Willum Geerts

Willum Geerts

An exhibition in three stages

 EVERYBODYHAPPY

STAGE #1  4
We Zijn Er Bijna 4-9
Face Reality 4, 9
Good Fade5
Square Circle 5, 9
Only the Way Up6
Box Happy7
Only the Way Up: Poesia Dincerto /
Singing in the Rain / Viva la Vida11

ENTRACTE I Nancy Hoffmann 12

STAGE #2  16
We Zijn Er Bijna  16, 32, 35
Only the Way Up: Poesia Dincerto /
Singing in the Rain / Viva la Vida18-21
Good Fade23-25
Face Reality 26, 36
Squaring the Circle28-31
Nine to Fiveoffstage

ENTRACTE II Jero van Nieuwkoop 38

STAGE #3  46
Face Reality46
Square Circle 49, 52
Only the Way Up50-53
Good Fade52
Only the Way Up:
1634-1637 / 1926-1929 / 2005-2008 52, 55-57
We Zijn Er Bijna 52, 59
Box Happy 53, 61

MORE ABOUT 63
Cast64

Issue #1 / all (more or less)

3
  Stage
 #1

4
6
8
 ENTRACTE I ENTRACTE I
Nancy Hoffmann Nancy Hoffmann

All the worlds a stage. All the worlds a stage.

And all the men and women merely players; And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances, They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts... And one man in his time plays many parts...
William Shakespeare William Shakespeare

Ik lig op mijn rug, vul mijzelf met lucht en blaas
weer uit. Mijn lijf drukt zich tegen de koude vloer.
De blaas in mijn lichaam vult zich, ik kom los van
het oppervlak. Adem in, adem uit. Is de wereld in
chaos? Is alles voorgoed kapot? Of juist in zijn ei-
gen vorm van harmonie? Ik weet het niet. Ik ben,
en heb betekenis. Hoe klein ook. Totdat het stopt.
Ben ik blij? Ben ik droevig? Voel ik mij gelukza-
lig of juist opgewonden? Ik zucht. Ik schreeuw. Ik
klap. Ik acteer in de wereld
Hoe groots moet het gebaar, de manifestatie van je
aanwezigheid, eigenlijk zijn om betekenis te heb-
ben? Kan het klein en ogenschijnlijk nietig? Of
moet het groots en meeslepend? Zijn we oprechter
in kleine gebaren dan in grote gebaren? Als ik ac-
teer doe acteer ik dan ook? Ben ik echt?
In 1957 signaleerde Guy Debord1 de spektakel-
maatschappij waarin wij leven. Niet alleen onder
invloed van commercie, of de consumptiemaat-
schappij zo je wilt. Maar nog meer doordat wij
doordrongen, nee, doordrenkt lijken te zijn van
het feit dat al onze sociale relaties en zelfs de ma-
nier waarop wij naar onszelf kijken, omgeven zijn
door schijn. Volgens Debord zijn wij het levend
organisme waar de markt op leeft, als een para-
siet. Het spektakel is uit op meer macht en het ge-
bruikt de mens om zichzelf in stand te houden en
te versterken. Het zuigt ons leeg tot op de laat-
ste cent; wij afnemers van producten en diensten.
Onder invloed van deze dagelijkse aandacht, ge-
dragen wij ons exact zoals het beest van ons ver-
langt. En als het beest ineenstort, vallen wij met
hem mee in een diepe, genadeloze afgrond. Ieder
voor zich. Het is geen vrolijk verhaal dat Debord
ons vertelt.
Maar wie zijn we als er niemand naar ons kijkt? Ik
adem.
Willum Geerts zoekt in zijn werk vooral naar de
eigenheid van mensen, de puurheid waarin onze
diepste natuur zich manifesteert. Op elke actie
volgt een reactie, een handeling, een exclamatie,
een grimas. Na jarenlang het podium te hebben
bestierd als performer en musicus, lijkt Geerts
intussen vooral zijn toeschouwers te hebben ge-
observeerd. Zijn wij net zoveel performer als de
performer zelf? In het kleine gebaar las Geerts de
fundamenten van ons zijn. Het zijn de kleine din-
gen die het doen. We klappen, schreeuwen, zuch-
ten, maken ons heel groot en sommigen weer heel
klein. Juist daarin ligt Geerts fascinatie; op het
snijvlak waar de wrijving tussen de zender en ont-
vanger tot uiting komt. En wat er achterblijft als
het moment is verstreken. Terwijl het bombas-
tisch orkest dat zich human alert noemde de
wereld onder zijn bezielende leiding succesvol
van kritiek en commentaar voorzag, studeerde
Geerts op het koppelstuk tussen de performer en
de beeldende kunst. Waar wrijft het, irriteert het,
doet het pijn. Waneer komt onze ware aard tot ui-
ting. Hij noemt zich irritainer. En het doel heiligt
alle middelen.
Het duurde tot begin jaren 70 voordat perfor-
mance als kunstvorm binnen het kunstenveld
werd erkend, besproken en gedefinieerd. In een tu-
multueus tijdsgewricht waarin normen en waarden
onder druk stonden, wierpen kunstenaars hun ei-
gen lijf, hun privdomein, op het strijdtoneel van
de museale en openbare ruimte. Binnen deze vorm
werd het proces en het momentum bijna belang-
rijker dan het eindresultaat. Het resultaat was de
I lie on my back, fill myself with air, and blow out
again. My body is pressed against the cold floor. The
bladder inside my body fills up; I break free from the
surface. Breathe in; breathe out. Is the world in cha-
os? Is everything broken for good, or in its own form
of harmony? I dont know. I am, and I have meaning.
No matter how little. Until it ends. Am I happy? Am I
sad? Am I ecstatic, or rather, excited? I sigh. I scream. I
clap. I am acting in the world...
How grand must the gesture, the manifestation of your
presence, really be to have meaning? Can it be small and
seemingly insignificant? Or should it be grand and mov-
ing? Are we more sincere in small gestures than in grand
gestures? When I act do am I acting? Am I real?
In 1957, Guy Debord1 denoted the spectacle-driven
society in which we live. Not just under the influence
of commerce, or consumer society, if you will. But
even more because we are aware, no, seem to be satu-
rated with the fact that all our social relations and even
the way we perceive ourselves, are surrounded by illu-
sion. According to Debord, we are the living organism
the market feeds on like a parasite. The spectacle is
eager for more power, and uses humankind to main-
tain and reinforce itself. It sucks us dry, down to the
last penny, us, consumers of products and services.
Under the influence of this daily attention, we behave
exactly as the beast desires. And when the beast col-
lapses, we fall along with it into a deep, merciless abyss
every man for himself. It is not a cheerful story that
Debord tells us.
But who are we when no one is watching? I breathe.
It is now the last day of May 2016. Those who enter
In his work, Willum Geerts mostly seeks out the indi- the KunstenLab space now, find the remains of a bat-
viduality of people, the purity in which our deepest tlefield. Or do they? Shiny surfaces square, round,
nature is manifested. Every action is followed by a re-
action, an act, an exclamation, a grimace. After years
of commanding the stage as a performer and musi-
cian, it seems Geerts has been observing his spectators
above all else. Are we as much the performers as the
performer himself? Geerts sees the foundation of our
being in the small gesture: its the little things that mat-
ter. We clap, shout, and sigh, and we make ourselves
big and others small. That is precisely where Geerts
fascination lies: on the intersection where the tension
between sender and receiver is expressed, and what is
left behind, when the moment has passed. While the
bombastic orchestra called HUMAN ALERT success-
fully expressed its criticism and commentaries on the
world under his leadership, Geerts studied the con-
necting element between the performer and the visual
arts. Where can the tension, the irritation, the pain be
found? Where is our true nature expressed? He calls
himself an irritainer. And the end justifies all means.
It took until the early 70s for performance to be ac-
knowledged, discussed and defined as an art form
within the art world. In a tumultuous era, with con-
temporary values under pressure, artists cast their own
bodies, their private domain, onto the battle scene
that raged between the museum environment and
the public space. The result was the spectator, who
would never leave that space unmoved. Neither the
artist nor the space would ever be the same again. Art
would not be art if it did not continue to seek out new
boundaries. Because where does the body end and
the object begin? Can an object have performative
traits?

