Antn Avils de Taramancos

Terra nai. Raz umbilical. Seiva nutricia.

Sinto a aorta

poboada de unha esencia de fragatas.

Cincocentos gaiteiros

cantan de cara mar antigos himnos.

Vello pas domeador de vento!

Teo os sos

brunidos da calor da ta entraa.

Ese ro que fecunda os teus vulos,

ese ro que habita nas furnas interiores

verqueume nas arterias como ascuas

e levo o sangue todo namorado.

O deixa-lo teu tobo

ventos de morte me feriran, madre!

E veleiqu que unha camp espida

mantn a ta voz na mia gorxa

e cando esfollo a curva dunha slaba

deita o canto de berce do teu nome.

(Os poemas da ausencia)

 **********

Os Ibos rezan a cada hora o Pater Noster:

Seor que ests nos ceos santificado

que es pantrigo e leite e marmelada

deixa car frangullas do teu reino

pois estamos eiqu comendo merda

a nosa propia merda asoleada.

Non nos deixes car tanta miseria

tantas flechas, obuses, epidemias.

Ns somos xente, Deus, non perdoamos:

fulmina para sempre s nemigos

denantes que entre ns nos fulminemos.

Seor Deus que aluma-las alturas

acrdate que embaixo hai feras cegas.

*******

Hoxe preciso costru-la patria:

ergome cedo coma Ulises

e roubo tdalas naves do mundo.

(O meu pas vaise polos camios do soo,

pero soar, irmn, unha cousa terrible).

Os vellos canteiros do meu ser

domean os penedos docemente

e vanlle dando forma

mia dor atvica de home.

Eu soei esta terra desde sempre

cando o cervo non era mais que a imaxe

multicolor nas covas do meu sono.

Atravesei desertos de xeada

no principio do tempo, terra mia!

e teo o corazn coma un pelouro

brunido por amarte en tantas vidas.

S ti es permanente!

Hoxe preciso

falar cbado a cbado contigo

meu irmn, pois a palabra

afa esta emocin que pon no vento

un ar ou agarimo tan antigo

que fai canta-las pedras da memoria.

(Os poemas da ausencia)

O tempo no espello, 1982

 PECHOUSE a noite riba do ucedo

i eu non vin einda a cor da mia amiga.

Agora cando n treme e ten medo.

ISTE desacougo! Este cousa! Esta mao xorda que tira!

Iste querer irse sin saber para onde!

AGORA o meu cor unha chaga encendida.

Unha mao loba anda escalazndome a ferida.

ESTA door que se oi!

Iste cor meu!

Esta door que me veo ela de seu

Sin saber polo que foi!

FOI coma se caira nunha cova.

Antes era noite i era da

Agora todo unha negrura loba.

Uxo Novoneyra Os Eidos 1953