nooit veel goede ideen en zon compliment van James vond hij schitterend. Trots liet hij de doos rondgaan. Iedereen pakte een kikker, tot Peter uiteindelijk bij Kathy aankwam. Chocokikker Kathy? vroeg Peter ademloos. Hij was zoals altijd helemaal overdonderd door haar uiterlijk. Oh, nee, dank je. zei Kathy onmiddellijk. Een meisje moet een beetje op haar lijn letten. vervolgde ze glimlachend. Lily keek naar de chocokikker in haar handen die ze net wou gaan opendoen. Ohja zei Lizzy schuldbewust. Zij en Lily legden allebei hun kikkers terug en sloegen syncroon een enorme zucht. Om een of andere reden voelde ze zich nu nog erger dan ervoor.

Op dat moment kwam er een meisje uit het eerste jaar van de trap naar de meisjesslaapzalen en liep naar het groepje zevendejaars. Ze sprak Kathy aan, omdat die het dichts bij haar zat. Euh mijn vriendin heeft een probleempje en we weten niet hoe we het moeten oplossen. Een spreuk is een beetje verkeerd gegaan. En nu durft ze niet uit de slaapzaal te komen want ze is bang dat mensen haar uit zullen lachen. Zou u misschien even kunnen komen helpen? De laatste woorden kwamen er aarzelend uit. Kathy had het meisje exact drie seconden van haar aandacht gegeven en had zich toen geconcentreerd op haar nagels. Sorry, dat is slecht voor mn nagels. Het meisje keek haar verbluft aan en de tranen sprongen in haar ogen. Lily stond snel recht en liep naar het meisje. Kom, ik zal wel even naar je vriendinnetje kijken. zei ze vriendelijk. Een waterige lach verscheen op het gezicht van het meisje en ze ging Lily voor naar haar slaapzaal. Wat is er mis met jou? vroeg Sirius gerriteerd aan Kathy toen Lily weg was. Je had dat meisje toch wel even kunnen helpen?! Kathy keek hem verbaasd aan en zei toen op hoge giechelstem: Gekkie, ik kan toch niet riskeren dat ik mn nagel breek door haar te helpen? Sirius keek verbuft de kring rond, om te zien of iemand kon geloven dat iemand zo oppervlakkig kon zijn. James haalde zijn schouders op, alsof hij wou zeggen: Hey, t is jouw vriendin hoor. Toen richte Sirius zich terug tot Kathy. Hij gaf zich nog niet over aan idiote redeneringen. Lily had er toch geen last van? Kathy zuchtte, alsof het zo klaar als een klontje was. Kijk, zo zit de wereld in elkaar: de lelijke mensen helpen en de mooie mensen worden geholpen. Ze haalde haar schouders op. Simpel toch? Sirius mond viel open. James vroeg, nogal agressief: Noem jij Lily lelijk? Oh nee. zei Kathy snel. Dat bedoelde ik niet. Maar geef toe, ze heeft niet mijn nagels. Ze stak haar hand uit en controleerde haar lange nagels nog een keer. Gelukkig maar mompelde James aan Lizzy, Het zijn net kattenklauwen! Lizzy giechelde. Kathy was te druk bezig met haar nagels, om iets te merken. Nee, Lily heeft een soort natuurlijke schoonheid, geloof ik. vervolgde Kathy, alsof er geen onderbreking was geweest. Maar een vleugje mascara en een nieuw kapsel kunnen wonderen doen. Opeens keek ze alsof ze de paus had voorbij zien vliegen. Oooh! Ik heb een schitterend idee! Blij als een kind, sloeg ze met haar handen tegen elkaar. Ik geef Lily een complete make-over! Stralend keek ze naar de anderen in de volle overtuiging dat die net zo enthousiast zouden zijn. Wat niet het geval was. Ik denk niet dat ze dat zo leuk zou vinden. zei James eerlijk. Onzin! wuifde ze zijn bedenking weg. Elk meisje houdt van make-overs. Oh daar is ze al, ik kan het haar meteen vertellen. Vol spanning sloeg ze haar handen in elkaar en wachtte ze tot Lily terug ging neerzitten. Alles goed met dat vriendinnetje? vroeg James gentresseerd. Ja hoor. Klein ongelukje met een neushaar-groei-spreuk. Zo weer opgelost. Maar ze was nogal overstuur. Het duurde wel even voor ze terug wat gekalmeerd was. James glimlachte even. Hij was blij dat hij Lily als vriendin had en niet leeghoofd-Kathy. Lily, we waren zo aan het denken toen jij weg was- barste Kathy los. Zo te zien had ze zich zo lang mogelijk ingehouden. Sirius die beschaamd de andere kant aan het uitkijken was, keek om en onderbrak haar snel. JIJ zat te denken! merkte hij fijntjes op. En hoewel dat op zich al een wonder is, wil ik er even op wijzen dat wij (hij wees naar de rest van de groep) hier niets mee te maken hebben. Kathy merkte de spot in Sirius toon niet, maar Lily des te meer. Verbaasd keek ze van Sirius naar Kathy, tot Kathy van wal stak met haar idee en Sirius beschaamd zijn hand over zijn ogen legde, in de hoop dat het allemaal maar een slechte droom zou blijken te zijn.

Nou goed, ik Ze rolde eens met haar ogen. zat te denken dat ik je trakteer op een gehele make-over. Ze keek Lily verwachtensvol aan. Euh tof? zei Lily, niet wetend hoe ze hier op moest reageren. Het werd super leuk! ging Kathy onverstoorbaar door. Ik denk aan een korter kapsel en wat zwarte mascara die Ho, ho, wacht even. onderbrak Lily haar. Wat is er mis met mijn kapsel? Ik hou van mij haar als het lang is. Er is niet mis mee per s. zei Kathy. Maar het is z verleden jaar. Dit jaar is de mode kort. Ze trok haar schouders op, alsof dat toch duidelijk was. Aha zei Lily flauwtjes. En dan wat zwarte mascara die je ogen goed doen openkomen. vervolgde Kathy ongeacht het gebrek aan enthousiasme van Lilys kant. Kathy. onderbrak Lily haar een tweede keer. Ik ben echt gevleid dat je dat wilt doen voor mij, maar voor het moment is het nog niet eens zeker of ik wel op Zweinstein blijf. Dus we zien wel, oke? Oke. zei Kathy vrolijk. Ze haalde een grote, turquoize tas boven en begon erin te rommelen tot ze een borstel vond, die ze achteloos naar Sirius uitstak. Sirius keek er verbaasd naar, maar pakte hem niet aan. Wat moet ik daar nu weer mee? Mn haar borstelen natuurlijk. Ze duwde hem de borstel in zijn hand en ging met haar rug naar hem toe zitten zodat hij aan haar haar kon. Lang haar kost onderhoud. Waarom doe jij het dan niet? vroeg hij gepikeerd. Waar maak je je nu toch zo druk over? vroeg ze verbaasd. Franois vond het heerlijk om mn haar te borstelen toen we nog samen waren. Franois? Is dat niet die jongen uit Huffelpuf van het zesde jaar die zich onlangs ge-out heeft? vroeg James. Ja jammer. Hij kon zo goed borstelen. Sirius liet verschrikt de borstel uit zn handen vallen alsof het een of andere vies beest was. He! Let een beetje op! Dat is mn beste borstel! zei Kathy boos. Ik kan je haar niet borstelen. zei Sirius resoluut. Wat? Waarom niet? vroeg Kathy pruilend. Iedereen kon zien dat Sirius dacht: Omdat ik het graag nog even bij meisjes hou, maar dat kon hij natuurlijk niet zeggen. Euh allergisch. zei hij uiteindelijk. Allergisch aan borstels. Het koste Lily alle moeite van de wereld om niet in lachen uit te barsten, ondanks de bedrukte sfeer. Toen ze naar Lizzys gezicht keek, zag ze hoe ze er waarschijnlijk zelf ook uit zag: alsof ze elk moment kon ontploffen. Oh. zei Kathy verbaasd. Ik wist niet dat je daar allergisch aan kon zijn. Is dat niet lastig? vroeg ze doodserieus. James klemde zijn vinger zo hard tussen zijn tanden om te beletten dat hij lachte, dat het een beetje begon te bloeden. Niet zo erg. zei Sirius, die zo te zien zelf ook een lach moest onderdrukken. Een blik op de borstel op de grond, deed hem echter onmiddellijk terug ernstig worden. Ik mag gewoon geen borstels vasthouden. Krijg ik uitslag van. Oh nee! riep Kathy verschrikt uit. In haar ogen was uitslag het einde van de wereld. Sirius knikte overtuigd van ja. En geldt dat ook voor kammen? vroeg Kathy nieuwsgierig. Op dit ogenblik kon James het echt niet meer houden. De tranen sprongen in zn ogen terwijl hij wanhopig zijn lach probeerde in het houden. Hij stond recht en liep snel de kamer uit. Wat is er met hem? vroeg Kathy verbaasd.

Oh, hij is nogal gevoelig als het over borstels gaat. zei Sirius, die er plezier in begon te krijgen. Zijn grootvader is gestorven aan een overdosis borstels. Tragisch geval. Sirius schudde dramatisch zijn hoofd. Dus is het misschien beter als je aan een van je vriendinnen vraagt, of ze je haar willen doen. besloot Sirius zijn leugen. Kathy stond recht en raapte de borstel op. Goed. Dan kan ik meteen naar buiten. Het is hier zo benauwend. En ze liep naar het portretgat, op het moment dat James zichzelf weer in de hand had en terug kwam. Het spijt me. zei Kathy, toen James passeerde. Ik wist het niet. En ik ging dan net zo ongevoelig mn haar zitten borstelen. Sorry. En weg was ze. James staarde haar verbrouwereerd na. Waar had zij het nou over? vroeg hij, toen hij terug ging zitten. Over je grootvader, die gestorven is aan een overdosis borstels, natuurlijk! zei Lily giechelend. Iedereen barste in luid lachen uit. Maar een paar minuten later was de sfeer weer grimmig. ----------------------------------Smalofski

Heyhey! Een nieuw stukje voor al jullie ongeduldige zieltjes... he Josse? ;-) Ik vind het best wel schattig ^^ Hopelijk delen jullie mijn mening. Reacties zijn nog altijd welkom, en ook wat negatieve commentaar of wat puntjes die beter kunnen worden met open armen ontvangen! :-D Ohja, en het is echt mega lang XD (Voor mijn doening XD) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 77 Hold me tight, I need you to stay With me till the morning light. Hold me tight and dont go away, For this is a magic night. Hold me tight Helmut Lotti Toen het buiten kouder en donkerder werd, begon de leerlingenkamer weer drukker te worden. Het was pas negen uur toen Remus recht stond en voorstelde dat ze die dag vroeg naar bed zouden gaan. Ja. zuchtte Lizzy, Dat is beter dan hier zitten te zitten. De rest knikte ook instemmig en ze wensten elkaar een goede nacht toe, al was iedereen er zeker van dat niemand een goede nacht zou gaan hebben.

He, Lil, kan je even wachten? hield James haar tegen toen Lily ook opstond. Ze keek hem verbaasd aan. Ik wil je graag iets laten zien. verduidelijkte hij. Oh. Oke. Hij lachte. Blijf hier, ik ben zo terug. Hij liep snel naar de trap naar de jongenskamers en met een paar grote stappen was hij uit het zicht verdwenen. Even later was hij al weer terug. Hij had een lege rol perkament in zijn handen. Hier. zei hij, terwijl hij trots het oude stuk papier naar haar uitstak. Aarzelend nam ze het aan. Wat is dit? vroeg ze. Dit is iets dat wij Sirius, Remus, Peter en ik gemaakt hebben. Nou, daar zal dan wel veel werk in gekropen hebben. zei Lily sarcastisch. Er is helemaal niets te zien! Tot haar verbazing grijnsde James, alsof hij die opmerking verwacht had. Hij pakte zijn toverstok, plaatste de punt op het stuk perkament in Lilys handen en zei: Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb. Waarom ben ik niet verbaasd? zei Lily, een lach onderdrukkend. Maar James wuifde haar opmerking weg. Nee, nee. Kijk! Hij gebaarde naar het lege perkament dat niet leeg meer was. Allerlei lijntjes kronkelden over het blad. Ze vormden muren en daken. Ze vormden deuren en ramen. Met open mond zag Lily hoe een plan van geheel Zweinstein voor haar ogen op het perkament verscheen. Zweinstein? vroeg ze, nog steeds starend naar de kaart. Uhu! zei James trots. Heel Zweinstein! En dat niet alleen! Hij boog voorover, zocht iets, vond het en wees ernaar. Het waren twee kleine stipjes tussen een hele boel andere stipjes. Lily kneep haar ogen half dicht om te kunnen lezen wat er stond. Lily Evers en James Potter. Zijn wij dat? vroeg ze, terwijl ze James onder de indruk aankeek. Zo te zien genoot hij ervan. Jep. zei hij, terwijl hij op de bal van zijn voeten naar voor en achter wiegde. Wauw! was het enigste dat Lily nog kon uitbrengen. Met haar ogen gekluisterd aan de kaart, liet ze zich neervallen in een zetel. Ze spreidde de kaart op de tafel voor zich uit. En ze bewegen en al! zei ze bewonderend. Ik dacht wel dat je het leuk zou vinden. zei James glimlachend. Dat is hoe ik je vanmorgen zo vlug gevonden heb. voegde hij er zacht aan toe. Lily dacht terug aan die ochtend, toen James in een paar minuten tijd haar geheime plekje had ontdekt. Ze glimlachte naar hem. Dit is echt fantastisch. zei ze nog een keer, haar ogen gleden over de kaart. Ze zag dat Hagrid nog steeds in de ziekenboeg lag en Mvr. Plijster zat naast hem. He kijk! riep ze opeens uit. Ze wees naar het kantoor van professor Perkamentus. James ging naast haar zitten en keek naar waar ze wees. Een kleine stip met de naam Perkamentus zat in een kring van mensen. Denk je dat dat de raad is? vroeg Lily, een beetje bang. James knikte. Zou goed kunnen. Ik ken deze naam. Hij wees op een van de mensen in de kring. Volgens mijn moeder zit die inderdaad in het bestuur van Zweinstein. Maar dan zijn ze nu aan het overleggen wat ze met ons gaan doen. zei ze, een beetje trillerig. Ze voelde de angst in haar opwellen. James pakte haar lichtjes trillende hand vast. Ze keek hem even dankbaar aan en richte haar aandacht terug naar Perkamentus en de leden van de raad. Vijf minuten lang leken ze gewoon te zitten, waarschijnlijk pratend, overleggend. Dan ging de stip van Perkamentus naar een aangrenzende kamer. Een van de andere leden van het bestuur ging in het midden van de kring staan. Ze lazen zijn naam: Wilfred Baflin. Het leek erop alsof hij de anderen toesprak, misschien wel trachtte te overtuigen van iets. Ik vind dit maar niets. zei James. Ze hebben Perkamentus weggestuurd. Hij zou ons steunen.

Ook Lily dacht dat het wegsturen van Perkamentus, zodat de raad alleen zou kunnen beslissen, niet in hun voordeel zou zijn. Het duurde niet lang voor Baflin Perkamentus ging halen en even later verdwenen alle stipjes, op Perkamentus na. De vergadering was afgelopen, het oordeel was geveld. Snode plannen uitgevoerd. zei James zachtjes, terwijl hij zijn toverstok weer tegen de map aandrukte. Onmiddellijk werd het hele perkament uitgeveegd. Ze waren alle twee nogal onder de indruk van wat ze net gezien hadden en vooral van wat ze morgen zouden kunnen horen. Ze staarden voor zich uit. Lily was bang. Echt heel erg bang. Ze wou niet van school geschopt worden. Ze wou niet terug Dreuzel worden. Nu ze wist dat er een hele tovenaarswereld bestond, was er geen weg terug. Zou haar gehele toekomst nu aan dingelen liggen? James kon zien hoe bang Lily wel was, toen ze helemaal over de rooie ging en een doodsbange tweedejaars, die net een kussen tegen haar hoofd had doen vliegen, afblafte dat de leerlingenkamer geen plaats was om banspreuken te oefenen. Toen ze uitgeraasd was, stond het jongentje te trillen op zijn benen, met tranen in zn ogen. James nam Lily voorzichtig bij de hand en leidde haar terug naar de zetel. Let maar niet op haar hoor. probeerde hij het jongetje wat gerust te stellen. Ze is gewoon een beetje uit haar hum vandaag. Ze bedoelde het niet zo. Maar het jongentje w as nog steeds even bleek en bang als daarvoor. Goede banspreuk, trouwens. voegde James er glimlachend aan toe. Nu verscheen er een aarzelende glimlach op het kleine gezichtje. Toen bekommerde James zich terug om Lily, die nu nog steeds bevend in de zetel zat. Alles in orde? vroeg hij aanzelend. Ze barstte in snikken uit. Ik wil niet van school gestuurd worden! Ik wil geen Dreuzel worden! zei ze schokkerig. Ze sloeg haar armen om zijn nek en huilde op zn schouder. Hij streelde zachtjes over haar haar. Maar schatje, dat moet toch ook niet. Zeg gewoon tegen Perkamentus dat je wilt blijven. Hij begrijpt dat wel. Maar ik wil ook niet dat jullie van school gestuurd worden! zei ze wanhopig. Ach, zei James, nonchalanter dan hij zich eigenlijk voelde. Sirius en ik hebben al zoveel uitgespookt. Het is al een wonder dat we het zevende jaar bereikt hebben. We hebben het al lang verdiend dat we van school getrapt worden. Maar niet voor d-t! hield Lily koppig vol, haar hoofd nog steeds op James schouder. Deze keer was het niet jullie fout, maar de mijne en het zou niet eerlijk zijn, moest ik vrijuit gaan en jullie niet! James pakte haar vast bij de schouders, trok haar van zich af en keek in haar ogen die blonken van de tranen. Deze opofferingsdrang wordt nog eens je dood. zei hij en gaf haar een kus. Ga nu maar gaan slapen. Het was een lange dag. Lily knikte. Ze wensten elkaar goede nacht en James liep naar de trap die naar de jongesslaapzalen leidde. Lily voelde zich miserabel. Ze was bang. Doodsbang dat ze de rest van haar leven als Dreuzel zou moeten leven. James! riep ze, toen hij net uit het zicht verdween. Even gebeurde er niets, maar toen verscheen zijn hoofd weer van achter de bocht in de wenteltrap. Ja? Ikeuh Ze wist niet goed wat te zeggen. Ze wist alleen dat ze niet alleen wou zijn vannacht. Als hij bij haar was, was ze niet zo bang, niet zo alleen. Als hij bij haar was, kon ze de wereld aan. Maar als hij weg was, was het alsof ze in een groot zwart gat viel dat haar opslokte en haar geest verdoofde. Hij keek haar afwachtend aan. Euh, nee niets mompelde ze. Hij haalde zijn schouders op, zei nog eens slaapwel en liep toen terug naar boven.

Hij opende de deur van de jongensslaapkamer. Zo te zien sliepen de anderen al. Peter lag luid te snurken, zoals altijd. Achter Remus gordijnen was het stil, ook zoals gewoonlijk. James liet zich neerploffen op zijn bed en keek even naar het bed van Sirius. Hij had weer eens niet de moeite genomen de gordijnen rond zijn bed te sluiten en lag niet echt elegant in zijn bed. Maar zelfs met een boxer met hartjes op, n been uit bed en een natte plek kwijl op zijn hoofdkussen, was Sirius knapper dan James ooit zou zijn. Maar James was niet jaloers op Sirius. Lily had tenslotte hm gekozen, en niet de knappere tovenaar van hun tween. James schopte zijn schoenen uit en liet zich languit op zijn bed vallen. Lily. Wat een heerlijk wezen wat dat toch! Bereid om haar hele toekomst op te geven, gewoon omdat ze te trots is om hem er alleen voor te laten opdraaien. Hij zuchtte verliefd. Hoe dol was hij op dat meisje. Ze liet zijn hoofd op hol slaan als ze in zijn buurt kwam. Denken aan haar liefelijke gezichtje deed zijn hartslag de hoogte invliegen. Hoe heeft hij al die jaren kunnen overleven zonder haar? Een zacht gekraak voor de deur deed hem opschrikken. Er stond iemand voor de deur! Hij keek rond in de slaapkamer. Er was geen twijfel mogelijk dat Peter er was. En Sirius zag hij liggen, dus de enige die het zou kunnen zijn, was Remus. Hij stond op en liep op zijn tenen naar het bed van Remus. Voorzichtig loerde hij tussen de gordijnen, maar ook Remus lag vredig te slapen. Wie stond er dan aan de deur? Hij wachtte tot er een zacht geklop kwam, maar dat bleef uit. Hij fronste zijn wenkbrouwen, liep naar de deur en deed die voorzichtig open. Lily had net besloten dat ze dit niet kon doen, en zette een voet op de eerste trede van de trap om terug naar beneden te gaan. Waar was ze mee bezig? Wat moest James wel niet denken als ze plots in het midden van de nacht voor zijn deur zou staan? Maar ze was zo bang voor dat gevoel dat haar overweldigde als ze dacht aan de beslissing van de raad van bestuur. Haar hart sloeg een slag over, toen ze de deur achter zich hoorde opengaan en ze James verbaasd: Lily? hoorde zeggen. Stik, hij had haar gehoord. Ze draaide zich om en keek hem verontschuldigend aan. Sorry, ik wou niet ik- ik ga wel. Maar hij liep naar haar toe en nam haar hand vast. Samen gingen ze op de eerste trede van de stenen wenteltrap zitten. Alles in orde, Lily? Lily slikte de krop in haar keel door en probeerde haar stem zo normaal mogelijk te laten klinken. Ja hoor ja nee. De tranen welden op in haar ogen en ze drukte haar gezicht tegen James schouder aan. Troostend aaide hij over haar haren. Het spijt me ik had niet naar hier moeten komen. snikte ze. Maar ik was zo bang om alleen te zijn. James zweeg, maar sloeg zijn armen rond haar en wiegde zachtjes heen en weer. Toen ze wat gekalmeerd was, nam hij haar hand en leidde haar mee zijn kamer binnen. Lily moest even blozend lachen toen ze Sirius in zijn hartjes-boxershort zag liggen. James leidde haar naar zijn bed. Met haar gezicht nog nat van de tranen, schopte ze haar schoenen uit en ging ze op haar zij liggen. James schoof de gordijnen goed dicht, zodat zijn vrienden niet te veel zouden flippen de volgende dag. Hij legde zich naast haar, ook op zijn zij, sloeg zijn arm rond haar middel en legde zijn hoofd in haar nek. Haar vingers haakten zich in de zijne en dicht tegen elkaar aangetrokken, vielen ze beiden in slaap. Edit: Nee, Lizzie wordt niet doodgezwegen :P In het volgende stukje vermeld ik haar nog eens geloof ik... Maarja mensjes, dit is nu iets dat James, Sirius en Lily aangaat, Lizzie heeft er nogal bitter weinig mee te maken he? Remus komt ook niet voor maar niemand zegt daar iets op XD... Nouja, ik heb zelf dus niet het gevoel dat ze doodgezwegen wordt... Later in het verhaal krijgt ze zelfs een hele verhaallijn voor haar eigen ^^

----------------------------------Smalofski

Hey! Jep het nieuwe stukje.... 't is al 52 min zaterdag, niet zagen... 't is leeeeeeuk :-D (Voor mij dan toch :twisted: ) Ik verwacht lekker veel reacties :-D (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 78 This is the end, Beautiful friend. This is the end, My only friend, the end. Of our elaborate plans, the end. Of everything that stands, the end. No safety or surprise, the end. Ill never look into your eyes...again. (The end Doors) De volgende morgen werd Lily wakker met een zalig gevoel. Ze kroop nog wat dichter tegen James warme lichaam aan en sloot haar ogen weer, genietend. Tien minuten later ging James wekker af. Slaperig opende hij zijn ogen, glimlachte naar Lily en zette de wekker uit. Even bleef hij nog liggen, zijn lichaam tegen dat van haar aangedrukt, maar toen stond hij toch op. Blijkbaar was het zijn taak om de anderen wakker te maken, want ze hoorde hem van bed naar bed lopen om de anderen wakker te maken. Zelf zou ze even blijven wachten achter de nog steeds gesloten gordijnen van James bed, tot de drie andere jongens weg waren, voor ze zou vertrekken. Ze wou niet dat ze verkeerde gedachten zouden krijgen. Sirius! Kom je nu haast uit je bed of hoe zit het? hoorde ze James gerriteerd vragen. Ok, ok, geez, waarom ben jij zo gehaast vandaag? Zo gebrand om van school gegooid te worden, dat je het zo snel mogelijk wilt horen of zo? James antwoordde niet. Even later waren ze blijkbaar alle vier klaar om naar beneden te gaan, want ze hoorde de deur opengaan en Remus vragen: Kom je niet mee, James? Ik kom er zo aan. Gaan jullie maar alvast. Anders wachten we wel even hoor Nee! zei James snel. T snel. Ik bedoel niet nodig. Ik kom er zo aan. Eerlijk. De anderen mompelden iets en de deur viel dicht achter de drie vrienden. James zuchtte eens opgelucht en liep toen terug naar zijn bed waar Lily nog steeds geduldig zat te wachten. Hij stak zijn hoofd door de gordijnen en glimlachte. Ik dacht dat ze nooit zouden vertrekken. zei hij en draaide met zn ogen. James, ik ben mijn sokken vergeten en ik denk niet dat ik nog een gewassen paar heb. Kan ik een paar van jou-

Sirius kwam terug binnen gevallen en begon tegen James te praten, maar merkte toen dat James met zijn hoofd tussen de gordijnen stond te praten. lenen? Snel trok James zijn hoofd terug, werd rood en zei: Euh, wat? Sokken? Oh, ja, in mijn kast. Maar Sirius grijnsde breed en vroeg: Wat heb jij te verbergen? James werd mogelijks nog roder en zei snel: Niets, niets, natuurlijk niets. Maar Sirius kende James te goed om zo te doorzien dat hij loog. Grijnzend liep hij naar James bed, duwde James uit de weg en stak zijn hoofd door de gordijnen, zoals James ook gedaan had. Sirius hoofd verscheen tussen de gordijnen en Lily glimlachte eens nerveus. Sirius begon uitgebreid te lachen. James draaide met zijn ogen en opende de de gordijnen nu volledig. Lily sprong van het bed en zocht haar schoenen, die blijkbaar nog onder het bed lagen. Nu begrijp ik waarom jij iedereen per se zo snel buiten wou krijgen! bulderde Sirius. Sluipvoet! zei James, maar kon een kleine lach niet van zijn gezicht vegen. Het is niet wat je denkt! Oh, vast niet. grinnikte Sirius ongelovig. Nee! Oke, Lily heeft hier geslapen, maar er is verder niets gebeurd! Uhu, uhu. En Anderling heeft een geheime verhouding met Vilder. Sirius begon weer te lachen met zijn eigen grap. Lily draaide met haar ogen en zei: Leuke boxer trouwens. Eindelijk stopte Sirius met lachen en keek haar geschrokken aan. Ze grijnsde eens gemeen en hij werd rood. Bedankt hoor, Gaffel! zei hij en gaf James een mep. Het is niet m-jn fout dat jij zo discreet bent als een olifant in paartijd! antwoordde James grijnzend. Uiteindelijk begonnen ze alle drie te lachen en gingen naar beneden om te ontbijten. Tegen de tijd dat ze de leerlingenkamer hadder bereikt, had het miserabele gevoel zich weer meester gemaakt van de drie studenten die grote kans hadden die dag geschorst te worden. Momenten zoals die ochtend deden hen ten volle beseffen wat ze zouden missen. De sfeer aan het ontbijt was al niet veel beter. Op Peter na, at er niemand meer dan een half stukje toost. Sirius lag met zijn armen op tafel en staarde moedeloos naar het restje koffie in zijn kopje, en slaakte af en toe een grote zucht. Lily kreeg bij elk stukje etenswaar dat ze zag, visioenen van zijzelf die in de keukens van het kasteel werkte, als hulpje van de huiselfen. James leek beseft te hebben dat hij ook geen Zwerkbal meer zou kunnen spelen want hij had een snaai vast en klemde die stevig in zijn vuist. Remus merkte niet dat hij zijn boek ondersteboven aan het lezen was. Lizzy leek rustig de krant te lezen, maar bij elk onverwacht geluid schrok ze zo erg dat ze heel haar krant verfrommelde. Peter schrokte zoals altijd zijn eten naar binnen maar was wel stiller en keek bedrukter dan normaal. Toen professor Anderling naar hen toe liep, wisten ze allemaal wat er zou gaan komen. Juffrouw Evers, jongeheer Potter en jongeheer Zwarts. zei ze tegen hen drie. Ze pauzeerde even. Professor Perkamentus zou jullie graag spreken in zijn kantoor, als jullie gedaan hebben met het ontbijt. Ze keek hen even droevig aan. Veel geluk. voegde ze er bijna onhoorbaar aan toe, toen ze terug naar de lerarentafel liep. Toen Lily, James en Sirius terug gevoel in hun benen kregen stonden ze op. De anderen keken hen angstig aan. We duimen! zei Remus, met wat een glimlach moest voorstellen maar niet zo goed gelukt was.

Het leek alsof ze recht van de ontbijttafel naar Professor Perkamentus kantoor gezapt waren. Lily kon zich de wandeling door de gangen niet meer herinneren. Aha. zei Professor Perkamentus, toen ze binnen kwamen. Gaat u zitten. Hij gebaarde vriendelijk naar de drie stoelen die er nog stonden van de dag ervoor. Ik heb de raad van bestuur het hele verhaal verteld en ze zijn tot een besluit gekomen. zei hij. Zijn gezicht verried niets. Opeens zuchtte hij diep. Het is hun mening dat jongeheer Potter en jongeheer Zwarts, vanwege hun verleden de grens hebben overschreden, ondanks hun medewerking in het redden van onze terreinknecht. Vanaf vandaag zijn jullie geschorst. Nee! fluisterde Lily geschrokken. Juffrouw Evers. De raad is van mening dat u nog een kans verdient. Ik heb hen echter meegedeeld dat het uw keuze is om ook onze school te verlaten. Blijft u daarbij? Lily slikte. Ze keek expres niet naar James, want ze wist dat ze niet tegen zijn smekende ogen zou opkunnen. Ja. zei ze schor. Perkamentus liet even zijn hoofd hangen. Een nobel besluit. Griffoendor waardig. Hij zuchtte weer. Jullie kunnen jullie gerief inpakken en afscheid nemen. Over een uurtje verwacht ik jullie hier weer. Dan worden jullie toverstaffen gebroken en wordt er voor vervoer naar huis geregeld. Er zal een uil voor gestuurd worden om jullie familie te waarschuwen. Lily, James en Sirius knikten en stonden op. James legde zwijgend zn arm over haar schouders, waar ze hem dankbaar voor was. Ze liet n traan ontsnappen die langzaam over haar wangen rolde, terwijl ze door Perkamentus kantoor naar de deur liepen. ----------------------------------Smalofski

Hey! Whahaha XD Eerlijk, mensen, jullie dachten toch niet echt dat ik ze van school zou laten gekickt worden he? XD Ze zouden nogal een makkelijk doelwit zijn voor Voldy :P Persoonlijk vind ik m'n oplossing wel leuk. ^^ Het is al helemaal in het verhaal gewerkt en al... *is best wel trots op zichzelf* Verder over dit stukje: KATHY IS BACK! En beter dan ooit! 8) Oooh, ik hou van dat meisje, ze is zo heerlijk dom XD Btw: Ik heb sinds gisteren m'n nieuwe laptop! *YAY*

Hoofdstuk 79 Hey hey, I saved the world today. And everybody's happy now, The bad thing's gone away. And everybody's happy now, The good thing's here to stay. Please let it stay (I saved the world Eurythmics) n momentje graag! Een jonge, energieke stem deed hen tot stilstand komen. Het was niet Perkamentus geweest die deze woorden uitsprak. Ze draaiden zich om en zagen een man van ongeveer veertig jaar achter een boekenkast vandaan komen. Iedereen, ook Perkamentus, staarde hem aan. Wilfred Baflin? vroeg Perkamentus uiteindelijk. Jazeker. zei Baflin en boog. Het spijt me zeer dat ik me op deze manier heb verstopt in uw kantoor. zei Baflin verontschuldigend tegen Perkamentus. Maar het was essentieel. Oh? was het enige dat Perkamentus zei. Hij leek niet boos of gerriteerd dat iemand zich in zijn kantoor had verstopt. Hij was verbaasd en zo te zien een tikje geamuseerd. Ziet u, zei Baflin De raad en ik hadden onze twijfels Hij draaide zich om naar Lily. Bij de vastberadenheid van juffrouw Evers. Lily schrok. Ze snapte niet wat hij bedoelde. Baflin verduidelijkte zichzelf: We wilden zien of juffrouw Evers het ook werkelijk meende, toen ze zei dat ze de school ook zou verlaten indien beide jongeheren verplicht werden te vertrekken. We hebben als het ware, een kleine weddenschap afgesloten. Diegene die vr de uitsluiting van jongeheer Potter en jongeheer Zwarts waren, tegen diegene die tgen waren. Lily kon niet geloven wat ze dacht dat Baflin aan het zeggen was en zo te zien kon Perkamentus dat ook niet. Hoe bedoelt u, Meneer Baflin? vroeg Perkamentus beleefd, maar zijn ogen stonden gevaarlijk. Baflin merkte de blik in Perkamentus ogen niet en zei, walgelijk vrolijk: Nou gewoon. Alles of niets. Als juffrouw Evers niet bij haar punt zou blijven, moesten de jongens de school verlaten. Indien ze dat wel deed, mochten ze alle drie blijven. En blijkbaar, is het dus het laatste geval. Hij glimlachte breed. U bedoelt, zei Perkamentus. Er klonk een boze ondertoon in zijn stem. Dat u de toekomst van deze drie jonge mensen in de waagschaal hebt gelegd, voor een weddenschap? Deze keer had Baflin de toon van Perkamentus stem wel door. Euh nou ja zo zou ik het niet echt omschrijven euh maar ja, je zou kunnen zeggen dat het daar misschien op neer komt. Nou, euh, ik moet er maar weer eens van door. Snel boog hij naar Perkamentus, zijn ogen waakzaam op het schoolhoofd gericht. Hij knikte in het voorbijgaan naar Lily, James en Sirius en verliet snel Perkamentus kantoor, voor die echt boos werd. Nou, het lijkt erop dat jullie kunnen blijven. zei Perkamentus. Hij leek blij en opgelucht. Lily, James en Sirius lachten breed. Euh, professor? vroeg James voorzichtig, alsof hij verwachte dat Perkamentus van gedacht zou veranderen als hij zijn vraag stelde. Sirius en ik zouden later misschien Schouwer willen worden en ze gaan de kandidaten nogal grondig na en euh Professor Perkamentus glimlachte. Een prijs voor bewezen diensten zit er dan niet in, maar ik zal zien wat ik kan doen voor uw permanent dossier. James lachte breed. Ze bedankten Professor Perkamentus en liepen snel zijn kantoor uit, voor er nog een lid van de raad tevoorschijn sprong die zei dat ze toch niet mochten blijven. Toen ze in de gang voor Perkamentus kantoor stonden sloeg Lily haar armen rond de schouders van beide jongens en zei blij: We mogen blijven! Allemaal dankzij jou! zei James.

Hij en Sirius gaven op hetzelfde moment elk een zoen op Lilys wang. Ze giechelde toen ze tussen de twee jongens vastgepind werd. He! zei James quasie-verontwaardigd tegen Sirius. Ga je eigen vriendin gaan zoenen he! Hij pakte Lily bij haar middel vast en trok haar naar zich toe. Deze is van mij en je kan ze lekker niet hebben. Lachend stak Lily haar tong uit, om James woorden kracht bij te zetten. Sirius stootte zijn typische lach uit, maar werd snel weer serieus. Oh ja ballonhoofd Katy. Hij draaide met zn ogen. Ik zweer het, elke keer dat ik haar zie, is ze weer een paar IQ punten kwijt. En ze heeft ze echt niet op overschot. Lily en James schoten in de lach. Ik moet ze echt wat zorgvuldiger uit beginnen kiezen. zei hij en schudde met zijn hoofd. Je bedoeld verder kijken dan het uiterlijk? vroeg Lily, alsof hij gek geworden was. Hij haalde lachend zijn schouders op. Werkte voor James. Lily bloosde een beetje. Maar ik ga er echt geen zes jaar op wachten hoor! voegde Sirius er aan toe. James gaf hem een speelse tik tegen het achterhoofd. Ik leen wel af en toe de zijne. grijnsde Sirius. Hij tuitte zijn lippen en kwam op Lily af. Gillend en lachend stoof ze weg, Sirius achter zich aan. Vluchten in zinloos! Muhahaha! Aaaah! Nee! Sirius! Help Ze gierde het uit. James! Help! Met een brede glimlach ging James zijn vriendin gaan redden uit de armen van de onverbiddelijke zoener. Toen ze die middag aan tafel zaten had iedereen grote honger, wegens het magere ontbijt die ochtend. Sirius zat net zijn tweede bord puree binnen te werken toen Kathy langs kwam. Sirius? vroeg ze, trachtend zijn aandacht van zijn bord weg te krijgen, wat haar niet lukte. Uhu? vroeg Sirius, ongenteresseerd. Het is uit. zei Kathy resoluut. Oke. zei Sirius, tussen twee happen door. Kathy keek hem woedend aan. Ik kan gewoon niet samen zijn met iemand die allergisch is voor borstels. Deze keer deed niemand nog de moeite om zijn lach in te houden. Ze schaterden het uit. Stukjes eten vlogen door de lucht. Wat? vroeg Kathy, gerriteerd dat haar mededelingen niet echt het gewenste effect hadden. Ooooh, alsjeblieft, mag ik het haar zeggen? smeekte Lizzy. Ga je gang. zei Sirius grijnzend. Er bestaat niet zo iets als allergisch zijn voor borstels. zei Lizzy met een neerbuigende uitdrukking op haar gezicht. Sirius wou gewoon je haar niet kammen. En en iedereen wist dat en niemand zei iets? Nou ja. zei Lizzy en trok even verontschuldigend haar schouders op. We dachten dat je wel slim genoeg was om er zelf wel achter te komen. Nou, duidelijk niet dus! zei Kathy boos. Iedereen schoot opnieuw in de lach. Wat nu weer? vroeg ze boos. Jullie denken dat ik dom ben he? We zouden niet durven. zei Sirius, zijn kaken vreemd op elkaar geklemt om niet al teveel te lachen. Woedend stampte Kathy weg. Je moet toegeven, zei Sirius, tranen van het lachen nog in zn ogen. Dat is tenminste een meid waarmee je kan lachen letterlijk. Ze bulderden zo hard van het lachen dat de hele zaal naar hen keek. Maar ze trokken het zich niet aan. Het leven was terug mooi.

Die avond keek Lily hoe Sirius door de leerlingenkamer tuurde. Zijn blik bleef hangen op een paar knappe vijfdejaars. Ze giechelden en keken om de zoveel tijd naar Sirius. Waar kijk je naar? vroeg James aan Lily. Ssst. zei Lily zachtjes en legde haar vinger op haar lippen. Sirius is op meidenjacht. Een zien of hij zn lesje heeft geleerd met Kathy. Sirius blik ging weer verder door de kamer. Af en toe keek hij wat langer naar een of ander meisje, maar steeds weer ging hij verder. Hij was bijna rond, toen hij een meisje zag zitten dat aan een tafeltje haar huiswerk zat te maken. Ze streelde een mooie zwarte kat. Ze had niet de schoonheid die Kathy, of een van Sirius andere vriendinnen had gehad, maar ze was niet onaardig om te zien. Ze keek op toen een van haar vriendinnen iets tegen haar zei en lachte. Toen hij haar zag lachen stond Sirius resoluut op en liep naar het meisje toe. Ze zat niet zo ver weg van Lily en als ze zich inspande kon ze het gesprek horen. Mag ik erbij komen zitten? vroeg Sirius beleefd. Ze keek hem een beetje verward aan, normaal gezien sprak Sirius nooit met meisjes zoals zij. Euh oke, als je dat wilt. antwoordde ze een beetje verlegen. Sirius greep een stoel en ging er omgekeerd op zitten, zijn armen leunend op de rugleuning. Als ik tegen jou zeg dat ik allergisch ben voor bortstels, wat zeg je dan? vroeg hij haar. Ze keek hem raar aan en zei toen aarzelend: Dat je eens iemand naar je hoofd moet laten kijken. Sirius glimlachte breed en stak zn hand uit. Ik ben Sirius. Weet ik, mn vriendinnen stoppen niet met over je te praten. Je bent nogal populair. Ze glimlachte. Ik ben Sandra. Lily draaide zich weer om naar James en liet Sirius en Sandra zijn. Ik geloof dat deze een stuk leuker zal zijn dat Kathy. zei ze glimlachend. ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen! Er was nog een klein detailletje dat nog niet afgewerkt is... Het is eigenlijk raar dat jullie het nog niet is opgevallen... :P Btw, Ja, dat is het liedje van Friends ;-) Anyway, I hope you like it... Groetjes, Smalofski Hoofdstuk 80 I'll be there for you, When the rain starts to pour. I'll be there for you, Like I've been there before. I'll be there for you, 'Cuz you're there for me too...' (Ill be there for you Rembrants)

Langzaam liep de leerlingenkamer leeg. Peter, Remus en Lizzy wensten iedereen goedenacht en ging gaan slapen. James geeuwde eens en zei: Ik duik ook maar eens in mn nest, denk ik. Hij ging rechtstaan. Wacht even James. zei Lily snel. We moeten nog eens praten. Verward liet James zich weer neerploffen en keek haar aan. Praten? Waarover? Ik weet niet, misschien het feit dat mijn vriendje een gewei kan groeien als hij daar zin in heeft? Met heel het gedoe met de raad van bestuur, hadden ze nog niet echt de kans gehad om dit echt uit te praten. Oh ja. James keek haar een beetje onwennig aan. Zou ze weer boos worden? Lily zag zijn blik en stelde hem gerust. Geen nood, ik word niet boos. Ze glimlachte even en nam zijn hand vast. Ze ging toen weer verder op ernstige toon. Maar ik wil wel dat je me nu alles vertelt. Hij glimlachte even en krabte in zijn haar. Waar te beginnen Het begin is een goede plaats daarvoor. knipoogde ze. Wel, ik veronderstel dat alles begonnen is voor ons dan toch met Remus, waar we vrienden mee werden in het eerste jaar. We merkten al snel dat hij regematig ziek was en weg ging voor een paar dagen. We vonden dat nogal vreemd, maar als we er iets over vroegen, verzon hij altijd een of ander smoesje. James grinnikte. Ik geloof dat hij wel vijf keer naar de begrafenis van zn oma is geweest. Hoe dan ook, we hadden dus door dat er iets met hem aan de hand was. Sirius was de eerste die besefte dat er een regemaat zat in Remus ziektes. En keer per maand. Net een vrouw. Hij grinnikte even, maar ging snel verder met zijn verhaal na een dodelijke blik van Lily. We besloten om het aan te duiden op een kalender. En nu was dat toevallig een kalender waar de standen van de maan op stonden Zelfs Peter had het toen door. We hebben dan Remus geconfronteerd met onze vermoeddens en zijn reactie was al de bevestiging die we nodig hadden. Hij schrok zich haast lam en ging er zo snel als hij kon vandoor. Hij liep gewoon weg! Jammer genoeg is Remus goed in huiswerk maken en zo, maar in sprinten is hij beroerd. Hij was lichtelijk in paniek toen we hem inhaalden. James grijnsde even bij de herinnering aan dat moment. Lily kon het zich niet voorstellen. Remus ging problemen te lijf met redeneringen en kalmte. Niet met weglopen en paniek. Ik weet dat je het toen niet geloofde, maar wij waren best wel aardige kerels. We hebben hem gerust gesteld dat we niet heel de school zouden vertellen wat hij was. En vooral dat hij nog steeds onze vriend zou zijn. Schoorvoetend vertelde hij zijn verhaal. Zijn vader was per ongeluk op een schuilplaats voor weerwolven gestoten, niet ver van hun huis. Door een of ander mirakel is hij er heelhuids en ongebeten uit ontsnapt. Maar hij maakte de fout het ministerie te verwittigen. Veel van de weerwolven die daar onderdoken, werden gezocht voor andere misdaden. Het ministerie deed een inval en veel van de voortvluchtigen werden opgepakt, maar er konden ook veel ontsnappen. Remus denkt dat het een van die ronddolende weerwolven was die hem gebeten heeft. Hij was nog jong toen het gebeurde, een jaar of vier. Hij was bijna gestorven die dag. Maar zijn ouders hebben hem gelukkig op tijd naar St.-Holistos kunnen brengen. Hij heeft vele maanden in het ziekenhuis gelegen, maar uiteindelijk heeft hij het gehaald. Maar sindsdien is hij een weerwolf. Lily had ontzet haar handen voor haar mond geslagen tijdens zijn verhaal. Arme Remus James knikte. En weet je wat het ergste is? Hij heeft medelijden met de weerwolf die hem gebeten heeft! James draaide in onbegrip met zijn ogen. Hij is ervan overtuigd dat het een ongeluk was, en dat die weerwolf het ook niet gewild heeft. Hoe dan ook, het was ondenkbaar dat hij naar Zweinstein zou kunnen gaan. Maar toen werd

Professor Perkamentus hoofd en die heeft het kunnen regelen. Bij volle maan wordt Remus door Madam Plijster naar de Beukwilg gebracht. Die werd geplant in ons eerste jaar, weet je nog? Die Beukwilg verbergt de ingang naar een ondergrondse gang die helemaal naar het Krijsende Krot leidt. Dat is trouwens niet zo oud als jij denkt. Het is maar een paar maanden voor ons eerste jaar gebouwd. Professor Perkamentus heeft de dorpelingen doen geloven dat het er spookt. Maar wat ze hoorden was geen spook. Het was een razende weerwolf die zich steendood verveelde. We merkten dat Remus altijd somberder werd naarmate de volle maan naderde. Eerste dachten we dat het was omdat hij er niet van hield om van gedaante te veranderen, maar schoorvoetend gaf hij toe dat het vooral de eenzaamheid was, die hem parten speelde. We wilden hem helpen, maar wisten niet goed hoe. We houden dan wel van een goede grap nu en dan, maar we zijn echt niet zo dom om bij een weerwolf te gaan rondhangen bij volle maan. Lily luisterde aandachtig en knikte. Het was Remus zelf die voor de oplossing zorgde. Op een ochtend na een van zijn transformaties, vertelde hij dat er een kat in het Krijsende Krot was binnengeglipt. Weet je, als wolf is Remus niet in staat zichzelf te controleren. Maar hij beseft wel wat hij doet. Hij ziet alles gebeuren, alsof hij gevangen zit in het lichaam van de weerwolf en door zijn ogen kijkt. Hij vertelde dat hij naar de kat gegromd had, maar verder niets. Dit was de oplossing! Als mensen konden we hem geen gezelschap houden, maar als dieren als dieren hadden we niets te vrezen voor hem. Dus besloten we Faunaten te worden. Hij trok zijn schouders op, alsof het zo simpel als wat was. Gewoon Faunaten worden juist ja Lily keek hem verbluft aan. Ze wist dat James slim was, maar dat hij zichzelf geleerd had Faunaat te zijn, daar was ze toch behoorlijk van onder de indruk. Ja, precies. Toegegeven, het duurde een beetje langer dan verwacht drie jaar of zo maar in ons vijfde jaar konden we alle drie veranderen in een dier. Alle drie? onderbrak Lily hem. Ja, Sirius, Peter en ik. Peter is ook een faunaat? James knikte. Oh, ja, Peter ook. Het duurde bij hem wel wat langer en hij had veel hulp nodig, maar het lukte hem uiteindelijk ook. Welk dier is Peter? Een rat. Een rat?! Lily trok een vies gezicht. Bah! H, zei James, zoals gewoonlijk een tikje verontwaardigd omdat Lily neerkeek op een van zijn vrienden, wat eigenlijk altijd Peter was. Peter is dan misschien niet moeders mooiste, maar hij is wel verdomd handig. Hij kan tussen de takken van de Beukwilg glippen om op de knoest te drukken zodat die verwenste boom stil blijft staan. En dan gaan we via de tunnel naar het Krijsende Krot en houden we, als dieren, Remus gezelschap. Sirius zei ook dat jullie buiten het Krijsende Krot gingen. Euh Blijkbaar was dit een detail dat James liever niet had vermeld, maar aangezien ze het toch al wist, kon hij maar beter toegeven. Tja Remus had geen ongelijk toen hij zei dat het doodsaai was in het Krijsende Krot. En dus gingen we soms nou goed, bijna altijd naar buiten en dwaalden wat rond in het bos of de gronden rond Zweinstein. Lily keek hem verschrikt aan. Jullie gingen met een weerwolf een beetje rondhangen rond een school vol onschuldige kinden? Ah, maak je maar geen zorgen. We kunnen Remus wel aan. Echt waar. Maar Lily maakte zich wl zorgen. Het was gewoon levensgevaarlijk! En Remus laat dat allemaal zomaar toe? Dit is echt niet iets voor hem! James zuchtte. Ik weet het. Maar echt, Lily, we kunnen hem wel aan. Maak je over ons maar geen zorgen.

Lily was nog niet helemaal overtuigd, maar zag dat ze hem toch niet van gedacht zou kunnen veranderen. Ze keek op haar horloge en zag dat het al bijna n uur was. Het is al laat, misschien gaan we beter gaan slapen. stelde ze voor. James knikte. Ze gaven elkaar nog een zoen en gingen slapen.

Ja, het verhaal van hoe Remus een weerwolf werd. Dat was eigenlijk ook wel moeilijk, want Remus zelf dacht altijd dat het een ongeluk was, maar Fenrir (of zoiets ^^) had een probleem met Remus vader of zoiets als ik het me goed herinner Maar hoe laat je die twee zaken in elkaar klikken? Persoonlijk ben ik wel blij met hoe ik het gedaan heb Ik denk dat het wel zo iets zou kunnen geweest zijn ----------------------------------Smalofski

Hey! Bedankt voor alle lieve reacties! :love: Ik draag dit hoofdstuk en dat erna op aan Josse, die zo stom is geweest de schrijfster van dit verhaal (Ikke! :-D) uit te dagen Josse, this is all YOUR fault! ^^ Nick was gn creep! Oh, Ik ben dol op drama xD (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 81 'Don't worry be happy. In every life we have some trouble. When you worry you make it double. Don't worry, be happy...' (Don't worry, be happy - Bobby McFerrin) Een tiental dagen later stond Lily voor het portret van de Dikke Dame in de gang te wachten. Lizzy was vroeg naar bed gegaan en James had weer eens strafwerk van Anderling. Ze deed alsof ze zich maar een beetje stond te vervelen en geen beter plekje had kunnen verzinnen om wat rond te hangen dan pal voor de ingang van de Griffoendorleerlingenkamer, maar in feite was ze aandachtig aan het luisteren. Liefje, wat sta je daar nu toch te doen? Ben je het wachtwoord vergeten? vroeg de Dikke Dame opeens en ze keek Lily moederlijk aan. Oh, nee hoor, ik weet het wachtwoord nog. Ik ben hier op iemand aan het wachten. Oh. zei de Dikke Dame alleen maar en ze liet Lily verder met rust.

Een half uurtje later kwam een tweedejaars haastig aangerend, met een boek of twee in haar handen geklemd. Het was ondertussen tien na negen en de leerlingen hoorden dan al in de leerlingenkamers te zijn. Het meisje zag Lily-de-hoofdmonitor staan en maakte haastig haar excuses: Oh, sorry, ik was de tijd uit het oog verloren. Lily keek het meisje even streng aan en zei: Nou, vooruit, het is goed voor n keer. Opgelucht glimlachte het meisje en ze gaf het wachtwoord aan de Dikke Dame. Ze klauterde door het open gat, maar halverwege vlogen de boeken, die ze nochtans stevig vast had gehad, uit haar handen en belandden niet ver van Lily op de vloer. Een beetje verbaasd over hoe ze die boeken had kunnen laten vallen, klauterde het meisje terug naar buiten en nam de boeken aan van Lily, die ze ondertussen had opgeraapt. Bedankt! Ze glimlachte weer en begon aan haar tweede poging om de leerlingenkamer binnen te gaan. Lily knipoogde eens naar het meisje en lachte ook. Niet alleen om vriendelijk te zijn, maar ook omdat ze een goed idee had van hoe die boeken zomaar konden gevallen zijn. Het meisje sloot de doorgang naar de leerlingenkamer en Lily stond weer alleen in de gang. Ze spitste haar oren en hoorde eindelijk waar ze op gewacht had. Had ze er niet op staan wachten hebben, ze zou het niet gehoord hebben. Het was amper hoorbaar, zelfs als ze er naar luisterde. Maar haar oren waren altijd al zeer goed geweest, zeker als ze zich extra inspande, zoals nu. Stik! Lily staat daar! Sssst! Ik had haar nochtans gezegd dat ik strafwerk van Anderling had en dat ze niet moest wachten op mij! Misschien kunnen we haar passeren zonder dat ze het merkt? Sssssssst! Goed, doen we. Lily deed alsof ze plots een grote interesse had voor een vlieg die verstrikt zat in een spinnenweb en wachtte tot ze de tijd hadden om de hoek om te gaan. Toen ze dacht dat ze wel uit het zicht van de Dikke Dame zouden zijn, volgde ze hen en ging ook de hoek om. James? vroeg ze aan het niets. De lege gang stootte Sirius karakteristieke lach uit en Lily wist dat ze gelijk had gehad. James trok de onzichtbaarheidsmantel met een zwier van zich af en hij, Sirius en Peter verschenen uit het niets. Sirius was nog steeds aan het lachen. Blijkbaar vond hij het hoogst amusant dat ze hen betrapt had. Peter keek nerveus om zich heen. Hij had duidelijk liefst dat Sirius stopte met zoveel lawaai te maken, maar hij durfde het niet vragen. James liep met een glimlach op zijn gezicht naar haar toe. Misschien kunnen we haar passeren zonder dat ze het merkt? Met een kleine lach herhaalde ze de woorden. Ik had het kunnen weten. grijnsde hij. Jouw oren zijn beter dan die van een roofdier. Ze bloosde een beetje, maar kwam toen snel ter zake. James, jullie gaan naar Remus he? Ze lachte nu niet meer. Haar gezicht weerspiegelde dezelfde bezorgdheid die haar had doen wachten op hen. James knikte en nam haar handen in de zijne. Hoe wist je dat? Tja Lizzy houdt al jaren de standen van de maan bij op haar kalender. Ik heb er nooit veel aandacht aan geschonken, maar nu Lily, ik weet dat je bezorgd bent, maar maak je maar geen zorgen. Ons overkomt echt niets, geloof me maar. De gedachte dat er iets zou gebeuren met James maakte haar een beetje misselijk en ze zei: Ik wil gewoon niet dat jou jullie iets overkomt James glimlachte en drukte een kus op haar voorhoofd. Ik weet het wel. Ga nu maar slapen. Morgen zijn we weer gewoon terug en is het alsof er niets gebeurd is. Beloofd.

Langs geen kanten gerust gesteld door zijn woorden, maar beseffend dat ze hem niet kon tegenhouden, knikte ze. Hij kuste haar nog even vluchtig, gooide de onzichtbaarheidsmantel weer over zichzelf en de andere twee jongens en verdween weer in het niets. Lily zuchtte even zachtjes, draaide zich toen weer om en liep terug naar de Dikke Dame. Lollypop fluisterde ze. Ik dacht dat je op iemand stond te wachten? vroeg de Dikke Dame verbaasd. Ja, dat heb ik ook gedaan. Lollypop. zei Lily weer. De Dikke Dame haalde haar schouders op en het portret vloog open. De leerlingenkamer was behoorlijk vol en alle goede zetels waren bezet. Ze worstelde even met zichzelf, maar uiteindelijk besloot ze toch maar niet een eerstejaars uit zijn zetel te jagen om er zelf in te zitten. Ze nam genoegen met een van de harde stoelen. Ze probeerde wat huiswerk te maken, maar zag al snel in dat het geen zin had. Telkens opnieuw dwaalde haar geest af en zat ze met lege ogen naar het perkament voor zich te kijken, terwijl ze zich afvroeg of James en de rest wel in orde zouden zijn. Ze begon te begrijpen waarom Lizzy altijd zo moe was rond volle maan. Na een paar uur waren de meeste leerlingen gaan slapen en kon Lily verhuizen naar een van de goede zetels, voor het warme vuur. Ze greep een van de dekens die in de leerlingenkamer lagen, rolde zich op in de zetel en staarde naar het vuur, wachtend tot James terug zou komen. Een half uur later was ze in slaap gevallen. Lily! Pssst! Lily! Ze werd wakker omdat iemand haar naam riep en aan haar schouder schudde. Ze geeuwde eens en keek naar wie haar gewekt had. Haar nek deed pijn door de oncomfortabele houding waarin ze geslapen had. Oh, Goedemorgen Sirius. Ze glimlachte eens en rekte zich uit. De nacht was voorbij gevlgen. Het moest nog vroeg zijn, het was zelfs nog niet licht buiten. Euh Technisch gezien is het nog geen ochtend. Iets in zijn stem beangstigde haar. En het is al zeker geen goede ochtend. We hebben een klein probleempje. Hij deed een stap opzij, zodat ze de zetel recht over haar kon zien. Niets kon haar voorbereiden op wat ze daar zag. James lag buiten westen in de zetel, zijn hele lichaam opengereten, zijn gezicht niet meer dan een aangedroogde koek bloed. JAMES! Ze liet een korte, luide gil ontsnappen. Sirius moest haar zelfs niet vragen om stil te zijn. Lily was flauwgevallen. ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen! Ik ben hier weer met m'n vervelende mededelingen. Deze keer is het echter wel zeker. Ik post vanaf nu alleen maar op zaterdag. :( Het spijt me echt, maar een zekere schrijfster van de boeken *kuchRowlingkuch* heeft het me echt niet gemakkelijk gemaakt voor de jaren na Zweinstein. Volgens mij heeft zij er echt niet over nagedacht wat er allemaal in die korte tijd (3 jaar en een paar maand) moet gebeuren. Het is echt totaaaaal niet logisch meer, en nu ben ik der dus een logica aan het insteken. En dat is behoorlijk

moeilijk... En dat kost tijd, en als ik verderga aan een tempo van twee posts per week, kom ik binnenkort zonder voorraad te zitten, en dan moeten jullie veel langer wachten, en dat willen jullie toch niet he? (a) Ook ga ik mijn commentaren voor en na een hoofdstuk in Powderblue zetten ^^ Dat leest een stuk makkelijker dan gewoon blauw... Geen idee waarom ik dat nog niet eerder heb gedaan eigenlijk... Dan nog even een waarschuwing voor dit stukje; het is nogal viezig, bloed en zo Als je een te grote verbeelding of een zwakke maag hebt, wees gewaarschuwd! Zo, dan laat ik jullie niet langer in spanning... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 82 Dont you die on me, You havent made your peace. Live life, breathe, breathe! (Dark Wings Within Temptation) Radeloos stond Sirius in de leerlingenkamer. Hij wist niet wat te doen. In de ene zetel lag James dood te bloeden, in de andere zetel lag Lily bewusteloos. Peter was er als een haas vandoor gegaan toen Remus zich tegen James had gekeerd en er was grote kans dat iemand Lilys gil had gehoord en naar beneden zou komen. Het was alsof zijn hersenen blokkeerden en hij volledig overmand werd door een gevoel van paniek. Tranen sprongen in zijn ogen. Elke minuut die hij verspilde door daar zo te staan, kon James laatste zijn. Wat moest hij doen? Hij kon James niet genezen, daarvoor was hij naar Lily gekomen in de eerste plaats! Lily! Lily moest wakker worden! Hij greep haar schouders vast en schudde haar wanhopig dooreen, maar dat leek niet te werken. Radeloos legde hij zijn handen aan weerskanten van haar hoofd, hief haar hoofd op en smeekte: Lily! Toe, word wakker! Alsjeblieft, word nu toch wakker! Hij kon niet geloven dat het werkte. Kreunend kneep Lily haar ogen dicht en sperde ze toen open. Ze knipperde een paar keer verbaasd met haar wimpers toen ze Sirius gezicht voor zich zag. Toen keek ze naast hem, naar James die nog steeds bewusteloos in de zetel hing, waaronder zich een plas bloed begon te vormen. Ze werd misselijk en voelde zich weer wegdraaiden. Sirius merkte dat blijkbaar ook, want hij smeekte haar snel: Nee! Niet weer flauwvallen! Je moet iets doen! Heel hem! Doe iets! Hij bloedt dood! Die drie laatste woordjes draaiden rond in haar hoofd. Hij bloedt dood. James bloedt dood. Ik moet iets doen! Ze wist niet waar ze de energie opeens vandaan haalde, maar ze sprong recht en liep naar James toe. Haar maag draaide zich om toen ze de diepe wonden en het bloed zag, maar ze dwong zichzelf de situatie te analiseren. Wat was het belangrijkste? Ze liet zich naast hem op haar knien zakken en het geluid van het doorweekte tapijt gaf haar het antwoord. Bloed. James had veel te veel bloed verloren! Ze zocht haar toverstok, wees ermee naar James en fluisterde: Erythrosita. Onmiddellijk begonnen zijn wonden meer te bloeden, omdat er nu meer bloed in James aderen stroomde. Ze haalde een paar keer diep adem. Ze dwong haar geest helder te worden en zakelijk met de situatie om te gaan. Sirius! Strompeld en lijkbleek liep Sirius naar haar toe.

Jij moet elke vijf minuten deze spreuk herhalen, om het verloren bloed bij te vullen. Erythrosita. Ze deed voor hoe het moest. Ik zal wel zien of je het goed doet. Sirius knikte langzaam en Lily ging aan het werk. Voorzichtig maakte ze de wonden schoon. Het was een verschrikkelijk werk dat ze met haar handen moest doen. Voorzichtig haalde ze gescheurde stukjes textiel en bladeren uit de wonden. Ze sprak een paar spreuken uit, die de wonden zuiverden van het kleinere vuil en bacterin. Na vijf minuten deed Sirius een poging de spreuk te doen, die Lily hem voorgedaan had. Erythro- Ery- Erythrosita. zei Lily, zonder op te kijken. Erythrosita. herhaalde Sirius met trillende stem. Onder haar vingers begonnen de wonden weer meer te bloeden. Goed! zei ze en concentreerde zich toen weer op haar werk. Het waren diepe wonden, maar ze dacht niet dat er organen geraakt waren. Toen ze haar toverstok naar de wonde richtte om hen te doen dichtgroeien, trilde haar arm zo erg dat ze hem moest ondersteunen met haar andere hand om een beetje te kunnen mikken. Episkey! De wond dichtte zich een beetje, maar niet helemaal. Ze moest de spreuk verschillende keren zeggen voor de diepste wonden volledig gedicht werden. Het duurde uren voor ze alle wonden volledig ontsmet had en kon laten dichtgroeien. Toen concentreerde ze zich op zijn arm. Die was duidelijk gebroken. Botbreuken waren op zich niet moeilijk te genezen met een spreuk, maar er konden verschrikkelijke complicaties optreden. Als er splinters bleven zitten, kunnen die verschrikkelijke pijnen veroorzaken en zodanig ontsteken dat het levensbedreigend kon worden. Ze besloot dat ze veiliger was met een toverdrankje. De risicos waren minder groot. Bovendien voelde ze zich met drankjes meer op haar gemak. Dit was iets waarin ze uitblonk en waar ze zichzelf in vertrouwde. Gelukkig was dit een drankje dat ze vanbuiten kende, waar ze geen uitzonderlijke ingredinten voor nodig had, en dat maar een half uurtje zou duren om te bereiden. Sirius, ik moet een drankje maken. De wonden zijn geheeld, je mag stoppen met de Erythrositaspreuk. Nu ze er over nadacht, het was al een heel tijdje geleden dat hij die spreuk nog gedaan had Hij gaf geen antwoord, dus keek ze achter zich en zag dat hij uitgeput in slaap was gevallen in de zetel waar zij voordien in geslapen had. Ze besloot hem niet wakker te maken. Ze verzamelde de ingredinten die ze nodig had, uit de kast in de leerlingenkamer en begon aan het drankje. Een half uurtje later was het klaar. Ze schepte wat op met een lepel en goot in het James mond. Automatisch slikte hij het door. Zijn arm gaf even een blauwe gloed af, die haar gerust stelde. Zo hoorde het te gebeuren. Nu zijn arm weer genezen was en de wonden geheeld, was er niet echt nog iets dat ze kon doen, behalve wat bloed wegvegen. Ze sommeerde een handdoek van de grote stapel die in de leerlingenkamer ter beschikking van de leerlingen lag, maakte hem nat met een waterspreuk, en veegde het bloed van zijn gezicht en de plaatsen waar ze aankon. Eindelijk zag hij er weer een beetje uit zoals hij eruit hoorde te zien. Ze stond recht en besloot Sirius wakker te maken, zodat hij haar kon helpen om James naar boven te brengen. Hij lag nog steeds te slapen in de zetel. Nu pas merkte ze op dat zijn handen onder het bloed zaten. Niet James bloed, want dat zou al lang gestold moeten zijn. Vers bloed Voorzichtig tilde ze zijn handen op en zag dat ze een grote snee in zijn buik bedekten. Ze zuchtte hoofdschuddend. Waarom had hij niets gezegd? Dit kon ze genezen! Ze trok zijn trui een beetje omhoog, zodat ze aan de snee kon en mompelde: Episkey! Ze snee genas onmiddellijk. Sirius schrok wakker en veerde overeind. Oh nee! Ik ben in slaap gevallen! En ik moest die Ery- dinges speuk doen! Toen zag hij Lily zitten en keek verbaasd naar zijn buik waar net nog de snee had gezeten.

