STEELWINGS KIMBERLEY

Die koue is hier…

Hartlike goeie welkom aan almal wat saam ons

die Harley kultuur geniet.

Ons skop af met die club se outrides die

afgelope paar weke. Dis verblywend om te
sien dat daar so baie lede die rides
ondersteun, en ons sê aan julle elkeen baie
dankie. Maar dis mos hoekom ons in die club
is…

Ons skop af met die Jacobsdal outride. Nou

wat maak mens op die heilige vakansiedag?
Sommer chop chop was die dinge gereël en
was ons reg vir buger en chips by “Die Vat”.

Baie dankie Neels…

Witput Country Lodge –
outride

Net voor die winter

amptelik op ons toegesak
het, het 31 Steelwingers
met 21 bikes die pad na
Witput Country Lodge
aangepak om ‘n Sondag-
brunch
daar te
gaan
nuttig.
Charle en Ineke het die outride gereël en om 09:00 het
almal by Ranch motors bymekaar gekom vanwaar ons
vertrek het. Sonder die amptelike Road Captain moes
Charle die leisels oorneem en met Christo se hulp as
marshall en Wilhelm wat moes sweep, het 21 bikes gebrul
 en ons het die
sowat 100km na
die Lodge toe
aangepak. Sonder
voorval het ons tot
daar gery, en selfs
die 1,9km stukkie
grondpad was
kinderspeletjies, al
was daar
sommiges wat effens benoud voor die tyd daaroor gevoel het (geen name sal hier gemeld word nie).

By Witput aangekom is ons vriendelik ontvang deur die eienaar Jaco, wat elkeen ‘n klein koppietjie
“koffie met skop” in die hand gestop het net om die ergste koue weg vee en ons almal op ons gemak
te maak. Witput was ‘n ou stasie wat jare gelede gebruik is en die Lodge word vanuit die ou stasie-
gebou bedryf. Jaco maak ook allerhande kunswerke van die “rommel” wat in die omgewing rondlê
en verkoop dit
om die koffers
van die Lodge
aan te vul.

Die heerlike
sonnetjie en
die vorige dag
se rugby het
almal gesellig laat rondsit en gesels en dit was ook nie
lank of die manne het die kroeg opgesoek waar verdere versterkings vir die pad terug ingesamel kon
word nie! ‘n Besoek aan die “historical well” het groot vermaak verskaf en baie vrae is beantwoord
wat lank nie sin gemaak het nie. Ons is ook kort-kort begroet
met ‘n trein wat verby gery het en kliphard sy toeter, of is dit
nou sirene, geblaas het, net om hulle waardering vir Harleys te
wys.

Glynis het ons almal laat weet “Kos is op die tafel” en wat ‘n
feesmaal het op ons gewag. Vrugteslaai en joghurt, roereiers,
worsies, bacon, baked beans en pap en sous. Maar die grootste
“treat” was die vetkoeke, roosterkoeke en potbrood wat
spesiaal vir ons gebak is en wat voorgesit is saam met heerlike
konfyt en botter. Almal het hulle vingers afgelek en vir ‘n 2de of
selfs 3e skeppie of is dit nou vetkoek of roosterkoek gegaan. Vir nagereg kon jy weer ‘n koppie koffie
met nog ‘n vetkoek geniet!
 Die Master of Arms was baie besig
en Mike het boetes links en regs
uitgedeel. Hannelie sal voortaan nie
weer met hom praat nie… Christo en
Charle het na die outride ook ‘n
appeltjie te skil met Neels aangesien
hulle beboet is oor hulle nie hulle
marshall-baadjies aangehad het nie,
maar Neels het dit nog nie vir hulle gegee nie (oeps). Ten minste weet
ons nou dat die fondse van die Klub met Mike se hulp ‘n hupstootjie sal
kry – wonder of Babsie iets hiermee te doen het???

