Journal of Sports Science and Medicine (2014) 13, 702-707

http://www.jssm.org

Research article

Czy trening o umiarkowanej intensywnoci w poczeniu z treningiem HIIT jest

bardziej efektywny w poprawie wydolnoi ukadu oddechowo-kreniowego
ni trening o umiarkowanej intensywnoci?
Brendon H. Roxburgh 1, Paul B. Nolan 1, Ryan M. Weatherwax 2 and Lance C. Dalleck 2
1
2

Department of Sport and Exercise Science, The University of Auckland, Auckland, Auckland, New Zealand
Recreation, Exercise, and Sport Science Department, Western State Colorado University, Gunnison, USA

Streszczenie
Celem niniejszego badania jest porwnanie efektywnoci
treningu o umiarkowanej intensywnoci z treningiem o
umjiarkowanej intensywnoci (CMIET) uzupelnionym o
jedn sesj tygodniowo treningu o wysokiej intensywnoci
(HIIT) na wydolno ukadu oddechowo-kreniowego.
29 uczestnikw (36.3 6.9 lat) prowadzcych siedzcy tryb
ycia, o umiarkowanym ryzyku chorb sercowonaczyniowych zostao poddanych 12 tygodniowemu programowi wicze na bieni oraz ergometrze rowerowym.
Uczestnicy zostali podzieleni na 3 grupy: CMIET + HIIT (liczba
= 7; 8-12 x 60 sek at 100% VO2max, 150 sekund aktywnego
odpoczynku), CMIET (n = 6; 30 min o 45-60% rezerwy
zuycia tlenu (VO2R)) oraz na grup kontroln o siedzcym
trybie ycia (l. = 7). Uczestnicy programu CMIET + HIIT
wykonywali trening HIIT jeden raz w tygodniu, a CMIET 4,
podczas gdy grupa powicona tylko treningowi CMIET
wiczya 5 razy w tygodniu. Probabilistyczne szacunki oparte
na wielkoci zostay zdeterminowane w celu oceny
prawdopodobiestwa, e prawdziwa warto efektu
reprezentuje znaczn zmian. Wzgldna VO2max wzrosa o
10.1% (ewentualne korzyci w stosunku do kontroli) w grupie
CMIET + HIIT (32.7 9.2 do 36.0 11.5 mLkg-1min-1) i
3.9% (ewentualne korzyci w stosunku do kontroli) w grupie
CMIET (33.2 4.0 do 34.5 6.1 mLkg-1min-1), podczas
gdy spadek w grupie kontrolnej wynosi 5.7% (30.0 4.6 do
28.3 6.5 mLkg-1min-1). Niejasnym pozostaje czy istnieje
znaczca kliniczna rnica miezy efektami treningu CMIET
+ HIIT i CMIET na zmian poziomu VO2max. Obie grupy
wiczcych wykazay kliniczne znaczce wzrosty w poziomie
VO2max. Jednake, pozostaje niejasne czy jeden rodzaj treningu
wywouje lepsz popraw wydolnoci oddechowo-kreniowej
w stosunku do jego odpowiednika .

Wprowadzenie
Do roku 2030, WHO przewiduje, e choroby sercowonaczyniowe (CVD) bd powodem niemal 23 millionw
mierci rocznie (WHO, 2012). Wikszoci CVD mona w
duym stopniu zapobiega dziki regularnym wiczeniom
oraz aktywnoci fizycznej. Dodatkowo wiczenia pomagaj rwnie w przypadku innych chorb zwizanych z
brakiem aktywnoci oraz otyoci, jak np. cukrzyca typu
2 i nadcinienie (Fletcher et al., 1996; Sigal et al., 2006;
Thompson et al., 2003). Poprzez obnienie czynnikw
majcych wpyw na powstanie CVD, ryzyko umieralnoci
z powodu CVD moe by znaczco obnione (Gordon et
al., 1989, Gould et al., 2007, Lee et al., 2011). Podczas
gdy nadcinienie, wysoki cholesterol oraz otyo niewtpliwie s przyczynami chorb serca, pokazano, e niska

