Administrativna podela Kneževine Srbije posle Hatišerifa iz 1833.

godine

Hatišerif iz 1833. godine (Treći hatišerif) je svečana povelja osmanskog sultana Mahmuda II.
Njime je u Srbiji zvanično potvrđeno prisajedinjenje šest otrgnutih nahija.

Administrativna podela Kneževine Srbije u periodu od 1834.

do 1836. godine
Čitava teritorija Kneževine Srbije je 1834. godine odlukom skupštine bila podeljena na 5
serdarstava i 19 okružja, čime su ukinuti svi oblici administrativnih podela koji su imali svoje
poreklo u Osmanskom carstvu. U sastav ovih pet serdarstava je ušlo i šest nahija koje je
Osmansko carstvo prepustilo Kneževini Srbiji u skladu sa odredbama Akermanske konvencije
koja je u članu 5 predvidela da se Kneževini Srbiji vrati 6 nahija (Krajina, Crna Reka, Paraćin,
Kruševac, Stari Vlah, Jadar i Rađevina) koje su osmanlije zauzele posle slamanja Prvog srpskog
ustanka.

Pet serdarstava na koje je podeljena Kneževina Srbija su bila: Raško, sa sedištem u Čačku,
Rasinsko sa sedištem u Jagodini, Podunavsko sa sedištem u Beogradu, Mačvansko sa sedištem u
Šapcu i Timočko sa sedištem u Negotinu[1]