Die pad terug was minder aangenaam want daar het ‘n lastige wind van die kant af gewaai wat
gemaak het dat jou nek vir die volgende 2 dae in ‘n spasma was. Dit was klou aan die “throttle” en
klou aan jou helmet, want kort-kort het dit gevoel of jy aan die anderkant van die pad gaan eindig,
maar als het sonder voorval verloop en al 21 bikes en al 31 Steelwingers het veilig in Kimberley
aangekom. Dit was ‘n kwessie van “magies vol, ogies toe” en almal het ‘n welverdiende Sondag-
middag-slapie geniet. Gereed vir die week wat voorlê en opgewonde oor nog ‘n heerlike dag wat
ons kon geniet op die rug van ons ysterperde en
vriende! (deur Ineke Koegelenberg)

St Lucia-rally trip-report!

Almal kla oor gevriesde vingerpunte met ons

eerste stop by Boshof (tone ook!). Tien manne
het weggespring die oggend: Gerhard, Schalk,
John, Groenie, Wilhelm, Tommy, Arno, Charle,
Neels en Mike. Die koue dring deur murg en
been. Terwyl ons ry sing ek “I will survive”
kliphard in my eie ore. Hierdie is vasbyt, soos in
die ou dae… Die pad deur die Vrystaat vorder
goed. Ek is seker ek het ‘n paar Cheetah-vlaggies
halfmas sien hang hier en daar na die Cheetah/Bulls game…”.. Dont turn around now, wipe that look
off your face.…I will survive..” Koffie en ‘n
brekkie op Bloem gaan goed af. Almal is nog
vuur en vlam vir die trip, ten spyte van die koue.

Ons handhaaf ‘n goeie spoed op die N1, draai af

op die N5 en trek deur Winburg, Senekal,
Bethlehem, Harrismith, dan op die N3 na Van
Reenen. Die paaie raak baie beter, maar ons
betaal tolhekke dat ons hop! (Veral as mens
probeer omdraai binne in een!) Nou’s dit
“Oukraalliedjie” in my kop…”… Jy met jou
bandolientjie…” My boude is nou orals seer.
Ons vat ‘n afdraai na Bergville waar dit voel soos
‘n Harley trip deur midde Afrika en ons stop
by die garage. Groenie se bike laat ons lelik
worry, maar hulle kry hom ge-reset en ons
stop in Winterton vir ons eerste oornag by
die Purple House.

Die eerste aand doen sy naam gestand as

die seerste…. Ons braai op min hout en
baie drankies. Neels bring musiek (“I am, I
said..”) Almal is moeg om so baie drank
saam te ry en ons raak ontslae van dit.
Sommiges gaan slaap heeltemal te vroeg,
ander eers bietjie later… die krummelpap
en sous wat die gasvrou bring is koning!
Veral die sous, dis amper op voor die vleis gaar is. Ons kry met interessante karakters te doen die
aand, Hooterbek (wat die hele dorp
wakker hou met interessante staaltjies)
en Smegal (Lord of the rings) wat ons
aanval net voor ons gaan lê…

Vroegoggend is ons weer op (getrou

aan tradisie…gmf) en oppad ná ‘n
lekker ontbyt. Op die N3 word ons vir
oulaas herinner aan die winter toe dit
yskoud raak by Mooirivier (thermals,
my ass!). Ons druk deur besige
hoofweg-verkeer tot in Umhlanga (ons
kry hier die eerste keer die see-reuk in
ons helmets!) waar, by die Harley-
handelaar, ‘n paar ouens hulle bikes
laat regmaak, reg-tune en karring,
want nie almal ry Sportsters nie…hehehe…

Ons trek uiteindelik weer weg (na ‘n lekker ete)

oppad Noorde toe. Dit gaan stadig tussen die
verkeer deur tot by Ballito verby, dan vloei die
verkeer beter op die N2. Nog tolhekke! (Dis so unfair
dat ons dieselfde as die “cages” moet betaal!) Die
pad begin al meer na tuisland lyk - geen heinings,
loslopende diere, onverskillige voetgangers… By
Mtubatuba lyk ons voorryers weer onseker
waarheen ons oppad is, maar na ‘n “site seeing” toer
deur die dorp kry ons eventually die pad St Lucia toe.
Ons is aangenaam verras met die pragtige
oornagplek (dankie Gerhard!) Daarna gaan registreer
ons by die rally site. Ons registreer tot die aand om is… Die band is great (die voorsanger lyk ook
 soos ‘n Lord of the rings karakter…) maar
word stilgemaak deur die Tannie van die
plek, want die seekoeie gaan glo gesteur
word. Ons verlaat die site brom-brom, maar
die geraas wat uitbreek toe ons die HD’s
opstart buite is so erg dat daai seekoeie nou
nog hardloop…(dink hulle broei-seisoen is
daarmee heen…)

