Από τον γέροντα Παΐσιο
Να πάρει ο Θεός το κατσαβιδάκι
-Τι φταίει, γέροντα, όταν κανείς κρίνει ανθρώπους και καταστάσεις,
και µάλιστα ταχύτατα;
-Κινείται µόνο µε τη λογική, εργάζεται ο εγκέφαλος και αυτό είναι το
αποτέλεσµά του. Καλό είναι σ΄ αυτούς που έχουν κάµποσο µυαλό, να
πάρει ο Θεός το κατσαβιδάκι. Όσο αδειάζει το µυαλό , τόσο Χάρη γε-
µίζει ο άνθρωπος. Όταν λέω µυαλό, εννοώ την κρίση την ανθρώπινη,
τον εγωισµό, την αυτοπεποίθηση.
Αντίσταση σε πειρασµό και το Άκτιστο Φως
-Μου έλεγε ένας νέος ότι πήγε στην Πάτµο να προσκυνήσει και ο πει-
ρασµός του έστησε παγίδα. Καθώς προχωρούσε, µια τουρίστρια όρ-
µησε και τον αγκάλιασε. Αυτός την έσπρωξε πέρα και είπε:
-Χριστέ µου, ήρθα να σε προσκυνήσω, δεν ήρθα για έρωτα και έφυγε.
Το βράδυ στο ξενοδοχείο, την ώρα που έκανε την προσευχή του, είδε
τον Χριστό µέσα στο Άκτιστο Φως. Είδατε µε ένα σπρώξιµο τι αξιώ-
θηκε; Άλλος χρόνια αγωνίζεται και κάνει άσκηση µεγάλη και αν αξι-
ωθεί κάτι τέτοιο! Αυτός είδε τον Χριστό, µόνο γιατί αντέδρασε στον
πειρασµό.
Το οξυγόνο και το διοξείδιο του άνθρακος
-Ο Χριστός είναι το οξυγόνο και εµείς τον κάναµε διοξείδιο του άν-
θρακος.
Οι ακτίνες του «Ηλίου»
-Έδωσα σε έναν µια εικόνα, αλλά δεν την έπαιρνε και µου λέει:
-∆ώσε ένα σανιδάκι από αυτά που πριονίζεις. ∆εν πιστεύω στο Θεό,
στους αγίους πιστεύω.
-Του είπα «Ή καθρέφτης είναι κανείς ή καπάκι από κονσερβοκούτι, αν
δεν πέσουν οι ακτίνες του ηλίου πάνω του, δεν γυαλίζει. Οι άγιοι έ-
λαµψαν µε τις ακτίνες της χάριτος του θεού, όπως τα αστέρια παίρ-
νουν φως από τον ήλιο».
ΛΟΓΟΣ


 ΘΕΟΥ
18 Μαΐου 2008 ΤΕΥΧΟΣ 1086
ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Ένας παράλυτος τριάντα οκτώ χρόνια φωνάζει: Βοήθεια! Κανέ-
νας δεν τον ακούει. Η φωνή του πέφτει στο κενό. Ό καθένας κοιτάζει τη
βολή του. Ο παράλυτος του σηµερινού Ευαγγελίου ζούσε διπλό δράµα.
Όχι µόνο την παράλυση του µα και την εγκατάλειψη του κόσµου. Γνω-
στοί, φίλοι, συγγενείς, οι πάντες, τον είχαν εγκαταλείψει! Γι' αυτό, όταν
τον ρώτησε ό Χριστός αν ήθελε να γίνει καλά, του είπε µε παράπονο:
«Ναι, µα δεν έχω άνθρωπο για να µε βοηθήσει. Φωνάζω «Βοήθεια»,
κανείς δε µ’ ακούει.»
Αυτή είναι η δραµατική φωνή του ανθρώπου σε όλους τους αιώ-
νες και ιδιαίτερα σήµα κατατεθέν της εποχής µας. Φωνάζει βοήθεια, ο
άνθρωπος και ό ήχος πέφτει στο κενό. Παρά την πρόοδο, παρά τις πο-
λυσύχναστες πόλεις, παρά τις καταπληκτικές επιστηµονικές προόδους, ό
άνθρωπος µένει µόνος, µένει αβοήθητος. Ό καθένας µας ζει µόνο για
τον εαυτό του. Αποµονωµένοι και διασπασµένοι από το σύνολο των αν-
θρώπων, ζούµε µέσα σε µια απέραντη εγωκεντρική µοναξιά. Συστεγα-
ζόµαστε και συνεργαζόµαστε. Αγκαλιαζόµαστε και διασκεδάζουµε.