12 13
toeschouwer, die nooit onberoerd de ruimte ver- van onszelf gereflecteerd in objecten. Ook in afwe- triangular are propped up by colorful balloons. They are clearly visible on the balloon. It is getting old. I am
liet. En ook de kunstenaar en de ruimte zouden zigheid van het spektakel is de zindering voelbaar. have a soft, velvety expression, although their colors getting old. One would hope so, at least. A second
nooit meer hetzelfde zijn. De kunst zou de kunst Hier was iets. Hier is iets. Een nabeeld van een mo- intensity is slowly but steadily decreasing. Edmund balloon reveals its evident ephemerality. Thats where
niet zijn als het daarna niet weer op zoek ging naar ment dat je in de ruimte en de objecten kunt lezen. Burke already taught us that beauty, for humans, can the discomfort lies, the tension, the manifestation of
nieuwe grenzen. Want waar houdt het lichaam op Op de muren ontwaar ik inmiddels ook letters: we... be found in such sensory characteristics: sheen, soft- our selves reflected in objects. Even in the absence of
en begint het object? Kan een object performatie- zijn...er...bijna. Maar nog niet helemaal, klinkt ness.2 Colors are splattered across the high white walls. the spectacle, the exhileration can be felt. There was
ve eigenschappen hebben? het door in mijn hoofd. Ik haal nogmaals opgelucht Was there a party here? Did it get out of hand? In the something here. There is something here an af-
adem en kijk naar de ballonnen. Gelukkig, we zijn corner of the space, there is a piano stool. The shiny terimage of a moment that can be read in the space
Het is de laatste dag van mei 2016. Wie nu de ruim- er nog niet helemaal. black lacquer of the stool makes you realize there is a and the objects. On the walls, I also discern letters
te van KunstenLab betreedt, vindt daar de resten connection: of course, the objects in the space remind now: WE...ARE...NEARLY...THERE3. But not quite yet, it
van een slagveld. Of toch niet? Glanzende vlakken De aanwezigheid van het afwezige. In mijn hoofd me of a grand piano. Music! On the stool, a card- sounds in my head. I breathe again, relieved, and look
vierkant, rond, driehoekig worden op bepaalde hoor ik de woorden van Slavoj iek, de irritai- board box wobbles uneasily: Happy, it says in print. at the balloons. Thankfully, were not quite there yet...
hoeken omhooggetild door gekleurde ballonnen. ner van de hedendaagse filosofie, die zijn favorie- Good, there is happiness here. After carefully walking
Ze hebben een zacht, fluweelachtige uitdrukking, te anekdote aanhaalt: in Ernst Lubitsch beroemde around, almost on my toes, I breathe, relieved. The presence of the absent. In my head I hear the words
hoewel de kleur langzaam aan hevigheid inboet. film Ninotchka komt een man een caf binnen en of Slavoj iek, the irritainer of contemporary philos-
Edmund Burke leerde ons in zijn zoektocht naar besteld een koffie zonder room. De bediende komt What is that uncomfortable feeling that always comes ophy, quoting his favorite anecdote: in Ernst Lubitsch
het sublieme al dat schoonheid voor de mens in terug en vertelt de man: We hebben vandaag geen over me? Copper pipes are affixed to a wall. In a rising famous film Ninotschka, a man walks into a caf and
dit soort zintuigelijke eigenschappen verholen ligt; room in huis, alleen melk. Vindt u het goed als ik u and sometimes falling line, they curl across the wall. orders a coffee without cream. The waiter returns and
glans, zachtheid.2 Tegen de hoge witte muren zijn een koffie zonder melk aanbiedt? Datgene wat er Is this a graph? But what does it say? A music stand is tells the man: Were out of cream today, all we have is
kleuren gespetterd. Was hier een feestje? Liep het niet is, is net zo belangrijk voor het geheel, als het- fixed to the pipes. Ah, these are the mouthpieces of milk. Can I get you a coffee without milk? That which
uit de hand? In de hoek van de ruimte staat een pi- geen wel aanwezig is. Dat wat er niet is, is er name- an instrument. I look around the space. The balloons, is absent, is just as important to the whole as that which
anokruk. De glanzend zwarte lak van de kruk doet lijk ook. Dat is hier duidelijk voelbaar. they are blown up. Something dawns on me. is present. Because that which is not there, is there as
je realiseren dat er een verbinding is: natuurlijk, well: a notion that is clearly felt in this situation.
de objecten in de ruimte doen mij denken aan een Natuurlijk was ik wel degelijk getuige van het feest- When you examine the balloons up close, it be-
vleugel. Muziek! Op de kruk staat een kartonnen je in KunstenLab tijdens de opening. En dus kan comes apparent that they did not stand the test of Of course, I was in fact witness to the party in
doos ongemakkelijk te wankelen: Happy staat erop ik nauwelijks getuigen of ik het afwezige werkelijk time. This party took place some time ago. The shiny KunstenLab during the opening, so I can hardly testify
gedrukt. Gelukkig, hier heerst blijdschap. Na voor- kan ervaren zonder er te zijn geweest. De bezieling plates press onto the rubber; it is fatigued. Wrinkles to whether I can truly experience the absent as if I were
zichtig, haast op mijn tenen te hebben rondgelo- die Geerts gaf aan de sculpturen als Prometheus never there. Like Prometheus in a party supply store,
pen, haal ik weer opgelucht adem. in een feestwinkel de muzikanten zonder ge- Geerts breathed life into his sculptures: the musicians
luid maar met blaasinstrument, de schalen kleur- without sound yet with wind instruments, the dishes
Maar wat is toch dat ongemakkelijke gevoel dat me poeder die door de ruimte stoven en de eindeloze of colored powder that were blown across the space,
steeds weer bekruipt? Aan een muur zijn koperen schreeuw aan het einde. Het aanjagen van het spek- and the endless screaming towards the end. Inciting a
buizen gemonteerd. In stijgende en soms weer da- takel dat sinds het hoogtepunt langzaamaan de af- spectacle that began its steady decline at its high point,
lende lijnen, kronkelen ze langs de wand. Is dit een takeling inzette onder het motto: Everybody Happy. under the banner: Everybody Happy. Are we happy, as
grafiek? Maar wat zegt dit dan? Er is een muziek- Zijn we blij zolang we leven? De eeuwige zoektocht long as we are alive? The eternal quest for happiness.
standaard aan de buizen bevestigd. Aha, dit zijn de naar geluk. Heeft Debord gelijk? Ik kijk nog een- Was Debord right? I look at my balloons once more,
mondstukken van een instrument. Ik kijk de ruim- maal naar de ballonnen, vul mijn longen weer met and fill my lungs with air again. A reflex that all of a
te rond. De ballonnen, ze zijn opgeblazen. Er begint lucht. Een reflex die opeens niet meer zo vanzelf- sudden is not so straightforward anymore, as I stand
iets te dagen. De ruimte spreekt, in vele vormen sprekend is zolang ik in deze ruimte sta. Ik ben er, here in this space. I am here, I am alive, and I act and
tegelijk. leef en acteer, en dat is genoeg. that is enough.