Saterdagoggend soek ons die vliegveld vir ‘n

rukkie. Dis waar die drag-racing en games
aangebied word. Skaduwee is ‘n skaarste en

ons koes-koes agter mekaar vir die kwaai son. Dis

somer hier, manne! Die drags stel nie teleur nie. Ons
neem fotos van die mooi (en vinnige!) bikes. Ons ry
rond en kry talle Harleys by die St Lucia Boat Club
waar ons die lekkerste seekos en pizza eet. Hier moet
Gerhard se bike herstel word (terloops, ook nie ‘n

Sportster nie…)

Ons kyk die rugby (Springbokke vs Italië) in

‘n plaaslike pub en dan trek ons aan vir die
prize-giving.

Kimberley Steelwings wen ‘n trofee (wat ons

binnekort terug in Kimberley verwag…) vir
die verste gery rally toe (yeah right!) Ons is
erg trots met ons oranje hempies
(dankie Gerhard) en kuier lekker verder
 saam met Piet, tot hippo tyd weer
aanbreek.

Sondagoggend vroeg (soos gewoonlik) trek

ons in ‘n ligte reëntjie weg, die wind is erg
en ons suffer deur die verkeer (verloor
selfs een ou by ‘n Ultra City!) Die koue raak
stelselmatig erger. Die pad deur Golden
Gate is sopnat, ons kruip tot in Clarens. Die
kuier by die lodge en kaggelvuurtjie maak
op vir die stress van die dag. Ons slaap
soos babas…

Maandagoggend (te vroeg) ry ons in ysige koue tot in Bloem. Eers by Dealesville raak dit beter. Mens
kan sien die manne is haastig (veral die President) en ons stoot deur die Vrystaat. Ons kom moeg
maar tevrede in Kimberley aan, sowat 2250 kilometer agter die rug.

Dames: Dit was koud, dit was ver, maar dit was jirlik!

(Die res van hierdie artikel is op aanvraag beskikbaar aan persone bo 80 wat deur hul ouers vergesel
word). (deur Charle Koegelenberg)

Girls-Only-Weekend!!!

So sê hulle moet daar „n eerste van alles in die lewe wees – en dit was ook die
geval vir Steelwings Kimberley – „n eerste GIRLS ONLY outride! En nie alleen „n
outride nie, sommer „n sleep-over!! Ons eie road-captain, sweeper, marshalls,
back-up voertuig en standby (net vir
ingeval hulp ontbied moet word – nie
dat ons vir een oomblik gedink het dit
sou nodig wees nie, mind you).

Jissie, maar ons was opgewonde met al

die vooraf reëlings en Babsie het
haarself goed van haar taak gekwyt om
als in plek te sit vir „n besonderse
gereëlde outing Orania toe. Pat het
ons genooi om ons kragte te gaan opbou
by haar gastehuis voor ons vertrek op Saterdag en ons het heerlik gekuier - elk
met „n koffietjie en „n vars gebakte muffin. En toe is ons gereed om die pad aan
te durf – all alone without a man telling us how to stop, where to stop, what to
do and what not to do! Women empowerment! Whoohoo!!!!!