Geen nood. Ik kon het wel alleen af. En ik heb ondertussen ook even je buik dichtgemaakt. zei Lily. Ze besefte wel hoe ongepast die luchtige manier van praten op dat moment was, maar ze hoopte dat het hem zou doen kalmeren. Oh. Weer keek hij naar zijn buik, alsof hij nog niet eens door had dat hij gewond was geweest. Of beter gezegd: alsof het helemaal niet belangrijk was dat hij gewond was, zolang James maar in orde zou komen. Oh. Dank je. Lily glimlachte eens en ging weer staan. Sirius stond ook op en keek naar James, die er weer normaal uitzag, ondanks de gescheurde en bebloede kleren die hij aanhad. Ik heb alles gedaan wat ik voor hem kon doen. We moeten hem naar boven brengen. zei Lily. Sirius knikte en haalde zijn toverstok boven. Hij sprak een nonverbale spreuk uit en James werd langzaam uit de stoel getild door een paar onzichtbare armen die hem naar de trap droegen, gedirigeerd door Sirius, die achter hem aan liep. Lily bleef nog even in de leerlingenkamer. Ze ruimde de ketel met toverdrank en de plas bloed onder de zetel op. Toen alle sporen van James strijd tegen de dood verdwenen waren, volgde ze Sirius naar de slaapkamer van de jongens. Sirius had James zijn pyjama aangedaan en was net de knopjes aan het dichtknopen toen Lily binnenkwam. In stilte keek ze toe hoe Sirius de dekens over de bewusteloze James legde. Ze greep een stoel vast, trok het zich niet aan dat er een hoop kleren van vielen en ging naast zijn bed zitten. Ze keek naar het gezicht van haar vriendje. Hij leek zo rustig te slapen Sirius liet hen even alleen toen hij verse kleren ging aandoen in de badkamer. Lily pakte James hand vast. De tranen sprongen in haar ogen, maar ze deed geen moeite om ze tegen te houden. Oh, James, word alsjeblieft beter. fluisterde ze. Ze was zo bang dat hij toch zou sterven, ondanks al haar werk. Het was goed mogelijk dat hij te veel bloed verloren had. En als er wel een orgaan geraakt was, was de inwendige schade misschien te groot Je had het beloofd! Je zou in de ochtend terug zijn en het zou zijn alsof er niets gebeurd was! Laat me hier niet alleen achter! Niet jij ook Je hebt het beloofd! Snikkend begroef ze haar gezicht in haar armen op het bed. Tegen de tijd dat Sirius terug kwam, had ze zichzelf in slaap gehuild. Wetend dat Lily nooit in slaap zou vallen als er nog iets was dat ze voor James konden doen, glimlachte hij even. Voorzichtig tilde hij haar op en droeg haar naar zijn eigen bed. Ze was zo uitgeput dat ze zelfs niet wakker werd. Hij stopte haar zorgvuldig in en gaf haar een zoen op haar voorhoofd. Het was raar hoe hij zo van dat meisje was gaan houden. Niet houden van zoals James van haar hield, maar houden van zoals hij van James hield. Niet dat hij haar niet knap vond, maar ze had hem nooit cht zo aangetrokken, waarschijnlijk omdat James haar als sinds mensenheugenis geclaimed had. De eerste jaren op Zweinstein werkte ze verschrikkelijk op zijn zenuwen. Ze weerhield hen er altijd van leuke grapjes uit te halen. Persoonlijk trok hij zich niets van haar aan, maar zelfs toen al was James een complete softy als het om Lily ging. Maar door de jaren heen begon hij te beseffen dat ze wel gelijk had wanneer ze hen weer eens terecht wees. Niet dat hij daardoor stopte, maar hij merkte dat hij zich behoorlijk rot en schuldig begon te voelen telkens zij weer eens begon te roepen dat ze de andere leerlingen met rust moesten laten. Iets dat Remus ook steeds weer voor elkaar kreeg Hij schudde lachend zijn hoofd. Lily en Remus waren ongetwijfeld de enige personen die zoveel tegen hem en James konden zeggen, zonder risico te lopen om een hele week in een donkere kast vol spinnen opgesloten te worden. Hij liet het gordijn aan de kant van James bed open, zodat Lily James kon zien, als ze wakker werd. Hij wist dat ze dat op prijs zou stellen. Toen toverde hij een comfortabele ligstoel tevoorschijn en hield de wacht bij James.

Voor flip er iets over zegt (hihi, :wink: ): Nee, dit is niet in tegenspraak met dit stukje: Volgende vraag. zei hij, een stuk opgewekter. Aantal vriendjes die je al gehad hebt in je hele leven. Lily rolde met haar ogen. Ze had zon vraag kunnen verwachten. Twee James meegerekend. Wat? Twee? Sirius klonk verbrouwereerd, alsof hij zich niet kon voorstellen dat iemand zo weinig vriendjes zou kunnen hebben. Jij, Lily Evers, een van de populairste, meest gewilde meisjes van de school, heeft maar tw vriendjes gehad? vroeg hij ongelovig. Oke, eerst en vooral: Ik ben NIET n van de populairste, meest gewilde meisjes van de school Al eens in een spiegel gekeken? was Sirius droge antwoord. Als het niet was dat James al sinds *altijd* achter je aan zat Hij m aakte een voos geluidje dat ze verkoos niet te horen. Lily, neem het aan van iemand die toegang heeft tot de grafiti in de jongenstoiletten, je bent wl een van de populairste, meest gewilde meisjes van Zweinstein. Neen, Sirius meende dat niet... Hij vindt haar knap, maar heeft haar nooit echt gezien als potentiele 'prooi' xD Wat hij hier zegt, bevestigd dat nog eens... Klinkt dat als iemand die er serieus over nagedacht heeft? Nee, dat klinkt als iemand die haar knap vindt, en graag z'n reputatie als vrouwenversierder hoog houdt, en dat gaat niet door te zeggen dat hij nooit iets in haar zag... :roll: Als ze toevallig in hem genteresseerd zou geweest zijn, zou ze hem wel interesseren, maar ik denk niet dat hij zelf achter haar aan zou gegaan zijn... Dit om maar effe duidelijk te stellen dat er gn sprake is van enige verliefdheid tussen Lily en Sirius ^^ Wel groeit hun vriendschap in deze stukjes... Vooral in het volgende hoofdstuk, als er eindelijk verteld wordt wat er nu precies gebeurd is, wordt het duidelijk dat ze echt meer en meer vertrouwen hebben in elkaar, en gewoon zeer goede vrienden worden. ^^ Ohja, nu ik er aan denk. In het reageertopic stond de vraag of die herinnering van Lily nog aan bod gaat komen. Zoals mijn superfan flip al gezegd heeft (thx daarvoor trouwens) Jep, dat komt zeker nog naar voor. 't is wel grappig, ik heb het pas nog eens opnieuw gelezen... ^^ Maar het zal nog wel een tijdje duren, ben ik bang. (En wees daar maar blij om, want hetgene dat aanleiding ertoe gaat geven, is niet zo heel leuk... :? ) En dat is een eufemisme... ----------------------------------Smalofski

Hey!! 12 na 12. ^^ Voor alle ongeduldige zieltjes onder jullie die nog geen spoiler uit me los gekregen hebben: Het volgende stukje! Ik vind het zelf wel leuk :-D :twisted: *kuch*sluikslash*kuch* (a)

Tot zaterdag maar weer... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 83 So take my hands and come with me, We will change reality. So take my hands and we will pray. They wont take you away, They will never make me cry, no. They will never make me die. And the thing that gets to me, Is youll never really see. And the thing that freaks me out, Is Ill always be in doubt. (Animal Instinct The Cranberries) Tegen de ochtend aan werd ze ruw gewekt door Sirius die luid aan het schreeuwen was. Zo te zien was Peter eindelijk komen opdagen. En dan?! Dacht je dat ik niet bang was, toen James daar voor dood lag?! Maar ik ging er niet vandoor als een hond met zijn staart tussen zijn benen, hoewel dat mij beter zou afgaan dan een miezerige rat als jij! Sirius torende boven Peter uit, die ineen dook bij elk woord dat hem naar het hoofd geslingerd werd. Ze zag hem angstig van Sirius naar de deur kijken, alsof hij probeerde in te schatten of hij de deur kon bereiken voor Sirius hem te pakken kreeg. Maar Sluipvoet. piepte hij angstig. Ik was bang voor Maanling! Je kent mij he. Tot haar walging hoorde ze Peter nerveus lachen. Baf! Sirius had Peter een dreun op zn neus gegeven. Peter viel achterover van de klap en sloeg zijn handen voor zijn neus. Het bloed gutste eruit. Sirius! Verschrikt riep Lily zn naam en weerhield hem er zo van Peter nog eens te slaan. Ze keken beiden verbaasd om en zagen Lily rechtop in het bed zitten. Met een geluid dat verdacht veel op een grommende hond leek, greep Sirius de voorkant van Peters gewaad, trok hem naar hem toe, maar sloeg niet meer. Met een gezicht, verwrongen van haat, siste hij: Ik heb je wel gezien, jij kleine rat! Je ging er pas vandoor nadat Maanling weg was! Je ging er vandoor toen je dacht dat James dood was en jij mee zou opdraaien voor de schuld! Hij smeet Peter van zich af, die op de grond viel, haastig overeind krabbelde en zo snel als hij kon wegliep, een spoor van bloeddruppels achter zich latend. Sirius kwam even op adem na zijn uitval en zei toen verontschuldigend: Euh, sorry dat ik je wakker heb gemaakt. Lily schudde met haar hoofd. Ze was nog steeds doodmoe al tesamen had ze maar een uur of vier geslapen die nacht maar er was geen haar op haar hoofd die er aan dacht weer te gaan slapen. Ze gleed uit het bed waar Sirius haar blijkbaar had ingelegd, en ging in de comfortabele zetel naast James bed zitten. Weer pakte ze zijn hand vast en wachtte Eindeloos wachten tot James zou wakker worden. Niet veel later hoorden ze een zacht geklop en keken ze alle twee naar de deur die nog openstond na Peters gehaaste vertrek. Daar stond Lizzy. Ze stond een beetje schuchter in de deuropening. Haar gezicht werd bleek toen ze James zag liggen. Euh is alles in orde hier? vroeg ze zacht. Hij is toch niet Ze maakte een zachte hoofdbeweging naar James. Nee, hij is niet dood. Enkel bewusteloos. antwoordde Lily. Maar voor hoelang nog? voegde ze er in gedachten aan toe. Was het normaal dat hij zo lang bewusteloos was?

Oh. zei Lizzy, duidelijk opgelucht. Euh wat is er gebeurd? Dat was een vraag die Lily ook wel beantwoord wou zien. Ze keek vragend naar Sirius en Lizzy volgde haar voorbeeld. Oh, alsjeblieft, laat me dat nu niet vertellen. smeekte hij bijna. Lily begreep wel dat hij het daar liever nu niet over had. Dus nam zij het woord weer en vertelde, voor zover zij het kon, het verhaal: Ik weet het niet goed. Ik lag te slapen in de leerlingenkamer toen Sirius mij wakker maakte omdat James ernstig gekwetst was. Ik heb hem zo goed als ik kon genezen en toen hebben we hem hier gebracht. Je weet wat voor nacht het was gisteren? Lizzy knikte. Natuurlijk wist ze dat. Het spookte constant door haar hoofd. Ze nam een hap lucht en vertelde haar deel van het verhaal: Ik werd een uurtje geleden wakker gemaakt door een meisje van het derde jaar die door Remus naar boven gestuurd was om mij te gaan halen. Toen ik beneden kwam, was hij echt helemaal overstuur. Hij viel gewoon in mn armen en begon te huilen. Hij snikte een paar onverstaanbare klanken. Het duurde wel een half uur voor hij eindelijk ophield met huilen. Hij begon te praten en raakte meer en meer in paniek. Hij zei dat hij James had vermoord en dat ze achter hem aan zouden komen. Hij zei dat hij het liefst zelf ook dood zou gaan, omdat hij een moordenaar was en de wereld beter af was zonder hem. Het was allemaal nogal eng om te horen Ik heb geprobeerd hem te kalmeren, maar er was echt geen beginnen aan. En op dat moment kwam Peter de leerlingenkamer binnen. Hij keek Remus doodsbang aan, en sprintte toen naar boven, waardoor Remus nog meer in paniek raakte en steeds maar weer herhaalde dat hij James vermoord had. En toen Peter even later terugkwam met een gebroken neus en een natte plek op zn broek en zei dat James en Sirius boven waren, was het hek helemaal van de dam. Peter had niet gezegd dat James nog leefde! Remus durfde niet mee naar boven te komen Stop met te zeggen dat James dood is! zei Lily gerriteerd. Elke keer als ze die woorden hoorde, draaide haar maag om. Oh. Sorry, Lil. Kan - Euh, Sirius, mag ik Remus mee naar boven nemen? Als je hem liever niet wilt zien Oh, god, ja, natuurlijk, neem hem mee. Ik hou Remus niet verantwoordelijk voor wat er gebeurd is! Lizzy glimlachte even en ging snel weer naar beneden om Remus te gaan halen. Vijf minuten later verscheen ze weer in de deuropening en trok Remus tegen zijn zin mee. Ze duwde hem zachtjes de slaapzaal in. Hij keek even naar het bed waar James roerloos in lag, naar Lily die trouw de wacht hield bij James en staarde toen naar zijn schoenen. Zijn ogen begonnen te vullen met tranen. Sirius liep snel naar hem toe en Remus dook ineen, net zoals Peter had gedaan. Maar Sirius was niet van plan Remus te slaan. Hij sloeg zijn armen rond zijn schouders en gaf hem een stevige knuffel. Remus bleef nog even roerloos staan, met Sirius rond zijn nek, blijkbaar nog steeds bang dat Sirius hem ging slaan. Maar Sirius sloeg hem niet en liet hem ook niet los, voor Remus aarzelend de knuffel beantwoordde. Toen liet Sirius hem los, greep hem bij de schouders en boog een beetje door zijn knien, zodat zijn gezicht op gelijke hoogte stond met dat van de kleinere Remus. Remus, ik hou je langs geen kanten verantwoordelijk voor wat er vannacht gebeurd is. Wij wisten allemaal wat de risicos waren van met jou mee te gaan op volle maan en hebben zelf die keuze gemaakt. We wisten dat jij jezelf niet onder controle hebt. Dit was niet jouw schuld. En ik ben zeker dat James er ook zo over denkt. Ik zou hetzelfde zeggen van Peter, maar jammer genoeg denk ik dat die kleine wezel elke kans om de schuld op een ander te schuiven met beide handen aanpakt. Remus forceerde een wrange glimlach en zei: Nee, Sluipvoet. Dit was wl mijn fout, mijn verantwoordelijkheid. Ik heb James vermoord. Sirius had Remus nog steeds vast bij zijn schouders en schudde hem zachtjes dooreen, alsof hij hem wakker wou schudden.

Remus, James is niet dood! Dit was niet jouw fout! Herhaal! Het was wl mijn fout. snikte Remus. James is niet dood. Dit was niet mijn fout. Herhaal. zei Sirius opnieuw en bleef het herhalen, tot Remus eindelijk door had wat Sirius zei. JamesJames is niet dood? Hij keek Sirius ongelovig aan. Die schudde bevestigend zijn hoofd. James is niet dood. Dit dit was niet mijn fout. zei Remus en eindelijk geloofde hij de woorden die Sirius steeds herhaald had. Een echte, opgeluchte lach verscheen op zijn gezicht en Sirius liet hem los. Remus liep naar het bed van James en ging aan de andere kant van zijn bed zitten, tegenover Lily. Hij schraapte zijn keel en sprak zachtjes tegen James, die hem niet kon horen, maar dat was niet zo belangrijk op dat moment. James het spijt me zo erg wat ik je heb aangedaan. Na een strenge blik van Sirius, voegde hij er aan toe: Ook al was het niet mijn fout. Iedereen moest even lachen, maar tien minuten later was de sfeer weer somber. Niemand dacht er ook maar aan om de slaapzaal te verlaten. Lily zat de hele dag in de zetel naast James bed. Sirius lag op zijn eigen bed naar het plafond te staren. Remus en Lizzy hadden een paar zitzakken tevoorschijn getoverd, waaruit ze van de overkant van de slaapzaal, naar James keken. Uren gingen voorbij zonder dat er iemand een een woord sprak. Tegen etenstijd stond Lizzy op en zei: Ik ga wat eten voor ons halen. Even later kwam ze terug met een mand vol eten. Lily had geen zin in eten, maar haar maag knorde en ze at met tegenzin wat van het voedsel dat Lizzy meegenomen had. In de namiddag besefte Lily dat haar kleren vuil waren en onder het bloed zaten. Ze wou James bed niet verlaten, maar ze besloot toch maar een douche te nemen en wat verse kleren aan te trekken. Ze weigerde de slaapzaal te verlaten, dus sommeerde ze wat verse kleren en besloot ze de jongensbadkamer te gebruiken. Ze liep de badkamer in, deed de deur achter zich op slot en rustte even met haar rug tegen de deur. Toen liep ze naar de douche, draaide de kraan alvast open om het water te laten opwarmen. Ze opende het spiegelkastje op zoek naar een shampoo en eventueel een conditioner als ze er een vond, en moest onwillekeurig lachen. Sirius had twee hele schappen voor zich alleen, die vol stonden met voornamelijk haarproducten. Daaronder had James n schap, waar minstens evenveel producten op stonden, alleen dichter op elkaar gepropt. Tenslotte deelden Remus en Peter het laatste schap, waar exact n fles shampoo stond, aan de kant van Remus. Blijkbaar wastte Peter zijn haar niet. Ze koos een shampoo en conditioner uit van James en sprong snel in de douche. Even later ging ze fris en met verse kleren terug naast James bed zitten. Ze voelde zich al een beetje beter zo. Edit: Het zou natuurlijk ook kunnen dat Peter z'n haar wl wast (geen enkele tiener wast z'n haar niet en mag nog bij de populairste jongens lopen...) maar gewoon de shampoo van de anderen gebruikt... Wat wel past in zijn karakter... ----------------------------------Smalofski

Heyheyhey! ^^ Het voorlaatste hoofdstuk van deel 7. Geniet ervan! ^^ Groetjes, (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 84 I saw another monster turn to ash, felt the burden lifted from my back. Do you recognize the nervous twitch, that exposes the weakness of the myth? (Instinct - Crowded House) s Avonds ging Lizzy nog eens naar beneden om wat eten te gaan halen, deze keer vergezeld door Remus. Ze hadden niet veel bij zich toen ze terug kwamen en dat kleine beetje werd dan nog amper aangeraakt. Lily besloot dat ze nog eens zou vragen aan Sirius wat er eigenlijk gebeurd was. Sirius wat is er nu eigenlijk gebeurd? Sirius en Remus keken elkaar nogal ongemakkelijk aan. Toen zuchtte Sirius en begon te vertellen. Tja, gewoon. We hingen wat rond in de buurt van Zweinsveld en opeens zag Maanling een late wandelaar. James probeerde hem tegen te houden, maar blijkbaar had Remus spinazie gegeten of zo, want hij viel James aan en liet hem zwaargewond achter. Remus begroef beschaamd zijn hoofd in zijn handen. Tegen die tijd was de wandelaar weg. Ik denk zelfs niet dat hij door had waar hij aan ontsnapt was. Maanling werd weer rustiger en ik heb hem naar het Krijsende Krot kunnen terug brengen. Toen ik terugkwam bij Gaffel, wees alles erop dat hij dood was. Er was zelfs geen ademhaling te zien. Peter ging er als een haas vandoor, zo snel zijn kleine rattepootjes hem konden dragen en liet mij alleen achter bij wat ik dacht een dode James. De gedachte aan dat moment deden Sirius ogen vochtig worden. Maar hij haalde een paar keer diep adem en vervolgde met vaste stem: Maar op dat moment veranderde James terug in een mens en dat is alleen maar mogelijk als hij nog in leven was. Dus bracht ik hem zo snel mogelijk naar hier. Ik durfde hem niet naar de ziekenzaal te brengen, omdat ze vragen zouden stellen. En daar zou ik geen antwoord kunnen geven, zonder ons alle vier in diepe problemen te brengen. Hl diepe problemen. God, wat was ik aan het denken? Ik had James gewoon naar de ziekenzaal moeten brengen, vragen of niet. Hij schudde zijn hoofd, boos op zichzelf. De enige aan wie ik kon denken om hem te helpen, was jij, Lily. En dus bracht ik hem naar hier. Ik dacht er zelfs niet bij na dat je waarschijnlijk lag te slapen en dat ik die rottrap niet op kon. Gelukkig lag je in de leerlingenkamer. Even was het stil en toen vroeg Lily waar ze al een tijdje mee aan het worstelen was. Is is James nu ook ook Ze maakte haar zin niet af, maar keek naar Remus, die besefte dat Lily wou vragen of James nu hetzelfde was als hij. Nee. zei Remus rustig. Dat hebben we al lang geleden opgezocht. Dieren hebben niets te vrezen van een weerwolfbeet. En faunaten? vroeg Lily, vastbesloten al haar twijfels meteen weg te werken. Ook niet. Anders telde Zweinstein al lang vier weerwolven in plaats van n. Een flauwe glimlach verscheen op Sirius gezicht toen hij Lily gerust stelde met zijn woorden. Daarna werd iedereen weer stil.

Rond elf uur s avonds, werd de deur van de slaapzaal krakend open geduwd. Iedereen keek op om te zien wie het was. Toen Sirius zag dat het Peter was die in de deuropening stond, sprong hij van zijn bed. Lily stond ook snel recht en legde haar hand op zijn schouder, om te voorkomen dat Sirius Peter meteen weer aanviel. Het leek te werken, want hoewel hij wel zijn handen tot vuisten balde, deed of zei Sirius niets. Peter zei niets, maar bleef gewoon in de deuropening staan. Uiteindelijk besloot hij dat hij toch iets zou moeten zeggen en mompelde: Ik zou willen gaan slapen. Lizzy keek hem vreemd aan. En? vroeg ze nogal onbeschoft. Blijkbaar had ze het ook niet zo hoog op met Peter die dag. En jullie zijn meisjes. Peter keek naar Lizzy en Lily. Jullie mogen hier niet zijn. Jullie moeten weg. Lilys mond viel open toen ze Peters onbeschoftheid hoorde. Ze liet Sirius schouder los en gaf hem zelfs een duwtje in zijn rug. In een halve seconde was hij veranderd in een grote, woeste hond. Na nog een halve seconde, lag Peter op zijn rug op de harde houten vloer van de slaapzaal, met de gevaarlijke tanden van Sluipvoet op slechts vijf centimeter van zijn neus. Hij gilde als een meisje. Maak je excuses bij Lily en Lizzy. zei Remus die ook verontwaardigd was rechtgesprongen en zich nu boven Peter en Sluipvoet boog. Het spijt me! piepte Wormstaart bang. Sirius was niet van plan hem er zo goedkoop van af te laten komen, maar Remus keek hem streng aan en dus ging hij toch maar van Peter af en werd terug mens. Voor de tweede keer die dag, krabbelde Peter overeind na een confrontatie met Sirius en voor de tweede keer die dag liep hij met een natte broek naar de leerlingenkamer. Toen hij Peter zo naar buiten zag strompelen, begon Sirius, voor het eerst sinds hij met James voor Lily had gestaan de vorige nacht, cht te lachen. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en stootte zijn blaffende lach uit. Die werkte aanstekelijk en even later lachten de anderen mee. Sluipvoet, hou je het een beetje stil graag? Mn hoofd staat op springen! Iedereen stopte onmiddellijk met lachen en langzaam, alsof ze niet zeker waren dat ze het goed gehoord hadden, draaiden vier hoofden zich naar James, die rechtop in bed zat en zijn hoofd tussen zijn handen had, alsof hij het wou tegenhouden van rond te draaien. James! Lily sprong op het bed en gooide zich in zijn armen. Opgelucht begon ze weer te huilen. Lily? Hij keek verbaasd naar Lily die zich aan hem vastklamde en hem niet meer losliet. Is dat mijn shampoo? Hij rook eens voorzichtig aan een lok van haar haar. Opgelucht dat James wakker was en nog steeds dezelfde James was, begonnen de anderen ook te lachen. James keek een beetje verbaasd rond zich. Gaat er iemand mij nog vertellen wat hier allemaal aan de hand is? Een kwartiertje later was het hele verhaal verteld en had Lily James eindelijk losgelaten. Hoe is je arm? vroeg ze. Doet hij nog pijn? James bewoog zijn arm een beetje en zei: Nee. Een beetje stijf, maar niet pijnlijk. Remus, die nog geen woord tegen James had gezegd sinds die wakker was, schuifelde een beetje dichterbij, niet zo subtiel in de rug geduwd door zowel Lizzy als Sirius. Euh, James? zei Remus nerveus. Ja, Remus? antwoordde James vriendelijk, niet goed begrijpend waarom Remus zo bang was van hem. Het spijt me echt heel erg. Ik begrijp het als je boos bent op mij en Maar James liet hem zelfs zijn zin niet afmaken en keek hem verbaasd aan.

Remus, ik ben helemaal niet boos op je. Het was toch jij niet die dit gedaan heeft? Dat was Maanling. Zie je wel. grijnsde Sirius. Het spijt me toch heel erg. zei Remus, maar hij glimlachte er deze keer bij. Geeft niets hoor. En hij glimlachte ook even. Maar wat is dat allemaal van Peter? Sirius, heb je hem echt geslgen? Ja. gromde Sirius. En hij mag blij zijn dat daarbij gebleven is. Maar Sluipvoet, waarom? vroeg James niet-begrijpend. Wrom? WAAROM? Sirius staarde James verbijsterd aan. Hij liet je gewoon in de steek op het moment dat je hem het hardste nodig had! Drom! Maar, denk je niet dat hij gewoon bang was? En dan? Dat is toch geen excuus? Ik was ook bang, maar als ik je ook zomaar in de steek had gelaten, ws je nu dood! Ik weet het. En ik ben je dankbaar, echt waar. zuchtte James. Maar Peter heeft niet de moed die jij hebt. Hij deed wat zijn instinct hem influisterde en dat was vluchten. Je kunt het hem niet kwalijk nemen. Waarschijnlijk heeft hij verschrikkelijk veel spijt en een kanjer van een schuldgevoel. Sirius schudde even ongelovig zijn hoofd, richtte zich tot Remus en vroeg: Wat denk jij hiervan? Remus schrok toen zijn mening gevraagd werd. Hij dacht even na en zei toen diplomatisch: Ik ben in geen positie om de daden van anderen te veroordelen, maar moest ik dat wel zijn, dan vind ik dat James gelijk heeft. Peter was gewoon bang. Hij moet de kans krijgen om het goed te maken, denk ik. Sirius besefte dat het twee tegen n was, zuchtte en gaf toe. Goed. Hij krijgt de kans het goed te maken. Maar als hij vandaag nog zijn neus door die deur steekt, gaat die eraf! Iedereen lachte. Even zei niemand iets, maar toen merkte James plots op: Wacht even, als de volle maan op donderdag was, dan zijn we vandaag toch vrijdag? Iedereen knikte. Moesten jullie niet naar de les gaan? Even bleef het stil terwijl iedereen de woorden in zich opnam en niemand een antwoord kon bedenken. Jullie dachten niet dat het ging opvallen als half Griffoendor niet kwam opdagen? James grinnikte geamuseerd bij het zien van de ontdane gezichten voor zich. De volgende dag werkte Lily een beetje tegen haar zin mee aan het excuus. Ze ging naar Madam Plijster, onder het voorwendsel dat ze een vraag had over de les, maar toen ze even niet keek, sprak ze een spreuk uit, die Madam Plijster deed denken dat zowat alle zevendejaars van Griffoendor met de ndagsgriep op haar ziekenzaal hadden gelegen de vorige dag. Gelukkig was het nu weekend en kon James ongestoord de hele dag in bed blijven liggen. Lily ging naar het Zwerkbalveld om de spelers te waarschuwen dat er die dag geen trainig zou zijn, omdat James ziek was. Ze hadden besloten dat het het beste was, als James maandagochtend naar Madam Plijster zou gaan, onder het voorwendsel dat zijn griep nog wat langer was blijven hangen. Zondag deed hij een paar voorzichtige stapjes uit zijn bed. Hij moest immers in staat zijn op maandag geloofwaardig de griep kunnen veinzen. Wonder boven wonder ging alles boven plan. Sirius hielp James tot aan de ziekenzaal en daar kon hij lang genoeg recht staan om in een bed te gaan liggen. Madam Plijster snapte niet waarom haar anti-griep pilletjes voor de tweede keer in een paar dagen niet bleken te werkten. Ze besloot dat ze waarschijnlijk over tijd waren. Jammer genoeg duurde het wel een tijdje voor ze nieuwe zou kunnen maken en James zou zijn griep maar moeten uitzieken. Ze

gaf hem enkele drankjes om zijn algemene gezondheid te verbeteren en die deden hem duidelijk goed. Na een week in de ziekenzaal, was James weer zo goed als genezen. Hij was misschien een paar dagen wat stiller dan gewoonlijk, maar dat was niet zo te verwonderen, gezien zijn bijna-doodervaring. Peter kreeg de kans het goed te maken en alles werd vergeven en vergeten door James en Remus. Maar hoewel Sirius terug vriendelijk deed tegen Peter, had de band tussen hen twee t grote schade geleden om ooit nog volledig te kunnen herstellen, en waren ze nooit meer zo close als daarvoor. Welcome back, James ^^ ----------------------------------Smalofski

Hey mensjes! ^^ Het allerlaatste hoofdstuk van deel 7. En dus ook van Lily's jaren op Zweinstein. Ik hoop dat jullie het tot nu toe al leuk vonden, ik in ieder geval wel. ^^ MAar zoals iedereen ondertussen wel al weet (en zoals je ook kan zien in het overzicht dat in de eerste post staat), ga ik nog wel een tijdje door met dit verhaal. Meer bepaald tot het moment waarop een niet zo vriendelijke tovenaar voor hun deur staat... Anyway, dit stukje bestaat uit twee deeltjes, over het eerste deel zeg ik hierna wel iets, om niet te veel te gaan verklappen. Het tweede stukje vond ik zelf wel grappig. ^^ Ik vroeg me altijd af hoe die twee zouden reageren als ze elkaar tegenkwamen... Want eigenlijk lijken ze heel wat op elkaar... chagrijnig, kortzichtig, maar niet helemaal slecht. Maar ik betwijfel of ze echt goed met elkaar overeen zouden komen... *grinnikt* Oke, hier komt het dus ^^ (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 85 I dont need no consolation, I dont want your reservation. I only got one destination, And thats your dirty love. (Dirty Love Frank Zappa) Een paar weken later begonnen de examens. Alle zevendejaars studeerden hard om zoveel mogelijk PUISTen te verzamelen zodat ze konden gaan studeren. Het was op de ochtend dat Lily het examen had van Toverdranken, dat ze naar beneden liep om te gaan ontbijten. Ze was een tikje zenuwachtig, maar vertrouwde erop dat ze altijd al goed geweest was in Toverdranken en dat er geen reden zou

zijn waarom ze nu opeens niet goed meer zou zijn. Zij en Lizzy kwamen net de trap af en liepen de hal in, toen een jongen die ze niet kende op haar af stapte. Kan ik je even spreken? vroeg hij, toen ze hem passeerde. Lily stopte en keek hem verbaasd aan. Ze kende hem van haar noch pluimen. Ze gokte dat hij in het vijfde jaar zat. Euh, ik veronderstel van wel, ja. Ze gingen wat verderop staan. Ik vroeg me af of je na de examens zin hebt om met me uit te gaan? vroeg hij, zonder een spoor van verlegenheid. Lily stond even met haar mond vol tanden. Toen glimlachte ze en zei: Het spijt me, maar ik heb al een vriendje. De jongen leek niet erg onder de indruk van dat feit. Ja, weet ik. Potter, juist? Aanvoerder van het Griffoendorteam? Lily knikte. Als hij dat wist, waarom vroeg hij haar dan nog uit? De jongen haalde zijn schouders op. Ik dacht dat dat voorbij was. Hij stond toch iemand anders te kussen gisteren dus ik dacht Eventjes was ze uit haar lood geslagen. Maar toen herstelde ze zich en antwoorde, nog steeds glimlachend: Goed geprobeerd, maar ik weet dat je liegt. Zie je, James houdt namelijk van mij. Hij doet zoiets niet. Maar als het ooit uit zou geraken sta jij bovenaan mn lijstje. Maar ik zou er niet teveel op rekenen. knipoogde ze. Ze liet de jongen teleurgesteld achter en liep de eetzaal binnen. James, zijn vrienden en Lizzy zaten al aan tafel. Ze plofte neer tussen Lizzy en James en kon er niets aan doen dat ze nog steeds glimlachte. Zo goed gehumeurd? vroeg James, die zenuwachtig zijn toost tot kruimeltjes aan het verbrijzelen was. Hij was nooit zo goed in Toverdranken geweest als Lily en dat was wel een belangrijk vak voor hem, aangezien hij hoopte schouwer te worden. Gewoon een binnenpretje. antwoordde Lily. James keek haar verbaasd aan boven de rand van zijn kop koffie. Daarnet in de hal, vroeg er een jongen die ik van mn leven nog niet gezien heb, of ik met hem uit wou. verduidelijkte Lily. En toen ik zei dat ik al een vriendje had, zei hij dat hij jou had zien kussen met iemand anders. James, die net een slok koffie had genomen, sproeide die uit over de hele tafel. WAT?! Sirius, die recht over hem zat, keek beteuterd naar zijn stuk geroosterd brood dat nu onder de koffie zat. Lekker tweedehands koffie. zei hij verveeld. Dat is niet waar! Hij liegt die kleine leugenaar! sputterde James. Rustig maar! lachte Lily, Ik weet ook wel dat het niet waar is. Heb ik hem ook gezegd. James kalmeerde een beetje, maar leek toch nog wat geschrokken. Het deed me herinneren aan iets dat jij me gezegd hebt op het bal in het vijfde jaar. ging ze verder, een beetje stiller, zodat de anderen zich niet onmiddellijk zouden meevolgen. James haalde zijn wenkbrouwen op. Jij zei dat ik het mooiste meisje van de school was... en de moeilijkste om te krijgen. herinnerde ze hem aan zijn eigen woorden. Oh ja Hij bloosde een beetje. Ik dacht niet dat je dat laatste had gehoord Ze giechelde een beetje. Toch wel, maar ik wou het je graag nog eens laten zeggen. knipoogde ze. Na de examens, in een van de laatste dagen van het schooljaar, werd er een afscheidsfeestje gegeven voor de zevendejaars die Zweinstein voorgoed zouden gaan verlaten. Alle ouders werden uitgenodigd. Eerst werden de resultaten van de PUIST-examens meegedeeld. Lily was overgelukkig toen ze hoorde dat ze de vereiste Us had behaald om als Heler te kunnen gaan studeren.

Nu genoten de ouders en leerlingen van een drankje in een rijkelijk versierd klaslokaal. Petunia was tegen haar zin meegekomen en stond nu houterig naast haar moeder, zorgvuldig vermijdend met iemand te praten. Lily stond wat verder te praten met James en Sirius. He, Lil, wie is dat naast je moeder? vroeg James opeens en gebaarde naar Petunia. Petunia, mijn zus. Kom, ik stel jullie even voor. Ze liepen naar Petunia. Petunia, dit zijn Sirius Zwarts en James Potter, mijn vriend. Sirius stak zijn hand uit, maar Petunia keek hem alleen vies aan. En dan? Ze draaide zich om en negeerde hen volledig. Verbaasd trok Sirius zijn hand terug. Hij was niet gewend om zo genegeerd te worden, en al zeker niet door een meisje. Beschaamd trok Lily hen weg van Petunia en fluisterde: Het spijt me, ik had jullie moeten waarschuwen. Petunia heeft het niet zo op de toverwereld. Ohja. zei Sirius, die hun gesprek op de achterste bank bij professor Stocks herinnerde. Is toch geen reden om zo onbeleefd te doen? zei James, verontwaardigd. Nee, ik weet het wel maarja. Lily zuchtte. Ik denk dat ze eens een lesje moet leren. zei Sirius, met een grijns. James grijnsde ook en Lily had door dat ze iets van plan waren. Oh nee! Wat zijn jullie van plan? Niets hoor. zei James onschuldig. Helemaal niets. beaamde Sirius, nog steeds met een ondeugende grijns op zijn gezicht. We moeten er vandoor. zei James en snel als de wind schoten ze weg, waarschijnlijk om hun plan voor te bereiden. Een beetje bezorgd, maar ook een beetje benieuwd, liep Lily terug naar haar ouders en Petunia. Een half uurtje later kwamen Sirius en James terug naast haar staan. Wat hebben jullie gedaan? vroeg Lily argwanend. Niets. zei James opgewekt. Nog niets grijnsde Sirius. Hij boog zich naar Petunia. Blijkbaar was het haar toch niet ontgaan hoe knap Sirius was, want in plaats van hem straal te negeren keek ze hem uitdagend aan. Ja? Het spijt me dat we daarnet niet zon goede start maakten. Hij vergat even hoe dat kwam en stak een bekertje naar haar uit. Ik kan me voorstellen dat jij niet gewend bent aan pompoensap en zo van die dingen, dus ben ik speciaal voor jou een glasje cola gaan halen. Petunia werd rood. Lily merkte dat ze zijn aandacht niet zo heel erg meer vond. Aarzelend nam ze het bekertje aan. Het was duidelijk dat ze dorst had en ze had inderdaad nog geen druppel gedronken van het frisse pompoensap dat klaar stond. Ze rook even aan de cola, besloot dat het wel te vertrouwen was en nam een klein slokje. Lily keek het tafereel verbaasd aan. Sinds wanneer was Sirius zo vergevingsgezind? En waarom haalde hij cola voor haar? Haar kop eraf als hier niets achter zat. Wat is hij allemaal van plan? vroeg Lily aan James, maar hij luisterde niet. Ik ben zo terug. zei hij en liep weg, waarbij hij bijna tegen Sneep opbotste. Die kon zich maar nipt staande houden. Als bij wonder vloog niet de hele inhoud van zijn bekertje pompoensap over zijn gewaad. Hij vloekte luid naar James en stapte verder. Tot haar verbazing kwam James onmiddellijk terug. Waar ging je nou naar toe? Oh, nergens. James lachte mysterieus. Sirius kwam ook terug bij hen staan. Mission accomplished. James grijnsde. Gaan jullie nog vertellen wat hier allemaal aan de hand is? vroeg Lily, een beetje gerr iteerd dat ze er niet van op de hoogte was. Zul je zo wel zien. was het enige dat James zei.

En of ze het zag. Ongeveer een halve minuut later, rechtte Petunia haar rug, draaide zich om en liep naar het midden van zaal, waar Sneep precies hetzelfde deed. Ze vielen elkaar in de armen en drukten hun lippen op elkaar. Lily begreep meteen wat er aan de hand was. Heb jij mn zusje een liefdesdrank gegeven?! vroeg ze verontwaardigd. James deed heel hard zijn best om niet te lachen maar faalde grandioos. Lily keek hem streng aan. Maar een klein beetje hoor! Net genoeg verdund om maar een minuut of twee te werken. Twee minuten en 23 seconden om precies te zijn. zei Sirius, die met een klok in de hand aan het aftellen was. Gierend van het lachen, joelend en juichend, keken de zevendejaars en hun ouders en leerkrachten naar Petunia en Sneep, die nog steeds aan het kussen waren in het midden van de zaal. Weet je, Lily, de kunst van een goede grap uit te halen, is dat je ook zelf kunt genieten van de uitwerking. Normaal werkt liefdesdrank veel langer, maar dan zouden we het mooiste deel missen! Nog vijf seconden Precies vijf seconden later lieten Sneep en Petunia elkaar vol walging los. Verbaasd en verward keken ze om hun heen. He, Secretus! riep Sirius vol leedvermaak. Ik dacht dat je niet van Dreuzels hield? Sneeps uitdrukking van walging verdubbelde toen hij door had dat Petunia inderdaad een Dreuzel was. Bah, Dreuzel! zei hij woedend en stampte weg. Bah, Tovenaar! Petunia veegde verwoed haar mond af. Lily kon het niet laten. Ze grijnsde van oor tot oor.

Ik vond dat eerste deel een mooi einde voor deel zeven, en hun jaren op Zweinstein. En meteen ook een mooi einde aan hun pubertijd. Ze zijn de twijfelfase voorbij. Lily vertrouwt James nu echt door en door, en ze weet dat hij van haar houdt en vice versa. Geen stiekeme gedachte van "Zou het toch waar zijn?". Nja, ik hield wel van die stukje dus XD ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen! Dit is het eerste hoofdstuk van deel 8. Zoals jullie misschien al weten, ben ik van schik te schrijven tot hun dood. Volgens Rowling is Sirius naar Azkaban gestuurd op zn 22ste (wat ze niet zou gezegd hebben als ze een beetje erover nagedacht heeft), dus ik ga er van uit dat Lily en James ook zoiets waren toen ze vermoord werden. Lily was 18 voor het grootste deel van haar laatste jaar op Zweinstein. De vier volgende delen van het verhaal (8 tot 11) beginnen in juli, en eindigen in juni. Ik ga dus gewoon verder in het schooljaar systeem, zoals ook in de boeken wordt gedaan Jullie zullen merken dat het verhaal wel wat anders is, nu... Ze zijn nu van school af, ze zijn al wat meer volwassen...

Dit hoofdstuk is opgedragen aan Laura, die dit een bijzonder interessant hoofdstuk vond Al ben ik zeker dat ze de minder brave versie leuker vindt ^^' Ook thx voor de lyrics trouwens. Deel 8: Eerste jaar na Zweinstein (19 jaar) Hoofdstuk 86 First time, first love, oh what feeling is this. Electricity flows with the very first kiss. Like a break in the clouds and the first ray of sun. I can feel it inside something new has begun. And it's taken control of my body and mind. It began when I heard I love you. For the very first time. For the very first time. (First Time Robin Beck) Na een emotioneel afscheid van het kasteel dat de voorbije jaren haar thuis was, stapte Lily voor de laatste keer op de trein naar huis. Eenmaal thuis was het al snel duidelijk dat Petunia Lily helemaal verantwoordelijk stelde voor de streek die James en Sirius haar gelapt hadden. Ze weigerde haar nog aan te kijken of iets tegen haar te zeggen. Lily legde zich maar bij de situatie neer. Ze had de hoop al lang opgegeven dat Petunia ooit nog vriendelijk tegen haar zou zijn. Ze besprak haar toekomstplannen met haar ouders. Ze vertelde dat ze graag voor Heler zou gaan studeren. Haar ouders wisten niet wat dat was, maar toen Lily zei dat ze het konden vergelijken met een dokter, waren ze trots op haar. Ook kwamen ze overeen dat het te ver was voor Lily om elke dag heen en weer naar Londen te reizen om naar school te gaan. Ze kon natuurlijk verschijnselen, maar het was moeilijk om een veilig verschijnselplekje te vinden in Londen, aangezien je een aanzienlijk risico liep dat je gezien werd door een Dreuzel. Bovendien stond Lily graag op eigen benen. En dus zou ze samen met Lizzy een appartement gaan huren in Londen. Een paar weken later was alles in orde voor het appartement. Lily en Lizzy gaven een housewarmingparty, waarop al hun vrienden uitgenodigd waren om het nieuwe appartement te keuren. Tegen een uur of twee waren de laatste gasten de deur uit. Enkel Sirius en James waren er nog. Vermoeid liet Lily zich in de zetel neerploffen en legde haar hoofd op James schouder. Snoezie sprong op haar schoot, rolde zich op en begon zacht te spinnen. Wij moeten er ook eens vandoor. zei Sirius. Morgen hebben we de personaliteitstesten om toegelaten te worden voor de opleiding schouwer. James blijft bij mij slapen, dus ik vrees dat ik je hoofdkussen moet wegnemen. lachte hij tegen Lily. Weet je, het beleefde ding om te doen is om de meisjes wat te helpen met de boel hier op te ruimen zodat ze morgen niet alles alleen moeten doen. zei James, hintend aan Sirius. Je hebt gelijk. zei Sirius behulpzaam. Hij viste een sleutel uit zijn zak, zette de punt van zijn toverstaf ertegen en zei: Duplico!. Prompt had hij twee identieke sleutels in zijn hand. Hij gooide er een van naar James. Zo! Dan kan je straks binnen als je moegepoetst toekomt. En voor iemand hem erop kon wijzen dat dat niet was wat James bedoelde, zei hij snel gedag tegen iedereen en sloot de deur achter zich. In de gang hoorden ze zijn blaffende lach, die behoorlijk aanstekelijk werkte. Na een klein half uurtje was de grootste rommel weg. Ze besloten de vaat te laten staan voor de volgdende dag. Vermoeid liet Lily zit in de zetel neerploffen en vleidde zich tegen James aan. Nou, slaapwel. geeuwde Lizzy en ze liep naar haar kamer. Ik moet ook maar eens gaan. zei James. Ik word verondersteld morgen fit te zijn. Wat als je dat nu eens niet doet? vroeg Lily. James keek haar verward aan. Wat niet doet?

Naar huis gaan zei Lily onschuldig. James zei niets. Hij keek haar denkend aan en hapte een paar keer naar lucht, maar zei niets. Lily voelde er zich ongemakkelijk door. Tenzij je niet wilt natuurlijk zei ze voorzichtig. Nee, dat is het niet. Ik wil wel. zei hij snel. Geloof me, ik wil wel. herhaalde hij veelbetekenend. Ik wil gewoon zeker zijn dat jij zeker bent ik wil je niet dwingen, dat is al. Ze glimlachte. Je bent schattig als je me zo wilt beschermen. Ze gaf hem een zoentje op zijn neus. Maar ik ben zeker. Ze stond op en liep naar haar kamer. Even later volgde James. Driiiiiiiiing. Het scherpe geluid van de bel weergalmde in het slapende appartement. Driiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing. Meer aandringend ging de bel voor een tweede keer. Een deur werd opengeduwd en Lizzy liep, nog half slapend en in pyjama, naar de voordeur. Ik kom al. mompelde ze onverstaanbaar. Met een zucht opende ze de deur. Ze keek in het stralende gezicht van Sirius. Wat doe jij nu weer hier? Het feest is al lang gedaan hoor! geeuwde ze. Ook goedemorgen zonneschijn! begroette hij haar vrolijk en veel, vl te goed gehumeurd naar Lizzys smaak. Zonder te wachten op een uitnodiging, liep hij het appartement in. Lizzy zocht in de zakken van haar kamerjas naar haar toverstok, terwijl ze met haar voet de deur dichtschopte. Mijn koninkrijk voor een kopje koffie. mompelde ze gefrustreerd, toen ze haar stok niet kon vinden. Sirius trok met een sierlijke zwier zijn toverstok tevoorschijn en toverde een kopje koffie in Lizzys hand. Bedankt. zei ze, nadat ze snel een slokje had genomen. Je hebt nog steeds niet gezegd wat je hier komt doen? herhaalde ze haar vraag. Ik heb hier gisteren iets vergeten. En ik heb het nodig, dus ik dacht dat ik maar even langskwam. legde Sirius uit. Dat is raar, we hebben gisteren alles opgeruimd en niets speciaals gevonden. Wat was je kwijt? Sirius knipte met zijn vingers terwijl hij het juiste woord probeerde te vinden. Je weet wel, ongeveer 1m80 zwart, warrig haar houdt van Zwerkbal James? vroeg Lizzy niet-begrijpend. Ja, precies. bevestigde Sirius met een enorme lach op zijn gezicht. Ik ben mn James kwijt gespeeld gisteren. Sirius lach weerspiegelde op Lizzys gezicht, toen ze door begon te hebben wat hij bedoelde. Je bedoelt dat James niet is weggegaan gisteren? vroeg ze, breed lachend en met pretlichtjes in haar ogen. Dan heb ik wel een idee waar je hem kunt vinden. Ze ging Sirius voor naar de deur van Lilys kamer en klopte drie keer. Een halve minuut of zo later, opende een slaperige Lily de deur. Wa isser? Goedemorgen groette Sirius haar, ook veel te vrolijk voor het vroege uur. Ik vroeg me af of ik James even kon lenen? vervolgde hij, alsof hij in de bibliotheek stond. Even was Lily uit haar lood geslagen, maar ze herstelde zich snel en vroeg, quasie-verbaasd: Waarom denk je dat hij hier zou zijn? Nou, om te beginnen: Je draagt zijn hemd. merkte Sirius fijntjes op. Nu pas besefte Lily dat ze buiten het hemd niets anders aanhad en verborg zich snel achter de deur. Daardoor konden Sirius en Lizzy haar kamer binnenkijken. De gordijnen waren dicht en het was nogal donker, maar er toch was er een gedaante te zien in Lilys bed. Grijnzend haalde Sirius zijn toverstok weer boven en met een korte zwier schoten de gordijnen allemaal open. Een pluk zwart haar dat boven de lakens uitstak, kreunde toen het felle zonlicht op het bed viel.

Rise and Shine, James! Tijd voor de persoonlijkheidstesten! toeterde Sirius de kamer in, vanuit de deuropening. Meuh was het enige antwoord. Hoe laat is het? vroeg Lily, nog steeds half verscholen achter de deur. Half tien. zei Sirius vrolijk. Dat wekte James grondiger dan een klein legertje wekkers zou kunnen doen. HALF TIEN? Hij veerde rechtop. Die tests beginnen om tien uur! Hij sprong uit bed met enkel zijn boxershort aan en begon als een gek zijn kleren bij elkaar te scharten. Waar is mn tweede sok? vroeg hij haastig, toen hij zijn schoen van onder het bed viste. Hierzo! zei Lily en gaf hem snel zijn sok. Lil! Mn hemd! Oh ja. Snel begon ze de knopjes open te prutsen. Wacht even. zei James verstrooid, toen hij Sirius genteresseerd zag kijken. Snel gooide hij de deur dicht in Sirius gezicht, die grinnikend een stap achteruit zette om niet onzacht in aanraking te komen met het harde hout. Snel deed Lily het hemd uit en legde het bij op de stapel kleren die hij al verzameld had in zijn armen. Opeens stond James stil en keek haar aan, terwijl ze een kamerjas tevoorschijn haalde. Wat?! vroeg ze verward. Je bent zo mooi. zuchtte James. Lily bloosde, maar zei streng: Nu is er geen tijd voor complimenten. Straks kom je nog te laat! Dat zal niet het probleem zijn zei James die een beetje beteuterd naar zijn kleren keek. Als ik hiermee die test ga afleggen kan ik het wel vergeten. Lily moest toegeven dat zijn kleren er wel erg verkreukeld uitzagen. O, wacht! Ik ken daar een spreuk voor! Het schoot haar opeens te binnen. Laundrette! zei ze. De kleren werden even gehuld in een paarse wolk en het volgende moment lagen ze vers gewassen en gestreken in James handen. Wauw. grinnikte James. Die moet ik onthouden. Snel kleedden ze zich alle twee aan. Sirius stond in de keuken klaar met een kop koffie, die James haastig opdronk, terwijl Lily zijn haar te lijf ging met een kam. Enkele minuten later verlieten een zenuwachtige James en een immer relaxte Sirius het appartement van Lizzy en Lily om de personaliteitstesten af te leggen die bepalend waren voor de rest van hun leven. Met een tevreden zucht liet Lily zich languit in de zetel vallen. Hij vindt me mooi zwijmelde ze weg. ----------------------------------Smalofski

Hey! In het kader van mijn zoektocht naar spontaniteit presenteer ik jullie op een - jawel - zondagavond, een nieuw hoofdstuk van SH^^ Het is niet gezond vast te roesten in een vast patroon ^^ Introducing: Mark!

Owja, en voor de mensen die "Parlefoon" niet kennen: Intercom (*) Smalofski (*) ps: Lyrics komen later, Laura kan niet wachten... Edit: Hier zijn ze ^^

Hoofdstuk 87 But I hope you know that it wont let go. It sticks around with you until the day you die. And I hope you know, that its touch and go. I hope the tears dont stain the world that waits outside. Where did it all go wrong? (Where did it all go wrong Oasis) Sirius en James slaagden allebei voor de testen en mochten in september beginnen aan de studies voor Schouwer. Lily begon aan de studies voor Heler. Lizzy volgde een politieopleiding bij de Dreuzels en vond een job als Dreuzel-politie-controleur. Haar opdracht was vooral om de tovenaarswereld te waarschuwen als de Dreuzelpolitie op iets stootte dat de tovenaarswereld aanging. Het werd geregeld dat ze als commissaris van de Dreuzelpolitie werd aangesteld, zodat ze op de hoogte was van alle zaken en op tijd kon ingrijpen als het nodig was. Haar job vereiste dat ze zich dag in, dag uit als Dreuzel gedroeg. Lily en Lizzy besloten voor de veiligheid stel dat er iemand van haar werk onverwachts langskwam? om hun appartement zo Dreuzel mogelijk in te richten. Lily had hier niet echt problemen mee, aangezien ze het gewend was om Dreuzeldingen rond zich te hebben. Lily had zich afgevraagd of de politiemensen die onder Lizzy werkten het er niet lastig mee hadden dat zon wel heel jong ding boven hen stond Lizzy was per slot van rekening nog maar 19 maar Lizzy grinnikte alleen maar en zei dat ze haar team helemaal in de hand had. Met een beetje hulp van mijn magische potlood. voegde ze er grinnikkend aan toen en liet haar toverstok tussen haar vingers wippen. Een paar maanden later bracht Lizzy voor het eerst Mark mee naar huis. Ze deed alsof ze haar sleutels was vergeten, zodat ze via de parlefoon subtiel Lily kon waarschuwen dat er een Dreuzel mee was, voor het geval dat Maar er was niet veel magie zichtbaar. Lily legde snel Heks en Haard weg en deed haar toverstok in haar zak voor ze de deur ging open maken voor Lizzy en haar nieuwe vriend. Mark was een nieuwe collega van Lizzy. Hij was 21 en net aangesteld bij het team dat onder de leiding stond van Lizzy. Lily vroeg zich af of het wel toegestaan was dat de commisaris en een agent samen waren. Maar, dacht ze, lachend in zichzelf, Lizzy laat zich echt niet tegenhouden door een Dreuzelwet. Aangenaam kennis te maken. zei Lily beleefd en nam Marks hand aan, toen hij die uitstak en zichzelf voorstelde. Ik ben Lily. Mark bleef die avond voor het eten. Lily kon er haar vinger niet op leggen maar er was iets aan die jongen dat ze niet mocht. Hij was vriendelijk en aardig voor zowel haar als Lizzy, maar hij had iets gereserveerd. Dat was het woord dat ze zocht. Het leek alsof hij constant op de hoede was voor iets. Waarschijnlijk gewoon mn verbeelding. dacht ze bij zichzelf en probeerde het van zich af te zetten.

Een paar weken later zaten Lily en James geeuwend in de keuken, net wakker en genietend van het eerste kopje koffie van de dag. James roerde slaperig met zijn toverstok in zijn kopje om het wat meer op te warmen toen Mark, volledig aangekleed en piekfijn verzorgd, uit Lizzys kamer kwam. Lily keek er al niet meer van op. Mark wnde bijna in Lizzys kamer. Toegegeven, James bracht ook beduidend meer tijd voort bij Lily dan thuis, maar er was toch een groot verschil. Op Lizzys kamer en haar badkamer na, kwam James in het volledige appartement. Maar Mark bracht nooit meer tijd buiten Lizzys kamer door dan noodzakelijk. s Ochtends bleef hij nooit in de keuken hangen en s avonds at hij niet vaak mee met de rest. Hoewel hij haar wel steeds elke ochtend beleefd goedemorgen wenste, had Lily het gevoel dat ze hem niet echt kende. Deze ochtend echter, bleef Mark het midden van zijn parcours naar de voordeur staan en keek James vreemd aan. Goedemorgen. geeuwde James. Ook een goedemorgen. antwoorde Mark beleefd. Mag ik vragen waarom je met een vieze stok in je koffie zit te roeren? James keek naar zijn toverstok en een uitdrukking van besef verscheen op zijn gezicht. Hij had er helemaal niet aan gedacht zijn toverstok weg te steken. Euh wel dat is mijn euh begon James, niet goed wetend waar hij zou eindigen. Geluksstok! flapte Lily er uit. Nietwaar James? Als er je een moeilijke dag te wachten staat, roer je in je koffie met die stok en dan heb je geluk. Ze fluisterde achter haar hand, duidelijk hoorbaar: Het is een oud familiegebruik. Die stok gaat door van generatie tot generatie. Hij mag nooit afgekuisd worden of de magie wordt weg geveegd. Geen geluk meer. Mark trok een vies gezicht toen hij dacht aan generaties van oude koffie resten die nu in James kopje dreven, zei snel gedag en trok de deur achter zich dicht. Lizzy kwam met haar haren in de war en wallen onder haar ogen ook de keuken binnen. Ze keek even rond en vroeg toen: Is Mark al weg? Ik dacht dat we samen naar het werk zouden gaan. Oh, het spijt me Lizzy, ik vrees dat wij hem per ongeluk hebben weggejaagd. zei Lily schuldig. Per ongeluk weggejaagd? Lizzy trok bedenkelijk haar wenkbrouwen op. Hoe doe je dat? Hij heeft James zien roeren met zijn toverstok in zijn koffie. Oh nee. Lizzy zuchtte verveeld. Zeg me alsjeblieft dat ik niet wr zijn geheugen moet wissen. Het was niet de eerste keer dat James vergat dat Mark een Dreuzel was. Nee nee, het is al goed. zei James snel, al even schuldbewust. Hij denkt dat het mn geluksstok is. James draaide met zijn ogen. Alsof eeuwen oude koffieplekken geluk zouden brengen. Hij hield zijn toverstok even onder de kraan en veegde hem af, waardoor Lily besproeid werd door een dozijn miniatuur-roosjes. Ochja. zei Lizzy en ze trok haar schouders op. Ze haalde haar eigen toverstok boven en toverde snel ook wat koffie. Lily kreeg de indruk dat het haar niet al teveel kon schelen dat Mark al door was. ----------------------------------Smalofski

Hey!!