Wanneer je de ballonnen van dichtbij observeert,
lees je er duidelijk de tand des tijds aan af. Dit feest
was al even geleden. De glanzende platen drukken
op het rubber; het wordt moe. Er zijn duidelijk rim-
1. Guy Debord was een Frans Marxistisch theoreticus, criticus, 1. Guy Debord was a French Marxist theorist, critic, writer, filmmaker
schrijver, filmmaker en hypergraficus. and hypergraphist.
2. Verwijst naar Burkes boek A Philosophical Enquiry into the 2. Refers to A Philosophical Enquiry into the Origin of Our Ideas of
Origin of Our Ideas of the Sublime and Beautiful (1756). the Sublime and Beautiful (1756).
3. Literal translation of WE ZIJN ER BIJNA (maar nog niet helemaal):
box happy, 2016

pelingen zichtbaar op de ballon. Hij wordt oud. Ik a repetitive Dutch hiking song for children with the same melody
as the patriotic folk song Oranje Boven, honoring the Dutch royal
word oud. Althans, dat hoop je. De vergankelijk- family.
heid spat er vanaf, op het tweede gezicht. Daar zit
de ongemakkelijkheid, de wrijving, de manifestatie

14 15
  Stage
 #2

16
18
20
24
26
28
30
32
36
 ENTRACTE II ENTRACTE II
Jero van Nieuwkoop Jero van Nieuwkoop