wydolno ukadu oddechowo-kreniowego

moe by znacznie powaniejszym czynnikiem
w p y w a j c y m n a w y s t p o w a n i e C V D (Blair et al.,
1989; 1996). Jednake, pomimo ostatnich postpw w
zrozumieniu korzystnych efektw wicze dla metabolizmu
oraz ukadu sercowo-naczyniowego, optymalna porada na
temat wicze wymaganych do wywoania korzystnych
zmian na ukad oddechowo-kreniowy i czynnikw
zmniejszajcych ryzyko CVD pozostaje niejasn a.
Trening HIIT m a potencja na propagowanie
zdrowego trybu ycia bez ogromnych nakadw czasu.
Aktualne wytyczne zalecaj 150 minut umiarkowanej
aktywnoci fizycznej tygodniowo s zmniejszone o poow,
do 75 minut, jeli aktywno w tygodniu odbywa si
przy intensywnym nateniu (ACSM, 2014). HIIT, w
porwnaniu do treningu CMIET, zaowocowao rwnym
lub wyszym wskanikiem VO2max, poprawie dziaania insuliny i wraliwoci, funkcji rdbonka, cinienia
skurczowego krwi, zmniejszeniu obwodu bioder i talii
oraz lepszym utlenianiu lipidw (DiPietro et al., 2006 ;
Franch et al, 1998,.. Helgerud et al, 2007; Hickson et
al, 1977,.. MacDougall et al, 1998;. Tjonna et al, 2008).
American College of Sports Medicine (ACSM) sugeruje rozwaenie wczenia interwaowego treningu po okresie
wstpnym - zazwyczaj 2-3 miesicy - z przerwami, aby
unikn nadmiernego stresu ortopedycznego (ACSM,
2014). Dodatkowo HIIT moe wymaga wstpnego
nadzoru w przypadku grupy osb niewytrenowanych i
wysokiego ryzyka (Kessler i wsp., 2012) i moe
przejciowo zwikszy ryzyko wystpienia incydentw
sercowych u osb z nierozpoznan CVD (Mittleman i
wsp., 1993). Dlatego wydaje si pragmatyczne i zgodne
z aktualnymi zaleceniami, aby poczy dwa rodzaje
treningu, aby osign najwiksze pozytywne zmiany w
ukadzie sercowo-naczyniowym i przemianie materii.
Jeli organizacje medyczne i zdrowotne s zainteresowane przekazywaniem wiadomoci, e wiczenia
s lekarstwem, specjalici od zdrowia oraz wicze
potrzebuj dokadnych informacji na temat optymalnych
wicze oraz ich intensywnoci aby mc poleci tening
HIIT bezpiecznie oraz efektywnie. Obecnie nie ma
bada powiconych wpywowi wykonywania treningu
HIIT raz w tygodniu w poczeniu z treningiem CMIET
na ukad kreniowy. Co wicej, i stnieje niewiele informacji w literaturze o efektywnoci HIIT na osoby z
nadwag/siedzcym trybem ycia (Astorino et al., 2013;
Lunt et al., 2014; Sijie et al., 2012).
Dlatego staralimy si porwna wpyw 12 tygodniowe go treningu obejmujce go zarwno CMIET
lub CMIET w poczeniu z jednym tygodniow o
treningiem HIIT (CMIET + HIIT) na sprawno
krenia w grupie

Roxburgh et al.

osb dorosych prowadzcych siedzcy tryb ycia i o

umiarkowanym poziomie ryzyka zachorowa CVD.
Postawiono hipotez, e nie bdzie adnych istotnych
rnic w ukadzie oddechowo-kreniowym, mierzony w
VO2max, midzy grupami badawczymi.

Metody
29 badanych o siedzcym trybie ycia. mczyzn (10) i
kobiet (19) (36.25 6.87 lat, masa ciaa 85.70
17.88kgs, wzrost 1.69 0.10m) o rednim ryzyku
wystpienia CVD z ostao zwerbowanych w Auckland,
Nowej Zelandii. Klasyfikacji ryzyka ACSM zostaa uyta do s tratyfikacji ryzyka uczestnikw (ACSM, 2014).
Uczestnicy z dwoma lub wicej pozytywnymi czynnikami zostali uznani za grup redniego ryzyka. Wszyscy
prowadzili siedzcy tryb ycia (1 pozytywny czynnik
ryzyka). U czestnicy mieli take co najmniej jeden z
poniszych czynnikw : dyslipidemia, nadcinienie,
n ieprawidowa glikemia na czczo , glukoza we krwi,
otyo. Zgoda zostaa udzielona przez Uni-versity of
Auckland Human Participants Ethics Committee w zgodzie
ze wiatowymi standardami oraz wszyscy uczestnicy
powiadczyli zgod na pimie (Harriss and Atkinson,
2011). Uczestnicy zostali zobowizani do uzyskania
powiadczenia od wykwalifikowanego lekarza przed
rozpoczciem badania. Osoby zostay dyskwalifikowane
jeli posiaday stwierdzone choroby ukadu sercowonaczyniowego, metabolzmu lub ukadu oddechowego, a
take palacze niezdolni do wykonywania energicznych
wicze fizycznych.
Pocztkowo , rytm serca w spoczynku (HR)
okrelono z a pomoc 12 odprowadzeniowego
elektrokardiogramu(Schiller Cardiovit AT-10, Szwajcaria).
Uczestnicy zostali pouczeni, aby siedzie cicho w fotelu przez
5 minut. Najniszy HR mierzony midzy 4 i 5 minut
odpoczynku zosta u znany jako r ytm spoczynkow y .
Nastpnie uczestnicy ukoczyli zmodyfikowany test
wysikowy (GXT) na bieni elektrycznej (Powerjog GX200,
Maine). Uczestnicy byli stale monitorowane za pomoc 12
odprowadzeniowego (EKG) (Schiller, Cardiovit AT-10,
Szwajcaria), ktry by rwnie uywany do okrelenia
wicze HR. Dane dotyczce wydychanego powietrza i
wymiany gazowej byy rejestrowane na bieco podczas
GXT przy uyciu analizatora metabolicznego (technologie
Moxus, AEI, PA). Przed kadym testem wysikowym,
analizator metaboliczny by kalibrowany z gazami o
znanych steniach (14,01 0,07% O2, 6,00 0,03%
CO2) oraz z powietrzem w pomieszczeniu (20,93% 0,03%
O2 i CO2) zgodnie z instrukcj obsugi. Kalibracja objtoci pneumotachometru zostaa wykonana za pomoc
systemu kalibracji przy uyciu 3-litrowej strzykawki(Hans
Rudolph, Kansas City, MO, USA). Ostatnie 15 s z GXT
uredniono - uwaa si to za punkt kocowy danych.
Najbliszy ssiedni punkt danych zosta obliczony poprzez
urednienie danych zebranych bezporednio 15 s przed
kocem badania. rednia z dwch przetwarzanych
punktw danych reprezentu je VO2max. Wartoci
maksymalne dla pozostaych zmiennych wymiany
gazowej oznaczono w ten sam sposb. VO2max zostao
osignite poprzez okres stabilizacji VO2 na VO2max,
maksymalna RER> 1.10 i maksymalnej HR w cigu 10
uderze na minut przewidzianej dla maksymalnego
HR dla okrelonego wieku(Astorino, 2009). Wszyscy
uczestnicy osignli co najmniej dwa z trzech kryteriw VO2max , zarwno na pocztku badania i po.

