Srbi u severozapadnoj Evropi

Dr Simo Jelaca
25/6/2003

Za Hrvate govori se da se to ime pominje prvi put od sestoga veka nove ere i da se
odnosilo na Srbe koji su ziveli po planinskim predelima, hrbatima, slicno danasnjem
nazivu Zagorci. Sam hrvatski istoricar V. Kljajic u svojoj istoriji "Seoba Hrvata"
pise da se deo Srba nazivao Goranima ili Horvatima, sto nije oznacavalo narod nego
plemena. Cesi su ih nazivali Hrbatima, a Safarik navodi da rec Hrvat oznacava
brdjanina. Po Dalimilu i Safariku, Hrvata, kao naroda, uopste nije bilo. Ruski
istoricar Nikola Durnov kaze: "Milioni Srba primivsi katolicanstvo pretvorise se u
Hrvate". On u "Ruskom Straniku" opisuje Zagreb kao prestonicu pokatolicenog
srpstva. U "Varsavskom dnevniku" general Gurka pisao je 1880: "Nikad Rusija nece
sankcionisati istorijsko nasilje da se stvori zasebno od srpskog naroda hrvatska
katolicka kraljevina gde zivi srpski pokatoliceni narod".

Na prostorima danasnje Galicije i Poljske od pre preko tri milenijuma postojala je

Bela Srbija. Njen drugi deo obuhvatao je prostore danasnje Ceske i Bavarske. Cesi
su ziveli u Beloj Srbiji, a samo ime Ceh imalo je pocasni karakter. Oko reke Morave
ziveli su Moravci. Bliski Moravcima bili su Slovaci, cije poreklo takodje datira od
Srba po tvrdnji austrijskog istoricara Sinise, kao sto su i Srbi Korutanci,
danasnji Slovenci, prema nemackom istoricaru Dimleru. Oni Srbi koji su ziveli po
gajevima i sumama dobili su ime Lesi ili Sumadinci (suma se na ruskom zove les), a
oni koji su ziveli u nizinama nazvani su Poljacima. Poljski istrazivac Jozef
Kostrzevski potvrdio je ime Poljske, koje je doslo od srpske reci polje, a odnosilo
se na zemljoradnju. Po Jovanu Luciju Bela Srbija bila je u Karpatskim gorama, a
Safarik je pisao da je za Tatrama, danasnji delovi Poljske i Rusije, ziveo veliki
srpski narod. I upravo iz tih prostora Bele Srbije dogodila se poslednja velika
seoba Srba pocetkom sedmoga veka nove ere (preciznije 632 godine). Za Poljake, kao
narod, kaze se da nastadose od preostalih Belih Srba, koji se i dalje zadrzase u
staroj postobini.

Rimski i grcki istoricari Plinije i Ptolomej, koji su ziveli u doba Hrista, pisali
su o Srbima koji su ziveli iza Dona u Sarmatiji. Otuda ih Rusi smatraju za svoje
praroditelje. Rec Rus javlja se tek od devetog veka, pa Safarik u knjizi "Srbove v
Rusku" tvrdi "da su Rusi ostatak onog srpskog ogranka koji se iselio na Balkan".
Poljski istoricar dr Vaclav Macjejovski kaze: "Treba znati da su slovenska narecja
u Bugarskoj i Srbiji stvorila staroslovenski crkveni jezik, a iz ovoga je postao
ruski jezik".

Za Bugare se navodi da su uralsko-mongolskog porekla, koji su okupirali predele

sadasnje Bugarske i pokorenom srpskom stanovnistvu nametnuli svoje ime a primili
njihov jezik (koji su veoma iskvarili), kulturu i veru. Smatra se da su vekovna
razdvojenost i uticaji susednih naroda sa delimicnim ukrstanjima doveli do izvesnih
oprecnosti medju plemenima nekada istoga naroda, kao i uticaji religija, sto je sve
rezultiralo u nastanku posebnih danasnjih naroda na evropskim prostorima.