We doen water bij de wijn om vervolgens de balans
op te maken. Praten over kunst. Hetgeen dat de
kunst definieert, maar net zo goed verstoord. Een
continue zoektocht naar balans, waarin de verte-
genwoordiger van zowel het woord als het beeld tot
overeenstemming moeten komen om elkaar even-
wicht te verschaffen. Tijdens enkele gesprekken
die ik met kunstenaar Willum Geerts voerde over
zijn tentoonstelling everybodyhappy, de positie
van de kunstenaar, het kunstwerk en de toeschou-
wer, zochten we samen die balans, zijn waarheid,
mijn waarheid en de waarheid in het midden. De
kunstenaar in gesprek met de criticus, waarbij het
altijd tot een compromis leidt. Het poldermodel in
vol ornaat, onder het credo: Everybody Happy.
Everybody happy, de situatie waarin tevredenheid
een cynische ondertoon met zich meedraagt; het
aan de grond genageld streven naar vooruitgang.
We hebben ogenschijnlijk onschuldige en simpele
verwachting, die achter de gevel van elk clich een
beduidend complexere constructie omvat dan we
in eerste instantie verwacht hadden. Het cynisme
dat achter die verwachting ligt, komt voort uit een
bepaalde luiheid om informatie te vergaren, om-
dat we ondertussen steeds meer gewend zijn dat
ons alles uitgekauwd voorgeschoteld wordt. Soms
echter heeft iets tijd en ruimte nodig om diens
verdekte schoonheid in onze bovenkamer te laten
ontvouwen.
Hoezeer we ook ons best doen om voor alles een
definitie te vinden en een plaats proberen te geven
binnen onze eigen werkelijkheid, is het daarmee
voor mij als auteur niet interessant om mijn verta-
ling van het werk van Willum Geerts aan de lezer
op te leggen. Met name omdat ik een persoonlijke
relatie met Geerts werk heb opgebouwd. Ik ben bij-
voorbeeld van mening dat het werk van Geerts der-
mate definitie-overschrijdend is dat we ons er niet
goed aan doen, mocht er berhaupt een uitsteken-
de manier zijn die dit voor elkaar krijgt, zijn werk
te willen definiren. Laat het werk het werk zijn.
Zonder dat daar direct een definitie of verklaring
op gedrukt hoeft te worden. Geerts werpt hier met-
een zelf de twijfelfactor op door de overkoepelende
benaming van deze eerste, in een, vooralsnog, on-
eindige reeks van publicaties over zijn werk: alles
(min of meer). De held van gisteren kan zijn sta-
tus vandaag weer verliezen. Die constant mogelij-
ke verandering verschaft zoveel nieuwe informatie,
die we echt niet allemaal hoeven te verwerken.
Daarom moeten we ons er soms simpelweg bij
neerleggen dat we niet alles hoeven te definiren.
Want, soms is kennis juist datgene wat ons in de
weg staat. Maar toch...
Willum en ik vinden elkaar in de mening dat de
sterk gesacraliseerde kunst en diens represen-
tatiepaleizen juist gedemystificeerd dienen te
worden. Vanuit het perspectief dat veelvuldig aan-
genomen wordt, plaatsen we het kunstwerk in een
primaire positie. We vergeten al het omliggende
en zijn gefocust op dat ene kunstwerk. We moe-
ten en willen weten wat het doel of de bedoeling
ervan is. En juist door die verwachting van kennis
wordt de onzekerheid van de toeschouwer over de
context waarin het kunstwerk gezien zou moeten
worden, bloot gelegd. Met als gevolg dat de toe-
We compromise our points of view, then take stock
of what we are left with. Talking about art. That which
defines art, but disrupts it all the same. A continuous
search for balance, in which the representations of
both word and image must come to an agreement to
balance each other out. During some of my conver-
sations with artist Willum Geerts about his exhibition
EVERYBODYHAPPY, the position of the artist, the
artwork, and the viewer, we sought that balance to-
gether: his truth, my truth, and the truth in the middle.
The artist in conversation with the critic, which always
leads to compromise. Consensus decision-making at
its finest, under the banner: Everybody Happy.
Everybody happy, that situation of contentment with a
cynical undertone; striving for progress while frozen in
place. A seemingly innocent and simple expectation
to have that contains a far more complex construct
behind the facade of its clichs than we might initially
expect. The cynicism behind this expectation stems
from a certain laziness in obtaining information, be-
cause we have grown used to having things handed to
us on a silver platter. However, there are times when
something needs time and space to allow its hidden
beauty to unfold in our minds.
Although we try hard to find a definition for eve-
rything and attempt to give things a place in our
own reality, that doesnt mean it is necessarily inter-
esting for me, as an author, to impose my translation
of Geerts work on the reader especially because I
have developed a personal relationship with his work.
I am of the opinion that Geerts work transcends the
boundaries of definition and it is of no help to any-
one even if there was a perfectly good way to
accomplish this to attempt to define his work. Let
the work be the work, without burdening it with def-
inition or explanation. Right away, Geerts raises the
doubt factor with the overarching title of this first in
we should simply accept the fact that we dont need
to define everything. Because sometimes, it is the
knowledge itself that stands in our way. And yet...
Willum and I are both of the opinion that the strong-
ly sacralized art and its representation palaces are in
need of demystification. A perspective commonly
held by the masses places art in a primary position.
We ignore all that surrounds it and are focused sole-
ly on that one work of art. We need and want to know
what the goal or meaning of the artwork is. And it is
that very expectation of knowledge that exposes the
viewers insecurity about the context in which the
piece should be viewed, which results in viewer and
work are afloat in a sea of misunderstanding.
The goal is to undo the commonly over-romanti-
cized and prideful image of art and the museum. The
work of Willum Geerts sets an excellent example for
a renewed exploration of the perspective and context
of the artwork. Because his works play with the bal-
ance between form and concept something many
artworks struggle with, which results in their dimin-
ished accessibility to the public.
The dynamic nature of Geerts work allows both form
and concept the freedom to win over the viewer. It is
the laws of physics that make the work come to life.
The acknowledgement of the ephemeral nature of an
artwork contributes to Geerts viewers getting to see
the pieces upsurge at the shows onset. At the same

face reality, 2006/16

schouwer en het werk verdrinken in een zee van
onbegrip. De parel moet terug in zijn schelp, zijn
oorspronkelijke context.
Het doel is om het door de massa overgeroman-
tiseerde en hoogmoedige beeld van de kunst en
a for now infinite series of publications about his
work: ALL (more or less). Yesterdays hero could lose
his status today. That constant potential for change
affords so much new information that we dont real-
ly need to process it all at once. Thats why sometimes