Τρέχουµε µαζί στις γιορτές και τα πανηγύρια. Ζούµε και κινούµαστε
πάντα στην πολυκοσµία. Τίποτε όµως το ουσιαστικό. Όλα γίνονται,
σχεδόν, συµβατικά, επιφανειακά. Χωρίς ειλικρίνεια, ανθρωπιά και Θεό.
Ο άνθρωπος, για να σπάσει την αποµόνωση του, ψάχνει σε υπο-
κατάστατα. Τρέχει δεξιά κι αριστερά, για να µην τρελαθεί. Τρέχει στα
ναρκωτικά, στοιβάζεται στα ποικιλώνυµα κέντρα και προσπαθεί µέσα
στον εκκωφαντικό θόρυβο τους να σπάσει τη µοναξιά του, προσπαθεί
από διάφορες, ύποπτες και παραπλανητικές οργανώσεις να βρει µια ι-
σορροπία στον εαυτό του, ψάχνει…ψάχνει και λύση, δε βρίσκει. Γι'
αυτό και φωνάζει συνέχεια; Βοήθεια!
«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει η επιστήµη, παρ' ότι έχει µεγάλους ε-
γκέφαλους. Και φωνάζει γιατί καταντήσαµε να κυριαρχούν επιστήµο-
νες παράφρονες
«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει η πολιτεία, γιατί χάθηκε το πνεύµα της
θυσίας, χάθηκε η ανωτερότητα, χάθηκε η αιδώ.
«Ανθρώπους ουκ έχω», φωνάζει και η Εκκλησία, για να θυσιάζονται
για το ποίµνιο τους.
«Άνθρωπο ουκ έχω», φωνάζουν, σχεδόν, όλοι οι θεσµοί, που κινδυ-
νεύουν ν' αποµείνουν ιστορικά µουσεία.
Και όµως, δεν είναι µόνο έτσι τα πράγµατα. ∆εν υπάρχει µόνο
το µαύρο, µόνο το σκοτάδι. Υπάρχει και το φως. Μόνο που πρέπει ν’
ανοίξουµε τα µάτια µας για να το δούµε. Να δούµε τον εαυτό µας κά-
τω απ’ αυτό το φως, να δούµε το ξεστράτισµα µας, να δούµε πως που-
θενά δεν µας βγάζει ο δρόµος που τραβάµε! Να ξεκόψουµε απ’ τα ε-
φήµερα και τα παροδικά, αυτό το ναρκισσισµό µας, και να στρέψουµε
την προσοχή µας στο αιώνιο και το διαρκές.
Το ευαγγέλιο µας λέει επίσης πως η καινούρια και αυθεντική ανθρώ-
πινη ύπαρξη µας έχει αποκαλυφθεί, µας έχει έρθει "εν Χριστώ". Αυτός
πού έρχεται στον µοναχικό και χρονίως πάσχοντα παράλυτο δεν είναι
ξένος, αλλά "δικός του" έρχεται για να αναλάβει και να κάνει δικά
Του τα βάσανα του αρρώστου, για να κάνει τη ζωή του δική Του. να
βοηθήσει και να θεραπεύσει.
"Θέλεις υγιής γενέσθαι;" Ή ερώτηση αυτή δεν ανήκει σε κάποιον πού
επιδιώκει να υποχρεώσει, να πείσει ή να υποτάξει άλλους. Είναι ερώ-
τηση της γνήσιας αγάπης και γι΄ αυτό του γνήσιου ενδιαφέροντος.
Αλλοίµονο, η πίστη µπορεί να γίνει ακόµη και ναρκισσισµός, να α-
σχολείται αποκλειστικά µε τον εαυτό της και τις δικές της υποθέσεις.