703

Ostateczne testy przeprowadzono 2-3 dni po ostatniej

sesji wicze, o podobnej porze dnia do badania wyjciowego
Uczestnicy grup CMIET i CMIET + HIIT mieli za
zadanie odby 5 sesji treningowych w tygodniu, przez
okres 12 tygodni, pod cis kontrol fizjologa, ktry
monitorowa obcienia wicze i reakcje fizjologiczne
we wszystkich sesjach w dzienniku treningowym. Wydatek
energetyczny dla kadego treningu oszacowano z wykorzystaniem obcie treningowych uywajc metabolicznych wylicze opublikowanych gdzie indziej (Acsm
2014) i by rejestrowany w dziennikach treningowych.
wiczenia odbyy si w rnych porach dnia, aby jak
najlepiej dostosowa si do harmonogramu osobistego
uczestnikw. Uczestnicy grupy CMIET wiczyli na bieni
przez 15 minut i na ergometrze rowerowym przez 15 minut,
o intensywnoci 45-60% (HRR). Zarwno bienia jak i
ergometr zostay wczone do treningu CMIET poniewa w
wiczeniach w praktyce klinicznej zwykle wykorzystuje
wiele rodzajw wicze. Uczestnicy wykonywali w. w
45-55% HRR i 60% HRR odpowiednio dla tygodni 1-4
i 4-12. W grupa CMIET + HIIT przeprowadzono cztery
sesje CMIET w tygodniu oraz jedn sesj HIIT. Trening
HIIT zawiera osiem 60 sekundowych interwaw przy
100% VO2max, oddzielonych 150 sekundami aktywnego
odpoczynku. Trening oparto na wczeniejszych badaniach
(Little et al., 2010) wykazujcych, e mczyni maj
wysz wzgldn VO2max (46 2 ml x kg-1 -min -1).
Po czterech sesjach HIIT liczba powtrze wzrosa od
8 do 10. W cigu ostatnich czterech tygodni, (8-12
tygodni) liczba powtrze wzrosa do 12. O dpoczynek
utrzymywano na staym poziomie 150 sekund przez 12
tygodni. Wszystkie sesje HIIT przeprowadzono na bieni.
Grupa kontrolna zostaa poinstruowan a, aby utrzyma
ich siedzcy tryb ycia i nie zwiksz a poziom aktywnoci fizycznej w cigu 12 tygodni.
SPSS, wersja 18.0 (SPSS Inc., Chicago, IL, USA)
zostao uyte do okrelenia odchylenia standardowego
oraz redniej (rednia SD), wraz ze zmianami
procentowymi (%), dla wszystkich rodkw podstawowych i po zabiegu. Wszystkie zalene zmienne
wyjciowe i parametry treningowe porwnano stosujc
oglny model liniowy (GLM) ANOVA oraz, gdzie
stosowne, testy post-hoc Tukeya. Wszystkie zmiany
pomidzy grupami podczas 12 tygodni analizowano za
pomoc GLM-ANOVA oraz, gdzie stosowne, testami
post-hoc Tukeya. Prawdopodobiestwo popenienia
bdu typu I zostaa ustalona na p 0.05. Dodatkowo, w
celu uzyskania prawdziwych warto cina temat wpywu
obu treningw na sprawno krenia (czyli VO2max),
niepewno zostaa wyraona jako 90% przedziaw
ufnoci i jako prawdopodobiestwo, e prawdziwa
warto efektu stanowi istotne i klinicznie znaczce
zmiany (szkody lub korzyci). Efekty zostay uznane za
nie jasne, gdy ich przedzia ufnoci nakada si na
progi rzeczowoci.(t.j., efekty mog by zasadniczo
pozytywne i negatywne lub korzystne i szkodliwe).
Wszystkie probabilistyczne wnioski oparte o analiz
wielkoci zostay obliczone za pomoc opublikowanego
arkusza kalkulacyjnego (Batterham i Hopkins, 2006).