38 39
het museum te ontmantelen. Het werk van Willum
Geerts vormt daarbij een uitstekend voorbeeld om
het perspectief en de context van het kunstwerk her-
nieuwd te verkennen. De werken spelen namelijk
met de balans tussen vorm en concept. Iets waar veel
kunstwerken juist mee worstelen en daardoor hun
toegankelijkheid tegenover het publiek verliezen.
De dynamiek van Willums werk laat zowel de
vorm als het concept de vrijheid om de toeschou-
wer voor zich te winnen. Het zijn de wetten van
de natuurwetenschappen die het werk laten le-
ven. Het erkennen van de vergankelijkheid van
een kunstwerk draagt er aan bij dat de toeschou-
wer van Geerts bij het begin van de tentoonstel-
ling de opleving van het kunstwerk te zien krijgt.
Tergelijkertijd wordt de basis gelegd voor de we-
tenschap dat er ook een einde van deze opleving
zal zijn. In Geerts performatieve ballonobjecten
krijgt het publiek het feit van de vergankelijkheid
direct onder de neus geschoven. Bestaande uit een
platform vol scharnieren en daaronder ballonnen,
worden de ballonnen door hem en zijn groep per-
formers tijdens de performance opgeblazen. Het
werk krijgt hierdoor zijn meest actieve vorm en be-
weegt zich door de vergankelijke materialiteit van
de latex ballonnen uiteindelijk tot het einde van de
tentoonstelling weer terug naar diens beginvorm
van vr de openingsperformance.
De vergankelijkheid is daarbij een constan-
te factor in het werk van Geerts, gevisualiseerd
en gerepresenteerd door werken in uiteenlopen-
de media. De tentoonstelling everybodyhappy
staat er vol mee, zoals bijvoorbeeld de werken
good fade, square circle en we zijn er bij- ik daarbij in mijn gedachten Bas Jan Ader aan een
na. Wat we nog kunnen zien zijn overblijfselen die
blijk geven dat er in een eerder stadium iets plaats-
gevonden moet hebben. Een poging om de toe-
schouwer bewust te maken van de aanwezigheid
van verandering. Wat het werk van Geerts daarbij
spannend maakt, is dat we wellicht moeten conclu-
deren dat Willum Geerts als katalysator n is met
zijn werk en daarmee een kunstwerk van zichzelf
is, objecten met een symbolische waarde als be-
wijsstuk achterlatend. Een balans en een dialoog
tussen tijd en ruimte.
De veelzijdigheid van zijn eigen karakter komt
haast vanzelfsprekend ook terug in zijn werk,
40
waarin metaforen van het alledaagse leven con-
stant via een nieuw of alternatief perspectief door
Willums werk verbeeld worden. Geerts vindt
simpelweg esthetiek en potentile vergankelijk-
heid in de objecten en handelingen in zijn direc-
te leefomgeving. Of dat nou kinderen zijn die hij
door middel van schmink gedurende de opening
van de tentoonstelling langzaam laat transforme-
ren in uitgebluste volwassenen (face reality,
2006/16), op een constant condenserende ruit de
Nederlandse wapenspreuk Je Maintiendrai (ik
zal handhaven) haast onvermoeibaar met zijn vin-
ger blijft schrijven (je maintiendrai, 2006). Of
een dansvloer in een discotheek die verlicht wordt
door een interactieve lichtshow reagerend op de
door de dj afgespeelde geluidscompositie van uit-
eenlopende artillerie die de gemechaniseerde oor-
logsvoering heeft voortgebracht (offbeat, 2007).
Telkens weer treedt daarbij het heden in dialoog
met het verleden of de toekomst, en speelt daar-
mee herhaaldelijk met verschillende, algeme-
ne tijdsvormen of -concepten zoals het fenomeen
van ouderdom (face reality), historische tijdper-
ken (offbeat) of simpelweg het leven als ieders
individueel gegeven zoals Geerts letterlijk pre-
senteert in de performance opera#8 [i am the-
re], onderdeel van de installatie opera#8 [you
are there] 2011, in de beeldentuin van het
Krller-Mller Museum. In deze context onder-
neemt hij verwoede pogingen (zijn persoonlijke)
verleden, heden en toekomst te synchroniseren.
Waarbij het de vraag is wanneer het beste moment
is om zich aan de tijd vast te houden of los te laten.
Wanneer ik aan vasthouden en loslaten denk, zie
REALITY, 2006/16); his tireless writing of the Dutch 1637. Although Geerts hereby exposes our weakness
boom bungelen of in de gracht fietsen. Het moment
van loslaten. Net als Bas Jan Ader is ook Willum op
je maintiendrai, 2006
time, the foundation is laid for the knowledge that this
upsurge too will come to an end. In Geerts perform-
ative balloon objects, the public is bluntly confronted
with the reality of ephemerality. It consists of a plat-
form full of hinges atop balloons; the balloons are
blown up by Geerts and his group of performers dur-
opera#8 [i am there], 2011
ing the performance. This gives the work its most
active form eventually, toward the end of the exhi-
bition, moving through the ephemeral materiality of
the latex balloons, back to its initial shape from before
the opening performance.
Ephemerality is a constant factor in Geerts work,
visualized and represented by works in a wide vari-
ety of media. The exhibition EVERYBODYHAPPY is boldly attempts to synchronize (his personal) past,
full of them, like for instance the works GOOD FADE, present and future, raising the question: when is the
SQUARE CIRCLE and WE ZIJN ER BIJNA. What are left best moment to hold on to time, or to let go of it.
to see are remnants that reveal that something took When I think of holding on and letting go, a vi-
place here, in a previous stage: an attempt to make sion enters my mind of Bas Jan Ader dangling from
the viewer aware of the presence of change. What a tree or cycling into a canal. The moment of letting
makes Geerts work exciting, is that we might have go. Just like Bas Jan Ader, Willum is also searching
to conclude that Willum Geerts, as a catalyst, is one for that one moment. Its about awareness of the fact
with his work, which makes him an artwork in itself, that nothing lasts forever and everything is ephemer-
leaving objects with symbolic meaning behind as ev- al. But the most important thing is that one moment.
idence. A balance and a dialogue between time and From letting go to holding on, and vice versa. That
space. moment when exhaustion strikes and brings a change
to the situation.
The versatility of his own character is, rather obvious- Whether that situation is tiresome or not, it con-
ly, also reflected in his work, in which metaphors of tains an inevitable insecurity: the constant possibility
everyday life are constantly represented by Geerts of change.
work in the form of a new or alternative perspective.
Geerts simply finds the aesthetic and potential for the The insecurity this evokes in the viewer is ironically
ephemeral in the objects and acts that directly sur- represented in the performative installation ONLY THE
round him. Whether it be children that he transforms WAY UP by the cantata Poesia Dincerto (poetry of
into washed out adults by way of face painting (FACE the uncertainty), composed by Benedetto Ferrari in
motto Je Maintiendrai (I will uphold) on a repeatedly as humans, he also seems to want to tell us, with the
steamed-up window (JE MAINTIENDRAI, 2006); or the first 29 bars of Arthur Freeds and Nacio Herb Browns
dance floor of a discotheque, lit by an interactive light Singing in the Rain and the first lines of Coldplays
show responding to sound compositions of the vari- Viva la Vida, that although we should acknowledge
ous forms of artillery that led to mechanized warfare, our shortcomings, we should also go through life with
played by a DJ (OFFBEAT, 2007). a smile. Because there is no optimism without pes-
