• θεμελιωδως τα πολιτικα δικαιωματα συνδεονταν και συνδεονται με την ιδιοκτησια.

Η
κατηγορια του πολίτη διευρύνθηκε και συμπεριέλαβε ολο τον ''πλυθησμο'' μεσα απο την
ταξική πάλη και την αναπτυξη του καπιταλισμου, ωστοσο συνδεεται οντολογικα με την
ιδιοκτησια - τα δικαιωματα ουσιαστικα αφορουν την ιδιοκτησια του ατομου και των
πραγμάτων του απο τον εαυτο του τα οποια εκδηλωνονται ως δικαιωματα και
υποχρεωσεις-. Και ναι το ζητημα ειναι παντα ταξικο γιατι η αδιαφορια του νομου
απεναντι στην διαφορα της ιδιοκτησιας σημαινει ανισοτητα, ταξικη εκμεταλλευση κ.ο.κ.
Ωστοσο νομιζω οτι παρατηρουμε τα χρονια της ''τρομοκρατιας'' μια αναστροφη: τα
πολιτικα δικαιωματα τεινουν να αφορουν οσες κ οσους δεν εχουν οποιαδηποτε σχεση με
την διευρυμενη εννοια της τρομοκρατιας, το οποιο μας γυριζει παλι στην διαφορα της
ιδιοκτησιας καθοτι η οποια μεσαια ταξη δεν εχει αναγκη να συγκρουστει με το κρατος
και τα αφεντικα, οπως οι φτωχοδιαβολοι.

• ενδεχομενως η ''δικαστικη εξουσια'' να πιεστικε απο την ''πολιτικη εξουσια'' μιας και η
πρωτη εντος της μερικοτατης συνειδησης της δεν μπορει και δεν την ενδιαφερει να δει τα
ευρυτερα -σε σχεση με αυτην- πολιτικα διακυβευματα. ακομα και σε σχεση με
τη νομιμοποιηση στις συνειδησεις του ιδιου του νομου. ειναι χαρακτηριστικο οτι πολυ
απλα δεν ενδιαφεροντια -οι δικαστες- για το εστω αστικο δικαιο παρα για τα μερικα και
αδιαφορα κοινωνικα συντεχνιακα συμφέροντά τους. η ''πολιτική εξουσια'' από την αλλη
εφοσον εχει να διαχιειριστει αντιφασεις -και- κατξοχην ιδεολογικες δεν μπορει να
επιτρεψει να αρθει -ή να κινδυνεψει να- εντελώς ή σε μεγάλο βαθμό η γενική κοινωνική
νομιμοποίηση που ηδη απολαμβάνει -ο συριζα ως συγκεκριμενη εκφραση-. χωρις
εννοειται να αποδιδω συνολικοτερη κατανοηση στην ''πολιτικη εξουσια'' αλλα λογω
θεσης της αναγκαζεται να διαχειριστει ποιοτικα διαφορετικες αντιφασεις - οντας μερος
τους εννοω, γιατι το ''να διαχειριστει'' υπονοει οτι βρισκεται εξωτερικα, αλλα δεν θελω
να πω αυτο- γιατι συνεπεια ολων αυτων ειναι πως η ιδεολογια της αντι-τρομοκρατιας
κινδυνευει -αν υπαρξει κινηματικη κινηση- να απονομιμοποιηθει σε ευρυτερα κοινωνικα
στρωμματα..

• Το κράτος προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια κατάσταση όπως αυτή που περιγράφει ο

Σμιτ στην θεωρία του για την οριακή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αν και αυτή
λαμβάνει διαφορετική μορφή από ό,τι ίσως προκύπτει από το κείμενο του Σμιτ. Η
ολοκληρωτική επιβολή της ‘’αποφασιοκρατίας’’ του Κυρίαρχου δεν μπορεί να είναι
λειτουργική ή εφικτή για τη σύχρονη λογική του κράτους. Η κατάστη εξαίρεσης τη
στιγμή που θα εφαρμοστεί με τυπικό τρόπο ολικά, αυτοκαταργείται ως μηχανισμός
κυριαρχίας και ξεπροβάλει η ωμή βία της κρατικής εξουσίας. Η κυριαρχία θα πρέπει να
διατηρήσει το υποκείμενό της γιατί συγκροτείται βάσει αυτό. Αν το αφανίσει πολιτικά
δεν θα είναι η ίδια κυριαρχία. Σε αυτή την περίπτωση το κράτος εισέρχεται σε υπαρξιακή
κρίση καθότι χάνει την αναγκαία κοινωνική νομιμοποίηση. Έτσι, αυτό το οποίο είναι
ίσως εφικτό και αναγκαίο για την κρατική μορφή εν μέσω ολοκληρωτικής επικράτησης
της καπιταλιστικής σχέσης, είναι η εν μέρη κατάργηση της νομικής ασφάλειας (αναφορα
φρεντερικ γκρος) ώστε να δημιουργηθεί ένας νομικός χώρος στον οποίο ο νόμος
παραχωρεί τη θέση του στην κρατική αυθαιρεσία.