ΠΕΡΝΑΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Φρανκφούρτη, 09 Οκτώβρη 2007

ΠΟΙΗΜΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ Κ. ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ
Απρίλη εδώ,
Μιαν άλλη εποχή
Καµπάνες χτύπαγαν
Μεσάνυχτα, θυµάµαι.

Έµαθα ύστερα πως γιόρταζαν

Ελπίδα µιας ανάστασης
Που επιβεβαίωναν
Ενθουσιώδεις ασπασµοί
Προσωρινής ανθρώπινης αγάπης
Πριν έρθει ακόµα.

Το σώµα µου
Για λίγο είχα αφήσει
Σε κείνη τη γιορτή
Κι εγώ ταξίδεψα
Στην προσευχή ερηµίτη
Που αναζητούσε ταπεινά
Έναν άγνωστο θεό δικό του
Να την ακούσει.

Κυλούν ακόµα εδώ

Σχεδόν ίδια όπως πέρσι
Του Μάιν νερά
Κάτω απ’ τη γέφυρα
Κι ας έχουν δει τόσα τα µάτια του.

Περνάω σιγά – σιγά απέναντι

Κι ακούω ξανά
Τον ερηµίτη µέσα µου
Να λέει χωρίς θρήνο
Πως µάταια τότε
Έψαχνε ανταπόκριση.
Των θεών η αγάπη ασωτεύει
Απ’ τους ανθρώπους µακριά
Κι η ελπίδα σαν παιδί
Από παιχνίδια ξέρει µόνο.

∆εν έγινε ποτέ

Ανάµεσα σε δυό
Που ερωτευµένοι µοιάζουν
Να αγαπούν το ίδιο
Ο ένας τον άλλον.

Γι αυτό κι εγώ
Περνάω
Το ασήµαντο χνάρι µου
Απέναντι
Με περιέργεια άφθονη
Ν’ αγγίξω νέα µυστικά.

Τη χούφτα µου απλώνω

Να χαϊδέψω στον ορίζοντα
Κάποιο που πέφτει αστέρι
Να του πω
Να µη φοβάται.