Again and again, the present enters into a dia- simism, and vice versa. It is through the mixture of
logue with the past or the future, and repeatedly plays these three musical pieces, each attempting to give
with various general forms or concepts of time, like us their respective messages simultaneously, that we
the phenomenon of aging (FACE REALITY), histori- can see the versatility of life so there is no need to
cal eras (OFFBEAT) or simply life as a given for each fear change.
individual, as Geerts literally presents in the perfor- Each (financial) crisis that this work is based on
mance OPERA#8 [I AM tHERE], part of the installation was followed by a reaction that brought us a tem-
OPERA#8 [YOU ARE tHERE] 2011, in the sculpture gar- porary solution that lasted until the next crisis befell
den of the Krller-Mller Museum. In this context he us. Every time we are too late in responding to such
41
zoek naar dat ene moment. Daarbij gaat het om het
bewustzijn van het feit dat niets eeuwig is en alles
zijn vergankelijkheid heeft. Maar het belangrijkste
is dat ene moment. Van los naar vast en andersom.
Dat ene moment waarin de vermoeidheid toe slaat
en een verandering in de situatie teweegbrengt. Of
die situatie nou vermoeiend is of niet, het bevat een
gewisse onzekerheid: de constante mogelijkheid
van verandering.
De onzekerheid die dit bij de toeschouwer oproept,
wordt ironischerwijze door Geerts in de perfor-
matieve installatie only the way up gerepre-
senteerd door de in 1637 door Benedetto Ferrari
gecomponeerde cantate Poesia Dincerto (pozie
van de onzekerheid). Hij legt daarmee weliswaar
onze zwakte als mens bloot, maar lijkt ons tegelij-
kertijd met de eerste 29 maten van Arthur Freeds
en Nacio Herb Browns Singing in the Rain en de
eerste regels van Coldplays Viva la Vida ook mee
te willen geven dat, hoewel we onze tekortkomin-
gen moeten erkennen, we ook goedlachs door het
leven moeten gaan. Simpelweg om het leven te vie-
ren zoals het ons gepresenteerd wordt. Want zon-
der optimisme geen pessimisme, en andersom. Het
is vanuit de mengeling van de drie muziekstukken
die ons op hetzelfde moment hun boodschap mee
willen geven dat we daardoor de veelzijdigheid van
het leven kunnen inzien. We hoeven dus niet bang
te zijn voor verandering.
Op elke (financile) crisis, waar dit werk zich op
baseert, volgt steeds weer een reactie die ons een
tijdelijke oplossing brengt, alvorens we in de vol-
gende crisis geraken. Elke keer dat we weer te laat
reageren op zon kantelmoment kunnen we zeggen
dat de volgende quote van George Santayana van
toepassing is:
Those who do not remember the past,
are condemned to repeat it
(Zij die zich het verleden niet herinneren,
zijn gedoemd het te herhalen)
Maar hopelijk is het dan nog niet te laat wanneer we
onszelf zo ver gekregen hebben dat we begrijpen
waar onze balans ligt. Mocht het daarvoor al mis-
gaan, dan bereidt Geerts in ieder geval al een ste-
vige spijtbetuiging voor middels het werk sorry/
(Bible) 2011-heden, waar hij sinds 2011 aan werkt.
Beginnend bij hoofdstuk 1 van de bijbel, Genesis,
de creatie van de mens, wist Geerts zorgvuldig
het merendeel van de letters op alle paginas van
het boek der boeken, totdat er alleen nog veelvul-
dig het woord sorry te lezen valt. Een excuus voor
het bestaan van de mens. Een dubbelzinnige bood-
schap die zowel uit een zwarte, humoristische toon,
als ook een ernstige en kritische ondertoon be-
staat. Het hangt maar net van het perspectief af van
waaruit we het werk bekijken. Het verwezenlijkt de
balans tussen de eerdergenoemde woord- en vorm-
spelingen die zo typerend zijn voor het werk van
Geerts. We dienen kritisch te kijken naar onszelf en
de wereld die we om onszelf heen creren. Dat bete-
kent echter niet dat we onszelf automatisch tot pes-
simist moeten verklaren, want zoals Geerts werk
ook laat zien: we kunnen tijdens onze zelfreflectie
best wat humor gebruiken. Wederom gaat het om
de positie die wij innemen, maar ook bereid zijn in
te nemen. Zo is de mens wellicht n grote grap,
maar alleen zodra je de grap ook begrijpt.
Nou is het gemakkelijk te stellen dat elk object en
elke handeling onderworpen is aan de verganke-
lijkheid. Een concept wat in eerste instantie als
kapstok functioneert, wat het fysieke werk van
Geerts in staat stelt om tot uitdrukking te komen.
Belangrijk is echter dat we ons realiseren dat, hoe-
wel het concept het materile bij elkaar houdt, de
materialiteit geenszins ondergeschikt is aan het
concept. Zelfs het concept van de vergankelijk-
heid heeft immers een bepaalde vergankelijkheid.
Als bemiddelaar tussen woord en beeld brengt
Geerts daarmee moeiteloos deze twee verschillen-
de werelden samen en vormt daarmee zijn eigen
wereld. Daarbinnen spant hij het begrip escapis-
me, de gewoonte om de zorgen en verplichtingen
a transition, we can say that the following quote by to take a critical look at ourselves and the world we
George Santayana applies: create around us. However, that does not mean we
should automatically declare ourselves pessimists, be-
Those who do not remember the past, cause as Geerts work also shows us: we could use
are condemned to repeat it some humor during our self-reflection. Once again it
is about the position we take, but are also willing to
A situation we apparently manage to reiterate indef- take. As such, humankind might be one big joke, but
initely, because perhaps we are too focused on the only once you actually get the joke.
motto nothing ventured, nothing gained. Actually,
we should presuppose that very change, and counter- Now it is easy to suppose that every object and ac-
act it in order to stay balanced, time and again. tion are subject to ephemerality: a concept that
initially functions as a stepping stone, enabling
Hopefully it is not yet too late at that point when we Geerts physical work to be expressed. However, it
come to understand where our balance lies. Should is important to realize that, although the concept
things go wrong before that time, at least Geerts is is what connects the material, this materiality is in
already preparing a heartfelt apology by way of the no way subservient to the concept. After all, even
piece SORRY/(Bible) 2011-present, which he has the concept of ephemerality has a certain form of
been working on since 2011. Starting at chapter one ephemerality. As mediator between word and image
of the Bible Genesis, the creation of man Geerts Geerts effortlessly brings these two worlds togeth-
carefully erases the majority of letters on every page er and forms his own world in the process, using the
of the book of books, until all that is left to read, over notion of escapism the habit of forgetting the
and over, is the word sorry. An apology for the ex- worries and obligations of everyday life for his own
istence of humankind. An ambiguous message that conceptual purposes. This notion usually forms a
consists of both a dark, humorous tone, and a serious, negative image in my head. But that would be unde-
critical undertone. It all depends on the perspective served, because despite the seemingly grave theme
from which we view the work: it is what achieves the of ephemerality, Geerts work strives for a light hand
balance between the aforementioned word and form with this subject matter. Word and form play like
play that are so typical of Geerts work. We need We zijn er bijna or the use of colored balloons are