Rezultaty
29 uczestnikw (10 mczyzn i 19 kobiet) zostao
zrekrutowanych do tego badania, z czego 9 osb

704

HIIT and cardiorespiratory fitness

Table 1. Participant charcacteristics for the CMIET + HIIT (n = 7), CMIET (n = 67) and control groups (n = 7)
at baseline and post-intervention. Data are means (SD).
CMIET + HIIT
CMIET
Control
Baseline
Post-Interv
Baseline
Post-Interv
Baseline
Post-Interv
37.9 (7.1)
36.5 (9.2)
34.4 (4.7)
Age (years)
Anthropometric
Height (m)
1.68 (.1)
1.73 (.1)
1.67 (.1)
Body mass (kg)
85.9 (17.3)
85.7 (16.7)
90.2 (25.0)
89.1 (25.4)
81.7 (12.5)
82.5 (12.7)
BMI (kgm-2)
30.7 (6.3)
30.6 (6.1)
29.6 (4.7)
29.4 (4.7)
29.2 (4.2)
29.5 (4.4)
Physiological measures
VO2REST
3.9 (.5)
4.0 (.8)
4.1 (.7)
4.0 (0.7)
3.9 (.7)
3.9 (.9)
Relative VO2max
32.7 (9.2)
36.0 (11.5)
33.2 (4.0)
34.5 (6.1)
30.0 (4.6)
28.3 (6.5)
Absolute VO2max
2.7 (.7)
3.0 (.7)
3.0 (.9)
3.1 (1.2)
2.4 (0.4)
2.3 (.5)
RERmax
1.09 (.07)
1.10 (.05)
1.06 (.07)
1.10 (0.09)
1.13 (.03)
1.07 (.08)
Ventilationmax
77.7 (24.6)
82.8 (21.6)
83.5 (19.4)
92.8 (25.1)
72.2 (14.5)
67.2 (17.3)
HRmax
175.6 (13.4)
180.6 (10.4)
170.8 (8.2)
174.5 (11.9)
182.0 (14.8)
180.3 (12.0)
HRREST
74.7 (6.8)
66.6 (8.0)
73.5 (8.2)
76.7 (4.6)
76.9 (11.9)
75.1 (10.2)
TrSpeedmax
5.4 (1.0)
6.0 (1.1)
6.4 (1.0)
6.6 (.9)
5.6 (.6)
5.8 (.6)
TrGrademax
11.9 (2.2)
12.9 (2.3)
11.3 (2.0)
11.2 (2.0)
11.0 (1.4)
10.3 (1.4)

Post-Interv: Post-Intervention. VO2REST : Resting VO2 (mLkg-1min-1); Relative VO2max (mLkg-1min-1); Absolute VO2max (Lmin-1); Ventilationmax:
Maximal Ventilation (Lmin-1); HRmax: Maximal hear rate (beat min-1); HRREST: Resting hear rate(beat min-1); TrSpeedmax: Maximal treadmill speed
(kmhr-1); TrGrademax: Maximal treadmill grade (%).

si wycofao (5 - zmiana pracy; 2 - dugotrwaej

choroby czonka rodziny; 1 - uraz uzyskane poza
badaniem; 1 - osobistych powodw) z badania przed
jego zakoczeniem . Na pocztku badania , wszystkie
antropometryczne i fizjologiczne cechy pomidzy
grupami byy podobne (p> 0,05).
Po 12 tygodniach , zmiany VO2max i innych
antropometrycznych i fizjologicznych parametrw nie
byy (P >0.05) znaczco rne w grupach HIIT +
CMIET i CMIET w stosunku do grupy kontrolnej.
Dane grup (rednia SD) dla cech uczestnikw na
pocztku badania i po jego zakoczeniu przedstawiono
w tabeli 1.
Dane o treningu zbierano po kadej sesji w cigu
12 tygodni dla obu grup (tabela 2). Grupy wiczeniowe
zostay tak zaprojektowane, aby obie grupy miay podobne (p> 0,05) wydatki kaloryczne , czstotliwo, rodzaj
i czas trwania wicze; jedyna powana rnica midzy
grupami bya pojedyncza sesja tygodniowo treningu interwaowy w grupie CMIET + HIIT. Jak przedstawiono
w tabeli 2, mimo i grupa CMIET + HIIT wykonywaa
jeden trening interwaowy tygodniowo, wydatek energetyczny dla kadej sesji treningowej midzy grupami

CMIET + HIIT i CMIET by podobny. Co wicej, obie

grupy miay podobn intensywno wicze na bieni oraz
ergometrze, odpowiednio dla wicze z grupy CMIET.
Przestrzegalno w obu grupach dla wicze CMIET bya
wysoka (> 85%). Warto zauway, e przestrzegalno w
gupie CMIET + HIIT wynosia 100%
Absolutna VO2max wzrosa o 11,1 % (zakres: -7,5 do
26,2 %) w grupie CMIET + HIIT oraz o 3,7 % (zakres:
-12,0 do 18,4%) w grupie CMIET; spadek o 4,2% (zakres:
-19,1 12,4 %) w grupie kontrolnej. Podczas regulacji
VO2max dla wszelkich zmian w masie ciaa w trakcie
12 tygodniowego badania, wielko zmian wci byy
podobne; zwikszona wzgldna VO2max o 10,1 % w
grupie CMIET + HIIT i 3,9 % w grupie CMIET, spadek
o 5,7 % w grupie kontrolnej. Poszczeglne zmiany
wzgldnej VO2max od pocztku badania do jego koca s przedstawione na rysunku 1.
Tabela 3 przedstawia wpyw treningu na redni
zmian w VO2max i szanse, e prawdziwe rnice s
znaczce. Mogy zaj pozytywne zmiany w poziomie
VO2max po zakoczeniu programu w grupie CMIET +
HIIT.

