Niemand luistert, dus nu schrijven Griekse werklozen

e schrijven over dat ze bij hun moeder moeten wonen. Over massasollicitaties. Over stroom die wordt afgesloten. Over vernielde levens. Grieken schrijven de laatste weken massaal op de website Imerologioanergou.gr, Dagboek van een werkloze. De site bestaat net een maand en trekt tienduizenden bezoekers per dag. Iedereen die wil mag een bericht achterlaten rommelig geschreven, vol taalfouten, klagerig, soms anoniem en de ervaringsverhalen worden overgenomen door andere media. De werkloosheid is in Griekenland inmiddels opgelopen tot 27 procent, de helft van de jeugd zit thuis en nog deze week besloot de overheid 15.000 ambtenaren te ontslaan. Toch besteden traditionele media weinig aandacht aan werkloosheid, zegt initiatiefnemer en schrijver Christoforos Kasdaglis. We

De beloofde nieuwe arbeidsplaatsen

In de krant straat een kleine advertentie. Kantoor vraagt parttime vrouwelijke medewerkster tot 25 jaar met computerkennis, werktijden van tien tot vier, salaris 150 euro per maand, telefoon. Ik ben drie jaar werkloos en mijn hand grijpt automatisch naar de telefoon om het nummer te bellen. We maken een afspraak voor woensdagmiddag. In een ruim en licht kantoor in het centrum van de stad zitten rond dezelfde tijd al veertig jonge vrouwen. We hebben

hebben het veel over percentages, niet over mensen. De samenleving en politiek proberen volgens hem een enorm sociaal probleem onder het tapijt te vegen. Dat komt volgens Kasdaglis wellicht doordat werklozen geen koopkracht hebben en niet aantrekkelijk zijn voor adverteerders. De pijnlijke verhalen verstoren het valse beeld van een economie die opveert na een recessie. Werklozen werken het stilzwijgen bovendien zelf in de hand door uit schaamte of schuldgevoel niet over hun situatie te praten en zichzelf daardoor verder te marginaliseren. Die vicieuze cirkel van stilzwijgen en schaamte moet volgens Kasdaglis worden doorbroken. Dan maar op een anonieme website.

allemaal de gevraagde vaardigheden. Sommigen zijn met aanbevelingsbrieven gekomen, sommigen met de zekerheid van een kruiwagen via de politieke kantoren van parlementsleden. Helaas, de baan wordt snel en effectief binnen twee minuten vergeven aan iemand die akkoord gaat met een salaris van 110 euro. Wat een triomf, hier zijn de beloofde nieuwe arbeidsplaatsen, hier ligt de toekomst.

Marloes de Koning

Kiezen
Ik ben 35 jaar en werkloos en ik moet kiezen. Ik kan gaan werken voor een salaris van 400 euro terwijl ik op mezelf woon met een huur van 250 euro, 120 euro aan rekeningen en 30 euro aan reiskosten. Het betekent automatisch dat mijn moeder, weduwe, met 100 euro van haar pensioen moet bijspringen om eten te kunnen kopen. Ik kan ook bij mijn moeder thuis gaan wonen, terwijl zij voor me kookt en strijkt en ik de boodschappen doe en de matten klop. Ik moet dan wel

heel slecht in rekenen zijn om voor het eerste te kiezen. En heel, heel erg gedesillusioneerd om voor het tweede te gaan. Het is genoeg geweest.

Inpakken en wegwezen
Eind 2009 raakte ik werkloos. Ik werkte voor een Duitse firma die me na vijf jaar hard werken de deur uitgooide. Tot mei 2012 heb ik alles geprobeerd... en dan bedoel ik ook werkelijk alles. Totdat ik er niet meer tegen kon, de moed opgaf en ben vertrokken. Ik woon nu in Duitsland met mijn gezin (vrouw en kind) en heb alle schepen achter me verbrand. Mijn raad aan iedereen die zich in

dezelfde positie bevindt als ik destijds: spullen pakken en wegwezen. Georgios Bousias (afgestudeerd in Business Management aan de Economische Universiteit van Pireus)

Eurowerkloos
Je heette Yiorgos en was 48 jaar, hoofd van een gezin en vader van twee kleine kinderen. Ik ben op mijn werk en krijg te horen dat iemand me dringend wil spreken. Dat ben jij. Ik ben verbaasd, want zo bekend waren we niet met elkaar. Je staat beneden met je cv in je hand, je wil graag dat ik het persoonlijk overhandig zodat je misschien meer kans maakt.De tijd verstrijkt en je wordt niet uitgenodigd voor een gesprek. Je bent nu anderhalf jaar werkloos. Je echtgenote heeft een ultimatum gesteld: als je niet spoedig werk vindt, dan vertrek je maar. Ik kom erachter dat je gedwongen bent om eten bij de voedselbank te halen.

Ik hoor dat er weer mensen aangenomen worden en bel je om nogmaals je cv langs te komen brengen. Ik vraag een collega om je te helpen. Ik stuur je een berichtje om je succes te wensen. Je antwoordt niet. Een paar dagen geleden kreeg ik te horen dat je in het ziekenhuis ligt met een dubbele hartstilstand. Je hebt een bloedstolsel in je hoofd maar je kunt op geen enkele intensive care terecht. Na veel pogingen en via connecties wordt er een afdeling voor je gevonden. Na een paar dagen in coma te hebben gelegen heeft je ziel het vandaag opgegeven. Nu kan je rusten Yiorgos. Markella Foteinou

Zonder werk moet je weg van je vrouw

En wat nu? Het is afgelopen met de WW-uitkering waarmee ik en mijn vrouw, binnen twee weken na elkaar ontslagen, nog net het hoofd boven water konden houden. Tot nu toe konden wij en onze twee kinderen nog net rondkomen van de uitkering van 700 euro. Over het betalen van rekeningen zullen we het maar niet hebben. De hele dag kijk ik uit het raam of de elektriciteitsmaatschappij de stroom misschien komt afsluiten. Of het water. Ik ben klaar voor een ruzie. Nergens een baan te vinden, zelfs niet voor een dag. Twintig jaar

werkervaring (mijn diplomas zijn waardeloos) in tien verschillende banen gaat zomaar verloren. De hele dag thuis met internet, nieuws, en prevelgebedjes dat er iets zal veranderen. Hoe laag kan een mens vallen, hoe lang houdt een mens dit vol, hoe kan iemand zijn kinderen helpen die, als hun enige uitje, de benen uit hun lijf lopen tijdens de wandelingen in het weekend? Hoe kan iemand zo zijn kinderen grootbrengen? En degenen aan het roer hebben het alleen maar over cijfers. Dimitris, 45 jaar

Vertaling Ellen van Wingerden