En daar gaat ons … Formidabele road-captain voor wat kort-kort kyk of almal
nog aan die kom is en die res van ons agterna. Net om seker te maak almal is nog
in die pak, is daar afgetrek, „n slukkie soetwyn gevat vir die ergste koue en toe
weer soos ruiters van die wind voort gery. Vandag stop ons by daai padstal –
daar waar ons nooit mag stop as die manne by is nie, het ons voor-af besluit en
so het ons afgezirtz oor die gruis klippies tot voor die padstal en daar die
allermooiste goeters gesien. Vir ons eie “Ladybird” is daar „n warmwater-sak
gekoop wat haar naam gestand
doen en die padkossies is ook
sommer aangevul, want daar is
BAIE planne vir later in die dag.
En skielik ervaar Ineke „n dejavu
van Kandiri se gruis-klippies en
versteen soos Lot se vrou in die
Bybel en kan skielik nie vorentoe
of agtertoe nie. But never fear
when the back-up vehicle is near
en bietjie motivering van Estelle
se kant af, maak als weer reg en daar zirtz ons toe weer voort. Orania hier kom
ons!!!!!
Die vriendelike toergids, John het ons in Orania ontvang en ons vir „n begeleide
toer deur die dorpie gevat. Wow, dis nogals interessant om te hoor wat als daar
aangaan. Estelle, Madelein, Emma, Ria en Hannelie wat in die bakkie sonder die
gids was het hulle eie storie opgemaak soos ons rondgery het en dit blyk dat
hulle weergawe van Orania BAIE interessanter was as die werklike weergawe.
Madelein se boetes wat sy opgelê het, was „n aanduiding van hoe vergesogd hulle
storie nou eintlik was! „n Besoek aan „n plaaslike goudsmit, „n soektog na die
legendariese koeksisters om huis toe te vat en „n besoek aan Hendrik Verwoerd
se huis was maar „n paar hoogtepunte
in die dag. Aangesien Babsie
kliphard kommentaar gelewer het
terwyl ons vir oulaas na „n video moes
kyk, het haar onder die vriendelike
verpligting geplaas om haar bottel
soetwyn aan die toergids te
oorhandig – ons girls het darem „n
reputasie wat gestand gehou moes
word *wink wink*

Groot was ons teleurstelling toe ons by Die Oewer aankom en hulle ons meedeel
dat ons nie meer op die vlot-vaart kan gaan nie, aangesien die wind te sterk was
en dit heeltemal te gevaarlik vir ons was. Kan jy jouself voorstel hoe klink 9
vrouens wat gelyk “oe en aaaaa”??? Maar gelukkig het ons ma‟s nie bang kinders
groot gemaak nie en het ons nuwe planne begin maak. Ingeboek in ons huisies,
het ons die padkossies uitgepak en toe het die kuier begin!!! Melktertjies,
cookies and cream, strawberry lips en nog melktertjies was aan die orde van die
dag en baie lag en gesels het daarmee gepaard gegaan. Daar was selfs „n
“spioen-helikopter” wat kom ondersoek instel het oor die wel en weë van die
Steelwing-dames (wonder of die manne iets daarmee te doen gehad het???).

Iewers langs die pad het ons besef dat ons seker regte kos in ons lywe moet kry
en ons het “the long walk to the restaurant” aangedurf – natuurlik met „n huppel
in die stap! Hier het ons heerlik gekuier en hoewel sommiges gevrees het dat
ons die vorige keer dalk ons name bo of onder „n tafel (of selfs kroeg-toonbank)
vergeet het, het niemand anders dit onthou nie en is ons soos “royalty” behandel!
Voor „n glas nog kon leeg wees, was die vriendelike kelner byderhand om te hoor
of hy nog iets kon bring – gmf, hieraan kan mens mos gewoond raak hoor!!!
Hoogtepunt van die aand was toe
ons terug gekom het by ons
huisies! Wie ookal hieraan
gedink het, moet volpunte kry
(well done Florence)! Ons eie
“Chippendales” – Orania bo!
Elkeen gewapen met „n “ietsie”
en “ritteltit-tert” het ons die
manne geniet tot laat in die nag!
Whoo-hoo! “And that is all I
have to say about that” – soos
Forest Gump nou sal sê!

Sondag-oggend het ons klaargemaak en tot by Hopetown gery waar ons koffie en
toast broodjies geniet het. Dis dan ook hier waar ons „n kontingent jagters
teëgekom het wat in verwondering na ons gestaar het toe dit net “girls” was wat
uit die kafee kom en op hulle Harleys klim en die pad huis toe aandurf. The look
on those faces was priceless!!!! (deur Ineke Koegelenberg)