Μια απάντηση στον κ.

Σκυλλάκο
(Περί δηµοκρατίας και δικτατορίας
του προλεταριάτου).

Παρακαλώ για τη δηµοσίευση της παρακάτω επιστολής.

«Είµαι σίγουρος ότι θα µάθουµε στο µέλλον ακόµα καλύτερα και την
«τέχνη» της έκφρασης των διαφορετικών απόψεων και την «τέχνη» της
σύνθεσης αλλά και της κατάληξης µε πλειοψηφία όπου είναι αναγκαίο». Αντ.
Σκυλλάκος, συνέντευξη στην «Ελευθερία» 10 Φλεβ. 91.
Σήµερα κανείς αριστερός που έχει µια στοιχειώδη ιδέα της ιστορίας του
σοσιαλιστικού κινήµατος, δεν αµφιβάλλει ότι θα τη µάθετε σίγουρα αυτή την
«τέχνη». Γιατί την εξέλιξη την δική σας και άλλων που βάδισαν αυτό το δρόµο
πριν από σας για σας (γι’αυτό και η µάθησή ρας είναι σίγουρη) την διατύπωσε
πολύ απλά, πριν από Ι75 χρόνια, κάποιος που γι’αυτόν κότττεσθε δήθεν και
σ’αυτόν στηρίζετε τη σκέψη σας (όπως λέτε στην προγραµµατική διακήρυξη)
δήθεν.
Λένιν:«Οι οπορτουνιστές (και η αστική τάξη) χρειάζονται ακριβώς το
σηµερινό κόµµα που συνενώνει τη δεξιά και την αριστερή πτέρυγα, που ξέρει να
συµβιβάζει τα πάντα, στον κόσµο µε φράσεις στρωτές και «εντελώς µαρξιστι-
κές». Στα λόγια σοσιαλισµός και επαναστατικστητα για το λαό, για τη µάζα, για
τους εργάτες, στην πράξη όµως προσχώρηση στην κεφαλαιοκρατία σε στιγµές
κάθε σοβαρής κρίσης.
Η ιµπεριαλιστική εποχή δεν συµβιβάζεται µε την συνύπαρξη µέσα σ’ένα
και το ίδιο κόµµα των πρωτοπόρων του επαναστατικού προλεταριάτου και της
µισοµικροαστικής αριστοκρατίας της εργατικής τάξης.
Η παλιά θεωρία ότι ο οπορτουνισµός είναι «νόµιµη απόχρωση» ενός
ενιαίου κόµµατος ξένου πρός τις «ακρότητες, έχει γίνει σήµερα ο καλύτερος
τρόπος εξαπάτησης των εργατών και το µεγαλύτερο εµπόδιο για το εργατικό
κίνηµα. ∆εν είναι τόσο τροµερός και επιζήµιος ο απροκάλυπτος οπορτουνισµός
που απωθεί αµέσως την εργατική µάζα, όσο αυτή η θεωρία του χρυσού µέσου
δρόµου».

Αν δεν είναι εξαπάτηση των εργατών και των µελών του κόµµατος το να
λές απ’τη µια στην προγραµµατική διακήρυξη, ότι «στηρίζεις τη στρατηγική και
την ταχτική σου στην θεωρία των Μάρξ, Ενγκελς, Λένιν» και απ’την άλλη στη
συνέντευξη ότι «δεν νοµίζω ότι υπάρχει η θέληση για αποκλεισµό της άλλης
άποψης. Η προσπάθεια σύνθεσης δεν θα σταµατήσει µόνο στις αποφάσεις και
τα ντοκουµέντα του συνεδρίου. Σύνθεση θα υπάρχει νοµίζω και στην εκλογή της
νέας ΚΕ», τότε τι είναι;
 Αν δεν είναι εξαπάτηση των εργατών και των µελών του κόµµατος το να
λες απ’τη µια «δεν θα συµφωνούσα µε την ανανέωση σε εισαγωγικά, που θα
ισοδυναµούσε µε ανατροπή θεµελιωδών ιδεολογικών αρχών και βασικών
κανόνων λειτουργίας του κόµµατος» και απ’την άλλη να συµφωνείς και να
ψηφίζεις θέσεις, προγραµ. διακηρύξεις κλπ. που εξαφανίζουν ή διαστρεβλώνουν
αυτές ακριβώς τις βασικές ιδεολογικές αρχές, τότε τι είναι;
(Στις θέσεις αναφέρεται ότι ο όρος δικτατορία του προλεταριάτου
"χρησιµοποιήθηκε ορισµένες φορές απ’τους κλασσικούς". Στην προγραµµατική
διακήρυξη η µετάβαση στο σοσιαλισµό παρουσιάζεται σαν µια διαδικασία όπου
«η δηµοκρατία» και «η ελευθερία» θα τρέχουν απ’τα µπατζάκια µας).