Table 2. Energy expenditure, exercise intensity and adherence for CMIET + HIIT and CMIET groups. Data

are means (SD).

Treadmill EE (kcal)
Treadmill intensity (METs)
Cycle EE (kcal)
Cycle intensity (METs)
HIIT Active recovery EE (kcal)
Total EE (kcal)
Relative Total EE (kcalkg-1)
Relative intensity (%HRR)
Adherence (%)

CMIET + HIIT
HIIT sessions
CMIET sessions
146.1 (35.1)
140.7 (31.9)
9.5 (2.1)
6.1 (1.5)
122.3 (27.1)
5.3 (1.1)
102.7 (26.6)
248.8 (57.6)
263 (59.3)
2.9 (0.5)
3.1 (0.6)
99.1 (2.2)
59.3 (2.1)
100 (0.0)
87.5 (8.7)

CMIET
146.8 (66.4)
6.2 (1.1)
126.4 (37.8)
5.3 (0.6)
273.2 (63.8)
3.0 (0.6)
60.9 (1.9)
86.7 (5.9)

EE: energy expenditure; METs: metabolic equivalents (3.5 mLkg -1min-1); HRR: heart rate reserve. Assumes participants walked at 3.0 km/h on a flat surface (2.7 METs) during HIIT active recovery periods.

Roxburgh et al.

705

Figure 1. Individual changes in relative VO 2max from baseline to post-intervention for control (left), CMIET (middle), and
CMIET + HIIT (right) groups.
Table 3. Effect of exercise training on mean changes in VO2max and chances that the true differences are substantial.
Chances that the true effect has substantial
Mean
90%
Benefit (%) Harm (%)
Practical assessment
differences
Confidence limits
CMIET + HIIT (relative to control)
Relative VO2max (mLkg-1min-1)
4.9
1.0, 8.8
89
.4
Possibly beneficial
Absolute VO2max (Lmin-1)
.4
.1, .6
91
.3
Possibly beneficial
CMIET + HIIT (relative to control)
Relative VO2max (mLkg-1min-1)
3.0
-.5, 6.5
74
2
Possibly beneficial
Absolute VO2max (Lmin-1)
.2
0, .5
72
2
Possibly beneficial
CMIET + HIIT (relative to CMIET)
Relative VO2max (mLkg-1min-1)
1.9
-2.3, 6.2
48
5
Unclear
Absolute VO2max (Lmin-1)
.1
-.2, .5
42
7
Unclear
If changes of benefit and harm both > 5% the true effect was deemed unclear (could be beneficial or harmful). Otherwise, chances of benefit or harm
were assessed in the following manner: < 1%, almost certainly not, 1-5%, very unlikely; 5-25%, unlikely 25-75%, possibly: 75-95%, likely: 95-99%,
very likely: >99%, almost certain.

Podobne zmiany mogy zaj w grupie CMIET. Jednake,

pozostaje niejasnym, czy istniej klinicznie znaczce zmiany
pomidzy efektami treningu CMIET + HIIT i CMIET na
zmiany w VO2max.

Discussion
Gwnym odkryciem obecnego badania jest, e zarwno
poczenie CMIET + HIIT jak i tylko trening CMIET s
potencjalnie korzystnymi strategiami treningowymi dla
poprawy kondycji ukadu oddechowo-kreniowego.
Chocia wiele ostatnich bada koncen-truje si na
skutecznoci HIIT, wedug naszej wiedzy jest to
pierwsze badanie majce na celu ukazanie jak czc
jeden dzie treningu HIIT z CMIET moe poprawi
sprawno ukadu oddechowo-kreniowego bardziej
ni CMIET sam . Biorc pod uwag , e HIIT moe
wymaga mniejszego nakadu czasu aby osign
znaczne usprawnienia w ukadzie oddechowokreniowym (Astorino et al., 2013), okrelenie
optymalnych zalece dla rnych komponentw HIIT
pozostanie kluczowym obszarem bada .Nasze nowe
odkrycia dostarczaj wane wstpne dowody na temat
minimalnego progu, w odniesieniu do czstotliwoci
treningu HIIT (tj dni w tygodniu), wymagane do
wywoania pozytywnej zmiany w sprawnoci ukadu
oddechowo-kreniowego. W cigu ostatniej dekady
saba kondycja ukadu oddechowo- kreniowego
zdobya znaczn uwag jako niezaleny i silny czynnik
ryzyka CVD i przedwczesnej umieralnoci.Na przykad,
Williams (2001) wykaza w meta analizie, e nastpi
gwatowny wzrost wzgldnego ryzyka wystpienia
chorb sercowo-naczyniowych w najniszym kwartylu
sprawnoci ukadu oddechowo- kreniowego.