Tegenwoordig post ik vaker vrijdagavond dan zaterdag maar sssst xD Nieuw stukje, een lekker lang, omdat het niet anders op te splitsen viel ^^ Lucky you XD (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 88 They say time has a way of healing. Dries all the tears from your eyes. But darling its this empty feeling. My heart cant disguise. After all that weve been through. I try my best but its no use. I guess Ill keep on loving you. Is this the end? (Still in love with you Thin Lizzy) Het was twee maanden na het gelukstok-incident dat Lizzy wat vroeger dan normaal thuis kwam. Lily en James, die allebij druk aan het studeren waren, de ene in de zetel, de andere aan de keukentafel, keken op. Jij bent ook vroeg thuis. zei Lily. Lizzy knikte en lachte stralend, maar zei voor de rest geen woord. Lily kreeg de indruk dat ze iets te vertellen had, maar wou wachten tot James weg was. James moest echter al een uurtje later weg en toen kreeg Lily de kans om Lizzy uit te vragen. Nou? Waarom ben jij zo gelukkig? vroeg ze verwachtensvol, toen ze nog bij de deur stond, waar James nog maar net door was gegaan. Lizzy leek op een bom die op het punt had gestaan uit te barsten en nu met veel geraas tot ontploffing werd gebracht. Mark heeft zich laten overplaatsen naar een ander team! zei ze glunderend. Lily fronste haar wenkbrauwen. Waarom ben jij daar nu zo blij om? Omdat begon Lizzy dramatisch en Lily zag de lichtjes in haar ogen. Omdat hij nu niet meer voor mij werkt en dus heeft hij gevraagd of ik met hem wou trouwen. Lilys mond viel open. Trouwen? Maar Maar ik kreeg nooit de indruk dat jullie relatie z serieus was. Lizzy haalde haar schouders op. Lijkt me anders serieus genoeg. Ze keek Lily bedenkelijk aan. Nou, ook bedankt hoor. zei ze, toen elke vorm van felicitatie uitbleef. Oh, het spijt me Lizzy, zei Lily geschrokken toen ze zelf ook besefte dat ze nog niets had gezegd. Natuulijk ben ik blij voor je. Ze lachte en gaf Lizzy een grote knuffel. Lizzy straalde weer. Maar hou je dan van hem? vroeg Lily koppig, en ze wist dat Lizzy begreep wat ze eigenlijk bedoelde. Lizzy liet haar hoofd een beetje hangen. Liefde heeft hier niets mee te maken Lily. zei ze zacht, maar vastbesloten. Niet iedereen heeft wat jij en James hebben. Niet iedereen kan zijn perfecte partner vinden. Ze keek Lily een beetje verwijtend aan. Of slaagt er in die vast te houden. voegde ze er aan toe. Lily begreep dat de verwijtende blik eigenlijk aan zichzelf was gericht. Ik kan niet in het verleden leven, Lily. Dat kon jij ook niet met Nicolas. Jij zou het moeten begrijpen. Ik moet verder, want anders verscheurt het me vanbinnen. Remus heeft zn keuze lang geleden gemaakt en hij zal niet van gedachten veranderen. Neerslachtig boog ze haar hoofd. Maar hij houdt wel nog steeds van jou! zei Lily, nogal wanhopig klinkend. Ze dacht dat ze even een kleine traan over Lizzys wang zag rollen maar haar stem was vast toen Lizzy antwoorde:

Dan heeft hij toch rare manieren om te laten merken. En zoals ik zei: hij gaat niet van gedachten veranderen. Hij wilt me niet en ik moet verder met mensen die me wl willen. Lily legde haar hand op Lizzys schouder. Mark is een goede jongen. zei Lizzy, die de vastberadenheid in haar stem terug gevonden had. Ik vind hem aardig. Hij zal goed voor me zorgen en ik zal zekerheid hebben. Die dingen zijn belangrijk in het leven. Lily had opeens zon grote medelijden met Lizzy, dat ze haar nogmaals in haar armen nam. Lizzy leek evenwel te beseffen dat dit geen felicitatie was. Het komt wel goed, Lil. zei ze fluisterend. Lily liet haar los en keek haar aan. Ze lachte flauwtjes. Ja. Je gaat trouwen; we zouden moeten vieren! Lily probeerde het wrange gevoel naar de achtergrond te verschuiven. Kom op! Girls night out! zei ze lachend. Lizzy grijnsde. Snel spurtten ze beiden naar hun kamers, zochten hun mooiste kleren uit en doken het nachtleven in. Waar zat je nou toch gisteren? vroeg James toen hij de volgende dag even langs kwam. Hoezo? vroeg Lily onschuldig. Ik heb aan je deur gestaan, maar er deed niemand open. Oh, ja, dat klopt. Lizzy en ik waren uit. Oh? Gewoon, eens meisjes onder elkaar. Genieten van het nachtleven. Een speciale reden? Lily moest glimlachen. Ze hield ervan dat James altijd onmiddellijk door had als er iets meer aan de hand was dan dat ze liet merken. Wel, ja, eigenlijk wel. Hij keek haar vragend, maar niet echt verrast, aan. Hij had inderdaad al door dat Lily iets niet onmiddellijk had gezegd. Hij kende haar door en door en wist wanneer ze iets achterhield. Hij wist ook dat als hij er naar vroeg, ze er nooit over zou liegen. We hadden iets te vieren. Ze ademde even zenuwachtig in en uit. Ze wist niet goed hoe James hierop zou reageren. Ze had altijd al de indruk gehad dat James en Mark niet helemaal goed overeenkwamen hoewel ze nooit een slecht woord over elkaar hadden gezegd. Lizzy en Mark gaan trouwen. Van het verschieten liet James zijn toverstok vallen die met een zachte klap op de vloer terecht kwam en rode linten begon te schieten. WAT? Lily raapte zijn stok op en drukte die weer in zijn hand. James gezicht stond nog steeds op verbijstering. Lizzy en Mark gaan trouwen. Over drie maanden. James liet zich in de zetel neervallen. Wauw. liet hij zich ontsnappen. Dat had ik niet verwacht. Nooit gedacht dat het zo serieus was tussen die twee. Lily schudde haar hoofd. Nee, ik ook niet. Maar blijkbaar wel dus. Even werd het stil. James staarde een beetje voor zich uit. Weet Remus er al van? vroeg hij uiteindelijk. Lily frunnikte een beetje nerveus aan de rand van haar trui. Euh, nee, ik geloof van niet, nee. zei ze. Wanneer gaat ze het hem zeggen? Euh, wel, ze had daar een probleempje mee. gaf Lily toe. Namelijk: ze durfde het hem niet zo goed te zeggen ze dacht dat het misschien minder erg zou klinken uit de mond van

een vriend iemand die precies weet hoe hij Remus moet aanpakken En dus vroeg ze zich af of jij misschien Ze maakte haar zin niet af, maar James had het begrepen. IK moet aan Remus vertellen dat Lizzy met een ander trouwt? Hij sprong recht. Echt niet! Lily liep op hem af en leidde hem met zachte aanrakingen terug de zetel in. Ze wist precies hoe ze hem moest aanpakken. Maar schatje. zei ze vleiend. Denk je niet dat het minder erg is voor hem als hij het van jou hoort, dan als hij het van haar zelf hoort? Ze keek hem smekend aan. Ze zag hem breken. Werkt elke keer weer dacht ze glimlachend. Nou goed dan. zei James, grimmig omdat hij weer niet aan die smekende blik had kunnen weerstaan. Ze heeft altijd zon machtig wapen in de hand, waarmee ze mij alles kan laten doen! dacht hij nijdig, maar terugdenken aan die wondermooie ogen waren genoeg om haar compleet te vergeven dat ze hem weer eens had overgehaald. Moeiteloos. Goed, ik vertel Remus wel dat Lizzy voor een ander heeft gekozen. De gedachte alleen al, sneed in zijn ziel. Hij wist dat hij slechts de boodschapper zou zijn, maar de boodschap zou niet gewoon in Remus ziel snijden, het zou zijn hart uitrukken en het ongenadig in honderd kleine stukjes breken. Het was geen leuk vooruitzich om zijn vriend zo te kwetsen. Vrolijk opende Remus de deur. James! riep hij verrast uit. Hij begroette zijn vriend uitbundig, maar merkte al snel dat James minder uitbundig was. In tegendeel zelfs, James was neerslachtig en nerveus. Het was heel lang geleden dat Remus James zo had gezien en hij was er niet blij mee. Alles in orde? vroeg hij bezorgd. James keek Remus aan en Remus kon met een blik in zijn ogen zien dat er iets helemaal mis was. Kom binnen. zei hij snel en strekt zijn arm uit naar het nogal armzalige appartement dat hij huurde. James liep naar binnen en deed uiterst traag zijn jas uit, alsof hij een moment van confrontatie zo lang mogelijk wou uitstellen. Remus werd nu toch ongerust. Was er soms iets mis tussen hem en Lily? Uiteindelijk zat James dan toch neer en keek een beetje nerveus rond. Zo on-James-achtig als maar kon zijn en Remus had er geen goed oog op. James had geen goed nieuws. Iets hebben om te drinken? probeerde Remus de sfeer wat vrolijker te maken maar het lukte niet. Nee bedankt zei James snel. Dit is beter snel voorbij. Remus werd nu wel erg ongerust. Hij ging in een stoel recht voor James zitten en keek hem vragend en een beetje angstig aan. Lily heeft me gestuurd. begon James. Wel, eigenlijk Lizzy, via Lily. Er ging een schok door Remus lichaam. Is er iets mis met Lizzy? vroeg hij dringend. Maar James schudde zijn hoofd. Mis is niet echt bepaald het woord. Remus snapte er echt niets meer van. James zuchtte, nam een grote teug adem en zei snel: Remus, Lizzy gaat trouwen. Met Mark. Het voelde alsof iemand met een grote voorhamer op zn borstkas aan het timmeren was. Zijn hartslag ging veel te snel en hij voelde zijn keel dichtknijpen. Lizzy. Z-jn Lizzy. Gaat trouwen met iemand anders. Hij slikte en probeerde de krop in zijn keel weg te slikken. Uitwendig veel rustiger dan hij inwendig was, probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen: Dat is leuk voor haar. Hij spijt me, maat. zei James. Normaal zou Remus gevraagd hebben: Spijt? Waarom dan? maar nu kon hij het echt niet opbrengen. Hij knikte. Dat was zowat alles waar hij voor het moment toe in staat was.

James wou dat hij Sirius of Peter had meegenomen. Hier was hij niet goed in. Remus gezicht sprak boekdelen. Met geen mogelijkheid in de wereld was er iemand te vinden die meer geschrokken was, dan zijn vriend hier voor hem. Het spijt me, maat. zei hij. Hij wist dat het niets zou uitmaken maar hij voelde dat hij het moest zeggen. Remus zei niets, maar knikte alleen. Voorzichtig stond James op, liep naar Remus en gaf hem nogal onbehouwen een knuffel. Alles goed? vroeg hij onzeker. Remus had niet gereageerd op de knuffel en keek hem nu ook alleen maar met lege ogen aan. De woorden leken hem wakker te doen schieten. Oh. Oh ja. Lukt wel. Hij forceerde een glimlach. James was niet helemaal overtuigd, maar Remus reageerde tenminste weer. Die Mark zal vast goed voor haar zorgen. James knikte niet echt overtuigd. Hij had Mark om een of andere reden nooit echt gemogen ook al was daar absoluut geen reden voor. Wens hen proficiat van mij. zei Remus en leidde James al weer naar de deur. Voor James goed en wel besefte wat er gebeurde, stond hij al weer alleen in de gang voor Remus appartement. Hij zuchtte. Het was nog beter gegaan dan verwacht. Aan de andere kant van de deur gleed Remus moedeloos naar de grond en bleef met zijn hoofd in zijn handen, tegen de deur zitten. Met het laatste beetje kracht had hij James de deur uit gewerkt, maar nu voelde hij zich in een groot zwart gat vallen. Langzaam begonnen de tranen te vallen. Hij wist dat het hypocriet was. H-j was degene geweest die haar jaren van zich af had geduwd, en nu het erop aan kwam, was hij doodongelukkig dat hij erin geslaagd was. Lizzy was verder gegaan met haar leven. Ze was hem vergeten, had hem alleen achtergelaten in een poel van zelfmedelijden. Hij kon zich niet herinneren dat hij zich ooit zo slecht gevoeld had. Zelfs zijn transformaties, pijnlijk als ze waren, leken leuke uitstapjes, vergeleken met de spijt en pijn die hij nu voelde. Lizzy fluisterde hij schor. Zijn Lizzy Ik hou van je Ja, ik besef dat het heel snel gaat... ik steek de schuld op een gebrek aan inspiratie. Maar - in mijn verdediging - het was ook de bedoeling dat het zo snel ging... De eerste die zegt dat Lizzy en Mark samen horen, krijgt een dreun... *not kidding* ;-) ----------------------------------Smalofski

Heey! Goed nieuws: Ik heb weer een beetje voorraad... Dus ik ga weer wat vaker posten. Zaterdag blijft een vaste dag, maar ik ga af en toe tijdens de week ook wat posten, als ik er zin in heb. Sorry Denise, als je nu helemaal niet meer weet wanneer er een nieuw stukje komt. ^^ Ach, het is zo leuk om opeens een nieuw stukje te zien, als je er geen verwacht, toch? Anyway, over dit stukje. Ik vond het zoo mooi... echt, dit is een van mijn lievelingsstukjes in heel het verhaal... Wel zielig... Veel plezier ermee!

Groetjes, (*) Smalofski (*) ps: Om het effe overzichtelijk te houden: Dit is in april... pps: Aaaaw, die lyrics... Zoooo zielig *snik*

Hoofdstuk 89 Who knows how long I've loved you, You know I love you still. Will I wait a lonely life time? If you want me to, I will. (I will The Beatles) Zenuwachtig gluurde Lizzy voor de zoveelste keer door een kier van de deur naar de volle kerk. Lily stond naast haar en was Lizzys sluier goed aan het leggen. Hij is er niet. zei Lily, zonder dat ze moest kijken. Weet ik zuchtte Lizzy neerslachtig. Euh, ik bedoel: Wie is er niet? Lily glimlachte even. Je weet goed genoeg wie ik bedoel. Lizzy knikte. Ik wou dat hij gekomen was. zei ze zachtjes, naar haar bruidsboeket kijkend. Lily wist niet goed wat te zeggen. Ze legde haar hand steunend op Lizzys schouder. Het is je trouwdag. Je moet blij zijn. Lizzy glimlachte flauw. Ben ik ook. Ze rechte haar rug. Ja, ik ben blij. Ze klonk alsof ze zichzelf nog moest overtuigen. Op dat moment kwamen Lizzys moeder en vader binnen. Dag kindje. Je ziet er stralend uit. Lizzys moeder omhelsde haar dochter, voorzichtig dat ze haar trouwjurk niet kreukte. Haar vader stak zijn arm uit. Klaar? Lizzy knikte en stak haar arm door de zijne. Lily ging als een van de bruidsmeisjes als eerste naar voren. Terwijl ze door het gangpad naar voor liep voelde ze een steek van jaloezie. Ze zag zichzelf al lopen, niet als bruidsmeisje, maar als bruid. Ze wierp een snelle blik op James, die naast Sirius in de kerk zat, toen ze hem passeerde. Maar al snel richtte ze haar gedachten weer op Lizzy. Dit was hr dag. Langzaam liep Lizzy naast haar vader door het middenpad. Vooraan stond Mark aan het altaar te wachten op haar. Haar vader tilde haar sluier op en gaf zijn dochter een zoen op de wang. Veel geluk kindje. Hij stapte achteruit en ging naast Lizzys moeder zitten. Waarde gelovigen. stak de priester van wal. We zijn hier tezamen om deze man en vrouw in het echt te verbinden. Een bijna onhoorbaar geluid achteraan in de kerk deed Lily opkijken. Leunend tegen een van de pilaren achterin de kerk, stond Remus te kijken. Neemt u, Mark Antoine Johnson deze vrouw, Elizabeth Maria Garci tot uw wettige echtgenote, in voor en tegenspoed, tijdens ziekte en gezondheid, tot de dood u beiden scheidt? Remus liep langs het zijpad wat meer naar voren. Ja. Remus stond nu op dezelfde hoogte als Lizzy en Mark, aan de zijkant van de kerk, maar uit het zicht voor de meeste mensen in de kerk. Lizzy had hem echter wel opgemerkt. Neemt u, Elizabeth Maria Garci deze man, Mark Antoine Johnson tot uw wettige echtgenoot, in voor en tegenspoed, tijdens ziekte en gezondheid, tot de dood u beiden scheidt? Lizzys ogen versprongen van Mark naar Remus. Remus schrok op.

Ja. zei ze, kijkend naar de man van wie ze werkelijk hield. Mark wou achter zich kijken wat zijn bruid zo had afgeleid, dat ze niet eens naar hem keek toen ze hem haar ja-woord gaf, maar Lizzy pakte hem snel vast en drukte een kus op zijn mond, zodat hij Remus niet zou zien. He! Nog niet! protesteerde de priester. Sorry, zei Lizzy, toen ze Mark terug losliet. Remus was verdwenen. Dat verklaar ik u NU man en vrouw. zei de priester. U mag de bruid kussen. Opnieuw. Een tweede kus bezegelde het huwelijk tussen Lizzy en Mark. Na de kerkdienst waren de gasten welkom op een groot feest. Lily moest een beetje lachen toen ze zag dat de meeste tovenaars die aanwezig waren heel hard hun best hadden gedaan niet op te vallen tussen de Dreuzels, maar hier en daar zal Lily enkele grappige foutjes. Het was dan ook niet te verbazen dat de Dreuzels nogal raar keken naar Lizzys oom, die een kaloranje maatpak droeg, of haar tante, die teenslippers aanhad. Lily stond met Lizzys nicht te praten. Het was een aardig meisje dat zo te zien geen enkele moeite had om zich als Dreuzel te gedragen. Ze was ook een bruidsmeisje. De meeste heksen of tovenaars kunnen zich dan wel kleden als Dreuzels, je merkt toch snel het verschil als je met ze praat. zei ze. Het is geen wonder dat de Dreuzels en tovenaars elkaar mijden. Ze maakte een gebaar naar de gasten van het feest en Lily besefte dat ze gelijk had. Er stonden groepjes tovenaars en groepjes Dreuzels, maar zelden zag je ze gemengd. Lily knikte. Ja, het is waar. Maar bij jou is het minder. vervolgde het meisje en keek Lily onderzoekend aan. Lily moest glimlachen. Ik ben Dreuzelkind. En vanwege Lizzys beroep is ons appartement ook niet-magisch ingericht. Ah, dat verklaart. Ikzelf ben een Snul. Vind het niet erg hoor. De magische wereld is fascinerend, maar de Dreuzelwereld is minstens even interessant. Waarschijnlijk nog beter. De machines en manieren waar we op komen om magie te vervangen Maar ik moet je dat waarschijnlijk niet vertellen. Lily lachte. Nee, ik moet toegeven dat er dingen zijn die de Dreuzels goed hebben gevonden. De telefoon om maar iets te noemen. Zeg wat je wilt, maar magie is nog niet met een even goed alternatief afgekomen. Precies! Op dat moment kwam er een jongen aangelopen die aan Lizzys nicht vroeg of ze wou dansen. Ze verontschuldigde zich bij Lily en liep met de jongen naar de dansvloer. Lily nam een stukje taart en keek naar de mensen die aan het dansen waren. Ze droomde een beetje weg naar die keer dat zij en James gedanst hadden op het bal. Mag ik deze dans van u? Lily schrok op en opende snel weer haar ogen. Sirius stond voor haar en hield afwachtend zijn hand naar haar uit. O! Ja, natuurlijk. glimlachte Lily. Ze legde haar hand in de zijne en liet zich meevoeren naar de dansvloer. Sirius kon goed dansen, net als James. Mevrouw Potter was een goede lerares. glimlachte Lily. Sirius was zo te zien een beetje verrast dat Lily wist waar hij had leren dansen maar rolde toen met zijn ogen en zei: Is er eigenlijk iets dat je niet weet over James? Niet dat ik weet. knipoogde ze. Sirius grinnikte. Iemand tikte op zn schouder. Als je van de duivel spreekt

Mag ik overnemen? vroeg James. Sirius stak Lilys hand uit naar James. Op de tonen van de muziek lieten Lily en James zich meevoeren over de dansvloer. Heb je Remus gezien daarnet? vroeg Lily. Ze had zich afgevraagd hoe James erover dacht. James knikte somber. Hij zag er niet zo goed uit. En dat had niet al teveel te maken met de volle maan. Maar ik kon het niet goed zien het leek wel alsof Lizzy naar hm keek toen ze ja zei. Zeg me alsjeblieft dat dat niet zo was? Maar hij hoefde haar antwoord niet te horen om te weten dat het wel zo was. Hij zag het in haar ogen. Jezus vloekte hij zacht. Dat mt met zn hoofd geklooid hebben. Lily knikte. Dat is waarom ze Mark zo snel kuste. Om te voorkomen dat hij zag naar wie ze keek. James ziet zn hoofd een beetje hangen en schudde ermee. Arme Remus. Misschien moet je morgen maar eens gaan kijken of hij in orde is. stelde Lily voor. James knikte. Ze dansten in stilte verder, verzonken in gedachten. James? Ik heb zo zitten denken zei Lily, een stuk vrolijker. Nu dat Lizzy getrouwd is, heb ik het appartement voor mij alleen. Dus dacht ik, misschien kunnen we eens proberen om Ze pauzeerde even en keek hem onzeker aan. Misschien heb je wel zin om er bij in te trekken? James fronste zijn wenkbrouwen. Samenwonen? Lily knikte. Maar als je denkt dat het te vroeg is t was maar een ideetje. Op de maat van de muziek, tilde hij haar op en draaide haar rond. Hij lachte breed. Ik wil heel graag met jou samenwonen. Lily straalde. Op n voorwaarde! Wat dan? Dat ik niet op Lizzys kamer moet slapen. Lily grinnikte. Daar kunnen we wel een gastenkamer van maken. Ze gaf hem een lange, lange zoen. Het was al laat op de avond, toen Lizzy, Lily, James, Sirius en Peter zaten te praten en te lachen aan een van de tafeltjes die in de prachtig verlichte tuin stonden. De meeste gasten waren al naar huis. Mark liep op het groepje af. Kom, Lizzy, we gaan. Lizzy keek hem smekend aan. Oh, nog eventjes, we zijn net zo leuk aan het praten. Ze draaide zich weer naar Lily en James, in de overtuiging dat Mark haar nog even zou laten verder doen maar Mark pakte haar beet bij de pols en trok haar overeind. Nee, Elizabeth. We gaan! Lizzy keek hem verward aan. Eindelijk liet Mark haar pols los en ze wreef over de plaats waar hij had vast had. Het zag er rood en pijnlijk uit. Goed, goed, ik kom al. zei ze, een beetje gerriteerd. Ik bel je nog wel, Lil! riep ze over haar schouder heen toen ze achter Mark aanliep, die al weer was weggelopen. Lily en James keken elkaar verbaasd aan. Wat was dat toch met Mark? ----------------------------------Smalofski

http://i118.photobucket.com/albums/o106/orkytje/Bannermetrandje2kopie.gif

Haai, mensjes... Jep jep, 't is zaterdag... al 37 minuten XD Als ik goed geteld heb, zit ik nu aan pagina 7... best veel eigenlijk... Dus een nieuwe banner... Het is Lizzy deze keer... Als je goed kijkt, zie je dat ze huilt... De uitdrukking van haar gezicht, probeerde ik te laten zijn: 'Ik ga eraan kapot, maar ik leg er mij bij neer...' Zoiets als in het vorige stukje, van op haar huwelijk... Aan dit stukje heb ik niet veel toe te voegen, behalve dat het het laatste van deel 8 is... Gaat snel he? (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 90 Everyday I sit and ask myself, How did love slip away? Something whispers in my ear and says, That you are not alone. For I am here with you. Though you're far away, I am here to stay. (You Are Not Alone Michael Jackson) De volgende ochtend stond James voor Remus deur. Die opende de deur, zag James staan en schudde zuchtend zijn hoofd. Laat me raden. Lily vond dat je maar eens moest langsgaan om te zien hoe het met me is? James grijnsde en knikte. Vooruit dan maar. Kom binnen. Remus toverde een kleine lach op zijn gezicht en hield de deur open. James stapte het appartement in, en ging in de zetel zitten. Iets te drinken? Nee, laat maar. Of wacht, toch. Boterbier of zo? Remus liep naar de keuken en kwam even later terug met twee flesjes. Hij gaf er een van aan James, pakte een stoel en ging voor James zitten. Er viel een ongemakkelijke stilte, die James maar niets vond. Dit was Remus, zijn maatje, zijn vriend voor zoveel jaren. Waarom was dit zo ongemakkelijk? Euh Hoe is het met je? James probeerde een gesprek aan te knopen. Oh. Goed, goed. Maar Remus keek allesbehalve vrolijk en de blik in zijn ogen verried dat hij loog tegen de sterren op. James boog zich naar voor en keek Remus doordringend aan. Dude, ik wt dat het niet goed met je is. Ik kan het me zelfs niet voorstellen hoe ik me zou voelen als ik Lily met een ander zou zien trouwen. Je hoeft je niet altijd sterk te houden. Remus keek hem gekweld aan en zei schor: Wat jij en Lily hebben, zal ik nooit hebben. Zij houdt van Mark. Ik moet me daar gewoon bij neerleggen. James sprong gefrustreerd recht. De enige reden waarom Liz met Mark getrouwd is, is omdat j-j het vertikte toe te geven dat je nog steeds van haar houdt! Remus stond ook recht en antwoordde verhit: Het kan niet! Snap dat dan! Wat kan ik haar geven? Ik heb zelfs niets! En het is te gevaarlijk om bij mij te zijn! IK ben te gevaarlijk voor haar!

Het. Kan. Haar. Niet. Schelen.! Remus staarde James hijgend van het roepen aan en viel terug op zijn stoel. Het kan m-j wl schelen. zei hij zachtjes. James ging ook terug zitten en kalmeerde. En het is nu toch te laat. Ze heeft haar keuze gemaakt. Een eenzame traan onsnapte aan Remus ogen en rolde langzaam, als in een triomftocht, naar beneden. Ik heb iets mee voor jou. zei James nadat ze een tijdje in stilte tegenover elkaar hadden gezeten. Hij stak zijn hand in zijn broekzak en gaf het aan Remus. Die keek er een beetje verbaasd naar. Een geheugensteen? James, ben je vergeten tegen wie je het hebt? Hij moest even lachen. Hij was altijd degene geweest die alles onthield en de anderen constant had moeten herinneren aan dingen die ze moesten doen, van welke les ze hadden tot van welke professor ze die avond strafwerk hadden. James lachte ook en zei: Geen geheugensteen. Een gedachtenverklikker. Remus keek hem verward aan. Wat is dat voor iets? Het toont je of de persoon waar je op dat moment aan denkt, ook aan jou denkt. Kijk. James pakte het balletje, sloot zijn hand errond en opende hem weer. Het balletje was transparantblauw. Hij werkt zelfs in drie standen. Als het totaal kleurloos is, denkt die persoon niet aan jou. Als het een transparante kleur heeft, denkt de persoon niet actief aan je op dat moment, maar wel passief, constant, als je snapt wat ik bedoel. Als het tenslotte een volle kleur heeft, denkt die persoon op hetzelfde moment ook aan jou. Op dat moment werd het balletje volledig blauw. James glimlachte en verklaarde: Lily vraagt zich af of alles goed gaat hier. Hij gaf het balletje terug aan Remus. Lily heeft die aan mij gegeven op onze eerste Valentijnsdag tesamen. Maar hou jij hem maar. Remus schrok. Oh, nee, James, als Lily hem aan jou gegeven heeft Maar James schudde zijn hoofd. Ik heb hem niet meer nodig. Ik weet zo wel dat Lily aan me denkt. Ze begrijpt het wel. Jij hebt hem harder nodig dan ik. Remus keek naar het balletje in zijn hand. Hij klemde zijn hand errond en dacht aan de persoon die al jaren in zijn gedachten rondsloop. Langzaam opende hij zijn hand. Het balletje had een prachtige, volle goud-gele kleur. Hij glimlachte er verdrietig naar. Staar jezelf er niet gek op. waarschuwde James hem. Maar gebruik hem af en toe om jezelf eraan te herinneren dat je niet alleen bent. Hij klopte Remus op de schouder. Hou je taai. Ohja, nu ik eraan denk, Lily zei iets over je uit te nodigen om te komen eten, als de verhuis gedaan is, over een week of zo. Sluipvoet en Wormstaart zullen er ook zijn. Remus knikte afwezig, terwijl hij nog steeds naar het balletje staarde dat constant van transparant naar vol en terug sprong. Euh, ja Hij liet het balletje voor wat het was en zei met een kleine glimlach: Lijkt me leuk. Wacht, verhuis? Oh, ja, vergeten zeggen. Nu Lily het huis voor haar alleen heeft, hebben we besloten dat ik bij haar kom wonen. Remus lachte breed en, voor de eerste keer sinds Lizzys huwelijk, oprecht. Een paar dagen later verhuisde James zijn spullen naar hun appartement. Nu Lizzy er niet meer woonde, was het niet echt meer noodzakelijk om het in te richten op de Dreuzelmanier, maar Lily had nooit een andere manier geweten dus liet ze alles maar gewoon zoals het was. James bracht

enkele vreemde magische dingen mee, waar ze het nut niet van kende, maar ze veronderstelde dat ze er wel eens achter zou komen. Ze schrok zich een ongeluk toen ze een opmerking maakte over James haar en de nieuwe spiegel haar zuchtend meedeelde dat ze dat al jaren zei, maar dat het verloren moeite was. James moest op zijn beurt niets hebben van het rare kastje dat Lily de televisie noemde, totdat Lily er hem op wees dat als hij zijn toverstaf op de zapper aansloot, hij op de enige zender voor tovenaars kon geraken, waarop vooral Zwerkbalwedstrijden werden uitgezonden. Het vergde wat tijd en aanpassingen langs beide kanten maar na een paar weken leek het alsof ze al hun hele leven samen hadden doorgebracht en Lily wou niet dat dat ooit veranderde.

Niet zagen, ik weet dat dat 'Het kan haar niet schelen' zwaar gepikt is Maar je moet maar zo denken: Dit is de reden waarom hij Tonks ook op afstand hield, zijn idee over meisjes is nog niet veranderd in die tijd hier ligt dan de grondslag waarom hij over zoveel jaar meteen Tonks op afstand houdt ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Eerst en vooral, voor ik het wr vergeet: Bedankt aan iedereen die zo'n lieve reacties gestuurd heeft! We beginnen nu aan deel 9, dat weer een stuk langer is dan deel 8. Lily is nu ongeveer twintig. Dit stukje vond ik zelf best leuk, waarschijnlijk omdat wij al lang weten hoe ze gaan eindigen, maar zij natuurlijk nog niet. Dat is zo leuk aan Lily en James verhalen... Je kent het einde, en wat ik - wij, als ik over het algemeen praat - hier doen, is een begin verzinnnen... En als je dan de toekomst gaat voorspellen in het zelfverzonnen verleden, wordt het grappig ^^ Oja, 't is een groot stukje deze keer, omdat ik het niet fatsoenlijk gesplitst kreeg ^^ (*) Smalofski (*)

Deel 9: Tweede jaar na Zweinstein (20 jaar) Hoofdstuk 91 Were part of a story, part of a tale. Were all on this journey. No one is to stay. Where ever is it going, what is the way? Were part of a story, part of a tale. Sometimes beautiful and sometimes insane. No one remembers how it began. (Never-ending story Within Temptation)

Ze zaten nu alle twee in hun tweede jaar van hun opleiding. Het grootste deel van Lilys lessen was vervangen door een grote stage in Sint-Holistos. Theorie was n ding, maar de praktijk was een stuk zwaarder dan de lessen. Het kostte Lily wat tijd om haar draai te vinden in het drukke ziekenhuisbestaan, maar na een week of twee had ze haar draai gevonden, en genoot ze ervan mensen te kunnen helpen. Ook James kreeg meer en meer praktijk dit jaar. Vaak werden ze met echte Schouwers op missie gestuurd, zodat ze konden leren van de praktijk. Tegenwoordig hadden zelfs de meest onschuldige missies kans om levensgevaarlijk te worden, en een week geleden waren ze per ongeluk op een stelletje Dooddoeners gebotst. Gelukkig was alles goed afgelopen, maar Lily voelde zich toch niet helemaal meer op haar gemak als James er weer eens op uit trok. Op een redelijk warme zaterdagavond begin september, ging het groepje vrienden op stap. Lily, James, Lizzy, Mark, Sirius, Peter en Remus liepen door de stad en kwamen op een Dreuzelkermis uit. Oh! riep Lily uit. Kermis! Ze liep er naar toe en sleurde James met zich mee. Oh, lopen we even rond? Toe? Het is zo lang geleden dat ik nog eens naar een kermis ben geweest. James, Sirius, Lizzy, Remus en Peter wisten niet echt wat een kermis was, maar konden het niet luidop vragen want Mark was erbij en Lizzy had het feit dat ze een heks was nog even achterwege gelaten. Dus trokken ze hun schouders op en gaven ze Lily haar zin, omdat ze zo enthousiast was. Ze ging het spookhuis in en James verschoot zo erg van een skelet dat achter het hoekje vandaan kwam, dat de andere tranen in hun ogen hadden van het lachen. Heel grappig hoor. zei James nukkig, toen ze buiten het spookhuis stonden en Lily zich vasthield aan zijn schouder, omdat ze anders zou omvallen van het lachen. Sorry. hikte ze. Maar je gezicht was echt goddelijk. Ja en die gil! Ik denk niet dat ik die ooit zal vergeten. grijnsde Sirius gemeen. Lachend en grappen-makend liepen ze verder, tot ze plots voor een tent stonden met het opschrift Zelda de Waarzegster. Ze voorspelt je toekomst door handlezing. Oh, leuk! kirde Lily. Een waarzegster! Laten we gaan! Pfff blies Mark. Die zijn toch allemaal nep. Verspilling van je geld. Oh, komop. Het wordt leuk. Ik trakteer! Mark lachte. In dat geval Lily vroeg aan de dame die de kaartjes verkocht voor zeven kaartjes en even later stonden ze in de donkere tent voor een oude dame die op een hoge stoel zat. Ze zag er precies uit zoals je een waarzegster zou verwachten. Een beetje zigeunerachtig, met veel doeken rond zich gedrapeerd en veel drama. Ze keek de groep aan en stond langzaam recht. Het verbaasde Lily dat je haar gewrichten niet kon horen kraken tot buiten alsof ze wat olie nodig hadden. Uiterst traag liep ze op de eerste van het groepje af Peter. Hij wou nog Sirius naar voor duwen maar hij was te laat. Ze keek hem doordringend aan en bestudeerde toen zijn hand. Ze trok haar neus op, drukte haar vinger op zijn hand en volgde een lijn. Toen keek ze hem aan alsof ze naar een stinkende hoop mest zat te kijken en met een krassende, maar stevige stem zei ze ruw: Eruit! Jij wacht buiten! Peter en de rest staarden haar verbluft aan. Peter keek een beetje onzeker naar zijn vrienden. Moest hij haar gehoorzamen? ERUIT! Geschrokken liep Peter naar buiten. De anderen staarden hem na, maar de oude vrouw had Sirius hand al vastgenomen nog voor ze iets konden zeggen. Hoor eens! begon Sirius verontwaardigd. Maar de vrouw negeerde hem, knikte goedkeurend naar zijn hand en zei, verbazingwekkend vriendelijk: Jij mag blijven.

En ze was al weer verder met de volgende. Zo ging iedereen aan de beurt. Iedereen mocht blijven behalve Mark. Die werd net als Peter de tent uitgejaagd. De dame die de tickets verkocht kwam eens kijken wat al dat lawaai was. Alles in orde, Zelda? De oude vrouw lachte met haar tandloos tandvlees bloot. Wil je die twee die buiten staan hun geld terug geven? Zelda, alweer? De ticketjesdame zuchtte en keek de rest aan. Het is niets persoonlijks hoor. Ze houdt er gewoon van om om de zoveel tijd iemand met veel ophef buiten te gooien. Ze haalde haar schouders op. Ik zal jullie vrienden hun geld terug geven. Ze liet het groepje weer alleen. Ophef, amehoela. mompelde Zelda. Met een uitdrukking van veel enthousiasme keek ze de resterende mensen voor haar aan. Ze werden er een beetje onrustig van. Weten jullie, dat je Dreuzelhanden niet kunt lezen? Ze lachte nogal luid. Compleet waardeloos. Meestal verzin ik iets je leeft nog lang en gelukkig en zult veel kinderen krijgen. Ze draaide met haar ogen en vervolgde toen snel. Maar echte tovenaars en heksen, die kan ik wel lezen! Lily schrok. Zelda zag het. Oh, ja, ik weet wat jullie zijn. Zag het onmiddellijk, toen ik jullie handen zag. Behalve die ene jongen zijn jullie allemaal tovenaars en heksen. Geen nood, jullie geheim is veilig bij mij. Ze grijnsde breed. Lily vond het nogal griezelig. Ikzelf ben een Snul. Maar ik bezit wel n magische kracht. Ze spreidde haar handen en gebaarde naar de tent en alles erin. Ik kan handen lezen. Jammer genoeg was dat niet genoeg voor een plaatsje op Zweinstein. Ze leek even in gedachten verzonken te zijn. James kuchte voorzichtig en ze keek op. Maar jullie zijn hier niet om mijn levensverhaal te horen. Laat eens zien. Jij daar! Ze wees met een lange, kromme vinger naar Remus, die er nogal nerveus naar keek. Ze pakte zijn hand vast en trok hem een beetje naar voor. Toen bestudeerde ze de palm van zijn hand. Haar vingers volgden lijnen op zijn hand en ze mompelde onverstaanbare dingen binnensmonds. Opeens trok ze geschrokken haar vinger terug en liet ze zijn hand los. Iedereen besefte dat de oude vrouw net had ontdekt wat Remus was. Remus deinsde - mogelijks nog meer geschrokken dan Zelda - achteruit. Ik Ik ga wel Maar nog voor hij iets kon doen greep de vrouw zijn hand weer vast en ging verder met lezen. Nee, jongen jij gaat nog niet. Niet voor ik alles gelezen heb. Remus was nu helemaal niet meer op zijn gemak. Het was duidelijk dat hij het liefst van al meteen was buitengegooid. Hummm, goed goed Maar hier mist nog zullen we straks zien Ze liet zijn hand los en stapte zonder een woord te zeggen naar de volgende. Remus draaide zich om en wou de tent uitgaan, maar Zelda zei snel: Nee, ik heb nog niet gedaan met jou! Aarzelend keerde Remus terug, terwijl Zelda Lizzys hand vastpakte. Ah! Ik dacht het wel. Ze grijnsde naar Lizzy. Dacht ik het niet. Euh wat dacht u? vroeg Lizzy. De vrouw hield Lizzys hand voor Lizzys ogen. Kijk! Kijk! Ik zie niets. Gewoon mijn hand! zei Lizzy, nu ook niet echt op haar gemak meer. Ik kan jouw hand niet lezen want jouw hand is niet volledig! Ze keek Lizzy verwachtensvol aan, alsof die het nu zou gaan begrijpen. Maar Lizzy draaide haar hand eens rond en zei verward: Wat bedoeld u, mijn hand is toch volledig?

Nee! lachte de vrouw. Ze had duidelijk een binnenpretje. Ze hulpelde met een vitaliteit die je haar niet onmiddellijk zou toeschrijven naar Remus, pakte zijn rechterpols vast, trok hem mee naar Lizzy en duwde zijn hand in Lizzys linkerhand. Toen pakte ze Lizzys rechterhand terug en hield hem weer ophoog en zei: Zie je? Volledig! Niet goed wetend hoe ze hier op moest reageren keek ze eerst naar Remus, die een beetje bloosde en er ook niets van snapte, dan naar Lily, James en Sirius. Zij konden echter ook alleen maar verbaasd toekijken. De vrouw was ondertussen terug Lizzys hand gaan lezen. Een merkwaardige uitdrukking groeide op haar gezicht. Toen ze klaar was, keek ze Lizzy aan en zuchtte zacht, hoofdschuddend. Toen pakte ze Remus vrije hand en las ook de zijne. Hier verscheen er af en toe een glimlach op haar mond, alsof ze een goede mop kon lezen op zijn hand, maar het merendeel van de tijd keek ze ernstig en bedroefd. Toen ze gedaan had, liet ze zijn hand los en bleef even onbewegelijk voor Lizzy en Remus staan. Toen zei ze met gesloten ogen en vaste stem: Jullie lot is moeilijk en het pad ernaar toe zit vol kuilen. Maar geloof in elkaar en geloof dat het lot jullie uiteindelijk zal bereiken. In dit leven of een ander. Met deze woorden liep ze naar James. Volledig in de war liet Lizzy Remus hand los en wou ze naar buiten lopen maar de scherpe stem van Zelda riep haar terug. Nee! Jij laat zijn hand niet los! Een beetje onder de indruk van Zelda, liep Lizzy terug en nam Remus hand terug vast, die een beetje verlegen lachte. Verzekerd dat Lizzy en Remus nergens naar toe gingen, ging ze verder met James hand te lezen. Ze hoefde hem zelfs niet te zeggen om Lilys hand vast te nemen. Goed goed.zei ze opgewekt, toen ze hun handen zag. Maar toen ze verdiept was in James toekomst, keek ze toch minder blij. Ze liet James hand los en trok die van Lily dichterbij. Ze zuchtte een paar keek toen ze Lilys toekomst las. Lily vond het maar niets. Die oude vrouw joeg iedereen de stuipen op het lijf! Misschien was het toch niet zon goed idee geweest om hier naar toe te komen. Toen Zelda gedaan had met hun handen te lezen stond ze ook even voor hen en tot iedereens schrik, kreeg ze tranen in haar ogen. Ze trok Lily en James naar zich toen en omhelsde hen beide. God zegene jullie. Ze liet hen los en zei: Ook jullie pad zal niet over rozen lopen maar zolang jullie elkaar hebben, slaan jullie je er wel door. Volg steeds jullie hart en je zal weten wat te doen, ook al lijkt het moeilijk. Toen draaide ze zich naar Lily alleen en zei: Laat je hart de keuze maken en je zult weten dat er eigenlijk geen keuze is. Ze veegde haar ogen af aan haar mouw en stapte door naar Sirius, die vol zelfvertrouwen stond te wachten. Toen ze met zijn hand gedaan had, zei ze hem: Ik vrees dat ook jouw pad niet gemakkelijk zal zijn. Maar vergeet nooit wie je bent, wat je bent en wat de waarheid is. De waarheid haalt je er wel door. Geef de moed niet op. Sirius lach was een stuk minder zelfverzekerd toen de oude vrouw terug naar haar stoel liep. Ze haalde een kistje tevoorschijn en opende het traag, bijna plechtig. Lang geleden leefde er een wijze tovenaar. Er werd gezegd dat hij als geen ander de toekomst kon voorspellen, maar slechts heel zelden deelde hij zijn wijsheid met anderen. Hij besefte als geen ander wat de gevaren zijn van je eigen toekomst te kennen. Tijd is geen vooruitgestippeld pad, maar iedereen heeft een lot. Je kan proberen eraan te ontsnappen, maar het lot haalt je toch in. Die oude tovenaar was mijn mentor. Hij heeft me dit kistje gegeven en zei dat ik op een dag zou weten wat ik ermee moest doen. Mijn mentor is al jaren dood en ik dacht altijd dat hij het fout had. Maar nu is die dag. Nu besef ik dat hij precies wist wat hij deed.

Toen liep ze naar Lizzy en Remus, die nog steeds hand in hand stonden te wachten. Ze haalde met een trillende hand een klein zilveren cirkeltje uit het kistje. Ze pakte het met beide handen vast en trok het zonder moeite uit elkaar, zodat ze in elke hand een halve zilveren cikel had. Ze haalde een naald tevoorschijn, prikte er voorzichtig mee in Remus hand. Ze liet n druppel bloed op een deel van het cirkeltje vallen. Het bloed glinsterde even en toen leek het alsof het erin getrokken werd, alsof het een spons was. In elke helft zat een klein gaatje, waarmee ze elke helft aan een kettinkje hing. Ze gaf het kettinkje met het halve cirkeltje met Remus bloed aan Lizzy en deed hetzelfde met Lizzy, wat ze dan aan Remus gaf. Lizzy keek verbaasd naar de halve cirkel in haar hand en hing toen het kettinkje rond haar nek. Remus deed hetzelfde met zijn deel van de cirkel. Toen liep de vrouw naar Lily en James. Ze haalde een zilveren driehoek tevoorschijn. Ook deze driehoek brak alsof het een of ander onwerkelijke stof was. De bovenste punt werd precies in twee gespeten zodat ze in elke hand een hoek van de driehoek vast had. Ook hier liet ze een druppel bloed opvallen dat erin gezogen werd en geen enkel spoor naliet. En ook deze halve driehoeken werden aan kettinkjes gehangen en rond Lilys en James nek gehangen. Toen ging ze voor Sirius staan. Niemand om het tweede deel aan te geven. grapte hij nerveus. De oude vrouw glimlachte. Ze bracht haar hand in het kistje en haalde er een zilveren minitiatuur hond uit. Sirius mond viel open. No way! riep hij verbaasd uit. De vrouw grijnsde. Maar in plaats van het direct aan een kettinkje te hangen liep ze terug weg. Ze ging naar Remus, tikje met het hondje zijn voorhoofd aan en liep naar Lizzy, waarbij ze hetzelfde deed. Ook Lily en James werden aangetikt, alvorens Zelda het hondje aan een ketting hing en aan Sirius gaf. Jij moet hen beschermen. Doe het zo goed als je kan, maar weet dat je het lot niet kunt tegenhouden. Wat moet gebeuren, gebeurt. Zorg dat je op het einde kunt zeggen dat je alles gedaan hebt wat je kon doen en neem er vrede mee. Sirius lachte even nerveus en deed de ketting om. Na een laatste vriendelijke lach, verdween Zelda achter het tentzeil. Ze bleven nog even staan, om alles door te laten dringen. Het gehuil van een kind verderop deed hen beseffen dat ze nog steeds op de Kermis waren. Ze liepen de tent uit, waar Peter en Mark op hen zaten te wachten. Net voor ze de tent uit liepen echter, siste Lily snel naar Lizzy: Volgens mij mag je Remus nu wel loslaten hoor, voor Mark je ziet. Lizzy keek Lily even verbaasd aan, besefte toen dat ze Remus nog steeds vast had en liet zijn hand snel los. Ze bloosden allebei. Peter kwam opgewonden piepend aangelopen en vroeg wat ze allemaal gezegd had. Maar geen van hen was echt bereid het te vertellen. Wat was dat daar nu allemaal daarbinnen? vroeg Mark aan Lizzy. Oh, niets speciaals. loog Lizzy. Ze stelde zich een beetje aan, verkocht een hoop onzin over hoe we lang en gelukkig zouden leven en zo. Zoals je zei, geldklopperij. Nou, ik hoop dat dt geen onzin was. zei Mark en wou haar een kus geven. Lizzy duwde hem echter weg en mompelde dat ze even naar het wc moest. Voor mensen die van symboliek houden: Cirkel: En geheel. Driehoek: De derde hoek (Harry dus) kan pas gevormd worden als de twee andere hoeken samen komen. (O, wat zijn we subtiel XD) ----------------------------------Smalofski

Whooohooo :D SH is 30 000 keer bekeken *voelt zich trots* Om jullie te bedanken omdat jullie zo trouw lezen en reageren, krijgen jullie ongepland nog een stukje deze week ^^ Het is een beetje klein, maar ik had niet zoveel inspiratie, en ik wou het niet verpesten met te veel woorden... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 92 I think I've waited long enough, Let enough time go by, To know just what I need in my life. When I look at you right now, My heart is telling me why, You're the only one for me. An' tonight, if you let me ask you this, With Heaven as my witness: Will You Marry Me? (Will you marry me? John Berry) Lily? Ik ben thuis! Die woorden deden haar ogen stralen en haar mond begon automatisch te lachen. In de keuken! James liep de keuken binnen en sloeg zn armen rond Lilys middel, terwijl zij in een grote pot met spaghetti stond te roeren. Mmm, spaghetti. Ook leuk jou terug te zien. zei Lily, lachend omdat hij eerst naar de spaghetti keek en toen pas naar haar. Plagerig stak hij zijn tong uit, gaf haar een zoen in haar nek en liet haar los om de tafel klaar te zetten. Even later zaten ze aan tafel, en vroeg Lily: Hoe ging de missie? James had haar verteld dat ze op een proefmissie gestuurd gingen worden. Gebaseerd op wat ze ervan gehoord had, leken die proefmissies verdacht veel op echte missies. Oh, goed. We hebben een Dooddoener te pakken gekregen. Er zijn er wel twee ontsnapt, maar die hebben we toch goed kunnen verwonden. Lilys vork viel met veel lawaai in haar bord. Maar, maar, je had toch gezegd dat je enkel een ambasadeur moesten bewaken?! Je hebt niets gezegd van Dooddoeners! Ja, dat klopt, maar Krenck had een tekort aan Schouwers, en dus moesten we met een ander groepje schouwers mee, als back-up. Zendt Krenck nu ook al student-Schouwers achter Dooddoeners aan? vroeg ze afkeurend. James haalde zijn schouders op. We moeten het toch ooit eens leren he? Als het aan mij lag, waren we al veel vroeger aan het echte werk begonnen. Lily onderdrukte een rilling. Als het van hr afhing, begon James nooit aan het echte werk, maar ze wist dat dit was waarvoor hij leefde, en ze zou hem nooit tegenhouden te doen wat hij wou. Maar ze behield het recht zich zorgen maken. En hoe was jouw dag? informeerde James, en nam nog een grote hap van de spaghetti, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat hij net een Dooddoener had helpen vangen.

Oh, goed. Viel wel mee. antwoordde Lily. Toen schoot haar iets te binnen. Ohja, ik ben Byington tegengekomen op straat. Hij heeft ons uitgenodigd bij hem thuis voor een etentje, volgende week. James leunde achterover in zijn stoel en keek haar aan. Ik was vergeten dat jij Peter Byington kende. Ja Lily werd even stil. Ja, Nicolas heeft ons in de tijd voorgesteld. Het leek een eeuwigheid geleden. Misschien zelfs een ander leven. Een James-loos leven. Ze schudde de oude herinneringen uit haar hoofd en vervolgde: Hoe dan ook, hij wou geen nee horen, dus gaan we volgende week woendag bij hem thuis eten. Goed? Ja hoor, best. Een week later was ze zich aan het klaarmaken voor het etentje bij Byington. Ze had voor de gelegenheid een nieuw kleedje gekocht en het beviel haar wel. Ze legde de laatste hand aan haar make-up en liet zich keuren door James. Hoe zie ik eruit? Hij liet zijn blik langs haar hele lichaam gaan. Zijn blik bleef een beetje langer hangen op sommige plaatsen dan op andere en uiteindelijk zei hij: Bijna perfect. Ze keek hem verbaasd aan. Bijna perfect? Hij knikte overtuigd van ja. Oh Ze was een beetje overdonderd door zijn tactloosheid. Wat ontbreek er dan aan? Ik weet wel iets. zei hij. Wacht even. Hij liep de kamer uit en kwam even later terug met een klein doosje. Lily keek verbaasd toe en het was pas toen hij op zijn knie voor haar neerknielde, dat ze door had wat hij van plan was. Lily, wil je me de gelukkigste man op aarde maken door met me te trouwen? Hij opende het doosje ze zag een prachtige ring. Haar hart ging als een razende tekeer. Haar handen trilden een beetje van de shock, maar haar stem was vast toen ze antwoordde: Ja! Ja, natuurlijk! Ze trok hem recht en kuste hem. Hij schoof de ring rond haar vinger en zei: N ben je perfect. Ze lachte breed. Hun vingers verstrengelden en ze fluisterde in zijn oor: Ik hou zoveel van je. Ik hou nog meer van jou. Nog een lange kus volgde. ----------------------------------Smalofski

Hey! Zo ^^ Het is al weer zaterdag ^^ Dat gaat snel...

Ik ben veranderd van betareader. Nu leest flipdesterke na op foutjes (en het is duidelijk nodig XD) Thx daarvoor! Een leuke cliffhanger deze keer :-D (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 93 Look in the jaws of your own demise, watch your life pass before your eyes. Did you live like a dream come true, or did you just survive? Did you do all you could do? In a fall from a burning tower. What would you do with just one more hour? Live that hour out everyday. Like it was your last, you'll live much better that way. You're on a date with destiny. (Date with Destiny Pennywise) Ze waren wat te laat bij Byington, maar toen die hoorde wat de reden daarvoor was, was hij buiten zichzelf van vreugde. Hij haalde een paar flessen champagne tevoorschijn die vrolijk geledigd werden. Toen ze na het eten wat in de salon gingen zitten, keek Byington James onderzoekend aan. Ik ken jou. zei hij uiteindelijk. Maar ik weet niet meer waarvan. James grijnsde breed. Ik heb u eens ontmoet op een wedstrijd. Lily had mij kaartjes gegeven en Jij was die jongen met die hyper-enthousiaste vriend! Het schoot Byington opeens terug te binnen. Sirius, ja lachte James. Ja,ja, nu weet ik het weer. Ik vond het al raar dat Lily mij naar kaartjes vroeg terwijl ze waarschijnlijk geen Zwerkbal meer kon horen of zien. En dan doken jullie twee op Maar zo te zien wist ze precies waar ze mee bezig was. Lily werd een beetje rood. James schaterde het uit. Als je dt al raar vond... Ik werd dat jaar wakker op Kerstmis, en ik vond twee kaartjes voor de beste match van het jaar, die ik blijkbaar gekregen had van een meisje dat mij zowat haatte. Nu werd Lily nog roder. Byington keek haar verbaasd aan. Haatte? Lily lachte verontschuldigend en verstrengelde haar vingers in die van James. Tja, hij was nogal euh een kwal toen. Gelukkig kwam dat allemaal in orde. Byington schudde lachend zijn hoofd. Jij bent echt een nummero apart, Lily Evers. Ze grijnsde breed. Het was een stuk in de nacht toen ze afscheid namen van Peter en zijn vrouw. Ze zwaaiden nog een keer naar de enorme man die in de verlichte deuropening naar hen zwaaide. Ze liepen hand in hand de oprit af. Byington woonde nogal afgelegen, en zijn huis was omgeven door weiden. Zullen we een stukje wandelen? stelde ze voor. Ze hield van de nacht. Sommige mensen konden niet tegen het duister, maar zij hield ervan wat te lopen in het zwakke licht van de maan. Goed. zei James. Rustig liepen ze hand in hand tussen twee bomenrijen. Ze voelde zich in n woord gelukkig. Ze zuchtte tevreden. Krak!

Een tak brak achter hen. Ze draaiden zich geschrokken om. Er stonden twee mannen met lange, zwarte mantels en zwarte maskers achter hen. Wel, wel, gezellig aan het wandelen? Hij stootte een gemene lach uit. Dooddoeners. fluisterde James tegen Lily. Met zijn ene hand haalde hij zijn toverstok tevoorschijn en stak die uit naar de twee vijanden, met zijn andere hand duwde hij Lily beschermend achter zich. Wat willen jullie? riep hij naar de gemaskerde mannen. De tweede Dooddoener deed een stap naar voren en antwoordde kalm. Een van ons is gepakt door jullie. Daar ga jij nu voor boeten. Een gemene lach vulde de duisternis. Petrificus Totalis! James had niet gewacht tot de Dooddoener gedaan had met lachen en verstijfde hem halverwege zijn lach. De eerste Dooddoener keek razend naar zijn verstijfde collega, sprong vooruit en bulderde: Paralitis! De rode straal was naar Lily gemikt, en miste zijn doel niet. Het werd zwart voor haar ogen en ze zakte ineen. Enervatio! Ze lag op de grond en James zat bezorgd boven haar gebogen. Lily? Ben je in orde? Ben je gewond? Alles goed? Voorzichtig ging ze rechtop zitten. Ja, het gaat wel. Ze keek rond zich. De eerste Dooddoener lag bewusteloos naast zijn verstijfde maat. James hielp haar rechtop. We moeten het Ministerie waarschuwen dat er hier twee Dooddoeners zijn. zei James zakelijk terwijl hij naar de twee mannen keek, maar Lily kende hem beter dan dat. Inwendig kookte hij van woede. We kunnen vanuit Peters huis iemand roepen. antwoordde ze. Ze stond recht en ze liepen terug naar het huis dat maar een meter of 20 verder lag. Ze hadden echter nog geen tien passen gezet, toen ze een kleine plop achter zich hoorden. Vliegensvlug draaide James zich weer om en hield zijn toverstok in aanvalspositie. Lily liet een korte gil ontsnappen toen ze zag wie net verschijnseld was. De man die daar stond, geflankeerd door een stuk of vijf Dooddoeners, leek meer op een buitenaards wezen dan op een mens. Zijn rode ogen waren zo koud dat ze rillingen over haar rug voelde lopen. Je-weet-wel fluisterde James, amper hoorbaar. Lily besefte dat hij gelijk had. Als je iets gedaan wilt hebben, moet je het ook altijd zelf doen. zuchtte Voldemort verveeld, en het volgende moment verscheen een gemene lach op zijn gezicht. Grijp hen! brulde hij. Dat was het teken waar de Dooddoeners op gewacht hadden. Vijf rode stralen vlogen hun richting uit. Reflecto! Een onzichtbaar schild vormde zich voor James en Lily, maar dat kon de combinatie van vijf vloeken niet aan. Ze werden achteruit geblazen en landden hard op de grond. Hun toverstokken werden uit hun handen getrokken door een simpele ontwapeningsspreuk. Een van de vijf Dooddoeners raapte hun toverstokken op. Voldemort liep naar hen toe. Jij wordt een behoorlijke doorn in mijn oog. siste hij tegen James. Het is beter om jullie meteen uit de weg te ruimen voor je te veel schade kunt aanrichten. Voldemort richtte zijn toverstok naar James, klaar om te vuren. Ze waren compleet hulpeloos. Hun toverstokken waren afgenomen, ze waren omsingeld door Dooddoeners en hun leider stond op het punt een einde te maken aan hun leven. Lily had gedacht

dat ze banger zou zijn. Maar terwijl ze daar hulpeloos op de grond zaten, voelde ze James hand op de hare, en haalde er de steun uit om niet ter plekke flauw te vallen. James kon niets beginnen tegen de Dooddoeners, maar hij kon wel maken dat hij eervol ten onder ging. Onder de verbaasde blikken van zijn tegenstanders stond hij op, hielp ook Lily op haar voeten, en keek de dood recht in zijn felrode, katachtige ogen. Een spottende lach verscheen op Voldemorts gezicht. Dwazen! Avada - ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Ik ging eigenlijk pas zaterdag weer posten, maarja XD 'k kon mezelf weer niet tegenhouden... *zucht* Aan dit tempo, zit ik zo weer zonder voorraad.. maar soit... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 94 I'm gonna fight 'em off. A seven nation army couldnt hold me back. They're gonna rip it off. Taking their time right behind my back. And Im talking to myself at night because I cant forget. Back and forth through my mind. (Seven nation army The White Stripes) Een spottende lach verscheen op Voldemorts gezicht. Dwazen! Avada - Een fontein van tien rode stralen die werd afgevuurd op het groepje Dooddoeners, verhinderde Voldemort zijn dodelijke vloek af te maken. Woedend keken ze naar wie hen verstoord had. Lily was zeker dat Voldemort ng bleker werd toen hij de lange statige gestalte van Perkamentus zag die dichterbij kwam en de ene na de andere spreuk afvuurde. Naast hem stonden een zevental Schouwers. Terugtrekken! brulde Voldemort, en hijzelf en de vijf Dooddoeners verdwenen ter plekke. De schouwers die Perkamentus met zich meegenomen had, liepen naar de twee Dooddoeners die James had uitgeschakeld. Perkamentus zelf liep naar James en Lily, die verbaasd om zich heen keken naar de Schouwers en nog niet helemaal goed leken te beseffen dat ze gered waren. Zijn jullie in orde? vroeg Perkamentus bezorgd. Het was alsof Lily wakker werd uit een dagdroom. Haar ademhaling versnelde, haar hartslag vloog de hoogte in en haar handen begonnen te trillen nu ze besefte dat ze op een haar na dood geweest waren. O God fluisterde ze en viel flauw.

Toen ze bijkwam, lag ze in een groot, onbekend bed. Ze kreunde een beetje en deed voorzichtig haar ogen open. Byingtons hoofd was boven haar gebogen. Ze komt bij! riep hij naar iemand achter zich. Ze wou rechtop gaan zitten, maar Peter duwde haar terug naar beneden. Blijf maar even liggen, Lily, meisje. Je bent nog wat zwakjes. Ze voelde dat hij gelijk had en bleef liggen. Blijkbaar was het James geweest naar wie hij geroepen had, want hij kwam snel aangelopen, met een deken over zijn schouders en een dampende tas in zijn hand. Lily! Alles in orde? Hoe voel je je? Goed, goed. mompelde ze. Het was waar. Ze was nog wat zwak, maar voor de rest was ze wel in orde. Wat is er gebeurd? Je bent flauw gevallen. Oh. Ze pijnigde haar geheugen en plots kwam het allemaal terug. Je-weet-wel! Hij was daar en ging ons vermoorden! riep ze verschrikt uit. Ze wou uit het bed kruipen, maar James liet haar niet verder komen dan rechtop zitten. Rustig, rustig, hij is weg. Lily kalmeerde weer. Op dat moment werd een deur opengeduwd en kwam Perkamentus de kamer binnen. Peter, ik zou even willen praten met James en Lily. zei hij tegen Byington, die opstond en de deur achter zich sloot, zodat ze alleen in de kamer waren. Hoe voel je je? informeerde Perkamentus. Goed, goed. antwoordde Lily routinematig. Goed. zei Perkamentus en glimlachte. Hij trok een stoel dichterbij en ging zitten. Ik wil graag iets met jullie bespreken. Lily en James keken elkaar even aan en toen begon Perkamentus te vertellen. Het was Peter Byington die daarnet door had dat jullie in de problemen zaten. Hij hoorde knallen, en kon zien dat jullie werden aangevallen door twee gemaskerde mannen. Hijzelf was naar eigen zeggen geen partij voor een stelletje Dooddoeners, maar hij verwittigde wel zo snel mogelijk het ministerie. De Schouwer waarmee hij sprak, was echter ook een lid van de Orde van de Feniks, en verwittigde mij. Samen met nog enkele leden van de Orde, waren we net op tijd om jullie van een verschrikkelijke dood te vrijwaren. Lily keek Perkamentus verward aan. De Orde van de watte? Perkamentus glimlachte. De Orde van de Feniks. Daar wil ik het met jullie over hebben. Voldemort wint aan macht, en de Schouwers kunnen hem niet aan. Geen belediging aan het adres van de Schouwers, zei hij snel tegen James, maar ik vond het noodzakelijk om mijn eigen groep van vertrouwelingen op te richten om Voldemort meer effectief te kunnen bestrijden: De Orde van de Feniks. Het is een groepering van zeer getalenteerde heksen en tovenaars die de strijd aanbinden tegen Voldemort en zijn aanhangers. Jullie hebben een staaltje van hun krachten gezien daarnet. Lily en James staarden Perkamentus nu met open mond aan. James, als ik me niet vergis, heb jij eerst twee Dooddoeners overmeesterd voor Voldemort kwam, correct? James knikte en Perkamentus glimlachte. Ik ben niet verbaasd. Daarom zou ik ook vereerd zijn, als jullie bereid zouden zijn om toe te treden tot de Orde van de Feniks. Lily knipperde even verbaasd met haar ogen. Had ze dat nu allemaal goed gehoord? Perkamentus had zijn eigen legertje en wilde dat zij meededen? Absoluut!

Nu keek ze even verbaasd naar James, die trots stond te glunderen. Wat?! James? Maarmaar Hij keek haar vragend aan, alsof hij geen enkele reden kon verzinnen om niet ja te zeggen. Ze moest lachen. Nou goed dan. Perkamentus glimlachte breed. Ik waardeer dit ten zeerste. Nu, het lijkt me beter dat we de details op een ander tijdstip bespreken. Ik kan me voorstellen dat jullie wel genoeg te verwerken hebben voor n dag. Hij stond op en geeuwde even. Excuseer. Wel, nog een goede avond. Hij liep naar de deur, maar vlak voor hij de kamer verliet, draaide hij zich nog eens om en glimlachte. En gefeliciteerd met jullie verloving. Ze grijnsden alle twee breed. Toen ze de volgende ochtend met veel moeite Byington konden overtuigen dat ze in orde waren, liet hij hen naar huis vertrekken. Ze stonden voor de deur van hun appartement en wilden net binnengaan toen ze binnen stemmen hoorden. Wacht hier. fluisterde James en opende zo stil mogelijk de voordeur een beetje. Zou je niet even wachten tot ze terug zijn? hoorden ze een van de stemmen zeggen. Ach wat! Mi casa, su casa toch? antwoordde de andere. Dat is gn excuus, Sirius! James en Lily moesten lachen. James opende de deur nu volledig. Remus zat op een van de keukenstoelen te kijken naar Sirius die de koelkast had opengetrokken en er een stuk taart aan het uithalen was. Hij draaide zich om, zag James en Lily staan, keek naar het stuk taart in zijn hand en stak het toen uit naar Remus: Hier, het stuk taart dat je wou. Remus begon verontwaardigd te sputteren, en Lily en James begonnen te lachen. Sirius keek hen verontschuldigend aan en zei: Ik heb hem nog proberen tegen te houden Lily glimlachte en zei tegen Remus: Eet maar op hoor. Ik zou anders ook wel een stukje lusten. zei Sirius snel, maar Lily grijnsde een beetje en zei: Sorry, Sirius, dat was het laatste stuk. Het leven is voor de rappe Remus stak grijnzend zijn tong uit en begon aan het stukje taart. James grijnsde ook en gaf Sirius een boterbiertje in de plaats. Toen Lily en James hun jassen uit hadden en ook hadden plaatsgenomen aan de tafel, vroeg James: Zo, wat heeft jullie doen besluiten om in te breken en mn koelkast te plunderen? Remus grijnsde even met een mond vol taart en Sirius beantwoorde de vraag. We hebben allebei bezoek gekregen van Perkamentus. Hij kwam met het mafste idee ooit. De Orde van de Feniks. Of jullie lid wilden worden. vulde James aan. Ja precies! Ja, dat aanbod heeft hij ons ook gedaan. Wat hebben jullie gezegd? Wat dacht je? Er verscheen een grote lach op Sirius gezicht. Zij aan zij kunnen vechten met Perkamentus, de Dooddoeners eens cht te grazen kunnen nemen, de dood in de ogen kijken Ja natuurlijk! Remus maakte een gebaartje dat zoveel betekende als: Ik was wat minder enthousiast over dat de dood in de ogen kijken-gedoe, maar heb toch maar ja gezegd. Ze praatten een tijdje over de Orde. Waarom denk je dat Perkamentus Wormstaart niet heeft gevraagd? vroeg James. Remus en Sirius haalden hun schouders op. Lily rolde met haar ogen. Och, komaan, alsof jullie dat niet weten. Maar de drie mannen keken haar oprecht verbaasd aan. Weet jij wl waarom misschien? Ze zuchtte verveeld.