sorry scriptorium, 2012

Een toestand die we blijkbaar onvermoeibaar we- van het alledaagse leven te vergeten, voor zijn con-
sorry/(bible), 2011

ten te herhalen, omdat we wellicht te zeer gefocust
zijn op het credo Nee heb je, ja kun je krijgen.
Eigenlijk is het is de verandering waar we vanuit
moeten gaan. En op het juiste moment tegenwicht
moeten geven om steeds weer in balans te blijven.
ceptuele karretje. Dit begrip vormt doorgaans bij
mij een relatief negatief beeld. Onterecht, omdat,
ondanks de ogenschijnlijk zware thematiek van
de vergankelijkheid, Geerts werk juist een lichte
omgang met deze thematiek nastreeft. Woord- en

42 43
vormspelingen zoals we zijn er bijna of de kleuri-
ge ballonnen zijn daarbij de elementen die boven
het zwaarmoedige uitstijgen en het werk toegan-
kelijkheid geven.
Het zoete geluk en het bittere cynisme van onze
samenleving lopen paradoxaal hand in hand in de
door Geerts gecreerde situaties: een toestand die
in zijn werk veelvuldig terugkomt. Het publiek krijgt
daardoor op de door hem geboden podia, of beter
gezegd: stages, een tafereel voorgeschoteld, waar-
in de toeschouwer bewust deel van het kunstwerk
wordt. Een tafereel waarin hoog- en laagcultuur el-
kaar raken, elkaar onderdrukken en tegelijkertijd
in stand houden. De mystiek van de kunst wordt
opgeheven, waardoor tegelijkertijd de onzeker-
heid van de toeschouwer afneemt. Het kunstwerk
en de toeschouwer staan daarmee niet direct in de
geprefabriceerde positie waarin ze zich al zo vaak
teruggevonden hebben, maar treden respectvol
in dialoog met elkaar. Want vanaf de tentoonstel-
lingsopening worden on stage de verhoudingen
tussen de kunstenaar, het kunstwerk en het publiek
direct op scherp gezet. De tijd, de vergankelijkheid,
wordt een voelbaar element dat zich tot onderdeel
van ieder werk kenbaar maakt. De door middel van
performances vervolmaakte werken leven op, in de
wetenschap dat ze hun uitgeoefende druk, net zoals
de toeschouwer, niet tot in de eeuwigheid kunnen
behouden. Ieders concentratie staat voor nu weer
even op scherp.
Het belangrijkste is om de vorm dan wel het con-
cept te begrijpen en te ervaren. Daarbij heeft het
niets met een intellectuele en/of elitaire houding,
maar vooral met een zelfverzekerde houding te ma-
ken. Het kunstwerk is aan de ene kant simpelweg
het kunstwerk. Anderzijds heeft het kunstwerk de
context, een ruimte nodig waarin het zich als kunst-
werk bekend kan maken, als ook een publiek dat
het kunstwerk als kunstwerk herkent. Dezelfde
onzekerheid die menig toeschouwer heeft tegen-
over vooral hedendaagse kunst, treft het kunst-
werk ook. Het behoeft enkel enige concentratie en
bereidheid het te willen zien. En zo wordt hopelijk
everybodyhappy.
44
the elements that rise above melancholy and afford
the work accessibility.
In the situations created by Geerts, the sweet happi-
ness and bitter cynicism of our society go paradoxically
hand in hand: a situation that often recurs in his work.
The public is thus presented with scenes on a stage,
granted by Geerts, in which the spectator is deliber-
ately incorporated into the artwork. A scene in which
high and low culture meet, suppress each other and
maintain each other all at once. The artworks mystique
is neutralized, diminishing time the viewers insecurity
as well. This leaves the artwork and the viewer not in
the same prefabricated position they so often found
themselves before, but instead entering into a respect-
ful dialogue with each other. Because on stage, from
the exhibitions opening onwards, the relationship be-
tween the artist, the artwork and the audience are
immediately put on edge. Time ephemerality be-
comes a tangible element that makes itself known as
a part of each work. Works perfected by way of per-
formances come to life in the knowledge that, just like
the viewer, they cannot maintain the pressure they ex-
ert for all eternity. For now, everyones concentration is
on edge again.
The most important thing is to understand and ex-
perience both form and concept. This has nothing
to do with an intellectual and/or elitist attitude, but
above all with a confident attitude. On the one hand,
the artwork is simply an artwork. On the other hand,
the artwork needs the context a space where it
can make itself known as a work of art, as well as an
audience that recognizes the artwork as such. The
same insecurity that many viewers feel when con-
fronted with contemporary art in particular, affects
the artwork as well. All it takes is a little concentration
and willingness to see it. And so, hopefully, we find
EVERYBODYHAPPY.
45
  Stage
 #3

