Hinderlijke

Hersenen
Eric Weijergang(60) is wat in
geneeskundige begrippen
wordt beschouwd als een
lopend, medisch wonder.
Hij is zowel fysiek als
mentaal volledig hersteld
van een doorgaans fatale
hersenbloeding.

N I

k was thuis toen ik mijn

hersenbloeding kreeg. Als je
bloed in je hersenen krijgt drukt
dat tegen je zenuwen, dan krijg
je immense koppijn. Ik belde een
ambulance en die kwam, maar
intussen was de pijn weer over.
Niemand bedacht dat ik een
hersenbloeding had, ze reden
doodleuk weer weg. Het weekend
erna was ik bij vrienden en moest
ik iets uit de auto pakken. Ik dacht
een zakdoek nodig te hebben om
de deur open te doen. Het sloeg
werkelijk nrgens op. Mijn vrienden
hebben me toen naar een internist
gebracht die me vertelde dat ik een
hersenbloeding had. Ik schrok me
het apelazarus. Mijn moeder had
die ook gehad in 89. Nou die was
bam, dood.
Hersenzuurstof
De Grote Smurf (dokter) vertelde
dat mijn adertje zomaar nog een
keer zou kunnen gaan bloeden,
dan zou ik invalide kunnen worden.
Ze zouden me dus opereren. Na
de operatie kwam ik bij, de Grote
Smurf vroeg iets. Ik antwoordde
de man in het Engels. Hoe is dat
mogelijk? Dat heldere moment
van hersenzuurstof was van korte
duur, daarna kon ik niets meer. Niet
eens de naam van mijn vriendin
schrijven. Toen moest ik, vergeefs,
een analoge klok tekenen. Dat ging
van Daar komt de dertien ja, dr
de nul. Ik voelde me net een klein
kind. Dan bedenk je je: Heb ik het
eigenlijk ooit geweten?

-24- |

| -25-

Toen wIlde Ik
Eric heeft, ondanks zijn hersenbloeding,
het talent voor gitaarspelen nooit verloren.

Leven in de kliniek
Ik werd meteen naar een kliniek voor
Logopedie gebonjourd. Ik ben een
enorme autofreak, maar mijn rijbewijs
werd afgepakt en ik kon niet meer
communiceren. Of ik nog gitaar kon
spelen wist ik ook niet. Ik ben volledig
geflipt, voor mij heeft het dan echt
geen zin meer. Ik wilde ik echt van een
toren springen.Het eerste jaar in de
kliniek heb ik wonderbaarlijk genoeg
alles weer bijgeleerd. Mijn motivatie
rees eigenlijk door het knokige vrouwtje
dat naast me sliep. Ze had haar tv
altijd asociaal hard aan, tot laat. Maar
behalve met Mimimi, mmimi! kon
ik er niet tegen protesteren. Goddank
bleek ik nog gitaar te kunnen spelen,
de zusters verklaarde me een wonder.
Geen idee hoe ik het deed, mijn
lichaam had het onthouden.
Terug naar de samenleving
Ik zal altijd een licht spraakgebrek
blijven houden. In het begin denk je:
Het valt niet zo op. Je zult zien, straks
ga ik weer lekker alles doen. Maar
naarmate de tijd vordert blijf je toch nog
een beetje een halve zool. Eigenlijk kun
je mij vergelijken met Miss Montreal.
Als ze praat, stottert ze. Maar als ze
zingt, niks aan de hand. En inderdaad,
als ik Engelse teksten voor me krijg
zing ik dat zo. Hersenen zijn zo vreemd,
als ze geblokkeerd worden zoeken ze
een andere weg. Na de kliniek was
ik door het verlies van mijn rijbewijs
aangewezen op het openbaar vervoer.
Dan kom je dus sinds jaren weer op
het station. Ik dacht dat ik op planeet
Pluto was beland. Al die computers, ik
-26- |

snapte er niets van. Kort daarna mocht

ik weer auto proberen te rijden, terwijl
er een instructeurtje op mn tengels zat
te kijken. Dat testje heb ik wel gehaald,
schakelen had ik onder water nog
gekund. Extatisch was ik.
Vroeger was ik fan van Schumacher,
die Formule 1 racer. Die heeft in 2013
een skiongeluk gehad en lag in coma,
met bloedingen in zijn hersens. Toen
dacht ik er nog aan: Stel dat zijn
rijbewijs ook zou zijn ingenomen.
Dat hij dan met zon mannetje over het
circuit zou moeten racen. Dat zou toch
hilarisch zijn.

Begrenzing is orde
Soms ben ik wel blij dat mijn leven
wat begrensder is. Vroeger tankte ik de
wijntjes weg, nu weet ik dat ik er al na
drie of vier met een busje afgevoerd zal
moet worden. Mijn concentratieboog is
ook korter geworden.
Eerst kon ik moeiteloos zes uur lang
gitaar spelen, nu moet ik na een uurtje
een rondje op het fietsje doen om bij
te komen. Doordat ik dat weet is mijn
leven een stuk ordelijker geworden, op
een bepaalde, paradoxale manier.
Ik deel mijn activiteiten veel praktischer
in.

Soms ben ik wel blij dat mijn

leven wat begrensder is
Zorgboerderij
Nu werk ik op een zorgboerderij,
daar ben ik terechtgekomen via
muzikantenvrienden. Nou ben k al
een malle vogel, maar daar kunnen
ze er helemaal wat van. Er zit ook een
mannetje die het verstand heeft van
een 5-jarige, Frankie. Soms zingt hij
wel eens, met zijn koptelefoontje op,
vrselijk vals. Dan banjert hij door
dat weiland. Ik zag laatst dat hij net
tactisch voor de varkentjes stil stond
en voluit brulde: HEUHEUUI PAERD IN
DGANG HEUII. Die varkentjes waren
allang blij dat er iets gebeurde.

echt

VA N EEN
TOREN

AFSPRINGEN

Bemiddeling
Als je een hersenbloeding hebt,
word je door de overheid twee jaar
met rust gelaten. Daarna krijg je een
testmannetje aan de deur. Als hij vindt
dat er niks aan de hand is zegt die:
Jongen, jij kan lekker augurken gaan
tellen. Gelukkig heeft mijn vriendin
ervoor gezorgd dat ik mijn vrijwillige
functie op de boerderij in kon ruilen
voor een erkende functie als begeleider,
daar voel ik me helemaal in thuis. Maar
het verdient wel minder dan augurken
tellen.

Tekst: Babette Mouallem

Beeld: Manon van de Kraats

| -27-