Kijk, ik weet dat Peter een vriend is en zo, maar je moet toch toegeven dat hij nooit echt op hetzelfde niveau zat als jullie gedrien he? Schoorvoetend gaven ze toe. Voor een keertje waren James en Sirius niet zo enthousiast om toe te geven dat ze beter waren dan de rest. Remus had gedaan met zijn stukje taart en wou het bordje op het aanrecht zetten maar Lily stak haar hand uit en nam het van hem aan. Geef maar, dan was ik het meteen even af. Ze haalde haar toverstok uit haar zak en behekste de spons zo dat hij vanzelf het bord begon af te wassen. Ze ging terug zitten en besefte dat Remus haar raar zat aan te kijken. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek onderzoekend naar haar handen. Is er iets, Remus? Hij stond recht, greep haar hand beet en keek naar de ring die James haar de vorige dag gegeven had. Dit lijkt verdacht veel op een verlovingsring. zei hij uiteindelijk en keek haar afwachtend aan. Ze werd een beetje rood. Euhm Ze keek even naar James en vochten in stilte uit wie het zou gaan zeggen. Sirius verslikte zich in zijn boterbier en keek hen verbijsterd aan. Jullie zijn jullie gaan trouwen?! Ja, zei James uiteindelijk. Gefeliciteerd! zei Remus en lachte. Sirius aan de andere kant gaf hen elk een enorme knuffel, zodat ze bijna gewurgd werden. Toen hij ze weer los liet, keek hij hen streng aan en vroeg: En als Maanling die ring niet gezien had, wanneer waren jullie dan van plan ons eens in te lichtten? Sorry Sirius, we waren het eerlijk gezegd een beetje vergeten, met wat gisteren gebeurde en zo. Sirius mond viel open. Je was het vergeten?! Wat is er gisteren gebeurd, dat jullie zoiets konden vergeten?! James zuchtte bij de herinnering en zei: We werden aangevallen door Je-weet-wel WAT?! Sirius en Remus keken hen allebei geschokt aan. Met een grimmig gezicht vertelde James de hele gebeurtenis. Naarmate hij meer en meer vertelde, verstarden de gezichten van Sirius en Remus en toen hij gedaan had, waren ze woedend en vastberaden Voldemort af te maken. En het liefst grondig en bijzonder pijnlijk. ----------------------------------Smalofski

Hey! Zaterdag (of beter gezegd, Vrijdagavond, 11 na 1 XD), en dus een nieuw stukje. Voor de luie mensen die geen zin hebben om het stukje van het bal te gaan zoeken, maar wel zin krijgen om het nog eens te lezen, na het lezen van dit stukje:

Hoofdstuk 95 'Memories, pressed between the pages of my mind. Memories, sweetened thru the ages just like wine. Quiet thought come floating down. And settle softly to the ground. Like golden autumn leaves around my feet. I touched them and they burst apart with sweet memories, Sweet memories. (Memories Elvis Presley) Een paar dagen later ontvingen ze een uil van Perkamentus, waarin hij hen verzocht naar de eerste vergadering van de de Orde van de Feniks te komen, de volgende dag op Zweinstein. Met een zachte plop verschenen Lily en James voor het hek dat Zweinsveld met Zweinstein verbond. Ze wandelden naar het kasteel toe. James liep de trappen van het kasteel op, en merkte plots dat zijn toekomstige vrouw niet meer volgde. Lily was voor de trappen blijven staan, omdat haar aandacht getrokken werd door de geur van de rozenbosjes naast de ingang van Zweinstein. Ze volgde het padje rond het kasteel dat in de jaren behoorlijk overgroeid was geraakt en vond uiteindelijk waar ze naar op zoek was: de laaghangende tak waar ze op het bal zoveel jaren geleden opgezeten had. James was haar gevolgd en legde zn handen op haar schouders. Dat brengt herinneringen terug. zuchtte hij. Lily knikte. De allereerste keer dat ik Amortentia rook, leidde het me terug naar deze plek. zei ze zacht. Natuurlijk wou ik het toen niet geloven Ik dacht dat Slakhoorn een fout had gemaakt in de bereiding. James grinnikte en drukte een kus op haar voorhoofd. Ik was zo in de war die avond van het bal, mijmerde Lily verder, Ik heb de hele nacht liggen huilen, wensend dat ik niet was weggelopen Echt waar? vroeg James verbaasd. Lily knike. Maar Nicolas Ze zuchtte en zweeg. Na een paar minuten stilte vroeg James: Wil je weten waar mijn Amortentia naar ruikt? Lily knikte en vroeg lachend: Naar mij? Naar de ziekenzaal. zei James serieus. De ziekenzaal?! Lily moest lachen. Een verborgen crush op Madam Plijster gehad of zo? Maar James lachte niet. Het doet me denken aan het moment dat je flauw viel, nadat je het van Nicolas had gehoord Lilys lach verdween op slag. Ik droeg je naar de ziekenzaal, en ik stond daar, met jou in mn armen En iedereen was in paniek en rende als een kip zonder kop rond. Ze legden je in een bed en probeerden je wakker te krijgen, maar je wou maar niet ontwaken Tranen sprongen in haar ogen nu ze besefte hoe moeilijk dat voor hem moest geweest zijn. Ze waren mij een beetje vergeten. Ik stond daar en keek naar jou en opeens drong het tot me door Dat jij er misschien niet altijd zou zijn En dat was een ondragelijke gedachte Het was toen dat ik besefte dat ik van je hou De hele tijd had James nogal afwezig naar de tak zitten staren, maar een gesmoorde snik van Lily deed hem opkijken. Met grote, betraande ogen keek ze hem aan. Oh, meisje, niet huilen. glimlachte hij, trok haar stevig tegen zich aan en drukte een kus op haar voorhoofd. Je bent hier nu, bij mij en dat is al wat telt. Ze knikte, veegde haar tranen weg en deed een moedige poging om te lachen.

Beter. glimlachte hij, en kuste haar. Ik hou van je. Ze liepen het kasteel binnen en zagen dat het eten net gedaan was, en dat de leerlingen uit de Grote Zaal kwamen gestroomd. Ze liepen tegen de stroom in de Grote Zaal in en keken om zich heen. Er was nog niets veranderd. De meeste leerkrachten waren reeds weg, maar aan de overkant van de zaal vingen ze Anderlings blik. Ze zagen haar opschrikken en naar hen toe snellen. Wat een verrassing! Lily Evers en James Potter! Welkom, welkom! Hallo, professor Anderling. antwoordde Lily beleefd en schudde haar hand. Ach kom, kom Jullie zijn geen leerlingen meer. Zeg maar Minerva. James grinnikte bij de gedachte haar Minerva te noemen. Anderling keek van de een naar de ander. En hoe gaat het met jullie? Zijn jullie nog steeds samen? Lily moest blozen bij die nogal persoonlijke en niet echt subtiele vraag van haar oud-professor, en knikte. Anderling keek hen met genegenheid aan. Jullie waren altijd al het het meest bewogen koppel dat Zweinstein had. Jullie verschilden als water en vuur en toch Kijk jullie nu eens aan. Jullie zijn Verloofd. vulde James haar aan. Anderlings mond viel open en veranderde in een grote lach. Ze sputterde wat woordjes, besefte dat ze toch niet de juiste woorden zou vinden om haar vreugde te uiten, en omhelsde hen beiden. Proficiat! Wacht tot Albus dat hoort! Jullie zijn hier, veronderstel ik, om hem te zien voor jeweet-wel? Lily knikte. Ja, inderdaad, maar we zijn een beetje te vroeg. En professor Perkamentus weet het al. We dachten dat we misschien eerst nog wat rond konden kijken in het kasteel, wat herinneringen opdoen Wel, laat je dan door mij niet ophouden. Ik zie jullie straks wel weer, op de vergadering. Ze namen afscheid en vlak voor ze elk hun eigen weg gingen, zei Anderling nog: Ohja, een reuzenmanta kan van pas komen Na deze bizarre mededeling verdween ze door een deur. Dankzij de tip van professor Anderling begonnen Lily en James hun bezoek aan Zweinstein met de Griffoendortoren. De Dikke Dame kneep haar ogen tot spleetjes toen de twee voor haar neus stonden. Jullie zijn geen leerlingen zei ze achterdochtig. Neen, inderdaad. glimlachte Lily We zijn oud-studenten. Herken je ons niet meer? De Dikke Dame keek nog eens goed, sloeg toen haar hand voor haar mond en zei knikkend: Jaja, ik herken jullie nog wel. Jij ze wees naar Lily was hoofdmonitor. En jij ze keek nu afkeurend naar James was de oorzaak van mijn oververmoeidheid! Jij leek wel allergisch voor je bed! James grijnsde breed en zei quasi-verontwaardigd: Schilderijen kunnen toch niet oververmoeid raken? Dat is niet het punt! Ze moesten alle twee lachen. Mogen we naar binnen? vroeg Lily, Het wachtwoord is Reuzenmanta. Plichtsbewust opende het portret en zo konden Lily en James naar binnen kruipen. Binnen was het nog niets veranderd. Misschien waren de leerlingen weer een centimeter of tien gekrompen in vergelijking met hun generatie, maar de kamer zag er krak hetzelfde uit. Ze werden onbeschaamd aangestaard door de Griffoendors. Een meisje uit het zesde of zevende jaar liep voorzichtig op hen af. Hey, kan het zijn dat ik jullie ken? Zaten jullie een paar jaar geleden ook in Griffoendor? Lily knikte en glimlachte. Ja, dat klopt. Kenden we jou? Het meisje kwam haar zo bekend voor

Ze lachte even en zei: Nee, jullie niet persoonlijk, maar die vriend van jou ze sprak tot James Sirius wel. Ik ben Sandra. Met het horen van haar naam, klikte het in Lilys hoofd. Dit was Kathys opvolgster geweest! Sandra! Ja, ik ken jou nog wel! lachte ze. Ik wist niet dat jij nog op Zweinstein zat? Ja, mn laatste jaar. Doen jullie Sirius mn groeten als jullie hem nog eens zien? Zullen we doen. Sandra zwaaide eens en liep weer weg. Dat was toch een aardig meisje dacht Lily, toen ze haar nakeek. Jammer dat het niets geworden is tussen hen Na een kort bezoek aan de rest van Zweinstein, werd het wel eens tijd dat ze naar Perkamentus gingen ----------------------------------Smalofski

Ohjee, Bijna vergeten dat het al weer zaterdag was... o.O Ik heb het ook zo druk gehad... Daarom dat er geen stuk verschenen is deze week, 'k had het een beetje te druk. Volgende week moet ik op stage, naar Frankrijk, dus dan zal ik ook geen stuk posten... Maar ik kom vrijdag thuis, dus zaterdag is er wel weer eentje ^^ Dit stukje is denk het het meest recent geschreven... Ik ben er niet 100% gelukkig mee, maar dat komt vooral omdat die hele Orde dinges mij niet bijster interesseren... Maar het moet een groot deel van hun leven uitgemaakt hebben, dus het moet er wel in... Het is een heel groot stukje, om een beetje goed te maken voor het zo lange wachten ;-) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 96 This is the revolution. You know itll never end. This is the new solution. You know, you cant pretend. Were the new noise pollution. You know we will defend. This is the revolution. You know, itll never end. (Revolution calling The Fight) Lily en James gingen Perkamentus kantoor binnen. Zo te zien waren ze de eersten, want op Perkamentus na was het kantoor leeg. Aaah, vrienden, welkom! Perkamentus stond op van zijn bureau en begroette hen hartelijk. Minerva zal zo meteen komen, en dan kunnen we gaan, jullie zijn de laatsten. Verward keek Lily hem aan. Gaat de vergadering dan niet hier door? Neen, glimlachte Perkamentus, Ik vond het alleen veiliger om eerst hier af te spreken. Zweinstein is, zoals jullie ongetwijfeld wel weten, bijzonder goed beveiligd. Een beveiliging die het

hoofdkwartier van de Orde op dit moment nog mist, al is er natuurlijk al een zekere mate van bescherming aanwezig. Maar laat ik jullie niet vervelen met de technische details. Hij glimlachte breed naar Lily en James. Tien minuten later, werd er geklopt op de deur van het kantoor van professor Perkamentus. Nadat Perkamentus vrolijk Binnen riep, werd de deur geopend en kwam Anderling binnen. Aaaah, Minerva, goed goed. zei Perkamentus, Nu we volledig zijn, kunnen we vertrekken. Hij liep naar het midden van zijn kantoor. Lily, James en Andeling bleven een beetje op afstand, afwachtend wat het schoolhoofd ging doen. Zou hij een viavia maken? vroeg Lily zich af. Ze hoopte van niet, ze hield niet zo van reizen met een viavia, het maakte haar altijd wat misselijk. Maar Perkamentus liep naar het midden van de kamer, maakte een ingewikkelde beweging met zijn toverstok en er verscheen een blauw, mistig, draaiend portaal. Hij draaide zich glimlachend weer naar hen en zei vriendelijk tegen Anderling: Dames eerst. Ze knikte goedkeurend en liep het portaal in. Even werd ze omhuld door blauwe mist en toen was ze weg. Een beetje aarzelend volgde Lily Anderling. Eventjes werd ook zij omhuld door een dichte, lichtblauwe mist, maar al snel zag ze de mist vorm aannemen en stond ze in een grote zaal. Haar eerste indruk was, dat ze in een burcht of kasteel stond. De muren leken haar behoorlijk oud, maar ook heel stevig. Er viel veel licht door de hoge ramen en het plafond leek wel een kilometer hoog. Ze keek haar ogen uit, en toen James even later naast haar stond, staarde hij gewoon mee Het was duidelijk dat deze zaal lange tijd had leeg gestaan, en pas onlangs terug in gebruik was genomen. Er stonden een paar tafels, een handvol stoelen, een hoge boekenkast, die nog half leeg was, en bizar genoeg een tapijt voor het haardvuur, waar een gezellig vuurtje in brandde. Lily vermoedde dat het nog maar pas brandde, want het was niet bepaald warm in de zaal. We moeten het nog wat inrichten, zei Perkamentus rustig, en liep samen met Anderling naar de tafels en stoelen, waar de andere genodigden zaten. Lang niet iedereen had een stoel, en de meesten zaten op de tafels, maar Sirius stond zijn stoel af aan Lily, toen ze zich bij het groepje voegden. Ik stel voor dat we meteen beginnen, begon Perkamentus, die in het midden van het groepje was gaan staan. Onmiddellijk vielen alle stemmen stil, alsof hij hen massaal met de Silencio-spreuk had betoverd, maar dat was niet zo. Lily besefte dat iedereen in deze ruimte evenveel respect had voor Perkamentus, en dat niemand er maar van zou durven dromen om hem in de rede te vallen. Er kwamen een paar mensen uit de andere kamer. Lily herkende een paar ervan als de schouwers die hen gered hadden van Voldemort. Ze hielden zich een beetje afzijdig, maar luisterden wel mee. Lily besefte dat dit al leden waren van Perkamentus Orde, en waarschijnlijk deze toespraak al gehoord hadden. Anderling liep op ze af en begroette ze in stilte. Welkom op jullie eerste vergadering van de Orde van de Feniks. Een zacht geluidje kwam van de boekenkast en Lily zag dat het kwam van een prachtige, rood met goude vogel, die er bovenop zat. Een Feniks. Pekamentus feniks, zo te zien, want Perkamentus keek hem vol genegenheid aan, en vervolgde: Zoals jullie ongetwijfeld wel weten, leven we niet in veilige tijden. De duistere tovenaar Voldemort Er ging een trilling door de groep mensen, verschillenden keken schichtig achterom, alsof ze verwachtten dat hij plots achter hen verschenen zou zijn. Maar Perkamentus ging onverstoorbaar door, alsof hij zelfs niet gemerkt had welke uitwerking zijn woorden had. is al jaren langzaam macht aan het winnen. Het lijkt erop dat het niet lang meer zal duren voor het Ministerie van Toverkunst valt, en de wereld in de handen van deze uitzonderlijk getalenteerde, maar even donkere tovenaar valt. Een paar mensen keken hem wantrouwig aan, toen ze Perkamentus compliment hoorden. Jazeker, uiterst getalenteerd, hoewel we dat niet gemakkelijk willen toegeven, wat begrijpelijk is. Maar de ergste fout die we nu kunnen maken, is Voldemort onderschatten.

Iedereen knikte, ze wisten dat Perkamentus gelijk had. Het is essentieel dat we Voldemort stoppen. Lily hoorde het vuur in Perkamentus stem, en was plots blij dat ze aan zijn kant stond. Voldermort mocht dan uiterst getalenteerd zijn, niemand, zelfs hijzelf niet, kon ontkennnen dat Perkamentus meer toverkracht bezat dan Voldemort. Maar het vertrouwen in de medemens is weg, vervolgde Perkamentus met een ernstig gezicht. Niemand vertrouwt elkaar nog. Kinderen worden geleerd om iedereen te wantrouwen, en ook volwassenen vertrouwen geen vreemden meer. Dat is, natuurlijk, logisch, en ongetwijfeld deel van Voldemorts strategie. Hoe kan je vechten, als je niet zeker bent dat je collega je rug dekt, of gewoon zijn kans afwacht om je van achteren aan te vallen? Iedereen hing aan Perkamentus lippen, toen die even pauzeerde, alvorens verder te gaan. Daarom denk ik dat we meer kans maken, als we eerst elkaar leren vertrouwen, en dan die sterke band tegen Voldemort gebruiken. Ik kwam op het idee deze Orde op te richten. Een groep tovenaars en heksen die elkaar kunnen vertrouwen, en samen de strijd aanbinden tegen Voldemort. Ik ben er van overtuigd dat Voldemort spionen heeft in het Ministerie, wat het werk van de Schouwers er niet op vermakkelijkt. Lily keek vanuit haar ooghoek naar James, die in zichzelf knikte. In een beperktere groep is het makkelijker om spionnen te ontmaskeren. Bovendien is een kleine groep makkelijker en beter te organiseren. Kortom, ik dacht, en denk nog steeds, dat het oprichten van deze Orde een doorbraak kan betekenen in het verzet tegen Voldemort. Er brak een opgewonden gemompel uit. Sommigen klonken opgelucht, maar anderen waren duidelijk wat minder euforisch. Toen Perkamentus weer het woord nam, zweeg iedereen weer onmiddellijk. Ik heb dit oude kasteel gekozen als uitvalbasis voor de Orde. De precieze ligging ervan zal ik nog niet met jullie delen, uit veiligheidsredenen. Maar ik kan wel vertellen dat het in de buurt van Londen ligt, en het door een uitgebreid netwerk van ondergrondse gangen, bijzonder geschikt is als schuilplaats, n als uitvalbasis voor aanvallen. Ik heb reeds een beperkt aantal leden. Voornamelijk Schouwers waarvan ik weet dat ze te vertrouwen zijn. Maar om een goede functionerende organisatie te hebben, hebben we meer leden nodig. Jullie. Jullie zijn niet allemaal schouwers, maar ik denk dat ieder van jullie een belangrijke rol kan spelen in de Orde. Het is de bedoeling om later de Orde uit te breiden, waarbij alle kandidaten zorgvuldig gecontroleerd worden, voor ze toegelaten worden. Ik wil jullie echter op het hart drukken, dat ieder van jullie goed overweegt of hij of zij werkelijk bereid is, hier aan deel te nemen. Het kan en zl uitzonderlijk gevaarlijk worden, en ik vrees dat veel van jullie het leven zullen laten. De stappen die zullen moeten genomen worden, in het verzet tegen Voldemort, zullen bijzonder risicovol zijn. Hij keek de groep aan, en de blik in zijn lichtblauwe ogen zou Lily niet gauw vergeten. Er glinsterde een sprankeltje hoop. Echter, ik ben overtuigd dat we op deze manier Voldemort kunnen stoppen, en ik kan jullie beloven, dat ik jullie niet op het spel zou zetten, als ik dacht dat er een ander manier zou zijn om onze wereld te redden. Perkamentus zweeg, blijkbaar was zijn toespraak gedaan. Het bleef stil, op de zachte geluidjes van de feniks op de kast na. Die klapte zijn vleugels open en vloog naar beneden, waar hij op de schouder van Perkamentus ging zitten, en, net als zijn eigenaar, naar de groep keek, waaruit nog steeds geen geluid kwam. Minuten lang bleef het stil in de groep, maar noch Perkamentus, noch de feniks, maakte een geluid. Lily schrok toen ze merkte hoeveel geluid haar stoel maakte in de lege zaal, toen ze opstond. Iedereen keek haar geruisloos aan. U kan op mij rekenen, zei ze zachtjes, maar omdat het zo doodstil was, was het duidelijk hoorbaar. Perkamentus glimlachtte, en knikte toen dankbaar. Een voor een stonden ook de anderen op, en allemaal, zonder uitzondering, legden ze hun leven in de handen van Perkamentus, hopend op een betere toekomst voor hen en hun kinderen.

In de weken die volgden, werden ze nog een paar keer uitgenodigd op Zweinstein, dat nog steeds als tussenstap naar het onbekende kasteel diende, waar ze op de hoogte werden gehouden van de vorderingen. Het kasteel werd door Perkamentus zelf bijzonder goed beveiligd. Er werd een Fidelusspreuk over uitgesproken, zodat niemand de schuilplaats kon verraden, zelfs al zouden ze het willen. Zodoende kon Perkamentus hen de precieze locatie van het kasteel Latney vertellen, zodat ze niet steeds via Zweinstein hoefden te komen. Er werden ook meer en meer leden toegevoegd aan de Orde, waaronder Peter, voorgedragen door James en Remus. Sirius hield zich opvallend afzijdig in de kwestie. Perkamentus had uiteraard de leiding, en stuurde af en toe wat mensen uit op een missie. Vaak wisten die zelf niet waarom ze precies moesten doen wat Perkamentus van hen verlangde, maar hun vertrouwen in hem was zo groot, dat ze er niet naar vroegen. Lily en James spendeerden vele avonden in het kasteel. Soms gingen ze mee vechten tegen Dooddoeners, soms bleef Lily in het kasteel, om gewonden te verzorgen, soms oefenden ze nieuwe spreuken, of trainden ze in het dueleren. Soms brachten ze simpelweg gezellige avonden door voor het haardvuur, waarop ze de leden van de Orde wat beter leerden kennen. Er waren een paar oude schoolkameraden van hen bij, zoals Frank Lubbermans, een jongen die ze herkenden als een leerling van Huffelpuf, een jaar ouder dan zijzelf, en zijn vrouw. Anderen kenden ze helemaal niet, maar werden door Perkamentus zeer gerespecteerd, en dus door hen ook. Een voorbeeld van die laatste was Alastor Dolleman. James en Sirius kenden hem van naam. Hij was een legende onder de Schouwers. Bijzonder vlug met de toverstok, en zeer moeilijk om ongezien te passeren. Lily had, samen met de andere vrouwelijke leden van de Orde die er zin in hadden, de taak op zich genomen om het kasteel wat leefbaarder te maken. Ze hadden de badkamer, keuken en de zaal wat opgeknapt, samen met een paar slaapkamers, waar gewonden konden liggen of leden van de Orde zich ongestoord konden terugtrekken als ze daar behoefte aan hadden. De eerste zware klap kwam, toen de eerste dode viel. Perkamentus was samen met een groepje Orde-leden naar een vermoedelijk schuilhol van Dooddoeners getrokken. Daar waren ze echter op een groter aantal Dooddoeners gestoten dan verwacht. Een vrouw had de aanval niet overleefd. Haar naam was Roza Linders geweest. De anderen hadden haar lichaam terug meegenomen naar het hoofdkwartier van de Orde. De sfeer was bijzonder bedrukt geweest die avond. Het was alsof sommigen toen pas beseften dat het werkelijk gevaarlijk was wat ze deden. Ook Lily was bijzonder geschokt geweest door de dood van Roza. De vorige avond hadden ze nog samen lachend de gordijnen gestreken, vandaag was Roza dood. Ze had haar verdriet omgezet in een soort vastbeslotenheid om Voldemort en zijn Dooddoeners te geven wat ze verdienden. Maar het bleek niet allemaal zo gemakkelijk. Ze waren vaak zo in de minderheid, dat het een verloren zaak leek. Maar de Dooddoeners bleken in tegenstelling tot de Ordeleden niet geselecteerd te zijn op basis van talent. Vaak hadden ze geen kans tegen Orde. Desondanks mochten ze niet onderschat worden, vanwege hun enorme aantallen, en sluwheid. Lily en James dagen zaten bijzonder vol, met hun studies, de voorbereidingen van hun huwelijk en nu ook de Orde. Ze leerden in korte tijd bijzonder veel bij, door ervaring bij de Orde. Lily merkte dat ze beter en beter werd in het vechten en dat gaf haar ook het zelfvertrouwen om het op te nemen tegen de Dooddoeners. Ze wist wat ze kon, en zolang ze haar toverstok bij zich had, was ze niet echt bang. Ze besefte dat dit de reden was waarom James en Sirius zo enthousiast waren geweest om Schouwers te worden. Zij waren altijd al zo goed geweest Bovendien voelde het goed om die Dooddoeners te geven wat ze verdienden. Voor al die onschuldigen die ze vermoord hadden, voor al die zwevende doodskoppen, die het zoveelste verwoestte gezin aanduidden, voor al die kinderen, die nooit hun ouders zouden kennen. Het maakte het de moeite waard.

----------------------------------flipdesterke

Hey allemaal. :) Ik ben de beta-reader van Smalofski. Zoals jullie waarschijnlijk weten is ze deze week weg en zou er eigenlijk pas zaterdag een nieuw stukje gepost worden. Ze heeft mij echter toestemming gegeven om al voor die tijd nog een stukje te posten, aangezien het anders nogal zielig is voor de grote fans ;) Ik heb het stuk hieronder dus niet geschreven:P Het is allemaal van Smalofski. Ik ben alleen maar de beta-reader die nu een stukje mag posten :P. Iig wens ik jullie veel plzier met het lezen van dit stukje. Hoofdstuk 97 And I will take you in my arms. And hold you right where you belong. til the day my life is through. This I promise you, this I promise you. Ive loved you forever. In lifetimes before. And I promise you, never will you hurt anymore. I give you my word, I give you my heart. This is a battle weve won. And with this vow, forever has now begun. (This I promise you N sync) Langzaam liep Lily door het gangpad van de kerk. Aan weerskanten zag ze bekende gezichten. Vrienden, familie, kennissen. Ze liet haar blik over de hoofden glijden, alvoor ze naar voren keek. Naar de priester die op haar stond te wachten. Naar Sirius, die glimlachte en er knapper dan ooit uitzag. Maar vooral naar James, die naast Sirius stond en nerveus naar haar keek. Ze glimlachte even naar hem en ze zag hoe hij onmiddellijk ontspande. Ze was nu bijna bij hem. Ze keek even opzij, toen ze Remus en Peter passeerde, die op de voorste rij zaten en haar beiden een lach stuurden. Eindelijk stond ze naast James. En er was geen plek ter wereld waar ze nu liever had gestaan. Haar vader, aan wiens arm ze hing, tilde haar sluier op en gaf haar een zoen op haar wang. Veel geluk, meisje. zei hij, en ging toen naast haar moeder op de voorste rij zitten. De priester begon te praten, maar Lily luisterde niet. Ze wist wat hij zei en het belangrijke gedeelte kwam nu nog niet. Ze liet haar ogen dwalen naar Lizzie die als bruidsmeisje naast haar stond. Niet echt traditioneel, een getrouwd bruidsmeisje, maar dat was haar plaats en niemand zou haar daar kunnen vervangen, ook al waren er kandidaten genoeg. Zou haar huwelijk net zo lopen als dat van Lizzie? Ze had niet de indruk dat haar beste vriendin gelukkig was de laatste tijd Maar nee, wat zij en James hadden, was anders dan wat Lizzie en Mark hadden Ze verdrong de spijt die ze voelde voor Lizzie met de vreugde die ze voelde om hier te staan. Eindelijk. James merkte dat Lily niet aan het opletten was en nam haar hand in de zijne. Ze keek op naar hem en glimlachte. Hij lachte liefdevol terug en keek toen weer naar de priester die iets vertelde over Jezus en liefde en zo. Lilys gedachten dwaalden weer af. Ze keek vanuit haar ooghoek naar haar ouders op de eerste rij. Haar moeder had het prachtige kleed aan dat ze al zolang in haar kast had hangen. Ongebruikt, wachtend op d- speciale gebeurtenis. Haar vader zat trots naast haar. Een vleug van genegenheid kwam over haar. Haar ouders waren beslist de beste ouders die ze zich ooit had kunnen wensen. Naast haar vader zat Petunia met haar verloofde Herman. Petunia trok een zuur gezicht, net

als Herman. Lily was er zeker van dat haar moeder haar verplicht had te komen. Ze glimlachte eens naar Petunia en voor een halve seconde was ze zeker dat Petunia aarzelend teruglachte. Maar toen was het moment voorbij en haatte Petunia haar zus weer, zoals altijd daarvoor. James kneep zachtjes in haar hand en ze besefte dat ze weer was afgedwaald. Ze richtte haar aandacht terug op de priester voor haar en probeerde te luisteren. Waarom had ze zoveel moeite om op te letten op haar eigen huwelijk? Ach, dit was toch niet het belangrijke gedeelte. De woorden die hij zei waren niet wat er toe deed. Wat ze voelde was het belangrijkste. Weer kneep James in haar hand. Ze begreep het niet. Ze lette nu toch op? Bij de derde zachte kneep in haar hand had ze het door wat hij aan het doen was en keek hem ongelovig aan, maar moest toch ook wel lachen. De priester was een heel erg aardige man, die ze al jaren kenden. Lily was niet zon gelovig mens, maar ze vond dat ze toch ten minste n keer per maand naar de mis moesten gaan en dus waren zij en James al twee jaar lang plichtsgetrouw n keer per maand naar zijn mis gekomen. James had het maar een saaie boel gevonden. Al de wonderen die Jezus deed in de Bijbel, konden zo verklaard worden door aan te nemen dat Jezus een tovenaar was. James snapte dan ook niet dat Dreuzels elke zondag opnieuw wilden luisteren naar hoe een tweeduizend jaar oude tovenaar de wet overtrad door Dreuzels magie te tonen. Lily moest toegeven dat ze het zelf ook niet zo interessant gevonden had, totdat James een spelletje had bedacht. Tijdens de viering, nam hij haar hand vast, en kneep er bij bepaalde woorden in. Zij onthield die woorden, en maakte er zinnen van. Niet zelden waren het zinnen die niet echt gepast waren in een kerk. Ze moest lachen. Niet te geloven dat hij dit deed! Dit was hun huwelijk en hij maakte er een spelletje van, gewoon om haar aandacht erbij te houden. Wat was het toch een schat. Zachtjes kneep ze terug, om hem te laten weten dat ze begreep wat hij aan het doen was en begon aandachtig de aangeduide woorden te onthouden. JijbentalleswatiknodighebIkhouvanjou Bij het laaste woord draaide hij zijn gezicht naar haar en glimlachte lief. Ze glimlachte terug en liet hem op dezelfde manier weten dat ze ook van hem hield. Deze geloften waren veel echter dan wat voor literair hoogstandje ook dat ooit in een kerk gezegd werd. Lily Rose Evers, neemt u James Potter, hier aanwezig, tot uw wettige echtgenoot, in voor- en tegenspoed, in ziekte en in gezondheid, tot de dood u beiden scheidt? Nee. Ze sprak de ontkenning duidelijk uit en als n man snakte de volle kerk naar adem. Verschrikt keek James haar aan. Ik neem hem voor altijd, zelfs na de dood. Ze glimlachte en hij lachte opgelucht. En met hem de hele kerk. De priester was even uit het lood geslagen, maar lachte toen ook en ging verder met de plechtigheid. James Potter, neemt u Lily Rose Evers, hier aanwezig, tot uw wettige echtgenote, in voor- en tegenspoed, in ziekte en in gezondheid, tot de dood u beiden scheidt, en mogelijk daarna ook? De mensen in de kerk lachten even zachtjes bij de aangepaste woorden van de priester. Ja. zei James, en keek Lily teder aan. Dan verklaar ik u nu man en vrouw! U mag de bruid kussen. Dat liet James zich geen twee keer zeggen. Hij nam Lily in zijn armen en kuste haar innig. Voor het eerst liepen ze als getrouwd koppel de warme zonnestralen in. Het regende rijst en langs alle kanten feliciteerden mensen hen. Een man met een fotocamera installeerde zich voor de trappen van de kerk en begon mensen instructies te geven, zoals een beetje dichter bij elkaar graag en jij daar, een stapje naar voor graag. Sirius duwde onsubtiel een paar mensen opzij, om naast James te komen staan. Glunderend poseerden Lily en James voor hun huwelijksfoto.

Eigenlijk was het behoorlijk gevaarlijk wat Lily deed k heb eens gelezen van een vrouw die voor de grap nee zei; en het huwelijk werd dus wel afgebroken ----------------------------------Smalofski

Heey! Ik ben weer terug. ^^ Net op tijd om nog een stukje te posten ;-) Ik vind dit een zeer leuk leuk stukje... een van m'n favorieten. Reacties zijn nog altijd zeer welkom! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 98 Well there is something that i'd like to say. And there is something that we can do today. And there is one thing that i know has come our way. Oh baby. They can't hurt us, though i know they'll try. And it will work out. But they won't know why. And there is something to our love that just can't die (Something to say Stevie Wonder) Het was een avond, begin november en James en Lily zaten wat tv te kijken. Ze waren voor een dagje vrijgesteld van taken voor de Orde en genoten van een rustige avond thuis. Er was een Zwerkbalwedstrijd op het tovenaarskanaal en James zat enthousiast mee te supporteren. Lily echter, was maar wat afwezig naar het scherm aan het kijken en ondertussen aaide ze de nek van Snoezie, die op haar schoot lag. Ze was in gedachten verzonken. Plots had een van de Zoekers de snaai te pakken en James klapte en juichte mee met het eivolle stadium. Lily moest glimlachen om zijn enthousiasme, maar zat nog steeds met haar gedachten elders, meer bepaald bij hun huwelijksnacht, op huwelijksreis in Itali. He, James, schatje? Uhu? Er is iets dat ik je moet vertellen James zette de tv uit en keek haar afwachtend aan. Maar nog voor Lily een woord kon zeggen, hoorden ze een zwaar gerommel aanzwellen dat, tot hun grote verbazing, voor hun gebouw stilstand kwam. Ze openden de balkondeur om te kijken wie de onruststoker was en hun mond viel open. Daar zat Sirius, bovenop een enorme motor. Ze liepen snel naar beneden. James liep op hem af en Sirius zette de motor uit, zodat ze elkaar weer konden verstaan. Na een broederlijke verwelkoming inspecteerde James Sirius motor van boven tot onder. Is het geen schatje? zei Sirius liefkozend, met een blik vol tederheid op zijn nieuwe motor. James knikte vol overtuiging en Lily draaide met haar ogen. Mannen en hun speeltjes! Stukken sneller dan welke bezem ook! glunderde Sirius, en je kan er een stuk hoger mee gaan ook! Dat ding vl-egt? liet Lily zich verbijsterd ontvallen. Ja natuurlijk, wat dacht je dan? grijnsde Sirius.

Kom op maat, hier die sleutels! Laat mij ook eens! lachte James en stak afwachtend zijn hand uit. Sirius gooide de sleutels en James ving ze handig op. Cool! grijnsde hij en klom op de motor. James! Helm! riep Lily hem snel toe. Wat? pruilde James. Oh, komop! Sluipvoet draagt toch zeker ook geen helm! protesteerde hij, maar Lily zette haar handen in haar zij en zei streng: Wel, dan had je maar met hm moeten trouwen! Helm! Nu! En laat het me niet nog eens moeten zeggen, want dan wordt ie roze en donzig! Mokkend gehoorzaamde James en toverde braaf een helm tevoorschijn (Zwart, en een stuk mannelijker dan het model dat Lily zo fijntjes beschreven had.) Ga niet te ver! En niet te hoog! riep ze hem nog na, nadat hij was opgestegen en er vandoor vloog. Tjonge, Lily, wat heb jij gegeten vandaag? vroeg Sirius, toen hij naast haar kwam staan en ook naar James keek, die hoger en hoger vloog op de motor. Hoe bedoel je? Ik heb je nog nooit zo overbezorgd gezien antwoorde Sirius en keek haar fronsend aan. Het is heus niet de eerste keer dat James vliegt hoor! Weet ik wel, weet ik mompelde Lily. Ik wil gewoon niet dat hem iets overkomt! Hij heeft verantwoordelijkheiden nu, een gezin Een gezin Jij dus. merkte Sirius fijntjes op en grijnsde. Ja, ik en Ze had die en amper hoorbaar uitgesproken, maar Sirius had haar verstaan. En? Hij keek haar vragend aan. Ze keek eerst op naar zijn gezicht en dan naar de miniscule James in de lucht. En en Ze haalde diep adem en zei toen snel: En ik ben zwanger. Zo, dat was eruit. Nu nog tegen de juiste... Het duurde even voor haar woorden tot hem doordrongen. Toen verscheen er een grote lach op Sirius gezicht. Lily! Dat is Dat is fantastisch! Gefeliciteerd! Dolenthousiast sloeg hij zijn armen rond haar heen en draaide haar in het rond. Toen schoot het hem te binnen in welke toestand ze was, en zette haar snel weer neer. Oh, sorry, alles in orde? vroeg hij bezorgd. Lily moest onwillekeurig lachen. Ik ben zwanger, niet van porselein! Laten we naar binnen gaan, James is toch nog niet terug binnen een half uur. En met een laatste bezorgde blik naar de toekomstige vader in de lucht, liepen ze naar binnen. Binnen stond Sirius erop dat hij de thee maakte en dat zij rustig in de zetel zou gaan zitten. De thee was veel te sterk, maar ze glimlachte en zei dat het lekker was. Sirius, je mag nog niets tegen James zeggen. Hij weet het nog niet. Hoezo? Waarom heb je hem nog niets gezegd? Ik weet het zelf nog maar pas. Ik ging het hem net vertellen, toen jij uit de lucht kwam vallen met je motor. Sirius grijnsde verontschuldigend. Sorry Ze praatten nog een tijdje door over de baby, tot ze buiten het geluid hoorden van James die terug kwam met de motor. Ze liepen terug naar buiten, waar James net was afgestapt en glunderde. Wat een pareltje! Hij lachte breed. Hij gaat wel drie keer zo snel als een bezem en Goed, prima, blij dat je het leuk vond. onderbrak Sirius hem snel en griste het sleuteltje uit James hand, zonder zich iets aan te trekken van diens verbaasde blik.

Hij bleef even staan voor James, en kon toen de drang om zijn beste vriend, die zo meteen zou gaan horen dat hij vader gaat worden, een grote knuffel te geven niet weerstaan. Gefeliciteerd, Gaffel. mompelde hij, terwijl hij een verbijsterde James in zijn armen had. James onderging de knuffel gelaten en snapte er helemaal niets meer van. Sirius was niet een man die zomaar knuffels uitdeelde. Zo, ik moet er maar eens vandoor. zei Sirius, toen hij James losliet en hij liep naar zijn motor. Wacht, Sirius! protesteerde James. Kom je niet nog even binnen voor wat thee of iets sterkers? Normaal gezien was Sirius met geen stokken buiten te krijgen. Nop. antwoorde hij, terwijl hij plaatsnam op zijn motor. Ik heb al thee gekregen van Lily. En nog voor James nog iets kon zeggen, zette Sirius zijn motor aan en vloog weg. Wat was dat toch met Sirius? vroeg James zich luidop af, terwijl ze naar binnen gingen. Wat heb jij in die thee gedaan? Niets! lachte Lily. Het is zelfs zo, dat h-j thee gemaakt heeft voor m-j. Nu viel James mond helemaal open. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Lily glimlachte en ging naast hem in de zetel zitten. Ik moet je iets vertellen

----------------------------------Smalofski

Heey! Oke, ik weet dat veel mensen hier nu de reactie van James verwachtten, maar ik ben nooit van plan geweest die te schrijven. Gebruik je fantasie mensen ;)... Trouwens, het is wss toch dezelfde als die van Sirius ^^ Daar kan ik echt niet nog een heel hoofdstuk over schrijven. Maar goed, over dit stukje. Nog eens wat Mark/Lizzy/Remus. Ik vind dit best een leuk stukje, en ik hoop dat het een beetje de teleurstelling kan compenseren ;-) (*) Smalofski (*) ps: Een microgolf is dus een magnetron voor alle Nederlanders hier ;)

Hoofdstuk 99 She's anything, but typical. She's so unpredictable. Oh, but even at her worst she ain't that bad. She's as real as real can be. And she's every fantasy. Lord she's every lover that I've ever had. And she's every lover that I've never had. (Shes every woman Garth Brooks)

James had, samen met Perkamentus, Sirius, Remus, Peter, en zowat de hele Orde, besloten dat het te gevaarlijk was voor Lily om opdrachten voor de Orde te vervullen nu ze zwanger was. Dit had Lily uitermate gefrustreerd, want ze haatte het om werkeloos in het hoofdkwartier van de Orde te zitten, en toe te kijken hoe al de anderen dagelijks hun leven waagden. Lily bleef hen maar zeggen dat ze zich steendood verveelde, en niets liever wou dan hen te helpen, maar het maakte niets uit. Ze werd verplicht in het kasteel Latney te blijven. Ze veronderstelde dat ze gelukkig moest zijn, dat ze zoveel om haar gaven dat ze haar te verboden zichzelf in gevaar te brengen, maar op dat moment kon Lily ze wel van hier tot Timboektoe vervloeken. Met Kerstmis werden Lily, James, Sirius, Peter en Remus uitgenodigd bij Lizzy en Mark. Lily schrok toen Lizzy de deur opendeed. Het was al een tijdje geleden dat ze elkaar hadden gezien; ze hadden het allebei zo druk. Maar Lizzy zag er niet echt goed uit. Ze was nogal bleek en zag er futloos uit. Maar ze lachte zoals altijd en het vrolijkte haar hele gezicht op. Ze viel in de armen van Lily. Lily! Het is echt veeel te lang gelden. Hoe gaat het? En met de baby? Ze keek even naar Lilys buik die langzaam vorm begon te krijgen. Goed om je weer te zien! Het is inderdaad veel te lang geleden. Alles goed hoor. Goed om jullie ook te zien. Kom binnen, de anderen zijn er al! Ze ging Lily en James voor, maar vlak voor ze de salondeur opende zei ze: Oh ja, voor ik het vergeet, ik heb Mark nog niet verteld dat ik een heks ben. Dus wees een beetje discreet over dat onderwerp, oke? Lilys mond viel open. Je hebt het hem nog niet gezegd?! Jullie zijn al bijna een half jaar getrouwd! Lizzy keek haar een betje ongemakkelijk aan en zei verontschuldigend: Ik zal het wel doen binnenkort Maar ze klonk niet echt overtuigd. Snel maakte ze een einde aan het onderwerp door de deur van de woonkamer open te doen en haar gasten binnen te laten. Remus, Peter en Sirius zaten inderdaad al in de gemakkelijke zetels en begroetten James en Lily hartelijk. Mark stond op, gaf hen een hand en heette hen beiden welkom. Lizzy mompelde iets over naar het eten kijken en liep naar de keuken. Ik help je wel even. bood Lily aan en volgde Lizzy naar de keuken. De keuken stond vol eten waar Lizzy ongetwijfeld lang aan gewerkt heeft. Wauw, Lizzy. Hier kan je een half leger mee voederen. grapte Lily. Lizzy lachte, maar stopte heel abrupt en haar gezicht stond meteen terug ernstig. Lil, kan je even helpen met de aardappelen? Ik moet ze in het oog houden maar dan brandt het vlees aan! Gejaagd liep Lizzy van de ene pot naar de andere. Tuurlijk, Liz. Een tiental minuten later was het eten volledig klaar. Net op tijd, want op dat moment klonk uit het salon Marks stem: Elizabeth, is dat eten nu nog niet klaar? Lily keek op van de toon waarop hij dat vroeg en keek Lizzie vragend aan. Het was niet een toon die James ooit gebruikte tegen haar, en dat was hem geraden ook Maar Lizzy schudde geruisloos haar hoofd ten teken dat ze het maar zo moest laten en antwoordde: Ja, het is klaar, ik kom eraan. Ze pakte een pot op. Lily, kan jij de aardappelen meebrengen? Lily keek haar nog steeds verbaasd aan. Laat je hem zo tegen je spreken? fluisterde ze. Weer schudde Lizzy haar hoofd, alsof ze hem wou verdedigen. Het is niets, dat is gewoon zijn manier van doen. Hij bedoelt het goed. Lily was niet overtuigd en liet dat ook merken. Echt waar. verzekerde Lizzy haar. Ze pakte haar pot op en liep naar de eetkamer. Lily besloot dat Lizzy wel gelijk zal hebben en volgde met de aardappelen.

Het kostte Lily en Lizzy een aantal keren over en weer lopen voor al het eten op tafel stond. Toen Lily naast James ging zitten, stond de tafel afgeladen vol, met allerlei lekkere dingen. Lizzy was net gaan zitten toen Mark de tafel bekeek en opmerkte dat de boontjes niet op tafel stonden. Oh ja. zuchtte Lizzy, duidelijk moe. Die staan nog in de microgolf. Ze ging terug staan en liep naar de keuken. Er viel een ongemakkelijke stilte. James en Sirius wisselden een veelzeggende blik, maar de anderen keken overal behalve naar elkaar. Niemand wist precies hoe te reageren op Marks ongevoeligheid. Lizzy kwam terug binnen met het potje boontjes. Het leek erop dat Mark wachtte tot het moment dat Lizzy terug neer zat, want nog geen seconde later zei hij: Elizabeth, de gasten hebben niets om te drinken. Oh, geeft niet, we hebben niet echt dorst, nietwaar? zei Sirius snel, want Lizzy maakte alweer aanstalten om recht te gaan staan. Snel verzekerde iedereen Mark ervan dat ze geen dorst hadden. Enkel Remus zei niets, hij zat recht over Lizzy en keek haar ononderbroken aan. Ze staarde naar haar bord en vermeed zijn blik. Wat? vroeg Mark verbaasd. Nee, dat kan niet. Er moet wat te drinken op tafel staan. Liz, haal eens een fles wijn uit de kelder. Ik zal ze anders wel gaan halen. zei Lily snel en stond op. De kelder is toch de tweede deur links he? Ja, zei Mark maar jullie zijn de gasten. Nee, ik sta erop dat jullie rustig eten. Liz zal die wijn wel even halen. Marks vastberadenheid om Lizzy zo effectief mogelijk uit te putten, sloeg hen allen met verstomming. Weer stond Lizzy recht en weer viel er een ongemakkelijke stilte. Toen Lizzy niet snel genoeg terug was, riep Mark haar toe of het nog wat trager kon en toen ze uiteindelijk terug boven was, wiep Mark een halve blik op de wijn en zei spottend: Jezus, mens, niet dze wijn. De Vouvrey natuurlijk, bij dit eten. Lizzy keek Mark niet aan. Ze keek naar Remus en schudde bijna smekend haar hoofd. Het was dezelfde blik die ze Lily in de keuken had gegeven. Remus gezicht sprak boekdelen. Hij stond op springen. Lizzys smekende blik deed hem zichzelf echter inhouden. Mark leek niets door te hebben en schepte nog eens op. Lizzy draaide zich om en liep terug met de wijn naar de kelder, om de andere fles te halen. Toe, eet maar. moedigde Mark hen aan. De anderen hadden nog geen hap gegeten. Jullie moeten niet op Elizabeth te wachten hoor. Lizzy kwam terug met de goede fles wijn en ging zitten. Lily gaf haar de aardappelen aan en ze wou net opscheppen toen Mark veelbetekenend kuchtte. Ahum. Lizzy? De kurkentrekker? Oh, juist. zei Lizzy futloos. Ze ging weer staan en wou naar de keuken lopen maar werd tegengehouden door een luide, gebiedende en boze stem. NEE! Lizzy, waag het niet om nog eens te gaan opdraven voor die onbeschofte boer! Iedereen draaide zich om naar Remus, die rechtgesprongen was en woedend naar Mark staarde. Remus? vroeg die verbaasd, zich van geen kwaad bewust. Alles in orde? ZWIJG! bulderde Remus. Iedereen deinsde wat achteruit. Niemand had Remus ooit zo boos gezien. Wat?! Mark stond verontwaardigd recht. Ik laat me niet zomaar afblaffen in mijn eigen SILENCIO! Remus richtte zijn toverstaf op een uiterst verbaasde Mark, die midden in zijn zin zijn vermogen tot spraak verloor. Hij opende zijn mond, maar er kwam geen geluid meer uit. Woedend, verbijsterd en doodsbang staarde hij Remus aan. Nee, niet alles is in orde! Wat is er mis met jou?! Je hebt het prachtige voorrecht om met het mooiste, liefste en beste meisje van het hele land, wat zeg ik, de hele wereld getrouwd te zijn en je

behandeld haar als je persoonlijke slaaf! Ze is je vrouw en je zou daar elke dag dankbaar voor moeten zijn, in plaats van haar af te blaffen als een hond! Remus hijgde nog na van zijn woedeuitbarsting, terwijl hij zijn toverstok nog steeds trillend op Mark gericht hield. Mark keek angstig naar het stokje. Hij had blijkbaar door dat het geen gewone geluksstok was. Weet je wat ze eigenlijk met jou moesten doen? vroeg Remus retorisch. Hij strekte zijn stafarm nog een beetje, zodat dat toverstaf nog wat dichter bij Mark zat en Remus er dreigend mee naar Mark wees. Remus! Nee! Hij is het niet waard! gilde Lizzy. Voor het eerst sinds Remus uitval, keek Mark naar iemand anders dan Remus zelf. Geruisloos vormde zijn mond een verbaasde wat?. Sirius, die naast Remus zat, stond voorzichtig op en dwong Remus toverstaf uit zijn hand. Remus, je wilt geen domme dingen doen. Voor je het weet, heb je het hele Ministerie op je dak. Remus zakte neer op de stoel. Uitgeraasd keek hij eventjes naar zijn bord, terwijl hij zijn gedachten op orde zette. Dan keek hij Lizzy verontschuldigend aan. Het spijt me. Ik had me niet mogen moeien. Nu is het hele diner verknoeid en je had er nog wel zo hard aan gewerkt. Het spijt me echt. Ik modificeer zn geheugen wel en dan is het best dat ik ga, voor ik nog meer schade aanricht. Een beetje verward stond hij op en liep naar Mark, om zijn geheugen te wissen. Maar Lizzy liep naar hem toe, met een glimlach op haar mond, die niet echt bij de situatie paste. Ze legde haar hand op zn arm, die hij had uitgestoken om Marks geheugen te gaan wissen. Mark staarde bang naar het puntje van Remus toverstok. Laat maar. Ik wis zijn geheugen wel. Ik ben dat ondertussen gewoon. Mark draaide zich naar Lizzy en keek haar ongelovig aan. Remus keek Mark even vluchtig aan en liep toen naar de deur van de gang. Remus? vroeg Lizzy zacht, voor hij in de gang verdween. Hij stond stil en keek haar aan. Bedankt. Ze glimlachte weer. Hij wist niet goed hoe hij daar op moest reageren en sloot verward de deur. Lizzy rustte met haar rug tegen de deur en glimlachte nog steeds. Mark sprong recht en liep naar haar toe, met de bedoeling haar door elkaar te schudden. Maar met de snelheid van een kat die een vogel besprong, haalde Lizzy haar toverstaf uit haar schort en duwde die onder zijn neus. Laat me met rust, of je krijgt van mij ook je lading. Mark slikte. Ja, dat klopt. Ik ben een heks. En zij ook. Ze gebaarde naar de rest aan de tafel, die nu ongemakkelijk naar Lizzy en Mark keken. En dus lijkt het me een goed idee, dat JIJ de kurkentrekker gaat halen. Misschien dat ik je dan ooit nog eens je spraak teruggeef. Mark leek meer op een kleine muis, dan op de struisse man die hen eerder die avond had verwelkomd. Hij liep snel naar de keuken. Die zien we het eerste half uur niet terug. snoof Lizzy minachtend. Kom, laat ons eten. Ik heb niet de hele dag in de keuken gestaan voor niets. Lizzy str aalde. De bleekheid was verdwenen en zelfs de wallen onder haar ogen leken kleiner. Haar enthousiasme was aanstekelijk en een paar minuten later was iedereen aan het lachen en eten. Mark liet zich die avond niet meer zien.

Edit: Aangezien ik denk dat het niet de bedoeling is dat ik in het reageertopic reageer op de reactie van Lily_flower, doe ik dat hier even: Reactie: leuk hoofdstuk.. Maar ik denk niet, dat een vrouw, die zo lang door haar man word afgeblaft, ineens voor zichzelf opkomt omdat haar vrienden erbij zijn.. Dat kan niet, omdat ze veel te onzeker is geworden, dus dat vond ik een 'rare' reactie ineens van Lizzy...

Dat klopt wel een beetje, maar toch neit helemaal. Lizzy zal inderdaad eerst niets doen, ze smeekt de anderen zelfs niets te doen. Maar ik denk niet dat het zo verwonderlijk is dat ze uiteindelijk wel voor zichzelf opkomt. 1) Remus heeft net getoont hoeveel hij eigenlijk wel om haar geeft en dat geeft haar nieuwe kracht en zelfvertrouwen gegeven. Op dat moment kan ze heel even niet opbrengen om de vrede tussen haar en Mark te bewaren, want Mark kan haar gestolen worden. Dus laat ze haar zelfbeheersing even varen. 2) Het is ook niet de eerste keer dat dat gebeurd... Het is niet alsof ze al een half jaar braaf zich laat onderdrukken... Ze zegt tegen Remus: Laat maar. Ik wis zijn geheugen wel. Ik ben dat ondertussen gewoon. Ze heeft het dus al tig keren daarvoor gedaan... Mark weet dat gewoon niet meer en denk dat hij zijn vrouw helemaal in de hand heeft... Het zou ook niet in Lizzy's karakter liggen om zich helemaal te laten breken. Gewoon even m'n visie over de zaak duidelijker maken ^^ ----------------------------------Smalofski

Heey mensen! Oke, dus over 2 weken beginnen mijn examens. En dus ga ik geen tijd hebben om te schrijven. Ik heb nog wel wat voorraad, maar niet genoeg om het uit te houden tot na de examens. Bij deze laat ik dus alle vast dagen vallen. Ik zal af en toe wat posten, als ik er zin in heb, maar het zal waarschijnlijk niet zo regelmatig meer zijn. Sorry daarvoor... Het goede nieuws is, dat bijna alles geschreven is. Nog een stuk of 5 hoofdstukken en dan is het af. ^^ Eindelijk ^^' Ik zou graag alles gepost willen krijgen voor boek 7 uitkomt, omdat als er daarin nieuwe feiten over Lily en James komen (wat ongetwijfeld zo zal zijn), SH niet meer klopt met wat we uit de boeken weten (wat nu zo wel ongeveer het geval zou moeten zijn...). Dus ik ga proberen tegen dan alles af te werken. Dat zou moeten lukken... Over dit stukje heb ik niet veel meer te zeggen... Behalve dat ik het ook OOC vind ;-) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 100 Underneath the starlight, starlight. There's a magical feeling, so right. It'll steal your heart tonight. You can try to resist, Try to hide from my kiss. But you know, but you know that you can't fight the

moonlight. Deep in the dark, You'll surrender your heart. But you know, But you know that you can't fight the moonlight. No, you can't fight it. It's gonna get to your heart. (Cant fight the moonlight Leanne Rimes) Een paar dagen later was het Nieuwjaar. James en Lily hadden hun vrienden, familie en enkele ordeleden uitgenodigd op hun appartement op de jaarovergang te vieren. Hey Lizzy! zei Lily vrolijk, toen ze de deur opende voor Lizzy. Mark is niet meegekomen? Hij is toch in orde na Kerstmis? Oh ja, was meteen weer in orde. Was de volgende dag wat hees, maar kon zich niet herinneren waarom. Lizzy giechelde. Hij is naar zijn ouders tot morgenavond. Ik zou eigenlijk mee moeten gaan. Maar ik lig ziek in bed. Ze glimlachte en hing haar jas aan de kapstok. Ze had een prachtig blauw kleedje aan. Griep denkt de dokter. Wel negenendertig graden koorts. Kan bijna niet op mn benen staan. Ze maakte een sprongetje. Met andere woorden: Ik spijbel. Ze knipoogde, lachte en ging zich mengen onder het volk. Tegen elf uur kwam Lilys moeder bij haar staan. Leuk feestje. Dank je, mama. Vind je de muziek niet een beetje t? Het kon erger. Mevrouw Evers glimlachte even naar haar dochter. Maar er viel me iemand op. Ze liet haar blik zoekend door de kamer gaan. Daar. Die jongen zit al heel de avond zo zielig alleen. Lily volgde haar moeders blik en zag Remus zitten. Zo te zien had hij al meer dan genoeg boterbiertjes op. Ze zuchtte zacht. Dat is Remus ik weet wel waarom hij zo stil is. O? Waarom dan? Vanwege iets langs, zwartharigs dat haar echtgenoot niet heeft meegenomen. Ze duidde met haar vinger in de lucht aan naar wie Remus al heel de avond zat te kijken. Lizzy stond te praten met een paar schoolmakkers van James. Haar heldere lach vulde het appartement en Remus nam nog een grote slok bier. Lizzy? vroeg haar moeder verbaasd. Lily knikte. Raar Ik zou hen niet samen kunnen voorstellen. Ze waren nogthans ooit samen. Nog op Zweinstein. Maar hij heeft een probleempje en was bang dat haar daardoor iets overkwam. Hij heeft het toen uitgemaakt, maar is nooit over haar heen geraakt. Hij houdt nog steeds van haar. Ze zuchtte. Ojee zei haar moeder medelevend. En zij is nu getrouwd. Ha! Lizzy verlaat Mark sneller dan je scheiding kunt zeggen van het moment dat Remus maar een half woord zegt. Ze heeft nooit echt van Mark gehouden. Ze heeft altijd van Remus gehouden, al die jaren. Arme jongen De jongens waar Lizzy mee stond te praten liepen weg en Lizzy stond nu alleen. Remus raapte al zijn moed bijeen en liep op haar af om te vragen of zo wou dansen. Maar halverwege veranderde hij van gedacht en wou teruglopen. Lizzy echter pakte zijn arm vast en hield hem tegen. En waar denk jij naar toe te gaan? Remus werd rood en stotterde iets over een boterbiertje. Niets van, ik wacht al de hele avond tot je me ten dans vraagt en nu laat ik je echt niet gaan hoor. Ze lachte en sleurde hem mee naar de dansvloer, waar ze begonnen te dansen. Wacht even. zei Lily tegen haar moeder. Ze liep naar de DJ, James neefje, en fluisterde wat in zn oor. Toen ging ze terug bij haar moeder staan en keek naar Lizzy en Remus op de dansvloer, die nu op een redelijk snel nummer dansten. Wat heb je gedaan? vroeg haar moeder.

Oh, zei Lily, met een glimlach. Het lot een beetje geholpen. Haar moeder keek haar raar aan, maar begreep het, toen net op dat moment een traag nummer werd ingezet. Lily grijnsde een beetje schuldbewust, maar vooral een beetje trots. Ik ga James even zoeken. zei ze. Goed hoor, liefje. James stond nu te praten met de schoolmakkers waar Lizzy daarnet mee aan het praten was. Sorry, jongens, ik kom hem even stelen. lachte Lily en nam James mee naar de dansvloer. Ze sloeg haar armen om zijn nek en bewoog zachtjes op de muziek. Langzaam losten alle mensen rondom op. Dan de muren het dak, het meubilair. En tenslotte ook de muziek. Al wat overbleef waren enkel zij en James. En zo hoorde het ook. Ze keek in zijn bruine ogen en voelde zich gelukkiger dan ooit. Ze kon niet stoppen met glimlachen. Ze gaf hem een speels kusje. Hij schooide naar meer, maar ze boog altijd net op tijd haar hoofd, zodat hij alleen kusjes op haar wang kon geven. Giechelend vereidelde ze al zijn pogingen haar mond te vinden. Oh, komop. fluisterde hij in haar oor. Niet gemeen zijn. Gemeen? lachte ze stilletje. Ik ben nooit gemeen. In de verte hoorde ze vaag het volk rond hen aftellen. tien negen acht Je moet maar wat sneller zijn. daagde ze hem uit. Hij grijnsde breed, op die manier die haar altijd deed lachen. Zijn gezicht had op zon moment iets ondeugends. zevenzes.vijf. Zoals dit? vroeg hij snel en schoot naar haar mond, maar ze was hem voor. Te traag! plaagde ze hem. vierdrietwee Oh? Zo dan? Een Traag boog hij naar haar toe en kuste zachtjes haar lippen. Rondom hen wensten mensen elkaar een gelukkig nieuwjaar, maar dat ging aan Lily en James helemaal voorbij. Tegen een uur of drie waren de meeste gasten vertrokken. Enkel Sirius, Lizzy en Remus waren er nog. Het wordt maar eens tijd dat ik ga. zei Sirius en onderdrukte een geeuw. Ja, ik ga ook maar eens. zei Lizzy. Anders ben ik morgen cht ziek. Wat doen we met hm? vroeg Sirius en wees met zijn duim naar Remus, die veel te veel gedronken had en nu knikkebollend op de zetel zat. Hij had na dat hij met Lizzy gedanst had, zich helemaal terug getrokken op de zetel en daar blijkbaar het ene boterbiertje na het andere gedronken en nog wat straffer spul erbij. Het is zo raar om hem dronken te zien. zei Lily. Dat zouden we eerder van jou verwachten Sirius. Hey! zei Sirius verontwaardigd, maar zag toen in dat ze gelijk had en haalde lachend zijn schouders op. Hij heeft zeker in zn hele leven nooit meer dan twee biertje na elkaar gedronken. Geen wonder dat hij zo snel weg is. Hoe het ook zij, hij kan in deze toestand niet naar huis. Hij belandt ergens in de vaart of zo. Hij kan hier wel op de bank blijven slapen. stelde James voor. Of in de gastenkamer, als hij zo ver geraakt. James, morgen komen onze ouders eten. zei Lily. En we moeten morgenochtend nog het hele appartement schoonmaken. Ik breng hem wel thuis. zei Lizzy opeens, die zich nog niet in de conversatie had gemengd. Ik ben met de auto en het is niet echt een omweg. Maar help hem wel eerst even de auto in? Sirius trok Remus recht. Hij stond even grijnzend te wankelen en viel toen bijna om. James ondersteunde hem net op tijd. Gaffel grijnsde Remus nogal stom. Ik heb. Dronken teveel. Ja, geloof het of niet, ik had het door.