46
50
52
56
 MORE ABOUT
THE Exhibition
On 19 October 1929, Warner Brothers released the
movie musical Is Everybody Happy? starring mu-
sician and bandleader Ted Lewis. Theres only five
minutes left of it on YouTube. What we see is the na-
ive view of clarinettist, singer and variety entertainer
Lewis together with his bigband, trying to convince a
gang of sea pirats of the value of music and entertain-
ment. Even the most seasoned rebellious mind goes
along with that optimism; everything that everyday
life was about in those days. Exactly five days later a
stock market crash the day that would go down in
history as Black Thursday triggered the worldwide
Great Depression.
Also multidisciplinary artist Willum Geerts knows
the impact of entertainment and the optimism of
Lewis. However, he is not naive. Again, we live in an
era where our foundations are tottering. Our lavish,
arched and eroded society of today is a great source
of inspiration for Geerts work. Whether or not our
fear is always justified: escapism reigns supreme. Who
would not want to escape reality?
The exhibition EVERYBODYHAPPY at Kunstenlab in
Deventer is an exhibition in three stages. It consists
of several performative sculptures that subtly change
over time and are alternated with props; various ob-
jects that complete the picture or in fact result in
confusion. In everything you sense something just has
occurred or something will happen soon... [WG/ NH]
Nancy Hoffmann
As art historian and critic Nancy Hoffmann focusses
on art as unifying factor at the intersection of the po-
litical and social domain in a constant state of flux.
JERO VAN NIEUWKOOP
With the motto: ein bisschen theorie schadet nie (a
little theory never hurts) Jero van Nieuwkoop holds
several positions in the art world as art historian, cura-
tor, project manager, artist and mediator with a focus
on photography, performance and installation art.
WILLUM GEERTS
Many amongst us are familiar with the latin phrase
Panem et Circenses (Bread and Circuses). It de-
scribes ways of gaining approval not by setting the
standard but through distraction and gratification of
the immediate. What fewer people know is that this
loaded phrase was not coined by a philosopher or
politician but is the wording of a 1st century Roman
satirist by the name of Juvenal.
The multidisciplinary practice of Willum Geerts
takes on a similar satirical approach. He deploys var-
ious instruments to disect where the extraordinary can
be found in what we deem ordinary around us. Geerts,
through playful observations, sketches a world where
significance is also found in the trivial and where the
significant may be truly trivial. Through these types of
gentle juxtapositions he asks of his audience to ques-
tion the world around us. A world in which melancholy,
social criticism and the profound go hand in hand
with satire and a happy-go-lucky approach to life.
Geerts takes on the role of the court jester, whim-
sical and funny perhaps but the razor edge truth is
never far off. With a background in fine arts, music,
television, advertising and activism expect him to be
firing on all cylinders. Intent on failing to entertain for
all the right reasons. [SvG]
63
 CAST

EXHIBITION PUBLICATION

EVERYBODYHAPPY
An exhibition in three stages
by Willum Geerts
at Kunstenlab, Deventer
8 May - 19 June 2016
Performers
Florian de Backere, Anne-Lou Langendijk,
Frendo Hartgers, Boele Boelens, Pleun van Bergen,
Joke Geertman-Bessels, Jeroen Geertman,
Liselot Veenendaal, Sandra Heemskerk,
Dspina Charitonidi and Willum Geerts
Video registration
Adriaan Luteijn, Hidde Stegink
EverybodyppaH
Photography Michael Rhebergen
ESSAYs Nancy Hoffmann, Jero van Nieuwkoop
Translation Isabella Rozendaal
Additional text Steven van Grinsven,
Willum Geerts
Layout Hansje van Halem
This publication is issue #1 of
the series ALL (more or less).
Special thanks
to all mentioned before, Patrick Mangnus,
Theo Harmelink, Mieke Conijn and the rest
of KunstenLab-crew, Teun van der Heide,
Stefan ten Have, San Hannan, John Hogan
and my ever supportive family.

Published by Willum Geerts, 2016

Made possible with the kind support
of Onno van den Muysenberg.
www.willumgeerts.nl