Niedawno Blair (2009) oszacowa, e saba kondycja

uk. oddechowo-kreniowego przyczynia si bardziej
do liczby oglnych zgonw w porwnaniu do zgonw,
na ktre miay wpyw do tradycyjne czynniki ryzyka
CVD: otyo, palenie papierosw, nadcinienie ttnicze, wysoki poziom cholesterolu i cukrzyca.
W niniejszym badaniu sprawno kreniowooddechowa poprawia si o ~ 1,0 MET i 0,35 MET w
odpowiednio grupach CMIET + HIIT i CMIET.
Poprawy te mog mie istotne konsekwencje w
dugotrwaej profilaktyce, gdy jak odnotowano w
niedawnych badaniach wzrost sprawnoci kreniowooddechowej o 1 MET, co wizao si ze zmniejszeniem
o 18% zgonw z powodu chorb sercowonaczyniowych (Barlow i wsp., 2012). Wzgldna
VO2max wzrosa o 10,1% w grupie CMIET + HIIT. Ta
poprawa mieci si w zakresie tego, co zostao
odnotowane w literaturze, ktra odnosi si do
skutecznoci HIIT u osb prowadzcych siedzcy tryb
ycia, z nadwag / otyoci. Na przykad, Sijie et al.
(2012) wykaza popraw o 8,4% VO2max w grupie
otyych kobiet po 12 tygodniach treningu HIIT
zawierajcego pi sesji w tygodniu o intensywnoci
85% VO2max. Dla porwnania, Astorino, Schuberta et
al. (2013) pokazuj bardziej wyrane poprawy u kobiet
o siedzcym trybie ycia, ktre korzystay z dwch
oddzielnych rodzajw treningowych interwaowych. Po
12 tygodniach VO2max poprawio si 22,3% w grupie,
ktra wiczya 6-10 x 1 minutowych interwaach na
poziomie 60-80% wmax przez 3 dni w kadym tygodniu. W drugiej grupie, ktra wykonywaa 6-10 x 1
minutowych interwaw na poziomie 80-90% przez 3
dni w tygodniu, wspczynnik wmax poprawi si o
21,9%. Niedawno Lunt i wsppracownicy (2014)
badali skuteczno 12 tygodniowego planu

706

treningowego skadajcego si z dwch rodzajw

treningu HIIT (aerobowy trening interwaowy i
maksymalny wolicjonalny trening interwaowy) u
dorosych z nadwag nie uprawiajych sportu. Grupa
aerobowa wykonywaa 4 interway przez 4 minut na
poziomie 85-95% maksymalnego ttna, przeplatane z 3
minutach aktywnego chodzenia na poziomie 65-75%
maksymalnej czstoci akcji, przez trzy sesje
tygodniowo. W przeciwiestwie do tego, druga grupa
wykonywaa od 3 do 6 interwaw przez 30-45 sekund
o maksymalnej czstotliwoci, w przerwach wykonujc
4 minuty spokojnego chodu, przez 3 sesjew tygodniu.
Najwiksz popraw w VO2max zaobserwowano w
grupie wiczcej aerobowo, wynosia ona 2,1%.
Prawdopodobne wyjanienia rnych ustale poprawy
VO2max w badaniach mog by zwizane z rnicami
w sesjach HIIT. Na przykad, 100% zgodno z
interwaowymi sesjami w niniejszym badaniu i 96,4%
w badaniu Astorino i wsppracownikw (2013). Z
drugiej strony, przestrzeganie treningu interwaowego
w badaniach Lunt, Draper et al. (2014) byo znacznie
nisze, wahajc si od 59% do 75% odpowiednio dla
aerobowego treningu interwaowego i maksymalnych
wolitywnych wicze interwaowych.
Przysze badania w tej dziedzinie mog skupi si na
okreleniu optymalnej czstotliwoci, intensywno, czasie
i rodzaju (tj F.I.T.T) dla HIIT. Podobnie do CMIET, gdzie
takie relacje zostay ustalone (ACSM, 2014), jest wysoce
prawdopodobne, e porwnywalne relacje istniej
midzy rnymi parametrami F.I.T.T. dla HIIT oraz
dla pozytywnych kardiometabolicznych dostosowa. Na
przykad, wyej wymienione badania Astorino, Schubert,
et al. (2013) wykazay, e Hi HIIT (w 80-90% wmax)
wzbudzio wicej gwatownych zyskw VO2max w cigu
pierwszych 3 tygodni wicze w porwnaniu do LO HIIT
(60-80% Wmax). Dodatkowo, okrelenie minimalnego
progu, powyej ktrego korzystne adaptacje treningowe
mog by wywoywane przez HIIT nie jest jeszcze
ustalona. W tym zakresie nasze obecne odkrycia opieraj si na wanych wstpnych dowodach, mwicych
e trening HIIT o czstotliwoci jednego dnia w tygodniu w poczeniu z CMIET, prawdopodobnie zwiksza
korzystn popraw kliniczn w ukadzie kreniowooddechowym. Jednak hipoteza minimalnej wartoci
progowej dotyczca czstotliwoci HIIT wymaga dalszych bada (tj 1 trening HIIT w tygodniu vs 2 dni w
tygodniu) skoncentrowanych wycznie na tej konkretnej kwestii. Ponadto, dodatkowe badania prowadzone
w przyszoci mog skupi si na minimalnych progach
czynnikw wymaganych dla treningu HIIT (na przykad
intensywno interwaw, liczba interwaw na sesj,
czas trwania kadego interwau), aby promowa dobr
kondycj kardiometaboliczn.