Het kostte veel moeite om Remus in n stuk de trap af te krijgen. Meer dan eens konden ze maar op het nippertje vermijden dat hij naar beneden viel. Uiteindelijk stond hij toch beneden en duwden ze hem zachtjes Lizzys auto in. Bedankt jongens. Nog een gelukkig Nieuwjaar! Lizzy nam afscheid en ging naast Remus achter het stuur van de auto zitten. Ze startte en reed de straat uit. Nou, dan ben ik er ook vandoor. zei Sirius en na het afscheid verdwijnselde hij. Denk je dat Remus goed thuis komt? vroeg Lily bezorgd. Ja, natuurlijk wel. zei James en leidde haar terug naar binnen. Lizzy weet wel wat ze doet. Langzaam ontwaakte Remus uit een heerlijke droom. Hij opende zijn ogen niet en probeerde te herinneren wat er zo heerlijk aan zijn droom was, maar het ontglipte hem. Slaperig opende hij zijn ogen. Een knap gezicht glimlachte naar hem. Hij glimlachte terug en sloot zijn ogen weer. Wat zijn droom ook was geweest, dit was stukken beter. Een gevoel van intense gelukzaligheid stroomde door zijn hele lichaam. Met een schok drong het tot hem door. Hij veerde recht en riep verschrikt uit: Lizzy! Ze keek hem nog steeds glimlachend aan. Rustig, rustig, ik bracht je alleen ontbijt. Ze had neer gezeten op het bed en stond nu recht. Ze hield een groot dienblad in haar handen met daar een uitgebreid ontbijt op. Remus zn maag keerde zich om en hij besefte opeens hoe zeer zijn hoofd deed. Hij om zich heen, maar herkende de kamer of het bed waar hij in lag niet. Waar ben ik? vroeg hij gedesorinteerd. In mijn kamer. zei Lizzy kalm en zette het ontbijt op de lege plaats van het bed. Remus keek haar verschrikt aan. Wat? Wat is er gebeurd? We hebben toch niet nietje weet wel Lizzy glimlachte weer. Nee, natuurlijk niet. Ik ben getrouwd, weet je nog wel. Ze stak haar hand met haar trouwring op en bewoog met haar vingers. Ik sliep op de zetel. Oh. zei Remus opgelucht en liet zijn hoofd op het kussen vallen. Zijn hoofd bonkte en elke beweging die hij maakte, leek pijn te doen. Drink dit eerst, het zal je kater wegnemen. Ze gaf hem een beker aan met een dampende vloeistof, die niet echt lekker rook. Remus trok zijn neus op. Tja, wie graag drinkt, moet de gevolgen dragen. zei Lizzy streng en ze wachtte tot Remus de hele kop had leeggedronken. Het drankje werkte wonderbaarlijk. Zijn hoofdpijn verdween onmiddellijk en hij kreeg zowaar honger. Lizzy schoof het dienblad naar hem toe en hij begon aan de flensjes. Wat is er dan wel gebeurd gisteren? vroeg Remus tussen twee happen door. Ik herinner me twaalf uur, maar daarna is het wazig. Wel, je hebt nog een drietal uren in een hoekje zitten drinken en toen heb ik je thuis gebracht met de auto, maar je kon je sleutel niet meer vinden, dus nam ik je maar mee naar hier. En hier ben je meteen in slaap gevallen. Remus keek haar schuldig aan. Het spijt me voor de last die ik je bezorgd heb. Maar Lizzy keek hem alleen maar glimlachend aan. Geen last hoor, Remus. Waar zijn vrienden anders voor. Toch bedankt. Graag gedaan. -----------------------------------

Smalofski

Haai, Nieuw stukje ^^ *Yay en zo* Niet veel over te vertellen, het wijst zichzelf uit. Reacties zijn zeker welkom!

Hoofdstuk 101 So I lie. I tell them I'm alright. I lie, I tell them I'm fine. I don't think they really wanna know the truth. What's the use? What can they do? So I look them straight in the eye and I lie (I lie - Jason Mccoy) In de tweede week van februari spraken Lily en Lizzy af om samen te gaan ontbijten. Ze zaten bij een pannekoek gezellig te kletsen over koetjes en kalfjes, toen Lizzy Lily opeens doodserieus aankeek en zei: Lily, er is iets dat ik moet zeggen. Maar ik durf niet goed. Lily hoorde de serieuze toon van Lizzys stem en keek haar beste vriendin bezorgd aan. Is er iets? Slecht nieuws? Maar Lizzy schudde haar hoofd. Nee, niet slecht nieuws per s Ze zuchtte even en zocht haar woorden uit. Dan nam ze een grote hap adem en zei snel, voor ze haar moed weer verloor. Ik ben zwanger. Lily keek Lizzy met open mond aan en zei toen vol enthousiasme. Zwanger? Maar dat is fantastisch! Gefeliciteerd! Oh! Nu kunnen we samen zwanger zijn! Ze sloeg haar armen rond Lizzy en omhelste haar. Maar toen ze haar terug losliet, drong het tot Lily door dat Lizzy maar flauwtjes glimlachte. Ben je niet blij? vroeg ze voorzichtig. Ja, ik ben wel blij. Ik bedoel het is fantastisch, ik heb altijd kinderen gewild en nu word ik mama. Ze zweeg en staarde een beetje bedrukt naar haar bord. Wel dan! lachte Lily. Wees dan blij! Mark zal wel trots zijn, stel ik me voor? Verschrikt keek Lizzy Lily aan. Je mag het niet tegen Mark zeggen! Hij weet het nog niet O? Lily snapte er niet veel meer van. Hoe ver ben je al? Iets meer dan een maand. Waarom heb je dan nog niets gezegd tegen Mark? Je bent nu toch wel al zeker? Lizzy knikte. Ik ben naar de dokter geweest en het is zeker. Maar er is meer, Lily Ze draaide nerveus haar serviet op tot een bolletje. Ik heb nog niets tegen Mark gezegd, omdat omdat het niet Marks baby is. Het duurde even tot de woorden bij Lily doordrongen. Wa-wat? Ik ben vreemd gegaan, Lily. Het is niet Marks kind.

Lily staarde Lizzy aan. Wiens kind is het dan? Maar Lily kon maar een persoon bedenken met wie Lizzy ooit zou vreemd gaan. Lizzys nerveuze beweging van haar hoofd bevestigde Lilys vermoeden. Remus? vroeg ze met opgetrokken wenkbrouwen. Ze kon het nog niet allemaal geloven. Lizzy knikte. Maar hoe watwanneer? stotterde Lily, niet-begrijpend. Na het nieuwjaarsfeestje. Ik bracht hem thuis, maar hij vond zijn sleutel niet, dus nam ik hem mee naar huis en van het ene is het andere gekomen. De volgende ochtend herinnerde hij zich niets meer en ik heb hem maar gezegd dat ik op de bank heb geslapen. O, Lizzy. zuchtte Lily medelevend. Ze omhelste haar vriendin nog eens. Wat ga je nu doen? Ik weet het nietDit maakt alles zo ingewikkeld. Ik wil het kind houden maar wat zeg ik Mark en Remus dan? Ik zou kunnen zeggen dat het Marks kind is maar ik kan het niet verhelpen dat het Marks kind niet is. Ooit zal alles uit komen. Ik zou alles kunnen opbiechten maar is dat wel eerlijk voor Remus? Hij heeft hier niet om gevraagd! Maar ik kan dit toch niet verbergen voor hem? Hij is ook zijn kind Lily voelde de tweestrijd waarin Lizzy zich bevond en leefde met haar mee. Dit was moeilijk voor haar. Lizzy Het moet jouw keuze zijn en niemand kan die voor jou maken maar ik denk dat het het beste is als je het opbiecht. Remus heeft het recht dit te weten. Hij zal niet weglopen van zijn verantwoordelijkheid, ook al heeft hij er niet voor gekozen. Je weet toch dat hij van je houdt? Hij laat je niet in de steek. Een traan liep over Lizzys wang. Denk je? Lily glimlachte. Ik wt het. Lizzy glimlachte nu ook. Maar ik durf het hem nooit te vertellen Lily dacht even na en zei toe: Schrijf het in een brief. Dan heeft hij tijd om erover na te denken en kan hij een rustig, doorgedacht antwoord geven. Wat zou ik ooit zonder jou doen? vroeg Lizzy glimlachend. Lily lachte. En Mark? Lizzy beet op haar lip. Ik weet het niet. Mark kan soms zo bruut zijn. Ik zal wachten tot ik weet wat Remus zegt. Lily knikte. Voor de derde keer die ochtend sloeg ze haar armen rond Lizzys nek. Ik ben zo blij voor je. Lizzy glimlachte. Ja, ik ben ook blij. De pannekoeken waren ondertussen koud, maar geen van beiden dacht nog aan eten. Fluitend kwam Lily thuis van het ontbijt met Lizzy. James keek op van zijn boek waarin hij had zitten studeren en vroeg waarom ze zo vrolijk was. Lizzy had fantastisch nieuws. zei Lily stralend. Oh? Wat dan? vroeg James nieuwsgierig. Ze is zwanger. Ze keek James verwachtingsvol aan, maar hij reageerde nogal lauwtjes. Oh. Leuk voor haar. Ik ben blij voor haar. Maar het klonk niet echt gemeend. Wat is er met jou? Het klinkt alsof je helemaal niet blij bent voor haar. Dit was haar grote droom. Ze heeft altijd al kinderen gewild. James woog zijn woorden zorgvuldig af en zei toen: Ik ben wel blij voor haar, maar ik weet gewoon niet of het wel zon goed idee is om Mark vader te laten worden.

James had een hele preek verwacht van Lily waarin ze uitlegde waarom Mark wel een goede vader zou zijn, maar ze keek hem alleen mysterieus lachend aan. Er glommen lichtjes in haar ogen. Dat is juist het beste deel. Mark is niet de vader. Wat? James reageerde verbijsterd. Wie dan wel? Lily keek hem stralend aan. Ik geef je drie gokken maar je gaat er maar n nodig hebben. zei ze, met een ondeugende glimlach. Nee?! James mond viel open. Lily knikte. James sprong recht en keek Lily ongelovig aan Nee! herhaalde hij, met een grote grijns op zijn gezicht. Geloof het maar, want het is waar. Remus, wie had dat ooit kunnen denken van jou? vroeg James zich hoofdschuddend af, alsof Remus erbij stond. Hoe reageerde hij? Hij weet het nog niet, dus schreeuw het niet van de daken. Lizzy gaat hem een brief sturen. Hij weet zelfs niet dat ze je weet wel James schoot in de lach. Hoe kan hij dt niet meer weten? Weet je nog, na het nieuwjaarsfeestje? Remus was dronken en Lizzy zou hem naar huis brengen? Ze knikte veelbetekend. Hij herinnerde het zich de dag erna niet meer en Lizzy heeft tegen hem gelogen. James schudde lachend met zn hoofd. Wie had ooit gedacht dat dit nog eens zou gebeuren. Van Sirius zou je zoiets verwachten. Maar Remus

----------------------------------Smalofski

Hey,... Er zullen denk ik wel wat mensen zijn die dit hoofdstuk maar niets vinden... Het was te voorspellen (en dat hebben velen dan ook gedaan ;-)) Bedankt voor de reacties! *hugt* (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 102 You can get struck by lighting. Washed away by the sea. Burned in a fire, just don't bring it back to me. Cause if you died, I wouldn't cry. Cause you never loved me anyway. (If you died, I wouldnt cry, cause you never loved me anyway Mya) Wat ben je aan het doen? Marks norse stem deed Lizzy opschrikken. Snel verborg ze het stuk perkament, waar ze op aan het schrijven was, achter haar rug. Mark stond in de deuropening van de slaapkamer en keek haar aan

met de meest bizarre uitdrukking op zijn gezicht. Lizzy werd er een beetje bang van. Instinctief zocht ze haar zakken af naar haar toverstok, maar ze merkte tot haar schrik dat ze hem niet bij had. Zocht je deze? Met uitdagende blik haalde Mark haar toverstok uit. Lizzy staarde hem met open mond aan. Hoe wist hij in godsnaam wat dat was? Ik heb je kleine geheimpje door Hij klonk plagerig, maar niet speels eerder eng. Je moet echt wat voorzichtiger zijn, Elisabeth, om mij beet te nemen. Lizzy snoof honend. Lukte anders toch al meer dan een jaar Geef het terug, rotzak! Mark keek niet op bij de harde woorden die Lizzy hem naar het hoofd zwierde. Nee, ik denk niet dat ik dat ga doen zei hij, en keek denkend naar Lizzies toverstok. Langzaam stond Lizzie recht, en hield Mark aan de andere kant van de kamer nauwlettend in het oog, wachtend op het minste teken van verslapping van zijn aandacht, waar ze gebruik van kon maken om haar toverstok te bemachtigen. Ze voelde zich naakt en hulpeloos zonder haar stok. Zo zou ze nooit tegen Mark opkunnen. Voorzichtig zette ze een stap in zijn richting. Hij merkte het echter op, en stak de stok dreigend naar haar uit. Blijf waar je bent, heks! Lizzie moest lachen. Wat dacht je daar mee te gaan aanvangen dan? Mij vervloeken? Jij kan nog geen water in ijs veranderen zonder een koelkast, stomme Dreuzel! Mark kon niet weten wat een Dreuzel was, maar de toon waarop Lizzie het uitsprak, liet hem wel weten dat het niet zo positief was nu. Nee, maar ik kan wel dit! Tot Lizzies schrik, nam hij de stok beet met twee handen, en brak hem over zijn knie. NEE! Ze sloeg haar handen voor haar mond en keek met afschuw naar de resten van haar trouwe toverstok, die hij achteloos op de grond liet vallen. Nu heb je wel wat minder noten op je zang he? grijnsde Mark gemeen. Weet je, ik snapte het al niet. Hoe kon iemand zo jong zo snel omhoog geklommen zijn Maar toen hoorde ik je praten aan de telefoon, met die vriendin van je. Ik kon mn oren niet geloven. Magie? Heksen, tovenaars? Maar weet je, Lizzie, De manier waarop hij haar naam uitsprak, deed haar huiveren. Hij speelde met haar, en zij was machteloos zonder haar stok. Mark stond voor de enige deur in de kamer, en ze zaten op de eerste verdieping. langzaam klikte er iets op zn plaats. vervolgde Mark, Black-outs, onverklaarbare ziekte, je ouders die geen telefoon hebben Eerst was ik verbaasd, ongelovig, gefacineerd. Maar weet je wat er toen gebeurde? Lizzie keek hem nerveus aan, maar antwoordde niet. Niets! Hij lachte, maar het beangstigde Lizzie enkel nog meer. Even plots als hij beginnen was met lachen, stopte hij ook. Niets! Jij hield je mooie mondje gesloten. Je deelde je magie niet, meer nog, je hield het verborgen voor mij! En je gebruikte het tegen mij. Lizzie deed een stap naar achter, toen Mark er een naar voor deed. Ze botste tegen de schrijftafel waar ze net nog aan aan het schrijven was. En nu ga ik het je nog n keer vragen. Mark liep naar haar toe en bleef dreigend voor haar staan. Wat ben je aan het doen? Lizzie besloot op dat moment dat ze een Griffoendor was, en voor zichzelf zou opkomen, toverstok of niet. Niets! antwoordde ze fel, de brief trillend achter haar rug houdend. Mark haalde uit en sloeg haar met zijn vlakke hand in haar gezicht. Een felle pijnscheut ging door haar wang en ze viel op de grond, de brief nog steeds krachtig in haar hand geklemd. Maar Mark greep haar hand vast, wrong hem hardhandig open en graaide de brief uit haar hand. Ze krabbelde overeind, en keek angstig naar Mark die zijn ogen snel over het perkament liet gaan. Ze probeerde langs hem heen te glippen, maar hij greep haar pols beet en liet haar niet los. Ze sleurde, smeekte, en schopte, maar hij liet haar niet los, en keek haar niet aan voor hij heel de brief gelezen had. Is dit waar?

Hij klonk kalm, maar de blik in zijn ogen was ronduit gevaarlijk. Ze gaf haar strijd om weg te komen even op en met n hand haalde ze haar zwarte haren uit haar gezicht, maar antwoordde niet. Nou? Nog steeds antwoordde ze niets, langzaam begonnen de tranen over haar gezicht te stromen. Plots liet hij haar los, maar enkel om een vaas van de kast te nemen en die naar haar te gooien. Maar Lizzie was te snel. Vliegensvlug ontweek ze de vaas, en schoot ze door de deur. Ze hoorde Mark achter zich aankomen, toen ze haastig de trap af liep. Ze vloekte inwendig toen ze merkte dat hij sneller was dan zij. Onderaan de trap sprong ze van de laatste treden, in de hoop een voorsprongetje te behalen, maar net op dat moment greep hij de achterkant van haar shirt. Hij had haar niet goed vast gehad, en door de sprong rukte zich zich vrij, maar ze verloor haar evenwicht en sloeg haar enkel om toen ze onderaan de trap verkeerd landde. Ze slaakte een kreet van pijn, maar probeerde toch terug recht te staan. Ze had echter al haar voorsprong verloren, en zou die nu niet meer terug kunnen krijgen, met haar pijnlijke enkel. Ze opende de eerste deur die ze zag en besefte dat ze in de keuken stond. Mark zat haar op de hielen, en ze strompelde zo goed als dat ging met haar enkel, naar de deur van de woonkamer. Ze bereikte de klink, maar voor ze de deur kon openen, belande er een mes op vijf centimeter van haar hand in het hout van de deur. Ze gilde en draaide zich om. Als een volleerde psychopaat had Mark een paar messen gegrepen, en had er een naar de deur gegooid. Even werd het stil in de keuken. Hijgend stonden Lizzie en Mark elk aan een kant van de kleine keuken. Wanhopig keek Lizzie rond zich. Er was niets, geen uitweg, geen wapen, niets. Zeg dat je niet van hem houdt en hem nooit meer zult zien, en er zal je niets overkomen. Marks stem was niet rustig meer, maar doordrenkt met woede. Ze was bang, geen ontkennen aan. Ze trilde op haar benen, en haar wangen waren nat van de tranen. Ze legde haar hand op haar buik, waar een klein mensje aan het groeien was. Haar kind. Zijn kind. Hun kind. Ze stopte met trillen, ze rechtte haar rug, keek hem aan, en zei met vaste stem: Remus is honderd keer de man die jij ooit zult zijn, Mark. Ik hou meer van hem dan ik van mezelf hou. Nooit zal ik dat ontkennen. Het laatste dat ze zag, was Mark die op haar afstormde. Ze voelde een pijnscheut in haar buik, en nog een en nog een. Ze zakte naar de vloer en viel neer. De pijn ebte weg. Ze zag hoe de witte keukenkastjes langzaam donkerder werden. Langzaam gleed ze weg, weg van Mark, weg van deze wereld en al het verdriet en de vreugde die ze erin gekend had. Met haar laatste adem fluisterde ze zijn naam.

Volgens Rowling was Sirius ongeveer 22 toen hij naar Azkaban gestuurd werd, dus Lily was ook 22 toen ze stierf. Ik vond dat een beetje zielig voor haar, en toen ik aan dit verhaal begon, had ik eigenlijk het idee om haar nog wat jaren bij te geven. Maar later besloot ik dat ik zon flagrante afwijking met de boeken toch niet echt zou overleven, dus heb ik het braaf op 22 gehouden ( ze is nu 20 btw.) Ik had nog niet veel voor die extra jaren geschreven, en wat ik wel al geschreven had, kon mooi verlegd worden, dus dat was niet zon probleem. Er was slechts 1 klein stukje dat niet meer zou kloppen met de tijdsrekening, en dat hoorde hierna te komen. Maar in plaats van het met pijn in het hart eruit te gooien, heb ik besloten het er bij te zetten, voor diegenen die zich niets aantrekken van de tijdslijn :P Screw the timeline! Dus voor de liefhebbers: Ergens in Londen waar het tovenaarsziekenhuis Holisto stond, werd een klein meisje geboren. De baby keek om zich heen, trok een raar gezicht en haar neus werd een beetje groter. De zuster die de

pasgeboren baby vasthield, schrok. Ze toonde de baby aan de Heler die bij de bevalling had geholpen. Die stelde de zuster gerust. Nymphadora Tops zou een bijzonder kind worden. Niet zo gek ver daarvandaan keek een oude oplichtster op van de Dreuzelhand die ze las. Ze staarde door het half openhangende tentzeil naar niets in het bijzonders. Het is dus gebeurd Verdrietig liet ze haar hoofd hangen. De Dreuzel, wiens hand ze aan het lezen was, keek nogal onwennig. Wat is er gebeurd? Maar Zelda negeerde hem. Ze deed een paar stappen naar het tentzeil en keek naar de blauwe lucht en zuchtte. De Dreuzel besloot dat het hem een beetje te raar werd en maakte dat hij wegkwam. In dit leven of een ander Een eenzame traan rolde over haar gerimpelde gezicht. Dit klopt dus niet met de boeken, want Tops is ongeveer 22 als Harry 15 is (reken maar na), dus ze was 7 toen Harry geboren is, en aangezien Lily Harry op haar 21ste kreeg, is ze op dit punt in het verhaal normaal gezien al 6, en niet pasgeboren. Ik ben eigenlijk geen Tops-fan, en nog minder een Remus/Tops-fan, daarmee dat ik er zo op gebrand ben mijn eigen draai eraan te geven, zodat ik met dat hele Remus-Tops gedoe kan leven :-P Edit: He... :? Josse liet me net een stukje lezen uit 'The price of Love' van dracogirly dat hier goed op trekt... Weird... Ik heb het iig niet afgekeken, want ik heb dat verhaal niet gelezen... ;-) Edit twee: Oke, oke, ik leg het al uit :P Aangezien niemand er iets van snapt... Toen ze gedaan had, liet ze zijn hand los en bleef even onbewegelijk voor Lizzy en Remus staan. Toen zei ze met gesloten ogen en vaste stem: Jullie lot is moeilijk en het pad ernaar toe zit vol kuilen. Maar geloof in elkaar en geloof dat het lot jullie uiteindelijk zal bereiken. In dit leven of een ander. En net op het moment dat Lizzy dood gaat, wordt Tonks geboren... Nu, ik bedoel niet dat Tonks Lizzy is, maar meer iets in de aard dat (een deel van) Lizzy's ziel in Tonks zit... Zo'n beetje vaag rencarnatie gedoe... ----------------------------------Smalofski

Hey! Bedankt voor alle lieve reacties! :D :love: Dit hoofdstuk vind ik zelf wat minder goed... Maar tja XD Jullie zullen er mee moeten leven :P (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 103 Would you know my name, If I saw you in heaven? Will it be the same, If I saw you in heaven? I must be strong, and carry on. Cause I know I don't belong, Here in heaven. (Tears in heaven Eric Clapton) Die avond stond Lily in de keuken te koken toen de telefoon ging. James, neem jij even op? riep ze naar de andere kamer. Maar James kwam de keuken binnen, gaf haar een zoentje in de nek en zei: Ik heb een beter idee. Jij houdt je bezig met je Dreuzelapparaten en ik kijk wel of de aardappelen niet aanbranden. Ze gaf hem een speelse tik met de lepel waarmee ze aan het roeren was en liep toen naar de telefoon. Mevrouw Potter? klonk een onbekende mannenstem aan de andere kant van de lijn. Ja, dat ben ik. Wie is dit? Ik ben Matthieuw Langois. Ik ben een collega van Mevrouw Garci bij de Londense politie. James stond in de keuken in de aardappelen te roeren toen in de andere kamer een doffe bons te horen was. Lily? Alles in orde? Is er iets gevallen? vroeg hij, maar er kwam geen antwoord. Lil? vroeg hij nog eens, maar nog steeds antwoordde er niemand. Ze praatte ook niet meer aan de telefoon. Hij nam de aardappelen van het vuur, zette ze neer op tafel en liep snel naar de andere kamer. Lily zat in de zetel en staarde voor zich uit, zich van niets bewust. De hoorn lag op de grond. James hoorde de mannenstem bezorgd vragen of alles goed was. Hij nam de hoorn op en hield hem tegen zijn oor, zoals hij Lily had zien doen. Mevrouw Potter? Is alles in orde? Bent u er nog? Wie is dit? vroeg James nors, terwijl hij zijn aandacht verdeelde over het dreuzelapparaat en Lily, die nog steeds geschokt voor zich uit staarde. Ik ben Matthieuw Langois van de Londense politie. Is mevrouw Potter er nog? Ze viel opeens weg. Mevrouw Potter zit hier in shock naar de muur te staren, ongetwijfeld vanwege iets dat u haar gezegd hebt! zei James ongeduldig. Oh. Het spijt me. zei de man. James besefte dat het zijn schuld ook niet was en vroeg een beetje beleefder: Kunt u me zeggen wat er aan de hand is? De man aan de ander kant van de lijn herstelde zich en zei plechtig, ingestudeerd: Ik vrees dat ik nogal onaangenaam nieuws heb. Het klopt dat u Mevrouw Johnson Garci kende? Ja? Ik vrees dat ik de onaangename plicht heb u mee te delen dat ze overleden is. Wat?! James schreeuwde bijna in de hoorn. Wat? herhaalde hij wat zachter. Rond twaalf uur gisterenavond heeft Mark Johnson, getrouwd met Elizabeth Garci, haar met messteken om het leven gebracht. Daarna ontnam hij zichzelf het leven. De stem klonk emotieloos. James besefte dat deze man een collega van Lizzy moest geweest zijn en waarschijnlijk meer ontdaan was, dan hij liet merken. Het bleef even stil langs beide kanten van de lijn. Het spijt me. voegde agent Langois er aan toe. James kon horen dat hij het meende. Hij zei niets, maar greep Lilys hand beet en hield hem stevig vast. Euh, we hebben nogal wat problemen om de naasten van commisaris Garci te contacteren. Alle telefoonnummers die we vonden waren contacten van Meneer Johnson. Op een na, het uwe. We zouden u willen verzoeken rond drie uur naar het bureau te komen voor identificatie. Euh ja, oke.

Bedankt. Nogmaals gecondoleerd met uw verlies. Er werd ingehaakt aan de andere kant. James legde traag de hoorn op de haak, terwijl het nieuws langzaam insijpelde. Mark had Lizzy vermoord. Langzaam begon Lily te snikken. James omhelsde haar en hield haar stevig vast, terwijl het snikker luider en luider werd en aanzwol tot een volwaardig huilen. Later die middag liepen James en Lily het politiekantoor binnen. Lizzy lag openbaard in een kleine, sombere kamer. Lily keek het bleke, levenloze gezicht aan. Ze knikte ten teken dat het Lizzy was en wendde toen haar ogen af. Ze voelde niets, geen pijn, geen verdriet. Het kwam op haar over als een nare droom, waar ze elk moment uit kon wakker worden. Weer keek ze naar Lizzys levenloze lichaam en langzaam drong het tot haar door dat dit geen droom was. Ze zou niet wakker worden. En Lizzy ook niet. Een gevoel van verdriet, onbegrip en woede nestelde in haar. De agent die hen was voorgegaan naar het rouwkamertje hield de deur voor haar open en aarzelde even in de gang. Euhm, Dit is niet onze normale manier van doen, maar zou u eventueel bereid zijn ook hm te identificeren? Lily keek de nerveuze man uitdrukkingsloos aan. Hoe kon hij dat nu vragen? Ik denk niet begon ze, maar ze werd afgebroken toen de agent weer begon te praten. Zijn familie weigert. We kunnen hen verplichten, maar ze wonen op drie uur rijden hiervandaan. Het zou hen een hele reis besparen indien u dit zou willen doen. U hebt natuurlijk alle recht te weigeren. Nee, dit lijkt me niet zon goed idee. zei James in haar plaats, omdat ze zweeg. Waarom weigert zijn familie? vroeg Lily. De man krabte in zijn haar. Naar wat ik gehoord heb, is zowat zijn hele familie bij de politie. Ze willen niets meer met hem te maken hebben. Ze komen zelfs niet naar zijn begrafenis. Kijk, het spijt ons erg, maar we kunnen dit niet begon James, maar Lily zei kalm: Ik doe het wel. De agent verborg zijn opluchting niet zo heel goed. Bedankt. Hij opende de deur van de kamer naast die van Lizzy en ze gingen alledrie naar binnen. Daar lag hij. Mark. Lizzys moordenaar. Zijn polsen waren in verband gewikkeld. Lily keek kort naar zijn gezicht, knikte ten teken dat hij het was en stapte terug naar buiten. Geen woorden meer aan vuilmaken. Daarna leidde de agent hen naar een andere kamer. Daar liet hij hen even alleen met de woorden dat er zo meteen iemand zou komen. Geen van beiden zei iets terwijl ze in die half donkere kamer zaten. Na een paar minuten kwam een man binnen. Hij gaf hen een hand en condoleerde hen met het verlies. Het spijt me dat ik u op dit moment vragen moet stellen maar we hebben hier te maken met een moordzaak en het is belangrijk dat we deze informatie hebben. Lily knikte. De man schraapte zijn keel en haalde een doorzichtig mapje tevoorschijn, met een blad papier erin en schoof het vooruit naar Lily. Lily herkende meteen Lizzys handschrift. De brief was niet af en onderaan zat een inktvlek. Dit is gevonden op de plaats van het misdrijf. Hij gaf Lily even de tijd om de brief te lezen. James las naast haar mee. Liefste Remus,

Ik weet niet goed hoe ik je dit moet vertellen, dus schrijf ik je een brief. Reageer op dit nieuws zoals je wilt, maar weet dat ik van je hou en altijd van je gehouden heb. Gek, ik heb dit nooit durven toegeven maar nu lijkt het niet belangrijk meer om het verborgen te houden. Ik ben zwanger, Remus. En het is jouw kind. Ik heb gelogen met Nieuwjaar; er is wel iets gebeurd. Maar je herinnerde het je niet meer en ik dacht dat het het best was om het gewoon te vergeten. Je hebt altijd duidelijk gemaakt dat je me niet wilt en ik wil je tot niets dwingen. Maar weet dat je vader zult worden ook al zul je ons nooit meer zien. Ik ga weg, Remus. Ik verlaat Mark en trek naar het Noorden of het Zuiden waar de wind ons zal brengen. Enkel ik en ons kind. Ik denk dat het een meisje zal worden. Zolang zij bij mij is, zal jij bij mij zijn en ben ik gelukkig. VaarwDe brief stopte halverwege het woord Vaarwel. De inspecteur zag dat Lily gedaan had met lezen en zei: We zijn van mening dat haar echtgenoot de brief onder ogen is gekomen en tilt sloeg. Hij heeft het keukenmes gepakt en haar met enkele steken in de buikregio en de hartregio om het leven gebracht. Daarnet heeft hij zijn eigen polsen opengesneden. De buurvrouw heeft de politie gebeld toen ze aanbelde om wat suiker te lenen en er niemand opendeed, alhoewel alle lichten aan waren en de tv nog speelde. Lily staarde naar de inktvlek op het papier. Ze voelde zich wat misselijk. Kent u de persoon aan wie de brief geadresseerd is? Deze Remus? James antwoordde op deze vraag. Ja, hij is een vriend van ons. Kunt u zijn gegevens geven? We vinden hem niet terug in onze database. James knikte, maar Lily keek geschrokken op. Gaat u hem ondervragen? De man krabte in zijn haar en zei: We moeten wel. Lily beet op haar lip. Zou het mogelijk zijn als wij eerst even met hem praten? Als hij zonder waarschuwing die brief ziet en hoort wat er gebeurd is Ze schudde haar hoofd bij de gedachte. Euh zei de man. Ik vrees dat we dat niet kunnen toestaan. Dit is nog steeds een moordzaak. En hoewel het redelijk duidelijk is wat er gebeurd is, kunnen we niet zomaar besluiten trekken. James stond verontwaardigd recht. U beschouwt hem als een verdachte? Niet als een verdachte suste de inspecteur. We moeten gewoon alle opties in acht nemen en het is tenslotte toch mogelijk dat deze man de brief wel gelezen heeft, het niet zag zitten vader te worden en commisaris Garci om het leven bracht. James kon zijn oren niet geloven. Remus zou nooit een haar op Lizzys hoofd krenken. Hij houdt van haar! Meneer Potter! zei de inspecteur streng en stond ook recht, zodat hij oog in oog stond met James. Dit is niet een reden om u op te winden. Dit zal gewoon een routine ondervraging worden. Wij zijn niet van mening dat Meneer Remus hier iets mee te maken heeft, maar het boekje verplicht ons alle mogelijke daders te ondervragen. Heeft u nog andere vragen? klonk opeens zacht de stem van Lily. Euh nee. zei de inspecteur en ging weer zitten, net als James. Hier hebt u dan het adres van Remus. Kunnen wij gaan? Ze schoof een papiertje met Remus gegevens op naar hem toe en keek hem afwachtend aan. Ja, ik geloof van wel. Lily en James stonden recht. De inspecteur opende de deur voor hen.

Bedankt voor uw medewerking. Lily knikte eens beleefd en stapte toen met stevig pas weg. James volgde haar een beetje verbaasd. Hij verwachtte dat ze door de automatische deuren terug naar buiten zou lopen maar tot zijn verbazing draaide ze af en liep ze naar de toiletten. Euh, Lil? Alles in orde? Lily draaide zich om voor de deur van de vrouwentoiletten en zei: We hebben zon tien minuten voor de agenten bij Remus kunnen zijn. Haast je een beetje! Ze opende de deur, liep naar binnen en verdwijnselde nog voor de deur helemaal was dichtgevallen. James had eindelijk door wat ze probeerde te doen. Hij hoorde achter zich voetstappen, draaide zich om en zag de inspecteur naar buiten lopen, ongetwijfeld om Remus op te halen voor ondervraging. Snel liep James de herentoiletten binnen en verdwijnselde ook naar Remus huis. ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen ^^ Lekker lang stukje deze keer. ^^ Remus krijg heel wat te verwerken. Btw, voor de genteresseerden. Op een ander forum loop ik 1 hoofdstuk voor met SH. Als je graag de link wilt, pb je maar. ^^ (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 104 When destiny calls you, you must be strong. I may not be with you, but you gotta hold on. Theyll see in time, I know. Well show them together cuz... Youll be in my heart. I believe, youll be in my heart. Ill be there from this day on. Now and forever more. (Youll be in my heart Phil Collins) Lily had al op de bel gedrukt toen James naast haar verscheen. Hoe ga je het aanpakken? vroeg hij zachtjes, toen ze de voetstappen in de appartement van Remus hoorden. Lily schudde haar hoofd ten teken dat ze het nog niet wist. Een paar seconden erna deed Remus de deur op. Lily! En James! Wat een leuke verrassing! begroette hij hen vrolijk. Maar Lily en James waren alles behalve vrolijk en liepen snel naar binnen. Remus, we hebben niet veel tijd, stak Lily meteen van wal. De politie kan hier elk moment zijn, maar we dachten dat het beter was, als je het van ons hoorde. Als ik wt hoort? Remus gezich stond bezorgd en verward. Lily keek James even aan, voor steun en zei toen: Misschien is het beter als je even gaat zitten. Verbaasd schoof Remus een stoel achteruit en ging zitten. Toen keek hij verwachtensvol naar Lily en James. Lily nam ook een stoel en ging voor hem zitten.

Ik moet je wat vertellen, maar je moet me beloven me niet te onderbreken. We hebben niet veel tijd en het is belangrijk dat je alles hoort. Remus knikte verbaasd. Lily ademde een keer diep in en begon aan het verhaal. Op Nieuwjaar, toen jij bij Lizzy bleef logeren, heeft ze gelogen tegen je. Er is wel wat gebeurd. Remus schrok. Hoe weet jij Lily maakte een ongeduldig gebaar met haar hand. Remus, alsjeblieft, je moet me laten uitpraten. Sorry, zei Remus zacht. Een kleine week geleden heeft ze me verteld dat ze zwanger was. Lily hoefde niet te zeggen dat het zijn baby was, hij begreep het onmiddellijk. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond en keek haar verschrikt aan. Oh God Het liefst van al zou Lily hem even de tijd geven om het te laten doordringen maar ze hadden geen tijd. Er is meer Remus. Mr? Ze wou je een brief schrijven om je de waarheid te vertellen. Maar Mark heeft die brief gelezen en Haar stem stokte in haar keel. Ze kon het niet zeggen. En wat? Ze zag de angst in zijn ogen staan. Instinctief greep ze naar James hand. James schraapte zijn keel en zei zachtjes: Hij heeft haar vermoord, Remus. Remus keek van Lily naar James en terug. En toen begon hij te lachen. Lu-d te lachen. Heel grappig. Ik was er bijna ingetrapt. Remus zei Lily smekend. Het is geen NEE! onderbrak hij haar dreigend. Hij sprong recht en sloeg met zijn vuist op tafel bij die korte ontkenning. Lily schrok zich rot. Zeg niet dat het geen grap is! Het IS een grap! Het moet een grap zijn! Hij keek James recht in de ogen. Zeg me dat het een grap is! vroeg hij hem dwingend. Remus, zei James kalm, terwijl hij oogcontact met Remus behield. Ik zou er alles voor geven om je te kunnen zeggen dat het een grap is. Alles. Maar het is de waarheid. En je weet het. Gebroken viel Remus terug op zijn stoel. Niemand zei een woord. Langzaam rolde een traan over Remus wang. De serene stilte van het verdriet werd ruw verstoord door de deurbel. Lily stond op en opende de deur. Tot niemands verbazing stond de politie-inspecteur, die hen ondervraagd had, voor de deur. Zijn mond viel open bij het zien van Lily. Mevrouw Potter? Hoe Daarnet stotterde hij. Hij vermande zich en vroeg op strenge toon. Hoe bent u hier zo snel geraakt? Had ik u niet verboden met Meneer Lupos te praten? Dat had u inderdaad. antwoordde Lily simpel. De inspecteur was even uit zijn lood geslagen, maar liep snel naar binnen en zag James en een ontredderde Remus zitten. Euh zei hij. James en Remus keken op. Ik veronderstel dat u ondertussen wel al weet waarom ik hier ben? vroeg hij aan Remus. Hij knikte. Het spijt me. zei de inspecteur en nam zijn hoed af. Maar toch zou ik u willen verzoeken om mee te komen naar het bureau. Remus knikte kort en stond recht. Even leek hij te wankelen, maar vond snel zijn evenwicht terug en bleef staan. Kunnen we met hem mee gaan? vroeg Lily. En persoon mag mee bij de ondervraging. antwoordde de commisaris.

Ga jij maar, James. zei Lily. James knikte. Hij ondersteunde Remus een beetje en het gezelschap verliet het appartement. James vergezelde Remus naar het politiekantoor en Lily ging naar huis. Ze haalde wat Brandstof tevoorschijn, stapte in de prachtige open haard van het appartement - een van de vereisten die ze hadden toen Lily en Lizzy een appartement uitgezocht hadden - en riep: Het Ministerie van Toverkunst. Ze tolde rond in de zee van groene vlammen en stapte uit bij het ministerie. Ze liep naar de balie en liet haar toverstok registreren. Ze kreeg een badge met Bezoeker en een wegbeschrijving van waar ze ergens moest zijn. Ze nam de lift en volgde de instructies van de man aan de balie, tot ze voor het kantoor stond waar de baas van Lizzy werkte. Ze klopte even en wachtte tot een norse mannenstem haar binnenriep. Het was duidelijk dat Meneer Draby het druk had. Er lagen talloze papieren op zijn bureau, waardoor hij nu aan het zoeken was en zijn assistent stond geduldig met een pak nieuwe papieren te wachten tot zijn baas even tijd had. Wat moet je? vroeg Meneer Draby nors. Hij had net het papier gevonden waar naar hij op zoek was, smeet het bovenop de stapel van zijn assistent en blafte hem nijdig af: Waar blijft dat rapport van Garci? Ze zou het gisteren al ingeleverd moeten hebben! De assistent zei dat hij geen idee had en dat hij haar onsuccesvol had proberen te bereiken. Meneer Draby gromde iets in de aard van jongelui is nergens goed voor. Hij ging weer achter zijn bureau zitten en begon opnieuw door de stapel papieren te zoeken. Opeens leek het hem te binnen schieten dat Lily er ook nog was. Hij stopte met zoeken en vroeg opnieuw wat ze wou. Ik weet waarom Elizabeth niet reageert. zei Lily. De man haalde zijn wenkbrouwen op. Heeft ze een of andere kater van een feest of zo? Dat is toch al wat jullie jongeren doen? Feesten! Lily keek hem vernietigend aan. Ze is gisteren door haar man vermoord. De man sprong recht en leunde over zijn bureau naar Lily toe, zijn beide handen op zijn bureau gesteund. WAT?! Lily knikte even ter bevestiging dat hij het goed had gehoord. Meneer Draby liet zich terug in zijn zetel vallen. Hij vergat zijn werk helemaal en was niet nors of nijdig meer, maar ontdaan en zelfs verdrietig. Zijn telefoon ging en de stem van een vrouw, ongetwijfeld zijn assistente, vermelde dat de Minister van Toverkunst himself aan lijn n hing. Traag boog Meneer Draby zich naar voren en duwde een knopje in. Nu niet, Trudy. Maar Meneer Draby! Nu niet Trudy! herhaalde Meneer Draby. Zijn assistente zei gebiedig Goed Meneer en hing op. Het lichtje bij nummer 1 stopte met knipperen. Hoe komt het dat we dit niet wisten? vroeg hij zacht aan Lily, alsof ze een van zijn werknemers was. Wel, waarschijnlijk omdat het haar job was om u van dit soort dingen op de hoogte te brengen. Meneer Draby keek haar verward aan en begreep toen dat ze gelijk had. Haar man? Haar man heeft haar vermoord? Waarom? Ze was zwanger van een andere man. Jezus was het enige dat hij kon uitbrengen. Toen boog hij zich voorover en drukte weer een knopje van zijn telefoon in. Trudy, breng mij eens een aspirientje. En een borrel. Hij liet het knopje los en zakte weer neer in zijn stoel. Meteen ging hij weer recht zitten duwde het knopje opnieuw in en zei:

Maak het een grte borrel. Alles in orde Meneer Draby? vroeg Trudy bezorgd. Nee, Trudy. Niet alles is in orde. Hij staarde Lily aan, maar zei geen woord en leek haar ook niet echt te zien. Ze was meer een punt waar hij zijn ogen op liet rusten terwijl hij nadacht. Lily schraapte haar keel. Meneer Draby? Ik moet er echt vandoor. Kunt u Lizzys familie op de hoogte brengen? Oh ja, ja natuurlijk. Lily knikte even beleefd, draaide zich om en liep naar de deur. Vlak voor haar neus werd de deur echter opgegeduwd door Trudy met een dienblad in haar handen, waarop een groot glas water met een aspirientje erin stond, samen met een kleiner glas, de borrel. Ze knikte even beleefd naar Lily en snelde toen naar Meneer Draby, terwijl Lily het kantoor uitliep. Ze hoopte tegen beter weten in dat dit de laatste keer zou geweest zijn dat ze het verhaal moest vertellen. Ze probeerde zich sterk te houden, maar inwendig huilde ze als een klein kind. Lizzy, haar beste vriendin, de enige persoon aan wie ze altijd alles had kunnen vertellen, diegene die haar het best van al kende, zelfs beter dan James of Nick haar ooit kenden, was dood. In het Atrium bleef ze even staan voor de prachtige fontein. Haar blik bleef hangen op de knappe heks. Ze had wel iets weg van Lizzy Lizzy was ook heel erg knap geweest. Ze schrok toen ze merkte dat ze over Lizzy dacht in de verleden tijd. Haar ogen vulden zich met tranen, die ontsnapten aan haar ooghoek en zich langzaam een weg baanden over haar gezicht. Lachend liep Sirius met wat medestudenten door het Atrium. De lessen waren gedaan voor die dag en ze waren nog wat gaan drinken in de cafetaria van het Ministerie. James was eerder naar huis gegaan, hij liet Lily niet graag nodeloos alleen, nu ze zwanger was. Pratend en lachend liepen ze naar een van de haarden, waarin ze een voor een verdwenen. Toen de persoon voor hem weg was, ving hij echter een glimp op van een meisje met rood haar, dat voor de fontein in het midden van het Atrium stond. Hij stapte uit de lijn, en keek nog eens goed. Lily? Het meisje reageerde niet, maar Sirius was bijna zeker dat ze het wel was. Hij liep op haar af en begroette haar vrolijk met een: He, Lily! Wat doe jij hi- Hij brak zijn zin abrupt af, toen hij haar natte gezicht en droevige ogen zag. Jezus, Lily, wat is er aan de hand? vroeg hij geschrokken, en leidde haar naar de rand van de fontein waar ze allebei gingen zitten. Veel vroeger dan dat ze gewenst zou hebben, was Lily verplicht voor de derde keer het hele verhaal te vertellen. Toen ze uitverteld was, liet ze zich tegen Sirius aanvallen en snikte zachtjes. Kom, Lily, ik breng je thuis. zei Sirius zacht, en Lily kon horen dat zijn stem lichtjes trilde, en halverwege brak. Dat is lief, antwoordde ze, en ging rechtstaan, Maar het gaat wel. Het is beter als je naar James en Remus gaat nu. Weet je het zeker? vroeg hij bezorgd. Lily knikte. Hou je sterk, Lily. zei Sirius nog, en omhelste haar, alvorens ze elk naar een haardvuur liepen en verdwenen. Toen ze terug thuis kwam, was James nog niet terug van bij Remus. Ze ging in de zetel zitten en keek door het raam. Stilletjes rolden de hete tranen over haar gezicht. Eerst langzaam, sereen, maar daana in meervoud, sneller, luider. Niet opnieuw smeekte ze. Niet weer iemand verliezen waar ze zo van gehouden had! Het was niet eerlijk Het is niet eerlijk! riep ze zo hard ze kon. Ze greep een vaas en smeet die door het raam, dat versplinterde en de hele kamer besprekelde met glasscherven. Waarom? WAAROM?!

Met een zwaai van haar arm vlogen de fotokadertjes van het bijzettafeltje. De glazen braken, en de mensen op de fotos keken haar verschrikt aan. Uitgeraasd liet ze zich op haar knien voor de kapotte fotos vallen. Het gebroken glas van het raam sneet door haar jeans in haar knien, maar ze negeerde de pijn. Ze strekte haar arm en raapte een foto tussen het puin op. Het was een oude foto. Zij en Lizzy zwaaiden vrolijk naar haar. Ze waren tijdens de kerstvakantie in het derde jaar naar een magisch pretpark geweest, en daar was deze foto genomen. Wat zagen ze er jong uit. Wat waren ze gelukkig Ze schrok niet toen ze de arm op haar schouder voelde, ook al had ze James niet horen thuiskomen. Ze bleef naar de foto in haar trillende hand kijken. James hurkte zich naast haar in de puinhoop dat ooit het salon van hun appartement was, voordat Lily haar woede erop losgelaten had. Het is niet eerlijk. zei ze hees, haar ogen nog steeds gefixeerd op de foto in haar hand. Nee, dat is het niet. antwoordde James. Met de rug van haar hand veegde ze haar tranen weg. Eindelijk scheurde ze haar ogen van de foto af en keek rond zich. Ik heb het huis vernield. zei ze toonloos. Ja, ik zie het, antwoordde James droog. Ik dacht al dat ik deze herkende. Hij hield de vaas voor die Lily door het raam had gesmeten, en die hij weer gerepareerd had. Lily moest even lachen door haar tranen heen. Je hebt Remus toch niet alleen gelaten he? Nee, nee. Sirius is bij hem. Hij blijft daar voor een paar dagen logeren. Goed. zei Lily en ging rechtstaan. Samen repareerden ze het raam en de fotokaders. Maar niet alles dat gebroken was, kon gerepareerd worden Die laatste zin heb ik een beetje gepikt van een tekening, die ik ergens op het internet heb gezien Ze bleef in mn hoofd steken en heeft haar weg gevonden naar mn verhaal

----------------------------------Smalofski

http://i118.photobucket.com/albums/o106/orkytje/Banner3bkopie-1.gif Hey mensjes ^^ 'k was bijna vergeten dat het zaterdag is en jullie een stukje SH verwachten van mij XD Persoonlijk hou ik wel van dit stukje. Het is wel een beetje te kort. Vergeef het mij voor n keertje? (a) Volgende stukje is langer, beloofd! (*) Smalofski (*) ps: Oh XD cool :P Pagina 8! Nieuwe banner dus ;)

Hoofdstuk 105 Oh baby no, I'll never forget you. I'll never let you out of my heart. You will always be here with me. I'll hold on to the memories baby. (Never forget Mariah Carey) De begrafenis was een paar dagen later. Na een mooie dienst in de kerk, waar Lily ook een paar woorden zei, volgden ze de lijkwagen naar het kerkhof, waar Lizzys kist neergelaten werd. Lily wist niet waar James de kracht vandaan haalde om haar te blijven steunen maar ze was zo opgelucht dat ze zijn hand kon vastnemen als het haar even teveel werd. Remus toonde uitwendig niet veel tekenen van de storm die ongetwijfeld in hem woedde. Hij staarde emotieloos naar haar kist, alsof hij het nog steeds niet kon bevatten. Sirius zorgde ervoor dat hij altijd in Remus buurt bleef, zodat hij niet alleen was op dit moment. Lizzy werd naast haar broer begraven. Toen de ceremonie voorbij was en de rouwende mensen het kerkhof verlieten ging Lily voor Nicks graf staan. James gaf haar wat ruimte en ging wat verderop op haar wachten. Het was een tijdje geleden dat ze hier nog geweest was. Ze las de woorden in de steen nog eens: Nicolas Lorenzo Garci 1957 - 1977 Zoon, Broer, Verloofde. Veel te vroeg gegaan, maar in ons hart. Verloofde. Het leek wel eeuwen geleden dat ze Nicks verloofde was geweest. Zoveel was er ondertussen gebeurd. Maar ze herinnerde nog elk klein detail van hem. De manier waarop hij liep, vloog, praatte, bewoog. Zijn lach en zijn kus. Denk je nog aan hem? Remus stem klonk zwak, gesmoord. Ze had hem niet horen aankomen maar verschoot niet. Geen van beiden keek elkaar aan. Ja. zei ze naar waarheid. Niet elke dag meer, maar toch nog af en toe. Gaat de pijn ooit over? Nee. Ze zuchtte zacht. Nee, maar het wordt draagbaar. Zo voelt het anders niet. Ik weet het. zuchtte Lily. Stilte. Hou je nog van hem? Lily was even uit haar lood geslagen door die vraag. Remus leek het te merken want zei snel: Sorry, dat had ik niet moeten vragen. Nee, nee, het geeft niet. Ze moest even nadenken en zei toen aarzelend. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik nog van hem hou. Het is moeilijk te zeggen als ze d- niet meer bij ons zijn. Een deel van mij houdt nog wel van hem, denk ik. Maar een ander deel niet meer. Remus knikte begrijpend. Maar een ding is zeker. zei Lily en glimlachte. Zelfs al was Nick nog in leven, ik zou toch voor James kiezen. Remus glimlachte ook en zei: James heeft geluk dat hij jou gevonden heeft. Geluk en een groot doorzettingsvermoging. grijnsde Lily. Even lachte Remus ook, maar zag toen Lizzys graf terug en stopte onmiddellijk. Hoe deed je dat toch, Lily? Wat? Je leven terug opnemen alsof er niets gebeurde. Opnieuw die sprong in het duister wagen met de kans dat je weer iemand verliest die je liefhebt?

Lily herinnerde zich die donkere dagen na Nicks dood. Bijna deed ik dat niet. Ze dacht terug aan de leegte waarin ze bijna was verdronken. Maar iets deed me inzien dat we wel verder moten. Opgeven is gewoon geen optie. Ze knielde neer en begon met haar handen een kuiltje te graven. Remus keek haar verbaasd aan. Een paar centimeters dieper vond ze wat ze zocht. Ze haalde de ring die ze zoveel jaar geleden begraven had, uit het zand en hield hem voor zich. Hij was nog even mooi en schitterend als zoveel jaar ervoor. Het leek alsof Nick hem haar pas gegeven had. Is dat? Lily knikte. Dit is de verlovingsring die Nick me gegeven had. Zo goed als nieuw. Blijkbaar hou ik toch nog van hem. Ze staarde in gedachten verzonken voor zich uit. Waarom? Waarom ik hem begraven heb? Dat was mijn manier om afscheid te nemen. Ik kon mijn leven niet opnemen als hij steeds bij mij was. Maar ik veronderstel dat dat voor iedereen anders is. Remus tastte in zijn zak en haalde er een fijn hangertje uit. Lily herkende het halve cirkeltje onmiddellijk. Dit was Lizzys deel van het hangertje dat de waarzegster hen had gegeven. Lizzys moeder heeft me dit voor de begrafenis gegeven. Remus haalde zijn deel van onder zijn gewaad, opende het kettinkje en schoof Lizzys deel erbij. Alsof ze magnetisch aangetrokken werden vonden de gebroken delen van de cirkel elkaar en vormden ze weer een gehele cirkel. Hij verborg het hangertje terug onder zijn gewaad. Dank je, Lily. Ik heb niets gedaan. Toch bedankt. Graag gedaan. Lily liep terug naar James, die wat verderop met Sirius stond te wachten. Is alles wel in orde met hem? Hij knikte naar Remus, die nog bij de graven stond. Lily glimlachte flauwtjes. Nog niet, maar dat komt nog wel. ----------------------------------Smalofski

Hey! ^^ Een nieuw stukje met een leuke cliffhanger aan :twisted: Voor de mensen die er echt niet uitkomen waarom dat stukje van Tonks een paar hoofdstukken terug erbij stond, ik heb er een

Hoofdstuk 106 Times of forgiveness passing by. My anguish stays within my torn apart soul. Fall with me. A fallen tear, lost in the darkest red. Deep within all the pain lies hidden, a shade of life. Embraced by night I arise, shaped by the theft of innocence. Once again. (Beyond Forgiveness - Eternal Oath)

De volgende dag werd Lily al vroeg wakker. Ze had die nacht geen oog dicht gedaan. Er knaagde iets aan haar, en ze had een goed idee wat het was. Maar het zou niet makkelijk zijn om te doen wat ze moest doen. Voorzichtig kroop ze onder James arm vandaan en stapte uit het bed. James arm die nu eenzaam op haar kant van het bed lag, voelde op de tast naar haar. James, ik ben even wat koffiekoeken gaan halen, fluisterde ze. Ze was niet zeker dat hij haar gehoord had, maar kleedde zich toch aan. Ze schreef een briefje dat ze op de keukentafel legde, greep haar sleutels en sloot de deur achter zich. James werd wakker doordat Lily uit bed stapte. Maar hij was nog moe en wou nog wat blijven liggen, het liefst met haar dicht tegen zich aan. Hij probeerde haar in het donker te pakken te krijgen, maar ze stond te ver weg. James, ik ben even wat koffiekoeken gaan halen, hoorde haar haar zachtjes zeggen. Vergeet die koffiekoeken. Kom terug naar bed, wou hij terugzeggen, maar hij was daar nog niet wakker genoeg voor, dus liet hij haar maar vertrekken en sliep nog wat verder. Een uurtje later werd hij weer wakker. Waarom had Lily hem niet wakker gemaakt toen ze terugkwam met de koffiekoeken? Lils? Geen antwoord. Lily? Stilte. Er zat niets anders op. Hij zou zelf zijn ogen moeten opendoen. Geen ontbijt op bed voor hem. Slaperig opende hij zijn ogen en keek op de klok naast het bed. Half elf al, maar goed dat het zaterdag was. Langzaam slofte hij naar de keuken. Lily, ik hoop voor jou dat er nog wat van die koeken over zijn! grapte hij, zijn ogen nog halfdicht. Maar Lily zat niet in de keuken, of in het salon, of in de badkamer. Ze was weg. Fronsend dacht hij na. Het was echt minstens een uur geleden dat ze naar de bakker was gegaan, en die was slechts op vijf minuten stappen. Het was pas dan dat hij haar briefje op tafel zag liggen: Liefste James, Zoals je waarschijnlijk wel al door hebt, ben ik niet naar de bakker. Niemand hoort alleen te gaan. Ik ben over een uurtje of zo terug. Liefs, Lily James slaperige geest probeerde te begrijpen wat ze in het briefje had gezet, maar hij kreeg er kop nog staart aan. Hij zuchtte, legde het briefje terug op tafel en zette zichzelf koffie. Dit zal wel weer een van haar dingen zijn, die ze moest doen, of ze kon niet met zichzelf leven. Toen de koffie zijn hersenen wakker gemaakt had, schoof hij het briefje terug naar zich toe, en las het nog eens. En zin begreep hij niet. Niemand hoort alleen te gaan. Alleen gaan? Naar de bakker? Nee, daar was ze net n-et naar toe. Oh crap Godver- Lily, doe jezelf dat toch niet aan! vloekte hij luid. Hij schoot snel in zn kleren en haastte zich achter haar aan, ook al was hij veel te laat. Hij wist waar ze naar toe was Een uurtje eerder stond Lily voor de kerk. Niemand hoort alleen te gaan. Zelfs een moordenaar niet. Ze liep de stille koelte van de verlaten kerk binnen. Vooraan, in het gangpad stond de eenvoudige houten kist van Mark. De priester keek verbaasd op, toen hij Lilys voetstappen hoorde naderen. Hij glimlachte even toen ze ging zitten op een van de houten kerkbanken.

Waarde gelovigen, we zijn hier bijeen om afscheid te nemen van Mark. De priester sprak alsof zijn hele kerk gevuld was, terwijl Lily in feite de enige aanwezige was op Marks begrafenis. Een dichtvallende deur deed hen beiden omkijken. Een tweede persoon kwam de begrafenis bijwonen. De priester stopte even en gaf de tweede persoon de kans om naast Lily te gaan zitten. Niemand hoort alleen te gaan. fluisterde Lily. Nee. antwoordde Remus. Na de dienst bleven ze nog even zitten in de kerk. Ze keken elkaar niet aan, maar bleven alle twee naar voren kijken. Ik haatte Mark. zei Remus uiteindelijk. Hij heeft haar van me afgenomen op elke mogelijke manier. Waarom ben ik hier dan? Lily zuchtte. Zelfde reden waarom ik hier ben. Hij keek haar vragend aan. Vergeving is de eerste stap naar verwerking, zei ze simpelweg, maar het leek genoeg te zijn voor Remus. Dat, en natuurlijk Sirius die me mn eigen huis heeft uitgejaagd met zn gesnuk. Ik heb de hele nacht geen oog dichtgedaan met dat lawaai dat uit de zetel kwam. Lily moest lachen. Opeens stak Remus zijn hand in de zak van zijn Dreuzeljas, en haalde er een stuk perkament uit. Hier. zei hij en gaf het aan Lily. Wat is het? Je geheugen. Hij keek haar doordringend aan, en ze besefte wat ze in haar hand hield. Dit was de herinnering die ooit bij haar gewist was door de Marauders. Ze slikte en keek naar het schijnbaar lege stuk papier. Ze wist niet goed wat te zeggen, maar Remus leek niet echt een antwoord te verwachten, dus draaiden ze zich alle twee weer naar voren en bleven beiden in hun eigen gedachten verzonken zitten. Na nog tien minuten in stilte gezeten te hebben, stonden ze op en liepen ze naar buiten. Daar stonden James en Sirius al te wachten op hen. Blijkbaar was Sirius tot dezelfde conclussie gekomen als James, en stond hij hier op Remus te wachten. Stilzwijgend maakte Lily James duidelijk dat ze hier niet over wou praten, nam zijn hand, zei een vluchtige Hallo en Dag tegen Sirius en ging naar huis. Jullie weten vast wel wat Lily net gekregen heeft. Zoniet, lees ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen ^^ Bedankt voor alle leuke reacties! Hier is ie dan eindelijk, de herinnering. Ik weet (of denk dat toch) dat hier lang naar uitgekeken geweest is. Ik hoop dat ik jullie niet teleurstel, omdat het wss stiekem toch net is wat iedereen dacht XD

Het is nog maar het eerste deel, het volgende deel komt later. Het goede nieuws ( voor mij iig, voor jullie ook wss) is dat mijn examens eindelijk gedaan zijn en ik eens wat meer vrije tijd ga hebben, en dus SH mss ooit eens af zal kunnen werken. En dan zal ik wat sneller kunnen posten. ^^ (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 107 'To see you suffering, Oh my god I think its killing me. And these are your last words, "I'm sorry". Right before my eyes, can't believe this is goodbye. If this is the last time, I've never been so terrified. If this is the last time, I'll never look in your eyes.' (In memory Hidden in plain view) Lily vroeg zich de dagen die daarop volgden vaak af waarom Remus haar na al die jaren besloten had die herinnering te geven. Ze wist zelfs niet dat hij ze had. Blijkbaar had Lizzy het hem gegeven. Uiteindelijk besloot ze dat hij waarschijnlijk vond dat Lily haar relatie met James niet op dezelfde leugens mocht gebaseerd zijn als die van hem met Lizzy. Maar dan was er nog het dilemma van de herinnering. Moest ze het nu lezen of niet? Die vraag speelde constant in haar hoofd tot ze er helemaal gek van werd. James dacht dat Lizzys dood de reden was waarom Lily zo afwezig was de laatste tijd en probeerde haar zo veel mogelijk te helpen en te steunen. Zo gingen er weken voorbij. Lily liet de herinnering voorlopig voor wat ze was, en probeerde het verdriet dat Lizzys dood veroorzaakt had te verwerken. De lessen gingen onverbiddelijk door, en ook de Orde kon haar niet missen. Langzaam nam ze haar gewone leven weer op. Maar ze was het stuk perkament nog niet vergeten. Op een avond, toen ze dacht dat ze er klaar voor was, haalde ze de herinnering uit, en ging in de zetel zitten. Ze had nog een half uurjte voor James thuis kwam, dus ze had geen haast. Ze ademende eens diep in en uit, zette haar gedachten in orde, dacht nog eens goed na of ze wel de juiste beslissing nam, pakte haar toverstok en zei zachtjes: Ik heb besloten dat ik het wil weten. Onmiddellijk verscheen er een lange tekst op het perkament. Geconcentreerd begon ze te lezen. Terwijl de woorden voor haar ogen schoten, kwam haar geheugen met stukjes en beetje terug, alsof het geprikkeld werd door wat op het papier stond. Het was alsof ze naar een film van haar eigen leven zat te kijken. Lily en Lizzy zaten op hun slaapzaal. Lily lag languit op haar bed een boek te lezen, Lizzy zat met Snoezie te spelen. Om de zoveel tijd keek Lizzy naar haar kalender die aan de muur hing, en waarop met een rode viltstift een cirkel rond die dag stond. Volle maan. Opeens hoorden ze in de verte een hartverscheurend gejank van een hond of iets dergelijks in nood. Verschrikt keken de twee vriendinnen door het raampje in de donkere nacht. Lily wist precies wat Lizzy dacht en ze zei: Nee, Lizzy, het kan vanalles geweest zijn. Maar Lizzy sprong op van haar bed en stapte resoluut naar haar kleerkast om er een mantel uit te halen. Nee, Lily, dat was niet vanalles. Dat was duidelijk het gehuil van een wolf. Dat was Remus, en hij heeft hulp nodig! Lizzy! Denk na! Zelfs al was het Remus, wat kan jij dan doen? Hij is niet zichzelf vandaag, je weet dat!

Lizzy keek Lily vernietigend aan, en Lily schrok. Het was duidelijk dat Lizzy zich door niets of niemand zou laten tegenhouden, en als Lily in haar weg zou staan, ze niet zou twijfelen om op alle mogelijke manieren voorbij haar te komen. Ik verwacht niet dat je het begrijpt Lily. En ik verwacht niet dat je meegaat. Maar ik verwacht wel dat je me laat gaan. Lily staarde Lizzy verbijsterd aan. Lizzy had nog nooit op zon toon gesproken tegen haar. Lizzy! Nee wacht! LIZZY! Maar Lizzy had haar jas aangetrokken en was al naar buiten gelopen. Snel sprong Lily van haar bed, greep in het voorbijgaan haar jas en stormde achter Lizzy aan. Ze haalde haar buiten adem in net buiten de leerlingenkamer. Lizzy! hijgde Lily en ze stopte even om op adem te komen. Lizzy, toe wacht even! Lizzy stopte en keek Lily aan. Ik zei toch dat je niet mee hoefde te komen? Liz, alsof ik jou alleen zou laten gaan. Lily grijnsde even en Lizzys gelaatstrekken versoepelden. Toen Lily haar adem weer gevonden had, slopen ze verder het donkere kasteel door, tot ze de deuren naar buiten waren. Voorzichtig glipten ze de koude buitenlucht in. In stilte stapten ze over het gras naar de Beukwilg. Met een lange stok zetten ze de takken stil, en kropen ze in het gat bij de wortels. Al die tijd spraken ze niet, maar toen ze in de donkere gang liepen, zei Lily stilletjes: Lizzy Euh, Je weet toch waar we naar op weg zijn he? Remus. Ja, maar Je weet wat ik bedoel Doe ik dat? Lily hoorde weer die hardheid in Lizzys stem. Lizzy, toe nou smeekte Lily. Ze had geen zin om zomaar bij een weerwolf binnen te vallen zonder plan of tenminste een id van een plan. Lily, je hebt hem toch ook gehoord? Waarschijnlijk is het zwaar gewond of zo Lily bleef staan in de gang, maar Lizzy liep koppig door. Lizzy! Wat als dat nu eens niet zo is? Lily begon weer te lopen om niet te ver achterop te raken. Maar het is wl zo. zei Lizzy simpelweg en hield een stevige pas vol. Lily werd langzaam wanhopig. Lizzy wist echt niet meer wat ze aan het doen was. Elizabeth Garci! riep ze streng, maar zelf daarop reageerde Lizzy niet. Het was alsof ze een robot was die maar op een ding afgestemd was: Zo snel mogelijk bij Remus geraken. Ongelukkig liep Lily achter haar aan, besefend dat ze waarschijnlijk recht naar hun dood aan het lopen waren, maar niet in staat Lizzy tegen te houden. Nog een laatste keer probeerde ze Lizzy met woorden tegen te houden, voor ze magie zou gaan gebruiken. Lizzy, wil je nu eens alsjeblieft even stoppen en luisteren naar mij? Met een luid zucht draaide Lizzy zich om, en weer stond die roekeloze blik in haar ogen. Lily, voor de laatste keer: En, niemand heeft je gedwongen mee te komen. Twee: Ik ga naar hem en daarmee basta. Drie: Hij is zwaar gewond en HEEFT HULP NODIG! Koppig draaide Lizzy zich weer om en liep steeds maar verder, steeds dichter naar het Krijsende Krot, naar Remus, of beter gezegd: naar Maanling. Lily bleef staan en stak haar toverstaf waar een dun straaltje licht uit kwam naar voor. Als Lizzy niet wou luisteren, moest ze maar voelen. Paral- Haar spreuk werd onderbroken door het aangroeiende geklop van poten die in volle vaart dichterbij kwamen. Geschrokken richtten de twee meisje hun toverstaf verder de gang in. Het eerste dat te zien was, waren een paar vlijmscherpe, witte tanden. Toen was ook de donkere vacht van de weerwolf zichtbaar. Maanling kwam in volle vaart aangegallopeerd in de gang.