Πρέπει όµως να καταλάβουµε πως αυτού του είδους η πίστη, οποιον-
δήποτε Χριστιανικό µανδύα κι αν φορεί. δεν είναι στην πραγµατικό-
τητα ο Χριστιανισµός... Επειδή ολόκληρος ο Χριστιανισµός συνίστα-
ται ακριβώς στο να συντρίβουν οι τροµεροί τοίχοι του εγωκεντρισµού
και στο να αποκτηθεί εκείνη η αγάπη η οποία σύµφωνα µε τα λόγια
του αποστόλου Παύλου "έκκέχυται εν ταις καρδίαις ηµών" (Ρωµ. 5.
5). Αυτή είναι η νέα, αιώνια εντολή του Χριστιανισµού. καί το περιε-
χόµενο ολόκληρου του ευαγγελίου και όλης της πίστης µας».
( π. Γεώργιος
Αλεντάς) κάτι για τα παιδιά µας…
σπίτι και σχολείο (συνέχεια)
Τα παιδιά διαφέρουν µεταξύ τους ως προς την δυνατότητα α-
πορρόφησης νέων γνώσεων. Μερικές φορές, παιδιά τα οποία έπαιρναν
κακούς βαθµούς στο σχολείο, όταν µεγάλωσαν, απέκτησαν µεγαλύτερη
νοητική ικανότητα από κάποια άλλα, που είχαν αφοµοιώσει µια ορισµέ-
νη ύλη κατά τον απαιτούµενο από το σχολικό σύστηµα χρόνο.
Ένα από τα προβλήµατα του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστή-
µατος είναι ότι ενθαρρύνει τον ανταγωνισµό µεταξύ των µαθητών. Τα
αποτελέσµατα των εξετάσεων κρίνονται λιγότερο από τον πραγµατικό
βαθµό και περισσότερο από την θέση του µαθητή µέσα στην τάξη-
συγκριτικά µε τους άλλους συµµαθητές του- και αυτό καλλιεργεί στα
παιδιά την υπερηφάνεια. Οι µεγάλοι οφείλουν να δείχνουν ικανοποίηση
και να επαινούν το παιδί, επειδή έδειξε τον καλύτερό του εαυτό και όχι
επειδή ξεπέρασε τα άλλα παιδιά. Αν ένα παιδί προσπάθησε όσο µπο-
ρούσε αλλά παρ΄ όλα αυτά, η επίδοσή του είναι από τις χαµηλότερες
στην τάξη του, δεν πρέπει να το κάνουµε να αισθάνεται ανίκανο. Σε τε-
λική ανάλυση η διανοητική του ικανότητα δεν είναι παρά ένα µόνο από
τα πολλά φυσικά δώρα που µας έδωσε ο Θεός. Γενικά, η κοινωνία µας
ενθαρρύνει τους προικισµένους διανοητικά ανθρώπους να είναι υπερή-
φανοι και να θεωρούν τους άλλους κατώτερους.
Οι γονείς που έχουν την δυνατότητα να διαλέξουν το σχολείο
των παιδιών τους, θα πρέπει να ερευνήσουν τόσο το ηθικό κλίµα, όσο
και το εκπαιδευτικό επίπεδο του σχολείου. Οι οικονοµικές δυσκολίες ή
τα προβλήµατα µετακίνησης πρέπει να τεθούν σε δεύτερη µοίρα.
Μερικές φορές οι χριστιανοί γονείς διερωτώνται αν τα µεικτά
σχολεία είναι καλύτερα για τα παιδιά τους. Συχνά δεν υπάρχει η δυνα-
τότητα επιλογής αλλά, όταν υπάρχει, το πιο σηµαντικό κριτήριο είναι η
ποιότητα του σχολείου: το µορφωτικό επίπεδο, το είδος της παρέας που
θα έχει το παιδί και οι αρχές του διευθυντή. Αν οι συνθήκες είναι ίδιες,
τα παιδιά µπορούν να ωφεληθούν από την εµπειρία ενός µεικτού σχο-
λείου. Σε οικογένειες όπου υπάρχουν αδελφοί και αδελφές, το παιδί θα
αποκτήσεις στο σπίτι την εµπειρία των φυσικών και αδελφικών σχέσεων
µε το άλλο φύλο. Αλλά όταν δεν συµβαίνει αυτό, ίσως είναι χρήσιµο για
το παιδί να αποκτήσει αυτήν την εµπειρία στο σχολείο από µικρή ηλι-
κία.
(Μαγδαληνή Μοναχή)