Istnieje kilka ogranicze w tym badaniu , ktre

wymagaj dyskusji. Po pierwsze, dodatkowa wielko
prbki mog aby zaowocowa bardziej wyran ym
obrazem ewentualnych rnic pomidzy tymi dwoma
typami wicze i ich wpywem na sprawno krenia.
Po drugie, podczas gdy uczestnicy zostali pouczeni, aby
nie zmieni diet podczas treningu, nie byo to mierzone
bezporednio podczas trwania eksperymentu ani te po
jego zakoczeniu. Na koniec, cho wydatek energetyczny
dla wszystkich sesji treningowych caego eskperymentu
zosta cile okrelony i kontrolowany, nie zostao zmie-

HIIT and cardiorespiratory fitness

rzone zapotrzebowanie na inne aktywnoci, niezalene

od badania. Jest prawdopodobne, e zmiany we wzorze
codziennej aktywnoci fizycznej mogyby wpyn na
wyniki badania.

Wnioski
W niniejszym badaniu po zakoczeniu 12 tygodniowego
progamu obie grupy (CMIET + HIIT i CMIET) wykazyway korzystniejsze poprawy VO2max , chocia nadal
pozostaje niejasne czy istnieje znaczca klinicznie rnica
midzy tymi dwiema grupami wicze. Szczeglnie nowatorskim aspektem niniejszego badania byo poczenie pojedynczej sesji na tydzie treningu HIIT z CMIET. Wane
jest, aby uzna, e HIIT jest stosunkowo nowa form
treningu fizycznego dla niewysportowanej populacji; jednake dodatkowe badania s potrzebne do zbadania minimalnych i optymalnych wymaga treningu HIIT.

References
American College of Sports Medicine. (2014) ACSM's Guidelines for
exercise testing and prescription. 9th edition. Lippincott Williams & Wilkins, Baltimore.
Astorino, T.A., Schubert, M.M., Palumbo, E., Stirling, D., McMillan,
D.W., Cooper, C., Godinez, J., Martinez, D., and Gallant, R.
(2013) Magnitude and time course of changes in maximal oxygen uptake in response to distinct regimens of chronic interval
training in sedentary women. European Journal of Applied
Physiology 113, 2361-2369.
Astorino, T.A. (2009) Alterations in VO2max and the VO2 plateau with
manipulation of sampling interval. Clinical Physiology and
Functional Imaging 29, 60-67.
Barlow, C.E., Defina, L.F., Radford, N.B., Berry, J.D., Cooper, K.H.,
Haskell, W.L., Jones, L.W., and Lakoski, S.G. (2012) Cardiorespiratory fitness and long-term survival in "low-risk" adults.
Journal of the American Heart Association 1, e001354.
Batterham, A. and Hopkins, W. (2006) Making meaningful inferences
about magnitudes. International Journal of Sports Physiology
and Performance 1, 50-57.
Blair, S.N. (2009) Physical inactivity: The biggest public health problem
of the 21st century. British Journal of Sports Medicine 43, 1-2.
Blair, S., Kampert, J., Kohl, H., Barlow, C., Macera, C., Paffenbarger,
R. and Gibbons, L. (1996) Influences of cardiorespiratory fitness and other precursors on cardiovascular disease and allcause mortality in men and women. The Journal of the American Medical Association 276, 205-210.
Blair, S., Kohl, H., Paffenbarger Jr, R., Clark, D., Cooper, K. and
Gibbons, W. (1989) Physical fitness and all-cause mortality: a
prospective study of healthy men and women. The Journal of
the American Medical Association 262, 2395-2401.
Boutcher, S. (2010) High-intensity intermittent exercise and fat loss.
Journal of Obesity 2011, 1-10.
DiPietro, L., Dziura, J., Yeckel, C. and Neufer P. (2006) Exercise and
improved insulin sensitivity in older women: evidence of the
enduring benefits of higher intensity training. Journal of
Applied Physiology 100, 142-149.
Dumville, J., Torgerson, D. and Hewitt, C. (2006) Research methods:
reporting attrition in randomised controlled trials. British Medical Journal 332, 969-971.
Fletcher, G., Balady, G., Blair, S., Blumenthal, J., Caspersen, C., Chaitman, B., Epstein, S., Froelicher, E., Froelicher, V. and Pina, I.
(1996) Statement on exercise: benefits and recommendations for
physical activity programs for all Americans. Circulation 94,
857-862.
Franch, J., Madsen, K., Djurhuus, M. and Pedersen, P. (1998) Improved
running economy following intensified training correlates with
reduced ventilatory demands. Medicine & Science in Sports &
Exercise 30, 1250-1256.
Gibala, M., Little, J., MacDonald, M. and Hawley, J. (2012) Physiologi

Roxburgh et al.