Lily bevroor. Ze konden geen kant op. De gang was nauw, ze konden amper met twee naast elkaar lopen. Achter hen lagen honderden meters donkere gang, voor hen een woeste weerwolf die hen elk moment kon aanvallen. Lizzy zag de situatie ook in, deinsde achteruit tot ze op Lily botste en draaide zich naar haar om. De tranen sprongen in haar ogen terwijl ze in die van Lily keek en fluisterde met gebroken stem: Het spijt me, Lily... Ik had moeten luisteren Ze draaide zich weer om en ze deden het enige wat ze konden beginnen tegen een weerwolf: afwachten en hopen dat het vlug voorbij was. Geen magie die ze kenden kon een weerwolf deren. Het enige dat hem kon tegenhouden was een zilveren kogel, maar dat hadden ze nu toevallig niet bij. Vluchten had geen zin. Er was niets achter hen, ze konden zo snel lopen als ze konden, de wolf zou maar twee seconden meer nodig hebben om hen te bereiken. Terwijl ze de dood pijlsnel op zich af zagen komen, leek de tijd net uiterst traag te gaan. Het was of Lily alles in slowmotion zag gebeuren. De wolf die eindelijk zijn doel had bereikt en zich op Lizzy storte. Het werd zwart voor haar ogen en ze viel flauw. ----------------------------------Smalofski

Hey! Het tweede deel van de herinnering. Reacties zijn altijd welkom! Ik ben druk bezig met SH af te maken, maar het gaat traag vooruit... Ik heb alle moeilijke stukjes voor het laatste gehouden (a) (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 108 Say goodbye, close your eyes - remember me.Walk away, the song remains - remember me. I'll live on somewhere in your heart, You must believe - remember me. (Journey Remember me) Ze kon niet meer dan een halve minuut buiten westen geweest zijn. Toen alles rond haar weer een vaste vorm kreeg, lag ze nog steeds in de donkere gang. Boven haar stond de weerwolf, maar hij besteede geen aandacht meer aan haar. Zijn rugharen stonden overeind en hij gromde gevaarlijk naar een grote hond, die even gevaarlijk terug gromde. Doodsbang durfde Lily zich niet te bewegen, angstig dat de wolf haar zou opmerken en zou besluiten dat zij lekkerder was dan een hond. Langzaam, uiterst langzaam, draaide ze haar hoofd. Ze liet een snakkend geluid ontsnappen. Naast haar lag Lizzy. Haar arm lag over haar gezicht en bloedde hevig. Zowel de wolf als de hond draaide zich naar Lily toen ze het geluid maakte. Verschrikt keek ze terug naar boven, en besefte dat haar gezicht zich nu zon vijf centimeter onder de

briesende snuit van de weerwolf bevond. Haar ogen werden wijder toen ze recht in de wolfs valse ogen keek en verlamd van angst viel ze weer flauw. Ze snokte naar adem en veerde rechtop. De Weerwolf! Gedesorinteerd keek ze rond zich. Van de wolf of de hond was er geen spoor meer. Ze lag op een vuil, stoffig bed, in een donkere, groezelige kamer. Naast haar lag Lizzy. Haar arm was gespalkt, maar ze was nog buiten westen. Ze zag een smalle lichtbundel die door een kier van de deur vanuit de andere kamer scheen. Ze hoorde drie wel heel bekende stemmen zachtjes praten, maar luid genoeg zodat ze hen kon verstaan. En dan wat? Gewoon hopen dat ze alles vergeten en vergeven of zo? Het was Sirius die aan het woord was, en James antwoordde: Nee, Een zachte zucht. Nee, ze mogen niets herinneren. Stilte. Je stelt toch niet voor wat ik denk dat je voorstelt? Sirius klonk alsof hij niet helemaal kon geloven wat James impliceerde. Weet jij een beter idee? Maar nog voor Sirius iets beters kon voorstellen klonk het gekraak van een deur die open ging in de andere kamer. Een lange ongemakkelijke stilte en dan een schorre: Is ze gebeten? Remus. Hoewel het nog donker was buiten, was de maan al ondergegaan, en was Remus weer gewoon mens. Even bleef het stil en toen leek James te beseffen dat Remus iets gevraagd had, want hij zei snel: Oh, euh, nee, we denken van niet, nee. Haar Haar arm was gewond, maar we denken dat het geen beet was. Terwijl er in de andere kamer weer een lange ongemakkelijke stilte viel, keek Lily naar Lizzy. Ze had zelf gezien hoe de weerwolf haar had aangevallen. Het was een klein mirakel dat ze niet gebeten is. Sirius kuchte en zei tegen Remus: Euh, we waren net aan het bespreken wat we met hen gingen doen. We kunnen ze niet gewoon laten gaan Neen. antwoorde Remus simpelweg. Dat is waarom ik dacht dat we misschien James pauzeerde even en zei toen snel: hun geheugen konden wissen of zo. Er volgde weer een stilte en toen zeiden Sirius en Remus tegelijk: Ik probeerde hem net te zeggen dat dat geen goed idee-. Oke. Wat?! Nee! Heb jij een beter idee dan? Nu kreeg Sirius wel de kans iets anders voor te stellen, maar het bleef stil in de andere kamer. Nou goed dan. Hij klonk niet echt overtuigd, maar bij gebrek aan een alternatief, hadden ze geen keuze. Goed, dat brengt ons bij probleem nummer twee. Wie kent er geheugenspreuken? Stilte. Ik heb erover gelezen. zei Remus uiteindelijk. Leer het ons. De vastberadenheid in James stem deed Lily huiveren. Ze gingen dit doen! Ze gingen hun geheugen wissen, zonder dat zij en Lizzy er iets over te zeggen hadden! De rebel in Lily kwam naar boven. Nee! Dat konden ze niet doen, dat mochten ze niet doen! Ze probeerde recht te staan, maar het werd zwart voor haar ogen, en ze had geen keus dan terug te gaan liggen. Ze had de kracht niet om hen tegen te houden. Machteloze tranen sprongen in haar ogen.

Verslagen bleef ze liggen. Verschrikkelijke beelden van de weerwolf vlak boven haar dreven naar boven. Ze moest zich uit alle macht bedwingen om het niet uit te gillen. Nee! Ga weg, ga weg! Ze rolde zich op in foetushouding en probeerde de beelden uit haar hoofd te bannen, maar hoe harder ze probeerde er niet aan te denken, hoe duidelijker de beelden voor haar ogen verschenen. Happy thoughts, happy thoughts. Kom op, Happy thoughts! Het beeld van Nicolas schoot door haar hoofd en bleef hangen. Ze ontspande. Dat hielp. Misschien was het toch niet zon slecht idee als ze dit niet meer herinnerde. Ze wou niet de rest van haar leven met een trauma zitten. Ze wou normaal met Remus kunnen blijven omgaan. Ze wou James niet associren met zon verschrikkelijke herinnering. Nu ze er over na dacht, wat deed James hier eigenlijk? Ze had wel gedacht dat hij wist dat Remus een weerwolf was, maar wat deed hij hier in het Krijsende Krot? Want dat was waar ze moesten zijn. Waar anders kon het zo vuil en donker zijn? Ze schudde haar hoofd. Daar wou ze nu niet te veel over nadenken. Ze zocht in haar gewaden. Met een beetje geluk zat er wat perkament in haar zakken. Ze had dubbel geluk, want ze vond ook een Dreuzelstylo. Ze zette de punt op het papier, en herinnerde zich voor de laatste keer, voor ze het voor altijd vergeten zou zijn, wat er die avond gebeurd was. In de andere kamer legde Remus de spreuk uit en beschreef de stokbeweging die in het boek stond. Toen ze dachten dat ze het beethadden, vroeg Sirius: Wie eerst? Lizzy. zei James. Lily. zei Remus tegelijkertijd. Er wordt hier helemaal niets uitgetest op Lily! zei James fel. Nog minder op Lizzy. antwoordde Remus even vastberaden. We zouden het moeten kunnen testen op iemand waar het geen kwaad kan als het fout gaat Er viel een korte stilte, en toen Peter die angstig piepte: Waarom kijken jullie zo naar mij? Ik wil ook geen proefkonijn zijn hoor! Ach Peter, wees een man en offer je op voor de dames. Wat?! Waarom offer j-j je dan niet op? Omdat ik de spreuk nog moet weten straks, duhu. antwoordde James verveeld. Neem dan Sirius! Probeer maar eens. gromde Sirius. Maar, maar Maar het was jw fout dat Maanling in die gang was! J-j wou zo nodig langs daar gaan! Doe jij het maar! Bedankt om me daar nog eens op te wijzen. antwoordde James boos. Ik had nog geen groot genoeg schuldgevoel. En zit stil! Memoritis! Een witte flits verlichte de andere kamer. Lily keek nerveus naar de kier van de deur. Ze schreef de laatste zinnen van de herinnering, scheurde het stukje waar ze niet op geschreven had eraf, en sprak nonverbaal een anti-leesspreuk uit over het lange stuk perkament. Op het korte stukje legde ze uit wat er op het lange stukje stond. Watwat is er gebeurd? Peter klonk in de war. Jij was vrijwilliger om een geheugenspreuk uit te testen. Oh? Ja, weet je wat? Sluipvoet zal alles wel uitleggen. Snel krabbelde ze de laatste woorden op het korte stukje papier, propte de twee stukje in een oude enveloppe, en stak ze in haar zak, slechts enkele seconden voor de deur werd opengeduwd en het licht in de kamer aanging. Hier stopten de woorden op het perkament, maar aangemoedigd door hetgene dat ze nu wel weer wist, kwam de rest van de herinnering ook naar boven.

Ze deed alsof ze nog buiten westen was, maar toen ze de jongens boven haar voelde buigen, speelde ze handig dat ze net wakker werd. Voorzichtig opende ze haar ogen en zag Remus en James boven haar gebogen. Ze schrokken toen ze wakker werd, en ging wat verder van haar af staan, alsof ze bang waren dat ze elk moment kon ontploffen. Maar daar had Lily de kracht niet meer voor. Wat is er gebeurd? Remus en James keken elkaar ongemakkelijk aan. Moesten ze antwoorden? Wat als de spreuk straks niet werkt, en ze alles nog zou kunnen onthouden? Euh begon James, maar daar bleef het ook bij. Wel zei ook Remus, maar ook hij raakte niet veel verder. Hij boog zich naar James toe en fluisterde: Misschien is nu toch wel het goede moment. James knikte, keek naar Lily en zei: Het spijt me echt heel erg. Lily zei niets, want ze wist wat ging komen. Memoritis! Dat was het laatste dat ze zich kon herinneren. Waarschijnlijk hadden ze hetzelfde bij Lizzy gedaan en haar in de vroege ochtend naar de ziekenzaal gebracht om haar arm te laten genezen. En dan naar boven gestuurd, om nog een half uurtje te slapen Verslagen legde ze het stuk perkament neer ze had wel zo iets verwacht, maar het kwam toch als een soort shock. Haar ogen waren nat van de tranen. Net op dat moment hoorde ze een sleutel in het slot steken, en opende James de deur. Lily? Ik ben thuis. Uitdrukkingsloos stond ze recht en keek hem aan. Hij schrok bij het zien van haar betraande gezicht. Lily?! Gaat het wel? Hij wou haar vastnemen, maar ze zette een stap achteruit toen hij zijn hand naar haar uitstak. Zwijgend gaf ze hem het stuk perkament aan, en liep toen snel de deur uit. Ze wist niet of ze nog wel zou terugkomen. ----------------------------------Smalofski

Hey! Ook al lukt het schrijven voor geen meter op het moment, ik post toch maar weer eens een stukje. ^^ Het is een beetje ... overdramatisch (a) Ik hou van drama (a) Deze keer is't geen lyrics die erbij staan, maar een stuk uit een gedichtje (denk ik (a)) van Josse. Thx daarvoor. Ook bedankt voor de lieve reactie van jullie :D (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 109

The snow melts while my heart is bleeding. I stare at the place where you sat. My heart is broken, and you are the one supposed to fix it. Where are you when I need you? And what do you do when I hate you? Een paar uur later zat ze stilletjes op een bank in een park aan de rand van de Thames. Het was donker buiten en ze kreeg het koud, maar ze bleef zitten. Ze staarde naar de kleine golfjes van het water. Nu begreep ze waarom ze zichzelf aangeraden had het niet te lezen. Hoe kon ze James ooit nog vertrouwen? Voor hetzelfde geld waren er nog tientallen andere dingen die hij uit haar geheugen had gewist Verbaasde kreten van late wandelaars in het park deden haar omkijken. Ze begreep wel waarom ze zo verbaasd waren. In het midden van het netjes afgereden gras stond een hert dat intensief aan het snuffelen was, en langzaam haar richting uitkwam, terwijl hij haar geur volgde. Valsspeler! mompelde ze in zichzelf. Maar dieren hebben nu eenmaal een beter gehoor, en hij had haar gehoord. Het hert keek op, zag haar zitten en liep snel naar haar toe. Na een haastige blik achter zich geworpen te hebben, om zeker te zijn dat de wandelaars weg waren, veranderde James in een mens en knielde bezorgd voor haar neer. Lily, is alles in orde? Met tegenzin liet ze met een korte knik weten dat ze in orde was, fysiek althans. Met een kleine zucht ging hij naast haar zitten, en keek net als zij naar het water. Na zon kwartiertje in stilte te zitten, zei James: Toe Lily, kom mee naar huis. Het is hier ijskoud, en je zou niet buiten moeten zijn nu, zeker niet in jouw conditie! Of wat? Wis je anders mn geheugen, om te vergeten dat ik niet naar huis wou? Ze wist dat ze kattig klonk, maar hij verdiende het. Nee, natuurlijk niet! antwoordde hij geschokt. Ik zou dat nooit doen! Je had het er anders vroeger niet zo moeilijk mee Lily probeerde hij wanhopig. Hij greep haar handen beet en dwong haar zo hem aan te kijken. We waren jong en stom We waren in paniek en we wisten niets anders te verzinnen We hadden het nooit mogen doen, maar het was gewoon een stommiteit! Ik weet wel beter nu Doe je dat? Hoe kan ik het weten? Hoe kan ik je ooit nog vertrouwen? Ze sprong recht en keek de andere kant uit, om haar tranen te verbergen. Het spijt me James, ik kom niet mee naar huis. Ik heb wat tijd nodig. Uiterlijk vastberaden en sterk, maar vanbinnen een wrak, sprak ze de woorden uit. Langzaam drong de betekenis van haar woorden tot hem door. Hij kende haar genoeg om te weten dat ze het meende en dat het geen zin had haar nu te proberen ompraten. Het spijt me fluisterde hij hees. Stilletjes draaide hij zich om en liep weg van het bankje en van haar. Zo voelde het dus om te sterven van spijt en verdriet Met elke stap die hij zette voelde hij zijn hart meer en meer breken. Het werd moeilijk om recht te lopen, want de tranen in zijn ogen maakten zijn beeld wazig. Gek van verdriet veranderde hij in een hert. Het was makkelijker een hert te zijn Dieren hadden zon complexe gevoelens niet. Als hert hoefde hij niet bang te zijn dat zijn hart zou ontploffen Zo snel als hij kon, rende hij de donkere nacht in. Heel de nacht bleef hij rennen. Een hert heeft een groter uithoudingsvermogen dan een mense, maar zelfs dat raakt ooit op. Maar hij bleef gewoon gaan. Zijn poten deden pijn en hij was uitgeput, maar hij bleef rennen... Kriskras doorkruiste hij de drukke stad. Overal werd hij aangestaard door verbaasde Dreuzels die midden in de nacht een hert in hartje Londen zagen passeren. Toen het licht werd, werd hij weer mens en keerde hij naar huis. Zijn benen waren volledig verzuurd en elke stap deed pijn, maar hij zou nog liever elke dag pijnlijke benen hebben, dan nog een nacht

zonder Lily te moeten zijn. Waar zou ze zijn? Is ze in orde? Komt ze ooit terug? De bezorgdheid maakte hem horendol. In het licht van de opgaande zon opende hij de deur en liep het appartement binnen. Hij deed zn jas uit en wou die achteloos op de zetel gooien en proberen nog wat te slapen, maar bleef stokstijf staan met zijn jas in zijn hand. Hij herkende dat rode haar overal In de zetel lag Lily te slapen. Het geluid van zijn thuiskomst, had haar wakker gemaakt en ze kwam overeind. Ze keek hem aan en vroeg zachtjes: Waar bleef je nou toch? En toen glimlachte ze. Hij kon niet herinneren dat hij ooit zo opgelucht was om haar te zien lachen. Hij liep op haar af en sloot haar in zijn armen. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en fluisterde: Het spijt me echt heel erg Lily Je hebt er geen gedacht van Weet ik antwoordde ze. En ik vertrouw je wl En ik hou van je. Hij keek haar vertederd aan. Ik hou ook van jou. Terwijl hij haar stevig vasthield kon hij zijn tranen niet meer bedwingen. Overmand door vermoeidheid en een gevoel van opluchtig, hield hij haar dicht tegen zich aan. Ze was terug gekomen Ook al had ze alle reden om weg te blijven Ze kwam terug. Bij hem Ze werd wakker van de voordeur die geopend werd. Godzijdank! Ze was zo ongerust geweest toen ze thuis gekomen was en ze James niet gevonden had. Het was nooit echt haar bedoeling geweest niet naar huis te komen. Ze wist ook wel dat ze het toch niet lang zou uithouden zonder hem, en ze wou het zelfs niet proberen Ze wist ook wel dat hij gewoon stom was geweest En had ze hem trouwens niet gewoon zijn gang laten gaan? Ze had het geweten, dat ze haar geheugen gingen wissen, en ze had het gewoon laten gebeuren Na nog een half uurtje in het park gezeten te hebben, was ze naar huis gegaan. Ze had eigenlijk alleen maar gewild hem wat te laten zweten, te laten beseffen dat hij zoiets geen tweede keer moest doen Maar hij was er niet toen ze thuiskwam, en in de uren die volgden werd ze meer en meer ongerust. Natuurlijk was James perfect in staat voor zichzelf te zorgen, maar ze was doodsbang dat hij dacht dat ze echt bij hem weg wou, en dat hij iets stoms ging doen Hij was nogal goed in stomme dingen doen Uiteindelijk was ze toch in slaap gevallen. Waar bleef je nou toch? vroeg ze toen ze zijn gezicht zag. De opluchting was er met een lepel vanaf te schrapen. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Dat was zijn sein om naar hij toe te lopen, haar vast te nemen en ongecontroleerd te beginnen snikken. Ze voelde zich zo slecht voor het verdriet dat ze hem aangedaan had. Toen zijn ademhaling wat minder snokkend was, kuste ze hem en zei: Ik meende het niet wat ik zei Ik was gewoon een beetje in de war Sorry. Het spijt mij dat ik zon complete idioot was vroeger mompelde James terug. Lily lachte en het werkte aanstekelijk, want ook op James gezicht verscheen een waterige lach. Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken? Het spijt me Het maakt niet uit wat je gedaan hebt, ik had je dit nooit mogen aandoen James had een binnenpretje en grijnsde een beetje. Stommiteiten; Lily: n , James: oneindig. Lily schoot in de lach Dit was weer de James die ze kende. Haar eigenste James ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Nieuw stukje. Ik ben naarstig aan't schrijven, maar 'k vrees da'k m'n eigen deadline(s) toch niet zal halen. Ik wou eigenlijk alles gepost krijgen voor boek 7 uitkomt of anders voor 26 juli (da's de dag dat de proloog van SH gepost werd). Maar 't zal er niet inzitten vrees ik. Ach, ik zie wel ^^ Over dit stukje heb ik niet echt veel te vertellen eigenlijk. Het is meer gewoon de aanleiding tot volgend stukje ^^ Reacties, kritiek, nutteloze informatie... allemaal welkom! Ik hoor het graag als jullie vinden dat het verhaal verzwakt, of dat het beter zou kunnen! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 110 'Sleep peacefully now my child. I hope that you go away. To a place where your dreams can play. Wipe all the tears from your eyes. There is a sky of blue. This is your time of truth.' (Mark Owen Child) Alle stress die de dood van Lizzy en het terugvinden van de herinnering met zich hadden meegebrachten, wraken zich in de weken die volgden. Meer dan ooit besefte Lily dat ze zwanger was, en haar rust nodig had. Als ze terug kwam van het Sint-Holisto ziekenhuis, was ze vaak zo uitgeteld dat ze prompt in slaap viel op de bank. Gelukkig kon ze altijd op James rekenen, om haar terug wakker te maken om een gedekte tafel te vinden, waarop het eten voor die avond al klaar stond. Bijna elke avond, na het eten, gingen Lily en James naar het hoofdkwartier van de Orde van de Feniks. James was vaak de hele avond weg voor missies en reddingsoperaties, maar Lily spendeerde het grootste deel van haar tijd in het kasteel. Ze maakte eten klaar als de mannen hongerig terug kwamen, of genas verwondingen. Ze verveelde zich vaak, maar was ook vaak blij dat ze niet mee moest. Soms koste het haar al te veel moeite om recht te staan, en moest ze uitgeput op een van de zetels gaan liggen. Haar zwangerschap begon haar te vervelen. Ze zou blij zijn als de baby geboren was, en ze weer wat energie had Ze had nog drie maand te gaan Oh komop! riep Lily gefrustreerd uit. Dit is niet gevaarlijk! Twee kindjes ophalen en naar hun familie brengen! We kunnen ze doen? Me onderkwijlen? Nee, Lily! Ik sta niet toe dat je nu een missie aanvaard! Het is te gevaarlijk! Enkele leden van de Orde keken elkaar veelbetekend aan, terwijl ze naar de boze stemmen luisterden die uit de keuken van het kasteel klonken. Lily en James hadden zelf niet door dat iedereen mee kon genieten van hun ruzie, maar niemand waagde zich te moeien in de discussie van het echtpaar Potter, hoewel elk van hen voor zichzelf wel een kant had gekozen. Ik ben je hond niet, die je kan bevelen te gaan en staan waar jij wilt! beet Lily terug. Ik ben in geen eeuwen eens de deur uit geweest en ik voel me nutteloos! Je bent niet nutteloos! Je kan net zo goed van hieruit mensen helpen die gewond zijn! Die kinderen hebben net hun ouders verloren! Ze worden nu half gegijzeld door een stel onbekwame Dreuzels, die waarschijnlijk geen half woord verstaan van wat ze zeggen! Ze zijn bang en hebben iemand nodig die lief voor hen is! Een vrouw! Er zijn nog vrouwen in de Orde!

James Potter! IK ga met je mee of je het nou wilt of niet! En daarmee uit! Demonstratief draaide ze zich om, om duidelijk te maken dat de discussie afgelopen was voor haar. Jij bent zo zo Zo wt? Ze had zich weer omgedraaid en keek hem uitdagend aan. Zo WAT? herhaalde ze, toen James niet meteen een antwoord gaf. Zo koppig! Ik had een goede leermeester! kaatste ze de bal meteen terug. James zei even niets, en moest toen een lach inhouden. Oke, daar heb je een punt. Lily ontspande meteen ook, maar bleef wel bij haar punt. Een stuk rustiger zei ze: James, echt, ik moet er eens uit. Laat me meegaan, toe. Als jou iets overkomt, vergeef ik het me nooit. Maar goed, als je het zo graag wilt, mag je mee gaf James uiteindelijk met tegenzin toe aan de smeekbekes van Lily. Dank je. En dus stonden Lily en James een kwartiertje later klaar om de kinderen van het vermoorde toverechtpaar Tully te gaan ophalen bij de Dreuzelpolitie waar ze nu waren. De familie Tully was al een tijdje het doelwit van de Dooddoeners, en Perkamentus vreesde dat de Dooddoeners achter de kinderen aan zouden gaan, nu hun ouders gesneuvelt waren. Lisa en Tommy moesten zo snel mogelijk in veiligheid gebracht worden bij hun oom en tante, die ondergedoken leefden, aan de rand van Londen. Even later liepen Lily en James het politiekantoor binnen. Ze hadden afgesproken dat ze zich zouden voordoen als vertegenwoordigers van het Dreuzelweeshuis waar de kinderen naartoe zouden gebracht worden. Goedemiddag, groette Lily de agent die aan de receptie stond. Wij komen voor Tommy en Lisa Tully. Wij zijn van het Hemelsvreugde weeshuis. De agent wist zo te zien meteen waarvoor ze kwamen, want hij knikte, en ging hen voor, een gang in. Het zijn werkelijk lieve kinderen, zei de man, maar wel een beetje vreemd. Ze gebruiken vreemde woorden, en hebben een zeer grote fantasie. Waarschijnlijk komt het door de shock van het ongeluk. Ongeluk? vroeg James verwonderd. Zelfs Dreuzels zouden toch moeten beseft hebben dat als een heel huis in puin ligt, dat dat geen ongeluk meer was. De brandweer denkt dat de gasketel ontploft is, zei de agent wijs. Lily en James keken elkaar even aan. Was het maar waar Het is een half wonder dat de kinderen het overleeft hebben. Ze zaten verstopt in het tuinhuis toen we ze vonden. Niemand snapt wat ze daar deden Men vreest dat ze mishandeld werden door hun ouders, omdat het tuinhuis van buitenaf gesloten was, door een behoorlijk sterk slot, ook al zou je dat niet verwacht hebben als je het zag. Lily draaide achter de man zijn rug met haar ogen. Niemand die de familie Tully eenmaal gezien had, zou zoiets zeggen. Voor haar was het duidelijk dat de Tullys hun kinderen voor hun eigen veiligheid in het tuinhuis hadden verstopt, toen ze de Dooddoeners zagen aankomen De man opende een deur, en liet Lily en James een kamer binnengaan. In het midden van de kamer lag er wat speelgoed, waar een jongetje van vijf en een meisje van zes wat onwennig naar keken. Ze probeerden de auto te doen rijden door erop te tikken, maar het magieloze Dreuzelspeeltje bewoog niet. Gefrustreerd dat het speelgoed niet wou meewerken, en dat ze hun moeder al zo lang niet gezien hadden, begonnen ze te huilen. De agent die bij de kinderen zat, stak moedeloos zijn handen in de lucht, alsof hij wilde zeggen: Zo gaat het nu al de hele dag! Lily gaf de gefrustreerde agent ook een hand, en knielde toen voor kleine Tommy neer en begon hem te troosten. Het jongetje leek instintief te begrijpen dat Lily een van zijn soort was, en stopte al snel met huilen, toen ze hem op haar arm nam. Hij stak zijn duim in zijn mond en greep met zijn handje haar jas vast, alsof hij bang was dat ze weer weg zou gaan.

Lisa zag dat haar broertje gestopt was met huilen en kwam aangelopen, gebarend dat ze ook wou opgepakt worden. Aangezien Lily haar handen vol had, tilde James het meisje op. Ze begon lachend met haar handjes aan zijn warrig haar te trekken. Een van de agenten was ondertussen de nodige papieren gaan halen, en even laten liepen Lily en James elk met een kind op hun arm het politiekantoor uit. Omdat het beter was voor Lily niet te veel te verschijnselen terwijl ze zwanger was, en bijverschijnselen nooit echt aangenaam was voor kinderen, hadden ze Lizzys oude auto genomen. Lizzys ouders hadden hem nagelaten aan Lily, omdat zij de enige was die ze kenden, die met een auto kon rijden. De kindjes waren eerst wat bang om in het vreemde, lawaaierige tuig te stappen, maar ze waren te moe om er veel problemen van te maken, en vertrouwden Lily en James dus maar. Tien minuten laten waren ze in slaap gevallen op de achterbank van de auto ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Eerst effe een mededeling: Tot nu toe heb ik al het grootste deel van het verhaal tot het einde geschreven. Hier en daar missen nog een paar hoofdstukken die ik nog moet invullen. Ondertussen heb ik ook boek 7 gelezen. Ik heb echter nog voor ik boek 7 heb gelezen, een nogal duidelijk gedefinieerde samenvatting samengesteld van hoe de missende hoofdstukken eruit moeten zien. Ik zal ook met opzet geen dingen uit boek 7 gebruiken in mijn verhaal. Alles in dit verhaal (voor en na deze post) is gebaseerd op boeken 1 tot 6 en op mijn eigen verbeelding van hoe het zou kunnen gegaan zijn. Indien er bij toeval gelijkenissen zijn met elementen uit boek 7, zijn deze per toeval juist gegokt door mij, of onbewust in de hoofdstukken terecht gekomen die ik nog niet helemaal heb uitgeschreven (al acht ik die kans klein aangezien ik er speciaal op zal letten dat ik die hoofdstukken niet zal aanpassen aan eventuele nieuw informatie.)

Dat gezegd zijnde,... aangezien het forum op slot zat zaterdag, post ik vandaag het stukje dat ik eigenlijk toen zou gaan posten... De lyrics van die stukje is een engelstalig slaapliedje... Ik hield altijd al van het zo bekende deuntje, maar toen ik oud genoeg was om de woorden te verstaan, intrigeerde het me nog meer. De allereerste keer dat ik echt luisterde naar de woorden was tijdens een aflevering van The Simpsons. Ik weet niet meer precies hoe het ging, maar Marge zong het voor Maggie denk ik, en Maggie stelde het zich voor, en werd er een beetje bang van. Ik weet nog dat ik me afvroeg waarom een slaapliedje zo'n griezelige tekst zou hebben... Ergens vind ik dat het wel past bij dit hoofdstuk...

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 111 Rock a bye baby, on the tree top. When the wind blows, the cradle will rock. When the bough breaks, the cradle will fall. And down will come baby, cradle and all. (Rock-a-bye baby Onbekend) Ze reden op een aardeweg tussen de velden. Ze waren nu niet ver meer van het huis van de tante en nonkel van Tommy en Lisa. Het begon donker te worden buiten, en er hing een griezelige mist boven de velden. Van het warme lenteweer was niets meer te merken. Het was kil en leek meer op een herfstavond dan een dag begin mei. Lily geeuwde even achter het stuur. Ze was moe, en wou eigenlijk naar bed, maar ze had zo lang gezeurd bij James om mee te mogen, dat ze nu niet zou gaan toegeven dat ze misschien een vergissing had gemaakt en liever naar huis ging. Ze keek even in de achteruitkijkspiegel naar Tommy, die met zijn duim in zijn mond in slaap was gevallen, en Lisa, die haar knuffel stevig omhelsde en ook lag te slapen. Het beeld vertederde haar. Ze kon niet wachten tot haar eigen baby geboren was, en ze hem kon knuffelen en bedelven onder kussen. Ze was zo afgeleid door het beeld van de slapende kleuters, dat ze de mannen op de weg niet gezien had. Toen ze hen zag, ging ze met alle macht op de rem staan. Met gierende banden kwam de auto op geen halve meter van de mannen tot stilstand. Geschrokken legde Lily haar hand op haar dikke buik. Dat was nipt geweest. Ze keek even achter zich, maar Lisa en Tommy lagen nog steeds ongestoord te slapen. Zo te zien waren ze echt uitgeput. Jezus! Lily, alles in orde? Lily knikte naar James. Ja, met mij alles goed. Ik hoop maar da- Lily wou zeggen dat ze hoopte dat de mannen op de weg ongedeerd waren, maar terwijl ze dat zei, keek ze naar het groepje op de weg, en besefte dat dit geen gewonne mannen waren. Ze droege lange, zwarte mantels, en hadden allemaal hetzelfde masker aan. Alle bloed trok uit haar gezicht. Dooddoeners! riep ze uit. Zij en James sprongen snel uit de auto, toverstok in aanslag. Snel overzagen ze de situatie. Er waren een zevental Dooddoeners en Lily snokte naar adem. Hun leider was bij hen! Wel, wel grijnsde Voldemort gemeen. Jullie weer Jij weer, antwoordde James brutaal. Je zou denken, siste Voldemort woedend, dat je je lesje wel geleerd zou hebben na de vorige keer! Dat zou je denken Nerveus hield Lily de Dooddoeners en Voldemort in het oog. Ze snapte niet wat James trachtte te bereiken door hem nog bozer te maken. Ze slikte nerveus toen ze Voldermorts walgelijke, rode ogen naar haar gleden. Haar hart sloeg snel, en de merkte de baby blijkbaar ook, want ze voelde hem schoppen in haar buik. En jullie zijn bezig geweest spotte hij. Goed te weten dat de vijand er zo slecht voor staat dat ze zwangere vrouwen moeten inzetten. Lily zei niets, maar staarde terug, niet van plan zwakheid te tonen. Geef de kinderen, dan maken we jullie dood wat minder onaangenaam. stelde Voldemort voor. Lily kon haar oren niet geloven. Dacht hij werkelijk dat ze twee onschuldige kinderen aan hun lot zouden overlaten? James antwoordde in haar plaats, met een rode straal die een Dooddoener raakte en hem achterover blies. Een tweede straal volgde snel.

Lily herkende James techniek. Hij probeerde er snel een einde aan te maken. Met verenigde krachten vochten ze tegen Voldemort en zijn Dooddoeners. Lily was zeker dat ze een goede engelbewaarder had, want het was een mirakel dat sommige van de dodelijke stralen haar niet raakten. Al snel echter werd het duidelijk dat ze geen match waren voor Voldemort. Twee tegen zeven Dooddoeners n Voldemort Ze trokken zich terug achter een dikke boom, maar bleven over de rand van de stam spreuken afvoeren. Af en toe hoorden ze kreten die erop wezen dat ze iemand geraakt hadden, maar vaker hadden hun spreuken geen effect. Lily, alles in orde? vroeg James, buiten adem van het vechten, en met zijn ogen op de Dooddoeners gericht. Ja, ik denk het wel, antwoordde ze met bibberende stem. Het leek James nieuwe krachten te geven. Een welgemikt schot deed een zware tak van de boom afvallen, recht op een handvol Dooddoeners. Dat hadden ze duidelijk niet verwacht. Een paar verdwijnselden, enkelen stonden verward rond zich te kijken, en de anderen lagen gewond onder de tak. Dit moment van verwarring grepen Lily en James met beide handen. Ze wikkelden een paar Dooddoeners in touwen, en joegen de rest zo op dat ze verdwijnselden. Voldemort lachte hooghartig. Dit is nog niet gedaan DWAZEN! En zonder nog iets meer te zeggen of te doen, verdween hij. Lily en James bleven alleen achter, met een stel buitgemaakte, geboeide Dooddoeners. Ze keken argwanend om zich heen, ze konden niet geloven dat Voldemort zonder boe of ba vertrokken was. Misschien had hij niet veel zin zijn nek te riskeren, zonder zijn trouwe aanhangers Al betwijfelde Lily ten zeerste dat Voldemort bang zou zijn van een zwangere vrouw en een student Met een grote grijns keek James naar de buit van de dag: drie gebonden Dooddoeners. Voldemort was ontsnapt, maar zij hadden het weer overleeft! Hij keek rond zich, om te kijken waar Lily was. Hij vond haar, op haar knieen voor de open achterdeur van de auto. Ze had haar hand geschrokken voor haar mond gelegd en keek met grote, waterige ogen de auto in. Lily?! LILY! Zijn hart sloeg een slag over. Hij liep snel op haar af, en kwam slippend naast haar tot stilstand. Lily?! Wat is er? vroeg hij in paniek. Ze zag bleekwit en wees met trillende hand naar de achterbank van de auto. James draaide zijn hoofd en zag waarom ze zo in shock was. Lisa en Tommy lagen, duidelijk levensloos, op de achterbank van de wagen. Ergens in het gevecht moet een Dooddoener de kans gezien hebben af te rekenen met de kinderen. Het voelde alsof er opeens een baksteen in zijn maag lag. Tommy lag nog steeds met zijn duim in zijn mond ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Vandaag krijgen jullie onverwachts een nieuw hoofdstukje, omdat het vandaag 26 juli is, en dat is de dag dat ik begon met SH hier te plaatsen. Wauw, nooit gedacht dat ik het een jaar zou uithouden...

*viert feestje en geeft al haar lezers een stukje taart een een bekertje pompoensap* Maar goed... Ik heb nog een tiental hoofdstukken voor jullie voor het verhaal gedaan is. Twee daarvan moeten nog geschreven worden en 1 moet nog afgewerkt worden. De rest is allemaal al klaar. Over dit hoofdstukje: Ik had eens zin om vanuit een ander standpunt te schrijven ^^ En vanuit hun standpunt had ik nog nooit geschreven ^^ Hoofdstuk 112 'Mary, did you know, that your baby boy will one day walk on water? Mary, did you know, that your baby boy will save our sons and daughters? Did you know, that your baby boy has come to make you new? This child that you've delivered, Will soon deliver you.' (Mary, Did you know? - Mark Lowry & Buddy Greene) Met lichte tegenzin liep Albus Perkamentus door de hoofdstraat van Zweinsveld naar de groezelige herberg aan de rand van het dorp. Dit was een van de minder leuke kanten van het schoolhoofdschap van Zweinstein: sollicitatie-interviews. Hij hield niet van het systeem waar mensen beoordeeld werden op hun kunnen in slechts n gesprek. Maar het was helaas noodzakelijk, en dus begaf hij zich naar De Zweinskop, waar hij had afgesproken met een kandidate voor de baan als professor in Waarzeggerij. Hij had het al niet zo goed op met dat vak in zijn ogen draagde het niet bijzonder veel bij aan de opleiding van de studenten waarover hij en zijn lerarencorps zich ontfermden en deze dame in kwestie had een dubbelzinnige indruk op hem gemaakt. Ze beweerde de achterachterkleindochter van de beroemde Zieners Cassandra Zwamdrift te zijn, maar ergens kreeg Albus toch de indruk dat ze niet zoveel talent bezat als haar overovergrootmoeder. Het was echter niet meer dan beleefd om haar een eerlijke kans te geven en een sollicitatie-interview af te nemen. Hij rilde even, toen een koud briesje hem omwikkelde, vlak voor hij de deur openduwde en de Zweinskop binnen wandelde. Hij begroette de barman, die een knikje teruggaf. Hij informeerde naar het kamernummer van Sybilla Zwamdrift, en begaf zich naar haar kamer. Hij klopte twee keer op haar deur, en opende die, toen een dromerige Binnen klonk. Een lange, magere dame sprong recht uit een gemakkelijke zetel, toen Albus de kamer binnenging. Goedeavond, groette hij haar beleefd. Ze streek nerveus haar kleren glad, toen ze gebaarde naar de beste stoel in de kamer, en bijna ademloos antwoordde: Goedeavond, Meneer. Ik ben zeer vereerd dat u wilde komen. Wilt u iets drinken? Pompoensap? Thee? Thee graag, glimlachte Albus. Ze gingen zitten en Perkamentus nam zijn tijd om haar in zich op te nemen. Achter haar grote brilglazen verschuilden zich een paar nerveuze ogen. Haar lange, magere vingers trilden lichtjes, terwijl ze twee kopjes thee inschonk. Even bleef het stil, en toen zei Perkamentus: U bent de achterachterkleindochter van Casandra Zwamdrift? Met herwonnen zelfzekerheid rechtte de vrouw voor hem haar rug en sprak met trots in haar stem: Jazeker, mijn overovergrootmoeder was de grootste Zieneres van haar tijd. Ik heb mijn talent voor het voorspellen van de toekomst van haar geerfd. Albus glimlachtte beleefd. Vertelt u eens, wat uw talent precies inhoudt? Terwijl Sybilla Zwamdrift uitvoerig begon te vertellen over de verschillende manieren waarop ze haar Innerlijke Oog kon gebruiken om de toekomst te ontrafelen, sloop een verdieping lager een lange, in zwart gehulde gedaante voorbij de barman, de trap op. Niemand merkte hem op. Niemand merkte

hem ooit op. Al dagen volgde hij de grote Albus Perkamentus overal waar hij ging, en nog nooit was hij betrapt. Het was niet toevallig dat de Meester hem gekozen had als zijn meest waardevolle spion. Geruisloos volgde hij de trap naar boven. Kamer 13, daar zat Perkamentus, had hij daarnet afgeluisterd. Het was essentieel dat hij te weten kwam met wie Perkamentus afgesproken had. Deze informatie kon goud waard zijn voor zijn Meester. Hij zou beloond worden voor zijn trouw, en dat was hem meer waard dan al het geld van de wereld. Er klonken zachte stemmen door de deur van kamer 13. Een ervan herkende hij als de rustige stem van het schoolhoofd, de andere leek een nerveuze vrouw te zijn. Hij legde zijn oor tegen de deur en volgde het gesprek een tijdje. Wat een teleurstelling, toen hij besefte wat daarbinnen aan de gang was. Deze vrouw was geen gevaarlijke Schouwer, geen interessant doelwit voor de Dooddoeners die moest onderduiken! Dit was een sollicitatiegesprek! En zo te horen, had het waardeloze mens niet eens de job te pakken. Verbitterd spuugde hij op vloer en vloekte inwendig. Wat een verspilling van tijd en energie! Gerriteerd draaide hij zich om, en wou terug naar beneden sluipen, toen een luide, krassende stem, die uit kamer 13 kwam, hem ter plekke deed verstijven. HIJ DIE DE MACHT HEEFT OM DE HEER VAN HET DUISTER TE OVERWINNEN NADERT HET KIND VAN HEN DIE HEM DRIEMAAL HEBBEN GETROTSEERD, GEBOREN AAN HET EINDE VAN DE ZEVENDE MA- He! Jij daar! Hij verschoot zich haast een hartverlamming. De grote gespierde barman had hem ontdekt, en greep hem beet bij zijn gewaad. Geen luistervinken in mijn herberg! gromde hij, terwijl hij hem meesleurde. Hij stribbelde uit alle macht tegen, hopend meer op te vangen van wat er zich in kamer 13 afspeelde, maar hij kon niet op tegen de kracht van de barman. Al snel werd alle geluid overrompeld door het lawaai van het caf beneden en kon hij niets meer horen van wat hij vermoedde een ware voorspelling. Met een ruwe duw werd hij op straat gezet. En blijf buiten! gromde de barman hem nog na, voor de deur in zijn gezicht dichtgesmeten werd. Even bleef hij verblufd staan, terwijl hij liet doordringen wat hij net gehoord had. Hij die de macht heeft om de Heer van het Duister te overwinnen? Hij werd wat bleek. Dat kon niet waar zijn Zijn Meester was niet te overwinnen, dat wist iedereen, al gaf niet iedereen het toe. Dat was de reden waarom hij zich bij Hem aangesloten had! Waarom trachten de onverslaanbare te verslaan, als het gedoemd was te mislukken? Hij begon te lopen. Deze informatie dit was zijn ticketje naar eeuwige roem. Zijn Meester zou hem rijkelijk belonen voor wat hij hem zou kunnen vertellen. Zijn gezicht klaarde op. Dit was niet verschrikkelijk, dit was geweldig! Het kind van hen die Hem driemaal hebben getrotseerd wordt geboren aan het einde van de zevende maand Het was een kind! Een baby. Hij begon wijd te lachen. Het zou letterlijk kinderspel zijn voor zijn Meester om die zogenaamde verlosser uit te schakelen voor hij zijn eerste woordje zegt. Dan zou hij werkelijk onverslaanbaar zijn Hij verdwijselde haastig naar zijn Meester om het goede nieuws te brengen. Een half uur later verliet ook Albus de Zweinskop. In gedachten verzonken liep hij terug naar Zweinstein. Hij had dan ook veel om over na te denken, en niet alles was positief. Hij had om te beginnen een nieuwe leerkracht Waarzeggerij. Hoewel hij ten zeerste bertwijfelde of ze echt bergen goud en een kroostrijk gezin in zijn toekomst had gelezen uit zijn natte theeblaadjes, de voorspelling die ze daarna gemaakt had, en waar ze zich nadien niets meer van leek te herinneren, had wl indruk gemaakt op hem. Was het waar? Dit kon een keerpunt zijn in het bewind van terreur, die Voldemort al jaren verspreidde. Maar Het was een breekbaar lichtpuntje. Deze baby zou kwetsbaar zijn, bijzonder kwetsbaar. Het was essentieel dat onmiddellijk uitgezocht werd wie deze baby was.

----------------------------------Smalofski

Ohjee... Ik was helemaal vergeten dat het gisteren zaterdag was... Sorry voor de dag vertraging ^^ Oke, dit hoofdstuk en het volgende duurden EEUWEN om te schrijven. Sorry als er schrijffouten in zitten, maar ik had ECHT geen zin meer om het nog eens na te gaan lezen... Het werkte zo op mijn systeem... Dus, sorry als het suckt, ik vind het zelf ook niet zo goed... (a) Maar nu ik hier voorbij ben geraakt, heb ik weer wat overschot. Dit was zo'n gat dat nog gevuld moest worden. Dus grote kans dat ik in de loop van de week nog eens post. ^^ (*) Smalofski (*) ps: Thx voor alle leuke reacties :D *hugs*

Hoofdstuk 113 Louder louder. And we'll run for our lives. I can hardly speak, I understand. Why you can't raise your voice to say. To think I might not see those eyes. Makes it so hard not to cry. And as we say our long goodbye. I nearly do (Snow Patron Run) Diezelfde nacht werd James wakker van een vreemd, doch ergens bekend geluid. Slaapdronken keek hij rond zich in de donkere kamer, maar hij zag op het eerste zicht niets, buiten Lily die rustig naast hem lag te slapen, zich duidelijk niet bewust van het geluid. Toen zijn hersenen eenmaal helemaal wakker waren, besefte James wat het geluid was. Zijn gluiposcoop die op een tafeltjes naast hun bed stond, waarschuwde hem dat er vijanden op komst waren. Lily! Wakker worden! Dooddoeners! Terwijl Lily slaperig, en nog niet helemaal bewust van wat er aan de hand was, haar ogen opende, liep James naar het Vijandvizier dat aan de muur hing. Vier gemaskerde mannen keken terug. James vloekte luid, het was een kwestie van seconden voor de Dooddoeners er zouden zijn. Hun appartement was zeker niet onbeschermd, maar James verwachtte niet dat de bezweringen de Dooddoeners lang op afstand zouden houden. Niet als ze zo vastberaden op hun doel afgingen. Lily! We moeten hier weg! Nu! In haar nachtkleed en met haar hand op haar bolle buik kwam Lily uit de slaapkamer gelopen. Op drie hef ik de anti-verdwijnselspreuk op, en dan verdwijnselen we onmiddellijk naar het huis van mijn moeder, zei James, van daaruit kunnen we verder gaan naar het hoofdkwartier van de Orde, als we zeker zijn dat we niet gevolgd worden. Maar maar het huis? Geen tijd Lily! James greep haar schouders vast, en keek haar doordringend aan. Ze komen, Lily, als we niet snel weg zijn, kan het te laat zijn. Lily slikte en knikte.

Mijn toverstok! Het schoot haar opeens te binnen dat haar stok nog naast het bed lag. Snel liep ze terug, en haalde de stok. Een zacht gemiauw deed haar opschrikken. Bijna was ze Snoezie vergeten. Toen ze een paar seconden later met haar stok en de kat terug de woonkamer in snelde, stond James al klaar. Hij had van de paar seconden tijd gebruik gemaakt om wat kleren te sommeren. Net toen hij zijn stok ophief om de anti-verschijnselspreuk op te heffen klonk een luid gekraak en hoorden ze een spreuk met een grote knal tegen de voordeur aanbeuken. De deur kraakte gevaarlijk, maar gesteund door de beschermingspreuken hield ze stand, voorlopig dan toch. Angst stroomde door Lilys lichaam, terwijl James in allerijl de spreuk ophief, en zij de deur angstvallig in het oog hield. Met een luide krak begaf de deur het, en stormden de Dooddoeners de kamer binnen. Veelkleurige spreuken misten hen op een haartje, terwijl James de spreuk ophief. Lily! Ga! schreeuwde hij, terwijl hij een onzichtbaar schild optrok tussen hen en de Dooddoeners, slechts een paar meter van hen verwijderd. Doodsbang greep ze de kat onder haar arm stevig vast en kemde haar andere hand om haar toverstok. Ze concentreerde zich uit alle macht op het huis van James moeder, draaide ter plaatste en verdwijnselde, hopend, biddend dat ze haar ongeboren kind geen schade toebracht. Met een harde klap kwam ze in het voortuintje van het huis van James moeder terecht. Snoezie, die nog nooit zoiets als Verdwijnselen had meegemaakt, ontsnapte haar greep en sprintte er vandoor. Geschrokken en doodsbang liepen de tranen over haar gezicht. Wat was er aan de hand? Waarom waren de Dooddoeners gekomen? Hoe hadden ze hen gevonden? Voorzichtig stond ze recht. De baby in haar buik trapte een keer en ze was dolgelukkig om het kindje te voelen bewegen. Een paar tellen bleef ze besluiteloos staan. Waar was James? Waarom kwam hij niet? Doodongerust besloot ze dat het niet veilig was om hier buiten te blijven staan, ook al leek het er niet op dat iemand haar had kunnen volgen terwijl ze verdwijnselde. Ze liep naar de deur van haar schoonmoeder en drukte op de bel. Een wat oudere heks met een vriendelijk gezicht dat Lily herkende als haar schoonmoeders gezicht opende de deur. Lily! Lily hoorde de ongerustheid in haar stem, en besefte wat een verontrustend beeld het moest zijn om Lily in haar nachtkleed, en onder de schrammen voor haar deur te zien staan in het midden van de nacht. Kom snel binnen kind. Wat is er aan de hand? Waar is James? Ik ik weet het niet snikte ze, Er waren Dooddoeners Dooddoeners in ons huis en James hief de anti-verdwijnselspreuk op en- en zei dat ik naar hier moest gaan. Hij ging ook komen, maar hij is er niet en- en ik weet niet waar hij is. Volledig in paniek en doodsongerust over James stamelde Lily het verhaal. Hij- hij zou hier moeten zijn! Waarom komt hij niet?! De gedachte aan wat hem zou kunnen weerhouden om haar te volgen, deed haar lichtjes trillen. Stil maar meisje, suste Mevrouw Potter het hoogzwangere meisje dat trillend van angst en emotie voor haar deur stond. Ik ben er zeker van dat hij wel komt. Met een lief gebaar veegde ze wat tranen van Lilys gezicht en glimlachte, haar eigen ongerustheid voor het lot van haar zoon meesterlijk verbergend. Kom nu maar binnen, zei ze zacht en leidde Lily naar binnen. Ik stuur meteen bericht naar Perkamentus. Lily werd door haar schoonmoeder naar een zetel geleid, waar ze op ging liggen. Ze voelde zich zo zwak en vermoeid, maar in haar hoofd raasden duizenden gedachten rond. Waar in hemelsnaam bleef James? Wat als- als De gedachte maakte haar letterlijk ziek. Ze keek toe hoe de zilveren duif die Marianne Potters patronus was, door een muur verdween om de Orde te gaan waarschuwen.

Vertel nu eens rustig wat er aan de hand is? vroeg Mevrouw Potter aan Lily. Lily kon een kleine trilling in haar stem horen, die verried hoe ongerust James moeder was, maar dat niet wou laten blijken aan Lily, om haar schoondochter niet nog meer van streek te maken. Maar nog voor Lily een woord kon zeggen, hoorden ze een bekende plop in de tuin, wat er op wees dat iemand verschijnseld was. James? James?! Ondanks Mevrouw Potters raad dat ze beter zou blijven liggen, liet Lily zich niet tegenhouden. Ze vergat haar vermoeidheid op slag en liep zo snel ze kon naar buiten, in de hoop James daar levend en wel te zien, op de hiel gezeten door Mevrouw Potter, met een deken in haar hand. JAMES! Lilys stel sloeg over toen ze James zag staan in de tuin. Hij had een hoofdwonde, waar wat bloed aan kleefde, maar die leek niet zo ernstig, want hij lachte breed, toen Lily op hem af kwam gestormd en zich in zijn armen wierp. Godzijdank, je bent in orde. ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Jah, jullie dachten toch niet dat het gedaan was he? xD Ze moeten Voldie nog eens tegenkomen he :P Sorry als dit allemaal nogal onrealistisch overkomt (hoe ze zoveel en zo kort op elkaar ontsnappen)... da's niet mijn idee ;-) *blames Rowling* Dit is dus deel twee van de lijdensweg die de derde ontsnapping aan Voldemort was. Urg, ik schrijf echt niet graag gevechten... Anyway, reacties waren, zijn en zullen altijd welkom wezen ^^ (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 114 Come on and save me. I'm going down, down for the third time. (The Supremes Going down for the third time) Veel tijd om opgelucht te zijn over zijn veilige ontsnapping kregen ze niet, want een tel later klonken langs alle kanten plopjes en waren ze weer eens omsingeld door Dooddoeners. James kreeg de kans niet om zichzelf te verdedigen. Voor hij het besefte werd zijn toverstok uit zijn hand geblazen door een welgemikte Expelliarmus, en stonden ze beiden machteloos omsingeld door de groep Dooddoeners. Lily haar stok lag nog binnen Trillend zocht Lily James hand. Een van de Dooddoeners, zo te zien degene die de leiding had, zette zijn masker af, terwijl de anderen hen onder schot hielden. Een oud gezicht kwam tevoorschijn. De ogen van de man waren pikzwart en er was geen greintje medelijden in ze te bekennen. Hij hief zijn toverstok op, om een einde te maken aan het leven van de twee eigenlijk drie jonge mensen voor hem, als een koude, hoge stem hem doet verstijven.

Afblijven ze zijn voor mij Een rilling liep over Lilys rug. Ze herkende de stem maar al te goed, want ze had hem al twee keer eerder ontmoet. Voor de derde keer zouden ze oog in oog staan met Heer Voldemort, en deze keer zou er geen ontsnappen meer aan zijn. Een lange man in een grote zwarte mantel die zijn gezicht verschool, verscheen naast de oude Dooddoener, die haastig plaats maakte voor zijn meester. Uiterst langzaam deed Voldemort de kap van zijn mantel af, zodat Lily en James het spierwitte gezicht met die walgelijke, rode katachtige ogen konden zien. In zijn ogen stond woede te lezen. Het lijkt erop, begon hij, terwijl hij naar het hulpeloze koppel voor hem keek, dat het een vergissing was jullie zo lang te laten leven. Een vergissing die ik niet toelaat om mij fataal te laten worden. Een vergissing die ik hier en nu ga rechtzetten. Laat hen met rust! De schreeuw kwam van achter hen, en werd vergezeld met een verlammingsstraal, die door Voldemort werd afgekaatst. In de deuropening stond James moeder, met haar toverstok in de hand. Even keek Voldemort haar minachtend aan, deed teken naar een van zijn Dooddoeners en richte zijn aandacht weer naar Lily en James. De Dooddoener liet een zachte grinnik horen van onder zijn masker, deed een stap naar voren en riep: Avada Kedavra! Protego! Marianne Potter probeerde zichzelf nog te beschermen door een schild op te roepen, maar haar spreuk kon het niet opnemen tegen de dodelijkste vloek van allen. Alsof de spreuk enkel tegengehouden werd door een blaadje papier, boorde hij zich door de verdedingingspreuk van James moeder en raakte haar in het gezicht. NEE! James schreeuw weerklonk door het slapende dorpje. Langzaam zakte ze door haar benen, terwijl James trachte bij haar te komen, maar werd tegengehouden door Lily, uit angst dat Voldemort hem meteen zou afmaken als hij naar haar toeging. Voor enkele minuten keek James naar het levenloze lichaam van zijn moeder, gestorven in een poging om hen te redden, die gedoemd was om te mislukken. Toen draaide hij zich om en met tranen van verdriet en woede in zijn ogen, staarde hij Voldemort recht in de ogen aan. Hiervoor zal je boeten, siste hij. Er verscheen een gemene grijns op het witte gezicht van Voldemort. Ohja? En hoe denk je dat te doen zonder toverstok? Me doodhuilen? Lily voelde hem naast haar staan trillen van woede, maar hij hield zich in. Nu dan Nog een laatst woord? Een nutteloze mededeling om de wereld mee te vervelen voor we eindelijk verlost zijn van je? Maar beiden bleven ze stil. De stilte werd verstoort door een aantal plopjes. Een gouden cirkel verscheen rond Lily en James, die hen leek te beschermen tegen de spreuken die de verraste Dooddoeners op hen afvuurden. Overal rondom hen hoorden ze plots lawaai en choas. De Orde was gearriveerd en was aan het dueleren met de Dooddoeners. James greep zijn toverstok en Lilys hand, en leidde haar zo snel als ze kon terug naar het huis. Blijf hier! beval hij haar, en ging de Orde helpen met de Dooddoeners en Voldemort zelf te bevechten. Niet in staat mee te helpen in het gevecht, stond Lily achter het raampje angstvallig het gevecht te volgen. Ze zag James dueleren met een jonge heks met pikzwart haar dat haar verbazingwekkend bekend voorkwam. Het was pas toen James en Sirius door omstandigheden van Dooddoener wisselden dat ze besefte dat de heks familie moest zijn van Sirius, want de gelijkenissen waren zeker aanwezig. Achter Sirius en de zwartharige heks, zag ze Perkamentus staan, die met niemand anders dan Voldemort zelf aan het dueleren was. Ze gebruikten magie ze nog nooit eerder had gezien, en die haar zo krachtig leek dat ze er kippenvel van kreeg.