Λένιν: "Μαρξιστής είναι µόνον εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της
πάλης των τάξεων, ως την αναγνώριση της δικτ. του προλ/ του.
Την ουσία της διδασκαλίας του Μάρξ για το κράτος την αφοµοίωσε µόνον
όποιος κατάλαβε ότι η δικτατορία µιας τάξης είναι αναγκαία όχι µόνο για κάθε
ταξική κοινωνία γενικά, όχι µόνο για το προλεταριάτο, που έχει ανατρέψει την
αστική τάξη, µα και για ολόκληρη την ιστορική περίοδο που χωρίζει τον
καπιταλισµό απ’την «αταξική κοινωνία», απ’τον κοµµουνισµό.
∆ηµοκρατία για την τεράστια πλειοψηφία του λαού και καθυπόταξη µε τη
βία, δηλαδή αποκλεισµός των εκµεταλλευτών, των καταπιεστών του λαού απ’τη
δηµο κρατία, αυτή είναι η παραλλαγή της δηµοκρατίας στο πέρασµα απ’τον
καπιταλισµό στον κοµµουνισµό.
Η αντικατάσταση του αστικού κράτους απ’το προλεταριακό, είναι
αδύνατον να γίνει χωρίς τη βίαιη επανάσταση. Η ανάγκη της συστηµατικής
διαπαιδαγώγησης των µαζών στο πνεύµα αυτής και µόνον αυτής της άποψης για
τη βίαιη επανάσταση, βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μάρξ και του
Ενγκελς. Η προδοσία της διδασκαλίας τους απ’τα σοσιαλσωβινιστικά και
καουτσκικά ρεύµατα που κυριαρχούν σήµερα, εκφράζεται ιδιαίτερα ανάγλυφα
στο γεγονός ότι και τα δύο αυτά ρεύµατα λησµονούν αυτή την προπαγάνδα, αυτή
τη διαφώτιση".

Για ν’ανατρέψεις αυτές τις θεµελιώδεις ιδεολογικές θέσεις στο όνοµα «του
νέου που πρέπει ν’ανταποκρίνεται στην πραγµατικότητα», δεν φτάνουν ούτε
κάποιες «αναφορές» για θεωρία δυναµική, ξένη πρός κάθε στατική, σχηµατική ή
δογµατική κατανόησή της, ούτε οι περικοκλάδες του Ανδρουλάκη, όπως δεν
έφτασαν τόµοι ολόκληροι «ανανεωτικών» θεωριών που πλασάρονταν επί
δεκαετίες.
Ισως µας πει ότι κάποιες «νέες» τους θέσεις επαληθεύονται απ’την
πραγµατικότητα, κι αυτό τους δίνει το δικαίωµα, αν και χωρίς θεωρητική
επαλήθευση, να συνάγουν γενικότερα συµπεράσµατα.
Οπως π.χ. η θέση τους για την ενίσχυση του ρόλου του ΟΗΕ, για ένα
οικουµενικό σύστηµα ασφάλειας που θα σέβεται τα κυριαρχικά δικαιώµατα του
κάθε λαού κλπ. κλπ.
 Μπορεί ο ΟΗΕ και το Ελσίνκι να µην εµπόδισαν ούτε τη σφαγή των
Παλαιστινίων, ούτε τον πόλεµο Ιράν-Ιράκ, ούτε τις εισβολές στη Γρενάδα, το
Αφγανιστάν, το Λίβανο, το Τσάντ, τον Παναµά, ούτε τη σηµερινή σφαγή στον
Περσικό, µπορεί ο ιµπεριαλισµός σε παγκόσµιο επίπεδο να επιβάλλει την κυ-
ριαρχία του και την καταλήστευση λαών και χωρών µε τη φωτιά και το σίδερο,
όταν δεν περνάνε τα «ειρηνικά» µέσα, µπορεί ο ΟΗΕ να προσφέρει τη διεθνή
νοµική κάλυψη στις «δραστηριότητες» του ιµπεριαλιστικού «πολυκεντρικού συ-
στήµατος» στον Κόλπο (αν και αυτή ακόµη τη νοµιµότητα των αποφάσεών του
για τον Κόλπο την αµφισβήτησαν εξέχουσες προσωπικότητες του αστικού
κόσµου), όµως οι λαοί πρέπει να επιµείνουν στην κατεύθυνση που τους συµ-
βουλεύουν οι «µαρξιστές» των «νέων ιδεών» και της «προσήλωσης σε
θεµελιώδεις ιδεολογικές αρχές». Με την αγιαστούρα στο χέρι να ευλογούν τους
διεθνείς οργανισµούς των ιµπεριαλιστών, ώστε να τους φωτίσει ο θεός και να
πάψουν να είναι ιµπεριαλιστές.
Είµαστε σίγουροι ότι θα µάθετε στο µέλλον ακόµα καλύτερα την «τέχνη».
Οµως θα µάθουν ακόµα καλύτερα και οι εργαζόµενοι, αφού ήδη άρχισαν να
παίρνουν χαµπάρι τα ίδια τα στελέχη που ψήφισαν υπέρ των θέσεων,
οµολογώντας ότι «ουσιαστική συζήτηση για το περιεχόµενο των θέσεων δεν
έγινε, επειδή πόλωσαν την κατάσταση οι ανανεωτικοί».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Καρδίτσης 48
Λάρισα

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθερία" Λάρισας στις 17/2/1991).