cal adaptations to low-volume, high-intensity interval training in

health and disease. The Journal of Physiology 590, 1077-1084.
Gordon, D., Probstfield, J., Garrison, R., Neaton, J., Castelli, W., Knoke,
J., Jacobs, D., Bangdiwala, S. and Tyroler, H. (1989) Highdensity lipoprotein cholesterol and cardiovascular disease. Four
prospective American studies. Circulation 79, 8-15.
Gould, A., Davies, G., Alemao, E., Yin, D. and Cook, J. (2007) Cholesterol reduction yields clinical benefits: meta-analysis including
recent trials. Clinical Therapy 29, 778-794.
Harriss, D. and Atkinson, G. (2011) Update - ethical standards in sport
and exercise science research. International Journal of Sports
Medicine 32, 819-821.
Helgerud, J., Hoydal, K., Wang, E., Karlsen, T., Berg, P., Bjerkaas, M.,
Simonsen, T., Helgesen, C., Hjorth, N. and Bach, R. (2007)
Aerobic high-intensity intervals improve VO2max more than
moderate training. Medicine & Science in Sports & Exercise 39,
665-671.
Kessler, H.S., Sisson, S.B. and Short, K.R. (2012) The potential for
high-intensity interval training to reduce cardiometabolic disease risk. Sports Medicine 42(6), 489-509.
Lee, D., Sui, X., Artero, E., Lee, I., Church, T., McAuley, P., Stanford,
F., Kohl, H. and Blair, S. (2011) Long-term effects of changes
in cardiorespiratory fitness and body mass index on all-cause
and cardiovascular disease mortality in men: the aerobics center
longitudinal study. Circulation 124, 2483-2490.
Little, J., Safdar, A., Wilkin, G., Tarnopolsky, M. and Gibala, M. (2010)
A practical model of low volume high intensity interval training
induces mitochondrial biogenesis in human skeletal muscle: potential mechanisms. The Journal of physiology 588, 1011-1022.
Lunt, H., Draper, N., Marshall, H.C., Logan, F.J., Hamlin, M.J., Shearman, J.P., Cotter, J.D., Kimber, N.E., Blackwell, G., and Frampton, C.M.A. (2014) High intensity interval training in a real
world setting: A randomized controlled feasibility study in
overweight inactive adults, measuring change in maximal oxygen uptake. PLoS ONE 9, e83256.
MacDougall, J., Hicks, A., MacDonald, J., McKelvie, R., Green, H. and
Smith, K. (1998) Muscle performance and enzymatic adaptations to sprint interval training. Journal of Applied Physiology
84, 2138-2142.
Sigal, R., Kenny, G., Wasserman, D., Castaneda-Sceppa, C. and White,
R. (2006) Physical activity/exercise and type 2 diabetes. Diabetes Care 27, 2518-2539.
Sijie, T., Hainai, Y., Fengying, Y., JianXiong, W. (2012) High intensity
exercise interval training in overweight young women. Journal
of Sports Medicine and Physical Fitness 52, 255-262.
Thompson, P., Buchner, D., Pina, I., Balady, G., Williams, M., Marcus,
B., Berra, K., Blair, S., Costa, F. and Franklin, B. (2003) Exercise and physical activity in the prevention and treatment of
atherosclerotic cardiovascular disease: a statement from the
Council on Clinical Cardiology (Subcommittee on Exercise,
Rehabilitation, and Prevention) and the Council on Nutrition,
Physical Activity, and Metabolism (Subcommittee on Physical
Activity). Arteriosclerosis, Thrombosis, and Vascular Biology
107, 3109-3116.
Tjonna, A., Lee, S., Rognmo, O., Stolen, T., Bye, A., Haram, P., Loennechen, J., Al-Share, Q., Skogvoll, E. and Slordahl, S. (2008)
Aerobic interval training versus continuous moderate exercise
as a treatment for the metabolic syndrome: a pilot study. Circulation 118, 346-354.
Williams, P.T. (2001) Physical fitness and activity as separate heart
disease risk factors: A meta-analysis. Medicine & Science in
Sports & Exercise 33, 754-761.
WHO (World Health Organization). (2012) Global atlas on cardiovascular disease prevention and control. 1st edition. World Health
Organization, Geneva.

Lance Dalleck
Western State Colorado University, Recreation, Exercise &
Sport Science Department,600 N. Adams St., Gunnison Colorado 81231, USA

707

AUTHORS BIOGRAPHY
Brendon ROXBURGH
Employment
Health and Performance Clinic Team
Leader, The University of Auckland
Degree
MSc
Research interests
Clinical exercise physiology, high intensity interval training
E-mail: b.roxburgh@auckland.ac.nz
Paul NOLAN
Employment
Professional Teaching Fellow, The University of Auckland
Degree
MSc
Research interests
Exercise testing, cardiac rehabilitation,
clinical exercise physiology
E-mail: p.nolan@auckland.ac.nz
Ryan WEATHERWAX
Employment
Lecturer, High Altitude Performance Lab
manager, Western State Colorado University
Degree
MSc
Research interests
Cancer and exercise, health-related physical fitness, physiological adaptations to
training
E-mail: rweatherwax@western.edu
Lance DALLECK
Employment
Assistant Professor, Western State Colorado University
Degree
PhD
Research interests
Exercise prescription, primary prevention, VO2max verification
E-mail: ldalleck@western.edu

Key points
Both continuous moderate intensity exercise training (CMIET) alone and CMIET combined with a
single weekly bout of high intensity interval training
(CMIET + HIIT) elicit possibly beneficial clinically meaningful improvements in cardiorespiratory
fitness.
Cardiorespiratory fitness improved by ~1.0 MET in
the CMIET + HIIT exercise intervention group,
which likely leads to important long-term prevention implications as a 1 MET increase in cardiorespiratory fitness has been linked with an 18% reduction in deaths due to CVD.
There was 100% adherence to interval sessions in
the CMIET + HIIT group, suggesting this combination of training can be well-tolerated in previously
inactive overweight/obese individuals.