Hoe lang het gevecht in de voortuin van Mevrouw Potters huis doorging, kon Lily moeilijk inschatten. Volgens haar was het wel enkele dagen, gevuld met angst en vrees. In werkelijkheid kan het niet meer dan een half uur geweest zijn. Op een gegeven moment leek Voldemort toch te beseffen dat Perkamentus sterker was dan hem, en beval de aftocht. Nagejaagd door de leden van de Orde, verdwenen de Dooddoeners die niet dood, verstijfd of gevangen waren. Toen ze weg waren, durfde Lily het huis te verlaten. Ze liep naar de plaats waar James bij het stoffelijke overschot van zijn moeder geknield zat. Sirius, Remus en Wormstaart stonden wat ongemakkelijk naast hem, niet goed wetend hoe ze hem konden troosten. Sirius hand lag op James schouder. Lily had James nog niet vaak zien huilen, maar nu ze tranen over zijn gezicht zag stromen, brak het haar hart. Ze knielde naast hem neer en sloeg haar armen rond hem. Het spijt me zo voor je, James, fluisterde ze, Jouw moeder was de beste moeder die iemand zich kon wensen. Ze heeft haar leven gegeven om ons te redden. Hij glimlachte een beetje triest naar haar, toen ze de tranen van zijn wangen veegde. Even later lagen er nog twee leden van de Orde die gesneuveld waren in het gevecht naast James moeder. De eerste kende ze niet zo goed. Het was een relatief jonge tovenaar die Anthony Tavins noemde, als ze zich goed herinnerde. De tweede persoon echter, kende ze maar al te goed. Professor Waggeman, hoofd van Ravenklauw Aan haar voeten stond Albus Perkamentus, en er rolde n enkele traan over zijn gezicht. Omdat het niet veilig was lang voor het huis te blijven staan, werden de gesneuvelden naar kasteel Latney gebracht. Samen met Perkamentus en de Marauders, gingen Lily en James voorzichtig kijken hoe het met hun appartement gesteld was. De schok was groot toen ze toekwamen en zagen dat het helemaal uitgebrand was en veel van hun bezittingen onherstelbaar verwoest waren. Tussen het puin vond Lily een doos, waar ze een vuurvaste spreuk over had uitgesproken. Ze opende de doos, waarin ze haar mooiste herinneringen bewaard had. Een klein gouden balletje fladderde eruit, zo te zien blij dat het eens zijn vleugeltjes kon strekken. De snaai die James haar gegeven had op een Valentijnsdag, zoveel jaren terug. Even keek ze naar een foto van Nick en Lizzy die bovenaan lag, en toen ving ze de snaai, sloot ze de doos weer en nam hem mee, weg van het verwoeste appartement. Ik denk dat het beste is dat jullie onderduiken, zei Perkamentus, toen Lily zich weer bij de mannen voegde in de keuken. Jullie kunnen op het kasteel blijven, in afwachting. James en Lily knikten, en verlieten het appartement waar ze vele mooie momenten hadden gedeeld voor de laatste keer. ----------------------------------Smalofski

Zo ^^ Een beetje later dan normaal maar nog steeds op zaterdag, een nieuw stukje! Nog een Sneep/Perkamentus stukje *Yay* Oh, wauw :P En blijkbaar is met dit stukje ook deel 9 afgerond :D (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 115 'Oh I realize, It's hard to take courage. In a world full of people. You can lose sight of it all. And the darkness there inside you, makes you feel so small. But I see your true colours, Shining through.' (Eva Cassidy - True Colours) Welk vak dacht u te gaan geven? Wel, ik hoorde dat Verweer Tegen de Zwarte Kunsten weer vrij kwam De oude man die recht tegenover hem zat, aan de andere kant van het grote bureau in het heldere lokaal van het schoolhoofd, keek hem bedenkelijk aan. Verweer Tegen de Zwarte Kunsten? vroeg hij, schijnbaar verbaasd. Het verwarde Sneep een tikkeltje Hij had gehoopt dat Perkamentus hem met open armen zou ontvangen. Het was geen geheim dat Zweinstein een chronisch tekort had aan kandidaten om de functie van professor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten op te nemen. Hij hield zijn gezicht echter stocijns. Jazeker. De oude professor heeft zijn ontslag ingediend, heb ik gehoord? Hij kon de druk niet aan? Perkamentus knikte kort. Met de stem die hem ng ouder leek zijn dan hij in werkelijk was, sprak het schoolhoofd: U hebt inderdaad juist gehoord. Professor Tannis heeft laten weten dat hij niet zal terugkeren in september om zijn kennis met onze leerlingen te delen. Echter, deze school zal ook vaarwel wuiven aan de professor Toverdranken, die met pensioen gaat. Hildebrand Slakhoorn was jarenlang een uitstekende Toverdrankmeester, maar zal nu in zijn oude dag kunnen genieten van de rust en stilte die op Zweinstein nooit lang aanwezig zijn. U herinnert zich professor Slakhoorn nog ongetwijfeld? Hij sprak altijd met veel lof over u. Sneep knikte. Hij herinnerde zich de oude walrus nog wel. Hij was dan ook verrukt dat u een sollicitatiegesprek aanvroeg, net op het moment dat hij overwoog met pensioen te gaan. Hij ziet in u de perfecte opvolger om zijn functie over te nemen Sneep kwam even uit de lucht gevallen. Hier had hij niet op gerekend. Eigenlijk zou ik liever Verweer Tegen de Zwarte Kunsten geven, zei hij op vlakke toon, om de teleurstelling in zijn stem te verbergen, dat Perkamentus hem eerder als toverdrankjesmaker zag, niet in staat de edele kunst van de Zwarte Kunsten of dan toch het verweer ertegen te onderwijzen aan de leerlingen van Zweinstein. Perkamentus keek hem lang en doordringend aan. Zijn lichtblauwe ogen deden Sneep zich ongemakkelijk voelen en hij was op zijn hoede. Hij maakte zijn hoofd leeg, en liet geen enkele emotie naar boven komen. Als die oude dwaas dacht dat hij zomaar zijn geheimen zou prijsgeven, vergiste hij zich zwaar. De oude man leek echter niet teleurgesteld dat hij niet in Sneeps hoofd kon rondkijken. Er verscheen een geamuseerde glimlach op zijn gezicht, en het stond Sneep niets aan dat Perkamentus zo kalm bleef. Severus, is je wens om les te geven werkelijk de reden dat je hier zit? Sneeps mond viel een stukje open, maar hij herstelde zich snel en zei schijnbaar niet onder de indruk : Natuurlijk. Welke andere reden zou ik kunnen hebben? Albus Pekamentus zei niets, maar vouwde zijn handen in elkaar en steunde zijn kin erop. Hij leek diep na te denken, terwijl hij naar het zenuwachtige gezicht van Sneep keek. Sneep voelde zich steeds minder op zijn gemak. Kon het hij kon het niet weten hoe zou hij? Minutenlang bleef het stil, terwijl Perkamentus Sneep aanstaarde. Toen hij eindelijk iets zei, was Sneep zo gewend aan de stilte, dat hij schrok van het geluid. Het spijt me Severus, ik geloof dat niet Ik denk dat we beiden weten wat de werkelijke reden is dat jij hier zit. Sneep kon niet ontkennen dat hij uit het lood geslagen was door het inzicht van het schoolhoofd. Het was waar Hij was hier niet alleen om de post van professor op Zweinstein in te nemen, de werkelijke reden dat hij hier op sollicitatiegesprek kwam, was dat zijn Meester wou dat hij dicht bij

Perkamentus in de buurt kwam, zodat hij hem nog beter kon bespioneren. Het was een enorme eer dat de Heer hm had uitgekozen als zijn meest betrouwbare spion. Het was een taak die hij tot een goed einde mest brengen, zowel voor zijn, als voor zijn Meesters bestwil. En toch Iets knaagde in hem. Die voorspelling die hij gehoord had Als het waar was Als zijn Meester overwonnen kon worden, was het gedaan met hem. Hij wist dat hij niet op medelijden moest rekenen bij Krenck. Het hoofd van de Schouwers had nog maar net zijn bloedeigen zoon voor het leven naar Azkaban gestuurd. Zon man wist niet wat medelijden was. Severus Pekamentus stem klonk zacht, en het was niet de soort intonatie die Sneep verwachte van iemand die net te kennen liet geven, dat hij wist dat de andere hem kwaad toewenste, Besef je wat de gevolgen zijn van je acties? Een gezin dat vol verwachting uitkijkt naar de geboorte van hun kind, niet wetend dat hun kind zal moeten vechten voor zijn leven van het moment dat het geboren is. Zelfs nu, terwijl het nog veilig in zijn moeders buik zit, staan mensen hem naar het leven, voor een reden waar hij geen schuld aan heeft. Kan jij verantwoordelijk zijn voor de moord op een werkelijk onschuldig leven? Sneep ontweek Perkamentus blik en weigerde over zijn woorden na te denken, want hij had zichzelf al ontelbare keren afgevraagd. Kon zijn geweten dat aan? De oude man tegenover hem leunde achteruit in zijn zetel en keek de jonge Dooddoener voor hem aan. Weet je welk gezin het slachtoffer zal worden van jouw geklik? Sneep slikte even. Neen, hij wist het niet, ook al wist zijn Meester het wel. En hij wou het ook niet weten. Wat kon hem het schelen?! Twee gezinnen staan door jou op het punt hun ongeboren kind te verliezen. Het eerst is van Frank Lubberman, en zijn vrouw, Lies. Sneeps uitdrukking bleef had. Hij weigerde het tot zich door te laten dringen, weigerde zijn geweten te laten spreken. Het tweede gezin James en Lily Potter. Hier had Sneep niet op gerekend. Potter?! De haat bij het horen van die naam flikkerde in zijn ogen. Wat kan mij Potter schelen?! Woedend sprong hij recht en staarde naar Perkamentus, die niet onder de indruk leek te zijn en hem met gevouwen handen aankeek. Potter heeft mij het leven zuur gemaakt van het moment dat hij aankwam op Zweinstein! Hij haat mij net zoveel als ik hem haat. De blik in Perkamentus ogen werd dreigender, terwijl hij op een toon vol ingehouden emotie vroeg: Wens je hen werkelijk toe, waar je hen toe veroordeeld hebt? Severus Ik weet meer dan wie ook dat jullie gezworen vijanden waren sinds het moment dat jullie beiden een stap op Zweinstein hebben gezet. Ik heb jaren lang jullie beiden bijna wekelijks in mijn kantoor gekregen, omdat jullie elkaar weer eens op een haartje na afgemaakt hadden. Maar Severus, ik ken jullie beiden ook beter dan jullie denken, en er zijn meer gelijkenissen tussen jullie dan op het eerste moment lijkt. Sneep walgde van het idee iets gemeen te hebben met James Potter, en geef nou toe, het was toch ronduit belachelijk te beweren dat Potter en hij ook maar een iets zouden vinden dat ze gemeen hadden?! Jazeker Severus, vervolgde Perkamentus bij het zien van zijn gezicht van afgrijnzen, jullie zijn beiden extreem trots. Jullie bezitten elk flink wat talent, en de mogelijkheid het ver te brengen in deze wereld. Jullie zijn bereid te vechten voor waar jullie in geloven. En tenslotte is geen van jullie beiden laf. Daar raakte Perkamentus een gevoelige snaar. Zijn mond viel bijna open van verbazing toen hij het laatste compliment hoorde. Perkamentus dacht niet dat hij laf was? Na alles wat hij terecht vermoedde over hem? Oh nee, Severus, ik denk niet dat jij laf bent. Veel van je collegas hebben hun lot gekozen uit angst, bang om aan de verkeerde kant te staan. Maar ik geloof niet dat jij een van hen bent.

Severus Sneep wist niet goed wat te zeggen. Perkamentus wist wat hij was, en zat rustig met hem te praten? Waarom deed hij niets? Elk verstandig man had hem al lang aangevallen, of toch tenminste de deur vergrendeld. Maar het leek erop dat Perkamentus niets van dat alles van plan was. Hij zat rustig met een Dooddoener te praten. Misschien was het een val? Maar dan zou hij strijdend ten onder gaan, dat was zeker. Niet van plan om Perkamentus nog langer de touwtjes in handen te laten nemen, sprong hij recht, greep zijn toverstok en richtte hem op de oude man voor hem. Perkamentus echter, keek een tikje ongenteresseerd naar de dreigende toverstok, en dan naar de eigenaar ervan. Wat wil je doen, Severus? In tegenstelling tot hoe hij keek, zat er een duidelijke boze ondertoon in Perkamentus stem, terwijl hij ging staan, nog steeds met een toverstok op zich gericht. Ga je gang. Wil je me dood, doe maar wat je wilt. Doe het nu. Sneep aarzelde een tiende van een seconde. Was Perkamentus bereid te sterven zonder zichzelf enige kans te gunnen? Een tel later besefte hij dat dat niet zo was. Met een snelheid die menig jonge manen hem niet zouden nadoen, had Perkamentus zijn toverstok getrokken, en Sneep ontwapend. Nog voor Sneep goed en wel besefte wat er gebeurd was, stond Perkamentus met Sneeps stok in zijn hand. De uitdrukking op zijn gezicht was allesbehalve vriendelijk. Ben jij een moordenaar, Severus? Woedend dat de oude baas hem misleid had, siste Sneep: Ja. Ben jij een moordenaar van onschuldige zielen? De doordringende blink van Perkamentus dwong hem de waarheid te spreken. En de waarheid was dat hij nog nooit een levend wezen had gedood, tenzij uit zelfverdediging. Veel van zijn giffen waren weliswaar door anderen gebruikt om onschuldigen te doden, maar hijzelf was zelden in gevecht geraakt met schouwers, en hij had er exact twee van vermoord. De eerste was geraakt door een spreuk van hem, en viel verkeerd. De tweede was niet beter dan de Dooddoeners zelf. Hij had meer Dooddoeners vermoord dan hij zelf nog kon tellen. Zijn leven was alles behalve onschuldig. Hij wende zijn blik af en mompelde: Neen. Het schoolhoofd keek hem voor de zoveelste keer doordringend aan, en dacht diep na. Severus, ik wil je een voorstel doen. Je bent niet verplicht het aan te nemen, maar besef dat dit je enige kans is. Indien je niet ingaat op mijn voorstel zal ik genoodzaakt zijn je als verloren te beschouwen. Sneep keek hem argwanend aan. Wat dacht die oude dwaas? Dat hij hem zou kunnen overhalen om naar de goede kant te gaan? Zijn Meester verraden? Dan kende hij hem toch niet zo goed als hij wel dacht. Het feit dat hij net toegegeven had dat moorden niet zijn favoriete bezigheid was, veranderde niets aan zijn loyaliteit voor zijn Meester. Ik maak hier en nu een viavia die je veilig naar een plek vlak buiten Zweinsveld zal brengen. Je hebt mijn woord dat dit geen val is. Niemand zal je op staan wachten en je kan van daaruit verdwijnselen naar waar je kiest. Dit is je enige uitweg die je hebt. Ik verlaat zo meteen dit kantoor voor exact vier minuten. In die tijd blijft de deur gesloten, zodat niemand binnen of buiten kan, tenzij langs die viavia die ik zo meteen zal maken. Voel je vrij om die tijd te benutten om te ontsnappen. Doch weet wat ik je aanbied, indien je besluit te blijven Jij bent niet een van hen. Ik geloof dat je geweten je lastig valt, anders had je niet getwijfeld toen ik je de kans gaf te doen wat je Meester ongetwijfeld zou willen. Je zegt dat je James Potter haat, en toch kreeg ik de indruk dat een deel van jou niet wilt dat hij ten prooi valt aan je Meester. Je eer en je geweten zeggen iets anders dan je hoofd, Severus. Luister naar je geweten, anders zal blijken dat jij uiteindelijk het slachtoffer zal worden. Als je besluit hier te blijven Severus, zal je een kans krijgen mijn vertrouwen te winnen, indien je dat wenst. Samen kunnen we je Meester misleiden en een einde maken aan deze situatie.

Kies verstandig, want deze keuze krijg je slechts een maal. Ben je werkelijk slecht, Severus, of schuilt er wat goed in je? Na het spreken van die woorden, veranderde hij een boek dat hij uit een kast haalde in een viavia, die blauw oplichtte, en verliet zijn kantoor, een ietwat uit het lood geslagen Sneep achter zich latend. Toen hij precies vier minuten later de deur terug opende, was de stoel voor zijn bureau leeg Het schoolhoofd keek teleurgesteld naar de lege stoel en zuchtte. Hij liep rond zijn bureau, ging in zijn stoel zitten en keek naar het boek dat op het bureau lag, de viavia. Zalazar Zwadderich, een biografie: Eer of Spijt? Waarom koos u dat boek? De stem van Sneep achter hem, deed Perkamentus niet verschieten want hij had beseft van het moment dat hij het boek zag liggen, dat de Dooddoener zijn Meester had verlaten. Het is een leerrijk boek, in mijn mening. Ben je het niet met me eens? antwoordde Perkamentus. Hij nam de viavia die ondertussen verlopen was, op. Sneep ging weer in de stoel voor het schoolhoofd zitten. Jazeker. Severus Het is belangrijk dat ik deze vraag stel, misschien zelfs levensbelangrijk. Perkamentus blauwe ogen staarden Sneep doordringend aan. Was de aanslag op de Potters meer dan toeval? Weet Tom over welke baby het gaat? Sneep slikte even en keek naar zijn handen op zijn schoot. Hij besefte dat als hij nu antwoord gaf, zijn verraad aan zijn Meester definitief was. Toen keek hij op, en toen zijn zwarte ogen die van Perkamentus ontmoetten, antwoordde hij eerlijk: Ja. ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Alweer een nieuw jaar dat begint. Even een pauze in de drama en gevechten... Ik moet nog 1 hoofdstukje schrijven en ertussen foefelen en dan is SH af. Ik kan het bijna niet geloven... (Er moeten nog zo'n 10 hoofdstukken komen, voor de duidelijkheid. Ik heb gewoon 9 ervan al (lang op voorhand) geschreven xD) Bedankt voor de reacties! (*) Smalofski (*)

Deel 10: Derde jaar na Zweinstein (21 jaar)

Hoofdstuk 116 When I was just a wee little lad, full of health and joy. My father homeward came one night and gave to me a toy. A wonder to behold it was with many colors bright. And the moment I laid eyes on it, it became my hearts delight. (John Denver The Marvelous Toy) Omdat hun appartement helemaal verwoest was bij de inval van de Dooddoeners, en het nu al zeker geen veilige plaats meer was om te wonen, moesten Lily en James een ander huis zoeken om onder te duiken. Ze vonden een leuk huisje in een gezellig dorpje dat Godrics Hollow noemde. Het was een Dreuzeldorp, wat prima uitkwam voor hen, omdat zo de kans kleiner was dat ze zouden herkend worden door buren. Met behulp van magie, brachten ze de administratieve zaken wat sneller in orde dan normaal zou gebeuren, en een paar dagen later, waren ze goed en wel genstalleerd in hun nieuwe huisje. Lily hield van het gezellige huis van het moment dat ze een stap over de drempel zette. Het straalde warmte uit, en deed haar denken aan de gezellige leerlingenkamer in de Griffoendortoren van Zweinstein. Ondanks de steeds gevaarlijkere situatie rondom hen, moesten Lily en James hun leven terug oppikken. Gelukkig hadden ze beiden zomervakantie, zodat ze toch al geen zorgen moesten maken over school. De Orde echter vergde veel van hun tijd en energie, maar ze waren blij zich te kunnen inzetten tegen de strijd tegen Voldemort. Lilys zwangerschap liep echter op zijn einde, en vaak was ze niet in staat mee te gaan op de missies voor de Orde. Ze bleef dan liever rustig thuis, alleen of met iemand die door James gevraagd was Lily gezelschap te houden, omdat hij als de dood was dat ze zou aangevallen worden en niet in staat zou zijn zichzelf te verdedigen, zoals ze zou kunnen doen als ze niet zwanger was geweest. James? Lilys stem klonk geamuseerd, nieuwsgierig en een tikje terughoudend tegelijk, terwijl ze in het donker om zich heen taste. James had haar een blinddoek omgedaan van het moment dat ze benenden kwam om James te begroeten toen hij terugkwam van een werkje voor de Orde. Ze was alleen thuis gebleven en had boven liggen rusten, want steeds vaker was ze uitgeput van haar zwangerschap. James had haar geblinddoekt naar de woonkamer geleid, maar leek nu nergens meer te bekennen te zijn. James? Waar ben je? Mag ik kijken? Ze lachte even, toen ze hem met iets hoorde rommelen en iets van metaal tegen metaal hoorde klingelen. James, wat ben je toch allemaal aan het doen? Kom! Hij nam haar hand vast en leidde haar naar het midden van de kamer, waar het koffietaffeltje stond. Of hoorde te staan in ieder geval. Ik vond vandaag een bijzonder goed koopje. fluisterde James, plots heel dichtbij, in haar oor. Na een vluchtig kusje in haar nek, haalde James de blinddoek van voor zijn vrouws ogen. Lily knipperde even met haar ogen, en keek naar wat James gekocht had. Haar mond viel een beetje open toen ze naar een prachtig schommelpaard keek. Het paard was van hout, afgezet met het fijnste goud en zilver. De manen van het dier leken van vloeibaar licht gemaakt te zijn, zo verblindend wit waren ze. De ogen van het paard waren twee schitterende saffieren. Op zijn rug, vlak voor het zadeltje, waren twee kleine, delicate, gouden vleugeltjes bevestigd. Met grote ogen keek Lily naar het schitterde stukje Dreuzel-speelgoed, schikt voor zonen van koningen. James, prevelde ze, nog niet in staat haar ogen van het paardje af te halen, Het is prachtig. Maar dit het moet een fortuin gekost hebben! Lily en James hadden nooit echt geldzorgen gekend. De Potterfamilie was een oude tovenaarsfamilie, die in de loop der tijden met hard werken een omvangrijk familiefortuin had opgebouwd, die met de dood van James moeder tot zijn beschikking was gekomen. Toch liet hun redelijke welvaart hen niet toe zon dure voorwerpen te kopen, zeker niet na ze net het appartement en al hun bezittingen hadden verloren en een huis gekocht hadden.

James glimlachte en ging achter Lily staan. Hij legde zijn handen op haar heupen, en zei: De man die mij die paard verkocht, heeft een dochter, niet veel jonger dan wijzelf. Ze was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en werd gevangen genomen door Dooddoeners, die haar dagenlang martelden. Haar vader had alles geprobeerd om haar te redden, maar was er tot nu toe niet in geslaagd haar terug te vinden. Bij toeval echter, vonden wij het meisje en de Dooddoeners. De meeste ontsnapten, maar het meisje was gered en verenigd met haar dolgelukkige vader. Toen hij hoorde dat wij ons eerste kindje verwachtten, heeft hij als dank voor het redden van zijn dochter, dit schommelpaard verkocht aan een betaalbare prijs. De manen zijn van eenhoornhaar, en het is afgezet met goud en zilver. De man vertelde dat het een erfstuk was dat generatie tot generatie doorgegeven werd in wat oorspronkelijk een Dreuzel-familie was, tot een van de dochters magische krachten kreeg, en het een tovenaarsfamilie werd. Generaties lang hebben het zorgvuldig bewaard en onderhouden. De oorspronkelijke touwen die als haren dienden, zijn vervangen door eenhoornhaar. Maar kijk! James haalde zijn toverstok uit, leek zich goed te concentreren en maakte een stokbeweging die zo snel en ingewikkeld was, dat Lily hem amper kon volgen. Uit de tip van James toverstok schoot een zilveren straal, die het schommelpaard raakte. Even straalde het paardje een zilveren gloed uit, maar bleef bewegingloos. Toen hief het voorzichtig een hoef op van de gebogen plank waarop het stond. Geruisloos schudde het met zijn prachtige manen en rekte het zich uit. Het fladderde een beetje met zijn tere gouden vleugeltjes, maar kwam niet van de grond; daarvoor waren de vleugels niet groot genoeg. Het kreeg Lily en James in het oog en huppelde vrolijk naar hen toe. Met een vertederde blik naar het klein paardje, aaide Lily het hoofd van het stuk speelgoed, dat genietend zijn ogen sloot bij de aanraking van haar zachte handen. Toen gaapte het een beetje, huppelde terug naar de gebogen planken die verlaten op de grond lagen, ging er weer op staan, en verstijfde weer tot een levenloos stuk speelgoed, klaar om weer tot leven te komen als Lily en James kind op de wereld stond. Het is prachtig, fluisterde Lily, en gaf James een kus, denkend dat haar kind geen beter vader had kunnen hebben. ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Vandaag een stukje waar Sabrina lang naar uitgekeken heeft. ^^ Bedankt aan de mensen die gereageerd hebben! (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 117 It's a new world, It's a new start. It's alive with the beating of young hearts. It's a new day, It's a new plan. I've been waiting for you. Here I am. (Here I am Bryan Adams)

Die nacht schrok Lily met een schok wakker. Het was een typische zwoele julinacht, slechts een kleine week na hun laatste aanvaring met Voldemort. Ze bleef nog een beetje slaapdronken rond zich kijken, zich afvragen waarom ze wakker was geworden. Ze hijgde lichtjes, maar wist niet goed waarom ze een paniekerig gevoel had. Ze ging weer liggen en sloot haar ogen. Maar een tiental minuten later trok een pijngolf door haar lichaam en wist ze wat er aan de hand was. In paniek schudde ze James wakker. James! Word wakker! Heu? Wat is er? vroeg James, terwijl hij nog de slaap uit zijn ogen wreef. De baby komt! Oh. Hij geeuwde eens. Toen drong het tot hem door. De baby komt?! NU?! Lily knikte en kneep haar ogen pijnlijk dicht toen ze nog een wee kreeg. James sprong uit bed, en begon als een kip zonder kop rond te rennen. Oke, oke, oke Eerst: St. Holisto roepen. Hij greep het kaartje dat ze gekregen hadden bij hun laatste controle van het nachtkastje, en drukte op de afbeelding van de knop die erop stond. Onmiddellijk verscheen er volgend bericht: Wij zijn op de hoogte gebracht van uw oproep. Er wordt zo meteen hulp gestuurd. Lily hapte naar lucht terwijl ze nog een wee kreeg. Dit ging veel te snel! Volhouden, liefje. probeerde James haar te kalmeren, terwijl hij haar hand vastnam en naast haar op het bed ging zitten. Ze komen eraan! De koffer? vroeg Lily, tussen twee pufs heen. Staat klaar. verzekerde James haar, na een blik geworpen te hebben naar de koffer met wat kleren in die al weken klaar stond in de slaapkamer. Het doet zon pijn. snikte ze, terwijl ze zijn hand zowat vermorzelde. Gelukkig verscheen er toen een witte wolk in de kamer. Toen de rook optrok, zagen ze twee Helers staan, met een rolstoel. Ze liepen snel naar Lily toe. Ze hielpen haar recht en zetten haar neer in de rolstoel, terwijl ze ondertussen vanalles aan James vroegen, zoals hoe lang de ween al bezig waren en hoe snel na elkaar ze kwamen. Een van de Helers haalde een fluitje uit zn zak, en greep de andere Heler en de rolstoel vast, terwijl de andere Heler James arm vastnam. De Heler met het fluitje blies er kort op. Er verscheen weer witte rook om hun heen, maar ze hadden er geen last van, het was net zuurstof met een kleurtje. Het ene moment zag James hun onopgemaakt en haastig verlaten bed staan, het volgde keek hij in het gezicht van een derde Heler. Hij keek rond zich en zag dat ze in een witte, ronde kamer stonden, waar ze duiderlijk verwacht werden. Onmiddellijk haastten een paar Helers en assistenten zich naar de rolstoel met Lily in. Instinctief greep hij haar hand vast. Ze keek dankbaar op naar hem, voor ze weer ineen kromp na nog een wee. Ze gaat veel te snel. hoorde hij een van de Helers zeggen. Ze reden de rolstoel de kamer uit en James liep met hen mee. Maar toen ze door een paar dubbele deuren reden, hield een van de Helers hem tegen. U zult hier moeten wachten. zei hij beleefd tegen James, die probeerde de man te omzeilen, maar tegengehouden werd. Maar Lily protesteerde James zwakjes, bezorgd om zijn zwangere vrouw, die door de Helers weggereden werd. U kan daar wachten. zei de man rustig en legde zijn hand op James schouder terwijl hij er aan toevoegde: We laten het u onmiddellijk weten als er iets gebeurd. James besefte dat hij niets anders kon doen dan gaan zitten waar de Heler hem gewezen had, en neveus zitten wachten, terwijl Lily hun kind op de wereld zette. Twee ondragelijk lange uren verder, kwam de Heler weer de wachtzaal binnen, waar James ondertussen bijna de vloer had uitgesleten met zijn ge-ijsbeer. Is alles in orde? vroeg hij onmiddellijk toen hij de man zag staan. De Heler glimlachte en knikte. Moeder en kind doen het goed. Gefeliciteerd.

Even moest James het laten bezinken wat de man gezegd had. Hun kind was geboren. Hij was officieel papa. Een grote lach brak door op zijn gezicht. Volgt u me maar. glimlachte de Heler, en ging een dolgelukkige James voor naar een kamertje. Hij liet James het eerst binnengaan. In het witte, steriel ogende bed, lag Lily, haren in de war, duidelijk uitgeput, maar met een glimlach op haar gezicht, kijkend naar het kleine bundeltje dat in haar armen lag. Het was misschien gezichtsbedrog, door het licht, maar James kon op dat moment zweren dat het het mooiste beeld was dat hij ooit gezien had. Voorzichtig liep hij naar haar toe. Ze keek op en lachte. Dit is je zoon, James. zei ze, en gaf hem het bundeltje. Een klein gezichtje met enkele zwarte haartjes keek hem met grote oogjes aan, terwijl hij op zijn dekentje sabbelde. James keek hem vertederd aan. Hij ging naast Lily op het bed zitten en drukte een kus op haar verwarde haren. Hij is prachtig. Ik ben zo trots op je. Hij lijkt op jou. glimlachte ze terug. Maar hij heeft jouw ogen. fluisterde hij terug. Die wonderlijk mooie ogen. Vlijer. Hoe gaan we hem noemen? vroeg Lily toen. Een mooie, krachtige naam Wat dacht je van Thomas? James schudde afkeurend zijn hoofd. Nee, ik had een oom die zo noemde en die was niet bepaald mijn lievelingsoom. Ik wil niet steeds aan hem herinnerd worden. Lily knikte begrijpend. Wat dacht je van Harry? vroeg James toen. Lily keek naar hun baby in James armen. Harry zei ze denkend, Ja, Harry is een mooie naam. James hield zijn pasgeboren zoontje in de lucht. Harry James Potter! De volgende dagen week James amper van hun zijde. Ze kregen veel bezoek van oude en niet zo oude vrienden, die hen allemaal het allerbeste wensten, en stuk voor stuk zeiden dat Harry het mooiste kind was dat ze ooit gezien hadden. Het mooiste moment kwam toen Sirius, Remus en Peter binnen kwamen gestoven, en helemaal buiten adem allerlei felicitaties prevelden. Een voor een hielden ze Harry vast, die niet zo onder de indruk was van de Marauders, en in slaap was gevallen. Sirius was de laatste die Harry mocht vasthouden. Vertederd lachte hij naar het zoontje van zijn beste vriend die vredig lag te slapen. He, Sirius. zei James zachtjes, toen hij over diens schouder meekeek naar Harry. Wil je ons de eer doen zijn peetvader te worden? Sirius keek hem met open mond aan. James grijnsde. Wel? Ja! Het zou me een eer zijn peetvader te zijn van die kleine kereltje. grijnsde Sirius trots. Iedereen moest lachen om de fiere Peetvader, met zijn petekind. *kuch* Ja, ik ben er mij van bewust dat alle babytjes geboren worden met blauwe oogjes, maar ssssst ;-) ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Lily en James waren tot nu toe wel ondergedoken, maar ze hadden de Fidelius spreuk nog niet uitgesproken, omdat Perkie nog niet helemaal zeker wat dat Voldie achter hen aan zat voor Harry. Hij wou het hen nog even besparen, want het is wel een grote stap lijkt me... Ze wordt in feite (nog meer) opgesloten in hun eigen huis. Maar nu Harry geboren is, vindt hij dat het niet langer meer kan wachten.... Veel plezier ermee ^^ (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 118 Dont you know were always gonna be around you. And there really isnt anything you can do. We will always be around. No matter where you are. (Dont wanna let you go Five) Na een weekje in St.-Holistos mochten moeder en kind naar huis. Lily en James moesten even wennen aan het feit dat ze nu ouders waren, en er zich naar moesten gedragen. Na een paar dagen echter, waren ze gewend aan de routine, en kon hun geluk niet op. Een grote demper op hun geluk echter, kwam met een bezoek van Perkamentus. Lily merkte meteen dat Perkamentus niet kwam om hen of de baby te bezoeken. Zijn gezicht stond bezorgd, toen ze de deur voor hem opende. De manier waarop hij snel naar binnen ging, en duidelijk niet te lang buiten wou blijven staan, waren duidelijke tekenen dat er hem iets op de maag lag. Ze bleek gelijk te hebben, want ze had amper de kans om hem iets te drinken aan te bieden toen hij van wal stak. Ik ben hier gekomen om jullie te waarschuwen, sprak hij, en Lily en James keken elkaar een beetje angstig aan. Als Perkamentus het nodig vind om iemand te waarschuwen, was het vrijwel zeker dat iemand het ook daadwerkelijk op hen gemunt had. Jullie zijn ondergedoken, zoals ik jullie aanraadde Hij gebaarde naar het huis rondom zich, maar ik vrees dat er dringend strengere maatregelen moeten getroffen worden. Steeds meer aanwijzingen wijzen erop dat dat Voldemort het persoonlijk op jullie heeft gemunt. Of beter gezegd: op Harry. Lily en James schrokken toen Perkamentus Voldemorts naam uitsprak, maar nog meer schrokken ze van het nieuws dat hij bracht. Natuurlijk waren ze zich ervan bewust dat Voldemort hen liever dood zag, maar zij waren slecht een paar uit zovelen. Vanwege hun medewerking aan de Orde, hadden ze het veiliger gevonden onder te duiken, maar nu dachten ze veilig te zitten. En nu kwam Perkamentus hen zeggen dat ze alles behalve veilig waren? Dat de Heer van het Duisteris het op hun kind gemunt had?! Harry leek het ontbreken van enig geluid niet zo aangenaam te vinden, want hij zette zijn keel open in de andere kamer. Alsof ze op een spijker zat, sprong Lily recht en snelde naar de babykamer. Sssst, stil maar liefje, probeerde ze hem te sussen, en het leek te werken, want hij stak zijn duim in zijn mond en sloot zijn oogjes weer, terwijl hij in haar armen lag. Ze durfde hem niet weer alleen in zijn wieg te laten liggen, en nam hem mee naar de woonkamer. Een glimlach verscheen op het oude gezicht van Perkamentus toen hij Harry zag. Aah, kleine Harry, zei hij zachtjes, maar zijn ogen stonden droevig. Waarom zou Voldemort het op onze zoon gemunt hebben? vroeg James, terwijl hij zijn hand beschermend op Lilys schouder legde.

Met een kleine zucht, vertelde Perkamentus Lily en James alles van de profetie. En een van mijn bronnen aan de andere kant, liet mij weten dat Voldemort denkt dat deze Verlosser, dit kind dat hem kan uitschakelen Harry is. Lily trok Harry automatisch wat dichter tegen zich aan. Hoe kon het waar zijn? Had Voldemort het op hun kind gemunt, omdat hij geloofde dat het een bedreiging vormde voor Hem? Hij is nog geen twee weken oud fluisterde ze meer dan dat ze sprak, Hoe kan een kind van nog geen twee weken oud de meest gevreesde tovenaar ooit verslaan? Perkamentus zuchtte. Ik denk niet dat de profetie bedoelde dat Harry hem onmiddellijk zou vermoorden. Maar Voldemort wilt het risico niet nemen dat Harry groot wordt, en later wel de kans krijgt hem af te maken Hij wil dit onmiddellijk in de kiem smoren. Lily snikte zachtjes, en drukte kleine Harry zo stevig tegen zich aan dat het kleine kereltje begon te huilen. Lily, je moet hem wel adem laten halen, zei James zachtjes. Ze keek hem aan, en hij kon de wanhoop in haar mooie groene ogen lezen. Maak je geen zorgen, ik laat jou of Harry niets overkomen. Ze glimlachte dankbaar. Toch lijkt het me wijs om wat beschermingsmaatregelen te treffen, sprak Perkamentus opeens. Hebben jullie al gehoord van de Fideliusbezwering? Zowel James als Lily schudden met hun hoofd. Het is een bijzonder ingewikkelde spreuk, waarbij een geheim in dit geval jullie woonplaats toevertrouwd wordt aan n persoon, de Geheimhouder. Zolang deze persoon niet verkiest het geheim te verklappen, is het onmogelijk voor ieder ander persoon om het geheim te weten te komen, of te verklappen. De hele spreuk steunt op de betrouwbaarheid van de Geheimhouder, die vanzelfsprekend zorgvuldig moet worden gekozen. Lily en James knikte. Dus als we die Fideliusbewering uitspreken, zal Je-weet-wel ons niet kunnen vinden? Zal hij Harry niet kunnen kwaad doen? vroeg Lily hoopvol, haar armen nog steeds stevig om haar kind geslagen, alsof Voldemort voor haar neus stond en het kind uit haar armen wou sleuren. Perkamentus knikte. Ja, dat zou de bedoeling zijn. Zolang de Geheimhouder verkiest niet te vertellen waar jullie wonen, zal Voldemort jullie niet kunnen vinden, zelfs al zou het toevallig aan de overkant van de straat gaan zoeken. Lily en James keken elkaar even aan, en James knikte. Goed, dan doen we die Fideliusbezwering. Perkamentus glimlachte. Een wijs besluit. Even bleef het stil terwijl de drie volwassenen naar het slapende kind in Lilys armen keken, denkend over zijn toekomst, en hoe ze hem het best konden beschermen. Het belangrijkst dat moet worden beslist, verbrak Perkamentus de stilte, is een Geheimhouder aanstellen. Indien jullie dit wensen, wil je me graag zelf kandidaat stellen. Maar James schudde zijn hoofd. We zijn zeer vereerd, dat u dat voor ons zou willen doen, maar dat kunnen we onmogelijk van u vragen. U heeft al genoeg aan u hoofd dan dit. Nee, ik denk dat Sirius een uitstekende Geheimhouder zal worden. Perkamentus glimlachte beleefd, maar zijn ogen stond bezorgd. Zoals jullie wensen, maar laat me je waarschuwen. Ik vrees al langere tijd dat we een spion in de Orde hebben. Iemand uit jullie persoonlijke vriendenkring, vrees ik. Het is slechts een vermoeden en ik hoop met heel mijn hart dat ik het fout heb. Lily en James leken geschrokt. Een verrader? Onmogelijk, antwoordde James meteen, ik vertrouw mijn vrienden met mijn leven. Ze zouden nooit zoiets doen. Perkamentus zuchtte. Ik hoop van ganser harte dat je gelijk hebt, James, want ik vrees dat het inderdaad je leven is dat op het spel staat. En dat van je vrouw en kind. Hij glimlachte droef, en zei: Kies wijs, dat is het advies dat ik je geef. James legde zijn hand op Perkamentus schouder. Dat zullen we doen. Maak je geen zorgen.

Wel, dan stel ik voor dat jullie dit bespreken met Sirius en de nodige voorbereidingen treffen. Het uitvoeren van de bezwering is op zich niet zo moeilijk. Op dit parkament staat alles wat jullie moeten weten om het tot een goed einde te brengen. Het is best dit zo snel mogelijk gebeurd. We hebben al te veel risco gelopen. Hij legde een stuk perkament op tafel, knikte naar Lily en James liet hem uit. ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Goed nieuws ^^ Alle hoofdstukken zijn nu geschreven. (Het laatste hoofdstuk had ik al heel lang af, het was nog een hoofdstuk dat ervoor kwam dat nog niet af was.) Het is dus helemaal af! :D Voor de mensen die nooit naar de eerste post kijken: Er moeten nog zo'n 6 hoofdstukken komen. Thx voor de reacties en reacties blijven altijd welkom! (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 119 Faith, is not something that I grasp. It's something that I fake, as I'm slipping, as I'm falling through the cracks. Faith without actions is a mask, for making the same mistakes, as I'm slipping, as I'm falling through the cracks. (Thrice Betrayal is a symptom) Even later was Sirius toegekomen en had James hem alles verteld wat Perkamentus hem net verteld had. Alle drie dachten ze diep na over Perkamentus woorden. Vooral Perkamentus vermoeden dat er een spion in de Orde zat, schokte Sirius. Uiteindelijk sprak hij als eerste: Ik heb een idee. James en Lily keken op. Bluf. We misleiden de vijand. Kijk, iedereen weet dat ik jullie Geheimhouder ga worden, juist? Lily en James knikten. Het was algemeen geweten dat als de Potter iemand vertrouwenden, dat het Sirius wel was. Dus wat is het eerste dat de spion doet? Hij gaat naar zijn verachtelijke meester en vertelt alles wat hij maar kan. Jeweetwel zal dan achter mij gaan, in de hoop zo te weten te komen, waar jullie verstopt zitten. Ze knikten. Maar! Wat als we doen alsof ik de Geheimhouder ben, maar in feite is het iemand anders. Ik duik ook onder, om het geloofwaardig te maken. Dan gaan Jeweetwel en zijn volgelingen achter mij aan, maar zelfs al krijgen ze mij te pakken, ik kan toch niets verklappen, want ik ben niet de Geheimhouder. Tegen de tijd dat ze dat uitgevogeld hebben, kunnen jullie veilig en wel wegkomen.

James keek zijn vriend een tijdje in stilte aan, terwijl hij nadacht en zei uiteindelijk: Weet je, daar zit eigenlijk wel iets in. Ware het niet dat ze je waarschijnlijk vermoorden van het moment dat ze beseffen dat ze de verkeerde vasthebben. Sirius ging ontspannen achteruit hangen in zijn stoel. Ten eerste: Ze krijgen mij niet te pakken. En ten tweede: Als ze me wl te pakken krijgen, ben ik toch in elk geval een vogel voor de kat. Zelfs indien ik wel de Geheimhouder ben, ze vermoorden mij toch van het moment dat ze horen wat ze willen horen, wat nooit zou gebeuren. En ten derde: Ze krijgen mij heus niet te pakken. Hij grijnsde breed. James lachte even mee, maar niet helemaal van harte. En wie zou dan wl de Geheimhouder worden? Remus? Sirius werd plots een stuk serieuzer en boog zich over de tafel naar James en Lily toe. Neen, niet Remus. Denk aan wat Perkamentus zei: Iemand uit jullie persoonlijke vriendenkring. James fronste zijn wenkbrouwen. Jij denkt dat Remus de spion is? Sirius zuchtte. Ik weet het niet. Het zou kunnen. Als je er eens over nadenkt. Hij heeft veel meegemaakt. Zijn harige probleempje, heel dat gedoe met Lizzy Een mens zou voor minder raar beginnen doen. Mark was niet bepaald een schoolvoorbeeld van de Dreuzels. Het kan zijn dat Remus een afkeer heeft ontwikkeld tegen Dreuzels En waar kan hij daar het best mee naar toe, dan bij Jeweetwel. Remus is slim, hl slim. Hij is in staat het te verbergen voor ons. Lily was geschokt toen ze Sirius zo hoorde praten over Remus, maar kon niet ontkennen dat hij wel ergens een punt had. Veel van Voldemorts aanhangers hadden minder reden gehad om over te lopen. James krabte nadenkend in zijn nek en zei tenslotte: Ik weet niet hoor, Sirius. Ik zie Remus echt niet in staat tot zoiets. Wat denk jij Lily? Lily schrok op uit haar gedachten. Euh, wel Ik denk dat Remus kapot zou zijn als hij zijn vrienden zo over hem zou horen praten. Maar Sirius heeft wel een punt, James. Misschien is het beter toch Perkamentus te vragen als Geheimhouder. Misschien. zei James twijfelend. Maar als we willen bluffen, doen we het beter goed, nietwaar? Perkamentus heeft al genoeg aan zijn hoofd, zonder dat hij nog eens onze Geheimhouder moet zijn. Wie stel je dan voor? Peter natuurlijk. De perfecte bluf! Niemand zal vermoeden dat zon middelmatige tovenaar als Peter onze Geheimhouder is. En terwijl Jeweetwel en zijn volgelingen achter Sirius aangaan, is Peter veilig. Niemand die er aan denkt hem zelfs maar te vragen waar we zitten.. Weet je, ik geloof dat mijn geniale plan toch niet zo geniaal is. zei Sirius. Jullie hebben het hem misschien al lang vergeven, maar Peter heeft al eens bewezen dat hij liever zijn eigen leven redt, dan dat van zijn vrienden. Peter had een groot stuk van Sirius vertrouwen onherroepelijk verloren toen hij er vandoor was gegaan op het einde van het zevende jaar, terwijl James op het randje na dood was. James moest lachen. Ben je daar nu nog niet overheen? Hij was zoveel jonger en bovendien doodsbang. Hij heeft zich al zoveel keer met gevaar voor eigen leven ingezet voor de Orde. Ja, dat is wel waar. gaf Sirius toe. Hij zuchtte. Je hebt gelijk. Peter verdient meer vertrouwen. Hij zal een goede Geheimhouder zijn. Hij forceerde een glimlach, maar het was duidelijk dat hij nog niet volledig overtuigd was. Wel, dan, Lily, ben er er mee eens? vroeg James aan Lily. Ze twijfelde even en zei toen: Ja, ja, ik geloof van wel. Prima. Dan laten we morgen Peter komen, vragen of hij bereid is dat te doen voor ons, en dan spreken we de bezwering uit. Ze knikten alle drie ter bevestiging.

Ze waren tot een stuk in de nacht bezig met het voorbereiden van hen ondergedoken leven. Ze hadden een lijst opgesteld met dingen die ze in orde moesten maken, zoals voorraad inslaan, mensen die ze op de hoogte wilden brengen van hun schuilplaats opschrijven, hun goud veilig naar een kluis in Goudgrijp laten brengen. Tegen twee uur s nachts werd Harry wakker en begon te wenen om eten te krijgen. Lily was net half ingedommeld op de tafel en schrok wakker. Ze stond recht en wou naar de babykamer lopen om Harry te gaan halen, maar Sirius was haar voor en zei: Laat mij maar. Ze trok haar schouders op, haalde een flesje melk uit de koelkast, en warmde het een beetje op. Tegen de tijd dat het warm genoeg was, kwam Sirius binnen met Harry op zijn arm. Ze gaf hem het flesje en hij begon Harry eten te geven. Lily en James keken vertederd toe hij Sirius zijn petekind te eten gaf. He, Sirius? zei James, na een korte stilte en een blik naar Lily, die net hetzelfde dacht als hij. Uhu? antwoordde Sirius, zonder zijn ogen van Harry te halen. We moeten een voogd aanstellen. Voor het geval dat er Lily en mij iets overkomt. Zie je dat zitten? Nu keek hij wel op. Ik? vroeg hij verbaasd. Nee, we hadden het tegen Harry. Natuurlijk jij. grijnsde James. Oh, wauw. Sirius leek even niet goed te weten wat te zeggen. Oh, wauw! zei hij toen een stuk enthousiaster. Ja, zeker! Bedankt! Ik zou je omhelzen, maar dan wordt Harry geplet. Met een enorme lach op zijn gezicht, keek hij naar Harry, die gulzig van de papfles aan het drinken was. Wat denk je, kleine kerel? Mag ik voor je zorgen als er iets met je ouders gebeurd? Harry knipperde eens met zijn oogjes en dronk gulzig verder. Ik zal maar aannemen dat dat een ja is. grijnsde Sirius. Ze lachten alle drie.

Ja, ik weet dat Sirius heeft gezegd dat hij Peter voorgedragen heeft als Geheimhouder, en dat het hier lijkt, alsof James het zelf heeft gedaan. Maar het is gewoon beter voor mijn gemoedsrust om het zo te laten gaan. Bovendien heeft Sirius er op deze manier nog steeds een kanjer van een schuldgevoel over. Als je het goed bekijkt, was het Sirius plan om iemand anders als Geheimhouder te nemen. En dus ook zijn fout dat het Peter geworden is. Letterlijk staat er: Harry, ik ben verantwoordelijk voor hun dood, zei hij schor. Ik had Lily en James overgehaald om op het laatste moment voor Peter te kiezen, om hem tot Geheimhouder te benoemen in plaats van mij het is allemaal mijn schuld, ik weet het ik had afgesproken dat ik op de avond van hun dood bij Peter langs zou gaan om te kijken of alles in orde was, maar toen ik bij zijn schuilplaats kwam was hij verdwenen. Niets wees op een worsteling en dat zat me niet lekker. Ik was bang. Ik ging direct naar het huis van je ouders en toe ik dat in puin zag liggen en hun lijken besefte ik wat Peter gedaan moest hebben. Wat ik gedaan had. Er staat dus niet letterlijk dat Sirius zelf Peters naam heeft laten vallen. Sirius heeft er wel voor gezorgd dat ze voor Peter kozen ipv hem. En het leek me wel iets voor hem om alle schuld op zich te nemen. Dus ik vind dat het klopt ^^ ----------------------------------Smalofski

http://i118.photobucket.com/albums/o106/orkytje/BannerSH.jpg

Hey! Een nieuw stukje... Ik bijt niet, jullie moeten niet bang zijn om te reageren, hoor ^^ *hint* (*) Smalofski (*) Ow, nu was ik nog m'n banner vergeten (a) Hoofdstuk 120 Well you know that it's going to be alright. I think it's gonna be alright. Everything will always be alright. When we go shopping. (Barenaked Ladies Shopping) Driiiiiiiing Met veel lawaai galmde de bel door het huis. In de slaapkamer greep Lily wanhopig haar hoofdkussen en probeerde het geluid buiten te sluiten. De bel gaat. zuchtte James naast haar, maar zo te zien had hij even weinig zin om op te staan als zij. Harry was een beetje ziek en had de hele nacht liggen huilen. Pas een uur geleden was hij eindelijk gaan slapen, en hadden Lily en James wat slaap kunnen krijgen. DRIIIIIIIING WHEIEIEIE! Zucht. Met een kreun ging Lily rechtop zitten in het bed, en met frisse tegenzin stond ze op. Ze haalde Harry uit zijn wiegje en slofte met hem in haar armen naar de voordeur. Met een slaapdronken hoofd dacht ze helemaal niet meer aan de veiligheidsmaatregelen die ze ingesteld hadden sinds de waarschuwing van Perkamentus en opende de deur. Gelukkig voor haar was het geen Dooddoener die voor de deur stond, maar ergens had Lily gewensd dat het wel een Dooddoener was, want nooit, zelfs niet in haar stoutste dromen had ze verwacht wie er daar stond. Haar mond viel open en ze vroeg, alsof ze niet in staat was haar meteen te herkennen: Petunia? En waar genoeg, haar zus stond voor de deur, een verveelde uitdrukking op haar gezicht, alsof het niet hr idee was dat ze er was. Ze tikte gerriteerd met haar vingers op de handvaten van de kinderwagen die voor haar stond en waarin een mollige baby lag te slapen. Wel, ga je ons niet binnenvragen? Lily keek achter Petunia en zag de vriendelijke glimlach van haar moeder. Dat verklaarde in ieder geval waarom haar moeder een briefje had gevraagd met het adres van hun huis op. Anders had Petunia nooit haar huis kunnen vinden hebben. Mam! Ja, tuurlijk, kom binnen

Ze opende de deur zo ver, zodat Petunias kinderwagen binnen kon en wachtte tot haar moeder en zus door de deur gelopen waren. Petunia was nog nooit in het huis van Lily geweest, en keek rond zich, met een afkeurende blik in haar ogen. Kindje, wat zie je er uit! zei haar moeder, toen ze eenmaal binnen was en Lily wat beter kon bekijken. Lily kon zich goed voorstellen hoe ze eruit zag. Haren helemaal in de war, grote wallen onder haar ogen en haastig in een kamerjas geschoten. Ja, wel, we verwachtten niet echt bezoek. En Harry heeft ons de hele nacht wakker gehouden. Ze legde haar hand op het voorhoofdje van Harry om te voelen of hij nog koorst had, maar die bleek over te zijn. Dat drankje heeft jou blijkbaar goed gedaan he? vroeg ze met een lief stemmetje aan het jongetje in haar armen, die een beetje zat te knikkebollen. Zo te zien was het niet alleen Lily en James die doodmoe waren. Kom maar eens bij oma, dan kan je mama zich een beetje opfrissen. zei haar moeder en stak haar armen uit. Blij dat ze Harry niet meer vast moest houden hij begon door te wegen op haar armen gaf ze haar kindje aan haar moeder. Ik ben zo terug. zei ze en liep richting badkamer. Neem maar wat te drinken! voegde ze er aan toe, vlak voor ze de badkamer binnenliep. Een vijftal minuten later had ze zich aangekleed en had ze een paar pogingen ondernomen om ook James wakker te krijgen, maar zo te zien was de combinatie van de zware week die hij achter de rug had op de Schouwersschool, en klein kind dat heel de nacht lag te huilen sterker dan Lily haar kunsten om hem wakker te krijgen. Uiteindelijk besloot ze hem maar te laten liggen, en liep alleen naar de woonkamer waar Petunia en haar moeder ondertussen in de zetel waren gaan zitten. Het spijt me, James heeft nogal een zware week gehad en heeft zijn rust nu echt nodig. verontschuldigde ze zich. Haar moeder knikte begrijpend en Petunia keek zuur. Lily liep naar de kinderwagen die Petunia bij zich had en keek naar haar neefje die erin lag. Wat een schatje! Hoe heet hij? vroeg ze aan Petunia. Het was duidelijk dat Petunia veel van het gespreksonderwerp hield, want haar gelaatstrekken versoepelden en haar stem was niet zo hard toen ze antwoorde: Dirk. Hij is vier maand nu. Lily glimlachte. Mag ik hem eens pakken? Petunia keek even aarzelend naar hun moeder, die met Harry op haar schoot zat. Die knikte en toen Petunia besloten had dat Lily hem niet op magisch wijze in een enorme pad zou veranderen, volgde ze haar moeders voorbeeld. Voorzichtig tilde Lily de baby op en ging ermee aan de andere kant van haar moeder zitten. Ze liet kleine Dirk met haar vinger spelen en lachte naar de kleine baby van haar zus. Opeens besloot Dirk dat hij honger had en zette zijn keel open. Oh, jij hebt zeker honger? Accio babyfles! Petunia schrok toen Lily haar toverstok uitgehaalde en er een flesje met melk mee door de kamer liet vliegen. Nee, nee, dat is wel goed hoor, ik heb zelf wat eten bij. zei Petunia snel en nam gauw haar baby terug over, haar ogen een beetje angstig gericht op de papfles die Lily ondertussen in haar hand had. Lily bleef even verbluft zitten, niet begrijpend wat ze verkeerd had gedaan, tot het haar te binnen viel dat Petunia waarschijnlijk liever niet had dat haar baby met magie in contact kwam. Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan, ze had echt wat voorzichtiger moeten zijn in haar bijzijn. Ze wou niet dat Petunia wegging. Harry had de gebeurtenissen met grote ogen zitten bekijken van uit zijn omas armen, maar nu hij die papfles zag die daar zomaar, ongebruikt, in zijn moeders hand zat te zitten, besloot hij dat hij toch wel honger had en begon prompt ook te huilen.

Verstooid keek iedereen hem aan, alsof ze even vergeten waren dat hij ook nog bestond. Dan nam Lilys moeder de papfles over en begon Harry eten te geven. Toen beide babys eten hadden gekregen bleef het even ongemakkelijk stil in de woonkamer. Lily wou dat ze wist wat ze moest zeggen tegen Petunia, maar het was zo lang geleden dat ze haar nog gezien had, ze was bijna een vreemde geworden voor haar. Hun moeder was de eerste die de stilte verbrak. Zo. Wel, ik dacht: het is een prachtige zaterdag, misschien een goed moment om te gaan winkelen voor babykleertje met mijn twee dochters en kleinzonen? Zowel Lily als Petunia keken hun moeder raar aan, maar die bleef stocijns glimlachen, alsof ze niet door had hoe absurd die opmerking in Lily en Petunias oren moest geklonken hebben. Nu begreep Lily het. Petunia was hier omdat ze, al dan niet uitgesproken, verplicht werd door haar moeder. En zelf had ze ook niet veel andere keus dan ja te zeggen. Ach, dacht ze, Petunia heeft nu al de eerste stap gezet, misschien wordt het wel leuk. En we zitten al zo lang opgesloten in dit huis, ik kan wel eens een dagje uit gebruiken. Even alle zorgen vergeten. Ze moest alleen opletten dat ze geen magie gebruikte, dan zou alles wel goed komen. Ja, lijkt me leuk. antwoordde ze en glimlachte even. Goed. zei haar moeder, alsof ze geen ander antwoord had verwacht, Waar staat je kinderwagen, Lily? Dan leggen we dit kereltje erin en kunnen we gaan. Lily haalde de kinderwagen tevoorschijn, schreef een briefje voor James voor als hij wakker werd, en vertrok naar de Dreuzelwinkelstraat voor het vreemste namiddagje winkelen dat ze ooit zou doen. ----------------------------------Smalofski

Bleh, niet te geloven hoe onbeleefd ik was. :shock: Niet eens Hey zeggen aan m'n trouwe lezertjes (a) Hey dus ^^ Beter laat dan nooit he XD Over dit stukje... Dacht Lily echt dat ze zomaar even kon gaan winkelen terwijl Voldy achter haar aan zat? Niet dus... (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 121 Lord, I got to keep on moving. Lord, I got to get on down. Lord, Ive got to keep on moving. Where I cant be found, where I cant be found. Lord they're coming after me. (Bob Marley Keep on moving) Het winkelen met Petunia viel veel beter mee dan gedacht. Langzaam ontspande Petunia zich en verscheen er zelfs een glimlach op haar mond.

Haha, Petunia, stel je voor dat Dirkje dit aan had. Lily hield een knaloranje babypakje voor zich uit. Beide zussen proestten het uit. Hun moeder glunderde. Lily besefte dat het veel voor haar betekende dat ze dit deden. Nadat ze alle babywinkels in de hele winkelstraat hadden aangedaan, gingen ze nog iets drinken in een gezellig cafeetje. Lily vertelde dat Harry een beetje ziek was geweest en dat ze de hele nacht op waren geweest omdat hij huilde, en Petunia zei dat ze dat maar al te goed kende. Lily vond het heerlijk om eens met een andere jonge moeder te praten, en te zien dat zij met dezelfde dingen te kampen had als haar. Eigenlijk verschilden ze niet zo veel als Lily altijd gedacht had Ook was het eens leuk om met vrouwen onder elkaar te zijn. Sinds Lizzy heengegaan was, was ze altijd met James, Sirius, Remus en Peter uitgegaan, en ze besefte dat ze het wel miste om eens niet altijd mannen rond zich te hebben. Ze wou net voorstellen dat ze dit vaker zouden moeten doen, toen een raar geluid van op straat hun aandacht trok. Het klonk als geschreeuw en angstige gillen. Het geluid deed de haren in Lilys nek rechtop staan. Heel even was ze vergeten dat ze in het midden van een oorlog zaten, waar de Dreuzels niets vanaf wisten, maar de toenemende gillen van buiten zetten haar snel met beide voeten op de grond. Wat is er gaande? vroeg haar moeder ongerust aan niemand in het bijzonder, terwijl ze alle drie naar de deuropening van het caf keken. Met een bang hart stond Lily recht, liep naar de deur en keek door het glas naar buiten. Haar hart zonk naar haar maag toen ze de Dooddoeners in de winkelstraat zag lopen. Nee fluisterde ze, nog niet bereid om in te zien in wat voor gevaarlijke situatie ze zaten. Lily? Wat is er aan de hand? Haar moeder was opgestaan en liep naar haar toe. Ze wou ook naar buiten kijken, maar Lily draaide zich om en zei: Mama, neem Harry, Petunia en Dirk mee en maak dat je zo snel mogelijk wegkomt! Ik leid hen af. Haar moeders ogen stonden verschrikt en ze vroeg nog eens: Wat is er aan de hand? Wie afleiden? Nu liep ook Petunia naar de deur en keek naar buiten. Dooddoeners! Ik heb geen tijd om het nu ook te leggen. Jullie moeten weg! Petunia, neem Dirk en loop zo hard je kunt! Met angst en verwarring op haar gezicht snelde Petunia naar de kinderwagen waarin Dirk lag te slapen en tilde hem snel op. Haar moeder deed hetzelfde met Harry. Ondertussen concentreerde Lily zich hard op haar trouwdag, en riep haar patronus, een prachtig eenhoorn op. Ze herinnerde de eerste keer dat ze hem gezien had. Het was in haar zevende jaar, en ze was net samen met James. Haar geluk kon niet op, en het was dan ook geen wonder dat ze al na een paar lessen een volledige patronus kon oproepen. Het prachtige dier had statig door de klas gelopen, bewonderd door vele van haar klasgenoten. Lily had zelfs niet diep moeten nadenken om te weten waarom haar patronus een eenhoorn was; ze herinnerde het dier dat tijdens een memorabele les Verzorging van Fabeldieren op haar schoot kwam liggen als de dag van vandaag De eenhoorn hief zijn hoofd op en iedereen in het caf, die ook nerveus naar buiten hadden staan kijken, staarden het magische dier aan. Voor James- Nee, wacht, Sirius woont dichterbij Nee, eerst voor Sirius Zwarts en dan voor James Potter: Help! We worden aangevallen door Dooddoeners in de Veldstraat! Waarschuw de orde en kom alsjeblieft snel! Ik weet niet hoelang ik ze ga aankunnen! Met dringende stem droeg ze de boodschap op aan de eenhoorn die haar met grote zilveren ogen aankeek en aandachtig luisterde. Toen Lily haar boodschap had doorgegeven, steigerde de eenhoorn een beetje en schoot als een pijl weg, dwars door de wand van het caf. Wat was d- Geen tijd! Op drie!

En nog voor iemand iets kon zeggen, legde Lily haar hand op de klink van de deur, en klemde haar toverstok in haar andere hand. Automatisch voegde iedereen in het caf, inclusief de eigenaars, zich bij Petunia en haar moeder die beiden een baby dicht tegen zich aangetrokken hadden, en wachtten tot Lily afgeteld had. En, twee, drie! Met een ruk opende Lily de deur en stormde de straat op, met de Dreuzels achter zich aan. Het was alsof de Dooddoeners haar konden ru-ken. Als een stel hongerige roofdieren keken ze op van de Dreuzels die ze aan het martelen waren en toen ze haar in het oog kregen, riep een van hen: Daar is ze! Lily schrok. Ze wisten dat ze hier was! Ze waren naar haar op zoek! Zij was de reden waarom ze hier waren, waarom haar moeder, haar zus en een paar dozijn Dreuzels in gevaar waren! Paralitis! schreeuwde ze, maar de rode straal die uit de tip van haar toverstok spoot miste doel. Automatisch keek ze achter zich, waar Petunia en haar moeder haar geschokt aankeken. Waar wachten ze op? Lopen! Maar Petunia of haar moeder waren veel te geschokt om een voet te kunnen verzetten. Zij waren hier niet op voorbereid! Zij leefden niet al weken, maanden in een staat van constante paraatheid. De groene straal die voor de voeten van Petunia een gat in het wegdek blies, deed wat Lilys woorden niet voor elkaar hadden gekregen. Eindelijk kwamen ze in beweging en snelden ze weg. De Dooddoeners hadden zich ondertussen in een halve kring verzameld en liep op Lily af, terwijl ze de ene na de andere onvergefelijke vloek op haar afvuurden. Ze sprak de krachtigste schildspreuk die ze kende uit, maar wist dat het niet lang zou houden. Een welgemikte Cruciospreuk van een van de Dooddoeners doorbrak haar schild en raakte haar in de maag. Onmiddellijk verspreidde een ondragelijke pijn zich door haar hele lichaam. Ze gilde het uit. Dit was verschrikkelijk! Het was pijnlijker dan alles wat ze ooit gevoeld had en dan rekende ze een moeilijke bevalling erbij en het werd zwart voor haar ogen. Ze voelde zich op de grond vallen en kronkelde van de pijn. Ze wou dat ze flauwviel. Ze wou dat ze doodging. Alles om die pijn niet meer te hoeven voelen. Maar de spreuk stond haar niet toe flauw te vallen of dood te gaan. Hij hield haar wakker en hield haar gevangen in een verschrikkelijke marteling. En opeens was de pijn weg. Door haar half toegeknepen ogen, die gevuld waren met tranen, zag ze het sillouette van een lange man met zwart haar die naast haar stond en de Dooddoeners op afstand hield. Het volgende moment kon haar lichaam het niet meer aan, en gleed ze weg in het donker van het buitenbewustzijn. Oorspronkelijk had ik een vis met semitransparante staart bedacht als Lilys patronus, maar Fedor, mn betareader die terug is van vakantie, gaf een paar goede argumenten waarom een eenhoorn beter zou zijn. Aangezien een patronus de weerspiegeling is van vreugde, geluk en zo, en die sterk verbonden is aan de gevoelens en herinneringen van mensen, leek het me ook wel beter dat haar patronus de eenhoorn was, waar ze in het tweede jaar steun bij zocht en die haar zo geholpen heeft toen. Zoals Perkamentus zei: Eenhoorns zijn zeer nobele en pure dieren. Ze hebben het vermogen om mensen feilloos in te schatten. Ze bevatten veel magie en zijn vooral mysterieus. Ze maken niet veel contact met mensen. De meeste mensen hebben nog nooit een eenhoorn gezien. Het is waarlijk een voorrecht en een eer om een eenhoorn als vriend te hebben. En daarom dus: een eenhoorn (ook al klinkt dat zoooo Mary Sue (a) en doet het haar eerder aan Nicolas denken) -----------------------------------

Smalofski

Haaai mensjes, ^^ 't is weer woensdag, dus jullie krijgen weer een stukje ^^ (Ja, ik zit weer in m'n woensdag - zaterdag ritme ^^) Ik vind dit zelf een zeer leuk stukje, om meer dan een reden ^^ Ohja, en het is het laatste stukje van deel 10 ^^ Hierna begint deel 11, wat meteen ook het laatste deel is van SH :( (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 122 Wherever you hear the wind in the canyon. Wherever you see the buffalo run. Wherever you go I'll be there beside you. Cos you are my brother, my brother under the sun. (Bryan Adams Brothers under the sun) Sirius was net opgestaan en genoot van een kopje koffie en de krant, toen een zilveren eenhoorn door zijn muur kwam gelopen. Hij herkende meteen Lilys patronus en wist onmiddellijk dat er iets aan de hand was. Lilys stem weerklonk door de kamer toen de eenhoorn de boodschap bezorgde. Help! We worden aangevallen door Dooddoeners in de Veldstraat! Waarschuw de Orde en kom alsjeblieft snel! Ik weet niet hoelang ik ze ga aankunnen! Van zodra de boodschap overgebracht was, verdween de eenhoorn niet, maar galoppeerde er snel vandoor, om de boodschap naar nog iemand te brengen, ongetwijfeld James. Snel riep Sirius zijn eigen patronus op, een grote zilveren hond die als twee druppels water op zichzelf in hond-vorm leek, en gaf hem de opdracht de Orde van de Feniks te waarschuwen. Daarna verdwijnselde hij snel en verschijnselde hij in het midden van de Veldstraat. Geen tijd om zich nu iets aan te trekken van wetgevingen over het verborgen houden van magie voor Dreuzels. Het eerste wat hij zag waren de zwarte maskers van een vijftal Dooddoeners die zich rond Lily op de grond hadden verzameld hadden en lachend toekeken hoe ze het uitgilde van de pijn. Monsters! Met een luide grom liep hij naar hen toe en blies de Dooddoener die Lily martelde achteruit. Hij bleef bewusteloos liggen. De anderen keken verbaasd op, zich niet bewust dat er nog een bedreiging was. Een tweede spreuk van Sirius bond twee Dooddoeners samen met een hoop stevige touwen. De laatste twee Dooddoeners deinsden achteruit. Een van de twee duwde de andere vooruit en zei met diepe stem: Vooruit groentje! Laat maar eens zien wat je kunt. De jongste Dooddoener stond nogal zwakjes op zijn benen, maar ging er niet vandoor. Crucio! brulde de oudere, maar Sirius kon de spreuk afkaatsen. Paralitis schreeuwde hij terug, maar de jongste bukte zich net op tijd en de spreuk miste hem op een haartje na.

Plop. James verscheen naast Sirius. Sirius! Hey, begroette Sirius hem, zijn ogen op de twee Dooddoeners gericht die verbaasd naar James staarden, alsof ze niet konden begrijpen hoe die er net was verschenen. Lily? Daar. Ik denk dat ze buiten westen is. Ze hebben de Curciatusvloek over haar uitgesproken. Harry? Niet hier. Haar moeder zal hem mee hebben genomen. James wilde naar Lily toelopen, maar Sirius hield hem tegen met zijn vrije hand, zijn ogen nog steeds op de Dooddoener gericht. James! Eerst hen! Verward schudde James zijn hoofd. Zijn instinct was om eerst Lily te helpen, maar hij begreep toen dat Sirius gelijk had, en dat de Dooddoeners er eerst aan moest geloven. Woedend op de aanvallers van zijn vrouw, trok James ook zijn toverstok en stapte vastberaden op hen af. Expelliarmus! brulde hij. De toverstok van de jongste van de twee vloog uit zijn hand. De oudste sprong naar voor en brulde: Crucio. Maar Sirius was hem voor en trok een schild op voor hen beiden. Ondertussen had de jongste Dooddoener zijn toverstok terug en stond nu voor James, terwijl de oudste met Sirius aan het vechten was. Kom maar op. siste James. De Dooddoener vuurde non-verbaal een eerste vloek af, maar James was sneller. Hij dook opzij, veranderde zijn val in een koprol en eindigde de koprol met het afvuren van een vloek op de Dooddoener, die dat duidelijk niet verwacht had, en achterover geblazen werd. Snel stond James recht en ging voor de Dooddoener staan en raapte zijn toverstok op. Hij richtte zijn eigen stok op de Dooddoener die voor hem op de grond lag. Waag het te verdwijnselen en sterf. zei hij koud, en hij meende het. Hij zou die rotzakken niet laten gaan. Niet na wat ze met Lily hadden gedaan. De jonge Dooddoener trilde als een rietje. Neem je masker af. vervolgde James. Hij wou weten wie het was. Maar de Dooddoener reageerde niet. Neem. Je. Masker. Af. herhaalde James dreigend. Nu reageerde hij wel. Tergend langzaam bracht hij zijn handen naar het masker, en zette het af. Even dacht James dat hij droomde. Voor hem lag zijn beste vriend. Sirius? Zijn stem klonk hees en ongelovig. Nog in leven! klonk er achter hem. James keek om en zag dat Sirius met de oudere Dooddoener stond te vechten. Maar wie was dan? Hij keek weer naar de jonge Dooddoener en besefte dat hij zich vergist had. Een begrijpelijke vergissing, maar een vergissing desalniettemin. Regulus? Traag knikte het jongere broertje van Sirius. James was uit het lood geslagen. Hij wist niet wat hij hier van moest denken. Was jij het die de vloek uitgesproken heeft over Lily? Regulus schudde kort zijn hoofd. James keek weer achter zich, waar Sirius nog steeds aan het vechten was met de andere Dooddoener. Zo te zien zou het niet zo lang meer duren. Hij keek weer besluiteloos naar Regulus die voor hem op de grond lag en van kop tot teen trilde van angst. Omdat je de broer bent van Sirius laat ik je gaan deze keer. zei hij met vlakke stem. De volgende keer zal je geen genade krijgen. Hij kon niet geloven dat hij echt een Dooddoener liet gaan, maar toch liet hij zijn toverstok zakken.

Zeg- zeg het hem niet. zei Regulus met een stem die brak. Er welden tranen op in zijn ogen. James keek hem verbaasd aan. Hij had nooit gedacht dat Regulus zich iets aantrok van wat zijn broer over hem dacht. Het is nog niet te laat om tot inkeer te komen. Maar Regulus schudde zijn hoofd. Nee, het is al te laat. Jullie weten het nog niet, maar het is al heel lang te laat Wie ook wint, jullie of wij, Hij kan niet overwonnen worden. Heel deze oorlog is een faade, niets meer Hij zuchtte zacht en het volgende moment was hij verdwenen. James staarde in gedachten verzonken naar de plek waar Regulus net verdwenen was. Een tel later echter had Sirius de laatste Dooddoener overmeesterd en samen met de andere vastgebonden. He, waar is de jouwe? vroeg hij verbaasd aan James die zonder buit terug kwam. Ontsnapt. Sirius vloekte zacht. James keek hem aan en vroeg zich af of hij hem moest vertellen wie het was. Er was iets dat hem weerhield om het te doen. Niet Regulus smeekbede, maar de impact die het verraad van zijn broer zou hebben op Sirius. James wist dat diep vanbinnen Sirius Regulus nog steeds als zijn broer beschouwde, en hij was zeker dat het nieuws dat Regulus zich aangesloten had bij Voldemort, hoewel geen echte verrassing, toch zwaar zou aankomen bij Sirius. He, James, wat sta je daar nou toch te treuzelen? Verward keek James op. Lily? Met een schok besefte James dat Lily nog steeds bewusteloos op de grond lag. Snel liep hij op haar af en wekte haar met een spreuk. Hij hielp haar voorzichtig rechtop zitten en toen hij ervan overtuigd was dat ze er niets aan overgehouden had, sloot hij haar in zijn armen en liet haar rustig uithuilen. Toen ze terug bij het huis van Lily en James waren, stond haar moeder hen al op te wachten met Harry in haar handen. Lily liep snel op haar af, nam Harry over en trok hem dicht tegen zich aan, en begon hem stevig te knuffelen, terwijl de tranen over haar gezicht liepen. Toen ze na zon kwartier eindelijk bereid was Harry aan James te geven, vroeg ze aan haar moeder: Waar is Petunia? Ze is toch in orde he? Haar moeder zuchtte zacht. Ze is in orde, dat wel. Maar ze is nogal boos Ze denk dat die verschrikkelijke mannen met hun maskers daar waren om jou te zoeken. Ze denkt dat jij haar en haar baby opzettelijk in gevaar hebben gebracht. Ze ze zei een paar verschrikkelijke dingen die ze niet meende en is naar huis gegaan Lily zuchtte. Ik wou dat ik het kon ontkennen, moeder. Ik wou het echt. Je bedoeld dat ze echt naar jou op zoek waren? Lily sloeg haar ogen naar beneden en knikte zacht. James legde zijn hand op haar schouder. Ze keek hem even aan en glimlachte verdrietig. Maar waarom, meisje? Lily zuchtte. Ze had haar moeder dit alles willen besparen, maar langzaam legde ze uit in wat voor toestand de tovenaars wereld was, en hoe zij en James zich met gevaar voor eigen leven inzetten om een einde te brengen aan de verschrikkingen van die vreselijke man, genaamd Voldemort. ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen ^^ Wauw, deel 11 al *panic* Het is nu echt bijna gedaan... *snik* Maar eerst moeten er nog wat dingen geregeld worden, en dit hoofdstuk gaat over een van die dingen... Reacties zijn en blijven welkom ^^ Bedankt trouwens voor de lieve reacties op het vorige stukje :D (*) Smalofski (*)

Deel 11: Vierde jaar na Zweinstein (22 jaar) Hoofdstuk 123 Ive told you theres nothing I can do. (Air supply Theres nothing I can do) Al meer dan een jaar leefden Lily en James ondergedoken. James had zijn studies als Schouwer afgemaakt, maar Lily had besloten te stoppen met studeren, vanwege het risico dat ze gevonden werden door Voldemort, en ook en vooral omdat ze Harry niet alleen durfde te laten. Ze was zo bang dat Voldemort haar kleine kereltje van haar zou afnemen. Toen op een middag, terwijl ze Harry net uit zijn bedje had gehaald na zijn middagdutje, er aan de deur werd gebeld, maakte haar hart een sprongetje van schrik. Was het Voldemort? Had hij hen gevonden? Moest ze vluchten? Opnieuw raasden alle vragen door haar hoofd, zoals ze deden, elke keer als er onverwachts aangebeld werd. Nee, als het Voldemort was, had hij vast niet zomaar aangebeld. Behoedzaam liep ze naar de voordeur en keek door het spionnetje. Petunia?! fluisterde ze zachtjes, toen ze haar zus voor haar deur zag staan. Ze zag er niet goed uit. Haar gezicht stond strenger dan ooit, en ze leek nerveus. Lily beet op haar lip. Hoe wist ze zeker dat het Petunia was en niet iemand die zich voordeed als Petunia? Of haar zus onder de Imperiusvloek had geplaatst? Petunia? vroeg ze door de deur heen. Ze zag haar zus schrikken en naar het spionnetje kijken. Petunia, ik moet zeker zijn dat jij het bent. Wat gebeurde er die keer dat je mee kwam naar Zweinstein in mijn zevende jaar? Petunia kleurde rood bij de gedachte en antwoordde boos: Lily, open de deur! Lily hoorde de woede in de stem van haar zusje, maar moest eerst zeker zijn dat Petunia wel was wie ze beweerde te zijn. Toe, Petunia, beantwoord de vraag. Petunia zuchtte en antwoordde, amper hoorbaar door de deur: Jij, jouw stomme echtgenoot en zijn achterlijke vriend gaven mij liefdesdrank en hebben mij volledig voor schut doen staan! Opgelucht gooide Lily de deur open. Petunia Ik ben zo blij dat ik je zie. Ik dacht dat je me haatte, na wat de laatste keer geb- Lily, er is een ongeluk gebeurd, viel Petunia haar in de rede. Lilys gezicht verstijfde. Met mam en pap. Lilys hart zonk in haar maag. Ze kon geen woord uitbrengen, ze staarde gewoon naar haar zus, terwijl ze daar beiden in de gang stonden.

Wa- wat?! stotterde ze. Even leek het alsof Petunias ogen vochtig werden, maar haar stem was vast terwijl ze zei: Een brand, midden in de nacht. Moeder moeder Ze slikte even voor ze verder ging: Moeder is dood. Vader ligt in een coma. De de dokters denken dat hij slechts een paar uur meer heeft. Tranen welden op in Lilys ogen. Haar ogen blinkten toen ze haar zus aankeek, die haar blik ontweek. Samen gingen ze naar het ziekenhuis, waar haar vader lag. Lily schrok toen ze hem zag, want ze herkende hem bijna niet meer, zo zwaar was hij verbrand. Hij leek bijna deel uit te maken van een enorme computer, want overal staken er buisjes uit hem. Een zacht piepend geluidje dat zijn hartslag aanduidde was het enige hoorbare geluid in de kamer. Beide vrouwen liepen elk naar een kant van het bed. Petunia keek alleen neer op haar vader, Lily greep zijn hand vast, terwijl de tranen over haar wangen rolden. Een van de verpleegsters wou Harry van haar overnemen, maar Lily weigerde hem aan een vreemde te geven. Met Harry in haar ene arm en haar vaders hand in haar andere, zat ze naast het bed. Opeens leek Petunia haar stijve houding te laten varen, want ze keek Lily aan met grote, betraande ogen en zei, bijna smekend: Is er niet iets dat je kan kan doen? Die magie van jou Kan je niet Er moet toch iets zijn dat je kan doen? Petunia ik Voor het eerst had ze het gevoel dat magie haar in de steek liet. De brandwonden zou ze kunnen genezen, maar zelfs de krachtigste magie zou haar vader niet uit de coma kunnen halen. Zijn hersenen hadden een ernstig zuurstof tekort gehad volgens de dokters, en er was geen kans op herstel zelfs niet met magie. Petunia Ik zou de brandwonden kunnen herstellen, maar er zijn te veel Dreuzels in de buurt En, en Ik kan vader niet uit de coma halen Zijn hersenen hebben permanente schade ondervonden, die ik niet kan herstellen. Het spijt me zo. Je kan het toch proberen! riep Petunia uit, en greep voor het eerst sinds ze in kamer was de hand van haar vader beet. Je moet het proberen! Harry schrok van het luide geroep van zijn tante en begon te huilen. Lily probeerde kleine Harry te sussen en ondertussen haar zus uit te leggen dat er werkelijk niets was wat ze kon doen. Petunia! Als er ook maar IETS was dat ik kon doen, zou ik niet aarzelen om het te doen, Dreuzels of niet! Het spijt me, maar ik sta machteloos! Lily moest haar stem verheffen om boven Harry uit te komen, die nog steeds huilde, en hen beiden hoofdpijn bezorgde. Niet in staat Harry te doen stoppen met huilen en tegelijk haar zus duidelijk te maken dat er werkelijk niets was dat ze kon doen, haalde Lily haar toverstok uit en sprak een monddood bezwering uit over Harry. Onmiddellijk stopte het geluid van de krijsende baby en werd het andere geluid dat ze nog niet hadden gehoord omdat het stiller was dan de baby, hoorbaar. Een lange, ononderbroken piep. Met een schok keken beide zussen naar de monitor die de hartslag van hun vader had weergegeven, en waar nu een enkele vlakke lijn op te zien was. VADER! De kreet klonk uit twee monden. Een verpleegster snelde binnen, en loodste de zussen buiten, terwijl de dokter probeerde hun vader te reanimeren. Een half uurtje later kwam de dokter de wachtkamer binnen, waar Lily, Harry, Petunia en ondertussen ook Herman in angst zaten te wachten. Hij schudde zachtjes met zijn hoofd. Petunia barste in snikken uit en gooide zichzelf in Hermans armen om getroost te worden. Grote tranen rolden ook over Lilys gezicht, terwijl de dokter uitlegde dat ze alles gedaan hadden wat ze konden, maar dat de schade te groot was geweest en dat ze hun vader nog even mochten bezoeken als ze dat wilden. Vlak voor ze de deur uit liepen echter, siste Petunia tegen Lily, zo stil dat alleen zij tween het konden horen: Lily, zodat je het weet, ik vergeef het je nooit. Magie is gevaarlijk en zoals vandaag bewezen totaal onnuttig tenzij je plannen hebt om de wereld te veroveren. Ik wil je nooit van mn leven meer zien. Nooit.

En met haar neus in de lucht, verdween Petunia door de deur, op de hiel gezeten door Herman, die haar een smerige blik toewierp. Lily bleef alleen achter in de wachtkamer, niet in staat nog een stap te verzetten. Ze wou dat James er was om haar te troosten, want het voelde alsof haar hele wereld was ingestort voor haar ogen. Het ene moment had ze beide haar ouders nog, en een splintertje hoop tegen beter weten in dat haar zus haar na al die jaren zou vergeven. Nu waren haar vader en moeder dood, en haar zus had het wel heel duidelijk gemaakt, dat alle hoop op verzoening dwaasheid zou zijn. Harry keek met grote oogjes zijn moeder aan, en begreep niet waarom ze zo verdrietig was. Hij greep een pluk van haar lange haar vast en zei: Ma-ma. Verstrooid keek Lily naar Harry, fronste en lachte toen. Je eerste woordje! Kleine schat! Ze ging neerzitten in een van de zetels, en knuffelde en speelde met haar zoontje, terwijl ze even al haar zorgen vergat en simpelweg genoot van dit moment. ----------------------------------Smalofski

Hey iedereen ^^ Ik had zin om te posten... en het is al 21 minuten woensdag, dus het mag XD Dit stukje was het laatste stuk dat ik geschreven heb (de hoofdstukken die erna komen zijn al vroeger geschreven. Ik schrijf niet chronologisch :P). Ik wou dit stukje erbij doen, omdat het anders nogal veel ellende en gevechten waren. Het leven gaat ook door... En het leek me zo iets typisch voor James. Ow :D En ik zag een paar dagen geleden dat m'n topic 50 000 keer bekeken was :D (50050 toevallig op het moment dat ik het zag... Oke, ik was die 50ste zelf (a)) *Blij* *Geeft iedereen een stukje taart en een marshmellow* (*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 124 A moment in time, is all thats given, You and me. A moment in time, and its something you should seize. So I won make the mistake of letting go. Everyday youre here, im gonna let you know. That every moment we share together, is even better than the moment before. If every day was as good as today was, then I cant wait until tomorrow comes. (Westlife Moments) Terwijl de dagen, weken, maanden vorderden raakte het land steeds meer in de greep van Voldemort. De Orde en het Ministerie werkten met man en macht om hem tegen te houden, maar het leek een hopeloze zaak. Het moraal was laag, mensen vertrouwden elkaar niet meer. Niemand sprak nog tegen vreemden, en mensen durfden niet langer over straat te lopen, dan absoluut

noodzakelijk. s Nachts durfde er al helemaal niemand zich buiten te vertonen. De Dooddoeners en andere van Voldemorts aanhangers dementors, reuzen, draken waren talrijk en zaaiden overal dood en vernieling. De tovenaarsgemeenschap leefde in een staat van chronische paniek. Maar ook de Dreuzels werden niet gespaard, in tegendeel. Dagelijks werden er meldingen gemaakt in het Dreuzelnieuws over aanslagen, natuurrampen, onverklaarbare ongevallen. Zelf zij leken te beseffen dat er iets aan de hand was. Eeuwige hippies en New Age aanhangers vertellen iedereen die het wil horen over de verandering van tijden; Getuigen van Jehova lachen luid, roepend: Zie je nou wel! Het einde was nabij!; anderen geloven er niets van, en zochten de verklaring bij de wetenschap. Wat ze ook als verklaring vonden, het feit bleef dat er bijzonder veel doden vielen dat jaar. Toch was niet alles donker en grauw. In een gezellig huisje in Godric Hollow klonk er een vrolijk gekrijs van een eenjarige die zich zo te horen prima amuseerde. Papa! Papa, paardje rijden! Met graaiende handjes en een grote, verwachtingsvolle lach op zijn glimmende gezichtje, liep Harry achter zijn vader aan. Papaaaaah! Paardje! mekkerde hij, toen James knipoogde naar Lily en Harry voor de grap negeerde. PAPAAAAA! Boos op zijn vader omdat hij zo genegeerd werd, timmerde hij met zijn kleine handjes op James been, verloor zijn evenwicht en viel op zijn achterwerk. Lachend draaide James zich eindelijk om en tilde de pruilende Harry op, die onmiddellijk weer begon te stralen en hoopvol: Papa, paardje rijden! bleef herhalen. James droeg Harry naar de speelkamer, en zette hem op het speelgoedpaardje dat meteen tot leven kwam en een rondje rond de kamer begon te rijden. Maar Harry leek niet tevreden. Papa, groot paardje rijden! Lily keek James met opgetrokken wenkbrauwen aan. Groot paardje? Waar heeft hij het over, James? James keek een beetje ongemakkelijk naar Harry, lachte een beetje flauwtjes en antwoordde onschuldig: Ik heb geen idee Misschien wil hij zijn paardje wat groter? Engorgio! Het paardje schokte even, en begon toen langzaam te groeien. Toen het zon 30 centimeter groter was, liet James het stoppen met groeien. Het schitterende stuk speelgoed vervolgde zijn ritje door de kamer, maar nog steeds leek Harry niet tevreden. Hij barstte teleurgesteld in tranen uit, liet zich van de rug van het paardje glijden met de hulp van Lily en greep James pijp van zijn broek vast. Papaaaaa! Groot paardje rijdeuheuheu! Lily, die James onschuldige' gezicht al zo veel keer gezien had, begon te begrijpen wat er aan de hand was. Volgens mij wil hij op je schouders, zei ze met een schalkse lach. En dus tilde James hem op zijn schouders. Enthousiast greep Harry een pluk haar vast en trok er verwachtingsvol aan. Paardje Papa! Paardje. Lily keek James vragend aan, ook al speelde er nog steeds een ondeugende lach op haar mond. James besefte dat ontkennen geen enkele zin meer had, maar toch deed hij nog steeds alsof zn neus bloedde. Hij begon rond Lily te lopen, als een paard. Harry had er nu schoon genoeg van. Nee, papa! Paardje! kirde hij ongeduldig. Lily besloot hem uit zijn lijden te verlossen en zei onschuldig: Volgens mij verwachtte hij iets meer indrukwekkends. Misschien iets met een gewei? Ze wees grinnikend naar Harry die nu zijn vaders haar aan het omwoelen was, op zoek naar die mooie stokken die op zijn favoriete speelpaardjes hoofd stonden. Euh James besloot de wees-niet-boos-ik-ben-zo-schattig-methode te proberen. Die had hem nog niet vaak in de steek gelaten. Ik heb hem al gezegd dat ik een hert ben, en geen paard?

Maar Lily zou Lily niet zijn, als ze hem zo gemakkelijk zou laten ontkomen. James Potter! Ben je nu helemaal gek geworden! Een hert is geen speelkameraad voor een kind van amper een jaar! Wat als hij van je rug was gevallen?! Hij kon zich ernstig bezeerd hebben! En bovendien, wil jij graag gearresteerd worden omdat je een ongeregistreerde, een illegale faunaat bent?! Harry weet niet dat hij dat niet mag zeggen! Wat als hij het per ongeluk tegen iemand verteld! Ik kan niet geloven hoe onverantwoord je je gedraagt! James had haar preek geduldig ondergaan, maar nu ze uitgepraat leek te zijn, zei hij nonchalant: Ach, lieverd. Je hebt me toch gehoord? Harry heeft het alsof hij het over zijn schommelpaard heeft. Trouwens, kinderen hebben een grote fantasie, we kunnen het daar ook altijd op steken. En Sirius hield Harry vast, hij kon niet vallen. Het was trouwens zijn idee Sirius! Ik had het kunnen weten! Ze zuchtte, keek hem streng aan, maar rolde toen met haar ogen, en lachte een beetje. Ze wist tenslotte waarmee ze getrouwd was. Ze koesterde al lang geen hoop meer dat hij ooit zou veranderen. En dat wou ze eigenlijk ook niet. James grinnikte. Ik weet het, ik weet het. Je kan niet lang boos blijven op me. Het is mijn natuurlijke charme, voegde hij er op samenzweerderige toon en met een knipoog aan toe. Heeft iemand je al verteld dat je een onuitstaanbare kwal bent, grinnikte Lily, en gaf hem een kusje. Het is gezegd geweest, grinnikte James, en gaf haar ook een kus. Vooral door jou, nu ik er over denk. Je bent niet zo aardig voor me. Hun voorhoofden raakten en hun neuzen zweefden op slechts millimeters van elkaar. Ohnee? Kusje. Nee. Kusje. Daar moeten we iets aan doen, dan Een grote snok aan James haar. Harry had er genoeg van. Het was duidelijk dat zijn grote speelpaard niet terugkwam, en hij wou naar beneden. James wreef over de pijnlijke plek op zijn hoofd waar Harry net aan zijn haar had getrokken en Lily lachte. Eigen schuld! zei ze met leedvermaak in haar stem. Nou, vooruit, voor een keertje dan. Ik hou Harry wel vast. Ze tilde haar zoontje van James schouders, wachtte tot haar echtgenoot in een groot hert was veranderd, en zette hem op zijn rug. Kraaiend van plezier reed Harry eindelijk op zijn eigenste levensgrote schommelpaard. ----------------------------------Smalofski

Hey mensjes ^^ Ik weet het, het is vrijdag, niet zaterdag. Maar dat komt omdat ik voor deze laatste stukjes een beetje ga afwijken van m'n schema. Hoofdstuk 125 komt vandaag, 126 komt zondag of zo, en de epiloog komt woensdag denk ik. Dat is omdat ik volgende week zaterdag op vakantie vertrek, en jullie anders een extra week zouden moeten wachten op de epiloog... en dat vond ik wat zielig.

Het is echt bijna gedaan... Edit: Ik heb de spoilertags eraf gehaald. Hoofdstuk 125 It's as easy to imagine laughing, when you really hear a cry. And they sound the same. In hell, they sound the same. You want a place in heaven. (Prince A place in heaven) Een man liep schichtig over straat. Om de zoveel tijd bleef hij staan, half verscholen in de duisternis van de zeldzame plekjes die niet verlicht werden door de straatverlichting, en die de man scheen te verkiezen. Zijn ademhaling was snel en onregelmatig, hetzelfde kon gezegd worden van zijn hartslag die volgens de man duidelijk hoorbaar moest zijn voor iedereen die te dicht in zijn buurt kwam. Niet dat hij dat liet gebeuren Snel liep hij verder, angstig om te lang op een plaats te blijven staan. Hij wist dat ze hem achterna zouden komen, het was slechts een kwestie van tijd voor ze hem vonden Hij struikelde bijna over zijn eigen voeten, maar wist zich staande te houden door zich aan een haag vast te grijpen. Hij vloekte binnensmonds. De tocht en zijn taak hadden hem helemaal verzwakt, en als zijn broeders hem niet snel vonden, zouden ze niet eens de kans krijgen om hem af te maken. Zijn hand sloot zich rond een sierraad in zijn mantel. Het moest nu gebeuren. Nu, nu hij zeker was dat hij nog in staat was het te doen. Hij ging op een stukje braakliggend terrein tussen twee rijhuizen tegen de zijkant van een van de huizen zitten en haalde de oorzaak van wat ongetwijfeld zijn zeer jeugdige dood zou worden, uit zijn zak. De sierlijke S op het medaillon weerkaatste een fractie van de straatverlichting. Het is zonde dat zoiets moois, zoiets slechts huisvestigt, dacht Regulus droevig, terwijl hij naar het medaillon keek. Het was zo zonde zoiets waardevols te vernietigen Een oude gewoonte stak de kop op. Eerst zichzelf bedienen en niet afvragen wat de gevolgen zijn voor de rest Hij zuchtte, want hij wist dat die tijd volledig voorbij was. Stom geweten Snel leegde hij zijn zakken en spreidde de inhoud ervan voor zich uit op de grond. Hij had de juiste ingredinten voor deze bijzondere drank al op voorhand gestolen van Severus Sneep, die trouwens Noot verdacht van de diefstal. Hij lachte schamper. Alsof Noot in staat zou zijn deze drank te brouwen! dacht hij bitter. Hij zou voor hem ook een bijzonder grote uitdaging zijn een drank van dit hoog niveau op een goede manier te brouwen, maar hij had zich zo goed mogelijk voorbereid en hoopte dat hij het tot een goed einde zou kunnen brengen. Terwijl hij een vuurtje aanstak onder de opvouwbare ketel, dacht hij aan Sneeps woedende reactie, toen hij merkte welke ingredinten weg waren. Regulus had gevreesd voor zijn reactie. Een begaafde toverdrankenmaker zoals Sneep, kon zeker voorspellen wat een drank met die ingredinten kon doen. Wat deze drank kon vernietigen Maar hij had ofwel de link niet gelegd, ofwel en daar gokte hij op had Sneep gezwegen. Waarom, dat was hem niet helemaal duidelijk, maar het feit dat hij niet op extra bescherming was gestoten bij het stelen van het medaillon, was het grootste bewijs dat Severus Sneep Voldemort niet had gewaarschuwd voor het begin van zijn lange, lange val van de top. Hij ging nauwkeurig aan het werk, zorgvuldig oplettend dat hij alles goed deed. Hij kon het zich niet veroorloven dit te verknoeien. Een straatkat die op zoek was naar wat aandacht, wreef met haar kopje tegen zijn benen. Ze kreeg een schop onder haar gat, wat haar echter niet tegenhield om het opnieuw te proberen. Een groene lichtflits later, lag ze dood naast de ketel Een uur later was de drank klaar. Met trillende handen haalde hij voor de laatste keer het gruzielement uit zijn zak. Het dunne kettinkje geleidde de trillingen van zijn hand naar het medaillon, terwijl hij het sierraad boven de ketel liet bengelen.

Daar ga je dan, stuk verderf. Met een zachte plons viel het medaillon, waarin een stukje van Voldemorts ziel huisde, in de ketel. Met een zacht sissend geluid zakte het naar de bodem. Hij krabbelde overeind en staarde argwanend naar de ketel. Dit beviel hem niets. En toen op de koop toe een zwarte rook uit de ketel begon op te stijgen, maakte hij zich uit de voeten. Een goede keuze, want een paar tellen later ontplofte de ketel en alles erin en er rond. Door de kracht van de explosie werd hij tegen de harde straatstenen gesmeten, en verloor hij het bewustzijn. Voorzichtig opende hij zijn ogen. Een vriendelijk, gerimpeld gezicht glimlachte naar hem. Hij kreunde een beetje en ging rechtop zitten. Hij keek rond zich naar de chaos in de straat. De ontplofte ketel had flink wat schade berokkend aan de aangrenzende huizen, maar zo te zien was er niemand gewond geraakt. Niet dat het hem iets zou kunnen schelen, het was niet omdat hij zijn Meester verraden had, dat het leven van een Dreuzel hem opeens iets waard was De ambulance komt eraan, blijf maar rustig liggen, jongen, zei de oude dame die naast hem zat en zich over hem had ontfermd. Je hebt een lelijke klap gekregen. Ze wees naar zijn hoofd, dat nat en plakkerig aanvoelde. Hij voelde even, maar een pijnscheut deed hem zijn hand terug trekken. Er hing een beetje bloed aan zijn vingers. Laat me met rust, oude koe, snauwde hij en ging rechtop staan. Even werd hij duizelig, maar hij kon zich niet veroorloven meer tijd te verspillen. Het was een kwestie van seconden voor iemand gehoord had van de ontploffing en kwam kijken. Of het nu de goede of de slechte kant was, geen van beiden zouden een seconde aarzelen om hem ter plekke te vermoorden. Gejaagd keek hij rond zich. Overal liepen paniekerige Dreuzels, maar geen van zijn vijanden was te zien. Snel liep hij weg van het schouwspel waar steeds meer Dreuzels zich verzamelden, als vliegen voor een lamp. Hij ging op zoek naar een donker hoekje waar hij rustig kon verdwijnselen zonder gezien te worden door een Dreuzel. Het laatste wat hij nu kon gebruiken, was problemen met het Ministerie Hij vond een rustig steegje, maakte zich klaar om te verdwijnselen, maar kreeg plots een pijnscheut in zijn hoofd die hem hijgend op de grond deed vallen. Het leek alsof zijn hoofd op ontploffen stond. Met een bonkend hoofd ging hij staan. Hij steunde met zijn hand tegen de muur, en wachtte tot de hoofdpijn een beetje zou zakken. Als hij in deze staat zou verdwijnselen, was de kans groot dat hij zichzelf versprokkelde. Toen hij een kleine plop achter zich hoorde, veranderde zijn maag in een baksteen. Ze hadden hem gevonden. De adrenaline in zijn bloed deed hem zijn hoofdpijn vergeten, en maakte zijn geest weer scherp. Vliegensvlug draaide hij zich om, klaar om zijn belager duidelijk te maken dat hij zich niet zomaar zou overgeven. Zo te zien had de andere tovenaar niet verwacht Regulus daar te zien, want hij was nog een beetje rond zich aan het kijken voor hij Regulus in de gaten krijg, en snel zijn toverstok trok. James! Regulus kon de opluchting in zijn stem niet verbergen. Dit was goed! James was een van die nobele mensen, die principes en al van die onzin hadden. Hij zou hem niet zomaar vermoorden, als hij geen reden had. Regulus, gromde James, klaar op de jongere broer van Sirius aan te vallen bij de minste beweging. Nee! Wacht! riep hij snel, toen hij zag dat James op het punt stond hem aan te vallen. Ik heb je eenmaal laten gaan, ik beloofde je toen dat dat nooit meer zou voorkomen, snauwde James, en brulde: Expelliarmus! Regulus toverstok werd uit zijn hand, die hem toch niet al te stevig vasthad, geblazen en viel wat verder buiten zijn bereik op de grond. Je begrijpt het niet! probeerde Regulus wanhopig, terwijl James touwen uit zijn toverstok rond Regulus liet binden. Ik hoor niet meer bij hen! Ik ben geen Dooddoener meer! Maak dat de kat wijs! snoof James ongelovig en controleerde de knopen in de touwen.

Het is waar! Je moet me geloven! Een kleine wanhopige trilling in Regulus stem deed James twijfelen. Beweer jij dat je niets te maken hebt met die ontploffing in die Dreuzelwijk daarnet? vroeg hij sarcastisch. Ja! Ik bedoel nee! Ik bedoel, ja, ik heb die ontploffing veroorzaakt, maar nee, het was niet expres, om Dreuzels te vermoorden. Het ging per ongeluk. Ha! lachte James, Per ongeluk! Die heb ik nog nooit eerder gehoord! Het is de waarheid! Natuurlijk! En nu verwacht je dat ik je geloof en laat gaan. Hoe dom denk je dat ik ben?! Luister, ik verwacht niet dat je me vrijlaat, en waarschijnlijk is het zelfs beter dat je me gevangen neemt. Liever levend gevangen, dan vrij dood. Ze zitten achter me aan, James. Ik heb Hem bedrogen. Zijn meest kostbare bezit vernietigd. Een kleine stap, maar het is het begin! Ik had het fout! Een hoopvolle lach verscheen op Regulus gezicht. Ik had het fout toen ik je zei dat er geen hoop meer was! Er is hoop! Hij kan verslagen worden! Nu was James zichtbaar aan het twijfelen of Regulus de waarheid kon spreken. Waar heb je het over? vroeg hij argwanend. Nog voor Regulus een antwoord kon geven, sloeg een groene straal een gat in de straat, net tussen James en Regulus. Beiden werden compleet verrast en vlogen achteruit. De ontploffing had Regulus touwen doen breken en hij schudde ze snel van zich af. Daar is hij! Twee Dooddoeners stonden aan de ingang van het steegje en wezen naar hem, alvorens ze beiden een spreuk afvuurden naar hem. James herstelde snel van de verbazing en duelleerde met de twee Dooddoeners tegelijk. Regulus kroop op handen en voeten naar zijn toverstok die wat verder op de grond lag, greep die beet, sprong recht en riep: James! Tussen twee spreuken door, keek James achter zich. Hij vloekte toen hij zag dat Regulus ontsnapt was. Er is hoop, James! herhaalde Regulus, Zeg Sirius zeg hem Even leek hij niet goed te weten wat hij zijn broer wou laten weten, en zei toen uiteindelijk: Zeg hem dat hij altijd mijn broer is gebleven. En met een kleine plop verdween hij, James en de twee Dooddoeners achterlatend. De twee gemaskerde mannen vloekten nog luider dan James, en zonder verder nog een seconde aandacht te geven aan het verbijsterde Ordelid, verdwenen ook zij. Een beetje overdonderd verdwijnselde James terug naar het hoofdkwartier van de Orde, waar hij verslag uitbracht. Even bleef het stil aan de tafel, toen hij gedaan had met praten. Hij overleeft het geen week, als het werkelijk waar is dat hij Je-weet-wel de rug heeft toegekeerd, sprak Remus, op een soort eerbiedwaardige fluistertoon. Natuurlijk is het niet waar. Sirius stem klonk hard, en emotieloos. Hij liegt. Hij liegt altijd. En zonder nog een woord te zeggen, liep hij de kamer uit. James vond hem even later, aan de rand van de prachtige vijver vol zwanen die achter het kasteel lag. Hey, zei hij zacht en ging naast Sirius in het gras zitten. Sirius zweeg en zijn blik was gevestigd op een van de zwanen, al leek het niet of hij hem echt zag. Regulus had een boodschap voor je, zei James voorzichtig, wetend hoe gevoelig dit onderwerp lag voor Sirius. Hij heeft de Nostradamus-prijs voor grootste idioot die op deze wereld rondloopt gewonnen? gokte Sirius hatelijk. James lachte even zwakjes. Neen. Hij zei hij zei dat je altijd zijn broer was. Het bleef stil. Toen draaide Sirius zich naar James, keek hem aan, en zei: Ik heb geen broer. Hij stond op en liep naar binnen. Een paar dagen later kregen ze bericht dat Regulus dood was aangetroffen achter een vuilniscontainer.

----------------------------------Smalofski

Hey... Zoals beloofd... Het laatste (echte) hoofdstuk krijgen jullie vandaag. Er komt woensdag wel nog een epiloog. Dit was een van de eerste hoofdstukken die ik schreef van SH... Het is dus al meer dan een jaar oud... (Wel wat aan gesleuteld op verzoek van m'n beta Flipdesterke, die er terecht een paar opmerkingen over had ^^) Tja, het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk moest het toch eens gebeuren... (*) Smalofski (*) Hoofdstuk 126 There's a high wind in the trees, A cold sound in the air. And nobody ever knows when you go, And where do you start. Oh, into the dark. Bright eyes, burning like fire. Bright eyes,how can you close and fail? How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale? Bright eyes. (Bright eyes Simon and Garfunkel) Neurind gaf Lily haar n jaar oude zoontje te eten. Kleine Harry greep naar de papfles die ze hem voorhield. Ze glimlachte naar het kleine gezichtje en gaf hem het flesje. Gretig stopte hij het in zijn kleine mondje. Zachtjes schommelde Lily heen en weer in de schommelstoel waar ze inzat. Harrys oogjes, die zo op de hare leken, keken haar aan en hij maakte een grappig geluidje. Niet veel later was het flesje leeg. Ze nam het terug over van hem en zette het naast zich neer. Voorzichtig legde ze hem over haar schouder tot hij een boertje liet. Ze nam hem terug in haar armen en zong zachtjes een slaapliedje. Op de zachte tonen van zijn moeders lied, werden Harrys oogjes zwaarder en zwaarder. Hij greep Lilys trui vast met zijn kleine handje en hield haar stevig vast. James stond in de deuropening glimlachend te kijken naar moeder en kind. Wat was ze toch mooi. De laatste tijd was er iets aan haar dat haar ng mooier maakte, maar hij kon er zo zijn vinger niet op leggen. Ze keek op en lachte naar hem. Hij liep naar hen toe en ging achter de schommelstoel staan, waar hij over Lilys schouder naar zijn zoontje keek. Harry geeuwde en met een laatste brabbelend woordje, viel hij in slaap. Voorzichtig maakte Lily Harrys handje los en gaf hem aan James, die ermee naar de babykamer ging om hem in zijn wiegje te leggen. Vijf minuutjes later kwam hij terug. Hij liet de deur van de babykamer op een kier staan, zodat ze het onmiddellijk konden horen als er iets mis was met Harry, en ging in de zetel zitten, naast de schommelstoel. Lily stond op en vlijde zich tegen hem aan. Ze voelde zich zo gelukkig. Blijkbaar deelde James haar mening, want hij zei: Er is niets dat mij nu nog gelukkiger zou kunnen maken. Hij sloeg zijn arm rond Lilys schouder en trok haar tegen zich aan.

Ik ben zeker dat ik dat wel kan. antwoordde Lily. Oh? Hoezo? Hij keek haar nieuwsgierig aan. Ik heb een test laten doen in Sint-Holistos vandaag. James keek haar bezorgd aan. Voelde je je niet goed? Ze glimlachte. Ik voel me beter dan ooit. Een zwangerschapstest, lieverd. Ik ben zwanger. Er verscheen een lach op James gezicht. Echt waar? Ze keek hem stralend aan en knikte. Hij trok haar nog dichter tegen zich aan en kuste haar innig. Je hebt gelijk, je hebt me net ng gelukkiger gemaakt. Ze glimlachte. Ze was nog maar net begonnen Ik heb ook een bijkomende test laten doen. Ik had een voorgevoel en het bleek dat ik gelijk had. Wat zou je liefst hebben? Een jongen of een meisje? James dacht even na en zei uiteindelijk: Dat zeg ik niet. Waarom niet? Omdat er altijd vijftig procent kans is dat het niet is wat ik zeg en dan ga je je rot voelen. En omdat ik met alle twee even blij zal zijn. Ze lachte even. Technisch gezien is het de man die het geslacht van de baby bepaald, dus als het niet is wat je wilt, is het toch je eigen schuld. Hij grijnsde even. Maar zeg het toch maar, James. Vertrouw me. Goed Hij pauzeerde even en zei toen: Een meisje. En jij? Nog een jongetje. Zie je wel? Nu gaat een van ons beiden ontgoocheld zijn. Toch niet. Fronsend keek James haar aan. Hoezo? Een tweeling, schatje. Een meisje n een jongetje. James zei niets, maar bedolf haar onder de kussen. Gierend van het lachen viel ze languit op de zetel, met James boven op haar, die elke stukje onbedekte huid met kleine kusjes overspoelde. Toen hij eindelijk uitgekust was, bleven ze nog even in stilte liggen, terwijl ze alle twee fantaseerden over hun twee nieuwe ongeboren kinderen. Het raam dat op een kiertje stond waaide stemmen van op straat naar binnen. Eerst naar de Potters! Die geven altijd veel! Ja! En altijd precies wat we lekker vinden! Kom op! De lachende stemmen van de kinderen van de buren passeerden het raam. Ohja, ik was vergeten dat het al weer Halloween is. zei Lily glimlachend. Ze hoorden voetstappen naar hun voordeur. DRIIIIING! De deurbel ging. In de babykamer werd Harry wakker en begon te huilen. Lily keek James aan. Jij de baby, ik de voordeur? James knikte, ging van haar af en liep naar de babykamer, terwijl Lily naar de voordeur liep. Voor ze die opendeed, sprak ze eerst nog een spreuk uit over de deurbel, zodat die in het vervolg niet zou luid meer zou gaan. Toen opende ze de deur. Voor haar stonden een vampier, een mummie, een monster en een prinsesje. AAAH! Ze deed alsof ze heel erg verschoot. De oudste van de vier keek haar bezorgd aan. Wij zijn het maar hoor, Mevrouw Potter. De kinderen van de buren. Ohja. Lachte Lily. Nu zie ik het. Knap gedaan hoor! Ik dacht even dat ik echt aangevallen werd door een vampier, mummie, monster en prinses tegelijk.

De drie jongens grijnsde breed bij het compliment, maar de jongeste van de vier, het meisje dat zich als prinses verkleed had, mompelde zacht: Ik ben geen prinses. Oh? Lily ging op haar hurkje zitten en vroeg vriendelijk: Wat ben je dan wel, liefje? Ze is een heks. Haar oudere broer rolde met zijn ogen. We hebben haar gezegd dat heksen oud en lelijk zijn, maar zij wou per se die jurk aan. Het meisje keek nogal ongelukkig naar haar broers. Wat weten zij daar nu ook van, he? zei Lily. Het is een feit dat heksen ook mooi en jong kunnen zijn. Het meisje keek haar stralend aan. Lily ging terug rechtstaan en zei: Ik denk dat ik wel weet wat jullie willen. Wacht hier maar even. Ze liep de gang in. Net toen ze de deur naar de keuken was binnengegaan hoorde ze het meisje triomfantelijk tegen haar broers zeggen: Zie je wel! Mevrouw Potter zegt k dat heksen mooi kunnen zijn! Lily kon het niet zien, maar in haar verbeelding stak het meisje haar tong uit naar haar broers. Ze moest even lachen. Ze haalde een grote glazen bokaal uit en toverde die vol met snoep. Toen liep ze terug naar de kinderen en liet ze zoveel snoep kiezen als ze maar wilden. Hun mandjes waren een stuk voller en haar bokaal een stuk leger toen de kinderen naar het volgende huis liepen. Lily bleef nog even aan de voordeur staan. Het was een bijzonder warme avond voor de tijd van het jaar. De buurvrouw de moeder van de kinderen die haar net een hoop snoep lichter gemaakt hadden zwaaide eens vrolijk en Lily zwaaide vriendelijk terug. Een plotse kille wind deed haar terug naar binnen vluchten. Alles in orde met Harry? vroeg ze, toen ze terug naast James in de zetel ging zitten. Ja hoor. Het kereltje was maar eventjes wakker en viel toen vanzelf terug in slaap. Het weer had een plotse en rare ommezwaai genomen. Er stak een koude wind op, die de zwoele avond verdreef en veranderde in een donkere nacht. De kinderen werden naar binnen geroepen en de straat was leeg. Lily lag in bed te luisteren naar de wind die lugubere geluiden maakte, terwijl ze rond het huis draaide. Ze vond het maar een beetje eng. Maar uiteindelijk kroop ze wat dichter tegen James aan en viel ze toch in slaap. Met een schok werd Lily wakker en ze schoot rechtop. Iets was fout. Iets was verschrikkelijk fout. De wind was gaan liggen en het was akelig stil. T stil. James? James mompelde iets onverstaanbaars in zijn slaap. Nerveus greep Lily zijn pols beet en keek naar het draagbare Vijandsvizier dat ze hem gegeven had voor zijn verjaardag. Ze kreeg de schrik van haar leven. Twee rode ogen, een neus die eigenlijk niet meer was dan een paar sneen in een van haat verwrongen gezicht. Voldemort staarde haar aan. Ze gilde het uit. Gealarmeerd door haar gil werd James ook wakker. Wat? Wat? Lily, wat is er? vroeg hij, lichtelijk in paniek. Trillend van angst wees Lily naar het Vijandsvizier aan zijn pols. Verbaasd keek hij er naar, schrok zich een ongeluk en sprong onmiddellijk uit bed. Het is Je-weet-wel! Hij komt eraan! Even keken ze elkaar aan en toen zeiden ze tegelijk: Harry! Bliksemsnel spurtten ze de trap af. Ze waren net onderaan de trap toen ze een luide knal hoorden buiten. Even bleven ze verschrikt staan. Lily! Pak Harry en maak dat je wegkomt! Het is Hem! Lily bleef als bevroren bij de trap staan. Weg! Snel! Ik probeer hem tegen te houden- Lily werd wakker uit haar verstijfde positie en strompelde zo snel ze kon door de salon naar de babykamer. Ze stootte haar been tegen de koffietafel en een dun straaltje bloed stroomde over haar scheenbeen, maar de adrenaline die door haar bloed stroomde, maskeerde de pijn.

Ze duwde de deur van Harrys kamer open, en hoorde achter zich ook een deur open gaan. Voldemort was in hun huis en stond nu tegenover James. Ze hoorde zijn hoge lach waarvan ze koude rillingen over haar rug kreeg. Verschillende knallen, James die met Voldemort vocht. Toen werd het stil. Geen knallen meer, geen lawaai. Het gevecht was over. Een hoge, kille stem. Avada James, Lily, Kedavra! Ik hou van je Nog voor ze de doffe bons hoorde van zijn lichaam dat op het tapijt viel, wist ze dat zijn leven voorbij was. En daarmee ook haar leven. Nog voor Voldemort de kamer zou binnenstappen en ook haar lichaam zou doden, was haar geest en haar ziel dood. Alsof Harry besefte dat zijn vader dood was, werd hij wakker en begon hartverscheurend te huilen. Lily schrok op. Harry! Ze moest Harry ten alle koste beschermen! Ze liep naar de wieg, maar nog voor ze hem kon optillen, voelde ze hem, meer dan hoorde ze hem, de kamer binnenkomen. Verschrikt draaide ze zich om en ging beschermend voor de wieg staan. Ze wist waarvoor hij kwam, en hij zou het niet krijgen. Tranen stonden in haar ogen. Nu was geen tijd voor trots of eer. Ze zou voor zijn leven smeken als ze moest. Nee, niet Harry, niet Harry! Alsjeblieft, niet Harry! Maar Voldemort keek vuil op haar neer en sprak dodelijk kalm: Opzij, dom wicht Vooruit, opzij Maar Lily verroerde zich niet. Ze greep achter haar rug de rand van de wieg vast en bleef tussen Voldemort en haar zoon staan. Nee! Niet Harry, alsjeblieft! Neem mij, dood mij! Het kon haar niet schelen wat hij met haar deed. Zonder Harry of James wou ze toch niet leven. Maar Harry, hij mocht Harry geen kwaad doen! Voldemort verloor zijn geduld. Woedend stapte hij op haar af. Zijn lange, witte vingers sloten rond haar arm en hij wilde haar uit de weg duwen, maar ze verzette zich uit alle macht. Niet Harry! Alsjeblieft genade genade! Heer Voldemort kent geen genade! Ga opzij of ik dood jullie beiden! Niet Harry! Niet Harry! Alsjeblieft! Ik doe alles! Ze keek hem recht in het gezicht en smeekte hem. Het was alles dat ze nog kon doen. Harry beschermen en Voldemort smeken om hem te laten leven. Opzij, ga opzij meisje! NEEN! Je hebt het zelf gewild Haar vingers klemden zich om de rand van de wieg achter zich. Ze voelde hoe een kleine hand toevallig tegen haar hand botste, en hoe Harry al huilend een van haar vingers vastgreep. De gedachte dat die vreselijke man voor haar, haar baby iets zou aandoen, stak als een mes in haar hart. Laat hem leven! Ik zal sterven in zijn plaats! Ze wist zelf niet eens aan wie ze deze onhoorbare smeekbede richtte, maar ze wist dat als er iets was, een engelbewaarder, een god, wat dan ook, dat ze hem alles zou geven, als hij haar kindje zou sparen. Haar ogen volgden de toverstok in Voldemorts hand, terwijl hij die omhoog bracht. Neem mij! Ik smeek u! Een zwakke tinteling ging door de vinger die Harry vasthad. Het voelde alsof de plaatsen van haar huid die Harry raakten, gloeiden. Ze liet de rand van de wieg los, en sloot haar hand rond die van Harry.

Avada Kedavra Rest in peace, Lily and James... ----------------------------------Smalofski

Hey ^^ Het allerlaatste stukje ^^ Ik wil graag iedereen bedanken die me in de loop van m'n verhaal zulke lieve reacties heeft gestuurd. *hugt* Ik wil in het bijzonder Flipdesterke bedanken voor het uitstekende readwerk dat hij heeft geleverd ^^ *hugt* Ook wil ik Aradia bedanken, omdat zij mij met haar verhaal aangezet heeft om aan SH te beginnen. *hugt* Ook Shirley, Laura (Potterfreaky), Josse en Sabrina (Sabr) wil ik bijzonder bedanken, voor hun hulp bij het schrijven als het effe niet meer wou lukken ^^ *hugt* Reacties op dit verhaal blijven altijd welkom ^^ (*) Smalofski (*) Epiloog "You'll Be In My Heart" Come stop your crying, it will be all right Just take my hand, hold it tight I will protect you from all around you I will be here, don't you cry For one so small, you seem so strong My arms will hold you, keep you safe and warm This bond between us can't be broken I will be here don't you cry And you'll be in my heart Yes, you'll be in my heart

From this day on Now and forever more You'll be in my heart No matter what they say You'll be here in my heart Always Why can't they understand the way we feel They just don't trust what they can't explain I know we're different but deep inside us We're not that different at all And you'll be in my heart Yes, you'll be in my heart From this day on Now and forever more You'll be in my heart No matter what they say You'll be here in my heart Always Don't listen to them, cause what do they know We need each other, to have and to hold They'll see in time, I know When destiny calls you, you must be strong I may not be with you, but you gotta hold on They'll see in time, I know Well show them together 'cuz... You'll be in my heart I believe, you'll be in my heart I'll be there from this day on Now and forever more You'll be in my heart No matter what they say You'll be here in my heart always Always... I'll be with you I'll be there for you always Always and always Just look over your shoulder Just look over your shoulder Just look over your shoulder I'll be there always Een groene flits. Plots stond ze in het duister. Het was hier helemaal leeg. Verschrikt keek ze om haar heen. Waar was Voldemort? Waar was Harry? Een zwak lichtschijnsel. Ze liep er naar toe. Vuur?

Ze bevond zich opeens aan de rand van een ingestort huis. Hr huis. Iemand legde zijn hand op haar schouder. Zonder te kijken wist ze dat het James was. Ze legde haar hand op die van hem. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze zachtjes, toen ze alle twee naar de restanten van hun huis keken. "Voldemort," zei James met een kille toon in zijn stem. "En Harry?" Tranen sprongen in haar ogen. Dit mocht niet. Niet haar zoon. Ze voelde James' hand dichtknijpen rond haar schouder bij dezelfde gedachten als die van haar. "Oh, James. Onze zoon." Ze drukte zich tegen hem aan, terwijl de tranen over haar gezicht liepen. Hij legde zijn kin op haar voorhoofd. Zijn tranen maakten haar haren nat, toen ze daar in een omhelzing stonden in een poging om elkaar te troosten. Opeens hoorde ze iets dat haar botten deed trillen. Ze maakte zich los uit James armen en keek om naar de rune van het huis. Ze was er zeker van... maar het kon niet... en toch... Ze liep naar het huis toe. Ze merkte niet eens dat de vlammen haar niet verbranden en dat de scherpe randen die uitstaken, haar huid niet sneden. Daar was het weer. Ze liep naar het geluid toe, dwars door een balk die haar de weg versperde. De kinderkamer. De wieg lag omgegooid op de grond. Ze zag zichzelf dood op de grond liggen, maar keek er zelfs niet naar. Ze boog zich over de wieg. Een kleine arm strekte zich naar haar uit. "Mama" Ze sloeg haar handen voor haar mond. Tranen stroomden over haar gezicht. Haar baby leefde. Hij leefde! 'Dank u! Dank u!' Ze wist niet wie of wat haar baby gered had, maar de herinnering aan het warme tintelend gevoel in haar hand, vulde haar met hoop. Iemand waakte over haar kind. "James!" De kleine Harry stak zijn handjes naar haar uit. Ze wou hem oppakken, hem troosten, hem laten weten dat zijn moeder er was, en dat alles in orde was, maar ze kon hem niet aanraken. Haar handen gingen gewoon door hem heen. "Stil maar, Harry, ssst," suste ze, toen hij luider begon te huilen. "James!" riep ze nog eens naar James. "Wat is er?" Hij kwam aangelopen. Verschrikt bleef hij staan bij het lijk van zijn vrouw. "Lily..." bracht hij moeizaam uit. "James! Harry leeft! Ik kan hem niet oppakken maar hij leeft! Hij leeft!" "Wat?!" Hij liep snel naar de wieg toe en zag zijn zoon, onder het bloed, maar springlevend. "Hij leeft," zei hij weerloos. Hij keek naar Lily. De lach op haar gezicht deed hem beseffen dat het waar was. "Hij LEEFT!" "Papa!" kraaide Harry. Hij was zijn verdriet vergeten en stak nu ook zijn handjes uit naar zijn vader, in de hoop dat die hem wel zou oppakken. Maar hoe zeer hij ook verlangde om zijn zoon te troosten, hem aanraken lukte niet. "Kleine Harry." James boog zich voorover. "Jij gaat groot en sterk worden. Jij gaat leven. Weet dat wij altijd van je zullen houden en altijd bij jou zullen zijn, ook al kan je ons niet altijd zien. Vaarwel, mijn zoon." Lily boog zich ook naar voor, om afscheid te nemen van haar oogappel. "Wees rechtvaardig en moedig. Vergeet ons niet. Vergeet nooit dat je ouders had die meer van je houden dan je ooit zal weten." Ze gaf hem een zoen op zijn voorhoofd, ook al kon hij het niet voelen. Toen stonden ze recht en zagen ze een enorme figuur in de restanten van de deuropening staan. Ook Hagrid bleef even staan bij het stoffelijke overschot van Lily. Een traan bengelde over zijn wangen. Een kreet van Harry om zijn ouders' aandacht te trekken deed Hagrid opkijken. Hij liep naar de wieg en zag Harry liggen. "Harry! Je leeft!"

Snel tilde hij het kleine bundeltje op en droeg hem de kamer uit. James en Lily keken hoe hun zoon de kamer werd uitgedragen, uit hun zicht, weg voor altijd. Harry stak nog een laatste keer zijn armpjes uit naar zijn ouders en verdween toen om de hoek. Lily drukte haar gezicht tegen James aan en huilde geluidsloze tranen. "Stil maar Lily, hij is in goede handen." "Ik - Ik kan hem niet laten gaan!" snikte ze wanhopig. "Je hebt alles gedaan wat je kon. Nu kan je hem alleen maar laten gaan." "Het is zo moeilijk. Ik hou zoveel van hem." "Ik weet het. Ik ook." James legde zijn arm rond de schouder van zijn vrouw en leidde haar het half verwoeste huis uit. Buiten zagen ze nog net hoe Hagrid op een enorme, vliegende motor wegvloog, met een klein bundeltje in zijn armen. "Sirius," fluisterde James. Sirius stond voor het huis en staarde wezenloos naar wat overbleef van het huis van zijn beste vriend. "James! Lily!" riep Sirius schor, alsof ze zich binnen verborgen hielden en elk moment tevoorschijn konden springen. James liep naar Sirius toe, maar die kon hem niet zien. Hij legde zijn hand op Sirius' schouder. "Vaarwel vriend. Het gaat je goed." Toen liep hij terug naar Lily. Ze pakte zijn hand vast als steun. Opeens liet Sirius een luide kreet van verdriet en woede uit. "Hier zul je voor boeten Wormstaart! Ik zal je krijgen! Ik zweer het! Ik krijg je te pakken en dan zal je boeten voor wat je gedaan hebt!" James deed weer een stap in de richting van Sirius. "Nee, Sirius! Waag je leven niet nutteloos!" Maar Sirius kon hem niet horen en zou toch niet geluisterd hebben als hij dat wel kon. James keek hem na toen hij de straat uitrende, toverstok in de hand. Lily kwam naast James staan en zei zacht: "Jij zou precies hetzelfde doen voor hem." James knikte. "Kom, we kunnen hier niet blijven." Samen liepen ze de duisternis in. Nog even keek Lily achterom naar de wereld die ze voorgoed zou verlaten. "Waar denk je dat ze Harry naartoe brengen?" "Humm, ik vermoed Sirius. Het is tenslotte zijn voogd en peetvader." "Ik hoop maar dat ze hem niet naar... ach nee, zij zou hem nooit willen." Ze pakte zijn hand vast. Aan de andere kant van de grote donkere vlakte, glinsterde een klein gouden lichtje. Lily herkende het, en het stelde haar gerust. "James?" "Ja schatje?" "Denk je dat ze rijstpap met gouden lepeltjes eten in de hemel?" James grinnikte. "Laten we het gaan uitzoeken." Hand in hand staken ze de zwarte ruimte over en verlieten de wereld waar ze met pijn in hun hart hun kostbaarste bezit achterlieten, met het laatste geschenk dat ze hem konden geven: hun eigen leven. ----------------------------------Smalofski

Lang leve modknopjes Het is ongeveer een jaar geleden dat ik het laatste stukje van Shattered Heart postte, maar zo af en toe denk ik er nog aan en wou ik dat het nog niet gedaan was. Gisteren had ik opeens zin om nog een soort tussenstukje ervoor te schrijven, en dat wil ik jullie niet ontzeggen. Het is geen echte epiloog, het past ergens tussen het verhaal. Waar precies, dat zullen jullie zelf wel onmiddellijk merken. Veel plezier ermee! Inter-epiloog Ze zag hem als een bezetene op haar afstormen. Haar ogen flitsten de kamer door, maar ze vond geen uitweg; ze zat volledig in de val. Golven van misselijke makende paniek overstroomden haar en haar hoofd tolde. Het leek oneindig lang te duren voor hij haar bereikt had. Ze keek in zijn zwarte, van woede vervulde, ogen toen ze het scherpe lemmet van het keukenmes in haar buik voelde dringen. De pijn was onmenselijk. Ze opende haar mond om te gillen, maar de tweede messteek raakte haar longen en ze bleef ademloos. Haar knien konden haar niet langer ondersteunen en ze zakte neer. Haar lichaam werkte niet meer zoals het hoorde, ze verloor de controle over haar ledematen. Ze voelde dat de grond plakkerig en nat was, maar ze besefte niet dat het haar eigen bloed was dat ze voelde. Haar hoofd werd zwaar en de pijn in haar buik zakte weg. Haar ogen werden te zwaar om open te houden en alles werd zwart toen ze dichtvielen. Met het laatste beetje lucht dat in haar doorboorde longen zat, mompelde ze: Rem En opeens was het paniekerige beklemmende gevoel verdwenen. Ze voelde zich licht, helder, bevrijd. Alle angst was verdwenen en ze had zich nog nooit zo rustig gevoeld. Ze opende haar ogen en zag haar keuken, al was het van een ietwat rare hoek. Het was alsof ze op een van de keukenkastjes zat en naar beneden keek. Ze schrok niet toen ze zichzelf zag liggen, dood in een plas van haar eigen bloed. Het leek haar zo logisch dat ze dood was. Ze keek naar haar moordenaar, de man aan wie ze ooit haar Ja-woord had gegeven zonder er een letter van te menen. Hij liep nerveus de keuken rond met handen die onder het bloed zaten, maar hij leek het niet te merken. Om de zoveel tijd bleef hij staan, gaf haar levenloze lichaam een zachte por en riep dat ze moest wakker worden, om daarna weer te gaan ijsberen met zijn handen in het haar toen ze niet meer reageerde. Lizzy, Lizzy! jammerde hij, het maakte haar ziek. Wordt wakker, Lizzy! Zijn wanhoop liet haar koud. Ze keek toe zonder enige vorm van emotie. Oh nee, oh nee, oh nee. Dit kan niet waar zijn. Wat moet ik- Lizzy, wat moet ik doen? Zijn blik viel op het mes dat nog half tussen haar ribben zat. Hij greep het beet en trok het eruit. Ik ben geen moordenaar! riep hij uit terwijl hij zijn mouwen opstroopte. Lizzy wendde haar ogen af. Dit hoefde ze niet te zien. De keuken vervaagde, en ze besefte dat ze verder moest. Hier kon ze niet blijven. De zwarte stilte, die zich rond haar gevestigd had na het oplossen van de keuken, werd enkel onderbroken door een gouden stipje in de verte. Instinctief wist ze dat ze daar naar toe moest gaan. Het gouden stipje werd een gouden licht en in het gouden licht stond een silhouet. Ze kneep haar ogen een beetje dicht om te kunnen zien wie het was, maar het licht was te fel. Het was pas op enkele meters afstand dat ze hem herkende. Ze stopte en haat ogen vulden zich met tranen. Ze had niet verwacht hem ooit terug te zien. Wat had ze hem gemist. Het volgende moment rende ze op hem af en gooide ze zich in zijn armen. Nicolas! Ze kon haar tranen niet tegenhouden. Er waren geen woorden voor het gevoel dat ze had om hem terug te zien.

Dag zusje, glimlachte hij op zijn typische manier toen ze elkaar weer loslieten. Voor een seconde had Lizzy willen antwoorden: Ik ben nu ouder dan jij, hoor, maar die woorden slikte ze even snel in als ze in haar opgekomen waren. Ik heb je zo gemist, antwoordde ze in plaats daarvan. Ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien. Dacht je zo gemakkelijk van mij af te komen? Ze lachten alle twee en heel even leek het weer alsof ze weer jong en onbezonnen waren. Alsof ze weer op Zweinstein zaten en die donkere jaren ertussen nooit gebeurd waren. Hij sloeg zijn arm om haar heen en zei opeens serieus: Het spijt me voor je Lizzy, dat ik je zo snel al weer terug zie. Ik had je graag een langer leven gegund. Ze slikte. Zelf had ze ook niet verwacht dat het zo snel zou eindigen, maar als het lot haar slechts deze korte tijd op de aarde had verleend, was daar niet aan te ontsnappen. Ze zuchtte even en antwoordde: Het leven is de familie Garca niet goed gezind geloof ik. Hij glimlachte even droevig. Arme pa en ma. Lizzy knikte. Toen jij nou ja, ze hadden het er echt zwaar mee en nu hun tweede kind. Ze zuchtte en even bleef het stil. Lizzy wist wat er ging komen. Heeft Lily Hij keek haar niet aan en maakte zijn zin niet af. Hij staarde in de verte alsof daar iets interessants te zien was, maar daar was enkel wat overal rondom hen was: gouden licht en verder niets. Lizzy zweeg even en zocht de juiste woorden. Lily had het heel zwaar met je verlies, antwoordde ze. Het had niet veel gescheeld of ze was je achterna gegaan. Hij schrok door haar woorden, maar zei niets. Uiteindelijk is ze het toch te boven gekomen, maar ik geloof niet dat ze je ooit vergeten is. Nick antwoordde niet en staarde nog steeds in de verte. Hij haalde diep adem, zocht even naar woorden en zei toen: Is ze gelukkig bij hem? Lizzy sloot even haar ogen. Ze wisten alle twee over wie hij het had. James is heel goed voor haar, Nick. Ze houdt van hem zoals jij van haar houdt. Hij maakt haar gelukkig. Er verscheen een oprechte glimlach op zijn gezicht. Goed. Als zij gelukkig is, ben ik gelukkig. Ze knikte begrijpend. Toen zei hij luchtig: Nog een ding wil ik weten voor we dit lege voorportaaltje achter ons laten en ik je de tour kan geven van het echte werk. Wat dan? Heeft het team het seizoen nog gewonnen? Lizzy schaterde het uit. Voor het eerst in jaren kreeg hij nieuws van het rijk der levenden en hij wou weten wie er gewonnen had bij Zwerkbal vier jaar geleden. Peter Byington heeft er persoonlijk voor gezorgd dat het team het seizoen gewonnen heeft ter ere van jou. Nicolas grijnsde breed. Prachtkerel! Lizzy grinnikte en samen wandelden ze verder, op weg naar de plek waar ze rustig zouden wachten tot hun vrienden zich elk op hun eigen tijd bij hen zouden gaan voegen. -----------------------------------